Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-6: Είναι η Βίβλος αξιόπιστη;

Οι ισλαμιστές έχουν ανάγκη από στοιχεία που να δείχνουν ότι η Αγία Γραφή είναι αναξιόπιστη, καθώς έρχεται σε πάρα πολλά σημεία σε πλήρη αντίθεση με τις διδασκαλίες του Κορανίου. Από τα πρώτα χρόνια δημιουργίας του Ισλάμ ισχυρίστηκαν ότι σε κάποια σημεία οι εβραϊκές και χριστιανικές γραφές, αν και ήταν θεόπνευστες, αργότερα υπέστησαν παραχάραξη και αλλοίωση, ώστε να υποστηρίξουν ότι οι γραφές αυτές ήταν σωστές μόνο στα σημεία που συμφωνούσαν με το Κοράνι και όλα τα υπόλοιπα ήταν πειραγμένα! Όμως στην προσπάθειά τους αυτή αντιμετωπίζουν τα εξής προβλήματα:

* η θέση και η επιδίωξη αυτή των ισλαμιστών είναι γνωστή και έτσι δεν μπορούν να θεωρηθούν αμερόληπτοι,

* η θέση δεν γίνεται ιδιαίτερα πιστευτή από αυτούς που δεν δέχονται τη θεοπνευστία του Κορανίου

* ακόμα κι αυτοί που δέχονται τη θεοπνευστία του Κορανίου, δηλ. οι μουσουλμάνοι, χρειάζονται εξίσου κάποια εξωμουσουλμανική υποστήριξη ώστε να αισθανθούν ότι στη θέση τους έχουν δίκιο, και δεν είναι οι μόνοι που υποστηρίζουν ότι οι εβραϊκές και χριστιανικές γραφές είναι αναξιόπιστες.

Γι’ αυτό οι ισλαμιστές χρειάζονται κάποιους «άθρησκους» κι ακόμα καλύτερα «χριστιανούς λογίους» που να υποστηρίζουν ότι είναι αναξιόπιστες οι εβραϊκές και χριστιανικές γραφές, ώστε να πουν «ορίστε, το λένε κι αυτοί που είναι επιστήμονες και χριστιανοί, άρα έχουμε δίκιο».

Στο άρθρο μας «Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-5: Ο “περικλυτός” Μουχάμμαντ που τον προφήτεψε ο Ιησούς!» είχαμε γράψει: «στο θέμα της κριτικής κειμένου της Αγίας Γραφής, θέμα το οποίο αναμασούν τακτικά όλοι οι απολογητές του Ισλάμ, θα αναφερθούμε σε αυτοτελές άρθρο». Το παρόν άρθρο φιλοδοξεί να καλύψει αυτό το θέμα, και μάλιστα τα σημεία που θέτει ο απολογητής του Ισλάμ Bassam Zawadi σε ένα άρθρο του με τίτλο, “Who Authored the New Testament”. Το άρθρο αυτό, που αθροιστικά περιέχει 42 επιχειρήματα με αμφιβολίες, για τον συγγραφέα κυρίως, διαφόρων βιβλίων της Κ.Δ. ο φίλος μας Άχμαντ Ελντίν δημοσιεύει (παραλλαγμένο) σε μετάφραση εδώ: http://islamforgreeks.org/2010/03/09/new-testament-unreliability-part-1/ με τον τίτλο «Η α(να)ξιοπιστία της Καινής Διαθήκης».
Κατ’ αρχήν πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ήδη ο φίλος μας ο Άχμαντ έχει κάνει ένα λογικό άλμα, καθώς από το «ποιος έγραψε την Καινή Διαθήκη» που είναι ο τίτλος του αρχικού άρθρου του Zawadi, αυτός πήγε στο ότι «Η Καινή Διαθήκη είναι αναξιόπιστη». Κι εδώ πρέπει κάποιος να αναρωτηθεί: Το ότι δεν γνωρίζουμε ποιος έγραψε ένα βιβλίο (αν δεχτούμε φυσικά, ότι δεν γνωρίζουμε ποιος το έγραψε) εξυπακούεται ότι το βιβλίο είναι αναξιόπιστο ως προς το περιεχόμενό του; Όχι ασφαλώς. Πρόκειται για δυο άσχετα θέματα, τα οποία ο ισλαμιστής φίλος μας συνδέει μόνο και μόνο επειδή αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο θέλει να μας οδηγήσει. Στη δική μας περίπτωση, όπως και στην κάθε περίπτωση αναγνώστη που γνωρίζει να διαβάζει με κριτική σκέψη κι όχι να καταπίνει αμάσητο ό,τι του σερβίρουν, έχει χάσει το παιχνίδι της προπαγάνδας.

Πρέπει ακόμη να πούμε ότι το άρθρο όπως το δημοσιεύει ο Άχμαντ Ελντίν έχει ήδη σχολιαστεί εύστοχα από τον θεολόγο Θ. Ρηγινιώτη ως εξής:

«Στο άρθρο σου http://islamforgreeks.org/2010/03/09/new-testament-unreliability-part-1/ έχεις συγκεντρώσει τις απόψεις από ένα σωρό αιρετικούς μελετητές, οι οποίοι εκφράζουν τις θεωρίες τους για την πατρότητα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, τις έχεις τιτλοφορήσει “κριτική αντιμετώπιση της ΚΔ” και τις προβάλλεις θριαμβευτικά ως επιστημονικά ορθές…
Θεωρείς δηλαδή ότι οι δυτικοί επιστήμονες του 19ου και 20ού αιώνα ξέρουν καλύτερα από τους χριστιανούς του 1ου, 2ου, 3ου αιώνα κ.τ.λ., οι οποίοι αποδέχτηκαν τα βιβλία της ΚΔ ως έργα των συγκεκριμένων συγγραφέων ΚΑΙ ως αυθεντικές πηγές της διδασκαλίας και της ζωής του Χριστού.
Ξεχνάς όμως να μας πεις πώς οι νεώτεροι αιρετικοί επιστήμονες “αποδεικνύουν” αυτά που υποστηρίζουν με τόσο σθένος. Για να δώσω ένα παράδειγμα, είναι εύκολο να πω ότι “πιθανόν” ο Λουκάς π.χ. να έγραψε τις Πράξεις, “πιθανόν και όχι” κ.τ.λ. Και πώς ορίζω το πιθανόν; Μέσα στο “πιθανόν” μπορώ να κλείσω ό,τι θέλω. Και: δεν μετράνε καθόλου οι αρχαίοι μελετητές, που ομόφωνα δέχτηκαν το Λουκά ως συγγραφέα των Πράξεων;» (Από Εδώ.)

«Ξεχνάς επίσης, αδελφέ, ότι αν η ΚΔ είναι τόσο αναξιόπιστη, αναιρείται ο χαρακτηρισμός των χριστιανών από το Κοράνι ως “Λαού της Βίβλου”. ΔΕΝ έχουν Βίβλο οι χριστιανοί, κατά τη γνώμη σου, αλλά ένα σωρό αναξιόπιστα χαρτιά. Πώς λοιπόν είναι “λαός της Βίβλου”; Βέβαια το Κοράνι δεν ήξερε τι θα γράφουν τον 20ό αιώνα οι δυτικές “αυθεντίες” που επικαλείσαι εσύ, αδελφέ…
Φυσικά, δεν αποδέχεσαι καμιά φιλολογική αυθεντία όταν πρόκειται για τη φιλολογική κριτική του Κορανίου και εύκολα κατέκρινες τις αναφορές του καθηγητή Θρησκειολογίας Αναστασίου Γιαννουλάτου (σήμερα επισκόπου Αλβανίας) για τη φιλολογική κριτική του Κορανίου, που δημοσιεύεται εδώ: http://www.oodegr.com/oode/islam/piges/koranio_genika_1.htm .
Κλείνω το παρόν μικρό σχόλιο με δύο παραπομπές για την πατρότητα και την αξιοπιστία των βιβλίων της ΚΔ:
1) http://www.johnsanidopoulos.com/2009/11/who-wrote-gospel-of-matthew.html (δε διαβάζω αγγλικά, ως γνωστόν, αλλά είδα τι λέει με βοήθεια),
2) http://www.oodegr.com/oode/grafi/kritiki/kritiki2.htm
Ευχαριστώ» (Από Εδώ.)

«ΥΓ. 1) Πρέπει να διευκρινίσω γιατί τονίζω ότι οι δυτικοί μελετητές είναι αιρετικοί. Διότι οι προτεστάντες (από τους οποίους ξεκίνησε η δήθεν «φιλολογική κριτική» της Βίβλου) ένιωσαν υποχρεωμένοι να ανακηρύξουν τα βιβλία της ΚΔ «ψευδεπίγραφα» και «μεταγενέστερα» των αποστόλων, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να παραδεχτούν ότι η πρώτη Εκκλησία είχε θεία λειτουργία και κληρικούς, ενώ ο προτεσταντισμός, (για λόγους αντίθεσης προς τον παπισμό) υποστηρίζει το αντίθετο. Αυτό και όχι κάποιο «επιστημονικό» κριτήριο προκάλεσε τις απόψεις που παρατίθενται, οι δε ρωμαιοκαθολικοί, αλλά και ορθόδοξοι, μελετητές που υποστηρίζουν τα ίδια, δεν είναι παρά πιστοί μαθητές των προτεσταντών.
2) Ξεχνάς όμως (σκόπιμα), αδελφέ μου Άχμεντ, ότι η χριστιανική πίστη και θεολογία ΔΕΝ πηγάζει από τη Βίβλο, αλλά από την άμεση αποκάλυψη του Θεού στους αγίους όλων των εποχών. Η αποκάλυψη αυτή είναι απόλυτα ελεγμένη και διαπιστωμένη ως αυθεντική φανέρωση του Τριαδικού Θεού εν Χριστώ και όχι φαντασία ή π.χ. παγίδα του διαβόλου [έλεγχος που λείπει τραγικά από το Ισλάμ, το οποίο αφελώς υποστηρίζει –όπως μου έχεις γράψει– ότι «δεν υπάρχουν» τέτοιου είδους δαιμονικές πλάνες (αν όμως δεν υπάρχουν, τότε θα πρέπει να δεχτείς και την επικοινωνία του Θεού με τους αποστόλους στις Πράξεις των αποστόλων ως γνήσιες αποκαλύψεις του Θεού εν Χριστώ)].
Η ΚΔ καταγράφει απλώς το προφορικό κήρυγμα του Χριστού και των αγίων αποστόλων Του. Όποιοι κι αν την έγραψαν, όποτε κι αν την έγραψαν, δεν αλλάζει το γεγονός ότι αυτά έλεγε ο Χριστός και οι μαθητές Του. Αλλιώς, ας εμφανιστούν άλλες ιστορικές πηγές που να λένε ότι το κήρυγμα του Ιησού και των αποστόλων ήταν «κάτι άλλο» (και τέτοιες πηγές δεν είναι τα απόκρυφα ευαγγέλια, εκτός αν προτιμάτε τις μυθολογίες του γνωστικισμού περί «Αιώνων», Καλού και Κακού Θεού κ.τ.λ.). Όταν γράφτηκε η ΚΔ είχε ΗΔΗ διαμορφωθεί ο χριστιανισμός και υπήρχαν ΗΔΗ άνθρωποι σε κατάσταση θέωσης (άγιοι). Αυτοί είναι και οι πραγματικοί (και μόνοι) διδάσκαλοι του χριστιανισμού. Αυτοί, ήδη από το 2ο αι. μ.Χ., αναγνώρισαν τα βιβλία της ΚΔ ως γνήσια έργα των αποστόλων. Αρχικά τα ευαγγέλια και κάποιες επιστολές του Παύλου, γιατί δεν ήταν διαδεδομένες όλες οι επιστολές των αποστόλων σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες. Σιγά σιγά, καθώς οι επιστολές αντιγράφονταν και εξαπλώνονταν, σχηματίστηκε ο κανόνας της ΚΔ που έχουμε. Πρώτη τέτοια συλλογή έγινε τα χρόνια του αγ. Ειρηναίου Λυών (μετά το 150 μ.Χ.), ενάντια στην αιρετική συλλογή του Μαρκίωνα, που πίστευε ότι ο Χριστός είχε έρθει άσαρκος, ως καθαρό πνεύμα, και είχε αφαιρέσει από την ΚΔ όλα τα σημεία που αποδείκνυαν ότι ήταν αληθινός άνθρωπος.
Για περισσότερες πληροφορίες παραπέμπω στο βιβλίο μου (που έχεις) «Τα απόκρυφα ευαγγέλια και ο σχηματισμός της ΚΔ» (εκδ. Πύρρα) και στο σχετικό άρθρο μου στην ΟΟΔΕ: http://www.oodegr.com/oode/grafi/apokryfa/apokr_evaggelia1.htm. Σημειωτέον μόνον ότι τώρα έχω μια παρατήρηση: δεν είναι απόκρυφα ευαγγέλια τα χαρακτηριζόμενα ως «ορθόδοξα απόκρυφα», όπως π.χ. το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου. Είναι πρωτοχριστιανικά βιβλία, άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο αληθινά, που συγκεντρώνουν πληροφορίες για τα πρόσωπα και γεγονότα της ΚΔ που λείπουν από τη Βίβλο (το Κοράνι έχει πάρει πολλές πληροφορίες από αυτά).
Ευχαριστώ…» (Από Εδώ.)

Σχολιασμός λοιπόν υπάρχει, και μάλιστα εμπεριστατωμένος. Εμείς σκεφτήκαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό: Επειδή γνωρίζουμε καλά ότι μεταξύ των μελετητών της Αγίας Γραφής, ακόμη και στον προτεσταντικό χώρο, οι απόψεις ότι η Αγία Γραφή είναι αξιόπιστη και οι συγγραφείς της γνωστοί υπερτερούν αριθμητικά και ποιοτικά από τις απόψεις ότι είναι αναξιόπιστη και οι συγγραφείς της άγνωστοι, αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε απόψεις υπέρ της αξιοπιστίας της Αγίας Γραφής και να τις παρουσιάσουμε. Είναι πολύ πιο εύκολο να βρει κανείς απόψεις υπέρ της αξιοπιστίας της Α.Γ. παρά εναντίον της, και λυπόμαστε τον καημένο τον Zawadi που πρέπει να έψαξε με μανία μέχρι να συγκεντρώσει τις 42 γνώμες που μας επιδεικνύει, και οι οποίες ανήκουν στους εξής 15:

Raymond Brown
R.T France
Bruce Metzger
Lee Martin McDonald
Stanley E. Porter
Martin Hengel
Michael Green
Leon Morris
Colin G. Kruse
Craig L. Blomberg
Τομ Ράιτ
John Drane
Ben Witherington
J. N. D. Kelly
Richard Bauckham

Επίσης, για να μην μακρυγορούμε με τους αναπόδεικτους ισχυρισμούς του κάθε «κριτικού», αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε έναν κατάλογο από επιχειρήματα που δεν μπορούν να γίνουν δεκτά, και τα οποία είναι τα εξής:

* Δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη ως αμφιβολία πατρότητας, το γεγονός ότι ένα κείμενο γράφεται με υπόδειξη του παραδοσιακού συγγραφέα. Εάν οι επιστολές της αιχμαλωσίας γράφτηκαν με υπόδειξη και έλεγχο από τον Παύλο επειδή οι συνθήκες της φυλακής δεν του επέτρεπαν να τις γράψει ο ίδιος, τότε είναι Παύλειες. Αν το «Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο» είχε γραφτεί από έναν στενό μαθητή του Ιωάννη υπό τις οδηγίες του αποστόλου (όπως γράφει ο Green, άποψη η οποία χρησιμοποιείται κατά της αξιοπιστίας της Α.Γ.), τότε είναι του Ιωάννη.

* Επιχειρήματα του στυλ: «όλες οι παραδόσεις για το ποιος έγραψε κάτι, είναι από τη μετέπειτα ζωή της εκκλησίας» (Ράιτ), δεν λένε τίποτα. Αυτό είναι σχεδόν δεδομένο σε πάρα πολλές περιπτώσεις κειμένων ή ιστορικών μαρτυριών γενικότερα. Υπάρχουν πολλά ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα που η (γραπτή) μαρτυρία που έχουμε γι’ αυτά μπορεί να έρχεται 2 ή 3 αιώνες μετά. Για παράδειγμα ο Αλκιμένης, ήταν ένας τραγικός ποιητής από τα Μέγαρα, που αναφέρεται μόνο από το λεξικό της Σούδας και πολλούς αιώνες μετά. Επίσης, ο Ανδροσθένης, ήταν ένας Αθηναίος ανδριαντοποιός του τέλους του 3ου π.Χ. αιώνα και αναφέρεται μόνο από τον Παυσανία 5 αιώνες μετά. Θα αμφισβητήσουμε όλους αυτούς επειδή δεν έχουν διασωθεί γραπτές μαρτυρίες της εποχής τους;

* Επίσης το να λέμε: «Το ίδιο το βιβλίο είναι ανώνυμο, και δεν κάνει καμία δήλωση σχετικά με το συντάκτη του» (Drane), δεν σημαίνει τίποτε, καθώς ακόμη και να έλεγε ποιος ήταν ο συγγραφέας θα μπορούσε να μην είναι αλήθεια.

* Επιχείρημα ανάξιο λόγου είναι επίσης ότι: «στο τέλος αποκλίνουσες απόψεις, θα συνεχίζουν να υπάρχουν» (Morris). Η απόλυτη ομοφωνία για όλες τις λεπτομέρειες και τα ζητήματα που προκύπτουν επάνω σε θέματα ιστορίας είναι κάτι εντελώς απίθανο έτσι ή αλλιώς. Αυτό έλειπε να μείνουμε σε αυτό, περιμένοντας απόλυτες ομοφωνίες.

* Επίσης όταν ο συγγραφέας δεν παίρνει σαφή θέση και λέει απλά: «Πολλοί συντηρητικοί λόγιοι υποστήριξαν» (Kelly), δεν υπάρχει τρόπος να μετρηθεί αυτή η ασαφής τοποθέτηση.

* Επιπροσθέτως, η χρήση της λέξης «πιθανόν» θα θεωρηθεί νορμάλ/κανονική αφού μιλάμε για ιστορικά δεδομένα: π.χ. Για τον Martin Hengel είναι «πιθανόν» ότι ο συντάκτης του ευαγγελίου του Μάρκου, ήταν ένας σύντροφος και διερμηνέας του Πέτρου. Για να φανεί η σημασία αυτής της λέξης, ας υποθέσουμε ότι έγραφε: «Δεν είναι πιθανόν» ή «Δεν είναι τόσο/πολύ πιθανόν να είναι ο συγγραφέας σύντροφος και διερμηνέας του Πέτρου». Στην περίπτωση αυτή θα ήταν υπερβολή να πιαστούμε από τη λέξη «πιθανόν» και να πούμε ότι έπρεπε να λέει «αποκλείεται» για να την εκλάβουμε αρνητικά.

Ας προχωρήσουμε τώρα στα επιχειρήματα κατά της αξιοπιστίας της Α.Γ. ανά βιβλίο. Καταρχάς, αναλύσαμε όλο το άρθρο του απολογητή του Ισλάμ και κάναμε κατόπιν μια κατάταξη των επιχειρημάτων του κατά της αξιοπιστίας της Κ.Δ. ανά βιβλίο, ώστε να γίνει με συστηματικό τρόπο η αναίρεσή τους.
Στο σχήμα της απάντησης που ακολουθεί, βάλαμε τα επιχειρήματα με τη σειρά που έχουν τα βιβλία της Κ.Δ. στον Κανόνα. Είναι φανερό ότι τα περισσότερα επιχειρήματα αφορούν αμφιβολίες για την αυθεντικότητα του συγγραφέα των βιβλίων.
Μια διατύπωση με τη μορφή: «ΚΑΤΑ Χ 2 (Metzger, Kruse)»
σημαίνει ότι ο απολογητής του Ισλάμ παραθέτει απόψεις ΔΥΟ λογίων κατά κάποιου βιβλίου της Κ.Δ. και τα ονόματά τους είναι αυτά στην παρένθεση.
Από κάτω ακολουθεί πάντα η απάντησή μας με τη μορφή (π.χ.): «ΥΠΕΡ Χ 6»
το οποίο σημαίνει ότι εμείς απαντάμε ΥΠΕΡ της αυθεντικότητας κάποιου βιβλίου της Κ.Δ. με απόψεις ΕΞΙ λογίων κ.ο.κ.

---

1) -=Κ.Δ. 1=- ‘Κατά Ματθαίον’:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 6 (Bauckham, Witherington, Green, Metzger, Porter & McDonald, Hengel).

ΥΠΕΡ Χ 8

Χρησιμοποιούμε δύο μαρτυρίες ΥΠΕΡ της αυθεντικότητας του Ματθαίου, που μας έδωσε (άθελά του;) ο μουσουλμάνος απολογητής:

1. Kruse: «για τον απόστολο Ματθαίο ως συγγραφέα…δεν υπάρχει ένας ιδιαίτερα έγκυρος λόγος για να αρνηθούμε αυτή την παράδοση της παλαιάς εκκλησίας».

2. Blomberg: «τα αποδεικτικά στοιχεία που εξετάστηκαν μέχρι σήμερα («Δομή», «Θεολογία», κλπ) επιτρέπουν τη συγγραφή από τον απόστολο Ματθαίο».

Επιπλέον:

3. Δεν υπήρχε λόγος να αποδώση η παράδοσις το πρώτον Ευαγγέλιον εις τον Απόστολον Ματθαίον και όχι εις άλλον Απόστολον. Τούτο ήτο η πραγματικότης. Αν υποθέσωμεν ότι το Ευαγγέλιον προήλθεν εκ πλαστογράφου, ούτος θα εξέλεγεν ένα περισσότερον περίοπτον Απόστολον […] Όλοι οι μάρτυρες ούτοι συμφωνούν εις το να αποδίδουν ρητώς το πρώτον Ευαγγέλιον εις τον Απόστολον Ματθαίον.
‘Κατά Ματθαίον‘, ΘΗΕ, τόμ. 8 (1966), στ. 824.

4. Κατά Ματθαίον: αν και σε κανένα σημείο το ίδιο το βιβλίο δεν λέει ποιος το έγραψε, η παράδοση το αποδίδει άμεσα ή έμμεσα στον Απόστολο Ματθαίο, και ο παραδοσιακός τίτλος στο ελληνικό κείμενο το καλεί Ευαγγέλιό του […] «σύμφωνα με τον» είναι μια καλύτερη μετάφραση. Είναι δυνατόν να πούμε «όπως το έγραψε ο Ματθαίος,» έτσι ώστε ο πλήρης τίτλος του βιβλίου να είναι «Τα καλά νέα για τον Ιησού Χριστό όπως τα έγραψε ο Ματθαίος » ή » Τα καλά νέα, όπως τα έγραψε ο Ματθαίος » (σελ. 5). Newman, B. M., & Stine, P. C., A handbook on the Gospel of Matthew, UBS handbook series, New York: United Bible Societies 1988.[1]

5. Επειδή λοιπόν δεν είναι απολύτως τεκμηριωμένα και πειστικά τα επιχειρήματα της σύγχρονης κριτικής, πρέπει να επιμείνουμε στην αρχαία εκκλησιαστική παράδοση και να θεωρήσουμε το σημερινό κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ως επεξεργασία (όχι απλή μετάφραση) ενός αρχικού εβραϊκού πρωτοτύπου από τον ευαγγελιστή Ματθαίο […] Αν δεχθούμε την άποψη της σύγχρονης έρευνας, ότι το κατά Ματθαίον οφείλεται σε κάποιον ψευδώνυμο συγγραφέα ή παραχαράκτη, είναι απίθανο αυτός να επέλεγε κάποιον σχεδόν άγνωστο μαθητή του Κυρίου, όπως ήταν ο Ματθαίος, για να προσδώσει κύρος στο βιβλίο του.
Παναγόπουλος Ιωάννης, ‘Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη’, Ακρίτας, Αθήνα 1994, σελ. 71

6. Είναι πιθανό ότι το 10:3 είναι μια νύξη για την συγγραφή από τον Ματθαίο. Προσθέτει το «φοροσυλλέκτης» μετά από το όνομά του. Αυτό το αυτομειωτικό σχόλιο δεν βρίσκεται στο κατά Μάρκον. Επίσης ο Ματθαίος δεν ήταν γνωστό πρόσωπο στην Κ.Δ. ή στην πρώτη εκκλησία. Γιατί να έχει αναπτυχθεί τόσο μεγάλη παράδοση γύρω από το όνομά του και το πρώτο αυτό αποστολικό Ευαγγέλιο [αν δεν είναι πραγματικά αυτός ο συγγραφέας]; Utley, R. J. D., New Testament Survey: Matthew – Revelation, Marshall, Texas: Bible Lessons International 2001.[2]
7. Ο Ματθαίος ήταν ιδιαίτερα μετριόφρων όταν έγραψε τη διήγηση του ευαγγελίου του […] Γνωρίζουμε την πατρότητα του, διότι το όνομά του συνδέεται με όλα τα αρχαία αντίγραφα των χειρογράφων και επειδή οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας βεβαιώνουν ομόφωνα ότι αυτός είναι ο συγγραφέας του βιβλίου. Είναι προφανές από το ίδιο το κείμενο ότι ο Ματθαίος έγραψε αυτό το ευαγγέλιο πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού το 70 μ.Χ. (βλ. Εισαγωγή > Πατρότητα συγγράματος). MacArthur, J., Matthew, Chicago: Moody Press. [3]
8. Δυνάμεθα να είπωμεν ότι ολόκληρος η αρχαία εκκλησιαστική παράδοσις εθεώρει το κατά Ματθαίον ως έργον του εκ των Δώδεκα μαθητών του Ιησού Ματθαίου […] Το γεγονός ότι ο Ματθαίος, εις εκ των Δώδεκα μαθητών και επομένως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς του Ιησού Χριστού και του έργου του, εχρησιμοποίησε, κατά την τελικήν (σημερινήν) επεξεργασίαν του Ευαγγελίου του, και το κατά Μάρκον Εύαγγέλιον, δεν είναι μειωτικόν δι’ αυτόν […] δεδομένου ότι ενωρίτατα η ευαγγελική παράδοσις ήρχισε να λαμβάνη τυποποιημένην μορφήν, πράγμα το οποίον επωφελήθη ο Ματθαίος.
Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ‘Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην’, τόμ. Α΄, Αθήνα 2003, σελ. 134-135.

2) -=Κ.Δ. 3=- ‘Κατά Λουκάν’:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 2 (McDonald & Porter)

ΥΠΕΡ Χ 4

1. Ούτε το κατά Λουκάν ούτε οι Πράξεις των Αποστόλων κατονομάζουν τον συντάκτη αυτών των δύο τόμων, αλλά οι πληροφορίες από αυτά τα βιβλία και μερικά εξωτερικά ιστορικά στοιχεία μας βοηθούν να καθορίσουμε τον συγγραφέα και το υπόβαθρό του [..] Αυτό το φυλετικό παρασκήνιο είναι σημαντικό επειδή καθιστά τον Λουκά το μόνο μη-Εβραίο συντάκτη της Καινής Διαθήκης. Bock, D. L., The IVP New Testament commentary series: Luke (Lk 1:1). Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1994.[4]

2. Ο συγραφέας του τρίτου Ευαγγελίου είναι ο συγγραφέας των Πράξεων. Αυτή η θέση είναι τόσο γενικά αποδεκτή από τους κριτικούς όλων των σχολών που δεν χρειάζεται να δαπανηθεί πολύς χρόνος συζητώντας την (σελ. xi) […] Θα ήταν χάσιμο χρόνου να αναφέρω περισσότερα στοιχεία. Είναι προφανές ότι σε όλα τα σημεία του χριστιανικού κόσμου το τρίτο Ευαγγέλιο είχε αναγνωριστεί ως έγκυρο, πριν τα μέσα του δεύτερου αιώνα, και ότι γενικώς πιστευόταν ότι ήταν έργο του αγ. Λουκά. Κανείς δεν μιλάει με αμφιβολία ως προς αυτό το σημείο […] Με αυτό το μεγάλο σώμα ιστορικών αποδεικτικών στοιχείων υπέρ του αγ. Λουκά μπροστά μας, το οποίο επιβεβαιώνεται από τις ιατρικές εκφράσεις και στα δύο βιβλία, είναι μάταιο να αναζητούμε έναν άλλο σύντροφο του αγ . Παύλου ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο συγγραφέας (σελ. xvi). Plummer, A., A critical and exegetical commentary on the Gospel According to S. Luke, London: T&T Clark International 1896.[5]

3. Εν συντομία, η καλύτερη υπόθεση είναι ακόμη ότι το ευαγγέλιο γράφτηκε από τον Λουκά (σελ. 34). Marshall, I. H., The Gospel of Luke: A commentary on the Greek text, The New international Greek testament commentary, Paternoster Press 1978.[6]

4. Οι παλαιότερες παραδόσεις της Εκκλησίας […] όλες μαρτυρούν ότι ο συγγραφέας του τρίτου ευαγγελίου είναι ο ίδιος με τον συγγραφέα των Πράξεων, κι ότι το πρόσωπο αυτό ήταν ο αγ. Λουκάς […] η χρήση του πρώτου πληθυντικού προσώπου (σελ. xv) […] δείχνει ότι ο συγγραφέας, ο αγ. Λουκάς, είχε και πάλι συμπράξει με τον απ. Παύλο (σελ. xvii).  The Pulpit Commentary: St. Luke (H. D. M. Spence-Jones, Ed.), Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc 2004[7]

3) -=Κ.Δ. 4=- ‘Κατά Ιωάννην‘:
α) Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 2 (Green, Ράιτ)

β) Αμφιβολίες για ΕΝΑΝ συγγραφέα (έγιναν μεταγενέστερες προσθήκες).
ΚΑΤΑ Χ 2 (Metzger, Kruse)

ΥΠΕΡ Χ 6 υπέρ και της αυθεντικότητας και υπέρ του ενός συγγραφέα

1. Όσον αφορά, συνεπώς, τα  υπό εξέταση εσωτερικά έμμεσα αποδεικτικά στοιχεία, το συμπέρασμα προς το οποίο συγκλίνουν όλες οι γραμμές της έρευνας παραμένει ακλόνητο, ότι το τέταρτο Ευαγγέλιο γράφτηκε από έναν Παλαιστίνιο Εβραίο, από έναν αυτόπτη μάρτυρα, από τον μαθητή τον οποίον αγαπούσε ο Ιησούς, από τον Ιωάννη τον γιο του Ζεβεδαίου (σελ. xxv) […] δεν υπάρχει, εκτός από μια αμφισβητήσιμη εξαίρεση, οποιαδήποτε θετική ένδειξη ότι υπήρχε ποτέ αμφιβολία για την αυθεντικότητα του βιβλίου (σελ. xxxii). The Gospel according to St. John (B. F. Westcott & A. Westcott, Ed.), London: J. Murray 1908.[8]

2. Παρόλο που δεν μπορούμε να αποδείξουμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο απόστολος Ιωάννης ήταν ο συγγραφέας, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για να εμμείνουμε στην άποψη αυτή από ό, τι σε οποιαδήποτε άλλη (σελ. 1180).
Elwell, W. A., & Beitzel, B. J., Baker encyclopedia of the Bible, Grand Rapids, Mich.: Baker Book House 1988.[9]

3. Η γνησιότητα του Ευαγγελίου αυτού, δηλαδή, το γεγονός ότι ο απόστολος Ιωάννης ήταν ο συγγραφέας του, είναι πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας. Στη σύγχρονη εποχή, περίπου από το 1820, έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να αμφισβητηθεί η γνησιότητα του, αλλά χωρίς επιτυχία. λήμμα «John, Gospel of«, Easton, M., Easton‘s Bible dictionary, Oak Harbor, WA: Logos Research Systems, Inc. 1996[10]

4. Σύμφωνα με την παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας, το τέταρτο ευαγγέλιο γράφτηκε από τον απόστολο Ιωάννη, τον γιο του Ζεβεδαίου. Παρά το γεγονός ότι το έργο δεν αναφέρει ονομαστικά τον Ιωάννη (ίσως από μετριοφροσύνη), αρκετά εσωτερικά αποδεικτικά στοιχεία υποστηρίζουν ή τουλάχιστον προτείνουν την πατρότητα της συγγραφής (σελ. 589). λήμμα: JOHN, GOSPEL OF, Myers, A. C., The Eerdmans Bible dictionary, Grand Rapids, Mich.: Eerdmans 1987.[11]

5. Πιθανώς δεν θα υπάρξει ποτέ πλήρης συμφωνία σχετικά με την πατρότητα της συγγραφής. Αλλά όταν η απόλυτη βεβαιότητα είναι ανέφικτη πρέπει να επιλέξουμε με βάση τις πιθανότητες. Στην περίπτωση αυτή, τα αποδεικτικά στοιχεία είναι πολύ περισσότερα υπέρ του αποστόλου Ιωάννη από ό, τι εις βάρος του, και δεν υπάρχει άλλος υποψήφιος που έστω να εμφανίζεται ως πιθανός. Άρα θα πρέπει να αποδεχθούμε τον Ιωάννη ως τον συγγραφέα (τόμ. 2, σελ. 1100).
Bromiley, G. W., The International Standard Bible Encyclopedia (Revised), Wm. B. Eerdmans 1988.[12]

6. Ενώπιον προβλημάτων όπως αυτά, πολλοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, ενώ ο Ιωάννης μπορεί να παρείχε ένα μεγάλο μέρος του υλικού του Ευαγγελίου, ένας άλλος – πιθανώς ένας από τους στενούς μαθητές του – το έγραψε στην πραγματικότητα. Αλλά μπορούμε ακόμη να υποστηρίζουμε ότι η συγγραφή είναι του Ιωάννη, δεδομένου ότι δεν έχει εγερθεί κανένα αποφασιστικό επιχείρημα εναντίον της, και δεν έχει προσφερθεί καμιά ικανοποιητική εναλλακτική λύση. λήμμα: JOHN, GOSPEL OF, Pfeiffer, C. F., Vos, H. F., & Rea, J., The Wycliffe Bible Encyclopedia, Moody Press 1975.[13]
4) -=Κ.Δ. 5=- ‘Πράξεις των Αποστόλων’:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 2 (McDonald & Porter)

ΥΠΕΡ Χ4
1. Η εκκλησιαστική παράδοση μαρτυρεί συνεχώς από το δεύτερο αιώνα και μετά ότι ο συγγραφέας είναι ο Λουκάς ο αγαπημένος γιατρός […] Αυτός ο προσδιορισμός ταυτότητας εξηγεί καλύτερα όλα τα στοιχεία της Καινής Διαθήκης. Larkin, W. J., Briscoe, D. S., & Robinson, H. W., The IVP New Testament commentary series Vol. 5: Acts (Acts 1:1), Downers, Ill., USA: InterVarsity Press 1995.[14]

2. Η θέση αυτού του σχολιολογίου είναι ότι η παραδοσιακή άποψη του Λουκά ως δημιουργού και των δύο τόμων είναι περισσότερο αποδεκτή από οποιαδήποτε από τις εναλλακτικές εξηγήσεις (σελ. 18).
Faw, C. E., Believers church Bible commentary: Acts, Scottdale, PA: Herald Press 1993.[15]

3. Ότι συγγραφέας των Πράξεων είναι ο Λουκάς φαίνεται, κατά την επιχειρηματολογία που επικράτησε στη σύγχρονη έρευνα, από τα λεγόμενα «ημείς-εδάφια» […] Αυτόν δέχεται ως συγγραφέα τόσο η αρχαία εκκλησιαστική παράδοση […] όσο και η νεότερη ερευνά…
Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ‘Εισαγωγή Στην Καινή Διαθήκη’, 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 246

4. Η παραδοσιακή άποψη ότι στον Λουκά ανήκει η πατρότητα της συγγραφής θεωρείται δεδομένη σε ολόκληρο αυτό το σχολιολόγιο (σελ. 27).
Polhill, J. B., The New American Commentary Vol. 26: Acts, Nashville: Broadman & Holman Publishers 1992.[16]

5 =Κ.Δ. 10=- ‘Προς Εφεσίους’:

Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 1 (Brown)

ΥΠΕΡ Χ 3
1. Έχει αποδειχθεί, κατά συνέπεια, ότι μόλις η εκκλησία άρχισε να αποδίδει τα συγγράμματα της Καινής Διαθήκης σε ορισμένους συγγραφείς κατονόμασε «ομόφωνα» τον Παύλο ως συγγραφέα της προς Εφεσίους. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ή διαφωνία. Αυτή η συγκεκριμένη απόδοση, ξεκίνησε το τελευταίο μέρος του δεύτερου αιώνα. Αλλά ακόμη και νωρίτερα από τότε, η ύπαρξη της επιστολής και η υψηλή τιμή με την οποία τη συνέδεσε η εκκλησία, ως εμπνευσμένη Γραφή ήταν αναγνωρισμένη παντού. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποκλίνουμε από τις παραδοσιακές αυτές πεποιθήσεις (σελ. 56). Hendriksen, W., & Kistemaker, S. J., Vol. 7: New Testament commentary: Exposition of Ephesians, Grand Rapids: Baker Book House 1995 (c1967)[17]

2. Ο Απόστολος Παύλος έχει οριστεί ως ο συγγραφέας της ίδιας της επιστολής, όχι μόνο στην προσφώνηση (1:1), αλλά και στο σώμα της επιστολής (2:1) […] Η μαρτυρία της αρχαίας εκκλησίας δείχνει χωρίς εξαίρεση την Επιστολή προς Εφεσίους ως Επιστολή του Αποστόλου Παύλου […] Ο Renan ονομάζει αυτό Επιστολή «αμφίβολη» […] [αλλά] Οι αντιρρήσεις έχουν αντικρουστεί τόσο ορθά και τόσο πλήρως ώστε δεν μπορούν πλέον να θεωρούνται ότι αξίζουν σοβαρή προσοχή»(σελ. 9-10). KARL BRAUNE, D. D., THE EPISTLE OF PAUL TO THE EPHESIANS, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008 [18]

3. Η γνησιότητα και αυθεντικότητα δεν επιδέχεται καμία εύλογη αμφιβολία. Οι μαρτυρίες της πρώιμης Εκκλησίας είναι ασυνήθιστα ισχυρές και επίμονες […] και δεν έχουν ποτέ αμφισβητηθεί έως τα σχετικώς τελευταία χρόνια. Οι αντιρρήσεις είναι καθαρά υποκειμενικού χαρακτήρα, κατά κύριο λόγο στηρίζονται σε φαντασιακές αδυναμίες στο στυλ ή εξίσου φανταστικές αναφορές στον πρώιμο Γνωστικισμό, και έχουν αντικρουστεί τόσο ορθά και τόσο πλήρως ώστε δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί ότι αξίζουν σοβαρή προσοχή (σελ. xvi). Ellicott, C. J., St. Paul’s Epistle to the Ephesians, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008 [19]

6 =Κ.Δ. 12=- ‘Προς Κολοσσαείς’:

Αμφιβολίες για συγγραφέα.

ΚΑΤΑ Χ 1 (Brown)

ΥΠΕΡ Χ 4

1. Η μαρτυρία υπέρ της πατρότητας του Παύλου είναι ως εκ τούτου, συντριπτική. Οι μαρτυρίες, τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές, δεν φτάνουν παρά σε ένα συμπέρασμα, δηλαδή, ότι ο Παύλος έγραψε την προς Κολοσσαείς (σελ. 37). Hendriksen, W., & Kistemaker, S. J., Vol. 6: New Testament commentary, Exposition of Colossians and Philemon, Grand Rapids: Baker Book House, 2002[20]

2. Η μαρτυρία της αρχαίας Εκκλησίας, όπως στην περίπτωση της Επιστολής προς Εφεσίους … τάσσεται υπέρ της Παύλειας πατρότητας […] Κανένα διακριτικό άτομο δεν μπορεί να αμφισβητήσε τη γνησιότητά της ή να «παίξει» κριτικά με αυτήν (σελ. 4). KARL BRAUNE, D. D., A commentary on the Holy Scriptures: Colossians, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008[21]

3. (τοποθέτηση για το ζήτημα των εξωτερικών μαρτυριών) …πριν από τα μέσα του δεύτερου αιώνα, υπάρχουν ενδείξεις για τη γενική αποδοχή των επιστολών ως του Αποστόλου Παύλου κατά την περίοδο εκείνη (σελ. xiii). Abbott, T. K. (1909). A critical and exegetical commentary on the epistles to the Ephesians and to the Colossians, New York: C. Scribner’s sons.[22]

4. (τοποθέτηση για το ζήτημα των αμφισβητήσεων λόγω εσωτερικών μαρτυριών) Ίσως είναι καλύτερα να κατανοήσουμε την οποιαδήποτε αλλαγή στον τρόπο σκέψης του Παύλου ως να αντανακλά τη δυναμική ενός μόνο ατόμου το οποίο προτίθεται να επικοινωνήσει θεολογικές πεποιθήσεις με πρακτικούς τρόπους σε διαφορετικά ακροατήρια σε διαφορετικές στιγμές κατά τη διάρκεια μιας μακράς σταδιοδρομίας. Δεν θα έπρεπε να περιμένουμε μια παρόμοια δυναμική να αντανακλάται με τον καιρό στις ίδιες τις δικές μας επιστολές; Εν ολίγοις, λοιπόν, οποιαδήποτε διαφορά στη θεολογική διατύπωση που μπορεί να βρει ο ερμηνευτής στην προς Κολοσσαείς εξηγείται καλύτερα είτε με τη λογοτεχνική στρατηγική του Παύλου ή με τη ζύμωση της ιστορικής και της προσωπικής του κατάστασης.
Wall, R. W., Colossians & Philemon. The IVP New Testament commentary series, (Col 1:1), Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1993 [23]

7, 8, 9-=Κ.Δ. 15=- ‘Προς Τιμόθεον Α΄‘: -=Κ.Δ. 16=- ‘Προς Τιμόθεον Β΄‘: -=Κ.Δ. 17=- ‘Προς Τίτον‘ («Ποιμαντικές επιστολές»):
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 3 (Witherington, Brown, Metzger)

ΥΠΕΡ Χ 5
1. Η 1^η επιστολή προς Τιμόθεο μαζί με την 2^η προς Τιμόθεο και την προς Τίτο, ανήκει στην ομάδα των Παύλειων συγγραμάτων που είναι γνωστά ως Ποιμαντικές Επιστολές […] Τα αποδεικτικά στοιχεία είναι σαφή. Ο απόστολος Παύλος έγραψε τις Ποιμαντικές Επιστολές, όπως η Εκκλησία (μέχρι πρόσφατα), υποστήριζε πάντα. MacArthur, J., 1 Timothy, Chicago: Moody Press 1995 (στο τέλος του εισαγωγικού κεφαλαίου με τον τίτλο: Authorship).[24]

2. Οι εξωτερικές αποδείξεις για τη γνησιότητα των Ποιμαντικών Επιστολών, εκτός από την παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας, είναι τόσο πολυάριθμες και αναμφισβήτητες όσο για για τα άλλα γραπτά του αγ. Παύλου. (σελ. 1) […] Τα εξωτερικά στοιχεία για την αυθεντικότητα των Ποιμαντικών Επιστολών […] όχι μόνο δεν εποδεικνύουν τίποτα κατά της γνησιότητας των Ποιμαντικών Επιστολών, αλλά μάλλον την επιβεβαιώνουν με εντυπωσιακό τρόπο (σελ. 3) […] Υπάρχει τέτοια ομοιογένεια στις τρεις επιστολές, που καμιά δεν μπορει να χωριστεί από τις άλλες δύο, και ως εκ τούτου μπορούμε να συμπεράνουμε σωστά την ταυτότητα του συγγραφέα (σελ. 3) […] υπάρχει μια ολόκληρη περίοδος στη ζωή του Παύλου, στην οποία μπορούμε να τοποθετήσουμε τη συγγραφή των Ποιμαντικών Επιστολών (σελ. 6). J. J. VAN OOSTERZEE, A commentary on the Holy Scriptures: 1 & 2 Timothy. Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008 [25]

3. Οι μελέτες και του Ellis και του Prior αποδεικνύουν πόσο απέχει από το να είναι «βέβαιη» η περίπτωση ψευδωνυμίας […]Αν ένας γραφέας εισέρχεται στην εξίσωση «λεξιλόγιο, ιδίωμα, και θεολογική έκφραση δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν με οποιοδήποτε συγκεκριμένο τρόπο για να αποφασίσουμε αν ο Παύλος είναι ο συγγραφέας των επιστολών που του αποδίδονται «[…] Αν θεωρήσουμε ότι μόνος ο Παύλος είναι ο συγγραφέας, οι διαφορές μεταξύ των ποιμαντικών Επιστολών και των άλλων Παύλειων επιστολών (στων οποίων τη συγγραφή έχει συμμετάσχει) μπορεί κάλλιστα να υποδηλώνουν αυθεντικότητα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι οι ποιμαντικές Επιστολές εκφράζουν τα μηνύματα του Παύλου στους Τιμόθεο και Τίτο και στις εκκλησίες στις οποίες εργάζονταν (σελ. 35). Towner, P., Vol. 14: 1-2 Timothy & Titus. The IVP New Testament commentary series, Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1994.[26]

4. Εν όψει της γνωστής πρακτικής της πρώτης Εκκλησίας και της αντίθεσης του Παύλου σε μια ψευδώνυμη επιστολή, φαίνεται απίθανο ότι η Εκκλησία θα αποδεχόταν εν γνώσει της μια ψευδώνυμη επιστολή στην Καινή Διαθήκη. Θα παρουσίαζε ηθικό πρόβλημα αν ένας συγγραφέας, γνωρίζοντας την αντίθεση της Εκκλησίας, επέμενε στη συγγραφή μιας ψευδώνυμης επιστολής (σελ. 35). Lea, T. D., & Griffin, H. P., Vol. 34: 1, 2 Timothy, Titus, The New American Commentary, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2001, c1992.[27]

5. Το συμπέρασμα, λοιπόν, όσον αφορά τα εσωτερικά σημάδια του στυλ, τρόπου εκφοράς του λόγου, συναισθήματος, δόγματος, περιστασιακών αναφορών σε ανθρώπους, και πράγματα, και τόπους, και θεσμικά όργανα, είναι ότι βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με την εξωτερική μαρτυρία που χωρίς να αμφιβάλλει αποδίδει τις Επιστολές στον απόστολο του  οποίου το όνομα φέρουν· και ότι οι ποιμαντικές Επιστολές είναι τα αυθεντικά έργα του Αγίου Παύλου (σελ. viii). H. D. M. Spence-Jones (Ed.), The Pulpit Commentary: 1 Timothy, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2004[28]

10. -=Κ.Δ. 19=- ‘Προς Εβραίους‘:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 4 (Brown, Metzger, McDonald & Porter)

ΥΠΕΡ Χ 8

Είναι η μοναδική επιστολή που εγείρει ισχυρές διαφωνίες για τον συγγραφέα της. Θα πρέπει να ληφθούν υπόψη:

1) Αμφιβολίες όσον αφορά την πατρότητα της επιστολής ουδέποτε δημιούργησαν σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την αυθεντία, την κανονικότητα, ή την αξιοπιστία της (σελ. 20).
Pentecost, J. D., & Durham, K., Faith that endures: A practical commentary on the book of Hebrews, Grand Rapids, MI: Kregel Publications 2000.[29]

2) Η Ανατολική Εκκλησία (Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος) δέχτηκε την πατρότητα συγγραφής του Παύλου (σελ. 2). Utley, R. J. D., Volume 10 – The Superiority of the New Covenant: Hebrews, Marshall, Texas: Bible Lessons International.[30]

3) Αλλά και εις την Δύσιν, από του ε΄ αιώνος και εξής […] η Επιστολή εγένετο δεκτή μετά σπανίων τινών εξαιρέσεων. Αγουρίδης Σάββας, ‘Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην’, 3η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991, σελ. 338

4. Ο συγγραφέας της. Αυτός, είμαστε απόλυτα βέβαιοι, ήταν ο απόστολος Παύλος (σελ. 12).
Pink, A. W., An exposition of Hebrews, Swengel, Pa.: Bible Truth Depot 1954.[31]

5. Ο υποφαινόμενος φρονεί, ότι η επιστολή αποτελεί την μόνην επιμεμελημένην και επιτετηδευμένην συγγραφήν του αποστόλου Παύλου, ήτις μόνον υπ’ αυτού ήτο δυνατόν να γραφή κατά τους αποστολικούς χρόνους, ως αύτη εγράφη. Σιώτης Μ., «Προς Εβραίους«, ΘΗΕ, τόμ. 5 (1964), στ. 314.

6. Αν και η πατρότητα της προς Εβραίους συζητείται ευρέως, υπάρχουν πολλοί βάσιμοι λόγοι για να αποδεχθούμε την ιδέα της πατρότητας του Παύλου (σελ. 14). Pentecost, J. D., & Durham, K., Faith that endures: A practical commentary on the book of Hebrews, Grand Rapids, MI: Kregel Publications 2000.[32]

7. Οι διαφορές όμως αυτές δεν πρέπει να υπερτιμηθούν, διότι υπάρχουν και ισχυρές ομοιότητες ανάμεσα στην διδασκαλία της Εβρ. και των άλλων Επιστολών του Παύλου […] Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η Εβρ. βρίσκεται σε έμμεση εξάρτηση από την θεολογία του Παύλου. Παναγόπουλος Ιωάννης, ‘Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη’, Ακρίτας, Αθήνα 1994, σελ. 332

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν υποστηρικτές της άποψης ότι υπάρχουν επιχειρήματα για να μιλήσει κάποιος για παύλεια προέλευση, είτε απευθείας, είτε μέσω γραφέα:

8. Το ορθώτερον είναι να νοηθή…ο Κλήμης ή ο Λουκάς…ως γραφεύς-συντάκτης της επιστολής, προς τον οποίον ο Παύλος υπηγόρευσε το περιεχόμενον, όπως είχε πράξει και εις τας περιπτώσεις άλλων έπιστολών…Επικρατέστερος βεβαίως…ο Λουκάς, λόγω συγγενείας του ύφους της επιστολής προς τε το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον και τας Πράξεις.
Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ‘Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην’, τόμ. Α΄, Αθήνα 2005, σελ. 714.
11. -=Κ.Δ. 20=- ‘Επιστολή Ιακώβου’:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 2 (Brown, Drane)

ΥΠΕΡ Χ 4

1. Σε κάποια στιγμή μεταξύ των ετών 40 και 50 ο Ιάκωβος ο οποίος ήταν επικεφαλής της μητέρας εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ έγραψε αυτή την Επιστολή προς τους Εβραίους χριστιανούς των γειτονικών επαρχιών (σελ. 503). Lenski, R. C. H., The interpretation of the Epistle to the Hebrews and of the Epistle of James, Columbus, Lutheran book concern 1966.[33]

2. Πάσαι αι ερμηνείαι αύται, εγγύτερον εξεταζόμεναι, πείθουν…περί της αρχαιότητος της επιστολής και της εκ του Ιακώβου προελεύσεως αυτής. Αγουρίδης Σάββας, ‘Επιστολή Ιακώβου‘, ΘΗΕ, τόμ. 6 (1965), στ. 629.

3. Τα στοιχεία του χριστιανικού υλικού που είναι βαθιά ριζωμένο στο κείμενο του Ιακώβου κάνει αυτές τις θεωρίες που επικαλούνται καθαρά εβραϊκή καταγωγή για το βιβλίο απίθανες. Δεύτερον, ένα μέρος του υλικού είναι υπέρ μιας πρώιμης χρονολογίας για τις παραδόσεις πίσω από την επιστολή και της πιθανότητας της πατρότητας συγγραφής αυτών από τον Ιάκωβο τον Δίκαιο. (σελ. 21). Davids, P. H., The Epistle of James, Grand Rapids, Mich.: Eerdmans 1982.[34]

4. Το περιεχόμενο της επιστολής είναι συνεπές με την άποψη ότι ο Ιάκωβος ο αδελφός του Κυρίου είναι ο συγγραφέας της. Holloway, G., James & Jude, The College press NIV commentary (Jas 1:2). Joplin, Mo.: College Press Pub 1996.[35]

12. -=Κ.Δ. 22=- ‘Eπιστολή Πέτρου Β΄‘:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 6 (Brown, France, Metzger, Drane, Witherington, Bauckham)

ΥΠΕΡ Χ 8

1. Καταλήγοντες παρατηρουμεν, οτι επί τή βάσει των εξωτερικών μαρτυρίων, αίτινες και πολλαί είναι και αρχαίαι, η γνησιότης της Β΄ Πέτρου τυγχάνει αδιαμφισβήτητος, αι δε περί του αντιθέτου απόψεις των διαφόρων ερευνητών τυγχάνουν αστήρικτοι και αδικαιολόγητοι. Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ‘Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην’, τόμ. Β΄, Αθήνα 2003, σελ. 911

2. Σε τελική ανάλυση, οι περισσότεροι συντηρητικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι ο απόστολος Πέτρος έγραψε την Β΄ Πέτρου […] μη συντηρητικοί μελετητές εκφέρουν σημαντικά επιχειρήματα κατά της πατρότητας του Πέτρου, αλλά κακώς ισχυρίζονται ότι έχουν αποδείξει ότι ο Πέτρος δεν είχε γράψει αυτή την επιστολή. Black, A., & Black, M. C., 1 & 2 Peter. The College Press NIV commentary (2 Pe 1:1). Joplin, Mo.: College Press Pub 1998.[36]

3. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο Δρ Ζαν, μετά από μια πολυσύνθετη συζήτηση όλων των σχετικών σημείων, είναι ότι η Β΄ Πέτρου γράφτηκε πριν από την Α΄ Πέτρου από το ίδιο το χέρι του αποστόλου […] Οι απόψεις του Ζαν βασίζονται σε τόσο ισχυρό υποστήριγμα μάθησης και λογικής που θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με μεγάλο σεβασμό (σελ. 246). Bigg, C., A critical and exegetical commentary on the Epistles of St. Peter and St. Jude, Edinburgh: T&T Clark International 1901.[37]

4. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η Β΄Πέτρου είναι αυθεντική και ότι ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι πιό πειστικό από τις ανταγωνιστικές θεωρίες (σελ. 275). Schreiner, T. R., Vol. 37: 1, 2 Peter, Jude, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2003.[38]

5. Για να συνοψίσω, ο Πέτρος αναμφισβήτητα γνώριζε τον Ιησού Χριστό, τόσο με το ανθρώπινο όσο και με το αναστημένο Του σώμα, και είχε, επίσης, ιδιαίτερη εμπειρία της δύναμης του Παρακλήτου, του Αγίου Πνεύματος, που έστειλε ο Ιησούς. Ο Πέτρος ήταν μοναδικά κατάλληλος για να είναι ένας αξιόπιστος μάρτυρας για το ευαγγέλιο, τόσο από την μοναδική προσωπική εμπειρία του, και τη διακονία του η οποία, κατά το χρόνο συγγραφής της παρούσας επιστολής, εκτεινόταν σε πάνω από τριάντα τέσσερα χρόνια. Αυτό, λοιπόν, είναι το ανθρώπινο όργανο που το Άγιο Πνεύμα χρησιμοποίησε για να μεταφέρει το μήνυμα του Θεού προς την Εκκλησία. Mills, M., II Peter: A study guide to the Second Epistle by Peter (2 Pe 1:5), Dallas: 3E Ministries 1987.[39]

6. Έτσι, παρά τον σκεπτικισμό και τις αμφιβολίες των σύγχρονων επικριτών, η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα του ποιος έγραψε την Β΄ Πέτρου είναι «ο Σίμων Πέτρος, ένας δούλος και απόστολος του Ιησού Χριστού» (σελ. 14). MacArthur, J., 2 Peter and Jude, Chicago: Moody Publishers 2005.[40]

7. Το να εξηγήσουμε την αποστολική πατρότητα συγγραφής της Β΄ Πέτρου είναι ευκολότερο από το να την καταρρίψουμε. Για το λόγο αυτό, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην παρούσα επιστολή, η αποδοχή της πατρότητας του Πέτρου είναι μια βιώσιμη εναλλακτική λύση (σελ. 219). Kistemaker, S. J., & Hendriksen, W., Vol. 16: Exposition of the Epistles of Peter and the Epistle of Jude, Grand Rapids: Baker Book House 1987.[41]

8. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο απόστολος Πέτρος δεν έγραψε αυτή την επιστολή. Πιστεύω ότι το έκανε για δύο λόγους. Οι αποδείξεις κατά της συγγραφής από τον Πέτρο δεν είναι πειστικές και συχνά εξαρτώνται από την οικοδόμηση της μιας υπόθεσης πάνω στην άλλη, όταν η κάθε υπόθεση είναι εκπληκτικά αδύναμη. Gardner, P., Focus On the Bible commentary series: 2 Peter and Jude, (2 Pe 1:1), Christian Focus Pub 1999 [42]

13. -=Κ.Δ. 24=- ‘Eπιστολή Ιωάννου Α΄:
14. -=Κ.Δ. 25=- ‘Eπιστολή Ιωάννου Β΄:
Αμφιβολίες για συγγραφέα (ισχύουν τα ίδια και στις δύο επιστολές, και στα ΥΠΕΡ & στα ΚΑΤΑ).
ΚΑΤΑ Χ 2 (McDonald & Porter)

ΥΠΕΡ Χ 4

1. Υπάρχουν τρία βιβλία στην Καινή Διαθήκη που η πρώιμη εκκλησία τιτλοφόρησε απλά Ιωάννου Α΄, Β΄και Γ’. Τα καλούμε επιστολές ή γράμματα του Ιωάννη. Ήταν η πεποίθηση της μεγάλης πλειοψηφίας των πρώτων πατέρων της Εκκλησία ότι αυτά τα βιβλία γράφτηκαν από τον ίδιο συγγραφέα που έγραψε το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, δηλαδή τον γιο του Ζεβεδαίου, τον Ιωάννη τον μαθητή του Ιησού […] Η μόνη άλλη υπόθεση εκκλησιαστικής αυθεντίας της πρώιμης εκκλησίας που θα πρέπει να σημειωθεί είναι του Παπία Ιεραπόλεως, ο οποίος, σύμφωνα με τον Ευσέβιο, αποδίδει τα Α΄Β΄και Γ΄Ιωάννου σε έναν άλλο Ιωάννη-έναν άνδρα γνωστό ως Ιωάννης ο Πρεσβύτερος. Αλλά η άποψή του δεν έγινε δεκτή από την πρώιμη εκκλησία, η συναίνεση της οποίας σαφώς ευνοεί την άποψη ότι ο Ιωάννης, μαθητής του Κυρίου, είχε γράψει αυτές τις τρεις επιστολές προς τους Χριστιανούς […] Πριν κάνουμε κάποιες ιδιαίτερες παρατηρήσεις σχετικά με αυτές τις επιστολές του Ιωάννη πρέπει πρώτα να εστιάσουμε στα άλλα Ιωάννεια βιβλία, το Ευαγγέλιο του Ιωάννη και το βιβλίο της Αποκάλυψης (σελ. 13). Palmer, E. F., & Ogilvie, L. J., The Preacher’s Commentary Series, Volume 35: 1, 2 & 3 John / Revelation, Nashville, Tennessee: Thomas Nelson Inc. 1982[43]

2. Αν κοιτάξουμε τη μαρτυρία της αρχαίας Εκκλησίας και δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στις δηλώσεις των μαρτύρων αναφορικά με τον συγγραφέα της παρούσας επιστολής, πρέπει να χαθεί πάσα αμφιβολία ότι ο Απόστολος Άγιος Ιωάννης είχε θεωρηθεί, χωρίς αντίφαση, ότι ήταν ο συγγραφέας της (σελ . 6) […] Υπό τις συνθήκες αυτές, φαίνεται αδύνατο να αρνηθεί κανείς την Αποστολική και Ιωάννεια προέλευση αυτών των Επιστολών. Και οι δύο είχαν γραφτεί από έναν και από τον ίδιο συγγραφέα, από έναν ανεξάρτητο άνθρωπο, και η Δεύτερη Επιστολή απαιτεί από εμάς να πάμε πίσω στον δημιουργό της Πρώτης (σελ. 184).
Lange, J. P., Schaff, P., Brain, K., & Mombert, J. I., A commentary on the Holy Scriptures: 1, 2, 3 John (6). Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc. 2008[44]

3. Αποδεικτικά στοιχεία τόσο εσωτερικά και εξωτερικά ευνοούν την άποψη ότι ο απόστολος Ιωάννης είναι ο συγγραφέας των τριών επιστολών που του έχει αποδωσει η χριστιανική παράδοση (σελ. 26). Akin, D. L., The New American Commentary Vol. 38: 1, 2, 3 John, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2001[45]

4. Συγγραφέας: Ο απόστολος Ιωάννης. Οι ομοιότητες ανάμεσα στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη και τις επιστολές αυτές που προσδιορίζονται ως 1, 2 και 3 Ιωάννου είναι τόσο αξιοσημείωτες που θα ήταν δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι αυτά τα γραπτά είχαν συνταχθεί από δύο διαφορετικά άτομα (σελ. 1). Barton, B. B., & Osborne, G. R., Life application Bible commentary: 1, 2 & 3 John, Wheaton, Ill.: Tyndale House 1998.[46]
15. -=Κ.Δ. 26=- ‘Επιστολή Ιούδα’:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 1 (Drane)

ΥΠΕΡ Χ 3

1. Φαίνεται ότι ο συγγραφέας είναι όντως ο Ιούδας, ο αδελφός του Ιακώβου και ετεροθαλής αδελφός του Ιησού. Και, ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει ότι αυτός ο Ιούδας είναι δούλος του Ιησού Χριστού (σελ. 243).
Cedar, P. A., & Ogilvie, L. J., The Preacher’s Commentary Series, Volume 34: James / 1 & 2 Peter / Jude, Nashville, Tennessee: Thomas Nelson Inc. 1984[47]

2. Σε πολλούς, τόσο στην αρχαία όσο και στη σύγχρονη εποχή, έχει επικρατήσει η γνώμη πως ο απόστολος είναι ο συντάκτης […] Υπό τις συνθήκες αυτές, η απόφαση πρέπει να είναι υπέρ του αδελφού του Κυρίου (σελ. iv). The Pulpit Commentary: Jude (H. D. M. Spence-Jones, Ed.), Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc. 2004[48]

3. Οι εξωτερικές αποδείξεις για τον Ιούδα είναι πραγματικά αρκετά ισχυρές […] Τα πρώτα εξωτερικά αποδεικτικά στοιχεία, τότε, μαρτυρούν την αυθεντικότητα της επιστολής. Πολύ πιθανόν να αμφισβητήθηκε μόνο αργότερα λόγω της χρήσης των ψευδεπίγραφων βιβλίων, η οποία στην πραγματικότητα είναι μια έμμεση υποστήριξη της γνησιότητάς της, γιατί ένας συγγραφέας που νοιαζόταν να εμφανίσει το έργο του ως γνήσιο δεν θα τα παρέθετε (σελ. 408). Schreiner, T. R., The New American Commentary Vol. 37: 1, 2 Peter, Jude, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2003.[49]

Λυπόμαστε για τον άδικο κόπο που έκανε ο Zawadi, του οποίου τα απολογητικά άρθρα αναιρούνται καθημερινά, όμως η αλήθεια για την αξιοπιστία της Α.Γ. είναι διαφορετική από αυτήν που μας παρουσιάζει, και η αλήθεια πρέπει να λέγεται…

Έχοντας καταρρίψει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια την απελπισμένη απόπειρα των Ισλαμιστών απολογητών να χρησιμοποιήσουν συμπεράσματα μιας μειοψηφίας «αμφισβητιών» συγγραφέων για να χτυπήσουν την αξιοπιστία του Χριστιανισμού, έχουμε να σημειώσουμε τα εξής συμπερασματικά:

• Οι ισλαμιστές έχουν ανάγκη από στοιχεία που να δείχνουν ότι η Αγία Γραφή είναι αναξιόπιστη, καθώς σε πολλά σημεία αυτή διαψεύδει το (μεταγενέστερο) Κοράνιο. (Την αναξιοπιστία του Κορανίου θα σχολιάσουμε σε επόμενο άρθρο.) Επειδή όταν επιτίθονται στην αξιοπιστία της Α.Γ. από μόνοι τους δεν γίνονται πιστευτοί, όπως περιγράψαμε στην εισαγωγή, χρειάζονται κάποιους «άθρησκους» κι ακόμα καλύτερα «χριστιανούς λογίους» που να υποστηρίζουν ότι η Α.Γ. είναι αναξιόπιστη, για να χρησιμοποιήσουν τη γνώμη τους ως «αποδεικτικό στοιχείο». Πολύ συχνά αλιεύουν «γνώμες» μεταξύ ευαγγελικών προτεσταντών. Εννοείται, ότι τις πολύ περισσότερες γνώμες λογίων υπέρ της αξιοπιστίας της Α.Γ. τις κάνουν γαργάρα, αφού δεν τους συμφέρουν.
• Οι «άθρησκοι» και «χριστιανοί λόγιοι» πουλάνε αμφισβήτηση με το αζημίωτο, καθώς όσο πιο εξωφρενική είναι μια αμφισβήτηση τόσο πιο μεγάλες πωλήσεις κάνει το βιβλίο που την περιέχει, άρα τόσο περισσότερο ανεβαίνουν τα ποσοστά του συγγραφέα. Παράλληλα κάποιοι από αυτούς (που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ακόμη από τον ισλαμιστή φίλο μας) κάνουν χρυσές δουλειές με ομιλίες και διαλέξεις, καθώς, όπως γράφεται, για κάθε εμφάνιση εισπράττουν 5.000 δολάρια.
• Αρκετοί από αυτούς τους «αμφισβητίες» δεν είναι τελικά τόσο χρήσιμοι στο Ισλάμ (όπως θα δούμε αργότερα), γιατί, αν και διατυπώνουν αντιρρήσεις για την πατρότητα βιβλίων της Α.Γ., λένε τα ίδια και χειρότερα για την αξιοπιστία του Κορανίου, ενώ κάποιοι από αυτούς έχουν δημόσια υποστηρίξει θέσεις που αναιρούν τις θέσεις του Κορανίου: Για παράδειγμα, ότι σύμφωνα με όλα τα στοιχεία που υπάρχουν ο Ιησούς Χριστός πραγματικά σταυρώθηκε, πράγμα που το Κοράνι αρνείται.
• Οι λόγιοι που καταρρίπτουν τις απόψεις των «αμφισβητιών» περί αγνώστων συγγραφέων της Α.Γ. είναι πολύ περισσότεροι και ανήκουν σε κάθε χρονική περίοδο, μέχρι και στην πολύ πρόσφατη, στην οποία ανήκουν και πολλοί από τους «αμφισβητίες».
• Η χριστιανική πίστη και θεολογία ΔΕΝ πηγάζει από τη Βίβλο (προτεσταντική πεποίθηση), αλλά από την άμεση αποκάλυψη του Θεού στους αγίους όλων των εποχών. Η Κ.Δ. καταγράφει απλώς το προφορικό κήρυγμα του Χριστού και των αγίων αποστόλων Του. Όποιοι κι αν την έγραψαν, όποτε κι αν την έγραψαν, δεν αλλάζει το γεγονός ότι αυτά έλεγε ο Χριστός και οι μαθητές Του. Οπότε οι ισλαμιστές φίλοι μας, εκτός που δεν αποδεικνύουν τίποτα, κάνουν μια κριτική που δεν αγγίζει καθόλου τον Χριστιανισμό. Κοινώς, «βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη»…

---

[1] According to Matthew: although nowhere in the book itself does it say who wrote it, tradition attributes it directly or indirectly to the Apostle Matthew, and the traditional title in the Greek text calls it his Gospel […] “according to” is a better translation. It is possible to say “as Matthew wrote it,” so that the full title of the book would be “The Good News about Jesus Christ as Matthew wrote it” or “The Good News as Matthew wrote it” (σελ. 5). Newman, B. M., & Stine, P. C., A handbook on the Gospel of Matthew, UBS handbook series, New York: United Bible Societies 1988.

[2] It is possible that 10:3 is a hint at Matthew’s authorship. It adds “tax-gatherer” after his name. This self deprecating comment is not found in Mark. Matthew also was not a well known person in the NT or early church. Why would so much tradition have developed around his name and this first apostolic Gospel? (σελ. 5) Utley, R. J. D., New Testament Survey: Matthew – Revelation, Marshall, Texas: Bible Lessons International 2001.

[3] Matthew was particularly modest in writing his gospel account […] We know of his authorship because his name is attached to all early copies of the manuscripts and because the early church Fathers unanimously attest him to be the book’s author. It is obvious from the text itself that Matthew wrote this gospel before the destruction of Jerusalem and the Temple in a.d. 70 (βλ. Introduction > Authorship). MacArthur, J., Matthew, Chicago: Moody Press.

[4] Neither Luke nor Acts names the author of these two volumes, but information from these books and some external historical evidence help us determine the author and his background [..] This racial background is significant because it makes Luke the only non-Jewish author of the New Testament. Bock, D. L., The IVP New Testament commentary series: Luke (Lk 1:1). Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1994.

[5] The Author of the Third Gospel is the Author of Acts. This position is so generally admitted by critics of all schools that not much time need be spent in discussing it (σελ. xi) […] It would be waste of time to cite more evidence. It is manifest that in all parts of the Christian world the Third Gospel had been recognized as authoritative before the middle of the second century, and that it was universally believed to be the work of S. Luke. No one speaks doubtfully on the point […] With this large body of historical evidence in favour of S. Luke before us, confirmed as it is by the medical expressions in both books, it is idle to search for another companion of S. Paul who might have been the author (σελ. xvi). Plummer, A., A critical and exegetical commentary on the Gospel According to S. Luke, London: T&T Clark International 1896.

[6] In short, the best hypothesis is still that the Gospel was composed by Luke (σελ. 34). Marshall, I. H., The Gospel of Luke: A commentary on the Greek text, The New international Greek testament commentary, Paternoster Press 1978.

[7] The earliest traditions of the Church […] all bear witness that the author of the Third Gospel was identical with the writer of the Acts, and that this person was the St. Luke […] the use of the first person plural (σελ. xv) […] indicates that the writer, St. Luke, had again joined St. Paul (σελ. xvii). The Pulpit Commentary: St. Luke (H. D. M. Spence-Jones, Ed.), Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc 2004

[8] As far therefore as indirect internal evidence is concerned, the conclusion towards which all the lines of inquiry converge remains unshaken, that the fourth Gospel was written by a Palestinian Jew, by an eye-witness, by the disciple whom Jesus loved, by John the son of Zebedee (σελ. xxv) […] There is not, with one questionable exception, any positive indication that doubt was anywhere thrown upon the authenticity of the book (σελ. xxxii). The Gospel according to St. John (B. F. Westcott & A. Westcott, Ed.), London: J. Murray 1908.

[9] While we cannot prove beyond all doubt that John the apostle was the author, we can say that there is more reason for holding to this view than to any other (σελ. 1180).
Elwell, W. A., & Beitzel, B. J., Baker encyclopedia of the Bible, Grand Rapids, Mich.: Baker Book House 1988.

[10] The genuineness of this Gospel, i.e., the fact that the apostle John was its author, is beyond all reasonable doubt. In recent times, from about 1820, many attempts have been made to impugn its genuineness, but without success. λήμμα «John, Gospel of», Easton, M., Easton’s Bible dictionary, Oak Harbor, WA: Logos Research Systems, Inc. 1996

[11] According to early Church tradition, the fourth gospel was written by the apostle John, the son of Zebedee. Although the work does not mention John by name (perhaps out of modesty), several internal evidences do support or at least suggest his authorship (σελ. 589). λήμμα: JOHN, GOSPEL OF, Myers, A. C., The Eerdmans Bible dictionary, Grand Rapids, Mich.: Eerdmans 1987.

[12] Probably there will never be full agreement about authorship. But where absolute certainty is unattainable we must choose on the basis of the probabilities. In this case the evidence is much more in favor of John the apostle than against him, and there is no other candidate with even a show of probability. We should accordingly accept John as the author (τόμ. 2, σελ. 1100). Bromiley, G. W., The International Standard Bible Encyclopedia (Revised), Wm. B. Eerdmans 1988.

[13] In the face of problems such as these, many have concluded that while John may have furnished much of the material of the Gospel, another—probably one of his close disciples—acutally wrote it. But it is still possible to maintain John’s authorship, since no decisive argument against it has been raised, and no satisfactory alternative has been offered. λήμμα: JOHN, GOSPEL OF, Pfeiffer, C. F., Vos, H. F., & Rea, J., The Wycliffe Bible Encyclopedia, Moody Press 1975.

[14] Church tradition consistently testifies from the second century onward that the author is Luke the beloved physician […] This identification best explains all the New Testament evidence. Larkin, W. J., Briscoe, D. S., & Robinson, H. W., The IVP New Testament commentary series Vol. 5: Acts (Acts 1:1), Downers, Ill., USA: InterVarsity Press 1995.

[15] The position of this commentary is that the traditional view of Luke as author of both volumes has more to commend it than any of the alternative explanations (σελ. 18). Faw, C. E., Believers church Bible commentary: Acts, Scottdale, PA: Herald Press 1993.

[16] Traditional Lukan authorship is assumed throughout this commentary (σελ. 27). Polhill, J. B., The New American Commentary Vol. 26: Acts, Nashville: Broadman & Holman Publishers 1992.

[17] It has been shown, therefore, that as soon as the church began to assign the New Testament writings to definite authors it “with one accord” named Paul as the author of Ephesians. There was no doubt or dissent. This definite ascription began about the latter part of the second century. But even earlier than this the existence of the letter and the high value which the church attached to it as inspired Scripture was everywhere recognized. There is no reason to depart from these traditional convictions (σελ. 56). Hendriksen, W., & Kistemaker, S. J., Vol. 7: New Testament commentary: Exposition of Ephesians, Grand Rapids: Baker Book House 1995 (c1967)

[18] The Apostle Paul is designated as the author in the Epistle itself, not only in the address (1:1), but also in the body of the Epistle (2:1) […] The testimony of the ancient church points without exception to the Epistle to the Ephesians as an Epistle of the Apostle Paul […] Renan calls this Epistle «doubtful» […] [but] The objections have been so fairly and fully confuted that they can no longer be considered to deserve any serious attention» (σελ. 9-10). KARL BRAUNE, D. D., THE EPISTLE OF PAUL TO THE EPHESIANS, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008

[19] The genuineness and authenticity admit of no reasonable doubt. The testimonies of the Early Church are unusually strong and persistent […] and have never been called in questions till comparatively recent times. The objections are purely of a subjective character, being mainly founded on imaginary weaknesses in style or equally imaginary references to early Gnosticism, and have been so fairly and fully confuted that they can no longer be considered to deserve any serious attention (σελ. xvi) Ellicott, C. J., St. Paul’s Epistle to the Ephesians, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008

[20] The witness in favor of Paul’s authorship is therefore overwhelming. Testimony, both internal and external, yields but one conclusion, namely, that it was Paul who wrote Colossians (σελ. 37). Hendriksen, W., & Kistemaker, S. J., Vol. 6: New Testament commentary, Exposition of Colossians and Philemon, Grand Rapids: Baker Book House, 2002

[21] The testimony of the early Church, as in the case of the Epistle to the Ephesians…is in favor of the Pauline authorship […] It could not occur to any considerate person to doubt its genuineness or make a critical plaything of it (σελ. 4) KARL BRAUNE, D. D., A commentary on the Holy Scriptures: Colossians, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008

[22] …before the middle of the second century, there is evidence of the general reception of the Epistle as St. Paul’s at that period (σελ. xiii). Abbott, T. K. (1909). A critical and exegetical commentary on the epistles to the Ephesians and to the Colossians, New York: C. Scribner’s sons.

[23] Perhaps it is best to understand any shift in Paul’s thinking as reflecting the dynamic of a single person who is intent on communicating theological convictions in practical ways to different audiences at different moments in the course of a long career. Shouldn’t we expect a similar dynamic to be reflected over time in our own letters? In summary, then, any difference in theological formulation that the interpreter might find in Colossians is best explained either by Paul’s literary strategy or by the ferment of his historical and personal situation. Wall, R. W., Colossians & Philemon. The IVP New Testament commentary series, (Col 1:1), Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1993

[24] First Timothy, along with 2 Timothy and Titus, belongs to the group of Paul’s writings known as the Pastoral Epistles […] The evidence is clear. Paul the apostle wrote the Pastoral Epistles, as the church (Until recent times) has always maintained. MacArthur, J., 1 Timothy, Chicago: Moody Press 1995 (στο τέλος του εισαγωγικού κεφαλαίου με τον τίτλο: Authorship).

[25] The external proofs for the genuineness of the Pastoral Epistles, apart from the tradition of the ancient Church, are as numerous and undoubted as for the other writings of St. Paul. (σελ. 1) […] The external evidences for the authenticity of the Pastoral Epistles […] not only prove nothing against the genuineness of the Pastoral Epistles, but rather confirm them in a striking manner (σελ. 3) […] there is such a homogeneity in the three Epistles, that neither can be separated from the other two, and hence we may justly infer the identity of authorship (σελ. 3) […] there is a whole period in the life of Paul, in which we can place the authorship of the Pastoral Epistles (σελ. 6). J. J. VAN OOSTERZEE, A commentary on the Holy Scriptures: 1 & 2 Timothy. Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008

[26] The studies of both Ellis and Prior demonstrate how far from «assured» is the case for pseudonymity […] If an amanuensis enters the equation, «vocabulary, idiom, and theological expression can no longer be used in any precise way to determine the Pauline authorship of the letters ascribed to him» […] If sole Pauline authorship is considered, differences between the Pastoral Epistles and the other (coauthored) Pauline epistles may well signify authenticity. Either way, we can be confident that the Pastoral Epistles express Paul’s messages to Timothy and Titus and the churches in which they were at work (σελ. 35). Towner, P., Vol. 14: 1-2 Timothy & Titus. The IVP New Testament commentary series, Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1994.

[27] In the face of the known practice of the early church and Paul’s opposition to a pseudonymous letter, it seems unlikely that the church would have knowingly accepted a pseudonymous writing into the New Testament. It would present an ethical problem if a writer, knowing the opposition of the church, persisted in writing a pseudonymous epistle. Pauline authorship seems to be the more viable option (σελ. 35). Lea, T. D., & Griffin, H. P., Vol. 34: 1, 2 Timothy, Titus, The New American Commentary, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2001, c1992.

[28] The conclusion, then, with regard to the internal marks of style, diction, sentiment, doctrine, incidental allusions to men, and things, and places, and institutions, is that they are in full accordance with the external testimony which assigns these Epistles undoubtingly to the apostle whose name they bear; and that the pastoral Epistles are the authentic works of St. Paul (σελ. viii). H. D. M. Spence-Jones (Ed.), The Pulpit Commentary: 1 Timothy, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2004

[29] Doubts concerning the authorship of the epistle have never raised serious questions concerning its authority, canonicity, or trustworthiness (σελ. 20). Pentecost, J. D., & Durham, K., Faith that endures: A practical commentary on the book of Hebrews, Grand Rapids, MI: Kregel Publications 2000.

[30] The Eastern Church (Alexandria, Egypt) accepted Paul’s authorship (σελ. 2). Utley, R. J. D., Volume 10 – The Superiority of the New Covenant: Hebrews, Marshall, Texas: Bible Lessons International.

[31] Its Writer. This, we are fully assured, was the apostle Paul (σελ. 12). Pink, A. W., An exposition of Hebrews, Swengel, Pa.: Bible Truth Depot 1954.

[32] Though the authorship of Hebrews is widely debated, there are many good reasons to accept the idea of Paul’s authorship (σελ. 14) Pentecost, J. D., & Durham, K., Faith that endures: A practical commentary on the book of Hebrews, Grand Rapids, MI: Kregel Publications 2000.

[33] Sometime between the years 40 and 50 that James who was at the head of the mother church in Jerusalem wrote this epistle to the Jewish Christians of the neighboring provinces (σελ. 503). Lenski, R. C. H., The interpretation of the Epistle to the Hebrews and of the Epistle of James, Columbus, Lutheran book concern 1966.

[34] Τhe evidence of Christian material deeply embedded in the text of James makes those theories claiming a purely Jewish origin for the book unlikely. Second, some of the material favors an early date for the traditions behind the epistle and the probability of their authorship by James the Just (σελ. 21). Davids, P. H., The Epistle of James, Grand Rapids, Mich.: Eerdmans 1982.

[35] The content of the letter is consistent with the view that James the brother of the Lord is its author.
Holloway, G., James & Jude, The College press NIV commentary (Jas 1:2). Joplin, Mo.: College Press Pub 1996.

[36] In the final analysis, most conservative scholars argue that the apostle Peter wrote 2 Peter […] Nonconservative scholars make significant arguments against Petrine authorship, but they wrongly claim that they have proven that Peter did not write this letter. Black, A., & Black, M. C., 1 & 2 Peter. The College Press NIV commentary (2 Pe 1:1). Joplin, Mo.: College Press Pub 1998.

[37] The conclusion at which Dr. Zahn arrives, after an elaborate discussion of all the points involved, is that 2 Peter was written before 1 Peter by the apostle’s own hand […] Zahn’s views rest on so strong a support of learning and good sense that they must be treated with great respect (σελ. 246).
Bigg, C., A critical and exegetical commentary on the Epistles of St. Peter and St. Jude, Edinburgh: T&T Clark International 1901.

[38] We conclude that 2 Peter is authentic and that such a conclusion is more persuasive than competing theories (σελ. 275). Schreiner, T. R., Vol. 37: 1, 2 Peter, Jude, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2003.

[39] To sum up, Peter unarguably knew Jesus Christ, both in His human and resurrected bodies, and he had also particularly experienced the power of the Paraclete, the Holy Spirit, whom Jesus sent. Peter was uniquely qualified to be a credible witness for the gospel, both by his unique personal experiences, and his ministry which, at the time of writing this letter, extended over thirty-four years. This, then, is the human instrument who the Holy Spirit used to convey God’s message to the Church. Mills, M., II Peter: A study guide to the Second Epistle by Peter (2 Pe 1:5), Dallas: 3E Ministries 1987.

[40] Thus, despite the skepticism and doubts of modern critics, the best answer to the question of who wrote 2 Peter is “Simon Peter, a bond-servant and apostle of Jesus Christ” (σελ. 14). MacArthur, J., 2 Peter and Jude, Chicago: Moody Publishers 2005.

[41] To explain apostolic authorship of II Peter is easier than to disprove it. For that reason, I conclude that in spite of the problems we encounter in this epistle, accepting Petrine authorship is a viable option (σελ. 219).
Kistemaker, S. J., & Hendriksen, W., Vol. 16: Exposition of the Epistles of Peter and the Epistle of Jude, Grand Rapids: Baker Book House 1987.

[42] Many argue that Peter, the apostle, did not write this letter. I believe he did for two reasons. The evidence against Petrine authorship is unconvincing and often depends upon building one hypothesis upon another when each hypothesis is surprisingly weak. Gardner, P., Focus On the Bible commentary series: 2 Peter and Jude, (2 Pe 1:1), Christian Focus Pub 1999

[43] There are three books in the New Testament that the early church simply entitled 1, 2, 3 John. We call them the epistles or letters of John. It was the conviction of the great majority of the early church fathers that these books were written by the same writer as the Gospel of John, namely the Son of Zebedee, John the disciple of Jesus […] The only other early church authorship hypothesis that we should note is that of Papias of Hierapolis, who, according to Eusebius, assigned 1, 2, 3 John to another John—a man known as John the Elder. But his view was not accepted by the early church, whose consensus clearly favors the view that John, the Lord’s disciple, had written these three letters to Christians […] Before we make some particular comments upon these letters of John we must first focus in upon the other Johannine books, the Gospel of John and the Book of Revelation (σελ. 13). Palmer, E. F., & Ogilvie, L. J., The Preacher’s Commentary Series, Volume 35: 1, 2 & 3 John / Revelation, Nashville, Tennessee: Thomas Nelson Inc. 1982

[44] If we glance at the testimony of the ancient Church and pay close attention to the statements of the witnesses respecting the author of this Epistle, all doubt must vanish that the Apostle St. John was, without contradiction, considered to have been its author (σελ. 6) […] Under these circumstances it seems impossible to deny the Apostolic and Johannean origin of these Epistles. They were both written by one and the same author, by an independent man, and the Secind Epistle necessitates us to go back to the author of the First (σελ. 184).
Lange, J. P., Schaff, P., Brain, K., & Mombert, J. I., A commentary on the Holy Scriptures: 1, 2, 3 John (6). Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc. 2008

[45] Evidence both internal and external favors the view that the apostle John is the author of the three letters Christian tradition has attributed to him (σελ. 26).  Akin, D. L., The New American Commentary Vol. 38: 1, 2, 3 John, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2001

[46] ΑUTHOR: The apostle John. The similarities between the Gospel of John and these letters identified as 1, 2, and 3 John are so remarkable that it would be difficult to argue that these writings were done by two different people (σελ. 1).  Barton, B. B., & Osborne, G. R., Life application Bible commentary: 1, 2 & 3 John, Wheaton, Ill.: Tyndale House 1998.

[47] It appears that the author is indeed Jude, the brother of James and the half brother of Jesus. And, of even greater importance, this Jude is a servant of Jesus Christ (σελ. 243). Cedar, P. A., & Ogilvie, L. J., The Preacher’s Commentary Series, Volume 34: James / 1 & 2 Peter / Jude, Nashville, Tennessee: Thomas Nelson Inc. 1984

[48] With many, both in ancient and in modern times, the opinion has prevailed that the apostle is the author […] This being the case, the decision must be in favour of the Lord’s brother (σελ. iv).  The Pulpit Commentary: Jude (H. D. M. Spence-Jones, Ed.), Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc.  2004

[49] The external evidence for Jude is actually quite strong […] The earliest external evidence, then, witnesses to the letter’s authenticity. It probably was only doubted later because of the use of pseudepigraphical books, which actually is an indirect support of its authenticity, for an author concerned about the appearance of authenticity would not have cited them (σελ. 408). Schreiner, T. R., The New American Commentary Vol. 37: 1, 2 Peter, Jude, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2003.