Στο άρθρο αυτό θα ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα για την δουλεία στο Ισλάμ, από έγκυρες ισλαμικές πηγές. Θα ξεκινήσουμε από κάποια παραμύθια του Άχμαντ Ελντίν, που σπάνια τον βλέπουμε να μιλά για ένα θέμα χωρίς να διαστρεβλώνει την αλήθεια γι’ αυτό.
Στο παρακάτω screenshot βλέπετε πώς απαντά ο φίλος μας σε ερωτήσεις που του κάνει μια αναγνώστρια της σελίδας του «Μάθε το Ισλάμ ρωτώντας» (islamforgreeks.org/faq-for-islam/).
Σύμφωνα με τον Άχμαντ η λέξη παλλακίδα, της οποίας η σημασία στα ελληνικά είναι «γυναίκα, που συζεί με άνδρα χωρίς νόμιμο γάμο, σπιτωμένη, μετρέσα», δεν εξηγεί σωστά τη λέξη sariyyah. Αυτό εν μέρει είναι αλήθεια, γιατί η έννοια της λέξης παλλακίδα δεν περιέχει εξ ορισμού τη σκλαβιά. Μια γυναίκα είτε αποφάσιζε ελεύθερα να γίνει παλλακίδα κάποιου, ή σε μερικές κουλτούρες της Μέσης Ανατολής μπορούσε να δοθεί από τον πατέρα της σαν δευτερεύουσα σύζυγος, της οποίας τα δικαιώματα καθορίζονταν σε συμβόλαιο και της οποίας τα παιδιά ήταν εξίσου νόμιμα με αυτά της πρώτης συζύγου. Στη Δύση οι παλλακίδες και τα παιδιά τους είχαν σαφώς λιγότερα δικαιώματα από τις συζύγους και τα παιδιά από γάμο, όμως ήταν πάντα ελεύθερες. Ενώ στην περίπτωση της sariyyah έχουμε μια σκλάβα σύζυγο, η οποία δεν διάλεγε τον γαμπρό, τα παιδιά της – τουλάχιστον για μεγάλο μέρος της ισλαμικής ιστορίας – ήταν σκλάβοι του ιδιοκτήτη της εκτός αν αυτός τα ελευθέρωνε, και την ίδια είτε θα έπρεπε να την ελευθερώσει ο κάτοχός της ΑΝ ήθελε, είτε, αν του έκανε παιδιά, θα ελευθερωνόταν μετά τον θάνατό του.
Λέει ο Άχμαντ ότι η αιχμάλωτη πολέμου έχει δικαιώματα, για τα οποία δεν κάνει ειδική αναφορά, παρεκτός για το «δικαίωμα να ελευθερωθεί» το οποίο δήθεν ο μουσουλμάνος «διατάζεται να το παραχωρεί». Στην πραγματικότητα (όπως θα δούμε να εξηγούν παρακάτω λόγιοι του Ισλάμ) αυτό αφορά μια παραίνεση του Κορανίου, και όχι μια εντολή: ο μουσουλμάνος κάτοχος ενός αιχμαλώτου πολέμου είτε ελευθερώνει τον αιχμάλωτο, είτε τον δίνει στους δικούς του για λύτρα, είτε τον κρατάει για σκλάβο, είτε τον πουλάει. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει από τα τέσσερα, χωρίς να είναι για τίποτα υποχρεωμένος.
Λέει ότι «Μια Sariyyah είναι μόνο κατόπιν πολέμου σαν αιχμάλωτες και σε καμία άλλη περίπτωση και λόγο.» Και αυτό είναι ψέμα. Ο Μουχάμμαντ είχε δυο παλλακίδες, την Εβραία Ρεϋχάνα της οποίας το σύζυγο είχε εκτελέσει με τους Μπανού Κουράιζα και την πήρε ως αιχμάλωτη πολέμου, και τη Μαρία την Κόπτισσα, η οποία του εστάλη ως δώρο από έναν αξιωματούχο της Αιγύπτου. Αυτή του εστάλη με έναν ευνούχο και την αδελφή της, τη Σιρίν, που ο Μουχάμμαντ την έδωσε για σκλάβα σε έναν άλλο οπαδό του. Η Μαρία του έκανε έναν γιο, τον Ιμπραχίμ, που πέθανε σε νηπιακή ηλικία, κι επειδή έγινε μητέρα αυτού του παιδιού του, μετά το θάνατό του δεν ήταν πια σκλάβα. Αφού λοιπόν η Μαρία (και η αδελφή της) του είχε σταλεί ως δώρο, την κράτησε για σκλάβα/παλλακίδα και κέρδισε την ελευθερία της χάρη στο γιό που του γέννησε, μετά το θάνατο του κατόχου της όμως, τι να πούμε για το θράσος του Άχμαντ να ισχυρίζεται ότι μόνο οι αιχμάλωτες πολέμου γίνονταν «παλλακίδες»;
Όχι μόνο ο ισλαμικός νόμος επιτρέπει να αγοράζουν οι μουσουλμάνοι σκλάβες, που θα χρησιμοποιούν σεξουαλικά, αλλά οι περισσότερες σκλάβες σε όλη τη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας για αυτό το σκοπό αγοράζονταν (βλ. Brunschvig. ‘Abd· Encyclopedia of Islam, σελ. 13). Βέβαια μπορεί κάποιος να αντιτάξει ότι οι μουσουλμάνοι πειρατές που λυμαίνονταν τη Μεσόγειο, αιχμαλωτίζοντας ανθρώπους που μετά πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα, έκαναν τζιχάντ κατά των απίστων, οπότε η προέλευση των σκλάβων που οι μουσουλμάνοι αγόραζαν (και ακόμη αγοράζουν παράνομα) στα σκλαβοπάζαρα ήταν κυρίως η αιχμαλωσία από πόλεμο.
Στο ίδιο το κείμενο που παραπέμπει ο Άχμαντ, αναφέρονται «δύο περιπτώσεις – η ιδιοκτησία ενός δούλου μέσω μάχης ή μέσω αγοράς».
Το ότι οι αιχμάλωτες πολέμου «σε καμία περίπτωση δεν ήταν σεξουαλικά αντικείμενα όπως οι παλλακίδες» ασφαλώς δεν ισχύει ς προς το «σε καμία περίπτωση’ αλλά έχει μέσα μια μικρή δόση αλήθειας. Πραγματικά, μερικές φορές ένας άντρας κρατούσε ή αγόραζε μια σκλάβα για μη σεξουαλικούς σκοπούς, όπως για διάφορες εργασίες ή για να τη χαρίσει στη γυναίκα του. Κατά τα άλλα, αυτός ο ισχυρισμός είναι ένα ακόμη από τα παραμύθια του Άχμαντ Ελντίν.
Ας δούμε όμως κάποιες πολύ διαφωτιστικές λεπτομέρειες σχετικά με τη δουλεία στο Ισλάμ, από τους 4 δεσμούς που βλέπετε στην εικόνα.
http://www.islam-qa.com/en/ref/10382
Απόφαση σχετικά με τη συνουσία με μια γυναίκα σκλάβα όταν κάποιος έχει σύζυγο
Ερώτηση: Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να μου διευκρινίσετε κάτι που με έχει ανησυχήσει για λίγο. Αυτό αφορά το δικαίωμα ενός άνδρα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με σκλάβα. Συμβαίνει αυτό; Αν συμβαίνει τότε επιτρέπεται στον άνδρα να έχει σχέσεις μαζί της, καθώς και με τη σύζυγό του/τις συζύγους του; Επίσης, είναι αλήθεια ότι ένας άνδρας μπορεί να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με οποιοδήποτε αριθμό από σκλάβες και με τη σύζυγό του/τις συζύγους του επίσης; Έχω διαβάσει ότι ο Χαζράτ Αλή είχε 17 σκλάβες και ο Χαζράτ Ουμάρ είχε επίσης πολλές. Σίγουρα, αν σε έναν άνδρα επιτραπεί αυτή η ελευθερία τότε αυτό θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε παραμέληση των αναγκών της συζύγου του. Θα μπορούσατε επίσης να μου διευκρινίσετε αν η σύζυγος έχει κάποιο λόγο σε αυτό το θέμα;
Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.
Το Ισλάμ επιτρέπει σε έναν άνδρα να έχει σεξουαλική επαφή με τη σκλάβα του, είτε έχει μια σύζυγο είτε πολλές είτε δεν είναι παντρεμένος.
Η σκλάβα με την οποία ένας άνδρας έχει συνουσία είναι γνωστή ως sariyyah (παλλακίδα) από τη λέξη Sirr, που σημαίνει γάμος. [Σημείωση δική μου: Προσέξτε πόσο διαφορετική ερμηνεία δίνει ο λόγιος αυτός από τον Άχμαντ Ελντίν: ξαναδιαβάστε: »Η σκλάβα με την οποία ένας άνδρας έχει συνουσία είναι γνωστή ως sariyyah (παλλακίδα) από τη λέξη Sirr, που σημαίνει γάμος.» Ο λόγιος δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε αιχμάλωτες πολέμου, αλλά γενικά σε σκλάβες με τις οποίες συνουσιάζεται ο ιδιοκτήτης!]
Αυτό φαίνεται από το Κοράνι και τη Σούννα, και αυτό έγινε από τους Προφήτες. Ο Ιμπραχίμ (ειρήνη σ’ αυτόν) πήρε τη Χάγκαρ για παλλακίδα κι αυτή γέννησε τον Ισμαήλ (ειρήνη σε όλους τους).
Ο Προφήτης μας (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), το έκανε επίσης, όπως έκαναν οι Σαχάμπα (σύντροφοι του προφήτη), οι δίκαιοι και οι μελετητές. Οι μελετητές συμφώνησαν ομόφωνα σ’ αυτό και δεν επιτρέπεται σε κανέναν να το θεωρήσει χαράμ (απαγορευμένο) ή να το απαγορεύσει. Όποιος το θεωρεί ως χαράμ είναι αμαρτωλός που πάει ενάντια στην ομοφωνία των λογίων.
Ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):
«Κι αν φοβάστε ότι δεν θα είστε σε θέση να φερθείτε δίκαια στα ορφανά κορίτσια τότε παντρευτείτε (άλλες) γυναίκες της επιλογής σας, δύο ή τρεις ή τέσσερις· αλλά αν φοβάστε ότι δεν θα είστε σε θέση να φερθείτε δίκαια (σε αυτές), τότε μόνο μία ή (σκλάβες) που κατέχει το δεξί σας χέρι. Αυτό είναι πιο κατάλληλο για να σας εμποδίσει να κάνετε αδικία »
[Σούρα al-Nisa (Οι γυναίκες) 4:3]
Αυτό που εννοείται με το «ή (σκλάβες) που κατέχει το δεξί σας χέρι» είναι γυναίκες σκλάβες τις οποίες κατέχετε.
Και ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):
«Ω Προφήτη (Μουχάμμαντ)! Αληθώς, έχουμε κάνει νόμιμες για σένα τις συζύγους σου, στους οποίες έχεις πληρώσει το Μαχρ τους (χρήματα που δίδονται από το σύζυγο στη σύζυγό του κατά το χρόνο του γάμου), και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί χέρι – τις οποίες σου έχει δόσει ο Αλλάχ, και τις κόρες των Amm (θείων από την πλευρά του πατέρα) σου και τις κόρες των Ammaat σου (που έχουν μητέρες τις θείες σου απ’ την πλευρά του πατέρα σου) και τις κόρες των Khaal (θείων από την πλευρά της μητέρας) σου και τις κόρες των Khaalaat σου (που έχουν μητέρες τις θείες σου απ’ την πλευρά της μητέρας) οι οποίες μετανάστευσαν (από τη Μέκκα) μαζί σου, και μια γυναίκα πιστή αν προσφέρει τον εαυτό της στον προφήτη, και ο προφήτης επιθυμεί να την παντρευτεί, ένα προνόμιο μόνο για σένα, δεν είναι για τους (υπόλοιπους) πιστούς. Πράγματι ξέρουμε τι έχουμε ορίσει σε αυτούς για τις συζύγους τους και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι, ώστε να μην υπάρχει δυσκολία για εσένα. Και ο Αλλάχ είναι πάντα πανοικτίρμων, πολυέυσπλαχνος»
[Σούρα al-Ahzaab 33:50]
«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).
Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.
Αλλά όποιοι επιδιώκουν πέρα από αυτό, τότε εκείνοι είναι που είναι παραβάτες»
[al-Ma’aarij 70:29-31]Ο αλ-Τάμπαρι είπε:
Ο Αλλάχ λέει, «Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους», δηλαδή, προστατεύουν τα γεννητικά τους όργανα τους από το να κάνουν ο, τιδήποτε έχει απαγορεύσει ο Αλλάχ, αλλά δεν φταίνε αν δεν φρουρούν την αγνότητά τους από τις συζύγους τους ή από τις γυναίκες σκλάβες τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι.
Tafseer al-Tabari, 29/84 Tafseer al-Tabari, 29/84
Ο Ιμπν Καθίρ είπε:
Το να πάρει κανείς μια παλλακίδα καθώς και μια σύζυγο είναι επιτρεπτό σύμφωνα με το νόμο του Ιμπραχίμ (ειρήνη σ’ αυτόν). Ο Ιμπραχίμ το έκανε ότι με Χάγκαρ, όταν την πήρε ως παλλακίδα, όταν ήταν παντρεμένος με τη Σάρα.
Tafseer Ibn Katheer, 1 / 383
Και ο Ιμπν Καθίρ είπε επίσης:
Η φράση «και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί χέρι σας – τις οποίες ο Αλλάχ έχει δόσει σε εσάς» [αλ-Ahzaab 33:50] σημαίνει, ότι είναι επιτρεπτό για σας να πάρετε παλλακίδες, ανάμεσα από αυτές που πιάσατε ως λεία πολέμου. [Ο Μουχάμμαντ] Πήρε την κατοχή του τη Σαφία και την Τζουαϊρία και τις απελευθέρωσε και τις παντρεύτηκε· πήρε στην κατοχή του τη Rayhaanah bint Sham’oon al-Nadariyyah και τη Μαρία την Κόπτισσα, τη μητέρα του γιου του Ιμπραχίμ (η ειρήνη ας είναι επάνω και στις δύο τους), και ήταν μεταξύ των παλλακίδων του, ας είναι ο Αλλάχ ευχαριστημένος με τις δύο τους.
Tafseer Ibn Katheer, 3/500
Οι λόγιοι συμφώνησαν ομόφωνα ότι είναι επιτρεπτό.
Ο Ibn Qudaamah είπε:
Δεν υπάρχει διαφωνία (μεταξύ των λογίων) ότι είναι επιτρεπτό για κάποιον να πάρει παλλακίδες και να έχει επαφή με τη σκλάβα του, επειδή ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):
«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).
Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.
[al-Ma’aarij 70:29-30]
Η Μαρία η Κόπτισσα ήταν η umm walad (σκλάβα που γέννησε στον κάτοχό της παιδί) του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), και αυτή ήταν η μητέρα του Ιμπραχίμ, του γιου του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), για την οποία είπε, «Ο γιος της την ελευθέρωσε.» Η Χάγκαρ, η μητέρα του Ισμαήλ (Ειρήνη σε αυτόν), ήταν η παλλακίδα του Ιμπραχίμ, του στενού φίλου (khaleel) του Πανοικτίρμονος (ειρήνη σ’ αυτόν). Ο Ουμάρ ιμπν αλ-Χατάμπ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) είχε πολλές γυναίκες σκλάβες που του γέννησαν παιδιά, στην καθεμιά από τις οποίες άφησε τετρακόσια στη διαθήκη του. Ο Αλή (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) είχε γυναίκες σκλάβες που του γέννησαν παιδιά, όπως και πολλοί από τους Σαχάμπα. Οι Ali ibn al-Husayn, al-Qaasim ibn Muhammad και Saalim ibn ‘Abd-Allah, όλοι γεννήθηκαν από μητέρες σκλάβες.
Al-Mughni, 10/441
Ο Al-Shaafa’i (ας δείξει ο Αλλάχ έλεος σε αυτόν), δήλωσε:
Ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):
«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).
Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.
[al-Ma’aarij 70:29-30]
Το βιβλίο του Αλλάχ δείχνει ότι οι σεξουαλικές σχέσεις που επιτρέπονται είναι μόνο δύο ειδών, είτε γάμος ή εκείνες (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κάποιος κατέχει με το δεξί χέρι.
Al-Umm, 5/43.
Η σύζυγος δεν έχει δικαίωμα να αντιταχθεί στο να κατέχει ο σύζυγός της γυναίκες σκλάβες ή στο να έχει σεξουαλική επαφή με αυτές.
Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.
Από το προηγούμενο κείμενο σας παρακαλώ να κρατήσετε ότι οι σκλάβες με τις οποίες συνουσιάζεται ο ιδιοκτήτης δεν είναι αποκλειστικά αιχμάλωτες πολέμου αλλά μπορεί να έχουν αγοραστεί ή αποκτηθεί αλλιώς. Από τις σκλάβες που αναφέρονται, οι Σαφία και Τζουαϊρία ήταν αιχμάλωτες πολέμου που »ο Μουχάμμαντ πήρε στην κατοχή του και τις απελευθέρωσε και τις παντρεύτηκε» όπως και η Rayhaanah bint Sham’oon al-Nadariyyah την οποία »πήρε στην κατοχή του» ως αιχμάλωτη πολέμου και την είχε παλλακίδα αλλά δεν την παντρεύτηκε, και τη Μαρία την Κόπτισσα, την οποία του έστειλαν ως δώρο και την οποία κράτησε ως παλλακίδα. Και βέβαια η Άγαρ, σκλάβα της Σάρας, γυναίκας του Αβραάμ, δεν ήταν αιχμάλωτη πολέμου. Να πώς ο Άχμαντ Ελντίν αποδεικνύεται ψεύτης μέσα από τα ίδια τα κείμενα που παραθέτει.
Προχωράμε στο επόμενο:
Islam Q&A
http://www.islam-qa.com/en/ref/5707/slave%20woman
Η διαφορά μεταξύ σκλάβας και πόρνης
Ερώτηση: Έχω ακούσει ότι επιτρέπεται στους άνδρες να έχουν επαφή με τις σκλάβες τους. Αυτό ισχύει και για τις γυναίκες επίσης; Και αν οι άνδρες μπορούν να έχουν επαφή με τις σκλάβες τους (αυτές που έχουν αγοράσει) τότε γιατί πολλοί σκέφτονται τόσο κακά πράγματα για τις πόρνες … και αυτές είναι, είδος που αγοράζεται με τη θέληση των άλλων, για μικρότερο χρονικό διάστημα ίσως. Μπορείτε να μου τα ξεκαθαρίσετε όλα αυτά και γιατί το Ισλάμ δεν σταμάτησε τη δουλεία …. είναι (και οι σκλάβοι) άνθρωποι επίσης, και είναι σε αιχμαλωσία παρά τη θέλησή τους, και παρά τη θέλησή τους μπορούν να υποχρεωθούν σε συνουσία;
Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.
Η δουλεία στο Ισλάμ διατάχθηκε αρχικά, λόγω της απιστίας (Kufr). Εάν υπάρχει τζιχάντ μεταξύ των Μουσουλμάνων και των απίστων, και κάποιοι άπιστοι πιαστούν αιχμάλωτοι, ο κυβερνήτης έχει την επιλογή να τους μοιράσει (στους μουσουλμάνους), να τους κάνει χάρη (ελευθερώνοντάς τους) ή να πληρωθεί λύτρα γι’ αυτούς. Αν κατανεμηθούν ως μέρος της λείας, γίνονται σκλάβοι, υποκείμενοι στους νόμους που διέπουν τα προϊόντα τα οποία μπορούν να πωληθούν. Αλλά την ίδια στιγμή, το Ισλάμ προτρέπει στην απελευθέρωση των δούλων και κάνει αυτή την απελευθέρωση μια πράξη εξιλέωσης για πολλές αμαρτίες. Κατ’ αρχήν, η δουλεία δεν είναι κάτι που είναι επιθυμητό· αυτό που ενθαρρύνεται στο Ισλάμ είναι η απελευθέρωση των δούλων. Αν μια γυναίκα έχει υποδουλωθεί σύμφωνα με τη Σαρία, είναι θεμιτό για τον κάτοχό της να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της. Αυτό δεν είναι σαν την πορνεία ή τη zinaa, τις οποίες το Ισλάμ έχει απαγορεύσει ως προληπτικό μέτρο κατά της ανάμειξης συγγενικών σειρών και για άλλους λόγους για τους οποίους απαγορεύεται. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ των δύο, διότι αν μια γυναίκα σκλάβα μείνει έγκυος, το παιδί ανήκει στον κάτοχο και αυτή γίνεται ελεύθερη, όταν αυτός πεθάνει, γιατί έχει γίνει η μητέρα του παιδιού του κατόχου της (Umm walad), και υπόκειται στην ίδιες αποφάσεις με τη σύζυγο. Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.
Ώστε στο ερώτημα αν στο Ισλάμ οι σκλάβοι μπορούν »παρά τη θέλησή τους μπορούν να υποχρεωθούν σε συνουσία» ο ιμάμης απαντά »Αν μια γυναίκα έχει υποδουλωθεί σύμφωνα με τη Σαρία, είναι θεμιτό για τον κάτοχό της να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της». Ας δούμε και το τρίτο:
http://www.islam-qa.com/en/ref/13202/slave%20woman
Δεν είναι δυνατόν ένας κάτοχος παντρεμένης σκλάβας να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της
Ερώτηση: Επιτρέπεται να έχει κάποιος σεξουαλική επαφή με μια σκλάβα που είναι παντρεμένη;
Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.
Δεν είναι αποδεκτό για έναν άνδρα να έχει επαφή με τη σκλάβα του που είναι παντρεμένη. Όποιος το κάνει έχει διαπράξει χαράμ (απαγορευμένη) πράξη και πρέπει να τιμωρείται.
Ο Ibn Qudaamah είπε στον al-Mughni: αν παντρέψει τη σκλάβα του, τότε είναι απαγορευμένο για τον ίδιο να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της … Δεν υπάρχει αμφιβολία και αμφισβήτηση για την απαγόρευση να έχει επαφή μαζί της, γιατί εκείνη είναι πλέον επιτρεπτή στον σύζυγό της, και καμία γυναίκα δεν μπορεί να είναι επιτρεπτή σε δύο άνδρες. Αν έχει σεξουαλική επαφή μαζί της, τότε είναι ένοχος αμαρτίας και πρέπει να τιμωρηθεί. Ο Ahmad είπε, θα πρέπει να μαστιγωθεί αλλά όχι να λιθοβοληθεί, δηλαδή, η τιμωρία του (ta’zeer) θα πρέπει να λάβει τη μορφή της μαστίγωσης.
Vol. Vol. 9, p. 9, σ. 497. 497.
Όπως βλέπετε, αν κάποιος δεν έχει παντρέψει τη σκλάβα του δεν υπάρχει από το Ισλάμ απαγόρευση στο να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της. Πάμε και στο τέταρτο:
Islam Q&A
Σεΐχης Muhammed Salih Al-Munajjid
http://www.islam-qa.com/en/ref/26067/slave%20woman
Θέμα: Προσέλαβε μια γυναίκα για να τον υπηρετήσει, μετά συμφώνησε μαζί της ότι θα είναι σκλάβα του
Απάντηση (Αποσπάσματα γενικότερου ενδιαφέροντος – έχουν αφαιρεθεί όσα αφορούν μόνο την προσωπική περίπτωση του ερωτώντος):
Μια υπηρέτρια δεν είναι μια σκλάβα την οποία επιτρέπεται να αγγίξουμε και να έχουμε συνουσία μαζί της. Μια υπηρέτρια είναι ελεύθερη και δεν μας είναι επιτρεπτή παρά μόνο με το γάμο…
Μια ελεύθερη γυναίκα δεν μπορεί να γίνει σκλάβα εκτός αν είναι μια άπιστη (kaafir) γυναίκα από ένα κράτος που βρίσκεται σε πόλεμο με τους μουσουλμάνους και οι μουσουλμάνοι την έχουν συλλάβει.
Δούλοι (άνδρες και γυναίκες) μπορούν να ληφθούν στους πολέμους που διεξάγονται μεταξύ μουσουλμάνων και απίστων, όχι σε πολέμους που γίνονται μεταξύ μουσουλμάνων σε περιόδους βασάνων και δοκιμασιών.
Το Ισλάμ περιόρισε τις πηγές των σκλάβων που υπήρχαν πριν από την αποστολή του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) σε μία μόνο πηγή, δηλαδή τη δουλεία που προκύπτει από τους αιχμαλώτους που πιάνονται μεταξύ των απίστων, περιλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. [Σχόλιο δικό μας: Αυτό είναι εν μέρει αληθές, όσον αφορά την βασική πηγή της υποδούλωσης ανθρώπων, καθώς όποιο παιδί γεννιόταν από σκλάβους, υποδουλωμένους σε πόλεμο ή όχι, ήταν σκλάβος κι εκείνο, χωρίς το ίδιο προσωπικά να έχει αγοραστεί ή υποδουλωθεί σε πόλεμο. Επίσης αφορά μόνο περιπτώσεις υποδούλωσης ελεύθερων μέχρι πρότινος ανθρώπων, καθώς οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να αγοράσουν σε σκλαβοπάζαρα σκλάβους, που δεν είχαν απαραίτητα υποδουλωθεί σε πόλεμο. Μπορεί π.χ. κάποιοι να είχαν πουληθεί για χρέη, όπως γινόταν σε κάποιες φυλές εκείνη την εποχή.]
Ο Shaykh al-Shanqeeti (Ο Αλλάχ ας έχει έλεος γι’ αυτόν), δήλωσε: Ο λόγος για τον οποίο ένα άτομο μπορεί να ληφθεί ως δούλος είναι να είναι άπιστος και πολεμάει τον Αλλάχ και τον αγγελιοφόρο του. Αν ο Αλλάχ επιτρέπει στους μουσουλμάνους που αγωνίζονται και θυσιάζουν τη ζωή τους και τον πλούτο τους και όλα όσα ο Αλλάχ τους έχει δόσει για να κάνουν το λόγο του Αλλάχ ύψιστο επί των απίστων, τότε θα τους επιτρέπει να υποδουλώσουν τους απίστους όταν τους συλλάβουν, εκτός αν ο κυβερνήτης επιλέξει να τους ελευθερώσει ή να τους ανταλλάξει για λύτρα, αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Μουσουλμάνων. [Καταρρίπτεται λοιπόν η σαχλαμάρα του Άχμαντ Ελντίν ότι τάχα οι μουσουλμάνοι έχουν «εντολή να ελευθερώνουν τους σκλάβους». Ο σεΐχης λέει ξεκάθαρα: Κάνουν ό,τι τους συμφέρει κατά περίπτωση. Συνεχίστε να διαβάζετε και θα το ξαναδείτε.]
Adwa’ al-Bayaan, 3/387
Οι μουτζαχεντίν παίρνουν στην κατοχή τους σκλάβες όπως παίρνουν στην κατοχή τους τα λάφυρα του πολέμου. Είναι αποδεκτό γι’ αυτόν που κέρδισε στην κατοχή του άνδρες ή γυναίκες σκλάβους να τους πουλήσει. Και στις δύο περιπτώσεις – την ιδιοκτησία ενός δούλου μέσω μάχης ή μέσω αγοράς – δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο να έχει σεξουαλική επαφή με μια σκλάβα μέχρις ότου έχει έναν κύκλο εμμήνων από τον οποίο μπορεί να διαπιστωθεί ότι δεν είναι έγκυος. Αν είναι έγκυος, τότε πρέπει να περιμένει μέχρις ότου να γεννήσει.
…ο Ruwayfi’ ibn Thaabit al-Ansaari είπε: Άκουσα τον Αγγελιαφόρο του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), να λέει την ημέρα της Hunayn: «Δεν είναι αποδεκτό για κάθε άνδρα που πιστεύει στον Αλλάχ και την ημέρα της Κρίσης να αρδεύει την καλλιέργεια κάποιου άλλου – πράγμα που σημαίνει να έχει σεξουαλική επαφή με μια γυναίκα έγκυο. Και δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο που πιστεύει στον Αλλάχ και την Ημέρα της Κρίσης να έχει σεξουαλική επαφή με μια γυναίκα αιχμάλωτη μέχρι να διαπιστώσει ότι δεν είναι έγκυος. Και δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο που πιστεύει στον Αλλάχ και την Ημέρα της Κρίσης να πουλήσει την όποια λεία μέχρι να έχει κατανεμηθεί.»
Το αφηγήθηκε ο Abu Dawood, 2158? Το χαρακτήρισε ως Hasan ο al-Shaykh Albaani στο Saheeh Abi Dawood, 1890.
Δεν υπάρχουν όρια σε σχέση με τη διαφορά ηλικίας μεταξύ ενός άνδρα και της σκλάβας του, εκτός από το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται σε αυτόν να έχει επαφή μαζί της μέχρι εκείνη να έχει τη δυνατότητα γι’ αυτό. [Να έχει περάσει τα εννέα έτη…]
Η σχέση μεταξύ ενός άνδρα και της σκλάβας του θα πρέπει να ανακοινωθεί δημοσίως και να μην κρατιέται κρυφή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που προκύπτουν από την παρούσα ανακοίνωση, όπως το αν έχουν παιδιά, και προκειμένου να αποφύγουν κάθε υποψία που μπορούν να έχουν σχετικά με αυτούς άνθρωποι που τους βλέπουν μαζί.
Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) κατείχε ορισμένους σκλάβους και σκλάβες, μεταξύ των οποίων ήταν οι εξής:
Ο Ibn Al-Qayyim είπε:
Ο Zayd ibn Haarithah ibn Shuraaheel, ο αγαπημένος του Αγγελιαφόρου του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ σ’ αυτόν). Τον απελευθέρωσε και κανόνισε το γάμο του με την απελευθερωμένη του σκλάβα Umm Ayman, και αυτή του γέννησε τον Usaamah. Οι άλλοι σκλάβοι του περιλαμβάνουν τους Aslam, Abu Raafi’, Thawbaan, Abu Kabshah Sulaym, Shaqraan (το όνομα του οποίου ήταν Saalih), Rabaah (ο οποίος ήταν από τη Νουβία), Yassaar (ο οποίος ήταν επίσης από τη Νουβία και σκοτώθηκε από τους Arniyeen ‘)· Mid’am και Kirkirah (κι αυτός από τη Νουβία) – αυτοί οι δύο σκοτώθηκαν στο Khaybar. Περιλαμβάνουν επίσης τους Anjashah al-Haadi και Safeenah ibn Farookh, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Mihraan, αλλά ο Αγγελιαφόρος του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) τον κάλεσε Safeenah (= «πλοίο»), επειδή τον χρησιμοποιούσε για να του μεταφέρει τις αποσκευές όταν ταξίδευε, έτσι είπε, «Είσαι ένα πλοίο (anta safeenah).» Ο Abu Haatim είπε ότι ο Αγγελιαφόρος του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) τον απελευθέρωσε· κάποιος άλλος είπε ότι η Umm Salamah τον απελευθέρωσε. Οι σκλάβοι του Προφήτη περιλαμβάνουν επίσης τον Anasah, το παρατσούκλι του οποίου ήταν Abu Mashrah· τους Aflah, ‘Ubayd, τον Tahmaan – επίσης γνωστό ως Keesaan· τον Dhakwaan· τον Mihraan· τον Marwaan – αν και λεγόταν ότι αυτό ήταν ένα άλλο όνομα του Tahmaan, και ο Αλλάχ γνωρίζει καλύτερα· τους Hunayn, Sandar, Fudaalah (ο οποίος ήταν Υεμενίτης)· τον Maaboor (ο οποίος ήταν ευνούχος)·τον Waaqid· τον Abu Waaqid· τον Qassaam· τους Abu ‘Usayb και Abu Muwayhabah.
Στις σκλάβες του περιλαμβάνονται οι: Salma (Umm Raafi’)· Maymoonah bint Sa’d· Khadrah· Radwa· Razeenah· Umm Dameerah· Maymoonah bint Abi ‘Usayb· Μαρία Κόπτισσα και Ρεϋχάνα.
Zaad al-Ma’aad, 1/114-116
Είναι σπάνιο στις μέρες μας να βρούμε σκλάβες με την έννοια της σαρία, με τις οποίες επιτρέπεται να έχουμε στενές σχέσεις κ.λπ. Αυτό συμβαίνει διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την υποχρέωση της τζιχάντ για χάρη του Αλλάχ, κι επιπρόσθετα βρίσκονται σε θέση αδυναμίας και ταπείνωσης μπροστά στους απίστους εχθρούς τους, έτσι ώστε πολλά από τα κατά πλειοψηφία μουσουλμανικά έθνη έχουν υπογράψει το πρωτόκολλο που απαγορεύει ρητά τη δουλεία και προσπαθεί να θέσει τέρμα σε αυτήν, το οποίο συμφωνήθηκε στα Ηνωμένα Έθνη το 1953.
Με βάση αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στην εξέταση κάθε περίπτωσης όπου άνθρωποι αγοράζονται και πωλούνται ως σκλάβοι, και πρέπει επίσης να προσέξουμε την παρερμηνεία της λέξης amah (pl. imaa ‘) (= γυναίκα σκλάβα), η οποία μερικοί νέοι μουσουλμάνοι κατανοούν ότι σημαίνει ότι η υποδούλωση γίνεται απλά πληρώνοντας κάποια χρήματα στη γυναίκα και συμφωνώντας να έχουν σεξουαλική επαφή μαζί της. Αυτό είναι όπως η πορνεία η οποία είναι πλέον ευρέως διαδεδομένη σε ορισμένα ανήθικα μέρη, νυχτερινά κέντρα και υπηρεσίες τηλεφωνικού σεξ.»
Μπορεί στην έγκυρη ισλαμική σελίδα να σημειώνεται ότι «Είναι σπάνιο στις μέρες μας να βρούμε σκλάβες με την έννοια της σαρία», «διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την υποχρέωση της τζιχάντ για χάρη του Αλλάχ«, δεν είναι όμως και αδύνατο. «Στο Σουδάν, οι χριστιανοί αιχμάλωτοι του συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου υποδουλώνονται συχνά, και οι γυναίκες κρατούμενες συχνά χρησιμοποιούνται σεξουαλικά, με τους μουσουλμάνους απαγωγείς τους να δηλώνουν ότι η ισλαμική νομοθεσία τους χορηγεί άδεια γι’αυτό. (http://www.iabolish.com/today/background/sudan.htm)»
Το πώς το Ισλάμ τους δίνει άδεια γι’ αυτό, το είδαμε λίγο παραπάνω…
Κι ακόμη, φαίνεται ότι η δουλεία και το Ισλάμ δεν μπορούν να διαχωριστούν. Το 2003 ένας υψηλού επιπέδου Σαουδάραβας νομολόγος, ο σεΐχης Salih al-Fawzan, δήλωσε: «Η δουλεία είναι μέρος του Ισλάμ. Η δουλεία είναι μέρος της τζιχάντ, και η τζιχάντ θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο θα υπάρχει Ισλάμ». Ο σεΐχης επιτέθηκε σε όσους γράφουν ότι το Ισλάμ εργάστηκε για την κατάργηση της δουλείας εισάγοντας την ισότητα μεταξύ των φυλών: «Είναι αμαθείς, όχι λόγιοι… Είναι απλώς συγγραφείς. Όποιος λέει τέτοια πράγματα είναι άπιστος».
Αν μη τι άλλο, φαίνεται ότι αυτός ο σεΐχης δε μασάει τα λόγια του και γνωρίζει καλά τη στάση του ιδρυτή της θρησκείας του απέναντι στη δουλεία.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ: Βιάστε χωρίς ενοχές… σαν να τρώτε ψάρια
Filed under: τζιχάντ,Διδασκαλίες του Μωάμεθ,Δουλεία,Ισλάμ και γυναίκες,Ισλαμική ιστορία,Προπαγάνδα | Tagged: πόλεμος,παλλακίδες,παλλακεία στο Ισλάμ,σκλάβες,σκλάβοι,σκλαβιά,σκλαβιά στο Ισλάμ,τζιχάντ,φασισμός,Ισλάμ,Ισλάμ και δουλεία,Κοράνι,Μωάμεθ,Μουχάμμαντ,Μοχάμεντ,Ουμάρ,Ομάρ,απολογητές του Ισλάμ,αιχμάλωτες πολέμου,αιχμάλωτοι πολέμου,γάμος,δούλοι,η γυναίκα στο Ισλάμ,ιερός πόλεμος |
Greek Murtadeen: Ελληνες αποστατες απο το Ισλαμ 
[…] Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακί… […]
[…] Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακί… […]
[…] Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακί… […]
[…] Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακίδε… […]
[…] […]
Ένας φίλος μου έστειλε το λινκ για το ‘Βιάστε χωρίς ενοχές… σαν να τρώτε ψάρια’ κι από κει είδα το λινκ για αυτό. Πολύ καλά και τα δυο άρθρα! Το λινκ που δίνετε (http://islamforgreeks.org/faq-for-islam) βγάζει
‘Error 404 – Page not found!
The page you trying to reach does not exist, or has been moved. Please use the menus or the search box to find what you are looking for.’ Μάλλον μετά το ξεβράκωμα που κάνετε στον κύριο Ελντίν αποφάσισε να το κατεβάσει! Ευτυχώς όμως έχετε αποθηκεύσει τα screenshots που δείχνουν τις ημερομηνίες και το διάλογο μεταξύ του ‘απολογητή του Ισλάμ’ και της μουσουλμάνας!
@Παναγιώτη, και άλλα πολλά έχουμε αποθηκευμένα, δυστυχώς για τους διάφορους απολογητές του Ισλάμ.
Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) συνήθιζε να στέλνει τους συντρόφους του όπως τον Άμπου Μπακρ και τον Οθμάν ιμπν Άφφαν (ραντιγιαλλάχου άνχουμ) να αγοράζουν και να απελευθερώνουν σκλάβους. Μερικοί από τους πρώτους προσύλητους στο Ισλάμ ήταν φτωχοί απελευθερωμένοι πρώην σκλάβοι όπως π.χ. ο Μπιλάλ ιμπν Ράμπα αλ Χαμπάσι (ραντιγιαλλάχου άνχου). Ο Προφήτης είχε πει ότι μία από τις καλύτερες πράξεις είναι η απελευθέρωση ενός σκλάβου. Ο ίδιος του είχε απελευθερώσει 63 σκλάβους ενώ η σύζυγος του Άισα (ραντιγιαλλάχου άνχα) 67. Συνολικά η οικογένεια του Προφήτη είχε απελευθερώσει 39.237 σκλάβους.
[…] Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακίδε… […]
Το κάλεσμα του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) ήταν ένα κάλεσμα για την απελευθέρωση του ανθρώπου και να τεθεί τέλος στην δουλεία του. Ταύτισε την ελευθερία με την ανθρωπότητα και την κατέστησε μια απόδειξη για την τίμηση του ανθρώπου από τον Θεό. Έδωσε μεγάλο ενδιαφέρον στους δούλους, στενεύοντας τις πηγές της δουλείας και διευρύνοντας τους δρόμους της απελευθέρωσης, ενώ παρότρυνε τους ανθρώπους να απελευθερώνουν τους δούλους. Μάλιστα, είπε ότι ένας πιστός θα ανταμειφθεί, ακόμα και αν είχε απελευθερώσει δούλους πριν γίνει μουσουλμάνος.
Ο Χακίμ ιμπν Χιζάμ (ραντιγιαλλάχου άνχου) είπε στον απεσταλμένο του Θεού: “Πριν γίνω μουσουλμάνος, συνήθιζα να κάνω καλό’ έδινα σε ελεημοσύνη, απελευθέρωνα σκλάβους και ήμουν καλός και τρυφερός με τους συγγενείς μου. Θα ανταμοιφθώ για τις πράξεις μου αυτές;” και ο προφήτης του απάντησε: “Έγινες μουσουλμάνος με όλες αυτές τις καλοσύνες (χωρίς να χαθεί η αξία τους).” (Sahih Bukhari, Vol.2, Book 24, #517;)
Ας δούμε λοιπόν κάτι σχετικό, την ιστορία του θείου του προφήτη, του Άμπου Λάχαμπ, που αναφέρεται στο 111ο κεφάλαιο του Ιερού Κορανίου:
“Κόπηκαν τα χέρια του Άμπου Λάχαμπ και χάθηκε και ο ίδιος.
Κανένα όφελος δεν είχε από όλα τα πλούτη και τα κέρδη του.
Θα καεί σε φωτιά με πύρινη φλόγα
Και η γυναίκα του θα κουβαλά τα ξύλα για τη φωτιά.
Θα έχει κρεμασμένο γύρω απ’ τον λαιμό της σχοινί από ίνες φύλλου χουρμαδιάς.” (Κοράνι, 111:1-5)
Ο Άμπου Λάχαμπ ήταν θείος του Προφήτη αλλά είχε προσπαθήσει αυτός και οι φίλοι του να τον σκοτώσουν (τον προφήτη) και τον έβριζαν, ενώ η σύζυγος του Άμπου Λάχαμπ – η Ουμ Τζαμίλα- συνήθιζε να πετάει πέτρες στον Προφήτη και έριχνε αγκάθια στα μονοπάτια απ’ όπου αυτός περνούσε. Και ο Άμπου Λάχαμπ και η σύζυγος του καταδικάστηκαν να πάνε στην Κόλαση, ενώ η ίδια η Ούμ Τζαμίλα θα μεταφέρει την καύσιμη ύλη για τη φωτιά που θα τους καίει.
Ο ίδιος πρώην ιεραπόστολος που ασπάστηκε το Ισλάμ Άμπντουλ-Άχαντ Όμαρ Μίλλερ λέει: “Αυτό το κεφάλαιο αποκαλύφθηκε και από τότε για 10 χρόνια ο Άμπου Λάχαμπ ζούσε και θα μπορούσε να ρεζιλέψει το Ισλάμ και τον Προφήτη. Θα μπορούσε να ασπαστεί το Ισλάμ έστω στα ψέματα, θα μπορούσε να δηλώσει ότι ήθελε να γίνει μουσουλμάνος, μόνο και μόνο για να ρεζιλέψει τον Προφήτη αλλά δεν το έκανε. Γιατί δεν το έκανε; Μα γιατί στο ίδιο το Κοράνι λέγεται ότι δεν θα το έκανε ποτέ. «Χάθηκε ο Άμπου Λάχαμπ» λέγεται στο Κοράνι και αυτό το βιβλίο λέει την αλήθεια. Θα μπορούσε να γίνει στα ψέματα μουσουλμάνος ο Άμπου Λάχαμπ και να πει: «Ο Μουχάμμεντ λέει ότι θα πάω στην κόλαση και ότι δε θα γίνω μουσουλμάνος αλλά εγώ σας λέω ότι αναγνωρίζω το Ισλάμ και θέλω να το ασπαστώ» για να διαψεύσει το Κοράνι αλλά δεν το έκανε γιατί το Κοράνι δεν ήταν λόγος του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) αλλά του Θεού”.
Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η σημασία της ιστορίας του Άμπου Λάχαμπ και γιατί τον αναφέρω. Ο Άμπου Λάχαμπ είχε μία δούλα, τη Θουγάιμπα. Την ημέρα που γεννήθηκε ο προφήτης, ο Άμπου Λάχαμπ απελευθέρωσε τη Θουγάιμπα δείχνοντας τη με το δάχτυλο του, η οποία Θουγάιμπα θήλασε τον Προφήτη όταν ήταν μωρό. Όταν πέθανε ο Άμπου Λάχαμπ, κάποιος συγγενής του τον είδε στο όνειρο του σε μια πολύ άσχημη κατάσταση και τον ρώτησε: “Τί αντιμετώπισες εκεί;” και ο Άμπου Λάχαμπ απάντησε: “Δεν έχω βρει καμία ανάπαυση από τότε που σας άφησα, εκτός του ότι μου δόθηκε να πίνω λίγο νερό από αυτό [και έδειξε το μέρος ανάμεσα στον δείκτη του χεριού του και στα άλλα του δάχτυλα] και αυτό επειδή είχα απελευθερώσει τη Θουγάιμπα [δείχνοντας την με τον δείχτη του χεριού του].” (Sahih Bukhari, Book 7, Vol. 62 , no. 38;).
Ο Ας-Σουχάιλι (ραχίμαχουλλάχ) λέει στο ‘Rawd Al-Anif‘ ότι αυτό έγινε όταν γεννήθηκε ο Προφήτης αλλά ο Ιμπν Χάτζαρ αλ-Ασκαλάνι (ραχίμαχουλλάχ) λέει στο ‘Fath Al-Bari, 9.84‘ και ο Χάφιζ ιμπν Άμπντουλ-Μπαρρ (ραχίμαχουλλάχ) στο ‘Al-Istai’aab, 1/10‘ και ο Χάφιζ Ιμπν αλ-Τζάουζι (ραχίμαχουλλάχ) στο βιβλίο του ‘Al-Wafa bi Ahwalil Mustafa‘ ότι η απελευθέρωση της Θουγάιμπα από τον Άμπου Λάχαμπ έγινε πολύ μετά τη γέννηση του Προφήτη, μετά την Εγίρα. Γι’ αυτό λοιπόν, επειδή ο Άμπου Λάχαμπ απελευθέρωσε τη δούλα του, γι’ αυτό ως εξαίρεση λέγεται ότι του δόθηκε αυτή η μικρή χάρη να μπορεί να πίνει λίγο μόνο νερό από την παλάμη του χεριού του, ανάμεσα στον δείκτη και στον αντίχειρα του. (‘Abdur-Razzaq, Mussanaf)
Το παραπάνω γεγονός μνημονεύεται από τον Αλ-Μπαγάουι και τον Αλ-Μπεϊχάκι (ραχίμαχουμουλλάχ) και το αναφέρουν επίσης ο Ιμπν Καθίρ, ο Ζέιν αλ-Ντιν αλ-Ιράκι, ο Ιμπν Ταϊμίιγια στο ‘al-Sarim al-Maslul‘ και ο Ιμπν αλ-Κάιγιμ αλ-Τζαουζίγια στο ‘Tuhfat al-Mawdud‘.
Ο Γερμανός ανατολιστής Αδάμ Μιτζ απέδειξε ότι η απελευθέρωση των δούλων αποτελεί μια αρχή του Ισλάμ. Λέει χαρακτηριστικά: Στο Ισλάμ υπήρχε ένας κανόνας προς το συμφέρον των δούλων. Ένας δούλος μπορούσε να εξαγοράσει την ελευθερία του πληρώνοντας ένα χρηματικό ποσό και είχε το δικαίωμα να ασχοληθεί με την εργασία που επιλέγει. Αποτελούσε επίσης ένα καλό ήθος να αφήσει ο μουσουλμάνος μια διαθήκη στην οποία απελευθερώνει μερικούς δούλους του.
Το Ισλάμ άλλωστε ύψωσε την αξία των δούλων, στο βαθμό που ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ), όπως αναφέρει ο χριστιανός διανοούμενος Νάζμι Λούκα, κατέστησε του δούλους ίσους με τους βασιλείς των Κουράις! (nazmi luka: muhammad the messenger and the message).
Έτσι, οι ηγέτες των Κουράις (η φυλή στην οποία ανήκε ο Προφήτης) προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν το νέο αυτό κάλεσμα το οποίο αποσκοπεί στην απελευθέρωση των δούλων και απαιτεί την πλήρη ισότητα μεταξύ τους και των κυρίων τους. Οι δούλοι στην Ισλαμική νομοθεσία έχουν μεγαλύτερη αξία από ότι οι δούλοι σε άλλα συστήματα όπως π.χ. οι δούλοι που κατά εκατοντάδες κουβάλησαν στην Αμερικοί οι λευκοί. Για χάρη των δούλων αποκαλύφτηκαν Κορανικά εδάφια στον προφήτη, διατάζοντας τον να τους έχει συνεχώς στα μάτια του. Οι δούλοι έχουν βρει την αξιοπρέπεια και την ελευθερία στις μεταρρυθμιστικές αρχές του Ισλάμ και την απελευθέρωσή τους από την ταπείνωση και τη φτώχεια. Το Ισλάμ τους θεωρεί μερικές φορές και κυρίους των μουσουλμάνων.
Αναφέρεται πως ο Όμαρ ιμπν Αλ-Χαττάμπ (ραντιγιαλλάχου άνχου), σχολιάζοντας την αγορά του τότε δούλου Μπιλάλ Ιμπν Ραμπάχ αλ-Χαμπάσι (ραντιγιαλλάχου άνχου) από τον Άμπου Μπακρ (ραντιγιαλλάχου άνχου) για να τον απελευθερώσει, είπε: ο κύριός μας απελευθέρωσε τον κύριο μας!.
Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) εξοργιζόταν ιδιαίτερα με την κακοποίηση των δούλων.
Ο Άμπου Μασούντ αλ-Ανσάρι (ραντιγιαλλάχου άνχου) αναφέρει: “Ενώ έδερνα έναν δούλο μου, άκουσα μια φωνή πίσω μου που λέει: {Μάθε Άμπου Μασούντ ότι ο Θεός έχει περισσότερη δύναμη επάνω σου απ’ ό,τι εσύ επάνω σ’ αυτόν}. Όταν γύρισα, βρήκα τον προφήτη και είπα: {Ω προφήτη! Τον αφήνω ελεύθερο για χάρη του Θεού} και τότε μου είπε: {Αν δεν έχεις κάνει τούτο, θα σε άγγιζε το πυρ (της κόλασης)}” (Sahih Muslim, book of oaths, 4088;).
Έτσι παιδαγωγούσε ο Προφήτης τους σαχάμπα (ακολούθους) του και όλους τους πιστούς στον σεβασμό του ανθρώπου, κυρίως του αδύναμου, του δούλου και του υπηρέτη. Αυτό το κάλεσμα ισχύει και για όλους τους μουσουλμάνους κυβερνώντες, παντού και πάντοτε, επιβάλλοντας σε αυτούς την προστασία των δούλων (είτε των αντρών είτε των γυναικών) από τα βασανιστήρια και τον διωγμό και την σοβαρή επιδίωξη της απελευθέρωσής τους.
Την ίδια στιγμή, κάποιοι σαχάμπα θεωρούσαν τη σεξουαλική επαφή με τις δούλες ως μοιχεία. Ο Χαμπίμπ ιμπν Σαλίμ είπε ότι ένας άντρας έκανε σεξ με τη δούλα της γυναίακας του. Το θέμα γνωστοποιήθηκε στον Νούμαν ιμπν Μπασίρ (ραντιγιαλλάχου άνχου). Ο Νούμαν είπε: “Θα δικάσω σύμφωνα με τη δικαιοσύνη του απεσταλμένου του Θεού. Αν η σύζυγος (αυτού του άντρα) του έδωσε την άδεια, θα τον μαστιγώσω 100 φορές. Αν δεν του έδωσε την άδεια, θα τον θανατώσω” (Sunan At-Tirmidhi, 1451; hasan).
Ο Προφήτης ήταν ο πιο επιεικής άνθρωπος προς του δούλους. Ο Άνας (ραντιγιαλλάχου άνχου) αναφέρει για τον Προφήτη ότι: “Ήταν ο πιο επιεικής άνθρωπος με τους δούλους, μα τον Θεό δεν δίσταζε να του φέρει το νερό ένας δούλος ή υπηρέτης και να μη πλύνει ο προφήτης το πρόσωπο και τα χέρια του, δεν του ζητούσε κανένας ποτέ κάτι χωρίς να τον ακούσει (ο προφήτης) και να αποχωρήσει μετά τελευταίος και δεν τον χαιρετούσε ποτέ κανείς χωρίς να του απλώσει το χέρι του και να το πάρει πίσω αφού το πάρει ο άλλος” (Sahih Abu Na’em Al-Asbahani, fi dala’ilun-nubuwah (116); Musnad Abu Hanifah (40); Musnad Al Harith (939); Ibn Hajar al-Asqalani,Al-Matalib Al-Alayah (3931)).
Ο Άνας ιμπν Μάλικ (ραντιγιαλλάχου άνχου) είπε για την εμπειρία που είχε από τον Προφήτη: “Τον υπηρέτησα για δέκα χρόνια αλλά ξέρω ότι ποτέ δε με μάλωσε για κάτι που έκανα, ρωτώντας με γιατί το έκανα ή για κάτι που το είχα αφήσει ρωτώντας με γιατί δεν το έκανα”.
Οι ουλεμά (λόγιοι) του Ισλάμ προειδοποιούν από τη συνεχή εργασία των δούλων μέρα νύχτα λέγοντας: “αν τον βάλει ο κύριος να εργάζεται την ημέρα πρέπει να τον αφήνει να ξεκουραστεί το βράδι, και αντίστροφα” και λένε: “πρέπει να τον αφήνει να ξεκουραστεί και να ξαπλώσει το μεσημέρι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, και να του δίνει χρόνο για τις πέντε καθημερινές προσευχές, και αν ταξιδέψει πρέπει να τον έχει μαζί του πάνω στο μεταφορικό ζώο ή να ανταλλάζουν τη θέση”. Είπαν κιόλας: “Αν ο δούλος είναι αλλόθρησκος, π.χ. Χριστιανός, πρέπει να μην του απαγορεύει ο μουσουλμάνος να πηγαίνει στην εκκλησία, να πίνει το κρασί ή να τρώει το χοιρινό κρέας, διότι αυτή είναι η θρησκεία του” (Al-Banani, Al-Mudawana).
Η δουλεία χαρακτήρισε ένα μέρος της ζωής του συντρόφου του Προφήτη, Σαλμάν αλ-Φάρισι (ραντιγιαλλάχου άνχου), ο οποίος ήταν δούλος σε έναν πλούσιο και έτσι έχασε κάποιες αναμετρήσεις στο πλευρό του προφήτη, όπως οι μάχες Μπαντρ και Ούχουντ. Πήγε ο Σαλμάν στον Προφήτη ο οποίος του συνέστησε να γράψει στον κύριό του, προκειμένου να τον ελευθερώσει. Ο Σαλμάν λοιπόν έγραψε στον κύριό του προσφέροντάς του να του φυτέψει τριακοσίους φοίνικες, και να του πληρώσει σαράντα οκές από χρυσό. Όλοι οι μουσουλμάνοι συνέβαλαν στην εξόφληση του χρέους του Σαλμάν, φέρνοντάς του τους φοίνικες, σκάβοντας τις θέσεις όπου θα φυτευτούν και ήρθε ο ίδιος ο Προφήτης για να τα φυτέψει με το χέρι του, και έτσι απελευθερώθηκε ο Σαλμάν.
Η πρώτη μάχη στην οποία συμμετείχε ο Σαλμάν, ήταν η λεγόμενη μάχη του Χάντακ (ή ‘μάχη Αλ-Αχζάμπ’) και ήταν αυτός ο οποίος ενέπνευσε την ιδέα της μεγάλης τάφρου γύρω από την Μεδίνα για να την προστατέψει από τους εισβολείς. Όταν πέτυχε η ιδέα, όλοι οι σύντροφοί του, τον εκτιμούσαν περισσότερο για την ευφυΐα και τη συνεισφορά του στο Ισλάμ, και έτσι είπαν οι Ανσάρ (οι ντόπιοι κάτοικοι της Μεδίνας που δέχτηκαν τον Προφήτη με τους συντρόφους του μετά την μετανάστευσή τους, το 622 μ.Χ., από την Μέκκα και τον διωγμό των Κουραϊσιτών), αλλά και οι Μουχατζιρίν (οι σύντροφοι του προφήτη οι οποίοι μετανάστευσαν μαζί του από την Μέκκα στη Μεδίνα): «ο Σαλμάν είναι ένας από μας«, και τότε παρενέβη ο προφήτης και είπε: «Ο Σαλμάν είναι ένας από μας, ανήκει στον οίκο μου» (Αl-Ηakim Αl-Μustadrak, no. 6541; Αl-Τabarani, al-mujam al-kabir, no. 6040;).
Η ισλαμική νομοθεσία λοιπόν έπρεπε να προχωρήσει σταδιακά στην κατάργηση των φθαρμένων ηθών και παραδόσεων, στενεύοντας τις πηγές της δουλείας και διευρύνοντας τους δρόμους της απελευθέρωσης.
Έτσι η αξία των δούλων στο κράτος του Ισλάμ ήταν πολύ μεγάλη όσο ήταν οι προσπάθειες τους και οι υπηρεσίες που προσέφεραν στην κοινωνία. Η παρελθούσα δουλεία τους δεν αποτελούσε κανένα λόγο υποτίμησης μεταξύ των άλλων αδελφών τους. Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) απαγόρευσε όπως εξήγησα την κακοποίηση των δούλων και εξιλέωση για τον ξυλοδαρμό του δούλου από τον κύριο του ήταν η απελευθέρωσή του. Ένας κανόνας ο οποίος δεν υπήρχε στην εποχή πριν το Ισλάμ και δίνει την ελευθερία στον δούλο αν κακοποιείται από τον κύριο του.
Ο Άμπου Σάλεχ Δακουάν αναφέρει από τον Δαδάν ότι είπε: “Βρήκα τον Ιμπν Όμαρ, έναν σύντροφο του Προφήτη και είχε απελευθερώσει έναν δούλο. Πήρε ένα ξυλάκι από το χώμα και είπε: η αμοιβή μου στον Θεό γι’ αυτόν δεν είναι καν ίσα μ’ αυτό το μικρό ξυλάκι, επειδή άκουσα τον προφήτη να λέει: {όποιος κακοποιήσει η χαστουκίσει τον δούλο του, δεν έχει καμία εξιλέωση παρά μόνο να τον απελευθερώσει}” (Sunan Abu Dawoud, no. 4500;).
Το Ισλαμικό κράτος έπρεπε να δείχνει αλληλεγγύη στον δούλο με ειδικές ανάγκες και στον ασθενή. Ο Ζενμπάα Άμπου Ράουχ (ραντιγιαλλάχου άνχου) ένας σύντροφος του προφήτη, είχε έναν δούλο που λεγόταν Σάνταρ Ιμπν Σάνταρ. Τον έπιασε να φιλάει μια άλλη δούλη του και του προκάλεσε σοβαρή σωματική ζημιά. Έπειτα, όταν πληροφόρησε τον Προφήτη για ό,τι έγινε, ο Προφήτης του είπε: “Γιατί έκανες τέτοιο πράγμα;” και ο Ζενμπάα απάντησε: “Γιατί έκανε το και το” και του ανέφερε το τι έκανε με τη δούλα. Τότε απευθύνθηκε ο Προφήτης στον δούλο και του είπε: “Πήγαινε, είσαι ελεύθερος”. Είπε ο δούλος: “Και σε ποιόν ανήκω τώρα;” και ο Προφήτης του απάντησε: “Στον Θεό και στον απόστολό Του” και διέταξε τους πιστούς να τον υποστηρίξουν.
Μετά τον θάνατο του Προφήτη, ήρθε ο Σάνταρ (πρώην δούλος πλέον) στον χαλίφη Άμπου Μπακρ (ραντιγιαλλάχου άνχου) και είπε: “Η διαθήκη του προφήτη!” εννοώντας ότι ζητάει να συνεχίσει τη βοήθεια που του πρόσφερε ο Προφήτης. Απάντησε ο Άμπου Μπακρ: “Ναι, σε επιδοτούμε εσένα και την οικογένειά σου” και έπαιρνε το επίδομα μέχρι τον θάνατο του χαλίφη. Όταν έγινε ο Όμαρ Ιμπν αλ-Χαττάμπ (ραντιγιαλλάχου άνχου) χαλίφης, ξαναήρθε σ’ αυτόν ο Σάνταρ και είπε: “Η διαθήκη του προφήτη!” και ο Όμαρ του απήντησε: “Ναι, που θέλεις να μείνεις;” και ο Σάνταρ είπε: “Στην Αίγυπτο”. Τότε έγραψε ο Όμαρ στον κυβερνήτη της Αιγύπτου να τον υποστηρίξει και να του χορηγήσει καλλιεργήσιμη γη για να ζήσει απ’ αυτήν (hassan – Ahmad, 2/182; Abu Dawoud, 4519; Ibn Majah, 2680;).
Το κράτος λοιπόν, κατά την ισλαμική νομοθεσία, αναλαμβάνει τους δούλους με ειδικές ανάγκες όπως τους ελεύθερους, και τους επιδοτεί με τον απαραίτητο μισθό που τους φτάνει για να μην έχουν ανάγκη κανέναν.
Παρ’ όλες λοιπόν τις προσπάθειες του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) για την απελευθέρωση των δούλων, μερικοί μοχθηροί μελετητές ισχυρίστηκαν ότι ο προφήτης θέσπισε την δουλεία. Αυτούς τους παραπέμπουμε στον Λάιτνερ ο οποίος απαντά σ’ αυτό το ψέμα λέγοντας:
“Βλέπουμε τους ανόητους από τους Χριστιανούς να καταδικάζουν το Ισλάμ σαν να ήταν αυτό που θέσπισε την δουλεία, παρά το γεγονός ότι ο Μουχάμμεντ παρότρυνε με κάθε τρόπο την απελευθέρωση των δούλων, και αυτό αποτελεί το ισχυρότερο μέσο για την καταπολέμηση του φαινόμενου” (g.w. leitner: the religion of islam, page 7.).
Επίσης, ο Γάλλος συγγραφέας Βινσάν Μοντιέρ, αντιτιθέμενος σε αυτούς τους ισχυρισμούς, λέει:
“Καταδικάζουν το Ισλάμ για το φαινόμενο της δουλείας το οποίο προϋπήρχε πριν την εμφάνιση του. Επιπρόσθετα, όταν διαδόθηκε το Ισλάμ και εφαρμόστηκαν οι κανόνες του, επιδίωκε την κατάργηση της δουλείας, στον βαθμό που πολλές από τις εξιλεωτικές πράξεις από τις αμαρτίες που διαπράττει ένας πιστός, πραγματοποιούνται μέσω της απελευθέρωσης των δούλων, πράγμα που το Ισλάμ θεωρεί ευεργεσία και υπακοή στον ΑΛΛΑΧ” (arafat kamel al-ashay: rijal wanesa’ aslamou (men and women embraced islam), page 231.).
Η απελευθέρωση λοιπόν των δούλων, αποτελεί εξιλέωση από τις αμαρτίες και υπακοή προς τον ΑΛΛΑΧ Σουμπχάνα ουά Ταάλα!!
Είπε ο Άμπου Χουρέιρα (ραντιγιαλλάχου άνχου):
“Ενώ καθόμασταν με τον Προφήτη, ένας άντρας ήρθε και του είπε: {Ω απεσταλμένε του Θεού! Έχω καταστραφεί}. Ο Προφήτης τότε τον ρώτησε τί είχε συμβεί. Απάντησε:{Είχα σεξουαλική επαφή με τη σύζυγο μου, ενώ είχαμε νηστεία}. Ο Προφήτης τον ρώτησε: {Μπορείς να απελευθερώσεις έναν σκλάβο;} και αυτός απάντησε αρνητικά. Τότε ο Προφήτης τον ρώτησε: {Μπορείς να νηστέψεις για 2 συνεχόμενους μήνες;} και αυτός απάντησε πάλι αρνητικά. Ο Προφήτης τότε τον ρώτησε: {Μπορείς να θρέψεις 60 φτωχούς;} και αυτός απάντησε και πάλι αρνητικά. Τότε ο Προφήτης, έμεινε για λίγο αμίλητος και ενώ ήμασταν έτσι, έφεραν στον Προφήτη ένα μεγάλο καλάθι με χουρμάδες. Ρώτησε τότε ο Προφήτης: {Πού είναι αυτός που έχει ανάγκη;} και όταν ήρθε, ο Προφήτης του είπε: {Πάρε αυτό το καλάθι (με τους χουρμάδες) και δώστο σε ελεημοσύνη}. Τότε ο άντρας αυτός είπε: {Θα έπρεπε να το δώσω σε κάποιον πιο φτωχό από ‘μένα; Μα τον Θεό, δεν υπάρχει πιο φτωχή οικογένεια ανάμεσα στα δύο βουνά της (τα βουνά της Μεδίνας) πιο φτωχή από τη δική μου}. Ο Προφήτης τότε χαμογέλασε μέχρι που φάνηκαν τα δόντια του και είπε: {Θρέψε την οικογένεια σου με αυτά}” (Sahih Bukhari, Vol.3, Book 31, #157).
Ο Βρετανός διανοούμενος Κουίλιαμ μιλάει για τις αναφορές που δημιούργησαν οι αχρίοι μελετητές του Ισλάμ και λέει: “Τέτοιες αναφορές είναι αναμφισβήτητα αναληθείς, δεν μπορεί να ευσταθούν ή να έχουν γίνει ποτέ” (abdullah quilliam: islamic faith, page 26).
Ο ίδιος αποδεικνύει ότι ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) είναι αυτός που έθεσε τέλος στην δουλεία σε όλη την Αραβική Χερσόνησο. Δίνει παράδειγμα με τις περιοχές της ανατολικής και βόρειας Αφρικής στις οποίες διαδόθηκε το φαινόμενο της σωματεμπορίας και της δουλείας, και δείχνει ότι ο λόγος έγκειται στο γεγονός ότι το Ισλάμ δεν είχε φτάσει εκεί, διότι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Ισλάμ είναι η καθοριστική κατάργηση της δουλείας, παρά το γεγονός ότι οι δουλέμποροι, όπως λέει ο Εντουάρντ Μπρόι, “ήταν κυρίως Ευρωπαίοι”, κι έτσι “σταμάτησε το κίνημα της ανάπτυξης στις αφρικανικές χώρες λόγω του μεγάλου χάους που προκάλεσαν εκεί οι Ευρωπαίοι δουλέμποροι” (edouard perroy: histoire générale des civilizations (general history of civilizations), 1965, collab).
Αν ειπωθεί ότι το Ισλάμ δεν έθεσε τέλος ολοκληρωτικά στην δουλεία και στην σωματεμπορία παρά τις μεγάλες προσπάθειες του προφήτη στην καταπολέμησή τους, η απάντηση είναι ότι το Ισλαμικό κράτος δεν θα μπορούσε μόνο του να καταργήσει εντελώς αυτά τα φαινόμενα για πολλούς και αυτονόητος λόγους:
~αυτά τα φαινόμενα ήταν παλιά και ευρέως διαδεδομένα σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, τις αραβικές και τις μη αραβικές, από τα αρχαιότερα χρόνια. Η Ισλαμική νομοθεσία, όπως κάνει και αλλού, έπρεπε να προχωρήσει σταδιακά στην κατάργηση των φθαρμένων ηθών και παραδόσεων, στενεύοντας τις πηγές της δουλείας και διευρύνοντας τους δρόμους της απελευθέρωσης.
~αυτά τα έθιμα ήταν, πριν την εμφάνιση του Ισλάμ, διεθνούς χαρακτήρα. Όλα τα κράτη και όλες οι αυτοκρατορίες – χωρίς εξαίρεση – ασκούσανε την δουλεμπορία και την σωματεμπορία. Έτσι η κατάργηση του φαινόμενου χρειαζόταν μια διεθνή συμφωνία, που να επιβάλλει σε όλους την απαγόρευση της δουλεμπορίας. Είναι γνωστό ότι κατά τη διάρκεια της ζωής του προφήτη το νεοσύστατο Ισλαμικό κράτος τότε δεν είχε τη δύναμη ούτε τα μέσα για την απαγόρευση αυτών των εθίμων.
~το Ισλάμ ήταν ακόμη νεόφερτο στη ζωή των ανθρώπων. Αν το κράτος εξέδιδε μια απόφαση που απαγορεύει την δουλεία, εκείνοι που το εμπόριο και οι επιχειρήσεις τους εξαρτώνται από δούλους θα αντιμετώπιζαν μεγάλο πρόβλημα. Έτσι το Ισλαμικό σύστημα έπρεπε να υιοθετήσει μια σταδιακή πολιτική στην κατάργηση του φαινόμενου.
~το Ισλαμικό κράτος δεν διέθετε όλα τα οικονομικά μέσα που θα του εξασφάλιζαν να αναλάβει αυτούς τους δούλους οικονομικά μετά την απελευθέρωσή τους, ούτε να τους παρέχει όλους θέσεις εργασίας. Είναι γνωστό ότι οι δούλοι ήταν υπό την κηδεμονία των κυρίων τους, αναλάμβαναν κάποιες δουλειές γι, αυτούς και έτρωγαν από τα χρήματά τους.
Αγαπητέ Αλή, αυτά που διαρκώς αντιγράφεις και επικολλάς έχουν απαντηθεί πολλές φορές σε αυτό το ιστολόγιο. Φοβάμαι ότι για να συνεχίζεις έτσι, η κριτική σου σκέψη έχει υποστεί ανεπανόρθωτη ζημιά. Ο Θεός να βάλει το χέρι Του. (Αντιγράφω και επικολλώ προηγούμενο σχόλιο, όπως κάνεις κι εσύ που, όπως βλέπω, βάζεις σε όλα τα άρθρα το ίδιο).