Γιατί απαγορεύεται να πιάνει ο μουσουλμάνος φιλίες με απίστους

Κρίνουμε σκόπιμο να παρουσιάσουμε ένα άρθρο του γνωστού και έγκυρου σεΐχη Muhammed Salih Al-Munajjid με τίτλο «Διευκρίνιση του σημαντικού κανόνα: Είναι απαγορευμένο (χαράαμ) να λάβει [ο μουσουλμάνος] απίστους (kaafirs) ως στενούς φίλους και προστάτες».

Ολόκληρο το διευκρινιστικό άρθρο του σεΐχη βρίσκεται από κάτω στα αγγλικά. Εμείς λέμε επιγραμματικά ότι σύμφωνα με αυτό, στο οποίο ο σεΐχης τεκμηριώνει τη θέση του με αποσπάσματα του Κορανίου και αχαντίθ, στους μουσουλμάνους απαγορεύεται:

• Η αποδοχή της απιστίας των απίστων και η αμφιβολία ότι πρόκειται για απιστία, ή η αποχή από την επισήμανση τους ως απίστων, ή ο έπαινος για τη θρησκεία τους. [al-Nahl 16: 106]. [al -Baqarah 2: 256]. [Al- Nisa 4:51] [al-Nisa 4:60]

• Το να κάνουν τους απίστους φίλους και να τους αρέσουν. [al-Mujaadilah 58:22]

• Το να κλίνουν προς το μέρος των απίστων, να στηρίζονται πάνω τους και να τους λαμβάνουν ως υποστηρικτές. [Hood 11: 113]

• Το να τους βοηθούν και να τους στηρίζουν εναντίον των Μουσουλμάνων. [al-Tawbah 9:71]. [al-Maa’idah 5:51]. [Al-Maa’idah 5:51]. (Εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι αν π.χ. η αστυνομία των «απίστων» κυνηγά έναν μουσουλμάνο βομβιστή και υπάρχουν μουσουλμάνοι που μπορούν να τους βοηθήσουν να τον πιάσουν, δεν πρέπει να το κάνουν).

• Το να γίνουν μέλη των κοινωνιών των απίστων, το να συμμετέχουν στα κόμματά τους, το να αυξάνουν τον αριθμό τους, το να λαμβάνουν τις υπηκοότητές τους (εκτός από περιπτώσεις ανάγκης), το να υπηρετούν στους στρατούς τους ή να τους βοηθούν να αναπτύξουν τα όπλα τους.

• Το να φέρνουν τους νόμους και τους κανόνες των απίστων στις μουσουλμανικές χώρες. [al-Maa’idah 5:50] (Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί μουσουλμάνες γυναίκες διαδήλωναν στην Υεμένη κατά της θέσπισης ορίου ηλικίας γάμου στα 18 έτη, και ζητούσαν να είναι νόμιμο να παντρεύονται κοριτσάκια 9 ετών)

• Το να έχουν απίστους για φίλους, σε γενικές γραμμές, να τους παίρνουν ως βοηθούς και υποστηρικτές, και να συμπαρατάσσονται μαζί τους. [al-Maa’idah 5:51].

• Το να συμβιβάζονται με τους απίστους και να είναι καλοί μαζί τους εις βάρος της θρησκείας τους. [al-Qalam 68: 9] [al-Nisa ‘4: 140]

• Το να εμπιστεύονται τους απίστους και να παίρνουν απίστους ως συμβούλους αντί για μουσουλμάνους. [Aal Imran 3: 118-120].

Και μας λέει ο σεΐχης:

«Από τα κείμενα αυτά είναι σαφές ότι απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να διορίζουν άπιστους σε θέσεις στις οποίες θα μπορούσαν να ανακαλύψουν τα μυστικά των μουσουλμάνων και να ραδιουργήσουν εναντίον τους, προσπαθώντας να τους κάνουν κακό κάθε είδους.

(Απαγορεύεται) η τοποθέτηση των απίστων σε διοικητικές θέσεις όπου είναι αφεντικά των μουσουλμάνων και μπορούν να τους ταπεινώσουν, να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις τους και να τους αποτρέψουν από την άσκηση της θρησκείας τους. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «… και ποτέ ο ΑΛΛΑΧ δεν θα δώσει στους δύσπιστους ένα τρόπο (να θριαμβεύσουν) επί των πιστών.» [Al-Nisa ‘4: 141].
Ο Imaam Ahmad ανέφερε ότι ο Abu Moosa al-Ash’ari (μακάρι ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του) είπε: «Είπα στον Umar (μακάρι ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του) «Έχω έναν χριστιανό γραφέα.» Είπε «Τι πάει στραβά με σένα, μπα που να σε αφήσει στον τόπο ο ΑΛΛΑΧ! Δεν έχεις ακούσει τα λόγια του ΑΛΛΑΧ (ερμηνεία της έννοιας), «Ω εσείς που πιστεύετε! Μην παίρνετε Εβραίους και Χριστιανούς ως «awliya»(φίλους, προστάτες, βοηθούς, κ.λπ.), αυτοί δεν είναι παρά «awliya» ο ένας στον άλλο … » [al-Maa’idah 5:51]»; Γιατί δεν προσλαμβάνεις έναν χανίφη [δηλαδή, ένα μουσουλμάνο];» Είπα, « Ω αρχηγέ των πιστών, θα επωφεληθώ από το έργο του και κρατά τη θρησκεία του για τον εαυτό του.» Είπε, «Εγώ ποτέ δεν θα τους τιμήσω όταν ο ΑΛΛΑΧ τους έχει ταπεινώσει, και ποτέ δεν θα τους φέρω κοντά μου όταν ο ΑΛΛΑΧ τους έχει αποβάλλει από το έλεός του.»

Ομοίως, δεν πρέπει οι άπιστοι να απασχολούνται σε μουσουλμανικά σπίτια όπου μπορούν να δουν ιδιωτικές υποθέσεις των μουσουλμάνων και να αναθρέψουν τα παιδιά τους ως απίστους. Αυτό συμβαίνει σήμερα όταν άπιστοι έρχονται σε μουσουλμανικές χώρες ως εργαζόμενοι, οδηγοί, υπάλληλοι και νταντάδες στα μουσουλμανικά σπίτια και οικογένειες.

Ούτε οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία απίστων, ιεραποστολικά ιδρύματα και κακά κολέγια και πανεπιστήμια, ή να ζήσουν με οικογένειες απίστων.

Ούτε να μιμούνται τους απίστους στην ενδυμασία, την εμφάνιση, την ομιλία, κλπ, γιατί αυτό δείχνει αγάπη στο άτομο ή τον λαό που μιμήθηκαν. Ο Προφήτης (Η ειρήνη και η ευλογία του ΑΛΛΑΧ να είναι μαζί του) είπε: «Όποιος μιμείται ένα λαό είναι ένας από αυτούς».

Απαγορεύεται να μιμηθούν τους απίστους στα έθιμα, τις συνήθειες και τα θέματα της εξωτερικής εμφάνισης και συμπεριφοράς που είναι χαρακτηριστικά σε αυτούς. Αυτό περιλαμβάνει το ξύρισμα της γενειάδας, το ν’ αφήνουν το μουστάκι να μακραίνουν, και το να μιλούν τη γλώσσα τους, εκτός εάν αυτό απαιτείται, καθώς και σε θέματα ειδών ένδυσης, τροφίμων και ποτών, κλπ

Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να μένουν στις χώρες των απίστων, όταν δεν υπάρχει καμία ανάγκη να το πράξουν. Ο ΑΛΛΑΧ απαγόρευσε στους αδύναμους και καταπιεσμένους μουσουλμάνους να παραμείνουν μεταξύ των απίστων εάν είναι σε θέση να μεταναστεύσουν. Λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Αληθώς! Όσο για εκείνους που παίρνουν οι άγγελοι (για θάνατο), ενώ έχουν σφάλλει οι ίδιοι (καθώς έμειναν ανάμεσα στους άπιστους, ακόμη και αν η μετανάστευση ήταν υποχρεωτική γι’ αυτούς), αυτοί (οι άγγελοι) λένε (προς αυτούς): «Σε τι (κατάσταση) ήσασταν;» θα απαντήσουν, «Ήμασταν αδύναμοι και καταπιεσμένοι στη γη.» Αυτοί (οι άγγελοι) λένε: «Δεν ήταν η γη του ΑΛΛΑΧ αρκετά ευρύχωρη για να μπορείτε να μεταναστεύσετε εκεί;» Αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν την κατοικία τους στην κόλαση – τι κακός προορισμός! Εκτός από τους αδύναμους ανάμεσά τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που δεν μπορούν να επινοήσουν ένα σχέδιο, ούτε έχουν τη δυνατότητα να κατευθύνουν το δρόμο τους ». [Al-Nisa ‘4: 97-98].

Κανείς δεν θα συγχωρηθεί για την παραμονή σε μια χώρα απίστων, εκτός από εκείνους που είναι πραγματικά αδύναμοι και καταπιέζονται και δεν μπορούν να μεταναστεύσουν, ή εκείνους που μένουν για ένα έγκυρο θρησκευτικό σκοπό, όπως το κήρυγμα/πρόσκληση στο Ισλάμ (da’wah) και η εξάπλωση του Ισλάμ στις χώρες των απίστων.

Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να ζουν ανάμεσα στους απίστους, όταν δεν υπάρχει καμία ανάγκη να το πράξουν. Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία του ΑΛΛΑΧ να του παρέχονται), δήλωσε: «Έχω αποκηρύξει αυτός που μένουν μεταξύ των mushrikeen.»

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) το να ταξιδεύουν στις χώρες των απίστων για διακοπές και αναψυχή. Αλλά το να πηγαίνουν εκεί για ένα νόμιμο λόγο – όπως ιατρική περίθαλψη, εμπόριο, και εκμάθηση εξειδικευμένων δεξιοτήτων που δεν μπορεί να επιτευχθεί με οποιοδήποτε άλλο τρόπο – επιτρέπεται σε περιπτώσεις ανάγκης, και όταν έχει εκπληρωθεί η ανάγκη, είναι υποχρεωτικό ο μουσουλμάνος να επιστρέψει στον μουσουλμανικό κόσμο.

Αυτή η άδεια δίνεται επίσης υπό την προϋπόθεση ότι ο επίδοξος ταξιδιώτης έχει επαρκείς γνώσεις για να διαλύσει τις αμφιβολίες του, να ελέγξει τις φυσικές επιθυμίες του, να αποδείξει τη θρησκεία του, να είναι υπερήφανος που είναι μουσουλμάνος, να κρατηθεί μακριά από τους κακούς χώρους, και να γνωρίζει και να προσέχει τις δολοπλοκίες των εχθρών του. Είναι επίσης επιτρεπτό, ακόμη και υποχρεωτικό, να ταξιδέψουν οι μοσουλμάνοι στα εδάφη των απίστων για χάρη της da’wah και για την εξάπλωση του Ισλάμ.

Απαγορεύεται οι μουσουλμάνοι να επαινούν τους απίστους και τον πολιτισμό και την κουλτούρα τους, να τους υπερασπίζουν και να θαυμάζουν τη συμπεριφορά και τις δεξιότητές τους, χωρίς να λαμβάνουν γνώση των ψευδών τους ιδεολογιών και της διεφθαρμένης θρησκείας τους. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Και μη στρέφετε τα μάτια σας με λαχτάρα στα πράγματα που έχουν δοθεί για την απόλαυση σε διάφορες ομάδες από αυτούς (τους δύσπιστους), στο μεγαλείο της ζωής αυτού του κόσμου με το οποίο μπορεί να τους δοκιμάσω. Όμως, η εξασφάλιση (καλή ανταμοιβή στη μέλλουσα ζωή) του Κυρίου σου είναι καλύτερη και πιο διαρκής» [Ta-Ha 20: 131].. Είναι, επίσης, απαγορευμένο να τους τιμούν, να τους δίνουν τίτλους σεβασμού, να τους χαιρετούν πρώτοι, να τους δίνουν τις καλύτερες θέσεις σε συγκεντρώσεις, και να τους κάνουν τόπο για να περάσουν στο δρόμο. Ο Προφήτης (η ειρήνη και η ευλογία του ΑΛΛΑΧ να είναι μαζί του) είπε: «Μην χαιρετάτε πρώτοι έναν Εβραίο ή έναν Χριστιανό, και αν συναντήσετε έναν από αυτούς στο δρόμο, στη συνέχεια, να τον πιέσετε να πάει στο στενότερο μέρος του δρόμου.»

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να εγκαταλείπουν το ισλαμικό ημερολόγιο και να χρησιμοποιούν το ημερολόγιο των απίστων, ειδικά δεδομένου ότι αντανακλά τελετές και γιορτές τους, όπως συμβαίνει με το Γρηγοριανό ημερολόγιο (Δυτικό), το οποίο συνδέεται με την υποτιθέμενη ημερομηνία γέννησης του Μεσσία (ειρήνη σ ‘αυτόν), η οποία είναι μια καινοτομία που έχουν επινοήσει και δεν έχει τίποτα να κάνει με τη θρησκεία του Eesa (Ιησού). Η χρήση αυτού του ημερολογίου προϋποθέτει την έγκριση των γιορτών και των συμβόλων των απίστων.

Προκειμένου να αποφευχθούν όλα αυτά, όταν οι σύντροφοι του προφήτη (Sahaabah) (ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί τους), θέσπισαν ένα ημερολόγιο για τους μουσουλμάνους όταν ήταν χαλίφης ο Umar (ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του), αγνόησαν όλα τα συστήματα των απίστων και δημιούργησαν ένα νέο ημερολόγιο, αρχής γενομένης από την ημερομηνία της Εγίρα (Hijrah) του Προφήτη. Αυτό δείχνει ότι είναι υποχρεωτικό να διαφέρουν οι μουσουλμάνοι από τους απίστους σε αυτό το θέμα και άλλα όπου υπάρχει θέμα διακριτών χαρακτηριστικών. Και ο ΑΛΛΑΧ είναι η Πηγή της Βοήθειας.

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να λαμβάνουν μέρος σε γιορτές και πανηγύρια απίστων, να τους βοηθούν να τα γιορτάσουν, να τους συγχαίρουν σε αυτές τις περιπτώσεις ή να πηγαίνουν σε χώρους όπου γίνονται τέτοιες γιορτές. Η φράση al-zoor [ψεύδος] στο στίχο (ερμηνεία της έννοιας) “Και αυτοί που δεν γίνονται μάρτυρες σε ψεύδος…” [al-Furqaan 25:72] έχει την έννοια των πανηγύρεων των απίστων.

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να χρησιμοποιούν τα ονόματα απίστων, που έχουν κακή έννοια (Σ. Τ. Μ.: Για τους μη γνωρίζοντες αραβικά, εννοεί ονόματα όπως π.χ. Χριστόδουλος = δούλος του Χριστού).

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να αναζητούν συγχώρεση για τους απίστους και να ζητούν το έλεος του ΑΛΛΑΧ για αυτούς. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Δεν είναι (σωστό) για τον προφήτη και εκείνους που πιστεύουν να ζητήσουν τη συγχώρεση του ΑΛΛΑΧ για τους mushrikeen, ακόμα κι αν είναι συγγενείς, αφού έχει γίνει σαφές σε αυτούς ότι είναι οι κάτοικοι της Φωτιάς [της κόλασης] (επειδή πέθαναν σε κατάσταση δυσπιστίας) «[al-Tawbah 9: 113]

Τα παραδείγματα αυτά θα πρέπει να δώσουν μια σαφή εικόνα του τι εννοείται με την απαγόρευση να σχηματίζουν οι μουσουλμάνοι στενές φιλίες με τους kaafirs. Ζητάμε από τον ΑΛΛΑΧ να κρατήσει υγιείς τις πεποιθήσεις μας και την πίστη μας ισχυρή. Και ο ΑΛΛΑΧ είναι η Πηγή της Βοήθειας.»

Μετά από όλα αυτά που μας λέει ο σεΐχης, εμείς τι άλλο να πούμε για τη μισαλλοδοξία του Ισλάμ; Αυτά να τα βλέπουν όσοι φαντάζονται ότι οι πιστοί μουσουλμάνοι μπορούν να ενσωματωθούν σε κοινωνίες «απίστων». Και ας έχει υπόψη του ο αναγνώστης ότι ο κάθε «μετριοπαθής μουσουλμάνος», δηλαδή ο κάθε άπιστος ή ανενημέρωτος σχετικά με την πίστη του μουσουλμάνος, μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να μεταβληθεί σε πιστό και να αρχίσει να εφαρμόζει τις οδηγίες του εν λόγω σεΐχη. Άλλωστε αυτό το έχουμε δει αρκετές φορές τελευταία, καθώς διάφοροι μουσουλμάνοι χλιαροί ως προς την πίστη τους μετατράπηκαν σε όργανα του νεοφανούς «χαλιφάτου».

ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Clarification of the important rule: it is haraam to take kaafirs as close friends and protectors

Praise be to Allaah.

Yes, examples will certainly explain and clarify what is meant, so we will move straight on to quoting some of the most important points that the scholars and leaders of da’wah have said about different ways of showing friendship towards kaafirs.Accepting their kufr and doubting that it is kufr at all, or refraining from labelling them as kaafirs, or praising their religion. Allaah says about the kufr of the one who accepts them (interpretation of the meaning): “… but such as open their breasts to disbelief…” [al-Nahl 16:106]. Allaah says, making it obligatory to label the kaafirs as such (interpretation of the meaning): “… Whoever disbelieves in Taaghoot [false deities] and believes in Allaah, then he has grasped the most trustworthy handhold that will never break…” [al-Baqarah 2:256]. Allaah says about the munaafiqoon (hypocrites) who prefer the kuffaar to the Muslims (interpretation of the meaning) “… [they] say to the disbelievers that they are better guided as regards the way than the believers (Muslims).” [al-Nisa’ 4:51].Referring to them for judgement. Allaah says (interpretation of the meaning): “… they wish to got for judgement (in their disputes) to the Taaghoot (false judges, etc.) while they have been ordered to reject them…” [al-Nisa’ 4:60] Befriending and liking them. Allaah says (interpretation of the meaning): “You will not find any people who believe in Allaah and the Last Day, making friendship with those who oppose Allaah and His Messenger…” [al-Mujaadilah 58:22]Inclining towards them, relying upon them and taking them as a support. Allaah says (interpretation of the meaning): “And incline not towards those who do wrong, lest the Fire should touch you…” [Hood 11:113]Helping and supporting them against the Muslims. Allaah says (interpretation of the meaning): “The believers, men and women, are awliya’ (helpers, supporters, friends, protectors) of one another…” [al-Tawbah 9:71]. He also says of the kuffaar that they are “ but awliya’ (helpers, supporters, friends, protectors) to one another…” [al-Maa’idah 5:51]. And He says (interpretation of the meaning): “…And if any amongst you takes them as awliya’, then surely he is one of them.” [al-Maa’idah 5:51].Becoming members of their societies, joining their parties, increasing their numbers, taking their nationalities (except in cases of necessity), serving in their armies or helping to develop their weapons.Bringing their laws and rules to the Muslim countries. Allaah says (interpretation of the meaning): “Do they then seek the judgement of the Days of Ignorance?…” [al-Maa’idah 5:50]

Taking them as friends in general terms, taking them as helpers and supporters, and throwing in one’s lot with them. Allaah forbids all this, as He says (interpretation of the meaning): “O you who believe! Take not the Jews and the Christians as awliya’ (friends, protectors, helpers, etc.), they are but awliya’ to one another…” [al-Maa’idah 5:51].

Compromising with them and being nice to them at the expense of one’s religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “They wish that you should compromise (in religion out of courtesy) with them, so that they (too) would compromise with you.” [al-Qalam 68:9]. This includes sitting with them and entering upon them at the time when they are making fun of the Signs of Allaah. Allaah says (interpretation of the meaning): “And it has already been revealed to you in the Book that when you hear the Verses of Allaah being denied and mocked at, then sit not with them, until they engage in a talk other than that; (but if you stayed with them), certainly in that case you would be like them…” [al-Nisa’ 4:140]

Trusting them and taking them as advisors and consultants instead of the believers. Allaah says (interpretation of the meaning): “O you who believe! Take not as (your) bitaanah (advisors, consultants, protectors, helpers, friends, etc.) those outside your religion (pagans, Jews, Christians, and hypocrites) since they will not fail to do their best to corrupt you. They desire to harm you severely. Hatred has already appeared from their mouths, but what their breasts conceal is far worse. Indeed We have made clear to you the aayaat (proofs, evidence, verses), if you understand. Lo! You are the ones who love them but they love you not, and you believe in all the Scriptures [i.e., you believe in the Tawraat and the Injeel, while they disbelieve in your Book (the Qur’aan)]. And when they meet you, they say, ‘We believe.’ But when they are alone, they bite the tips of their fingers at you in rage. Say: ‘Perish in your rage. Certainly Allaah knows what is in the breasts (all the secrets).’ If a good befalls you, it grieves them, but some evil overtakes you, they rejoice at it…” [Aal ‘Imran 3:118-120].

Imaam Ahmad and Muslim reported that the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) went out to (the battle of) Badr, and a man from among the mushrikeen followed him and caught up with him at al-Harrah. He said, “I wanted to follow you and join you, and have some of the war-booty with you.” (The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him)) said: “Do you believe in Allaah and His Messenger?” He said, “No.” He said, “Go back, I do not need help from a mushrik.”

From these texts it is clear that we are forbidden to appoint kaafirs to positions whereby they could find out the secrets of the Muslims and plot against them by trying to do all kinds of harm.

Putting them in administrative positions where they are bosses of Muslims and can humiliate them, run their affairs and prevent them from practising their religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “… and never will Allaah grant to the disbelievers a way (to triumph) over the believers.” [al-Nisa’ 4:141]. Imaam Ahmad reported that Abu Moosa al-Ash’ari (may Allaah be pleased with him) said: “I said to ‘Umar (may Allaah be pleased with him). ‘I have a Christian scribe.’ He said, ‘What is wrong with you, may Allaah strike you dead! Have you not heard the words of Allaah (interpretation of the meaning), “O you who believe! Take not the Jews and the Christians as awliya’ (friends, protectors, helpers, etc.), they are but awliya’ to one another…” [al-Maa’idah 5:51]”? Why do you not employ a haneef [i.e., a Muslim]?’ I said, ‘O Ameer al-Mu’mineen, I benefit from his work and he keeps his religion to himself.’ He said, ‘I will never honour them when Allaah has humiliated them, and I will never bring them close to me when Allaah has expelled them from His mercy.’”

Similarly, we should not employ them in Muslim homes where they can see our private matters and they bring our children up as kaafirs. This is what is happening nowadays when kaafirs are brought to Muslim countries as workers, drivers, servants and nannies in Muslim homes and families.

Neither should we send our children to kaafir schools, missionary institutions and evil colleges and universities, or make them live with kaafir families.

Imitating the kaafirs in dress, appearance, speech, etc., because this indicates love of the person or people imitated. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: ‘Whoever imitates a people is one of them.”

It is forbidden to imitate the kaafirs in customs, habits and matters of outward appearance and conduct that are characteristic of them. This includes shaving the beard, letting the moustache grow long, and speaking their languages, except when necessary, as well as matters of clothing, food and drink, etc.

Staying in their countries when there is no need to do so. Allaah forbade the weak and oppressed Muslims to stay among the kaafirs if they are able to migrate. He says (interpretation of the meaning): “Verily! As for those whom the angels take (in death) while they are wronging themselves (as they stayed among the disbelievers even though emigration was obligatory for them), they (angels) say (to them): ‘In what (condition) were you?’ They reply, ‘We were weak and oppressed on earth.’ They (angels) say: ‘Was not the earth of Allaah spacious enough for you to emigrate therein?’ Such men will find their abode in Hell –what an evil destination! Except the weak ones among men, women and children, who cannot devise a plan, nor are the able to direct their way.” [al-Nisa’ 4:97-98].

Nobody will be excused for staying in a kaafir country except for those who are truly weak and oppressed and cannot migrate, or those who stay among them for a valid religious purpose such as da’wah and spreading Islam in their countries.

It is forbidden to live among them when there is no need to do so. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “I disown the one who stays among the mushrikeen.”

Travelling to their countries for vacations and leisure purposes. But going there for a legitimate reason – such as medical treatment, trade, and learning specialized skills that cannot be obtained in any other way – is permitted in cases of need, and when the need has been fulfilled, it is obligatory to return to the Muslim world.

This permission is also given under the condition that the would-be traveller has sufficient knowledge to dispel his doubts, to control his physical desires, to demonstrate his religion, to be proud of being Muslim, to keep away from evil places, and to be aware and cautious of the plots of his enemies. It is also permissible, and even obligatory, to travel to their lands for the sake of da’wah and spreading Islam.

Praising them and their civilization and culture, defending them, and admiring their behaviour and skills, without taking note of their false ideology and corrupt religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “And strain not your eyes in longing for the things We have given for enjoyment to various groups of them (disbelievers), the splendour of the life of this world that We may test them thereby. But the provision (good reward in the Hereafter) of your Lord is better and more lasting.” [Ta-Ha 20:131]. It is also forbidden to honour them, give them titles of respect, initiate greetings to them, give them the best seats in gatherings, and give way to them in the street. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “Do not be the first to greet a Jew or a Christian (do not initiate the greeting), and if you meet one of them in the street, then push him to the narrowest part of the way.”

Forsaking the Islamic calendar and using their calendar, especially since it reflects their rituals and festivals, as is the case with the Gregorian (Western) calendar, which is connected to the supposed date of the birth of the Messiah (peace be upon him), which is an innovation that they have fabricated and that has nothing to do with the religion of ‘Eesa (Jesus). Using this calendar implies approval of their festivals and symbols.

In order to avoid all of that, when the Sahaabah (may Allaah be pleased with them) established a calendar for the Muslims during the time of ‘Umar (may Allaah be pleased with him), they ignored all the systems of the kuffaar and created a new calendar starting from the date of the Prophet’s Hijrah. This indicates that it is obligatory to differ from the kuffaar in this matter and others where it is the matter of distinct characteristics. And Allaah is the Source of Help.

Taking part in their holidays and festivals, helping them to celebrate them, congratulating them on these occasions or attending places where such celebrations are held. The phrase al-zoor [falsehood] in the aayah (interpretation of the meaning) “And those who do not witness falsehood…” [al-Furqaan 25:72] was interpreted as meaning the festivals of the kuffaar.

Using their names that have bad meanings. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) changed names whose meanings involved shirk, such as ‘Abd al-‘Uzza and ‘Abd al-Ka’bah.

Seeking forgiveness for them and asking Allaah for mercy for them. Allaah says (interpretation of the meaning): “It is not (proper) for the Prophet and those who believe to ask Allaah’s forgiveness for the mushrikeen, even though they be of kin, after it has become clear to them that they are the dwellers of the Fire (because they died in s state of disbelief).” [al-Tawbah 9:113]

These examples should give a clear picture of what is meant by the prohibition of forming close friendships with the kaafirs. We ask Allaah to keep our belief sound and our faith strong. And Allaah is the Source of Help.

Sheikh Muhammed Salih Al-Munajjid

Πηγή: https://islamqa.info/en/2179 (Υπάρχει και σε άλλους ιστότοπους όπως: http://islam.worldofislam.info/index.php/islam/131-jihad/1256-clarification-of-the-important-rule-it-is-haraam-to-take-kaafirs-as-close-friends-and-protectors)

 

Ισλάμ, ο καρπός Ιουδαιοχριστιανικών αιρέσεων

Πολλές ιστορίες του Κορανίου αναφέρονται σε χαρακτήρες βιβλικούς: βλέπουμε να παρελαύνουν εκεί ο Μωυσής και ο αδελφός του Ααρών που αντιμετώπισαν τον Φαραώ, ο Νώε και η οικογένεια του που επέζησαν από τον κατακλυσμό, η γυναίκα του Πετεφρή που προσπαθεί να αποπλανήσει τον Ιωσήφ . Βέβαια οι ιστορίες έχουν τροποποιηθεί στρατηγικά από τον Μουχάμμαντ, για να δώσουν το μήνυμα ότι δεν ήταν μόνο παρόμοιος με εκείνους τους αρχαίους ήρωες, αλλά και μεγαλύτερος και καλύτερος. Πώς, όμως, ο Μουχάμμαντ έμαθε τις ιστορίες αυτές;

Για τους μουσουλμάνους, δεν υφίσταται ζήτημα του πώς ο Μουχάμμαντ έμαθε αυτές τις ιστορίες από τις Εβραϊκές Γραφές: του τις είπε ο Αλλάχ, που ήξερε τις ιστορίες καλύτερα από τον καθένα. Υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις για το θέμα, όπως αυτή που θα εξετάσουμε σε τούτο το άρθρο.

Τριάντα χρόνια πριν, ένας Λιβανέζος Μαρωνίτης ιερέας με το ψευδώνυμο Αμπού Μούσα αλ-Χαρίρι (Abu Musa al-Hariri)  που μελέτησε για πολλά χρόνια πηγές αρχαίων ισλαμικών και χριστιανικών κειμένων, εξέδωσε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο « Al-Qiss wa al-Nabi», δηλ. «Ο Ιερέας και ο προφήτης». (Nabi σημαίνει Προφήτης, και το Qiss μεταφράζεται ως Ιερέας, εφημέριος ή  πάστορας σε διάφορες χριστιανικές παραδόσεις). Το βιβλίο είναι μια ανάλυση της σχέσης που υπήρχε μεταξύ του Μουχάμμαντ και του εξαδέλφου της πρώτης συζύγου του της Χαντίτζα, του Εβιωνίτη ιερέα Waraqa bin Naufal. Το βιβλίο εκδόθηκε στον Λίβανο το 1978, αλλά όπως θα ήταν αναμενόμενο μόλις εμφανίστηκε αποσύρθηκε από τα ράφια των βιβλιοθηκών και των βιβλιοπωλείων, και δεν κυκλοφορεί πια. (Υπάρχει στα αραβικά εδώ: http://www.muhammadanism.org/Arabic/book/hariri/priest_prophet_book.pdf)
Πριν από μερικές εβδομάδες, ο συγγραφέας του βιβλίου έδωσε συνέντευξη στην αραβική τηλεόραση, στην εκπομπή «Τολμηρή ερώτηση» (Daring Question, δείτε την εκπομπή στα αραβικά εδώ: http://islamexplained.com/DaringQuestionEpisode153/tabid/1478/Default.aspx ). Η συνέντευξη έγινε τηλεφωνικά, καθώς αυτός δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει από το Λίβανο στο στούντιο. Για πρώτη φορά ο συγγραφέας αυτοπροσδιορίστηκε ως ο πατέρας Ιωσήφ αλ-Καζί (Joseph al-Qazi), και εξήγησε τις ιδέες που βρίσκονται στο βιβλίο του. Αυτές θα σας παρουσιάσουμε περιληπτικά σ’ αυτό το άρθρο.

Πριν συνεχίσουμε όμως με το βιβλίο, θα κάνουμε μια παρένθεση, για να πούμε κάποια πράγματα για τους Ιουδαιοχριστιανούς και τις διάφορες αιρετικές ομάδες που ξεπήδησαν από αυτούς.

Ιουδαιοχριστιανοί ονομάζεται μια μερίδα χριστιανών με εβραϊκή καταγωγή, οι οποίοι ήθελαν να συνεχίσουν να τηρούν το νόμο του Μωυσή. Από αυτούς, οι «Ιουδαΐζοντες» ζητούσαν να επιβάλλουν τον Μωσαϊκό νόμο και σε χριστιανούς που προέρχονταν από εθνικούς, και να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ χριστιανών εξ Ιουδαίων και χριστιανών εξ Εθνικών. Οι «Ναζαρηνοί» θεωρούσαν ότι οι χριστιανοί εξ Εθνικών δεν χρειαζόταν να τηρούν τον μωσαϊκό νόμο, αλλά οι εξ Εβραίων έπρεπε να το κάνουν. Μερικοί Ιουδαιοχριστιανοί ανέμειξαν στα πιστεύω τους γνωστικιστικά στοιχεία όπως η λατρεία αγγέλων. Στην προς Κολοσσαείς επιστολή, (Κολ. 2:16-18) ο απόστολος Παύλος προειδοποιούσε τους αναγνώστες του για ανθρώπους που προσπαθούσαν να τους επιβάλλουν το Μωσαϊκό νόμο ή να τους μυήσουν σε γνωστικιστικές πρακτικές, όπως η λατρεία των αγγέλων. Η προς Εβραίους επιστολή επίσης αναδεικνύει την ανωτερότητα του Υιού έναντι των αγγέλων (Εβρ. 1:1-14), ενώ στοιχεία κατά των Γνωστικών υπάρχουν και στο ευαγγέλιο και τις επιστολές του Ιωάννη.

Ανάμεσα στους Ιουδαιοχριστιανούς δημιουργήθηκαν με την πάροδο του χρόνου διάφορες αιρετικές  ομάδες:

*Η αίρεση των Εβιωνιτών συζητήθηκε και σχολιάστηκε από τους πρώτους χριστιανούς λογίους και επισκόπους όπως ο Ειρηναίος, ο Επιφάνιος και ο Ωριγένης. Κάποιοι πίστευαν ότι το όνομα Εβιωνίτες προερχόταν από κάποιο υποτιθέμενο ηγέτη τους ονόματι Εβιών στην Πέλλα της Δεκάπολης της Ιορδανίας, γιατί συνήθως οι αιρέσεις ονομάζονταν από το όνομα του ιδρυτή τους. Άλλοι λένε ότι οι Εβιωνίτες (εβραϊκά «Εβιωνίμ», που σημαίνει «Φτωχοί») αποκαλούνταν έτσι με βάση τις διδασκαλίες του Ιησού για την τιμητική θέση των φτωχών: «Μακάριοι εσείς οι φτωχοί, γιατί δική σας είναι η Βασιλεία του Θεού» (Λουκά 6:20), βασισμένες στο Ησαΐας 66:2 («Λέει ο Κύριος, σε ποιον λοιπόν θα επιβλέψω; Στον φτωχό και στον συντριμένο στην καρδιά») και άλλα σχετικά εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης, που απευθύνονται σε ένα μικρό υπόλοιπο φτωχών πιστών. Αυτή η αίρεση θεωρούσε ότι ο Ιησούς ήταν ένας από τους μεγάλους προφήτες, που δεν ήταν Θεός ή Υιός του Θεού, αλλά έλαβε τις αποκαλύψεις μετά την βάπτισή του από τον Ιωάννη και ως εκ τούτου, το πνεύμα του Μεσσία μπήκε μέσα του μέχρι που σταυρώθηκε. Το μήνυμα του Ιησού περιλάμβανε τη διδασκαλία και το κήρυγμα της αποκάλυψης, αλλά δεν περιλάμβανε τη σωτηρία ή τη συγχώρεση για τις αμαρτίες μας. Μαζί με την Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιούσαν το ευαγγέλιο του Ματθαίου στην πρώτη του μορφή, στα εβραϊκά (ή αραμαϊκά), το οποίο σύμφωνα με τον Επιφάνιο, το αναθεώρησαν και το διαστρέβλωσαν για να ταιριάζει με τα δόγματά τους. Αυτή η αίρεση επέμενε σε συχνές πλύσεις για καθαρισμό, στην αποχή από το κρέας, και στην παροχή βοήθειας και σίτισης προς απόρους, χήρες, και ταξιδιώτες.

*Η αίρεση του Ιουδαιοχριστιανού Κηρίνθου, ο οποίος κατά τον Ιππόλυτο ίσως ήταν Εβιωνίτης, κήρυττε ότι ο ουρανός έμοιαζε με τη ζωή στη γη, κι εκεί το σώμα θα απολάμβανε κάθε πάθος που ήθελε για να ικανοποιηθεί· ότι ο ρόλος του Ιησού ήταν να απαλλάξει τον λαό του από τους Ρωμαίους· ότι το μήνυμα του Ιησού ήταν πολιτικό και κοινωνικό. Πίστευε σε κατά γράμμα χιλιετή βασιλεία του Θεού στη γη και συμφωνούσε με τη διδασκαλία για ενοίκηση του «Μεσσία» μέσα στον Ιησού μέχρι τη σταύρωσή Του.

*Η αίρεση των Ελκεσαϊτών, που προήλθε με τον καιρό από τους Εβιωνίτες, είχε πολλά στοιχεία από τους Γνωστικούς, και τιμούσε κάποιον Ελκασάι ή Ελζάι, ο οποίος το 101 μ.Χ. έλαβε ένα βιβλίο ως θεία αποκάλυψη. Σύμφωνα με τον Ωριγένη, λεγόταν ότι το βιβλίο είχε πέσει από τον ουρανό, ενώ σύμφωνα με τον Ιππόλυτο ο Ελζάι το είχε λάβει από έναν άγγελο που ήταν υιός του Θεού. Η αίρεση κήρυττε ότι ο Ιησούς είναι ένας άνθρωπος και ο Μεσσίας έφυγε από το σώμα του πριν το μαρτύριο, και ότι ο Ιησούς έλαβε την Αγία Γραφή από τον άγγελο Γαβριήλ που τον δίδαξε σοφία και την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον. Το Άγιο Πνεύμα για τους Ελκεσαΐτες, ανάλογα με τα γεγονότα, είναι πότε η μητέρα του Ιησού και πότε ο άγγελος Γαβριήλ. Η διαφορά των Ελκεσαϊτών με τους Γνωστικούς ήταν ότι ενώ οι Γνωστικοί (μεταξύ αυτών και ο Κήρινθος) θεωρούσαν ότι τον κόσμο δημιούργησε άλλος Θεός από αυτόν της Καινής Διαθήκης, οι Ελκεσαΐτες θεωρούσαν ότι ήταν ο ίδιος που εκδηλώνεται στην Καινή Διαθήκη.

Κοινό στοιχείο των μεταγενέστερων Ιουδαιοχριστιανών είναι ότι μισούσαν τον απόστολο Παύλο, μια που αυτός είχε καταπολεμήσει αποτελεσματικά τις διδασκαλίες τους για τήρηση του Μωσαϊκού νόμου και  είχε διακηρύξει ότι η περιτομή δεν ωφελούσε σε τίποτα. Γύρω στον 2^ο μ.Χ. αι. τον κατηγορούσαν ότι διέστρεψε τον Χριστιανισμό, και διέδιδαν ότι ήταν ένας  Έλληνας που έγινε Ιουδαίος ελπίζοντας να παντρευτεί την κόρη του αρχιερέα, αλλά επειδή δεν τα κατάφερε έγραψε κατά του Σαββάτου και της περιτομής. (Επιφανίου, Πανάριον, 30:36.)

Ο Ειρηναίος αποκαλούσε τους Ιουδαιοχριστιανούς «Ναζαρηνούς» κι έγραφε γι’ αυτούς:

«Εφαρμόζουν την περιτομή, επιμένουν στην τήρηση εκείνων των εθίμων που επιβάλλονται από το Νόμο, και είναι τόσο Ιουδαίοι στον τρόπο ζωής τους, ώστε ακόμη λατρεύουν στραμμένοι προς την Ιερουσαλήμ σαν να ήταν εκεί ο οίκος του Θεού».

Θα ξέραμε πολύ περισσότερα για τους Ιουδαιοχριστιανούς αν είχε διασωθεί το καθ’ Εβραίους ευαγγέλιο, όμως το αντίτυπο που είναι γνωστό ότι υπήρχε στην Βιβλιοθήκη του Ευσεβίου Καισαρείας (ή Ευσεβίου του Παμφίλου) στην Καισάρεια της Παλαιστίνης κάηκε κατά τη λεηλασία της πόλης από τους μουσουλμάνους το 653 μ.Χ.

Μετά το 70μ.Χ. και το 135 μ.Χ., οπότε καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ και η επανάσταση των Ιουδαίων κατά των Ρωμαίων έληξε άδοξα, οι Ιουδαιοχριστιανοί μετανάστευσαν σε άλλες περιοχές όπου άσκησαν επίδραση σε διάφορους λαούς.[1] Για παράδειγμα, οι Μανδαίοι ή Ζαβίρ, που με την άφιξη του Ισλάμ στο Ιράκ το 636 μ.Χ. θεωρήθηκαν ως ο τρίτος «λαός της βίβλου», οι μυστηριώδεις Σαβαίοι του Κορανίου, από τον καρμηλίτη ιεραπόστολο Ιωάννη a Jesu ο οποίος τους ανακάλυψε, αλλά και από τους ιστορικούς, θεωρήθηκαν να έχουν σχέση με τους αρχαίους ημεροβαπτιστές  ή μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή. Στοιχεία της γλώσσας τους υποδεικνύουν αραμαϊκή προέλευση. Ένα από τα κείμενα των Μανδαίων μιλά για τη φυγή των «Ναζαρηνών» ή «Ναζωραίων» από τις περιοχές του Ιορδάνη, κατά την εποχή των ιουδαϊκών πολέμων και της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, περίπου το 70 μ.Χ.

Οι χριστιανοί στο Κοράνιο και συγκεκριμένα στα 2:62,111-113, 120, 135, 140, 5:14, 18, 51, 69, 82, 9:30, 12:17 (εδάφια της Μεδίνα) αποκαλούνται «Νασάρα» (نصارى). Ο Ιμπν Καθίρ συσχετίζει τη λέξη «an nasara»,  με τη λέξη «ανσάρ» (βοηθός), καθώς προέρχονται από τα γράμματα-ρίζες NSR, όμως η «ανσάρ» είναι αραβική ενώ το «Νασάρα» έχει υπόβαθρο εβραϊκό. Δίνει κι άλλη μια ετυμολογία για το «Νασάρα», που σχετίζεται με το ότι κατοικούσαν στην An-Nαsira, δηλαδή τη Ναζαρέτ. Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε πόσο θυμίζει η λέξη «Νασάρα» το «Ναζαρηνοί» , που χαρακτήριζε τους Εβιωνίτες.

Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε με τα όσα είπε ο συγγραφέας του βιβλίου «Ο ιερέας και ο προφήτης» στην εκπομπή «Η τολμηρή ερώτηση».

Περιληπτικά και σε ελεύθερη απόδοση, είπε τα εξής:

Ανάμεσα στα πολλά βιβλία που κυκλοφορούσαν στους πρώτους αιώνες της χριστιανικής Εκκλησίας ήταν και το «καθ΄Εβραίους ευαγγέλιο», ένα απόκρυφο που δίδασκε ότι ο Ιησούς ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος που προικίστηκε με το Άγιο Πνεύμα, όταν βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Τότε έγινε ο Χρισμένος Μεσσίας, αν και δεν ήταν θεϊκός. Αυτό το Άγιο Πνεύμα παρέμεινε με τον Ιησού μέχρι την ημέρα της Σταύρωσης. Στη συνέχεια απομακρύνθηκε από αυτόν και ο Ιησούς πέθανε, όχι για τις αμαρτίες του κόσμου, αλλά ως ένα συνηθισμένο πρόσωπο.

Καθώς από τη μεριά του Ιουδαϊσμού υπήρχε πλήρης απόρριψη των χριστιανών με εβραϊκή καταγωγή [ως αποστατών και εθνοπροδοτών], κι απ’ τη μεριά του Χριστιανισμού εκκλησιαστικές σύνοδοι συγκαλούνταν στα χριστιανικά κέντρα της Ρώμης, της Ιερουσαλήμ και της Κωνσταντινούπολης για να διαχωρίσουν τη χριστιανική ορθοδοξία από την αίρεση, οι ομάδες που θεωρούνταν από Εβραίους και Χριστιανούς αιρετικές αναγκάστηκαν να μεταναστεύουν όλο και πιο μακριά. Μία από αυτές τις ομάδες, οι Εβιωνίτες, ακολουθούσαν τις διδαχές του καθ΄Εβραίους Ευαγγελίου. Μερικές φορές περιγράφονται ως ιουδαιοχριστιανοί, επειδή συνέχισαν πολλές εβραϊκές θρησκευτικές πρακτικές ενώ δέχθηκαν τον Ιησού ως τον Μεσσία. Μερικοί από αυτές τις ομάδες πήγαν προς τη Μέκκα, στη Σαουδική Αραβία, γενέτειρα του Μουχάμμαντ.

Η αληθινή ιστορία του Μουχάμμαντ δεν ξεκινά με τη γέννησή του, αλλά με τον πρόγονό του τον Κουσάι (Qusay) πέντε γενιές νωρίτερα. Αυτός παντρεύτηκε την κόρη του ηγέτη της φυλής των Κουραϊσιτών, και τελικά ο ίδιος έγινε ο αρχηγός τους. Αγόρασε επίσης το κλειδί για την Κάαμπα, η οποία παρείχε μια πηγή εσόδων που προέρχονταν από την επίσκεψη φυλών που λάτρευαν τα είδωλα τους εκεί. Όταν ο Κουσάι πέθανε έγινε ηγέτης ο γιος του ο Abdel Manaf, τον οποίο με τη σειρά του ακολούθησε ο γιος του Χάσιμ (προ-προπάππος του Μουχάμμαντ). Όπως συμβαίνει με πολλές εκτεταμένες οικογένειες καθώς περνάνε οι γενεές, μία πλευρά έγινε πλουσιότερη από τις άλλες. Ο παππούς του Μουχάμμαντ Αμπντέλ Μουτάλεμπ και ο πατέρας του ο Αμπντάλα ήταν από το φτωχότερο κλαν. Ο ίδιος ο Μουχάμμαντ γεννήθηκε σε εκείνη την πλευρά της οικογένειας, γεγονός που εξηγεί την περιγραφή του στο Κοράνιο ως ένα φτωχό ορφανό ( Κοράνι 93:6-9).

Η πλούσια πλευρά περιλάμβανε μια πλούσια επιχειρηματία που ονομαζόταν Χαντίτζα (Khadija) και τον εξάδελφό της Ουάρακα μπιν Νάουφαλ (Waraqa bin Nawfal). Σε αυτή την πλευρά ακολουθούσαν τις διδασκαλίες των Εβιωνιτών, και ο Ουάρακα μπιν Νάουφαλ ήταν ο κύριος ιερέας τους. Ο συνηθισμένος μουσουλμανικός ισχυρισμός, ότι στις αραβικές φυλές ήταν όλοι Jahiliya ή αδαείς πριν από τον Μουχάμμαντ, δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους μουσουλμάνους για να μπει μια σφήνα μεταξύ αυτών και όλων των άλλων. Πολλοί από αυτές τις φυλές ακολουθούσαν διάφορες χριστιανικές και εβραϊκές παραδόσεις.

Ο Ουαράκα μπιν Νάουφαλ, με την ειδική έμφαση που έδιναν οι Εβιωνίτες στη φροντίδα για τους φτωχούς, φρόντισε ιδιαίτερα τον ορφανό Μουχάμμαντ. Τον δίδαξε να διαβάζει και να γράφει, καθώς και να μεταφράζει θρησκευτικά κείμενα από την αραμαϊκή στα αραβικά. Ο μουσουλμανικός ισχυρισμός ότι ο Μουχάμμαντ ήταν αναλφάβητος ήταν άλλος ένας μύθος που δημιουργήθηκε από τους πρώτους μουσουλμάνους προς στήριξη του ισχυρισμού τους ότι το Κοράνιο ήταν μια ειδική αποκάλυψη από τον Θεό. Δεδομένου ότι ο Μουχάμμαντ μεγάλωσε , ο Ουάρακα κάλεσε τον νεαρό να ζήσει μαζί με τους συνεργάτες του για τα θρησκευτικά τους προσκυνήματα. Μία φορά το χρόνο, κατά τη διάρκεια της νηστείας ένα μήνα πριν από το Πάσχα (tahannoth), η ομάδα των νηστευτών ζούσε με λαχανικά, γιαούρτι, και άζυμο ψωμί. Η αναχώρηση περιλάμβανε προσευχή, ενατένιση, επανάληψη και επίκληση του ονόματος του Θεού, και ανάγνωση της Βίβλου στη σιωπή και την πλήρη απομόνωση από τους κατοίκους της Μέκκας. Μετά την νηστεία, θα κύκλωναν την Κάαμπα 7 φορές. Έτσι εκπαιδεύτηκε να λαμβάνει αποκαλύψεις ο Μουχάμμαντ. Εκτός από τον ιερέα Ουάρακα, στο κόμμα περιλαμβάνονταν οι: Abd al-Mutallib (παππούς του Μουχάμμαντ), Othman bin Al Howeireth, Abû Umayya ibn Al-Mughîra (μάλλον ο πατέρας της Ουμ-Σαλάμα, μετέπειτα συζύγου του Μουχάμμαντ), Abdalah bin Jahsh (εξάδελφος του Μουχάμμαντ και αδελφός της μετέπειτα συζύγου του Ζεϊνάμπ). [Σύμφωνα με ιστορικούς του Ισλάμ, συμμετείχε και ο ποιητής Umayya ibn Abî as-Salt, ένας από τους συγγενείς του Μουχάμμαντ, του οποίου την ποίηση ο Μουχάμμαντ αγαπούσε κι έβαλε αποσπάσματά της στο Κοράνι]. Ο Ουάρακα αναγνώρισε τις θρησκευτικές τάσεις του Μουχάμμαντ και τις ηγετικές του ικανότητες, και έλπιζε ότι θα τον διαδεχόταν ως ηγέτης των Εβιωνιτών στη Μέκκα (το ίδιο το Κοράνιο διευκρινίζει ότι, όταν ο Μουχάμμαντ ξεκίνησε να κηρύττει στους φτωχούς της Μέκκας, δεν τους έλεγε για το «Ισλάμ», αλλά για το μονοθεϊσμό του Αβραάμ). Ο Ουάρακα βρήκε στον Μουχάμμαντ απασχόληση στα καραβάνια με καμήλες της εξαδέλφης του Χαντίζα, που πήγαιναν στη Δαμασκό και στη Βασόρα, και αργότερα όταν έγινε 25 ετών κι εκείνη ήταν 40, κανόνισε το γάμο του μαζί της. Ο γάμος έγινε σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, πράγμα που σήμαινε πως ο Μουχάμμαντ δεν έλαβε καμιά άλλη σύζυγο όσο ζούσε η Χαντίτζα. Τα δύο κλαν συναντήθηκαν κατά την τελετή του γάμου. Έτσι, ο Ουάρακα φρόντισε ο προστατευόμενός του να γίνει πλούσιος, και εν δυνάμει ηγέτης και διάδοχος της θέσης του στην ιεραρχία ως «πατριάρχης» της αίρεσης της Μέκκας.

Ο Μουχάμμαντ είχε πολλές αποκαλύψεις που τον φόβιζαν, επειδή νόμιζε ότι ήταν ο Σατανάς (shaytan) ή κακά πνεύματα που τον παρενοχλούσαν. Η Χαντίζα, βοηθούμενη από τον Ουάρακα, καθησύχασε τον Μουχάμμαντ ότι τον είχε επιλέξει ο καλός αρχάγγελος να κηρύξει το μήνυμα, και ο Ουάρακα ευλόγησε τον Μουχάμμαντ και τον έστειλε να προσηλυτίσει τους ανθρώπους στη Μέκκα. Μερικοί από τους φτωχότερους και εκείνους που βρίσκονταν στη χαμηλότερη κοινωνική βαθμίδα τον ακολουθούσαν. Σε πολλούς ισχυρούς παγανιστές δεν άρεσε το κήρυγμά του, αλλά δεν μπορούσαν να τον πειράξουν επειδή τον προστάτευαν ο Ουάρακα, η Χαντίζα και ο θείος του Abi Taleb.

Όταν ο Ουάρακα πέθανε, οι αποκαλύψεις σταμάτησαν να εμφανίζονται επί τέσσερα χρόνια στον Μουχάμμαντ. Όταν πέθανε και η Χαντίζα, αυτός ήταν πάνω από 40 ετών και είχε μείνει χωρίς πνευματικούς οδηγούς και συμπαραστάτες. Μετά το θάνατο του θείου του Αμπού Τάλεμπ έχασε και τη στήριξη των φατριών κι έφυγε από τη Μέκκα για να συναντήσει ορισμένους από τους οπαδούς και του στην πόλη της Μεδίνα, 250 μίλια προς τα βόρεια. Μια νέα φάση του Ισλάμ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, καθώς το «μήνυμα» του θεού και ο τρόπος ζωής του Μουχάμμαντ άλλαξε δραστικά. Το μήνυμά του έγινε μήνυμα κατάκτησης και αυτοκρατορίας, και ο τρόπος ζωής του (όπως και πολλών αυτοαποκαλούμενων προφητών πριν και μετά από αυτόν) είχε κι έναν θεό να του παρέχει οτιδήποτε ήθελε, μεταξύ άλλων και πολλές γυναίκες, όπως επιθυμούσε η καρδιά του.

Η θέση οτι το Ισλάμ προήλθε απο τον Ιουδαιοχριστιανισμό δεν είναι με κανένα τρόπο μοναδική στον Ιωσήφ αλ-Καζί. Όπως σημειώνει ο επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών  Σωτήριος Δεσπότης,

«ο χαμένος συνδετικός κρίκος μεταξύ χριστιανισμού και ισλάμ είναι, σύμφωνα με αρκετούς ερευνητές ο Ιουδαιοχριστιανισμός, ο οποίος από τον αγ. Επιφάνιο Σαλαμίνος χαρακτηρίστηκε ως μία από τις 80 τότε γνωστές αιρέσεις (Πανάριον 374-377): οι Ναζηραίοι ομολογούσαν τον Ιησού ως υιό του Θεού,  ζούσανε όμως σύμφωνα με τα  μωσαϊκά έθιμα. Οι ιουδαιοχριστιανοί, και κυρίως οι Εβιωνίτες (οι πτωχοί του Θεού) και οι βαπτιστές σαβαίοι, οι οποίοι θεωρούσαν το Χριστό ως άνθρωπο εξ ανθρώπων Μεσσία εγκαταστάθηκαν στην αραβική χερσόνησο και μάλιστα στη Μεδίνα. Σημειωτέον ότι το ιουδαιοχριστιανικό ρεύμα επιβιώνει μέχρι σήμερα στην Αφρική και στις Ινδίες. Οι Αιθίοπες μονοφυσίτες, οι οποίοι διακρίνονται για την ευλάβεια και την πίστη τους στις παραδόσεις τιμούν την κιβωτό του Μωυσή (ταβότ), χρησιμοποιούνε μια σημιτική λειτουργική γλώσσα, ψέλνουν ψαλμούς με τη συνοδεία τυμπάνων και σαλπίγγων, έχουν καθιερώσει μαζί με τη βάπτιση την περιτομή, τιμούνε το Σάββατο, και έχουν αντίστοιχες διαιτητικές συνήθειες (απαγόρευση χοιρινού). Στη νότια Ινδία ζούνε 70.000 χριστιανοί Tekkumbgam ή Southist οι οποίοι έφθασαν εκεί στην Κεραλά από τη Συρία η Μεσοποταμία το 345 υπό την ηγεσία ενός Θωμά από την Κανά ή Χαναάν. Ομολογούν τον Ιησού ως το Μεσσία των Ιουδαίων. Σύμφωνα με τον A. Schlatter, κανείς από τους ηγέτες της χριστιανικής Καθολικής Εκκλησίας των πρώτων αιώνων δε μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι οι αιρετικοί και περιθωριοποιημένοι ιουδαιοχριστιανοί κάποτε θα ταρακουνούσαν τον κόσμο και θα σάρωναν Μητροπόλεις του χριστιανικού Βυζαντίου. Μονοθεϊσμός αντί τριαδολογίας, Πάσχων Δούλος του Κυρίου αντί του Θεανθρώπου (δύο υποστάσεων) είναι μόνο μερικά από τα πιστεύω των γνωστικιζόντων ιουδαιοχριστιανών, πιθανότατα Ελκεσαϊτών (που στο Κοράνι ονομάζονται Sabier)[2], οι οποίοι επηρεασμένοι και από το γνωστικισμό θεωρούσαν τον Ιησού ως τη σφραγίδα των Προφητών (πρβλ. Tertullian, Adversus Judaeos), εξέχων τίτλος κατόπιν του Μωάμεθ. Σύμφωνα με τον Σωζομενό (439-450) υπήρχαν ιουδαιοχριστιανοί οι οποίοι θεωρούσαν ως προπάτορες τον Ισμαήλ και την Άγαρ. Ίσως (και) αυτούς πολέμησε καταρχάς ο προφήτης του Ισλάμ στη Μεδίνα αλλά και από αυτούς πληροφορήθηκε πολλά γεγονότα αλλά και Μιδράς της βιβλικής παράδοση.

…

Στην Αραβία φαίνεται επίσης ότι ετιμάτο ήδη η Maryam η μητέρα του Isa-Ιησού, η οποία από σύγχυση με την Μαριάμ την αδελφή του Μωυσή, θεωρούνταν κόρη του Αμράμ και αδελφή του Ααρών και σίγουρα όχι Θεο-τόκος. Υπήρχε μάλιστα τοιχογραφία της στην Kaaba της Μέκκας, την οποία δεν κατέστρεψε ο Μωάμεθ. Δεν θεωρούνταν rasulu  llah απεσταλμένη από το Θεό (όπως ο Μωάμεθ αλλά και οι άλλοι προφήτες) αλλά siddiqa – αληθινή (5,75).»

Έχοντας υπόψη μας όλα αυτά, και κάποια ακόμη (όπως τη γνωριμία του Μουχάμμαντ με τον αρειανιστή μοναχό Μπαχίρα) δεν φαίνεται πια καθόλου παράξενο γιατί ο Ιωάννης Δαμασκηνός, ο μεγάλος Ορθόδοξος θεολόγος που μεγάλωσε μέσα στην αυλή του Mu’awiyah στη Δαμασκό και γνώρισε καλά το Ισλάμ, το θεωρούσε μια χριστιανική αίρεση…

---

[1] Οι χριστιανοί που ζούσαν στην Ιερουσαλήμ, γνώριζαν την προφητεία του Ιησού:

«Όταν όμως δείτε να κυκλώνεται από στρατεύματα η Ιερουσαλήμ, τότε να γνωρίσετε ότι έχει πλησιάσει η ερήμωσή της. Τότε όσοι είναι στην Ιουδαία ας φεύγουν στα όρη και όσοι είναι στο μέσο αυτής ας αναχωρήσουν και όσοι είναι στην ύπαιθρο ας μην εισέλθουν σ’ αυτή, γιατί ημέρες εκδίκησης είναι αυτές, για να ολοκληρωθούν όλα τα γραμμένα. Αλίμονο σε όσες έχουν στην κοιλιά παιδιά και σε όσες θηλάζουν εκείνες τις ημέρες. Γιατί θα γίνει καταπίεση μεγάλη πάνω στη γη και οργή στο λαό τούτο, και θα πέσουν από το στόμα της μάχαιρας και θα αιχμαλωτιστούν σε όλους τους εθνικούς, και η Ιερουσαλήμ θα πατιέται συνεχώς από τους εθνικούς, μέχρις ότου συμπληρωθούν οι καιροί των εθνικών» (Λουκάς 21:20-24).

Έτσι έφυγαν από την Ιερουσαλήμ στην Πέλλα της Ιορδανίας, όπου και παρέμειναν μέχρι το 135 μ.Χ. Σύμφωνα με το βιβλίο «Ιστορία του Ιουδαϊκού Χριστιανισμού» του Hugh Schonfield κάποιοι Ιουδαιοχριστιανοί βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ το διάστημα 132-135 μ.Χ. οπότε ξέσπασε η επανάσταση των Εβραίων κατά των Ρωμαίων, και ενώθηκαν στον πόλεμο με τους Εβραίους κάτω από τη σημαία του Μπαρ-Κοχεμπά, ταυτιζόμενοι μαζί τους εθνικά. Όταν όμως ο Ραβίνος Ακίβα ανακήρυξε τον Μπαρ-Κοχεμπά ως τον αναμενόμενο Μεσσία, οι Ιουδαιοχριστιανοί που θεωρούσαν τον Ιησού ως το Μεσσία των Ιουδαίων αρνήθηκαν να συμπράξουν, και πλέον θεωρούνταν και προδότες του έθνους τους. Καθώς οι Ρωμαίοι με τη νίκη τους ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ και απαγόρευσαν την είσοδο σε όλους τους Εβραίους, όσοι Ιουδαιοχριστιανοί επέζησαν έφυγαν απότην περιοχή.

[2] Σημειωτέον ότι και ο Πέρσης Μάνης (216-76) ο οποίος ήθελε στη συνέχεια των Ζαρατούστρα, Βούδα και ενός «γνωστικού» Χριστού να ιδρύσει μια καινούργια χριστιανική θρησκεία, στα νιάτα του ανήκε στην ιουδαιοχριστιανική αίρεση των Βαπτιστών – Ελκεσαϊτών και επηρεάστηκε από το νομικισμό και την αποκαλυπτική σκέψη.

Πώς ο διάβολος εξαπατά τους ανθρώπους

Οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι ο Μουχάμμαντ δέχθηκε μηνύματα του Θεού από τον αρχάγγελο Γαβριήλ, και ότι από αυτά τα μηνύματα ή αποκαλύψεις προέκυψε το Κοράνι. Αν δεχθούμε ότι ο Μουχάμμαντ πραγματικά πήρε μηνύματα από κάποιο πνεύμα, είχε άραγε την ικανότητα να ξεχωρίσει αν αυτό το πνεύμα ήταν άγγελος του Θεού ή δαίμονας; Το παρακάτω άρθρο δείχνει πόσο ο σατανάς μπορεί να μπερδέψει ανθρώπους άπειρους στον πνευματικό αγώνα και πόσες έξυπνες παγίδες μπορεί να στήσει ακόμα και στους πιο καλοπροαίρετους, για να τους πλανήσει και να τους κάνει όργανά του. Το βρήκαμε στη σελίδα http://vardavas.blogspot.com/2009/10/blog-post_30.html και αποτελεί αναδημοσίευση άρθρου του θεολόγου Θ.Ι Ρηγινιώτη από το περιοδικό «Τρίτο Μάτι».

Ιστορίες πλάνης

Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 173,Αύγουστος  2009

Του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη

Οι χριστιανοί όλων των εποχών ξέρουν εκ πείρας ότι, εκτός από το Θεό και τους αγγέλους Του, υπάρχουν και άλλα όντα, σκοτεινοί άγγελοι, που μισούν το Θεό και εκείνους που Τον αγαπούν. Οι σκοτεινοί αυτοί άγγελοι, που είναι ψεύτες και πονηροί, μπορούν να εμφανιστούν στους ανθρώπους ως άγγελοι του Φωτός, ή ακόμη και ως ο Θεός ο Ίδιος, για να τους παραπλανήσουν, ώστε να τους αποδώσουν λατρεία.

Ήδη μέσα στην Καινή Διαθήκη, ο μέγας απόστολος Παύλος, μαθητής του Ιησού, προειδοποιεί τους χριστιανούς ότι ο διάβολος «μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός» (Β΄ επιστολή προς Κορινθίους, 11, 14), ενώ ο επίσης μέγας απόστολος Ιωάννης παραγγέλλει στους χριστιανούς να μην πιστεύουν κάθε πνεύμα που τους εμφανίζεται, αλλά να υποβάλλουν τα πνεύματα σε προσεχτική δοκιμασία, για να μην εξαπατηθούν (Α΄ επιστολή Ιωάννου, 4, 1). Ο ίδιος μάλιστα δίνει ένα κριτήριο, για να το χρησιμοποιήσουν οι χριστιανοί σ’ αυτή τη δοκιμασία: «πᾶν πνεῦμα ὅ ὁμολογεῖ Ιησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί. καὶ πᾶν πνεῦμα ὅ μὴ ὁμολογεῖ Ιησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστίν» («κάθε πνεύμα, που παραδέχεται ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε με σάρκα, προέρχεται από το Θεό, και κάθε πνεύμα, που δεν παραδέχεται ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε με σάρκα, δεν προέρχεται από το Θεό», στο ίδιο, 4, 2-3). Η συγκεκριμένη «δοκιμασία» του πνεύματος οφείλεται στο ότι αυτήν ακριβώς τη χριστιανική διδασκαλία (την αληθινή ανθρώπινη φύση του Χριστού) απέρριπταν οι γνωστικοί διδάσκαλοι, θεωρώντας το ανθρώπινο σώμα και την ύλη γενικά ως δημιουργία κατώτερης θεότητας και έδρα του κακού.

Η δοκιμασία που πρότεινε ο άγιος Ιωάννης εφαρμόστηκε σε όλες τις εποχές του χριστιανισμού και ονομάζεται «διάκρισις των πνευμάτων». Μέσα στους αιώνες καταγράφονται πάρα πολλές περιπτώσεις απατηλών εμφανίσεων σκοτεινών πνευμάτων, μεταμφιεσμένων σε φωτεινά, που έδιναν δήθεν στους ανθρώπους οράματα, αλλά ακόμη και το χάρισμα της προφητείας ή των θαυμάτων, ενώ στην πραγματικότητα τους εξαπατούσαν, για να τους παρασύρουν κοντά τους. Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού ανέπτυξαν πολύ λεπτά πνευματικά αισθητήρια, για να μπορούν να διακρίνουν τα αληθινά οράματα του Θεού και των αγγέλων από τα ψευδή οράματα των αντίθετων προς το Θεό δυνάμεων. Και συνέστησαν επίμονα (και συνιστούν ακόμη, γιατί πάντα υπάρχουν άγιοι χριστιανοί διδάσκαλοι) στους χριστιανούς να μην πιστεύουν κάθε υπερφυσικό σημείο που εμφανίζεται στη ζωή τους, αλλά να το απορρίπτουν, να προσεύχονται στο Θεό να τους απαλλάξει απ’ αυτό και να εξομολογούνται με ταπείνωση σε έναν έμπειρο πνευματικό (πνευματικό πατέρα, «γέροντα»), για να αξιολογούν τις καταστάσεις όπως πρέπει και όχι επιπόλαια.

Ένα πρώτο κριτήριο, που μπορεί να βρει κάποιος στα κείμενα των ορθόδοξων ασκητών (π.χ. σε πολλά έργα αγίων που περιλαμβάνονται στη μεγάλη συλλογή Φιλοκαλία, καθώς και στη διδασκαλία του σύγχρονου αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη), είναι ότι το γνήσιο θεϊκό βίωμα προκαλεί στον άνθρωπο γαλήνη και αγάπη προς τους εχθρούς, ενώ το ψευδοβίωμα προκαλεί αποστροφή ή ταραχή, έστω κι αν συνοδεύεται με κάποιο αίσθημα ενθουσιασμού ή «χαράς». Αυτό το κριτήριο όμως δεν είναι απόλυτα ασφαλές, γιατί ένας αρχάριος μπορεί να νομίζει ότι αισθάνεται γαλήνη ακόμη και σε κατάσταση πλάνης, γι’ αυτό όλοι οι δάσκαλοι της ορθόδοξης πνευματικότητας συνιστούν επίμονα να μην επιθυμούμε ούτε να επιδιώκουμε, αλλά αντιθέτως να αποφεύγουμε τις «υπερφυσικές» εμπειρίες (και να τις αγνοούμε νηφάλια, αν εμφανιστούν), δίνοντας έμφαση μόνο στην προσπάθειά μας για την κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη και την εγκατάσταση σ’ αυτήν της παγκόσμιας εν Χριστώ αγάπης.

Αν σε μένα (ό μη γένοιτο), που είμαι ένας εγωιστής άνθρωπος, αρχίσει να εμφανίζεται ο Θεός, η Παναγία ή ένα άλλο άγιο πρόσωπο, κινδυνεύω να πέσω θύμα του εγωισμού μου, ο οποίος θα κολακευτεί και θα διογκωθεί, και να αποδώσω λατρεία στον εχθρό αντί για το Θεό.

Προέλευση αγιογραφίας : users.pel.sch.gr/palladios/panagia_mple.JPG

Θα σταχυολογήσουμε εδώ μερικές ιστορίες πλάνης, επιχειρώντας να καταδείξουμε στους αναγνώστες μας τη λεπτότητα και πολυμορφία των παγίδων, τις συνέπειες από την πτώση σε αυτές, καθώς και αξιοπρόσεκτες περιπτώσεις αποφυγής τους. Οι ιστορίες πλάνης γίνονται εξαιρετικά επίκαιρες, για δύο κυρίως λόγους:

α) Γιατί φανερώνουν ότι τα πνευματικά βιώματα των χριστιανών (τουλάχιστον στον αρχαίο χριστιανισμό και στον ορθόδοξο) δεν γίνονται αποδεκτά χωρίς κρίση και αξιολόγηση, πράγμα που οφείλει να προβληματίσει κάθε «ορθολογιστή», που τα απορρίπτει ασυζητητί για ιδεολογικούς λόγους, και να τον παρακινήσει σε περαιτέρω έρευνα.

β) Γιατί τις τελευταίες δεκαετίες, στο δυτικό κόσμο, που αποστατεί μαζικά από το χριστιανισμό, έχει ανακάμψει ο μυστικισμός και ο πνευματισμός κάθε είδους και γνωρίζει έξαρση η αναζήτηση «εμπειριών» με διάφορες «μεθόδους», που τα αποτελέσματά τους δυστυχώς δεν αξιολογούνται με προσοχή. Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού διδάσκουν από την εμπειρία τους ότι ένα πνευματικό βίωμα μπορεί να είναι αληθινό, όμως δεν είναι οπωσδήποτε αυτό που φαίνεται – επομένως δεν είναι συνετό να του «παραδοθούμε» με εμπιστοσύνη άνευ όρων.

1. Το «ουράνιο ένδυμα»

Η παρακάτω περίπτωση περιλαμβάνεται και σχολιάζεται στην κλασική πλέον μελέτη του Αμερικανού ορθόδοξου διδασκάλου π. Σεραφείμ Ρόουζ Orthodoxy and the religion of the future (έκδ. St. Herman of Alaska Brotherhood, Platina, California, USA), από την οποία και τη λαμβάνουμε (1).

…Ο βίος του αγίου Μαρτίνου της Tours (+397) από το μαθητή του Σουλπίτιο Σεβήρο, έχει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα δαιμονικής ισχύος σε συνδυασμό με μια παράξενη «υλική» εκδήλωση που μοιάζει με τις σημερινές «στενές επαφές» με UFO: Ένας νέος ονόματι Ανατόλιος έγινε μοναχός κοντά στο μοναστήρι του αγίου Μαρτίνου [του αγίου Μαρτίνου της Tours (+397) του Ελεήμονος και Θαυματουργού, ενός από τους σημαντικότερους αγίους του αρχαίου δυτικού χριστιανισμού (2)], αλλά από ψεύτικη ταπείνωση έπεσε θύμα δαιμονικής πλάνης. Φανταζόταν ότι διαλεγόταν με «αγγέλους», και με σκοπό να πείσουν τους άλλους για την αγιότητά του, αυτοί οι «άγγελοι» συμφώνησαν να του δώσουν «ένα λαμπρό ένδυμα από τον ουρανό» ως σημείο της «δύναμης του Θεού» που κατοικούσε στο νεαρό. Μια βραδυά γύρω στα μεσάνυχτα ακούστηκε τρομερός υπόκωφος κρότος από πόδια που χόρευαν κι ένα βουητό σαν από πολλές φωνές στο ερημητήριο, και το κελλί του Ανατόλιου άστραψε από φως. Μετά έγινε σιωπή, και ο παραπλανημένος ξεπρόβαλε από το κελλί του με το «ουράνιο» ρούχο. «Έφεραν ένα φως και επιθεωρούσαν όλοι προσεκτικά το ένδυμα .Ήταν υπερβολικά απαλό, με ανυπέρβλητη ελκυστικότητα και με χρώμα λαμπερό κόκκινο, αλλά ήταν αδύνατον να προσδιορίσουν τη φύση του υλικού. Ταυτόχρονα, κάτω από τον πιο εξονυχιστικό έλεγχο από μάτια και δάχτυλα, έμοιαζε να είναι ένα ένδυμα και τίποτε άλλο».

Το επόμενο πρωί, ο πνευματικός πατέρας του Ανατόλιου τον πήρε από το χέρι με σκοπό να τον οδηγήσει στον άγιο Μαρτίνο, για να ανακαλύψει αν αυτό ήταν όντως κόλπο του διαβόλου. Φοβισμένος, ο παραπλανημένος αρνήθηκε να πάει, «και καθώς τον εξανάγκαζαν να πάει τη θέλησή του, το ένδυμα εξαφανίστηκε μέσα από τα χέρια εκείνων που τον τραβούσαν». Ο συγγραφέας της αφήγησης (ο οποίος είτε είδε το συμβάν ο ίδιος είτε το άκουσε από αυτόπτη μάρτυρα) συμπεραίνει ότι «ο διάβολος ήταν ανίκανος να συνεχίσει τις παραισθήσεις του ή να αποκρύψει τη φύση τους όταν θα υποβάλλονταν στα μάτια του Μαρτίνου». «Ήταν τόσο ολοκληρωτικά στην εξουσία του να βλέπει τον διάβολο, που τον αναγνώριζε κάτω από οποιαδήποτε μορφή, είτε διατηρούσε το δικό του χαρακτήρα είτε μεταμορφωνόταν σε κάποιο από τα ποικίλα σχήματα της “πνευματικής ανομίας”» – περιλαμβανομένων των μορφών των ειδωλολατρικών θεών και της εμφάνισης του ίδιου του Χριστού, με βασιλικά ενδύματα και στέμμα και περιβεβλημένου με λαμπρό κόκκινο φως».

2. Ο άγιος Ισαάκ του Κιέβου, ο διά Χριστόν σαλός

Ο άγιος Ισαάκ (3) είναι ένας από τους πρώτους Ρώσους αγίους ασκητές και μόνασε τον 11^ο αιώνα στη λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου. Η ιερή αυτή μονή ιδρύθηκε από τον άγιο Αντώνιο του Κιέβου και αναδείχθηκε τα επόμενα χίλια χρόνια σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της ορθόδοξης πνευματικότητας, κυριολεκτικά φυτώριο αγίων, φυλάσσει δε στα σπλάχνα της πολλά σώματα αγίων άφθαρτα και μυροβλύζοντα, χωρίς φυσικά να είναι ταριχευμένα.

Ο Ισαάκ ήταν πλούσιος έμπορος που, μαθαίνοντας για τον άγιο Αντώνιο του Κιέβου, ένιωσε θείο ζήλο, «ξεφορτώθηκε» την περιουσία του μοιράζοντάς την στους φτωχούς και ήρθε να συναντήσει τον άγιο, με πρόθεση να μονάσει. Ο άγιος τον δέχτηκε και ο Ισαάκ επιδόθηκε σε υπεύθυνο και σοβαρό ασκητικό αγώνα, μέσω του οποίου ανέπτυξε λαμπρές αρετές.

Στη συνέχεια όμως θέλησε να προχωρήσει σε ένα δυσκολότερο στάδιο: να απομονωθεί σε ένα σπήλαιο, στην απόκρημνη όχθη του Δνείπερου. Πήρε την ευλογία του πνευματικού του και έζησε στη μόνωση του σπηλαίου για εφτά χρόνια, φορώντας, αντί για το κοινό τρίχινο μοναχικό ένδυμα, το δέρμα μιας κατσίκας, που το φόρεσε νωπό και το άφησε να στεγνώσει πάνω του.

Όμως ακόμη και με τόση πείρα, αποκτηθείσα με πολυετείς αγώνες, μια στιγμή εγωιστικής αδυναμίας ήταν αρκετή για μια σχεδόν ανεπανόρθωτη πτώση: κάποια νύχτα τον επισκέφτηκαν δύο λευκοφορεμένοι νέοι, που τον κάλεσαν να βγει έξω να προσκυνήσει το Χριστό, που τον επισκεπτόταν αυτοπροσώπως, γιατί ευαρεστήθηκε από τον αγώνα του.

Ο πολύπειρος ερημίτης ενέδωσε και προσκύνησε χωρίς ενδοιασμό το τρίτο πρόσωπο, που ακολουθούσε βαδίζοντας μέσα στη νύχτα. Αίφνης το όραμα άλλαξε μορφή: οι τρεις επισκέπτες έγιναν δαίμονες, που τον παρέσυραν σε αλλόφρονα χορό και, τρομοκρατώντας και απειλώντας τον με τη βεβαίωση ότι ήταν πια δικός τους, τον εγκατέλειψαν μισοπεθαμένο. Σε οικτρή κατάσταση τον ανακάλυψε την άλλη μέρα ο ίδιος ο άγιος Αντώνιος και τον μετέφερε στο μοναστήρι, όπου χρειάστηκε δυόμισι χρόνια φροντίδας και προσευχής για να συνέλθει.

Μετά από τη δοκιμασία αυτή, η συμπεριφορά του αγίου για όλη του τη ζωή ήταν αλλοπρόσαλλη. Είναι σίγουρο ότι, από ένα σημείο και έπειτα, η πνευματική του διαύγεια είχε αποκατασταθεί πλήρως και ζούσε σε μια κατάσταση προσποιητής τρέλας, ως διά Χριστόν σαλός. Η σαλότητα αυτή ήταν μια δικλείδα ασφαλείας, μια θωράκιση εναντίον της υπερηφάνειας, που τον βοήθησε να αναλάβει και να φτάσει σε μεγάλο ύψος αγιότητας. Κοιμήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1090 μ.Χ. και ενταφιάστηκε στο σπήλαιό του.

3. Ο άγιος Νικήτας του Κιέβου

Στην ιστορική μονή του Κιέβου μάς μεταφέρει και η επόμενη περίπτωση που θα εξετάσουμε (4). Ο μοναχός Νικήτας, ενάρετος, αλλά χωρίς να έχει γίνει ακόμη τόσο διαυγής, που να είναι «άτρεπτος» προς το κακό, ζητούσε επίμονα από τον πνευματικό του, τον άγιο Νίκωνα, που ήταν ηγούμενος της μονής και κατά σάρκα αδελφός του, να του επιτρέψει να μονάσει έγκλειστος σε σπήλαιο. Ο σοφός γέροντάς του αρνιόταν, βλέποντας ότι ο αδελφός και μαθητής του έχει ακόμη σκιές πνευματικής ανωριμότητας στην καρδιά του. Επειδή όμως ο μαθητής επέμενε και τον διαβεβαίωνε επιπόλαια ότι «ποτέ δεν θα τον απατούσαν οι παγίδες του εχθρού», ο δάσκαλος υποτάχθηκε και, παρά τη θέλησή του, συναίνεσε. Έτσι, ο μοναχός «υπάκουσε στο λογισμό του» και ικανοποίησε το θέλημά του ασφαλίζοντας από μέσα την πόρτα του κελιού του ή, κατά άλλη πληροφορία, φεύγοντας από το μοναστήρι και κάνοντας κατοικία του μια σπηλιά.

Όμως, λίγες μόλις μέρες μετά τον εγκλεισμό του, ένιωσε μια ουράνια ευωδία στο χώρο γύρω του. “Άγγελος θα είναι” σκέφτηκε αμέσως και, μιμούμενος το ριψοκίνδυνο αίτημα του Μωυσή προς το Θεό, είπε: «Κύριε, εμφάνισέ μου τον εαυτό σου». Ένας άγγελος εμφανίστηκε και του είπε: «Νικήτα, από εδώ και πέρα θα σταματήσεις να προσεύχεσαι και θ’ αρχίσεις να διαβάζεις βιβλία, για να μπορείς να συμβουλεύεις τους ανθρώπους που θα έρχονται σε σένα. Με εντολή του Θεού, εγώ θα προσεύχομαι για σένα». Ο άπειρος μοναχός έπεσε στην παγίδα πολύ εύκολα. Μόνο που ο επισκέπτης δεν ήταν άγγελος, αλλά διάβολος που είχε λάβει μορφή αγγέλου.

Ο Νικήτας έπαψε να προσεύχεται (πράγμα που θα μπορούσε να τον προφυλάξει) και άρχισε να μελετά. Έγινε σοφός σύμβουλος και σιγά σιγά πλήθος προσκυνητών τον επισκεπτόταν ως έμπειρο και χαρισματούχο πνευματικό. Και πράγματι, εμφάνισε ακόμη και προφητικό χάρισμα. Η φήμη του έφτασε στο απόγειό της, όταν κάποτε διαμήνυσε στον πρίγκιπα Ιζιασλάβο: «Σήμερα δολοφονήθηκε στο Ζαβόλτς ο πρίγκιπας του Νόβγκοροντ Γκλέμπ Σβιατοσλάβιτς. Στείλε γρήγορα το γιο σου Σβιατοπόλκ, να πάρει το θρόνο του Νόβγκοροντ».

Ο ηγούμενος Νίκων όμως ήταν επιφυλακτικός και περίμενε… Διαπίστωσε σύντομα ότι, ενώ ο Νικήτας γνώριζε απ’ έξω ολόκληρη σχεδόν την Παλαιά Διαθήκη και τη χρησιμοποιούσε μ’ εκπληκτική ευχέρεια στις συζητήσεις του, δεν ήξερε καθόλου την Καινή Διαθήκη. Δεν τη μελετούσε ποτέ και δεν ήθελε να γίνεται ούτε λόγος γι’ αυτήν! Απ’ αυτή τη συμπεριφορά του οι γέροντες της μονής πείστηκαν ότι είχε πλανηθεί από το διάβολο. Και μια ομάδα επίλεκτων μοναχών, μεταξύ των οποίων ο ηγούμενος Νίκων, ο κατοπινός ηγούμενος Ιωάννης, ο Ποιμένας ο Νηστευτής, ο Ησαΐας, κατοπινός επίσκοπος Ροστώφ, ο Ισαάκιος ο Έγκλειστος, ο Αγαπητός ο Ιαματικός, ο Γρηγόριος ο Θαυματουργός και άλλοι, πήγαν στο κελί του και τον έσυραν διά της βίας στη μονή, ενώ εκείνος, εκτός εαυτού, ωρυόταν, απειλούσε και ούρλιαζε σαν πληγωμένο θηρίο.

Χρειάστηκαν εξορκισμοί και πολυετής προσευχή για να επανέλθει ο Νικήτας στην αρχική του πνευματική καθαρότητα. Η μετάνοιά του τον βοήθησε να καλλιεργήσει την «υψοποιό ταπείνωση» και τελικά αξιώθηκε να γίνει επίσκοπος του Νόβγκοροντ και άγιος. Κοιμήθηκε το 1096.

4. Συνάντηση με το «φύλακα άγγελο» (5)

Ένας νεαρός Ρουμάνος διάκονος, που ήρθε να μονάσει στο Άγιο Όρος το 19^ο αιώνα, εξομολογούνταν στο μεγάλο όσιο Αγιορείτη γέροντα Σάββα τον Πνευματικό (1821-1908). Κάποια μέρα του λέει: «Γέροντα, σε παρακαλώ, αύριο μνημόνευσε στη λειτουργία τη μητέρα μου, που κοιμήθηκε και της κάνουν τα τριήμερα».

Ο γέροντας θορυβήθηκε από αυτή την ξαφνική πληροφορία και τον ρώτησε πώς έμαθε τόσο σύντομα ότι η μητέρα του είχε κοιμηθεί στη Ρουμανία (σημειωτέον ότι δεν υπήρχαν τηλέφωνα).

«Μου το είπε ο φύλακας άγγελός μου» είπε ντροπαλά ο διάκονος. Ο γέροντας ξαφνιάστηκε. «Βλέπεις το φύλακα άγγελό σου;» ρώτησε. Ο διάκονος το παραδέχτηκε. «Πόσο καιρό;» «Κάπου δύο χρόνια. Μου παρουσιάστηκε και με συντροφεύει στην προσευχή. Λέμε μαζί τους Χαιρετισμούς, κάνουμε μετάνοιες και ανοίγουμε πνευματικές συζητήσεις». «Και γιατί, παιδί μου, τόσο καιρό, δε μου ανέφερες τίποτε;». «Μου είπε ο άγγελός μου ότι… δεν είναι απαραίτητο».

Ο γέροντας επέστησε την προσοχή στο νεαρό μαθητή του ότι ένα τέτοιο όραμα δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο πνευματικά και τον κάλεσε να υποβάλει τον επισκέπτη του σε δοκιμασία. Να του ζητήσει να πει το «Θεοτόκε Παρθένε» και να κάνει το σημείο του σταυρού. Ο νεαρός δέχτηκε. Η δοκιμασία έγινε με επιτυχία –ο επισκέπτης έκανε ό,τι του ζητήθηκε– αλλά ο γέροντας δεν πείστηκε. Μετά από δύο χρόνια επιρροή, ένας αρχάριος είναι εύκολο να υποβληθεί στην απατηλή ιδέα ότι ακούει ένα τροπάριο ή ότι βλέπει το σημείο του σταυρού. Και ζήτησε μια τελευταία δοκιμασία:

«Ο διάβολος δε μπορεί να διαβάσει μια σκέψη, αν μείνει μέσα σου κρυπτή και αψηλάφητη. Θα κάνω λοιπόν τώρα μια τέτοια σκέψη κι εσύ θα ζητήσεις από τον άγγελό σου να σου αποκαλύψει τι σκέφτηκα».

Η δοκιμασία αυτή αποκάλυψε το αληθινό πρόσωπο του «αγγέλου»: στην αρχή αρνήθηκε, κατόπιν απείλησε το θύμα του ότι με την ασέβειά του θα χάσει τη θεϊκή εύνοια και τέλος εμφανίστηκε με σκοτεινή και τρομερή μορφή και τον διαβεβαίωσε ότι «αύριο τέτοια ώρα», ενισχυμένος από μια ομάδα δαιμόνων, θα τον πάρει στην κόλαση.

Ο διάκονος έμεινε μόνος, σωστό ερείπιο. Τράπηκε σε φυγή και έτρεξε στο καλύβι του πνευματικού του. Άρπαξε το ράσο του και δεν το άφηνε, τρέμοντας όλο και περισσότερο καθώς πλησίασε η ώρα να πραγματοποιηθεί η δαιμονική απειλή. Ο γέροντας Σάββας γονάτισε και προσευχήθηκε έντονα, καλώντας τη βοήθεια του Θεού, και με τη δύναμη της προσευχής του, η επόμενη νύχτα πέρασε χωρίς συνέπειες.

Ο νεαρός Ρουμάνος παρέμεινε στον Άθωνα και σιγά σιγά ωρίμασε πνευματικά και χειροτονήθηκε και ιερέας. Όμως σε όλη του τη ζωή ενοχλούνταν από πειρασμούς, καθώς έμειναν στην ψυχή του αμυχές από τα τραύματα εκείνης της νύχτας και την επήρεια της διετούς σχέσης με τον άγγελο, που δεν ήταν άγγελος.

5. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Τον εικοστό αιώνα, με κέντρο το Άγιο Όρος, αναδείχθηκαν μερικοί κορυφαίοι χριστιανοί άγιοι, που μπορούν να χαρακτηριστούν παγκόσμιοι (ή, πιο δόκιμα, «οικουμενικοί») διδάσκαλοι. Ανάμεσα στους σημαντικότερους είναι χωρίς αμφιβολία δύο Ρώσοι, ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1934) και ο μαθητής και βιογράφος του γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1896-1993), ιδρυτής της μονής του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας, ενός από τα σπουδαιότερα κέντρα της ορθόδοξης πνευματικότητας στο δυτικό κόσμο.

Οι δύο αυτοί χριστιανοί διδάσκαλοι καταθέτουν τη δική τους εμπειρία για τα ψευδοβιώματα, αντίγραφα των αληθινών, που συνιστούν πειρασμούς:

Ως αρχάριος αγωνιστής (δόκιμος μοναχός ακόμη) ο άγιος Σιλουανός γνώρισε τουλάχιστον δύο φορές βιώματα πλάνης. Τη μία φορά, ενώ προσευχόταν στο κελλί του, ο χώρος «γέμισε από ένα ασυνήθιστο φως, που διαπέρασε ακόμη και το σώμα του, έτσι που είδε τι ήταν μέσα από το θώρακά του. Ο λογισμός τού λέει: “Δέξου το, είναι η χάρη”. Η ψυχή όμως του δόκιμου ταράχθηκε και έμεινε σε μεγάλη απορία. Η προσευχή συνέχισε να ενεργείται μέσα του και μετά από αυτό, αλλά το πνεύμα της συντριβής απομακρύνθηκε τόσο, που σε ώρα προσευχής του ήρθε γέλιο. Χτύπησε δυνατά το μέτωπο με τη γροθιά του. Το γέλιο έπαψε, αλλά το πνεύμα της μετάνοιας δεν ξαναγύρισε και η προσευχή του συνεχίσθηκε χωρίς κατάνυξη. Τότε κατάλαβε πως του συνέβη κάτι ανάρμοστο» (6).

Την άλλη φορά, κατά την ώρα της λειτουργίας, ένιωσε ότι άνοιξαν οι ουρανοί και άκουσε τον προφήτη Δαβίδ από τον παράδεισο να υμνεί το Θεό. Αντιλαμβανόμενος ότι πρόκειται περί απάτης, ο άγιος αρνήθηκε και αυτό το βίωμα.

Ας σημειωθεί ότι το γέλιο, που ο άγιος αξιολόγησε όχι ως αποτέλεσμα αυθεντικής θεϊκής χαράς, αλλά ως «ανάρμοστο» ψυχοσωματικό ξέσπασμα, υπενθυμίζει το «γέλιο του Αγίου Πνεύματος», που καταγράφεται ως «πνευματικό βίωμα» στο κίνημα των «αναγεννημένων χριστιανών»:

«Ήμουν τόσο χαρούμενος, που το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να γελώ σωριασμένος στο πάτωμα». «Άρχισα να γελώ… Ήθελα μόνο να γελώ και να γελώ, όπως κάνεις όταν νιώθεις τόσο καλά, που δε μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτό. Κρατούσα τα πλευρά μου και γελούσα ώσπου διπλώθηκα στα δύο» (7).

6. Ο γέροντας Σωφρόνιος

Ο μέγας γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ, στο κύκνειο άσμα του, τη συγκλονιστική αυτοβιογραφική και βαθιά θεολογική μελέτη Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, αναφέρει:

«Από των παιδικών μου χρόνων απέκτησα την συνήθειαν να προσεύχωμαι. Πρωΐαν τινά όμως, εις τινά οδόν της Μόσχας, εσφηνώθη εις τον νουν μου η σκέψις: δεν είναι δυνατόν το απόλυτον να είναι “πρόσωπον”. […] Έκτοτε […] ήρχισα να αποσπώμαι από της προσευχής και να στρέφωμαι προς διαλογισμόν εξωχριστιανικού τύπου. Συντόμως, μετά τούτο, κατά τινα νύκτα αφυπνίσθην δι’ ακαταλήπτου τρόπου. Είδον το δωμάτιόν μου πλήρες ανομοιογενούς, τεθλασμένου και παλλομένου φωτός. Η ψυχή μου εταράχθη. Ησθάνθην αποστροφήν προς το όραμα τούτο. Μάλλον ειπείν, δυσφορίαν τινά μεμιγμένην μετά τινος τρόμου, ομοίως προς φόβον τον οποίον προκαλεί όφις εισερχόμενος έρπων εις οικίαν. Εξήλθον εκ του δωματίου μου εις την τραπεζαρίαν, διήλθον εκεί λεπτά τινα και κατόπιν επανήλθον εις την κλίνην μου. Δεν υπήρχε πλέον φως και εκοιμήθην εκ νέου.

»Ολίγον βραδύτερον, κατά την περίοδον της ασκήσεως του υπερβατικού διαλογισμού, εις ον εσημείωσα πρόοδον ως προς την αυτοσυγκέντρωσιν, είδον την διανοητικήν μου ενέργειαν ομοίαν προς φως, ουχί ισχυρόν. Το φως τούτο ευρίσκετο εντός της κρανιακής κοιλότητος και πέριξ αυτής. Η καρδία όμως δεν συμμετείχεν εις αυτό, ζώσα κεχωρισμένως από του εγκεφάλου.

»Μετά παρέλευσιν πολλών ετών αφ’ ότου επεσκέφθη εμέ το έλεος του Υψίστου Θεού [σ.σ: μετά την επιστροφή του στο χριστιανισμό], παρετήρησα ότι το άκτιστον Φως [σ.σ: το αληθινό φως του Θεού] είναι ήρεμον, ακέραιον, ομοιογενές. Ενεργεί επί του νοός, επί της καρδίας, εισέτι δε και επί του σώματος. Κατά την θεωρίαν αυτού [σ.σ: κατά την όρασή του] όλη η ύπαρξις ημών ευρίσκεται εν καταστάσει, την οποίαν η “γη” δεν γνωρίζει. Αυτό το Φως είναι φως αγάπης, φως συνέσεως, φως αθανασίας και θαυμαστής ειρήνης.

»Μετά την εκ νέου εις Χριστόν στροφήν μου, η “ανατολική” εμπειρία μου, ήτις διήρκεσε περίπου επτά ή οκτώ έτη, εφάνη εις το πνεύμα μου ως το πλέον φοβερόν έγκλημα κατά της αγάπης του Θεού…» (8).

Ας σημειωθεί ότι, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, ο άνθρωπος, όπως και ο άγγελος, ως δημιουργημένος κατ’ εικόνα Θεού, είναι φωτεινό ον. Γι’ αυτό, κατά τη διάρκεια έντονης πνευματικής (μυστικιστικής) εργασίας είναι πιθανόν να δει το όραμα του δικού του νοητού φωτός. Αυτό μπορεί να του προκαλέσει σύγχυση και να νομίζει ότι βρέθηκε σε κατάσταση «φώτισης», ενώ η φώτιση έρχεται με την όραση του άκτιστου Φωτός του Θεού, η οποία επιτυγχάνεται με την καλλιέργεια της ταπείνωσης και της σταυρικής αγάπης και όχι με την εφαρμογή κάποιας τεχνικής.

Κατά μία άποψη, η πτώση του Εωσφόρου συντελέστηκε επειδή ο εκπεσών αρχάγγελος γοητεύτηκε ενατενίζοντας το φως του, το οποίο θεώρησε ίσης ποιότητας με το Φως του Θεού και ο εγωισμός που γεννήθηκε εντός του τον εκτόξευσε μακριά από το Θεό, επειδή ο Θεός είναι Ταπείνωση.

Η διάκριση των πνευμάτων

Όπως η χάρη του αληθινού Θεού μπορεί να εμφανιστεί παντού, άσχετα από την ιδέα που έχεις για το «τι είναι ο Θεός» (γι’ αυτό και παρατηρούμε αληθινά θαύματα σε αγνούς ανθρώπους και εκτός του χριστιανισμού), έτσι και η πλάνη μπορεί να εμφανιστεί παντού, γι’ αυτό και παρατηρούμε ψεύτικα θαύματα και βιώματα και εντός του χριστιανισμού.

Με ποιο τρόπο μπορούμε να αποφύγουμε την πλάνη;

«Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανικού αγώνα ζητούν από τους ευσεβείς αγωνιστές να μην εμπιστεύονται κανενός είδους εικόνα ή οπτασία που θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά τους, ούτε ν’ αρχίζουν κουβέντα μαζί της ούτε να της δίνουν καμιά προσοχή. Επίσης τους ζητούν να προφυλάσσουν τον εαυτό τους κατά τη διάρκεια αυτών των εμφανίσεων κάνοντας το σημείο του σταυρού, να κλείνουν τα μάτια τους και, με ακλόνητη επίγνωση της αναξιότητας και της ακαταλληλότητάς τους να βλέπουν άγια πνεύματα, να ικετεύουν το Θεό ζητώντας Του να τους προστατεύει απ’ όλες τις παγίδες και τις πλάνες που με πανουργία επινοούν εναντίον των ανθρώπων τα μοχθηρά πνεύματα» τονίζει ο μεγάλος Ρώσος άγιος του 19^ου αιώνα Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ (9).

Οι μυημένοι στις διάφορες τεχνικές του ανατολικού μυστικισμού, κατά κανόνα, επιδιώκουν ως πνευματική πρόοδο την ανάδειξη δυνάμεων, που θεωρούνται κρυμμένες στο «εσώτερο είναι» του ανθρώπου. Πρόκειται για δυνάμεις (σίντι) που ποικίλουν, από σχετικά απλές, όπως η εκπομπή «κυμάτων θετικής ενέργειας», έως «προχωρημένες», όπως το ξύπνημα και η διαχείριση της ενέργειας κουνταλίνι. Τηλεπαθητικές και τηλεκινητικές ικανότητες, αστρικά ταξίδια, θέαση και ανάγνωση της αύρας κ.τ.τ. είναι μερικές από τις ιδιότητες, με τις οποίες «επιβραβεύεται» η σωστή και ακριβής εφαρμογή των ανατολικών τεχνικών.

Αντίθετα, οι χριστιανοί αποφεύγουν την απόχτηση «ξεχωριστών δυνάμεων» και «χαρισμάτων». Με κανένα τρόπο δεν τα επιδιώκουν και, αν συμβούν στη ζωή τους, δεν τα καλλιεργούν. Δεν τα θεωρούν δικά τους, αλλά δώρα του Θεού – αλλά και πιθανόν παγίδες του εχθρού. Γι’ αυτό και τα αποκρούουν. Ακόμη και εξαιρετικά έμπειροι ασκητές, που έχουν περάσει από τις παγίδες και τα μιμητικά βιώματα και μπορούν να διακρίνουν τα γνήσια από τα πλαστά, κατά κανόνα τα δέχονται μετά από εξομολόγηση.

Η εξομολόγηση, κατά τους αγίους χριστιανούς διδασκάλους, είναι απόλυτα απαραίτητη σε περίπτωση που ένας άνθρωπος αρχίσει να βιώνει «ξεχωριστές» και «υπερφυσικές» καταστάσεις στη ζωή του, ιδιαίτερα αν είναι καταστάσεις «ευχάριστες» ή «αποτελεσματικές». Το δρόμο του χριστιανισμού δεν τον βαδίζεις μόνος. Και ο πιο πολύτιμος σύντροφός σου (ο αντίστοιχος του γιατρού, όχι μόνο για ηθικά αλλά γενικώς για πνευματικά θέματα) είναι ο εξομολόγος σου. Αν ο εξομολόγος σου δεν είναι κατάλληλος για σένα, άφησέ τον και αναζήτησε άλλον. Αναζητώντας με ταπείνωση και προσευχή, κι όχι με την κρυφή επιθυμία να βρεις κάποιον που να «αναγνωρίσει την αξία και το μεγαλείο σου», θα συναντήσεις τον κατάλληλο – όχι βέβαια επειδή «το σύμπαν» θα συνωμοτήσει για να πέσεις πάνω του, αλλά επειδή ο Θεός θα σου τον στείλει (10).

Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, ο Μέγας, αντιστάθηκε πέντε χρόνια στο λογισμό που τον καλούσε να εισέλθει στο εσωτερικό της ερήμου, «λέγων μήπως από δαιμόνων εστίν». Και μόνο όταν είδε ότι ο λογισμός επέμενε, παρά την αντίστασή του (που προφανώς περιελάμβανε και «καρδιακή προσευχή» και νηστεία και συμμετοχή στα άγια μυστήρια), μπήκε στην έρημο, όπου συναντήθηκε και συνομίλησε με τους δύο γυμνούς ασκητές. Και τότε ακόμη, δίστασε να τους μιλήσει, μήπως είναι πνεύματα. Και τελικά, όταν επέστρεψε, ευκαιρίας δοθείσης, εξομολογήθηκε το γεγονός παρουσία των γερόντων της συντροφιάς του αγίου Παμβώ (11).

Διφορούμενοι λογισμοί, που καλούν τον αγωνιστή «να εισέλθει στην έρημο» για «μεγαλύτερη άσκηση», είναι κάτι συνηθισμένο στους μοναχούς. Παρόμοια με τον άγιο Μακάριο, δεκαπέντε αιώνες αργότερα, ο άγιος Σιλουανός πολέμήσε έναν τέτοιο λογισμό, που (αντίθετα με την περίπτωση του αγίου Μακαρίου) αποδείχτηκε παγίδα: «Ο λογισμός τού πρότεινε: “Πήγαινε στην έρημο, ντύσου σάκκο και σώζου εκεί”. “Καλά” απάντησε εκείνος, “θα πάω στον ηγούμενο να ζητήσω την ευλογία του”. “Μην πηγαίνεις, ο ηγούμενος δεν θα ευλογήσει” λέει ο λογισμός. […] “Αν ο ηγούμενος δεν ευλογεί, άρα δεν με σπρώχνεις προς το καλό”… Και με ισχυρή θέληση από το βάθος της ψυχής του, είπε: “Εδώ θα πεθάνω για τις αμαρτίες μου”» (12)

Ο άγιος γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994), που έζησε μια οκτάωρη επίσκεψη της αγίας μεγαλομάρτυρος Ευφημίας και είδε σε όραμα τα φοβερά της μαρτύρια, δοκίμασε την αγία ζητώντας της να ψάλει το δοξαστικό της εορτής της Αγίας Τριάδας «Δεύτε, λαοί, την τρισυπόστατον Θεότητα προσκυνήσωμεν…», παρόλο που συνοδευόταν από την Παναγία και τον άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή.

Η αγία Πελαγία της Τήνου, που ανακάλυψε την εικόνα της Παναγίας, και ο γέροντας Νέστορας Διονυσιάτης (1872-1957), ανακαινιστής της μονής Κουμπέ, στο Ρέθυμνο, αρνήθηκαν τα όνειρα και τα οράματα που τους καλούσαν να ενεργήσουν, μέχρι που τελικά πείστηκαν ότι προέρχονταν από το Θεό.

Πλήθος παρόμοιων περιπτώσεων καταγράφεται στα αρχαία και σύγχρονα ασκητικά βιβλία όλων των ορθόδοξων λαών, καθώς και πλήθος άλλων, που ενέδωσαν στον πειρασμό με ανεπανόρθωτες συνέπειες. Επιβεβαιώνεται έτσι η υπόδειξη του αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτη (14^ος αι.): «Μην παρασύρεστε τόσο γρήγορα από αυτό που βλέπετε, αλλά να έχετε βαρύτητα και, δοκιμάζοντας τα πάντα με προσοχή, δεχτείτε το καλό και απορρίψτε το κακό. Πάντα πρέπει να δοκιμάζετε και να εξετάζετε και μονάχα μετά να πιστεύετε».

Η άρνηση των «χαρισμάτων»

Ο χριστιανός, είτε είναι λαϊκός είτε ιερέας είτε μοναχός, ασκείται μόνο σε έναν αγώνα: στην εντός του αύξηση, κατ’ αρχάς, της ταπείνωσης (εννοείται, ειλικρινούς, όχι υποκριτικής) και, κατά δεύτερον, της αγάπης, που απορρέει από την ταπείνωση. Η αγάπη αυτή είναι σταυρική: κατευθύνεται «οριζόντια» προς το συνάνθρωπο και «κάθετα» προς το Θεό. Καμία άλλη αγωνία δεν τον τυραννά, τίποτε άλλο δεν επιδιώκει και, αν στο βάθος θα ήθελε μια ανταμοιβή, δεν είναι παρά η συγχώρηση των αμαρτιών του και η συνάντηση με το Θεό στον παράδεισο.

Ο άσωτος υιός επιθυμούσε να τον συγχωρήσει ο Πατέρας και να τον τοποθετήσει ανάμεσα στους δούλους του, όχι να του φορέσει πολυτελή ενδύματα και να τον αποκαταστήσει στην τιμητική του θέση ως υιό του. Άσχετα αν ο Πατέρας, από την αμέτρητη αγάπη που υπερβαίνει τη δικαιοσύνη Του, τον αποκατέστησε πλήρως χωρίς καν να περιμένει την αίτηση συγγνώμης του (έπρεπε βέβαια πρώτα ο νέος να επιστρέψει προς τον Πατέρα οικειοθελώς, αλλιώς θα παρέμενε στην ξενιτιά να πεθάνει, αγκαλιά με την ανύπαρκτη πλέον «περιουσία του»). Ο άσωτος υιός είμαι εγώ, είσαι εσύ, εκτός αν θεωρώ πως είμαι αναμάρτητος – και πώς μπορώ να το ξέρω χωρίς ενδελεχή μελέτη της καρδιάς μου, όχι από τον εαυτό μου, αλλά από έναν έμπειρο και κατά το δυνατόν άγιο, εξομολόγο, φυσικά ορθόδοξο χριστιανό; Στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει το «πίστεψε τον εαυτό σου» και «εμπιστέψου τις επιθυμίες σου» ή «άκου τη δίψα σου», αλλά, αντίθετα, «μην εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, γιατί δεν τον βλέπεις. Χρειάζεσαι έναν καθρέφτη για να τον δεις».

Δε φαντάζεται ποτέ ο αληθινά ώριμος χριστιανός ότι μπορεί να αξιωθεί να γίνει «χαρισματούχος» ή «θαυματουργός» ενώ ζει. Άλλωστε η φαντασία θεωρείται επικίνδυνη σύντροφος της πνευματικής ζωής, γιατί ανοίγει μια πόρτα στην εισβολή λογισμών αμφίβολης προέλευσης: η προσευχή των έμπειρων χριστιανών είναι «αφάνταστη» (χωρίς να φαντάζονται εικόνες ή καταστάσεις μη πραγματικές).

Δεν υπάρχει μέθοδος για την προσευχή, που θα μπορούσε, εφαρμοζόμενη σωστά, να επιφέρει κάποια «επιθυμητά αποτελέσματα». Η λεγόμενη «ψυχοτεχνική μέθοδος» των ησυχαστών, με την οποία βοηθούνται στη συγκέντρωση του νου, για να μπορέσουν να προσευχηθούν, δεν ταυτίζεται με την προσευχή και δεν έχει καμία σημασία για τους έμπειρους. Μόνον η αγάπη πλησιάζει τον άνθρωπο στο Θεό και σκοπός της προσευχής είναι η προσέλκυση της άκτιστης θείας χάρης, ώστε να ενδυναμωθεί ο άνθρωπος στην πλήρη εφαρμογή της εντολής της αγάπης, η οποία αγκαλιάζει και τους εχθρούς και γι’ αυτό, χωρίς θεία ενίσχυση, είναι ακατόρθωτη.

Η ιδέα πολλών σύγχρονων μελετητών ότι οι ησυχαστές π.χ. προσεύχονται «διαλογιζόμενοι πάνω στο όνομα του Ιησού» είναι αποτέλεσμα σύγχυσης του ανατολικού διαλογισμού με τη χριστιανική νοερά προσευχή, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικά: πρόσκληση προς τον Ιησού Χριστό να ελεήσει, ως έτερο Πρόσωπο, τον πάσχοντα άνθρωπο.

Ας σημειωθεί ότι ο χριστιανός δεν επιθυμεί να διακριθεί ανάμεσα στους συνανθρώπους του, αλλά αντίθετα να ενωθεί με αυτούς και ξέρει ότι, για να το πετύχει αυτό, χρειάζεται να ταπεινωθεί μέχρι τη λάσπη. Όχι με διάθεση αξιοθρήνητης αυτολύπησης, αλλά επειδή πολλοί από τους συνανθρώπους του είναι ήδη ταπεινωμένοι και εξουθενωμένοι μέχρι τη λάσπη – και μάλιστα ίσως να φέρει και ο ίδιος ευθύνη για μερικούς, εν γνώσει του ή χωρίς να το γνωρίζει. «Εάν είσαι του Χριστού, ταπείνωσε τον εαυτό σου μέχρι του σκώληκος: σάρκωσε τον εαυτό σου στον πόνο του κάθε πονεμένου, στη θλίψη του κάθε θλιμμένου, στο πάθος του κάθε βασανισμένου, στο άλγος του κάθε ζώου και πουλιού», κατά τον άγιο γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς (Σερβία, 1894-1979).

Γι’ αυτό το λόγο (και για πολλούς και σοβαρούς άλλους λόγους) παραμένει πάντοτε συνδεδεμένος με τα μυστήρια της Εκκλησίας. Συμμετέχοντας στο μυστικό δείπνο (13) της θείας Μετάληψης ενώνεται με όλους τους αδελφούς του, που κοινωνούν από το ίδιο Σώμα και Αίμα Χριστού, είτε είναι πρυτάνεις είτε αγράμματοι χωρικοί ή ζητιάνοι ή ασθενείς ή ψυχασθενείς ή παράλυτοι ή ακόμη και εγκληματίες. Κάθε υποψία ανωτερότητας, καθώς συμμετέχει στη θεία Μετάληψη, προκαλεί στην καρδιά του σκιές εγωισμού, που μπορούν να του στοιχίσουν την απώλεια της θείας χάρης, επειδή (κατά το γέροντα Σωφρόνιο) ο Θεός είναι απόλυτα καθαρός και ταπεινός και, παρόλο που η χάρη Του ενοικεί στον καθένα μας, όμως μόνο σε απόλυτα καθαρές και ταπεινές καρδιές είναι δυνατόν να δοθούν τα χαρίσματά Του. Μια αμυχή εγωισμού στην καρδιά μου μπορεί, αντίθετα, να προσελκύσει άλλα «χαρίσματα», ακριβώς όμοια με τα θεϊκά, που θα με βοηθήσουν να αναδειχθώ σε μεγάλο «θαυματουργό», «θεραπευτή» και «διδάσκαλο», αλλά θα με έχουν κάνει να ξεχάσω πόσο ταπεινός είναι ο Θεός, να ξεχάσω να ταπεινώνομαι μέχρι τη λάσπη –διότι αυτή η λάσπη είναι οι γονατισμένοι και εξουθενωμένοι αδελφοί μου.

«Θ’ αρχίσουν τότε –να φυλάει ο Θεός– οι “οράσεις”, οι “χαρισματικές” επισκέψεις. Όλα θα πάνε σχετικά εύκολα, η αγρυπνία, η νοερά προσευχή, η εγκράτεια στην τροφή και, εν συντομία, η πορεία προς την τελειότητα». «Ο εχθρός θα τον παρακινεί σε αγώνες που δεν ανταποκρίνονται στις δυνάμεις του και συνεχώς θα του ψιθυρίζει: δες αυτό, δες εκείνο, να η χάρη, να η τελειότητα, να εκείνος ο γνόφος ή το φως ή η αλήθεια κ.ο.κ. Με αυτά λοιπόν θα τον οδηγήσει προς την ολοκληρωτική απώλεια, εισάγοντας στη θέση της αλήθειας την πλάνη ή γεμίζοντας το νου και την καρδιά του με οίηση και θα τον κάνει ανίκανο να δεχτεί τη χάρη του Θεού, που είναι πάντοτε έτοιμη να μας επισκεφτεί…». «Ένα μόνο κατάλαβα, ότι δεν πρέπει ποτέ ο άνθρωπος να ορμά προς τα οράματα, προς τη θεωρία [=θέα του Θεού], προς τις υψηλές κατακτήσεις. Όλα αυτά είναι ο δρόμος της πλάνης… Μην επιθυμείτε οράματα, ακόμα και την ώρα των οραμάτων» (Σωφρόνιος) (14).

Στις 8.6.2007 εμφανίστηκε σε γνωστή μεσημβρινή τηλεοπτική εκπομπή ο θεραπευτής Έρικ Περλ (15), που, καθώς δήλωσε, είναι προικισμένος με την ικανότητα να θεραπεύει ασθένειες με την ενέργεια που εκπέμπεται από τα χέρια του. Αυτοτιτλοφορήθηκε «χειροπράκτης». Αφηγήθηκε όμως κάτι παράξενο: την ημέρα που αντιλήφθηκε για πρώτη φορά τις ξεχωριστές ικανότητες των χεριών του, ένιωθε στο σπίτι του την παρουσία άγνωστων αόρατων προσώπων. Το ίδιο και οι ασθενείς του, την άλλη μέρα στο ιατρείο του (προφανώς είναι και γιατρός).

Ένας στοιχειωδώς προβληματισμένος ορθόδοξος χριστιανός θα είχε να ρωτήσει τον αδελφό μας Ε. Περλ το εξής: Πώς, αδελφέ μου, δεν υποπτεύεσαι ότι το «χάρισμα», που εμφάνισες ξαφνικά, ίσως είναι «δώρο» κάποιων ύποπτων πνευματικών όντων; Οι μεγάλοι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού λαμβάνουν τέτοια χαρίσματα μετά από πολυετή ασκητικό μόχθο και, όταν τα λάβουν, τα περνούν από ψιλό κόσκινο. Εσύ αμέσως υποδέχτηκες την ικανότητά σου με ικανοποίηση. Τώρα, αναζητάς το Θεό; Πιστεύεις ότι χρειάζεσαι μια συνάντηση μαζί Του; Αισθάνεσαι να σου λείπει η χάρη Του και αγωνιάς για την απόκτησή της και τη διατήρησή της μετά το θάνατο; Ή μήπως νιώθεις «ολοκληρωμένος» έτσι όπως είσαι, χωρίς εξομολόγηση, χωρίς θεία κοινωνία, χωρίς εκκλησιασμό, αφού μάλιστα είσαι πεπεισμένος ότι προσφέρεις και θεάρεστη υπηρεσία στους συνανθρώπους σου; Δεν είμαι άξιος να σε κρίνω και εύχομαι ολόψυχα να κάνω λάθος, όμως μπορεί να θεραπεύεις σωματικές ασθένειες πολλών, αλλά να κλείνεις τον εαυτό σου αυτάρεσκα έξω από την πόρτα της αιωνιότητας.

Συμπερασματικά

Αξιολογώντας με τέτοια αυστηρότητα και λεπτότητα, οι άγιοι χριστιανοί διδάσκαλοι του 4^ου και 5^ου αιώνα μ.Χ. απέρριψαν τα μεθοδευμένα πνευματικά βιώματα των μεσσαλιανών (ευχιτών, δηλαδή «προσευχόμενων»), και οι σύγχρονοι ορθόδοξοι άγιοι διδάσκαλοι απορρίπτουν την επίσης μεθοδευμένη πνευματική εμπειρία των πεντηκοστιανών και των πάσης φύσεως «χαρισματικών» ή «αναγεννημένων» χριστιανών, καθώς και την πνευματικότητα των διαφόρων πνευματιστών και διδασκάλων που μας έρχονται δεξιόθεν και αριστερόθεν. Όχι διότι οι τεχνικές τους «δεν είναι πραγματικές» ή «δεν αποδίδουν», αλλά ακριβώς επειδή είναι πραγματικές και αποδίδουν, αλλά με ύποπτες «πηγές ενέργειας».

Στην παγκόσμια ιστορία της αγιότητας, καταγράφονται πολλοί μάγοι που αποστράφηκαν την αρχαία τέχνη τους και προχώρησαν στο χριστιανισμό, όχι γιατί η μαγεία τους «ήταν ψεύτικη», αλλά γιατί διαπίστωσαν ότι δεν τους οδηγούσε στο αιώνιο φως του Τριαδικού Θεού. Τέτοιοι μάγοι ήταν άγιος μάρτυρας Γάργαλος, που προσηλυτίστηκε στη φυλακή από τον άγιο πρίγκιπα μεγαλομάρτυρα Γοβδελαά τον Πολύαθλο τον Πέρση και μαρτύρησε κι αυτός (4^ος αι.), ο άγιος Αθανάσιος ο από μάγων, που μαρτύρησε μαζί με τον άγιο Γεώργιο (303 μ.Χ.), ο ανώνυμος μάγος που έδωσε το δηλητήριο στον άγιο μεγαλομάρτυρα Ερμεία (2^ος αι.) και, βλέποντας ότι δεν έπαθε τίποτε, ομολόγησε πίστη στο Χριστό και επίσης θανατώθηκε. Και ο γνωστότερος και ισχυρότερος όλων, ο άγιος μεγαλομάρτυρας Κυπριανός, που κατέληξε επίσκοπος της Αντιόχειας της Πισιδίας, αφού η μαγεία του νικήθηκε από μια ταπεινή μοναχή.

Ανάλογες περιπτώσεις υπάρχουν και στην εποχή μας, όπως ο μεγάλος Ρώσος πνευματιστής Βλαντιμίρ Μπύκωφ, που εγκατέλειψε την τέχνη του μετά από τη γνωριμία του με τους αγίους πνευματικούς πατέρες της μονής Όπτινα και συνέγραψε το κλασικό βιβλίο Ήρεμα καταφύγια για την ανάπαυση κάθε βασανισμένης ψυχής. Στη συνέχεια χειροτονήθηκε ιερέας και το 1924 ή 25 θανατώθηκε για την ορθόδοξη πίστη του από το σοβιετικό καθεστώς (16).

Δε χρειάζεται να κλείσω με κάποιο «εμπνευσμένο» ή εξεζητημένο επίλογο. Το Πνεύμα του Θεού είναι ξεκάθαρο και γνωρίζουμε από τους αγίους διδασκάλους του χριστιανισμού τους τρόπους, με τους οποίους εμφανίζεται και ενεργεί, αλλά και τους τρόπους, με τους οποίους αποκτάται. Κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να ακολουθήσει τις προτιμήσεις και τις επιλογές του – ελεύθερος ακόμη και να πλανηθεί, ακόμη και να περιπλακεί σε καταστάσεις οδυνηρές, ακόμη και να αμαρτήσει φρικτά. Καλό είναι να το αποφύγει, γιατί πιθανότατα θα χάσει την υπαρκτή και ανεκτίμητη αιωνιότητα του παραδείσου. Ας μη νομίζει ότι «θα βρει το δρόμο να επιστρέψει», τσακισμένος αλλά «πλήρης εμπειριών», για να συνεχίσει τη ζωή του σοφότερος ή ικανοποιημένος από τις εμπειρίες του. Οι αρχαίοι μύθοι όλων των λαών και τα σύγχρονα αστυνομικά δελτία αποτελούν πλούσια συλλογή από «βέβαιους» και «σθεναρούς» ανθρώπους, που δεν επέστρεψαν, αλλά έμειναν εκεί και μάλιστα νεκροί ή ψυχικά νεκροί.

Αν όμως ένας αδελφός μας δεν το απέφυγε, ποτέ δεν είναι αργά: το πετραχήλι του παπά τον περιμένει, αρκεί να δεχτεί να κάμψει ελαφρώς τον αυχένα του, για να ανυψωθεί στη συνέχεια μέχρι τους ουρανούς.

Σημειώσεις

1. Βλ. την εξαίρετη μελέτη του Ίκαρου Πετρίδη Εμπαίζοντες – Ημείς μωροί διά Χριστόν, Μορφή Εκδοθείτω, Αθήνα 2008, σελ. 42-43 και 46-48, καθώς και http://www.pigizois.net/index2.htm (όπου και η εικόνα του).
2. Η περίπτωσή του δημοσιεύεται και σχολιάζεται στο σύντομο βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ Η αποκάλυψη του Θεού στην ανθρώπινη καρδιά (διάλεξη στο πανεπιστήμιο της Σάντα Κρουζ το 1981), Εγρήγορση 2004, και στο διαδίκτυο: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/seraphim_rose_revelation_of_god_into_human_heart.htm και http://www.pigizois.net/index2.htm.
3. Βλ. http://www.pigizois.net/index2.htm, ενότητα «Πνευματικοί Λόγοι: Λόγια Αθωνιτών Πατέρων (β΄ εκατοντάδα)».
4. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2003, σελ. 28.
5. Οι αναφορές από το π. Σεραφείμ Ρόουζ Η ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, ό.π., σελ. 197-198. Εκεί περιλαμβάνεται και εκτενής θεολογικός σχολιασμός.
6. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1996, σελ. 49-50.
7. Η παραπομπή από το π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ψυχή μετά το θάνατο – οι μεταθανάτιες εμπειρίες στο φως της ορθόδοξης διδασκαλίας, εκδ. Μυριόβιβλος.
8. Μια εξαιρετική «εισαγωγή» στο θέμα της εύρεση κατάλληλου πνευματικού (εξομολόγου, γέροντα, πνευματικού πατέρα και διδασκάλου) από το σοφό και συνετό Αγιορείτη γέροντα Νίκωνα, βλ. στο http://egolpio.wordpress.com/2009/04/20/fnikon/. Αναλυτικά για τη θεραπευτική διάσταση όχι μόνο της εξομολόγησης αλλά συνολικά του εκκλησιαστικού γεγονότος βλ. στην κλασική μελέτη του επισκόπου Ιερόθεου Βλάχου Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), ⁸2004. Εκεί αναφέρεται και η προσευχή του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου για την εύρεση του κατάλληλου πνευματικού.
9. Βλ. Μακαρίου του Αιγυπτίου του Αλεξανδρέως τα ευρισκόμενα πάντα. Αποφθέγματα, 238-240. Στο J. Migne, Patrologia Graeca, τ. 34, 237-240.
10. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ό.π., σελ. 26.
11. Σημειωτέον ότι ο τελευταίος δείπνος του Ιησού με τους μαθητές Του ονομάζεται από τους αγίους Πατέρες «μυστικός», επειδή κατά τη διάρκειά του παραδόθηκε στους ανθρώπους το μυστήριο της θείας Μετάληψης. Ο όρος σημαίνει «μυστηριακός» και όχι «κρυφός». Δεν υπονοείται στην πνευματική μας παράδοση ότι ο Ιησούς και οι μαθητές Του… «κρύφτηκαν» για να δειπνήσουν.
12. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Αγώνας θεογνωσίας (μετά θάνατον έκδοση της πολυκύμαντης αλληλογραφίας του με το Βρετανό πρώην ρωμαιοκαθολικό πάστορα Δαβίδ Μπάλφουρ), Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2004, σελ. 207, 197, 199.
13. Στο ΤΜ δημοσιεύτηκαν μόνο τα αρχικά του.
14. Βλ. την περίπτωσή του και αποσπάσματα από το βιβλίο του στο Όσιος Νεκτάριος, ο τελευταίος μεγάλος στάρετς της Όπτινα, Ιερά Μονή Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής 2003, σελ. 115-129 και 132-133.

Είναι η βιογραφία του Μουχάμμαντ από τον ιμπν Ισχάκ αξιόπιστη;

Άνθρωποι που έχουν ως αποστολή να εξωραΐζουν το Ισλάμ για να συγκρατούν τους ήδη οπαδούς του και να προσηλυτίζουν νέους, είναι αναγκασμένοι, για να επιτύχουν την αποστολή τους, να καταφεύγουν σε διάφορα παραμύθια. Παραποιήσεις της πραγματικότητας, αποκρύψεις στοιχείων, συκοφαντίες και κατηγορίες εντελώς αναπόδεικτες, και ξανασερβίρισμα άλλων παραμυθιών που έχουν ετοιμάσει άλλοι ισλαμιστές. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με ένα από αυτά τα παραμύθια.

Στη σελίδα του Άχμαντ Ελντίν με τον πολλά υποσχόμενο, αλλά εκτός πραγματικότητας τίτλο «Ξεμπροστιάζοντας την απατεωνιά και την ψευτιά του «greekmurtad»» που βρίσκεται εδώ βλέπουμε κάποια ηχητικά αρχεία. Ένα από αυτά έχει τίτλο

4) Η εγκυρότητα και η αξιοπιστία της βιογραφίας του Ibn Ishaq

Η «βιογραφία του Ibn Ishaq» είναι η παλαιότερη για τον Μουχάμμαντ, και αποτελεί το βιβλίο που, μαζί με το Κοράνι και τα χαντίθ, θεωρείται ως κορμός του Ισλάμ στις από παράδοση ισλαμικές χώρες.

Στο ηχητικό αρχείο 4 ακούμε τα εξής για το βιβλίο αυτό (διατηρούμε τα γραμματικά/συντακτικά λάθη του απολογητή):

Ας περάσουμε να δούμε μια άλλη τακτική του Greekmurtad για να λασπολογήσει το Ισλάμ. Αυτή η τακτική έχει να κάνει με την συχνή χρήση που κάνει του βιβλίου του Ιμπν Ισχάκ της βιογραφίας του προφήτη Μωάμεθ, που την έχει γράψει ο Ιμπν Ισχάκ και λέγεται Σιράτ αλ Ρασούλ (Sirat Al-Rasul). Είχαμε πει όσον αφορά για τον Ιμπν Ισχάκ σε παλιότερά μας άρθρα το εξής: ότι οι πηγές αυτού του βιβλίου του Ιμπν Ισχάκ «Σιράτ aλ Ρασούλ» είναι κυρίως από μια άποψη ιστορική και όχι οι διδασκαλίες του προφήτη Μωάμεθ, όχι Σούννα, όχι χαντίθ. Το βιβλίο του Ιμπν Ισχάκ έχει πολλά κενά στις αφηγήσεις και πολλές αναφορές του έχουν περάσει από αρνητική κριτική από παλαιότερους ιστορικούς του Ισλάμ. Και βεβαίως χωρίς αμφιβολία το βιβλίο του Ιμπν Ισχάκ θεωρείται μία από τις παλαιότερες βιογραφίες του προφήτη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και η εγκυρότερη από την οπτική  γωνία των χαντίθ και της Σούννα. Και δώσαμε για περισσότερη αναλυτική εξήγηση ένα λινκ όσον αφορά τη βιογραφία και το ποιος είναι ο Ιμπν Ισχάκ.
Ακόμα οι Σιουχ και Γουαλεμά συμφωνούν σ’ αυτό το κομμάτι. Ο αλ-Ντάχαμπι π.χ. είχε φτιάξει μια λίστα από λόγους γιατί ο ιμπν Ισχάκ θεωρείται αδύναμος όσον αφορά σε χαντίθ και σε ιστορίες όσον αφορά το πρόσωπο του προφήτη μας Μωάμεθ, ειρήνη και ευλογία σε αυτόν. Ο Άχμαντ Ιμπν Χάνμπαλ Ραχίμ Ουλά είπε ότι ο Ιμπν Ισχάκ έχει πει αρκετά λανθασμένα χαντίθ και δεν τον ενδιέφερε ακόμα αν τα χαντίθ αυτά τα μάζευε από έμπιστους από άτομα που άκουσαν τον προφήτη ή όχι, ή ήταν γνωστά για την αυθεντικότητά τους και την αλήθεια τους. Επίσης το ίδιο είπε και ο Ιμάμ Ιμπν Νουμάιρ, ο οποίος έλεγε και καταδίκασε τον Ιμπν Ισχάκ ότι λέει ψεύτικα χαντίθ, από άγνωστους αφηγητές. Και ο αλ-Ντάχαμπι έβγαλε το συμπέρασμα ότι, διαβάζοντας κάποια του ιμπν Ισχάκ τις ιστορίες και τα χαντίθ που είχε βγάλει, ότι έχει κάνει πολλά μα πολλά λάθη κατά τη διάρκεια όταν έκανε την αφήγηση μιας ιστορίας ή ενός χαντίθ που είχε μαζέψει. Τώρα, πώς η βιογραφία του Ιμπν Ισχάκ πρέπει να αντιμετωπιστεί; Είναι ότι κατέληξαν όλοι οι λόγιοι και οι επιστήμονες της ισλαμικής θεολογίας και της Σαρία ότι το βιβλίο του Ιμπν Ισχάκ πρέπει να αντιμετωπίζεται ότι εάν ο Ιμπν Ισχάκ άκουσε μια αφήγηση ενός χαντίθ από έναν έμπιστο και είπε ο ίδιος παραδέχτηκε ότι άκουσε, τότε το χαντίθ μπορεί να είναι αληθινό. Και βεβαίως ξαναπερνάει από άλλη μία κριτική. Αλλά αν ο ιμπν Ισχάκ είπε ότι το χαντίθ αυτό είναι ως εξής χωρίς να πει τους αφηγητές ποιοι, πώς, πότε και χρονολογίες, τότε αυτό το χαντίθ δεν μπορούμε να το πάρουμε σαν έγκυρο.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Το αν μερικοί λόγιοι του Ισλάμ δεν αποδέχονται βιβλία ιστορίας, επειδή αυτά δεν επικεντρώνονται στη διδασκαλία του Μουχάμμαντ, είναι δικό τους πρόβλημα. Γνωρίζουμε και κατανοούμε ότι η πρακτική ενός ανθρώπου είναι εξίσου σημαντική με τη διδασκαλία του, καθώς από την πρακτική του φαίνεται το τι πραγματικά πρεσβεύει. «Από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε» είπε ο Ιησούς Χριστός για τους ψευδοπροφήτες. Ένας άνθρωπος που πρεσβεύει την αγάπη αλλά συμπεριφέρεται με μίσος, προφανώς δεν είναι ειλικρινής στη διδασκαλία του, κα μόνο η γνώση του τι έκανε, σε συνδυασμό με το τι είπε, μπορεί να μας βοηθήσει να διακρίνουμε την ειλικρίνειά του και τα κίνητρά του.

Τα «κενά» στη βιογραφία του ιμπν Ισχάκ, που επικαλείται ο απολογητής του Ισλάμ οφείλονται στο ότι το πρωτότυπο έργο του Ιμπν Ισχάκ έχει χαθεί. Υπάρχει ό,τι διέσωσε από αυτό ο ιμπν Χισάμ, και στην αγγλική έκδοση ο William Muir έχει συμπληρώσει τα κενά με αποσπάσματα από την έγκυρη ιστορία του Τάμπαρι, βάζοντας πριν από το καθένα ένα κεφαλαίο Τ για να το ξεχωρίζουμε.

Ο Ιμπν Ισχάκ που γεννήθηκε σε οικογένεια που μελετούσε την ιστορία του Ισλάμ, ήταν ο μόνος ιστορικός που ήταν τόσο κοντά χρονικά στα γεγονότα που περιέγραφε (γεννήθηκε περίπου το 704 μ.Χ. και πέθανε το 767 μ.Χ., ενω ο Μουχάμμαντ πέθανε το 632 μ.Χ.), και γι’ αυτό δεν χρειαζόταν να αναφέρει τις πηγές του (αν και σε μερικές περιπτώσεις το κάνει). Πολλοί μεγάλοι ιστορικοί δεν αναφέρουν όλες τις πηγές τους επώνυμα (π.χ. ο Θουκυδίδης). Κανένας εξάλλου δεν ανέφερε πηγές στην εποχή του Ιμπν Ισχάκ! Δεν ήταν σαν τους Μπουχάρι, Μουσλίμ και λοιπούς που έπρεπε να βάλουν πηγές γιατί είχαν από χρονικής απόψεως απομακρυνθεί πολύ από τα γεγονότα. Άρα ο Ιμπν Ισχάκ δεν χρειάζεται να δώσει στην ιστορία του τίποτε άλλο, εκτός από αυτά που ήδη δίνει: την αφήγηση των γεγονότων όπως ΟΛΟΙ τα γνώριζαν εκείνη την εποχή. Αν οι ιστορίες του δεν ήταν αληθινές, το έργο του θα είχε δεχτεί κριτική από τους συγχρόνους του που γνώριζαν τα γεγονότα, όμως αυτό δεν έγινε: ο Ιμπν Ισχάκ θεωρείται αυθεντία, αποσπάσματά του χρησιμοποιεί αυτούσια ο Τάμπαρι και άλλοι, και το έργο του γίνεται αποδεκτό μέχρι σήμερα τόσο από τους λογίους αλλά και απλούς μουσουλμάνους στη Μέση Ανατολή και τις άλλες ισλαμικές χώρες, όσο και από όλους τους Δυτικούς ασιανολόγους. Οι μόνοι που τον είδαν με μισό μάτι ήταν οι Σιίτες, επειδή θεώρησαν ότι δεν προβάλει αρκετά τον αγαπημένο τους Αλί.

Όσο για τους λόγους που «κάποιοι» λόγιοι του Ισλάμ αμφισβητούν την αξιοπιστία μερικών διηγήσεων, προκαλούμε τον απολογητή να φέρει αποσπάσματα από τα αυθεντικά βιβλία των πιο παλιών από αυτούς (όχι του μεταγενέστερου Allama Shibli Nomani που γεννήθηκε το 1857, εκατοντάδες χρόνια μετά τα γεγονότα και μετά τον Ιμπν Ισχάκ…) και να παραθέσει ΚΑΙ το πρωτότυπο κείμενο στα αραβικά ή τα αγγλικά, να δουν όλοι ποιοι ήταν αυτοί οι περίφημοι λόγοι που επικαλείται και για τους οποίους μας μιλά τόσο γενικά. Για να τον βοηθήσουμε, οι λόγιοι αυτοί είναι ο σύγχρονος του Ιμπν Ισχάκ νομικός Malik, και ο μεταγενέστερος Ibn Hajar al-Asqalani (1372 – 1448) που βασίστηκε στον Μalik και ουσιαστικά, χρησιμοποίησε το ίδιο επιχείρημα με αυτόν. Σε αυτούς τους δύο και το επιχείρημά τους βασίζεται και η κριτική των υπόλοιπων, που αναφέρει ο φίλος μας.

Βέβαια, ο απολογητής του Ισλάμ ήδη έχει δώσει ένα δείγμα της αιτίας αυτών των αμφισβητήσεων: Σε άρθρο του που αναιρούμε εδώ σχολιάζει:

«η αναφορά φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από τους Ιουδαίους και Χριστιανούς. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή».

Για να κάνουμε κατανοητή την αμφίσημη αυτή δήλωση στους αναγνώστες που δεν γνωρίζουν το Ισλάμ, αυτό που «πολύ απλά» εννοείται εδώ είναι ότι οι χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είναι αξιόπιστες πηγές, διότι είναι άπιστοι, και αξιόπιστοι είναι μόνο οι μουσουλμάνοι (με μόνη εξαίρεση ορισμένους μουσουλμάνους που άλλοι μουσουλμάνοι τους καταλογίζουν αναξιοπιστία). Γι’ αυτό άλλωστε και κατά τους αιώνες όπου σημαντικά τμήματα χριστιανικών κι εβραϊκών πληθυσμών ήταν υπό ισλαμική υποδούλωση – συγγνώμη, «προστασία» – ο κάθε μουσουλμάνος κατηγορούσε χριστιανούς κι Εβραίους και η μαρτυρία του γινόταν δεκτή, ενώ οι ταλαίπωροι Διμμίτες δεν εισακούονταν στα ισλαμικά δικαστήρια. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που μερικοί ισλαμιστές, και μάλιστα ειδικοί της Σαρία κριτικάρουν τον Ιμπν Ισχάκ: Ότι έκανε τη δουλειά του πρώτα ως σοβαρός ιστορικός, που εξετάζει όλες τις πηγές που υπάρχουν, και μετά ως προκατειλημμένος και ρατσιστής ισλαμιστής (που προσθέτει τα σχολιάκια του υπέρ του «προφήτη», όπως έκανε ο ιμπν Ισχάκ σε πολλές περιπτώσεις).

Όσο για το ότι «όλοι οι λόγιοι και οι επιστήμονες της ισλαμικής θεολογίας και της Σαρία» θεωρούν το βιβλίο του ιμπν Ισχάκ μερικώς αναξιόπιστο, αυτό απλά δεν είναι αλήθεια. Θα παραθέσουμε ένα πολύ ισχυρό στοιχείο, που αποδεικνύει περίτρανα ότι συγκεκριμένες ιστορίες της Σίρα, τις οποίες αμφισβητούν οι σύγχρονοι απολογητές του Ισλάμ για να μην τρομάξουν τους Δυτικούς προσήλυτους, γίνονται πλήρως αποδεκτές από μεγάλους λογίους του Ισλάμ οι οποίοι μάλιστα τις χρησιμοποιούν στην επιχειρηματολογία τους.

Ο Taqi ad-Din Ahmad ibn Taymiyyah (1263 – 1328), μεγάλος λόγιος του Ισλάμ και δάσκαλος των Ibn Kathir (1301–1372), Ibn al-Qayyim (1292–1350), al-Dhahabi (1274–1348) και Muhammad ibn Abd-al-Wahhab (1703–1792) έγραψε στο ξακουστό βιβλίο του «as-Sarim al-Maslul ‘ala Shatim ar-Rasul» (Το σπαθί που τραβιέται εναντίον αυτών που προσβάλουν τον Προφήτη) σελ. 286 τα εξής:

«Και υπήρχε η κόρη του Marwaan η οποία σκοτώθηκε από αυτόν τον άνθρωπο, και ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) τον αποκάλεσε [τον δολοφόνο] υποστηρικτή του Αλλάχ και του Αγγελιαφόρου του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτός του οποίου η εκτέλεση καθίσταται αναγκαία λόγω της σκευωρίας του να αλλοιώσει τη θρησκεία δεν είναι όπως αυτός που εκτελείται εξαιτίας του ότι έχει αμαρτήσει κάνοντας zina (παράνομη σεξουαλική επαφή) και τα παρόμοια.»

Με δυο λόγια, ο ibn Taymiyyah αποδέχεται πλήρως την ιστορία με την δολοφονία της Asma bint Marwan, μιας μητέρας 5 παιδιών. την οποία δολοφονία διέταξε ο Μουχάμμαντ, και η οποία περιγράφεται στη βιογραφία του Ιμπν Ισχάκ και χαρακτηρίζεται από τον Άχμαντ Ελντίν ως «πλαστογραφημένη» που «δεν ισχύει».

Περιμένουμε τα δικά σας πραγματικά στοιχεία κατά της Σίρα, απολογητές του Ισλάμ. Πραγματικά στοιχεία, όχι ρατσιστικές κατηγορίες ότι ο ιμπν Ισχάκ μάζευε μαρτυρίες από Χριστιανούς κι Εβραίους!

Φόνοι τιμής και Ισλάμ

Η ΕΙΔΗΣΗ:

http://www.guardian.co.uk/world/2010/feb/04/girl-buried-alive-turkey#history-byline

Τουρκία : Νεαρό κορίτσι 16 ετών, θάφτηκε ζωντανή επειδή μιλούσε με αγόρια

Ο λάκκος μέσα στον οποίο είχε θαφτεί ζωντανή από τους συγγενείς της ένα 16χρονο κορίτσι, στην περιοχή Αντιγιαμάν της ΝΑ Τουρκίας. Φωτογραφία της HO/REUTERS

Ο θάνατός της ξανα-ανοίγει τον διάλογο πάνω στο θέμα των «φόνων τιμής» στην Τουρκία, στους οποίους οφείλονται οι μισοί φόνοι όλης της χώρας.

Η Τουρκική αστυνομία επανάκτησε το σώμα ενός 16χρονου κοριτσιού που λένε πως είχε θαφτεί ζωντανή από συγγενείς σε ένα «φόνο τιμής» που της επέβαλαν ως τιμωρία επειδή μιλούσε με αγόρια.

Το κορίτσι, που το έχουν δηλώσει μόνο με τα αρχικά ΜΜ, βρέθηκε καθιστή, με τα χέρια της δεμένα, μέσα σε ένα λάκκο βάθους δύο μέτρων κάτω από ένα κοτέτσι δίπλα στο σπίτι της στο Καχτα, στην νοτιο-ανατολική επαρχία του Αντιγιαμά.

Η αστυνομία την είχε ανακαλύψει τον Δεκέμβριο μετά από την ενημέρωση ενός πληροφοριοδότη, δήλωσε η Τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ» στην ιστοσελίδα της.  Το κορίτσι είχε προηγουμένως δηλωθεί ως αγνοούμενη.
Ο πληροφοριοδότης είπε στην αστυνομία πως την δολοφόνησαν κατόπιν σύγκλησης ενός «οικογενειακού συμβουλίου».

Λέγεται πως ο πατέρας της και ο παππούς της έχουν συλληφθεί και βρίσκονται υπό κράτηση, εν αναμονή της δίκης τους.  Δεν είναι ξεκάθαρο αν τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες.  Η μητέρα του κοριτσιού είχε επίσης συλληφθεί, αλλά αργότερα αφέθηκε ελεύθερη.

Ανακοινώσεις των ΜΜΕ είπαν πως ο πατέρας είχε πει σε συγγενείς ότι ήταν στενοχωρημένος που η κόρη του – ένα από τα εννέα παιδιά του –  είχε αγόρια φίλους.  Ο παππούς φέρεται πως την έδερνε επειδή είχε σχέσεις με το αντίθετο φύλο.

Μια μεταθανάτια εξέταση αποκάλυψε μεγάλες ποσότητες χώματος μέσα στους πνεύμονές και το στομάχι της, ενδεικτικό πως ήταν ζωντανή και είχε τις αισθήσεις της όταν την έθαβαν.  Το σώμα της δεν έφερε σημάδια μωλωπισμού.

Η ανακάλυψη αυτή θα ξανα-ανοίξει την ευαίσθητη συζήτηση στην Τουρκία για το θέμα των «φόνων τιμής» που είναι ιδιαίτερα διαδεδομένοι στην ενδεή νοτιο-ανατολική περιοχή της χώρας.

Επίσημες εκτιμήσεις έχουν δείξει πως περισσότεροι από 200 τέτοιοι φόνοι λαμβάνουν χώρα κάθε χρόνο, που είναι ο λόγος για περίπου τους μισούς απ΄ όλους τους φόνους στην Τουρκία.

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ «ΦΟΝΟΙ ΤΙΜΗΣ»

Στο http://www.guardian.co.uk/world/2008/may/11/iraq.humanrights διαβάζουμε για Ιρακινό πατέρα που δολοφόνησε την κόρη του για λόγους τιμής και δεν αντιμετώπισε δίωξη, καθώς τα εγκλήματα τιμής δεν τιμωρούνται στο Ιράκ: «Ο Αμπντέλ Καντέρ, 46 ετών, υπάλληλος της κυβέρνησης, συνελήφθη αρχικά, αλλά αφέθηκε ελεύθερος μετά από δύο ώρες. … Η Ραντ, που σπούδαζε Αγγλικά στο Πανεπιστήμιο της Βασόρας, θεωρήθηκε ότι είχε φέρει ντροπή στην οικογένειά της επειδή «ξεμυαλίστηκε» με Βρετανό στρατιώτη, 22 ετών, που είναι γνωστός μόνο ως Πωλ.

Πέθανε παρθένα, σύμφωνα με την πιο στενή φίλη της, Ζεϊνάμπ. Πράγματι, η «σχέση» της με τον Πωλ, η οποία άρχισε όταν εκείνη εργάστηκε ως εθελόντρια βοηθώντας εκτοπισμένες οικογένειες και εκείνος διένεμε νερό, φαίνεται ότι αποτελούνταν από αποσπασματικές συνομιλίες για διάστημα μικρότερο από τέσσερις μήνες. Αλλά η νεαρή, ευαίσθητη Ραντ τον ερωτεύτηκε, κι εμπιστεύτηκε τα αισθήματά της και τις ονειροπολήσεις της στη 19χρονη Ζεϊνάμπ.

Ήταν ο πρώτος νεανικός τυφλός της έρωτας, και θα ήταν ο τελευταίος της. Πέθανε στις 16 Μαρτίου αφότου ο πατέρας της ανακάλυψε ότι την είχαν δει να μιλάει δημόσια με τον Πωλ, θεωρείται ότι είναι ο εχθρός, ο εισβολέας και ένας Χριστιανός. Αν και η τρομαγμένη μητέρα της, Λεϊλά Χουσεΐν, κάλεσε τα δύο αδέλφια της Ραντ, Χασάν, 23 ετών και Χαϊντάρ, 21, για να συγκρατήσουν τον Αμπντέλ Καντέρ όπως αυτός την έπνιγε με το πόδι του στο λαιμό της, αυτοί συνέπραξαν μαζί του. Στη συνέχεια το τυλιγμένο με πέπλο πτώμα της πετάχτηκε σε ένα αυτοσχέδιο τάφο χωρίς τελετή, καθώς ο θείος της το έφτυσε με αηδία.

«Ο θάνατος ήταν το ελάχιστο που της άξιζε», είπε ο Αμπντέλ Καντέρ. «Δεν το μετανιώνω. Είχα την υποστήριξη όλων των φίλων μου που είναι πατέρες, όπως εγώ, και ξέρω ότι αυτό που έκανε ήταν απαράδεκτο για κάθε μουσουλμάνο που τιμά τη θρησκεία του», είπε.

«Δεν έχω κόρη τώρα, και προτιμώ να πω ότι ποτέ δεν είχα. Αυτή η κοπέλα με ταπείνωσε μπροστά στην οικογένεια και τους φίλους μου. Μιλώντας με ένα ξένο στρατιώτη, έχασε ό, τι είναι το πιο πολύτιμο αγαθό για κάθε γυναίκα. Οι άνθρωποι από τις δυτικές χώρες θα μπορούσαν να σοκαριστούν, αλλά τα κορίτσια μας δεν είναι σαν τις κόρες τους που μπορούν να κοιμηθούν με κάθε άντρα που θέλουν και μερικές φορές μένουν ακόμη και έγκυοι χωρίς να παντρευτούν. Τα κορίτσια μας θα πρέπει να σέβονται τη θρησκεία τους, την οικογένειά τους και τα σώματά τους.

«Έχω μόνο δύο αγόρια από τώρα και στο εξής. Αυτό το κορίτσι ήταν ένα λάθος στη ζωή μου. Ξέρω ότι ο Θεός με ευλογεί για ό, τι έκανα», είπε, με τη φωνή του να δυναμώνει με υπερηφάνεια. «Οι γιοι μου είναι στο πλευρό μου, και ήταν αρκετά άντρες για να με βοηθήσουν να τελειώσω τη ζωή κάποιου που μας έφερε μόνο ντροπή.»

Ο Αμπντέλ Καντέρ, ένας σιίτης, λέει ότι αφέθηκε ελεύθερος από το αστυνομικό τμήμα «επειδή όλοι γνωρίζουν ότι μερικές φορές είναι αδύνατο να μην διαπραχθούν εγκλήματα τιμής». Είπε ψυχρά: «Οι αξιωματικοί ήταν με το μέρος μου όλη την ώρα που ήμουν εκεί, δίνοντάς μου συγχαρητήρια για ό, τι είχα κάνει.» Η σοκαρισμένη μητέρα της Ραντ που έχει φύγει από το σπίτι της και κρύβεται, με σκοπό να διαφύγει στο εξωτερικό, δήλωσε:

«Ακόμη και τώρα, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο πρώην σύζυγός μου ήταν σε θέση να σκοτώσει την κόρη μας. Δεν ήταν κακός άνθρωπος. Κατά τη διάρκεια του 24 ετών γάμου μας, ποτέ δεν ήταν επιθετικός. Αλλά εκείνη την ημέρα, ήταν ένας άλλος άνθρωπος.»

Η Ομάδα Αγάζηλος έχει παρουσιάσει περιληπτικά τα γεγονότα γύρω από κάποιους φόνους τιμής:

http://www.jordantimes.com/?news=15831 (περιληπτικά):
24χρονος στο Αμμάν της Ιορδανίας δολοφόνησε εκ προμελέτης την έγκυο αδελφή του και μετά παραδόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, δίνοντας και έναν σουγιά ως όπλο του εγκλήματος. Το 29χρονο θύμα δολοφονήθηκε ενώ κοιμόταν στο σπίτι της οικογένειάς της. Δίπλα στο πτώμα βρέθηκε μπαλτάς λερωμένος με αίμα, και κουζινομάχαιρο, και η αστυνομία πιστεύει ότι κι αυτά χρησιμοποιήθηκαν στο φόνο. Πηγή δήλωσε ότι η νεκρή είχε καυγαδίσει με τον σύζυγό της και τους τελευταίους έξι μήνες ζούσε με την οικογένειά της. Ο δράστης δήλωσε ότι κάποιος του είπε ότι η αδελφή του συμπεριφερόταν ανήθικα, κι έτσι αυτός «μπήκε στο δωμάτιο όπου κοιμόταν και χωρίς να πει λέξη τη μαχαίρωσε μέχρι θανάτου και μετά της έκοψε το λαιμό για να είναι σίγουρο ότι την είχε σκοτώσει». Οι γιατροί βρήκαν 35 μαχαιριές στο πρόσωπο, το στήθος και το στομάχι της νεκρής, κι ένα βαθύ κόψιμο στο λαιμό της, καθώς και ότι ήταν 20 εβδομάδων έγκυος με αγόρι. Βρήκαν επίσης μώλωπες και σημάδια πάλης, που δείχνουν ότι πριν πεθάνει είχε βασανιστεί. Η 29χρονη είναι το 9ο πρόσωπο που δολοφονήθηκε για λόγους τιμής αυτή τη χρονιά (το 2009) και το 2ο για το μήνα Νοέμβριο.

Δείτε άλλη μια φετινή φρικτή είδηση (12 Αυγούστου 2009) από εδώ: http://www.news.com.au/couriermail/story/0,23739,25918222-5012764,00.html : 41χρονος σκότωσε εκ προμελέτης τη 16χρονη ανιψιά του με πυροβολισμούς, για να «ξεπλύνει την τιμή» της οικογένειας. Αυτό επειδή το κορίτσι είχε βιαστεί το προηγούμενο έτος, και, έχοντας μείνει έγκυος, έφερε δυο μήνες πριν στον κόσμο ένα αγοράκι το οποίο κράτησε η οικογένειά της.

Και τέλος, μια παλιότερη είδηση (13 Μαΐου 2008) από εδώ: http://www.foxnews.com/story/0,2933,355340,00.html?loomia_ow=t0:s0:a16:g12:r1:c0.360163:b25964566:z10
23χρονος φοιτητής καταδικάστηκε σε… δέκα χρόνια φυλάκιση επειδή πυροβόλησε την αδελφή του επανειλημμένα και τη μαχαίρωσε μέχρι θανάτου με 14 μαχαιριές, επειδή ο σύζυγός της παραπονέθηκε ότι εκείνη είχε σχέσεις με άλλον! Αρχικά, το δικαστήριο καταδίκασε τον δράστη σε θάνατο, αλλά στη συνέχεια μείωσε την ποινή σε 10 χρόνια για να του δώσει την ευκαιρία να μετανοήσει. Το άρθρο χαρακτηρίζει την ποινή «σκληρή» επειδή μέχρι τώρα όσοι έκαναν «φόνους τιμής» τιμωρούνταν με φυλάκιση 6 μηνών! Και σημειώνει ότι κατά μέσο όρο 20 Ιορδανές ετησίως δολοφονούνται από συγγενείς για «λόγους τιμής».

Και η ομάδα γυναικών σχολιάζει:

«οι δράστες δολοφονούν χωρίς να είναι καν σίγουρο ότι ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ κριτήρια το θύμα πραγματικά φταίει: δολοφονούν χωρίς έλεος επειδή κάποιος κάτι τους είπε για το θύμα, επειδή ένας σύζυγος παραπονέθηκε, επειδή ένας βιαστής το βίασε. Οι ίδιες οι εφημερίδες της Ιορδανίας που αναφέρουν αυτές τις ειδήσεις, αναφέρουν και ότι τα θύματα σε φόνους τιμής είναι κατά κανόνα γυναίκες, και ότι η ανθρωποκτονία στις περιπτώσεις αυτές τιμωρείται με εξάμηνη φυλάκιση! Είναι αλήθεια τόσο μικρή η ποινή στην ίδια χώρα, την Ιορδανία, όταν ο φόνος δεν έχει θύμα κάποια γυναίκα και λόγο την «οικογενειακή τιμή»; Όχι, μας απαντούν. Εκεί η ποινή είναι ΘΑΝΑΤΟΣ.»

Παρακάτω ένας σχολιαστής σημειώνει: «Είναι μια τραγική περίπτωση που οφείλεται στο Ισλάμ, που έχει ενσωματώσει τις παραδόσεις των Αράβων. Οι χριστιανοί Άραβες δεν σκοτώνουν την κόρη τους αν κάποιο κάθαρμα τη βιάσει, οι μουσουλμάνοι όμως είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ να το κάνουν, διαφορετικά η οικογένειά τους είναι σαν απόκληρη, Κανένας δεν παντρεύει την κόρη του με τα αδέλφια της «ατιμασμένης», κανείς δεν ζητά να παντρευτεί τις αδελφές της, ούτε βέβαια το ίδιο το θύμα… Σε πολλές περιπτώσεις η ίδια η μάνα σκοτώνει την κόρη και μετά κλαίει πάνω στο πτώμα της. … Μερικοί αφελείς μουσουλμάνοι ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ρητή εντολή για τους «φόνους τιμής». Δεν υπάρχει όμως και ρητή απαγόρευση! Ο «προφήτης» είχε ζητήσει να μην θάβουν ζωντανά τα κορίτσια, κι άλλαξε το εθιμικό δίκαιο των Αράβων ώστε να φέρει με νόμιμο τρόπο στο κρεβάτι του τη γυναίκα του ίδιου του υιοθετημένου γιου του. Όμως δεν έκανε τον κόπο να πει μια κουβέντα για τα καημένα τα θύματα εγκλημάτων τιμής. Και πολλές που με τη θέλησή τους «ήρθαν σε παράνομη συνουσία» και το ομολόγησαν, και ήταν έγκυες, όρισε να γεννάνε πρώτα (και σε κάποιες περιπτώσεις, να απογαλακτίζουν τα παιδιά) και μετά να λιθοβολούνται.»

Αλλά ας δούμε αν υπάρχει βάση σε αυτά τα σχόλια και γιατί τα εγκλήματα τιμής εναντίον γυναικών που «ντρόπιασαν την οικογένεια» ανθούν μέχρι σήμερα στον ισλαμικό κόσμο.

ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ:

Κάποιοι μουσουλμάνοι ισχυρίζονται πώς δεν υπάρχει ούτε ένα κορανικό εδάφιο που να δικαιολογεί τους φόνους τιμής, και φέρνουν κάποια ελάχιστα παραδείγματα από «φόνους τιμής» που συμβαίνουν σε άλλα θρησκευτικά περιβάλλοντα, όπως των Ινδουϊστών και των Σικελών Καθολικών, ή ακόμα διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου περί λιθοβολισμού, που δεν ισχύουν πια για τους Χριστιανούς. Αποτυγχάνουν βέβαια να εξηγήσουν πώς, αν δεν είναι ισλαμική συμπεριφορά οι «φόνοι τιμής», οι νόμοι στα ισλαμικά καθεστώτα τιμωρούν τους δράστες με αστείες ποινές ή δεν τους τιμωρούν καθόλου, πώς οι ίδιοι οι δράστες δηλώνουν ότι οι πράξεις των θυμάτων είναι «απαράδεκτες για κάθε μουσουλμάνο που τιμά τη θρησκεία του» και πώς οι Χριστιανοί Άραβες δεν εμφανίζουν τέτοια δείγματα αυτής της «προϊσλαμικής συμπεριφοράς», κι ακόμα κι αν κάποιος κάνει ένα τέτοιο έγκλημα δεν μπορεί να συγκριθεί με τον τεράστιο αριθμό εγκλημάτων που τελούν οι μουσουλμάνοι Άραβες (Δείτε έναν πρόχειρο κατάλογο για διάφορα πρόσφατα εγκλήματα τιμής από μουσουλμάνους εδώ: http://atlasshrugs2000.typepad.com/atlas_shrugs/2009/03/honor-killing-islams-gruesome-gallery.html).

Όμως, φαίνεται ότι ο ισχυρισμός ότι το Κοράνιο δεν ενθαρρύνει τους φόνους τιμής δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: Παρακολουθήστε την παρακάτω ανάλυση για τα κορανικά εδάφια 18:65 έως 18:80 από το Ταφσίρ (εξήγηση) του Ιμπν Αμπάς, ο οποίος θεωρείται μεγάλος γνώστης των κορανικών νοημάτων επειδή ήταν μεταξύ των συντρόφων (Σαχάμπα) του Μουχάμμαντ. Όσοι δεν γνωρίζετε αγγλικά για να καταλάβετε τον παρουσιαστή του βίντεο, μπορείτε να διαβάσετε τα αποσπάσματα από το ταφσίρ παρακάτω. Θα δείτε ότι μέσα στο Κοράνι, ένας κάποιος Χαντρ που παρουσιάζεται ως προφήτης μεγαλύτερος από τον Μωυσή δολοφονεί στα καλά καθούμενα ένα παιδί, και αργότερα αποκαλύπτει στον Μωυσή ότι το έκανε επειδή προγνώρισε ότι θα έφερνε θλίψη στους γονείς του με ανταρσία και απιστία! Δεν θα ήταν δηλ. καλός μουσουλμάνος, όπως δεν είναι καλές μουσουλμάνες και στεναχωρούν τους γονείς τους οι κοπέλες που βγάζουν το χιτζάμπ και θέλουν να ντύνονται σαν Δυτικές, ή μιλάνε με άντρες δημόσια, ή δεν συναινούν να παντρευτούν τον γαμπρό που επιβάλει η οικογένειά τους, ή που παντρεύονται μη μουσουλμάνους ή μουσουλμάνους που δεν εγκρίνει η οικογένειά τους, ή που κάνουν εξώγαμες σχέσεις ή που αποστατούν από το Ισλάμ κ.ο.κ. Αν ολόκληρος προφήτης του Θεού, και μάλιστα προφήτης γεμάτος έλεος (!!!) δολοφόνησε ένα αγόρι επειδή αυτό ΘΑ έφερνε στο μέλλον θλίψη στους γονείς του με τη μη ισλαμική συμπεριφορά του, τότε γιατί και οι γονείς να μη δολοφονούν τα παιδιά τους από τη στιγμή που τους φέρνουν θλίψη με τη μη ισλαμική συμπεριφορά τους;

Εδώ, ένα βίντεο που πιστοποιεί ότι ο Χαντρ (που αναφέρεται, αλλά δεν κατονομάζεται στο Κοράνι) θεωρείται στο Ισλάμ προφήτης του Θεού μεγαλύτερος από τον Μωυσή (το βίντεο έχει σκοπό να αποδείξει ότι οι Σούφι έχουν λάθος σε κάποιες διδασκαλίες τους για τον Χαντρ):

Κι εδώ, η αγγλική μετάφραση μιας σελίδας στα αραβικά, όπου το ταφσίρ του Κούρτουμπι μας εξηγεί ότι ο Χαντρ όχι μόνο δολοφόνησε το παιδί, αλλά ξεχώρισε το κρέας από τα οστά του ώμου και πάνω στο κόκαλό του ήταν γραμμένο ότι ήταν άπιστος! Αυτή η φρικιαστική κι απίστευτη ιστορία έχει βέβαια να κάνει με την ισλαμική μοιρολατρεία, το πεπρωμένο που έχει προετοιμάσει ο Αλλάχ για τον κάθε άνθρωπο όπως γουστάρει. (Σε αυτή τη δοξασία θα αναφερθούμε σε επόμενο άρθρο).

Δείτε και τα αποσπάσματα του ταφσίρ που αναφέρονται στο πρώτο βίντεο:

Κορ. 18:65 http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?t…

[Ταφσίρ του Ιπν Αμπάς]

(Τότε αυτοί βρήκαν) στο βράχο (έναν από τους σκλάβους μας) δηλ. τον Χάντρ, (στον οποίο έχουμε δώσει από το έλεός μας). Αυτός λέει:  τον ευνοήσαμε με το αξίωμα της προφητείας, (και τον διδάξαμε γνώση από την Παρουσία μας) τη γνώση των μελλοντικών γεγονότων.

[Tanwîr al-Miqbâs min Tafsîr Ibn Abbâs] (Then found they) at the rock (one of Our slaves) i.e. Khidr, (unto whom We had given mercy from Us) He says: We favoured him with prophethood, (and had taught him knowledge from Our presence) the knowledge of future events.

Κορ. 18:74: http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?t…

[Ταφσίρ του Ιπν Αμπάς]

(Έτσι οι δυο τους ταξίδεψαν ώσπου συνάντησαν ένα νέο) μεταξύ δυο πόλεων, (αυτός τον έσφαξε) ο Χαντρ τον σκότωσε. ((Ο Μωυσής) είπε: Τι έκανες) ω Χάντρ (έσφαξες μια αθώα ψυχή που δεν είχε σκοτώσει κανέναν; Πραγματικά έχεις κάνει ένα τρομερό πράγμα) έχεις διαπράξει μια φρικτή, κακή πράξη.
[Tanwîr al-Miqbâs min Tafsîr Ibn Abbâs] (So the twain journeyed on till, when they met a lad) between two townships, (he slew him) Khidr killed him. ((Moses) said: What! Hast thou) O Khidr (slain an innocent soul who hath slain no man? Verily thou hast done a horrid thing) you have committed a horrendous, evil act.

Κορ. 18:80 http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?t…

(Ταφσίρ του Ιμπν Αμπάς)

(Και όσο για τον νεαρό) τον οποίο σκότωσα, (οι γονείς του ήταν πιστοί) και από τους σπουδαιότερους ανθρώπους εκείνης της πόλης (και φοβηθήκαμε μήπως τους φέρει θλίψη) και ο Κύριός σου γνώριζε ότι (ο νεαρός) θα τους επιβάρυνε (με ανταρσία και απιστία) μέσω της ανταρσίας και της ανυπακοής του και δίνοντας ψεύτικο όρκο, κι έτσι τον σκότωσε.

[Tanwîr al-Miqbâs min Tafsîr Ibn Abbâs] (And as for the lad) whom I killed, (his parents were believers) and of the greatest people of that township (and We feared lest he should oppress them) and your Lord Knew that he will overburden them (by rebellion and disbelief) by means of his rebellion and disobedience, and by lying in oath and so He killed him.

Έτσι λοιπόν την επόμενη φορά – δυστυχώς, σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων θα υπάρξουν πολλές επόμενες φορές – που θα μάθετε ότι κάποιος μουσουλμάνος έκανε «φόνο τιμής» να ξέρετε ότι τον άγγιξε το πνεύμα του μεγάλου προφήτη Χαντρ (ειρήνη σ’ αυτόν!)…

http://translate.google.com/translate?js=y&prev=_t&hl=en&ie=UTF-8&layout=1&eotf=1&u=http%3A%2F%2Fquran.al-islam.com%2FTafseer%2FDispTafsser.asp%3Fl%3Darb%26taf%3DKORTOBY%26nType%3D1%26nSora%3D18%26nAya%3D74&sl=ar&tl=en

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-1: «Δολοφονημένοι από τον Μωάμεθ»

Αυτά που διαβάζετε αναιρούν το άρθρο με τίτλο 34) Ο προφήτης και οι εχθροί του που δημοσιεύεται στη διεύθυνση

http://nabiallah.wordpress.com/2009/04/21/34-ο-προφήτης-και-οι-εχθροί-του/

Το άρθρο που αναιρούμε, εμπεριέχει κι άλλο ένα άρθρο που γράφτηκε από «τον μουσουλμάνο Άχμεντ Ελντίν στην ιστοσελίδα του: www.islamforgreeks.org με τίτλο: “Αντικρούοντας την άγνοια – Μέρος 4^ο” στην κατηγορία: “Απαντώντας στις κριτικές”» και αποτελεί προσπάθεια αναίρεσης του άρθρου «Δολοφονημένοι από τον Μωάμεθ: Οι Απάνθρωποι Θάνατοι των Πρώιμων Εχθρών του Ισλάμ» που βρίσκεται στη διεύθυνση http://www.oodegr.com/oode/islam/dol_mwameth1.htm#23 Το αρχικό αυτό άρθρο το οποίο προσπαθούν να αναιρέσουν οι μουσουλμάνοι στους οποίους απαντάμε, δεν γράφτηκε από τους συγγραφείς της ελληνικής ιστοσελίδας, αλλά αποτελεί μεταφρασμένη αναδημοσίευση άρθρου του David Wood, την αρχική μορφή του οποίου μπορείτε να δείτε στα αγγλικά

εδώ: http://www.answeringinfidels.com/content/view/61/1/ Υπάρχει και μια αναφορά σε άρθρο της εφημερίδας «Στόχος» το οποίο δεν έχουμε, αλλά δεν χρειάζεται καθως οι μουσουλμάνοι φίλοι μας σχολιάζουν μόνο μια φράση από αυτό, την οποία την παραθέτουν κιόλας.

Η μορφή του άρθρου ακολουθεί αυτήν που του έδωσε ο «Αλή αλ-Γιουνάνι» : με τα κόκκινα γράμματα βλέπουμε τη μετάφραση του αγγλικού άρθρου από την ΟΟΔΕ, με τα πράσινα την προσπάθεια αναίρεσης που έκανε ο Άχμεντ Ελντίν, και με τα μπλε τα σχόλια του «Αλή αλ-Γιουνάνι», ενώ ό,τι γράφουμε εμείς είναι με μαύρα. Για να διευκολύνεται ακόμη περισσότερο ο αναγνώστης, όλα τα αναιρούμενα είναι με πλάγια γράμματα και μόνο τα δικά μας είναι με κανονικά.

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ. 1: «ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ ΟΤΙ Ο ΜΟΥΧΑΜΜΕΝΤ ΗΤΑΝ ΠΟΛΕΜΟΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΙΧΕ ΔΙΑΤΑΞΕΙ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΜΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΦΥΛΗΣ»

Μας λέτε ότι «η εφημερίδα Στόχος έγραψε ότι «ο Μουχάμμεντ ήταν πολεμοχαρής και σκότωνε τους εχθρούς του και μάλιστα είχε διατάξει τον αφανισμό μιας ολόκληρης φυλής..” όπου χειρότερο ψέμα από την κατηγορία αυτή δεν υπάρχει.»

Από πού και ως πού είναι ψέμα αυτή η κατηγορία; Η εφημερίδα – την οποία δεν διαβάσαμε αλλά καταλάβαμε για πιο πράγμα μιλάει – αναφέρεται στην εξολόθρευση των Μπανί Κουραϊζά, μιας από τις τρεις μεγαλύτερες εβραϊκές φυλές της Μεδίνα. Το γεγονός αυτό είναι πασίγνωστο και δεν καταγράφεται μόνο στη Σίρα (βιογραφία) του «προφήτη» Μουχάμεντ από τον Ιμπν Ισχάκ, μεγάλο μέρος της οποίας διέσωσε ο Ιμπν Χισάμ. Αναφέρεται και στην ιστορία του Τάμπαρι και σε πάρα πολλά χαντίθ από τις έγκυρες συλλογές της Σούννα, όπως το Σαχίχ Μπουχάρι. Φυσικά ο Μουχάμεντ ήταν πολεμοχαρής, αφού παρακολουθούσε τον αποκεφαλισμό 600-900 Εβραίων από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μόνο ένας πολεμοχαρής θα καθόταν τόσες ώρες να παρακολουθεί αποκεφαλισμούς αντιπάλων του! Οι 600-900 αυτοί ήταν οι ενήλικοι άντρες της φυλής, που ήταν ικανοί να πολεμήσουν, και αποκεφαλίστηκαν από τους «ευγενείς μουσουλμάνους» ενώ γύρω οι μουσουλμάνες πανηγύριζαν και χόρευαν! Μετά από επιτόπια έρευνα των μουσουλμάνων στα γεννητικά όργανα όλων των αρρένων, δεν εκτελέστηκαν  τα παιδιά, δηλαδη τα αγόρια που δεν είχαν ακόμα τριχωμα στην ηβική χώρα. Οι μουσουλμάνοι κράτησαν για προσωπική τους χρήση όποιες γυναίκες ήθελαν, με τον Μουχάμμαντ να παίρνει την ωραιότατη 17χρονη Ρεϊχάνα που λίγο πριν είχε εκτελεστεί ο άντρας της, και να χαρίζει στους συγγενείς του και στα πρωτοπαλίκαρά του άλλες νέες και ωραίες κοπέλες. Οι υπόλοιπες πουλήθηκαν μαζί με τα περισσευούμενα παιδιά ως σκλάβοι. Αν αυτό δεν είναι αφανισμός μιας ολόκληρης φυλής, τότε τι είναι;

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ. 2: «ΟΙ IBN ISHAK και TABARI δεν είναι και τόσο αξιόπιστοι (πάντα όσον αφορά την περιγραφή της αρνητικής πλευράς του Μουχάμμαντ, κατά τα άλλα είναι εντάξει)»

Γράφετε: «Το βιβλίο του Ibn Ishaq έχει πολλά κενά στις αφηγήσεις και πολλές αναφορές του έχουν περάσει από αρνητική κριτική από παλιότερους ιστορικούς του Ισλάμ.».

Η βιογραφία του Μουχάμμαντ από τον Ιμπν Ισχάκ έχει χαθεί, όπως και κάθε άλλο ολόκληρο έργο του (και αυτό κατά τη γνώμη μας είναι λίγο ύποπτο, σε συνδυασμό και με την καταστροφή άλλων πρώιμων βιογραφιών του «προφήτη»). Μόνο αποσπάσματα από το όλο έργο του έχουν μείνει, και ό,τι από αυτό ενέταξαν στα δικά τους έργα άλλοι ιστορικοί όπως ο Τάμπαρι και ο Ιμπν Χισάμ. Επομένως, είναι ανόητο να λέει κανείς ότι το έργο «έχει κενά» προσπαθώντας να πλήξει την αξιοπιστία του. Στην αρχική του μορφή προφανώς δεν θα είχε κενά, οπότε δεν αποδεικνύεται κακός ως ιστορικός ο Ιμπν Ισχάμ. Γράφετε: «Βεβαίως χωρίς αμφιβολία το βιβλίο του Ibn Ishaq θεωρείται μια από τις παλιότερες βιογραφίες του Προφήτη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και η εγκυρότερη.» Και ποια λοιπόν είναι η εγκυρότερη, ω μουσουλμάνοι; Κάποια αγιογραφία του «προφήτη» που να αποκρύπτει ή να δικαιολογεί τα εγκλήματα που έκανε; Πείτε μας ποια είναι η «εγκυρότερη» βιογραφία  κατά τη γνώμη σας. Και αλήθεια, είστε σίγουροι ότι ο λόγος που κάποιοι άλλοι ιστορικοί του Ισλάμ το κατέκριναν δεν είναι ότι δεν παρουσιάζει αρκετά «αγιογραφικά» την προσωπικότητα του ιδρυτή του Ισλάμ;

Παρακάτω πάτε να δημιουργήσετε αμφιβολίες για το έργο του Τάμπαρι: «Το ίδιο ισχύει και για τον Tabari, ο οποίος και αυτός είναι ιστορικός του Ισλάμ αλλά στο έργο του “History of Al Tabari” ξεκαθαρίζει ο ίδιος ότι οι αναφορές που βάζει είναι απλά μια συλλογή από πολλές αναφορές που βρήκε χωρίς να τις χαρακτηρίζει έγκυρες η όχι και μάλιστα όπως δηλώνει έχει αφήσει το έργο αυτό (της εγκυρότητας) να το κρίνουν οι μεταγενέστεροι του.» Και όντως, το έκριναν: στο ίδιο το λινκ που παραθέτετε γράφει ότι το έργο που λέγεται συνοπτικά «Η ιστορία του αλ-Τάμπαρι»[1] είναι «ξακουστό για τη λεπτομερειακότητα και ακρίβειά του σχετικά με την ιστορία του Ισλάμ και της Μέσης Ανατολής»[2], ενώ όπως γράφει και η εγκυκλοπαίδεια Britannica, «o Τάμπαρι άντλησε στοιχεία από τις εκτεταμένες έρευνες των λογίων της Μεδίνα του 8ου αιώνα»[3].  «Λόγιοι» με «εκτεταμένες έρευνες» λοιπόν είναι οι πηγές του Τάμπαρι, κι όχι μόνο ό,τι έγραψε ο Ιμπν Ισχάκ. Οπότε δεν χωράει καμιά αμφισβήτηση για την αξιοπιστία της ιστορίας του Τάμπαρι. Μάλλον αυτοί που την αμφισβητούν πρέπει να αμφισβητούνται, οι ίδιοι και τα κίνητρά τους…

Επίσης: Είστε πάντα έτοιμοι να αμφισβητήσετε τα σημεία αυτών των έργων που παρουσιάζουν αρνητικές πλευρές της προσωπικότητας του «προφήτη». Όταν όμως αμφισβητούμε την αλήθεια ενός έργου το αμφισβητούμε ΟΛΟΚΛΗΡΟ. Όχι μόνο τα σημεία που δεν μας βολεύουν. Τα ίδια κάνετε και με τα ιερά βιβλία Εβραίων και χριστιανών: από τη μια μας λέτε γενικώς και αορίστως ότι «είναι παραχαραγμένα», χωρίς να μας αποδεικνύετε πού είναι παραχαραγμένα ή ποιος και πότε τα παραχάραξε. Όσον αφορά την «παραxάραξη» της Τανάκ που για τους χριστιανούς είναι η Παλαιά Διαθήκη, εννοείτε μεταξύ άλλων ότι δεν αναφέρονται σ’ αυτήν α) οι ανύπαρκτοι προφήτες που αναφέρονται στο Κοράνι και που ο Μουχάμμαντ έβγαλε από τη φαντασία του, ή από απόκρυφα κείμενα Εβραίων ή από λαϊκές παραδόσεις της Αραβίας, β) άλλα μυθολογικά περιστατικά, όπως ότι ο Αβραάμ έχτισε την Κάαμπα. Όσον αφορά την Καινή Διαθήκη, εννοείτε μεταξύ άλλων ότι έχουν παραχαραχθεί ή παρεμβληθεί τα αποσπάσματα που αποδεικνύουν α) τη θεότητα του Χριστού και β) την Αγία Τριάδα. Όταν πρόκειται για αποσπάσματα που νομίζετε ότι ταιριάζουν με το σκοπό σας, δηλαδή την προπαγάνδιση του Ισλάμ, τότε επικαλείσθε με θράσος τα βιβλία που παρουσιάσατε ως παραχαραγμένα! Τότε ξαφνικά ανεμίζετε σαν σημαία το Δευτερονόμιο 18:18 που σας φαίνεται ότι προαναγγέλει τον Μουχάμμαντ, ή τα εδάφια της Καινής Διαθήκης που μιλούν ΜΟΝΟ για την ανθρώπινη φύση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Αυτή η τακτική σας είναι για γέλια! Οπότε σκεφτείτε και απαντήστε, πρώτα στον εαυτό σας με ειλικρίνεια και μετά σ’ εμάς με τακίγια: Είστε έτοιμοι και πρόθυμοι να αμφισβητήσετε τα σημεία του Τάμπαρι και του Ιμπν Ισχάκ, που παρουσιάζουν τον Μουχάμμαντ ως γενναιόδωρο, υπομονητικό, ευγενή και ελεήμονα, μάλιστα με την ίδια ευκολία που αμφισβητείτε εκείνα που τον παρουσιάζουν ως μικρόψυχο, εγωπαθή, εκδικητικό, επιληπτικό (ή δαιμονισμένο), ζηλιάρη, υποκριτή, ψεύτη, δολοπλόκο, σεξομανή, γεμάτο άγνοια και προλήψεις;

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ. 3: «ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΗ-ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ»

Ο αρθρογράφος Αχμέντ Ελντίν θεωρεί «σημαντικό να αναφέρει ότι στη συγκεκριμένη σελίδα που βρίσκεται το άρθρο αυτό, είναι υπό την παρακολουθήσει του Κυρίου Μανώλη Καλομοίρη, τον οποίο τον είχε προσκαλέσει σε δημόσιο διάλογο (Ισλάμ και Χριστιανισμού) και είχε απορρίψει την πρόταση του για άγνωστους λόγους.» Πολύ σημαντικό, αλήθεια, ότι ο κ. Καλομοίρης δεν ήθελε να αφιερώσει χρόνο σε διάλογο με απολογητές του Ισλάμ! Εδώ το μήνυμα είναι ότι α) στη χειρότερη περίπτωση, ο κ. Καλομοίρης είτε δεν ξέρει τι του γίνεται από Ισλάμ, είτε συκοφαντεί εν γνώσει του το Ισλάμ και απέφυγε την πρόσκληση του Αχμέντ Ελντίν για να μη αποκαλυφθεί η άγνοιά του και το πόσο αναληθή πράγματα γράφει η σελίδα του β) στην καλύτερη περίπτωση, ο κ. Καλομοίρης είναι θύμα μιας προκατάληψης, πιστεύει ότι κατέχει την αλήθεια και δεν αφιερώνει χρόνο να δει μήπως κι έχει άδικο. Πάντως ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ο απολογητής του Ισλάμ Άχμεντ Ελντίν θα μπορούσε να διαψεύσει αυτά που γράφει η σελίδα του κ. Καλομοίρη αν ο τελευταίος δεχόταν τον δημόσιο διάλογο. Αυτή η «σημαντική λεπτομέρεια» αναφέρεται ώστε οι αναγνώστες του κ. Ελντίν να σχηματίσουν την εντύπωση ότι όσα γράφει η σελίδα του κ. Καλομοίρη είναι αναξιόπιστα, και να προετοιμαστούν να δεχθούν τα όσα θα πει στη συνέχεια ο απολογητής του Ισλάμ για να τα αναιρέσει, αυτά που τάχα θα αποδείκνυαν δημόσια ότι το άρθρο στη σελίδα του κ. Καλομοίρη δεν τα λέει καλά, αν ο κ. Καλομοίρης δεχόταν να κάνει τον δημόσιο διάλογο.

Λοιπόν όχι αγαπητέ Άχμεντ. Το ότι κάποιος αρνείται το δημόσιο διάλογο μαζί σου δενείναι απαραίτητα «σημαντικό», μιας και μπορεί να σημαίνει δεκάδες πράγματα: 1) Ότι δεν έχει καιρό 2) Ότι δεν το βρίσκει σημαντικό 3) Ότι αποφεύγει τους δημόσιους διαλόγους γενικά, εκ πεποιθήσεως 3) Ότι βρίσκει ότι δεν έχει τα προσόντα του ομιλητή από άποψη χαρισμάτων, π.χ. δεν έχει καλή φωνή ή καλή άρθρωση 4) Ότι σε θεωρεί «αιρετικό» και όχι κανονικό εκπρόσωπο του Ισλάμ που θα αντιπροσωπεύσει σωστά σε διάλογο αυτή τη θρησκεία 5) Ότι πιστεύει ότι τέτοιοι διάλογοι πρέπει να γίνονται σε επίσημα συνέδρια από πανεπιστημιακούς κι όχι από άτομα σαν εκείνον και εσένα 6) Ότι δεν θέλει να έρθει να μιλήσει σε τζαμί  7) Ότι δεν πιστεύει πως οι μουσουλμάνοι ακροατές θα καταλάβουν ό,τ ι έχει να πει κ.ο.κ. Χωρίς πολλή προσπάθεια βρήκαμε ήδη 7 βάσιμους λόγους για να αρνηθεί κανείς το διάλογο μαζί σου, αποδείξαμε ότι αυτή η άρνηση δεν είναι κάτι «σημαντικό» που μάλιστα έχει σχέση με το περιεχόμενο του άρθρου, και σταματάμε να ξεκινήσουμε την καθαυτό αναίρεση της αναίρεσης που αποπειραθήκατε εσύ πρώτα, και ο Αλή αλ-Γιουνάνι στη συνέχεια.

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ: 4 ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ UQBA BIN ABU MU’ AYT

ΣΕ 5 ΣΚΕΛΗ-ΥΠΟΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ & ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:

4:1: Ο UQBA ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΑΝΤ – ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

4:2: Ο UQBA ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΚΕ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ

4:3: Η ΦΥΛΗ ΤΟΥ UQBA ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΡ

4:4: Ο Ο UQBA ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΣΤΗ ΜΠΑΝΤΡ

4:5: Ο ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΟΝ UQBA ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΑ

4:6: ΤΟ SIRAT UN NABI ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ ΤΟ ΣΙΡΑΤ ΡΑΣΟΥΛ ΑΛΛΑΧ

Ας δούμε όμως τώρα τις κατηγορίες. Λένε:

Η περίπτωση του Uqba bin Abu Mu’ ayt

Από όλους τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν από τον Μουχάμμεντ, ο Uqba ήταν ανάμεσα σε εκείνους που περισσότερο άξιζαν να τιμωρηθούν. Περιγελούσε και βασάνιζε τον Μουχάμμεντ, όσο καιρό εκείνος παρέμενε στην Μέκκα. Πράγματι, ο Uqba ήταν τόσο δυσσεβής, που κάποτε έφτυσε τον Μουχάμμεντ στο πρόσωπο, [5] και αργότερα, πολέμησε τους Μουσουλμάνους στο Badr. Ο μόνος λόγος που τον συμπεριλαμβάνω στον κατάλογο εδώ, είναι εξ αιτίας της ιδιαζόντως σκληρής απάντησης που του είχε δώσει ο Μουχάμμεντ, την στιγμή της εκτέλεσής του: «Όταν ο απόστολος διέταξε να εκτελεσθεί, ο Uqba ρώτησε: «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μουχάμμεντ;» η απάντησή του ήταν: «η κόλαση….» [6]

Απάντηση:

Είναι ξεκάθαρο ότι ο ίδιος αρθογράφος παραδέχεται ότι άξιζε την τιμωρία. Ξέχασε όμως να αναφέρει ότι ο Uqba προσπάθησε να δολοφονήσει τον Προφήτη αρπάζοντας τον από τον  ώμο και τυλίγοντας ένα ρούχο γύρο από το λαιμό του προσπάθησε να τον πνίξει (πηγή: Sahih Bukhari, Βιβλίο 60, Προφητική ερμηνεία).

Επίσης όταν εκτελέστηκε ο Uqba ήταν αιχμάλωτος πολέμου όπου ο ίδιος μαζί με την φυλή του προκάλεσε εναντίον του Προφήτη (Ibn Ishaq σελ 291). Γιατί ο Προφήτης δεν εκτέλεσε όλους τους αιχμαλώτους και εκτέλεσε μόνο τον Uqba; Γιατί ο Uqba συνεχώς απειλούσε την ζωή του Προφήτη. Έτσι λοιπόν η τιμωρία του είναι δικαιολογημένη όπως παραδέχεται και ο αρθογράφος. Τα λόγια τώρα του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) στην ερώτηση του Uqba «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μουχάμμεντ;» η απάντησή του ήταν: «η κόλαση» δεν αναφέρονται πουθενά στην ιερά παράδοση του Προφήτη. Ο Ibn Ishaq την αναφέρει γιατί είναι γνωστό ότι οι αναφορές του για τους πολέμους που είχε ο Προφήτης της μαζεύει από ιστορίες που λέγανε οι Ιουδαίοι

(Πηγή: Sirat Un Nabi, Vol. II, σελ. 173 από τον Allama Shibli Nu’Mani).

4:1: Ο UQBA ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΑΝΤ – ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

Ασφαλώς ο κάθε αναγνώστης έχει τη δική του κρίση και δεν χρειάζεται να δανειστεί αυτήν του Ιμπν Ισχάκ, ο οποίος μεροληπτεί φανερά υπέρ του Μουχάμμαντ. Το Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ είναι πολύτιμο για την ακρίβειά του, και όχι για την προσωπική γνώμη του συγγραφέα του. Είναι ξεκάθαρο ότι ο συγγραφέας της «αναίρεσης» προσπαθεί να προσθέσει ένα ακόμα επιχείρημα στη φαρέτρα του και γράφει αυτή τη σαχλαμάρα, ακριβώς επειδή δεν έχει κανένα σοβαρό επιχείρημα για να υπερασπίσει το «επιβεβλημμένο» της εκτέλεσης του Uqba

4:2: Ο UQBA ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΚΕ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ
Ο Uqba αναφέρεται στο Σαχίχ Μπουχάρι 6 φορές (Βιβλία 4, 9, 53, 58, 59, 60). Πρόκειται για επαναλήψεις δυο συγκεκριμένων γεγονότων. Στο ένα, που η διήγησή του επαναλαμβάνεται 4 φορές, την ώρα που ο Μουχάμμαντ προσευχόταν ο Uqba και άλλοι Κουραϊσίτες έβαλαν ανάμεσα στους ώμους του εντόσθια καμήλας. Στο άλλο, που επαναλαμβάνεται 2 φορές, ο Uqba πλησίασε πισώπλατα τον Μουχάμαντ που προσευχόταν και του έσφιξε δυνατά το λαιμό με το μαντήλι του, αλλά επενέβη ο Άμπου Μπακρ και τον έδιωξε. (Δείτε και το άρθρο μας Ο Μουχάμμαντ βασανίστηκε από τους Μεκκανούς; https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/01/12/muhammad-tortured/)
Πριν ακόμη συμβεί το επεισόδιο με την απόπειρα στραγγαλισμού, από τότε που μια παρέα Μεκκανών είχε προσβάλει τον Μουχάμμαντ, ήδη από τότε εκείνος τους καταράστηκε και ζήτησε από τον Αλλάχ να τους τιμωρήσει (βλ. Σαχίχ Μπουχάρι Τόμος 1,Βιβλίο 4, αρ. 241). Αντίθετα στο επεισόδιο με την απόπειρα στραγγαλισμού, δεν έχουμε κάποια τέτοια δήλωση του Μουχάμμαντ εναντίον του Uqba. (Περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτό πιο κάτω, στην υποδιάψευση 4:4.)

Και άλλοι έχουν καταγράψει την απάντηση του Μουχάμμαντ στον Uqba, όταν αυτός διαμαρτυρήθηκε για την επικείμενη εκτέλεσή του και ρώτησε γιατί σε αυτόν φέρονταν πιο σκληρά από άλλους αιχμάλωτους, που θα τους παρέδιδαν στους Μεκκανούς για λύτρα: «’Εξαιτίας της εχθρότητάς σου προς το Θεό και τον προφήτη του’ απάντησε ο Μουχάμμαντ.»  Η απάντηση αυτή δείχνει ότι ο Μουχάμμαντ έπαιρνε εκδίκηση για τη γενική εχθρότητα του Uqba, χωρίς να τονίζει ιδιαίτερα το επεισόδιο όπου ο Uqba του επιτέθηκε.  (Thomas Hughes, A Dictionary of Islam (London: Allen & Co., 1885), p.376.)

4:3: Η ΦΥΛΗ ΤΟΥ UQBA ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΡ

Αν αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι ο πιο γελοίος που χρησιμοποιεί ο Άχμεντ Ελντίν, είναι σίγουρα ένας από τους πιο ανιστόρητους. Η μάχη της Μπαντρ προκλήθηκε από τον Μουχάμμαντ, ο σκοπός τουήταν να λεηλατήσει το καραβάνι των Μεκκανών και να τους ταπεινώσει, επειδή τους μισούσε, και ενώ εκείνοι έλαβαν τα μέτρα τους για να τον αποφύγουν εκείνος τους ανάγκασε κυριολεκτικά να πολεμήσουν! Όσοι δεν φοβάστε την ιστορική πραγματικότητα ελάτε να μάθετε την αλήθεια γι’ αυτή τη μάχη εδώ: Oi Μουσουλμάνοι πολέμησαν αμυνόμενοι στη Μάχη της Μπαντρ; https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/01/15/badr-self-defense/

4:4: Ο Ο UQBA ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΣΤΗ ΜΠΑΝΤΡ

Ο Άχμεντ Ελντίν φαίνεται να γνωρίζει το περιεχόμενο του βιβλίου «Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ»: Παραπέμπει σε συγκεκριμένα γεγονότα που αναφέρονται σε συγκεκριμένες σελίδες του. Πώς λοιπόν δεν είδε στη σελ. 308 ότι εκτός από τον Uqba bin Abu Mu’ ayt εκτελέστηκε και άλλος ένας αιχμάλωτος, ο al-Nadr bin al-Harith; «Όταν ο απόστολος ήταν στην αλ-Σάφρα, ο αλ-Ναντρ σκοτώθηκε από τον Αλή, όπως μου είπε ένας Μεκκανός». Στην Εγκυκλοπαίδεια του Ισλάμ, New Edition, Vol. VII, 1993, σ. 872 διαβάζουμε ότι ο al-Nadr bin al-Harith «πολέμησε στη Μπαντρ στις τάξεις των ειδωλολατρών και συνελήφθη. Τότε ο Μουχάμμαντ τον σκότωσε ο ίδιος, και ο Αλή έκοψε το κεφάλι του με ένα χτύπημα του σπαθιού του, αλλά το γεγονός αμφισβητείται από ένα Hadith λέει ότι οι καταδικασμένοι που θα υποστούν τις σοβαρότερες ποινές στην Ημέρα της Κρίσης είναι εκείνοι που έχουν σκοτώσει έναν προφήτη ή που τους έχει σκοτώσει ένας προφήτης. Η πιο πιστευτή εκδοχή είναι ότι ο Αλή ιμπν Αμπού Ταλεμπ τον εκτέλεσε εν ψυχρώ, αφού τον έδεσε… σε ένα χώρο που ονομάζεται αλ-Σάφρα…»

Στο μέλλον θα αναφερθούμε με λεπτομέρειες στο τι έκανε εναντίον του «προφήτη» ο αλ-Ναντρ μπιν αλ-Χαρίθ και του είχε προκαλέσει τόσο μεγάλο μίσος (βασικά είχε μάθει από τους Εβραίους της περιοχής τι ερωτήσεις έπρεπε να του κάνει για να διαπιστώσει αν είναι πραγματικός προφήτης, και του υπέβαλε τις ερωτήσεις αυτές). Αλλά ας δούμε γενικότερα τι αντιμετώπιση είχαν οι εχθροί του Μουχάμμαντ στη μάχη της Μπαντρ. Όπως είπαμε η εχθρότητα του Μουχάμμαντ για μερικούς εκδηλώθηκε με κατάρες στο επεισόδιο με τα εντόσθια καμήλας:

«Σαχίχ Μπουχάρι Τόμος 1,Βιβλίο 4, αρ. 241:

Διηγήθηκε ο Abdullah bin Mas’ud:

… Ο Προφήτης ειπε, ‘Ω Αλλάχ! Τιμώρησε τον Άμπου Τζαχλ (το πραγματικό του όνομα ήτν Amr ibn Hishām και όχι Άμπου Τζαχλ, αυτό είναι παρατσούκλι που του κόλλησαν οι μουσουλμάνοι και σημαίνει «πατέρας της άγνοιας), τον ‘Utba bin Rabi’a, τον Shaiba bin Rabi’a, τον Al-Walid bin ‘Utba, τον Umaiya bin Khalaf, και τον ‘Uqba bin Al Mu’it (και ανέφερε τον έβδομο, το όνομα του οποίου δεν μπορώ να θυμηθώ). Μα τον Αλλάχ στα χέρια του οποίου είναι η ζωή μου, είδα τα νεκρά σώματα αυτών των ανθρώπων που ο Απόστολος τα μετρούσε στο Qalib (ένα από τα πηγάδια) της Μπαντρ.»

Και μια μικρή «λεπτομέρεια»:  Όχι απλώς σκότωσε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά τους ακρωτηρίασε: Το ίδιο περιστατικό αναφέρεται στο Σαχίχ Μπουχάρι, Τόμο 1, Βιβλίο 9, Αρ. 499, στον Τόμο 4, βιβλίο 53, Αρ. 409 (όπου μαθαίνουμε ότι έναν από τους άντρες αυτούς, τον Umaiya ή τον Ubai, τον έκοψαν κομμάτια πριν τον ρίξουν στο πηγάδι επειδή ήταν χοντρός και δεν χωρούσε), και στον Τόμο 5 Βιβλίο 58 Αρ. 193 (εκεί λέει ότι ο ένας από τους άντρες αυτούς, ο Umaiya ή ο Ubai, ακρωτηριάστηκε αλλά δεν ρίχτηκε στο πηγάδι). Πώς σας φαίνεται αυτή η συμπεριφορά του ανθρώπου που χαρακτηρίζετε ως «υπόδειγμα για την ανθρωπότητα»; Μήπως θέλετε να του μοιάσετε;

4:6: ΤΟ SIRAT UN NABI ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ ΤΟ ΣΙΡΑΤ ΡΑΣΟΥΛ ΑΛΛΑΧ

Ένας βιογράφος του Μουχάμμαντ που αμφισβητεί την αυθεντικότητα της ιστορίας αυτής είναι ο Allama Shibli Nomani, στο βιβλίο του Sirat Un Nabi. Υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες για τον συγγραφέα αυτό, που ο Άχμεντ Ελντίν δεν μας τις δίνει και μας αφήνει με την εντύπωση ότι είναι «παλιός ιστορικός του Ισλάμ». Σε σχέση με εμάς σίγουρα είναι παλιός. Σε σχέση με τα γεγονότα που περιγράφει όμως, είναι πολύ μακρινός: γεννήθηκε το 1857 ενώ ο Μουχάμμαντ πέθανε το 632. Είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι η δική του βιογραφία είναι πιο αξιόπιστη από αυτήν του Ιμπν Ισχάκ που γράφτηκε λίγες δεκαετίες μετά τα γεγονότα, και δεν αμφισβητήθηκε από τους συγχρόνους του;

4:5: Ο ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΟΝ UQBA ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΑ

Οι λόγοι που ο Nomani αμφισβητεί διάφορα που γράφει το «Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ» είναι ότι δεν ταιριάζουν με την αγιογραφία του «προφήτη», όπως θα δούμε παρακάτω. Όμως οι λόγοι που προβάλει για να μας πείσει είναι οι εξής δύο:

1)    «Η απάντηση του Μουχάμμεντ στην ερώτηση του Uqba  «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μουχάμμεντ;» (η απάντησή του ήταν: «η κόλαση») δεν αναφέρεται πουθενά στην ιερά παράδοση του Προφήτη.» Είναι αστείο που οι μουσουλμάνοι αμφισβητούν με αυτό το επιχείρημα μονάχα ό,τι χαλάει την καλή εικόνα του προφήτη τους. Διάφορα καλά λόγια που υποτίθεται ότι είπε ο Μουχάμμαντ, αναφέρονται μόνο σε μια πηγή. Αυτά γιατί δεν τα αμφισβητούν; Τέλος πάντων, η απάντηση για την αξιοπιστία του Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ και μάλιστα έναντι του βιβλίου του Nomani έχει ήδη δοθεί πιο πάνω…

2)    «Ο Ibn Ishaq την αναφέρει γιατί είναι γνωστό ότι οι αναφορές του για τους πολέμους που είχε ο Προφήτης της μαζεύει από ιστορίες που λέγανε οι Ιουδαίοι». Αυτό κι αν είναι επιχείρημα! Το είπαν οι Εβραίοι άρα είναι ψέματα! Φυσικά και γνωρίζουμε ότι δεν ήταν μόνο Εβραίοι αυτοί πο διηγήθηκαν στον Ιμπν Ισχάκ όσα ήξεραν για τη ζωή του Μουχάμμαντ. Αλλά σε αυτό το επιχείρημα θα αναφερθούμε σε λεπτομέρειες παρακάτω, όπου χρησιμοποιείται και πάλι.

Λένε:

Η περίπτωση του Ka’ b bin al-Ashraf

Όταν ο Ka’ b έμαθε για όλους εκείνους τους άνδρες που είχαν σκοτωθεί από Μουσουλμάνους στην Μάχη του Badr, έκλαψε για τις χαμένες αυτές ψυχές, και συνέθεσε ένα ποίημα σε ανάμνηση των αγαθών τους έργων. Οι Μουσουλμάνοι ανταποκρίθηκαν με δικά τους ποιήματα. Μια Μουσουλμάνα γυναίκα απάντησε :

Είθε εκείνους που κολυμπούν στο αίμα τους

Να τους έβλεπαν εκείνοι που μένουν ανάμεσα στης Μέκκας τα βουνά!

Θα γνώριζαν με βεβαιότητα και θα έβλεπαν

Πώς τους έσερναν, από μαλλιά και γένεια. [7]

Μετά από αυτό, ο Ka’ b έγραψε ποίηση εναντίον των Μουσουλμάνων γυναικών, και ο Μουχάμμεντ στην συνέχεια ζήτησε την δολοφονία του:

Ο απόστολος είπε… «Ποιος θα με απαλλάξει από τον Ibnu’ l-Ashraf [Ka’ b];» Ο Muhammad bin Maslama .. είπε: «Εγώ θα τον τακτοποιήσω για σένα, ω απόστολε του Θεού, εγώ θα τον δολοφονήσω.» Εκείνος [ο Μουχάμμεντ] είπε, «Κάνε το, αν μπορείς». Ο απόστολος είπε «Η μόνη υποχρέωση που έχεις είναι να προσπαθήσεις». [Ο δολοφόνος] είπε: «Ω, απόστολε του Θεού, θα αναγκασθούμε να πούμε ψέματα». Εκείνος τότε απάντησε: «Πες ότι θέλεις, διότι έχεις ελευθερία στο ζήτημα αυτό» [8]

Ο Muhammad bin Maslama, έχοντας λάβει από τον Μουχάμμεντ την άδεια να χρησιμοποιεί τα ψέματα, προχώρησε με το σχέδιό του για την δολοφονία του Ka’ b. Οι Μουσουλμάνοι έστειλαν τον Silkan, έναν εραστή της ποίησης, να κάνει τον Ka’ b φίλο του. Ο Silkan και ο Ka’ b πέρασαν κάμποση ώρα διαβάζοντας ποιήματα ο ένας στον άλλο, μέχρι που ο πρώτος ζήτησε μια χάρη από τον νέο του φίλο. Ο Silkan είπε πως ο ίδιος και οι φίλοι του ήθελαν να αγοράσουν τρόφιμα από τον Ka’ b, και πως θα του άφηναν έναν αριθμό όπλων σαν εγγύηση, μέχρι να μπορέσουν να εξοφλήσουν το χρέος. Αυτό το έκανε, για να μην ανησυχήσει ο Ka’ b στην θέα των όπλων, όταν θα τα έφερναν εκεί. Οι Μουσουλμάνοι ήρθαν λίγο αργότερα με τα όπλα τους, και προσκάλεσαν τον Ka’ b να τους συντροφεύσει στην βόλτα τους, και εκείνος πήγε ευχαρίστως μαζί τους.

«Μετά από λίγο, ο Abu Na’ ila πέρασε το χέρι του πάνω από το μαλλί του [Ka’ b]. Μύρισε το χέρι του, και του είπε: «Δεν έχω ξαναμυρίσει πιο ωραίο άρωμα από αυτό…». Περπάτησαν λίγο ακόμα και το ξαναέκανε, ώστε ο Ka’ b να μην υποψιαστεί τίποτε κακό. Μετά από λίγη ώρα, το έκανε και τρίτη φορά, και αμέσως φώναξε «Κατατροπώστε τον εχθρό του Θεού!» Έτσι του επιτέθηκαν, αλλά τα σπαθιά τους διασταυρώνονταν επάνω του χωρίς να τον αγγίζουν. Είπε ο Muhammad bin Maslama: «Θυμήθηκα το εγχειρίδιό μου όταν είδα πως τα σπαθιά μας ήσαν άχρηστα, και το άρπαξα. Εν τω μεταξύ, ο εχθρός του Θεού έκανε τόση φασαρία, που όλα τα οχυρά της περιοχής φάνηκαν να φωτίζονται. Το έμπηξα το μαχαίρι στο κάτω μέρος του σώματός του, και ύστερα το έσυρα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι να φτάσω στα γεννητικά του όργανα, και τότε ο εχθρός του Θεού έπεσε στο έδαφος.» [9]

Η δολοφονία του Ka’ b πέτυχε τον σκοπό της. «Η επίθεσή μας στον εχθρό του Θεού έσπειρε τον φόβο ανάμεσα στους Εβραίους, και δεν βρέθηκε κανένας Εβραίος στην Medina που να μην φοβάται για την ζωή του.» [10]

Απάντηση:

Ο αρθογράφος γράφει την ιστορία μισή για να μην δείξει το παράπτωμα του Kab Al Ashraf έτσι ώστε να φανεί το θύμα του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), όπως θα δούμε είναι ακριβώς το αντίθετο. Η ιστορία ξεκινάει από την σελίδα 364 από το βιβλίο του Ibn Ishaq με τίτλο « ο θάνατος του Kab Al-Ashraf».

Όταν έμαθε ο  Kab ότι ο Προφήτης νίκησε στη μάχη μεταξύ της φυλής του (η οποία αυτή έκανε την επίθεση) εξοργίστηκε πολύ διότι μισούσε τον Προφήτη. Κατευθύνθηκε λοιπόν στη Μέκκα και υποκινούσε τον λαό της Μεκκας με ποιήματα να σκοτώσουν τον Προφήτη και να πάρουν εκδίκηση. Από την σελίδα 365 μέχρι και την 369 βρίσκονται τα ποιήματα αυτά. Στο τελευταίο του ποίημα όπου και εξόργισε τον Προφήτη ο Kab  έγραψε πρόστυχα ποιήματα για τοις Μουσουλμάνες. Μετά από αυτό ο Προφήτης διέταξε τον θάνατο του.

Πέρα από την ιστορία που δικαιολογεί τον θάνατο του Kab, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν περίοδος πολέμου μεταξύ του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) και της φυλής του Kab «Quraish».

Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θέλει και να υποκινεί και άλλους να σκοτώσουν κάποιον και μετά όταν θανατώνεται ο ίδιος σαν τιμωρία να λέμε ότι φταίει αυτός που τον σκότωσε;

Επίσης το ψέμα που χρησιμοποίησε ο οπαδός του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ήταν επιτρεπτό διότι ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Το ψέμα απαγορεύετε στο Ισλάμ εκτός άμα λέγεται κάτω από συνθήκες πολέμου στον εχθρό (http://islamqa.com/en/ref/47564).

Εδώ τα ψέματα είναι αρκετά, προφανώς γιατί οι μουσουλμάνοι απολογητές θεωρούν ότι βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με αυτούς που ξεσκεπάζουν τη βάρβαρη πίστη τους. Εδώ είμαστε για να τα απαντήσουμε όλα.

1)      Μιλάτε απολογητές του Ισλάμ για εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Κουραϊσιτών και μουσουλμάνων, που όντως υπήρχε. Και εσείς που μας τη θυμίζετε για να κρίνουμε ευνοϊκά τον Μουχάμμαντ, εσείς είστε που την ξεχνάτε όταν μιλάτε για το «παράπτωμα» του Καμπ. Στα πλαίσια της εμπόλεμης κατάστασης, πώς είναι δυνατόν να αναγνωρίζετε στον Μουχάμμαντ το δικαίωμα να στέλνει πράκτορες να δολοφονήσουν ύπουλα τον Καμπ, και να μην αναγνωρίζετε στον Καμπ το δικαίωμα να καλεί τους Μεκκανούς να σκοτώσουν τον Μουχάμμαντ σε τίμια και αντρίκεια μάχη; Μιλάτε σοβαρά ότι είναι παράπτωμα να καλεί κάποιος για τιμωρία ενός ύπουλου δολοφόνου και ληστή όπως ο Μουχάμμαντ; Ή είναι παράπτωμα το ότι ο Καμπ έγραψε πειραχτικά ερωτικά ποιήματα για μουσουλμάνες, όταν πρώτες αυτές καμάρωναν που οι μουσουλμάνοι σκότωσαν ανθρώπους σέρνοντάς τους από μαλλιά και γένια; Οι μουσουλμάνες είχαν κατά τη γνώμη σας παράπτωμα, ναι ή όχι;

2)      Πώς είναι δυνατόν να διαστρεβλώνετε τόσο κατάφωρα την πραγματικότητα, λέγοντας ότι η φυλή του Καμπ (από τη μεριά του πατέρα του) ήταν αυτή που άρχισε τις εχθροπραξίες της Μπάντρ; Ήταν ο Μουχάμμαντ εκείνος που, μετά από 7 αποτυχημένες προσπάθειες ληστείας, τελικά κατάφερε να λεηλατήσει ένα καραβάνι Μεκκανών μέσα στον ιερό μήνα που απαγορεύονταν οι εχθροπραξίες, σκοτώνοντας και τους οδηγούς. Ήταν ο Μουχάμμαντ που κινήθηκε εναντίον του καραβανιού που οδηγούσε ο Άμπου Σουφυάν, για να το ληστέψει κι αυτό. Οι Μεκκανοί ήρθαν να προστατέψουν με τα όπλα το καραβάνι τους, που ήταν περιουσία τους, από τον λήσταρχο που αποκαλείτε προφήτη, και δεν είχαν σκοπό να πολεμήσουν, γι’ αυτό και άλλαξαν την πορεία του καραβανιού. Οι μουσουλμάνοι τους εξανάγκασαν να πολεμήσουν, κόβοντάς τους την παροχή νερού, με τον «καλό μουσουλμάνο» Χάμζα ο οποίος μεθοκοπούσε, έδερνε τη γυναίκα του κι έσφαζε καμήλες για πλάκα, να σκοτώνει διασκεδάζοντας κάθε διψασμένο Μεκκανό που πλησίαζε στα πηγάδια να πιεί νερό. Κι αν πάμε πιο πίσω ακόμη, ποιος ξεκίνησε την εχθρότητα και τον διχασμό μέσα στη Μέκκα, αν όχι ο Μουχάμμαντ που ήθελε ντε και καλά να αναγνωριστεί ως προφήτης και πρόσβαλε συνέχεια τους Μεκκανούς, τη θρησκεία τους και τους προγόνους τους; Ο Μουχάμμαντ δεν ήταν που έκανε συνθήκη κατά των συμπολιτών του με μια άλλη πόλη, τη Μεδίνα;

3. Όσο για την Τακίγια, την υποκρισία που επιτρέπει το Ισλάμ  για προσωπικά συμφέροντα του μουσουλμάνου και για συμφέροντα του Ισλάμ, το άρθρο όπου παραπέμπετε τους αναγνώστες σας δεν την αναφέρει, αλλά εμείς την ξέρουμε πάρα πολύ καλά! Και ξέρουμε ότι χρησιμοποιείται με ελαφριά συνείδηση από τους περισσότερους προπαγανδιστές του Ισλάμ στη Δύση. Πιθανότατα και ο Μουχάμμαντ την εφάρμοσε όταν απήγγειλε τους «σατανικούς στίχους» και προσκυνούσε τις θεότητες των πολυθεϊστών μέσα στην Κάαμπα, κι έβαζε και τους οπαδούς του να προσκυνήσουν επίσης. Κι εσείς την εφαρμόζετε όταν γράφετε άρθρα σαν αυτό, που μόνο ή άγνοια της ιστορίας μπορεί να δικαιολογήσει.  Άλλο ωραίο παράδειγμα για την ανθρωπότητα κι αυτή η υποκρισία.

Λένε:

Η περίπτωση του Ibn Sunayna

Ο Ibn Sunayna ήταν Εβραίος έμπορος, του οποίου το μοναδικό έγκλημα φαίνεται πως ήταν η παραμονή του μέσα στην πόλη, τότε που οι Μουσουλμάνοι επιδόθηκαν σε ένα δολοφονικό ξεφάντωμα:

Ο απόστολος είπε: «Σκοτώστε όποιον Εβραίο μπορείτε». Κατόπιν αυτού, ο Muhayyisa bin Masud όρμησε επάνω στον Ibn Sunayna, ένα Εβραίο έμπορο με τον οποίο είχαν κοινωνικές και εμπορικές σχέσεις, και τον δολοφόνησαν. Ο Huwayyisa δεν ήταν Μουσουλμάνος τότε, αν και ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός. Όταν ο Muhayyisa τον δολοφόνησε, ο Huwayyisa άρχισε να τον χτυπά, λέγοντας, «Εσύ, εχθρέ του Θεού, τον σκότωσες παρ’ ότι το πιο πολύ λίπος της κοιλιάς σου προέρχεται από τα πλούτη του»? Ο Muhayyisa του απάντησε, «Εάν εκείνος που με διέταξε να τον δολοφονήσω με είχε διατάξει να σκοτώσω εσένα, θα είχα κόψει το δικό σου κεφάλι.» Έλεγε, πως αυτό ήταν η αρχή της αποδοχής του Ισλάμ από τον Huwayyisa. Ο άλλος του απάντησε, «Μα τον Θεό, αν ο Μουχάμμεντ σε είχε διατάξει να σκοτώσεις εμένα, θα με είχες σκοτώσει»? Εκείνος είπε, «Ναι, μα τον Θεό, αν με διέταζε να σου κόψω το κεφάλι, θα το είχα κάνει.» Τότε ξεφώνισε, «Μα τον Θεό, μια θρησκεία που μπορεί να σε φέρει σε αυτό το σημείο είναι θαυμάσια!». Και έτσι έγινε Μουσουλμάνος. [11]

Απάντηση:

Η ιστορία αυτή που αναφέρεται δεν στηρίζεται με ιστορικά στοιχεία διότι ο Προφήτης είχε συνθήκη ειρήνης με τους Εβραίους. Επίσης η αναφορά αυτή προέρχεται από τον  Abu Dawood και δεν είναι έγκυρη.  Εκτός και αν η  αναφορά αυτή (μάλλον σίγουρο) να έχει να κάνει σχέση με την εκτέλεση των αντρών της φυλής Banu Quraiza, όπου θα αναφερθώ παρακάτω.

Η «έλλειψη ιστορικών στοιχείων» που επικαλείστε είναι αστήρικτο επιχείρημα,  γιατί είναι γνωστό και καταγεγραμμένο ότι ο «προφήτης» καταπατούσε όρκους και συνθήκες όταν έκρινε ότι αυτό τον συνέφερε, και παρότρυνε και τους οπαδούς του να κάνουν το ίδιο! Στην περίπτωση αυτή ο «προφήτης» ξεκίνησε ανεπίσημα μια εκστρατεία κατατρομοκράτησης των Εβραίων. Η ιστορία αυτή που όντως περιγράφεται από τον Abu Dawood (Βιβλίο 19, Αρ. 2996) στη συλλογή του από χαντίθ που η οποία περιλαμβάνεται επίσημα στη Σούννα, υπάρχει επίσης στο Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ σελ. 369. Δεν γνωρίζουμε πολλούς στις ισλαμικές χώρες να αμφισβητούν τη Σούνα του Abu Dawood και το Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ, όπως κάνουν οι απολογητές του Ισλάμ στη Δύση! Εδώ το κάνετε, επειδή η κίνηση αυτή του Μουχάμμαντ αποδεικνύει ότι πρώτος έσπασε τη συνθήκη που είχε με τους Εβραίους άρα και εκείνοι δεν ήταν υποχρεωμένοι να την τηρήσουν, άρα πάνε περίπατο τα ψευδή επιχειρήματά σας για καταπάτηση της συνθήκης από μέρους τους, επιχειρήματα με τα οποία προσπαθείτε να δικαιολογήσετε τα εγκλήματα του Μουχάμμαντ εναντίον τους.

Επιπλέον αν οι μουσουλμάνοι τα βιβλία των οποίων περιλαμβάνετε στη σούννα σας, γράφουν άκυρα πράγματα, σίγουρα δεν είναι λάθος των άλλων που τα βλέπουν δημοσιευμένα και σας κρίνουν γι’ αυτά.

Λένε:

Η περίπτωση του Mirba bin Qayzi

[Οι Μουσουλμάνοι] βγήκαν στην περιοχή του Mirba bin Qayzi,ο οποίος ήταν ένας τυφλός άνθρωπος, ένας παραγκωνισμένος άνθρωπος. Όταν αντιλήφθηκε την άφιξη του αποστόλου και των ανδρών του, σηκώθηκε όρθιος και πέταξε χώματα προς το μέρος τους, φωνάζοντας «Μπορεί να είσαι ο απόστολος του Θεού, αλλά εγώ δεν θα επιτρέψω να περάσεις μέσα από το περιβόλι μου!» Έμαθα, πως είχε αρπάξει μια χούφτα χώμα και πως είπε: «Μα τον Θεό, Μουχάμμεντ, αν ήμουν σίγουρος πως δεν θα πετύχαινα κάποιον άλλον, θα σου το πετούσα κατάμουτρα!» Οι συνοδοί όρμησαν κατά πάνω του να τον σκοτώσουν, αλλά ο απόστολος τους είπε: «Αφήστε τον, διότι αυτός ο τυφλός είναι τυφλός και στην καρδιά, και τυφλός στην όραση.» Όμως ο Sa’ d bin Zayd …. όρμησε καταπάνω του πριν προλάβει ο απόστολος να το απαγορεύσει, και τον χτύπησε στο κεφάλι με το τόξο του, έτσι που του άνοιξε το κεφάλι στα δύο.» [12]

Απάντηση

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να απαντήσω σε κάτι. Ο προφήτης απαγόρευσε τον θάνατο του αλλά οι οπαδοί του δεν τον υπάκουσαν από την βιασύνη τους.

Και όμως, χρειάζεται να απαντήσετε στο ότι ο «προφήτης» είχε εκπαιδεύσει τους οπαδούς του έτσι, που όποιος του φερόταν εχθρικά, έστω κι αν ήταν ανήμπορος και τυφλός, τον σκότωναν. Από κεκτημένη ταχύτητα δολοφόνησαν τον τυφλό αυτοί οι μπράβοι.

Η περίπτωση του Qurayza

Οι άνδρες του Qurayza αντιστάθηκαν στον Μουχάμμεντ και επιδίωξαν να σχηματίσουν μια συμμαχία εναντίον του. Όταν η συμμαχία αυτή έδειξε σημεία δισταγμού, ο Μουχάμμεντ κινήθηκε αστραπιαία. Οι στρατιές του την περικύκλωσαν και «την πολιορκούσαν επί είκοσι πέντε νύχτες, μέχρι που εξαντλήθηκε τελείως, και ο Θεός τους έσπειρε τον τρόμο στις καρδιές». [13] Ο Μουχάμμεντ επέλεξε τον Sad bin Mu’adh για να αποφασίσει εκείνος ποια τιμωρία θα επιβάλει, και ο al-Aus, ένας σύμμαχος του Qurayza, συμφώνησε να αφήσει τον Sad να διαλέξει την τιμωρία. Ο Sad αποφάσισε πως «οι άνδρες πρέπει να φονευθούν, οι περιουσίες να μοιρασθούν, και τα γυναικόπαιδα να κρατηθούν αιχμάλωτοι». [14]

Έτσι παραδόθηκαν, και ο απόστολος τους είχε σε περιορισμό στην Medina… Τότε ο απόστολος βγήκε στην αγορά της Medina (που ακόμα και σήμερα είναι η αγορά της) και έσκαψε τάφρους εκεί. Μετά διέταξε να τους φέρουν εκεί, και τους έκοβε τα κεφάλια μέσα σε εκείνες τις τάφρους, καθώς τους έφερναν σ’ αυτόν σε ομάδες…. Ήταν 600 ή 700 συνολικά, αν και μερικοί ανεβάζουν τον αριθμό σε 800 ή ακόμα και σε 900. Καθώς τους πήγαιναν σε ομάδες στον απόστολο, ρωτούσαν τον Ka’ b τι πίστευε πως έπρεπε να γίνει με αυτούς. Εκείνος απαντούσε: «Δεν θα καταλάβετε ποτέ; Δεν βλέπετε πως ο κλητεύων δεν σταματά ποτέ, και εκείνοι που απομακρύνονται δεν επιστρέφουν; Μα τον Αλλάχ, θάνατος τους πρέπει!» Αυτό συνεχίσθηκε, μέχρι που ο απόστολος τους τελείωσε όλους. [15]

Κάθε αρσενικό που είχε φτάσει στην εφηβεία φονευόταν. [16] Κάποια γυναίκα ονόματι Bunanah αποκεφαλίστηκε, επειδή είχε ρίξει μια μυλόπετρα πάνω σε έναν από τους άνδρες του Μουχάμμεντ. [17] O Μουχάμμεντ μοίρασε τις γυναίκες, τα παιδιά και τις περιουσίες ανάμεσα στους άνδρες του (κρατώντας το ένα πέμπτο απ’ όλα για τον εαυτό του). Μερικές από τις γυναίκες πουλήθηκαν, με αντάλλαγμα άλογα ή όπλα, και ο Μουχάμμεντ κράτησε μία από τις αιχμάλωτες, την Rayhana, για τον εαυτό του. [18]

Απάντηση:

Ο αρθογράφος παραθέτει την πηγή του όπως είπαμε από το βιβλίο του Ibn Ishaq, σελίδα 461. Η ιστορία όμως ξεκινάει από την σελίδα 450, δηλαδη αδιαφορεί για 11 σελίδες που περιγράφουν το παράπτωμα της φυλής Quraiza.

Το βιβλίο του Ibn Ishaq στη σελίδα 449 αναφέρει ότι:

«Η φυλή Qurayza είχε συμφωνήσει με τον Προφήτη συνθήκη ειρήνης. Κάθε εχθρός που θα έκανε επίθεση στο λαό του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ή στην φυλή Qurayza, ο ένας έπρεπε να προστατέψει τον άλλον. Όταν όμως δέχτηκε επίθεση ο Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) από την Μέκκα, η φυλή Quraiza συνωμότησε με την φυλή της Μεκκας (Quraish) να σκοτώσουν τον Μουχάμμεντ. Έτσι λοιπόν ενώθηκαν αλλά απέτυχαν και ο Μουχάμμεντ νίκησε στη μάχη.

Μετά ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) πολιόρκησε την φυλή Quraiza για το παράπτωμα της. Η φυλή αρνήθηκε να το παραδεχτεί και πολέμησε τον προφήτη. Δεν αντέξανε όμως στην πολιορκία και έτσι παραδοθήκανε και φυλακίστηκαν».

Ο αρθογράφος παραπάνω παραδέχεται πολύ σωστά ότι η απόφαση για την εκτέλεση της φυλής (και συγκεκριμένα των αντρών της φυλής που ήταν αυτό που σήμερα θα λέγαμε «εγκληματίες πολέμου») ήταν υπεύθυνος ο Sad bin Muadh για να αποφασίσει εκείνος ποια τιμωρία θα επιβάλει. Ξεχνάει βεβαίως ο αρθρογράφος (επιτηδευμένα) να ενημερώσει τον αναγνώστη ότι αυτός (ο Sad bin Muadh) ήταν ο αρχηγός της φυλής Quraiza. Οι σελίδες του Ibn Ishaq μας ενημερώνουνε ότι ο αρχηγός της φυλής τους παραδέχτηκε το λάθος τους και ότι έπρεπε να τιμωρηθεί η φυλή του με βάση τον Μωσαϊκό νόμο (Παλαιά Διαθήκη), δηλαδή θάνατο στους πολεμιστές ΜΟΝΟ και τα γυναικόπαιδα να κρατηθούν υπό την προστασία Ισλαμικής Κοινότητας. Με λίγα λόγια έχουμε μια προδοσία από την μεριά της φυλής Quraiza προς τον Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) που επιχείρησαν να τον σκοτώσουν και ακόμα και να τον αφανίσουν, διότι ήταν ένα κομβικό σημείο για την ιστορία του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ). Αξίζανε την θανατική ποινή όπως ήταν η τιμωρία. Παρόλα αυτά όμως ο Προφήτης άφησε τον ίδιο τον αρχηγό της φυλής να αποφασίσει για την τιμωρία και πάνω από όλα συμφωνά με τον νόμο των Ιουδαίων προς σεβασμό της θρησκεία τους. Ακόμα και αν ο Προφήτης είχε πάρει την απόφαση δεν μπορούμε να του καταλογίσουμε καμία ευθύνη εφόσον απειλήθηκε η ζωή του και του λαού του. Η ιστορία της προδοσίας βρίσκετε στις σελίδες 450-461 του Ibn Ishaq. Για μια σύντομη Ιστορία της φυλής Quraiza μπορείτε να διαβάσετε εδώ (http://en.wikipedia.org/wiki/Banu_Qurayza)

Αυτό δεν είναι αναίρεση μουσουλμάνοι, είναι ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ψευδολογίας.

1) Η συνθήκη την οποία επικαλείστε είχε υπογραφεί τον καιρό που κανείς στη Μεδίνα δεν ήξερε ότι ο Μουχάμμαντ ήταν εγωπαθής ληστής και δολοφόνος, και είχε ήδη παραβιαστεί από τον Μουχάμμαντ με δολοφονίες επιφανών Εβραίων και εκδιώξεις δύο άλλων εβραϊκών φυλών της περιοχής. Δεν γίνεται καλοί μας μουσουλμάνοι, να ζητάμε να τηρούν οι άλλοι όρους που πρώτοι παραβιάζουμε εμείς!

2) Οι εκφράσεις «οι Κουράιζα και οι Μεκκανοί ενώθηκαν αλλά απέτυχαν και ο Μουάμμεντ νίκησε στη μάχη» είναι άκρως παραπλανητικές. Η φυλή Κουράιζα δεν «ενώθηκε» με τους Μεκκανούς, αλλά κράτησε αυστηρή ουδετερότητα και δεν πολέμησε με τους Κουραϊσίτες εναντίον του Μουχάμμαντ. Ο Wakidi αναφέρει φήμες για διαπραγματεύσεις, η κατάληξη των οποίων ήταν ότι και πάλι οι Κουράιζα δεν πολέμησαν εναντίον του Μουχάμμαντ, παρότι είχε πάει και τους ξεσήκωνε ο Huyayy ibn Akhtab, αρχηγός των Μπανού Ναντίρ, της εβραϊκής φυλής που ο Μουχάμμαντ είχε εξορίσει πιο πριν. Αν πολεμούσαν και οι Κουράιζα τους μουσουλμάνους, θα τους είχαν νικήσει γιατί η νότια πλευρά της πόλης ήταν απόλυτα εκτεθειμένη σ’ αυτούς! Ούτε και «Ο Μουχάμμεντ νίκησε στη μάχη» γιατί πολύ απλά οι Κουραϊσίτες σηκώθηκαν κι έφυγαν λόγω της κακοκαιρίας, χωρίς να νικηθούν. Ο Μουχάμμαντ κινήθηκε εναντίον των Κουράιζα μετά από υπόδειξη του… αρχαγγέλου Γαβριήλ! Επιχείρημα που μπορεί να ικανοποιεί έναν θρησκόληπτο μουσουλμάνο, αλλά δεν συγκινεί το μελετητή της Ιστορίας, που γνωρίζει ότι ο Μουχάμμαντ α) έτρεφε μίσος γενικά προς τους Εβραίους επειδή δεν τον αναγνώριζαν ως προφήτη (άλλωστε αρχικά ζήτησε να γίνουν μουσουλμάνοι και μετά σκότωσε την πλειοψηφία τους, που αρνήθηκαν να το κάνουν) β) είχε στο μάτι τις περιουσίες τους, αλλά και τα όπλα τους (που τελικά δεν του ήταν αρκετά). Όλα αυτά τα έβαλε στο χέρι μετά την εξόντωσή τους.

3) Γράφετε «Μετά ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) πολιόρκησε την φυλή Quraiza για το παράπτωμα της. Η φυλή αρνήθηκε να το παραδεχτεί και πολέμησε τον προφήτη. Δεν αντέξανε όμως στην πολιορκία και έτσι παραδοθήκανε και φυλακίστηκαν»

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ήταν «ο προφήτης» που πολέμησε τη φυλή Κουράιζα όταν πήγε και την πολιόρκησε. Οι Κουράιζα κλείστηκαν στο φρούριό τους αμυνόμενοι για να σωθούν από τους μουσουλμάνους, που είχαν ήδη διώξει από τη Μεδίνα τις άλλες δυο εβραϊκές φυλές βάζοντας στο χέρι την περιουσία τους. Στο «επιχείρημα» αυτό φαίνεται η ζημιά που έχει υποστεί ο τρόπος σκέψης των μουσουλμάνων, που εξισώνουν την άμυνα με την επίθεση όταν πρόκειται να προασπίσουν τα συμφέροντα του Ισλάμ. Και ακόμα περισσότερο φαίνεται η ζημιά όταν χαρακτηρίζετε «τους άντρες της φυλής αυτό που σήμερα θα λέγαμε «εγκληματίες πολέμου». Είστε σοβαροί; Εγκληματίες πολέμου λέτε τους Κουράιζα που δεν πείραξαν κανέναν μέχρι να πολιορκηθούν, κι απλά έμειναν ουδέτεροι σε μια μάχη που δεν τους αφορούσε, και όχι τον «προφήτη» σας που έσφαξε 600-900 αιχμάλωτους σε μια μέρα σαν αρνιά;

4) Άλλο τεράστιο ψέμα και κατάφωρη παραποίηση της ιστορίας είναι που λέτε ότι ο Sa’d bin Mu’adh που αποφάσισε να εκτελεστούν οι άντρες των Κουράιζα, ήταν ο ίδιος ο… αρχηγός τους και οι κακοί χριστιανοί το αποκρύπτουν αυτό από τον αναγνώστη! Πολύ βολικό ψέμα να λέτε ότι τη σφαγή της φυλής Κουράιζα διέταξε ο ίδιος ο αρχηγός τους! Όμως στην πραγματικότητα αρχηγός των Κουράιζα ήταν ο Ka’b ibn Asad, ενώ ο Sa’d bin Mu’adh ήταν εξισλαμισμένος αρχηγός των Άους, που ήταν παλιοί σύμμαχοι των Κουράιζα. Οι Κουράιζα παραδόθηκαν με τον όρο να αποφασίσει για την τύχη τους ένας μεσολαβητής από τη φυλή των συμμάχων τους των Αούς, που παρακαλούσαν τον Μουχάμμαντ να είναι επιεικής μαζί τους. Ο Μουχάμμαντ από όλους αυτούς τους Αους που παρακαλούσαν να δείξει έλεοςτους Κουράιζα, επέλεξε τον Sa’d bin Mu’adh , που όχι μόνο δεν ζητούσε έλεος αλλά ήταν από παλιά βασιλικότερος του βασιλέως όσον αφορά τη βίαιη τιμωρία των αντιπάλων του Μουχάμμαντ. Επιπλέον τώρα είχε πληγωθεί βαριά στη μάχη του Χαντάκ (της τάφρου) από τους Κουραϊσίτες, και καθώς καταλάβαινε ότι έρχεται το τέλος του είχε πλημμυρίσει από μίσος (λίγες μέρες μετά πέθανε). Οι μουσουλμάνοι συνηθίζουν να λένε και ότι ο Sa’d bin Mu’adh  «ήθελε να γίνει αρεστός στον Αλλάχ» λόγω του επικείμενου θανάτου του, γι’ αυτό και έβγαλε τόσο σκληρή απόφαση – από εκεί καταλαβαίνουμε και πόσο «ελεήμονας» είναι ο «θεός» που λατρεύουν. Σε κάθε περίπτωση, όταν ο Μουχάμμαντ άκουσε την απόφαση του Sa’d bin Mu’adh  αναφώνησε: «Ω Σα’ντ, έκρινες με το κριτήριο του Αλλάχ!» Πράγμα που σημαίνει ότι αν την απόφαση την είχε πάρει ο ίδιος ο Μουχάμμαντ, θα ήταν ακριβώς η ίδια βάρβαρη απόφαση του Sa’d bin Mu’adh την οποία ο «προφήτης» θα αιτιολογούσε λέγοντας ότι έτσι τον διέταξε ο Αλλάχ. Εξάλλου ο Άμπου Λουμπάμπα που είχε επισκεφτεί τους Κουράιζα πριν την παράδοσή τους, και πριν τον ορισμό μεσολαβητή, έκανε μια χειρονομία που τους έδωσε να καταλάβουν ότι τους περίμενε εκτέλεση.

5) Ας περιγράψουμε λίγο στον αμύητο αναγνώστη τι θα πει «προστασία των γυναικόπαιδων από την ισλαμική κοινότητα» και μάλιστα στην περίπτωση των Κουράιζα: μετά τη σφαγή των ενηλίκων ανδρών, ο Μουχάμμαντ πήρε για παλλακίδα του την ωραία 17χρονη Ρεϊχάνα, που πριν λίγο την είχε κάνει χήρα, έδωσε κι άλλες ωραίες κοπέλες για σκλάβες στους φίλους και συγγενείς του, και αφού μοίρασε γυναίκες και στους σφάχτες του, τις υπόλοιπες που περίσσευαν έστειλε να τις πουλήσουν για να πάρει όπλα και άλογα. (Ibn Ishaq: 693) Αυτό θα πει προστασία!

Και συνεχίζετε:

Λένε:

Η περίπτωση του Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq

Έχουν ενδιαφέρον τα γεγονότα γύρω από τον θάνατο του Sallam. Δύο φυλές συναγωνίζονταν, για να διαπιστώσουν ποια μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα για τον Μουχάμμεντ:

Ένα από τα πράγματα που ο Θεός έκανε για τον απόστολό Του ήταν αυτές οι φυλές των Ansar,οι Aus και οι Khazraj, να συναγωνίζονταν η μία με την άλλη σαν δύο άλογα-επιβήτορες: αν η φυλή των Aus έκανε κάτι προς το συμφέρον του αποστόλου, τότε οι Khazraj έλεγαν: «Δεν θα αφήσουμε να έχουν αυτή την ανωτερότητα απέναντί μας, στα μάτια του αποστόλου και του Ισλάμ» και δεν ησύχαζαν μέχρι να κάνουν κάτι παρόμοιο. [19]

Στους άνδρες του Aus είχε παραχωρηθεί η «τιμή» να δολοφονήσουν τον Ka’ b bin al-Ashraf, έτσι οι άνδρες του Khazraj λαχταρούσαν να καυχηθούν για κάτι παρόμοιο. Οπότε, πήγαν στον Μουχάμμεντ και του ζήτησαν την άδεια να δολοφονήσουν τον Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq, και ο Μουχάμμεντ τους έκανε την χάρη να το εγκρίνει.

Όταν έφτασαν στο Khaybar πήγαν στο σπίτι του Sallam την νύχτα, έχοντας κλειδώσει κάθε πόρτα των κατοίκων της αποικίας. Τώρα αυτός ήταν σε ένα από τα επάνω δώματα, στο οποίο οδηγούσε μια σκάλα. Ανέβηκαν αυτή την σκάλα, μέχρι που έφτασαν στην πόρτα του, και ζήτησαν άδεια να μπούνε μέσα. Βγήκε έξω η σύζυγός του και ρώτησε ποιοι ήσαν, και εκείνοι είπαν πως είναι Άραβες που ψάχνουν για προμήθειες. Τους είπε πως ο άνδρας του σπιτιού ήταν εκεί, και πως μπορούσαν να περάσουν μέσα. «Όταν μπήκαμε μέσα, αμπαρώσαμε την πόρτα του δωματίου πίσω μας, αφήνοντας την σύζυγο έξω, φοβούμενοι μην τυχόν κάτι μπει ανάμεσα σε εμάς και αυτόν. Η γυναίκα του τότε έβγαλε δυνατά ουρλιαχτά και τον προειδοποίησε για μας, έτσι τρέξαμε καταπάνω του με τα σπαθιά μας, εκεί που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του… Όταν τον χτυπήσαμε με τα σπαθιά μας, ο Abdullah bin Unays τον κάρφωσε στην κοιλιά με το σπαθί του, πέφτοντας πάνω του με όλη του την δύναμη, μέχρι που το σπαθί του διαπέρασε τελείως το σώμα του.» [20]

Απάντηση:

Η απολογητική Ομάδα συνεχίζει τις επιτηδευμένες παραλήψεις για να ξεγελάσει τον αναγνώστη και να δείξει για άλλη μια φορά έναν εχθρό του Προφήτη σαν θύμα.

Ο Sallam είχε επιδιώξει με άλλες φυλές στην Αραβία να δολοφονήσει τον Προφήτη κάτι που αναφέρεται ακριβώς μια παράγραφο παραπάνω από αυτά που παρέθεσε η Χριστιανική Ομάδα στη σελίδα 482 του βιβλίου Ibn Ishaq. Γι’ αυτό το λόγο ο Προφήτης έδωσε την άδεια να σκοτωθεί.

Το θέμα του Kab Al-Ashraf το απάντησα παραπάνω όπου αναφέρεται για δεύτερη φορά πάλι στην ίδια σελίδα (482 Ibn Ishaq) ότι ο συγκεκριμένος ξεσήκωνε τα πλήθη της Μεκκας να σκοτώσουνε τον Προφήτη.

Από πού κι ως πού κάποιος που ήταν εχθρός του «προφήτη» δεν μπορεί ταυτόχρονα να είναι και θύμα του; Και είναι δείγμα υψηλού πνεύματος και πολιτισμού το να βάζει κάποιος να δολοφονήσουν τους εχθρούς του;

Επίσης μουσουλμάνοι, είστε σίγουροι ότι ο Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq είχε επιδιώξει να δολοφονήσει και όχι να πολεμήσει τον Μουχάμαντ; Μεταξύ των δυο όρων υπάρχει μια διαφορά που δεν φαίνεται να την καταλαβαίνετε! Μήπως θα μας πείτε και ότι όλα αυτά τα ύπουλα τσιράκια του προφήτη σας που δολοφονούσαν ανύποπτους ανθρώπους μέσα στη νύχτα, δεν έκαναν δολοφονίες, αλλά πόλεμο; Και πού είναι το παράλογο και το κατακριτέο στο να ζητά κανείς να πολεμήσει και να εξουδετερώσει έναν λήσταρχο που τρομοκρατεί μια ολόκληρη περιοχή με ληστείες και φόνους;

Λένε:

Η περίπτωση του Kinana bin al-Rabi

Ο Μουχάμμεντ και οι άνδρες του κατέκτησαν μια μικρή πόλη που λεγόταν Khaybar και μοίρασαν τα πλούτη και τις γυναίκες του τόπου μεταξύ τους. [21] Έπιασαν τον Kinana bin al-Rabi, που ήταν υπεύθυνος για την φύλαξη του θησαυρού της μιας από τις κατακτημένες φυλές. Ο Μουχάμμεντ απαίτησε να του παραδοθεί ο θησαυρός, όμως ο Kinana αρνήθηκε να του πει πού ήταν κρυμμένος ο θησαυρός.

Όταν [ο Μουχάμμεντ] τον ρώτησε για το υπόλοιπο, αυτός αρνήθηκε να του το εμφανίσει, έτσι ο απόστολος έδωσε διαταγές στον al-Zubayr bin al-Awwam: «Βασανίστε τον, μέχρι να του βγάλετε ότι άλλο έχει», οπότε δυνάμωσαν την φωτιά -που του είχαν ανάψει πάνω στο στήθος του- με πυρόλιθο και ατσάλι, μέχρι που κόντεψε να πεθάνει. Τότε ο απόστολος τον παρέδωσε στον Muhammad bin Maslama και εκείνος του απέκοψε το κεφάλι, ως εκδίκηση για τον αδελφό του τον Mahmud [που είχε σκοτωθεί στην μάχη όταν κατακτούσαν την πόλη] . [22]

Απάντηση:

Ο Ibn Ishaq δεν δίνει κανένα στοιχείο για αυτή την αναφορά. Και φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από την φυλή του Kinana. Επίσης δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα του Προφήτη να βασανίζει κανέναν διότι ακόμα και όταν κάποια προσπάθησε να τον δηλητηριάσει την συγχώρησε. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή (http://en.wikipedia.org/wiki/Kinana)

Τι παραμύθια! Αφού ο Ισχάκ «δεν δίνει κανένα στοιχείο γι’ αυτή την αναφορά» όπως λέτε, πού το ξέρετε ότι την έχει καταγράψει από τη φυλή του Κινάνα; Και τι θα πει «φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από την φυλή του Kinana»; Ότι οι κακοί Εβραίοι λένε ψέματα για να αμαυρώσουν τη φήμη του καλού «προφήτη»; Ο Ιμπν Ισχάκ που μάζεψε τις μαρτυρίες και κατέγραψε όλα αυτά τα γεγονότα, δεν ήξερε να ξεχωρίσει ποιος μιλά μεροληπτικά και ποιος όχι, κι έρχεστε τώρα να τον διορθώσετε εσείς; Και γιατί, αν η αναφορά στον Κινάνα είναι «μεροληπτική», οι άνθρωποι της εποχής που ήξεραν τα γεγονότα δεν αντέδρασαν; Για να τελειώνουμε με την απόπειρα ξαναγραψίματος της Ιστορίας που επιχειρείτε,  ο Ιμπν Ισχάκ ήταν ο μόνος ιστορικός που ήταν τόσο κοντά χρονικά στα γεγονότα που περιέγραφε (γεννήθηκε περίπου το 704 και πέθανε το 767), γι’ αυτό και δεν χρειαζόταν να γράψει πηγές, είτε «αξιόπιστες» είτε «αναξιόπιστες». Κανένας εξάλλου δεν ανέφερε πηγές στην εποχή του Ιμπν Ισχάκ! Δεν ήταν σαν τους Μπουχάρι, Μουσλίμ και λοιπούς που έπρεπε να βάλουν πηγές γιατί είχαν από χρονικής απόψεως απομακρυνθεί πολύ από τα γεγονότα. Άρα ο Ιμπν Ισχάκ δεν χρειάζεται να δώσει στην ιστορία του τίποτε άλλο, εκτός από αυτά που ήδη δίνει: την αφήγηση των γεγονότων όπως ΟΛΟΙ τα γνώριζαν εκείνη την εποχή. Αν οι ιστορίες του δεν ήταν αληθινές, το έργο του θα είχε δεχτεί κριτική από τους συγχρόνους του που γνώριζαν τα γεγονότα, όμως αυτό δεν έγινε: ο Ιμπν Ισχάκ θεωρείται αυθεντία και το έργο του γίνεται αποδεκτό μέχρι σήμερα τόσο από τους λογίους αλλά και απλούς μουσουλμάνους στη Μέση Ανατολή και τις άλλες ισλαμικές χώρες, όσο και από όλους τους Δυτικούς ασιανολόγους. Όσο για τους λόγους που κάποιοι λόγιοι του Ισλάμ αμφισβητούν την αξιοπιστία μερικών διηγήσεων, ΔΕΝ ΣΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ να τους αποκαλύψετε. Εμείς σας προκαλούμε να φέρετε τα αποσπάσματα από τα αυθεντικά βιβλία των πιο παλιών λογίων του Ισλάμ (όχι του μεταγενέστερου Allama Shibli Nomani που θα εξετάσουμε πιο κάτω) και να παραθέσετε ΚΑΙ το πρωτότυπο κείμενο στα Αραβικά, να δουν όλοι ποιοι ήταν αυτοί οι περίφημοι λόγοι που επικαλούνται και για τους οποίους μας μιλάτε τόσο γενικά.

Αναφέρετε έναν βιογράφο του Μουχάμμαντ που αμφισβητεί την αυθεντικότητα της ιστορίας αυτής, τον Allama Shibli Nomani, που γεννήθηκε το 1857 ενώ ο Μουχάμμαντ πέθανε το 632. Και ο λόγος που την αμφισβητεί, είναι ότι δεν ταιριάζει με την αγιογραφία του «προφήτη». «Δεν μπορεί» μας λέει «να τον βασάνισε ο προφήτης, επειδή συγχώρησε την Εβραία που τον δηλητηρίασε». Με δυο λόγια «δεν είναι δυνατόν να έγινε επειδή δεν το πιστεύω». Όσο για την Εβραία που πήγε να τον δηλητηριάσει, δεν ξέρουμε αν την συγχώρησε όπως αναφέρει ο μεταγενέστερος αυτός βιογράφος κι όπως γράφει ο Τάμπαρι, ξέρουμε όμως ότι τη σκότωσε: Το αναφέρει η βιογραφία του Ibn Sa’d στη σελίδα 249. Δεν θα γινόταν εξάλλου να την αφήσει ατιμώρητη, καθώς κι ένας άλλος σύντροφος που έφαγε από το δηλητηριασμένο κρέας, πέθανε σχεδόν αμέσως.

Απάντηση του Αλή αλ-Γιουνάνι:

Ακόμα και αν η ιστορία αυτή είναι αληθινή, είναι ξεκάθαρο από τα λόγια των Χριστιανών απολογητών ότι ο Kinana ibn al-Rabi είχε σκοτώσει τον Μαχμούντ ιμπν Μάσλαμα, αδερφό του Μουχάμμεντ ιμπν Μάσλαμα και η ποινή για τη δολοφονία ήταν (και είναι σύμφωνα με τη Σαρία) ο θάνατος.

Κοιτάξτε με τι αοριστία μας παρουσιάζει το συμβάν ο απολογητής του Ισλάμ: «Είναι ξεκάθαρο ότι ο Κινάνα είχε σκοτώσει τον αδελφό του Μάσλαμα». Με δυο λόγια ο Κινάνα θα μπορούσε να είναι κι ένας κακούργος, ένας δολοφόνος, σαν αυτούς που έβαζε ο Μουχάμμαντ να τον «απαλλάσσουν» από τους αντιπάλους του! Όμως αυτό που είναι ξεκάθαρο για όποιον διαβάσει το βιβλίο, είναι ότι ο Κινάνα είχε σκοτώσει τον αδερφό του Μουχάμμεντ ιμπν Μάσλαμα στη μάχη, στην οποία ο πρώτος ήταν αμυνόμενος και ο δεύτερος επιτιθέμενος. Ας μην επιτιθόταν αν δεν ήθελε να σκοτωθεί! Και επιτέλους ξεχωρίστε την έννοια της δολοφονίας από αυτήν του πολέμου στο μυαλό σας.

Συνεχίζετε με την ίδια παράλογη λογική:

Λένε:

Η περίπτωση του Abu-Rafi

Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο (Φονεύοντας ένα Κοιμισμένο Παγανιστή), ο Al-Bukhari δίνει την ακόλουθη αναφορά:

Ο Απόστολος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) έστειλε μια ομάδα ανδρών Ansari να φονεύσουν τον Abu-Rafi. Ένας από αυτούς κίνησε να πάει στο οχυρό τους (του εχθρού δηλαδή). Εκείνος ο άνδρας είπε: «Κρύφτηκα μέσα σε ένα σταύλο που είχαν για τα ζώα τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού. Μετά έχασαν ένα γαϊδούρι που τους ανήκε, και έτσι βγήκαν προς αναζήτησή του. Βγήκα και εγώ μαζί τους, προσποιούμενος ότι έψαχνα και εγώ μαζί τους. Βρήκαν το γαϊδούρι, και ξαναμπήκαν στο οχυρό τους. Και εγώ μπήκα πάλι μέσα, μαζί τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού την νύχτα, και τοποθέτησαν τα κλειδιά επάνω σε ένα μικρό παράθυρο, όπου μπορούσα να τα δω. Όταν οι άνθρωποι εκείνοι πήγαν για ύπνο, πήρα τα κλειδιά του οχυρού και πλησίασα τον Abu Rafi, και είπα: «Abu Rafi». Όταν μου απάντησε, προχώρησα προς το μέρος της φωνής του και τον χτύπησα. Εκείνος έβαλε τις φωνές και εγώ έτρεξα έξω για να ξαναμπώ μέσα, προσποιούμενος πως πήγαινα να τον βοηθήσω. Εγώ είπα: «Ω, ο Abu Rafi», αλλάζοντας τον τόνο της φωνής μου. Εκείνος με ρώτησε: «Τι θέλεις εσύ εδώ, αλλοίμονο στη μητέρα σου;» Εγώ μετά τον ρώτησα: «Τι σου συνέβη;» Μου είπε: «Δεν ξέρω ποιος ήρθε εδώ, και με χτύπησε.» Τότε εγώ έμπηξα το σπαθί μου στην κοιλιά του και το έσπρωξα με βία, μέχρι να βρει το κόκαλο.» [23]

Απάντηση:

Η πηγή που παραθέτει ο αρθογράφος είναι από τον ιστορικό του Ισλάμ και συλλέκτη των αναφορών του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), Imam Bukhari. Ο αρθογράφος επιτηδευμένα αγνοεί το κομμάτι που γραφεί ο Bukhari:

«Ο Abu Rafi συνήθιζε να κακομεταχειρίζεται τον Προφήτη και να βοηθάει τους εχθρούς του για να του κάνουν κακό» (Sahih al-Bukhari, βιβλίο 59, αρ. 371).

Έτσι λοιπόν ο Abu Rafi δικαιολογημένα σκοτώθηκε αφού συνεχώς προσπαθούσε να σκοτώσει τον Προφήτη βοηθώντας τους εχθρούς του.

Εδώ αντί να βάλετε το «δολοφονήθηκε» το οποίο πριν το είχατε χρησιμοποιήσει για να περιγράψετε θάνατο σε μάχη, εκεί που δεν ταίριαζε δηλαδή, βάζετε το «σκοτώθηκε» που είναι πιο ουδέτερο. Δεν λέμε «σκοτώθηκε» εδώ μουσουλμάνοι. Το «σκοτώθηκε» το χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε θάνατο από ατύχημα, φυσική καταστροφή, μάχη κ.α. παρόμοια. ΕΔΩ λέμε «δολοφονήθηκε». Βέβαια το «δολοφονήθηκε» δεν ταιριάζει με το «δίκαια» και σας χαλάει τη δουλειά. Ανταποκρίνεται όμως στον βασικό κανόνα που εφαρμόζετε ως τώρα:  Όταν φονεύεται ένας μουσουλμάνος από μη μουσουλμάνο, ανεξάρτητα από τις συνθήκες όπου έγινε αυτό,  τότε λέτε ότι αυτός ο μουσουλμάνος «δολοφονείται». Όταν ένας μουσουλμάνος φονεύει έναν μη μουσουλμάνο, με την εντολή του «προφήτη» ή χωρίς, τότε λέτε ότι ο μη μουσουλμάνος «σκοτώνεται». Και βέβαια, ΟΛΟΙ οι εχθροί του «προφήτη» δολοφονούνται ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ, παίρνουν αυτό που τους αξίζει σύμφωνα με το λοβοτομημένο μυαλό σας.

Λένε:

Η περίπτωση ενός ανώνυμου μονόφθαλμου βοσκού

Έχοντας αποτύχει σε μια από τις δολοφονικές τους απόπειρες, μερικοί Μουσουλμάνοι επέστρεφαν στον Μουχάμμεντ, όταν ένας από αυτούς, ένας δολοφόνος ονόματι Amr, μπήκε μέσα σε μια σπηλιά. Σε λίγο, ήρθε αντιμέτωπος με ένα μονόφθαλμο βοσκό, που έβοσκε ένα πρόβατο. Ο μονόφθαλμος ξάπλωσε να ξεκουραστεί κοντά στον Amr (μη γνωρίζοντας πως εκείνος είναι Μουσουλμάνος) και άρχισε να τραγουδάει:

Δεν θα γίνω Μουσουλμάνος όσο ζω,

Ούτε σημασία στην θρησκεία τους θα δώσω. [24]

Ο Amr δεν άφησε να ξεφύγει μια ευκαιρία να σκοτώσει έναν άπιστο:

Είπα (στον εαυτό μου), «Σε λίγο θα δεις!» και μόλις αποκοιμήθηκε ο badu (βοσκός) και άρχισε να ροχαλίζει, εγώ σηκώθηκα και τον φόνευσα με τον πιο φρικιαστικό τρόπο που έχει ποτέ φονευτεί άνθρωπος. Έμπηξα την άκρη του τόξου μου μέσα στο γερό του μάτι, και μετά το έσπρωξα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι που βγήκε από τον σβέρκο του.. [25]

Είχαν γίνει και άλλες δολοφονίες κατά την αποτυχημένη αυτή εκστρατεία, και όμως, όταν ο Amr ανέφερε τις λεπτομέρειες του περιστατικού του στον Μουχάμμεντ, ο Προφήτης τον ευλόγησε για το έργο του αυτό. [26]

Απάντηση:

Ο Ibn Ishaq δεν δίνει κανένα στοιχείο για αυτή την αναφορά. Και φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από τους Ιουδαίους και Χριστιανούς. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή. Ένας άλλος συγγραφέας της βιογραφίας του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), Allama Shibli Nu’Mani υποστηρίζει ότι η ιστορία δεν είναι βάσιμη.

Πηγή: Sirat-Un-Nabi, by Allama Shibli Nu’Mani, rendered into English by M. Tayyib Bakhsh Budayuni, Kazi Publications Lahore, Vol. II, p. 199-203

Η απάντηση που ταιριάζει εδώ είναι η ίδια που δώσαμε στην περίπτωση του Κινάνα, μια που κι εδώ αναμασάτε τα ίδια και φέρνετε ως φοβερό αποδεικτικό στοιχείο τη γνώμη ενός βιογράφου που γεννήθηκε 1225 ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατο του βιογραφούμενου, και μάλιστα στην Ινδία – ούτε καν στη χώρα όπου πριν από 1225 χρόνια διαδραματίστηκαν όλα αυτά! Ξαναδιαβάστε την απάντηση εκείνη μήπως και κουνηθεί λίγο ο ισλαμόπληκτος εγκέφαλος! Να σημειώσουμε εδώ για τον αμύητο αναγνώστη, που δεν γνωρίζει πολλά για το Ισλάμ, τι ακριβώς εννοείτε όταν γράφετε «η αναφορά φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από τους Ιουδαίους και Χριστιανούς. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή». Λοιπόν με δυο λόγια, αυτό που εννοείτε εδώ είναι ότι οι χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είναι αξιόπιστες πηγές, διότι είναι άπιστοι, και αξιόπιστοι είναι μόνο οι μουσουλμάνοι. Γι’ αυτό άλλωστε και κατά τους αιώνες όπου σημαντικά τμήματα χριστιανικών κι εβραϊκών πληθυσμών ήταν υπό ισλαμική υποδούλωση – συγγνώμη, «προστασία» – ο κάθε μουσουλμάνος κατηγορούσε χριστιανούς κι Εβραίους και η μαρτυρία του γινόταν δεκτή, ενώ οι ταλαίπωροι Διμμίτες δεν εισακούονταν στα ισλαμικά δικαστήρια. Και αυτός είναι ένας βασικός λόγος που μερικοί ισλαμιστές κριτικάρουν τον Ιμπν Ισχάκ: Ότι έκανε τη δουλειά ου πρώτα ως σοβαρός ιστορικός, που εξετάζει όλες τις πηγές που υπάρχουν, και μετά ως προκατειλημμένος και ρατσιστής ισλαμιστής (που προσθέτει τα σχολιάκια του υπέρ του «προφήτη»).

Λένε:

Η περίπτωση του Abu Afak

Ο Abu Afak, λυπημένος επειδή ο Μουχάμμεντ είχε δολοφονήσει κάποιον ονόματι al-Harith, είχε γράψει το ακόλουθο τραγούδι, σε ανάμνηση του εκλιπόντος:

Πολλά χρόνια έχω ζήσει, αλλά ποτέ δεν είδα

συνέλευση ή συγκέντρωση ανθρώπων

πιο πιστών, στις υποχρεώσεις τους

και στους συμμάχους τους όποτε τους καλούσαν,

από τους γιούς του Qayla όταν συγκεντρώνονταν

Άνδρες που γκρέμιζαν βουνά, και που ποτέ δεν υποχωρούσαν….

Κάποιος όμως καβαλάρης που ήρθε, τους χώρισε στα δυό, (λέγοντας)

‘Επιτρέπεται’ , ‘Απαγορεύεται’ σε ένα σωρό πράγματα….

Αν πίστευες στην δόξα ή στην βασιλική αξιοπρέπεια,

Θα είχες ακολουθήσει τον Tubba. [27]

Αυτά τα λόγια ήταν αδύνατον να τα αντέξει ο Μουχάμμεντ, έτσι ο Προφήτης του Ισλάμ ξέσπασε σε μια οργή που τελείωσε μόνο με τον θάνατο του Abu Afak. [28]

Η περίπτωση της Asma

Μια γυναίκα ονόματι Asma (που είχε πέντε γιούς) είχε αγανακτήσει με τον φόνο του Abu Afak, έτσι έγραψε ένα ποίημα εναντίον των Μουσουλμάνων, σε ανταπόδοση. Ο Ibn Ishaq αφηγείται τι συνέβη μετά:

Όταν ο απόστολος έμαθε τι είχε πει εκείνη η γυναίκα, είπε: «Ποιος θα με απαλλάξει από την θυγατέρα του Marwan;» Ο Umayr bin Adiy al-Khatmi που ήταν κοντά του τον άκουσε, και εκείνη κιόλας τη νύχτα, πήγε στο σπίτι της και την δολοφόνησε. Το πρωί πήγε στον απόστολο και του είπε τι έκανε, και εκείνος του είπε: «Ω, Umayr, εβοήθησες τον Θεό και τον απόστολό του!» Όταν τον ρώτησε αν θα είχε κακές συνέπειες αυτό που έκανε, ο απόστολος του είπε: «Ούτε δύο γίδια δεν θα κουτουλάγανε τα κεφάλια τους για αυτήν», έτσι ο Umayr γύρισε πίσω στον λαό του. [29]

Απάντηση:

Με βάση τα ιστορικά στοιχεία και τους ιδίους ιστορικούς και κριτές της ιεράς παράδοσης του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) αναφέρουν ότι οι περιπτώσεις της Asma και του Abu Afak είναι πλαστογραφημένες. Ο Ibn Ishaq  μαζί με τον Tabari όπως τόνισα στην αρχή του άρθρου μου έχει πολλά κενά στις αφηγήσεις και πολλές αναφορές του έχουν περάσει από κριτική από παλιότερους ιστορικούς του Ισλάμ. Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Asma_bint_Marwan και εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Abu_’Afak . Έτσι λοιπόν δεν ισχύουν αυτές οι περιπτώσεις.

Η περίπτωση του Abu Afak σίγουρα «καίει» τον Μουχάμμαντ, αφού ήταν γέρος 120 ετών! Παρόμοια πονάει η περίπτωση της Άσμα, που είχε  παιδιά από τα οποία το μικρότερο θήλαζε ακόμη και ο δολοφόνος της την έσφαξε ενώ ήταν στο κρεβάτι της με το μωρό παιδί της. Ο μόνος που αμφισβητεί την περίπτωση της απ’ όσο ξέρουμε είναι ο Ibn ‘Adiyy. Και γι’ αυτόν θα πούμε τα ίδια που είπαμε πιο πριν για τις παρόμοιες περιπτώσεις «αμφισβητήσεων». Κι επειδή επιμένετε να ξαναγράφετε την Ιστορία σύμφωνα με τις «απολογητικές» δηλαδή παραπλανητικές και προσηλυτιστικές βλέψεις σας και την taqiyya που σας διδάσκει η θρησκεία σας, σύντομα θα αναφερθούμε σε πραγματικά πλαστογραφημένες αφηγήσεις για τον Μουχάμμαντ, που τον παρουσιάζουν ως έναν καλό και συγχωρητικό άνθρωπο.

Να προσθέσουμε ότι η αραβική έκδοση της Σίρα (“As-Sira An-Nabawiya”, του Ibn Hisham,  850 σελίδες) αναφέρει σε υποσημείωση μια επεξήγηση για την έκφραση του Μουχάμμαντ «ούτε δυο γίδια δεν θα κουτουλάγανε τα κεφάλια τους γι’ αυτήν». Μας λέει ότι η ποιήτρια και μητέρα «ήταν ασήμαντη»…

Λένε:

Η περίτπωση του Abdullah bin Khatal και των δύο καλλίφωνων θυγατέρων του

Ο Abdullah bin Khatal ήταν Μουσουλμάνος που αργότερα αποστάτησε. Είχε δύο καλλίφωνες θυγατέρες που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον Προφήτη. Μόλις απέκτησε δύναμη ο Μωάμεθ, διέταξε να εκτελεστούν και οι τρεις. Ο πατέρας Abdullah δολοφονήθηκε από δύο Μουσουλμάνους. Ένα από τα καλλίφωνα κορίτσια του επίσης δολοφονήθηκε. Στο άλλο κορίτσι δόθηκε χάρη, για άγνωστους λόγους.

Απάντηση:

Ο αρθογράφος για άλλη μια φορά αγνοεί το γεγονός ότι ο Abdullah σκότωσε τον σκλάβο του χωρίς αιτία, σκότωσε έναν αθώο. Αυτός ήταν ο λόγος όπου ο Προφήτης τον καταδίκασε. Είναι απίστευτο πως ο αρθογράφος της ομάδας των Χριστιανών απολογητών αγνοεί αυτό το γεγονός που προέρχεται από την ίδια την πηγή του και από την ίδια την σελίδα! ( Ibn Ishaq σελ 551)

Άλλο ένα μεγάλο ψέμα από τον απολογητή του Ισλάμ. Στο Ισλάμ κανείς μουσουλμάνος δεν καταδικάζεται σε θάνατο για φόνο σκλάβου, ακόμα κι αν ο σκλάβος είναι μουσουλμάνος. Η αποστασία είναι που τιμωρείται με θάνατο. Ας αφήσει λοιπόν τα παραμύθια ο Άχμεντ Ελντίν: Ο λόγος που ο προφήτης θανάτωσε τον Abdullah είναι ότι αποστάτησε από το Ισλάμ.

Επίσης, τα κορίτσια (που ήταν σκλάβες κι όχι κόρες)  τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια χρόνια πριν. Τι είδους απειλή για τη ζωή του «προφήτη» και του Ισλάμ αποτελούσαν δυο κορίτσια που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον προφήτη, που μάλιστα ήταν σκλάβες, ούτε καν ελεύθερες γυναίκες; Μόνο ο τερατώδης εγωισμός του «προφήτη» είχε πρόβλημα, κανείς άλλος.

Λενε:

Η περίπτωση του al-Huwayrith

Το μόνο που γνωρίζουμε για τον al-Huwayrith είναι πως πρόσβαλλε τον Μωάμεθ, πως ο Μωάμεθ απαίτησε να φονευθεί, και πως ο Ali εκτέλεσε την επιθυμία του Μωάμεθ.

Απάντηση:

Η περίπτωση του Huwayrith είναι παρόμοια με του Uqba bin Abu Mu’ ayt όπου βρίσκετε η περίπτωση του στην αρχή του άρθρου μου. Ο Huwarith βασάνιζε τον Προφήτη στην Μεκκα και προσπάθησε αρκετές φορές να τον δολοφονήσει, όπως επίσης έχει πάρει μέρος αρκετές φορές σε εκστρατείες εναντίον του. Η τιμωρία του ήταν δικαιολογημένη. Ο αρθογράφος δηλώνει ότι « το μόνο που γνωρίζουμε» για τον Huwarith είναι ότι απλά πρόσβαλε τον Μωάμεθ. Δεν είναι έτσι όμως διότι στην βιογραφία του ο Ιστορικός του Ισλάμ Ibn Hisham(ο επιμελητής της έκδοσης του βιβλίου του Ibn Ishaq) τονίζει για τον Huwarith στη σελίδα 223 ότι κακομεταχειριζόταν τον Προφήτη και τον βασάνιζε όταν ήταν στη Μεκκα.

Πουθενά ο Ιμπν Ισχάκ και ο Ιμπν Χισάμ δεν αναφέρουν τις τερατολογίες του Ελντίν, ότι ο al-Huwayrith Nuqaydh Wahb Qusayy «προσπάθησε αρκετές φορές να δολοφονήσει τον προφήτη». Ο Ιμπν Χισάμ αναφέρει (804) ότι ο al-Huwayrith κέντριζε μια καμήλα όπου πάνω της κάθονταν δυο παιδιά του Μουχάμμαντ. Τι σχέση έχουν οι προσβολές και η παρενόχληση των παιδιών του Μουχάμμαντ με απόπειρα δολοφονίας του ίδιου;

Λένε:

Η περίπτωση της Sara, μια ελευθερωμένη σκλάβα

Η Sara ήταν μια ελευθερωμένη σκλάβα, που είχε προσβάλλει τον Μωάμεθ στην Μέκκα. Ο Μωάμεθ διέταξε τους άνδρες του να την σκοτώσουν, σε όποιο μέρος αν την πετύχουν. Αργότερα την εντόπισαν, και ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου από ένα έφιππο στρατιώτη. [32]

Απάντηση:

Στη σελίδα του Ibn Ishaq δεν υπάρχει η φράση «διέταξε τους άνδρες του να την σκοτώσουν, σε όποιο μέρος αν την πετύχουν. Αργότερα την εντόπισαν, και ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου από ένα έφιππο στρατιώτη.» Για την ιστορία αυτή δεν υπάρχει καμία αναφορά ούτε καμία πηγή παραθέτει ο Ibn Ishaq. Ακόμα και είναι αξιόπιστη η Sara πέφτει στην ίδια κατηγορία με τον Uqba bin Abu Mu’ ayt. Εδώ ο αρθογράφος ψεύδεται με τις πηγές ελπίζοντας ότι ο αναγνώστης δεν θα κάνει τον κόπο να κοιτάξει τα λεγόμενα του.

Εδώ τον ισλαμιστή απολογητή τον πειράζει που στη σελίδα του Ιμπν Ισχάκ δεν υπάρχει η φράση στην ελεύθερη απόδοση που την έχει το άρθρο, και κατηγορεί τον αρθρογράφο ότι «ψεύδεται με τις πηγές»!… Σας δίνουμε το πρωτότυπο κείμενο για να δείτε τι λέει επί λέξη ο Ιμπν Ισχάκ στη σελ. 551 και βγάλτε τα συμπεράσματά σας: Sara had insulted him [Muhammad] in Mecca … Sara, who lived until in the time of `Umar a mounted soldier trod her down in the valley of Mecca and killed her. Δηλ. Η Σάρα τον είχε προσβάλλει (τον Μουχάμμαντ) στη Μέκκα … Η Σάρα έζησε μέχρι που, την εποχή (που ήταν χαλίφης) ο Ουμάρ, ένας έφιππος στρατιώτης την τσαλαπάτησε (εννοείται με το άλογο, αφού ήταν έφιππος) στην κοιλάδα της Μέκκας και τη σκότωσε.» Το γεγονός αναφέρει και ο Τάμπαρι: «She lived until someone in the time of Umar b. al-Khattab caused his horse to trample her at Abtah and killed her.» (Η Σάρα) ζούσε μέχρι που κάποιος την εποχή του Ουμάρ αλ-Χατάμπ έβαλε το άλογό του να την ποδοπατήσει στο Abtah και τη σκότωσε». (Al-Tabari’s «The History of Tabari», volume 8, SUNY, μετάφραση Michael Fishbein, σελ. 179.)

Και η ψευδολογία του Άχμεντ Ελντίν κλείνει με το απίστευτο:

«Είναι ασφαλές να πούμε, κοιτάζοντας τα Ιστορικά στοιχειά ότι ο Μωάμεθ εκτέλεσε τα συγκεκριμένα άτομα μόνο επειδή απειλούσαν την ζωή τόσο του ιδίου όσο και του λαού του. Κάθε έναν από αυτούς αν θα κοιτάξουμε ολόκληρη την ιστορία του και όχι την μισή όπως επιτηδευμένα κάνει η Χριστιανική ομάδα και όπως απέδειξα, τότε θα δούμε ότι σκοπό είχαν να σκοτώσουν και να βλάψουν των Μωάμεθ. Έτσι λοιπόν η τιμωρία τους ήταν αποδεκτή.»

Ο αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί τι είδους απειλή συνιστούσαν για τη ζωή του Μουχαμμαντ και του λαού του ένας γέροντας 120 ετών που διαμαρτυρήθηκε επειδή ο Μουχάμμαντ δολοφόνησε κάποιον, ένας τυφλός βοσκός που διακήρυττε ότι δεν ήθελε να γίνει μουσουλμάνος, δυο σκλάβες που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον Μουχάμμαντ, μια απελευθερωμένη σκλάβα που τον είχε προσβάλει στη Μέκκα και μια μητέρα 5 παιδιών που του άσκησε κριτική με ποίημα της. Πραγματικά, όπως παρατηρεί κι ένας αναγνώστης στην ιστοσελίδα του Άχμεντ Ελντίν, «οι εκάστοτε “πιστοί” είναι έτοιμοι να ξαναγράψουν την ιστορία, εάν η ιστορία δεν τους βολεύει.»

Κλείνουμε την αναίρεσή μας αυτή με σημειώσεις από το περίφημο βιβλίο του Τάμπαρι «Ιστορία των Προφητών και Βασιλέων» γιατί ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή σας:

«Ας ξέρει ο αναγνώστης πως ό,τι αναφέρω στο βιβλίο μου βασίζεται στις ειδήσεις που διηγήθηκαν κάποιοι άνθρωποι. Απέδωσα αυτές τις ιστορίες στους αφηγητές τους, χωρίς να εξάγω τίποτα από τα γεγονότα…

Αν κάποιος νιώσει φρίκη/αποτροπιασμό από ένα συγκεκριμένο γεγονός που αναφέρουμε στο βιβλίο μας, ας ξέρει ότι αυτό δεν προέρχεται από εμάς, αλλά ότι εμείς μονάχα καταγράψαμε αυτά που λάβαμε από τους αφηγητές.»

ΕΤΣΙ είναι ο πραγματικός ιστορικός, μουσουλμάνοι. Εσάς σας βολεύουν καλύτερα οι κόλακες και οι αγιογράφοι του Μουχάμμαντ, αλλά ευτυχώς για την ανθρωπότητα δεν ήταν τέτοιοι όλοι όσοι έγραψαν για τον άνθρωπο που θεωρείτε προφήτη του Θεού.

“

Let the reader be aware that whatever I mention in my book is relied on the news that were narrated by some men. I had attributed these stories to their narrators, without inferring anything from their incidents ….

”

“	If a certain man gets horrified by a certain incident that we reported in our book, then let him know that it did not come from us, but we only wrote down what we received from the narrators .

ΣΥΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΓΓΛΙΚΑ ΝΑ ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΟΥΝ ΤΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ:

http://www.amazon.com/Life-Muhammad-I-Ishaq/dp/0196360331/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=books&qid=1265594114&sr=1-1

---

[1] The History of the Prophets and Kings (Persian: تاریخ طبری , Arabic: تاريخ الرسل والملوك Tarikh al-Rusul wa al-Muluk

[2] «is renowned for its detail and accuracy concerning Muslim and Middle Eastern history». Από το άρθρο της Βικιπαίδεια στο οποίο μας παραπέμπουν.

[3] «al-Ṭabarī drew upon the extensive researches of 8th-century Medinan scholars.» Βλ. http://www.britannica.com/EBchecked/topic/579654/al-Tabari/7063/Major-works#ref=ref12273

Το μίσος του Μουχάμμαντ για τους «ανθρώπους του Βιβλίου»

Πρόσφατα στην εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή «Daring Question» (Τολμηρή ερώτηση) την οποία παρακολουθούν αρκετά εκατομμύρια αραβόφωνοι μουσουλμάνοι σε όλη τη Μέση Ανατολή και σε όλο τον κόσμο, ο παρουσιαστής Ρασίντ άνοιξε το πρόγραμμα εκφράζοντας τα συλλυπητήριά του στις οικογένειες των χριστιανών Κοπτών στην Αίγυπτο οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους από πυροβολισμούς καθώς έφευγαν από τη λειτουργία της Παραμονής Χριστουγέννων, που τη γιορτάζουν στις 7 Ιανουαρίου. Πρόσθεσε ότι ο Νιγηριανός υποψήφιος βομβιστής Umar Farouq Abdel-Mutalab (το όνομα του οποίου περιλαμβάνει τόσο αυτό του δεύτερου Χαλίφη του Ισλάμ, Ουμάρ ιμπν αλ-Χατάμπ, όσο και του παππού του Προφήτη Μουχάμμεντ Αμπντέλ-Μουτάλαμπ) επίσης προγραμμάτιζε την επίθεση του την ημέρα των Χριστουγέννων. Γιατί, αναρωτήθηκε ο Ρασίντ, να κάνουν οι μουσουλμάνοι σκόπιμα σχέδιο επιθέσεων που θα πραγματοποιούνταν την πιο ιερή μέρα της χρονιάς για τους χριστιανούς;

Ο Ρασίντ σημείωσε ότι οι μουσουλμανικές κυβερνήσεις, οι λόγιοι, και τα μέσα ενημέρωσης πάντα λένε ότι επιθέσεις όπως αυτές είναι μεμονωμένα περιστατικά, ή αποτελέσματα συγκρούσεων μεταξύ ιδιωτών, ή ότι προκαλούνται από προγράμματα όπως το δικό του, το οποίο επικρίνει το Ισλάμ. Έπαιξε ένα κλιπ στο οποίο ο Shaykh Yusuf Qardawi είπε ότι η ίδια η Αμερική είχε την πλήρη ευθύνη για τη βομβιστική απόπειρα την ημέρα των Χριστουγέννων.

Στη συνέχεια έθεσε την «τολμηρή ερώτηση του» της εβδομάδας: «οι μουσουλμάνοι κατηγορούν πάντα γι’ αυτά τα γεγονότα τα τηλεοπτικά προγράμματα, όπως το δικό μου, ή την Αμερική, αλλά ποτέ δεν θα πουν ότι ο λόγος είναι το Ισλάμ. Πού ήταν η Αμερική, και πού ήταν το Hayat TV όταν ο Μουχάμμεντ έδιωξε τους Εβραίους από τη Μεδίνα και τους χριστιανούς από την Αραβία 1400 χρόνια πριν; Γιατί οι μουσουλμάνοι είναι απρόθυμοι να εξετάσουν το Κοράνιο και τα Χαντίθ για τις ρίζες του μίσους τους προς τους Εβραίους και τους Χριστιανούς; »

Στη συνέχεια είπε στους ακροατές του: «Πώς θα αισθανόσασταν αν οι στίχοι που βρίσκονται στο Κοράνι και τα Χαντίθ για τους Εβραίους και τους Χριστιανούς ήταν αντίθετα στις Γραφές τους και τις προσευχές τους και στα κηρύγματά τους για σας; Ας δούμε τι λέει το Ισλάμ για αυτούς, αλλά κάθε φορά που θα βλέπετε «χριστιανός» ή «Εβραίος» αντικαταστήστε τα με τη λέξη ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ, και σκεφτείτε πώς θα σας κάνει να νιώσετε.

Ας ξεκινήσουμε με τις προσευχές: Ο μουσουλμάνος επαναλαμβάνει 17 φορές την ημέρα αυτή τη φράση από το πρώτο κεφάλαιο του Κορανίου: «Οδήγησέ μας στον ίσιο δρόμο, το δρόμο όσων έχουν κερδίσει τη χάρη σου, όχι στο δρόμο αυτών που κέρδισαν το θυμό σου ή που έχουν παραστρατήσει». Γνωρίζουμε όλοι μας, γιατί έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου από την παιδική μας ηλικία, ότι ο ίσιος δρόμος παραπέμπει απευθείας στους μουσουλμάνους, αυτοί οι οποίοι έχουν κερδίσει τον θυμό είναι οι Εβραίοι, και εκείνοι που έχουν παραστρατήσει είναι οι Χριστιανοί. Τι θα συνέβαινε αν οι χριστιανοί επαναλάμβαναν συνεχώς στις προσευχές τους, Θεέ μου, καθοδήγησέ μας στον ίσιο δρόμο των Χριστιανών, όχι στο δρόμο των σουνιτών οι οποίοι έχουν κερδίσει τον θυμό σου, ή των Σιϊτών που έχουν παραστρατήσει; Πως θα αισθανόσασταν;»

«Το Σαχίχ Μουσλίμ είπε σε Χαντίθ που είπε ο Απόστολος, Μη χαιρετάτε τους Εβραίους ή τους Χριστιανούς πριν σας χαιρετήσουν, και αν συναντήσετε κανέναν από αυτούς στο δρόμο σας αναγκάστε τους να πάνε στο πιο στενό μέρος. Πώς θα αισθανόσασταν αν ο Ιησούς έλεγε στους Χριστιανούς να μην χαιρετούν τους μουσουλμάνους, και να τους αναγκάζουν να πάνε στην άλλη πλευρά του δρόμου;

Η Άϊσα διηγήθηκε ότι στην τελική ασθένειά του ο Προφήτης είπε, Ο Αλλάχ καταράστηκε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς, διότι πήραν τους τάφους των προφητών τους ως τόπους λατρείας. Πρώτα από όλα, δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Χριστιανοί και Εβραίοι το έκαναν ποτέ αυτό. Και δεύτερον, αυτό το έχουν κάνει  οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι. Το Τζαμί του Προφήτη στη Μεδίνα, ένα από τα πιο ιερά μέρη στο Ισλάμ, έχει χτιστεί πάνω στον τάφο του. Τι θα συνέβαινε αν ο Απόστολος Παύλος έγραφε, και Χριστιανοί επαναλάμβαναν επ ‘αόριστον, Καταραμένοι είναι οι μουσουλμάνοι επειδή πήραν τον τάφο του Προφήτη τους ως τζαμί; »

Συνέχισε με άλλο Χαντίθ, που περιέχεται τόσο στο Σαχίχ Μπουχάρι όσο και στο Σαχίχ Μουσλίμ, «Ο Προφήτης είπε, Μακάρι ο Αλλάχ να καταραστεί τους Εβραίους, γιατί ο Αλλάχ όρισε το λίπος παράνομο για αυτούς αλλά αυτοί το επεξεργάζονται και το πουλάνε με σκοπό το κέρδος. Πως θα αισθανόσασταν αν οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι είπε, «Είθε ο Θεός να καταραστεί τους μουσουλμάνους, επειδή όρισε το χοιρινό παράνομο για αυτούς, αλλά αυτοί το πουλάνε;»

Το επόμενο παράδειγμα του ήταν, «Ο Umar ibn al-Khattab είχε ακούσει τον Απόστολο να λέει, Διώξτε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς από την Αραβία, και μην αφήνετε κανέναν, παρά Μουσουλμάνους. Τι θα συνέβαινε αν οι άνθρωποι στη Δύση απέλαυναν όλους τους μουσουλμάνους που ζουν εκεί; Δε θα ήταν ένα παράδειγμα ρατσισμού και μίσους; Πώς αλλιώς μπορείτε να το ονομάσετε; »

Ο Ρασίντ έστρεψε τότε την προσοχή του στο Κοράνιο: Στο 5:17 το Κοράνιο περιγράφει τους χριστιανούς ως απίστους επειδή λένε ότι ο Αλλάχ είναι ο Μεσσίας, ο Υιός της Μαρίας. Ποια θα ήταν η απάντησή σας είναι αν η Βίβλος έλεγε:« Οι μουσουλμάνοι είναι άπιστοι, επειδή λένε, ας είναι η ειρήνη και η ευλογία του Αλλάχ στον Μουχάμμαντ;

«Το Κοράνιο 5:73 λέει, Είναι άπιστοι αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Αλλάχ υπάρχει σε Τριάδα. Τι θα συνέβαινε αν η Αγία Γραφή είπε, Είναι άπιστοι αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Θεός έχει ευλογήσει τον Απόστολο (Μουχάμμαντ);»

Ο Ρασίντ συνέχισε με περισσότερους στίχους: «Το Κοράνιο αναφέρει στο 9:30, ότι η κατάρα του Θεού είναι πάνω στους Εβραίους, επειδή λένε ότι ο Έζρα είναι ο γιος του Αλλάχ, και πάνω στους χριστιανούς, επειδή λένε ότι ο Μεσσίας είναι ο γιος του Αλλάχ. Τι θα συνέβαινε αν οι Χριστιανοί επαναλάμβαναν κάθε μέρα με βάση τις Γραφές τους, ότι η κατάρα του Θεού είναι πάνω στους μουσουλμάνους, επειδή λένε ότι ο Μουχάμμαντ είναι ο Απόστολος του Αλλάχ; Ο στίχος πριν από αυτόν λέει ότι πρέπει να πολεμήσετε (τους χριστιανούς και τους Εβραίους), μέχρι να καταβάλουν το φόρο τζίζυα και να αισθανθούν οι ίδιοι ταπεινωμένοι. Τα βιβλία των Εβραίων και των χριστιανών πού τους λένε να σας πολεμήσουν;

«Στο 5:51, το Κοράνιο λέει στους μουσουλμάνους να μην κάνουν φίλους τους τους Χριστιανούς και τους Εβραίους. Πως θα αισθανόσασταν αν τα βιβλία τους τους έλεγαν να μην έχουν εσάς για φίλους; Και στο 62:5 λέει ότι οι άνθρωποι που είχαν την Τορά έχουν γίνει σαν γαϊδούρια. Πως θα αισθανόσασταν αν τα βιβλία τους περιέγραφαν εσάς, στους οποίους έχει δοθεί το Κοράνιο, ως γαϊδούρια; »

Στη συνέχεια ο Ρασίντ αμφισβήτησε τη σχεδόν πανταχού παρούσα ισλαμική «θεωρία συνομωσίας» ότι η Δύση συνωμοτεί πάντα εναντίον των μουσουλμάνων και θέλει να τους καταστρέψει, «Το Κοράνιο αναφέρει στο 2:120 ότι οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένοι μαζί σας αν δεν αποδεχτειτε τη θρησκεία τους . Δεν είναι ν’ αναρωτιέται κανείς που πιστεύετε ότι συνωμοτούν εναντίον σας! Μπορείτε να φανταστείτε τους χριστιανούς κληρικούς και τους Εβραίους ραβίνους να προειδοποιούν πάντα τους ανθρώπους τους ότι ποτέ δεν θα είστε ευχαριστημένοι μαζί τους μέχρι να αποδεχθούν τη θρησκεία σας; Το Κοράνι 2:109 προωθεί την ίδια νοοτροπία, λέγοντας ότι οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι από ζήλεια για τους μουσουλμάνους συνομωτούσαν να τους κρατήσουν μακριά από την πίστη τους (το Ισλάμ). Πως θα αισθανόσασταν αν Γραφές τους τους προειδοποιούσαν ότι εσείς ως Μουσουλμάνοι συνωμοτούσατε πάντα εναντίον τους; »

Το τελικό παράδειγμα του Ρασίντ ήταν από άλλο Χαντίθ του Σαχίχ Μουσλίμ: «Ο Απόστολος είπε ότι την ημέρα της κρίσης, οι μουσουλμάνοι μπορούν να έρθουν με σωρό από αμαρτίες τόσο ψηλό όσο ένα βουνό. Ο Θεός θα συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες τους – δεν έχει σημασία πόσο σοβαρές και πόσο πολλές είναι – και θα τις επισωρεύσει επάνω σε ποιους; μαντέψατε, στους Εβραίους και στους Χριστιανούς. Αναρωτιόμαστε ακόμη γιατί τόσοι πολλοί μουσουλμάνοι μισούν τους Εβραίους και τους Χριστιανούς; Η απάντηση είναι στο Κοράνι και στα Χαντίθ.»

Oι Μουσουλμάνοι πολέμησαν αμυνόμενοι στη Μάχη της Μπαντρ;

Θυμάστε το τραγούδι «πάει χάλασε ο κόσμος»; Πρέπει να είναι έτσι, αφού πολλοί μουσουλμάνοι απολογητές τη σήμερον ημέρα μας διαβεβαιώνουν ότι ο Μουχάμμαντ πολεμούσε μόνο για να αμυνθεί απέναντι στους εχθρούς του, και μάλιστα ότι αυτό έκανε και στη μάχη της Μπαντρ, την οποία – λένε – ξεκίνησαν οι Κουραϊσίτες!

Και βέβαια, η τακία* πάει σύννεφο, αλλά εδώ είμαστε εμείς για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Εάν οι μουσουλμάνοι πολεμούσαν μόνο για αυτοάμυνα, τότε στη μάχη της Μπαντρ θα έπρεπε ένας εχθρός να έκανε επίθεση στον Μουχάμμαντ στη Μεδίνα. Αν θέλετε να πιστεύετε ότι έτσι συνέβη, τότε σταματήστε αμέσως να διαβάζετε και προσπαθήστε να μείνετε μακριά από τα βιβλία Ιστορίας.

Οι μουσουλμάνοι ιστορικοί της εποχής τεκμηρίωσαν λεπτομερώς τις συνθήκες που προηγήθηκαν της μάχης και δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί την ιδέα ότι εκείνη την ημέρα οι μουσουλμάνοι πολέμησαν σε αυτοάμυνα.

Κατ ‘αρχάς, οι Μεκκανοί δενπροήλαυναν προς τον Μουχάμμαντ. Είχαν στείλει στρατό για να προστατεύσουν τα καραβάνια τους από τους μουσουλμάνους (οι οποίοι είχαν σκοτώσει πρόσφατα Μεκκανούς οδηγούς καραβανιών που υπερασπίζονταν την περιουσία τους). Οι Μεκκανοί δεν ενδιαφέρονταν να ξεκινήσουν πόλεμο, παρά μόνο να δουν ότι τα εμπορεύματα και οι οδηγοί τους δεν θα παρενοχλούνταν από επιδρομείς του Μουχάμμαντ.

Στη συνέχεια ο απόστολος άκουσε ότι ο Αμπού Σουφυάν ερχόταν από τη Συρία με ένα μεγάλο καραβάνι των Κουραϊσιτών, που περιείε τα χρήματα και τα εμπορεύματά τους, και συνοδευόταν από περίπου τριάντα ή σαράντα άνδρες … Όταν ο Απόστολος άκουσε για τον Αμπού Σουφιάν που ερχόταν από τη Συρία, κάλεσε τους Μουσουλμάνους και είπε, «Αυτό είναι το καραβάνι των Κουραϊσιτών που περιέχει τις περιουσίες τους. Βγείτε έξω να του επιτεθείτε, ίσως ο Αλλάχ να σας το δώσει ως λεία. «(Ibn Ishaq 428)

Η αφήγηση συνεχίζει λέγοντας ότι ορισμένοι από τους μουσουλμάνους ήταν απρόθυμοι να συμμετάσχουν στην επίθεση, διότι δεν ήθελαν να πάνε σε πόλεμο. Αργότερα ο Μουχάμμαντ αναφέρει στο Κοράνι αυτούς τους ειρηνικούς μουσουλμάνους ως «Υποκριτές», και τους καταδικάζει να πάνε στην κόλαση και απαιτεί οι πραγματικοί μουσουλμάνοι να τους φέρονται σκληρά (66:9).

Αφότου ο Μουχάμμαντ έστειλε άνδρες του να επιτεθούν στο καραβάνι, ο Αμπού Σουφυάν (ο Μεκκανός αντίπαλός του) έμαθε για τα σχέδιά του:

Όταν έφτασε κοντά στο Hijaz, ο Αμπού Σουφυάν ζητούσε να μάθει νέα ανάκριση και μέσα στην στην αγωνία του ρωτούσε κάθε καβαλλάρη, μέχρι που έμαθε από ορισμένους καβαλλάρηδες την είδηση ότι ο Μουχάμμαντ είχε ζητήσει από τους συντρόφους του να επιτεθούν εναντίον του και εναντίον του καραβανιού. (Ibn Ishaq 428)

Σε αυτό το σημείο οΑμπού Σουφυάν έκανε δύο πράγματα για να αποτρέψει τη μάχη. Άλλαξε το δρομολόγιό του, έτσι ώστε να αποφεύγει το στρατό του Μουχάμμαντ, και έστειλε για βοήθεια. Τότε οι Μεκκανοί έστειλαν μια μεγαλύτερη δύναμη από περίπου 900 άνδρες για να σώσουν το καραβάνι.

Προέκυψε ένα μεγάλο παιχνίδι «γάτας και ποντικιού» μεταξύ του Μουχάμμαντ και των Μεκκανών, στην οποία οι τελευταίοι έκαναν σχεδόν ό, τι μπορούσαν για να αποφευχθεί η σύγκρουση (Ισχάκ 433 έως 443). Τελικά ο Μωάμεθ τους εξανάγκασε να δώσουν μάχη κόβοντας σκόπιμα το νερό στα πηγάδια, από τα οποία εξαρτώνταν οι Μεκκανοί για να γυρίσουν στη Μέκκα. Στη συνέχεια έβαλε το στρατό του μεταξύ των υπόλοιπων πηγαδιών και των διψασμένων Μεκκανών.

Οι μουσουλμάνοι ήταν σαφώς σε πλεονεκτική θέση έναντι των κουρασμένων και απρόθυμων Μεκκανών, παρόλο που ήταν λιγότεροι σε αριθμό. Αρχικά, οι μουσουλμάνοι διασκέδαζαν θανατώνοντας τους λίγους Μεκκανούς που ήταν τόσο απελπισμένοι ώστε να προσπαθήσουν να φτάσουν το νερό:

Ο Al–Aswad, ο οποίος ήταν εριστικός και κακότροπος άνθρωπος, βάδισε εμπρός και είπε, «Ορκίζομαι στο Θεό ότι θα πιω από τη στέρνα τους ή θα την καταστρέψω ή θα πεθάνω πριν να τη φτάσω.» Ο Χάμζα [ένας δυνατός μουσουλμάνος] βγήκε μπροστά εναντίον του και όταν οι δύο συναντήθηκαν, ο Χάμζα τον χτύπησε κι έστειλε το πόδι του και το μισό της γάμπας του στον αέρα, όπως ήταν κοντά στη δεξαμενή. (Ο Al–Aswad) έπεσε ανάσκελα κι έμεινε εκεί, με το αίμα να ρέει από το πόδι του προς τους συντρόφους του. Στη συνέχεια σύρθηκε στη δεξαμενή και ρίχτηκε μέσα για να εκπληρώσει τον όρκο του, αλλά ο Χάμζα τον ακολούθησε και τον χτύπησε… (Ibn Ishaq 443)

Οι μουσουλμάνοι έπαιξαν με τον ίδιο θανατηφόρο τρόπο με διάφορους άλλους τρελαμένους από τη δίψα Μεκκανούς, πριν ο Μουχάμμαντ δώσει τελικά την εντολή να κατατροπώσουν τον «εχθρό».

Μετά τη νικηφόρα μάχη οι μουσουλμάνοι παρουσίασαν στον Μουχάμμαντ τα κεφάλια των αποκεφαλισμένων αντιπάλων του από τη Μέκκα και οι σφαγείς τους τιμήθηκαν. Επίσης έφεραν μπροστά του τους ζωντανούς αιχμαλώτους. Αυτός διέταξε ορισμένοι να ανταλλαχθούν για λύτρα και κάποιοι να εκτελεστούν.  Ακόμα έκανε κάτι που φαινόταν παράξενο ακόμη και στους άνδρες του: περπάτησε ανάμεσα στα σώματα των νεκρών Μεκκανών και τους χλεύαζε, επιμένοντας ότι μπορούσαν να τον ακούσουν στην κόλαση (Bukhari 59:314).

Ο πλούτος των Μεκκανών διαιρέθηκε μεταξύ των νικητών. Ο Χάμζα, ο μουσουλμάνος που είχε σφάξει τον πρώτο Μεκκανό που προσπάθούσε να φτάσει το νερό, άρχισε τώρα να διασκεδάζει με ανυπεράσπιστα ζώα, κόβοντας τις καμπούρες από καμήλες και ξεκοιλιάζοντάς τες χωρίς λόγο (Bukhari 59:340).

Εν μέσω της σφαγής, ο Αλλάχ «μίλησε» στο Μωάμεθ και του είπε να βεβαιωθεί ότι οι άλλοι μουσουλμάνοι του έδωσαν το ένα πέμπτο της λείας πολέμου. Αυτές οι λέξεις έχουν καταγραφεί μόνιμα στο Κοράνι (8:1), έστω και αν δεν έχουν σημασία σήμερα. Ο προφήτης του Ισλάμ ενημέρωσε επίσης τους άνδρες του ότι η νίκη τους στην πραγματικότητα οφειλόταν σε μια λεγεώνα αγγέλων που έστειλε κάτω ο Αλλάχ (8:9) – που ήταν, φυσικά, ορατή μόνο στον Μουχάμμαντ (8:50). Για κάποιο λόγο, οι άγγελοι δεν φάνηκαν κατά την επόμενη μάχη, στο Uhud.

Μεγάλο μέρος της 8ης Σούρα, ενός από τις πιο βίαια κεφάλαια του Κορανίου, «αποκαλύφθηκε» μετά την επαύριο της Μάχης της Μπαντρ. Πολλοί στίχοι έχουν ελάχιστο νόημα έξω από το ιστορικό τους πλαίσιο, πράγμα που αποδεικνύει ότι η Sira (βιογραφία του Μουχάμμαντ ) είναι αναγκαία για την ερμηνεία του Κορανίου.

Στην περίπτωση αυτή, το ιστορικό πλαίσιο είναι σε πλήρη αντίθεση με οποιαδήποτε παρανόηση από την πλευρά των σύγχρονων μουσουλμάνων ότι η Μάχη της Μπαντρ ήταν μια αμυντική σύγκρουση. Μόνο οι Μεκκανοί πολέμησαν για να υπερασπίσουν της ζωή και την περιουσία τους εκείνη την ημέρα – και το έκαναν απρόθυμα, αφού ο Μουχάμμαντ είχε λάβει μνημειώδη μέτρα για να υπερισχύσει στη μάχη.

____

*taqiyya تقية (προφέρεται και taqiyeh, taqiya, taqiyah, tuqyah) είναι η παραπλάνηση σχετικά με την πίστη ή και η ψεύτικη άρνηση της πίστης από μουσουλμάνο όταν υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του ή όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντα του Ισλάμ.

Οι μουσουλμάνοι διώχθηκαν και υπέστησαν πολλούς θανάτους στη Μέκκα;

Είναι αλήθεια ότι υπήρχε δίωξη των μουσουλμάνων στη Μέκκα, αλλά ο βαθμός τους έχει διογκωθεί σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό από τους σύγχρονους παραμυθάδες, που προσπαθούν απεγνωσμένα να δικαιολογήσουν τις επόμενες επιθέσεις των μουσουλμάνων.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Μουχάμμαντ ήταν η πηγή της πικρίας κατά των πρώτων μουσουλμάνων, αλλά αυτός ήταν προστατευμένος από τον ισχυρό θείο του, τον Αμπού Τάλεμπ, από οποιεσδήποτε προσωπικές συνέπειες. Βιογράφος του Μουχάμμαντ καταγράφει πολλές περιπτώσεις στις οποίες ηγέτες της Μέκκας εκλιπαρούσαν τον Μουχάμμαντ (είτε απευθείας ή μέσω του θείου του) να σταματήσει να χλευάζει τη θρησκεία των προγόνων τους:

Ο Άμπου Σουφιάν, με διάφορους άλλους προύχοντες, πήγε στον Αμπού Τάλεμπ και είπε: «Γνωρίζεις το πρόβλημα που υπάρχει ανάμεσα σε εμάς και τον ανιψιό σου, οπότε κάλεσέ τον  και ας κάνουμε μια συμφωνία ότι αυτός θα μας αφήσει ήσυχους, κι εμείς  θα αφήσουμε ήσυχο αυτόν. Ας έχει αυτός τη θρησκεία του κι εμείς θα έχουμε τη δική μας. «(Ibn Ishaq 278)

Ο Μουχάμμαντ αισθάνθηκε ασφαλής να απορρίψει αυτή την προσφορά ειρήνης, γιατί δεν χρειαζόταν να είναι υπόλογος για την ταλαιπωρία που θα προκαλούσε. Αυτό αναμφίβολα επέτεινε την απογοήτευση των τοπικών ηγετών, ορισμένοι από τους οποίους στη συνέχεια ξέσπασαν σε άλλους μουσουλμάνους επί του οποίων είχαν εξουσία. Αυτοί ήταν κυρίως σκλάβοι και δευτερεύοντα μέλη της οικογένειας.

Οι σύγχρονοι απολογητές αρέσκονται να επαναλαμβάνουν ένα «απόκρυφο» παραμύθι σχετικά με το μαρτύριο μιας ηλικιωμένης γυναίκας με το όνομα Umm Summayah. Ήταν από τις πρώτες που μεταστράφηκαν στο Ισλάμ και σκλάβα του Abu Jahl, ενός αντιπάλου του Μουχάμμαντ. Σύμφωνα με τη σύγχρονη εκδοχή της ιστορίας, η Umm Summayah σκοτώθηκε από δόρυ που έρριξε ο Abu Jahl. Δυστυχώς, υπάρχουν ελάχιστα στοιχεία για να το υποστηρίξουν αυτό.

Είναι πιο πιθανό ότι η Umm Summayah πέθανε από στρες, λόγω έκθεσης στη θερμότητα στη Μέκκα:

Ο Β. Makhzum συνήθιζε να βγάζει τον Ammar bin Yasir με τη μητέρα του πατέρα του, που ήταν Μουσουλμάνοι, στη ζέστη της ημέρας και να τους εκθέτει στη θερμότητα της Μέκκας, και ο Απόστολος πέρασε από δίπλα τους και είπε, έτσι έχω ακούσει, ‘ Υπομονή, Ω οικογένεια του Yasir! Ο τόπος συνάντησης σας θα είναι ο παράδεισος.» Εκείνοι σκότωσαν τη μητέρα του, επειδή αρνήθηκε να εγκαταλείψει το Ισλάμ. (Ibn Ishaq 206)

Αυτός είναι ο μόνος καταγεγραμμένος θάνατος ενός μουσουλμάνου υπό διωγμό στη Μέκκα. Δεν υποστηρίζεται ούτε από το Σαχίχ Μπουχάρι ούτε από το Σαχίχ Μουσλίμ, αν και ο Ιμπν Sa’d κάνει στο γεγονός μια αναφορά που φαίνεται να βασίζεται στη διήγηση του Ibn Ishaq. Είναι ασαφές γιατί δεν δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στο θάνατο της Umm Summayah, αν αυτός είναι ιστορικό γεγονός. Σίγουρα και η έκθεση στον ήλιο δεν είναι καλή μεταχείριση, και αν ο σκοπός της έκθεσης ήταν η εγκατάλειψη της πίστης που ελεύθερα επέλεξε η Umm Summayah, και όχι η εκτέλεση κάποιας εργασίας, είναι εγκληματική πράξη. Όμως άλλο είναι να πεθαίνει κάποιος άθελά σου ενώ προσπαθείς να τον εξαναγκάσεις να κάνει κάτι, κι άλλο να τον σκοτώνεις από πρόθεση επειδή δεν κάνει αυτό που θέλεις, η εκδοχή δηλ. που παρουσιάζουν οι μουσουλμάνοι απολογητές. Και σε κάθε περίπτωση, αυτός ο θάνατος που δεν είναι και σίγουρο ότι συνέβη, είναι ο μόνος καταγεγραμμένος.  Μάλιστα προέκυψε μετά την σωματική βία που άσκησαν μουσουλμάνοι εναντίον του Άμπου Τζαχλ και άλλων Μεκκανών πολυθεϊστών. Πέρα από αυτό, δεν υπάρχει τίποτα άλλο για να τεκμηριώσει τα άγρια παραμύθια για θανατηφόρα κακομεταχείριση, που οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι λατρεύουν να επαναλαμβάνουν.

Το Κοράνι παρουσιάζει με λεπτομέρειες τα χειρότερα εγκλήματα των Κουραϊσιτών της Μέκκας στη σούρα 2:217:

«… μεγαλύτερο αμάρτημα στα μάτια του Αλλάχ είναι να εμποδίζουν  την είσοδο στο δρόμο του Αλλάχ, να τον αρνούνται, να εμποδίζουν την είσοδο στο Ιερό Τέμενος, και να διώχνουν από κει τα μέλη του.»

Το κατηγορητήριο του Αλλάχ κατά των Μεκκανών είναι ότι έδιωξαν τον Μουχάμμαντ από τη Μέκκα (η μόνη καταγεγραμμένη εκδίωξη) και ότι αρνούνταν τουλάχιστον σε ένα μέρος των μουσουλμάνων που ήταν μαζί του τη δυνατότητα να επισκεφθούν την Κάαμπα κατά τη διάρκεια του προσκυνήματος.

Δεν υπάρχει καμία αναφορά ποινής θανάτου που επεβλήθη σε πρώτους μουσουλμάνους. Αντίθετα, ο ίδιος στίχος προσπαθεί να τους πείσει ότι είναι δικαιολογημένη η δολοφονία των Μεκκανών από τους μουσουλμάνους! Ο στίχος συνεχίζει λέγοντας:

«Οι διώξεις (ή, η ταραχή και η καταπίεση) είναι χειρότερες από τη σφαγή» [1]

Την εποχή εκείνη, ήταν ο Μουχάμμαντ που καλούσε τους ανθρώπους του να επιτεθούν σε καραβάνια εμπόρων από τη Μέκκα, σε επιδρομές που περιελάμβαναν τη θανάτωση των οδηγών και την κλοπή των εμπορευμάτων. Γι’ αυτή την κατάσταση μιλά ο στίχος του Κορανίου, που ολόκληρος έχει ως εξής:

«Σε ρωτάνε αναφορικά με τον πόλεμο κατά τη διάρκεια του απαγορευμένου μήνα. Απάντησε: Ο πόλεμος σ’ αυτόν είναι μεγαλύτερο αμάρτημα, όμως μεγαλύτερο αμάρτημα στα μάτια του Αλλάχ είναι να εμποδίζουν  την είσοδο στο δρόμο του Αλλάχ, να τον αρνούνται, να εμποδίζουν την είσοδο στο Ιερό Τέμενος, και να διώχνουν από κει τα μέλη του. Οι διώξεις (ή, η ταραχή και η καταπίεση) είναι χειρότερες από τη σφαγή (ή, το φόνο[2]). Κι ούτε θα πάψουν να σας πολεμούν, μέχρις ότου σας αναγκάσουν, αν το κατορθώσουν, ν’ αρνηθείτε τηνπίστη σας. Όποιοι όμως από σας αρνηθούν την πίστη τους, και πεθαίνουν άπιστοι, τότε τα έργα τους δεν πρόκειται να ωφελήσουν ούτε σ’ αυτή τη ζωή, αλλ’ ούτε και στη Μέλλουσα. Θα γίνουν σύντροφοι της φωτιάς και θα παραμείνουν εκεί για πάντα».

Αυτές οι επιδρομές, και μάλιστα και κατά τη διάρκεια του ιερού μήνα όπου απαγορεύονταν οι εχθροπραξίες μεταξύ των Αράβων, ήταν η κύρια πηγή εισοδήματος για τους μουσουλμάνους στη Μεδίνα, και ο Μουχάμμαντ έγινε πλούσιος από την οικειοποίηση για τον εαυτό του του ενός πέμπτου όλων των λαφύρων που συνέλλεγαν (με εντολή του Αλλάχ, φυσικά). Ποιος λοιπόν δίωκε, ποιος καταπίεζε και τάραζε, ποιος έσφαζε και δολοφονούσε ποιον;

---

[1] Η μετάφραση των καθηγητών του Αλ-Άζχαρ αποδίδει ως «καταδίωξη στην ειδωλολατρία» τους όρους που οι Marmaduke Pickthall και Mohammad Habib Shakir μεταφράζουν ως «διώξεις» και ο Abdullah Yusuf Ali ως «ταραχή» και «καταπίεση».

[2] Η μετάφραση των καθηγητών του Αλ-Άζχαρ αποδίδει τον όρο ως «φόνο» σε συμφωνία με τον Pickthall. Οι Shakir και Yusuf Ali χρησιμοποιούν τη λέξη «σφαγή».

«Ευαγγέλιο» του Βαρνάβα και ισλαμική προπαγάνδα

Αν έχετε ασχοληθεί εκτενέστερα με το Ισλάμ στη σύγχρονη εποχή, σίγουρα θα έχετε ακούσει ότι η Αγία Γραφή Εβραίων και Χριστιανών είναι «παραχαραγμένη» και «αλλοιωμένη», άποψη που δεν ακολουθείται από την τεκμηρίωση του ποιος, πότε και σε ποιο βαθμό παραχάραξε και αλλοίωσε την Αγία Γραφή. Ίσως να έχετε ακούσει κάτι για το απόκρυφο «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα», το οποίο δήθεν λέει την αλήθεια όταν γράφει ότι ο Ιησούς είναι σκέτος προφήτης και όχι γιος του Θεού, και μάλιστα προλέγει ότι μετά από αυτόν θα έρθει ένας ακόμα μεγαλύτερος, αλλά Ισμαηλίτης προφήτης, ο … Μουχάμμαντ! Επειδή είναι πολύ εύκολο για τον κάθε προπαγανδιστή να πετά ισχυρισμούς τους οποίους δεν κάνει τον κόπο να επιβεβαιώσει, αξίζει τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά στα συμπεράσματα της επιστημονικής έρευνας σχετικά με το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα».

——–

Το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα είναι ένα βιβλίο που περιγράφει τη ζωή του Ιησού και αναφέρει ότι το έγραψε ο μαθητής του Ιησού Βαρνάβας, ο οποίος σε αυτό το έργο είναι ένα από τους δώδεκα αποστόλους (στην πραγματικότητα δεν ήταν, αλλά πιθανότατα ανήκε στους 70 αποστόλους). Είναι καταγεγραμμένο σε δύο χειρόγραφα, που ανάγονται και τα δυο στα τέλη του 16ου αι. και έχουν γραφτεί το ένα στα Ιταλικά και το άλλο στα Ισπανικά. Αν και το ισπανικό χειρόγραφο έχει τώρα χαθεί, το κείμενό του έχει διασωθεί σε μια αντιγραφή του 18ου αι. Έχει περίπου το ίδιο μήκος με τα τέσσερα κανονικά ευαγγέλια, αν τα βάλουμε μαζί (το ιταλικό χειρόγραφο έχει 222 κεφάλαια). Το μεγαλύτερο μέρος είναι αφιερωμένο σε διήγηση της ζωής του Ιησού, και μεγάλο μέρος του είναι εναρμονισμένα με τις διηγήσεις που βρίσκονται στα κανονικά ευαγγέλια. Σε ορισμένα βασικά σημεία, είναι σύμφωνο με την ισλαμική ερμηνεία της Αγίας Γραφής και έρχεται σε αντίθεση με τις Καινοδιαθηκικές διδασκαλίες του Χριστιανισμού.

Αυτό το Ευαγγέλιο θεωρείται από την πλειοψηφία των ακαδημαϊκών, συμπεριλαμβανομένων των χριστιανών και ορισμένων μουσουλμάνων (όπως ο Αμπάς Ελ Ακκάντ) να είναι πολύ πρόσφατο και ψευδεπίγραφο. Ωστόσο , ορισμένοι ακαδημαϊκοί υποδεικνύουν ότι μπορεί να περιέχει ορισμένα κατάλοιπα προγενέστερων Απόκρυφων έργων Γνωστικών [1] ή Εβιονιτών[2] ή του Διά Τεσσάρων [3].

Μερικοί μουσουλμάνοι λόγιοι θεωρούν ότι πρόκειται για αντίγραφο αποστολικού πρωτοτύπου. Ορισμένες ισλαμικές οργανώσεις το επικαλούνται για τη στήριξη της ισλαμικής άποψης περί του Ιησού. Το έργο αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με την ‘’Επιστολή Βαρνάβα ή τις Πράξεις του Βαρνάβα που έχουν διασωθεί.

Ιστορία του κειμένου

Το παλαιότερο έγγραφο που παραπέμπει σε ένα Ευαγγέλιο Βαρνάβα που είναι γενικά αποδεκτό ότι αντιστοιχεί σε εκείνο που βρέθηκε στα δύο γνωστά χειρόγραφα, έχει αναφερθεί ότι περιλαμβάνεται στο χειρόγραφο Μορίσκο BNM MS 9653 στη Μαδρίτη, κι έχει γραφτεί γύρω στο ‘1634 ‘ από κάποιον Ιμπραχίμ αλ-Ταϋμπιλί στην Τυνησία. [4] Ενώ περιγράφει πώς η Βίβλος προλέγει τον Μωάμεθ, μιλάει για το «ευαγγέλιο» του Αγίου Βαρνάβα, όπου μπορεί κανείς να βρει το φως» ( «y así mismo en Evangelio de San Bernabé, donde de hallará la luz ‘’»). Αναφέρθηκε και πάλι το 1718 από τον Ιρλανδό ντεϊστή Τζών Τόλαντ, και αναφέρθηκε το 1734 από τον Τζώρτζ Σέηλ στο «Προεισαγωγική Πραγματεία για το Κοράνι» (The Preliminary Discourse to the Koran):

Οι Μωαμεθανοί έχουν επίσης ένα Ευαγγέλιο στα Αραβικά, που αποδίδεται στον Άγιο Βαρνάβα, στο οποίο η ιστορία του Ιησού Χριστού παρουσιάζεται με τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που βρίσκουμε στα αληθινά Ευαγγέλια, και ανταποκρίνεται στις παραδόσεις που ο Μωάμεθ ακολούθησε στο Κοράνι του. Από αυτό το Ευαγγέλιο οι Μορίσκος στην Αφρική έχουν μια μετάφραση στα ισπανικά. Και υπάρχει στη βιβλιοθήκη του Πρίγκιπα Ευγενίου της Σαβοΐας, ένα χειρόγραφο κάπως αρχαίο, που περιέχει μια ιταλική μετάφραση του ίδιου Ευαγγελίου, η οποία θα πρέπει να υποθέσουμε ότι έγινε για τη χρήση των αποστατών. Αυτό το βιβλίο δεν φαίνεται να είναι πρωτότυπη πλαστογράφηση των Μωαμεθανών, αν και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι παρεμβλήθηκαν και το μετέβαλαν για την καλύτερη εξυπηρέτηση του σκοπού τους. Και ειδικότερα, αντί της λέξης Παράκλητος ή Παρηγορητής, έχουν, σε αυτό το απόκρυφο ευαγγέλιο, προθέσει τη λέξη «Περικλυτός», δηλαδή, «περίφημος» ή «επιφανής», με την οποία προφασίζονται ότι προφήτης τους είχε προρρηθεί από το όνομα που έχει τη σημασία του «Μωάμεθ» στην αραβική. Και αυτό το λένε για να δικαιολογήσουν το απόσπασμα στο Κοράνι, όπου υποστηρίζεται σαφώς ότι ο Ιησούς Χριστός προείπε τον ερχομό του υπό το άλλο του όνομα το Αχμέντ, το οποίο προέρχεται από την ίδια ρίζα, όπως και το Μωάμεθ κι έχει την ίδια σημασία.[5]

Ο Σέηλ εδώ φαίνεται να αναφέρεται στις εκδόσεις και των δυο γνωστών χειρογράφων: της ιταλικής και της ισπανικής. Αν και πρέπει να σημειωθεί ότι οι ειδικοί όροι «Παράκλητος» ή «περικλυτός» δεν περιλαμβάνονται ρητά στο κείμενο είτε της μιας είτε της άλλης έκδοσης (βλέπε «Πρόβλεψη του Μωάμεθ» παρακάτω). Ο Σέηλ θα μπορούσε, ωστόσο, να έχει βρει τον όρο «περικλυτός» μεταφρασμένο στα αραβικά σε μία από τις σημειώσεις περιθωρίου στο ιταλικό χειρόγραφο. Μετά την «Προεισαγωγική Πραγματεία για το Κοράνι», το γνωστό ισπανικό χειρόγραφο περιήλθε στην κατοχή του Σέηλς. Προηγούμενα γεγονότα του Ευαγγελίου του Βαρνάβα Ένα «κατά Βαρνάβα Ευαγγέλιο » αναφέρεται σε δύο παλαιοχριστιανικούς καταλόγους απόκρυφων έργων: τον λατινικό Decretum Gelasianum [6] (6ος αιώνας), καθώς και τον Ελληνικό Κατάλογο των εξήντα βιβλίων του 7ου αιώνα. Οι κατάλογοι αυτοί είναι ανεξάρτητοι μάρτυρες. Το 1698 ο John Ernest Grabe βρήκε μια ρήση του Ιησού που δεν αναφέρεται αλλού, [7] που αποδίδεται στον Απόστολο Βαρνάβα, μεταξύ των ελληνικών χειρογράφων στη συλλογή Baroccian στη Βιβλιοθήκη Bodleian. Αναφέρθηκε ότι η ρήση αυτή θα μπορούσε να είναι ένα απόσπασμα από το χαμένο Ευαγγέλιο, και ο Τζών Τόλαντ ισχυρίστηκε ότι είχε εντοπίσει μια αντίστοιχη φράση, όταν εξέταζε το ιταλικό χειρόγραφο του Ευαγγελίου του Βαρνάβα στο Άμστερνταμ πριν από 1709. Ωστόσο μεταγενέστεροι μελετητές που εξέτασαν το ιταλικό και ισπανικό κείμενο δεν μπόρεσαν να επιβεβαιώσουν την παρατήρηση του Τόλαντ.

Το έργο αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με την Επιστολή Βαρνάβα, που μπορεί να έχει γραφτεί στην Αλεξάνδρεια του 2ου αιώνα. Δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ των δύο βιβλίων στο ύφος, το περιεχόμενο ή την ιστορία, εκτός από την αναφορά τους στον Βαρνάβα. Σχετικά με το θέμα της περιτομής, τα βιβλία έχουν σαφώς πολύ διαφορετικές απόψεις, με την επιστολή να απορρίπτει την εβραϊκή πρακτική, σε αντίθεση με το ‘ευαγγέλιο» που την προωθεί. Δεν πρέπει να συγχέεται με το βιβλίο Πράξεις του Βαρνάβα , που διηγείται τα ταξίδια, το μαρτύριο και την ταφή του Βαρνάβα, και το οποίο πιστεύεται γενικά ότι έχει γραφτεί στην Κύπρο λίγο μετά το 431.

Το 478, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορα Ζήνωνα, ο αρχιεπίσκοπος της Κύπρου Ανθέμιος ανακοίνωσε ότι ο κρυφός τόπος ταφής του Βαρνάβα του είχε αποκαλυφθεί σε όνειρο. Το σώμα του Αγίου ανακαλύφθηκε σε μια σπηλιά με ένα αντίγραφο του κανονικού Ευαγγέλιο του Ματθαίου στο στήθος του, σύμφωνα με τη διήγηση του συγχρόνου Theodorus Lector, ο οποίος αναφέρει ότι ο Ανθέμιος παρουσίασε στον Αυτοκράτορα τα οστά και το ευαγγέλιο. [8] Κάποιοι μελετητές οι οποίοι πιστεύουν στην αρχαιότητα του Ευαγγελίου του Βαρνάβα προτείνουν ότι το κείμενο που υποτίθεται ότι ανακαλύφθηκε το 478 θα πρέπει αντίθετα να ταυτίζεται με το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα, αλλά αυτό έρχεται σε αντίθεση με μια διήγηση του Ευαγγελίου από τον Σεβήρο Αντιοχείας, ο οποίος ανέφερε ότι είχε εξετάσει το χειρόγραφο γύρω στο έτος 500, προσπαθώντας να βρει αν υποστήριζε την διάτρηση του σταυρωμένου Ιησού από δόρυ στο Ματθ. 27:49 (δεν το περιείχε). Σύμφωνα με τον Βυζαντινό ιστορικό του 11ου αιώνα Γεώργιο Κεδρηνό, ένα χειρόγραφο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, που πιστεύεται ότι βρέθηκε από τον Ανθέμιο, σωζόταν στο παρεκκλήσι του Αγίου Στεφάνου στο αυτοκρατορικό παλάτι. [9]

Το 1985, προβλήθηκε ο ισχυρισμός ότι ένα πρώιμο αντίγραφο αυτού του ευαγγελίου στη συριακή είχε βρεθεί κοντά στο Χακάρι. [10] Ωστόσο, στη συνέχεια υποστηρίχθηκε ότι αυτό το χειρόγραφο περιείχε στην πραγματικότητα την κανονική Αγία Γραφή.[11]

Τα χειρόγραφα

Ιταλικό χειρόγραφο: Το Ιταλικό χειρόγραφο του πρίγκιπα Ευγενίου, που του παρουσιάστηκε το 1713 από τον Τζών Φρέντερικ Κράμερ[12] φαίνεται να δημιουργήθηκε στο τέλος του δέκατου έκτου αιώνα. [13] Μεταφέρθηκε στην Βιβλιοθήκη Hofbibliothek στη Βιέννη (τώρα είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας), το 1738 με το υπόλοιπο της βιβλιοθήκης του, και εξακολουθεί να διατηρείται εκεί. Οι σελίδες του ιταλικού χειρογράφου πλαισιώνονται σε ένα ισλαμικό στυλ, και στο περιθώριο περιέχουν επικεφαλίδες και σημειώσεις σε σόλοικα Αραβικά. [14][15] με τουρκικές λέξεις σε κάποιες περιπτώσεις, και πολλά τουρκικά συντακτικά χαρακτηριστικά. Η βιβλιοδεσία του είναι τουρκική, και φαίνεται να είναι πρωτότυπη [16], αλλά το χαρτί έχει ένα ιταλικό υδατογράφημα. [17] Ο ίδιος γραφέας έγραψε τόσο το ιταλικό κείμενο όσο και τις σημειώσεις στα αραβικά, και ήταν σαφώς «δυτικός» στη συνήθειά του να γράφει από αριστερά προς τα δεξιά. Η ιταλική ορθογραφία είναι ιδιότυπη με συχνό διπλασιασμό συμφώνων και προσθέτει ένα αρχικό «h», που παρεμβάλλεται όπου μια λέξη ξεκινά με φωνήεν (π.χ. «hanno» αντί για «anno»). [18] Υπάρχουν λέξεις-οδηγοί στο κάτω μέρος της κάθε σελίδας, μια κοινή πρακτική στα χειρόγραφα που προορίζονται που να συναρμολογηθούν για εκτύπωση. Το χειρόγραφο φαίνεται να είναι ημιτελές. Στην ιταλική εκδοχή βασίστηκε η μετάφραση του Ραγκς, (1907) η οποία κυκλοφόρησε στα αγγλικά. Ακολούθησε το 1908 μία αραβική μετάφραση από τον Khalil Saadah, η οποία δημοσιεύθηκε στην Αίγυπτο.

Ισπανικό χειρόγραφο: Το γνωστό ισπανικό χειρόγραφο είχε χαθεί στον 18ο ή 19ο αιώνα. Ωστόσο ένα αντίγραφο του 18ου αιώνα ανακαλύφθηκε στη δεκαετία του 1970 στη Βιβλιοθήκη του Φίσερ, στο Πανεπιστήμιο του Σίντνεϋ μεταξύ των βιβλίων του Sir Charles Nicholson, με την επισήμανση στα αγγλικά «μεταγραφή από το χειρόγραφο που είχε στην κατοχή του ο αιδ. EDM. Callamy το οποίο αγόρασε μετά τον θάνατο του κ. Τζώρτζ Σέηλ … και μου το έδωσε τώρα μετά τον θάνατο του κ. John Nickolls , 1745 «. [19] Η κύρια διαφορά του από το ιταλικό χειρόγραφο είναι ότι η μεταγραφή δεν περιλαμβάνει ένα σημαντικό αριθμό κεφαλαίων-που ωστόσο υπήρχαν στο ισπανικό πρωτότυπο, όταν αυτό εξετάστηκε από τον Τζωρτζ Σέηλ. [20] Το κείμενο στην ισπανική γλώσσα προλογίζεται από μια σημείωση που ισχυρίζεται ότι αποτελεί μετάφραση που έκανε από την ιταλική ο Μουσταφά ντε Αράντα, ένας μουσουλμάνος από την Αραγωνία που κατοικούσε στην Κωνσταντινούπολη.

Το ισπανικό χειρόγραφο περιέχει επίσης μια εισαγωγή από κάποιον με το ψευδώνυμο «Φρα Μαρίνο», που ισχυρίζεται ότι έχει κλέψει ένα αντίγραφο της ιταλικής έκδοσης από τη βιβλιοθήκη του Πάπα Σίξτου V. [21] Ο «Φρα Μαρίνο» αναφέρει ότι, έχοντας μια θέση στο Δικαστήριο της Ιεράς Εξέτασης, είχαν περιέλθει στην κατοχή του πολλά έργα, που τον οδήγησαν να πιστέψει ότι τα βιβλικά κείμενα είχαν παραχαραχτεί, καθώς και ότι γνήσια αποστολικά κείμενα κακώς αποκλείσθηκαν. Ο «Φρα Μαρίνο» υποστηρίζει, επίσης, ότι ήταν σε επιφυλακή για την ύπαρξη του Ευαγγελίου του Βαρνάβα, από έναν υπαινιγμό σε ένα έργο του Ειρηναίου κατά του Παύλου, σε ένα βιβλίο που του είχε παρουσιάσει μία κυρία από την οικογένεια Colonna (η περιοχή Μαρίνο, έξω από τη Ρώμη, είναι ο τόπος όπου βρίσκεται το Palazzo Colonna). [22]

Προέλευση

Ορισμένοι μελετητές του έργου υποστηρίζουν ότι έχει ιταλική καταγωγή, [23] παρατηρώντας στο «ευαγγέλιο του Βαρνάβα» φράσεις πολύ παρόμοιες με φράσεις που χρησιμοποιεί ο Δάντης, [24] πράγμα που υποδηλώνει ότι ο συντάκτης του «ευαγγελίου του Βαρνάβα» έχει δανειστεί από τα έργα του Δάντη. Χρησιμοποιούν τον πρόλογο του ισπανικού κειμένου για να υποστηρίξουν αυτό το συμπέρασμα. [25]

Άλλοι μελετητές έχουν επισημάνει μια σειρά από ομοιότητες μεταξύ χωρίων του Ευαγγελίου του Βαρνάβα , και των κειμένων μιας σειράς αποσπασμάτων από τα τέσσερα ευαγγέλια που κυκλοφορούσε στα τέλη της μεσαιωνικής εποχής στην καθομιλουμένη κάποιων διαλέκτων, δηλαδή στη Μέση Αγγλική και τη Μέση Ολλανδική, αλλά ειδικά στην Μέση Ιταλική . Πιθανολογείται ότι όλα προκύπτουν από μια χαμένη Παλιά Λατινική εκδοχή του Διά Τεσσάρων του Τατιανού. [26] Αυτό υποστηρίζει επίσης την ιταλική προέλευση. Άλλοι μελετητές υποστηρίζουν ότι το ισπανικό κείμενο προηγήθηκε, και ότι ο ισχυρισμός του ισπανικού προλόγου περί της ιταλικής πηγής έχει ως στόχο να ενισχύσει την αξιοπιστία του έργου, και να το συσχετίσει με τις Παπικές βιβλιοθήκες. Αυτοί οι μελετητές παρατηρούν ομοιότητες με μια σειρά από πλαστογραφίες των Μορίσκο, όπως οι μολύβδινες πλάκες του Σακρομόντε της Γρανάδα, που χρονολογούνται από το 1590, ή με την επανεπεξεργασία της χριστιανικής και της ισλαμικής παράδοσης, που έκαναν οι Μορίσκο μετά την απέλασή τους από την Ισπανία. [27] Στο χαμένο ισπανικό χειρόγραφο γίνεται ο ισχυρισμός ότι έχει αντιγραφεί στην Κωνσταντινούπολη, στο παρελθόν, και το ιταλικό χειρόγραφο που σώζεται έχει αρκετά τουρκικά χαρακτηριστικά, [28], ώστε – είτε η αρχική γλώσσα ήταν τα Ιταλικά είτε τα Ισπανικά, η Κωνσταντινούπολη θεωρείται από τους περισσότερους μελετητές ο τόπος προέλευσης του παρόντος κειμένου.

Μετά την κατάκτηση των Μαυριτανών στη Γρανάδα το 1492, οι Εβραίοι Σεφαρδίτες και οι Μουσουλμάνοι Μουντεχάρ εκδιώχθηκαν από την Ισπανία. Μολονότι ορισμένοι βρήκαν αρχικά καταφύγιο στην Ιταλία (ιδίως στη Βενετία), οι περισσότεροι επανεγκαταστάθηκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπου οι ισπανόφωνοι Εβραίοι ίδρυσαν στην Κωνσταντινούπολη μια πλούσια υπο-κουλτούρα με ανθηρή τυπογραφία σε γλώσσα εβραϊκή και Λαντίνο. Μετά το 1550 έγιναν διώξεις κατά των Ιταλών Αντιτριαδιστών και Εβραίων από τη βενετσιάνικη Ιερά Εξέταση. [29] Αν και η μουσουλμανική διδασκαλία εκείνη την εποχή ήταν σαφώς αντίθετη με την εκτύπωση ισλαμικών ή αραβικών κειμένων, η εκτύπωση μη – μουσουλμανικών κειμένων δεν απαγορευόταν. Πράγματι γύρω στο 1570 έγιναν απόπειρες από Αντιτριαδιστές Χριστιανούς να ιδρύσουν στην Κωνσταντινούπολη ένα τυπογραφείο για να δημοσιεύουν ριζοσπαστικά προτεσταντικά έργα. [30] Στον ισπανικό πρόλογο, ο «Φρα Μαρίνο» καταγράφει την επιθυμία του να τυπωθεί το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα, και το μόνο μέρος στην Ευρώπη όπου αυτό θα ήταν δυνατό στα τέλη του 16ου αιώνα ήταν η Κωνσταντινούπολη.

Ωστόσο μια μειοψηφία μελετητών – όπως ο David Sox [31] – είναι καχύποπτοι με τα φαινομενικά «τουρκικά» χαρακτηριστικά του ιταλικού χειρογράφου, [32] ειδικά με τις αραβικές σημειώσεις, οι οποίες έχουν τόσα πολλά στοιχειώδη λάθη ώστε να είναι απίθανο να έχουν γραφτεί στην Κωνσταντινούπολη (ακόμη και από Ιταλό γραφέα). Ειδικότερα, σημειώνουν ότι η σαχάντα στα αραβικά, δεν αντιστοιχεί ακριβώς στην τυποποιημένη τελετουργική φόρμουλα που απήγγειλε καθημερινά κάθε μουσουλμάνος. Οι μελετητές τείνουν να συμπεράνουν από αυτές τις αντιφάσεις ότι τα δύο χειρόγραφα μπορεί να αντιπροσωπεύουν μια άσκηση στην παραποίηση, και ότι ο τόπος προέλευσής τους είναι η Ρώμη.

Κάποιοι λίγοι ακαδημαϊκοί ισχυρίζονται ότι το κείμενο, στην παρούσα μορφή του, χρονολογείται λίγο πριν από τον 14ο ή τον 16ο αι. Αν και μια μειοψηφία θεωρεί ότι αυτό περιέχει τμήματα προηγούμενων έργων, και σχεδόν όλοι ανιχνεύουν την επιρροή των προηγούμενων πηγών-πέρα και πάνω από τη Βουλγκάτα, το κείμενο της Λατινικής Αγίας Γραφής. Κατά συνέπεια, οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν με την διαστρωμάτωση του κειμένου που σώζεται σε τουλάχιστον τρία διαφορετικά στρώματα σύνθεσης [33]:

* Ένα στρώμα του βασικού συντάκτη που χρονολογείται από την 1590 και περιλαμβάνει, τουλάχιστον, τον ισπανικό πρόλογο και τους σχολιασμούς στην αραβική,

* Ένα στρώμα με σύνθεση ιδιωματικής αφήγησης, είτε στα ισπανικά ή ιταλικά, που δεν χρονολογείται νωρίτερα από τα μέσα του 14ου αιώνα,

* Ένα στρώμα που προέρχεται από κείμενα από προγενέστερες πηγές, που σχεδόν σίγουρα έχουν διαβιβαστεί στον συγγραφέα / μεταφραστή στη Λατινική, και περιλαμβάνει, τουλάχιστον, τα εκτενή αποσπάσματα του Ευαγγελίου του Βαρνάβα που βρίσκονται στα κανονικά ευαγγέλια. Το βασικό κείμενο αυτού εμφανίζεται σαφώς διακριτό από εκείνο της Βουλγκάτας [34](όπως για παράδειγμα στην εναλλακτική εκδοχή της προσευχής του Κυρίου στο κεφάλαιο 37, η οποία περιλαμβάνει μια καταληκτική δοξολογία, σε αντίθεση με το κείμενο της Βουλγκάτα, αλλά σε συμφωνία με το Διά τεσσάρων και παραλλαγές άλλων παλαιών παραδόσεων).

Ανάλυση

Το έργο αυτό έρχεται σαφώς σε αντίθεση με τις βιβλικές αφηγήσεις της Καινής Διαθήκης για τον Ιησού και την αποστολή του, και έχει ισχυρές ομοιότητες με το ισλαμική πίστη, όχι μόνο παραπέμποντας σε ονομαστικά στον Μωάμεθ, αλλά και συμπεριλαμβάνοντας τη «σαχάντα» (στο κεφάλαιο 39). Είναι έντονα κατά τουΑποστόλου Παύλου και κατά της Τριαδικότητας του Θεού. Σε αυτό το έργο, ο Ιησούς περιγράφεται ως Προφήτης και όχι ως γιος του Θεού, [35]ενώ ο Παύλος ονομάζεται «ο εξαπατημένος». Επιπλέον, το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα αναφέρει ότι ο Ιησούς διέφυγε τη σταύρωση με το να μετατεθεί ζωντανός στον ουρανό, ενώ στη θέση του σταυρώθηκε ο προδότης Ιούδας Ισκαριώτης. Οι πεποιθήσεις ότι ο Ιησούς είναι προφήτης και όχι του Θεού και ότι δεν σταυρώθηκε είναι σύμφωνες με τις ισλαμικές πεποιθήσεις.

Ωστόσο σε άλλα χωρία το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» έρχεται σε σύγκρουση με το κείμενο και τις διδασκαλίες του Κορανίου. Όπως για παράδειγμα στη διήγηση της Γέννησης του Χριστού, όπου η Μαρία λέγεται ότι έχει γεννήσει τον Ιησού χωρίς πόνο[36], ή όπως εκεί όπου ο Ιησούς επιτρέπει την κατανάλωση κρασιού και επιβάλλει τη μονογαμία, [37]αν και το Κοράνιο δέχεται ότι κάθε προφήτης είχε μια σειρά από δικούς τους νόμους που θα μπορούσαν να διαφέρουν σε ορισμένες πτυχές από των άλλων.

Άλλα παραδείγματα είναι ότι στην Κόλαση θα πάνε μόνο όσοι διαπράττουν τα «Επτά θανάσιμα αμαρτήματα» (Βαρνάβα 4-44/135), ότι όποιος αρνείται να περιτμήθεί δεν θα μπεί στον παράδεισο (Βαρνάβα 17/23), ότι ο Θεός έχει ψυχή (Βαρνάβα 6 / 82), ότι υπάρχουν 9 ουρανοί (Βαρνάβα 3 / 105).

Αν (όπως υποθέτουν οι περισσότεροι μελετητές) το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα θεωρηθεί ως μια απόπειρα σύνθεσης στοιχείων από τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ, τότε μπορούν να αναζητηθούν ομοιότητες με συγγράματα των Μορίσκο και άλλα αντιτριαδικά συγγράματα του 16ου και 17ου αιώνα. Η ισπανική έκδοση περιλαμβάνει μια διήγηση της ανακάλυψης του Ευαγγελίου του Βαρνάβα στο ιδιωτικό μελετητήριο του Πάπα Σίξτου του V (1585-1590). Θρησκευτικά θέματα Το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα ήταν ελάχιστα γνωστό έξω από τους ακαδημαϊκούς κύκλους μέχρι πρόσφατα, οπότε ορισμένοι μουσουλμάνοι το δημοσίευσαν, προκειμένου να επιχειρηματολογήσουν κατά της ορθόδοξης χριστιανικής εικόνας του Ιησού.

Σε γενικές γραμμές ταιριάζει καλύτερα με τις υπάρχουσες απόψεις των μουσουλμάνων παρά με τον Χριστιανισμό [38]: προλέγει ονομαστικά την έλευση του Μωάμεθ, αντί να περιγράφει τη σταύρωση του Ιησού, τον περιγράφει να αναλαμβάνεται στον ουρανό, [39] σε μια περιγραφή παρόμοια με αυτήν της ανάληψης του Προφήτη Ηλία στο Γ ‘Βασιλειών , κεφάλαιο 2, και καλεί τον Ιησού «προφήτη» η αποστολή του οποίου ήταν περιορισμένη στον «οίκο του Ισραήλ». Ωστόσο, διαφέρει από τις ισλαμικές αντιλήψεις σε τουλάχιστον δύο σημαντικές απόψεις: η μία είναι ότι αναφέρει ότι ο Μεσσίας δεν ήταν ο Ιησούς, αλλά είναι ο Μωάμεθ, [40] ενώ το Κοράνι και τα Χαντίθ περιγράφουν τον Ιησού ως Μεσσία, και καμμιά ορθόδοξη παραλλαγή του Ισλάμ δεν καλεί Μεσσία τον Μωάμεθ. Το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» περιλαμβάνει μια εκτεταμένη πολεμική κατά της θεωρίας του απόλυτου προορισμού (κεφάλαιο 164), και υπέρ της δικαίωσης μέσω της πίστης. Υποστηρίζει το επιχείρημα ότι ο αιώνιος προορισμός της ψυχής στον παράδεισο ή στην [[Κόλαση] ] δεν προκαθορίζεται από τη [Θεία Χάρη]] (όπως στον Καλβινισμό), ούτε από το έλεος του Θεού αναφορικά με την πίστη των πιστών στη Γη (όπως στο ορθόδοξο Ισλάμ). Αντ’ αυτού αναφέρει ότι όλοι όσοι καταδικάζονται σε Έσχατη κρίση, αλλά στη συνέχεια αντιδρούν με πίστη κι επιδεικνύουν ανυπόκριτη μετάνοια, και επιλέγουν ελεύθερα τη μακαριότητα, τελικά θα αποκτήσουν τη σωτηρία (κεφάλαιο 137). [41] Μόνο αυτοί που η επιμονή τους στην υπερηφάνεια τους αποτρέπει από την ειλικρινή μετάνοια θα παραμείνουν για πάντα στην Κόλαση. Τέτοιες ριζοσπαστικές πελαγιανιστικές πεποιθήσεις υπήρχαν τον 16ο αιώνα μεταξύ των αντιτριαδιστών Προτεσταντών, που αργότερα χαρακτηρίστηκαν ως Μονιστές. [42] Ορισμένοι αντιτριαδιστές του 16ου αιώνα προσπάθησαν να συμβιβάσουν τον Χριστιανισμό, το Ισλάμ και τον Ιουδαϊσμό με βάση επιχειρήματα πολύ παρόμοια με εκείνα που παρουσιάζονται στο «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα», υποστηρίζοντας ότι η σωτηρία παραμένει αβέβαιη μέχρι το τέλος, και κάθε μία από τις τρεις θρησκείες μπορεί να είναι έγκυρος δρόμος για τον Παράδεισο για τους δικούς της πιστούς. Ο Ισπανός Μιχαήλ Σερβέτος κατήγγειλε το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα για την Αγία Τριάδα (λέγοντας ότι η μόνη ρητή αναφορά στην Τριάδα στην Καινή Διαθήκη είναι μεταγενέστερη παρεμβολή), και έλπιζε έτσι να γεφυρώσει το δογματικό χάσμα μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ. Το 1553 εκτελέστηκε στη Γενεύη, υπό την αιγίδα του Καλβινου, αλλά οι διδασκαλίες του εξακολούθησαν να ασκούν μεγάλη επιρροή μεταξύ των εξόριστων Ιταλών προτεσταντών. Προς το τέλος του 16ου αιώνα πολλοί αντιτριαδιστές, διωκόμενοι τόσο από τους Καλβινιστές όσο και από την Ιερά Εξέταση, αναζήτησαν καταφύγιο στην Τρανσυλβανία, [43] που τότε ήταν υπό τουρκική επικυριαρχία και είχε στενούς δεσμούς με την Κωνσταντινούπολη. [44]

Στο κεφάλαιο 145 περιλαμβάνεται «Το μικρό βιβλίο του Ηλία»; [45]που καθορίζει τις οδηγίες για μια δίκαιη ζωή ασκητισμού και ερημητικής πνευματικότητας. Στα επόμενα 47 κεφάλαια, ο Ιησούς αναπτύσσει το θέμα ότι οι αρχαίοι Προφήτες, ειδικότερα οι Οβδιού, Αγγαίος και Ωσηέ, ήταν άγιοι ερημίτες που ακολουθούσαν το θρησκευτικό αυτό κανόνα [46] και συνέκρινε τους οπαδούς τους – που ονόμαζε «αληθινούς Φαρισαίους» – με τους «ψευδείς Φαρισαίους» που ζούσαν στον κόσμο, και οι οποίοι αποτελούσαν τους βασικούς αντιπάλους του. Οι «αληθινοί Φαρισαίοι» λέγεται ότι συναθροίζονταν στο Όρος Κάρμηλο. Αυτό συνάδει με τη διδασκαλία των μεσαιωνικών Καρμηλιτών, [47] που ζούσαν ως κοινότητα ερημιτών στο όρος Κάρμηλο τον 13ο αιώνα, και οι οποίοι ισχυρίζονταν (χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο) ότι ήταν άμεσοι διάδοχοι του Ηλία και των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Το 1291 οι Μαμελούκοι προήλασαν στη Συρία υποχρεώνοντας τους μοναχούς του Καρμήλου να εγκαταλείψουν τα ασκητήριά τους. Αλλά καθώς διεσπάρησαν μέσω της Δυτικής Ευρώπης διαπίστωσαν ότι οι Δυτικές κοινότητες Καρμηλιτών – ιδιαίτερα στην Ιταλία – είχαν σε μεγάλο βαθμό εγκαταλείψει τα ερημιτικά και ασκητικά ιδεώδη, και είχαν αντίθετα υιοθετήσει την κοινοβιακή ζωή και την αποστολή των άλλων επαιτικών ταγμάτων. Ορισμένοι μελετητές θεωρούν ότι οι σχετικές αντιπαραθέσεις του 14ου και 16ου αιώνα αντικατοπτρίζονται στο κείμενο του Ευαγγελίου του Βαρνάβα. [48]

Το Ευαγγέλιο λαμβάνει επίσης έντονο αντιπαύλειο ύφος κατά καιρούς, λέγοντας στην αρχή της ιταλικής εκδοχής του: «Πολλοί, που εξαπατήθηκαν από τον Σατανά, υπό το πρόσχημα της ευσέβειας, κηρύσσουν το πιο ασεβές δόγμα, καλώντας τον Ιησού γιος του Θεού, απορρίπτοντας την περιτομή που ο Θεός θέσπισε για πάντα, και επιτρέποντας κάθε ακάθαρτο κρέας: μεταξύ αυτών έχει εξαπατηθεί και ο Παύλος. » Πρόβλεψη του Μωάμεθ Το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα ισχυρίζεται ότι ο Ιησούς προβλέπει την έλευση του Μωάμεθ, συμφωνώντας έτσι με το Κοράνι το οποίο αναφέρει:

«Και να θυμάστε, ο Ιησούς, ο γιος της Μαρίας, δήλωσε τα εξής: O Παιδιά του Ισραήλ! Εγώ είμαι ο απόστολος του Αλλάχ (ο σταλμένος) σε εσάς, για να επιβεβαιώσω το Νόμο (ο οποίος τέθηκε) πριν από μένα, και να δώσω καλά νέα για τον Αγγελιαφόρο που θα έρθει μετά από μένα, το όνομα του οποίου θα είναι Αχμάντ. Αλλά όταν ήρθε σ’ αυτούς με σαφή σημάδια, εκείνοι είπαν, αυτό είναι φανερή μαγεία!» (Σούρα 61: 6) (Αχμάντ είναι ένα άλλο όνομα του Μωάμεθ.)

Μια λόγια μουσουλμανική παράδοση συνδέει αυτό το απόσπασμα του Κορανίου με την καινοδιαθηκικές αναφορές στον Παράκλητο (Ιωαν. 14:16, 14:26, 15:26, 16:7). Η ελληνική λέξη «Παράκλητος» μπορεί να μεταφραστεί ως «Παρηγορητής» και «Σύμβουλος», και στη χριστιανική παράδοση, λέγεται ότι αναφέρεται στο Άγιο Πνεύμα. Μερικοί λόγιοι μουσουλμάνοι, χωρίς κριτικά στοιχεία από την ελληνική, έχουν σημειώσει ομοιότητα με το ελληνικό «περικλυτός», το οποίο μπορεί να μεταφραστεί ως «αξιοθαύμαστος», ή, στα αραβικά, «Αχμέντ». [49] Το όνομα του Μωάμεθ συχνά αναφέρεται επί λέξει στο Ευαγγέλιο του Βαρνάβα, όπως στο ακόλουθο απόσπασμα: »

Ο Ιησούς απάντησε:« Το όνομα του Μεσσία είναι αξιοθαύμαστο, γιατί ο ίδιος ο Θεός του έδωσε το όνομα όταν είχε δημιουργήσει την ψυχή του, και το τοποθέτησε σε ένα ουράνιο μεγαλείο. Ο Θεός είπε: «Περίμενε Μουχάμεντ. Για χάρη σου θα δημιουργήσω τον παράδεισο, τον κόσμο, και ένα μεγάλο πλήθος πλάσματα, από τους οποίους σου κάνω ένα δώρο, μέχρι του σημείου που όποιος σε ευλογεί θα είναι ευλογημένος, και όποιος σε καταριέται θα είναι καταραμένος. Όταν σε αποστέλλω στον κόσμο θα σε αποστείλει ως αγγελιοφόρο μου της σωτηρίας, και ο λόγος σου θα είναι αληθινός, μέχρι του σημείου που ο ουρανός και η γη θα παρέλθουν, αλλά η πίστη σου ποτέ δεν θα παρέλθει. …

«Μουχάμεντ είναι το ευλογημένο όνομά του.»

Στη συνέχεια το πλήθος ύψωσε τη φωνή του λέγοντας: «Ω Θεέ, στείλε μας τον αγγελιοφόρο σου: Ω Αξιοθαύμαστε, έλα γρήγορα για τη σωτηρία του κόσμου!» [http://www.barnabas.net/barnabasP97.html Βαρνάβα 97 :9-10].

Το ιταλικό χειρόγραφο αντικαθιστά το » Αξιοθαύμαστε » με το «Μουχάμεντ» [1].

Ωστόσο, ενώ υπάρχουν πολλά σημεία όπου το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα παρέχει εναλλακτικές αναγνώσεις σε περικοπές που βρίσκονται στα κανονικά ευαγγέλια, καμιά από τις αναφορές στο όνομα του Μωάμεθ δεν εμφανίζεται σε κάποιο τέτοιο απόσπασμα. Και ειδικότερα, καμιά από τις αναφορές στον «Μουχάμεντ» στο «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» δεν αντιστοιχεί σε κάποια αναφορά στον «Παράκλητο» στο κανονικό ευαγγέλιο του Ιωάννη.

Υπάρχει μόνο μία περίπτωση όπου το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» θα μπορούσε να νοηθεί ως «διόρθωση» μιας γνωστής κανονικής περικοπής, έτσι ώστε να καταγράφει μια προφητεία του Ιησού για τον (ανώνυμο) αγγελιοφόρο του Θεού:

Τότε ο Ιησούς είπε: «Είμαι μια φωνή που βοά μέσα σ’ όλη την Ιουδαία, και φωνάζει:» Ετοιμάστε το δρόμο σας για τον αγγελιοφόρο του Κυρίου» όπως έχει γραφτεί στον Ησαΐα» Είπαν: «Αν δεν είσαι ο Μεσσίας ούτε Ηλίας, ή κάποιος προφήτης, για ποιον κηρύττεις νέο δόγμα, και κάνεις τον εαυτό του περισσότερο σημαντικό από τον Μεσσία;» Ο Ιησούς απάντησε: «Τα θαύματα που ο Θεός κάνει με τα χέρια μου, δείχνουν ότι μιλώ αυτό που θέλει ο Θεός. Ούτε παρουσιάζω στ’ αλήθεια τον εαυτό μου πιο σημαντικό από αυτόν για τον οποίο μιλάτε. Γιατί δεν είμαι άξιος να λύσω τα υποδήματα του αγγελιοφόρου του Θεού, τον οποίο καλείτε «Μεσσία», και που έγινε πριν από μένα, και θα έρθει μετά από μένα, και θα φέρει το λόγο της αλήθειας, έτσι ώστε η πίστη του να μην έχει τέλος.» (Κεφάλαιο 43).

Αυτό το απόσπασμα αντιστοιχεί στο κανονικό Ιωάννη 1:19-30, εκτός από το ότι στο κανονικό Ευαγγέλιο του Ιωάννη τα λόγια είναι του Ιωάννη του Προδρόμου (στο Κοράνι, του Γιάχια Ιμπν Ζακαρία) και αναφέρονται στον Ιησού.

Ο Μωάμεθ ως ο Μεσσίας

Σύμφωνα με μια εκδοχή του Ευαγγελίου του Βαρνάβα:

«Στη συνέχεια, ο ιερέας είπε: «Πώς θα ονομάζεται ο Μεσσίας;» (Ο Ιησούς απάντησε) «Μουχάμεντ (Μωάμεθ) είναι το ευλογημένο όνομά του»» (κεφ. 97)[50]

και

Ο Ιησούς ομολόγησε, και είπε την αλήθεια: «Δεν είμαι ο Μεσσίας». (κεφ. 42:2)[51]

Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, οι εξαγγελίες αυτές φαίνεται να έρχονται σε αντίθεση με την ισλαμική πίστη. Ορισμένοι μουσουλμάνοι μελετητές υποστηρίζουν ότι το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα έχει αλλοιωθεί, κι έτσι παρατηρείται ασυνέπεια. Επίσης, ορισμένοι μπορεί να υποστηρίξουν ότι η λέξη «Μεσσίας» μπορεί να είναι ένα επίσημος τίτλος για τον Ιησού Χριστό, αλλά η έννοια «χρισμένος» μπορεί να αποδοθεί σε άλλους Προφήτες, οι οποίοι κυβέρνησαν κοινότητες, όπως είναι ο προφήτης Δαβίδ που ήταν χρισμένος ως βασιλιάς, και ο γιος του ο προφήτης Σολομών, ο οποίος είναι επίσης βασιλιάς. Επίσης, μπορεί να αποδοθεί στον προφήτη Μωάμεθ, και το χρίσμα μπορεί να έχει πνευματική έννοια, και το ίδιο ισχύει για τον Μωυσή που κυβερνούσε τις φυλές του Ισραήλ στην έρημο.

Ισμαηλίτης* Μεσσίας

Σύμφωνα με μια εκδοχή του Ευαγγελίου του Βαρνάβα, ο Ιησούς αρνείται ότι είναι ο Μεσσίας, υποστηρίζοντας αντίθετα ότι ο Μεσσίας θα είναι Ισμαηλίτης (δηλαδή Άραβας) *:

«Οπότε ο Ιησούς είπε: «Αυταπατάσθε. Γιατί ο Δαβίδ τον αποκάλεσε κύριο, λέγοντας: «Ο Θεός είπε στον Κύριό μου, κάθισε δεξιά μου μέχρι να κάνω τους εχθρούς σου υποπόδιό σου. Ο Θεός θα στείλει τη ράβδο σου που θα έχει εξουσία στο μέσο των εχθρών σου. «Εάν ο αγγελιοφόρος του Θεού, τον οποίο εσείς καλείτε Μεσσία ήταν γιος του Δαβίδ, πώς ο Δαβίδ τον λέει Κύριο; Πιστέψτε με, γιατί αληθώς σας λέγω, ότι η υπόσχεση αυτή δόθηκε στον Ισμαήλ, όχι στον Ισαάκ. ‘ «(Βαρνάβα 43: 10)

Ο Hajj Sayed, στο νέο του βιβλίο που εκδόθηκε στην Αίγυπτο, συγκρίνει αυτή τη δήλωση με την άλλη από την κανονική Αγία Γραφή:

«Τι πιστεύετε για το Χριστό; Ποιανού γιος είναι;» «Ο γιος του Δαβίδ,» απάντησαν. Τους είπε, «Πώς τότε ο Δαβίδ, μιλώντας από το Πνεύμα, τον αποκαλεί «Κύριο»; Επειδή λέει, « Ο Κύριος είπε στον Κύριό μου: «Κάθισε δεξιά μου μέχρι να κάνω τους εχθρούς σου υποπόδιό σου.» Αν ο Δαβίδ τον αποκαλεί «Κύριο», τότε πώς μπορεί αυτός να είναι γιος του; «(Ματθ. 22:42-46)

Σύμφωνα με τα κανονικά Ευαγγέλια, ο Ιησούς ήταν ο «γιος» (απόγονος) του Δαβίδ. Έτσι, ο Hajj Sayed υποστηρίζει ότι η δήλωση αυτή επιβεβαιώνει το σημείο του «Ευαγγελίου του Βαρνάβα».

Η ιδέα του Άραβα Μεσσία βρίσκεται επίσης σε άλλο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του Βαρνάβα, ενώ στη μια εκδοχή του ο Ιησούς λέει ότι ο γιος που πήγε να θυσιάσει ο Αβραάμ ήταν ο Ισμαήλ κι όχι ο Ισαάκ, συμφωνώντας με την ισλαμική πίστη, αλλά διαφωνώντας με την εβραϊκή και χριστιανική πίστη.

Ο Ιησούς δεν είναι Θεός ή Υιός του Θεού

Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα, ο Ιησούς προέβλεψε και απέρριψε τη θεοποίησή του:

Και αφού είπα αυτά, ο Ιησούς χτύπησε το πρόσωπό του με τα δύο χέρια του, και στη συνέχεια χτύπησε το έδαφος με το κεφάλι του. Και αφού σήκωσε το κεφάλι, είπε: «Καταραμένος να είναι όποιος βάλει στα λόγια μου ότι είμαι ο γιος του Θεού» (53: 6) Ο Ιησούς απάντησε: «Και εσείς; Τι λέτε ότι είμαι;» Ο Πέτρος απάντησε: «Είσαι ο Χριστός, ο γιος του Θεού». Τότε ο Ιησούς τον επέπληξε με θυμό, λέγοντας: «Φύγε και απομακρύνσου από μένα, επειδή είσαι ο διάβολος και επιδιώκεις να με προκαλέσεις με αξιόποινες πράξεις» (70: 1)

Το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται και σε άλλα σημεία του «Ευαγγελίου του Βαρνάβα». Αυτό συνάδει πλήρως με τη μουσουλμανική πίστη, σύμφωνα με την οποία ο Ιησούς είναι μόνο ένας άνθρωπος και προφήτης. Σύμφωνα με ορισμένα χαντίθ, θα επανέλθει στη γη στο μέλλον και θα δηλώσει στον κόσμο ότι αυτός είναι «δούλος του Θεού». Σύμφωνα με τον ιμάμη Anwar Al-Awlaki στους Βίους των Προφητών: Το πρώτο πράγμα που ο «προφήτης Ιησούς» είπε όταν ήταν στην κούνια ήταν: «Είμαι ένας υπηρέτης του Θεού», και το πρώτο πράγμα που θα πει ο Ιησούς όταν θα έρθει πίσω στη γη θα είναι το ίδιο: «Είμαι ένας υπηρέτης του Θεού». Αυτά υποστηρίζονται και στο Κοράνι (Σούρα Μαρυάμ).

Παύλος και Βαρνάβας

Ο Hajj Sayed υποστηρίζει ότι η διαφωνία μεταξύ Παύλου και Βαρνάβα, που περιγράφεται στην προς Γαλάτες επιστολή, στηρίζει την ιδέα ότι το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα υπήρχε την εποχή του Παύλου. Ο Blackhirst αντίθετα θεωρεί ότι αυτή η επιστολή θα μπορούσε να είναι ο λόγος που ως συγγραφέας αυτού του ευαγγελίου φέρεται ο Βαρνάβας. [2] Ο Παύλος γράφει στην επιστολή του (προς Γαλάτας Κεφάλαιο 2:11-14):

«Και όταν ο Πέτρος ήρθε στην Αντιόχεια, εναντιώθηκα σ’ αυτόν κατά πρόσωπο, για τον λόγο ότι ήταν αξιοκατάκριτος• επειδή, πριν έρθουν μερικοί από τον Ιάκωβο, έτρωγε μαζί με τους εθνικούς• όταν, όμως, ήρθαν, αποσυρόταν και αποχώριζε τον εαυτό του, φοβούμενος αυτούς που είχαν την περιτομή. Και μαζί του υποκρίθηκαν και οι υπόλοιποι Ιουδαίοι• ώστε, και ο Βαρνάβας συμπαρασύρθηκε στην υποκρισία τους.»

Ο Παύλος επιτέθηκε στον Πέτρο και τον Βαρνάβα επειδή «προσπαθούσε να ικανοποιήσει τους Εβραίους» κολλώντας στους νόμους τους, όπως η περιτομή. Αυτό δείχνει ότι, σε αυτό το σημείο, ο Βαρνάβας ήταν μαζί με τον Πέτρο και διαφωνούσε με τον Παύλο. Μερικοί το θεωρούν ότι δείχνει επίσης ότι τον καιρό που γράφτηκε οι κάτοικοι της Γαλατίας χρησιμοποιούσαν ένα ευαγγέλιο ή κάποια ευαγγέλια που διαφωνούσαν με τις πεποιθήσεις του Παύλου, και το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» θα μπορούσε να είναι ένα από αυτά (αν και πιο φυσικό θα φαινόταν να χρησιμοποιούν το «Ευαγγέλιο του Πέτρου», μάλιστα υπό το φως της δεύτερης επιστολής.) Μπορούμε να συγκρίνουμε τη διήγηση στην «προς Γαλάτας» με το εισαγωγικό κεφάλαιο του «Ευαγγελίου του Βαρνάβα», όπου διαβάζουμε:

«Πολυαγαπημένοι, ο μεγάλος και υπέροχος Θεός μας επισκέφθηκε κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών μέσω του προφήτη του Ιησού Χριστού σε μεγάλο έλεος διδασκαλίας και θαυμάτων, και λόγω των ανωτέρω πολλοί, που εξαπατήθηκαν από τον Σατανά, κηρύσσουν υπό το πρόσχημα της ευσέβειας το πιο ασεβές δόγμα, καλώντας τον Ιησού γιο του Θεού, απορρίπτοντας την περιτομή που ο Θεός θέσπισε για πάντα, και επιτρέποντας κάθε ακάθαρτο κρέας: μεταξύ αυτών έχει εξαπατηθεί και ο Παύλος και εξαιτίας αυτού μιλώ με θλίψη. Και γι’ αυτό το λόγο σας γράφω αυτή την αλήθεια που έχω δει και ακούσει , στην επαφή που είχα με τον Ιησού, ώστε να μπορέσετε να σωθείτε, και να μην εξαπατηθείτε από τον Σατανά και χαθείτε κατά την κρίση του Θεού. Ως εκ τούτου προσέχετε όποιον σας κηρύττει νέο δόγμα αντίθετο με αυτό που γράφω, για να μπορέσετε να σωθείτε αιώνια.» (Εισαγωγή στη Ευαγγέλιο του Βαρνάβα)

Από τα προηγούμενα εδάφια, μπορούμε να συμπεράνουμε επίσης ότι στην αρχή, Παύλος και Βαρνάβας συμφωνούσαν. Ωστόσο, στο τέλος, οι πεποιθήσεις τους άρχισαν να διαφοροποιούνται καθώς δεν θεωρούσαν και οι δύο τον εβραϊκό Νόμο εξίσου σημαντικό.

Εν κατακλείδι, μερικοί λόγιοι μουσουλμάνοι, χωρίς κανένα ιστορικό στοιχείο, πιστεύουν ότι οι διαφορές μεταξύ του Ευαγγελίου του Βαρνάβα και των πεποιθήσεων του Παύλου θα μπορούσε να είναι ο λόγος που το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα και άλλα ευαγγέλια δεν προστέθηκαν στην Καινή Διαθήκη.

Άλλες μη κανονικές διαφορές

*Σύμφωνα με το ακόλουθο απόσπασμα, ο Ιησούς μίλησε στον Βαρνάβα λέγοντάς του ένα μυστικό: Ο Ιησούς είπε κλαίγοντας:

«Ω Βαρνάβα, είναι απαραίτητο να σου αποκαλύψω μεγάλα μυστικά, τα οποία, αφότου θα αναχωρήσω από τον κόσμο, θα πρέπει να τα αποκαλύψεις.» Στη συνέχεια, αυτός που γράφει απάντησε κλαίγοντας και είπε: «Ταιριάζει να κλαίω εγώ ω Κύριε, καθώς άλλοι άνθρωποι, επειδή είμαστε αμαρτωλοί. Σ’ εσένα, που είσαι ένας άγιος και προφήτης του Θεού, δεν ταιριάζει να κλαις τόσο πολύ.» Ο Ιησούς απάντησε: «Πίστεψέ με Βαρνάβα ότι δεν μπορώ να κλάψω τόσο πολύ όσο θα έπρεπε. Γιατί αν οι άνθρωποι δεν με αποκαλούσαν Θεό, θα έβλεπα τον Θεό εδώ με τον τρόπο που θα είναι ορατός και στον παράδεισο, και θα ήμουν ασφαλής να μην φοβάμαι την ημέρα της κρίσης. Αλλά ο Θεός ξέρει ότι είμαι αθώος, γιατί ποτέ δεν έχω σκεφτεί ότι είμαι κάτι περισσότερο από ένας φτωχός δούλος. Οχι, σου λέω ότι αν δεν είχα κληθεί Θεός θα έπρεπε να μεταφερθώ στον παράδεισο όταν αποχωρήσω από τον κόσμο, ενώ τώρα δεν θα πάω εκεί έως ότου γίνει η κρίση. Τώρα βλέπεις αν έχω λόγο να κλαίω. Μάθε, ω Βαρνάβα, ότι για αυτό θα πρέπει να υποστώ μεγάλες διώξεις, και ένας από τους μαθητές μου θα με πουλήσει για τριάντα αργύρια. Οπότε είμαι σίγουρος ότι αυτός που θα με πουλήσει πρέπει να σκοτωθεί στο όνομά μου, επειδή ο Θεός θα με πάρει από τη γη, και θα αλλάξει την εμφάνιση του προδότη, έτσι ώστε όλοι να πιστέψουν ότι αυτός είμαι εγώ. Ωστόσο, όταν πεθάνει με κακό θάνατο, θα μείνω μ’ αυτή τη ντροπή για πολύ καιρό στον κόσμο. Αλλά όταν θα έρθει ο Μωάμεθ, ο ιερός αγγελιοφόρος του Θεού, η ατιμία θα αφαιρεθεί. Και αυτό θα κάνει ο Θεός, επειδή έχω ομολογήσει την αλήθεια του Μεσσία που θα μου δώσει αυτό το αντίτιμο, ότι θα γνωστοποιηθεί ότι είμαι ζωντανός και ότι αυτός ο ατιμωτικός θάνατος μου είναι ξένος.»

* Επίσης, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα, ο Ιησούς «χρεώνει» στον Βαρνάβα τη συγγραφή του Ευαγγελίου:

Ο Ιησούς στράφηκε προς αυτόν που γράφει, και είπε: «Βαρνάβα, κοίταξε με όλα τα μέσα να γράψεις το ευαγγέλιο μου σχετικά με όλα όσα έχουν συμβεί κατά τό διάστημα που κατοικώ στον κόσμο. Και να γράψεις με παρόμοιο τρόπο γι’ αυτό που συνέβη στον Ιούδα, ώστε οι πιστοί να μην εξαπατηθούν, και ο καθένας να μπορεί να πιστέψει την αλήθεια. «

Αναχρονισμοί

Ορισμένοι αναγνώστες έχουν σημειώσει ότι το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» περιέχει μια σειρά από εμφανείς αναχρονισμούς και ιστορικές ανακρίβειες [52]

* Παρουσιάζει τον Ιησού να πηγαίνει στη Ναζαρέτ διαπλέοντας τη Θάλασσα της Γαλιλαίας, ενώ στην πραγματικότητα η Ναζαρέτ είναι στην ενδοχώρα και όχι παραθαλάσσια. Και από τη Ναζαρέτ «ανεβαίνει» στην Καπερναούμ – η οποία στην πραγματικότητα είναι παραλίμνια (κεφάλαια 20-21).

* Λέει ότι ο Ιησούς γεννήθηκε κατά το διάστημα που διοικούσε ο Πόντιος Πιλάτος, το οποίο ξεκίνησε μετά το έτος 26 μ.Χ.

* Ο συγγραφέας δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί ότι «Χριστός» και «Μεσσίας» είναι μεταφράσεις της ίδιας λέξης (Χριστός), κι έτσι ενώ περιγράφει τον Ιησού ως «ο Ιησούς Χριστός» υποστηρίζει ακόμη ότι «ο Ιησούς ομολόγησε και είπε την αλήθεια, «Δεν είμαι ο Μεσσίας» » (κεφ. 42).

* Υπάρχει αναφορά σε Ιωβηλαίο έτος το οποίο έρχεται κάθε εκατό χρόνια (κεφάλαιο 82), και όχι κάθε πενήντα χρόνια, όπως περιγράφεται στο Λευιτικόν: 25. Αυτός ο αναχρονισμός φαίνεται να συνδέει το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» με τη διακήρυξη του 1300 ως ιωβηλαίου έτους από τον Πάπα Βονιφάτιο. Ένα Ιωβηλαίο που τότε αποφασίστηκε ότι θα πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε εκατό χρόνια. Το 1343 ο Πάπας Κλήμης VI μείωσε το διάστημα μεταξύ των «Αγίων Ετών» από εκατό σε πενήντα χρόνια. [53]

* Ο Αδάμ και η Εύα τρώνε ένα μήλο (κεφ. 40). Λαμβάνοντας υπόψη ότι η παραδοσιακή σύνδεση του καρπού του Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού (Γένεσις: 2) με το μήλο, στηρίζεται στην μετάφραση της Εβραϊκής Βίβλου στα Λατινικά, όπου και η λέξη «μήλο» και η λέξη «κακό» αποδίδονται ως «Malum», καταλαβαίνουμε ότι το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» δεν μπορεί παρά να γράφτηκε μετά από αυτή τη μετάφραση.

* Το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» μιλά για κρασί που αποθηκεύεται σε ξύλινα βαρέλια (κεφάλαιο 152). Τα ξύλινα βαρέλια ήταν χαρακτηριστικό της Γαλατίας και της Βόρειας Ιταλίας, και δεν χρησιμοποιούνταν συνήθως για το κρασί στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μέχρι μετά από το 300 μ.Χ., ενώ το κρασί στην Παλαιστίνη του 1ου αιώνα ήταν πάντοτε αποθηκευμένο σε ασκούς και κανάτες (αμφορείς). Η αγγλική δρυς (Quercus robur) δεν φύεται στην Παλαιστίνη, και το ξύλο από άλλα είδη δέντρων δεν είναι επαρκώς στεγανό για να χρησιμοποιηθεί σε βαρέλια κρασιού. [54]

* Στο κεφάλαιο 91, το «σαρανταήμέρο» αναφέρεται ως ετήσια νηστεία. [55] Αυτό αντιστοιχεί στη χριστιανική παράδοση της νηστείας για σαράντα ημέρες (Σαρακοστή). Όμως αυτή η πρακτική δεν καταγράφεται νωρίτερα από την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο (325 μ.Χ.). Επίσης δεν υπάρχει σαρανταήμερη νηστεία στον Ιουδαϊσμό εκείνη την περίοδο (βλ. Mishnah, Tractate: Taanith «Days of Fasting»).

* Όπου το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» περιλαμβάνει αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη, αυτά αντιστοιχούν σε αποσπάσματα της Λατινικής Βουλγκάτα, [56] και όχι σε αυτά της ελληνικής μετάφρασης των Ο’, ή του εβραϊκού Μασοριτικού κειμένου. Ωστόσο, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η μετάφραση της Λατινικής Βουλγκάτα ήταν ένα έργο που ο άγιος Ιερώνυμος άρχισε το 382 μ.Χ., αιώνες μετά το θάνατο του Βαρνάβα.

* Η ιταλική έκδοση διαιρεί το χρυσό δηνάριο σε 60 λεπτά (minuti). Αυτά τα νομίσματα δεν υπήρχαν στην εποχή του αποστόλου Βαρνάβα. Είχαν ισπανική προέλευση που κρατούσε από την προϊσλαμική βησιγότθεια περίοδο της Ισπανίας, και προδίδουν ισπανική επιρροή στο «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα». (Βλ. [3])

* Το κεφ. 91 αναφέρει τρεις εβραϊκές στρατιές από 200.000 άνδρες η καθεμιά στη Mizpeh, δηλαδή 600.000 άνδρες στο σύνολο, σε μια χρονική στιγμή που η συνολική ισχύς του Ρωμαϊκού στρατού σε ολόκληρη την αυτοκρατορία υπολογίζεται σε 300.000 άνδρες. (!)

Ισλαμική προοπτική

Ορισμένες μουσουλμανικές θρησκευτικές οργανώσεις αναφέρουν αυτό το έργο για να στηρίξουν την άποψη του Ισλάμ για τον Ιησού. Ιδίως, τον 19ο αιώνα οι μουσουλμάνοι θρησκευτικοί στοχαστές Rashid Rida στην Αίγυπτο και Sayyid Abul Ala Maududi στο Πακιστάν το αποδέχτηκαν και το συνέστησαν (αν και ο τελευταίος απέρριψε την ειδική ονομασία του Μωάμεθ ως πιθανή παρεμβολή) ((Fact | date = Μάη 2008)). Επιπλέον, το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα συνήθως χρησιμοποιείται στην πράξη από μουσουλμάνους συζητητές ειδικευμένους στην πολεμική (controversialists) ως αντιστάθμισμα στη χρήση του κανονικού Ευαγγελίου από χριστιανούς ιεραποστόλους. Η δεδομένη μουσουλμανική διδασκαλία υποστηρίζει ότι το «Ιντζίλ», το προφητικό Ευαγγέλιο που παραδόθηκε μέσω του προφήτη «Ισά» (Ιησούς από τη Ναζαρέτ), έχει παραχαραχθεί και διαστρεβλωθεί ανεπανόρθωτα στην πορεία της μετάδοσής του από τους χριστιανούς, και ότι, συνεπώς, δεν μπορεί να γίνει δεκτό ότι οποιοδήποτε κείμενο της χριστιανικής παράδοσης (συμπεριλαμβανομένων των τεσσάρων κανονικών ευαγγελίων της χριστιανικής Καινής Διαθήκης) αντιπροσωπεύει πραγματικά τη διδασκαλία του Ιησού. Δεδομένου ότι από την ορθόδοξη ισλαμική προοπτική, το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» είναι σαφώς ένα χριστιανικό έργο, όπως αποδεικνύεται από πολλά σημεία όπου διαφέρει με το Κοράνι, αναμένεται ότι και αυτό έχει υποστεί παραχάραξη και στρέβλωση. Κατά συνέπεια, κανείς ορθόδοξος μουσουλμάνος συγγραφέας δεν αποδέχεται το «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» ως διαβίβαση του «αυθεντικού Ευαγγελίου», και λίγοι αρνούνται ότι το γνωστό ιταλικό κείμενο περιέχει σημαντικά στοιχεία μεταγενέστερης πλαστογραφίας. Ωστόσο, οι μουσουλμάνοι συγγραφείς χαιρετίζουν εκείνα τα στοιχεία του «Ευαγγελίου του Βαρνάβα» που είναι σύμφωνα με τις δεδομένες διδασκαλίες του Κορανίου, όπως την άρνηση του Ιησού ότι είναι Υιός του Θεού και την προφητική πρόβλεψη από τον Ιησού του επόμενου αγγελιοφόρου του Θεού. Και, κατά συνέπεια, πολλοί μουσουλμάνοι έχουν την τάση να θεωρούν ότι αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία εκπροσωπούν την επιβίωση αρχικών διδασκαλιών του Ιησού που είναι πολύ πιο συμβατές με το Ισλάμ.

Παραπομπές

1. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xiv.

2. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 202.

3. ↑ Joosten, Jan (January 2002). «The Gospel of Barnabas and the Diatessaron». Harvard Theological Review 95 (1): 73–96.

4. ↑ Wiegers, G.A. (April-June 1995). «Muhammad as the Messiah: A comparison of the polemical works of Juan Alonso with the Gospel of Barnabas». Biblitheca Orientalis LII (3/4): 274.

5. ↑ Sale, George (1877). The Koran: Preliminary Discourse. Frederick Warne, 79.

6. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xiv.

7. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 244.

8. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 244.

9. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 244.

10. ↑ Bektaş, Hamza, «Barnabas Bible Found», Ilim ve Sanat Dergisi, March-April 1985.

11. ↑ Ron, Pankow, «The Barnabas Bible», Arabia, March-April 1985.

12. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, x.

13. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xiv.

14. ↑ Slomp, Jan (1978). «The Gospel in Dispute. A Critical evaluation of the first French translation with an Italian text and introduction of the so-called Gospel of Barnabas». Islamochristiana 4 (1): 82.

15. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xlix.

16. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xiii.

17. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xiv.

18. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 77.

19. ↑ Fletcher, J.E. (1976). «The Spanish Gospel of Barnabas». Novum Testamentum XVIII: 314–320.

20. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xii.

21. ↑ Sox, David (1984). The Gospel of Barnabas. Allen & Unwin, 65.

22. ↑ Wiegers, G.A. (April-June 1995). «Muhammad as the Messiah: A comparison of the polemical works of Juan Alonso with the Gospel of Barnabas». Biblitheca Orientalis LII (3/4): 278.

23. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 88.

24. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xi.

25. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xii.

26. ↑ Joosten, Jan (January 2002). «The Gospel of Barnabas and the Diatessaron». Harvard Theological Review 95 (1): 73–96.

27. ↑ Wiegers, G.A. (April-June 1995). «Muhammad as the Messiah: A comparison of the polemical works of Juan Alonso with the Gospel of Barnabas». Biblitheca Orientalis LII (3/4): 245–292.

28. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 533.

29. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 50.

30. ↑ Burchill, Christopher (1989). The Heidelberg Antitrinitarians. Bibliotheca Dissidentum: vol XI, 124.

31. ↑ Sox, David (1984). The Gospel of Barnabas. Allen & Unwin, 73.

32. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xv.

33. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 176.

34. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xxxiii.

35. ↑ Wiegers, G.A. (April-June 1995). «Muhammad as the Messiah: A comparison of the polemical works of Juan Alonso with the Gospel of Barnabas». Biblitheca Orientalis LII (3/4): 285.

36. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xxix.

37. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xxxv.

38. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 216.

39. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xxvii.

40. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xxix. 41. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xxxv. 42. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 53. 43. ↑ Slomp, Jan (1978). «The Gospel in Dispute. A Critical evaluation of the first French translation with an Italian text and introduction of the so-called Gospel of Barnabas». Islamochristiana 4 (1): 83. 44. ↑ Burchill, Christopher (1989). The Heidelberg Antitrinitarians. Bibliotheca Dissidentum: vol XI, 110.

45. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 230.

46. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xxxvi.

47. ↑ Cirillo, Luigi; Fremaux, Michel (1977). Évangile de Barnabé. Beauchesne, 233.

48. ↑ Pulcini, Theodore (2001). «In the Shadow of Mount Carmel: the Collapse of the ‘Latin East’ and the origines of the Gospel of Barnabas». Islam and Christianity 12 (2): 191–200.

49. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xxxi.

50. ↑ Wiegers, G.A. (April-June 1995). «Muhammad as the Messiah: A comparison of the polemical works of Juan Alonso with the Gospel of Barnabas». Biblitheca Orientalis LII (3/4): 246.

51. ↑ Wiegers, G.A. (April-June 1995). «Muhammad as the Messiah: A comparison of the polemical works of Juan Alonso with the Gospel of Barnabas». Biblitheca Orientalis LII (3/4): 279.

52. ↑ Slomp, Jan (1978). «The Gospel in Dispute. A Critical evaluation of the first French translation with an Italian text and introduction of the so-called Gospel of Barnabas». Islamochristiana 4 (1): 94.

53. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xiii.

54. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xxxix. 55. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xxxiii.

56. ↑ Ragg, L & L (1907). The Gospel of Barnabas. Oxford, xxiv.

Περαιτέρω ανάγνωση

Το πλήρες κείμενο στην ιταλική γλώσσα έχει μεταγραφεί σε αγγλική μετάφραση και εισαγωγή: Ragg, L και L -Το Ευαγγέλιο του Βαρνάβα. (Clarendon Press, Οξφόρδη, Αγγλία, 1907). Μια δεύτερη ιταλική έκδοση – σε παράλληλα στήλες με ένα εκσυγχρονισμένο κείμενο: Eugenio Giustolisi και Giuseppe Rizzardi,Il vangelo di Barnaba. Un vangelo per i musulmani; (Milano: Istituto Propaganda libraria, 1991). Το πλήρες κείμενο του ιταλικού χειρογράφου έχει δημοσιευθεί σε φωτογραφική ανατύπωση, με μια γαλλική μετάφραση και εκτενή σχολιασμό και εργαλεία κειμένου: Cirillo Λ. & Μ. Fremaux Évangile de Barnabé: Recherches sur la σύνθεση et l’origine, Παρίσι, 1977, 598p Το κείμενο του ισπανικού χειρογράφου έχει δημοσιευθεί με εκτενή σχολιασμό: Bernabe Pons LFEl Evangelio de San Bernabe; Un Evangelio islamico espanol, Universidad de Alicante, 1995, 260p

————————————————

Στη σελίδα http://www.latrobe.edu.au/arts/barnabas/prefacenotes.html υπάρχουν αρκετά στοιχεία που ρίχνουν φως στο ποια είναι τα πρόσωπα πίσω από την εισαγωγή στο ισπανικό χειρόγραφο. Μάλιστα ανάμεσα σ’ αυτά είναι ένας πλαστογράφος με το επώνυμο ‘Μαρίνο», που πέθανε στη φυλακή για πλαστογραφία…

Μετά απ’ όλα αυτά, πώς θα χαρακτηρίσουμε τους μουσουλμάνους απολογητές που, για να υποστηρίξουν τα δόγματα της θρησκείας τους, από τη μια συκοφαντούν τη Βίβλο ότι είναι «παραχαραγμένη», χωρίς όμως να μπορούν να μας πουν το πότε, από ποιους και σε ποιο βαθμό, και από την άλλη καταφεύγουν στο πλαστό, απόλυτα αναξιόπιστο και αστείο «Ευαγγέλιο του Βαρνάβα» – για το οποίο υπάρχουν ΤΟΣΕΣ προφανείς αποδείξεις ότι είναι πλαστό, και ακόμα και αρκετές ενδείξεις για το ποιοι το κατασκεύασαν;