Ας λέμε «Δόξα τω Θεώ»!

Οι καιροί είναι πονηροί, φίλοι και φίλες του ιστολογίου μας… Παρακαλούμε να προσεύχεστε για εμάς και για την υγεία μας, ιδίως του Greek Murtad, και για κάθε χριστιανό που διώκεται σε όλο τον κόσμο από το βάρβαρο Ισλάμ. Όμως μην ξεχνάτε στην προσευχή σας και κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, που οι ισχυροί της γης πετάνε από το σπίτι του για τους δικούς τους κακούς σκοπούς. Οι ξεριζωμένοι μουσουλμάνοι πρόσφυγες δεν εργάζονται οπωσδήποτε συνειδητά για κάποιο σατανικό σχέδιο της Νέας Εποχής ή της κακής γειτόνισσας Τουρκίας. Οι περισσότεροι γίνονται πιόνια εν αγνοία τους. Και για αυτούς έχει σταυρωθεί εξίσου ο Χριστός, αδελφοί. Μην το ξεχνάμε αυτό.

Αφιερώνουμε αυτό το κομμάτι στους φίλους που δεν μιλούν καλά ελληνικά, αλλά ξέρουν ότι πρέπει σε κάθε περίσταση να δοξάζουμε τον Θεό.

Για να δείτε μετάφραση στα ελληνικά, επιλέξτε το δεύτερο βίντεο, που έχει κατώτερη ποιότητα ήχου.

Και θυμηθείτε: Αν είναι ο Θεός μαζί μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας; ΚΑΝΕΙΣ. Επειδή ο Θεός είναι πάντα μαζί μας και μόνο εμείς Τον εγκαταλείπουμε, ας προσπαθούμε να μην φεύγουμε ποτέ από κοντά Του.

Χριστιανισμός, Ισλάμ και δουλεία

Κάποιοι κατηγορούν πως δήθεν η Αγία Γραφή υποστηρίζει την δουλεία. Ειδικά οι μουσουλμάνοι απολογητές που προσπαθούν να κουκουλώσουν το ότι το Ισλάμ στηρίζεται στην υποδούλωση των «απίστων», εκτοξεύουν μεγάλες κατηγορίες και αναφέρονται στους «χριστιανούς» δουλέμπορους (όπως και στους «χριστιανούς» σταυροφόρους). Ας δούμε όμως τι πράγματι η Αγία Γραφή λέει για την Δουλεία και τι έκαναν οι πιστοί χριστιανοί, ξεκινώντας πρώτα από την Παλαιά Διαθήκη και συνεχίζοντας με την Καινή Διαθήκη και τους Πατέρες της Εκκλησίας.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ

Όσοι Εβραίοι είχαν γίνει δούλοι, μετά από έξι χρόνια δουλείας, ο Νόμος του Θεού απαιτούσε την απελευθέρωσή τους ΔΩΡΕΑΝ (Έξοδος 21:2).

Οι Εβραίοι δούλοι έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν μισθωτοί κι όχι ως δούλοι (Λευιτικό 25:39-43).

Επίσης, στην Παλαιά Διαθήκη τιμωρούνταν με θανατική ποινή όσοι κάνανε βίαια  Εβραίους δούλους (Δευτερονόμιο 24:7).

Στους Εβραίους δούλους όταν απελευθερώνονταν τον 7ο χρόνο, έπρεπε να τους δοθεί και κάποια «προίκα» (Δευτερονόμιο 15:12-14). Συγκεκριμένα:

12 Αν ο αδελφός σου, Εβραίος ή Εβραία, πουληθεί σε σένα, θα σε δουλέψει έξι χρόνια, και τον έβδομο χρόνο θα τον εξαποστείλεις ελεύθερο από σένα. 13 Και όταν τον εξαποστείλεις ελεύθερο από σένα, δεν θα τον εξαποστείλεις αδειανόν· 14 θα τον εφοδιάσεις οπωσδήποτε από τα πρόβατά σου, και από το αλώνι σου, και από τον ληνό σου· από ό,τι ο Κύριος ο Θεός σου σε ευλόγησε, θα δώσεις σ’ αυτόν. 15 Και θα θυμηθείς ότι στάθηκες δούλος στη γη της Αιγύπτου, και ο Κύριος ο Θεός σου σε λύτρωσε· γι’ αυτό κι εγώ σε προστάζω σήμερα αυτό το πράγμα.

Εδώ χρειάζεται προσοχή, γιατί οι μουσουλμάνοι απολογητές ισχυρίζονται ότι και το Κοράνι και το Ισλάμ δίνουν δικαίωμα στους σκλάβους να κερδίσουν την ελευθερία τους και να πάρουν κάποια «προίκα» (Κοράνι 24:33). Ο στίχος, όπως τον μεταφράζουν στα ελληνικά οι καθηγητές του Αλ-Άζχαρ, λέει:

«Κι αν κανείς από τους σκλάβους σας που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει (οι δούλοι να ζητήσουν με γραπτή αίτηση την ελευθερία τους (με τίμημα) κάνετέ τους αυτή τη χάρη, αν ξέρετε ανάμεσά τους κανέναν που να αξίζει αυτό το καλό. Και δώστε τους από την περιουσία του ΑΛΛΑΧ που σας έχει δώσει.»

Αρχικά δίνεται την εντύπωση ότι κι εδώ υπονοείται ένα «προίκισμα» του σκλάβου όπως στο Δευτερονόμιο 15:12-14. Ξενίζει βέβαια η έκφραση «με τίμημα» που έχουν παρεμβάλλει σε παρένθεση οι μεταφραστές, ακριβώς για να μην μπερδέψουμε το περιεχόμενο αυτού του στίχου με την άνευ όρων προίκα στον ελευθερωμένο δούλο, την οποία διατάζει ο Θεός τους Εβραίους να δίνουν!

Το Sahih International (http://quran.com/24/33) αποδίδει το απόσπασμα ως εξής:

«Κι αυτοί που ζητούν ένα συμβόλαιο [για απελευθέρωση εν καιρώ] ανάμεσα σ’ αυτούς που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει – τότε κάντε ένα συμβόλαιο μαζί τους αν ξέρετε ότι υπάρχει σ’ αυτούς καλοσύνη και δώστε τους από τον πλούτο του Αλλάχ τον οποίο Εκείνος σας έχει δώσει.»

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο στίχος δεν «δίνει σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα», αλλά μιλάει γι’ αυτούς που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα για την ελευθερία τους, και πιο ειδικά για αυτούς που και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα, και κατά την κρίση του αφέντη τους, «αξίζουν αυτο το καλό». Αν δηλ. ο αφέντης κρίνει ότι δεν αξίζει στον σκλάβο αυτό το «καλό», να αποκτήσει την ελευθερία του πληρώνοντας, η διαταγή ή σύσταση δεν ισχύει, κι ας είναι πρόθυμος ο σκλάβος να πληρώσει τίμημα.

Ο Ιμπν Αμπάς, ένας από τους Σαχάμπα (συντρόφους) του Μουχάμμαντ, ερμηνεύει την «καλοσύνη» των σκλάβων ως εξής: «είναι δίκαιοι και τηρούν τις υποσχέσεις τους», προφανώς ώστε να είναι ο δουλοκτήτης σίγουρος ότι θα κερδίσει από αυτή τη συμφωνία. Σημειώνει επίσης ότι καλείται ο δουλοκτήτης να χαρίσει ένα μέρος του ποσού που συμφώνησε αρχικά με τον δούλο, και ουσιαστικά αυτό είναι η «δωρεά» για την οποία καυχιούνται οι απολογητές του Ισλάμ! Το ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν γράφει: «Αν γνωρίζετε να υπάρχει σ’ αυτούς κάποιο καλό, όπως η αξιοπιστία και η ικανότητα να κερδίζουν [εισόδημα] για να ξεπληρώσουν το ποσό που αναφέρεται στη γραπτή σύμβαση». Και το ταφσίρ Ιμπν Καθίρ: «Αυτή είναι μια εντολή από τον Αλλάχ προς τους ιδιοκτήτες σκλάβων: αν οι υπηρέτες τους τους ζητούν σύμβαση χειραφέτησης, πρέπει να τη γράψουν γι ‘αυτούς, υπό την προϋπόθεση ότι ο υπηρέτης έχει κάποια ικανότητα και μέσα βιοπορισμού, έτσι ώστε να μπορεί να πληρώσει στον κύριό του τα χρήματα που προβλέπονται στη σύμβαση. Δείτε περισσότερες λεπτομέρειες εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/04/16/slavery-reforms/

Οπότε η απελευθέρωση ενός δούλου με ικανότητες ήταν κερδοφόρα για τον δουλοκτήτη, ο οποίος παραχωρούσε «από τον πλούτο που ο Αλλάχ του είχε δώσει» ένα αρχικό κεφάλαιο στο δούλο για να το αυξήσει. Στη συνέχεια ο δουλοκτήτης καρπωνόταν το κέρδος χωρίς να έχει κουνήσει το δαχτυλάκι του. Η κατάσταση θυμίζει την εξαγορά των αιχμαλώτων πολέμου από τους δικούς τους, από την οποία αποκόμιζαν κέρδος οι μουσουλμάνοι, μόνο που στην περίπτωση αυτή ο σκλάβος προσφέρει τα χρήματα ο ίδιος για τον εαυτό του. Καμία σχέση λοιπόν δεν έχουν αυτά με την υποχρεωτική απελευθέρωση και προίκιση δούλων που απαιτεί ο Θεός από τους Εβραίους.

Το ίδιο δεν έχει σχέση η σύσταση για την απελευθέρωση σκλάβων, ιδιαίτερα “αυτών που πιστεύουν (στο Ισλάμ)” (2:177) αφού είναι σύσταση και όχι διαταγή, όπως στην Παλαιά Διαθήκη. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με τον παραδοσιακό ισλαμικό νόμο (fiqh) αν ένας μη μουσουλμάνος μεταστραφεί στο Ισλάμ μετά την υποδούλωσή του, αυτός ή αυτή εξακολουθεί να είναι σκλάβος και μπορεί να αγοραστεί και να πωληθεί νομίμως όπως και κάθε άλλος σκλάβος, χωρίς να πρέπει υποχρεωτικά να απελευθερωθεί μετά από 7 έτη όπως προβλέπει το Δευτερονόμιο για τους Εβραίους. Ο κανόνας αυτός κλείνει ένα πιθανό «παραθυράκι» που επιτρέπει σε σκλάβους να αποκτούν την ελευθερία τους από το απλό γεγονός της μεταστροφής. (Βλ. περισσότερα εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/02/22/islam-slavery1/)

Ούτε όμως και η απελευθέρωση ενός δούλου που απαιτείται ως εξιλέωση για ορισμένα παραπτώματα (4:92, 58:3) έχει σχέση με την υποχρεωτική απελευθέρωση όλων των Εβραίων δούλων, που επιτάσσει η Π.Δ.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ, ΕΒΡΑΙΟΥΣ & ΕΘΝΙΚΟΥΣ

Για όλους τους δούλους, Εβραίους και Εθνικούς, ίσχυαν σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη τα εξής:

Απαγορευόταν να σκοτώσει ή να προκαλέσει κανείς βλάβη στον δούλο του. Αν κανείς προξενούσε ζημιά σε δούλο του, έπρεπε να τον ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ (Έξοδος 21:20, 26-27). Απαγορεύονταν να καταδυναστεύει κανείς τους δούλους του (Δευτερονόμιο 23:15-16).

Υποχρεωτικά έπρεπε οι δούλοι, όπως και οι ελεύθεροι, να έχουν ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ την εβδομάδα (Δευτερονόμιο 5:14).

Συνεπώς η Δουλεία στη Παλαιά Διαθήκη δεν είχε καμιά σχέση με την απάνθρωπη δουλεία στους ειδωλολατρικούς λαούς!

Ας δούμε όμως λίγα για τη διαβίωση των δούλων στις παγανιστικές κοινωνίες, την ίδια εποχή που οι Εβραίοι είχαν αυτούς τους κανονισμούς, και αργότερα.

«…στην αρχαία Ελλάδα οι δημόσιοι και ιδιωτικοί δούλοι δεν είχαν, θεωρητικά, κανένα δικαίωμα. Εθεωρούντο νομίμως σαν κινητά πράγματα, που μπορούσαν να νοικιαστούν ή να προσφερθούν ως ενέχυρο. Δεν είχαν καμιά νομική υπόσταση και δεν μπορούσαν να παρουσιασθούν ως μάρτυρες στο δικαστήριο. Όμως, αν ο κύριος τους ήταν αναμεμιγμένος σε κάποια δικαστική υπόθεση, μπορούσε, και συχνά το έκανε, να προτείνει να βασανισθούν οι δούλοι του, για να επιβεβαιώσουν, κάτω από την δοκιμασία αυτή, την ακρίβεια των δικών του ισχυρισμών.
Οι ενώσεις μεταξύ δούλων δεν είχαν κανένα νομικό χαρακτήρα και μπορούσαν να γίνουν μόνο με την συγκατάθεση του κυρίου τους, στον οποίο και ανήκαν τα παιδιά που προέρχονταν από τις ενώσεις αυτές – που, όπως εύκολα καταλαβαίνεις, γίνονταν κι αυτά δούλοι. Κάθε δούλος που δραπέτευε τιμωρούνταν σκληρά και σημαδευόταν με καυτό σίδερο. Ακόμα, επειδή οι δούλοι θεωρούνταν αντικείμενα (res) κατά τον ρωμαϊκό νόμο – που ήταν σε ευθυγράμμιση με τον ελληνικό – όταν πλέον δεν απόδιδαν στην εργασία (γέροι ή άρρωστοι) μεταφέρονταν σε μια νησίδα στον Τίβερη όπου και πέθαιναν αφημένοι στην τύχη τους από την πείνα. Ο Οβίδιος περιγράφει ότι οι ευγενείς Ρωμαίες δέσποινες την ώρα της τουαλέτας τους κρατούσαν στα χέρια τους αιχμηρά στιλέτα με τα οποία τρυπούσαν τις οκνηρές και τις ανυπάκουες δούλες… Εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μαχαίρωναν και τις δούλες που δεν γούσταραν γενικώς, π.χ. αυτές τις οποίες έδειχνε να γουστάρει ο σύζυγος… Ακόμα χειρότερα, ο Πολλιόνε, φίλος του Αυγούστου, διασκέδαζε όταν έβλεπε τις σμέρνες να τρώνε τους δούλους. Ο Λούκιος Κόιντος Φλαμινίνος σκότωσε έναν υπηρέτη του για να απολαύσει το θέαμα ένας φίλος του.» (Πηγή: http://www.expaganus.com/xristian-douleia.htm)

Ο ευνοϊκός για τους δούλους Μωσαϊκός Νόμος ίσχυε 1400 χρόνια πριν ο Μουχάμμαντ λάβει τις «αποκαλύψεις» του. Να σημειώσουμε ότι και το Ισλάμ έχει περιορισμούς στην κακομεταχείριση των δούλων. Επιτρέπεται για παράδειγμα, να δείρει κάποιος τον δούλο/δούλα του για να τον τιμωρήσει για παράπτωμα, αλλά απαγορεύεται κατά τον ξυλοδαρμό να δώσει χτύπημα στο πρόσωπο. Αν ο ιδιοκτήτης χτυπήσει το δούλο/δούλα στο πρόσωπο, πρέπει να τον απελευθερώσει. Επίσης, οι ποινές των δούλων για τα αδικήματα είναι οι μισές απ’ ότι για τους ελεύθερους, γιατί θεωρούνται δεύτερης κατηγορίας πολίτες, κάτι μεταξύ ανθρώπου και κτήματος (Brunschvig. ‘Abd; Encyclopedia of Islam). Όμως τα μικρά δικαιώματα που δίνει το Ισλάμ στους δούλους είναι μηδαμινά μπροστά στο γεγονός ότι δέχεται και επικροτεί τον θεσμό της δουλείας, και φυσικά στο γεγονός ότι το κάνει πολλά χρόνια μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού.

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ – ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Αν η Παλαιά Διαθήκη βελτιώνει τη θέση των δούλων, ο Χριστιανισμός με την Καινή Διαθήκη και τους Πατέρες δίνει στη δουλεία το τελειωτικό χτύπημα.

Ήδη η Κ.Δ. καταδικάζει με φοβερό τρόπο την υποδούλωση ανθρώπων, αναφέροντας ότι το δουλεμπόριο ΑΝΤΙΒΑΙΝΕΙ στην χριστιανική διδασκαλία και τοποθετώντας αυτούς που αιχμαλωτίζουν και πουλούν ανθρώπους ως δούλους στην ίδια μοίρα με τους πατροκτόνους και μητροκτόνους, τους φονιάδες γενικότερα, τους πόρνους, επίορκους και άλλους που αμαρτάνουν καταπατώντας το θέλημα του Θεού. Στην Α΄ Τιμ. 1:9-11 αναφέρεται:

«9 …ο νόμος δεν τέθηκε για τον δίκαιο, αλλά για τους άνομους και ανυπότακτους, τους ασεβείς και τους αμαρτωλούς, τους ανόσιους και βέβηλους, τους πατροκτόνους και μητροκτόνους, τους φονιάδες, 10 πόρνους, αρσενοκοίτες, αυτούς που αιχμαλωτίζουν και πουλούν ανθρώπους ως δούλους (ανδραποδισταίς), ψεύτες, επίορκους, και οτιδήποτε άλλο αντιβαίνει στην υγιαίνουσα διδασκαλία…»

(«…δικαίω νόμος ου κείται, ανόμοις δέ καί ανυποτάκτοις, ασεβέσι καί αμαρτωλοίς, ανοσίοις καί βεβήλοις…ανδραποδισταίς, ψεύσταις, επιόρκοις, καί εί τι έτερον τή υγιαινούση διδασκαλία αντίκειται».)

Κάποιοι παρερμηνεύουν άλλα χωρία ότι τάχα η Καινή Διαθήκη ευνοεί τη δουλεία. Δεν μπορεί να την ευνοεί όταν η πράξη υποδούλωσης ανθρώπων χαρακτηρίζεται άνομη, ανόσια και βέβηλη. Εκείνα τα χωρία λοιπόν της Κ.Δ. που τάχα ευνοούν τη δουλεία, το μόνο που δείχνουν, όπως λέει ο Αγουρίδης, είναι ότι ο Παύλος δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να θεωρηθεί η πίστη στον Χριστό ως ένα απλό κοινωνικό κίνημα, που το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να φέρει βία και επιφανειακές αλλαγές, όπου οι πρότεροι δούλοι, απλά θα γίνονταν κύριοι, και οι κύριοι θα γίνονταν δούλοι. Το ζητούμενο ήταν να εξαφανιστούν οι διακρίσεις μέσα από τις εν Χριστώ σχέσεις που θα αναπτύσσονταν και όχι να γίνουν για άλλη μία φορά οι μισοί κύριοι και οι άλλοι μισοί δούλοι και το αντίστροφο.

Ο απόστολος Παύλος θεωρεί αυτονόητο ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι! “Δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας” (εθνικός) “ούτε δούλος και ελεύθερος ούτε αρσενικό και θηλυκό, όλοι είστε ένας εν Χριστώ Ιησού” (Γαλάτας 3, 28). Είναι ίσως ο πρώτος αρχαίος συγγραφέας που θεωρεί αυτονόητα ελεύθερους τους δούλους (ούτε στον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη ή τους άλλους μεγάλους φιλοσόφους συμβαίνει αυτό). Στο νου του, οι δούλοι είναι απόλυτα ισότιμοι με τους ελεύθερους και με τους ίδιους τους κυρίους τους, και αυτό είναι που καθορίζει και τις μεταξύ τους σχέσεις. Μιλώντας ο Παύλος για την αγάπη, για τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες σχέσεις, για τη θεία Μετάληψη, το θάνατο και την ανάσταση, τη χάρη του Θεού, την ελευθερία και την ειρήνη, δεν ξεχωρίζει ελεύθερους και δούλους. Ομοίως, δούλοι και ελεύθεροι, όπως και πλούσιοι και φτωχοί, συμμετείχαν ισότιμα στη θεία Μετάληψη, αλλά και στα κοινά δείπνα, τις γνωστές “αγάπες”.

Άλλωστε ο ίδιος ο Παύλος και οι συνεργάτες του, καθώς και όλοι οι απόστολοι, υπηρετούσαν τους άλλους, δεν εξουσίαζαν. Ενεργούσαν “εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν πληγαίς, εν φυλακαίς” κ.τ.λ., κι όμως θεωρούσαν τον εαυτό τους ελεύθερο απ’ όλα: “εν αγάπη ανυποκρίτω, εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού, δια των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών, δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας, ως πλάνοι και αληθείς… ως αποθνήσκοντες και ιδού, ζώμεν, ως παιδευόμενοι και μη θανατούμενοι, ως λυπούμενοι και πάντοτε χαίροντες, ως πτωχοί και πολλούς πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες” (Β΄ Κορινθ. κεφ. 6).

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Παύλος, όπως τον μέμφονται, δεν προτρέπει στους χριστιανούς δούλους να απαιτήσουν, η έστω να επιδιώξουν, την ελευθερία τους και δεν απαιτεί από τους χριστιανούς που έχουν δούλους να τους ελευθερώσουν. Τονίζει όμως: “οι δούλοι να αγαπάτε τους κυρίους σας και οι κύριοι τους δούλους, ξέροντας οι δούλοι ότι είστε πλέον ελεύθεροι (σας ελευθέρωσε ο Χριστός, δίνοντας το αίμα Του στο σταυρό) και οι κύριοι ότι έχετε κι εσείς Κύριο στον ουρανό. Είστε λοιπόν ίσοι μ’ εκείνους που θεωρείτε δούλους σας και πρέπει να τους συμπεριφέρεστε ανάλογα, γιατί αυτός ο Κύριος δεν κάνει διακρίσεις και δε μεροληπτεί” (βλ. Α΄ Κορινθ., 7, 17-24, Εφεσίους 6, 5-9). “Ο Χριστός μας ελευθέρωσε για να μείνουμε ελεύθεροι. Μείνετε λοιπόν ελεύθεροι και μην ξαναπέσετε στο ζυγό της δουλείας” γράφει. Ο Θεός κάλεσε τους ανθρώπους “επ’ ελευθερία”, αλλά η ελευθερία αυτή πραγματοποιείται όταν υπηρετούμε ο ένας τον άλλον δια της αγάπης (Γαλάτας, 5, 1, 13 και εξής). “Δέξου τον Ονήσιμο” (το δραπέτη δούλο) “όχι ως δούλο, αλλά ως αγαπητό αδελφό, σα να δεχόσουν εμένα”, γράφει ο Παύλος από τη φυλακή προς το χριστιανό Φιλήμονα (επιστολή προς Φιλήμονα. Ο άγιος Ονήσιμος, προστάτης άγιος των φυλακισμένων, παρέμεινε δούλος, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι ελεύθερος, δηλαδή άγιος.

“Αυτός που ονομάζεται δούλος απελευθερώθηκε από το Χριστό”, γράφει ο Παύλος, “και εκείνος που ονομάζεται ελεύθερος είναι δούλος του Χριστού. Εξαγοραστήκατε” (=με το αίμα του Χριστού, άρα απελευθερωθήκατε). Και προσθέτει τη φράση κλειδί: “μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων” (Α΄ Κορινθ. 7, 22)!

Μερικοί θα θέλανε να σηκώσει σπαθί ο Παύλος και να φωνάξει “ελευθερία η θάνατος! Καθάρματα, αφήστε τους δούλους σας ήσυχους! Δούλοι, ξυπνάτε, για ν’ ανακτήσετε την ελευθερία σας! Ο Χριστός μαζί μας!”.

Αυτό θα ήταν ωραίος σοσιαλισμός ή γαλλικός Διαφωτισμός, αλλά, ως χριστιανικό κήρυγμα, έχει δύο προβλήματα. Πρώτον, συνεπάγεται σφαγή. Όχι μόνο βέβαιη σφαγή των δούλων από τις ανίκητες ρωμαϊκές λεγεώνες (πρβ. την περίπτωση του Σπάρτακου), αλλά και των ίδιων των ελεύθερων, πράγμα που, για τους χριστιανούς, σημαίνει απλά και μόνο σφαγή –γιατί κι ο κακός είναι αδελφός μας και θέλουμε τη σωτηρία του, όχι την τιμωρία του ή την εκδίκηση απ’ αυτόν.

Δεύτερον, τον πρώτο αιώνα οι χριστιανοί περίμεναν από μέρα σε μέρα τη δευτέρα παρουσία (“είναι ήδη ώρα να ξυπνήσουμε” λέει ο Παύλος, Ρωμ. 13, 11). Γιατί λοιπόν να βάψουν τα χέρια τους με αίμα, αφού πολύ σύντομα ο “παρών κόσμος”, ο κόσμος της αδικίας και της πτώσης, θα έσβηνε απ’ το χάρτη;

Είναι όμως ολοφάνερο, ότι χάρη σε αυτή τη χριστιανική διδασκαλία που περιγράφει ο Παύλος, οι χριστιανοί κατάργησαν ουσιαστικά τη δουλεία. Γράφει ο Λακτάντιος, απολογητής που έζησε το 260-330 σχετικά με την κατάργηση της δουλείας στους χριστιανούς:

«Στα μάτια του Θεού κανένας δεν είναι δούλος, κανένας δεν είναι κύριος. Επειδή όλοι έχουμε τον ίδιο Πατέρα, είμαστε όλοι εξίσου παιδιά Του. Κανείς δεν είναι φτωχός ενώπιον του Θεού εκτός αν του λείπει η δικαιοσύνη. Κανείς δεν είναι πλούσιος εκτός αν έχει αφθονία αρετών…Ο λόγος που ούτε οι Ρωμαίοι, ούτε οι Έλληνες μπορούν να κατέχουν δικαιοσύνη, είναι ότι έχουν αυτοί τόσες πολλές διακρίσεις σε τάξεις. Ο πλούσιος και ο φτωχός. Ο ισχυρός και ο ταπεινός. Η ανώτατη εξουσία των βασιλέων και ο κοινός άνθρωπος…Ωστόσο, κάποιος μπορεί να ρωτήσει «Δεν είναι αλήθεια ότι και μεταξύ των Χριστιανών μερικοί είναι φτωχοί και άλλοι είναι πλούσιοι; Μερικοί είναι κύριοι, και άλλοι είναι δούλοι; Δεν υπάρχει και εκεί κάποια διάκριση μεταξύ των ατόμων;»

Αλλά δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ! Στη πραγματικότητα, ο λόγος ο καθεαυτός που καλούμε ο ένας τον άλλον αδέλφια είναι ότι ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ…Αν και οι φυσικές συνθήκες που ο Χριστιανός ζει μπορεί να διαφέρουν, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΩΣ ΔΟΥΛΟ. Αντίθετα, ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ -ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΑΣΤΕ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ- ΩΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΣΑΝ ΣΥΝΔΟΥΛΟΥΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ».(ΘΕΣΜΟΙ-βιβλίο 5, κεφάλαια 15-16).

Η προχριστιανική κοινωνία θεμελιωνόταν πάνω στο έχειν, δηλαδή στην απόλυτη κατάφαση προς την ιδιοκτησία. Η περιουσία του ανθρώπου όριζε τον βαθμό ελευθερίας του. Και περιουσία, κτήματά του, ήταν όχι μόνον η γή, αλλά επίσης οι δούλοι, η γυναίκα του και τα παιδιά του.

Με αυτή την αντίληψη ήλθε σε ρήξη ο χριστιανισμός. Μη έχοντες όμως τη δυνατότητα να επιβάλλουν νόμους, οι πρώτοι χριστιανοί ανήγαγαν σε ηθική συμπεριφορά τις αρχές του δικαίου τις οποίες ακολουθούσε το πολίτευμα της Εκκλησίας: «Συγκοπιάτε αλλήλοις, συναθλείτε, συντρέχετε, συμπάσχετε, συγκοιμάσθε, συνεγείρεσθε ως θεού οικονόμοι και πάρεδροι και υπηρέται» — και αυτό το επαναλαμβανόμενο συνμαρτυρεί την έμφαση στην κοινότητα.

Η συμβουλή στον πιστό είναι να μην περιορίζεται στο να ακούει τον λόγο του Θεού αλλά να τον κάνει πράξη: «Γίνεσθε δε ποιηταί λόγου και μη μόνον ακροαταί».

Γι’ αυτό, όπως γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος η πρακτική της απελευθέρωσης των δούλων ήταν πολύ εκτεταμένη: καταγγέλλοντας τη δουλεία και την κοινωνική αδικία της εποχής του (4ος-5ος αι.), ο άγιος τονίζει ότι οι πρώτοι χριστιανοί «ελευθέρωναν τους δούλους και τους εξίσωναν με τον εαυτό τους» (Ομιλία 11, στις Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 4).

Στα επόμενα χρόνια αναφέρονται ρητά πολλές περιπτώσεις αγίων που απελευθέρωσαν τους δούλους τους (π.χ. ο άγιος Γεώργιος, ο Μέγας Βασίλειος, η αγία Μακρίνα κ.τ.λ.), ενώ πρέπει να το θεωρήσουμε αυτονόητο και για πολλούς άλλους, ιδίως εκείνους που απαρνήθηκαν τον πλούτο η την κοινωνική τους θέση και έγιναν μοναχοί.
Ο Μέγας Βασίλειος («Ηθικά ή Όροι«, PG 31,808B κ.ε.) αναφέρει ότι απαγορεύεται η υποδούλωση και εμπορία ανθρώπων, στηριζόμενος στο Α΄ Τιμ. 1:9-11:

«Όσα κατά συνάφειαν απαγορεύονται […] ανδραποδισταίς […] και ει τι έτερον την υγιαίνουση διδασκαλία αντίκειται.«

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει:

“Αν λοιπόν ο Παύλος δε ντρέπεται να ονομάζει τέκνο και σπλάχνο του και αδελφό και αγαπητό (το δραπέτη δούλο Ονήσιμο), εμείς πώς μπορούμε να ντραπούμε; Και τι λέω “ο Παύλος”; Ο Κύριος του Παύλου δε ντρέπεται να ονομάζει αδελφούς του τους δικούς μας δούλους, κι εμείς ντρεπόμαστε;
Κοίτα πώς μας τιμάει: ονομάζει τους δούλους μας αδελφούς του, φίλους και συγκληρονόμους. […] Πρόσεχε λοιπόν: ό,τι κι αν κάνεις, το κάνεις στο σύν-δουλό σου [δηλ. που είστε κι οι δύο δούλοι του ίδιου Κυρίου, του Χριστού].”(Υπόμνημα στην επιστολή προς Φιλήμονα [του Παύλου], Ομιλία Γ΄, P.G. 62, 711)

Αυτή η ιδέα ότι είμαστε δούλοι του Χριστού οφείλεται στο ότι ο Χριστός “μας εξαγόρασε” από τη δουλεία στο διάβολο και στο θάνατο δίνοντας το αίμα του. Κι επειδή δε μπορεί κάποιος να είναι δούλος σε δύο Κυρίους, άρα δεν είμαστε και δούλοι ανθρώπων, άσχετα αν ζούμε σε καθεστώς δουλείας.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (329-390 μ.Χ.) χαρακτηρίζει τη διάκριση αφέντη και δούλου “φαύλη τομή”, με το ακαταμάχητο θεολογικό επιχείρημα ότι ο Ίδιος Θεός δημιούργησε ελεύθερους και δούλους, άντρες και γυναίκες, και οι δυο είναι εικόνες του Θεού, ο Χριστός σταυρώθηκε και για τους δυο, ο θάνατος είναι ίδιος για όλους, η σωτηρία, η αγιότητα, η ανάσταση των νεκρών θα είναι ίδια για όλους. Οι διακρίσεις των ανθρώπων είναι γι’ αυτόν “αρρωστήματα” και “επινοήματα κακίας”, η οποία “επεισήλθε στο γένος των ανθρώπων” σε μεταγενέστερες εποχές, ενώ η αρχική και αυθεντική δομή της ανθρωπότητας χαρακτηριζόταν από ισοτιμία και ελευθερία (βλ. ομιλία 14, ηθικό έπος 34 κ.λ.π.).

Επίσης  («Έπη εις εαυτόν, Ποίημα Α΄«, PG 37,976Α κ.ε.) αναφέρει:

«…φίλοι θεράποντες, εμόν γένος, ους ρα τυραννίς έσχισεν αρχαίη, και ούνομα θήκατο δισσόν ευγενέας δμώας τε, μιής χθονός εκγεγαώτας, ή χθονός, ήε θεοίο. Νόμος δ’ επέσπετ’ αλιτρός».

που σημαίνει:

«…οι δούλοι, γεννιά δική μου, που η τυραννία τους χώρισε η αρχαία και τους εδωσε διπλό όνομα, ευγενείς και δούλους, ενώ έχουν προέλθει από ένα υλικό, είτε χώμα είτε θεό. Ακολούθησε κατόπιν ο ανόσιος νόμος».

Και ο σπουδαίος Πατέρας-Διδάσκαλος, Γρηγόριος Νύσσης (στο: «Εξήγησις ακριβής εις τον Εκκλησιαστήν«, ομιλία Δ’, PG 44,664 κ.ε.) από τον 4ο αιώνα αναπτύσσει τις ιδέες του Ευαγγελίου, έτσι όπως κάποιοι προσπάθησαν να τις αντιγράψουν μετά από δέκα-δώδεκα και βάλε αιώνες:

«Εκτησάμην γάρ, φησί, δούλους και παιδίσκας…Οράς τόν όγκον τής αλαζονείας; Θεώ άντικρυς η τοιαύτη φωνή αντεπαίρεται […] ως ανδρών τε άμα καί γυναικών εαυτόν  κύριον οίεσθαι, τί άλλο καί ουχί διαβαίνει τή υπερηφανία τήν φύσιν» (PG 44,664C) […] «Δουλεία καταδικάζεις τόν άνθρωπον, ού ελευθέρα η φύσις καί αυτεξούσιος, καί αντινομοθετείς τώ θεώ, ανατρέπων αυτού τόν επί τή  φύσει νόμον. τόν γάρ επί τούτω γενόμενον, εφ’ ώτε κύριον  είναι τής γής καί εις αρχήν τεταγμένον παρά τού πλάσαντος, τούτον υπάγεις τώ τής δουλείας ζυγώ, ώσπερ αντιβαίνων τε καί μαχόμενος τώ θείω προστάγματι.» (PG 44,664D) […] «Εκτησάμην γάρ δούλους καί παιδίσκας. ποίας, ειπέ μοι, τιμής; τί εύρες εν τοίς ούσι τής φύσεως ταύτης αντάξιον; (PG 44,665A) […] «εκ τών  αυτών σοι η γένεσις, ομοιότροπος η ζωή, κατά τό ίσον  επικρατεί τά τε τής ψυχής καί τά τού σώματος πάθη […] οδύναι καί ευθυμίαι, ευφροσύναι καί αδημονίαι, λύπαι καί  ηδοναί, θυμοί καί φόβοι, νόσοι καί θάνατοι. μή τις εν τούτοις διαφορά πρός τόν δούλον τώ κυριεύοντι; ου τόν αυτόν έλκουσιν αέρα διά τού άσθματος; ουχ ωσαύτως ορώσι τόν  ήλιον; […] ου μία κόνις οι δύο μετά τόν θάνατον;…ο ούν εν πάσι τό ίσον έχων εν τίνι τό πλέον έχεις, ειπέ, ώστε άνθρωπον όντα δεσπότην ανθρώπου σεαυτόν οίεσθαι;» (PG 44,665D-668A)«.

Μετάφραση:

«Απόκτησα δούλους και υπηρέτριες…Βλέπεις το μέγεθος της αλαζονείας; Ο λόγος αυτός αποτελεί ανταρσία κατά του θεού…αφού νομίζει τον εαυτό του κύριο ανδρών και γυναικών, αν μη τι άλλο, ξεπερνά σε υπερηφάνεια την ανθρώπινη φύση […] Καταδικάζεις σε δουλειά τον άνθρωπο, που η φύση του είναι ελεύθερη και αυτεξούσια και ορθώνεις δικό σου νόμο απέναντι στο νόμο του Θεού ανατρέποντας το νόμο του που διέπει τη ζωή των ανθρώπων. Αυτόν που πλάστηκε γι αυτό ακριβώς, για να είναι κύριος της γης και που ορίστηκε από τον Πλάστη του να άρχει, αυτόν τον υποτάσσεις στο ζυγό της δουλείας που αντιβαίνει και αντιμάχεται τη θεία διαταγή.» […] «Απόκτησα δούλους και υπηρέτριες…Με ποια τιμή, πες μας. Τι βρήκες αντάξιο τους στη φύση; […] Κάποιοι γέννησαν εκείνους κι εσένα, κοινή η ζωή σας, ισχύουν εξίσου τα πάθη ψυχής και του σώματος, οδύνη και ευθυμία, χαρά κι αδημονία, λύπη και ηδονή, θυμός και φόβος, νόσος και θάνατος. Διαφέρει καθόλου σ’ αυτά ο κύριος από το δούλο; Δεν ανασαίνουν τον ίδιο αέρα; Δεν βλέπουν όμοια τον ήλιο;…Ίδια σκόνη δε θα γίνουν και οι δύο μετά το θάνατο;…Αφού σε όλα είσαι ίσος με τους άλλους, πες μου που πλέονεκτείς ώστε ενώ είσαι άνθρωπος να θεωρείς τον εαυτό σου κύριο ανθρώπου;»

Στον Χριστιανισμό όχι μόνο οι σχέσεις αφέντη-δούλου αλλά και οι σχέσεις ανδρός και γυναικός όπως επίσης γονέως και παιδιού τίθενται σε όλως νέα βάση: ο σύζυγος και πατέρας δεν είναι πιά αφέντης, αλλά η εικών του Θεού μέσα στην οικογένεια, και οι πράξεις του πρέπει να φανερώνουν την αγάπη του Θεού. Η γυναίκα γίνεται πλέον ομότιμος του άνδρα: «Αρετής δεκτικόν το θήλυ ομοτίμως τω άρρενι παρά του κτίσαντος γέγονε». Οι νόμοι, βεβαίως, ήσαν ενάντιοι σε αυτήν την αντίληψη, αλλά ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει χωρίς να μασά τα λόγια του: «Ου δέχομαι ταύτην την νομοθεσίαν, ουκ επαινώ την συνήθειαν. Άνδρες ήσαν οι νομοθετούντες, διά τούτο κατά γυναικών η νομοθεσία».

Όταν η πολιτεία, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ανεγνώρισε τον Χριστιανισμό, οι χριστιανοί άρχισαν αμέσως τις πιέσεις ζητώντας την εφαρμογή της κοινωνικής διδασκαλίας του Χριστιανισμού.

Οι πιέσεις της Εκκλησίας είχαν άμεσο αποτέλεσμα.

• Ο Κωνσταντίνος χαρακτήρισε ανθρωποκτονία το να σκοτώσεις δούλο, και μάλιστα επέτρεψε την απελευθέρωση των δούλων – ένα αίτημα των χριστιανών που δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί από την ρωμαϊκή νομοθεσία.
• Λίγο αργότερα, ο Ιουστινιανός έδωσε στους απελεύθερους πλήρη δικαιώματα πολίτη.
• Επειδή σύμφωνα με τον ρωμαϊκό νόμο οι δούλοι μπορούσαν να αποκτούν την ελευθερία τους μόνο στις στήλες των βασιλέων, η Σύνοδος της Καρθαγένης έστειλε πρεσβευτές στον βασιλιά παρακαλώντας να δοθεί επίσημη άδεια και στις εκκλησίες να απελευθερώνουν δούλους, χωρίς να χρειάζεται αυτοί να πάνε στις στήλες, και το αίτημα έγινε δεκτό.
• Ο Θεοδόσιος δέχθηκε την πρόταση της Εκκλησίας και κατάργησε το δικαίωμα ζωής και θανάτου που είχε ο πατέρας στα παιδιά του, χαρακτηρίζοντας την παιδοκτονία ως ειδεχθές έγκλημα.
• Απαγορεύτηκε επίσης να πωλεί ο πατέρας τα παιδιά του, και επί Ιουστινιανού απελευθερώθηκε κάθε παιδί που είχε πουληθεί από τον πατέρα του.
• Η γυναίκα, εξ άλλου, έπαυσε να θεωρείται ιδιοκτησία του συζύγου. Με την σθεναρή πίεση της Εκκλησίας και πάλι, ο Θεοδόσιος ανεγνώρισε το δικαίωμα στη γυναίκα να ελέγχει την περιουσία της, όπως και το δικαίωμά της να κηδεμονεύει τα παιδιά της.

Αυτά τα λίγα προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.

Βέβαια η ελευθερία για τους χριστιανούς έχει ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο από το να μην είναι κανείς δούλος. Ελευθερία για τον Παύλο, είναι η ελευθερία από την αμαρτία και τη συνέπειά της, το θάνατο, πνευματικό και σωματικό. Είναι η ηθική ωριμότητα να επιλέγεις το καλό, δηλαδή να μην υποδουλώνεσαι στα πάθη και τις μικρότητές σου (τις εξαρτήσεις σου, σωματικές, ψυχικές και ηθικές) αλλά να αναγνωρίζεις την αξία του αδελφού σου, δηλαδή κάθε συνανθρώπου σου, και να μπορείς ακόμα και να παραιτείσαι από τα δικαιώματά σου για χάρη του (“κανείς ας μη ζητάει το δικό του, αλλά ο καθένας του άλλου”, Α΄ Κορ. 10, 24, “όλα μου επιτρέπονται, αλλά τίποτα δε θα με εξουσιάσει”, Α΄ Κορ. 6, 12 –θυμάστε και τις προτροπές του για τα ειδωλόθυτα). Δουλεία για τον Παύλο είναι να παραμένεις κακός, μικρόψυχος, ανώριμος ηθικά και πνευματικά, με δυο λόγια μακριά απ’ το Θεό, ενώ ελευθερία είναι να πλησιάζεις το Θεό μέσω της αγάπης και της υπέρβασης του συμφέροντός σου (βλ. Ρωμαίους 6, 16-23, Γαλάτας 4, 1-7 κ.α.).

Δουλεία θεωρεί ο Παύλος και τους νόμους, ακόμα και τους θρησκευτικούς (βλ. τη θεολογία περί νόμου στην προς Ρωμαίους, Γαλάτας κ.α.), ενώ ελευθερία το να επιλέγεις υπεύθυνα και ώριμα την καλοσύνη, χωρίς να χρειάζεσαι εντολές και απαγορεύσεις. Αυτή την ελευθερία, γράφει, την έχουν κατορθώσει και “τα έθνη” (οι μη χριστιανοί), όταν, χωρίς να ξέρουν το θέλημα του Θεού, εφαρμόζουν την αγάπη από μόνοι τους, λόγω του πανανθρώπινου νόμου της συνείδησης που έχει εγκαταστήσει ο Θεός μέσα τους από καταβολής κόσμου (Ρωμ. 2, 13-15). Έτσι ο Παύλος θεμελιώνει και την ισοτιμία των ανθρώπων ανεξάρτητα από τη θρησκεία, στην οποία ανήκουν.

Το ότι η ιδέα του Παύλου (που είναι μέρος της διδασκαλίας της πρώτης Εκκλησίας) για την πνευματική έννοια της ελευθερίας δεν ήταν κούφια λόγια, φαίνεται από το πλήθος των δούλων που αγίασαν, τόσο στους πρώτους αιώνες, όσο και στους νεώτερους. Οι άγιοι Παυλίνος της Καμπανίας, Σεραπίων ο Σινδόνιος και Πέτρος ο Τελώνης έγιναν δούλοι με τη θέλησή τους, για να βοηθήσουν κάποιους συνανθρώπους τους. Ο άγιος Αγάπιος ο Βατοπεδινός επέστρεψε στον αφέντη του, από τον οποίο είχε απελευθερωθεί θαυματουργικά, δούλος ήταν και ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ενώ ο άγιος Μωυσής ο Ούγγρος (1043) προτίμησε μακροχρόνια βασανιστήρια από το να ενδώσει στις ερωτικές προθέσεις της κυρίας του. Οι άγιοι Πρωτάς και Υάκινθος, ευνούχοι της αγίας Ευγενίας, μαρτύρησαν στη Ρώμη και τιμώνται στις 11 Σεπτεμβρίου, η αγία Δούλη (αγνώστου ονόματος), μάρτυρας στη Νικομήδεια, τιμάται στις 25 Φεβρουαρίου κ.π.α.

Σχετικά με μια παρανόηση στο Α΄ Κορ. 7:21 που πολλοί ερμηνεύουν ως παραίνεση του Παύλου να μην ελευθερώνονται οι δούλοι ακόμα και όταν τους δίνεται η δυνατότητα, μπορείτε να διαβάσετε το έργο του  Παναγιώτη Ι. Μπούμη, ‘Η απελευθέρωσις των δούλων. Συμβολή των ιερών κανόνων εις την ερμηνεία του χωρίου Α΄ Κορ. 7,21, ΕΕΘΣΑ, τόμ. ΚΔ΄, ΑΘήνα 1979-80, σελ. 695-708 με ένα κλικ εδώ.

Επίσης, για περαιτέρω ανάγνωση υπάρχει το βιβλίο:
Νικολαΐδης Β. Απόστολος, ‘Προβληματισμοί Χριστιανικού Ήθους’, Γρηγόρης, Αθήνα 2002

Σε αρκετά σημεία το βιβλίο ασχολείται με τη ελευθερία, την εξουσία, το αν υπάρχει δυνατότητα ανατροπής της κ.λπ.

Όσο για τη δουλεία αναφορικά με το Ισλάμ μπορείτε να ενημερωθείτε στα άρθρα μας:

Ο Μουχάμμαντ ήθελε την κατάργηση της δουλείας;

Ο Μουχάμμαντ απέτρεπε τους βιασμούς κρατουμένων γυναικών;

Ισλάμ και δουλεία

Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακίδες

Ισλάμ, δουλεία και επίδοξοι αναμορφωτές

Ένα πολύ περιεκτικό έργο για τους στρατιώτες δούλους στο Ισλάμ (στα αγγλικά) μπορείτε να βρείτε εδώ http://www.danielpipes.org/books/Slave-Soldiers-and-Islam.pdf αλλά και εδώ.

Ως πηγές του άρθρου χρησιμοποιήσαμε και τις δημοσιεύσεις:

https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/02/26/quran-pederasty2/#comment-1402 (που βασίζεται στο http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/pavlos_douleia_1.htm.)

https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/02/26/quran-pederasty2/#comment-1403

http://orthodox-world.pblogs.gr/2009/01/agia-grafh-kai-doyleia-h-alhtheia-gia-thn-stash-toy-hristianismo.html

http://www.expaganus.com/xristian-douleia.htm

ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Το παρακάτω κείμενο  το έβαλε ως σχόλιο αναγνώστης μας εδώ λέγοντας ότι έχει δημοσιευθεί σε φόρουμ μουσουλμάνων.  Δεν γνωρίζουμε πολλά για τη σιινδόνη του Τορίνο, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Χριστός έχει αναστηθεί και είναι μαζί μας στην αιωνιότητα είτε η σινδόνη είναι γνήσια είτε όχι.  Δημοσιεύουμε το σχόλιο ως αυτοτελές άρθρο με την ευχή κάθε μουσουλμάνοςνα γνωρίσει τον Κύριο Ιησού Χριστό, το αληθινό Φως.

ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Σε αυτή την ταπεινή παρέμβασή μου, συγχωρέστε με, θα επιχειρήσω να σας παράσχω, πρώτα ο Θεός, ελάχιστα τεκμήρια για το κορυφαίο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, τη σταύρωση και την ανάσταση του Θεανθρώπου Ιησού. ΔΕΝ ελπίζω ότι θα «σας πείσω», αν και κανείς δεν ξέρει πώς θα βλαστήσει στον καθένα ο σπόρος του Θεού, όμως σας δίνω κάποιες πληροφορίες, ώστε ο καθένας που αγωνιά πραγματικά για την Αλήθεια και για τη δική του σωτηρία, να μπορεί να ΕΡΕΥΝΗΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ και να καταλήξει σε ΔΙΚΑ ΤΟΥ συμπεράσματα, πέρα από κάθε θρησκευτική ή άλλη προπαγάνδα.

Α. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ [απόσπασμα από εκτενέστερο άρθρο μου]

Πώς γίνεται ο Υιός του Θεού και, κατά τους χριστιανούς, Θεός, να θανατώνεται από τους ανθρώπους;
Σύμφωνα με το Κοράνι, ο Ιησούς δε σταυρώθηκε, αλλά «φάνηκε να σταυρώνεται», ενώ στην πραγματικότητα ο Θεός Τον διέσωσε και Τον ανέβασε κρυφά στους ουρανούς (σούρα 4, 157-158). Ο Ιησούς, κατά το Ισλάμ, δε μπορεί να σταυρώθηκε, γιατί ένας εκλεκτός του Θεού είναι παράλογο και αδύνατο να εγκαταλειφθεί απ’ Αυτόν στα χέρια των εχθρών του και να υποβληθεί σε βασανιστικό θάνατο.

Ι

Η ιδέα αυτή όμως είναι αντίθετη με την ίδια την Αγία Γραφή, αλλά και με την ιστορία των πιστών στο Θεό, που συχνά βασανίζονταν και θανατώνονταν, παρά την πίστη τους. Ξεκινώντας από τον αθώο Άβελ, γιο του Αδάμ, προχωρούμε στο λαό του Θεού (τον παλαιό Ισραήλ), που υποδουλώθηκε τόσα χρόνια στους Αιγύπτιους (και ασφαλώς πολλοί αθώοι πέθαναν πριν την εμφάνιση του Μωυσή –ανάμεσά τους και αμέτρητα νεογέννητα αγόρια, που θανατώθηκαν την εποχή που γεννήθηκε ο Μωυσής) και περνάμε στους ίδιους τους προφήτες, οι οποίοι κατά κανόνα καταδιώχθηκαν και πολλοί θανατώθηκαν βασανιστικά: ο Ιερεμίας λιθοβολήθηκε, ο Ιεζεκιήλ σύρθηκε δεμένος στην ουρά ενός αλόγου, ο Ζαχαρίας σφάχτηκε «ανάμεσα στο ναό και το θυσιαστήριο» (Ματθ. 23, 35) και άλλοι αλλιώς, σε βαθμό που ο Ιησούς να χαρακτηρίζει την Ιερουσαλήμ πόλη «που σκοτώνει τους προφήτες και λιθοβολεί τους απεσταλμένους προς αυτήν» (Ματθ. 23, 37)! Αλλά και για τους δικούς Του απεσταλμένους ο Ιησούς προφητεύει ότι θα μαστιγωθούν και θα σταυρωθούν ή θα θανατωθούν με διάφορους τρόπους (Ματθ. 23, 34), πράγμα που τονίζει ιδιαίτερα στους μαθητές Του (π.χ. Ματθ. 10, 16-31, κ.α.). Στην επί του όρους ομιλία Του (Ματθ. 5, 10-12) χαρακτηρίζει «μακάριους» (ευτυχισμένους) εκείνους που θα καταδιωχθούν «όπως οι προφήτες» εξ αιτίας της πίστης τους σ’ Αυτόν.
Έτσι προειδοποιούνται οι χριστιανοί κάθε εποχής ότι τους περιμένουν σκληροί διωγμοί, ενώ αναιρείται και η εσφαλμένη υπόθεση ότι οι χριστιανοί διώκονται επειδή είναι αμαρτωλοί, καθώς και ότι οι μουσουλμάνοι νίκησαν τους χριστιανούς επειδή τους ευλόγησε ο Θεός, του Οποίου κατέχουν την αληθινή πίστη (σούρα 5, 18, απευθυνόμενο στους χριστιανούς: «Γιατί τότε σας παιδεύει για τις αμαρτίες σας;»). Αντίθετα: οι πιστοί του αληθινού Θεού βασανίζονται σ’ αυτή τη ζωή, τις περισσότερες φορές δεν υπερισχύουν, φαίνονται αδύναμοι, θύματα των εχθρών τους, που είναι και εχθροί του Θεού. Όμως μέσα σ’ αυτή την αδυναμία, αν κρατήσουν την πίστη και την αγάπη (αν «αντέξουν ώς το τέλος», όπως λέει ο Ιησούς, Ματθ. 24, 13), κερδίζουν την αγιότητα. Όταν ο απόστολος Παύλος ζήτησε από τον Ιησού να τον θεραπεύσει από τον κακό άγγελο που τον βασάνιζε, Εκείνος του απάντησε ότι η δύναμή Του (του Ίδιου του Ιησού, που εδώ εμφανίζεται καθαρά ως Θεός) τελειοποιείται μέσα στην αδυναμία ή την ασθένεια (Β΄ Κορ. 12, 8-9).
Έχοντας λοιπόν έναν τέτοιο Σωτήρα, το πιο φυσικό είναι να πέσει και ο ίδιος θύμα των εχθρών του, να βασανιστεί έως θανάτου και έτσι να νικήσει τους εχθρούς του και τον ίδιο το θάνατο. Ο Χριστός ΔΕ ΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΝΙΚΗΘΗΚΕ. Σταυρώνεται, γιατί αρνείται να διαφύγει ή να αμυνθεί (Ματθ. 26, 51-54). Με τη σταύρωσή Του όμως κατορθώνει το ακατόρθωτο: επανέρχεται στη ζωή και ανοίγει την πόρτα της ανάστασης για όλους τους ανθρώπους. Ο Ίδιος προλέγει ότι στο τέλος της ιστορίας όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν. Αυτή η ανάσταση οφείλεται στο ότι Εκείνος (ο νέος Αδάμ, ο πνευματικός μας πρόγονος) αναστήθηκε. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ήρθε στον κόσμο: όχι μόνο να μας φέρει το θέλημα του Θεού (όπως οι προφήτες) αλλά να σώσει τον κόσμο, ως Θεός. Και τον σώζει με τη σταύρωση και την ανάστασή Του.
Εννοείται ότι πεθαίνει ως άνθρωπος, όχι ως Θεός. Επειδή όμως είναι ο Ίδιος και Θεός και άνθρωπος, μπορούμε να πούμε ότι πεθαίνει ως Θεάνθρωπος.
Συνεπώς, καμιά παραδοξότητα δεν υπάρχει στο ότι ο Μεσσίας σταυρώθηκε.

ΙΙ. ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ

Την ίδια ιδέα με τους μουσουλμάνους αδελφούς μας είχαν και οι Εβραίοι της εποχής του Χριστού (πράγμα που φανερώνει ότι οι μουσουλμάνοι έχουν παραμείνει στο προκαταρκτικό στάδιο της αποκάλυψης του Θεού, στην Παλαιά Διαθήκη, αρνούμενοι να προχωρήσουν στην Καινή Διαθήκη): όταν ο Ιησούς, μετά την ανάστασή Του, συνάντησε δύο μαθητές Του έξω από τα Ιεροσόλυμα –και τους εμφανίστηκε με άλλη μορφή, για να Τον αναγνωρίσουν στην κατάλληλη στιγμή– εκείνοι Του είπαν πως είναι θλιμμένοι γιατί σταυρώθηκε ο Ιησούς. Τότε ο Ιησούς τους χαρακτήρισε «ανόητους και βραδυκίνητους στην πίστη προς τα λόγια των προφητών» και ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ που έλεγαν ότι ο Χριστός θα βασανιστεί και θα πεθάνει, αρχίζοντας από το Μωυσή (Λουκ. 24, 25-27).
Έχουμε λοιπόν μια αναίρεση των ισχυρισμών του κορανίου βασισμένη στην ίδια την Αγία Γραφή, την οποία οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι σέβονται ως θεόπνευστη. Ας δούμε μερικές από αυτές τις προφητείες, ξεκινώντας κι εμείς από το Μωυσή:
Στη Γένεση, 3, 15, όπως είπαμε (την οποία έγραψε ο Μωυσής), ο Θεός αναφέρεται στο «σπέρμα της γυναίκας», που θα συντρίψει το κεφάλι του όφη (του διαβόλου) και εκείνος θα του πληγώσει τη φτέρνα. Η προφητεία αυτή ονομάζεται «πρωτευαγγέλιο» και είναι η πρώτη αναφορά του Θεού στο Μεσσία. Η πληγή στη φτέρνα ερμηνεύεται ως ένα ασήμαντο τραύμα, όπως ήταν (για τον παντοδύναμο Υιό του Θεού) η σταύρωση.
Ο προφήτης Ησαΐας, κεφ. 53, γράφει ξεκάθαρα ότι ο Μεσσίας θα βασανιστεί και θα σώσει τον κόσμο με το βασανισμό Του («σηκώνει τις αμαρτίες μας και υποφέρει για μας… τραυματίστηκε για τις αμαρτίες μας… οδηγήθηκε σαν πρόβατο στη σφαγή… από τις αμαρτίες του λαού μου οδηγήθηκε στο θάνατο…» κ.τ.λ.). Στο Ησαΐα 12, 6, ο «άγιος του Ισραήλ» (ο Θεός) είναι Εκείνος που «υψώθη εν μέσω της Σιών», δηλαδή ο Χριστός (βλ. Ησ. 52, 13: «ο παις μου υψωθήσεται και δοξασθήσεται και μετεωρισθήσεται σφόδρα» = ο δούλος μου θα υψωθεί και θα δοξαστεί και θα κρεμαστεί πολύ). Ο Ίδιος ο Χριστός ερμηνεύει την «ύψωση» ως σταύρωση (Ιω. 8, 28, και 12, 32-34). Προσοχή: ο Μεσσίας, κατά τον Ησαΐα, έρχεται για να σώσει τον κόσμο και όχι απλώς για να διδάξει ή για να μεταφέρει σ’ εμάς το θέλημα του Θεού.
Αλλά και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο υιός του Ζαχαρία, χαρακτηρίζει το Μεσσία «αμνό του Θεού» (αρνάκι του Θεού), που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου (Ιω. 1, 29), εννοώντας προφανώς ότι θα θυσιαστεί, όπως το αρνάκι, που ήταν το κατ’ εξοχήν ζώο για θυσίες. «Αρνίον εσφαγμένον» Τον ονομάζει και η Αποκάλυψη (Αποκ. 5, 6, και σε πολλά άλλα σημεία), ενώ οι άγιοί Του «έχουν λευκάνει τις στολές τους στο αίμα Του» και νίκησαν το διάβολο «διά το αίμα του αρνίου» (Αποκ. 7, 14, και 12, 11)
Ο Ιησούς αρκετές φορές προειδοποίησε τους μαθητές Του για τη σταύρωσή Του (π.χ. Ματθ. 16, 21-28, Λουκ. 18, 31-33, κ.α.). Στο Ματθ. 26, 31, αναφέρεται στην προφητεία «πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης» (Ζαχαρία 13, 7).
Ο προφήτης Ζαχαρίας, 11, 12-13, μιλάει για τα τριάντα αργύρια (αργυρά νομίσματα), που εισέπραξε ο Ιούδας όταν πρόδωσε τον Ιησού. Ο άγιος ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρεται στην προφητεία (Ματθ. 27, 9), μόνο που την ενώνει με την προφητεία του Ιερεμία, 18, 2, που μιλάει για τον «αγρόν του κεραμέως», τον οποίο αγόρασαν με τα τριάντα αργύρια οι Εβραίοι αρχιερείς, όταν τα επέστρεψε ο Ιούδας.
Υπάρχουν ωστόσο και πολλές άλλες αναφορές στους Ψαλμούς, που αναφέρονται προφητικά στη σταύρωση και εκπληρώθηκαν στον Ιησού, όπως Ψαλμ. 68, 22 («μου έδωσαν χολή για τροφή και στη δίψα μου με πότισαν ξύδι», βλ. Ματθ. 27, 48), Ψαλμ. 21, 2 («Θεέ μου, Θεέ μου, πρόσεξέ με, γιατί με εγκατέλειψες;», βλ. Ματθ. 27, 46), Ψαλμ. 21, 19 («μοίρασαν μεταξύ τους τα ρούχα μου και έβαλαν κλήρο για τα ενδύματά μου», Ιω. 19, 23-24), κ.ά. (για τη θεία έμπνευση των Ψαλμών βλ. σούρα 4, 163).
Ο Ιησούς κραύγασε πάνω στο σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;», γιατί στην ανθρώπινη ζωή Του πέρασε όλα τα βάσανα που περνάει ο άνθρωπος, μεταξύ των οποίων και την αίσθηση ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει. Με αυτό τον τρόπο καθαγίασε τα βάσανα των ανθρώπων και τα μετέτρεψε σε δρόμο για να πλησιάσουμε το Θεό (αν τα υπομείνουμε με πίστη και υπομονή, όπως Εκείνος).
Επίσης, στην Παλαιά Διαθήκη περιλαμβάνονται πολλές ΠΡΟΤΥΠΩΣΕΙΣ του θανάτου του Ιησού και της σωστικής σημασίας του. «Τύπος» ή «προτύπωση» στην Αγία Γραφή είναι ένα πρόσωπο ή γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης, που διαμορφώθηκε από το Θεό έτσι, ώστε να αντιστοιχεί σε ένα πρόσωπο ή γεγονός της Καινής Διαθήκης, το οποίο έμπρακτα συμβολίζει. Ο Ίδιος ο Ιησούς, όπως θα δούμε, αναγνώριζε αυτή την ερμηνεία ως σωστή. Το ίδιο και ο απόστολος Παύλος (βλ. π.χ. επιστολή προς Εβραίους, κεφ. 7 και 9 κ.λ.π.). Ας δούμε μερικές από αυτές τις αναφορές:
Ο φόνος του Άβελ, γιου του Αδάμ (Γένεσις, 4, 1-8): ο αθώος βοσκός θανατώθηκε από τον αδελφό του λόγω φθόνου, όπως ο Ιησούς (που είναι «ο ποιμήν ο καλός», Ιω. κεφ. 10, ο οποίος μάλιστα «θέτει την ψυχή του υπέρ των προβάτων», στίχ. 15) θανατώθηκε για τον ίδιο λόγο από τους αδελφούς Του, τους ανθρώπους.
Η θυσία του Αβραάμ (Γένεσις, 22, 1-13): όπως ο πατριάρχης Αβραάμ προσφέρθηκε να θυσιάσει το μοναχογιό του, ο οποίος μάλιστα πήγε για τη θυσία μόνος του, χωρίς βία, και μετέφερε και στους ώμους του τα ξύλα για τη φωτιά, έτσι και ο Θεός θυσίασε το Μονογενή Υιό Του για τη σωτηρία των ανθρώπων, ο Οποίος μάλιστα πήγε οικειοθελώς να θανατωθεί, κουβαλώντας στους ώμους Του το σταυρό του μαρτυρίου.
Ο αμνός του Πάσχα, δηλαδή το αρνάκι που έσφαξαν οι Εβραίοι το βράδυ πριν φύγουν από την Αίγυπτο: με το αίμα του σημάδεψαν τις πόρτες τους, ώστε ο εξολοθρευτής άγγελος, που θα σκότωνε τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων, να μη μπει στα σπίτια τους (Έξοδος, 12, 21-28). Έτσι κι ο Ιησούς θυσιάστηκε ως αμνός (βλ. και Ησαΐα, κεφ. 53) και με το Αίμα Του έσωσε το λαό Του (την ανθρωπότητα) από τον αιώνιο θάνατο. Γι’ αυτό και ο Ιωάννης είπε για το Χριστό: «Να ο αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Γι’ αυτό επίσης οι Εβραίοι επί αιώνες έτρωγαν το Πάσχα αρνάκι, και μάλιστα χωρίς να του σπάσουν τα κόκαλα, επειδή και του Χριστού τα οστά στο σταυρό δεν έσπασαν (Ιω. 19, 33-37, βλ. και στην Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, 9, 12, Ψαλμ. 33, 21). Γι’ αυτό, τέλος, ο Ιησούς σταυρώθηκε κατά την παραμονή του εβραϊκού Πάσχα, όπως και ο αμνός της Εξόδου σφάχτηκε την παραμονή του πρώτου Πάσχα, δηλαδή της απελευθέρωσης από την Αίγυπτο με τη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας.
Η ύψωση του φιδιού στην έρημο (Αριθμοί 21, 6-10): κατά το μακρύ ταξίδι της επιστροφής από την Αίγυπτο στη Χαναάν οι Εβραίοι αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα. Ένα απ’ αυτά ήταν οι νυχτερινές επιθέσεις θανατηφόρων φιδιών. Ο Θεός διέταξε το Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το υψώσει πάνω σε μια ράβδο. Όποιος δαγκωνόταν από φίδι, έστρεφε το βλέμμα του στο υψωμένο χάλκινο φίδι και θεραπευόταν από το δηλητήριο (αυτό αποδεικνύει και ότι δεν είναι άτοπο να κάνει θαύματα ο Θεός μέσω εικόνων ή άλλων αντικειμένων). Ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός αναφέρθηκε σ’ αυτό τον τύπο: «όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου» (Ιω. 3, 14-17 –με πλήρη αναφορά στη σωτηρία του κόσμου διά του Χριστού, του Μονογενούς Υιού του Θεού). Ο Ιησούς ονόμαζε τον εαυτό Του «υιό του ανθρώπου» (=άνθρωπο) με βάση το Δανιήλ 7, 13.
Το «σημείον του Ιωνά του προφήτου»: ο Ιωνάς, ως γνωστόν, παρέμεινε τρεις ημέρες στην κοιλιά του θαλάσσιου κήτους και κατόπιν βγήκε στη στεριά σώος και αβλαβής. Ομοίως, και ο Ιησούς θα παρέμενε «εν τη καρδία της γης» τρεις ημέρες και τρεις νύχτες και κατόπιν θα επανερχόταν (όπως και επανήλθε) στη ζωή σώος και αβλαβής. Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ αναφέρθηκε στην προτύπωση του Ιωνά στο Ματθ. 12, 38-40.
Ας αναφέρουμε τέλος ότι ο Ιησούς πολλές φορές μίλησε για το θάνατό Του και τη σωστική σημασία του. Στο Ιω. 12, 23-24, καταγράφεται ο λόγος Του ότι «ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου, γιατί ο κόκκος του σίτου» (σπόρος του σιταριού), «αν δεν πεθάνει πέφτοντας στη γη, μένει μόνος, αν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό». Στο Ματθ. 21, 33-44, καταγράφεται η παραβολή Του για τους «κακούς γεωργούς», διαχειριστές ενός αμπελιού, που θανάτωσαν όχι μόνο τους απεσταλμένους του ιδιοκτήτη του αμπελιού (προφήτες), αλλά και τον ίδιο το γιο του. Στο Ιω. 10, 15, όπως είπαμε, αναφέρεται ο λόγος Του για τον «καλό ποιμένα» (βοσκό), που δίνει τη ζωή του για να σώσει τα πρόβατά Του από το λύκο (σημειωτέον ότι στην Παλαιά Διαθήκη ποιμήν του λαού ονομάζεται ο Θεός, ενώ στην Καινή ο Χριστός – άλλη μια απόδειξη ότι ο Χριστός είναι Θεός).

Β. ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ: ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

Οι χριστιανοί αναφέρουν την ύπαρξη μυστηριώδους φωτοχυσίας στον Τάφο του Ιησού και φλόγας που ανάβει θαυματουργικά ήδη από τον 1ο αι. μ.Χ. Για την ακρίβεια ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (4ο αι. μ.Χ.), στο έργο του «Δεύτερος λόγος περί αναστάσεως», αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης –τα ίδια τα ξημερώματα της ανάστασης– είδαν μέσα στον τάφο τα σάβανα του Ιησού, ενώ ήταν ακόμη σκοτάδι (για το σκοτάδι βλ. Ιω. 20, 1), επειδή ο τάφος μέσα ήταν λουσμένος στο φως. Το ίδιο αναφέρει και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τον 8ο αι. μ.Χ., μοναχός στη μονή του αγ. Σάββα, έξω από τα Ιεροσόλυμα. Κατά κάποιους μάλιστα, από αυτό εμπνεύστηκε το στίχο «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια», που βρίσκεται στην ακολουθία της νύχτας του Μ. Σαββάτου, ποίημα δικό του.
Άλλες πρώιμες μαρτυρίες για το Άγιο Φως:
Το 2ο αι. μ.Χ., παρουσία του πατριάρχη Νάρκισσου, σημειώθηκε έλλειψη λαδιού και δε μπορούσαν να ανάψουν το καντήλι («λυχνάρι») για τη λειτουργία του Πάσχα. Ένας άντρας γέμισε το καντήλι νερό από την πηγή του Σιλωάμ. Το καντήλι άναψε θαυματουργικά με το νερό και παρέμενε αναμμένο, καθ’ όλη την διάρκεια της Πασχάλιας Λειτουργίας (Ευσέβιος, Ιστορία της Εκκλησίας, 4ος αι., Βιβλίο ΣΤ’, κεφ. 9, 1-3).
Ο Μέγας Θεοδόσιος (4ος αι.), κάποτε επισκέφθηκε κρυφά την Ιερουσαλήμ, και αμέσως μετά, ΟΛΑ τα λυχνάρια των εικόνων άναψαν. «Το θαύμα αυτό εξέπληξε τον Πατριάρχη, αλλά άγγελος του αποκάλυψε πως αυτός που προσευχόταν δεν ήταν απλός άνθρωπος, αλλά ο άγιος βασιλέας Θεοδόσιος» (Επίσκοπος Πορφύριος (Ουσπένσκυ), Το βιβλίο του είναι μου, Μέρος 3, S-Pb., 1896, σελ. 299-300). [Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Μ. Θεοδόσιος, παρά τα λάθη του, δεν ήταν ένας «σκληρός φανατικός», όπως τον νομίζουν πολλοί, αλλά ένας άνθρωπος με ειλικρινή πίστη, που υπήρξε, μετά το Μέγα Κωνσταντίνο, ο πρώτος αυτοκράτορας που δεν δίωξε την Ορθοδοξία (εκτός από τους δευτερεύοντες αυτοκράτορες που βασίλεψαν πάρα πολύ λίγο).]
Ο μοναχός Barnard τον 9ο αιώνα (865 μ.X.) μιλάει εκτενώς για το Άγιο Φως, όπως το ξέρουμε και σήμερα: «Είναι περιττό να γράψω πολλά για τον τάφο αυτό, επειδή ο Bede λέει αρκετά γι’ αυτόν στην δική του Ιστορία (της Αγγλικής Εκκλησίας). Όμως αξίζει να αναφερθεί πως αυτό που συμβαίνει το Μεγάλο Σάββατο, την Παραμονή του Πάσχα. Το πρωί αρχίζει η λειτουργία μέσα στην εκκλησία αυτή. Μετά, όταν τελειώσει, μπαίνουν ψάλλοντας το «Κύριε Ελέησον» μέχρι να έρθει άγγελος και να ανάψει με φως τα κανδήλια που κρέμονται πάνω από τον τάφο. Ο Πατριάρχης μεταδίδει αυτό το Φως στους επισκόπους και τον υπόλοιπο λαό, και ο καθένας έχει φως, εκεί που στέκεται.» Mabilon. Acta Sancta. Τόμος. III. P. II. Σελ. 473.

ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ:

Εκτενείς περιγραφές του θαύματος του αγίου Φωτός κάνουν και οι Άραβες συγγραφείς Ahmed ibn al-Kassa (θ. 936 μ.Χ.) στο έργο του “Signs of Quibla” (Σημεία του Κίμπλα), Abu l-Abbas Ahmad (θ. 947 μ.Χ.), al-Biruni (1000 μ.Χ.) κ.ά., ενώ η Ιερουσαλήμ ήταν ακόμη στα χέρια των μουσουλμάνων Αράβων και οι χριστιανοί που ζούσαν εκεί ήταν Ορθόδοξοι. Φυσικά, ΠΡΙΝ από τις σταυροφορίες και την κυριαρχία των παπικών («ρωμαιοκαθολικών») σταυροφόρων στους Αγ. Τόπους (η α΄ σταυροφορία κηρύχτηκε τον 11ο αι., δηλ. το 1095 μ.Χ.).
Ο al-Biruni π.χ. γράφει: «Οι Χριστιανοί έχουν ήδη σβήσει τα φανάρια τους και τις δάδες τους από πριν, και περιμένουν, μέχρι να δουν μια καθαρή λευκή φωτιά, που κάνει το κανδήλι να ανάβει. Με την φωτιά αυτή ανάβουν τα κανδήλια μέσα στα τεμένη και τους ναούς. Μετά γράφεται μια αναφορά προς τον Χαλίφη σχετικά με την ώρα που κατέβηκε η φωτιά. Αν γινόταν αμέσως μετά την μεσημβρινή ώρα, αναμενόταν γόνιμη χρονιά, αλλά αν καθυστερούσε μέχρι την εσπέρα ή αργότερα, τότε θα αναμενόταν άγονη χρονιά. Η ίδια πηγή αναφέρει επίσης πως κάποιος κυβερνήτης είχε φέρει μαζί του ένα τεμάχιο χάλκινου σύρματος αντί φυτιλιού, για να μην μπορέσει να αναφλεγεί και να φανεί έτσι πως το όλο φαινόμενο απέτυχε. Όμως κατέβηκε το πυρ, και ο χαλκός πήρε φωτιά. Η κάθοδος αυτής της φωτιάς από ψηλά, σε μια μέρα που επαναλαμβάνεται μετά από συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, γίνεται αφορμή να μένουμε έκπληκτοι….» (άρα ήταν αυτόπτης μάρτυρας).
Ο Μητροπολίτης Καισαρείας Αρέθας, στο μήνυμά του προς τον Εμίρη της Δαμασκού (αρχές 10ου αι.) γράφει: «Κάθε χρόνο μέχρι τώρα, την ημέρα της αγίας Του Αναστάσεως, ο Πανάγιος και Πολύτιμος Τάφος Του κάνει θαύματα…. (όντας όλα τα φώτα της Ιερουσαλήμ σβηστά και)….. με την θύρα (του Παναγίου Τάφου) σφραγισμένη….και οι Χριστιανοί να στέκονται τριγύρω του, μέσα στον Ναό της Αναστάσεως […], φωνάζοντας «Κύριε Ελέησον!», ξαφνικά εμφανίζεται μια αστραπή φωτός και ανάβει το καντήλι, και στην συνέχεια όλοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ παίρνουν από το φως αυτό και ανάβουν τα δικά τους τα κεριά…».
Εντυπωσιακή αναφορά στο θαύμα του Αγίου Φωτός κάνει ο κληρικός Νικήτας, το 947 μ.Χ., σε επιστολή του προς τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ΄ τον Πορφυρογέννητο.
Ας σημειωθεί τώρα ότι οι σταυροφόροι, που ήταν παπικοί, δεν αγαπούσαν καθόλου το θαύμα του αγίου Φωτός, γιατί το άναβαν πάντοτε οι Ορθόδοξοι, πράγμα που αποδυνάμωνε την κυριαρχία του καθολικισμού στους Αγ. Τόπους, που επιδίωκαν αυτοί. Έτσι, ο στρατιωτικός ιερέας του πρώτου βασιλέα της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου Fulcher (Fulk) της Σαρτρ, έγραψε ότι το Άγιο Φως δεν εμφανίστηκε μέχρι να απομακρυνθούν οι Λατίνοι μοναχοί και κληρικοί από την εκκλησία του Αγίου Κουβουκλίου. Avdulovsky F.M., Holy Fire Coming From Holy Sepulchre of Our God and Savior Jesus Christ on The Great Saturday in Jerusalem. («Το Άγιο Φως το Προερχόμενο από τον Πανάγιο Τάφο του Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού κατά το Μεγάλο Σάββατο») Μόσχα, 1887, σελ. 37-41.
Ο Αρμένιος ιστορικός του 12ου αι. Ματθαίος Εδέσσης μάς λέει πως το 1102 το Άγιο Φως αρνήθηκε να εμφανιστεί, αφού οι Φράγκοι (σταυροφόροι) είχαν αρπάξει τους Αγίους Τόπους από τους τοπικούς ιερείς και είχαν βγάλει τους Έλληνες έξω από τα μοναστήρια με τις κλωτσιές. Οι νεόφερτοι «πήραν το μήνυμα», και αποκατέστησαν τους διωγμένους. Το Φως εμφανίστηκε, με μια μέρα καθυστέρηση.
Οι μαρτυρίες αυτές, καθώς και άλλες, μεταγενέστερες, περιλαμβάνονται στις μελέτες:
Όλγα Τερζή, «Ιστορική μελέτη για το Άγιο Φως»: http://www.impantokratoros.gr/7F53C195.el.aspx.
Κατερίνα Ν. (μετάφραση): «Πρώιμες μαρτυρίες περί του Αγίου Φωτός»: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws1.htm (μτφρ. από το αγγλικό, που δημοσιεύεται εδώ: http://www.holyfire.org/eng/history.htm).
Βλ. ακόμη: Λυκούργου Μαρκούδη, «Μαρτυρία περί του Αγίου Φωτός»: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws_martyria1.htm.
Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψιν την περίπτωση του αγίου μάρτυρα Τούνομ, Άραβα εμίρη, που, στις 18 Απριλίου 1579, είδε το Άγιο Φως να βγαίνει από την κολώνα της πλαϊνής πύλης του Ναού της Αναστάσεως (όπου είχαν συγκεντρωθεί οι Ορθόδοξοι διωγμένοι από τους Τούρκους), έπεσε από το μιναρέ χωρίς να πάθει κακό, διακήρυξε ότι η Ορθοδοξία είναι η αληθινή πίστη και εκτελέστηκε από τους πρώην ομοθρήσκους του μουσουλμάνους.

ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Τέλος, πρέπει να αναφέρουμε ότι, ανεξάρτητα από τις αρχαίες πηγές, οι σημερινές μαρτυρίες για την τέλεση του θαύματος (όχι μόνο για το ότι εμφανίζεται χωρίς να το ανάψει ανθρώπινο χέρι, αλλά και ότι δεν καίει) είναι αρκετές για να λύσουν κάθε απορία αν πρόκειται για «θαύμα ή μύθο». Περιορίζομαι να παραπέμψω σε συγκλονιστικό βίντεο αφιέρωμα («Άγιο Φως – μαρτυρίες και εμπειρίες»), με πλάνα και μαρτυρίες, που δημοσιεύτηκε πέρυσι στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα http://www.oodegr.com και από τότε έχει μεταφραστεί σε πέντε έξη γλώσσες. Το βίντεο δημοσιεύεται εδώ: http://www.oodegr.com/english/ekklisia/holylight.htm.
Βέβαια κάποιοι θα μπουν εδώ και θα παπαγαλίσουν ό,τι λέει ο Καλόπουλος, για απάτη με φώσφορο κ.τ.λ. Απάτη δεν θα μπορούσε να γίνει υπό μουσουλμανική και παπική (των σταυροφόρων) κατοχή, και μάλιστα επί τόσους αιώνες, χωρίς να ανακαλυφθεί και τιμωρηθεί ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ «απατεώνας». Για τον ένθερμο ερευνητή, παραπέμπω και εδώ: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/expaganus_agio_fws_1.htm.
Μια αυτοψία θα πείσει κάθε ειλικρινά ενδιαφερόμενο – του χρόνου, αδελφοί, εύχομαι να κάνετε Πάσχα στον Άγιο Τάφο.

Γ. ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ: Η ΣΙΝΔΟΝΗ ΤΟΥ ΤΟΡΙΝΟ

Πιθανότατα οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας θα είναι ήσυχοι ως προς τη σινδόνη του Τορίνο (με τη μορφή του Ιησού πάνω της), αφού ξέρουν ότι η χρονολόγηση με άνθρακα 14 την τοποθέτησε ανάμεσα στο 13ο και το 14ο αιώνα μ.Χ. Όμως, στη θέση τους δεν θα ήμουν και τόσο ήσυχος. Η χρονολόγηση αυτή είναι αμφισβητήσιμη για ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ (θα το δούμε παρακάτω), ενώ υπάρχουν επίσης ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ που αποδεικνύουν ότι το σεντόνι προέρχεται από τον 1ο αι. μ.Χ. και μάλιστα από την Παλαιστίνη, ενώ συνδέεται και με την περίοδο του Πάσχα.
Επίσης, μαρτυρίες για την ύπαρξή του υπάρχουν το αργότερο από το 10ο αι. μ.Χ., που αυτό και μόνο αρκεί για να καταρρίψει την εγκυρότητα της χρονολόγησης με άνθρακα.
Δημοσιεύω δύο αρθράκια:

Ι

Σινδόνη του Τορίνο: αλήθεια ή απάτη;
Πηγή: http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=86

Έπειτα από τρεις δεκαετίες επιστημονική εξέταση, η Σινδόνη είναι ακόμα το επίκεντρο της αντιλογίας. Ενώ η επιστημονική άποψη και αυτή των ΜΜΕ γενικά το απορρίπτουν ως σάβανο του Χριστού, η επιστημονική και ιστορική απόδειξη συνεχίζει να αφθονεί. Ο Bill Geating συνοψίζει τα τελευταία δεδομένα.
Η Σινδόνη του Τορίνου είναι ένα αρχαίο κίτρινο λινό ύφασμα που φέρει την εικόνα ενός μουσάτου άνδρα καλυμμένου με σταγόνες αίματος, η θέση του οποίου ταιριάζει σε θάνατο από σταύρωση. Φιλοξενείται στο Τορίνο της Ιταλίας για περισσότερο από 400 χρόνια και πολλοί πιστεύουν ότι είναι η εικόνα του Ιησού.
Το μέγεθός του είναι 4,35 μέτρα μακρύ, 1,1 μέτρα πλατύ, και η Σινδόνη είναι υφασμένη από λινό με ύφανση ψαροκόκαλου από ίνες κοινού λιναριού που χρησιμοποιούνταν την εποχή του Χριστού. Η εικόνα της Σινδόνης είναι η εμπρόσθια και η οπίσθια όψη ενός Καυκάσιου άνδρα, περίπου 30 ετών, γύρω στα 1,80 ύψος και βάρος περίπου 77 κιλά.
Σε όλη την εικόνα υπάρχουν κηλίδες αίματος που ανταποκρίνονται σε θάνατο από σταύρωση. Επίσης φαίνονται τρύπες από καψίματα και μερικές σταγόνες νερού από την πυρκαγιά του 1532.
Ιστορικές μελέτες ανιχνεύουν την Σινδόνη στο 1356 μ.Χ. όταν εκτέθηκε στην Liery της Γαλλίας από τον Geoffrey De Charney. Το 1452 το ύφασμα πουλήθηκε στον Δούκα του Σαβόϋ, και το 1578 μεταφέρθηκε στο Τορίνο της Ιταλίας όπου παραμένει μέχρι σήμερα.
Η ιστορία της Σινδόνης πριν τον Μεσαίωνα είναι νεφελώδης. Ένα πιθανό σενάριο προτείνει ότι μετά τον θάνατο του Χριστού (ή το 70 μ.Χ. που καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ) μεταφέρθηκε στην Έδεσσα της Τουρκίας (σύγχρονη Urfa). Γνωστό σαν το Μανδήλιον ή Εικόνα της Έδεσσας ήταν διπλωμένο για να φαίνεται μόνο το πρόσωπο μέσα σε μια ανοιχτή θήκη.
Το 944 μ.Χ. ο Βυζαντινός Αυτοκρατορικός Στρατός εισέβαλε στην Έδεσσα [Θ.Ρ.: η οποία, αν και βυζαντινή πόλη, βρισκόταν υπό αραβική κατοχή από το 638 μ.Χ.] με το σκοπό να ξαναποκτήσουν το ύφασμα και μετά να το παραδώσουν στην Κωνσταντινούπολη. Η Τέταρτη Σταυροφορία (1204) λεηλάτησε την Κωνσταντινούπολη και η Σινδόνη του Τορίνου ουσιαστικά εξαφανίστηκε μέχρι τον 14ο αιώνα. Πιθανόν ήταν στην κατοχή των Ναïτών ιπποτών, ένα διεθνές τάγμα σταυροφορίας από πολεμιστές μοναχούς, όταν αυτό επανεμφανίστηκε με τον De Charney το 1353.
Η επιστημονική και εξονυχιστική έρευνα της Σινδόνης επικεντρώθηκε στο κατά πόσον η απεικόνιση είχε δημιουργηθεί φυσικά ή τεχνητά. Πάνω από 500.000 ώρες επιστημονικής εξέτασης από 63 επιστημονικούς κλάδους έχουν εφαρμοστεί στην Σινδόνη. Περισσότερο εκτεταμένη ήταν η ανάλυση του 1978 από 40 επιστήμονες όλο το 24ωρο για 5 μέρες. Αυτοί συμπέραναν ότι η απεικόνιση ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ!
Δεν υπήρχε κανένα άξιο λόγου ίχνος χρώματος, μπογιάς, βαφής ή σταγόνες πάνω στο ύφασμα. Ούτε η εικόνα έδειχνε την κατεύθυνση που φυσιολογικά δημιουργείται από τα περάσματα της βούρτσας. Ούτε υπήρχε κανένα Περίγραμμα της εικόνας καθώς θα ήταν απαραίτητο για να δημιουργήσουν μια ζωγραφική παράσταση. Ούτε βρέθηκε καμιά απόδειξη «στερέωσης» του υφάσματος που συμβαίνει όταν εφαρμοστεί οποιαδήποτε υγρή ουσία. Η εικόνα φαίνεται να είναι καθαρά επιφανειακή, διαπερνώντας μόνο τις δύο κορυφαίες μικρο-ίνες.
Οι σταγόνες αίματος πάνω στο μέτωπο και τα μαλλιά ταιριάζουν με πληγές από αγκαθωτό στεφάνι. Πάνω από 100 σημάδια μαστιγώματος στην πίσω πλευρά, ταιριάζουν το μαστίγωμα που έκανε το ρωμαϊκό μαστίγιο (Flagum). Το αίμα που κυλούσε κάτω από τα χέρια και στα πόδια δείχνουν τρύπημα που προέρχεται από καρφιά. Η ροή του αίματος κάτω από τα χέρια ταιριάζει τη ροή της βαρύτητας που συμβαίνει κατά την σταύρωση. Η απουσία απεικονίσεων του αντίχειρα και στα δύο χέρια, δείχνει ότι είχε τρυπηθεί ο καρπός του χεριού και όχι τα χέρια. Ένα καρφί στον καρπό του χεριού θα τρυπούσε το μεσαίο νεύρο, προκαλώντας το σπάσιμο του αντίχειρα στην παλάμη.
Η φωτογράφηση της Σινδόνης το 1898 αποκάλυψε το κρυμμένο «αληθινά θετικό» που έκανε την εικόνα της Σινδόνης ένα φωτογραφικό αρνητικό. Η ανάλυση της εικόνας που έγινε το 1978 αποκάλυψε ότι τα τρισδιάστατα χαρακτηριστικά της Σινδόνης, δείχνουν ότι το ύφασμα έχει πάνω του μια πραγματική τρισδιάστατη ανθρώπινη μορφή, που είναι αδύνατον να δημιουργηθεί με ζωγραφική.
Πρόσφατες μελέτες από τους Ισραηλινούς βοτανολόγους Avinoan Danin και Uri Baruch, μαζί με τους Αμερικανούς Alan και Mary Whanger, αποκάλυψε ισχυρή απόδειξη ότι η προέλευση της Σινδόνης είναι μέσα από την περιοχή της Ιερουσαλήμ. Ακόμη, το ύφασμα περιέχει αναρίθμητους κόκκους γύρης και απεικονίσεις φυτών. Με το μικροσκόπιο, αναγνωρίστηκαν με σιγουριά, τουλάχιστον 30 τύποι κόκκων γύρης.
Απεικονίσεις φυτών, αν και πιο δύσκολο να αναγνωριστούν, περιλαμβάνουν τα Zygophyllum dumosum, Gundelia tournefortii, Cistus creticus και Capparis aegyptia. Όλα μαζί, είναι μοναδικά σε μόνο μια περιοχή πάνω στη γη –τα βουνά της Ιουδαίας και την έρημο του Ισραήλ. Η ταυτόχρονη άνθηση τον Μάρτιο και Απρίλιο των 8 φυτών που αναγνωρίστηκαν πάνω στην Σινδόνη, ανταποκρίνονται στη βιβλική αφήγηση του θανάτου του Χριστού. Ένα από αυτά τα λουλούδια (Capparis aegyptia) αρχίζει να ανοίγει το μεσημέρι και φθάνει σε πλήρες άνοιγμα λίγο πριν την δύση του ήλιου. Στις 3 ή 4 μμ, το άνοιγμα των μπουμπουκιών τους, ταιριάζει με την ώρα του θανάτου του Χριστού.
Το 1988, η Σινδόνη του Τορίνου χρονολογήθηκε με τον άνθρακα 14 από τρία διαφορετικά εργαστήρια. Και τα τρία το χρονολόγησαν μεταξύ του 1260 μ.Χ. και του 1390 μ.Χ. Ακόμη, έχουν εγερθεί ανησυχίες σχετικά με την ακρίβεια των μετρήσεων. Ζωντανοί μύκητες και βακτήρια έχουν ανακαλυφθεί πάνω στο ύφασμα, δημιουργώντας ένα «βιο-πλαστικό στρώμα» το οποίο μπορεί να παροδηγήσει την χρονολόγηση με τον άνθρακα 14. Ο Harry Grove, που διεύθυνε το τεστ με τον άνθρακα 14, δήλωσε ότι το μικρόβιο είναι μια «ανάπτυξη που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά… αυτό αξίζει περισσότερο λεπτομερή έρευνα».
Το τμήμα της Σινδόνης που χρησιμοποιήθηκε για το ραδιομετρικό τεστ, γνωστό σαν «Γωνία του Ραέ», ήρθε από ένα σημείο ευαίσθητο σε μόλυνση, εξαιτίας της μεταχείρισης που υπέστη η Σινδόνη σε όλους τους αιώνες. Είναι επίσης πιθανόν ότι η πυρκαγιά του 1532 δημιούργησε μια σημαντική αύξηση στην συσσώρευση άνθρακα 14, και ως εκ τούτου να αύξησε τον ραδιομετρικό υπολογισμό.
Αν και η επιστήμη δεν έχει ακόμη προσδιορίσει τον μηχανισμό με τον οποίο δημιουργήθηκε η απεικόνιση της Σινδόνης, έχει προταθεί κάποιος τύπος ροής ουδετερονίων από ραδιενέργεια. Επίσης αυτή η διαδικασία θα παράγει πρόσθετο άνθρακα 14, λοξοδρομώντας την χρονολόγησή του.
Οι αλλαγές στο πρωτόκολλο του τεστ με τον άνθρακα 14 το 1988 περιλάμβαναν:
Εξέταση από ένα τμήμα της Σινδόνης.
Χρησιμοποίηση μόνο τριών εργαστηρίων, αντί των αρχικών επτά.
Το τμήμα της Σινδόνης «Γωνία του Ραέ» που ήταν γνωστό πως είχε μολυνθεί από πυρκαγιά και ανθρώπινο άγγιγμα, αντί ενός καθαρότερου τμήματος.
Συγκεντρωμένη μαζί, όλη αυτή η απόδειξη εγείρει σοβαρές αμφιβολίες για την εγκυρότητα του τεστ του 1988.
Εάν η Σινδόνη χρονολογηθεί ακριβώς τον 14ο αιώνα, τότε απαιτείται η γνώση, η ικανότητα και η δεξιοτεχνία πάρα πολλών πεδίων από έναν πλαστογράφο του Μεσαίωνα. Αυτός ο καλλιτέχνης χρειάζονταν εκτεταμένη γνώση στην ανατομία και φυσιολογία μέχρι να μπορεί με ακρίβεια να απεικονίσει τις λεπτομέρειες της σταύρωσης, όπως και γνώση των φωτογραφικών αρνητικών και των τρισδιάστατων εικόνων. Επίσης θα απαιτούνταν βαθιά γνώση της χημείας του αίματος και των προσθέσεων με μικροσκόπιο ντόπιων ποικιλιών γύρης από συγκεκριμένη τοποθεσία.
Κατά πόσον η Σινδόνη είναι ένα ταφικό ύφασμα της Παλαιστίνης του 1ου αιώνα ή μια πλαστογραφία της μεσαιωνικής Ευρώπης, μελετείται ακόμη. Κατά πόσον είναι το πραγματικό σάβανο του Χριστού είναι πέρα απʼ τον ορίζοντα της επιστήμης. Ακόμη, η εικόνα της Σινδόνης και οι κηλίδες αίματος, μπορούν να μας βοηθήσουν να φανταστούμε τα τρομερά παθήματα του Χριστού. Ότι είναι άδειο αυτό το σάβανο, μας υπενθυμίζει την ανάστασή Του.
Μια αριστουργηματική αναπαραγωγή ή το πραγματικό σάβανο, αυτό μπορεί να μιλήσει σε όλους όσους έχουν ακουμπήσει την πίστη τους σε Αυτόν.
«Δεν είναι εδώ, επειδή αναστήθηκε, όπως το είχε πει. Ελάτε, δείτε τον τόπο όπου ήταν τοποθετημένος ο Κύριος» (Ματθαίος 28:6).
BILL GEATING
Μετάφραση κατόπιν αδείας από το περιοδικό BIBLE AND SPADE-Winter 2000. Τίτλος πρωτότυπου: Shroud of Turin 2000.

ΙΙ

ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΙΝΔΟΝΗΣ
Πηγή: http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=87

Οι κριτικοί σωστά έχουν κατηγορήσει ότι είναι αδύνατον για κάτι τόσο ασυνήθιστο, όσο η Σινδόνη, να έχει διαφύγει της προσοχής για 13 αιώνες, μόνο για να εμφανιστεί στην κατοχή ενός κατώτερου Γάλλου ευγενούς το 1355. Η Σινδόνη φαίνονταν να έχει έρθει από το πουθενά σε έναν αιώνα πασίγνωστο για πλαστογραφίες. Αλλά το 1969, ο Βρεττανός συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής Ian Wilson παρατήρησε δυνατές ομοιότητες μεταξύ της Σινδόνης και των μεσαιωνικών περιγραφών της πιο διάσημης εικόνας των αρχών του Μεσαίωνα- “Την Αχειροποίητη Εικόνα της Έδεσσας”.
Η καταγεγραμμένη ιστορία της Εικόνας της Έδεσσας άρχισε τον 6ο αιώνα στην χριστιανική πόλη της Έδεσσας, στην σύγχρονη ανατολική Τουρκία. Πιστεύονταν ότι ήταν ένα ύφασμα στο οποίο ο ζωντανός Ιησούς είχε αποτυπώσει το πρόσωπό του, η Εικόνα σκόπιμα στάλθηκε σε έναν βασιλιά της Έδεσσας. Ήταν τόσο μακρύ, ώστε έπρεπε να “διπλωθεί στα τέσσερα” για να τοποθετηθεί στο πλαίσιο υποστήριξης. Εάν η Σινδόνη του Τορίνου διπλώνονταν για να αποκρύψει το σώμα και να φαίνεται μόνο το πρόσωπο, θα ήταν πολύ όμοια με τις αρχαιότερες απεικονίσεις της Εικόνας της Έδεσσας που έχουν βρεθεί.
Συγγραφείς του Μεσαίωνα λένε ότι η Εικόνα δεν ήταν έργο τέχνης, αλλά το αμυδρό “ιδρωμένο” αποτύπωμα του Ιησού. Επίσης λέγανε ότι υπήρχε αίμα πάνω σε αυτό. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να παρατηρηθούν σήμερα πάνω στην Σινδόνη. Ο Wilson στο βιβλίο του «Η Σινδόνη του Τορίνου» (1978), σημειώνει ότι μετά που την εικόνα της Έδεσσας την πήραν οι Βυζαντινοί στην Κωνσταντινούπολη το 944, άρχισαν ήσυχα να παραδέχονται ότι είχαν την Σινδόνη σαν ένα από τα αποκτήματά τους. Αυτός ήταν πιθανόν ένας από τους θησαυρούς που κλάπηκαν στην Τέταρτη Σταυροφορία (1204) και αργότερα εμφανίστηκε στην Γαλλία. Έτσι, η Εικόνα της Έδεσσας φαίνεται στενά συνδεδεμένη με την Σινδόνη του Τορίνου.
Οι περισσότεροι ιστορικοί έδωσαν λίγη προσοχή στην θεωρία του Wilson, πιστεύοντας ότι η εικόνα της Έδεσσας ήταν απλά ένα ζωγραφισμένο πρόσωπο πάνω σε ένα μικρό ύφασμα. Αλλά οι αποδείξεις συνεχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Ειδική εξέταση στο φως των φωτογραφιών της Σινδόνης δείχνει γραμμές από παλιά τσακίσματα, κάτι που ισχυρά υποστηρίζει ένα παλαιό «δίπλωμα στα τέσσερα». Επίσης υπάρχουν αναφορές από συγγραφείς των αρχών του Μεσαίωνα που πίστευαν ότι η Εικόνα της Έδεσσας είχε την εικόνα ενός πλήρους σώματος.
Τελικά, πρόσφατα στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού, αναγνωρίστηκε μια ομιλία του Γρηγόριου, αρχιδιακόνου της Αγίας Σοφίας (του μεγάλου καθεδρικού ναού στην Κωνσταντινούπολη) που ήταν ειδικός στην ιστορία της Εικόνας της Έδεσσας. Την νύχτα 16 Αυγούστου 944, η εικόνα της Έδεσσας, μόλις είχε «ελευθερωθεί» από την Έδεσσα, την έφεραν στο παλάτι του αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. Αυτή ήταν μια από τις λίγες καταγεγραμμένες δημόσιες εμφανίσεις της Εικόνας. Η ομιλία του Γρηγόριου σε αυτό το περιστατικό δυνατά υπονοεί ότι η εικόνα αφαιρέθηκε τουλάχιστον εν μέρει από το κάλυμμά της (ένα είδος πλαισίου κορνίζας) και ξεδιπλώθηκε τόσο πολύ ώστε να μην αποκαλύπτει μόνο το πρόσωπο, αλλά επίσης ένα ματωμένο πληγωμένο πλευρό. Στην ομιλία του, ο Γρηγόριος λέει ότι το αίμα και ο ιδρώτας του προσώπου έπεφτε σταγόνα –σταγόνα από το πλευρό του Ιησού. Αυτός επίσης αναφέρει «αίμα και νερό εκεί» σαν εάν να έδειχνε στο πληγωμένο πλευρό για το ακροατήριό του. Εάν η Εικόνα της ΄Εδεσσας είχε ένα πληγωμένο πλευρό, αυτή αποτελούνταν από περισσότερο από την εικόνα ενός προσώπου και ηχεί αξιοσημείωτα σαν την Σινδόνη του Τορίνου. Μια τέτοια σύνδεση θα έσπρωχνε την ιστορία της Σινδόνης πίσω στον 6ο μ.Χ. αιώνα, ένας πρόσθετος λόγος για να αμφιβάλλουμε την χρονολόγηση με τον άνθρακα-14 το 1988.
JOHN LONG
Μετάφραση κατόπιν αδείας από το περιοδικό BIBLE AND SPADE-Winter 2000. Τίτλος πρωτότυπου: Closing in on the shroudʼs history.

ΙΙΙ
Συνιστώ σε κάθε ενδιαφερόμενο τη μελέτη του Αθανάσιου Κ. Δημητριάδη «Αναφορά στη Σινδόνη του Τορίνου», εκδ. Τήνος 1998, όπου, με πλήθος βιβλιογραφικών παραπομπών, αναφέρονται λεπτομερώς τα προβλήματα αξιοπιστίας της χρονολόγησης με άνθρακα 14, αλλά και η καταγγελία του θέματος από τον καθηγητή του παν/μίου του Dermstadt Βέρνερ Μπουλστ σε διεθνές συνέδριο στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια το 1989 (βλ. εκτενώς το σχετικό κεφάλαιο, σελ. 38-54).
Εκεί αναφέρονται και άλλα τεκμήρια της παλαιότητας και αυθεντικότητας της σινδόνης, όπως ο εντοπισμός νομισμάτων της ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, τοποθετημένων στα μάτια του σώματος. Τα νομίσματα φάνηκαν το 1977, όταν η εικόνα του προσώπου αναλύθηκε με εξοπλισμό διαστημικής τεχνολογίας (σελ. 26-27). Η τοποθέτηση νομισμάτων στα μάτια των νεκρών ήταν ταφικό έθιμο της εποχής εκείνης.
Εκεί επίσης αναφέρονται οι πρώιμες μαρτυρίες για τη σινδόνη (σελ. 72-84). Λίγα λόγια γι’ αυτό, εκτός από όσα ειπώθηκαν ανωτέρω:
Το Ιερό Μανδήλιο (που καθώς φαίνεται ήταν η σινδόνη, διπλωμένη έτσι μέσα σε θήκη, που φαινόταν μόνο το πρόσωπο του Κυρίου) εντοιχίστηκε σε μια κόχγη του τείχους της Έδεσσας από τον επίσκοπο της πόλης, όταν ξέσπασε διωγμός κατά των χριστιανών το 2ο αιώνα, από τους διαδόχους του πρώτου χριστιανού βασιλιά Άβγαρου. Ανακαλύφθηκε όταν κατέρρευσε το τείχος, το 550 μ.Χ., σε μια περσική επίθεση. Τότε οι χριστιανοί αρχίζουν να ζωγραφίζουν το Χριστό όπως Τον ξέρουμε σήμερα από τις ορθόδοξες εικόνες, εξαιτίας προφανώς της μορφής που είναι αποτυπωμένη πάνω στο ύφασμα, που το θεωρούσαν «μαντήλι», λόγω της θήκης όπου ήταν διπλωμένο.
Μετά το 10ο αιώνα, που η εικόνα έρχεται στην ΚΠολη, προφανώς αποκαλύπτεται ότι είναι σεντόνι. Μαρτυρίες προς τούτο:
Στις αρχές του 12ου αι. αρχίζει να ζωγραφίζεται η σκηνή του «Επιτάφιου Θρήνου», εμφανώς επηρεασμένη από τη μορφή που απεικονίζεται στη σινδόνη. Παράλληλα εμφανίστηκαν οι «επιτάφιοι», τα υφάσματα που τοποθετούνται στο συμβολικό τάφο του Χριστού τη Μ. Παρασκευή (και σήμερα στους ναούς). Κοινό χαρακτηριστικό τους η ολόσωμη μορφή του Ιησού με τα χέρια σταυρωμένα, όπως η μορφή της σινδόνης.
Γύρω στο 1192 (εκατό χρόνια πριν τη χρονολογία που έδωσε για τη σινδόνη ο άνθρακας 14) χρονολογείται η εικόνα του Κώδικα Pray, στη Βουδαπέστη, με τον ενταφιασμό του Ιησού ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ φαίνεται στη σινδόνη: Τον ξαπλώνουν σε ένα σεντόνι με «ύφανση ψαροκόκαλου», με ιδιαίτερα σημάδια που υπάρχουν ΚΑΙ στη σινδόνη, ενώ το σώμα του Κυρίου έχει τα χαρακτηριστικά και τη στάση της μορφής της σινδόνης.
Εκτός αυτών, ο Γάλλος στρατιωτικός Ρομπέρ ντε Κλαρί, το 1203, αναφέρει ότι στην Παναγία των Βλαχερνών, στην ΚΠολη, «φυλασσόταν η Σινδόνη, στην οποία είχε τυλιχθεί ο Κύριός μας, και η οποία υψωνόταν όρθια κάθε Παρασκευή, έτσι που να μπορεί κανείς να δει καθαρά τη μορφή του Κυρίου».
Αλλά και η «Δωδεκάβιβλος» του Δωσίθεου (τόμ ΙΑ΄, κεφ. Β΄, σελ. 20, έκδ. Βασ. Ρηγοπούλου) αναφέρει ότι επί Μιχαήλ Παφλαγόνος έγινε λιτανεία στην ΚΠολη, όπου λιτανεύθηκαν «τα σπάργανα του Σωτήρος». Σπάργανα = τα «εντάφια σπάργανα», δηλ. το σάβανό Του, αυτό που βρέθηκε στο τάφο μετά την ανάσταση του Ιησού! (Βλ. κατά Ιωάννην, 20, 5-7).

Γάμοι χριστιανών με μουσουλμάνους

Το κείμενο αυτό βασίζεται σε απαντήσεις που είχε δώσει ο GreekMurtadd σε σχετικά ερωτήματα χριστιανών γυναικών που σκέφτονταν να παντρευτούν μουσουλμάνους. Έχει εμπλουτιστεί με μεταφράσεις από τα λινκ που έδωσε και με σχόλια αναγνωστών του ιστολογίου μας. Αργότερα που ο GreekMurtadd θα επιστρέψει, μπορεί να το επεξεργαστεί ξανά.

Εύχομαι να ωφελήσει τους αναγνώστες μας που καταλήγουν σ’ αυτό το ιστολόγιο αναζητώντας στοιχεία για γάμους χριστιανών με μουσουλμάνους.

Chalil loves Jesus – 18 Ιουλίου 2010

—————

Διαδικαστικά στοιχεία για το γάμο μεταξύ χριστιανής και μουσουλμάνου (από εδώ):

(Απευθύνεται σε χριστιανή που σκέφτεται να παντρευτεί μουσουλμάνο.) «Αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία μπορείς να κάνεις προγαμιαίο συμφωνητικό, τα πράγματα όμως περιπλέκονται γιατί μπαίνουν στη μέση άλλες λεπτομέρειες. Δεν θα συνιστούσαμε ποτέ σε μη μουσουλμάνα να παντρευτεί μουσουλμάνο σύμφωνα με τη σαρία.
Προγαμιαίο συμφωνητικό μπορεί να γίνει και σε συμβολαιογράφο, όπως κάνουν αρκετά διάσημα πρόσωπα τα τελευταία χρόνια, αλλά από ισλαμικής απόψεως δεν είναι ό,τι πιο έγκυρο.
Σε περίπτωση που παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία, μπορείς να κρατήσεις το θρήσκευμά σου, τα παιδιά όμως που θα κάνετε πρέπει οπωσδήποτε να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι. Το ερώτημα είναι, μπορείς εσύ ενώ πιστεύεις σε ένα άλλο θρήσκευμα να δώσεις στα παιδιά σου ισλαμική ανατροφή; Εσύ θα το κρίνεις αυτό.

Εάν κάνετε προγαμιαίο συμφωνητικό σε συμβολαιογράφο, το προσαρμόζετε στο νόμο της χώρας όπου κατοικείτε. Εάν παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία με τον όρο να μην πάρει άλλη σύζυγο, τότε σε περίπτωση που θα το κάνει μπορείς είτε να το αποδεχτείς, είτε να κηρύξεις το γάμο άκυρο, επειδή ο σύζυγος αθέτησε το συμφωνητικό.

Αν διατηρήσεις το θρήσκευμά σου, σύμφωνα με τη σαρία δεν γίνεται να τον κληρονομήσεις όταν πεθάνει. Σε περίπτωση που πεθάνεις πρώτα εσύ, σύμφωνα με κάποιους λογίους μπορεί αυτός να κληρονομήσει εσένα, σύμφωνα με άλλους όμως ούτε αυτό γίνεται, βάσει του χαντίθ ότι ούτε οι μουσουλμάνοι κληρονομούν αλλόθρησκούς ούτε οι αλλόθρησκοι μουσουλμάνους. Βέβαια σύμφωνα με τις νομοθεσίες δυτικών χωρών μπορείτε να κληρονομήσετε ο ένας τον άλλο. Οπότε, και πάλι εξαρτάται από το πού θα κατοικείτε όταν συμβεί κάποιος θάνατος: σε ένα κοσμικό κράτος ή σε κράτος που οι νόμοι του βασίζονται στη Σαρία;»

Πώς αντιμετωπίζει ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ τέτοιους γάμους (από εδώ):

Από χριστιανικής απόψεως δεν εγκρίνονται οι γάμοι με αλλοδόξους. Ο Παύλος έχει γράψει (B΄ Kορ. 6, 14-17).

“Mην κάνετε αταίριαστους δεσμούς γάμου με απίστους. Γιατί, ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στο Xριστό και στο διάβολο; Ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο; Mπορεί να υπάρχουν στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού – που είστε εσείς – και ο ναός των ειδώλων; Γι’ αυτό, λέει ο Kύριος: Φύγετε μακριά απ’ αυτούς και ξεχωρίστε.»

Ο Παύλος δέχεται να μην εγκαταλείπει ο Χριστιανός ή η Χριστιανή το γαμήλιο σύντροφο, ΟΤΑΝ ο γάμος έχει προηγηθεί της μεταστροφής στον Χριστιανισμό. Δηλ. όταν δεν ήταν χριστιανός όταν τελέστηκε ο γάμος: Α΄Κορ. 7:12-17:

12 Αν κάποιος έχει γυναίκα άπιστη, κι αυτή είναι σύμφωνη να συνοικεί μαζί του, ας μη την αφήνει.
13 Και η γυναίκα που έχει άνδρα άπιστο, κι αυτός είναι σύμφωνος να συνοικεί μαζί της, ας μη τον αφήνει.
14 Επειδή, ο άπιστος άνδρας αγιάστηκε διαμέσου τής γυναίκας• και η γυναίκα η άπιστη αγιάστηκε διαμέσου τού άνδρα• επειδή, διαφορετικά, τα παιδιά σας θα ήσαν ακάθαρτα• τώρα, όμως, είναι άγια.
15 Αλλά, αν ο άπιστος προβαίνει σε χωρισμό, ας χωρίσει. Ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δουλωμένοι σε τέτοια• ο Θεός, όμως, μας προσκάλεσε σε ειρήνη.
16 Επειδή, τι ξέρεις, γυναίκα, αν πρόκειται να σώσεις τον άνδρα; Ή, τι ξέρεις, άνδρα, αν πρόκειται να σώσεις τη γυναίκα;
17 Αλλά, καθώς ο Θεός μοίρασε σε κάθε έναν, και καθώς ο Κύριος προσκάλεσε κάθε έναν, έτσι ας περπατάει• και έτσι διατάζω σε όλες τις εκκλησίες.”

Στηριγμένοι οι Πατέρες της Eκκλησία μας, όπως ο Mέγας Bασίλειος, σ’ αυτές κυρίως τις δύο αγιογραφικές προτάσεις όρισαν πως ακόμα και ο γάμος με χριστιανούς μη Ορθοδόξους απαγορεύεται, πόσο μάλλον αυτός με αλλοδόξους: «Δεν επιτρέπεται σε ορθόδοξο άνδρα να συνάψει γάμο με αιρετική γυναίκα ή και το αντίθετο» (Mεγ. Bασίλειος, Στ΄ 72). Kανόνες Oικουμενικών Συνόδων κι όχι μόνο, κατηγορηματικά αποφαίνονται: Oι Oρθόδοξοι, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα πρέπει να παντρεύουν τα παιδιά τους με αιρετικούς. «Mη δειν τους της Eκκλησίας αδιαφόρως πρός Γάμου κοινωνίαν συνάπτειν τά εαυτών παιδία αιρετικοίς» (Δ΄ Oικουμ. Σύνοδος κανών 14· Σύνοδος Λαοδικείας Kανόνες 10, 31, 33, 37· ΣT΄ Oικουμ. Σύνοδος Kανών 72 και Σύνοδος Kαρθαγένης Kανών 29). Tελευταία, «κατ’ οικονομίαν», ευλογείται ο γάμος ορθοδόξου με αιρετικό-σχισματικό, αν ο δεύτερος είναι βαφτισμένος χριστιανός και εφ’ όσον η χριστιανική ομολογία στην οποία ανήκει αποδέχεται το Iερό Bάπτισμα ως Mυστήριο. Kατά την έκδοση της άδειας της τέλεσης αυτού του γάμου, μ’ έναν προτεστάντη ή με έναν ρωμαιοκαθολικό λ.χ., ο ορθόδοξος μέλλων ή μέλλουσα σύζυγος, διαβεβαιώνει εγγράφως την Ιερή Μητρόπολη, εκεί όπου θα γίνει ο γάμος, πως τα παιδιά που θα προέλθουν από αυτόν το μικτό γάμο, θα τα μεγαλώσει σύμφωνα με το Oρθόδοξο δόγμα. Kάτι βέβαια που σε καμία περίπτωση δεν ελέγχεται ή δεν πιέζεται ο ορθόδοξος στη συνέχεια να κάνει, και που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί σε γάμο με μουσουλμάνο γιατί κι αυτός έχει ακριβώς την ίδια δέσμευση: ότι τα παιδιά του θα γίνουν μουσουλμάνοι.
Γιατί όμως αυτή η απαγόρευση εκ μέρους του Χριστιανισμού; Δείτε λίγο εδώ (το κείμενο είναι για τις προγαμιαίες σχέσεις αλλά μας ενδιαφέρει για το θέμα μας):

http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/oikogeneia/progamiaies2.htm

Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ΩΦΕΛΗΘΕΙ κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί “ευτυχισμένοι” δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, (ως “μύησης”, για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά “εαυτούς και αλλήλους, και ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: “Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη. Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά ΔΥΟ μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας”.
Ο στόχος λοιπόν, ΔΕΝ είναι ούτε η “ευτυχία” των δύο, ούτε “η τεκνοποιία”, ούτε “το σεξ”. Ο στόχος είναι Η ΘΕΩΣΗ. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ’ όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία ΣΥΖΥΓΩΝ, αλλά ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ!!!”

Κι ερχόμαστε στο πρακτικό του θέματος: Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, με όποιο γάμο κι αν το κάνει (π.χ. πολιτικό) κάποια στιγμή είναι αναμενόμενο να κάνει παιδιά. Γνώμη μας είναι ότι τα παιδιά πρέπει να έρχονται στον κόσμο μόνο από πραγματική ένωση, όπου οι δυο γονείς τους είναι ΜΙΑ ΨΥΧΗ κι ΕΝΑ ΣΩΜΑ. Είναι δυνατόν αυτό να γίνει σε ένα γάμο μεικτό, όπου άλλα πιστεύει ο ένας κι άλλα ο άλλος και διαφωνούν στο τόσο βασικό θέμα της θρησκείας; Ας πούμε ότι οι γονείς δεν θα προσπαθήσουν να επιβάλουν ο καθένας το δικό του θρήσκευμα στα παιδιά, ή ότι οι δυο τους θα συμφωνήσουν ότι αυτά θα ακολουθήσουν το θρήσκευμα του ενός. Τι γνώμη θα έχουν τα παιδιά για τους γονείς τους και τη θρησκεία; Θα τρέμουν μήπως ο ένας από τους δυο, που δεν δέχεται την “αληθινή θρησκεία” (όποια κι αν πιστεύουν ότι είναι αυτή) θα πάει στην κόλαση; Θα αρχίσουν να τον αντιμετωπίζουν ως “άπιστο”; Ή θα περιφρονήσουν την έννοια της θρησκείας, για να αποφύγουν την εσωτερική σύγκρουση; Εμείς γνωρίζουμε δείγματα από την κάθε περίπτωση και δεν θα ευχόμασταν σε καμιά οικογένεια να γίνει έτσι. Επίσης γνωρίζουμε ότι η χριστιανή γυναίκα μπαίνει σε μια διαδικασία πίεσης να γίνει μουσουλμάνα. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να γίνει με βία – αν και αυτό συμβαίνει – αλλά συμβαίνει. Ο κάθε μουσουλμάνος που παντρεύεται χριστιανή είναι υποχρεωμένος να προσπαθήσει να την επηρεάσει ώστε να δεχθεί το Ισλάμ. Το πώς θα το κάνει εξαρτάται από τον χαρακτήρα του, πάντως υπάρχουν σύζυγοι που χρησιμοποιούν ακόμη και τα παιδιά για να εξαναγκάσουν τη γυναίκα τους να αλλαξοπιστήσει.

Μερικοί λένε ότι το γεγονός ότι στους μουσουλμάνους επιτρέπεται να παντρευτούν εκτός από μουσουλμάνες, χριστιανές και Εβραίες συζύγους, αποδεικνύει ότι το Ισλάμ είναι ανεκτικό. Αυτά είναι απλά ανακρίβειες.
Κατ’ αρχήν ο μουσουλμάνος δεσμεύεται από τη Σαρία να μην παντρευτεί ειδωλολάτρισσα ή άθεη/αγνωστικίστρια, παρά μόνο μουσουλμάνα ή χριστιανή ή Εβραία (από το «λαό του βιβλίου»). Αν κάποιος έγινε μουσουλμάνος και η σύζυγός του δεν εμπίπτει στις τρεις αυτές κατηγορίες, οφείλει να τη χωρίσει.  Δείτε εδώ πώς απαντά έγκυρος θεολόγος του σουνιτικού Ισλάμ σε ερώτηση αν μπορεί να παραμείνει σε γάμο με ειδωλολάτρισσα κάποιος που έγινε μουσουλμάνος:

http://www.islam-qa.com/en/ref/9949

Δεν επιτρέπεται ένας μουσουλμάνος να παραμείνει σε συζυγική σχέση με μια γυναίκα που δεν είναι μουσουλμάνα, επειδή ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και μην παντρεύεστε Αλ Mushrikaat (ειδωλολάτρισσες) μέχρι να πιστέψουν (να λατρέψουν τον Αλλάχ μόνο) [al-Baqarah 2:221]

«Επίσης μην κρατάτε τις άπιστες γυναίκες ως συζύγους» [al-Mumtahanah 60:10]

«Δεν είναι νόμιμες (σύζυγοι) γι’ αυτούς που αρνούνται να πιστέψουν, ούτε αυτοί που αρνούνται να πιστέψουν νόμιμοι (σύζυγοι) γι’ αυτές» [al-Mumtahanah 60:10]

«Ο Ομάρ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) χώρισε δύο από τις συζύγους του που ήταν ειδωλολάτρισσες όταν αποκαλύφθηκε αυτό το εδάφιο. Ο Ibn Qudaamah αναφέρει στο al-Mughni ότι υπάρχει ijmaa (συναίνεση των λογίων) στο σημείο αυτό. Είπε: «Δεν υπάρχει καμία διαφορά απόψεων μεταξύ των μελετητών ότι οι γυναίκες τους απαγορεύονται (για γάμο).» (Al-Mughni 7 / 503)

Ο Αλλάχ έχει κάνει μια εξαίρεση στην περίπτωση των γυναικών από τους Λαούς του Βιβλίου [τους Εβραίους και τους Χριστιανούς]. Λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«(Νόμιμες σε σας για γάμο) είναι αγνές γυναίκες από τους πιστούς και αγνές γυναίκες από αυτούς που είχαν την Αγία Γραφή (Εβραίοι και Χριστιανοί) πριν από τον καιρό σας» [al-Maaa’idah 5:05]

Η λέξη «αγνή» (muhsanaat) σημαίνει ότι δεν συμμετέχει σε zinaa (παράνομες σεξουαλικές σχέσεις).

Καθώς η γυναίκα που αναφέρεται στην ερώτηση δεν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου, ο μουσουλμάνος σύζυγός της πρέπει να φοβηθεί τον Αλλάχ και την αφήσει, γιατί η σχέση του μαζί της είναι χαράαμ (απαγορευμένη) σύμφωνα με τη Σαρία, και η εμμονή σε αυτή είναι zinaa και είναι χαράαμ. Αν μια γυναίκα γίνει Μουσουλμάνα και ο σύζυγός της είναι άπιστος, ανεξάρτητα αν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου ή όχι, η σύμβαση γάμου καθίσταται αμέσως άκυρη, από τα αποδεικτικά στοιχεία που προαναφέρθηκαν. Γίνεται απαγορευμένη για τον σύζυγό της επειδή έγινε μουσουλμάνα, και δεν είναι πλέον επιτρεπτή σ’ αυτόν, εκτός αν γίνει μουσουλμάνος κατά τη διάρκεια της iddah της (περίοδο αναμονής μετά το διαζύγιο). Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.»

Ενώ λοιπόν στον Χριστιανισμό επιτρέπεται κάποιος που έγινε χριστιανός να συνεχίσει το γάμο του με τον μη χριστιανό σύζυγο, εφόσον κι εκείνος συμφωνεί, στο Ισλάμ αυτό απαγορεύεται. Πού λοιπόν είναι η μεγαλύτερη ανεκτικότητα;

Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες για τις γυναίκες που θεωρούνται κατάλληλες σύζυγοι για έναν μουσουλμάνο άνδρα:

http://www.jannah.org/sisters/intermarriage.html

Μουσουλμάνος άνδρας και μη μουσουλμάνα γυναίκα:

Γάμος με χριστιανές και Εβραίες: Οι γάμοι μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και ορισμένων μη μουσουλμάνων γυναικών είναι επιτρεπτοί. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί σε αυτούς τους γάμους, ιδίως όταν συμβαίνουν σε μη μουσουλμανικές χώρες, όπου ο ισλαμικός νόμος και η θρησκεία δεν επικρατούν.

Εδώ μεταφράζω το «fatwaa» του Maulana Muhammad Yousuf Ludhianvi, γνωστού μουσουλμάνου λογίου από το Πακιστάν, σε απάντηση μιας ερώτησης σχετικά με την θέση της Σαρία για γάμους στις ΗΠΑ με μη μουσουλμάνες γυναίκες. Αυτή η ερώτηση τέθηκε από Πακιστανό Μουσουλμάνο που ζει στις ΗΠΑ και εμφανίστηκε στη στήλη του Maulana που δημοσιεύεται κάθε Παρασκευή στην ημερήσια εφημερίδα «Jang». Αυτός ερμηνεύει τον ισλαμικό νόμο ως εξής:

1 – Οι μη μουσουλμάνες γυναίκες, τις οποίες μπορούν να παντρευτούν Μουσουλμάνοι άνδρες, είναι γυναίκες από τη χριστιανική και εβραϊκή θρησκεία που είναι κάτοικοι εθνών «Daar-ul-Islam»(έθνη όπου ο ισλαμικός νόμος υπερισχύει) και που γι’ αυτό ονομάζονται, «Dhi’mmi» (αυτοί που δίνουν φόρο υποτέλειας αντί για ελεημοσύνη σε ένα ισλαμικό κράτος), αλλά ΟΧΙ κάτοικοι του «dar al-kufr» (όπου υπάρχουν οι νόμοι των απίστων ή μη ισλαμικοί κανόνες). Με αυτές τις γυναίκες, ο γάμος επιτρέπεται, αλλά είναι «mukrooh tanzihi.» (Δεν μπορώ να το μεταφράσω σωστά).

2- Με χριστιανές ή εβραίες γυναίκες, που είναι κάτοικοι του «dar a-harb»****, το nikah (το συμβόλαιο του γάμου) θα είναι έγκυρο, αλλά θα είναι μια κατάσταση «mukrooh Tahrimi» (χειρότερη από ό, τι η tanzihi).
Η πράξη η οποία είναι «mukrooh tarhimi» είναι τόσο κοντά στην «χαράαμ» (αυτή που δεν επιτρέπεται καθόλου) που είναι σχεδόν «χαράαμ» και είναι «na’jaiz» δηλαδή όχι νόμιμη. Ο άνδρας που εμπλέκεται θα είναι υπεύθυνος για τη διάπραξη μιας πράξης η οποία είναι τόσο κοντά σε μια κατάσταση «αμαρτίας».

**** Ο Victor Danner περιγράφει το «Dar al-Islam» ως:

Ο οίκος του Ισλάμ, ή ο ισλαμικός κόσμος. Η Ισλαμική κοινότητα, όπου επικρατεί η υποταγή στο Θείο Θέλημα. Σε αντίθεση με το Dar-al-Harb (τη μη ισλαμική κοινότητα).

Να κάνουμε μια μικρή παρέμβαση για να εξηγήσουμε τον όρο Dar al-Harb (στα αραβικά: دار الحرب ), μια που ο αρθρογράφος αποφεύγει να το κάνει. Σημαίνει «οίκος του πολέμου» και σύμφωνα με το εγχειρίδιο της Σαρία «Reliance of the Traveller: The Classic Manual of Islamic Sacred Law Umdat Al-Salik” σελ. 647, οι ισλαμικές αρχές που η γη τους συνορεύει με τέτοιες εχθρικές περιοχές (dar al-harb) υποχρεούνται σε τζιχάντ κατά των εχθρών, διαίρεση των λαφύρων του πολέμου ανάμεσα στους πολεμιστές, και ξεχώρισμα ενός πέμπτου για παραλήπτες «που το αξίζουν».

Συνεχίζουμε με το άρθρο:

3 – Είναι απαραίτητο ότι οι γυναίκες θα πρέπει να ασκούν τη θρησκεία τους κατά τη στιγμή του γάμου και δεν θα είναι πρακτικώς «Mulhid» (άθεες). Ο γάμος με οποιαδήποτε γυναίκα, που δεν πιστεύει στο Θεό και στο μήνυμα του Θεού και δεν εξασκεί καμιά θρησκεία θα είναι άκυρος και σύμφωνα με τη Σαρία (τον ισλαμικό νόμο), ένα τέτοιο ζευγάρι εμπλέκεται σε αμαρτία.

4- Εάν οποιοσδήποτε μουσουλμάνος παντρεύεται μια γυναίκα από τους «Λαούς της Βίβλου», τα παιδιά θεωρούνται από τη Σαρία (ισλαμικό νόμο) ότι είναι μουσουλμάνοι.

Για παράδειγμα, συχνά στο «Dar al-harb» τα παιδιά ακολουθούν τη θρησκεία της μητέρας τους, και μερικές φορές ο γάμος γίνεται με συμφωνίες μεταξύ των ζευγαριών ότι τα μισά από τα παιδιά θα υιοθετήσουν τη θρησκεία της μητέρας και τα άλλα μισά θα ακολουθήσουν τη θρησκεία του πατέρα τους. Εάν ένας Μουσουλμάνος άνδρας συμφωνεί με οποιονδήποτε από αυτούς τους όρους δεχόμενος τα παιδιά να μην ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, το άτομο θα πρέπει να θεωρηθεί ως «Murtid» (αυτός που αρνήθηκε το Ισλάμ – αποστάτης), επειδή έχει επιτρέψει να γίνουν «kaafir» (άπιστοι) τα παιδιά του που μπορούσαν να έχουν ανατραφεί στην Ισλαμική θρησκεία. Όποιος πρόθυμα και συνειδητά επιτρέπει / συμφωνεί τα παιδιά του να γίνουν «kaafir» θεωρείται «kaafir.» Είναι έξω από τον Ισλαμικό κύκλο. Αν είχε γάμο με οποιαδήποτε γυναίκα μουσουλμάνα πριν από το γάμο αυτό, η μουσουλμάνα είναι ελεύθερη από αυτόν (γιατί μια μουσουλμάνα δεν μπορεί να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο).

5 – Δεδομένου ότι ορισμένοι από τους αφελείς νέους μουσουλμάνους μας, που ζουν στη Δύση, παντρεύονται με χριστιανές γυναίκες στις χώρες τους. Και δεδομένου ότι, συνήθως, τα τοπικά δικαστήρια επιτρέπουν στις γυναίκες να πάρουν την επιμέλεια των παιδιών και το διαζύγιο κανονίζεται υπέρ τους, οι νέοι μας είναι «khusar al-duniyaa wal’-aakhiraah», που σημαίνει περιπλανώμενοι ή χαμένοι σε αυτόν τον κόσμο και στον μετά θάνατον. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με τη Σαρία, το «al-maa’roof ka’almashrrot», που σημαίνει όποια πρακτική είναι επικρατούσα ή κοινή στην κοινωνία, είναι αποδεκτή σε ένα συμβόλαιο γάμου.

Αυτό σημαίνει ότι ένας άνδρας μουσουλμάνος, με το γάμο υπό αυτές τις συνθήκες σε αυτές τις χώρες, συμφωνεί εν γνώσει του ότι η γυναίκα μπορεί, σε περίπτωση διαζυγίου, να πάρει την επιμέλεια των παιδιών και είναι ελεύθερη να τα μεγαλώσει αργότερα όπως η ίδια θέλει.

6 – Για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, σε μη μουσουλμανικές χώρες, δεν επιτρέπεται σε μουσουλμάνους νέους να παντρευτούν χριστιανές γυναίκες. Για το λόγο # 3 (γυναίκα που δεν ασκεί μια θρησκεία), ο γάμος δεν είναι καν έγκυρος. Δεδομένου ότι ο λόγος # 4, οδηγεί σε «απιστία» και αυτός καθίσταται «αποστάτης», ο γάμος με κάθε γυναίκα μουσουλμάνα γίνεται άκυρος. Ο λόγος # 5 δεν υφίσταται, αν οι τοπικοί νόμοι δεν χορηγούν συνήθως την επιμέλεια στη γυναίκα ή αν ο μουσουλμάνος άνδρας δεν έχει συμφωνήσει σε κανένα «kufriaah» όρο (όπως η αποδοχή κάποια τα παιδιά να ανατραφούν ως μη μουσουλμάνοι).

«*******/

Όπως είναι σαφές, η θέση του Maulana Yousuf είναι εξαιρετικά αυστηρή όσον αφορά το θέμα του γάμου με μη μουσουλμάνες γυναίκες στη Δύση. Αλλά έτσι έχει η σοβαρότητα των καταστάσεων αυτών. Ένας λόγιος στο σχολείο hifz του Dar ul-Noor και του τζαμιού Al-Farooq Masjid στην Ατλάντα, ο Δρ Abdul Ghaffar, συνιστά ότι, εάν ένας μουσουλμάνος είναι ήδη παντρεμένος με μια μη μουσουλμάνα, θα πρέπει να παραμείνει παντρεμένος μαζί της. Θα πρέπει να είναι καλος και θερμός μαζί της και να τη διευκολύνει να κατανοήσει το πραγματικό Ισλάμ. Αυτός θα πρέπει να αντικατοπτρίζει το Ισλάμ στο χαρακτήρα του και να την ενθαρρύνει να γίνει Μουσουλμάνα οικειοθελώς πριν να γεννηθούν παιδιά σ’ ένα τέτοιο γάμο. Εκείνη την εποχή, ανακάλυψα ότι το τζαμί Al-Farooq δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμα ΚΑΝΕΝΑ διαθρησκευτικό γάμο.

Η καλύτερη επιλογή υπό αυτές τις συνθήκες είναι να παρουσιάσουμε στη γυναίκα το Ισλάμ και την περιμένουμε να αποδεχτεί το Ισλάμ πριν το γάμο. Η επιβολή οποιωνδήποτε αυστηρών προϋποθέσεων αποδοχής του Ισλάμ πριν από το γάμο ΔΕΝ θα κάνει κανένα καλό. Διότι, αν μια γυναίκα είναι διατεθειμένη να δεχθεί το Ισλάμ απλώς για να παντρευτεί έναν μουσουλμάνο άνδρα που της αρέσει, το πιο πιθανό είναι να εγκαταλείψει το Ισλάμ, αν ο γάμος καταλήξει σε διαζύγιο ή ακόμη και αν ο γάμος γίνει δυσάρεστος γι’ αυτήν.

Θα πρέπει να επιθυμητό μια γυναίκα να δέχεται το Ισλάμ αποκλειστικά και μόνο για το λόγο ότι της αρέσει το Ισλάμ. Οποιαδήποτε αποδοχή του Ισλάμ με πίεση δεν είναι πιθανό να είναι μόνιμη ούτε είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για έναν ευτυχισμένο γάμο.

Εάν η γυναίκα δεν είναι μουσουλμάνα από δική της επιλογή, στη συνέχεια, σε περίπτωση διαζυγίου, μπορεί να φύγει από το Ισλάμ και να είναι ελεύθερη να κάνει σχέση και να παντρευτεί μη μουσουλμάνο.

Η νέα οικογένειά της μπορεί εντέλει να αποφασίσει με ποιον τρόπο θα αναθρέψει τα παιδιά του μουσουλμάνου άνδρα. Η κατάσταση αυτή δεν θα πρέπει ποτέ να είναι αποδεκτή από κανέναν άνδρα μουσουλμάνο.

ΓΑΜΟΣ ΜΕ KUFFAR (ΑΠΙΣΤΟΥΣ):

Γάμοι μεταξύ Μουσουλμάνων και άθεων δεν είναι καθόλου ανεκτοί. Στις περιπτώσεις αυτές, ο άνδρας ή η γυναίκα θα πρέπει να αποδεχθεί το Ισλάμ πριν εισέλθει σε γάμο που διέπεται από το νόμο της Σαρία.»
…

ΓΑΜΟΣ ΜΕ ΕΒΡΑΙΑ: Σύμφωνα με τους Εβραίους, μια Εβραία μητέρα γεννά Εβραίο. Όπως λέει ένας από τους φίλους μου, το θέμα αυτό έχει προκαλέσει προβλήματα ειδικά στο Ισραήλ, όπου μια γυναίκα που παντρεύτηκε μουσουλμάνο νουθετήθηκε από τους Εβραίους και τελικά δέχτηκε το Ισλάμ για να αποφύγει την πίεση στην οικογένειά της. Όλοι οι κανόνες που ισχύουν για τις χριστιανές γυναίκες, ισχύουν και εδώ.»

Ένας αναγνώστης του ιστολογίου μας έχει κάνει το εξής σχόλιο
(εδώ):

«Ξέρεις ποια είναι η πλάκα με το Ισλάμ, θεωρούν πως είναι εντάξει να πάρεις (“ορθόδοξη”, δηλαδή του χασεδιτικού, κτλ κλάδου όχι όμως καινούριων) Ιουδαία σύζυγο (δες, προστατευόμενοι της Βίβλου). Εδώ είναι και η πλάκα. Ο λόγος γι’ αυτό προσάπτεται στο γεγονός της ανατροφής των τέκνων, καθώς θα μάθουν να σέβονται τους προφήτες. Άρα και τον Γιεσούα/Ισά. Αλήθεια; Πως μπορεί μία να είναι Ιουδαία και να θεωρεί τον Ιησού (όπως και τον Μπαρ Κοχμπά, κ.α.) προφήτη; Η άρνηση του Ιησού ως προφήτη ή θεού είναι βασικός πυλώνας του Ιουδαισμού. Αν θεωρείς τον Ισά προφήτη δε θεωρείσαι Ιουδαία, τέλος. Ένα καλό τεκμήριο για να βάλει σε σκέψη μερικούς μουσουλμάνους, για την ορθότητα των γραπτών τους.»

Όπως είδαμε και στο κείμενο από το δεύτερο λινκ, τη χριστιανή και την Εβραία ο μουσουλμάνος τις παντρεύεται υπό τον όρο ότι η μήτρα τους θα παράγει μουσουλμάνους για την ενδυνάμωση του Ισλάμ: θα κρατήσουν τη θρησκεία τους ιδιωτική τους υπόθεση και δεν θα προσπαθήσουν να τη διδάξουν στα παιδιά τους. Ορίστε τι ωραία που αναφέρεται ο ιμάμης εδώ στη “σοφία της Σαρία” που επιτρέπει στον μουσουλμάνο άνδρα να παντρεύεται μη μουσουλμάνα γυναίκα:

http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063
Ένα σοφό πράγμα στη Σαρία που επιτρέπει σε έναν μουσουλμάνο άνδρα να παντρευτεί μια χριστιανή γυναίκα αλλά δεν επιτρέπει το αντίθετο, είναι το ότι ο άνδρας είναι υπεύθυνος για τις υποθέσεις του σπιτιού. Είναι σε θέση να ελέγχει ό,τι συμβαίνει κάτω από τη στέγη του. Όσο για τη γυναίκα, αυτή είναι συναισθηματικά αδύναμη και δεν έχει ισχυρό έλεγχο στις υποθέσεις του σπιτιού.[1]

Σε περίπτωση που η χριστιανή σύζυγος ενός μουσουλμάνου θέλει να αναθρέψει τα παιδιά χριστιανικά, ο μουσουλμάνος οφείλει να τη χωρίσει και να πάρει τα παιδιά. Δείτε εδώ:

http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/ «Όμως η σύζυγός σου είναι ενεργά εχθρική προς το Ισλάμ και βρίσκεται σταθερά σε άλλο μονοπάτι. Επιπλέον, βλάπτει την προσπάθειά σου να μορφώσεις την κόρη σου στο Ισλάμ. Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας, επειδή η κόρη σου είναι στην τέλεια ηλικία για να της μιλήσεις για τον Αλλάχ, να της διδάξεις ισλαμική προσευχή, να την πας στο τζαμί, κτλ. Η συμβουλή μου είναι να χωρίσεις τη γυναίκα σου και να ζητήσεις την από κοινού επιμέλεια του παιδιού σου. Αν καταλήξεις να έχεις το παιδί για ορισμένο χρόνο, θα μπορείς τουλάχιστον να της μάθεις το Ισλάμ κατά το χρόνο που θα είναι μαζί σου.

Επιπλέον, μπορείς ν’ αρχίσεις να ψάχνεις για μια καλή μουσουλμάνα σύζυγο που θα είναι έτοιμη να χτίσει μαζί σου μια νέα οικογένεια βασισμένη στο να λατρεύετε μαζί τον Αλλάχ μόνο, και να αγωνίζεστε μαζί για πίστη και δικαιοσύνη και φόβο Θεού. Κάποια που να αναπτύσσεται μαζί σου στη θρησκεία και τρόπο ζωής, να κάνει μαζί σου την πρωινή προσευχή, να σε θαυμάζει (όπως θα τη θαυμάζεις κι εσύ), και να δίνει καλό παράδειγμα στα παιδιά σου. Είμαι σίγουρη ότι θα βρεις μεγάλη παρηγοριά κι ευτυχία σ’ αυτό,  αν είναι θέλημα του Αλλάχ.[2]

Ας δούμε και τι καταθέτει μια αναγνώστρια του ιστολογίου που γνωρίζει πώς έχει η κατάσταση στην Ελλάδα με τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και Ελληνίδων γυναικών (από εδώ):

«Πριν από λίγο καιρό που μίλησα με έναν σεΐχη παρόντων κι άλλων μουσουλμάνων που είναι παντρεμένοι με Ελληνίδες, μου είπαν όλοι με μια φωνή, οτι ο γάμος τους με τις Ελληνίδες έχει πάρα πολλά προβλήματα και επίσης προβληματίζονται πολύ για τα παιδιά τους που μεγαλώνουν εδώ και πολλοί απο αυτούς επιθυμούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους με τα παιδιά τους, ώστε να τα μεγαλώσουν σωστά (κατά αυτούς), με ή χωρίς τις εδώ συζύγους τους…»

Αν ο λόγος που το Ισλάμ επιτρέπει να παντρεύονται οι μουσουλμάνοι μη-μουσουλμάνες είναι τάχα η ανεκτικότητα, γιατί η μουσουλμάνα απαγορεύεται να παντρευτεί άντρα άλλου θρησκεύματος αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πάρει μουσουλμάνο; Αν κάποιος ρωτήσει, πιθανώς θα του πουν κάποια προπαγανδιστική σαχλαμάρα ότι ο μη μουσουλμάνος «δεν τιμά όλους τους προφήτες» γι’ αυτό. ΟΥΤΕ και η Εβραία σύζυγος «τιμά όλους τους προφήτες» όπως εύστοχα παρατήρησε ο αναγνώστης μας. Τότε λοιπόν γιατί εκείνη είναι κατάλληλη για σύζυγος μουσουλμάνου ενώ ένας μη μουσουλμάνος δεν είναι κατάλληλος για σύζυγος μουσουλμάνας;

Ο πραγματικός λόγος είναι αυτός που είπε ο Μουχάμμαντ: ότι το Ισλάμ δεν μπορεί να υποταχθεί, αλλά μόνο να κυριαρχήσει, κι επειδή ο άνδρας θεωρείται αρχηγός της οικογένειας στον οποίο η γυναίκα είναι υποταγμένη, η γυναίκα-φορέας του Ισλάμ δεν είναι δυνατόν να υποταχθεί σε «άπιστο». Ενώ ο αρχηγός μουσουλμάνος άνδρας, μπορεί να έχει μη μουσουλμάνες συζύγους στην εξουσία του αφού αυτός είναι το αφεντικό που κυριαρχεί πάνω τους, κι εκείνες είναι υποδεέστερες και με περιορισμένη εξουσία ακόμη και μέσα στο σπίτι. Γι’ αυτόν το λόγο, αν ο άντρας μουσουλμάνος αλλάξει θρησκεία δεν επιτρέπεται στο Ισλάμ η μουσουλμάνα σύζυγος να μείνει μαζί του. Πρέπει να τον αφήσει και να πάρει τα παιδιά, για να τα μεγαλώσει ισλαμικά. Οπότε τα περί δήθεν μεγαλύτερης «ανεκτικότητας» του Ισλάμ από τον Χριστιανισμό είναι ψέματα.

Δείτε τις λεπτομέρειες από το λινκ που έχουμε δώσει πιο πάνω:

«Μουσουλμάνα γυναίκα και μη μουσουλμάνος άνδρας:

….. ….. Και να μην δώσετε (τις κόρες σας) για γάμο σε Al-Mushrikun μέχρι να πιστέψουν στον Αλλάχ μόνο και αληθώς ένας σκλάβος που πιστεύει είναι καλύτερος από το έναν (ελεύθερο) Mushrik, έστω και αν σας ευχαριστεί ….[ 2:221] **

**Al-Mushrikun=> παγανιστές, ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές και δύσπιστοι ως προς την Μοναδικότητα του Αλλάχ και τον αγγελιοφόρο Του Προφήτη Μωάμεθ, ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ σ’ αυτόν.

Το Ισλάμ θεωρεί ότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή της οικογένειας και ως εκ τούτου επιτάσσει ότι η μουσουλμάνα δεν μπορεί να παντρευτεί ένα μη μουσουλμάνο επειδή θα είναι υπό την εξουσία ενός μη μουσουλμάνου συζύγου. Μπορεί να την εμποδίζει από την εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων της είτε πιέζοντάς την είτε κακοποιώντας την σωματικά.»

Ας κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να αναρωτηθούμε, ΓΙΑΤΙ ο μουσουλμάνος αρθρογράφος φαντάζεται ότι ένας μη μουσουλμάνος θα κάνει τέτοια πράγματα στη μουσουλμάνα σύζυγό του; Πολύ απλά επειδή ένας μουσουλμάνος σύζυγος ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να φέρεται έτσι στη σύζυγό του. Η μουσουλμάνα ΔΕΝ μπορεί να νηστέψει χωρίς τη συγκατάθεση του άντρα της και παρά τις γενικόλογες συμβουλές για ευγενική μεταχείριση της συζύγου, ένας μουσουλμάνος άντρας μπορεί να δέρνει τη γυναίκα του χωρίς να του ζητά το λόγο κανείς:

«Sunaan Abu Dawud, Βιβλίο 11, Αρ. 2142: Διηγήθηκε ο Umar ibn al-Khattab: Ο προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: ένας άνδρας δεν θα ερωτηθεί για το λόγο που χτυπά τη σύζυγό του.[3]»

Ας δούμε τη συνέχεια του κειμένου:

«Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για την επιβολή του περιορισμού. Η κατάσταση μετά θεωρείται πολύ επιζήμια για τη γυναίκα που εφαρμόζει το Ισλάμ και ακόμη χειρότερα για τα παιδιά σε αυτούς τους γάμους.

ΔΕΝ αναφέρονται όροι υπό τους οποίους επιτρέπεται σε μια μουσουλμάνα να παντρευτεί μη μουσουλμάνο σύζυγο ή να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο αφότου αυτή δέχτηκε το Ισλάμ. Ως εκ τούτου, ακόμη και αν έχει την ελευθερία να εξασκεί το Ισλάμ μετά τον γάμο, δεν της επιτρέπεται να εισέλθει σε διαθρησκευτικό γάμο.»

Δείτε εδώ πώς συμβουλεύουν μια μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί καθολικό, ο οποίος μάλιστα θα την άφηνε να κάνει τα παιδιά της μουσουλμάνους:

http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/
Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-μουσουλμάνο; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή; …
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι τρεις κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις το Ισλάμ σου αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Ισλάμ, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει χριστιανός. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.[4]

Γιατί δεν λένε τα ίδια σε έναν μουσουλμάνο που σκέφτεται να παντρευτεί χριστιανή, και η μόνη ένσταση είναι αν αυτό γίνει σε ένα μη ισλαμικό κράτος οπότε ο μουσουλμάνος δεν θα μπορεί να έχει τη χριστιανή (ή Εβραία) του χεριού του; Γιατί σκέφτονται αυτά που λένε και στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό: Ότι η χριστιανή, είτε θα χάσει το Χριστιανισμό της αν μείνει με τον μουσουλμάνο σύζυγο, είτε θα αναγκαστεί να τον χωρίσει όμως τα παιδιά τους θα τα κρατήσει εκείνος και θα τα κάνει μουσουλμάνους. (Εκεί εξάλλου όπως είδαμε, είναι και η βασική ένσταση για τους γάμους με μη μουσουλμάνες σε μη ισλαμικές χώρες: ότι εκεί το δικαστήριο δίνει και στη μητέρα την επιμέλεια των παιδιών και το δικαίωμα να τα αναθρέψει με όποια θρησκεία θέλει.) Οπότε σε κάθε περίπτωση το Ισλάμ θα βγει κερδισμένο από το γάμο του μουσουλμάνου με την “άπιστη”, αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία και σε ισλαμική χώρα.

Μια αναγνώστρια του ιστολογίου μας είχε επισημάνει σε χριστιανή που είχε αγαπήσει μουσουλμάνο και προσπαθούσε να τον κάνει χριστιανό τα εξής (από εδώ):

«Αν όντως είσαι τόσο συνδεδεμένη με τον Χριστιανισμό θα σου εισηγόμουνα να παντρευτείς ένα χριστιανό διότι σκέψου πως ο σύζυγος αυτός/ ο πατέρας των παιδιών σου/ το άλλο σου μισό αν πάθεις κάτι (Θεός φυλάξοι) θα αναλάβει αυτός την ανατρφή των παιδιών σου και αν δεν ξέρει καν να βάζει το σταυρό του και για σένα είναι σημαντικός ο θρησκευτικός παράγοντας, τότε μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς και να σκεφτείς πιο λογικά για αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων και εκπλήξεων».

Ο Greek Murtadd παλιότερα απάντησε σε προσωπικό μήνυμα μιας χριστιανής που είχε ήδη σχέση με μουσουλμάνο και ήθελε να τον παντρευτεί επισημαίνοντας τα παρακάτω:

Η πείρα δυστυχώς δείχνει ότι οι μουσουλμάνοι συχνά υποκρίνονται θρησκευτικές μεταβολές για να επιτύχουν αυτό που επιθυμούν και μετά αλλάζουν δραματικά. Επίσης, ότι γενικά οι άνθρωποι πριν παντρευτούν εμφανίζονται με το καλό τους πρόσωπο, και μετά όταν δέσουν το γάιδαρό τους παρουσιάζονται όπως είναι. Μετά το γάμο κανείς, χριστιανός ή μουσουλμάνος (απ’ όσο ξέρουμε) δεν έγινε καλύτερος. Πολλοί όμως έγιναν χειρότεροι, ή αποκαλύφθηκε ότι ήταν χειρότεροι. Οπότε κατά πάσα πιθανότητα το «καλό» πρόσωπο είναι αυτό που βλέπεις τώρα. Σου κάνει το πρόσωπο αυτό; Μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου με αυτό; Να το κάνεις πατέρα των παιδιών σου και να δικαιολογείς τη στάση του σε αυτά; Εσύ αποφασίζεις. Και από τη στιγμή που ξέρεις ότι ο μουσουλμάνος δικαιούται να λέει ψέματα και να υποκρίνεται μεταστροφή, να πάρει μέχρι 4 γυναίκες, ακόμα και να έχει μερικές κρυφά από τις άλλες σε άλλη χώρα (το έχουμε δει αυτό…) και παράλληλα είναι υποχρεωμένος να κάνει τα παιδιά του μουσουλμάνους, δεν έχεις καμία δικαιολογία ότι δεν τα ήξερες αν αργότερα συμβεί το χ ή ψ δραματικό γεγονός.

Ένα απόφθεγμα λέει «με το γάμο οι δύο γίνονται ένας. Το θέμα είναι ΠΟΙΟΣ από τους δύο είναι αυτός ο ένας». Όποιος και να είναι, δηλαδή όποιος κι αν επηρεάσει περισσότερο τον άλλο φέρνοντάς τον στα δικά του νερά, δεν είναι δείγμα υγείας αυτό. Οι άνθρωποι πρέπει από την αρχή να ταιριάζουν για να έρθουν σε κοινωνία γάμου, όχι να ζουν μια ζωή γεμάτη συγκρούσεις και αμοιβαίες πιέσεις. Σίγουρα ο Θεός όταν έδωσε ευλογία για το γάμο, δεν θα είχε κατά νου ανθρώπους που θα πολεμούν για να εξουσιάσει ο ένας τον άλλο, και παιδιά που θα βλέπουν τους γονείς τους στα δυο άκρα και θα διχάζονται εσωτερικά. Η βάση της οικογένειας είναι οι ενωμένοι γονείς, κι ακόμα και οι ενωμένοι συγγενείς – γιατί έχουν τον τρόπο τους αυτοί να δυναμιτίζουν τα ζευγάρια. Είναι ωραίο πράγμα και καλό για τα παιδιά, η μια πεθερά να κοιτά τη νύφη υποτιμητικά επειδή «είναι άπιστη» κι η άλλη να θεωρεί το γαμπρό της ακάθαρτο, και ο καθένας να προσπαθεί να επηρεάσει τα εγγόνια προς τη δική του θρησκεία;

Η σεξουαλική ορμή είναι ένα από τα πράγματα που μας επηρεάζουν πολύ στη ζωή μας, και συχνά οι πιο αταίριαστες σχέσεις είναι και οι πιο παθιασμένες. Είναι καλό για μας να μπορούμε να τη βάζουμε στην άκρη αυτή την ορμή. Εξάλλου η θρησκεία μας είναι ασκητική, που μας ζητά να υποτάσσουμε τα πάθη μας όσο μπορεί ο καθένας, και η παρθενία πριν το γάμο δεν συνιστάται για λόγους κοινωνικούς, αλλά πνευματικούς. Προς Θεού, δεν λέω να μισούμε το σώμα μας, να φοβόμαστε το σεξ και να ψάχνουμε να παντρευτούμε άτομα που δεν μας συγκινούν ερωτικά… Αλλά κακά τα ψέματα, το σεξ πρέπει να έρχεται τελευταίο, όταν ταιριάξουν όλα τα υπόλοιπα, και όταν τα υπόλοιπα δεν ταιριάζουν να μην προχωράμε σ’ αυτό όσο κι αν το θέλουμε. (Το τέλειο είναι να έρχεται μετά την ευλογία του Θεού, αλλά δύσκολα οι άνθρωποι το καταφέρνουμε). Σε αντίθετη περίπτωση, όταν αρχίζουμε την ένωση  από το τέλος, το πάθος δεν μας αφήνει να σκεφτούμε καθαρά πριν πάρουμε την απόφαση για γάμο. Ο εθισμός στην ερωτική σχέση με ένα πρόσωπο είναι κάπως σαν ναρκομανία. Και το λέω εκ πείρας αυτό.

Ίσως είναι χρήσιμο για κάθε χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο να διαβάσει ξανά τις συμβουλές που δίνουν οι μουσουλμάνοι στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό, αντικαθιστώντας τις λέξεις σαν να συμβούλευαν χριστιανοί μια χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο:

«Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-χριστιανό; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή;
…
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι ένας και μοναδικός, κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας και τριαδικός. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις τη χριστιανική σου πίστη αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Χριστιανισμό, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει μουσουλμάνος. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.»

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ GREEK MURTAD – 04/03/2018: Δεχόμαστε διάφορα μηνύματα με ερωτήσεις για νομικές πτυχές του διαζυγίου σε ισλαμικές χώρες. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν επαρκεί για να απαντάμε σε όλα. Μέχρι να ασχοληθούμε με το θέμα του διαζυγίου σε ειδικό άρθρο, συνιστούμε όποιον και όποια ενδιαφέρεται να ανατρέξει στην διπλωματική εργασία της Νικολέττας Τζιανουδάκη με θέμα «O ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΥΠΤΟΥΝ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ» εδώ http://ikee.lib.auth.gr/record/112371/files/%CE%A4%CE%96%CE%99%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A5%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%97.pdf

---

[1] One of the wisdoms of Shariah permitting a Muslim man to marry a Christian woman but not vice versa is that a man is in charge of the household affairs. He is able to control what takes place under his roof. As for a woman, she is emotionally weak and does not have a strong authority in the household affairs. (http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063)

[2] But your wife is actively hostile to Islam and is firmly set on another path. Furthermore, she is damaging your attempt to educate your daughter in Islam. This is crucial, because your daughter is at the perfect age for you to begin talking to her about Allah, teaching her salat, taking her to the masjid, etc.

My advice is to divorce your wife and seek joint custody of your child. If you end up having the child part time, then you can at least teach her about Islam during the time she’s with you.

Furthermore, you can begin looking for a good Muslim wife who will be ready to build a new family with you based on worshiping Allah together, and striving together for imaan and taqwa. Someone who will grow with you in deen, pray Fajr with you, admire you (as you admire her), and set a good example for your children. I am sure that you will find great comfort and happiness in that, Insha’Allah. (http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/)

[3] Sunaan Abu Dawud Book 11, Number 2142: Narrated Umar ibn al-Khattab: The Prophet (peace_be_upon_him) said: A man will not be asked as to why he beat his wife.

[4] Sister, why are you considering marrying a non-Muslim? If you were passionate about your deen, surely you would want a husband who shares the same beliefs and way of life as yourself. Maybe you are going through a phase of low eemaan? …
Marriage cannot just be based on romance, “love”, and passion. A true stable marriage must be based on shared values and beliefs. It’s not just that he likes soccer and you like rugby; he says God is three and you say God is one. This is an unbridgeable gulf and you are in danger of losing your Islam if you stay with him. You will either marry and abandon Islam, or the stress of this will get to you over time and you will not be able to stay with him if he remains a Christian. Ultimately, there will be only unhappiness in a marriage like this. (http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/)

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ–9: «Ο Ιησούς δεν είναι σωτήρας»

Ο Άχμαντ Ελντίν ισχυρίζεται ότι «To ιερό βιβλίο του Χριστιανισμού αρνείται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο Ιησούς μπορεί να είναι σωτήρας.» Γιατί παρακαλώ; Επειδή τα ευαγγέλια του δίνουν τον τίτλο του «Υιού του Ανθρώπου»!

«Ματθαίος 11:19 Ματθαίος 12:8, Ματθαίος 12:40, Μάρκος 8:38, Μάρκος 13:26, Λουκάς 5:24, Λουκάς 6:5, Λουκάς 6:22, Ιωάννης 1:51, Ιωάννης 3:14. Η Καινή Διαθήκη περιγράφει τον Ιησού σαν «υιό του ανθρώπου» πάνω από 80 φορές.»

Ας παρακολουθήσουμε όμως την εξέλιξη του «ξεκάθαρου» συλλογισμού του:

Μπορούμε όμως να εμπιστευτούμε, να πιστέψουμε, και να βασίσουμε την σωτηρία μας στον υιό του ανθρώπου; Όχι σύμφωνα με το βιβλίο των ψαλμών.

«Μη έχετε πεποίθηση επάνω σε άρχοντες, επάνω σε γιον ανθρώπου, από τον οποίο δεν υπάρχει σωτηρία». (ψαλμοί 146:3)

Οι Ο΄ εδώ μεταφράζουν στον πληθυντικό «ἐφ’ υἱοὺς ἀνθρώπων», «γιους ανθρώπων», πράγμα που είναι και το πιο λογικό εφόσον και οι «άρχοντες» είναι στον πληθυντικό. Ο φίλος μας εδώ παραθέτει τη μετάφραση από το μασοριτικό, που νομίζει ότι τον εξυπηρετεί καλύτερα στο σκοπό του. Σε κάθε περίπτωση το νόημα του χωρίου είναι σαφές: Οι σκέτοι άνθρωποι, π.χ. οι άρχοντες, δεν μπορούν να σώσουν τον άνθρωπο. Μόνο ο Θεός μπορεί να το κάνει αυτό. Συνεχίζουμε να διαβάζουμε το κείμενο του Ελντίν:

Ένα άλλο χωρίο τονίζει ότι ο υιός του ανθρώπου είναι ένα «σκουλήκι». Διαβάζουμε από το βιβλίο του Ιώβ:

«Πώς, λοιπόν, μπορεί ο άνθρωπος να δικαιωθεί μπροστά στον Θεό; Ή, πώς μπορεί να είναι καθαρός αυτός που γεννήθηκε από γυναίκα;  Δες, κι αυτό το φεγγάρι δεν είναι λαμπρό, και τα αστέρια δεν είναι καθαρά μπροστά του.  Πόσο λιγότερο ο άνθρωπος, η σαπίλα; Και ο γιος τού ανθρώπου, το σκουλήκι; [σημείωση δική μας: Οι Ο΄ γράφουν: υἱὸς ἀνθρώπου σκώληξ]» ( Ιώβ 25:4-6)

Το χωρίο δεν βρίζει η προσβάλει τον υιό του ανθρώπου αλλά τονίζει ότι δεν μπορεί ένας άνθρωπος να είναι όμοιος με τον Θεό. Το χωρίο αυτό δείχνει επίσης ότι ο υιός του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση ίσος με τον Θεό πόσο μάλλον ο Θεός ο ίδιος.

Πρέπει επίσης να παρατηρηθεί ότι γίνεται ένας διαχωρισμός μεταξύ του ανθρώπου και του υιού του ανθρώπου όπως φαίνεται και στα χωρία παραπάνω. Βλέπουμε μια αναφορά για τον άνθρωπο και ξεχωριστή αναφορά για τον υιό του ανθρώπου.

Ας αρχίσουμε από το τέλος, παρατηρώντας ότι εδώ έχουμε άλλη μια εκδήλωση παχυλής άγνοιας εκ μέρους του απολογητή του Ισλάμ, αφού

«Και στα εβραϊκά, και στα αραμαϊκά η έκφραση «υιός ανθρώπου» είναι συνήθως απλά ταυτόσημη με το «άνθρωπος». [1]

Οπότε για τι διαχωρισμούς και τρίχες κατσαρές μας μιλάει; Στην περίπτωση αυτή βλέπουμε απλά την επανάληψη μιας έννοιας με λίγο διαφορετικές λέξεις που δίνουν το ίδιο νόημα, πράγμα που αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο στην εβραϊκή ποίηση (το βιβλίο των Ψαλμών και το βιβλίο του Ιώβ ανήκουν στα ‘ποιητικά» της Παλαιάς Διαθήκης). Άλλα παραδείγματα της τεχνικής των συνωνύμων βλέπουμε στους Ψαλμούς 14:1, και 24:3 που οι Ο΄μεταφράζουν: 14:1: «Κύριε τίς παροικήσει ἐν τῷ σκηνώματί σου καὶ τίς κατασκηνώσει ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ σου;»

24:3: «τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ;»

Επίσης στον Ησαΐα 1:3: 3: «ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ ‘Ισραηλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκεν.»

Οι τονισμένες λέξεις δηλώνουν την ίδια έννοια με διαφορετικό τρόπο.

Δεύτερον, τα χωρία που παραθέτει ο Ελντίν – τα οποία στους Ο΄δεν λένε «υιός του ανθρώπου» αλλά «υιός ανθρώπου» – αναφέρονται σε σκέτους ανθρώπους, όχι στον Θεάνθρωπο. Από πού κι ως πού ο φίλος μας συμπέρανε ότι όπου μιλά για «υιό ανθρώπου» δηλ. «άνθρωπο» η Αγία Γραφή, έχει οπωσδήποτε το ίδιο νόημα που δίνει στον όρο «Ο Υιός του Ανθρώπου» ο Χριστός; Η «λογική» του θυμίζει ξεκάθαρα το γνωστό ρητό «Το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι!» Όμως ο διαχωρισμός που ο Άχμαντ Ελντίν νομίζει ότι γίνεται μεταξύ των εννοιών του «υιού ανθρώπου» και του «ανθρώπου», στην πραγματικότητα γίνεται μεταξύ της έννοιας του «υιού ανθρώπου» γενικά, και του συγκεκριμένου περιεχομένου που ο Ιησούς δίνει στον όρο «ο Υιός του Ανθρώπου» όταν τον αποδίδει στον εαυτό Του.

Ο Ιώβ μας μιλά για τον άνθρωπο γενικά, ο οποίος ασφαλώς «δεν είναι καθαρός» και «δεν μπορεί να δικαιωθεί ενώπιον του Θεού». Όμως ο «Υιός του Ανθρώπου» του Ιησού είναι σαφέστατα μια πολύ διαφορετική περίπτωση, αφού κάνει πολύ εξαιρετικά πράγματα. Κατ’ αρχήν, μας λέει χωρίς περιστροφές ότι ΕΙΝΑΙ σωτήρας των ανθρώπων – αναιρώντας τις κουτοπόνηρες αναφορές των μουσουλμάνων απολογητών σε άλλα άσχετα εδάφια της Αγίας Γραφής:

* «ο Υιός τού ανθρώπου ήρθε για να σώσει το χαμένο.» (Ματθ. 18:11) «ήρθε να ζητήσει και να σώσει το χαμένο» (Λουκ. 19:10) «για να σώσει ψυχές ανθρώπων» (Λουκ. 9:56)

* «ο Υιός τού ανθρώπου ήρθε για να δώσει τη ζωή του λύτρο για χάρη πολλών. (Ματθ. 20:28, Μαρκ. 10:45)

Δεύτερον, έχει εξουσία σαν αυτή που έχει μόνο ο Θεός:

* «ο Υιός τού ανθρώπου έχει εξουσία επάνω στη γη να συγχωρεί αμαρτίες» (Ματθ. 9:6, Μαρκ. 2:10, Λουκ. 5:24)

* «ο Υιός τού ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου» (Ματθ. 12:8, Μαρκ. 2:28, Λουκ. 6:5)

Και όχι μόνο αυτά! Δείτε:

* «όπως η αστραπή, που αστράφτει από το ένα μέρος κάτω από τον ουρανό, λάμπει προς το άλλο μέρος κάτω από τον ουρανό, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου κατά τη δική του ημέρα.» (Λουκ.17:24)

* «ο Υιός τού ανθρώπου θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία» (Ματθ. 13:41)

* «ο Υιός τού ανθρώπου πρόκειται νάρθει μέσα στη δόξα τού Πατέρα του μαζί με τους αγγέλους του· και τότε θα αποδώσει στον καθέναν σύμφωνα με την πράξη του.» (Ματθ. 16:27, Λουκ. 9:26)

* «όποιος ντραπεί για μένα και για τα λόγια μου σ’ αυτή τη γενεά, τη μοιχαλίδα και αμαρτωλή, και ο Υιός τού ανθρώπου θα ντραπεί γι’ αυτόν, όταν έρθει στη δόξα τού Πατέρα του μαζί με τους αγγέλους.» (Μαρκ. 8:38 Λουκ. 12:8-9)

* «κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο Υιός τού ανθρώπου, αυτός που είναι στον ουρανό.» (Ιω.3:13)

* «ο Υιός τού ανθρώπου θα δώσει στους ανθρώπους τροφή που μένει σε αιώνια ζωή· επειδή, τούτον σφράγισε ο Πατέρας, ο Θεός. (Ιω.6:27)

Ας θυμηθούμε επίσης, ότι ο Ιησούς που αυτοαποκαλείται «Υιός του Ανθρώπου» έχει δηλώσει ότι είναι αναμάρτητος (Ιω. 8:46) και απευθυνόμενος στον Θεό λέει τα εξής: «Και, τώρα, εσύ Πατέρα, δόξασέ με κοντά σου, με τη δόξα που είχα κοντά σε σένα, πριν γίνει ο κόσμος».  (Ιω. 17:5) Φαίνεται να μην είναι δικαιωμένος ενώπιον του Θεού ο Ιησούς; Δόξασε άραγε ο Θεός κοντά Του κανένα «άνθρωπο-σκουλίκι», μάλιστα πριν γίνει ο κόσμος – τότε δηλαδή, που δεν υπήρχαν ακόμη άνθρωποι;

Ας δούμε και μια μεγαλύτερη αναφορά του Ιησού στο τι πρόκειται να κάνει ως «Υιός του Ανθρώπου» από το κεφ. 25 του κατά Ματθαίον ευαγγελίου:

31 Και όταν έρθει ο Υιός τού ανθρώπου μέσα στη δόξα του, και όλοι οι άγιοι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθήσει επάνω στον θρόνο τής δόξας του.

32 Και μπροστά του θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη· και θα τους χωρίσει από αναμεταξύ τους, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια.

33 Και τα μεν πρόβατα θα τα στήσει από τα δεξιά του, ενώ τα ερίφια από τα αριστερά.

34 Τότε, ο βασιλιάς θα πει σ’ αυτούς που θα είναι από τα δεξιά του: Ελάτε, οι ευλογημένοι τού Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία, που είναι ετοιμασμένη σε σας από τη δημιουργία τού κόσμου·

35 επειδή, πείνασα, και μου δώσατε να φάω· δίψασα και μου δώσατε να πιω· ξένος ήμουν, και με φιλοξενήσατε·

36 γυμνός ήμουν, και με ντύσατε· ασθένησα, και με επισκεφθήκατε· σε φυλακή ήμουν, και ήρθατε σε μένα.

37 Τότε, οι δίκαιοι θα του απαντήσουν, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς, και σε θρέψαμε; Ή, να διψάς, και σου δώσαμε να πιεις;

38 Και πότε σε είδαμε ξένον, και σε φιλοξενήσαμε; Ή, γυμνόν, και σε ντύσαμε;

39 Και πότε σε είδαμε ασθενή ή σε φυλακή, και ήρθαμε σε σένα;

40 Και απαντώντας ο βασιλιάς, θα τους πει: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον το αυτό κάνατε σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα.

41 Τότε, θα πει και σ’ εκείνους που θα είναι από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του.

42 Επειδή, πείνασα, και δεν μου δώσατε να φάω· δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω·

43 ξένος ήμουν, και δεν με φιλοξενήσατε· γυμνός, και δεν με ντύσατε· ασθενής και σε φυλακή, και δεν με επισκεφθήκατε.

44 Τότε, θα του απαντήσουν κι αυτοί, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή σε φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμε;

45 Τότε, θα τους απαντήσει, λέγοντας: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον δεν το κάνατε αυτό σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους, δεν το κάνατε ούτε σε μένα.

46 Και θα αποχωρήσουν, αυτοί μεν σε αιώνια κόλαση· ενώ οι δίκαιοι σε αιώνια ζωή.  (Ματθ. 25:31-46)

Ο Υιός του Ανθρώπου λοιπόν, είναι βασιλιάς και Υιός του Θεού που θα κρίνει την ανθρωπότητα.

Αλλά, ας δούμε μια ακόμα αναφορά της Αγίας Γραφής σε «Υιό Ανθρώπου», την οποία ο φίλος μας Άχμαντ Ελντίν δεν παρέθεσε: την παλαιοδιαθηκική αναφορά του προφήτη Δανιήλ (7:9-14):

«Θωρούσα, μέχρις ότου τέθηκαν οι θρόνοι, και ο Παλαιός των ημερών κάθησε, του οποίου το ένδυμα ήταν λευκό σαν χιόνι, και οι τρίχες τού κεφαλιού του σαν καθαρό μαλλί· ο θρόνος του ήταν σαν φλόγα φωτιάς· οι τροχοί του σαν φωτιά που κατέφλεγε.

10 Ποταμός φωτιάς έβγαινε και διαχεόταν από μπροστά του. Χίλιες χιλιάδες τον υπηρετούσαν, και χίλιες μυριάδες παραστέκονταν μπροστά του· το κριτήριο κάθησε, και τα βιβλία ανοίχτηκαν.

…

13 Και είδα σε οράματα της νύχτας, και ξάφνου, ένας σαν Υιός ανθρώπου ερχόταν μαζί με τα σύννεφα του ουρανού, και έφτασε μέχρι τον Παλαιό των ημερών, και τον έφεραν μέσα, μπροστά του.

14 Και του δόθηκε η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, για να τον λατρεύουν όλοι οι λαοί, τα έθνη, και οι γλώσσες· και η εξουσία του είναι αιώνια εξουσία, η οποία δεν θα παρέλθει, και η βασιλεία του, η οποία δεν θα φθαρεί.»

Είναι ολοφάνερο ότι στην προφητεία αυτή του Δανιήλ ο «παλαιός των ημερών» αναφέρεται στη θεότητα. Αλλά και ο «όμοιος με υιό ανθρώπου» δηλ. ο «όμοιος με άνθρωπο» εμφανίζεται να χρησιμοποιεί ένα όχημα το οποίο στην Παλαιά Διαθήκη συμβολίζει τον ίδιο το Θεό: τα σύννεφα του ουρανού. Μόνο ο Θεός «έρχεται με σύννεφα» στην Π.Δ. Κανείς άλλος! Δείτε εδώ μερικά μόνο παραδείγματα:

Και έβαλε το σκοτάδι για σκηνή ολόγυρά του, νερά σκοτεινά, πυκνά σύννεφα των ανέμων. (2ΣA 22:12)

Σύννεφο και ομίχλη είναι ολόγυρά του· δικαιοσύνη και κρίση είναι η βάση τού θρόνου του. (Ψαλμός 97:2)

Δέστε, θα ανέβει σαν σύννεφο, και οι άμαξές του θα είναι σαν ανεμοστρόβιλος. (Ιερ 4:13)

Ο δρόμος τού Κυρίου είναι μαζί με ανεμοστρόβιλο και θύελλα, και η σκόνη των ποδιών του είναι σύννεφα. (Ναούμ 1:3)

Άραγε ο Ιησούς εννοούσε αυτόν τον υιό ανθρώπου που αναφέρει ο Δανιήλ, ή με τη χρήση του όρου ήθελε να τονίσει ότι τάχα ήταν σκέτος άνθρωπος, όπως ισχυρίζονται οι μουσουλμάνοι; Ναι, αυτόν τον Υιό Ανθρώπου εννοούσε, αν κρίνουμε από τα εδάφια Ματθ. 25:31-46, και τα άλλα που παραθέσαμε προηγουμένως. Αλλά ας παρακολουθήσουμε και μια αποκαλυπτική συνομιλία του Ιησού με τον Ιουδαίο αρχιερέα από το 26ο κεφ. του κατά Ματθαίον:

63 Και ο Ιησούς σιωπούσε. Και απαντώντας ο αρχιερέας, του είπε: Σε ορκίζω στον ζωντανό Θεό, να μας πεις, αν εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού Θεού.

64 Ο Ιησούς λέει σ’ αυτόν: Εσύ το είπες· όμως, σας λέω: Στο εξής, θα δείτε τον Υιό τού ανθρώπου να κάθεται στα δεξιά τής δύναμης, και να έρχεται επάνω στα σύννεφα του ουρανού. (Ματ 26:63-64)

Εδώ λοιπόν, έχουμε τον Ιησού να επικαλείται την προφητεία του Δανιήλ και να την εφαρμόζει στον εαυτό Του! (Σε συνδυασμό με τον ψαλμό 109:1: «Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου: Κάθησε από τα δεξιά μου, μέχρις ότου βάλω τους εχθρούς σου υποπόδιο των ποδιών σου»). Ο Ιησούς Χριστός είναι αυτός ο Yιός Aνθρώπου (στα αραμαϊκά «Μπαρ Νάσα» – αυτό το μέρος της προφητείας του Δανιήλ έχει γραφτεί στα αραμαϊκά). Δεν είναι κάποιος στον οποίο «δεν υπάρχει σωτηρία», ούτε κάποιος που «δεν είναι καθαρός», ούτε κάποιος που «δεν έχει δικαιωθεί μπροστά στον Θεό», ούτε ασφαλώς κάποια «σαπίλα» ή «σκουλίκι»! Είναι ΑΥΤΟΣ ο συγκεκριμένος που στην ανθρώπινη φύση Του δόθηκε η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, για να τον λατρεύουν όλοι οι λαοί, τα έθνη, και οι γλώσσες· και η εξουσία του είναι αιώνια εξουσία, η οποία δεν θα παρέλθει, και η βασιλεία του δεν θα φθαρεί. Είναι αυτός, που όταν έφυγε πάνω σε σύννεφα (Πράξεις 1:9), ανέβασε την ανθρώπινη φύση «στα δεξιά της δύναμης», στο ίδιο επίπεδο με τη θεία φύση Του, όπως προφητικά είδε ο Δανιήλ εκατοντάδες χρόνια πριν.[2]

Θα απορήσει εδώ κανείς, γιατί ο Άχμαντ Ελντίν συσχέτισε με τον όρο «Υιός του Ανθρώπου», μόνο τα γραφικά χωρία που αναφέρονται σε αδυναμία σωτηρίας, «σαπίλα» και… σκουλίκια, και όχι τα υπόλοιπα που παραθέσαμε από την Καινή Διαθήκη, και αυτά του Δανιήλ από την Παλαιά Διαθήκη, τα οποία Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εφαρμόζει στον εαυτό Του. Υπάρχουν δυο λόγοι:

• Ότι αυτή η ερμηνεία γκρεμίζει εκ θεμελίων τη θρησκεία του
• Ότι οι μουσουλμάνοι έχουν συσχετίσει αυτή την προφητεία του Δανιήλ με τον… Μουχάμμαντ! Γιατί συσχετίζουν τις «σαπίλες» και τα «σκουλίκια» με τον Ιησού Χριστό και παράλληλα άλλα σημεία όπου ο ίδιος ο Χριστός λέει ξεκάθαρα ότι αναφέρονται σ’ Αυτόν, τα συσχετίζουν αυθαίρετα με τον ψευδοπροφήτη τους; Ισχυριζόμενοι έτσι ότι ο Αλλάχ έδωσε στον Μουχάμμαντ εξουσία αιώνια, να τον λατρεύουν αιώνια οι φυλές της γης – δηλ. να διαπράττουν ειδωλολατρία, αφού ο Μουχάμμαντ όπως λένε και διακηρύττουν, είναι σκέτος άνθρωπος και η λατρεία ανήκει μόνο στον Αλλάχ; Σας φαίνεται απίστευτο ότι οι μουσουλμάνοι το κάνουν αυτό; Δεν είναι το μόνο «απίστευτο κι όμως αληθινό» στο Ισλάμ… Δείτε με τα ίδια σας τα μάτια, εδώ: http://nabiallah.wordpress.com/%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%87%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b5%ce%bd%cf%84-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%af%ce%b2%ce%bb%ce%bf/ και έχετε υπόψη σας, ότι ο συγκεκριμένος μουσουλμάνος δεν γράφει ό,τι του κατέβει, αλλά ό,τι βρήκε σε 4 προπαγανδιστικά βιβλία τα οποία αναφέρει ως βιβλιογραφία.[3] Για μια ορθόδοξη απάντηση σ’ αυτό το θέμα (αν ο Υιός του Ανθρώπου στο Δανιήλ είναι ο Μουχάμμαντ ή ο Ιησούς), βλ. http://nabiallah.wordpress.com/%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%87%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b5%ce%bd%cf%84-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%af%ce%b2%ce%bb%ce%bf/#comment-174.

Για να τελειώνουμε με τις αστειότητες του Άχμαντ Ελντίν, ο Ιησούς ΕΙΝΑΙ σωτήρας. Το είπε ο ίδιος ξεκάθαρα όπως είδαμε πιο πάνω, το είπε και ο άγγελος στον Ιωσήφ τον μνήστορα όταν έδωσε οδηγίες για το πώς έπρεπε να Τον ονομάσουν:

«θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού [εβραϊκά Yeshua, «ο Γιαχβέ σώζει»]· επειδή, αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες τους.» Ματθ.1:21).

Και όχι μόνο ΕΙΝΑΙ σωτήρας, αλλά είναι Ο ΜΟΝΟΣ σωτήρας:

«δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία· επειδή, ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου τού οποίου πρέπει να σωθούμε» (Πραξ. 4:12).

Ευχόμαστε οι φίλοι μας μουσουλμάνοι να το συνειδητοποιήσουν αυτό όσο ακόμη είναι εν ζωή, γιατί μετά τον θάνατο, όταν αντί να δουν το καλάμι (κνήμη) του Αλλάχ θα βρεθούν μπροστά στον Ιησού τον Υιό του Ανθρώπου, είναι αργά για μετάνοια.

---

[1] «In both Hebrew and Aramaic the expression “Son of man” is ordinarily equivalent simply to “man”.»The Son of Man», του Walter Henry Townsend Gahan, 1912. Σελ. 74.

[2] http://www.oodegr.com/oode/theos/theanthrwpos2.htm 8. Ο Παλαιός των Ημερών και ο Υιός του ανθρώπου

Όταν ο Ιησούς έφευγε για τον Πατέρα Του στον ουρανό, η Αγία Γραφή μας κάνει την εξής περιγραφή: «και ταύτα ειπών βλεπόντων αυτών επήρθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών» (Πράξεις 1/α: 9).

Το σύννεφο που πήρε τον Χριστό, τον έκρυψε  από τα μάτια τους. Τι συνέβη μετά; Το βιβλίο των Πράξεων δεν μας το λέει. Όμως μας το έγραψε προφητικά, αιώνες πριν, ο προφήτης Δανιήλ! Ας δούμε λοιπόν τη συνέχεια της ανόδου του Χριστού προς τον Πατέρα Του:

«Εθεώρουν έως ότου οι θρόνοι ετέθησαν και ο Παλαιός των ημερών εκάθησε, του οποίου το ένδυμα ήτο λευκόν ως χιών και αι τρίχες της κεφαλής αυτού ως μαλλίον καθαρόν· ο θρόνος αυτού ήτο ως φλόξ πυρός, οι τροχοί αυτού ως πυρ καταφλέγον…13. Είδον εν οράμασι νυκτός και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού. 14. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία και η δόξα και η βασιλεία, διά να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή» (Δανιήλ 7/ζ: 9,10, 13,14).

Να λοιπόν η συνέχεια. Ο Χριστός φθάνει ΩΣ ΥΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ως το ύψος της Θεότητας. Και αυτός, Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, λαμβάνει Θεϊκή εξουσία και Βασιλεία, ώστε να τον λατρεύουν τα έθνη και οι γλώσσες. Βλέπετε; Δεν ήταν η Θεϊκή φύση που ανέβηκε στον Ουρανό. Αυτή πάντοτε ήταν εκεί. Στον ουρανό ανέβηκε Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, δηλαδή ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Χριστός!

Μάλιστα η Αποκάλυψις στο 1/α: 13-15, φανερώνει ότι στην πραγματικότητα ο Παλαιός των Ημερών, είναι ο Ίδιος ο Υιός του Ανθρώπου! Προσέξτε την περιγραφή: «13 και εν μέσω των επτά λυχνιών όμοιον υιω ανθρώπου, ενδεδυμένον ποδήρη και περιεζωσμένον προς τοις μαστοίς ζώνην χρυσήν· 14 η δε κεφαλή αυτού και αι τρίχες λευκαί ως έριον λευκόν, ως χιών, και οι οφθαλμοί αυτού ως φλόξ πυρός, 15 και οι πόδες αυτού όμοιοι χαλκολιβάνω, ως εν καμίνω πεπυρωμένοι, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών». Δείτε την κοινή περιγραφή του Δανιήλ και της Αποκάλυψης, η οποία μας αποκαλύπτει ποιος ήταν ο Παλαιός των Ημερών.

Είναι προφανές από την περιγραφή, ότι στον Δανιήλ, στην πραγματικότητα δεν περιγράφεται ο Υιός ενώπιον απλώς του Πατρός, αλλά περιγράφεται η ανθρώπινη φύση του Χριστού, να φθάνει στο ύψος και την εξουσία της Θεϊκής Του! Και να λαμβάνει η ανθρώπινη φύση Του, την εξουσία και τη δύναμη της Θεϊκής! Με άλλα λόγια, εδώ έχουμε μια ξεκάθαρη περιγραφή, των δύο φύσεων του αναστημένου Χριστού!

[3] 1) “Muhammad in the Bible” του Abdul-Ahad Dawood και 2) “Series of prophecies in the Bible for the advent of Muhammad” M.A.C. Cave, εκδ. C.I.M.S (Conveying Islamic Message Society), 3) “The Bible led me to Islam” του Abdul-Malik le Blance, εκδ. “Dar al-Hadyan” publications, και 4) “The Promised Prophet of the Bible” του Munqith ibn Mahmood Al-Saqaar, Saudi Arabia.

υἱὸς ἀνθρώπου σκώληξ

Η αρχαία Εκκλησία διαφθάρηκε από την ελληνική φιλοσοφία;

-Του Δρ Paul R. Eddy, επίκουρου καθηγητή Θεολογίας του BethelCollege-

Μια κοινή κριτική του ιστορικού ορθόδοξου Χριστιανισμού είναι η αξίωση ότι ο αρχαίος χριστιανισμός αλλοιώθηκε από τις διανοητικές δυνάμεις του “ελληνισμού». (Ο ελληνισμός, φυσικά, αναφέρεται στην επιρροή της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και πολιτισμού, που εξαπλώθηκε σε όλο τον μεσογειακό κόσμο μετά από τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου τον τέταρτο αιώνα π.Χ.). Συγκεκριμένα, τα δόγματα της Τριάδας και της θεότητας του Χριστού έχουν απορριφθεί ως αντιβιβλικές ιδέες που εισήχθησαν στο χριστιανισμό μέσω της διαβρωτικής επιρροής της ελληνικής φιλοσοφίας, ιδιαίτερα των ιδεών του Πλάτωνα. Τόσο πολύ καιρό πριν όπως το 1531, στο βιβλίο του, “OntheErrorsoftheTrinity” («Στα Λάθη της Τριάδας»), ο Μιχαήλ Σερβέτος επέκρινε τους ‘Ελληνιστικούς’ όρους που χρησιμοποιήθηκαν από τους Τριαδικούς Χριστιανούς για να εξηγήσουν την κατανόηση τους για τον Θεό. Πιο πρόσφατα, οι διάφοροι επικριτές του ορθόδοξου χριστιανισμού –συμπεριλαμβανομένων των Μορμόνων, των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Μουσουλμάνων, των οπαδών της Νέας Εποχής, και των θεολογικά φιλελεύθερων— έχουν υποστηρίξει ότι η αληθινή βιβλική κατανόηση του Θεού Πατέρα, του Ιησού Χριστού, και του Αγίου Πνεύματος, αλλοιώθηκαν τον 3^ο, 4^ο και 5^ο αιώνα, από την ελληνική φιλοσοφία και τον ειδωλολατρικό πολυθεϊσμό, οι οποίοι οδήγησαν στην ανάπτυξη των δογμάτων της Τριάδας και της θεότητας του Χριστού. Τα ακόλουθα παραδείγματα θα τεκμηριώσουν αυτή την προσέγγιση:

1.) Ο Stephen E. Robinson, καθηγητής Αρχαίων Γραφών στο Πανεπιστήμιο Brigham Young, και Μορμόνος απολογητής, γράφει:

«Οι Ευαγγελικοί έρχονται σε αυτά τα συμπεράσματα [σχετικά με τη φύση του Θεού] μόνο όταν αυτοί προσπαθήσουν να επιβάλουν τις πλατωνικές τους υποθέσεις και τις κατηγορίες τους στη θεολογία των Μορμόνων [Άγιοι των Τελευταίων Ημερών] .. Οι Μορμόνοι ενοχλούνται από το γεγονός ότι ο Θεός της χριστιανικής «ορθοδοξίας» είναι ουσιαστικά όμοιος με το Θεό των Ελληνιστικών φιλοσόφων».

Με τη συγκεκριμένη άποψη για το δόγμα της Τριάδας, ο Robinson υποστηρίζει ότι είναι βασισμένο στις: «μη βιβλικές προσπάθειες των Συνόδων του τετάρτου – και πέμπτου- αιώνα να καθορίσουν ακριβώς πώς ο Θεός είναι συγχρόνως ένας και τρεις με τη χρησιμοποίηση των ελληνικών φιλοσοφικών εννοιών, κατηγοριών, και όρων.» Ολοκληρώνει λέγοντας: «Δεν εμπιστεύομαι τους διανοούμενους της Ελληνιστικής εκκλησίας να έχουν υπολογίσει ακριβώς πώς αυτό είναι έτσι. ..»

2.) Μία δημοφιλής έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, με τον τίτλο «Πρέπει να πιστεύετε στην Τριάδα;», εξηγεί την ανάπτυξη του δόγματος της Τριάδας ως εξής:

«Σ’ όλο τον αρχαίο κόσμο, ακόμα και από την εποχή της Βαβυλωνίας, ήταν κοινή η λατρεία ειδωλολατρικών θεών που ήταν ομαδοποιημένοι σε τριάδες. Αυτή η αντίληψη επικρατούσε επίσης στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα, και στη Ρώμη πριν από το Χριστό, στη διάρκεια της ζωής του, και μετά απ’ αυτόν. Και μετά το θάνατο των αποστόλων, αυτά τα ειδωλολατρικά πιστεύω άρχισαν να εισβάλλουν στη Χριστιανοσύνη… Μολονότι [ο Πλάτωνας] δεν δίδαξε την Τριάδα με τη σημερινή της μορφή, το περιεχόμενο της φιλοσοφίας του άνοιξε το δρόμο γι’ αυτήν (σελ.9,11)».

3.) Οι Μουσουλμάνοι απολογητές Muhammad Ataur Rahim και Ahmad Thomson κάνουν μια παρόμοια κριτική της Τριάδας:

«Καθώς η διδασκαλία του Ιησού διαδίδονταν πέρα από τους Άγιους Τόπους, ήρθε σε επαφή με άλλους πολιτισμούς και σε σύγκρουση με τους κυβερνήτες. Άρχισε να αφομοιώνεται και να προσαρμόζεται από αυτούς τους πολιτισμούς και άλλαξε επίσης για να μειώσει τους διωγμούς από τούς κυβερνήτες. Στην Ελλάδα, ειδικά, μεταμορφώθηκε, ταυτόχρονα ώστε η υπόστασή του να εκφράζεται με μια νέα γλώσσα για πρώτη φορά, και με την ευθυγράμμισή του με τις ιδέες και τις φιλοσοφίες εκείνου του πολιτισμού. Ήταν η πολυθεϊστική άποψη των Ελλήνων που συνέβαλε κατά ένα μεγάλο μέρος στη διατύπωση του δόγματος μιας Τριάδας, μαζί με τη βαθμιαία ανύψωση του Ιησού. .. από προφήτη του Θεού σε μια ύπαρξη χωριστή, αλλά όμως αδιαίρετο μέρος του Θεού».

Τι να κάνουμε με αυτή την κριτική; Υπάρχουν στοιχεία του πλατιά εξαπλωμένου «Ελληνισμού» μέσα στην αρχαία εκκλησία; Εάν ναι, αυτό σημαίνει ότι τα κεντρικά δόγματα της χριστιανικής πίστης αλλοιώθηκαν στη διαδικασία;

Ότι γνωρίζουμε είναι αυτό: Ο «Ελληνισμός» ήταν μια πολιτιστική δύναμη που άγγιξε τις περισσότερες περιοχές στον αρχαίο μεσογειακό κόσμο. Κατά συνέπεια, δεδομένου ότι ο χριστιανισμός προέκυψε στο μεσογειακό κόσμο, δεν είναι έκπληξη ότι οι πρώτοι Χριστιανοί έπρεπε να εξετάσουν τα αποτελέσματά του. Ξέρουμε ότι μεταξύ των πρώτων Χριστιανών υπήρξαν διάφορες αντιδράσεις στην ελληνιστική φιλοσοφία. Παραδείγματος χάριν, ο Τερτυλλιανός υποστήριξε ότι ο χριστιανισμός και η ελληνική φιλοσοφία δεν έχουν τίποτα κοινό. Αφ’ ετέρου, ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας αισθάνθηκε αρκετά άνετα να κάνει συγκρίσεις μεταξύ του χριστιανισμού και της ελληνικής φιλοσοφίας προκειμένου να προσελκύσει Ελληνιστικούς ειδωλολάτρες στο Ευαγγέλιο. Ο Ιουστίνος δεν ήταν μόνος στην προσπάθεια να δημιουργηθούν γέφυρες από την ελληνική φιλοσοφία στο χριστιανισμό. Όπως ο Ιουστίνος, πολλοί πρώτοι Χριστιανοί ήταν πρόθυμοι να δανειστούν ορισμένους όρους και ιδέες από τον πολιτιστικό κόσμο της εποχής τους προκειμένου να μεταδοθεί το Ευαγγέλιο σε εκείνους γύρω από αυτούς. Αυτό σημαίνει ότι, κατά τη διαδικασία, επιτράπηκε στις Ελληνιστικές ιδέες να εισέλθουν στο μήνυμα του Ευαγγελίου και να διαστρεβλωθεί το αληθινό νόημά του; Αν και αυτό είναι μια κοινή κριτική του ορθόδοξου χριστιανισμού, μπορεί να αποδειχθεί ότι, στην πραγματικότητα, είναι ένα επιχείρημα χωρίς κανένα πραγματικό θεμέλιο. Τα ακόλουθα τέσσερα σημεία θα χρησιμεύσουν να αποκαλύψουν τις αδυναμίες αυτής της άποψης.

1) Ο εβραϊκός κόσμος, από τον οποίο ο χριστιανισμός προέκυψε, ήταν ήδη αγγιγμένος από τον ελληνισμό πριν από τη γέννηση του Χριστού.

Οι επικριτές που χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα το κάνουν συχνά να ακούγεται σαν η ζωή και ο πολιτισμός του Ιησού και των πρώτων μαθητών να ήταν άθικτοι από τον Ελληνισμό, και ότι μόνο στους μετέπειτα αιώνες του επιτράπηκε να «μολύνει» την εκκλησία. Εντούτοις, ξέρουμε από την ιστορία ότι απλά δεν έχουν έτσι τα γεγονότα. Στην πολύ καλή μελέτη του, “Judaism and Hellenism” («Ιουδαϊσμός και Ελληνισμός»), ο Martin Hengel έχει δείξει ότι, από τα μέσα του τρίτου π.Χ. αιώνα, η εβραϊκή Παλαιστίνη είχε ήδη δοκιμάσει τα αποτελέσματα του ελληνισμού με διάφορους τρόπους. Παραδείγματος χάριν: (1) Κάτω από την Πτολεμαϊκή βασιλεία, οι Εβραίοι αναγκάστηκαν να δεχτούν διάφορες μορφές Ελληνιστικής κυβέρνησης και διοίκησης, (2) ως κατοίκους ενός σημαντικού παράκτιου τμήματος γης, η Παλαιστίνη εξυπηρέτησε ως ένα σταυροδρόμι για το διεθνές εμπόριο, το οποίο έφερε πολλούς ελληνιστές εμπόρους στην περιοχή, (3) η ελληνική γλώσσα – η κοινή γλώσσα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας – έγινε ένα μέρος του εβραϊκού πολιτισμού (και έγινε η γλώσσα της Καινής Διαθήκης!), (4) Οι ελληνικές εκπαιδευτικές τεχνικές υιοθετήθηκαν, εν μέρει, από τους Εβραίους. Κατά συνέπεια, η ιδέα ενός αγνού Ιουδαϊσμού, άθικτου από τον ελληνισμό, που «γεννάει» έναν εξίσου άθικτο αρχαίο Χριστιανισμό ο οποίος αργότερα «αλλοιώθηκε» από τον ελληνισμό είναι απλά μία αναληθής ιστορική εικόνα.

2) Οι πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι η επιρροή του ελληνισμού στους διάφορους λαούς στον αρχαίο κόσμο ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος επιφανειακή, και προσέλκυσε πρώτιστα την άρχουσα τάξη και εκείνους με πολιτικές και διοικητικές φιλοδοξίες.

Στην ογκώδη μελέτη του για την Ελληνιστική περίοδο, ο Peter Green καταδεικνύει ότι τα αποτελέσματα του ελληνισμού στους τοπικούς πολιτισμούς στον αρχαίο κόσμο, λειτούργησαν σαν ένα αναγκαστικό πολιτιστικό «επίχρισμα» πάνω σε μια κατά τ’ άλλα υγιή και διακριτή παραδοσιακή κοσμοθεωρία. Ο G.W.Bowersock έχει έρθει σε παρόμοια συμπεράσματα:

«Η διατήρηση όλων αυτών των τοπικών παραδόσεων δείχνει ότι δεν υπήρξε παρά ένας επιφανειακός Εξελληνισμός ενός μεγάλου μέρους της Μικράς Ασίας, της Εγγύς Ανατολής, και της Αιγύπτου…. [Ο ελληνισμός ] ήταν ένα μέσο όχι απαραιτήτως αντίθετο στις τοπικές ή γηγενείς παραδόσεις. Αντίθετα, παρείχε έναν νέο και πιο εύγλωττο τρόπο για να εκφραστούν αυτές».

Αυτές οι παρατηρήσεις δείχνουν το γεγονός ότι ο ελληνισμός δεν έτεινε να διεισδύει και να «διαφθείρει» τις τοπικές θρησκευτικές παραδόσεις του αρχαίου κόσμου. Μάλλον, οι άνθρωποι διατήρησαν τις θρησκευτικές παραδόσεις τους παρά την Ελληνιστική επιρροή σε άλλους τομείς των ζωών τους. Αυτό οδηγεί στη τρίτη μας παρατήρηση.

3) Αν και ο Ιουδαϊσμός και ο αρχαίος Χριστιανισμός επηρεάστηκαν από τον περιβάλλοντα πολιτισμό με ορισμένους τρόπους, φρούρησαν επιμελώς τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τις πρακτικές τους από τις Ελληνιστικές ειδωλολατρικές επιρροές, ακόμη και μέχρι το σημείο του μαρτυρίου.

Ερχόμαστε τώρα στην καρδιά του ζητήματος. Η ιστορική και η αρχαιολογική απόδειξη δείχνει ότι και ο Ιουδαϊσμός και ο αρχαίος Χριστιανισμός φρούρησαν προσεκτικά τις θρησκευτικές απόψεις τους από τον περιβάλλοντα Ελληνιστικό πολιτισμό. Παραδείγματος χάριν, όσον αφορά τον Ιουδαϊσμό, η αρχαιολογική εργασία του EricMeyers στην πόλη Sepphoris στην Άνω Γαλιλαία του πρώτου αιώνα αποκαλύπτει ότι, παρά την Ελληνιστική επιρροή στα διάφορα πολιτιστικά επίπεδα, ο Ιουδαϊκός λαός διατήρησε μια αυστηρή τήρηση της Τορά (του Μωσαϊκού Νόμου).

Όταν ερχόμαστε στον αρχαίο Χριστιανισμό, είναι σαφές ότι οι θρησκευτικές επιρροές μάλλον είναι εβραϊκές, παρά ελληνιστικές ειδωλολατρικές. Η ουσία του Χριστιανικού Ευαγγελίου δεν είναι τίποτα περισσότερο ούτε λιγότερο από την εκπλήρωση όλων των διαθηκικών υποσχέσεων της Παλαιάς Διαθήκης μέσω του αναμενόμενου για καιρό Εβραίου Μεσσία. Είναι το αποκορύφωμα της ιστορίας των σχέσεων του Γιάχουε (Yahweh)-Θεού με τον εβραϊκό λαό μέσω μιας σειράς διαθηκών, που καταλήγουν στη Νέα Διαθήκη του Ιησού Χριστού. Είναι μία Εβραϊκή κοσμοθεωρία που εξουσιάζει το Ευαγγέλιο, όχι αυτή της ειδωλολατρίας. Τα συμπεράσματα του GregoryDix σχετικά με το θέμα του Εξελληνισμού του Ευαγγελίου επιβεβαιώνουν αυτήν την αξίωση: ο κεντρικός πυρήνας του Ευαγγελίου αποτελείται από «έναν Εβραϊκό Μονοθεϊσμό και ένα Εβραϊκό Μεσσιανισμό και μία Εβραϊκή Εσχατολογία, τα οποία εκφράζονται σε έναν συγκεκριμένο τύπο λατρείας και ηθικής.»

Αυτό το συμπέρασμα συγκρούεται με αυτό που ήταν μια δημοφιλής άποψη χριστιανικής προέλευσης στις αρχές του εικοστού αιώνα. Αυτή η άποψη, που έχει μια ομάδα, κριτικών μελετητών γνωστών ως «Σχολή της Ιστορίας των Θρησκειών», υποστήριξε ότι πολλές αρχαίες χριστιανικές πεποιθήσεις και πρακτικές είχαν δανειστεί πραγματικά από τις Ελληνιστικές ειδωλολατρικές «μυστηριακές λατρείες.» Τα τελευταία χρόνια, εντούτοις, αυτή η άποψη έχει εγκαταλειφθεί κατά ένα μεγάλο μέρος από τους λόγιους. Τα στοιχεία τώρα καταδεικνύουν ότι ο αρχαίος Χριστιανισμός γίνεται καλύτερα κατανοητός καθώς αναδύεται από τον Εβραϊκό κόσμο σκέψης. Στο βιβλίο του, “ChristianityandtheHellenisticWorld” («Ο Χριστιανισμός και ο Ελληνιστικός Κόσμος»), ο φιλόσοφος RonaldNash απορρίπτει τους ισχυρισμούς της «Σχολής της Ιστορίας των Θρησκειών». Τα συμπεράσματά του είναι αξιοσημείωτα:

«Ήταν ο αρχαίος Χριστιανισμός μια συγκρητιστική πίστη; Δανείστηκε οποιαδήποτε από τις ουσιώδεις πεποιθήσεις και πρακτικές του είτε από την Ελληνιστική φιλοσοφία ή θρησκεία ή από τον Γνωστικισμό; Τα στοιχεία απαιτούν αυτή η ερώτηση να απαντηθεί αρνητικά».

Το συμπέρασμα του Nash ταιριάζει με τα συμπεράσματα πολλών άλλων. Η εργασία των ιστορικών και βιβλικών μελετητών, όπως των Ν. Τ. Wright και DavidFlusser επιβεβαιώνουν ότι ο Ιουδαϊσμός του πρώτου αιώνα, είναι το κατάλληλο πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να κατανοηθεί η άνοδος του αρχαίου Χριστιανισμού. Είναι αλήθεια ότι ο Χριστιανισμός τελικά ήρθε σε ρήξη με τον Ιουδαϊσμό. Αντίθετα από τον Ιουδαϊσμό, κατάλαβε τον Θεό ως τρισυπόστατη ύπαρξη, και τον Μεσσία να είναι ταυτόχρονα θείος και ανθρώπινος. Εντούτοις, αυτές οι θεολογικές προοπτικές είχαν την ρίζα τους στην εμπειρία των πρώτων Εβραίων Χριστιανών όπως καταγράφονται στη Καινή Διαθήκη. Όπως ο Dix έχει σημειώσει, «ο Χριστιανισμός έπαψε να είναι Ιουδαϊκός, αλλά με αυτόν τον τρόπο δεν έγινε Ελληνικός. Έγινε ο εαυτός του – Χριστιανισμός«.

4) Πολλά από τα κεντρικά στοιχεία του Ευαγγελίου είναι διαμετρικά αντίθετα στην Ελληνιστική νοοτροπία.

Αυτή η αξίωση μπορεί να αποδειχθεί με τα εξής παραδείγματα: Κατ’ αρχάς, όπως ο Ιουδαϊσμός, το Χριστιανικό Ευαγγέλιο πιστοποιεί ότι ο Θεός δημιούργησε όλα τα πράγματα «από το τίποτα» («exnihilo»). Αυτό είναι αντίθετο προς την Ελληνική άποψη της προϋπάρχουσας αιώνιας ύλης. Δεύτερον, δεδομένου ότι ο Θεός δημιούργησε όλα τα πράγματα, συμπεριλαμβανομένης της ύλης, ο Χριστιανισμός (με τον Ιουδαϊσμό) καταλαβαίνει την ύλη γενικά, και το ανθρώπινο σώμα ειδικότερα, σαν «πολύ καλά» (Γένεση 1:31). Η Ελληνιστική κοσμοθεωρία κατανοούσε την ύλη ως κάτι αμφισβητήσιμο στην καλύτερη περίπτωση – εάν όχι εντελώς κακή. Το σώμα θεωρούνταν κάτι σαν ένας αφύσικος τάφος, μέσα στον οποίο η αιώνια ανθρώπινη ψυχή παγιδεύτηκε προσωρινά μέχρι να απελευθερωθεί από τον θάνατο. Λαμβανομένου υπόψη ότι, με τον Ιουδαϊσμό, ο Χριστιανισμός διακήρυττε ότι το να είσαι άνθρωπος σήμαινε να έχεις ένα σώμα, και έτσι ότι θα βιώσουμε την ανάσταση του σώματος (ένα άφθαρτο σώμα!) στη μετά θάνατον ζωή, η Ελληνική άποψη της μετά θάνατον ζωής ήταν η ελευθερία από το σώμα.

Μερικοί έχουν σημειώσει τις ομοιότητες μεταξύ ορισμένων ελληνικών συστημάτων ηθικής και των διδασκαλιών της Καινής Διαθήκης πάνω στην ηθική. Εντούτοις, ακόμη και εδώ υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Ενώ κάποιος μπορεί να προσδιορίσει ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, όπως οι λογοτεχνικές μορφές και οι βασικοί ηθικοί κώδικες, υπάρχουν προεξέχουσες διαφορές στο κίνητρο (οι Χριστιανοί παρακινούνται από το σεβασμό για το Θεό και την κλήση Του στην αγιότητα, οι Έλληνες από την αυτονόητη «λογική») και τα μέσα για να ζήσεις μια ηθική ζωή (οι Χριστιανοί ενδυναμώνονται από το Άγιο Πνεύμα, οι Έλληνες στηρίζονται επάνω στην έμφυτη σοφία και ικανότητά τους). Τελικά, αντίθετα από την ελληνική φιλοσοφική άποψη, η ελπίδα του ουρανού αποτελεί τη βάση για τους Χριστιανούς ώστε να εμμένουν κάτω από ηθική πίεση.

Τέλος, πρέπει να εξετάσουμε τον ισχυρισμό ότι τα δόγματα της θεότητας του Χριστού και της Τριάδας είναι μεταγενέστερες ελληνιστικές ειδωλολατρικές διαφθορές του αρχαίου και «καθαρού» χριστιανισμού. Δύο απαντήσεις θα αρκέσουν να παρουσιάσουν τις αδυναμίες αυτών των ισχυρισμών. Κατ’ αρχάς, οι ισχυρισμοί εκείνων όπως οι Μορμόνοι και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ότι ο Χριστιανισμός της Καινής Διαθήκης διαφθάρηκε από την μεταγενέστερη Ελληνιστική επιρροή αποτυγχάνουν να υπολογίσουν το γεγονός ότι είναι τα ίδια τα στοιχεία της Καινής Διαθήκης που οδήγησαν τους πρώτους Χριστιανούς πατέρες να ομολογήσουν τη θεότητα του Χριστού και την Τριαδικότητα του Θεού. Ενώ λόγοι χώρου δεν επιτρέπουν μια λεπτομερή βιβλική υπεράσπιση αυτών των δογμάτων, μπορεί να γίνει αναφορά σε διάφορες σημαντικές μελέτες που καταδεικνύουν ότι αυτά τα δόγματα έχουν την ρίζα τους στη Καινοδιαθηκική μαρτυρία για τον Ιησού Χριστό (δείτε στην Βιβλιογραφία το Νο11 για τις προτεινόμενες πηγές).

Δεύτερον, η πρόσφατη έρευνα έχει αποδείξει ότι η αρχαία Χριστιανική ιδέα της θεότητας του Χριστού αναπτύχθηκε όχι σε ένα Ελληνιστικό πλαίσιο αλλά σε έναν ευδιάκριτα Εβραϊκό κόσμο σκέψης. Ο Richard Bauckham, ένας λόγιος αυτού του σχετικά νέου κινήματος μελετητών (μερικές φορές γνωστού ως «Νέα Σχολή της Ιστορίας των Θρησκειών») δηλώνει αυτά τα συμπεράσματα συνοπτικά:

«Όταν η Χριστολογία της Καινής Διαθήκης διαβάζεται με αυτό το εβραϊκό θεολογικό πλαίσιο στο μυαλό, γίνεται σαφές ότι, από το πιο πρώιμο ξεκίνημα της μετα-Πασχάλιας Χριστολογίας και μετά, οι πρώτοι Χριστιανοί περιέλαβαν τον Ιησού, ακριβώς και σαφώς, μέσα στη μοναδική ταυτότητα του ενός Θεού του Ισραήλ…Η πιο πρώιμη Χριστολογία ήταν ήδη η υψηλότερη Χριστολογία».

Τελικά, αν και η αξίωση ότι η αρχαία Χριστιανική πίστη και πρακτική διαφθάρηκαν από την Ελληνιστική επιρροή, υποστηρίζεται συνήθως από τους επικριτές του ορθόδοξου χριστιανισμού, τα ιστορικά στοιχεία δεν υποστηρίζουν αυτήν την αξίωση. Μάλλον, όπως ο Ιουδαϊσμός από τον οποίο προέκυψε, η Χριστιανική πίστη φρούρησε αυστηρά τη μοναδική θρησκευτική ταυτότητά της στη μέση της θρησκευτικής και φιλοσοφικής ποικιλομορφίας του αρχαίου Μεσογειακού κόσμου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

1.        Craig L. Blomberg and Stephen E. Robinson, How Wide the Divide? A Mormon and an Evangelical in Conversation (Downers Grove, IL: InterVarsity, 1997), p. 92.

2.        Blomberg and Robinson, How Wide the Divide?, p. 128.

3.        Should You Believe in the Trinity? (New York: Watchtower Bible & Tract Society, 1989), p. 11.

4.        Muhammad ‘Ata’ur-Rahim and Ahmad Thomson, Jesus Prophet of Islam, 2nd ed. (London: Ta-Ha Pub., 1996), p. 2.

5.        Martin Hengel, Judaism and Hellenism: Studies in their Encounter in Palestine during the Early Hellenistic Period, 2 vols., (trans. John Bowden; Philadelphia: Fortress, 1974). See also Hengel’s Jews, Greeks and Barbarians: Aspects of the Hellenization of Judaism in the Pre-Christian Period (trans. John Bowden; Philadelphia: Fortress, 1980); and The ‘Hellenization’ of Judea in the First Century after Christ (trans. John Bowden; Philadelphia: Trinity, 1989).

6.        Peter Green, Alexander to Actium: The Historical Evolution of the Hellenistic Age (Berkeley: University of California Press, 1990), pp. 312-335.

7.        G. W. Bowersock, Hellenism in Late Antiquity (Ann Arbor: University of Michigan Press, 1990) 6-7.

8.        Eric Meyers, «The Challenge of Hellenism for Early Judaism and Christianity,» Biblical Archaeology 55 (1992) pp. 84-91.

9.        Gregory Dix, The ‘Hellenization’ of the Gospel (Uppsala: Almqvist & Wiksells, 1953), p. 3 (emphasis in text).

10.      Ronald Nash, Christianity and the Hellenistic World (Grand Rapids: Zondervan, 1984), p. 270.
See N. T. Wright, The New Testament and the People of God (Minneapolis: Fortress, 1992); David Flusser, Jewish Sources in Early Christianity (New York: Adama, 1987).

11.      Dix, ‘Hellenization’ of the Gospel, p. 29. For a more detailed discussion see Paul R. Eddy, «Christian and Hellenistic Moral Exhortation: A Literary Comparison Based on I Thessalonians 4,» in Directions in New Testament Methods (ed. M. Albl, P. R. Eddy, and R. Mirkes; Milwaukee: Marquette University Press, 1993), pp. 45-51.
On the deity of Christ see: Murray J. Harris, Jesus as God: The New Testament Use of theos in Reference to Jesus (Grand Rapids: Baker, 1992); Robert M. Bowman, Jehovah’s Witnesses, Jesus Christ, and the Gospel of John (Grand Rapids: Baker, 1989); Millard Erickson, The Word Became Flesh: A Contemporary Incarnational Christology (Grand Rapids: Baker, 1991). On the Trinity see: Robert M. Bowman, Why You Should Believe in the Trinity: An Answer to Jehovah’s Witnesses (Grand Rapids: Baker, 1989); Gregory Boyd, Oneness Pentecostals and the Trinity (Grand Rapids: Baker, 1992). Ελληνικά βιβλία: ΙΗΣΟΥΣ Ο ΦΥΣΕΙ ΩΝ ΘΕΟΣ-Κ.ΛΕΝΗ, ΤΡΙΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ- MurrayJ. Harris, Ο ΙΗΣΟΥΣ ΓΙΑΧΒΕ-Ν.ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ, Ο ΩΝ Ο ΗΝ ΚΑΙ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ-Π.ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗ.

12.      Richard Bauckham, God Crucified: Monotheism and Christology in the New Testament (Grand Rapids: Eerdmans, 1998) vi-vii.

ΠΗΓΗ: http://diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=181 (μετάφραση κατόπιν αδείας του άρθρου Was Early Christianity Corrupted by ‘Hellenism’? http://www.xmark.com/focus/Pages/hellenism.html )

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ στο Ορθόδοξο Βίκι: http://el.orthodoxwiki.org/Χριστιανισμός_και_Φιλοσοφία

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-8: Αναξιοπιστία της Βίβλου 3 ή «Με ΔΑΥΛΟ αν κοιμηθείς, το πρωί θ’ αλληθωρίζεις…»

Ο απολογητής του Ισλάμ Άχμαντ Ελντίν, που όπως όλοι οι «συνάδελφοί» του προσπαθεί να αποδείξει τη Βίβλο αναξιόπιστη για να «βγάλει λάδι» το εντελώς αναξιόπιστο Κοράνι που συγκρούεται μ’ αυτήν,  εισέπραξε δύο καραμπινάτες αναιρέσεις των σχετικών άρθρων και ηχητικών του εδώ https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/03/27/bible-authors/ και εδώ https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/05/19/bible-authors2/. Στις αναιρέσεις μας είχαμε τονίσει ότι όλοι οι «λόγιοι» που βάλλουν κατά της αξιοπιστίας της Βίβλου, και τους οποίους αντιγράφει ο απολογητής του Ισλάμ, αν δεν είναι αθεϊστές είναι Προτεστάντες, και μάλιστα ευαγγελικοί, και το κάνουν για τους δικούς τους λόγους (βασικά θέλουν να χτυπήσουν τις «ποιμαντικές επιστολές» του Παύλου, και όλα όσα δείχνουν την ύπαρξη μυστηρίων και χειροτονίας ιερέων στην αρχαία Εκκλησία). Επειδή η διαπίστωσή μας για τη μόνιμη καταφυγή των μουσουλμάνων σε προτεστάντες λογίους, και μάλιστα ευαγγελικούς, είναι αδιαμφισβήτητη, ο απολογητής του Ισλάμ χρειαζόταν να βρει κάποιον λόγιο που να έχει τις ίδιες με αυτούς απόψεις και να μην είναι ευαγγελικός. Τελικά, νόμισε ότι ανακάλυψε έναν: κάποιον Γ. Ζερβό, στις σελίδες του… Περιοδικού «Δαυλος» (Τόμος ΙΗ, Αριθμός Τεύχους 210, Ιούνιος 1999, σελ 13263, «Συνέντευξη του Καθηγητή Γ Ζερβού».) Έσπευσε λοιπόν να δημοσιεύσει την ανακάλυψή του εδώ: http://islamforgreeks.org/2010/05/13/new-testament-unreliability-part-3/, διαφημίζοντάς την με τον πομπώδη τίτλο:

Η α(να)ξιοπιστία της Καινής Διαθήκης. Μέρος 3. Έλληνας Καθηγητής Θεολογίας, πρώην Ιερέας, παραδέχεται την αναξιοπιστία της Κ.Δ

Από τον τίτλο φαίνεται σαν ο φίλος μας να έπιασε «λαβράκι». Έλληνας καθηγητής Θεολογίας – σε αμερικανικό Πανεπιστήμιο – κατά της αξιοπιστίας της Κ.Δ., τη στιγμή που οι Έλληνες έχουν τα πρωτότυπα κείμενα της Κ.Δ. γραμμένα στη γλώσσα τους; Τη στιγμή που Έλληνες λόγιοι έχουν πολλές φορές καταρρίψει τις πολυδιαφημισμένες «αμφισβητήσεις» της αξιοπιστίας της Αγίας Γραφής από διάφορους αθεϊστές και προτεστάντες; Και είναι και πρώην ιερέας – δηλ. κάποιος που είτε προκάλεσε σκανδαλισμό και τον αποσχημάτισαν, είτε έχασε την προσωπική του ιδέα για την αξιότητά του ως λειτουργού, είτε την πίστη του στην ιεροσύνη, οπότε παραιτήθηκε μόνος του; Εκ πρώτης όψεως, η υπόθεση φαίνεται να έχει «ψωμί». Ας δούμε όμως μερικά στοιχεία για τον Γ. Ζερβό, με βάση τη γνώμη του οποίου ο Άχμαντ Ελντίν ελπίζει να καταρρίψει την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης:

• Γεννήθηκε το 1949.
• το ακαδημαϊκό έτος 2004-2005 προήχθη από επίκουρος (βοηθός) καθηγητής (Assistant Professor) σε αναπληρωτή καθηγητή (Associate Professor).
• Ο τομέας ενασχόλησής του, στον οποίο έχει δημοσιεύσει κάποιες λίγες εργασίες, είναι βασικά τα απόκρυφα κείμενα.
• Στη βιβλιογραφία είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Όσο κι αν ψάξει κανείς, θα βρει όλο κι όλο ένα αρθράκι του για κάποιο απόκρυφο κείμενο στο «The Anchor Bible Dictionary» (από όταν ήταν ορθόδοξος ιερέας στο St. Nicholas Greek Orthodox Church), 3-4 άρθρα πάνω στα ίδια και τα ίδια απόκρυφα κείμενα, που συμπεριλήφθηκαν σε άλλες συλλογές, και άλλες 4-5 σκόρπιες αναφορές σε μια βιβλιογραφία περίπου 3.000 ξενόγλωσσων θεολογικών έργων. Επίσης, είναι απολύτως ανύπαρκτος στην ελληνόφωνη θεολογική βιβλιογραφία.

Άραγε ο απολογητής του Ισλάμ θεωρεί ότι στο πρόσωπό του βρήκε έναν λόγιο μεγάλου επιστημονικού κύρους, του οποίου τις απόψεις πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά;

Αλλά ας δούμε ποιες είναι, σύμφωνα με το άρθρο του «Δαυλού», οι απόψεις του συμπαθούς – οπτικά – Γ. Ζερβού, με τις οποίες προσπαθεί να αποστομώσει τους χριστιανούς ο απολογητής του Ισλάμ:

«Τα θεμέλια του κλασσικού Χριστιανισμού γκρεμίστηκαν από την διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα. Τόσο η Βίβλος (Καινή και Παλαιά Διαθήκη) όσο και η λεγόμενη Ιερά Παράδοσις έχουν καταρρεύσει.»

Αυτά τα λόγια σίγουρα εντυπωσιάζουν. Εντυπωσιάζουν όμως, τους άσχετους!

Γιατί στην πραγματικότητα, μάλλον το αντίθετο έχει συμβεί! Έχουν καταρρεύσει πλήρως όλες οι αποτυχημένες προσπάθειες κάθε λογής λογίων να εξηγήσουν κάτι που παρέμεινε ανεξήγητο για τον ορθολογισμό: τον Ιησού.

Αμέτρητοι αυτοσχεδιασμοί έγιναν σε αλλεπάλληλους «Βίους του Ιησού» που γράφτηκαν. Όπως είναι γνωστό,  και όπως σημειώνει ο Σάββας Αγουρίδης (ένας καθηγητής με διεθνές θεολογικό κύρος και αμέτρητες αναφορές σε διεθνή και ελληνική βιβλιογραφία…):

«Στο μεγάλο έργο του για την έρευνα του Βίου του Ιησού παίρνει ο Schweitzer έναν – έναν τους Βίους που γράφτηκαν από την περίοδο του Διαφωτισμού μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, και ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΟΣ, αμετάκλητα και αναμφισβήτητα αντικειμενικά δείχνει πως οι γενεές αυτές παρουσίασαν ένα Ιησού κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δική τους».

Αν μπορούσαν να εξηγήσουν το μυστήριο της γένεσης του Χριστιανισμού δεν θα είχαν καταφύγει σε τόσες αλληλοαναιρούμενες υποθέσεις που ξεκινάνε από το απίθανο (π.χ. μαζικές οφθαλμαπάτες) και καταλήγουν στο γελοίο (π.χ. ότι …μπέρδεψαν οι μαθητές τον τάφο και νόμιζαν ότι αναστήθηκε ο Ιησούς…).

Η διεθνής ακαδημαϊκή κοινότητα έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, από τη στιγμή ειδικά που κατάλαβε ότι ο Χριστιανισμός γεννήθηκε σαν ένα big bang και όχι όπως αφελώς νόμισαν, με σταδιακό τρόπο σε διάρκεια 2 αιώνων σύμφωνα με το εγελειανό σχήμα.

Συνδέστε όμως τη φράση «τα θεμέλια του κλασσικού Χριστιανισμού γκρεμίστηκαν από την διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα» με το επόμενο που αναφέρεται στη συνέντευξη του Γ. Ζερβού:

«Βρισκόμαστε ήδη στην τρίτη φάση της αναζητήσεως του Ιστορικού Ιησού: «Ποιος ήταν ο Ιστορικός Ιησούς; Το ερώτημα αυτό έχει απασχολήσει τα τελευταία βιβλικά συνέδρια. Ήταν θεός; Ήταν άνθρωπος; Ήταν προφήτης;»

Η «τρίτη αναζήτηση» έχει ξεκινήσει από το 1980 περίπου. Μα πριν δεν μας έλεγε ότι η «ακαδημαϊκή κοινότητα» ΓΚΡΕΜΙΣΕ ήδη τα θεμέλια του κλασσικού Χριστιανισμού; Αφού τα γκρέμισε, πως κάθεται και συζητάει ακόμα αν ο Ιησούς ήταν θεός, άνθρωπος ή προφήτης;

Βέβαια μην απορεί κανείς: αυτό που αναδημοσιεύει ο πιασμένος από τα μαλλιά του, ταλαίπωρος μουσουλμάνος, είναι από το περιοδικό «ΔΑΥΛΟΣ». «Δαυλός» σημαίνει ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Αν δει κανείς τις απαντήσεις που κυκλοφορούν για το κίνημα που εκπροσωπεί ο «Δαυλός» και τα άρθρα που έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς, θα καταλάβει ότι οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν την λεγόμενη «κίτρινη δημοσιογραφία» του χώρου τους:

http://www.oodegr.com/neopaganismos/syxrono_xali/davlos1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/syxrono_xali/davlos2.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/enapenizontes_1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/skythop1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/skythop2.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/zaxar1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/epistoles/parasyromenos_1.htm

Οι συντάκτες του «Δαυλού» δεν χρειάζονται στοιχεία για τα όσα γράφουν, αφού τους αρκεί η αχαλίνωτη φαντασία τους. Πώς αλλιώς θα γέμιζαν τόσες χιλιάδες ανούσιες, πραγματικά άχρηστες, χωρίς καμία επιστημονική αξία σελίδες;

Αλλά από τα παρακάτω προκύπτει επίσης άφθονο γέλιο:

«ιερατείο πού είχε στόχο την άσκηση εξουσίας και ελέγχου»

«αναγκάσθηκαν να φτιάξουν νέα ηγεσία»

«ιστορία της επικρατήσεως των επισκόπων»

«πνευματικών δεσποτών»

«εξάπλωση μιας τυραννικής αυτοκρατορίας πάνω στην ανθρωπότητα»

«ο ιστορικός Ιησούς ήταν εναντίον της οργανωμένης θρησκείας» κ.λπ.

Όποιος και να τα είπε αυτά – ο πρώην ιερέας Ζερβός, ή ο ευφάνταστος «Δαυλός» , από πλευράς θεολογικής βιβλιογραφίας έχει μείνει στη …Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια και στους ξεπερασμένους μαρξιστές όπως ο Kautsky, ο Κορδάτος ή άλλοι που έχουν εκδοθεί από την Ακαδημία Επιστημών της Ε.Σ.Σ.Δ.! Δηλαδή μια συνθηματολογία περί άρχουσας τάξης ενάντια στις καταπιεσμένες λαϊκές τάξεις και περί χριστιανισμού ως κοινωνικού κινήματος που αργότερα έγινε θρησκεία…

Ανόητες τοποθετήσεις που προκύπτουν όταν ο καθένας, λόγω ιδεοληψίας, παίρνει την φράση που τον βολεύει και βγάζει από εκεί συμπεράσματα για το σύνολο, αγνοώντας όλα όσα ξεβολεύουν τη θεωρία του, αγνοώντας όλη τη σχετική βιβλιογραφία.

Λες και ο Χριστιανισμός δεν ενδιαφερόταν και για τις ψυχές των πλουσίων όπως και για των φτωχών, και για τα αφεντικά, όπως και για τους δούλους, για τους άρχοντες του κόσμου αλλά και για τους υφισταμένους τους, για τους πνευματικούς ηγέτες αλλά και για τον λαό του Θεού! Δεν υπήρχε ούτε μισή ψυχή για την οποία δεν ενδιαφερόταν ο Ιησούς και γι’ αυτό απέτυχαν οικτρά όσοι θέλησαν να συσχετίσουν ιστορικά ή αναδρομικά τη διδασκαλία του με οποιοδήποτε κίνημα.

Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ΠΟΣΟ μοιάζουν κάποιες απόψεις του Γ. Ζερβού με αυτές των ευαγγελικών, που αγαπά να αντιγράφει ο Άχμαντ Ελντίν. Όπως για παράδειγμα, το ότι καταφέρεται ακριβώς εναντίον της γνησιότητας συγκεκριμένων επιστολών του Παύλου: της επιστολής προς Εβραίους, που παρουσιάζει τον Ιησού ως αρχιερέα, και των «ποιμαντικών» επιστολών (προς Τιμόθεο και προς Τίτο), οι οποίες δείχνουν ότι υπήρχαν επίσκοποι χειροτονημένοι από τους αποστόλους από την πρώτη εποχή της Εκκλησίας. Οπότε εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι αν ο Γ. Ζερβός δεν έγινε άθεος (και φυσικά, ΑΝ ο «Δαυλός» δεν δημοσιεύει ψέματα), τότε υπάρχει η περίπτωση να έγινε προτεστάντης… Έτσι εξηγούνται όλες οι ατάκες του κιλού ενάντια στον κλήρο. Όμως οι πλάνες των προτεσταντών στα θέματα αυτά έχουν απαντηθεί σε πολλά άρθρα περί ιεροσύνης και ειδικής ιεροσύνης, τα οποία εύκολα μπορεί κανείς να βρει στο διαδίκτυο, και δεν χρειάζεται να πούμε λέξη εδώ για τις αφελείς θεωρίες τους:

http://www.oodegr.com/oode/orthod/iereis1.htm

http://www.oodegr.com/oode/orthod/ekkl3.htm

http://www.oodegr.com/oode/orthod/ekkl1.htm

http://exprotestant.blogspot.com/2010/04/blog-post_04.html

http://exprotestant.blogspot.com/2010/04/blog-post_1255.html

Το πώς οι προτεστάντες μπορούν να είναι τόσο επιθετικοί κατά της ιεροσύνης και του κλήρου, ενώ παράλληλα χρησιμοποιούν πιστά τον Κανόνα της Καινής Διαθήκης τον οποίο τους παρέδωσαν …ΚΛΗΡΙΚΟΙ Πατέρες της Εκκλησίας, και το πώς δεν απορούν που ο Θεός εδέησε να δώσει στον «κακό» κλήρο την τιμή να παραδώσει στους «καλούς» προτεστάντες την ιερή αυτή συλλογή βιβλίων, ας το σκεφτούν μόνοι τους. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να πάρει στα σοβαρά τις εμπαθείς κατηγορίες τους, τις οποίες επινοούν στην προσπάθειά τους να υποβαθμίσουν το γεγονός ότι ΔΕΝ έχουν αποστολική διαδοχή.

Όμως παρακάτω ο Γ. Ζερβός, εκτός από προντεσταντίζων, πιάνεται και αδιάβαστος:

«Λόγος, ΕΝΝΟΙΑ που προέρχεται από την ελληνική φιλοσοφία»!

Από πού κι ως πού;

Ο Λόγος είναι απλά ΛΕΞΗ που πήρε η χριστιανική θεολογία από τη φιλοσοφία, αλλά η ΕΝΝΟΙΑ του όρου «λόγος» στη θεολογία διαφοροποιείται από τη φιλοσοφική, κι  έχει περιεχόμενο που προέρχεται καθαρά από τη χριστιανική αποκάλυψη!

Διαφορετικά, ας μας εξηγήσει ο Γ. Ζερβός πότε ο «Λόγος» της Φιλοσοφίας, έγινε «Σαρξ»;

Και ένα παιδάκι κατανοεί ότι ο Ιωάννης μιλάει για ΠΡΟΣΩΠΟ! Ουδεμία δηλ. σχέση με την απρόσωπη ενέργεια του φιλοσοφικού λόγου. Άρα μιλάμε απλώς για χρήση ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΚΩΝ σχημάτων από τη γλώσσα της εποχής, ώστε να γίνουν κατανοητά τα κείμενα και όχι φυσικά για «δάνεια» της ουσίας της διδασκαλίας του Ιησού. Αυτά αφήστε τα για τους αφελείς.

Μας λέει ο Γ. Ζερβός – πάντα σύμφωνα με τον «Δαυλό» – ότι

μετά την τελειωτική καταστροφή του Ισραήλ το 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους, η Εκκλησία «χωρίστηκε από τον Ιουδαϊσμό και βγήκε να κατακτήσει τον Ελληνο-Ρωμαϊκό κόσμο.»

Καλά δεν διάβασε ο άνθρωπος στις επιστολές και τις «Πράξεις» ότι το κήρυγμα τους εθνικούς είχε αρχίσει από τα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, και ότι η πρώτη αποστολική σύνοδος στα Ιεροσόλυμα το 49 μ.Χ. είχε ως αντικείμενο το αν θα έπρεπε οι εξ Εθνικών χριστιανοί να ακολουθήσουν τον Μωσαϊκό νόμο; Και αυτό επειδή ήδη ο Παύλος κήρυττε σε εθνικούς, αλλά και ο Πέτρος είχε βαπτίσει μερικούς, και οι Ιουδαΐζοντες πίστευαν ότι πρέπει οι εξ Εθνικών χριστιανοί να κάνουν περιτομή κ.α.;

Και συνεχίζει:

Έφτιαξαν λέει τον «μονογενή, ομοούσιο Υιό τού Θεού, ακριβές αντίγραφο του Ηρακλέους, του Ασκληπιού κ.τ.λ. Επίσης αντέγραψαν οι Χριστιανοί πολλά στοιχεία από τις μυστηριακές θρησκείες του Μίθρα, της Ίσιδος και του Οσίριδος».

Προσέξτε αφελές σκεπτικό:

1. Για να φτιάξω αντίγραφο του Ηρακλή και του Ασκληπιού, προφανώς έχω σκοπό να μπερδέψω αυτούς που τους πιστεύουν και να τους παραπλανήσω να λατρέψουν τον δικό μου θεό.

2. Και ενώ έχω σκοπό το δημιούργημά μου να μπερδέψει εκείνους που πιστεύουν στον κόσμο του Ηρακλή και του Ασκληπιού, εγώ φτιάχνω έναν Ιησού που λέει ότι απεχθάνεται ολόκληρο το υπόβαθρο του ειδωλολατρικού, πολυθεϊστικού κόσμου!

3. Επιπλέον, αντί να βάλω το καλύτερό μου αντίγραφο του Ηρακλή και Ασκληπιού να γεννηθεί σε μεγάλο ειδωλολατρικό κέντρο, τον βάζω να γεννηθεί στη μισητή για τους ειδωλολάτρες Παλαιστίνη (και μάλιστα ΟΥΤΕ ΚΑΝ στην Ιερουσαλήμ, αλλά σε μια άκρη της…), και τον βάζω να γεννηθεί ως απεχθής για τους ειδωλολάτρες Ιουδαίος!

4. Και ήταν τόσο «πειστικό» το κατασκεύασμα μου, που ο ειδωλολάτρης Κέλσος αν ζούσε, ακόμα θα γελούσε με την προσπάθειά μου να τον πείσω ότι πιστεύω σε έναν Θεό …ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ! Έναν θεό που σταυρώθηκε, όχι σκοτωμένος αλληγορικά όπως ο κάθε Όσιρις και Διόνυσος, αλλά κυριολεκτικά ως κατάδικος, καταδικασμένος από τους Ρωμαίους!

Όπως γράφει μετά από μια μακρά ανάλυση και αναφορά στη βιβλιογραφία ο καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης:

«Η κατά γενική ομολογία παραδοχή της αξιοπιστίας των ευαγγελικών κειμένων, αναφορικά με το γεγονός του σταυρικού θανάτου του Ιησού, έχει την εξήγηση της. Η εξήγηση αυτή σχετίζεται με τις μεσσιανικές προσδοκίες της εποχής. Ήταν αδιανόητο για την πρωτοχριστιανική κοινότητα, που ξεπήδησε από τη συναγωγή, να διακηρύσσει με αυταπάρνηση την πίστη της στον «εσταυρωμένο» Ιησού, αν το γεγονός της σταύρωσης δεν ήταν πραγματικό ιστορικό γεγονός. Και μόνο η ιδέα ενός μεσσία, που θανατώθηκε με τον πιο ατιμωτικό τρόπο, ήταν δυνατό στα πρώτα βήματα της χριστιανικής κοινότητας να διαθέσει αρνητικά τόσο τους Ιουδαίους, όσο και τους εθνικούς. Η σπάνια μαρτυρία της Γαλ. 3,13 όπου με άμεση αναφορά στο Δευτερονόμιο (27,6. 21,23), γίνεται έμμεση νύξη στην αντίθεση του ιουδαϊσμού για παθητό -και μάλιστα «εσταυρωμένο»- μεσσία, όπως επίσης και η κατηγορηματική διαβεβαίωση του Παύλου ότι ο «εσταυρωμένος Χριστός» είναι «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον έθνεσιν δε μωρία» (Α’ Κορ 1,25), αποκλείει εντελώς το ενδεχόμενο η πίστη στον εσταυρωμένο Ιησού να αποτελεί δημιούργημα της πρώτης Εκκλησίας».

5. Και αλήθεια, πότε ο Ηρακλής ή ο Ασκληπιός παρουσιάστηκαν από τον αρχαίο κόσμο ως «μονογενείς» υιοί του Θεού και μάλιστα «ομοούσιοι μαζί του»; Οι θεοί των ειδωλολατρών είχαν αναρίθμητους γιους (και κόρες) που τους έκαναν όχι πνευματικά αλλά με θνητές, και στην καλύτερη περίπτωση τα παιδιά αυτά ήταν ημίθεοι!

6. Και ποιον Ηρακλή και ποιον Ασκληπιό αντέγραψαν οι Χριστιανοί, από τις δεκάδες παραλλαγές των ιστοριών που υπήρχαν; Δεν ξέρει ο Γ. Ζερβός σε κάθε περιοχή έχουν και μια άλλη παράδοση για τη ζωή και το έργο των «ημιθεων» αυτών, γνήσιο γνώρισμα του μύθου; Αντέγραψαν τον Ασκληπιό που του έριξε κεραυνό ο Δίας για να μην ταράξει την αρμονία του κόσμου, και που ο Απόλλωνας για να εκδικηθεί τον Δία σκότωσε τους Κύκλωπες και μετά ο Ασκληπιός μεταμορφώθηκε σε αστερισμό; Ή τον Ασκληπιό που πήρε μέρος στην …αργοναυτική εκστρατεία; Που είχε σύμβολά του τα κυπαρισσο-κουκουνάρια, την κατσίκα και τον σκύλο; Αντέγραψαν τον Ηρακλή που πέθανε στην πυρά που άναψε μόνος του; Τον Ηρακλή που είχε παντρευτεί, είχε και φιλενάδα, είχε και περίπου …70 παιδιά; Τον Ηρακλή που τον έφαγαν οι ζήλιες των γυναικών;

Μην πιάσουμε τώρα τις υπόλοιπες θεότητες και τις ατέλειωτες μυθικές ιστορίες τους…

Αυτά είναι τόσο αστεία, τόσο παλιομοδίτικα, τόσο απαρχαιωμένα, τόσο αγνοημένα από την επιστήμη πλέον! Έχουν ξεχαστεί για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και επιστρατεύονται μόνο από ταλαίπωρους μουσουλμάνους απολογητές και φτηνά περιοδικά χωρίς την παραμικρή επιστημονική αξιοπρέπεια. Ένα ανακάτεμα συζητήσεων καφενείου χωρίς σοβαρότητα.

Ποιος είδε ποτέ τον Θεό να έρχεται προς τον άνθρωπο, για Σωτηρία ψυχής και ΣΩΜΑΤΟΣ (πράγμα αδιανόητο για την φιλοσοφία αφού το θεωρούσαν φυλακή της ψυχής). Έναν Θεό φτωχό, κατατρεγμένο, να μην έχει που να κοιμηθεί, με τη μητέρα του μια απλή, φτωχή γυναίκα του χωριού χωρίς την παραμικρή κοσμική λάμψη; Θεό βασανισμένο, ταλαιπωρημένο, Σταυρωμένο; Αν κάποιος ήθελε να σκεφτεί τον ιδανικό τρόπο ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ στην ίδρυση μιας θρησκείας, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη ιστορία από αυτή του Χριστιανισμού και γι’ αυτό άλλωστε παραμένει μέχρι σήμερα ως μυστήριο μέγα.

Και τελειώνοντας με τους Ζερβό-Δαυλό:

«Ο Ιησούς του Ιωάννη είναι «εγωιστής». Ο Μάρκος…μας παρουσιάζει έναν Ιησού πιο κοντά στην πραγματικότητα, πιο κοντά στον ιστορικό Ιησού».

ΑΛΗΘΕΙΑ;…

Ας δούμε λίγο τον Ιησού «του Μάρκου», όταν λέει:

«Με την επίκληση του ονόματός ΜΟΥ θα διώχνουν δαιμόνια» (Μαρκ. 16,17)!

«αφού χρησιμοποιήσει το όνομά ΜΟΥ για να κάνει θαύμα» (Μαρκ. 9,39-40)!

«τη διδασκαλία ΜΟΥ («τους ΕΜΟΥΣ λόγους»)» (Μαρκ. 8,38), όπου παρουσιάζει τη διδασκαλία ως ΔΙΚΗ ΤΟΥ και όχι του Θεού-Πατρός!

«ο Υιός του Ανθρώπου ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ και το Σάββατο» (Μαρκ. 2,27-28)!

Ονομάζει τον εαυτό του ΚΥΡΙΟ (Θεό)!

«Αν κανείς σας ρωτήσει “γιατί το κάνετε αυτό;” να του πείτε, “ο ΚΥΡΙΟΣ το χρειάζεται» (Μαρκ. 11,3-4)!

Όταν χρησιμοποιεί για τον εαυτό του σύμβολα που μόνο για τον ίδιο το Θεό χρησιμοποιούνται:

«Τότε θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται πάνω σε σύννεφα με πολλή δύναμη και λαμπρότητα. Αυτός θα στείλει τότε τους αγγέλους και θα συνάξει τους εκλεκτούς του από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, απ’ όλα τα πέρατα της γης» (Μαρκ. 13,26-27)

Ως γνωστόν, η νεφέλη ήταν σημείο της παρουσίας του Γιαχβέ στην Παλαιά Διαθήκη.

Όταν ο Ιησούς διδάσκει ΙΣΟΘΕΪΑ για τον εαυτό του λέγοντας το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, το οποίο ακούν και φρίττουν οι Ιουδαίοι:

«‘Παιδί μου, ΣΟΥ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ’. Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους: ‘Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; ΜΟΝΟΝ ΕΝΑΣ ο ΘΕΟΣ’» (Μαρκ. 2,5-7)!

Κατά τα άλλα μας λένε οι Ζερβός-Δαυλός ότι ο Μάρκος διαφοροποιείται από τα άλλα ευαγγέλια που τα «παραποίησαν»!

Τι αρλούμπες είναι αυτές;

Τα χειρόγραφα που έχουν βρεθεί είναι καταπέλτης. Η «ακαδημαϊκή κοινότητα» πήρε μεγάλα μαθήματα αρκετές φορές όταν άφησε «τη φαντασία στην εξουσία». Κάποτε έλεγε ότι όλα φτιάχτηκαν για να στηρίξουν το Βυζάντιο από τον Μ. Κων/νο, έλα όμως που προέκυψαν πλέον χειρόγραφα από τις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ., δηλ. κοντά στο 4ο ευαγγέλιο!

Τις ίδιες υποθέσεις έκαναν για την παραποίηση της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι που βρέθηκαν τα παλαιοδιαθηκικά χειρόγραφα του Κουμράν. Τις ίδιες διαψεύσεις γνώρισαν οι ελπίδες τους να συσχετίσουν τον Ιησού με τους Εσσαίους και οι ξεχασμένες πλέον θεωρίες τους μένουν για να τους το θυμίζουν. Τα ίδια έλεγαν μέχρι να γνωρίσουμε τους γνωστικούς μέσα από τα ίδια τους τα έργα, μέσα από τα χειρόγραφα του Ναγκ Χαμαντί.

Έχουν γκρεμιστεί όλα τα κάστρα που είχαν στήσει οι «ορθολογιστές» και όσο βρίσκουμε παλαιά χειρόγραφα τόσο διαπιστώνεται ότι (όπως γράφει ο Σωτήριος Δεσπότης):

«Σώθηκαν μέχρι σήμερα πάνω από 2.500 ελληνικά χειρόγραφα που περιέχουν είτε πλήρη, είτε αποσπάσματα του κειμένου. Ο συνολικός αριθμός παραλλαγών, θελητών και αθέλητων, των ιερών κειμένων, κυμαίνεται γύρω στις 200.000. Από τις 200.000 παραλλαγές το 95% μπορεί αμέσως να παραθεωρηθεί, διότι μαρτυρείται από ασήμαντο αριθμό χειρογράφων. Από τις 10.000 το 95% έγκειται όχι στη σημασία του κειμένου, αλλά στο συλλαβισμό, τη γραμματική ή τη λανθασμένη σειρά των λέξεων. Από το 5%, τις 500 δηλ. παραλλαγές, μόνον 50 έχουν ειδικό βάρος. Είναι εντυπωσιακό ότι καμιά βασική χριστιανική διδασκαλία δε βασίζεται πάνω σε λανθασμένη ανάγνωση και καμιά αναθεώρηση κάποιας λέξης δεν οδήγησε σε διόρθωση της διδασκαλίας της»».

Άλλη μια τρανταχτή απόδειξη ότι είτε ο «Δαυλός» έχει κάνει κοπτο-ραπτική στη συνέντευξη, είτε κάτι δεν πάει καλά με τον Γ. Ζερβό, είναι η εξής δήλωση:

«Ο Ιησούς δεν είχε θεϊκή υπόσταση, όπως ισχυρίσθηκε η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος».

Μόνο ένας άσχετος με την εκκλησιαστική ιστορία τολμά να δηλώσει πως το ότι ο Ιησούς είχε θεϊκή υπόσταση είναι κάτι που το «ισχυρίσθηκε» η Α΄ Οικ. Σύνοδος!

Αν αυτό το έχει πει όντως ο Γ. Ζερβός, τότε είναι προφανές για ποιο λόγο είναι βιβλιογραφικά ανύπαρκτος, αφού κανείς δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι ξεκινώντας από την ΙΔΙΑ την Καινή Διαθήκη, και μέχρι να φτάσουμε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, συναντάμε σωρεία εκκλησιαστικών συγγραφέων που μαρτυρούν την πίστη της Εκκλησίας στη θεότητα του Ιησού Χριστού, μια πίστη που ΑΠΛΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ η Α΄ Οικ. Σύνοδος!

Από το «και Θεός ήν ο Λόγος» του Ιωάννη, και τις αμέτρητες άλλες ομολογίες της θεότητας του Ιησού Χριστού από τους Μάρκο, Ματθαίο, Λουκά, Απ. Παύλο κ.λπ., μέχρι τη Χριστολογία των Αποστολικών Πατέρων, των Αντιγνωστικών Πατέρων και των Απολογητών ακόμα, και τη Χριστολογία του 3ου αιώνα και μέχρι την Α΄ Οικ. Σύνοδο, δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία ότι ο Ιησούς Χριστός πιστευόταν ως Θεός ομοούσιος του Πατρός. Αυτή τη μαρτυρία της παράδοσης η Α΄ Οικ. Σύνοδος την επικύρωσε απλά! Κι ένας πρωτοετής της Θεολογίας το γνωρίζει αυτό.

Όλες αυτές οι αφελείς διατυπώσεις, δείχνουν ότι μάλλον ο «Δαυλός» έχει βάλει το χεράκι του στη διαμόρφωση… Και αν όλα αυτά τα έχει πει ο ίδιος ο Γ. Ζερβός, τότε απορούμε τι είδους επιστημονικές ανάγκες καλύπτει στην εκπαιδευτική θέση που βρίσκεται, όταν αγνοεί όλη τη βιβλιογραφία μετά από τις αρχές του …20ου αιώνα!

Και φυσικά, αυτού του επιπέδου οι γηπεδολογίες, είναι ό,τι πρέπει για το blog του παντελώς άσχετου με τα ζητήματα αυτά μουσουλμάνου απολογητή.

Ο Ένας και Τριαδικός Θεός ας ελεήσει τον φίλο μας τον Άχμαντ, τον Γεώργιο Ζερβό, τους συντάκτες του «ΔΑΥΛΟΥ» και όσους (όπως εγώ ο GreekMurtadd), γελάμε – αντί να κλαίμε – με την κατάστασή τους…

Ο «Άλλος Παράκλητος», το Άγιο Πνεύμα

Έχουμε γράψει και ξαναγράψει ότι ο «άλλος  Παράκλητος» που προφήτευσε ο Ιησούς δεν είναι ο «προφήτης Μουχάμμαντ’, αλλά το Άγιο Πνεύμα. Ας δούμε με περισσότερες λεπτομέρειες το θέμα.

Ο ΑΛΛΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ

Ο Χριστός λίγο πριν το πάθος, όταν προειδοποιούσε τους μαθητές του για το επικείμενο μαρτυρικό του τέλος και για την αναχώρηση του από την γη μετά την ανάστασή του, για να τους παρηγορήσει, ότι δεν θα μείνουν μόνοι και ορφανοί, τους προείπε ότι θα τους στείλει άλλο παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο. «Εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα το Πνεύμα της αληθείας (Ιω. 14,16).
Το κάνει αυτό ο Χριστός, γιατί γνωρίζει ότι, αν και θα είναι αοράτως μαζί τους όλες τις ημέρες της ζωής τους και έως της συντελείας του αιώνος (Ματθ. 28,20), εν τούτοις, η έλλειψη της ορατής παρουσίας της ανθρωπίνης φύσεως του και της αισθητής συναναστροφής μαζί τους θα τους λυγίσουν ψυχολογικά και θα χάσουν το ηθικό τους και το θάρρος τους. Μάλιστα ο Χριστός πολύ πριν το πάθος του, κατά την εορτή της σκηνοπηγίας, είχε προφητεύσει για την έλευση του Αγίου Πνεύματος, το οποίο και είχε παρομοιάσει με ζωντανό νερό (Ιω. 7,37-39) και την περικοπή αυτή την διαβάζει η Εκκλησία μας ως ευαγγελικό ανάγνωσμα την Κυριακή της Πεντηκοστής.

Και πράγματι μετά την ανάληψή του, αφού ανέβασε την ανθρώπινη φύση μέχρι το θρόνο του Θεού και την συμφιλίωσε με τον Θεό και πατέρα του, έστειλε ως αντάλλαγμα το Πανάγιο Πνεύμα. Λέγει ο άγιος Χρυσόστομος ότι, αν ειρηνεύσουν και συμφιλιωθούν δύο πρώην εχθροί, για να δείξουν την πλήρη συμφιλίωσή τους, ανταλλάσουν δώρα. Έτσι ο άνθρωπος έστειλε, μέσω του Χριστού, την ανθρώπινη φύση ως δώρο στον Θεό· και ο Θεός έστειλε το Πανάγιο Πνεύμα, ως δώρο στον άνθρωπο. Δεν το έστειλε βέβαια αμέσως αλλά μετά από δέκα μέρες. Διότι ήθελε να νοιώσουν την θεοεγκατάλειψη και να καταλάβουν πόσο οδυνηρή είναι η αισθητή απουσία της θείας βοηθείας και αντιλήψεως. Έτσι θα εκτιμούσαν περισσότερο την θεία παρουσία και θα αντιλαμβανόταν ότι χωρίς την βοήθεια του Θεού δεν έχουν κανένα προσόν και χάρισμα και δεν μπορούν να πετύχουν τίποτα το αξιόλογο.

Ήρθε λοιπόν το Πανάγιο Πνεύμα με ένα τρόπο αισθητό, αντιληπτό και δυναμικό. Ήρθε με την μορφή αέρα που φυσούσε βίαια και με τη μορφή πύρινων γλωσσών που κάθισαν πάνω στα κεφάλια των αποστόλων και που μετά την εμφάνισή τους απέκτησαν το χάρισμα να μιλούν ξένες γλώσσες.
Τι ήταν αυτή η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος; Ήταν το βάπτισμα και το χρίσμα των αποστόλων και των άλλων πιστών. Ειδικώτερα για τους αποστόλους ήταν και η χειροτονία τους σε επισκόπους. Ας θυμηθούμε τη βάπτιση του Χριστού που κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς. Το Άγιο Πνεύμα, που του έδωσε τη δυνατότητα να σαρκωθεί στη μήτρα της Παναγίας και να έρθει σε επαφή με τον κόσμο, αυτό τώρα εμφανίζεται και στη βάπτισή του. Αυτό έδωσε και το χρίσμα στο Χριστό, ως άνθρωπο, για την αποστολή του στον κόσμο. «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με» (Λουκ. 4,18). Το ρητό αυτό, που ανάφερε ο Χριστός στην πρώτη ομιλία του στην πατρίδα του την Ναζαρέτ, είναι από τον προφήτη Ησαΐα και λέγει ότι, ενώ τους άλλους προφήτες, ιερείς και βασιλείς τους χρίανε με λάδι τη στιγμή της καθιερώσεως τους, ο Χριστός χρίσθηκε με το Άγιο Πνεύμα τη στιγμή της βαπτίσεώς του. Παρόμοια τώρα οι απόστολοι χρίονται και χειροτονούνται ως αρχηγοί της Εκκλησίας, ευρισκόμενοι έτσι «εις τύπον και τόπον Χριστού».
Έτσι και οι απλοί πιστοί, που χάσανε την σωματική παρουσία του Χριστού, έχουν τώρα τους αποστόλους που είναι η ορατή παρουσία του Θεού. Αγγίζουν τα άμφια τους όπως η αιμορροούσα άγγιζε τα ρούχα του Χριστού, ακούνε από το στόμα τους τα λόγια του Χριστού, λαμβάνουν από τα χέρια τους το σώμα και το αίμα του Χριστού, την άφεση των αμαρτιών, τις θείες δωρεές και ιάσεις. Με την κάθοδο λοιπόν του Αγίου Πνεύματος, και οι απόστολοι έχουν αισθητή την παρουσία του Θεού και την βοήθεια, αλλά και οι πιστοί, που κι αυτοί διαπιστώνουν αισθητά την θεία παρουσία, επιπλέον έχουν ως παρηγοριά και ενθάρρυνση και ενίσχυση την παρουσία των επισκόπων και ιερέων, οι οποίοι είναι  «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας», αφού εκπροσωπούν την κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας, τον Χριστόν».

* * *

Ας δούμε όμως αναλυτικά τι συμβολίζουν τα σημεία, με τα οποία φανερώθηκε το Άγιο Πνεύμα στους ανθρώπους.

Α΄. «Εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος».

Στο Σινά, όταν παρουσιάστηκε ο Θεός στους Ισραηλίτες, ακουγόταν φωνές, βροντές, δυνατός ήχος σάλπιγγος (Εξ.19,26). Έτσι κι εδώ ακούγεται δυνατό βουητό «ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας», σαν να φυσούσε και να ούρλιαζε βίαιος άνεμος, όπως στις καταιγίδες και τους τυφώνες. Ήταν η κοσμοχαλασιά του Αγίου Πνεύματος, που θα ξερίζωνε το τεράστιο και πανύψηλο δένδρο της ειδωλολατρίας.
Εδώ φαίνεται και η ενότητα αλλά και η συνέχεια των δύο διαθηκών, της Παλαιάς και της Καινής. Σάλπιγγα παλαιά, βοή ανεμοστροβίλου τώρα. Οι πατέρες παίρνουν αφορμή από την βιαιότητα του ανέμου και μας υπενθυμίζουν ότι οι βιαστές θα κερδίσουν την βασιλεία των ουρανών (Ματθ.11,12).
Ας παρατηρήσουμε ότι παύει η incognito ή αδύναμη –ενίοτε- παρουσία του Θεού. Μη ξεχνάμε ότι στην ανάσταση και στην ανάληψη του ο Χριστός αποκαλύπτεται μόνο στους πιστούς μαθητές του. Εδώ όμως έχουμε πανηγυρική και θριαμβευτική είσοδο στην ιστορία της παρουσίας του Θεού ενώπιον όλων. Αρχίζει η βασιλεία του Θεού να φαίνεται «μετά δυνάμεως» και επισημοποιείται κατά τον πιο επίσημο τρόπο η έναρξη της κοινωνίας Θεού και ανθρώπων. Αυτή είναι και η σημασία της καθόδου του Αγίου Πνεύματος. Όχι ότι δεν υπήρχε Πνεύμα Άγιο πριν, αλλά μετά την ανάληψη του Χριστού αρχίζει η κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό και η οικείωση των δωρεών του. Βέβαια κάποιοι, αν και βίωσαν το γεγονός, το δυσφημούν ως μέθη των αποστόλων, όπως παλαιότερα οι Ιουδαίοι λέγανε ότι ο Χριστός κάνει τα θαύματα -τα οποία δεν μπορούσαν να απορρίψουν- με τη δύναμη των δαιμονίων. Η αλήθεια της Εκκλησίας όμως δεν φοβάται τους κακοπροαίρετους και τους θεληματικά απίστους.

Β΄. «Και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι».

Ο άγιος Χρυσόστομος παρατηρεί ότι ο οίκος, που ήταν συγκεντρωμένοι οι πιστοί, έγινε μία κολυμπήθρα, στην οποία βαπτίσθηκαν όλοι οι παρευρισκόμενοι εκεί. Βαπτίσθηκαν με Άγιο Πνεύμα και φωτιά, όπως είχε προφητεύσει ο τίμιος Πρόδρομος (Ματθ. 3,11). Και η δωρεά της χάριτος ήταν καθολική και γενική. Όλοι πήραν χαρίσματα, ανάλογα βέβαια με την πίστη τους, την κλήση τους και το έργο τους. Οι απόστολοι, όπως προαναφέραμε, πήραν συν τοις άλλοις και τα χαρίσματα των ποιμένων σύμφωνα με την πρόρρηση του Χριστού (Ιω. 20,22-23). Έτσι η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος, που ήταν στους άλλους βάπτισμα και χρίσμα, στους αποστόλους ήταν και χειροτονία συγχρόνως.

Γ΄. «Και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός».

Εμφανίζεται το Άγιο Πνεύμα υπό μορφή γλωσσών, διότι η νέα πίστη θα διαδιδόταν με το κήρυγμα και την κατήχηση. Η ύπαρξη προφητικού και αποστολικού κηρύγματος στην Εκκλησία είναι από τα βασικά σημεία και εχέγγυα ότι ενοικεί σ’ αυτήν το πανάγιο Πνεύμα.
«Ωσεί πυρός»· δηλαδή υπό μορφήν πυρός. Προς τι ο συμβολισμός αυτός; Με το πυρ εικονίζεται στη Γραφή ο Θεός. «Ο Θεός ημών πυρ καταναλίσκον» (Εβρ. 12,29). Η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, ενεργώντας παρόμοια με την υλική φωτιά, καίει τ’ αγκάθια της αμαρτίας, θερμαίνει την πίστη, φωτίζει το μυαλό κατά Θεό, παρηγορεί και δίνει θαλπωρή στην ψυχή. Ο άγιος Χρυσόστομος παρατηρεί ότι, όπως η φωτιά κάνει την μαλακή και ασχημάτιστη λάσπη σκληρή και με καθορισμένο σχήμα, έτσι και το Άγιο Πνεύμα κάνει στερεό, ψημένο, ανθεκτικό το φρόνημα και τον χαρακτήρα του χριστιανού και τον μορφοποιεί κατά Θεό.
«Διαμεριζόμεναι». Εδώ έχουμε γενικά τη βάπτιση και το χρίσμα των 120 πιστών (Πραξ. 1,15 ·2,1), ειδικώτερα δε και τη χειροτονία των αποστόλων. Αυτά που εμείς τα παίρνουμε από τους κληρικούς και τους επισκόπους, οι τότε πιστοί και οι απόστολοι τα πήραν κατ’ ευθείαν από το Θεό.

Δ΄. «Και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις».

Να η κοινωνία Θεού και ανθρώπων και η οικείωση των θείων δωρεών. Στο χάρισμα της γλωσσολαλίας θα προστεθούν και άλλα χαρίσματα αργότερα, αισθητά και υπεραισθητά. Από τη στιγμή της αναλήψεως του Χριστού, παύει η έχθρα Θεού και ανθρώπων και ανταλλάσσονται δώρα, όπως προαναφέραμε. Εμείς στείλαμε στο Θεό την ανθρώπινη φύση του Χριστού και Κείνος έστειλε το Πανάγιο Πνεύμα, που μας προσφέρει όλα τα θεία χαρίσματα. Είναι «ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός». Ας προσευχηθούμε μ’ όλη μας την ψυχή να έρθει και να σκηνώσει στην ύπαρξή μας.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Πηγή: http://pmeletios.com/ar_meletios/despotikes_eortes/o_allos_paraklhtos.html

Η «αψεγάδιαστη» θρησκεία κατά τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο

Για μια ακόμη φορά ο «μουσουλμάνος απολογητής» Άχμαντ Ελντίν χρησιμοποιεί μια παράξενη τακτική: ενώ ισχυρίζεται ότι απορρίπτει την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης, χρησιμοποιεί αποσπάσματά της ως «αποδείξεις» ότι η αλήθεια του Θεού βρίσκεται όχι στο Χριστιανισμό, αλλά στο Ισλάμ!

Εν προκειμένω, στο http://islamforgree ks.org/2010/ 04/25/flawless- religion/, χρησιμοποιεί τη γνωστή φράση του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου από την καθολική επιστολή του: «Ει τις δοκεί θρήσκος είναι εν υμίν μη χαλιναγωγών γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατών καρδίαν αυτού, τούτου μάταιος η θρησκεία. θρησκεία καθαρά και αμίαντος παρά τω Θεω και πατρί αύτη εστίν, επισκέπτεσθαι ορφανούς και χήρας εν τη θλίψει αυτών, άσπιλον εαυτόν τηρείν από του κόσμου» (Ιακ. 1, 26-27).

Κατ’ αυτόν λοιπόν αυτή η «αληθινή θρησκεία», που αναφέρει ο άγιος Ιάκωβος είναι το Ισλάμ, αφού –όπως ισχυρίζεται ο φίλος μας ο Άχμαντ– το Ισλάμ φροντίζει για τις χήρες και τα ορφανά, ενώ ο χριστιανισμός τα περιφρονεί και τα παραμελεί.

Εδώ λοιπόν πρέπει να κάνουμε μερικές χρήσιμες επισημάνσεις.

Κατ’ αρχάς, ο απολογητής του Ισλάμ θα πρέπει να ξεκαθαρίσει αν θεωρεί ότι η επιστολή Ιακώβου είναι στ’ αλήθεια έργο του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, μαθητή του Χριστού και πρώτου χριστιανού επισκόπου Ιεροσολύμων. Αν ναι, θα πρέπει να μας πει ΓΙΑΤΙ τη θεωρεί γνήσιο έργο του. Αφού με τόσο ζήλο «ερευνά» τη γνησιότητα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης (δηλ. αντιγράφει την «έρευνα» συγκεκριμένων ευαγγελικών προτεσταντών), και απορρίπτει τη γνησιότητα των ευαγγελίων π.χ. πώς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η επιστολή Ιακώβου είναι γνήσια;

Αν τη θεωρεί ψευδεπίγραφο έργο, τότε ΓΙΑΤΙ αποδίδει κύρος στο «κριτήριο της αψεγάδιαστης θρησκείας» που εκφράζεται μέσα σ’ αυτήν;

Αν η επιστολή δεν είναι έργο του αγίου Ιακώβου, αλλά ενός πλαστογράφου, τότε δεν έχει κανένα κύρος και αυτά που γράφει δεν αποδεικνύουν απολύτως τίποτε, ούτε για το Ισλάμ ούτε για το Χριστιανισμό! Πρέπει μάλιστα να την απορρίψουμε αμέσως!

Τι πιστεύει λοιπόν ο απολογητής του Ισλάμ για το θέμα της γνησιότητας της επιστολής, ώστε να ξέρουμε αν αξίζει τον κόπο να του απαντήσουμε; Ή απλώς παίζει σε άλλο ταμλώ κάθε φορά, προσπαθώντας «να μας αποστομώσει» (τους χριστιανούς) κι όχι να βρει την αλήθεια, η οποία τελικά ΔΕΝ τον ενδιαφέρει;

Δυστυχώς, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η αλήθεια ΔΕΝ τον ενδιαφέρει, γιατί αν τον ενδιέφερε δεν θα την παραποιούσε τόσο πολύ!

Οι χήρες στον Ισραήλ

Ο απολογητής του Ισλάμ, για να υποστηρίξει ότι «ο χριστιανισμός» περιφρονεί τις χήρες και τα ορφανά, χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη και ούτε ένα απόσπασμα από την Καινή Διαθήκη ή από τους βίους και τη διδασκαλία των αγίων και των Πατέρων και Μητέρων του Χριστιανισμού!! Φυσικά: αν χρησιμοποιούσε τέτοια αποσπάσματα, θα φαινόταν πόσο ψηλά έθεσε ο Χριστιανισμός τις χήρες και τα ορφανά, και αυτό δε συμφέρει τον ψεύτη Ελντίν.

Τα αποσπάσματα αυτά δε δεσμεύουν καθόλου το Χριστιανισμό, γιατί ο παλαιός νόμος δεν ισχύει για μας. Αυτό έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε, αλλά ο κακοπροαίρετος «ερευνητής» συνεχίζει, σα να μην έχει καταλάβει τίποτα.

Παρόλα αυτά, ας δούμε τα αποσπάσματα:

Α) «Εξ’ αιτίας του γεγονότος ότι η Παλαιά Διαθήκη δεν τους αναγνώρισε το δικαίωμα να κληρονομήσουν, οι χήρες συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους πιο εύθραυστους του Ιουδαϊκού πληθυσμού. Οι αρσενικοί κληρονόμοι, που κληρονομούσαν όλη την περιουσία του αποθανόντος συζύγου μιας γυναίκας, ήταν υπεύθυνοι να τη συντηρούν απ’ εκείνη την περιουσία [Σχόλιο δικό μας: ο νόμος λοιπόν λάμβανε μέριμνα για τη συντήρηση της χήρας από τα άρρενα μέλη της οικογένειας. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό στη σκληρή ανδροκρατική νοοτροπία ΟΛΩΝ των λαών της αρχαιότητας, εκτός φυσικά των… Αμαζόνων, αν υπήρξαν] . Ωστόσο, οι χήρες δεν μπορούσαν να ήταν σίγουρες ότι αυτή η φροντίδα θα συνέχιζε, κι έτσι ζούσαν στο έλεος των άλλων. [Σχόλιο δικό μας: σ’ αυτό δε φταίει η νόμος της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά συνέβαινε γιατί πολλοί άνθρωποι παρέβαιναν το νόμο του Θεού, αμαρτάνοντας, όπως γίνεται σε κάθε θρησκεία και φυσικά ΚΑΙ στο Ισλάμ (μάλιστα, αν πιστέψουμε όσα ισχυρίζονται οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι «ιεραπόστολοι» για το «υψηλό ήθος» του γνήσιου Ισλάμ, όλη η αιματοβαμμένη ισλαμική ιστορία είναι μια συνεχής παράβαση ακόμη και του ισλαμικού νόμου).] Επομένως, οι χήρες συγκαταλέγονταν ανάμεσα στις πιο χαμηλές τάξεις στο αρχαίο Ισραήλ, και η χηρεία θεωρούνταν σημείο μεγάλου υποβιβασμού (Ησαΐας 54:4).

Β) Αλλά η δεινοπάθεια μιας χήρας στη Βιβλική παράδοση επεκτεινόταν πιο πέρα ακόμη, κι από την απόκλεισή της [sic: η ορθή λέξη είναι «αποκλεισμός»…], από την περιουσία του συζύγου της. Σύμφωνα με τη Γένεση 38, μια χήρα χωρίς παιδί πρέπει να παντρευτεί τον αδελφό του συζύγου της, ακόμη κι αν είναι παντρεμένος, για να τεκνοποιήσει στον αποθανόντα αδελφό του, εξασφαλίζοντας έτσι ότι το όνομα του αδελφού του δε θα σβήσει. «Και ο Ιούδας είπε στον Αυνάν: ‘Συνουσιάσου με τη γυναίκα τού αδελφού σου, κάνε το καθήκον ως αδελφός του συζύγου της, και ανάστησε το σπέρμα στον αδελφό σου’» (Γένεση 38:8).

Η συνήθεια αυτή, ο «λεβιρατικός γάμος» είναι γνωστή και από την περίφημη παγίδα που έστησαν με αφορμή αυτό οι Σαδδουκαίοι στον Ιησού (Ματθ. 22, 23-33). Όμως δεν ισχύει στο Χριστιανισμό, ίσχυε μόνο στον Ιουδαϊσμό, ο οποίος έχει καταργηθεί με τον ερχομό του Χριστού. Είναι μια συνήθεια προορισμένη για τη νηπιακή ηλικία της ανθρωπότητας (την Παλαιά Διαθήκη), ενώ στην πνευματική ενηλικίωση του ανθρώπου, που συνιστά ο χριστιανισμός, καταργήθηκε χωρίς να συζητηθεί καν! Θα δούμε παρακάτω ότι ο απόστολος Παύλος, στην Α΄ Κορ. 7, 39-40, γράφει ότι η χήρα μπορεί να ξαναπαντρευτεί «ώ θέλει» (με όποιον θέλει) χωρίς να αναφέρεται σε ανάγκη να τηρηθεί halizah, το εβραϊκό έθιμο που ακύρωνε τον λεβιρατικό γάμο σύμφωνα με τον μωσαϊκό νόμο.

Θα πρέπει όμως εδώ να πούμε ότι ο μέγας πατριάρχης Ιακώβ είναι αυτός που ζήτησε από το γιο του, τον Αυνάν, να κάνει λεβιρατικό γάμο. Φυσικά οι μουσουλμάνοι δεν πιστεύουν ότι ο Ιακώβ έκανε τέτοιο πράγμα, αφού το θεωρούν αμαρτωλό, αλλά θα ισχυριστούν ότι η Παλαιά Διαθήκη το έγραψε για να τον συκοφαντήσει (όπως λένε και για τις αμαρτίες του Δαβίδ και όλων των αρχαίων δικαίων). Τέτοιο πράγμα δεν ισχύει: δε συκοφαντούνται οι άγιοι στην Παλαιά Διαθήκη, γιατί αν υπήρχε τέτοια διάθεση (αν δηλαδή οι ίδιοι οι Ιουδαίοι αρχιερείς είχαν τρυπώσει «συκοφαντικές πλαστογραφίες της ιστορίας» στη Βίβλο, δηλ. τις είχαν επιβάλει) δε θα τους τιμούσαν ως αγίους οι Εβραίοι, ενώ εξίσου και πολύ περισσότερο δεν έχουμε τέτοια πρόθεση κι εμείς οι χριστιανοί, που επίσης τους τιμάμε ως αγίους!

Πάντως οι Σαδδουκαίοι είπαν στον Ιησού: «διδάσκαλε, Μωσής είπεν, εάν τις αποθάνη μη έχων τέκνα, επιγαμβρεύσει ο αδελφός αυτού την γυναίκα αυτού και αναστήσει σπέρμα τω αδελφω αυτού» (Ματθ. 22, 24). Και ο Ιησούς δεν αρνήθηκε ότι το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από τη γραφίδα του Μωυσή.

Λοιπόν, αρνείται ο Άχμαντ Ελντίν αυτό που έκανε ο πατριάρχης Ιακώβ; Το θεωρεί βέβηλο; Και ακόμη: το θεωρεί «χριστιανικό», ενώ έγινε περίπου 2000 χρόνια προ Χριστού, όταν ακόμη ούτε ο Νόμος δεν είχε δοθεί στον Ισραήλ (δόθηκε 5 αιώνες αργότερα, επί Μωυσή), αλλά ακόμη προσπαθούσαν οι λιγοστοί πιστοί του αληθινού Θεού να καταλάβουν τι ζητάει ο Θεός απ’ αυτούς; Την πρώτη εκείνη εποχή μπορούσαν να γίνονται και λάθη. Αυτά τα λάθη δεν είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν το χριστιανισμό – δεν αποδεικνύει τίποτα για τη στάση του χριστιανισμού απέναντι στις χήρες αυτό που ζήτησε ο πατριάρχης Ιακώβ από το γιο του.

Γ) Και συνεχίζει ο «απολογητής του Ισλάμ» παραθέτοντας το: «Κι αυτός θα πάρει γυναίκα παρθένα· χήρα, ή βέβηλη, ή πόρνη, αυτές δεν θα τις πάρει· αλλά, παρθένα από τον λαό του θα πάρει για γυναίκα. Και δεν θα βεβηλώσει το σπέρμα του ανάμεσα στον λαό του· …» (Λευιτικός 21:13-15).

Αυτό κατά τη γνώμη του (και κατά τη γνώμη του Δρ. Σερίφ Αμπντελαζίμ, στον οποίο παραπέμπει) συνιστά έσχατο υποβιβασμό των χηρών, που δήθεν πέφτουν στο ίδιο επίπεδο με τις βέβηλες και τις πόρνες. Παραμύθια της Χαλιμάς! Αν ήταν έτσι, τότε ο αδελφός του νεκρού συζύγου δε θα μπορούσε να παντρευτεί τη χήρα του αδελφού του, γιατί ποτέ ο Θεός δε θα τον υποχρέωνε να παντρευτεί μια γυναίκα τόσο «μιαρή», ίση με πόρνη και βέβηλη! Αντίθετα, το ότι μπορούσε να γίνει ένας τέτοιος γάμος σημαίνει ότι η χήρα του αδελφού του ήταν μια γυναίκα με τιμή, γιατί μόνο ένας έντιμος γάμος ταιριάζει στον άνθρωπο. Δείτε και στο βιβλίο «Ρουθ» πώς απευθύνεται στη χήρα Ρουθ  ο συγγενής της Βοόζ: 3:11 «θυγατέρα, μη φοβάσαι· θα κάνω σε σένα ό,τι πεις· επειδή, ολόκληρη η πόλη τού λαού μου ξέρει ότι είσαι ενάρετη γυναίκα». Δείτε και πώς αντιμετωπίζει ο λαός την αναγγελία του γάμου του Βοόζ με τη χήρα Ρουθ:

4:10: «τη Ρουθ τη Μωαβίτισσα, τη γυναίκα τού Μααλών, την πήρα στον εαυτό μου για γυναίκα, για να αναστήσω το όνομα του αποθανόντα επάνω στην κληρονομιά του, για να μη εξαλειφθεί το όνομα του αποθανόντα από τα αδέλφια του, και από την πόλη τής κατοικίας του· είστε σήμερα μάρτυρες.  11 Και όλος ο λαός, που ήταν στην πύλη, και οι πρεσβύτεροι, είπαν: Μάρτυρες· ο Κύριος να κάνει τη γυναίκα, που μπαίνει μέσα στο σπίτι σου, σαν τη Ραχήλ, και σαν τη Λεία, που και οι δύο οικοδόμησαν τον οίκο Ισραήλ· και να γίνεις δυνατός στην Εφραθά, και να είσαι περίφημος στη Βηθλεέμ·

12 και ας γίνει η οικογένειά σου σαν την οικογένεια του Φαρές, που η Θάμαρ γέννησε στον Ιούδα, από το σπέρμα που ο Κύριος θα δώσει σε σένα απ’ αυτή τη νέα.»

Είναι αυτός τρόπος να απευθύνεται κανείς σε μια βέβηλη και υποβιβασμένη γυναίκα που έχει «στίγμα»; Ή θα ευχόταν ποτέ ο λαός έναν άνθρωπο που παντρεύεται μια βέβηλη και υποβιβασμένη με «στίγμα», όπως ευχήθηκε τον Βοόζ; Όλα δείχνουν ότι οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν τη χήρα Ρουθ ως μια έντιμη γυναίκα που άξιζε κανείς να την παντρευτεί. Απλώς, ο αρχιερέας έπρεπε να παντρευτεί παρθένα. Έτσι, ο νόμος αποκλείει από συζύγους του εκείνες που δεν ήταν παρθένες, και που θα μπορούσαν να είναι υποψήφιες για σύζυγοί του: τις χήρες και τις πόρνες, τις γυναίκες που είχαν δηλ. ξαναπάει με άντρα, αλλά που συγχρόνως δεν είχαν σύζυγο, άρα μπορούσαν να αναζητηθούν για νύφες. Δεν σημαίνει αυτό ότι εξομοιώνονται με τις βέβηλες ούτε ότι έχουν κάποιο «στίγμα»!

Να πούμε κι εδώ ότι τα σχετικά με το γάμο του αρχιερέα είναι διάταξη από το Νόμο που παρέδωσε ο Θεός στο Μωυσή. Το Κοράνι δέχεται ότι έγινε αυτή η παράδοση. Ή μήπως κι εδώ, ο απολογητής του Ισλάμ θα ισχυριστεί ότι έπεσε πλαστογραφία! Αν το πει αυτό, τον ρωτάμε: αν όλα αυτά που γράφει η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι ο Νόμος που παραδόθηκε στο Μωυσή, τότε τι έλεγε αυτός ο αυθεντικός Νόμος του Θεού και πού είναι καταγεγραμμένος;;

Για τη θέση της γυναίκας στην Παλαιά Διαθήκη παραπέμπουμε εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/pd_gynaika1.htm, που αρκετά στοιχεία είναι συντριπτικά κατά του Ισλάμ. Π.χ.: Η γυναίκα συνιστά νομικώς αξιόπιστο μάρτυρα κατηγορίας, όπως ακριβώς είναι ο άντρας, διότι ορίζεται πως κάθε καταδικαστική απόφαση πρέπει να στηρίζεται σε μαρτυρία δύο ή τριών μαρτύρων (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΘ: 15), ενώ ταυτόχρονα ορίζεται πως για την καταδίκη ενός απειθούς γιου είναι αρκετή η μαρτυρία του πατέρα και της μητέρας (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΑ: 20). Αν η σύζυγος, η γυναίκα, δεν θεωρούνταν αξιόπιστος μάρτυρας, δεν θα αρκούσε η μαρτυρία του πατέρα. Ισότητα άντρα και γυναίκας ως προς την μαρτυρία, λοιπόν.

Οι χήρες στο Χριστιανισμό

Για την πραγματική θέση του χριστιανισμού απέναντι στις χήρες είναι αρκετή η εντολή του αποστόλου Παύλου στον Τιμόθεο: «Χήρας τίμα τας όντως χήρας» (Α΄ Τιμ. 5, 3). Και αμέσως μετά εξηγεί ότι «όντως χήρες» εννοεί τις ευσεβείς και ηθικές. Αυτές λοιπόν ο επίσκοπος Τιμόθεος οφείλει όχι μόνο να τις τιμά, αλλά και να τις γράψει σε κατάλογο («χήρα καταλεγέσθω», στίχος 9), εφόσον δεν έχουν παιδιά και εγγόνια να τις φροντίσουν και είναι ηλικιωμένες (όχι κάτω των εξήντα ετών, άρα δε μπορούν ούτε να εργαστούν ούτε να παντρευτούν), για να αναλάβει τη φροντίδα της η Εκκλησία. Ιδιαίτερη προτεραιότητα αξίζουν, κατά τον Παύλο, εκείνες που έχουν στο ενεργητικό τους ήδη φιλάνθρωπη προσφορά προς άλλους.

Για τις χήρες τις νέες σε ηλικία ο Παύλος προτείνει να ξαναπαντρευτούν, γιατί έχουν ακόμη σεξουαλική επιθυμία και αυτό, αν μείνουν άγαμες, μπορεί να τις οδηγήσει σε ανήθικη ζωή (στίχοι 11-15).

Επίσης στην Α΄ Κορινθίους ο Παύλος τονίζει ότι η χήρα είναι ελεύθερη να παντρευτεί ξανά, και μάλιστα «ώ θέλει» (με όποιον θέλει), απλώς καλείται να το κάνει «εν Κυρίω», δηλ. εντός της Εκκλησίας (όχι με ειδωλολάτρη) και στα πλαίσια του ηθικού νόμου. Αν και είναι πιο ευλογημένη αν μείνει άγαμη (επειδή ο άγαμος δίνεται ολόψυχα στον Κύριο, ενώ ο έγγαμος επιζητεί να αρέσει και στον ή στη σύζυγό του, όπως έχει πει πιο πάνω, στίχ. 32-35, και προσθέτει «αυτό το λέω για το συμφέρον σας, όχι για να σας βάλω θηλιά»), ωστόσο έχει το ελεύθερο της επιλογής. Γράφει συγκεκριμένα:

«Γυνή δέδεται νόμω εφ’ όσον χρόνον ζη ο ανήρ αυτής· εάν δε κοιμηθή ο ανήρ αυτής, ελευθέρα εστίν ω θέλει γαμηθήναι, μόνον εν Κυρίω. μακαριωτέρα δε εστιν εάν ούτω μείνη, κατά την εμήν γνώμην· δοκώ δε καγώ Πνεύμα Θεού έχειν» (Α΄ Κορ. 7, 39-40).

Φυσικά, ότι ο Ιησούς τίμησε τις χήρες είναι πέρα από κάθε αμφιβολία. Για του λόγου το αληθές δείτε:

Ματθ. 23, 12 (καταγγέλλει τους γραμματείς και τους φαρισαίους ότι «κατεσθίουσι τας οικίας των χηρών», δηλαδή τρώνε τα σπίτια των χηρών με απάτες, καθώς τις βρίσκουν κοινωνικά ασθενέστερες).

Λουκ. 21, 1-2 (το δίλεπτο της φτωχής χήρας αξίζει περισσότερο, κατά τον Ιησού, από τις πλούσιες ελεημοσύνες των εύπορων).

Λουκ. 7, 11-17 (ο Ιησούς ανασταίνει το γιο της χήρας στη Ναΐν και «τον παραδίδει στη μητέρα του», επειδή λυπήθηκε τη χήρα μάνα).

Λουκ. 18, 1-8 (ο Ιησούς προβάλλει ως παράδειγμα τη χήρα που χτυπούσε νυχθημερόν την πόρτα του άσπλαχνου δικαστή για να τον αναγκάσει να δικάσει την υπόθεσή της).

Όσο για την πρώτη Εκκλησία, της αποστολικής εποχής, λάμβανε οργανωμένη μέριμνα για τις χήρες και τα ορφανά, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στις Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 6, όπου τίθεται το θέμα ότι κάποιοι ιουδαιοχριστιανοί παραμελούσαν τις χήρες των ελληνιστών στην καθημερινή διανομή των αγαθών και οι απόστολοι λύνουν το πρόβλημα αναθέτοντάς το στους επτά διακόνους.

Στο Πράξ. 9, 36-42, εξιστορείται η ιστορία της αγίας Ταβιθάς (Δορκάδος), μεγάλης προστάτιδας των φτωχών και ιδιαίτερα των χηρών, η οποία «ην πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών ων εποίει». Όταν η Δορκάς πέθανε, οι φτωχοί της Ιόππης κάλεσαν σε βοήθεια τον απόστολο Πέτρο και «παρέστησαν αυτώ πάσαι αι χήραι κλαίουσαι και επιδεικνύμεναι χιτώνας και ιμάτια όσα εποίει μετ’ αυτών ούσα η Δορκάς». Και ο Πέτρος την ανέστησε και τους την παρέδωσε ξανά ζωντανή.

Και το ίδιο το απόσπασμα που επικαλείται ο Άχμαντ Ελντίν, από την επιστολή Ιακώβου, φανερώνει πόσο σημαντική ήταν για τους χριστιανούς η φροντίδα των χηρών και των ορφανών! Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον «απολογητή του Ισλάμ» να καταλήξει στο βαρύγδουπο συμπέρασμα «ο Χριστιανισμός αδυνατεί … να προστατέψει και να δώσει τα βασικά δικαιώματα στις χήρες»!!! Ούτε αυτό βλέπει ο τυφλωμένος «απολογητής του Ισλάμ», ούτε ότι ο άνθρωπος που θέτει ως κριτήριο ορθής θρησκευτικότητας τη βοήθεια χηρών και ορφανών είναι χριστιανός και όχι κάτι άλλο, ούτε –πολύ περισσότερο– «μουσουλμάνος», και ότι ο άνθρωπος αυτός θέτει το συγκεκριμένο κριτήριο αιώνες πριν εμφανιστεί το Ισλάμ να εξυψώσει – δήθεν – τις χήρες!!!

Αλλά μήπως οι άγιοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν φρόντισαν για τις χήρες και τα ορφανά, επιβεβαιώνοντας τον Ιάκωβο;

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, επίσκοπος Αντιοχείας της Συρίας, μαθητής των αποστόλων και μάρτυρας, γράφει στον επίσης επίσκοπο (Σμύρνης), μαθητή των αποστόλων και τελικά μάρτυρα άγιο Πολύκαρπο: «Χήραι μη αμελείσθωσαν. Μετά τον Κύριον, συ αυτών φροντιστής έσο» («Ας μην παραμελούνται οι χήρες. Μετά τον Κύριο, ας φροντίζεις εσύ γι’ αυτές»). (Από εδώ: http://www.impantokratoros.gr/8ACED1DC.print.el.aspx).

Αλλά πόσοι άγιοι δε μερίμνησαν για τις χήρες και τα ορφανά και γενικά για τους αναξιοπαθούντες; Λαυρέντιος ο διάκονος, Βασίλειος, Χρυσόστομος, Ιωάννης ο Ελεήμων, Ζωτικός ο Ορφανοτρόφος και γενικά όλοι οι μεγάλοι ελεήμονες άγιοι, όλων των εποχών του χριστιανισμού. Άρα, στους χριστιανούς ανήκει ο χαρακτηρισμός της «αψεγάδιαστης θρησκείας» κατά τον άγιο Ιάκωβο, όχι στους μουσουλμάνους, οι οποίοι τελικά ό,τι καλό κι αν έγραψαν το έχουν πάρει από το Χριστιανισμό (και στην πράξη το έχουν παραβεί χιλιάδες φορές).

Ο ιερός Χρυσόστομος στέλνει επιστολή «Εις νεωτέραν χηρεύουσαν», όπου συμπαραστέκεται στον πόνο μιας νεαρής χήρας και προσπαθεί να της συμπαρασταθεί, αναπτύσσοντάς της θεολογικά επιχειρήματα, ως θεολόγος ίσος προς ίσο. Εκεί, μεταξύ πολλών, γράφει:

«Μη λυπάσαι, γιατί, αν και πέθανε ο Θηράσιος, ο σύζυγός σου, τώρα έχεις στη θέση εκείνου τον παντοδύναμο Θεό, ο οποίος, όπως σε προστάτεψε στο παρελθόν, το ίδιο θα κάνει και τώρα. Η απουσία βέβαια ενός πολύ φιλόστοργου, ταπεινού, συνετού και απροσποίητου συζύγου είναι βάρος δυσβάσταχτο. Αληθινά, ο θρήνος σου θα ήταν μεγάλος, αν αφανιζόταν τελείως, τώρα όμως αποδήμησε σε γαλήνιο λιμάνι και γι’ αυτό αξίζει να χαίρεσαι. Γιατί ο θάνατος δεν είναι αφανισμός, αλλά αποδημία και μετάθεση από τη γη στον ουρανό, από τους ανθρώπους στους αγγέλους και το βασιλέα Χριστό» (PG 48, 602).

(Εδώ ο Άχμαντ Ελντίν μπορεί να παπαγαλίσει συκοφαντίες άλλων, που είχε γράψει παλιότερα, ότι ο Χρυσόστομος ήταν μισογύνης. Για πολλά σημεία όπου ο Χρυσόστομος τιμά και υπερασπίζεται τη γυναίκα παραπέμπουμε εδώ: http://www.oodegr.com/oode/orthod/praktikes/orthod_gynaikes_1.htm#3_2_4).

Αν υπάρχει έστω και ένας σοφός του Ισλάμ που απευθύνθηκε γραπτώς σε χήρα με τέτοιο τρόπο (γιατί αποκλείεται να τον ξεπέρασε), μπράβο του! έκανε ένα βήμα προς την αλήθεια, προς τη σωτηρία του, δηλαδή προς το Χριστό! Ξέρουμε εξάλλου, όπως έχει επισημανθεί και αλλού, ότι το Ισλάμ στις κορυφαίες στιγμές του ίσα που προσεγγίζει το κατά πολύ αρχαιότερο και ανυπέρβλητο ήθος των αγίων (αλλά και των εκατομμυρίων ευσεβών) του Χριστιανισμού – και αυτό είναι που το σώζει κιόλας, οι στιγμές όπου προσεγγίζει το χριστιανισμό, αλλιώς θα ήταν μόνο μια γραμμή αίματος μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας!

Χήρες κι ορφανά στο αγιολόγιο

Να προσθέσουμε τέλος ότι πολλές χήρες τιμώνται ως αγίες – πόσο μεγαλύτερη τιμή να κάνει λοιπόν ο χριστιανισμός στη χήρα;

Έτσι, χήρα ήταν η αγία Εμμέλεια, μητέρα Βασιλείου του Μεγάλου. Χήρα η αγία Ανθούσα, μητέρα του Χρυσοστόμου. Χήρα η αγία Ολυμπιάδα η Διακόνισσα, βασική συνεργάτιδα του Χρυσοστόμου (κατά το γάμο της, που είχε γίνει μια γενιά πριν, τής είχε αφιερώσει ποίημα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Χήρα η αγία Θεοδώρα η Αυγούστα, αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, η άφθαρτη και θαυματουργή. Χήρα η αγία μεγαλομάρτυρας Κετεβάν, βασίλισσα της Γεωργίας. Χήρα η αγία Ξένη Γρηγορίεβα, η διά Χριστόν σαλή, η μεγάλη αγία της Πετρούπολης. Χήρα η αγία Φιλοθέη η Αθηναία, που δαπάνησε την περιουσία της και κατανάλωσε τη ζωή της σε ένα πολύμορφο και κολοσσιαίο φιλανθρωπικό έργο στην τουρκοκρατούμενη Αθήνα και την ευρύτερη περιοχή της Αττικής, ώσπου τη μαστίγωσαν μέχρι θανάτου οι Τούρκοι (μήπως επειδή το Ισλάμ… σέβεται τις χήρες και τα ορφανά; Ή επειδή φυγάδευε τις σκλάβες που αυτοί προσπαθούσαν να εξισλαμίσουν, και που βίαζαν επειδή ο «προφήτης» επέτρεπε να κάνουν σεξ με τις γυναίκες που κατέχει το δεξί τους χέρι😉 Χήρα η αγία Ελισάβετ Θεοδώροβνα, που όχι μόνο παρήγαγε ανάλογο έργο στη Μόσχα (μέχρι που την αιχμαλώτισαν και την εκτέλεσαν οι μπολσεβίκοι απλά και μόνο γιατί ήταν συγγενής του τσάρου), αλλά και προσπάθησε να στρέψει στη μετάνοια και τη σωτηρία το φονιά του συζύγου της με επισκέψεις στη φυλακή. Και πολλές άλλες!

Να μην ξεχάσουμε και την προφήτισσα Άννα, θυγατέρα Φανουήλ, που, όταν ο Ιωσήφ και η Παναγία έφεραν το 40ήμερο Ιησού στο Ναό, άρχισε να λέει προφητείες γι’ Αυτόν (Λουκ. 2, 36-38). Χήρα ήταν κι εκείνη ογδόντα τέσσερα χρόνια τότε, και επίσης τιμάται από τους χριστιανούς ως αγία.

Μια και πιάσαμε το θέμα όμως, να πούμε ότι και πολλά ορφανά περιλαμβάνονται στο ορθόδοξο αγιολόγιο. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις δύο ορφανοί άγιοι: ο άγιος Μάμας (που γεννήθηκε στη φυλακή, όπου οι γονείς του πέθαναν ως μάρτυρες, τον ανάθρεψε μια ευσεβής χήρα) και ο άγιος Κόπρις (γεννήθηκε πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά –εξ ου και το όνομα που πήρε μόνος του μεγαλώνοντας– κατά τη διάρκεια αιματηρής επιδρομής, η μάνα του εξαφανίστηκε και τον μεγάλωσε ο άγιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης). Ορφανός ήταν (ακριβέστερα: νόθο που εγκαταλείφθηκε στο δάσος) και ο άγιος Albeus (6^ος αι.) της αρχαίας Ορθόδοξης Ιρλανδίας. Λέγεται μάλιστα ότι τον θήλασε λύκαινα, όπως το Ρωμύλο και το Ρέμο, την οποία αργότερα προστάτεψε στο μοναστήρι του, όταν την καταδίωκαν κυνηγοί.

Τι σημαίνει «θρησκεία»;

Δεν είναι χωρίς σημασία ότι ο άγιος Ιάκωβος, γράφοντας «θρησκεία», δεν εννοεί τη λέξη με τη σημερινή έννοια (π.χ. χριστιανισμός, Ισλάμ, βουδισμός κ.τ.λ.), με την έννοια δηλ. την οποία της δίνει ο Άχμαντ Ελντίν, αλλά με την έννοια λατρεία, που ήταν η έννοια του όρου στην αρχαιότητα.

Παραθέτουμε από το βιβλίο του Γρηγορίου Ζιάκα Θρησκειολογία: Η θρησκεία των προϊστορικών κοινοτήτων και των αρχαίων λαών, έκδ. Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 40:

Ο άγιος Ιάκωβος είναι χριστιανός και μάλιστα επίσκοπος, άμεσος μαθητής του Χριστού, συγγενής του (θετός, ως γιος του Ιωσήφ), και δεν αναρωτιέται καθόλου «ποια να είναι η αληθινή θρησκεία, ο Χριστιανισμός ή μια άλλη;». Γι’ αυτόν υπάρχει μόνο μία αληθινή θρησκεία (με τη σημερινή έννοια), ο Χριστιανισμός, μόνο που δεν τον ονομάζει «θρησκεία», αλλά Εκκλησία, όπως τον ονόμαζαν όλοι οι αρχαίοι χριστιανοί.

Εντός αυτής της μόνης αληθινής θρησκείας λοιπόν, του χριστιανισμού, ποιος είναι ο αληθινός τρόπος λατρείας του Θεού; Και απαντά ο άγιος: λατρεία στο Θεό αποδίδεις με το να συμπαραστέκεσαι τον πλησίον και να τηρείς τον εαυτό σου άσπιλο από τον κόσμο.

Με αυτό δεν απορρίπτει τη σημασία της Θείας Μετάληψης και των λοιπόν εκκλησιαστικών λατρευτικών πράξεων. Ως επίσκοπος άλλωστε ο ίδιος τις τελούσε, ενώ στο Ιακ. 5, 14-15, μιλάει για τη χρήση των ασθενούντων με άγιο έλαιο, δηλ. για την πρώτη μορφή του μυστηρίου του Ευχελαίου. Αλλά όλες αυτές οι τελετές δεν προσφέρουν τίποτε αν δε συνοδεύονται από έργα αγάπης. Αν κάποιος δεν το κάνει αυτό, «τούτου μάταιος η θρησκεία», δηλαδή η λατρεία που προσφέρει στο Θεό είναι μάταιη (Ιακ. 1, 26, δηλ. ο αμέσως παραπάνω στίχος απ’ αυτόν που παραθέτει ο Άχμαντ Ελντίν).

Γι’ αυτό άλλωστε δε μιλάει για θρησκεία (λατρεία) αληθινή ή ψευδή (όπως θα έλεγε αν εννοούσε τη σημερινή σημασία του όρου θρησκεία, δηλ. το χριστιανισμό ή μια άλλη), αλλά «καθαρά και αμίαντο» («αψεγάδιαστη», που λέει ο «απολογητής του Ισλάμ»).

Τι είναι ο «κόσμος»;

Ο μουσουλμάνος απολογητής παραθέτει κάποια κορανικά εδάφια για να πείσει τους αναγνώστες του ότι το Ισλάμ διδάσκει στους πιστούς του να τηρούν τον εαυτό τους «άσπιλο από τον κόσμο», δηλαδή ότι οι μουσουλμάνοι εκπληρώνουν αυτό το κριτήριο του αγίου Ιακώβου για την «καθαρά και αμίαντο θρησκεία».

Το Ισλάμ μερικές φορές λέει ότι ο άνθρωπος πρέπει να κρατιέται μακριά από τις εγκόσμιες φροντίδες και να αφοσιώνεται στο Θεό, και αυτό είναι σωστό και πολύ χριστιανικό! Οι χριστιανοί το έχουν όχι μόνο πει χιλιάδες φορές πριν γεννηθεί ο Μουχάμμαντ, αλλά και εφαρμόσει σε βαθμό ασύλληπτο για οποιοδήποτε μουσουλμάνο! Αιώνες πριν τον Μουχάμμαντ οι έρημοι κατοικούνταν από χιλιάδες αναχωρητές, άντρες και γυναίκες, που αγωνίζονταν ενάντια στα πάθη τους και σώζονταν, και πολλοί απ’ αυτούς αγίαζαν και τελούσαν θαύματα και σ’ αυτή τη ζωή και από τον ουρανό. Τι λέει ένας μουσουλμάνος για τους μεγάλους δασκάλους του χριστιανικού αναχωρητισμού, όπως οι άγιοι Αντώνιος, Σισώης, Ποιμήν, Αρσένιος, Μωυσής ο Αιθίοπας, Συγκλητική, Αναστασία η Πατρικία, Μαρία η Αιγυπτία κ.π.ά., αλλά και για τους αγίους που ασκήτεψαν τους κατοπινούς αιώνες σε ολόκληρη τη χριστιανοσύνη, και γι’ αυτούς που ασκητεύουν σήμερα;

Αλλά και οι άγιοι που αγιάζουν μέσα στις πόλεις, έχοντας οικογένεια, κι αυτοί οπωσδήποτε είναι «άσπιλοι από τον κόσμο», διαχωρίζουν τον εαυτό τους από τον κόσμο, δηλαδή από την απιστία και τα πάθη που κυβερνούν τον κόσμο και που ο διάβολος τους τα ρίχνει καταπάνω τους. Ο άγιος Νικόλαος Πλανάς στην Αθήνα ήταν παντρεμένος που χήρεψε, και ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός στη Ρωσία ήταν παντρεμένος που χήρεψε κι έμεινε να φροντίζει 4 παιδιά! Ωστόσο κατάφερε να τα μεγαλώσει (δεν ξαναπαντρεύτηκε) και να τα βγάλει πέρα με το λειτούργημά του της Ιατρικής, θεραπεύοντας εκατοντάδες ασθενείς και εκπαιδεύοντας και άλλους γιατρούς στην υπηρεσία του πλησίον, και διδάσκοντας όλους όσους τον γνώριζαν για τη λατρεία του αληθινού Θεού. Και όλα αυτά τα κατάφερε με τη χάρη του Θεού, σ’ ένα εχθρικό καθεστώς που τον έστελνε συνεχώς σε φυλακές και εξορίες.

Όσο για το Ισλάμ, είναι τουλάχιστον γελοίο να μιλάει για «απόταξη του κόσμου» μια θρησκεία που οι πιστοί της ξεκίνησαν ως ομάδα επιδρομέων, που πλιατσικολογούσε καραβάνια σκοτώνοντας τους οδηγούς τους! Που στη συνέχεια εξαπλώθηκε με το σπαθί και μεταμορφώθηκε σε αχανή αυτοκρατορία, ταυτίζοντας τη διεφθαρμένη πολιτική εξουσία με θρησκευτική εξουσία. Είναι γελοίο, όταν ο ιδρυτής της επέτρεπε τους βιασμούς αιχμάλωτων γυναικών, τις πουλούσε σαν εμπόρευμα κ.τ.λ.!! Δηλαδή πόσο ακόμα ν’ ανακατευτεί με τη λάσπη του κόσμου κάποιος; Και μάλιστα ν’ ανακατεύει σ’ αυτή τη λάσπη και το όνομα του Θεού, ως δήθεν απόστολος και προφήτης Του!

Τι άλλο γράφει ο άγιος Ιάκωβος;

Αν όμως ο Άχμαντ Ελντίν θεωρεί ότι ο άγιος Ιάκωβος ξέρει στ’ αλήθεια το σωστό κριτήριο για την «αψεγάδιαστη θρησκεία» (επειδή προφανώς είναι άγιος και άρα φωτισμένος από τον αληθινό Θεό), αξίζει να δούμε τι άλλο γράφει στην επιστολή του. Γράφει λοιπόν ότι ο Θεός είναι ένας, και παράλληλα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριός μας της δόξης, ότι ο Θεός κανέναν δεν βάζει σε πειρασμό, ότι ο Αβραάμ πρόσφερε σε θυσία στο Θεό τον γιο του Ισαάκ – όχι τον Ισμαήλ – και διάφορα άλλα, που κάθε μουσουλμάνος αξίζει να τα διαβάσει, έστω από περιέργεια. Δείτε ολόκληρη την επιστολή στη νεοελληνική εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/christian-texts/

Οι ρίζες του τριαδολογικού δόγματος

Μια που βρισκόμαστε στην αναστάσιμη περίοδο, δημοσιεύουμε ένα ακόμη ποστ με θεολογικό χαρακτήρα. Είναι απόσπασμα εκτενέστερης εργασίας του ορθόδοξου θεολόγου Θ. Ρηγινιώτη, που δημοσιεύεται με μορφή σχολίων σε μουσουλμανικό μπλογκ. Το αντλούμε από εδώ:

http://nabiallah.wordpress.com/%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%87%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b5%ce%bd%cf%84-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%af%ce%b2%ce%bb%ce%bf/#comment-176

Όταν οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι έχουν μπροστά τους τις χαντίθ, εμφανίζονται απολύτως βέβαιοι για την αυθεντικότητά τους – έστω, για την αυθεντικότητα εκείνων που οι πνευματικοί τους διδάσκαλοι έχουν αναγνωρίσει και καταχωρίσει ως αυθεντικές. Φυσικά μπορούν να βρουν πολλά «ορθολογικά» επιχειρήματα για να υποστηρίξουν την άποψή τους, αλλά ο αληθινός λόγος είναι ένας: εμπιστεύονται τις χαντίθ, γιατί θεωρούν εξ ορισμού αξιόπιστους τους συλλέκτες και σχολιαστές τους.

Όταν όμως εμείς επικαλούμαστε λόγια του Ιησού, εκείνοι εύκολα τα απορρίπτουν ως μυθεύματα και πλαστογραφίες. Όταν επικαλούμαστε λόγια των αποστόλων, εκείνοι εύκολα χαρακτηρίζουν τους αποστόλους (τους αγίους αυτούς αυτόπτες μάρτυρες του Ιησού) ως πλαστογράφους. Και όταν επικαλούμαστε λόγια των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, εύκολα βρίσκουν κάθε μομφή να τους προσάψουν, αρκεί να μειώσουν την εγκυρότητα της θεμελιώδους διδασκαλίας του χριστιανισμού.

Στην Καινή Διαθήκη, ο Ίδιος ο Ιησούς ζητάει πίστη στον Εαυτό Του (π.χ. Ιω. 3, 29 και 9, 35-38) και δηλώνει ότι η τιμή προς Αυτόν πρέπει να είναι ίση με την τιμή προς τον Πατέρα (Ιω. 5, 23, «ίνα πάντες τιμώσι τον υιόν καθώς τιμώσι τον πατέρα»). Πώς λοιπόν ο συγγραφέας μας ισχυρίζεται ότι αυτό είναι «ειδωλολατρία» και «προσβολή» προς το Θεό;

Η τριαδολογία του χριστιανισμού δεν επινοήθηκε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, αλλά αποτελεί την αποκάλυψη που έκαναν για το Θεό ο Ιησούς και (την Πεντηκοστή) το Άγιο Πνεύμα – αποκάλυψη που βίωσαν και βιώνουν οι άγιοι κάθε γενιάς. Αυτή είναι η πίστη και η ακλόνητη διδασκαλία των χριστιανών αγίων από την αρχή του χριστιανισμού, και φυσικά συνιστά πρόοδο ως προς την Παλαιά Διαθήκη, όπου οι άνθρωποι δεν ήταν ακόμη σε θέση να αντιληφθούν κάτι τέτοιο. Αν η Παλαιά Διαθήκη περιείχε την τέλεια αποκάλυψη του Θεού, δε θα χρειαζόταν να έρθει ο Χριστός, ακόμη και ως προφήτης.

Στην Καινή Διαθήκη η τριαδολογία δεν αναπτύσσεται ούτε διατυπώνεται αναλυτικά, ακριβώς διότι βιώνεται πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Φαίνεται όμως ότι υπάρχει, από πλήθος τριαδολογικών αναφορών, όπως οι κλασικές: «βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19) και «η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών» (Β΄ Κορινθ. 13 – πρόκειται, κατά τους μελετητές, για φράση από την πρωτοχριστιανική [αποστολική] θεία λειτουργία).

Η γενιά λοιπόν των αγίων αποστόλων πίστευε στην Αγία Τριάδα. Το ίδιο και η αμέσως επόμενη γενιά, των αγίων αποστολικών Πατέρων (1^ο μισό του δεύτερου αιώνα μ.Χ.). Πουθενά δεν φαίνεται «μετατόπιση» της πίστης των χριστιανών από κάποιο «μονοπρόσωπο Θεό» προς την Αγία Τριάδα. Για την πίστη των Πατέρων της πρώτης μεταποστολικής γενιάς (των μαθητών των αποστόλων) στην Αγία Τριάδα παραπέμπω στα άρθρα: http://www.oodegr.com/oode/theos/triada1.htm και: http://www.oodegr.com/oode/theos/airetika/da_vinci3.htm.

Οι άγιοι αυτοί, όπως και οι μεταγενέστεροι, καθώς και οι άγιοι των Οικουμενικών Συνόδων, δεν «επινοούσαν» δόγματα, αλλά γνώριζαν την αλήθεια για το Θεό με την ένωση προς Αυτόν, δηλαδή με την αγιότητά τους (θέωση). Η θέωσή τους φαίνεται όχι μόνον από τα θαύματά τους (επαναλαμβάνω ότι οι Πράξεις αναφέρουν πλήθος θαυμάτων των αποστόλων), αλλά και από τον τρόπο ζωής τους, τον γεμάτο αγάπη και αυτοθυσία για τον πλησίον.

Για να γίνει κάπως κατανοητό τι εννοώ, παραπέμπω τον αναγνώστη στο βίο του μεγάλου χριστιανού πνευματικού πατέρα του 20ού αιώνα αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, γραμμένο από το μαθητή του και επίσης άγιο Σωφρόνιο Σαχάρωφ (έκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας). Εκεί θα αντιληφθεί τι σημαίνει «αγιοπνευματικός φωτισμός» και «γνώση του Θεού διά του Αγίου Πνεύματος». Ως προς την Αγία Γραφή, θα το αντιληφθεί κάπως διαβάζοντας τις Πράξεις των αποστόλων, όχι μόνο το κεφ. 2 (όπου περιγράφεται η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή), αλλά ολόκληρο το έργο.

Το γεγονός ότι η τριαδολογία είναι η αρχική διδασκαλία του χριστιανισμού φαίνεται και από το σάλο που προκλήθηκε, όταν ο Άρειος (ιερέας στην Αλεξάνδρεια) άρχισε να διδάσκει ότι ο Υιός δεν είναι Θεός. Όχι μόνο δε φαίνεται πουθενά (ας μας υποδείξει κάποιος μία πηγή) «μετατόπιση» της χριστιανικής θεολογίας προς την τριαδολογία, αλλά, αντίθετα, φαίνεται ότι κάποιοι μετατοπίστηκαν κατά καιρούς από την τριαδολογία προς διάφορες απόπειρες «διάσωσης του απόλυτου μονοθεϊσμού», επειδή προσπαθούσαν να κατανοήσουν τη θεολογία διανοητικά (σαν φιλόσοφοι) και όχι να τη βιώσουν με την ένωση προς το Θεό (ως άγιοι). Αυτοί ήταν οι «μοναρχιανοί», που χωρίζονταν σε δύο κλάδους και δίδασκαν είτε ότι ο Ένας Θεός εμφανίστηκε ο Ίδιος σαν Πατέρας στην Παλαιά Διαθήκη, σαν Υιός στην Καινή και σαν Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία (τροπικοί μοναρχιανοί ή πατροπασχίτες), είτε ότι ο Χριστός ήταν ένας κοινός άνθρωπος που αναδείχθηκε σε Θεό λόγω της ανυπέρβλητης ηθικής του καθαρότητας (δυναμικοί μοναρχιανοί ή υιοθετιστές). Ο Άρειος ήταν η μετεξέλιξη του δυναμικού μοναρχιανισμού.

Λόγω των πρώτων μοναρχιανών, κάποιοι πρώιμοι χριστιανοί διδάσκαλοι έκαναν κάποιες απόπειρες να διατυπώσουν λεκτικά την τριαδολογία – οι απόπειρες αυτές δεν ήταν απόλυτα επιτυχημένες, και δίνουν στο συγγραφέα μας παρακάτω τη χαρά να επισημάνει διάφορες «αδυναμίες» της. Όμως η τριαδολογία εκφράστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τους Πατέρες της Νίκαιας και την επόμενη γενιά, από το Μ. Αθανάσιο (που συμμετείχε στη Νίκαια ως διάκονος), το Μέγα Βασίλειο και άλλους (βλ. http://www.oodegr.com/oode/dogmat1/doc_theos2.htm).

Αυτοί οι άγιοι, εξαιτίας των αιρέσεων, διατυπώνουν λεκτικά την κατ’ ουσίαν «άρρητη» εμπειρία τους από την παρουσία του Θεού εντός τους. Για μας είναι τόσο έγκυροι, όσο είναι για τους μουσουλμάνους ο Μωάμεθ. Γνωρίστε το βίο τους και μάθετε για τις εμπειρίες τους και θα καταλάβετε το γιατί.

Η Αγία Τριάδα στη Βίβλο

Ας δούμε τώρα αυτό που ενδιαφέρει τους μουσουλμάνους και όλους τους «ορθολογιστές»: η Βίβλος υποστηρίζει την τριαδολογία; Φυσικά, εμείς απαντάμε καταφατικά. Η τριαδολογία δεν είναι ξένη προς τη Βίβλο. Ωστόσο –επαναλαμβάνω– δεν περιμένουμε να μας πει η Βίβλος για το Θεό, διότι ο Θεός (διά της άκτιστης χάριτός Του) βρίσκεται κάθε στιγμή εντός της νοεράς καρδίας των αγίων μας και εκεί τους διδάσκει την αλήθεια γι’ Αυτόν (τέτοιος άγιος μπορεί να είναι κι ένας φτωχός και παραμελημένος γείτονάς μας κι όχι οπωσδήποτε κάποιο «στέλεχος» της θεσμικής Εκκλησίας – http://www.oodegr.com/oode/epistimi/genika/epist_erevna_theou1.htm). Θα αναφερθούμε στο θέμα της βιβλικής τριαδολογίας για χάρη των αδελφών μας μουσουλμάνων και λοιπόν «αντιτριαδιστών», που αναλίσκονται σε φιλολογικές αναλύσεις, αναζητώντας με το μικροσκόπιο τι λέει η Βίβλος για το ένα ή το άλλο θέμα και ξεχνώντας να ρωτήσουν απευθείας τον Ίδιο το Θεό με νηστεία, προσευχή, εξομολόγηση και (επιτρέψτε μου) θεία κοινωνία. Το σωστό θα ήταν να ερευνήσουν έτσι, όσα χρόνια κι αν κρατήσει η έρευνά τους – σαν αγωνιστές κι όχι σαν φιλόλογοι. Φιλολογικά, μπορούμε να ανακαλύψουμε ή και να επινοήσουμε όσα επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα θέλετε.

Παρόλα αυτά, ας ξεκινήσουμε, Θεού θέλοντος.

1. Παλαιά Διαθήκη

Η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί «σκιά» της βασιλείας του Θεού («των μελλόντων αγαθών»), καθώς απευθύνεται στη νηπιώδη ανθρωπότητα (πρβ. Α΄ Κορινθίους, 13, 11: «ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην× ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου»). Η Καινή Διαθήκη πάλι δεν είναι η ίδια η βασιλεία του Θεού, αλλά «τύπος» της (προτύπωση). Η βασιλεία του Θεού είναι η κατάσταση στην οποία εισέρχεται ο άνθρωπος καθώς προχωρεί στη θέωση και ολοκληρωτικά θα τη δούμε από τη δευτέρα παρουσία και μετά («βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου και εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον», Παύλος).

Έτσι, στην Π.Δ. η Αγία Τριάδα αποκαλύπτεται «συνεσκιασμένα» (σκιωδώς), καθώς οι άνθρωποι, μη έχοντας ακόμη την ένωση Θεότητας και ανθρωπότητας, που συντελέστηκε στο πρόσωπο του Χριστού, και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που ξεχύθηκε στην ανθρωπότητα κατά την πεντηκοστή, δε μπορούσαν ακόμη να αντέξουν την αποκάλυψη αυτή (όπως και οι αντιτριαδικές αιρέσεις και οι μουσουλμάνοι, οι οποίοι, ας μου επιτραπεί να το πω, αποκρούουν αυτή τη χάρη, ίσως από ατολμία, μένοντας προσκολλημένοι στη νηπιώδη προ Χριστού κατάσταση). Το ότι δεν είχαν ακόμη αυτά τα πλεονεκτήματα δεν είναι «αδικία του Θεού σε βάρος τους», διότι η Π.Δ. είναι ακριβώς το πρώτο στάδιο της πορείας που οδήγησε στην κάθοδο του Χριστού και του Αγ. Πνεύματος (Παρακλήτου). Οι δε προ Χριστού νεκροί γνώρισαν επίσης το Χριστό και συμμετείχαν (ελεύθερα και εφόσον το θέλησαν) στο παγκόσμιο Σώμα Του (την Εκκλησία) κατά την κάθοδό Του στον Άδη με το σταυρικό θάνατό Του, όταν «τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν» (Α΄ επιστολή του αγίου αποστόλου Πέτρου, 3, 19-20).

Στην Π.Δ. λοιπόν η Αγία Τριάδα αποκαλύπτεται τουλάχιστον με έξι τρόπους:

1. Με τον πληθυντικό αριθμό στα χωρία Γέν. 1, 26 («ας φτιάξουμε άνθρωπο κατά την εικόνα και την ομοίωσή μας») και Γέν. 11, 7 («ας κατεβούμε και ας τους μπερδέψουμε τις γλώσσες»).

Στους στίχους αυτούς ο Θεός σίγουρα δεν μιλάει στους αγγέλους Του, διότι ούτε συνεργάστηκαν μαζί Του στη δημιουργία του ανθρώπου, ούτε αναφέρεται κάπου ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» και των αγγέλων. Ωστόσο, δε χρησιμοποιεί ούτε το λεγόμενο «πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας», δηλαδή να μιλήσει για τον Εαυτό Του στον πληθυντικό αντί για τον ενικό, κατά τη βασιλική συνήθεια. Αν ο Θεός χρησιμοποιούσε «πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας», θα έπρεπε να τον χρησιμοποιεί σε όλη τη διάρκεια της Αγίας Γραφής, δηλαδή ούτε μια φορά να μη λέει «Εγώ, ο Θεός», αλλά πάντα «Εμείς, ο Θεός». Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει.

Αντίθετα, υπάρχει Κάποιος, με τον Οποίο συνεργάστηκε ο Θεός κατά τη δημιουργία όλων των δημιουργημάτων Του: ο Υιός (Ιω. 1, 3, Α΄ Κορινθίους,, 8, 6, Κολ. 1, 16-17). Για μας είναι φανερό (και κανένα απολύτως λόγο δεν έχουμε να αμφιβάλλουμε) ότι ο Θεός μιλάει με τον Υιό, που είναι ο Λόγος και η Σοφία Του.

Εδώ οφείλω να αναφέρω ότι ο απόστολος Παύλος, στην προς Κολοσσαείς, 1, 16-17, γράφει για το Χριστό: «ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι. τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται. και αυτός εστί προ πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε».

2. Με την εμφάνιση των Τριών Ανδρών στον Αβραάμ στο κεφ. 18 της Γένεσης. Εκεί είναι φανερό ότι ο Αβραάμ αντιμετωπίζει και τους Τρεις ως ισότιμους. Ήρθε «να Τους συναντήσει», είπε και στους Τρεις να καθίσουν, να πλυθούν, να φάνε κ.τ.λ., χαρακτήρισε τον εαυτό του «υπηρέτη Τους» και Εκείνοι του απάντησαν σαν με ένα στόμα (στ. 5). Και οι Τρεις μαζί «έφαγαν» και, όταν σηκώθηκαν, «κοίταξαν προς τα Σόδομα και τα Γόμορρα».

Η ιδέα ότι πρόκειται για το Θεό και δύο τιμητικούς συνοδούς αγγέλους είναι απλά άτοπη. Το ότι στο τέλος Το ότι φαίνεται οι Δύο να φεύγουν και «ο Κύριος» να μένει και να μιλάει με τον Αβραάμ, δε σημαίνει ότι οι άλλοι Δύο δεν ήταν Κύριοι. Υπόψιν ότι λέει «οι άνδρες έφυγαν» και όχι «οι δύο άνδρες», σα να είχαν φύγει και οι Τρεις – προφανώς επειδή στο Θεό δεν υπάρχει αρίθμηση που να διαχωρίζει τον Έναν από τους Άλλους.

Υπάρχει στο χριστιανισμό η ιδέα ότι, επειδή ο Θεός Πατήρ θεωρείται «πάντη αόρατος», το δε Άγιο Πνεύμα δεν συνηθίζει να εμφανίζεται με μορφή ανθρώπου, οι Τρεις Άνδρες ήταν ο Υιός και δύο άγγελοι «εις τύπον» (συμβολισμό) του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος. Πιθανόν. Πάντως είναι αδιαφιλονίκητο ότι ήρθαν ως η Τριαδική Θεότητα και έτσι αναγνωρίστηκαν και αντιμετωπίστηκαν από τον άγιο πατριάρχη Αβραάμ και δέχτηκαν αναντίρρητα αυτή την αντιμετώπιση.

3. Με τους ανεξήγητους (για μας, «τριαδικούς») πληθυντικούς στις προφητείες, όπου φαίνεται α) ότι εντός της Θεότητος υπάρχουν περισσότερα από ένα πρόσωπα (π.χ. Οβδιού, 1), β) ότι εμφανίζονται τουλάχιστον δύο «Κύριοι», που ο Ένας στέλνει στη Γη τον Άλλο: π.χ. Ζαχαρία, κατά τους Ο΄ 2, 12-15 [στο Μασσωριτικό (εβρ. κείμενο), Ζαχ. 2, 8-11], Ησαΐα, 45, 1. 45, 14-15. 48, 12-16. Αμώς 4, 11, Μιχαίας 4, 6-7. 6, 1-2, Μαλαχίας 1, 9. 3, 1-5, Σοφονίας κεφ. 1, Ιερεμίας 11, 9-11 και 17. 12, 14. 14, 15. 17, 13. 23, 1-2 (ο προφήτης δεν θα έλεγε «το λαό μου», μόνον ο Θεός το λέει αυτό). 33, 4-5 (Ο΄, 40, 4-5). Δείτε επίσης και Έξοδος 21, 13. 31, 17. 34, 5-6, Δευτ. 28, 13-14 και 20 (μιλάει ο Θεός, όπως φαίνεται στους στ. 2 και 62, αλλά και στο 29, 1, λέει «σε διατάζω» και «με εγκατέλειψες» κι όμως παράλληλα αναφέρεται «στον Θεό» σα να πρόκειται για Άλλο Πρόσωπο) κ.λ.π. (επί του θέματος, «ξεναγός μου» στην Π.Δ. ήταν η εξαίρετη μελέτη του καθηγητή Νικόλαου Σωτηρόπουλου Ο Ιησούς Γιαχβέ).

Σημείωση: πάντα ο «Κύριος», που μιλάει διά του στόματος των προφητών, είναι ο Θεός, ανεξάρτητα αν είναι μετάφραση του Γιαχβέ ή του Αδονάι, του Ελοχείμ κ.τ.λ. Το επισημαίνω, για να προλάβω τυχόν βεβιασμένη απολογία μουσουλμάνων, ότι μπορεί κάποια «Κύριος» να υπονοούν κάτι ή κάποιον άλλο.

4. Η εμφάνιση του περίφημου «αγγέλου του Θεού», που συγχρόνως είναι και προσκυνητός και χαρακτηρίζεται επίσης Θεός ή Κύριος. Ας μιλήσουμε λίγο γι’ Αυτόν:

Εκείνος που εμφανίστηκε στο Μωυσή μέσα από τη φλεγόμενη βάτο χαρακτηρίζεται «άγγελος Κυρίου» (Έξοδος, 3, 2). Κατά τη θεόπνευστη απολογία του αγίου Στεφάνου στις Πράξ. 7, 38, Εκείνος ήταν που μίλησε στο Μωυσή. Στο Μωυσή όμως μίλησε μόνον ο Γιαχβέ –άρα ο άγγελος Κυρίου ήταν που ονόμασε τον Εαυτό Του «Γιαχβέ»!

Προφανώς είναι ο Ίδιος «άγγελος» που εμφανίστηκε στην περιπλανώμενη Άγαρ (Γέν. 16, 7-14) και της είπε «θα πολλαπλασιάσω τους απογόνους σου» («Εγώ», όχι «ο Θεός»). Ποτέ στην Αγία Γραφή ο απεσταλμένος του Θεού δε μεταφέρει τα λόγια του Θεού σα να ήταν ο ίδιος ο Θεός! Ακόμη και οι προφήτες, που μεταφέρουν λόγια του Θεού σε πρώτο πρόσωπο, πάντα ξεκινούν με τη φράση «τάδε λέγει Κύριος». Προφανώς το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Κορανίου: ο αφηγητής του πληροφόρησε το Μωάμεθ ότι είναι «ο άγγελος Γαβριήλ», αλλιώς πώς το ήξερε ο Μωάμεθ;

Το Γέν. 16, 13, χαρακτηρίζει καθαρά Αυτόν τον άγγελο «Κύριο» και η Άγαρ Τον ονόμασε «ο Θεός ο επιδών με» και εξεπλάγη που αξιώθηκε να Τον αντικρίσει. Αν είχε κάνει λάθος, περνώντας έναν απλό άγγελο για το Θεό, εκείνος θα το διευκρίνιζε. Για του λόγου του αληθές, βλ. π.χ. Λουκ. 1, 11-20 και 26-38.

Μια ακόμη φορά που εμφανίζεται αυτό το «περίεργο» Ον είναι στο Γέν. 32, 24-32, στην πάλη του Ιακώβ με τον Θεό στο πέρασμα του Ιαβώκ. Ο Ιακώβ αντιμετωπίζει τον άγνωστο αντίπαλό του ως «το Θεό», Τον καλεί να τον ευλογήσει και εκπλήσσεται που Τον είδε πρόσωπο με πρόσωπο και επέζησε. Και ο Θεός Εκείνος μετονομάζει τον Ιακώβ σε Ισραήλ, κάνοντας μια χαρακτηριστική πράξη, την οποία κάνει μόνον ο Θεός (Γέν. 17, 5 και 15).

Για την ταύτιση του αγγέλου τούτου με το Θεό, παραθέτω και τις εξής μαρτυρίες: α) Στο Γέν. 31, 11-13, εμφανίζεται στον Ιακώβ «ο άγγελος του Θεού», ο οποίος του λέει: «Εγώ ειμί ο Θεός ο οφθείς σοι [=που σου φανερώθηκα] εν τόπω Θεού, ού ήλειψάς μοι εκεί στήλην…»! (εννοεί το όραμα της σκάλας προς τον ουρανό, στο Γέν. 28, 12-22).

β) Στο Γέν. 35, 1-15, ο Θεός στέλνει τον Ιακώβ να κατασκευάσει θυσιαστήριο «για το Θεό που του φανερώθηκε όταν έφευγε από τον αδελφό του», δηλαδή για Εκείνον, με τον οποίο πάλευε στο Ιαβώκ. Αυτό δηλώνει, αφενός, ότι «Ένας Θεός» τον διέταξε να φτιάξει θυσιαστήριο για έναν «άλλο Θεό», και αφετέρου ότι θα πρόσφερε θυσίες προς τιμήν του «αγγέλου», άρα ο άγγελος ήταν Θεός.

γ) Δίνοντας ο Ιακώβ την ευλογία του στα εγγόνια του, τα παιδιά του Ιωσήφ, λέει: «ο Θεός, ώ ευηρέστησαν οι πατέρες μου ενώπιον αυτού, Αβραάμ και Ισαάκ, ο Θεός ο τρέφων με εκ νεότητος έως της ημέρας ταύτης, ο άγγελος ο ρυόμενός με [=ο σώζων με] εκ πάντων των κακών ευλογήσαι τα παιδία ταύτα…» κ.τ.λ. (Γέν. 48, 15-16 – οφείλω την επισήμανση του τελευταίου χωρίου σε ομιλία του Μιχάλη Μαυροφοράκη δημοσιευθείσα στο διαδίκτυο).

Αυτός ο ορατός Θεός, που είναι συγχρόνως και «άγγελος» (αγγελιαφόρος) του Θεού, κατά τους χριστιανούς είναι ο Υιός, επειδή  Εκείνος χαρακτηρίζεται «μεγάλης βουλής άγγελος», Ησαΐα 9, 6, και «άγγελος της διαθήκης», Μαλαχία 3, 1. Είναι ο απεσταλμένος της μεγάλης βουλής (απόφασης) του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ολόκληρη η Π.Δ. είναι η προετοιμασία για την έλευσή Του (ως Ιησού Χριστού), που είναι και η εκπλήρωση της πρωταρχικής προφητείας, Γέν. 3, 15 και όλων των μεσσιανικών προφητειών.

5. Με την εμφάνιση της Σοφίας του Θεού, ενός ξεκάθαρα θεϊκού όντος, που μάλιστα μιλάει διά στόματος των προφητών σε πρώτο πρόσωπο, όπως μόνον ο Θεός κάνει, στα βιβλία Παροιμίες, Ιωβ, Σοφία Σολομώντος και Σοφία Σειράχ.

Εγώ από στόματος Υψίστου εξήλθον και ως ομίχλη κατεκάλυψα γην. εγώ εν υψηλοίς κατεσκήνωσα, και ο θρόνος μου εν στύλω νεφέλης. γύρον ουρανού εκύκλωσα μόνη και εν βάθει αβύσσων περιεπάτησα. εν κύματι θαλάσσης και εν πάση τη γη και εν παντί λαώ και έθνει εκτησάμην… έτι διδασκαλίαν ως προφητείαν εκχεώ [=θα αναβλύσω] και καταλείψω αυτήν εις γενεάς αιώνων. ίδετε ότι ουκ εμοί μόνω εκοπίασα, αλλά πάσι τοις εκζητούσιν αυτήν» (Σοφία Σειράχ, κεφ. 24).

«…και μετά σου η σοφία η ειδυία τα έργα σου και παρούσα, ότε εποίεις τον κόσμον… Εξαπόστειλον αυτήν εξ αγίων ουρανών και από θρόνου δόξης σου πέμψον αυτήν…» (Σοφία Σολομώντος, 9, 9-10).

Η Σοφία είναι παρούσα όταν ο Θεός έκτιζε τον κόσμο και προφητεύεται η αποστολή της στον κόσμο. «Εξήλθε το στόμα του Θεού» (δηλαδή είναι ο Λόγος Του) και θα αναβλύσει διδασκαλία και προφητεία, που θα την αφήσει για πάντα στη γη. Είναι «η μήτηρ της αγαπήσεως της καλής και της οσίας ελπίδος, του φόβου» (=της συστολής) «και της γνώσεως» (Σοφία Σειράχ, κεφ. 24) και, κατά τους χριστιανούς, ταυτίζεται με τον Υιό. «Χριστός, Θεού Δύναμις και Θεού Σοφία» κατά τον Παύλο (Α΄ Κορινθίους, 1, 24). «Νους, Λόγος, Σοφία, Υιός του Πατρός, και απόρροια, ως φως από Πυρός, το Πνεύμα» γράφει ήδη το 2^ο αι. για τον Ιησού ο απολογητής άγιος Αθηναγόρας ο Αθηναίος (Πρεσβεία περί χριστιανών, κεφ. 24).

Σύγκρινε τις παραπάνω περιγραφές της Σοφίας με τις ακόλουθες αναφορές για τον Υιό, δηλ. το Χριστό:

«Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν [=δίπλα στο Θεό] και Θεός ην ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ό γέγονεν. εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων. και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν […] Ην το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. εν τω κόσμω ην, και ο κόσμος δι’ αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω [=δεν τον αναγνώρισε]. […] και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα [=είδαμε] την δόξαν αυτού [=το φως Του], δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας. […] Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε [=κανείς δεν είδε ποτέ το Θεό]. ο μονογενής υιός ο ων εις τον κόλπον του πατρός, εκείνος εξηγήσατο» (Ιω. 1, 1-5. 9-10. 14. 18).

Σε απόλυτη συνάφεια ο απόστολος Παύλος αναφέρει για τον Υιό:

«…ός εστίν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως [=γεννημένος πριν από κάθε δημιούργημα], ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι. τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται. και αυτός εστί προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε, και αυτός εστίν η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας, ός εστίν αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα γένηται εν πάσιν αυτός πρωτεύων, ότι εν αυτώ ευδόκησε παν το πλήρωμα κατοικήσαι […]» (προς Κολοσσαείς, 1, 15-19).

Οι Παροιμίες είναι γραμμένες από τον προφήτη και βασιλιά Σολομώντα. Η θέση του βιβλίου του Ιώβ επίσης είναι αδιαμφισβήτητη εντός της Αγίας Γραφής. Για να προλάβω ωστόσο τυχόν υποβάθμιση των βιβλίων Σοφία Σολομώντος και Σοφία Σειράχ από τους αδελφούς μας μουσουλμάνους απολογητές, διευκρινίζω ότι: τα δύο βιβλία αυτά ανήκουν στην Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο΄. Είναι από τα βιβλία που γράφτηκαν απευθείας στα ελληνικά, γι’ αυτό δεν περιελήφθησαν ποτέ στο εβραϊκό Μασσωριτικό (Μ). Όμως το Ο΄ είναι η Παλαιά Διαθήκη που χρησιμοποιούν οι θεόπνευστοι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, οι οποίοι χρησιμοποιούν και τα βιβλία που λείπουν από το Μ. Μερικά παραδείγματα: Ματθ. 9, 36 (Ιουδίθ 11, 19), Ματθ. 22, 25-28 (Τωβίτ 3, 8 και 5, 11), Ματθ. 27, 41-43 (Σοφ. Σολ. 2, 12-20), Ρωμαίους, 1, 21 (Σοφ. Σολ. 13, 1), Ρωμαίους, 9, 21 (Σοφ. Σολ. 15, 7), Ρωμαίους, 10, 6 (Βαρούχ 3, 29), Ιάκ. 1, 19 (Σοφία Σειράχ 5, 11), Α΄ Πέτρ. 1, 6-7 (Σοφ. Σολ. 3, 5-6) κ.λ.π. Πρώτη φορά χριστιανοί απέρριψαν το Ο΄ και στράφηκαν στο Μ μετά την προτεσταντική μεταρρύθμιση (16^ος αι.), νομίζοντας ότι ξέρουν καλύτερα από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης και τους πρώτους χριστιανούς (στην πραγματικότητα, για να διαφοροποιηθούν από τους ρωμαιοκαθολικούς). Έτσι τα βιβλία αυτά «εξορίστηκαν» από τη χριστιανική Αγία Γραφή. Δυστυχώς και μερικές εκδόσεις που επιμελήθηκαν ορθόδοξοι (π.χ. Βάμβας) ακολούθησαν αυτό το λάθος, λόγω προτεσταντικών επιδράσεων.

Το όνομα Σοφία για το Χριστό είναι τόσο βασικό, που ο περίφημος καθεδρικός ναός της Κωνσταντινούπολης, ο αφιερωμένος σ’ Αυτόν, ονομάζεται Ναός της του Θεού Σοφίας, Αγία Σοφία. Ο ναός αυτός προκάλεσε σειρά ομώνυμων ναών στο Κίεβο, τη Θεσσαλονίκη και άλλες ορθόδοξες πόλεις.

6. Η ύπαρξη πολλών προσώπων στη Θεότητα φαίνεται και από τις προφητείες, κατά τις οποίες διά στόματος των προφητών μιλάει ο αναμενόμενος και μελλοντικά ερχόμενος Μεσσίας (βλ. π.χ. Ζαχαρίας, 11, 4-14, ιδ. 11-14). Εφόσον ο Μεσσίας μιλάει διά στόματος των προφητών, επομένως είναι Θεός, αφενός επειδή μόνον ο Θεός έχει αυτή την ιδιότητα (να μιλάει σε πρώτο πρόσωπο διά στόματος των προφητών) και αφετέρου επειδή και σε αυτές τις προφητείες (εκτός από τους προφητικούς ψαλμούς του Δαβίδ) οι προφήτες ξεκινούν με τη φράση «Αυτά λέει ο Κύριος».

Ένα παράδειγμα είναι το Ησαΐα 61, 1-2, που ο Χριστός το χρησιμοποίησε ως αναφορά στον εαυτό Του (Λουκ. 4, 17-21). Επομένως σ’ αυτό το κεφάλαιο δε μιλάει ο προφήτης, αλλά διά στόματος του προφήτη μιλάει ο μελλοντικός Μεσσίας, ο Υιός. Και Αυτός, ο Ίδιος, στο στ. 8 λέει: «διότι εγώ είμαι Κύριος που αγαπά τη δικαιοσύνη και μισεί την αδικία… και θα συστήσω γι’ αυτούς διαθήκην αιώνιον» κ.τ.λ.

Είπαμε ότι υπάρχουν και οι προφητικοί Ψαλμοί (χριστολογικοί/μεσσιανικοί), όπου ο Μεσσίας μιλάει διά του προφήτη. Μερικά παραδείγματα Ψαλμ. 68, 22 («μου έδωσαν χολή για τροφή και στη δίψα μου με πότισαν ξύδι», βλ. Ματθ. 27, 48), Ψαλμ. 21, 2 («Θεέ μου, Θεέ μου, πρόσεξέ με, γιατί με εγκατέλειψες;», βλ. Ματθ. 27, 46), Ψαλμ. 21, 19 («μοίρασαν μεταξύ τους τα ρούχα μου και έβαλαν κλήρο για τα ενδύματά μου», Ιω. 19, 23-24), κ.ά. (για τη θεία έμπνευση των Ψαλμών βλ. και στο Κοράνι, σούρα 4, 163).

[Σημείωση: Ο Ιησούς κραύγασε πάνω στο σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;», γιατί στην ανθρώπινη ζωή Του πέρασε όλα τα βάσανα που περνάει ο άνθρωπος, μεταξύ των οποίων και την αίσθηση ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει. Με αυτό τον τρόπο καθαγίασε τα βάσανα των ανθρώπων και τα μετέτρεψε σε δρόμο για να πλησιάσουμε το Θεό (αν τα υπομείνουμε με πίστη και υπομονή, όπως Εκείνος)].

2. Καινή Διαθήκη

Για τις τριαδολογικές αναφορές της Καινής Διαθήκης μιλήσαμε ήδη στα προηγούμενα. Αναφορές όπως: «βαπτίζοντες αυτούς Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19) και «η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών» (Β΄ Κορινθ. 13), ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν επειδή οι χριστιανοί ενώνονταν με τον Τριαδικό Θεό και δεν «πίστευαν» και «λάτρευαν» ένα «μονοπρόσωπο Θεό», με τον οποίο δεν είχαν άμεση επαφή, αλλά απλώς «διάβαζαν γι’ Αυτόν στην Π.Δ.».

Ο συγγραφέας του παρόντος παρακάτω προσπαθεί να μας πείσει ότι η εντολή του Χριστού για βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδας δεν αποκαλύπτει την τριαδικότητα του Θεού. Η προσπάθεια αυτή είναι αστεία. Ξέρουμε πολύ καλά τι εννοεί ο Χριστός, γιατί έχει αποδειχθεί και επιβεβαιωθεί αναρίθμητες φορές στην ιστορία της Εκκλησίας, στις εμπειρίες των αγίων και πολλών απλών χριστιανών καθαρών στην καρδιά – δεν περιμένουμε από ένα μη χριστιανό να μας εξηγήσει εξετάζοντας τα κείμενα από φιλολογική άποψη.

Ας ξεκινήσουμε από αυτό που αποκαλύπτει η Κ.Δ. για την ακριβή σχέση του Χριστού προς το Θεό:

Για τη σχέση του Υιού με τον Πατέρα η Κ.Δ. είναι σαφής. Είναι «ο μονογενής υιός» του Πατρός (Ιω. 1, 14 και 18, Ιω. 3, 16 και 18). Στα δύο τελευταία χωρία ο Ίδιος ο Ιησούς χαρακτηρίζει έτσι τον εαυτό Του.

Ο όρος «ο μονογενής υιός» σημαίνει τα εξής:

α) Ο Πατήρ Τον γέννησε, δεν Τον δημιούργησε. Αν Τον είχε δημιουργήσει, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «υιός» μεταφορικά, όμως δεν θα ήταν ο μονογενής. Το να χαρακτηριστεί υιός μονογενής ένα δημιούργημα (κι όχι γέννημα) είναι κάτι το τραγικό και ταιριάζει μόνο σε στείρα ανθρώπινα ζευγάρια, όχι στο Θεό. Άλλωστε η Αγία Γραφή είναι και σ’ αυτό σαφής: «Υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε» (= σε γέννησα), Εβρ. 1, 5, από τον Ψαλμό 2, 7 (όλος ο Ψαλμός 2 αναφέρεται στο Μεσσία).

β) Ο Πατήρ δεν έχει άλλο υιό. Όλοι οι άλλοι που χαρακτηρίζονται «υιοί Θεού», άγγελοι ή άνθρωποι, είναι υιοί Του λόγω υιοθεσίας (Ρωμαίους, 8, 15, Γαλάτας, 3, 26), την οποία μάλιστα προκάλεσε ο Υιός «τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (σ’ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά Του) δίνοντάς τους «την εξουσία» να γίνουν παιδιά του Θεού (Ιω. 1, 12). Ο Υιός όμως είναι φυσικός Υιός του Πατρός, όχι υιοθετημένος: υιός μονογενής.

γ) Όταν ο Θεός ονομάζεται «ο Πατήρ» (χωρίς άλλο προσδιορισμό, χωρίς δηλαδή να αναφέρεται τίνος Πατήρ είναι), ονομάζεται έτσι διότι είναι Πατήρ του Υιού. Ο Υιός πάλι λέγεται «ο Υιός» (χωρίς άλλο προσδιορισμό), ως ο Υιός του Πατρός. Βλ. π.χ. Λουκ. 10, 22, Ιω. 5, 19-26, Εβρ. 1, 1 κ.λ.π.

Εξυπακούεται ότι ο Θεός δεν γέννησε «σαν γυναίκα». Η γέννηση του Υιού, όπως και η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, είναι «μυστηριώδης» και «θεοπρεπής» (=ταιριαστή στο Θεό), δε μοιάζει με οτιδήποτε μπορεί να φανταστούμε ως άνθρωποι. Γι’ αυτό, το να λέμε ότι «ο Θεός γέννησε» και «έχει Υιό» δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση «ύβρη» γι’ Αυτόν.

Αυτός λοιπόν «ο μονογενής υιός», βρίσκεται σε απόλυτη ενότητα με τον Πατέρα και «όλα όσα έχει ο Πατήρ» τα έχει και Εκείνος. Και εδώ τίθενται τα επόμενα ερωτήματα:

α) ποια είναι αυτά που έχει ο Πατήρ και τα έχει δώσει «όλα» στον Υιό;

β) υπάρχει κάτι που έχει ο Πατήρ και ο Υιός δεν το έχει;

Η απάντηση στο β προφανώς είναι αρνητική: αν υπήρχε κάτι που το έχει ο Πατήρ και δεν το έχει ο Υιός, ο Κύριος δεν θα έλεγε ότι έχει «όλα» όσα έχει ο Πατήρ. Αυτό και μόνο αρκεί για να αποδείξει ότι ο Υιός είναι Θεός όπως και ο Πατήρ –γι’ αυτό άλλωστε είναι και «ο» Κύριος (με άρθρο), λέξη, που, όπως είδαμε, χρησιμοποιείται στην Παλαιά Διαθήκη για να αποδώσει το όνομα Γιαχβέ, και γενικά ως τίτλος ταιριάζει μόνο στο Θεό.

Ας το δούμε όμως αναλυτικότερα, διερευνώντας το ερώτημα α.

Ο Πατήρ είναι πάνσοφος και παντοδύναμος. Ο Υιός είναι; Προφανώς, αφού ο Ίδιος είναι η Σοφία και η Δύναμις του Θεού (Α΄ Κορινθίους, 1, 24). Άρα ο Θεός είναι πάνσοφος και παντοδύναμος ως Πατήρ και Υιός.

Ο Πατήρ έχει ζωή μέσα Του και ζωοποιεί όποιους θέλει, και ο Υιός έχει ζωή μέσα Του και ζωοποιεί όποιους θέλει (Ιω. 5, 21. 25-26). Μάλιστα τους νεκρούς θα τους αναστήσει ο Υιός, όχι ο Πατήρ! (Ιω. 5, 25-26. 6, 39).

Ο Πατήρ είναι προαιώνιος, όμως δημιούργησε «τους αιώνες» (όπως και «τα πάντα») διά του Υιού (Εβρ. 1, 2), άρα και ο Υιός υπάρχει πριν τους αιώνες (πριν το χρόνο –«προ πάντων», Κολ. 1, 17), επομένως είναι επίσης προαιώνιος.

Αυτά, λοιπόν, που πιστεύουμε γι’ Αυτόν οι χριστιανοί, δεν τα βγάλαμε από το κεφάλι μας, αλλά τα πιστεύουμε (και μάλιστα αμετακίνητα), επειδή ο Ίδιος τα δίδαξε και τα έγραψαν οι άγιοι και αξιόπιστοι αυτόπτες μάρτυρες, οι μαθητές Του.

Ας δούμε μερικά μόνο από τα αμέτρητα σημεία, στα οποία στηρίζουμε αυτή την άποψη:

● Σε όλη την έκταση των Ευαγγελίων ο Ιησούς ονομάζει πάντοτε το Θεό «Πατέρα Του» και αρκετές φορές τον εαυτό Του «ο Υιός». Όπως είπαμε, είναι φανερό ότι, όταν ο Θεός ονομάζεται «ο Πατήρ» (χωρίς άλλο προσδιορισμό, χωρίς δηλαδή να αναφέρεται τίνος Πατήρ είναι), ονομάζεται έτσι διότι είναι Πατήρ του Υιού. Ο Ιησούς πάλι λέγεται «ο Υιός» (χωρίς άλλο προσδιορισμό), ως ο Υιός του Πατρός. Βλ. π.χ. Λουκ. 10, 22, Ιω. 5, 19-26, προς Εβραίους 1, 1 κ.λ.π.

● Ενώ είναι σαφές στην Παλαιά Διαθήκη ότι μόνο στο Θεό πρέπει να πιστεύουν οι άνθρωποι και μόνον Αυτόν να λατρεύουν, ο Ιησούς ζητάει πίστη στον εαυτό Του (π.χ. Ιω. 3, 29, και 9, 35-38) και δηλώνει ότι η τιμή προς Αυτόν πρέπει να είναι ίση με την τιμή προς τον Πατέρα (Ιω. 5, 23, «ίνα πάντες τιμώσι τον υιόν καθώς τιμώσι τον πατέρα»). Στο μεγάλο προφητικό όραμα της Αποκάλυψης, κεφ. 22, 3-4, οι πιστοί στη νέα Ιερουσαλήμ (στον παράδεισο) θα λατρεύουν εξίσου «τον Θεόν και το Αρνίον» (το Χριστό). Ανάλογη αναφορά δες και στο Αποκάλυψη, 5, 13. Ενδιαφέρον εδώ ότι ο Θεός και το Αρνίον (ο Χριστός) έχουν τον ίδιο θρόνο, κοινό και για τους Δυο, ενώ η Αποκάλυψη μιλάει γι’ Αυτούς σε ενικό αριθμό αντί για πληθυντικό (όπως και στα Αποκάλυψη, 11, 15. 20, 6).

● Επίσης, ο Χριστός πάντα δεχόταν να Τον προσκυνούν οι άνθρωποι (π.χ. Ματθ. 28, 9 και 17, Ιω. 9, 38, και 18, 6), ακόμη και τα κακά πνεύματα (Μάρκ. 5, 6), πράξη τιμής που πρέπει να αποδίδεται μόνο στο Θεό, σύμφωνα και την εντολή «Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνο λατρεύσεις» (Ματθ. 4, 10).

● Στην Παλαιά Διαθήκη το όνομα του Θεού φέρει τη δύναμη του Θεού, όμως στην Καινή Διαθήκη την ιδιότητα αυτή την έχει το όνομα του Ιησού. Ο Ιησούς δίνει εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού εκείνοι που πιστεύουν στο όνομά Του, όχι «στο όνομα του Θεού» (Ιω. 1, 12). Όταν συγκεντρώνονται άνθρωποι «εις το όνομα του Ιησού», Εκείνος βρίσκεται ανάμεσά τους (Ματθ. 18, 20). Οι απόστολοι κάνουν θαύματα λέγοντας το όνομα του Ιησού (π.χ. Λουκ. 10, 17, Πράξ. 3, 6 και 16, 18). Το όνομα του Ιησού μπορεί να τελεί θαύματα, ακόμη και αν απλώς προφέρεται από ανθρώπους που δεν είναι «πιστοί Του» (Ιω. 9, 49-50). Κατά τον απόστολο Πέτρο, οι προφήτες μαρτυρούν ότι, διά του ονόματός Του, θα λάβει συγχώρηση των αμαρτιών κάθε ένας που πιστεύει σ’ Αυτόν (Πράξεις των αποστόλων 10, 43). Οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος «παραδεδώκασι τας ψυχάς αυτών» (=διακινδύνευσαν τη ζωή τους) «υπέρ του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Πράξ. 15, 26), ο δε Παύλος είναι έτοιμος να πεθάνει «υπέρ του ονόματος του Κυρίου Ιησού» (Πράξ. 21, 13).

● Ας σημειωθεί βέβαια ότι η επίκληση του ονόματος του Θεού είναι μια πρόσκληση στο Θεό να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή. Ομοίως, η επίκληση του ονόματος του Ιησού είναι μια πρόσκληση στον Ιησού να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή προς Αυτόν: «ό,τι αν αιτήσητε εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υιώ. εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματί μου, εγώ ποιήσω» (Ιω. 14, 13-14). Αυτό είναι κάτι άλλο (προσευχή προς τον Ιησού) και άλλο το «ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν» του Ιω. 15, 16 (προσευχή προς τον Πατέρα).

Η αποστολική Εκκλησία είναι απόλυτα σίγουρο ότι προσευχόταν προς τον Ιησού. Ο άγιος Στέφανος Του ζήτησε να παραλάβει το πνεύμα του (Πράξ. 7, 59 –και στο στ. 60 λέει «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην», όπου αμέσως πριν έχει ονομάσει «Κύριο» τον Ιησού!), ο απόστολος Παύλος προσεύχεται σ’ Αυτόν στο Πράξ. 22, 17-21 (ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η προσευχή του αρχικά απευθυνόταν στον Πατέρα, όμως συνεχίστηκε ως επικοινωνία με τον Ιησού), ενώ άλλοτε Του ζήτησε να τον απαλλάξει από τον κακό άγγελο που τον τυραννούσε (Β΄ Κορινθίους, 12, 8-9 –ο Κύριος εκεί είναι ο Ιησούς, όπως φαίνεται από το στίχο 9). Ο απόστολος και προφήτης Ιωάννης Τον παρακάλεσε να έρθει γρήγορα (Αποκάλυψη, 22, 20). Ο απόστολος Πέτρος λέει στον Αινέα, τον παράλυτο της πόλης Λύδδα, «Αινέα, ιάται σε Ιησούς ο Χριστός» (σε θεραπεύει ο Ιησούς, ο Χριστός, Πράξ. 9, 34), άρα ο Ίδιος ο Χριστός, εκείνη τη στιγμή, παρενέβη από τον ουρανό και τέλεσε τη θεραπεία.

Η προσευχή προς τον Ιησού, ενώ βρίσκεται στον ουρανό, είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που έκαναν οι άνθρωποι που Του ζητούσαν βοήθεια όσο ζούσε στη γη (π.χ. Ματθ. 9, 27. 15, 22, Μάρκ. 3, 10. 9, 17-29. 5, 22-23, κ.α.). Όπως έκανε αμέτρητα θαύματα εδώ, έτσι κάνει και από τον ουρανό. Αφού Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα βρίσκεται μαζί μας όλες τις ημέρες μέχρι τη συντέλεια του αιώνος (Ματθ. 28, 20), γιατί να μην προσευχόμαστε σ’ Αυτόν; Εξάλλου είναι σε συνεχή επικοινωνία μαζί μας, όπως αποδεικνύει το όραμα της Δαμασκού, το όραμα του Ανανία (Πράξ. 9, 17), η θεραπεία του Αινέα, το Ματθ. 18, 20 κ.λ.π.

● Ο Χριστός επίσης κατέχει τα «κλειδιά της βασιλείας των ουρανών» και την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες (Λουκ. 7, 48-50, κ.α.), εξουσία που ανήκει μόνο στο Θεό (βλ. π.χ. Ησαΐα 43, 24) –και είναι δικά Του, δεν τα διαχειρίζεται απλώς εξ ονόματος του Πατρός, γι’ αυτό και μπορεί να τα μεταβιβάσει στους μαθητές Του (Ματθ. 16, 19, και 18, 18). Ομοίως, τους μεταβιβάζει και την εξουσία να κάνουν θαύματα (Λουκ. 9, 1-6). Αυτό φανερώνει ότι τα θαύματά Του τα πραγματοποιεί με τη δική Του δύναμη και όχι «με την άδεια του Θεού», όπως φαίνεται να λέει στο ισλαμικό κοράνι. Ας σημειωθεί ότι ο Ιησούς διακηρύσσει ότι έχει «όλα όσα έχει και ο Πατέρας» (βλ. Ιω. 10, 30. 14, 9-11. 16, 15. 17, 10 και 17, 21) και μάλιστα ότι, όπως ο Πατέρας, έτσι κι Εκείνος μπορεί να δίνει ζωή (ανάστησε μάλιστα τρεις νεκρούς όσο ήταν στη γη), πράγμα που θα κάνει σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια όταν θα αναστήσει όλους τους νεκρούς, για να κάνει ο Ίδιος την τελική κρίση και την κατάταξη των ανθρώπων στον παράδεισο και την κόλαση (Ματθ. 25, 31-46, Ιω. 5, 25 και 28).

● Στο Ματθ. 23, 34-38, ο Ιησούς λέει προς τους εκπροσώπους της εβραϊκής θρησκείας ορισμένα εκπληκτικά πράγματα. Στίχ. 34: «διά τούτο ιδού εγώ αποστέλλω προς υμάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς, και εξ αυτών αποκτενείτε» (θα σκοτώσετε) «και σταυρώσετε, και εξ αυτών μαστιγώσετε εν ταις συναγωγαίς υμών και διώξετε από πόλεως εις πόλιν…» – στίχ. 37-38: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η αποκτείνουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμενους προς αυτήν. ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος».

Αυτά τα λόγια όμως ταιριάζουν μόνο στον Θεό. Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από τέτοια λόγια και είναι όλα δικά Του λόγια. Κατ’ αρχάς, μόνο Εκείνος λέει «ιδού εγώ» (π.χ. Ζαχαρίας 12, 2, Ιερεμίας 23, 2, Μαλαχίας 3, 22, κ.α.) και μόνον Εκείνος στέλνει τους προφήτες, ενώ εδώ ο Ιησούς λέει ότι θα τους στείλει ο Ίδιος. Και, κατά δεύτερον, τίθεται το ερώτημα: πότε ο Ιησούς προσπάθησε να μαζέψει το λαό της Ιερουσαλήμ «κάτω απ’ τα φτερά Του», όπως η όρνιθα τα πουλιά της (και μάλιστα τόσο πολλές φορές, ώστε να θεωρεί πλέον πως είναι μάταιος κόπος); Η μόνη πιθανή απάντηση σ’ αυτό είναι: σε όλη τη διάρκεια της εβραϊκής ιστορίας. Είναι ο Θεός.

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε πως, όταν στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς χαρακτηρίζεται «Θεός», π.χ. Ιω. 1, 1, Ιω. 20, 28 [ο Θωμάς «είπεν αυτώ» (σ’ Αυτόν) «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»] κ.ά., αυτό γίνεται με την απόλυτη και κυριολεκτική έννοια που έχει το όνομα αυτό στον Πατέρα – και, όταν χαρακτηρίζεται «ο Κύριος», το όνομα αυτό έχει την ίδια έννοια με το όμοιο «ο Κύριος» που αναφέρεται στο Θεό.

Τέτοιες αναφορές βλ. και σε άλλα σημεία, όπως τα Πράξ. 20, 28, Ρωμαίους, 9, 5, Εφεσ. 5, 5 («εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού»), Α΄ Τιμ. 3, 16, Τίτ. 1, 10 («την διδασκαλίαν του σωτήρος ημών Θεού» –ο Χριστός δίδαξε, όχι ο Πατήρ), Τίτ. 2, 13 («επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ος έδωκεν εαυτόν υπέρ πάντων» –η επιφάνεια [εμφάνιση] θα είναι του Χριστού, όχι του Πατρός), Εβρ. 3, 4, Β΄ Πέτρ. 1, 1, Α΄ Ιω. 5, 20 κ.ά.

Ας σημειώσω ότι οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι –και όλες οι αντιτριαδικές αιρέσεις– «ξεφεύγουν» από το ακαταμάχητο αυτό τεκμήριο της θεότητας του Χριστού (το ότι στην Κ.Δ. χαρακτηρίζεται «Θεός») με διάφορους τρόπους: είτε λέγοντας ότι «η λέξη Θεός δεν σημαίνει μόνο το Θεό αλλά και… δυνατός» (επιχείρημα των Μαρτύρων του Ιεχωβά), είτε απαξιώνοντας (αυθαίρετα) την αξιοπιστία των αγίων αποστόλων και συγγραφέων της Κ.Δ.. Ο μουσουλμάνος απολογητής Α. Ελντίν κάπου γράφει: «δείξτε μου ένα σημείο, όπου ο Χριστός να λέει για τον εαυτό του ότι είναι Θεός, κι εγώ θα γίνω χριστιανός». Κι όμως, ακόμη κι αν υπήρχε τέτοιο σημείο, αμέσως κάθε μουσουλμάνος απολογητής θα το απέρριπτε ως «ψεύδος, κατασκευασμένο από τους καινοδιαθηκικούς συγγραφείς».

Ας προσθέσω σε όλα τα παραπάνω τη μαρτυρία του αγίου αρχαγγέλου Γαβριήλ, ο οποίος παρέδωσε στους ανθρώπους, μέσω ενός αγιορείτη μοναχού, τους στίχους «Άξιον εστίν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών», που ετέθησαν από τον ίδιο στην αρχή του «Μικρού μεγαλυναρίου» της Παναγίας και ψάλλονται πλέον, ήδη από τα βυζαντινά χρόνια, κατά τη θεία λειτουργία, τον παρακλητικό κανόνα προς την Παναγία και σε άλλες περιστάσεις. Αψευδείς μάρτυρες του θαύματος είναι η τοποθεσία «Εν τω άδειν» (=στο ψάλσιμο) μέσα στα δάση του Αγίου Όρους, εκεί όπου συνέβη το γεγονός, και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «Άξιον εστί», μπροστά στην οποία ψάλθηκαν πρώτη φορά και μας παραδόθηκαν οι στίχοι. Η επέτειος του γεγονότος εορτάζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία κάθε χρόνο στις 11 Ιουνίου. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο άγιος άγγελος χαρακτήρισε την Παναγία «Θεοτόκο» και «Μητέρα του Θεού ημών», αποδεχόμενος τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουμε οι χριστιανοί [βλ. λεπτομερή περιγραφή του θαύματος στο βιβλίο του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη Νέον Μαρτυρολόγιον, εκδ. Αστήρ, σελ. 294-295 (πρώτη έκδ. περί το 1800), ληφθείσα από χειρόγραφο του ιερομονάχου Σεραφείμ του Θυηπόλου, «Πρώτου» του Αγίου Όρους περί το 1550 μ.Χ.].