Γιατί απαγορεύεται να πιάνει ο μουσουλμάνος φιλίες με απίστους

Κρίνουμε σκόπιμο να παρουσιάσουμε ένα άρθρο του γνωστού και έγκυρου σεΐχη Muhammed Salih Al-Munajjid με τίτλο «Διευκρίνιση του σημαντικού κανόνα: Είναι απαγορευμένο (χαράαμ) να λάβει [ο μουσουλμάνος] απίστους (kaafirs) ως στενούς φίλους και προστάτες».

Ολόκληρο το διευκρινιστικό άρθρο του σεΐχη βρίσκεται από κάτω στα αγγλικά. Εμείς λέμε επιγραμματικά ότι σύμφωνα με αυτό, στο οποίο ο σεΐχης τεκμηριώνει τη θέση του με αποσπάσματα του Κορανίου και αχαντίθ, στους μουσουλμάνους απαγορεύεται:

• Η αποδοχή της απιστίας των απίστων και η αμφιβολία ότι πρόκειται για απιστία, ή η αποχή από την επισήμανση τους ως απίστων, ή ο έπαινος για τη θρησκεία τους. [al-Nahl 16: 106]. [al -Baqarah 2: 256]. [Al- Nisa 4:51] [al-Nisa 4:60]

• Το να κάνουν τους απίστους φίλους και να τους αρέσουν. [al-Mujaadilah 58:22]

• Το να κλίνουν προς το μέρος των απίστων, να στηρίζονται πάνω τους και να τους λαμβάνουν ως υποστηρικτές. [Hood 11: 113]

• Το να τους βοηθούν και να τους στηρίζουν εναντίον των Μουσουλμάνων. [al-Tawbah 9:71]. [al-Maa’idah 5:51]. [Al-Maa’idah 5:51]. (Εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι αν π.χ. η αστυνομία των «απίστων» κυνηγά έναν μουσουλμάνο βομβιστή και υπάρχουν μουσουλμάνοι που μπορούν να τους βοηθήσουν να τον πιάσουν, δεν πρέπει να το κάνουν).

• Το να γίνουν μέλη των κοινωνιών των απίστων, το να συμμετέχουν στα κόμματά τους, το να αυξάνουν τον αριθμό τους, το να λαμβάνουν τις υπηκοότητές τους (εκτός από περιπτώσεις ανάγκης), το να υπηρετούν στους στρατούς τους ή να τους βοηθούν να αναπτύξουν τα όπλα τους.

• Το να φέρνουν τους νόμους και τους κανόνες των απίστων στις μουσουλμανικές χώρες. [al-Maa’idah 5:50] (Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί μουσουλμάνες γυναίκες διαδήλωναν στην Υεμένη κατά της θέσπισης ορίου ηλικίας γάμου στα 18 έτη, και ζητούσαν να είναι νόμιμο να παντρεύονται κοριτσάκια 9 ετών)

• Το να έχουν απίστους για φίλους, σε γενικές γραμμές, να τους παίρνουν ως βοηθούς και υποστηρικτές, και να συμπαρατάσσονται μαζί τους. [al-Maa’idah 5:51].

• Το να συμβιβάζονται με τους απίστους και να είναι καλοί μαζί τους εις βάρος της θρησκείας τους. [al-Qalam 68: 9] [al-Nisa ‘4: 140]

• Το να εμπιστεύονται τους απίστους και να παίρνουν απίστους ως συμβούλους αντί για μουσουλμάνους. [Aal Imran 3: 118-120].

Και μας λέει ο σεΐχης:

«Από τα κείμενα αυτά είναι σαφές ότι απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να διορίζουν άπιστους σε θέσεις στις οποίες θα μπορούσαν να ανακαλύψουν τα μυστικά των μουσουλμάνων και να ραδιουργήσουν εναντίον τους, προσπαθώντας να τους κάνουν κακό κάθε είδους.

(Απαγορεύεται) η τοποθέτηση των απίστων σε διοικητικές θέσεις όπου είναι αφεντικά των μουσουλμάνων και μπορούν να τους ταπεινώσουν, να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις τους και να τους αποτρέψουν από την άσκηση της θρησκείας τους. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «… και ποτέ ο ΑΛΛΑΧ δεν θα δώσει στους δύσπιστους ένα τρόπο (να θριαμβεύσουν) επί των πιστών.» [Al-Nisa ‘4: 141].
Ο Imaam Ahmad ανέφερε ότι ο Abu Moosa al-Ash’ari (μακάρι ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του) είπε: «Είπα στον Umar (μακάρι ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του) «Έχω έναν χριστιανό γραφέα.» Είπε «Τι πάει στραβά με σένα, μπα που να σε αφήσει στον τόπο ο ΑΛΛΑΧ! Δεν έχεις ακούσει τα λόγια του ΑΛΛΑΧ (ερμηνεία της έννοιας), «Ω εσείς που πιστεύετε! Μην παίρνετε Εβραίους και Χριστιανούς ως «awliya»(φίλους, προστάτες, βοηθούς, κ.λπ.), αυτοί δεν είναι παρά «awliya» ο ένας στον άλλο … » [al-Maa’idah 5:51]»; Γιατί δεν προσλαμβάνεις έναν χανίφη [δηλαδή, ένα μουσουλμάνο];» Είπα, « Ω αρχηγέ των πιστών, θα επωφεληθώ από το έργο του και κρατά τη θρησκεία του για τον εαυτό του.» Είπε, «Εγώ ποτέ δεν θα τους τιμήσω όταν ο ΑΛΛΑΧ τους έχει ταπεινώσει, και ποτέ δεν θα τους φέρω κοντά μου όταν ο ΑΛΛΑΧ τους έχει αποβάλλει από το έλεός του.»

Ομοίως, δεν πρέπει οι άπιστοι να απασχολούνται σε μουσουλμανικά σπίτια όπου μπορούν να δουν ιδιωτικές υποθέσεις των μουσουλμάνων και να αναθρέψουν τα παιδιά τους ως απίστους. Αυτό συμβαίνει σήμερα όταν άπιστοι έρχονται σε μουσουλμανικές χώρες ως εργαζόμενοι, οδηγοί, υπάλληλοι και νταντάδες στα μουσουλμανικά σπίτια και οικογένειες.

Ούτε οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία απίστων, ιεραποστολικά ιδρύματα και κακά κολέγια και πανεπιστήμια, ή να ζήσουν με οικογένειες απίστων.

Ούτε να μιμούνται τους απίστους στην ενδυμασία, την εμφάνιση, την ομιλία, κλπ, γιατί αυτό δείχνει αγάπη στο άτομο ή τον λαό που μιμήθηκαν. Ο Προφήτης (Η ειρήνη και η ευλογία του ΑΛΛΑΧ να είναι μαζί του) είπε: «Όποιος μιμείται ένα λαό είναι ένας από αυτούς».

Απαγορεύεται να μιμηθούν τους απίστους στα έθιμα, τις συνήθειες και τα θέματα της εξωτερικής εμφάνισης και συμπεριφοράς που είναι χαρακτηριστικά σε αυτούς. Αυτό περιλαμβάνει το ξύρισμα της γενειάδας, το ν’ αφήνουν το μουστάκι να μακραίνουν, και το να μιλούν τη γλώσσα τους, εκτός εάν αυτό απαιτείται, καθώς και σε θέματα ειδών ένδυσης, τροφίμων και ποτών, κλπ

Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να μένουν στις χώρες των απίστων, όταν δεν υπάρχει καμία ανάγκη να το πράξουν. Ο ΑΛΛΑΧ απαγόρευσε στους αδύναμους και καταπιεσμένους μουσουλμάνους να παραμείνουν μεταξύ των απίστων εάν είναι σε θέση να μεταναστεύσουν. Λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Αληθώς! Όσο για εκείνους που παίρνουν οι άγγελοι (για θάνατο), ενώ έχουν σφάλλει οι ίδιοι (καθώς έμειναν ανάμεσα στους άπιστους, ακόμη και αν η μετανάστευση ήταν υποχρεωτική γι’ αυτούς), αυτοί (οι άγγελοι) λένε (προς αυτούς): «Σε τι (κατάσταση) ήσασταν;» θα απαντήσουν, «Ήμασταν αδύναμοι και καταπιεσμένοι στη γη.» Αυτοί (οι άγγελοι) λένε: «Δεν ήταν η γη του ΑΛΛΑΧ αρκετά ευρύχωρη για να μπορείτε να μεταναστεύσετε εκεί;» Αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν την κατοικία τους στην κόλαση – τι κακός προορισμός! Εκτός από τους αδύναμους ανάμεσά τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που δεν μπορούν να επινοήσουν ένα σχέδιο, ούτε έχουν τη δυνατότητα να κατευθύνουν το δρόμο τους ». [Al-Nisa ‘4: 97-98].

Κανείς δεν θα συγχωρηθεί για την παραμονή σε μια χώρα απίστων, εκτός από εκείνους που είναι πραγματικά αδύναμοι και καταπιέζονται και δεν μπορούν να μεταναστεύσουν, ή εκείνους που μένουν για ένα έγκυρο θρησκευτικό σκοπό, όπως το κήρυγμα/πρόσκληση στο Ισλάμ (da’wah) και η εξάπλωση του Ισλάμ στις χώρες των απίστων.

Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να ζουν ανάμεσα στους απίστους, όταν δεν υπάρχει καμία ανάγκη να το πράξουν. Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία του ΑΛΛΑΧ να του παρέχονται), δήλωσε: «Έχω αποκηρύξει αυτός που μένουν μεταξύ των mushrikeen.»

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) το να ταξιδεύουν στις χώρες των απίστων για διακοπές και αναψυχή. Αλλά το να πηγαίνουν εκεί για ένα νόμιμο λόγο – όπως ιατρική περίθαλψη, εμπόριο, και εκμάθηση εξειδικευμένων δεξιοτήτων που δεν μπορεί να επιτευχθεί με οποιοδήποτε άλλο τρόπο – επιτρέπεται σε περιπτώσεις ανάγκης, και όταν έχει εκπληρωθεί η ανάγκη, είναι υποχρεωτικό ο μουσουλμάνος να επιστρέψει στον μουσουλμανικό κόσμο.

Αυτή η άδεια δίνεται επίσης υπό την προϋπόθεση ότι ο επίδοξος ταξιδιώτης έχει επαρκείς γνώσεις για να διαλύσει τις αμφιβολίες του, να ελέγξει τις φυσικές επιθυμίες του, να αποδείξει τη θρησκεία του, να είναι υπερήφανος που είναι μουσουλμάνος, να κρατηθεί μακριά από τους κακούς χώρους, και να γνωρίζει και να προσέχει τις δολοπλοκίες των εχθρών του. Είναι επίσης επιτρεπτό, ακόμη και υποχρεωτικό, να ταξιδέψουν οι μοσουλμάνοι στα εδάφη των απίστων για χάρη της da’wah και για την εξάπλωση του Ισλάμ.

Απαγορεύεται οι μουσουλμάνοι να επαινούν τους απίστους και τον πολιτισμό και την κουλτούρα τους, να τους υπερασπίζουν και να θαυμάζουν τη συμπεριφορά και τις δεξιότητές τους, χωρίς να λαμβάνουν γνώση των ψευδών τους ιδεολογιών και της διεφθαρμένης θρησκείας τους. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Και μη στρέφετε τα μάτια σας με λαχτάρα στα πράγματα που έχουν δοθεί για την απόλαυση σε διάφορες ομάδες από αυτούς (τους δύσπιστους), στο μεγαλείο της ζωής αυτού του κόσμου με το οποίο μπορεί να τους δοκιμάσω. Όμως, η εξασφάλιση (καλή ανταμοιβή στη μέλλουσα ζωή) του Κυρίου σου είναι καλύτερη και πιο διαρκής» [Ta-Ha 20: 131].. Είναι, επίσης, απαγορευμένο να τους τιμούν, να τους δίνουν τίτλους σεβασμού, να τους χαιρετούν πρώτοι, να τους δίνουν τις καλύτερες θέσεις σε συγκεντρώσεις, και να τους κάνουν τόπο για να περάσουν στο δρόμο. Ο Προφήτης (η ειρήνη και η ευλογία του ΑΛΛΑΧ να είναι μαζί του) είπε: «Μην χαιρετάτε πρώτοι έναν Εβραίο ή έναν Χριστιανό, και αν συναντήσετε έναν από αυτούς στο δρόμο, στη συνέχεια, να τον πιέσετε να πάει στο στενότερο μέρος του δρόμου.»

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να εγκαταλείπουν το ισλαμικό ημερολόγιο και να χρησιμοποιούν το ημερολόγιο των απίστων, ειδικά δεδομένου ότι αντανακλά τελετές και γιορτές τους, όπως συμβαίνει με το Γρηγοριανό ημερολόγιο (Δυτικό), το οποίο συνδέεται με την υποτιθέμενη ημερομηνία γέννησης του Μεσσία (ειρήνη σ ‘αυτόν), η οποία είναι μια καινοτομία που έχουν επινοήσει και δεν έχει τίποτα να κάνει με τη θρησκεία του Eesa (Ιησού). Η χρήση αυτού του ημερολογίου προϋποθέτει την έγκριση των γιορτών και των συμβόλων των απίστων.

Προκειμένου να αποφευχθούν όλα αυτά, όταν οι σύντροφοι του προφήτη (Sahaabah) (ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί τους), θέσπισαν ένα ημερολόγιο για τους μουσουλμάνους όταν ήταν χαλίφης ο Umar (ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του), αγνόησαν όλα τα συστήματα των απίστων και δημιούργησαν ένα νέο ημερολόγιο, αρχής γενομένης από την ημερομηνία της Εγίρα (Hijrah) του Προφήτη. Αυτό δείχνει ότι είναι υποχρεωτικό να διαφέρουν οι μουσουλμάνοι από τους απίστους σε αυτό το θέμα και άλλα όπου υπάρχει θέμα διακριτών χαρακτηριστικών. Και ο ΑΛΛΑΧ είναι η Πηγή της Βοήθειας.

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να λαμβάνουν μέρος σε γιορτές και πανηγύρια απίστων, να τους βοηθούν να τα γιορτάσουν, να τους συγχαίρουν σε αυτές τις περιπτώσεις ή να πηγαίνουν σε χώρους όπου γίνονται τέτοιες γιορτές. Η φράση al-zoor [ψεύδος] στο στίχο (ερμηνεία της έννοιας) “Και αυτοί που δεν γίνονται μάρτυρες σε ψεύδος…” [al-Furqaan 25:72] έχει την έννοια των πανηγύρεων των απίστων.

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να χρησιμοποιούν τα ονόματα απίστων, που έχουν κακή έννοια (Σ. Τ. Μ.: Για τους μη γνωρίζοντες αραβικά, εννοεί ονόματα όπως π.χ. Χριστόδουλος = δούλος του Χριστού).

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να αναζητούν συγχώρεση για τους απίστους και να ζητούν το έλεος του ΑΛΛΑΧ για αυτούς. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Δεν είναι (σωστό) για τον προφήτη και εκείνους που πιστεύουν να ζητήσουν τη συγχώρεση του ΑΛΛΑΧ για τους mushrikeen, ακόμα κι αν είναι συγγενείς, αφού έχει γίνει σαφές σε αυτούς ότι είναι οι κάτοικοι της Φωτιάς [της κόλασης] (επειδή πέθαναν σε κατάσταση δυσπιστίας) «[al-Tawbah 9: 113]

Τα παραδείγματα αυτά θα πρέπει να δώσουν μια σαφή εικόνα του τι εννοείται με την απαγόρευση να σχηματίζουν οι μουσουλμάνοι στενές φιλίες με τους kaafirs. Ζητάμε από τον ΑΛΛΑΧ να κρατήσει υγιείς τις πεποιθήσεις μας και την πίστη μας ισχυρή. Και ο ΑΛΛΑΧ είναι η Πηγή της Βοήθειας.»

Μετά από όλα αυτά που μας λέει ο σεΐχης, εμείς τι άλλο να πούμε για τη μισαλλοδοξία του Ισλάμ; Αυτά να τα βλέπουν όσοι φαντάζονται ότι οι πιστοί μουσουλμάνοι μπορούν να ενσωματωθούν σε κοινωνίες «απίστων». Και ας έχει υπόψη του ο αναγνώστης ότι ο κάθε «μετριοπαθής μουσουλμάνος», δηλαδή ο κάθε άπιστος ή ανενημέρωτος σχετικά με την πίστη του μουσουλμάνος, μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να μεταβληθεί σε πιστό και να αρχίσει να εφαρμόζει τις οδηγίες του εν λόγω σεΐχη. Άλλωστε αυτό το έχουμε δει αρκετές φορές τελευταία, καθώς διάφοροι μουσουλμάνοι χλιαροί ως προς την πίστη τους μετατράπηκαν σε όργανα του νεοφανούς «χαλιφάτου».

ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Clarification of the important rule: it is haraam to take kaafirs as close friends and protectors

Praise be to Allaah.

Yes, examples will certainly explain and clarify what is meant, so we will move straight on to quoting some of the most important points that the scholars and leaders of da’wah have said about different ways of showing friendship towards kaafirs.Accepting their kufr and doubting that it is kufr at all, or refraining from labelling them as kaafirs, or praising their religion. Allaah says about the kufr of the one who accepts them (interpretation of the meaning): “… but such as open their breasts to disbelief…” [al-Nahl 16:106]. Allaah says, making it obligatory to label the kaafirs as such (interpretation of the meaning): “… Whoever disbelieves in Taaghoot [false deities] and believes in Allaah, then he has grasped the most trustworthy handhold that will never break…” [al-Baqarah 2:256]. Allaah says about the munaafiqoon (hypocrites) who prefer the kuffaar to the Muslims (interpretation of the meaning) “… [they] say to the disbelievers that they are better guided as regards the way than the believers (Muslims).” [al-Nisa’ 4:51].Referring to them for judgement. Allaah says (interpretation of the meaning): “… they wish to got for judgement (in their disputes) to the Taaghoot (false judges, etc.) while they have been ordered to reject them…” [al-Nisa’ 4:60] Befriending and liking them. Allaah says (interpretation of the meaning): “You will not find any people who believe in Allaah and the Last Day, making friendship with those who oppose Allaah and His Messenger…” [al-Mujaadilah 58:22]Inclining towards them, relying upon them and taking them as a support. Allaah says (interpretation of the meaning): “And incline not towards those who do wrong, lest the Fire should touch you…” [Hood 11:113]Helping and supporting them against the Muslims. Allaah says (interpretation of the meaning): “The believers, men and women, are awliya’ (helpers, supporters, friends, protectors) of one another…” [al-Tawbah 9:71]. He also says of the kuffaar that they are “ but awliya’ (helpers, supporters, friends, protectors) to one another…” [al-Maa’idah 5:51]. And He says (interpretation of the meaning): “…And if any amongst you takes them as awliya’, then surely he is one of them.” [al-Maa’idah 5:51].Becoming members of their societies, joining their parties, increasing their numbers, taking their nationalities (except in cases of necessity), serving in their armies or helping to develop their weapons.Bringing their laws and rules to the Muslim countries. Allaah says (interpretation of the meaning): “Do they then seek the judgement of the Days of Ignorance?…” [al-Maa’idah 5:50]

Taking them as friends in general terms, taking them as helpers and supporters, and throwing in one’s lot with them. Allaah forbids all this, as He says (interpretation of the meaning): “O you who believe! Take not the Jews and the Christians as awliya’ (friends, protectors, helpers, etc.), they are but awliya’ to one another…” [al-Maa’idah 5:51].

Compromising with them and being nice to them at the expense of one’s religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “They wish that you should compromise (in religion out of courtesy) with them, so that they (too) would compromise with you.” [al-Qalam 68:9]. This includes sitting with them and entering upon them at the time when they are making fun of the Signs of Allaah. Allaah says (interpretation of the meaning): “And it has already been revealed to you in the Book that when you hear the Verses of Allaah being denied and mocked at, then sit not with them, until they engage in a talk other than that; (but if you stayed with them), certainly in that case you would be like them…” [al-Nisa’ 4:140]

Trusting them and taking them as advisors and consultants instead of the believers. Allaah says (interpretation of the meaning): “O you who believe! Take not as (your) bitaanah (advisors, consultants, protectors, helpers, friends, etc.) those outside your religion (pagans, Jews, Christians, and hypocrites) since they will not fail to do their best to corrupt you. They desire to harm you severely. Hatred has already appeared from their mouths, but what their breasts conceal is far worse. Indeed We have made clear to you the aayaat (proofs, evidence, verses), if you understand. Lo! You are the ones who love them but they love you not, and you believe in all the Scriptures [i.e., you believe in the Tawraat and the Injeel, while they disbelieve in your Book (the Qur’aan)]. And when they meet you, they say, ‘We believe.’ But when they are alone, they bite the tips of their fingers at you in rage. Say: ‘Perish in your rage. Certainly Allaah knows what is in the breasts (all the secrets).’ If a good befalls you, it grieves them, but some evil overtakes you, they rejoice at it…” [Aal ‘Imran 3:118-120].

Imaam Ahmad and Muslim reported that the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) went out to (the battle of) Badr, and a man from among the mushrikeen followed him and caught up with him at al-Harrah. He said, “I wanted to follow you and join you, and have some of the war-booty with you.” (The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him)) said: “Do you believe in Allaah and His Messenger?” He said, “No.” He said, “Go back, I do not need help from a mushrik.”

From these texts it is clear that we are forbidden to appoint kaafirs to positions whereby they could find out the secrets of the Muslims and plot against them by trying to do all kinds of harm.

Putting them in administrative positions where they are bosses of Muslims and can humiliate them, run their affairs and prevent them from practising their religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “… and never will Allaah grant to the disbelievers a way (to triumph) over the believers.” [al-Nisa’ 4:141]. Imaam Ahmad reported that Abu Moosa al-Ash’ari (may Allaah be pleased with him) said: “I said to ‘Umar (may Allaah be pleased with him). ‘I have a Christian scribe.’ He said, ‘What is wrong with you, may Allaah strike you dead! Have you not heard the words of Allaah (interpretation of the meaning), “O you who believe! Take not the Jews and the Christians as awliya’ (friends, protectors, helpers, etc.), they are but awliya’ to one another…” [al-Maa’idah 5:51]”? Why do you not employ a haneef [i.e., a Muslim]?’ I said, ‘O Ameer al-Mu’mineen, I benefit from his work and he keeps his religion to himself.’ He said, ‘I will never honour them when Allaah has humiliated them, and I will never bring them close to me when Allaah has expelled them from His mercy.’”

Similarly, we should not employ them in Muslim homes where they can see our private matters and they bring our children up as kaafirs. This is what is happening nowadays when kaafirs are brought to Muslim countries as workers, drivers, servants and nannies in Muslim homes and families.

Neither should we send our children to kaafir schools, missionary institutions and evil colleges and universities, or make them live with kaafir families.

Imitating the kaafirs in dress, appearance, speech, etc., because this indicates love of the person or people imitated. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: ‘Whoever imitates a people is one of them.”

It is forbidden to imitate the kaafirs in customs, habits and matters of outward appearance and conduct that are characteristic of them. This includes shaving the beard, letting the moustache grow long, and speaking their languages, except when necessary, as well as matters of clothing, food and drink, etc.

Staying in their countries when there is no need to do so. Allaah forbade the weak and oppressed Muslims to stay among the kaafirs if they are able to migrate. He says (interpretation of the meaning): “Verily! As for those whom the angels take (in death) while they are wronging themselves (as they stayed among the disbelievers even though emigration was obligatory for them), they (angels) say (to them): ‘In what (condition) were you?’ They reply, ‘We were weak and oppressed on earth.’ They (angels) say: ‘Was not the earth of Allaah spacious enough for you to emigrate therein?’ Such men will find their abode in Hell –what an evil destination! Except the weak ones among men, women and children, who cannot devise a plan, nor are the able to direct their way.” [al-Nisa’ 4:97-98].

Nobody will be excused for staying in a kaafir country except for those who are truly weak and oppressed and cannot migrate, or those who stay among them for a valid religious purpose such as da’wah and spreading Islam in their countries.

It is forbidden to live among them when there is no need to do so. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “I disown the one who stays among the mushrikeen.”

Travelling to their countries for vacations and leisure purposes. But going there for a legitimate reason – such as medical treatment, trade, and learning specialized skills that cannot be obtained in any other way – is permitted in cases of need, and when the need has been fulfilled, it is obligatory to return to the Muslim world.

This permission is also given under the condition that the would-be traveller has sufficient knowledge to dispel his doubts, to control his physical desires, to demonstrate his religion, to be proud of being Muslim, to keep away from evil places, and to be aware and cautious of the plots of his enemies. It is also permissible, and even obligatory, to travel to their lands for the sake of da’wah and spreading Islam.

Praising them and their civilization and culture, defending them, and admiring their behaviour and skills, without taking note of their false ideology and corrupt religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “And strain not your eyes in longing for the things We have given for enjoyment to various groups of them (disbelievers), the splendour of the life of this world that We may test them thereby. But the provision (good reward in the Hereafter) of your Lord is better and more lasting.” [Ta-Ha 20:131]. It is also forbidden to honour them, give them titles of respect, initiate greetings to them, give them the best seats in gatherings, and give way to them in the street. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “Do not be the first to greet a Jew or a Christian (do not initiate the greeting), and if you meet one of them in the street, then push him to the narrowest part of the way.”

Forsaking the Islamic calendar and using their calendar, especially since it reflects their rituals and festivals, as is the case with the Gregorian (Western) calendar, which is connected to the supposed date of the birth of the Messiah (peace be upon him), which is an innovation that they have fabricated and that has nothing to do with the religion of ‘Eesa (Jesus). Using this calendar implies approval of their festivals and symbols.

In order to avoid all of that, when the Sahaabah (may Allaah be pleased with them) established a calendar for the Muslims during the time of ‘Umar (may Allaah be pleased with him), they ignored all the systems of the kuffaar and created a new calendar starting from the date of the Prophet’s Hijrah. This indicates that it is obligatory to differ from the kuffaar in this matter and others where it is the matter of distinct characteristics. And Allaah is the Source of Help.

Taking part in their holidays and festivals, helping them to celebrate them, congratulating them on these occasions or attending places where such celebrations are held. The phrase al-zoor [falsehood] in the aayah (interpretation of the meaning) “And those who do not witness falsehood…” [al-Furqaan 25:72] was interpreted as meaning the festivals of the kuffaar.

Using their names that have bad meanings. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) changed names whose meanings involved shirk, such as ‘Abd al-‘Uzza and ‘Abd al-Ka’bah.

Seeking forgiveness for them and asking Allaah for mercy for them. Allaah says (interpretation of the meaning): “It is not (proper) for the Prophet and those who believe to ask Allaah’s forgiveness for the mushrikeen, even though they be of kin, after it has become clear to them that they are the dwellers of the Fire (because they died in s state of disbelief).” [al-Tawbah 9:113]

These examples should give a clear picture of what is meant by the prohibition of forming close friendships with the kaafirs. We ask Allaah to keep our belief sound and our faith strong. And Allaah is the Source of Help.

Sheikh Muhammed Salih Al-Munajjid

Πηγή: https://islamqa.info/en/2179 (Υπάρχει και σε άλλους ιστότοπους όπως: http://islam.worldofislam.info/index.php/islam/131-jihad/1256-clarification-of-the-important-rule-it-is-haraam-to-take-kaafirs-as-close-friends-and-protectors)

 

Τα πόδια του Αλλάχ και ο ανθρωπομορφισμός του Ισλάμ

Για να καταλάβετε το κείμενο που παραθέτουμε πιο κάτω, έχετε υπόψη ότι saheeh (σαχίχ) όσον αφορά κάποιο χαντίθ, δηλ. κάποιο λόγο που συνήθως είναι του «προφήτη» Μουχάμμαντ, σημαίνει «αυθεντικό», mawqoof (μαουκούφ) σημαίνει κάποιο χαντίθ που αποτελεί δήλωση ενός Συντρόφου του Μουχάμμαντ, την οποία αυτός δεν απέδωσε απευθείας στον Μουχάμμαντ, ενώ isnaad σημαίνει «αλυσίδα αφηγητών», δηλ. ποιος αφηγήθηκε το χαντίθ σε ποιον, μέχρι να φτάσει το χαντίθ σε αυτόν που το κατέγραψε. Σύμφωνα με τους λογίους του Ισλάμ που έκαναν το «ξεσκαρτάρισμα» ανάμεσα στα χιλιάδες αχαντίθ, για να χαρακτηριστεί ένα χαντίθ αυθεντικό πρέπει να πληροί 5 προϋποθέσεις:

1) Καθένας από τους αφηγητές του να ήταν καλού χαρακτήρα

2) Καθένας από τους αφηγητές του να είχε καλή μνήμη

3) Η αλυσίδα αφηγητών να μην διακόπτεται από την αρχή ως το τέλος

4) Το χαντίθ να είναι βάσιμο και χωρίς ανωμαλίες στην αλυσίδα αφηγητών και στο κείμενό του

5) Το χαντίθ να είναι βάσιμο και χωρίς λάθη στην αλυσίδα αφηγητών και στο κείμενό του.

Μπορείτε να επιβεβαιώσετε ότι αυτά ισχύουν, επισκεπτόμενοι την έγκυρη ισλαμική ιστοσελίδα http://www.onislam.net/english/shariah/hadith/faqs/452206-what-is-a-hadith-sahih-and-its-isnad-is-sahih.html

Ας προχωρήσουμε λοιπόν στην ανάγνωση του κειμένου με τίτλο «Βεβαίωση πως ο Αλλάχ έχει δύο πόδια», (Affirmation that Allah has two feet) το οποίο μπορείτε να βρείτε στα αγγλικά στη σελίδα http://islamqa.info/en/166843. Πρόκειται για τον έγκυρο ισλαμικό ιστότοπο «IslamQuestionandAnswer», με γενικό επόπτη (General Supervisor) τον σεΐχη (Shaykh) Muhammad Saalih al-Munajjid. Στον οποίο κάποιος απηύθυνε την παρακάτω ερώτηση:

Είμαι ένας αναζητητής της γνώσης και είμαι μπερδεμένος: Οφείλουμε να βεβαιώνουμε πως ο Αλλάχ έχει δύο πόδια – όπως αναφέρεται μέσα στο mawqoof χαντίθ, το isnaad του οποίου καταλήγει με τα λόγια του IbnAbbaas: “Το kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση των ποδιών”; Ή οφείλουμε να βεβαιώνουμε πως ο Αλλάχ έχει μόνο ένα πόδι, όπως λέει μέσα το χαντίθ: “… μέχρι ο Θεός της Δόξας τοποθετήσει το πόδι Του πάνω της…); Αν ο Αλλάχ έχει δύο πόδια, τότε θα τοποθετήσει ο Αλλάχ –ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος- και τα δύο Του πόδια πάνω στην Κόλαση, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το γεγονός πως στα λόγια του Προφήτη (οι ευλογίες και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι επάνω του) το “πόδι Του” εμφανίζεται στην Γενική (ή ως Κτητική) και -όπως γνωρίζουμε- η γενική στον ενικό αριθμό είναι γενική σε νόημα;

Δοξασμένος ο Αλλάχ.

Η απάντηση του σεΐχη, που ταξινομήθηκε στην ενότητα «Βασικά δόγματα της πίστεως – Ταουχίντ (Μονοθεϊσμός) Ονόματα και χαρακτηριστικά του Αλλάχ»[1] έχει ως εξής:

Ένα από τα χαρακτηριστικά του Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – είναι το πόδι.

Η απόδειξη για αυτό είναι η αναφορά που αφηγείται ο al-Bukhaari (6661) και Muslim (2848) από τον AnasibnMaalik, σύμφωνα με την οποία ο Προφήτης (οι ευλογίες και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι επάνω του) είπε: «Η Κόλαση συνεχώς θα λέει, ‘Είναι και άλλοι (να έρθουν);’ μέχρι ο Κύριος της Δόξας – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – να τοποθετήσει το πόδι Του επάνω της, και τότε αυτή θα πει, ‘Αρκετοί, αρκετοί, δια της δόξας Σου!’, και όλα τα τμήματά της θα ενωθούν μαζί.»

Οι Al-Bukhaari (4850) και Muslim (2847) αφηγήθηκαν πως ο AbuHurayrah (είθε να ευχαριστεί τον Αλλάχ) είπαν: «Ο προφήτης (οι ευλογίες και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι επάνω του) είπε: «Η Κόλαση και ο Παράδεισος φιλονικούσαν, και η Κόλαση είπε: ‘Εγώ έχω τύχει εύνοιας, με τους υπερήφανους και τους υπερόπτες.’ Ο Παράδεισος είπε: ‘Τι συμβαίνει με μένα, ώστε κανείς δεν θα εισέλθει μέσα μου παρά μόνο οι αδύναμοι, οι ταπεινοί και οι ποδοπατημένοι;’ Ο Αλλάχ, – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – είπε στον Παράδεισο: ‘Εσύ είσαι το έλεός Μου, δια του οποίου θα δείξω έλεος σε οποιονδήποτε από τους δούλους Μου θελήσω. Και ο καθένας σας θα είναι πλήρης.’ Όσο για την Κόλαση, δεν θα είναι πλήρης μέχρι ο Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – να τοποθετήσει το πόδι Του επάνω της και πει ‘Αρκετά, αρκετά.’ Τότε θα είναι πλήρης και όλα τα μέρη της θα ενωθούν μαζί, και ο Αλλάχ δεν θα συμπεριφερθεί άδικα σε οποιοδήποτε μέρος της δημιουργίας Του. Όσο για τον Παράδεισο, ο Αλλάχ θα δημιουργήσει μια δημιουργία μόνο για αυτόν.»

Αυτό δείχνει πως επιβεβαιώνεται ότι ο Αλλάχ – ας είναι εξυψωμένος – έχει ένα πόδι.

Ο Ibn ‘Abbaas (είθε να ευχαριστεί τον Αλλάχ) είπε: «Το Kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση των δύο ποδιών, και το μέγεθος του θρόνου δεν είναι δυνατόν να γίνει γνωστό.”

Αυτό αφηγήθηκε από τον IbnKhuzaymah στο at-Tawheed, 1/248, no. 154, τον IbnAbiShaybah στο al-‘Arsh, 61, τον ad-Daarimi στο ar-Radd ‘alaal-Muraysi, τον Abdullahibnal-ImamAhmad στο as-Sunnah, και τον al-Haakim στο al-Mustadrak, 2/282 (αυτός το ενέταξε στα saheeh σύμφωνα με τους όρους των δύο σεΐχηδων – τον al-Bukhaari και τον Muslim – και συμφώνησε μαζί του ο adh-Dhahabi. Παρομοίως χαρακτηρίστηκε ως saheeh από τον al-Albaani στο Mukhtasaral-‘Uluw, σελ. 102, και από τον AhmadShaakir στο ‘Umdatat-Tafseer, 2/163.

Ο AbuMoosaal-Ash‘ari (είθε να ευχαριστεί τον Αλλάχ) είπε: «Το Kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση για τα δύο πόδια, και τρίζει όπως τρίζει μια σέλλα.»

Αυτό αφηγήθηκε από τον ‘Abdullahibnal-ImamAhmad στο as-Sunnah, τον IbnAbuShaybah στο al-‘Arsh, 60, και από τον IbnJareer, τον al-Bayhaqi και άλλους. Το isnaad του χαρακτηρίστηκε ως saheeh στο al-Fath, 8/47 και από τον al-Albaani στο Mukhtasaral-‘Uluw, σελ. 123-124

Οι δύο αυτές αναφορές επιβεβαιώνουν πως ο Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – έχει δύο πόδια, και αυτό είναι η πίστη του Ahlas-Sunnah.

Ο Ιμάμης Abu ‘Ubaydal-QaasimibnSalaam (είθε ο Αλλάχ να τον ελεεί) είπε: «Αυτά τα χαντίθ που λένε πως ο Κύριός μας χαμογελά με την απόγνωση των δούλων Του όταν σύντομα αλλάξουν τα πράγματα, και πως η Κόλαση δεν θα γεμίσει μέχρι ο Κύριός σας να τοποθετήσει το πόδι Του επάνω της, και πως το Kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση για τα δύο πόδια – αυτά τα χαντίθ, όπως αφηγούνται, είναι αληθινά κατά την γνώμη μας∙ είχαν αφηγηθεί από αξιόπιστους αφηγητές σε άλλους αξιόπιστους αφηγητές. Αν όμως μας ρωτήσουν για το νόημά τους, δεν τα εξηγούμε, και ούτε έχουμε δει ποτέ κανένα λόγιο να συζητά τα νοήματά τους.»

Αφηγήθηκε από τον al-Bayhaqi στο al-Asma’ wa’s-Sifaat, 2/198, τον Ibn ‘Abdal-Barr στο at-Tamheed, 7/149

Στο Fataawaal-Lajnahad-Daa’imah (2/376) αναφέρει: Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να βεβαιώνουμε αυτό που ο Αλλάχ έχει επιβεβαιώσει για τον εαυτόν Του, όπως δύο χέρια, δύο πόδια, δάχτυλα και άλλα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στο Κοράνι και την Σούννα, με τρόπο που αρμόζει στον Αλλάχ – ας είναι εξυψωμένος – χωρίς να παραποιείται το νόημα, συζητώντας πώς, παρομοιάζοντάς Τον στην δημιουργία Του ή αρνούμενοι οποιοδήποτε από τα χαρακτηριστικά Του, επειδή Εκείνος – ας είναι εξυψωμένος – λέει (ερμηνεία της έννοιας):

“Πες, (Ω Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν)): «Είναι ο Αλλάχ, ο Ένας.

Ο Allah-us-Samad (Ο Αυτάρκης Κύριος, τον Οποίον έχουν ανάγκη όλα τα δημιουργήματα, ο Οποίος ούτε τρώει ούτε πίνει).

Δεν γεννά, ούτε ήταν γεννητός;

Και δεν υπάρχει κανείς να είναι ίσος ή συγκρίσιμος με Εκείνον.”

[al-Ikhlaas 112:1-3]

“Δεν υπάρχει τίποτε σαν Εκείνον, και Εκείνος είναι ο Ακούων τα πάντα και ο τα πάντα βλέπων”

[ash-Shoora 42:11].

Έτσι παίρνουμε όλα αυτά (τα χαρακτηριστικά) ως αληθή πραγματικώ τω τρόπω και όχι μεταφορικά. Όσο το να πηγαίνουμε στα άκρα για να βεβαιωθούν χαρακτηριστικά που δεν αναφέρονται στο Κοράνι ή Σούννα, οφείλουμε να αποφεύγουμε να το διαπράττουμε αυτό.

Μόνιμη Επιτροπή για την Ακαδημαϊκή Έρευνα και έκδοση Fatwas :

Bakr Abu Zayd, ‘Abd al-‘Azeez Aal ash-Shaykh, Saalih al-Fawzaan, ‘Abdullah ibn Ghadyaan, ‘Abd al-‘Azeez ibn ‘Abdullah ibn Baaz.

Τέλος παράθεσης.

Ο Σεΐχης ‘Abdar-Rahmaanal-Barraak (είθε να τον διαφυλάξει ο Αλλάχ) είπε: Αυτό το χαντίθ επιβεβαιώνει πως ο Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – έχει πόδι.   Τα Ahlas-Sunnah βεβαιώνουν πως ο Αλλάχ έχει εκείνο που αναφέρεται μέσα στο χαντίθ αυτό με αληθή τρόπο, όπως βεβαιώνουν όλα τα άλλα θεϊκά χαρακτηριστικά, όπως βεβαιώνουν ότι έχει δύο χέρια και δύο μάτια, και λένε πως Εκείνος – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – έχει δύο πόδια, όπως αναφέρεται μέσα στην πασίγνωστη αναφορά από τον Ibn ‘Abbaas που περιγράφει το Kursiy (υποπόδιο) και λέει πως είναι η θέση για τα πόδια, δηλαδή, τα πόδια του Κυρίου – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος.

Η θεώρηση περί των ποδιών και των χεριών είναι η ίδια, και δεν υπάρχει χώρος για διαφοροποίηση.

Τέλος παράθεσης από το Sharh al-Waasitah, σελ. 172

Αυτό που αποδεικνύεται είναι πως ο Αλλάχ – ας είναι εξυψωμένος – θα τοποθετήσει το πόδι Του πάνω στην Κόλαση. Πιστεύουμε σε αυτό, αλλά σταματούμε στο σημείο αυτό και αποφεύγουμε να προχωρούμε πιο πέρα (στην συζήτηση). Δεν λέμε πως θα τοποθετήσει και τα δύο Του πόδια πάνω της, ακριβώς όπως δεν λέμε πως Εκείνος έγραψε την Τορά με τα δύο Του χέρια. Μάλλον προσκολλώμεθα σε ό,τι έχει αφηγηθεί, επειδή σε ό,τι αφορά τα θεϊκά χαρακτηριστικά, το ζήτημα βασίζεται πάνω σε tawqeef (δηλαδή, στο να περιορίζεται μόνο σε ό,τι έχει αφηγηθεί σε ηχητικά κείμενα).

Και ο Αλλάχ γνωρίζει καλύτερα.»

Όπως είδαμε λοιπόν, σύμφωνα με το Ισλάμ, ο Αλλάχ έχει δυο πόδια, δυο χέρια και δυο μάτια, με δυο λόγια στο Ισλάμ υπάρχει ανθρωπομορφισμός: «Ανθρωπομορφισμός νοείται η προσπάθεια του ανθρώπου να αποδώσει σε μη ανθρώπινα όντα, αντικείμενα, φυσικά ή υπερφυσικά φαινόμενα, ανθρώπινες ιδιότητες ή μορφή».[2] Τον ανθρωπομορφισμό τον γνωρίζουμε ήδη από τους αρχαίους Έλληνες, Ρωμαίους κ.α. ειδωλολατρικούς λαούς, αλλά δεν περιορίζεται στις δικές τους ειδωλολατρικές θρησκείες. Για την ακρίβεια, «και η Ιουδαϊκή θρησκεία και η Μουσουλμανική καίτοι απαγορεύουν την απεικόνιση του «Θείου», με ανθρωπομορφισμό τον εννοούν (να ομιλεί, να σκέπτεται και να αποφασίζει)».[3] Με δυο λόγια, η απαγόρευση απεικόνισης του Θείου που υπάρχει στο Ισλάμ και που παρουσιάζεται ως υψηλό πνευματικό χαρακτηριστικό αυτής της θρησκείας, είναι ένα προκάλυμμα του πόσο ανθρωπομορφική, βαθιά υλιστική και χονδροειδής είναι η προσέγγιση της θρησκείας αυτής προς το θείο, αφού σύμφωνα με αυτήν ο Θεός έχει «δύο χέρια, δύο πόδια, δάχτυλα και άλλα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στο Κοράνι και την Σούννα» και «παίρνουμε όλα αυτά (τα χαρακτηριστικά) ως αληθή πραγματικώ τω τρόπω και όχι μεταφορικά».

Όλα αυτά όμως, έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τον Χριστιανισμό. Όπως σημειώνει ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, ακόμα και «οι ανθρωπομορφίτες της αιγυπτιακής ερήμου», οι οποίοι κατηγορήθηκαν από τους οπαδούς του Ωριγένη ως αιρετικοί που, παρασυρόμενοι από την «ιουδαϊκή αδυναμία» (τον ανθρωπομορφισμό) φαντάζονται τον Θεό με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, απλά την ώρα που προσεύχονταν εστιάζονταν στη μορφή που πήρε ο Λόγος του Θεού με την ενσάρκωσή Του.[4] Αυτό μπορεί να μην είναι το τέλειο, καθώς το ζητούμενο είναι στην προσευχή ο νους να είναι άδειος από οποιαδήποτε εικόνα, δεν είναι όμως και κατακριτέο, καθώς ο Θεάνθρωπος είναι όχι μόνο ο προαιώνιος Λόγος του Θεού, αλλά και το ιστορικό πρόσωπο Ιησούς Χριστός, με μητέρα και κανονικότατο ανθρώπινο σώμα, αλλά και όλα τα αδιάβλητα πάθη[5]: «…η ίδια η υπόσταση του Θεού Λόγου έγινε υπόσταση με σάρκα, και σχετικά μ’ αυτό ‘ο Λόγος σαρκώθηκε’, δηλαδή χωρίς μεταβολή, και
η σάρκα έγινε Λόγος χωρίς μεταβολή, και ο Θεός έγινε άνθρωπος· διότι ο Λόγος ήταν Θεός και ο άνθρωπος έγινε Θεός χάρη στην υποστατική ένωση.»[6]

Ασφαλώς, γνωρίζουμε ότι διάφοροι απολογητές του Ισλάμ μαζεύουν κακομεταφρασμένα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης από τα οποία προσπαθούν να εξάγουν τραβηγμένα από τα μαλλιά συμπεράσματα, ότι δήθεν και οι χριστιανοί έχουν ανθρωπομορφική θεώρηση του Θεού. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, για τους χριστιανούς ισχύουν οι αρχές που διατυπώθηκαν αιώνες τώρα στο έργο «Έκδοσις ακριβὴς της ορθοδόξου πίστεως» του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού:

«Γνωρίζουμε και ομολογούμε ότι ο Θεός είναι χωρίς αρχή και τέλος, αιώνιος, παντοτινός, αδημιούργητος, αμετάβλητος, αναλλοίωτος, απλός, ασύνθετος, ασώματος, αόρατος, αψηλάφητος, απερίγραπτος, άπειρος, απεριόριστος, ακατάληπτος, αχώρητος στο νου, αγαθός, δίκαιος, παντοδύναμος, δημιουργός όλων των κτισμάτων,παντοκράτορας, παντεπόπτης, προνοητής όλων, εξουσιαστής και κριτής.[7] {…} Επειδή όμως βρίσκουμε στην Αγία Γραφή να έχουν ειπωθεί πάρα πολλά για το Θεό με τρόπο ανθρωπομορφικό, πρέπει να γνωρίζουμε, εφόσον είμαστε άνθρωποι και έχουμε αυτή την παχιά σάρκα, ότι είναι αδύνατο να εννοήσουμε ή να μιλήσουμε για τις θείες, υψηλές και άϋλες ενέργειες της θεότητος, εάν δεν χρησιμοποιήσουμε ανάλογες σε μας εικόνες, τύπους και σύμβολα. Όσα, λοιπόν, λέμε με ανθρωπομορφικό τρόπο για το Θεό, τα λέμε με συμβολική σημασία, και έχουν κάποιο βαθύτερο νόημα· διότι το θείο είναι απλό και δεν παίρνει σχήματα.
Λέγοντας μάτια, βλέφαρα και όραση του Θεού, ας εννοήσουμε συμβολικά την εποπτεία του πάνω σ’ όλα και το αλάθητο της γνώσεώς του· διότι μ’ αυτή την αίσθηση (της οράσεως) αποκτάμε πιο τέλεια γνώση και μάθηση.
Λέγοντας αυτιά και ακοή, ας εννοήσουμε συμβολικά τη διάθεσή του να μας σπλαγχνιστεί και να δεχθεί τη δική μας δέηση· διότι κι εμείς μ’ αυτή την αίσθηση γινόμαστε ευδιάθετοι σ’ αυτούς που μας παρακαλούν και τους ακούμε με περισσότερο ενδιαφέρον. Όταν λέμε στόμα και ομιλία, να εννοήσουμε τη φανέρωση της θελήσεώς του, διότι και σε μας οι διαθέσεις της καρδιάς φανερώνονται με το στόμα και την ομιλία. Όταν λέμε φαγητό και πιοτό, ας εννοήσουμε τη δική μας συμμόρφωση στο θέλημά του· διότι κι εμείς με την αίσθηση της γεύσεως ικανοποιούμε την αναγκαία επιθυμία της φύσεώς μας. Όταν λέμε όσφρηση, ας εννοήσουμε την αποδοχή της σκέψεως και της αγάπης μας γι’ αυτόν, διότι κι εμείς μ’ αυτή την αίσθηση δεχόμαστε την ευωδία ευχάριστα.
Λέγοντας πάλι πρόσωπο ας εννοήσουμε την απόδειξη και την εμφάνισή του με τα έργα του, διότι και η δική μας εμφάνιση γίνεται με το πρόσωπο.
Λέγοντας χέρια, ας νοήσουμε την αποτελεσματικότητα της ενέργειάς του· κι εμείς τα πιο αναγκαία και σπουδαία τα πετυχαίνουμε με τα χέρια μας.
Λέγοντας δεξί χέρι, ας εννοήσουμε τη βοήθειά του για να έλθουν όλα καλά· διότι κι εμείς χρησιμοποιούμε το δεξί χέρι για τα πιο αξιοπρεπή και δίκαια και που χρειάζονται μεγάλη δύναμη.
Λέγοντας ψηλάφηση ας εννοήσουμε την πιο ακριβή και τέλεια γνώση και προσβολή των πιο λεπτών και κρυφών λογισμών· διότι και αυτούς που εμείς ψηλαφούμε δεν μπορούν να κρύψουν κάτι πάνω τους.
Λέγοντας επίσης πόδια και βάδην εννοούμε τον ερχομό και την παρουσία του, για να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη ή ν’ αντιμετωπίσουν τους εχθρούς ή για κάποια άλλη πράξη· διότι και σε μας η άφιξη γίνεται με τη χρήση των ποδιών. {…}
Και μ’ ένα λόγο, όλα όσα έχουν ειπωθεί για το Θεό με ανθρωπομορφικές εκφράσεις, έχουν κρυμμένη κάποια σημασία που διδάσκει τα υπερφυσικά με ανθρωπομορφικές εκφράσεις, εκτός μόνον αν ειπωθεί κάτι για την σωματική έλευση του Θεού Λόγου. Διότι Αυτός ανάλαβε όλη την ανθρώπινη φύση για τη σωτηρία μας, δηλαδή τη νοερή ψυχή, το σώμα και τα χαρακτηριστικά της ανθρωπίνης φύσεως, που είναι τα φυσικά και αδιάβλητα πάθη.»[8]

 

Στο μέλλον, πρώτα ο Θεός, θα αναφερθούμε στις αποτυχημένες προσπάθειες απολογητών του Ισλάμ να παρουσιάσουν την ιδέα περί Θεού που προωθεί το Κοράνι ως δήθεν ανώτερη από αυτήν που περιγράφει η Αγία Γραφή. Στο μεταξύ, οι μουσουλμάνοι που βλέπουν πόσο θεοπρεπέστερη είναι η χριστιανική αντίληψη περί Θεού από τις χονδροειδείς υλιστικές χειροποδολογίες του Κορανίου και της Σούννα, αλλά από εγωισμό και άλλους λόγους που αυτοί ξέρουν, δεν σκοπεύουν να πάψουν να τις προωθούν και να τις υπερασπίζονται, ας παρηγορηθούν: Κι αυτό όχι επειδή θα μπορούσε το Ισλάμ να πάσχει και από ζωομορφισμό εκτός από ανθρωπομορφισμό, να παρουσιάζει π.χ. τον Αλλάχ με κεφάλι σκύλου όπως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τον Αννούβι, ή επειδή ο Αλλάχ έχει τουλάχιστον δύο πόδια αντί για ένα… Αλλά επειδή ο πραγματικός Θεός που περιγράφουν και λατρεύουν οι Χριστιανοί, αυτός που τους ακολούθους Του οι ομόπιστοί τους συνηθίζουν να δολοφονούν κραυγάζοντας «Ο Θεός είναι μεγάλος!» δεν θα πάψει ποτέ να τους περιμένει, γεμάτος αγάπη, να έρθουν στην επίγνωση της Αλήθειας Του.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]Basic Tenets of Faith » Tawheed (Divine Unity) » Names and Attributes of Allaah.

[2]http://el.wikipedia.org/wiki/Ανθρωπομορφισμός

[3] Στο ίδιο.

[4] Φλορόφκσι Γεωργίου, Θέματα εκκλησιαστικής Ιστορίας, Θεσσαλονίκη 1979, εκδ. Πουρνάρα, σελ. 105-114

[5] «Πιστεύουμε ακόμη ότι (ο Χριστός) πήρε όλα τα φυσικά και αδιάβλητα (άμεμπτα) πάθη του ανθρώπου. Διότι προσέλαβε όλο τον άνθρωπο καί όλα τα γνωρίσματα του ανθρώπου, εκτός από την αμαρτία. Διότι αυτή δεν είναι φυσικό πράγμα ούτε ο Δημιουργός την έσπειρε μέσα μας, αλλά την αποκτήσαμε θεληματικά με την επίδραση του διαβόλου στην προαίρεσή μας, χωρίς να κυριαρχεί πάνω μας με βία. Φυσικά και αδιάβλητα πάθη είναι αυτά που δεν εξαρτώνται από τη θέλησή μας· όσα εισήλθαν στην ανθρώπινη ζωή μας εξαιτίας της καταδίκης λόγω της παραβάσεώς μας· για παράδειγμα η πείνα, η δίψα, ο κόπος, ο πόνος, τα δάκρυα, η φθορά, η αποφυγή του θανάτου, η δειλία, η αγωνία (από την οποία προέρχονται οιιδρώτες και οι θρόμβοι του αίματος), η βοήθεια από τους αγγέλους εξαιτίας της αδύναμης φύσεώς μας και τα παρόμοια, τα οποία υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο από τη φύση του. Όλα, λοιπόν, τα προσέλαβε, για να τ’ αγιάσει όλα.» Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβὴς της ορθοδόξου πίστεως, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 64, «Για τα φυσικά και αδιάβλητα πάθη» (βλ. http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/iwannhs_damaskhnos_ekdosis_akribhs.htm).

[6] Στο ίδιο, κεφ. 5 «Για τη φύση και διαφορά, την ένωση και σάρκωση που θεωρείται στο γένος και στο άτομο, και πώς πρέπει να εννοούμε ‘τη μία φύση του Θεού Λόγου σαρκωμένη’».

[7] Στο ίδιο, κεφ. 2 «Γι’ αυτά που είναι δυνατόν να λεχθούν και γι’ αυτά που είναι άρρητα, και για όσα μπορεί να είναι γνωστά και όσα άγνωστα».

[8] Στο ίδιο, κεφάλαιο 11, «Γι’ αυτά που λέγονται για το Θεό ανθρωποπαθώς».

Γάμοι χριστιανών με μουσουλμάνους

Το κείμενο αυτό βασίζεται σε απαντήσεις που είχε δώσει ο GreekMurtadd σε σχετικά ερωτήματα χριστιανών γυναικών που σκέφτονταν να παντρευτούν μουσουλμάνους. Έχει εμπλουτιστεί με μεταφράσεις από τα λινκ που έδωσε και με σχόλια αναγνωστών του ιστολογίου μας. Αργότερα που ο GreekMurtadd θα επιστρέψει, μπορεί να το επεξεργαστεί ξανά.

Εύχομαι να ωφελήσει τους αναγνώστες μας που καταλήγουν σ’ αυτό το ιστολόγιο αναζητώντας στοιχεία για γάμους χριστιανών με μουσουλμάνους.

Chalil loves Jesus – 18 Ιουλίου 2010

—————

Διαδικαστικά στοιχεία για το γάμο μεταξύ χριστιανής και μουσουλμάνου (από εδώ):

(Απευθύνεται σε χριστιανή που σκέφτεται να παντρευτεί μουσουλμάνο.) «Αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία μπορείς να κάνεις προγαμιαίο συμφωνητικό, τα πράγματα όμως περιπλέκονται γιατί μπαίνουν στη μέση άλλες λεπτομέρειες. Δεν θα συνιστούσαμε ποτέ σε μη μουσουλμάνα να παντρευτεί μουσουλμάνο σύμφωνα με τη σαρία.
Προγαμιαίο συμφωνητικό μπορεί να γίνει και σε συμβολαιογράφο, όπως κάνουν αρκετά διάσημα πρόσωπα τα τελευταία χρόνια, αλλά από ισλαμικής απόψεως δεν είναι ό,τι πιο έγκυρο.
Σε περίπτωση που παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία, μπορείς να κρατήσεις το θρήσκευμά σου, τα παιδιά όμως που θα κάνετε πρέπει οπωσδήποτε να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι. Το ερώτημα είναι, μπορείς εσύ ενώ πιστεύεις σε ένα άλλο θρήσκευμα να δώσεις στα παιδιά σου ισλαμική ανατροφή; Εσύ θα το κρίνεις αυτό.

Εάν κάνετε προγαμιαίο συμφωνητικό σε συμβολαιογράφο, το προσαρμόζετε στο νόμο της χώρας όπου κατοικείτε. Εάν παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία με τον όρο να μην πάρει άλλη σύζυγο, τότε σε περίπτωση που θα το κάνει μπορείς είτε να το αποδεχτείς, είτε να κηρύξεις το γάμο άκυρο, επειδή ο σύζυγος αθέτησε το συμφωνητικό.

Αν διατηρήσεις το θρήσκευμά σου, σύμφωνα με τη σαρία δεν γίνεται να τον κληρονομήσεις όταν πεθάνει. Σε περίπτωση που πεθάνεις πρώτα εσύ, σύμφωνα με κάποιους λογίους μπορεί αυτός να κληρονομήσει εσένα, σύμφωνα με άλλους όμως ούτε αυτό γίνεται, βάσει του χαντίθ ότι ούτε οι μουσουλμάνοι κληρονομούν αλλόθρησκούς ούτε οι αλλόθρησκοι μουσουλμάνους. Βέβαια σύμφωνα με τις νομοθεσίες δυτικών χωρών μπορείτε να κληρονομήσετε ο ένας τον άλλο. Οπότε, και πάλι εξαρτάται από το πού θα κατοικείτε όταν συμβεί κάποιος θάνατος: σε ένα κοσμικό κράτος ή σε κράτος που οι νόμοι του βασίζονται στη Σαρία;»

Πώς αντιμετωπίζει ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ τέτοιους γάμους (από εδώ):

Από χριστιανικής απόψεως δεν εγκρίνονται οι γάμοι με αλλοδόξους. Ο Παύλος έχει γράψει (B΄ Kορ. 6, 14-17).

“Mην κάνετε αταίριαστους δεσμούς γάμου με απίστους. Γιατί, ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στο Xριστό και στο διάβολο; Ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο; Mπορεί να υπάρχουν στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού – που είστε εσείς – και ο ναός των ειδώλων; Γι’ αυτό, λέει ο Kύριος: Φύγετε μακριά απ’ αυτούς και ξεχωρίστε.»

Ο Παύλος δέχεται να μην εγκαταλείπει ο Χριστιανός ή η Χριστιανή το γαμήλιο σύντροφο, ΟΤΑΝ ο γάμος έχει προηγηθεί της μεταστροφής στον Χριστιανισμό. Δηλ. όταν δεν ήταν χριστιανός όταν τελέστηκε ο γάμος: Α΄Κορ. 7:12-17:

12 Αν κάποιος έχει γυναίκα άπιστη, κι αυτή είναι σύμφωνη να συνοικεί μαζί του, ας μη την αφήνει.
13 Και η γυναίκα που έχει άνδρα άπιστο, κι αυτός είναι σύμφωνος να συνοικεί μαζί της, ας μη τον αφήνει.
14 Επειδή, ο άπιστος άνδρας αγιάστηκε διαμέσου τής γυναίκας• και η γυναίκα η άπιστη αγιάστηκε διαμέσου τού άνδρα• επειδή, διαφορετικά, τα παιδιά σας θα ήσαν ακάθαρτα• τώρα, όμως, είναι άγια.
15 Αλλά, αν ο άπιστος προβαίνει σε χωρισμό, ας χωρίσει. Ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δουλωμένοι σε τέτοια• ο Θεός, όμως, μας προσκάλεσε σε ειρήνη.
16 Επειδή, τι ξέρεις, γυναίκα, αν πρόκειται να σώσεις τον άνδρα; Ή, τι ξέρεις, άνδρα, αν πρόκειται να σώσεις τη γυναίκα;
17 Αλλά, καθώς ο Θεός μοίρασε σε κάθε έναν, και καθώς ο Κύριος προσκάλεσε κάθε έναν, έτσι ας περπατάει• και έτσι διατάζω σε όλες τις εκκλησίες.”

Στηριγμένοι οι Πατέρες της Eκκλησία μας, όπως ο Mέγας Bασίλειος, σ’ αυτές κυρίως τις δύο αγιογραφικές προτάσεις όρισαν πως ακόμα και ο γάμος με χριστιανούς μη Ορθοδόξους απαγορεύεται, πόσο μάλλον αυτός με αλλοδόξους: «Δεν επιτρέπεται σε ορθόδοξο άνδρα να συνάψει γάμο με αιρετική γυναίκα ή και το αντίθετο» (Mεγ. Bασίλειος, Στ΄ 72). Kανόνες Oικουμενικών Συνόδων κι όχι μόνο, κατηγορηματικά αποφαίνονται: Oι Oρθόδοξοι, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα πρέπει να παντρεύουν τα παιδιά τους με αιρετικούς. «Mη δειν τους της Eκκλησίας αδιαφόρως πρός Γάμου κοινωνίαν συνάπτειν τά εαυτών παιδία αιρετικοίς» (Δ΄ Oικουμ. Σύνοδος κανών 14· Σύνοδος Λαοδικείας Kανόνες 10, 31, 33, 37· ΣT΄ Oικουμ. Σύνοδος Kανών 72 και Σύνοδος Kαρθαγένης Kανών 29). Tελευταία, «κατ’ οικονομίαν», ευλογείται ο γάμος ορθοδόξου με αιρετικό-σχισματικό, αν ο δεύτερος είναι βαφτισμένος χριστιανός και εφ’ όσον η χριστιανική ομολογία στην οποία ανήκει αποδέχεται το Iερό Bάπτισμα ως Mυστήριο. Kατά την έκδοση της άδειας της τέλεσης αυτού του γάμου, μ’ έναν προτεστάντη ή με έναν ρωμαιοκαθολικό λ.χ., ο ορθόδοξος μέλλων ή μέλλουσα σύζυγος, διαβεβαιώνει εγγράφως την Ιερή Μητρόπολη, εκεί όπου θα γίνει ο γάμος, πως τα παιδιά που θα προέλθουν από αυτόν το μικτό γάμο, θα τα μεγαλώσει σύμφωνα με το Oρθόδοξο δόγμα. Kάτι βέβαια που σε καμία περίπτωση δεν ελέγχεται ή δεν πιέζεται ο ορθόδοξος στη συνέχεια να κάνει, και που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί σε γάμο με μουσουλμάνο γιατί κι αυτός έχει ακριβώς την ίδια δέσμευση: ότι τα παιδιά του θα γίνουν μουσουλμάνοι.
Γιατί όμως αυτή η απαγόρευση εκ μέρους του Χριστιανισμού; Δείτε λίγο εδώ (το κείμενο είναι για τις προγαμιαίες σχέσεις αλλά μας ενδιαφέρει για το θέμα μας):

http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/oikogeneia/progamiaies2.htm

Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ΩΦΕΛΗΘΕΙ κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί “ευτυχισμένοι” δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, (ως “μύησης”, για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά “εαυτούς και αλλήλους, και ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: “Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη. Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά ΔΥΟ μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας”.
Ο στόχος λοιπόν, ΔΕΝ είναι ούτε η “ευτυχία” των δύο, ούτε “η τεκνοποιία”, ούτε “το σεξ”. Ο στόχος είναι Η ΘΕΩΣΗ. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ’ όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία ΣΥΖΥΓΩΝ, αλλά ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ!!!”

Κι ερχόμαστε στο πρακτικό του θέματος: Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, με όποιο γάμο κι αν το κάνει (π.χ. πολιτικό) κάποια στιγμή είναι αναμενόμενο να κάνει παιδιά. Γνώμη μας είναι ότι τα παιδιά πρέπει να έρχονται στον κόσμο μόνο από πραγματική ένωση, όπου οι δυο γονείς τους είναι ΜΙΑ ΨΥΧΗ κι ΕΝΑ ΣΩΜΑ. Είναι δυνατόν αυτό να γίνει σε ένα γάμο μεικτό, όπου άλλα πιστεύει ο ένας κι άλλα ο άλλος και διαφωνούν στο τόσο βασικό θέμα της θρησκείας; Ας πούμε ότι οι γονείς δεν θα προσπαθήσουν να επιβάλουν ο καθένας το δικό του θρήσκευμα στα παιδιά, ή ότι οι δυο τους θα συμφωνήσουν ότι αυτά θα ακολουθήσουν το θρήσκευμα του ενός. Τι γνώμη θα έχουν τα παιδιά για τους γονείς τους και τη θρησκεία; Θα τρέμουν μήπως ο ένας από τους δυο, που δεν δέχεται την “αληθινή θρησκεία” (όποια κι αν πιστεύουν ότι είναι αυτή) θα πάει στην κόλαση; Θα αρχίσουν να τον αντιμετωπίζουν ως “άπιστο”; Ή θα περιφρονήσουν την έννοια της θρησκείας, για να αποφύγουν την εσωτερική σύγκρουση; Εμείς γνωρίζουμε δείγματα από την κάθε περίπτωση και δεν θα ευχόμασταν σε καμιά οικογένεια να γίνει έτσι. Επίσης γνωρίζουμε ότι η χριστιανή γυναίκα μπαίνει σε μια διαδικασία πίεσης να γίνει μουσουλμάνα. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να γίνει με βία – αν και αυτό συμβαίνει – αλλά συμβαίνει. Ο κάθε μουσουλμάνος που παντρεύεται χριστιανή είναι υποχρεωμένος να προσπαθήσει να την επηρεάσει ώστε να δεχθεί το Ισλάμ. Το πώς θα το κάνει εξαρτάται από τον χαρακτήρα του, πάντως υπάρχουν σύζυγοι που χρησιμοποιούν ακόμη και τα παιδιά για να εξαναγκάσουν τη γυναίκα τους να αλλαξοπιστήσει.

Μερικοί λένε ότι το γεγονός ότι στους μουσουλμάνους επιτρέπεται να παντρευτούν εκτός από μουσουλμάνες, χριστιανές και Εβραίες συζύγους, αποδεικνύει ότι το Ισλάμ είναι ανεκτικό. Αυτά είναι απλά ανακρίβειες.
Κατ’ αρχήν ο μουσουλμάνος δεσμεύεται από τη Σαρία να μην παντρευτεί ειδωλολάτρισσα ή άθεη/αγνωστικίστρια, παρά μόνο μουσουλμάνα ή χριστιανή ή Εβραία (από το «λαό του βιβλίου»). Αν κάποιος έγινε μουσουλμάνος και η σύζυγός του δεν εμπίπτει στις τρεις αυτές κατηγορίες, οφείλει να τη χωρίσει.  Δείτε εδώ πώς απαντά έγκυρος θεολόγος του σουνιτικού Ισλάμ σε ερώτηση αν μπορεί να παραμείνει σε γάμο με ειδωλολάτρισσα κάποιος που έγινε μουσουλμάνος:

http://www.islam-qa.com/en/ref/9949

Δεν επιτρέπεται ένας μουσουλμάνος να παραμείνει σε συζυγική σχέση με μια γυναίκα που δεν είναι μουσουλμάνα, επειδή ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και μην παντρεύεστε Αλ Mushrikaat (ειδωλολάτρισσες) μέχρι να πιστέψουν (να λατρέψουν τον Αλλάχ μόνο) [al-Baqarah 2:221]

«Επίσης μην κρατάτε τις άπιστες γυναίκες ως συζύγους» [al-Mumtahanah 60:10]

«Δεν είναι νόμιμες (σύζυγοι) γι’ αυτούς που αρνούνται να πιστέψουν, ούτε αυτοί που αρνούνται να πιστέψουν νόμιμοι (σύζυγοι) γι’ αυτές» [al-Mumtahanah 60:10]

«Ο Ομάρ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) χώρισε δύο από τις συζύγους του που ήταν ειδωλολάτρισσες όταν αποκαλύφθηκε αυτό το εδάφιο. Ο Ibn Qudaamah αναφέρει στο al-Mughni ότι υπάρχει ijmaa (συναίνεση των λογίων) στο σημείο αυτό. Είπε: «Δεν υπάρχει καμία διαφορά απόψεων μεταξύ των μελετητών ότι οι γυναίκες τους απαγορεύονται (για γάμο).» (Al-Mughni 7 / 503)

Ο Αλλάχ έχει κάνει μια εξαίρεση στην περίπτωση των γυναικών από τους Λαούς του Βιβλίου [τους Εβραίους και τους Χριστιανούς]. Λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«(Νόμιμες σε σας για γάμο) είναι αγνές γυναίκες από τους πιστούς και αγνές γυναίκες από αυτούς που είχαν την Αγία Γραφή (Εβραίοι και Χριστιανοί) πριν από τον καιρό σας» [al-Maaa’idah 5:05]

Η λέξη «αγνή» (muhsanaat) σημαίνει ότι δεν συμμετέχει σε zinaa (παράνομες σεξουαλικές σχέσεις).

Καθώς η γυναίκα που αναφέρεται στην ερώτηση δεν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου, ο μουσουλμάνος σύζυγός της πρέπει να φοβηθεί τον Αλλάχ και την αφήσει, γιατί η σχέση του μαζί της είναι χαράαμ (απαγορευμένη) σύμφωνα με τη Σαρία, και η εμμονή σε αυτή είναι zinaa και είναι χαράαμ. Αν μια γυναίκα γίνει Μουσουλμάνα και ο σύζυγός της είναι άπιστος, ανεξάρτητα αν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου ή όχι, η σύμβαση γάμου καθίσταται αμέσως άκυρη, από τα αποδεικτικά στοιχεία που προαναφέρθηκαν. Γίνεται απαγορευμένη για τον σύζυγό της επειδή έγινε μουσουλμάνα, και δεν είναι πλέον επιτρεπτή σ’ αυτόν, εκτός αν γίνει μουσουλμάνος κατά τη διάρκεια της iddah της (περίοδο αναμονής μετά το διαζύγιο). Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.»

Ενώ λοιπόν στον Χριστιανισμό επιτρέπεται κάποιος που έγινε χριστιανός να συνεχίσει το γάμο του με τον μη χριστιανό σύζυγο, εφόσον κι εκείνος συμφωνεί, στο Ισλάμ αυτό απαγορεύεται. Πού λοιπόν είναι η μεγαλύτερη ανεκτικότητα;

Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες για τις γυναίκες που θεωρούνται κατάλληλες σύζυγοι για έναν μουσουλμάνο άνδρα:

http://www.jannah.org/sisters/intermarriage.html

Μουσουλμάνος άνδρας και μη μουσουλμάνα γυναίκα:

Γάμος με χριστιανές και Εβραίες: Οι γάμοι μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και ορισμένων μη μουσουλμάνων γυναικών είναι επιτρεπτοί. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί σε αυτούς τους γάμους, ιδίως όταν συμβαίνουν σε μη μουσουλμανικές χώρες, όπου ο ισλαμικός νόμος και η θρησκεία δεν επικρατούν.

Εδώ μεταφράζω το «fatwaa» του Maulana Muhammad Yousuf Ludhianvi, γνωστού μουσουλμάνου λογίου από το Πακιστάν, σε απάντηση μιας ερώτησης σχετικά με την θέση της Σαρία για γάμους στις ΗΠΑ με μη μουσουλμάνες γυναίκες. Αυτή η ερώτηση τέθηκε από Πακιστανό Μουσουλμάνο που ζει στις ΗΠΑ και εμφανίστηκε στη στήλη του Maulana που δημοσιεύεται κάθε Παρασκευή στην ημερήσια εφημερίδα «Jang». Αυτός ερμηνεύει τον ισλαμικό νόμο ως εξής:

1 – Οι μη μουσουλμάνες γυναίκες, τις οποίες μπορούν να παντρευτούν Μουσουλμάνοι άνδρες, είναι γυναίκες από τη χριστιανική και εβραϊκή θρησκεία που είναι κάτοικοι εθνών «Daar-ul-Islam»(έθνη όπου ο ισλαμικός νόμος υπερισχύει) και που γι’ αυτό ονομάζονται, «Dhi’mmi» (αυτοί που δίνουν φόρο υποτέλειας αντί για ελεημοσύνη σε ένα ισλαμικό κράτος), αλλά ΟΧΙ κάτοικοι του «dar al-kufr» (όπου υπάρχουν οι νόμοι των απίστων ή μη ισλαμικοί κανόνες). Με αυτές τις γυναίκες, ο γάμος επιτρέπεται, αλλά είναι «mukrooh tanzihi.» (Δεν μπορώ να το μεταφράσω σωστά).

2- Με χριστιανές ή εβραίες γυναίκες, που είναι κάτοικοι του «dar a-harb»****, το nikah (το συμβόλαιο του γάμου) θα είναι έγκυρο, αλλά θα είναι μια κατάσταση «mukrooh Tahrimi» (χειρότερη από ό, τι η tanzihi).
Η πράξη η οποία είναι «mukrooh tarhimi» είναι τόσο κοντά στην «χαράαμ» (αυτή που δεν επιτρέπεται καθόλου) που είναι σχεδόν «χαράαμ» και είναι «na’jaiz» δηλαδή όχι νόμιμη. Ο άνδρας που εμπλέκεται θα είναι υπεύθυνος για τη διάπραξη μιας πράξης η οποία είναι τόσο κοντά σε μια κατάσταση «αμαρτίας».

**** Ο Victor Danner περιγράφει το «Dar al-Islam» ως:

Ο οίκος του Ισλάμ, ή ο ισλαμικός κόσμος. Η Ισλαμική κοινότητα, όπου επικρατεί η υποταγή στο Θείο Θέλημα. Σε αντίθεση με το Dar-al-Harb (τη μη ισλαμική κοινότητα).

Να κάνουμε μια μικρή παρέμβαση για να εξηγήσουμε τον όρο Dar al-Harb (στα αραβικά: دار الحرب ), μια που ο αρθρογράφος αποφεύγει να το κάνει. Σημαίνει «οίκος του πολέμου» και σύμφωνα με το εγχειρίδιο της Σαρία «Reliance of the Traveller: The Classic Manual of Islamic Sacred Law Umdat Al-Salik” σελ. 647, οι ισλαμικές αρχές που η γη τους συνορεύει με τέτοιες εχθρικές περιοχές (dar al-harb) υποχρεούνται σε τζιχάντ κατά των εχθρών, διαίρεση των λαφύρων του πολέμου ανάμεσα στους πολεμιστές, και ξεχώρισμα ενός πέμπτου για παραλήπτες «που το αξίζουν».

Συνεχίζουμε με το άρθρο:

3 – Είναι απαραίτητο ότι οι γυναίκες θα πρέπει να ασκούν τη θρησκεία τους κατά τη στιγμή του γάμου και δεν θα είναι πρακτικώς «Mulhid» (άθεες). Ο γάμος με οποιαδήποτε γυναίκα, που δεν πιστεύει στο Θεό και στο μήνυμα του Θεού και δεν εξασκεί καμιά θρησκεία θα είναι άκυρος και σύμφωνα με τη Σαρία (τον ισλαμικό νόμο), ένα τέτοιο ζευγάρι εμπλέκεται σε αμαρτία.

4- Εάν οποιοσδήποτε μουσουλμάνος παντρεύεται μια γυναίκα από τους «Λαούς της Βίβλου», τα παιδιά θεωρούνται από τη Σαρία (ισλαμικό νόμο) ότι είναι μουσουλμάνοι.

Για παράδειγμα, συχνά στο «Dar al-harb» τα παιδιά ακολουθούν τη θρησκεία της μητέρας τους, και μερικές φορές ο γάμος γίνεται με συμφωνίες μεταξύ των ζευγαριών ότι τα μισά από τα παιδιά θα υιοθετήσουν τη θρησκεία της μητέρας και τα άλλα μισά θα ακολουθήσουν τη θρησκεία του πατέρα τους. Εάν ένας Μουσουλμάνος άνδρας συμφωνεί με οποιονδήποτε από αυτούς τους όρους δεχόμενος τα παιδιά να μην ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, το άτομο θα πρέπει να θεωρηθεί ως «Murtid» (αυτός που αρνήθηκε το Ισλάμ – αποστάτης), επειδή έχει επιτρέψει να γίνουν «kaafir» (άπιστοι) τα παιδιά του που μπορούσαν να έχουν ανατραφεί στην Ισλαμική θρησκεία. Όποιος πρόθυμα και συνειδητά επιτρέπει / συμφωνεί τα παιδιά του να γίνουν «kaafir» θεωρείται «kaafir.» Είναι έξω από τον Ισλαμικό κύκλο. Αν είχε γάμο με οποιαδήποτε γυναίκα μουσουλμάνα πριν από το γάμο αυτό, η μουσουλμάνα είναι ελεύθερη από αυτόν (γιατί μια μουσουλμάνα δεν μπορεί να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο).

5 – Δεδομένου ότι ορισμένοι από τους αφελείς νέους μουσουλμάνους μας, που ζουν στη Δύση, παντρεύονται με χριστιανές γυναίκες στις χώρες τους. Και δεδομένου ότι, συνήθως, τα τοπικά δικαστήρια επιτρέπουν στις γυναίκες να πάρουν την επιμέλεια των παιδιών και το διαζύγιο κανονίζεται υπέρ τους, οι νέοι μας είναι «khusar al-duniyaa wal’-aakhiraah», που σημαίνει περιπλανώμενοι ή χαμένοι σε αυτόν τον κόσμο και στον μετά θάνατον. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με τη Σαρία, το «al-maa’roof ka’almashrrot», που σημαίνει όποια πρακτική είναι επικρατούσα ή κοινή στην κοινωνία, είναι αποδεκτή σε ένα συμβόλαιο γάμου.

Αυτό σημαίνει ότι ένας άνδρας μουσουλμάνος, με το γάμο υπό αυτές τις συνθήκες σε αυτές τις χώρες, συμφωνεί εν γνώσει του ότι η γυναίκα μπορεί, σε περίπτωση διαζυγίου, να πάρει την επιμέλεια των παιδιών και είναι ελεύθερη να τα μεγαλώσει αργότερα όπως η ίδια θέλει.

6 – Για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, σε μη μουσουλμανικές χώρες, δεν επιτρέπεται σε μουσουλμάνους νέους να παντρευτούν χριστιανές γυναίκες. Για το λόγο # 3 (γυναίκα που δεν ασκεί μια θρησκεία), ο γάμος δεν είναι καν έγκυρος. Δεδομένου ότι ο λόγος # 4, οδηγεί σε «απιστία» και αυτός καθίσταται «αποστάτης», ο γάμος με κάθε γυναίκα μουσουλμάνα γίνεται άκυρος. Ο λόγος # 5 δεν υφίσταται, αν οι τοπικοί νόμοι δεν χορηγούν συνήθως την επιμέλεια στη γυναίκα ή αν ο μουσουλμάνος άνδρας δεν έχει συμφωνήσει σε κανένα «kufriaah» όρο (όπως η αποδοχή κάποια τα παιδιά να ανατραφούν ως μη μουσουλμάνοι).

«*******/

Όπως είναι σαφές, η θέση του Maulana Yousuf είναι εξαιρετικά αυστηρή όσον αφορά το θέμα του γάμου με μη μουσουλμάνες γυναίκες στη Δύση. Αλλά έτσι έχει η σοβαρότητα των καταστάσεων αυτών. Ένας λόγιος στο σχολείο hifz του Dar ul-Noor και του τζαμιού Al-Farooq Masjid στην Ατλάντα, ο Δρ Abdul Ghaffar, συνιστά ότι, εάν ένας μουσουλμάνος είναι ήδη παντρεμένος με μια μη μουσουλμάνα, θα πρέπει να παραμείνει παντρεμένος μαζί της. Θα πρέπει να είναι καλος και θερμός μαζί της και να τη διευκολύνει να κατανοήσει το πραγματικό Ισλάμ. Αυτός θα πρέπει να αντικατοπτρίζει το Ισλάμ στο χαρακτήρα του και να την ενθαρρύνει να γίνει Μουσουλμάνα οικειοθελώς πριν να γεννηθούν παιδιά σ’ ένα τέτοιο γάμο. Εκείνη την εποχή, ανακάλυψα ότι το τζαμί Al-Farooq δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμα ΚΑΝΕΝΑ διαθρησκευτικό γάμο.

Η καλύτερη επιλογή υπό αυτές τις συνθήκες είναι να παρουσιάσουμε στη γυναίκα το Ισλάμ και την περιμένουμε να αποδεχτεί το Ισλάμ πριν το γάμο. Η επιβολή οποιωνδήποτε αυστηρών προϋποθέσεων αποδοχής του Ισλάμ πριν από το γάμο ΔΕΝ θα κάνει κανένα καλό. Διότι, αν μια γυναίκα είναι διατεθειμένη να δεχθεί το Ισλάμ απλώς για να παντρευτεί έναν μουσουλμάνο άνδρα που της αρέσει, το πιο πιθανό είναι να εγκαταλείψει το Ισλάμ, αν ο γάμος καταλήξει σε διαζύγιο ή ακόμη και αν ο γάμος γίνει δυσάρεστος γι’ αυτήν.

Θα πρέπει να επιθυμητό μια γυναίκα να δέχεται το Ισλάμ αποκλειστικά και μόνο για το λόγο ότι της αρέσει το Ισλάμ. Οποιαδήποτε αποδοχή του Ισλάμ με πίεση δεν είναι πιθανό να είναι μόνιμη ούτε είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για έναν ευτυχισμένο γάμο.

Εάν η γυναίκα δεν είναι μουσουλμάνα από δική της επιλογή, στη συνέχεια, σε περίπτωση διαζυγίου, μπορεί να φύγει από το Ισλάμ και να είναι ελεύθερη να κάνει σχέση και να παντρευτεί μη μουσουλμάνο.

Η νέα οικογένειά της μπορεί εντέλει να αποφασίσει με ποιον τρόπο θα αναθρέψει τα παιδιά του μουσουλμάνου άνδρα. Η κατάσταση αυτή δεν θα πρέπει ποτέ να είναι αποδεκτή από κανέναν άνδρα μουσουλμάνο.

ΓΑΜΟΣ ΜΕ KUFFAR (ΑΠΙΣΤΟΥΣ):

Γάμοι μεταξύ Μουσουλμάνων και άθεων δεν είναι καθόλου ανεκτοί. Στις περιπτώσεις αυτές, ο άνδρας ή η γυναίκα θα πρέπει να αποδεχθεί το Ισλάμ πριν εισέλθει σε γάμο που διέπεται από το νόμο της Σαρία.»
…

ΓΑΜΟΣ ΜΕ ΕΒΡΑΙΑ: Σύμφωνα με τους Εβραίους, μια Εβραία μητέρα γεννά Εβραίο. Όπως λέει ένας από τους φίλους μου, το θέμα αυτό έχει προκαλέσει προβλήματα ειδικά στο Ισραήλ, όπου μια γυναίκα που παντρεύτηκε μουσουλμάνο νουθετήθηκε από τους Εβραίους και τελικά δέχτηκε το Ισλάμ για να αποφύγει την πίεση στην οικογένειά της. Όλοι οι κανόνες που ισχύουν για τις χριστιανές γυναίκες, ισχύουν και εδώ.»

Ένας αναγνώστης του ιστολογίου μας έχει κάνει το εξής σχόλιο
(εδώ):

«Ξέρεις ποια είναι η πλάκα με το Ισλάμ, θεωρούν πως είναι εντάξει να πάρεις (“ορθόδοξη”, δηλαδή του χασεδιτικού, κτλ κλάδου όχι όμως καινούριων) Ιουδαία σύζυγο (δες, προστατευόμενοι της Βίβλου). Εδώ είναι και η πλάκα. Ο λόγος γι’ αυτό προσάπτεται στο γεγονός της ανατροφής των τέκνων, καθώς θα μάθουν να σέβονται τους προφήτες. Άρα και τον Γιεσούα/Ισά. Αλήθεια; Πως μπορεί μία να είναι Ιουδαία και να θεωρεί τον Ιησού (όπως και τον Μπαρ Κοχμπά, κ.α.) προφήτη; Η άρνηση του Ιησού ως προφήτη ή θεού είναι βασικός πυλώνας του Ιουδαισμού. Αν θεωρείς τον Ισά προφήτη δε θεωρείσαι Ιουδαία, τέλος. Ένα καλό τεκμήριο για να βάλει σε σκέψη μερικούς μουσουλμάνους, για την ορθότητα των γραπτών τους.»

Όπως είδαμε και στο κείμενο από το δεύτερο λινκ, τη χριστιανή και την Εβραία ο μουσουλμάνος τις παντρεύεται υπό τον όρο ότι η μήτρα τους θα παράγει μουσουλμάνους για την ενδυνάμωση του Ισλάμ: θα κρατήσουν τη θρησκεία τους ιδιωτική τους υπόθεση και δεν θα προσπαθήσουν να τη διδάξουν στα παιδιά τους. Ορίστε τι ωραία που αναφέρεται ο ιμάμης εδώ στη “σοφία της Σαρία” που επιτρέπει στον μουσουλμάνο άνδρα να παντρεύεται μη μουσουλμάνα γυναίκα:

http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063
Ένα σοφό πράγμα στη Σαρία που επιτρέπει σε έναν μουσουλμάνο άνδρα να παντρευτεί μια χριστιανή γυναίκα αλλά δεν επιτρέπει το αντίθετο, είναι το ότι ο άνδρας είναι υπεύθυνος για τις υποθέσεις του σπιτιού. Είναι σε θέση να ελέγχει ό,τι συμβαίνει κάτω από τη στέγη του. Όσο για τη γυναίκα, αυτή είναι συναισθηματικά αδύναμη και δεν έχει ισχυρό έλεγχο στις υποθέσεις του σπιτιού.[1]

Σε περίπτωση που η χριστιανή σύζυγος ενός μουσουλμάνου θέλει να αναθρέψει τα παιδιά χριστιανικά, ο μουσουλμάνος οφείλει να τη χωρίσει και να πάρει τα παιδιά. Δείτε εδώ:

http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/ «Όμως η σύζυγός σου είναι ενεργά εχθρική προς το Ισλάμ και βρίσκεται σταθερά σε άλλο μονοπάτι. Επιπλέον, βλάπτει την προσπάθειά σου να μορφώσεις την κόρη σου στο Ισλάμ. Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας, επειδή η κόρη σου είναι στην τέλεια ηλικία για να της μιλήσεις για τον Αλλάχ, να της διδάξεις ισλαμική προσευχή, να την πας στο τζαμί, κτλ. Η συμβουλή μου είναι να χωρίσεις τη γυναίκα σου και να ζητήσεις την από κοινού επιμέλεια του παιδιού σου. Αν καταλήξεις να έχεις το παιδί για ορισμένο χρόνο, θα μπορείς τουλάχιστον να της μάθεις το Ισλάμ κατά το χρόνο που θα είναι μαζί σου.

Επιπλέον, μπορείς ν’ αρχίσεις να ψάχνεις για μια καλή μουσουλμάνα σύζυγο που θα είναι έτοιμη να χτίσει μαζί σου μια νέα οικογένεια βασισμένη στο να λατρεύετε μαζί τον Αλλάχ μόνο, και να αγωνίζεστε μαζί για πίστη και δικαιοσύνη και φόβο Θεού. Κάποια που να αναπτύσσεται μαζί σου στη θρησκεία και τρόπο ζωής, να κάνει μαζί σου την πρωινή προσευχή, να σε θαυμάζει (όπως θα τη θαυμάζεις κι εσύ), και να δίνει καλό παράδειγμα στα παιδιά σου. Είμαι σίγουρη ότι θα βρεις μεγάλη παρηγοριά κι ευτυχία σ’ αυτό,  αν είναι θέλημα του Αλλάχ.[2]

Ας δούμε και τι καταθέτει μια αναγνώστρια του ιστολογίου που γνωρίζει πώς έχει η κατάσταση στην Ελλάδα με τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και Ελληνίδων γυναικών (από εδώ):

«Πριν από λίγο καιρό που μίλησα με έναν σεΐχη παρόντων κι άλλων μουσουλμάνων που είναι παντρεμένοι με Ελληνίδες, μου είπαν όλοι με μια φωνή, οτι ο γάμος τους με τις Ελληνίδες έχει πάρα πολλά προβλήματα και επίσης προβληματίζονται πολύ για τα παιδιά τους που μεγαλώνουν εδώ και πολλοί απο αυτούς επιθυμούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους με τα παιδιά τους, ώστε να τα μεγαλώσουν σωστά (κατά αυτούς), με ή χωρίς τις εδώ συζύγους τους…»

Αν ο λόγος που το Ισλάμ επιτρέπει να παντρεύονται οι μουσουλμάνοι μη-μουσουλμάνες είναι τάχα η ανεκτικότητα, γιατί η μουσουλμάνα απαγορεύεται να παντρευτεί άντρα άλλου θρησκεύματος αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πάρει μουσουλμάνο; Αν κάποιος ρωτήσει, πιθανώς θα του πουν κάποια προπαγανδιστική σαχλαμάρα ότι ο μη μουσουλμάνος «δεν τιμά όλους τους προφήτες» γι’ αυτό. ΟΥΤΕ και η Εβραία σύζυγος «τιμά όλους τους προφήτες» όπως εύστοχα παρατήρησε ο αναγνώστης μας. Τότε λοιπόν γιατί εκείνη είναι κατάλληλη για σύζυγος μουσουλμάνου ενώ ένας μη μουσουλμάνος δεν είναι κατάλληλος για σύζυγος μουσουλμάνας;

Ο πραγματικός λόγος είναι αυτός που είπε ο Μουχάμμαντ: ότι το Ισλάμ δεν μπορεί να υποταχθεί, αλλά μόνο να κυριαρχήσει, κι επειδή ο άνδρας θεωρείται αρχηγός της οικογένειας στον οποίο η γυναίκα είναι υποταγμένη, η γυναίκα-φορέας του Ισλάμ δεν είναι δυνατόν να υποταχθεί σε «άπιστο». Ενώ ο αρχηγός μουσουλμάνος άνδρας, μπορεί να έχει μη μουσουλμάνες συζύγους στην εξουσία του αφού αυτός είναι το αφεντικό που κυριαρχεί πάνω τους, κι εκείνες είναι υποδεέστερες και με περιορισμένη εξουσία ακόμη και μέσα στο σπίτι. Γι’ αυτόν το λόγο, αν ο άντρας μουσουλμάνος αλλάξει θρησκεία δεν επιτρέπεται στο Ισλάμ η μουσουλμάνα σύζυγος να μείνει μαζί του. Πρέπει να τον αφήσει και να πάρει τα παιδιά, για να τα μεγαλώσει ισλαμικά. Οπότε τα περί δήθεν μεγαλύτερης «ανεκτικότητας» του Ισλάμ από τον Χριστιανισμό είναι ψέματα.

Δείτε τις λεπτομέρειες από το λινκ που έχουμε δώσει πιο πάνω:

«Μουσουλμάνα γυναίκα και μη μουσουλμάνος άνδρας:

….. ….. Και να μην δώσετε (τις κόρες σας) για γάμο σε Al-Mushrikun μέχρι να πιστέψουν στον Αλλάχ μόνο και αληθώς ένας σκλάβος που πιστεύει είναι καλύτερος από το έναν (ελεύθερο) Mushrik, έστω και αν σας ευχαριστεί ….[ 2:221] **

**Al-Mushrikun=> παγανιστές, ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές και δύσπιστοι ως προς την Μοναδικότητα του Αλλάχ και τον αγγελιοφόρο Του Προφήτη Μωάμεθ, ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ σ’ αυτόν.

Το Ισλάμ θεωρεί ότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή της οικογένειας και ως εκ τούτου επιτάσσει ότι η μουσουλμάνα δεν μπορεί να παντρευτεί ένα μη μουσουλμάνο επειδή θα είναι υπό την εξουσία ενός μη μουσουλμάνου συζύγου. Μπορεί να την εμποδίζει από την εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων της είτε πιέζοντάς την είτε κακοποιώντας την σωματικά.»

Ας κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να αναρωτηθούμε, ΓΙΑΤΙ ο μουσουλμάνος αρθρογράφος φαντάζεται ότι ένας μη μουσουλμάνος θα κάνει τέτοια πράγματα στη μουσουλμάνα σύζυγό του; Πολύ απλά επειδή ένας μουσουλμάνος σύζυγος ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να φέρεται έτσι στη σύζυγό του. Η μουσουλμάνα ΔΕΝ μπορεί να νηστέψει χωρίς τη συγκατάθεση του άντρα της και παρά τις γενικόλογες συμβουλές για ευγενική μεταχείριση της συζύγου, ένας μουσουλμάνος άντρας μπορεί να δέρνει τη γυναίκα του χωρίς να του ζητά το λόγο κανείς:

«Sunaan Abu Dawud, Βιβλίο 11, Αρ. 2142: Διηγήθηκε ο Umar ibn al-Khattab: Ο προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: ένας άνδρας δεν θα ερωτηθεί για το λόγο που χτυπά τη σύζυγό του.[3]»

Ας δούμε τη συνέχεια του κειμένου:

«Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για την επιβολή του περιορισμού. Η κατάσταση μετά θεωρείται πολύ επιζήμια για τη γυναίκα που εφαρμόζει το Ισλάμ και ακόμη χειρότερα για τα παιδιά σε αυτούς τους γάμους.

ΔΕΝ αναφέρονται όροι υπό τους οποίους επιτρέπεται σε μια μουσουλμάνα να παντρευτεί μη μουσουλμάνο σύζυγο ή να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο αφότου αυτή δέχτηκε το Ισλάμ. Ως εκ τούτου, ακόμη και αν έχει την ελευθερία να εξασκεί το Ισλάμ μετά τον γάμο, δεν της επιτρέπεται να εισέλθει σε διαθρησκευτικό γάμο.»

Δείτε εδώ πώς συμβουλεύουν μια μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί καθολικό, ο οποίος μάλιστα θα την άφηνε να κάνει τα παιδιά της μουσουλμάνους:

http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/
Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-μουσουλμάνο; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή; …
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι τρεις κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις το Ισλάμ σου αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Ισλάμ, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει χριστιανός. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.[4]

Γιατί δεν λένε τα ίδια σε έναν μουσουλμάνο που σκέφτεται να παντρευτεί χριστιανή, και η μόνη ένσταση είναι αν αυτό γίνει σε ένα μη ισλαμικό κράτος οπότε ο μουσουλμάνος δεν θα μπορεί να έχει τη χριστιανή (ή Εβραία) του χεριού του; Γιατί σκέφτονται αυτά που λένε και στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό: Ότι η χριστιανή, είτε θα χάσει το Χριστιανισμό της αν μείνει με τον μουσουλμάνο σύζυγο, είτε θα αναγκαστεί να τον χωρίσει όμως τα παιδιά τους θα τα κρατήσει εκείνος και θα τα κάνει μουσουλμάνους. (Εκεί εξάλλου όπως είδαμε, είναι και η βασική ένσταση για τους γάμους με μη μουσουλμάνες σε μη ισλαμικές χώρες: ότι εκεί το δικαστήριο δίνει και στη μητέρα την επιμέλεια των παιδιών και το δικαίωμα να τα αναθρέψει με όποια θρησκεία θέλει.) Οπότε σε κάθε περίπτωση το Ισλάμ θα βγει κερδισμένο από το γάμο του μουσουλμάνου με την “άπιστη”, αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία και σε ισλαμική χώρα.

Μια αναγνώστρια του ιστολογίου μας είχε επισημάνει σε χριστιανή που είχε αγαπήσει μουσουλμάνο και προσπαθούσε να τον κάνει χριστιανό τα εξής (από εδώ):

«Αν όντως είσαι τόσο συνδεδεμένη με τον Χριστιανισμό θα σου εισηγόμουνα να παντρευτείς ένα χριστιανό διότι σκέψου πως ο σύζυγος αυτός/ ο πατέρας των παιδιών σου/ το άλλο σου μισό αν πάθεις κάτι (Θεός φυλάξοι) θα αναλάβει αυτός την ανατρφή των παιδιών σου και αν δεν ξέρει καν να βάζει το σταυρό του και για σένα είναι σημαντικός ο θρησκευτικός παράγοντας, τότε μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς και να σκεφτείς πιο λογικά για αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων και εκπλήξεων».

Ο Greek Murtadd παλιότερα απάντησε σε προσωπικό μήνυμα μιας χριστιανής που είχε ήδη σχέση με μουσουλμάνο και ήθελε να τον παντρευτεί επισημαίνοντας τα παρακάτω:

Η πείρα δυστυχώς δείχνει ότι οι μουσουλμάνοι συχνά υποκρίνονται θρησκευτικές μεταβολές για να επιτύχουν αυτό που επιθυμούν και μετά αλλάζουν δραματικά. Επίσης, ότι γενικά οι άνθρωποι πριν παντρευτούν εμφανίζονται με το καλό τους πρόσωπο, και μετά όταν δέσουν το γάιδαρό τους παρουσιάζονται όπως είναι. Μετά το γάμο κανείς, χριστιανός ή μουσουλμάνος (απ’ όσο ξέρουμε) δεν έγινε καλύτερος. Πολλοί όμως έγιναν χειρότεροι, ή αποκαλύφθηκε ότι ήταν χειρότεροι. Οπότε κατά πάσα πιθανότητα το «καλό» πρόσωπο είναι αυτό που βλέπεις τώρα. Σου κάνει το πρόσωπο αυτό; Μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου με αυτό; Να το κάνεις πατέρα των παιδιών σου και να δικαιολογείς τη στάση του σε αυτά; Εσύ αποφασίζεις. Και από τη στιγμή που ξέρεις ότι ο μουσουλμάνος δικαιούται να λέει ψέματα και να υποκρίνεται μεταστροφή, να πάρει μέχρι 4 γυναίκες, ακόμα και να έχει μερικές κρυφά από τις άλλες σε άλλη χώρα (το έχουμε δει αυτό…) και παράλληλα είναι υποχρεωμένος να κάνει τα παιδιά του μουσουλμάνους, δεν έχεις καμία δικαιολογία ότι δεν τα ήξερες αν αργότερα συμβεί το χ ή ψ δραματικό γεγονός.

Ένα απόφθεγμα λέει «με το γάμο οι δύο γίνονται ένας. Το θέμα είναι ΠΟΙΟΣ από τους δύο είναι αυτός ο ένας». Όποιος και να είναι, δηλαδή όποιος κι αν επηρεάσει περισσότερο τον άλλο φέρνοντάς τον στα δικά του νερά, δεν είναι δείγμα υγείας αυτό. Οι άνθρωποι πρέπει από την αρχή να ταιριάζουν για να έρθουν σε κοινωνία γάμου, όχι να ζουν μια ζωή γεμάτη συγκρούσεις και αμοιβαίες πιέσεις. Σίγουρα ο Θεός όταν έδωσε ευλογία για το γάμο, δεν θα είχε κατά νου ανθρώπους που θα πολεμούν για να εξουσιάσει ο ένας τον άλλο, και παιδιά που θα βλέπουν τους γονείς τους στα δυο άκρα και θα διχάζονται εσωτερικά. Η βάση της οικογένειας είναι οι ενωμένοι γονείς, κι ακόμα και οι ενωμένοι συγγενείς – γιατί έχουν τον τρόπο τους αυτοί να δυναμιτίζουν τα ζευγάρια. Είναι ωραίο πράγμα και καλό για τα παιδιά, η μια πεθερά να κοιτά τη νύφη υποτιμητικά επειδή «είναι άπιστη» κι η άλλη να θεωρεί το γαμπρό της ακάθαρτο, και ο καθένας να προσπαθεί να επηρεάσει τα εγγόνια προς τη δική του θρησκεία;

Η σεξουαλική ορμή είναι ένα από τα πράγματα που μας επηρεάζουν πολύ στη ζωή μας, και συχνά οι πιο αταίριαστες σχέσεις είναι και οι πιο παθιασμένες. Είναι καλό για μας να μπορούμε να τη βάζουμε στην άκρη αυτή την ορμή. Εξάλλου η θρησκεία μας είναι ασκητική, που μας ζητά να υποτάσσουμε τα πάθη μας όσο μπορεί ο καθένας, και η παρθενία πριν το γάμο δεν συνιστάται για λόγους κοινωνικούς, αλλά πνευματικούς. Προς Θεού, δεν λέω να μισούμε το σώμα μας, να φοβόμαστε το σεξ και να ψάχνουμε να παντρευτούμε άτομα που δεν μας συγκινούν ερωτικά… Αλλά κακά τα ψέματα, το σεξ πρέπει να έρχεται τελευταίο, όταν ταιριάξουν όλα τα υπόλοιπα, και όταν τα υπόλοιπα δεν ταιριάζουν να μην προχωράμε σ’ αυτό όσο κι αν το θέλουμε. (Το τέλειο είναι να έρχεται μετά την ευλογία του Θεού, αλλά δύσκολα οι άνθρωποι το καταφέρνουμε). Σε αντίθετη περίπτωση, όταν αρχίζουμε την ένωση  από το τέλος, το πάθος δεν μας αφήνει να σκεφτούμε καθαρά πριν πάρουμε την απόφαση για γάμο. Ο εθισμός στην ερωτική σχέση με ένα πρόσωπο είναι κάπως σαν ναρκομανία. Και το λέω εκ πείρας αυτό.

Ίσως είναι χρήσιμο για κάθε χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο να διαβάσει ξανά τις συμβουλές που δίνουν οι μουσουλμάνοι στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό, αντικαθιστώντας τις λέξεις σαν να συμβούλευαν χριστιανοί μια χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο:

«Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-χριστιανό; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή;
…
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι ένας και μοναδικός, κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας και τριαδικός. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις τη χριστιανική σου πίστη αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Χριστιανισμό, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει μουσουλμάνος. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.»

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ GREEK MURTAD – 04/03/2018: Δεχόμαστε διάφορα μηνύματα με ερωτήσεις για νομικές πτυχές του διαζυγίου σε ισλαμικές χώρες. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν επαρκεί για να απαντάμε σε όλα. Μέχρι να ασχοληθούμε με το θέμα του διαζυγίου σε ειδικό άρθρο, συνιστούμε όποιον και όποια ενδιαφέρεται να ανατρέξει στην διπλωματική εργασία της Νικολέττας Τζιανουδάκη με θέμα «O ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΥΠΤΟΥΝ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ» εδώ http://ikee.lib.auth.gr/record/112371/files/%CE%A4%CE%96%CE%99%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A5%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%97.pdf

---

[1] One of the wisdoms of Shariah permitting a Muslim man to marry a Christian woman but not vice versa is that a man is in charge of the household affairs. He is able to control what takes place under his roof. As for a woman, she is emotionally weak and does not have a strong authority in the household affairs. (http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063)

[2] But your wife is actively hostile to Islam and is firmly set on another path. Furthermore, she is damaging your attempt to educate your daughter in Islam. This is crucial, because your daughter is at the perfect age for you to begin talking to her about Allah, teaching her salat, taking her to the masjid, etc.

My advice is to divorce your wife and seek joint custody of your child. If you end up having the child part time, then you can at least teach her about Islam during the time she’s with you.

Furthermore, you can begin looking for a good Muslim wife who will be ready to build a new family with you based on worshiping Allah together, and striving together for imaan and taqwa. Someone who will grow with you in deen, pray Fajr with you, admire you (as you admire her), and set a good example for your children. I am sure that you will find great comfort and happiness in that, Insha’Allah. (http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/)

[3] Sunaan Abu Dawud Book 11, Number 2142: Narrated Umar ibn al-Khattab: The Prophet (peace_be_upon_him) said: A man will not be asked as to why he beat his wife.

[4] Sister, why are you considering marrying a non-Muslim? If you were passionate about your deen, surely you would want a husband who shares the same beliefs and way of life as yourself. Maybe you are going through a phase of low eemaan? …
Marriage cannot just be based on romance, “love”, and passion. A true stable marriage must be based on shared values and beliefs. It’s not just that he likes soccer and you like rugby; he says God is three and you say God is one. This is an unbridgeable gulf and you are in danger of losing your Islam if you stay with him. You will either marry and abandon Islam, or the stress of this will get to you over time and you will not be able to stay with him if he remains a Christian. Ultimately, there will be only unhappiness in a marriage like this. (http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/)

Χίλιες και μια νύχτες: Το νυχτερινό ταξίδι, το αλ-Ακσά και το μπουράκ του Μουχάμμαντ

Υποτίθεται ότι μια νύχτα του 621 μ.Χ. ο Μουχάμμαντ έκανε ένα υπερφυσικό ταξίδι, που αναφέρεται στο Κοράνι 1:17:

Δόξα (στον ΑΛΛΑΧ), που πήρε το δούλο Του για νυκτερινό ταξίδι απ’ το απαράβατο τέμενος στο πιο Μακρινό τέμενος της Ιερουσαλήμ που τον περίβολό του έχουμε αγιάσει, – για να δείξουμε σ’ αυτόν κάποια από τα σημεία Μας, βέβαια Αυτός (ο ΑΛΛΑΧ) είναι ο μοναδικός, που ακούει και βλέπει (τα πάντα). (Μετάφραση των καθηγητών του Αλ-Άζχαρ.)

Το ταξίδι αυτό (الإسراء والمعراج‎, al-’Isrā’ wal-Mi‘rāğ) είχε δυο μέρη: Ο Μουχάμμαντ καθόταν στην Κάαμπα, όταν ο άγγελος Γαβριήλ ήρθε και του έφερε ένα υπερφυσικό ζώο‎ που ονομάζεται al-Burāq δηλ. «αστραπή» (البُراق). Το ζώο οδήγησε τον Μουχάμμαντ στην Ιερουσαλήμ, στο «πιο μακρινό τέμενος», που πιθανότατα είναι το όρος Μοριά, που οι Εβραίοι αποκαλούν και «Όρος του Ναού».

Το βουνό αυτό αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεση 22:2,14 Β’ Χρονικών 3:1) και βρίσκεται στην ομώνυμη περιοχή στην οποία ο Θεός είπε στον Αβραάμ να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ. Απείχε δρόμο τριών ημερών από την πόλη που ζούσε ο Αβραάμ, τη Βηρ-σαβεέ. Στο όρος Μοριά έκτισε τον περίφημο ναό ο Σολομών, και ο Θεός εμφανίστηκε στον Δαβίδ (Α’ Χρονικών 21:15-22). Βέβαια την εποχή εκείνη δεν υπήρχε εκεί κανένα τέμενος για να προσευχηθεί ο Μουχάμμαντ, και ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ως «πιο Μακρινό τέμενος» εννοείται ο ναός του Σολομώντα, αυτός είχε καταστραφεί εκ θεμελίων πολλά χρόνια πριν. Οι μουσουλμάνοι απολογητές το κουκουλώνουν αυτό λέγοντας ότι «τζαμί» από γραμματικής απόψεως σημαίνει τόπο προσευχής, και όχι απαραίτητα κτίριο. Όμως, στη βιογραφία του Μουχάμμαντ από τον Ιμπν Σαντ, το συγκεκριμένο τέμενος αναφέρεται ξεκάθαρα ως κτίριο με πόρτες.[1]

Αργότερα που οι μουσουλμάνοι κατέκτησαν την περιοχή, αποκατέστησαν ετεροχρονισμένα την έλλειψη τζαμιού: έχτισαν στο όρος Μοριά το Τέμενος αλ-Ακσά (το «πιο μακρινό») αλλά και τον Θόλο του Βράχου πιο πέρα, πάνω από τα ερείπια του ναού της Αγίας Σοφίας.

Ο Μουχάμμαντ λοιπόν έδεσε το μπουράκ στο Δυτικό τείχος, που μέχρι σήμερα οι Άραβες αποκαλούν «τείχος του Μπουράκ», και στη συνέχεια οδήγησε στην προσευχή όλους τους άλλους προφήτες που κατάγονταν από τον Αβραάμ (όπως υποτίθεται ότι καταγόταν κι ο ίδιος ο Μουχάμμαντ).

Το Δυτικό τείχος, για τους μουσουλμάνους "τείχος του Μπουράκ".

Στη συνέχεια το μπουράκ πήγε το Μουχάμμαντ στους 7 ουρανούς όπου συνομίλησε με τον Αβραάμ, τον Μωυσή και τον Ιησού Χριστό, που στο Ισλάμ θεωρείται προφήτης. Μετά ο Γαβριήλ πήγε τον Μουχάμμαντ μπροστά στον Αλλάχ, ο οποίος του έδωσε οδηγίες να κάνουν οι μουσουλμάνοι 50 προσευχές ημερησίως. Ο Μωυσής που το έμαθε, είπε στον Μουχάμμαντ ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσαν να το κάνουν, κι έπρεπε να ζητήσει απ’ τον Αλλάχ να μειωθούν οι προσευχές. Έτσι μετά από αίτημα του Μουχάμμαντ, οι προσευχές έγιναν δέκα, και τελικά πέντε.

Όμως η δράση του μπουράκ δεν περιορίζεται στο ταξίδι του Μουχάμμαντ. Σύμφωνα με τις ισλαμικές παραδόσεις, το ζώο αυτό βοηθούσε τον… Αβραάμ να το παίζει δίπορτο με τη γυναίκα του Σάρα και την δούλα της Άγαρ, όταν η πρώτη απαίτησε να εκδιωχθεί η δεύτερη και ο γιος της ο Ισμαήλ. Το μπουράκ όμως, κάθε πρωί πήγαινε τον Αβραάμ στην Άγαρ και τον Ισμαήλ, και το βράδυ τον ξανάφερνε στη Σάρα και τον Ισαάκ!

Το μπουράκ απεικονισμένο σε πακιστανικό φορτηγό.

Από το μπουράκ ονομάστηκε η αεροπορική εταιρεια της Λιβύης Buraq Air, και η παλιότερη ινδονησιακή Bouraq Indonesia Airlines.

Αλλά, ήρθε η ώρα να μάθουμε περισσότερα για το μυστηριώδες αυτό ζώο. Αν δεν γνωρίζετε αγγλικά για να καταλάβετε το κείμενο στο βίντεο, μπορείτε να το δείτε στα ελληνικά από κάτω.

«Το Ισλάμ και ο παγανιστικός μύθος Αλ Μπουράκ
Μια παραγωγή του Griegos

Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων δεν γνωρίζει τις παγανιστικές επιρροές που έχουν διαμορφώσει την πίστη τους.

Το Μπουράκ είναι ένα τέτοιο παγανιστικό χαρακτηριστικό που βρίσκεται μέσα στην ισλαμική πίστη.

Το Μπουράκ περιγράφεται σαν ιπποειδές πλάσμα με φτερά και ανθρώπινο πρόσωπο. Οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι αυτό το μυθικό πλάσμα υπηρέτησε τον Μουχάμμαντ ως ιπτάμενο άλογο.
Το «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ αναφέρεται στην σούρα 17 του Κορανίου. Όμως, το Μπουράκ περιγράφεται αλλού στην ισλαμική γραμματεία, όπως τα χαντίθ.

Στο Μπουχάρι τόμος 5, βιβλίο 63 αρ. 3887:
«Τότε [ο Γαβριήλ] μου έφερε ένα λευκό ζώο μικρότερο από μουλάρι και μεγαλύτερο από γαϊδούρι.»

Υπάρχουν αναφορές στο Μπουράκ στον Ιμπν Ισχάκ, 182.

Οι μουσουλμάνοι δεν έχουν ποτέ νοιαστεί να ρωτήσουν από πού προέρχεται ένα ζώο σαν το μπουράκ.

Μερικοί μουσουλμάνοι απολογητές καταφεύγουν στον προφήτη Ηλία από την Παλαιά Διαθήκη (Β΄Βασιλειών 2:11) όπου διαβάζουμε: «ένα πύρινο άρμα, με πύρινα άλογα…»

Η μόνη ομοιότητα μεταξύ του άρματος και των αλόγων από φωτιά με το μπουράκ, είναι ότι και τα δυο περιγράφονται ως ικανά να πετάξουν.

Επίσης, το άρμα και τα άλογα από φωτιά πήραν τον Ηλία στον ουρανό.

Στο «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ υποτίθεται ότι έγινε το ίδιο πράγμα στη ράχη του μπουράκ. Όμως…

Ο Ιμπν Ισχάκ περιγράφει την Αΐσα να περιγράφει την εμπειρία του Μουχάμμαντ με το θείο, εκεί που λέει «το σώμα του αποστόλου έμεινε εκεί που ήταν αλλά ο Θεός πήρε το πνεύμα του τη νύχτα.»

Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι απολογητές υποστηρίζουν ότι το «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ ήταν μάλλον ένα πνευματικό όραμα, παρά μια κυριολεκτική σωματική εμπειρία.

Σαφώς, το φτερωτό άλογο του Μουχάμμαντ δεν μπορεί να συγκριθεί με το πύρινο άρμα και άλογα που πήραν τον Ηλία στον ουρανό.

Οι Μουσουλμάνοι θα εκπλαγούν μαθαίνοντας ότι το μπουράκ στην πραγματικότητα προέρχεται από παγανιστικές πηγές.

Ας εξετάσουμε αυτές τις παγανιστικές πηγές.

Οι αρχαίοι Έλληνες και η μυθολογία τους είχαν φανταστικά πλάσματα που μπορούσαν να πετάξουν.

Αλλά, ας δούμε αυτά τα μυθικά πλάσματα, από τα οποία μπορεί να είναι δάνειο το Μπουράκ.

Εδώ έχουμε την ελληνική σφίγγα.

Υπάρχει επίσης η αιγυπτιακή σφίγγα.

Παρότι ο αιγυπτιακός τύπος συνήθως δεν απεικονίζεται με φτερά, αναγνωρίζουμε ένα τετράποδο με ανθρώπινο κεφάλι.

Υπάρχουν επίσης οι ασσυριακές και φοινικικές παραλλαγές.

Ας εξετάσουμε τώρα πώς η ισλαμική τέχνη απεικονίζει το Μπουράκ.

Οι ομοιότητες μεταξύ του ισλαμικού Μπουράκ και των προηγούμενων παραδειγμάτων από την ελληνική, αιγυπτιακή, ασσυριακή/φοινικική τέχνη είναι ξεκάθαρες.

Η ισλαμική γραμματεία και τέχνη αντανακλούν πολύ ισχυρά τα παγανιστικά παραδείγματα.

Δεν υπάρχουν προηγούμενα για το Μπουράκ στην ιουδαϊκή – χριστιανική παράδοση.

Το Μπουράκ είναι ένα ακόμη παράδειγμα για τις παγανιστικές επιρροές και καταβολές του Ισλάμ.

ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ – (ΤΟ ΜΠΟΥΡΑΚ)
Μια παραγωγή του GRIEGOS – 2010»

Όσο εξετάζει κανείς το Ισλάμ, τόσο περισσότερα παραμύθια ανακαλύπτει. Πραγματικά, αυτή η θρησκεία θυμίζει χίλιες και μια νύχτες… Μόνο που αν σκεφτεί κανείς ότι η προφητική σταδιοδρομία του Μουχάμμαντ διήρκεσε πάνω από είκοσι χρόνια, τότε σαφώς οι μέρες και οι νύχτες είναι πολύ περισσότερες από χίλιες και μία.

---

[1] He said: By Allah I shall relate to them and inform them. They wondered at it and said: We have never heard a thing like this. The Apostle of Allah, may Allah bless him, said to Gabriel; O Gabriel! my people will not confirm it. He said: Abu Bakr will testify to it; and he is al-Siddiq. The narrator added: Many people who had embraced Islam and offered prayers went astray. (The Prophet continued,) I stood at al-Hijr, visualised Bayt al-Muqaddas and described its signs. Some of them said: How many doors are there in that mosque? I had not counted them so i began to look at it and counted them one by one and gave them information concerning them. I also gave information about their caravan which was on the way and its signs. They found them as I had related. Allah, the Almighty, the Great, revealed: «We appointed the vision which We showed thee as an ordeal for mankind». He (Ibn Sa’d) said: It refers to the vision of the eye which he saw with the eye. (p. 248.)

Δανιήλ Συσόϊεφ, Μάρτυρας του Χριστού

(Από εδώ) Ο 34χρονος Ρώσος ιερέας Ντανίλ (Δανιήλ) Συσόϊεφ, έγγαμος και πατέρας τριών κοριτσιών, δολοφονήθηκε μέσα στην εκκλησία του αγίου Θωμά στη νότια Μόσχα το βράδυ της Τετάρτης, μόλις είχε τελειώσει τον Εσπερινό. Ο δράστης, ο οποίος φορούσε τη γνωστή μάσκα κατά της νέας γρίππης, όπως κάνουν πολλοί Μοσχοβίτες, μπήκε μέσα στο ναό, ρώτησε ποιος είναι ο π. Συσόεφ και μόλις ο ιερέας απάντησε και προχώρησε προς το μέρος του, τον πυροβόλησε τέσσερις φορές στο κεφάλι και στο στήθος. Ο άγνωστος δράστης που ως τώρα παραμένει ασύλληπτος, πυροβόλησε επίσης στο στήθος και τον πρωτοψάλτη του ναού, Βλαντιμίρ Στρελμπίτσκυ.
Ο ιερέας και ο ψάλτης διακομίστηκαν σε νοσοκομείο. Ο π. Ντανίλ εξέπνευσε αργά το βράδυ (ο Στρελμπίτσκυ αρχικά ήταν σε κρίσιμη κατάσταση κι αργότερα διέφυγε τον κίνδυνο).

Θεωρείται ότι η δολοφονία είχε θρησκευτικό κίνητρο, καθώς ο ιερέας με καταγωγή από τη ρωσική επαρχία Ταταρστάν, όπου ο πληθυσμός ασπάζεται κυρίως το Ισλάμ, είχε πλούσια ιεραποστολική δράση ανάμεσα σε μουσουλμάνους επί οκτώ συνεχή χρόνια. Είχε εκδώσει βιβλία όπως «Μια Ορθόδοξη απάντηση στο Ισλάμ», είχε μπλογκ (pr-daniil.livejournal.com) και κανάλι με βίντεο στο YouTube, και σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Κομσομόλσκαγια Πράβδα είχε δηλώσει ότι βάπτισε 80 μουσουλμάνους, μεταξύ αυτών και Τατάρους, Ουζμπέκους, Τσετσένους και Νταγκεστανούς.

Στην ίδια συνέντευξη, ο π. Ντανίλ αποκάλυψε ότι είχε δεχτεί 14 φορές απειλές για τη ζωή του μέσω τηλεφωνημάτων και e-mail, και ότι την περασμένη χρονιά η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας επικοινώνησε μαζί του, πληροφορώντας τον ότι είχε ανακαλυφθεί και προληφθεί μια απόπειρα φόνου εναντίον του. Είπε ακόμη ότι άλλοι ιερείς φοβούνταν να ακολουθήσουν το δρόμο αυτό, φοβούμενοι την εκδίκηση των μουσουλμάνων. Μάλιστα ο Ναφιγκουλά Ασίροφ του Συμβουλίου των Μουφτήδων της Ρωσίας τον είχε αποκαλέσει το 2007 «Ρώσο Σαλμάν Ρουσντί», επειδή είχε γράψει ένα βιβλίο που καταδίκαζε τον τρόπο μεταχείρισης των γυναικών στο Ισλάμ και προειδοποιούσε τις χριστιανές για τους κινδύνους που ενέχουν οι γάμοι με μουσουλμάνους.
Ας σημειωθεί ότι υπάρχει κάτι σαν άτυπη συμφωνία μεταξύ των μεγάλων θρησκειών στη Ρωσία, να μην ασκούν ιεραποστολική δράση η μια σε περιοχή όπου υπερτερεί η άλλη, κάτι που όμως ούτε οι μουσουλμάνοι το εφαρμόζουν απόλυτα.
Ο Κίριλ Φρόλοφ, ένας Ορθόδοξος ιεραπόστολος ακτιβιστής είπε στο Ίντερφαξ ότι τα τελευταία δυο-τρία χρόνια ο π. Ντανίλ είχε δεχτεί απειλές που τον καλούσαν να «αφήσει την θεολογική πολεμική κατά του Ισλάμ» αλλιώς «θα τον αντιμετώπιζαν ως άπιστο».

Σύμφωνα με άλλες πηγές, οι απειλές από ισλαμικούς κύκλους άρχισαν τέσσερα χρόνια πριν, μετά τη δημοσια αντιπαράθεση του π. Ντανίλ με τον Αλή (Βιατσεσλάβ) Πολόζιν, τον Ρώσο πρώην Ορθόδοξο ιερέα που έγινε μουσουλμάνος.

Η τελευταία απειλή που δέχθηκε ήταν στις αρχές Οκτωβρίου, και τότε του ανήγγειλαν ότι ήταν “καταδικασμένος σε θάνατο”.
Όμως, ο π. Ντανίλ προσέγγιζε και διάφορες σέχτες που δρουν στη Ρωσία, όπως τους νεοπαγανιστές Ροντνοβέρ, ενώ είχε εχθρούς και μεταξύ των υπερεθνικιστών και των σταλινικών κομμουνιστών. Στο μπλογκ του είχε πρόσφατα ασκήσει κριτική στους τελευταίους επειδή κήρυτταν «τον Στάλιν αντί για τον Χριστό».

Στην ταινία βλέπετε το τελευταίο κήρυγμα του π. Δανιήλ.

Ακολουθεί η δήλωση της Πρεσβυτέρας Ιουλίας για τον μάρτυρα ιερέα και σύζυγό της (από εδώ).

«Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, σας ευχαριστώ για την υποστήριξη και τις προσευχές σας. Αυτός είναι ο πόνος που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Αυτός είναι ο πόνος που βιώνουν εκείνοι που στάθηκαν στο Σταυρό του Σωτήρα. Αυτή είναι η χαρά που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, αυτή είναι η χαρά που βιώνουν εκείνοι που ήρθαν στον κενό Τάφο.

Ο π. Δανιήλ είχε προβλέψει ήδη το θάνατό του αρκετά χρόνια προτού συμβεί. Ήθελε πάντα να είναι άξιος για το στεφάνι ενός μάρτυρα. Εκείνοι που τον πυροβόλησαν θέλησαν, όπως συνήθως, να φτύσουν στο πρόσωπο της Εκκλησίας, όπως είχαν φτύσει στο πρόσωπο του Χριστού. Δεν έχουν επιτύχει το στόχο τους, επειδή είναι αδύνατο να φτύσει κανείς στο πρόσωπο της Εκκλησίας. Ο π. Δανιήλ ανέβηκε στον Γολγοθά του στην ίδια εκκλησία που είχε χτίσει, στην εκκλησία στην οποία αφοσίωσε όλο το χρόνο και τη δύναμή του. Τον σκότωσαν όπως τον προφήτη του παλιού καιρού – μεταξύ του ναού και του ιερού και βρέθηκε πράγματι αντάξιος της κλήσης ενός μάρτυρα. Πέθανε για τον Χριστό, για τον οποίο λειτούργησε με όλη τη δύναμή του.

Πολύ συχνά μου έλεγε ότι φοβόταν ότι δεν υπήρχε αρκετός χρόνος, χρόνος για να γίνουν όλα. Βιαζόταν. Μερικές φορές, και ανθρώπινα, υπέρβαλε, έσφαλε, σκόνταφτε και έκανε λάθη, αλλά δεν έκανε κανένα λάθος για το κύριο ζήτημα, ότι η ζωή του ήταν αφιερωμένη εξ’ ολοκλήρου σε ΑΥΤΟΝ.

Δεν καταλάβαινα γιατί βιαζόταν τόσο. Τα τελευταία τρία χρόνια λειτουργούσε συνεχώς, χωρίς να σταματάει ή να παίρνει άδεια. Εγώ γκρίνιαζα, επειδή πού και πού ήθελα απλή ευτυχία, ότι ο σύζυγος και πατέρας των παιδιών μου θα ήταν μαζί μου και με τα παιδιά. Αλλά μια άλλη πορεία ήταν χαραγμένη γι’ αυτόν.

Πολλές φορές είχε πει ότι θα τον σκότωναν. Εγώ τον ρώταγα ποιος θα φρόντιζε εμένα και τα τρία παιδιά μας, κ’ αυτός μου απαντούσε ότι θα μας άφηνε σε ασφαλή χέρια. «Θα σας αφήσω στην Παναγία. Αυτή θα σας φροντίσει».

Αυτά τα λόγια ξεχάστηκαν πολύ γρήγορα. Μας είπε με ποια άμφια θα τον θάψουμε. Κ’ εγώ αστειεύτηκα ότι δεν υπήρχε λόγος να μιλάει γι’ αυτό, ότι ακόμα δεν ξέραμε ποιος θα έθαβε ποιόν. Είπε ότι εγώ θα τον έθαβα. Μόλις γύρισε η κουβέντα στις κηδείες, δεν θυμάμαι λεπτομέρειες αλλά του είπα ότι δεν είχε πάει ποτέ σε κηδεία ενός ιερέα. Και μου απάντησε ότι δεν πειράζει επειδή θα ήμουν στην κηδεία την δική του.

Τώρα θυμάμαι πολλές κουβέντες που απόκτησαν νόημα. Τώρα οι αμφιβολίες μου έχουν διαλυθεί, οι παρεξηγήσεις έχουν εξαφανιστεί.

Δεν αποχαιρετιστήκαμε σ’ αυτήν την ζωή, δεν ζητήσαμε ο ένας στον άλλο συγχώρεση, δεν αγκαλιαστήκαμε. Ήταν απλά μία συνηθισμένη μέρα: το πρωί έφυγε για την Λειτουργία και δεν τον είδα ξανά.

Γιατί δεν πήγα στην εκκλησία εκείνη την ημέρα να τον συναντήσω; Είχε περάσει απ’ τον μυαλό μου, αλλά αποφάσισα ότι καλύτερα να ετοιμάσω το βραδινό φαγητό και να βάλω τα παιδιά για ύπνο. Ήταν λόγω των παιδιών που δεν πήγα εκεί. Υπήρξε ένα χέρι που δεν με επέτρεψε να πάω. Αλλά το προηγούμενο απόγευμα είχα πάει στην εκκλησία να τον συναντήσω. Αισθάνθηκα ότι σκοτεινά σύννεφα μαζευόντουσαν πάνω από τα κεφάλια μας. Και τις τελευταίες ημέρες προσπαθούσα να περάσω περισσότερο χρόνο μαζί του. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας σκεφτόμουνα μόνο για το θάνατο και για τη ζωή μετά το θάνατο. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ ούτε στο πρώτο ούτε στο δεύτερο. Εκείνη την ημέρα το κεφάλι μου ζαλιζόταν με τα λόγια: «Ο θάνατος στέκεται ακριβώς πίσω σου». Η τελευταία εβδομάδα ήταν τόσο δύσκολη, σαν να είχαν αδειάσει ένα τεράστιο φορτίο επάνω μου. Δεν είμαι διαλυμένη. Με υποστηρίζει. Τον αισθάνομαι δίπλα μου. Είχαμε πει ο ένας στον άλλο και τόσα λόγια τρυφερά που δεν είχαμε πει ποτέ στη ζωή μας. Μόνο τώρα καταλαβαίνω πόσο αγαπούσαμε ο ένας τον άλλον.

Το μνημόσυνο του των 40 ημερών θα τελεσθεί την παραμονή της ονομαστικής του γιορτής, στις 29 Δεκεμβρίου. Σύμφωνα με την προφητεία ενός γέροντα, η εκκλησία θα χτιζόταν αλλά ο π. Δανιήλ δεν θα λειτουργούσε εκεί. Το δεύτερο μέρος της προφητείας έχει ήδη εκπληρωθεί.

Στην ταινία βλέπετε την οικογένεια του π. Δανιήλ.

Και εδώ, απόσπασμα από συζήτηση σχετικά με την έννοια της αμαρτίας στο Ισλάμ.

Είτε ο πατέρας Δανιήλ δολοφονήθηκε από μουσουλμάνους, είτε από νεοπαγανιστές, είτε από σταλινικούς, είναι ένας μάρτυρας της Πίστης και στη θέση του ο Θεός θα εγείρει άλλους, που θα μιλήσουν την αλήθεια σε πλανημένους ανθρώπους.

Άγιε μάρτυρα του Θεού Δανιήλ, πρέσβευε υπέρ ημών.

Η μουσουλμανική «ανοχή» προς τους μη-μουσουλμάνους

Στο άρθρο αυτό συνοψίσαμε για σας τα όσα είπε πρόσφατα στο πρόγραμμα “Shariah and Life” («Σαρία και ζωή») στο al-Jazeera TV ο σεΐχης Yusuf al-Qaradawi, εξηγώντας σε ένα μουσουλμανικό κοινό ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία ανοχής.

Ο Δρ al-Qaradawi ξεκίνησε τις παρατηρήσεις του αναφέροντας δύο κορανικούς στίχους: Ο πρώτος ήταν από τη sura Hud (11:118), όπου ο Μουχάμμαντ είπε ότι ο Αλλάχ θα μπορούσε να κάνει όλους τους ανθρώπους μουσουλμάνους, αν ήθελε. Ένας παρόμοιος στίχος βρίσκεται στη Yunus (10:99), όπου ο Αλλάχ υπενθύμισε στον Μουχάμμαντ ότι δεν θα μπορούσε να αναγκάσει τους ανθρώπους να γίνουν μουσουλμάνοι, δεδομένου ότι ο Αλλάχ ο ίδιος δεν το είχε κάνει.

Υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να θυμάστε όταν ακούτε τέτοια κείμενα. Το πρώτο είναι ότι συνήθως γράφτηκαν στη Μέκκα, πριν ο Μουχάμμαντ γίνει στρατιωτικός ηγέτης, όταν στηριζόταν μόνο στο κήρυγμα του για να προσελκύσει οπαδούς (το αποτέλεσμα ήταν μια θεαματική αποτυχία). Μουσουλμάνοι μελετητές έχουν συμφωνήσει καθ’ όλη τη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας ότι πολλά, αν όχι όλα αυτά τα «ανεκτικά» εδάφια καταργήθηκαν από τα μεταγενέστερα και πιο μαχητικά τμήματα του Κορανίου τα γραμμένα στη Μεδίνα.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι στίχοι μέσα στο γενικό τους πλαίσιο συχνά διδάσκουν το αντίθετο της ανοχής και του ελέους. Η επόμενη στροφή στην Hud υπενθυμίζει στους ανθρώπους ότι οι μη-μουσουλμάνοι θα ριχτούν στην κόλαση, και οι στίχοι της σούρα Yunus πριν και μετά από τοεν λόγω απόσπασμα ενημερώνουν τους μη-μουσουλμάνους ότι θα είναι οι τελικοί χαμένοι και τα αντικείμενα της οργής του Αλλάχ.

Το τρίτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η πρωταρχική διδασκαλία του Μουχάμμαντ ήταν ότι μόνο το Ισλάμ είναι αποδεκτό από τον Αλλάχ. Το Al-Imran, ένα κεφάλαιο του Κορανίου που γράφτηκε αργότερα στη Μεδίνα, το αναφέρει αυτό στο 3:19, και στους γύρω στίχους περιγράφει το μαρτύριο των μη-μουσουλμάνων στη μετά θάνατον ζωή. Ο Αλλάχ μπορεί να επιτρέπει σε κάποιους να μην είναι μουσουλμάνοι, και σε ορισμένες περιπτώσεις, εμποδίζει κάποιους από το να δεχτούν το Ισλάμ, αλλά όλοι αυτοί θα καταλήξουν να υποφέρουν στην κόλαση.

Ο Δρ al-Qaradawi συνέχισε με την ανάλυσή του για την «μουσουλμάνικη ανοχή». Όπως συμβαίνει πάντα, μίλησε από την πλευρά του κανόνα της πλειοψηφίας, την άνετη θέση όσων βρίσκονται στην εξουσία. Οι Μουσουλμάνοι βλέπουν συνήθως την πραγματικότητα μόνο από την πλευρά τους· δεν μιλούσε από τη σκοπιά ενός Κόπτη στην Αίγυπτο, ενός καθολικού στο νότιο Σουδάν, ενός Εβραίου στην Καζαμπλάνκα, ή ενός Χαλδαίου στη Μοσούλη. Είναι κάπως σαν να ακούμε έναν Αμερικάνο ιδιοκτήτη δούλων να μιλά για τα ωφέλη της δουλείας των δούλων του, αντί να τους επιτρέπει να πουν τις δικές τους ιστορίες.

Σύμφωνα με τον al-Qaradawi, οι Μουσουλμάνοι πάντα αντιμετωπίζουν με το μεγαλύτερο έλεος αυτούς τους τυχερούς ανθρώπους στους οποίους έφεραν το φως του Ισλάμ. Ποτέ δεν προσπάθησαν να εξαφανίσουν αυτούς τους ανθρώπους ή τις πεποιθήσεις τους (αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, με βάση τη συνολική εξαφάνιση των Χριστιανών και των Εβραίων της Αραβίας, η των Ζωροαστρών του Ιράν, και των Βουδιστών του Αφγανιστάν). Το μεγαλύτερο παράδειγμα της ανοχής των  μουσουλμάνων, σύμφωνα με τον Σεΐχη, είναι ότι το Ισλάμ επιτρέπει σε χριστιανές και Εβραίες γυναίκες να παντρεύονται άντρες μουσουλμάνους. Αγνοεί το γεγονός ότι τα παιδιά αυτών των γάμων θα πρέπει να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, ότι οι μουσουλμάνες γυναίκες δεν επιτρέπεται να παντρευτούν μη μουσουλμάνους άνδρες, και ότι σε περίπτωση διαζυγίου ή θανάτου του συζύγου οι μη μουσουλμάνες σύζυγοι δεν επιτρέπεται να τον κληρονομήσουν. Η απλή αλήθεια είναι ότι οι γάμοι μεταξύ των μη-μουσουλμάνων γυναικών και των μουσουλμάνων συζύγων τους δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αυξάνουν τη μουσουλμανική δύναμη και επιρροή.

Στη συνέχεια στην εκπομπή παίχτηκε απόσπασμα με τον Λιβανέζο καθηγητή χριστιανικής φιλοσοφίας Mushir Aoun. Ο Aoun υποστήριξε ότι η «ανοχή» είναι ένας ψευδεπίγραφος όρος στον αραβικό κόσμο, διότι το μόνο που σημαίνει είναι ότι η πλειοψηφία επιτρέπει στη μειοψηφία να έχει κάποια δικαιώματα, είτε πρόκειται για τη θρησκευτική μειονότητα των Αράβων χριστιανών ή για την πολιτική μειονότητα του Αράβων κοσμικών. Η ανοχή, σύμφωνα με τον Aoun, δεν μπορεί ποτέ να επιλύσει τις εντάσεις που υπάρχουν στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο, διότι η ανοχή ξεκινά με την προϋπόθεση ότι η πλειοψηφία κατέχει την αλήθεια και είναι πρόθυμη να παραχωρήσει ορισμένη από αυτή την αλήθεια, προς όφελος της μειονότητας. Η μόνη λύση σύμφωνα με τον καθηγητή, είναι να οικοδομήσουμε ένα ίδρυμα χωρίς θρησκευτική επιρροή που δίνει απόλυτη ισότητα σε όλους τους ανθρώπους.

Ο σεΐχης έκλεισε το πρόγραμμα επαναλαμβάνοντας απλώς αυτό που είχε πει πριν από την παρέμβαση του καθηγητή: ότι το Ισλάμ δίνει δικαιώματα σε μη-μουσουλμάνους που ζουν σε μουσουλμανικές κοινωνίες. Δεν μας είπε βέβαια πόσο περιορισμένα είναι τα δικαιώματα αυτά, ούτε κάτω από ποιες προϋποθέσεις δίνονται… Φαίνεται ότι η έννοια του να ζουν όλοι οι άνθρωποι, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Εβραίοι, ή άθεοι, με απόλυτη ισότητα δικαιωμάτων σε μια κοινωνία όπου οι μουσουλμάνοι είναι πλειοψηφία, είναι κάτι που ο Yusuf al-Qaradawi και οι λοιποί αυθεντικοί ισλαμιστές δεν μπορούν καν να κατανοήσουν.

Η ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ-4: ΒΙΑΣΜΟΙ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ

Ο Άχμαντ Ελντίν αποφάσισε να απαντήσει στην απάντησή μας σχετικά με την παιδοφιλία στη Βίβλο.

Κατ’ αρχήν χαιρόμαστε που σιωπηρά παραδέχεται ότι στο προηγούμενο άρθρο του έγραφε ανοησίες, και που δεν επανήλθε σε αυτές. Μιλάμε για τα σημεία όπου τον διορθώσαμε:

1)       αναφορικά με τη Βιβλική ορολογία, για την οποία έχει μεσάνυχτα. Περί αυτού του εξηγήσαμε ότι το «Κρατήστε τες για τους εαυτούς σας» σημαίνει «κρατήστε τις ζωντανές» σε αντίθεση με το «Για τον Θεό» που σημαίνει «σκοτώστε τες».

2)      Αναφορικά με τη διαφορά στο ντύσιμο των γυναικών της εποχής. Ο φίλος μας ισχυριζόταν ότι για να καταλάβουν οι Ισραηλίτες ποιες κρατούμενες ήταν παρθένες και ποιες όχι, θα έπρεπε να τις βιάσουν όλες και όποια δεν έβρισκαν παρθένα να τη σκότωναν! Σε αυτό εξηγήσαμε στον παραληρούντα απολογητή ότι ««Ειδικά σε εκείνη την αρχαία εποχή» ήταν που ξεχώριζαν οι παρθένες από τις παντρεμένες, όπως επίσης από τις χήρες και τις πόρνες, γιατί αυτές οι τάξεις θηλέων είχαν διακριτικά στην εμφάνισή τους, δηλ. διαφορετική ενδυμασία, κομμώσεις και κοσμήματα. Αν σήμερα η παντρεμένη και η ανύπαντρη γυναίκα ξεχωρίζουν μόνο από τη βέρα (στους Χριστιανούς) τότε υπήρχαν ένα σωρό διακριτικά που επέτρεπαν σε όσους έβλεπαν μια γυναίκα να ξεχωρίσουν την θεση της μέσα στην κοινωνία και να της φερθούν ανάλογα.»

Είναι λοιπόν παρήγορο, που στην επόμενη απάντησή του ο μουσουλμάνος απολογητής δεν κατέφυγε στις ίδιες ανοησίες. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι συνετίστηκε. Απλά προχώρησε σε άλλες, που ίσως είναι και μεγαλύτερες. Ας δούμε αναλυτικά την «απάντηση» που μας ετοίμασε κι αυτή τη φορά:

«Ο greekmurtad στην προσπάθεια του να απαντήσει το άρθρο μου που δείχνω την παιδοφιλία της Άγιας Γραφής ομολογεί ότι δεν βρίσκει τίποτα το κακό όταν ένας ιερέας παίρνει σκλάβα μια μικρή κοπέλα για να τον υπηρετεί και να εκτελεί καθήκοντα. Λέει:

«Λογικά θα ανατρέφονταν ως προσήλυτες μέσα στις οικογένειες των ιερέων. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ίσως να εκτελούσαν καθήκοντα σκλάβων,»

Ξεκινάει ο φίλος μας τα γνωστά κόλπα, να προσπαθεί να προκαταβάλει τον αναγνώστη από τις πρώτες παραγραφους. Αυτό που γράφουμε είναι ακριβώς αυτό που γράψαμε: Ότι λογικα θα ανατρέφονταν ως προσήλυτες, αφού αποκλείεται να τους επέτρεπαν οι ιερείς του Γιαχβέ να ασκούν κάποια ειδωλολατρική θρησκεία. Κάναμε επίσης και μια υπόθεση, στα πλαίσια της λογικής πάντα: ότι ίσως εκτελούσαν καθήκοντα σκλάβων. Δεν είπαμε ότι αυτό είναι καλό, ούτε ότι είναι κακό. Οι υπόλοιπες «διαπιστώσεις» του Άχμαντ είναι τρίχες.

Αλλά ας συνεχίσουμε να παρακολουθούμε το συλλογισμό του:

Όλα αυτά τα αναφέρει για τις κοπέλες που κάνει αναφορά το χωρίο της «αγίας» γραφής:

«και τώρα, θανατώστε από τα παιδιά όλα τα αρσενικά, θανατώστε ακόμα και όλες τις γυναίκες, όσες γνώρισαν άνδρα, που κοιμήθηκαν μαζί του·18. όλα, όμως, τα μικρά κορίτσια, όσα δεν γνώρισαν κοίτη άνδρα, φυλάξτε τα για τον εαυτό σας ζωντανά» ( Αριθμοί 31:17-18)

Δεν θα αναφερθώ βεβαίως στο γεγονός ότι ο greekmurtad δεν τόλμησε να δικαιολογήσει (και λογικό) τον θεό του (σύμφωνα για αυτόν τον Ιησού)

Και σύμφωνα με τον Άχμεντ Ελντίν, τον Αλλάχ! Αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει, όλα αυτά τα οποία ο Άχμεντ Ελντίν καταλογίζει στον Θεό της Βίβλου με ύφος δανεισμένο από αθέους και λοιπούς αρνητικά διακείμενους προς τις θρησκείες γενικώς, η θρησκεία του δέχεται ότι τα διέταξε στον Μωυσή ο Αλλάχ – που είναι ο πραγματικός θεός για τον Άχμαντ Ελντίν – για να τιμωρήσει δια των Εβραίων τους παγανιστές της Χαναάν. Δείτε το Κοράνι Σούρα 44, πώς μιλά για τους Ισραηλίτες:

44:30 «Και σώσαμε – τότε – τα παιδιά του Ισραήλ από την εξευτελιστική τιμωρία,  31 από τον Φαραώ γιατί ήταν υπερήφανος και παραβάτης. 32 Και τους διαλέξαμε τότε – εν επιγνώσει – πάνω απ’ όλα τα έθνη (κατά την εποχή τους) [σημείωση δική μας: αυτό το «κατά την εποχή τους» δεν υπάρχει στο Κοράνι, είναι προσθήκη των σχολιαστών] 33 Και τους δώσαμε από τα σημεία εκείνα που τους έκαναν (επανειλημμένα) να δοκιμαστούν φανερά.»

Προκαλούμε τον Άχμαντ Ελντίν να μας φέρει αποσπάσματα μεγάλων λογίων του Ισλάμ που να λένε πως ό,τι έκαναν οι Ισραηλίτες στη Χαναάν το έκαναν από μόνοι τους και όχι μετά από εντολές του Αλλάχ μέσω του Μωυσή. Αν δεν μπορεί να βρει, ας μη μας σκοτίζει υποδυόμενος τον δήθεν θιγόμενο από τις πράξεις των Ισραηλιτών στη Χαναάν.

Επίσης, ας κατηγορήσει, αν του βαστάει, τον Αλλάχ που έπνιξε άντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά, ακόμη και ζώα, στον κατακλυσμό του Νώε, τον οποίο ο Μουχάμμαντ έβαλε στο Κοράνι ισχυριζόμενος ότι 83 άνθρωποι που έγιναν «μουσουλμάνοι» σώθηκαν. Ας κατηγορήσει τον Αλλάχ και για την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα, πόλεις με  μεγάλο πληθυσμό που σίγουρα περιείχε και παιδιά, καταστροφή που διέταξε κατά τους Χριστιανούς ο Λόγος που αργότερα ενσαρκώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού (αφού ως Λόγος του Θεού αυτός μιλά και στην Π.Δ.) και κατά τους Μουσουλμάνους ο Αλλάχ. Γιατί δεν το κάνει;

Γιατί πολύ απλά όλη αυτή η κριτική για τη δήθεν παιδοφιλία στη Βίβλο και τη θανάτωση των πληθυσμών  δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα προπέτασμα καπνού για να καλυφθεί η παιδοφιλία του Μουχάμμαντ που υποστηρίζεται από το Κοράνιο, οι ληστείες, δολοφονίες, γενοκτονίες και βιασμοί που διέπραξε ο Μουχάμμαντ και οι μπράβοι του, ο βάρβαρος πολεμικός χαρακτήρας του Κορανίου της Μεδίνα και άλλα μελανά σημεία του Ισλάμ. Ουσιαστικά ο φίλος μας εφαρμόζει εδώ την κλασική ισλαμική τακτική με τα παραπλανητικά (άσχετα) επιχειρήματα: «Προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή από το Ισλάμ σε άλλα θέματα.
Επιπλέον, υποθέτει ότι, εφόσον μπορέσει να αντικρούσει την Αγία Γραφή, τότε το Κοράνι θα κερδίσει εξ ορισμού. … Αλλά αυτό είναι λογικά εσφαλμένο. Δεν μπορείτε να αποδείξετε τη θέση σας αντικρούοντας τη θέση κάποιου άλλου. … Οι Μουσουλμάνοι πρέπει να αποδείξουν την ορθότητα του δικού τους βιβλίου.»

Συνεχίζουμε:

που καλεί στην παιδοκτονία.Αλλά είναι πραγματικά απίστευτο όταν χαρακτηρίζει τις γυναίκες αυτές που σκοτώθηκαν από εντολή θεού ότι ήταν πόρνες. Λέει:

«Το εδάφιο αναφέρεται στη θανάτωση των γυναικών που είχαν πορνεύσει με τους Ισραηλίτες»

και αυτό με την λογική του ψευτοαποστάτη, κάπως δικαιολογεί τον θάνατο τους. O greekmurtad δεν παρέθεσε καμία πηγή γιαυτην την συκοφαντία νομίζοντας έτσι ότι δικαιολόγησε τα αδικαιολόγητα.

Εδώ ο απολογητής πραγματικά μας κάνει να απορούμε. Από τη μια γράφει ότι οι γυναίκες σκοτώθηκαν με εντολή Θεού, μετά ότι ο θάνατός τους πρέπει να δικαιολογηθεί και πιο κάτω και πάλι ότι είναι αδικαιολόγητος. Μήπως έχει κάποιο πρόβλημα;

Να πούμε επίσης ότι ακόμα και η Π.Δ δεν χαρακτήρισε έτσι τις γυναίκες αυτές.

Η παραπάνω δήλωση δικαιώνει τις υποψίες μας, ότι ο φίλος μας ο Άχμαντ δεν διαβάζει ολόκληρη την Π.Δ. από μόνος του, αλλά τα αποσπάσματα που βρίσκει έτοιμα στα διάφορα προπαγανδιστικά βοηθήματα για Da’wa (προσηλυτισμό στο Ισλάμ). Γιατί θα πρέπει να φέρουμε πηγή για να αποδείξουμε αυτό που λέμε, αφού το γράφει το ίδιο το βιβλίο απ’ όπου παραθέτει, κι όποιος το διαβάζει το βλέπει;

Το κεφ. 31 των «Αριθμών» από το οποίο παραθέτει ο Άχμαντ Ελντίν, ξεκινάει με τον Θεό να ζητά από τους Ισραηλίτες να «πάρουν εκδίκηση» από τους Μαδιανίτες με πόλεμο.

1 ΚΑΙ ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας:

2 Κάνε την εκδίκηση των γιων Ισραήλ ενάντια στους Μαδιανίτες·

Παρακάτω, όταν οι Ισραηλίτες φέρνουν τις αιχμάλωτες, ο Μωυσής, ο μεγάλος προφήτης Μούσα σύμφωνα με τους μουσουλμάνους, λέει θυμωμένος:

14 Και ο Μωυσής θύμωσε εναντίον των αρχηγών του στρατεύματος, των χιλιάρχων, και των εκατοντάρχων, που ήρθαν από την παράταξη του πολέμου·

15 και ο Μωυσής τούς είπε: Αφήσατε ζωντανές όλες τις γυναίκες;

16 Δέστε, αυτές έγιναν αιτία στους γιους Ισραήλ, σύμφωνα με τη συμβουλή τού Βαλαάμ, να ανομήσουν ενάντια στον Κύριο, στην υπόθεση του Φεγώρ, και έγινε η πληγή επάνω στη συναγωγή τού Κυρίου·

17 και τώρα, θανατώστε από τα παιδιά όλα τα αρσενικά, θανατώστε ακόμα και όλες τις γυναίκες, όσες γνώρισαν άνδρα, που κοιμήθηκαν μαζί του·

18 όλα, όμως, τα μικρά κορίτσια, όσα δεν γνώρισαν κοίτη άνδρα, φυλάξτε τα για τον εαυτό σας ζωντανά·» κ.ο.κ.

Για κάποιο προηγούμενο επεισόδιο με αυτές τις γυναίκες μιλάει λοιπόν ο Μωυσής. Αυτό βρίσκεται στο κεφ. 25:

1 ΚΑΙ ο Ισραήλ έμεινε στη Σιττείμ· και ο λαός άρχισε να πορνεύει με τις θυγατέρες τού Μωάβ·

2 οι οποίες προσκάλεσαν τον λαό στις θυσίες των θεών τους· και ο λαός έφαγε, και προσκύνησε τους θεούς τους.

3 Και ο Ισραήλ προσκολλήθηκε στον Βέελ-φεγώρ· και άναψε η οργή τού Κυρίου ενάντια στον Ισραήλ.

4 Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή: Πάρε όλους τους αρχηγούς τού λαού, και κρέμασέ τους μπροστά στον Κύριο, κατάντικρυ στον ήλιο· για να σηκωθεί από τον Ισραήλ η φλογερή οργή τού Κυρίου.

5 Και ο Μωυσής είπε στους κριτές τού Ισραήλ: Φονεύστε κάθε ένας τους δικούς του ανθρώπους, εκείνους που προσκολλήθηκαν στον Βέελ-φεγώρ.

6 Και δέστε, ένας από τους γιους Ισραήλ ήρθε φέρνοντας στα αδέλφια του μία γυναίκα Μαδιανίτισσα, μπροστά στον Μωυσή, και μπροστά σε ολόκληρη τη συναγωγή των γιων Ισραήλ, καθώς έκλαιγαν στη θύρα τής σκηνής τού μαρτυρίου.

7 Και όταν το είδε ο Φινεές, ο γιος τού Ελεάζαρ, γιου τού Ααρών, του ιερέα, σηκώθηκε από το μέσον της συναγωγής, και παίρνοντας στο χέρι του ένα μικρό δόρυ,

8 πήγε πίσω από τον άνθρωπο τον Ισραηλίτη στη σκηνή, και διαπέρασε και τους δύο, και τον άνθρωπο τον Ισραηλίτη, και τη γυναίκα μέσα από την κοιλιά της. Και η πληγή των γιων Ισραήλ σταμάτησε.

9 Κι εκείνοι που πέθαναν στην πληγή ήσαν 24.000.

10 Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας:

11 Ο Φινεές, ο γιος τού Ελεάζαρ, γιου τού Ααρών, του ιερέα, απέτρεψε τον θυμό μου από τους γιους Ισραήλ, καθώς έδειξε ζήλο για μένα ανάμεσά τους, και έτσι δεν εξολόθρευσα τους γιους Ισραήλ μέσα στη ζηλοτυπία μου·

12 γι’ αυτό, πες τους: Δέστε, εγώ του δίνω τη διαθήκη μου της ειρήνης·

13 κι αυτή θα είναι σ’ αυτόν και στο σπέρμα του ύστερα απ’ αυτόν, διαθήκη αιώνιας ιερατείας· επειδή, στάθηκε ζηλωτής υπέρ του Θεού του, και έκανε εξιλέωση για τους γιους Ισραήλ.

14 Και το όνομα του Ισραηλίτη που θανατώθηκε, εκείνου που θανατώθηκε μαζί με τη γυναίκα τη Μαδιανίτισσα, ήταν Ζιμβρί, γιος τού Σαλού, άρχοντα επίσημης οικογένειας ανάμεσα στους Συμεωνίτες.

15 Και το όνομα της γυναίκας τής Μαδιανίτισσας, που θανατώθηκε, ήταν Χασβί, θυγατέρα τού Σουρ, αρχηγού λαού, από επίσημη οικογένεια στη Μαδιάμ.

16 Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας:

17 Πολεμάτε τους Μαδιανίτες, και πατάξτε τους·

18 επειδή, αυτοί σας πολεμούν με τις δολιότητές τους, με τις οποίες σας δολιεύτηκαν στην υπόθεση του Φεγώρ, και στην υπόθεση της Χασβί, της θυγατέρας τού Μαδιανίτη άρχοντα, της αδελφής τους, που θανατώθηκε την ημέρα τής πληγής για την υπόθεση του Φεγώρ.

Το βάλαμε ολόκληρο για να το δει ο φίλος μας, και να μην καταφεύγει στα αποσπάσματα από τα έτοιμα ισλαμικά προπαγανδιστικά εγχειρίδια, και μένει στο σκοτάδι.

Συνοπτικά: Οι Μαδιανίτες είχαν στείλει γυναίκες τις δικές τους και Μωαβίτισσες, μετά από σχέδιο που σκαρφίστηκε ο Βαλαάμ, να ταξιδέψουν σε μεγάλη απόσταση από την περιοχή τους, να ξελογιάσουν τους Ισραηλίτες και να τους παρασύρουν με σεξ και κατανάλωση ειδωλοθύτων (κρέατος και κρασιού τα οποία οι Ισραηλίτες είχαν στερηθεί για χρόνια στην έρημο), ώστε στη συνέχεια να προσκυνήσουν τον θεό τους Βέελ-φεγώρ (Βάαλ της Φεγόρ ή Πεόρ). Ο σκοπός πίσω από αυτό ήταν να χάσουν οι Ισραηλίτες την υποστήριξη του Θεού, εξαιτίας της ειδωλολατρίας που διέπραξαν, ώστε να μπορέσουν οι Μαδιανίτες να τους νικήσουν στη μάχη. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει λοιμός στους Ισραηλίτες και να πεθάνουν 24.000 άνδρες, αυτοί που πόρνευσαν με τις Μαδιανίτισσες και Μωαβίτισσες (αυτό δείχνει και ότι ο αριθμός των γυναικών που στάλθηκε ήταν μεγάλος). Την ώρα που ο κόσμος πέθαινε και κάποιοι θρηνούσαν τους νεκρούς, εμφανίστηκε ένας Ισραηλίτης, αρχηγός μιας οικογένειας Συμεωνιτών, με μια «θυγατέρα Μαδιανίτη άρχοντα», και πήγαν στη σκηνή (δεν διευκρινίζει ποια, τη δική του ή του Μαρτυρίου) όπου μέσα στο γενικό χαμό άρχισαν να επιδίδονται σε σεξ (όπως δείχνει ο τρόπος του θανάτου τους). Μετά την εκτέλεσή τους από τον Φινέες σταμάτησε ο λοιμός, και άρχισαν οι πολεμικές επιχειρήσεις κατά των Μαδιανιτών. Στο κεφ. 31 βλέπουμε ότι ο Βαλαάμ ήταν μαζί με την ηγεσία των Μαδιανιτών, καθώς εκείνος είχε σκαρφιστεί το σχέδιο με τις γυναίκες οι οποίες δεν πήγαν να ξελογιάσουν τους Ισραηλίτες σαπό μόνες τους, αλλά με εντολές από την ηγεσία τους.

«8 Και εκτός εκείνων που θανατώθηκαν, θανάτωσαν και τους βασιλιάδες τού Μαδιάμ, τον Ευί, και τον Ρεκέμ, και τον Σουρ, και τον Ουρ, και τον Ρεβά, πέντε βασιλιάδες τού Μαδιάμ· και τον Βαλαάμ, τον γιο τού Βεώρ, τον θανάτωσαν με μάχαιρα. «

Εδώ πρέπει να λάβουμε υπόψη πως δεν θανατώθηκαν όλοι οι Μαδιανίτες της Χαναάν, μια και αυτοί εμφανίστηκαν να πολεμούν τους Ισραηλίτες αργότερα, αλλά η ηγεσία που σκαρφίστηκε το κόλπο μαζί με τον Βαλαάμ, και οι γυναίκες που έλαβαν μέρος σε αυτό μαζί με τις οικογένειές τους, οι οποίοι ήταν όλοι στρατοπεδευμένοι κοντά στη Σιττείμ. Δεν τιμωρήθηκαν ούτε οι Μωαβίτες, επειδή το σχέδιο ήταν μαδιανιτικής έμπνευσης και αυτοί πείστηκαν να ακολουθήσουν.

Αυτά καταγράφονται και στον ψευδο-Φίλωνα (Pseudo-Philo/LAB 18:13) με τον Βαλαάμ να συμβουλεύει να εκπορνευθούν οι Μαδιανίτισσες με αυτό τον τρόπο, ώστε να αμαρτήσουν ενώπιον του Θεού τους οι Ισραηλίτες, να χάσουν την εύνοιά του και να πέσουν στα χέρια των Μαδιανιτών.

Ελπίζουμε μετά από αυτό το σύντομο μάθημα ο φίλος μας Άχμαντ Ελντίν να μην εκτεθεί ξανά, εκφέροντας κρίσεις για πράγματα στα οποία έχει μεσάνυχτα. Ας ασχοληθεί καλύτερα με θέματα που αναφέρονται στα δικά του βιβλία.

Μας λέει ο φίλος μας ακόμη ότι όλο το άρθρο μας «είναι μια προσωπική του γνώμη να μαζέψει τα ασυμμάζευτα για την αγία γραφή στο θέμα της παιδοφιλίας. Πάει ακόμα να αγνοήσει την ερμηνεία των Ραβίνων που εξηγούν ότι αυτές οι κοπέλες είναι ηλικίας 3 ετών οπου οι ιερείς μπορούν να έχουν ερωτικές σχέσεις. Θέλει να μας πει ότι αυτοί δεν ξέρουν και δεν ήταν μάρτυρες ενώ ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς γνώριζε καλύτερα και πόσο μάλλον ήταν μάρτυρας! Δεν γνωρίζω αν πρέπει να γελάσω με αυτόν το ψευτοαποστατη η να τον λυπηθώ για τον συλλογισμό του.»

Στη φράση «αυτές οι κοπέλες είναι ηλικίας 3 ετών οπου οι ιερείς μπορούν να έχουν ερωτικές σχέσεις» ο Άχμαντ ψεύδεται και πάλι υπονοώντας ότι οπωσδήποτε οι ιερείς ήρθαν σε σχέσεις με κοριτσάκια 3 ετών, πράγμα που ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ αλλά ούτε καν στο Ταλμούδ, το οποίο επικαλείται. Όπως είδαμε «το σχόλιο του ραββίνου Μπεν Γιοχάι, ότι «η προσήλυτη που έγινε προσήλυτη σε ηλικία μικρότερη από τριών ετών και μιας ημέρας, θεωρείται κατάλληλη να παντρευτεί ιερέα» σημαίνει ότι η κοπέλα που είχε γίνει προσήλυτη πριν φτάσει στην ηλικία που η Εβραιοπούλα υπάγεται στην ομάδα των ketannah (κορίτσια από 3 ετών και μιας ημέρας έως 12 ετών και μιας ημέρας) έχει το δικαίωμα να παντρευτεί κάποια στιγμή στη ζωή της μέλος της ιερατικής τάξης των Ιουδαίων, σε αντίθεση με τις κοπέλες που γίνονταν προσήλυτες σε μεγαλύτερη ηλικία και δεν το είχαν. Δεν σημαίνει όμως ότι οι ιερείς των Ιουδαίων ντε και καλά παντρεύονταν παιδάκια τριών ετών» ούτε ότι είχαν ερωτικές σχέσεις με όσες από τις προσήλυτες ήταν τόσο μικρές. Ο Άχμαντ επιμένει εδώ να εφαρμόζει τη λογική πλάνη που ονομάζεται «προσφυγή στην πιθανότητα»μια και κρίνει ότι τον εξυπηρετεί. Σε άλλα θέματα όμως, όπως σε χαντίθ που μιλούν ξεκάθαρα για σεξουαλική εκμετάλλευση αιχμαλώτων γυναικών οπό τζιχαντιστές  με τις ευλογίες του Μουχάμμαντ, κάνει την πάπια και προσπαθεί να τα διαψεύσει, έστω και αποτυχημένα.

Ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς γεννήθηκε το 20 π.Χ. και πέθανε το 70 μ.Χ. Οι Τανναΐτες ραββίνοι δίδαξαν στην περίοδο από 10 μ.Χ. έως και 220 μ.Χ. Είναι λοιπόν σχεδόν σύγχρονοι. Όσο ήταν μάρτυρες εκείνοι, άλλο τόσο ήταν και ο Φίλων. Το γιατί ο φίλος μας προτιμάει τις ερμηνείες των ραββίνων που μάλιστα καταγράφονται στο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, ένα απόκρυφο βιβλίο, είναι κάτι παραπάνω από φανερό: Βρίσκει ότι οι Τανναΐτες τον βολεύουν καλύτερα στην αποστολή του, που είναι να ανακαλύψει βιασμούς και παιδοφιλίες στη Βίβλο ώστε να στρέψει την προσοχή μακριά από τους βιασμούς και την παιδοφιλία στο Κοράνι και τα χαντίθ. Ο Φίλων παρουσιάζει τους Εβραίους να φέρονται πιο φιλάνθρωπα, και δεν του κάνει για τη δουλειά του.

Αλλά ας συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τους στρεβλωμένους συλλογισμούς του:

«Πάμε όμως να δείξουμε για άλλη μια φορά πόσο αδιάβαστος είναι όσον αφόρα την Π.Δ και πως αντιφάσκει καταλήγοντας ότι όντος η Π.Δ προωθεί την παιδοφιλία. Παραδέχτηκε ο greekmurtad: «θα δει ότι τις μικρές αιχμάλωτες πήραν οι ιερείς»Αυτό μας το λέει όσον αφορά για τα κοριτσάκια που λέει ο στίχος στο Αριθμοί 31:17-18.

Ας διαβάσουμε τώρα μια άλλη εντολή του Θεού που επιβεβαιώνει ότι αυτές οι αιχμάλωτες που πήραν οι ιερείς η ακόμα και οι στρατιώτες μπορούν να βιαστούν με την «ευλογία» του βιβλικού θεού:

«ΟΤΑΝ βγεις να πολεμήσεις τους εχθρούς σου, και ο Κύριος ο Θεός σου τους παραδώσει στα χέρια σου, και πάρεις απ’ αυτούς αιχμαλώτους,και δεις ανάμεσα στους αιχμαλώτους μια όμορφη γυναίκα, και την επιθυμήσεις, για να την πάρεις στον εαυτό σου για γυναίκα, τότε, θα τη φέρεις στο σπίτι σου, και θα ξυρίσει το κεφάλι της, και θα κόψει τα νύχια της· και θα βγάλει τα ενδύματα της αιχμαλωσίας της από πάνω της, και θα καθήσει στο σπίτι σου, και θα κλάψει τον πατέρα της και τη μητέρα της έναν ολόκληρο μήνα· και ύστερα θα μπεις μέσα σ’ αυτή, και θα είσαι άνδρας της, κι εκείνη θα είναι γυναίκα σου. Και αν συμβεί να μη ευχαριστιέσαι σ’ αυτήν, τότε θα την εξαποστείλεις ελεύθερη· και δεν θα την πουλήσεις για ασήμι, δεν θα την εμπορευθείς, επειδή την ταπείνωσες.» (Δευτερονόμιο 21:10)

Ξεκάθαρα λοιπόν η απελπισία του greekmurtad ξεμπροστιάζετε για άλλη μια φορά όταν προσπαθεί να μας δείξει ότι αυτά τα κοριτσάκια απλά θα ανατραφούν μαζί με τους ιερείς και τους Ισραηλινούς. [(sic) τους… Ισραηλινούς; Ισραηλινοί προ Χριστού; Μη χειρότερα!] Από τους στίχους διαβάζουμε ότι μπορούν να πάρουν όποια αιχμάλωτη θέλουν να την βιάσουν και μετά αν δεν τους κάνει άλλο να την πετάξουν. Έτσι απλά. Προσέξτε ότι το χωρίο παραδέχεται ότι η αιχμάλωτη έχει υποστεί ταπείνωση.»

Ας δούμε λοιπόν, το μέγεθος της διαστρέβλωσης που επιχειρεί ο φίλος μας. Κατ’ αρχήν επισημαίνουμε ότι έχει ήδη πηδήξει σε άλλο εδάφιο και σε άλλο θέμα, μια και κατάλαβε ότι το εδάφιο που έστιψε όσο μπορούσε για να βγάλει ξύγκι, δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Δεύτερον, μας παραθέτει μια κακή μετάφραση:
«Και αν συμβεί να μη ευχαριστιέσαι σ’ αυτήν, τότε θα την εξαποστείλεις ελεύθερη»

Το κείμενο των εβδομήκοντα λέει:

«καί έσται εάν μή θέλης αυτήν, εξαποστελει̂ς αυτήν ελευθέραν»

Αλλά και η μετάφραση του μασωριτικού είναι (βιβλική εταιρεία):

«Αν αργότερα δεν του αρέσει πια η γυναίκα, μπορεί να την αφήσει ελεύθερη· πάντως απαγορεύεται να την πουλήσει ή να την μεταχειριστεί σαν δούλη, αφού την υποχρέωσε να γίνει γυναίκα του.»

Αλλά αυτό είναι πταίσμα μπροστάστα υπόλοιπα, αφού ΠΟΥΘΕΝΑ το χωρίο δεν μιλάει για βιασμό, ούτε στο πεδίο της μάχης ούτε κάπου αλλού. Εάν πραγματικά υπήρχε βιασμός, η Βίβλος δεν θα φοβόταν να το αναφέρει, καθώς έχει περιγράψει αρκετούς τέτοιους (π.χ. ο βιασμός της Θάμαρ από τον Αμνών). Ο Ισραηλίτης παίρνει την αιχμάλωτη για νόμιμη σύζυγό του, αφού πρώτα περιμένει ένα μήνα να θρηνήσει τους δικούς της, και μετά ΑΝ την αφήσει, απαγορεύεται να την πουλήσει αλλά την αφήνει ελεύθερη, επειδή, όπως μας εξηγεί το μασοριτικό, «την υποχρέωσε να γίνει γυναίκα του».

Επίσης φαίνεται αστείο όταν ένας μουσουλμάνος κριτικάρει τους Ισραηλίτες ότι μπορούν «να βιάσουν μια αιχμάλωτη και μετά αν δεν τους κάνει άλλο να την πετάξουν», γιατί σύμφωνα με τους ισλαμικούς κανόνες για τη δουλεία, οι μουσουλμάνοι μπορούν να έχουν σχέσεις με τις αιχμάλωτες/δούλες τους χωρίς να τις ρωτήσουν βέβαια, κι όταν τις βαριούνται μπορούν να τις πουλήσουν. Αντί να ντραπεί ο μουσουλμάνος που οι δικοί του κανόνες για την αντιμετώπιση αιχμαλώτων είναι τρισχειρότεροι από αυτούς που υπήρχαν 1400 ολόκληρα χρόνια πριν από τους δικούς του (οι οποίοι δικοί του ισχύουν μέχρι σήμερα…) πάει να βγει κι από πάνω;

Αλλά πριν δούμε γιατί «το χωρίο παραδέχεται ότι η αιχμάλωτη έχει υποστεί ταπείνωση» από τον Ισραηλίτη, και ότι αυτό δεν σημαίνει τους βιασμούς που ο φίλος μας προσπαθεί να αποδείξει απελπισμένα, ας δούμε πού προσπαθεί να στηρίξει την απολυτότητά του περί βιασμού της αιχμάλωτης:

«Ο Ακαδημαϊκός και Λόγιος της Βίβλου Mathew Poole υποστηρίζει την παραπάνω άποψη [ότι μπορούν να πάρουν όποια αιχμάλωτη θέλουν να την βιάσουν και μετά αν δεν τους κάνει άλλο να την πετάξουν] προσθέτοντας επίσης ότι ο πρόκειται για ερωτική επιθυμία από μεριά του άνδρα προς την αιχμάλωτη στο πεδίο μάχης ( πηγή : Matthew Poole’s Commentary on the Holy Bible, Τομος l. 1: Genesis- Job ( Hendrickson Publishers 1985 ) Σελίδα. 376)

Άλλος αυτόπτης ο Mathew Poole, Πουριτανός που έζησε από το 1624 ως το 1679. Στο απόσπασμα που αναφέρει ο Άχμαντ Ελντίν, γράφει:

11…. «την επεθύμησες» μπορεί να είναι μια μετρημένη έκφραση για συνουσία μαζί της, και φαίνεται πιθανό, γιατί λέει στο 14 «ότι την ταπείνωσε», ότι τη «γνώρισε» με στρατιωτική θρασύτητα όταν την πήρε αιχμάλωτη, όχι μετά που την παντρεύτηκε, γιατί τότε θα έλεγε «επειδή την παντρεύτηκες», που θα ήταν πιο εμφατικό από το να πει «επειδή την ταπείνωσες».[1]

Γράφει επίσης: «την ‘ταπείνωσε’ δηλ. κοιμήθηκε μαζί της, όπως σημαίνει συχνά αυτή η λέξη»[2]

Δηλ. ο Poole θεωρεί ότι ΜΠΟΡΕΙ να υπάρχει νύξη βιασμού στο «επεθύμησες» επειδή του προκαλεί υποψίες το «ταπείνωσες». Όμως το «επεθύμησες» στην ελληνική, όταν μιλάμε για τη μετάφραση των Ο΄, δεν έχει καμία σημασία βιασμού, παρά μόνο σημασία επιθυμίας. Και αν μιλάμε για το μασοριτικό, ούτε και εδώ το ρήμα που χρησιμοποιείται έχει σεξουαλική σημασία, αλλά εκφράζει επιθυμία, αίτηση, αναμονή (βλ. A. L. Breslich).

Ας δούμε τώρα γιατί ένας τέτοιος γάμος είναι ταπεινωτικός για τα δεδομένα των Ισραηλιτών: είναι φανερό ότι η γυναίκα ούτε επέλεξε τον  Ισραηλίτη – όπως είχαν δικαίωμα να κάνουν οι Εβραιοπούλες που ήταν μεγαλύτερες από 12 έτη και 1 ημέρα – ούτε την παρέδωσε στον γαμπρό ο πατέρας της, ούτε έγινε κάποιο γαμήλιο συμβόλαιο που να εξασφαλίζει τα δικαιώματά της, ούτε και ο Ισραηλίτης της έδωσε προίκα. Όλα αυτά συνέβαιναν στους γάμους μεταξύ Εβραίων. Αντίθετα στο γάμο αυτό ο Ισραηλίτης με τη δύναμη του νικητή, επέλεξε μια γυναίκα που «έβαλε στο μάτι», την έφερε από το μέρος όπου είχαν τους αιχμαλώτους στο σπίτι του, την έβαλε να αλλάξει τα ρούχα της, να κόψει τα μαλλιά και τα νύχια της – όλα αυτά σύμβολα για την καινούργια ζωή που θα ζούσε από δω και πέρα – και καθόρισε ΑΥΤΟΣ τη χρονική διάρκεια του πένθους της. (Εξυπακούεται ότι την έβαλε να μάθει τους τρόπους της φυλής του και να ασπαστεί τη θρησκεία του, αλλά αυτά δεν θα θεωρούνταν κακά πράγματα από τους Ισραηλίτες γι’ αυτό λογικά δεν χρειάζεται να μπουν στη λίστα). Αν και μετά τη σύναψη του γάμου η γυναίκα έχει τη νομική αντιμετώπιση που έχει και η παντρεμένη Εβραία, δεν παύει ένας τέτοιος γάμος χωρίς επιλογή, γαμήλιο συμβόλαιο και προίκα είναι για τα δεδομένα των Ισραηλιτών ταπεινωτικός. Για τους λόγους αυτούς έχει την υποχρέωση ο Ισραηλίτης αν δεν θέλει πια να την έχει σύζυγο, αν και στη σύναψη του γάμου δεν της φέρθηκε όπως σε μια ελεύθερη Εβραία, να της φερθεί έτσι ως προς το διαζύγιο. Το ρήμα anah που χρησιμοποιείται στο εβραϊκό ανάλογα με το ελληνικό «ταπείνωσες», έχει την έννοια του: ταπεινώνω, υποτάσσω, καταθλίβω, υποβιβάζω, προσβάλω, στεναχωρώ, φέρομαι σκληρά, εξασθενίζω, εξαναγκάζω, πληγώνω, διακορεύω, και τέλος, βιάζω.[3]

Ας δούμε τις χρήσεις του ρήματος στη Βίβλο σύμφωνα με το λεξικό του Strong (http://www.htmlbible.com/sacrednamebiblecom/kjvstrongs/CONHEB603.htm#S6031) (οι ορισμοί του Strong έχουν μεταφραστεί στην ελληνική μετά από αντιπαραβολή με το κείμενο των Ο΄και τη νεοελληνική μετάφραση του Φίλου):

επτοήθησαν

Ησ. 31:4

Ταπεινώνω-ταλαιπωρώ-καταθλίβω
Γεν. 15:13, Γεν. 31:50, Εξ. 1:11, Εξ. 22:22, Εξ. 22:23, Λε., 16:29, Λε., 16:31, Λε., 23:27, Λε., 23:32, Αρ. 24:24, Αρ. 24:24, Αρ. 29:7, Αρ. 30:13, Κρι. 16:5, Κρι. 16:6, Κρι. 16:19, 2 Σαμ. 7:10, 1 Βασ. 11:39, 2 Χρ. 6:26, Εσδ. 8:21, Ιώβ 37:23, Ψαλμ. 89:22, Ψαλμ. 94:5, Ησ. 58:5, Ησ. 64:12, Θρη 3:33, Να. 1:12, Σοφ. 3:19

Ταπεινώνω-καταθλίβω
Εξ. 1:12, Λε., 23:29, Δευτ. 26:6, 1 Βασ. 2:26, 1 Βασ. 2:26, 2 Βασ. 17:20, Ιώβ 30:11, Ψαλμ. 88:7, Ψαλμ. 90:15, Ψαλμ. 107:17, Ψαλμ. 116:10, Ψαλμ. 119:67, Ψαλμ. 119:71, Ψαλμ. 119:75, Ψαλμ. 119:107, Ησ. 53:4, Ησ. 53:7, Ησ. 58:3, Ησ. 58:10, Ησ. 60:14, Να. 1:12

Θα ταπεινώσεις
1 Βασ. 8:35

αγώνες
Ψαλμ. 132:1

αποκρίνεται
Εκκλ. 5:20

ταπεινώθηκες (Ο΄ «ταπεινωθήναι»)
Δαν. 10:12

περισπώμαι-περισπασμός-μοχθώ
Εκκλ. 1:13, Εκκλ. 3:10

εξαναγκάζω (γυναίκα σε σεξ, βιάζω)
Κρι. 20:5, 2 Σαμ. 13:12. 2 Σαμ. 13:14, 2 Σαμ. 13:22, 2 Σαμ. 13:32

υπακοή, αγαθότητα
2 Σαμ. 22:36

(μεταχειρίζομαι) κακώς

Γεν. 16:6

Ταπείνωση μετά από σεξ (ίσως διακόρευση)
Γεν. 34:2

να ταπεινωθείς μπροστά μου  (Ο΄ ἐντραπῆναί με) ταπεινώσει,
Εξ. 10:3, Δευτ. 8:2, Δευτ. 8:16, Κρι. 19:24

ταπείνωσε
Δευτ. 8:3, Δευτ. 21:14, Δευτ. 22:24, Δευτ. 22:29, Ψαλμ. 35:13, Ιεζ. 22:10, Ιεζ. 22:11

έσφιξαν (Ο΄ταπείνωσαν)
Ψαλμ. 105:18

Leannoth (όνομα)
Ψαλμ. 88:1

βίασαν
Θρη 5:11

τραγουδούν
Εξ. 32:18, Ησ. 27:2

ταπεινώσου-υποτάξου
Γεν. 16:9

ταράχτηκαν
Ζαχ. 10:2

αδυνάτισαν (δύναμη)
Ψαλμ. 102:23

κακώνω, καταθλίβω
Εξ. 22:23

Τα μοναδικά χωρία όπου σύμφωνα με τον Strong το ρήμα εννοεί βιασμό, είναι το Θρήνοι Ιερεμία 5:11: γυναῖκας ἐν σιων ἐταπείνωσαν παρθένους ἐν πόλεσιν ιουδα, 4 εδάφια στον Σαμουήλ που αναφέρουν το βιασμό της Θάμαρ από τον Αμνών, κι ένα στους Κριτές που αναφέρει το βιασμό μιας παλλακίδας από κακοποιούς. Ο Strong ταξινομεί τα εδάφια του Δευτερονομίου σε ταπείνωση, όχι σε βιασμό.

Ας δούμε και τις υπόλοιπες πηγές του φίλου μας, παραθέτοντας κιόλας τα κείμενα στα οποία παραπέμπει, κάτι το οποίο ο ίδιος αποφεύγει να κάνει (το λόγο που το αποφεύγει θα τον δείτε στη συνέχεια):

Μια άλλη ακαδημαϊκή πηγή επίσης μας πληροφορεί ότι πρόκειται για βιασμό (G. W. Bromiley ‘International Standard Bible Encyclopedia:Q Z’.(Wm..B..Eerdmans.Publishing 1995) σελ. 49)

Η πηγή αυτή λέει:

Το γενικό νόημα είναι «ταπεινώνω» ή «υποχρεώνω σε υποταγή». Σε άλλα αποσπάσματα όπου δηλώνει επιβολή σεξουαλικών σχέσεων σε γυναίκα η RSV το αποδίδει ‘ταπεινώνω» [ Γεν.34:2; Ιεζ. 22:10 ] , “εξευτελίζω” [ Δευτ. 21:14 ] , “παραβιάζω” [ 22:24, 29 ] , or “καταναγκάζω, βιάζω” [ 2. S 13:12, 14, 22, 32 ].

Επίσης δυο άλλοι ερμηνευτές και ακαδημαϊκοί μας πληροφορούν ότι πρόκειται για βιασμό της παρθένας . Την ίδια παρθένα του βιβλίου Αριθμοί 31:17-18 ( πηγή: Athalya Brenner, “Feminist Companion to the Latter Prophets” [ Continuum International Publishing 20:Group, 2004 ] , ΣΕΛ. 337-338 δείτε επίσης την ίδια αναφορά που  διαβάζουμε και από την πηγή: Saul M.Olyan, “Rites and Rank: Hierarchy in Biblical Representations of Cult” [ Princeton University Press, 2000 ] , Σελ. 166)

Δείτε τώρα την πονηριά του Άχμαντ Ελντίν, και το λόγο που αποφεύγει να δίνει αυτό που λένε οι πηγές. Η Athalya Brenner γράφει:

«Μια παρθένος αιχμάλωτη που έχει βιαστεί, μπορεί να γίνει σύζυγος και να της δοθεί διαζύγιο αλλά όχι να πουληθεί σκλάβα, επειδή η σχέση άρχισε με ένα βιασμό (Δευτ. 21:14).[4]»

Ο Saul M.Olyan γράφει: «Δευτ. 21:10-14… Όταν επιθυμεί να απαλλαγεί από τη γυναίκα που αιχμαλώτισε στον πόλεμο αν δεν την επιθυμεί πια: πρέπει να της επιτρέψει ν πάει όπου θέλει· δεν μπορεί να την πουλήσει ότι να την κακομεταχειριστεί επειδή την βίασε.[5]»

Πού ακριβώς βρε απαράδεκτε γράφουν αυτοί οι δύο ακαδημαϊκοί για «την ίδια παρθένα του βιβλίου Αριθμοί 31:17-18»; Δεν ντρέπεσαι να καταλογίζεις σε ανθρώπους πράγματα που δεν είπαν και να κοροίδεύεις τους αναγνώστες σου;

Αλλά ας δούμε τι λένε και μερικά άλλα σχολιολόγια της Βίβλου για το εδάφιο:

Δικαιώματα των αιχμαλώτων γυναικών

21:10-14 Μεταχείριση των γυναικών σε αιχμαλωσία

21:10-14. Μέρος του πολέμου είναι η διάθεση των αιχμαλώτων. Μερικές γυναίκες αιχμάλωτες μπορούσαν να αναμένουν να χρησιμεύσουν ως δούλες (2 Βασιλέων 5:2-3), αλλά πολλές θα λαμβάνονταν ως σύζυγοι από τους στρατιώτες. Ο  νόμος του Δευτερονομίου ασχολείται με τη διαδικασία μετασχηματισμού, καθώς αυτές οι γυναίκες προσαρμόζονταν στην κοινωνία  των Ισραηλιτών. Αυτή περιλαμβάνει το ξύρισμα της κεφαλής, την αλλαγή των ενδυμάτων και μια περίοδο πένθους που σηματοδοτούσε το θάνατο της παλιάς ζωής της γυναίκας και την έναρξη μιας νέας (συγκρίνετε τη μεταμόρφωση του Ιωσήφ στο Γεν. 41:41-45). Τα κείμενα Mari παρέχουν επίσης ρούχα και μια δουλειά στις αιχμάλωτες γυναίκες. Τα δικαιώματα που επεκτείνονται στην πρώην δέσμια αφού έχει παντρευτεί είναι παρόμοια με εκείνα των Ισραηλιτισσών και αποσκοπούν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει μείωση της θέσης της, αν συμβεί ένα διαζύγιο. Παρόμοιες ανησυχίες αντικατοπτρίζονται στους Μέσους Ασσυριακούς νόμους, οι οποίοι απαιτούν οι πρώην αιχμάλωτες που είναι τώρα παντρεμένες να ντύνονται σαν όλες τις Ασσύριες γυναίκες της τάξης αυτής.
Matthews, V. H., Chavalas, M. W., & Walton, J. H. (2000). The IVP Bible background commentary : Old Testament (electronic ed.) (Dt 21:9-14). Downers Grove, IL: InterVarsity Press.[6]

—-

Στίχος 11. Και δεις μια όμορφη γυναίκα] Η βίαιη κατοχή δεν επιτρεπόταν ούτε ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, όταν η γυναίκα πιανόταν σε πόλεμο, και με τη γενική συναίνεση των αρχαίων εθνών,  κηρυσσόταν μέρος της λείας. Το πρόσωπο στου οποίου το μερίδιο έπεφτε μια γυναίκα τέτοια, όπως περιγράφεται εδώ, θα μπορούσε, αν το επέλεγε, να την έχει για σύζυγο, σύμφωνα με ορισμένες προϋποθέσεις· Αλλά δεν του επιτρεπόταν να την χρησιμοποιεί υπό κάποια κατώτερη ιδιότητα.[7]
Clarke, A. (1999). Clarke’s Commentary: Deuteronomy (electronic ed.). Logos Library System; Clarke’s Commentaries (Dt 21:11). Albany, OR: Ages Software.

—-

21:10-11. Σε έναν Ισραηλίτη επιτρεπόταν να παντρευτεί μια όμορφη γυναίκα από τους αιχμαλώτους μιας συγκεκριμένης μάχης. Αυτό προϋποθέτει ότι η εν λόγω μάχη θα ήταν εναντίον μίας από «τις πόλεις που βρίσκονται σε απόσταση» (20:15), δεν είναι μια πόλη εντός των συνόρων της Παλαιστίνης. Ως εκ τούτου η μελλοντική σύζυγος δεν θα ήταν Χαναναία (πρβλ. την απαγόρευση να παντρευτούν οι Ισραηλίτες άνδρες ή γυναίκες από τη Χαναάν, 7:1, 3-4).
Εάν ένας Ισραηλίτης στρατιώτης ήθελε πραγματικά μια από τις αιχμάλωτες θα μπορούσε να την έχει μόνο μέσω του γάμου. Αυτό βοήθησε στην προστασία της αξιοπρέπειας των αιχμαλώτων γυναικών και της καθαρότητας των Ισραηλιτών στρατιωτών. Οι Ισραηλίτες δεν έπρεπε να κάνουν βιασμούς, λεηλασίες, ή να κακομεταχειρίζονται αλλιώς αιχμαλώτους όπως έκαναν άλλα στρατεύματα της αρχαίας Εγγύς Ανατολής .

21:12-14. Ο γάμος ενός στρατιώτη με μια ξένη σε αιχμαλωσία δεν μπορεί να γίνει αμέσως. Η μελλοντική σύζυγος ετοιμαζόταν πρώτα ψυχολογικά για τη νέα της ζωή ως Ισραηλίτισσα. Αυτό επιτυγχανόταν με το ξύρισμα της κεφαλής της, το κόψιμο των νυχιών της, με αλλαγή των ενδυμάτων, και πένθος για τους γονείς της για ένα μήνα. Το πένθος μπορεί να σήμαινε είτε ότι ο πατέρας και η μητέρα της είχαν σκοτωθεί σε μάχη ή ότι διαχωριζόταν πλέον από αυτούς από το νέο γάμο της. Οι άλλες τελετουργίες που αναφέρονται ενδέχεται επίσης να συμβόλιζαν το πένθος της με το ότι απέκοπτε τον εαυτό της από την προηγούμενη ζωή της.
Ο πλήρης μήνας επέτρεπε στην αιχμάλωτη γυναίκα το κατάλληλο χρονικό διάστημα για το πένθος, και έδινε επίσης στον μελλοντικό σύζυγο την ευκαιρία να προβληματιστεί σχετικά με την αρχική του απόφαση να την λάβει ως σύζυγό του. Γιατί με ξυρισμένο κεφάλι αυτή θα ήταν λιγότερο ελκυστική.
Η φράση Εάν δεν είστε ικανοποιημένος μαζί της μπορεί να μην αναφέρεται σε κάποιο ασήμαντο πρόβλημα στις σχέσεις τους, αλλά στην άρνηση της νέας συζύγου να δεχθεί τις πνευματικές αξίες του συζύγου της. Στην περίπτωση αυτή, ο σύζυγος μπορεί να διαλύσει το γάμο και να εγκαταλείψει όλα τα δικαιώματά του πάνω της. Με την απαγόρευση να την αντιμετωπίσει ως δούλη, έστω και αν είχε ατιμαστεί μέσα από το διαζύγιο, η γυναίκα εξακολουθούσε να διατηρεί ένα μέτρο αξιοπρέπειας. Ο νόμος αυτός υπογράμμισε την αξία της ανθρώπινης ζωής· ερχόταν σε αντίθεση με τη φοβερή μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου που ήταν κοινή σε όλη την αρχαία Εγγύς Ανατολή. [8]

Walvoord, J. F., Zuck, R. B., & Dallas Theological Seminary. (1983-c1985). The Bible knowledge commentary : An exposition of the scriptures (1:300-301). Wheaton, IL: Victor Books.

—-

Λαμβάνοντας μια σύζυγο (21:10-14). Αν και οι Εβραίοι άνδρες δεν είχαν τη δυνατότητα να λάβουν συζύγους από τα έθνη της Χαναάν (7:3), τους επιτρεπόταν να παντρευτούν γυναίκες από τις κατακτημένες πόλεις που βρίσκονταν σε απόσταση από τη Γη της Επαγγελίας (20:14-15). Φυσικά, ήταν αναμενόμενο ότι οι γυναίκες αυτές θα αποδέχονταν την πίστη του Ισραήλ και θα εισάγονταν  στη θρησκευτική ζωή του έθνους. Ωστόσο, μετά την επιστροφή στο σπίτι με τη νύφη, ο άνδρας έπρεπε να περιμένει ένα μήνα πριν ολοκληρώσει το γάμο. Κατά τη διάρκεια της περιόδου αναμονής, ο άνδρας θα μπορούσε να εξετάσει σοβαρά αυτό που έκανε, και η γυναίκα θα μπορούσε να προετοιμαστεί συναισθηματικά για μια νέα αρχή· γιατί έπρεπε να ξυρίσει το κεφάλι της, να κόψει τα νύχια της, και να φορέσει διαφορετικά ρούχα.
Το ξύρισμα της κεφαλής ήταν μέρος των τελετών καθαρισμού των λεπρών (Λευ. 14:8-9) και της αφιέρωσης των Ναζηραίων που είχαν εκπληρώσει τους όρκους τους (Αρ. 6:18). Αν και το ξύρισμα της κεφαλής θα είναι ταπεινωτική εμπειρία για την γυναίκα (βλ. Δευτ. 21:14), θα μπορούσε επίσης να είναι το σημάδι μιας νέας αρχής, όπως ήταν για τον λεπρό και τον Ναζηραίο. .³ Αποκήρυσσε την προηγούμενη θρησκεία της, τη λατρεία των ειδώλων, και αποδεχόταν τον Ιεχωβά ως Θεό της. Από πρακτική άποψη, ίσως η εμφάνισή της θα την ενθάρρυνε να μείνει στο σπίτι και να γνωρίσει καλύτερα τον Εβραίο μέλλοντα σύζυγό της. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου αναμονής, ήταν αναμενόμενο να εκφράσει τη λύπη της για την έξοδο από την οικογένειά της και τη γενέτειρά της. Με λίγα λόγια, η εμπειρία αυτού του μήνα αναμονής, όσο οδυνηρή κι αν ήταν, είχε σχεδιαστεί για να βοηθήσει την γυναίκα να κάνει τη μετάβαση από την παλιά ζωή στη νέα.
Εάν, μετά την κορύφωση του γάμου, ο άνδρας ήταν δυσαρεστημένος με τη γυναίκα, δεν μπορούσε απλά να την πετάξει έξω ή να την πουλήσει σαν να ήταν σκλάβα. Έπρεπε να της δώσει διαζύγιο και να την αφήσει να πάει οπουδήποτε αυτή επιθυμούσε. ⁴ Είναι δεδομένο ότι ένα άλλο άτομο θα μπορούσε να την παντρευτεί ή ότι θα μπορούσε να επιστρέψει στην πόλη καταγωγής της. Η σύγχρονη κοινωνία δεν θα ανεχόταν μια γυναίκα να πιάνεται διά της βίας σε αιχμαλωσία για να γίνει η σύζυγος ενός ξένου, αλλά στον αρχαίο κόσμο ήταν συνηθισμένοι σε τέτοια πράγματα (Κρι. 21). Ωστόσο, ο νόμος αυτός την προστάτευε από τον βιασμό και την εγκατάλειψη μετά τη μάχη ή από το να εξευτελιστεί τόσο από τον σύζυγό της που ένας άλλος άνδρας δεν θα ήθελε να την παντρευτεί. Ήταν καλύτερο να αφεθεί ελεύθερη από να είναι αναγκασμένη να ζει με ένα άτομο που δεν την ήθελε. ⁵

³ Για έναν άνδρα, το ξύρισμα της κεφαλής και της γενειάδας θα ήταν μια ταπεινωτική εμπειρία (Ησαΐας 7:20· 2 Σαμ. 10:4-5), και θα ήταν σίγουρα και για μια γυναίκα (1 Κορ. 11:15). Ενώ στο πένθος, στους άνδρες Εβραίους δεν επιτρεπόταν να μιμηθούν τους ειδωλολάτρες ξυρίζοντας τα κεφάλια τους και κόβοντας γενειάδες τους (Λευ. 19:27-28), και αυτό ιδίως εφαρμοζόταν στους ιερείς (21:1-5).

⁴ Το ρήμα που μεταφράζεται, «άφησέ την να φύγει» μεταφράζεται, «διώξε την μακριά» (διαζύγιο) στο 22:19 και 29. Δεδομένου ότι ο γάμος είχε ολοκληρωθεί, ήταν άνδρας και γυναίκα, και ο γάμος θα μπορούσε να διαλυθεί νόμιμα μόνο από διαζύγιο (24:1-4).

⁵ Ορισμένοι σχολιαστές υποθέτουν ότι ο σύζυγός της την χώριζε επειδή εκείνη δεν δεχόταν τη θρησκεία των Ισραηλιτών και τη λατρεία του αληθινού και ζώντος Θεού. Ωστόσο, τίποτα στο κείμενο δεν το δείχνει αυτό.

Wiersbe, W. W. (1999). Be equipped (138). Colorado Springs, Colo.: Chariot Victor Pub.[9]

21:14. Θα ήταν δυνατό να μην είναι ο κάθε γάμος επιτυχής υπό αυτές τις συνθήκες. Ως εκ τούτου, το διαζύγιο ήταν επιτρεπτό. ²⁴  Η επιθυμία που είχε αρχικά ο νεαρός άνδρας για τη γυναίκα θα μπορούσε να ελαττωθεί. ²⁵ Εάν συνέβαινε αυτό, δεν μπορούσε να της φερθεί όπως σε σκλάβα ή παλλακίδα, αλλά έπρεπε να την αντιμετωπίσει ως μια γυναίκα με τη δική της αξιοπρέπεια και τα δικαιώματά της. Αυτή η εντολή ήταν σημαντική για την ευεξία της γυναίκας, γιατί ο άνδρας είχε σχεδόν απόλυτη εξουσία επί της γυναίκας. ²⁶  Η υπόθεση αυτή είναι παρόμοια με το νόμο προστασίας της κόρης που πωλήθηκε ως υπηρέτρια και στη συνέχεια εισερχόταν στην οικογένεια ως σύζυγος ( Εξ. 21:7-11). Αυτή είχε επίσης τα δικαιώματά της και θα μπορούσε να κερδίσει την ελευθερία της αν την κακομεταχειρίζονταν.
Η ατίμωση που ο άνδρας θα έφερνε στην γυναίκα του θέλοντας να τη χωρίσει ήταν σαν την ατιμία που επέφερε ο Συχέμ στη Δείνα με τον αρχικό του βιασμό (Γεν. 34:2) ²⁷ . Η κατηγορία ήταν πολύ σοβαρή και θα μπορούσε να φέρει ντροπή και στον άνδρα . Υπήρχε ίσως μια λεπτή αποδοκιμασία της όλης συμφωνίας από τους αρκετά συγκεχυμένους παραλληλισμούς προς την αφήγηση της Γένεσης 34 (βλ. στίχος 11 ανωτέρω) για τον Συχέμ και τη Δείνα. Ο νόμος ήταν μια παραχώρηση, αλλά ο Μωυσής αποδοκίμαζε την πρακτική και προσπάθησε να κατευθύνει όσο περισσότερα αρνητικά σχόλια μπορούσε. Οι λεπτές υποδείξεις του νόμου μέσω της επιλογής των λέξεων και η προσεκτική μέριμνα για τη δεσμευμένη γυναίκα μπορεί να είχε καταστεί σημαντικός παράγοντας για την αποθάρρυνση μιας τέτοιας πρακτικής.

²⁴ Το «Άστη να φύγει» (NIV) μεταφράζει την εβραϊκή λέξη που συνήθως χρησιμοποιούνταν για το διαζύγιο (שׁלח, slh – διώξε· Δευτ. 24:1).

²⁵ Η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται «ευχαριστημένος» είναι συνώνυμο της «επιθυμήσεις» στο στίχο 11.

²⁶ Η λέξη που μεταφράζεται «την αντιμετωπίσεις ως δούλα» είναι σπάνια (μόνο εδώ και στο Δευτ 24:7), αλλά προφανώς αναφέρεται είτε στην άσκηση υπερβολικής δύναμης ή την αντιμετώπισή της ως εμπόρευμα και όχι ως πρόσωπο (βλ. Mayes, Δευτερονόμιο, σελ. 303-304, και Craigie, Δευτερονόμιο, σ. 282).

²⁷ Για τη χρήση του ρήματος ענה (˓ nh) σε παρόμοιο πλαίσιο, στο οποίο η γυναίκα έχει χάσει τη νομιμότητα βλ. Κρι 19:24· 20:5· 2 Σαμ 13:12, 14, 22· Ιεζ 22:10, 11.[10]

Hall, G. H. (2000). Deuteronomy. The College Press NIV commentary. (319). Joplin, Mo.: College Press Pub. Co.

—–

Σύζυγοι και παιδιά 21:10-21

Πάντα το τμήμα αυτό έχει κάποια σχέση με την έκτη εντολή, όσο απομακρυσμένο και αν είναι σε ορισμένες περιπτώσεις.
Περιορισμοί στην εξουσία ενός συζύγου 21:10-14
Οι άνδρες Ισραηλίτες θα μπορούσαν να παντρεύονται γυναίκες που είχαν ληφθεί ως αιχμάλωτες πολέμου από μακρινές κατακτημένες πόλεις, εφόσον δεν είχαν ήδη μια σύζυγο. Μια τέτοια γυναίκα έπρεπε να ξυρίσει το κεφάλι της και να κόψει τα νύχια της. Αυτές οι τελετουργίες του καθαρισμού ήταν συνήθεις στην αρχαία Εγγύς Ανατολή. ²²⁸ Είχε ένα μήνα για να θρηνήσει για τους γονείς της (στ. 13). Αυτό μπορεί να προϋποθέτει ότι είχαν σκοτωθεί στη μάχη ή, μάλλον, ότι επρόκειτο να διακόψει τις σχέσεις με όλη την προηγούμεη ζωή της. ²²⁹
«Ένας τέτοιος ευγενικός σεβασμός των αισθημάτων του άλλου έρχεται σε έντονη αντίθεση με τη σκληρή μεταχείριση που επιφυλασσόταν στις γυναίκες που συλλαμβάνονταν στον πόλεμο μεταξύ των γειτονικών λαών. . . «²³⁰
«Αυτή η νομοθεσία θα μπορούσε να έχει δύο βασικά αποτελέσματα: οι άνδρες θα συγκρατούνταν από βιασμό, και οι γυναίκες θα είχαν χρόνο ώστε να προσαρμοστούν στη νέα κατάστασή τους.» ²³¹
Η πρόβλεψη για το διαζύγιο (στ. 14) λαμβάνει περαιτέρω διευκρινίσεις αργότερα (24:1-4). Δεν θα πρέπει να ερμηνεύσουμε το γεγονός ότι ο Θεός νομοθέτησε για τα δικαιώματα των γιων που γεννήθηκαν σε πολυγαμικές οικογένειες ως σιωπηρή έγκριση της εν λόγω μορφής γάμου. Η μονογαμία ήταν το θέλημα του Θεού (βλ. Γένεσις 2:24, Ματ. 19:4-6) . ²³² Ωστόσο, έδωσε ο Θεός, επίσης, νόμους που οργάνωναν τη  ζωή όταν οι άνθρωποί του θα ζούσαν σε ανυπακοή προς το θέλημά Του. Με άλλα λόγια, ο Θεός δεν εγκρίνει την πολυγαμία, αλλά είναι ανεκτή στο Ισραήλ με την έννοια ότι δεν τιμωρούνται οι πολύγαμοι μέσω πολιτικών διαδικασιών. Ομοίως δεν εγκρίνει το διαζύγιο, αλλά το επέτρεψε στην προκειμένη περίπτωση (βλ. Γένεσις 21:8-14, Εσδ. 9-10) . 233

_228. Keil and Delitzsch, 3:406.

²²⁹. Mayes, σελ. 303.

^230. Thompson, σελ. 228.

²³¹. Kalland, σελ. 132.

²³² Βλ. Sailhamer, σελ. 460; Merrill, Deuteronomy, σελ. 292.

²³³ Βλ. Joe M. Sprinkle, “Old Testament Perspectives on Divorce and Remarriage,” Journal of the Evangelical Theological Society 40:4 (December 1997):529-50.

Tom Constable. (2003; 2003). Tom Constable’s Expository Notes on the Bible (Dt 21:1-10). Galaxie Software.[11]

Υπάρχουν πολλά ακόμη σχολιολόγια Δυτικών που θα μπορούσαμε να φέρουμε, και τα οποία δεν δέχονται ότι οι αιχμάλωτες πολέμου βιάζονταν από τους Ισραηλίτες. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε το έγκυρο και γνωστό Lange, J. P., Schaff, P., & Schröeder, W. J. (2008). A commentary on the Holy Scriptures : Deuteronomy (160). Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc.

Ας δούμε όμως και τι γράφει το Σχολιολόγιο του Ορθοδοξου αρχ. Ιερεμία Φούντα.

«Το τεμάχιο αυτό επιστρέφει στο θέμα του πολέμου. Σε προηγούμενα κεφάλαια είδαμε ότι ο συγγραφέας του Δευτερονομίου απαιτούσε την τέλεια εξολόθρευση των Χαναναίων, για να μην διαστρέψουν αυτοί την πίστη και τα έθιμα των Ισραηλιτών (βλ. κεφ.7). Η αντιμετώπιση όμως των άλλων εχθρικών τους λαών δεν ήταν τόσο αρνητική.

Οι παρόντες στίχοι ασχολούνται με το θέμα του γάμου ενός Ισραηλίτου με μία ξένη γυναίκα, αιχμάλωτη πολέμου. Ήταν δυνατόν ανάμεσα στους αιχμαλώτους πολέμου, μετά από μία νίκη ενός εχθρικού λαού (στ. 10), να υπάρχει μία ωραία γυναίκα, την οποία κάποιος Ισραηλίτης θα επιθυμούσε να νυμφευθεί (στιχ. 11). Η πράξη αυτή δεν απαγορευόταν. Έπρεπε όμως η γυναίκα προτού έλθει σε γάμο με τον Ισραηλίτη να απαρνηθεί το παρελθόν της και να ενταχθεί κανονικά στην ισραηλιτική κοινωνία. Η απάρνηση του παρελθόντος της δεν γινόταν με κάποια προφορική ή γραπτή δήλωση, αλλά με κάποιες συμβολικές πράξεις: Ο μέλλων σύζυγός της έπρεπε να την φέρει στο σπίτι του, να της ξυρίσει το κεφάλι και να της κόψει τα νύχια (στιχ. 12), δείγμα ότι τώρα αυτή θα έκανε ένα νέο ξεκίνημα (βλ. την όμοια πράξη κατά την καθιέρωση των Λευιτών εις Αριθμ. 8,7). Μετά αυτή θα έβγαζε τα παλαιά ρούχα της αιχμαλωσίας της και θα πενθούσε για τους γονείς της για ένα μήνα (στιχ. 13). Έπειτα θα μπορούσε ο Ισραηλίτης να την λάβει κανονικά για γυναίκα του (στιχ. 13). Ως σύζυγός του η πλέον αιχμάλωτη δεν θα ήτανπλέον δούλη. Μάλιστα, ακόμη και αν κ΄ποια στιγμή στο μέλλον ο Ισραηλίτης ήθελε να χωρίσει από αυτήν, δεν του επιτρεπόταν πλέον να την πωλήσει αντί χρημάτων, αντιμετωπίζοντάς την ως δούλη, αλλά έπρεπε να την αφήσει ελεύθερη, διότι προηγουμένως για να την λάβει γυναίκα του την «εταπείνωσε» (στ. 14. Πρβ. και Εξ. 21,7-11)![12] Εδώ φαίνεται για μία ακόμη φορά το ανθρωπιστικό πνεύμα του Δευτερονομίου, σε σχέση βεβαίως με τα ήθη και τις αντιλήψεις της εποχής.»

Συμπέρασμα: Για να αποδείξει ο Άχμαντ Ελντίν ότι η Βίβλος θεσμοθετεί τους βιασμούς, ώστε να τραβήξει την προσοχή από τα αίσχη του προφήτη του και του δικού του ιερού βιβλίου, χρησιμοποιεί τη λογική πλάνη που λέγεται «προσφυγή στην πιθανότητα». Όσο φαίνεται πιθανό το ρήμα anah να σημαίνει στην περίπτωσή μας βιασμό της αιχμάλωτης στα πλαίσια της γαμικής αυτής σχέσης, ακόμη περισσότερο μπορεί να σημαίνει ταπείνωσή της επειδή ο Ισραηλίτης την υποχρέωσε να τον παντρευτεί (όπως λέει το μασοριτικό), επειδή την παντρεύτηκε χωρίς τους συνήθεις όρους, επειδή την διακόρευσε (στην περίπτωση που είναι παρθένα) ή ακόμη επειδή της έδωσε διαζύγιο. Μάλιστα η μεγάλη πλειοψηφία των σχολιαστών απορρίπτει την περίπτωση βιασμού στο εδάφιο αυτό, και υιοθετεί άλλες ερμηνείες.

Αλλά ας δούμε μέχρι πού φτάνει το θράσος του φίλου μας.

Ας δούμε και άλλα χωρία που ευλογούν τον βιασμό και τον προωθούν. Διαβάζουμε στην «αγία» γραφή.

« ΔΕΣ, η ημέρα τού Κυρίου έρχεται, και το λάφυρό σου θα διαμοιραστεί ανάμεσά σου. Και θα συγκεντρώσω όλα τα έθνη ενάντια στην Ιερουσαλήμ σε μάχη· και η πόλη θα αλωθεί, και τα σπίτια θα λεηλατηθούν, και οι γυναίκες θα βιαστούν· και το μισό τής πόλης θα βγει σε αιχμαλωσία, και το υπόλοιπο του λαού δεν θα εξολοθρευθεί από την πόλη.» (Ζαχαρίας 14:1-2)

Βλέπουμε πως η «επιχειρηματολογία» του greekmurtad καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα με το παραπάνω χωρίο μιας και τονίζετε ο ΒΙΑΣΜΟΣ.

Το εδάφιο που ανέσυρε ο απίθανος συνομιλητής μας ως απόδειξη ότι η Αγία Γραφή ευλογεί τον βιασμό και τον προωθεί, μιλάει για την άλωση της ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ από τα έθνη. Προβλέπει ότι κατά την άλωση αυτή «οι γυναίκες θα ΜΟΛΥΝΘΟΥΝ» (αι γυναίκες μολυνθήσονται) – βιαστούν, αλλά σίγουρα τον βιασμό αυτό ούτε τον «ευλογεί», ούτε τον «προωθεί». Ο Ζαχαρίας απλά προβλέπει το μέλλον. Με απλά λόγια, επειδή ο ισλαμόπληκτος εγκέφαλος ίσως αργήσει να πάρει μπροστά, ο Θεός διά του προφήτη απλά περιγράφει «τι έχετε να πάθετε» από τους ειδωλολάτρες. Ούτε ευλογεί, ούτε προωθεί τίποτα.

Ο Θεοδώρητος Κύρου ερμηνεύει αναφερόμενος στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.:

«…αι γυναίκες μολυνθήσονται: και εξελεύσεται το ήμισυ της πόλεως εν αιχμαλωσία […] Φασί γαρ, Ουεσπασιανού και Τίτου μελλόντων επιστρατεύειν, τους τηνικαύτα πιστούς εξ αποκαλύψεως την πόλιν καταλιπείν». (PG 81,1952B)

Είναι αυτή η άλωση έργο του Θεού; Δεν κατανοείται έτσι. Ο Θεόδωρος Μομψουεστίας αποδέχεται μεν ότι η μόλυνση των γυναικών είναι ύβρις στα σώματα των γυναικών, λέει όμως:

«…τούτων γινομένων διά την ΕΤΕΡΩΝ ΚΑΚΙΑΝ« (PG 66,588D)

Επίσης, ο Κύριλλος Αλεξανδρείας λέει ότι η Ιερουσαλήμ θα μείνει αβοήθητη και όπως λέει ο προφήτης: «μολυνθήσεται δε τας γυναικάς φησιν…»

ΟΜΩΣ ευθύνεται ο Θεός; Όχι:

«πολέμου δε τα τοιαύτα πάθη» (PG 72,241Β)

Ποιανού η «επιχειρηματολογία καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα με το παραπάνω χωρίο»; Του Άχμαντ Ελντίν ασφαλώς. Απολογητή του Ισλάμ, μην το παλεύεις… Η Βίβλος ούτε προωθεί, ούτε ευλογεί την παιδοφιλία/παιδεραστία, τον βιασμό και τα άλλα αγαπημένα σπορ του Μουχάμμαντ που τιμάς ως προφήτη.

Αλλά ας δούμε και πώς κλείνει το άρθρο του ο φίλος μας:

«Τέλος κλείνουμε το άρθρο βάζοντας μερικές άλλες πηγές που δείχνουν ότι στην περίπτωση του χωρίου «Αριθμοί 31:17-18.»  έχουμε να κάνουμε μια βιασμό.

• Dr. Theodore Nadelson, “Trained to Kill: Soldiers at War” ( JHU Press, 2005), σελ 145

ΑΛΗΘΕΙΑ Άχμαντ; Εμείς στη σελίδα που λες είδαμε να γράφει: «Η θέση των γυναικών στις αρχαίες ιεραρχίες ήταν να υπηρετούν τους ισχυρούς άνδρες ως σύζυγοι και να υπηρετούν την ομάδα ως παραγωγοί παιδιών. Η απαγόρευση στην Εβραϊκή Βίβλο, η διαταγή από τον Θεό να καταστρέψουν όλους τους εχθρούς, χαλάρωνε απέναντι στις παρθένες γυναίκες του εχθρού, τις οποίες διατηρούσαν για να παράγουν παιδιά που θα συμμετείχαν στη δουλειά και στον πόλεμο. Η απαγόρευση επίσης αντανακλούσε την πατριαρχική αξία ότι η καθαρότητα της γενεαλογικής γραμμής ενέκειτο στο ανδρικό σπέρμα.»[13]

• Sue Sandidge, “Forty Years in The Wilderness: Moses Leads the Bible’s Lost Generation” ( Xlibris Corporation 2005 ), σελ 253

Εδώ πάλι γράφει: «Στις παρθένες μπορούσαν να χαρίσουν τη ζωή, επειδή (αυτές) θα μπορούσαν να παράγουν απογόνους για τους κατακτητές τους».[14]

• David Noel Freedman, Allen Myers and.Astrid.B..Beck: “Eerdmans Dictionary of the Bible” ( .B.Eerdmans.Publishing.2000.).,.σελ..1359

Και εδώ γράφει: «Επιθυμητές παρθένες αιχμαλωτισμένες στο πεδίο της μάχης μπορούσαν να εξαναγκαστούν να παντρευτούν αυτούς που τις αιχμαλώτισαν»[15]

Αυτά είναι όλα κι όλα που γράφουν τα βιβλία στις σελίδες που λες, και όπως ο καθένας μπορεί να δει δεν γράφουν ΤΙΠΟΤΑ για το χωρίο «Αριθμοί 31:17-18» ή για «βιασμούς στη Βίβλο», πόσο μάλλον για «παιδεραστία στη Βίβλο»! Εσύ, που εκτίθεσαι ως ψεύτης όταν λες «Τα βιβλία τα παραπάνω μπορείτε να τα προμηθευτείτε από το Amazon.com να τα μελετήσετε και να δείτε με τα ίδια σας τα μάτια την παιδοφιλία που επιβεβαιώνει η Βίβλος. Συνιστούμε επίσης να τα προμηθευτεί και ο greekmurtad έτσι ώστε την επόμενη φορά να εκτεθεί λιγότερο» ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ;

Ρεζίλι έγινες πάλι βρε Άχμαντ… Αλλά, ας πρόσεχες όταν έγραφες αυτά που έγραφες.

Και τώρα αγαπητοί αναγνώστες, ρίξτε μια ματιά εδώ και εδώ για να δείτε τι προσπαθεί να κουκουλώσει ο Άχμαντ Ελντίν με τα παραμύθια που γράφει.

Ο Μουχάμμαντ απέτρεπε τους βιασμούς κρατουμένων γυναικών;

---

[1] 11…. “hast taken delight in her” ; which may be a modest expression for lying with her, and seems probable, because it is said, ver. 14 “that he had humbled her”, to wit, by military insolence, when he took her captive, not after he had married her, for then he would have expressed it thus, “because thou hast married her”, which had been more emphatical than to say, “because thou hast humbled her”

[2] Humbled her – i.e. lain with her , as this phrase is often used, as Gen. xxxiv.2; Deut. xxii. 24, 29….

[3] “anah” «a primitive root (possibly rather ident. with ‘`anah’ (6030) through the idea of looking down or browbeating); to depress literally or figuratively, transitive or intransitive (in various applications, as follows):–abase self, afflict(-ion, self), answer (by mistake for ‘`anah’ (6030)), chasten self, deal hardly with, defile, exercise, force, gentleness, humble (self), hurt, ravish, sing (by mistake for ‘`anah’ (6030)), speak (by mistake for ‘`anah’ (6030)), submit self, weaken, X in any wise. (http://www.htmlbible.com/sacrednamebiblecom/kjvstrongs/STRHEB60.htm#S6031)

[4] a virgin captive who has been raped can be made wife and divorced but not sold into slavery, because

the.relationship.began.with.a.rape.[.Deut..21:14.]..

[5] Deut 21:10-14…when he wishes to be rid of the woman he captured in war if he no longer desires her: he must allow her to go where she wishes; he may not sell her nor may he abuse .her .because he raped her

[6] Rights of Captive Women. 21:10–14. treatment of captive women. Part of warfare is the disposition of prisoners. Some female captives could expect to serve as slaves (2 Kings 5:2–3), but many would also be taken as wives by the soldiers. The Deuteronomic law deals with the transformation process as these women were adopted into Israelite society. This included the shaving of the head, a change of clothing and a period of mourning marking the death of the woman’s old life and the beginning of a new one (compare Joseph’s transformation in Gen 41:41–45). The Mari texts also provide clothing and a job to captive women. The rights extended to the former captive after she has married are similar to those of Israelite women and are designed to demonstrate that there is no reduction of her status if a divorce occurs. Similar concerns are reflected in the Middle Assyrian laws, which require former captives who are now married to dress like all Assyrian women of that class.

Matthews, V. H., Chavalas, M. W., & Walton, J. H. (2000). The IVP Bible background commentary : Old Testament (electronic ed.) (Dt 21:9-14). Downers Grove, IL: InterVarsity Press.

[7] Verse 11. And seest-a beautiful woman] No forcible possession was allowed even in this case, when the woman was taken in war, and was, by the general consent of ancient nations, adjudged as a part of the spoils. The person to whose lot or share such a woman as is here described fell, might, if he chose, have her for a wife on certain conditions; but he was not permitted to use her under any inferior character. Clarke, A. (1999). Clarke’s Commentary: Deuteronomy (electronic ed.). Logos Library System; Clarke’s Commentaries (Dt 21:11). Albany, OR: Ages Software.

[8] 21:10-11. An Israelite was permitted to marry a beautiful woman from the captives of a particular battle. This assumes the battle in question was against one of ”the cities that are at a distance“ (20:15), not a city within the borders of Palestine. Therefore the prospective wife would not have been a Canaanite woman (cf. the prohibition against marrying a Canaanite man or woman, 7:1, 3-4). If an Israelite soldier genuinely desired one of the captives he could have her only through marriage. This helped protect the dignity of the women captives and the purity of the Israelite soldiers. Israelites were not to rape, plunder, or otherwise mistreat captives as other armies of the ancient Near East did.

21:12-14. A soldier’s marriage to a foreign captive could not take place immediately. The prospective wife was first prepared psychologically for her new life as an Israelite. This was accomplished by her shaving her head, trimming her nails, having a change of clothes, and mourning for her parents for one month. The mourning may indicate either that her father and mother had been killed in battle or that she was now separated from them by her new marriage. The other rituals mentioned may also have symbolized her mourning for cutting herself off from her former life.

The full month allowed the captive woman a proper amount of time for mourning, and it also gave the prospective husband opportunity to reflect on his initial decision to take her as his wife. For with a shaved head she would be less attractive.

The phrase If you are not pleased with her may refer not to some trivial problem in their relationship, but to the new wife’s refusal to accept her husband’s spiritual values. In this case the husband could dissolve the marriage by giving up all rights over her. By forbidding him to treat her as a slave, even though she was dishonored through the divorce, the woman still retained a measure of dignity. This law underscored the value of human life; it contrasted with the terrible treatment of war captives common throughout the ancient Near East.

Walvoord, J. F., Zuck, R. B., & Dallas Theological Seminary. (1983-c1985). The Bible knowledge commentary : An exposition of the scriptures (1:300-301). Wheaton, IL: Victor Books.

[9] Taking a wife (21:10–14). While Jewish men were not allowed to take wives from the Canaanite nations (7:3), they were permitted to marry women from the conquered cities located at a distance from the Promised Land (20:14–15). Of course, it was expected that these women would accept the faith of Israel and enter into the religious life of the nation. However, on returning home with his bride, the man had to wait a month before consummating the marriage. Knowing this would keep him from acting rashly and just taking an attractive woman to satisfy his desires, as if she were part of the spoils of battle. During that waiting period, the man could give serious consideration to what he was doing, and the woman could be emotionally prepared for a new beginning; for she had to shave her head, cut her nails, and put on different clothes.

Shaving the head was part of the rituals for cleansed lepers (Lev. 14:8–9) and the dedication of Nazirites who had fulfilled their vows (Num. 6:18). While shaving the head would be a humbling experience for the woman (see Deut. 21:14), it could also be the sign of a new beginning, as it was for the leper and the Nazirite.³ She was renouncing her former religion, the worship of idols, and accepting Jehovah as her God. From a practical point of view, perhaps her appearance would encourage her to stay home and get better acquainted with her Jewish husband-to-be. During this waiting period, she was expected to express her sorrow over leaving her family and her native city. In short, the experiences of this month of waiting, painful as they might be, were designed to help the woman make the transition from the old life into the new. If after the consummation of the marriage, the man was displeased with the woman, he couldn’t just throw her out or sell her as though she were a slave. He had to divorce her and let her go wherever she desired.⁴ It’s assumed that another man could marry her or that she could return to her home city. Modern society wouldn’t countenance a woman being forcibly taken captive to become the wife of a stranger, but the ancient world was accustomed to such things (Jud. 21). However, this law did protect her from being raped and discarded after the battle or being so cheapened by her husband that another man wouldn’t want to marry her. Better that she go free than that she be forced to live with a man who didn’t want her.⁵

³ For a man, the shaving of the head and beard would be a humiliating experience (Isa. 7:20;
2 Sam. 10:4–5), and it would certainly be for a woman (1 Cor. 11:15). While in mourning, Jewish men were not allowed to imitate the pagans by shaving their heads and cutting their beards (Lev. 19:27–28), and this especially applied to the priests (21:1–5).

⁴ The verb translated, “let her go” is translated, “put her away” (divorce) in 22:19 and 29. Since the marriage had been consummated, they were man and wife, and the marriage could be legally dissolved only by divorce (24:1–4).

⁵ Some commentators suggest that the husband divorced her because she wouldn’t accept the religion of the Israelites and worship the true and living God. However, nothing in the text suggests this.

Wiersbe, W. W. (1999). Be equipped (138). Colorado Springs, Colo.: Chariot Victor Pub.

[10] 21:14 It was possible that not every marriage under these circumstances would be successful. Therefore, divorce was allowed.²⁴ The young man’s initial desire for the woman could wane.²⁵ If so, he could not treat her as a slave or concubine but had to treat her as a woman with her own dignity and rights. This instruction was important for the well being of the woman, for the man had almost absolute power over the woman.²⁶ This case is similar to the law protecting the daughter who was sold as a servant and then taken into the family as a wife (Exod 21:7–11). She too had her rights and could win her freedom if mistreated.

The dishonor the man would bring on the woman by wanting to divorce her was akin to the dishonor Shechem brought on Dinah with his initial rape (Gen 34:2).²⁷ The charge was a serious one and could bring dishonor on the man as well. There was perhaps a subtle disapproval of the whole arrangement by the rather obscure parallels to the Shechem/Dinah narrative of Genesis 34 (see verse 11 above). The law was a concession, but Moses disapproved of the practice and tried to direct as many negative comments toward it as possible. The law’s subtle hints through word choice and the careful concern for the captive woman may have become a significant factor in discouraging such a practice.

²⁴ “Let her go” (NIV) translates the Hebrew word usually used for divorce (שׁלח, šlḥ — send away; Deut 24:1).

²⁵ The Hebrew word translated “pleased” is a synonym for “attracted” in verse 11.

²⁶ The word translated “treat her as a slave” is rare (only here and in Deut 24:7) but apparently refers to either exercising undue force or treating her as a commodity and not as a person (see Mayes, Deuteronomy, pp. 303–304, and Craigie, Deuteronomy, p. 282).

²⁷ For the use of the verb ענה (˓nh) in similar contexts in which a woman has been dishonored see Judg 19:24; 20:5; 2 Sam 13:12, 14, 22; Ezek 22:10, 11.

Hall, G. H. (2000). Deuteronomy. The College Press NIV commentary. (319). Joplin, Mo.: College Press Pub. Co.

[11] Wives and children 21:10–21

Everything in this section has some connection with the sixth commandment remote though it may be in some cases.

Limits on a husband’s authority 21:10–14

Israelite men could marry women from distant conquered cities taken as prisoners of war provided they did not already have a wife. Such a woman had to shave her head and cut her nails. These were rituals of purification customary in the ancient Near East.²²⁸ She received one month to mourn her parents (v. 13). This may presuppose that they had died in the battle or, more likely, that she was to cut off all ties to her former life.²²⁹

“Such kindly consideration is in marked contrast with the cruel treatment meted out to women captured in war among the neighboring nations . . .”²³⁰

“This legislation could have two basic results: the men would be restrained from rape, and the women would have time to become adjusted to their new condition.”²³¹

The provision for divorce (v. 14) receives further clarification later (24:1–4). We should not interpret the fact that God legislated the rights of sons born into polygamous families as tacit approval of that form of marriage. Monogamy was God’s will (Gen. 2:24; cf. Matt. 19:4–6).²³² However, God also gave laws that regulated life when His people lived it in disobedience to His will. In other words, God did not approve of polygamy, but He tolerated it in Israel in the sense that He did not execute or punish polygamists through civil procedures. Similarly He did not approve of divorce, but He allowed it in this case (cf. Gen. 21:8–14; Ezra 9–10).²³³

²²⁸. Keil and Delitzsch, 3:406.

²²⁹. Mayes, p. 303.

²³⁰. Thompson, p. 228.

²³¹. Kalland, p. 132.

²³². See Sailhamer, p. 460; Merrill, Deuteronomy, p. 292.

²³³. See Joe M. Sprinkle, “Old Testament Perspectives on Divorce and Remarriage,” Journal of the Evangelical Theological Society 40:4 (December 1997):529-50.

Tom Constable. (2003; 2003). Tom Constable’s Expository Notes on the Bible (Dt 21:1-10). Galaxie Software.

[12] Εξ. 21:7-11:7 ΚΑΙ αν κάποιος πουλήσει τη θυγατέρα του για δούλη, δεν θα αφεθεί όπως αφήνονται οι δούλοι.

8 Αν δεν αρέσει στο αφεντικό της, που την αρραβωνιάστηκε για τον εαυτό του, τότε θα την απολυτρώσει· δεν έχει εξουσία να την πουλήσει σε ξένο έθνος, επειδή της φέρθηκε άπιστα [ἠθέτησεν ἐν αὐτῇ].

9 Αν, όμως, την αρραβώνιασε με τον γιο του, θα κάνει σ’ αυτή σύμφωνα με το δικαίωμα των θυγατέρων.

10 Αν πάρει για τον εαυτό του μια άλλη, δεν θα της στερήσει την τροφή, τα ενδύματά της, και το χρέος του γάμου σ’ αυτή.

11 Αν, όμως, δεν της κάνει τα τρία αυτά, τότε θα φύγει δωρεάν, χωρίς χρήματα.

[13] Women’s place in ancient hierarchies was to serve the powerful men as wives and to serve the group as

producers of children. The ban in the Hebrew Bible, the edict from God to destroy all of the enemy, was

relaxed toward virginal women of the enemy, preserving them to produce children who would join in work and war. The ban also reflected the patriarchal value that purity of lineage resided in male seed

[14] Virgins could be spared, because they could produce offspring for their conquerors

[15] Desirable virgins captured on the battlefield could be forced to marry their captors.

ΘΥΜΑ ΤΗΣ «ΤΖΙΧΑΝΤ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ» ΠΡΟΤΙΜΑ ΤΟ ΧΑΡΟ ΑΠ’ ΤΗ ΜΑΝΤΙΛΑ

Η όμορφη κοπέλα της φωτογραφίας λεγόταν Prathiba, κόρη του Prabhakaran. Ήταν Ινδουίστρια που ζούσε στην Κεράλα, και σε κάποια στιγμή ερωτεύτηκε έναν μουσουλμάνο, τον Firos γιο του Haneefa. Ο μουσουλμάνος την έκλεψε το 2005 και αργότερα όταν η οικογένειά της κινήθηκε δικαστικά, δήλωσε στο δικαστήριο ότι την αγαπά και δεν πρόκειται ποτέ να την πιέσει να μεταστραφεί στο Ισλάμ. Μετά από τη δίκη όμως, της απαγόρευσε να επικοινωνεί με την οικογένειά της.

Μετά από μερικά χρόνια, ο σύζυγος και η οικογένειά του άρχισαν να  πιέζουν την Πραθίμπα να γίνει μουσουλμάνα και να επικοινωνήσει με τους γονείς της για να δώσουν προίκα στον γαμπρό (οι Ινδουϊστές δίνουν προίκα στον άντρα που παντρεύεται την κόρη τους).  Την πήγαν σε ισλαμικό κέντρο στο Ponnani αλλά αυτή αρνήθηκε σθεναρά να αποδεχθεί το Ισλάμ, και την έφεραν πίσω. Τελικά, «μεταστράφηκε» όταν έφεραν έναν μουλλά στο σπίτι ειδικά γι’ αυτό το σκοπό. Την εξανάγκασαν να φορέσει μαντίλα και να εκτελεί τις ισλαμικές προσευχές.

Αποτέλεσμα; Η Πραθίμπα αυτοκτόνησε σε ηλικία 23 ετών, επειδή το να ζει σαν μουσουλμάνα την έκανε να νιώθει σαν νεκρή. Πριν αυτοκτονήσει έστειλε το ημερολόγιό της στην οικογένειά της, και η οικογένεια το παρέδωσε στην αστυνομία η οποία κωλυσιεργεί. Στο μεταξύ ο σύζυγος και η οικογένειά του προσπαθούν να εξασφαλίσουν εγγύηση πριν συλληφθούν.

Η ινδική πηγή ειδήσεων που αναφέρει την τραγική αυτή ιστορία την κατατάσσει σε περιπτώσεις «τζιχάντ του έρωτα», όπου μουσουλμάνοι ξελογιάζουν ή και απαγάγουν Ινδουΐστριες και μετά τις εξαναγκάζουν να μεταστραφούν στο Ισλάμ, και αναφέρει ότι υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες περιπτώσεις στην Κεράλα.
Σε μεταφρασμένο στην αγγλική άρθρο της εφημερίδας Janmabhumi που βρήκαμε εδώ http://www.hindujagruti.org/news/6389.html με ημερομηνία 12 Φεβρουρίου 2010, διαβάζουμε ότι «Επίσημες στατιστικές λένε ότι περίπου 8 κορίτσια εξαφανίζονται υπό ύποπτες συνθήκες καθημερινά στην Κεράλα και αυτός είναι λόγος για αυξανόμενη ανησυχία και φόβο των γονέων με κόρες που πάνε στο σχολείο ή στο κολέγιο.

Με βάση τα στατιστικά στοιχεία του Crime Record Bureau της Αστυνομίας της Κεράλα, το Εθνικό Πανεπιστήμιο Νομικών Σπουδών του Kochi πραγματοποίησε μια μελέτη κατά την οποία διαπιστώθηκε ότι ο αριθμός των κοριτσιών που εξαφανίστηκαν από την Κεράλα ήταν 2.167 το 2007 και 2.530 το 2008. Η αστυνομία ή άλλοι οργανισμοί που διεξάγουν έρευνες δεν έχουν πληροφορίες σχετικά με περίπου 600 από αυτά τα κορίτσια. Ο πραγματικός αριθμός μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι αυτά τα στατιστικά στοιχεία αφορούν μόνο τις περιπτώσεις που έχουν καταγραφεί.

Πολλές από τις περιπτώσεις είναι αυτές των ζευγαριών που ερωτεύονται, κλέβονται και παντρεύονται, αλλά οι πληροφορίες σχετικά με αυτές τις περιπτώσεις συγκεντρώθηκαν μέσα σε 2 ή 3 εβδομάδες. Παρέμεινε το ερώτημα ως προς το τι συνέβη με τα άλλα κορίτσια. Η έρευνα στη συνέχεια οδήγησε τελικά στο σύγχρονο φαινόμενο (η ιστοσελίδα το χαρακτηρίζει «σύγχρονη παγκόσμια καταστροφή») που ονομάζεται Τζιχάντ του έρωτα, με δράστες τους «τζιχαντιστές Ρωμαίους» (από το «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» προφανώς).

Σύμφωνα με το άρθρο, «Οι Τζιχαντιστές Ρωμαίοι» υπόσχονται να παντρευτούν ανύποπτα νεαρά κορίτσια μέσα σε 6 μήνες αν μεταστραφούν στο Ισλάμ και τα πηγαίνουν σε κέντρα μεταστροφής. Μετά οι «Ρωμαίοι» πάνε για την επόμενη λεία τους. Αυτά τα κορίτσια υπόκεινται σε διάφορα βασανιστήρια για εβδομάδες σε αυτά τα κέντρα μεταστροφής. Υπάρχουν πληροφορίες ότι αυτά τα κορίτσια μετά από χορήγηση φαρμάκων αποστέλλονται σε χώρες του εξωτερικού. Τις στέλνουν από τις ακτές της Kochi και της Kozhikode στη Goa, το Chennai και την Lakshadweep από όπου τις βγάζουν στο εξωτερικό. Τις πάνε σε χώρες του Κόλπου υπό το ψευδές πρόσχημα της εργασίας και όταν φθάσουν εκεί τις εξαναγκάζουν σε πορνεία.

Διαπιστώθηκε σε έρευνες ότι πολλές από τις Μουσουλμάνες που βρέθηκαν σε επιδρομές της αστυνομίας στις περιοχές οίκων ανοχής στην Kochi κσι Kozhikode ήταν στην πραγματικότητα Ινδουΐστριες και Χριστιανές που είχαν μεταστραφεί σε Ισλάμ σε μέρη όπως η Mangalore και η Bangalore.

Οι αριθμοί μεταστροφών λόγω της «Τζιχάντ του έρωτα» από το 2006 μέχρι το 2009 στην περιοχή της Κεράλα είναι συγκλονιστικοί. Παρακάτω είναι ένας πίνακας που παρέχει το σύνολο των περιστατικών, τις περιπτώσεις που καταγράφηκαν και τον αριθμό κοριτσιών που ήρθαν πίσω με τη βοήθεια των διαφόρων θεσμικών οργάνων και των φίλων. Οι στατιστικές της περιοχής Waynad δεν είναι διαθέσιμες.

No.	Περιοχές	Συμβάντα	Εγγεγραμμένες Περιπτώσεις	Διασωθείσες
1	Thiruvananthapuram	216	26	6
2	Kollam	98	34	7
3	Alappuzha	78	22	6
4	Pathanamthitta	87	36	11
5	Idukki	156	18	9
6	Kottayam	116	46	13
7	Ernakulam	228	52	26
8	Thrissur	102	41	19
9	Palakkad	111	19	9
10	Malappuram	412	88	31
11	Kozhikode	364	92	29
12	Kannur	312	106	27
13	Kasargode	586	123	68

Κεντρικές υπηρεσίες ερευνών έχουν λάβει πληροφορίες ότι 4000 τέτοια κορίτσια σε όλη την Ινδία, που έχουν μεταστραφεί λόγω της «Τζιχάντ του έρωτα» εκπαιδεύονται για τζιχαντικές δραστηριότητες από τρομοκρατικές οργανώσεις με βάση το Πακιστάν.

Πρόσφατα, ένα περιστατικό που άφησε τους κατοίκους της Κεράλα σοκαρισμένους ήταν η αυτοκτονία τριών μαθητριών στην Ambalapuzha. Ως λόγος πίσω από αυτό αναφέρθηκε η Τζιχάντ του έρωτα: Τα τρία κορίτσια, Anila, Veni, και Julie, αυτοκτόνησαν επειδή βασανίζονταν από τους συμμαθητές τους, Soufar και Shanavas, οι οποίοι φέρονται να έχουν δεσμούς με το NDF, μια μουσουλμανική εξτρεμιστική οργάνωση στην Κεράλα.

Στους «τζιχαντιστές Ρωμαίους» δίνονται ειδικοί βαθμοί, ανταμοιβές, και χρήματα για να παγιδεύουν όλο και περισσότερα ανυποψίαστα κορίτσια σε αυτό. Λέγεται ότι ο Jahangir Razak, ένας τζιχαντιστής Ρωμαίος πρώην φοιτητής του νομικού Κολλεγίου του Kozhikode έχει παγιδεύσει μέχρι σήμερα 42 κορίτσια. Αναφέρεται ως ο σύνδεσμος μεταξύ μιας παράνομης επιχείρησης σεξ που λειτουργεί στην Chennai και τρομοκρατικών οργανώσεων. Ένας Shajahan από την Pathanamthitta έχει ο ίδιος παγιδεύσει 6 νεαρά κορίτσια από την Malayalappuzha Panchayat.

Πηγή: εφημερίδα Janmabhumi (Μετάφραση)

Περισσότερες λεπτομέρειες βρίσκουμε σε άλλο άρθρο παρακάτω στην ίδια σελίδα. Προέρχεται από την «μη-θρησκευτική καθημερινή εφημερίδα του Μαλαγιαλάμ Kerala Kaumudi που εξέθεσε συγκλονιστικές αποκαλύψεις για μια τζιχαντική οργάνωση με την ονομασία «Τζιχάντ του Έρωτα». … Σύμφωνα με τις οδηγίες που δίνει η οργάνωση στα μέλη της, μουσουλμάνους άνδρες που πρέπει να μεταστρέφουν στο Ισλάμ αφελή κορίτσια που δεν είναι μουσουλμάνες, αυτοί οφείλουν να συνάπτουν σχέσεις με κοπέλες, κυρίως ινδουίστριες, μέσα σε 2 εβδομάδες και να τους κάνουν πλύση εγκεφάλου για να μεταστραφούν το Ισλάμ και να τους παντρευτούν μέσα σε 6 μήνες. Εάν ο στόχος δεν έχει παγιδευτεί μέσα στις πρώτες 2 εβδομάδες, έχουν εντολή να την αφήσουν και να προχωρούν σε άλλο κορίτσι. Σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα, οι «Ρωμαίοι» έχουν επίσης οδηγίες να κάνουν τουλάχιστον 4 παιδιά στους γάμους αυτούς. Οι μαθήτριες κολλεγίων και οι κοπέλες που εργάζονται είναι ο πρωταρχικός στόχος.
Μόλις ολοκληρωθεί η αποστολή τους, η οργάνωση θα δώσει στους «Ρωμαίους» 100.000 ρουπίες και οικονομική βοήθεια, ενώ ως εργαλεία για την αποστολή τους προσφέρονται δωρεάν κινητό τηλέφωνο, ποδήλατα και μοντέρνα ρούχα.

Τα χρήματα για τη «Τζιχάντ του έρωτα» προέρχονται από τη Μέση Ανατολή. Κάθε περιοχή έχει τον δικό της πρόεδρο ζώνης που επιβλέπει την αποστολή. Πριν από την εισαγωγή στο κολλέγιο, κάνουν μια λίστα των Ινδουιστριών και των στοιχείων τους και στοχοποιούν εκείνες που βρίσκουν ευάλωτες που μπορούν εύκολα να υποστούν πλύση εγκεφάλου.»

Οι τρομακτικές αυτές ειδήσεις μας θυμίζουν ένα σχετικό σκάνδαλο που είχε ξεσπάσει στην Αίγυπτο, και στο οποίο αναφερόμαστε αναλυτικά σε άλλο άρθρο.

Φαίνεται ότι οι «Ρωμαίοι» που συμμετέχουν σε αυτές τις εγκληματικές πράξεις, τις οποίες πιστεύουμε ότι και αρκετοί μουσουλμάνοι θα αποδοκιμάζουν, δεν ξερουν ότι στο Ισλάμ δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία…

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-1: «Δολοφονημένοι από τον Μωάμεθ»

Αυτά που διαβάζετε αναιρούν το άρθρο με τίτλο 34) Ο προφήτης και οι εχθροί του που δημοσιεύεται στη διεύθυνση

http://nabiallah.wordpress.com/2009/04/21/34-ο-προφήτης-και-οι-εχθροί-του/

Το άρθρο που αναιρούμε, εμπεριέχει κι άλλο ένα άρθρο που γράφτηκε από «τον μουσουλμάνο Άχμεντ Ελντίν στην ιστοσελίδα του: www.islamforgreeks.org με τίτλο: “Αντικρούοντας την άγνοια – Μέρος 4^ο” στην κατηγορία: “Απαντώντας στις κριτικές”» και αποτελεί προσπάθεια αναίρεσης του άρθρου «Δολοφονημένοι από τον Μωάμεθ: Οι Απάνθρωποι Θάνατοι των Πρώιμων Εχθρών του Ισλάμ» που βρίσκεται στη διεύθυνση http://www.oodegr.com/oode/islam/dol_mwameth1.htm#23 Το αρχικό αυτό άρθρο το οποίο προσπαθούν να αναιρέσουν οι μουσουλμάνοι στους οποίους απαντάμε, δεν γράφτηκε από τους συγγραφείς της ελληνικής ιστοσελίδας, αλλά αποτελεί μεταφρασμένη αναδημοσίευση άρθρου του David Wood, την αρχική μορφή του οποίου μπορείτε να δείτε στα αγγλικά

εδώ: http://www.answeringinfidels.com/content/view/61/1/ Υπάρχει και μια αναφορά σε άρθρο της εφημερίδας «Στόχος» το οποίο δεν έχουμε, αλλά δεν χρειάζεται καθως οι μουσουλμάνοι φίλοι μας σχολιάζουν μόνο μια φράση από αυτό, την οποία την παραθέτουν κιόλας.

Η μορφή του άρθρου ακολουθεί αυτήν που του έδωσε ο «Αλή αλ-Γιουνάνι» : με τα κόκκινα γράμματα βλέπουμε τη μετάφραση του αγγλικού άρθρου από την ΟΟΔΕ, με τα πράσινα την προσπάθεια αναίρεσης που έκανε ο Άχμεντ Ελντίν, και με τα μπλε τα σχόλια του «Αλή αλ-Γιουνάνι», ενώ ό,τι γράφουμε εμείς είναι με μαύρα. Για να διευκολύνεται ακόμη περισσότερο ο αναγνώστης, όλα τα αναιρούμενα είναι με πλάγια γράμματα και μόνο τα δικά μας είναι με κανονικά.

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ. 1: «ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ ΟΤΙ Ο ΜΟΥΧΑΜΜΕΝΤ ΗΤΑΝ ΠΟΛΕΜΟΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΙΧΕ ΔΙΑΤΑΞΕΙ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΜΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΦΥΛΗΣ»

Μας λέτε ότι «η εφημερίδα Στόχος έγραψε ότι «ο Μουχάμμεντ ήταν πολεμοχαρής και σκότωνε τους εχθρούς του και μάλιστα είχε διατάξει τον αφανισμό μιας ολόκληρης φυλής..” όπου χειρότερο ψέμα από την κατηγορία αυτή δεν υπάρχει.»

Από πού και ως πού είναι ψέμα αυτή η κατηγορία; Η εφημερίδα – την οποία δεν διαβάσαμε αλλά καταλάβαμε για πιο πράγμα μιλάει – αναφέρεται στην εξολόθρευση των Μπανί Κουραϊζά, μιας από τις τρεις μεγαλύτερες εβραϊκές φυλές της Μεδίνα. Το γεγονός αυτό είναι πασίγνωστο και δεν καταγράφεται μόνο στη Σίρα (βιογραφία) του «προφήτη» Μουχάμεντ από τον Ιμπν Ισχάκ, μεγάλο μέρος της οποίας διέσωσε ο Ιμπν Χισάμ. Αναφέρεται και στην ιστορία του Τάμπαρι και σε πάρα πολλά χαντίθ από τις έγκυρες συλλογές της Σούννα, όπως το Σαχίχ Μπουχάρι. Φυσικά ο Μουχάμεντ ήταν πολεμοχαρής, αφού παρακολουθούσε τον αποκεφαλισμό 600-900 Εβραίων από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μόνο ένας πολεμοχαρής θα καθόταν τόσες ώρες να παρακολουθεί αποκεφαλισμούς αντιπάλων του! Οι 600-900 αυτοί ήταν οι ενήλικοι άντρες της φυλής, που ήταν ικανοί να πολεμήσουν, και αποκεφαλίστηκαν από τους «ευγενείς μουσουλμάνους» ενώ γύρω οι μουσουλμάνες πανηγύριζαν και χόρευαν! Μετά από επιτόπια έρευνα των μουσουλμάνων στα γεννητικά όργανα όλων των αρρένων, δεν εκτελέστηκαν  τα παιδιά, δηλαδη τα αγόρια που δεν είχαν ακόμα τριχωμα στην ηβική χώρα. Οι μουσουλμάνοι κράτησαν για προσωπική τους χρήση όποιες γυναίκες ήθελαν, με τον Μουχάμμαντ να παίρνει την ωραιότατη 17χρονη Ρεϊχάνα που λίγο πριν είχε εκτελεστεί ο άντρας της, και να χαρίζει στους συγγενείς του και στα πρωτοπαλίκαρά του άλλες νέες και ωραίες κοπέλες. Οι υπόλοιπες πουλήθηκαν μαζί με τα περισσευούμενα παιδιά ως σκλάβοι. Αν αυτό δεν είναι αφανισμός μιας ολόκληρης φυλής, τότε τι είναι;

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ. 2: «ΟΙ IBN ISHAK και TABARI δεν είναι και τόσο αξιόπιστοι (πάντα όσον αφορά την περιγραφή της αρνητικής πλευράς του Μουχάμμαντ, κατά τα άλλα είναι εντάξει)»

Γράφετε: «Το βιβλίο του Ibn Ishaq έχει πολλά κενά στις αφηγήσεις και πολλές αναφορές του έχουν περάσει από αρνητική κριτική από παλιότερους ιστορικούς του Ισλάμ.».

Η βιογραφία του Μουχάμμαντ από τον Ιμπν Ισχάκ έχει χαθεί, όπως και κάθε άλλο ολόκληρο έργο του (και αυτό κατά τη γνώμη μας είναι λίγο ύποπτο, σε συνδυασμό και με την καταστροφή άλλων πρώιμων βιογραφιών του «προφήτη»). Μόνο αποσπάσματα από το όλο έργο του έχουν μείνει, και ό,τι από αυτό ενέταξαν στα δικά τους έργα άλλοι ιστορικοί όπως ο Τάμπαρι και ο Ιμπν Χισάμ. Επομένως, είναι ανόητο να λέει κανείς ότι το έργο «έχει κενά» προσπαθώντας να πλήξει την αξιοπιστία του. Στην αρχική του μορφή προφανώς δεν θα είχε κενά, οπότε δεν αποδεικνύεται κακός ως ιστορικός ο Ιμπν Ισχάμ. Γράφετε: «Βεβαίως χωρίς αμφιβολία το βιβλίο του Ibn Ishaq θεωρείται μια από τις παλιότερες βιογραφίες του Προφήτη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και η εγκυρότερη.» Και ποια λοιπόν είναι η εγκυρότερη, ω μουσουλμάνοι; Κάποια αγιογραφία του «προφήτη» που να αποκρύπτει ή να δικαιολογεί τα εγκλήματα που έκανε; Πείτε μας ποια είναι η «εγκυρότερη» βιογραφία  κατά τη γνώμη σας. Και αλήθεια, είστε σίγουροι ότι ο λόγος που κάποιοι άλλοι ιστορικοί του Ισλάμ το κατέκριναν δεν είναι ότι δεν παρουσιάζει αρκετά «αγιογραφικά» την προσωπικότητα του ιδρυτή του Ισλάμ;

Παρακάτω πάτε να δημιουργήσετε αμφιβολίες για το έργο του Τάμπαρι: «Το ίδιο ισχύει και για τον Tabari, ο οποίος και αυτός είναι ιστορικός του Ισλάμ αλλά στο έργο του “History of Al Tabari” ξεκαθαρίζει ο ίδιος ότι οι αναφορές που βάζει είναι απλά μια συλλογή από πολλές αναφορές που βρήκε χωρίς να τις χαρακτηρίζει έγκυρες η όχι και μάλιστα όπως δηλώνει έχει αφήσει το έργο αυτό (της εγκυρότητας) να το κρίνουν οι μεταγενέστεροι του.» Και όντως, το έκριναν: στο ίδιο το λινκ που παραθέτετε γράφει ότι το έργο που λέγεται συνοπτικά «Η ιστορία του αλ-Τάμπαρι»[1] είναι «ξακουστό για τη λεπτομερειακότητα και ακρίβειά του σχετικά με την ιστορία του Ισλάμ και της Μέσης Ανατολής»[2], ενώ όπως γράφει και η εγκυκλοπαίδεια Britannica, «o Τάμπαρι άντλησε στοιχεία από τις εκτεταμένες έρευνες των λογίων της Μεδίνα του 8ου αιώνα»[3].  «Λόγιοι» με «εκτεταμένες έρευνες» λοιπόν είναι οι πηγές του Τάμπαρι, κι όχι μόνο ό,τι έγραψε ο Ιμπν Ισχάκ. Οπότε δεν χωράει καμιά αμφισβήτηση για την αξιοπιστία της ιστορίας του Τάμπαρι. Μάλλον αυτοί που την αμφισβητούν πρέπει να αμφισβητούνται, οι ίδιοι και τα κίνητρά τους…

Επίσης: Είστε πάντα έτοιμοι να αμφισβητήσετε τα σημεία αυτών των έργων που παρουσιάζουν αρνητικές πλευρές της προσωπικότητας του «προφήτη». Όταν όμως αμφισβητούμε την αλήθεια ενός έργου το αμφισβητούμε ΟΛΟΚΛΗΡΟ. Όχι μόνο τα σημεία που δεν μας βολεύουν. Τα ίδια κάνετε και με τα ιερά βιβλία Εβραίων και χριστιανών: από τη μια μας λέτε γενικώς και αορίστως ότι «είναι παραχαραγμένα», χωρίς να μας αποδεικνύετε πού είναι παραχαραγμένα ή ποιος και πότε τα παραχάραξε. Όσον αφορά την «παραxάραξη» της Τανάκ που για τους χριστιανούς είναι η Παλαιά Διαθήκη, εννοείτε μεταξύ άλλων ότι δεν αναφέρονται σ’ αυτήν α) οι ανύπαρκτοι προφήτες που αναφέρονται στο Κοράνι και που ο Μουχάμμαντ έβγαλε από τη φαντασία του, ή από απόκρυφα κείμενα Εβραίων ή από λαϊκές παραδόσεις της Αραβίας, β) άλλα μυθολογικά περιστατικά, όπως ότι ο Αβραάμ έχτισε την Κάαμπα. Όσον αφορά την Καινή Διαθήκη, εννοείτε μεταξύ άλλων ότι έχουν παραχαραχθεί ή παρεμβληθεί τα αποσπάσματα που αποδεικνύουν α) τη θεότητα του Χριστού και β) την Αγία Τριάδα. Όταν πρόκειται για αποσπάσματα που νομίζετε ότι ταιριάζουν με το σκοπό σας, δηλαδή την προπαγάνδιση του Ισλάμ, τότε επικαλείσθε με θράσος τα βιβλία που παρουσιάσατε ως παραχαραγμένα! Τότε ξαφνικά ανεμίζετε σαν σημαία το Δευτερονόμιο 18:18 που σας φαίνεται ότι προαναγγέλει τον Μουχάμμαντ, ή τα εδάφια της Καινής Διαθήκης που μιλούν ΜΟΝΟ για την ανθρώπινη φύση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Αυτή η τακτική σας είναι για γέλια! Οπότε σκεφτείτε και απαντήστε, πρώτα στον εαυτό σας με ειλικρίνεια και μετά σ’ εμάς με τακίγια: Είστε έτοιμοι και πρόθυμοι να αμφισβητήσετε τα σημεία του Τάμπαρι και του Ιμπν Ισχάκ, που παρουσιάζουν τον Μουχάμμαντ ως γενναιόδωρο, υπομονητικό, ευγενή και ελεήμονα, μάλιστα με την ίδια ευκολία που αμφισβητείτε εκείνα που τον παρουσιάζουν ως μικρόψυχο, εγωπαθή, εκδικητικό, επιληπτικό (ή δαιμονισμένο), ζηλιάρη, υποκριτή, ψεύτη, δολοπλόκο, σεξομανή, γεμάτο άγνοια και προλήψεις;

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ. 3: «ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΗ-ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ»

Ο αρθρογράφος Αχμέντ Ελντίν θεωρεί «σημαντικό να αναφέρει ότι στη συγκεκριμένη σελίδα που βρίσκεται το άρθρο αυτό, είναι υπό την παρακολουθήσει του Κυρίου Μανώλη Καλομοίρη, τον οποίο τον είχε προσκαλέσει σε δημόσιο διάλογο (Ισλάμ και Χριστιανισμού) και είχε απορρίψει την πρόταση του για άγνωστους λόγους.» Πολύ σημαντικό, αλήθεια, ότι ο κ. Καλομοίρης δεν ήθελε να αφιερώσει χρόνο σε διάλογο με απολογητές του Ισλάμ! Εδώ το μήνυμα είναι ότι α) στη χειρότερη περίπτωση, ο κ. Καλομοίρης είτε δεν ξέρει τι του γίνεται από Ισλάμ, είτε συκοφαντεί εν γνώσει του το Ισλάμ και απέφυγε την πρόσκληση του Αχμέντ Ελντίν για να μη αποκαλυφθεί η άγνοιά του και το πόσο αναληθή πράγματα γράφει η σελίδα του β) στην καλύτερη περίπτωση, ο κ. Καλομοίρης είναι θύμα μιας προκατάληψης, πιστεύει ότι κατέχει την αλήθεια και δεν αφιερώνει χρόνο να δει μήπως κι έχει άδικο. Πάντως ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ο απολογητής του Ισλάμ Άχμεντ Ελντίν θα μπορούσε να διαψεύσει αυτά που γράφει η σελίδα του κ. Καλομοίρη αν ο τελευταίος δεχόταν τον δημόσιο διάλογο. Αυτή η «σημαντική λεπτομέρεια» αναφέρεται ώστε οι αναγνώστες του κ. Ελντίν να σχηματίσουν την εντύπωση ότι όσα γράφει η σελίδα του κ. Καλομοίρη είναι αναξιόπιστα, και να προετοιμαστούν να δεχθούν τα όσα θα πει στη συνέχεια ο απολογητής του Ισλάμ για να τα αναιρέσει, αυτά που τάχα θα αποδείκνυαν δημόσια ότι το άρθρο στη σελίδα του κ. Καλομοίρη δεν τα λέει καλά, αν ο κ. Καλομοίρης δεχόταν να κάνει τον δημόσιο διάλογο.

Λοιπόν όχι αγαπητέ Άχμεντ. Το ότι κάποιος αρνείται το δημόσιο διάλογο μαζί σου δενείναι απαραίτητα «σημαντικό», μιας και μπορεί να σημαίνει δεκάδες πράγματα: 1) Ότι δεν έχει καιρό 2) Ότι δεν το βρίσκει σημαντικό 3) Ότι αποφεύγει τους δημόσιους διαλόγους γενικά, εκ πεποιθήσεως 3) Ότι βρίσκει ότι δεν έχει τα προσόντα του ομιλητή από άποψη χαρισμάτων, π.χ. δεν έχει καλή φωνή ή καλή άρθρωση 4) Ότι σε θεωρεί «αιρετικό» και όχι κανονικό εκπρόσωπο του Ισλάμ που θα αντιπροσωπεύσει σωστά σε διάλογο αυτή τη θρησκεία 5) Ότι πιστεύει ότι τέτοιοι διάλογοι πρέπει να γίνονται σε επίσημα συνέδρια από πανεπιστημιακούς κι όχι από άτομα σαν εκείνον και εσένα 6) Ότι δεν θέλει να έρθει να μιλήσει σε τζαμί  7) Ότι δεν πιστεύει πως οι μουσουλμάνοι ακροατές θα καταλάβουν ό,τ ι έχει να πει κ.ο.κ. Χωρίς πολλή προσπάθεια βρήκαμε ήδη 7 βάσιμους λόγους για να αρνηθεί κανείς το διάλογο μαζί σου, αποδείξαμε ότι αυτή η άρνηση δεν είναι κάτι «σημαντικό» που μάλιστα έχει σχέση με το περιεχόμενο του άρθρου, και σταματάμε να ξεκινήσουμε την καθαυτό αναίρεση της αναίρεσης που αποπειραθήκατε εσύ πρώτα, και ο Αλή αλ-Γιουνάνι στη συνέχεια.

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ: 4 ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ UQBA BIN ABU MU’ AYT

ΣΕ 5 ΣΚΕΛΗ-ΥΠΟΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ & ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:

4:1: Ο UQBA ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΑΝΤ – ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

4:2: Ο UQBA ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΚΕ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ

4:3: Η ΦΥΛΗ ΤΟΥ UQBA ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΡ

4:4: Ο Ο UQBA ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΣΤΗ ΜΠΑΝΤΡ

4:5: Ο ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΟΝ UQBA ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΑ

4:6: ΤΟ SIRAT UN NABI ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ ΤΟ ΣΙΡΑΤ ΡΑΣΟΥΛ ΑΛΛΑΧ

Ας δούμε όμως τώρα τις κατηγορίες. Λένε:

Η περίπτωση του Uqba bin Abu Mu’ ayt

Από όλους τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν από τον Μουχάμμεντ, ο Uqba ήταν ανάμεσα σε εκείνους που περισσότερο άξιζαν να τιμωρηθούν. Περιγελούσε και βασάνιζε τον Μουχάμμεντ, όσο καιρό εκείνος παρέμενε στην Μέκκα. Πράγματι, ο Uqba ήταν τόσο δυσσεβής, που κάποτε έφτυσε τον Μουχάμμεντ στο πρόσωπο, [5] και αργότερα, πολέμησε τους Μουσουλμάνους στο Badr. Ο μόνος λόγος που τον συμπεριλαμβάνω στον κατάλογο εδώ, είναι εξ αιτίας της ιδιαζόντως σκληρής απάντησης που του είχε δώσει ο Μουχάμμεντ, την στιγμή της εκτέλεσής του: «Όταν ο απόστολος διέταξε να εκτελεσθεί, ο Uqba ρώτησε: «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μουχάμμεντ;» η απάντησή του ήταν: «η κόλαση….» [6]

Απάντηση:

Είναι ξεκάθαρο ότι ο ίδιος αρθογράφος παραδέχεται ότι άξιζε την τιμωρία. Ξέχασε όμως να αναφέρει ότι ο Uqba προσπάθησε να δολοφονήσει τον Προφήτη αρπάζοντας τον από τον  ώμο και τυλίγοντας ένα ρούχο γύρο από το λαιμό του προσπάθησε να τον πνίξει (πηγή: Sahih Bukhari, Βιβλίο 60, Προφητική ερμηνεία).

Επίσης όταν εκτελέστηκε ο Uqba ήταν αιχμάλωτος πολέμου όπου ο ίδιος μαζί με την φυλή του προκάλεσε εναντίον του Προφήτη (Ibn Ishaq σελ 291). Γιατί ο Προφήτης δεν εκτέλεσε όλους τους αιχμαλώτους και εκτέλεσε μόνο τον Uqba; Γιατί ο Uqba συνεχώς απειλούσε την ζωή του Προφήτη. Έτσι λοιπόν η τιμωρία του είναι δικαιολογημένη όπως παραδέχεται και ο αρθογράφος. Τα λόγια τώρα του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) στην ερώτηση του Uqba «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μουχάμμεντ;» η απάντησή του ήταν: «η κόλαση» δεν αναφέρονται πουθενά στην ιερά παράδοση του Προφήτη. Ο Ibn Ishaq την αναφέρει γιατί είναι γνωστό ότι οι αναφορές του για τους πολέμους που είχε ο Προφήτης της μαζεύει από ιστορίες που λέγανε οι Ιουδαίοι

(Πηγή: Sirat Un Nabi, Vol. II, σελ. 173 από τον Allama Shibli Nu’Mani).

4:1: Ο UQBA ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΑΝΤ – ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

Ασφαλώς ο κάθε αναγνώστης έχει τη δική του κρίση και δεν χρειάζεται να δανειστεί αυτήν του Ιμπν Ισχάκ, ο οποίος μεροληπτεί φανερά υπέρ του Μουχάμμαντ. Το Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ είναι πολύτιμο για την ακρίβειά του, και όχι για την προσωπική γνώμη του συγγραφέα του. Είναι ξεκάθαρο ότι ο συγγραφέας της «αναίρεσης» προσπαθεί να προσθέσει ένα ακόμα επιχείρημα στη φαρέτρα του και γράφει αυτή τη σαχλαμάρα, ακριβώς επειδή δεν έχει κανένα σοβαρό επιχείρημα για να υπερασπίσει το «επιβεβλημμένο» της εκτέλεσης του Uqba

4:2: Ο UQBA ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΚΕ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ
Ο Uqba αναφέρεται στο Σαχίχ Μπουχάρι 6 φορές (Βιβλία 4, 9, 53, 58, 59, 60). Πρόκειται για επαναλήψεις δυο συγκεκριμένων γεγονότων. Στο ένα, που η διήγησή του επαναλαμβάνεται 4 φορές, την ώρα που ο Μουχάμμαντ προσευχόταν ο Uqba και άλλοι Κουραϊσίτες έβαλαν ανάμεσα στους ώμους του εντόσθια καμήλας. Στο άλλο, που επαναλαμβάνεται 2 φορές, ο Uqba πλησίασε πισώπλατα τον Μουχάμαντ που προσευχόταν και του έσφιξε δυνατά το λαιμό με το μαντήλι του, αλλά επενέβη ο Άμπου Μπακρ και τον έδιωξε. (Δείτε και το άρθρο μας Ο Μουχάμμαντ βασανίστηκε από τους Μεκκανούς; https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/01/12/muhammad-tortured/)
Πριν ακόμη συμβεί το επεισόδιο με την απόπειρα στραγγαλισμού, από τότε που μια παρέα Μεκκανών είχε προσβάλει τον Μουχάμμαντ, ήδη από τότε εκείνος τους καταράστηκε και ζήτησε από τον Αλλάχ να τους τιμωρήσει (βλ. Σαχίχ Μπουχάρι Τόμος 1,Βιβλίο 4, αρ. 241). Αντίθετα στο επεισόδιο με την απόπειρα στραγγαλισμού, δεν έχουμε κάποια τέτοια δήλωση του Μουχάμμαντ εναντίον του Uqba. (Περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτό πιο κάτω, στην υποδιάψευση 4:4.)

Και άλλοι έχουν καταγράψει την απάντηση του Μουχάμμαντ στον Uqba, όταν αυτός διαμαρτυρήθηκε για την επικείμενη εκτέλεσή του και ρώτησε γιατί σε αυτόν φέρονταν πιο σκληρά από άλλους αιχμάλωτους, που θα τους παρέδιδαν στους Μεκκανούς για λύτρα: «’Εξαιτίας της εχθρότητάς σου προς το Θεό και τον προφήτη του’ απάντησε ο Μουχάμμαντ.»  Η απάντηση αυτή δείχνει ότι ο Μουχάμμαντ έπαιρνε εκδίκηση για τη γενική εχθρότητα του Uqba, χωρίς να τονίζει ιδιαίτερα το επεισόδιο όπου ο Uqba του επιτέθηκε.  (Thomas Hughes, A Dictionary of Islam (London: Allen & Co., 1885), p.376.)

4:3: Η ΦΥΛΗ ΤΟΥ UQBA ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΡ

Αν αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι ο πιο γελοίος που χρησιμοποιεί ο Άχμεντ Ελντίν, είναι σίγουρα ένας από τους πιο ανιστόρητους. Η μάχη της Μπαντρ προκλήθηκε από τον Μουχάμμαντ, ο σκοπός τουήταν να λεηλατήσει το καραβάνι των Μεκκανών και να τους ταπεινώσει, επειδή τους μισούσε, και ενώ εκείνοι έλαβαν τα μέτρα τους για να τον αποφύγουν εκείνος τους ανάγκασε κυριολεκτικά να πολεμήσουν! Όσοι δεν φοβάστε την ιστορική πραγματικότητα ελάτε να μάθετε την αλήθεια γι’ αυτή τη μάχη εδώ: Oi Μουσουλμάνοι πολέμησαν αμυνόμενοι στη Μάχη της Μπαντρ; https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/01/15/badr-self-defense/

4:4: Ο Ο UQBA ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΣΤΗ ΜΠΑΝΤΡ

Ο Άχμεντ Ελντίν φαίνεται να γνωρίζει το περιεχόμενο του βιβλίου «Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ»: Παραπέμπει σε συγκεκριμένα γεγονότα που αναφέρονται σε συγκεκριμένες σελίδες του. Πώς λοιπόν δεν είδε στη σελ. 308 ότι εκτός από τον Uqba bin Abu Mu’ ayt εκτελέστηκε και άλλος ένας αιχμάλωτος, ο al-Nadr bin al-Harith; «Όταν ο απόστολος ήταν στην αλ-Σάφρα, ο αλ-Ναντρ σκοτώθηκε από τον Αλή, όπως μου είπε ένας Μεκκανός». Στην Εγκυκλοπαίδεια του Ισλάμ, New Edition, Vol. VII, 1993, σ. 872 διαβάζουμε ότι ο al-Nadr bin al-Harith «πολέμησε στη Μπαντρ στις τάξεις των ειδωλολατρών και συνελήφθη. Τότε ο Μουχάμμαντ τον σκότωσε ο ίδιος, και ο Αλή έκοψε το κεφάλι του με ένα χτύπημα του σπαθιού του, αλλά το γεγονός αμφισβητείται από ένα Hadith λέει ότι οι καταδικασμένοι που θα υποστούν τις σοβαρότερες ποινές στην Ημέρα της Κρίσης είναι εκείνοι που έχουν σκοτώσει έναν προφήτη ή που τους έχει σκοτώσει ένας προφήτης. Η πιο πιστευτή εκδοχή είναι ότι ο Αλή ιμπν Αμπού Ταλεμπ τον εκτέλεσε εν ψυχρώ, αφού τον έδεσε… σε ένα χώρο που ονομάζεται αλ-Σάφρα…»

Στο μέλλον θα αναφερθούμε με λεπτομέρειες στο τι έκανε εναντίον του «προφήτη» ο αλ-Ναντρ μπιν αλ-Χαρίθ και του είχε προκαλέσει τόσο μεγάλο μίσος (βασικά είχε μάθει από τους Εβραίους της περιοχής τι ερωτήσεις έπρεπε να του κάνει για να διαπιστώσει αν είναι πραγματικός προφήτης, και του υπέβαλε τις ερωτήσεις αυτές). Αλλά ας δούμε γενικότερα τι αντιμετώπιση είχαν οι εχθροί του Μουχάμμαντ στη μάχη της Μπαντρ. Όπως είπαμε η εχθρότητα του Μουχάμμαντ για μερικούς εκδηλώθηκε με κατάρες στο επεισόδιο με τα εντόσθια καμήλας:

«Σαχίχ Μπουχάρι Τόμος 1,Βιβλίο 4, αρ. 241:

Διηγήθηκε ο Abdullah bin Mas’ud:

… Ο Προφήτης ειπε, ‘Ω Αλλάχ! Τιμώρησε τον Άμπου Τζαχλ (το πραγματικό του όνομα ήτν Amr ibn Hishām και όχι Άμπου Τζαχλ, αυτό είναι παρατσούκλι που του κόλλησαν οι μουσουλμάνοι και σημαίνει «πατέρας της άγνοιας), τον ‘Utba bin Rabi’a, τον Shaiba bin Rabi’a, τον Al-Walid bin ‘Utba, τον Umaiya bin Khalaf, και τον ‘Uqba bin Al Mu’it (και ανέφερε τον έβδομο, το όνομα του οποίου δεν μπορώ να θυμηθώ). Μα τον Αλλάχ στα χέρια του οποίου είναι η ζωή μου, είδα τα νεκρά σώματα αυτών των ανθρώπων που ο Απόστολος τα μετρούσε στο Qalib (ένα από τα πηγάδια) της Μπαντρ.»

Και μια μικρή «λεπτομέρεια»:  Όχι απλώς σκότωσε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά τους ακρωτηρίασε: Το ίδιο περιστατικό αναφέρεται στο Σαχίχ Μπουχάρι, Τόμο 1, Βιβλίο 9, Αρ. 499, στον Τόμο 4, βιβλίο 53, Αρ. 409 (όπου μαθαίνουμε ότι έναν από τους άντρες αυτούς, τον Umaiya ή τον Ubai, τον έκοψαν κομμάτια πριν τον ρίξουν στο πηγάδι επειδή ήταν χοντρός και δεν χωρούσε), και στον Τόμο 5 Βιβλίο 58 Αρ. 193 (εκεί λέει ότι ο ένας από τους άντρες αυτούς, ο Umaiya ή ο Ubai, ακρωτηριάστηκε αλλά δεν ρίχτηκε στο πηγάδι). Πώς σας φαίνεται αυτή η συμπεριφορά του ανθρώπου που χαρακτηρίζετε ως «υπόδειγμα για την ανθρωπότητα»; Μήπως θέλετε να του μοιάσετε;

4:6: ΤΟ SIRAT UN NABI ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ ΤΟ ΣΙΡΑΤ ΡΑΣΟΥΛ ΑΛΛΑΧ

Ένας βιογράφος του Μουχάμμαντ που αμφισβητεί την αυθεντικότητα της ιστορίας αυτής είναι ο Allama Shibli Nomani, στο βιβλίο του Sirat Un Nabi. Υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες για τον συγγραφέα αυτό, που ο Άχμεντ Ελντίν δεν μας τις δίνει και μας αφήνει με την εντύπωση ότι είναι «παλιός ιστορικός του Ισλάμ». Σε σχέση με εμάς σίγουρα είναι παλιός. Σε σχέση με τα γεγονότα που περιγράφει όμως, είναι πολύ μακρινός: γεννήθηκε το 1857 ενώ ο Μουχάμμαντ πέθανε το 632. Είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι η δική του βιογραφία είναι πιο αξιόπιστη από αυτήν του Ιμπν Ισχάκ που γράφτηκε λίγες δεκαετίες μετά τα γεγονότα, και δεν αμφισβητήθηκε από τους συγχρόνους του;

4:5: Ο ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΟΝ UQBA ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΑ

Οι λόγοι που ο Nomani αμφισβητεί διάφορα που γράφει το «Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ» είναι ότι δεν ταιριάζουν με την αγιογραφία του «προφήτη», όπως θα δούμε παρακάτω. Όμως οι λόγοι που προβάλει για να μας πείσει είναι οι εξής δύο:

1)    «Η απάντηση του Μουχάμμεντ στην ερώτηση του Uqba  «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μουχάμμεντ;» (η απάντησή του ήταν: «η κόλαση») δεν αναφέρεται πουθενά στην ιερά παράδοση του Προφήτη.» Είναι αστείο που οι μουσουλμάνοι αμφισβητούν με αυτό το επιχείρημα μονάχα ό,τι χαλάει την καλή εικόνα του προφήτη τους. Διάφορα καλά λόγια που υποτίθεται ότι είπε ο Μουχάμμαντ, αναφέρονται μόνο σε μια πηγή. Αυτά γιατί δεν τα αμφισβητούν; Τέλος πάντων, η απάντηση για την αξιοπιστία του Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ και μάλιστα έναντι του βιβλίου του Nomani έχει ήδη δοθεί πιο πάνω…

2)    «Ο Ibn Ishaq την αναφέρει γιατί είναι γνωστό ότι οι αναφορές του για τους πολέμους που είχε ο Προφήτης της μαζεύει από ιστορίες που λέγανε οι Ιουδαίοι». Αυτό κι αν είναι επιχείρημα! Το είπαν οι Εβραίοι άρα είναι ψέματα! Φυσικά και γνωρίζουμε ότι δεν ήταν μόνο Εβραίοι αυτοί πο διηγήθηκαν στον Ιμπν Ισχάκ όσα ήξεραν για τη ζωή του Μουχάμμαντ. Αλλά σε αυτό το επιχείρημα θα αναφερθούμε σε λεπτομέρειες παρακάτω, όπου χρησιμοποιείται και πάλι.

Λένε:

Η περίπτωση του Ka’ b bin al-Ashraf

Όταν ο Ka’ b έμαθε για όλους εκείνους τους άνδρες που είχαν σκοτωθεί από Μουσουλμάνους στην Μάχη του Badr, έκλαψε για τις χαμένες αυτές ψυχές, και συνέθεσε ένα ποίημα σε ανάμνηση των αγαθών τους έργων. Οι Μουσουλμάνοι ανταποκρίθηκαν με δικά τους ποιήματα. Μια Μουσουλμάνα γυναίκα απάντησε :

Είθε εκείνους που κολυμπούν στο αίμα τους

Να τους έβλεπαν εκείνοι που μένουν ανάμεσα στης Μέκκας τα βουνά!

Θα γνώριζαν με βεβαιότητα και θα έβλεπαν

Πώς τους έσερναν, από μαλλιά και γένεια. [7]

Μετά από αυτό, ο Ka’ b έγραψε ποίηση εναντίον των Μουσουλμάνων γυναικών, και ο Μουχάμμεντ στην συνέχεια ζήτησε την δολοφονία του:

Ο απόστολος είπε… «Ποιος θα με απαλλάξει από τον Ibnu’ l-Ashraf [Ka’ b];» Ο Muhammad bin Maslama .. είπε: «Εγώ θα τον τακτοποιήσω για σένα, ω απόστολε του Θεού, εγώ θα τον δολοφονήσω.» Εκείνος [ο Μουχάμμεντ] είπε, «Κάνε το, αν μπορείς». Ο απόστολος είπε «Η μόνη υποχρέωση που έχεις είναι να προσπαθήσεις». [Ο δολοφόνος] είπε: «Ω, απόστολε του Θεού, θα αναγκασθούμε να πούμε ψέματα». Εκείνος τότε απάντησε: «Πες ότι θέλεις, διότι έχεις ελευθερία στο ζήτημα αυτό» [8]

Ο Muhammad bin Maslama, έχοντας λάβει από τον Μουχάμμεντ την άδεια να χρησιμοποιεί τα ψέματα, προχώρησε με το σχέδιό του για την δολοφονία του Ka’ b. Οι Μουσουλμάνοι έστειλαν τον Silkan, έναν εραστή της ποίησης, να κάνει τον Ka’ b φίλο του. Ο Silkan και ο Ka’ b πέρασαν κάμποση ώρα διαβάζοντας ποιήματα ο ένας στον άλλο, μέχρι που ο πρώτος ζήτησε μια χάρη από τον νέο του φίλο. Ο Silkan είπε πως ο ίδιος και οι φίλοι του ήθελαν να αγοράσουν τρόφιμα από τον Ka’ b, και πως θα του άφηναν έναν αριθμό όπλων σαν εγγύηση, μέχρι να μπορέσουν να εξοφλήσουν το χρέος. Αυτό το έκανε, για να μην ανησυχήσει ο Ka’ b στην θέα των όπλων, όταν θα τα έφερναν εκεί. Οι Μουσουλμάνοι ήρθαν λίγο αργότερα με τα όπλα τους, και προσκάλεσαν τον Ka’ b να τους συντροφεύσει στην βόλτα τους, και εκείνος πήγε ευχαρίστως μαζί τους.

«Μετά από λίγο, ο Abu Na’ ila πέρασε το χέρι του πάνω από το μαλλί του [Ka’ b]. Μύρισε το χέρι του, και του είπε: «Δεν έχω ξαναμυρίσει πιο ωραίο άρωμα από αυτό…». Περπάτησαν λίγο ακόμα και το ξαναέκανε, ώστε ο Ka’ b να μην υποψιαστεί τίποτε κακό. Μετά από λίγη ώρα, το έκανε και τρίτη φορά, και αμέσως φώναξε «Κατατροπώστε τον εχθρό του Θεού!» Έτσι του επιτέθηκαν, αλλά τα σπαθιά τους διασταυρώνονταν επάνω του χωρίς να τον αγγίζουν. Είπε ο Muhammad bin Maslama: «Θυμήθηκα το εγχειρίδιό μου όταν είδα πως τα σπαθιά μας ήσαν άχρηστα, και το άρπαξα. Εν τω μεταξύ, ο εχθρός του Θεού έκανε τόση φασαρία, που όλα τα οχυρά της περιοχής φάνηκαν να φωτίζονται. Το έμπηξα το μαχαίρι στο κάτω μέρος του σώματός του, και ύστερα το έσυρα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι να φτάσω στα γεννητικά του όργανα, και τότε ο εχθρός του Θεού έπεσε στο έδαφος.» [9]

Η δολοφονία του Ka’ b πέτυχε τον σκοπό της. «Η επίθεσή μας στον εχθρό του Θεού έσπειρε τον φόβο ανάμεσα στους Εβραίους, και δεν βρέθηκε κανένας Εβραίος στην Medina που να μην φοβάται για την ζωή του.» [10]

Απάντηση:

Ο αρθογράφος γράφει την ιστορία μισή για να μην δείξει το παράπτωμα του Kab Al Ashraf έτσι ώστε να φανεί το θύμα του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), όπως θα δούμε είναι ακριβώς το αντίθετο. Η ιστορία ξεκινάει από την σελίδα 364 από το βιβλίο του Ibn Ishaq με τίτλο « ο θάνατος του Kab Al-Ashraf».

Όταν έμαθε ο  Kab ότι ο Προφήτης νίκησε στη μάχη μεταξύ της φυλής του (η οποία αυτή έκανε την επίθεση) εξοργίστηκε πολύ διότι μισούσε τον Προφήτη. Κατευθύνθηκε λοιπόν στη Μέκκα και υποκινούσε τον λαό της Μεκκας με ποιήματα να σκοτώσουν τον Προφήτη και να πάρουν εκδίκηση. Από την σελίδα 365 μέχρι και την 369 βρίσκονται τα ποιήματα αυτά. Στο τελευταίο του ποίημα όπου και εξόργισε τον Προφήτη ο Kab  έγραψε πρόστυχα ποιήματα για τοις Μουσουλμάνες. Μετά από αυτό ο Προφήτης διέταξε τον θάνατο του.

Πέρα από την ιστορία που δικαιολογεί τον θάνατο του Kab, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν περίοδος πολέμου μεταξύ του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) και της φυλής του Kab «Quraish».

Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θέλει και να υποκινεί και άλλους να σκοτώσουν κάποιον και μετά όταν θανατώνεται ο ίδιος σαν τιμωρία να λέμε ότι φταίει αυτός που τον σκότωσε;

Επίσης το ψέμα που χρησιμοποίησε ο οπαδός του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ήταν επιτρεπτό διότι ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Το ψέμα απαγορεύετε στο Ισλάμ εκτός άμα λέγεται κάτω από συνθήκες πολέμου στον εχθρό (http://islamqa.com/en/ref/47564).

Εδώ τα ψέματα είναι αρκετά, προφανώς γιατί οι μουσουλμάνοι απολογητές θεωρούν ότι βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με αυτούς που ξεσκεπάζουν τη βάρβαρη πίστη τους. Εδώ είμαστε για να τα απαντήσουμε όλα.

1)      Μιλάτε απολογητές του Ισλάμ για εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Κουραϊσιτών και μουσουλμάνων, που όντως υπήρχε. Και εσείς που μας τη θυμίζετε για να κρίνουμε ευνοϊκά τον Μουχάμμαντ, εσείς είστε που την ξεχνάτε όταν μιλάτε για το «παράπτωμα» του Καμπ. Στα πλαίσια της εμπόλεμης κατάστασης, πώς είναι δυνατόν να αναγνωρίζετε στον Μουχάμμαντ το δικαίωμα να στέλνει πράκτορες να δολοφονήσουν ύπουλα τον Καμπ, και να μην αναγνωρίζετε στον Καμπ το δικαίωμα να καλεί τους Μεκκανούς να σκοτώσουν τον Μουχάμμαντ σε τίμια και αντρίκεια μάχη; Μιλάτε σοβαρά ότι είναι παράπτωμα να καλεί κάποιος για τιμωρία ενός ύπουλου δολοφόνου και ληστή όπως ο Μουχάμμαντ; Ή είναι παράπτωμα το ότι ο Καμπ έγραψε πειραχτικά ερωτικά ποιήματα για μουσουλμάνες, όταν πρώτες αυτές καμάρωναν που οι μουσουλμάνοι σκότωσαν ανθρώπους σέρνοντάς τους από μαλλιά και γένια; Οι μουσουλμάνες είχαν κατά τη γνώμη σας παράπτωμα, ναι ή όχι;

2)      Πώς είναι δυνατόν να διαστρεβλώνετε τόσο κατάφωρα την πραγματικότητα, λέγοντας ότι η φυλή του Καμπ (από τη μεριά του πατέρα του) ήταν αυτή που άρχισε τις εχθροπραξίες της Μπάντρ; Ήταν ο Μουχάμμαντ εκείνος που, μετά από 7 αποτυχημένες προσπάθειες ληστείας, τελικά κατάφερε να λεηλατήσει ένα καραβάνι Μεκκανών μέσα στον ιερό μήνα που απαγορεύονταν οι εχθροπραξίες, σκοτώνοντας και τους οδηγούς. Ήταν ο Μουχάμμαντ που κινήθηκε εναντίον του καραβανιού που οδηγούσε ο Άμπου Σουφυάν, για να το ληστέψει κι αυτό. Οι Μεκκανοί ήρθαν να προστατέψουν με τα όπλα το καραβάνι τους, που ήταν περιουσία τους, από τον λήσταρχο που αποκαλείτε προφήτη, και δεν είχαν σκοπό να πολεμήσουν, γι’ αυτό και άλλαξαν την πορεία του καραβανιού. Οι μουσουλμάνοι τους εξανάγκασαν να πολεμήσουν, κόβοντάς τους την παροχή νερού, με τον «καλό μουσουλμάνο» Χάμζα ο οποίος μεθοκοπούσε, έδερνε τη γυναίκα του κι έσφαζε καμήλες για πλάκα, να σκοτώνει διασκεδάζοντας κάθε διψασμένο Μεκκανό που πλησίαζε στα πηγάδια να πιεί νερό. Κι αν πάμε πιο πίσω ακόμη, ποιος ξεκίνησε την εχθρότητα και τον διχασμό μέσα στη Μέκκα, αν όχι ο Μουχάμμαντ που ήθελε ντε και καλά να αναγνωριστεί ως προφήτης και πρόσβαλε συνέχεια τους Μεκκανούς, τη θρησκεία τους και τους προγόνους τους; Ο Μουχάμμαντ δεν ήταν που έκανε συνθήκη κατά των συμπολιτών του με μια άλλη πόλη, τη Μεδίνα;

3. Όσο για την Τακίγια, την υποκρισία που επιτρέπει το Ισλάμ  για προσωπικά συμφέροντα του μουσουλμάνου και για συμφέροντα του Ισλάμ, το άρθρο όπου παραπέμπετε τους αναγνώστες σας δεν την αναφέρει, αλλά εμείς την ξέρουμε πάρα πολύ καλά! Και ξέρουμε ότι χρησιμοποιείται με ελαφριά συνείδηση από τους περισσότερους προπαγανδιστές του Ισλάμ στη Δύση. Πιθανότατα και ο Μουχάμμαντ την εφάρμοσε όταν απήγγειλε τους «σατανικούς στίχους» και προσκυνούσε τις θεότητες των πολυθεϊστών μέσα στην Κάαμπα, κι έβαζε και τους οπαδούς του να προσκυνήσουν επίσης. Κι εσείς την εφαρμόζετε όταν γράφετε άρθρα σαν αυτό, που μόνο ή άγνοια της ιστορίας μπορεί να δικαιολογήσει.  Άλλο ωραίο παράδειγμα για την ανθρωπότητα κι αυτή η υποκρισία.

Λένε:

Η περίπτωση του Ibn Sunayna

Ο Ibn Sunayna ήταν Εβραίος έμπορος, του οποίου το μοναδικό έγκλημα φαίνεται πως ήταν η παραμονή του μέσα στην πόλη, τότε που οι Μουσουλμάνοι επιδόθηκαν σε ένα δολοφονικό ξεφάντωμα:

Ο απόστολος είπε: «Σκοτώστε όποιον Εβραίο μπορείτε». Κατόπιν αυτού, ο Muhayyisa bin Masud όρμησε επάνω στον Ibn Sunayna, ένα Εβραίο έμπορο με τον οποίο είχαν κοινωνικές και εμπορικές σχέσεις, και τον δολοφόνησαν. Ο Huwayyisa δεν ήταν Μουσουλμάνος τότε, αν και ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός. Όταν ο Muhayyisa τον δολοφόνησε, ο Huwayyisa άρχισε να τον χτυπά, λέγοντας, «Εσύ, εχθρέ του Θεού, τον σκότωσες παρ’ ότι το πιο πολύ λίπος της κοιλιάς σου προέρχεται από τα πλούτη του»? Ο Muhayyisa του απάντησε, «Εάν εκείνος που με διέταξε να τον δολοφονήσω με είχε διατάξει να σκοτώσω εσένα, θα είχα κόψει το δικό σου κεφάλι.» Έλεγε, πως αυτό ήταν η αρχή της αποδοχής του Ισλάμ από τον Huwayyisa. Ο άλλος του απάντησε, «Μα τον Θεό, αν ο Μουχάμμεντ σε είχε διατάξει να σκοτώσεις εμένα, θα με είχες σκοτώσει»? Εκείνος είπε, «Ναι, μα τον Θεό, αν με διέταζε να σου κόψω το κεφάλι, θα το είχα κάνει.» Τότε ξεφώνισε, «Μα τον Θεό, μια θρησκεία που μπορεί να σε φέρει σε αυτό το σημείο είναι θαυμάσια!». Και έτσι έγινε Μουσουλμάνος. [11]

Απάντηση:

Η ιστορία αυτή που αναφέρεται δεν στηρίζεται με ιστορικά στοιχεία διότι ο Προφήτης είχε συνθήκη ειρήνης με τους Εβραίους. Επίσης η αναφορά αυτή προέρχεται από τον  Abu Dawood και δεν είναι έγκυρη.  Εκτός και αν η  αναφορά αυτή (μάλλον σίγουρο) να έχει να κάνει σχέση με την εκτέλεση των αντρών της φυλής Banu Quraiza, όπου θα αναφερθώ παρακάτω.

Η «έλλειψη ιστορικών στοιχείων» που επικαλείστε είναι αστήρικτο επιχείρημα,  γιατί είναι γνωστό και καταγεγραμμένο ότι ο «προφήτης» καταπατούσε όρκους και συνθήκες όταν έκρινε ότι αυτό τον συνέφερε, και παρότρυνε και τους οπαδούς του να κάνουν το ίδιο! Στην περίπτωση αυτή ο «προφήτης» ξεκίνησε ανεπίσημα μια εκστρατεία κατατρομοκράτησης των Εβραίων. Η ιστορία αυτή που όντως περιγράφεται από τον Abu Dawood (Βιβλίο 19, Αρ. 2996) στη συλλογή του από χαντίθ που η οποία περιλαμβάνεται επίσημα στη Σούννα, υπάρχει επίσης στο Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ σελ. 369. Δεν γνωρίζουμε πολλούς στις ισλαμικές χώρες να αμφισβητούν τη Σούνα του Abu Dawood και το Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ, όπως κάνουν οι απολογητές του Ισλάμ στη Δύση! Εδώ το κάνετε, επειδή η κίνηση αυτή του Μουχάμμαντ αποδεικνύει ότι πρώτος έσπασε τη συνθήκη που είχε με τους Εβραίους άρα και εκείνοι δεν ήταν υποχρεωμένοι να την τηρήσουν, άρα πάνε περίπατο τα ψευδή επιχειρήματά σας για καταπάτηση της συνθήκης από μέρους τους, επιχειρήματα με τα οποία προσπαθείτε να δικαιολογήσετε τα εγκλήματα του Μουχάμμαντ εναντίον τους.

Επιπλέον αν οι μουσουλμάνοι τα βιβλία των οποίων περιλαμβάνετε στη σούννα σας, γράφουν άκυρα πράγματα, σίγουρα δεν είναι λάθος των άλλων που τα βλέπουν δημοσιευμένα και σας κρίνουν γι’ αυτά.

Λένε:

Η περίπτωση του Mirba bin Qayzi

[Οι Μουσουλμάνοι] βγήκαν στην περιοχή του Mirba bin Qayzi,ο οποίος ήταν ένας τυφλός άνθρωπος, ένας παραγκωνισμένος άνθρωπος. Όταν αντιλήφθηκε την άφιξη του αποστόλου και των ανδρών του, σηκώθηκε όρθιος και πέταξε χώματα προς το μέρος τους, φωνάζοντας «Μπορεί να είσαι ο απόστολος του Θεού, αλλά εγώ δεν θα επιτρέψω να περάσεις μέσα από το περιβόλι μου!» Έμαθα, πως είχε αρπάξει μια χούφτα χώμα και πως είπε: «Μα τον Θεό, Μουχάμμεντ, αν ήμουν σίγουρος πως δεν θα πετύχαινα κάποιον άλλον, θα σου το πετούσα κατάμουτρα!» Οι συνοδοί όρμησαν κατά πάνω του να τον σκοτώσουν, αλλά ο απόστολος τους είπε: «Αφήστε τον, διότι αυτός ο τυφλός είναι τυφλός και στην καρδιά, και τυφλός στην όραση.» Όμως ο Sa’ d bin Zayd …. όρμησε καταπάνω του πριν προλάβει ο απόστολος να το απαγορεύσει, και τον χτύπησε στο κεφάλι με το τόξο του, έτσι που του άνοιξε το κεφάλι στα δύο.» [12]

Απάντηση

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να απαντήσω σε κάτι. Ο προφήτης απαγόρευσε τον θάνατο του αλλά οι οπαδοί του δεν τον υπάκουσαν από την βιασύνη τους.

Και όμως, χρειάζεται να απαντήσετε στο ότι ο «προφήτης» είχε εκπαιδεύσει τους οπαδούς του έτσι, που όποιος του φερόταν εχθρικά, έστω κι αν ήταν ανήμπορος και τυφλός, τον σκότωναν. Από κεκτημένη ταχύτητα δολοφόνησαν τον τυφλό αυτοί οι μπράβοι.

Η περίπτωση του Qurayza

Οι άνδρες του Qurayza αντιστάθηκαν στον Μουχάμμεντ και επιδίωξαν να σχηματίσουν μια συμμαχία εναντίον του. Όταν η συμμαχία αυτή έδειξε σημεία δισταγμού, ο Μουχάμμεντ κινήθηκε αστραπιαία. Οι στρατιές του την περικύκλωσαν και «την πολιορκούσαν επί είκοσι πέντε νύχτες, μέχρι που εξαντλήθηκε τελείως, και ο Θεός τους έσπειρε τον τρόμο στις καρδιές». [13] Ο Μουχάμμεντ επέλεξε τον Sad bin Mu’adh για να αποφασίσει εκείνος ποια τιμωρία θα επιβάλει, και ο al-Aus, ένας σύμμαχος του Qurayza, συμφώνησε να αφήσει τον Sad να διαλέξει την τιμωρία. Ο Sad αποφάσισε πως «οι άνδρες πρέπει να φονευθούν, οι περιουσίες να μοιρασθούν, και τα γυναικόπαιδα να κρατηθούν αιχμάλωτοι». [14]

Έτσι παραδόθηκαν, και ο απόστολος τους είχε σε περιορισμό στην Medina… Τότε ο απόστολος βγήκε στην αγορά της Medina (που ακόμα και σήμερα είναι η αγορά της) και έσκαψε τάφρους εκεί. Μετά διέταξε να τους φέρουν εκεί, και τους έκοβε τα κεφάλια μέσα σε εκείνες τις τάφρους, καθώς τους έφερναν σ’ αυτόν σε ομάδες…. Ήταν 600 ή 700 συνολικά, αν και μερικοί ανεβάζουν τον αριθμό σε 800 ή ακόμα και σε 900. Καθώς τους πήγαιναν σε ομάδες στον απόστολο, ρωτούσαν τον Ka’ b τι πίστευε πως έπρεπε να γίνει με αυτούς. Εκείνος απαντούσε: «Δεν θα καταλάβετε ποτέ; Δεν βλέπετε πως ο κλητεύων δεν σταματά ποτέ, και εκείνοι που απομακρύνονται δεν επιστρέφουν; Μα τον Αλλάχ, θάνατος τους πρέπει!» Αυτό συνεχίσθηκε, μέχρι που ο απόστολος τους τελείωσε όλους. [15]

Κάθε αρσενικό που είχε φτάσει στην εφηβεία φονευόταν. [16] Κάποια γυναίκα ονόματι Bunanah αποκεφαλίστηκε, επειδή είχε ρίξει μια μυλόπετρα πάνω σε έναν από τους άνδρες του Μουχάμμεντ. [17] O Μουχάμμεντ μοίρασε τις γυναίκες, τα παιδιά και τις περιουσίες ανάμεσα στους άνδρες του (κρατώντας το ένα πέμπτο απ’ όλα για τον εαυτό του). Μερικές από τις γυναίκες πουλήθηκαν, με αντάλλαγμα άλογα ή όπλα, και ο Μουχάμμεντ κράτησε μία από τις αιχμάλωτες, την Rayhana, για τον εαυτό του. [18]

Απάντηση:

Ο αρθογράφος παραθέτει την πηγή του όπως είπαμε από το βιβλίο του Ibn Ishaq, σελίδα 461. Η ιστορία όμως ξεκινάει από την σελίδα 450, δηλαδη αδιαφορεί για 11 σελίδες που περιγράφουν το παράπτωμα της φυλής Quraiza.

Το βιβλίο του Ibn Ishaq στη σελίδα 449 αναφέρει ότι:

«Η φυλή Qurayza είχε συμφωνήσει με τον Προφήτη συνθήκη ειρήνης. Κάθε εχθρός που θα έκανε επίθεση στο λαό του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ή στην φυλή Qurayza, ο ένας έπρεπε να προστατέψει τον άλλον. Όταν όμως δέχτηκε επίθεση ο Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) από την Μέκκα, η φυλή Quraiza συνωμότησε με την φυλή της Μεκκας (Quraish) να σκοτώσουν τον Μουχάμμεντ. Έτσι λοιπόν ενώθηκαν αλλά απέτυχαν και ο Μουχάμμεντ νίκησε στη μάχη.

Μετά ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) πολιόρκησε την φυλή Quraiza για το παράπτωμα της. Η φυλή αρνήθηκε να το παραδεχτεί και πολέμησε τον προφήτη. Δεν αντέξανε όμως στην πολιορκία και έτσι παραδοθήκανε και φυλακίστηκαν».

Ο αρθογράφος παραπάνω παραδέχεται πολύ σωστά ότι η απόφαση για την εκτέλεση της φυλής (και συγκεκριμένα των αντρών της φυλής που ήταν αυτό που σήμερα θα λέγαμε «εγκληματίες πολέμου») ήταν υπεύθυνος ο Sad bin Muadh για να αποφασίσει εκείνος ποια τιμωρία θα επιβάλει. Ξεχνάει βεβαίως ο αρθρογράφος (επιτηδευμένα) να ενημερώσει τον αναγνώστη ότι αυτός (ο Sad bin Muadh) ήταν ο αρχηγός της φυλής Quraiza. Οι σελίδες του Ibn Ishaq μας ενημερώνουνε ότι ο αρχηγός της φυλής τους παραδέχτηκε το λάθος τους και ότι έπρεπε να τιμωρηθεί η φυλή του με βάση τον Μωσαϊκό νόμο (Παλαιά Διαθήκη), δηλαδή θάνατο στους πολεμιστές ΜΟΝΟ και τα γυναικόπαιδα να κρατηθούν υπό την προστασία Ισλαμικής Κοινότητας. Με λίγα λόγια έχουμε μια προδοσία από την μεριά της φυλής Quraiza προς τον Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) που επιχείρησαν να τον σκοτώσουν και ακόμα και να τον αφανίσουν, διότι ήταν ένα κομβικό σημείο για την ιστορία του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ). Αξίζανε την θανατική ποινή όπως ήταν η τιμωρία. Παρόλα αυτά όμως ο Προφήτης άφησε τον ίδιο τον αρχηγό της φυλής να αποφασίσει για την τιμωρία και πάνω από όλα συμφωνά με τον νόμο των Ιουδαίων προς σεβασμό της θρησκεία τους. Ακόμα και αν ο Προφήτης είχε πάρει την απόφαση δεν μπορούμε να του καταλογίσουμε καμία ευθύνη εφόσον απειλήθηκε η ζωή του και του λαού του. Η ιστορία της προδοσίας βρίσκετε στις σελίδες 450-461 του Ibn Ishaq. Για μια σύντομη Ιστορία της φυλής Quraiza μπορείτε να διαβάσετε εδώ (http://en.wikipedia.org/wiki/Banu_Qurayza)

Αυτό δεν είναι αναίρεση μουσουλμάνοι, είναι ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ψευδολογίας.

1) Η συνθήκη την οποία επικαλείστε είχε υπογραφεί τον καιρό που κανείς στη Μεδίνα δεν ήξερε ότι ο Μουχάμμαντ ήταν εγωπαθής ληστής και δολοφόνος, και είχε ήδη παραβιαστεί από τον Μουχάμμαντ με δολοφονίες επιφανών Εβραίων και εκδιώξεις δύο άλλων εβραϊκών φυλών της περιοχής. Δεν γίνεται καλοί μας μουσουλμάνοι, να ζητάμε να τηρούν οι άλλοι όρους που πρώτοι παραβιάζουμε εμείς!

2) Οι εκφράσεις «οι Κουράιζα και οι Μεκκανοί ενώθηκαν αλλά απέτυχαν και ο Μουάμμεντ νίκησε στη μάχη» είναι άκρως παραπλανητικές. Η φυλή Κουράιζα δεν «ενώθηκε» με τους Μεκκανούς, αλλά κράτησε αυστηρή ουδετερότητα και δεν πολέμησε με τους Κουραϊσίτες εναντίον του Μουχάμμαντ. Ο Wakidi αναφέρει φήμες για διαπραγματεύσεις, η κατάληξη των οποίων ήταν ότι και πάλι οι Κουράιζα δεν πολέμησαν εναντίον του Μουχάμμαντ, παρότι είχε πάει και τους ξεσήκωνε ο Huyayy ibn Akhtab, αρχηγός των Μπανού Ναντίρ, της εβραϊκής φυλής που ο Μουχάμμαντ είχε εξορίσει πιο πριν. Αν πολεμούσαν και οι Κουράιζα τους μουσουλμάνους, θα τους είχαν νικήσει γιατί η νότια πλευρά της πόλης ήταν απόλυτα εκτεθειμένη σ’ αυτούς! Ούτε και «Ο Μουχάμμεντ νίκησε στη μάχη» γιατί πολύ απλά οι Κουραϊσίτες σηκώθηκαν κι έφυγαν λόγω της κακοκαιρίας, χωρίς να νικηθούν. Ο Μουχάμμαντ κινήθηκε εναντίον των Κουράιζα μετά από υπόδειξη του… αρχαγγέλου Γαβριήλ! Επιχείρημα που μπορεί να ικανοποιεί έναν θρησκόληπτο μουσουλμάνο, αλλά δεν συγκινεί το μελετητή της Ιστορίας, που γνωρίζει ότι ο Μουχάμμαντ α) έτρεφε μίσος γενικά προς τους Εβραίους επειδή δεν τον αναγνώριζαν ως προφήτη (άλλωστε αρχικά ζήτησε να γίνουν μουσουλμάνοι και μετά σκότωσε την πλειοψηφία τους, που αρνήθηκαν να το κάνουν) β) είχε στο μάτι τις περιουσίες τους, αλλά και τα όπλα τους (που τελικά δεν του ήταν αρκετά). Όλα αυτά τα έβαλε στο χέρι μετά την εξόντωσή τους.

3) Γράφετε «Μετά ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) πολιόρκησε την φυλή Quraiza για το παράπτωμα της. Η φυλή αρνήθηκε να το παραδεχτεί και πολέμησε τον προφήτη. Δεν αντέξανε όμως στην πολιορκία και έτσι παραδοθήκανε και φυλακίστηκαν»

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ήταν «ο προφήτης» που πολέμησε τη φυλή Κουράιζα όταν πήγε και την πολιόρκησε. Οι Κουράιζα κλείστηκαν στο φρούριό τους αμυνόμενοι για να σωθούν από τους μουσουλμάνους, που είχαν ήδη διώξει από τη Μεδίνα τις άλλες δυο εβραϊκές φυλές βάζοντας στο χέρι την περιουσία τους. Στο «επιχείρημα» αυτό φαίνεται η ζημιά που έχει υποστεί ο τρόπος σκέψης των μουσουλμάνων, που εξισώνουν την άμυνα με την επίθεση όταν πρόκειται να προασπίσουν τα συμφέροντα του Ισλάμ. Και ακόμα περισσότερο φαίνεται η ζημιά όταν χαρακτηρίζετε «τους άντρες της φυλής αυτό που σήμερα θα λέγαμε «εγκληματίες πολέμου». Είστε σοβαροί; Εγκληματίες πολέμου λέτε τους Κουράιζα που δεν πείραξαν κανέναν μέχρι να πολιορκηθούν, κι απλά έμειναν ουδέτεροι σε μια μάχη που δεν τους αφορούσε, και όχι τον «προφήτη» σας που έσφαξε 600-900 αιχμάλωτους σε μια μέρα σαν αρνιά;

4) Άλλο τεράστιο ψέμα και κατάφωρη παραποίηση της ιστορίας είναι που λέτε ότι ο Sa’d bin Mu’adh που αποφάσισε να εκτελεστούν οι άντρες των Κουράιζα, ήταν ο ίδιος ο… αρχηγός τους και οι κακοί χριστιανοί το αποκρύπτουν αυτό από τον αναγνώστη! Πολύ βολικό ψέμα να λέτε ότι τη σφαγή της φυλής Κουράιζα διέταξε ο ίδιος ο αρχηγός τους! Όμως στην πραγματικότητα αρχηγός των Κουράιζα ήταν ο Ka’b ibn Asad, ενώ ο Sa’d bin Mu’adh ήταν εξισλαμισμένος αρχηγός των Άους, που ήταν παλιοί σύμμαχοι των Κουράιζα. Οι Κουράιζα παραδόθηκαν με τον όρο να αποφασίσει για την τύχη τους ένας μεσολαβητής από τη φυλή των συμμάχων τους των Αούς, που παρακαλούσαν τον Μουχάμμαντ να είναι επιεικής μαζί τους. Ο Μουχάμμαντ από όλους αυτούς τους Αους που παρακαλούσαν να δείξει έλεοςτους Κουράιζα, επέλεξε τον Sa’d bin Mu’adh , που όχι μόνο δεν ζητούσε έλεος αλλά ήταν από παλιά βασιλικότερος του βασιλέως όσον αφορά τη βίαιη τιμωρία των αντιπάλων του Μουχάμμαντ. Επιπλέον τώρα είχε πληγωθεί βαριά στη μάχη του Χαντάκ (της τάφρου) από τους Κουραϊσίτες, και καθώς καταλάβαινε ότι έρχεται το τέλος του είχε πλημμυρίσει από μίσος (λίγες μέρες μετά πέθανε). Οι μουσουλμάνοι συνηθίζουν να λένε και ότι ο Sa’d bin Mu’adh  «ήθελε να γίνει αρεστός στον Αλλάχ» λόγω του επικείμενου θανάτου του, γι’ αυτό και έβγαλε τόσο σκληρή απόφαση – από εκεί καταλαβαίνουμε και πόσο «ελεήμονας» είναι ο «θεός» που λατρεύουν. Σε κάθε περίπτωση, όταν ο Μουχάμμαντ άκουσε την απόφαση του Sa’d bin Mu’adh  αναφώνησε: «Ω Σα’ντ, έκρινες με το κριτήριο του Αλλάχ!» Πράγμα που σημαίνει ότι αν την απόφαση την είχε πάρει ο ίδιος ο Μουχάμμαντ, θα ήταν ακριβώς η ίδια βάρβαρη απόφαση του Sa’d bin Mu’adh την οποία ο «προφήτης» θα αιτιολογούσε λέγοντας ότι έτσι τον διέταξε ο Αλλάχ. Εξάλλου ο Άμπου Λουμπάμπα που είχε επισκεφτεί τους Κουράιζα πριν την παράδοσή τους, και πριν τον ορισμό μεσολαβητή, έκανε μια χειρονομία που τους έδωσε να καταλάβουν ότι τους περίμενε εκτέλεση.

5) Ας περιγράψουμε λίγο στον αμύητο αναγνώστη τι θα πει «προστασία των γυναικόπαιδων από την ισλαμική κοινότητα» και μάλιστα στην περίπτωση των Κουράιζα: μετά τη σφαγή των ενηλίκων ανδρών, ο Μουχάμμαντ πήρε για παλλακίδα του την ωραία 17χρονη Ρεϊχάνα, που πριν λίγο την είχε κάνει χήρα, έδωσε κι άλλες ωραίες κοπέλες για σκλάβες στους φίλους και συγγενείς του, και αφού μοίρασε γυναίκες και στους σφάχτες του, τις υπόλοιπες που περίσσευαν έστειλε να τις πουλήσουν για να πάρει όπλα και άλογα. (Ibn Ishaq: 693) Αυτό θα πει προστασία!

Και συνεχίζετε:

Λένε:

Η περίπτωση του Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq

Έχουν ενδιαφέρον τα γεγονότα γύρω από τον θάνατο του Sallam. Δύο φυλές συναγωνίζονταν, για να διαπιστώσουν ποια μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα για τον Μουχάμμεντ:

Ένα από τα πράγματα που ο Θεός έκανε για τον απόστολό Του ήταν αυτές οι φυλές των Ansar,οι Aus και οι Khazraj, να συναγωνίζονταν η μία με την άλλη σαν δύο άλογα-επιβήτορες: αν η φυλή των Aus έκανε κάτι προς το συμφέρον του αποστόλου, τότε οι Khazraj έλεγαν: «Δεν θα αφήσουμε να έχουν αυτή την ανωτερότητα απέναντί μας, στα μάτια του αποστόλου και του Ισλάμ» και δεν ησύχαζαν μέχρι να κάνουν κάτι παρόμοιο. [19]

Στους άνδρες του Aus είχε παραχωρηθεί η «τιμή» να δολοφονήσουν τον Ka’ b bin al-Ashraf, έτσι οι άνδρες του Khazraj λαχταρούσαν να καυχηθούν για κάτι παρόμοιο. Οπότε, πήγαν στον Μουχάμμεντ και του ζήτησαν την άδεια να δολοφονήσουν τον Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq, και ο Μουχάμμεντ τους έκανε την χάρη να το εγκρίνει.

Όταν έφτασαν στο Khaybar πήγαν στο σπίτι του Sallam την νύχτα, έχοντας κλειδώσει κάθε πόρτα των κατοίκων της αποικίας. Τώρα αυτός ήταν σε ένα από τα επάνω δώματα, στο οποίο οδηγούσε μια σκάλα. Ανέβηκαν αυτή την σκάλα, μέχρι που έφτασαν στην πόρτα του, και ζήτησαν άδεια να μπούνε μέσα. Βγήκε έξω η σύζυγός του και ρώτησε ποιοι ήσαν, και εκείνοι είπαν πως είναι Άραβες που ψάχνουν για προμήθειες. Τους είπε πως ο άνδρας του σπιτιού ήταν εκεί, και πως μπορούσαν να περάσουν μέσα. «Όταν μπήκαμε μέσα, αμπαρώσαμε την πόρτα του δωματίου πίσω μας, αφήνοντας την σύζυγο έξω, φοβούμενοι μην τυχόν κάτι μπει ανάμεσα σε εμάς και αυτόν. Η γυναίκα του τότε έβγαλε δυνατά ουρλιαχτά και τον προειδοποίησε για μας, έτσι τρέξαμε καταπάνω του με τα σπαθιά μας, εκεί που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του… Όταν τον χτυπήσαμε με τα σπαθιά μας, ο Abdullah bin Unays τον κάρφωσε στην κοιλιά με το σπαθί του, πέφτοντας πάνω του με όλη του την δύναμη, μέχρι που το σπαθί του διαπέρασε τελείως το σώμα του.» [20]

Απάντηση:

Η απολογητική Ομάδα συνεχίζει τις επιτηδευμένες παραλήψεις για να ξεγελάσει τον αναγνώστη και να δείξει για άλλη μια φορά έναν εχθρό του Προφήτη σαν θύμα.

Ο Sallam είχε επιδιώξει με άλλες φυλές στην Αραβία να δολοφονήσει τον Προφήτη κάτι που αναφέρεται ακριβώς μια παράγραφο παραπάνω από αυτά που παρέθεσε η Χριστιανική Ομάδα στη σελίδα 482 του βιβλίου Ibn Ishaq. Γι’ αυτό το λόγο ο Προφήτης έδωσε την άδεια να σκοτωθεί.

Το θέμα του Kab Al-Ashraf το απάντησα παραπάνω όπου αναφέρεται για δεύτερη φορά πάλι στην ίδια σελίδα (482 Ibn Ishaq) ότι ο συγκεκριμένος ξεσήκωνε τα πλήθη της Μεκκας να σκοτώσουνε τον Προφήτη.

Από πού κι ως πού κάποιος που ήταν εχθρός του «προφήτη» δεν μπορεί ταυτόχρονα να είναι και θύμα του; Και είναι δείγμα υψηλού πνεύματος και πολιτισμού το να βάζει κάποιος να δολοφονήσουν τους εχθρούς του;

Επίσης μουσουλμάνοι, είστε σίγουροι ότι ο Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq είχε επιδιώξει να δολοφονήσει και όχι να πολεμήσει τον Μουχάμαντ; Μεταξύ των δυο όρων υπάρχει μια διαφορά που δεν φαίνεται να την καταλαβαίνετε! Μήπως θα μας πείτε και ότι όλα αυτά τα ύπουλα τσιράκια του προφήτη σας που δολοφονούσαν ανύποπτους ανθρώπους μέσα στη νύχτα, δεν έκαναν δολοφονίες, αλλά πόλεμο; Και πού είναι το παράλογο και το κατακριτέο στο να ζητά κανείς να πολεμήσει και να εξουδετερώσει έναν λήσταρχο που τρομοκρατεί μια ολόκληρη περιοχή με ληστείες και φόνους;

Λένε:

Η περίπτωση του Kinana bin al-Rabi

Ο Μουχάμμεντ και οι άνδρες του κατέκτησαν μια μικρή πόλη που λεγόταν Khaybar και μοίρασαν τα πλούτη και τις γυναίκες του τόπου μεταξύ τους. [21] Έπιασαν τον Kinana bin al-Rabi, που ήταν υπεύθυνος για την φύλαξη του θησαυρού της μιας από τις κατακτημένες φυλές. Ο Μουχάμμεντ απαίτησε να του παραδοθεί ο θησαυρός, όμως ο Kinana αρνήθηκε να του πει πού ήταν κρυμμένος ο θησαυρός.

Όταν [ο Μουχάμμεντ] τον ρώτησε για το υπόλοιπο, αυτός αρνήθηκε να του το εμφανίσει, έτσι ο απόστολος έδωσε διαταγές στον al-Zubayr bin al-Awwam: «Βασανίστε τον, μέχρι να του βγάλετε ότι άλλο έχει», οπότε δυνάμωσαν την φωτιά -που του είχαν ανάψει πάνω στο στήθος του- με πυρόλιθο και ατσάλι, μέχρι που κόντεψε να πεθάνει. Τότε ο απόστολος τον παρέδωσε στον Muhammad bin Maslama και εκείνος του απέκοψε το κεφάλι, ως εκδίκηση για τον αδελφό του τον Mahmud [που είχε σκοτωθεί στην μάχη όταν κατακτούσαν την πόλη] . [22]

Απάντηση:

Ο Ibn Ishaq δεν δίνει κανένα στοιχείο για αυτή την αναφορά. Και φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από την φυλή του Kinana. Επίσης δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα του Προφήτη να βασανίζει κανέναν διότι ακόμα και όταν κάποια προσπάθησε να τον δηλητηριάσει την συγχώρησε. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή (http://en.wikipedia.org/wiki/Kinana)

Τι παραμύθια! Αφού ο Ισχάκ «δεν δίνει κανένα στοιχείο γι’ αυτή την αναφορά» όπως λέτε, πού το ξέρετε ότι την έχει καταγράψει από τη φυλή του Κινάνα; Και τι θα πει «φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από την φυλή του Kinana»; Ότι οι κακοί Εβραίοι λένε ψέματα για να αμαυρώσουν τη φήμη του καλού «προφήτη»; Ο Ιμπν Ισχάκ που μάζεψε τις μαρτυρίες και κατέγραψε όλα αυτά τα γεγονότα, δεν ήξερε να ξεχωρίσει ποιος μιλά μεροληπτικά και ποιος όχι, κι έρχεστε τώρα να τον διορθώσετε εσείς; Και γιατί, αν η αναφορά στον Κινάνα είναι «μεροληπτική», οι άνθρωποι της εποχής που ήξεραν τα γεγονότα δεν αντέδρασαν; Για να τελειώνουμε με την απόπειρα ξαναγραψίματος της Ιστορίας που επιχειρείτε,  ο Ιμπν Ισχάκ ήταν ο μόνος ιστορικός που ήταν τόσο κοντά χρονικά στα γεγονότα που περιέγραφε (γεννήθηκε περίπου το 704 και πέθανε το 767), γι’ αυτό και δεν χρειαζόταν να γράψει πηγές, είτε «αξιόπιστες» είτε «αναξιόπιστες». Κανένας εξάλλου δεν ανέφερε πηγές στην εποχή του Ιμπν Ισχάκ! Δεν ήταν σαν τους Μπουχάρι, Μουσλίμ και λοιπούς που έπρεπε να βάλουν πηγές γιατί είχαν από χρονικής απόψεως απομακρυνθεί πολύ από τα γεγονότα. Άρα ο Ιμπν Ισχάκ δεν χρειάζεται να δώσει στην ιστορία του τίποτε άλλο, εκτός από αυτά που ήδη δίνει: την αφήγηση των γεγονότων όπως ΟΛΟΙ τα γνώριζαν εκείνη την εποχή. Αν οι ιστορίες του δεν ήταν αληθινές, το έργο του θα είχε δεχτεί κριτική από τους συγχρόνους του που γνώριζαν τα γεγονότα, όμως αυτό δεν έγινε: ο Ιμπν Ισχάκ θεωρείται αυθεντία και το έργο του γίνεται αποδεκτό μέχρι σήμερα τόσο από τους λογίους αλλά και απλούς μουσουλμάνους στη Μέση Ανατολή και τις άλλες ισλαμικές χώρες, όσο και από όλους τους Δυτικούς ασιανολόγους. Όσο για τους λόγους που κάποιοι λόγιοι του Ισλάμ αμφισβητούν την αξιοπιστία μερικών διηγήσεων, ΔΕΝ ΣΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ να τους αποκαλύψετε. Εμείς σας προκαλούμε να φέρετε τα αποσπάσματα από τα αυθεντικά βιβλία των πιο παλιών λογίων του Ισλάμ (όχι του μεταγενέστερου Allama Shibli Nomani που θα εξετάσουμε πιο κάτω) και να παραθέσετε ΚΑΙ το πρωτότυπο κείμενο στα Αραβικά, να δουν όλοι ποιοι ήταν αυτοί οι περίφημοι λόγοι που επικαλούνται και για τους οποίους μας μιλάτε τόσο γενικά.

Αναφέρετε έναν βιογράφο του Μουχάμμαντ που αμφισβητεί την αυθεντικότητα της ιστορίας αυτής, τον Allama Shibli Nomani, που γεννήθηκε το 1857 ενώ ο Μουχάμμαντ πέθανε το 632. Και ο λόγος που την αμφισβητεί, είναι ότι δεν ταιριάζει με την αγιογραφία του «προφήτη». «Δεν μπορεί» μας λέει «να τον βασάνισε ο προφήτης, επειδή συγχώρησε την Εβραία που τον δηλητηρίασε». Με δυο λόγια «δεν είναι δυνατόν να έγινε επειδή δεν το πιστεύω». Όσο για την Εβραία που πήγε να τον δηλητηριάσει, δεν ξέρουμε αν την συγχώρησε όπως αναφέρει ο μεταγενέστερος αυτός βιογράφος κι όπως γράφει ο Τάμπαρι, ξέρουμε όμως ότι τη σκότωσε: Το αναφέρει η βιογραφία του Ibn Sa’d στη σελίδα 249. Δεν θα γινόταν εξάλλου να την αφήσει ατιμώρητη, καθώς κι ένας άλλος σύντροφος που έφαγε από το δηλητηριασμένο κρέας, πέθανε σχεδόν αμέσως.

Απάντηση του Αλή αλ-Γιουνάνι:

Ακόμα και αν η ιστορία αυτή είναι αληθινή, είναι ξεκάθαρο από τα λόγια των Χριστιανών απολογητών ότι ο Kinana ibn al-Rabi είχε σκοτώσει τον Μαχμούντ ιμπν Μάσλαμα, αδερφό του Μουχάμμεντ ιμπν Μάσλαμα και η ποινή για τη δολοφονία ήταν (και είναι σύμφωνα με τη Σαρία) ο θάνατος.

Κοιτάξτε με τι αοριστία μας παρουσιάζει το συμβάν ο απολογητής του Ισλάμ: «Είναι ξεκάθαρο ότι ο Κινάνα είχε σκοτώσει τον αδελφό του Μάσλαμα». Με δυο λόγια ο Κινάνα θα μπορούσε να είναι κι ένας κακούργος, ένας δολοφόνος, σαν αυτούς που έβαζε ο Μουχάμμαντ να τον «απαλλάσσουν» από τους αντιπάλους του! Όμως αυτό που είναι ξεκάθαρο για όποιον διαβάσει το βιβλίο, είναι ότι ο Κινάνα είχε σκοτώσει τον αδερφό του Μουχάμμεντ ιμπν Μάσλαμα στη μάχη, στην οποία ο πρώτος ήταν αμυνόμενος και ο δεύτερος επιτιθέμενος. Ας μην επιτιθόταν αν δεν ήθελε να σκοτωθεί! Και επιτέλους ξεχωρίστε την έννοια της δολοφονίας από αυτήν του πολέμου στο μυαλό σας.

Συνεχίζετε με την ίδια παράλογη λογική:

Λένε:

Η περίπτωση του Abu-Rafi

Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο (Φονεύοντας ένα Κοιμισμένο Παγανιστή), ο Al-Bukhari δίνει την ακόλουθη αναφορά:

Ο Απόστολος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) έστειλε μια ομάδα ανδρών Ansari να φονεύσουν τον Abu-Rafi. Ένας από αυτούς κίνησε να πάει στο οχυρό τους (του εχθρού δηλαδή). Εκείνος ο άνδρας είπε: «Κρύφτηκα μέσα σε ένα σταύλο που είχαν για τα ζώα τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού. Μετά έχασαν ένα γαϊδούρι που τους ανήκε, και έτσι βγήκαν προς αναζήτησή του. Βγήκα και εγώ μαζί τους, προσποιούμενος ότι έψαχνα και εγώ μαζί τους. Βρήκαν το γαϊδούρι, και ξαναμπήκαν στο οχυρό τους. Και εγώ μπήκα πάλι μέσα, μαζί τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού την νύχτα, και τοποθέτησαν τα κλειδιά επάνω σε ένα μικρό παράθυρο, όπου μπορούσα να τα δω. Όταν οι άνθρωποι εκείνοι πήγαν για ύπνο, πήρα τα κλειδιά του οχυρού και πλησίασα τον Abu Rafi, και είπα: «Abu Rafi». Όταν μου απάντησε, προχώρησα προς το μέρος της φωνής του και τον χτύπησα. Εκείνος έβαλε τις φωνές και εγώ έτρεξα έξω για να ξαναμπώ μέσα, προσποιούμενος πως πήγαινα να τον βοηθήσω. Εγώ είπα: «Ω, ο Abu Rafi», αλλάζοντας τον τόνο της φωνής μου. Εκείνος με ρώτησε: «Τι θέλεις εσύ εδώ, αλλοίμονο στη μητέρα σου;» Εγώ μετά τον ρώτησα: «Τι σου συνέβη;» Μου είπε: «Δεν ξέρω ποιος ήρθε εδώ, και με χτύπησε.» Τότε εγώ έμπηξα το σπαθί μου στην κοιλιά του και το έσπρωξα με βία, μέχρι να βρει το κόκαλο.» [23]

Απάντηση:

Η πηγή που παραθέτει ο αρθογράφος είναι από τον ιστορικό του Ισλάμ και συλλέκτη των αναφορών του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), Imam Bukhari. Ο αρθογράφος επιτηδευμένα αγνοεί το κομμάτι που γραφεί ο Bukhari:

«Ο Abu Rafi συνήθιζε να κακομεταχειρίζεται τον Προφήτη και να βοηθάει τους εχθρούς του για να του κάνουν κακό» (Sahih al-Bukhari, βιβλίο 59, αρ. 371).

Έτσι λοιπόν ο Abu Rafi δικαιολογημένα σκοτώθηκε αφού συνεχώς προσπαθούσε να σκοτώσει τον Προφήτη βοηθώντας τους εχθρούς του.

Εδώ αντί να βάλετε το «δολοφονήθηκε» το οποίο πριν το είχατε χρησιμοποιήσει για να περιγράψετε θάνατο σε μάχη, εκεί που δεν ταίριαζε δηλαδή, βάζετε το «σκοτώθηκε» που είναι πιο ουδέτερο. Δεν λέμε «σκοτώθηκε» εδώ μουσουλμάνοι. Το «σκοτώθηκε» το χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε θάνατο από ατύχημα, φυσική καταστροφή, μάχη κ.α. παρόμοια. ΕΔΩ λέμε «δολοφονήθηκε». Βέβαια το «δολοφονήθηκε» δεν ταιριάζει με το «δίκαια» και σας χαλάει τη δουλειά. Ανταποκρίνεται όμως στον βασικό κανόνα που εφαρμόζετε ως τώρα:  Όταν φονεύεται ένας μουσουλμάνος από μη μουσουλμάνο, ανεξάρτητα από τις συνθήκες όπου έγινε αυτό,  τότε λέτε ότι αυτός ο μουσουλμάνος «δολοφονείται». Όταν ένας μουσουλμάνος φονεύει έναν μη μουσουλμάνο, με την εντολή του «προφήτη» ή χωρίς, τότε λέτε ότι ο μη μουσουλμάνος «σκοτώνεται». Και βέβαια, ΟΛΟΙ οι εχθροί του «προφήτη» δολοφονούνται ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ, παίρνουν αυτό που τους αξίζει σύμφωνα με το λοβοτομημένο μυαλό σας.

Λένε:

Η περίπτωση ενός ανώνυμου μονόφθαλμου βοσκού

Έχοντας αποτύχει σε μια από τις δολοφονικές τους απόπειρες, μερικοί Μουσουλμάνοι επέστρεφαν στον Μουχάμμεντ, όταν ένας από αυτούς, ένας δολοφόνος ονόματι Amr, μπήκε μέσα σε μια σπηλιά. Σε λίγο, ήρθε αντιμέτωπος με ένα μονόφθαλμο βοσκό, που έβοσκε ένα πρόβατο. Ο μονόφθαλμος ξάπλωσε να ξεκουραστεί κοντά στον Amr (μη γνωρίζοντας πως εκείνος είναι Μουσουλμάνος) και άρχισε να τραγουδάει:

Δεν θα γίνω Μουσουλμάνος όσο ζω,

Ούτε σημασία στην θρησκεία τους θα δώσω. [24]

Ο Amr δεν άφησε να ξεφύγει μια ευκαιρία να σκοτώσει έναν άπιστο:

Είπα (στον εαυτό μου), «Σε λίγο θα δεις!» και μόλις αποκοιμήθηκε ο badu (βοσκός) και άρχισε να ροχαλίζει, εγώ σηκώθηκα και τον φόνευσα με τον πιο φρικιαστικό τρόπο που έχει ποτέ φονευτεί άνθρωπος. Έμπηξα την άκρη του τόξου μου μέσα στο γερό του μάτι, και μετά το έσπρωξα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι που βγήκε από τον σβέρκο του.. [25]

Είχαν γίνει και άλλες δολοφονίες κατά την αποτυχημένη αυτή εκστρατεία, και όμως, όταν ο Amr ανέφερε τις λεπτομέρειες του περιστατικού του στον Μουχάμμεντ, ο Προφήτης τον ευλόγησε για το έργο του αυτό. [26]

Απάντηση:

Ο Ibn Ishaq δεν δίνει κανένα στοιχείο για αυτή την αναφορά. Και φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από τους Ιουδαίους και Χριστιανούς. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή. Ένας άλλος συγγραφέας της βιογραφίας του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), Allama Shibli Nu’Mani υποστηρίζει ότι η ιστορία δεν είναι βάσιμη.

Πηγή: Sirat-Un-Nabi, by Allama Shibli Nu’Mani, rendered into English by M. Tayyib Bakhsh Budayuni, Kazi Publications Lahore, Vol. II, p. 199-203

Η απάντηση που ταιριάζει εδώ είναι η ίδια που δώσαμε στην περίπτωση του Κινάνα, μια που κι εδώ αναμασάτε τα ίδια και φέρνετε ως φοβερό αποδεικτικό στοιχείο τη γνώμη ενός βιογράφου που γεννήθηκε 1225 ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατο του βιογραφούμενου, και μάλιστα στην Ινδία – ούτε καν στη χώρα όπου πριν από 1225 χρόνια διαδραματίστηκαν όλα αυτά! Ξαναδιαβάστε την απάντηση εκείνη μήπως και κουνηθεί λίγο ο ισλαμόπληκτος εγκέφαλος! Να σημειώσουμε εδώ για τον αμύητο αναγνώστη, που δεν γνωρίζει πολλά για το Ισλάμ, τι ακριβώς εννοείτε όταν γράφετε «η αναφορά φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από τους Ιουδαίους και Χριστιανούς. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή». Λοιπόν με δυο λόγια, αυτό που εννοείτε εδώ είναι ότι οι χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είναι αξιόπιστες πηγές, διότι είναι άπιστοι, και αξιόπιστοι είναι μόνο οι μουσουλμάνοι. Γι’ αυτό άλλωστε και κατά τους αιώνες όπου σημαντικά τμήματα χριστιανικών κι εβραϊκών πληθυσμών ήταν υπό ισλαμική υποδούλωση – συγγνώμη, «προστασία» – ο κάθε μουσουλμάνος κατηγορούσε χριστιανούς κι Εβραίους και η μαρτυρία του γινόταν δεκτή, ενώ οι ταλαίπωροι Διμμίτες δεν εισακούονταν στα ισλαμικά δικαστήρια. Και αυτός είναι ένας βασικός λόγος που μερικοί ισλαμιστές κριτικάρουν τον Ιμπν Ισχάκ: Ότι έκανε τη δουλειά ου πρώτα ως σοβαρός ιστορικός, που εξετάζει όλες τις πηγές που υπάρχουν, και μετά ως προκατειλημμένος και ρατσιστής ισλαμιστής (που προσθέτει τα σχολιάκια του υπέρ του «προφήτη»).

Λένε:

Η περίπτωση του Abu Afak

Ο Abu Afak, λυπημένος επειδή ο Μουχάμμεντ είχε δολοφονήσει κάποιον ονόματι al-Harith, είχε γράψει το ακόλουθο τραγούδι, σε ανάμνηση του εκλιπόντος:

Πολλά χρόνια έχω ζήσει, αλλά ποτέ δεν είδα

συνέλευση ή συγκέντρωση ανθρώπων

πιο πιστών, στις υποχρεώσεις τους

και στους συμμάχους τους όποτε τους καλούσαν,

από τους γιούς του Qayla όταν συγκεντρώνονταν

Άνδρες που γκρέμιζαν βουνά, και που ποτέ δεν υποχωρούσαν….

Κάποιος όμως καβαλάρης που ήρθε, τους χώρισε στα δυό, (λέγοντας)

‘Επιτρέπεται’ , ‘Απαγορεύεται’ σε ένα σωρό πράγματα….

Αν πίστευες στην δόξα ή στην βασιλική αξιοπρέπεια,

Θα είχες ακολουθήσει τον Tubba. [27]

Αυτά τα λόγια ήταν αδύνατον να τα αντέξει ο Μουχάμμεντ, έτσι ο Προφήτης του Ισλάμ ξέσπασε σε μια οργή που τελείωσε μόνο με τον θάνατο του Abu Afak. [28]

Η περίπτωση της Asma

Μια γυναίκα ονόματι Asma (που είχε πέντε γιούς) είχε αγανακτήσει με τον φόνο του Abu Afak, έτσι έγραψε ένα ποίημα εναντίον των Μουσουλμάνων, σε ανταπόδοση. Ο Ibn Ishaq αφηγείται τι συνέβη μετά:

Όταν ο απόστολος έμαθε τι είχε πει εκείνη η γυναίκα, είπε: «Ποιος θα με απαλλάξει από την θυγατέρα του Marwan;» Ο Umayr bin Adiy al-Khatmi που ήταν κοντά του τον άκουσε, και εκείνη κιόλας τη νύχτα, πήγε στο σπίτι της και την δολοφόνησε. Το πρωί πήγε στον απόστολο και του είπε τι έκανε, και εκείνος του είπε: «Ω, Umayr, εβοήθησες τον Θεό και τον απόστολό του!» Όταν τον ρώτησε αν θα είχε κακές συνέπειες αυτό που έκανε, ο απόστολος του είπε: «Ούτε δύο γίδια δεν θα κουτουλάγανε τα κεφάλια τους για αυτήν», έτσι ο Umayr γύρισε πίσω στον λαό του. [29]

Απάντηση:

Με βάση τα ιστορικά στοιχεία και τους ιδίους ιστορικούς και κριτές της ιεράς παράδοσης του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) αναφέρουν ότι οι περιπτώσεις της Asma και του Abu Afak είναι πλαστογραφημένες. Ο Ibn Ishaq  μαζί με τον Tabari όπως τόνισα στην αρχή του άρθρου μου έχει πολλά κενά στις αφηγήσεις και πολλές αναφορές του έχουν περάσει από κριτική από παλιότερους ιστορικούς του Ισλάμ. Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Asma_bint_Marwan και εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Abu_’Afak . Έτσι λοιπόν δεν ισχύουν αυτές οι περιπτώσεις.

Η περίπτωση του Abu Afak σίγουρα «καίει» τον Μουχάμμαντ, αφού ήταν γέρος 120 ετών! Παρόμοια πονάει η περίπτωση της Άσμα, που είχε  παιδιά από τα οποία το μικρότερο θήλαζε ακόμη και ο δολοφόνος της την έσφαξε ενώ ήταν στο κρεβάτι της με το μωρό παιδί της. Ο μόνος που αμφισβητεί την περίπτωση της απ’ όσο ξέρουμε είναι ο Ibn ‘Adiyy. Και γι’ αυτόν θα πούμε τα ίδια που είπαμε πιο πριν για τις παρόμοιες περιπτώσεις «αμφισβητήσεων». Κι επειδή επιμένετε να ξαναγράφετε την Ιστορία σύμφωνα με τις «απολογητικές» δηλαδή παραπλανητικές και προσηλυτιστικές βλέψεις σας και την taqiyya που σας διδάσκει η θρησκεία σας, σύντομα θα αναφερθούμε σε πραγματικά πλαστογραφημένες αφηγήσεις για τον Μουχάμμαντ, που τον παρουσιάζουν ως έναν καλό και συγχωρητικό άνθρωπο.

Να προσθέσουμε ότι η αραβική έκδοση της Σίρα (“As-Sira An-Nabawiya”, του Ibn Hisham,  850 σελίδες) αναφέρει σε υποσημείωση μια επεξήγηση για την έκφραση του Μουχάμμαντ «ούτε δυο γίδια δεν θα κουτουλάγανε τα κεφάλια τους γι’ αυτήν». Μας λέει ότι η ποιήτρια και μητέρα «ήταν ασήμαντη»…

Λένε:

Η περίτπωση του Abdullah bin Khatal και των δύο καλλίφωνων θυγατέρων του

Ο Abdullah bin Khatal ήταν Μουσουλμάνος που αργότερα αποστάτησε. Είχε δύο καλλίφωνες θυγατέρες που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον Προφήτη. Μόλις απέκτησε δύναμη ο Μωάμεθ, διέταξε να εκτελεστούν και οι τρεις. Ο πατέρας Abdullah δολοφονήθηκε από δύο Μουσουλμάνους. Ένα από τα καλλίφωνα κορίτσια του επίσης δολοφονήθηκε. Στο άλλο κορίτσι δόθηκε χάρη, για άγνωστους λόγους.

Απάντηση:

Ο αρθογράφος για άλλη μια φορά αγνοεί το γεγονός ότι ο Abdullah σκότωσε τον σκλάβο του χωρίς αιτία, σκότωσε έναν αθώο. Αυτός ήταν ο λόγος όπου ο Προφήτης τον καταδίκασε. Είναι απίστευτο πως ο αρθογράφος της ομάδας των Χριστιανών απολογητών αγνοεί αυτό το γεγονός που προέρχεται από την ίδια την πηγή του και από την ίδια την σελίδα! ( Ibn Ishaq σελ 551)

Άλλο ένα μεγάλο ψέμα από τον απολογητή του Ισλάμ. Στο Ισλάμ κανείς μουσουλμάνος δεν καταδικάζεται σε θάνατο για φόνο σκλάβου, ακόμα κι αν ο σκλάβος είναι μουσουλμάνος. Η αποστασία είναι που τιμωρείται με θάνατο. Ας αφήσει λοιπόν τα παραμύθια ο Άχμεντ Ελντίν: Ο λόγος που ο προφήτης θανάτωσε τον Abdullah είναι ότι αποστάτησε από το Ισλάμ.

Επίσης, τα κορίτσια (που ήταν σκλάβες κι όχι κόρες)  τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια χρόνια πριν. Τι είδους απειλή για τη ζωή του «προφήτη» και του Ισλάμ αποτελούσαν δυο κορίτσια που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον προφήτη, που μάλιστα ήταν σκλάβες, ούτε καν ελεύθερες γυναίκες; Μόνο ο τερατώδης εγωισμός του «προφήτη» είχε πρόβλημα, κανείς άλλος.

Λενε:

Η περίπτωση του al-Huwayrith

Το μόνο που γνωρίζουμε για τον al-Huwayrith είναι πως πρόσβαλλε τον Μωάμεθ, πως ο Μωάμεθ απαίτησε να φονευθεί, και πως ο Ali εκτέλεσε την επιθυμία του Μωάμεθ.

Απάντηση:

Η περίπτωση του Huwayrith είναι παρόμοια με του Uqba bin Abu Mu’ ayt όπου βρίσκετε η περίπτωση του στην αρχή του άρθρου μου. Ο Huwarith βασάνιζε τον Προφήτη στην Μεκκα και προσπάθησε αρκετές φορές να τον δολοφονήσει, όπως επίσης έχει πάρει μέρος αρκετές φορές σε εκστρατείες εναντίον του. Η τιμωρία του ήταν δικαιολογημένη. Ο αρθογράφος δηλώνει ότι « το μόνο που γνωρίζουμε» για τον Huwarith είναι ότι απλά πρόσβαλε τον Μωάμεθ. Δεν είναι έτσι όμως διότι στην βιογραφία του ο Ιστορικός του Ισλάμ Ibn Hisham(ο επιμελητής της έκδοσης του βιβλίου του Ibn Ishaq) τονίζει για τον Huwarith στη σελίδα 223 ότι κακομεταχειριζόταν τον Προφήτη και τον βασάνιζε όταν ήταν στη Μεκκα.

Πουθενά ο Ιμπν Ισχάκ και ο Ιμπν Χισάμ δεν αναφέρουν τις τερατολογίες του Ελντίν, ότι ο al-Huwayrith Nuqaydh Wahb Qusayy «προσπάθησε αρκετές φορές να δολοφονήσει τον προφήτη». Ο Ιμπν Χισάμ αναφέρει (804) ότι ο al-Huwayrith κέντριζε μια καμήλα όπου πάνω της κάθονταν δυο παιδιά του Μουχάμμαντ. Τι σχέση έχουν οι προσβολές και η παρενόχληση των παιδιών του Μουχάμμαντ με απόπειρα δολοφονίας του ίδιου;

Λένε:

Η περίπτωση της Sara, μια ελευθερωμένη σκλάβα

Η Sara ήταν μια ελευθερωμένη σκλάβα, που είχε προσβάλλει τον Μωάμεθ στην Μέκκα. Ο Μωάμεθ διέταξε τους άνδρες του να την σκοτώσουν, σε όποιο μέρος αν την πετύχουν. Αργότερα την εντόπισαν, και ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου από ένα έφιππο στρατιώτη. [32]

Απάντηση:

Στη σελίδα του Ibn Ishaq δεν υπάρχει η φράση «διέταξε τους άνδρες του να την σκοτώσουν, σε όποιο μέρος αν την πετύχουν. Αργότερα την εντόπισαν, και ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου από ένα έφιππο στρατιώτη.» Για την ιστορία αυτή δεν υπάρχει καμία αναφορά ούτε καμία πηγή παραθέτει ο Ibn Ishaq. Ακόμα και είναι αξιόπιστη η Sara πέφτει στην ίδια κατηγορία με τον Uqba bin Abu Mu’ ayt. Εδώ ο αρθογράφος ψεύδεται με τις πηγές ελπίζοντας ότι ο αναγνώστης δεν θα κάνει τον κόπο να κοιτάξει τα λεγόμενα του.

Εδώ τον ισλαμιστή απολογητή τον πειράζει που στη σελίδα του Ιμπν Ισχάκ δεν υπάρχει η φράση στην ελεύθερη απόδοση που την έχει το άρθρο, και κατηγορεί τον αρθρογράφο ότι «ψεύδεται με τις πηγές»!… Σας δίνουμε το πρωτότυπο κείμενο για να δείτε τι λέει επί λέξη ο Ιμπν Ισχάκ στη σελ. 551 και βγάλτε τα συμπεράσματά σας: Sara had insulted him [Muhammad] in Mecca … Sara, who lived until in the time of `Umar a mounted soldier trod her down in the valley of Mecca and killed her. Δηλ. Η Σάρα τον είχε προσβάλλει (τον Μουχάμμαντ) στη Μέκκα … Η Σάρα έζησε μέχρι που, την εποχή (που ήταν χαλίφης) ο Ουμάρ, ένας έφιππος στρατιώτης την τσαλαπάτησε (εννοείται με το άλογο, αφού ήταν έφιππος) στην κοιλάδα της Μέκκας και τη σκότωσε.» Το γεγονός αναφέρει και ο Τάμπαρι: «She lived until someone in the time of Umar b. al-Khattab caused his horse to trample her at Abtah and killed her.» (Η Σάρα) ζούσε μέχρι που κάποιος την εποχή του Ουμάρ αλ-Χατάμπ έβαλε το άλογό του να την ποδοπατήσει στο Abtah και τη σκότωσε». (Al-Tabari’s «The History of Tabari», volume 8, SUNY, μετάφραση Michael Fishbein, σελ. 179.)

Και η ψευδολογία του Άχμεντ Ελντίν κλείνει με το απίστευτο:

«Είναι ασφαλές να πούμε, κοιτάζοντας τα Ιστορικά στοιχειά ότι ο Μωάμεθ εκτέλεσε τα συγκεκριμένα άτομα μόνο επειδή απειλούσαν την ζωή τόσο του ιδίου όσο και του λαού του. Κάθε έναν από αυτούς αν θα κοιτάξουμε ολόκληρη την ιστορία του και όχι την μισή όπως επιτηδευμένα κάνει η Χριστιανική ομάδα και όπως απέδειξα, τότε θα δούμε ότι σκοπό είχαν να σκοτώσουν και να βλάψουν των Μωάμεθ. Έτσι λοιπόν η τιμωρία τους ήταν αποδεκτή.»

Ο αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί τι είδους απειλή συνιστούσαν για τη ζωή του Μουχαμμαντ και του λαού του ένας γέροντας 120 ετών που διαμαρτυρήθηκε επειδή ο Μουχάμμαντ δολοφόνησε κάποιον, ένας τυφλός βοσκός που διακήρυττε ότι δεν ήθελε να γίνει μουσουλμάνος, δυο σκλάβες που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον Μουχάμμαντ, μια απελευθερωμένη σκλάβα που τον είχε προσβάλει στη Μέκκα και μια μητέρα 5 παιδιών που του άσκησε κριτική με ποίημα της. Πραγματικά, όπως παρατηρεί κι ένας αναγνώστης στην ιστοσελίδα του Άχμεντ Ελντίν, «οι εκάστοτε “πιστοί” είναι έτοιμοι να ξαναγράψουν την ιστορία, εάν η ιστορία δεν τους βολεύει.»

Κλείνουμε την αναίρεσή μας αυτή με σημειώσεις από το περίφημο βιβλίο του Τάμπαρι «Ιστορία των Προφητών και Βασιλέων» γιατί ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή σας:

«Ας ξέρει ο αναγνώστης πως ό,τι αναφέρω στο βιβλίο μου βασίζεται στις ειδήσεις που διηγήθηκαν κάποιοι άνθρωποι. Απέδωσα αυτές τις ιστορίες στους αφηγητές τους, χωρίς να εξάγω τίποτα από τα γεγονότα…

Αν κάποιος νιώσει φρίκη/αποτροπιασμό από ένα συγκεκριμένο γεγονός που αναφέρουμε στο βιβλίο μας, ας ξέρει ότι αυτό δεν προέρχεται από εμάς, αλλά ότι εμείς μονάχα καταγράψαμε αυτά που λάβαμε από τους αφηγητές.»

ΕΤΣΙ είναι ο πραγματικός ιστορικός, μουσουλμάνοι. Εσάς σας βολεύουν καλύτερα οι κόλακες και οι αγιογράφοι του Μουχάμμαντ, αλλά ευτυχώς για την ανθρωπότητα δεν ήταν τέτοιοι όλοι όσοι έγραψαν για τον άνθρωπο που θεωρείτε προφήτη του Θεού.

“

Let the reader be aware that whatever I mention in my book is relied on the news that were narrated by some men. I had attributed these stories to their narrators, without inferring anything from their incidents ….

”

“	If a certain man gets horrified by a certain incident that we reported in our book, then let him know that it did not come from us, but we only wrote down what we received from the narrators .

ΣΥΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΓΓΛΙΚΑ ΝΑ ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΟΥΝ ΤΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ:

http://www.amazon.com/Life-Muhammad-I-Ishaq/dp/0196360331/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=books&qid=1265594114&sr=1-1

---

[1] The History of the Prophets and Kings (Persian: تاریخ طبری , Arabic: تاريخ الرسل والملوك Tarikh al-Rusul wa al-Muluk

[2] «is renowned for its detail and accuracy concerning Muslim and Middle Eastern history». Από το άρθρο της Βικιπαίδεια στο οποίο μας παραπέμπουν.

[3] «al-Ṭabarī drew upon the extensive researches of 8th-century Medinan scholars.» Βλ. http://www.britannica.com/EBchecked/topic/579654/al-Tabari/7063/Major-works#ref=ref12273

Το μίσος του Μουχάμμαντ για τους «ανθρώπους του Βιβλίου»

Πρόσφατα στην εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή «Daring Question» (Τολμηρή ερώτηση) την οποία παρακολουθούν αρκετά εκατομμύρια αραβόφωνοι μουσουλμάνοι σε όλη τη Μέση Ανατολή και σε όλο τον κόσμο, ο παρουσιαστής Ρασίντ άνοιξε το πρόγραμμα εκφράζοντας τα συλλυπητήριά του στις οικογένειες των χριστιανών Κοπτών στην Αίγυπτο οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους από πυροβολισμούς καθώς έφευγαν από τη λειτουργία της Παραμονής Χριστουγέννων, που τη γιορτάζουν στις 7 Ιανουαρίου. Πρόσθεσε ότι ο Νιγηριανός υποψήφιος βομβιστής Umar Farouq Abdel-Mutalab (το όνομα του οποίου περιλαμβάνει τόσο αυτό του δεύτερου Χαλίφη του Ισλάμ, Ουμάρ ιμπν αλ-Χατάμπ, όσο και του παππού του Προφήτη Μουχάμμεντ Αμπντέλ-Μουτάλαμπ) επίσης προγραμμάτιζε την επίθεση του την ημέρα των Χριστουγέννων. Γιατί, αναρωτήθηκε ο Ρασίντ, να κάνουν οι μουσουλμάνοι σκόπιμα σχέδιο επιθέσεων που θα πραγματοποιούνταν την πιο ιερή μέρα της χρονιάς για τους χριστιανούς;

Ο Ρασίντ σημείωσε ότι οι μουσουλμανικές κυβερνήσεις, οι λόγιοι, και τα μέσα ενημέρωσης πάντα λένε ότι επιθέσεις όπως αυτές είναι μεμονωμένα περιστατικά, ή αποτελέσματα συγκρούσεων μεταξύ ιδιωτών, ή ότι προκαλούνται από προγράμματα όπως το δικό του, το οποίο επικρίνει το Ισλάμ. Έπαιξε ένα κλιπ στο οποίο ο Shaykh Yusuf Qardawi είπε ότι η ίδια η Αμερική είχε την πλήρη ευθύνη για τη βομβιστική απόπειρα την ημέρα των Χριστουγέννων.

Στη συνέχεια έθεσε την «τολμηρή ερώτηση του» της εβδομάδας: «οι μουσουλμάνοι κατηγορούν πάντα γι’ αυτά τα γεγονότα τα τηλεοπτικά προγράμματα, όπως το δικό μου, ή την Αμερική, αλλά ποτέ δεν θα πουν ότι ο λόγος είναι το Ισλάμ. Πού ήταν η Αμερική, και πού ήταν το Hayat TV όταν ο Μουχάμμεντ έδιωξε τους Εβραίους από τη Μεδίνα και τους χριστιανούς από την Αραβία 1400 χρόνια πριν; Γιατί οι μουσουλμάνοι είναι απρόθυμοι να εξετάσουν το Κοράνιο και τα Χαντίθ για τις ρίζες του μίσους τους προς τους Εβραίους και τους Χριστιανούς; »

Στη συνέχεια είπε στους ακροατές του: «Πώς θα αισθανόσασταν αν οι στίχοι που βρίσκονται στο Κοράνι και τα Χαντίθ για τους Εβραίους και τους Χριστιανούς ήταν αντίθετα στις Γραφές τους και τις προσευχές τους και στα κηρύγματά τους για σας; Ας δούμε τι λέει το Ισλάμ για αυτούς, αλλά κάθε φορά που θα βλέπετε «χριστιανός» ή «Εβραίος» αντικαταστήστε τα με τη λέξη ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ, και σκεφτείτε πώς θα σας κάνει να νιώσετε.

Ας ξεκινήσουμε με τις προσευχές: Ο μουσουλμάνος επαναλαμβάνει 17 φορές την ημέρα αυτή τη φράση από το πρώτο κεφάλαιο του Κορανίου: «Οδήγησέ μας στον ίσιο δρόμο, το δρόμο όσων έχουν κερδίσει τη χάρη σου, όχι στο δρόμο αυτών που κέρδισαν το θυμό σου ή που έχουν παραστρατήσει». Γνωρίζουμε όλοι μας, γιατί έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου από την παιδική μας ηλικία, ότι ο ίσιος δρόμος παραπέμπει απευθείας στους μουσουλμάνους, αυτοί οι οποίοι έχουν κερδίσει τον θυμό είναι οι Εβραίοι, και εκείνοι που έχουν παραστρατήσει είναι οι Χριστιανοί. Τι θα συνέβαινε αν οι χριστιανοί επαναλάμβαναν συνεχώς στις προσευχές τους, Θεέ μου, καθοδήγησέ μας στον ίσιο δρόμο των Χριστιανών, όχι στο δρόμο των σουνιτών οι οποίοι έχουν κερδίσει τον θυμό σου, ή των Σιϊτών που έχουν παραστρατήσει; Πως θα αισθανόσασταν;»

«Το Σαχίχ Μουσλίμ είπε σε Χαντίθ που είπε ο Απόστολος, Μη χαιρετάτε τους Εβραίους ή τους Χριστιανούς πριν σας χαιρετήσουν, και αν συναντήσετε κανέναν από αυτούς στο δρόμο σας αναγκάστε τους να πάνε στο πιο στενό μέρος. Πώς θα αισθανόσασταν αν ο Ιησούς έλεγε στους Χριστιανούς να μην χαιρετούν τους μουσουλμάνους, και να τους αναγκάζουν να πάνε στην άλλη πλευρά του δρόμου;

Η Άϊσα διηγήθηκε ότι στην τελική ασθένειά του ο Προφήτης είπε, Ο Αλλάχ καταράστηκε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς, διότι πήραν τους τάφους των προφητών τους ως τόπους λατρείας. Πρώτα από όλα, δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Χριστιανοί και Εβραίοι το έκαναν ποτέ αυτό. Και δεύτερον, αυτό το έχουν κάνει  οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι. Το Τζαμί του Προφήτη στη Μεδίνα, ένα από τα πιο ιερά μέρη στο Ισλάμ, έχει χτιστεί πάνω στον τάφο του. Τι θα συνέβαινε αν ο Απόστολος Παύλος έγραφε, και Χριστιανοί επαναλάμβαναν επ ‘αόριστον, Καταραμένοι είναι οι μουσουλμάνοι επειδή πήραν τον τάφο του Προφήτη τους ως τζαμί; »

Συνέχισε με άλλο Χαντίθ, που περιέχεται τόσο στο Σαχίχ Μπουχάρι όσο και στο Σαχίχ Μουσλίμ, «Ο Προφήτης είπε, Μακάρι ο Αλλάχ να καταραστεί τους Εβραίους, γιατί ο Αλλάχ όρισε το λίπος παράνομο για αυτούς αλλά αυτοί το επεξεργάζονται και το πουλάνε με σκοπό το κέρδος. Πως θα αισθανόσασταν αν οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι είπε, «Είθε ο Θεός να καταραστεί τους μουσουλμάνους, επειδή όρισε το χοιρινό παράνομο για αυτούς, αλλά αυτοί το πουλάνε;»

Το επόμενο παράδειγμα του ήταν, «Ο Umar ibn al-Khattab είχε ακούσει τον Απόστολο να λέει, Διώξτε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς από την Αραβία, και μην αφήνετε κανέναν, παρά Μουσουλμάνους. Τι θα συνέβαινε αν οι άνθρωποι στη Δύση απέλαυναν όλους τους μουσουλμάνους που ζουν εκεί; Δε θα ήταν ένα παράδειγμα ρατσισμού και μίσους; Πώς αλλιώς μπορείτε να το ονομάσετε; »

Ο Ρασίντ έστρεψε τότε την προσοχή του στο Κοράνιο: Στο 5:17 το Κοράνιο περιγράφει τους χριστιανούς ως απίστους επειδή λένε ότι ο Αλλάχ είναι ο Μεσσίας, ο Υιός της Μαρίας. Ποια θα ήταν η απάντησή σας είναι αν η Βίβλος έλεγε:« Οι μουσουλμάνοι είναι άπιστοι, επειδή λένε, ας είναι η ειρήνη και η ευλογία του Αλλάχ στον Μουχάμμαντ;

«Το Κοράνιο 5:73 λέει, Είναι άπιστοι αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Αλλάχ υπάρχει σε Τριάδα. Τι θα συνέβαινε αν η Αγία Γραφή είπε, Είναι άπιστοι αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Θεός έχει ευλογήσει τον Απόστολο (Μουχάμμαντ);»

Ο Ρασίντ συνέχισε με περισσότερους στίχους: «Το Κοράνιο αναφέρει στο 9:30, ότι η κατάρα του Θεού είναι πάνω στους Εβραίους, επειδή λένε ότι ο Έζρα είναι ο γιος του Αλλάχ, και πάνω στους χριστιανούς, επειδή λένε ότι ο Μεσσίας είναι ο γιος του Αλλάχ. Τι θα συνέβαινε αν οι Χριστιανοί επαναλάμβαναν κάθε μέρα με βάση τις Γραφές τους, ότι η κατάρα του Θεού είναι πάνω στους μουσουλμάνους, επειδή λένε ότι ο Μουχάμμαντ είναι ο Απόστολος του Αλλάχ; Ο στίχος πριν από αυτόν λέει ότι πρέπει να πολεμήσετε (τους χριστιανούς και τους Εβραίους), μέχρι να καταβάλουν το φόρο τζίζυα και να αισθανθούν οι ίδιοι ταπεινωμένοι. Τα βιβλία των Εβραίων και των χριστιανών πού τους λένε να σας πολεμήσουν;

«Στο 5:51, το Κοράνιο λέει στους μουσουλμάνους να μην κάνουν φίλους τους τους Χριστιανούς και τους Εβραίους. Πως θα αισθανόσασταν αν τα βιβλία τους τους έλεγαν να μην έχουν εσάς για φίλους; Και στο 62:5 λέει ότι οι άνθρωποι που είχαν την Τορά έχουν γίνει σαν γαϊδούρια. Πως θα αισθανόσασταν αν τα βιβλία τους περιέγραφαν εσάς, στους οποίους έχει δοθεί το Κοράνιο, ως γαϊδούρια; »

Στη συνέχεια ο Ρασίντ αμφισβήτησε τη σχεδόν πανταχού παρούσα ισλαμική «θεωρία συνομωσίας» ότι η Δύση συνωμοτεί πάντα εναντίον των μουσουλμάνων και θέλει να τους καταστρέψει, «Το Κοράνιο αναφέρει στο 2:120 ότι οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένοι μαζί σας αν δεν αποδεχτειτε τη θρησκεία τους . Δεν είναι ν’ αναρωτιέται κανείς που πιστεύετε ότι συνωμοτούν εναντίον σας! Μπορείτε να φανταστείτε τους χριστιανούς κληρικούς και τους Εβραίους ραβίνους να προειδοποιούν πάντα τους ανθρώπους τους ότι ποτέ δεν θα είστε ευχαριστημένοι μαζί τους μέχρι να αποδεχθούν τη θρησκεία σας; Το Κοράνι 2:109 προωθεί την ίδια νοοτροπία, λέγοντας ότι οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι από ζήλεια για τους μουσουλμάνους συνομωτούσαν να τους κρατήσουν μακριά από την πίστη τους (το Ισλάμ). Πως θα αισθανόσασταν αν Γραφές τους τους προειδοποιούσαν ότι εσείς ως Μουσουλμάνοι συνωμοτούσατε πάντα εναντίον τους; »

Το τελικό παράδειγμα του Ρασίντ ήταν από άλλο Χαντίθ του Σαχίχ Μουσλίμ: «Ο Απόστολος είπε ότι την ημέρα της κρίσης, οι μουσουλμάνοι μπορούν να έρθουν με σωρό από αμαρτίες τόσο ψηλό όσο ένα βουνό. Ο Θεός θα συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες τους – δεν έχει σημασία πόσο σοβαρές και πόσο πολλές είναι – και θα τις επισωρεύσει επάνω σε ποιους; μαντέψατε, στους Εβραίους και στους Χριστιανούς. Αναρωτιόμαστε ακόμη γιατί τόσοι πολλοί μουσουλμάνοι μισούν τους Εβραίους και τους Χριστιανούς; Η απάντηση είναι στο Κοράνι και στα Χαντίθ.»