Χριστιανισμός, Ισλάμ και δουλεία

Κάποιοι κατηγορούν πως δήθεν η Αγία Γραφή υποστηρίζει την δουλεία. Ειδικά οι μουσουλμάνοι απολογητές που προσπαθούν να κουκουλώσουν το ότι το Ισλάμ στηρίζεται στην υποδούλωση των «απίστων», εκτοξεύουν μεγάλες κατηγορίες και αναφέρονται στους «χριστιανούς» δουλέμπορους (όπως και στους «χριστιανούς» σταυροφόρους). Ας δούμε όμως τι πράγματι η Αγία Γραφή λέει για την Δουλεία και τι έκαναν οι πιστοί χριστιανοί, ξεκινώντας πρώτα από την Παλαιά Διαθήκη και συνεχίζοντας με την Καινή Διαθήκη και τους Πατέρες της Εκκλησίας.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ

Όσοι Εβραίοι είχαν γίνει δούλοι, μετά από έξι χρόνια δουλείας, ο Νόμος του Θεού απαιτούσε την απελευθέρωσή τους ΔΩΡΕΑΝ (Έξοδος 21:2).

Οι Εβραίοι δούλοι έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν μισθωτοί κι όχι ως δούλοι (Λευιτικό 25:39-43).

Επίσης, στην Παλαιά Διαθήκη τιμωρούνταν με θανατική ποινή όσοι κάνανε βίαια  Εβραίους δούλους (Δευτερονόμιο 24:7).

Στους Εβραίους δούλους όταν απελευθερώνονταν τον 7ο χρόνο, έπρεπε να τους δοθεί και κάποια «προίκα» (Δευτερονόμιο 15:12-14). Συγκεκριμένα:

12 Αν ο αδελφός σου, Εβραίος ή Εβραία, πουληθεί σε σένα, θα σε δουλέψει έξι χρόνια, και τον έβδομο χρόνο θα τον εξαποστείλεις ελεύθερο από σένα. 13 Και όταν τον εξαποστείλεις ελεύθερο από σένα, δεν θα τον εξαποστείλεις αδειανόν· 14 θα τον εφοδιάσεις οπωσδήποτε από τα πρόβατά σου, και από το αλώνι σου, και από τον ληνό σου· από ό,τι ο Κύριος ο Θεός σου σε ευλόγησε, θα δώσεις σ’ αυτόν. 15 Και θα θυμηθείς ότι στάθηκες δούλος στη γη της Αιγύπτου, και ο Κύριος ο Θεός σου σε λύτρωσε· γι’ αυτό κι εγώ σε προστάζω σήμερα αυτό το πράγμα.

Εδώ χρειάζεται προσοχή, γιατί οι μουσουλμάνοι απολογητές ισχυρίζονται ότι και το Κοράνι και το Ισλάμ δίνουν δικαίωμα στους σκλάβους να κερδίσουν την ελευθερία τους και να πάρουν κάποια «προίκα» (Κοράνι 24:33). Ο στίχος, όπως τον μεταφράζουν στα ελληνικά οι καθηγητές του Αλ-Άζχαρ, λέει:

«Κι αν κανείς από τους σκλάβους σας που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει (οι δούλοι να ζητήσουν με γραπτή αίτηση την ελευθερία τους (με τίμημα) κάνετέ τους αυτή τη χάρη, αν ξέρετε ανάμεσά τους κανέναν που να αξίζει αυτό το καλό. Και δώστε τους από την περιουσία του ΑΛΛΑΧ που σας έχει δώσει.»

Αρχικά δίνεται την εντύπωση ότι κι εδώ υπονοείται ένα «προίκισμα» του σκλάβου όπως στο Δευτερονόμιο 15:12-14. Ξενίζει βέβαια η έκφραση «με τίμημα» που έχουν παρεμβάλλει σε παρένθεση οι μεταφραστές, ακριβώς για να μην μπερδέψουμε το περιεχόμενο αυτού του στίχου με την άνευ όρων προίκα στον ελευθερωμένο δούλο, την οποία διατάζει ο Θεός τους Εβραίους να δίνουν!

Το Sahih International (http://quran.com/24/33) αποδίδει το απόσπασμα ως εξής:

«Κι αυτοί που ζητούν ένα συμβόλαιο [για απελευθέρωση εν καιρώ] ανάμεσα σ’ αυτούς που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει – τότε κάντε ένα συμβόλαιο μαζί τους αν ξέρετε ότι υπάρχει σ’ αυτούς καλοσύνη και δώστε τους από τον πλούτο του Αλλάχ τον οποίο Εκείνος σας έχει δώσει.»

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο στίχος δεν «δίνει σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα», αλλά μιλάει γι’ αυτούς που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα για την ελευθερία τους, και πιο ειδικά για αυτούς που και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα, και κατά την κρίση του αφέντη τους, «αξίζουν αυτο το καλό». Αν δηλ. ο αφέντης κρίνει ότι δεν αξίζει στον σκλάβο αυτό το «καλό», να αποκτήσει την ελευθερία του πληρώνοντας, η διαταγή ή σύσταση δεν ισχύει, κι ας είναι πρόθυμος ο σκλάβος να πληρώσει τίμημα.

Ο Ιμπν Αμπάς, ένας από τους Σαχάμπα (συντρόφους) του Μουχάμμαντ, ερμηνεύει την «καλοσύνη» των σκλάβων ως εξής: «είναι δίκαιοι και τηρούν τις υποσχέσεις τους», προφανώς ώστε να είναι ο δουλοκτήτης σίγουρος ότι θα κερδίσει από αυτή τη συμφωνία. Σημειώνει επίσης ότι καλείται ο δουλοκτήτης να χαρίσει ένα μέρος του ποσού που συμφώνησε αρχικά με τον δούλο, και ουσιαστικά αυτό είναι η «δωρεά» για την οποία καυχιούνται οι απολογητές του Ισλάμ! Το ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν γράφει: «Αν γνωρίζετε να υπάρχει σ’ αυτούς κάποιο καλό, όπως η αξιοπιστία και η ικανότητα να κερδίζουν [εισόδημα] για να ξεπληρώσουν το ποσό που αναφέρεται στη γραπτή σύμβαση». Και το ταφσίρ Ιμπν Καθίρ: «Αυτή είναι μια εντολή από τον Αλλάχ προς τους ιδιοκτήτες σκλάβων: αν οι υπηρέτες τους τους ζητούν σύμβαση χειραφέτησης, πρέπει να τη γράψουν γι ‘αυτούς, υπό την προϋπόθεση ότι ο υπηρέτης έχει κάποια ικανότητα και μέσα βιοπορισμού, έτσι ώστε να μπορεί να πληρώσει στον κύριό του τα χρήματα που προβλέπονται στη σύμβαση. Δείτε περισσότερες λεπτομέρειες εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/04/16/slavery-reforms/

Οπότε η απελευθέρωση ενός δούλου με ικανότητες ήταν κερδοφόρα για τον δουλοκτήτη, ο οποίος παραχωρούσε «από τον πλούτο που ο Αλλάχ του είχε δώσει» ένα αρχικό κεφάλαιο στο δούλο για να το αυξήσει. Στη συνέχεια ο δουλοκτήτης καρπωνόταν το κέρδος χωρίς να έχει κουνήσει το δαχτυλάκι του. Η κατάσταση θυμίζει την εξαγορά των αιχμαλώτων πολέμου από τους δικούς τους, από την οποία αποκόμιζαν κέρδος οι μουσουλμάνοι, μόνο που στην περίπτωση αυτή ο σκλάβος προσφέρει τα χρήματα ο ίδιος για τον εαυτό του. Καμία σχέση λοιπόν δεν έχουν αυτά με την υποχρεωτική απελευθέρωση και προίκιση δούλων που απαιτεί ο Θεός από τους Εβραίους.

Το ίδιο δεν έχει σχέση η σύσταση για την απελευθέρωση σκλάβων, ιδιαίτερα “αυτών που πιστεύουν (στο Ισλάμ)” (2:177) αφού είναι σύσταση και όχι διαταγή, όπως στην Παλαιά Διαθήκη. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με τον παραδοσιακό ισλαμικό νόμο (fiqh) αν ένας μη μουσουλμάνος μεταστραφεί στο Ισλάμ μετά την υποδούλωσή του, αυτός ή αυτή εξακολουθεί να είναι σκλάβος και μπορεί να αγοραστεί και να πωληθεί νομίμως όπως και κάθε άλλος σκλάβος, χωρίς να πρέπει υποχρεωτικά να απελευθερωθεί μετά από 7 έτη όπως προβλέπει το Δευτερονόμιο για τους Εβραίους. Ο κανόνας αυτός κλείνει ένα πιθανό «παραθυράκι» που επιτρέπει σε σκλάβους να αποκτούν την ελευθερία τους από το απλό γεγονός της μεταστροφής. (Βλ. περισσότερα εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/02/22/islam-slavery1/)

Ούτε όμως και η απελευθέρωση ενός δούλου που απαιτείται ως εξιλέωση για ορισμένα παραπτώματα (4:92, 58:3) έχει σχέση με την υποχρεωτική απελευθέρωση όλων των Εβραίων δούλων, που επιτάσσει η Π.Δ.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ, ΕΒΡΑΙΟΥΣ & ΕΘΝΙΚΟΥΣ

Για όλους τους δούλους, Εβραίους και Εθνικούς, ίσχυαν σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη τα εξής:

Απαγορευόταν να σκοτώσει ή να προκαλέσει κανείς βλάβη στον δούλο του. Αν κανείς προξενούσε ζημιά σε δούλο του, έπρεπε να τον ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ (Έξοδος 21:20, 26-27). Απαγορεύονταν να καταδυναστεύει κανείς τους δούλους του (Δευτερονόμιο 23:15-16).

Υποχρεωτικά έπρεπε οι δούλοι, όπως και οι ελεύθεροι, να έχουν ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ την εβδομάδα (Δευτερονόμιο 5:14).

Συνεπώς η Δουλεία στη Παλαιά Διαθήκη δεν είχε καμιά σχέση με την απάνθρωπη δουλεία στους ειδωλολατρικούς λαούς!

Ας δούμε όμως λίγα για τη διαβίωση των δούλων στις παγανιστικές κοινωνίες, την ίδια εποχή που οι Εβραίοι είχαν αυτούς τους κανονισμούς, και αργότερα.

«…στην αρχαία Ελλάδα οι δημόσιοι και ιδιωτικοί δούλοι δεν είχαν, θεωρητικά, κανένα δικαίωμα. Εθεωρούντο νομίμως σαν κινητά πράγματα, που μπορούσαν να νοικιαστούν ή να προσφερθούν ως ενέχυρο. Δεν είχαν καμιά νομική υπόσταση και δεν μπορούσαν να παρουσιασθούν ως μάρτυρες στο δικαστήριο. Όμως, αν ο κύριος τους ήταν αναμεμιγμένος σε κάποια δικαστική υπόθεση, μπορούσε, και συχνά το έκανε, να προτείνει να βασανισθούν οι δούλοι του, για να επιβεβαιώσουν, κάτω από την δοκιμασία αυτή, την ακρίβεια των δικών του ισχυρισμών.
Οι ενώσεις μεταξύ δούλων δεν είχαν κανένα νομικό χαρακτήρα και μπορούσαν να γίνουν μόνο με την συγκατάθεση του κυρίου τους, στον οποίο και ανήκαν τα παιδιά που προέρχονταν από τις ενώσεις αυτές – που, όπως εύκολα καταλαβαίνεις, γίνονταν κι αυτά δούλοι. Κάθε δούλος που δραπέτευε τιμωρούνταν σκληρά και σημαδευόταν με καυτό σίδερο. Ακόμα, επειδή οι δούλοι θεωρούνταν αντικείμενα (res) κατά τον ρωμαϊκό νόμο – που ήταν σε ευθυγράμμιση με τον ελληνικό – όταν πλέον δεν απόδιδαν στην εργασία (γέροι ή άρρωστοι) μεταφέρονταν σε μια νησίδα στον Τίβερη όπου και πέθαιναν αφημένοι στην τύχη τους από την πείνα. Ο Οβίδιος περιγράφει ότι οι ευγενείς Ρωμαίες δέσποινες την ώρα της τουαλέτας τους κρατούσαν στα χέρια τους αιχμηρά στιλέτα με τα οποία τρυπούσαν τις οκνηρές και τις ανυπάκουες δούλες… Εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μαχαίρωναν και τις δούλες που δεν γούσταραν γενικώς, π.χ. αυτές τις οποίες έδειχνε να γουστάρει ο σύζυγος… Ακόμα χειρότερα, ο Πολλιόνε, φίλος του Αυγούστου, διασκέδαζε όταν έβλεπε τις σμέρνες να τρώνε τους δούλους. Ο Λούκιος Κόιντος Φλαμινίνος σκότωσε έναν υπηρέτη του για να απολαύσει το θέαμα ένας φίλος του.» (Πηγή: http://www.expaganus.com/xristian-douleia.htm)

Ο ευνοϊκός για τους δούλους Μωσαϊκός Νόμος ίσχυε 1400 χρόνια πριν ο Μουχάμμαντ λάβει τις «αποκαλύψεις» του. Να σημειώσουμε ότι και το Ισλάμ έχει περιορισμούς στην κακομεταχείριση των δούλων. Επιτρέπεται για παράδειγμα, να δείρει κάποιος τον δούλο/δούλα του για να τον τιμωρήσει για παράπτωμα, αλλά απαγορεύεται κατά τον ξυλοδαρμό να δώσει χτύπημα στο πρόσωπο. Αν ο ιδιοκτήτης χτυπήσει το δούλο/δούλα στο πρόσωπο, πρέπει να τον απελευθερώσει. Επίσης, οι ποινές των δούλων για τα αδικήματα είναι οι μισές απ’ ότι για τους ελεύθερους, γιατί θεωρούνται δεύτερης κατηγορίας πολίτες, κάτι μεταξύ ανθρώπου και κτήματος (Brunschvig. ‘Abd; Encyclopedia of Islam). Όμως τα μικρά δικαιώματα που δίνει το Ισλάμ στους δούλους είναι μηδαμινά μπροστά στο γεγονός ότι δέχεται και επικροτεί τον θεσμό της δουλείας, και φυσικά στο γεγονός ότι το κάνει πολλά χρόνια μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού.

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ – ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Αν η Παλαιά Διαθήκη βελτιώνει τη θέση των δούλων, ο Χριστιανισμός με την Καινή Διαθήκη και τους Πατέρες δίνει στη δουλεία το τελειωτικό χτύπημα.

Ήδη η Κ.Δ. καταδικάζει με φοβερό τρόπο την υποδούλωση ανθρώπων, αναφέροντας ότι το δουλεμπόριο ΑΝΤΙΒΑΙΝΕΙ στην χριστιανική διδασκαλία και τοποθετώντας αυτούς που αιχμαλωτίζουν και πουλούν ανθρώπους ως δούλους στην ίδια μοίρα με τους πατροκτόνους και μητροκτόνους, τους φονιάδες γενικότερα, τους πόρνους, επίορκους και άλλους που αμαρτάνουν καταπατώντας το θέλημα του Θεού. Στην Α΄ Τιμ. 1:9-11 αναφέρεται:

«9 …ο νόμος δεν τέθηκε για τον δίκαιο, αλλά για τους άνομους και ανυπότακτους, τους ασεβείς και τους αμαρτωλούς, τους ανόσιους και βέβηλους, τους πατροκτόνους και μητροκτόνους, τους φονιάδες, 10 πόρνους, αρσενοκοίτες, αυτούς που αιχμαλωτίζουν και πουλούν ανθρώπους ως δούλους (ανδραποδισταίς), ψεύτες, επίορκους, και οτιδήποτε άλλο αντιβαίνει στην υγιαίνουσα διδασκαλία…»

(«…δικαίω νόμος ου κείται, ανόμοις δέ καί ανυποτάκτοις, ασεβέσι καί αμαρτωλοίς, ανοσίοις καί βεβήλοις…ανδραποδισταίς, ψεύσταις, επιόρκοις, καί εί τι έτερον τή υγιαινούση διδασκαλία αντίκειται».)

Κάποιοι παρερμηνεύουν άλλα χωρία ότι τάχα η Καινή Διαθήκη ευνοεί τη δουλεία. Δεν μπορεί να την ευνοεί όταν η πράξη υποδούλωσης ανθρώπων χαρακτηρίζεται άνομη, ανόσια και βέβηλη. Εκείνα τα χωρία λοιπόν της Κ.Δ. που τάχα ευνοούν τη δουλεία, το μόνο που δείχνουν, όπως λέει ο Αγουρίδης, είναι ότι ο Παύλος δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να θεωρηθεί η πίστη στον Χριστό ως ένα απλό κοινωνικό κίνημα, που το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να φέρει βία και επιφανειακές αλλαγές, όπου οι πρότεροι δούλοι, απλά θα γίνονταν κύριοι, και οι κύριοι θα γίνονταν δούλοι. Το ζητούμενο ήταν να εξαφανιστούν οι διακρίσεις μέσα από τις εν Χριστώ σχέσεις που θα αναπτύσσονταν και όχι να γίνουν για άλλη μία φορά οι μισοί κύριοι και οι άλλοι μισοί δούλοι και το αντίστροφο.

Ο απόστολος Παύλος θεωρεί αυτονόητο ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι! “Δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας” (εθνικός) “ούτε δούλος και ελεύθερος ούτε αρσενικό και θηλυκό, όλοι είστε ένας εν Χριστώ Ιησού” (Γαλάτας 3, 28). Είναι ίσως ο πρώτος αρχαίος συγγραφέας που θεωρεί αυτονόητα ελεύθερους τους δούλους (ούτε στον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη ή τους άλλους μεγάλους φιλοσόφους συμβαίνει αυτό). Στο νου του, οι δούλοι είναι απόλυτα ισότιμοι με τους ελεύθερους και με τους ίδιους τους κυρίους τους, και αυτό είναι που καθορίζει και τις μεταξύ τους σχέσεις. Μιλώντας ο Παύλος για την αγάπη, για τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες σχέσεις, για τη θεία Μετάληψη, το θάνατο και την ανάσταση, τη χάρη του Θεού, την ελευθερία και την ειρήνη, δεν ξεχωρίζει ελεύθερους και δούλους. Ομοίως, δούλοι και ελεύθεροι, όπως και πλούσιοι και φτωχοί, συμμετείχαν ισότιμα στη θεία Μετάληψη, αλλά και στα κοινά δείπνα, τις γνωστές “αγάπες”.

Άλλωστε ο ίδιος ο Παύλος και οι συνεργάτες του, καθώς και όλοι οι απόστολοι, υπηρετούσαν τους άλλους, δεν εξουσίαζαν. Ενεργούσαν “εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν πληγαίς, εν φυλακαίς” κ.τ.λ., κι όμως θεωρούσαν τον εαυτό τους ελεύθερο απ’ όλα: “εν αγάπη ανυποκρίτω, εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού, δια των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών, δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας, ως πλάνοι και αληθείς… ως αποθνήσκοντες και ιδού, ζώμεν, ως παιδευόμενοι και μη θανατούμενοι, ως λυπούμενοι και πάντοτε χαίροντες, ως πτωχοί και πολλούς πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες” (Β΄ Κορινθ. κεφ. 6).

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Παύλος, όπως τον μέμφονται, δεν προτρέπει στους χριστιανούς δούλους να απαιτήσουν, η έστω να επιδιώξουν, την ελευθερία τους και δεν απαιτεί από τους χριστιανούς που έχουν δούλους να τους ελευθερώσουν. Τονίζει όμως: “οι δούλοι να αγαπάτε τους κυρίους σας και οι κύριοι τους δούλους, ξέροντας οι δούλοι ότι είστε πλέον ελεύθεροι (σας ελευθέρωσε ο Χριστός, δίνοντας το αίμα Του στο σταυρό) και οι κύριοι ότι έχετε κι εσείς Κύριο στον ουρανό. Είστε λοιπόν ίσοι μ’ εκείνους που θεωρείτε δούλους σας και πρέπει να τους συμπεριφέρεστε ανάλογα, γιατί αυτός ο Κύριος δεν κάνει διακρίσεις και δε μεροληπτεί” (βλ. Α΄ Κορινθ., 7, 17-24, Εφεσίους 6, 5-9). “Ο Χριστός μας ελευθέρωσε για να μείνουμε ελεύθεροι. Μείνετε λοιπόν ελεύθεροι και μην ξαναπέσετε στο ζυγό της δουλείας” γράφει. Ο Θεός κάλεσε τους ανθρώπους “επ’ ελευθερία”, αλλά η ελευθερία αυτή πραγματοποιείται όταν υπηρετούμε ο ένας τον άλλον δια της αγάπης (Γαλάτας, 5, 1, 13 και εξής). “Δέξου τον Ονήσιμο” (το δραπέτη δούλο) “όχι ως δούλο, αλλά ως αγαπητό αδελφό, σα να δεχόσουν εμένα”, γράφει ο Παύλος από τη φυλακή προς το χριστιανό Φιλήμονα (επιστολή προς Φιλήμονα. Ο άγιος Ονήσιμος, προστάτης άγιος των φυλακισμένων, παρέμεινε δούλος, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι ελεύθερος, δηλαδή άγιος.

“Αυτός που ονομάζεται δούλος απελευθερώθηκε από το Χριστό”, γράφει ο Παύλος, “και εκείνος που ονομάζεται ελεύθερος είναι δούλος του Χριστού. Εξαγοραστήκατε” (=με το αίμα του Χριστού, άρα απελευθερωθήκατε). Και προσθέτει τη φράση κλειδί: “μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων” (Α΄ Κορινθ. 7, 22)!

Μερικοί θα θέλανε να σηκώσει σπαθί ο Παύλος και να φωνάξει “ελευθερία η θάνατος! Καθάρματα, αφήστε τους δούλους σας ήσυχους! Δούλοι, ξυπνάτε, για ν’ ανακτήσετε την ελευθερία σας! Ο Χριστός μαζί μας!”.

Αυτό θα ήταν ωραίος σοσιαλισμός ή γαλλικός Διαφωτισμός, αλλά, ως χριστιανικό κήρυγμα, έχει δύο προβλήματα. Πρώτον, συνεπάγεται σφαγή. Όχι μόνο βέβαιη σφαγή των δούλων από τις ανίκητες ρωμαϊκές λεγεώνες (πρβ. την περίπτωση του Σπάρτακου), αλλά και των ίδιων των ελεύθερων, πράγμα που, για τους χριστιανούς, σημαίνει απλά και μόνο σφαγή –γιατί κι ο κακός είναι αδελφός μας και θέλουμε τη σωτηρία του, όχι την τιμωρία του ή την εκδίκηση απ’ αυτόν.

Δεύτερον, τον πρώτο αιώνα οι χριστιανοί περίμεναν από μέρα σε μέρα τη δευτέρα παρουσία (“είναι ήδη ώρα να ξυπνήσουμε” λέει ο Παύλος, Ρωμ. 13, 11). Γιατί λοιπόν να βάψουν τα χέρια τους με αίμα, αφού πολύ σύντομα ο “παρών κόσμος”, ο κόσμος της αδικίας και της πτώσης, θα έσβηνε απ’ το χάρτη;

Είναι όμως ολοφάνερο, ότι χάρη σε αυτή τη χριστιανική διδασκαλία που περιγράφει ο Παύλος, οι χριστιανοί κατάργησαν ουσιαστικά τη δουλεία. Γράφει ο Λακτάντιος, απολογητής που έζησε το 260-330 σχετικά με την κατάργηση της δουλείας στους χριστιανούς:

«Στα μάτια του Θεού κανένας δεν είναι δούλος, κανένας δεν είναι κύριος. Επειδή όλοι έχουμε τον ίδιο Πατέρα, είμαστε όλοι εξίσου παιδιά Του. Κανείς δεν είναι φτωχός ενώπιον του Θεού εκτός αν του λείπει η δικαιοσύνη. Κανείς δεν είναι πλούσιος εκτός αν έχει αφθονία αρετών…Ο λόγος που ούτε οι Ρωμαίοι, ούτε οι Έλληνες μπορούν να κατέχουν δικαιοσύνη, είναι ότι έχουν αυτοί τόσες πολλές διακρίσεις σε τάξεις. Ο πλούσιος και ο φτωχός. Ο ισχυρός και ο ταπεινός. Η ανώτατη εξουσία των βασιλέων και ο κοινός άνθρωπος…Ωστόσο, κάποιος μπορεί να ρωτήσει «Δεν είναι αλήθεια ότι και μεταξύ των Χριστιανών μερικοί είναι φτωχοί και άλλοι είναι πλούσιοι; Μερικοί είναι κύριοι, και άλλοι είναι δούλοι; Δεν υπάρχει και εκεί κάποια διάκριση μεταξύ των ατόμων;»

Αλλά δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ! Στη πραγματικότητα, ο λόγος ο καθεαυτός που καλούμε ο ένας τον άλλον αδέλφια είναι ότι ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ…Αν και οι φυσικές συνθήκες που ο Χριστιανός ζει μπορεί να διαφέρουν, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΩΣ ΔΟΥΛΟ. Αντίθετα, ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ -ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΑΣΤΕ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ- ΩΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΣΑΝ ΣΥΝΔΟΥΛΟΥΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ».(ΘΕΣΜΟΙ-βιβλίο 5, κεφάλαια 15-16).

Η προχριστιανική κοινωνία θεμελιωνόταν πάνω στο έχειν, δηλαδή στην απόλυτη κατάφαση προς την ιδιοκτησία. Η περιουσία του ανθρώπου όριζε τον βαθμό ελευθερίας του. Και περιουσία, κτήματά του, ήταν όχι μόνον η γή, αλλά επίσης οι δούλοι, η γυναίκα του και τα παιδιά του.

Με αυτή την αντίληψη ήλθε σε ρήξη ο χριστιανισμός. Μη έχοντες όμως τη δυνατότητα να επιβάλλουν νόμους, οι πρώτοι χριστιανοί ανήγαγαν σε ηθική συμπεριφορά τις αρχές του δικαίου τις οποίες ακολουθούσε το πολίτευμα της Εκκλησίας: «Συγκοπιάτε αλλήλοις, συναθλείτε, συντρέχετε, συμπάσχετε, συγκοιμάσθε, συνεγείρεσθε ως θεού οικονόμοι και πάρεδροι και υπηρέται» — και αυτό το επαναλαμβανόμενο συνμαρτυρεί την έμφαση στην κοινότητα.

Η συμβουλή στον πιστό είναι να μην περιορίζεται στο να ακούει τον λόγο του Θεού αλλά να τον κάνει πράξη: «Γίνεσθε δε ποιηταί λόγου και μη μόνον ακροαταί».

Γι’ αυτό, όπως γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος η πρακτική της απελευθέρωσης των δούλων ήταν πολύ εκτεταμένη: καταγγέλλοντας τη δουλεία και την κοινωνική αδικία της εποχής του (4ος-5ος αι.), ο άγιος τονίζει ότι οι πρώτοι χριστιανοί «ελευθέρωναν τους δούλους και τους εξίσωναν με τον εαυτό τους» (Ομιλία 11, στις Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 4).

Στα επόμενα χρόνια αναφέρονται ρητά πολλές περιπτώσεις αγίων που απελευθέρωσαν τους δούλους τους (π.χ. ο άγιος Γεώργιος, ο Μέγας Βασίλειος, η αγία Μακρίνα κ.τ.λ.), ενώ πρέπει να το θεωρήσουμε αυτονόητο και για πολλούς άλλους, ιδίως εκείνους που απαρνήθηκαν τον πλούτο η την κοινωνική τους θέση και έγιναν μοναχοί.
Ο Μέγας Βασίλειος («Ηθικά ή Όροι«, PG 31,808B κ.ε.) αναφέρει ότι απαγορεύεται η υποδούλωση και εμπορία ανθρώπων, στηριζόμενος στο Α΄ Τιμ. 1:9-11:

«Όσα κατά συνάφειαν απαγορεύονται […] ανδραποδισταίς […] και ει τι έτερον την υγιαίνουση διδασκαλία αντίκειται.«

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει:

“Αν λοιπόν ο Παύλος δε ντρέπεται να ονομάζει τέκνο και σπλάχνο του και αδελφό και αγαπητό (το δραπέτη δούλο Ονήσιμο), εμείς πώς μπορούμε να ντραπούμε; Και τι λέω “ο Παύλος”; Ο Κύριος του Παύλου δε ντρέπεται να ονομάζει αδελφούς του τους δικούς μας δούλους, κι εμείς ντρεπόμαστε;
Κοίτα πώς μας τιμάει: ονομάζει τους δούλους μας αδελφούς του, φίλους και συγκληρονόμους. […] Πρόσεχε λοιπόν: ό,τι κι αν κάνεις, το κάνεις στο σύν-δουλό σου [δηλ. που είστε κι οι δύο δούλοι του ίδιου Κυρίου, του Χριστού].”(Υπόμνημα στην επιστολή προς Φιλήμονα [του Παύλου], Ομιλία Γ΄, P.G. 62, 711)

Αυτή η ιδέα ότι είμαστε δούλοι του Χριστού οφείλεται στο ότι ο Χριστός “μας εξαγόρασε” από τη δουλεία στο διάβολο και στο θάνατο δίνοντας το αίμα του. Κι επειδή δε μπορεί κάποιος να είναι δούλος σε δύο Κυρίους, άρα δεν είμαστε και δούλοι ανθρώπων, άσχετα αν ζούμε σε καθεστώς δουλείας.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (329-390 μ.Χ.) χαρακτηρίζει τη διάκριση αφέντη και δούλου “φαύλη τομή”, με το ακαταμάχητο θεολογικό επιχείρημα ότι ο Ίδιος Θεός δημιούργησε ελεύθερους και δούλους, άντρες και γυναίκες, και οι δυο είναι εικόνες του Θεού, ο Χριστός σταυρώθηκε και για τους δυο, ο θάνατος είναι ίδιος για όλους, η σωτηρία, η αγιότητα, η ανάσταση των νεκρών θα είναι ίδια για όλους. Οι διακρίσεις των ανθρώπων είναι γι’ αυτόν “αρρωστήματα” και “επινοήματα κακίας”, η οποία “επεισήλθε στο γένος των ανθρώπων” σε μεταγενέστερες εποχές, ενώ η αρχική και αυθεντική δομή της ανθρωπότητας χαρακτηριζόταν από ισοτιμία και ελευθερία (βλ. ομιλία 14, ηθικό έπος 34 κ.λ.π.).

Επίσης  («Έπη εις εαυτόν, Ποίημα Α΄«, PG 37,976Α κ.ε.) αναφέρει:

«…φίλοι θεράποντες, εμόν γένος, ους ρα τυραννίς έσχισεν αρχαίη, και ούνομα θήκατο δισσόν ευγενέας δμώας τε, μιής χθονός εκγεγαώτας, ή χθονός, ήε θεοίο. Νόμος δ’ επέσπετ’ αλιτρός».

που σημαίνει:

«…οι δούλοι, γεννιά δική μου, που η τυραννία τους χώρισε η αρχαία και τους εδωσε διπλό όνομα, ευγενείς και δούλους, ενώ έχουν προέλθει από ένα υλικό, είτε χώμα είτε θεό. Ακολούθησε κατόπιν ο ανόσιος νόμος».

Και ο σπουδαίος Πατέρας-Διδάσκαλος, Γρηγόριος Νύσσης (στο: «Εξήγησις ακριβής εις τον Εκκλησιαστήν«, ομιλία Δ’, PG 44,664 κ.ε.) από τον 4ο αιώνα αναπτύσσει τις ιδέες του Ευαγγελίου, έτσι όπως κάποιοι προσπάθησαν να τις αντιγράψουν μετά από δέκα-δώδεκα και βάλε αιώνες:

«Εκτησάμην γάρ, φησί, δούλους και παιδίσκας…Οράς τόν όγκον τής αλαζονείας; Θεώ άντικρυς η τοιαύτη φωνή αντεπαίρεται […] ως ανδρών τε άμα καί γυναικών εαυτόν  κύριον οίεσθαι, τί άλλο καί ουχί διαβαίνει τή υπερηφανία τήν φύσιν» (PG 44,664C) […] «Δουλεία καταδικάζεις τόν άνθρωπον, ού ελευθέρα η φύσις καί αυτεξούσιος, καί αντινομοθετείς τώ θεώ, ανατρέπων αυτού τόν επί τή  φύσει νόμον. τόν γάρ επί τούτω γενόμενον, εφ’ ώτε κύριον  είναι τής γής καί εις αρχήν τεταγμένον παρά τού πλάσαντος, τούτον υπάγεις τώ τής δουλείας ζυγώ, ώσπερ αντιβαίνων τε καί μαχόμενος τώ θείω προστάγματι.» (PG 44,664D) […] «Εκτησάμην γάρ δούλους καί παιδίσκας. ποίας, ειπέ μοι, τιμής; τί εύρες εν τοίς ούσι τής φύσεως ταύτης αντάξιον; (PG 44,665A) […] «εκ τών  αυτών σοι η γένεσις, ομοιότροπος η ζωή, κατά τό ίσον  επικρατεί τά τε τής ψυχής καί τά τού σώματος πάθη […] οδύναι καί ευθυμίαι, ευφροσύναι καί αδημονίαι, λύπαι καί  ηδοναί, θυμοί καί φόβοι, νόσοι καί θάνατοι. μή τις εν τούτοις διαφορά πρός τόν δούλον τώ κυριεύοντι; ου τόν αυτόν έλκουσιν αέρα διά τού άσθματος; ουχ ωσαύτως ορώσι τόν  ήλιον; […] ου μία κόνις οι δύο μετά τόν θάνατον;…ο ούν εν πάσι τό ίσον έχων εν τίνι τό πλέον έχεις, ειπέ, ώστε άνθρωπον όντα δεσπότην ανθρώπου σεαυτόν οίεσθαι;» (PG 44,665D-668A)«.

Μετάφραση:

«Απόκτησα δούλους και υπηρέτριες…Βλέπεις το μέγεθος της αλαζονείας; Ο λόγος αυτός αποτελεί ανταρσία κατά του θεού…αφού νομίζει τον εαυτό του κύριο ανδρών και γυναικών, αν μη τι άλλο, ξεπερνά σε υπερηφάνεια την ανθρώπινη φύση […] Καταδικάζεις σε δουλειά τον άνθρωπο, που η φύση του είναι ελεύθερη και αυτεξούσια και ορθώνεις δικό σου νόμο απέναντι στο νόμο του Θεού ανατρέποντας το νόμο του που διέπει τη ζωή των ανθρώπων. Αυτόν που πλάστηκε γι αυτό ακριβώς, για να είναι κύριος της γης και που ορίστηκε από τον Πλάστη του να άρχει, αυτόν τον υποτάσσεις στο ζυγό της δουλείας που αντιβαίνει και αντιμάχεται τη θεία διαταγή.» […] «Απόκτησα δούλους και υπηρέτριες…Με ποια τιμή, πες μας. Τι βρήκες αντάξιο τους στη φύση; […] Κάποιοι γέννησαν εκείνους κι εσένα, κοινή η ζωή σας, ισχύουν εξίσου τα πάθη ψυχής και του σώματος, οδύνη και ευθυμία, χαρά κι αδημονία, λύπη και ηδονή, θυμός και φόβος, νόσος και θάνατος. Διαφέρει καθόλου σ’ αυτά ο κύριος από το δούλο; Δεν ανασαίνουν τον ίδιο αέρα; Δεν βλέπουν όμοια τον ήλιο;…Ίδια σκόνη δε θα γίνουν και οι δύο μετά το θάνατο;…Αφού σε όλα είσαι ίσος με τους άλλους, πες μου που πλέονεκτείς ώστε ενώ είσαι άνθρωπος να θεωρείς τον εαυτό σου κύριο ανθρώπου;»

Στον Χριστιανισμό όχι μόνο οι σχέσεις αφέντη-δούλου αλλά και οι σχέσεις ανδρός και γυναικός όπως επίσης γονέως και παιδιού τίθενται σε όλως νέα βάση: ο σύζυγος και πατέρας δεν είναι πιά αφέντης, αλλά η εικών του Θεού μέσα στην οικογένεια, και οι πράξεις του πρέπει να φανερώνουν την αγάπη του Θεού. Η γυναίκα γίνεται πλέον ομότιμος του άνδρα: «Αρετής δεκτικόν το θήλυ ομοτίμως τω άρρενι παρά του κτίσαντος γέγονε». Οι νόμοι, βεβαίως, ήσαν ενάντιοι σε αυτήν την αντίληψη, αλλά ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει χωρίς να μασά τα λόγια του: «Ου δέχομαι ταύτην την νομοθεσίαν, ουκ επαινώ την συνήθειαν. Άνδρες ήσαν οι νομοθετούντες, διά τούτο κατά γυναικών η νομοθεσία».

Όταν η πολιτεία, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ανεγνώρισε τον Χριστιανισμό, οι χριστιανοί άρχισαν αμέσως τις πιέσεις ζητώντας την εφαρμογή της κοινωνικής διδασκαλίας του Χριστιανισμού.

Οι πιέσεις της Εκκλησίας είχαν άμεσο αποτέλεσμα.

• Ο Κωνσταντίνος χαρακτήρισε ανθρωποκτονία το να σκοτώσεις δούλο, και μάλιστα επέτρεψε την απελευθέρωση των δούλων – ένα αίτημα των χριστιανών που δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί από την ρωμαϊκή νομοθεσία.
• Λίγο αργότερα, ο Ιουστινιανός έδωσε στους απελεύθερους πλήρη δικαιώματα πολίτη.
• Επειδή σύμφωνα με τον ρωμαϊκό νόμο οι δούλοι μπορούσαν να αποκτούν την ελευθερία τους μόνο στις στήλες των βασιλέων, η Σύνοδος της Καρθαγένης έστειλε πρεσβευτές στον βασιλιά παρακαλώντας να δοθεί επίσημη άδεια και στις εκκλησίες να απελευθερώνουν δούλους, χωρίς να χρειάζεται αυτοί να πάνε στις στήλες, και το αίτημα έγινε δεκτό.
• Ο Θεοδόσιος δέχθηκε την πρόταση της Εκκλησίας και κατάργησε το δικαίωμα ζωής και θανάτου που είχε ο πατέρας στα παιδιά του, χαρακτηρίζοντας την παιδοκτονία ως ειδεχθές έγκλημα.
• Απαγορεύτηκε επίσης να πωλεί ο πατέρας τα παιδιά του, και επί Ιουστινιανού απελευθερώθηκε κάθε παιδί που είχε πουληθεί από τον πατέρα του.
• Η γυναίκα, εξ άλλου, έπαυσε να θεωρείται ιδιοκτησία του συζύγου. Με την σθεναρή πίεση της Εκκλησίας και πάλι, ο Θεοδόσιος ανεγνώρισε το δικαίωμα στη γυναίκα να ελέγχει την περιουσία της, όπως και το δικαίωμά της να κηδεμονεύει τα παιδιά της.

Αυτά τα λίγα προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.

Βέβαια η ελευθερία για τους χριστιανούς έχει ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο από το να μην είναι κανείς δούλος. Ελευθερία για τον Παύλο, είναι η ελευθερία από την αμαρτία και τη συνέπειά της, το θάνατο, πνευματικό και σωματικό. Είναι η ηθική ωριμότητα να επιλέγεις το καλό, δηλαδή να μην υποδουλώνεσαι στα πάθη και τις μικρότητές σου (τις εξαρτήσεις σου, σωματικές, ψυχικές και ηθικές) αλλά να αναγνωρίζεις την αξία του αδελφού σου, δηλαδή κάθε συνανθρώπου σου, και να μπορείς ακόμα και να παραιτείσαι από τα δικαιώματά σου για χάρη του (“κανείς ας μη ζητάει το δικό του, αλλά ο καθένας του άλλου”, Α΄ Κορ. 10, 24, “όλα μου επιτρέπονται, αλλά τίποτα δε θα με εξουσιάσει”, Α΄ Κορ. 6, 12 –θυμάστε και τις προτροπές του για τα ειδωλόθυτα). Δουλεία για τον Παύλο είναι να παραμένεις κακός, μικρόψυχος, ανώριμος ηθικά και πνευματικά, με δυο λόγια μακριά απ’ το Θεό, ενώ ελευθερία είναι να πλησιάζεις το Θεό μέσω της αγάπης και της υπέρβασης του συμφέροντός σου (βλ. Ρωμαίους 6, 16-23, Γαλάτας 4, 1-7 κ.α.).

Δουλεία θεωρεί ο Παύλος και τους νόμους, ακόμα και τους θρησκευτικούς (βλ. τη θεολογία περί νόμου στην προς Ρωμαίους, Γαλάτας κ.α.), ενώ ελευθερία το να επιλέγεις υπεύθυνα και ώριμα την καλοσύνη, χωρίς να χρειάζεσαι εντολές και απαγορεύσεις. Αυτή την ελευθερία, γράφει, την έχουν κατορθώσει και “τα έθνη” (οι μη χριστιανοί), όταν, χωρίς να ξέρουν το θέλημα του Θεού, εφαρμόζουν την αγάπη από μόνοι τους, λόγω του πανανθρώπινου νόμου της συνείδησης που έχει εγκαταστήσει ο Θεός μέσα τους από καταβολής κόσμου (Ρωμ. 2, 13-15). Έτσι ο Παύλος θεμελιώνει και την ισοτιμία των ανθρώπων ανεξάρτητα από τη θρησκεία, στην οποία ανήκουν.

Το ότι η ιδέα του Παύλου (που είναι μέρος της διδασκαλίας της πρώτης Εκκλησίας) για την πνευματική έννοια της ελευθερίας δεν ήταν κούφια λόγια, φαίνεται από το πλήθος των δούλων που αγίασαν, τόσο στους πρώτους αιώνες, όσο και στους νεώτερους. Οι άγιοι Παυλίνος της Καμπανίας, Σεραπίων ο Σινδόνιος και Πέτρος ο Τελώνης έγιναν δούλοι με τη θέλησή τους, για να βοηθήσουν κάποιους συνανθρώπους τους. Ο άγιος Αγάπιος ο Βατοπεδινός επέστρεψε στον αφέντη του, από τον οποίο είχε απελευθερωθεί θαυματουργικά, δούλος ήταν και ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ενώ ο άγιος Μωυσής ο Ούγγρος (1043) προτίμησε μακροχρόνια βασανιστήρια από το να ενδώσει στις ερωτικές προθέσεις της κυρίας του. Οι άγιοι Πρωτάς και Υάκινθος, ευνούχοι της αγίας Ευγενίας, μαρτύρησαν στη Ρώμη και τιμώνται στις 11 Σεπτεμβρίου, η αγία Δούλη (αγνώστου ονόματος), μάρτυρας στη Νικομήδεια, τιμάται στις 25 Φεβρουαρίου κ.π.α.

Σχετικά με μια παρανόηση στο Α΄ Κορ. 7:21 που πολλοί ερμηνεύουν ως παραίνεση του Παύλου να μην ελευθερώνονται οι δούλοι ακόμα και όταν τους δίνεται η δυνατότητα, μπορείτε να διαβάσετε το έργο του  Παναγιώτη Ι. Μπούμη, ‘Η απελευθέρωσις των δούλων. Συμβολή των ιερών κανόνων εις την ερμηνεία του χωρίου Α΄ Κορ. 7,21, ΕΕΘΣΑ, τόμ. ΚΔ΄, ΑΘήνα 1979-80, σελ. 695-708 με ένα κλικ εδώ.

Επίσης, για περαιτέρω ανάγνωση υπάρχει το βιβλίο:
Νικολαΐδης Β. Απόστολος, ‘Προβληματισμοί Χριστιανικού Ήθους’, Γρηγόρης, Αθήνα 2002

Σε αρκετά σημεία το βιβλίο ασχολείται με τη ελευθερία, την εξουσία, το αν υπάρχει δυνατότητα ανατροπής της κ.λπ.

Όσο για τη δουλεία αναφορικά με το Ισλάμ μπορείτε να ενημερωθείτε στα άρθρα μας:

Ο Μουχάμμαντ ήθελε την κατάργηση της δουλείας;

Ο Μουχάμμαντ απέτρεπε τους βιασμούς κρατουμένων γυναικών;

Ισλάμ και δουλεία

Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακίδες

Ισλάμ, δουλεία και επίδοξοι αναμορφωτές

Ένα πολύ περιεκτικό έργο για τους στρατιώτες δούλους στο Ισλάμ (στα αγγλικά) μπορείτε να βρείτε εδώ http://www.danielpipes.org/books/Slave-Soldiers-and-Islam.pdf αλλά και εδώ.

Ως πηγές του άρθρου χρησιμοποιήσαμε και τις δημοσιεύσεις:

https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/02/26/quran-pederasty2/#comment-1402 (που βασίζεται στο http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/pavlos_douleia_1.htm.)

https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/02/26/quran-pederasty2/#comment-1403

http://orthodox-world.pblogs.gr/2009/01/agia-grafh-kai-doyleia-h-alhtheia-gia-thn-stash-toy-hristianismo.html

http://www.expaganus.com/xristian-douleia.htm

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-8: Αναξιοπιστία της Βίβλου 3 ή «Με ΔΑΥΛΟ αν κοιμηθείς, το πρωί θ’ αλληθωρίζεις…»

Ο απολογητής του Ισλάμ Άχμαντ Ελντίν, που όπως όλοι οι «συνάδελφοί» του προσπαθεί να αποδείξει τη Βίβλο αναξιόπιστη για να «βγάλει λάδι» το εντελώς αναξιόπιστο Κοράνι που συγκρούεται μ’ αυτήν,  εισέπραξε δύο καραμπινάτες αναιρέσεις των σχετικών άρθρων και ηχητικών του εδώ https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/03/27/bible-authors/ και εδώ https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/05/19/bible-authors2/. Στις αναιρέσεις μας είχαμε τονίσει ότι όλοι οι «λόγιοι» που βάλλουν κατά της αξιοπιστίας της Βίβλου, και τους οποίους αντιγράφει ο απολογητής του Ισλάμ, αν δεν είναι αθεϊστές είναι Προτεστάντες, και μάλιστα ευαγγελικοί, και το κάνουν για τους δικούς τους λόγους (βασικά θέλουν να χτυπήσουν τις «ποιμαντικές επιστολές» του Παύλου, και όλα όσα δείχνουν την ύπαρξη μυστηρίων και χειροτονίας ιερέων στην αρχαία Εκκλησία). Επειδή η διαπίστωσή μας για τη μόνιμη καταφυγή των μουσουλμάνων σε προτεστάντες λογίους, και μάλιστα ευαγγελικούς, είναι αδιαμφισβήτητη, ο απολογητής του Ισλάμ χρειαζόταν να βρει κάποιον λόγιο που να έχει τις ίδιες με αυτούς απόψεις και να μην είναι ευαγγελικός. Τελικά, νόμισε ότι ανακάλυψε έναν: κάποιον Γ. Ζερβό, στις σελίδες του… Περιοδικού «Δαυλος» (Τόμος ΙΗ, Αριθμός Τεύχους 210, Ιούνιος 1999, σελ 13263, «Συνέντευξη του Καθηγητή Γ Ζερβού».) Έσπευσε λοιπόν να δημοσιεύσει την ανακάλυψή του εδώ: http://islamforgreeks.org/2010/05/13/new-testament-unreliability-part-3/, διαφημίζοντάς την με τον πομπώδη τίτλο:

Η α(να)ξιοπιστία της Καινής Διαθήκης. Μέρος 3. Έλληνας Καθηγητής Θεολογίας, πρώην Ιερέας, παραδέχεται την αναξιοπιστία της Κ.Δ

Από τον τίτλο φαίνεται σαν ο φίλος μας να έπιασε «λαβράκι». Έλληνας καθηγητής Θεολογίας – σε αμερικανικό Πανεπιστήμιο – κατά της αξιοπιστίας της Κ.Δ., τη στιγμή που οι Έλληνες έχουν τα πρωτότυπα κείμενα της Κ.Δ. γραμμένα στη γλώσσα τους; Τη στιγμή που Έλληνες λόγιοι έχουν πολλές φορές καταρρίψει τις πολυδιαφημισμένες «αμφισβητήσεις» της αξιοπιστίας της Αγίας Γραφής από διάφορους αθεϊστές και προτεστάντες; Και είναι και πρώην ιερέας – δηλ. κάποιος που είτε προκάλεσε σκανδαλισμό και τον αποσχημάτισαν, είτε έχασε την προσωπική του ιδέα για την αξιότητά του ως λειτουργού, είτε την πίστη του στην ιεροσύνη, οπότε παραιτήθηκε μόνος του; Εκ πρώτης όψεως, η υπόθεση φαίνεται να έχει «ψωμί». Ας δούμε όμως μερικά στοιχεία για τον Γ. Ζερβό, με βάση τη γνώμη του οποίου ο Άχμαντ Ελντίν ελπίζει να καταρρίψει την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης:

• Γεννήθηκε το 1949.
• το ακαδημαϊκό έτος 2004-2005 προήχθη από επίκουρος (βοηθός) καθηγητής (Assistant Professor) σε αναπληρωτή καθηγητή (Associate Professor).
• Ο τομέας ενασχόλησής του, στον οποίο έχει δημοσιεύσει κάποιες λίγες εργασίες, είναι βασικά τα απόκρυφα κείμενα.
• Στη βιβλιογραφία είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Όσο κι αν ψάξει κανείς, θα βρει όλο κι όλο ένα αρθράκι του για κάποιο απόκρυφο κείμενο στο «The Anchor Bible Dictionary» (από όταν ήταν ορθόδοξος ιερέας στο St. Nicholas Greek Orthodox Church), 3-4 άρθρα πάνω στα ίδια και τα ίδια απόκρυφα κείμενα, που συμπεριλήφθηκαν σε άλλες συλλογές, και άλλες 4-5 σκόρπιες αναφορές σε μια βιβλιογραφία περίπου 3.000 ξενόγλωσσων θεολογικών έργων. Επίσης, είναι απολύτως ανύπαρκτος στην ελληνόφωνη θεολογική βιβλιογραφία.

Άραγε ο απολογητής του Ισλάμ θεωρεί ότι στο πρόσωπό του βρήκε έναν λόγιο μεγάλου επιστημονικού κύρους, του οποίου τις απόψεις πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά;

Αλλά ας δούμε ποιες είναι, σύμφωνα με το άρθρο του «Δαυλού», οι απόψεις του συμπαθούς – οπτικά – Γ. Ζερβού, με τις οποίες προσπαθεί να αποστομώσει τους χριστιανούς ο απολογητής του Ισλάμ:

«Τα θεμέλια του κλασσικού Χριστιανισμού γκρεμίστηκαν από την διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα. Τόσο η Βίβλος (Καινή και Παλαιά Διαθήκη) όσο και η λεγόμενη Ιερά Παράδοσις έχουν καταρρεύσει.»

Αυτά τα λόγια σίγουρα εντυπωσιάζουν. Εντυπωσιάζουν όμως, τους άσχετους!

Γιατί στην πραγματικότητα, μάλλον το αντίθετο έχει συμβεί! Έχουν καταρρεύσει πλήρως όλες οι αποτυχημένες προσπάθειες κάθε λογής λογίων να εξηγήσουν κάτι που παρέμεινε ανεξήγητο για τον ορθολογισμό: τον Ιησού.

Αμέτρητοι αυτοσχεδιασμοί έγιναν σε αλλεπάλληλους «Βίους του Ιησού» που γράφτηκαν. Όπως είναι γνωστό,  και όπως σημειώνει ο Σάββας Αγουρίδης (ένας καθηγητής με διεθνές θεολογικό κύρος και αμέτρητες αναφορές σε διεθνή και ελληνική βιβλιογραφία…):

«Στο μεγάλο έργο του για την έρευνα του Βίου του Ιησού παίρνει ο Schweitzer έναν – έναν τους Βίους που γράφτηκαν από την περίοδο του Διαφωτισμού μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, και ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΟΣ, αμετάκλητα και αναμφισβήτητα αντικειμενικά δείχνει πως οι γενεές αυτές παρουσίασαν ένα Ιησού κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δική τους».

Αν μπορούσαν να εξηγήσουν το μυστήριο της γένεσης του Χριστιανισμού δεν θα είχαν καταφύγει σε τόσες αλληλοαναιρούμενες υποθέσεις που ξεκινάνε από το απίθανο (π.χ. μαζικές οφθαλμαπάτες) και καταλήγουν στο γελοίο (π.χ. ότι …μπέρδεψαν οι μαθητές τον τάφο και νόμιζαν ότι αναστήθηκε ο Ιησούς…).

Η διεθνής ακαδημαϊκή κοινότητα έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, από τη στιγμή ειδικά που κατάλαβε ότι ο Χριστιανισμός γεννήθηκε σαν ένα big bang και όχι όπως αφελώς νόμισαν, με σταδιακό τρόπο σε διάρκεια 2 αιώνων σύμφωνα με το εγελειανό σχήμα.

Συνδέστε όμως τη φράση «τα θεμέλια του κλασσικού Χριστιανισμού γκρεμίστηκαν από την διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα» με το επόμενο που αναφέρεται στη συνέντευξη του Γ. Ζερβού:

«Βρισκόμαστε ήδη στην τρίτη φάση της αναζητήσεως του Ιστορικού Ιησού: «Ποιος ήταν ο Ιστορικός Ιησούς; Το ερώτημα αυτό έχει απασχολήσει τα τελευταία βιβλικά συνέδρια. Ήταν θεός; Ήταν άνθρωπος; Ήταν προφήτης;»

Η «τρίτη αναζήτηση» έχει ξεκινήσει από το 1980 περίπου. Μα πριν δεν μας έλεγε ότι η «ακαδημαϊκή κοινότητα» ΓΚΡΕΜΙΣΕ ήδη τα θεμέλια του κλασσικού Χριστιανισμού; Αφού τα γκρέμισε, πως κάθεται και συζητάει ακόμα αν ο Ιησούς ήταν θεός, άνθρωπος ή προφήτης;

Βέβαια μην απορεί κανείς: αυτό που αναδημοσιεύει ο πιασμένος από τα μαλλιά του, ταλαίπωρος μουσουλμάνος, είναι από το περιοδικό «ΔΑΥΛΟΣ». «Δαυλός» σημαίνει ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Αν δει κανείς τις απαντήσεις που κυκλοφορούν για το κίνημα που εκπροσωπεί ο «Δαυλός» και τα άρθρα που έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς, θα καταλάβει ότι οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν την λεγόμενη «κίτρινη δημοσιογραφία» του χώρου τους:

http://www.oodegr.com/neopaganismos/syxrono_xali/davlos1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/syxrono_xali/davlos2.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/enapenizontes_1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/skythop1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/skythop2.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/zaxar1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/epistoles/parasyromenos_1.htm

Οι συντάκτες του «Δαυλού» δεν χρειάζονται στοιχεία για τα όσα γράφουν, αφού τους αρκεί η αχαλίνωτη φαντασία τους. Πώς αλλιώς θα γέμιζαν τόσες χιλιάδες ανούσιες, πραγματικά άχρηστες, χωρίς καμία επιστημονική αξία σελίδες;

Αλλά από τα παρακάτω προκύπτει επίσης άφθονο γέλιο:

«ιερατείο πού είχε στόχο την άσκηση εξουσίας και ελέγχου»

«αναγκάσθηκαν να φτιάξουν νέα ηγεσία»

«ιστορία της επικρατήσεως των επισκόπων»

«πνευματικών δεσποτών»

«εξάπλωση μιας τυραννικής αυτοκρατορίας πάνω στην ανθρωπότητα»

«ο ιστορικός Ιησούς ήταν εναντίον της οργανωμένης θρησκείας» κ.λπ.

Όποιος και να τα είπε αυτά – ο πρώην ιερέας Ζερβός, ή ο ευφάνταστος «Δαυλός» , από πλευράς θεολογικής βιβλιογραφίας έχει μείνει στη …Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια και στους ξεπερασμένους μαρξιστές όπως ο Kautsky, ο Κορδάτος ή άλλοι που έχουν εκδοθεί από την Ακαδημία Επιστημών της Ε.Σ.Σ.Δ.! Δηλαδή μια συνθηματολογία περί άρχουσας τάξης ενάντια στις καταπιεσμένες λαϊκές τάξεις και περί χριστιανισμού ως κοινωνικού κινήματος που αργότερα έγινε θρησκεία…

Ανόητες τοποθετήσεις που προκύπτουν όταν ο καθένας, λόγω ιδεοληψίας, παίρνει την φράση που τον βολεύει και βγάζει από εκεί συμπεράσματα για το σύνολο, αγνοώντας όλα όσα ξεβολεύουν τη θεωρία του, αγνοώντας όλη τη σχετική βιβλιογραφία.

Λες και ο Χριστιανισμός δεν ενδιαφερόταν και για τις ψυχές των πλουσίων όπως και για των φτωχών, και για τα αφεντικά, όπως και για τους δούλους, για τους άρχοντες του κόσμου αλλά και για τους υφισταμένους τους, για τους πνευματικούς ηγέτες αλλά και για τον λαό του Θεού! Δεν υπήρχε ούτε μισή ψυχή για την οποία δεν ενδιαφερόταν ο Ιησούς και γι’ αυτό απέτυχαν οικτρά όσοι θέλησαν να συσχετίσουν ιστορικά ή αναδρομικά τη διδασκαλία του με οποιοδήποτε κίνημα.

Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ΠΟΣΟ μοιάζουν κάποιες απόψεις του Γ. Ζερβού με αυτές των ευαγγελικών, που αγαπά να αντιγράφει ο Άχμαντ Ελντίν. Όπως για παράδειγμα, το ότι καταφέρεται ακριβώς εναντίον της γνησιότητας συγκεκριμένων επιστολών του Παύλου: της επιστολής προς Εβραίους, που παρουσιάζει τον Ιησού ως αρχιερέα, και των «ποιμαντικών» επιστολών (προς Τιμόθεο και προς Τίτο), οι οποίες δείχνουν ότι υπήρχαν επίσκοποι χειροτονημένοι από τους αποστόλους από την πρώτη εποχή της Εκκλησίας. Οπότε εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι αν ο Γ. Ζερβός δεν έγινε άθεος (και φυσικά, ΑΝ ο «Δαυλός» δεν δημοσιεύει ψέματα), τότε υπάρχει η περίπτωση να έγινε προτεστάντης… Έτσι εξηγούνται όλες οι ατάκες του κιλού ενάντια στον κλήρο. Όμως οι πλάνες των προτεσταντών στα θέματα αυτά έχουν απαντηθεί σε πολλά άρθρα περί ιεροσύνης και ειδικής ιεροσύνης, τα οποία εύκολα μπορεί κανείς να βρει στο διαδίκτυο, και δεν χρειάζεται να πούμε λέξη εδώ για τις αφελείς θεωρίες τους:

http://www.oodegr.com/oode/orthod/iereis1.htm

http://www.oodegr.com/oode/orthod/ekkl3.htm

http://www.oodegr.com/oode/orthod/ekkl1.htm

http://exprotestant.blogspot.com/2010/04/blog-post_04.html

http://exprotestant.blogspot.com/2010/04/blog-post_1255.html

Το πώς οι προτεστάντες μπορούν να είναι τόσο επιθετικοί κατά της ιεροσύνης και του κλήρου, ενώ παράλληλα χρησιμοποιούν πιστά τον Κανόνα της Καινής Διαθήκης τον οποίο τους παρέδωσαν …ΚΛΗΡΙΚΟΙ Πατέρες της Εκκλησίας, και το πώς δεν απορούν που ο Θεός εδέησε να δώσει στον «κακό» κλήρο την τιμή να παραδώσει στους «καλούς» προτεστάντες την ιερή αυτή συλλογή βιβλίων, ας το σκεφτούν μόνοι τους. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να πάρει στα σοβαρά τις εμπαθείς κατηγορίες τους, τις οποίες επινοούν στην προσπάθειά τους να υποβαθμίσουν το γεγονός ότι ΔΕΝ έχουν αποστολική διαδοχή.

Όμως παρακάτω ο Γ. Ζερβός, εκτός από προντεσταντίζων, πιάνεται και αδιάβαστος:

«Λόγος, ΕΝΝΟΙΑ που προέρχεται από την ελληνική φιλοσοφία»!

Από πού κι ως πού;

Ο Λόγος είναι απλά ΛΕΞΗ που πήρε η χριστιανική θεολογία από τη φιλοσοφία, αλλά η ΕΝΝΟΙΑ του όρου «λόγος» στη θεολογία διαφοροποιείται από τη φιλοσοφική, κι  έχει περιεχόμενο που προέρχεται καθαρά από τη χριστιανική αποκάλυψη!

Διαφορετικά, ας μας εξηγήσει ο Γ. Ζερβός πότε ο «Λόγος» της Φιλοσοφίας, έγινε «Σαρξ»;

Και ένα παιδάκι κατανοεί ότι ο Ιωάννης μιλάει για ΠΡΟΣΩΠΟ! Ουδεμία δηλ. σχέση με την απρόσωπη ενέργεια του φιλοσοφικού λόγου. Άρα μιλάμε απλώς για χρήση ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΚΩΝ σχημάτων από τη γλώσσα της εποχής, ώστε να γίνουν κατανοητά τα κείμενα και όχι φυσικά για «δάνεια» της ουσίας της διδασκαλίας του Ιησού. Αυτά αφήστε τα για τους αφελείς.

Μας λέει ο Γ. Ζερβός – πάντα σύμφωνα με τον «Δαυλό» – ότι

μετά την τελειωτική καταστροφή του Ισραήλ το 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους, η Εκκλησία «χωρίστηκε από τον Ιουδαϊσμό και βγήκε να κατακτήσει τον Ελληνο-Ρωμαϊκό κόσμο.»

Καλά δεν διάβασε ο άνθρωπος στις επιστολές και τις «Πράξεις» ότι το κήρυγμα τους εθνικούς είχε αρχίσει από τα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, και ότι η πρώτη αποστολική σύνοδος στα Ιεροσόλυμα το 49 μ.Χ. είχε ως αντικείμενο το αν θα έπρεπε οι εξ Εθνικών χριστιανοί να ακολουθήσουν τον Μωσαϊκό νόμο; Και αυτό επειδή ήδη ο Παύλος κήρυττε σε εθνικούς, αλλά και ο Πέτρος είχε βαπτίσει μερικούς, και οι Ιουδαΐζοντες πίστευαν ότι πρέπει οι εξ Εθνικών χριστιανοί να κάνουν περιτομή κ.α.;

Και συνεχίζει:

Έφτιαξαν λέει τον «μονογενή, ομοούσιο Υιό τού Θεού, ακριβές αντίγραφο του Ηρακλέους, του Ασκληπιού κ.τ.λ. Επίσης αντέγραψαν οι Χριστιανοί πολλά στοιχεία από τις μυστηριακές θρησκείες του Μίθρα, της Ίσιδος και του Οσίριδος».

Προσέξτε αφελές σκεπτικό:

1. Για να φτιάξω αντίγραφο του Ηρακλή και του Ασκληπιού, προφανώς έχω σκοπό να μπερδέψω αυτούς που τους πιστεύουν και να τους παραπλανήσω να λατρέψουν τον δικό μου θεό.

2. Και ενώ έχω σκοπό το δημιούργημά μου να μπερδέψει εκείνους που πιστεύουν στον κόσμο του Ηρακλή και του Ασκληπιού, εγώ φτιάχνω έναν Ιησού που λέει ότι απεχθάνεται ολόκληρο το υπόβαθρο του ειδωλολατρικού, πολυθεϊστικού κόσμου!

3. Επιπλέον, αντί να βάλω το καλύτερό μου αντίγραφο του Ηρακλή και Ασκληπιού να γεννηθεί σε μεγάλο ειδωλολατρικό κέντρο, τον βάζω να γεννηθεί στη μισητή για τους ειδωλολάτρες Παλαιστίνη (και μάλιστα ΟΥΤΕ ΚΑΝ στην Ιερουσαλήμ, αλλά σε μια άκρη της…), και τον βάζω να γεννηθεί ως απεχθής για τους ειδωλολάτρες Ιουδαίος!

4. Και ήταν τόσο «πειστικό» το κατασκεύασμα μου, που ο ειδωλολάτρης Κέλσος αν ζούσε, ακόμα θα γελούσε με την προσπάθειά μου να τον πείσω ότι πιστεύω σε έναν Θεό …ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ! Έναν θεό που σταυρώθηκε, όχι σκοτωμένος αλληγορικά όπως ο κάθε Όσιρις και Διόνυσος, αλλά κυριολεκτικά ως κατάδικος, καταδικασμένος από τους Ρωμαίους!

Όπως γράφει μετά από μια μακρά ανάλυση και αναφορά στη βιβλιογραφία ο καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης:

«Η κατά γενική ομολογία παραδοχή της αξιοπιστίας των ευαγγελικών κειμένων, αναφορικά με το γεγονός του σταυρικού θανάτου του Ιησού, έχει την εξήγηση της. Η εξήγηση αυτή σχετίζεται με τις μεσσιανικές προσδοκίες της εποχής. Ήταν αδιανόητο για την πρωτοχριστιανική κοινότητα, που ξεπήδησε από τη συναγωγή, να διακηρύσσει με αυταπάρνηση την πίστη της στον «εσταυρωμένο» Ιησού, αν το γεγονός της σταύρωσης δεν ήταν πραγματικό ιστορικό γεγονός. Και μόνο η ιδέα ενός μεσσία, που θανατώθηκε με τον πιο ατιμωτικό τρόπο, ήταν δυνατό στα πρώτα βήματα της χριστιανικής κοινότητας να διαθέσει αρνητικά τόσο τους Ιουδαίους, όσο και τους εθνικούς. Η σπάνια μαρτυρία της Γαλ. 3,13 όπου με άμεση αναφορά στο Δευτερονόμιο (27,6. 21,23), γίνεται έμμεση νύξη στην αντίθεση του ιουδαϊσμού για παθητό -και μάλιστα «εσταυρωμένο»- μεσσία, όπως επίσης και η κατηγορηματική διαβεβαίωση του Παύλου ότι ο «εσταυρωμένος Χριστός» είναι «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον έθνεσιν δε μωρία» (Α’ Κορ 1,25), αποκλείει εντελώς το ενδεχόμενο η πίστη στον εσταυρωμένο Ιησού να αποτελεί δημιούργημα της πρώτης Εκκλησίας».

5. Και αλήθεια, πότε ο Ηρακλής ή ο Ασκληπιός παρουσιάστηκαν από τον αρχαίο κόσμο ως «μονογενείς» υιοί του Θεού και μάλιστα «ομοούσιοι μαζί του»; Οι θεοί των ειδωλολατρών είχαν αναρίθμητους γιους (και κόρες) που τους έκαναν όχι πνευματικά αλλά με θνητές, και στην καλύτερη περίπτωση τα παιδιά αυτά ήταν ημίθεοι!

6. Και ποιον Ηρακλή και ποιον Ασκληπιό αντέγραψαν οι Χριστιανοί, από τις δεκάδες παραλλαγές των ιστοριών που υπήρχαν; Δεν ξέρει ο Γ. Ζερβός σε κάθε περιοχή έχουν και μια άλλη παράδοση για τη ζωή και το έργο των «ημιθεων» αυτών, γνήσιο γνώρισμα του μύθου; Αντέγραψαν τον Ασκληπιό που του έριξε κεραυνό ο Δίας για να μην ταράξει την αρμονία του κόσμου, και που ο Απόλλωνας για να εκδικηθεί τον Δία σκότωσε τους Κύκλωπες και μετά ο Ασκληπιός μεταμορφώθηκε σε αστερισμό; Ή τον Ασκληπιό που πήρε μέρος στην …αργοναυτική εκστρατεία; Που είχε σύμβολά του τα κυπαρισσο-κουκουνάρια, την κατσίκα και τον σκύλο; Αντέγραψαν τον Ηρακλή που πέθανε στην πυρά που άναψε μόνος του; Τον Ηρακλή που είχε παντρευτεί, είχε και φιλενάδα, είχε και περίπου …70 παιδιά; Τον Ηρακλή που τον έφαγαν οι ζήλιες των γυναικών;

Μην πιάσουμε τώρα τις υπόλοιπες θεότητες και τις ατέλειωτες μυθικές ιστορίες τους…

Αυτά είναι τόσο αστεία, τόσο παλιομοδίτικα, τόσο απαρχαιωμένα, τόσο αγνοημένα από την επιστήμη πλέον! Έχουν ξεχαστεί για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και επιστρατεύονται μόνο από ταλαίπωρους μουσουλμάνους απολογητές και φτηνά περιοδικά χωρίς την παραμικρή επιστημονική αξιοπρέπεια. Ένα ανακάτεμα συζητήσεων καφενείου χωρίς σοβαρότητα.

Ποιος είδε ποτέ τον Θεό να έρχεται προς τον άνθρωπο, για Σωτηρία ψυχής και ΣΩΜΑΤΟΣ (πράγμα αδιανόητο για την φιλοσοφία αφού το θεωρούσαν φυλακή της ψυχής). Έναν Θεό φτωχό, κατατρεγμένο, να μην έχει που να κοιμηθεί, με τη μητέρα του μια απλή, φτωχή γυναίκα του χωριού χωρίς την παραμικρή κοσμική λάμψη; Θεό βασανισμένο, ταλαιπωρημένο, Σταυρωμένο; Αν κάποιος ήθελε να σκεφτεί τον ιδανικό τρόπο ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ στην ίδρυση μιας θρησκείας, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη ιστορία από αυτή του Χριστιανισμού και γι’ αυτό άλλωστε παραμένει μέχρι σήμερα ως μυστήριο μέγα.

Και τελειώνοντας με τους Ζερβό-Δαυλό:

«Ο Ιησούς του Ιωάννη είναι «εγωιστής». Ο Μάρκος…μας παρουσιάζει έναν Ιησού πιο κοντά στην πραγματικότητα, πιο κοντά στον ιστορικό Ιησού».

ΑΛΗΘΕΙΑ;…

Ας δούμε λίγο τον Ιησού «του Μάρκου», όταν λέει:

«Με την επίκληση του ονόματός ΜΟΥ θα διώχνουν δαιμόνια» (Μαρκ. 16,17)!

«αφού χρησιμοποιήσει το όνομά ΜΟΥ για να κάνει θαύμα» (Μαρκ. 9,39-40)!

«τη διδασκαλία ΜΟΥ («τους ΕΜΟΥΣ λόγους»)» (Μαρκ. 8,38), όπου παρουσιάζει τη διδασκαλία ως ΔΙΚΗ ΤΟΥ και όχι του Θεού-Πατρός!

«ο Υιός του Ανθρώπου ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ και το Σάββατο» (Μαρκ. 2,27-28)!

Ονομάζει τον εαυτό του ΚΥΡΙΟ (Θεό)!

«Αν κανείς σας ρωτήσει “γιατί το κάνετε αυτό;” να του πείτε, “ο ΚΥΡΙΟΣ το χρειάζεται» (Μαρκ. 11,3-4)!

Όταν χρησιμοποιεί για τον εαυτό του σύμβολα που μόνο για τον ίδιο το Θεό χρησιμοποιούνται:

«Τότε θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται πάνω σε σύννεφα με πολλή δύναμη και λαμπρότητα. Αυτός θα στείλει τότε τους αγγέλους και θα συνάξει τους εκλεκτούς του από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, απ’ όλα τα πέρατα της γης» (Μαρκ. 13,26-27)

Ως γνωστόν, η νεφέλη ήταν σημείο της παρουσίας του Γιαχβέ στην Παλαιά Διαθήκη.

Όταν ο Ιησούς διδάσκει ΙΣΟΘΕΪΑ για τον εαυτό του λέγοντας το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, το οποίο ακούν και φρίττουν οι Ιουδαίοι:

«‘Παιδί μου, ΣΟΥ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ’. Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους: ‘Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; ΜΟΝΟΝ ΕΝΑΣ ο ΘΕΟΣ’» (Μαρκ. 2,5-7)!

Κατά τα άλλα μας λένε οι Ζερβός-Δαυλός ότι ο Μάρκος διαφοροποιείται από τα άλλα ευαγγέλια που τα «παραποίησαν»!

Τι αρλούμπες είναι αυτές;

Τα χειρόγραφα που έχουν βρεθεί είναι καταπέλτης. Η «ακαδημαϊκή κοινότητα» πήρε μεγάλα μαθήματα αρκετές φορές όταν άφησε «τη φαντασία στην εξουσία». Κάποτε έλεγε ότι όλα φτιάχτηκαν για να στηρίξουν το Βυζάντιο από τον Μ. Κων/νο, έλα όμως που προέκυψαν πλέον χειρόγραφα από τις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ., δηλ. κοντά στο 4ο ευαγγέλιο!

Τις ίδιες υποθέσεις έκαναν για την παραποίηση της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι που βρέθηκαν τα παλαιοδιαθηκικά χειρόγραφα του Κουμράν. Τις ίδιες διαψεύσεις γνώρισαν οι ελπίδες τους να συσχετίσουν τον Ιησού με τους Εσσαίους και οι ξεχασμένες πλέον θεωρίες τους μένουν για να τους το θυμίζουν. Τα ίδια έλεγαν μέχρι να γνωρίσουμε τους γνωστικούς μέσα από τα ίδια τους τα έργα, μέσα από τα χειρόγραφα του Ναγκ Χαμαντί.

Έχουν γκρεμιστεί όλα τα κάστρα που είχαν στήσει οι «ορθολογιστές» και όσο βρίσκουμε παλαιά χειρόγραφα τόσο διαπιστώνεται ότι (όπως γράφει ο Σωτήριος Δεσπότης):

«Σώθηκαν μέχρι σήμερα πάνω από 2.500 ελληνικά χειρόγραφα που περιέχουν είτε πλήρη, είτε αποσπάσματα του κειμένου. Ο συνολικός αριθμός παραλλαγών, θελητών και αθέλητων, των ιερών κειμένων, κυμαίνεται γύρω στις 200.000. Από τις 200.000 παραλλαγές το 95% μπορεί αμέσως να παραθεωρηθεί, διότι μαρτυρείται από ασήμαντο αριθμό χειρογράφων. Από τις 10.000 το 95% έγκειται όχι στη σημασία του κειμένου, αλλά στο συλλαβισμό, τη γραμματική ή τη λανθασμένη σειρά των λέξεων. Από το 5%, τις 500 δηλ. παραλλαγές, μόνον 50 έχουν ειδικό βάρος. Είναι εντυπωσιακό ότι καμιά βασική χριστιανική διδασκαλία δε βασίζεται πάνω σε λανθασμένη ανάγνωση και καμιά αναθεώρηση κάποιας λέξης δεν οδήγησε σε διόρθωση της διδασκαλίας της»».

Άλλη μια τρανταχτή απόδειξη ότι είτε ο «Δαυλός» έχει κάνει κοπτο-ραπτική στη συνέντευξη, είτε κάτι δεν πάει καλά με τον Γ. Ζερβό, είναι η εξής δήλωση:

«Ο Ιησούς δεν είχε θεϊκή υπόσταση, όπως ισχυρίσθηκε η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος».

Μόνο ένας άσχετος με την εκκλησιαστική ιστορία τολμά να δηλώσει πως το ότι ο Ιησούς είχε θεϊκή υπόσταση είναι κάτι που το «ισχυρίσθηκε» η Α΄ Οικ. Σύνοδος!

Αν αυτό το έχει πει όντως ο Γ. Ζερβός, τότε είναι προφανές για ποιο λόγο είναι βιβλιογραφικά ανύπαρκτος, αφού κανείς δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι ξεκινώντας από την ΙΔΙΑ την Καινή Διαθήκη, και μέχρι να φτάσουμε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, συναντάμε σωρεία εκκλησιαστικών συγγραφέων που μαρτυρούν την πίστη της Εκκλησίας στη θεότητα του Ιησού Χριστού, μια πίστη που ΑΠΛΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ η Α΄ Οικ. Σύνοδος!

Από το «και Θεός ήν ο Λόγος» του Ιωάννη, και τις αμέτρητες άλλες ομολογίες της θεότητας του Ιησού Χριστού από τους Μάρκο, Ματθαίο, Λουκά, Απ. Παύλο κ.λπ., μέχρι τη Χριστολογία των Αποστολικών Πατέρων, των Αντιγνωστικών Πατέρων και των Απολογητών ακόμα, και τη Χριστολογία του 3ου αιώνα και μέχρι την Α΄ Οικ. Σύνοδο, δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία ότι ο Ιησούς Χριστός πιστευόταν ως Θεός ομοούσιος του Πατρός. Αυτή τη μαρτυρία της παράδοσης η Α΄ Οικ. Σύνοδος την επικύρωσε απλά! Κι ένας πρωτοετής της Θεολογίας το γνωρίζει αυτό.

Όλες αυτές οι αφελείς διατυπώσεις, δείχνουν ότι μάλλον ο «Δαυλός» έχει βάλει το χεράκι του στη διαμόρφωση… Και αν όλα αυτά τα έχει πει ο ίδιος ο Γ. Ζερβός, τότε απορούμε τι είδους επιστημονικές ανάγκες καλύπτει στην εκπαιδευτική θέση που βρίσκεται, όταν αγνοεί όλη τη βιβλιογραφία μετά από τις αρχές του …20ου αιώνα!

Και φυσικά, αυτού του επιπέδου οι γηπεδολογίες, είναι ό,τι πρέπει για το blog του παντελώς άσχετου με τα ζητήματα αυτά μουσουλμάνου απολογητή.

Ο Ένας και Τριαδικός Θεός ας ελεήσει τον φίλο μας τον Άχμαντ, τον Γεώργιο Ζερβό, τους συντάκτες του «ΔΑΥΛΟΥ» και όσους (όπως εγώ ο GreekMurtadd), γελάμε – αντί να κλαίμε – με την κατάστασή τους…

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-7: «Η αναξιοπιστία της Βίβλου 2» ή «Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα!»

Ο απολογητής του Ισλάμ Άχμαντ Ελντίν απάντησε στο άρθρο μας Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-6: Είναι η Βίβλος αξιόπιστη; με ένα βίντεο, που βρίσκεται εδώ: http://islamforgreeks.org/2010/04/03/new-testament-unreliability-part-2/ Όπως σχολίασε αναγνώστης μας, κάτι τέτοιο «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ! … ΜΟΝΟ τα ΓΡΑΠΤΑ μένουν! Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να κάνει απομαγνητοφώνηση σε μισής ώρας μπλα, μπλα, ώστε να καταγράψει σε κείμενο τα “επιχειρήματα” του ισλαμιστή! Ο οποίος ως έσχατο μέσο για να μην δούνε οι οπαδοί του ότι ουσιαστικά έχει καταθέσει τα όπλα, ανεβάζει ένα αρχείο βίντεο με ομιλία!!!
Τι είδους απαντηση είναι αυτή σε ένα αρχείο το οποίο ακόμη και αν το αλλάξει, αν το κόψει ή το ράψει, ουδείς είναι σε θέση να το καταλάβει εύκολα; Απάντηση, σημαίνει ΚΕΙΜΕΝΟ. Να μπορείς να αποθηκεύσεις και το στιγμιότυπο της ιστοσελίδας με ώρα και ημερομηνία, ώστε να μην μπορεί να κάνει αλλαγές μετά.»

Τα επιχειρήματα του αναγνώστη μας είναι βάσιμα, και είναι αλήθεια ότι καθυστερήσαμε πολύ να παρακολουθήσουμε το βίντεο ενώ αν ήταν κείμενο, θα το είχαμε διαβάσει πολύ πιο γρήγορα. Βέβαια κάποια στιγμή, κάναμε κουράγιο και το παρακολουθήσαμε όλο. Ακολουθούν οι παρατηρήσεις μας σε ό,τι ακούσαμε εκεί. Τις έχουμε χωρίσει σε δύο μέρη, ώστε να είναι πιο ξεκούραστο το διάβασμα του μεγάλου κειμένου.

ΜΕΡΟΣ Α΄: ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΜΟΥ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ

Το συγκεκριμένο προχειροφτιαγμένο βίντεο, κατά ένα μεγάλο μέρος αποτελεί ξανασερβίρισμα του προηγούμενου αναιρεμένου άρθρου που ο απολογητής του Ισλάμ πήρε από τον Bassam Zawadi. Επαναλαμβάνει και εδώ τους ίδιους ισχυρισμούς ότι τα βιβλία της Καινής Διαθήκης είναι «ανώνυμα, πλαστογραφημένα πολλές φορές, και 1002 σενάρια έχουν ειπωθεί», και έχουν δοθεί και οι «κατάλληλες αποδείξεις» από τους «λόγιους», «αποδείξεις» για την ποιότητα των οποίων κάνετε λίγη υπομονή και θα δείτε…

Λέει ότι δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε «βιβλία που ήρθαν πολύ αργότερα, ειδικά στην εποχή της Εκκλησίας», μια που ο βαθιά νυχτωμένος απολογητής δεν γνωρίζει ότι η «εποχή της Εκκλησίας» δεν άρχισε «πολύ αργότερα», αλλά 50 ημέρες μετά την Ανάσταση, οπότε και βαπτίστηκαν χιλιάδες χριστιανοί στα Ιεροσόλυμα από τους μαθητές του Χριστού, και ότι αυτά που έγραφαν τα βιβλία που συντάχθηκαν μετά, ήταν ήδη γνωστά από την προφορική παράδοση.

Το γεγονός ότι ο Ελντίν επιμένει να αναμασά ότι «το βασικό επιχείρημά μας είναι ότι δεν ξέρουμε ποιος έγραψε αυτά τα κείμενα», ενώ έχει διαβάσει το δικό μας άρθρο-καταπέλτη που ξεθεμελίωσε τελείως το δημοσίευμα στο δικό του μπλογκ, σημαίνει ότι η θρησκοληψία του τον εμπόδισε να το κατανοήσει και να το αξιοποιήσει. Αυτό τον οδηγεί αναπόφευκτα στον επαναλαμβανόμενο διασυρμό και γελοιοποίησή του ως αμαθούς και τυφλού φανατικού.  Οι Σαουδάραβες αρχαιολόγοι που εργάζονται στα ερείπια, τα οποία ο Μουχάμμαντ παρουσίαζε στο Κοράνι ως κατοικίες των Θαμούντ, ενώ στην πραγματικότητα ήταν τάφοι των Ναβαταίων, παραδέχονται την ιστορική πραγματικότητα παρότι το ιερό τους βιβλίο παρουσιάζει μια ψευδή εκδοχή για την ιστορία, δανεισμένη από τα ποιήματα ενός συγγενή του Μουχάμμαντ (τα οποία κυκλοφορούν κανονικά σε συλλογές Αράβων ποιητών και είναι παλαιότερα από το Κοράνι). Ο Άχμαντ Ελντίν δυστυχώς δεν μπορεί να παραδεχτεί την ιστορική πραγματικότητα, όταν  αυτή αποκαλύπτει εσφαλμένες τις διδασκαλίες της θρησκείας του: στην προκειμένη περίπτωση, τη διδασκαλία ότι η Βίβλος διαφωνεί με το Κοράνι επειδή αυτή είναι «παραποιημένη από ανθρώπους» ενώ το Κοράνι παραμένει όπως «το παρέδωσε ο Θεός». Μάλιστα βγάζει και από το μυαλό του, χωρίς παραπομπή σε πηγή, κάποια νούμερα, σύμφωνα με τα οποία «το 60% των σύγχρονων λογίων αμφισβητεί την πατρότητα των βιβλίων». Στην απελπισία του να βρει κάποιο επιχείρημα εναντίον των θέσεών μας, σημειώνει ως «ενοχοποιητικό στοιχείο» ότι γράψαμε «και να αναγράφει κάποιο βιβλίο τον συγγραφέα του, δεν σημαίνει ότι είναι αλήθεια αυτό». Ασφαλώς, και η αναγραφή ενός ονόματος δεν σημαίνει πατρότητα ενός βιβλίου, αν η πατρότητα δεν επιβεβαιώνεται από μαρτυρίες άλλων, κατά προτίμηση συγχρόνων του βιβλίου. Δεν είμαστε αφελείς να δεχόμαστε ασυζητητί δηλώσεις, που μπορούν κάλλιστα να προέρχονται από πλαστογράφους, όπως κάνουν οι μουσουλμάνοι που δέχονται ότι το Κοράνι το υπαγόρευσε ο Αλλάχ επειδή έτσι γράφει μέσα!  Όμως στην περίπτωση των βιβλίων της Κ.Δ. οι πληροφορίες για το ποιος τα έγραψε δεν προέρχονται κυρίως από τους ίδιους τους συγγραφείς, αλλά από τους συγχρόνους τους στις διάφορες τοπικές χριστιανικές εκκλησίες. Οπότε, άδικα πιάνεται από τα μαλλιά του ο Άχμαντ Ελντίν, και φαντάζεται ότι συμφωνούμε μαζί του, περιμένοντας να βρει για τις σοφιστείες του όπλα από τα δικά μας υγιή επιχειρήματα.

Μιλά ο Άχμαντ για «κάποιους λόγιους που δεν αναφέραμε», επειδή και αυτός δεν τους ανέφερε στο προηγούμενο άρθρο του, και είναι – καταπώς μας λέει – 6 στον αριθμό:  οι ευαγγελικοί David Desilva, Donald W. Burdick, Arthur G. Patzia και I. H. Marshall (ο οποίος στα περισσότερα συμφωνεί με την παραδοσιακή πατρότητα) ο επίσης ευαγγελικός Leon Morris (αυτόν τον ξαναμετράει ενώ τον έχουμε ήδη αναφέρει, άρα είναι 5 και όχι 6… μα τίποτα σωστό δεν θα πεις βρε Άχμαντ;) και ο πρεσβυτεριανός Mark D. Roberts, ο οποίος αρκετές φορές έχει αποστομώσει διάφορους «κριτικούς της Βίβλου» (βλ. παράδειγμα παρακάτω). Με αυτές τις αναφορές του απλά μας δικαιώνει σε αυτά που γράψαμε, ότι δηλ. οι μουσουλμάνοι απολογητές «πολύ συχνά αλιεύουν “γνώμες” μεταξύ ευαγγελικών προτεσταντών» και φυσικά, ότι «τις πολύ περισσότερες γνώμες λογίων υπέρ της αξιοπιστίας της Α.Γ. τις κάνουν γαργάρα, αφού δεν τους συμφέρουν».

Ρωτά επίσης ο Άχμαντ αν συμφωνούμε ότι ο ευαγγελιστής Ματθαίος έκανε λάθος στο ευαγγέλιό του, όπως διάβασε προφανώς στο  http://www.oodegr.com/oode/grafi/alathiti1.htm#4:

«Γράφει ο Ματθαίος στο 27/κζ: 9: «Τότε επληρώθη το ρηθέν δια Ιερεμίου του προφήτου λέγοντος: Και έλαβον τα τριάκοντα αργύρια, την τιμήν του τετιμημένου ον ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ»

Λοιπόν, ψάξτε όσο θέλετε τον Ιερεμία. Αυτό το εδάφιο δεν θα το βρείτε! Και ας γράφει ο Ματθαίος ότι το λέει ο Ιερεμίας. Πού είναι αυτό το εδάφιο; Βρίσκεται στον προφήτη Ζαχαρία! Γράφει ο Ζαχαρίας:

«και ερώ προς αυτούς: Ει καλόν ενώπιον υμών εστι, δότε στήσαντες τον μισθόν μου ή απείπασθε· και έστησαν τον μισθόν μου τριάκοντα αργυρούς» (Ζαχαρίας 11/ια: 12).

Είναι προφανές εδώ, ότι ο Ματθαίος έγραψε από μνήμης την προφητεία, και έκανε λάθος! Νόμιζε ότι την είχε διαβάσει στον Ιερεμία, αλλά την είχε διαβάσει στον Ζαχαρία! Συνεπώς, αυτά που έγραφε, δεν του τα υπαγόρευε ο Θεός. Δικά του ήταν! Δεν είναι δυνατόν ο Θεός να του υπαγόρευσε λάθος πληροφορία. Λέτε ο Θεός να μην ήξερε ποιος έγραψε την προφητεία στην πραγματικότητα; Όμως ο Θεός τον άφησε να κάνει αυτό το λάθος, για να είναι αυτό το λάθος σήμερα, ατράνταχτη απόδειξη, απέναντι στην αιρετική Προτεσταντική άποψη της αλάθητης Αγίας Γραφής!»

Η απάντησή μας είναι ότι ασφαλώς και συμφωνούμε, και συνυπογράφουμε τα παρακάτω από το ίδιο άρθρο:

«Δεν τους υπαγόρευσε ο Θεός την Αγία Γραφή, υπό τύπον προϊσταμένου και γραμματέως, όπως έχουν την εντύπωση πολλοί Προτεστάντες. Κατέγραψαν κάποια πράγματα ωφέλιμα, (είτε κατ’ εντολήν του Θεού, είτε από μόνοι τους), στα οποία υπήρχε και Θεία Αποκάλυψη. Και αυτή η Θεία Αποκάλυψη που ΠΕΡΙΕΙΧΑΝ, τα έκανε να συγκαταριθμηθούν από την Εκκλησία ως «Θεόπνευστα«. Δεν ήταν ολόκληρα «Θεία Αποκάλυψη». Αλλά ΠΕΡΙΕΙΧΑΝ Θεία Αποκάλυψη. Αυτό σημαίνει, ότι δεν είναι σωστό να θεωρούμε κάθε τους λέξη ως «αλάθητη». Αλλά μόνο εντός της παράδοσης της Εκκλησίας είναι δυνατόν να γίνει η ορθή κατανόηση του κειμένου.»

Επειδή ακριβώς συμφωνούμε με τα παραπάνω, η απάντησή μας στην πρώτη του απόπειρα να παρουσιάσει τη Βίβλο ως αναξιόπιστη κατέληγε στις φράσεις: «Η χριστιανική πίστη και θεολογία ΔΕΝ πηγάζει από τη Βίβλο (προτεσταντική πεποίθηση), αλλά από την άμεση αποκάλυψη του Θεού στους αγίους όλων των εποχών. Η Κ.Δ. καταγράφει απλώς το προφορικό κήρυγμα του Χριστού και των αγίων αποστόλων Του. Όποιοι κι αν την έγραψαν, όποτε κι αν την έγραψαν, δεν αλλάζει το γεγονός ότι αυτά έλεγε ο Χριστός και οι μαθητές Του. Οπότε οι ισλαμιστές φίλοι μας, εκτός που δεν αποδεικνύουν τίποτα, κάνουν μια κριτική που δεν αγγίζει καθόλου τον Χριστιανισμό. Κοινώς, «βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη»…

Στη συνέχεια ο φίλος μας επικαλείται τον Ωριγένη, όχι βέβαια από κάποιο πρωτότυπο κείμενο αλλά από όσα παρέθεσαν επιλεκτικά οι [Lee Martin] McDonald και [Stanley E.] Porter (οι αγκύλες υπάρχουν γιατί ο Άχμαντ αναφέρει μόνο τα επίθετα, και μάλιστα το Πόρτερ το λέει αρχικά Πάρκερ) στη σελ. 555 κάποιου βιβλίου τους, που δεν μας λέει ποιο είναι.  Σύμφωνα με τους δυο ευαγγελικούς συγγραφείς, δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο συγγραφέας της επιστολής του Παύλου προς Εβραίους, και όπως μας λένε, ο Ωριγένης συμπεραίνει τελικά για την πατρότητα της προς Εβραίους, «μόνον ο Θεός γνωρίζει την αλήθεια». (As Origen finally concludes about the authorship of Hebrews, «God only knows the truth«. ) Ο ίδιος ο Ελντίν τονίζει ακόμα περισσότερο τα όσα έγραψαν οι δυο ευαγγελικοί, λέγοντας ότι «ούτε ο ίδιος ο Ωριγένης δεν ξέρει για την πατρότητα της επιστολής προς Εβραίους». Δείτε τώρα πόσα λάθη χωράνε σε λίγα δευτερόλεπτα ομιλίας του φίλου μας: Η δήλωση των δυο συγγραφέων που επικαλείται, υπάρχει στη σελίδα 521 (και όχι 555) του βιβλίου τους «Early Christianity and its sacred literature», 2000, Hendrickson Publishers. Όσο για το κείμενο του Ωριγένη, προέρχεται από χωρίο που παραθέτει ο Ευσέβιος, (Ε.Ι.VI, 25, 11-14). Δείτε τι πραγματικά λέει το κείμενο αυτό [σε δική μας μεταγραφή στα νέα ελληνικά, από την απόδοση στην καθαρεύουσα του Παν. Χρήστου – για το πρωτότυπο δείτε τις υποσημειώσεις]:

«Ο χαρακτήρας του ύφους της επιστολής που επιγράφεται «Προς Εβραίους» δεν έχει την απλότητα του λόγου του αποστόλου, ο οποίος ωμολόγησε ότι ήταν απλοϊκός στον λόγο (Β΄ Κορ. 11,6), δηλαδή στην έκφραση, αλλ’ η επιστολή είναι πιο λόγια (ελληνικωτέρα) στην σύνθεση του ύφους, όπως θα το ωμολογούσε καθένας που μπορεί να κρίνει  τις εκφραστικές διαφορές . Από την άλλη, ότι τα νοήματα της επιστολής είναι θαυμάσια και δεν υστερούν από τις επιστολές που αναμφισβήτητα είναι του αποστόλου, και αυτό θα ομολογήσει ότι είναι αληθινό κάθε ένας που διαβάζει με προσοχή τα αποστολικά κείμενα. Εγώ λοιπόν, αν εξέφερα απόφαση, θα έλεγα ότι τα μεν νοήματά της είναι του αποστόλου, η δε έκφραση και η σύνθεση κάποιου που απομνημόνευσε τα αποστολικά και περίπου σχολίασε τα λεχθέντα υπό του διδασκάλου. Όποια λοιπόν Εκκλησία έχει αυτή την επιστολή σαν του Παύλου, ας εκτιμάται αυτή και γι’ αυτό, διότι οι αρχαίοι άνδρες δεν την παρέδωσαν ως επιστολή του Παύλου χωρίς λόγο. Το ποιος είναι αυτός που έγραψε την επιστολή, την μεν αλήθεια τη γνωρίζει ο Θεός, η δε παράδοση που έφτασε σε μας από μερικούς λέει ότι την έγραψε ο Κλήμης που έγινε επίσκοπος των Ρωμαίων, και από κάποιους ότι (την έγραψε) ο Λουκάς, που έγραψε το ευαγγέλιο και τις Πράξεις».[1]

Με δυο λόγια, όπως σχολιάζει και ο καθηγητής Σάββας Αγουρίδης στο βιβλίο του «Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην», αλλά και ο Παν. Χρήστου που έχει μεταφέρει το πρωτότυπο κείμενο της «Εκκλησιαστικής Ιστορίας» του Ευσεβίου στην καθαρεύουσα, ο   Ωριγένης δεν λέει ότι κανείς δεν ξέρει σε ποιον ανήκει η πατρότητα της επιστολής, όπως τον παρουσιάζουν να λέει οι δυο ευαγγελικοί συγγραφείς και όπως επαναλαμβάνει σαν παπαγάλος ο αντιγραφέας τους Άχμαντ Ελντίν. Λέει ότι η πατρότητα συγγραφής είναι του Παύλου, όπως παρέδωσαν οι αρχαίοι, και κάποιος που λειτούργησε ως γραμματέας του, και μερικοί λένε ότι ήταν ο Κλήμης Ρώμης, ενώ άλλοι λένε ότι ήταν ο ευαγγελιστής Λουκάς, την έγραψε σε λόγια ελληνική γλώσσα, στην οποία ο Παύλος δεν μπορούσε να εκφραστεί τόσο καλά. Ποια ήταν η ταυτότητα του γραμματέα λέει ο Ωριγένης ότι γνωρίζει μόνο ο Θεός, όχι ποια ήταν η ταυτότητα του συγγραφέα!

Και ασφαλώς, δεν είναι μόνο ο Ωριγένης που λέει τέτοια πράγματα: Ας δούμε τι λέει ο Κλήμης Αλεξανδρείας, που εκπροσωπεί την προηγούμενη από τον Ωριγένη θεολογική γενιά, και είναι προκάτοχός του στην Κατηχητική Σχολή Αλεξανδρείας. Τα λόγια του μεταφέρονται από τον Ευσέβιο Καισαρείας στην Εκκλησιαστική Ιστορία:

Και την προς Εβραίους επιστολή λέει (ο Κλήμης) ότι είναι του Παύλου, ότι γράφτηκε προς Εβραίους σε εβραϊκή γλώσσα και ο Λουκάς φιλότιμα τη μετέφρασε για να δημοσιευθεί στους Έλληνες, γι’ αυτό κατά τη μελέτη αυτής της επιστολής και των Πράξεων εντοπίζουμε το ίδιο ύφος….Ο Παύλος δεν έγραψε το όνομά του, μήπως βλέποντάς το εξ αρχής τοποθετηθούν εχθρικά και δε διαβάσουν το γράμμα.[2]

Ουσιαστικά ο Ωριγένης, όπως και ο Κλήμης Αλεξανδρείας, λένε αυτό ακριβώς που ήδη παραθέσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας: «Το ορθώτερον είναι να νοηθή…ο Κλήμης ή ο Λουκάς…ως γραφεύς-συντάκτης της επιστολής, προς τον οποίον ο Παύλος υπηγόρευσε το περιεχόμενον, όπως είχε πράξει και εις τας περιπτώσεις άλλων έπιστολών…Επικρατέστερος βεβαίως…ο Λουκάς, λόγω συγγενείας του ύφους της επιστολής προς τε το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον και τας Πράξεις. – Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ‘Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην’, τόμ. Α΄, Αθήνα 2005, σελ. 714.»

Στο προηγούμενο άρθρο μας είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι τέτοιου είδους επιχειρήματα κατά της πατρότητας κειμένων δεν στέκουν: «Δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη ως αμφιβολία πατρότητας, το γεγονός ότι ένα κείμενο γράφεται με υπόδειξη του παραδοσιακού συγγραφέα. Εάν οι επιστολές της αιχμαλωσίας γράφτηκαν με υπόδειξη και έλεγχο από τον Παύλο επειδή οι συνθήκες της φυλακής δεν του επέτρεπαν να τις γράψει ο ίδιος, τότε είναι Παύλειες. Αν το «Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο» είχε γραφτεί από έναν στενό μαθητή του Ιωάννη υπό τις οδηγίες του αποστόλου (όπως γράφει ο Green, άποψη η οποία χρησιμοποιείται κατά της αξιοπιστίας της Α.Γ.), τότε είναι του Ιωάννη.» Όμως ο Άχμαντ δεν μας άκουσε. Προτίμησε να δεχτεί στα τυφλά τους ευαγγελικούς συγγραφείς, κι έγινε αυτό που περιγράφει ο Ιησούς Χριστός στο Ματθ. 15:14: «αν ένας τυφλός οδηγεί έναν άλλον τυφλό, και οι δύο θα πέσουν σε χαντάκι.»

Διευκρινίζουμε εδώ για όσους τυχόν δεν το γνωρίζουν, ότι σπάνια στην αρχαιότητα ένας συγγραφέας έγραφε μια επιστολή μόνος του, και συχνά όταν το έκανε το ανέφερε και μέσα. Για παράδειγμα ο Παύλος στην Γαλ. 6:11 αναφέρει ότι έγραψε ιδιοχείρως την επιστολή, και στην Α΄Κορ. 16:21 αναφέρει ότι έγραψε ιδιοχείρως το σημείο του ασπασμού. Πάντα όμως, όταν ένας συγγραφέας έγραφε μια επιστολή ή άλλο έργο με υπαγόρευση, ή με παράδοση στον γραμματέα των γενικών σημείων που ήθελε να γραφούν, στη συνέχεια έλεγχε το τελικό αποτέλεσμα ώστε να το εγκρίνει ή να το απορρίψει.

Οπότε Άχμαντ… Αν είναι να μας μιλάς για λάθος σελίδες βιβλίων, των οποίων τους τίτλους δεν παραθέτεις, και είναι γραμμένα από συγγραφείς που ούτε τα ονόματά τους μας λες ολόκληρα, και ούτε καν αυτά τα μισά ονόματα δεν τα διαβάζεις σωστά, και που παρουσιάζουν στους αναγνώστες τους συμπεράσματα διαφορετικά  από αυτά που είπαν οι συγγραφείς τους οποίους παραθέτουν, τότε Άχμαντ άσε καλύτερα να υπερασπιστεί κανένας άλλος το Ισλάμ. Καλύτερα για το Ισλάμ, καλύτερα και για σένα.

Επιπλέον, σε ευχαριστούμε που μας έδωσες μια ιδέα από το πόσο σοβαρά συγγράμματα είναι αυτά στα οποία στηρίζεις την απολογητική σου κατά του Χριστιανισμού, αφού απομονώνουν μια φράση από τα λεγόμενα ενός προσώπου για να διαστρεβλώσουν το όλο νόημα των λόγων του.  Ίσως επειδή έτσι κι αλλιώς αυτό το σύστημα ακολουθείς κι εσύ, και οι απολογητές του Ισλάμ γενικότερα, γι’ αυτό και έχεις σε τόσο μεγάλη υπόληψη τέτοια παραπλανητικά βιβλία.

ΜΕΡΟΣ Β΄: ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΜΑΝ

Στη συνέχεια του βίντεο, ο Άχμαντ Ελντίν αναφέρεται ξανά στον Ωριγένη, και πάλι όχι από το πρωτότυπο αλλά από τα όσα έχει επιλέξει να μεταφέρει σε βιβλίο του Αμερικανός κριτικός κειμένου. Λέει γύρω στο 11:45: «Να διαβάσουμε μερικά άλλα λόγια του Ωριγένη, όσον αφορά για την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης. Οι διαφορές λέει ο Ωριγένης τώρα, οι διαφορές μεταξύ των χειρογράφων είναι μεγάλες, της Καινής Διαθήκης, είτε εξαιτίας της αμέλειας κάποιων αντιγραφέων, είτε λόγω της διεστραμμένης απερισκεψίας κάποιων άλλων. Προσέξτε τα λόγια, τα λόγια του Ωριγένη: «είτε αμελούν να ελέγξουν αυτό που αντέγραψαν, είτε καθώς ελέγχουν, κάνουν προσθήκες ή αφαιρέσεις όπου τους αρέσει». Αυτά δεν τα λέμε ούτε εμείς, δεν τα λέει ούτε ο GreekMurtadd, ούτε η ΟΟΔΕ, τα λέει ο Ωριγένης. Σύμφωνα- αυτό καταγράφεται – στο βιβλίο του Bart Ehrman, «Misquoting Jesus» στη σελ. 75».

Δεν ξέρουμε αν ο Άχμαντ αναφέρει τη «σελίδα 75» επειδή μιλά για την ελληνική μετάφραση του  «Misquoting Jesus», μια και στο αγγλικό πρωτότυπο αυτά δεν βρίσκονται στη σελίδα 75 αλλά στην 52. Βέβαια η ελληνική έκδοση δεν τιτλοφορείται «Misquoting Jesus», αλλά «Παραφράζοντας τα λόγια του Ιησού»… Αυτό το οποίο ξέρουμε στα σίγουρα, είναι ότι ο ίδιος ο Ελντίν παραφράζει τα γραφόμενα στο βιβλίο του Έρμαν, καθώς εκεί διευκρινίζεται ότι ο Ωριγένης μια φορά παραπονέθηκε «ότι οι διαφορές μεταξύ των χειρογράφων έχουν γίνει μεγάλες», μιλώντας για χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης που είχε στην κατοχή του.[3] Εύκολα καταλαβαίνουμε ότι για να ξέρει ο Ωριγένης ότι κάποια από τα αντίγραφα που κατείχε είχαν διαφορές που οφείλονταν σε λάθη γραφέων, μπορούσε να τις ξεχωρίσει και να μην παραπλανηθεί από αυτές. Και ασφαλώς, αν ο Ωριγένης είχε αυτή τη δυνατότητα, δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να ξεχωρίσει τα λάθη των γραφέων, και οι άλλοι λόγιοι της εποχής ξεγελιούνταν! Ο ίδιος ο Έρμαν παραθέτει πιο κάτω ότι στον πολέμιο του Χριστιανισμού Κέλσο, που υποστήριζε ότι χριστιανοί γραφείς «σαν να ήταν μεθυσμένοι» άλλαζαν επίτηδες τα κείμενα των ευαγγελίων, ο Ωριγένης απάντησε ότι τέτοια δογματική παραχάραξη έκαναν διάφορες ομάδες αιρετικών, και ήταν γνωστοί και οι ίδιοι και οι αλλαγές που έκαναν. Το ίδιο κατήγγειλε και ο Ειρηναίος, και ο Διονύσιος Κορίνθου, που επίσης αναφέρονται από τον Έρμαν. Αυτό σημαίνει ότι όλες αυτές οι αλλοιώσεις των αιρετικών όχι μόνο ήταν γνωστές, αλλά δεν επικράτησαν. Οπότε, προς τι ο συναγερμός για την παραχάραξη της Καινής Διαθήκης, που τάχα αλλοιώθηκε από τους γραφείς και έφτασε αλλοιωμένη ως τις μέρες μας;

Διαβάζει ο Άχμαντ, τονίζοντας κάποια σημεία με επαναλήψεις: «Μέσα από τις μελέτες και τη συναίνεση των λογίων, αυτού του είδους οι κατηγορίες εναντίον των αιρετικών, ότι παραποιούσαν τα κείμενα των Γραφών για να τα κάνουν να λένε αυτό που εκείνοι ήθελαν, είναι πολύ συχνές μεταξύ των πρώτων χριστιανών συγγραφέων. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί όμως είναι ότι οι πρόσφατες μελέτες φανερώνουν ότι οι αποδείξεις από τα σωζόμενα χειρόγραφα δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι αντιγραφείς που σχετίζονταν με την Ορθόδοξη παράδοση, άλλαζαν – αυτοί ήταν που άλλαζαν – πολύ συχνά τα κείμενά τους, ορισμένες φορές για να ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες της λανθασμένης χρήσης τους από τους χριστιανούς που πίστευαν σε λανθασμένες πεποιθήσεις, κι ορισμένες φορές για να τα προσαρμόσουν περισσότερο στα δόγματά τους, στα δόγματα που υιοθετούσαν οι χριστιανοί που είχαν παρόμοιες μ’ αυτούς πεποιθήσεις».

Ο Έρμαν δεν παραθέτει σε αυτό το σημείο καμιά απόδειξη για τον ισχυρισμό αυτό, και ο φίλος μας ο Ελντίν πάει να βρει μια απόδειξη σε πράγματα που γράφει ο συγγραφέας παρακάτω:

«Παρακάτω γράφει ότι σε κάποια χειρόγραφα έχει ανακαλυφθεί στο περιθώριο μια φράση που λέει «ταπεινέ κι ανόητε, μην αλλάζεις το κείμενο». Τι σημαίνει αυτό; Μας εξηγεί ο Έρμαν ότι οι αντιγραφείς, όταν έκαναν αντιγραφή τα κείμενα, συνέχεια άλλαζαν τα κείμενα, άλλαζαν τις προτάσεις. Αυτο έπεφτε στην αντίληψη των μετέπειτα, από μετέπειτα άτομα που έκαναν με τη σειρά τους την αντιγραφή, και έβαζαν σημείωση για τους μετέπειτα αντιγραφείς να μην αλλάζουν τα κείμενα. Ο ένας συγκεκριμένα έχει εξοργιστεί, και έγραφε στο περιθώριο – αυτό έχει ανακαλυφθεί – «ανόητε και ταπεινέ, μην αλλάζεις το κείμενο». Δηλαδή πόσο πιο παραπάνω χειροπιαστές αποδείξεις θέλουμε για να καταλήξουμε ότι το κείμενο της Καινής Διαθήκης έχει αλλάξει και αλλαχτεί σύμφωνα με τις ανάγκες της Εκκλησίας για να υποστηρίξει αυτά που θέλει. Αυτό στη σελίδα 81.»

Ας δούμε τώρα πώς ο φίλος μας ο Ελντίν παραφράζει ξεδιάντροπα τον Έρμαν. Πρώτα πρώτα, το περιστατικό αυτό με τη φράση στο περιθώριο «ταπεινέ κι ανόητε, μην αλλάζεις το κείμενο», είναι ένα και μοναδικό και υπάρχει μόνο στον Βατικάνειο κώδικα. Δεύτερον, δεν αφορά κάποια δογματική αλλαγή, όπως παραπλανητικά αφήνει ο Ελντίν να εννοηθεί όταν λέει «το κείμενο της Καινής Διαθήκης έχει αλλάξει και αλλαχτεί σύμφωνα με τις ανάγκες της Εκκλησίας για να υποστηρίξει αυτά που θέλει.». Στην περίπτωση αυτή κάποιος γραφέας αντικατέστησε τη λέξη «φέρων» στην Εβρ. 1:3 (φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ) με τη λέξη «φανερών», αντί δηλ. το κείμενο να λέει «αυτός (ο Χριστός), που είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας τής υπόστασής του (Πατρός), και βαστάζει τα πάντα με τον λόγο τής δύναμής του, αφού διαμέσου τού εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας, κάθησε στα δεξιά τής μεγαλοσύνης στα υψηλά·’ έλεγε «αυτός (ο Χριστός), που είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας τής υπόστασής του (Πατρός), και φανερώνει τα πάντα με τον λόγο τής δύναμής του, αφού διαμέσου τού εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας, κάθησε στα δεξιά τής μεγαλοσύνης στα υψηλά». Όμως από αυτή την αλλαγή, δεν προκύπτει κάποια δογματική διαφορά, ούτε και η πρόθεση δογματικής παραποίησης εκ μέρους του γραφέα! Αν κάποιος ήθελε εσκεμμένα να παραποιήσει το κείμενο, το εδάφιο έχει δογματικά σημεία τεράστιας σημασίας για να πειράξει. Και, πράγμα ακόμα σημαντικότερο, η διαφορά αυτή ανακαλύφθηκε από μεταγενέστερο γραφέα, πράγμα που σημαίνει ότι παρότι είχε περάσει καιρός από τότε που διαπράχθηκε το λάθος, κυριαρχούσαν τα χειρόγραφα με τη σωστή γραφή, ώστε ο μετέπειτα γραφέας σύγκρινε το λανθασμένο με αυτά και διόρθωσε το λάθος. Οπότε, πού είναι η αλλαγή του κειμένου που μάλιστα έγινε για να υποστηρίξει η Εκκλησία αυτά που θέλει; Αν γινόταν μια τέτοια αλλαγή, δεν θα είχαμε ερασιτεχνικές παρεμβάσεις από γραφείς που έκαναν του κεφαλιού τους. Θα είχαμε δυναμικές εξουσιαστικές παρεμβάσεις όπως αυτή του χαλίφη Ουθμάν, που μάζεψε όλα τα αντίτυπα του Κορανίου και τα έκαψε, για να επικρατήσει μόνο η κορανική εκδοχή που ήθελε αυτός να επιβάλει.

Και συνεχίζει ο απολογητής: «Να πούμε επίσης το γνωστό, τη γνωστή προσθήκη που έχει υποστεί η Καινή Διαθήκη, συγκεκριμένα το Ευαγγέλιο του Μάρκου. Στο ευαγγέλιο του Μάρκου διαβάζουμε ότι έχουν προστεθεί οι τελευταίοι στίχοι στο ευαγγέλιο αυτό, έχουνε μπει, δεν υπάρχουνε αυτοί οι στίχοι σε κυριότερα και παλαιότερα χειρόγραφα. Κι αυτό το διαβάζετε όχι από κανέναν άλλο λόγιο, που βεβαίως το κάνουν αναφορά οι λόγιοι, οι συντηρητικοί λόγιοι, το διαβάζετε από την ίδια την Καινή Διαθήκη. Από την ίδια την Καινή Διαθήκη θα βρείτε να υπάρχουν σε αγκύλες, να λέει, ότι αυτοί οι στίχοι δεν υπάρχουν στα κυριότερα χειρόγραφα. Με άλλα λόγια έχουν προστεθεί.»

Αφού λοιπόν γνωρίζουμε ότι έχουν προστεθεί, και μέχρι και η Καινή Διαθήκη το αναφέρει, ποιο είναι το πρόβλημά σου Άχμαντ; Πολύ πριν εκδοθεί το βιβλίο το οποίο αντιγράφεις τόσο πιστά, από το 1971 που εκδόθηκε η «Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην» του Σάββα Αγουρίδη, όποιος ήθελε να ενημερωθεί για την Καινή Διαθήκη μπορούσε να διαβάσει στη σελίδα 120 ότι οι στίχοι θεωρούνται ως μη αυθεντικοί από αρχαίους συγγραφείς, όπως τον Ιερώνυμο και τον Ευσέβιο, και ότι ένα αρμενικό χειρόγραφο του 10^ου αιώνα αποδίδει τους στίχους 9-20 «στον πρεσβύτερο Αριστίωνα». Επειδή πρώτος παραθέτει τους στίχους ο Ειρηναίος, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι είναι «αρχαιότεροι του 2^ου αιώνος», και η πιθανότερη εξήγηση που κάποιος χρειάστηκε να προσθέσει ένα τέλος αφήνοντας μάλιστα και το όνομά του, είναι ότι το τέλος του βιβλίου του Μάρκου είχε χαθεί. Ασφαλώς αυτά έχουν περιγραφεί και από συγγραφείς πιο παλιούς από τον Αγουρίδη. Τι καινούργιο και σοκαριστικό λοιπόν έχεις να μας πεις για τα βιβλία της Κ.Δ., τι που να μην το ξέρουμε εδώ και εκατοντάδες χρόνια;

Συνεχίζει ο απολογητής να μας δίνει παραδείγματα «αλλοιώσεων της Καινής Διαθήκης» από το βιβλίο του Έρμαν:

« Ένα παράδειγμα: πάμε στη σελίδα 130 του ίδιου του βιβλίου: Ορισμένες φορές οι γραφείς άλλαζαν τα κείμενά τους επειδή θεωρούσαν ότι το κείμενο περιείχε κάποιο πραγματικό λάθος. Αυτό φαίνεται να ισχύει στην αρχή του Μάρκου, όπου ο  συγγραφέας παρουσιάζει το ευαγγέλιο λέγοντας «΄Οπως έχει γραφτεί στον Ησαΐα τον προφήτη, στέλνω τον αγγελιοφόρο μου πριν από σένα, ετοιμάστε τον δρόμο για τον Κύριο.» Το πρόβλημα, λέει ο Έρμαν, είναι ότι η αρχή αυτής της παράθεσης δεν είναι από τον Ησαΐα, αλλ’αποτελεί συνδυασμό ενός χωρίου της Εξόδου 23:20 στίχο, και ενός από του Μαλαχία 3:1. Οι αντιγραφείς αναγνώρισαν ότι αυτό αποτελούσε πρόβλημα κι έτσι άλλαξαν το κείμενο, γράφοντας «στα βιβλία των προφητών είναι γραμμένο». Ανοίξτε το ευαγγέλιο του Μάρκου και θα το βρείτε εκεί. Τώρα δεν υπάρχει πρόβλημα με την λανθασμένη απόδοση του αποσπάσματος, όμως υπάρχουν ελάχιστες αμφιβολίες σχετικά με αυτό που έγραψε αρχικώς ο Μάρκος, η απόδοση στον Ησαΐα υπάρχει στα αρχαιότερα και στα καλύτερα χειρόγραφα. Δηλαδή το λάθος είναι στα αρχαιότερα και στα καλύτερα χειρόγραφα, όχι η διόρθωση.»

Μα τι τρανταχτό παράδειγμα αλλοίωσης διαβάσαμε μόλις τώρα! Η αλλαγή αυτή είναι ασήμαντη, και δεν επηρεάζει σε τίποτα το νόημα του κειμένου καθώς

α) ο Ησαΐας, και ο Μαλαχίας, και η Γένεση που γράφτηκε από τον Μωυσή, είναι όλα προφητικά κείμενα, οπότε δεν συνιστά αλλοίωση του νοήματος το να λέμε «οι προφήτες»

β) το «λάθος» του Μάρκου είναι παρόμοιο με το «λάθος» του Ματθαίου, που αναφέραμε πιο πριν από τη σελίδα http://www.oodegr.com/oode/grafi/alathiti1.htm#4: νόμιζε ο ευαγελιστής ότι είχε διαβάσει μια προφητεία στον Ιερεμία, ενώ δεν το θυμόταν σωστά κι αυτή βρισκόταν στον Ζαχαρία. Είναι τουλάχιστον γελοίο να ισχυρίζεται κανείς ότι τέτοια στοιχεία αλλοιώνουν το νόημα των Γραφών.

Ο Άχμαντ Ελντίν επικαλείται τον Έρμαν με τέτοιο πάθος, επειδή προφανώς δεν γνωρίζει ότι οι ισχυρισμοί του έχουν καταρριφθεί από πολλούς άλλους Προτεστάντες μελετητές, μεταξύ των οποίων είναι και ο Mark D. Roberts, τον οποίο πιο πάνω ο ίδιος ο απολογητής του Ισλάμ επικαλείται ως αυθεντία σχετικά με την Αγία Γραφή. Γράφει ο Mark D. Roberts (http://www.markdroberts.com/htmfiles/resources/biblequran.htm#jan2006):

«Σχεδόν κάθε αγγλική μετάφραση της Βίβλου θα σας πει όταν υπάρχει κάποια ασάφεια στο κείμενο βάσης για τη μετάφρασή τους. Αυτό συνήθως μπαίνει στις υποσημειώσεις που γράφουν: «Κάποια πολύ παλιά χειρόγραφα έχουν…» ή «Κάποιοι μάρτυρες λένε…» ή κάτι τέτοιο. Αν ψάξετε μέσα στην Καινή Διαθήκη, θα δείτε αυτές τις υποσημειώσεις σε πολύ λίγες σελίδες. Αλλά αν υπολογίσετε το ποσοστό των επίμαχων λέξεων, θα είναι λιγότερο από το 1%. (Τα μόνα μέρη όπου ένα μεγάλο κομμάτι του κειμένου αμφισβητείται είναι το Ιω. 7:53-8:11 [η γυναίκα που πιάστηκε σε μοιχεία] και το Μαρκ. 16:9-19 [το μεγαλύτερο τέλος του κατά Μάρκον].) Αυτό σημαίνει ότι οι κριτικοί μελετητές του κειμένου … σε μεγάλο βαθμό συμφωνούν σχετικά με την πρωτοτυπία της συντριπτικής πλειοψηφίας της Καινής Διαθήκης.

Αν οι αριθμοί μου είναι ακριβείς, ή αν θα πρέπει να πιστεύουμε τις υποσημειώσεις στις μεταφράσεις της Βίβλου, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν δύο τρόποι για τη μετάδοση του ίδιου βασικού γεγονότος:

«Υπάρχουν περισσότερες διαφορές μεταξύ των χειρογράφων μας από ό, τι λόγια υπάρχουν στην Καινή Διαθήκη.» – Bart Ehrman

«Μπορούμε να έχουμε ένα υψηλό επίπεδο εμπιστοσύνης ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων στην Ελληνική Καινή Διαθήκη εμφανίστηκε στα πρωτότυπα [αρχικά] χειρόγραφα.» – Mark Roberts

Και οι δύο αυτές δηλώσεις είναι αληθινές. Και οι δύο βασίζονται στα ίδια στοιχεία. Και οι δύο αντικατοπτρίζουν την προκατάληψη του συγγραφέα. Αλλά το γεγονός είναι ότι τις περισσότερες φορές τα περισσότερα από τα χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης είναι σε συμφωνία το ένα με το άλλο. Και όταν υπάρχει διαφωνία, τις περισσότερες φορές οι κριτικοί του κειμένου είναι σε θέση να διακρίνουν, με υψηλό βαθμό πιθανότητας, ποια είναι η πρωτότυπη [αρχική] ανάγνωση. Αυτό αφήνει ένα πολύ μικρό ποσοστό, ίσως το 1% της Καινής Διαθήκης, όπου έχουμε πραγματική ασάφεια στο κείμενο. Όλα αυτά τα αποσπάσματα, παρεπιπτόντως, θα μπορούσαν να αφαιρεθούν από την Αγία Γραφή χωρίς σοβαρό αντίκτυπο στη χριστιανική θεολογία. Ξέρω ότι αυτό είναι γεγονός, διότι είμαι δάσκαλος και ιεροκήρυκας της ορθόδοξης (ελπίζω) χριστιανικής θεολογίας για περισσότερα από 20 χρόνια, και έχω κάνει πάντα μια ιδιαίτερη προσπάθεια για να μην βασίζω τίποτα που κηρύττω ή διδάσκω σε ένα κείμενο για το οποίο δεν υπάρχει επαρκής υποστήριξη από χειρόγραφα.

Ο Ehrman κάνει έξυπνη χρήση της γλώσσας για να ευνοήσει την επιχειρηματολογία του, όμως φοβάμαι ότι η εξυπνάδα του μπορεί να παραπλανήσει πολλούς αναγνώστες.»

Αλλά ας παρακολουθήσουμε λίγο ακόμα τον απολογητή του Ισλάμ να επικαλείται τον Έρμαν:

«Μια άλλη ιστορία που έχει προστεθεί: η ιστορία της μοιχαλίδας. Όλοι ξέρουμε αυτή την ιστορία, που ο Ιησούς τη συγχώρεσε και έπειτα είπε στο λαό «ο πρώτος που δεν έχει αμαρτία να ρίξει την πέτρα.» Μια ιστορία συγκινητική, όμορφη. Κι εμένα ακόμα με είχε αγγίξει. Αλλά αυτή η ιστορία είναι ψεύτικη. Έχει προστεθεί. Και διαβάζουμε πάλι από την Καινή Διαθήκη, εφόσον έχετε μια Καινή Διαθήκη η οποία τα καταγράφει αυτά, λέει στις αγκύλες της ιστορίας ότι δεν υπάρχει στα κυριότερα χειρόγραφα. Μπορείτε να τη βρείτε στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, στο 8ο κεφάλαιο, από κει ξεκινάει.»

Αφού λοιπόν είναι γνωστό ότι η ιστορία δεν υπάρχει στα παλαιότερα χειρόγραφα του κατά Ιωάννην και η Καινή Διαθήκη δεν το κρύβει, και πάλι, πού είναι η αλλοίωση;

Όμως, για να μην στεναχωριέται ο απολογητής του Ισλάμ που η συγκεκριμένη ιστορία «ακόμα κι αυτόν τον είχε αγγίξει», τον πληροφορούμε ότι είναι αυθεντική: ο καθηγητής Τρεμπέλας, που αναφέρει ότι η ιστορία αυτή για λόγους ύφους και θέσης δεν φαίνεται να ανήκει στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, σημειώνει επίσης:

«…η περί της μοιχαλίδος αφήγησις παρουσιάζεται αυθεντικόν απόσπασμα πρωιμωτάτης παραδόσεως περί των λόγων και έργων του Κυρίου. Φαίνεται δε αν μη τι βέβαιον, τουλάχιστον πιθανότατον, ότι εις αυτήν αναφέρεται ο Ευσέβιος (Εκκλ. Ιστ. Γ 39) ομιλών περί του Παπίου [μαθητή του αποστόλου Ιωάννη] ως εκθέσαντος «και άλλην ιστορίαν περί γυναικός επί πολλαίς αμαρτίαις διαβληθείσης επί του Κυρίου, ην το καθ’ Εβραίους ευαγγέλιον περιέχει» [το «καθ’ Εβραίους ευαγγέλιο» έχει χαθεί, εκτος από μερκούς στίχους]. Ως δε ήδη είπομεν, η όλη περικοπή παρουσιάζει πολλάς ομοιότητας προς τας ιστορίας των συνοπτικών, η επιείκεια δε και η σοβαρότης συγχρόνως αι αποδιδόμεναι υπ’ αυτής εις τον Ιησούν εμφανίζονται εξ ολοκλήρου σύμφωνοι προς τα χαρακτηριστικά του Ιησού, όπως διέσωσαν εις ημάς ταύτα οι συνοπτικοί. Και δεν απομένει η παραμικρά αμφβολία, ότι το τεμάχιον τούτο εξιστορεί γεγονός αυθεντικόν και διασώζει πιστώς τους λόγους και την στάσιν του Ιησού έναντι γυναικός παρεκτραπείσης. Η σοφία και η δραστική δύναμις, την οποίαν ο Ιησούς εκδηλεί εν τη ιστορία της μοιχαλίδος είναι τοσούτον μεγάλα, ώστε να παρουσιάζεται παράδοξον, πώς το αξιόλογον αυτό τμήμα της ευαγγελικής ιστορίας θεωρείται από πολλών συγχρόνων ως αβέβαιον».

[Η ιστορία] «μαρτυρείται υπό των Αποστολικών Διαταγών (Ι, 2, 24), και η μαρτυρία αύτη, δυναμένη να αναχθεί και μέχρι του τέλους του 3^ου αιώνος» και «κατά τον τέταρτον αιώνα οι Αμβρόσιος, Ιερώνυμος και Αυγουστίνος κηρύττονται υπέρ της αυθεντικότητος της περικοπής και εξηγούσι την παράλειψιν αυτής υπό τινων κωδίκων ως οφειλομένην εις τον φόβον ασθενών τινων περί την πίστιν χριστιανών μήπως αι γυναίκες αυτών συναγάγωσιν εξ αυτής συμπεράσματα χαλαρών ηθικών αντιλήψεων».

Εάν λοιπόν η ιστορία της μοιχαλίδας αποτελεί πρώιμη παράδοση από χαμένο ευαγγέλιο, η οποία αργότερα περιλήφθηκε στο κατά Ιωάννην, σε τίποτα δεν αλλάζει η συμπερίληψή της σε αυτό το ευαγγέλιο τη διδασκαλία του Χριστού, ούτε αλλοιώνει την γνησιότητα της αναφοράς σε όσα Εκείνος είπε και έκανε.

Και συνεχίζει ο απολογητής του Ισλάμ: «Ο Τριαδικός Θεός: Το δίδαγμα του Τριαδικού Θεού στην Α΄επιστολή του Ιωάννη, 5^ο κεφ. 7^ο στίχο, έχει προστεθεί, δεν υπάρχει στα κυριότερα χειρόγραφα.»

Κομίζει γλαύκα εις Αθήνα ο απολογητής, καθώς δεν μιλά σε σε Δυτικούς όπως κάνει ο Έρμαν, αλλά σε  Έλληνες οι οποίοι γνώριζαν ότι δεν είχαν στα πρωτότυπα κείμενά τους το «Ιωάννειο κόμμα» ή «Κόμμα Ιωάννου» (λατ. Comma Johanneum), όπως είναι γνωστό το εδάφιο που αναφέρει.

# Ο καθηγητής Θεολογίας Χρήστος Ανδρούτσος αναφέρει στη Δογματική του ότι αυτό το χωρίο είναι «ελλείπον μεν εν πάσι τοις αρχαίοις κώδιξι και χειρογράφοις αγνοούμενον δε υπό πάντων των Πατέρων της Εκκλησίας». (Χρήστος Ανδρούτσος, Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας 5η έκδ., Αθήνα, 1956, σελ. 75)

# Ο καθηγητής Ιωάννης Καραβιδόπουλος αναφέρει: «Η προσθήκη αυτή δεν υπάρχει σε κανένα ελληνικό χειρόγραφο και δεν μνημονεύεται από τους Έλληνες Πατέρες, παρά τις τριαδολογικές έριδες που θα καθιστούσαν αναγκαία την αναφορά σ’ ένα τόσο σημαντικό χωρίο, αν αυτό υπήρχε πράγματι στο κείμενο». (Εισαγωγή Στην Καινή Διαθήκη, 3η έκδ., Εκδόσεις Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2007, σελ. 350, 351)

# Ο Χρήστος Σπ. Βούλγαρης (ο οποίος χρησιμοποιεί και ερμηνεύει στην Εισαγωγή του το κόμμα[53]) αναφέρει περί του «του χωρίου θεωρουμένου ως ‘γλώσσης’ εισαχθείσης εκ του περιθωρίου εις το κείμενον της επιστολής». (Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, Τόμ. Β’, Αθήνα 2003, σελ. 977)

# Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809), επισημαίνει ότι στην εποχή του, το «Κόμμα Ιωάννου» βρίσκεται σχεδόν σε όλα τα τυπωμένα βιβλία που περιέχουν τις καθολικές επιστολές, αλλά και ότι «το ρητόν τούτο ούχ ευρίσκεται, ούτε παρά τω ιερώ Μητροφάνει [Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1589–1639)], ούτε παρά τω Θεοφυλάκτω [7ος αι.], ούτε παρά του Οικουμενίου [αρχές 7ου αι.], και δια τούτο ουδέ όλως ερμηνείαν έχουσιν εις αυτό» και προσθέτει στην υποσημείωση ότι «και ο θείος Κύριλλος ο Αλεξανδρείας χωρίς του ρητού τούτου αναγινώσκει τον Ιωάννην». Με δυο λόγια, η παρεμβολή αυτή που καταπώς φαίνεται προήλθε από λατινικά κείμενα που μεταφράστηκαν στα ελληνικά, και αναγνωρίσιμη είναι εξ αρχής, και δεν αλλοιώνει τη θεολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφού ούτε έρχεται σε αντίθεση με κάτι που η Εκκλησία δίδασκε μέχρι που εμφανίστηκε το Ιωάννειο κόμμα – γι’ αυτό άλλωστε και η εισαγωγή του δεν απορρίφθηκε ως αιρετική – ούτε και χρησιμοποιήθηκε στις μεγάλες τριαδολογικές έριδες. Εξάλλου η Τριαδικότητα του Θεού δεν στηρίζεται στο Ιωάννειο κόμμα, αλλά φαίνεται από πολλά άλλα χωρία της Αγίας Γραφής. Πού λοιπόν είναι η αλλοίωση που τάχα επέφερε στην πίστη των χριστιανών το Ιωάννειο κόμμα; Και πάλι αποδείχθηκε άνθρακες ο θησαυρός για τον απολογητή του Ισλάμ…

Παρακάτω ο απολογητής, που δεν κατάλαβε προφανώς τα όσα γράφτηκαν στο προηγούμενο άρθρο μας, επιχειρεί να μας αποδείξει ότι δεν έγραψε ο Ματθαίος το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο με τον εξής τρόπο: «Ανοίξτε το ευαγγέλιο του Ματθαίου. Στο 9:9 βλέπουμε ξεκάθαρα κάποιο τρίτο πρόσωπο να μιλάει. Διαβάζουμε συγκεκριμένα, «Και ενώ προχωρούσε ο Ιησούς πιο πέρα, είδε έναν άνθρωπο να κάθεται στο τελωνείο, ο οποίος λεγόταν Ματθαίος· και του λέει: Ακολούθησέ με.» Εάν το έγραφε το ευαγγέλιο ο Ματθαίος, δεν θα το έγραφε στο 3^ο πρόσωπο, θα έγραφε «και μου είπε να τον ακολουθήσω», όχι «ο οποίος ονομάζεται Ματθαίος, και του είπε, και του λέγει», λογικά. Το ίδιο ισχύει και στο κατά Ιωάννη 21:34 όπου βλέπετε εκεί το 3^ο πρόσωπο. Απλά παραδείγματα για να δείτε τις αλλαγές (;;;ποιες αλλαγές βλέπουμε εδώ;), και ότι η πατρότητα των κειμένων δικαιολογημένα αμφισβητείται.»

Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι στο ευαγγέλιο του Ιωάννη δεν υπάρχει στίχος 34 στο κεφάλαιο 21, όπως μας λέει ο απολογητής, αλλά το 21 που είναι το τελευταίο κεφάλαιο, κλείνει με τον στίχο 25. Επίσης δεν αναφέρονται από κανέναν αλλαγές ως προς τα σημεία αυτά με τον τελώνη και το «3^ο πρόσωπο στο κατά Ιωάννην»! Πρέπει όμως να επισημάνουμε και μια κοινή πλάνη, που μοιράζονται οι αιρετικοί όλων των εποχών: Ότι είναι τόσο έξυπνοι, που ανακαλύπτουν πράγματα που κανείς δεν είχε διακρίνει μέχρι που τα είδαν αυτοί. Τόσοι και τόσοι που διάβασαν τα ευαγγέλια στην εποχή της αρχαίας Εκκλησίας και των Πατέρων, γιατί δεν κατήγγειλαν το 3^ο πρόσωπο και την ανωνυμία των συγγραφέων των ευαγγελίων; Είναι ο Άχμαντ Ελντίν (και οι υπόλοιποι που χρησιμοποιούν το ανόητο αυτό επιχείρημα) οι μόνοι «σοφοί» που διέκριναν ότι αφού οι συγγραφείς των ευαγγελίων γράφουν σε 3^ο πρόσωπο, άρα δεν είναι οι μαθητές Ματθαίος και Ιωάννης που αναφέρονται μέσα; Πολύ απλά, εδώ δεν έχουμε σοφία, αλλά άγνοια. Κι αυτό γιατί

Α) πολλοί σύγχρονοι των ευαγγελιστών τους γνώριζαν προσωπικά, όπως π.χ. ο Πολύκαρπος που τους γνώριζε όλους.

Β) Σε κάποιες περιπτώσεις τα βιβλία ήταν «παραγγελία» που έγινε προσωπικά στον απόστολο, όπως στην περίπτωση του κατά Ιωάννη: οι επίσκοποι της Ασίας ζήτησαν από τον Ιωάννη να γράψει ευαγγέλιο που να εκθέτει διεξοδικά τη διδασκαλία του Ιησού, ακυρώνοντας τις  κακοδοξίες του Κηρίνθου, των Εβιονιτών και άλλων εβραϊκών ομάδων.

Γ) Η τακτική του να μη γράφει ο συγγραφέας σε πρώτο πρόσωπο ούτε και να αναφέρει το όνομά του δεν ήταν κάτι που επινόησαν οι απόστολοι, και δεν ήταν σπάνια κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους γενικότερα… Δεν είναι καθόλου παράλογο κάποιος να αφηγείται σε γ΄ πρόσωπο γεγονότα που τον αφορούν, ιδίως όταν έχει δευτερεύοντα ρόλο σ’ αυτά. Ακόμα και ο Παύλος στο 12^ο κεφ. της Β΄ προς Κορινθίους επιστολής μιλά για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο, και με τρόπο που ο αναγνώστης δεν καταλαβαίνει ότι μιλά για τον εαυτό του! «2 Γνωρίζω έναν άνθρωπο εν Χριστώ πριν από 14 χρόνια, (είτε μέσα στο σώμα, δεν ξέρω· είτε έξω από το σώμα, δεν ξέρω· ο Θεός ξέρει)· ότι αυτού τού είδους ο άνθρωπος αρπάχτηκε μέχρι τον τρίτο ουρανό. 3 Και γνωρίζω αυτού τού είδους τον άνθρωπο, (είτε μέσα στο σώμα, είτε έξω από το σώμα, δεν ξέρω, ο Θεός ξέρει)· 4 ότι αρπάχτηκε στον παράδεισο, και άκουσε λόγια ανεκλάλητα, που δεν επιτρέπεται σε έναν άνθρωπο να μιλήσει. 5 Για τον άνθρωπο αυτού τού είδους θα καυχηθώ· για μένα, όμως, δεν θα καυχηθώ, παρά μονάχα στις ασθένειές μου.» Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί πιο πριν έχει πει: «Να καυχώμαι, βέβαια, δεν με συμφέρει· επειδή, θάρθω σε οπτασίες και αποκαλύψεις τού Κυρίου.»

Δ) Όχι μόνο η τακτική του να γράφει ο συγγραφέας σε τρίτο πρόσωπο δεν ήταν σπάνια, αλλά την χρησιμοποιούσαν γνωστοί εθνικοί συγγραφείς που η πατρότητα του έργου τους ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Ο Ξενοφώντας π.χ. στο «Κύρου Ανάβασις» κάνει το ίδιο, αν και ο ρόλος του στην εκστρατεία των Μυρίων είναι βασικός, όχι ασήμαντος. (Βλ. Κύρου Ανάβασις, εδώ http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?t=429 .) Μετά τη δολοπλοκία του Τισσαφέρνη που οδήγησε στη σύλληψη και θανάτωση των στρατηγών και λοχαγών τους, οι Έλληνες περιήλθαν σε απελπιστική κατάσταση. Τότε ξεχώρισε ως μοναδική ηγετική φιγούρα ο ίδιος ο Ξενοφώντας. Και όμως, στο απόσπασμα όπου πληροφορούμαστε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εντάχθηκε στο στράτευμα του Κύρου, γράφει για τον εαυτό του: «Υπήρχε στη στρατιά κάποιος Ξενοφών Αθηναίος…», «ερχόμενος ο Ξενοφών…» «ο μεν Ξενοφών…»[4] Μήπως τώρα να αμφισβητήσουμε και την πατρότητα του Ξενοφώντα;

Και συνεχίζει ο απολογητής: «Στο ευαγγέλιο του Λουκά 23:34, ο Χριστός που υποτίθεται να λέει «Πατέρα συγχώρεσέ τους, γιατι δεν ξέρουν τι κάνουν» όταν είναι στον σταυρό, άλλη μια ιστορία η οποία έχει προστεθεί.»

«Έχει προστεθεί» σε τι; Ο Έρμαν υποστηρίζει (στην αγγλική έκδοση του Misquoting Jesus σελ. 192-193) ότι η φράση αυτή υπήρχε στο αρχικό κείμενο του κατά Λουκάν ευαγγελίου, και κάποιος γραφέας με αντιεβραϊκά αισθήματα την αφαίρεσε, για να μην φαίνεται ότι ο Χριστός συγχώρεσε τους Εβραίους. Βέβαια αυτή η αλλαγή, όπως γενικά οι αλλαγές τέτοιου τύπου, δεν πέρασε σε όλα τα χειρόγραφα και αργότερα αποκαταστάθηκε, όπως συνέβη στο προηγούμενο παράδειγμα με το «βαστάζει» και «φανερώνει». Αν λοιπόν ο Ελντίν ισχυρίζεται ότι η φράση δεν υπήρχε αρχικά στο ευαγγέλιο και προστέθηκε αργότερα, παραφράζει τον  Έρμαν ο οποίος αντικρούει αυτή την υπόθεση.

Ο Έρμαν αναφέρει επίσης (σε άλλο σημείο του βιβλίου) ότι ο Λουκάς πήρε ως βάση για την αφήγησή του το ευαγγέλιο του Μάρκου, το οποίο ήδη κυκλοφορούσε όταν αυτός έγραψε το δικό του, και ενώ σε πολλά σημεία το παρέθεσε απαράλλαχτο, σε πολλά άλλα έκανε προσθήκες. Αυτό δεν είναι παράξενο για όποιον γνωρίζει ότι το ευαγγέλιο του Μάρκου βασίζεται τόσο σε δική του μαρτυρία, μια και ανήκε στον πιο εξωτερικό κύκλο των μαθητών (στο σπίτι του Μάρκου έλαβε χώρα ο μυστικός δείπνος) όσο και σε πληροφορίες που έδωσε ο απόστολος Πέτρος, του οποίου ο Μάρκος ήταν μαθητής. Ο απόστολος Πέτρος δεν ήταν παρών κάτω από το σταυρό, όπως ήταν ο Ιωάννης και η μητέρα του Κυρίου, και για τη σταύρωση γνώριζε μόνο όσα άκουσε από άλλους. Ο Λουκάς από την άλλη, πήρε πολλές πληροφορίες που παραθέτει από την Θεοτόκο Μαρία, η οποία ήταν αυτόπτης της σταύρωσης, βρισκόταν κάτω από το σταυρό. Και εφόσον από εκείνην ο Λουκάς έμαθε κάτι παραπάνω, θα ήταν παράλειψη να μην το προσθέσει στη διήγηση που είχε συντάξει ο Μάρκος. Οπότε μόνο από άγνοια ή και ανοησία μπορεί να καταδικάσει κανείς τις προσθήκες του Λουκά, και να τις ταυτίσει με τις προσπάθειες νοθείας των ευαγγελίων. Μπορεί να το κάνει αυτό ένας αμαθής, ένας ανόητος, ή κάποιος που θέλει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα που προσπαθεί να μας οδηγήσει ο απολογητής του Ισλάμ, όταν καταλήγει: «Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα, πόσες άλλες ιστορίες θα ανακαλυφθούν στο μέλλον ότι έχουν προστεθεί. Φανταστείτε!» Να «φανταστούμε» δηλαδή ότι η Καινή Διαθήκη είναι νοθευμένη, για να καταλήξουμε στο πολυπόθητο για τον Άχμαντ Ελντίν συμπέρασμα, ότι το Κοράνι που τάχα δεν το πείραξε κανείς, είναι αυθεντικός λόγος του Θεού. Δυστυχώς, για να καταλήξει κανείς σε κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται απλά πολλή φαντασία, αλλά φαντασιοπληξία…

Επίσης, μια που ο απολογητής του Ισλάμ με ρωτά προσωπικά – εμένα από όλη την ομάδα – τι γνώμη έχω για «το λάθος του Ματθαίου για το  οποίο γράφουν οι ΟΟΔΕΐτες», θα ήθελα κι εγώ να τον ρωτήσω τι γνώμη έχει εκείνος για τα λεγόμενα του Έρμαν που αναιρούν τα ισλαμικά πιστεύω. Γιατί μέχρι τώρα είδαμε τον Ελντίν να επικαλείται με πάθος τον Έρμαν, και να τον παραφράζει κιόλας. Όμως, ο Έρμαν δέχεται ότι ο Ιησούς πραγματικά σταυρώθηκε και τάφηκε νεκρός – πράγμα που αναιρεί το Κοράνι – δέχεται τον απόστολο Παύλο ως γνήσιο μαθητή του Ιησού – ενώ οι μουσουλμάνοι καταφέρονται εναντίον του με μίσος και ισχυρίζονται ότι νόθευσε τον Χριστιανισμό – και δέχεται ότι στα ευαγγέλια, ειδικά στο κατά Ιωάννη, υπάρχουν εξαρχής εδάφια, που μιλούν για τη θεότητα του Ιησού – κάτι που επίσης αρνούνται οι μουσουλμάνοι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τα ευαγγέλια δεν διδάσκουν τη θεότητα του Ιησού, και ότι αν υπάρχουν τέτοια εδάφια, είναι παρανοήσεις ή μεταγενέστερες διαστροφές και προσθήκες. Σε αυτά δέχεται τη γνώμη του  Έρμαν ο Άχμαντ Ελντίν, ή το κάνει μόνο όπου τον συμφέρει;

Αλλά ας δούμε πώς κλείνει το βίντεο ο απολογητής του Ισλάμ.

«Θέλω να κλείσω τα παραδείγματα με την ίδια την Αγία Γραφή, συγκεκριμένα την Παλαιά Διαθήκη, που τονίζει ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε όχι μόνο την Καινή Διαθήκη, ολοκληρωτικά το βιβλίο. Μερικά χωρία τα οποία το δείχνουν αυτό. Στο βιβλίο του Ιερεμία, 8:8, διαβάζουμε: «Πώς λέτε ‘είμαστε σοφοί και ο νόμος του Κυρίου είναι μαζί μας;’ Δέστε, σίγουρα μάταια έγινε αυτό, το καλάμι των Γραμματέων είναι αναληθές.’ Το καλάμι, το μολύβι ας πούμε. Το καλάμι των Γραμματέων είναι αναληθές. Ιερεμίας 23:36: ‘Και δεν θα αναφέρετε στο εξής το φορτίο του Κυρίου, δεδομένου ότι το φορτίο θα είναι στον καθένα ο λόγος του. Επειδή διαστρέψατε τα λόγια του ζωντανού Θεού, του Κυρίου των Δυνάμεων, του Θεού μας.’ Προσέξτε: ο Θεός είναι αυτός που κατηγορεί άτομα που αλλάζουν τα λόγια Του, διαστρέφουν τα λόγια Του.

Σε αυτές τις παραποιήσεις του Άχμαντ Ελντίν έχουμε απαντήσει ξανά εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/03/23/periklytos-muhammad-exp/ Πρόκειται για άρθρο που το έχει διαβάσει, αφού υποτίθεται ότι το «αναίρεσε» κιόλας… Όμως, το ότι το διάβασε δεν τον εμποδίζει να ξανακάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Ορίστε πόσο αναλυτικά του είχε υποδειχθεί η παρερμηνεία που έκανε στα δύο εδάφια του Ιερεμία:

Εδώ ο Ιερεμίας δεν μιλάει για κάποια αλλοίωση του κειμένου της Αγίας Γραφής, όπως ψευδώς ισχυρίζεται ο Άχμαντ Ελντίν. Ο Ιερεμίας καταδικάζει τους διεφθαρμένους ψευδοπροφήτες του Βάαλ αλλά και του Γιαχβέ, που έλεγαν στον κόσμο: «Μη φοβάστε, δεν θα έρθει κακό, είμαστε ο λαός του Θεού».

Σε αντίθεση με αυτούς, ο Ιερεμίας είχε ένα καταδικαστικό και ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ άγγελμα από τον αληθινό Θεό, για καταστροφή τού βασιλείου του Ιούδα, και γι’ αυτό τον δίωκαν και τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν.

Ιερεμίας 20/κ: 7-9: «Κύριε, με δελέασες, και δελεάστηκα· υπήρξες ισχυρότερος εναντίον μου, και υπερίσχυσες· έγινα χλευασμός όλη την ημέρα· όλοι με εμπαίζουν.

8 επειδή, αφού άνοιξα το στόμα, βοώ, φωνάζω βία και αρπαγή· γι’ αυτό, ο λόγος τού Κυρίου έγινε σε μένα για ονειδισμό και για χλευασμό όλη την ημέρα.

9 Και είπα: Δεν θα αναφέρω γι’ αυτό ούτε θα μιλήσω πλέον στο όνομά του.

Όμως, ο λόγος του ήταν στην καρδιά μου σαν φωτιά που έκαιγε, περικλεισμένη μέσα στα κόκαλά μου, και απέκαμα να χαλινώνω τον εαυτό μου, και δεν μπορούσα πλέον.».

Ιερεμίας 23/κγ: 16,17: «16 Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Μη ακούτε τα λόγια των προφητών, αυτών που προφητεύουν σε σας· αυτοί σας κάνουν μάταιους· μιλούν οράσεις από την καρδιά τους, όχι από το στόμα τού Κυρίου.

17 Λένε πάντοτε σ’ αυτούς που με καταφρονούν: Ο Κύριος είπε: Ειρήνη θα είναι σε σας· λένε σε κάθε έναν που περπατάει σύμφωνα με τις ορέξεις τής καρδιάς του: Δεν θάρθει επάνω σας κακό·»

Ιερεμίας 7/ζ: 4, 13-15: «4 Μη έχετε πεποίθηση σε αναληθή λόγια, λέγοντας: Ο ναός τού Κυρίου, ο ναός τού Κυρίου, ο ναός τού Κυρίου είναι αυτός… 12 Αλλά, πηγαίνετε τώρα στον τόπο μου, που είναι στη Σηλώ, όπου είχα βάλει το όνομά μου, αρχικά, και δείτε τι έκανα σ’ αυτόν εξαιτίας τής κακίας τού λαού μου Ισραήλ. 13 Και τώρα, επειδή πράξατε όλα αυτά τα έργα, λέει ο Κύριος, και σας μίλησα, σηκωνόμενος το πρωί και μιλώντας, και δεν ακούσατε· και σας έκραξα, και δεν απαντήσατε· 14 γι’ αυτό, στον οίκο, επάνω στον οποίο αποκλήθηκε το όνομά μου, στον οποίο εσείς έχετε το θάρρος, και στον τόπο, που έδωσα σε σας και στους πατέρες σας, θα κάνω όπως έκανα στη Σηλώ· 15 και θα σας απορρίψω από το πρόσωπό μου, όπως απέρριψα όλους τούς αδελφούς σας, ολόκληρο το σπέρμα τού Εφραϊμ».

Δηλαδή, τους λέει: «Μη νομίζετε ότι επειδή ο Ναός του Κυρίου είναι στην Ιερουσαλήμ θα σας γλιτώσει ο Κύριος με όλα αυτά που κάνετε. Κοιτάξτε τι έκανε ο Κύριος στους αδελφούς σας, στο 10φυλο βασίλειο του Ισραήλ, πάνω στους οποίους έθεσε το όνομά Του, και θα δείτε τι περιμένει και εσάς».

Όμως, ο φίλος μας έχει παρερμηνεύσει κι άλλο εδάφιο:

Επίσης από το βιβλίο του Ιερεμία:

«Πώς λέτε: Είμαστε σοφοί, και ο νόμος τού Κυρίου είναι μαζί μας; Δέστε, σίγουρα, μάταια έγινε αυτό· το καλάμι των γραμματέων είναι αναληθές» (Ιερεμίας 8:8)

Το εδάφιο Ιερ. 8,8 αναφέρεται στους Ιουδαίους που δεν τίμησαν τον Νόμο ο οποίος μίλησε για τον Χριστό, και δεν τον δέχτηκαν. Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας χρησιμοποιεί αρκετές φορές το εδάφιο σε έργα του και το θεωρεί προφητικό δηλ. ότι αναφέρεται στους Εβραίους που δεν αποδέχτηκαν το Ευαγγέλιο του Χριστού. Οι Γραμματείς έγραψαν ερμηνείες διαφορετικές, δεν δέχτηκαν τη διδασκαλία περί Μεσσία, δεν πείραξαν το πρωτότυπο κείμενο της Αγίας Γραφής όπως υπονοεί ο μουσουλμάνος απολογητής!

Γενικότερα, θα πρέπει ο Άχμαντ, ή όποιος άλλος θεωρεί ότι ο άγιος προφήτης Ιερεμίας μιλάει για νοθεία στα ΚΕΙΜΕΝΑ της Π.Δ, να εξηγήσει ποια από τα κείμενα γράφτηκαν ΠΡΙΝ τον Ιερεμία, επομένως μπορεί να υπονοούνται στην καταγγελία του, και ποια γράφτηκαν ΜΕΤΑ απ’ αυτόν, άρα είναι εκτός της καταγγελίας του, δηλ. οφείλει να τα δεχτεί ως ανόθευτα.

Και πρέπει να το υποστηρίξει με βάση επιστημονικές και ορθολογι(στι)κές απόψεις, που σε τόση “εκτίμηση” δήθεν τις έχει.

Ωστόσο, ασφαλώς ο άγιος προφήτης Ιερεμίας δεν εννοεί αυτό που εννοεί ο Άχμαντ Ελντίν.

Ο Χριστός μίλησε για τους γραμματείς στα περίφημα “ουαί”. Να πώς είναι αναληθές το καλάμι των γραμματέων. Και να πώς ο λαός διέστρεψε τα λόγια του Θεού: στην καρδιά του, όχι στα κείμενα.

Ίσως επειδή ο απολογητής γνωρίζει ότι οι ισχυρισμοί του για τα δύο εδάφια του Ιερεμία έχουν απαντηθεί,  αυτή τη φορά που τα επικαλείται ξανά, προσθέτει σ’ αυτά κι ένα του Ησαΐα:

«Ησαΐας 10:1: Αλίμονο σ’ αυτούς που ψηφίζουν ψηφίσματα άδικα, και στους γραμματείς που γράφουν, που γράφουν (ο Άχμαντ το επαναλαμβάνει για έμφαση) καταδυνάστευση». Παραλείπει εδώ ο Άχμαντ να μας δώσει τους επόμενους στίχους, που δείχνουν καθαρά ότι δεν αναφέρεται ο προφήτης σε αλλοίωση του Λόγου του Θεού, αλλά σε άδικες δικαστικές αποφάσεις των Γραμματέων, καθώς ο Ησαΐας συνεχίζει: «για να στερήσουν αυτόν που έχει ανάγκη από την κρίση, και για να αρπάξουν το δίκιο των φτωχών τού λαού μου, για να γίνουν οι χήρες λάφυρό τους, και να γυμνώσουν τους ορφανούς!»

Αλλά έχει κι άλλες προτάσεις να μας κάνει:

«Μπορείτε να δείτε ανάλογα και στην Κ.Δ. προς Γαλάτας 1:7». Δυστυχώς για τον απολογητή, εκεί ο απόστολος Παύλος λέει «υπάρχουν μερικοί που σας ταράζουν, και θέλουν να μετατρέψουν το ευαγγέλιο του Χριστού». Ο απόστολος αναφέρεται στο κήρυγμα που είχε κάνει, μια και την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ακόμη γραπτά ευαγγέλια, κι ακόμα στο εδάφιο δεν έχουμε κάποια απόδειξη πραγματικής αλλοίωσης του ευαγγελίου, παρά μόνο αναφορά στις απόπειρες ορισμένων, τις οποίες ο Παύλος ακυρώνει με αυτή την επιστολή.

Ακόμα πιο ατυχές είναι το επόμενο «παράδειγμα» που μας δίνει, από την προς Ρωμαίους 10:17. Εδώ λέει: «16 Αλλά, δεν υπάκουσαν όλοι στο ευαγγέλιο· επειδή, ο Ησαΐας λέει: «Κύριε, ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας;». 17 Επομένως, η πίστη είναι διαμέσου τής ακοής· η δε ακοή διαμέσου τού λόγου τού Θεού.» Τελείως άσχετο παράδειγμα δηλαδή, όπως άσχετα ήταν και τα υπόλοιπα «παραδείγματα» του απολογητή του Ισλάμ..

Κλείνοντας ο Άχμαντ Ελντίν μας ευχαριστεί που τον ακούσαμε, και μας υπόσχεται ότι θα ακολουθήσουν περισσότερα άρθρα με «περισσότερες γνώμες των λογίων». Εμείς πάλι έχουμε να παρατηρήσουμε ότι η ποιότητα της απολογητικής του είναι τόσο χαμηλή, και το μέγεθος της παραποίησης και ψευδολογίας του τόσο μεγάλο, που θα έπρεπε να μας πληρώνει που τον ακούμε κι όχι απλά να μας ευχαριστεί!

Επίσης, ο απολογητής του Ισλάμ δεν πρέπει να απορεί καθόλου που μέχρι στιγμής δεν έχουμε ανταποκριθεί στην πρόσκλησή του για διάλογο, και για την ακρίβεια θα πρέπει να μας ευχαριστεί που δεν το κάνουμε: με τις τακτικές που ακολουθεί, ένας διάλογος μαζί του θα είναι σαν να κλέβουμε εκκλησία…

---

[1] «Ότι ο χαρακτήρ της λέξεως της προς Εβραίους επιγεγραμμένης επιστολής ουκ έχει το εν λόγω ιδιωτικόν του αποστόλου, ομολογήσαντος εαυτόν ιδιώτην είναι τω λόγω (Β΄Κορινθ. 11,6), τουτέστιν τη φράσει, αλλά εστιν επιστολή συνθέσει της λέξεως ελληνικωτέρα, πας ο επιστάμενος κρίνειν φράσεων διαφοράς ομολογήσαι αν. Πάλιν τε αυ ότι τα νοήματα της επιστολής θαυμάσια εστί, και ου δεύτερα των αποστολικών ομολογουμένων γραμμάτων, και τούτο αν συμφήσαι είναι αληθές πας ο προσέχων τη αναγνώσει τη αποστολική… Εγώ δε αποφαινόμενος είποιμ’ αν, ότι τα μεν νοήματα του αποστόλου εστίν, η δε φράσις και σύνθεσις απομνημονεύσαντος τινός τα αποστολικά, και ωσπερεί σχολιογραφήσαντός τινος τα ειρημένα υπό του διδασκάλου. Ει τις ουν Εκκλησία έχει ταύτην την επιστολήν ως Παύλου, αύτη ευδοκιμείτω και επί τούτω. Ου γαρ εική οι αρχαίοι άνδρες ως Παύλου αυτήν παραδεδώκασι. Τις δε ο γράψας την Επιστολήν, το μεν αληθώς Θεός οίδεν, η δε εις ημάς φθάσασα ιστορία, υπό τινών μεν λεγόντων, ότι Κλήμης ο γενόμενος επίσκοπος Ρωμαίων έγραψε την επιστολήν, υπό τινων δε ότι Λουκάς ο γράψας το Ευαγγέλιον και τις Πράξεις.»

[2] Και την προς Εβραιους δε επιστολην Παυλου μεν ειναι φησιν, γεγραφθαι δε Εβραιοις Εβραικη φωνη, Λουκαν δε φιλοτιμως αυτην μεθερμηνευσαντα εκδουναι τοις Ελλησιν, οθεν τον αυτον χρωτα ευρισκεσθαι κατα την ερμηνειαν ταυτης τε της επιστολης και των πραξεων. … Μη προγεγραφθαι δε το Παυλος αποστολος εικοτως, Εβραιοις γαρ, φησιν, επιστελλων προληψιν ειληφοσιν κατ αυτου και υποπτευουσιν αυτον, συνετως πανυ ουκ εν αρχη απετρεψεν αυτους, το ονομα θεις.»

[3] «The third century church father Origen, for example, once registered the following complaint about the copies of the Gospels at his disposal.»

[4] [3.1.4] «Ἦν δέ τις ἐν τῇ στρατιᾷ Ξενοφῶν Ἀθηναῖος…» [3.1.6] «ἐλθὼν
δ’ ὁ Ξενοφῶν…» [3.1.8] «ὁ μὲν δὴ Ξενοφῶν…»

Κοινές λογικές πλάνες που διαπράττουν μουσουλμάνοι

Κοινές λογικές πλάνες που διαπράττουν μουσουλμάνοι

Του Δρ. Robert Morey

Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι έτοιμοι να απαντήσουν τις τυπικές ενστάσεις που διατυπώθηκαν εναντίον του Ευαγγελίου. Οι περισσότερες από τις ενστάσεις στηρίζονται σε απλές λογικές πλάνες. Τα ακόλουθα είναι μια λίστα με μερικές από τις πιο κοινές πλάνες που χρησιμοποιούνται από τους μουσουλμάνους.

Σημείωση: Ο μέσος μουσουλμάνος δεν γνωρίζει ότι τα επιχειρήματά του είναι λογικώς εσφαλμένα. Είναι ειλικρινής στις πεποιθήσεις του. Έτσι πρέπει να είστε υπομονετικοί καθώς του εξηγείτε γιατί τα επιχειρήματα του είναι άκυρα.

1. 1. Η πλάνη των λανθασμένων υποθέσεων: Στη Λογική, καθώς και στο Δίκαιο, «ιστορικό προηγούμενο» σημαίνει ότι το βάρος της απόδειξης ανήκει σε εκείνους που που ορίζουν νέες θεωρίες και όχι σε εκείνους των οποίων οι ιδέες έχουν ήδη επαληθευτεί. Το παλιό ελέγχει το νέο. Η ήδη εδραιωμένη αυθεντία κρίνει τους τυχόν νέους ισχυρισμούς για αυθεντία.
Δεδομένου ότι το Ισλάμ ήρθε πολλούς αιώνες μετά από τον Χριστιανισμό, το Ισλάμ έχει το βάρος της απόδειξης και όχι ο Χριστιανισμός. Η Αγία Γραφή ελέγχει και κρίνει το Κοράνι. Όταν η Βίβλος και το Κοράνι αντιφάσκουν μεταξύ τους, πρέπει λογικά η πρώτη θέση να δοθεί στην Αγία Γραφή ως την παλαιότερη αρχή. Το Κοράνιο είναι σε λάθος μέχρι να αποδείξει ότι έχει δίκιο.
Μερικοί μουσουλμάνοι παραβιάζουν την αρχή του ιστορικού προηγούμενου, ισχυριζόμενοι ότι το Ισλάμ δεν έχει το βάρος της απόδειξης και ότι το Κοράνι κρίνει την Αγία Γραφή.

2. Κυκλική επιχειρηματολογία: Αν έχετε ήδη δεχθεί ως αξίωμα αυτό που πρόκειται να δηλώσετε στο συμπέρασμά σας, τότε έχετε καταλήξει εκεί όπου αρχίσατε και δεν αποδείξατε τίποτα.

Αν καταλήξεις εκεί απ’ όπου ξεκίνησες, δεν έχεις πάει πουθενά.

Παραδείγματα:
#1 Αποδεικνύουν τον Αλλάχ από το Κοράνι και στη συνέχεια αποδεικνύουν το Κοράνι από τον Αλλάχ.
#2 Αποδεικνύουν τον Μωάμεθ από το Κοράνι και στη συνέχεια αποδεικνύουν το Κοράνι από τον Μωάμεθ.
# 3 Αποδεικνύουν το Ισλάμ από το Κοράνι και στη συνέχεια αποδεικνύουν το Κοράνι από το Ισλάμ.

3. Ψευδής Αναλογία: Το να συγκρίνουμε δύο πράγματα σαν να είναι παράλληλα όταν στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τα ίδια.

Παραδείγματα:
# 1 Πολλοί μουσουλμάνοι υποθέτουν εσφαλμένα ότι μουσουλμάνοι και χριστιανοί συμμερίζονται τις ίδιες έννοιες περί Θεού, αποκάλυψης, θεοπνευστίας, διατήρησης κειμένου, Αγίας Γραφής, προφητικού αξιώματος, βιβλικής ιστορίας, μεταστροφής, κλπ.
# 2 Επειδή δίδεται μια ψευδής αναλογία μεταξύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού, ορισμένοι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι κάθε επιχείρημα που αντικρούει το Κοράνι θα αντικρούσει επίσης τη Βίβλο· κάθε επιχείρημα το οποίο αντικρούει τον Μωάμεθ θα αντικρούει επίσης τον Ιησού Χριστό, κλπ.
# 3 Για παράδειγμα, πολλοί μουσουλμάνοι ισχυρίζονται ότι ο Μωάμεθ και όλοι οι προφήτες ήταν αναμάρτητοι. Μπορούν ακόμη και να αρνηθούν ότι ο Αβραάμ ήταν (αρχικά) ειδωλολάτρης. Έτσι, όταν ένας Χριστιανός τους επισημαίνει όλα τα κακά πράγματα που έκανε ο Μωάμεθ (μαζικές δολοφονίες, κακοποίηση παιδιών, ψέματα, κ.λπ.), οι μουσουλμάνοι θα πουν, «Αν έχετε δίκιο, τότε θα πρέπει επίσης να απορρίψετε τους βιβλικούς προφήτες σας για τα κακά πράγματα που έκαναν.» Αυτό που πραγματικά λένε είναι, «Αν απορρίψετε τον προφήτη μου, τότε θα πρέπει να απορρίψετε τους προφήτες σας επίσης. Σε περίπτωση που ο Μωάμεθ ήταν ένας ψευδοπροφήτης, τότε και οι προφήτες σας είναι επίσης ψευδοπροφήτες».
Η ρίζα του προβλήματος είναι ότι η μουσουλμανική έννοια του προφητικού αξιώματος δεν είναι η ίδια με τη χριστιανική έννοια του προφητικού αξιώματος. Εμείς διδάσκουμε ότι οι προφήτες αμαρτάνουν όπως οποιοσδήποτε άλλος. Έτσι, ενώ το Ισλάμ αντικρούεται από τις αμαρτίες του Μωάμεθ, ο Χριστιανισμός δεν θίγεται καθόλου. Ο μουσουλμάνος είναι ένοχος για τη δημιουργία μιας «ψευδούς αναλογίας».
Κάθε φορά που ένας μουσουλμάνος αποκρίνεται σε μια χριστιανική επίθεση κατά του Κορανίου, του Μωάμεθ, ή του Αλλάχ αποτινάζοντας το επιχείρημα και εφαρμόζοντάς το στην Αγία Γραφή, τον Ιησού ή την Τριάδα σαν το Ισλάμ και ο Χριστιανισμός να είναι αλληλοεξαρτώμενα, είναι ένοχος για πλάνη ψευδούς αναλογίας. Το Ισλάμ μπορεί να είναι ψευδές και ταυτόχρονα ο Χριστιανισμός να είναι αληθής.

4. Η πλάνη της έλλειψης σχέσης: Όταν παρουσιάζετε θέματα τα οποία δεν έχουν καμία λογική σχέση με το υπό συζήτηση θέμα, χρησιμοποιείτε άσχετα επιχειρήματα.

Παραδείγματα:
# 1 Μερικοί μουσουλμάνοι υποστηρίζουν, «Το Κοράνιο είναι ο Λόγος του Θεού, διότι το κείμενο του Κορανίου έχει διατηρηθεί τέλεια.» Το επιχείρημα αυτό είναι εσφαλμένο για δύο λόγους:

α) Στην πραγματικότητα, το κείμενο του Κορανίου δεν έχει διατηρηθεί τέλεια. Το κείμενο έχει προσθήκες, διαγραφές, συγκρουόμενα χειρόγραφα, και παραλλαγή αναγνώσεων όπως και κάθε άλλη αρχαία γραφή.
β) Από λογικής απόψεως, είναι άσχετο το αν το κείμενο του Κορανίου έχει διατηρηθεί, διότι η συντήρηση δεν συνεπάγεται λογικά θεοπνευστία. Ένα βιβλίο μπορεί να αντιγραφεί τέλεια χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι είναι θεόπνευστο.

# 2 Όταν οι μουσουλμάνοι επιτίθονται στο χαρακτήρα και τα κίνητρα όποιου επικρίνει το Ισλάμ, χρησιμοποιούν άσχετα επιχειρήματα. Ο χαρακτήρας κάποιου δεν είναι ένδειξη για το αν σας λέει την αλήθεια. Καλοί άνθρωποι μπορούν να πουν ψέματα και κακοί άνθρωποι μπορούν να πουν την αλήθεια. Έτσι κάθε φορά που ένας μουσουλμάνος δυσφημίζει κάποιον ως «πρόστυχο» «ανέντιμο», «ρατσιστή», «ψεύτη», «παραπλανητικό», κλπ., όχι μόνο διαπράττει μια λογική πλάνη, αλλά αποκαλύπτει ότι δεν μπορεί να υπερασπιστεί διανοητικά τις πεποιθήσεις του. (Βλ. και Επιχείρημα Ad hominem)
# 3 Όταν ορισμένοι μουσουλμάνοι έρχονται αντιμέτωποι με την ειδωλολατρική προέλευση του Κορανίου, υπερασπίζονται το Κοράνι απαντώντας «Αλλά οι χριστιανοί γιορτάζουν τα Χριστούγεννα που ήταν αρχικά μια ειδωλολατρική γιορτή! Έτσι, τόσο οι Μουσουλμάνοι όσο και οι Χριστιανοί έχουν πάρει τις τελετές τους από τους ειδωλολάτρες.»

Το επιχείρημα αυτό είναι εσφαλμένο για πολλούς λόγους.

α) Είναι μια ψευδής αναλογία να παραλληλίζουμε την ειδωλολατρική προέλευση των τελετών που διατάζει το Κοράνι με τις σημερινές γιορτές που δεν εντέλλονται πουθενά στη Βίβλο. [Σ.τ.Μ. ούτε και στην Παράδοση της Εκκλησίας]. Αυτό που κάνουν ορισμένοι σύγχρονοι Χριστιανοί δεν έχει καμία λογική σχέση με ό, τι το Κοράνι διατάζει τους μουσουλμάνους να κάνουν (π.χ. το Προσκύνημα κ.λπ.).
β) Είναι άσχετο το γεγονός ότι ορισμένοι Χριστιανοί επιλέγουν να γιορτάσουν τη γέννηση του Χριστού με έθιμα ειδωλολατρικής προέλευσης όπως το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεδομένου ότι η Αγία Γραφή δεν δίνει τέτοιες εντολές πουθενά, είναι ένα θέμα προσωπικής ελευθερίας. Αλλά οι μουσουλμάνοι διατάζονται από το Κοράνι να πιστεύουν και να κάνουν πολλά πράγματα τα οποία προήλθαν από την ειδωλολατρία εκείνης της εποχής.
γ) Ο μουσουλμάνος που χρησιμοποιεί το επιχείρημα αυτό ουσιαστικά παραδέχεται ότι το Κοράνι δεν «στάλθηκε προς τα κάτω», αλλά κατασκευάστηκε από ειδωλολατρικές πηγές. Αυτό σημαίνει ότι έχει γίνει ένας άπιστος (Σούρα 25:4-6).

# 4 Ορισμένοι μουσουλμάνοι υποστηρίζουν ότι το Κοράνιο είναι ο Λόγος του Θεού, διότι περιέχει ορισμένες ιστορικά και επιστημονικά ακριβείς δηλώσεις. Το επιχείρημα αυτό είναι άσχετο. Μόνο και μόνο επειδή ένα βιβλίο είναι σωστό σε ορισμένα ιστορικά ή επιστημονικά σημεία δεν σημαίνει ότι είναι θεόπνευστο. Δεν μπορείτε να πάρετε τα χαρακτηριστικά ενός μέρους και να τα εφαρμόσετε στο σύνολο. Ένα βιβλίο μπορεί να είναι ένα μείγμα αληθινών και ψευδών δηλώσεις. Έτσι, είναι λογικό λάθος να υποστηρίζουν ότι το σύνολο του Κορανίου είναι αλήθεια αν κάνει μία δήλωση που ισχύει.
Όταν ένας μουσουλμάνος ισχυρίζεται ότι η ιστορία και επιστήμη «αποδεικνύουν» το Κοράνι, αυτό σημαίνει ότι στην πραγματικότητα αναγνωρίζει ότι η ιστορία και η επιστήμη μπορούν επίσης να αντικρούσουν το Κοράνι. Αν το Κοράνιο περιέχει μόνο ένα ιστορικό λάθος ή ένα επιστημονικό λάθος, τότε το Κοράνιο δεν είναι ο Λόγος του Θεού. Επαλήθευση και διάψευση πάνε χέρι-χέρι.
# 5 Το σημερινό νόημα μιας λέξης είναι άσχετο με το τι σήμαινε στην αρχαιότητα. Η λέξη «Αλλάχ» είναι ένα καλό παράδειγμα. Όταν κάποιοι μουσουλμάνοι αντιμετωπίζουν τα ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι αυτή τη λέξη χρησιμοποιούσαν οι ειδωλολάτρες Άραβες στην προ-ισλαμική εποχή αναφερόμενοι σε έναν υψηλό θεό που ήταν παντρεμένος με τη θεά του ήλιου και είχε τρεις κόρες, θα παραθέσουν λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, κλπ. για να αποδείξουν (sic) ότι «Αλλάχ σημαίνει Θεός.» Χρησιμοποιούν σύγχρονους ορισμούς για να καθορίσουν τι σήμαινε η λέξη πάνω από χίλια χρόνια πριν! Το τι σημαίνει τώρα η λέξη «Αλλάχ» δεν έχει σημασία για το τι σήμαινε πριν τον Μωάμεθ.

5. Η πλάνη της Αμφισημίας (διπλής σημασίας λέξεων ή φράσεων): Εάν υποθέσουμε ότι ο καθένας έχει τον ίδιο ορισμό για λέξεις, όπως Θεός, Ιησούς, αποκάλυψη, έμπνευση, προφήτης, θαύμα κ.λπ., πολύ απλά πέφτουμε σε λογική πλάνη.
# 1 Όταν ένας μουσουλμάνος λέει, «χριστιανοί και μουσουλμάνοι λατρεύουν τον ίδιο Θεό,» διαπράττει την πλάνη της αμφισημίας. Ενώ οι Χριστιανοί λατρεύουν τον Τριαδικό Θεό Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύματος, οι μουσουλμάνοι λατρεύουν μια Μονιστική θεότητα. Προφανώς, λατρεύουν διαφορετικούς θεούς.
# 2 Όταν ένας μουσουλμάνος λέει, «Πιστεύουμε κι εμείς στον Ιησού,» διαπράττει την πλάνη της αμφισημίας. Ο «Ιησούς» του Κορανίου, δεν είναι ο Ιησούς της Βίβλου. Το Ισλάμ κηρύττει «άλλο Ιησού» (Β΄ Κορ. 11:4). Ο Ιησούς της Βίβλου είναι ο Υιός του Θεού που πέθανε στο σταυρό για τις αμαρτίες μας. Αλλά ο «Ιησούς» του Κορανίου δεν είναι ο Υιός του Θεού και δεν έχει πεθάνει στο σταυρό για τις αμαρτίες μας. Έτσι, είναι εσφαλμένο για τους μουσουλμάνους να πουν στους Χριστιανούς ότι πιστεύουν κι αυτοί στον Ιησού.
# 3 Όταν ένας μουσουλμάνος υποθέτει ότι οι Χριστιανοί έχουν την ίδια έννοια της αποκάλυψης, όπως οι μουσουλμάνοι, είναι ένοχος για πλάνη της αμφισημίας. Σύμφωνα με το Ισλάμ, το Κοράνιο ήταν γραμμένο στον ουρανό από τον Αλλάχ και δεν έχει γήινες πηγές. Όταν αποδεικνύουμε ότι προέρχεται από γήινες πηγές, αυτό απειλεί τη θεοπνευστία του Κορανίου.
Από την άλλη, η Βίβλος δεν ισχυρίζεται ότι μια μέρα έπεσε από τον ουρανό. Παραθέτει ανοιχτά από γήινες πηγές. Χρησιμοποιεί προ-υπάρχουσες πηγές χωρίς καμία απολύτως δυσκολία. Έτσι, ενώ το Κορανιο απειλείται από ιστορικές πηγές, η Βίβλος επιβεβαιώνονται από αυτές.
#4 Όταν ένας μουσουλμάνος σας λέει ότι η λέξη «Αλλάχ» έχει μόνο μία έννοια: «τον ένα, αληθινό Θεό,» υποθέτει μια πλάνη. Η λέξη «Αλλάχ» έχει πολλές διαφορετικές σημασίες.

α) Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως γενικός όρος, όπως η αγγλική λέξη «Θεός». Έτσι, μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε θεό ή θεά, ανεξάρτητα αν εάν θεωρείται αληθινός ή ψευδής θεός. (πχ. οι «Αλλάχ» του Ινδουισμού.)
β) Το «Έθνος του Ισλάμ» τον χρησιμοποιεί για να αναφερθεί στους Wallace Dodd Ford, Elijah Muhammad, και Louis Farrakhan ως «Αλλάχ» και διδάσκει ότι όλοι οι μαύροι είναι «Αλλάχ».
γ)  Έχει χρησιμοποιηθεί από ορισμένους Χριστιανούς σε αραβόφωνες χώρες ως κοινή ονομασία για την Αγία Τριάδα.
δ)  Έχει χρησιμοποιηθεί στην προ-ισλαμική εποχή από τους ειδωλολάτρες Άραβες για να αναφερθούν στον θεό της σελήνης που ήταν ο πατέρας της al-Lat, της al-Uzza και της Manat.
ε) Χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους για να αναφερθούν στο θεό τους.

Το Ισλάμ και ο Χριστιανισμός δεν λατρεύουν τον ίδιο Θεό. Οι Χριστιανοί λατρεύουν την Αγία Τριάδα, ενώ οι μουσουλμάνοι λατρεύουν μια μονιστική θεότητα.

6. Η πλάνη της βίας: Το Κοράνι δίνει εντολές στους μουσουλμάνους να διεξάγουν πόλεμο κατά των μη μουσουλμάνων και αποστατών (Σούρα 5:33, 9:5, 29).
Μερικοί μουσουλμάνοι χρησιμοποιούν μια ψευδή αναλογία για να απαντήσουν σε αυτό το επιχείρημα. Απαντούν λέγοντας, «Λοιπόν, τι γίνεται με τις Σταυροφορίες; Εσείς οι Χριστιανοί κάνατε χρήση βίας όπως ακριβώς και οι μουσουλμάνοι».
Είναι λογικό σφάλμα να δημιουργούμε έναν παραλληλισμό μεταξύ μουσουλμάνων που σκοτώνουν ανθρώπους από υπακοή στο Κοράνι και Χριστιανών που σκοτώνουν ανθρώπους από ανυπακοή προς την Αγία Γραφή. Ενώ το Κοράνι δίνει εντολές για Τζιχάντ, η Καινή Διαθήκη την απαγορεύει.

7. Η πλάνη του να συγχέονται οι ερωτήσεις επί γεγονότων (ή δεδομένων) με ερωτήσεις συνάφειας: Το αν κάτι είναι εκ των πραγμάτων αληθές διαφέρει εντελώς από το αν αισθάνεστε πως σχετίζεται με κάτι άλλο.

Τα δύο θέματα πρέπει να κρατηθούν χωριστά.
Παραδείγματα:
# 1 Όταν ένας χριστιανός υποστηρίζει ότι ορισμένες από τις πεποιθήσεις και τα τελετουργικά του Κορανίου προήλθαν από τον προ-ισλαμικό Αραβικό παγανισμό, οι μουσουλμάνοι θα το αρνηθούν αρχικά. Αλλά καθώς δίνονται όλο και περισσότερα στοιχεία, κάποιος μουσουλμάνος συχνά θα κάνει μια απότομη/ξαφνική αναστροφή και θα αρχίσει το επιχείρημα, «Ε, και λοιπόν; Μήπως εσείς οι Χριστιανοί δεν έχετε πάρει τα Χριστούγεννα από τους ειδωλολάτρες;» Ο μουσουλμάνος έχει τώρα διαπράξει τρεις πλάνες:

α) Το επιχείρημα «Ε, και λοιπόν;» ασχολείται με το αν κάτι έχει σχέση με κάτι άλλο, και όχι με το αν είναι γεγονός/δεδομένο. Πρέπει να σταματήσετε τον μουσουλμάνο σε εκείνο το σημείο και να τον ρωτήσετε, «Μιας και τώρα καταπιάνεσαι με το αν οι παγανιστικές ρίζες του Κορανίου έχουν σχέση (με προακτικές παγανιστικής προέλευσης στον Χριστιανισμό), αυτό σημαίνει ότι τώρα συμφωνείς στο γεγονός της ειδωλολατρικής προέλευσης του Ισλάμ; »
β) Ο μουσουλμάνος έχει επίσης διαπράξει την πλάνη της αμφισημίας. Η Βίβλος δεν απειλείται από ιστορικές πηγές. Αναφέρεται ελεύθερα σε αυτές και ακόμη και τις αναφέρει (Πράξεις 17: 28). Αλλά το Κοράνι αρνείται ότι έχει οποιαδήποτε επίγειες ιστορικές πηγές (Σούρα 25:4-6).
γ) Έχει επίσης πέσει στην πλάνη της ψευδούς αναλογίας. Η Αγία Γραφή και το Κοράνιο είναι δύο εντελώς διαφορετικά βιβλία. Η θεοπνευστία της Αγίας Γραφής δεν εξαρτάται από την τύχη του Κορανίου, διότι αυτό που ισχυρίζονται οι μουσουλμάνοι για το Κοράνι δεν είναι αυτό που ισχυρίζονται οι Χριστιανοί για την Αγία Γραφή.

8. Φωνητικές πλάνες: Ο φωνητικός ήχος μιας λέξης δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να διαστρέψει το νόημά της. Για παράδειγμα,
α) Μερικοί Μουσουλμάνοι προσπαθούν να αποδείξουν ότι η λέξη «Αλλάχ» είναι στην ελληνική Καινή Διαθήκη, λόγω της ελληνικής λέξης αλλά. Όμως, ενώ η λέξη προφέρεται «αλλά» (παρόμοια με το Αλλάχ), σημαίνει μόνο «αλλά» στα ελληνικά. Δεν έχει καμία σχέση με την αραβική «Αλλάχ».
β) Μερικοί Μουσουλμάνοι ισχυρίστηκαν ότι η λέξη «Αλλάχ» είναι στην Αγία Γραφή, λόγω της βιβλικής λέξης «Αλληλούια» («Allelujah»). Μετά προφέρουν λάθος τη λέξη ως «Αλλάχ-λούια!» Αλλά η λέξη «Αλληλούια» δεν είναι μια σύνθετη λέξη με την αραβική «Αλλάχ» να είναι το πρώτο μέρος της λέξης. Είναι μια εβραϊκή λέξη με το όνομα του Θεού να είναι το «ΓΙΑΧ» («JAH») (ή Γιαχβέ) και το ρήμα «άλλε» («alle») σημαίνει «αίνος (έπαινος) στον». Η λέξη σημαίνει «αίνος (έπαινος) για τον Γιαχβέ.» Η αραβική λέξη «Αλλάχ» δεν υπάρχει σ’ αυτή τη λέξη.
γ) Το ίδιο σφάλμα βρίσκουμε στο μουσουλμανικό επιχείρημα ότι η λέξη «Baca» (Ψαλμός 84:6) εννοεί «Μέκκα.» Η κοιλάδα της Μπάκα είναι στο βόρειο Ισραήλ.
δ) Μερικοί μουσουλμάνοι προσπάθησαν να πάνε από το «Αμήν» στο «Άχμαντ» και στο «Μουχάμμαντ»! Τόση ανοησία είναι απίστευτη.

9. Παραπλανητικά (άσχετα) επιχειρήματα: Όταν ένας μουσουλμάνος καλείται να υπερασπιστεί το Κοράνι, αν στρέφεται γύρω από τις επιθέσεις και την αξιοπιστία της Βίβλου, την Τριάδα, τη θεότητα του Χριστού, τις Σταυροφορίες, κ.λπ., εισάγει άσχετα θέματα που δεν έχουν καμία λογική σχέση με την αλήθεια του Ισλάμ. Προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή από το Ισλάμ σε άλλα θέματα.
Επιπλέον, υποθέτει ότι, εφόσον μπορέσει να αντικρούσει την Αγία Γραφή, τότε το Κοράνι θα κερδίσει εξ ορισμού. Αν μπορέσει να αντικρούσει την Τριάδα, τότε ο Αλλάχ θα κερδίσει εξ ορισμού. Αλλά αυτό είναι λογικά εσφαλμένο. Δεν μπορείτε να αποδείξετε τη θέση σας αντικρούοντας τη θέση κάποιου άλλου. Η Αγία Γραφή και το Κοράνι, θα μπορούσαν και τα δύο να είναι λάθος. Οι Μουσουλμάνοι πρέπει να αποδείξουν την ορθότητα του δικού τους βιβλίου.

10. Πλασματικά Επιχειρήματα: Όταν βάλετε ένα ψευδές επιχείρημα στο στόμα του αντιπάλου σας και στη συνέχεια προχωρήσετε για να το γκρεμίσετε, έχετε δημιουργήσει μόνο ένα πλασματικό επιχείρημα. Οι Μουσουλμάνοι ενίοτε είτε παρερμηνεύουν σκόπιμα είτε αλλοιώνουν επιχειρήματα που τους λένε οι χριστιανοί.

Παράδειγμα:
Μερικοί μουσουλμάνοι έχουν οικοδομήσει ένα πλασματικό επιχείρημα που ισχυρίζεται ότι διδάσκουμε, «Το Κοράνι διδάσκει ότι ο Αλλάχ είναι ο θεός της σελήνης και ότι οι μουσουλμάνοι πιστεύουν εν γνώσει τους στη λατρεία του θεού της σελήνης και των θυγατέρων του.» Στη συνέχεια, γκρεμίζουν αυτό το πλασματικό επιχείρημα και ισχυρίζονται ότι νίκησαν. Φυσικά, εμείς ποτέ δεν είπαμε τέτοιες ανοησίες. Αυτό που είπαμε είναι ότι, ενώ ότι το Κοράνιο ισχυρίζεται ότι ο Αλλάχ είναι ο Θεός και οι Μουσουλμάνοι λατρεύουν το ένα αληθινό Θεό, στην πραγματικότητα λατρεύουν έναν ψεύτικο θεό τον οποίο κήρυξε ένας ψευδοπροφήτης, σύμφωνα με ένα ψευδές βιβλίο.

Συμπέρασμα

Ο μέσος μουσουλμάνος έχει εξαπατηθεί από μουσουλμάνους απολογητές που χρησιμοποιούν λογικές πλάνες που δεν έχουν σχέση με τη λογική, την πραγματικότητα ή την ειλικρίνεια. Αλλά υπάρχουν πολλοί μουσουλμάνοι που θέλουν να είναι λογικοί στην θρησκεία τους και έτσι έχουν ανοιχτό μυαλό για λογικό διάλογο. Μόλις διαπιστώσουν ότι τα επιχειρήματά τους βασίζονται σε λογικές πλάνες, θα είναι ανοιχτοί για την υπέροχη είδηση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο οποίος πέθανε για τις αμαρτίες μας πάνω στο σταυρό.