Κοράνι και απόκρυφα χριστιανικά κείμενα

Όπως έχουμε ξαναγράψει, το Κοράνιο περιέχει ποίηση συγγενών του Μουχάμμαντ και διηγήσεις που η ιστορική μελέτη και η αρχαιολογική σκαπάνη αποδεικνύουν φανταστικές, παραμύθια κατάλληλα για μικρά παιδιά ή για καμηλιέρηδες που χρειάζονταν ψυχαγωγία στα μακριά ταξίδια τους. Το άρθρο του θεολόγου Θεοδώρου Ρηγινιώτη που ακολουθεί αποκαλύπτει την επιρροή των «αποκρύφων» στη συγγραφή του Κορανίου.

————————————————

Σε διαθρησκειακή εκδήλωση σχετική με το Ισλάμ και το χριστιανισμό, ένας ευγενέστατος κύριος, κατά το πλείστον αραβόφωνος, μου επισήμανε ότι το Κοράνι συμπληρώνει κενά των ευαγγελικών διηγήσεων δίνοντας λεπτομέρειες, όπως η ηλικία της Παναγίας όταν έμεινε έγκυος τον Ιησού, πού ζούσε κατά το διάστημα της εγκυμοσύνης της κ.λ.π.

Η επισήμανσή του ενίσχυσε την υποψία μου ότι πρέπει να κατατάξουμε το Κοράνι σε χώρο συγγενικό προς στα απόκρυφα χριστιανικά κείμενα.

Τα έργα που ονομάζουμε «απόκρυφα» είναι δύο ειδών:

Α) Ιερά βιβλία αποκρυφιστικών ομάδων (κυρίως παραφυάδων του Γνωστικισμού, μια πολύμορφης θρησκείας πολύ διαδεδομένης κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες), που περιείχαν δήθεν «υπερφυσική αποκάλυψη» και ήταν απαγορευμένα για τους αμύητους (τα όντως «απόκρυφα»).

Β) Ορθόδοξα χριστιανικά κείμενα με ιστορίες (είτε πραγματικές, αντλημένες από την παράδοση και τη συλλογική μνήμη των χριστιανών, αποδεκτές από την Εκκλησία, είτε φανταστικές), που «συμπλήρωναν τα κενά» των ευαγγελικών διηγήσεων. Έδιναν δηλ. λεπτομέρειες για τη γέννηση και το βίο της Παναγίας, την παιδική ηλικία του Χριστού, την ταυτότητα των Τριών Μάγων, που προσκύνησαν το Χριστό τη νύχτα της γέννησής Του, τι έκαναν οι Μάγοι όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους, τι συνέβη στο μικρό Ιησού και την οικογένειά Του κατά τη φυγή στην Αίγυπτο, πώς ακριβώς έγινε η ανάσταση, ποιους νεκρούς συνάντησε ο Ιησούς στον άδη, ποιοι νεκροί αναστήθηκαν κατά το θάνατο του Ιησού στο σταυρό (Ματθ. 27, 52-53), τι είδε και άκουσε ο Παύλος όταν «ηρπάγη εις τον παράδεισο» (Β΄ Κορινθ. 12, 2-4), και ένα σωρό τέτοια. Ανάλογα απόκρυφα έχει και η Παλαιά Διαθήκη, που συμπληρώνουν διηγήσεις των παλαιοδιαθηκικών βιβλίων. Τα έργα αυτής της κατηγορίας δεν είναι στην πραγματικότητα «απόκρυφα» (δεν ήταν απαγορευμένα για κάποιους), αλλά οι φιλόλογοι τα ονομάζουν έτσι, γιατί ο όρος έχει γίνει τεχνικός και σημαίνει έργα γραμμένα κατά μίμησιν των κανονικών, είτε της ΠΔ είτε της ΚΔ.

Το Κοράνι συνδυάζει και τα δύο είδη. Περιέχει και «υπερφυσική αποκάλυψη» – μαζί με τη θεμελιώδη ιδέα των γνωστικών απόκρυφων ότι ο Χριστός δε σταυρώθηκε αληθινά – και διηγήσεις συμπληρωματικές (κατά φαντασίαν βέβαια) των βιβλικών διηγήσεων.

Ο Μητροπολίτης του Όρους Λιβάνου Ζορζ Κοντρ επισημαίνει:

«Εντούτοις, όποιος συγκρίνει με κριτικό μάτι, δίχως πίστη στην κορανική αποκάλυψη, διαπιστώνει πρόδηλες ομοιότητες με το βιβλικό κείμενο και τα χριστιανικά απόκρυφα. Τα δάνεια από τα απόκρυφα είναι τόσο φανερά, ώστε μπορεί κανείς να παραθέσει σε παράλληλη σύνοψη – και έχει γίνει στη δυτική μελέτη – κορανικά κείμενα και χριστιανικά απόκρυφα. Το κορανικό περιεχόμενο δείχνει κάτι παραπάνω από μια απλή ομοιότητα. Ο ουλεμάς, στον οποίο μετέφερα αυτές τις γραπτές αποδείξεις, μου είπε: “εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, ο Θεός αποκάλυψε τα χριστιανικά απόκρυφα, το ίδιο και το Κοράνιο”».[1]

Βέβαια, αυτή η απάντηση δεν ευσταθεί, κατ’ αρχάς γιατί ένα βιβλίο, που δανείζεται στοιχεία από άλλα βιβλία, είναι προφανώς γραμμένο από άνθρωπο κι όχι ακριβές αντίγραφο ενός αιώνιου ουράνιου βιβλίου (είναι γνωστό ότι το Κοράνι αποκρυσταλλώθηκε στην παρούσα μορφή από επιτροπή γραμματέων, διορισμένη από τον τρίτο διάδοχο του Μωάμεθ, χαλίφη Ουθμάν, που επέλεξε ανάμεσα σε τέσσερις εκδοχές[2] – δε στέκομαι εδώ όμως, γιατί οι μουσουλμάνοι προφανώς αρνούνται ότι το κείμενο υπέστη επεξεργασία, ενώ μπορεί να αντιπαραθέσουν το μύθο ότι τα βιβλία της Καινής Διαθήκης επίσης επιλέχτηκαν ανάμεσα σε πολλά απόκρυφα, ενώ στην πραγματικότητα τα απόκρυφα γράφτηκαν αργότερα, κατά μίμησιν των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, γι’ αυτό και περιέχουν φράσεις και ιδέες της). Για να προλάβω αντιδράσεις, διευκρινίζω πως η Αγία Γραφή, κατά τους χριστιανούς, γράφτηκε από ανθρώπους, εμπνεόμενους από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ώστε να διακρίνουν την αλήθεια από το ψεύδος, αλλά δεν υπαγορεύτηκε κατά λέξιν από ένα πνεύμα. Επιπλέον, τα απόκρυφα κείμενα περιέχουν πλήθος ιδεών, που το Ισλάμ δε θα μπορούσε ποτέ ν’ αποδεχτεί ως θεόπνευστες.

Σημειωτέον ότι η Αγία Γραφή (κατ’ εξοχήν η Καινή Διαθήκη) αποφεύγει να αφηγείται γεγονότα που δεν παίζουν ρόλο στην εκπλήρωση του θείου σχεδίου για την ενανθρώπιση του Χριστού και τη σωτηρία του ανθρώπου. Η ανθρώπινη περιέργεια όμως αναζήτησε τις παραλειπόμενες λεπτομέρειες και, όπου δεν τις βρήκε, τις επινόησε.

Οι διηγήσεις του Κορανίου για τον Ιησού περιέχουν ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό των απόκρυφων διηγήσεων: το υπερβολικό υπερφυσικό στοιχείο, που τονίζεται με έμφαση για εντυπωσιασμό των αναγνωστών ή ακροατών. Κατ’ αυτό, ο Ιησούς μίλησε από βρέφος και ανάγγειλε σοφά λόγια του Θεού (σούρα 19, 29-33). Το περιστατικό θυμίζει το απόκρυφο κατά Θωμάν ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας, που περιγράφει φανταστικά την παντογνωσία και τα θαύματα του Ιησού ως παιδιού (πράγματα που δεν αναφέρονται καθόλου στην ΚΔ), εκτρεπόμενο σε διηγήσεις χωρίς καμία σοβαρότητα (π.χ. ο Ιησούς κάνει θαύματα για παιχνίδι ή ακόμη και για εκδίκηση – θανατώνει ένα άλλο παιδί και μετά το ανασταίνει – προσβάλλει το δάσκαλό του με επίδειξη γνώσεων κ.τ.λ.).

Είναι αξιοσημείωτο ότι το Κοράνι κάνει αναφορές και σε πληροφορίες που περιέχονται σε απόκρυφα κείμενα. Δύο τέτοιες αναφορές είναι η φροντίδα της Μαριάμ από το Ζαχαρία και η διατροφή της απευθείας από το Θεό (αναφέρεται στο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου και στο Κοράνι, 3, 35-37. 5, 110) και το θαύμα των χωματένιων πτηνών, που ο (μικρός) Ιησούς τα φύσηξε και έγιναν αληθινά πουλιά (αναφέρεται στο κατά Θωμάν ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας του Κυρίου και στο Κοράνι 3, 49-50).

Δύο παρατηρήσεις: α) οι γονείς της Μαριάμ στο Πρωτευαγγέλιο ονομάζονται Ιωακείμ και Άννα, β) η ζωή που προέρχεται από το φύσημα του Ιησού είναι κάτι αντίστοιχο με τη ζωή που προήλθε από το φύσημα του Θεού στον Αδάμ (Γένεσις, 2, 7), πράγμα που βασίζεται στην πεποίθηση ότι ο Ιησούς, εκτός από άνθρωπος, είναι και Θεός. Η φράση βέβαια του ισλαμικού κορανίου, ότι αυτό θα γίνει «με την άδεια του Αλλάχ», δεν υπάρχει καθόλου στο χριστιανικό κείμενο, που φυσικά είναι πολύ αρχαιότερο (του 2^ου ή του 3^ου αιώνα).

Μία άλλη αναφορά είναι ότι η πτώση του διαβόλου από τη θεία δόξα συνίσταται στο ότι αρνήθηκε να προσκυνήσει τον Αδάμ, όπως τον διέταξε ο Θεός (σούρα 2, 30-34. 17, 61-62, κ.α.). Η διήγηση αυτή – αν και δίνεται πιο λιτά – προέρχεται από το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου[3] και ας μου επιτραπεί να πω ότι δε βλέπω να έχει κάποια σοβαρότητα.

Από τα γνωστικά κείμενα, το Κοράνι έχει διατηρήσει την πεποίθηση ότι ο Ιησούς δε σταυρώθηκε, αλλά ο Θεός «έκανε τους εχθρούς Του να νομίζουν ότι Τον σταυρώνουν», ενώ στην πραγματικότητα Τον έκρυψε. Η πεποίθηση αυτή ήταν θεμελιώδης στο γνωστικισμό, που αρνιόταν ότι ο Ιησούς διέθετε αληθινό ανθρώπινο σώμα[4] – το Ισλάμ τη διατηρεί, επειδή πιστεύει πως ο Θεός είναι Θεός πολεμικής νίκης, συνεπώς δε μπορεί να επέτρεψε σ’ ένα μεγάλο προφήτη να υποστεί τόσα βάσανα. Ας σημειωθεί ότι στο ουράνιο ταξίδι (Meraj) που, κατά τη μουσουλμανική παράδοση, πραγματοποίησε ο Μωάμεθ καβάλα στον Μπούρακ, το ουράνιο άλογο, με οδηγό το Γαβριήλ, συνάντησε τον Ιησού στο 2ο από τους 7 ουρανούς[5].

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Μητροπολίτου Όρους Λιβάνου Ζορζ (Κοντρ), Η φύση του Ισλάμ, μετάφραση Ρόνι Μπού Σάμπα, εκδ. Μαΐστρος, Αθήνα 2009, σελ.27-28.

[2] «Ο Abū Bakr, ο πρώτος χαλίφης και ηγέτης του ισλαμικού κράτους από το 632 ως το 634 μ. Χ., ενδιαφέρθηκε για την περισυλλογή των προφητειών του Μωάμεθ. Όπως αναφέρει η παράδοση, ένας από τους γραμματείς του Προφήτη, ο ZaidIbnThâbit, έδωσε στον χαλίφη ό,τι είχε συγκεντρώσει από το κήρυγμα του Μωάμεθ. Ο Αμπού Μπακρ εμπιστεύθηκε το πολύτιμο αυτό υλικό στην Hafsa, μία από τις χήρες του Προφήτη και θυγατέρα του ‘Umar, ο οποίος αργότερα έγινε δεύτερος χαλίφης (634-644). Κατά την ηγεμονία του Όμαρ κυκλοφορούσαν τέσσερεις διάφορετικές εκδόσεις του ιερού βιβλίου. Ο τρίτος χαλίφης, o ‘Uthmân (644-656), προς αποφυγή περαιτέρω συγχύσεως, ανέθεσε σε μία επιτροπή να συλλέξει ό,τι γραπτό υπήρχε από τις προφητείες του Μωάμεθ, να επιλέξει μεταξύ των διαφόρων μορφών και να ετοιμάσει ενιαίο κείμενο. Στις εργασίες της επιτροπής αυτής κύριο ρόλο διαδραμάτισε ο μνημονευθείς Zaid, ο επονομαζόμενος «Γραμματεύς». Μετά την εργασία της επιτροπής, ένα μόνο κείμενο θεωρήθηκε αυθεντικό και δόθηκε εντολή να καταστραφεί κάθε άλλη γραφή ή παραλλαγή.

Η ενιαία αυτή μορφή του Κορανίου δεν έγινε δεκτή χωρίς αντιρρήσεις από τον μουσουλμανικό κόσμο. Οι κάτοικοι της Kofa διατηρούσαν δική τους γραφή μέχρι το τέλος της πρώτης χιλιετηρίδας. Ο Zaid, κατά μία παράδοση, διαμόρφωσε και άλλη συλλογή, για να άρει τις διαφορές των κειμένων, των χρησιμοποιούμενων από τους μουσουλμάνους της Συρίας και της Βαβυλωνίας. Τελικά επικράτησε κείμενο που διαμορφώθηκε από την επιτροπή. Η μορφή συνεπώς του σημερινού επίσημου κειμένου χρονολογείται από την εποχή του τρίτου χαλίφη, η οποία απέχει από τον θάνατο του Μωάμεθ δύο μόνο δεκαετίες» [Αναστασίου Γιαννουλάτου, ό.π., κεφ. 3, βλ. σελ. 97-114 (μεταφορά στη δημοτική Ταρίκ Σ.)].

[3] «Ο διάβολος όμως είπε: “Επίτρεψέ μου να σου πω πώς με έριξαν εδώ και πώς ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο. Περιπλανιόμουν εδώ κι εκεί και ο Θεός είπε στο Μιχαήλ, “Φέρε μου χώμα και νερό από τις τέσσεριες γωνιές του κόσμου και νερό από τα τέσσερα ποτάμια του παραδείσου” κι αφού ο Μιχαήλ τα έφερε, δημιούργησε τον Αδάμ στην ανατολή, έδωσε μορφή στο άμορφο χώμα, άπλωσε τα νεύρα και τις αρτηρίες και διαμόρφωσε ένα αρμονικό σύνολο. Και του έδειξε εκτίμηση γιατί ήταν κατ’ εικόνα του. και τον προσκύνησε κι ο Μιχαήλ. Και όταν ήρθα από τα άκρα του κόσμου, ο Μιχαήλ μου είπε, “Προσκύνησε την εικόνα του Θεού, την οποία έπλασε καθ’ ομοίωσή του”. Εγώ όμως είπα, “Εγώ είμαι φωτιά από φωτιά. Ήμουν ο πρώτος άγγελος που δημιουργήθηκε· θα προσκυνήσω λοιπόν εγώ τον πηλό και την ύλη;”. Ο Μιχαήλ μου είπε, “Προσκύνησε γιατί αλλιώς θα οργιστεί μαζί σου ο Θεός”. Εγώ απάντησα, “Ο Θεός δεν θα θυμώσει μαζί μου. Εγώ όμως θα βάλω το θρόνο μου ενάντια στο δικό του και θα γίνω σαν κι αυτόν”. Τότε ο Θεός θύμωσε μαζί μου και με έριξε χαμηλά αφού πρώττα διεταξε ν’ ανοίξουν τα παράθυρα των ουρανών”» («Το Ευαγγέλιο το Βαρθολομαίου», στο Απόκρυφα Κείμενα Καινής Διαθήκης, τόμ. 1, Πύρινος Κόσμος, Αθήνα χ.χ., σελ. 112-113).

[4] Παραδείγματα: «Ο Βασιλείδης, πιθανώς Σύρος παρουσιάσθη εν Αλεξανδρεία ως διδάσκαλος (περί το 130)… Όπως και ο Σατουρνείλος, ούτω και ο Βασιλείδης τον Σωτήρα ωνόμαζε “νουν” (όνομα, ως είδομεν, ειλημμένον εκ της ελληνικής φιλοσοφίας), ώριζεν όμως σαφώς, ότι ούτος είναι η πρώτη απόρροια του θεού. Ο Σωτήρ ενεφανίσθη εν φαινομενικώ σώματι, ο δε θάνατος αυτού ήτο επίσης φαινομενικός. Αντ’ αυτού εσταυρώθη Σίμων ο Κηρυναίος, εις τον οποίον ο Σωτήρ έδωκε την μορφήν αυτού, αυτός δε έλαβε την μορφήν του Σίμωνος και ίστατο πλησίον του σταυρού…». Ο Βαλεντίνος: «Την σωτηρίαν των ανθρώπων ετέλεσεν ο Σωτήρ, αλλ’ η περί αυτού διδασκαλία είναι ασαφής. Πάντως ήτο θείον ον, το οποίον ενηνθρώπησε και έπαθε φαινομενικώς». Ο Μαρκίων: «Ενώ ο Μαρκίων εδέχετο φαινομενικόν σώμα του Χριστού και επομένως φαινομενικόν σταυρικόν θάνατον, απέδιδεν εις αυτόν πραγματικήν σωτηριώδη ενέργειαν» (αρχιμανδρίτου Βασιλείου Στεφανίδου, καθηγητού του πανεπιστημίου Αθηνών, Εκκλησιαστική Ιστορία, Παπαδημητρίου ⁶1998, σελ. 65-68).

[5] Βλ. Elias, Mufti A.H. «Jesus (Isa) A.S. in Islam, and his Second Coming», Islam.tc. Retrieved 2012-04-20, στο http://www.islam.tc/prophecies/jesus.html.

Πώς ο διάβολος εξαπατά τους ανθρώπους

Οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι ο Μουχάμμαντ δέχθηκε μηνύματα του Θεού από τον αρχάγγελο Γαβριήλ, και ότι από αυτά τα μηνύματα ή αποκαλύψεις προέκυψε το Κοράνι. Αν δεχθούμε ότι ο Μουχάμμαντ πραγματικά πήρε μηνύματα από κάποιο πνεύμα, είχε άραγε την ικανότητα να ξεχωρίσει αν αυτό το πνεύμα ήταν άγγελος του Θεού ή δαίμονας; Το παρακάτω άρθρο δείχνει πόσο ο σατανάς μπορεί να μπερδέψει ανθρώπους άπειρους στον πνευματικό αγώνα και πόσες έξυπνες παγίδες μπορεί να στήσει ακόμα και στους πιο καλοπροαίρετους, για να τους πλανήσει και να τους κάνει όργανά του. Το βρήκαμε στη σελίδα http://vardavas.blogspot.com/2009/10/blog-post_30.html και αποτελεί αναδημοσίευση άρθρου του θεολόγου Θ.Ι Ρηγινιώτη από το περιοδικό «Τρίτο Μάτι».

Ιστορίες πλάνης

Πηγή: Περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τεύχος 173,Αύγουστος  2009

Του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη

Οι χριστιανοί όλων των εποχών ξέρουν εκ πείρας ότι, εκτός από το Θεό και τους αγγέλους Του, υπάρχουν και άλλα όντα, σκοτεινοί άγγελοι, που μισούν το Θεό και εκείνους που Τον αγαπούν. Οι σκοτεινοί αυτοί άγγελοι, που είναι ψεύτες και πονηροί, μπορούν να εμφανιστούν στους ανθρώπους ως άγγελοι του Φωτός, ή ακόμη και ως ο Θεός ο Ίδιος, για να τους παραπλανήσουν, ώστε να τους αποδώσουν λατρεία.

Ήδη μέσα στην Καινή Διαθήκη, ο μέγας απόστολος Παύλος, μαθητής του Ιησού, προειδοποιεί τους χριστιανούς ότι ο διάβολος «μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός» (Β΄ επιστολή προς Κορινθίους, 11, 14), ενώ ο επίσης μέγας απόστολος Ιωάννης παραγγέλλει στους χριστιανούς να μην πιστεύουν κάθε πνεύμα που τους εμφανίζεται, αλλά να υποβάλλουν τα πνεύματα σε προσεχτική δοκιμασία, για να μην εξαπατηθούν (Α΄ επιστολή Ιωάννου, 4, 1). Ο ίδιος μάλιστα δίνει ένα κριτήριο, για να το χρησιμοποιήσουν οι χριστιανοί σ’ αυτή τη δοκιμασία: «πᾶν πνεῦμα ὅ ὁμολογεῖ Ιησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί. καὶ πᾶν πνεῦμα ὅ μὴ ὁμολογεῖ Ιησοῦν Χριστὸν ἐν σαρκὶ ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστίν» («κάθε πνεύμα, που παραδέχεται ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε με σάρκα, προέρχεται από το Θεό, και κάθε πνεύμα, που δεν παραδέχεται ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε με σάρκα, δεν προέρχεται από το Θεό», στο ίδιο, 4, 2-3). Η συγκεκριμένη «δοκιμασία» του πνεύματος οφείλεται στο ότι αυτήν ακριβώς τη χριστιανική διδασκαλία (την αληθινή ανθρώπινη φύση του Χριστού) απέρριπταν οι γνωστικοί διδάσκαλοι, θεωρώντας το ανθρώπινο σώμα και την ύλη γενικά ως δημιουργία κατώτερης θεότητας και έδρα του κακού.

Η δοκιμασία που πρότεινε ο άγιος Ιωάννης εφαρμόστηκε σε όλες τις εποχές του χριστιανισμού και ονομάζεται «διάκρισις των πνευμάτων». Μέσα στους αιώνες καταγράφονται πάρα πολλές περιπτώσεις απατηλών εμφανίσεων σκοτεινών πνευμάτων, μεταμφιεσμένων σε φωτεινά, που έδιναν δήθεν στους ανθρώπους οράματα, αλλά ακόμη και το χάρισμα της προφητείας ή των θαυμάτων, ενώ στην πραγματικότητα τους εξαπατούσαν, για να τους παρασύρουν κοντά τους. Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού ανέπτυξαν πολύ λεπτά πνευματικά αισθητήρια, για να μπορούν να διακρίνουν τα αληθινά οράματα του Θεού και των αγγέλων από τα ψευδή οράματα των αντίθετων προς το Θεό δυνάμεων. Και συνέστησαν επίμονα (και συνιστούν ακόμη, γιατί πάντα υπάρχουν άγιοι χριστιανοί διδάσκαλοι) στους χριστιανούς να μην πιστεύουν κάθε υπερφυσικό σημείο που εμφανίζεται στη ζωή τους, αλλά να το απορρίπτουν, να προσεύχονται στο Θεό να τους απαλλάξει απ’ αυτό και να εξομολογούνται με ταπείνωση σε έναν έμπειρο πνευματικό (πνευματικό πατέρα, «γέροντα»), για να αξιολογούν τις καταστάσεις όπως πρέπει και όχι επιπόλαια.

Ένα πρώτο κριτήριο, που μπορεί να βρει κάποιος στα κείμενα των ορθόδοξων ασκητών (π.χ. σε πολλά έργα αγίων που περιλαμβάνονται στη μεγάλη συλλογή Φιλοκαλία, καθώς και στη διδασκαλία του σύγχρονου αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη), είναι ότι το γνήσιο θεϊκό βίωμα προκαλεί στον άνθρωπο γαλήνη και αγάπη προς τους εχθρούς, ενώ το ψευδοβίωμα προκαλεί αποστροφή ή ταραχή, έστω κι αν συνοδεύεται με κάποιο αίσθημα ενθουσιασμού ή «χαράς». Αυτό το κριτήριο όμως δεν είναι απόλυτα ασφαλές, γιατί ένας αρχάριος μπορεί να νομίζει ότι αισθάνεται γαλήνη ακόμη και σε κατάσταση πλάνης, γι’ αυτό όλοι οι δάσκαλοι της ορθόδοξης πνευματικότητας συνιστούν επίμονα να μην επιθυμούμε ούτε να επιδιώκουμε, αλλά αντιθέτως να αποφεύγουμε τις «υπερφυσικές» εμπειρίες (και να τις αγνοούμε νηφάλια, αν εμφανιστούν), δίνοντας έμφαση μόνο στην προσπάθειά μας για την κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη και την εγκατάσταση σ’ αυτήν της παγκόσμιας εν Χριστώ αγάπης.

Αν σε μένα (ό μη γένοιτο), που είμαι ένας εγωιστής άνθρωπος, αρχίσει να εμφανίζεται ο Θεός, η Παναγία ή ένα άλλο άγιο πρόσωπο, κινδυνεύω να πέσω θύμα του εγωισμού μου, ο οποίος θα κολακευτεί και θα διογκωθεί, και να αποδώσω λατρεία στον εχθρό αντί για το Θεό.

Προέλευση αγιογραφίας : users.pel.sch.gr/palladios/panagia_mple.JPG

Θα σταχυολογήσουμε εδώ μερικές ιστορίες πλάνης, επιχειρώντας να καταδείξουμε στους αναγνώστες μας τη λεπτότητα και πολυμορφία των παγίδων, τις συνέπειες από την πτώση σε αυτές, καθώς και αξιοπρόσεκτες περιπτώσεις αποφυγής τους. Οι ιστορίες πλάνης γίνονται εξαιρετικά επίκαιρες, για δύο κυρίως λόγους:

α) Γιατί φανερώνουν ότι τα πνευματικά βιώματα των χριστιανών (τουλάχιστον στον αρχαίο χριστιανισμό και στον ορθόδοξο) δεν γίνονται αποδεκτά χωρίς κρίση και αξιολόγηση, πράγμα που οφείλει να προβληματίσει κάθε «ορθολογιστή», που τα απορρίπτει ασυζητητί για ιδεολογικούς λόγους, και να τον παρακινήσει σε περαιτέρω έρευνα.

β) Γιατί τις τελευταίες δεκαετίες, στο δυτικό κόσμο, που αποστατεί μαζικά από το χριστιανισμό, έχει ανακάμψει ο μυστικισμός και ο πνευματισμός κάθε είδους και γνωρίζει έξαρση η αναζήτηση «εμπειριών» με διάφορες «μεθόδους», που τα αποτελέσματά τους δυστυχώς δεν αξιολογούνται με προσοχή. Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού διδάσκουν από την εμπειρία τους ότι ένα πνευματικό βίωμα μπορεί να είναι αληθινό, όμως δεν είναι οπωσδήποτε αυτό που φαίνεται – επομένως δεν είναι συνετό να του «παραδοθούμε» με εμπιστοσύνη άνευ όρων.

1. Το «ουράνιο ένδυμα»

Η παρακάτω περίπτωση περιλαμβάνεται και σχολιάζεται στην κλασική πλέον μελέτη του Αμερικανού ορθόδοξου διδασκάλου π. Σεραφείμ Ρόουζ Orthodoxy and the religion of the future (έκδ. St. Herman of Alaska Brotherhood, Platina, California, USA), από την οποία και τη λαμβάνουμε (1).

…Ο βίος του αγίου Μαρτίνου της Tours (+397) από το μαθητή του Σουλπίτιο Σεβήρο, έχει ένα ενδιαφέρον παράδειγμα δαιμονικής ισχύος σε συνδυασμό με μια παράξενη «υλική» εκδήλωση που μοιάζει με τις σημερινές «στενές επαφές» με UFO: Ένας νέος ονόματι Ανατόλιος έγινε μοναχός κοντά στο μοναστήρι του αγίου Μαρτίνου [του αγίου Μαρτίνου της Tours (+397) του Ελεήμονος και Θαυματουργού, ενός από τους σημαντικότερους αγίους του αρχαίου δυτικού χριστιανισμού (2)], αλλά από ψεύτικη ταπείνωση έπεσε θύμα δαιμονικής πλάνης. Φανταζόταν ότι διαλεγόταν με «αγγέλους», και με σκοπό να πείσουν τους άλλους για την αγιότητά του, αυτοί οι «άγγελοι» συμφώνησαν να του δώσουν «ένα λαμπρό ένδυμα από τον ουρανό» ως σημείο της «δύναμης του Θεού» που κατοικούσε στο νεαρό. Μια βραδυά γύρω στα μεσάνυχτα ακούστηκε τρομερός υπόκωφος κρότος από πόδια που χόρευαν κι ένα βουητό σαν από πολλές φωνές στο ερημητήριο, και το κελλί του Ανατόλιου άστραψε από φως. Μετά έγινε σιωπή, και ο παραπλανημένος ξεπρόβαλε από το κελλί του με το «ουράνιο» ρούχο. «Έφεραν ένα φως και επιθεωρούσαν όλοι προσεκτικά το ένδυμα .Ήταν υπερβολικά απαλό, με ανυπέρβλητη ελκυστικότητα και με χρώμα λαμπερό κόκκινο, αλλά ήταν αδύνατον να προσδιορίσουν τη φύση του υλικού. Ταυτόχρονα, κάτω από τον πιο εξονυχιστικό έλεγχο από μάτια και δάχτυλα, έμοιαζε να είναι ένα ένδυμα και τίποτε άλλο».

Το επόμενο πρωί, ο πνευματικός πατέρας του Ανατόλιου τον πήρε από το χέρι με σκοπό να τον οδηγήσει στον άγιο Μαρτίνο, για να ανακαλύψει αν αυτό ήταν όντως κόλπο του διαβόλου. Φοβισμένος, ο παραπλανημένος αρνήθηκε να πάει, «και καθώς τον εξανάγκαζαν να πάει τη θέλησή του, το ένδυμα εξαφανίστηκε μέσα από τα χέρια εκείνων που τον τραβούσαν». Ο συγγραφέας της αφήγησης (ο οποίος είτε είδε το συμβάν ο ίδιος είτε το άκουσε από αυτόπτη μάρτυρα) συμπεραίνει ότι «ο διάβολος ήταν ανίκανος να συνεχίσει τις παραισθήσεις του ή να αποκρύψει τη φύση τους όταν θα υποβάλλονταν στα μάτια του Μαρτίνου». «Ήταν τόσο ολοκληρωτικά στην εξουσία του να βλέπει τον διάβολο, που τον αναγνώριζε κάτω από οποιαδήποτε μορφή, είτε διατηρούσε το δικό του χαρακτήρα είτε μεταμορφωνόταν σε κάποιο από τα ποικίλα σχήματα της “πνευματικής ανομίας”» – περιλαμβανομένων των μορφών των ειδωλολατρικών θεών και της εμφάνισης του ίδιου του Χριστού, με βασιλικά ενδύματα και στέμμα και περιβεβλημένου με λαμπρό κόκκινο φως».

2. Ο άγιος Ισαάκ του Κιέβου, ο διά Χριστόν σαλός

Ο άγιος Ισαάκ (3) είναι ένας από τους πρώτους Ρώσους αγίους ασκητές και μόνασε τον 11^ο αιώνα στη λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου. Η ιερή αυτή μονή ιδρύθηκε από τον άγιο Αντώνιο του Κιέβου και αναδείχθηκε τα επόμενα χίλια χρόνια σε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα της ορθόδοξης πνευματικότητας, κυριολεκτικά φυτώριο αγίων, φυλάσσει δε στα σπλάχνα της πολλά σώματα αγίων άφθαρτα και μυροβλύζοντα, χωρίς φυσικά να είναι ταριχευμένα.

Ο Ισαάκ ήταν πλούσιος έμπορος που, μαθαίνοντας για τον άγιο Αντώνιο του Κιέβου, ένιωσε θείο ζήλο, «ξεφορτώθηκε» την περιουσία του μοιράζοντάς την στους φτωχούς και ήρθε να συναντήσει τον άγιο, με πρόθεση να μονάσει. Ο άγιος τον δέχτηκε και ο Ισαάκ επιδόθηκε σε υπεύθυνο και σοβαρό ασκητικό αγώνα, μέσω του οποίου ανέπτυξε λαμπρές αρετές.

Στη συνέχεια όμως θέλησε να προχωρήσει σε ένα δυσκολότερο στάδιο: να απομονωθεί σε ένα σπήλαιο, στην απόκρημνη όχθη του Δνείπερου. Πήρε την ευλογία του πνευματικού του και έζησε στη μόνωση του σπηλαίου για εφτά χρόνια, φορώντας, αντί για το κοινό τρίχινο μοναχικό ένδυμα, το δέρμα μιας κατσίκας, που το φόρεσε νωπό και το άφησε να στεγνώσει πάνω του.

Όμως ακόμη και με τόση πείρα, αποκτηθείσα με πολυετείς αγώνες, μια στιγμή εγωιστικής αδυναμίας ήταν αρκετή για μια σχεδόν ανεπανόρθωτη πτώση: κάποια νύχτα τον επισκέφτηκαν δύο λευκοφορεμένοι νέοι, που τον κάλεσαν να βγει έξω να προσκυνήσει το Χριστό, που τον επισκεπτόταν αυτοπροσώπως, γιατί ευαρεστήθηκε από τον αγώνα του.

Ο πολύπειρος ερημίτης ενέδωσε και προσκύνησε χωρίς ενδοιασμό το τρίτο πρόσωπο, που ακολουθούσε βαδίζοντας μέσα στη νύχτα. Αίφνης το όραμα άλλαξε μορφή: οι τρεις επισκέπτες έγιναν δαίμονες, που τον παρέσυραν σε αλλόφρονα χορό και, τρομοκρατώντας και απειλώντας τον με τη βεβαίωση ότι ήταν πια δικός τους, τον εγκατέλειψαν μισοπεθαμένο. Σε οικτρή κατάσταση τον ανακάλυψε την άλλη μέρα ο ίδιος ο άγιος Αντώνιος και τον μετέφερε στο μοναστήρι, όπου χρειάστηκε δυόμισι χρόνια φροντίδας και προσευχής για να συνέλθει.

Μετά από τη δοκιμασία αυτή, η συμπεριφορά του αγίου για όλη του τη ζωή ήταν αλλοπρόσαλλη. Είναι σίγουρο ότι, από ένα σημείο και έπειτα, η πνευματική του διαύγεια είχε αποκατασταθεί πλήρως και ζούσε σε μια κατάσταση προσποιητής τρέλας, ως διά Χριστόν σαλός. Η σαλότητα αυτή ήταν μια δικλείδα ασφαλείας, μια θωράκιση εναντίον της υπερηφάνειας, που τον βοήθησε να αναλάβει και να φτάσει σε μεγάλο ύψος αγιότητας. Κοιμήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 1090 μ.Χ. και ενταφιάστηκε στο σπήλαιό του.

3. Ο άγιος Νικήτας του Κιέβου

Στην ιστορική μονή του Κιέβου μάς μεταφέρει και η επόμενη περίπτωση που θα εξετάσουμε (4). Ο μοναχός Νικήτας, ενάρετος, αλλά χωρίς να έχει γίνει ακόμη τόσο διαυγής, που να είναι «άτρεπτος» προς το κακό, ζητούσε επίμονα από τον πνευματικό του, τον άγιο Νίκωνα, που ήταν ηγούμενος της μονής και κατά σάρκα αδελφός του, να του επιτρέψει να μονάσει έγκλειστος σε σπήλαιο. Ο σοφός γέροντάς του αρνιόταν, βλέποντας ότι ο αδελφός και μαθητής του έχει ακόμη σκιές πνευματικής ανωριμότητας στην καρδιά του. Επειδή όμως ο μαθητής επέμενε και τον διαβεβαίωνε επιπόλαια ότι «ποτέ δεν θα τον απατούσαν οι παγίδες του εχθρού», ο δάσκαλος υποτάχθηκε και, παρά τη θέλησή του, συναίνεσε. Έτσι, ο μοναχός «υπάκουσε στο λογισμό του» και ικανοποίησε το θέλημά του ασφαλίζοντας από μέσα την πόρτα του κελιού του ή, κατά άλλη πληροφορία, φεύγοντας από το μοναστήρι και κάνοντας κατοικία του μια σπηλιά.

Όμως, λίγες μόλις μέρες μετά τον εγκλεισμό του, ένιωσε μια ουράνια ευωδία στο χώρο γύρω του. “Άγγελος θα είναι” σκέφτηκε αμέσως και, μιμούμενος το ριψοκίνδυνο αίτημα του Μωυσή προς το Θεό, είπε: «Κύριε, εμφάνισέ μου τον εαυτό σου». Ένας άγγελος εμφανίστηκε και του είπε: «Νικήτα, από εδώ και πέρα θα σταματήσεις να προσεύχεσαι και θ’ αρχίσεις να διαβάζεις βιβλία, για να μπορείς να συμβουλεύεις τους ανθρώπους που θα έρχονται σε σένα. Με εντολή του Θεού, εγώ θα προσεύχομαι για σένα». Ο άπειρος μοναχός έπεσε στην παγίδα πολύ εύκολα. Μόνο που ο επισκέπτης δεν ήταν άγγελος, αλλά διάβολος που είχε λάβει μορφή αγγέλου.

Ο Νικήτας έπαψε να προσεύχεται (πράγμα που θα μπορούσε να τον προφυλάξει) και άρχισε να μελετά. Έγινε σοφός σύμβουλος και σιγά σιγά πλήθος προσκυνητών τον επισκεπτόταν ως έμπειρο και χαρισματούχο πνευματικό. Και πράγματι, εμφάνισε ακόμη και προφητικό χάρισμα. Η φήμη του έφτασε στο απόγειό της, όταν κάποτε διαμήνυσε στον πρίγκιπα Ιζιασλάβο: «Σήμερα δολοφονήθηκε στο Ζαβόλτς ο πρίγκιπας του Νόβγκοροντ Γκλέμπ Σβιατοσλάβιτς. Στείλε γρήγορα το γιο σου Σβιατοπόλκ, να πάρει το θρόνο του Νόβγκοροντ».

Ο ηγούμενος Νίκων όμως ήταν επιφυλακτικός και περίμενε… Διαπίστωσε σύντομα ότι, ενώ ο Νικήτας γνώριζε απ’ έξω ολόκληρη σχεδόν την Παλαιά Διαθήκη και τη χρησιμοποιούσε μ’ εκπληκτική ευχέρεια στις συζητήσεις του, δεν ήξερε καθόλου την Καινή Διαθήκη. Δεν τη μελετούσε ποτέ και δεν ήθελε να γίνεται ούτε λόγος γι’ αυτήν! Απ’ αυτή τη συμπεριφορά του οι γέροντες της μονής πείστηκαν ότι είχε πλανηθεί από το διάβολο. Και μια ομάδα επίλεκτων μοναχών, μεταξύ των οποίων ο ηγούμενος Νίκων, ο κατοπινός ηγούμενος Ιωάννης, ο Ποιμένας ο Νηστευτής, ο Ησαΐας, κατοπινός επίσκοπος Ροστώφ, ο Ισαάκιος ο Έγκλειστος, ο Αγαπητός ο Ιαματικός, ο Γρηγόριος ο Θαυματουργός και άλλοι, πήγαν στο κελί του και τον έσυραν διά της βίας στη μονή, ενώ εκείνος, εκτός εαυτού, ωρυόταν, απειλούσε και ούρλιαζε σαν πληγωμένο θηρίο.

Χρειάστηκαν εξορκισμοί και πολυετής προσευχή για να επανέλθει ο Νικήτας στην αρχική του πνευματική καθαρότητα. Η μετάνοιά του τον βοήθησε να καλλιεργήσει την «υψοποιό ταπείνωση» και τελικά αξιώθηκε να γίνει επίσκοπος του Νόβγκοροντ και άγιος. Κοιμήθηκε το 1096.

4. Συνάντηση με το «φύλακα άγγελο» (5)

Ένας νεαρός Ρουμάνος διάκονος, που ήρθε να μονάσει στο Άγιο Όρος το 19^ο αιώνα, εξομολογούνταν στο μεγάλο όσιο Αγιορείτη γέροντα Σάββα τον Πνευματικό (1821-1908). Κάποια μέρα του λέει: «Γέροντα, σε παρακαλώ, αύριο μνημόνευσε στη λειτουργία τη μητέρα μου, που κοιμήθηκε και της κάνουν τα τριήμερα».

Ο γέροντας θορυβήθηκε από αυτή την ξαφνική πληροφορία και τον ρώτησε πώς έμαθε τόσο σύντομα ότι η μητέρα του είχε κοιμηθεί στη Ρουμανία (σημειωτέον ότι δεν υπήρχαν τηλέφωνα).

«Μου το είπε ο φύλακας άγγελός μου» είπε ντροπαλά ο διάκονος. Ο γέροντας ξαφνιάστηκε. «Βλέπεις το φύλακα άγγελό σου;» ρώτησε. Ο διάκονος το παραδέχτηκε. «Πόσο καιρό;» «Κάπου δύο χρόνια. Μου παρουσιάστηκε και με συντροφεύει στην προσευχή. Λέμε μαζί τους Χαιρετισμούς, κάνουμε μετάνοιες και ανοίγουμε πνευματικές συζητήσεις». «Και γιατί, παιδί μου, τόσο καιρό, δε μου ανέφερες τίποτε;». «Μου είπε ο άγγελός μου ότι… δεν είναι απαραίτητο».

Ο γέροντας επέστησε την προσοχή στο νεαρό μαθητή του ότι ένα τέτοιο όραμα δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο πνευματικά και τον κάλεσε να υποβάλει τον επισκέπτη του σε δοκιμασία. Να του ζητήσει να πει το «Θεοτόκε Παρθένε» και να κάνει το σημείο του σταυρού. Ο νεαρός δέχτηκε. Η δοκιμασία έγινε με επιτυχία –ο επισκέπτης έκανε ό,τι του ζητήθηκε– αλλά ο γέροντας δεν πείστηκε. Μετά από δύο χρόνια επιρροή, ένας αρχάριος είναι εύκολο να υποβληθεί στην απατηλή ιδέα ότι ακούει ένα τροπάριο ή ότι βλέπει το σημείο του σταυρού. Και ζήτησε μια τελευταία δοκιμασία:

«Ο διάβολος δε μπορεί να διαβάσει μια σκέψη, αν μείνει μέσα σου κρυπτή και αψηλάφητη. Θα κάνω λοιπόν τώρα μια τέτοια σκέψη κι εσύ θα ζητήσεις από τον άγγελό σου να σου αποκαλύψει τι σκέφτηκα».

Η δοκιμασία αυτή αποκάλυψε το αληθινό πρόσωπο του «αγγέλου»: στην αρχή αρνήθηκε, κατόπιν απείλησε το θύμα του ότι με την ασέβειά του θα χάσει τη θεϊκή εύνοια και τέλος εμφανίστηκε με σκοτεινή και τρομερή μορφή και τον διαβεβαίωσε ότι «αύριο τέτοια ώρα», ενισχυμένος από μια ομάδα δαιμόνων, θα τον πάρει στην κόλαση.

Ο διάκονος έμεινε μόνος, σωστό ερείπιο. Τράπηκε σε φυγή και έτρεξε στο καλύβι του πνευματικού του. Άρπαξε το ράσο του και δεν το άφηνε, τρέμοντας όλο και περισσότερο καθώς πλησίασε η ώρα να πραγματοποιηθεί η δαιμονική απειλή. Ο γέροντας Σάββας γονάτισε και προσευχήθηκε έντονα, καλώντας τη βοήθεια του Θεού, και με τη δύναμη της προσευχής του, η επόμενη νύχτα πέρασε χωρίς συνέπειες.

Ο νεαρός Ρουμάνος παρέμεινε στον Άθωνα και σιγά σιγά ωρίμασε πνευματικά και χειροτονήθηκε και ιερέας. Όμως σε όλη του τη ζωή ενοχλούνταν από πειρασμούς, καθώς έμειναν στην ψυχή του αμυχές από τα τραύματα εκείνης της νύχτας και την επήρεια της διετούς σχέσης με τον άγγελο, που δεν ήταν άγγελος.

5. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Τον εικοστό αιώνα, με κέντρο το Άγιο Όρος, αναδείχθηκαν μερικοί κορυφαίοι χριστιανοί άγιοι, που μπορούν να χαρακτηριστούν παγκόσμιοι (ή, πιο δόκιμα, «οικουμενικοί») διδάσκαλοι. Ανάμεσα στους σημαντικότερους είναι χωρίς αμφιβολία δύο Ρώσοι, ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1934) και ο μαθητής και βιογράφος του γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ (1896-1993), ιδρυτής της μονής του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας, ενός από τα σπουδαιότερα κέντρα της ορθόδοξης πνευματικότητας στο δυτικό κόσμο.

Οι δύο αυτοί χριστιανοί διδάσκαλοι καταθέτουν τη δική τους εμπειρία για τα ψευδοβιώματα, αντίγραφα των αληθινών, που συνιστούν πειρασμούς:

Ως αρχάριος αγωνιστής (δόκιμος μοναχός ακόμη) ο άγιος Σιλουανός γνώρισε τουλάχιστον δύο φορές βιώματα πλάνης. Τη μία φορά, ενώ προσευχόταν στο κελλί του, ο χώρος «γέμισε από ένα ασυνήθιστο φως, που διαπέρασε ακόμη και το σώμα του, έτσι που είδε τι ήταν μέσα από το θώρακά του. Ο λογισμός τού λέει: “Δέξου το, είναι η χάρη”. Η ψυχή όμως του δόκιμου ταράχθηκε και έμεινε σε μεγάλη απορία. Η προσευχή συνέχισε να ενεργείται μέσα του και μετά από αυτό, αλλά το πνεύμα της συντριβής απομακρύνθηκε τόσο, που σε ώρα προσευχής του ήρθε γέλιο. Χτύπησε δυνατά το μέτωπο με τη γροθιά του. Το γέλιο έπαψε, αλλά το πνεύμα της μετάνοιας δεν ξαναγύρισε και η προσευχή του συνεχίσθηκε χωρίς κατάνυξη. Τότε κατάλαβε πως του συνέβη κάτι ανάρμοστο» (6).

Την άλλη φορά, κατά την ώρα της λειτουργίας, ένιωσε ότι άνοιξαν οι ουρανοί και άκουσε τον προφήτη Δαβίδ από τον παράδεισο να υμνεί το Θεό. Αντιλαμβανόμενος ότι πρόκειται περί απάτης, ο άγιος αρνήθηκε και αυτό το βίωμα.

Ας σημειωθεί ότι το γέλιο, που ο άγιος αξιολόγησε όχι ως αποτέλεσμα αυθεντικής θεϊκής χαράς, αλλά ως «ανάρμοστο» ψυχοσωματικό ξέσπασμα, υπενθυμίζει το «γέλιο του Αγίου Πνεύματος», που καταγράφεται ως «πνευματικό βίωμα» στο κίνημα των «αναγεννημένων χριστιανών»:

«Ήμουν τόσο χαρούμενος, που το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να γελώ σωριασμένος στο πάτωμα». «Άρχισα να γελώ… Ήθελα μόνο να γελώ και να γελώ, όπως κάνεις όταν νιώθεις τόσο καλά, που δε μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτό. Κρατούσα τα πλευρά μου και γελούσα ώσπου διπλώθηκα στα δύο» (7).

6. Ο γέροντας Σωφρόνιος

Ο μέγας γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ, στο κύκνειο άσμα του, τη συγκλονιστική αυτοβιογραφική και βαθιά θεολογική μελέτη Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, αναφέρει:

«Από των παιδικών μου χρόνων απέκτησα την συνήθειαν να προσεύχωμαι. Πρωΐαν τινά όμως, εις τινά οδόν της Μόσχας, εσφηνώθη εις τον νουν μου η σκέψις: δεν είναι δυνατόν το απόλυτον να είναι “πρόσωπον”. […] Έκτοτε […] ήρχισα να αποσπώμαι από της προσευχής και να στρέφωμαι προς διαλογισμόν εξωχριστιανικού τύπου. Συντόμως, μετά τούτο, κατά τινα νύκτα αφυπνίσθην δι’ ακαταλήπτου τρόπου. Είδον το δωμάτιόν μου πλήρες ανομοιογενούς, τεθλασμένου και παλλομένου φωτός. Η ψυχή μου εταράχθη. Ησθάνθην αποστροφήν προς το όραμα τούτο. Μάλλον ειπείν, δυσφορίαν τινά μεμιγμένην μετά τινος τρόμου, ομοίως προς φόβον τον οποίον προκαλεί όφις εισερχόμενος έρπων εις οικίαν. Εξήλθον εκ του δωματίου μου εις την τραπεζαρίαν, διήλθον εκεί λεπτά τινα και κατόπιν επανήλθον εις την κλίνην μου. Δεν υπήρχε πλέον φως και εκοιμήθην εκ νέου.

»Ολίγον βραδύτερον, κατά την περίοδον της ασκήσεως του υπερβατικού διαλογισμού, εις ον εσημείωσα πρόοδον ως προς την αυτοσυγκέντρωσιν, είδον την διανοητικήν μου ενέργειαν ομοίαν προς φως, ουχί ισχυρόν. Το φως τούτο ευρίσκετο εντός της κρανιακής κοιλότητος και πέριξ αυτής. Η καρδία όμως δεν συμμετείχεν εις αυτό, ζώσα κεχωρισμένως από του εγκεφάλου.

»Μετά παρέλευσιν πολλών ετών αφ’ ότου επεσκέφθη εμέ το έλεος του Υψίστου Θεού [σ.σ: μετά την επιστροφή του στο χριστιανισμό], παρετήρησα ότι το άκτιστον Φως [σ.σ: το αληθινό φως του Θεού] είναι ήρεμον, ακέραιον, ομοιογενές. Ενεργεί επί του νοός, επί της καρδίας, εισέτι δε και επί του σώματος. Κατά την θεωρίαν αυτού [σ.σ: κατά την όρασή του] όλη η ύπαρξις ημών ευρίσκεται εν καταστάσει, την οποίαν η “γη” δεν γνωρίζει. Αυτό το Φως είναι φως αγάπης, φως συνέσεως, φως αθανασίας και θαυμαστής ειρήνης.

»Μετά την εκ νέου εις Χριστόν στροφήν μου, η “ανατολική” εμπειρία μου, ήτις διήρκεσε περίπου επτά ή οκτώ έτη, εφάνη εις το πνεύμα μου ως το πλέον φοβερόν έγκλημα κατά της αγάπης του Θεού…» (8).

Ας σημειωθεί ότι, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, ο άνθρωπος, όπως και ο άγγελος, ως δημιουργημένος κατ’ εικόνα Θεού, είναι φωτεινό ον. Γι’ αυτό, κατά τη διάρκεια έντονης πνευματικής (μυστικιστικής) εργασίας είναι πιθανόν να δει το όραμα του δικού του νοητού φωτός. Αυτό μπορεί να του προκαλέσει σύγχυση και να νομίζει ότι βρέθηκε σε κατάσταση «φώτισης», ενώ η φώτιση έρχεται με την όραση του άκτιστου Φωτός του Θεού, η οποία επιτυγχάνεται με την καλλιέργεια της ταπείνωσης και της σταυρικής αγάπης και όχι με την εφαρμογή κάποιας τεχνικής.

Κατά μία άποψη, η πτώση του Εωσφόρου συντελέστηκε επειδή ο εκπεσών αρχάγγελος γοητεύτηκε ενατενίζοντας το φως του, το οποίο θεώρησε ίσης ποιότητας με το Φως του Θεού και ο εγωισμός που γεννήθηκε εντός του τον εκτόξευσε μακριά από το Θεό, επειδή ο Θεός είναι Ταπείνωση.

Η διάκριση των πνευμάτων

Όπως η χάρη του αληθινού Θεού μπορεί να εμφανιστεί παντού, άσχετα από την ιδέα που έχεις για το «τι είναι ο Θεός» (γι’ αυτό και παρατηρούμε αληθινά θαύματα σε αγνούς ανθρώπους και εκτός του χριστιανισμού), έτσι και η πλάνη μπορεί να εμφανιστεί παντού, γι’ αυτό και παρατηρούμε ψεύτικα θαύματα και βιώματα και εντός του χριστιανισμού.

Με ποιο τρόπο μπορούμε να αποφύγουμε την πλάνη;

«Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανικού αγώνα ζητούν από τους ευσεβείς αγωνιστές να μην εμπιστεύονται κανενός είδους εικόνα ή οπτασία που θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά τους, ούτε ν’ αρχίζουν κουβέντα μαζί της ούτε να της δίνουν καμιά προσοχή. Επίσης τους ζητούν να προφυλάσσουν τον εαυτό τους κατά τη διάρκεια αυτών των εμφανίσεων κάνοντας το σημείο του σταυρού, να κλείνουν τα μάτια τους και, με ακλόνητη επίγνωση της αναξιότητας και της ακαταλληλότητάς τους να βλέπουν άγια πνεύματα, να ικετεύουν το Θεό ζητώντας Του να τους προστατεύει απ’ όλες τις παγίδες και τις πλάνες που με πανουργία επινοούν εναντίον των ανθρώπων τα μοχθηρά πνεύματα» τονίζει ο μεγάλος Ρώσος άγιος του 19^ου αιώνα Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ (9).

Οι μυημένοι στις διάφορες τεχνικές του ανατολικού μυστικισμού, κατά κανόνα, επιδιώκουν ως πνευματική πρόοδο την ανάδειξη δυνάμεων, που θεωρούνται κρυμμένες στο «εσώτερο είναι» του ανθρώπου. Πρόκειται για δυνάμεις (σίντι) που ποικίλουν, από σχετικά απλές, όπως η εκπομπή «κυμάτων θετικής ενέργειας», έως «προχωρημένες», όπως το ξύπνημα και η διαχείριση της ενέργειας κουνταλίνι. Τηλεπαθητικές και τηλεκινητικές ικανότητες, αστρικά ταξίδια, θέαση και ανάγνωση της αύρας κ.τ.τ. είναι μερικές από τις ιδιότητες, με τις οποίες «επιβραβεύεται» η σωστή και ακριβής εφαρμογή των ανατολικών τεχνικών.

Αντίθετα, οι χριστιανοί αποφεύγουν την απόχτηση «ξεχωριστών δυνάμεων» και «χαρισμάτων». Με κανένα τρόπο δεν τα επιδιώκουν και, αν συμβούν στη ζωή τους, δεν τα καλλιεργούν. Δεν τα θεωρούν δικά τους, αλλά δώρα του Θεού – αλλά και πιθανόν παγίδες του εχθρού. Γι’ αυτό και τα αποκρούουν. Ακόμη και εξαιρετικά έμπειροι ασκητές, που έχουν περάσει από τις παγίδες και τα μιμητικά βιώματα και μπορούν να διακρίνουν τα γνήσια από τα πλαστά, κατά κανόνα τα δέχονται μετά από εξομολόγηση.

Η εξομολόγηση, κατά τους αγίους χριστιανούς διδασκάλους, είναι απόλυτα απαραίτητη σε περίπτωση που ένας άνθρωπος αρχίσει να βιώνει «ξεχωριστές» και «υπερφυσικές» καταστάσεις στη ζωή του, ιδιαίτερα αν είναι καταστάσεις «ευχάριστες» ή «αποτελεσματικές». Το δρόμο του χριστιανισμού δεν τον βαδίζεις μόνος. Και ο πιο πολύτιμος σύντροφός σου (ο αντίστοιχος του γιατρού, όχι μόνο για ηθικά αλλά γενικώς για πνευματικά θέματα) είναι ο εξομολόγος σου. Αν ο εξομολόγος σου δεν είναι κατάλληλος για σένα, άφησέ τον και αναζήτησε άλλον. Αναζητώντας με ταπείνωση και προσευχή, κι όχι με την κρυφή επιθυμία να βρεις κάποιον που να «αναγνωρίσει την αξία και το μεγαλείο σου», θα συναντήσεις τον κατάλληλο – όχι βέβαια επειδή «το σύμπαν» θα συνωμοτήσει για να πέσεις πάνω του, αλλά επειδή ο Θεός θα σου τον στείλει (10).

Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, ο Μέγας, αντιστάθηκε πέντε χρόνια στο λογισμό που τον καλούσε να εισέλθει στο εσωτερικό της ερήμου, «λέγων μήπως από δαιμόνων εστίν». Και μόνο όταν είδε ότι ο λογισμός επέμενε, παρά την αντίστασή του (που προφανώς περιελάμβανε και «καρδιακή προσευχή» και νηστεία και συμμετοχή στα άγια μυστήρια), μπήκε στην έρημο, όπου συναντήθηκε και συνομίλησε με τους δύο γυμνούς ασκητές. Και τότε ακόμη, δίστασε να τους μιλήσει, μήπως είναι πνεύματα. Και τελικά, όταν επέστρεψε, ευκαιρίας δοθείσης, εξομολογήθηκε το γεγονός παρουσία των γερόντων της συντροφιάς του αγίου Παμβώ (11).

Διφορούμενοι λογισμοί, που καλούν τον αγωνιστή «να εισέλθει στην έρημο» για «μεγαλύτερη άσκηση», είναι κάτι συνηθισμένο στους μοναχούς. Παρόμοια με τον άγιο Μακάριο, δεκαπέντε αιώνες αργότερα, ο άγιος Σιλουανός πολέμήσε έναν τέτοιο λογισμό, που (αντίθετα με την περίπτωση του αγίου Μακαρίου) αποδείχτηκε παγίδα: «Ο λογισμός τού πρότεινε: “Πήγαινε στην έρημο, ντύσου σάκκο και σώζου εκεί”. “Καλά” απάντησε εκείνος, “θα πάω στον ηγούμενο να ζητήσω την ευλογία του”. “Μην πηγαίνεις, ο ηγούμενος δεν θα ευλογήσει” λέει ο λογισμός. […] “Αν ο ηγούμενος δεν ευλογεί, άρα δεν με σπρώχνεις προς το καλό”… Και με ισχυρή θέληση από το βάθος της ψυχής του, είπε: “Εδώ θα πεθάνω για τις αμαρτίες μου”» (12)

Ο άγιος γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994), που έζησε μια οκτάωρη επίσκεψη της αγίας μεγαλομάρτυρος Ευφημίας και είδε σε όραμα τα φοβερά της μαρτύρια, δοκίμασε την αγία ζητώντας της να ψάλει το δοξαστικό της εορτής της Αγίας Τριάδας «Δεύτε, λαοί, την τρισυπόστατον Θεότητα προσκυνήσωμεν…», παρόλο που συνοδευόταν από την Παναγία και τον άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή.

Η αγία Πελαγία της Τήνου, που ανακάλυψε την εικόνα της Παναγίας, και ο γέροντας Νέστορας Διονυσιάτης (1872-1957), ανακαινιστής της μονής Κουμπέ, στο Ρέθυμνο, αρνήθηκαν τα όνειρα και τα οράματα που τους καλούσαν να ενεργήσουν, μέχρι που τελικά πείστηκαν ότι προέρχονταν από το Θεό.

Πλήθος παρόμοιων περιπτώσεων καταγράφεται στα αρχαία και σύγχρονα ασκητικά βιβλία όλων των ορθόδοξων λαών, καθώς και πλήθος άλλων, που ενέδωσαν στον πειρασμό με ανεπανόρθωτες συνέπειες. Επιβεβαιώνεται έτσι η υπόδειξη του αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτη (14^ος αι.): «Μην παρασύρεστε τόσο γρήγορα από αυτό που βλέπετε, αλλά να έχετε βαρύτητα και, δοκιμάζοντας τα πάντα με προσοχή, δεχτείτε το καλό και απορρίψτε το κακό. Πάντα πρέπει να δοκιμάζετε και να εξετάζετε και μονάχα μετά να πιστεύετε».

Η άρνηση των «χαρισμάτων»

Ο χριστιανός, είτε είναι λαϊκός είτε ιερέας είτε μοναχός, ασκείται μόνο σε έναν αγώνα: στην εντός του αύξηση, κατ’ αρχάς, της ταπείνωσης (εννοείται, ειλικρινούς, όχι υποκριτικής) και, κατά δεύτερον, της αγάπης, που απορρέει από την ταπείνωση. Η αγάπη αυτή είναι σταυρική: κατευθύνεται «οριζόντια» προς το συνάνθρωπο και «κάθετα» προς το Θεό. Καμία άλλη αγωνία δεν τον τυραννά, τίποτε άλλο δεν επιδιώκει και, αν στο βάθος θα ήθελε μια ανταμοιβή, δεν είναι παρά η συγχώρηση των αμαρτιών του και η συνάντηση με το Θεό στον παράδεισο.

Ο άσωτος υιός επιθυμούσε να τον συγχωρήσει ο Πατέρας και να τον τοποθετήσει ανάμεσα στους δούλους του, όχι να του φορέσει πολυτελή ενδύματα και να τον αποκαταστήσει στην τιμητική του θέση ως υιό του. Άσχετα αν ο Πατέρας, από την αμέτρητη αγάπη που υπερβαίνει τη δικαιοσύνη Του, τον αποκατέστησε πλήρως χωρίς καν να περιμένει την αίτηση συγγνώμης του (έπρεπε βέβαια πρώτα ο νέος να επιστρέψει προς τον Πατέρα οικειοθελώς, αλλιώς θα παρέμενε στην ξενιτιά να πεθάνει, αγκαλιά με την ανύπαρκτη πλέον «περιουσία του»). Ο άσωτος υιός είμαι εγώ, είσαι εσύ, εκτός αν θεωρώ πως είμαι αναμάρτητος – και πώς μπορώ να το ξέρω χωρίς ενδελεχή μελέτη της καρδιάς μου, όχι από τον εαυτό μου, αλλά από έναν έμπειρο και κατά το δυνατόν άγιο, εξομολόγο, φυσικά ορθόδοξο χριστιανό; Στην περίπτωση αυτή δεν ισχύει το «πίστεψε τον εαυτό σου» και «εμπιστέψου τις επιθυμίες σου» ή «άκου τη δίψα σου», αλλά, αντίθετα, «μην εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, γιατί δεν τον βλέπεις. Χρειάζεσαι έναν καθρέφτη για να τον δεις».

Δε φαντάζεται ποτέ ο αληθινά ώριμος χριστιανός ότι μπορεί να αξιωθεί να γίνει «χαρισματούχος» ή «θαυματουργός» ενώ ζει. Άλλωστε η φαντασία θεωρείται επικίνδυνη σύντροφος της πνευματικής ζωής, γιατί ανοίγει μια πόρτα στην εισβολή λογισμών αμφίβολης προέλευσης: η προσευχή των έμπειρων χριστιανών είναι «αφάνταστη» (χωρίς να φαντάζονται εικόνες ή καταστάσεις μη πραγματικές).

Δεν υπάρχει μέθοδος για την προσευχή, που θα μπορούσε, εφαρμοζόμενη σωστά, να επιφέρει κάποια «επιθυμητά αποτελέσματα». Η λεγόμενη «ψυχοτεχνική μέθοδος» των ησυχαστών, με την οποία βοηθούνται στη συγκέντρωση του νου, για να μπορέσουν να προσευχηθούν, δεν ταυτίζεται με την προσευχή και δεν έχει καμία σημασία για τους έμπειρους. Μόνον η αγάπη πλησιάζει τον άνθρωπο στο Θεό και σκοπός της προσευχής είναι η προσέλκυση της άκτιστης θείας χάρης, ώστε να ενδυναμωθεί ο άνθρωπος στην πλήρη εφαρμογή της εντολής της αγάπης, η οποία αγκαλιάζει και τους εχθρούς και γι’ αυτό, χωρίς θεία ενίσχυση, είναι ακατόρθωτη.

Η ιδέα πολλών σύγχρονων μελετητών ότι οι ησυχαστές π.χ. προσεύχονται «διαλογιζόμενοι πάνω στο όνομα του Ιησού» είναι αποτέλεσμα σύγχυσης του ανατολικού διαλογισμού με τη χριστιανική νοερά προσευχή, που είναι κάτι εντελώς διαφορετικά: πρόσκληση προς τον Ιησού Χριστό να ελεήσει, ως έτερο Πρόσωπο, τον πάσχοντα άνθρωπο.

Ας σημειωθεί ότι ο χριστιανός δεν επιθυμεί να διακριθεί ανάμεσα στους συνανθρώπους του, αλλά αντίθετα να ενωθεί με αυτούς και ξέρει ότι, για να το πετύχει αυτό, χρειάζεται να ταπεινωθεί μέχρι τη λάσπη. Όχι με διάθεση αξιοθρήνητης αυτολύπησης, αλλά επειδή πολλοί από τους συνανθρώπους του είναι ήδη ταπεινωμένοι και εξουθενωμένοι μέχρι τη λάσπη – και μάλιστα ίσως να φέρει και ο ίδιος ευθύνη για μερικούς, εν γνώσει του ή χωρίς να το γνωρίζει. «Εάν είσαι του Χριστού, ταπείνωσε τον εαυτό σου μέχρι του σκώληκος: σάρκωσε τον εαυτό σου στον πόνο του κάθε πονεμένου, στη θλίψη του κάθε θλιμμένου, στο πάθος του κάθε βασανισμένου, στο άλγος του κάθε ζώου και πουλιού», κατά τον άγιο γέροντα Ιουστίνο Πόποβιτς (Σερβία, 1894-1979).

Γι’ αυτό το λόγο (και για πολλούς και σοβαρούς άλλους λόγους) παραμένει πάντοτε συνδεδεμένος με τα μυστήρια της Εκκλησίας. Συμμετέχοντας στο μυστικό δείπνο (13) της θείας Μετάληψης ενώνεται με όλους τους αδελφούς του, που κοινωνούν από το ίδιο Σώμα και Αίμα Χριστού, είτε είναι πρυτάνεις είτε αγράμματοι χωρικοί ή ζητιάνοι ή ασθενείς ή ψυχασθενείς ή παράλυτοι ή ακόμη και εγκληματίες. Κάθε υποψία ανωτερότητας, καθώς συμμετέχει στη θεία Μετάληψη, προκαλεί στην καρδιά του σκιές εγωισμού, που μπορούν να του στοιχίσουν την απώλεια της θείας χάρης, επειδή (κατά το γέροντα Σωφρόνιο) ο Θεός είναι απόλυτα καθαρός και ταπεινός και, παρόλο που η χάρη Του ενοικεί στον καθένα μας, όμως μόνο σε απόλυτα καθαρές και ταπεινές καρδιές είναι δυνατόν να δοθούν τα χαρίσματά Του. Μια αμυχή εγωισμού στην καρδιά μου μπορεί, αντίθετα, να προσελκύσει άλλα «χαρίσματα», ακριβώς όμοια με τα θεϊκά, που θα με βοηθήσουν να αναδειχθώ σε μεγάλο «θαυματουργό», «θεραπευτή» και «διδάσκαλο», αλλά θα με έχουν κάνει να ξεχάσω πόσο ταπεινός είναι ο Θεός, να ξεχάσω να ταπεινώνομαι μέχρι τη λάσπη –διότι αυτή η λάσπη είναι οι γονατισμένοι και εξουθενωμένοι αδελφοί μου.

«Θ’ αρχίσουν τότε –να φυλάει ο Θεός– οι “οράσεις”, οι “χαρισματικές” επισκέψεις. Όλα θα πάνε σχετικά εύκολα, η αγρυπνία, η νοερά προσευχή, η εγκράτεια στην τροφή και, εν συντομία, η πορεία προς την τελειότητα». «Ο εχθρός θα τον παρακινεί σε αγώνες που δεν ανταποκρίνονται στις δυνάμεις του και συνεχώς θα του ψιθυρίζει: δες αυτό, δες εκείνο, να η χάρη, να η τελειότητα, να εκείνος ο γνόφος ή το φως ή η αλήθεια κ.ο.κ. Με αυτά λοιπόν θα τον οδηγήσει προς την ολοκληρωτική απώλεια, εισάγοντας στη θέση της αλήθειας την πλάνη ή γεμίζοντας το νου και την καρδιά του με οίηση και θα τον κάνει ανίκανο να δεχτεί τη χάρη του Θεού, που είναι πάντοτε έτοιμη να μας επισκεφτεί…». «Ένα μόνο κατάλαβα, ότι δεν πρέπει ποτέ ο άνθρωπος να ορμά προς τα οράματα, προς τη θεωρία [=θέα του Θεού], προς τις υψηλές κατακτήσεις. Όλα αυτά είναι ο δρόμος της πλάνης… Μην επιθυμείτε οράματα, ακόμα και την ώρα των οραμάτων» (Σωφρόνιος) (14).

Στις 8.6.2007 εμφανίστηκε σε γνωστή μεσημβρινή τηλεοπτική εκπομπή ο θεραπευτής Έρικ Περλ (15), που, καθώς δήλωσε, είναι προικισμένος με την ικανότητα να θεραπεύει ασθένειες με την ενέργεια που εκπέμπεται από τα χέρια του. Αυτοτιτλοφορήθηκε «χειροπράκτης». Αφηγήθηκε όμως κάτι παράξενο: την ημέρα που αντιλήφθηκε για πρώτη φορά τις ξεχωριστές ικανότητες των χεριών του, ένιωθε στο σπίτι του την παρουσία άγνωστων αόρατων προσώπων. Το ίδιο και οι ασθενείς του, την άλλη μέρα στο ιατρείο του (προφανώς είναι και γιατρός).

Ένας στοιχειωδώς προβληματισμένος ορθόδοξος χριστιανός θα είχε να ρωτήσει τον αδελφό μας Ε. Περλ το εξής: Πώς, αδελφέ μου, δεν υποπτεύεσαι ότι το «χάρισμα», που εμφάνισες ξαφνικά, ίσως είναι «δώρο» κάποιων ύποπτων πνευματικών όντων; Οι μεγάλοι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού λαμβάνουν τέτοια χαρίσματα μετά από πολυετή ασκητικό μόχθο και, όταν τα λάβουν, τα περνούν από ψιλό κόσκινο. Εσύ αμέσως υποδέχτηκες την ικανότητά σου με ικανοποίηση. Τώρα, αναζητάς το Θεό; Πιστεύεις ότι χρειάζεσαι μια συνάντηση μαζί Του; Αισθάνεσαι να σου λείπει η χάρη Του και αγωνιάς για την απόκτησή της και τη διατήρησή της μετά το θάνατο; Ή μήπως νιώθεις «ολοκληρωμένος» έτσι όπως είσαι, χωρίς εξομολόγηση, χωρίς θεία κοινωνία, χωρίς εκκλησιασμό, αφού μάλιστα είσαι πεπεισμένος ότι προσφέρεις και θεάρεστη υπηρεσία στους συνανθρώπους σου; Δεν είμαι άξιος να σε κρίνω και εύχομαι ολόψυχα να κάνω λάθος, όμως μπορεί να θεραπεύεις σωματικές ασθένειες πολλών, αλλά να κλείνεις τον εαυτό σου αυτάρεσκα έξω από την πόρτα της αιωνιότητας.

Συμπερασματικά

Αξιολογώντας με τέτοια αυστηρότητα και λεπτότητα, οι άγιοι χριστιανοί διδάσκαλοι του 4^ου και 5^ου αιώνα μ.Χ. απέρριψαν τα μεθοδευμένα πνευματικά βιώματα των μεσσαλιανών (ευχιτών, δηλαδή «προσευχόμενων»), και οι σύγχρονοι ορθόδοξοι άγιοι διδάσκαλοι απορρίπτουν την επίσης μεθοδευμένη πνευματική εμπειρία των πεντηκοστιανών και των πάσης φύσεως «χαρισματικών» ή «αναγεννημένων» χριστιανών, καθώς και την πνευματικότητα των διαφόρων πνευματιστών και διδασκάλων που μας έρχονται δεξιόθεν και αριστερόθεν. Όχι διότι οι τεχνικές τους «δεν είναι πραγματικές» ή «δεν αποδίδουν», αλλά ακριβώς επειδή είναι πραγματικές και αποδίδουν, αλλά με ύποπτες «πηγές ενέργειας».

Στην παγκόσμια ιστορία της αγιότητας, καταγράφονται πολλοί μάγοι που αποστράφηκαν την αρχαία τέχνη τους και προχώρησαν στο χριστιανισμό, όχι γιατί η μαγεία τους «ήταν ψεύτικη», αλλά γιατί διαπίστωσαν ότι δεν τους οδηγούσε στο αιώνιο φως του Τριαδικού Θεού. Τέτοιοι μάγοι ήταν άγιος μάρτυρας Γάργαλος, που προσηλυτίστηκε στη φυλακή από τον άγιο πρίγκιπα μεγαλομάρτυρα Γοβδελαά τον Πολύαθλο τον Πέρση και μαρτύρησε κι αυτός (4^ος αι.), ο άγιος Αθανάσιος ο από μάγων, που μαρτύρησε μαζί με τον άγιο Γεώργιο (303 μ.Χ.), ο ανώνυμος μάγος που έδωσε το δηλητήριο στον άγιο μεγαλομάρτυρα Ερμεία (2^ος αι.) και, βλέποντας ότι δεν έπαθε τίποτε, ομολόγησε πίστη στο Χριστό και επίσης θανατώθηκε. Και ο γνωστότερος και ισχυρότερος όλων, ο άγιος μεγαλομάρτυρας Κυπριανός, που κατέληξε επίσκοπος της Αντιόχειας της Πισιδίας, αφού η μαγεία του νικήθηκε από μια ταπεινή μοναχή.

Ανάλογες περιπτώσεις υπάρχουν και στην εποχή μας, όπως ο μεγάλος Ρώσος πνευματιστής Βλαντιμίρ Μπύκωφ, που εγκατέλειψε την τέχνη του μετά από τη γνωριμία του με τους αγίους πνευματικούς πατέρες της μονής Όπτινα και συνέγραψε το κλασικό βιβλίο Ήρεμα καταφύγια για την ανάπαυση κάθε βασανισμένης ψυχής. Στη συνέχεια χειροτονήθηκε ιερέας και το 1924 ή 25 θανατώθηκε για την ορθόδοξη πίστη του από το σοβιετικό καθεστώς (16).

Δε χρειάζεται να κλείσω με κάποιο «εμπνευσμένο» ή εξεζητημένο επίλογο. Το Πνεύμα του Θεού είναι ξεκάθαρο και γνωρίζουμε από τους αγίους διδασκάλους του χριστιανισμού τους τρόπους, με τους οποίους εμφανίζεται και ενεργεί, αλλά και τους τρόπους, με τους οποίους αποκτάται. Κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να ακολουθήσει τις προτιμήσεις και τις επιλογές του – ελεύθερος ακόμη και να πλανηθεί, ακόμη και να περιπλακεί σε καταστάσεις οδυνηρές, ακόμη και να αμαρτήσει φρικτά. Καλό είναι να το αποφύγει, γιατί πιθανότατα θα χάσει την υπαρκτή και ανεκτίμητη αιωνιότητα του παραδείσου. Ας μη νομίζει ότι «θα βρει το δρόμο να επιστρέψει», τσακισμένος αλλά «πλήρης εμπειριών», για να συνεχίσει τη ζωή του σοφότερος ή ικανοποιημένος από τις εμπειρίες του. Οι αρχαίοι μύθοι όλων των λαών και τα σύγχρονα αστυνομικά δελτία αποτελούν πλούσια συλλογή από «βέβαιους» και «σθεναρούς» ανθρώπους, που δεν επέστρεψαν, αλλά έμειναν εκεί και μάλιστα νεκροί ή ψυχικά νεκροί.

Αν όμως ένας αδελφός μας δεν το απέφυγε, ποτέ δεν είναι αργά: το πετραχήλι του παπά τον περιμένει, αρκεί να δεχτεί να κάμψει ελαφρώς τον αυχένα του, για να ανυψωθεί στη συνέχεια μέχρι τους ουρανούς.

Σημειώσεις

1. Βλ. την εξαίρετη μελέτη του Ίκαρου Πετρίδη Εμπαίζοντες – Ημείς μωροί διά Χριστόν, Μορφή Εκδοθείτω, Αθήνα 2008, σελ. 42-43 και 46-48, καθώς και http://www.pigizois.net/index2.htm (όπου και η εικόνα του).
2. Η περίπτωσή του δημοσιεύεται και σχολιάζεται στο σύντομο βιβλίο του π. Σεραφείμ Ρόουζ Η αποκάλυψη του Θεού στην ανθρώπινη καρδιά (διάλεξη στο πανεπιστήμιο της Σάντα Κρουζ το 1981), Εγρήγορση 2004, και στο διαδίκτυο: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/gerontikon/seraphim_rose_revelation_of_god_into_human_heart.htm και http://www.pigizois.net/index2.htm.
3. Βλ. http://www.pigizois.net/index2.htm, ενότητα «Πνευματικοί Λόγοι: Λόγια Αθωνιτών Πατέρων (β΄ εκατοντάδα)».
4. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2003, σελ. 28.
5. Οι αναφορές από το π. Σεραφείμ Ρόουζ Η ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, ό.π., σελ. 197-198. Εκεί περιλαμβάνεται και εκτενής θεολογικός σχολιασμός.
6. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 1996, σελ. 49-50.
7. Η παραπομπή από το π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ψυχή μετά το θάνατο – οι μεταθανάτιες εμπειρίες στο φως της ορθόδοξης διδασκαλίας, εκδ. Μυριόβιβλος.
8. Μια εξαιρετική «εισαγωγή» στο θέμα της εύρεση κατάλληλου πνευματικού (εξομολόγου, γέροντα, πνευματικού πατέρα και διδασκάλου) από το σοφό και συνετό Αγιορείτη γέροντα Νίκωνα, βλ. στο http://egolpio.wordpress.com/2009/04/20/fnikon/. Αναλυτικά για τη θεραπευτική διάσταση όχι μόνο της εξομολόγησης αλλά συνολικά του εκκλησιαστικού γεγονότος βλ. στην κλασική μελέτη του επισκόπου Ιερόθεου Βλάχου Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας), ⁸2004. Εκεί αναφέρεται και η προσευχή του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου για την εύρεση του κατάλληλου πνευματικού.
9. Βλ. Μακαρίου του Αιγυπτίου του Αλεξανδρέως τα ευρισκόμενα πάντα. Αποφθέγματα, 238-240. Στο J. Migne, Patrologia Graeca, τ. 34, 237-240.
10. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ό.π., σελ. 26.
11. Σημειωτέον ότι ο τελευταίος δείπνος του Ιησού με τους μαθητές Του ονομάζεται από τους αγίους Πατέρες «μυστικός», επειδή κατά τη διάρκειά του παραδόθηκε στους ανθρώπους το μυστήριο της θείας Μετάληψης. Ο όρος σημαίνει «μυστηριακός» και όχι «κρυφός». Δεν υπονοείται στην πνευματική μας παράδοση ότι ο Ιησούς και οι μαθητές Του… «κρύφτηκαν» για να δειπνήσουν.
12. Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ), Αγώνας θεογνωσίας (μετά θάνατον έκδοση της πολυκύμαντης αλληλογραφίας του με το Βρετανό πρώην ρωμαιοκαθολικό πάστορα Δαβίδ Μπάλφουρ), Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας 2004, σελ. 207, 197, 199.
13. Στο ΤΜ δημοσιεύτηκαν μόνο τα αρχικά του.
14. Βλ. την περίπτωσή του και αποσπάσματα από το βιβλίο του στο Όσιος Νεκτάριος, ο τελευταίος μεγάλος στάρετς της Όπτινα, Ιερά Μονή Οσίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, Κάλαμος Αττικής 2003, σελ. 115-129 και 132-133.

Η μαρτυρία του αποστόλου Πέτρου για το Χριστό

Το ακόλουθο πολύ κατατοπιστικό και διαφωτιστικό άρθρο του θεολόγου Θ. Ι. Ρηγινιώτη το πήραμε από τη σελίδα http://www.oodegr.com/oode/islam/kd_mwameth/petros_1.htm), καθώς οι αναγνώστες μας πρότειναν να βάζουμε πιο πολλά άρθρα που να έχουν και θεολογικό περιεχόμενο.

——————————————————————————–

Ο προβληματισμός των μουσουλμάνων για τον απόστολο Παύλο

Στη συζήτηση για την εγκυρότητα του χριστιανισμού, ο απόστολος Παύλος αποτελεί το κατ’ εξοχήν «κόκκινο πανί» για τους μουσουλμάνους, όπως και για όλους τους αρνητές του χριστιανισμού. Συκοφαντείται ως απατεώνας και ψεύτης, που «αλλοίωσε» το νόημα της διδασκαλίας του Χριστού και «μεταμόρφωσε» το χριστιανισμό, δίνοντάς του τη μορφή που ξέρουμε. Μάλιστα, του προσάπτεται ως «επινόηση» η ιδέα της Θεότητας του Χριστού και της απολυτρωτικής σημασίας των Παθών Του για τους ανθρώπους.

Φυσικά, όπως αποδεικνύει η πείρα και η ιστορία των αγίων της αρχαίας και της ορθόδοξης Εκκλησίας, όλα αυτά δεν είναι καθόλου επινοήσεις του Παύλου, αλλά αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού, διά του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, στους αποστόλους και σε όλους τους ανθρώπους που πλησιάζουν το Θεό και μεταμορφώνονται εν Χριστώ.

Ο Παύλος συκοφαντείται ως απατεώνας. Τι κι αν ο ίδιος είδε το Χριστό στο όραμα της Δαμασκού και άλλαξε 100% το δρόμο του στη ζωή; Τι κι αν ο Χριστός διατήρησε επικοινωνία μαζί του σε όλη του τη ζωή; (Πράξ. 18, 9-10: «Είπε δε ο Κύριος δι’ οράματος εν νυκτί τω Παύλω· μη φοβού, αλλά λάλει και μη σιωπήσης, διότι εγώ ειμί μετά σου», Πράξ. 22, 17-21, Β΄ Κορινθ. 12, 8-9, κ.λ.π.). Τι κι αν ο Παύλος αξιώθηκε να κάνει θαύματα, να θεραπεύσει δαιμονισμένους (π.χ. Πράξ. 16, 16-18, και 19, 11-12 – επικαλούμενος το όνομα του Χριστού κι όχι κάποια «δική του δύναμη», όπως θα έκανε αν ήταν μάγος ή απατεώνας), σε σημείο που πολλοί μάγοι της Εφέσου να καίνε δημόσια τα βιβλία τους; (Πράξ. 19, 19).

Τι κι αν αξιώθηκε να αναστήσει νεκρό (Πράξ. 20, 9-12), να ελευθερωθεί από τη φυλακή μέσω θαύματος (Πράξ. 16, 25-33), να μεταφερθεί στον ουρανό και εκεί να γνωρίσει ιδιαίτερες αποκαλύψεις, «άρρητα ρήματα»; (Β΄ Κορ. 12, 1-4)… Τι κι αν ο άγιος απόστολος Ανανίας καθοδηγήθηκε από το Χριστό προς τον Παύλο, με τη διαβεβαίωση ότι Εκείνος θα τον αποστείλει να υποστηρίξει το όνομά Του ενώπιον εθνών και βασιλέων και ότι θα πάθει πολλά υπέρ του ονόματος Του; (Πράξ. 9, 1-16). Τι κι αν, τέλος, βασανίστηκε και κινδύνεψε όντως αμέτρητες φορές (Πράξ. 16, 23, Β΄ Κορ. 11, 24-27, κ.λ.π.) και τελικά έδωσε και τη ζωή του για το Χριστό, τον Οποίο υπεραγαπούσε, προτιμώντας μάλιστα να πεθάνει για να βρεθεί κοντά Του παρά να συνεχίσει τη γήινη ζωή του; (προς Φιλιππησίους 1, 21-23).

Παρ’ όλα αυτά, δε γράφω το παρόν για να συζητήσουμε για τον Παύλο. Αφού τόσο ενοχλεί τους μουσουλμάνους αδελφούς μου η παρουσία του στη χορεία των αποστόλων του Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού και Θεού, ας τον αφήσουμε.

Η αξιοπιστία του Πέτρου

Στο βιβλίο «Ο προφήτης Μουχάμμεντ στη Βίβλο», κεφ. «Μισπά», ο μουσουλμάνος συγγραφέας αναφέρεται στη μετονομασία του αποστόλου Σίμωνα από τον Ιησού σε «Πέτρο». Τονίζεται δε ιδιαίτερα ότι ο Ιησούς τον ονόμασε «Πέτρο» επειδή αυτό, κατά το συγγραφέα, παραπέμπει στα μισπά, δηλ. σε ιερά λίθων που εντοπίζει στην αρχαία παράδοση. Γράφει:

«Όταν ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) ονόμασε τον πρώτο του μαθητή Σίμωνα με το χαρακτηρισμό “Πέτρος”, σίγουρα είχε στο μυαλό του την αρχαία ιερή “σάφα” [σ.σ. πέτρα] που πολλά χρόνια πριν είχε χαθεί… Τα λόγια του Χριστού: “Εσύ είσαι ο Πέτρος” (στα αραβικά: “άντας σάφα”) κ.τ.λ. (Ματθαίος, 16:18;  Ιωάννης, 1:42). Έτσι λοιπόν φαίνεται ότι αφού ο Σίμων (ή η ομολογία του) ήταν “Σάφα”, η εκκλησία η οποία επρόκειτο να χτιστεί πάνω σ’ αυτόν ήταν το “Μισπά” (ή “Μισφά”). Ποιο είναι όμως αυτό το μυστήριο που κρύβεται στη λέξη “σάφα”; Είναι ένας από τους μεγαλύτερους χαρακτηρισμούς του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), το “Μουσταφά”».

Δε συμφωνώ με αυτή την τοποθέτηση. Η περί μισπά ιδέα είναι άγνωστη και αδιάφορη στο χριστιανισμό – ούτε ο ίδιος ο Πέτρος δεν ασχολήθηκε με κάτι τέτοιο, όπως θα είχε κάνει, αν όντως τον αφορούσε προσωπικά. Και φυσικά, όπως έχω καταδείξει στα σχόλια που δημοσιεύονται κάτω από το βιβλίο, ο ερχομός του Μωάμεθ δεν προαναγγέλλεται στις προφητείες της Αγίας Γραφής.

Αυτό που με ενδιαφέρει εδώ όμως είναι ότι ο συγγραφέας φανερά αναγνωρίζει ότι όντως ο άγιος απόστολος Πέτρος ευλογήθηκε από τον Ιησού και χαρακτηρίστηκε θεμέλιο της Εκκλησίας Του.

Είναι σημαντικό βέβαια να θυμηθεί κάθε μουσουλμάνος πότε ο Κύριος είπε στον Πέτρο αυτά τα λόγια: «επιβράβευσε» τον Πέτρο με αυτό το χαρακτηρισμό, επειδή εκείνος διακήρυξε προς τον Ιησού: «εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16, 13-20, Μάρκ. 8, 27-30, Λουκ. 9, 18-21)! Αυτό ο Ιησούς βεβαίωσε ότι του το αποκάλυψε ο Ίδιος ο Θεός Πατέρας. Και μόνο αυτά τα λόγια αρκούν, για να ανατρέψουν ολόκληρη τη χριστολογία του Ισλάμ.

Άλλωστε, και μόνο το γεγονός ότι ο Ιησούς έχει δική Του Εκκλησία, που την αποκαλεί «η Εκκλησία μου» (κι όχι «η Εκκλησία του Θεού»), φανερώνει τη θεότητά Του. Θα τολμούσε ποτέ ένας προφήτης –τόλμησε ο Μωάμεθ;– να πει κάτι αντίστοιχο για τη διδασκαλία του Θεού που (υποτίθεται ότι) μεταφέρει;

Επίσης, ο Ιησούς αμέσως παρακάτω λέει ότι θα δώσει στον Πέτρο τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, ώστε να βάζει μέσα όποιον θέλει, συγχωρώντας τις αμαρτίες του. Αν ο συγγραφέας μας δέχεται ότι ο Χριστός πράγματι μετονόμασε το Σίμωνα σε Πέτρο, οφείλει να δεχτεί και ότι ο Χριστός έχει στη διάθεσή Του τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών και μπορεί να τα παραχωρεί σε όποιον θέλει. Και ποιος μπορεί να έχει τέτοια εξουσία, εκτός από τον Ίδιο το βασιλιά της βασιλείας αυτής, δηλαδή το Θεό;

Ο Ιησούς λοιπόν είπε γι’ αυτή την Εκκλησία ότι «πύλες Άδη δεν θα τη νικήσουν» (Ματθ. 16, 18). Θα είναι λοιπόν αιώνια, όχι προσωρινή ούτε μεταβατική «μέχρι να εμφανιστεί ένας άλλος εκλεκτός», όπως αυθαίρετα ισχυρίζονται οι μουσουλμάνοι. Αν ήταν έτσι, τότε τι είδους πέτρα ήταν αυτή; Ό,τι θεμελιώνεται στην πέτρα, δεν προορίζεται για κατάργηση ούτε αλλάζει ποτέ θεμέλια.

Εκτός από τα παραπάνω, ο «μουσουλμάνος απολογητής» Άχμεντ Ελντίν γράφει για τον απόστολο Παύλο: «Πώς τολμάει να εναντιώνεται στον Πέτρο, όταν ο Πέτρος είναι ευλογημένος από τον Ιησού;» (προς το τέλος του σχολίου). Προφανώς αναφέρεται στο ίδιο σημείο, στα λόγια του είπε ο Ιησούς στον Πέτρο κατά τη μετονομασία του από Σίμωνα. Ακόμη κι αν δεν αναφέρεται σ’ αυτό όμως (αλλά σε σημεία όπως π.χ. το Λουκ. 22, 31-32, ή το Ιω. 21, 15-17: «βόσκε τα αρνία μου»), γεγονός είναι ότι η μουσουλμανική απολογητική εμφανίζεται και στις δύο περιπτώσεις να αποδέχεται τον απόστολο Πέτρο ως αξιόπιστο μάρτυρα της αληθινής διδασκαλίας του Χριστού.

Ας δούμε λοιπόν τι έχει να μας πει για το Χριστό ο απόστολος Πέτρος.

Α. Η ομιλία του Πέτρου κατά την πεντηκοστή

Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 2. Το αρχαίο κείμενο ολόκληρου του κεφαλαίου δημοσιεύεται στο http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/acts/2.asp.

Η πρώτη ομιλία του αγίου αποστόλου Πέτρου γίνεται την ημέρα της πεντηκοστής. Την ημέρα που οι μαθητές του Χριστού «ήταν όλοι συγκεντρωμένοι», όπως έκαναν κάθε μέρα, περιμένοντας την υπόσχεση του Χριστού για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος σε αυτούς: «περιμένειν την επαγγελίαν του πατρός ην ηκούσατέ μου· ότι Ιωάννης μεν εβάπτισεν ύδατι, υμείς δε βαπτισθήσεσθε εν Πνεύματι Αγίω ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας» (Πράξεις, 1, 4-5).

Ας σημειώσουμε ότι τα λόγια αυτά του Χριστού παραπέμπουν σε δύο σημεία από τα ευαγγέλια: στην υπόσχεσή του ότι, μετά την αποχώρησή Του, θα έρθει στους αποστόλους ο Παράκλητος (Ιω. 14, 26: «ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ό πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα…») και στην προφητεία του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου «εγώ μεν βαπτίζω υμάς εν ύδατι εις μετάνοιαν· ο δε οπίσω μου ερχόμενος ισχυρότερός μου εστίν, ου ουκ ειμί ικανός τα υποδήματα βαστάσαι· αυτός υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Ματθ. 3, 11).

Ο άγιος ευαγγελιστής Λουκάς, στις Πράξεις των Αποστόλων, αρχή κεφ. 2, στ. 1-13, περιγράφει έτσι την κάθοδο του Αγ. Πνεύματος στους αποστόλους:

«Και όταν έφτασε η ημέρα της πεντηκοστής ήταν όλοι συγκεντρωμένοι. Και έγινε ξαφνικά ήχος από τον ουρανό, όπως όταν φυσάει βίαιος άνεμος και γέμισε όλο το σπίτι όπου βρίσκονταν. Και είδαν να διανέμονται γλώσσες σαν από φωτιά και κάθισε [από μία] πάνω σε κάθε έναν τους. Και γέμισαν όλοι Άγιο Πνεύμα και άρχισαν να μιλούν άλλες γλώσσες, όπως το Πνεύμα τους παραχωρούσε να μιλούν.

Κατοικούσαν λοιπόν στην Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άντρες ευσεβείς από κάθε έθνος κάτω από τον ουρανό, και όταν έγινε ο ήχος αυτός το πλήθος μαζεύτηκε και εξεπλάγη, γιατί ο καθένας τούς άκουγε να μιλούν στη δική του διάλεκτο. Και εκπλήσσονταν όλοι και θαύμαζαν, λέγοντας μεταξύ τους: “Γαλιλαίοι δεν είναι όλοι αυτοί που μιλούν; Πώς εμείς ακούμε ο καθένας στη δική του μητρική γλώσσα, Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίτες, και οι κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Ιουδαίας και της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Ασίας, της Φρυγίας και της Παμφυλίας, της Αιγύπτου και της περιοχής της Λιβύης της “κατά Κυρήνην”, και οι Ρωμαίοι που βρίσκονται εδώ, Ιουδαίοι και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες, τους ακούμε να κηρύσσουν στις γλώσσες μας τα μεγαλεία του Θεού;”. Και εκπλήσσονταν όλοι και απορούσαν, και άλλος έλεγε: “Τι να είναι αυτό;”, ενώ άλλοι κορόιδευαν, λέγοντας ότι είναι μεθυσμένοι.»

Τότε ο απόστολος Πέτρος «στάθηκε μαζί με τους ένδεκα» (γιατί το Άγιο Πνεύμα ήρθε σε περισσότερους από εκατό μαθητές του Χριστού, μεταξύ αυτών και σε γυναίκες και στην ίδια την Παναγία, όπως φαίνεται από το Πράξ. 1, 14-15), μίλησε και εξήγησε το γεγονός, καλώντας όλους να πιστέψουν και να βαπτιστούν «στο όνομα του Χριστού». Παραθέτω σε μετάφραση την ομιλία του, παραπέμποντας στο πρωτότυπο με το δεσμό που έδωσα παραπάνω:

«Στάθηκε τότε ο Πέτρος μαζί με τους ένδεκα, σήκωσε τη φωνή του και τους είπε: “Άνδρες Ιουδαίοι και όλοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, μάθετε τα εξής και βάλτε στ’ αφτιά σας τα λόγια μου: αυτοί δεν είναι μεθυσμένοι, γιατί είναι η τρίτη ώρα της ημέρας. Αλλά αυτό είναι που είχε ειπωθεί από τον προφήτη Ιωήλ: “Στις έσχατες ημέρες, λέει ο Θεός, θα εκχύσω από το πνεύμα μου σε κάθε σάρκα και οι γιοι και οι θυγατέρες σας θα προφητέψουν και οι νεαροί σας θα δουν οράματα και οι πιο ηλικιωμένοι θα δουν όνειρα· και πάνω στους δούλους μου και τις δουλες μου τις ημέρες εκείνες θα εκχύσω από το πνεύμα μου και θα προφητέψουν. Και θα δώσω τεράστια φαινόμενα [στο αρχαίο: τέρατα] στον ουρανό πάνω και σημάδια στη γη κάτω, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού· ο ήλιος θα μεταστραφεί σε σκότος και η σελήνη σε αίμα πριν έλθει η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής. Και κάθε ένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί”.

Άνδρες Ισραηλίτες, ακούστε αυτά τα λόγια. Τον Ιησού το Ναζωραίο, άνδρα αποδεδειγμένο από το Θεό σε σας με δυνάμεις και τέρατα και σημεία, που έκανε ο Θεός δι’ αυτού ανάμεσά σας, όπως και εσείς ξέρετε, αυτόν, που σας παραδόθηκε σύμφωνα με την ορισμένη βουλή και πρόγνωση του Θεού, τον συλλάβατε και μέσω χεριών ανόμων τον σκοτώσατε σταυρώνοντας [στο αρχαίο: προσπήξαντες = στερεώνοντάς τον στο έδαφος]. Τον οποίο ο Θεός ανέστησε, λύνοντας τις ωδίνες του θανάτου, διότι δεν ήταν δυνατόν εκείνος να κρατηθεί απ’ αυτόν. Διότι ο Δαβίδ λέει γι’ αυτόν: “Έβλεπα πάντοτε τον Κύριο ενώπιόν μου, γιατί βρίσκεται στα δεξιά μου, για να μη σαλευθώ. Για τούτο ευφράνθηκε η καρδιά μου και αγαλλίασε η γλώσσά μου, ακόμη και το σώμα μου θα αναπαυθεί με ελπίδα [στο αρχαίο: έτι δε και η σάρξ μου κατασκηνώσει επ’ ελπίδι], γιατί δε θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον Άδη, ουδέ θα αφήσεις τον όσιό σου να γνωρίσει φθορά. Μου γνώρισες οδούς ζωής, θα με γεμίσεις ευφροσύνη με την παρουσία σου [στο αρχαίο: μετά του προσώπου σου]”.

Άνδρες αδελφοί, μπορώ να σας πω με θάρρος για τον πατριάρχη Δαβίδ ότι πέθανε και ετάφη και το μνήμα αυτού βρίσκεται σε μας μέχρι σήμερα. Αλλά επειδή ήταν προφήτης και γνώριζε ότι ο Θεός του ορκίστηκε ότι θα αναδείξει από τους απογόνους του κατά σάρκα το Χριστό, για να καθίσει στο θρόνο του, προείδε και μίλησε για την ανάσταση του Χριστού, ότι δεν εγκαταλείφθηκε η ψυχή του στον Άδη, ούτε το σώμα του γνώρισε φθορά. Αυτόν τον Ιησού ανέστησε ο Θεός, πράγμα για το οποίο όλοι εμείς είμαστε μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθηκε διά της δεξιάς του Θεού και λαμβάνοντας την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα, το εξέχυσε, αυτό που τώρα βλέπετε και ακούτε.

Διότι δεν ανέβηκε ο Δαβίδ στους ουρανούς, όμως λέει: είπε ο Κύριος στον Κύριό μου, κάθισε στα δεξιά μου, μέχρι να θέσω τους εχθρούς σου χαλί κάτω από τα πόδια σου [είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου, κάθου εκ δεξιών μου έως αν θώ τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου]. Ας γνωρίζει λοιπόν με βεβαιότητα όλος ο λαός του Ισραήλ ότι και Κύριο και Χριστό αυτόν ο Θεός ανέδειξε, αυτό τον Ιησού, τον οποίο εσείς σταυρώσατε».

Ο λαός ένιωσε μεγάλη κατάνυξη όταν άκουσε τα λόγια του Πέτρου και είπε στον ίδιο και στους λοιπούς αποστόλους: «Τι να κάνουμε, άνδρες αδελφοί;». Και ο Πέτρος τους είπε: «Μετανοήστε και ας βαπτιστεί ο καθένας ας στο όνομα του Ιησού Χριστού για συγχώρηση των αμαρτιών και θα λάβετε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Γιατί η υπόσχεση είναι για σας και τα παιδιά σας και όλους όσοι βρίσκονται μακριά, όσους θα προσκαλέσει ο Κύριος ο Θεός μας».

Όσοι αποδέχτηκαν αυτά τα λόγια, βαπτίστηκαν και έτσι ιδρύθηκε η Εκκλησία. Οι άνθρωποι που πίστεψαν εκείνη την ημέρα και βαπτίστηκαν ήταν περίπου τρεις χιλιάδες (Πράξ. 2, 41). Όλοι αυτοί ζούσαν με άξονες «τη διδαχή των αποστόλων και την κοινωνία και την κλάση του άρτου [θεία μετάληψη] και τις προσευχές», έχοντας τα πάντα κοινά και προσφέροντας ό,τι μπορούσαν σε όποιον είχε ανάγκη (βλ. Πράξ. 2, 42-47).

ΣΧΟΛΙΑ: α) Ο Πέτρος ακολουθεί το σχήμα που ακολουθούν οι απόστολοι όταν μιλούν για την ανάσταση του Χριστού: ότι «ο Θεός τον ανέστησε». Παράλληλα όμως αναφέρει ότι ο Χριστός αναστήθηκε επειδή «δεν ήταν δυνατόν να κρατηθεί από το θάνατο». Συνεπώς, στην ίδια τη φύση του Χριστού υπήρχε η αιτία της ανάστασής Του. Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε σε συμφωνία και με το Ιω. 5, 26,, όπου ο Ιησούς λέει: «ώσπερ γαρ ο πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και τω υιώ ζωήν έχειν εν εαυτώ».

Αν οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας πιστεύουν πως τα λόγια του Πέτρου φανερώνουν πως ο Χριστός «δεν είναι Θεός», αυτό σημαίνει ότι αποδέχονται πως ο Πέτρος διακήρυξε τη σταύρωση και την ανάσταση ως αληθινά γεγονότα, και μάλιστα κεντρικά στην αποστολή του Χριστού, αντίθετα φυσικά με ό,τι ισχυρίζεται το Κοράνι. Αν το αποδεχτούν αυτό, τότε μπορούμε να συζητήσουμε για τα υπόλοιπα. Προκαταβολικά μόνον λέω ότι ο Υιός ονομάζεται «Ιησούς» και «Χριστός» ως άνθρωπος, και αυτό είναι και ο λόγος για τον οποίο οι απόστολοι διακηρύσσουν ότι ο Θεός Τον ανέστησε. Ως άνθρωπος επίσης ανέβηκε στον ουρανό και κάθισε «στα δεξιά του Θεού» (ανθρωπομορφισμός). Γι’ αυτό η ανθρωπότητα σώζεται διά του Χριστού, γιατί ένας άνθρωπος (ο νέος Αδάμ) ανέβηκε στο «χώρο του Θεού» και εμείς, καθώς ενωνόμαστε με Αυτό τον άνθρωπο, οδηγούμαστε από Αυτόν και μαζί Του στην ένωση με το Θεό.

β) Γίνεται φανερό ότι ο απόστολος Πέτρος ερμηνεύει τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης ως αναφερόμενες στο Χριστό και όχι (όπως ισχυρίζονται κάποιοι μουσουλμάνοι ερμηνευτές και απολογητές) ως προαναγγελίες του ερχομού του Μωάμεθ. (Αυτό το αναλύουμε διεξοδικά εδώ). Θα προσθέσω μία μόνο παρατήρηση επ’ αυτού: οι προφητείες μιλούν (και έχει νόημα να μιλούν) για τον ερχομό ενός σωτήρα των ανθρώπων, δεν έχει νόημα να μιλούν για τον ερχομό ενός προφήτη, έστω «του μεγαλύτερου». Προαναγγέλλεται μόνον δευτερευόντως η άφιξη προφητών που συνδέονται άμεσα με τον ερχομό του Χριστού: του Προδρόμου (Ησαΐα 40, 3-11, Μαλαχία, 3, 1-3) και του Ηλία, που θα είναι ο πρόδρομος της Δευτέρας Παρουσίας (Μαλαχία 4, 4-5 [στο Μασσωριτικό, τέλος του κεφ. 3]).

Β. Η ομιλία του Πέτρου στο Ναό της Ιερουσαλήμ

Λίγο καιρό αργότερα, Πέτρος και Ιωάννης ανέβαιναν στο Ναό της Ιερουσαλήμ. Εκεί, ως γνωστόν, ο άγιος απόστολος Πέτρος θεράπευσε θαυματουργικά τον παράλυτο ζητιάνο, με τη φράση «εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου έγειρε και περιπάτει» (Πράξ. 3, 6). Η αναφορά στο όνομα του Χριστού και όχι «του Θεού» (αναφορά που γίνεται γενικότερα κατά τα θαύματα, όπως και η βάπτιση των ανθρώπων «στο όνομα του Χριστού», που αναφέρθηκε παραπάνω) φανερώνει τη θεότητα του Χριστού. Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, είναι παράλογο να γίνεται αναφορά στο όνομά Του, αντί για «το όνομα του Θεού». Ο ίδιος ο Χριστός βέβαια το είχε διδάξει αυτό (Ιω. 14, 13-14 – θα το σχολιάσουμε παρακάτω) και ασφαλώς κανείς προφήτης δεν τόλμησε να πει κάτι ανάλογο για το δικό του όνομα.

Κατά την αναταραχή που προκλήθηκε από το θαύμα, ο Πέτρος βρήκε την ευκαιρία για μια δεύτερη δημόσια ομιλία (Πράξ. 3, 12-26), στην οποία είπε τα ακόλουθα (βλ. το αρχαίο εδώ: http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/acts/3.asp):

«Άνδρες Ισραηλίτες, γιατί εκπλήσσεστε με αυτό, ή γιατί μας κοιτάζετε σαν να κάναμε αυτόν να περπατά με τη δική μας δύναμη ή ευσέβεια;

Ο Θεός Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ, ο Θεός των πατέρων μας, δόξασε του δούλο Του, τον Ιησού [στο αρχαίο: τον παίδα αυτού Ιησούν]· τον οποίο εσείς μεν παραδώσατε και αρνηθήκατε ενώπιον του Πιλάτου, που ήθελε να τον αθωώσει· εσείς όμως αρνηθήκατε τον άγιο και δίκαιο και ζητήσατε να σας χαρίσουν ένα φονιά [σ.σ. εννοεί το Βαραβά], ενώ τον αρχηγό της ζωής τον σκοτώσατε, τον οποίο ο Θεός ανέστησε από τους νεκρούς, πράγμα, για το οποίο εμείς είμαστε μάρτυρες.

Και με την πίστη στο όνομά του, αυτόν που βλέπετε και είδατε, το όνομά του, και η πίστη που ενεργείται δι’ αυτού του χάρισε την πλήρη υγεία ενώπιον όλων σας. Ξέρω λοιπόν, αδελφοί, ότι ενεργήσατε από άγνοια, όπως και οι άρχοντές σας. Ο δε Θεός, αυτά που προανάγγειλε ότι θα πάθει ο Χριστός διά στόματος όλων των προφητών του, αυτά εκπλήρωσε. Μετανοήστε λοιπόν και επιστρέψτε, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σας, ώστε να έρθουν εποχές αναψυχής εκ μέρους του Κυρίου και να αποστείλει τον Ιησού Χριστό, τον ήδη ορισμένο για σας, τον οποίο πρέπει να δεχτεί ο ουρανός μέχρι τον καιρό της αποκατάστασης όλων, όσα είπε ο Θεός διά στόματος όλων του αγίων προφητών του εδώ και αιώνες.

Διότι ο Μωϋσής είπε προς τους πατέρας ο Κύριος ο Θεός θα αναδείξει σε σας προφήτη σαν εμένα από τους αδελφούς σας· να τον ακούσετε σε όλα όσα θα σας πει. Και κάθε άνθρωπος που δεν θα υπακούσει στον προφήτη εκείνο, θα εξολοθρευτεί μέσα στο λαό. Και όλοι οι προφήτες, από το Σαμουήλ και εξής, όσοι μίλησαν και διακήρυξαν τούτες τις ημέρες. Εσείς είστε υιοί των προφητών και της διαθήκης, που διέθεσε ο Θεός προς τους προγόνους μας, λέγοντας προς τον Αβραάμ· και μέσω του σπέρματός σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης. Σε σας πρώτα ο Θεός, αναστήσας το δούλο του, τον Ιησού [στο αρχαίο: τον παίδα αυτού Ιησούν], τον απέστειλε για να σας ευλογεί με το να απομακρύνει τον καθένα από την κακία του».

ΣΧΟΛΙΑ: α) Ο άγιος απόστολος Πέτρος ερμηνεύει ευθέως την προφητεία του αγίου προφήτη Μωυσή, για το μελλοντικό προφήτη που πρέπει να τον υπακούνε όλοι οι άνθρωποι (Δευτερονόμιο, 18, 18), ως αναφερόμενη στον Ιησού. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί την προφητεία παρερμηνεύουν οι μουσουλμάνοι ερμηνευτές, ως δήθεν αναφερόμενη στο Μωάμεθ (έχουμε αναλύσει διεξοδικά το θέμα εδώ). [Βλ. και το δικό μας άρθρο
Αναφέρεται ο Μωάμεθ στο Δευτερονόμιο 18:18;]
β) Ο Πέτρος χαρακτηρίζει τον Ιησού «παίδα του Θεού» (=δούλο του Θεού). Αυτό μπορεί να δώσει αφορμή στους μουσουλμάνους αδελφούς μας να πανηγυρίσουν ότι ο άγιος δήθεν παραδέχεται πως ο Ιησούς δεν είναι Θεός, αλλά κοινός άνθρωπος. Δεν είναι έτσι. Ο χαρακτηρισμός του Ιησού ως «παιδός του Θεού» παραπέμπει στην περίφημη προφητεία του αγίου προφήτη Ησαΐα 52, 13 εξ. και 53. Εκεί ο Θεός, διά στόματος του προφήτη, χαρακτηρίζει το Μεσσία «ο παις μου» (ο δούλος μου). Ο προφήτης Ησαΐας, από το κεφ. 52, 13 ώς και το κεφ. 53, γράφει ξεκάθαρα ότι ο Μεσσίας θα βασανιστεί και θα σώσει τον κόσμο με το βασανισμό Του («σηκώνει τις αμαρτίες μας και υποφέρει για μας… τραυματίστηκε για τις αμαρτίες μας… οδηγήθηκε σαν πρόβατο στη σφαγή… από τις αμαρτίες του λαού μου οδηγήθηκε στο θάνατο…» κ.τ.λ.). Στο Ησ. 12, 6, ο «άγιος του Ισραήλ» (ο Θεός) είναι Εκείνος που «υψώθη εν μέσω της Σιών», δηλαδή ο Χριστός (βλ. Ησ. 52, 13: «ο παις μου υψωθήσεται και μετεωρισθήσεται σφόδρα» = ο δούλος μου θα υψωθεί και θα κρεμαστεί πολύ). Ο Ίδιος ο Χριστός ερμηνεύει την «ύψωση» ως σταύρωση (Ιω. 8, 28, και 12, 32-34). Προσοχή: ο Μεσσίας, κατά τον Ησαΐα, έρχεται για να σώσει τον κόσμο και όχι απλώς για να διδάξει ή για να μεταφέρει σ’ εμάς το θέλημα του Θεού.

Έτσι, ο Υιός του Θεού γίνεται δούλος του Θεού (άνθρωπος) για να φέρει τη σωτηρία στους ανθρώπους. Δέχονται οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας ότι η προφητεία του Ησαΐα αναφέρεται στο Χριστό; Δέχονται επίσης όλα τα υπόλοιπα που αναφέρονται στην ομιλία του Πέτρου; Θα πρέπει να τα δεχτούν, αφού μιλούν οι αψευδείς μάρτυρες Ησαΐας και Πέτρος. Τότε ευχαρίστως να συζητήσουμε για το χαρακτηρισμό του Χριστού ως «παιδός του Θεού».

Ας επισημάνουμε εδώ ότι το όνομα «Ιησούς» και οι χαρακτηρισμοί «Χριστός» (εβρ. «Μεσσίας»), «Σωτήρας», «Υιός Δαβίδ», «Βασιλεύς του Ισραήλ», «Μέγας Αρχιερεύς» κ.τ.λ., αναφέρονται όλοι στον Υιό του Θεού ως άνθρωπο. Ως Θεός, ο Υιός χαρακτηρίζεται «Λόγος του Θεού», «Σοφία του Θεού», «Κύριος» κ.τ.λ. Δεν είναι αλήθεια ότι αυθαίρετα αναφερόμαστε στο Χριστό πότε ως άνθρωπο και πότε ως Θεό. Όταν οι απόστολοι μιλάνε για το απολυτρωτικό Του έργο, που επιτέλεσε με την ενανθρώπισή Του, αναφέρονται σ’ Αυτόν ως άνθρωπο, ως Μεσσία, ως «πάσχοντα δούλο» (παίδα) του Θεού.

γ) Σχετικά με το θαύμα που συντελέστηκε στο όνομα του Ιησού και όχι «στο όνομα του Θεού»: είναι μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι οι ίδιοι οι μαθητές του Χριστού εξαρχής Τον αντιμετώπιζαν ως Θεό, καθώς μόνο το όνομα του Θεού επιτρέπεται να επικαλείται ο άνθρωπος, όχι το όνομα ανθρώπου. Και δε μπορούμε να πούμε ότι οι απόστολοι, που είχε διαλέξει ο Ίδιος και τους είχε αφήσει τις ύψιστε παρακαταθήκες Του, πλανήθηκαν όλοι, όλοι, όλοι, και παρανόησαν ή διαστρέβλωσαν το νόημα της αποστολής Του δέκα μόλις μέρες μετά την αποχώρησή Του από τη γη.

Ας σημειωθεί ότι η επίκληση του ονόματος του Θεού είναι μια πρόσκληση στο Θεό να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή. Ομοίως, η επίκληση του ονόματος του Ιησού είναι μια πρόσκληση στον Ιησού να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή προς Αυτόν: «ό,τι αν αιτήσητε εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υιώ. εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματί μου, εγώ ποιήσω» (Ιω. 14, 13-14). Αυτό είναι κάτι άλλο (προσευχή προς τον Ιησού) και άλλο το «ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν» του Ιω. 15, 16 (προσευχή προς τον Πατέρα).

Η αποστολική Εκκλησία είναι απόλυτα σίγουρο ότι προσευχόταν προς τον Ιησού. Ο άγιος Στέφανος Του ζήτησε να παραλάβει το πνεύμα του (Πράξ. 7, 59 –και στο στ. 60 λέει «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην», όπου αμέσως πριν έχει ονομάσει «Κύριο» τον Ιησού!), ο απόστολος Παύλος προσεύχεται σ’ Αυτόν στο Πράξ. 22, 17-21 (ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η προσευχή του αρχικά απευθυνόταν στον Πατέρα, όμως συνεχίστηκε ως επικοινωνία με τον Ιησού), ενώ άλλοτε Του ζήτησε να τον απαλλάξει από τον κακό άγγελο που τον τυραννούσε (Β΄ Κορ. 12, 8-9 –ο Κύριος εκεί είναι ο Ιησούς, όπως φαίνεται από το στίχο 9). Ο απόστολος και προφήτης Ιωάννης Τον παρακάλεσε να έρθει γρήγορα (Αποκ. 22, 20). Ο απόστολος Πέτρος λέει στον Αινέα, τον παράλυτο της πόλης Λύδδα, «Αινέα, ιάται σε Ιησούς ο Χριστός» (σε θεραπεύει ο Ιησούς, ο Χριστός, Πράξ. 9, 34), άρα ο Ίδιος ο Χριστός, εκείνη τη στιγμή, παρενέβη από τον ουρανό και τέλεσε τη θεραπεία.

Η προσευχή προς τον Ιησού, ενώ βρίσκεται στον ουρανό, είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που έκαναν οι άνθρωποι που Του ζητούσαν βοήθεια όσο ζούσε στη γη (π.χ. Ματθ. 9, 27. 15, 22, Μάρκ. 3, 10. 9, 17-29. 5, 22-23, κ.α.). Όπως έκανε αμέτρητα θαύματα εδώ, έτσι κάνει και από τον ουρανό. Αφού Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα βρίσκεται μαζί μας όλες τις ημέρες μέχρι τη συντέλεια του αιώνος (Ματθ. 28, 20), γιατί να μην προσευχόμαστε σ’ Αυτόν; Εξάλλου είναι σε συνεχή επικοινωνία μαζί μας, όπως αποδεικνύει το όραμα της Δαμασκού, το όραμα του Ανανία (Πράξ. 9, 17), η θεραπεία του Αινέα, το Ματθ. 18, 20 κ.λ.π.

Γ. Η απολογία του Πέτρου στο Μέγα Συνέδριο

Λόγω της αναταραχής, που προκλήθηκε από τα παραπάνω, οι δύο άγιοι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Την επόμενη μέρα παρουσιάστηκαν ενώπιον του Μεγάλου Συνεδρίου, δηλαδή του ανώτατου θρησκευτικού οργάνου του Ισραήλ, εκείνου που είχε καταδικάσει σε θάνατο τον Ιησού, και ερωτήθηκαν στο όνομα τίνος και με ποια δύναμη κάνουν όσα κάνουν. Τότε ο Πέτρος, «πλησθείς Πνεύματος Αγίου» (γέμισε με το Άγιο Πνεύμα), πήρε το λόγο και είπε τα εξής (Πράξ. κεφ. 4, και στο διαδίκτυο http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/acts/4.asp):

«Άρχοντες του λαού και πρεσβύτεροι του Ισραήλ, αν εμείς σήμερα ανακρινόμαστε για την ευεργεσία ανθρώπου ασθενούς, για τον τρόπο με τον οποίο σώθηκε, ας είναι γνωστό σε όλους εσάς και σε όλο το λαό Ισραήλ ότι εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, τον οποίο εσείς σταυρώσατε, τον οποίο ο Θεός ανέστησε από τους νεκρούς, αυτός ο άνθρωπος εμφανίστηκε ενώπιόν σας υγιής. Αυτός είναι ο λίθος που θεωρήθηκε άχρηστος από σας, τους οικοδόμους, όμως έγινε ακρογωνιαίος λίθος. Και η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται μέσω κανενός άλλου· διότι ούτε άλλο όνομα υπάρχει κάτω από τον ουρανό που να έχει δοθεί στους ανθρώπους, μέσω του οποίου να πρέπει να σωθούμε».

ΣΧΟΛΙΟ: Εκτός των άλλων, στην απολογία του ο άγιος Πέτρος αναφέρεται και στο στίχο «λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας» (Ψαλμός ριζ΄ [117 – στο εβραϊκό (μασοριτικό) ριη΄], στ. 22). Το στίχο αυτό, μαζί με τον επόμενο παρέθεσε ως προφητική αναφορά στον εαυτό Του και ο Ίδιος ο Χριστός (Ματθ. 21, 42), υπαινισσόμενος τη θανάτωσή Του από τους Ιουδαίους, που, αντί να Τον οδηγούσε στον αφανισμό, θα Τον καθιστούσε θεμέλιο της σωτηρίας μας. Ο άγιος Πέτρος παραθέτει το στίχο αυτό και στην Α΄ επιστολή του, κεφ. 2, στ. 7.

Ολόκληρος ο Ψαλμός 117 είναι ένας από τους «μεσσιανικούς» (χριστολογικούς) ψαλμούς, όπου δηλ. διά στόματος του προφήτη μιλάει ο αναμενόμενος Μεσσίας. Η ύπαρξη των μεσσιανικών ψαλμών είναι ακόμη μια φανέρωση της θεότητας του Χριστού, γιατί μόνον ο Θεός μιλάει διά στόματος των προφητών.

Δ. Η δράση του Πέτρου στην αρχαία Εκκλησία

Δεν έχουμε λόγους να θεωρούμε ότι ο απόστολος Πέτρος ήταν «αρχηγός της Εκκλησίας», θέση που ανήκει πάντα προσωπικά στο Χριστό. Κανείς άνθρωπος δεν είναι «αρχηγός της Εκκλησίας», ούτε «αντικαταστάτης» ή «εκπρόσωπος» ή «αντιπρόσωπος» του Χριστού. Εκπρόσωπο ή αντιπρόσωπο έχει μόνο κάποιος που απουσιάζει, όμως ο Χριστός είναι πάντοτε παρών στην Εκκλησία Του, συνεπώς ο Ίδιος είναι η κεφαλή της και η Εκκλησία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το σώμα Του, δηλαδή «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας».

Όλοι οι απόστολοι ήταν οι πνευματικοί ηγέτες των χριστιανών, όλοι ήταν προικισμένοι με τα θαυματουργικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (Πράξ. 15, 12-16), ο δε Πέτρος με την εισήγησή του κατά την αποστολική σύνοδο (Πράξ. 15, 7-12), κατά την οποία δεν επέδειξε καμιά αυθεντία, φανερώνει την ισότιμη θέση όλων των αποστόλων. Πέτρος και Ιωάννης πήγαν ως απεσταλμένοι των αποστόλων στη Σαμάρεια για να μεταδώσουν το Άγιο Πνεύμα στους νεοβαπτισμένους Σαμαρείτες (Πράξ. 18, 14-17). Παρόλα αυτά είναι φανερό ότι ο Πέτρος αποτελούσε μια ηγετική φυσιογνωμία στην πρώτη Εκκλησία, γι’ αυτό και στις Πράξεις των Αποστόλων γίνονται τόσες προσωπικές αναφορές σ’ αυτόν.

Το θαυματουργικό του χάρισμα ήταν ασύλληπτο: ασθενείς θεραπεύονταν όταν περνούσε από πανω τους η σκιά του (βλ. Πράξ. 15, 15-16: «ώστε κατά τας πλατείας εκφέρειν τους ασθενείς και τιθέναι επί κλινών και κραβάττων, ίνα ερχομένου Πέτρου καν η σκιά επισκιάση τινί αυτών. συνήρχετο δε και το πλήθος των πέριξ πόλεων εις Ιερουσαλήμ φέροντες ασθενείς και οχλουμένους υπό πνευμάτων ακαθάρτων, οίτινες εθεραπεύοντο άπαντες». Βλ. και Πράξ. 9, 33-35). Αξιώθηκε επίσης να αναστήσει νεκρό: την αγία Ταβιθά, την ελεήμονα, από την Ιόππη (Πράξ. 9, 36-42). Έλαβε μηνύματα και αποκαλύψεις από το Θεό (Πράξ. 10, 10-16 και 19-20). Απελευθερώθηκε από άγγελο, όταν συνελήφθη από τον Ηρώδη (Πράξ. κεφ. 12), κ.τ.λ.

Ο Πέτρος ήταν εκείνος, στον οποίο το Άγιο Πνεύμα έστειλε τον εκατόνταρχο Κορνήλιο, για να βαπτιστεί (Πράξ. κεφ. 10), ενώ επίσης στον Πέτρο έπεσε η ευθύνη να αντιμετωπίσει την ασέβεια του Ανανία και της Σαπφείρας, τους οποίους προειδοποίησε για τον επικείμενο θάνατό τους (μια σπάνια περίπτωση, όπου ο Θεός αφαιρεί τη ζωή ανθρώπων στην Καινή Διαθήκη, Πράξ. 5, 1-11 – σημειωτέον ότι εδώ ενέργησε το Ίδιο το Πνεύμα το Άγιο, δεν έβαλε χέρι πάνω στους ασεβείς κανένας άνθρωπος ως «εκτελεστής του θείου νόμου»· η εποχή της Παλαιάς Διαθήκης τελείωσε, όμως την επανέφερε το Ισλάμ).

Τα γράφω αυτά ως φανερώσεις τις αξιοπιστίας του αγίου και μεγάλου αποστόλου Πέτρου, που είναι ένας αυτόπτης μάρτυρας και ένας έγκυρος ερμηνευτής του Ιησού, της ζωής και της διδασκαλίας Του.

Ε. Η ομιλία του Πέτρου στους Ρωμαίους, στο σπίτι του Κορνήλιου

Το κεφ. 10 των Πράξεων των αποστόλων αφηγείται τη μεταστροφή του Ρωμαίου εκατόνταρχου Κορνήλιου και «των ανθρώπων του σπιτιού του» στο χριστιανισμό. Ο Κορνήλιος ήταν «ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν», ελεήμων και σπλαχνικός με το λαό. Είδε λοιπόν «εν οράματι φανερώς» άγγελο του Θεού, που του είπε: «οι προσευχές σου και οι ελεημοσύνες σου ανέβηκαν εις μνημόσυνον ενώπιον του Θεού· στείλε λοιπόν στην Ιόππη άνδρες και κάλεσε το Σίμωνα, τον επικαλούμενο Πέτρο» (Πράξ. 10, 4-5).

Την επαύριο, στην Ιόππη, ο Πέτρος είδε ένα όραμα: άνοιξε ο ουρανός και κατέβηκε ένα μεγάλο σεντόνι, μέσα στο οποίο υπήρχαν όλα τα τετράποδα της γης και τα θηρία και τα ερπετά και τα πετεινά του ουρανού. Και μια φωνή τού είπε: «Σήκω, Πέτρο, σφάξε και φάε». Ο Πέτρος απάντησε: «Όχι, Κύριε, ποτέ δεν έφαγα τίποτε ακάθαρτο» (επειδή μέσα υπήρχαν και ζώα που θεωρούνταν ακάθαρτα και απαγορευόταν η βρώση τους στον ιουδαϊσμό). Τότε η φωνή απάντησε: «Μη θεωρείς ακάθαρτα αυτά που ο Θεός καθάρισε». Η στιχομυθία αυτή επαναλήφθηκε τρεις φορές και κατόπιν το σεντόνι ανέβηκε στον ουρανό (Πράξ. 10, 9-16). Το όραμα αυτό, όπως κατάλαβε αργότερα ο άγιος, φανέρωνε ότι αίρεται η απαγόρευση του μωσαϊκού νόμου προς τους πιστούς να επισκέπτονται και να συναναστρέφονται ειδωλολάτρες, αφού και οι ειδωλολάτρες –και όχι μόνον οι Ιουδαίοι– είναι προσκεκλημένοι από το Θεό να βαφτιστούν χριστιανοί (βλ. στίχ. 28 και κάτω).

Αμέσως μετά το Άγιο Πνεύμα είπε στον Πέτρο: «Τρεις άντρες σε ζητούν. Κατέβα και πήγαινε μαζί τους χωρίς δισταγμό, γιατί εγώ τους έστειλα» (στ. 19-20). Αυτό το χωρίο είναι ένα από τα πολλά, όπου φαίνεται ότι το Άγιο Πνεύμα είναι ένα Πρόσωπο και όχι μια απρόσωπη δύναμη.

Έτσι ο Πέτρος ήρθε στο σπίτι του Κορνήλιου, στην Καισάρεια της Παλαιστίνης. Ο Κορνήλιος τον προσκύνησε, αλλά φυσικά ο άγιος δεν αποδέχτηκε την προσκύνηση. Όταν του εξήγησαν πώς έγινε και τον κάλεσαν εκεί, μίλησε και είπε (Πράξ. 10, 34-43, και στο διαδίκτυο εδώ: http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/acts/10.asp):

«Αναγνωρίζω πράγματι ότι ο Θεός δεν μεροληπτεί, αλλά σε κάθε έθνος όποιος τον σέβεται [στο αρχαίο: ο φοβούμενος αυτόν] και πράττει το δίκαιο είναι δεκτός σε αυτόν. Έστειλε το λόγο Του στους Ισραηλίτες, ευαγγελιζόμενος ειρήνη διά του Ιησού Χριστού. Αυτός είναι Κύριος των πάντων. Ξέρετε τι συνέβη σε όλη την Ιουδαία, αρχίζοντας από τη Γαλιλαία, μετά το βάπτισμα που κήρυξε ο Ιωάννης, για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον οποίο έχρισε ο Θεός διά Πνεύματος Αγίου και δυνάμεως, ο οποίος περιόδευσε ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους εκείνους που τυραννιούνταν από το διάβολο, επειδή ο Θεός ήταν μαζί του. Και εμείς είμαστε μάρτυρες όλων όσα έπραξε και στην Ιουδαία και στην Ιερουσαλήμ. Και τον οποίο θανάτωσαν κρεμώντας τον στο ξύλο. Αυτόν ο Θεός τον ανέστησε την τρίτη ημέρα και τον έκανε να εμφανιστεί, όχι σε όλο το λαό, αλλά σε μάρτυρες που τους είχε διαλέξει ο Θεός από πριν, σε μας, που φάγαμε και ήπιαμε μαζί του αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς. Και μας παράγγειλε να κηρύξουμε στο λαό και να διαβεβαιώσουμε ότι αυτός είναι ο ορισμένος από το Θεό κριτής ζώντων και νεκρών. Γι’ αυτόν μαρτυρούν όλοι οι προφήτες, ότι κάθε ένας που πιστεύει σ’ αυτόν θα λάβει άφεση αμαρτιών διά του ονόματός του».

Ενώ ο Πέτρος μιλούσε, το Άγιο Πνεύμα «έπεσε πάνω σε εκείνους που τον άκουγαν» και τους πρόσφερε το χάρισμα της γλωσσολαλίας. Τότε ο Πέτρος φρόντισε και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι βαφτίστηκαν χριστιανοί.

Στ. Η ομιλία του Πέτρου στην αποστολική σύνοδο

Η αποστολική σύνοδος (γενική συνέλευση των αποστόλων και των πρεσβυτέρων της Εκκλησίας) συγκλήθηκε στα Ιεροσόλυμα το 49 μ.Χ., μετά από αίτημα των αγίων αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα, εξ αιτίας της επιμονής μιας ομάδας Ιουδαίων χριστιανών ότι οι ειδωλολάτρες, που γίνονταν χριστιανοί, δε μπορούν να σωθούν, αν δεν κάνουν περιτομή και δεν τηρούν τις διατάξεις του μωσαϊκού νόμου.

Η σύνοδος αποφάσισε ότι η τήρηση των διατάξεων του μωσαϊκού νόμου (συμπεριλαμβανομένης της περιτομής) δεν είναι απαραίτητη για τη σωτηρία. Αυτή είναι η «επίσημη πράξη» υπέρβασης του μωσαϊκού νόμου στο χριστιανισμό. Η απόφαση της συνόδου ελήφθη με το φωτισμό και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και οι απόστολοι έγραψαν «έδοξε το Αγίω Πνεύματι και ημίν» (Πράξ. 15, 28 – θεωρήθηκε από το Άγιο Πνεύμα και από μας). Την απόφαση αυτή την κοινοποίησαν στους χριστιανούς της Αντιόχειας μέσω των Παύλου και Βαρνάβα, που τους χαρακτηρίζουν «αγαπητούς», ανθρώπους που «παρέδωσαν τις ψυχές τους» (δηλ. διέθεσαν τη ζωή τους) «υπέρ του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Πράξ. 15, 25-26) και δύο άλλων αδελφών, των Ιούδα Βαρσαββά και Σίλα.

Η αποστολική σύνοδος α) αποδεικνύει ότι ο απόστολος Παύλος, το έργο του και η διδασκαλία του είναι απόλυτα σύμφωνα με τον αυθεντικό χριστιανισμό, όπως παραδόθηκε από το Χριστό και ακολουθήθηκε από τους αγίους αποστόλους Του· β) λήγει το θέμα της ισχύος ή μη του μωσαϊκού νόμου στο χριστιανισμό, γνωμοδοτώντας την υπέρβαση του νόμου, αφού η εν Χριστώ πραγματικότητα είναι πλέον η εποχή των «εσχάτων», η εποχή της χάριτος, ενώ ο νόμος δεν ήταν παρά «παιδαγωγός εις Χριστόν» (έκφραση του Παύλου από την προς Γαλάτας, 3, 23-26). Ο νόμος δεν καταργείται, αλλά υπερβαίνεται.

Ας επισημάνουμε, προλαμβάνοντας πιθανές αντιδράσεις μουσουλμάνων αδελφών μας, ότι οι άγιοι απόστολοι του Χριστού δεν πλανήθηκαν ως προς την πίστη. Είναι άτοπο να υποθέσουμε ότι ο Χριστός επέλεξε μαθητές που επρόκειτο να πλανηθούν (και μάλιστα όλοι τους), καθώς και ότι ο Θεός θα επέτρεπε κάτι τέτοιο, χωρίς να αφήσει έστω και έναν που να διασώσει για πάντα, χωρίς διακοπή, την αυθεντική μορφή και το αυθεντικό νόημα της εν Χριστώ αποκαλύψεως. Συνεπώς αυτή η αυθεντική μορφή και το αυθεντικό νόημα είναι αυτά που διασώθηκαν στο χριστιανισμό.

Επιπλέον, πρέπει να επισημάνουμε ότι και το Κοράνι παραδέχεται την ειλικρίνεια και αξιοπιστία των μαθητών του Χριστού: στη σούρα 3, 52, φαίνεται ότι οι μαθητές του Ιησού είναι αληθινοί πιστοί του Θεού και χαρακτηρίζονται «μουσουλμάνοι» (=πιστοί). Στη σούρα 61, 14, επιβεβαιώνεται η προθυμία τους. Αντίθετα, εκείνοι που κατηγορούνται ότι «αλλοίωσαν την αλήθεια για το Θεό», κατά το Κοράνι, δεν είναι οι μαθητές του Χριστού, αλλά «οι χριστιανοί» αόριστα. Κατ’ εμάς, το Κοράνι δεν είναι αληθινό θείο βιβλίο, αλλά προσπαθεί να παραπλανήσει τους ανθρώπους ανακατεύοντας αλήθειες και ψεύδη. Όμως οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας, που θεωρούν ότι το Κοράνι λέει την απόλυτη αλήθεια, θα πρέπει να προβληματιστούν: αναφέρει ότι οι απόστολοι είναι αληθινοί πιστοί κι όμως οι απόστολοι είναι αυτοί που καθόρισαν αυτά που δεν αποδέχεται το Κοράνι. Η αντίφαση αυτή, αν μη τι άλλο, δεν είναι υπέρ της αξιοπιστίας του Κορανίου.

Στην αποστολική σύνοδο σημαντικό ρόλο έπαιξε η εισήγηση του αγίου αποστόλου Πέτρου. Δημοσιεύεται στις Πράξεις, 15, 7-11, και στο διαδίκτυο βλ. όλη την ιστορία της συνόδου εδώ: http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/acts/15.asp. Λέει:

«Άνδρες αδελφοί, ξέρετε καλά ότι από τις πρώτες μέρες ο Θεός ανάμεσά μας επέλεξε από το στόμα μου να ακούσουν οι ειδωλολάτρες [στο αρχαίο: τα έθνη] το λόγο του ευαγγελίου και να πιστέψουν. Και ο καρδιογνώστης Θεός διαβεβαίωσε γι’ αυτούς, δίνοντάς τους το Πνεύμα το Άγιο όπως και σ’ εμάς, και καμιά διάκριση δεν έκανε ανάμεσα σε εμάς και αυτούς, καθαρίζοντας με την πίστη τις καρδιές τους. Τώρα λοιπόν, γιατί πειράζετε το Θεό φορτώνοντας στο στήθος των μαθητών ένα βάρος που ούτε οι πατέρες μας ούτε εμείς δε μπορέσαμε να κρατήσουμε; Αλλά δια της χάριτος του Κυρίου Ιησού πιστεύουμε ότι θα σωθούμε με τον ίδιο τρόπο που θα σωθούν και εκείνοι».

ΣΧΟΛΙΟ: Ο Πέτρος αναφέρεται στην περίπτωση του Κορνήλιου, που είδαμε παραπάνω. Ας σημειωθεί ότι ο άγιος Κορνήλιος, στη συνέχεια, κήρυξε το χριστιανισμό σε Φοινίκη, Κύπρο, Αντιόχεια και Έφεσο, αξιώθηκε να κάνει θαύματα και, παρότι υπέστη πολλές κακουχίες, κοιμήθηκε ειρηνικά. Η μνήμη του τιμάται στις 13 Σεπτεμβρίου.

Με την εισήγηση του Πέτρου συμφώνησε και ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο οποίος είπε (Πράξ. 15, 13-21):

«Άνδρες αδελφοί, ακούστε με. Ο Συμεών μας εξήγησε πως αρχικά ο Θεός φρόντισε να αποκτήσει από εθνικούς λαό επί τω ονόματι Του. Και σ’ αυτό συμφωνούν οι λόγοι των προφητών, καθώς έχει γραφτεί: «Μετά από αυτά θα επιστρέψω και θα ανοικοδομήσω τη γκρεμισμένη σκηνή του Δαβίδ, και τα ερείπιά της θα ανοικοδομήσω και θα την ανορθώσω, ώστε οι υπόλοιποι άνθρωποι να αναζητήσουν τον Κύριο, και πάντα τα έθνη, στα οποία έχει κληθεί το όνομά μου, λέει ο Κύριος που τα πραγματοποιεί όλα αυτά. Στο Θεό, τα έργα του είναι γνωστά από την αρχή. Γι’ αυτό εγώ θεωρώ ότι πρέπει να μην παρεμποδίζουμε τους εθνικούς να επιστρέφουν προς το Θεό, αλλά να τους γράψουμε να απέχουν από το μολυσμό των ειδώλων και της πορνείας και του πνικτού και του αίματος. Γιατί ο Μωυσής από αρχαία χρόνια έχει σε κάθε πόλη εκείνους που τον κηρύσσουν, αφού διαβάζεται κάθε Σάββατο στις συναγωγές».

Αυτά έγραφε και η επιστολή της συνόδου προς τους χριστιανούς: να απέχουν από τη βρώση ειδωλοθύτων (ζώων θυσιασμένων στα είδωλα), πνιγμένων ζώων και αίματος και από την πορνεία. Αυτές ήταν οι μόνες εντολές του μωσαϊκού νόμου που παρέμειναν σε χρήση από τους χριστιανούς. Οι υπόλοιπες εντολές θεωρήθηκαν μη αναγκαίες πλέον για τη σωτηρία, στη νέα εν Χριστώ κατάσταση. Οι τελετές του νόμου έχουν ξεπεραστεί με τη θυσία του Χριστού και την αναίμακτη θυσία της θείας Μετάληψης (την «κλάση του άρτου», όπως αναφέρεται στην ΚΔ), ενώ οι ηθικές εντολές από την εντολή της αγάπης. «Εκείνος που αγαπά, έχει τηρήσει όλες τις εντολές του Θεού. Και το ου μοιχεύσεις και το ου φονεύσεις, ου κλέψεις, ουκ επιθυμήσεις» (εννοείται «ό,τι ανήκει στο συνάνθρωπό σου») «και όποια άλλη εντολή, όλες συνοψίζονται σ’ αυτό το λόγο, στο να αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Η αγάπη στον πλησίον δεν κάνει τίποτα κακό, επομένως είναι η εκπλήρωση όλου του νόμου» (Παύλος, προς Ρωμαίους, 13, 8-10).

Ζ. Η διδασκαλία του στην α΄ καθολική επιστολή

Το αρχαίο κείμενο της Α΄ Πέτρου είναι εδώ: http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/peter_1/default.asp. Η γνησιότητά της (δηλαδή ότι είναι στ’ αλήθεια γραμμένη από τον απόστολο Πέτρο) έγινε ομόφωνα δεκτή στην αρχαιότητα και δεν αμφισβητήθηκε παρά μόνο από νεότερους προτεστάντες (π.χ. Χάρνακ) χωρίς σοβαρά επιχειρήματα.

Α) Α΄ Πέτρ., κεφ. 1, στ. 1-2: «Πέτρος, απόστολος Ιησού Χριστού, εκλεκτοίς παρεπιδήμοις διασποράς Πόντου, Γαλατίας, Καππαδοκίας, Ασίας και Βιθυνίας, κατά πρόγνωσιν Θεού πατρός, εν αγιασμώ Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν αίματος Ιησού Χριστού· χάρις υμίν και ειρήνη πληθυνθείη».

ΣΧΟΛΙΑ: α) Χαρακτηρίζοντας ο Πέτρος τον εαυτό του «απόστολο του Ιησού Χριστού», και όχι «απόστολο του Θεού», φανερώνει την πεποίθησή του, και όλης της πρώτης Εκκλησίας, ότι ο Χριστός είναι Θεός. Μόνον ο Θεός έχει αποστόλους, όχι ένας προφήτης. Οι μαθητές του Χριστού, ως γνωστόν, χαρακτηρίζονται «απόστολοι του Χριστού» σε όλη την έκταση της ΚΔ και στη συνέχεια σε όλη την ιστορία της Εκκλησίας.

β) Ο άγιος αρχίζει με μια τριαδολογική αναφορά: οι παραλήπτες του (οι χριστιανοί από τη διασπορά Πόντου, Γαλατίας [της Μ. Ασίας], Καππαδοκίας, Ασίας και Βιθυνίας) είναι «εκλεκτοί» κατά την πρόγνωση του Θεού Πατρός, με τον αγιασμό του Αγίου Πνεύματος και με την υπακοή τους στον Ιησού Χριστό και το «ραντισμό» τους στο αίμα του Ιησού Χριστού. Το τελευταίο ίσως παραπέμπει στο βάπτισμά τους, αφού το χριστιανικό βάπτισμα, με την τριπλή κατάδυση, είναι συμμετοχή στο θάνατο και την ανάσταση του Χριστού. Πάντως φανερώνει την καθοριστική σημασία του αίματος του Ιησού Χριστού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Δύο χαρακτηριστικά του χριστιανού τονίζονται: η υπακοή στο λόγο του Χριστού και η σωτηρία διά του αίματός Του.

Η παρατακτική αναφορά των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας είναι μία από τις περιπτώσεις που φαίνεται στην ΚΔ η πίστη των πρώτων χριστιανών (εδώ δε των μαθητών του Χριστού) ότι ο Θεός είναι Τριαδικός.

Β) Α΄ Πέτρ., 1, 3: «Ευλογητός ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο κατά το πολύ αυτού έλεος αναγεννήσας ημάς εις ελπίδα ζώσαν δι’ αναστάσεως Ιησού Χριστού εκ νεκρών».

ΣΧΟΛΙΑ: Ο Θεός είναι Πατέρας του Ιησού Χριστού. ο Χριστός είναι «ο Κύριος ημών». Ο Θεός και Πατήρ «μας αναγέννησε» διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών: ο Χριστός λοιπόν όντως αναστήθηκε από τους νεκρούς (συνεπώς και σταυρώθηκε) και η ανάστασή Του προκάλεσε την αναγέννησή μας.

Γ) Α΄ Πέτρ. 1, 10-12: «περί ης σωτηρίας εξεζήτησαν και εξηρεύνησαν προφήται οι περί της εις υμάς χάριτος προφητεύσαντες, ερευνώντες εις τίνα ή ποίον καιρόν εδήλου το εν αυτοίς Πνεύμα Χριστού προμαρτυρόμενον τα εις Χριστόν παθήματα και τας μετά ταύτα δόξας· οίς απεκαλύφθη ότι ουχ εαυτοίς, υμίν δε διηκόνουν αυτά, α νυν ανηγγέλη υμίν δια των ευαγγελισαμένων υμάς εν Πνεύματι Αγίω αποσταλέντι απ’ ουρανού, εις α επιθυμούσιν άγγελοι παρακύψαι».

ΣΧΟΛΙΑ: οι προφήτες λοιπόν προφήτεψαν για τη χάρη που ήρθε στους χριστιανούς και προφήτευσαν μέσω του «Πνεύματος Χριστού» που προφήτευε «εν αυτοίς» (μέσα τους). Το άγιο Πνεύμα λοιπόν δεν είναι μόνο Πνεύμα του Θεού Πατρός, αλλά και «Πνεύμα Χριστού» και μάλιστα όχι μόνον τώρα, αλλά από τον καιρό των προφητών – μέσω του «Πνεύματος Χριστού» προφήτευαν οι προφήτες. Και οι απόστολοι, που έφεραν το ευαγγέλιο (το μήνυμα του χριστιανισμού) στους χριστιανούς, τους δίδαξαν μέσω του Αγίου Πνεύματος, που απεστάλη σ’ αυτούς από τον ουρανό.

Δ) Α΄ Πέτρ. 1, 18-19: «…ου φθαρτοίς, αργυρίω ή χρυσίω, ελυτρώθητε εκ της ματαίας υμών αναστροφής πατροπαραδότου, αλλά τιμίω αίματι ως αμνού αμώμου και ασπίλου Χριστού…».

ΣΧΟΛΙΟ: Οι άνθρωποι λοιπόν λυτρώθηκαν από τη μάταιη προηγούμενη θρησκεία τους όχι μέσω χρυσού ή αργυρίου (εννοεί προφανώς τα είδωλα) αλλά μέσω του τιμίου αίματος του άμωμου και άσπιλου αμνού, του Χριστού. Δε χρειάζεται παραπέρα σχόλια, νομίζω, εκτός από το ότι ο χαρακτηρισμός του Χριστού ως αμνού (λόγω της αθωότητάς Του και της σταυρικής θυσίας Του) είναι από τους πιο χαρακτηριστικούς στην ΚΔ (π.χ. Ιω. 1, 29, αλλά και σε όλη την έκταση της Αποκάλυψης) και παραπέμπει στην προφητεία του Ησαΐα 53, 7, που αναφέρεται στον «πάσχοντα δούλο του Θεού».

Ε) Α΄ Πέτρ. κεφ. 2: αναφορά στην αναγέννηση διά του βαπτίσματος: στ. 2 «ως αρτιγέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα επιποθήσατε», και στη θεία μετάληψη: στ. 3 «εγεύσασθε ότι χρηστός ο Κύριος» (στίχος από τον προφητικό Ψαλμό λγ [33], 9).

Οι χριστιανοί είναι «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν» (στ. 9) και προσφέρουν «πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους τω Θεω δια Ιησού Χριστού» (στ. 5): όχι λοιπόν θυσίες αίματος, αλλά πνευματικές, προσφερόμενες στο Θεό Πατέρα διά του Ιησού Χριστού: αυτό ακριβώς κάνουμε κατά τη θεία λειτουργία (η οποία προσφέρεται στον Πατέρα διά του Υιού εν Αγίω Πνεύματι), για την οποία, κατά τη γνώμη μου, γίνεται η αναφορά αυτή.

Στ) Α΄ Πέτρ. 2, 21-25. Προτρέποντάς τους σε υπομονή και αγάπη εν μέσω διωγμών και παθημάτων, φέρνει το παράδειγμα και την παρακαταθήκη του Χριστού. Παραθέτω σε μετάφραση: «…ο Χριστός έπαθε υπέρ υμών, αφήνοντάς σας υπόδειγμα, για να ακολουθήσετε τα ίχνη του· ο οποίος αμαρτία δεν διέπραξε, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του· ο οποίος, ενώ τον συκοφαντούσαν δε συκοφαντούσε, ενώ έπασχε δεν απειλούσε αλλά άφηνε την κρίση σ’ εκείνον που κρίνει δίκαια· ο οποίος σήκωσε τις αμαρτίας μας στο σώμα του πάνω στο ξύλο, ώστε να απαλλαγούμε από τις αμαρτίες και να ζήσουμε με τη δικαιοσύνη· διά της πληγής του οποίου θεραπευτήκατε. Διότι ήσασταν ως πρόβατα πλανώμενα, αλλά τώρα επιστρέψατε επεστράφητε στον ποιμένα και επίσκοπο [=προστάτη, φύλακα] των ψυχών σας».

ΣΧΟΛΙΑ: Οι φράσεις του αποστόλου «ο οποίος αμαρτία δεν διέπραξε, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του» (στο αρχαίο: «ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού») και «διά της πληγής του οποίου θεραπευτήκατε» (στο αρχαίο: «ου τω μώλωπι αυτού ιάθητε») προέρχονται από τη μεγάλη προφητεία του Ησαΐα 52, 13 – 53, 12, για τον «πάσχοντα δούλο», που αναφέραμε παραπάνω. Ο Ίδιος ο Χριστός υπαινίσσεται αυτή τη φράση, ρωτώντας για τον εαυτό Του «τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας; ει δε αλήθειαν λέγω, διατί υμείς ου πιστεύετέ μοι;» στο Ιω. 9, 46, και σε όλη τη σχετική συνάφεια. Επίσης, η αναφορά στα πρόβατα και τον ποιμένα παραπέμπει στις ανάλογες παραβολές του Χριστού, που βρίσκονται στο Ματθ. 18, 12-13, και Ιω., κεφ. 10.

Ζ) Α΄ Πέτρ. 3, 18-22: «…ότι και Χριστός άπαξ περί αμαρτιών έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων, ίνα ημάς προσαγάγη τω Θεώ, θανατωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι· εν ω και τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν, απειθήσασί ποτε, ότε απεξεδέχετο η του Θεού μακροθυμία εν ημέραις Νώε κατασκευαζομένης κιβωτού, εις ην ολίγαι, τούτ’ έστιν οκτώ ψυχαί, διεσώθησαν δι’ ύδατος. ό αντίτυπον νυν και ημάς σώζει βάπτισμα, ου σαρκός απόθεσις ρύπου, αλλά συνειδήσεως αγαθής επερώτημα εις Θεόν, δι’ αναστάσεως Ιησού Χριστού, ος εστιν εν δεξιά του Θεού πορευθείς εις ουρανόν, υποταγέντων αυτω αγγέλων και εξουσιών και δυνάμεων».

ΣΧΟΛΙΑ: Ο Χριστός όντως υπέστη τα πάθη Του, για να μας προσαγάγει (οδηγήσει) στο Θεό, άρα τα πάθη του Χριστού είναι εκείνα που έσωσαν την ανθρωπότητα. Με το πνεύμα Του πήγε και κήρυξε «τοις εν φυλακή πνεύμασι»: η κάθοδός Του δηλαδή στον Άδη σήμαινε την ένωση των προ Χριστού ψυχών με τις μετά Χριστόν, καθώς ο Κύριος κήρυξε στον Άδη, όπως είχε κάνει και στη Γη, σώζοντας ακόμη και τους αρχαίους νεκρούς. Τέλος, το βάπτισμα μας σώζει λόγω της αναστάσεως του Χριστού, ο οποίος βρίσκεται στα δεξιά του Θεού (προφητεία του Ψαλμού 109, 1, «είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου κάθου εκ δεξιών μου…», και αναφορές σε Μάρκ. 16, 19, Πράξ. 7, 55-56, προς Εβραίους, 1, 3) και σ’ Αυτόν υποτάσσονται και οι αγγελικές δυνάμεις.

Η) Α΄ Πέτρ. 4, 11: «ει τις λαλεί, ως λόγια Θεού· ει τις διακονεί, ως εξ ισχύος, ης χορηγεί ο Θεός· ίνα εν πάσι δοξάζηται ο Θεός δια Ιησού Χριστού, ώ εστίν η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν».

Στο στίχο αυτό η δόξα και το κράτος φαίνεται ότι αποδίδονται στο Χριστό, όχι «στο Θεό», πράγμα που αποτελεί πολύ ισχυρή αναφορά στη Θεότητα του Χριστού.

Η. Η διδασκαλία του στη β΄ καθολική επιστολή

Το αρχαίο κείμενο της Β΄ Πέτρου είναι εδώ: http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/peter_2/default.asp. Η γνησιότητά της (δηλαδή ότι είναι στ’ αλήθεια γραμμένη από τον απόστολο Πέτρο) αμφισβητήθηκε κατά κόρον από νεότερους φιλολόγους, κυρίως προτεστάντες και παπικούς. Οι λόγοι που προβάλλουν είναι φιλολογικοί:

Α) Ο συντάκτης της Β΄ Πέτρου δίνει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, γνωστά από τα ευαγγέλια, ενώ στο Β΄ Πέτρ. 3, 1, αναφέρει και την επιστολή του ως «δευτέρα» (με σαφή υπαινιγμό στην Α΄ Πέτρου), σα να προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του ότι είναι ο απόστολος Πέτρος. Αυτό θεωρήθηκε «ύποπτο», δεδομένου ότι στην Α΄ Πέτρου ο απόστολος δεν δίνει καθόλου αυτοβιογραφικά στοιχεία – δε χρειάζεται να πείσει κανένα, αφού ο ίδιος ξέρει ότι στ’ αλήθεια είναι ο Πέτρος. Το επιχείρημα αυτό βέβαια δεν είναι ακαταμάχητο. Αν όμως υποθέσουμε ότι το δεχτούμε, συνηγορεί υπέρ της γνησιότητας της Α΄ Πέτρου, που δεν έχει τέτοια στοιχεία.

Β) Η Β΄ Πέτρου αναφέρει πράγματα που θεωρήθηκαν μεταγενέστερα από την εποχή του αποστόλου Πέτρου: μιλάει π.χ. για διωγμούς (που όμως μπορεί να είναι διώξεις από πλευράς των Ιουδαίων ή ανεπίσημες πρώτες διώξεις από ειδωλολάτρες), για τις επιστολές του αποστόλου Παύλου έτσι, που μοιάζει να έχει υπόψιν του κάποια συλλογή (Β΄ Πέτρ. 3, 15-16), την οποία ήδη κάποιοι είχαν αρχίσει να παρερμηνεύουν. Και αυτός ο λόγος δεν είναι πολύ ισχυρός, διότι οι περιοχές, όπου απευθύνεται η Β΄ Πέτρου (οι ίδιες με την Α΄ Πέτρου, αφού, όπως είπαμε, αναφέρεται ως «δευτέρα»), είχαν δεχτεί επιστολές του Παύλου (προς Γαλάτας, Εφεσίους, Κολοσσαείς, Α΄ και Β΄ προς Τιμόθεον, Τίτον και Φιλήμονα), πράγμα που προφανώς ο Πέτρος γνώριζε.

Γ) Στη Β΄ Πέτρου φαίνεται ότι οι χριστιανοί άρχισαν να αμφιβάλλουν για το χρόνο της ημέρας του Κυρίου (δευτέρας παρουσίας του Χριστού), ενώ στην Α΄ Πέτρου θεωρούσαν ακόμη ότι θα συμβεί από μέρα σε μέρα, συνεπώς μεταξύ των δύο επιστολών ασφαλώς παρεμβάλλονται κάποια χρόνια. Και αυτό όμως ακόμη δεν αποκλείει τη συγγραφή της από το ίδιο πρόσωπο.

Δ) Τέλος, το ύφος και το λεξιλόγιο της Β΄ Πέτρου διαφέρει εντελώς από της Α΄ Πέτρου, πράγμα όμως που επίσης δεν αποδεικνύει τίποτε, γιατί στην αρχαιότητα, ως γνωστόν, τα κείμενα γράφονταν μέσω γραμματέα και συχνά έπαιρναν στοιχεία από το δικό του ύφος (στην Α΄ Πέτρου, 5, 12, π.χ. ρητά αναφέρεται ως γραμματέας του Πέτρου ο Σιλουανός).

Η διδασκαλία του αποστόλου στη Β΄ Πέτρου, έτσι κι αλλιώς, δεν διαφέρει από αυτήν στην Α΄ Πέτρου, γι’ αυτό και το πρόβλημα της γνησιότητάς της δεν αλλάζει τίποτε απολύτως από τα συμπεράσματα του παρόντος άρθρου. Θα μπορούσα και να την παραλείψω εντελώς, αλλά δεν το κάνω, για να μη θεωρηθεί ότι «συγκαλύπτω» το ζήτημα.

Κατά τη γνώμη μου, η Β΄ Πέτρου είναι γνήσια, διότι αλλιώς δεν θα είχε περιληφθεί στην ΚΔ. Εξάλλου, αν και αναφέρεται ρητά πρώτη φορά από τον Ωριγένη (ο οποίος επισημαίνει και τις αμφιβολίες κάποιων ήδη από τότε), υπάρχουν υπαινιγμοί σ’ αυτήν και κοινή ορολογία σε κείμενα πρωτοχριστιανών συγγραφέων, όπως ο Κλήμης Ρώμης, ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, η νόθα «Επιστολή Βαρνάβα», ο άγιος Ιουστίνος και ο Θεόφιλος Αντιοχείας (βλ. λεπτομέρειες στο Παν. Ν. Τρεμπέλα, καθηγητή πανεπιστημίου Αθηνών, «Υπόμνημα εις τας Επιστολάς της Κ. Διαθήκης», τόμ. Γ΄, 3η έκδ., Αθήνα 1982).

Αν όμως υποθέσουμε, για χάρη της συζήτησης, ότι θεωρήσουμε αμφίβολη τη γνησιότητά της, τότε μας προσφέρει σοβαρά τεκμήρια για τη γνησιότητα της Α΄ Πέτρου, των ευαγγελίων και των επιστολών του Παύλου.

Της Α΄ Πέτρου, επειδή το νόθο ακολουθεί και μιμείται το γνήσιο και όχι ένα άλλο νόθο. Των ευαγγελίων, γιατί αναφέρει στοιχεία από τα ευαγγέλια (π.χ. τη μεταμόρφωση του Χριστού, Β΄ Πέτρ. 1, 16-18, που περιγράφεται στα Ματθ. 17, 1-13, Μάρκ. 9, 2-13, Λουκ. 9, 28-36, και το λόγο του Χριστού «η ημέρα Κυρίου θα έρθει σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα», Β΄ Πέτρ. 3, 10, που αναφέρεται και από τον Παύλο στην Α΄ προς Θεσσαλονικείς, 5, 2, και Ματθ. 24, 42-44), και των επιστολών του Παύλου λόγων της αναφοράς τους στο Β΄ Πέτρ. 3, 15-16. Επειδή η Β΄ Πέτρου, ακόμη κι αν είναι νόθα, είναι σίγουρα γραμμένη το αργότερο στις αρχές του 2^ου αιώνα (δηλ. περί το 100 ή και νωρίτερα), αλλιώς δεν θα μπορούσε να περαστεί ως γνήσια στα μέσα του 2^ου αιώνα, συνεπώς η μαρτυρία της για τα λοιπά βιβλία της ΚΔ (τα οποία θεωρεί γνήσια, γι’ αυτό και «αντιγράφει από αυτά») είναι πάρα πολύ πρώιμη.

Αν ωστόσο η Β΄ Πέτρου είναι γνήσιο έργο του Πέτρου (όπως θεωρεί η Εκκλησία και γι’ αυτό την εντάσσει στην ΚΔ), τότε ο Πέτρος δεν αντιγράφει από τα ευαγγέλια κ.τ.λ., αλλά παραθέτει στ’ αλήθεια τις προσωπικές του μαρτυρίες, οι οποίες παράλληλα είναι καταγεγραμμένες και στα ευαγγέλια.

Η διδασκαλία του Πέτρου στη δεύτερη επιστολή του, όπως είπαμε, δεν διαφέρει από αυτήν στην Α΄ Πέτρου. Σημαντικό «νέο» στοιχείο, που περιέχει, είναι η αναλυτικότερη αναφορά στη Δευτέρα παρουσία του Χριστού και στο «καινούργιο σύμπαν» που θα ακολουθήσει και θα συνεχιστεί στην αιωνιότητα (Β΄ Πέτρου, ιδίως κεφ. 2 και 3)

Γι’ αυτό, αρκούμαι να παραθέσω δύο μόνο σημεία:

Α) Β΄ Πέτρ. 1, 1: «Συμεών Πέτρος, δούλος και απόστολος Ιησού Χριστού, τοις ισότιμον ημίν λαχούσι πίστιν εν δικαιοσύνη του Θεού ημών και σωτήρος Ιησού Χριστού». Στον αρχικό αυτό στίχο, ο απόστολος αναφέρει τον εαυτό του ως δούλο του Ιησού Χριστού (συνεπώς θεωρεί Θεό το Χριστό), ενώ παρακάτω Τον αναφέρει ξεκάθαρα ως Θεό και σωτήρα. Η αναφορά αυτή («του Θεού ημών») γίνεται στο Χριστό και όχι στον Πατέρα, γιατί ιδού πώς μιλάει στο στ. 2, όπου η αναφορά περιλαμβάνει και τους δύο: «χάρις υμίν και ειρήνη πληθυνθείη εν επιγνώσει του Θεού και Ιησού του Κυρίου ημών».

Β) Το τέλος της επιστολή (Β΄ Πέτρ. 3, 18): «αυξάνετε δε εν χάριτι και γνώσει του Κυρίου ημών και σωτήρος Ιησού Χριστού. Αυτώ η δόξα και νυν και εις ημέραν αιώνος· αμήν». Εδώ ο άγιος όχι μόνο χαρακτηρίζει τον Ιησού Κύριο και σωτήρα μας, αλλά και Του αποδίδει «τη δόξα» «και νυν και εις ημέραν αιώνος». Η δοξολογία αυτή δεν μπορεί να αναφέρεται παρά μόνο στο Θεό.

Θ. Η περίφημη «διαφωνία» του με τον απόστολο Παύλο

Το στιγμιότυπο της διαφωνίας Παύλου και Πέτρου περιγράφεται από τον Παύλο στην προς Γαλάτας, 2, 11-14. Ευρισκόμενος ο Πέτρος στην Αντιόχεια, όταν ήρθαν από τα Ιεροσόλυμα μερικοί φανατικοί ιουδαιοχριστιανοί, για να μην τους σκανδαλίσει και να αποφύγει τη διαμάχη εναντίον τους έπαψε να τρώει μαζί με τους πρώην ειδωλολάτρες χριστιανούς (που δεν είχαν κάνει περιτομή). Η τακτική του αυτή παρέσυρε τον άγιο απόστολο Βαρνάβα και άλλους. Τότε ο Παύλος τον έλεγξε για υποκρισία, επειδή δίστασε να εφαρμόσει ανοιχτά και δημόσια την απόφαση της αποστολικής συνόδου, για να μη συγκρουστεί με τους ιουδαιοχριστιανούς.

Στο επεισόδιο αυτό είναι φανερό ότι δίκιο είχε ο Παύλος. Είναι όμως επίσης φανερό ότι η στάση του Πέτρου, που βρέθηκε σε ανθρώπινη αδυναμία, δεν αναιρεί αυτά που ο ίδιος είχε εισηγηθεί στην αποστολική σύνοδο, ούτε ακυρώνει τις αποφάσεις της συνόδου, ούτε όμως και θίγει την αξιοπιστία της διδασκαλίας του για το Χριστό και τη σωτηρία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πέτρος δεν φαίνεται πουθενά να αντέδρασε στα λόγια του Παύλου, ούτε μαρτυρείται από καμία πηγή κάποια απάντησή του ή διαμάχη του με τον άλλο άγιο απόστολο. Το επεισόδιο αυτό δεν έπαιξε κανένα απολύτως ρόλο στην πορεία της Εκκλησίας, ούτε επηρέασε την ενότητά της ή τη διδασκαλία της.

Συμπεράσματα

Στη διδασκαλία του αγίου αποστόλου Πέτρου, που καταγράφεται στην Καινή Διαθήκη, περιλαμβάνονται πολλά θέματα που καταρρίπτουν θεμελιώδεις ισχυρισμούς του Ισλάμ. Τέτοια είναι:

• ξεκάθαρες αναφορές στη θεότητα του Χριστού,
• ρητές αναφορές στη σταύρωση και την ανάστασή Του καθώς και στη σωστική σημασία τους,
• ο χαρακτηρισμός Του ως Κυρίου και Σωτήρα,
• η ερμηνεία των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης ως αναφερόμενες στον Ιησού και όχι (όπως αιώνες αργότερα θα ισχυριστούν οι μουσουλμάνοι) στο Μωάμεθ,
• η εισήγηση του αποστόλου, στην αποστολική σύνοδο, για απαλλαγή των εξ εθνικών χριστιανών από την υποχρέωση τήρησης του μωσαϊκού νόμου, που οδήγησε στην ουσιαστική κατάργηση του μωσαϊκού νόμου στην πράξη, μια και είχε ξεπεραστεί από τη νέα εν Χριστώ πραγματικότητα,
• αναφορές στο βάπτισμα και τη σωστική σημασία του, καθώς και στη θεία Μετάληψη, κ.λ.π.

Μήπως πλανήθηκε ο άγιος απόστολος; Δε μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο, διότι τότε πλανήθηκαν όχι μόνον όλοι οι απόστολοι, αλλά και ο ίδιος ο Χριστός, που (κατά τους Μουσουλμάνους) τον χαρακτήρισε θεμέλιο της Εκκλησίας Του.

Μήπως απομένει μια τελευταία ελπίδα, να μην είναι η αληθινή διδασκαλία του αποστόλου Πέτρου όλα αυτά; Ούτε αυτή η ελπίδα απομένει, μουσουλμάνοι αδελφοί μου. Και τούτο, όχι μόνον γιατί οι Πράξεις των Αποστόλων και οι επιστολές Πέτρου (ιδίως η Α΄, αν έχετε αμφιβολίες για τη Β΄) είναι αδιαμφισβήτητες αυθεντικές καταγραφές της διδασκαλίας του από την εποχή, αλλά και διότι, αν ήταν αλλιώς, κάπου θα είχε διασωθεί κάποια άλλη «αυθεντική διδασκαλία» αποδιδόμενη στον απόστολο Πέτρο. Κάτι τέτοιο όμως πουθενά δεν υπάρχει ούτε μαρτυρείται ότι υπήρξε ποτέ.

Οι Πράξεις των Αποστόλων δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ από την αρχαία Εκκλησία. Το ύφος τους είναι ακριβώς το ίδιο με του κατά Λουκάν ευαγγελίου. Είναι γραμμένες από άνθρωπο σύγχρονο με τα γεγονότα που περιγράφει, αυτόπτη μάρτυρα σε πολλά απ’ αυτά, τα οποία αφηγείται σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο (τα λεγόμενα «ημείς εδάφια», π.χ. Πράξ. 16, 11-18. 20, 13-16. 21, 1-18). Είναι έργο του ευαγγελιστή Λουκά και γράφτηκαν πιθανότατα πριν το 65 μ.Χ., αφού δεν περιγράφουν το διωγμό του Νέρωνα. Γράφτηκαν λοιπόν ενώ ο απόστολος Πέτρος ήταν ακόμη ζωντανός. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι έγιναν ευρύτερα γνωστές λίγα χρόνια μετά τη συγγραφή τους (αφού ο Πέτρος είχε σταυρωθεί), ήταν πολύ κοντά στα γεγονότα για να μπορούν να περάσουν μια πλαστή εικόνα της διδασκαλίας του Πέτρου (αποδεκτής μάλιστα από όλους τους αποστόλους), και μάλιστα σε τέτοια έκταση, και να κατορθώσουν να επιβάλουν αυτή την εικόνα σε όλη την Εκκλησία χωρίς κανείς να αντιδράσει και χωρίς να διασωθεί το παραμικρό ίχνος, ούτε η παραμικρή μαρτυρία γι’ αυτό. Κάθε τέτοια προσπάθεια, πλαστογράφησης της διδασκαλίας των αποστόλων, θα έπεφτε στο κενό. (Υπ’ όψιν ότι οι «διαφορετικές διδασκαλίες» των διαφόρων αιρέσεων, που συνιστούσαν πλαστογραφίες και όντως έπεσαν στο κενό, ούτε διαφοροποιούν κάτι στη διδασκαλία του αποστόλου Πέτρου, ούτε και δικαιώνουν σε κάτι τις ιδέες που διακήρυξε αργότερα το Ισλάμ).

Φοβούμαι τώρα ότι ίσως κάποιοι αρχίσουν να ρίχνουν λάσπη στον απόστολο Πέτρο, για να μειώσουν την αξιοπιστία του, γράφοντας ότι δήθεν «δε μπορεί να είναι αληθινά θεόπνευστος και άγιος κάποιος που αρνήθηκε τρεις φορές τον Ιησού».

Αν γραφτεί κάτι τέτοιο, αυτόματα συνιστά παραδοχή της σταύρωσης του Χριστού ως ιστορικού γεγονότος (πράγμα αντίθετο με το Κοράνι, που ισχυρίζεται ότι δε σταυρώθηκε), αφού η άρνηση του Πέτρου συνέβη κατά τη δίκη, που κατέληξε στη σταύρωση του Ιησού. Θα πρέπει όμως να τονίσω ότι ο Πέτρος μετανόησε, «έκλαυσε πικρώς» (Ματθ. 29, 75) και αποκαταστάθηκε στο αποστολικό αξίωμα (Ιω. 21, 15-18). Γι’ αυτό και ο άγγελος, που διακήρυξε την ανάσταση στις μυροφόρες, είπε: «Πείτε στους μαθητές του και στον Πέτρο, ότι θα τους συναντήσει στη Γαλιλαία» (Μάρκ. 16, 7), επειδή ήξερε ότι ο Πέτρος θα ντρέπεται να τον αντικρίσει, λόγω της άρνησης.

Η αποκατάσταση του μετανοημένου αρνητή Πέτρου στο αποστολικό αξίωμα (όπως και η ανάδειξη του πρώην διώκτη Παύλου σε μέγα απόστολο και τελικά μάρτυρα για το Χριστό) είναι και η ακατανίκητη ελπίδα όλων εκείνων, που σε στιγμή αδυναμίας αρνήθηκαν το Χριστό: είναι η βέβαιη υπόσχεση του Κυρίου Ιησού ότι τους περιμένει με αγάπη, για να τους δεχτεί πίσω με ανοιχτές αγκάλες, μόλις βρουν το θάρρος να επιστρέψουν.

Επειδή ο Κύριος γνώριζε και την άρνηση του Πέτρου (του την προανάγγειλε, Ματθ. 26, 31-35) και τη μετάνοια και αποκατάστασή του, ορθά τον χαρακτήρισε «θεμέλιο της Εκκλησίας Του». Επίσης προείπε το μαρτυρικό του θάνατο (Ιω. 21, 18), που συνέβη, ως γνωστόν, στη Ρώμη κατά το διωγμό των χριστιανών από το Νέρωνα: εκεί ο άγιος σταυρώθηκε, ζήτησε δε ο ίδιος να σταυρωθεί ανάποδα, θεωρώντας ότι δεν είναι άξιος να πεθάνει με τον ίδιο τρόπο που πέθανε και ο αγαπημένος του Δάσκαλος. Συνεπώς, η θλίψη για το στιγμιαίο κλονισμό του (την άρνηση του Χριστού) βασάνιζε τη συνείδησή του μέχρι το τέλος.

Τέλος είπα; Δεν υπάρχει τέλος, μόνο ο αιώνιος παράδεισος για τους αγίους του Θεού και η ελπίδα του παραδείσου εν Χριστώ, για μας τους αρχάριους και γεμάτους ελαττώματα πιστούς Του. Αμήν.

ΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ Π. Δ. ΚΑΤΑΡΓΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΚΑΙ ΤΙ ΟΧΙ

Διάφοροι μουσουλμάνοι μας στέλνουν ερωτήματα κατά καιρούς. Το παρόν άρθρο απαντά σε μια ευγενέστατη μουσουλμάνα. Σκεφτήκαμε να το δημοσιεύσουμε γιατί σίγουρα κι άλλοι θα συμμερίζονται την απορία της, δηλ. το τι από την Παλαιά Διαθήκη κατάργησε ο Χριστός, και τι όχι, και πότε και γιατί έγινε αυτή η κατάργηση.

Πρόκειται για άρθρο του Κ. Σιαμάκη, που μου το είχαν στείλει παλιότερα. Διατηρώ την ορθογραφία του συγγραφέα.

«Στὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία του ὁ Κύριος διαβεβαιώνει τοὺς ἀκροατάς του ὅτι δὲν ἦρθε νὰ καταλύσῃ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη (τὸν Νόμον ἢ τοὺς Προφήτας), ἀλλὰ νὰ πληρώσῃ, δηλαδὴ νὰ συμπληρώσῃ καὶ βελτιώσῃ. λέγοντας αὐτὸ ἐννοεῖ τὸ στοιχεῖο ἐκεῖνο, στὸ ὁποῖο ἀναφέρεται ἡ ὁμιλία του· κι αὐτὸ εἶναι μόνον ὁ ἠθικὸς νόμος βέβαια, καὶ ὄχι ἡ ἱστορία ἢ τὸ τελεστικὸ μέρος· διότι οὔτε τὶς θυσίες τῶν ταύρων αὔξησε, οὔτε ἱστορία ἐκ τῶν ὑστέρων ἔπλασε γιὰ τὸν ᾿Αδὰμ ἢ τὸν ᾿Αβραὰμ ἢ τὸ Μωϋσῆ ἢ τὸ Δαυΐδ. ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἀσφαλῶς ἀπαρτίζεται ἀπὸ τρία στοιχεῖα, τὴν ἱστορία, τὸν ἠθικὸ νόμο, καὶ τὸν τελεστικὸ νόμο. κάθε στοιχεῖο ἀντιμετωπίστηκε ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ τοὺς ἀποστόλους διαφορετικά.
῾Η ἱστορία παρέμεινε ὅπως εἶχε· αὐτὸ εἶναι εὐνόητο. τὸ ν᾿ ἀνακληθοῦν κι ἀκυρωθοῦν γεγονότα εἶναι ἀδιανόητο, τὸ νὰ πλαστοῦν ἐκ τῶν ὑστέρων ἱστορίες εἶναι παραχάραξι, πλαστογραφία, μυθομανία.
῾Ο ἠθικὸς νόμος βελτιώθηκε. ἡ πολυγαμία ἔγινε μονογαμία, ὁ ὑπὲρ πίστεως φόνος τοῦ ἀσεβοῦς ἀπαγορεύτηκε, ἡ πολιτικὴ καὶ κρατικὴ ὑπόστασι τῆς πίστεως καταργήθηκε, ἡ γιὰ τὴν ἀπιστία καταδίκη σὲ θάνατο καὶ κάθε ἐπίγεια κύρωσι ἐξέλιπε. ἡ χριστιανικὴ ἐκκλησία δὲν ἔχει φυλακές, δὲν κάνει ἐκτελέσεις, δὲν ἔχει ἀστυνομία καὶ στρατό, δὲν εἰσπράττει δεκάτη φόρων.
Τὸ τελεστικὸ στοιχεῖο καταργήθηκε ὁλόκληρο. οὔτε θυσίες ζῴων γίνονται, οὔτε περιτομή, οὔτε γενικῶς ἡ Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι πηγὴ καὶ ὑπόδειγμα τοῦ τρόπου λατρείας.
᾿Ακόμη κι ἂν κάποιος θεσμὸς παρὰ τὴν ἁπλότητά του ἦταν στὴν Παλαιὰ Διαθήκη στοιχεῖο μικτό, ἠθικὸ μαζὶ καὶ τελεστικό, ὅπως τὸ σάββατο καὶ ἡ ἄγνωστη ἐκτὸς ᾿Ισραὴλ ἀπαγόρευσι τῆς αἱμομιξίας, καταργήθηκε ὡς τελεστικὸ στοιχεῖο καὶ διατηρήθηκε ἢ βελτιώθηκε ὡς ἠθικὸ ὅσο καὶ οἱ δέκα ἐντολές. τὸ σάββατο, ποὺ ἦταν καὶ τελεστικὸ ὡς ἑορτὴ ἀλλὰ καὶ ἠθικὸ ὡς ῥεπό, καταργήθηκε μὲν ὡς τελεστικὸ τελείως* καὶ ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ ἄλλη μέρα, διατηρήθηκε ὅμως ὡς ἀργία στὸ χρόνο τῆς ἄλλης ἡμέρας. ἡ ἀπαγόρευσι τῆς αἱμομιξίας ἔπαυσε ὡς τελεστικὸ στοιχεῖο, διατηρήθηκε ὅμως ὡς κάποιος ἠθικὸς νόμος, κατὰ τὸν ὁποῖο ἀπαγορεύεται μιὰ βιολογικὴ ἐκτροπὴ μὲ πολὺ καταστρεπτικὲς κληρονομικὲς συνέπειες, καὶ μάλιστα μόνος αὐτὸς ἀφέθηκε ἀνοιχτὸς πρὸς τὸ αὐστηρότερο νόμος, ἐπειδὴ ἀκριβῶς μὲ τὸ πέρασμα τῶν αἰώνων ἡ συσσώρευσι τῶν κληρονομικῶν ἐπιβαρύνσεων αὐξάνεται.
᾿Απὸ τὴν ἱστορία λοιπὸν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης στὸν καιρὸ τῆς ἰσχύος τῆς Καινῆς Διαθήκης δὲν ἀρνούμαστε τίποτε. καὶ γιατί νὰ γίνῃ κάτι τέτοιο; καὶ πῶς θὰ ἦταν δυνατόν; τὰ γενόμενα γίνονται ἀγένωτα; τὸν ἠθικὸ νόμο στὴ Χριστιανωσύνη τὸν ἔχουμε σαφῶς ἀνώτερο. ὅταν ὁ προπάτορας τοῦ Χριστοῦ Βοὸζ ὁ ἅγιος παντρεύτηκε τὴ ῾Ρούθ, εἶναι εὐνόητο ὅτι τὴν ἡμέρα ἐκείνη τῆς χαρᾶς του οἱ ἄλλες γυναῖκες του δὲν χάρηκαν καθόλου· τὸ ὅτι ὅμως ἐκεῖνες ὑπέφεραν καὶ καίγονταν, αὐτὸ δὲν μείωνε καθόλου τὴν ἁγιότητα τοῦ Βοόζ. τὸ ὅτι στὴν κάθε μιὰ ἀπὸ τὶς 500 γυναῖκες τοῦ Δαυῒδ ὁ ἄντρας δὲν ἔπεφτε οὔτε μία φορὰ τὸ χρόνο, κι ὁ καθένας καταλαβαίνει πόσο ἐκεῖνες ὑπέφεραν ἀπ᾿ αὐτό, αὐτὸ οὔτε τὴν ἁγιότητα τοῦ Δαυῒδ οὔτε τὴν προφητικὴ θεοπνευστία του μείωνε καθόλου. στὴ χριστιανικὴ ζωὴ ὅμως αὐτὰ εἶναι ἀδιανόητα, ἐγκλήματα βαρύτατα, φαυλότης. σαφῶς βελτιωμένος λοιπὸν ὁ ἠθικὸς νόμος στὴν Καινὴ Διαθήκη. καὶ τὸ νὰ περιτμηθοῦν οἱ Χριστιανοὶ ἢ νὰ θυσιάζουν στὴν ἐκκλησία τους βόδια καὶ γιδοπρόβατα εἶναι φυσικὰ ἀδιανόητα πράγματα. τὸ τελεστικὸ μέρος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι τελείως καταργημένο. οὔτε δὲ ἐπίδρασι μπορεῖ ν᾿ ἀσκῇ στὸ χριστιανικὸ τρόπο λατρείας τοῦ θεοῦ• οὔτε γιὰ κάτι τέτοιο, ἂν τὸ διαπράξη κανείς, μπορεῖ νὰ ἐπικαλῆται τὴ μαρτυρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐπειδὴ εἶναι μέρος τῆς ῾Αγίας Γραφῆς τῆς ἐκκλησίας• ὅπως δὲν θὰ μποροῦσε καὶ νὰ παντρευτῆ δέκα γυναῖκες ταυτόχρονα «ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ῾Αγίας Γραφῆς», πρᾶγμα ποὺ κάνουν οἱ μορμόνοι.
῾Η Παλαιὰ Διαθήκη εἶναι μέρος τῆς ῾Αγίας Γραφῆς γιὰ τὴν ἱστορία της μόνο, μέσα στὴν ὁποία ὑπάρχει καὶ ἡ ἀρχικὴ ἀποκάλυψι τοῦ θεοῦ· ὅτι εἶναι ἕνας, ὅτι δὲν ἔχει τὶς φυσικὲς ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι ἔπλασε καὶ τοὺς ἀγγέλους καὶ ὅλο τὸ σύμπαν, ὅτι ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴ διαγωγὴ τοῦ ἐπὶ τῆς γῆς πλάσματός του, τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι ἀμείβει ἢ τιμωρεῖ τὶς πράξεις του, ὅτι τοῦ ἑτοιμάζει σωτηρία. χωρὶς τὴν ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἡ Καινὴ Διαθήκη θὰ ἦταν ἀπάντησι σὲ ἄγνωστο ἐρώτημα, ἀκροτελεύτιο ἀγνώστου πράγματος, κατακλείδα ἀπολεσθέντος κειμένου, ἐπίλογος ἀνύπαρκτης ἱστορίας, πέμπτη πρᾶξι μονόπρακτης θεατρικῆς παραστάσεως, τροποποίησι νόμου ποὺ δὲν ὑπάρχει, ἀποστολὴ ἐπιστολῆς σὲ ἀνύπαρκτο παραλήπτη, παραπομπὴ σὲ βιβλίο ποὺ δὲν ἔχει γραφῆ ποτέ, ἄχρηστο πρᾶγμα ὅσο τὸ νὰ σοῦ χαρίσουν ἕνα δεξιὸ παπούτσι μόνο.»

*Το Σάββατο καταργήθηκε ως τελεστικό από την άποψη του μωσαϊκού νόμου, αλλά η μέρα που το αντικατέστησε, η Κυριακή, είναι η μέρα τέλεσης της χριστιανικής λατρείας (Θείας Λειτουργίας).

Το πότε και γιατί έγινε η κατάργηση το έχει απαντήσει και ο θεολόγος Θεόδωρος Ρηγινιώτης, στον πρόσφατο «ισλαμοχριστιανικό διάλογο» που έγινε μεταξύ εκείνου και του μουσουλμάνου Άχμεντ Ελντίν:

«Ο Χριστός λέει, μεταξύ άλλων: «μέχρι να φύγουν (να παρέλθουν) ο ουρανός και η γη δε θα φύγει (δε θα παρέλθει) ένα γιώτα ή μία κεραία από το νόμο, μέχρι να γίνουν όλα» (Ματθ. 5 στίχ. 18). Αυτό είναι το ερμηνευτικό κλειδί για την κατανόηση του κύρους που φαίνεται να αποδίδει ο Χριστός στο μωσαϊκό νόμο: ο νόμος έχει ισχύ «μέχρι να γίνουν όλα». Αν δε γίνουν όλα, ακόμη κι αν γκρεμιστούν ουρανός και γη δε θα καταργηθεί τίποτε από το νόμο. Και φυσικά, «μέχρι να γίνουν όλα», «όποιος λύσει μία ελάχιστη εντολή, και διδάξει έτσι τους ανθρώπους, θα ονομαστεί ελάχιστος στη βασιλεία των ουρανών, ενώ όποιος τηρήσει και διδάξει, θα ονομαστεί μέγας» (στ. 19).

Από τη στιγμή όμως που «θα γίνουν όλα», παύει η ισχύς του μωσαϊκού νόμου.

Η στιγμή που «έγιναν όλα» είναι η στιγμή της ανάστασης του Χριστού και, στη συνέχεια, της πεντηκοστής, με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Με αυτό εκπληρώνονται οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Γι’ αυτό το λόγο και οι χριστιανοί δεν δεσμευόμαστε καθόλου από το μωσαϊκό νόμο, αλλά μόνο από το «νόμο της χάριτος», δηλαδή τις εντολές που έδωσε προσωπικά ο Χριστός.

Το ότι ο νόμος, κατά το Χριστό, έχει ισχύ μόνο μέχρι την εποχή Του, μέχρι που Αυτός «πληρώνει» (ολοκληρώνει) το νόμο, φαίνεται από το ότι στον αμέσως επόμενο στίχο 20, ο Ίδιος ο Χριστός αντικαθιστά εντολές του μωσαϊκού νόμου με δικές Του! Και μάλιστα με το σχήμα: «Ακούσατε ότι ειπώθηκε στους αρχαίους… Εγώ όμως σας λέω» (όχι «τώρα ο Θεός σας λέει», όπως θα έλεγε κάθε προφήτης, αλλά «εγώ σας λέω»: μία από τις στιγμές όπου αποκαλύπτει τη θεϊκή του ιδιότητα).»

Επειδή η αναγνώστρια έκανε ιδιαίτερη αναφορά στον απόστoλο Παύλο, θα παραθέσω αποσπάσματα
από το έργο του Μακαρίου του Μάγνητος «Αποκριτικός προς Έλληνας», το οποίο γράφτηκε σε απάντηση του έργου «ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ», του Πορφυρίου.

«Αν ο Παύλος άλλοτε διδάσκει πως ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται κάποιες φορές μέχρι και το τέλος και άλλοτε να μην λαμβάνεται καθόλου στα υπ’ όψιν, έχει να κάνει με το που ζει ο καθένας και με ποιο τρόπο μεγαλώνει. Όπως εκείνοι που μπαίνουν έφηβοι στο στράτευμα δοκιμάζουν γρήγορη εκπαίδευση και δεν μαθαίνουν ότι και τα μικρά παιδιά, που από πρώτα χρόνια της νιότης τους ασκούνται εις τα όπλα, έτσι και οι λαοί είχαν διαφορές ηλικίας στην εκπαίδευσή τους. Οι Ιουδαίοι ήσαν από πολύ μικρή ηλικία σε σχέση άσκησης με τον Θεό. Σαν τα μικρά παιδιά και αυτοί δεν καταλάβαιναν πολλά για αυτήν. Εκείνο που έπρεπε μόνο να κάνουν, ήταν να ακολουθούν τους νόμους. Και μάλιστα όχι έναν και δυο, αλλά μάλιστα όλους, μέχρι και τον τελευταίο. Διότι κανείς για να θεραπευτεί από μια αρρώστια πρέπει να κάνει όλα όσα ακριβώς του έχει συστήσει ο ιατρός του· ειδάλλως μπορεί να μην θεραπευτεί ή να ξανακυλήσει και πάλι ως ασθενής στου βόρβορου την ζέστη.

Ο λαός των Ιουδαίων μεγάλωνε και θεραπεύονταν πνευματικά, δίχως όμως και να καταλαβαίνει και πολλά. Και αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς από τις περιπέτειές των προφητών, που έστελνε ανάμεσά τους ο Θεός τους. Όταν λοιπόν έφτασε ο λαός τους σε ηλικία υιοθεσίας δια μέσω της εφαρμογής του Νόμου, και για παράδειγμα αναφέρω την τελειότητα της Δέσποινας Μαρίας ή του Ιωάννη του Προδρόμου, ο Θεός έστειλε τον Υιό Του τον Αγαπητό για να τους υιοθετήσει, όπως είχε υποσχεθεί ότι θα συνέβαινε κάποτε. Τώρα θα μπορούσαν να καταλάβουν περισσότερα και να προκόψουν πιο πολύ. Μάλιστα η υιοθεσία αυτή δεν αφορούσε μόνο τους Ιουδαίους, αλλά όλα τα έθνη. Οι Γαλάτες, αλλά και μερικοί άλλοι, ακόμη και σήμερα, αποκηρύσσοντας την υιοθεσία, επέστρεφαν στην νηπιακή ηλικία, ακολουθώντας εντολές που δεν τους αρμόζουν και οι οποίες είχαν δοθεί για να οδηγήσουν σε αυτό τον πατρικό τους εναγκαλιασμό. Αντί να γίνουν παιδιά του Ίδιου του Θεού, όταν δόθηκε η ευκαιρία, εκείνοι θέλησαν να επιστρέψουν ξανά πίσω στον δρόμο που οδηγούσε σε αυτήν, αποφεύγοντάς την. Γι’ αυτό τους τα ψέλνει ο Παύλος και δεν έχει άδικο. Έμοιαζαν με άρρωστους που αντί να πάνε σπίτια τους να συνεχίσουν την θεραπεία τους, εκείνοι ήθελαν να εξακολουθούν να παρακαλούν τον ιατρό να τους κάνει τομές στην σάρκα σαν και πρώτα.

Στην περίπτωση της Υιοθεσίας, δεν είναι δυνατό κανείς να απορρίπτει τον Πατέρα για να γίνει και πάλι ακόλουθος νόμων. Διότι προς τον Πατέρα κανείς λειτουργεί περισσότερο από αγάπη, ενώ στον νόμο υπακούει περισσότερο από φόβο. Ο Χριστός καλά το είπε ως πρώτη νέα εντολή, να αγαπάς τον Θεό σου και όχι να του κάνεις μια κάποια των στρατιωτών την πειθαρχεία. Άλλωστε η αγάπη αυτή στρέφεται και προς τον συνάνθρωπό μας ως δεύτερη εντολή. Σαν λοιπόν κανείς ακολουθεί περισσότερο τον φόβο προς τον Θεό, δεν μπορεί ούτε να αγαπήσει διόλου και τον πλησίον. Όσοι μάλιστα δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τις διαφορές αυτών των δύο, πάντα παρεξηγούν και τις προτροπές του Παύλου προς τους δούλους και αποφεύγουν εκείνες προς τους αφέντες.

Όταν λοιπόν ο Παύλος διαχωρίζει Πνευματικό Νόμο και τα καταραμένα έργα του Νόμου βεβαίως και δεν σφάλει. … διότι αν κανείς θέλει να τηρεί τον Νόμο για να σώσει την ψυχή του, πρέπει να το κάνει δίδοντας πιστή εφαρμογή σε όλες τους τις εκφάνσεις. Στον Νέο Πνευματικό Νόμο της Υιοθεσίας με τον Ιησού, τα πράγματα έχουνε όντως διαφορετικά, μιας και τέτοια κατάρα δεν υπάρχει πλέον πουθενά· και δεν υπάρχει τέτοια κατάρα, διότι δεν υπάρχει άλλο νόμος παρά ως είπαμε ξανά Υιοθεσία, όπως και ο Παύλος σημειώνει· και για μιλήσουμε με λόγια Σωτηρίας, να τηρεί κανείς όλο τον Νόμο είναι πάρα πολύ δύσκολο, η δική σου προτροπή τώρα πια δεν σώζει. Η δε Σωτηρία δια μέσω της Υιοθεσίας είναι πολύ πιο εύκολη, αφού στηρίζεται σε δώρο και χάρη του Θεού παρά στην των ανθρώπων την δικαιοσύνη. Εξάλλου μέχρι την Ανάσταση του Ιησού Χριστού άλλος δρόμος Σωτηρίας δεν υπήρχε παρά ο πρώτος εκείνος Νόμος, αλλά μετά αυτής, είναι αδίκημα να υποτιμά κανείς την θυσία του Ναζωραίου, που χαρίζει Σωτηρία, ακόμη και μέσα στον σκοτεινό τον Άδη, έστω και αν κανείς μας πράγματι δεν την αξίζει στην ουσία.

Με άλλες λέξεις, η διδασκαλία σου εμπόδιο είναι για την σωτηρία των ανθρώπων. Μοιάζει με το παράδειγμα εκείνου του φτωχού του γεωργού, που χρωστά χρήματα πολλά σε ένα πλούσιο. Τόσα πολλά, που όσο και να εργάζεται δύσκολα φαίνεται να τα μαζεύει, αφού πρέπει να εξοφλήσει μέχρι και τελευταίας δραχμής, πράγμα απίθανο ακόμη κι αν εργάζεται μέχρι να γίνει γέρος και τελείως κάποτε αποθάνει. Μάλιστα επιμένεις πως ο φτωχός αυτός, όταν ο πλούσιος στείλει τον υιό του ως κληρονόμο στο σπίτι του πρώτου λέγοντάς του «με στέλνει ο πατέρας μου· μεγάλο μέρος από τα χρέη σου παραγράφονται, ας είναι χάρισμά σου», εκείνος πρέπει να του γυρίσει την πλάτη και να συνεχίσει να προσπαθεί να εξαγοράσει την αρχική την οφειλέτη, παραβλέποντας τον υιό όσο και την βούληση εκείνη του πατέρα. Πώς τολμάς πράγματι να πουλάς ετούτη την πραμάτεια σου για μέγιστη σοφία; Αλήθεια, πού βρίσκεται εκείνο το χωριό που αν πήγαινες και έδινες τέτοια συμβουλή στους φτωχούς, θα υπήρχε έστω κι ένας που θα σ’ άκουγε; Θαρρώ πουθενά σε όλη την Οικουμένη. Μόνο που το μίσος ορισμένων για τον Παύλο, αλλά και για τον Χριστό τον Ίδιο δίνουν πέραση στις δεινές σου κούφιες φιλοσοφίες.»

ΑΝΑΝΕΩΣΗ (2/3/2010) (Από το άρθρο Η μαρτυρία του αποστόλου Πέτρου για το Χριστό) Η «επίσημη πράξη» υπέρβασης του μωσαϊκού νόμου στο χριστιανισμό, έγινε στην 1η αποστολική σύνοδο (γενική συνέλευση των αποστόλων και των πρεσβυτέρων της Εκκλησίας) που συγκλήθηκε στα Ιεροσόλυμα το 49 μ.Χ., μετά από αίτημα των αγίων αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα, εξ αιτίας της επιμονής μιας ομάδας Ιουδαίων χριστιανών ότι οι ειδωλολάτρες, που γίνονταν χριστιανοί, δε μπορούν να σωθούν, αν δεν κάνουν περιτομή και δεν τηρούν τις διατάξεις του μωσαϊκού νόμου.

Η σύνοδος αποφάσισε ότι η τήρηση των διατάξεων του μωσαϊκού νόμου (συμπεριλαμβανομένης της περιτομής) δεν είναι απαραίτητη για τη σωτηρία. Η απόφαση της συνόδου ελήφθη με το φωτισμό και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και οι απόστολοι έγραψαν «έδοξε το Αγίω Πνεύματι και ημίν» (Πράξ. 15, 28 – θεωρήθηκε από το Άγιο Πνεύμα και από μας).

Η επιστολή της συνόδου προς τους χριστιανούς έγραφε για τις μόνες εντολές του μωσαϊκού νόμου που παρέμειναν σε χρήση από τους χριστιανούς: να απέχουν από τη βρώση ειδωλοθύτων (ζώων θυσιασμένων στα είδωλα), πνιγμένων ζώων και αίματος και από την πορνεία. Οι υπόλοιπες εντολές θεωρήθηκαν μη αναγκαίες πλέον για τη σωτηρία, στη νέα εν Χριστώ κατάσταση. Οι τελετές του νόμου έχουν ξεπεραστεί με τη θυσία του Χριστού και την αναίμακτη θυσία της θείας Μετάληψης (την «κλάση του άρτου», όπως αναφέρεται στην ΚΔ), ενώ οι ηθικές εντολές από την εντολή της αγάπης. «Εκείνος που αγαπά, έχει τηρήσει όλες τις εντολές του Θεού. Και το ου μοιχεύσεις και το ου φονεύσεις, ου κλέψεις, ουκ επιθυμήσεις» (εννοείται «ό,τι ανήκει στο συνάνθρωπό σου») «και όποια άλλη εντολή, όλες συνοψίζονται σ’ αυτό το λόγο, στο να αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Η αγάπη στον πλησίον δεν κάνει τίποτα κακό, επομένως είναι η εκπλήρωση όλου του νόμου» (Παύλος, προς Ρωμαίους, 13, 8-10).