Το σχέδιο του Ισλάμ για κυριαρχία στον κόσμο και οι πρόσφατες εξελίξεις

Είναι γεγονός ότι δεν γράφουμε άρθρα για την κάθε ισλαμική ομάδα που επιχειρεί να πραγματώσει το σκοπό του Ισλάμ, που είναι η επικράτηση της ισλαμικής θεοκρατίας σε όλο τον κόσμο, ή τις ισλαμικές χώρες που για διάφορους λόγους χρηματοδοτούν και εκπαιδεύουν τέτοιες ομάδες κ.α. τέτοια θέματα (με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως τις «Εξομολογήσεις ενός πρώην ισλαμιστή«). Επειδή όμως πολλοί αναγνώστες, τόσο με σχόλια όσο και με ημέηλ, αναφέρονται στα θέματα αυτά και στις πρόσφατες εξελίξεις στις ισλαμικές χώρες, αποφασίσαμε να αναδημοσιεύσουμε δυο σχετικά άρθρα του Πάνου Μητρονίκα που θεωρούμε πολύ ψύχραιμες και εύστοχες αναλύσεις. Ελπίζουμε η ανάρτηση αυτή να ικανοποιήσει τους αναγνώστες μας και να βοηθήσει όσους παραπλανημένους έχουν γίνει πιόνια σε αυτό το διαβολικό παιχνίδι.

1) Το σχέδιο άλωσης της Δύσης μέσω ‘ήπιας πολιτισμικής Τζιχάντ’, με στοιχεία (από εδώ)

Η εμφάνιση του ISIL στις αρχές του 2014 και η σαρωτική του επικράτηση στο Ιράκ και την Συρία έφερε στην επιφάνεια μια πλευρά του Ισλάμ που η σύγχρονη δύση αγνοούσε. Την πλευρά του βάρβαρου Ισλάμ της Μεδίνας που λατρεύει τον πόλεμο, αναζητά την απόλυτη επικράτηση έναντι όλων, και προσβλέπει στην επιβολή της Σαρίας στον κόσμο σαν τον μόνο και απόλυτο νόμο του Θεού. Του Ισλάμ που για έναν αιώνα τώρα κάποιοι κρατούσαν πολύ καλά κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά τώρα φαίνεται να πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα του να εμφανιστεί και να πρωτοστατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο.

Πέραν όμως των γεγονότων που διαδραματίζονται αυτό το διάστημα στο Ιράκ και την Συρία με το ISIL, μια σειρά από άλλα γεγονότα που φαίνονται άσχετα με την πρώτη ματιά ή είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Ισλαμικός κόσμος σήμερα ζει μια άλλη, πολύ σοβαρότερη, εσωτερική διαμάχη που αφορά άμεσα και την Δύση. Μια διαμάχη της οποίας το αποτέλεσμα θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο πρόσωπο που θα παρουσιάζει το ίδιο το Ισλάμ από εδώ και πέρα.

Τα γεγονότα αυτά αφορούν δύο άξονες. Πρώτα έναν όλο και αυξανόμενο σε ένταση «πόλεμο» εξουσίας ανάμεσα στην Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, και δεύτερον σε μια πρωτοφανή για την Δύση ανάδυση Ισλαμιστών που ζητούν την επιβολή της Σαρίας σε δυτικές χώρες.

Ο «πόλεμος» εξουσίας Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας

Λίγο μετά την ανάληψη επιχειρήσεων από το ISIL στο Ιράκ, οι χώρες του κόλπου βίωσαν μια κρίση όταν η Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ και το Μπαχρέιν απέσυραν τους πρεσβευτές τους από το Κατάρ και απαίτησαν από αυτό να αποκηρύξει την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» και να κλείσει το τηλεοπτικό δίκτυο Al Jazeera.

Η κρίση ανάμεσα στο Κατάρ και τον Σαουδαραβικό κύκλο βέβαια είχε ξεκινήσει να χτίζεται σιγά σιγά από το 2011 και την έναρξη του φαινομένου που αποκαλούμε «Αραβική Άνοιξη». Μια απρόσμενη εξέγερση με ανατροπές κυβερνήσεων και ραγδαία άνοδο του Ισλαμισμού που άρχισε από την Τυνησία, πέρασε στην Αίγυπτο, την Ιορδανία, το Μπαχρέιν και την Υεμένη, μετά στην Λιβύη και τέλος στην Συρία με τον εμφύλιο.

Ο κύριος λόγος πίσω από αυτόν τον «πόλεμο» Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ δεν είναι άλλος από την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» και τον ρόλο που διαδραματίζει σε αραβικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.

Η Σαουδική Αραβία είναι σε άμεση κόντρα με την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» από την ίδρυση της τελευταίας για μια σειρά από λόγους που μερικοί είναι σχετικοί ακόμα και με την ιστορική καταγωγή της ίδια της Σαουδικής Αραβίας από τον 18ο αιώνα και το κίνημα του Ουαχαμπισμού/Σαλαφισμού που βρέθηκε σε αντίθεση με την Οθωμανική τότε ηγεμονία, συνέχεια της οποίας είναι όπως θα δούμε η «Μουσουλμανική Αδελφότητα».

Η αναφορά όλων των λόγων είναι πέραν του σκοπού αυτής της ανάλυσης αλλά για όσους ενδιαφέρονται, μια καλή σύνοψη στα Αγγλικά μπορεί να βρεθεί στο άρθρο «Why the Saudis and Muslim Brotherhood hate each other», του Dr. Mordechai Kedar. [1]

Το Κατάρ από την άλλη, παρότι και αυτό μια χώρα της σφαίρας επιρροής της Σαουδικής Αραβίας και του Ουαχαμπισμού, έχει από την δεκαετία του ‘60 ισχυρούς δεσμούς με την «Μουσουλμανική Αδελφότητα», την οποία βλέπει ως εργαλείο εξάπλωσης της επιρροής του σε παγκόσμιο επίπεδο και παράλληλα ανταγωνισμού με το Ριάντ.

Το Κατάρ υποστήριξε την «Αραβική Άνοιξη», το ISIL, και την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» παντού αντιθέτως με την Σαουδική Αραβία που την καταδίκασε, επενέβη στο Μπαχρέιν όταν η «Άνοιξη» χτύπησε την πόρτα του, βοήθησε στην ανατροπή της Αδελφότητας στην Αίγυπτο, και πρόσφατα χαρακτήρισε το ISIL τρομοκρατική οργάνωση.

Το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας έχει πολλά να φοβηθεί από μια δυναμική επικράτηση της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» ενώ το καθεστώς του Κατάρ έχει επενδύσει ακριβώς σε αυτή την επικράτηση και την αλλαγή που βιώνουμε στις μέρες μας και θα αναλύσουμε στην συνέχεια.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις σχέσεις Κατάρ και «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» μπορεί κάποιος να ανατρέξει στα άρθρα που δίνονται στις παραπομπές [2] και [3].
Τι είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα

Η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» (ΜΑ) ιδρύθηκε στην Αίγυπτο το 1928 από τον Hassan al Banna, όταν μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1923 και την επιλογή του Κεμάλ να δέσει την Τουρκία με την Δύση σε ένα κοσμικό μοντέλο, η Ισλαμική κοινότητα (η γνωστή και ως Ούμμα) έμμεινε χωρίς Χαλιφάτο.

Ο στόχος της ΜΑ είναι διπλός και συνοψίζεται στα εξής:

1. Να επιβάλει την Σαρία σε παγκόσμιο επίπεδο
2. Να επανιδρύσει το παγκόσμιο Ισλαμικό Χαλιφάτο.

Το δόγμα της ΜΑ είναι το παρακάτω:

«Ο Αλλάχ είναι ο στόχος μας. Το κοράνι είναι ο νόμος μας. Ο Προφήτης είναι ο ηγέτης μας. Ο δρόμος μας είναι η Τζιχάντ (Ιερός πόλεμος). Ο θάνατος στο όνομα του Αλλάχ είναι η μεγαλύτερη μας φιλοδοξία»[4]

Η ΜΑ είναι ενεργή σε περισσότερες από 80 χώρες ανά τον κόσμο και σε κάθε μία από αυτές τις χώρες διαθέτει μια δομή με Οργανωτική Ομάδα, Νομική Ομάδα και Αρχηγό. Γενικός καθοδηγητής της ΜΑ είναι ο αρχηγός της «Διεθνούς Μουσουλμανικής Αδελφότητας» που βρίσκεται στο Κάιρο.

Η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» στην Δύση

Σημείο καμπής για την κατανόηση της δομής, του ρόλου και της δράσης της ΜΑ στην Δύση αποτέλεσε ένα τυχαίο γεγονός τον Αύγουστο του 2004 στο Μέριλαντ των ΗΠΑ. Ένα γεγονός που οδήγησε σε μια τεράστια έρευνα από το FBI και τελικά στην δίκη του “Holy Land Foundation” (HLF). [5]

Η δίκη αυτή έφερε στο φως την ύπαρξη ενός μεγάλου δικτύου Ισλαμικών οργανώσεων, οργανισμών, ΜΚΟ και κοινωφελών ιδρυμάτων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, τα οποία σχετίζονταν άμεσα με την ΜΑ και είχαν σαν κύριο σκοπό την προώθηση με πλάγια μέσα των στόχων της.

Οδήγησε επίσης και στην ανακάλυψη τεράστιου όγκου δεδομένων σχετικά με το πώς λειτουργεί η ίδια η ΜΑ στις ΗΠΑ και τον δυτικό κόσμο, ποιο είναι το επιχειρησιακό της πλάνο, και ποιοι οι στρατηγικοί της στόχοι μέσα σε αυτό.

Η «πολιτισμική Τζιχάντ» και οι φάσεις του σχεδίου

Το ποιο κρίσιμο έγγραφο που βρέθηκε από το FBI κατά την διάρκεια της δίκης του HLF ήταν το επιχειρησιακό πλάνο της ΜΑ στις ΗΠΑ. Ένα έγγραφο με τον τίτλο: «An Explanatory Memorandum: On the General Strategic Goal for the Group». [6]

Το έγγραφο αυτό είχε την αποδοχή όλων των οργάνων της ΜΑ από το 1987 και καθόριζε την αποστολή και την στρατηγική της οργάνωσης ως εξής:

«Η διαδικασία της εποίκησης είναι μια διαδικασία Πολιτισμικής-Τζιχάντ με όλο το νόημα των λέξεων. Η ΜΑ πρέπει να κατανοήσει ότι η δουλειά της στην Αμερική είναι ένα είδος υπέρ-Τζιχάντ με στόχο την εξαφάνιση και καταστροφή του Δυτικού πολιτισμού εκ των έσω, σαμποτάροντας τον άθλιο οίκο τους από τα ίδια τους τα χέρια μαζί με τα χέρια των πιστών, έτσι ώστε να εξαφανιστεί (ο οίκος τους) και η θρησκεία του Θεού να κυριαρχήσει επί όλων των άλλων θρησκειών» [6]

Με άλλα λόγια η στρατηγική της ΜΑ αδελφότητας για την Δύση είναι το να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή μας μέσω της επιβολής μια ήπιας «πολιτισμικής τζιχάντ» που θα προκαλέσει στην κατάλυσης του δυτικού πολιτισμού από εμάς τους ίδιους και τις ηγεσίες μας.

Η διαδικασία αυτή προβλέπεται να γίνει σε στάδια όπως μας αναφέρει ένα άλλο πολύ σημαντικό έγγραφο από την ίδια δίκη με τίτλο: «Phases of the World Underground Movement Plan» [7] (προσοχή ο τίτλος αναφέρει, παγκόσμιο, όχι μόνο Αμερικανικό κίνημα).

Σε αυτό διαβάζουμε τα παρακάτω:

Φάση πρώτη: Φάση διακριτικής και κρυφής εγκατάστασης στην ηγεσία

Φάση δεύτερη: Φάση σταδιακής προβολής στο κοινό μέσω διαφόρων δραστηριοτήτων και ακτιβισμού (πετύχαμε μεγάλη επιτυχία στην εφαρμογή αυτού του σταδίου). Επίσης πετύχαμε ένα σημαντικό αριθμό άλλων στόχων όπως την διείσδυση διαφόρων τομέων της Κυβέρνησης, την προσάρτηση θρησκευτικών οργανισμών και επιφανών ακαδημαϊκών, την αποδοχή της κοινής γνώμης, και την ίδρυση μιας (κρυφής) σκιώδους Κυβέρνησης μέσα στην Κυβέρνηση.

Φάση τρίτη: Φάση κλιμάκωσης πριν από την σύγκρουση με τις ηγεσίες τους με χρήση των ΜΜΕ. Σε εξέλιξη.

Φάση τέταρτη: Ανοιχτή δημόσια αντιπαράθεση με τις κυβερνήσεις μέσω της εξάσκησης πολιτικής πίεσης. Εφαρμόζουμε επιθετικά αυτό το στάδιο. Εκπαίδευση στην χρήση όπλων εγχώρια αλλά και στο εξωτερικό σε προσμονή της ώρας μηδέν. Έχουμε σημαντικές δραστηριότητες σε αυτό το στάδιο.

Φάση πέμπτη: Κατάληψη της εξουσίας ώστε να εγκαθιδρύσουμε το Ισλαμικό κράτος κάτω από το οποίο όλες οι Ισλαμικές ομάδες θα ενωθούν.

Το έγγραφο από τα σχόλια δείχνει να αποτελεί κάποιον γενικότερο οδηγό πάνω στον οποίο το αμερικανικό τμήμα της ΜΑ είχε σημειώσει την δική του πρόοδο.

Πρέπει να αναφερθεί σε αυτό το σημείο ότι τα στάδια που βλέπουμε στο υλικό που ανακάλυψε το FBI δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν καθότι η στρατηγική αυτή της ΜΑ είναι γνωστή και διατυπωμένη ανοιχτά από θεωρητικούς του Ισλαμικού χώρου και της ΜΑ από την δεκαετία του ‘60.

Η διαδικασία της παγκόσμιας εφαρμογής της Σαρία έχει διατυπωθεί στο βιβλίο Milestones (ορόσημα) [8] το 1964 και από τα ανωτέρω φαίνεται να ακολουθείτε κατά γράμμα.

Η σταδιακή εφαρμογή βασίζεται στην ισλαμική λογική, ότι όπως το Κοράνι παρουσιάστηκε στον Μωάμεθ σε ένα διάστημα 22 ετών και σταδιακά περνώντας από την μια φάση στην επόμενη ανάλογα με την ωριμότητα της κατάστασης, έτσι θα πρέπει να εξαπλωθεί και στις μέρες μας σε φάσεις, η Σαρία και η Ισλαμική παγκόσμια επικράτηση.

Περισσότερο υλικό σχετικά με την δίκη του HLF, την «Μουσουλμανική Αδελφότητα», τον ρόλο της, τις διασυνδέσεις της σε Αμερική και Ευρώπη, και την Σαρία, μπορεί να βρει κάποιος στην παραπομπή [13] που αποτελεί μια ολοκληρωμένη μελέτη πάνω στο θέμα με τίτλο «Σαρία, η απειλή για την Αμερική».

Η μελέτη αυτή συντέθηκε από μια ομάδα Αμερικανών ειδικών ασφαλείας (όλοι τους πρώην υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί, μέλη των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας, ακαδημαϊκοί, και σύμβουλοι ασφαλείας των Κυβερνήσεων των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων) και παρουσιάστηκε το 2010 στο Αμερικανικό Κογκρέσο. Πιθανώς αυτή η μελέτη να είναι και ο κύριος λόγος της «αλλοπρόσαλλης» και διστακτικής Αμερικανικής πολιτικής στην μέση ανατολή τα τελευταία χρόνια.

Αλ Κάιντα και Χαμάς, η άλλη όψη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας

Μόλις η βαρβαρότητα της επικράτησης του ISIL στο Ιράκ είχε αρχίσει να κυριαρχεί στα διεθνή ΜΜΕ, ένας πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ και την Χαμάς στην Γάζα ήρθε να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας.

Πολλά γράφτηκαν για το ακατανόητο της επίθεσης αυτής της Χαμάς στο Ισραήλ, αλλά αν κρίνουμε τα γεγονότα μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της αλλαγής που βιώνουμε τότε ίσως και να βγάζουν περισσότερο νόημα.

Αντιθέτως με την παγκόσμια κοινή γνώμη που θέλει οργανώσεις σαν την Αλ Κάιντα και την Χαμάς (αμφότερες προερχόμενες από την ΜΑ) να αποτελούν απειλή μέσω των δικτύων τρομοκρατών που διαθέτουν, τα τελευταία χρόνια μια άλλη άποψη θέλει τον κυριότερο κίνδυνο που πηγάζει από αυτές τις οργανώσεις να είναι η ικανότητα τους να αποσπούν τις δυτικές ηγεσίες και την δυτική κοινή γνώμη από την «κρυφή» πολιτισμική Τζιχάντ που διεξάγει συστηματικά η ΜΑ.

Σύμφωνα με αναφορές του NEFA Foundation [11] το οποίο παρακολουθούσε την ισλαμική τρομοκρατία μετά την 11η Σεπτεμβρίου και είχε πάρει συνεντεύξεις και από πολλούς Ταλιμπάν, μια διαδικτυακή αναφορά Τζιχαντιστών το 2002 ανέφερε τα παρακάτω:

«Είναι γνωστό και έχει επικοινωνηθεί ανάμεσα στους πρωτοπόρους της θυσίας, ότι η Αλ Κάιντα υιοθέτησε ένα νέο πλάνο για να δελεάσει τους εχθρούς να την ακολουθήσουν στο Αφγανιστάν. Το πλάνο αυτό προϋποθέτει να επιτεθεί ευθέως στους Αμερικάνους και στους τρείς πυλώνες εξουσίας τους, την πολιτική, την οικονομική και την στρατιωτική, έτσι ώστε να πετύχει μια σειρά από σημαντικούς στόχους:

1) Να παραπλανήσει τις Αμερικανικές δυνάμεις σε έναν ασύμμετρο πόλεμο, για να αποδυναμώσει την ισχύ του αντιπάλου και να τον κάνει να χρεοκοπήσει.

2) Να αρχίσει έναν αγώνα ανάμεσα στους Αμερικάνους και τους άνδρες του ισλαμικού κράτους (όχι τους στρατούς των ηγεμόνων) σε μια μακριά και χωρίς όρια μάχη που θα ξεκινά από την Αμερική και θα εκτίνεται μέχρι το Αφγανιστάν και την Μαυριτανία, έτσι ώστε με αυτήν να επανέλθει το πνεύμα της ισλαμικής άμυνας στους νέους μουσουλμάνους που θα φέρουν τα όπλα.» [12]

Αν η παραπάνω αναφορά ευσταθεί, τότε πιθανότατα η δράση αυτών των ομάδων να έχει έναν πολύ διαφορετικό κοινό (και άγνωστο σε εμάς) σχεδιασμό. Πιθανότατα επίσης η τελευταία διένεξη της Χαμάς με το Ισραήλ να ήταν στα πλαίσια της δημιουργίας ενός αντιπερισπασμού που θα έδινε στο ISIL και άλλα τμήματα του γενικότερου σχεδίου τον απαραίτητο χρόνο ή απλά θα αποδιοργάνωναν τη Δύση περισσότερο.

Από την πολιτισμική τζιχάντ στην «Αραβική Άνοιξη» και το ISIL

Έχοντας πλέον τα δεδομένα μας για τους στόχους, τον τρόπο λειτουργίας και τις δράσης της ΜΑ ανά τον κόσμο αρχίζει να διαφαίνεται μια αλληλουχία κινήσεων που δίνει νέο νόημα στα όσα διαδραματίζονται στον Αραβικό κόσμο τα τελευταία 4 χρόνια.

Η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» μετά από χρόνια ήσυχης και αδιαφανούς λειτουργίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ξαφνικά αλλάζει στάση και «πηδάει» από την φάση της Μέκκας (το ήπιο και μετριοπαθές Ισλάμ με τους 150 οπαδούς) στη φάση της Μεδίνας (το Ισλάμ που κατέκτησε τον κόσμο από την Ισπανία μέχρι τα όρια της Κίνας σε 100 χρόνια).

Μέσα σε μια μόνο χρονιά (2011) όλες οι Αραβικές χώρες κατακτώνται κυριολεκτικά από τους Ισλαμιστές η μία μετά της άλλη. Καθεστώτα που κυριαρχούσαν για δεκαετίες στην Αίγυπτο, την Λιβύη, την Συρία, την Τυνησία και την Υεμένη τραντάζονται συθέμελα και εξαφανίζονται. Στην θέση τους εμφανίζονται ισλαμικές ομάδες με σχέσεις με την ΜΑ και στην Αίγυπτο η ίδια η ΜΑ.

Στο Μπαχρέιν η κατάσταση αντιστρέφετε από την δυναμική παρέμβαση της Σαουδικής Αραβίας. Στη Συρία, το καθεστώς Άσσαντ παλεύει ακόμα αλλά η εμφάνιση του ακόμα πιο ακραίου «κακού» παιδιού της ΜΑ του ISIL δείχνει να ξεκαθαρίζει την κατάσταση κι εκεί.

Δεν αποκλείεται μάλιστα, η όλη εμφάνιση του ISIL να είναι αποτέλεσμα αυτής της αντίστασης που βρήκε η ΜΑ στον Αραβικό κόσμο από την Σαουδική Αραβία. Και στο Μπαχρέιν, και στο ίδιο της το σπίτι την Αίγυπτο, όπου ανατράπηκε με πραξικόπημα υποστηριζόμενο από την Σαουδική Αραβία.

Αν ισχύει το ανωτέρω, τότε θα πρέπει να περιμένουμε και άλλα παρακλάδια του ISIL να ξεπηδήσουν σε όλες τις Αραβικές χώρες με τις οποίες η ΜΑ έχει ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς όπως η Υεμένη, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, ο Λίβανος, η Λιβύη, το Μπαχρέιν και ακόμα και η ίδια η Σαουδική Αραβία.

Ξαφνική αλλαγή στάσης των Ισλαμικών κοινοτήτων στην Δύση

Το πιο πρόσφατο μεγάλο ξάφνιασμα για την Δύση μετά το ISIL ήρθε εντός των τειχών και δεν είναι άλλο από τη σχεδόν μαζική ενεργοποίηση των Ισλαμικών κινημάτων/ομάδων σε ορισμένες δυτικές χώρες με κύριο αίτημα την επιβολή της Σαρίας για τους ίδιους και τις περιοχές στις οποίες διαμένουν.

Αρχικά είχαμε την ανοιχτή έκκληση Ισλαμιστών στη Νορβηγία για δημιουργία Χαλιφάτου εκεί. [9] Παράλληλα σχεδόν την δυναμική απαίτηση των Ισλαμιστών στην Αγγλία για επιβολή της Σαρίας στις περιοχές τους στο Λονδίνο και αλλού. Απαίτηση που μάλιστα συνοδεύτηκε και με πράξεις όπως την δημιουργία ζωνών Σαρίας και ισλαμικών ομάδων αστυνόμευσης για αυτές τις περιοχές. [10]

Πρόβλεψη (και φόβος) του γράφοντος, είναι ότι αυτά είναι μόνο η αρχή και ότι ανάλογα γεγονότα θα εμφανιστούν και στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές Χώρες σύντομα με πιο πιθανές υποψήφιες την Σουηδία, την Δανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, και ίσως και η χώρα μας.

Αναλόγως δε με τη στάση της Δύσης στα γεγονότα του Αραβικού κόσμου και την πιθανή εμπλοκή της σε αυτά πιο δυναμικά, είναι σχεδόν βέβαιο, ότι εκτός από τις απαιτήσεις θα ακολουθήσουν και ταραχές (ημέρες οργής των μουσουλμάνων) ή ακόμα και τρομοκρατικές επιθέσεις σε Ευρώπη και Αμερική.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Από τα δεδομένα που παραθέσαμε στην παρούσα ανάλυση, φαίνεται ότι το Ισλάμ περνάει σε μια νέα πιο δυναμική φάση. Πιθανότατα αυτή η αλλαγή «εκβιάζεται» κιόλας λόγω των συνθηκών και της μερικής αποτυχίας της φάσης κατάκτησης του Αραβικού κόσμου από την ΜΑ με την «Αραβική Άνοιξη». Μια φάση μάλλον αναγκαία αν ευσταθούν οι σχεδιασμοί της ΜΑ για παγκόσμια επικράτηση (πρώτα κοιτάς τα του οίκου του Ισλάμ και μετά τα του οίκου του πολέμου για να χρησιμοποιήσουμε και ισλαμικούς όρους).

Η στάση της Σαουδικής Αραβίας καθώς και της Δύσης στην Αίγυπτο πιθανότατα οδήγησαν την ΜΑ στην πυροδότηση του ISIL από τη μία και την μεταπήδηση της «πολιτισμικής Τζιχάντ» από την φάση τρία στην φάση τέσσερα του σχεδίου της από την άλλη.

Η επιλογή του Ιράκ και η εμπλοκή του Ιράν και του σιιτικού στοιχείου στην εξίσωση, φαίνεται να είναι και αυτή μια στρατηγική επιλογή της ΜΑ έτσι ώστε να διασπαστεί η δύναμη και η προσοχή της Σαουδικής Αραβίας και να περιοριστεί ο ρόλος της. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις ΗΠΑ που αυτή την στιγμή καλούνται να συνεργαστούν με τους μέχρι χθες ορκισμένους εχθρούς τους. Οι ανίερες αυτές «συμμαχίες» με το Ιράν σμπαραλιάζουν τα δόγματα επιχειρήσεων των ΗΠΑ και Σαουδικής Αραβίας ενώ δημιουργούν διχασμό στην κοινή γνώμη και των δύο χωρών. Πολύ περισσότερο στον ακραία σουνιτικό πληθυσμό της Σαουδικής Αραβίας και του Αραβικού κόσμου γενικότερα.

Ερωτηματικό ακόμα αποτελεί ο ρόλος της Τουρκίας που με τον Ερντογάν στο τιμόνι έχει δεθεί στο άρμα της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» και του Κατάρ αλλά παράλληλα φαίνεται να θέλει και η ίδια έναν ηγετικό ρόλο στις εξελίξεις. Θα ακολουθήσει την ροή; Θα βρεθεί απέναντι στην ΜΑ και το ISIL; Θα παρατηρεί τις εξελίξεις φοβούμενη την αντίδραση της Δύσης και την πιθανή ευθυγράμμιση της με τους Κούρδους; Είναι μήπως η Τουρκία η στρατηγική εφεδρεία της ΜΑ για την ΕΕ; Οι καταστάσεις δείχνουν ότι πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να πάρει θέση και πρόβλεψη του γράφοντος είναι ότι θα ταχθεί με την ΜΑ.

Η Δύση για πρώτη φορά βρίσκεται μπροστά σε ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα που κάθε επιλογή δείχνει να οδηγεί μόνο σε μερική, και όχι απαραίτητα καλή, λύση. Το χειρότερο όμως είναι ότι πιθανώς θα κληθεί και για πρώτη φορά να υπερασπιστεί τα ίδια τα εδάφη της από ισχυρές πέμπτες φάλαγγες που βρίσκονται ήδη βαθιά εντός των τειχών της.

Αυτός ο παράγοντας ίσως τελικά και να αναγκάσει την Δύση στο να συμβιβαστεί σε ρόλο παρατηρητή του τι διαδραματίζεται στην μάχη ανάμεσα στην «Μουσουλμανική Αδελφότητα» και το βασίλειο των Σαούντ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, αυτό θα αποτελέσει μια τεράστια επιτυχία για την ΜΑ και τους σχεδιασμούς της, ενώ το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να αναβάλει την εμπλοκή για αργότερα και πιθανότατα με χειρότερους όρους.

Ίσως έχει έλθει ο καιρός για την Δύση να κληθεί να αντιμετωπίσει ενωμένη, με σοβαρότητα, σχεδιασμό και αποτελεσματικότητα το θέμα του Ισλάμ, εντός και εκτός των τειχών της. Μια αντιμετώπιση που μοιραία θα αλλάξει ραγδαία τις παγκόσμιες ισορροπίες και την ηρεμία που έχουμε συνηθίσει και θεωρούμε δεδομένη όλοι μας μετά το τέλος του Β’ ΠΠ.

[1] – http://www.israelnationalnews.com/Articles/Article.aspx/14994#.VACP3PmSxu4
[2] – http://www.csmonitor.com/World/Middle-East/2014/0418/Behind-Qatar-s-bet-on-the-Muslim-Brotherhood
[3] – http://www.thenational.ae/world/qatar/inside-doha-at-the-heart-of-a-gcc-dispute
[4] – Steven Emerson, “Report on the Roots of Violent Islamist Extremism and Efforts to Counter It: The Muslim Brotherhood,” Hearing before the Committee on Homeland Security and Governmental Affairs, United States Senate, July 10, 2008, accessed September 1, 2010, http://www.gpo.gov/fdsys/pkg/CHRG-110shrg942/html/CHRG-110shrg942.htmReport
[5] – US v HLF Trial http://www.investigativeproject.org/case/65
[6] – US v HLF, Government Exhibit, “An Explanatory Memorandum” May 1991
[7] – US v HLF, Government Exhibit, “Underground Movement Plan” http://www.centerforsecuritypolicy.org/upload/wysiwyg/article%20pdfs/Underground%20Movement%20Plan.pdf
[8] – Milestones by Sayyid Qutb: http://en.wikipedia.org/wiki/Ma’alim_fi_al-Tariq
[9] –Χαλιφάτο στην Νορβηγία: http://www.vg.no/nyheter/innenriks/islam-debatten/stoetter-is-halshugging/a/23275610/
[10] – Σαρία στο Λονδίνο: http://rt.com/news/sharia-law-conquer-london/
[11] – NEFA Foundation: http://en.wikipedia.org/wiki/Nine_Eleven_Finding_Answers_Foundation
[12] – “Salem al-Mekki: Bin Laden and I…and the Americans,” The NEFA Foundation.
[13] – Sharia, the threat to America: http://www.centerforsecuritypolicy.org/upload/wysiwyg/article%20pdfs/Shariah%20-%20The%20Threat%20to%20America%20(Team%20B%20Report)%2009142010.pdf

Το δεύτερο άρθρο του ίδιου συγγραφέα, που δημοσιεύουμε αποσπασματικά και υπάρχει ολόκληρο εδώ, τιτλοφορείται «Πολυπολιτισμικότητα, Ισλαμισμός και η ανόητη στάση της Δύσης» κι έχει ως θέμα του «τι είναι το Ισλάμ, γιατί είναι τόσο ελκυστικό σε μεγάλη μερίδα Μουσουλμάνων που ζουν ήδη στην Δύση, και μπορεί να είναι μέρος μιας γενικότερης «πολυπολιτισμικής» (ή ορθότερα πολυφυλετικής) κοινότητας;»

Τι είναι το Ισλάμ;

Αν μπορούσε κάποιος να δώσει έναν σύντομο και επιστημονικά ακριβή ορισμό για το Ισλάμ τότε αυτός είναι:

«Το Ισλάμ είναι ένα πολιτικό σύστημα φτιαγμένο για να ορίζει τις συμπεριφορές ανθρώπων μέσα σε μια κοινωνία, πάνω σε συγκεκριμένους, πολύ σαφείς και ανελαστικούς άξονες. Ο θρησκευτικός του χαρακτήρας είναι πολύ περιορισμένος και υπάρχει απλά και μόνο για να δικαιολογεί ή να προβάλει τον πολιτικό του χαρακτήρα.»

Το παραπάνω είναι προφανές αν κάποιος μελετήσει το δόγμα και τα κείμενα του τα οποία είναι το Κοράνι, η Σίρα (Sira / βιογραφία του Μωάμεθ) και τα Χαντίθ (σειρά από ιστορίες, γράμματα, μύθους, και άλλα έγγραφα γύρω από την ζωή του Μωάμεθ).

Οι περισσότεροι θεωρούν ότι το Ισλάμ περιορίζεται στο τι λέει το Κοράνι όμως αυτό δεν είναι αληθές, γιατί μέσα στο Κοράνι (στο οποίο υπάρχει μεν διάχυτο το θρησκευτικό στοιχείο αλλά και πολλές κοινωνικοπολιτικές παράμετροι), δεν υπάρχει καμιά αναφορά για τους 5 πυλώνες που καθορίζουν την ζωή του καλού Μουσουλμάνου. Αντιθέτως υπάρχουν πάνω από 90 αναφορές σχετικά με το ότι ο καλός Μουσουλμάνος πρέπει να μιμηθεί πιστά τον Προφήτη (τον Μωάμεθ) πράγμα που παραπέμπει ουσιαστικά στα άλλα δύο μεγαλύτερα κείμενα που χειρίζονται το θέμα της ζωής του.

Το Ισλάμ σε αριθμούς βάση των γραπτών ιερών κειμένων του είναι 14% Αλλάχ και 86% Μωάμεθ. 14% Θρησκεία, και 86% πολιτικό σύστημα και τρόπος ζωής. Και είναι έτσι για 1.400 χρόνια τώρα ενώ απαγορεύεται δια απαγχονισμού το να το αλλάξει κάποιος.

Το Ισλάμ γεννήθηκε στην Αραβική Μέση Ανατολή αλλά όχι σε κάποιο μέρος της όπως η Αίγυπτος, η Παλαιστίνη, ή η Συρία που είχαν πολύ ισχυρές Ελληνικές επιρροές και δεν θα αποτελούσε έκπληξη η δημιουργία μας νέας θρησκείας. Γεννήθηκε στην πιο άγρια και οπισθοδρομική περιοχή της Αραβικής χερσονήσου, σε μια περιοχή που κυριαρχούσαν οι φυλές και οι φατρίες και στις οποίες η μόνη πίστη κάποιου ήταν προς την ομάδα στην οποία ανήκει.

Το άτομο και η ανθρώπινη ζωή δεν είχαν καμιά αξία παρά μόνο την υποχρέωση να υπηρετούν την φυλή, μέσω της υποστήριξης της οποίας ήταν και ο μόνος δρόμος για να επιβιώσει κάποιος. Δεν υπήρχε εμπιστοσύνη, ούτε δίκαιο και ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας για τις εχθροπραξίες ήταν ο φόβος εκδίκησης από την φυλή και οι βεντέτες.

Το Ισλάμ του Μωάμεθ ήρθε σε αυτόν τον κόσμο προσφέροντας μια νέα ταυτότητα για τους Άραβες σαν Μουσουλμάνους, μια ταυτότητα που καταργούσε την υπάρχουσα κοινωνική διάρθρωση και στην οποία όλοι είναι ίσοι ανεξάρτητα προέλευσης και τάξης. Υποσχέθηκε την ένωση τους πάνω από φυλές, κάστες και φατρίες, μια ένωση πραγματικών πιστών σε μια μονάδα (την «Ούμα») μέσω της υποταγής στον Αλλάχ και την ευλαβική προσήλωση στους κανόνες και τρόπους του ενός και μοναδικού προφήτη, του Μωάμεθ.

Πέραν του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο γεννήθηκε το Ισλάμ, ένα βασικό χαρακτηριστικό του δόγματος του που αποτελεί παράγοντα σύγχυσης για εμάς τους Δυτικούς, αλλά είναι βασικό να κατανοήσουμε, είναι η εγγενής δυαδικότητα και αντίφαση που παρουσιάζει το Κοράνι, η οποία δίνει και χώρο σε όρους όπως «ακραίο» και «μετριοπαθές» Ισλάμ.

Αυτό ισχύει γιατί στην πράξη το Κοράνι αποτελείται από δυο διαφορετικά τμήματα, το αρχικό της Μέκκας που ο Μωάμεθ ήταν ακόμα στην αρχή της διδασκαλίας του, αδύναμος και πολύ διαλλακτικός με τους γύρω του, και το μετέπειτα της Μεδίνας όπου ο Μωάμεθ μεταμορφώθηκε σε πολέμαρχο, απέκτησε δύναμη και επέβαλε την πίστη με το σπαθί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της δυαδικότητας και αντίφασης που συναντάμε στο Ισλάμ είναι οι παρακάτω στοίχοι από το ίδιο το Κοράνι:

109:1 (Τμήμα Μέκκας) «Έχεις την θρησκεία σου και εγώ έχω την δική μου»
8:12 (Τμήμα Μεδίνας) «Θα σπείρω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων (Kafir), θα κόψω τα κεφάλια τους, θα κόψω τις άκρες των δακτύλων τους»

Τα δύο αυτά εδάφια είναι προφανέστατα ασύμβατα μεταξύ τους και αδύνατο να συνυπάρχουν αρμονικά στο ίδιο ιερό κείμενο που αποτελεί άξονα του δόγματος. Ποιο είναι το σωστό; Τι θέλει ο Αλλάχ; Τι ήθελε να πει ο… ποιητής;

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το ίδιο το Κοράνι που αποτελεί τον απόλυτο κανόνα, ορίζει το πώς πρέπει να το ερμηνεύει αυτός που το διαβάζει, μέσω της «κατάργησης» (Abrogation). Η κατάργηση ορίζει ότι όταν δύο στοίχοι είναι αντικρουόμενοι, τότε ισχύ έχει ο πιο πρόσφατος (αυτός δηλαδή της Μεδίνας) έναντι του παλαιού (της Μέκκας).

Είναι προφανές λοιπόν, ότι δεν υπάρχουν δύο Ισλάμ αλλά μόνο ένα, και δεν είναι καθόλου μετριοπαθές. Προσοχή, μιλάμε για το Ισλάμ σαν δόγμα, όχι για τους Μουσουλμάνους σαν άτομα που μπορούν φυσικά να ασπάζονται ή όχι την ίδια την πίστη τους σε διαφορετικό βαθμό (και κρίνονται για αυτό από όσους αποκαλούμε «φανατικούς» αλλά στην ουσία είναι απλά οι σωστοί «ορθόδοξοι» Μουσουλμάνοι που ακολουθούν τα διδάγματα του Προφήτη κατά γράμμα όπως ορίζει το Κοράνι).

Η ιστορία του ίδιου του Ισλάμ επίσης μας δείχνει και ποιο τμήμα του Κορανίου είχε και πραγματικά απήχηση στους Άραβες. Στα 13 χρόνια της διδασκαλίας στην Μέκκα ο Μωάμεθ κατάφερε να έχει 150 πιστούς. Στα επόμενα 10 χρόνια της Μεδίνας με το σπαθί και μάχες κάθε 6 βδομάδες κατά μέσο όρο, κατέκτησε όλη σχεδόν την Αραβική χερσόνησο και το Ισλάμ έφτασε τους 100.000 πιστούς.

Ο τρόμος λοιπόν τρέφει το Ισλάμ, όχι η αγάπη και η ανοχή. Και αυτό ισχύει για όλες τις μορφές του μιας και οι δύο κύριες τάσεις του (Σουνίτες και Σιίτες) δεν έχουν διαφορές στο δόγμα, αλλά μόνο σε διαδικαστικής και κληρονομικής φύσης θέματα (ποιος έπρεπε να είναι ο διάδοχος του Μωάμεθ, πόση προίκα έπρεπε να πάρει η κόρη του, κ.λπ.) που μπροστά τους οι διαφορές των Χριστιανικών εκκλησιών φαντάζουν φιλοσοφία υψηλότατου επιπέδου.

Το Ισλάμ σήμερα

Αυτό που πρότεινε στους Άραβες ο Μωάμεθ τον 7ο αιώνα μ.χ. δεν ήταν άλλο από την υπόσχεση που δίνουν όλοι οι ηγέτες οργανώσεων που βασίζονται στην πίστη για μια νέα τάξη πραγμάτων. Η υπόσχεση αυτή ασκεί πολύ ισχυρή έλξη απέναντι σε όλους τους δυσαρεστημένους που ψάχνουν μια νέα ταυτότητα και ένα υψηλότερο ιδανικό. Η θρησκευτική χροιά υπήρχε μόνο και μόνο για να δώσει την απαραίτητη «μαγεία» που χρειάζεται μια πίστη για να ευδοκιμήσει, να είναι δυνατή και να δικαιολογεί μερικές φορές τα αδικαιολόγητα.

Σήμερα για εμάς τους Δυτικούς η απήχηση σε ένα τέτοιο κάλεσμα θα προκαλούσε στους περισσότερους σκεπτικισμό και ίσως γέλιο, αλλά βλέποντας την οποιαδήποτε Αραβική χώρα παρατηρούμε ότι οι ίδιες συνθήκες που επικρατούσαν στον κόσμο του Μωάμεθ δεν έχουν αλλάξει και πολύ για αυτές τις χώρες και στις μέρες μας. Οι κυβερνήσεις τους είναι οικογενειακές ή βασίζονται σε συγκεκριμένες φυλές και κάστες, ενώ οι κρατικές δομές και οι ένοπλες δυνάμεις τους στελεχώνονται σχεδόν αποκλειστικά από τους γιούς και τους συγγενείς αυτών των οικογενειών και όσων έχουν ισχυρούς δεσμούς με αυτές.

Κάτω από τους δυτικοποιημένους τίτλους πρωθυπουργών και προέδρων βλέπουμε τις παλιές φυλές και φατρίες να διοικούν αυτές τις χώρες με τον ίδιο τρόπο που έκαναν και 1400 χρόνια πριν το Ισλάμ τις βάλει σε δεύτερη μοίρα και ορίσει τα Χαλιφάτα. Για να διοικήσει ή και απλά να επιβιώσει κάποιος σε ένα τέτοιο περιβάλλον πρέπει να έχει την εύνοια τους. Για να την αποκτήσει πρέπει να ανταλλάξει χάρες.

Και έτσι επικρατεί διαχρονικά ο νεποτισμός, η διαφθορά και η κακή κρατική λειτουργία, όπως θα περίμενε κανείς και από ηγεσίες των οποίων η μόνη αξία είναι η πίστη στη φυλή και τίποτε άλλο (ΟΚ, αν θυμίζει και λίγο Ελλάδα σε μερικούς βάζοντας την λέξη κόμμα και οικογένεια έναντι της φυλής, τότε ας το δούμε και σαν τροφή για σκέψη σχετικά με την δική μας κατάσταση και το γιατί φαινόμενα όπως η ΧΑ έχουν τόσο μεγάλη απήχηση).

Σε αυτή λοιπόν την περιοχή έρχονται ξανά οι Ισλαμιστές τα τελευταία χρόνια να επαναφέρουν το μήνυμα του Μωάμεθ ότι μπορούν να ανατρέψουν όλη αυτή την διαφθορά και να ενώσουν τους πάντες κάτω από μια νέα ταυτότητα, αυτή του Ισλάμ.

Υπόσχονται «θεϊκή» δικαιοσύνη μέσω της Σαρίας, αδιάφθορες διοικήσεις από πραγματικούς πιστούς οι οποίες δεν θα είναι πια μαριονέτες στα χέρια των πλούσιων, των απίστων και των δυνατών. Και αν ζεις σε μια πόλη σαν το Κάιρο, το Ισλαμαμπάντ, ή τη Μοσούλη με ανύπαρκτες κρατικές δομές, διεφθαρμένους νόμους και διοίκηση, και έχεις μεγαλώσει με τα διδάγματα του Ισλάμ δεν μοιάζει καθόλου κακή ιδέα αυτή η υπόσχεση ακόμα και σήμερα.

Οι Ισλαμιστές φυσικά δεν μπορούν να προσφέρουν αυτό που υπόσχονται γιατί κατά κανόνα οι ηγεσίες τους είναι και αυτές το ίδιο διεφθαρμένες όπως όλη η υπόλοιπη Μέση Ανατολή, αλλά κερδίζουν πολλά από την αγανάκτηση του κόσμου με το να διαδίδουν αυτές τις ιδέες περί αδελφότητας και ανωτερότητας των Μουσουλμάνων και ιδανικών κοινωνιών (κάτι όπως και οι Αριστεροί και οι αυτοαποκαλούμενοι Προοδευτικοί στον Δυτικό κόσμο).

Αυτό είναι και το πρόβλημα με την κάθε προσπάθεια εφαρμογής της Δημοκρατίας στον Μουσουλμανικό κόσμο. Όταν πας να επιβάλεις την Δημοκρατία πάνω από ένα σύστημα φυλών και φατριών, τότε ουσιαστικά το μόνο που κάνεις είναι το να δώσεις εκπροσώπηση στους αρχηγούς και τους αρεστούς αυτών των φυλών. Και επειδή αυτοί είναι ήδη το status quo και όλο το κράτος, η Δημοκρατία δεν μπορεί ποτέ να τους μετακινήσει από τις θέσεις τους, μόνο να τους επισημοποιήσει σε αυτές.

Αυτό που κάνει όμως η Δημοκρατία σε αυτές τις χώρες είναι το να δώσει ισχύ στους Ισλαμιστές που κεφαλαιοποιούν την λαϊκή αγανάκτηση και οργή προσφέροντας την μόνη ενοποιητική ιδέα, εκεί που δεν υπάρχει καμιά άλλη εκτός ίσως από την ξενοφοβία και την έλλειψη ανεκτικότητας για οτιδήποτε εκτός του συνηθισμένου.

Αυτό έγινε και στην Γάζα όταν στις πρώτες Δημοκρατικές εκλογές ο λαός εξέλεξε πανηγυρικά την Χαμάς (η οποία φυσικά μετά κατήργησε σιωπηλά τις εκλογές μιας και ήταν προφανώς θέλημα Θεού να κυβερνά αυτή από εδώ και πέρα). Το ίδιο έγινε και στην Αίγυπτο με την άνοδο στην εξουσία δημοκρατικά της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Παρότι κάποιοι λίγοι Άραβες πειραματίστηκαν με τον εθνικισμό και τον παναραβισμό (Μπααθισμός) οι προσπάθειες αυτές απέτυχαν επίσης να φέρουν κάποια σημαντικότερη αλλαγή πλην της ισορροπίας ανάμεσα στις φυλές, και αυτό γιατί δεν υπάρχει πραγματική εθνική ταυτότητα για όλα αυτά τα Αραβικά κράτη που βλέπουμε σήμερα. Είναι όλα τους αποτέλεσμα αυθαίρετων διαχωρισμών από τους Άγγλους και Γάλλους αποικιοκράτες των αρχών του 20ου αιώνα ή βίαιων αποσχίσεων όπως το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές και οι ίδιοι οι κάτοικοι τους το γνωρίζουν πολύ καλά. Αυτή είναι η πραγματικότητα τους.

Οι Ισλαμιστές της Δύσης

Βλέποντας όμως τον μεγάλο αριθμό Ισλαμιστών που προέρχονται από Δυτικές χώρες (οι περισσότεροι γεννημένοι και μεγαλωμένοι στην Δύση), καθώς και το ότι ουσιαστικά ο σύγχρονος Ισλαμικός φονταμενταλισμός φαίνεται να βρήκε τους ηγέτες του εκεί, κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί όλοι αυτοί οι «δυτικοποιημένοι» Μουσουλμάνοι φτάνουν να ασπάζονται τον Ισλαμισμό και μάλιστα κατά κανόνα πιο φανατικά και από τους αδερφούς τους της Μέσης Ανατολής;

Ο λόγος είναι απλός και αφορά το ότι οι πολυφυλετικές δυτικές κοινωνίες στις οποίες καλούνται να συνυπάρχουν καθημερινά με ανθρώπους άλλων θρησκειών, ιδεών, και τρόπων ζωής είναι ακόμα πιο περίπλοκες, αντικρουόμενες και διασπασμένες και από τις δομές φυλών και καστών των Αραβικών/Μουσουλμανικών χωρών. Και αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο για κάποιον που έχει μεγαλώσει με τα διδάγματα και τους τρόπους του Ισλάμ.

Επιπροσθέτως, με τη συνεχή υποχωρητικότητα των δυτικών κοινωνιών με στόχο να υποστηρίξουν ισότιμα στους κόλπους τους όλο αυτό το πολύχρωμο πολιτισμικό μωσαϊκό και να δημιουργήσουν μια «πολυπολιτισμικότητα» (ό,τι και αν είναι αυτό), οι κανόνες αλλάζουν συνέχεια και γίνονται όλο και πιο ασαφείς. Αυτό μπορεί να δείχνει καλό σε εμάς τους ανεκτικούς, ανοιχτόμυαλους και λίγο αφελείς δυτικούς, όμως σε συνδυασμό με το Ισλάμ που αποτελεί την θρησκεία και τον τρόπο ζωής των Μουσουλμάνων δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα μιας και το Ισλάμ υπάρχει ακριβώς για να ακυρώνει αυτές τις διαφορές και την «κακοφωνία» των πολλών απόψεων και τρόπων ζωής σε μια ισοπεδωτική και απλουστευτική ενότητα.

Η ιδέα ότι το Ισλάμ μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με μια ποικιλία άλλων θρησκειών και ιδεών είναι απλά ανόητη και ανέφικτη. Το Ισλάμ φτιάχτηκε ακριβώς για να εξαφανίσει αυτή την ποικιλία και την διαφορετικότητα σαν υπέρτατο σύστημα από τον Θεό. Είναι οξύμωρο να θέλεις κάποιος να το δει σαν μέρος αυτού του μωσαϊκού που το ίδιο το Ισλάμ απεχθάνεται και έχει ως στόχο να καταστρέψει.

Η έξαρση του Ισλαμικού φονταμενταλισμού στις δυτικές κοινωνίες δεν αντιστρέφεται με περισσότερη ανεκτικότητα και «πολυπολιτισμικότητα». Αντιθέτως ο Ισλαμισμός φαίνεται να είναι η αντίδραση σε όλη αυτή την διαφορετικότητα και την «πολυπολιτισμικότητα». Ο Μουσουλμάνος που καλείται καθημερινά να ελίσσεται ανάμεσα σε ένα παράλογο για αυτόν και ιδιαίτερα πολύπλοκο σύστημα κοινωνικών κανόνων, τρέχει στο παλιό καλό Ισλάμ για να βρει ηρεμία και νόημα γιατί το Ισλάμ έχει ένα πολύ απλό και απόλυτα σαφές σύστημα κανόνων για το πώς πρέπει ο καθένας να συμπεριφέρεται.

Το Ισλάμ στα ιερά του κείμενα παρέχει κανόνες για τους άνδρες, τις γυναίκες, τους πιστούς και τους άπιστους για το σύνολο των θεμάτων. Από το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται μέχρι και πως θα καθαρίζουν τα δόντια τους (κάτι που παραβλέπουν πολλοί είναι ότι κάπου 60% των κειμένων του Ισλάμ αφορούν τους άπιστους και το πώς πρέπει να τους αντιμετωπίζει ο καλός Μουσουλμάνος, θέμα αν μη τι άλλο καθαρά πολιτικό).

Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για έναν «δυτικό» Μουσουλμάνο να τρέξει σε αυτό. Το κύριο όφελος από το Ισλάμ είναι ότι αυτόματα κάθε Μουσουλμάνος είναι ανώτερος από κάθε άλλο άπιστο. Όχι μόνο ο Μουσουλμάνος μηχανικός, γιατρός ή επιστήμονας είναι καλύτερος από τον οποιοδήποτε άπιστο συνάδελφο του αλλά κάθε Μουσουλμάνος είναι ανώτερος από κάθε άλλο άπιστο γενικά. Καλύτερος και από κάθε άλλο Μουσουλμάνο αδερφό που έχει αφήσει τον εαυτό του να «δυτικοποιηθεί» υπέρ το δέον και να ξεχάσει τον σωστό δρόμο του Προφήτη.

Έτσι ο Ισλαμιστής της Δύσης βρίσκει ένα νέο νόημα στην ζωή του και αποκτά ηρεμία, μεγάλη αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό με το να αφιερώνει τον εαυτό του στο πώς θα ανατρέψει και θα κατακτήσει αυτόν τον κόσμο των απίστων φέρνοντας τον υπό την απεριόριστη δικαιοσύνη, απλότητα και σοφία του Ισλάμ.

Την ίδια στιγμή φυσικά, σε κάποιες χώρες του κόλπου όπως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, οι φατρίες που διοικούν διεφθαρμένα και φασιστικά τον τόπο χρηματοδοτούν όλους αυτούς τους φανατικούς της Δύσης έτσι ώστε πρώτον να τους κρατάνε μακριά από τους ίδιους, και δεύτερον ώστε να μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν κατά της Δύσης όποτε κρίνουν ότι πρέπει το Ισλάμ να βγει πάλι από το καβούκι του.

Γιατί παρότι η Δύση δείχνει να το αγνοεί επιδεικτικά, το Ισλάμ έχει έναν μόνο στόχο εδώ και 1400 χρόνια, αυτόν της παγκόσμιας απόλυτης επικράτησης έναντι όλων των άλλων… και δεν έχει παρεκκλίνει καθόλου από αυτόν, άσχετα με το αν μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας βρέθηκε αδύναμο και ανίκανο να τον διεκδικήσει για έναν αιώνα (πράγμα που έχει συμβεί φυσικά και στο παρελθόν την περίοδο της Αυτοκρατορίας των Μογγόλων).

[1] – http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=35626
[2] – http://www.defence-point.gr/news/?p=77654

Μοσούλη 2014: Αποκεφαλίστε τους χριστιανούς και πάρτε τις γυναίκες τους – σας ανήκουν!

Αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω (και αντιγράψαμε από εδώ) δεν είναι κατορθώματα του «προφήτη» Μουχάμμαντ και των οπαδών του, για τις ληστρικές επιδρομές του οποίου έχετε ενημερωθεί, ούτε συνέβησαν τους πρώτους αιώνες επέκτασης του Ισλάμ. Γίνονται βέβαια από πιστούς ακολούθους του Μουχάμμαντ και είναι απόλυτα σύμφωνα με το Ισλάμ αλλά συμβαίνουν τώρα, αυτή τη στιγμή! Παρακαλούμε διαβάστε προσεκτικά, έχοντας κατά νου ότι οι οπαδοί του Ισλάμ ζητούν συνέχεια διάφορα δικαιώματα, τα οποία το Ισλάμ, όταν εφαρμόζεται, τα αφαιρεί από τους άλλους… με πρώτο και καλύτερο το δικαίωμα στη ζωή!

Άραγε, θα βρεθεί ξανά κανένας απατεώνας να ισχυριστεί ότι αυτά δεν είναι σύμφωνα με το «πραγματικό Ισλάμ» το οποίο «είναι ειρηνικό», κι ακόμα χειρότερα, ότι οι χριστιανές της Μοσούλης θέλουν τους τζιχαντιστές να αποκεφαλίσουν τους άντρες τους και να τις κάνουν ιδιοκτησία τους;

Η ΕΙΙL ΜΕ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΣΤΗ ΜΟΣΟΥΛΗ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΣΤΑΥΡΩΣΗ,ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΟ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ

June 24, 2014

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ: ΠΑΡΤΕ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ

 

Πορφύρης Δ Σταφυλά Π

Δύο ημέρες ματά την κατάκτηση της Μοσούλης στις 11 Ιούνη στο Ιράκ η τζιχαντιστική οργάνωση ΙSIS (ή ΕΙΙL αυτοαποκαλούμενη Daech) εξέδωσε μια χάρτα του τρόμου. Αποτελείται από 16 άρθρα τρόμου που ρυθμίζουν τη ζωή των 1,5 εκατομυρίων κατοίκων  της πόλης:

Το άρθρο 5 προβλέπει την «εκτέλεση, σταύρωση, ακρωτηριασμό άνω και κάτω άκρων ή εξορία» πριν βέβαια την αιώνια κόλαση για όσους «καταστρέφουν τη γη» εναντιώμενοι στο θέλημα του Θεού.

Στο άρθρο 8 απαγορεύει τη χρήση αλκοόλ,καπνίσματος και ναρκωτικών.

Το άρθρο 10 απαγορεύει έκτοτε κάθε δημόσια εκδήλωση που αντιτίθεται στο ισλάμ.

Το άρθρο 13 προβλέπει την καταστροφή των αγαλμάτων που προυπήρχαν  του ισλάμ και στα αποία αποδίδονταν τιμή. Αυτό θεμελιώνεται στην καταστροφή από τον Μωάμεθ 360 αγαλμάτων στη Μέκκα. Εδράζεται στο εδάφιο του κεφαλαίου (sourate) Al-Maeda: «Ω πιστοί! Το κρασί, τα τυχερά παιχνίδια, τα είδωλα, τα βέλη της μαντικής δεν είναι παρά βδέλυγμα, έργο του διαβόλου. Αποχωριστείτε τα για να ευημερήσετε.» Υπάρχει ο φόβος ότι το  Daech θα επιτεθεί στον αρχαιολογικό χώρο της Νινευί έναν από τους καλύτερους της Μ. Ανατολής.

Το άρθρο 14 προβλέπει ότι οι γυναίκες οφείλουν να καλύπτουν το πρόσωπο και όλο το σώμα με ένα niqab όταν βγαίνουν. Η έξοδός τους επιτρέπεται μόνο αν η «μετακίνηση είναι απαραίτητη» και εξουσιοδοτημένη από τον πατέρα, τον αδερφό ή τον άντρα και μόνο αν συνοδεύoνται από έναν από αυτούς.

Η Daech επιβάλει το status dhimmi (που είναι ταπεινωτικό και προβλέπει ότι ο χριστιανός είναι υπό κηδεμονία σε γη του ισλάμ) στους χριστιανούς της Μοσούλης. Αυτό σημαίνει ότι επιβάλεται κεφαλικός φόρος 250 δολαρίων μηνιαίως.

Εκδόθηκε στη Μοσούλη στις 13 Ιουνίου 2014. (liberation 23/06/14)

Επίσης το site Breitbart στις 20 Ιουνίου δημοσίευσε άρθρο της Katie Gorka προέδρου του  Council on Global Security και συνεργάτιδα του Center for Security Policy (Washington D.C., États-Unis) όπου ανακοινώνει ότι επίκειται επίθεση του  (EIIL) κατά της περιφέρειας Al-Hasaka. Η Katie Gorkα μεταφράζει από αραβικά ένα ανακοινωθέν της οργάνωσης της 17^ης Ιουνίου:

«To EIIL καλεί τους μαχητές του Θεού να  υψώσουν τη σημαία του ισλάμ στην περιφέρεια της Al-Hasaka για να την απελευθερώσουν από το συριακό καθεστώς  το Κόμμα της Δημοκρατικής ένωσης των κούρδων ….και των απογόνων των σταυροφόρων τους άπιστους χριστιανούς.

“Το δικαστήριο της σαρία εξέδωσε μια fatwa δηλώνοντας ότι η πόλη Al-Qamishli με την έντονη παρουσία χριστιανικού και κούρδικου στοιχείου ανήκει στην l’EIIL :

1. Κάψτε και κατακτήστε όλους τους τόπους της περιοχής του Al-Qamishli

2. Κάψτε όλα τα μαγαζιά που πουλούν αλκοόλ και τσιγάρα

3. Πάρτε τον ολοκληρωτικό έλεγχο της φημισμένης αγοράς των κοσμημάτων: όλος ο χρυσός και τ΄ασήμι θα παθεί από τους μαχητές του EIIL γιατί σε αυτούς ανήκει δικαιωματικά.

4. Πάρτε τον ολοκληρωτικό έλεγχο των μαγαζιών διατροφής και ρουχισμού και δώστε το εμπόρευμα στους αδερφούς μαχητές τζιχαντιστές.

5. Εκκενώστε την πόλη από όλους τους χριστιανούς: πάρτε τις γυναίκες τους, αυτές σας ανήκουν, και αποκεφαλίστε τους άντρες.»

ΠΗΓΗ: http://dimpenews.com/2014/06/24/%CE%B7-%CE%B5%CE%B9%CE%B9l-%CE%BC%CE%B5-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%BB%CE%B5%CF%80%CE%B5/

Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακίδες

Στο άρθρο αυτό θα ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα για την δουλεία στο Ισλάμ, από έγκυρες ισλαμικές πηγές. Θα ξεκινήσουμε από κάποια παραμύθια του Άχμαντ Ελντίν, που σπάνια τον βλέπουμε να μιλά για ένα θέμα χωρίς να διαστρεβλώνει την αλήθεια γι’ αυτό.

Στο παρακάτω screenshot βλέπετε πώς απαντά ο φίλος μας σε ερωτήσεις που του κάνει μια αναγνώστρια της σελίδας του «Μάθε το Ισλάμ ρωτώντας» (islamforgreeks.org/faq-for-islam/).

Σύμφωνα με τον Άχμαντ η λέξη παλλακίδα, της οποίας η σημασία στα ελληνικά είναι «γυναίκα, που συζεί με άνδρα χωρίς νόμιμο γάμο, σπιτωμένη, μετρέσα», δεν εξηγεί σωστά τη λέξη sariyyah. Αυτό εν μέρει είναι αλήθεια, γιατί η έννοια της λέξης παλλακίδα δεν περιέχει εξ ορισμού τη σκλαβιά. Μια γυναίκα είτε αποφάσιζε ελεύθερα να γίνει παλλακίδα κάποιου, ή σε μερικές κουλτούρες της Μέσης Ανατολής μπορούσε να δοθεί από τον πατέρα της σαν δευτερεύουσα σύζυγος, της οποίας τα δικαιώματα καθορίζονταν σε συμβόλαιο και της οποίας τα παιδιά ήταν εξίσου νόμιμα με αυτά της πρώτης συζύγου. Στη Δύση οι παλλακίδες και τα παιδιά τους είχαν σαφώς λιγότερα δικαιώματα από τις συζύγους και τα παιδιά από γάμο, όμως ήταν πάντα ελεύθερες. Ενώ στην περίπτωση της sariyyah έχουμε μια σκλάβα σύζυγο, η οποία δεν διάλεγε τον γαμπρό, τα παιδιά της – τουλάχιστον για μεγάλο μέρος της ισλαμικής ιστορίας – ήταν σκλάβοι του ιδιοκτήτη της εκτός αν αυτός τα ελευθέρωνε, και την ίδια είτε θα έπρεπε να την ελευθερώσει ο κάτοχός της ΑΝ ήθελε, είτε, αν του έκανε παιδιά, θα ελευθερωνόταν μετά τον θάνατό του.

Λέει ο Άχμαντ ότι η αιχμάλωτη πολέμου έχει δικαιώματα, για τα οποία δεν κάνει ειδική αναφορά, παρεκτός για το «δικαίωμα να ελευθερωθεί» το οποίο δήθεν ο μουσουλμάνος «διατάζεται να το παραχωρεί». Στην πραγματικότητα (όπως θα δούμε να εξηγούν παρακάτω λόγιοι του Ισλάμ) αυτό αφορά μια παραίνεση του Κορανίου, και όχι μια εντολή: ο μουσουλμάνος κάτοχος ενός αιχμαλώτου πολέμου είτε ελευθερώνει τον αιχμάλωτο, είτε τον δίνει στους δικούς του για λύτρα, είτε τον κρατάει για σκλάβο, είτε τον πουλάει. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει από τα τέσσερα, χωρίς να είναι για τίποτα υποχρεωμένος.

Λέει ότι «Μια Sariyyah είναι μόνο κατόπιν πολέμου σαν αιχμάλωτες και σε καμία άλλη περίπτωση και λόγο.» Και αυτό είναι ψέμα. Ο Μουχάμμαντ είχε δυο παλλακίδες, την Εβραία Ρεϋχάνα της οποίας το σύζυγο είχε εκτελέσει με τους Μπανού Κουράιζα και την πήρε ως αιχμάλωτη πολέμου, και τη Μαρία την Κόπτισσα, η οποία του εστάλη ως δώρο από έναν αξιωματούχο της Αιγύπτου. Αυτή του εστάλη με έναν ευνούχο και την αδελφή της, τη Σιρίν, που ο Μουχάμμαντ την έδωσε για σκλάβα σε έναν άλλο οπαδό του. Η Μαρία του έκανε έναν γιο, τον Ιμπραχίμ, που πέθανε σε νηπιακή ηλικία, κι επειδή έγινε μητέρα αυτού του παιδιού του, μετά το θάνατό του δεν ήταν πια σκλάβα. Αφού λοιπόν η Μαρία (και η αδελφή της) του είχε σταλεί ως δώρο, την κράτησε για σκλάβα/παλλακίδα και κέρδισε την ελευθερία της χάρη στο γιό που του γέννησε, μετά το θάνατο του κατόχου της όμως, τι να πούμε για το θράσος του Άχμαντ να ισχυρίζεται ότι μόνο οι αιχμάλωτες πολέμου γίνονταν «παλλακίδες»;

Όχι μόνο ο ισλαμικός νόμος επιτρέπει να αγοράζουν οι μουσουλμάνοι σκλάβες, που θα χρησιμοποιούν σεξουαλικά, αλλά οι περισσότερες σκλάβες σε όλη τη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας για αυτό το σκοπό αγοράζονταν (βλ. Brunschvig. ‘Abd· Encyclopedia of Islam, σελ. 13). Βέβαια μπορεί κάποιος να αντιτάξει ότι οι μουσουλμάνοι πειρατές που λυμαίνονταν τη Μεσόγειο, αιχμαλωτίζοντας ανθρώπους που μετά πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα, έκαναν τζιχάντ κατά των απίστων, οπότε η προέλευση των σκλάβων που οι μουσουλμάνοι αγόραζαν (και ακόμη αγοράζουν παράνομα) στα σκλαβοπάζαρα ήταν κυρίως η αιχμαλωσία από πόλεμο.

Στο ίδιο το κείμενο που παραπέμπει ο Άχμαντ, αναφέρονται «δύο περιπτώσεις – η ιδιοκτησία ενός δούλου μέσω μάχης ή μέσω αγοράς».

Το ότι οι αιχμάλωτες πολέμου «σε καμία περίπτωση δεν ήταν σεξουαλικά αντικείμενα όπως οι παλλακίδες» ασφαλώς δεν ισχύει ς προς το «σε καμία περίπτωση’ αλλά έχει μέσα μια μικρή δόση αλήθειας. Πραγματικά, μερικές φορές ένας άντρας κρατούσε ή αγόραζε μια σκλάβα για μη σεξουαλικούς σκοπούς, όπως για διάφορες εργασίες ή για να τη χαρίσει στη γυναίκα του. Κατά τα άλλα, αυτός ο ισχυρισμός είναι ένα ακόμη από τα παραμύθια του Άχμαντ Ελντίν.

Ας δούμε όμως κάποιες πολύ διαφωτιστικές λεπτομέρειες σχετικά με τη δουλεία στο Ισλάμ, από τους 4 δεσμούς που βλέπετε στην εικόνα.

http://www.islam-qa.com/en/ref/10382

Απόφαση σχετικά με τη συνουσία με μια γυναίκα σκλάβα όταν κάποιος έχει σύζυγο

Ερώτηση: Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να μου διευκρινίσετε κάτι που με έχει ανησυχήσει για λίγο. Αυτό αφορά το δικαίωμα ενός άνδρα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με σκλάβα. Συμβαίνει αυτό; Αν συμβαίνει τότε επιτρέπεται στον άνδρα να έχει σχέσεις μαζί της, καθώς και με τη σύζυγό του/τις συζύγους του; Επίσης, είναι αλήθεια ότι ένας άνδρας μπορεί να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με οποιοδήποτε αριθμό από σκλάβες και με τη σύζυγό του/τις συζύγους του επίσης; Έχω διαβάσει ότι ο Χαζράτ Αλή είχε 17 σκλάβες και ο Χαζράτ Ουμάρ είχε επίσης πολλές. Σίγουρα, αν σε έναν άνδρα επιτραπεί αυτή η ελευθερία τότε αυτό θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε παραμέληση των αναγκών της συζύγου του. Θα μπορούσατε επίσης να μου διευκρινίσετε αν η σύζυγος έχει κάποιο λόγο σε αυτό το θέμα;

Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Το Ισλάμ επιτρέπει σε έναν άνδρα να έχει σεξουαλική επαφή με τη σκλάβα του, είτε έχει μια σύζυγο είτε πολλές είτε δεν είναι παντρεμένος.

Η σκλάβα με την οποία ένας άνδρας έχει συνουσία είναι γνωστή ως sariyyah (παλλακίδα) από τη λέξη Sirr, που σημαίνει γάμος. [Σημείωση δική μου: Προσέξτε πόσο διαφορετική ερμηνεία δίνει ο λόγιος αυτός από τον Άχμαντ Ελντίν: ξαναδιαβάστε: »Η σκλάβα με την οποία ένας άνδρας έχει συνουσία είναι γνωστή ως sariyyah (παλλακίδα) από τη λέξη Sirr, που σημαίνει γάμος.» Ο λόγιος δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε αιχμάλωτες πολέμου, αλλά γενικά σε σκλάβες με τις οποίες συνουσιάζεται ο ιδιοκτήτης!]

Αυτό φαίνεται από το Κοράνι και τη Σούννα, και αυτό έγινε από τους Προφήτες. Ο Ιμπραχίμ (ειρήνη σ’ αυτόν) πήρε τη Χάγκαρ για παλλακίδα κι αυτή γέννησε τον Ισμαήλ (ειρήνη σε όλους τους).

Ο Προφήτης μας (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), το έκανε επίσης, όπως έκαναν οι Σαχάμπα (σύντροφοι του προφήτη), οι δίκαιοι και οι μελετητές. Οι μελετητές συμφώνησαν ομόφωνα σ’ αυτό και δεν επιτρέπεται σε κανέναν να το θεωρήσει χαράμ (απαγορευμένο) ή να το απαγορεύσει. Όποιος το θεωρεί ως χαράμ είναι αμαρτωλός που πάει ενάντια στην ομοφωνία των λογίων.

Ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Κι αν φοβάστε ότι δεν θα είστε σε θέση να φερθείτε δίκαια στα ορφανά κορίτσια τότε παντρευτείτε (άλλες) γυναίκες της επιλογής σας, δύο ή τρεις ή τέσσερις· αλλά αν φοβάστε ότι δεν θα είστε σε θέση να φερθείτε δίκαια (σε αυτές), τότε μόνο μία ή (σκλάβες) που κατέχει το δεξί σας χέρι. Αυτό είναι πιο κατάλληλο για να σας εμποδίσει να κάνετε αδικία »

[Σούρα al-Nisa (Οι γυναίκες) 4:3]

Αυτό που εννοείται με το «ή (σκλάβες) που κατέχει το δεξί σας χέρι» είναι γυναίκες σκλάβες τις οποίες κατέχετε.

Και ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Ω Προφήτη (Μουχάμμαντ)! Αληθώς, έχουμε κάνει νόμιμες για σένα τις συζύγους σου, στους οποίες έχεις πληρώσει το Μαχρ τους (χρήματα που δίδονται από το σύζυγο στη σύζυγό του κατά το χρόνο του γάμου), και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί χέρι – τις οποίες σου έχει δόσει ο Αλλάχ, και τις κόρες των Amm (θείων από την πλευρά του πατέρα) σου και τις κόρες των Ammaat σου (που έχουν μητέρες τις θείες σου απ’ την πλευρά του πατέρα σου) και τις κόρες των Khaal (θείων από την πλευρά της μητέρας) σου  και τις κόρες των Khaalaat σου (που έχουν μητέρες τις θείες σου απ’ την πλευρά της μητέρας) οι οποίες μετανάστευσαν (από τη Μέκκα) μαζί σου, και μια γυναίκα πιστή αν προσφέρει τον εαυτό της στον προφήτη, και ο προφήτης επιθυμεί να την παντρευτεί, ένα προνόμιο μόνο για σένα, δεν είναι για τους (υπόλοιπους) πιστούς. Πράγματι ξέρουμε τι έχουμε ορίσει σε αυτούς για τις συζύγους τους και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι, ώστε να μην υπάρχει δυσκολία για εσένα. Και ο Αλλάχ είναι πάντα πανοικτίρμων, πολυέυσπλαχνος»

[Σούρα al-Ahzaab 33:50]

«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).

Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.

Αλλά όποιοι επιδιώκουν πέρα από αυτό, τότε εκείνοι είναι που είναι παραβάτες»
[al-Ma’aarij 70:29-31]

Ο αλ-Τάμπαρι είπε:

Ο Αλλάχ λέει, «Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους», δηλαδή, προστατεύουν τα γεννητικά τους όργανα τους από το να κάνουν ο, τιδήποτε έχει απαγορεύσει ο Αλλάχ, αλλά δεν φταίνε αν δεν φρουρούν την αγνότητά τους από τις συζύγους τους ή από τις γυναίκες σκλάβες τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι.

Tafseer al-Tabari, 29/84 Tafseer al-Tabari, 29/84

Ο Ιμπν Καθίρ είπε:

Το να πάρει κανείς μια παλλακίδα καθώς και μια σύζυγο είναι επιτρεπτό σύμφωνα με το νόμο του Ιμπραχίμ (ειρήνη σ’ αυτόν). Ο Ιμπραχίμ το έκανε ότι με Χάγκαρ, όταν την πήρε ως παλλακίδα, όταν ήταν παντρεμένος με τη Σάρα.

Tafseer Ibn Katheer, 1 / 383

Και ο Ιμπν Καθίρ είπε επίσης:

Η φράση «και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί χέρι σας – τις οποίες ο Αλλάχ έχει δόσει σε εσάς» [αλ-Ahzaab 33:50] σημαίνει, ότι είναι επιτρεπτό για σας να πάρετε παλλακίδες, ανάμεσα από αυτές που πιάσατε ως λεία πολέμου. [Ο Μουχάμμαντ] Πήρε την κατοχή του τη Σαφία και την Τζουαϊρία και τις απελευθέρωσε και τις παντρεύτηκε· πήρε στην κατοχή του τη Rayhaanah bint Sham’oon al-Nadariyyah και τη Μαρία την Κόπτισσα, τη μητέρα του γιου του Ιμπραχίμ (η ειρήνη ας είναι επάνω και στις δύο τους), και ήταν μεταξύ των παλλακίδων του, ας είναι ο Αλλάχ ευχαριστημένος με τις δύο τους.

Tafseer Ibn Katheer, 3/500

Οι λόγιοι συμφώνησαν ομόφωνα ότι είναι επιτρεπτό.

Ο Ibn Qudaamah είπε:

Δεν υπάρχει διαφωνία (μεταξύ των λογίων) ότι είναι επιτρεπτό για κάποιον να πάρει παλλακίδες και να έχει επαφή με τη σκλάβα του, επειδή ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).

Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.

[al-Ma’aarij 70:29-30]

Η Μαρία η Κόπτισσα ήταν η umm walad (σκλάβα που γέννησε στον κάτοχό της παιδί) του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), και αυτή ήταν η μητέρα του Ιμπραχίμ, του γιου του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), για την οποία είπε, «Ο γιος της την ελευθέρωσε.» Η Χάγκαρ, η μητέρα του Ισμαήλ (Ειρήνη σε αυτόν), ήταν η παλλακίδα του Ιμπραχίμ, του στενού φίλου (khaleel) του Πανοικτίρμονος (ειρήνη σ’ αυτόν). Ο Ουμάρ ιμπν αλ-Χατάμπ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) είχε πολλές γυναίκες σκλάβες που του γέννησαν παιδιά, στην καθεμιά από τις οποίες άφησε τετρακόσια στη διαθήκη του. Ο Αλή (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) είχε γυναίκες σκλάβες που του γέννησαν παιδιά, όπως και πολλοί από τους Σαχάμπα. Οι Ali ibn al-Husayn, al-Qaasim ibn Muhammad και Saalim ibn ‘Abd-Allah, όλοι γεννήθηκαν από μητέρες σκλάβες.

Al-Mughni, 10/441

Ο Al-Shaafa’i (ας δείξει ο Αλλάχ έλεος σε αυτόν), δήλωσε:

Ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).

Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.

[al-Ma’aarij 70:29-30]

Το βιβλίο του Αλλάχ δείχνει ότι οι σεξουαλικές σχέσεις που επιτρέπονται είναι μόνο δύο ειδών, είτε γάμος ή εκείνες (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κάποιος κατέχει με το δεξί χέρι.

Al-Umm, 5/43.

Η σύζυγος δεν έχει δικαίωμα να αντιταχθεί στο να κατέχει ο σύζυγός της γυναίκες σκλάβες ή στο να έχει σεξουαλική επαφή με αυτές.

Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.

Από το προηγούμενο κείμενο σας παρακαλώ να κρατήσετε ότι οι σκλάβες με τις οποίες συνουσιάζεται ο ιδιοκτήτης δεν είναι αποκλειστικά αιχμάλωτες πολέμου αλλά μπορεί να έχουν αγοραστεί ή αποκτηθεί αλλιώς. Από τις σκλάβες που αναφέρονται, οι Σαφία και Τζουαϊρία ήταν αιχμάλωτες πολέμου που »ο Μουχάμμαντ πήρε στην κατοχή του και τις απελευθέρωσε και τις παντρεύτηκε» όπως και η Rayhaanah bint Sham’oon al-Nadariyyah την οποία »πήρε στην κατοχή του» ως αιχμάλωτη πολέμου και την είχε παλλακίδα αλλά δεν την παντρεύτηκε, και τη Μαρία την Κόπτισσα, την οποία του έστειλαν ως δώρο και την οποία κράτησε ως παλλακίδα. Και βέβαια η Άγαρ, σκλάβα της Σάρας, γυναίκας του Αβραάμ, δεν ήταν αιχμάλωτη πολέμου. Να πώς ο Άχμαντ Ελντίν αποδεικνύεται ψεύτης μέσα από τα ίδια τα κείμενα που παραθέτει.

Προχωράμε στο επόμενο:

Islam Q&A

http://www.islam-qa.com/en/ref/5707/slave%20woman

Η διαφορά μεταξύ σκλάβας και πόρνης

Ερώτηση: Έχω ακούσει ότι επιτρέπεται στους άνδρες να έχουν επαφή με τις σκλάβες τους. Αυτό ισχύει και για τις γυναίκες επίσης; Και αν οι άνδρες μπορούν να έχουν επαφή με τις σκλάβες τους (αυτές που έχουν αγοράσει) τότε γιατί πολλοί σκέφτονται τόσο κακά πράγματα για τις  πόρνες … και αυτές είναι, είδος που αγοράζεται με τη θέληση των άλλων, για μικρότερο χρονικό διάστημα ίσως. Μπορείτε να μου τα ξεκαθαρίσετε όλα αυτά και γιατί το Ισλάμ δεν σταμάτησε τη δουλεία …. είναι (και οι σκλάβοι) άνθρωποι επίσης, και είναι σε αιχμαλωσία παρά τη θέλησή τους, και παρά τη θέλησή τους μπορούν να υποχρεωθούν σε συνουσία;

Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Η δουλεία στο Ισλάμ διατάχθηκε αρχικά, λόγω της απιστίας (Kufr). Εάν υπάρχει τζιχάντ μεταξύ των Μουσουλμάνων και των απίστων, και κάποιοι άπιστοι πιαστούν αιχμάλωτοι, ο κυβερνήτης έχει την επιλογή να τους μοιράσει (στους μουσουλμάνους), να τους κάνει χάρη (ελευθερώνοντάς τους) ή να πληρωθεί λύτρα γι’ αυτούς. Αν κατανεμηθούν ως μέρος της λείας, γίνονται σκλάβοι, υποκείμενοι στους νόμους που διέπουν τα προϊόντα τα οποία μπορούν να πωληθούν. Αλλά την ίδια στιγμή, το Ισλάμ προτρέπει στην απελευθέρωση των δούλων και κάνει αυτή την απελευθέρωση μια πράξη εξιλέωσης για πολλές αμαρτίες. Κατ’ αρχήν, η δουλεία δεν είναι κάτι που είναι επιθυμητό· αυτό που ενθαρρύνεται στο Ισλάμ είναι η απελευθέρωση των δούλων. Αν μια γυναίκα έχει υποδουλωθεί σύμφωνα με τη Σαρία, είναι θεμιτό για τον κάτοχό της να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της. Αυτό δεν είναι σαν την πορνεία ή τη zinaa, τις οποίες το Ισλάμ έχει απαγορεύσει ως προληπτικό μέτρο κατά της ανάμειξης συγγενικών σειρών και για άλλους λόγους για τους οποίους απαγορεύεται. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ των δύο, διότι αν μια γυναίκα σκλάβα μείνει έγκυος, το παιδί ανήκει στον κάτοχο και αυτή γίνεται ελεύθερη, όταν αυτός πεθάνει, γιατί έχει γίνει η μητέρα του παιδιού του κατόχου της (Umm walad), και υπόκειται στην ίδιες αποφάσεις με τη σύζυγο. Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.

Ώστε στο ερώτημα αν στο Ισλάμ οι σκλάβοι μπορούν »παρά τη θέλησή τους μπορούν να υποχρεωθούν σε συνουσία» ο ιμάμης απαντά »Αν μια γυναίκα έχει υποδουλωθεί σύμφωνα με τη Σαρία, είναι θεμιτό για τον κάτοχό της να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της». Ας δούμε και το τρίτο:

http://www.islam-qa.com/en/ref/13202/slave%20woman

Δεν είναι δυνατόν ένας κάτοχος παντρεμένης σκλάβας να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της

Ερώτηση: Επιτρέπεται να έχει κάποιος σεξουαλική επαφή με μια σκλάβα που είναι παντρεμένη;

Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Δεν είναι αποδεκτό για έναν άνδρα να έχει επαφή με τη σκλάβα του που είναι παντρεμένη. Όποιος το κάνει έχει διαπράξει χαράμ (απαγορευμένη) πράξη και πρέπει να τιμωρείται.

Ο Ibn Qudaamah είπε στον al-Mughni: αν παντρέψει τη σκλάβα του, τότε είναι απαγορευμένο για τον ίδιο να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της … Δεν υπάρχει αμφιβολία και αμφισβήτηση για την απαγόρευση να έχει επαφή μαζί της, γιατί εκείνη είναι πλέον επιτρεπτή στον σύζυγό της, και καμία γυναίκα δεν μπορεί να είναι επιτρεπτή σε δύο άνδρες. Αν έχει σεξουαλική επαφή μαζί της, τότε είναι ένοχος αμαρτίας και πρέπει να τιμωρηθεί. Ο Ahmad είπε, θα πρέπει να μαστιγωθεί αλλά όχι να λιθοβοληθεί, δηλαδή, η τιμωρία του (ta’zeer) θα πρέπει να λάβει τη μορφή της μαστίγωσης.

Vol. Vol. 9, p. 9, σ. 497. 497.

Όπως βλέπετε, αν κάποιος δεν έχει παντρέψει τη σκλάβα του δεν υπάρχει από το Ισλάμ απαγόρευση στο να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της. Πάμε και στο τέταρτο:

Islam Q&A

Σεΐχης Muhammed Salih Al-Munajjid

http://www.islam-qa.com/en/ref/26067/slave%20woman

Θέμα: Προσέλαβε μια γυναίκα για να τον υπηρετήσει, μετά συμφώνησε μαζί της ότι θα είναι σκλάβα του

Απάντηση (Αποσπάσματα γενικότερου ενδιαφέροντος – έχουν αφαιρεθεί όσα αφορούν μόνο την προσωπική περίπτωση του ερωτώντος):

Μια υπηρέτρια δεν είναι μια σκλάβα την οποία επιτρέπεται να αγγίξουμε και να έχουμε συνουσία μαζί της. Μια υπηρέτρια είναι ελεύθερη και δεν μας είναι επιτρεπτή παρά μόνο με το γάμο…

Μια ελεύθερη γυναίκα δεν μπορεί να γίνει σκλάβα εκτός αν είναι μια άπιστη (kaafir) γυναίκα από ένα κράτος που βρίσκεται σε πόλεμο με τους μουσουλμάνους και οι μουσουλμάνοι την έχουν συλλάβει.

Δούλοι (άνδρες και γυναίκες) μπορούν να ληφθούν στους πολέμους που διεξάγονται μεταξύ μουσουλμάνων και απίστων, όχι σε πολέμους που γίνονται μεταξύ μουσουλμάνων σε περιόδους βασάνων και δοκιμασιών.

Το Ισλάμ περιόρισε τις πηγές των σκλάβων που υπήρχαν πριν από την αποστολή του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) σε μία μόνο πηγή, δηλαδή τη δουλεία που προκύπτει από τους αιχμαλώτους που πιάνονται μεταξύ των απίστων, περιλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. [Σχόλιο δικό μας: Αυτό είναι εν μέρει αληθές, όσον αφορά την βασική πηγή της υποδούλωσης ανθρώπων, καθώς όποιο παιδί γεννιόταν από σκλάβους, υποδουλωμένους σε πόλεμο ή όχι, ήταν σκλάβος κι εκείνο, χωρίς το ίδιο προσωπικά να έχει αγοραστεί ή υποδουλωθεί σε πόλεμο. Επίσης αφορά μόνο περιπτώσεις υποδούλωσης ελεύθερων μέχρι πρότινος ανθρώπων, καθώς οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να αγοράσουν σε σκλαβοπάζαρα σκλάβους, που δεν είχαν απαραίτητα υποδουλωθεί σε πόλεμο. Μπορεί π.χ. κάποιοι να είχαν πουληθεί για χρέη, όπως γινόταν σε κάποιες φυλές εκείνη την εποχή.]

Ο Shaykh al-Shanqeeti (Ο Αλλάχ ας έχει έλεος γι’ αυτόν), δήλωσε: Ο λόγος για τον οποίο ένα άτομο μπορεί να ληφθεί ως δούλος είναι να είναι άπιστος και πολεμάει τον Αλλάχ και τον αγγελιοφόρο του. Αν ο Αλλάχ επιτρέπει στους μουσουλμάνους που αγωνίζονται και θυσιάζουν τη ζωή τους και τον πλούτο τους και όλα όσα ο Αλλάχ τους έχει δόσει για να κάνουν το λόγο του Αλλάχ ύψιστο επί των απίστων, τότε θα τους επιτρέπει να υποδουλώσουν τους απίστους όταν τους συλλάβουν, εκτός αν ο κυβερνήτης επιλέξει να τους ελευθερώσει ή να τους ανταλλάξει για λύτρα, αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Μουσουλμάνων. [Καταρρίπτεται λοιπόν η σαχλαμάρα του Άχμαντ Ελντίν ότι τάχα οι μουσουλμάνοι έχουν «εντολή να ελευθερώνουν τους σκλάβους». Ο σεΐχης λέει ξεκάθαρα: Κάνουν ό,τι τους συμφέρει κατά περίπτωση. Συνεχίστε να διαβάζετε και θα το ξαναδείτε.]

Adwa’ al-Bayaan, 3/387

Οι μουτζαχεντίν παίρνουν στην κατοχή τους σκλάβες όπως παίρνουν στην κατοχή τους τα λάφυρα του πολέμου. Είναι αποδεκτό γι’ αυτόν που κέρδισε στην κατοχή του άνδρες ή γυναίκες σκλάβους να τους πουλήσει. Και στις δύο περιπτώσεις – την ιδιοκτησία ενός δούλου μέσω μάχης ή μέσω αγοράς – δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο να έχει σεξουαλική επαφή με μια σκλάβα μέχρις ότου έχει έναν κύκλο εμμήνων από τον οποίο μπορεί να διαπιστωθεί ότι δεν είναι έγκυος. Αν είναι έγκυος, τότε πρέπει να περιμένει μέχρις ότου να γεννήσει.

…ο Ruwayfi’ ibn Thaabit al-Ansaari είπε: Άκουσα τον Αγγελιαφόρο του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), να λέει την ημέρα της Hunayn: «Δεν είναι αποδεκτό για κάθε άνδρα που πιστεύει στον Αλλάχ και την ημέρα της Κρίσης να αρδεύει την καλλιέργεια κάποιου άλλου – πράγμα που σημαίνει να έχει σεξουαλική επαφή με μια γυναίκα έγκυο. Και δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο που πιστεύει στον Αλλάχ και την Ημέρα της Κρίσης  να έχει σεξουαλική επαφή με μια γυναίκα αιχμάλωτη μέχρι να διαπιστώσει ότι δεν είναι έγκυος. Και δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο που πιστεύει στον Αλλάχ και την Ημέρα της Κρίσης να πουλήσει την όποια λεία μέχρι να έχει κατανεμηθεί.»

Το αφηγήθηκε ο Abu Dawood, 2158? Το χαρακτήρισε ως Hasan ο al-Shaykh Albaani στο Saheeh Abi Dawood, 1890.

Δεν υπάρχουν όρια σε σχέση με τη διαφορά ηλικίας μεταξύ ενός άνδρα και της σκλάβας του, εκτός από το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται σε αυτόν να έχει επαφή μαζί της μέχρι εκείνη να έχει τη δυνατότητα γι’ αυτό. [Να έχει περάσει τα εννέα έτη…]

Η σχέση μεταξύ ενός άνδρα και της σκλάβας του θα πρέπει να ανακοινωθεί δημοσίως και να μην κρατιέται κρυφή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που προκύπτουν από την παρούσα ανακοίνωση, όπως το αν έχουν παιδιά, και προκειμένου να αποφύγουν κάθε υποψία που μπορούν να έχουν σχετικά με αυτούς άνθρωποι που τους βλέπουν μαζί.

Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) κατείχε ορισμένους σκλάβους και σκλάβες, μεταξύ των οποίων ήταν οι εξής:

Ο Ibn Al-Qayyim είπε:

Ο Zayd ibn Haarithah ibn Shuraaheel, ο αγαπημένος του Αγγελιαφόρου του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ σ’ αυτόν). Τον απελευθέρωσε και κανόνισε το γάμο του με την απελευθερωμένη του σκλάβα Umm Ayman, και αυτή του γέννησε τον Usaamah. Οι άλλοι σκλάβοι του περιλαμβάνουν τους Aslam, Abu Raafi’, Thawbaan, Abu Kabshah Sulaym, Shaqraan (το όνομα του οποίου ήταν Saalih), Rabaah (ο οποίος ήταν από τη Νουβία), Yassaar (ο οποίος ήταν επίσης από τη Νουβία και σκοτώθηκε από τους Arniyeen ‘)· Mid’am και Kirkirah (κι αυτός από τη Νουβία) – αυτοί οι δύο σκοτώθηκαν στο Khaybar. Περιλαμβάνουν επίσης τους Anjashah al-Haadi και Safeenah ibn Farookh, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Mihraan, αλλά ο Αγγελιαφόρος του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) τον κάλεσε Safeenah (= «πλοίο»), επειδή τον χρησιμοποιούσε για να του μεταφέρει τις αποσκευές όταν ταξίδευε, έτσι είπε, «Είσαι ένα πλοίο (anta safeenah).» Ο Abu Haatim είπε ότι ο Αγγελιαφόρος του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) τον απελευθέρωσε· κάποιος άλλος είπε ότι η Umm Salamah τον απελευθέρωσε. Οι σκλάβοι του Προφήτη περιλαμβάνουν επίσης τον Anasah, το παρατσούκλι του οποίου ήταν Abu Mashrah· τους Aflah, ‘Ubayd, τον Tahmaan – επίσης γνωστό ως Keesaan· τον Dhakwaan· τον Mihraan· τον Marwaan – αν και λεγόταν ότι αυτό ήταν ένα άλλο όνομα του Tahmaan, και ο Αλλάχ γνωρίζει καλύτερα· τους Hunayn, Sandar, Fudaalah (ο οποίος ήταν Υεμενίτης)· τον Maaboor (ο οποίος ήταν ευνούχος)·τον Waaqid· τον Abu Waaqid· τον Qassaam· τους Abu ‘Usayb και Abu Muwayhabah.

Στις σκλάβες του περιλαμβάνονται οι: Salma (Umm Raafi’)· Maymoonah bint Sa’d· Khadrah· Radwa· Razeenah· Umm Dameerah· Maymoonah bint Abi ‘Usayb· Μαρία Κόπτισσα και Ρεϋχάνα.

Zaad al-Ma’aad, 1/114-116

Είναι σπάνιο στις μέρες μας να βρούμε σκλάβες με την έννοια της σαρία, με τις οποίες επιτρέπεται να έχουμε στενές σχέσεις κ.λπ. Αυτό συμβαίνει διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την υποχρέωση της τζιχάντ για χάρη του Αλλάχ, κι επιπρόσθετα βρίσκονται σε θέση αδυναμίας και ταπείνωσης μπροστά στους απίστους εχθρούς τους, έτσι ώστε πολλά από τα κατά πλειοψηφία μουσουλμανικά έθνη έχουν υπογράψει το πρωτόκολλο που απαγορεύει ρητά τη δουλεία και προσπαθεί να θέσει τέρμα σε αυτήν, το οποίο συμφωνήθηκε στα Ηνωμένα Έθνη το 1953.

Με βάση αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στην εξέταση κάθε περίπτωσης όπου άνθρωποι αγοράζονται και πωλούνται ως σκλάβοι, και πρέπει επίσης να προσέξουμε την παρερμηνεία της λέξης amah (pl. imaa ‘) (= γυναίκα σκλάβα), η οποία μερικοί νέοι μουσουλμάνοι κατανοούν ότι σημαίνει ότι η υποδούλωση γίνεται απλά πληρώνοντας κάποια χρήματα στη γυναίκα και συμφωνώντας να έχουν σεξουαλική επαφή μαζί της. Αυτό είναι όπως η πορνεία η οποία είναι πλέον ευρέως διαδεδομένη σε ορισμένα ανήθικα μέρη, νυχτερινά κέντρα και υπηρεσίες τηλεφωνικού σεξ.»

Μπορεί στην έγκυρη ισλαμική σελίδα να σημειώνεται ότι «Είναι σπάνιο στις μέρες μας να βρούμε σκλάβες με την έννοια της σαρία», «διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την υποχρέωση της τζιχάντ για χάρη του Αλλάχ«, δεν είναι όμως και αδύνατο. «Στο Σουδάν, οι χριστιανοί αιχμάλωτοι του συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου υποδουλώνονται συχνά, και οι γυναίκες κρατούμενες συχνά χρησιμοποιούνται σεξουαλικά, με τους μουσουλμάνους απαγωγείς τους να δηλώνουν ότι η ισλαμική νομοθεσία τους χορηγεί άδεια γι’αυτό. (http://www.iabolish.com/today/background/sudan.htm)»
Το πώς το Ισλάμ τους δίνει άδεια γι’ αυτό, το είδαμε λίγο παραπάνω…

Κι ακόμη, φαίνεται ότι η δουλεία και το Ισλάμ δεν μπορούν να διαχωριστούν. Το 2003 ένας υψηλού επιπέδου Σαουδάραβας νομολόγος, ο σεΐχης Salih al-Fawzan, δήλωσε: «Η δουλεία είναι μέρος του Ισλάμ. Η δουλεία είναι μέρος της τζιχάντ, και η τζιχάντ θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο θα υπάρχει Ισλάμ».  Ο σεΐχης επιτέθηκε σε όσους γράφουν ότι το Ισλάμ εργάστηκε για την κατάργηση της δουλείας εισάγοντας την ισότητα μεταξύ των φυλών: «Είναι αμαθείς, όχι λόγιοι… Είναι απλώς συγγραφείς. Όποιος λέει τέτοια πράγματα είναι άπιστος».

Αν μη τι άλλο, φαίνεται ότι αυτός ο σεΐχης δε μασάει τα λόγια του και γνωρίζει καλά τη στάση του ιδρυτή της θρησκείας του απέναντι στη δουλεία.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ: Βιάστε χωρίς ενοχές… σαν να τρώτε ψάρια

Η εξευτελιστική ισλαμική «προστασία»

1. Έλληνες μουσουλμάνοι και Τουρκοκρατία

Όταν ένας αδελφός από την Αίγυπτο, αποστάτης από το Ισλάμ και νυν χριστιανός, έμαθε ότι στην ομάδα μας είναι και Έλληνες αποστάτες, είπε με απορία: «Πραγματικά μένω έκπληκτος ακούγοντας τη φράση ‘Έλληνες μουσουλμάνοι’, ακούγεται μάλλον σαν οξύμωρο. Έτσι δεν είναι; 🙂 Έλληνες μουσουλμάνοι; Και γίνονται αποστάτες; Ενδιαφέρον. Εννοείτε Άραβες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα;»

Εξηγήσαμε στον αδελφό ότι δεν είμαστε όλοι Έλληνες στην καταγωγή, αλλά και ότι, όσο κι αν του φαίνεται οξύμωρο, υπάρχουν Έλληνες που δεν είναι καθόλου Άραβες και δεν γεννήθηκαν μουσουλμάνοι αλλά έγιναν, και σε κάποια στιγμή αποστάτησαν. Και ότι υπάρχουν κι άλλοι εκ γενετής Έλληνες που βαπτίστηκαν χριστιανοί και παραμένουν μουσουλμάνοι, τουλάχιστον για την ώρα.

Ο αδελφός δεν έχει ασχοληθεί με τα κλασικά προπαγανδιστικά βίντεο όπου κάποιοι ισχυρίζονται ότι έγιναν μουσουλμάνοι (και που αρκετά είναι πλαστά) για να δει ότι μερικά τέτοια δείχνουν Έλληνες. Και ασφαλώς ο βασικός λόγος που του φαινόταν οξύμωρο σχήμα η φράση, είναι ότι οι Έλληνες, ή αν προτιμάτε Ρωμιοί, πολέμησαν το Ισλάμ με όση δύναμη είχαν, για να αντικαταστήσουν την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με χριστιανική διοίκηση. Για τον ίδιο λόγο και πολλοί Έλληνες μουσουλμάνοι  δυσκολεύονται να συμβιβάσουν μέσα τους την επιλογή του Ισλάμ ως θρησκείας τους με την Τουρκοκρατία, και μάλιστα όταν άλλοι Έλληνες τους χαρακτηρίζουν ανθέλληνες και προδότες.

Ασφαλώς οι Έλληνες μουσουλμάνοι μπορούν να αμυνθούν χρησιμοποιώντας διάφορα έτοιμα επιχειρήματα, που δομήθηκαν για να ωραιοποιηθεί η ιμπεριαλιστική πολιτική του Ισλάμ. Όταν πρόκειται ειδικά για τον ελληνικό χώρο, ο κανόνας είναι να αποδίδονται τα προβλήματα των φόρου υποτελών χριστιανών σε «κακή εφαρμογή του Ισλάμ» από τους Οθωμανούς, και να καταλήγουν ότι φταίει ειδικά η Τουρκοκρατία κι όχι γενικά η Ισλαμοκρατία.[1] Συχνά μιλάνε για τη «συνθήκη προστασίας» μεταξύ των μουσουλμάνων και των «Λαών του Βιβλίου» δηλαδή των Χριστιανών κι Εβραίων. Μας λένε ότι οι κατακτημένοι «Λαοί του Βιβλίου» είχαν κάθε δικαίωμα να εξασκούν τη θρησκεία τους, και μάλιστα δεν υπηρετούσαν στο στρατό, οι τυχεροί… Ότι οι Εβραίοι περνούσαν καλύτερα στις περιοχές υπό ισλαμική κατοχή, παρά σ’ αυτές υπό χριστιανική. Και ότι ο φόρος που πλήρωναν οι υποτελείς, η «Τζίζυα», δεν ίσχυε για σκλάβους, γυναίκες, παιδιά, γέρους και άρρωστους, μοναχούς, ερημίτες και φτωχούς, και ήταν ανάλογος με το φόρο ελεημοσύνης (Ζακάτ) που πλήρωναν οι μουσουλμάνοι, οπότε δεν υπήρχε αδικία σε βάρος των «διμμιτών». Αυτό βέβαια το κάνουν ξεχνώντας, ή αγνοώντας, ότι οι εξαιρέσεις στην πληρωμή του φόρου άρθηκαν πολλές φορές στη διάρκει της ισλαμικής ιστορίας, ότι η Νομική Σχολή  Shāfi‘ī δεν δέχεται καθόλου τις εξαιρέσεις αυτές,  αλλά ζητά να πληρώνουν φόρο και οι ανήμποροι, και οι τυφλοί, και οι… ετοιμοθάνατοι κ.α., και ότι η άρνηση της πληρωμής ζακάτ δεν τιμωρείται με φυλάκιση  ενώ η άρνηση της πληρωμής της τζίζυα τιμωρείται.

Γράφουν κείμενα όπως:

«Οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί που κατοικούν σε ένα ισλαμικό κράτος, ανήκουν σε μία κατηγορία που λέγεται: “Αχλ αλ δίμμα” ή πιο απλά “διμμίτες” και σημαίνει: “Κάποιοι οι οποίοι βρίσκονται κάτω από προστασία, προστατευμένοι” κ.τ.λ.

Πριν από χρόνια εξτρεμιστής ιμάμης απ’την Αίγυπτο είχε πει: “Στους Χριστιανούς να μη λέμε ούτε καλημέρα. Πρέπει να σκοτώσουμε τους εβραίους και τους χριστιανούς”. Εγώ λοιπόν θα απαντήσω σ’αυτόν τον ηλίθιο ιμάμη με τα λόγια του προφήτη. Ο προφήτης λοιπόν Μουχάμμεντ (η ευλογία και η ειρήνη του ΑΛΛΑΧ σ’αυτόν) είχε πει: ” Όποιος σκοτώσει έναν διμμίτη, δεν θα μυρίσει το χώμα του Παραδείσου”.

Το συγκεκριμένο χαντίθ βρίσκεται στο Σαχίχ Μπουχάρι Τόμος 9, Βιβλίο 83, Αρ. 49: Διηγήθηκε ο Αμπντουλλάχ μπιν Αμρ: Ο Προφήτης είπε, «΄Οποιος σκότωσε έναν Μου’αχίντ (έναν άνθρωπο που έχει την προστασία των μουσουλμάνων) δεν θα μυρίσει την ευωδία του παραδείσου παρότι η ευωδία αυτή μπορεί να γίνει αισθητή σε μια απόσταση σαράντα ετών (ταξιδιού)».[2] Και ο μουσουλμάνος που γράφει αυτά τα πράγματα παραδέχεται, ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνει, ότι παρότι στην Αίγυπτο δεν ισχύει πια ο ισλαμικός νόμος, οι χριστιανοί και Εβραίοι αντιμετωπίζονται ως «διμμίτες» και ο όχλος των μουσουλμάνων που κάθε λίγο και λιγάκι τους σπάει τα μαγαζιά και τους κακοποιεί, δεν είναι ακριβώς εξτρεμιστές που διαστρέφουν το ειρηνικό Ισλάμ, απλά ενοχλούνται που οι «άπιστοι» δεν πληρώνουν πια φόρο υποτελείας στους μουσουλμάνους και δεν φέρονται σαν «διμμίτες», αλλά σαν ισότιμοι με αυτούς πολίτες.

Σίγουρα ο Έλληνας μουσουλμάνος που θα επιρρίψει την ευθύνη για τα δεινά των προγόνων του στους Τούρκους που διέστρεψαν το Ισλάμ, έχει αποφύγει την απολογία για πράγματα πολύ ενοχλητικά όπως το παιδομάζωμα (Devsirme), δηλαδή τον βίαιο εξισλαμισμό ανήλικων χριστιανών καί τη στρατολόγησή τους γιά τήν επάνδρωση της προσωπικής φρουράς του σουλτάνου. Ο Μουράτ Α’ τό 1362, ήταν αυτός πού καθιέρωσε τήν στρατολόγηση χριστιανοπαίδων καί τήν μετατροπή τους σέ φανατικούς πολεμιστές, τούς γενίτσαρους, που πάντα αρίστευαν στούς πολέμους εναντίον της πίστης των γονέων τους. Διασώζεται φιρμάνι του 1666 πρός αξιωματικούς οι οποίοι θά διενεργούσαν στρατολογία Ελληνοπαίδων καί στό οποίο περιγράφεται η όλη διαδικασία:

«Αμα τη αφίξει του παρόντος αυτοκρατορικού φιρμανίου Μου έστω γνωστόν ότι κατά τάς ισχύουσας παλαιάς διατάξεις επιβάλλεται η στρατολογία των εν ταις αυτοκρατορικαίς χώραις Μου κατοικούντων ραγιάδων διά τάς ανάγκας της αυτοκρατορικής Μου φρουράς. Δέον νά στρατολογήσετε έν τέκνον εκάστου πολυτέκνου απίστου ραγιά, άγον ηλικίαν από δεκαπέντε μέχρις είκοσι ετών καί ικανόν δι’υπηρεσίαν. Από έκαστον στρατολογούμενον χωρίον νά λάβητε όσα χρήματα απαιτούνται διά τόν ιματισμόν των στρατολογηθέντων μέ ερυθρά τσόχαν καί διά τό ξύρισμα αυτών….. Νά προσέχης νά μή διαφύγουν ούτοι καθ’οδόν ή εις τούς σταθμούς. Επειδή η υπόθεσις του παιδομαζώματος είναι εκ των σπουδαιοτέρων του κράτους, επιθυμώ νά στρατολογήσης ρωμαλέους καί άξιους νέους…«

Τά εξισλαμισμένα Ελληνόπουλα πού προορίζονταν γιά στρατιωτική υπηρεσία ονομάζονταν ατζέμ ογλάν καί στέλνονταν αρχικά νά εργασθούν σέ τιμαριούχους της Μικράς Ασίας. Αυτοί ανελάμβαναν τήν ευθύνη γιά τή ζωή τους καί τα κρατούσαν στά τιμάρια ώσπου να προσαρμοστούν στό νέο περιβάλλον καί να μυηθούν στή νέα θρησκεία. (Υπάρχουν φρικτές λεπτομέρειες για τη σεξουαλική κακοποίηση των «ογλάν» και με αυτές θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο.) Αργότερα κατέληγαν στό επίλεκτο σώμα των γενιτσάρων, όπου οι παλαιοί γενίτσαροι τους εκπαίδευαν σκληρά καί εξαντλητικά. Όπως είναι φυσικό η αρπαγή των παιδιών τους προκαλούσε οδύνη καί πόνο στούς ταλαίπωρους υπόδουλους πληθυσμούς. Σήμερα το παιδομάζωμα χαλάει τη σούπα των μοντέρνων Ισλαμιστών προσηλυτιστών, ότι τάχα «δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία».

Αλλά ας εξετάσουμε λίγο αυτή την κατάσταση «προστασίας» πέρα από το παιδομάζωμα, ξεκινώντας από το Κοράνι.

2. Κοράνι, Μουχάμμαντ και διμμίτες

Στη Σούρα αλ-Τάουμπα αγιάτ 29 (9:29) διαβάζουμε: «Πολεμάτε εναντίον εκείνων που δεν πιστεύουν στον ΑΛΛΑΧ, ούτε στην Έσχατη Ημέρα, και δεν απαγορεύουν αυτό που απαγόρευσε ο ΑΛΛΑΧ μέσω του αποστόλου του και δεν ακολουθούν την αληθινή θρησκεία (ακόμα κι αν είναι) απ’ το λαό που του δόθηκε η Βίβλος, μέχρι να πληρώσουν το φόρο υποτέλειας (τζίζγια) με εκούσια υποταγή, κι αισθανθούν τον εαυτό τους ταπεινωμένο.»

قَاتِلُوا الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَا بِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَلَا يُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَلَا يَدِينُونَ دِينَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ حَتَّىٰ يُعْطُوا الْجِزْيَةَ عَن يَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ

Το ταφσίρ (εξήγηση) του al-Jalalayn εξηγεί το χωρίο ως εξής: «Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στο Θεό, ούτε στην Έσχατη Ημέρα, γιατί, αλλιώς, θα πίστευαν στον Προφήτη (Προφήτες), κι αυτούς που δεν απαγορεύουν αυτά που ο Θεός και ο Απόστολός του έχουν απαγορεύσει, όπως το κρασί, ούτε εξασκούν τη θρησκεία της αλήθειας, τη σταθερή, αυτήν που ακύρωσε άλλες θρησκείες, δηλαδή, τη θρησκεία του Ισλάμ, ανάμεσα από αυτούς στους οποίους δόθηκε η Γραφή, δηλαδή τους Εβραίους, και τους Χριστιανούς, μέχρι να πληρώσουν το φόρο της τζίζγια, τον ετήσιο φόρο που τους επιβάλλεται, πρόθυμα (‘an yadin σημαίνει ‘υπάκουα’, ‘συμμορφούμενα’ ή ‘με τα χέρια τους’ όχι αποστέλλοντας [άλλους να τον πληρώσουν]), όντας υποταγμένοι, [έχοντας γίνει] πειθήνιοι και υπάκουοι στην εξουσία του Ισλάμ.»

Ας δούμε και πώς ο ίδιος ο προφήτης του Ισλάμ πρότεινε με επιστολή του στους αρχηγούς της Άκαμπα να τους «προστατέψουν» οι μουσουλμάνοι:

http://www.alquraan.net/letters/letters_3.html#LETTER%20TO%20THE%20CHIEFS%20OF%20AQABA

«Στο όνομα του Αλλάχ του φιλεύσπλαχνου, του Ελεήμονος

Από τον Μουχάμμεντ, τον Προφήτη του Αλλάχ

Στο λαό της  Άκαμπα

Ειρήνη σε σας. Επαινώ τον Αλλάχ ο οποίος είναι ένας και εκτός από τον οποίο δεν υπάρχει κανείς άλλος που πρέπει να λατρεύεται.

Δεν σκοπεύω να διεξάγω πόλεμο εναντίον σας μέχρι να λάβω γραπτό λόγο για αυτό. Είναι καλύτερο για σας, είτε να αποδεχθείτε το Ισλάμ ή να συμφωνήσετε να καταβάλετε τη Jiziya και να συναινέσετε να παραμείνετε υπάκουοι στον Αλλάχ, τον προφήτη Του και τους αγγελιαφόρους του. Οι αγγελιαφόροι μου αξίζουν τιμή. Φερθείτε τους με σεβασμό. Ότι ευχαριστεί τους αγγελιαφόρους μου, θα ευχαριστήσει επίσης κι εμένα.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ενημερωθεί για τις διαταγές σχετικά με τη Jiziya. Αν επιθυμείτε να υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια στον κόσμο, υπακούστε στον Αλλάχ και στον Προφήτη του. Στη συνέχεια  κανείς στην Αραβία και το Ajam (Ιράν) δεν θα τολμήσει να ρίξει επίβουλη ματιά πάνω σας. Όμως, τα δικαιώματα του Αλλάχ και του Προφήτη Του δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να παραμεριστούν.

Εάν δεν αποδέχεστε αυτούς τους όρους και τους απορρίπτετε, δεν χρειάζομαι τα δώρα σας. Στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να διεξάγω πόλεμο (για την αποκατάσταση της ειρήνης και της ασφάλειας). Η έκβασή του θα είναι ότι οι μεγάλοι θα θανατωθούν στον πόλεμο και οι κοινοί θνητοί θα πιαστούν αιχμάλωτοι.

Σας διαβεβαιώνω ότι είμαι ένα πραγματικός προφήτης του Αλλάχ. Πιστεύω στον Αλλάχ, και στα βιβλία του, και στους προφήτες Του και είμαι της πίστης ότι ο Maseeh (Μεσσίας), γιος της Μαριάμ (Μαρίας), είναι ένας προφήτης του Αλλάχ και ο Λόγος Του.

Ο Hurmala (Raziallah AnhoA.) ο οποίος έφερε σε μένα 3 wasaq (περίπου 6 εκατόκιλα) από κριθάρι, συνέστησε την υπόθεσή σας. Αν αυτό δεν ήταν σύμφωνο με τη διαταγή του Αλλάχ και την καλή γνώμη του Hurmala για εσάς, δεν θα ήταν αναγκαίο για μένα να επικοινωνήσω μαζί σας και αντί για αυτό, θα γινόταν πόλεμος. Αν υπακούσετε στους αγγελιαφόρους μου, θα έχετε αμέσως την υποστήριξή μου και τη βοήθεια και την υποστήριξη όλων όσων συνδέονται με μένα.

Οι αγγελιαφόροι μου είναι οι Shuraih-beel, Obaiy, Hurmala και Hurais (Raziallah AnhoA.) και όποια απόφαση λάβουν σε σχέση με σας, θα γίνει αποδεκτή από εμένα.

Οι άνθρωποι σας είναι υπό την προστασία και την ευθύνη του Αλλάχ και του Προφήτη Του.

Εφοδιάστε με προμήθειες τους Εβραίους της Maqna, για το ταξίδι τους προς τη χώρα τους.

Εάν αποδεχτείτε την υπακοή, είθε να έχετε ειρήνη.»

Σφραγίδα: Μωάμεθ Προφήτης του Αλλάχ.

Υπάρχει εδώ  http://www.answering-islam.org/Books/Muir/Life4/chap28.htm κι άλλη μια εκδοχή της επιστολής αυτής, προς «τον Γιουχαννά (Ιωάννη) γιο του Ραμπά και τους αρχηγούς της Άυλα» όπως την διασώζει ο Wackidi. Οι διαφορές είναι μικρές, καθώς σ’ αυτή την εκδοχή ο «προφήτης» δεν έχει λάβει ακόμα το κριθάρι από τον Χαρμάλα αλλά ζητάει να του το δώσουν τώρα, και κάνει ειδική μνεία στα καλά ρούχα που πρέπει να προσφέρουν στον αγγελιοφόρο του Ζαΐντ:

«Να είστε υπάκουοι στον Κύριο και τον Προφήτη του, και στους αγγελιοφόρους του προφήτη του. Τιμήστε τους και ντύσετέ τους με εξαιρετικά ρούχα, όχι με κατώτερη ενδυμασία. Ειδικά ντύστε με εξαιρετικά ενδύματα τον Ζαΐντ. … Αλλά αν αντιταχθείτε και τους δυσαρεστήσετε, δεν θα δεχθώ το παραμικρό από εσάς, μέχρι να πολεμήσω εναντίον σας και να πιάσω αιχμάλωτα τα παιδιά σας και να σκοτώσω (slain) τους μεγαλύτερους. Γιατί είμαι ο Απόστολος του Κυρίου αλήθεια. Πιστέψτε στον Κύριο και στους προφήτες του, και στο Μεσσία, γιο της Μαρίας. Πραγματικά αυτός είναι ο Λόγος του Θεού: Πιστεύω σ’ αυτόν, ότι ήταν αγγελιοφόρος του Θεού».

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε αυτή την επιστολή του υποτιθέμενου «προφήτη»; Όι πουλάει προστασία σαν κοινός μαφιόζος, με το ίδιο στυλ που κάνουν μέχρι σήμερα οι «νονοί της νύχτας» στα νυχτερινά κέντρα; Και ακριβώς με το ίδιο παλιό κόλπο που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούν οι πωλητές, δηλαδή πουλώντας εκδούλευση στους πελάτες – «αν δεν μεσολαβούσε για σας ο Χαρμάλα θα σας πολεμούσα κατευθείαν, αλλά χάρη σ’ αυτόν έχετε μια ευκαιρία να σώσετε το τομάρι σας»; Ότι κάνει κήρυγμα για τον Χριστό σε ανθρώπους που ήδη είναι χριστιανοί, σαν να λέμε «έλα παπού μου να σου δείξω τ’ αμπέλια σου»; Το ηθικό δίδαγμα βέβαια είναι στο τέλος: «Αν αποδεχθείτε την υπακοή, είθε να έχετε ειρήνη». Δεν κάνει βέβαια ο «προφήτης» τον κόπο να συμπληρώσει «Αν δεν την αποδεχθείτε, θα έχετε πόλεμο» γιατί το έχει ήδη πει πιο πριν, με τρόπο πολύ σαφή και κατανοητό.

Μετά από αυτή την ωμή και μαφιόζικη απειλή ο πρίγκιπας Γιουχαννά δεν αλλαξοπίστησε. Έσπευσε όμως με ένα χρυσό σταυρό στο μέτωπό του να δηλώσει υποταγή στον «προφήτη», πριν οι μπράβοι του αιχμαλωτίσουν τα παιδιά και σφάξουν τους μεγάλους που είχε υπ’ ευθύνη του ως ηγέτης τους. Ο «προφήτης» τον δέχτηκε ευγενικά και του χάρισε κι έναν μανδύα. Με τόσο κριθάρι, ρούχα κ.α. που είχε πάρει αυτός και οι δικοί του, και με το ετήσιο εισόδημα που είχε εξασφαλίσει από τη «τζίζγια» χωρίς να κινδυνέψει η ζωή ούτε ενός από τους στρατιώτες του, κάτι έπρεπε να δώσει κι αυτός.

Ας δούμε τώρα ποια είναι η ισλαμική οπτική για τους μη μουσουλμάνους, που πληρώνουν φόρο υποτέλειας στους μουσουλμάνους. Ο Ιμπν Καθίρ εξηγεί το κορανικό εδάφιο 9:29 (O Αλλάχ είπε, «πολεμάτε…» κτλ)

ως εξής:

http://www.tafsir.com/default.asp?sid=9&tid=20986

9 At-Tauba Tafsir Ibn Kathir

Η καταβολή της Τζίζυα (Jizyah) είναι σημάδι απιστίας και ντροπής

[حَتَّى يُعْطُواْ الْجِزْيَةَ] [حتى يعطوا الجزية]

(μέχρι να καταβάλουν τη Jizyah), αν δεν επιλέξουν να ασπαστούν το Ισλάμ,

[عَن يَدٍ] [عن يد]

(παραδιδόμενοι εκούσια), ηττημένοι και υποτακτικοί,

[وَهُمْ صَـغِرُونَ] [وهم صغرون]

(και να αισθάνονται οι ίδιοι υποταγμένοι), ντροπιασμένοι, ταπεινωμένοι και υποτιμημένοι. Ως εκ τούτου, οι μουσουλμάνοι δεν επιτρέπεται να τιμούν το λαό της Dhimmah (Dhimmis, διμμίτες) ή να τους εξυψώνουν πάνω από τους μουσουλμάνους, γιατί είναι άθλιοι, ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι. Ο Μουσλίμ καταγράφει από τον Abu Hurayrah ότι ο προφήτης είπε,

«لَا تَبْدَءُوا الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى بِالسَّلَامِ، وَإِذَا لَقِيتُمْ أَحَدَهُمْ فِي طَرِيقٍ فَاضْطَرُّوهُ إِلَى أَضْيَقِه» «لا تبدءوا اليهود والنصارى بالسلام, وإذا لقيتم أحدهم في طريق فاضطروه إلى أضيقه»

(Μην λέτε (κυριολ. «μην αρχίζετε») Σαλάμ στους Εβραίους και τους Χριστιανούς, και αν συναντήσετε κάποιους από αυτούς στο δρόμο, αναγκάστε τους να πάνε στο στενότερο δρομάκι του.) Για το λόγο αυτό ο Αρχηγός των Πιστών Umar bin Al-Khattab, ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του, απαίτησε να πληρούνται οι γνωστές προϋποθέσεις του από τους Χριστιανούς, οι συνθήκες εκείνες που εξασφάλιζαν τη συνεχή ταπείνωση, υποβάθμιση και ντροπή τους. Οι μελετητές των Χαντίθ αφηγούνται από τον Abdur-Rahman bin Ghanm Al-Ash`ari ότι είπε, «εγώ κατέγραψα για τον Umar bin Al-Khattab, ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μ’ αυτόν, τους όρους της συνθήκης ειρήνης που σύναψε με τους Χριστιανούς του Ash-Sham: «Στο όνομα του Αλλάχ, του πανάγαθου, του πολυεύσπλαχνου. Πρόκειται για ένα έγγραφο προς τον υπηρέτη του Αλλάχ τον Umar, τον ηγέτη των πιστών, από τους χριστιανούς της τάδε πόλης. Όταν εσείς (οι μουσουλμάνοι ) ήρθατε ζητήσαμε ασφάλεια για τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας, την ιδιοκτησία μας και τους ακολούθους της θρησκείας μας. Θέσαμε στους εαυτούς μας όρους ότι δεν θα οικοδομήσουμε στις περιοχές μας ένα μοναστήρι, μια εκκλησία, ή ένα άσυλο για ένα μοναχό, δεν θα αποκαταστήσουμε κανένα τόπο λατρείας που χρειάζεται αποκατάσταση ουτε θα χρησιμοποιήσουμε οποιουδήποτε από αυτούς για σκοπό εχθρικό κατά των Μουσουλμάνων. Δεν θα εμποδίσουμε κανένα μουσουλμάνο να ξεκουραστεί στις εκκλησίες μας, είτε έρθει την ημέρα ειτε τη νύχτα, και θα ανοίξουμε τις πόρτες [των οίκων λατρείας μας] για τον οδοιπόρο και τον περαστικό. Αυτοί οι μουσουλμάνοι που έρχονται ως επισκέπτες, θα απολαύσουν διαμονή και διατροφή για τρεις ημέρες. Δεν θα ανεχθούμε κατάσκοπο κατά των Μουσουλμάνων μέσα στις εκκλησίες και τα σπίτια μας ούτε θ’ αποκρύψουμε δόλο [ή προδοσία] κατά των Μουσουλμάνων. Δεν θα διδάξουμε στα παιδιά μας το Κοράνι, δεν θα προωθήσουμε πρακτικές Shirk, δεν θα καλέσουμε κανέναν σε πρακτικές Shirk,  και δεν θα αποτρέψουμε κανέναν από τους δικούς μας να ασπαστεί το Ισλάμ, εφόσον επιλέξει να το πράξει. Θα σεβαστούμε τους μουσουλμάνους, θα μετακινούμαστε από τις θέσεις που καθόμαστε αν θα επιλέξουν να καθίσουν σε αυτές. Δεν θα μιμηθούμε την ενδυμασία τους, τα καλύμματα κεφαλής τους, τα τουρμπάνια, τα σανδάλια, τις κομμώσεις, την ομιλία, τα ψευδώνυμα και τα ονόματα τίτλων τους, δεν θα ιππεύουμε σε σέλες, δεν θα κρεμάμε ξίφη στους ώμους μας, δεν θα συλλέγουμε όπλα οποιασδήποτε μορφής και δεν θα μεταφέρουμε αυτά τα όπλα. Δεν θα κρυπτογραφήσουμε τις σφραγίδες μας στα αραβικά, δεν θα πουλάμε (αλκοολούχα) ποτά. Θα έχουμε τα μαλλιά μπροστά στο μέτωπό μας κομμένα, θα φοράμε τα συνηθισμένα μας ρούχα μας όπου κι αν είμαστε, θα φοράμε ζώνες γύρω από τη μέση μας, θα απέχουμε από την ανέγερση σταυρών στο εξωτερικό των εκκλησιών μας και την επίδειξη αυτών και των βιβλίων μας δημοσίως στις οδούς και τις αγορές των μουσουλμάνων. Δεν θα κάνουμε τις  καμπάνες στις εκκλησίες μας να ηχούν, παρά μόνο διακριτικά, δεν θα υψώνουμε τη φωνή μας κατά την απαγγελία των ιερών βιβλίων μας, μέσα στις εκκλησίες μας ενώ είναι παρόντες μουσουλμάνοι, ουτε θα υψώσουμε τις φωνές μας [σε  προσευχή] στις κηδείες μας, δεν θα ανάβουμε δαυλούς σε πομπές κηδειών στις οδούς των μουσουλμάνων, ή τις αγορές τους. Δεν θα θάψουμε τους νεκρούς μας δίπλα σε μουσουλμάνους νεκρούς, ούτε θα αγοράσουμε σκλάβους οι οποίοι συνελήφθησαν από τους μουσουλμάνους. Θα είμαστε οδηγοί για τους μουσουλμάνους και θα απόσχουμε από την παραβίαση της ιδιωτικής τους ζωής στα σπίτια τους. » Όταν έδωσα αυτό το έγγραφο στον Ουμάρ, πρόσθεσε σε αυτό «δεν θα χτυπήσουμε κανέναν μουσουλμάνο». «Αυτοί είναι οι όροι που θέσαμε στους εαυτούς μας και τους ακολούθους της θρησκείας μας σε αντάλλαγμα ασφάλειας και προστασίας. Αν αθετήσουμε οποιαδήποτε από αυτές τις υποσχέσεις που θέσαμε στον εαυτό μας προς όφελός σας, τότε η Dhimmah μας (υπόσχεση προστασίας), έχει παραβιαστεί και έχετε την άδεια να μας κάνετε  αυτό που σας επιτρέπεται να κάνετε σε ανθρώπους ανυπάκουους και επαναστάτες.» ‘

Το ίδιο περίπου κείμενο που παραθέτει ο Ιμπν Καθίρ βρίσκουμε και στη σελίδα http://www.fordham.edu/halsall/source/pact-umar.html με τις πρόσθετες πληροφορίες ότι ο Αμπντ αλ-Ραχμάν ιμπν Γκανάμ (Abd al-Rahman ibn Ghanam) πέθανε 78 ετών το 697, και την παράθεση ενός επιπλέον όρου για τους φόρου υποτελείς, που δεν καταγράφει ο Ιμπν Καθίρ: «Εμείς δεν θα χτίζουμε σπίτια που να ξεπερνούν σε ύψος τα σπίτια των μουσουλμάνων.» Ως πηγή δίδεται  το Siraj al-Muluk του Al-Turtushi, σελ. 229-230, και η μετάφραση από τα αραβικά στα αγγλικά παρουσιάστηκε σε παράδοση που έγινε σε τάξη Ισλαμικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου το 1979.

Μερικοί Δυτικοί ασιανολόγοι αμφισβητούν την αυθεντικότητα του Συμφώνου του Ουμάρ, με το επιχείρημα ότι είναι συνήθως οι νικητές που προτείνουν, ή μάλλον επιβάλλουν τους όρους της ειρήνης στους νικημένους, και ότι είναι εξαιρετικά απίθανο οι άνθρωποι που δεν μιλούσαν αραβικά και δεν ήξεραν για το Ισλάμ να συντάξουν ένα τέτοιο έγγραφο. Ακαδημαϊκοί ιστορικοί πιστεύουν ότι το Σύμφωνο του Ουμάρ είναι προϊόν μεταγενέστερων νομικών, που το απέδωσαν στον Ουμάρ για να δώσουν κύρος στις δικές τους απόψεις. Οι εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ του Συμφώνου του Ουμάρ και του Θεοδοσιανού και Ιουστινιάνειου Κώδικα δείχνουν ότι ίσως ισλαμιστές νομικοί έχουν δανειστεί ένα μεγάλο μέρος του Συμφώνου από αυτούς τους παλαιότερους κώδικες. Ορισμένες από τις διατάξεις του Συμφώνου αντικατοπτρίζουν τα μέτρα που εισήχθησαν για πρώτη φορά από τον Ουμαγιάδα χαλίφη Ουμάρ τον Β, ή στις αρχές της περιόδου των Αμπασιδών. Το θέμα είναι ότι όποιος και να συνέταξε το έγγραφο και με όποιες πηγές και να το έκανε, αυτοί ήταν οι όροι που επέβαλαν οι μουσουλμάνοι στους «διμμίτες», άλλους νωρίτερα κι άλλους αργότερα.

«Άπιστοι» και «ντροπιασμένοι» λοιπόν ήταν για τους μουσουλμάνους οι «προστατευμένοι λαοί» ή διμμίτες. Σε μουσουλμανικά έγγραφα του Μεσαίωνα [3] μαθαίνουμε για τους τρόπους με τους οποίους ξεχώριζαν αυτούς τους «προστατευμένους»: «παπούτσια διαφορετικού χρώματος, το ένα λευκό, το άλλο μαύρο. Εμβλήματα για τους άνδρες, όπως ένας πίθηκος για τους Εβραίους και ένα γουρούνι για τους χριστιανούς (από το Κοράνι 5:60). Κίτρινα πέπλα για τις γυναίκες.» Και όσοι έχουν ασχοληθεί με την Τουρκοκρατία γνωρίζουν για τα χαρακτηριστικά μπλέ σαρίκια, κόκκινα φέσια κ.τ.λ. που έπρεπε να φορούν οι «ραγιάδες».

Η διακριτική ενδυμασία έδειχνε στους μουσουλμάνους ότι οι «διμμίτες» έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως κατώτεροι – οι μουσουλμάνοι δεν έπρεπε να σηκώνονται γι’ αυτούς, ή να ανταλλάσσουν χειραψία μαζί τους, ή να τους δώσουν μουσουλμανική φιλανθρωπία. Έπρεπε να περιμένουν σεβασμό από τους «διμμίτες» που δεν θα εντάσσονταν σε μια ομάδα μουσουλμάνων και δεν θα ύψωναν τη φωνή τους ενώ ήταν παρόντες μουσουλμάνοι. Ο μη-μουσουλμάνος έπρεπε να παραμερίσει για τον μουσουλμάνο, αν το μονοπάτι ήταν στενό. Ήταν χαράμ (παράνομο) γι’ αυτόν να σφάζει ζώα, αφού εθεωρείτο ακάθαρτος και οι μουσουλμάνοι δεν θα μπορούσαν να τα φάνε. Δουλειές που προορίζονταν γι’ αυτόν ήταν ο καθαρισμός αποχωρητηρίων και υπονόμων, η μεταφορά σκουπιδιών που είναι αποκρουστικές για τον οποιονδήποτε, ενώ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και το εμπόριο καί οι τέχνες, που θεωρούνταν προσβολή γιά τούς κατακτητές οι οποίοι είχαν ως κύρια απασχόληση τόν πόλεμο καί τήν κτηνοτροφία. Αυτό εξηγεί τήν πρόοδο των υπόδουλων Εβραίων καί Χριστιανών στά οικονομικά επαγγέλματα, μία παράδοση πού συνεχίστηκε μέχρι καί τόν 20ο αιώνα στήν κατεχόμενη Μικρά Ασία. Όμως, η πρόοδος αυτή δεν θα έπρεπε να είναι αισθητή εξωτερικά. Σε γενικές γραμμές το σπίτι του «διμμίτη» θα έπρεπε να είναι ζωγραφισμένο με θαμπό χρώμα και να μην είναι μεγαλύτερο από εκείνο ενός μουσουλμάνου γείτονα.[4]

Εκτός από τους περιορισμούς στη μετακίνηση καί τήν αμφίεση, περιορισμοί υπήρχαν και στην εγκατάσταση: οι «διμμίτες» δέν μπορούσαν νά κατοικήσουν σέ ορισμένες πόλεις ή περιορίζονταν σέ συγκεκριμένες συνοικίες. Συχνά έπρεπε να βάζουν στα σπίτια τους διακριτικά, ώστε να ξεχωρίζουν από τα σπίτια των μουσουλμάνων. Σε μια περίπτωση τα διακριτικά ήταν εικόνες δαιμόνων![5] Η φορολογία ήταν δυσβάστακτη καί οι υπόδουλοι λαοί έφεραν όλο τό βάρος της συντήρησης του οθωμανικού στρατού. Παράλληλα, δέν υπήρχε απόδοση δικαιοσύνης όταν οι αντίδικοι ήταν ο ένας μουσουλμάνος καί ο άλλος χριστιανός, αφού ο καδής, ο μουσουλμάνος δικαστής χειριζόταν υποθέσεις μεταξύ αντιδίκων διαφορετικής θρησκείας, αλλά συχνά δέν έδινε πίστη στόν όρκο του «απίστου», που σύμφωνα με τα διδάγματα της σχολής Χαναφί δεν έπρεπε να γίνεται δεκτός, καί δέν λαμβάνονταν ποτέ υπόψη οι μαρτυρίες χριστιανών μαρτύρων. Αντιθέτως λαμβάνονταν υπόψη οι μαρτυρίες των μουσουλμάνων κατά των διμμιτών. Η τιμωρία γιά τό ίδιο αδίκημα διέφερε από μουσουλμάνο σέ χριστιανό, καί ο τελευταίος θά μπορούσε νά γλυτώσει τήν τιμωρία αν ασπαζόταν τήν ισλαμική θρησκεία. Συχνές ήταν οι περιπτώσεις όπου μουσουλμάνοι κατηγορούσαν ψευδώς διμμίτες ότι βλασφήμησαν το Κοράνι, τον προφήτη και το Ισλάμ, με αποτέλεσμα τη θανάτωση των «ενόχων». Στη συνέχεια ξεσπούσαν ταραχές με επιθέσεις μουσουλμάνων στις «προστατευμένες» κοινότητες (για παράδειγμα, αυτό συνέβη το 1876 στην Τυνησία, το 1876 στο Χαμαντάν, το 1889 στην Αλέππο, το 1895 στη Σουλαϊμανίγια, το 1895 στην Τεχεράνη, και το 1911 στη Μοσούλη.)

Σε περίπτωση φόνου διμμίτη από μουσουλμάνο, οι απόψεις των νομικών σχολών διαφέρουν: Η σχολή Hanafi, η οποία αντιπροσωπεύει τη μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων, πιστεύει ότι η δολοφονία ενός διμμίτη πρέπει να τιμωρείται με θάνατο, επικαλούμενη χαντίθ σύμφωνα με το οποίο ο Μωάμεθ διέταξε την εκτέλεση ενός μουσουλμάνου που σκότωσε έναν διμμίτη. Σε άλλες σχολές της ισλαμικής νομολογίας η μέγιστη ποινή για τη δολοφονία ενός διμμίτη από μουσουλμάνο, ήταν η καταβολή των «χρημάτων του αίματος», και δεν εφαρμοζόταν η θανατική ποινή. Για τις σχολές νομολογίας Μαλίκι και Χανμπάλι, η αξία της ζωής ενός διμμίτη αντιστοιχούσε στο μισό της αξίας της ζωής του μουσουλμάνου. Η σχολή Shafi’i όριζε ότι η ζωή Εβραίων και Χριστιανών αξίζει το ένα τρίτο αυτής ενός μουσουλμάνου και η ζωή των Ζωροαστρών άξιζε μόνο το ένα δέκατο πέμπτο.

Ας δούμε τι γράφουν νομομαθείς και ιστορικοί του Ισλάμ για τον τρόπο καταβολής του φόρου υποτέλειας:

An-Nawawi: «Ο άπιστος που επιθυμεί να πληρώσει τη Τζίζυα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον φοροσυλλέκτη με περιφρόνηση. Ο φοροσυλλέκτης παραμένει καθισμένος και ο άπιστος παραμένει όρθιος μπροστά του, με το κεφάλι σκυμμένο και την πλάτη κυρτωμένη. Ο άπιστος πρέπει προσωπικά να βάλει τα χρήματα στην πλάστιγγα, ενώ ο φοροσυλλέκτης τον κρατά από τη γενειάδα, και τον χτυπά και στο δυο του μάγουλα.»

Αλ-Γκαζάλι: «Οι Εβραίοι, Χριστιανοί και Μάγοι πρέπει να πληρώνουν τη τζίζγια… Όταν ο διμμίτης την προσφέρει, ο αξιωματούχος τον πιάνει από το γένι και τον χτυπάει στην κάτω γνάθο».

Ahmad al-Dardi al-Adawi: «Μετά την παράδοση της τζίζγια, ο εμίρης θα χτυπήσει τον διμμίτη στο λαιμό με τη γροθιά του. Ένας άνδρας θα στέκεται δίπλα στον εμίρη για να διώξει τον διμμίτη γρήγορα. Μετά θα έρθει ένας τρίτος κι ένας τέταρτος για να υποφέρουν την ίδια μεταχείριση, όπως και οι άλλοι που θ’ ακολουθήσουν. Σε όλους (τους μουσουλμάνους) θα επιτρέπεται ν’ απολαύσουν το θέαμα».

Ο Muhammad Abd al-Karim al-Maghili λέει ότι την ημέρα της πληρωμής οι διμμίτες θα πρέπει να μαζευτούν σ’ ένα δημόσιο χώρο. Πρέπει να στέκουν περιμένοντας στο χαμηλότερο και πιο βρώμικο σημείο. Οι ενεργοί αξιωματούχοι που αντιπροσωπεύουν το νόμο πρέπει να στέκονται πιο ψηλά από τους διμμίτες και να έχουν απειλητική συμπεριφορά, ώστε να φαίνεται ότι θέλουν να τους πάρουν όλη την περιουσία τους! «Οι διμμίτες θα καταλάβουν ότι τους κάνουμε χάρη αποδεχόμενοι τη τζίζυα κι αφήνοντάς τους ελεύθερους να φύγουν. (Θυμηθείτε: Την ίδια εντύπωση δημιούργησε και ο «Προφήτης» στον πρίγκιπα Ιωάννη της Άυλα). Μετά πρέπει να τους σύρουν, τον ένα μετά τον άλλο, για να πληρώσουν. Όταν ο διμμίτης πληρώνει, τον χτυπούν και τον πετάνε πιο πέρα ώστε να νομίζει ότι μ’ αυτό γλύτωσε το σπαθί. Αυτός είναι ο τρόπος που οι φίλοι του Κυρίου, από τις πρώτες και τις έσχατες γενεές, θα φέρονται προς τους άπιστους εχθρούς τους, επειδή η δύναμη ανήκει στον Αλλάχ, στον Προφήτη Του, και στους πιστούς.»

Ο αλ-Ταμπαρί καταγράφει διήγηση του Ιμπν-Αμπάς, ότι οι διμμίτες ερχόντουσαν να πληρώσουν τη τζίζυα περπατώντας απρόθυμα με τα χέρια τους.

Ο Τζον Λαφίν, ένας από τους γνωστούς συγγραφείς που ασχολήθηκαν με τη Μέση Ανατολή, γράφει για τη μεταχείριση των «διμμιτών»:

“Απαγορευόταν η ανέγερση νέων εκκλησιών, η αναστήλωση των παλιών και η χρησιμοποίηση θρησκευτικών συμβόλων, όπως ο σταυρός. Οι ντχιμμίς (τα προστατευμένα άτομα) έπρεπε να ζουν σε απομονωμένη περιοχή και σε φτωχόσπιτα. Γάμος, ερωτική επαφή με μουσουλμάνα και βλασφημία κατά του Ισλάμ, επέσυραν την ποινή του θανάτου. Οι μουσουλμάνοι δεν έπρεπε να συναναστρέφονται με τους ντχιμμίς, στους οποίους δεν επιτρεπόταν να καταθέτουν στο δικαστήριο κατά μουσουλμάνου και δεν είχαν καμιά εξουσία πάνω του. Δεν επιτρεπόταν στους υποτελείς να φέρουν όπλα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ζωή τους, ενώ διάφορα μέτρα ρύθμιζαν το χρώμα και το στιλ των φορεμάτων τους, επιβάλλοντας κακόγουστα και γελοία ενδύματα. Στους δρόμους ξεχώριζαν εύκολα και προκαλούσαν το χλευασμό. Για να διακρίνονται στα δημόσια λουτρά τους υποχρέωναν να φορούν ένα μικρό κουδούνι στο λαιμό. Μόνο οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να έχουν άλογα ή καμήλες. Οι ντχιμμίς είχαν μόνο γαϊδούρια … Δεν έπρεπε να κάνουν κάτι που θα ενοχλούσε τους μουσουλμάνους, έτσι εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα σιωπηλά και δε μπορούσαν να θρηνήσουν δημόσια έναν προσφιλή τους νεκρό… Έπρεπε να σηκωθούν και να παραμείνουν όρθιοι μπροστά σε μουσουλμάνο, να του μιλούν με σεβασμό, να παραμερίζουν για να περάσει πρώτος και να βαδίζουν στο αριστερό του πλευρό -η ακάθαρτη πλευρά για τους μουσουλμάνους.“

Υπάρχουν επίσης πολλές μαρτυρίες περιηγητών, που είδαν μουσουλμάνους να κακομεταχειρίζονται και να εξευτελίζουν διμμίτες, αλλά και καταγεγραμμένες περίοδοι βίαιων εξισλαμισμών στις κοινότητες των «προστατευμένων» και περιπτώσεις που οι διμμίτες αναγκάζονταν να υπηρετήσουν ως βοηθητικό προσωπικό στο στρατό.

3. Συμπερασματικά

Όσο λοιπόν κι αν οι αδελφοί μας Έλληνες μουσουλμάνοι θέλουν να νανουρίζουν τη συνείδησή τους, η αλήθεια είναι ότι τα βασικά χαρακτηριαστικά της «προστατευμένης κατάστασης» ή «Δίμμα» ήταν

1) η ανισότητα δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς μεταξύ μουσουλμάνων και «διμμιτών»

2) οι κοινωνικές και οικονομικές διακρίσεις κατά των «διμμιτών»

3) η ταπείνωση και τρωτότητα των «διμμιτών».

Όπως συνοπτικά διατυπώνεται σε έδικτο του χαλίφη al-Amir bi-Ahkam Illah, 7^ου Φατιμίδη χαλίφη της Αιγύπτου (1101-1130): «Ο εξευτελισμός των απίστων σ’ αυτό τον κόσμο, πριν έρθει η μέλλουσα ζωή – όπου εκεί ο κλήρος τους είναι ο εξευτελισμός  — θεωρείται πράξη ευσέβειας. Και η επιβολή του φόρου (τζίζυα), «μέχρι να πληρώσουν το φόρο ιδιοχείρως και να τπεινωθούν» (Κοράνι 9:29) είναι μια εκ Θεού καθορισμένη υποχρέωση.» Και δεν μπορεί ο διμμίτης να εξουσιοδοτήσει έναν «αληθινό πιστό» δηλ. μουσουλμάνο να πληρώσει το φόρο στο όνομά του, επειδή «πρέπει να ληφθεί απευθείας από αυτόν, με σκοπό να εξυβρισθεί και να ταπεινωθεί, έτσι ώστε το Ισλάμ  να ανυψωθεί και η φυλή των απίστων να υποβιβαστεί».

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έγραψε τον 18ο αιώνα κάτι πολύ χαρακτηριστικό, που συνοψίζει τα αίτια της βαριάς φορολογίας και της μόνιμης καταπάτησης δικαιωμάτων που αντιμετώπιζαν οι «διμμίτες» όχι μόνο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά παντού όπου υπήρχε μουσουλμανική διοίκηση:

«…σας πληροφορούμεν, αδελφοί, ότι διά άλλο τέλος δέν σας παιδεύουν μέ τά βαρέα δοσίματα καί μέ τά άλλα κακά πάρεξ διά νά βαρεθήτε, νά χάσετε τήν υπομονήν, καί έτζι νά αρνηθήτε τήν πίστιν σας, καί νά δεχτήτε τήν εδικήν των θρησκείαν….»

Το συμπέρασμα του αγίου Νικοδήμου επιβεβαιώνεται από τις εορταστικές εκδηλώσεις που γίνονταν όταν ένας «διμμίτης» δήλωνε ότι ασπάζεται το Ισλάμ.

Έτσι λοιπόν εξηγείται ότι οι Τούρκοι που έκαναν βαρβαρότητες εναντίον των υποτελών κατά την Τουρκοκρατία, δεν το έκαναν επειδή ήταν «βάρβαροι Τούρκοι» ή «κακοί άνθρωποι». Το έκαναν επειδή η θρησκεία τους και το θεοκρατικό σύστημα διοίκησης που πήγαινε πακέτο με αυτήν όχι μόνο τους επέτρεπε, αλλά τους ΕΠΕΒΑΛΕ να ταπεινώνουν τους «Διμμίτες». Η συμπεριφορά τους αυτή οφειλόταν στην προτροπή κι την ευλογία του Αλλάχ μέσω του Κορανίου, του «Προφήτη» του και των Σαχάμπα του «Προφήτη» μέσω της Σούννα, και ασφαλώς των νομομαθών που νομολογούσαν βάση των προηγούμενων. Κι έτσι τελικά το Ισλάμ, που σήμερα παρουσιάζεται με θράσος ως «θρησκεία της ειρήνης» αναδείχθηκε σε πρόδρομο του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, του ρατσισμού και του Απαρτχάιντ πολύ πριν αυτές οι πρακτικές εφαρμοστούν στην Αμερική και τη Νότια Αφρική!

Ασφαλώς, υπήρχαν και καλύτερες εποχές για τους «διμμίτες», όταν τύχαινε να κυβερνά κάποιος πιο ευσπλαχνικός ηγεμόνας ή να επικρατεί κάποια πιο φιλάνθρωπη άποψη για την αντιμετώπισή τους, όπως για παράδειγμα αυτή που εξέφρασε ο Abu Yusuf της σχολής  στο βιβλίο του Kitab al-Kharaj: «Κανένας διμμίτης δεν πρέπει να δέρνεται με σκοπό να πληρώσει τη τζίζυα, ή να τον βάλουν να στέκεται κάτω από τον καυτό ήλιο, ούτε πρέπει να προκαλούνται μισητά πράγματα στο σώμα τους, ή οτιδήποτε τέτοιου είδους» (η απαγόρευση σημαίνει βέβαια ότι αυτές οι πρακτικές εφαρμόζονταν). «Πρέπει να προσέχετε να μην καταπιέζονται, να μην τυγχάνουν κακής μεταχείρισης και να μην φορολογούνται πάνω από τις δυνατότητές τους». Και για τους σκλάβους στις φυτείες της Αμερικής σίγουρα θα έρχονταν κάποιες καλές ημέρες, όταν τύχαιναν σε καλότροπο αφέντη. Όμως αυτό δεν λέει τίποτα για το θεσμό της δουλείας, ο οποίος, όσο καλός και να είναι ο αφέντης, σαν θεσμός παραμένει κακός. Παρομοίως ο θεσμός της Δίμμα, των υποτελών πολιτών δεύτερης κατηγορίας, ως θεσμός είναι κακός.

Και ακριβώς επειδή οι ρίζες της απάνθρωπης και ρατσιστικής αυτής πολιτικής του Ισλάμ βρίσκονται στις ίδιες τις καταβολές του, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν Βυζαντινό νομικό κώδικα όσο κι αν έχει κλέψει από αυτούς: βλέπετε οι νόμοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν ήταν κάτι θεόσδοτο ή αναλλοίωτο, αλλά ορίζονταν από αυτοκράτορες και μπορούσαν να αναιρεθούν από επόμενους αυτοκράτορες. Στο Ισλάμ, όποιος προσπαθήσει να αναιρέσει κανόνες που ορίζει το Κοράνιο, το οποίο θεωρείται κατά γράμμα λόγος του Θεού, χαρακτηρίζεται βλάσφημος, αποστάτης κι εχθρός του Ισλάμ, και πιθανότατα θα έχει την τύχη του δολοφονημένου Farag Foda[6] ο οποίος υπεράσπιζε τις θρησκευτικές μειονότητες της Αιγύπτου σε εποχές που αντιμετώπιζαν κύματα βίας από μουσουλμάνους. Οπότε το «καθεστώς προστασίας» ή Δίμμα ήταν στην πραγματικότητα άθλιο, και η αθλιότητά του οφείλεται στο ίδιο το Ισλάμ. Κάθε αντίθετο επιχείρημα είναι ψέμα, και αλίμονο σ’αυτόν που καταφεύγει σε ψέματα για να αποκοιμίζει τη συνείδησή του.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[1] Το ίδιο αυτό επιχείρημα χρησιμοποιείται σε κάθε περίπτωση που μια άσχημη κατάσταση χαλάει την εικόνα του ειρηνικού, πνευματικού και φιλήσυχου Ισλάμ: «Μην κοιτάτε την κακοποίηση των γυναικών στη Σαουδική Αραβία, φταίει το καθεστώς και όχι το Ισλάμ.» «Μην κοιτάτε τους φόνους τιμής στην Ιορδανία, φταίνε τα αραβικά έθιμα κι όχι το Ισλάμ» κ.ο.κ. Βέβαια δεν δίνεται καμιά εξήγηση γιατί οι Άραβες χριστιανοί έχουν ξεπεράσει τα φονικά «αραβικά έθιμα» ενώ οι μουσουλμάνοι επιμένουν σ’ αυτά.

[2] Sahih Bukhari Volume 9, Book 83, Number 49: Narrated ‘Abdullah bin ‘Amr: The Prophet said, «Whoever killed a Mu’ahid (a person who is granted the pledge of protection by the Muslims) shall not smell the fragrance of Paradise though its fragrance can be smelt at a distance of forty years (of traveling).»

[3] Βλ. Το βιβλίο «The Dhimmi» , της Bat Ye’or. http://www.amazon.com/Dhimmi-Jews-Christians-Under-Islam/dp/0838632335

[4] Η απαίτηση αυτή δεν υπήρχε στην Ισπανία υπό ισλαμική κατοχή, ενώ στην Τυνησία υπήρχαν ωραία σπίτια Εβραίων.

[5] Τον 9^ο αιώνα, ο Αμπασίδης Χαλίφης al-Mutawakkil διέταξε οι «διμμίτες» να καρφώσουν ξύλινες εικόνες διαβόλων στις πόρτες των σπιτιών τους. Al-Tabari, Ta’rikh al-Rusul wa ‘l-Muluk

[6] Ο Farag Foda (1945-1992) ήταν Αιγύπτιος διανοητής και συγγραφέας που δημοσίευε κριτικά άρθρα και σάτιρες για τον ισλαμικό φονταμενταλισμό στην Αίγυπτο. Σε πολλά άρθρα του εντόπιζε αδύναμα σημεία στην ισλαμική ιδεολογία. Μετά από fatwa που εξέδωσε εναντίον του το ισλαμικό πανεπιστήμιο αλ-Άζχαρ και οι ηγέτες του «Αιγυπτιακού ισλαμικού Τζιχάντ», εκτελέστηκε στο γραφείο του από δυο μέλη της οργάνωσης Al-Gama’a al-Islamiyya. Οι δολοφόνοι συνελήφθησαν. Ο Mohammed al-Ghazali που ήρθε από το αλ-Άζχαρ ως μάρτυρας στο δικαστήριο, δήλωσε ότι δεν ήταν κακό να σκοτωθεί ένας εχθρός του Ισλάμ. Είπε επίσης: «Ο φόνος του Φάρακ Φόντα ήταν για την ακρίβεια η εφαρμογή της τιμωρίας κατά του αποστάτη, την οποία ο ιμάμης δεν κατάφερε να εκτελέσει». Δείτε σχετική εκπομπή εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=EJWSCvnsq9g