Γιατί οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι το κείμενο της Βίβλου έχει παραχαραχθεί;

Γιατί οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι το κείμενο της Βίβλου έχει παραχαραχθεί;

1. Το Κοράνιο δηλώνει η Αγία Γραφή είναι μια πραγματική αποκάλυψη του Θεού και απαιτεί πίστη στη Βίβλο.

Βλ. τις σούρα 2:40-42,126,136,285· 3:3,71,93· 4:47,136· 5:47-51, 69,71-72; 6:91· 10:37,94· 21:7· 29:45,46· 35:31· 46:11.
α. Όλα αυτά τα παραπάνω κείμενα προϋποθέτουν ότι η αληθινή αποκάλυψη του Θεού ήταν διαθέσιμη στους ανθρώπους της εποχής του Μουχάμμαντ. Σούρα 3:71,93· 10:94· 21:71.

β. Ένας αληθινός μουσουλμάνος είναι υποχρεωμένος να πιστεύει σε όλες τις αποκαλύψεις του Θεού. Σούρα 2:136· 4:136· 29:46.

γ. Το Κοράνι δεν κάνει διάκριση μεταξύ των αποκαλύψεων του Θεού. Σούρα 2:136

2. Το Κοράνιο ισχυρίζεται ότι κανείς δεν μπορεί να αλλάξει το Λόγο του Θεού. Σούρα 6:34· 10:34.

ΑΛΛΑ,

3. Η Βίβλος και το Κοράνι δεν συμφωνούν.

Η Βίβλος και το Κοράνι διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό σε θεμελιώδεις αρχές πίστης και πρακτικής.

ΑΛΛΑ,

4. Εφόσον η Αγία Γραφή υπήρχε πριν από το Κοράνιο, το βάρος της απόδειξης ότι η Βίβλος είναι ανακριβής και ότι το Κοράνιο είναι ορθό πέφτει στους μουσουλμάνους.

α. Η Αγία Γραφή ολοκληρώθηκε 500 χρόνια πριν αποκαλυφθεί το Κοράνι στον Μουχάμμαντ. Αν κάποιος έγραφε σήμερα ένα βιβλίο που έρχεται σε αντίθεση με ένα ιστορικό βιβλίο που έχει συνταχθεί το 1497 και περιγράφει ένα γεγονός που έλαβε χώρα την εποχή εκείνη, το πρόσωπο που έγραψε το δεύτερο βιβλίο θα πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξει ότι το παλαιότερο βιβλίο ήταν εσφαλμένο, και επιπλέον να αποδείξει ότι τα περιστατικά που αυτό περιγράφει είναι αληθινά.

β. Το έγγραφο που έχει συνταχθεί κατά το χρόνο του γεγονότος δεν οφείλει να αποδείξει την αξιοπιστία του σε σχέση με τα μεταγενέστερα. Αυτό δεν είναι ούτε λογικό, ούτε σύμφωνο με τις αρχές της επιστήμης της Ιστορίας.

γ. Το να αποδείξουμε ότι το παλαιότερο έγγραφο δεν ήταν ακριβές απλώς αποδεικνύει ότι το παλαιότερο έγγραφο δεν είναι ακριβές. Όμως, δεν σημαίνει εξ ορισμού ότι το νεότερο έγγραφο λέει αλήθεια. Αυτό εξακολουθεί να χρειάζεται να αποδείξει ότι αυτά που περιγράφει είναι αλήθεια.

ΓΙΑΤΙ οι Μουσουλμάνοι λένε ότι η Βίβλος είναι παραχαραγμένη;

5. Το 1064, ΠΡΩΤΟΣ ο Ibn-Khazem καταλόγισε στη Βίβλο παραχάραξη και παραποίηση. Η κατηγορία αυτή διατυπώθηκε για να υπερασπιστεί το Ισλάμ έναντι του Χριστιανισμού, διότι ο Ibn-Khazem είχε συναντήσει διαφορές και αντιφάσεις μεταξύ της Βίβλου και του Κορανίου.

Επειδή πίστευε ότι το Κοράνι ήταν αλήθεια, κατά συνέπεια η Αγία Γραφή έπρεπε να είναι ψευδής.

Είπε:

«Δεδομένου ότι το Κοράνι πρέπει να είναι αλήθεια, πρέπει να είναι ψευδή τα επίμαχα ευαγγελικά κείμενα. Αλλά ο Μουχάμμαντ μας λέει να σεβόμαστε το ευαγγέλιο. Ως εκ τούτου, το παρόν κείμενο πρέπει να έχει παραποιηθεί από τους Χριστιανούς μετά την εποχή του Μουχάμμαντ».

Το επιχείρημά του δεν στηρίζεται σε κανένα στοιχείο ή ιστορικά γεγονότα αλλά μόνο στην προσωπική πίστη του, τη συλλογιστική του και την επιθυμία να προστατεύσει το Κοράνιο. Αυτό τον οδήγησε να διδάξει ότι: «Οι Χριστιανοί έχασαν το αποκεκαλυμμένο Ευαγγέλιο, εκτός από κάποια ίχνη που ο Θεός άφησε ανέπαφα ως επιχείρημα εναντίον τους.»

ΑΛΛΑ,

6. Πολλοί μεγάλοι ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ διδάσκαλοι ΔΕΝ πιστεύουν ότι η Βίβλος έχει παραχαραχθεί και ΔΕΧΟΝΤΑΙ τη γνησιότητα των τωρινών κειμένων της Καινής Διαθήκης (των τωρινών, επειδή αυτά που έχουμε τώρα είναι τα ίδια που υπήρχαν στην εποχή τους).

α. Ο Ali al-Tabari (πέθανε το 855) δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

β. O Amr al-Ghakhiz (πέθανε το 869)  δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

γ. O BUKHARI (810-870)  δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

(Συγκέντρωσε μερικές από τις πρώτες παραδόσεις του Ισλάμ και παρέθεσε το ίδιο το Κοράνι για να στηρίξει την πίστη του στο κείμενο της Βίβλου – Σούρα 3:72,78)

δ. O Al-Mas’udi (πέθανε το 956)   δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

ε. O Abu Ali Husain Bin Sina (πέθανε το 1037) δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

στ. O AL-GHAZZALI (πέθανε το 1111)   δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

(Ίσως ο μεγαλύτερος μουσουλμάνος μελετητής που έζησε μετά τον Ibn-Khazem αλλά δεν δέχθηκε τη διδασκαλία του.)

ζ. O Ibn-Khaldun (πέθανε το 1406)   δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

(έζησε μετά τον Ibn-Khazem αλλά δεν δέχθηκε τις διδασκαλίες του, παρά πίστευε τους προγενέστερους λογίους του Ισλάμ.)

η. O Sir Sayyid Ahmad Khan, ιδρυτής του Κολλεγίου Aligarh είπε:

«Κατά τη γνώμη υμών των Μωαμεθανών δεν έχει αποδειχθεί ότι ασκήθηκε παραχάραξη (tahrif-i-lafzi).»

θ. O Fakhruddin Razi λέει για λογαριασμό του Ibn Αμπάς, ανιψιού του Μουχάμμαντ: «Οι Εβραίοι και οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν ενοχοποιηθεί για αλλοίωση του κειμένου της Taurat και του Injil. Όμως κατά τη γνώμη επιφανών διδασκάλων και των θεολόγων δεν ήταν εφικτό να αλλοιωθεί το κείμενο, διότι οι Γραφές αυτές γενικά ήταν γνωστές και είχαν κυκλοφορήσει ευρέως, αφού μεταφέρονται από γενιά σε γενιά».

Έτσι,

ΓΙΑΤΙ πιστεύετε ότι το κείμενο της Αγίας Γραφής έχει παραποιηθεί;

Γιατί πιστεύετε τον Ibn-Khazem περισσότερο από τη μαρτυρία του Κορανίου, το λόγο του Μουχάμμαντ, και αυτούς τους 10 μεγάλους μουσουλμάνους μελετητές που όλοι πίστευαν ότι τα κείμενα της Βίβλου να είναι γνήσια;

Πηγές:

Christians Answer Muslims, Gerhard Nehls, 1992

Can We Trust the Bible?, J Wijngaard

Κοράνιο, A. Yusuf Ali

Kitab al-Asnam, Ibn al-Kalbi, 1952

Sahih al Bukhari, 6η έκδοση. 1986

The Islamic Christian Controversy, LCA 1996

Το αρχικό κείμενο είναι μετάφραση της σελίδας http://www.answering-islam.org/Bible/jrwhy.html

Για περισσότερα δείτε: http://en.wikipedia.org/wiki/Tahrif

Για τη ζωή του Ibn-Khazem: http://www.muslimheritage.com/topics/default.cfm?ArticleID=476

ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Το παρακάτω κείμενο  το έβαλε ως σχόλιο αναγνώστης μας εδώ λέγοντας ότι έχει δημοσιευθεί σε φόρουμ μουσουλμάνων.  Δεν γνωρίζουμε πολλά για τη σιινδόνη του Τορίνο, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Χριστός έχει αναστηθεί και είναι μαζί μας στην αιωνιότητα είτε η σινδόνη είναι γνήσια είτε όχι.  Δημοσιεύουμε το σχόλιο ως αυτοτελές άρθρο με την ευχή κάθε μουσουλμάνοςνα γνωρίσει τον Κύριο Ιησού Χριστό, το αληθινό Φως.

ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Σε αυτή την ταπεινή παρέμβασή μου, συγχωρέστε με, θα επιχειρήσω να σας παράσχω, πρώτα ο Θεός, ελάχιστα τεκμήρια για το κορυφαίο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, τη σταύρωση και την ανάσταση του Θεανθρώπου Ιησού. ΔΕΝ ελπίζω ότι θα «σας πείσω», αν και κανείς δεν ξέρει πώς θα βλαστήσει στον καθένα ο σπόρος του Θεού, όμως σας δίνω κάποιες πληροφορίες, ώστε ο καθένας που αγωνιά πραγματικά για την Αλήθεια και για τη δική του σωτηρία, να μπορεί να ΕΡΕΥΝΗΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ και να καταλήξει σε ΔΙΚΑ ΤΟΥ συμπεράσματα, πέρα από κάθε θρησκευτική ή άλλη προπαγάνδα.

Α. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ [απόσπασμα από εκτενέστερο άρθρο μου]

Πώς γίνεται ο Υιός του Θεού και, κατά τους χριστιανούς, Θεός, να θανατώνεται από τους ανθρώπους;
Σύμφωνα με το Κοράνι, ο Ιησούς δε σταυρώθηκε, αλλά «φάνηκε να σταυρώνεται», ενώ στην πραγματικότητα ο Θεός Τον διέσωσε και Τον ανέβασε κρυφά στους ουρανούς (σούρα 4, 157-158). Ο Ιησούς, κατά το Ισλάμ, δε μπορεί να σταυρώθηκε, γιατί ένας εκλεκτός του Θεού είναι παράλογο και αδύνατο να εγκαταλειφθεί απ’ Αυτόν στα χέρια των εχθρών του και να υποβληθεί σε βασανιστικό θάνατο.

Ι

Η ιδέα αυτή όμως είναι αντίθετη με την ίδια την Αγία Γραφή, αλλά και με την ιστορία των πιστών στο Θεό, που συχνά βασανίζονταν και θανατώνονταν, παρά την πίστη τους. Ξεκινώντας από τον αθώο Άβελ, γιο του Αδάμ, προχωρούμε στο λαό του Θεού (τον παλαιό Ισραήλ), που υποδουλώθηκε τόσα χρόνια στους Αιγύπτιους (και ασφαλώς πολλοί αθώοι πέθαναν πριν την εμφάνιση του Μωυσή –ανάμεσά τους και αμέτρητα νεογέννητα αγόρια, που θανατώθηκαν την εποχή που γεννήθηκε ο Μωυσής) και περνάμε στους ίδιους τους προφήτες, οι οποίοι κατά κανόνα καταδιώχθηκαν και πολλοί θανατώθηκαν βασανιστικά: ο Ιερεμίας λιθοβολήθηκε, ο Ιεζεκιήλ σύρθηκε δεμένος στην ουρά ενός αλόγου, ο Ζαχαρίας σφάχτηκε «ανάμεσα στο ναό και το θυσιαστήριο» (Ματθ. 23, 35) και άλλοι αλλιώς, σε βαθμό που ο Ιησούς να χαρακτηρίζει την Ιερουσαλήμ πόλη «που σκοτώνει τους προφήτες και λιθοβολεί τους απεσταλμένους προς αυτήν» (Ματθ. 23, 37)! Αλλά και για τους δικούς Του απεσταλμένους ο Ιησούς προφητεύει ότι θα μαστιγωθούν και θα σταυρωθούν ή θα θανατωθούν με διάφορους τρόπους (Ματθ. 23, 34), πράγμα που τονίζει ιδιαίτερα στους μαθητές Του (π.χ. Ματθ. 10, 16-31, κ.α.). Στην επί του όρους ομιλία Του (Ματθ. 5, 10-12) χαρακτηρίζει «μακάριους» (ευτυχισμένους) εκείνους που θα καταδιωχθούν «όπως οι προφήτες» εξ αιτίας της πίστης τους σ’ Αυτόν.
Έτσι προειδοποιούνται οι χριστιανοί κάθε εποχής ότι τους περιμένουν σκληροί διωγμοί, ενώ αναιρείται και η εσφαλμένη υπόθεση ότι οι χριστιανοί διώκονται επειδή είναι αμαρτωλοί, καθώς και ότι οι μουσουλμάνοι νίκησαν τους χριστιανούς επειδή τους ευλόγησε ο Θεός, του Οποίου κατέχουν την αληθινή πίστη (σούρα 5, 18, απευθυνόμενο στους χριστιανούς: «Γιατί τότε σας παιδεύει για τις αμαρτίες σας;»). Αντίθετα: οι πιστοί του αληθινού Θεού βασανίζονται σ’ αυτή τη ζωή, τις περισσότερες φορές δεν υπερισχύουν, φαίνονται αδύναμοι, θύματα των εχθρών τους, που είναι και εχθροί του Θεού. Όμως μέσα σ’ αυτή την αδυναμία, αν κρατήσουν την πίστη και την αγάπη (αν «αντέξουν ώς το τέλος», όπως λέει ο Ιησούς, Ματθ. 24, 13), κερδίζουν την αγιότητα. Όταν ο απόστολος Παύλος ζήτησε από τον Ιησού να τον θεραπεύσει από τον κακό άγγελο που τον βασάνιζε, Εκείνος του απάντησε ότι η δύναμή Του (του Ίδιου του Ιησού, που εδώ εμφανίζεται καθαρά ως Θεός) τελειοποιείται μέσα στην αδυναμία ή την ασθένεια (Β΄ Κορ. 12, 8-9).
Έχοντας λοιπόν έναν τέτοιο Σωτήρα, το πιο φυσικό είναι να πέσει και ο ίδιος θύμα των εχθρών του, να βασανιστεί έως θανάτου και έτσι να νικήσει τους εχθρούς του και τον ίδιο το θάνατο. Ο Χριστός ΔΕ ΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΝΙΚΗΘΗΚΕ. Σταυρώνεται, γιατί αρνείται να διαφύγει ή να αμυνθεί (Ματθ. 26, 51-54). Με τη σταύρωσή Του όμως κατορθώνει το ακατόρθωτο: επανέρχεται στη ζωή και ανοίγει την πόρτα της ανάστασης για όλους τους ανθρώπους. Ο Ίδιος προλέγει ότι στο τέλος της ιστορίας όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν. Αυτή η ανάσταση οφείλεται στο ότι Εκείνος (ο νέος Αδάμ, ο πνευματικός μας πρόγονος) αναστήθηκε. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ήρθε στον κόσμο: όχι μόνο να μας φέρει το θέλημα του Θεού (όπως οι προφήτες) αλλά να σώσει τον κόσμο, ως Θεός. Και τον σώζει με τη σταύρωση και την ανάστασή Του.
Εννοείται ότι πεθαίνει ως άνθρωπος, όχι ως Θεός. Επειδή όμως είναι ο Ίδιος και Θεός και άνθρωπος, μπορούμε να πούμε ότι πεθαίνει ως Θεάνθρωπος.
Συνεπώς, καμιά παραδοξότητα δεν υπάρχει στο ότι ο Μεσσίας σταυρώθηκε.

ΙΙ. ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ

Την ίδια ιδέα με τους μουσουλμάνους αδελφούς μας είχαν και οι Εβραίοι της εποχής του Χριστού (πράγμα που φανερώνει ότι οι μουσουλμάνοι έχουν παραμείνει στο προκαταρκτικό στάδιο της αποκάλυψης του Θεού, στην Παλαιά Διαθήκη, αρνούμενοι να προχωρήσουν στην Καινή Διαθήκη): όταν ο Ιησούς, μετά την ανάστασή Του, συνάντησε δύο μαθητές Του έξω από τα Ιεροσόλυμα –και τους εμφανίστηκε με άλλη μορφή, για να Τον αναγνωρίσουν στην κατάλληλη στιγμή– εκείνοι Του είπαν πως είναι θλιμμένοι γιατί σταυρώθηκε ο Ιησούς. Τότε ο Ιησούς τους χαρακτήρισε «ανόητους και βραδυκίνητους στην πίστη προς τα λόγια των προφητών» και ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ που έλεγαν ότι ο Χριστός θα βασανιστεί και θα πεθάνει, αρχίζοντας από το Μωυσή (Λουκ. 24, 25-27).
Έχουμε λοιπόν μια αναίρεση των ισχυρισμών του κορανίου βασισμένη στην ίδια την Αγία Γραφή, την οποία οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι σέβονται ως θεόπνευστη. Ας δούμε μερικές από αυτές τις προφητείες, ξεκινώντας κι εμείς από το Μωυσή:
Στη Γένεση, 3, 15, όπως είπαμε (την οποία έγραψε ο Μωυσής), ο Θεός αναφέρεται στο «σπέρμα της γυναίκας», που θα συντρίψει το κεφάλι του όφη (του διαβόλου) και εκείνος θα του πληγώσει τη φτέρνα. Η προφητεία αυτή ονομάζεται «πρωτευαγγέλιο» και είναι η πρώτη αναφορά του Θεού στο Μεσσία. Η πληγή στη φτέρνα ερμηνεύεται ως ένα ασήμαντο τραύμα, όπως ήταν (για τον παντοδύναμο Υιό του Θεού) η σταύρωση.
Ο προφήτης Ησαΐας, κεφ. 53, γράφει ξεκάθαρα ότι ο Μεσσίας θα βασανιστεί και θα σώσει τον κόσμο με το βασανισμό Του («σηκώνει τις αμαρτίες μας και υποφέρει για μας… τραυματίστηκε για τις αμαρτίες μας… οδηγήθηκε σαν πρόβατο στη σφαγή… από τις αμαρτίες του λαού μου οδηγήθηκε στο θάνατο…» κ.τ.λ.). Στο Ησαΐα 12, 6, ο «άγιος του Ισραήλ» (ο Θεός) είναι Εκείνος που «υψώθη εν μέσω της Σιών», δηλαδή ο Χριστός (βλ. Ησ. 52, 13: «ο παις μου υψωθήσεται και δοξασθήσεται και μετεωρισθήσεται σφόδρα» = ο δούλος μου θα υψωθεί και θα δοξαστεί και θα κρεμαστεί πολύ). Ο Ίδιος ο Χριστός ερμηνεύει την «ύψωση» ως σταύρωση (Ιω. 8, 28, και 12, 32-34). Προσοχή: ο Μεσσίας, κατά τον Ησαΐα, έρχεται για να σώσει τον κόσμο και όχι απλώς για να διδάξει ή για να μεταφέρει σ’ εμάς το θέλημα του Θεού.
Αλλά και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο υιός του Ζαχαρία, χαρακτηρίζει το Μεσσία «αμνό του Θεού» (αρνάκι του Θεού), που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου (Ιω. 1, 29), εννοώντας προφανώς ότι θα θυσιαστεί, όπως το αρνάκι, που ήταν το κατ’ εξοχήν ζώο για θυσίες. «Αρνίον εσφαγμένον» Τον ονομάζει και η Αποκάλυψη (Αποκ. 5, 6, και σε πολλά άλλα σημεία), ενώ οι άγιοί Του «έχουν λευκάνει τις στολές τους στο αίμα Του» και νίκησαν το διάβολο «διά το αίμα του αρνίου» (Αποκ. 7, 14, και 12, 11)
Ο Ιησούς αρκετές φορές προειδοποίησε τους μαθητές Του για τη σταύρωσή Του (π.χ. Ματθ. 16, 21-28, Λουκ. 18, 31-33, κ.α.). Στο Ματθ. 26, 31, αναφέρεται στην προφητεία «πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης» (Ζαχαρία 13, 7).
Ο προφήτης Ζαχαρίας, 11, 12-13, μιλάει για τα τριάντα αργύρια (αργυρά νομίσματα), που εισέπραξε ο Ιούδας όταν πρόδωσε τον Ιησού. Ο άγιος ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρεται στην προφητεία (Ματθ. 27, 9), μόνο που την ενώνει με την προφητεία του Ιερεμία, 18, 2, που μιλάει για τον «αγρόν του κεραμέως», τον οποίο αγόρασαν με τα τριάντα αργύρια οι Εβραίοι αρχιερείς, όταν τα επέστρεψε ο Ιούδας.
Υπάρχουν ωστόσο και πολλές άλλες αναφορές στους Ψαλμούς, που αναφέρονται προφητικά στη σταύρωση και εκπληρώθηκαν στον Ιησού, όπως Ψαλμ. 68, 22 («μου έδωσαν χολή για τροφή και στη δίψα μου με πότισαν ξύδι», βλ. Ματθ. 27, 48), Ψαλμ. 21, 2 («Θεέ μου, Θεέ μου, πρόσεξέ με, γιατί με εγκατέλειψες;», βλ. Ματθ. 27, 46), Ψαλμ. 21, 19 («μοίρασαν μεταξύ τους τα ρούχα μου και έβαλαν κλήρο για τα ενδύματά μου», Ιω. 19, 23-24), κ.ά. (για τη θεία έμπνευση των Ψαλμών βλ. σούρα 4, 163).
Ο Ιησούς κραύγασε πάνω στο σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;», γιατί στην ανθρώπινη ζωή Του πέρασε όλα τα βάσανα που περνάει ο άνθρωπος, μεταξύ των οποίων και την αίσθηση ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει. Με αυτό τον τρόπο καθαγίασε τα βάσανα των ανθρώπων και τα μετέτρεψε σε δρόμο για να πλησιάσουμε το Θεό (αν τα υπομείνουμε με πίστη και υπομονή, όπως Εκείνος).
Επίσης, στην Παλαιά Διαθήκη περιλαμβάνονται πολλές ΠΡΟΤΥΠΩΣΕΙΣ του θανάτου του Ιησού και της σωστικής σημασίας του. «Τύπος» ή «προτύπωση» στην Αγία Γραφή είναι ένα πρόσωπο ή γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης, που διαμορφώθηκε από το Θεό έτσι, ώστε να αντιστοιχεί σε ένα πρόσωπο ή γεγονός της Καινής Διαθήκης, το οποίο έμπρακτα συμβολίζει. Ο Ίδιος ο Ιησούς, όπως θα δούμε, αναγνώριζε αυτή την ερμηνεία ως σωστή. Το ίδιο και ο απόστολος Παύλος (βλ. π.χ. επιστολή προς Εβραίους, κεφ. 7 και 9 κ.λ.π.). Ας δούμε μερικές από αυτές τις αναφορές:
Ο φόνος του Άβελ, γιου του Αδάμ (Γένεσις, 4, 1-8): ο αθώος βοσκός θανατώθηκε από τον αδελφό του λόγω φθόνου, όπως ο Ιησούς (που είναι «ο ποιμήν ο καλός», Ιω. κεφ. 10, ο οποίος μάλιστα «θέτει την ψυχή του υπέρ των προβάτων», στίχ. 15) θανατώθηκε για τον ίδιο λόγο από τους αδελφούς Του, τους ανθρώπους.
Η θυσία του Αβραάμ (Γένεσις, 22, 1-13): όπως ο πατριάρχης Αβραάμ προσφέρθηκε να θυσιάσει το μοναχογιό του, ο οποίος μάλιστα πήγε για τη θυσία μόνος του, χωρίς βία, και μετέφερε και στους ώμους του τα ξύλα για τη φωτιά, έτσι και ο Θεός θυσίασε το Μονογενή Υιό Του για τη σωτηρία των ανθρώπων, ο Οποίος μάλιστα πήγε οικειοθελώς να θανατωθεί, κουβαλώντας στους ώμους Του το σταυρό του μαρτυρίου.
Ο αμνός του Πάσχα, δηλαδή το αρνάκι που έσφαξαν οι Εβραίοι το βράδυ πριν φύγουν από την Αίγυπτο: με το αίμα του σημάδεψαν τις πόρτες τους, ώστε ο εξολοθρευτής άγγελος, που θα σκότωνε τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων, να μη μπει στα σπίτια τους (Έξοδος, 12, 21-28). Έτσι κι ο Ιησούς θυσιάστηκε ως αμνός (βλ. και Ησαΐα, κεφ. 53) και με το Αίμα Του έσωσε το λαό Του (την ανθρωπότητα) από τον αιώνιο θάνατο. Γι’ αυτό και ο Ιωάννης είπε για το Χριστό: «Να ο αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Γι’ αυτό επίσης οι Εβραίοι επί αιώνες έτρωγαν το Πάσχα αρνάκι, και μάλιστα χωρίς να του σπάσουν τα κόκαλα, επειδή και του Χριστού τα οστά στο σταυρό δεν έσπασαν (Ιω. 19, 33-37, βλ. και στην Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, 9, 12, Ψαλμ. 33, 21). Γι’ αυτό, τέλος, ο Ιησούς σταυρώθηκε κατά την παραμονή του εβραϊκού Πάσχα, όπως και ο αμνός της Εξόδου σφάχτηκε την παραμονή του πρώτου Πάσχα, δηλαδή της απελευθέρωσης από την Αίγυπτο με τη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας.
Η ύψωση του φιδιού στην έρημο (Αριθμοί 21, 6-10): κατά το μακρύ ταξίδι της επιστροφής από την Αίγυπτο στη Χαναάν οι Εβραίοι αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα. Ένα απ’ αυτά ήταν οι νυχτερινές επιθέσεις θανατηφόρων φιδιών. Ο Θεός διέταξε το Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το υψώσει πάνω σε μια ράβδο. Όποιος δαγκωνόταν από φίδι, έστρεφε το βλέμμα του στο υψωμένο χάλκινο φίδι και θεραπευόταν από το δηλητήριο (αυτό αποδεικνύει και ότι δεν είναι άτοπο να κάνει θαύματα ο Θεός μέσω εικόνων ή άλλων αντικειμένων). Ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός αναφέρθηκε σ’ αυτό τον τύπο: «όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου» (Ιω. 3, 14-17 –με πλήρη αναφορά στη σωτηρία του κόσμου διά του Χριστού, του Μονογενούς Υιού του Θεού). Ο Ιησούς ονόμαζε τον εαυτό Του «υιό του ανθρώπου» (=άνθρωπο) με βάση το Δανιήλ 7, 13.
Το «σημείον του Ιωνά του προφήτου»: ο Ιωνάς, ως γνωστόν, παρέμεινε τρεις ημέρες στην κοιλιά του θαλάσσιου κήτους και κατόπιν βγήκε στη στεριά σώος και αβλαβής. Ομοίως, και ο Ιησούς θα παρέμενε «εν τη καρδία της γης» τρεις ημέρες και τρεις νύχτες και κατόπιν θα επανερχόταν (όπως και επανήλθε) στη ζωή σώος και αβλαβής. Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ αναφέρθηκε στην προτύπωση του Ιωνά στο Ματθ. 12, 38-40.
Ας αναφέρουμε τέλος ότι ο Ιησούς πολλές φορές μίλησε για το θάνατό Του και τη σωστική σημασία του. Στο Ιω. 12, 23-24, καταγράφεται ο λόγος Του ότι «ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου, γιατί ο κόκκος του σίτου» (σπόρος του σιταριού), «αν δεν πεθάνει πέφτοντας στη γη, μένει μόνος, αν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό». Στο Ματθ. 21, 33-44, καταγράφεται η παραβολή Του για τους «κακούς γεωργούς», διαχειριστές ενός αμπελιού, που θανάτωσαν όχι μόνο τους απεσταλμένους του ιδιοκτήτη του αμπελιού (προφήτες), αλλά και τον ίδιο το γιο του. Στο Ιω. 10, 15, όπως είπαμε, αναφέρεται ο λόγος Του για τον «καλό ποιμένα» (βοσκό), που δίνει τη ζωή του για να σώσει τα πρόβατά Του από το λύκο (σημειωτέον ότι στην Παλαιά Διαθήκη ποιμήν του λαού ονομάζεται ο Θεός, ενώ στην Καινή ο Χριστός – άλλη μια απόδειξη ότι ο Χριστός είναι Θεός).

Β. ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ: ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

Οι χριστιανοί αναφέρουν την ύπαρξη μυστηριώδους φωτοχυσίας στον Τάφο του Ιησού και φλόγας που ανάβει θαυματουργικά ήδη από τον 1ο αι. μ.Χ. Για την ακρίβεια ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (4ο αι. μ.Χ.), στο έργο του «Δεύτερος λόγος περί αναστάσεως», αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης –τα ίδια τα ξημερώματα της ανάστασης– είδαν μέσα στον τάφο τα σάβανα του Ιησού, ενώ ήταν ακόμη σκοτάδι (για το σκοτάδι βλ. Ιω. 20, 1), επειδή ο τάφος μέσα ήταν λουσμένος στο φως. Το ίδιο αναφέρει και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τον 8ο αι. μ.Χ., μοναχός στη μονή του αγ. Σάββα, έξω από τα Ιεροσόλυμα. Κατά κάποιους μάλιστα, από αυτό εμπνεύστηκε το στίχο «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια», που βρίσκεται στην ακολουθία της νύχτας του Μ. Σαββάτου, ποίημα δικό του.
Άλλες πρώιμες μαρτυρίες για το Άγιο Φως:
Το 2ο αι. μ.Χ., παρουσία του πατριάρχη Νάρκισσου, σημειώθηκε έλλειψη λαδιού και δε μπορούσαν να ανάψουν το καντήλι («λυχνάρι») για τη λειτουργία του Πάσχα. Ένας άντρας γέμισε το καντήλι νερό από την πηγή του Σιλωάμ. Το καντήλι άναψε θαυματουργικά με το νερό και παρέμενε αναμμένο, καθ’ όλη την διάρκεια της Πασχάλιας Λειτουργίας (Ευσέβιος, Ιστορία της Εκκλησίας, 4ος αι., Βιβλίο ΣΤ’, κεφ. 9, 1-3).
Ο Μέγας Θεοδόσιος (4ος αι.), κάποτε επισκέφθηκε κρυφά την Ιερουσαλήμ, και αμέσως μετά, ΟΛΑ τα λυχνάρια των εικόνων άναψαν. «Το θαύμα αυτό εξέπληξε τον Πατριάρχη, αλλά άγγελος του αποκάλυψε πως αυτός που προσευχόταν δεν ήταν απλός άνθρωπος, αλλά ο άγιος βασιλέας Θεοδόσιος» (Επίσκοπος Πορφύριος (Ουσπένσκυ), Το βιβλίο του είναι μου, Μέρος 3, S-Pb., 1896, σελ. 299-300). [Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Μ. Θεοδόσιος, παρά τα λάθη του, δεν ήταν ένας «σκληρός φανατικός», όπως τον νομίζουν πολλοί, αλλά ένας άνθρωπος με ειλικρινή πίστη, που υπήρξε, μετά το Μέγα Κωνσταντίνο, ο πρώτος αυτοκράτορας που δεν δίωξε την Ορθοδοξία (εκτός από τους δευτερεύοντες αυτοκράτορες που βασίλεψαν πάρα πολύ λίγο).]
Ο μοναχός Barnard τον 9ο αιώνα (865 μ.X.) μιλάει εκτενώς για το Άγιο Φως, όπως το ξέρουμε και σήμερα: «Είναι περιττό να γράψω πολλά για τον τάφο αυτό, επειδή ο Bede λέει αρκετά γι’ αυτόν στην δική του Ιστορία (της Αγγλικής Εκκλησίας). Όμως αξίζει να αναφερθεί πως αυτό που συμβαίνει το Μεγάλο Σάββατο, την Παραμονή του Πάσχα. Το πρωί αρχίζει η λειτουργία μέσα στην εκκλησία αυτή. Μετά, όταν τελειώσει, μπαίνουν ψάλλοντας το «Κύριε Ελέησον» μέχρι να έρθει άγγελος και να ανάψει με φως τα κανδήλια που κρέμονται πάνω από τον τάφο. Ο Πατριάρχης μεταδίδει αυτό το Φως στους επισκόπους και τον υπόλοιπο λαό, και ο καθένας έχει φως, εκεί που στέκεται.» Mabilon. Acta Sancta. Τόμος. III. P. II. Σελ. 473.

ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ:

Εκτενείς περιγραφές του θαύματος του αγίου Φωτός κάνουν και οι Άραβες συγγραφείς Ahmed ibn al-Kassa (θ. 936 μ.Χ.) στο έργο του “Signs of Quibla” (Σημεία του Κίμπλα), Abu l-Abbas Ahmad (θ. 947 μ.Χ.), al-Biruni (1000 μ.Χ.) κ.ά., ενώ η Ιερουσαλήμ ήταν ακόμη στα χέρια των μουσουλμάνων Αράβων και οι χριστιανοί που ζούσαν εκεί ήταν Ορθόδοξοι. Φυσικά, ΠΡΙΝ από τις σταυροφορίες και την κυριαρχία των παπικών («ρωμαιοκαθολικών») σταυροφόρων στους Αγ. Τόπους (η α΄ σταυροφορία κηρύχτηκε τον 11ο αι., δηλ. το 1095 μ.Χ.).
Ο al-Biruni π.χ. γράφει: «Οι Χριστιανοί έχουν ήδη σβήσει τα φανάρια τους και τις δάδες τους από πριν, και περιμένουν, μέχρι να δουν μια καθαρή λευκή φωτιά, που κάνει το κανδήλι να ανάβει. Με την φωτιά αυτή ανάβουν τα κανδήλια μέσα στα τεμένη και τους ναούς. Μετά γράφεται μια αναφορά προς τον Χαλίφη σχετικά με την ώρα που κατέβηκε η φωτιά. Αν γινόταν αμέσως μετά την μεσημβρινή ώρα, αναμενόταν γόνιμη χρονιά, αλλά αν καθυστερούσε μέχρι την εσπέρα ή αργότερα, τότε θα αναμενόταν άγονη χρονιά. Η ίδια πηγή αναφέρει επίσης πως κάποιος κυβερνήτης είχε φέρει μαζί του ένα τεμάχιο χάλκινου σύρματος αντί φυτιλιού, για να μην μπορέσει να αναφλεγεί και να φανεί έτσι πως το όλο φαινόμενο απέτυχε. Όμως κατέβηκε το πυρ, και ο χαλκός πήρε φωτιά. Η κάθοδος αυτής της φωτιάς από ψηλά, σε μια μέρα που επαναλαμβάνεται μετά από συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, γίνεται αφορμή να μένουμε έκπληκτοι….» (άρα ήταν αυτόπτης μάρτυρας).
Ο Μητροπολίτης Καισαρείας Αρέθας, στο μήνυμά του προς τον Εμίρη της Δαμασκού (αρχές 10ου αι.) γράφει: «Κάθε χρόνο μέχρι τώρα, την ημέρα της αγίας Του Αναστάσεως, ο Πανάγιος και Πολύτιμος Τάφος Του κάνει θαύματα…. (όντας όλα τα φώτα της Ιερουσαλήμ σβηστά και)….. με την θύρα (του Παναγίου Τάφου) σφραγισμένη….και οι Χριστιανοί να στέκονται τριγύρω του, μέσα στον Ναό της Αναστάσεως […], φωνάζοντας «Κύριε Ελέησον!», ξαφνικά εμφανίζεται μια αστραπή φωτός και ανάβει το καντήλι, και στην συνέχεια όλοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ παίρνουν από το φως αυτό και ανάβουν τα δικά τους τα κεριά…».
Εντυπωσιακή αναφορά στο θαύμα του Αγίου Φωτός κάνει ο κληρικός Νικήτας, το 947 μ.Χ., σε επιστολή του προς τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ΄ τον Πορφυρογέννητο.
Ας σημειωθεί τώρα ότι οι σταυροφόροι, που ήταν παπικοί, δεν αγαπούσαν καθόλου το θαύμα του αγίου Φωτός, γιατί το άναβαν πάντοτε οι Ορθόδοξοι, πράγμα που αποδυνάμωνε την κυριαρχία του καθολικισμού στους Αγ. Τόπους, που επιδίωκαν αυτοί. Έτσι, ο στρατιωτικός ιερέας του πρώτου βασιλέα της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου Fulcher (Fulk) της Σαρτρ, έγραψε ότι το Άγιο Φως δεν εμφανίστηκε μέχρι να απομακρυνθούν οι Λατίνοι μοναχοί και κληρικοί από την εκκλησία του Αγίου Κουβουκλίου. Avdulovsky F.M., Holy Fire Coming From Holy Sepulchre of Our God and Savior Jesus Christ on The Great Saturday in Jerusalem. («Το Άγιο Φως το Προερχόμενο από τον Πανάγιο Τάφο του Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού κατά το Μεγάλο Σάββατο») Μόσχα, 1887, σελ. 37-41.
Ο Αρμένιος ιστορικός του 12ου αι. Ματθαίος Εδέσσης μάς λέει πως το 1102 το Άγιο Φως αρνήθηκε να εμφανιστεί, αφού οι Φράγκοι (σταυροφόροι) είχαν αρπάξει τους Αγίους Τόπους από τους τοπικούς ιερείς και είχαν βγάλει τους Έλληνες έξω από τα μοναστήρια με τις κλωτσιές. Οι νεόφερτοι «πήραν το μήνυμα», και αποκατέστησαν τους διωγμένους. Το Φως εμφανίστηκε, με μια μέρα καθυστέρηση.
Οι μαρτυρίες αυτές, καθώς και άλλες, μεταγενέστερες, περιλαμβάνονται στις μελέτες:
Όλγα Τερζή, «Ιστορική μελέτη για το Άγιο Φως»: http://www.impantokratoros.gr/7F53C195.el.aspx.
Κατερίνα Ν. (μετάφραση): «Πρώιμες μαρτυρίες περί του Αγίου Φωτός»: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws1.htm (μτφρ. από το αγγλικό, που δημοσιεύεται εδώ: http://www.holyfire.org/eng/history.htm).
Βλ. ακόμη: Λυκούργου Μαρκούδη, «Μαρτυρία περί του Αγίου Φωτός»: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws_martyria1.htm.
Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψιν την περίπτωση του αγίου μάρτυρα Τούνομ, Άραβα εμίρη, που, στις 18 Απριλίου 1579, είδε το Άγιο Φως να βγαίνει από την κολώνα της πλαϊνής πύλης του Ναού της Αναστάσεως (όπου είχαν συγκεντρωθεί οι Ορθόδοξοι διωγμένοι από τους Τούρκους), έπεσε από το μιναρέ χωρίς να πάθει κακό, διακήρυξε ότι η Ορθοδοξία είναι η αληθινή πίστη και εκτελέστηκε από τους πρώην ομοθρήσκους του μουσουλμάνους.

ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Τέλος, πρέπει να αναφέρουμε ότι, ανεξάρτητα από τις αρχαίες πηγές, οι σημερινές μαρτυρίες για την τέλεση του θαύματος (όχι μόνο για το ότι εμφανίζεται χωρίς να το ανάψει ανθρώπινο χέρι, αλλά και ότι δεν καίει) είναι αρκετές για να λύσουν κάθε απορία αν πρόκειται για «θαύμα ή μύθο». Περιορίζομαι να παραπέμψω σε συγκλονιστικό βίντεο αφιέρωμα («Άγιο Φως – μαρτυρίες και εμπειρίες»), με πλάνα και μαρτυρίες, που δημοσιεύτηκε πέρυσι στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα http://www.oodegr.com και από τότε έχει μεταφραστεί σε πέντε έξη γλώσσες. Το βίντεο δημοσιεύεται εδώ: http://www.oodegr.com/english/ekklisia/holylight.htm.
Βέβαια κάποιοι θα μπουν εδώ και θα παπαγαλίσουν ό,τι λέει ο Καλόπουλος, για απάτη με φώσφορο κ.τ.λ. Απάτη δεν θα μπορούσε να γίνει υπό μουσουλμανική και παπική (των σταυροφόρων) κατοχή, και μάλιστα επί τόσους αιώνες, χωρίς να ανακαλυφθεί και τιμωρηθεί ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ «απατεώνας». Για τον ένθερμο ερευνητή, παραπέμπω και εδώ: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/expaganus_agio_fws_1.htm.
Μια αυτοψία θα πείσει κάθε ειλικρινά ενδιαφερόμενο – του χρόνου, αδελφοί, εύχομαι να κάνετε Πάσχα στον Άγιο Τάφο.

Γ. ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ: Η ΣΙΝΔΟΝΗ ΤΟΥ ΤΟΡΙΝΟ

Πιθανότατα οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας θα είναι ήσυχοι ως προς τη σινδόνη του Τορίνο (με τη μορφή του Ιησού πάνω της), αφού ξέρουν ότι η χρονολόγηση με άνθρακα 14 την τοποθέτησε ανάμεσα στο 13ο και το 14ο αιώνα μ.Χ. Όμως, στη θέση τους δεν θα ήμουν και τόσο ήσυχος. Η χρονολόγηση αυτή είναι αμφισβητήσιμη για ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ (θα το δούμε παρακάτω), ενώ υπάρχουν επίσης ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ που αποδεικνύουν ότι το σεντόνι προέρχεται από τον 1ο αι. μ.Χ. και μάλιστα από την Παλαιστίνη, ενώ συνδέεται και με την περίοδο του Πάσχα.
Επίσης, μαρτυρίες για την ύπαρξή του υπάρχουν το αργότερο από το 10ο αι. μ.Χ., που αυτό και μόνο αρκεί για να καταρρίψει την εγκυρότητα της χρονολόγησης με άνθρακα.
Δημοσιεύω δύο αρθράκια:

Ι

Σινδόνη του Τορίνο: αλήθεια ή απάτη;
Πηγή: http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=86

Έπειτα από τρεις δεκαετίες επιστημονική εξέταση, η Σινδόνη είναι ακόμα το επίκεντρο της αντιλογίας. Ενώ η επιστημονική άποψη και αυτή των ΜΜΕ γενικά το απορρίπτουν ως σάβανο του Χριστού, η επιστημονική και ιστορική απόδειξη συνεχίζει να αφθονεί. Ο Bill Geating συνοψίζει τα τελευταία δεδομένα.
Η Σινδόνη του Τορίνου είναι ένα αρχαίο κίτρινο λινό ύφασμα που φέρει την εικόνα ενός μουσάτου άνδρα καλυμμένου με σταγόνες αίματος, η θέση του οποίου ταιριάζει σε θάνατο από σταύρωση. Φιλοξενείται στο Τορίνο της Ιταλίας για περισσότερο από 400 χρόνια και πολλοί πιστεύουν ότι είναι η εικόνα του Ιησού.
Το μέγεθός του είναι 4,35 μέτρα μακρύ, 1,1 μέτρα πλατύ, και η Σινδόνη είναι υφασμένη από λινό με ύφανση ψαροκόκαλου από ίνες κοινού λιναριού που χρησιμοποιούνταν την εποχή του Χριστού. Η εικόνα της Σινδόνης είναι η εμπρόσθια και η οπίσθια όψη ενός Καυκάσιου άνδρα, περίπου 30 ετών, γύρω στα 1,80 ύψος και βάρος περίπου 77 κιλά.
Σε όλη την εικόνα υπάρχουν κηλίδες αίματος που ανταποκρίνονται σε θάνατο από σταύρωση. Επίσης φαίνονται τρύπες από καψίματα και μερικές σταγόνες νερού από την πυρκαγιά του 1532.
Ιστορικές μελέτες ανιχνεύουν την Σινδόνη στο 1356 μ.Χ. όταν εκτέθηκε στην Liery της Γαλλίας από τον Geoffrey De Charney. Το 1452 το ύφασμα πουλήθηκε στον Δούκα του Σαβόϋ, και το 1578 μεταφέρθηκε στο Τορίνο της Ιταλίας όπου παραμένει μέχρι σήμερα.
Η ιστορία της Σινδόνης πριν τον Μεσαίωνα είναι νεφελώδης. Ένα πιθανό σενάριο προτείνει ότι μετά τον θάνατο του Χριστού (ή το 70 μ.Χ. που καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ) μεταφέρθηκε στην Έδεσσα της Τουρκίας (σύγχρονη Urfa). Γνωστό σαν το Μανδήλιον ή Εικόνα της Έδεσσας ήταν διπλωμένο για να φαίνεται μόνο το πρόσωπο μέσα σε μια ανοιχτή θήκη.
Το 944 μ.Χ. ο Βυζαντινός Αυτοκρατορικός Στρατός εισέβαλε στην Έδεσσα [Θ.Ρ.: η οποία, αν και βυζαντινή πόλη, βρισκόταν υπό αραβική κατοχή από το 638 μ.Χ.] με το σκοπό να ξαναποκτήσουν το ύφασμα και μετά να το παραδώσουν στην Κωνσταντινούπολη. Η Τέταρτη Σταυροφορία (1204) λεηλάτησε την Κωνσταντινούπολη και η Σινδόνη του Τορίνου ουσιαστικά εξαφανίστηκε μέχρι τον 14ο αιώνα. Πιθανόν ήταν στην κατοχή των Ναïτών ιπποτών, ένα διεθνές τάγμα σταυροφορίας από πολεμιστές μοναχούς, όταν αυτό επανεμφανίστηκε με τον De Charney το 1353.
Η επιστημονική και εξονυχιστική έρευνα της Σινδόνης επικεντρώθηκε στο κατά πόσον η απεικόνιση είχε δημιουργηθεί φυσικά ή τεχνητά. Πάνω από 500.000 ώρες επιστημονικής εξέτασης από 63 επιστημονικούς κλάδους έχουν εφαρμοστεί στην Σινδόνη. Περισσότερο εκτεταμένη ήταν η ανάλυση του 1978 από 40 επιστήμονες όλο το 24ωρο για 5 μέρες. Αυτοί συμπέραναν ότι η απεικόνιση ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ!
Δεν υπήρχε κανένα άξιο λόγου ίχνος χρώματος, μπογιάς, βαφής ή σταγόνες πάνω στο ύφασμα. Ούτε η εικόνα έδειχνε την κατεύθυνση που φυσιολογικά δημιουργείται από τα περάσματα της βούρτσας. Ούτε υπήρχε κανένα Περίγραμμα της εικόνας καθώς θα ήταν απαραίτητο για να δημιουργήσουν μια ζωγραφική παράσταση. Ούτε βρέθηκε καμιά απόδειξη «στερέωσης» του υφάσματος που συμβαίνει όταν εφαρμοστεί οποιαδήποτε υγρή ουσία. Η εικόνα φαίνεται να είναι καθαρά επιφανειακή, διαπερνώντας μόνο τις δύο κορυφαίες μικρο-ίνες.
Οι σταγόνες αίματος πάνω στο μέτωπο και τα μαλλιά ταιριάζουν με πληγές από αγκαθωτό στεφάνι. Πάνω από 100 σημάδια μαστιγώματος στην πίσω πλευρά, ταιριάζουν το μαστίγωμα που έκανε το ρωμαϊκό μαστίγιο (Flagum). Το αίμα που κυλούσε κάτω από τα χέρια και στα πόδια δείχνουν τρύπημα που προέρχεται από καρφιά. Η ροή του αίματος κάτω από τα χέρια ταιριάζει τη ροή της βαρύτητας που συμβαίνει κατά την σταύρωση. Η απουσία απεικονίσεων του αντίχειρα και στα δύο χέρια, δείχνει ότι είχε τρυπηθεί ο καρπός του χεριού και όχι τα χέρια. Ένα καρφί στον καρπό του χεριού θα τρυπούσε το μεσαίο νεύρο, προκαλώντας το σπάσιμο του αντίχειρα στην παλάμη.
Η φωτογράφηση της Σινδόνης το 1898 αποκάλυψε το κρυμμένο «αληθινά θετικό» που έκανε την εικόνα της Σινδόνης ένα φωτογραφικό αρνητικό. Η ανάλυση της εικόνας που έγινε το 1978 αποκάλυψε ότι τα τρισδιάστατα χαρακτηριστικά της Σινδόνης, δείχνουν ότι το ύφασμα έχει πάνω του μια πραγματική τρισδιάστατη ανθρώπινη μορφή, που είναι αδύνατον να δημιουργηθεί με ζωγραφική.
Πρόσφατες μελέτες από τους Ισραηλινούς βοτανολόγους Avinoan Danin και Uri Baruch, μαζί με τους Αμερικανούς Alan και Mary Whanger, αποκάλυψε ισχυρή απόδειξη ότι η προέλευση της Σινδόνης είναι μέσα από την περιοχή της Ιερουσαλήμ. Ακόμη, το ύφασμα περιέχει αναρίθμητους κόκκους γύρης και απεικονίσεις φυτών. Με το μικροσκόπιο, αναγνωρίστηκαν με σιγουριά, τουλάχιστον 30 τύποι κόκκων γύρης.
Απεικονίσεις φυτών, αν και πιο δύσκολο να αναγνωριστούν, περιλαμβάνουν τα Zygophyllum dumosum, Gundelia tournefortii, Cistus creticus και Capparis aegyptia. Όλα μαζί, είναι μοναδικά σε μόνο μια περιοχή πάνω στη γη –τα βουνά της Ιουδαίας και την έρημο του Ισραήλ. Η ταυτόχρονη άνθηση τον Μάρτιο και Απρίλιο των 8 φυτών που αναγνωρίστηκαν πάνω στην Σινδόνη, ανταποκρίνονται στη βιβλική αφήγηση του θανάτου του Χριστού. Ένα από αυτά τα λουλούδια (Capparis aegyptia) αρχίζει να ανοίγει το μεσημέρι και φθάνει σε πλήρες άνοιγμα λίγο πριν την δύση του ήλιου. Στις 3 ή 4 μμ, το άνοιγμα των μπουμπουκιών τους, ταιριάζει με την ώρα του θανάτου του Χριστού.
Το 1988, η Σινδόνη του Τορίνου χρονολογήθηκε με τον άνθρακα 14 από τρία διαφορετικά εργαστήρια. Και τα τρία το χρονολόγησαν μεταξύ του 1260 μ.Χ. και του 1390 μ.Χ. Ακόμη, έχουν εγερθεί ανησυχίες σχετικά με την ακρίβεια των μετρήσεων. Ζωντανοί μύκητες και βακτήρια έχουν ανακαλυφθεί πάνω στο ύφασμα, δημιουργώντας ένα «βιο-πλαστικό στρώμα» το οποίο μπορεί να παροδηγήσει την χρονολόγηση με τον άνθρακα 14. Ο Harry Grove, που διεύθυνε το τεστ με τον άνθρακα 14, δήλωσε ότι το μικρόβιο είναι μια «ανάπτυξη που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά… αυτό αξίζει περισσότερο λεπτομερή έρευνα».
Το τμήμα της Σινδόνης που χρησιμοποιήθηκε για το ραδιομετρικό τεστ, γνωστό σαν «Γωνία του Ραέ», ήρθε από ένα σημείο ευαίσθητο σε μόλυνση, εξαιτίας της μεταχείρισης που υπέστη η Σινδόνη σε όλους τους αιώνες. Είναι επίσης πιθανόν ότι η πυρκαγιά του 1532 δημιούργησε μια σημαντική αύξηση στην συσσώρευση άνθρακα 14, και ως εκ τούτου να αύξησε τον ραδιομετρικό υπολογισμό.
Αν και η επιστήμη δεν έχει ακόμη προσδιορίσει τον μηχανισμό με τον οποίο δημιουργήθηκε η απεικόνιση της Σινδόνης, έχει προταθεί κάποιος τύπος ροής ουδετερονίων από ραδιενέργεια. Επίσης αυτή η διαδικασία θα παράγει πρόσθετο άνθρακα 14, λοξοδρομώντας την χρονολόγησή του.
Οι αλλαγές στο πρωτόκολλο του τεστ με τον άνθρακα 14 το 1988 περιλάμβαναν:
Εξέταση από ένα τμήμα της Σινδόνης.
Χρησιμοποίηση μόνο τριών εργαστηρίων, αντί των αρχικών επτά.
Το τμήμα της Σινδόνης «Γωνία του Ραέ» που ήταν γνωστό πως είχε μολυνθεί από πυρκαγιά και ανθρώπινο άγγιγμα, αντί ενός καθαρότερου τμήματος.
Συγκεντρωμένη μαζί, όλη αυτή η απόδειξη εγείρει σοβαρές αμφιβολίες για την εγκυρότητα του τεστ του 1988.
Εάν η Σινδόνη χρονολογηθεί ακριβώς τον 14ο αιώνα, τότε απαιτείται η γνώση, η ικανότητα και η δεξιοτεχνία πάρα πολλών πεδίων από έναν πλαστογράφο του Μεσαίωνα. Αυτός ο καλλιτέχνης χρειάζονταν εκτεταμένη γνώση στην ανατομία και φυσιολογία μέχρι να μπορεί με ακρίβεια να απεικονίσει τις λεπτομέρειες της σταύρωσης, όπως και γνώση των φωτογραφικών αρνητικών και των τρισδιάστατων εικόνων. Επίσης θα απαιτούνταν βαθιά γνώση της χημείας του αίματος και των προσθέσεων με μικροσκόπιο ντόπιων ποικιλιών γύρης από συγκεκριμένη τοποθεσία.
Κατά πόσον η Σινδόνη είναι ένα ταφικό ύφασμα της Παλαιστίνης του 1ου αιώνα ή μια πλαστογραφία της μεσαιωνικής Ευρώπης, μελετείται ακόμη. Κατά πόσον είναι το πραγματικό σάβανο του Χριστού είναι πέρα απʼ τον ορίζοντα της επιστήμης. Ακόμη, η εικόνα της Σινδόνης και οι κηλίδες αίματος, μπορούν να μας βοηθήσουν να φανταστούμε τα τρομερά παθήματα του Χριστού. Ότι είναι άδειο αυτό το σάβανο, μας υπενθυμίζει την ανάστασή Του.
Μια αριστουργηματική αναπαραγωγή ή το πραγματικό σάβανο, αυτό μπορεί να μιλήσει σε όλους όσους έχουν ακουμπήσει την πίστη τους σε Αυτόν.
«Δεν είναι εδώ, επειδή αναστήθηκε, όπως το είχε πει. Ελάτε, δείτε τον τόπο όπου ήταν τοποθετημένος ο Κύριος» (Ματθαίος 28:6).
BILL GEATING
Μετάφραση κατόπιν αδείας από το περιοδικό BIBLE AND SPADE-Winter 2000. Τίτλος πρωτότυπου: Shroud of Turin 2000.

ΙΙ

ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΙΝΔΟΝΗΣ
Πηγή: http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=87

Οι κριτικοί σωστά έχουν κατηγορήσει ότι είναι αδύνατον για κάτι τόσο ασυνήθιστο, όσο η Σινδόνη, να έχει διαφύγει της προσοχής για 13 αιώνες, μόνο για να εμφανιστεί στην κατοχή ενός κατώτερου Γάλλου ευγενούς το 1355. Η Σινδόνη φαίνονταν να έχει έρθει από το πουθενά σε έναν αιώνα πασίγνωστο για πλαστογραφίες. Αλλά το 1969, ο Βρεττανός συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής Ian Wilson παρατήρησε δυνατές ομοιότητες μεταξύ της Σινδόνης και των μεσαιωνικών περιγραφών της πιο διάσημης εικόνας των αρχών του Μεσαίωνα- “Την Αχειροποίητη Εικόνα της Έδεσσας”.
Η καταγεγραμμένη ιστορία της Εικόνας της Έδεσσας άρχισε τον 6ο αιώνα στην χριστιανική πόλη της Έδεσσας, στην σύγχρονη ανατολική Τουρκία. Πιστεύονταν ότι ήταν ένα ύφασμα στο οποίο ο ζωντανός Ιησούς είχε αποτυπώσει το πρόσωπό του, η Εικόνα σκόπιμα στάλθηκε σε έναν βασιλιά της Έδεσσας. Ήταν τόσο μακρύ, ώστε έπρεπε να “διπλωθεί στα τέσσερα” για να τοποθετηθεί στο πλαίσιο υποστήριξης. Εάν η Σινδόνη του Τορίνου διπλώνονταν για να αποκρύψει το σώμα και να φαίνεται μόνο το πρόσωπο, θα ήταν πολύ όμοια με τις αρχαιότερες απεικονίσεις της Εικόνας της Έδεσσας που έχουν βρεθεί.
Συγγραφείς του Μεσαίωνα λένε ότι η Εικόνα δεν ήταν έργο τέχνης, αλλά το αμυδρό “ιδρωμένο” αποτύπωμα του Ιησού. Επίσης λέγανε ότι υπήρχε αίμα πάνω σε αυτό. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να παρατηρηθούν σήμερα πάνω στην Σινδόνη. Ο Wilson στο βιβλίο του «Η Σινδόνη του Τορίνου» (1978), σημειώνει ότι μετά που την εικόνα της Έδεσσας την πήραν οι Βυζαντινοί στην Κωνσταντινούπολη το 944, άρχισαν ήσυχα να παραδέχονται ότι είχαν την Σινδόνη σαν ένα από τα αποκτήματά τους. Αυτός ήταν πιθανόν ένας από τους θησαυρούς που κλάπηκαν στην Τέταρτη Σταυροφορία (1204) και αργότερα εμφανίστηκε στην Γαλλία. Έτσι, η Εικόνα της Έδεσσας φαίνεται στενά συνδεδεμένη με την Σινδόνη του Τορίνου.
Οι περισσότεροι ιστορικοί έδωσαν λίγη προσοχή στην θεωρία του Wilson, πιστεύοντας ότι η εικόνα της Έδεσσας ήταν απλά ένα ζωγραφισμένο πρόσωπο πάνω σε ένα μικρό ύφασμα. Αλλά οι αποδείξεις συνεχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Ειδική εξέταση στο φως των φωτογραφιών της Σινδόνης δείχνει γραμμές από παλιά τσακίσματα, κάτι που ισχυρά υποστηρίζει ένα παλαιό «δίπλωμα στα τέσσερα». Επίσης υπάρχουν αναφορές από συγγραφείς των αρχών του Μεσαίωνα που πίστευαν ότι η Εικόνα της Έδεσσας είχε την εικόνα ενός πλήρους σώματος.
Τελικά, πρόσφατα στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού, αναγνωρίστηκε μια ομιλία του Γρηγόριου, αρχιδιακόνου της Αγίας Σοφίας (του μεγάλου καθεδρικού ναού στην Κωνσταντινούπολη) που ήταν ειδικός στην ιστορία της Εικόνας της Έδεσσας. Την νύχτα 16 Αυγούστου 944, η εικόνα της Έδεσσας, μόλις είχε «ελευθερωθεί» από την Έδεσσα, την έφεραν στο παλάτι του αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. Αυτή ήταν μια από τις λίγες καταγεγραμμένες δημόσιες εμφανίσεις της Εικόνας. Η ομιλία του Γρηγόριου σε αυτό το περιστατικό δυνατά υπονοεί ότι η εικόνα αφαιρέθηκε τουλάχιστον εν μέρει από το κάλυμμά της (ένα είδος πλαισίου κορνίζας) και ξεδιπλώθηκε τόσο πολύ ώστε να μην αποκαλύπτει μόνο το πρόσωπο, αλλά επίσης ένα ματωμένο πληγωμένο πλευρό. Στην ομιλία του, ο Γρηγόριος λέει ότι το αίμα και ο ιδρώτας του προσώπου έπεφτε σταγόνα –σταγόνα από το πλευρό του Ιησού. Αυτός επίσης αναφέρει «αίμα και νερό εκεί» σαν εάν να έδειχνε στο πληγωμένο πλευρό για το ακροατήριό του. Εάν η Εικόνα της ΄Εδεσσας είχε ένα πληγωμένο πλευρό, αυτή αποτελούνταν από περισσότερο από την εικόνα ενός προσώπου και ηχεί αξιοσημείωτα σαν την Σινδόνη του Τορίνου. Μια τέτοια σύνδεση θα έσπρωχνε την ιστορία της Σινδόνης πίσω στον 6ο μ.Χ. αιώνα, ένας πρόσθετος λόγος για να αμφιβάλλουμε την χρονολόγηση με τον άνθρακα-14 το 1988.
JOHN LONG
Μετάφραση κατόπιν αδείας από το περιοδικό BIBLE AND SPADE-Winter 2000. Τίτλος πρωτότυπου: Closing in on the shroudʼs history.

ΙΙΙ
Συνιστώ σε κάθε ενδιαφερόμενο τη μελέτη του Αθανάσιου Κ. Δημητριάδη «Αναφορά στη Σινδόνη του Τορίνου», εκδ. Τήνος 1998, όπου, με πλήθος βιβλιογραφικών παραπομπών, αναφέρονται λεπτομερώς τα προβλήματα αξιοπιστίας της χρονολόγησης με άνθρακα 14, αλλά και η καταγγελία του θέματος από τον καθηγητή του παν/μίου του Dermstadt Βέρνερ Μπουλστ σε διεθνές συνέδριο στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια το 1989 (βλ. εκτενώς το σχετικό κεφάλαιο, σελ. 38-54).
Εκεί αναφέρονται και άλλα τεκμήρια της παλαιότητας και αυθεντικότητας της σινδόνης, όπως ο εντοπισμός νομισμάτων της ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, τοποθετημένων στα μάτια του σώματος. Τα νομίσματα φάνηκαν το 1977, όταν η εικόνα του προσώπου αναλύθηκε με εξοπλισμό διαστημικής τεχνολογίας (σελ. 26-27). Η τοποθέτηση νομισμάτων στα μάτια των νεκρών ήταν ταφικό έθιμο της εποχής εκείνης.
Εκεί επίσης αναφέρονται οι πρώιμες μαρτυρίες για τη σινδόνη (σελ. 72-84). Λίγα λόγια γι’ αυτό, εκτός από όσα ειπώθηκαν ανωτέρω:
Το Ιερό Μανδήλιο (που καθώς φαίνεται ήταν η σινδόνη, διπλωμένη έτσι μέσα σε θήκη, που φαινόταν μόνο το πρόσωπο του Κυρίου) εντοιχίστηκε σε μια κόχγη του τείχους της Έδεσσας από τον επίσκοπο της πόλης, όταν ξέσπασε διωγμός κατά των χριστιανών το 2ο αιώνα, από τους διαδόχους του πρώτου χριστιανού βασιλιά Άβγαρου. Ανακαλύφθηκε όταν κατέρρευσε το τείχος, το 550 μ.Χ., σε μια περσική επίθεση. Τότε οι χριστιανοί αρχίζουν να ζωγραφίζουν το Χριστό όπως Τον ξέρουμε σήμερα από τις ορθόδοξες εικόνες, εξαιτίας προφανώς της μορφής που είναι αποτυπωμένη πάνω στο ύφασμα, που το θεωρούσαν «μαντήλι», λόγω της θήκης όπου ήταν διπλωμένο.
Μετά το 10ο αιώνα, που η εικόνα έρχεται στην ΚΠολη, προφανώς αποκαλύπτεται ότι είναι σεντόνι. Μαρτυρίες προς τούτο:
Στις αρχές του 12ου αι. αρχίζει να ζωγραφίζεται η σκηνή του «Επιτάφιου Θρήνου», εμφανώς επηρεασμένη από τη μορφή που απεικονίζεται στη σινδόνη. Παράλληλα εμφανίστηκαν οι «επιτάφιοι», τα υφάσματα που τοποθετούνται στο συμβολικό τάφο του Χριστού τη Μ. Παρασκευή (και σήμερα στους ναούς). Κοινό χαρακτηριστικό τους η ολόσωμη μορφή του Ιησού με τα χέρια σταυρωμένα, όπως η μορφή της σινδόνης.
Γύρω στο 1192 (εκατό χρόνια πριν τη χρονολογία που έδωσε για τη σινδόνη ο άνθρακας 14) χρονολογείται η εικόνα του Κώδικα Pray, στη Βουδαπέστη, με τον ενταφιασμό του Ιησού ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ φαίνεται στη σινδόνη: Τον ξαπλώνουν σε ένα σεντόνι με «ύφανση ψαροκόκαλου», με ιδιαίτερα σημάδια που υπάρχουν ΚΑΙ στη σινδόνη, ενώ το σώμα του Κυρίου έχει τα χαρακτηριστικά και τη στάση της μορφής της σινδόνης.
Εκτός αυτών, ο Γάλλος στρατιωτικός Ρομπέρ ντε Κλαρί, το 1203, αναφέρει ότι στην Παναγία των Βλαχερνών, στην ΚΠολη, «φυλασσόταν η Σινδόνη, στην οποία είχε τυλιχθεί ο Κύριός μας, και η οποία υψωνόταν όρθια κάθε Παρασκευή, έτσι που να μπορεί κανείς να δει καθαρά τη μορφή του Κυρίου».
Αλλά και η «Δωδεκάβιβλος» του Δωσίθεου (τόμ ΙΑ΄, κεφ. Β΄, σελ. 20, έκδ. Βασ. Ρηγοπούλου) αναφέρει ότι επί Μιχαήλ Παφλαγόνος έγινε λιτανεία στην ΚΠολη, όπου λιτανεύθηκαν «τα σπάργανα του Σωτήρος». Σπάργανα = τα «εντάφια σπάργανα», δηλ. το σάβανό Του, αυτό που βρέθηκε στο τάφο μετά την ανάσταση του Ιησού! (Βλ. κατά Ιωάννην, 20, 5-7).

Γάμοι χριστιανών με μουσουλμάνους

Το κείμενο αυτό βασίζεται σε απαντήσεις που είχε δώσει ο GreekMurtadd σε σχετικά ερωτήματα χριστιανών γυναικών που σκέφτονταν να παντρευτούν μουσουλμάνους. Έχει εμπλουτιστεί με μεταφράσεις από τα λινκ που έδωσε και με σχόλια αναγνωστών του ιστολογίου μας. Αργότερα που ο GreekMurtadd θα επιστρέψει, μπορεί να το επεξεργαστεί ξανά.

Εύχομαι να ωφελήσει τους αναγνώστες μας που καταλήγουν σ’ αυτό το ιστολόγιο αναζητώντας στοιχεία για γάμους χριστιανών με μουσουλμάνους.

Chalil loves Jesus – 18 Ιουλίου 2010

—————

Διαδικαστικά στοιχεία για το γάμο μεταξύ χριστιανής και μουσουλμάνου (από εδώ):

(Απευθύνεται σε χριστιανή που σκέφτεται να παντρευτεί μουσουλμάνο.) «Αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία μπορείς να κάνεις προγαμιαίο συμφωνητικό, τα πράγματα όμως περιπλέκονται γιατί μπαίνουν στη μέση άλλες λεπτομέρειες. Δεν θα συνιστούσαμε ποτέ σε μη μουσουλμάνα να παντρευτεί μουσουλμάνο σύμφωνα με τη σαρία.
Προγαμιαίο συμφωνητικό μπορεί να γίνει και σε συμβολαιογράφο, όπως κάνουν αρκετά διάσημα πρόσωπα τα τελευταία χρόνια, αλλά από ισλαμικής απόψεως δεν είναι ό,τι πιο έγκυρο.
Σε περίπτωση που παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία, μπορείς να κρατήσεις το θρήσκευμά σου, τα παιδιά όμως που θα κάνετε πρέπει οπωσδήποτε να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι. Το ερώτημα είναι, μπορείς εσύ ενώ πιστεύεις σε ένα άλλο θρήσκευμα να δώσεις στα παιδιά σου ισλαμική ανατροφή; Εσύ θα το κρίνεις αυτό.

Εάν κάνετε προγαμιαίο συμφωνητικό σε συμβολαιογράφο, το προσαρμόζετε στο νόμο της χώρας όπου κατοικείτε. Εάν παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία με τον όρο να μην πάρει άλλη σύζυγο, τότε σε περίπτωση που θα το κάνει μπορείς είτε να το αποδεχτείς, είτε να κηρύξεις το γάμο άκυρο, επειδή ο σύζυγος αθέτησε το συμφωνητικό.

Αν διατηρήσεις το θρήσκευμά σου, σύμφωνα με τη σαρία δεν γίνεται να τον κληρονομήσεις όταν πεθάνει. Σε περίπτωση που πεθάνεις πρώτα εσύ, σύμφωνα με κάποιους λογίους μπορεί αυτός να κληρονομήσει εσένα, σύμφωνα με άλλους όμως ούτε αυτό γίνεται, βάσει του χαντίθ ότι ούτε οι μουσουλμάνοι κληρονομούν αλλόθρησκούς ούτε οι αλλόθρησκοι μουσουλμάνους. Βέβαια σύμφωνα με τις νομοθεσίες δυτικών χωρών μπορείτε να κληρονομήσετε ο ένας τον άλλο. Οπότε, και πάλι εξαρτάται από το πού θα κατοικείτε όταν συμβεί κάποιος θάνατος: σε ένα κοσμικό κράτος ή σε κράτος που οι νόμοι του βασίζονται στη Σαρία;»

Πώς αντιμετωπίζει ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ τέτοιους γάμους (από εδώ):

Από χριστιανικής απόψεως δεν εγκρίνονται οι γάμοι με αλλοδόξους. Ο Παύλος έχει γράψει (B΄ Kορ. 6, 14-17).

“Mην κάνετε αταίριαστους δεσμούς γάμου με απίστους. Γιατί, ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στο Xριστό και στο διάβολο; Ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο; Mπορεί να υπάρχουν στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού – που είστε εσείς – και ο ναός των ειδώλων; Γι’ αυτό, λέει ο Kύριος: Φύγετε μακριά απ’ αυτούς και ξεχωρίστε.»

Ο Παύλος δέχεται να μην εγκαταλείπει ο Χριστιανός ή η Χριστιανή το γαμήλιο σύντροφο, ΟΤΑΝ ο γάμος έχει προηγηθεί της μεταστροφής στον Χριστιανισμό. Δηλ. όταν δεν ήταν χριστιανός όταν τελέστηκε ο γάμος: Α΄Κορ. 7:12-17:

12 Αν κάποιος έχει γυναίκα άπιστη, κι αυτή είναι σύμφωνη να συνοικεί μαζί του, ας μη την αφήνει.
13 Και η γυναίκα που έχει άνδρα άπιστο, κι αυτός είναι σύμφωνος να συνοικεί μαζί της, ας μη τον αφήνει.
14 Επειδή, ο άπιστος άνδρας αγιάστηκε διαμέσου τής γυναίκας• και η γυναίκα η άπιστη αγιάστηκε διαμέσου τού άνδρα• επειδή, διαφορετικά, τα παιδιά σας θα ήσαν ακάθαρτα• τώρα, όμως, είναι άγια.
15 Αλλά, αν ο άπιστος προβαίνει σε χωρισμό, ας χωρίσει. Ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δουλωμένοι σε τέτοια• ο Θεός, όμως, μας προσκάλεσε σε ειρήνη.
16 Επειδή, τι ξέρεις, γυναίκα, αν πρόκειται να σώσεις τον άνδρα; Ή, τι ξέρεις, άνδρα, αν πρόκειται να σώσεις τη γυναίκα;
17 Αλλά, καθώς ο Θεός μοίρασε σε κάθε έναν, και καθώς ο Κύριος προσκάλεσε κάθε έναν, έτσι ας περπατάει• και έτσι διατάζω σε όλες τις εκκλησίες.”

Στηριγμένοι οι Πατέρες της Eκκλησία μας, όπως ο Mέγας Bασίλειος, σ’ αυτές κυρίως τις δύο αγιογραφικές προτάσεις όρισαν πως ακόμα και ο γάμος με χριστιανούς μη Ορθοδόξους απαγορεύεται, πόσο μάλλον αυτός με αλλοδόξους: «Δεν επιτρέπεται σε ορθόδοξο άνδρα να συνάψει γάμο με αιρετική γυναίκα ή και το αντίθετο» (Mεγ. Bασίλειος, Στ΄ 72). Kανόνες Oικουμενικών Συνόδων κι όχι μόνο, κατηγορηματικά αποφαίνονται: Oι Oρθόδοξοι, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα πρέπει να παντρεύουν τα παιδιά τους με αιρετικούς. «Mη δειν τους της Eκκλησίας αδιαφόρως πρός Γάμου κοινωνίαν συνάπτειν τά εαυτών παιδία αιρετικοίς» (Δ΄ Oικουμ. Σύνοδος κανών 14· Σύνοδος Λαοδικείας Kανόνες 10, 31, 33, 37· ΣT΄ Oικουμ. Σύνοδος Kανών 72 και Σύνοδος Kαρθαγένης Kανών 29). Tελευταία, «κατ’ οικονομίαν», ευλογείται ο γάμος ορθοδόξου με αιρετικό-σχισματικό, αν ο δεύτερος είναι βαφτισμένος χριστιανός και εφ’ όσον η χριστιανική ομολογία στην οποία ανήκει αποδέχεται το Iερό Bάπτισμα ως Mυστήριο. Kατά την έκδοση της άδειας της τέλεσης αυτού του γάμου, μ’ έναν προτεστάντη ή με έναν ρωμαιοκαθολικό λ.χ., ο ορθόδοξος μέλλων ή μέλλουσα σύζυγος, διαβεβαιώνει εγγράφως την Ιερή Μητρόπολη, εκεί όπου θα γίνει ο γάμος, πως τα παιδιά που θα προέλθουν από αυτόν το μικτό γάμο, θα τα μεγαλώσει σύμφωνα με το Oρθόδοξο δόγμα. Kάτι βέβαια που σε καμία περίπτωση δεν ελέγχεται ή δεν πιέζεται ο ορθόδοξος στη συνέχεια να κάνει, και που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί σε γάμο με μουσουλμάνο γιατί κι αυτός έχει ακριβώς την ίδια δέσμευση: ότι τα παιδιά του θα γίνουν μουσουλμάνοι.
Γιατί όμως αυτή η απαγόρευση εκ μέρους του Χριστιανισμού; Δείτε λίγο εδώ (το κείμενο είναι για τις προγαμιαίες σχέσεις αλλά μας ενδιαφέρει για το θέμα μας):

http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/oikogeneia/progamiaies2.htm

Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ΩΦΕΛΗΘΕΙ κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί “ευτυχισμένοι” δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, (ως “μύησης”, για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά “εαυτούς και αλλήλους, και ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: “Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη. Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά ΔΥΟ μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας”.
Ο στόχος λοιπόν, ΔΕΝ είναι ούτε η “ευτυχία” των δύο, ούτε “η τεκνοποιία”, ούτε “το σεξ”. Ο στόχος είναι Η ΘΕΩΣΗ. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ’ όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία ΣΥΖΥΓΩΝ, αλλά ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ!!!”

Κι ερχόμαστε στο πρακτικό του θέματος: Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, με όποιο γάμο κι αν το κάνει (π.χ. πολιτικό) κάποια στιγμή είναι αναμενόμενο να κάνει παιδιά. Γνώμη μας είναι ότι τα παιδιά πρέπει να έρχονται στον κόσμο μόνο από πραγματική ένωση, όπου οι δυο γονείς τους είναι ΜΙΑ ΨΥΧΗ κι ΕΝΑ ΣΩΜΑ. Είναι δυνατόν αυτό να γίνει σε ένα γάμο μεικτό, όπου άλλα πιστεύει ο ένας κι άλλα ο άλλος και διαφωνούν στο τόσο βασικό θέμα της θρησκείας; Ας πούμε ότι οι γονείς δεν θα προσπαθήσουν να επιβάλουν ο καθένας το δικό του θρήσκευμα στα παιδιά, ή ότι οι δυο τους θα συμφωνήσουν ότι αυτά θα ακολουθήσουν το θρήσκευμα του ενός. Τι γνώμη θα έχουν τα παιδιά για τους γονείς τους και τη θρησκεία; Θα τρέμουν μήπως ο ένας από τους δυο, που δεν δέχεται την “αληθινή θρησκεία” (όποια κι αν πιστεύουν ότι είναι αυτή) θα πάει στην κόλαση; Θα αρχίσουν να τον αντιμετωπίζουν ως “άπιστο”; Ή θα περιφρονήσουν την έννοια της θρησκείας, για να αποφύγουν την εσωτερική σύγκρουση; Εμείς γνωρίζουμε δείγματα από την κάθε περίπτωση και δεν θα ευχόμασταν σε καμιά οικογένεια να γίνει έτσι. Επίσης γνωρίζουμε ότι η χριστιανή γυναίκα μπαίνει σε μια διαδικασία πίεσης να γίνει μουσουλμάνα. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να γίνει με βία – αν και αυτό συμβαίνει – αλλά συμβαίνει. Ο κάθε μουσουλμάνος που παντρεύεται χριστιανή είναι υποχρεωμένος να προσπαθήσει να την επηρεάσει ώστε να δεχθεί το Ισλάμ. Το πώς θα το κάνει εξαρτάται από τον χαρακτήρα του, πάντως υπάρχουν σύζυγοι που χρησιμοποιούν ακόμη και τα παιδιά για να εξαναγκάσουν τη γυναίκα τους να αλλαξοπιστήσει.

Μερικοί λένε ότι το γεγονός ότι στους μουσουλμάνους επιτρέπεται να παντρευτούν εκτός από μουσουλμάνες, χριστιανές και Εβραίες συζύγους, αποδεικνύει ότι το Ισλάμ είναι ανεκτικό. Αυτά είναι απλά ανακρίβειες.
Κατ’ αρχήν ο μουσουλμάνος δεσμεύεται από τη Σαρία να μην παντρευτεί ειδωλολάτρισσα ή άθεη/αγνωστικίστρια, παρά μόνο μουσουλμάνα ή χριστιανή ή Εβραία (από το «λαό του βιβλίου»). Αν κάποιος έγινε μουσουλμάνος και η σύζυγός του δεν εμπίπτει στις τρεις αυτές κατηγορίες, οφείλει να τη χωρίσει.  Δείτε εδώ πώς απαντά έγκυρος θεολόγος του σουνιτικού Ισλάμ σε ερώτηση αν μπορεί να παραμείνει σε γάμο με ειδωλολάτρισσα κάποιος που έγινε μουσουλμάνος:

http://www.islam-qa.com/en/ref/9949

Δεν επιτρέπεται ένας μουσουλμάνος να παραμείνει σε συζυγική σχέση με μια γυναίκα που δεν είναι μουσουλμάνα, επειδή ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και μην παντρεύεστε Αλ Mushrikaat (ειδωλολάτρισσες) μέχρι να πιστέψουν (να λατρέψουν τον Αλλάχ μόνο) [al-Baqarah 2:221]

«Επίσης μην κρατάτε τις άπιστες γυναίκες ως συζύγους» [al-Mumtahanah 60:10]

«Δεν είναι νόμιμες (σύζυγοι) γι’ αυτούς που αρνούνται να πιστέψουν, ούτε αυτοί που αρνούνται να πιστέψουν νόμιμοι (σύζυγοι) γι’ αυτές» [al-Mumtahanah 60:10]

«Ο Ομάρ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) χώρισε δύο από τις συζύγους του που ήταν ειδωλολάτρισσες όταν αποκαλύφθηκε αυτό το εδάφιο. Ο Ibn Qudaamah αναφέρει στο al-Mughni ότι υπάρχει ijmaa (συναίνεση των λογίων) στο σημείο αυτό. Είπε: «Δεν υπάρχει καμία διαφορά απόψεων μεταξύ των μελετητών ότι οι γυναίκες τους απαγορεύονται (για γάμο).» (Al-Mughni 7 / 503)

Ο Αλλάχ έχει κάνει μια εξαίρεση στην περίπτωση των γυναικών από τους Λαούς του Βιβλίου [τους Εβραίους και τους Χριστιανούς]. Λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«(Νόμιμες σε σας για γάμο) είναι αγνές γυναίκες από τους πιστούς και αγνές γυναίκες από αυτούς που είχαν την Αγία Γραφή (Εβραίοι και Χριστιανοί) πριν από τον καιρό σας» [al-Maaa’idah 5:05]

Η λέξη «αγνή» (muhsanaat) σημαίνει ότι δεν συμμετέχει σε zinaa (παράνομες σεξουαλικές σχέσεις).

Καθώς η γυναίκα που αναφέρεται στην ερώτηση δεν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου, ο μουσουλμάνος σύζυγός της πρέπει να φοβηθεί τον Αλλάχ και την αφήσει, γιατί η σχέση του μαζί της είναι χαράαμ (απαγορευμένη) σύμφωνα με τη Σαρία, και η εμμονή σε αυτή είναι zinaa και είναι χαράαμ. Αν μια γυναίκα γίνει Μουσουλμάνα και ο σύζυγός της είναι άπιστος, ανεξάρτητα αν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου ή όχι, η σύμβαση γάμου καθίσταται αμέσως άκυρη, από τα αποδεικτικά στοιχεία που προαναφέρθηκαν. Γίνεται απαγορευμένη για τον σύζυγό της επειδή έγινε μουσουλμάνα, και δεν είναι πλέον επιτρεπτή σ’ αυτόν, εκτός αν γίνει μουσουλμάνος κατά τη διάρκεια της iddah της (περίοδο αναμονής μετά το διαζύγιο). Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.»

Ενώ λοιπόν στον Χριστιανισμό επιτρέπεται κάποιος που έγινε χριστιανός να συνεχίσει το γάμο του με τον μη χριστιανό σύζυγο, εφόσον κι εκείνος συμφωνεί, στο Ισλάμ αυτό απαγορεύεται. Πού λοιπόν είναι η μεγαλύτερη ανεκτικότητα;

Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες για τις γυναίκες που θεωρούνται κατάλληλες σύζυγοι για έναν μουσουλμάνο άνδρα:

http://www.jannah.org/sisters/intermarriage.html

Μουσουλμάνος άνδρας και μη μουσουλμάνα γυναίκα:

Γάμος με χριστιανές και Εβραίες: Οι γάμοι μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και ορισμένων μη μουσουλμάνων γυναικών είναι επιτρεπτοί. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί σε αυτούς τους γάμους, ιδίως όταν συμβαίνουν σε μη μουσουλμανικές χώρες, όπου ο ισλαμικός νόμος και η θρησκεία δεν επικρατούν.

Εδώ μεταφράζω το «fatwaa» του Maulana Muhammad Yousuf Ludhianvi, γνωστού μουσουλμάνου λογίου από το Πακιστάν, σε απάντηση μιας ερώτησης σχετικά με την θέση της Σαρία για γάμους στις ΗΠΑ με μη μουσουλμάνες γυναίκες. Αυτή η ερώτηση τέθηκε από Πακιστανό Μουσουλμάνο που ζει στις ΗΠΑ και εμφανίστηκε στη στήλη του Maulana που δημοσιεύεται κάθε Παρασκευή στην ημερήσια εφημερίδα «Jang». Αυτός ερμηνεύει τον ισλαμικό νόμο ως εξής:

1 – Οι μη μουσουλμάνες γυναίκες, τις οποίες μπορούν να παντρευτούν Μουσουλμάνοι άνδρες, είναι γυναίκες από τη χριστιανική και εβραϊκή θρησκεία που είναι κάτοικοι εθνών «Daar-ul-Islam»(έθνη όπου ο ισλαμικός νόμος υπερισχύει) και που γι’ αυτό ονομάζονται, «Dhi’mmi» (αυτοί που δίνουν φόρο υποτέλειας αντί για ελεημοσύνη σε ένα ισλαμικό κράτος), αλλά ΟΧΙ κάτοικοι του «dar al-kufr» (όπου υπάρχουν οι νόμοι των απίστων ή μη ισλαμικοί κανόνες). Με αυτές τις γυναίκες, ο γάμος επιτρέπεται, αλλά είναι «mukrooh tanzihi.» (Δεν μπορώ να το μεταφράσω σωστά).

2- Με χριστιανές ή εβραίες γυναίκες, που είναι κάτοικοι του «dar a-harb»****, το nikah (το συμβόλαιο του γάμου) θα είναι έγκυρο, αλλά θα είναι μια κατάσταση «mukrooh Tahrimi» (χειρότερη από ό, τι η tanzihi).
Η πράξη η οποία είναι «mukrooh tarhimi» είναι τόσο κοντά στην «χαράαμ» (αυτή που δεν επιτρέπεται καθόλου) που είναι σχεδόν «χαράαμ» και είναι «na’jaiz» δηλαδή όχι νόμιμη. Ο άνδρας που εμπλέκεται θα είναι υπεύθυνος για τη διάπραξη μιας πράξης η οποία είναι τόσο κοντά σε μια κατάσταση «αμαρτίας».

**** Ο Victor Danner περιγράφει το «Dar al-Islam» ως:

Ο οίκος του Ισλάμ, ή ο ισλαμικός κόσμος. Η Ισλαμική κοινότητα, όπου επικρατεί η υποταγή στο Θείο Θέλημα. Σε αντίθεση με το Dar-al-Harb (τη μη ισλαμική κοινότητα).

Να κάνουμε μια μικρή παρέμβαση για να εξηγήσουμε τον όρο Dar al-Harb (στα αραβικά: دار الحرب ), μια που ο αρθρογράφος αποφεύγει να το κάνει. Σημαίνει «οίκος του πολέμου» και σύμφωνα με το εγχειρίδιο της Σαρία «Reliance of the Traveller: The Classic Manual of Islamic Sacred Law Umdat Al-Salik” σελ. 647, οι ισλαμικές αρχές που η γη τους συνορεύει με τέτοιες εχθρικές περιοχές (dar al-harb) υποχρεούνται σε τζιχάντ κατά των εχθρών, διαίρεση των λαφύρων του πολέμου ανάμεσα στους πολεμιστές, και ξεχώρισμα ενός πέμπτου για παραλήπτες «που το αξίζουν».

Συνεχίζουμε με το άρθρο:

3 – Είναι απαραίτητο ότι οι γυναίκες θα πρέπει να ασκούν τη θρησκεία τους κατά τη στιγμή του γάμου και δεν θα είναι πρακτικώς «Mulhid» (άθεες). Ο γάμος με οποιαδήποτε γυναίκα, που δεν πιστεύει στο Θεό και στο μήνυμα του Θεού και δεν εξασκεί καμιά θρησκεία θα είναι άκυρος και σύμφωνα με τη Σαρία (τον ισλαμικό νόμο), ένα τέτοιο ζευγάρι εμπλέκεται σε αμαρτία.

4- Εάν οποιοσδήποτε μουσουλμάνος παντρεύεται μια γυναίκα από τους «Λαούς της Βίβλου», τα παιδιά θεωρούνται από τη Σαρία (ισλαμικό νόμο) ότι είναι μουσουλμάνοι.

Για παράδειγμα, συχνά στο «Dar al-harb» τα παιδιά ακολουθούν τη θρησκεία της μητέρας τους, και μερικές φορές ο γάμος γίνεται με συμφωνίες μεταξύ των ζευγαριών ότι τα μισά από τα παιδιά θα υιοθετήσουν τη θρησκεία της μητέρας και τα άλλα μισά θα ακολουθήσουν τη θρησκεία του πατέρα τους. Εάν ένας Μουσουλμάνος άνδρας συμφωνεί με οποιονδήποτε από αυτούς τους όρους δεχόμενος τα παιδιά να μην ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, το άτομο θα πρέπει να θεωρηθεί ως «Murtid» (αυτός που αρνήθηκε το Ισλάμ – αποστάτης), επειδή έχει επιτρέψει να γίνουν «kaafir» (άπιστοι) τα παιδιά του που μπορούσαν να έχουν ανατραφεί στην Ισλαμική θρησκεία. Όποιος πρόθυμα και συνειδητά επιτρέπει / συμφωνεί τα παιδιά του να γίνουν «kaafir» θεωρείται «kaafir.» Είναι έξω από τον Ισλαμικό κύκλο. Αν είχε γάμο με οποιαδήποτε γυναίκα μουσουλμάνα πριν από το γάμο αυτό, η μουσουλμάνα είναι ελεύθερη από αυτόν (γιατί μια μουσουλμάνα δεν μπορεί να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο).

5 – Δεδομένου ότι ορισμένοι από τους αφελείς νέους μουσουλμάνους μας, που ζουν στη Δύση, παντρεύονται με χριστιανές γυναίκες στις χώρες τους. Και δεδομένου ότι, συνήθως, τα τοπικά δικαστήρια επιτρέπουν στις γυναίκες να πάρουν την επιμέλεια των παιδιών και το διαζύγιο κανονίζεται υπέρ τους, οι νέοι μας είναι «khusar al-duniyaa wal’-aakhiraah», που σημαίνει περιπλανώμενοι ή χαμένοι σε αυτόν τον κόσμο και στον μετά θάνατον. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με τη Σαρία, το «al-maa’roof ka’almashrrot», που σημαίνει όποια πρακτική είναι επικρατούσα ή κοινή στην κοινωνία, είναι αποδεκτή σε ένα συμβόλαιο γάμου.

Αυτό σημαίνει ότι ένας άνδρας μουσουλμάνος, με το γάμο υπό αυτές τις συνθήκες σε αυτές τις χώρες, συμφωνεί εν γνώσει του ότι η γυναίκα μπορεί, σε περίπτωση διαζυγίου, να πάρει την επιμέλεια των παιδιών και είναι ελεύθερη να τα μεγαλώσει αργότερα όπως η ίδια θέλει.

6 – Για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, σε μη μουσουλμανικές χώρες, δεν επιτρέπεται σε μουσουλμάνους νέους να παντρευτούν χριστιανές γυναίκες. Για το λόγο # 3 (γυναίκα που δεν ασκεί μια θρησκεία), ο γάμος δεν είναι καν έγκυρος. Δεδομένου ότι ο λόγος # 4, οδηγεί σε «απιστία» και αυτός καθίσταται «αποστάτης», ο γάμος με κάθε γυναίκα μουσουλμάνα γίνεται άκυρος. Ο λόγος # 5 δεν υφίσταται, αν οι τοπικοί νόμοι δεν χορηγούν συνήθως την επιμέλεια στη γυναίκα ή αν ο μουσουλμάνος άνδρας δεν έχει συμφωνήσει σε κανένα «kufriaah» όρο (όπως η αποδοχή κάποια τα παιδιά να ανατραφούν ως μη μουσουλμάνοι).

«*******/

Όπως είναι σαφές, η θέση του Maulana Yousuf είναι εξαιρετικά αυστηρή όσον αφορά το θέμα του γάμου με μη μουσουλμάνες γυναίκες στη Δύση. Αλλά έτσι έχει η σοβαρότητα των καταστάσεων αυτών. Ένας λόγιος στο σχολείο hifz του Dar ul-Noor και του τζαμιού Al-Farooq Masjid στην Ατλάντα, ο Δρ Abdul Ghaffar, συνιστά ότι, εάν ένας μουσουλμάνος είναι ήδη παντρεμένος με μια μη μουσουλμάνα, θα πρέπει να παραμείνει παντρεμένος μαζί της. Θα πρέπει να είναι καλος και θερμός μαζί της και να τη διευκολύνει να κατανοήσει το πραγματικό Ισλάμ. Αυτός θα πρέπει να αντικατοπτρίζει το Ισλάμ στο χαρακτήρα του και να την ενθαρρύνει να γίνει Μουσουλμάνα οικειοθελώς πριν να γεννηθούν παιδιά σ’ ένα τέτοιο γάμο. Εκείνη την εποχή, ανακάλυψα ότι το τζαμί Al-Farooq δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμα ΚΑΝΕΝΑ διαθρησκευτικό γάμο.

Η καλύτερη επιλογή υπό αυτές τις συνθήκες είναι να παρουσιάσουμε στη γυναίκα το Ισλάμ και την περιμένουμε να αποδεχτεί το Ισλάμ πριν το γάμο. Η επιβολή οποιωνδήποτε αυστηρών προϋποθέσεων αποδοχής του Ισλάμ πριν από το γάμο ΔΕΝ θα κάνει κανένα καλό. Διότι, αν μια γυναίκα είναι διατεθειμένη να δεχθεί το Ισλάμ απλώς για να παντρευτεί έναν μουσουλμάνο άνδρα που της αρέσει, το πιο πιθανό είναι να εγκαταλείψει το Ισλάμ, αν ο γάμος καταλήξει σε διαζύγιο ή ακόμη και αν ο γάμος γίνει δυσάρεστος γι’ αυτήν.

Θα πρέπει να επιθυμητό μια γυναίκα να δέχεται το Ισλάμ αποκλειστικά και μόνο για το λόγο ότι της αρέσει το Ισλάμ. Οποιαδήποτε αποδοχή του Ισλάμ με πίεση δεν είναι πιθανό να είναι μόνιμη ούτε είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για έναν ευτυχισμένο γάμο.

Εάν η γυναίκα δεν είναι μουσουλμάνα από δική της επιλογή, στη συνέχεια, σε περίπτωση διαζυγίου, μπορεί να φύγει από το Ισλάμ και να είναι ελεύθερη να κάνει σχέση και να παντρευτεί μη μουσουλμάνο.

Η νέα οικογένειά της μπορεί εντέλει να αποφασίσει με ποιον τρόπο θα αναθρέψει τα παιδιά του μουσουλμάνου άνδρα. Η κατάσταση αυτή δεν θα πρέπει ποτέ να είναι αποδεκτή από κανέναν άνδρα μουσουλμάνο.

ΓΑΜΟΣ ΜΕ KUFFAR (ΑΠΙΣΤΟΥΣ):

Γάμοι μεταξύ Μουσουλμάνων και άθεων δεν είναι καθόλου ανεκτοί. Στις περιπτώσεις αυτές, ο άνδρας ή η γυναίκα θα πρέπει να αποδεχθεί το Ισλάμ πριν εισέλθει σε γάμο που διέπεται από το νόμο της Σαρία.»
…

ΓΑΜΟΣ ΜΕ ΕΒΡΑΙΑ: Σύμφωνα με τους Εβραίους, μια Εβραία μητέρα γεννά Εβραίο. Όπως λέει ένας από τους φίλους μου, το θέμα αυτό έχει προκαλέσει προβλήματα ειδικά στο Ισραήλ, όπου μια γυναίκα που παντρεύτηκε μουσουλμάνο νουθετήθηκε από τους Εβραίους και τελικά δέχτηκε το Ισλάμ για να αποφύγει την πίεση στην οικογένειά της. Όλοι οι κανόνες που ισχύουν για τις χριστιανές γυναίκες, ισχύουν και εδώ.»

Ένας αναγνώστης του ιστολογίου μας έχει κάνει το εξής σχόλιο
(εδώ):

«Ξέρεις ποια είναι η πλάκα με το Ισλάμ, θεωρούν πως είναι εντάξει να πάρεις (“ορθόδοξη”, δηλαδή του χασεδιτικού, κτλ κλάδου όχι όμως καινούριων) Ιουδαία σύζυγο (δες, προστατευόμενοι της Βίβλου). Εδώ είναι και η πλάκα. Ο λόγος γι’ αυτό προσάπτεται στο γεγονός της ανατροφής των τέκνων, καθώς θα μάθουν να σέβονται τους προφήτες. Άρα και τον Γιεσούα/Ισά. Αλήθεια; Πως μπορεί μία να είναι Ιουδαία και να θεωρεί τον Ιησού (όπως και τον Μπαρ Κοχμπά, κ.α.) προφήτη; Η άρνηση του Ιησού ως προφήτη ή θεού είναι βασικός πυλώνας του Ιουδαισμού. Αν θεωρείς τον Ισά προφήτη δε θεωρείσαι Ιουδαία, τέλος. Ένα καλό τεκμήριο για να βάλει σε σκέψη μερικούς μουσουλμάνους, για την ορθότητα των γραπτών τους.»

Όπως είδαμε και στο κείμενο από το δεύτερο λινκ, τη χριστιανή και την Εβραία ο μουσουλμάνος τις παντρεύεται υπό τον όρο ότι η μήτρα τους θα παράγει μουσουλμάνους για την ενδυνάμωση του Ισλάμ: θα κρατήσουν τη θρησκεία τους ιδιωτική τους υπόθεση και δεν θα προσπαθήσουν να τη διδάξουν στα παιδιά τους. Ορίστε τι ωραία που αναφέρεται ο ιμάμης εδώ στη “σοφία της Σαρία” που επιτρέπει στον μουσουλμάνο άνδρα να παντρεύεται μη μουσουλμάνα γυναίκα:

http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063
Ένα σοφό πράγμα στη Σαρία που επιτρέπει σε έναν μουσουλμάνο άνδρα να παντρευτεί μια χριστιανή γυναίκα αλλά δεν επιτρέπει το αντίθετο, είναι το ότι ο άνδρας είναι υπεύθυνος για τις υποθέσεις του σπιτιού. Είναι σε θέση να ελέγχει ό,τι συμβαίνει κάτω από τη στέγη του. Όσο για τη γυναίκα, αυτή είναι συναισθηματικά αδύναμη και δεν έχει ισχυρό έλεγχο στις υποθέσεις του σπιτιού.[1]

Σε περίπτωση που η χριστιανή σύζυγος ενός μουσουλμάνου θέλει να αναθρέψει τα παιδιά χριστιανικά, ο μουσουλμάνος οφείλει να τη χωρίσει και να πάρει τα παιδιά. Δείτε εδώ:

http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/ «Όμως η σύζυγός σου είναι ενεργά εχθρική προς το Ισλάμ και βρίσκεται σταθερά σε άλλο μονοπάτι. Επιπλέον, βλάπτει την προσπάθειά σου να μορφώσεις την κόρη σου στο Ισλάμ. Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας, επειδή η κόρη σου είναι στην τέλεια ηλικία για να της μιλήσεις για τον Αλλάχ, να της διδάξεις ισλαμική προσευχή, να την πας στο τζαμί, κτλ. Η συμβουλή μου είναι να χωρίσεις τη γυναίκα σου και να ζητήσεις την από κοινού επιμέλεια του παιδιού σου. Αν καταλήξεις να έχεις το παιδί για ορισμένο χρόνο, θα μπορείς τουλάχιστον να της μάθεις το Ισλάμ κατά το χρόνο που θα είναι μαζί σου.

Επιπλέον, μπορείς ν’ αρχίσεις να ψάχνεις για μια καλή μουσουλμάνα σύζυγο που θα είναι έτοιμη να χτίσει μαζί σου μια νέα οικογένεια βασισμένη στο να λατρεύετε μαζί τον Αλλάχ μόνο, και να αγωνίζεστε μαζί για πίστη και δικαιοσύνη και φόβο Θεού. Κάποια που να αναπτύσσεται μαζί σου στη θρησκεία και τρόπο ζωής, να κάνει μαζί σου την πρωινή προσευχή, να σε θαυμάζει (όπως θα τη θαυμάζεις κι εσύ), και να δίνει καλό παράδειγμα στα παιδιά σου. Είμαι σίγουρη ότι θα βρεις μεγάλη παρηγοριά κι ευτυχία σ’ αυτό,  αν είναι θέλημα του Αλλάχ.[2]

Ας δούμε και τι καταθέτει μια αναγνώστρια του ιστολογίου που γνωρίζει πώς έχει η κατάσταση στην Ελλάδα με τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και Ελληνίδων γυναικών (από εδώ):

«Πριν από λίγο καιρό που μίλησα με έναν σεΐχη παρόντων κι άλλων μουσουλμάνων που είναι παντρεμένοι με Ελληνίδες, μου είπαν όλοι με μια φωνή, οτι ο γάμος τους με τις Ελληνίδες έχει πάρα πολλά προβλήματα και επίσης προβληματίζονται πολύ για τα παιδιά τους που μεγαλώνουν εδώ και πολλοί απο αυτούς επιθυμούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους με τα παιδιά τους, ώστε να τα μεγαλώσουν σωστά (κατά αυτούς), με ή χωρίς τις εδώ συζύγους τους…»

Αν ο λόγος που το Ισλάμ επιτρέπει να παντρεύονται οι μουσουλμάνοι μη-μουσουλμάνες είναι τάχα η ανεκτικότητα, γιατί η μουσουλμάνα απαγορεύεται να παντρευτεί άντρα άλλου θρησκεύματος αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πάρει μουσουλμάνο; Αν κάποιος ρωτήσει, πιθανώς θα του πουν κάποια προπαγανδιστική σαχλαμάρα ότι ο μη μουσουλμάνος «δεν τιμά όλους τους προφήτες» γι’ αυτό. ΟΥΤΕ και η Εβραία σύζυγος «τιμά όλους τους προφήτες» όπως εύστοχα παρατήρησε ο αναγνώστης μας. Τότε λοιπόν γιατί εκείνη είναι κατάλληλη για σύζυγος μουσουλμάνου ενώ ένας μη μουσουλμάνος δεν είναι κατάλληλος για σύζυγος μουσουλμάνας;

Ο πραγματικός λόγος είναι αυτός που είπε ο Μουχάμμαντ: ότι το Ισλάμ δεν μπορεί να υποταχθεί, αλλά μόνο να κυριαρχήσει, κι επειδή ο άνδρας θεωρείται αρχηγός της οικογένειας στον οποίο η γυναίκα είναι υποταγμένη, η γυναίκα-φορέας του Ισλάμ δεν είναι δυνατόν να υποταχθεί σε «άπιστο». Ενώ ο αρχηγός μουσουλμάνος άνδρας, μπορεί να έχει μη μουσουλμάνες συζύγους στην εξουσία του αφού αυτός είναι το αφεντικό που κυριαρχεί πάνω τους, κι εκείνες είναι υποδεέστερες και με περιορισμένη εξουσία ακόμη και μέσα στο σπίτι. Γι’ αυτόν το λόγο, αν ο άντρας μουσουλμάνος αλλάξει θρησκεία δεν επιτρέπεται στο Ισλάμ η μουσουλμάνα σύζυγος να μείνει μαζί του. Πρέπει να τον αφήσει και να πάρει τα παιδιά, για να τα μεγαλώσει ισλαμικά. Οπότε τα περί δήθεν μεγαλύτερης «ανεκτικότητας» του Ισλάμ από τον Χριστιανισμό είναι ψέματα.

Δείτε τις λεπτομέρειες από το λινκ που έχουμε δώσει πιο πάνω:

«Μουσουλμάνα γυναίκα και μη μουσουλμάνος άνδρας:

….. ….. Και να μην δώσετε (τις κόρες σας) για γάμο σε Al-Mushrikun μέχρι να πιστέψουν στον Αλλάχ μόνο και αληθώς ένας σκλάβος που πιστεύει είναι καλύτερος από το έναν (ελεύθερο) Mushrik, έστω και αν σας ευχαριστεί ….[ 2:221] **

**Al-Mushrikun=> παγανιστές, ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές και δύσπιστοι ως προς την Μοναδικότητα του Αλλάχ και τον αγγελιοφόρο Του Προφήτη Μωάμεθ, ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ σ’ αυτόν.

Το Ισλάμ θεωρεί ότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή της οικογένειας και ως εκ τούτου επιτάσσει ότι η μουσουλμάνα δεν μπορεί να παντρευτεί ένα μη μουσουλμάνο επειδή θα είναι υπό την εξουσία ενός μη μουσουλμάνου συζύγου. Μπορεί να την εμποδίζει από την εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων της είτε πιέζοντάς την είτε κακοποιώντας την σωματικά.»

Ας κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να αναρωτηθούμε, ΓΙΑΤΙ ο μουσουλμάνος αρθρογράφος φαντάζεται ότι ένας μη μουσουλμάνος θα κάνει τέτοια πράγματα στη μουσουλμάνα σύζυγό του; Πολύ απλά επειδή ένας μουσουλμάνος σύζυγος ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να φέρεται έτσι στη σύζυγό του. Η μουσουλμάνα ΔΕΝ μπορεί να νηστέψει χωρίς τη συγκατάθεση του άντρα της και παρά τις γενικόλογες συμβουλές για ευγενική μεταχείριση της συζύγου, ένας μουσουλμάνος άντρας μπορεί να δέρνει τη γυναίκα του χωρίς να του ζητά το λόγο κανείς:

«Sunaan Abu Dawud, Βιβλίο 11, Αρ. 2142: Διηγήθηκε ο Umar ibn al-Khattab: Ο προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: ένας άνδρας δεν θα ερωτηθεί για το λόγο που χτυπά τη σύζυγό του.[3]»

Ας δούμε τη συνέχεια του κειμένου:

«Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για την επιβολή του περιορισμού. Η κατάσταση μετά θεωρείται πολύ επιζήμια για τη γυναίκα που εφαρμόζει το Ισλάμ και ακόμη χειρότερα για τα παιδιά σε αυτούς τους γάμους.

ΔΕΝ αναφέρονται όροι υπό τους οποίους επιτρέπεται σε μια μουσουλμάνα να παντρευτεί μη μουσουλμάνο σύζυγο ή να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο αφότου αυτή δέχτηκε το Ισλάμ. Ως εκ τούτου, ακόμη και αν έχει την ελευθερία να εξασκεί το Ισλάμ μετά τον γάμο, δεν της επιτρέπεται να εισέλθει σε διαθρησκευτικό γάμο.»

Δείτε εδώ πώς συμβουλεύουν μια μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί καθολικό, ο οποίος μάλιστα θα την άφηνε να κάνει τα παιδιά της μουσουλμάνους:

http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/
Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-μουσουλμάνο; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή; …
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι τρεις κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις το Ισλάμ σου αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Ισλάμ, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει χριστιανός. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.[4]

Γιατί δεν λένε τα ίδια σε έναν μουσουλμάνο που σκέφτεται να παντρευτεί χριστιανή, και η μόνη ένσταση είναι αν αυτό γίνει σε ένα μη ισλαμικό κράτος οπότε ο μουσουλμάνος δεν θα μπορεί να έχει τη χριστιανή (ή Εβραία) του χεριού του; Γιατί σκέφτονται αυτά που λένε και στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό: Ότι η χριστιανή, είτε θα χάσει το Χριστιανισμό της αν μείνει με τον μουσουλμάνο σύζυγο, είτε θα αναγκαστεί να τον χωρίσει όμως τα παιδιά τους θα τα κρατήσει εκείνος και θα τα κάνει μουσουλμάνους. (Εκεί εξάλλου όπως είδαμε, είναι και η βασική ένσταση για τους γάμους με μη μουσουλμάνες σε μη ισλαμικές χώρες: ότι εκεί το δικαστήριο δίνει και στη μητέρα την επιμέλεια των παιδιών και το δικαίωμα να τα αναθρέψει με όποια θρησκεία θέλει.) Οπότε σε κάθε περίπτωση το Ισλάμ θα βγει κερδισμένο από το γάμο του μουσουλμάνου με την “άπιστη”, αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία και σε ισλαμική χώρα.

Μια αναγνώστρια του ιστολογίου μας είχε επισημάνει σε χριστιανή που είχε αγαπήσει μουσουλμάνο και προσπαθούσε να τον κάνει χριστιανό τα εξής (από εδώ):

«Αν όντως είσαι τόσο συνδεδεμένη με τον Χριστιανισμό θα σου εισηγόμουνα να παντρευτείς ένα χριστιανό διότι σκέψου πως ο σύζυγος αυτός/ ο πατέρας των παιδιών σου/ το άλλο σου μισό αν πάθεις κάτι (Θεός φυλάξοι) θα αναλάβει αυτός την ανατρφή των παιδιών σου και αν δεν ξέρει καν να βάζει το σταυρό του και για σένα είναι σημαντικός ο θρησκευτικός παράγοντας, τότε μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς και να σκεφτείς πιο λογικά για αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων και εκπλήξεων».

Ο Greek Murtadd παλιότερα απάντησε σε προσωπικό μήνυμα μιας χριστιανής που είχε ήδη σχέση με μουσουλμάνο και ήθελε να τον παντρευτεί επισημαίνοντας τα παρακάτω:

Η πείρα δυστυχώς δείχνει ότι οι μουσουλμάνοι συχνά υποκρίνονται θρησκευτικές μεταβολές για να επιτύχουν αυτό που επιθυμούν και μετά αλλάζουν δραματικά. Επίσης, ότι γενικά οι άνθρωποι πριν παντρευτούν εμφανίζονται με το καλό τους πρόσωπο, και μετά όταν δέσουν το γάιδαρό τους παρουσιάζονται όπως είναι. Μετά το γάμο κανείς, χριστιανός ή μουσουλμάνος (απ’ όσο ξέρουμε) δεν έγινε καλύτερος. Πολλοί όμως έγιναν χειρότεροι, ή αποκαλύφθηκε ότι ήταν χειρότεροι. Οπότε κατά πάσα πιθανότητα το «καλό» πρόσωπο είναι αυτό που βλέπεις τώρα. Σου κάνει το πρόσωπο αυτό; Μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου με αυτό; Να το κάνεις πατέρα των παιδιών σου και να δικαιολογείς τη στάση του σε αυτά; Εσύ αποφασίζεις. Και από τη στιγμή που ξέρεις ότι ο μουσουλμάνος δικαιούται να λέει ψέματα και να υποκρίνεται μεταστροφή, να πάρει μέχρι 4 γυναίκες, ακόμα και να έχει μερικές κρυφά από τις άλλες σε άλλη χώρα (το έχουμε δει αυτό…) και παράλληλα είναι υποχρεωμένος να κάνει τα παιδιά του μουσουλμάνους, δεν έχεις καμία δικαιολογία ότι δεν τα ήξερες αν αργότερα συμβεί το χ ή ψ δραματικό γεγονός.

Ένα απόφθεγμα λέει «με το γάμο οι δύο γίνονται ένας. Το θέμα είναι ΠΟΙΟΣ από τους δύο είναι αυτός ο ένας». Όποιος και να είναι, δηλαδή όποιος κι αν επηρεάσει περισσότερο τον άλλο φέρνοντάς τον στα δικά του νερά, δεν είναι δείγμα υγείας αυτό. Οι άνθρωποι πρέπει από την αρχή να ταιριάζουν για να έρθουν σε κοινωνία γάμου, όχι να ζουν μια ζωή γεμάτη συγκρούσεις και αμοιβαίες πιέσεις. Σίγουρα ο Θεός όταν έδωσε ευλογία για το γάμο, δεν θα είχε κατά νου ανθρώπους που θα πολεμούν για να εξουσιάσει ο ένας τον άλλο, και παιδιά που θα βλέπουν τους γονείς τους στα δυο άκρα και θα διχάζονται εσωτερικά. Η βάση της οικογένειας είναι οι ενωμένοι γονείς, κι ακόμα και οι ενωμένοι συγγενείς – γιατί έχουν τον τρόπο τους αυτοί να δυναμιτίζουν τα ζευγάρια. Είναι ωραίο πράγμα και καλό για τα παιδιά, η μια πεθερά να κοιτά τη νύφη υποτιμητικά επειδή «είναι άπιστη» κι η άλλη να θεωρεί το γαμπρό της ακάθαρτο, και ο καθένας να προσπαθεί να επηρεάσει τα εγγόνια προς τη δική του θρησκεία;

Η σεξουαλική ορμή είναι ένα από τα πράγματα που μας επηρεάζουν πολύ στη ζωή μας, και συχνά οι πιο αταίριαστες σχέσεις είναι και οι πιο παθιασμένες. Είναι καλό για μας να μπορούμε να τη βάζουμε στην άκρη αυτή την ορμή. Εξάλλου η θρησκεία μας είναι ασκητική, που μας ζητά να υποτάσσουμε τα πάθη μας όσο μπορεί ο καθένας, και η παρθενία πριν το γάμο δεν συνιστάται για λόγους κοινωνικούς, αλλά πνευματικούς. Προς Θεού, δεν λέω να μισούμε το σώμα μας, να φοβόμαστε το σεξ και να ψάχνουμε να παντρευτούμε άτομα που δεν μας συγκινούν ερωτικά… Αλλά κακά τα ψέματα, το σεξ πρέπει να έρχεται τελευταίο, όταν ταιριάξουν όλα τα υπόλοιπα, και όταν τα υπόλοιπα δεν ταιριάζουν να μην προχωράμε σ’ αυτό όσο κι αν το θέλουμε. (Το τέλειο είναι να έρχεται μετά την ευλογία του Θεού, αλλά δύσκολα οι άνθρωποι το καταφέρνουμε). Σε αντίθετη περίπτωση, όταν αρχίζουμε την ένωση  από το τέλος, το πάθος δεν μας αφήνει να σκεφτούμε καθαρά πριν πάρουμε την απόφαση για γάμο. Ο εθισμός στην ερωτική σχέση με ένα πρόσωπο είναι κάπως σαν ναρκομανία. Και το λέω εκ πείρας αυτό.

Ίσως είναι χρήσιμο για κάθε χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο να διαβάσει ξανά τις συμβουλές που δίνουν οι μουσουλμάνοι στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό, αντικαθιστώντας τις λέξεις σαν να συμβούλευαν χριστιανοί μια χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο:

«Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-χριστιανό; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή;
…
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι ένας και μοναδικός, κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας και τριαδικός. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις τη χριστιανική σου πίστη αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Χριστιανισμό, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει μουσουλμάνος. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.»

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ GREEK MURTAD – 04/03/2018: Δεχόμαστε διάφορα μηνύματα με ερωτήσεις για νομικές πτυχές του διαζυγίου σε ισλαμικές χώρες. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν επαρκεί για να απαντάμε σε όλα. Μέχρι να ασχοληθούμε με το θέμα του διαζυγίου σε ειδικό άρθρο, συνιστούμε όποιον και όποια ενδιαφέρεται να ανατρέξει στην διπλωματική εργασία της Νικολέττας Τζιανουδάκη με θέμα «O ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΥΠΤΟΥΝ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ» εδώ http://ikee.lib.auth.gr/record/112371/files/%CE%A4%CE%96%CE%99%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A5%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%97.pdf

---

[1] One of the wisdoms of Shariah permitting a Muslim man to marry a Christian woman but not vice versa is that a man is in charge of the household affairs. He is able to control what takes place under his roof. As for a woman, she is emotionally weak and does not have a strong authority in the household affairs. (http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063)

[2] But your wife is actively hostile to Islam and is firmly set on another path. Furthermore, she is damaging your attempt to educate your daughter in Islam. This is crucial, because your daughter is at the perfect age for you to begin talking to her about Allah, teaching her salat, taking her to the masjid, etc.

My advice is to divorce your wife and seek joint custody of your child. If you end up having the child part time, then you can at least teach her about Islam during the time she’s with you.

Furthermore, you can begin looking for a good Muslim wife who will be ready to build a new family with you based on worshiping Allah together, and striving together for imaan and taqwa. Someone who will grow with you in deen, pray Fajr with you, admire you (as you admire her), and set a good example for your children. I am sure that you will find great comfort and happiness in that, Insha’Allah. (http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/)

[3] Sunaan Abu Dawud Book 11, Number 2142: Narrated Umar ibn al-Khattab: The Prophet (peace_be_upon_him) said: A man will not be asked as to why he beat his wife.

[4] Sister, why are you considering marrying a non-Muslim? If you were passionate about your deen, surely you would want a husband who shares the same beliefs and way of life as yourself. Maybe you are going through a phase of low eemaan? …
Marriage cannot just be based on romance, “love”, and passion. A true stable marriage must be based on shared values and beliefs. It’s not just that he likes soccer and you like rugby; he says God is three and you say God is one. This is an unbridgeable gulf and you are in danger of losing your Islam if you stay with him. You will either marry and abandon Islam, or the stress of this will get to you over time and you will not be able to stay with him if he remains a Christian. Ultimately, there will be only unhappiness in a marriage like this. (http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/)

Ισλάμ, ο καρπός Ιουδαιοχριστιανικών αιρέσεων

Πολλές ιστορίες του Κορανίου αναφέρονται σε χαρακτήρες βιβλικούς: βλέπουμε να παρελαύνουν εκεί ο Μωυσής και ο αδελφός του Ααρών που αντιμετώπισαν τον Φαραώ, ο Νώε και η οικογένεια του που επέζησαν από τον κατακλυσμό, η γυναίκα του Πετεφρή που προσπαθεί να αποπλανήσει τον Ιωσήφ . Βέβαια οι ιστορίες έχουν τροποποιηθεί στρατηγικά από τον Μουχάμμαντ, για να δώσουν το μήνυμα ότι δεν ήταν μόνο παρόμοιος με εκείνους τους αρχαίους ήρωες, αλλά και μεγαλύτερος και καλύτερος. Πώς, όμως, ο Μουχάμμαντ έμαθε τις ιστορίες αυτές;

Για τους μουσουλμάνους, δεν υφίσταται ζήτημα του πώς ο Μουχάμμαντ έμαθε αυτές τις ιστορίες από τις Εβραϊκές Γραφές: του τις είπε ο Αλλάχ, που ήξερε τις ιστορίες καλύτερα από τον καθένα. Υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις για το θέμα, όπως αυτή που θα εξετάσουμε σε τούτο το άρθρο.

Τριάντα χρόνια πριν, ένας Λιβανέζος Μαρωνίτης ιερέας με το ψευδώνυμο Αμπού Μούσα αλ-Χαρίρι (Abu Musa al-Hariri)  που μελέτησε για πολλά χρόνια πηγές αρχαίων ισλαμικών και χριστιανικών κειμένων, εξέδωσε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο « Al-Qiss wa al-Nabi», δηλ. «Ο Ιερέας και ο προφήτης». (Nabi σημαίνει Προφήτης, και το Qiss μεταφράζεται ως Ιερέας, εφημέριος ή  πάστορας σε διάφορες χριστιανικές παραδόσεις). Το βιβλίο είναι μια ανάλυση της σχέσης που υπήρχε μεταξύ του Μουχάμμαντ και του εξαδέλφου της πρώτης συζύγου του της Χαντίτζα, του Εβιωνίτη ιερέα Waraqa bin Naufal. Το βιβλίο εκδόθηκε στον Λίβανο το 1978, αλλά όπως θα ήταν αναμενόμενο μόλις εμφανίστηκε αποσύρθηκε από τα ράφια των βιβλιοθηκών και των βιβλιοπωλείων, και δεν κυκλοφορεί πια. (Υπάρχει στα αραβικά εδώ: http://www.muhammadanism.org/Arabic/book/hariri/priest_prophet_book.pdf)
Πριν από μερικές εβδομάδες, ο συγγραφέας του βιβλίου έδωσε συνέντευξη στην αραβική τηλεόραση, στην εκπομπή «Τολμηρή ερώτηση» (Daring Question, δείτε την εκπομπή στα αραβικά εδώ: http://islamexplained.com/DaringQuestionEpisode153/tabid/1478/Default.aspx ). Η συνέντευξη έγινε τηλεφωνικά, καθώς αυτός δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει από το Λίβανο στο στούντιο. Για πρώτη φορά ο συγγραφέας αυτοπροσδιορίστηκε ως ο πατέρας Ιωσήφ αλ-Καζί (Joseph al-Qazi), και εξήγησε τις ιδέες που βρίσκονται στο βιβλίο του. Αυτές θα σας παρουσιάσουμε περιληπτικά σ’ αυτό το άρθρο.

Πριν συνεχίσουμε όμως με το βιβλίο, θα κάνουμε μια παρένθεση, για να πούμε κάποια πράγματα για τους Ιουδαιοχριστιανούς και τις διάφορες αιρετικές ομάδες που ξεπήδησαν από αυτούς.

Ιουδαιοχριστιανοί ονομάζεται μια μερίδα χριστιανών με εβραϊκή καταγωγή, οι οποίοι ήθελαν να συνεχίσουν να τηρούν το νόμο του Μωυσή. Από αυτούς, οι «Ιουδαΐζοντες» ζητούσαν να επιβάλλουν τον Μωσαϊκό νόμο και σε χριστιανούς που προέρχονταν από εθνικούς, και να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ χριστιανών εξ Ιουδαίων και χριστιανών εξ Εθνικών. Οι «Ναζαρηνοί» θεωρούσαν ότι οι χριστιανοί εξ Εθνικών δεν χρειαζόταν να τηρούν τον μωσαϊκό νόμο, αλλά οι εξ Εβραίων έπρεπε να το κάνουν. Μερικοί Ιουδαιοχριστιανοί ανέμειξαν στα πιστεύω τους γνωστικιστικά στοιχεία όπως η λατρεία αγγέλων. Στην προς Κολοσσαείς επιστολή, (Κολ. 2:16-18) ο απόστολος Παύλος προειδοποιούσε τους αναγνώστες του για ανθρώπους που προσπαθούσαν να τους επιβάλλουν το Μωσαϊκό νόμο ή να τους μυήσουν σε γνωστικιστικές πρακτικές, όπως η λατρεία των αγγέλων. Η προς Εβραίους επιστολή επίσης αναδεικνύει την ανωτερότητα του Υιού έναντι των αγγέλων (Εβρ. 1:1-14), ενώ στοιχεία κατά των Γνωστικών υπάρχουν και στο ευαγγέλιο και τις επιστολές του Ιωάννη.

Ανάμεσα στους Ιουδαιοχριστιανούς δημιουργήθηκαν με την πάροδο του χρόνου διάφορες αιρετικές  ομάδες:

*Η αίρεση των Εβιωνιτών συζητήθηκε και σχολιάστηκε από τους πρώτους χριστιανούς λογίους και επισκόπους όπως ο Ειρηναίος, ο Επιφάνιος και ο Ωριγένης. Κάποιοι πίστευαν ότι το όνομα Εβιωνίτες προερχόταν από κάποιο υποτιθέμενο ηγέτη τους ονόματι Εβιών στην Πέλλα της Δεκάπολης της Ιορδανίας, γιατί συνήθως οι αιρέσεις ονομάζονταν από το όνομα του ιδρυτή τους. Άλλοι λένε ότι οι Εβιωνίτες (εβραϊκά «Εβιωνίμ», που σημαίνει «Φτωχοί») αποκαλούνταν έτσι με βάση τις διδασκαλίες του Ιησού για την τιμητική θέση των φτωχών: «Μακάριοι εσείς οι φτωχοί, γιατί δική σας είναι η Βασιλεία του Θεού» (Λουκά 6:20), βασισμένες στο Ησαΐας 66:2 («Λέει ο Κύριος, σε ποιον λοιπόν θα επιβλέψω; Στον φτωχό και στον συντριμένο στην καρδιά») και άλλα σχετικά εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης, που απευθύνονται σε ένα μικρό υπόλοιπο φτωχών πιστών. Αυτή η αίρεση θεωρούσε ότι ο Ιησούς ήταν ένας από τους μεγάλους προφήτες, που δεν ήταν Θεός ή Υιός του Θεού, αλλά έλαβε τις αποκαλύψεις μετά την βάπτισή του από τον Ιωάννη και ως εκ τούτου, το πνεύμα του Μεσσία μπήκε μέσα του μέχρι που σταυρώθηκε. Το μήνυμα του Ιησού περιλάμβανε τη διδασκαλία και το κήρυγμα της αποκάλυψης, αλλά δεν περιλάμβανε τη σωτηρία ή τη συγχώρεση για τις αμαρτίες μας. Μαζί με την Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιούσαν το ευαγγέλιο του Ματθαίου στην πρώτη του μορφή, στα εβραϊκά (ή αραμαϊκά), το οποίο σύμφωνα με τον Επιφάνιο, το αναθεώρησαν και το διαστρέβλωσαν για να ταιριάζει με τα δόγματά τους. Αυτή η αίρεση επέμενε σε συχνές πλύσεις για καθαρισμό, στην αποχή από το κρέας, και στην παροχή βοήθειας και σίτισης προς απόρους, χήρες, και ταξιδιώτες.

*Η αίρεση του Ιουδαιοχριστιανού Κηρίνθου, ο οποίος κατά τον Ιππόλυτο ίσως ήταν Εβιωνίτης, κήρυττε ότι ο ουρανός έμοιαζε με τη ζωή στη γη, κι εκεί το σώμα θα απολάμβανε κάθε πάθος που ήθελε για να ικανοποιηθεί· ότι ο ρόλος του Ιησού ήταν να απαλλάξει τον λαό του από τους Ρωμαίους· ότι το μήνυμα του Ιησού ήταν πολιτικό και κοινωνικό. Πίστευε σε κατά γράμμα χιλιετή βασιλεία του Θεού στη γη και συμφωνούσε με τη διδασκαλία για ενοίκηση του «Μεσσία» μέσα στον Ιησού μέχρι τη σταύρωσή Του.

*Η αίρεση των Ελκεσαϊτών, που προήλθε με τον καιρό από τους Εβιωνίτες, είχε πολλά στοιχεία από τους Γνωστικούς, και τιμούσε κάποιον Ελκασάι ή Ελζάι, ο οποίος το 101 μ.Χ. έλαβε ένα βιβλίο ως θεία αποκάλυψη. Σύμφωνα με τον Ωριγένη, λεγόταν ότι το βιβλίο είχε πέσει από τον ουρανό, ενώ σύμφωνα με τον Ιππόλυτο ο Ελζάι το είχε λάβει από έναν άγγελο που ήταν υιός του Θεού. Η αίρεση κήρυττε ότι ο Ιησούς είναι ένας άνθρωπος και ο Μεσσίας έφυγε από το σώμα του πριν το μαρτύριο, και ότι ο Ιησούς έλαβε την Αγία Γραφή από τον άγγελο Γαβριήλ που τον δίδαξε σοφία και την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον. Το Άγιο Πνεύμα για τους Ελκεσαΐτες, ανάλογα με τα γεγονότα, είναι πότε η μητέρα του Ιησού και πότε ο άγγελος Γαβριήλ. Η διαφορά των Ελκεσαϊτών με τους Γνωστικούς ήταν ότι ενώ οι Γνωστικοί (μεταξύ αυτών και ο Κήρινθος) θεωρούσαν ότι τον κόσμο δημιούργησε άλλος Θεός από αυτόν της Καινής Διαθήκης, οι Ελκεσαΐτες θεωρούσαν ότι ήταν ο ίδιος που εκδηλώνεται στην Καινή Διαθήκη.

Κοινό στοιχείο των μεταγενέστερων Ιουδαιοχριστιανών είναι ότι μισούσαν τον απόστολο Παύλο, μια που αυτός είχε καταπολεμήσει αποτελεσματικά τις διδασκαλίες τους για τήρηση του Μωσαϊκού νόμου και  είχε διακηρύξει ότι η περιτομή δεν ωφελούσε σε τίποτα. Γύρω στον 2^ο μ.Χ. αι. τον κατηγορούσαν ότι διέστρεψε τον Χριστιανισμό, και διέδιδαν ότι ήταν ένας  Έλληνας που έγινε Ιουδαίος ελπίζοντας να παντρευτεί την κόρη του αρχιερέα, αλλά επειδή δεν τα κατάφερε έγραψε κατά του Σαββάτου και της περιτομής. (Επιφανίου, Πανάριον, 30:36.)

Ο Ειρηναίος αποκαλούσε τους Ιουδαιοχριστιανούς «Ναζαρηνούς» κι έγραφε γι’ αυτούς:

«Εφαρμόζουν την περιτομή, επιμένουν στην τήρηση εκείνων των εθίμων που επιβάλλονται από το Νόμο, και είναι τόσο Ιουδαίοι στον τρόπο ζωής τους, ώστε ακόμη λατρεύουν στραμμένοι προς την Ιερουσαλήμ σαν να ήταν εκεί ο οίκος του Θεού».

Θα ξέραμε πολύ περισσότερα για τους Ιουδαιοχριστιανούς αν είχε διασωθεί το καθ’ Εβραίους ευαγγέλιο, όμως το αντίτυπο που είναι γνωστό ότι υπήρχε στην Βιβλιοθήκη του Ευσεβίου Καισαρείας (ή Ευσεβίου του Παμφίλου) στην Καισάρεια της Παλαιστίνης κάηκε κατά τη λεηλασία της πόλης από τους μουσουλμάνους το 653 μ.Χ.

Μετά το 70μ.Χ. και το 135 μ.Χ., οπότε καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ και η επανάσταση των Ιουδαίων κατά των Ρωμαίων έληξε άδοξα, οι Ιουδαιοχριστιανοί μετανάστευσαν σε άλλες περιοχές όπου άσκησαν επίδραση σε διάφορους λαούς.[1] Για παράδειγμα, οι Μανδαίοι ή Ζαβίρ, που με την άφιξη του Ισλάμ στο Ιράκ το 636 μ.Χ. θεωρήθηκαν ως ο τρίτος «λαός της βίβλου», οι μυστηριώδεις Σαβαίοι του Κορανίου, από τον καρμηλίτη ιεραπόστολο Ιωάννη a Jesu ο οποίος τους ανακάλυψε, αλλά και από τους ιστορικούς, θεωρήθηκαν να έχουν σχέση με τους αρχαίους ημεροβαπτιστές  ή μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή. Στοιχεία της γλώσσας τους υποδεικνύουν αραμαϊκή προέλευση. Ένα από τα κείμενα των Μανδαίων μιλά για τη φυγή των «Ναζαρηνών» ή «Ναζωραίων» από τις περιοχές του Ιορδάνη, κατά την εποχή των ιουδαϊκών πολέμων και της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, περίπου το 70 μ.Χ.

Οι χριστιανοί στο Κοράνιο και συγκεκριμένα στα 2:62,111-113, 120, 135, 140, 5:14, 18, 51, 69, 82, 9:30, 12:17 (εδάφια της Μεδίνα) αποκαλούνται «Νασάρα» (نصارى). Ο Ιμπν Καθίρ συσχετίζει τη λέξη «an nasara»,  με τη λέξη «ανσάρ» (βοηθός), καθώς προέρχονται από τα γράμματα-ρίζες NSR, όμως η «ανσάρ» είναι αραβική ενώ το «Νασάρα» έχει υπόβαθρο εβραϊκό. Δίνει κι άλλη μια ετυμολογία για το «Νασάρα», που σχετίζεται με το ότι κατοικούσαν στην An-Nαsira, δηλαδή τη Ναζαρέτ. Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε πόσο θυμίζει η λέξη «Νασάρα» το «Ναζαρηνοί» , που χαρακτήριζε τους Εβιωνίτες.

Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε με τα όσα είπε ο συγγραφέας του βιβλίου «Ο ιερέας και ο προφήτης» στην εκπομπή «Η τολμηρή ερώτηση».

Περιληπτικά και σε ελεύθερη απόδοση, είπε τα εξής:

Ανάμεσα στα πολλά βιβλία που κυκλοφορούσαν στους πρώτους αιώνες της χριστιανικής Εκκλησίας ήταν και το «καθ΄Εβραίους ευαγγέλιο», ένα απόκρυφο που δίδασκε ότι ο Ιησούς ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος που προικίστηκε με το Άγιο Πνεύμα, όταν βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Τότε έγινε ο Χρισμένος Μεσσίας, αν και δεν ήταν θεϊκός. Αυτό το Άγιο Πνεύμα παρέμεινε με τον Ιησού μέχρι την ημέρα της Σταύρωσης. Στη συνέχεια απομακρύνθηκε από αυτόν και ο Ιησούς πέθανε, όχι για τις αμαρτίες του κόσμου, αλλά ως ένα συνηθισμένο πρόσωπο.

Καθώς από τη μεριά του Ιουδαϊσμού υπήρχε πλήρης απόρριψη των χριστιανών με εβραϊκή καταγωγή [ως αποστατών και εθνοπροδοτών], κι απ’ τη μεριά του Χριστιανισμού εκκλησιαστικές σύνοδοι συγκαλούνταν στα χριστιανικά κέντρα της Ρώμης, της Ιερουσαλήμ και της Κωνσταντινούπολης για να διαχωρίσουν τη χριστιανική ορθοδοξία από την αίρεση, οι ομάδες που θεωρούνταν από Εβραίους και Χριστιανούς αιρετικές αναγκάστηκαν να μεταναστεύουν όλο και πιο μακριά. Μία από αυτές τις ομάδες, οι Εβιωνίτες, ακολουθούσαν τις διδαχές του καθ΄Εβραίους Ευαγγελίου. Μερικές φορές περιγράφονται ως ιουδαιοχριστιανοί, επειδή συνέχισαν πολλές εβραϊκές θρησκευτικές πρακτικές ενώ δέχθηκαν τον Ιησού ως τον Μεσσία. Μερικοί από αυτές τις ομάδες πήγαν προς τη Μέκκα, στη Σαουδική Αραβία, γενέτειρα του Μουχάμμαντ.

Η αληθινή ιστορία του Μουχάμμαντ δεν ξεκινά με τη γέννησή του, αλλά με τον πρόγονό του τον Κουσάι (Qusay) πέντε γενιές νωρίτερα. Αυτός παντρεύτηκε την κόρη του ηγέτη της φυλής των Κουραϊσιτών, και τελικά ο ίδιος έγινε ο αρχηγός τους. Αγόρασε επίσης το κλειδί για την Κάαμπα, η οποία παρείχε μια πηγή εσόδων που προέρχονταν από την επίσκεψη φυλών που λάτρευαν τα είδωλα τους εκεί. Όταν ο Κουσάι πέθανε έγινε ηγέτης ο γιος του ο Abdel Manaf, τον οποίο με τη σειρά του ακολούθησε ο γιος του Χάσιμ (προ-προπάππος του Μουχάμμαντ). Όπως συμβαίνει με πολλές εκτεταμένες οικογένειες καθώς περνάνε οι γενεές, μία πλευρά έγινε πλουσιότερη από τις άλλες. Ο παππούς του Μουχάμμαντ Αμπντέλ Μουτάλεμπ και ο πατέρας του ο Αμπντάλα ήταν από το φτωχότερο κλαν. Ο ίδιος ο Μουχάμμαντ γεννήθηκε σε εκείνη την πλευρά της οικογένειας, γεγονός που εξηγεί την περιγραφή του στο Κοράνιο ως ένα φτωχό ορφανό ( Κοράνι 93:6-9).

Η πλούσια πλευρά περιλάμβανε μια πλούσια επιχειρηματία που ονομαζόταν Χαντίτζα (Khadija) και τον εξάδελφό της Ουάρακα μπιν Νάουφαλ (Waraqa bin Nawfal). Σε αυτή την πλευρά ακολουθούσαν τις διδασκαλίες των Εβιωνιτών, και ο Ουάρακα μπιν Νάουφαλ ήταν ο κύριος ιερέας τους. Ο συνηθισμένος μουσουλμανικός ισχυρισμός, ότι στις αραβικές φυλές ήταν όλοι Jahiliya ή αδαείς πριν από τον Μουχάμμαντ, δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους μουσουλμάνους για να μπει μια σφήνα μεταξύ αυτών και όλων των άλλων. Πολλοί από αυτές τις φυλές ακολουθούσαν διάφορες χριστιανικές και εβραϊκές παραδόσεις.

Ο Ουαράκα μπιν Νάουφαλ, με την ειδική έμφαση που έδιναν οι Εβιωνίτες στη φροντίδα για τους φτωχούς, φρόντισε ιδιαίτερα τον ορφανό Μουχάμμαντ. Τον δίδαξε να διαβάζει και να γράφει, καθώς και να μεταφράζει θρησκευτικά κείμενα από την αραμαϊκή στα αραβικά. Ο μουσουλμανικός ισχυρισμός ότι ο Μουχάμμαντ ήταν αναλφάβητος ήταν άλλος ένας μύθος που δημιουργήθηκε από τους πρώτους μουσουλμάνους προς στήριξη του ισχυρισμού τους ότι το Κοράνιο ήταν μια ειδική αποκάλυψη από τον Θεό. Δεδομένου ότι ο Μουχάμμαντ μεγάλωσε , ο Ουάρακα κάλεσε τον νεαρό να ζήσει μαζί με τους συνεργάτες του για τα θρησκευτικά τους προσκυνήματα. Μία φορά το χρόνο, κατά τη διάρκεια της νηστείας ένα μήνα πριν από το Πάσχα (tahannoth), η ομάδα των νηστευτών ζούσε με λαχανικά, γιαούρτι, και άζυμο ψωμί. Η αναχώρηση περιλάμβανε προσευχή, ενατένιση, επανάληψη και επίκληση του ονόματος του Θεού, και ανάγνωση της Βίβλου στη σιωπή και την πλήρη απομόνωση από τους κατοίκους της Μέκκας. Μετά την νηστεία, θα κύκλωναν την Κάαμπα 7 φορές. Έτσι εκπαιδεύτηκε να λαμβάνει αποκαλύψεις ο Μουχάμμαντ. Εκτός από τον ιερέα Ουάρακα, στο κόμμα περιλαμβάνονταν οι: Abd al-Mutallib (παππούς του Μουχάμμαντ), Othman bin Al Howeireth, Abû Umayya ibn Al-Mughîra (μάλλον ο πατέρας της Ουμ-Σαλάμα, μετέπειτα συζύγου του Μουχάμμαντ), Abdalah bin Jahsh (εξάδελφος του Μουχάμμαντ και αδελφός της μετέπειτα συζύγου του Ζεϊνάμπ). [Σύμφωνα με ιστορικούς του Ισλάμ, συμμετείχε και ο ποιητής Umayya ibn Abî as-Salt, ένας από τους συγγενείς του Μουχάμμαντ, του οποίου την ποίηση ο Μουχάμμαντ αγαπούσε κι έβαλε αποσπάσματά της στο Κοράνι]. Ο Ουάρακα αναγνώρισε τις θρησκευτικές τάσεις του Μουχάμμαντ και τις ηγετικές του ικανότητες, και έλπιζε ότι θα τον διαδεχόταν ως ηγέτης των Εβιωνιτών στη Μέκκα (το ίδιο το Κοράνιο διευκρινίζει ότι, όταν ο Μουχάμμαντ ξεκίνησε να κηρύττει στους φτωχούς της Μέκκας, δεν τους έλεγε για το «Ισλάμ», αλλά για το μονοθεϊσμό του Αβραάμ). Ο Ουάρακα βρήκε στον Μουχάμμαντ απασχόληση στα καραβάνια με καμήλες της εξαδέλφης του Χαντίζα, που πήγαιναν στη Δαμασκό και στη Βασόρα, και αργότερα όταν έγινε 25 ετών κι εκείνη ήταν 40, κανόνισε το γάμο του μαζί της. Ο γάμος έγινε σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, πράγμα που σήμαινε πως ο Μουχάμμαντ δεν έλαβε καμιά άλλη σύζυγο όσο ζούσε η Χαντίτζα. Τα δύο κλαν συναντήθηκαν κατά την τελετή του γάμου. Έτσι, ο Ουάρακα φρόντισε ο προστατευόμενός του να γίνει πλούσιος, και εν δυνάμει ηγέτης και διάδοχος της θέσης του στην ιεραρχία ως «πατριάρχης» της αίρεσης της Μέκκας.

Ο Μουχάμμαντ είχε πολλές αποκαλύψεις που τον φόβιζαν, επειδή νόμιζε ότι ήταν ο Σατανάς (shaytan) ή κακά πνεύματα που τον παρενοχλούσαν. Η Χαντίζα, βοηθούμενη από τον Ουάρακα, καθησύχασε τον Μουχάμμαντ ότι τον είχε επιλέξει ο καλός αρχάγγελος να κηρύξει το μήνυμα, και ο Ουάρακα ευλόγησε τον Μουχάμμαντ και τον έστειλε να προσηλυτίσει τους ανθρώπους στη Μέκκα. Μερικοί από τους φτωχότερους και εκείνους που βρίσκονταν στη χαμηλότερη κοινωνική βαθμίδα τον ακολουθούσαν. Σε πολλούς ισχυρούς παγανιστές δεν άρεσε το κήρυγμά του, αλλά δεν μπορούσαν να τον πειράξουν επειδή τον προστάτευαν ο Ουάρακα, η Χαντίζα και ο θείος του Abi Taleb.

Όταν ο Ουάρακα πέθανε, οι αποκαλύψεις σταμάτησαν να εμφανίζονται επί τέσσερα χρόνια στον Μουχάμμαντ. Όταν πέθανε και η Χαντίζα, αυτός ήταν πάνω από 40 ετών και είχε μείνει χωρίς πνευματικούς οδηγούς και συμπαραστάτες. Μετά το θάνατο του θείου του Αμπού Τάλεμπ έχασε και τη στήριξη των φατριών κι έφυγε από τη Μέκκα για να συναντήσει ορισμένους από τους οπαδούς και του στην πόλη της Μεδίνα, 250 μίλια προς τα βόρεια. Μια νέα φάση του Ισλάμ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, καθώς το «μήνυμα» του θεού και ο τρόπος ζωής του Μουχάμμαντ άλλαξε δραστικά. Το μήνυμά του έγινε μήνυμα κατάκτησης και αυτοκρατορίας, και ο τρόπος ζωής του (όπως και πολλών αυτοαποκαλούμενων προφητών πριν και μετά από αυτόν) είχε κι έναν θεό να του παρέχει οτιδήποτε ήθελε, μεταξύ άλλων και πολλές γυναίκες, όπως επιθυμούσε η καρδιά του.

Η θέση οτι το Ισλάμ προήλθε απο τον Ιουδαιοχριστιανισμό δεν είναι με κανένα τρόπο μοναδική στον Ιωσήφ αλ-Καζί. Όπως σημειώνει ο επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών  Σωτήριος Δεσπότης,

«ο χαμένος συνδετικός κρίκος μεταξύ χριστιανισμού και ισλάμ είναι, σύμφωνα με αρκετούς ερευνητές ο Ιουδαιοχριστιανισμός, ο οποίος από τον αγ. Επιφάνιο Σαλαμίνος χαρακτηρίστηκε ως μία από τις 80 τότε γνωστές αιρέσεις (Πανάριον 374-377): οι Ναζηραίοι ομολογούσαν τον Ιησού ως υιό του Θεού,  ζούσανε όμως σύμφωνα με τα  μωσαϊκά έθιμα. Οι ιουδαιοχριστιανοί, και κυρίως οι Εβιωνίτες (οι πτωχοί του Θεού) και οι βαπτιστές σαβαίοι, οι οποίοι θεωρούσαν το Χριστό ως άνθρωπο εξ ανθρώπων Μεσσία εγκαταστάθηκαν στην αραβική χερσόνησο και μάλιστα στη Μεδίνα. Σημειωτέον ότι το ιουδαιοχριστιανικό ρεύμα επιβιώνει μέχρι σήμερα στην Αφρική και στις Ινδίες. Οι Αιθίοπες μονοφυσίτες, οι οποίοι διακρίνονται για την ευλάβεια και την πίστη τους στις παραδόσεις τιμούν την κιβωτό του Μωυσή (ταβότ), χρησιμοποιούνε μια σημιτική λειτουργική γλώσσα, ψέλνουν ψαλμούς με τη συνοδεία τυμπάνων και σαλπίγγων, έχουν καθιερώσει μαζί με τη βάπτιση την περιτομή, τιμούνε το Σάββατο, και έχουν αντίστοιχες διαιτητικές συνήθειες (απαγόρευση χοιρινού). Στη νότια Ινδία ζούνε 70.000 χριστιανοί Tekkumbgam ή Southist οι οποίοι έφθασαν εκεί στην Κεραλά από τη Συρία η Μεσοποταμία το 345 υπό την ηγεσία ενός Θωμά από την Κανά ή Χαναάν. Ομολογούν τον Ιησού ως το Μεσσία των Ιουδαίων. Σύμφωνα με τον A. Schlatter, κανείς από τους ηγέτες της χριστιανικής Καθολικής Εκκλησίας των πρώτων αιώνων δε μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι οι αιρετικοί και περιθωριοποιημένοι ιουδαιοχριστιανοί κάποτε θα ταρακουνούσαν τον κόσμο και θα σάρωναν Μητροπόλεις του χριστιανικού Βυζαντίου. Μονοθεϊσμός αντί τριαδολογίας, Πάσχων Δούλος του Κυρίου αντί του Θεανθρώπου (δύο υποστάσεων) είναι μόνο μερικά από τα πιστεύω των γνωστικιζόντων ιουδαιοχριστιανών, πιθανότατα Ελκεσαϊτών (που στο Κοράνι ονομάζονται Sabier)[2], οι οποίοι επηρεασμένοι και από το γνωστικισμό θεωρούσαν τον Ιησού ως τη σφραγίδα των Προφητών (πρβλ. Tertullian, Adversus Judaeos), εξέχων τίτλος κατόπιν του Μωάμεθ. Σύμφωνα με τον Σωζομενό (439-450) υπήρχαν ιουδαιοχριστιανοί οι οποίοι θεωρούσαν ως προπάτορες τον Ισμαήλ και την Άγαρ. Ίσως (και) αυτούς πολέμησε καταρχάς ο προφήτης του Ισλάμ στη Μεδίνα αλλά και από αυτούς πληροφορήθηκε πολλά γεγονότα αλλά και Μιδράς της βιβλικής παράδοση.

…

Στην Αραβία φαίνεται επίσης ότι ετιμάτο ήδη η Maryam η μητέρα του Isa-Ιησού, η οποία από σύγχυση με την Μαριάμ την αδελφή του Μωυσή, θεωρούνταν κόρη του Αμράμ και αδελφή του Ααρών και σίγουρα όχι Θεο-τόκος. Υπήρχε μάλιστα τοιχογραφία της στην Kaaba της Μέκκας, την οποία δεν κατέστρεψε ο Μωάμεθ. Δεν θεωρούνταν rasulu  llah απεσταλμένη από το Θεό (όπως ο Μωάμεθ αλλά και οι άλλοι προφήτες) αλλά siddiqa – αληθινή (5,75).»

Έχοντας υπόψη μας όλα αυτά, και κάποια ακόμη (όπως τη γνωριμία του Μουχάμμαντ με τον αρειανιστή μοναχό Μπαχίρα) δεν φαίνεται πια καθόλου παράξενο γιατί ο Ιωάννης Δαμασκηνός, ο μεγάλος Ορθόδοξος θεολόγος που μεγάλωσε μέσα στην αυλή του Mu’awiyah στη Δαμασκό και γνώρισε καλά το Ισλάμ, το θεωρούσε μια χριστιανική αίρεση…

---

[1] Οι χριστιανοί που ζούσαν στην Ιερουσαλήμ, γνώριζαν την προφητεία του Ιησού:

«Όταν όμως δείτε να κυκλώνεται από στρατεύματα η Ιερουσαλήμ, τότε να γνωρίσετε ότι έχει πλησιάσει η ερήμωσή της. Τότε όσοι είναι στην Ιουδαία ας φεύγουν στα όρη και όσοι είναι στο μέσο αυτής ας αναχωρήσουν και όσοι είναι στην ύπαιθρο ας μην εισέλθουν σ’ αυτή, γιατί ημέρες εκδίκησης είναι αυτές, για να ολοκληρωθούν όλα τα γραμμένα. Αλίμονο σε όσες έχουν στην κοιλιά παιδιά και σε όσες θηλάζουν εκείνες τις ημέρες. Γιατί θα γίνει καταπίεση μεγάλη πάνω στη γη και οργή στο λαό τούτο, και θα πέσουν από το στόμα της μάχαιρας και θα αιχμαλωτιστούν σε όλους τους εθνικούς, και η Ιερουσαλήμ θα πατιέται συνεχώς από τους εθνικούς, μέχρις ότου συμπληρωθούν οι καιροί των εθνικών» (Λουκάς 21:20-24).

Έτσι έφυγαν από την Ιερουσαλήμ στην Πέλλα της Ιορδανίας, όπου και παρέμειναν μέχρι το 135 μ.Χ. Σύμφωνα με το βιβλίο «Ιστορία του Ιουδαϊκού Χριστιανισμού» του Hugh Schonfield κάποιοι Ιουδαιοχριστιανοί βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ το διάστημα 132-135 μ.Χ. οπότε ξέσπασε η επανάσταση των Εβραίων κατά των Ρωμαίων, και ενώθηκαν στον πόλεμο με τους Εβραίους κάτω από τη σημαία του Μπαρ-Κοχεμπά, ταυτιζόμενοι μαζί τους εθνικά. Όταν όμως ο Ραβίνος Ακίβα ανακήρυξε τον Μπαρ-Κοχεμπά ως τον αναμενόμενο Μεσσία, οι Ιουδαιοχριστιανοί που θεωρούσαν τον Ιησού ως το Μεσσία των Ιουδαίων αρνήθηκαν να συμπράξουν, και πλέον θεωρούνταν και προδότες του έθνους τους. Καθώς οι Ρωμαίοι με τη νίκη τους ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ και απαγόρευσαν την είσοδο σε όλους τους Εβραίους, όσοι Ιουδαιοχριστιανοί επέζησαν έφυγαν απότην περιοχή.

[2] Σημειωτέον ότι και ο Πέρσης Μάνης (216-76) ο οποίος ήθελε στη συνέχεια των Ζαρατούστρα, Βούδα και ενός «γνωστικού» Χριστού να ιδρύσει μια καινούργια χριστιανική θρησκεία, στα νιάτα του ανήκε στην ιουδαιοχριστιανική αίρεση των Βαπτιστών – Ελκεσαϊτών και επηρεάστηκε από το νομικισμό και την αποκαλυπτική σκέψη.

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ–9: «Ο Ιησούς δεν είναι σωτήρας»

Ο Άχμαντ Ελντίν ισχυρίζεται ότι «To ιερό βιβλίο του Χριστιανισμού αρνείται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο Ιησούς μπορεί να είναι σωτήρας.» Γιατί παρακαλώ; Επειδή τα ευαγγέλια του δίνουν τον τίτλο του «Υιού του Ανθρώπου»!

«Ματθαίος 11:19 Ματθαίος 12:8, Ματθαίος 12:40, Μάρκος 8:38, Μάρκος 13:26, Λουκάς 5:24, Λουκάς 6:5, Λουκάς 6:22, Ιωάννης 1:51, Ιωάννης 3:14. Η Καινή Διαθήκη περιγράφει τον Ιησού σαν «υιό του ανθρώπου» πάνω από 80 φορές.»

Ας παρακολουθήσουμε όμως την εξέλιξη του «ξεκάθαρου» συλλογισμού του:

Μπορούμε όμως να εμπιστευτούμε, να πιστέψουμε, και να βασίσουμε την σωτηρία μας στον υιό του ανθρώπου; Όχι σύμφωνα με το βιβλίο των ψαλμών.

«Μη έχετε πεποίθηση επάνω σε άρχοντες, επάνω σε γιον ανθρώπου, από τον οποίο δεν υπάρχει σωτηρία». (ψαλμοί 146:3)

Οι Ο΄ εδώ μεταφράζουν στον πληθυντικό «ἐφ’ υἱοὺς ἀνθρώπων», «γιους ανθρώπων», πράγμα που είναι και το πιο λογικό εφόσον και οι «άρχοντες» είναι στον πληθυντικό. Ο φίλος μας εδώ παραθέτει τη μετάφραση από το μασοριτικό, που νομίζει ότι τον εξυπηρετεί καλύτερα στο σκοπό του. Σε κάθε περίπτωση το νόημα του χωρίου είναι σαφές: Οι σκέτοι άνθρωποι, π.χ. οι άρχοντες, δεν μπορούν να σώσουν τον άνθρωπο. Μόνο ο Θεός μπορεί να το κάνει αυτό. Συνεχίζουμε να διαβάζουμε το κείμενο του Ελντίν:

Ένα άλλο χωρίο τονίζει ότι ο υιός του ανθρώπου είναι ένα «σκουλήκι». Διαβάζουμε από το βιβλίο του Ιώβ:

«Πώς, λοιπόν, μπορεί ο άνθρωπος να δικαιωθεί μπροστά στον Θεό; Ή, πώς μπορεί να είναι καθαρός αυτός που γεννήθηκε από γυναίκα;  Δες, κι αυτό το φεγγάρι δεν είναι λαμπρό, και τα αστέρια δεν είναι καθαρά μπροστά του.  Πόσο λιγότερο ο άνθρωπος, η σαπίλα; Και ο γιος τού ανθρώπου, το σκουλήκι; [σημείωση δική μας: Οι Ο΄ γράφουν: υἱὸς ἀνθρώπου σκώληξ]» ( Ιώβ 25:4-6)

Το χωρίο δεν βρίζει η προσβάλει τον υιό του ανθρώπου αλλά τονίζει ότι δεν μπορεί ένας άνθρωπος να είναι όμοιος με τον Θεό. Το χωρίο αυτό δείχνει επίσης ότι ο υιός του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση ίσος με τον Θεό πόσο μάλλον ο Θεός ο ίδιος.

Πρέπει επίσης να παρατηρηθεί ότι γίνεται ένας διαχωρισμός μεταξύ του ανθρώπου και του υιού του ανθρώπου όπως φαίνεται και στα χωρία παραπάνω. Βλέπουμε μια αναφορά για τον άνθρωπο και ξεχωριστή αναφορά για τον υιό του ανθρώπου.

Ας αρχίσουμε από το τέλος, παρατηρώντας ότι εδώ έχουμε άλλη μια εκδήλωση παχυλής άγνοιας εκ μέρους του απολογητή του Ισλάμ, αφού

«Και στα εβραϊκά, και στα αραμαϊκά η έκφραση «υιός ανθρώπου» είναι συνήθως απλά ταυτόσημη με το «άνθρωπος». [1]

Οπότε για τι διαχωρισμούς και τρίχες κατσαρές μας μιλάει; Στην περίπτωση αυτή βλέπουμε απλά την επανάληψη μιας έννοιας με λίγο διαφορετικές λέξεις που δίνουν το ίδιο νόημα, πράγμα που αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο στην εβραϊκή ποίηση (το βιβλίο των Ψαλμών και το βιβλίο του Ιώβ ανήκουν στα ‘ποιητικά» της Παλαιάς Διαθήκης). Άλλα παραδείγματα της τεχνικής των συνωνύμων βλέπουμε στους Ψαλμούς 14:1, και 24:3 που οι Ο΄μεταφράζουν: 14:1: «Κύριε τίς παροικήσει ἐν τῷ σκηνώματί σου καὶ τίς κατασκηνώσει ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ σου;»

24:3: «τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ;»

Επίσης στον Ησαΐα 1:3: 3: «ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ ‘Ισραηλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκεν.»

Οι τονισμένες λέξεις δηλώνουν την ίδια έννοια με διαφορετικό τρόπο.

Δεύτερον, τα χωρία που παραθέτει ο Ελντίν – τα οποία στους Ο΄δεν λένε «υιός του ανθρώπου» αλλά «υιός ανθρώπου» – αναφέρονται σε σκέτους ανθρώπους, όχι στον Θεάνθρωπο. Από πού κι ως πού ο φίλος μας συμπέρανε ότι όπου μιλά για «υιό ανθρώπου» δηλ. «άνθρωπο» η Αγία Γραφή, έχει οπωσδήποτε το ίδιο νόημα που δίνει στον όρο «Ο Υιός του Ανθρώπου» ο Χριστός; Η «λογική» του θυμίζει ξεκάθαρα το γνωστό ρητό «Το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι!» Όμως ο διαχωρισμός που ο Άχμαντ Ελντίν νομίζει ότι γίνεται μεταξύ των εννοιών του «υιού ανθρώπου» και του «ανθρώπου», στην πραγματικότητα γίνεται μεταξύ της έννοιας του «υιού ανθρώπου» γενικά, και του συγκεκριμένου περιεχομένου που ο Ιησούς δίνει στον όρο «ο Υιός του Ανθρώπου» όταν τον αποδίδει στον εαυτό Του.

Ο Ιώβ μας μιλά για τον άνθρωπο γενικά, ο οποίος ασφαλώς «δεν είναι καθαρός» και «δεν μπορεί να δικαιωθεί ενώπιον του Θεού». Όμως ο «Υιός του Ανθρώπου» του Ιησού είναι σαφέστατα μια πολύ διαφορετική περίπτωση, αφού κάνει πολύ εξαιρετικά πράγματα. Κατ’ αρχήν, μας λέει χωρίς περιστροφές ότι ΕΙΝΑΙ σωτήρας των ανθρώπων – αναιρώντας τις κουτοπόνηρες αναφορές των μουσουλμάνων απολογητών σε άλλα άσχετα εδάφια της Αγίας Γραφής:

* «ο Υιός τού ανθρώπου ήρθε για να σώσει το χαμένο.» (Ματθ. 18:11) «ήρθε να ζητήσει και να σώσει το χαμένο» (Λουκ. 19:10) «για να σώσει ψυχές ανθρώπων» (Λουκ. 9:56)

* «ο Υιός τού ανθρώπου ήρθε για να δώσει τη ζωή του λύτρο για χάρη πολλών. (Ματθ. 20:28, Μαρκ. 10:45)

Δεύτερον, έχει εξουσία σαν αυτή που έχει μόνο ο Θεός:

* «ο Υιός τού ανθρώπου έχει εξουσία επάνω στη γη να συγχωρεί αμαρτίες» (Ματθ. 9:6, Μαρκ. 2:10, Λουκ. 5:24)

* «ο Υιός τού ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου» (Ματθ. 12:8, Μαρκ. 2:28, Λουκ. 6:5)

Και όχι μόνο αυτά! Δείτε:

* «όπως η αστραπή, που αστράφτει από το ένα μέρος κάτω από τον ουρανό, λάμπει προς το άλλο μέρος κάτω από τον ουρανό, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου κατά τη δική του ημέρα.» (Λουκ.17:24)

* «ο Υιός τού ανθρώπου θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία» (Ματθ. 13:41)

* «ο Υιός τού ανθρώπου πρόκειται νάρθει μέσα στη δόξα τού Πατέρα του μαζί με τους αγγέλους του· και τότε θα αποδώσει στον καθέναν σύμφωνα με την πράξη του.» (Ματθ. 16:27, Λουκ. 9:26)

* «όποιος ντραπεί για μένα και για τα λόγια μου σ’ αυτή τη γενεά, τη μοιχαλίδα και αμαρτωλή, και ο Υιός τού ανθρώπου θα ντραπεί γι’ αυτόν, όταν έρθει στη δόξα τού Πατέρα του μαζί με τους αγγέλους.» (Μαρκ. 8:38 Λουκ. 12:8-9)

* «κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο Υιός τού ανθρώπου, αυτός που είναι στον ουρανό.» (Ιω.3:13)

* «ο Υιός τού ανθρώπου θα δώσει στους ανθρώπους τροφή που μένει σε αιώνια ζωή· επειδή, τούτον σφράγισε ο Πατέρας, ο Θεός. (Ιω.6:27)

Ας θυμηθούμε επίσης, ότι ο Ιησούς που αυτοαποκαλείται «Υιός του Ανθρώπου» έχει δηλώσει ότι είναι αναμάρτητος (Ιω. 8:46) και απευθυνόμενος στον Θεό λέει τα εξής: «Και, τώρα, εσύ Πατέρα, δόξασέ με κοντά σου, με τη δόξα που είχα κοντά σε σένα, πριν γίνει ο κόσμος».  (Ιω. 17:5) Φαίνεται να μην είναι δικαιωμένος ενώπιον του Θεού ο Ιησούς; Δόξασε άραγε ο Θεός κοντά Του κανένα «άνθρωπο-σκουλίκι», μάλιστα πριν γίνει ο κόσμος – τότε δηλαδή, που δεν υπήρχαν ακόμη άνθρωποι;

Ας δούμε και μια μεγαλύτερη αναφορά του Ιησού στο τι πρόκειται να κάνει ως «Υιός του Ανθρώπου» από το κεφ. 25 του κατά Ματθαίον ευαγγελίου:

31 Και όταν έρθει ο Υιός τού ανθρώπου μέσα στη δόξα του, και όλοι οι άγιοι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθήσει επάνω στον θρόνο τής δόξας του.

32 Και μπροστά του θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη· και θα τους χωρίσει από αναμεταξύ τους, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια.

33 Και τα μεν πρόβατα θα τα στήσει από τα δεξιά του, ενώ τα ερίφια από τα αριστερά.

34 Τότε, ο βασιλιάς θα πει σ’ αυτούς που θα είναι από τα δεξιά του: Ελάτε, οι ευλογημένοι τού Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία, που είναι ετοιμασμένη σε σας από τη δημιουργία τού κόσμου·

35 επειδή, πείνασα, και μου δώσατε να φάω· δίψασα και μου δώσατε να πιω· ξένος ήμουν, και με φιλοξενήσατε·

36 γυμνός ήμουν, και με ντύσατε· ασθένησα, και με επισκεφθήκατε· σε φυλακή ήμουν, και ήρθατε σε μένα.

37 Τότε, οι δίκαιοι θα του απαντήσουν, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς, και σε θρέψαμε; Ή, να διψάς, και σου δώσαμε να πιεις;

38 Και πότε σε είδαμε ξένον, και σε φιλοξενήσαμε; Ή, γυμνόν, και σε ντύσαμε;

39 Και πότε σε είδαμε ασθενή ή σε φυλακή, και ήρθαμε σε σένα;

40 Και απαντώντας ο βασιλιάς, θα τους πει: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον το αυτό κάνατε σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα.

41 Τότε, θα πει και σ’ εκείνους που θα είναι από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του.

42 Επειδή, πείνασα, και δεν μου δώσατε να φάω· δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω·

43 ξένος ήμουν, και δεν με φιλοξενήσατε· γυμνός, και δεν με ντύσατε· ασθενής και σε φυλακή, και δεν με επισκεφθήκατε.

44 Τότε, θα του απαντήσουν κι αυτοί, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή σε φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμε;

45 Τότε, θα τους απαντήσει, λέγοντας: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον δεν το κάνατε αυτό σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους, δεν το κάνατε ούτε σε μένα.

46 Και θα αποχωρήσουν, αυτοί μεν σε αιώνια κόλαση· ενώ οι δίκαιοι σε αιώνια ζωή.  (Ματθ. 25:31-46)

Ο Υιός του Ανθρώπου λοιπόν, είναι βασιλιάς και Υιός του Θεού που θα κρίνει την ανθρωπότητα.

Αλλά, ας δούμε μια ακόμα αναφορά της Αγίας Γραφής σε «Υιό Ανθρώπου», την οποία ο φίλος μας Άχμαντ Ελντίν δεν παρέθεσε: την παλαιοδιαθηκική αναφορά του προφήτη Δανιήλ (7:9-14):

«Θωρούσα, μέχρις ότου τέθηκαν οι θρόνοι, και ο Παλαιός των ημερών κάθησε, του οποίου το ένδυμα ήταν λευκό σαν χιόνι, και οι τρίχες τού κεφαλιού του σαν καθαρό μαλλί· ο θρόνος του ήταν σαν φλόγα φωτιάς· οι τροχοί του σαν φωτιά που κατέφλεγε.

10 Ποταμός φωτιάς έβγαινε και διαχεόταν από μπροστά του. Χίλιες χιλιάδες τον υπηρετούσαν, και χίλιες μυριάδες παραστέκονταν μπροστά του· το κριτήριο κάθησε, και τα βιβλία ανοίχτηκαν.

…

13 Και είδα σε οράματα της νύχτας, και ξάφνου, ένας σαν Υιός ανθρώπου ερχόταν μαζί με τα σύννεφα του ουρανού, και έφτασε μέχρι τον Παλαιό των ημερών, και τον έφεραν μέσα, μπροστά του.

14 Και του δόθηκε η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, για να τον λατρεύουν όλοι οι λαοί, τα έθνη, και οι γλώσσες· και η εξουσία του είναι αιώνια εξουσία, η οποία δεν θα παρέλθει, και η βασιλεία του, η οποία δεν θα φθαρεί.»

Είναι ολοφάνερο ότι στην προφητεία αυτή του Δανιήλ ο «παλαιός των ημερών» αναφέρεται στη θεότητα. Αλλά και ο «όμοιος με υιό ανθρώπου» δηλ. ο «όμοιος με άνθρωπο» εμφανίζεται να χρησιμοποιεί ένα όχημα το οποίο στην Παλαιά Διαθήκη συμβολίζει τον ίδιο το Θεό: τα σύννεφα του ουρανού. Μόνο ο Θεός «έρχεται με σύννεφα» στην Π.Δ. Κανείς άλλος! Δείτε εδώ μερικά μόνο παραδείγματα:

Και έβαλε το σκοτάδι για σκηνή ολόγυρά του, νερά σκοτεινά, πυκνά σύννεφα των ανέμων. (2ΣA 22:12)

Σύννεφο και ομίχλη είναι ολόγυρά του· δικαιοσύνη και κρίση είναι η βάση τού θρόνου του. (Ψαλμός 97:2)

Δέστε, θα ανέβει σαν σύννεφο, και οι άμαξές του θα είναι σαν ανεμοστρόβιλος. (Ιερ 4:13)

Ο δρόμος τού Κυρίου είναι μαζί με ανεμοστρόβιλο και θύελλα, και η σκόνη των ποδιών του είναι σύννεφα. (Ναούμ 1:3)

Άραγε ο Ιησούς εννοούσε αυτόν τον υιό ανθρώπου που αναφέρει ο Δανιήλ, ή με τη χρήση του όρου ήθελε να τονίσει ότι τάχα ήταν σκέτος άνθρωπος, όπως ισχυρίζονται οι μουσουλμάνοι; Ναι, αυτόν τον Υιό Ανθρώπου εννοούσε, αν κρίνουμε από τα εδάφια Ματθ. 25:31-46, και τα άλλα που παραθέσαμε προηγουμένως. Αλλά ας παρακολουθήσουμε και μια αποκαλυπτική συνομιλία του Ιησού με τον Ιουδαίο αρχιερέα από το 26ο κεφ. του κατά Ματθαίον:

63 Και ο Ιησούς σιωπούσε. Και απαντώντας ο αρχιερέας, του είπε: Σε ορκίζω στον ζωντανό Θεό, να μας πεις, αν εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού Θεού.

64 Ο Ιησούς λέει σ’ αυτόν: Εσύ το είπες· όμως, σας λέω: Στο εξής, θα δείτε τον Υιό τού ανθρώπου να κάθεται στα δεξιά τής δύναμης, και να έρχεται επάνω στα σύννεφα του ουρανού. (Ματ 26:63-64)

Εδώ λοιπόν, έχουμε τον Ιησού να επικαλείται την προφητεία του Δανιήλ και να την εφαρμόζει στον εαυτό Του! (Σε συνδυασμό με τον ψαλμό 109:1: «Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου: Κάθησε από τα δεξιά μου, μέχρις ότου βάλω τους εχθρούς σου υποπόδιο των ποδιών σου»). Ο Ιησούς Χριστός είναι αυτός ο Yιός Aνθρώπου (στα αραμαϊκά «Μπαρ Νάσα» – αυτό το μέρος της προφητείας του Δανιήλ έχει γραφτεί στα αραμαϊκά). Δεν είναι κάποιος στον οποίο «δεν υπάρχει σωτηρία», ούτε κάποιος που «δεν είναι καθαρός», ούτε κάποιος που «δεν έχει δικαιωθεί μπροστά στον Θεό», ούτε ασφαλώς κάποια «σαπίλα» ή «σκουλίκι»! Είναι ΑΥΤΟΣ ο συγκεκριμένος που στην ανθρώπινη φύση Του δόθηκε η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, για να τον λατρεύουν όλοι οι λαοί, τα έθνη, και οι γλώσσες· και η εξουσία του είναι αιώνια εξουσία, η οποία δεν θα παρέλθει, και η βασιλεία του δεν θα φθαρεί. Είναι αυτός, που όταν έφυγε πάνω σε σύννεφα (Πράξεις 1:9), ανέβασε την ανθρώπινη φύση «στα δεξιά της δύναμης», στο ίδιο επίπεδο με τη θεία φύση Του, όπως προφητικά είδε ο Δανιήλ εκατοντάδες χρόνια πριν.[2]

Θα απορήσει εδώ κανείς, γιατί ο Άχμαντ Ελντίν συσχέτισε με τον όρο «Υιός του Ανθρώπου», μόνο τα γραφικά χωρία που αναφέρονται σε αδυναμία σωτηρίας, «σαπίλα» και… σκουλίκια, και όχι τα υπόλοιπα που παραθέσαμε από την Καινή Διαθήκη, και αυτά του Δανιήλ από την Παλαιά Διαθήκη, τα οποία Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εφαρμόζει στον εαυτό Του. Υπάρχουν δυο λόγοι:

• Ότι αυτή η ερμηνεία γκρεμίζει εκ θεμελίων τη θρησκεία του
• Ότι οι μουσουλμάνοι έχουν συσχετίσει αυτή την προφητεία του Δανιήλ με τον… Μουχάμμαντ! Γιατί συσχετίζουν τις «σαπίλες» και τα «σκουλίκια» με τον Ιησού Χριστό και παράλληλα άλλα σημεία όπου ο ίδιος ο Χριστός λέει ξεκάθαρα ότι αναφέρονται σ’ Αυτόν, τα συσχετίζουν αυθαίρετα με τον ψευδοπροφήτη τους; Ισχυριζόμενοι έτσι ότι ο Αλλάχ έδωσε στον Μουχάμμαντ εξουσία αιώνια, να τον λατρεύουν αιώνια οι φυλές της γης – δηλ. να διαπράττουν ειδωλολατρία, αφού ο Μουχάμμαντ όπως λένε και διακηρύττουν, είναι σκέτος άνθρωπος και η λατρεία ανήκει μόνο στον Αλλάχ; Σας φαίνεται απίστευτο ότι οι μουσουλμάνοι το κάνουν αυτό; Δεν είναι το μόνο «απίστευτο κι όμως αληθινό» στο Ισλάμ… Δείτε με τα ίδια σας τα μάτια, εδώ: http://nabiallah.wordpress.com/%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%87%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b5%ce%bd%cf%84-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%af%ce%b2%ce%bb%ce%bf/ και έχετε υπόψη σας, ότι ο συγκεκριμένος μουσουλμάνος δεν γράφει ό,τι του κατέβει, αλλά ό,τι βρήκε σε 4 προπαγανδιστικά βιβλία τα οποία αναφέρει ως βιβλιογραφία.[3] Για μια ορθόδοξη απάντηση σ’ αυτό το θέμα (αν ο Υιός του Ανθρώπου στο Δανιήλ είναι ο Μουχάμμαντ ή ο Ιησούς), βλ. http://nabiallah.wordpress.com/%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%87%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b5%ce%bd%cf%84-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%af%ce%b2%ce%bb%ce%bf/#comment-174.

Για να τελειώνουμε με τις αστειότητες του Άχμαντ Ελντίν, ο Ιησούς ΕΙΝΑΙ σωτήρας. Το είπε ο ίδιος ξεκάθαρα όπως είδαμε πιο πάνω, το είπε και ο άγγελος στον Ιωσήφ τον μνήστορα όταν έδωσε οδηγίες για το πώς έπρεπε να Τον ονομάσουν:

«θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού [εβραϊκά Yeshua, «ο Γιαχβέ σώζει»]· επειδή, αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες τους.» Ματθ.1:21).

Και όχι μόνο ΕΙΝΑΙ σωτήρας, αλλά είναι Ο ΜΟΝΟΣ σωτήρας:

«δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία· επειδή, ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου τού οποίου πρέπει να σωθούμε» (Πραξ. 4:12).

Ευχόμαστε οι φίλοι μας μουσουλμάνοι να το συνειδητοποιήσουν αυτό όσο ακόμη είναι εν ζωή, γιατί μετά τον θάνατο, όταν αντί να δουν το καλάμι (κνήμη) του Αλλάχ θα βρεθούν μπροστά στον Ιησού τον Υιό του Ανθρώπου, είναι αργά για μετάνοια.

---

[1] «In both Hebrew and Aramaic the expression “Son of man” is ordinarily equivalent simply to “man”.»The Son of Man», του Walter Henry Townsend Gahan, 1912. Σελ. 74.

[2] http://www.oodegr.com/oode/theos/theanthrwpos2.htm 8. Ο Παλαιός των Ημερών και ο Υιός του ανθρώπου

Όταν ο Ιησούς έφευγε για τον Πατέρα Του στον ουρανό, η Αγία Γραφή μας κάνει την εξής περιγραφή: «και ταύτα ειπών βλεπόντων αυτών επήρθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών» (Πράξεις 1/α: 9).

Το σύννεφο που πήρε τον Χριστό, τον έκρυψε  από τα μάτια τους. Τι συνέβη μετά; Το βιβλίο των Πράξεων δεν μας το λέει. Όμως μας το έγραψε προφητικά, αιώνες πριν, ο προφήτης Δανιήλ! Ας δούμε λοιπόν τη συνέχεια της ανόδου του Χριστού προς τον Πατέρα Του:

«Εθεώρουν έως ότου οι θρόνοι ετέθησαν και ο Παλαιός των ημερών εκάθησε, του οποίου το ένδυμα ήτο λευκόν ως χιών και αι τρίχες της κεφαλής αυτού ως μαλλίον καθαρόν· ο θρόνος αυτού ήτο ως φλόξ πυρός, οι τροχοί αυτού ως πυρ καταφλέγον…13. Είδον εν οράμασι νυκτός και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού. 14. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία και η δόξα και η βασιλεία, διά να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή» (Δανιήλ 7/ζ: 9,10, 13,14).

Να λοιπόν η συνέχεια. Ο Χριστός φθάνει ΩΣ ΥΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ως το ύψος της Θεότητας. Και αυτός, Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, λαμβάνει Θεϊκή εξουσία και Βασιλεία, ώστε να τον λατρεύουν τα έθνη και οι γλώσσες. Βλέπετε; Δεν ήταν η Θεϊκή φύση που ανέβηκε στον Ουρανό. Αυτή πάντοτε ήταν εκεί. Στον ουρανό ανέβηκε Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, δηλαδή ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Χριστός!

Μάλιστα η Αποκάλυψις στο 1/α: 13-15, φανερώνει ότι στην πραγματικότητα ο Παλαιός των Ημερών, είναι ο Ίδιος ο Υιός του Ανθρώπου! Προσέξτε την περιγραφή: «13 και εν μέσω των επτά λυχνιών όμοιον υιω ανθρώπου, ενδεδυμένον ποδήρη και περιεζωσμένον προς τοις μαστοίς ζώνην χρυσήν· 14 η δε κεφαλή αυτού και αι τρίχες λευκαί ως έριον λευκόν, ως χιών, και οι οφθαλμοί αυτού ως φλόξ πυρός, 15 και οι πόδες αυτού όμοιοι χαλκολιβάνω, ως εν καμίνω πεπυρωμένοι, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών». Δείτε την κοινή περιγραφή του Δανιήλ και της Αποκάλυψης, η οποία μας αποκαλύπτει ποιος ήταν ο Παλαιός των Ημερών.

Είναι προφανές από την περιγραφή, ότι στον Δανιήλ, στην πραγματικότητα δεν περιγράφεται ο Υιός ενώπιον απλώς του Πατρός, αλλά περιγράφεται η ανθρώπινη φύση του Χριστού, να φθάνει στο ύψος και την εξουσία της Θεϊκής Του! Και να λαμβάνει η ανθρώπινη φύση Του, την εξουσία και τη δύναμη της Θεϊκής! Με άλλα λόγια, εδώ έχουμε μια ξεκάθαρη περιγραφή, των δύο φύσεων του αναστημένου Χριστού!

[3] 1) “Muhammad in the Bible” του Abdul-Ahad Dawood και 2) “Series of prophecies in the Bible for the advent of Muhammad” M.A.C. Cave, εκδ. C.I.M.S (Conveying Islamic Message Society), 3) “The Bible led me to Islam” του Abdul-Malik le Blance, εκδ. “Dar al-Hadyan” publications, και 4) “The Promised Prophet of the Bible” του Munqith ibn Mahmood Al-Saqaar, Saudi Arabia.

υἱὸς ἀνθρώπου σκώληξ

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-8: Αναξιοπιστία της Βίβλου 3 ή «Με ΔΑΥΛΟ αν κοιμηθείς, το πρωί θ’ αλληθωρίζεις…»

Ο απολογητής του Ισλάμ Άχμαντ Ελντίν, που όπως όλοι οι «συνάδελφοί» του προσπαθεί να αποδείξει τη Βίβλο αναξιόπιστη για να «βγάλει λάδι» το εντελώς αναξιόπιστο Κοράνι που συγκρούεται μ’ αυτήν,  εισέπραξε δύο καραμπινάτες αναιρέσεις των σχετικών άρθρων και ηχητικών του εδώ https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/03/27/bible-authors/ και εδώ https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/05/19/bible-authors2/. Στις αναιρέσεις μας είχαμε τονίσει ότι όλοι οι «λόγιοι» που βάλλουν κατά της αξιοπιστίας της Βίβλου, και τους οποίους αντιγράφει ο απολογητής του Ισλάμ, αν δεν είναι αθεϊστές είναι Προτεστάντες, και μάλιστα ευαγγελικοί, και το κάνουν για τους δικούς τους λόγους (βασικά θέλουν να χτυπήσουν τις «ποιμαντικές επιστολές» του Παύλου, και όλα όσα δείχνουν την ύπαρξη μυστηρίων και χειροτονίας ιερέων στην αρχαία Εκκλησία). Επειδή η διαπίστωσή μας για τη μόνιμη καταφυγή των μουσουλμάνων σε προτεστάντες λογίους, και μάλιστα ευαγγελικούς, είναι αδιαμφισβήτητη, ο απολογητής του Ισλάμ χρειαζόταν να βρει κάποιον λόγιο που να έχει τις ίδιες με αυτούς απόψεις και να μην είναι ευαγγελικός. Τελικά, νόμισε ότι ανακάλυψε έναν: κάποιον Γ. Ζερβό, στις σελίδες του… Περιοδικού «Δαυλος» (Τόμος ΙΗ, Αριθμός Τεύχους 210, Ιούνιος 1999, σελ 13263, «Συνέντευξη του Καθηγητή Γ Ζερβού».) Έσπευσε λοιπόν να δημοσιεύσει την ανακάλυψή του εδώ: http://islamforgreeks.org/2010/05/13/new-testament-unreliability-part-3/, διαφημίζοντάς την με τον πομπώδη τίτλο:

Η α(να)ξιοπιστία της Καινής Διαθήκης. Μέρος 3. Έλληνας Καθηγητής Θεολογίας, πρώην Ιερέας, παραδέχεται την αναξιοπιστία της Κ.Δ

Από τον τίτλο φαίνεται σαν ο φίλος μας να έπιασε «λαβράκι». Έλληνας καθηγητής Θεολογίας – σε αμερικανικό Πανεπιστήμιο – κατά της αξιοπιστίας της Κ.Δ., τη στιγμή που οι Έλληνες έχουν τα πρωτότυπα κείμενα της Κ.Δ. γραμμένα στη γλώσσα τους; Τη στιγμή που Έλληνες λόγιοι έχουν πολλές φορές καταρρίψει τις πολυδιαφημισμένες «αμφισβητήσεις» της αξιοπιστίας της Αγίας Γραφής από διάφορους αθεϊστές και προτεστάντες; Και είναι και πρώην ιερέας – δηλ. κάποιος που είτε προκάλεσε σκανδαλισμό και τον αποσχημάτισαν, είτε έχασε την προσωπική του ιδέα για την αξιότητά του ως λειτουργού, είτε την πίστη του στην ιεροσύνη, οπότε παραιτήθηκε μόνος του; Εκ πρώτης όψεως, η υπόθεση φαίνεται να έχει «ψωμί». Ας δούμε όμως μερικά στοιχεία για τον Γ. Ζερβό, με βάση τη γνώμη του οποίου ο Άχμαντ Ελντίν ελπίζει να καταρρίψει την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης:

• Γεννήθηκε το 1949.
• το ακαδημαϊκό έτος 2004-2005 προήχθη από επίκουρος (βοηθός) καθηγητής (Assistant Professor) σε αναπληρωτή καθηγητή (Associate Professor).
• Ο τομέας ενασχόλησής του, στον οποίο έχει δημοσιεύσει κάποιες λίγες εργασίες, είναι βασικά τα απόκρυφα κείμενα.
• Στη βιβλιογραφία είναι σχεδόν ανύπαρκτος. Όσο κι αν ψάξει κανείς, θα βρει όλο κι όλο ένα αρθράκι του για κάποιο απόκρυφο κείμενο στο «The Anchor Bible Dictionary» (από όταν ήταν ορθόδοξος ιερέας στο St. Nicholas Greek Orthodox Church), 3-4 άρθρα πάνω στα ίδια και τα ίδια απόκρυφα κείμενα, που συμπεριλήφθηκαν σε άλλες συλλογές, και άλλες 4-5 σκόρπιες αναφορές σε μια βιβλιογραφία περίπου 3.000 ξενόγλωσσων θεολογικών έργων. Επίσης, είναι απολύτως ανύπαρκτος στην ελληνόφωνη θεολογική βιβλιογραφία.

Άραγε ο απολογητής του Ισλάμ θεωρεί ότι στο πρόσωπό του βρήκε έναν λόγιο μεγάλου επιστημονικού κύρους, του οποίου τις απόψεις πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά;

Αλλά ας δούμε ποιες είναι, σύμφωνα με το άρθρο του «Δαυλού», οι απόψεις του συμπαθούς – οπτικά – Γ. Ζερβού, με τις οποίες προσπαθεί να αποστομώσει τους χριστιανούς ο απολογητής του Ισλάμ:

«Τα θεμέλια του κλασσικού Χριστιανισμού γκρεμίστηκαν από την διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα. Τόσο η Βίβλος (Καινή και Παλαιά Διαθήκη) όσο και η λεγόμενη Ιερά Παράδοσις έχουν καταρρεύσει.»

Αυτά τα λόγια σίγουρα εντυπωσιάζουν. Εντυπωσιάζουν όμως, τους άσχετους!

Γιατί στην πραγματικότητα, μάλλον το αντίθετο έχει συμβεί! Έχουν καταρρεύσει πλήρως όλες οι αποτυχημένες προσπάθειες κάθε λογής λογίων να εξηγήσουν κάτι που παρέμεινε ανεξήγητο για τον ορθολογισμό: τον Ιησού.

Αμέτρητοι αυτοσχεδιασμοί έγιναν σε αλλεπάλληλους «Βίους του Ιησού» που γράφτηκαν. Όπως είναι γνωστό,  και όπως σημειώνει ο Σάββας Αγουρίδης (ένας καθηγητής με διεθνές θεολογικό κύρος και αμέτρητες αναφορές σε διεθνή και ελληνική βιβλιογραφία…):

«Στο μεγάλο έργο του για την έρευνα του Βίου του Ιησού παίρνει ο Schweitzer έναν – έναν τους Βίους που γράφτηκαν από την περίοδο του Διαφωτισμού μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, και ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΟΣ, αμετάκλητα και αναμφισβήτητα αντικειμενικά δείχνει πως οι γενεές αυτές παρουσίασαν ένα Ιησού κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση δική τους».

Αν μπορούσαν να εξηγήσουν το μυστήριο της γένεσης του Χριστιανισμού δεν θα είχαν καταφύγει σε τόσες αλληλοαναιρούμενες υποθέσεις που ξεκινάνε από το απίθανο (π.χ. μαζικές οφθαλμαπάτες) και καταλήγουν στο γελοίο (π.χ. ότι …μπέρδεψαν οι μαθητές τον τάφο και νόμιζαν ότι αναστήθηκε ο Ιησούς…).

Η διεθνής ακαδημαϊκή κοινότητα έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, από τη στιγμή ειδικά που κατάλαβε ότι ο Χριστιανισμός γεννήθηκε σαν ένα big bang και όχι όπως αφελώς νόμισαν, με σταδιακό τρόπο σε διάρκεια 2 αιώνων σύμφωνα με το εγελειανό σχήμα.

Συνδέστε όμως τη φράση «τα θεμέλια του κλασσικού Χριστιανισμού γκρεμίστηκαν από την διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα» με το επόμενο που αναφέρεται στη συνέντευξη του Γ. Ζερβού:

«Βρισκόμαστε ήδη στην τρίτη φάση της αναζητήσεως του Ιστορικού Ιησού: «Ποιος ήταν ο Ιστορικός Ιησούς; Το ερώτημα αυτό έχει απασχολήσει τα τελευταία βιβλικά συνέδρια. Ήταν θεός; Ήταν άνθρωπος; Ήταν προφήτης;»

Η «τρίτη αναζήτηση» έχει ξεκινήσει από το 1980 περίπου. Μα πριν δεν μας έλεγε ότι η «ακαδημαϊκή κοινότητα» ΓΚΡΕΜΙΣΕ ήδη τα θεμέλια του κλασσικού Χριστιανισμού; Αφού τα γκρέμισε, πως κάθεται και συζητάει ακόμα αν ο Ιησούς ήταν θεός, άνθρωπος ή προφήτης;

Βέβαια μην απορεί κανείς: αυτό που αναδημοσιεύει ο πιασμένος από τα μαλλιά του, ταλαίπωρος μουσουλμάνος, είναι από το περιοδικό «ΔΑΥΛΟΣ». «Δαυλός» σημαίνει ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου. Αν δει κανείς τις απαντήσεις που κυκλοφορούν για το κίνημα που εκπροσωπεί ο «Δαυλός» και τα άρθρα που έχει δημοσιεύσει κατά καιρούς, θα καταλάβει ότι οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν την λεγόμενη «κίτρινη δημοσιογραφία» του χώρου τους:

http://www.oodegr.com/neopaganismos/syxrono_xali/davlos1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/syxrono_xali/davlos2.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/sykofanties/enapenizontes_1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/skythop1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/diogmoi/skythop2.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/zaxar1.htm

http://www.oodegr.com/neopaganismos/epistoles/parasyromenos_1.htm

Οι συντάκτες του «Δαυλού» δεν χρειάζονται στοιχεία για τα όσα γράφουν, αφού τους αρκεί η αχαλίνωτη φαντασία τους. Πώς αλλιώς θα γέμιζαν τόσες χιλιάδες ανούσιες, πραγματικά άχρηστες, χωρίς καμία επιστημονική αξία σελίδες;

Αλλά από τα παρακάτω προκύπτει επίσης άφθονο γέλιο:

«ιερατείο πού είχε στόχο την άσκηση εξουσίας και ελέγχου»

«αναγκάσθηκαν να φτιάξουν νέα ηγεσία»

«ιστορία της επικρατήσεως των επισκόπων»

«πνευματικών δεσποτών»

«εξάπλωση μιας τυραννικής αυτοκρατορίας πάνω στην ανθρωπότητα»

«ο ιστορικός Ιησούς ήταν εναντίον της οργανωμένης θρησκείας» κ.λπ.

Όποιος και να τα είπε αυτά – ο πρώην ιερέας Ζερβός, ή ο ευφάνταστος «Δαυλός» , από πλευράς θεολογικής βιβλιογραφίας έχει μείνει στη …Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια και στους ξεπερασμένους μαρξιστές όπως ο Kautsky, ο Κορδάτος ή άλλοι που έχουν εκδοθεί από την Ακαδημία Επιστημών της Ε.Σ.Σ.Δ.! Δηλαδή μια συνθηματολογία περί άρχουσας τάξης ενάντια στις καταπιεσμένες λαϊκές τάξεις και περί χριστιανισμού ως κοινωνικού κινήματος που αργότερα έγινε θρησκεία…

Ανόητες τοποθετήσεις που προκύπτουν όταν ο καθένας, λόγω ιδεοληψίας, παίρνει την φράση που τον βολεύει και βγάζει από εκεί συμπεράσματα για το σύνολο, αγνοώντας όλα όσα ξεβολεύουν τη θεωρία του, αγνοώντας όλη τη σχετική βιβλιογραφία.

Λες και ο Χριστιανισμός δεν ενδιαφερόταν και για τις ψυχές των πλουσίων όπως και για των φτωχών, και για τα αφεντικά, όπως και για τους δούλους, για τους άρχοντες του κόσμου αλλά και για τους υφισταμένους τους, για τους πνευματικούς ηγέτες αλλά και για τον λαό του Θεού! Δεν υπήρχε ούτε μισή ψυχή για την οποία δεν ενδιαφερόταν ο Ιησούς και γι’ αυτό απέτυχαν οικτρά όσοι θέλησαν να συσχετίσουν ιστορικά ή αναδρομικά τη διδασκαλία του με οποιοδήποτε κίνημα.

Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε ΠΟΣΟ μοιάζουν κάποιες απόψεις του Γ. Ζερβού με αυτές των ευαγγελικών, που αγαπά να αντιγράφει ο Άχμαντ Ελντίν. Όπως για παράδειγμα, το ότι καταφέρεται ακριβώς εναντίον της γνησιότητας συγκεκριμένων επιστολών του Παύλου: της επιστολής προς Εβραίους, που παρουσιάζει τον Ιησού ως αρχιερέα, και των «ποιμαντικών» επιστολών (προς Τιμόθεο και προς Τίτο), οι οποίες δείχνουν ότι υπήρχαν επίσκοποι χειροτονημένοι από τους αποστόλους από την πρώτη εποχή της Εκκλησίας. Οπότε εύλογα μπορούμε να υποθέσουμε ότι αν ο Γ. Ζερβός δεν έγινε άθεος (και φυσικά, ΑΝ ο «Δαυλός» δεν δημοσιεύει ψέματα), τότε υπάρχει η περίπτωση να έγινε προτεστάντης… Έτσι εξηγούνται όλες οι ατάκες του κιλού ενάντια στον κλήρο. Όμως οι πλάνες των προτεσταντών στα θέματα αυτά έχουν απαντηθεί σε πολλά άρθρα περί ιεροσύνης και ειδικής ιεροσύνης, τα οποία εύκολα μπορεί κανείς να βρει στο διαδίκτυο, και δεν χρειάζεται να πούμε λέξη εδώ για τις αφελείς θεωρίες τους:

http://www.oodegr.com/oode/orthod/iereis1.htm

http://www.oodegr.com/oode/orthod/ekkl3.htm

http://www.oodegr.com/oode/orthod/ekkl1.htm

http://exprotestant.blogspot.com/2010/04/blog-post_04.html

http://exprotestant.blogspot.com/2010/04/blog-post_1255.html

Το πώς οι προτεστάντες μπορούν να είναι τόσο επιθετικοί κατά της ιεροσύνης και του κλήρου, ενώ παράλληλα χρησιμοποιούν πιστά τον Κανόνα της Καινής Διαθήκης τον οποίο τους παρέδωσαν …ΚΛΗΡΙΚΟΙ Πατέρες της Εκκλησίας, και το πώς δεν απορούν που ο Θεός εδέησε να δώσει στον «κακό» κλήρο την τιμή να παραδώσει στους «καλούς» προτεστάντες την ιερή αυτή συλλογή βιβλίων, ας το σκεφτούν μόνοι τους. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να πάρει στα σοβαρά τις εμπαθείς κατηγορίες τους, τις οποίες επινοούν στην προσπάθειά τους να υποβαθμίσουν το γεγονός ότι ΔΕΝ έχουν αποστολική διαδοχή.

Όμως παρακάτω ο Γ. Ζερβός, εκτός από προντεσταντίζων, πιάνεται και αδιάβαστος:

«Λόγος, ΕΝΝΟΙΑ που προέρχεται από την ελληνική φιλοσοφία»!

Από πού κι ως πού;

Ο Λόγος είναι απλά ΛΕΞΗ που πήρε η χριστιανική θεολογία από τη φιλοσοφία, αλλά η ΕΝΝΟΙΑ του όρου «λόγος» στη θεολογία διαφοροποιείται από τη φιλοσοφική, κι  έχει περιεχόμενο που προέρχεται καθαρά από τη χριστιανική αποκάλυψη!

Διαφορετικά, ας μας εξηγήσει ο Γ. Ζερβός πότε ο «Λόγος» της Φιλοσοφίας, έγινε «Σαρξ»;

Και ένα παιδάκι κατανοεί ότι ο Ιωάννης μιλάει για ΠΡΟΣΩΠΟ! Ουδεμία δηλ. σχέση με την απρόσωπη ενέργεια του φιλοσοφικού λόγου. Άρα μιλάμε απλώς για χρήση ΜΟΡΦΟΛΟΓΙΚΩΝ σχημάτων από τη γλώσσα της εποχής, ώστε να γίνουν κατανοητά τα κείμενα και όχι φυσικά για «δάνεια» της ουσίας της διδασκαλίας του Ιησού. Αυτά αφήστε τα για τους αφελείς.

Μας λέει ο Γ. Ζερβός – πάντα σύμφωνα με τον «Δαυλό» – ότι

μετά την τελειωτική καταστροφή του Ισραήλ το 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους, η Εκκλησία «χωρίστηκε από τον Ιουδαϊσμό και βγήκε να κατακτήσει τον Ελληνο-Ρωμαϊκό κόσμο.»

Καλά δεν διάβασε ο άνθρωπος στις επιστολές και τις «Πράξεις» ότι το κήρυγμα τους εθνικούς είχε αρχίσει από τα πρώτα χρόνια της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, και ότι η πρώτη αποστολική σύνοδος στα Ιεροσόλυμα το 49 μ.Χ. είχε ως αντικείμενο το αν θα έπρεπε οι εξ Εθνικών χριστιανοί να ακολουθήσουν τον Μωσαϊκό νόμο; Και αυτό επειδή ήδη ο Παύλος κήρυττε σε εθνικούς, αλλά και ο Πέτρος είχε βαπτίσει μερικούς, και οι Ιουδαΐζοντες πίστευαν ότι πρέπει οι εξ Εθνικών χριστιανοί να κάνουν περιτομή κ.α.;

Και συνεχίζει:

Έφτιαξαν λέει τον «μονογενή, ομοούσιο Υιό τού Θεού, ακριβές αντίγραφο του Ηρακλέους, του Ασκληπιού κ.τ.λ. Επίσης αντέγραψαν οι Χριστιανοί πολλά στοιχεία από τις μυστηριακές θρησκείες του Μίθρα, της Ίσιδος και του Οσίριδος».

Προσέξτε αφελές σκεπτικό:

1. Για να φτιάξω αντίγραφο του Ηρακλή και του Ασκληπιού, προφανώς έχω σκοπό να μπερδέψω αυτούς που τους πιστεύουν και να τους παραπλανήσω να λατρέψουν τον δικό μου θεό.

2. Και ενώ έχω σκοπό το δημιούργημά μου να μπερδέψει εκείνους που πιστεύουν στον κόσμο του Ηρακλή και του Ασκληπιού, εγώ φτιάχνω έναν Ιησού που λέει ότι απεχθάνεται ολόκληρο το υπόβαθρο του ειδωλολατρικού, πολυθεϊστικού κόσμου!

3. Επιπλέον, αντί να βάλω το καλύτερό μου αντίγραφο του Ηρακλή και Ασκληπιού να γεννηθεί σε μεγάλο ειδωλολατρικό κέντρο, τον βάζω να γεννηθεί στη μισητή για τους ειδωλολάτρες Παλαιστίνη (και μάλιστα ΟΥΤΕ ΚΑΝ στην Ιερουσαλήμ, αλλά σε μια άκρη της…), και τον βάζω να γεννηθεί ως απεχθής για τους ειδωλολάτρες Ιουδαίος!

4. Και ήταν τόσο «πειστικό» το κατασκεύασμα μου, που ο ειδωλολάτρης Κέλσος αν ζούσε, ακόμα θα γελούσε με την προσπάθειά μου να τον πείσω ότι πιστεύω σε έναν Θεό …ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ! Έναν θεό που σταυρώθηκε, όχι σκοτωμένος αλληγορικά όπως ο κάθε Όσιρις και Διόνυσος, αλλά κυριολεκτικά ως κατάδικος, καταδικασμένος από τους Ρωμαίους!

Όπως γράφει μετά από μια μακρά ανάλυση και αναφορά στη βιβλιογραφία ο καθηγητής Πέτρος Βασιλειάδης:

«Η κατά γενική ομολογία παραδοχή της αξιοπιστίας των ευαγγελικών κειμένων, αναφορικά με το γεγονός του σταυρικού θανάτου του Ιησού, έχει την εξήγηση της. Η εξήγηση αυτή σχετίζεται με τις μεσσιανικές προσδοκίες της εποχής. Ήταν αδιανόητο για την πρωτοχριστιανική κοινότητα, που ξεπήδησε από τη συναγωγή, να διακηρύσσει με αυταπάρνηση την πίστη της στον «εσταυρωμένο» Ιησού, αν το γεγονός της σταύρωσης δεν ήταν πραγματικό ιστορικό γεγονός. Και μόνο η ιδέα ενός μεσσία, που θανατώθηκε με τον πιο ατιμωτικό τρόπο, ήταν δυνατό στα πρώτα βήματα της χριστιανικής κοινότητας να διαθέσει αρνητικά τόσο τους Ιουδαίους, όσο και τους εθνικούς. Η σπάνια μαρτυρία της Γαλ. 3,13 όπου με άμεση αναφορά στο Δευτερονόμιο (27,6. 21,23), γίνεται έμμεση νύξη στην αντίθεση του ιουδαϊσμού για παθητό -και μάλιστα «εσταυρωμένο»- μεσσία, όπως επίσης και η κατηγορηματική διαβεβαίωση του Παύλου ότι ο «εσταυρωμένος Χριστός» είναι «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον έθνεσιν δε μωρία» (Α’ Κορ 1,25), αποκλείει εντελώς το ενδεχόμενο η πίστη στον εσταυρωμένο Ιησού να αποτελεί δημιούργημα της πρώτης Εκκλησίας».

5. Και αλήθεια, πότε ο Ηρακλής ή ο Ασκληπιός παρουσιάστηκαν από τον αρχαίο κόσμο ως «μονογενείς» υιοί του Θεού και μάλιστα «ομοούσιοι μαζί του»; Οι θεοί των ειδωλολατρών είχαν αναρίθμητους γιους (και κόρες) που τους έκαναν όχι πνευματικά αλλά με θνητές, και στην καλύτερη περίπτωση τα παιδιά αυτά ήταν ημίθεοι!

6. Και ποιον Ηρακλή και ποιον Ασκληπιό αντέγραψαν οι Χριστιανοί, από τις δεκάδες παραλλαγές των ιστοριών που υπήρχαν; Δεν ξέρει ο Γ. Ζερβός σε κάθε περιοχή έχουν και μια άλλη παράδοση για τη ζωή και το έργο των «ημιθεων» αυτών, γνήσιο γνώρισμα του μύθου; Αντέγραψαν τον Ασκληπιό που του έριξε κεραυνό ο Δίας για να μην ταράξει την αρμονία του κόσμου, και που ο Απόλλωνας για να εκδικηθεί τον Δία σκότωσε τους Κύκλωπες και μετά ο Ασκληπιός μεταμορφώθηκε σε αστερισμό; Ή τον Ασκληπιό που πήρε μέρος στην …αργοναυτική εκστρατεία; Που είχε σύμβολά του τα κυπαρισσο-κουκουνάρια, την κατσίκα και τον σκύλο; Αντέγραψαν τον Ηρακλή που πέθανε στην πυρά που άναψε μόνος του; Τον Ηρακλή που είχε παντρευτεί, είχε και φιλενάδα, είχε και περίπου …70 παιδιά; Τον Ηρακλή που τον έφαγαν οι ζήλιες των γυναικών;

Μην πιάσουμε τώρα τις υπόλοιπες θεότητες και τις ατέλειωτες μυθικές ιστορίες τους…

Αυτά είναι τόσο αστεία, τόσο παλιομοδίτικα, τόσο απαρχαιωμένα, τόσο αγνοημένα από την επιστήμη πλέον! Έχουν ξεχαστεί για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και επιστρατεύονται μόνο από ταλαίπωρους μουσουλμάνους απολογητές και φτηνά περιοδικά χωρίς την παραμικρή επιστημονική αξιοπρέπεια. Ένα ανακάτεμα συζητήσεων καφενείου χωρίς σοβαρότητα.

Ποιος είδε ποτέ τον Θεό να έρχεται προς τον άνθρωπο, για Σωτηρία ψυχής και ΣΩΜΑΤΟΣ (πράγμα αδιανόητο για την φιλοσοφία αφού το θεωρούσαν φυλακή της ψυχής). Έναν Θεό φτωχό, κατατρεγμένο, να μην έχει που να κοιμηθεί, με τη μητέρα του μια απλή, φτωχή γυναίκα του χωριού χωρίς την παραμικρή κοσμική λάμψη; Θεό βασανισμένο, ταλαιπωρημένο, Σταυρωμένο; Αν κάποιος ήθελε να σκεφτεί τον ιδανικό τρόπο ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ στην ίδρυση μιας θρησκείας, δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη ιστορία από αυτή του Χριστιανισμού και γι’ αυτό άλλωστε παραμένει μέχρι σήμερα ως μυστήριο μέγα.

Και τελειώνοντας με τους Ζερβό-Δαυλό:

«Ο Ιησούς του Ιωάννη είναι «εγωιστής». Ο Μάρκος…μας παρουσιάζει έναν Ιησού πιο κοντά στην πραγματικότητα, πιο κοντά στον ιστορικό Ιησού».

ΑΛΗΘΕΙΑ;…

Ας δούμε λίγο τον Ιησού «του Μάρκου», όταν λέει:

«Με την επίκληση του ονόματός ΜΟΥ θα διώχνουν δαιμόνια» (Μαρκ. 16,17)!

«αφού χρησιμοποιήσει το όνομά ΜΟΥ για να κάνει θαύμα» (Μαρκ. 9,39-40)!

«τη διδασκαλία ΜΟΥ («τους ΕΜΟΥΣ λόγους»)» (Μαρκ. 8,38), όπου παρουσιάζει τη διδασκαλία ως ΔΙΚΗ ΤΟΥ και όχι του Θεού-Πατρός!

«ο Υιός του Ανθρώπου ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ και το Σάββατο» (Μαρκ. 2,27-28)!

Ονομάζει τον εαυτό του ΚΥΡΙΟ (Θεό)!

«Αν κανείς σας ρωτήσει “γιατί το κάνετε αυτό;” να του πείτε, “ο ΚΥΡΙΟΣ το χρειάζεται» (Μαρκ. 11,3-4)!

Όταν χρησιμοποιεί για τον εαυτό του σύμβολα που μόνο για τον ίδιο το Θεό χρησιμοποιούνται:

«Τότε θα δουν τον Υιό του Ανθρώπου να έρχεται πάνω σε σύννεφα με πολλή δύναμη και λαμπρότητα. Αυτός θα στείλει τότε τους αγγέλους και θα συνάξει τους εκλεκτούς του από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, απ’ όλα τα πέρατα της γης» (Μαρκ. 13,26-27)

Ως γνωστόν, η νεφέλη ήταν σημείο της παρουσίας του Γιαχβέ στην Παλαιά Διαθήκη.

Όταν ο Ιησούς διδάσκει ΙΣΟΘΕΪΑ για τον εαυτό του λέγοντας το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, το οποίο ακούν και φρίττουν οι Ιουδαίοι:

«‘Παιδί μου, ΣΟΥ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ’. Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους: ‘Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; ΜΟΝΟΝ ΕΝΑΣ ο ΘΕΟΣ’» (Μαρκ. 2,5-7)!

Κατά τα άλλα μας λένε οι Ζερβός-Δαυλός ότι ο Μάρκος διαφοροποιείται από τα άλλα ευαγγέλια που τα «παραποίησαν»!

Τι αρλούμπες είναι αυτές;

Τα χειρόγραφα που έχουν βρεθεί είναι καταπέλτης. Η «ακαδημαϊκή κοινότητα» πήρε μεγάλα μαθήματα αρκετές φορές όταν άφησε «τη φαντασία στην εξουσία». Κάποτε έλεγε ότι όλα φτιάχτηκαν για να στηρίξουν το Βυζάντιο από τον Μ. Κων/νο, έλα όμως που προέκυψαν πλέον χειρόγραφα από τις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ., δηλ. κοντά στο 4ο ευαγγέλιο!

Τις ίδιες υποθέσεις έκαναν για την παραποίηση της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι που βρέθηκαν τα παλαιοδιαθηκικά χειρόγραφα του Κουμράν. Τις ίδιες διαψεύσεις γνώρισαν οι ελπίδες τους να συσχετίσουν τον Ιησού με τους Εσσαίους και οι ξεχασμένες πλέον θεωρίες τους μένουν για να τους το θυμίζουν. Τα ίδια έλεγαν μέχρι να γνωρίσουμε τους γνωστικούς μέσα από τα ίδια τους τα έργα, μέσα από τα χειρόγραφα του Ναγκ Χαμαντί.

Έχουν γκρεμιστεί όλα τα κάστρα που είχαν στήσει οι «ορθολογιστές» και όσο βρίσκουμε παλαιά χειρόγραφα τόσο διαπιστώνεται ότι (όπως γράφει ο Σωτήριος Δεσπότης):

«Σώθηκαν μέχρι σήμερα πάνω από 2.500 ελληνικά χειρόγραφα που περιέχουν είτε πλήρη, είτε αποσπάσματα του κειμένου. Ο συνολικός αριθμός παραλλαγών, θελητών και αθέλητων, των ιερών κειμένων, κυμαίνεται γύρω στις 200.000. Από τις 200.000 παραλλαγές το 95% μπορεί αμέσως να παραθεωρηθεί, διότι μαρτυρείται από ασήμαντο αριθμό χειρογράφων. Από τις 10.000 το 95% έγκειται όχι στη σημασία του κειμένου, αλλά στο συλλαβισμό, τη γραμματική ή τη λανθασμένη σειρά των λέξεων. Από το 5%, τις 500 δηλ. παραλλαγές, μόνον 50 έχουν ειδικό βάρος. Είναι εντυπωσιακό ότι καμιά βασική χριστιανική διδασκαλία δε βασίζεται πάνω σε λανθασμένη ανάγνωση και καμιά αναθεώρηση κάποιας λέξης δεν οδήγησε σε διόρθωση της διδασκαλίας της»».

Άλλη μια τρανταχτή απόδειξη ότι είτε ο «Δαυλός» έχει κάνει κοπτο-ραπτική στη συνέντευξη, είτε κάτι δεν πάει καλά με τον Γ. Ζερβό, είναι η εξής δήλωση:

«Ο Ιησούς δεν είχε θεϊκή υπόσταση, όπως ισχυρίσθηκε η Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος».

Μόνο ένας άσχετος με την εκκλησιαστική ιστορία τολμά να δηλώσει πως το ότι ο Ιησούς είχε θεϊκή υπόσταση είναι κάτι που το «ισχυρίσθηκε» η Α΄ Οικ. Σύνοδος!

Αν αυτό το έχει πει όντως ο Γ. Ζερβός, τότε είναι προφανές για ποιο λόγο είναι βιβλιογραφικά ανύπαρκτος, αφού κανείς δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι ξεκινώντας από την ΙΔΙΑ την Καινή Διαθήκη, και μέχρι να φτάσουμε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, συναντάμε σωρεία εκκλησιαστικών συγγραφέων που μαρτυρούν την πίστη της Εκκλησίας στη θεότητα του Ιησού Χριστού, μια πίστη που ΑΠΛΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ η Α΄ Οικ. Σύνοδος!

Από το «και Θεός ήν ο Λόγος» του Ιωάννη, και τις αμέτρητες άλλες ομολογίες της θεότητας του Ιησού Χριστού από τους Μάρκο, Ματθαίο, Λουκά, Απ. Παύλο κ.λπ., μέχρι τη Χριστολογία των Αποστολικών Πατέρων, των Αντιγνωστικών Πατέρων και των Απολογητών ακόμα, και τη Χριστολογία του 3ου αιώνα και μέχρι την Α΄ Οικ. Σύνοδο, δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία ότι ο Ιησούς Χριστός πιστευόταν ως Θεός ομοούσιος του Πατρός. Αυτή τη μαρτυρία της παράδοσης η Α΄ Οικ. Σύνοδος την επικύρωσε απλά! Κι ένας πρωτοετής της Θεολογίας το γνωρίζει αυτό.

Όλες αυτές οι αφελείς διατυπώσεις, δείχνουν ότι μάλλον ο «Δαυλός» έχει βάλει το χεράκι του στη διαμόρφωση… Και αν όλα αυτά τα έχει πει ο ίδιος ο Γ. Ζερβός, τότε απορούμε τι είδους επιστημονικές ανάγκες καλύπτει στην εκπαιδευτική θέση που βρίσκεται, όταν αγνοεί όλη τη βιβλιογραφία μετά από τις αρχές του …20ου αιώνα!

Και φυσικά, αυτού του επιπέδου οι γηπεδολογίες, είναι ό,τι πρέπει για το blog του παντελώς άσχετου με τα ζητήματα αυτά μουσουλμάνου απολογητή.

Ο Ένας και Τριαδικός Θεός ας ελεήσει τον φίλο μας τον Άχμαντ, τον Γεώργιο Ζερβό, τους συντάκτες του «ΔΑΥΛΟΥ» και όσους (όπως εγώ ο GreekMurtadd), γελάμε – αντί να κλαίμε – με την κατάστασή τους…

Η «αψεγάδιαστη» θρησκεία κατά τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο

Για μια ακόμη φορά ο «μουσουλμάνος απολογητής» Άχμαντ Ελντίν χρησιμοποιεί μια παράξενη τακτική: ενώ ισχυρίζεται ότι απορρίπτει την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης, χρησιμοποιεί αποσπάσματά της ως «αποδείξεις» ότι η αλήθεια του Θεού βρίσκεται όχι στο Χριστιανισμό, αλλά στο Ισλάμ!

Εν προκειμένω, στο http://islamforgree ks.org/2010/ 04/25/flawless- religion/, χρησιμοποιεί τη γνωστή φράση του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου από την καθολική επιστολή του: «Ει τις δοκεί θρήσκος είναι εν υμίν μη χαλιναγωγών γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατών καρδίαν αυτού, τούτου μάταιος η θρησκεία. θρησκεία καθαρά και αμίαντος παρά τω Θεω και πατρί αύτη εστίν, επισκέπτεσθαι ορφανούς και χήρας εν τη θλίψει αυτών, άσπιλον εαυτόν τηρείν από του κόσμου» (Ιακ. 1, 26-27).

Κατ’ αυτόν λοιπόν αυτή η «αληθινή θρησκεία», που αναφέρει ο άγιος Ιάκωβος είναι το Ισλάμ, αφού –όπως ισχυρίζεται ο φίλος μας ο Άχμαντ– το Ισλάμ φροντίζει για τις χήρες και τα ορφανά, ενώ ο χριστιανισμός τα περιφρονεί και τα παραμελεί.

Εδώ λοιπόν πρέπει να κάνουμε μερικές χρήσιμες επισημάνσεις.

Κατ’ αρχάς, ο απολογητής του Ισλάμ θα πρέπει να ξεκαθαρίσει αν θεωρεί ότι η επιστολή Ιακώβου είναι στ’ αλήθεια έργο του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, μαθητή του Χριστού και πρώτου χριστιανού επισκόπου Ιεροσολύμων. Αν ναι, θα πρέπει να μας πει ΓΙΑΤΙ τη θεωρεί γνήσιο έργο του. Αφού με τόσο ζήλο «ερευνά» τη γνησιότητα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης (δηλ. αντιγράφει την «έρευνα» συγκεκριμένων ευαγγελικών προτεσταντών), και απορρίπτει τη γνησιότητα των ευαγγελίων π.χ. πώς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η επιστολή Ιακώβου είναι γνήσια;

Αν τη θεωρεί ψευδεπίγραφο έργο, τότε ΓΙΑΤΙ αποδίδει κύρος στο «κριτήριο της αψεγάδιαστης θρησκείας» που εκφράζεται μέσα σ’ αυτήν;

Αν η επιστολή δεν είναι έργο του αγίου Ιακώβου, αλλά ενός πλαστογράφου, τότε δεν έχει κανένα κύρος και αυτά που γράφει δεν αποδεικνύουν απολύτως τίποτε, ούτε για το Ισλάμ ούτε για το Χριστιανισμό! Πρέπει μάλιστα να την απορρίψουμε αμέσως!

Τι πιστεύει λοιπόν ο απολογητής του Ισλάμ για το θέμα της γνησιότητας της επιστολής, ώστε να ξέρουμε αν αξίζει τον κόπο να του απαντήσουμε; Ή απλώς παίζει σε άλλο ταμλώ κάθε φορά, προσπαθώντας «να μας αποστομώσει» (τους χριστιανούς) κι όχι να βρει την αλήθεια, η οποία τελικά ΔΕΝ τον ενδιαφέρει;

Δυστυχώς, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η αλήθεια ΔΕΝ τον ενδιαφέρει, γιατί αν τον ενδιέφερε δεν θα την παραποιούσε τόσο πολύ!

Οι χήρες στον Ισραήλ

Ο απολογητής του Ισλάμ, για να υποστηρίξει ότι «ο χριστιανισμός» περιφρονεί τις χήρες και τα ορφανά, χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη και ούτε ένα απόσπασμα από την Καινή Διαθήκη ή από τους βίους και τη διδασκαλία των αγίων και των Πατέρων και Μητέρων του Χριστιανισμού!! Φυσικά: αν χρησιμοποιούσε τέτοια αποσπάσματα, θα φαινόταν πόσο ψηλά έθεσε ο Χριστιανισμός τις χήρες και τα ορφανά, και αυτό δε συμφέρει τον ψεύτη Ελντίν.

Τα αποσπάσματα αυτά δε δεσμεύουν καθόλου το Χριστιανισμό, γιατί ο παλαιός νόμος δεν ισχύει για μας. Αυτό έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε, αλλά ο κακοπροαίρετος «ερευνητής» συνεχίζει, σα να μην έχει καταλάβει τίποτα.

Παρόλα αυτά, ας δούμε τα αποσπάσματα:

Α) «Εξ’ αιτίας του γεγονότος ότι η Παλαιά Διαθήκη δεν τους αναγνώρισε το δικαίωμα να κληρονομήσουν, οι χήρες συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους πιο εύθραυστους του Ιουδαϊκού πληθυσμού. Οι αρσενικοί κληρονόμοι, που κληρονομούσαν όλη την περιουσία του αποθανόντος συζύγου μιας γυναίκας, ήταν υπεύθυνοι να τη συντηρούν απ’ εκείνη την περιουσία [Σχόλιο δικό μας: ο νόμος λοιπόν λάμβανε μέριμνα για τη συντήρηση της χήρας από τα άρρενα μέλη της οικογένειας. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό στη σκληρή ανδροκρατική νοοτροπία ΟΛΩΝ των λαών της αρχαιότητας, εκτός φυσικά των… Αμαζόνων, αν υπήρξαν] . Ωστόσο, οι χήρες δεν μπορούσαν να ήταν σίγουρες ότι αυτή η φροντίδα θα συνέχιζε, κι έτσι ζούσαν στο έλεος των άλλων. [Σχόλιο δικό μας: σ’ αυτό δε φταίει η νόμος της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά συνέβαινε γιατί πολλοί άνθρωποι παρέβαιναν το νόμο του Θεού, αμαρτάνοντας, όπως γίνεται σε κάθε θρησκεία και φυσικά ΚΑΙ στο Ισλάμ (μάλιστα, αν πιστέψουμε όσα ισχυρίζονται οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι «ιεραπόστολοι» για το «υψηλό ήθος» του γνήσιου Ισλάμ, όλη η αιματοβαμμένη ισλαμική ιστορία είναι μια συνεχής παράβαση ακόμη και του ισλαμικού νόμου).] Επομένως, οι χήρες συγκαταλέγονταν ανάμεσα στις πιο χαμηλές τάξεις στο αρχαίο Ισραήλ, και η χηρεία θεωρούνταν σημείο μεγάλου υποβιβασμού (Ησαΐας 54:4).

Β) Αλλά η δεινοπάθεια μιας χήρας στη Βιβλική παράδοση επεκτεινόταν πιο πέρα ακόμη, κι από την απόκλεισή της [sic: η ορθή λέξη είναι «αποκλεισμός»…], από την περιουσία του συζύγου της. Σύμφωνα με τη Γένεση 38, μια χήρα χωρίς παιδί πρέπει να παντρευτεί τον αδελφό του συζύγου της, ακόμη κι αν είναι παντρεμένος, για να τεκνοποιήσει στον αποθανόντα αδελφό του, εξασφαλίζοντας έτσι ότι το όνομα του αδελφού του δε θα σβήσει. «Και ο Ιούδας είπε στον Αυνάν: ‘Συνουσιάσου με τη γυναίκα τού αδελφού σου, κάνε το καθήκον ως αδελφός του συζύγου της, και ανάστησε το σπέρμα στον αδελφό σου’» (Γένεση 38:8).

Η συνήθεια αυτή, ο «λεβιρατικός γάμος» είναι γνωστή και από την περίφημη παγίδα που έστησαν με αφορμή αυτό οι Σαδδουκαίοι στον Ιησού (Ματθ. 22, 23-33). Όμως δεν ισχύει στο Χριστιανισμό, ίσχυε μόνο στον Ιουδαϊσμό, ο οποίος έχει καταργηθεί με τον ερχομό του Χριστού. Είναι μια συνήθεια προορισμένη για τη νηπιακή ηλικία της ανθρωπότητας (την Παλαιά Διαθήκη), ενώ στην πνευματική ενηλικίωση του ανθρώπου, που συνιστά ο χριστιανισμός, καταργήθηκε χωρίς να συζητηθεί καν! Θα δούμε παρακάτω ότι ο απόστολος Παύλος, στην Α΄ Κορ. 7, 39-40, γράφει ότι η χήρα μπορεί να ξαναπαντρευτεί «ώ θέλει» (με όποιον θέλει) χωρίς να αναφέρεται σε ανάγκη να τηρηθεί halizah, το εβραϊκό έθιμο που ακύρωνε τον λεβιρατικό γάμο σύμφωνα με τον μωσαϊκό νόμο.

Θα πρέπει όμως εδώ να πούμε ότι ο μέγας πατριάρχης Ιακώβ είναι αυτός που ζήτησε από το γιο του, τον Αυνάν, να κάνει λεβιρατικό γάμο. Φυσικά οι μουσουλμάνοι δεν πιστεύουν ότι ο Ιακώβ έκανε τέτοιο πράγμα, αφού το θεωρούν αμαρτωλό, αλλά θα ισχυριστούν ότι η Παλαιά Διαθήκη το έγραψε για να τον συκοφαντήσει (όπως λένε και για τις αμαρτίες του Δαβίδ και όλων των αρχαίων δικαίων). Τέτοιο πράγμα δεν ισχύει: δε συκοφαντούνται οι άγιοι στην Παλαιά Διαθήκη, γιατί αν υπήρχε τέτοια διάθεση (αν δηλαδή οι ίδιοι οι Ιουδαίοι αρχιερείς είχαν τρυπώσει «συκοφαντικές πλαστογραφίες της ιστορίας» στη Βίβλο, δηλ. τις είχαν επιβάλει) δε θα τους τιμούσαν ως αγίους οι Εβραίοι, ενώ εξίσου και πολύ περισσότερο δεν έχουμε τέτοια πρόθεση κι εμείς οι χριστιανοί, που επίσης τους τιμάμε ως αγίους!

Πάντως οι Σαδδουκαίοι είπαν στον Ιησού: «διδάσκαλε, Μωσής είπεν, εάν τις αποθάνη μη έχων τέκνα, επιγαμβρεύσει ο αδελφός αυτού την γυναίκα αυτού και αναστήσει σπέρμα τω αδελφω αυτού» (Ματθ. 22, 24). Και ο Ιησούς δεν αρνήθηκε ότι το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από τη γραφίδα του Μωυσή.

Λοιπόν, αρνείται ο Άχμαντ Ελντίν αυτό που έκανε ο πατριάρχης Ιακώβ; Το θεωρεί βέβηλο; Και ακόμη: το θεωρεί «χριστιανικό», ενώ έγινε περίπου 2000 χρόνια προ Χριστού, όταν ακόμη ούτε ο Νόμος δεν είχε δοθεί στον Ισραήλ (δόθηκε 5 αιώνες αργότερα, επί Μωυσή), αλλά ακόμη προσπαθούσαν οι λιγοστοί πιστοί του αληθινού Θεού να καταλάβουν τι ζητάει ο Θεός απ’ αυτούς; Την πρώτη εκείνη εποχή μπορούσαν να γίνονται και λάθη. Αυτά τα λάθη δεν είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν το χριστιανισμό – δεν αποδεικνύει τίποτα για τη στάση του χριστιανισμού απέναντι στις χήρες αυτό που ζήτησε ο πατριάρχης Ιακώβ από το γιο του.

Γ) Και συνεχίζει ο «απολογητής του Ισλάμ» παραθέτοντας το: «Κι αυτός θα πάρει γυναίκα παρθένα· χήρα, ή βέβηλη, ή πόρνη, αυτές δεν θα τις πάρει· αλλά, παρθένα από τον λαό του θα πάρει για γυναίκα. Και δεν θα βεβηλώσει το σπέρμα του ανάμεσα στον λαό του· …» (Λευιτικός 21:13-15).

Αυτό κατά τη γνώμη του (και κατά τη γνώμη του Δρ. Σερίφ Αμπντελαζίμ, στον οποίο παραπέμπει) συνιστά έσχατο υποβιβασμό των χηρών, που δήθεν πέφτουν στο ίδιο επίπεδο με τις βέβηλες και τις πόρνες. Παραμύθια της Χαλιμάς! Αν ήταν έτσι, τότε ο αδελφός του νεκρού συζύγου δε θα μπορούσε να παντρευτεί τη χήρα του αδελφού του, γιατί ποτέ ο Θεός δε θα τον υποχρέωνε να παντρευτεί μια γυναίκα τόσο «μιαρή», ίση με πόρνη και βέβηλη! Αντίθετα, το ότι μπορούσε να γίνει ένας τέτοιος γάμος σημαίνει ότι η χήρα του αδελφού του ήταν μια γυναίκα με τιμή, γιατί μόνο ένας έντιμος γάμος ταιριάζει στον άνθρωπο. Δείτε και στο βιβλίο «Ρουθ» πώς απευθύνεται στη χήρα Ρουθ  ο συγγενής της Βοόζ: 3:11 «θυγατέρα, μη φοβάσαι· θα κάνω σε σένα ό,τι πεις· επειδή, ολόκληρη η πόλη τού λαού μου ξέρει ότι είσαι ενάρετη γυναίκα». Δείτε και πώς αντιμετωπίζει ο λαός την αναγγελία του γάμου του Βοόζ με τη χήρα Ρουθ:

4:10: «τη Ρουθ τη Μωαβίτισσα, τη γυναίκα τού Μααλών, την πήρα στον εαυτό μου για γυναίκα, για να αναστήσω το όνομα του αποθανόντα επάνω στην κληρονομιά του, για να μη εξαλειφθεί το όνομα του αποθανόντα από τα αδέλφια του, και από την πόλη τής κατοικίας του· είστε σήμερα μάρτυρες.  11 Και όλος ο λαός, που ήταν στην πύλη, και οι πρεσβύτεροι, είπαν: Μάρτυρες· ο Κύριος να κάνει τη γυναίκα, που μπαίνει μέσα στο σπίτι σου, σαν τη Ραχήλ, και σαν τη Λεία, που και οι δύο οικοδόμησαν τον οίκο Ισραήλ· και να γίνεις δυνατός στην Εφραθά, και να είσαι περίφημος στη Βηθλεέμ·

12 και ας γίνει η οικογένειά σου σαν την οικογένεια του Φαρές, που η Θάμαρ γέννησε στον Ιούδα, από το σπέρμα που ο Κύριος θα δώσει σε σένα απ’ αυτή τη νέα.»

Είναι αυτός τρόπος να απευθύνεται κανείς σε μια βέβηλη και υποβιβασμένη γυναίκα που έχει «στίγμα»; Ή θα ευχόταν ποτέ ο λαός έναν άνθρωπο που παντρεύεται μια βέβηλη και υποβιβασμένη με «στίγμα», όπως ευχήθηκε τον Βοόζ; Όλα δείχνουν ότι οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν τη χήρα Ρουθ ως μια έντιμη γυναίκα που άξιζε κανείς να την παντρευτεί. Απλώς, ο αρχιερέας έπρεπε να παντρευτεί παρθένα. Έτσι, ο νόμος αποκλείει από συζύγους του εκείνες που δεν ήταν παρθένες, και που θα μπορούσαν να είναι υποψήφιες για σύζυγοί του: τις χήρες και τις πόρνες, τις γυναίκες που είχαν δηλ. ξαναπάει με άντρα, αλλά που συγχρόνως δεν είχαν σύζυγο, άρα μπορούσαν να αναζητηθούν για νύφες. Δεν σημαίνει αυτό ότι εξομοιώνονται με τις βέβηλες ούτε ότι έχουν κάποιο «στίγμα»!

Να πούμε κι εδώ ότι τα σχετικά με το γάμο του αρχιερέα είναι διάταξη από το Νόμο που παρέδωσε ο Θεός στο Μωυσή. Το Κοράνι δέχεται ότι έγινε αυτή η παράδοση. Ή μήπως κι εδώ, ο απολογητής του Ισλάμ θα ισχυριστεί ότι έπεσε πλαστογραφία! Αν το πει αυτό, τον ρωτάμε: αν όλα αυτά που γράφει η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι ο Νόμος που παραδόθηκε στο Μωυσή, τότε τι έλεγε αυτός ο αυθεντικός Νόμος του Θεού και πού είναι καταγεγραμμένος;;

Για τη θέση της γυναίκας στην Παλαιά Διαθήκη παραπέμπουμε εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/pd_gynaika1.htm, που αρκετά στοιχεία είναι συντριπτικά κατά του Ισλάμ. Π.χ.: Η γυναίκα συνιστά νομικώς αξιόπιστο μάρτυρα κατηγορίας, όπως ακριβώς είναι ο άντρας, διότι ορίζεται πως κάθε καταδικαστική απόφαση πρέπει να στηρίζεται σε μαρτυρία δύο ή τριών μαρτύρων (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΘ: 15), ενώ ταυτόχρονα ορίζεται πως για την καταδίκη ενός απειθούς γιου είναι αρκετή η μαρτυρία του πατέρα και της μητέρας (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΑ: 20). Αν η σύζυγος, η γυναίκα, δεν θεωρούνταν αξιόπιστος μάρτυρας, δεν θα αρκούσε η μαρτυρία του πατέρα. Ισότητα άντρα και γυναίκας ως προς την μαρτυρία, λοιπόν.

Οι χήρες στο Χριστιανισμό

Για την πραγματική θέση του χριστιανισμού απέναντι στις χήρες είναι αρκετή η εντολή του αποστόλου Παύλου στον Τιμόθεο: «Χήρας τίμα τας όντως χήρας» (Α΄ Τιμ. 5, 3). Και αμέσως μετά εξηγεί ότι «όντως χήρες» εννοεί τις ευσεβείς και ηθικές. Αυτές λοιπόν ο επίσκοπος Τιμόθεος οφείλει όχι μόνο να τις τιμά, αλλά και να τις γράψει σε κατάλογο («χήρα καταλεγέσθω», στίχος 9), εφόσον δεν έχουν παιδιά και εγγόνια να τις φροντίσουν και είναι ηλικιωμένες (όχι κάτω των εξήντα ετών, άρα δε μπορούν ούτε να εργαστούν ούτε να παντρευτούν), για να αναλάβει τη φροντίδα της η Εκκλησία. Ιδιαίτερη προτεραιότητα αξίζουν, κατά τον Παύλο, εκείνες που έχουν στο ενεργητικό τους ήδη φιλάνθρωπη προσφορά προς άλλους.

Για τις χήρες τις νέες σε ηλικία ο Παύλος προτείνει να ξαναπαντρευτούν, γιατί έχουν ακόμη σεξουαλική επιθυμία και αυτό, αν μείνουν άγαμες, μπορεί να τις οδηγήσει σε ανήθικη ζωή (στίχοι 11-15).

Επίσης στην Α΄ Κορινθίους ο Παύλος τονίζει ότι η χήρα είναι ελεύθερη να παντρευτεί ξανά, και μάλιστα «ώ θέλει» (με όποιον θέλει), απλώς καλείται να το κάνει «εν Κυρίω», δηλ. εντός της Εκκλησίας (όχι με ειδωλολάτρη) και στα πλαίσια του ηθικού νόμου. Αν και είναι πιο ευλογημένη αν μείνει άγαμη (επειδή ο άγαμος δίνεται ολόψυχα στον Κύριο, ενώ ο έγγαμος επιζητεί να αρέσει και στον ή στη σύζυγό του, όπως έχει πει πιο πάνω, στίχ. 32-35, και προσθέτει «αυτό το λέω για το συμφέρον σας, όχι για να σας βάλω θηλιά»), ωστόσο έχει το ελεύθερο της επιλογής. Γράφει συγκεκριμένα:

«Γυνή δέδεται νόμω εφ’ όσον χρόνον ζη ο ανήρ αυτής· εάν δε κοιμηθή ο ανήρ αυτής, ελευθέρα εστίν ω θέλει γαμηθήναι, μόνον εν Κυρίω. μακαριωτέρα δε εστιν εάν ούτω μείνη, κατά την εμήν γνώμην· δοκώ δε καγώ Πνεύμα Θεού έχειν» (Α΄ Κορ. 7, 39-40).

Φυσικά, ότι ο Ιησούς τίμησε τις χήρες είναι πέρα από κάθε αμφιβολία. Για του λόγου το αληθές δείτε:

Ματθ. 23, 12 (καταγγέλλει τους γραμματείς και τους φαρισαίους ότι «κατεσθίουσι τας οικίας των χηρών», δηλαδή τρώνε τα σπίτια των χηρών με απάτες, καθώς τις βρίσκουν κοινωνικά ασθενέστερες).

Λουκ. 21, 1-2 (το δίλεπτο της φτωχής χήρας αξίζει περισσότερο, κατά τον Ιησού, από τις πλούσιες ελεημοσύνες των εύπορων).

Λουκ. 7, 11-17 (ο Ιησούς ανασταίνει το γιο της χήρας στη Ναΐν και «τον παραδίδει στη μητέρα του», επειδή λυπήθηκε τη χήρα μάνα).

Λουκ. 18, 1-8 (ο Ιησούς προβάλλει ως παράδειγμα τη χήρα που χτυπούσε νυχθημερόν την πόρτα του άσπλαχνου δικαστή για να τον αναγκάσει να δικάσει την υπόθεσή της).

Όσο για την πρώτη Εκκλησία, της αποστολικής εποχής, λάμβανε οργανωμένη μέριμνα για τις χήρες και τα ορφανά, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στις Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 6, όπου τίθεται το θέμα ότι κάποιοι ιουδαιοχριστιανοί παραμελούσαν τις χήρες των ελληνιστών στην καθημερινή διανομή των αγαθών και οι απόστολοι λύνουν το πρόβλημα αναθέτοντάς το στους επτά διακόνους.

Στο Πράξ. 9, 36-42, εξιστορείται η ιστορία της αγίας Ταβιθάς (Δορκάδος), μεγάλης προστάτιδας των φτωχών και ιδιαίτερα των χηρών, η οποία «ην πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών ων εποίει». Όταν η Δορκάς πέθανε, οι φτωχοί της Ιόππης κάλεσαν σε βοήθεια τον απόστολο Πέτρο και «παρέστησαν αυτώ πάσαι αι χήραι κλαίουσαι και επιδεικνύμεναι χιτώνας και ιμάτια όσα εποίει μετ’ αυτών ούσα η Δορκάς». Και ο Πέτρος την ανέστησε και τους την παρέδωσε ξανά ζωντανή.

Και το ίδιο το απόσπασμα που επικαλείται ο Άχμαντ Ελντίν, από την επιστολή Ιακώβου, φανερώνει πόσο σημαντική ήταν για τους χριστιανούς η φροντίδα των χηρών και των ορφανών! Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον «απολογητή του Ισλάμ» να καταλήξει στο βαρύγδουπο συμπέρασμα «ο Χριστιανισμός αδυνατεί … να προστατέψει και να δώσει τα βασικά δικαιώματα στις χήρες»!!! Ούτε αυτό βλέπει ο τυφλωμένος «απολογητής του Ισλάμ», ούτε ότι ο άνθρωπος που θέτει ως κριτήριο ορθής θρησκευτικότητας τη βοήθεια χηρών και ορφανών είναι χριστιανός και όχι κάτι άλλο, ούτε –πολύ περισσότερο– «μουσουλμάνος», και ότι ο άνθρωπος αυτός θέτει το συγκεκριμένο κριτήριο αιώνες πριν εμφανιστεί το Ισλάμ να εξυψώσει – δήθεν – τις χήρες!!!

Αλλά μήπως οι άγιοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν φρόντισαν για τις χήρες και τα ορφανά, επιβεβαιώνοντας τον Ιάκωβο;

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, επίσκοπος Αντιοχείας της Συρίας, μαθητής των αποστόλων και μάρτυρας, γράφει στον επίσης επίσκοπο (Σμύρνης), μαθητή των αποστόλων και τελικά μάρτυρα άγιο Πολύκαρπο: «Χήραι μη αμελείσθωσαν. Μετά τον Κύριον, συ αυτών φροντιστής έσο» («Ας μην παραμελούνται οι χήρες. Μετά τον Κύριο, ας φροντίζεις εσύ γι’ αυτές»). (Από εδώ: http://www.impantokratoros.gr/8ACED1DC.print.el.aspx).

Αλλά πόσοι άγιοι δε μερίμνησαν για τις χήρες και τα ορφανά και γενικά για τους αναξιοπαθούντες; Λαυρέντιος ο διάκονος, Βασίλειος, Χρυσόστομος, Ιωάννης ο Ελεήμων, Ζωτικός ο Ορφανοτρόφος και γενικά όλοι οι μεγάλοι ελεήμονες άγιοι, όλων των εποχών του χριστιανισμού. Άρα, στους χριστιανούς ανήκει ο χαρακτηρισμός της «αψεγάδιαστης θρησκείας» κατά τον άγιο Ιάκωβο, όχι στους μουσουλμάνους, οι οποίοι τελικά ό,τι καλό κι αν έγραψαν το έχουν πάρει από το Χριστιανισμό (και στην πράξη το έχουν παραβεί χιλιάδες φορές).

Ο ιερός Χρυσόστομος στέλνει επιστολή «Εις νεωτέραν χηρεύουσαν», όπου συμπαραστέκεται στον πόνο μιας νεαρής χήρας και προσπαθεί να της συμπαρασταθεί, αναπτύσσοντάς της θεολογικά επιχειρήματα, ως θεολόγος ίσος προς ίσο. Εκεί, μεταξύ πολλών, γράφει:

«Μη λυπάσαι, γιατί, αν και πέθανε ο Θηράσιος, ο σύζυγός σου, τώρα έχεις στη θέση εκείνου τον παντοδύναμο Θεό, ο οποίος, όπως σε προστάτεψε στο παρελθόν, το ίδιο θα κάνει και τώρα. Η απουσία βέβαια ενός πολύ φιλόστοργου, ταπεινού, συνετού και απροσποίητου συζύγου είναι βάρος δυσβάσταχτο. Αληθινά, ο θρήνος σου θα ήταν μεγάλος, αν αφανιζόταν τελείως, τώρα όμως αποδήμησε σε γαλήνιο λιμάνι και γι’ αυτό αξίζει να χαίρεσαι. Γιατί ο θάνατος δεν είναι αφανισμός, αλλά αποδημία και μετάθεση από τη γη στον ουρανό, από τους ανθρώπους στους αγγέλους και το βασιλέα Χριστό» (PG 48, 602).

(Εδώ ο Άχμαντ Ελντίν μπορεί να παπαγαλίσει συκοφαντίες άλλων, που είχε γράψει παλιότερα, ότι ο Χρυσόστομος ήταν μισογύνης. Για πολλά σημεία όπου ο Χρυσόστομος τιμά και υπερασπίζεται τη γυναίκα παραπέμπουμε εδώ: http://www.oodegr.com/oode/orthod/praktikes/orthod_gynaikes_1.htm#3_2_4).

Αν υπάρχει έστω και ένας σοφός του Ισλάμ που απευθύνθηκε γραπτώς σε χήρα με τέτοιο τρόπο (γιατί αποκλείεται να τον ξεπέρασε), μπράβο του! έκανε ένα βήμα προς την αλήθεια, προς τη σωτηρία του, δηλαδή προς το Χριστό! Ξέρουμε εξάλλου, όπως έχει επισημανθεί και αλλού, ότι το Ισλάμ στις κορυφαίες στιγμές του ίσα που προσεγγίζει το κατά πολύ αρχαιότερο και ανυπέρβλητο ήθος των αγίων (αλλά και των εκατομμυρίων ευσεβών) του Χριστιανισμού – και αυτό είναι που το σώζει κιόλας, οι στιγμές όπου προσεγγίζει το χριστιανισμό, αλλιώς θα ήταν μόνο μια γραμμή αίματος μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας!

Χήρες κι ορφανά στο αγιολόγιο

Να προσθέσουμε τέλος ότι πολλές χήρες τιμώνται ως αγίες – πόσο μεγαλύτερη τιμή να κάνει λοιπόν ο χριστιανισμός στη χήρα;

Έτσι, χήρα ήταν η αγία Εμμέλεια, μητέρα Βασιλείου του Μεγάλου. Χήρα η αγία Ανθούσα, μητέρα του Χρυσοστόμου. Χήρα η αγία Ολυμπιάδα η Διακόνισσα, βασική συνεργάτιδα του Χρυσοστόμου (κατά το γάμο της, που είχε γίνει μια γενιά πριν, τής είχε αφιερώσει ποίημα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Χήρα η αγία Θεοδώρα η Αυγούστα, αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, η άφθαρτη και θαυματουργή. Χήρα η αγία μεγαλομάρτυρας Κετεβάν, βασίλισσα της Γεωργίας. Χήρα η αγία Ξένη Γρηγορίεβα, η διά Χριστόν σαλή, η μεγάλη αγία της Πετρούπολης. Χήρα η αγία Φιλοθέη η Αθηναία, που δαπάνησε την περιουσία της και κατανάλωσε τη ζωή της σε ένα πολύμορφο και κολοσσιαίο φιλανθρωπικό έργο στην τουρκοκρατούμενη Αθήνα και την ευρύτερη περιοχή της Αττικής, ώσπου τη μαστίγωσαν μέχρι θανάτου οι Τούρκοι (μήπως επειδή το Ισλάμ… σέβεται τις χήρες και τα ορφανά; Ή επειδή φυγάδευε τις σκλάβες που αυτοί προσπαθούσαν να εξισλαμίσουν, και που βίαζαν επειδή ο «προφήτης» επέτρεπε να κάνουν σεξ με τις γυναίκες που κατέχει το δεξί τους χέρι😉 Χήρα η αγία Ελισάβετ Θεοδώροβνα, που όχι μόνο παρήγαγε ανάλογο έργο στη Μόσχα (μέχρι που την αιχμαλώτισαν και την εκτέλεσαν οι μπολσεβίκοι απλά και μόνο γιατί ήταν συγγενής του τσάρου), αλλά και προσπάθησε να στρέψει στη μετάνοια και τη σωτηρία το φονιά του συζύγου της με επισκέψεις στη φυλακή. Και πολλές άλλες!

Να μην ξεχάσουμε και την προφήτισσα Άννα, θυγατέρα Φανουήλ, που, όταν ο Ιωσήφ και η Παναγία έφεραν το 40ήμερο Ιησού στο Ναό, άρχισε να λέει προφητείες γι’ Αυτόν (Λουκ. 2, 36-38). Χήρα ήταν κι εκείνη ογδόντα τέσσερα χρόνια τότε, και επίσης τιμάται από τους χριστιανούς ως αγία.

Μια και πιάσαμε το θέμα όμως, να πούμε ότι και πολλά ορφανά περιλαμβάνονται στο ορθόδοξο αγιολόγιο. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις δύο ορφανοί άγιοι: ο άγιος Μάμας (που γεννήθηκε στη φυλακή, όπου οι γονείς του πέθαναν ως μάρτυρες, τον ανάθρεψε μια ευσεβής χήρα) και ο άγιος Κόπρις (γεννήθηκε πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά –εξ ου και το όνομα που πήρε μόνος του μεγαλώνοντας– κατά τη διάρκεια αιματηρής επιδρομής, η μάνα του εξαφανίστηκε και τον μεγάλωσε ο άγιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης). Ορφανός ήταν (ακριβέστερα: νόθο που εγκαταλείφθηκε στο δάσος) και ο άγιος Albeus (6^ος αι.) της αρχαίας Ορθόδοξης Ιρλανδίας. Λέγεται μάλιστα ότι τον θήλασε λύκαινα, όπως το Ρωμύλο και το Ρέμο, την οποία αργότερα προστάτεψε στο μοναστήρι του, όταν την καταδίωκαν κυνηγοί.

Τι σημαίνει «θρησκεία»;

Δεν είναι χωρίς σημασία ότι ο άγιος Ιάκωβος, γράφοντας «θρησκεία», δεν εννοεί τη λέξη με τη σημερινή έννοια (π.χ. χριστιανισμός, Ισλάμ, βουδισμός κ.τ.λ.), με την έννοια δηλ. την οποία της δίνει ο Άχμαντ Ελντίν, αλλά με την έννοια λατρεία, που ήταν η έννοια του όρου στην αρχαιότητα.

Παραθέτουμε από το βιβλίο του Γρηγορίου Ζιάκα Θρησκειολογία: Η θρησκεία των προϊστορικών κοινοτήτων και των αρχαίων λαών, έκδ. Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 40:

Ο άγιος Ιάκωβος είναι χριστιανός και μάλιστα επίσκοπος, άμεσος μαθητής του Χριστού, συγγενής του (θετός, ως γιος του Ιωσήφ), και δεν αναρωτιέται καθόλου «ποια να είναι η αληθινή θρησκεία, ο Χριστιανισμός ή μια άλλη;». Γι’ αυτόν υπάρχει μόνο μία αληθινή θρησκεία (με τη σημερινή έννοια), ο Χριστιανισμός, μόνο που δεν τον ονομάζει «θρησκεία», αλλά Εκκλησία, όπως τον ονόμαζαν όλοι οι αρχαίοι χριστιανοί.

Εντός αυτής της μόνης αληθινής θρησκείας λοιπόν, του χριστιανισμού, ποιος είναι ο αληθινός τρόπος λατρείας του Θεού; Και απαντά ο άγιος: λατρεία στο Θεό αποδίδεις με το να συμπαραστέκεσαι τον πλησίον και να τηρείς τον εαυτό σου άσπιλο από τον κόσμο.

Με αυτό δεν απορρίπτει τη σημασία της Θείας Μετάληψης και των λοιπόν εκκλησιαστικών λατρευτικών πράξεων. Ως επίσκοπος άλλωστε ο ίδιος τις τελούσε, ενώ στο Ιακ. 5, 14-15, μιλάει για τη χρήση των ασθενούντων με άγιο έλαιο, δηλ. για την πρώτη μορφή του μυστηρίου του Ευχελαίου. Αλλά όλες αυτές οι τελετές δεν προσφέρουν τίποτε αν δε συνοδεύονται από έργα αγάπης. Αν κάποιος δεν το κάνει αυτό, «τούτου μάταιος η θρησκεία», δηλαδή η λατρεία που προσφέρει στο Θεό είναι μάταιη (Ιακ. 1, 26, δηλ. ο αμέσως παραπάνω στίχος απ’ αυτόν που παραθέτει ο Άχμαντ Ελντίν).

Γι’ αυτό άλλωστε δε μιλάει για θρησκεία (λατρεία) αληθινή ή ψευδή (όπως θα έλεγε αν εννοούσε τη σημερινή σημασία του όρου θρησκεία, δηλ. το χριστιανισμό ή μια άλλη), αλλά «καθαρά και αμίαντο» («αψεγάδιαστη», που λέει ο «απολογητής του Ισλάμ»).

Τι είναι ο «κόσμος»;

Ο μουσουλμάνος απολογητής παραθέτει κάποια κορανικά εδάφια για να πείσει τους αναγνώστες του ότι το Ισλάμ διδάσκει στους πιστούς του να τηρούν τον εαυτό τους «άσπιλο από τον κόσμο», δηλαδή ότι οι μουσουλμάνοι εκπληρώνουν αυτό το κριτήριο του αγίου Ιακώβου για την «καθαρά και αμίαντο θρησκεία».

Το Ισλάμ μερικές φορές λέει ότι ο άνθρωπος πρέπει να κρατιέται μακριά από τις εγκόσμιες φροντίδες και να αφοσιώνεται στο Θεό, και αυτό είναι σωστό και πολύ χριστιανικό! Οι χριστιανοί το έχουν όχι μόνο πει χιλιάδες φορές πριν γεννηθεί ο Μουχάμμαντ, αλλά και εφαρμόσει σε βαθμό ασύλληπτο για οποιοδήποτε μουσουλμάνο! Αιώνες πριν τον Μουχάμμαντ οι έρημοι κατοικούνταν από χιλιάδες αναχωρητές, άντρες και γυναίκες, που αγωνίζονταν ενάντια στα πάθη τους και σώζονταν, και πολλοί απ’ αυτούς αγίαζαν και τελούσαν θαύματα και σ’ αυτή τη ζωή και από τον ουρανό. Τι λέει ένας μουσουλμάνος για τους μεγάλους δασκάλους του χριστιανικού αναχωρητισμού, όπως οι άγιοι Αντώνιος, Σισώης, Ποιμήν, Αρσένιος, Μωυσής ο Αιθίοπας, Συγκλητική, Αναστασία η Πατρικία, Μαρία η Αιγυπτία κ.π.ά., αλλά και για τους αγίους που ασκήτεψαν τους κατοπινούς αιώνες σε ολόκληρη τη χριστιανοσύνη, και γι’ αυτούς που ασκητεύουν σήμερα;

Αλλά και οι άγιοι που αγιάζουν μέσα στις πόλεις, έχοντας οικογένεια, κι αυτοί οπωσδήποτε είναι «άσπιλοι από τον κόσμο», διαχωρίζουν τον εαυτό τους από τον κόσμο, δηλαδή από την απιστία και τα πάθη που κυβερνούν τον κόσμο και που ο διάβολος τους τα ρίχνει καταπάνω τους. Ο άγιος Νικόλαος Πλανάς στην Αθήνα ήταν παντρεμένος που χήρεψε, και ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός στη Ρωσία ήταν παντρεμένος που χήρεψε κι έμεινε να φροντίζει 4 παιδιά! Ωστόσο κατάφερε να τα μεγαλώσει (δεν ξαναπαντρεύτηκε) και να τα βγάλει πέρα με το λειτούργημά του της Ιατρικής, θεραπεύοντας εκατοντάδες ασθενείς και εκπαιδεύοντας και άλλους γιατρούς στην υπηρεσία του πλησίον, και διδάσκοντας όλους όσους τον γνώριζαν για τη λατρεία του αληθινού Θεού. Και όλα αυτά τα κατάφερε με τη χάρη του Θεού, σ’ ένα εχθρικό καθεστώς που τον έστελνε συνεχώς σε φυλακές και εξορίες.

Όσο για το Ισλάμ, είναι τουλάχιστον γελοίο να μιλάει για «απόταξη του κόσμου» μια θρησκεία που οι πιστοί της ξεκίνησαν ως ομάδα επιδρομέων, που πλιατσικολογούσε καραβάνια σκοτώνοντας τους οδηγούς τους! Που στη συνέχεια εξαπλώθηκε με το σπαθί και μεταμορφώθηκε σε αχανή αυτοκρατορία, ταυτίζοντας τη διεφθαρμένη πολιτική εξουσία με θρησκευτική εξουσία. Είναι γελοίο, όταν ο ιδρυτής της επέτρεπε τους βιασμούς αιχμάλωτων γυναικών, τις πουλούσε σαν εμπόρευμα κ.τ.λ.!! Δηλαδή πόσο ακόμα ν’ ανακατευτεί με τη λάσπη του κόσμου κάποιος; Και μάλιστα ν’ ανακατεύει σ’ αυτή τη λάσπη και το όνομα του Θεού, ως δήθεν απόστολος και προφήτης Του!

Τι άλλο γράφει ο άγιος Ιάκωβος;

Αν όμως ο Άχμαντ Ελντίν θεωρεί ότι ο άγιος Ιάκωβος ξέρει στ’ αλήθεια το σωστό κριτήριο για την «αψεγάδιαστη θρησκεία» (επειδή προφανώς είναι άγιος και άρα φωτισμένος από τον αληθινό Θεό), αξίζει να δούμε τι άλλο γράφει στην επιστολή του. Γράφει λοιπόν ότι ο Θεός είναι ένας, και παράλληλα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριός μας της δόξης, ότι ο Θεός κανέναν δεν βάζει σε πειρασμό, ότι ο Αβραάμ πρόσφερε σε θυσία στο Θεό τον γιο του Ισαάκ – όχι τον Ισμαήλ – και διάφορα άλλα, που κάθε μουσουλμάνος αξίζει να τα διαβάσει, έστω από περιέργεια. Δείτε ολόκληρη την επιστολή στη νεοελληνική εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/christian-texts/

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-7: «Η αναξιοπιστία της Βίβλου 2» ή «Τα κουρέλια τραγουδούν ακόμα!»

Ο απολογητής του Ισλάμ Άχμαντ Ελντίν απάντησε στο άρθρο μας Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-6: Είναι η Βίβλος αξιόπιστη; με ένα βίντεο, που βρίσκεται εδώ: http://islamforgreeks.org/2010/04/03/new-testament-unreliability-part-2/ Όπως σχολίασε αναγνώστης μας, κάτι τέτοιο «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ! … ΜΟΝΟ τα ΓΡΑΠΤΑ μένουν! Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να κάνει απομαγνητοφώνηση σε μισής ώρας μπλα, μπλα, ώστε να καταγράψει σε κείμενο τα “επιχειρήματα” του ισλαμιστή! Ο οποίος ως έσχατο μέσο για να μην δούνε οι οπαδοί του ότι ουσιαστικά έχει καταθέσει τα όπλα, ανεβάζει ένα αρχείο βίντεο με ομιλία!!!
Τι είδους απαντηση είναι αυτή σε ένα αρχείο το οποίο ακόμη και αν το αλλάξει, αν το κόψει ή το ράψει, ουδείς είναι σε θέση να το καταλάβει εύκολα; Απάντηση, σημαίνει ΚΕΙΜΕΝΟ. Να μπορείς να αποθηκεύσεις και το στιγμιότυπο της ιστοσελίδας με ώρα και ημερομηνία, ώστε να μην μπορεί να κάνει αλλαγές μετά.»

Τα επιχειρήματα του αναγνώστη μας είναι βάσιμα, και είναι αλήθεια ότι καθυστερήσαμε πολύ να παρακολουθήσουμε το βίντεο ενώ αν ήταν κείμενο, θα το είχαμε διαβάσει πολύ πιο γρήγορα. Βέβαια κάποια στιγμή, κάναμε κουράγιο και το παρακολουθήσαμε όλο. Ακολουθούν οι παρατηρήσεις μας σε ό,τι ακούσαμε εκεί. Τις έχουμε χωρίσει σε δύο μέρη, ώστε να είναι πιο ξεκούραστο το διάβασμα του μεγάλου κειμένου.

ΜΕΡΟΣ Α΄: ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗ ΜΟΥ, ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΝΤΕΛΗ ΜΟΥ

Το συγκεκριμένο προχειροφτιαγμένο βίντεο, κατά ένα μεγάλο μέρος αποτελεί ξανασερβίρισμα του προηγούμενου αναιρεμένου άρθρου που ο απολογητής του Ισλάμ πήρε από τον Bassam Zawadi. Επαναλαμβάνει και εδώ τους ίδιους ισχυρισμούς ότι τα βιβλία της Καινής Διαθήκης είναι «ανώνυμα, πλαστογραφημένα πολλές φορές, και 1002 σενάρια έχουν ειπωθεί», και έχουν δοθεί και οι «κατάλληλες αποδείξεις» από τους «λόγιους», «αποδείξεις» για την ποιότητα των οποίων κάνετε λίγη υπομονή και θα δείτε…

Λέει ότι δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε «βιβλία που ήρθαν πολύ αργότερα, ειδικά στην εποχή της Εκκλησίας», μια που ο βαθιά νυχτωμένος απολογητής δεν γνωρίζει ότι η «εποχή της Εκκλησίας» δεν άρχισε «πολύ αργότερα», αλλά 50 ημέρες μετά την Ανάσταση, οπότε και βαπτίστηκαν χιλιάδες χριστιανοί στα Ιεροσόλυμα από τους μαθητές του Χριστού, και ότι αυτά που έγραφαν τα βιβλία που συντάχθηκαν μετά, ήταν ήδη γνωστά από την προφορική παράδοση.

Το γεγονός ότι ο Ελντίν επιμένει να αναμασά ότι «το βασικό επιχείρημά μας είναι ότι δεν ξέρουμε ποιος έγραψε αυτά τα κείμενα», ενώ έχει διαβάσει το δικό μας άρθρο-καταπέλτη που ξεθεμελίωσε τελείως το δημοσίευμα στο δικό του μπλογκ, σημαίνει ότι η θρησκοληψία του τον εμπόδισε να το κατανοήσει και να το αξιοποιήσει. Αυτό τον οδηγεί αναπόφευκτα στον επαναλαμβανόμενο διασυρμό και γελοιοποίησή του ως αμαθούς και τυφλού φανατικού.  Οι Σαουδάραβες αρχαιολόγοι που εργάζονται στα ερείπια, τα οποία ο Μουχάμμαντ παρουσίαζε στο Κοράνι ως κατοικίες των Θαμούντ, ενώ στην πραγματικότητα ήταν τάφοι των Ναβαταίων, παραδέχονται την ιστορική πραγματικότητα παρότι το ιερό τους βιβλίο παρουσιάζει μια ψευδή εκδοχή για την ιστορία, δανεισμένη από τα ποιήματα ενός συγγενή του Μουχάμμαντ (τα οποία κυκλοφορούν κανονικά σε συλλογές Αράβων ποιητών και είναι παλαιότερα από το Κοράνι). Ο Άχμαντ Ελντίν δυστυχώς δεν μπορεί να παραδεχτεί την ιστορική πραγματικότητα, όταν  αυτή αποκαλύπτει εσφαλμένες τις διδασκαλίες της θρησκείας του: στην προκειμένη περίπτωση, τη διδασκαλία ότι η Βίβλος διαφωνεί με το Κοράνι επειδή αυτή είναι «παραποιημένη από ανθρώπους» ενώ το Κοράνι παραμένει όπως «το παρέδωσε ο Θεός». Μάλιστα βγάζει και από το μυαλό του, χωρίς παραπομπή σε πηγή, κάποια νούμερα, σύμφωνα με τα οποία «το 60% των σύγχρονων λογίων αμφισβητεί την πατρότητα των βιβλίων». Στην απελπισία του να βρει κάποιο επιχείρημα εναντίον των θέσεών μας, σημειώνει ως «ενοχοποιητικό στοιχείο» ότι γράψαμε «και να αναγράφει κάποιο βιβλίο τον συγγραφέα του, δεν σημαίνει ότι είναι αλήθεια αυτό». Ασφαλώς, και η αναγραφή ενός ονόματος δεν σημαίνει πατρότητα ενός βιβλίου, αν η πατρότητα δεν επιβεβαιώνεται από μαρτυρίες άλλων, κατά προτίμηση συγχρόνων του βιβλίου. Δεν είμαστε αφελείς να δεχόμαστε ασυζητητί δηλώσεις, που μπορούν κάλλιστα να προέρχονται από πλαστογράφους, όπως κάνουν οι μουσουλμάνοι που δέχονται ότι το Κοράνι το υπαγόρευσε ο Αλλάχ επειδή έτσι γράφει μέσα!  Όμως στην περίπτωση των βιβλίων της Κ.Δ. οι πληροφορίες για το ποιος τα έγραψε δεν προέρχονται κυρίως από τους ίδιους τους συγγραφείς, αλλά από τους συγχρόνους τους στις διάφορες τοπικές χριστιανικές εκκλησίες. Οπότε, άδικα πιάνεται από τα μαλλιά του ο Άχμαντ Ελντίν, και φαντάζεται ότι συμφωνούμε μαζί του, περιμένοντας να βρει για τις σοφιστείες του όπλα από τα δικά μας υγιή επιχειρήματα.

Μιλά ο Άχμαντ για «κάποιους λόγιους που δεν αναφέραμε», επειδή και αυτός δεν τους ανέφερε στο προηγούμενο άρθρο του, και είναι – καταπώς μας λέει – 6 στον αριθμό:  οι ευαγγελικοί David Desilva, Donald W. Burdick, Arthur G. Patzia και I. H. Marshall (ο οποίος στα περισσότερα συμφωνεί με την παραδοσιακή πατρότητα) ο επίσης ευαγγελικός Leon Morris (αυτόν τον ξαναμετράει ενώ τον έχουμε ήδη αναφέρει, άρα είναι 5 και όχι 6… μα τίποτα σωστό δεν θα πεις βρε Άχμαντ;) και ο πρεσβυτεριανός Mark D. Roberts, ο οποίος αρκετές φορές έχει αποστομώσει διάφορους «κριτικούς της Βίβλου» (βλ. παράδειγμα παρακάτω). Με αυτές τις αναφορές του απλά μας δικαιώνει σε αυτά που γράψαμε, ότι δηλ. οι μουσουλμάνοι απολογητές «πολύ συχνά αλιεύουν “γνώμες” μεταξύ ευαγγελικών προτεσταντών» και φυσικά, ότι «τις πολύ περισσότερες γνώμες λογίων υπέρ της αξιοπιστίας της Α.Γ. τις κάνουν γαργάρα, αφού δεν τους συμφέρουν».

Ρωτά επίσης ο Άχμαντ αν συμφωνούμε ότι ο ευαγγελιστής Ματθαίος έκανε λάθος στο ευαγγέλιό του, όπως διάβασε προφανώς στο  http://www.oodegr.com/oode/grafi/alathiti1.htm#4:

«Γράφει ο Ματθαίος στο 27/κζ: 9: «Τότε επληρώθη το ρηθέν δια Ιερεμίου του προφήτου λέγοντος: Και έλαβον τα τριάκοντα αργύρια, την τιμήν του τετιμημένου ον ετιμήσαντο από υιών Ισραήλ»

Λοιπόν, ψάξτε όσο θέλετε τον Ιερεμία. Αυτό το εδάφιο δεν θα το βρείτε! Και ας γράφει ο Ματθαίος ότι το λέει ο Ιερεμίας. Πού είναι αυτό το εδάφιο; Βρίσκεται στον προφήτη Ζαχαρία! Γράφει ο Ζαχαρίας:

«και ερώ προς αυτούς: Ει καλόν ενώπιον υμών εστι, δότε στήσαντες τον μισθόν μου ή απείπασθε· και έστησαν τον μισθόν μου τριάκοντα αργυρούς» (Ζαχαρίας 11/ια: 12).

Είναι προφανές εδώ, ότι ο Ματθαίος έγραψε από μνήμης την προφητεία, και έκανε λάθος! Νόμιζε ότι την είχε διαβάσει στον Ιερεμία, αλλά την είχε διαβάσει στον Ζαχαρία! Συνεπώς, αυτά που έγραφε, δεν του τα υπαγόρευε ο Θεός. Δικά του ήταν! Δεν είναι δυνατόν ο Θεός να του υπαγόρευσε λάθος πληροφορία. Λέτε ο Θεός να μην ήξερε ποιος έγραψε την προφητεία στην πραγματικότητα; Όμως ο Θεός τον άφησε να κάνει αυτό το λάθος, για να είναι αυτό το λάθος σήμερα, ατράνταχτη απόδειξη, απέναντι στην αιρετική Προτεσταντική άποψη της αλάθητης Αγίας Γραφής!»

Η απάντησή μας είναι ότι ασφαλώς και συμφωνούμε, και συνυπογράφουμε τα παρακάτω από το ίδιο άρθρο:

«Δεν τους υπαγόρευσε ο Θεός την Αγία Γραφή, υπό τύπον προϊσταμένου και γραμματέως, όπως έχουν την εντύπωση πολλοί Προτεστάντες. Κατέγραψαν κάποια πράγματα ωφέλιμα, (είτε κατ’ εντολήν του Θεού, είτε από μόνοι τους), στα οποία υπήρχε και Θεία Αποκάλυψη. Και αυτή η Θεία Αποκάλυψη που ΠΕΡΙΕΙΧΑΝ, τα έκανε να συγκαταριθμηθούν από την Εκκλησία ως «Θεόπνευστα«. Δεν ήταν ολόκληρα «Θεία Αποκάλυψη». Αλλά ΠΕΡΙΕΙΧΑΝ Θεία Αποκάλυψη. Αυτό σημαίνει, ότι δεν είναι σωστό να θεωρούμε κάθε τους λέξη ως «αλάθητη». Αλλά μόνο εντός της παράδοσης της Εκκλησίας είναι δυνατόν να γίνει η ορθή κατανόηση του κειμένου.»

Επειδή ακριβώς συμφωνούμε με τα παραπάνω, η απάντησή μας στην πρώτη του απόπειρα να παρουσιάσει τη Βίβλο ως αναξιόπιστη κατέληγε στις φράσεις: «Η χριστιανική πίστη και θεολογία ΔΕΝ πηγάζει από τη Βίβλο (προτεσταντική πεποίθηση), αλλά από την άμεση αποκάλυψη του Θεού στους αγίους όλων των εποχών. Η Κ.Δ. καταγράφει απλώς το προφορικό κήρυγμα του Χριστού και των αγίων αποστόλων Του. Όποιοι κι αν την έγραψαν, όποτε κι αν την έγραψαν, δεν αλλάζει το γεγονός ότι αυτά έλεγε ο Χριστός και οι μαθητές Του. Οπότε οι ισλαμιστές φίλοι μας, εκτός που δεν αποδεικνύουν τίποτα, κάνουν μια κριτική που δεν αγγίζει καθόλου τον Χριστιανισμό. Κοινώς, «βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη»…

Στη συνέχεια ο φίλος μας επικαλείται τον Ωριγένη, όχι βέβαια από κάποιο πρωτότυπο κείμενο αλλά από όσα παρέθεσαν επιλεκτικά οι [Lee Martin] McDonald και [Stanley E.] Porter (οι αγκύλες υπάρχουν γιατί ο Άχμαντ αναφέρει μόνο τα επίθετα, και μάλιστα το Πόρτερ το λέει αρχικά Πάρκερ) στη σελ. 555 κάποιου βιβλίου τους, που δεν μας λέει ποιο είναι.  Σύμφωνα με τους δυο ευαγγελικούς συγγραφείς, δεν γνωρίζουμε ποιος είναι ο συγγραφέας της επιστολής του Παύλου προς Εβραίους, και όπως μας λένε, ο Ωριγένης συμπεραίνει τελικά για την πατρότητα της προς Εβραίους, «μόνον ο Θεός γνωρίζει την αλήθεια». (As Origen finally concludes about the authorship of Hebrews, «God only knows the truth«. ) Ο ίδιος ο Ελντίν τονίζει ακόμα περισσότερο τα όσα έγραψαν οι δυο ευαγγελικοί, λέγοντας ότι «ούτε ο ίδιος ο Ωριγένης δεν ξέρει για την πατρότητα της επιστολής προς Εβραίους». Δείτε τώρα πόσα λάθη χωράνε σε λίγα δευτερόλεπτα ομιλίας του φίλου μας: Η δήλωση των δυο συγγραφέων που επικαλείται, υπάρχει στη σελίδα 521 (και όχι 555) του βιβλίου τους «Early Christianity and its sacred literature», 2000, Hendrickson Publishers. Όσο για το κείμενο του Ωριγένη, προέρχεται από χωρίο που παραθέτει ο Ευσέβιος, (Ε.Ι.VI, 25, 11-14). Δείτε τι πραγματικά λέει το κείμενο αυτό [σε δική μας μεταγραφή στα νέα ελληνικά, από την απόδοση στην καθαρεύουσα του Παν. Χρήστου – για το πρωτότυπο δείτε τις υποσημειώσεις]:

«Ο χαρακτήρας του ύφους της επιστολής που επιγράφεται «Προς Εβραίους» δεν έχει την απλότητα του λόγου του αποστόλου, ο οποίος ωμολόγησε ότι ήταν απλοϊκός στον λόγο (Β΄ Κορ. 11,6), δηλαδή στην έκφραση, αλλ’ η επιστολή είναι πιο λόγια (ελληνικωτέρα) στην σύνθεση του ύφους, όπως θα το ωμολογούσε καθένας που μπορεί να κρίνει  τις εκφραστικές διαφορές . Από την άλλη, ότι τα νοήματα της επιστολής είναι θαυμάσια και δεν υστερούν από τις επιστολές που αναμφισβήτητα είναι του αποστόλου, και αυτό θα ομολογήσει ότι είναι αληθινό κάθε ένας που διαβάζει με προσοχή τα αποστολικά κείμενα. Εγώ λοιπόν, αν εξέφερα απόφαση, θα έλεγα ότι τα μεν νοήματά της είναι του αποστόλου, η δε έκφραση και η σύνθεση κάποιου που απομνημόνευσε τα αποστολικά και περίπου σχολίασε τα λεχθέντα υπό του διδασκάλου. Όποια λοιπόν Εκκλησία έχει αυτή την επιστολή σαν του Παύλου, ας εκτιμάται αυτή και γι’ αυτό, διότι οι αρχαίοι άνδρες δεν την παρέδωσαν ως επιστολή του Παύλου χωρίς λόγο. Το ποιος είναι αυτός που έγραψε την επιστολή, την μεν αλήθεια τη γνωρίζει ο Θεός, η δε παράδοση που έφτασε σε μας από μερικούς λέει ότι την έγραψε ο Κλήμης που έγινε επίσκοπος των Ρωμαίων, και από κάποιους ότι (την έγραψε) ο Λουκάς, που έγραψε το ευαγγέλιο και τις Πράξεις».[1]

Με δυο λόγια, όπως σχολιάζει και ο καθηγητής Σάββας Αγουρίδης στο βιβλίο του «Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην», αλλά και ο Παν. Χρήστου που έχει μεταφέρει το πρωτότυπο κείμενο της «Εκκλησιαστικής Ιστορίας» του Ευσεβίου στην καθαρεύουσα, ο   Ωριγένης δεν λέει ότι κανείς δεν ξέρει σε ποιον ανήκει η πατρότητα της επιστολής, όπως τον παρουσιάζουν να λέει οι δυο ευαγγελικοί συγγραφείς και όπως επαναλαμβάνει σαν παπαγάλος ο αντιγραφέας τους Άχμαντ Ελντίν. Λέει ότι η πατρότητα συγγραφής είναι του Παύλου, όπως παρέδωσαν οι αρχαίοι, και κάποιος που λειτούργησε ως γραμματέας του, και μερικοί λένε ότι ήταν ο Κλήμης Ρώμης, ενώ άλλοι λένε ότι ήταν ο ευαγγελιστής Λουκάς, την έγραψε σε λόγια ελληνική γλώσσα, στην οποία ο Παύλος δεν μπορούσε να εκφραστεί τόσο καλά. Ποια ήταν η ταυτότητα του γραμματέα λέει ο Ωριγένης ότι γνωρίζει μόνο ο Θεός, όχι ποια ήταν η ταυτότητα του συγγραφέα!

Και ασφαλώς, δεν είναι μόνο ο Ωριγένης που λέει τέτοια πράγματα: Ας δούμε τι λέει ο Κλήμης Αλεξανδρείας, που εκπροσωπεί την προηγούμενη από τον Ωριγένη θεολογική γενιά, και είναι προκάτοχός του στην Κατηχητική Σχολή Αλεξανδρείας. Τα λόγια του μεταφέρονται από τον Ευσέβιο Καισαρείας στην Εκκλησιαστική Ιστορία:

Και την προς Εβραίους επιστολή λέει (ο Κλήμης) ότι είναι του Παύλου, ότι γράφτηκε προς Εβραίους σε εβραϊκή γλώσσα και ο Λουκάς φιλότιμα τη μετέφρασε για να δημοσιευθεί στους Έλληνες, γι’ αυτό κατά τη μελέτη αυτής της επιστολής και των Πράξεων εντοπίζουμε το ίδιο ύφος….Ο Παύλος δεν έγραψε το όνομά του, μήπως βλέποντάς το εξ αρχής τοποθετηθούν εχθρικά και δε διαβάσουν το γράμμα.[2]

Ουσιαστικά ο Ωριγένης, όπως και ο Κλήμης Αλεξανδρείας, λένε αυτό ακριβώς που ήδη παραθέσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας: «Το ορθώτερον είναι να νοηθή…ο Κλήμης ή ο Λουκάς…ως γραφεύς-συντάκτης της επιστολής, προς τον οποίον ο Παύλος υπηγόρευσε το περιεχόμενον, όπως είχε πράξει και εις τας περιπτώσεις άλλων έπιστολών…Επικρατέστερος βεβαίως…ο Λουκάς, λόγω συγγενείας του ύφους της επιστολής προς τε το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον και τας Πράξεις. – Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ‘Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην’, τόμ. Α΄, Αθήνα 2005, σελ. 714.»

Στο προηγούμενο άρθρο μας είχαμε ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι τέτοιου είδους επιχειρήματα κατά της πατρότητας κειμένων δεν στέκουν: «Δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη ως αμφιβολία πατρότητας, το γεγονός ότι ένα κείμενο γράφεται με υπόδειξη του παραδοσιακού συγγραφέα. Εάν οι επιστολές της αιχμαλωσίας γράφτηκαν με υπόδειξη και έλεγχο από τον Παύλο επειδή οι συνθήκες της φυλακής δεν του επέτρεπαν να τις γράψει ο ίδιος, τότε είναι Παύλειες. Αν το «Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο» είχε γραφτεί από έναν στενό μαθητή του Ιωάννη υπό τις οδηγίες του αποστόλου (όπως γράφει ο Green, άποψη η οποία χρησιμοποιείται κατά της αξιοπιστίας της Α.Γ.), τότε είναι του Ιωάννη.» Όμως ο Άχμαντ δεν μας άκουσε. Προτίμησε να δεχτεί στα τυφλά τους ευαγγελικούς συγγραφείς, κι έγινε αυτό που περιγράφει ο Ιησούς Χριστός στο Ματθ. 15:14: «αν ένας τυφλός οδηγεί έναν άλλον τυφλό, και οι δύο θα πέσουν σε χαντάκι.»

Διευκρινίζουμε εδώ για όσους τυχόν δεν το γνωρίζουν, ότι σπάνια στην αρχαιότητα ένας συγγραφέας έγραφε μια επιστολή μόνος του, και συχνά όταν το έκανε το ανέφερε και μέσα. Για παράδειγμα ο Παύλος στην Γαλ. 6:11 αναφέρει ότι έγραψε ιδιοχείρως την επιστολή, και στην Α΄Κορ. 16:21 αναφέρει ότι έγραψε ιδιοχείρως το σημείο του ασπασμού. Πάντα όμως, όταν ένας συγγραφέας έγραφε μια επιστολή ή άλλο έργο με υπαγόρευση, ή με παράδοση στον γραμματέα των γενικών σημείων που ήθελε να γραφούν, στη συνέχεια έλεγχε το τελικό αποτέλεσμα ώστε να το εγκρίνει ή να το απορρίψει.

Οπότε Άχμαντ… Αν είναι να μας μιλάς για λάθος σελίδες βιβλίων, των οποίων τους τίτλους δεν παραθέτεις, και είναι γραμμένα από συγγραφείς που ούτε τα ονόματά τους μας λες ολόκληρα, και ούτε καν αυτά τα μισά ονόματα δεν τα διαβάζεις σωστά, και που παρουσιάζουν στους αναγνώστες τους συμπεράσματα διαφορετικά  από αυτά που είπαν οι συγγραφείς τους οποίους παραθέτουν, τότε Άχμαντ άσε καλύτερα να υπερασπιστεί κανένας άλλος το Ισλάμ. Καλύτερα για το Ισλάμ, καλύτερα και για σένα.

Επιπλέον, σε ευχαριστούμε που μας έδωσες μια ιδέα από το πόσο σοβαρά συγγράμματα είναι αυτά στα οποία στηρίζεις την απολογητική σου κατά του Χριστιανισμού, αφού απομονώνουν μια φράση από τα λεγόμενα ενός προσώπου για να διαστρεβλώσουν το όλο νόημα των λόγων του.  Ίσως επειδή έτσι κι αλλιώς αυτό το σύστημα ακολουθείς κι εσύ, και οι απολογητές του Ισλάμ γενικότερα, γι’ αυτό και έχεις σε τόσο μεγάλη υπόληψη τέτοια παραπλανητικά βιβλία.

ΜΕΡΟΣ Β΄: ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΜΑΝ

Στη συνέχεια του βίντεο, ο Άχμαντ Ελντίν αναφέρεται ξανά στον Ωριγένη, και πάλι όχι από το πρωτότυπο αλλά από τα όσα έχει επιλέξει να μεταφέρει σε βιβλίο του Αμερικανός κριτικός κειμένου. Λέει γύρω στο 11:45: «Να διαβάσουμε μερικά άλλα λόγια του Ωριγένη, όσον αφορά για την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης. Οι διαφορές λέει ο Ωριγένης τώρα, οι διαφορές μεταξύ των χειρογράφων είναι μεγάλες, της Καινής Διαθήκης, είτε εξαιτίας της αμέλειας κάποιων αντιγραφέων, είτε λόγω της διεστραμμένης απερισκεψίας κάποιων άλλων. Προσέξτε τα λόγια, τα λόγια του Ωριγένη: «είτε αμελούν να ελέγξουν αυτό που αντέγραψαν, είτε καθώς ελέγχουν, κάνουν προσθήκες ή αφαιρέσεις όπου τους αρέσει». Αυτά δεν τα λέμε ούτε εμείς, δεν τα λέει ούτε ο GreekMurtadd, ούτε η ΟΟΔΕ, τα λέει ο Ωριγένης. Σύμφωνα- αυτό καταγράφεται – στο βιβλίο του Bart Ehrman, «Misquoting Jesus» στη σελ. 75».

Δεν ξέρουμε αν ο Άχμαντ αναφέρει τη «σελίδα 75» επειδή μιλά για την ελληνική μετάφραση του  «Misquoting Jesus», μια και στο αγγλικό πρωτότυπο αυτά δεν βρίσκονται στη σελίδα 75 αλλά στην 52. Βέβαια η ελληνική έκδοση δεν τιτλοφορείται «Misquoting Jesus», αλλά «Παραφράζοντας τα λόγια του Ιησού»… Αυτό το οποίο ξέρουμε στα σίγουρα, είναι ότι ο ίδιος ο Ελντίν παραφράζει τα γραφόμενα στο βιβλίο του Έρμαν, καθώς εκεί διευκρινίζεται ότι ο Ωριγένης μια φορά παραπονέθηκε «ότι οι διαφορές μεταξύ των χειρογράφων έχουν γίνει μεγάλες», μιλώντας για χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης που είχε στην κατοχή του.[3] Εύκολα καταλαβαίνουμε ότι για να ξέρει ο Ωριγένης ότι κάποια από τα αντίγραφα που κατείχε είχαν διαφορές που οφείλονταν σε λάθη γραφέων, μπορούσε να τις ξεχωρίσει και να μην παραπλανηθεί από αυτές. Και ασφαλώς, αν ο Ωριγένης είχε αυτή τη δυνατότητα, δεν είναι λογικό να υποθέσουμε ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να ξεχωρίσει τα λάθη των γραφέων, και οι άλλοι λόγιοι της εποχής ξεγελιούνταν! Ο ίδιος ο Έρμαν παραθέτει πιο κάτω ότι στον πολέμιο του Χριστιανισμού Κέλσο, που υποστήριζε ότι χριστιανοί γραφείς «σαν να ήταν μεθυσμένοι» άλλαζαν επίτηδες τα κείμενα των ευαγγελίων, ο Ωριγένης απάντησε ότι τέτοια δογματική παραχάραξη έκαναν διάφορες ομάδες αιρετικών, και ήταν γνωστοί και οι ίδιοι και οι αλλαγές που έκαναν. Το ίδιο κατήγγειλε και ο Ειρηναίος, και ο Διονύσιος Κορίνθου, που επίσης αναφέρονται από τον Έρμαν. Αυτό σημαίνει ότι όλες αυτές οι αλλοιώσεις των αιρετικών όχι μόνο ήταν γνωστές, αλλά δεν επικράτησαν. Οπότε, προς τι ο συναγερμός για την παραχάραξη της Καινής Διαθήκης, που τάχα αλλοιώθηκε από τους γραφείς και έφτασε αλλοιωμένη ως τις μέρες μας;

Διαβάζει ο Άχμαντ, τονίζοντας κάποια σημεία με επαναλήψεις: «Μέσα από τις μελέτες και τη συναίνεση των λογίων, αυτού του είδους οι κατηγορίες εναντίον των αιρετικών, ότι παραποιούσαν τα κείμενα των Γραφών για να τα κάνουν να λένε αυτό που εκείνοι ήθελαν, είναι πολύ συχνές μεταξύ των πρώτων χριστιανών συγγραφέων. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί όμως είναι ότι οι πρόσφατες μελέτες φανερώνουν ότι οι αποδείξεις από τα σωζόμενα χειρόγραφα δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι αντιγραφείς που σχετίζονταν με την Ορθόδοξη παράδοση, άλλαζαν – αυτοί ήταν που άλλαζαν – πολύ συχνά τα κείμενά τους, ορισμένες φορές για να ελαχιστοποιήσουν τις πιθανότητες της λανθασμένης χρήσης τους από τους χριστιανούς που πίστευαν σε λανθασμένες πεποιθήσεις, κι ορισμένες φορές για να τα προσαρμόσουν περισσότερο στα δόγματά τους, στα δόγματα που υιοθετούσαν οι χριστιανοί που είχαν παρόμοιες μ’ αυτούς πεποιθήσεις».

Ο Έρμαν δεν παραθέτει σε αυτό το σημείο καμιά απόδειξη για τον ισχυρισμό αυτό, και ο φίλος μας ο Ελντίν πάει να βρει μια απόδειξη σε πράγματα που γράφει ο συγγραφέας παρακάτω:

«Παρακάτω γράφει ότι σε κάποια χειρόγραφα έχει ανακαλυφθεί στο περιθώριο μια φράση που λέει «ταπεινέ κι ανόητε, μην αλλάζεις το κείμενο». Τι σημαίνει αυτό; Μας εξηγεί ο Έρμαν ότι οι αντιγραφείς, όταν έκαναν αντιγραφή τα κείμενα, συνέχεια άλλαζαν τα κείμενα, άλλαζαν τις προτάσεις. Αυτο έπεφτε στην αντίληψη των μετέπειτα, από μετέπειτα άτομα που έκαναν με τη σειρά τους την αντιγραφή, και έβαζαν σημείωση για τους μετέπειτα αντιγραφείς να μην αλλάζουν τα κείμενα. Ο ένας συγκεκριμένα έχει εξοργιστεί, και έγραφε στο περιθώριο – αυτό έχει ανακαλυφθεί – «ανόητε και ταπεινέ, μην αλλάζεις το κείμενο». Δηλαδή πόσο πιο παραπάνω χειροπιαστές αποδείξεις θέλουμε για να καταλήξουμε ότι το κείμενο της Καινής Διαθήκης έχει αλλάξει και αλλαχτεί σύμφωνα με τις ανάγκες της Εκκλησίας για να υποστηρίξει αυτά που θέλει. Αυτό στη σελίδα 81.»

Ας δούμε τώρα πώς ο φίλος μας ο Ελντίν παραφράζει ξεδιάντροπα τον Έρμαν. Πρώτα πρώτα, το περιστατικό αυτό με τη φράση στο περιθώριο «ταπεινέ κι ανόητε, μην αλλάζεις το κείμενο», είναι ένα και μοναδικό και υπάρχει μόνο στον Βατικάνειο κώδικα. Δεύτερον, δεν αφορά κάποια δογματική αλλαγή, όπως παραπλανητικά αφήνει ο Ελντίν να εννοηθεί όταν λέει «το κείμενο της Καινής Διαθήκης έχει αλλάξει και αλλαχτεί σύμφωνα με τις ανάγκες της Εκκλησίας για να υποστηρίξει αυτά που θέλει.». Στην περίπτωση αυτή κάποιος γραφέας αντικατέστησε τη λέξη «φέρων» στην Εβρ. 1:3 (φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ) με τη λέξη «φανερών», αντί δηλ. το κείμενο να λέει «αυτός (ο Χριστός), που είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας τής υπόστασής του (Πατρός), και βαστάζει τα πάντα με τον λόγο τής δύναμής του, αφού διαμέσου τού εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας, κάθησε στα δεξιά τής μεγαλοσύνης στα υψηλά·’ έλεγε «αυτός (ο Χριστός), που είναι το απαύγασμα της δόξας και ο χαρακτήρας τής υπόστασής του (Πατρός), και φανερώνει τα πάντα με τον λόγο τής δύναμής του, αφού διαμέσου τού εαυτού του έκανε καθαρισμό των αμαρτιών μας, κάθησε στα δεξιά τής μεγαλοσύνης στα υψηλά». Όμως από αυτή την αλλαγή, δεν προκύπτει κάποια δογματική διαφορά, ούτε και η πρόθεση δογματικής παραποίησης εκ μέρους του γραφέα! Αν κάποιος ήθελε εσκεμμένα να παραποιήσει το κείμενο, το εδάφιο έχει δογματικά σημεία τεράστιας σημασίας για να πειράξει. Και, πράγμα ακόμα σημαντικότερο, η διαφορά αυτή ανακαλύφθηκε από μεταγενέστερο γραφέα, πράγμα που σημαίνει ότι παρότι είχε περάσει καιρός από τότε που διαπράχθηκε το λάθος, κυριαρχούσαν τα χειρόγραφα με τη σωστή γραφή, ώστε ο μετέπειτα γραφέας σύγκρινε το λανθασμένο με αυτά και διόρθωσε το λάθος. Οπότε, πού είναι η αλλαγή του κειμένου που μάλιστα έγινε για να υποστηρίξει η Εκκλησία αυτά που θέλει; Αν γινόταν μια τέτοια αλλαγή, δεν θα είχαμε ερασιτεχνικές παρεμβάσεις από γραφείς που έκαναν του κεφαλιού τους. Θα είχαμε δυναμικές εξουσιαστικές παρεμβάσεις όπως αυτή του χαλίφη Ουθμάν, που μάζεψε όλα τα αντίτυπα του Κορανίου και τα έκαψε, για να επικρατήσει μόνο η κορανική εκδοχή που ήθελε αυτός να επιβάλει.

Και συνεχίζει ο απολογητής: «Να πούμε επίσης το γνωστό, τη γνωστή προσθήκη που έχει υποστεί η Καινή Διαθήκη, συγκεκριμένα το Ευαγγέλιο του Μάρκου. Στο ευαγγέλιο του Μάρκου διαβάζουμε ότι έχουν προστεθεί οι τελευταίοι στίχοι στο ευαγγέλιο αυτό, έχουνε μπει, δεν υπάρχουνε αυτοί οι στίχοι σε κυριότερα και παλαιότερα χειρόγραφα. Κι αυτό το διαβάζετε όχι από κανέναν άλλο λόγιο, που βεβαίως το κάνουν αναφορά οι λόγιοι, οι συντηρητικοί λόγιοι, το διαβάζετε από την ίδια την Καινή Διαθήκη. Από την ίδια την Καινή Διαθήκη θα βρείτε να υπάρχουν σε αγκύλες, να λέει, ότι αυτοί οι στίχοι δεν υπάρχουν στα κυριότερα χειρόγραφα. Με άλλα λόγια έχουν προστεθεί.»

Αφού λοιπόν γνωρίζουμε ότι έχουν προστεθεί, και μέχρι και η Καινή Διαθήκη το αναφέρει, ποιο είναι το πρόβλημά σου Άχμαντ; Πολύ πριν εκδοθεί το βιβλίο το οποίο αντιγράφεις τόσο πιστά, από το 1971 που εκδόθηκε η «Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην» του Σάββα Αγουρίδη, όποιος ήθελε να ενημερωθεί για την Καινή Διαθήκη μπορούσε να διαβάσει στη σελίδα 120 ότι οι στίχοι θεωρούνται ως μη αυθεντικοί από αρχαίους συγγραφείς, όπως τον Ιερώνυμο και τον Ευσέβιο, και ότι ένα αρμενικό χειρόγραφο του 10^ου αιώνα αποδίδει τους στίχους 9-20 «στον πρεσβύτερο Αριστίωνα». Επειδή πρώτος παραθέτει τους στίχους ο Ειρηναίος, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι είναι «αρχαιότεροι του 2^ου αιώνος», και η πιθανότερη εξήγηση που κάποιος χρειάστηκε να προσθέσει ένα τέλος αφήνοντας μάλιστα και το όνομά του, είναι ότι το τέλος του βιβλίου του Μάρκου είχε χαθεί. Ασφαλώς αυτά έχουν περιγραφεί και από συγγραφείς πιο παλιούς από τον Αγουρίδη. Τι καινούργιο και σοκαριστικό λοιπόν έχεις να μας πεις για τα βιβλία της Κ.Δ., τι που να μην το ξέρουμε εδώ και εκατοντάδες χρόνια;

Συνεχίζει ο απολογητής να μας δίνει παραδείγματα «αλλοιώσεων της Καινής Διαθήκης» από το βιβλίο του Έρμαν:

« Ένα παράδειγμα: πάμε στη σελίδα 130 του ίδιου του βιβλίου: Ορισμένες φορές οι γραφείς άλλαζαν τα κείμενά τους επειδή θεωρούσαν ότι το κείμενο περιείχε κάποιο πραγματικό λάθος. Αυτό φαίνεται να ισχύει στην αρχή του Μάρκου, όπου ο  συγγραφέας παρουσιάζει το ευαγγέλιο λέγοντας «΄Οπως έχει γραφτεί στον Ησαΐα τον προφήτη, στέλνω τον αγγελιοφόρο μου πριν από σένα, ετοιμάστε τον δρόμο για τον Κύριο.» Το πρόβλημα, λέει ο Έρμαν, είναι ότι η αρχή αυτής της παράθεσης δεν είναι από τον Ησαΐα, αλλ’αποτελεί συνδυασμό ενός χωρίου της Εξόδου 23:20 στίχο, και ενός από του Μαλαχία 3:1. Οι αντιγραφείς αναγνώρισαν ότι αυτό αποτελούσε πρόβλημα κι έτσι άλλαξαν το κείμενο, γράφοντας «στα βιβλία των προφητών είναι γραμμένο». Ανοίξτε το ευαγγέλιο του Μάρκου και θα το βρείτε εκεί. Τώρα δεν υπάρχει πρόβλημα με την λανθασμένη απόδοση του αποσπάσματος, όμως υπάρχουν ελάχιστες αμφιβολίες σχετικά με αυτό που έγραψε αρχικώς ο Μάρκος, η απόδοση στον Ησαΐα υπάρχει στα αρχαιότερα και στα καλύτερα χειρόγραφα. Δηλαδή το λάθος είναι στα αρχαιότερα και στα καλύτερα χειρόγραφα, όχι η διόρθωση.»

Μα τι τρανταχτό παράδειγμα αλλοίωσης διαβάσαμε μόλις τώρα! Η αλλαγή αυτή είναι ασήμαντη, και δεν επηρεάζει σε τίποτα το νόημα του κειμένου καθώς

α) ο Ησαΐας, και ο Μαλαχίας, και η Γένεση που γράφτηκε από τον Μωυσή, είναι όλα προφητικά κείμενα, οπότε δεν συνιστά αλλοίωση του νοήματος το να λέμε «οι προφήτες»

β) το «λάθος» του Μάρκου είναι παρόμοιο με το «λάθος» του Ματθαίου, που αναφέραμε πιο πριν από τη σελίδα http://www.oodegr.com/oode/grafi/alathiti1.htm#4: νόμιζε ο ευαγελιστής ότι είχε διαβάσει μια προφητεία στον Ιερεμία, ενώ δεν το θυμόταν σωστά κι αυτή βρισκόταν στον Ζαχαρία. Είναι τουλάχιστον γελοίο να ισχυρίζεται κανείς ότι τέτοια στοιχεία αλλοιώνουν το νόημα των Γραφών.

Ο Άχμαντ Ελντίν επικαλείται τον Έρμαν με τέτοιο πάθος, επειδή προφανώς δεν γνωρίζει ότι οι ισχυρισμοί του έχουν καταρριφθεί από πολλούς άλλους Προτεστάντες μελετητές, μεταξύ των οποίων είναι και ο Mark D. Roberts, τον οποίο πιο πάνω ο ίδιος ο απολογητής του Ισλάμ επικαλείται ως αυθεντία σχετικά με την Αγία Γραφή. Γράφει ο Mark D. Roberts (http://www.markdroberts.com/htmfiles/resources/biblequran.htm#jan2006):

«Σχεδόν κάθε αγγλική μετάφραση της Βίβλου θα σας πει όταν υπάρχει κάποια ασάφεια στο κείμενο βάσης για τη μετάφρασή τους. Αυτό συνήθως μπαίνει στις υποσημειώσεις που γράφουν: «Κάποια πολύ παλιά χειρόγραφα έχουν…» ή «Κάποιοι μάρτυρες λένε…» ή κάτι τέτοιο. Αν ψάξετε μέσα στην Καινή Διαθήκη, θα δείτε αυτές τις υποσημειώσεις σε πολύ λίγες σελίδες. Αλλά αν υπολογίσετε το ποσοστό των επίμαχων λέξεων, θα είναι λιγότερο από το 1%. (Τα μόνα μέρη όπου ένα μεγάλο κομμάτι του κειμένου αμφισβητείται είναι το Ιω. 7:53-8:11 [η γυναίκα που πιάστηκε σε μοιχεία] και το Μαρκ. 16:9-19 [το μεγαλύτερο τέλος του κατά Μάρκον].) Αυτό σημαίνει ότι οι κριτικοί μελετητές του κειμένου … σε μεγάλο βαθμό συμφωνούν σχετικά με την πρωτοτυπία της συντριπτικής πλειοψηφίας της Καινής Διαθήκης.

Αν οι αριθμοί μου είναι ακριβείς, ή αν θα πρέπει να πιστεύουμε τις υποσημειώσεις στις μεταφράσεις της Βίβλου, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν δύο τρόποι για τη μετάδοση του ίδιου βασικού γεγονότος:

«Υπάρχουν περισσότερες διαφορές μεταξύ των χειρογράφων μας από ό, τι λόγια υπάρχουν στην Καινή Διαθήκη.» – Bart Ehrman

«Μπορούμε να έχουμε ένα υψηλό επίπεδο εμπιστοσύνης ότι η συντριπτική πλειοψηφία των λέξεων στην Ελληνική Καινή Διαθήκη εμφανίστηκε στα πρωτότυπα [αρχικά] χειρόγραφα.» – Mark Roberts

Και οι δύο αυτές δηλώσεις είναι αληθινές. Και οι δύο βασίζονται στα ίδια στοιχεία. Και οι δύο αντικατοπτρίζουν την προκατάληψη του συγγραφέα. Αλλά το γεγονός είναι ότι τις περισσότερες φορές τα περισσότερα από τα χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης είναι σε συμφωνία το ένα με το άλλο. Και όταν υπάρχει διαφωνία, τις περισσότερες φορές οι κριτικοί του κειμένου είναι σε θέση να διακρίνουν, με υψηλό βαθμό πιθανότητας, ποια είναι η πρωτότυπη [αρχική] ανάγνωση. Αυτό αφήνει ένα πολύ μικρό ποσοστό, ίσως το 1% της Καινής Διαθήκης, όπου έχουμε πραγματική ασάφεια στο κείμενο. Όλα αυτά τα αποσπάσματα, παρεπιπτόντως, θα μπορούσαν να αφαιρεθούν από την Αγία Γραφή χωρίς σοβαρό αντίκτυπο στη χριστιανική θεολογία. Ξέρω ότι αυτό είναι γεγονός, διότι είμαι δάσκαλος και ιεροκήρυκας της ορθόδοξης (ελπίζω) χριστιανικής θεολογίας για περισσότερα από 20 χρόνια, και έχω κάνει πάντα μια ιδιαίτερη προσπάθεια για να μην βασίζω τίποτα που κηρύττω ή διδάσκω σε ένα κείμενο για το οποίο δεν υπάρχει επαρκής υποστήριξη από χειρόγραφα.

Ο Ehrman κάνει έξυπνη χρήση της γλώσσας για να ευνοήσει την επιχειρηματολογία του, όμως φοβάμαι ότι η εξυπνάδα του μπορεί να παραπλανήσει πολλούς αναγνώστες.»

Αλλά ας παρακολουθήσουμε λίγο ακόμα τον απολογητή του Ισλάμ να επικαλείται τον Έρμαν:

«Μια άλλη ιστορία που έχει προστεθεί: η ιστορία της μοιχαλίδας. Όλοι ξέρουμε αυτή την ιστορία, που ο Ιησούς τη συγχώρεσε και έπειτα είπε στο λαό «ο πρώτος που δεν έχει αμαρτία να ρίξει την πέτρα.» Μια ιστορία συγκινητική, όμορφη. Κι εμένα ακόμα με είχε αγγίξει. Αλλά αυτή η ιστορία είναι ψεύτικη. Έχει προστεθεί. Και διαβάζουμε πάλι από την Καινή Διαθήκη, εφόσον έχετε μια Καινή Διαθήκη η οποία τα καταγράφει αυτά, λέει στις αγκύλες της ιστορίας ότι δεν υπάρχει στα κυριότερα χειρόγραφα. Μπορείτε να τη βρείτε στο ευαγγέλιο του Ιωάννη, στο 8ο κεφάλαιο, από κει ξεκινάει.»

Αφού λοιπόν είναι γνωστό ότι η ιστορία δεν υπάρχει στα παλαιότερα χειρόγραφα του κατά Ιωάννην και η Καινή Διαθήκη δεν το κρύβει, και πάλι, πού είναι η αλλοίωση;

Όμως, για να μην στεναχωριέται ο απολογητής του Ισλάμ που η συγκεκριμένη ιστορία «ακόμα κι αυτόν τον είχε αγγίξει», τον πληροφορούμε ότι είναι αυθεντική: ο καθηγητής Τρεμπέλας, που αναφέρει ότι η ιστορία αυτή για λόγους ύφους και θέσης δεν φαίνεται να ανήκει στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, σημειώνει επίσης:

«…η περί της μοιχαλίδος αφήγησις παρουσιάζεται αυθεντικόν απόσπασμα πρωιμωτάτης παραδόσεως περί των λόγων και έργων του Κυρίου. Φαίνεται δε αν μη τι βέβαιον, τουλάχιστον πιθανότατον, ότι εις αυτήν αναφέρεται ο Ευσέβιος (Εκκλ. Ιστ. Γ 39) ομιλών περί του Παπίου [μαθητή του αποστόλου Ιωάννη] ως εκθέσαντος «και άλλην ιστορίαν περί γυναικός επί πολλαίς αμαρτίαις διαβληθείσης επί του Κυρίου, ην το καθ’ Εβραίους ευαγγέλιον περιέχει» [το «καθ’ Εβραίους ευαγγέλιο» έχει χαθεί, εκτος από μερκούς στίχους]. Ως δε ήδη είπομεν, η όλη περικοπή παρουσιάζει πολλάς ομοιότητας προς τας ιστορίας των συνοπτικών, η επιείκεια δε και η σοβαρότης συγχρόνως αι αποδιδόμεναι υπ’ αυτής εις τον Ιησούν εμφανίζονται εξ ολοκλήρου σύμφωνοι προς τα χαρακτηριστικά του Ιησού, όπως διέσωσαν εις ημάς ταύτα οι συνοπτικοί. Και δεν απομένει η παραμικρά αμφβολία, ότι το τεμάχιον τούτο εξιστορεί γεγονός αυθεντικόν και διασώζει πιστώς τους λόγους και την στάσιν του Ιησού έναντι γυναικός παρεκτραπείσης. Η σοφία και η δραστική δύναμις, την οποίαν ο Ιησούς εκδηλεί εν τη ιστορία της μοιχαλίδος είναι τοσούτον μεγάλα, ώστε να παρουσιάζεται παράδοξον, πώς το αξιόλογον αυτό τμήμα της ευαγγελικής ιστορίας θεωρείται από πολλών συγχρόνων ως αβέβαιον».

[Η ιστορία] «μαρτυρείται υπό των Αποστολικών Διαταγών (Ι, 2, 24), και η μαρτυρία αύτη, δυναμένη να αναχθεί και μέχρι του τέλους του 3^ου αιώνος» και «κατά τον τέταρτον αιώνα οι Αμβρόσιος, Ιερώνυμος και Αυγουστίνος κηρύττονται υπέρ της αυθεντικότητος της περικοπής και εξηγούσι την παράλειψιν αυτής υπό τινων κωδίκων ως οφειλομένην εις τον φόβον ασθενών τινων περί την πίστιν χριστιανών μήπως αι γυναίκες αυτών συναγάγωσιν εξ αυτής συμπεράσματα χαλαρών ηθικών αντιλήψεων».

Εάν λοιπόν η ιστορία της μοιχαλίδας αποτελεί πρώιμη παράδοση από χαμένο ευαγγέλιο, η οποία αργότερα περιλήφθηκε στο κατά Ιωάννην, σε τίποτα δεν αλλάζει η συμπερίληψή της σε αυτό το ευαγγέλιο τη διδασκαλία του Χριστού, ούτε αλλοιώνει την γνησιότητα της αναφοράς σε όσα Εκείνος είπε και έκανε.

Και συνεχίζει ο απολογητής του Ισλάμ: «Ο Τριαδικός Θεός: Το δίδαγμα του Τριαδικού Θεού στην Α΄επιστολή του Ιωάννη, 5^ο κεφ. 7^ο στίχο, έχει προστεθεί, δεν υπάρχει στα κυριότερα χειρόγραφα.»

Κομίζει γλαύκα εις Αθήνα ο απολογητής, καθώς δεν μιλά σε σε Δυτικούς όπως κάνει ο Έρμαν, αλλά σε  Έλληνες οι οποίοι γνώριζαν ότι δεν είχαν στα πρωτότυπα κείμενά τους το «Ιωάννειο κόμμα» ή «Κόμμα Ιωάννου» (λατ. Comma Johanneum), όπως είναι γνωστό το εδάφιο που αναφέρει.

# Ο καθηγητής Θεολογίας Χρήστος Ανδρούτσος αναφέρει στη Δογματική του ότι αυτό το χωρίο είναι «ελλείπον μεν εν πάσι τοις αρχαίοις κώδιξι και χειρογράφοις αγνοούμενον δε υπό πάντων των Πατέρων της Εκκλησίας». (Χρήστος Ανδρούτσος, Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας 5η έκδ., Αθήνα, 1956, σελ. 75)

# Ο καθηγητής Ιωάννης Καραβιδόπουλος αναφέρει: «Η προσθήκη αυτή δεν υπάρχει σε κανένα ελληνικό χειρόγραφο και δεν μνημονεύεται από τους Έλληνες Πατέρες, παρά τις τριαδολογικές έριδες που θα καθιστούσαν αναγκαία την αναφορά σ’ ένα τόσο σημαντικό χωρίο, αν αυτό υπήρχε πράγματι στο κείμενο». (Εισαγωγή Στην Καινή Διαθήκη, 3η έκδ., Εκδόσεις Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 2007, σελ. 350, 351)

# Ο Χρήστος Σπ. Βούλγαρης (ο οποίος χρησιμοποιεί και ερμηνεύει στην Εισαγωγή του το κόμμα[53]) αναφέρει περί του «του χωρίου θεωρουμένου ως ‘γλώσσης’ εισαχθείσης εκ του περιθωρίου εις το κείμενον της επιστολής». (Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην, Τόμ. Β’, Αθήνα 2003, σελ. 977)

# Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (1749-1809), επισημαίνει ότι στην εποχή του, το «Κόμμα Ιωάννου» βρίσκεται σχεδόν σε όλα τα τυπωμένα βιβλία που περιέχουν τις καθολικές επιστολές, αλλά και ότι «το ρητόν τούτο ούχ ευρίσκεται, ούτε παρά τω ιερώ Μητροφάνει [Πατριάρχης Αλεξανδρείας (1589–1639)], ούτε παρά τω Θεοφυλάκτω [7ος αι.], ούτε παρά του Οικουμενίου [αρχές 7ου αι.], και δια τούτο ουδέ όλως ερμηνείαν έχουσιν εις αυτό» και προσθέτει στην υποσημείωση ότι «και ο θείος Κύριλλος ο Αλεξανδρείας χωρίς του ρητού τούτου αναγινώσκει τον Ιωάννην». Με δυο λόγια, η παρεμβολή αυτή που καταπώς φαίνεται προήλθε από λατινικά κείμενα που μεταφράστηκαν στα ελληνικά, και αναγνωρίσιμη είναι εξ αρχής, και δεν αλλοιώνει τη θεολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αφού ούτε έρχεται σε αντίθεση με κάτι που η Εκκλησία δίδασκε μέχρι που εμφανίστηκε το Ιωάννειο κόμμα – γι’ αυτό άλλωστε και η εισαγωγή του δεν απορρίφθηκε ως αιρετική – ούτε και χρησιμοποιήθηκε στις μεγάλες τριαδολογικές έριδες. Εξάλλου η Τριαδικότητα του Θεού δεν στηρίζεται στο Ιωάννειο κόμμα, αλλά φαίνεται από πολλά άλλα χωρία της Αγίας Γραφής. Πού λοιπόν είναι η αλλοίωση που τάχα επέφερε στην πίστη των χριστιανών το Ιωάννειο κόμμα; Και πάλι αποδείχθηκε άνθρακες ο θησαυρός για τον απολογητή του Ισλάμ…

Παρακάτω ο απολογητής, που δεν κατάλαβε προφανώς τα όσα γράφτηκαν στο προηγούμενο άρθρο μας, επιχειρεί να μας αποδείξει ότι δεν έγραψε ο Ματθαίος το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο με τον εξής τρόπο: «Ανοίξτε το ευαγγέλιο του Ματθαίου. Στο 9:9 βλέπουμε ξεκάθαρα κάποιο τρίτο πρόσωπο να μιλάει. Διαβάζουμε συγκεκριμένα, «Και ενώ προχωρούσε ο Ιησούς πιο πέρα, είδε έναν άνθρωπο να κάθεται στο τελωνείο, ο οποίος λεγόταν Ματθαίος· και του λέει: Ακολούθησέ με.» Εάν το έγραφε το ευαγγέλιο ο Ματθαίος, δεν θα το έγραφε στο 3^ο πρόσωπο, θα έγραφε «και μου είπε να τον ακολουθήσω», όχι «ο οποίος ονομάζεται Ματθαίος, και του είπε, και του λέγει», λογικά. Το ίδιο ισχύει και στο κατά Ιωάννη 21:34 όπου βλέπετε εκεί το 3^ο πρόσωπο. Απλά παραδείγματα για να δείτε τις αλλαγές (;;;ποιες αλλαγές βλέπουμε εδώ;), και ότι η πατρότητα των κειμένων δικαιολογημένα αμφισβητείται.»

Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι στο ευαγγέλιο του Ιωάννη δεν υπάρχει στίχος 34 στο κεφάλαιο 21, όπως μας λέει ο απολογητής, αλλά το 21 που είναι το τελευταίο κεφάλαιο, κλείνει με τον στίχο 25. Επίσης δεν αναφέρονται από κανέναν αλλαγές ως προς τα σημεία αυτά με τον τελώνη και το «3^ο πρόσωπο στο κατά Ιωάννην»! Πρέπει όμως να επισημάνουμε και μια κοινή πλάνη, που μοιράζονται οι αιρετικοί όλων των εποχών: Ότι είναι τόσο έξυπνοι, που ανακαλύπτουν πράγματα που κανείς δεν είχε διακρίνει μέχρι που τα είδαν αυτοί. Τόσοι και τόσοι που διάβασαν τα ευαγγέλια στην εποχή της αρχαίας Εκκλησίας και των Πατέρων, γιατί δεν κατήγγειλαν το 3^ο πρόσωπο και την ανωνυμία των συγγραφέων των ευαγγελίων; Είναι ο Άχμαντ Ελντίν (και οι υπόλοιποι που χρησιμοποιούν το ανόητο αυτό επιχείρημα) οι μόνοι «σοφοί» που διέκριναν ότι αφού οι συγγραφείς των ευαγγελίων γράφουν σε 3^ο πρόσωπο, άρα δεν είναι οι μαθητές Ματθαίος και Ιωάννης που αναφέρονται μέσα; Πολύ απλά, εδώ δεν έχουμε σοφία, αλλά άγνοια. Κι αυτό γιατί

Α) πολλοί σύγχρονοι των ευαγγελιστών τους γνώριζαν προσωπικά, όπως π.χ. ο Πολύκαρπος που τους γνώριζε όλους.

Β) Σε κάποιες περιπτώσεις τα βιβλία ήταν «παραγγελία» που έγινε προσωπικά στον απόστολο, όπως στην περίπτωση του κατά Ιωάννη: οι επίσκοποι της Ασίας ζήτησαν από τον Ιωάννη να γράψει ευαγγέλιο που να εκθέτει διεξοδικά τη διδασκαλία του Ιησού, ακυρώνοντας τις  κακοδοξίες του Κηρίνθου, των Εβιονιτών και άλλων εβραϊκών ομάδων.

Γ) Η τακτική του να μη γράφει ο συγγραφέας σε πρώτο πρόσωπο ούτε και να αναφέρει το όνομά του δεν ήταν κάτι που επινόησαν οι απόστολοι, και δεν ήταν σπάνια κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους γενικότερα… Δεν είναι καθόλου παράλογο κάποιος να αφηγείται σε γ΄ πρόσωπο γεγονότα που τον αφορούν, ιδίως όταν έχει δευτερεύοντα ρόλο σ’ αυτά. Ακόμα και ο Παύλος στο 12^ο κεφ. της Β΄ προς Κορινθίους επιστολής μιλά για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο, και με τρόπο που ο αναγνώστης δεν καταλαβαίνει ότι μιλά για τον εαυτό του! «2 Γνωρίζω έναν άνθρωπο εν Χριστώ πριν από 14 χρόνια, (είτε μέσα στο σώμα, δεν ξέρω· είτε έξω από το σώμα, δεν ξέρω· ο Θεός ξέρει)· ότι αυτού τού είδους ο άνθρωπος αρπάχτηκε μέχρι τον τρίτο ουρανό. 3 Και γνωρίζω αυτού τού είδους τον άνθρωπο, (είτε μέσα στο σώμα, είτε έξω από το σώμα, δεν ξέρω, ο Θεός ξέρει)· 4 ότι αρπάχτηκε στον παράδεισο, και άκουσε λόγια ανεκλάλητα, που δεν επιτρέπεται σε έναν άνθρωπο να μιλήσει. 5 Για τον άνθρωπο αυτού τού είδους θα καυχηθώ· για μένα, όμως, δεν θα καυχηθώ, παρά μονάχα στις ασθένειές μου.» Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί πιο πριν έχει πει: «Να καυχώμαι, βέβαια, δεν με συμφέρει· επειδή, θάρθω σε οπτασίες και αποκαλύψεις τού Κυρίου.»

Δ) Όχι μόνο η τακτική του να γράφει ο συγγραφέας σε τρίτο πρόσωπο δεν ήταν σπάνια, αλλά την χρησιμοποιούσαν γνωστοί εθνικοί συγγραφείς που η πατρότητα του έργου τους ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Ο Ξενοφώντας π.χ. στο «Κύρου Ανάβασις» κάνει το ίδιο, αν και ο ρόλος του στην εκστρατεία των Μυρίων είναι βασικός, όχι ασήμαντος. (Βλ. Κύρου Ανάβασις, εδώ http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?t=429 .) Μετά τη δολοπλοκία του Τισσαφέρνη που οδήγησε στη σύλληψη και θανάτωση των στρατηγών και λοχαγών τους, οι Έλληνες περιήλθαν σε απελπιστική κατάσταση. Τότε ξεχώρισε ως μοναδική ηγετική φιγούρα ο ίδιος ο Ξενοφώντας. Και όμως, στο απόσπασμα όπου πληροφορούμαστε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εντάχθηκε στο στράτευμα του Κύρου, γράφει για τον εαυτό του: «Υπήρχε στη στρατιά κάποιος Ξενοφών Αθηναίος…», «ερχόμενος ο Ξενοφών…» «ο μεν Ξενοφών…»[4] Μήπως τώρα να αμφισβητήσουμε και την πατρότητα του Ξενοφώντα;

Και συνεχίζει ο απολογητής: «Στο ευαγγέλιο του Λουκά 23:34, ο Χριστός που υποτίθεται να λέει «Πατέρα συγχώρεσέ τους, γιατι δεν ξέρουν τι κάνουν» όταν είναι στον σταυρό, άλλη μια ιστορία η οποία έχει προστεθεί.»

«Έχει προστεθεί» σε τι; Ο Έρμαν υποστηρίζει (στην αγγλική έκδοση του Misquoting Jesus σελ. 192-193) ότι η φράση αυτή υπήρχε στο αρχικό κείμενο του κατά Λουκάν ευαγγελίου, και κάποιος γραφέας με αντιεβραϊκά αισθήματα την αφαίρεσε, για να μην φαίνεται ότι ο Χριστός συγχώρεσε τους Εβραίους. Βέβαια αυτή η αλλαγή, όπως γενικά οι αλλαγές τέτοιου τύπου, δεν πέρασε σε όλα τα χειρόγραφα και αργότερα αποκαταστάθηκε, όπως συνέβη στο προηγούμενο παράδειγμα με το «βαστάζει» και «φανερώνει». Αν λοιπόν ο Ελντίν ισχυρίζεται ότι η φράση δεν υπήρχε αρχικά στο ευαγγέλιο και προστέθηκε αργότερα, παραφράζει τον  Έρμαν ο οποίος αντικρούει αυτή την υπόθεση.

Ο Έρμαν αναφέρει επίσης (σε άλλο σημείο του βιβλίου) ότι ο Λουκάς πήρε ως βάση για την αφήγησή του το ευαγγέλιο του Μάρκου, το οποίο ήδη κυκλοφορούσε όταν αυτός έγραψε το δικό του, και ενώ σε πολλά σημεία το παρέθεσε απαράλλαχτο, σε πολλά άλλα έκανε προσθήκες. Αυτό δεν είναι παράξενο για όποιον γνωρίζει ότι το ευαγγέλιο του Μάρκου βασίζεται τόσο σε δική του μαρτυρία, μια και ανήκε στον πιο εξωτερικό κύκλο των μαθητών (στο σπίτι του Μάρκου έλαβε χώρα ο μυστικός δείπνος) όσο και σε πληροφορίες που έδωσε ο απόστολος Πέτρος, του οποίου ο Μάρκος ήταν μαθητής. Ο απόστολος Πέτρος δεν ήταν παρών κάτω από το σταυρό, όπως ήταν ο Ιωάννης και η μητέρα του Κυρίου, και για τη σταύρωση γνώριζε μόνο όσα άκουσε από άλλους. Ο Λουκάς από την άλλη, πήρε πολλές πληροφορίες που παραθέτει από την Θεοτόκο Μαρία, η οποία ήταν αυτόπτης της σταύρωσης, βρισκόταν κάτω από το σταυρό. Και εφόσον από εκείνην ο Λουκάς έμαθε κάτι παραπάνω, θα ήταν παράλειψη να μην το προσθέσει στη διήγηση που είχε συντάξει ο Μάρκος. Οπότε μόνο από άγνοια ή και ανοησία μπορεί να καταδικάσει κανείς τις προσθήκες του Λουκά, και να τις ταυτίσει με τις προσπάθειες νοθείας των ευαγγελίων. Μπορεί να το κάνει αυτό ένας αμαθής, ένας ανόητος, ή κάποιος που θέλει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα που προσπαθεί να μας οδηγήσει ο απολογητής του Ισλάμ, όταν καταλήγει: «Και αναρωτιέμαι εγώ τώρα, πόσες άλλες ιστορίες θα ανακαλυφθούν στο μέλλον ότι έχουν προστεθεί. Φανταστείτε!» Να «φανταστούμε» δηλαδή ότι η Καινή Διαθήκη είναι νοθευμένη, για να καταλήξουμε στο πολυπόθητο για τον Άχμαντ Ελντίν συμπέρασμα, ότι το Κοράνι που τάχα δεν το πείραξε κανείς, είναι αυθεντικός λόγος του Θεού. Δυστυχώς, για να καταλήξει κανείς σε κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται απλά πολλή φαντασία, αλλά φαντασιοπληξία…

Επίσης, μια που ο απολογητής του Ισλάμ με ρωτά προσωπικά – εμένα από όλη την ομάδα – τι γνώμη έχω για «το λάθος του Ματθαίου για το  οποίο γράφουν οι ΟΟΔΕΐτες», θα ήθελα κι εγώ να τον ρωτήσω τι γνώμη έχει εκείνος για τα λεγόμενα του Έρμαν που αναιρούν τα ισλαμικά πιστεύω. Γιατί μέχρι τώρα είδαμε τον Ελντίν να επικαλείται με πάθος τον Έρμαν, και να τον παραφράζει κιόλας. Όμως, ο Έρμαν δέχεται ότι ο Ιησούς πραγματικά σταυρώθηκε και τάφηκε νεκρός – πράγμα που αναιρεί το Κοράνι – δέχεται τον απόστολο Παύλο ως γνήσιο μαθητή του Ιησού – ενώ οι μουσουλμάνοι καταφέρονται εναντίον του με μίσος και ισχυρίζονται ότι νόθευσε τον Χριστιανισμό – και δέχεται ότι στα ευαγγέλια, ειδικά στο κατά Ιωάννη, υπάρχουν εξαρχής εδάφια, που μιλούν για τη θεότητα του Ιησού – κάτι που επίσης αρνούνται οι μουσουλμάνοι, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τα ευαγγέλια δεν διδάσκουν τη θεότητα του Ιησού, και ότι αν υπάρχουν τέτοια εδάφια, είναι παρανοήσεις ή μεταγενέστερες διαστροφές και προσθήκες. Σε αυτά δέχεται τη γνώμη του  Έρμαν ο Άχμαντ Ελντίν, ή το κάνει μόνο όπου τον συμφέρει;

Αλλά ας δούμε πώς κλείνει το βίντεο ο απολογητής του Ισλάμ.

«Θέλω να κλείσω τα παραδείγματα με την ίδια την Αγία Γραφή, συγκεκριμένα την Παλαιά Διαθήκη, που τονίζει ότι δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε όχι μόνο την Καινή Διαθήκη, ολοκληρωτικά το βιβλίο. Μερικά χωρία τα οποία το δείχνουν αυτό. Στο βιβλίο του Ιερεμία, 8:8, διαβάζουμε: «Πώς λέτε ‘είμαστε σοφοί και ο νόμος του Κυρίου είναι μαζί μας;’ Δέστε, σίγουρα μάταια έγινε αυτό, το καλάμι των Γραμματέων είναι αναληθές.’ Το καλάμι, το μολύβι ας πούμε. Το καλάμι των Γραμματέων είναι αναληθές. Ιερεμίας 23:36: ‘Και δεν θα αναφέρετε στο εξής το φορτίο του Κυρίου, δεδομένου ότι το φορτίο θα είναι στον καθένα ο λόγος του. Επειδή διαστρέψατε τα λόγια του ζωντανού Θεού, του Κυρίου των Δυνάμεων, του Θεού μας.’ Προσέξτε: ο Θεός είναι αυτός που κατηγορεί άτομα που αλλάζουν τα λόγια Του, διαστρέφουν τα λόγια Του.

Σε αυτές τις παραποιήσεις του Άχμαντ Ελντίν έχουμε απαντήσει ξανά εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/03/23/periklytos-muhammad-exp/ Πρόκειται για άρθρο που το έχει διαβάσει, αφού υποτίθεται ότι το «αναίρεσε» κιόλας… Όμως, το ότι το διάβασε δεν τον εμποδίζει να ξανακάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Ορίστε πόσο αναλυτικά του είχε υποδειχθεί η παρερμηνεία που έκανε στα δύο εδάφια του Ιερεμία:

Εδώ ο Ιερεμίας δεν μιλάει για κάποια αλλοίωση του κειμένου της Αγίας Γραφής, όπως ψευδώς ισχυρίζεται ο Άχμαντ Ελντίν. Ο Ιερεμίας καταδικάζει τους διεφθαρμένους ψευδοπροφήτες του Βάαλ αλλά και του Γιαχβέ, που έλεγαν στον κόσμο: «Μη φοβάστε, δεν θα έρθει κακό, είμαστε ο λαός του Θεού».

Σε αντίθεση με αυτούς, ο Ιερεμίας είχε ένα καταδικαστικό και ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ άγγελμα από τον αληθινό Θεό, για καταστροφή τού βασιλείου του Ιούδα, και γι’ αυτό τον δίωκαν και τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν.

Ιερεμίας 20/κ: 7-9: «Κύριε, με δελέασες, και δελεάστηκα· υπήρξες ισχυρότερος εναντίον μου, και υπερίσχυσες· έγινα χλευασμός όλη την ημέρα· όλοι με εμπαίζουν.

8 επειδή, αφού άνοιξα το στόμα, βοώ, φωνάζω βία και αρπαγή· γι’ αυτό, ο λόγος τού Κυρίου έγινε σε μένα για ονειδισμό και για χλευασμό όλη την ημέρα.

9 Και είπα: Δεν θα αναφέρω γι’ αυτό ούτε θα μιλήσω πλέον στο όνομά του.

Όμως, ο λόγος του ήταν στην καρδιά μου σαν φωτιά που έκαιγε, περικλεισμένη μέσα στα κόκαλά μου, και απέκαμα να χαλινώνω τον εαυτό μου, και δεν μπορούσα πλέον.».

Ιερεμίας 23/κγ: 16,17: «16 Έτσι λέει ο Κύριος των δυνάμεων: Μη ακούτε τα λόγια των προφητών, αυτών που προφητεύουν σε σας· αυτοί σας κάνουν μάταιους· μιλούν οράσεις από την καρδιά τους, όχι από το στόμα τού Κυρίου.

17 Λένε πάντοτε σ’ αυτούς που με καταφρονούν: Ο Κύριος είπε: Ειρήνη θα είναι σε σας· λένε σε κάθε έναν που περπατάει σύμφωνα με τις ορέξεις τής καρδιάς του: Δεν θάρθει επάνω σας κακό·»

Ιερεμίας 7/ζ: 4, 13-15: «4 Μη έχετε πεποίθηση σε αναληθή λόγια, λέγοντας: Ο ναός τού Κυρίου, ο ναός τού Κυρίου, ο ναός τού Κυρίου είναι αυτός… 12 Αλλά, πηγαίνετε τώρα στον τόπο μου, που είναι στη Σηλώ, όπου είχα βάλει το όνομά μου, αρχικά, και δείτε τι έκανα σ’ αυτόν εξαιτίας τής κακίας τού λαού μου Ισραήλ. 13 Και τώρα, επειδή πράξατε όλα αυτά τα έργα, λέει ο Κύριος, και σας μίλησα, σηκωνόμενος το πρωί και μιλώντας, και δεν ακούσατε· και σας έκραξα, και δεν απαντήσατε· 14 γι’ αυτό, στον οίκο, επάνω στον οποίο αποκλήθηκε το όνομά μου, στον οποίο εσείς έχετε το θάρρος, και στον τόπο, που έδωσα σε σας και στους πατέρες σας, θα κάνω όπως έκανα στη Σηλώ· 15 και θα σας απορρίψω από το πρόσωπό μου, όπως απέρριψα όλους τούς αδελφούς σας, ολόκληρο το σπέρμα τού Εφραϊμ».

Δηλαδή, τους λέει: «Μη νομίζετε ότι επειδή ο Ναός του Κυρίου είναι στην Ιερουσαλήμ θα σας γλιτώσει ο Κύριος με όλα αυτά που κάνετε. Κοιτάξτε τι έκανε ο Κύριος στους αδελφούς σας, στο 10φυλο βασίλειο του Ισραήλ, πάνω στους οποίους έθεσε το όνομά Του, και θα δείτε τι περιμένει και εσάς».

Όμως, ο φίλος μας έχει παρερμηνεύσει κι άλλο εδάφιο:

Επίσης από το βιβλίο του Ιερεμία:

«Πώς λέτε: Είμαστε σοφοί, και ο νόμος τού Κυρίου είναι μαζί μας; Δέστε, σίγουρα, μάταια έγινε αυτό· το καλάμι των γραμματέων είναι αναληθές» (Ιερεμίας 8:8)

Το εδάφιο Ιερ. 8,8 αναφέρεται στους Ιουδαίους που δεν τίμησαν τον Νόμο ο οποίος μίλησε για τον Χριστό, και δεν τον δέχτηκαν. Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας χρησιμοποιεί αρκετές φορές το εδάφιο σε έργα του και το θεωρεί προφητικό δηλ. ότι αναφέρεται στους Εβραίους που δεν αποδέχτηκαν το Ευαγγέλιο του Χριστού. Οι Γραμματείς έγραψαν ερμηνείες διαφορετικές, δεν δέχτηκαν τη διδασκαλία περί Μεσσία, δεν πείραξαν το πρωτότυπο κείμενο της Αγίας Γραφής όπως υπονοεί ο μουσουλμάνος απολογητής!

Γενικότερα, θα πρέπει ο Άχμαντ, ή όποιος άλλος θεωρεί ότι ο άγιος προφήτης Ιερεμίας μιλάει για νοθεία στα ΚΕΙΜΕΝΑ της Π.Δ, να εξηγήσει ποια από τα κείμενα γράφτηκαν ΠΡΙΝ τον Ιερεμία, επομένως μπορεί να υπονοούνται στην καταγγελία του, και ποια γράφτηκαν ΜΕΤΑ απ’ αυτόν, άρα είναι εκτός της καταγγελίας του, δηλ. οφείλει να τα δεχτεί ως ανόθευτα.

Και πρέπει να το υποστηρίξει με βάση επιστημονικές και ορθολογι(στι)κές απόψεις, που σε τόση “εκτίμηση” δήθεν τις έχει.

Ωστόσο, ασφαλώς ο άγιος προφήτης Ιερεμίας δεν εννοεί αυτό που εννοεί ο Άχμαντ Ελντίν.

Ο Χριστός μίλησε για τους γραμματείς στα περίφημα “ουαί”. Να πώς είναι αναληθές το καλάμι των γραμματέων. Και να πώς ο λαός διέστρεψε τα λόγια του Θεού: στην καρδιά του, όχι στα κείμενα.

Ίσως επειδή ο απολογητής γνωρίζει ότι οι ισχυρισμοί του για τα δύο εδάφια του Ιερεμία έχουν απαντηθεί,  αυτή τη φορά που τα επικαλείται ξανά, προσθέτει σ’ αυτά κι ένα του Ησαΐα:

«Ησαΐας 10:1: Αλίμονο σ’ αυτούς που ψηφίζουν ψηφίσματα άδικα, και στους γραμματείς που γράφουν, που γράφουν (ο Άχμαντ το επαναλαμβάνει για έμφαση) καταδυνάστευση». Παραλείπει εδώ ο Άχμαντ να μας δώσει τους επόμενους στίχους, που δείχνουν καθαρά ότι δεν αναφέρεται ο προφήτης σε αλλοίωση του Λόγου του Θεού, αλλά σε άδικες δικαστικές αποφάσεις των Γραμματέων, καθώς ο Ησαΐας συνεχίζει: «για να στερήσουν αυτόν που έχει ανάγκη από την κρίση, και για να αρπάξουν το δίκιο των φτωχών τού λαού μου, για να γίνουν οι χήρες λάφυρό τους, και να γυμνώσουν τους ορφανούς!»

Αλλά έχει κι άλλες προτάσεις να μας κάνει:

«Μπορείτε να δείτε ανάλογα και στην Κ.Δ. προς Γαλάτας 1:7». Δυστυχώς για τον απολογητή, εκεί ο απόστολος Παύλος λέει «υπάρχουν μερικοί που σας ταράζουν, και θέλουν να μετατρέψουν το ευαγγέλιο του Χριστού». Ο απόστολος αναφέρεται στο κήρυγμα που είχε κάνει, μια και την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ακόμη γραπτά ευαγγέλια, κι ακόμα στο εδάφιο δεν έχουμε κάποια απόδειξη πραγματικής αλλοίωσης του ευαγγελίου, παρά μόνο αναφορά στις απόπειρες ορισμένων, τις οποίες ο Παύλος ακυρώνει με αυτή την επιστολή.

Ακόμα πιο ατυχές είναι το επόμενο «παράδειγμα» που μας δίνει, από την προς Ρωμαίους 10:17. Εδώ λέει: «16 Αλλά, δεν υπάκουσαν όλοι στο ευαγγέλιο· επειδή, ο Ησαΐας λέει: «Κύριε, ποιος πίστεψε στο κήρυγμά μας;». 17 Επομένως, η πίστη είναι διαμέσου τής ακοής· η δε ακοή διαμέσου τού λόγου τού Θεού.» Τελείως άσχετο παράδειγμα δηλαδή, όπως άσχετα ήταν και τα υπόλοιπα «παραδείγματα» του απολογητή του Ισλάμ..

Κλείνοντας ο Άχμαντ Ελντίν μας ευχαριστεί που τον ακούσαμε, και μας υπόσχεται ότι θα ακολουθήσουν περισσότερα άρθρα με «περισσότερες γνώμες των λογίων». Εμείς πάλι έχουμε να παρατηρήσουμε ότι η ποιότητα της απολογητικής του είναι τόσο χαμηλή, και το μέγεθος της παραποίησης και ψευδολογίας του τόσο μεγάλο, που θα έπρεπε να μας πληρώνει που τον ακούμε κι όχι απλά να μας ευχαριστεί!

Επίσης, ο απολογητής του Ισλάμ δεν πρέπει να απορεί καθόλου που μέχρι στιγμής δεν έχουμε ανταποκριθεί στην πρόσκλησή του για διάλογο, και για την ακρίβεια θα πρέπει να μας ευχαριστεί που δεν το κάνουμε: με τις τακτικές που ακολουθεί, ένας διάλογος μαζί του θα είναι σαν να κλέβουμε εκκλησία…

---

[1] «Ότι ο χαρακτήρ της λέξεως της προς Εβραίους επιγεγραμμένης επιστολής ουκ έχει το εν λόγω ιδιωτικόν του αποστόλου, ομολογήσαντος εαυτόν ιδιώτην είναι τω λόγω (Β΄Κορινθ. 11,6), τουτέστιν τη φράσει, αλλά εστιν επιστολή συνθέσει της λέξεως ελληνικωτέρα, πας ο επιστάμενος κρίνειν φράσεων διαφοράς ομολογήσαι αν. Πάλιν τε αυ ότι τα νοήματα της επιστολής θαυμάσια εστί, και ου δεύτερα των αποστολικών ομολογουμένων γραμμάτων, και τούτο αν συμφήσαι είναι αληθές πας ο προσέχων τη αναγνώσει τη αποστολική… Εγώ δε αποφαινόμενος είποιμ’ αν, ότι τα μεν νοήματα του αποστόλου εστίν, η δε φράσις και σύνθεσις απομνημονεύσαντος τινός τα αποστολικά, και ωσπερεί σχολιογραφήσαντός τινος τα ειρημένα υπό του διδασκάλου. Ει τις ουν Εκκλησία έχει ταύτην την επιστολήν ως Παύλου, αύτη ευδοκιμείτω και επί τούτω. Ου γαρ εική οι αρχαίοι άνδρες ως Παύλου αυτήν παραδεδώκασι. Τις δε ο γράψας την Επιστολήν, το μεν αληθώς Θεός οίδεν, η δε εις ημάς φθάσασα ιστορία, υπό τινών μεν λεγόντων, ότι Κλήμης ο γενόμενος επίσκοπος Ρωμαίων έγραψε την επιστολήν, υπό τινων δε ότι Λουκάς ο γράψας το Ευαγγέλιον και τις Πράξεις.»

[2] Και την προς Εβραιους δε επιστολην Παυλου μεν ειναι φησιν, γεγραφθαι δε Εβραιοις Εβραικη φωνη, Λουκαν δε φιλοτιμως αυτην μεθερμηνευσαντα εκδουναι τοις Ελλησιν, οθεν τον αυτον χρωτα ευρισκεσθαι κατα την ερμηνειαν ταυτης τε της επιστολης και των πραξεων. … Μη προγεγραφθαι δε το Παυλος αποστολος εικοτως, Εβραιοις γαρ, φησιν, επιστελλων προληψιν ειληφοσιν κατ αυτου και υποπτευουσιν αυτον, συνετως πανυ ουκ εν αρχη απετρεψεν αυτους, το ονομα θεις.»

[3] «The third century church father Origen, for example, once registered the following complaint about the copies of the Gospels at his disposal.»

[4] [3.1.4] «Ἦν δέ τις ἐν τῇ στρατιᾷ Ξενοφῶν Ἀθηναῖος…» [3.1.6] «ἐλθὼν
δ’ ὁ Ξενοφῶν…» [3.1.8] «ὁ μὲν δὴ Ξενοφῶν…»

Οι ρίζες του τριαδολογικού δόγματος

Μια που βρισκόμαστε στην αναστάσιμη περίοδο, δημοσιεύουμε ένα ακόμη ποστ με θεολογικό χαρακτήρα. Είναι απόσπασμα εκτενέστερης εργασίας του ορθόδοξου θεολόγου Θ. Ρηγινιώτη, που δημοσιεύεται με μορφή σχολίων σε μουσουλμανικό μπλογκ. Το αντλούμε από εδώ:

http://nabiallah.wordpress.com/%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%87%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b5%ce%bd%cf%84-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%af%ce%b2%ce%bb%ce%bf/#comment-176

Όταν οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι έχουν μπροστά τους τις χαντίθ, εμφανίζονται απολύτως βέβαιοι για την αυθεντικότητά τους – έστω, για την αυθεντικότητα εκείνων που οι πνευματικοί τους διδάσκαλοι έχουν αναγνωρίσει και καταχωρίσει ως αυθεντικές. Φυσικά μπορούν να βρουν πολλά «ορθολογικά» επιχειρήματα για να υποστηρίξουν την άποψή τους, αλλά ο αληθινός λόγος είναι ένας: εμπιστεύονται τις χαντίθ, γιατί θεωρούν εξ ορισμού αξιόπιστους τους συλλέκτες και σχολιαστές τους.

Όταν όμως εμείς επικαλούμαστε λόγια του Ιησού, εκείνοι εύκολα τα απορρίπτουν ως μυθεύματα και πλαστογραφίες. Όταν επικαλούμαστε λόγια των αποστόλων, εκείνοι εύκολα χαρακτηρίζουν τους αποστόλους (τους αγίους αυτούς αυτόπτες μάρτυρες του Ιησού) ως πλαστογράφους. Και όταν επικαλούμαστε λόγια των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, εύκολα βρίσκουν κάθε μομφή να τους προσάψουν, αρκεί να μειώσουν την εγκυρότητα της θεμελιώδους διδασκαλίας του χριστιανισμού.

Στην Καινή Διαθήκη, ο Ίδιος ο Ιησούς ζητάει πίστη στον Εαυτό Του (π.χ. Ιω. 3, 29 και 9, 35-38) και δηλώνει ότι η τιμή προς Αυτόν πρέπει να είναι ίση με την τιμή προς τον Πατέρα (Ιω. 5, 23, «ίνα πάντες τιμώσι τον υιόν καθώς τιμώσι τον πατέρα»). Πώς λοιπόν ο συγγραφέας μας ισχυρίζεται ότι αυτό είναι «ειδωλολατρία» και «προσβολή» προς το Θεό;

Η τριαδολογία του χριστιανισμού δεν επινοήθηκε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, αλλά αποτελεί την αποκάλυψη που έκαναν για το Θεό ο Ιησούς και (την Πεντηκοστή) το Άγιο Πνεύμα – αποκάλυψη που βίωσαν και βιώνουν οι άγιοι κάθε γενιάς. Αυτή είναι η πίστη και η ακλόνητη διδασκαλία των χριστιανών αγίων από την αρχή του χριστιανισμού, και φυσικά συνιστά πρόοδο ως προς την Παλαιά Διαθήκη, όπου οι άνθρωποι δεν ήταν ακόμη σε θέση να αντιληφθούν κάτι τέτοιο. Αν η Παλαιά Διαθήκη περιείχε την τέλεια αποκάλυψη του Θεού, δε θα χρειαζόταν να έρθει ο Χριστός, ακόμη και ως προφήτης.

Στην Καινή Διαθήκη η τριαδολογία δεν αναπτύσσεται ούτε διατυπώνεται αναλυτικά, ακριβώς διότι βιώνεται πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Φαίνεται όμως ότι υπάρχει, από πλήθος τριαδολογικών αναφορών, όπως οι κλασικές: «βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19) και «η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών» (Β΄ Κορινθ. 13 – πρόκειται, κατά τους μελετητές, για φράση από την πρωτοχριστιανική [αποστολική] θεία λειτουργία).

Η γενιά λοιπόν των αγίων αποστόλων πίστευε στην Αγία Τριάδα. Το ίδιο και η αμέσως επόμενη γενιά, των αγίων αποστολικών Πατέρων (1^ο μισό του δεύτερου αιώνα μ.Χ.). Πουθενά δεν φαίνεται «μετατόπιση» της πίστης των χριστιανών από κάποιο «μονοπρόσωπο Θεό» προς την Αγία Τριάδα. Για την πίστη των Πατέρων της πρώτης μεταποστολικής γενιάς (των μαθητών των αποστόλων) στην Αγία Τριάδα παραπέμπω στα άρθρα: http://www.oodegr.com/oode/theos/triada1.htm και: http://www.oodegr.com/oode/theos/airetika/da_vinci3.htm.

Οι άγιοι αυτοί, όπως και οι μεταγενέστεροι, καθώς και οι άγιοι των Οικουμενικών Συνόδων, δεν «επινοούσαν» δόγματα, αλλά γνώριζαν την αλήθεια για το Θεό με την ένωση προς Αυτόν, δηλαδή με την αγιότητά τους (θέωση). Η θέωσή τους φαίνεται όχι μόνον από τα θαύματά τους (επαναλαμβάνω ότι οι Πράξεις αναφέρουν πλήθος θαυμάτων των αποστόλων), αλλά και από τον τρόπο ζωής τους, τον γεμάτο αγάπη και αυτοθυσία για τον πλησίον.

Για να γίνει κάπως κατανοητό τι εννοώ, παραπέμπω τον αναγνώστη στο βίο του μεγάλου χριστιανού πνευματικού πατέρα του 20ού αιώνα αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, γραμμένο από το μαθητή του και επίσης άγιο Σωφρόνιο Σαχάρωφ (έκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας). Εκεί θα αντιληφθεί τι σημαίνει «αγιοπνευματικός φωτισμός» και «γνώση του Θεού διά του Αγίου Πνεύματος». Ως προς την Αγία Γραφή, θα το αντιληφθεί κάπως διαβάζοντας τις Πράξεις των αποστόλων, όχι μόνο το κεφ. 2 (όπου περιγράφεται η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή), αλλά ολόκληρο το έργο.

Το γεγονός ότι η τριαδολογία είναι η αρχική διδασκαλία του χριστιανισμού φαίνεται και από το σάλο που προκλήθηκε, όταν ο Άρειος (ιερέας στην Αλεξάνδρεια) άρχισε να διδάσκει ότι ο Υιός δεν είναι Θεός. Όχι μόνο δε φαίνεται πουθενά (ας μας υποδείξει κάποιος μία πηγή) «μετατόπιση» της χριστιανικής θεολογίας προς την τριαδολογία, αλλά, αντίθετα, φαίνεται ότι κάποιοι μετατοπίστηκαν κατά καιρούς από την τριαδολογία προς διάφορες απόπειρες «διάσωσης του απόλυτου μονοθεϊσμού», επειδή προσπαθούσαν να κατανοήσουν τη θεολογία διανοητικά (σαν φιλόσοφοι) και όχι να τη βιώσουν με την ένωση προς το Θεό (ως άγιοι). Αυτοί ήταν οι «μοναρχιανοί», που χωρίζονταν σε δύο κλάδους και δίδασκαν είτε ότι ο Ένας Θεός εμφανίστηκε ο Ίδιος σαν Πατέρας στην Παλαιά Διαθήκη, σαν Υιός στην Καινή και σαν Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία (τροπικοί μοναρχιανοί ή πατροπασχίτες), είτε ότι ο Χριστός ήταν ένας κοινός άνθρωπος που αναδείχθηκε σε Θεό λόγω της ανυπέρβλητης ηθικής του καθαρότητας (δυναμικοί μοναρχιανοί ή υιοθετιστές). Ο Άρειος ήταν η μετεξέλιξη του δυναμικού μοναρχιανισμού.

Λόγω των πρώτων μοναρχιανών, κάποιοι πρώιμοι χριστιανοί διδάσκαλοι έκαναν κάποιες απόπειρες να διατυπώσουν λεκτικά την τριαδολογία – οι απόπειρες αυτές δεν ήταν απόλυτα επιτυχημένες, και δίνουν στο συγγραφέα μας παρακάτω τη χαρά να επισημάνει διάφορες «αδυναμίες» της. Όμως η τριαδολογία εκφράστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τους Πατέρες της Νίκαιας και την επόμενη γενιά, από το Μ. Αθανάσιο (που συμμετείχε στη Νίκαια ως διάκονος), το Μέγα Βασίλειο και άλλους (βλ. http://www.oodegr.com/oode/dogmat1/doc_theos2.htm).

Αυτοί οι άγιοι, εξαιτίας των αιρέσεων, διατυπώνουν λεκτικά την κατ’ ουσίαν «άρρητη» εμπειρία τους από την παρουσία του Θεού εντός τους. Για μας είναι τόσο έγκυροι, όσο είναι για τους μουσουλμάνους ο Μωάμεθ. Γνωρίστε το βίο τους και μάθετε για τις εμπειρίες τους και θα καταλάβετε το γιατί.

Η Αγία Τριάδα στη Βίβλο

Ας δούμε τώρα αυτό που ενδιαφέρει τους μουσουλμάνους και όλους τους «ορθολογιστές»: η Βίβλος υποστηρίζει την τριαδολογία; Φυσικά, εμείς απαντάμε καταφατικά. Η τριαδολογία δεν είναι ξένη προς τη Βίβλο. Ωστόσο –επαναλαμβάνω– δεν περιμένουμε να μας πει η Βίβλος για το Θεό, διότι ο Θεός (διά της άκτιστης χάριτός Του) βρίσκεται κάθε στιγμή εντός της νοεράς καρδίας των αγίων μας και εκεί τους διδάσκει την αλήθεια γι’ Αυτόν (τέτοιος άγιος μπορεί να είναι κι ένας φτωχός και παραμελημένος γείτονάς μας κι όχι οπωσδήποτε κάποιο «στέλεχος» της θεσμικής Εκκλησίας – http://www.oodegr.com/oode/epistimi/genika/epist_erevna_theou1.htm). Θα αναφερθούμε στο θέμα της βιβλικής τριαδολογίας για χάρη των αδελφών μας μουσουλμάνων και λοιπόν «αντιτριαδιστών», που αναλίσκονται σε φιλολογικές αναλύσεις, αναζητώντας με το μικροσκόπιο τι λέει η Βίβλος για το ένα ή το άλλο θέμα και ξεχνώντας να ρωτήσουν απευθείας τον Ίδιο το Θεό με νηστεία, προσευχή, εξομολόγηση και (επιτρέψτε μου) θεία κοινωνία. Το σωστό θα ήταν να ερευνήσουν έτσι, όσα χρόνια κι αν κρατήσει η έρευνά τους – σαν αγωνιστές κι όχι σαν φιλόλογοι. Φιλολογικά, μπορούμε να ανακαλύψουμε ή και να επινοήσουμε όσα επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα θέλετε.

Παρόλα αυτά, ας ξεκινήσουμε, Θεού θέλοντος.

1. Παλαιά Διαθήκη

Η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί «σκιά» της βασιλείας του Θεού («των μελλόντων αγαθών»), καθώς απευθύνεται στη νηπιώδη ανθρωπότητα (πρβ. Α΄ Κορινθίους, 13, 11: «ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην× ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου»). Η Καινή Διαθήκη πάλι δεν είναι η ίδια η βασιλεία του Θεού, αλλά «τύπος» της (προτύπωση). Η βασιλεία του Θεού είναι η κατάσταση στην οποία εισέρχεται ο άνθρωπος καθώς προχωρεί στη θέωση και ολοκληρωτικά θα τη δούμε από τη δευτέρα παρουσία και μετά («βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου και εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον», Παύλος).

Έτσι, στην Π.Δ. η Αγία Τριάδα αποκαλύπτεται «συνεσκιασμένα» (σκιωδώς), καθώς οι άνθρωποι, μη έχοντας ακόμη την ένωση Θεότητας και ανθρωπότητας, που συντελέστηκε στο πρόσωπο του Χριστού, και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που ξεχύθηκε στην ανθρωπότητα κατά την πεντηκοστή, δε μπορούσαν ακόμη να αντέξουν την αποκάλυψη αυτή (όπως και οι αντιτριαδικές αιρέσεις και οι μουσουλμάνοι, οι οποίοι, ας μου επιτραπεί να το πω, αποκρούουν αυτή τη χάρη, ίσως από ατολμία, μένοντας προσκολλημένοι στη νηπιώδη προ Χριστού κατάσταση). Το ότι δεν είχαν ακόμη αυτά τα πλεονεκτήματα δεν είναι «αδικία του Θεού σε βάρος τους», διότι η Π.Δ. είναι ακριβώς το πρώτο στάδιο της πορείας που οδήγησε στην κάθοδο του Χριστού και του Αγ. Πνεύματος (Παρακλήτου). Οι δε προ Χριστού νεκροί γνώρισαν επίσης το Χριστό και συμμετείχαν (ελεύθερα και εφόσον το θέλησαν) στο παγκόσμιο Σώμα Του (την Εκκλησία) κατά την κάθοδό Του στον Άδη με το σταυρικό θάνατό Του, όταν «τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν» (Α΄ επιστολή του αγίου αποστόλου Πέτρου, 3, 19-20).

Στην Π.Δ. λοιπόν η Αγία Τριάδα αποκαλύπτεται τουλάχιστον με έξι τρόπους:

1. Με τον πληθυντικό αριθμό στα χωρία Γέν. 1, 26 («ας φτιάξουμε άνθρωπο κατά την εικόνα και την ομοίωσή μας») και Γέν. 11, 7 («ας κατεβούμε και ας τους μπερδέψουμε τις γλώσσες»).

Στους στίχους αυτούς ο Θεός σίγουρα δεν μιλάει στους αγγέλους Του, διότι ούτε συνεργάστηκαν μαζί Του στη δημιουργία του ανθρώπου, ούτε αναφέρεται κάπου ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» και των αγγέλων. Ωστόσο, δε χρησιμοποιεί ούτε το λεγόμενο «πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας», δηλαδή να μιλήσει για τον Εαυτό Του στον πληθυντικό αντί για τον ενικό, κατά τη βασιλική συνήθεια. Αν ο Θεός χρησιμοποιούσε «πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας», θα έπρεπε να τον χρησιμοποιεί σε όλη τη διάρκεια της Αγίας Γραφής, δηλαδή ούτε μια φορά να μη λέει «Εγώ, ο Θεός», αλλά πάντα «Εμείς, ο Θεός». Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει.

Αντίθετα, υπάρχει Κάποιος, με τον Οποίο συνεργάστηκε ο Θεός κατά τη δημιουργία όλων των δημιουργημάτων Του: ο Υιός (Ιω. 1, 3, Α΄ Κορινθίους,, 8, 6, Κολ. 1, 16-17). Για μας είναι φανερό (και κανένα απολύτως λόγο δεν έχουμε να αμφιβάλλουμε) ότι ο Θεός μιλάει με τον Υιό, που είναι ο Λόγος και η Σοφία Του.

Εδώ οφείλω να αναφέρω ότι ο απόστολος Παύλος, στην προς Κολοσσαείς, 1, 16-17, γράφει για το Χριστό: «ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι. τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται. και αυτός εστί προ πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε».

2. Με την εμφάνιση των Τριών Ανδρών στον Αβραάμ στο κεφ. 18 της Γένεσης. Εκεί είναι φανερό ότι ο Αβραάμ αντιμετωπίζει και τους Τρεις ως ισότιμους. Ήρθε «να Τους συναντήσει», είπε και στους Τρεις να καθίσουν, να πλυθούν, να φάνε κ.τ.λ., χαρακτήρισε τον εαυτό του «υπηρέτη Τους» και Εκείνοι του απάντησαν σαν με ένα στόμα (στ. 5). Και οι Τρεις μαζί «έφαγαν» και, όταν σηκώθηκαν, «κοίταξαν προς τα Σόδομα και τα Γόμορρα».

Η ιδέα ότι πρόκειται για το Θεό και δύο τιμητικούς συνοδούς αγγέλους είναι απλά άτοπη. Το ότι στο τέλος Το ότι φαίνεται οι Δύο να φεύγουν και «ο Κύριος» να μένει και να μιλάει με τον Αβραάμ, δε σημαίνει ότι οι άλλοι Δύο δεν ήταν Κύριοι. Υπόψιν ότι λέει «οι άνδρες έφυγαν» και όχι «οι δύο άνδρες», σα να είχαν φύγει και οι Τρεις – προφανώς επειδή στο Θεό δεν υπάρχει αρίθμηση που να διαχωρίζει τον Έναν από τους Άλλους.

Υπάρχει στο χριστιανισμό η ιδέα ότι, επειδή ο Θεός Πατήρ θεωρείται «πάντη αόρατος», το δε Άγιο Πνεύμα δεν συνηθίζει να εμφανίζεται με μορφή ανθρώπου, οι Τρεις Άνδρες ήταν ο Υιός και δύο άγγελοι «εις τύπον» (συμβολισμό) του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος. Πιθανόν. Πάντως είναι αδιαφιλονίκητο ότι ήρθαν ως η Τριαδική Θεότητα και έτσι αναγνωρίστηκαν και αντιμετωπίστηκαν από τον άγιο πατριάρχη Αβραάμ και δέχτηκαν αναντίρρητα αυτή την αντιμετώπιση.

3. Με τους ανεξήγητους (για μας, «τριαδικούς») πληθυντικούς στις προφητείες, όπου φαίνεται α) ότι εντός της Θεότητος υπάρχουν περισσότερα από ένα πρόσωπα (π.χ. Οβδιού, 1), β) ότι εμφανίζονται τουλάχιστον δύο «Κύριοι», που ο Ένας στέλνει στη Γη τον Άλλο: π.χ. Ζαχαρία, κατά τους Ο΄ 2, 12-15 [στο Μασσωριτικό (εβρ. κείμενο), Ζαχ. 2, 8-11], Ησαΐα, 45, 1. 45, 14-15. 48, 12-16. Αμώς 4, 11, Μιχαίας 4, 6-7. 6, 1-2, Μαλαχίας 1, 9. 3, 1-5, Σοφονίας κεφ. 1, Ιερεμίας 11, 9-11 και 17. 12, 14. 14, 15. 17, 13. 23, 1-2 (ο προφήτης δεν θα έλεγε «το λαό μου», μόνον ο Θεός το λέει αυτό). 33, 4-5 (Ο΄, 40, 4-5). Δείτε επίσης και Έξοδος 21, 13. 31, 17. 34, 5-6, Δευτ. 28, 13-14 και 20 (μιλάει ο Θεός, όπως φαίνεται στους στ. 2 και 62, αλλά και στο 29, 1, λέει «σε διατάζω» και «με εγκατέλειψες» κι όμως παράλληλα αναφέρεται «στον Θεό» σα να πρόκειται για Άλλο Πρόσωπο) κ.λ.π. (επί του θέματος, «ξεναγός μου» στην Π.Δ. ήταν η εξαίρετη μελέτη του καθηγητή Νικόλαου Σωτηρόπουλου Ο Ιησούς Γιαχβέ).

Σημείωση: πάντα ο «Κύριος», που μιλάει διά του στόματος των προφητών, είναι ο Θεός, ανεξάρτητα αν είναι μετάφραση του Γιαχβέ ή του Αδονάι, του Ελοχείμ κ.τ.λ. Το επισημαίνω, για να προλάβω τυχόν βεβιασμένη απολογία μουσουλμάνων, ότι μπορεί κάποια «Κύριος» να υπονοούν κάτι ή κάποιον άλλο.

4. Η εμφάνιση του περίφημου «αγγέλου του Θεού», που συγχρόνως είναι και προσκυνητός και χαρακτηρίζεται επίσης Θεός ή Κύριος. Ας μιλήσουμε λίγο γι’ Αυτόν:

Εκείνος που εμφανίστηκε στο Μωυσή μέσα από τη φλεγόμενη βάτο χαρακτηρίζεται «άγγελος Κυρίου» (Έξοδος, 3, 2). Κατά τη θεόπνευστη απολογία του αγίου Στεφάνου στις Πράξ. 7, 38, Εκείνος ήταν που μίλησε στο Μωυσή. Στο Μωυσή όμως μίλησε μόνον ο Γιαχβέ –άρα ο άγγελος Κυρίου ήταν που ονόμασε τον Εαυτό Του «Γιαχβέ»!

Προφανώς είναι ο Ίδιος «άγγελος» που εμφανίστηκε στην περιπλανώμενη Άγαρ (Γέν. 16, 7-14) και της είπε «θα πολλαπλασιάσω τους απογόνους σου» («Εγώ», όχι «ο Θεός»). Ποτέ στην Αγία Γραφή ο απεσταλμένος του Θεού δε μεταφέρει τα λόγια του Θεού σα να ήταν ο ίδιος ο Θεός! Ακόμη και οι προφήτες, που μεταφέρουν λόγια του Θεού σε πρώτο πρόσωπο, πάντα ξεκινούν με τη φράση «τάδε λέγει Κύριος». Προφανώς το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Κορανίου: ο αφηγητής του πληροφόρησε το Μωάμεθ ότι είναι «ο άγγελος Γαβριήλ», αλλιώς πώς το ήξερε ο Μωάμεθ;

Το Γέν. 16, 13, χαρακτηρίζει καθαρά Αυτόν τον άγγελο «Κύριο» και η Άγαρ Τον ονόμασε «ο Θεός ο επιδών με» και εξεπλάγη που αξιώθηκε να Τον αντικρίσει. Αν είχε κάνει λάθος, περνώντας έναν απλό άγγελο για το Θεό, εκείνος θα το διευκρίνιζε. Για του λόγου του αληθές, βλ. π.χ. Λουκ. 1, 11-20 και 26-38.

Μια ακόμη φορά που εμφανίζεται αυτό το «περίεργο» Ον είναι στο Γέν. 32, 24-32, στην πάλη του Ιακώβ με τον Θεό στο πέρασμα του Ιαβώκ. Ο Ιακώβ αντιμετωπίζει τον άγνωστο αντίπαλό του ως «το Θεό», Τον καλεί να τον ευλογήσει και εκπλήσσεται που Τον είδε πρόσωπο με πρόσωπο και επέζησε. Και ο Θεός Εκείνος μετονομάζει τον Ιακώβ σε Ισραήλ, κάνοντας μια χαρακτηριστική πράξη, την οποία κάνει μόνον ο Θεός (Γέν. 17, 5 και 15).

Για την ταύτιση του αγγέλου τούτου με το Θεό, παραθέτω και τις εξής μαρτυρίες: α) Στο Γέν. 31, 11-13, εμφανίζεται στον Ιακώβ «ο άγγελος του Θεού», ο οποίος του λέει: «Εγώ ειμί ο Θεός ο οφθείς σοι [=που σου φανερώθηκα] εν τόπω Θεού, ού ήλειψάς μοι εκεί στήλην…»! (εννοεί το όραμα της σκάλας προς τον ουρανό, στο Γέν. 28, 12-22).

β) Στο Γέν. 35, 1-15, ο Θεός στέλνει τον Ιακώβ να κατασκευάσει θυσιαστήριο «για το Θεό που του φανερώθηκε όταν έφευγε από τον αδελφό του», δηλαδή για Εκείνον, με τον οποίο πάλευε στο Ιαβώκ. Αυτό δηλώνει, αφενός, ότι «Ένας Θεός» τον διέταξε να φτιάξει θυσιαστήριο για έναν «άλλο Θεό», και αφετέρου ότι θα πρόσφερε θυσίες προς τιμήν του «αγγέλου», άρα ο άγγελος ήταν Θεός.

γ) Δίνοντας ο Ιακώβ την ευλογία του στα εγγόνια του, τα παιδιά του Ιωσήφ, λέει: «ο Θεός, ώ ευηρέστησαν οι πατέρες μου ενώπιον αυτού, Αβραάμ και Ισαάκ, ο Θεός ο τρέφων με εκ νεότητος έως της ημέρας ταύτης, ο άγγελος ο ρυόμενός με [=ο σώζων με] εκ πάντων των κακών ευλογήσαι τα παιδία ταύτα…» κ.τ.λ. (Γέν. 48, 15-16 – οφείλω την επισήμανση του τελευταίου χωρίου σε ομιλία του Μιχάλη Μαυροφοράκη δημοσιευθείσα στο διαδίκτυο).

Αυτός ο ορατός Θεός, που είναι συγχρόνως και «άγγελος» (αγγελιαφόρος) του Θεού, κατά τους χριστιανούς είναι ο Υιός, επειδή  Εκείνος χαρακτηρίζεται «μεγάλης βουλής άγγελος», Ησαΐα 9, 6, και «άγγελος της διαθήκης», Μαλαχία 3, 1. Είναι ο απεσταλμένος της μεγάλης βουλής (απόφασης) του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ολόκληρη η Π.Δ. είναι η προετοιμασία για την έλευσή Του (ως Ιησού Χριστού), που είναι και η εκπλήρωση της πρωταρχικής προφητείας, Γέν. 3, 15 και όλων των μεσσιανικών προφητειών.

5. Με την εμφάνιση της Σοφίας του Θεού, ενός ξεκάθαρα θεϊκού όντος, που μάλιστα μιλάει διά στόματος των προφητών σε πρώτο πρόσωπο, όπως μόνον ο Θεός κάνει, στα βιβλία Παροιμίες, Ιωβ, Σοφία Σολομώντος και Σοφία Σειράχ.

Εγώ από στόματος Υψίστου εξήλθον και ως ομίχλη κατεκάλυψα γην. εγώ εν υψηλοίς κατεσκήνωσα, και ο θρόνος μου εν στύλω νεφέλης. γύρον ουρανού εκύκλωσα μόνη και εν βάθει αβύσσων περιεπάτησα. εν κύματι θαλάσσης και εν πάση τη γη και εν παντί λαώ και έθνει εκτησάμην… έτι διδασκαλίαν ως προφητείαν εκχεώ [=θα αναβλύσω] και καταλείψω αυτήν εις γενεάς αιώνων. ίδετε ότι ουκ εμοί μόνω εκοπίασα, αλλά πάσι τοις εκζητούσιν αυτήν» (Σοφία Σειράχ, κεφ. 24).

«…και μετά σου η σοφία η ειδυία τα έργα σου και παρούσα, ότε εποίεις τον κόσμον… Εξαπόστειλον αυτήν εξ αγίων ουρανών και από θρόνου δόξης σου πέμψον αυτήν…» (Σοφία Σολομώντος, 9, 9-10).

Η Σοφία είναι παρούσα όταν ο Θεός έκτιζε τον κόσμο και προφητεύεται η αποστολή της στον κόσμο. «Εξήλθε το στόμα του Θεού» (δηλαδή είναι ο Λόγος Του) και θα αναβλύσει διδασκαλία και προφητεία, που θα την αφήσει για πάντα στη γη. Είναι «η μήτηρ της αγαπήσεως της καλής και της οσίας ελπίδος, του φόβου» (=της συστολής) «και της γνώσεως» (Σοφία Σειράχ, κεφ. 24) και, κατά τους χριστιανούς, ταυτίζεται με τον Υιό. «Χριστός, Θεού Δύναμις και Θεού Σοφία» κατά τον Παύλο (Α΄ Κορινθίους, 1, 24). «Νους, Λόγος, Σοφία, Υιός του Πατρός, και απόρροια, ως φως από Πυρός, το Πνεύμα» γράφει ήδη το 2^ο αι. για τον Ιησού ο απολογητής άγιος Αθηναγόρας ο Αθηναίος (Πρεσβεία περί χριστιανών, κεφ. 24).

Σύγκρινε τις παραπάνω περιγραφές της Σοφίας με τις ακόλουθες αναφορές για τον Υιό, δηλ. το Χριστό:

«Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν [=δίπλα στο Θεό] και Θεός ην ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ό γέγονεν. εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων. και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν […] Ην το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. εν τω κόσμω ην, και ο κόσμος δι’ αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω [=δεν τον αναγνώρισε]. […] και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα [=είδαμε] την δόξαν αυτού [=το φως Του], δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας. […] Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε [=κανείς δεν είδε ποτέ το Θεό]. ο μονογενής υιός ο ων εις τον κόλπον του πατρός, εκείνος εξηγήσατο» (Ιω. 1, 1-5. 9-10. 14. 18).

Σε απόλυτη συνάφεια ο απόστολος Παύλος αναφέρει για τον Υιό:

«…ός εστίν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως [=γεννημένος πριν από κάθε δημιούργημα], ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι. τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται. και αυτός εστί προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε, και αυτός εστίν η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας, ός εστίν αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα γένηται εν πάσιν αυτός πρωτεύων, ότι εν αυτώ ευδόκησε παν το πλήρωμα κατοικήσαι […]» (προς Κολοσσαείς, 1, 15-19).

Οι Παροιμίες είναι γραμμένες από τον προφήτη και βασιλιά Σολομώντα. Η θέση του βιβλίου του Ιώβ επίσης είναι αδιαμφισβήτητη εντός της Αγίας Γραφής. Για να προλάβω ωστόσο τυχόν υποβάθμιση των βιβλίων Σοφία Σολομώντος και Σοφία Σειράχ από τους αδελφούς μας μουσουλμάνους απολογητές, διευκρινίζω ότι: τα δύο βιβλία αυτά ανήκουν στην Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο΄. Είναι από τα βιβλία που γράφτηκαν απευθείας στα ελληνικά, γι’ αυτό δεν περιελήφθησαν ποτέ στο εβραϊκό Μασσωριτικό (Μ). Όμως το Ο΄ είναι η Παλαιά Διαθήκη που χρησιμοποιούν οι θεόπνευστοι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, οι οποίοι χρησιμοποιούν και τα βιβλία που λείπουν από το Μ. Μερικά παραδείγματα: Ματθ. 9, 36 (Ιουδίθ 11, 19), Ματθ. 22, 25-28 (Τωβίτ 3, 8 και 5, 11), Ματθ. 27, 41-43 (Σοφ. Σολ. 2, 12-20), Ρωμαίους, 1, 21 (Σοφ. Σολ. 13, 1), Ρωμαίους, 9, 21 (Σοφ. Σολ. 15, 7), Ρωμαίους, 10, 6 (Βαρούχ 3, 29), Ιάκ. 1, 19 (Σοφία Σειράχ 5, 11), Α΄ Πέτρ. 1, 6-7 (Σοφ. Σολ. 3, 5-6) κ.λ.π. Πρώτη φορά χριστιανοί απέρριψαν το Ο΄ και στράφηκαν στο Μ μετά την προτεσταντική μεταρρύθμιση (16^ος αι.), νομίζοντας ότι ξέρουν καλύτερα από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης και τους πρώτους χριστιανούς (στην πραγματικότητα, για να διαφοροποιηθούν από τους ρωμαιοκαθολικούς). Έτσι τα βιβλία αυτά «εξορίστηκαν» από τη χριστιανική Αγία Γραφή. Δυστυχώς και μερικές εκδόσεις που επιμελήθηκαν ορθόδοξοι (π.χ. Βάμβας) ακολούθησαν αυτό το λάθος, λόγω προτεσταντικών επιδράσεων.

Το όνομα Σοφία για το Χριστό είναι τόσο βασικό, που ο περίφημος καθεδρικός ναός της Κωνσταντινούπολης, ο αφιερωμένος σ’ Αυτόν, ονομάζεται Ναός της του Θεού Σοφίας, Αγία Σοφία. Ο ναός αυτός προκάλεσε σειρά ομώνυμων ναών στο Κίεβο, τη Θεσσαλονίκη και άλλες ορθόδοξες πόλεις.

6. Η ύπαρξη πολλών προσώπων στη Θεότητα φαίνεται και από τις προφητείες, κατά τις οποίες διά στόματος των προφητών μιλάει ο αναμενόμενος και μελλοντικά ερχόμενος Μεσσίας (βλ. π.χ. Ζαχαρίας, 11, 4-14, ιδ. 11-14). Εφόσον ο Μεσσίας μιλάει διά στόματος των προφητών, επομένως είναι Θεός, αφενός επειδή μόνον ο Θεός έχει αυτή την ιδιότητα (να μιλάει σε πρώτο πρόσωπο διά στόματος των προφητών) και αφετέρου επειδή και σε αυτές τις προφητείες (εκτός από τους προφητικούς ψαλμούς του Δαβίδ) οι προφήτες ξεκινούν με τη φράση «Αυτά λέει ο Κύριος».

Ένα παράδειγμα είναι το Ησαΐα 61, 1-2, που ο Χριστός το χρησιμοποίησε ως αναφορά στον εαυτό Του (Λουκ. 4, 17-21). Επομένως σ’ αυτό το κεφάλαιο δε μιλάει ο προφήτης, αλλά διά στόματος του προφήτη μιλάει ο μελλοντικός Μεσσίας, ο Υιός. Και Αυτός, ο Ίδιος, στο στ. 8 λέει: «διότι εγώ είμαι Κύριος που αγαπά τη δικαιοσύνη και μισεί την αδικία… και θα συστήσω γι’ αυτούς διαθήκην αιώνιον» κ.τ.λ.

Είπαμε ότι υπάρχουν και οι προφητικοί Ψαλμοί (χριστολογικοί/μεσσιανικοί), όπου ο Μεσσίας μιλάει διά του προφήτη. Μερικά παραδείγματα Ψαλμ. 68, 22 («μου έδωσαν χολή για τροφή και στη δίψα μου με πότισαν ξύδι», βλ. Ματθ. 27, 48), Ψαλμ. 21, 2 («Θεέ μου, Θεέ μου, πρόσεξέ με, γιατί με εγκατέλειψες;», βλ. Ματθ. 27, 46), Ψαλμ. 21, 19 («μοίρασαν μεταξύ τους τα ρούχα μου και έβαλαν κλήρο για τα ενδύματά μου», Ιω. 19, 23-24), κ.ά. (για τη θεία έμπνευση των Ψαλμών βλ. και στο Κοράνι, σούρα 4, 163).

[Σημείωση: Ο Ιησούς κραύγασε πάνω στο σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;», γιατί στην ανθρώπινη ζωή Του πέρασε όλα τα βάσανα που περνάει ο άνθρωπος, μεταξύ των οποίων και την αίσθηση ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει. Με αυτό τον τρόπο καθαγίασε τα βάσανα των ανθρώπων και τα μετέτρεψε σε δρόμο για να πλησιάσουμε το Θεό (αν τα υπομείνουμε με πίστη και υπομονή, όπως Εκείνος)].

2. Καινή Διαθήκη

Για τις τριαδολογικές αναφορές της Καινής Διαθήκης μιλήσαμε ήδη στα προηγούμενα. Αναφορές όπως: «βαπτίζοντες αυτούς Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19) και «η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών» (Β΄ Κορινθ. 13), ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν επειδή οι χριστιανοί ενώνονταν με τον Τριαδικό Θεό και δεν «πίστευαν» και «λάτρευαν» ένα «μονοπρόσωπο Θεό», με τον οποίο δεν είχαν άμεση επαφή, αλλά απλώς «διάβαζαν γι’ Αυτόν στην Π.Δ.».

Ο συγγραφέας του παρόντος παρακάτω προσπαθεί να μας πείσει ότι η εντολή του Χριστού για βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδας δεν αποκαλύπτει την τριαδικότητα του Θεού. Η προσπάθεια αυτή είναι αστεία. Ξέρουμε πολύ καλά τι εννοεί ο Χριστός, γιατί έχει αποδειχθεί και επιβεβαιωθεί αναρίθμητες φορές στην ιστορία της Εκκλησίας, στις εμπειρίες των αγίων και πολλών απλών χριστιανών καθαρών στην καρδιά – δεν περιμένουμε από ένα μη χριστιανό να μας εξηγήσει εξετάζοντας τα κείμενα από φιλολογική άποψη.

Ας ξεκινήσουμε από αυτό που αποκαλύπτει η Κ.Δ. για την ακριβή σχέση του Χριστού προς το Θεό:

Για τη σχέση του Υιού με τον Πατέρα η Κ.Δ. είναι σαφής. Είναι «ο μονογενής υιός» του Πατρός (Ιω. 1, 14 και 18, Ιω. 3, 16 και 18). Στα δύο τελευταία χωρία ο Ίδιος ο Ιησούς χαρακτηρίζει έτσι τον εαυτό Του.

Ο όρος «ο μονογενής υιός» σημαίνει τα εξής:

α) Ο Πατήρ Τον γέννησε, δεν Τον δημιούργησε. Αν Τον είχε δημιουργήσει, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «υιός» μεταφορικά, όμως δεν θα ήταν ο μονογενής. Το να χαρακτηριστεί υιός μονογενής ένα δημιούργημα (κι όχι γέννημα) είναι κάτι το τραγικό και ταιριάζει μόνο σε στείρα ανθρώπινα ζευγάρια, όχι στο Θεό. Άλλωστε η Αγία Γραφή είναι και σ’ αυτό σαφής: «Υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε» (= σε γέννησα), Εβρ. 1, 5, από τον Ψαλμό 2, 7 (όλος ο Ψαλμός 2 αναφέρεται στο Μεσσία).

β) Ο Πατήρ δεν έχει άλλο υιό. Όλοι οι άλλοι που χαρακτηρίζονται «υιοί Θεού», άγγελοι ή άνθρωποι, είναι υιοί Του λόγω υιοθεσίας (Ρωμαίους, 8, 15, Γαλάτας, 3, 26), την οποία μάλιστα προκάλεσε ο Υιός «τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (σ’ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά Του) δίνοντάς τους «την εξουσία» να γίνουν παιδιά του Θεού (Ιω. 1, 12). Ο Υιός όμως είναι φυσικός Υιός του Πατρός, όχι υιοθετημένος: υιός μονογενής.

γ) Όταν ο Θεός ονομάζεται «ο Πατήρ» (χωρίς άλλο προσδιορισμό, χωρίς δηλαδή να αναφέρεται τίνος Πατήρ είναι), ονομάζεται έτσι διότι είναι Πατήρ του Υιού. Ο Υιός πάλι λέγεται «ο Υιός» (χωρίς άλλο προσδιορισμό), ως ο Υιός του Πατρός. Βλ. π.χ. Λουκ. 10, 22, Ιω. 5, 19-26, Εβρ. 1, 1 κ.λ.π.

Εξυπακούεται ότι ο Θεός δεν γέννησε «σαν γυναίκα». Η γέννηση του Υιού, όπως και η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, είναι «μυστηριώδης» και «θεοπρεπής» (=ταιριαστή στο Θεό), δε μοιάζει με οτιδήποτε μπορεί να φανταστούμε ως άνθρωποι. Γι’ αυτό, το να λέμε ότι «ο Θεός γέννησε» και «έχει Υιό» δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση «ύβρη» γι’ Αυτόν.

Αυτός λοιπόν «ο μονογενής υιός», βρίσκεται σε απόλυτη ενότητα με τον Πατέρα και «όλα όσα έχει ο Πατήρ» τα έχει και Εκείνος. Και εδώ τίθενται τα επόμενα ερωτήματα:

α) ποια είναι αυτά που έχει ο Πατήρ και τα έχει δώσει «όλα» στον Υιό;

β) υπάρχει κάτι που έχει ο Πατήρ και ο Υιός δεν το έχει;

Η απάντηση στο β προφανώς είναι αρνητική: αν υπήρχε κάτι που το έχει ο Πατήρ και δεν το έχει ο Υιός, ο Κύριος δεν θα έλεγε ότι έχει «όλα» όσα έχει ο Πατήρ. Αυτό και μόνο αρκεί για να αποδείξει ότι ο Υιός είναι Θεός όπως και ο Πατήρ –γι’ αυτό άλλωστε είναι και «ο» Κύριος (με άρθρο), λέξη, που, όπως είδαμε, χρησιμοποιείται στην Παλαιά Διαθήκη για να αποδώσει το όνομα Γιαχβέ, και γενικά ως τίτλος ταιριάζει μόνο στο Θεό.

Ας το δούμε όμως αναλυτικότερα, διερευνώντας το ερώτημα α.

Ο Πατήρ είναι πάνσοφος και παντοδύναμος. Ο Υιός είναι; Προφανώς, αφού ο Ίδιος είναι η Σοφία και η Δύναμις του Θεού (Α΄ Κορινθίους, 1, 24). Άρα ο Θεός είναι πάνσοφος και παντοδύναμος ως Πατήρ και Υιός.

Ο Πατήρ έχει ζωή μέσα Του και ζωοποιεί όποιους θέλει, και ο Υιός έχει ζωή μέσα Του και ζωοποιεί όποιους θέλει (Ιω. 5, 21. 25-26). Μάλιστα τους νεκρούς θα τους αναστήσει ο Υιός, όχι ο Πατήρ! (Ιω. 5, 25-26. 6, 39).

Ο Πατήρ είναι προαιώνιος, όμως δημιούργησε «τους αιώνες» (όπως και «τα πάντα») διά του Υιού (Εβρ. 1, 2), άρα και ο Υιός υπάρχει πριν τους αιώνες (πριν το χρόνο –«προ πάντων», Κολ. 1, 17), επομένως είναι επίσης προαιώνιος.

Αυτά, λοιπόν, που πιστεύουμε γι’ Αυτόν οι χριστιανοί, δεν τα βγάλαμε από το κεφάλι μας, αλλά τα πιστεύουμε (και μάλιστα αμετακίνητα), επειδή ο Ίδιος τα δίδαξε και τα έγραψαν οι άγιοι και αξιόπιστοι αυτόπτες μάρτυρες, οι μαθητές Του.

Ας δούμε μερικά μόνο από τα αμέτρητα σημεία, στα οποία στηρίζουμε αυτή την άποψη:

● Σε όλη την έκταση των Ευαγγελίων ο Ιησούς ονομάζει πάντοτε το Θεό «Πατέρα Του» και αρκετές φορές τον εαυτό Του «ο Υιός». Όπως είπαμε, είναι φανερό ότι, όταν ο Θεός ονομάζεται «ο Πατήρ» (χωρίς άλλο προσδιορισμό, χωρίς δηλαδή να αναφέρεται τίνος Πατήρ είναι), ονομάζεται έτσι διότι είναι Πατήρ του Υιού. Ο Ιησούς πάλι λέγεται «ο Υιός» (χωρίς άλλο προσδιορισμό), ως ο Υιός του Πατρός. Βλ. π.χ. Λουκ. 10, 22, Ιω. 5, 19-26, προς Εβραίους 1, 1 κ.λ.π.

● Ενώ είναι σαφές στην Παλαιά Διαθήκη ότι μόνο στο Θεό πρέπει να πιστεύουν οι άνθρωποι και μόνον Αυτόν να λατρεύουν, ο Ιησούς ζητάει πίστη στον εαυτό Του (π.χ. Ιω. 3, 29, και 9, 35-38) και δηλώνει ότι η τιμή προς Αυτόν πρέπει να είναι ίση με την τιμή προς τον Πατέρα (Ιω. 5, 23, «ίνα πάντες τιμώσι τον υιόν καθώς τιμώσι τον πατέρα»). Στο μεγάλο προφητικό όραμα της Αποκάλυψης, κεφ. 22, 3-4, οι πιστοί στη νέα Ιερουσαλήμ (στον παράδεισο) θα λατρεύουν εξίσου «τον Θεόν και το Αρνίον» (το Χριστό). Ανάλογη αναφορά δες και στο Αποκάλυψη, 5, 13. Ενδιαφέρον εδώ ότι ο Θεός και το Αρνίον (ο Χριστός) έχουν τον ίδιο θρόνο, κοινό και για τους Δυο, ενώ η Αποκάλυψη μιλάει γι’ Αυτούς σε ενικό αριθμό αντί για πληθυντικό (όπως και στα Αποκάλυψη, 11, 15. 20, 6).

● Επίσης, ο Χριστός πάντα δεχόταν να Τον προσκυνούν οι άνθρωποι (π.χ. Ματθ. 28, 9 και 17, Ιω. 9, 38, και 18, 6), ακόμη και τα κακά πνεύματα (Μάρκ. 5, 6), πράξη τιμής που πρέπει να αποδίδεται μόνο στο Θεό, σύμφωνα και την εντολή «Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνο λατρεύσεις» (Ματθ. 4, 10).

● Στην Παλαιά Διαθήκη το όνομα του Θεού φέρει τη δύναμη του Θεού, όμως στην Καινή Διαθήκη την ιδιότητα αυτή την έχει το όνομα του Ιησού. Ο Ιησούς δίνει εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού εκείνοι που πιστεύουν στο όνομά Του, όχι «στο όνομα του Θεού» (Ιω. 1, 12). Όταν συγκεντρώνονται άνθρωποι «εις το όνομα του Ιησού», Εκείνος βρίσκεται ανάμεσά τους (Ματθ. 18, 20). Οι απόστολοι κάνουν θαύματα λέγοντας το όνομα του Ιησού (π.χ. Λουκ. 10, 17, Πράξ. 3, 6 και 16, 18). Το όνομα του Ιησού μπορεί να τελεί θαύματα, ακόμη και αν απλώς προφέρεται από ανθρώπους που δεν είναι «πιστοί Του» (Ιω. 9, 49-50). Κατά τον απόστολο Πέτρο, οι προφήτες μαρτυρούν ότι, διά του ονόματός Του, θα λάβει συγχώρηση των αμαρτιών κάθε ένας που πιστεύει σ’ Αυτόν (Πράξεις των αποστόλων 10, 43). Οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος «παραδεδώκασι τας ψυχάς αυτών» (=διακινδύνευσαν τη ζωή τους) «υπέρ του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Πράξ. 15, 26), ο δε Παύλος είναι έτοιμος να πεθάνει «υπέρ του ονόματος του Κυρίου Ιησού» (Πράξ. 21, 13).

● Ας σημειωθεί βέβαια ότι η επίκληση του ονόματος του Θεού είναι μια πρόσκληση στο Θεό να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή. Ομοίως, η επίκληση του ονόματος του Ιησού είναι μια πρόσκληση στον Ιησού να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή προς Αυτόν: «ό,τι αν αιτήσητε εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υιώ. εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματί μου, εγώ ποιήσω» (Ιω. 14, 13-14). Αυτό είναι κάτι άλλο (προσευχή προς τον Ιησού) και άλλο το «ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν» του Ιω. 15, 16 (προσευχή προς τον Πατέρα).

Η αποστολική Εκκλησία είναι απόλυτα σίγουρο ότι προσευχόταν προς τον Ιησού. Ο άγιος Στέφανος Του ζήτησε να παραλάβει το πνεύμα του (Πράξ. 7, 59 –και στο στ. 60 λέει «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην», όπου αμέσως πριν έχει ονομάσει «Κύριο» τον Ιησού!), ο απόστολος Παύλος προσεύχεται σ’ Αυτόν στο Πράξ. 22, 17-21 (ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η προσευχή του αρχικά απευθυνόταν στον Πατέρα, όμως συνεχίστηκε ως επικοινωνία με τον Ιησού), ενώ άλλοτε Του ζήτησε να τον απαλλάξει από τον κακό άγγελο που τον τυραννούσε (Β΄ Κορινθίους, 12, 8-9 –ο Κύριος εκεί είναι ο Ιησούς, όπως φαίνεται από το στίχο 9). Ο απόστολος και προφήτης Ιωάννης Τον παρακάλεσε να έρθει γρήγορα (Αποκάλυψη, 22, 20). Ο απόστολος Πέτρος λέει στον Αινέα, τον παράλυτο της πόλης Λύδδα, «Αινέα, ιάται σε Ιησούς ο Χριστός» (σε θεραπεύει ο Ιησούς, ο Χριστός, Πράξ. 9, 34), άρα ο Ίδιος ο Χριστός, εκείνη τη στιγμή, παρενέβη από τον ουρανό και τέλεσε τη θεραπεία.

Η προσευχή προς τον Ιησού, ενώ βρίσκεται στον ουρανό, είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που έκαναν οι άνθρωποι που Του ζητούσαν βοήθεια όσο ζούσε στη γη (π.χ. Ματθ. 9, 27. 15, 22, Μάρκ. 3, 10. 9, 17-29. 5, 22-23, κ.α.). Όπως έκανε αμέτρητα θαύματα εδώ, έτσι κάνει και από τον ουρανό. Αφού Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα βρίσκεται μαζί μας όλες τις ημέρες μέχρι τη συντέλεια του αιώνος (Ματθ. 28, 20), γιατί να μην προσευχόμαστε σ’ Αυτόν; Εξάλλου είναι σε συνεχή επικοινωνία μαζί μας, όπως αποδεικνύει το όραμα της Δαμασκού, το όραμα του Ανανία (Πράξ. 9, 17), η θεραπεία του Αινέα, το Ματθ. 18, 20 κ.λ.π.

● Ο Χριστός επίσης κατέχει τα «κλειδιά της βασιλείας των ουρανών» και την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες (Λουκ. 7, 48-50, κ.α.), εξουσία που ανήκει μόνο στο Θεό (βλ. π.χ. Ησαΐα 43, 24) –και είναι δικά Του, δεν τα διαχειρίζεται απλώς εξ ονόματος του Πατρός, γι’ αυτό και μπορεί να τα μεταβιβάσει στους μαθητές Του (Ματθ. 16, 19, και 18, 18). Ομοίως, τους μεταβιβάζει και την εξουσία να κάνουν θαύματα (Λουκ. 9, 1-6). Αυτό φανερώνει ότι τα θαύματά Του τα πραγματοποιεί με τη δική Του δύναμη και όχι «με την άδεια του Θεού», όπως φαίνεται να λέει στο ισλαμικό κοράνι. Ας σημειωθεί ότι ο Ιησούς διακηρύσσει ότι έχει «όλα όσα έχει και ο Πατέρας» (βλ. Ιω. 10, 30. 14, 9-11. 16, 15. 17, 10 και 17, 21) και μάλιστα ότι, όπως ο Πατέρας, έτσι κι Εκείνος μπορεί να δίνει ζωή (ανάστησε μάλιστα τρεις νεκρούς όσο ήταν στη γη), πράγμα που θα κάνει σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια όταν θα αναστήσει όλους τους νεκρούς, για να κάνει ο Ίδιος την τελική κρίση και την κατάταξη των ανθρώπων στον παράδεισο και την κόλαση (Ματθ. 25, 31-46, Ιω. 5, 25 και 28).

● Στο Ματθ. 23, 34-38, ο Ιησούς λέει προς τους εκπροσώπους της εβραϊκής θρησκείας ορισμένα εκπληκτικά πράγματα. Στίχ. 34: «διά τούτο ιδού εγώ αποστέλλω προς υμάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς, και εξ αυτών αποκτενείτε» (θα σκοτώσετε) «και σταυρώσετε, και εξ αυτών μαστιγώσετε εν ταις συναγωγαίς υμών και διώξετε από πόλεως εις πόλιν…» – στίχ. 37-38: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η αποκτείνουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμενους προς αυτήν. ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος».

Αυτά τα λόγια όμως ταιριάζουν μόνο στον Θεό. Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από τέτοια λόγια και είναι όλα δικά Του λόγια. Κατ’ αρχάς, μόνο Εκείνος λέει «ιδού εγώ» (π.χ. Ζαχαρίας 12, 2, Ιερεμίας 23, 2, Μαλαχίας 3, 22, κ.α.) και μόνον Εκείνος στέλνει τους προφήτες, ενώ εδώ ο Ιησούς λέει ότι θα τους στείλει ο Ίδιος. Και, κατά δεύτερον, τίθεται το ερώτημα: πότε ο Ιησούς προσπάθησε να μαζέψει το λαό της Ιερουσαλήμ «κάτω απ’ τα φτερά Του», όπως η όρνιθα τα πουλιά της (και μάλιστα τόσο πολλές φορές, ώστε να θεωρεί πλέον πως είναι μάταιος κόπος); Η μόνη πιθανή απάντηση σ’ αυτό είναι: σε όλη τη διάρκεια της εβραϊκής ιστορίας. Είναι ο Θεός.

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε πως, όταν στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς χαρακτηρίζεται «Θεός», π.χ. Ιω. 1, 1, Ιω. 20, 28 [ο Θωμάς «είπεν αυτώ» (σ’ Αυτόν) «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»] κ.ά., αυτό γίνεται με την απόλυτη και κυριολεκτική έννοια που έχει το όνομα αυτό στον Πατέρα – και, όταν χαρακτηρίζεται «ο Κύριος», το όνομα αυτό έχει την ίδια έννοια με το όμοιο «ο Κύριος» που αναφέρεται στο Θεό.

Τέτοιες αναφορές βλ. και σε άλλα σημεία, όπως τα Πράξ. 20, 28, Ρωμαίους, 9, 5, Εφεσ. 5, 5 («εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού»), Α΄ Τιμ. 3, 16, Τίτ. 1, 10 («την διδασκαλίαν του σωτήρος ημών Θεού» –ο Χριστός δίδαξε, όχι ο Πατήρ), Τίτ. 2, 13 («επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ος έδωκεν εαυτόν υπέρ πάντων» –η επιφάνεια [εμφάνιση] θα είναι του Χριστού, όχι του Πατρός), Εβρ. 3, 4, Β΄ Πέτρ. 1, 1, Α΄ Ιω. 5, 20 κ.ά.

Ας σημειώσω ότι οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι –και όλες οι αντιτριαδικές αιρέσεις– «ξεφεύγουν» από το ακαταμάχητο αυτό τεκμήριο της θεότητας του Χριστού (το ότι στην Κ.Δ. χαρακτηρίζεται «Θεός») με διάφορους τρόπους: είτε λέγοντας ότι «η λέξη Θεός δεν σημαίνει μόνο το Θεό αλλά και… δυνατός» (επιχείρημα των Μαρτύρων του Ιεχωβά), είτε απαξιώνοντας (αυθαίρετα) την αξιοπιστία των αγίων αποστόλων και συγγραφέων της Κ.Δ.. Ο μουσουλμάνος απολογητής Α. Ελντίν κάπου γράφει: «δείξτε μου ένα σημείο, όπου ο Χριστός να λέει για τον εαυτό του ότι είναι Θεός, κι εγώ θα γίνω χριστιανός». Κι όμως, ακόμη κι αν υπήρχε τέτοιο σημείο, αμέσως κάθε μουσουλμάνος απολογητής θα το απέρριπτε ως «ψεύδος, κατασκευασμένο από τους καινοδιαθηκικούς συγγραφείς».

Ας προσθέσω σε όλα τα παραπάνω τη μαρτυρία του αγίου αρχαγγέλου Γαβριήλ, ο οποίος παρέδωσε στους ανθρώπους, μέσω ενός αγιορείτη μοναχού, τους στίχους «Άξιον εστίν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών», που ετέθησαν από τον ίδιο στην αρχή του «Μικρού μεγαλυναρίου» της Παναγίας και ψάλλονται πλέον, ήδη από τα βυζαντινά χρόνια, κατά τη θεία λειτουργία, τον παρακλητικό κανόνα προς την Παναγία και σε άλλες περιστάσεις. Αψευδείς μάρτυρες του θαύματος είναι η τοποθεσία «Εν τω άδειν» (=στο ψάλσιμο) μέσα στα δάση του Αγίου Όρους, εκεί όπου συνέβη το γεγονός, και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «Άξιον εστί», μπροστά στην οποία ψάλθηκαν πρώτη φορά και μας παραδόθηκαν οι στίχοι. Η επέτειος του γεγονότος εορτάζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία κάθε χρόνο στις 11 Ιουνίου. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο άγιος άγγελος χαρακτήρισε την Παναγία «Θεοτόκο» και «Μητέρα του Θεού ημών», αποδεχόμενος τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουμε οι χριστιανοί [βλ. λεπτομερή περιγραφή του θαύματος στο βιβλίο του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη Νέον Μαρτυρολόγιον, εκδ. Αστήρ, σελ. 294-295 (πρώτη έκδ. περί το 1800), ληφθείσα από χειρόγραφο του ιερομονάχου Σεραφείμ του Θυηπόλου, «Πρώτου» του Αγίου Όρους περί το 1550 μ.Χ.].

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-6: Είναι η Βίβλος αξιόπιστη;

Οι ισλαμιστές έχουν ανάγκη από στοιχεία που να δείχνουν ότι η Αγία Γραφή είναι αναξιόπιστη, καθώς έρχεται σε πάρα πολλά σημεία σε πλήρη αντίθεση με τις διδασκαλίες του Κορανίου. Από τα πρώτα χρόνια δημιουργίας του Ισλάμ ισχυρίστηκαν ότι σε κάποια σημεία οι εβραϊκές και χριστιανικές γραφές, αν και ήταν θεόπνευστες, αργότερα υπέστησαν παραχάραξη και αλλοίωση, ώστε να υποστηρίξουν ότι οι γραφές αυτές ήταν σωστές μόνο στα σημεία που συμφωνούσαν με το Κοράνι και όλα τα υπόλοιπα ήταν πειραγμένα! Όμως στην προσπάθειά τους αυτή αντιμετωπίζουν τα εξής προβλήματα:

* η θέση και η επιδίωξη αυτή των ισλαμιστών είναι γνωστή και έτσι δεν μπορούν να θεωρηθούν αμερόληπτοι,

* η θέση δεν γίνεται ιδιαίτερα πιστευτή από αυτούς που δεν δέχονται τη θεοπνευστία του Κορανίου

* ακόμα κι αυτοί που δέχονται τη θεοπνευστία του Κορανίου, δηλ. οι μουσουλμάνοι, χρειάζονται εξίσου κάποια εξωμουσουλμανική υποστήριξη ώστε να αισθανθούν ότι στη θέση τους έχουν δίκιο, και δεν είναι οι μόνοι που υποστηρίζουν ότι οι εβραϊκές και χριστιανικές γραφές είναι αναξιόπιστες.

Γι’ αυτό οι ισλαμιστές χρειάζονται κάποιους «άθρησκους» κι ακόμα καλύτερα «χριστιανούς λογίους» που να υποστηρίζουν ότι είναι αναξιόπιστες οι εβραϊκές και χριστιανικές γραφές, ώστε να πουν «ορίστε, το λένε κι αυτοί που είναι επιστήμονες και χριστιανοί, άρα έχουμε δίκιο».

Στο άρθρο μας «Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-5: Ο “περικλυτός” Μουχάμμαντ που τον προφήτεψε ο Ιησούς!» είχαμε γράψει: «στο θέμα της κριτικής κειμένου της Αγίας Γραφής, θέμα το οποίο αναμασούν τακτικά όλοι οι απολογητές του Ισλάμ, θα αναφερθούμε σε αυτοτελές άρθρο». Το παρόν άρθρο φιλοδοξεί να καλύψει αυτό το θέμα, και μάλιστα τα σημεία που θέτει ο απολογητής του Ισλάμ Bassam Zawadi σε ένα άρθρο του με τίτλο, “Who Authored the New Testament”. Το άρθρο αυτό, που αθροιστικά περιέχει 42 επιχειρήματα με αμφιβολίες, για τον συγγραφέα κυρίως, διαφόρων βιβλίων της Κ.Δ. ο φίλος μας Άχμαντ Ελντίν δημοσιεύει (παραλλαγμένο) σε μετάφραση εδώ: http://islamforgreeks.org/2010/03/09/new-testament-unreliability-part-1/ με τον τίτλο «Η α(να)ξιοπιστία της Καινής Διαθήκης».
Κατ’ αρχήν πρέπει να παρατηρήσουμε ότι ήδη ο φίλος μας ο Άχμαντ έχει κάνει ένα λογικό άλμα, καθώς από το «ποιος έγραψε την Καινή Διαθήκη» που είναι ο τίτλος του αρχικού άρθρου του Zawadi, αυτός πήγε στο ότι «Η Καινή Διαθήκη είναι αναξιόπιστη». Κι εδώ πρέπει κάποιος να αναρωτηθεί: Το ότι δεν γνωρίζουμε ποιος έγραψε ένα βιβλίο (αν δεχτούμε φυσικά, ότι δεν γνωρίζουμε ποιος το έγραψε) εξυπακούεται ότι το βιβλίο είναι αναξιόπιστο ως προς το περιεχόμενό του; Όχι ασφαλώς. Πρόκειται για δυο άσχετα θέματα, τα οποία ο ισλαμιστής φίλος μας συνδέει μόνο και μόνο επειδή αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο θέλει να μας οδηγήσει. Στη δική μας περίπτωση, όπως και στην κάθε περίπτωση αναγνώστη που γνωρίζει να διαβάζει με κριτική σκέψη κι όχι να καταπίνει αμάσητο ό,τι του σερβίρουν, έχει χάσει το παιχνίδι της προπαγάνδας.

Πρέπει ακόμη να πούμε ότι το άρθρο όπως το δημοσιεύει ο Άχμαντ Ελντίν έχει ήδη σχολιαστεί εύστοχα από τον θεολόγο Θ. Ρηγινιώτη ως εξής:

«Στο άρθρο σου http://islamforgreeks.org/2010/03/09/new-testament-unreliability-part-1/ έχεις συγκεντρώσει τις απόψεις από ένα σωρό αιρετικούς μελετητές, οι οποίοι εκφράζουν τις θεωρίες τους για την πατρότητα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, τις έχεις τιτλοφορήσει “κριτική αντιμετώπιση της ΚΔ” και τις προβάλλεις θριαμβευτικά ως επιστημονικά ορθές…
Θεωρείς δηλαδή ότι οι δυτικοί επιστήμονες του 19ου και 20ού αιώνα ξέρουν καλύτερα από τους χριστιανούς του 1ου, 2ου, 3ου αιώνα κ.τ.λ., οι οποίοι αποδέχτηκαν τα βιβλία της ΚΔ ως έργα των συγκεκριμένων συγγραφέων ΚΑΙ ως αυθεντικές πηγές της διδασκαλίας και της ζωής του Χριστού.
Ξεχνάς όμως να μας πεις πώς οι νεώτεροι αιρετικοί επιστήμονες “αποδεικνύουν” αυτά που υποστηρίζουν με τόσο σθένος. Για να δώσω ένα παράδειγμα, είναι εύκολο να πω ότι “πιθανόν” ο Λουκάς π.χ. να έγραψε τις Πράξεις, “πιθανόν και όχι” κ.τ.λ. Και πώς ορίζω το πιθανόν; Μέσα στο “πιθανόν” μπορώ να κλείσω ό,τι θέλω. Και: δεν μετράνε καθόλου οι αρχαίοι μελετητές, που ομόφωνα δέχτηκαν το Λουκά ως συγγραφέα των Πράξεων;» (Από Εδώ.)

«Ξεχνάς επίσης, αδελφέ, ότι αν η ΚΔ είναι τόσο αναξιόπιστη, αναιρείται ο χαρακτηρισμός των χριστιανών από το Κοράνι ως “Λαού της Βίβλου”. ΔΕΝ έχουν Βίβλο οι χριστιανοί, κατά τη γνώμη σου, αλλά ένα σωρό αναξιόπιστα χαρτιά. Πώς λοιπόν είναι “λαός της Βίβλου”; Βέβαια το Κοράνι δεν ήξερε τι θα γράφουν τον 20ό αιώνα οι δυτικές “αυθεντίες” που επικαλείσαι εσύ, αδελφέ…
Φυσικά, δεν αποδέχεσαι καμιά φιλολογική αυθεντία όταν πρόκειται για τη φιλολογική κριτική του Κορανίου και εύκολα κατέκρινες τις αναφορές του καθηγητή Θρησκειολογίας Αναστασίου Γιαννουλάτου (σήμερα επισκόπου Αλβανίας) για τη φιλολογική κριτική του Κορανίου, που δημοσιεύεται εδώ: http://www.oodegr.com/oode/islam/piges/koranio_genika_1.htm .
Κλείνω το παρόν μικρό σχόλιο με δύο παραπομπές για την πατρότητα και την αξιοπιστία των βιβλίων της ΚΔ:
1) http://www.johnsanidopoulos.com/2009/11/who-wrote-gospel-of-matthew.html (δε διαβάζω αγγλικά, ως γνωστόν, αλλά είδα τι λέει με βοήθεια),
2) http://www.oodegr.com/oode/grafi/kritiki/kritiki2.htm
Ευχαριστώ» (Από Εδώ.)

«ΥΓ. 1) Πρέπει να διευκρινίσω γιατί τονίζω ότι οι δυτικοί μελετητές είναι αιρετικοί. Διότι οι προτεστάντες (από τους οποίους ξεκίνησε η δήθεν «φιλολογική κριτική» της Βίβλου) ένιωσαν υποχρεωμένοι να ανακηρύξουν τα βιβλία της ΚΔ «ψευδεπίγραφα» και «μεταγενέστερα» των αποστόλων, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να παραδεχτούν ότι η πρώτη Εκκλησία είχε θεία λειτουργία και κληρικούς, ενώ ο προτεσταντισμός, (για λόγους αντίθεσης προς τον παπισμό) υποστηρίζει το αντίθετο. Αυτό και όχι κάποιο «επιστημονικό» κριτήριο προκάλεσε τις απόψεις που παρατίθενται, οι δε ρωμαιοκαθολικοί, αλλά και ορθόδοξοι, μελετητές που υποστηρίζουν τα ίδια, δεν είναι παρά πιστοί μαθητές των προτεσταντών.
2) Ξεχνάς όμως (σκόπιμα), αδελφέ μου Άχμεντ, ότι η χριστιανική πίστη και θεολογία ΔΕΝ πηγάζει από τη Βίβλο, αλλά από την άμεση αποκάλυψη του Θεού στους αγίους όλων των εποχών. Η αποκάλυψη αυτή είναι απόλυτα ελεγμένη και διαπιστωμένη ως αυθεντική φανέρωση του Τριαδικού Θεού εν Χριστώ και όχι φαντασία ή π.χ. παγίδα του διαβόλου [έλεγχος που λείπει τραγικά από το Ισλάμ, το οποίο αφελώς υποστηρίζει –όπως μου έχεις γράψει– ότι «δεν υπάρχουν» τέτοιου είδους δαιμονικές πλάνες (αν όμως δεν υπάρχουν, τότε θα πρέπει να δεχτείς και την επικοινωνία του Θεού με τους αποστόλους στις Πράξεις των αποστόλων ως γνήσιες αποκαλύψεις του Θεού εν Χριστώ)].
Η ΚΔ καταγράφει απλώς το προφορικό κήρυγμα του Χριστού και των αγίων αποστόλων Του. Όποιοι κι αν την έγραψαν, όποτε κι αν την έγραψαν, δεν αλλάζει το γεγονός ότι αυτά έλεγε ο Χριστός και οι μαθητές Του. Αλλιώς, ας εμφανιστούν άλλες ιστορικές πηγές που να λένε ότι το κήρυγμα του Ιησού και των αποστόλων ήταν «κάτι άλλο» (και τέτοιες πηγές δεν είναι τα απόκρυφα ευαγγέλια, εκτός αν προτιμάτε τις μυθολογίες του γνωστικισμού περί «Αιώνων», Καλού και Κακού Θεού κ.τ.λ.). Όταν γράφτηκε η ΚΔ είχε ΗΔΗ διαμορφωθεί ο χριστιανισμός και υπήρχαν ΗΔΗ άνθρωποι σε κατάσταση θέωσης (άγιοι). Αυτοί είναι και οι πραγματικοί (και μόνοι) διδάσκαλοι του χριστιανισμού. Αυτοί, ήδη από το 2ο αι. μ.Χ., αναγνώρισαν τα βιβλία της ΚΔ ως γνήσια έργα των αποστόλων. Αρχικά τα ευαγγέλια και κάποιες επιστολές του Παύλου, γιατί δεν ήταν διαδεδομένες όλες οι επιστολές των αποστόλων σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες. Σιγά σιγά, καθώς οι επιστολές αντιγράφονταν και εξαπλώνονταν, σχηματίστηκε ο κανόνας της ΚΔ που έχουμε. Πρώτη τέτοια συλλογή έγινε τα χρόνια του αγ. Ειρηναίου Λυών (μετά το 150 μ.Χ.), ενάντια στην αιρετική συλλογή του Μαρκίωνα, που πίστευε ότι ο Χριστός είχε έρθει άσαρκος, ως καθαρό πνεύμα, και είχε αφαιρέσει από την ΚΔ όλα τα σημεία που αποδείκνυαν ότι ήταν αληθινός άνθρωπος.
Για περισσότερες πληροφορίες παραπέμπω στο βιβλίο μου (που έχεις) «Τα απόκρυφα ευαγγέλια και ο σχηματισμός της ΚΔ» (εκδ. Πύρρα) και στο σχετικό άρθρο μου στην ΟΟΔΕ: http://www.oodegr.com/oode/grafi/apokryfa/apokr_evaggelia1.htm. Σημειωτέον μόνον ότι τώρα έχω μια παρατήρηση: δεν είναι απόκρυφα ευαγγέλια τα χαρακτηριζόμενα ως «ορθόδοξα απόκρυφα», όπως π.χ. το Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου. Είναι πρωτοχριστιανικά βιβλία, άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο αληθινά, που συγκεντρώνουν πληροφορίες για τα πρόσωπα και γεγονότα της ΚΔ που λείπουν από τη Βίβλο (το Κοράνι έχει πάρει πολλές πληροφορίες από αυτά).
Ευχαριστώ…» (Από Εδώ.)

Σχολιασμός λοιπόν υπάρχει, και μάλιστα εμπεριστατωμένος. Εμείς σκεφτήκαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό: Επειδή γνωρίζουμε καλά ότι μεταξύ των μελετητών της Αγίας Γραφής, ακόμη και στον προτεσταντικό χώρο, οι απόψεις ότι η Αγία Γραφή είναι αξιόπιστη και οι συγγραφείς της γνωστοί υπερτερούν αριθμητικά και ποιοτικά από τις απόψεις ότι είναι αναξιόπιστη και οι συγγραφείς της άγνωστοι, αποφασίσαμε να συγκεντρώσουμε απόψεις υπέρ της αξιοπιστίας της Αγίας Γραφής και να τις παρουσιάσουμε. Είναι πολύ πιο εύκολο να βρει κανείς απόψεις υπέρ της αξιοπιστίας της Α.Γ. παρά εναντίον της, και λυπόμαστε τον καημένο τον Zawadi που πρέπει να έψαξε με μανία μέχρι να συγκεντρώσει τις 42 γνώμες που μας επιδεικνύει, και οι οποίες ανήκουν στους εξής 15:

Raymond Brown
R.T France
Bruce Metzger
Lee Martin McDonald
Stanley E. Porter
Martin Hengel
Michael Green
Leon Morris
Colin G. Kruse
Craig L. Blomberg
Τομ Ράιτ
John Drane
Ben Witherington
J. N. D. Kelly
Richard Bauckham

Επίσης, για να μην μακρυγορούμε με τους αναπόδεικτους ισχυρισμούς του κάθε «κριτικού», αποφασίσαμε να παρουσιάσουμε έναν κατάλογο από επιχειρήματα που δεν μπορούν να γίνουν δεκτά, και τα οποία είναι τα εξής:

* Δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη ως αμφιβολία πατρότητας, το γεγονός ότι ένα κείμενο γράφεται με υπόδειξη του παραδοσιακού συγγραφέα. Εάν οι επιστολές της αιχμαλωσίας γράφτηκαν με υπόδειξη και έλεγχο από τον Παύλο επειδή οι συνθήκες της φυλακής δεν του επέτρεπαν να τις γράψει ο ίδιος, τότε είναι Παύλειες. Αν το «Κατά Ιωάννη ευαγγέλιο» είχε γραφτεί από έναν στενό μαθητή του Ιωάννη υπό τις οδηγίες του αποστόλου (όπως γράφει ο Green, άποψη η οποία χρησιμοποιείται κατά της αξιοπιστίας της Α.Γ.), τότε είναι του Ιωάννη.

* Επιχειρήματα του στυλ: «όλες οι παραδόσεις για το ποιος έγραψε κάτι, είναι από τη μετέπειτα ζωή της εκκλησίας» (Ράιτ), δεν λένε τίποτα. Αυτό είναι σχεδόν δεδομένο σε πάρα πολλές περιπτώσεις κειμένων ή ιστορικών μαρτυριών γενικότερα. Υπάρχουν πολλά ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα που η (γραπτή) μαρτυρία που έχουμε γι’ αυτά μπορεί να έρχεται 2 ή 3 αιώνες μετά. Για παράδειγμα ο Αλκιμένης, ήταν ένας τραγικός ποιητής από τα Μέγαρα, που αναφέρεται μόνο από το λεξικό της Σούδας και πολλούς αιώνες μετά. Επίσης, ο Ανδροσθένης, ήταν ένας Αθηναίος ανδριαντοποιός του τέλους του 3ου π.Χ. αιώνα και αναφέρεται μόνο από τον Παυσανία 5 αιώνες μετά. Θα αμφισβητήσουμε όλους αυτούς επειδή δεν έχουν διασωθεί γραπτές μαρτυρίες της εποχής τους;

* Επίσης το να λέμε: «Το ίδιο το βιβλίο είναι ανώνυμο, και δεν κάνει καμία δήλωση σχετικά με το συντάκτη του» (Drane), δεν σημαίνει τίποτε, καθώς ακόμη και να έλεγε ποιος ήταν ο συγγραφέας θα μπορούσε να μην είναι αλήθεια.

* Επιχείρημα ανάξιο λόγου είναι επίσης ότι: «στο τέλος αποκλίνουσες απόψεις, θα συνεχίζουν να υπάρχουν» (Morris). Η απόλυτη ομοφωνία για όλες τις λεπτομέρειες και τα ζητήματα που προκύπτουν επάνω σε θέματα ιστορίας είναι κάτι εντελώς απίθανο έτσι ή αλλιώς. Αυτό έλειπε να μείνουμε σε αυτό, περιμένοντας απόλυτες ομοφωνίες.

* Επίσης όταν ο συγγραφέας δεν παίρνει σαφή θέση και λέει απλά: «Πολλοί συντηρητικοί λόγιοι υποστήριξαν» (Kelly), δεν υπάρχει τρόπος να μετρηθεί αυτή η ασαφής τοποθέτηση.

* Επιπροσθέτως, η χρήση της λέξης «πιθανόν» θα θεωρηθεί νορμάλ/κανονική αφού μιλάμε για ιστορικά δεδομένα: π.χ. Για τον Martin Hengel είναι «πιθανόν» ότι ο συντάκτης του ευαγγελίου του Μάρκου, ήταν ένας σύντροφος και διερμηνέας του Πέτρου. Για να φανεί η σημασία αυτής της λέξης, ας υποθέσουμε ότι έγραφε: «Δεν είναι πιθανόν» ή «Δεν είναι τόσο/πολύ πιθανόν να είναι ο συγγραφέας σύντροφος και διερμηνέας του Πέτρου». Στην περίπτωση αυτή θα ήταν υπερβολή να πιαστούμε από τη λέξη «πιθανόν» και να πούμε ότι έπρεπε να λέει «αποκλείεται» για να την εκλάβουμε αρνητικά.

Ας προχωρήσουμε τώρα στα επιχειρήματα κατά της αξιοπιστίας της Α.Γ. ανά βιβλίο. Καταρχάς, αναλύσαμε όλο το άρθρο του απολογητή του Ισλάμ και κάναμε κατόπιν μια κατάταξη των επιχειρημάτων του κατά της αξιοπιστίας της Κ.Δ. ανά βιβλίο, ώστε να γίνει με συστηματικό τρόπο η αναίρεσή τους.
Στο σχήμα της απάντησης που ακολουθεί, βάλαμε τα επιχειρήματα με τη σειρά που έχουν τα βιβλία της Κ.Δ. στον Κανόνα. Είναι φανερό ότι τα περισσότερα επιχειρήματα αφορούν αμφιβολίες για την αυθεντικότητα του συγγραφέα των βιβλίων.
Μια διατύπωση με τη μορφή: «ΚΑΤΑ Χ 2 (Metzger, Kruse)»
σημαίνει ότι ο απολογητής του Ισλάμ παραθέτει απόψεις ΔΥΟ λογίων κατά κάποιου βιβλίου της Κ.Δ. και τα ονόματά τους είναι αυτά στην παρένθεση.
Από κάτω ακολουθεί πάντα η απάντησή μας με τη μορφή (π.χ.): «ΥΠΕΡ Χ 6»
το οποίο σημαίνει ότι εμείς απαντάμε ΥΠΕΡ της αυθεντικότητας κάποιου βιβλίου της Κ.Δ. με απόψεις ΕΞΙ λογίων κ.ο.κ.

---

1) -=Κ.Δ. 1=- ‘Κατά Ματθαίον’:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 6 (Bauckham, Witherington, Green, Metzger, Porter & McDonald, Hengel).

ΥΠΕΡ Χ 8

Χρησιμοποιούμε δύο μαρτυρίες ΥΠΕΡ της αυθεντικότητας του Ματθαίου, που μας έδωσε (άθελά του;) ο μουσουλμάνος απολογητής:

1. Kruse: «για τον απόστολο Ματθαίο ως συγγραφέα…δεν υπάρχει ένας ιδιαίτερα έγκυρος λόγος για να αρνηθούμε αυτή την παράδοση της παλαιάς εκκλησίας».

2. Blomberg: «τα αποδεικτικά στοιχεία που εξετάστηκαν μέχρι σήμερα («Δομή», «Θεολογία», κλπ) επιτρέπουν τη συγγραφή από τον απόστολο Ματθαίο».

Επιπλέον:

3. Δεν υπήρχε λόγος να αποδώση η παράδοσις το πρώτον Ευαγγέλιον εις τον Απόστολον Ματθαίον και όχι εις άλλον Απόστολον. Τούτο ήτο η πραγματικότης. Αν υποθέσωμεν ότι το Ευαγγέλιον προήλθεν εκ πλαστογράφου, ούτος θα εξέλεγεν ένα περισσότερον περίοπτον Απόστολον […] Όλοι οι μάρτυρες ούτοι συμφωνούν εις το να αποδίδουν ρητώς το πρώτον Ευαγγέλιον εις τον Απόστολον Ματθαίον.
‘Κατά Ματθαίον‘, ΘΗΕ, τόμ. 8 (1966), στ. 824.

4. Κατά Ματθαίον: αν και σε κανένα σημείο το ίδιο το βιβλίο δεν λέει ποιος το έγραψε, η παράδοση το αποδίδει άμεσα ή έμμεσα στον Απόστολο Ματθαίο, και ο παραδοσιακός τίτλος στο ελληνικό κείμενο το καλεί Ευαγγέλιό του […] «σύμφωνα με τον» είναι μια καλύτερη μετάφραση. Είναι δυνατόν να πούμε «όπως το έγραψε ο Ματθαίος,» έτσι ώστε ο πλήρης τίτλος του βιβλίου να είναι «Τα καλά νέα για τον Ιησού Χριστό όπως τα έγραψε ο Ματθαίος » ή » Τα καλά νέα, όπως τα έγραψε ο Ματθαίος » (σελ. 5). Newman, B. M., & Stine, P. C., A handbook on the Gospel of Matthew, UBS handbook series, New York: United Bible Societies 1988.[1]

5. Επειδή λοιπόν δεν είναι απολύτως τεκμηριωμένα και πειστικά τα επιχειρήματα της σύγχρονης κριτικής, πρέπει να επιμείνουμε στην αρχαία εκκλησιαστική παράδοση και να θεωρήσουμε το σημερινό κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο ως επεξεργασία (όχι απλή μετάφραση) ενός αρχικού εβραϊκού πρωτοτύπου από τον ευαγγελιστή Ματθαίο […] Αν δεχθούμε την άποψη της σύγχρονης έρευνας, ότι το κατά Ματθαίον οφείλεται σε κάποιον ψευδώνυμο συγγραφέα ή παραχαράκτη, είναι απίθανο αυτός να επέλεγε κάποιον σχεδόν άγνωστο μαθητή του Κυρίου, όπως ήταν ο Ματθαίος, για να προσδώσει κύρος στο βιβλίο του.
Παναγόπουλος Ιωάννης, ‘Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη’, Ακρίτας, Αθήνα 1994, σελ. 71

6. Είναι πιθανό ότι το 10:3 είναι μια νύξη για την συγγραφή από τον Ματθαίο. Προσθέτει το «φοροσυλλέκτης» μετά από το όνομά του. Αυτό το αυτομειωτικό σχόλιο δεν βρίσκεται στο κατά Μάρκον. Επίσης ο Ματθαίος δεν ήταν γνωστό πρόσωπο στην Κ.Δ. ή στην πρώτη εκκλησία. Γιατί να έχει αναπτυχθεί τόσο μεγάλη παράδοση γύρω από το όνομά του και το πρώτο αυτό αποστολικό Ευαγγέλιο [αν δεν είναι πραγματικά αυτός ο συγγραφέας]; Utley, R. J. D., New Testament Survey: Matthew – Revelation, Marshall, Texas: Bible Lessons International 2001.[2]
7. Ο Ματθαίος ήταν ιδιαίτερα μετριόφρων όταν έγραψε τη διήγηση του ευαγγελίου του […] Γνωρίζουμε την πατρότητα του, διότι το όνομά του συνδέεται με όλα τα αρχαία αντίγραφα των χειρογράφων και επειδή οι πρώτοι Πατέρες της Εκκλησίας βεβαιώνουν ομόφωνα ότι αυτός είναι ο συγγραφέας του βιβλίου. Είναι προφανές από το ίδιο το κείμενο ότι ο Ματθαίος έγραψε αυτό το ευαγγέλιο πριν από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του Ναού το 70 μ.Χ. (βλ. Εισαγωγή > Πατρότητα συγγράματος). MacArthur, J., Matthew, Chicago: Moody Press. [3]
8. Δυνάμεθα να είπωμεν ότι ολόκληρος η αρχαία εκκλησιαστική παράδοσις εθεώρει το κατά Ματθαίον ως έργον του εκ των Δώδεκα μαθητών του Ιησού Ματθαίου […] Το γεγονός ότι ο Ματθαίος, εις εκ των Δώδεκα μαθητών και επομένως αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς του Ιησού Χριστού και του έργου του, εχρησιμοποίησε, κατά την τελικήν (σημερινήν) επεξεργασίαν του Ευαγγελίου του, και το κατά Μάρκον Εύαγγέλιον, δεν είναι μειωτικόν δι’ αυτόν […] δεδομένου ότι ενωρίτατα η ευαγγελική παράδοσις ήρχισε να λαμβάνη τυποποιημένην μορφήν, πράγμα το οποίον επωφελήθη ο Ματθαίος.
Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ‘Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην’, τόμ. Α΄, Αθήνα 2003, σελ. 134-135.

2) -=Κ.Δ. 3=- ‘Κατά Λουκάν’:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 2 (McDonald & Porter)

ΥΠΕΡ Χ 4

1. Ούτε το κατά Λουκάν ούτε οι Πράξεις των Αποστόλων κατονομάζουν τον συντάκτη αυτών των δύο τόμων, αλλά οι πληροφορίες από αυτά τα βιβλία και μερικά εξωτερικά ιστορικά στοιχεία μας βοηθούν να καθορίσουμε τον συγγραφέα και το υπόβαθρό του [..] Αυτό το φυλετικό παρασκήνιο είναι σημαντικό επειδή καθιστά τον Λουκά το μόνο μη-Εβραίο συντάκτη της Καινής Διαθήκης. Bock, D. L., The IVP New Testament commentary series: Luke (Lk 1:1). Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1994.[4]

2. Ο συγραφέας του τρίτου Ευαγγελίου είναι ο συγγραφέας των Πράξεων. Αυτή η θέση είναι τόσο γενικά αποδεκτή από τους κριτικούς όλων των σχολών που δεν χρειάζεται να δαπανηθεί πολύς χρόνος συζητώντας την (σελ. xi) […] Θα ήταν χάσιμο χρόνου να αναφέρω περισσότερα στοιχεία. Είναι προφανές ότι σε όλα τα σημεία του χριστιανικού κόσμου το τρίτο Ευαγγέλιο είχε αναγνωριστεί ως έγκυρο, πριν τα μέσα του δεύτερου αιώνα, και ότι γενικώς πιστευόταν ότι ήταν έργο του αγ. Λουκά. Κανείς δεν μιλάει με αμφιβολία ως προς αυτό το σημείο […] Με αυτό το μεγάλο σώμα ιστορικών αποδεικτικών στοιχείων υπέρ του αγ. Λουκά μπροστά μας, το οποίο επιβεβαιώνεται από τις ιατρικές εκφράσεις και στα δύο βιβλία, είναι μάταιο να αναζητούμε έναν άλλο σύντροφο του αγ . Παύλου ο οποίος θα μπορούσε να είναι ο συγγραφέας (σελ. xvi). Plummer, A., A critical and exegetical commentary on the Gospel According to S. Luke, London: T&T Clark International 1896.[5]

3. Εν συντομία, η καλύτερη υπόθεση είναι ακόμη ότι το ευαγγέλιο γράφτηκε από τον Λουκά (σελ. 34). Marshall, I. H., The Gospel of Luke: A commentary on the Greek text, The New international Greek testament commentary, Paternoster Press 1978.[6]

4. Οι παλαιότερες παραδόσεις της Εκκλησίας […] όλες μαρτυρούν ότι ο συγγραφέας του τρίτου ευαγγελίου είναι ο ίδιος με τον συγγραφέα των Πράξεων, κι ότι το πρόσωπο αυτό ήταν ο αγ. Λουκάς […] η χρήση του πρώτου πληθυντικού προσώπου (σελ. xv) […] δείχνει ότι ο συγγραφέας, ο αγ. Λουκάς, είχε και πάλι συμπράξει με τον απ. Παύλο (σελ. xvii).  The Pulpit Commentary: St. Luke (H. D. M. Spence-Jones, Ed.), Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc 2004[7]

3) -=Κ.Δ. 4=- ‘Κατά Ιωάννην‘:
α) Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 2 (Green, Ράιτ)

β) Αμφιβολίες για ΕΝΑΝ συγγραφέα (έγιναν μεταγενέστερες προσθήκες).
ΚΑΤΑ Χ 2 (Metzger, Kruse)

ΥΠΕΡ Χ 6 υπέρ και της αυθεντικότητας και υπέρ του ενός συγγραφέα

1. Όσον αφορά, συνεπώς, τα  υπό εξέταση εσωτερικά έμμεσα αποδεικτικά στοιχεία, το συμπέρασμα προς το οποίο συγκλίνουν όλες οι γραμμές της έρευνας παραμένει ακλόνητο, ότι το τέταρτο Ευαγγέλιο γράφτηκε από έναν Παλαιστίνιο Εβραίο, από έναν αυτόπτη μάρτυρα, από τον μαθητή τον οποίον αγαπούσε ο Ιησούς, από τον Ιωάννη τον γιο του Ζεβεδαίου (σελ. xxv) […] δεν υπάρχει, εκτός από μια αμφισβητήσιμη εξαίρεση, οποιαδήποτε θετική ένδειξη ότι υπήρχε ποτέ αμφιβολία για την αυθεντικότητα του βιβλίου (σελ. xxxii). The Gospel according to St. John (B. F. Westcott & A. Westcott, Ed.), London: J. Murray 1908.[8]

2. Παρόλο που δεν μπορούμε να αποδείξουμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο απόστολος Ιωάννης ήταν ο συγγραφέας, μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν περισσότεροι λόγοι για να εμμείνουμε στην άποψη αυτή από ό, τι σε οποιαδήποτε άλλη (σελ. 1180).
Elwell, W. A., & Beitzel, B. J., Baker encyclopedia of the Bible, Grand Rapids, Mich.: Baker Book House 1988.[9]

3. Η γνησιότητα του Ευαγγελίου αυτού, δηλαδή, το γεγονός ότι ο απόστολος Ιωάννης ήταν ο συγγραφέας του, είναι πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας. Στη σύγχρονη εποχή, περίπου από το 1820, έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να αμφισβητηθεί η γνησιότητα του, αλλά χωρίς επιτυχία. λήμμα «John, Gospel of«, Easton, M., Easton‘s Bible dictionary, Oak Harbor, WA: Logos Research Systems, Inc. 1996[10]

4. Σύμφωνα με την παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας, το τέταρτο ευαγγέλιο γράφτηκε από τον απόστολο Ιωάννη, τον γιο του Ζεβεδαίου. Παρά το γεγονός ότι το έργο δεν αναφέρει ονομαστικά τον Ιωάννη (ίσως από μετριοφροσύνη), αρκετά εσωτερικά αποδεικτικά στοιχεία υποστηρίζουν ή τουλάχιστον προτείνουν την πατρότητα της συγγραφής (σελ. 589). λήμμα: JOHN, GOSPEL OF, Myers, A. C., The Eerdmans Bible dictionary, Grand Rapids, Mich.: Eerdmans 1987.[11]

5. Πιθανώς δεν θα υπάρξει ποτέ πλήρης συμφωνία σχετικά με την πατρότητα της συγγραφής. Αλλά όταν η απόλυτη βεβαιότητα είναι ανέφικτη πρέπει να επιλέξουμε με βάση τις πιθανότητες. Στην περίπτωση αυτή, τα αποδεικτικά στοιχεία είναι πολύ περισσότερα υπέρ του αποστόλου Ιωάννη από ό, τι εις βάρος του, και δεν υπάρχει άλλος υποψήφιος που έστω να εμφανίζεται ως πιθανός. Άρα θα πρέπει να αποδεχθούμε τον Ιωάννη ως τον συγγραφέα (τόμ. 2, σελ. 1100).
Bromiley, G. W., The International Standard Bible Encyclopedia (Revised), Wm. B. Eerdmans 1988.[12]

6. Ενώπιον προβλημάτων όπως αυτά, πολλοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, ενώ ο Ιωάννης μπορεί να παρείχε ένα μεγάλο μέρος του υλικού του Ευαγγελίου, ένας άλλος – πιθανώς ένας από τους στενούς μαθητές του – το έγραψε στην πραγματικότητα. Αλλά μπορούμε ακόμη να υποστηρίζουμε ότι η συγγραφή είναι του Ιωάννη, δεδομένου ότι δεν έχει εγερθεί κανένα αποφασιστικό επιχείρημα εναντίον της, και δεν έχει προσφερθεί καμιά ικανοποιητική εναλλακτική λύση. λήμμα: JOHN, GOSPEL OF, Pfeiffer, C. F., Vos, H. F., & Rea, J., The Wycliffe Bible Encyclopedia, Moody Press 1975.[13]
4) -=Κ.Δ. 5=- ‘Πράξεις των Αποστόλων’:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 2 (McDonald & Porter)

ΥΠΕΡ Χ4
1. Η εκκλησιαστική παράδοση μαρτυρεί συνεχώς από το δεύτερο αιώνα και μετά ότι ο συγγραφέας είναι ο Λουκάς ο αγαπημένος γιατρός […] Αυτός ο προσδιορισμός ταυτότητας εξηγεί καλύτερα όλα τα στοιχεία της Καινής Διαθήκης. Larkin, W. J., Briscoe, D. S., & Robinson, H. W., The IVP New Testament commentary series Vol. 5: Acts (Acts 1:1), Downers, Ill., USA: InterVarsity Press 1995.[14]

2. Η θέση αυτού του σχολιολογίου είναι ότι η παραδοσιακή άποψη του Λουκά ως δημιουργού και των δύο τόμων είναι περισσότερο αποδεκτή από οποιαδήποτε από τις εναλλακτικές εξηγήσεις (σελ. 18).
Faw, C. E., Believers church Bible commentary: Acts, Scottdale, PA: Herald Press 1993.[15]

3. Ότι συγγραφέας των Πράξεων είναι ο Λουκάς φαίνεται, κατά την επιχειρηματολογία που επικράτησε στη σύγχρονη έρευνα, από τα λεγόμενα «ημείς-εδάφια» […] Αυτόν δέχεται ως συγγραφέα τόσο η αρχαία εκκλησιαστική παράδοση […] όσο και η νεότερη ερευνά…
Καραβιδόπουλος Δ. Ιωάννης, ‘Εισαγωγή Στην Καινή Διαθήκη’, 2η έκδ., Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 246

4. Η παραδοσιακή άποψη ότι στον Λουκά ανήκει η πατρότητα της συγγραφής θεωρείται δεδομένη σε ολόκληρο αυτό το σχολιολόγιο (σελ. 27).
Polhill, J. B., The New American Commentary Vol. 26: Acts, Nashville: Broadman & Holman Publishers 1992.[16]

5 =Κ.Δ. 10=- ‘Προς Εφεσίους’:

Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 1 (Brown)

ΥΠΕΡ Χ 3
1. Έχει αποδειχθεί, κατά συνέπεια, ότι μόλις η εκκλησία άρχισε να αποδίδει τα συγγράμματα της Καινής Διαθήκης σε ορισμένους συγγραφείς κατονόμασε «ομόφωνα» τον Παύλο ως συγγραφέα της προς Εφεσίους. Δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ή διαφωνία. Αυτή η συγκεκριμένη απόδοση, ξεκίνησε το τελευταίο μέρος του δεύτερου αιώνα. Αλλά ακόμη και νωρίτερα από τότε, η ύπαρξη της επιστολής και η υψηλή τιμή με την οποία τη συνέδεσε η εκκλησία, ως εμπνευσμένη Γραφή ήταν αναγνωρισμένη παντού. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποκλίνουμε από τις παραδοσιακές αυτές πεποιθήσεις (σελ. 56). Hendriksen, W., & Kistemaker, S. J., Vol. 7: New Testament commentary: Exposition of Ephesians, Grand Rapids: Baker Book House 1995 (c1967)[17]

2. Ο Απόστολος Παύλος έχει οριστεί ως ο συγγραφέας της ίδιας της επιστολής, όχι μόνο στην προσφώνηση (1:1), αλλά και στο σώμα της επιστολής (2:1) […] Η μαρτυρία της αρχαίας εκκλησίας δείχνει χωρίς εξαίρεση την Επιστολή προς Εφεσίους ως Επιστολή του Αποστόλου Παύλου […] Ο Renan ονομάζει αυτό Επιστολή «αμφίβολη» […] [αλλά] Οι αντιρρήσεις έχουν αντικρουστεί τόσο ορθά και τόσο πλήρως ώστε δεν μπορούν πλέον να θεωρούνται ότι αξίζουν σοβαρή προσοχή»(σελ. 9-10). KARL BRAUNE, D. D., THE EPISTLE OF PAUL TO THE EPHESIANS, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008 [18]

3. Η γνησιότητα και αυθεντικότητα δεν επιδέχεται καμία εύλογη αμφιβολία. Οι μαρτυρίες της πρώιμης Εκκλησίας είναι ασυνήθιστα ισχυρές και επίμονες […] και δεν έχουν ποτέ αμφισβητηθεί έως τα σχετικώς τελευταία χρόνια. Οι αντιρρήσεις είναι καθαρά υποκειμενικού χαρακτήρα, κατά κύριο λόγο στηρίζονται σε φαντασιακές αδυναμίες στο στυλ ή εξίσου φανταστικές αναφορές στον πρώιμο Γνωστικισμό, και έχουν αντικρουστεί τόσο ορθά και τόσο πλήρως ώστε δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί ότι αξίζουν σοβαρή προσοχή (σελ. xvi). Ellicott, C. J., St. Paul’s Epistle to the Ephesians, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008 [19]

6 =Κ.Δ. 12=- ‘Προς Κολοσσαείς’:

Αμφιβολίες για συγγραφέα.

ΚΑΤΑ Χ 1 (Brown)

ΥΠΕΡ Χ 4

1. Η μαρτυρία υπέρ της πατρότητας του Παύλου είναι ως εκ τούτου, συντριπτική. Οι μαρτυρίες, τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές, δεν φτάνουν παρά σε ένα συμπέρασμα, δηλαδή, ότι ο Παύλος έγραψε την προς Κολοσσαείς (σελ. 37). Hendriksen, W., & Kistemaker, S. J., Vol. 6: New Testament commentary, Exposition of Colossians and Philemon, Grand Rapids: Baker Book House, 2002[20]

2. Η μαρτυρία της αρχαίας Εκκλησίας, όπως στην περίπτωση της Επιστολής προς Εφεσίους … τάσσεται υπέρ της Παύλειας πατρότητας […] Κανένα διακριτικό άτομο δεν μπορεί να αμφισβητήσε τη γνησιότητά της ή να «παίξει» κριτικά με αυτήν (σελ. 4). KARL BRAUNE, D. D., A commentary on the Holy Scriptures: Colossians, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008[21]

3. (τοποθέτηση για το ζήτημα των εξωτερικών μαρτυριών) …πριν από τα μέσα του δεύτερου αιώνα, υπάρχουν ενδείξεις για τη γενική αποδοχή των επιστολών ως του Αποστόλου Παύλου κατά την περίοδο εκείνη (σελ. xiii). Abbott, T. K. (1909). A critical and exegetical commentary on the epistles to the Ephesians and to the Colossians, New York: C. Scribner’s sons.[22]

4. (τοποθέτηση για το ζήτημα των αμφισβητήσεων λόγω εσωτερικών μαρτυριών) Ίσως είναι καλύτερα να κατανοήσουμε την οποιαδήποτε αλλαγή στον τρόπο σκέψης του Παύλου ως να αντανακλά τη δυναμική ενός μόνο ατόμου το οποίο προτίθεται να επικοινωνήσει θεολογικές πεποιθήσεις με πρακτικούς τρόπους σε διαφορετικά ακροατήρια σε διαφορετικές στιγμές κατά τη διάρκεια μιας μακράς σταδιοδρομίας. Δεν θα έπρεπε να περιμένουμε μια παρόμοια δυναμική να αντανακλάται με τον καιρό στις ίδιες τις δικές μας επιστολές; Εν ολίγοις, λοιπόν, οποιαδήποτε διαφορά στη θεολογική διατύπωση που μπορεί να βρει ο ερμηνευτής στην προς Κολοσσαείς εξηγείται καλύτερα είτε με τη λογοτεχνική στρατηγική του Παύλου ή με τη ζύμωση της ιστορικής και της προσωπικής του κατάστασης.
Wall, R. W., Colossians & Philemon. The IVP New Testament commentary series, (Col 1:1), Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1993 [23]

7, 8, 9-=Κ.Δ. 15=- ‘Προς Τιμόθεον Α΄‘: -=Κ.Δ. 16=- ‘Προς Τιμόθεον Β΄‘: -=Κ.Δ. 17=- ‘Προς Τίτον‘ («Ποιμαντικές επιστολές»):
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 3 (Witherington, Brown, Metzger)

ΥΠΕΡ Χ 5
1. Η 1^η επιστολή προς Τιμόθεο μαζί με την 2^η προς Τιμόθεο και την προς Τίτο, ανήκει στην ομάδα των Παύλειων συγγραμάτων που είναι γνωστά ως Ποιμαντικές Επιστολές […] Τα αποδεικτικά στοιχεία είναι σαφή. Ο απόστολος Παύλος έγραψε τις Ποιμαντικές Επιστολές, όπως η Εκκλησία (μέχρι πρόσφατα), υποστήριζε πάντα. MacArthur, J., 1 Timothy, Chicago: Moody Press 1995 (στο τέλος του εισαγωγικού κεφαλαίου με τον τίτλο: Authorship).[24]

2. Οι εξωτερικές αποδείξεις για τη γνησιότητα των Ποιμαντικών Επιστολών, εκτός από την παράδοση της αρχαίας Εκκλησίας, είναι τόσο πολυάριθμες και αναμφισβήτητες όσο για για τα άλλα γραπτά του αγ. Παύλου. (σελ. 1) […] Τα εξωτερικά στοιχεία για την αυθεντικότητα των Ποιμαντικών Επιστολών […] όχι μόνο δεν εποδεικνύουν τίποτα κατά της γνησιότητας των Ποιμαντικών Επιστολών, αλλά μάλλον την επιβεβαιώνουν με εντυπωσιακό τρόπο (σελ. 3) […] Υπάρχει τέτοια ομοιογένεια στις τρεις επιστολές, που καμιά δεν μπορει να χωριστεί από τις άλλες δύο, και ως εκ τούτου μπορούμε να συμπεράνουμε σωστά την ταυτότητα του συγγραφέα (σελ. 3) […] υπάρχει μια ολόκληρη περίοδος στη ζωή του Παύλου, στην οποία μπορούμε να τοποθετήσουμε τη συγγραφή των Ποιμαντικών Επιστολών (σελ. 6). J. J. VAN OOSTERZEE, A commentary on the Holy Scriptures: 1 & 2 Timothy. Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008 [25]

3. Οι μελέτες και του Ellis και του Prior αποδεικνύουν πόσο απέχει από το να είναι «βέβαιη» η περίπτωση ψευδωνυμίας […]Αν ένας γραφέας εισέρχεται στην εξίσωση «λεξιλόγιο, ιδίωμα, και θεολογική έκφραση δεν μπορούν πλέον να χρησιμοποιηθούν με οποιοδήποτε συγκεκριμένο τρόπο για να αποφασίσουμε αν ο Παύλος είναι ο συγγραφέας των επιστολών που του αποδίδονται «[…] Αν θεωρήσουμε ότι μόνος ο Παύλος είναι ο συγγραφέας, οι διαφορές μεταξύ των ποιμαντικών Επιστολών και των άλλων Παύλειων επιστολών (στων οποίων τη συγγραφή έχει συμμετάσχει) μπορεί κάλλιστα να υποδηλώνουν αυθεντικότητα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι οι ποιμαντικές Επιστολές εκφράζουν τα μηνύματα του Παύλου στους Τιμόθεο και Τίτο και στις εκκλησίες στις οποίες εργάζονταν (σελ. 35). Towner, P., Vol. 14: 1-2 Timothy & Titus. The IVP New Testament commentary series, Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1994.[26]

4. Εν όψει της γνωστής πρακτικής της πρώτης Εκκλησίας και της αντίθεσης του Παύλου σε μια ψευδώνυμη επιστολή, φαίνεται απίθανο ότι η Εκκλησία θα αποδεχόταν εν γνώσει της μια ψευδώνυμη επιστολή στην Καινή Διαθήκη. Θα παρουσίαζε ηθικό πρόβλημα αν ένας συγγραφέας, γνωρίζοντας την αντίθεση της Εκκλησίας, επέμενε στη συγγραφή μιας ψευδώνυμης επιστολής (σελ. 35). Lea, T. D., & Griffin, H. P., Vol. 34: 1, 2 Timothy, Titus, The New American Commentary, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2001, c1992.[27]

5. Το συμπέρασμα, λοιπόν, όσον αφορά τα εσωτερικά σημάδια του στυλ, τρόπου εκφοράς του λόγου, συναισθήματος, δόγματος, περιστασιακών αναφορών σε ανθρώπους, και πράγματα, και τόπους, και θεσμικά όργανα, είναι ότι βρίσκονται σε πλήρη συμφωνία με την εξωτερική μαρτυρία που χωρίς να αμφιβάλλει αποδίδει τις Επιστολές στον απόστολο του  οποίου το όνομα φέρουν· και ότι οι ποιμαντικές Επιστολές είναι τα αυθεντικά έργα του Αγίου Παύλου (σελ. viii). H. D. M. Spence-Jones (Ed.), The Pulpit Commentary: 1 Timothy, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2004[28]

10. -=Κ.Δ. 19=- ‘Προς Εβραίους‘:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 4 (Brown, Metzger, McDonald & Porter)

ΥΠΕΡ Χ 8

Είναι η μοναδική επιστολή που εγείρει ισχυρές διαφωνίες για τον συγγραφέα της. Θα πρέπει να ληφθούν υπόψη:

1) Αμφιβολίες όσον αφορά την πατρότητα της επιστολής ουδέποτε δημιούργησαν σοβαρά ερωτήματα σχετικά με την αυθεντία, την κανονικότητα, ή την αξιοπιστία της (σελ. 20).
Pentecost, J. D., & Durham, K., Faith that endures: A practical commentary on the book of Hebrews, Grand Rapids, MI: Kregel Publications 2000.[29]

2) Η Ανατολική Εκκλησία (Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος) δέχτηκε την πατρότητα συγγραφής του Παύλου (σελ. 2). Utley, R. J. D., Volume 10 – The Superiority of the New Covenant: Hebrews, Marshall, Texas: Bible Lessons International.[30]

3) Αλλά και εις την Δύσιν, από του ε΄ αιώνος και εξής […] η Επιστολή εγένετο δεκτή μετά σπανίων τινών εξαιρέσεων. Αγουρίδης Σάββας, ‘Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην’, 3η έκδ., Γρηγόρης, Αθήνα 1991, σελ. 338

4. Ο συγγραφέας της. Αυτός, είμαστε απόλυτα βέβαιοι, ήταν ο απόστολος Παύλος (σελ. 12).
Pink, A. W., An exposition of Hebrews, Swengel, Pa.: Bible Truth Depot 1954.[31]

5. Ο υποφαινόμενος φρονεί, ότι η επιστολή αποτελεί την μόνην επιμεμελημένην και επιτετηδευμένην συγγραφήν του αποστόλου Παύλου, ήτις μόνον υπ’ αυτού ήτο δυνατόν να γραφή κατά τους αποστολικούς χρόνους, ως αύτη εγράφη. Σιώτης Μ., «Προς Εβραίους«, ΘΗΕ, τόμ. 5 (1964), στ. 314.

6. Αν και η πατρότητα της προς Εβραίους συζητείται ευρέως, υπάρχουν πολλοί βάσιμοι λόγοι για να αποδεχθούμε την ιδέα της πατρότητας του Παύλου (σελ. 14). Pentecost, J. D., & Durham, K., Faith that endures: A practical commentary on the book of Hebrews, Grand Rapids, MI: Kregel Publications 2000.[32]

7. Οι διαφορές όμως αυτές δεν πρέπει να υπερτιμηθούν, διότι υπάρχουν και ισχυρές ομοιότητες ανάμεσα στην διδασκαλία της Εβρ. και των άλλων Επιστολών του Παύλου […] Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η Εβρ. βρίσκεται σε έμμεση εξάρτηση από την θεολογία του Παύλου. Παναγόπουλος Ιωάννης, ‘Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη’, Ακρίτας, Αθήνα 1994, σελ. 332

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν υποστηρικτές της άποψης ότι υπάρχουν επιχειρήματα για να μιλήσει κάποιος για παύλεια προέλευση, είτε απευθείας, είτε μέσω γραφέα:

8. Το ορθώτερον είναι να νοηθή…ο Κλήμης ή ο Λουκάς…ως γραφεύς-συντάκτης της επιστολής, προς τον οποίον ο Παύλος υπηγόρευσε το περιεχόμενον, όπως είχε πράξει και εις τας περιπτώσεις άλλων έπιστολών…Επικρατέστερος βεβαίως…ο Λουκάς, λόγω συγγενείας του ύφους της επιστολής προς τε το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον και τας Πράξεις.
Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ‘Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην’, τόμ. Α΄, Αθήνα 2005, σελ. 714.
11. -=Κ.Δ. 20=- ‘Επιστολή Ιακώβου’:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 2 (Brown, Drane)

ΥΠΕΡ Χ 4

1. Σε κάποια στιγμή μεταξύ των ετών 40 και 50 ο Ιάκωβος ο οποίος ήταν επικεφαλής της μητέρας εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ έγραψε αυτή την Επιστολή προς τους Εβραίους χριστιανούς των γειτονικών επαρχιών (σελ. 503). Lenski, R. C. H., The interpretation of the Epistle to the Hebrews and of the Epistle of James, Columbus, Lutheran book concern 1966.[33]

2. Πάσαι αι ερμηνείαι αύται, εγγύτερον εξεταζόμεναι, πείθουν…περί της αρχαιότητος της επιστολής και της εκ του Ιακώβου προελεύσεως αυτής. Αγουρίδης Σάββας, ‘Επιστολή Ιακώβου‘, ΘΗΕ, τόμ. 6 (1965), στ. 629.

3. Τα στοιχεία του χριστιανικού υλικού που είναι βαθιά ριζωμένο στο κείμενο του Ιακώβου κάνει αυτές τις θεωρίες που επικαλούνται καθαρά εβραϊκή καταγωγή για το βιβλίο απίθανες. Δεύτερον, ένα μέρος του υλικού είναι υπέρ μιας πρώιμης χρονολογίας για τις παραδόσεις πίσω από την επιστολή και της πιθανότητας της πατρότητας συγγραφής αυτών από τον Ιάκωβο τον Δίκαιο. (σελ. 21). Davids, P. H., The Epistle of James, Grand Rapids, Mich.: Eerdmans 1982.[34]

4. Το περιεχόμενο της επιστολής είναι συνεπές με την άποψη ότι ο Ιάκωβος ο αδελφός του Κυρίου είναι ο συγγραφέας της. Holloway, G., James & Jude, The College press NIV commentary (Jas 1:2). Joplin, Mo.: College Press Pub 1996.[35]

12. -=Κ.Δ. 22=- ‘Eπιστολή Πέτρου Β΄‘:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 6 (Brown, France, Metzger, Drane, Witherington, Bauckham)

ΥΠΕΡ Χ 8

1. Καταλήγοντες παρατηρουμεν, οτι επί τή βάσει των εξωτερικών μαρτυρίων, αίτινες και πολλαί είναι και αρχαίαι, η γνησιότης της Β΄ Πέτρου τυγχάνει αδιαμφισβήτητος, αι δε περί του αντιθέτου απόψεις των διαφόρων ερευνητών τυγχάνουν αστήρικτοι και αδικαιολόγητοι. Βούλγαρης Σπ. Χρήστος, ‘Εισαγωγή Εις την Καινήν Διαθήκην’, τόμ. Β΄, Αθήνα 2003, σελ. 911

2. Σε τελική ανάλυση, οι περισσότεροι συντηρητικοί μελετητές υποστηρίζουν ότι ο απόστολος Πέτρος έγραψε την Β΄ Πέτρου […] μη συντηρητικοί μελετητές εκφέρουν σημαντικά επιχειρήματα κατά της πατρότητας του Πέτρου, αλλά κακώς ισχυρίζονται ότι έχουν αποδείξει ότι ο Πέτρος δεν είχε γράψει αυτή την επιστολή. Black, A., & Black, M. C., 1 & 2 Peter. The College Press NIV commentary (2 Pe 1:1). Joplin, Mo.: College Press Pub 1998.[36]

3. Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο Δρ Ζαν, μετά από μια πολυσύνθετη συζήτηση όλων των σχετικών σημείων, είναι ότι η Β΄ Πέτρου γράφτηκε πριν από την Α΄ Πέτρου από το ίδιο το χέρι του αποστόλου […] Οι απόψεις του Ζαν βασίζονται σε τόσο ισχυρό υποστήριγμα μάθησης και λογικής που θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με μεγάλο σεβασμό (σελ. 246). Bigg, C., A critical and exegetical commentary on the Epistles of St. Peter and St. Jude, Edinburgh: T&T Clark International 1901.[37]

4. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η Β΄Πέτρου είναι αυθεντική και ότι ένα τέτοιο συμπέρασμα είναι πιό πειστικό από τις ανταγωνιστικές θεωρίες (σελ. 275). Schreiner, T. R., Vol. 37: 1, 2 Peter, Jude, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2003.[38]

5. Για να συνοψίσω, ο Πέτρος αναμφισβήτητα γνώριζε τον Ιησού Χριστό, τόσο με το ανθρώπινο όσο και με το αναστημένο Του σώμα, και είχε, επίσης, ιδιαίτερη εμπειρία της δύναμης του Παρακλήτου, του Αγίου Πνεύματος, που έστειλε ο Ιησούς. Ο Πέτρος ήταν μοναδικά κατάλληλος για να είναι ένας αξιόπιστος μάρτυρας για το ευαγγέλιο, τόσο από την μοναδική προσωπική εμπειρία του, και τη διακονία του η οποία, κατά το χρόνο συγγραφής της παρούσας επιστολής, εκτεινόταν σε πάνω από τριάντα τέσσερα χρόνια. Αυτό, λοιπόν, είναι το ανθρώπινο όργανο που το Άγιο Πνεύμα χρησιμοποίησε για να μεταφέρει το μήνυμα του Θεού προς την Εκκλησία. Mills, M., II Peter: A study guide to the Second Epistle by Peter (2 Pe 1:5), Dallas: 3E Ministries 1987.[39]

6. Έτσι, παρά τον σκεπτικισμό και τις αμφιβολίες των σύγχρονων επικριτών, η καλύτερη απάντηση στο ερώτημα του ποιος έγραψε την Β΄ Πέτρου είναι «ο Σίμων Πέτρος, ένας δούλος και απόστολος του Ιησού Χριστού» (σελ. 14). MacArthur, J., 2 Peter and Jude, Chicago: Moody Publishers 2005.[40]

7. Το να εξηγήσουμε την αποστολική πατρότητα συγγραφής της Β΄ Πέτρου είναι ευκολότερο από το να την καταρρίψουμε. Για το λόγο αυτό, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι, παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην παρούσα επιστολή, η αποδοχή της πατρότητας του Πέτρου είναι μια βιώσιμη εναλλακτική λύση (σελ. 219). Kistemaker, S. J., & Hendriksen, W., Vol. 16: Exposition of the Epistles of Peter and the Epistle of Jude, Grand Rapids: Baker Book House 1987.[41]

8. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο απόστολος Πέτρος δεν έγραψε αυτή την επιστολή. Πιστεύω ότι το έκανε για δύο λόγους. Οι αποδείξεις κατά της συγγραφής από τον Πέτρο δεν είναι πειστικές και συχνά εξαρτώνται από την οικοδόμηση της μιας υπόθεσης πάνω στην άλλη, όταν η κάθε υπόθεση είναι εκπληκτικά αδύναμη. Gardner, P., Focus On the Bible commentary series: 2 Peter and Jude, (2 Pe 1:1), Christian Focus Pub 1999 [42]

13. -=Κ.Δ. 24=- ‘Eπιστολή Ιωάννου Α΄:
14. -=Κ.Δ. 25=- ‘Eπιστολή Ιωάννου Β΄:
Αμφιβολίες για συγγραφέα (ισχύουν τα ίδια και στις δύο επιστολές, και στα ΥΠΕΡ & στα ΚΑΤΑ).
ΚΑΤΑ Χ 2 (McDonald & Porter)

ΥΠΕΡ Χ 4

1. Υπάρχουν τρία βιβλία στην Καινή Διαθήκη που η πρώιμη εκκλησία τιτλοφόρησε απλά Ιωάννου Α΄, Β΄και Γ’. Τα καλούμε επιστολές ή γράμματα του Ιωάννη. Ήταν η πεποίθηση της μεγάλης πλειοψηφίας των πρώτων πατέρων της Εκκλησία ότι αυτά τα βιβλία γράφτηκαν από τον ίδιο συγγραφέα που έγραψε το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, δηλαδή τον γιο του Ζεβεδαίου, τον Ιωάννη τον μαθητή του Ιησού […] Η μόνη άλλη υπόθεση εκκλησιαστικής αυθεντίας της πρώιμης εκκλησίας που θα πρέπει να σημειωθεί είναι του Παπία Ιεραπόλεως, ο οποίος, σύμφωνα με τον Ευσέβιο, αποδίδει τα Α΄Β΄και Γ΄Ιωάννου σε έναν άλλο Ιωάννη-έναν άνδρα γνωστό ως Ιωάννης ο Πρεσβύτερος. Αλλά η άποψή του δεν έγινε δεκτή από την πρώιμη εκκλησία, η συναίνεση της οποίας σαφώς ευνοεί την άποψη ότι ο Ιωάννης, μαθητής του Κυρίου, είχε γράψει αυτές τις τρεις επιστολές προς τους Χριστιανούς […] Πριν κάνουμε κάποιες ιδιαίτερες παρατηρήσεις σχετικά με αυτές τις επιστολές του Ιωάννη πρέπει πρώτα να εστιάσουμε στα άλλα Ιωάννεια βιβλία, το Ευαγγέλιο του Ιωάννη και το βιβλίο της Αποκάλυψης (σελ. 13). Palmer, E. F., & Ogilvie, L. J., The Preacher’s Commentary Series, Volume 35: 1, 2 & 3 John / Revelation, Nashville, Tennessee: Thomas Nelson Inc. 1982[43]

2. Αν κοιτάξουμε τη μαρτυρία της αρχαίας Εκκλησίας και δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στις δηλώσεις των μαρτύρων αναφορικά με τον συγγραφέα της παρούσας επιστολής, πρέπει να χαθεί πάσα αμφιβολία ότι ο Απόστολος Άγιος Ιωάννης είχε θεωρηθεί, χωρίς αντίφαση, ότι ήταν ο συγγραφέας της (σελ . 6) […] Υπό τις συνθήκες αυτές, φαίνεται αδύνατο να αρνηθεί κανείς την Αποστολική και Ιωάννεια προέλευση αυτών των Επιστολών. Και οι δύο είχαν γραφτεί από έναν και από τον ίδιο συγγραφέα, από έναν ανεξάρτητο άνθρωπο, και η Δεύτερη Επιστολή απαιτεί από εμάς να πάμε πίσω στον δημιουργό της Πρώτης (σελ. 184).
Lange, J. P., Schaff, P., Brain, K., & Mombert, J. I., A commentary on the Holy Scriptures: 1, 2, 3 John (6). Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc. 2008[44]

3. Αποδεικτικά στοιχεία τόσο εσωτερικά και εξωτερικά ευνοούν την άποψη ότι ο απόστολος Ιωάννης είναι ο συγγραφέας των τριών επιστολών που του έχει αποδωσει η χριστιανική παράδοση (σελ. 26). Akin, D. L., The New American Commentary Vol. 38: 1, 2, 3 John, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2001[45]

4. Συγγραφέας: Ο απόστολος Ιωάννης. Οι ομοιότητες ανάμεσα στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη και τις επιστολές αυτές που προσδιορίζονται ως 1, 2 και 3 Ιωάννου είναι τόσο αξιοσημείωτες που θα ήταν δύσκολο να υποστηρίξουμε ότι αυτά τα γραπτά είχαν συνταχθεί από δύο διαφορετικά άτομα (σελ. 1). Barton, B. B., & Osborne, G. R., Life application Bible commentary: 1, 2 & 3 John, Wheaton, Ill.: Tyndale House 1998.[46]
15. -=Κ.Δ. 26=- ‘Επιστολή Ιούδα’:
Αμφιβολίες για συγγραφέα.
ΚΑΤΑ Χ 1 (Drane)

ΥΠΕΡ Χ 3

1. Φαίνεται ότι ο συγγραφέας είναι όντως ο Ιούδας, ο αδελφός του Ιακώβου και ετεροθαλής αδελφός του Ιησού. Και, ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει ότι αυτός ο Ιούδας είναι δούλος του Ιησού Χριστού (σελ. 243).
Cedar, P. A., & Ogilvie, L. J., The Preacher’s Commentary Series, Volume 34: James / 1 & 2 Peter / Jude, Nashville, Tennessee: Thomas Nelson Inc. 1984[47]

2. Σε πολλούς, τόσο στην αρχαία όσο και στη σύγχρονη εποχή, έχει επικρατήσει η γνώμη πως ο απόστολος είναι ο συντάκτης […] Υπό τις συνθήκες αυτές, η απόφαση πρέπει να είναι υπέρ του αδελφού του Κυρίου (σελ. iv). The Pulpit Commentary: Jude (H. D. M. Spence-Jones, Ed.), Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc. 2004[48]

3. Οι εξωτερικές αποδείξεις για τον Ιούδα είναι πραγματικά αρκετά ισχυρές […] Τα πρώτα εξωτερικά αποδεικτικά στοιχεία, τότε, μαρτυρούν την αυθεντικότητα της επιστολής. Πολύ πιθανόν να αμφισβητήθηκε μόνο αργότερα λόγω της χρήσης των ψευδεπίγραφων βιβλίων, η οποία στην πραγματικότητα είναι μια έμμεση υποστήριξη της γνησιότητάς της, γιατί ένας συγγραφέας που νοιαζόταν να εμφανίσει το έργο του ως γνήσιο δεν θα τα παρέθετε (σελ. 408). Schreiner, T. R., The New American Commentary Vol. 37: 1, 2 Peter, Jude, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2003.[49]

Λυπόμαστε για τον άδικο κόπο που έκανε ο Zawadi, του οποίου τα απολογητικά άρθρα αναιρούνται καθημερινά, όμως η αλήθεια για την αξιοπιστία της Α.Γ. είναι διαφορετική από αυτήν που μας παρουσιάζει, και η αλήθεια πρέπει να λέγεται…

Έχοντας καταρρίψει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια την απελπισμένη απόπειρα των Ισλαμιστών απολογητών να χρησιμοποιήσουν συμπεράσματα μιας μειοψηφίας «αμφισβητιών» συγγραφέων για να χτυπήσουν την αξιοπιστία του Χριστιανισμού, έχουμε να σημειώσουμε τα εξής συμπερασματικά:

• Οι ισλαμιστές έχουν ανάγκη από στοιχεία που να δείχνουν ότι η Αγία Γραφή είναι αναξιόπιστη, καθώς σε πολλά σημεία αυτή διαψεύδει το (μεταγενέστερο) Κοράνιο. (Την αναξιοπιστία του Κορανίου θα σχολιάσουμε σε επόμενο άρθρο.) Επειδή όταν επιτίθονται στην αξιοπιστία της Α.Γ. από μόνοι τους δεν γίνονται πιστευτοί, όπως περιγράψαμε στην εισαγωγή, χρειάζονται κάποιους «άθρησκους» κι ακόμα καλύτερα «χριστιανούς λογίους» που να υποστηρίζουν ότι η Α.Γ. είναι αναξιόπιστη, για να χρησιμοποιήσουν τη γνώμη τους ως «αποδεικτικό στοιχείο». Πολύ συχνά αλιεύουν «γνώμες» μεταξύ ευαγγελικών προτεσταντών. Εννοείται, ότι τις πολύ περισσότερες γνώμες λογίων υπέρ της αξιοπιστίας της Α.Γ. τις κάνουν γαργάρα, αφού δεν τους συμφέρουν.
• Οι «άθρησκοι» και «χριστιανοί λόγιοι» πουλάνε αμφισβήτηση με το αζημίωτο, καθώς όσο πιο εξωφρενική είναι μια αμφισβήτηση τόσο πιο μεγάλες πωλήσεις κάνει το βιβλίο που την περιέχει, άρα τόσο περισσότερο ανεβαίνουν τα ποσοστά του συγγραφέα. Παράλληλα κάποιοι από αυτούς (που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ακόμη από τον ισλαμιστή φίλο μας) κάνουν χρυσές δουλειές με ομιλίες και διαλέξεις, καθώς, όπως γράφεται, για κάθε εμφάνιση εισπράττουν 5.000 δολάρια.
• Αρκετοί από αυτούς τους «αμφισβητίες» δεν είναι τελικά τόσο χρήσιμοι στο Ισλάμ (όπως θα δούμε αργότερα), γιατί, αν και διατυπώνουν αντιρρήσεις για την πατρότητα βιβλίων της Α.Γ., λένε τα ίδια και χειρότερα για την αξιοπιστία του Κορανίου, ενώ κάποιοι από αυτούς έχουν δημόσια υποστηρίξει θέσεις που αναιρούν τις θέσεις του Κορανίου: Για παράδειγμα, ότι σύμφωνα με όλα τα στοιχεία που υπάρχουν ο Ιησούς Χριστός πραγματικά σταυρώθηκε, πράγμα που το Κοράνι αρνείται.
• Οι λόγιοι που καταρρίπτουν τις απόψεις των «αμφισβητιών» περί αγνώστων συγγραφέων της Α.Γ. είναι πολύ περισσότεροι και ανήκουν σε κάθε χρονική περίοδο, μέχρι και στην πολύ πρόσφατη, στην οποία ανήκουν και πολλοί από τους «αμφισβητίες».
• Η χριστιανική πίστη και θεολογία ΔΕΝ πηγάζει από τη Βίβλο (προτεσταντική πεποίθηση), αλλά από την άμεση αποκάλυψη του Θεού στους αγίους όλων των εποχών. Η Κ.Δ. καταγράφει απλώς το προφορικό κήρυγμα του Χριστού και των αγίων αποστόλων Του. Όποιοι κι αν την έγραψαν, όποτε κι αν την έγραψαν, δεν αλλάζει το γεγονός ότι αυτά έλεγε ο Χριστός και οι μαθητές Του. Οπότε οι ισλαμιστές φίλοι μας, εκτός που δεν αποδεικνύουν τίποτα, κάνουν μια κριτική που δεν αγγίζει καθόλου τον Χριστιανισμό. Κοινώς, «βαράνε στο γάμο του καραγκιόζη»…

---

[1] According to Matthew: although nowhere in the book itself does it say who wrote it, tradition attributes it directly or indirectly to the Apostle Matthew, and the traditional title in the Greek text calls it his Gospel […] “according to” is a better translation. It is possible to say “as Matthew wrote it,” so that the full title of the book would be “The Good News about Jesus Christ as Matthew wrote it” or “The Good News as Matthew wrote it” (σελ. 5). Newman, B. M., & Stine, P. C., A handbook on the Gospel of Matthew, UBS handbook series, New York: United Bible Societies 1988.

[2] It is possible that 10:3 is a hint at Matthew’s authorship. It adds “tax-gatherer” after his name. This self deprecating comment is not found in Mark. Matthew also was not a well known person in the NT or early church. Why would so much tradition have developed around his name and this first apostolic Gospel? (σελ. 5) Utley, R. J. D., New Testament Survey: Matthew – Revelation, Marshall, Texas: Bible Lessons International 2001.

[3] Matthew was particularly modest in writing his gospel account […] We know of his authorship because his name is attached to all early copies of the manuscripts and because the early church Fathers unanimously attest him to be the book’s author. It is obvious from the text itself that Matthew wrote this gospel before the destruction of Jerusalem and the Temple in a.d. 70 (βλ. Introduction > Authorship). MacArthur, J., Matthew, Chicago: Moody Press.

[4] Neither Luke nor Acts names the author of these two volumes, but information from these books and some external historical evidence help us determine the author and his background [..] This racial background is significant because it makes Luke the only non-Jewish author of the New Testament. Bock, D. L., The IVP New Testament commentary series: Luke (Lk 1:1). Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1994.

[5] The Author of the Third Gospel is the Author of Acts. This position is so generally admitted by critics of all schools that not much time need be spent in discussing it (σελ. xi) […] It would be waste of time to cite more evidence. It is manifest that in all parts of the Christian world the Third Gospel had been recognized as authoritative before the middle of the second century, and that it was universally believed to be the work of S. Luke. No one speaks doubtfully on the point […] With this large body of historical evidence in favour of S. Luke before us, confirmed as it is by the medical expressions in both books, it is idle to search for another companion of S. Paul who might have been the author (σελ. xvi). Plummer, A., A critical and exegetical commentary on the Gospel According to S. Luke, London: T&T Clark International 1896.

[6] In short, the best hypothesis is still that the Gospel was composed by Luke (σελ. 34). Marshall, I. H., The Gospel of Luke: A commentary on the Greek text, The New international Greek testament commentary, Paternoster Press 1978.

[7] The earliest traditions of the Church […] all bear witness that the author of the Third Gospel was identical with the writer of the Acts, and that this person was the St. Luke […] the use of the first person plural (σελ. xv) […] indicates that the writer, St. Luke, had again joined St. Paul (σελ. xvii). The Pulpit Commentary: St. Luke (H. D. M. Spence-Jones, Ed.), Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc 2004

[8] As far therefore as indirect internal evidence is concerned, the conclusion towards which all the lines of inquiry converge remains unshaken, that the fourth Gospel was written by a Palestinian Jew, by an eye-witness, by the disciple whom Jesus loved, by John the son of Zebedee (σελ. xxv) […] There is not, with one questionable exception, any positive indication that doubt was anywhere thrown upon the authenticity of the book (σελ. xxxii). The Gospel according to St. John (B. F. Westcott & A. Westcott, Ed.), London: J. Murray 1908.

[9] While we cannot prove beyond all doubt that John the apostle was the author, we can say that there is more reason for holding to this view than to any other (σελ. 1180).
Elwell, W. A., & Beitzel, B. J., Baker encyclopedia of the Bible, Grand Rapids, Mich.: Baker Book House 1988.

[10] The genuineness of this Gospel, i.e., the fact that the apostle John was its author, is beyond all reasonable doubt. In recent times, from about 1820, many attempts have been made to impugn its genuineness, but without success. λήμμα «John, Gospel of», Easton, M., Easton’s Bible dictionary, Oak Harbor, WA: Logos Research Systems, Inc. 1996

[11] According to early Church tradition, the fourth gospel was written by the apostle John, the son of Zebedee. Although the work does not mention John by name (perhaps out of modesty), several internal evidences do support or at least suggest his authorship (σελ. 589). λήμμα: JOHN, GOSPEL OF, Myers, A. C., The Eerdmans Bible dictionary, Grand Rapids, Mich.: Eerdmans 1987.

[12] Probably there will never be full agreement about authorship. But where absolute certainty is unattainable we must choose on the basis of the probabilities. In this case the evidence is much more in favor of John the apostle than against him, and there is no other candidate with even a show of probability. We should accordingly accept John as the author (τόμ. 2, σελ. 1100). Bromiley, G. W., The International Standard Bible Encyclopedia (Revised), Wm. B. Eerdmans 1988.

[13] In the face of problems such as these, many have concluded that while John may have furnished much of the material of the Gospel, another—probably one of his close disciples—acutally wrote it. But it is still possible to maintain John’s authorship, since no decisive argument against it has been raised, and no satisfactory alternative has been offered. λήμμα: JOHN, GOSPEL OF, Pfeiffer, C. F., Vos, H. F., & Rea, J., The Wycliffe Bible Encyclopedia, Moody Press 1975.

[14] Church tradition consistently testifies from the second century onward that the author is Luke the beloved physician […] This identification best explains all the New Testament evidence. Larkin, W. J., Briscoe, D. S., & Robinson, H. W., The IVP New Testament commentary series Vol. 5: Acts (Acts 1:1), Downers, Ill., USA: InterVarsity Press 1995.

[15] The position of this commentary is that the traditional view of Luke as author of both volumes has more to commend it than any of the alternative explanations (σελ. 18). Faw, C. E., Believers church Bible commentary: Acts, Scottdale, PA: Herald Press 1993.

[16] Traditional Lukan authorship is assumed throughout this commentary (σελ. 27). Polhill, J. B., The New American Commentary Vol. 26: Acts, Nashville: Broadman & Holman Publishers 1992.

[17] It has been shown, therefore, that as soon as the church began to assign the New Testament writings to definite authors it “with one accord” named Paul as the author of Ephesians. There was no doubt or dissent. This definite ascription began about the latter part of the second century. But even earlier than this the existence of the letter and the high value which the church attached to it as inspired Scripture was everywhere recognized. There is no reason to depart from these traditional convictions (σελ. 56). Hendriksen, W., & Kistemaker, S. J., Vol. 7: New Testament commentary: Exposition of Ephesians, Grand Rapids: Baker Book House 1995 (c1967)

[18] The Apostle Paul is designated as the author in the Epistle itself, not only in the address (1:1), but also in the body of the Epistle (2:1) […] The testimony of the ancient church points without exception to the Epistle to the Ephesians as an Epistle of the Apostle Paul […] Renan calls this Epistle «doubtful» […] [but] The objections have been so fairly and fully confuted that they can no longer be considered to deserve any serious attention» (σελ. 9-10). KARL BRAUNE, D. D., THE EPISTLE OF PAUL TO THE EPHESIANS, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008

[19] The genuineness and authenticity admit of no reasonable doubt. The testimonies of the Early Church are unusually strong and persistent […] and have never been called in questions till comparatively recent times. The objections are purely of a subjective character, being mainly founded on imaginary weaknesses in style or equally imaginary references to early Gnosticism, and have been so fairly and fully confuted that they can no longer be considered to deserve any serious attention (σελ. xvi) Ellicott, C. J., St. Paul’s Epistle to the Ephesians, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008

[20] The witness in favor of Paul’s authorship is therefore overwhelming. Testimony, both internal and external, yields but one conclusion, namely, that it was Paul who wrote Colossians (σελ. 37). Hendriksen, W., & Kistemaker, S. J., Vol. 6: New Testament commentary, Exposition of Colossians and Philemon, Grand Rapids: Baker Book House, 2002

[21] The testimony of the early Church, as in the case of the Epistle to the Ephesians…is in favor of the Pauline authorship […] It could not occur to any considerate person to doubt its genuineness or make a critical plaything of it (σελ. 4) KARL BRAUNE, D. D., A commentary on the Holy Scriptures: Colossians, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008

[22] …before the middle of the second century, there is evidence of the general reception of the Epistle as St. Paul’s at that period (σελ. xiii). Abbott, T. K. (1909). A critical and exegetical commentary on the epistles to the Ephesians and to the Colossians, New York: C. Scribner’s sons.

[23] Perhaps it is best to understand any shift in Paul’s thinking as reflecting the dynamic of a single person who is intent on communicating theological convictions in practical ways to different audiences at different moments in the course of a long career. Shouldn’t we expect a similar dynamic to be reflected over time in our own letters? In summary, then, any difference in theological formulation that the interpreter might find in Colossians is best explained either by Paul’s literary strategy or by the ferment of his historical and personal situation. Wall, R. W., Colossians & Philemon. The IVP New Testament commentary series, (Col 1:1), Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1993

[24] First Timothy, along with 2 Timothy and Titus, belongs to the group of Paul’s writings known as the Pastoral Epistles […] The evidence is clear. Paul the apostle wrote the Pastoral Epistles, as the church (Until recent times) has always maintained. MacArthur, J., 1 Timothy, Chicago: Moody Press 1995 (στο τέλος του εισαγωγικού κεφαλαίου με τον τίτλο: Authorship).

[25] The external proofs for the genuineness of the Pastoral Epistles, apart from the tradition of the ancient Church, are as numerous and undoubted as for the other writings of St. Paul. (σελ. 1) […] The external evidences for the authenticity of the Pastoral Epistles […] not only prove nothing against the genuineness of the Pastoral Epistles, but rather confirm them in a striking manner (σελ. 3) […] there is such a homogeneity in the three Epistles, that neither can be separated from the other two, and hence we may justly infer the identity of authorship (σελ. 3) […] there is a whole period in the life of Paul, in which we can place the authorship of the Pastoral Epistles (σελ. 6). J. J. VAN OOSTERZEE, A commentary on the Holy Scriptures: 1 & 2 Timothy. Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2008

[26] The studies of both Ellis and Prior demonstrate how far from «assured» is the case for pseudonymity […] If an amanuensis enters the equation, «vocabulary, idiom, and theological expression can no longer be used in any precise way to determine the Pauline authorship of the letters ascribed to him» […] If sole Pauline authorship is considered, differences between the Pastoral Epistles and the other (coauthored) Pauline epistles may well signify authenticity. Either way, we can be confident that the Pastoral Epistles express Paul’s messages to Timothy and Titus and the churches in which they were at work (σελ. 35). Towner, P., Vol. 14: 1-2 Timothy & Titus. The IVP New Testament commentary series, Downers Grove, Ill.: InterVarsity Press 1994.

[27] In the face of the known practice of the early church and Paul’s opposition to a pseudonymous letter, it seems unlikely that the church would have knowingly accepted a pseudonymous writing into the New Testament. It would present an ethical problem if a writer, knowing the opposition of the church, persisted in writing a pseudonymous epistle. Pauline authorship seems to be the more viable option (σελ. 35). Lea, T. D., & Griffin, H. P., Vol. 34: 1, 2 Timothy, Titus, The New American Commentary, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2001, c1992.

[28] The conclusion, then, with regard to the internal marks of style, diction, sentiment, doctrine, incidental allusions to men, and things, and places, and institutions, is that they are in full accordance with the external testimony which assigns these Epistles undoubtingly to the apostle whose name they bear; and that the pastoral Epistles are the authentic works of St. Paul (σελ. viii). H. D. M. Spence-Jones (Ed.), The Pulpit Commentary: 1 Timothy, Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc., 2004

[29] Doubts concerning the authorship of the epistle have never raised serious questions concerning its authority, canonicity, or trustworthiness (σελ. 20). Pentecost, J. D., & Durham, K., Faith that endures: A practical commentary on the book of Hebrews, Grand Rapids, MI: Kregel Publications 2000.

[30] The Eastern Church (Alexandria, Egypt) accepted Paul’s authorship (σελ. 2). Utley, R. J. D., Volume 10 – The Superiority of the New Covenant: Hebrews, Marshall, Texas: Bible Lessons International.

[31] Its Writer. This, we are fully assured, was the apostle Paul (σελ. 12). Pink, A. W., An exposition of Hebrews, Swengel, Pa.: Bible Truth Depot 1954.

[32] Though the authorship of Hebrews is widely debated, there are many good reasons to accept the idea of Paul’s authorship (σελ. 14) Pentecost, J. D., & Durham, K., Faith that endures: A practical commentary on the book of Hebrews, Grand Rapids, MI: Kregel Publications 2000.

[33] Sometime between the years 40 and 50 that James who was at the head of the mother church in Jerusalem wrote this epistle to the Jewish Christians of the neighboring provinces (σελ. 503). Lenski, R. C. H., The interpretation of the Epistle to the Hebrews and of the Epistle of James, Columbus, Lutheran book concern 1966.

[34] Τhe evidence of Christian material deeply embedded in the text of James makes those theories claiming a purely Jewish origin for the book unlikely. Second, some of the material favors an early date for the traditions behind the epistle and the probability of their authorship by James the Just (σελ. 21). Davids, P. H., The Epistle of James, Grand Rapids, Mich.: Eerdmans 1982.

[35] The content of the letter is consistent with the view that James the brother of the Lord is its author.
Holloway, G., James & Jude, The College press NIV commentary (Jas 1:2). Joplin, Mo.: College Press Pub 1996.

[36] In the final analysis, most conservative scholars argue that the apostle Peter wrote 2 Peter […] Nonconservative scholars make significant arguments against Petrine authorship, but they wrongly claim that they have proven that Peter did not write this letter. Black, A., & Black, M. C., 1 & 2 Peter. The College Press NIV commentary (2 Pe 1:1). Joplin, Mo.: College Press Pub 1998.

[37] The conclusion at which Dr. Zahn arrives, after an elaborate discussion of all the points involved, is that 2 Peter was written before 1 Peter by the apostle’s own hand […] Zahn’s views rest on so strong a support of learning and good sense that they must be treated with great respect (σελ. 246).
Bigg, C., A critical and exegetical commentary on the Epistles of St. Peter and St. Jude, Edinburgh: T&T Clark International 1901.

[38] We conclude that 2 Peter is authentic and that such a conclusion is more persuasive than competing theories (σελ. 275). Schreiner, T. R., Vol. 37: 1, 2 Peter, Jude, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2003.

[39] To sum up, Peter unarguably knew Jesus Christ, both in His human and resurrected bodies, and he had also particularly experienced the power of the Paraclete, the Holy Spirit, whom Jesus sent. Peter was uniquely qualified to be a credible witness for the gospel, both by his unique personal experiences, and his ministry which, at the time of writing this letter, extended over thirty-four years. This, then, is the human instrument who the Holy Spirit used to convey God’s message to the Church. Mills, M., II Peter: A study guide to the Second Epistle by Peter (2 Pe 1:5), Dallas: 3E Ministries 1987.

[40] Thus, despite the skepticism and doubts of modern critics, the best answer to the question of who wrote 2 Peter is “Simon Peter, a bond-servant and apostle of Jesus Christ” (σελ. 14). MacArthur, J., 2 Peter and Jude, Chicago: Moody Publishers 2005.

[41] To explain apostolic authorship of II Peter is easier than to disprove it. For that reason, I conclude that in spite of the problems we encounter in this epistle, accepting Petrine authorship is a viable option (σελ. 219).
Kistemaker, S. J., & Hendriksen, W., Vol. 16: Exposition of the Epistles of Peter and the Epistle of Jude, Grand Rapids: Baker Book House 1987.

[42] Many argue that Peter, the apostle, did not write this letter. I believe he did for two reasons. The evidence against Petrine authorship is unconvincing and often depends upon building one hypothesis upon another when each hypothesis is surprisingly weak. Gardner, P., Focus On the Bible commentary series: 2 Peter and Jude, (2 Pe 1:1), Christian Focus Pub 1999

[43] There are three books in the New Testament that the early church simply entitled 1, 2, 3 John. We call them the epistles or letters of John. It was the conviction of the great majority of the early church fathers that these books were written by the same writer as the Gospel of John, namely the Son of Zebedee, John the disciple of Jesus […] The only other early church authorship hypothesis that we should note is that of Papias of Hierapolis, who, according to Eusebius, assigned 1, 2, 3 John to another John—a man known as John the Elder. But his view was not accepted by the early church, whose consensus clearly favors the view that John, the Lord’s disciple, had written these three letters to Christians […] Before we make some particular comments upon these letters of John we must first focus in upon the other Johannine books, the Gospel of John and the Book of Revelation (σελ. 13). Palmer, E. F., & Ogilvie, L. J., The Preacher’s Commentary Series, Volume 35: 1, 2 & 3 John / Revelation, Nashville, Tennessee: Thomas Nelson Inc. 1982

[44] If we glance at the testimony of the ancient Church and pay close attention to the statements of the witnesses respecting the author of this Epistle, all doubt must vanish that the Apostle St. John was, without contradiction, considered to have been its author (σελ. 6) […] Under these circumstances it seems impossible to deny the Apostolic and Johannean origin of these Epistles. They were both written by one and the same author, by an independent man, and the Secind Epistle necessitates us to go back to the author of the First (σελ. 184).
Lange, J. P., Schaff, P., Brain, K., & Mombert, J. I., A commentary on the Holy Scriptures: 1, 2, 3 John (6). Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc. 2008

[45] Evidence both internal and external favors the view that the apostle John is the author of the three letters Christian tradition has attributed to him (σελ. 26).  Akin, D. L., The New American Commentary Vol. 38: 1, 2, 3 John, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2001

[46] ΑUTHOR: The apostle John. The similarities between the Gospel of John and these letters identified as 1, 2, and 3 John are so remarkable that it would be difficult to argue that these writings were done by two different people (σελ. 1).  Barton, B. B., & Osborne, G. R., Life application Bible commentary: 1, 2 & 3 John, Wheaton, Ill.: Tyndale House 1998.

[47] It appears that the author is indeed Jude, the brother of James and the half brother of Jesus. And, of even greater importance, this Jude is a servant of Jesus Christ (σελ. 243). Cedar, P. A., & Ogilvie, L. J., The Preacher’s Commentary Series, Volume 34: James / 1 & 2 Peter / Jude, Nashville, Tennessee: Thomas Nelson Inc. 1984

[48] With many, both in ancient and in modern times, the opinion has prevailed that the apostle is the author […] This being the case, the decision must be in favour of the Lord’s brother (σελ. iv).  The Pulpit Commentary: Jude (H. D. M. Spence-Jones, Ed.), Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc.  2004

[49] The external evidence for Jude is actually quite strong […] The earliest external evidence, then, witnesses to the letter’s authenticity. It probably was only doubted later because of the use of pseudepigraphical books, which actually is an indirect support of its authenticity, for an author concerned about the appearance of authenticity would not have cited them (σελ. 408). Schreiner, T. R., The New American Commentary Vol. 37: 1, 2 Peter, Jude, Nashville: Broadman & Holman Publishers 2003.