Τα πόδια του Αλλάχ και ο ανθρωπομορφισμός του Ισλάμ

Για να καταλάβετε το κείμενο που παραθέτουμε πιο κάτω, έχετε υπόψη ότι saheeh (σαχίχ) όσον αφορά κάποιο χαντίθ, δηλ. κάποιο λόγο που συνήθως είναι του «προφήτη» Μουχάμμαντ, σημαίνει «αυθεντικό», mawqoof (μαουκούφ) σημαίνει κάποιο χαντίθ που αποτελεί δήλωση ενός Συντρόφου του Μουχάμμαντ, την οποία αυτός δεν απέδωσε απευθείας στον Μουχάμμαντ, ενώ isnaad σημαίνει «αλυσίδα αφηγητών», δηλ. ποιος αφηγήθηκε το χαντίθ σε ποιον, μέχρι να φτάσει το χαντίθ σε αυτόν που το κατέγραψε. Σύμφωνα με τους λογίους του Ισλάμ που έκαναν το «ξεσκαρτάρισμα» ανάμεσα στα χιλιάδες αχαντίθ, για να χαρακτηριστεί ένα χαντίθ αυθεντικό πρέπει να πληροί 5 προϋποθέσεις:

1) Καθένας από τους αφηγητές του να ήταν καλού χαρακτήρα

2) Καθένας από τους αφηγητές του να είχε καλή μνήμη

3) Η αλυσίδα αφηγητών να μην διακόπτεται από την αρχή ως το τέλος

4) Το χαντίθ να είναι βάσιμο και χωρίς ανωμαλίες στην αλυσίδα αφηγητών και στο κείμενό του

5) Το χαντίθ να είναι βάσιμο και χωρίς λάθη στην αλυσίδα αφηγητών και στο κείμενό του.

Μπορείτε να επιβεβαιώσετε ότι αυτά ισχύουν, επισκεπτόμενοι την έγκυρη ισλαμική ιστοσελίδα http://www.onislam.net/english/shariah/hadith/faqs/452206-what-is-a-hadith-sahih-and-its-isnad-is-sahih.html

Ας προχωρήσουμε λοιπόν στην ανάγνωση του κειμένου με τίτλο «Βεβαίωση πως ο Αλλάχ έχει δύο πόδια», (Affirmation that Allah has two feet) το οποίο μπορείτε να βρείτε στα αγγλικά στη σελίδα http://islamqa.info/en/166843. Πρόκειται για τον έγκυρο ισλαμικό ιστότοπο «IslamQuestionandAnswer», με γενικό επόπτη (General Supervisor) τον σεΐχη (Shaykh) Muhammad Saalih al-Munajjid. Στον οποίο κάποιος απηύθυνε την παρακάτω ερώτηση:

Είμαι ένας αναζητητής της γνώσης και είμαι μπερδεμένος: Οφείλουμε να βεβαιώνουμε πως ο Αλλάχ έχει δύο πόδια – όπως αναφέρεται μέσα στο mawqoof χαντίθ, το isnaad του οποίου καταλήγει με τα λόγια του IbnAbbaas: “Το kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση των ποδιών”; Ή οφείλουμε να βεβαιώνουμε πως ο Αλλάχ έχει μόνο ένα πόδι, όπως λέει μέσα το χαντίθ: “… μέχρι ο Θεός της Δόξας τοποθετήσει το πόδι Του πάνω της…); Αν ο Αλλάχ έχει δύο πόδια, τότε θα τοποθετήσει ο Αλλάχ –ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος- και τα δύο Του πόδια πάνω στην Κόλαση, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το γεγονός πως στα λόγια του Προφήτη (οι ευλογίες και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι επάνω του) το “πόδι Του” εμφανίζεται στην Γενική (ή ως Κτητική) και -όπως γνωρίζουμε- η γενική στον ενικό αριθμό είναι γενική σε νόημα;

Δοξασμένος ο Αλλάχ.

Η απάντηση του σεΐχη, που ταξινομήθηκε στην ενότητα «Βασικά δόγματα της πίστεως – Ταουχίντ (Μονοθεϊσμός) Ονόματα και χαρακτηριστικά του Αλλάχ»[1] έχει ως εξής:

Ένα από τα χαρακτηριστικά του Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – είναι το πόδι.

Η απόδειξη για αυτό είναι η αναφορά που αφηγείται ο al-Bukhaari (6661) και Muslim (2848) από τον AnasibnMaalik, σύμφωνα με την οποία ο Προφήτης (οι ευλογίες και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι επάνω του) είπε: «Η Κόλαση συνεχώς θα λέει, ‘Είναι και άλλοι (να έρθουν);’ μέχρι ο Κύριος της Δόξας – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – να τοποθετήσει το πόδι Του επάνω της, και τότε αυτή θα πει, ‘Αρκετοί, αρκετοί, δια της δόξας Σου!’, και όλα τα τμήματά της θα ενωθούν μαζί.»

Οι Al-Bukhaari (4850) και Muslim (2847) αφηγήθηκαν πως ο AbuHurayrah (είθε να ευχαριστεί τον Αλλάχ) είπαν: «Ο προφήτης (οι ευλογίες και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι επάνω του) είπε: «Η Κόλαση και ο Παράδεισος φιλονικούσαν, και η Κόλαση είπε: ‘Εγώ έχω τύχει εύνοιας, με τους υπερήφανους και τους υπερόπτες.’ Ο Παράδεισος είπε: ‘Τι συμβαίνει με μένα, ώστε κανείς δεν θα εισέλθει μέσα μου παρά μόνο οι αδύναμοι, οι ταπεινοί και οι ποδοπατημένοι;’ Ο Αλλάχ, – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – είπε στον Παράδεισο: ‘Εσύ είσαι το έλεός Μου, δια του οποίου θα δείξω έλεος σε οποιονδήποτε από τους δούλους Μου θελήσω. Και ο καθένας σας θα είναι πλήρης.’ Όσο για την Κόλαση, δεν θα είναι πλήρης μέχρι ο Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – να τοποθετήσει το πόδι Του επάνω της και πει ‘Αρκετά, αρκετά.’ Τότε θα είναι πλήρης και όλα τα μέρη της θα ενωθούν μαζί, και ο Αλλάχ δεν θα συμπεριφερθεί άδικα σε οποιοδήποτε μέρος της δημιουργίας Του. Όσο για τον Παράδεισο, ο Αλλάχ θα δημιουργήσει μια δημιουργία μόνο για αυτόν.»

Αυτό δείχνει πως επιβεβαιώνεται ότι ο Αλλάχ – ας είναι εξυψωμένος – έχει ένα πόδι.

Ο Ibn ‘Abbaas (είθε να ευχαριστεί τον Αλλάχ) είπε: «Το Kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση των δύο ποδιών, και το μέγεθος του θρόνου δεν είναι δυνατόν να γίνει γνωστό.”

Αυτό αφηγήθηκε από τον IbnKhuzaymah στο at-Tawheed, 1/248, no. 154, τον IbnAbiShaybah στο al-‘Arsh, 61, τον ad-Daarimi στο ar-Radd ‘alaal-Muraysi, τον Abdullahibnal-ImamAhmad στο as-Sunnah, και τον al-Haakim στο al-Mustadrak, 2/282 (αυτός το ενέταξε στα saheeh σύμφωνα με τους όρους των δύο σεΐχηδων – τον al-Bukhaari και τον Muslim – και συμφώνησε μαζί του ο adh-Dhahabi. Παρομοίως χαρακτηρίστηκε ως saheeh από τον al-Albaani στο Mukhtasaral-‘Uluw, σελ. 102, και από τον AhmadShaakir στο ‘Umdatat-Tafseer, 2/163.

Ο AbuMoosaal-Ash‘ari (είθε να ευχαριστεί τον Αλλάχ) είπε: «Το Kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση για τα δύο πόδια, και τρίζει όπως τρίζει μια σέλλα.»

Αυτό αφηγήθηκε από τον ‘Abdullahibnal-ImamAhmad στο as-Sunnah, τον IbnAbuShaybah στο al-‘Arsh, 60, και από τον IbnJareer, τον al-Bayhaqi και άλλους. Το isnaad του χαρακτηρίστηκε ως saheeh στο al-Fath, 8/47 και από τον al-Albaani στο Mukhtasaral-‘Uluw, σελ. 123-124

Οι δύο αυτές αναφορές επιβεβαιώνουν πως ο Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – έχει δύο πόδια, και αυτό είναι η πίστη του Ahlas-Sunnah.

Ο Ιμάμης Abu ‘Ubaydal-QaasimibnSalaam (είθε ο Αλλάχ να τον ελεεί) είπε: «Αυτά τα χαντίθ που λένε πως ο Κύριός μας χαμογελά με την απόγνωση των δούλων Του όταν σύντομα αλλάξουν τα πράγματα, και πως η Κόλαση δεν θα γεμίσει μέχρι ο Κύριός σας να τοποθετήσει το πόδι Του επάνω της, και πως το Kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση για τα δύο πόδια – αυτά τα χαντίθ, όπως αφηγούνται, είναι αληθινά κατά την γνώμη μας∙ είχαν αφηγηθεί από αξιόπιστους αφηγητές σε άλλους αξιόπιστους αφηγητές. Αν όμως μας ρωτήσουν για το νόημά τους, δεν τα εξηγούμε, και ούτε έχουμε δει ποτέ κανένα λόγιο να συζητά τα νοήματά τους.»

Αφηγήθηκε από τον al-Bayhaqi στο al-Asma’ wa’s-Sifaat, 2/198, τον Ibn ‘Abdal-Barr στο at-Tamheed, 7/149

Στο Fataawaal-Lajnahad-Daa’imah (2/376) αναφέρει: Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να βεβαιώνουμε αυτό που ο Αλλάχ έχει επιβεβαιώσει για τον εαυτόν Του, όπως δύο χέρια, δύο πόδια, δάχτυλα και άλλα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στο Κοράνι και την Σούννα, με τρόπο που αρμόζει στον Αλλάχ – ας είναι εξυψωμένος – χωρίς να παραποιείται το νόημα, συζητώντας πώς, παρομοιάζοντάς Τον στην δημιουργία Του ή αρνούμενοι οποιοδήποτε από τα χαρακτηριστικά Του, επειδή Εκείνος – ας είναι εξυψωμένος – λέει (ερμηνεία της έννοιας):

“Πες, (Ω Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν)): «Είναι ο Αλλάχ, ο Ένας.

Ο Allah-us-Samad (Ο Αυτάρκης Κύριος, τον Οποίον έχουν ανάγκη όλα τα δημιουργήματα, ο Οποίος ούτε τρώει ούτε πίνει).

Δεν γεννά, ούτε ήταν γεννητός;

Και δεν υπάρχει κανείς να είναι ίσος ή συγκρίσιμος με Εκείνον.”

[al-Ikhlaas 112:1-3]

“Δεν υπάρχει τίποτε σαν Εκείνον, και Εκείνος είναι ο Ακούων τα πάντα και ο τα πάντα βλέπων”

[ash-Shoora 42:11].

Έτσι παίρνουμε όλα αυτά (τα χαρακτηριστικά) ως αληθή πραγματικώ τω τρόπω και όχι μεταφορικά. Όσο το να πηγαίνουμε στα άκρα για να βεβαιωθούν χαρακτηριστικά που δεν αναφέρονται στο Κοράνι ή Σούννα, οφείλουμε να αποφεύγουμε να το διαπράττουμε αυτό.

Μόνιμη Επιτροπή για την Ακαδημαϊκή Έρευνα και έκδοση Fatwas :

Bakr Abu Zayd, ‘Abd al-‘Azeez Aal ash-Shaykh, Saalih al-Fawzaan, ‘Abdullah ibn Ghadyaan, ‘Abd al-‘Azeez ibn ‘Abdullah ibn Baaz.

Τέλος παράθεσης.

Ο Σεΐχης ‘Abdar-Rahmaanal-Barraak (είθε να τον διαφυλάξει ο Αλλάχ) είπε: Αυτό το χαντίθ επιβεβαιώνει πως ο Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – έχει πόδι.   Τα Ahlas-Sunnah βεβαιώνουν πως ο Αλλάχ έχει εκείνο που αναφέρεται μέσα στο χαντίθ αυτό με αληθή τρόπο, όπως βεβαιώνουν όλα τα άλλα θεϊκά χαρακτηριστικά, όπως βεβαιώνουν ότι έχει δύο χέρια και δύο μάτια, και λένε πως Εκείνος – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – έχει δύο πόδια, όπως αναφέρεται μέσα στην πασίγνωστη αναφορά από τον Ibn ‘Abbaas που περιγράφει το Kursiy (υποπόδιο) και λέει πως είναι η θέση για τα πόδια, δηλαδή, τα πόδια του Κυρίου – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος.

Η θεώρηση περί των ποδιών και των χεριών είναι η ίδια, και δεν υπάρχει χώρος για διαφοροποίηση.

Τέλος παράθεσης από το Sharh al-Waasitah, σελ. 172

Αυτό που αποδεικνύεται είναι πως ο Αλλάχ – ας είναι εξυψωμένος – θα τοποθετήσει το πόδι Του πάνω στην Κόλαση. Πιστεύουμε σε αυτό, αλλά σταματούμε στο σημείο αυτό και αποφεύγουμε να προχωρούμε πιο πέρα (στην συζήτηση). Δεν λέμε πως θα τοποθετήσει και τα δύο Του πόδια πάνω της, ακριβώς όπως δεν λέμε πως Εκείνος έγραψε την Τορά με τα δύο Του χέρια. Μάλλον προσκολλώμεθα σε ό,τι έχει αφηγηθεί, επειδή σε ό,τι αφορά τα θεϊκά χαρακτηριστικά, το ζήτημα βασίζεται πάνω σε tawqeef (δηλαδή, στο να περιορίζεται μόνο σε ό,τι έχει αφηγηθεί σε ηχητικά κείμενα).

Και ο Αλλάχ γνωρίζει καλύτερα.»

Όπως είδαμε λοιπόν, σύμφωνα με το Ισλάμ, ο Αλλάχ έχει δυο πόδια, δυο χέρια και δυο μάτια, με δυο λόγια στο Ισλάμ υπάρχει ανθρωπομορφισμός: «Ανθρωπομορφισμός νοείται η προσπάθεια του ανθρώπου να αποδώσει σε μη ανθρώπινα όντα, αντικείμενα, φυσικά ή υπερφυσικά φαινόμενα, ανθρώπινες ιδιότητες ή μορφή».[2] Τον ανθρωπομορφισμό τον γνωρίζουμε ήδη από τους αρχαίους Έλληνες, Ρωμαίους κ.α. ειδωλολατρικούς λαούς, αλλά δεν περιορίζεται στις δικές τους ειδωλολατρικές θρησκείες. Για την ακρίβεια, «και η Ιουδαϊκή θρησκεία και η Μουσουλμανική καίτοι απαγορεύουν την απεικόνιση του «Θείου», με ανθρωπομορφισμό τον εννοούν (να ομιλεί, να σκέπτεται και να αποφασίζει)».[3] Με δυο λόγια, η απαγόρευση απεικόνισης του Θείου που υπάρχει στο Ισλάμ και που παρουσιάζεται ως υψηλό πνευματικό χαρακτηριστικό αυτής της θρησκείας, είναι ένα προκάλυμμα του πόσο ανθρωπομορφική, βαθιά υλιστική και χονδροειδής είναι η προσέγγιση της θρησκείας αυτής προς το θείο, αφού σύμφωνα με αυτήν ο Θεός έχει «δύο χέρια, δύο πόδια, δάχτυλα και άλλα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στο Κοράνι και την Σούννα» και «παίρνουμε όλα αυτά (τα χαρακτηριστικά) ως αληθή πραγματικώ τω τρόπω και όχι μεταφορικά».

Όλα αυτά όμως, έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τον Χριστιανισμό. Όπως σημειώνει ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, ακόμα και «οι ανθρωπομορφίτες της αιγυπτιακής ερήμου», οι οποίοι κατηγορήθηκαν από τους οπαδούς του Ωριγένη ως αιρετικοί που, παρασυρόμενοι από την «ιουδαϊκή αδυναμία» (τον ανθρωπομορφισμό) φαντάζονται τον Θεό με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, απλά την ώρα που προσεύχονταν εστιάζονταν στη μορφή που πήρε ο Λόγος του Θεού με την ενσάρκωσή Του.[4] Αυτό μπορεί να μην είναι το τέλειο, καθώς το ζητούμενο είναι στην προσευχή ο νους να είναι άδειος από οποιαδήποτε εικόνα, δεν είναι όμως και κατακριτέο, καθώς ο Θεάνθρωπος είναι όχι μόνο ο προαιώνιος Λόγος του Θεού, αλλά και το ιστορικό πρόσωπο Ιησούς Χριστός, με μητέρα και κανονικότατο ανθρώπινο σώμα, αλλά και όλα τα αδιάβλητα πάθη[5]: «…η ίδια η υπόσταση του Θεού Λόγου έγινε υπόσταση με σάρκα, και σχετικά μ’ αυτό ‘ο Λόγος σαρκώθηκε’, δηλαδή χωρίς μεταβολή, και
η σάρκα έγινε Λόγος χωρίς μεταβολή, και ο Θεός έγινε άνθρωπος· διότι ο Λόγος ήταν Θεός και ο άνθρωπος έγινε Θεός χάρη στην υποστατική ένωση.»[6]

Ασφαλώς, γνωρίζουμε ότι διάφοροι απολογητές του Ισλάμ μαζεύουν κακομεταφρασμένα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης από τα οποία προσπαθούν να εξάγουν τραβηγμένα από τα μαλλιά συμπεράσματα, ότι δήθεν και οι χριστιανοί έχουν ανθρωπομορφική θεώρηση του Θεού. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, για τους χριστιανούς ισχύουν οι αρχές που διατυπώθηκαν αιώνες τώρα στο έργο «Έκδοσις ακριβὴς της ορθοδόξου πίστεως» του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού:

«Γνωρίζουμε και ομολογούμε ότι ο Θεός είναι χωρίς αρχή και τέλος, αιώνιος, παντοτινός, αδημιούργητος, αμετάβλητος, αναλλοίωτος, απλός, ασύνθετος, ασώματος, αόρατος, αψηλάφητος, απερίγραπτος, άπειρος, απεριόριστος, ακατάληπτος, αχώρητος στο νου, αγαθός, δίκαιος, παντοδύναμος, δημιουργός όλων των κτισμάτων,παντοκράτορας, παντεπόπτης, προνοητής όλων, εξουσιαστής και κριτής.[7] {…} Επειδή όμως βρίσκουμε στην Αγία Γραφή να έχουν ειπωθεί πάρα πολλά για το Θεό με τρόπο ανθρωπομορφικό, πρέπει να γνωρίζουμε, εφόσον είμαστε άνθρωποι και έχουμε αυτή την παχιά σάρκα, ότι είναι αδύνατο να εννοήσουμε ή να μιλήσουμε για τις θείες, υψηλές και άϋλες ενέργειες της θεότητος, εάν δεν χρησιμοποιήσουμε ανάλογες σε μας εικόνες, τύπους και σύμβολα. Όσα, λοιπόν, λέμε με ανθρωπομορφικό τρόπο για το Θεό, τα λέμε με συμβολική σημασία, και έχουν κάποιο βαθύτερο νόημα· διότι το θείο είναι απλό και δεν παίρνει σχήματα.
Λέγοντας μάτια, βλέφαρα και όραση του Θεού, ας εννοήσουμε συμβολικά την εποπτεία του πάνω σ’ όλα και το αλάθητο της γνώσεώς του· διότι μ’ αυτή την αίσθηση (της οράσεως) αποκτάμε πιο τέλεια γνώση και μάθηση.
Λέγοντας αυτιά και ακοή, ας εννοήσουμε συμβολικά τη διάθεσή του να μας σπλαγχνιστεί και να δεχθεί τη δική μας δέηση· διότι κι εμείς μ’ αυτή την αίσθηση γινόμαστε ευδιάθετοι σ’ αυτούς που μας παρακαλούν και τους ακούμε με περισσότερο ενδιαφέρον. Όταν λέμε στόμα και ομιλία, να εννοήσουμε τη φανέρωση της θελήσεώς του, διότι και σε μας οι διαθέσεις της καρδιάς φανερώνονται με το στόμα και την ομιλία. Όταν λέμε φαγητό και πιοτό, ας εννοήσουμε τη δική μας συμμόρφωση στο θέλημά του· διότι κι εμείς με την αίσθηση της γεύσεως ικανοποιούμε την αναγκαία επιθυμία της φύσεώς μας. Όταν λέμε όσφρηση, ας εννοήσουμε την αποδοχή της σκέψεως και της αγάπης μας γι’ αυτόν, διότι κι εμείς μ’ αυτή την αίσθηση δεχόμαστε την ευωδία ευχάριστα.
Λέγοντας πάλι πρόσωπο ας εννοήσουμε την απόδειξη και την εμφάνισή του με τα έργα του, διότι και η δική μας εμφάνιση γίνεται με το πρόσωπο.
Λέγοντας χέρια, ας νοήσουμε την αποτελεσματικότητα της ενέργειάς του· κι εμείς τα πιο αναγκαία και σπουδαία τα πετυχαίνουμε με τα χέρια μας.
Λέγοντας δεξί χέρι, ας εννοήσουμε τη βοήθειά του για να έλθουν όλα καλά· διότι κι εμείς χρησιμοποιούμε το δεξί χέρι για τα πιο αξιοπρεπή και δίκαια και που χρειάζονται μεγάλη δύναμη.
Λέγοντας ψηλάφηση ας εννοήσουμε την πιο ακριβή και τέλεια γνώση και προσβολή των πιο λεπτών και κρυφών λογισμών· διότι και αυτούς που εμείς ψηλαφούμε δεν μπορούν να κρύψουν κάτι πάνω τους.
Λέγοντας επίσης πόδια και βάδην εννοούμε τον ερχομό και την παρουσία του, για να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη ή ν’ αντιμετωπίσουν τους εχθρούς ή για κάποια άλλη πράξη· διότι και σε μας η άφιξη γίνεται με τη χρήση των ποδιών. {…}
Και μ’ ένα λόγο, όλα όσα έχουν ειπωθεί για το Θεό με ανθρωπομορφικές εκφράσεις, έχουν κρυμμένη κάποια σημασία που διδάσκει τα υπερφυσικά με ανθρωπομορφικές εκφράσεις, εκτός μόνον αν ειπωθεί κάτι για την σωματική έλευση του Θεού Λόγου. Διότι Αυτός ανάλαβε όλη την ανθρώπινη φύση για τη σωτηρία μας, δηλαδή τη νοερή ψυχή, το σώμα και τα χαρακτηριστικά της ανθρωπίνης φύσεως, που είναι τα φυσικά και αδιάβλητα πάθη.»[8]

 

Στο μέλλον, πρώτα ο Θεός, θα αναφερθούμε στις αποτυχημένες προσπάθειες απολογητών του Ισλάμ να παρουσιάσουν την ιδέα περί Θεού που προωθεί το Κοράνι ως δήθεν ανώτερη από αυτήν που περιγράφει η Αγία Γραφή. Στο μεταξύ, οι μουσουλμάνοι που βλέπουν πόσο θεοπρεπέστερη είναι η χριστιανική αντίληψη περί Θεού από τις χονδροειδείς υλιστικές χειροποδολογίες του Κορανίου και της Σούννα, αλλά από εγωισμό και άλλους λόγους που αυτοί ξέρουν, δεν σκοπεύουν να πάψουν να τις προωθούν και να τις υπερασπίζονται, ας παρηγορηθούν: Κι αυτό όχι επειδή θα μπορούσε το Ισλάμ να πάσχει και από ζωομορφισμό εκτός από ανθρωπομορφισμό, να παρουσιάζει π.χ. τον Αλλάχ με κεφάλι σκύλου όπως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τον Αννούβι, ή επειδή ο Αλλάχ έχει τουλάχιστον δύο πόδια αντί για ένα… Αλλά επειδή ο πραγματικός Θεός που περιγράφουν και λατρεύουν οι Χριστιανοί, αυτός που τους ακολούθους Του οι ομόπιστοί τους συνηθίζουν να δολοφονούν κραυγάζοντας «Ο Θεός είναι μεγάλος!» δεν θα πάψει ποτέ να τους περιμένει, γεμάτος αγάπη, να έρθουν στην επίγνωση της Αλήθειας Του.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]Basic Tenets of Faith » Tawheed (Divine Unity) » Names and Attributes of Allaah.

[2]http://el.wikipedia.org/wiki/Ανθρωπομορφισμός

[3] Στο ίδιο.

[4] Φλορόφκσι Γεωργίου, Θέματα εκκλησιαστικής Ιστορίας, Θεσσαλονίκη 1979, εκδ. Πουρνάρα, σελ. 105-114

[5] «Πιστεύουμε ακόμη ότι (ο Χριστός) πήρε όλα τα φυσικά και αδιάβλητα (άμεμπτα) πάθη του ανθρώπου. Διότι προσέλαβε όλο τον άνθρωπο καί όλα τα γνωρίσματα του ανθρώπου, εκτός από την αμαρτία. Διότι αυτή δεν είναι φυσικό πράγμα ούτε ο Δημιουργός την έσπειρε μέσα μας, αλλά την αποκτήσαμε θεληματικά με την επίδραση του διαβόλου στην προαίρεσή μας, χωρίς να κυριαρχεί πάνω μας με βία. Φυσικά και αδιάβλητα πάθη είναι αυτά που δεν εξαρτώνται από τη θέλησή μας· όσα εισήλθαν στην ανθρώπινη ζωή μας εξαιτίας της καταδίκης λόγω της παραβάσεώς μας· για παράδειγμα η πείνα, η δίψα, ο κόπος, ο πόνος, τα δάκρυα, η φθορά, η αποφυγή του θανάτου, η δειλία, η αγωνία (από την οποία προέρχονται οιιδρώτες και οι θρόμβοι του αίματος), η βοήθεια από τους αγγέλους εξαιτίας της αδύναμης φύσεώς μας και τα παρόμοια, τα οποία υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο από τη φύση του. Όλα, λοιπόν, τα προσέλαβε, για να τ’ αγιάσει όλα.» Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβὴς της ορθοδόξου πίστεως, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 64, «Για τα φυσικά και αδιάβλητα πάθη» (βλ. http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/iwannhs_damaskhnos_ekdosis_akribhs.htm).

[6] Στο ίδιο, κεφ. 5 «Για τη φύση και διαφορά, την ένωση και σάρκωση που θεωρείται στο γένος και στο άτομο, και πώς πρέπει να εννοούμε ‘τη μία φύση του Θεού Λόγου σαρκωμένη’».

[7] Στο ίδιο, κεφ. 2 «Γι’ αυτά που είναι δυνατόν να λεχθούν και γι’ αυτά που είναι άρρητα, και για όσα μπορεί να είναι γνωστά και όσα άγνωστα».

[8] Στο ίδιο, κεφάλαιο 11, «Γι’ αυτά που λέγονται για το Θεό ανθρωποπαθώς».

Είναι το Κοράνι «λόγος του Θεού»;

Οι μουσουλμάνοι θέλουν να μας πείσουν ότι το Κοράνι είναι λόγος του Θεού, αιώνιος και αναλλοίωτος. Όμως, ποιος μας το βεβαιώνει αυτό, ΕΚΤΟΣ από το ίδιο το Κοράνι; Το οποίο μάλιστα επαναλαμβάνει κουραστικά τέτοιους ισχυρισμούς σχεδόν σε κάθε σελίδα [1], σε μια ολοφάνερη προσπάθεια να πείσει τους αμφισβητίες με την διαρκή επανάληψη; Κανείς. Πρόκειται για κυκλικό συλλογισμό, μια από τις κοινές λογικές πλάνες που διαπράττουν μουσουλμάνοι. Όμως, δυστυχώς γι’ αυτούς που θέλουν να μας πείσουν, υπάρχουν δεκάδες λόγοι για τους οποίους το Κοράνι ΔΕΝ μπορεί να είναι θεία αποκάλυψη. Μερικοί βασικοί είναι ότι ΑΝ ήταν,

1)      Δεν θα ερχόταν σε αντίθεση με προγενέστερα ιερά βιβλία σε θέματα τόσο βασικά, όπως η σταύρωση και η ανάσταση του Χριστού , πράγμα που κάνει τους μουσουλμάνους να καταφεύγουν στον ισχυρισμό ότι η Αγία Γραφή έχει παραχαραχθεί. Δείτε μια λίστα διαφορών Αγίας Γραφής και Κορανίου εδώ (περιλαμβάνει και ιστορικά λάθη του Κορανίου).

2)      Δεν θα περιείχε θεολογικά λάθη, όπως τα λάθη σχετικά με το τι πιστεύουν οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί (Σούρα 5:73,75; 9:30)

3)      Δεν θα περιείχε χονδροειδή επιστημονικά λάθη, όπως ότι τα άστρα είναι… βλήματα για να διώχνουν τους δαίμονες, ότι η γη είναι επίπεδη κ.α. πολλά, που μπορείτε να δείτε εδώ

4)      Δεν θα περιείχε διηγήσεις για αρχαίους λαούς που η ιστορική έρευνα και η αρχαιολογία αποδεικνύουν φανταστικές

5)      Και που – τι παράξενο! – είναι γραμμένες πριν αυτό «αποκαλυφθεί», από ποιητές, που – τι σύμπτωση! – ήταν σύγχρονοι και συγγενείς του Μουχάμμαντ και δεν έγιναν ποτέ μουσουλμάνοι…

6)      Δεν θα αντέγραφε τους χανίφες, τις Ιουδαιοχριστιανικές αιρέσεις και τα απόκρυφα χριστιανικά κείμενα.

7)      Δεν θα είχε ακυρωμένα εδάφια ούτε θα χρειαζόταν «αναθεώρηση» κάθε λίγο και λιγάκι, με εδάφια που αναιρούν τα προηγούμενα, όπως η περίπτωση όπου ο Μουχάμμαντ ήθελε να παντρευτεί την Ζεϊνάμπ, σύζυγο του υιοθετημένου γιου του (Σούρα 33:50)

Όσο για  την απελπισμένη προσπάθεια των μουσουλμάνων απολογητών, να κάνουν το Κοράνι πιο αξιόπιστο καθιστώντας αναξιόπιστη την Αγία Γραφή,  δεν έχει κανένα νόημα καθώς, όπως λέμε στο σχετικό άρθρο, «Το έγγραφο που έχει συνταχθεί κατά το χρόνο του γεγονότος δεν οφείλει να αποδείξει την αξιοπιστία του σε σχέση με τα μεταγενέστερα. Αυτό δεν είναι ούτε λογικό, ούτε σύμφωνο με τις αρχές της επιστήμης της Ιστορίας» και «Το να αποδείξουμε ότι το παλαιότερο έγγραφο δεν ήταν ακριβές απλώς αποδεικνύει ότι το παλαιότερο έγγραφο δεν είναι ακριβές. Όμως, δεν σημαίνει εξ ορισμού ότι το νεότερο έγγραφο λέει αλήθεια. Αυτό εξακολουθεί να χρειάζεται να αποδείξει ότι αυτά που περιγράφει είναι αλήθεια.»

Όμως, μπορείτε να δείτε τους παραπλανητικούς ισχυρισμούς αυτών των απολογητών να συντρίβονται εδώ και εδώ.

 

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Παραθέτουμε δειγματοληπτικά:

• «Αυτό το Κοράνι δεν θα μπορούσε να έχει επινοηθεί από κανέναν άλλον, παρά από τον Θεό» (10:37)
• «Αυτή δεν είναι μια πλαστή ιστορία, αλλά μια επιβεβαίωση των προγενέστερων Γραφών…» (12:112)
• «Αυτό το βιβλίο έχει πέρα από κάθε αμφιβολία αποκαλυφθεί από τον Κύριο του Σύμπαντος… Αυτοί λένε: ‘Αυτός το σκαρφίστηκε μόνος του;’» (32:1-2)
• «Όταν οι ξεκάθαρες αποκαλύψεις μας απαγγέλονται σ’ αυτούς, αυτοί λένε ‘αυτό δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά μια κατασκευασμένη ψευδολογία’» (34:43)

 

Κοράνι και απόκρυφα χριστιανικά κείμενα

Όπως έχουμε ξαναγράψει, το Κοράνιο περιέχει ποίηση συγγενών του Μουχάμμαντ και διηγήσεις που η ιστορική μελέτη και η αρχαιολογική σκαπάνη αποδεικνύουν φανταστικές, παραμύθια κατάλληλα για μικρά παιδιά ή για καμηλιέρηδες που χρειάζονταν ψυχαγωγία στα μακριά ταξίδια τους. Το άρθρο του θεολόγου Θεοδώρου Ρηγινιώτη που ακολουθεί αποκαλύπτει την επιρροή των «αποκρύφων» στη συγγραφή του Κορανίου.

————————————————

Σε διαθρησκειακή εκδήλωση σχετική με το Ισλάμ και το χριστιανισμό, ένας ευγενέστατος κύριος, κατά το πλείστον αραβόφωνος, μου επισήμανε ότι το Κοράνι συμπληρώνει κενά των ευαγγελικών διηγήσεων δίνοντας λεπτομέρειες, όπως η ηλικία της Παναγίας όταν έμεινε έγκυος τον Ιησού, πού ζούσε κατά το διάστημα της εγκυμοσύνης της κ.λ.π.

Η επισήμανσή του ενίσχυσε την υποψία μου ότι πρέπει να κατατάξουμε το Κοράνι σε χώρο συγγενικό προς στα απόκρυφα χριστιανικά κείμενα.

Τα έργα που ονομάζουμε «απόκρυφα» είναι δύο ειδών:

Α) Ιερά βιβλία αποκρυφιστικών ομάδων (κυρίως παραφυάδων του Γνωστικισμού, μια πολύμορφης θρησκείας πολύ διαδεδομένης κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες), που περιείχαν δήθεν «υπερφυσική αποκάλυψη» και ήταν απαγορευμένα για τους αμύητους (τα όντως «απόκρυφα»).

Β) Ορθόδοξα χριστιανικά κείμενα με ιστορίες (είτε πραγματικές, αντλημένες από την παράδοση και τη συλλογική μνήμη των χριστιανών, αποδεκτές από την Εκκλησία, είτε φανταστικές), που «συμπλήρωναν τα κενά» των ευαγγελικών διηγήσεων. Έδιναν δηλ. λεπτομέρειες για τη γέννηση και το βίο της Παναγίας, την παιδική ηλικία του Χριστού, την ταυτότητα των Τριών Μάγων, που προσκύνησαν το Χριστό τη νύχτα της γέννησής Του, τι έκαναν οι Μάγοι όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους, τι συνέβη στο μικρό Ιησού και την οικογένειά Του κατά τη φυγή στην Αίγυπτο, πώς ακριβώς έγινε η ανάσταση, ποιους νεκρούς συνάντησε ο Ιησούς στον άδη, ποιοι νεκροί αναστήθηκαν κατά το θάνατο του Ιησού στο σταυρό (Ματθ. 27, 52-53), τι είδε και άκουσε ο Παύλος όταν «ηρπάγη εις τον παράδεισο» (Β΄ Κορινθ. 12, 2-4), και ένα σωρό τέτοια. Ανάλογα απόκρυφα έχει και η Παλαιά Διαθήκη, που συμπληρώνουν διηγήσεις των παλαιοδιαθηκικών βιβλίων. Τα έργα αυτής της κατηγορίας δεν είναι στην πραγματικότητα «απόκρυφα» (δεν ήταν απαγορευμένα για κάποιους), αλλά οι φιλόλογοι τα ονομάζουν έτσι, γιατί ο όρος έχει γίνει τεχνικός και σημαίνει έργα γραμμένα κατά μίμησιν των κανονικών, είτε της ΠΔ είτε της ΚΔ.

Το Κοράνι συνδυάζει και τα δύο είδη. Περιέχει και «υπερφυσική αποκάλυψη» – μαζί με τη θεμελιώδη ιδέα των γνωστικών απόκρυφων ότι ο Χριστός δε σταυρώθηκε αληθινά – και διηγήσεις συμπληρωματικές (κατά φαντασίαν βέβαια) των βιβλικών διηγήσεων.

Ο Μητροπολίτης του Όρους Λιβάνου Ζορζ Κοντρ επισημαίνει:

«Εντούτοις, όποιος συγκρίνει με κριτικό μάτι, δίχως πίστη στην κορανική αποκάλυψη, διαπιστώνει πρόδηλες ομοιότητες με το βιβλικό κείμενο και τα χριστιανικά απόκρυφα. Τα δάνεια από τα απόκρυφα είναι τόσο φανερά, ώστε μπορεί κανείς να παραθέσει σε παράλληλη σύνοψη – και έχει γίνει στη δυτική μελέτη – κορανικά κείμενα και χριστιανικά απόκρυφα. Το κορανικό περιεχόμενο δείχνει κάτι παραπάνω από μια απλή ομοιότητα. Ο ουλεμάς, στον οποίο μετέφερα αυτές τις γραπτές αποδείξεις, μου είπε: “εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, ο Θεός αποκάλυψε τα χριστιανικά απόκρυφα, το ίδιο και το Κοράνιο”».[1]

Βέβαια, αυτή η απάντηση δεν ευσταθεί, κατ’ αρχάς γιατί ένα βιβλίο, που δανείζεται στοιχεία από άλλα βιβλία, είναι προφανώς γραμμένο από άνθρωπο κι όχι ακριβές αντίγραφο ενός αιώνιου ουράνιου βιβλίου (είναι γνωστό ότι το Κοράνι αποκρυσταλλώθηκε στην παρούσα μορφή από επιτροπή γραμματέων, διορισμένη από τον τρίτο διάδοχο του Μωάμεθ, χαλίφη Ουθμάν, που επέλεξε ανάμεσα σε τέσσερις εκδοχές[2] – δε στέκομαι εδώ όμως, γιατί οι μουσουλμάνοι προφανώς αρνούνται ότι το κείμενο υπέστη επεξεργασία, ενώ μπορεί να αντιπαραθέσουν το μύθο ότι τα βιβλία της Καινής Διαθήκης επίσης επιλέχτηκαν ανάμεσα σε πολλά απόκρυφα, ενώ στην πραγματικότητα τα απόκρυφα γράφτηκαν αργότερα, κατά μίμησιν των βιβλίων της Καινής Διαθήκης, γι’ αυτό και περιέχουν φράσεις και ιδέες της). Για να προλάβω αντιδράσεις, διευκρινίζω πως η Αγία Γραφή, κατά τους χριστιανούς, γράφτηκε από ανθρώπους, εμπνεόμενους από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ώστε να διακρίνουν την αλήθεια από το ψεύδος, αλλά δεν υπαγορεύτηκε κατά λέξιν από ένα πνεύμα. Επιπλέον, τα απόκρυφα κείμενα περιέχουν πλήθος ιδεών, που το Ισλάμ δε θα μπορούσε ποτέ ν’ αποδεχτεί ως θεόπνευστες.

Σημειωτέον ότι η Αγία Γραφή (κατ’ εξοχήν η Καινή Διαθήκη) αποφεύγει να αφηγείται γεγονότα που δεν παίζουν ρόλο στην εκπλήρωση του θείου σχεδίου για την ενανθρώπιση του Χριστού και τη σωτηρία του ανθρώπου. Η ανθρώπινη περιέργεια όμως αναζήτησε τις παραλειπόμενες λεπτομέρειες και, όπου δεν τις βρήκε, τις επινόησε.

Οι διηγήσεις του Κορανίου για τον Ιησού περιέχουν ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό των απόκρυφων διηγήσεων: το υπερβολικό υπερφυσικό στοιχείο, που τονίζεται με έμφαση για εντυπωσιασμό των αναγνωστών ή ακροατών. Κατ’ αυτό, ο Ιησούς μίλησε από βρέφος και ανάγγειλε σοφά λόγια του Θεού (σούρα 19, 29-33). Το περιστατικό θυμίζει το απόκρυφο κατά Θωμάν ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας, που περιγράφει φανταστικά την παντογνωσία και τα θαύματα του Ιησού ως παιδιού (πράγματα που δεν αναφέρονται καθόλου στην ΚΔ), εκτρεπόμενο σε διηγήσεις χωρίς καμία σοβαρότητα (π.χ. ο Ιησούς κάνει θαύματα για παιχνίδι ή ακόμη και για εκδίκηση – θανατώνει ένα άλλο παιδί και μετά το ανασταίνει – προσβάλλει το δάσκαλό του με επίδειξη γνώσεων κ.τ.λ.).

Είναι αξιοσημείωτο ότι το Κοράνι κάνει αναφορές και σε πληροφορίες που περιέχονται σε απόκρυφα κείμενα. Δύο τέτοιες αναφορές είναι η φροντίδα της Μαριάμ από το Ζαχαρία και η διατροφή της απευθείας από το Θεό (αναφέρεται στο Πρωτευαγγέλιο του Ιακώβου και στο Κοράνι, 3, 35-37. 5, 110) και το θαύμα των χωματένιων πτηνών, που ο (μικρός) Ιησούς τα φύσηξε και έγιναν αληθινά πουλιά (αναφέρεται στο κατά Θωμάν ευαγγέλιο της παιδικής ηλικίας του Κυρίου και στο Κοράνι 3, 49-50).

Δύο παρατηρήσεις: α) οι γονείς της Μαριάμ στο Πρωτευαγγέλιο ονομάζονται Ιωακείμ και Άννα, β) η ζωή που προέρχεται από το φύσημα του Ιησού είναι κάτι αντίστοιχο με τη ζωή που προήλθε από το φύσημα του Θεού στον Αδάμ (Γένεσις, 2, 7), πράγμα που βασίζεται στην πεποίθηση ότι ο Ιησούς, εκτός από άνθρωπος, είναι και Θεός. Η φράση βέβαια του ισλαμικού κορανίου, ότι αυτό θα γίνει «με την άδεια του Αλλάχ», δεν υπάρχει καθόλου στο χριστιανικό κείμενο, που φυσικά είναι πολύ αρχαιότερο (του 2^ου ή του 3^ου αιώνα).

Μία άλλη αναφορά είναι ότι η πτώση του διαβόλου από τη θεία δόξα συνίσταται στο ότι αρνήθηκε να προσκυνήσει τον Αδάμ, όπως τον διέταξε ο Θεός (σούρα 2, 30-34. 17, 61-62, κ.α.). Η διήγηση αυτή – αν και δίνεται πιο λιτά – προέρχεται από το απόκρυφο Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου[3] και ας μου επιτραπεί να πω ότι δε βλέπω να έχει κάποια σοβαρότητα.

Από τα γνωστικά κείμενα, το Κοράνι έχει διατηρήσει την πεποίθηση ότι ο Ιησούς δε σταυρώθηκε, αλλά ο Θεός «έκανε τους εχθρούς Του να νομίζουν ότι Τον σταυρώνουν», ενώ στην πραγματικότητα Τον έκρυψε. Η πεποίθηση αυτή ήταν θεμελιώδης στο γνωστικισμό, που αρνιόταν ότι ο Ιησούς διέθετε αληθινό ανθρώπινο σώμα[4] – το Ισλάμ τη διατηρεί, επειδή πιστεύει πως ο Θεός είναι Θεός πολεμικής νίκης, συνεπώς δε μπορεί να επέτρεψε σ’ ένα μεγάλο προφήτη να υποστεί τόσα βάσανα. Ας σημειωθεί ότι στο ουράνιο ταξίδι (Meraj) που, κατά τη μουσουλμανική παράδοση, πραγματοποίησε ο Μωάμεθ καβάλα στον Μπούρακ, το ουράνιο άλογο, με οδηγό το Γαβριήλ, συνάντησε τον Ιησού στο 2ο από τους 7 ουρανούς[5].

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Μητροπολίτου Όρους Λιβάνου Ζορζ (Κοντρ), Η φύση του Ισλάμ, μετάφραση Ρόνι Μπού Σάμπα, εκδ. Μαΐστρος, Αθήνα 2009, σελ.27-28.

[2] «Ο Abū Bakr, ο πρώτος χαλίφης και ηγέτης του ισλαμικού κράτους από το 632 ως το 634 μ. Χ., ενδιαφέρθηκε για την περισυλλογή των προφητειών του Μωάμεθ. Όπως αναφέρει η παράδοση, ένας από τους γραμματείς του Προφήτη, ο ZaidIbnThâbit, έδωσε στον χαλίφη ό,τι είχε συγκεντρώσει από το κήρυγμα του Μωάμεθ. Ο Αμπού Μπακρ εμπιστεύθηκε το πολύτιμο αυτό υλικό στην Hafsa, μία από τις χήρες του Προφήτη και θυγατέρα του ‘Umar, ο οποίος αργότερα έγινε δεύτερος χαλίφης (634-644). Κατά την ηγεμονία του Όμαρ κυκλοφορούσαν τέσσερεις διάφορετικές εκδόσεις του ιερού βιβλίου. Ο τρίτος χαλίφης, o ‘Uthmân (644-656), προς αποφυγή περαιτέρω συγχύσεως, ανέθεσε σε μία επιτροπή να συλλέξει ό,τι γραπτό υπήρχε από τις προφητείες του Μωάμεθ, να επιλέξει μεταξύ των διαφόρων μορφών και να ετοιμάσει ενιαίο κείμενο. Στις εργασίες της επιτροπής αυτής κύριο ρόλο διαδραμάτισε ο μνημονευθείς Zaid, ο επονομαζόμενος «Γραμματεύς». Μετά την εργασία της επιτροπής, ένα μόνο κείμενο θεωρήθηκε αυθεντικό και δόθηκε εντολή να καταστραφεί κάθε άλλη γραφή ή παραλλαγή.

Η ενιαία αυτή μορφή του Κορανίου δεν έγινε δεκτή χωρίς αντιρρήσεις από τον μουσουλμανικό κόσμο. Οι κάτοικοι της Kofa διατηρούσαν δική τους γραφή μέχρι το τέλος της πρώτης χιλιετηρίδας. Ο Zaid, κατά μία παράδοση, διαμόρφωσε και άλλη συλλογή, για να άρει τις διαφορές των κειμένων, των χρησιμοποιούμενων από τους μουσουλμάνους της Συρίας και της Βαβυλωνίας. Τελικά επικράτησε κείμενο που διαμορφώθηκε από την επιτροπή. Η μορφή συνεπώς του σημερινού επίσημου κειμένου χρονολογείται από την εποχή του τρίτου χαλίφη, η οποία απέχει από τον θάνατο του Μωάμεθ δύο μόνο δεκαετίες» [Αναστασίου Γιαννουλάτου, ό.π., κεφ. 3, βλ. σελ. 97-114 (μεταφορά στη δημοτική Ταρίκ Σ.)].

[3] «Ο διάβολος όμως είπε: “Επίτρεψέ μου να σου πω πώς με έριξαν εδώ και πώς ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο. Περιπλανιόμουν εδώ κι εκεί και ο Θεός είπε στο Μιχαήλ, “Φέρε μου χώμα και νερό από τις τέσσεριες γωνιές του κόσμου και νερό από τα τέσσερα ποτάμια του παραδείσου” κι αφού ο Μιχαήλ τα έφερε, δημιούργησε τον Αδάμ στην ανατολή, έδωσε μορφή στο άμορφο χώμα, άπλωσε τα νεύρα και τις αρτηρίες και διαμόρφωσε ένα αρμονικό σύνολο. Και του έδειξε εκτίμηση γιατί ήταν κατ’ εικόνα του. και τον προσκύνησε κι ο Μιχαήλ. Και όταν ήρθα από τα άκρα του κόσμου, ο Μιχαήλ μου είπε, “Προσκύνησε την εικόνα του Θεού, την οποία έπλασε καθ’ ομοίωσή του”. Εγώ όμως είπα, “Εγώ είμαι φωτιά από φωτιά. Ήμουν ο πρώτος άγγελος που δημιουργήθηκε· θα προσκυνήσω λοιπόν εγώ τον πηλό και την ύλη;”. Ο Μιχαήλ μου είπε, “Προσκύνησε γιατί αλλιώς θα οργιστεί μαζί σου ο Θεός”. Εγώ απάντησα, “Ο Θεός δεν θα θυμώσει μαζί μου. Εγώ όμως θα βάλω το θρόνο μου ενάντια στο δικό του και θα γίνω σαν κι αυτόν”. Τότε ο Θεός θύμωσε μαζί μου και με έριξε χαμηλά αφού πρώττα διεταξε ν’ ανοίξουν τα παράθυρα των ουρανών”» («Το Ευαγγέλιο το Βαρθολομαίου», στο Απόκρυφα Κείμενα Καινής Διαθήκης, τόμ. 1, Πύρινος Κόσμος, Αθήνα χ.χ., σελ. 112-113).

[4] Παραδείγματα: «Ο Βασιλείδης, πιθανώς Σύρος παρουσιάσθη εν Αλεξανδρεία ως διδάσκαλος (περί το 130)… Όπως και ο Σατουρνείλος, ούτω και ο Βασιλείδης τον Σωτήρα ωνόμαζε “νουν” (όνομα, ως είδομεν, ειλημμένον εκ της ελληνικής φιλοσοφίας), ώριζεν όμως σαφώς, ότι ούτος είναι η πρώτη απόρροια του θεού. Ο Σωτήρ ενεφανίσθη εν φαινομενικώ σώματι, ο δε θάνατος αυτού ήτο επίσης φαινομενικός. Αντ’ αυτού εσταυρώθη Σίμων ο Κηρυναίος, εις τον οποίον ο Σωτήρ έδωκε την μορφήν αυτού, αυτός δε έλαβε την μορφήν του Σίμωνος και ίστατο πλησίον του σταυρού…». Ο Βαλεντίνος: «Την σωτηρίαν των ανθρώπων ετέλεσεν ο Σωτήρ, αλλ’ η περί αυτού διδασκαλία είναι ασαφής. Πάντως ήτο θείον ον, το οποίον ενηνθρώπησε και έπαθε φαινομενικώς». Ο Μαρκίων: «Ενώ ο Μαρκίων εδέχετο φαινομενικόν σώμα του Χριστού και επομένως φαινομενικόν σταυρικόν θάνατον, απέδιδεν εις αυτόν πραγματικήν σωτηριώδη ενέργειαν» (αρχιμανδρίτου Βασιλείου Στεφανίδου, καθηγητού του πανεπιστημίου Αθηνών, Εκκλησιαστική Ιστορία, Παπαδημητρίου ⁶1998, σελ. 65-68).

[5] Βλ. Elias, Mufti A.H. «Jesus (Isa) A.S. in Islam, and his Second Coming», Islam.tc. Retrieved 2012-04-20, στο http://www.islam.tc/prophecies/jesus.html.

Φυλαχτείτε από την τιμωρία μέσα στον τάφο…

Για να θεωρείται ένας μουσουλμάνος/μια μουσουλμάνα πιστός, κι όχι άπιστος που του αξίζει ο θάνατος, πρέπει να πιστεύει ότι όταν ο άνθρωπος πεθαίνει και θάβεται, η ψυχή επιστρέφει στο σώμα μέσα στον τάφο, έρχονται δυο άγγελοι που λέγονται Munkar και Nakir, τον ρωτάνε τι γνώμη είχε για τον Μουχάμμαντ κι αν δεν τους πει ότι τον θεωρούσε προφήτη του Αλλάχ, αρχίζουν να τον βασανίζουν με σφυριά εκεί μέσα. Αν όμως πει ότι πίστευε στον Μουχάμμαντ κι έκανε και κάποιες άλλες καλές πράξεις, π.χ. πλενόταν καλά όταν τελείωνε από την τουαλέτα, οι άγγελοι θα του πουν να κοιμηθεί σαν τον γαμπρό, που θα τον ξυπνήσει μόνο η πιο αγαπημένη του γυναίκα! Ναι, καλά διαβάσατε… Ορίστε κι ο σεΐχης Riyadh ul Haq που μας διαβεβαιώνει ότι όλες οι σχολές ισλαμικής σκέψης το δέχονται αυτό και ότι θεμελιώνεται και στο Κοράνι:

Ας δούμε πιο συγκεκριμένα την ιερή παράδοση του Ισλάμ, τα Αχαντίθ, τα οποία ο μουσουλμάνος δεν πρέπει να αμφισβητεί γιατί τότε γίνεται άπιστος και πρέπει να πεθάνει:

Ο Προφήτης Μουχάμμαντ είπε, «Όταν ένα ανθρώπινο ον είναι στον τάφο του και οι σύντροφοί του επιστρέφουν και ακούει ακόμα τα βήματα των ποδιών τους, δύο άγγελοι έρχονται σ αυτόν και τον κάνουν να καθίσει και τον ρωτούν: «Τι συνήθιζες να λες για αυτόν τον άνθρωπο, τον Μουχάμμαντ;» Αυτός θα πει: «Δηλώνω ότι είναι δούλος του Αλλάχ και του Αποστόλου του». Τότε θα του πουν, « Κοίτα τη θέση σου στο πυρ της κόλασης. Ο Αλλάχ σου έχει δώσει μια θέση στον Παράδεισο αντί γι ‘αυτό.» Ο Προφήτης Μουχάμμαντ πρόσθεσε, « Ο νεκρός θα δει και τα δύο μέρη του. Όμως, ένας άπιστος [Σ. τ. Μ. δηλ. ένας που δεν πιστεύει ότι ο Αλλάχ είναι ο Θεός και ο Μουχάμμαντ ο προφήτης του] ή υποκριτής θα πει στους αγγέλους, «δεν ξέρω, αλλά συνήθιζα να λέω ό, τι οι άνθρωποι συνήθιζαν να λένε! Θα του πουν, «Ούτε ξέρεις ούτε  πήρες την καθοδήγηση (με απαγγελία του Κορανίου).»  Τότε θα τον χτυπήσουν με ένα σιδερένιο σφυρί ανάμεσα στα δύο αυτιά του, και θα κλάψει και η κραυγή θα ακουστεί από ό, τι τον πλησιάζει, εκτός από τον άνθρωπο και τα τζίνι.»* (Χαντίθ από τη συλλογή Sahih Bukhari 3:810)

Σε κάποιες περιπτώσεις αναφέρεται ότι ο άνθρωπος βασανίζεται για 7 μέρες μέσα στον τάφο**. Σε γενικές γραμμές,

«Μετά την αποσύνθεση του σώματος του ατόμου (1) [Τα σώματα των Προφητών και των Μαρτύρων της μάχης δεν αποσυντίθενται. Επίσης, τα σώματα μερικών «Awliyaa» (Πολύ Δικαίων Μουσουλμάνων) δεν αποσυντίθενται.], η ψυχή του ευσεβούς πιστού πάει στον Παράδεισο. Η ψυχή του βλάσφημου πάει στο Sijjin (2). [Sijjin είναι ένα μέρος στην 7η γη. Οι ψυχές των βλάσφημων θα βασανίζονται εκεί μετά την αποσύνθεση των σωμάτων τους. Θα βασανίζονται μέχρι την Ημέρα της Κρίσης, στην οποία θα αντιμετωπίσουν ακόμα περισσότερα βασανιστήρια.] Και η ψυχή του αμαρτωλού πιστού είναι ανάμεσα στη γη και τον ουρανό. Και κάποιες είναι στον πρώτο ουρανό.»***

Στις τιμωρίες του τάφου περιλαμβάνονται, εκτός από το σφυροκόπημα, και οι εξής:

• Πύρινο κρεβάτι
• Το να  είναι ο νεκρός στο σκοτάδι
  
• Το να του δείξουν μια θέση στον παράδεισο η οποία στη συνέχεια θα εξαφανιστεί  σε μια εικόνα από την κόλαση του πυρός
• Πίεση για να σπάσουν τα πλευρά του

Δείτε εδώ μερικά αχαντίθ όπου περιγράφονται οι τιμωρίες (στα αγγλικά):

Ορίστε και τα πράγματα που πρέπει να αποφύγουμε για να μην τιμωρηθούμε στον τάφο, όπως τα βρίσκουμε στην παράδοση του Ισλάμ (οι βιασμοί σκλάβων δεν συμπεριλαμβάνονται):

Απιστία (το να μην πιστεύουμε ότι ο Αλλάχ του Κορανίου είναι ο Θεός και ο Μουχάμμαντ ο προφήτης του)
Κακή προσωπική υγιεινή μετά τη χρήση της τουαλέτας
Κουτσομπολιό, διάδοση φημών
Πρόσκληση σε καινοτομίες
Το να απομνημονεύουμε το Κοράνιο αλλά να μην προσευχόμαστε στο tahajjud (νυχτερινή προσευχή)
Τοκογλυφία /τόκος
Κλοπή από τα ορφανά
Έκθεση των λαθών ενός Μουσουλμάνου
Αυτοκτονία (εξαιρείται η αυτοκτονία όπου δολοφονούμε μαζί και απίστους. Τότε θεωρούμαστε μάρτυρες, γλυτώνουμε την τιμωρία του τάφου και πάμε απευθείας στον παράδεισο)
Το να μην ξυπνάμε για τις προσευχές
Το να καταλύουμε γρήγορα τη νηστεία, πριν την ώρα της
Το να μην πληρώνουμε τα χρέη μας ενώ μπορούμε,

κ.α.

Η πίστη στην τιμωρία μέσα στον τάφο κάνει πολλούς να κοροϊδεύουν το Ισλάμ, όπως ο αθεϊστής Βρετανός που έχει πάρει στο ψιλό αυτόν τον μουσουλμάνο:

Εμείς πάλι πιστεύουμε ότι ο συγκεκριμένος μουσουλμάνος έχει καλές προθέσεις: Μέσα από όλη την τρομοκρατία που έχει υποστεί, προσπαθεί να σώσει το ακροατήριό του από τις φοβερές τιμωρίες του τάφου… Τώρα, το πώς συμβιβάζεται να πιστεύει κανείς αυτά και να θεωρεί τη θρησκεία του επιστημονική, είναι άλλη ιστορία…

——–ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ————–

* The Prophet Muhammad said, “When a human being is laid in his grave and his companions return and he even hears their foot steps, two angels come to him and make him sit and ask him: ‘What did you use to say about this man, Muhammad?’ He will say: ‘I testify that he is Allah’s slave and His Apostle.’ Then it will be said to him, ‘Look at your place in the Hell-Fire. Allah has given you a place in Paradise instead of it.’ ” The Prophet Muhammad added, “The dead person will see both his places. But a non-believer or a hypocrite will say to the angels, ‘I do not know, but I used to say what the people used to say! It will be said to him, ‘Neither did you know nor did you take the guidance (by reciting the Quran).’ Then he will be hit with an iron hammer between his two ears, and he will cry and that cry will be heard by whatever approaches him except human beings and jinns.”  Hadith – Sahih Bukhari 3:810

**In some hadith narrated from the Prophet صلى الله عليه و سلم, it is mentioned that the believer, who is tortured in the grave, will be tortured for 7 days in the grave. Shaykh ^Abdullah told us:

In the vicinity of Harar, there was a man who was an unjust, yet powerful Muslim. He cooperated with some non-Muslims in the area and had power at the time. He used to make deals with people with ar-Riba; and out of his injustice, to show you to which extent he went — one time he was walking and he saw a female. He liked her so he took her. She was married and her husband couldn’t prevent him from doing that because her husband was a weak person. This unjust person later died. After he was buried, the people saw the smoke coming out from his grave. So his family went to some shaykhs and asked what to do. They told them to go to the people, whom this person did injustice to, and ask them to forgive him. So they asked some people to recite al-Quran next to his grave and they started to go from one person to another, asking them to forgive him. Still, the smoke continued to come out of his grave for 7 days. After 7 days, it stopped. (http://www.islamicknowledge.org/creed/99-the-torture-in-the-grave-and-the-enjoyment-therein.html)

***’After the person’s body decays (1) [The bodies of the Prophets and the Martyrs of Battle do not decay.  Also, the bodies of some of the ‘Awliyaa (Highly Righteous Muslims) do not decay.]; the soul of the pious believer is in Paradise; the soul of the blasphemer is in Sijjin (2) [The Sijjin is a place in the 7th earth. The souls of the blasphemers will be tortured there after their bodies decay. They will be tortured there until the Day of Judgment, on which they will face even more torture.]; and the soul of the sinful believer is in between the earth and the sky; and some in the first sky.’ (http://www.islamicknowledge.org/creed/99-the-torture-in-the-grave-and-the-enjoyment-therein.html)

Ισλαμικά σχολεία, μαθήματα στο μίσος και τη βία

Να πώς φτιάχνονται οι φανατικοί και οι τρομοκράτες… Σας κάνει εντύπωση που οι δάσκαλοι χτυπάνε έτσι τα παιδιά; Ο ίδιος ο Μουχάμμαντ έδινε οδηγίες για τις τιμωρίες των παιδιών που δεν μάθαιναν να προσεύχονται σωστά.  Έλεγε να μαθαίνει το παιδί να προσεύχεται στα εφτά του χρόνια και αν στα δέκα δεν το κάνει, να το δέρνουν.*

—————–

*»It was narrated that Abu Hurayrah (may Allaah be pleased with him) said: The Messenger of Allaah (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “Teach your children to pray when they are seven years old, and smack them if they do not do so when they are ten, and separate them in their beds.”

Narrated by Abu Dawood, 495; classed as saheeh by Shaykh al-Albaani in Saheeh al-Jaami’, 5868

Γιατί οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι το κείμενο της Βίβλου έχει παραχαραχθεί;

Γιατί οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι το κείμενο της Βίβλου έχει παραχαραχθεί;

1. Το Κοράνιο δηλώνει η Αγία Γραφή είναι μια πραγματική αποκάλυψη του Θεού και απαιτεί πίστη στη Βίβλο.

Βλ. τις σούρα 2:40-42,126,136,285· 3:3,71,93· 4:47,136· 5:47-51, 69,71-72; 6:91· 10:37,94· 21:7· 29:45,46· 35:31· 46:11.
α. Όλα αυτά τα παραπάνω κείμενα προϋποθέτουν ότι η αληθινή αποκάλυψη του Θεού ήταν διαθέσιμη στους ανθρώπους της εποχής του Μουχάμμαντ. Σούρα 3:71,93· 10:94· 21:71.

β. Ένας αληθινός μουσουλμάνος είναι υποχρεωμένος να πιστεύει σε όλες τις αποκαλύψεις του Θεού. Σούρα 2:136· 4:136· 29:46.

γ. Το Κοράνι δεν κάνει διάκριση μεταξύ των αποκαλύψεων του Θεού. Σούρα 2:136

2. Το Κοράνιο ισχυρίζεται ότι κανείς δεν μπορεί να αλλάξει το Λόγο του Θεού. Σούρα 6:34· 10:34.

ΑΛΛΑ,

3. Η Βίβλος και το Κοράνι δεν συμφωνούν.

Η Βίβλος και το Κοράνι διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό σε θεμελιώδεις αρχές πίστης και πρακτικής.

ΑΛΛΑ,

4. Εφόσον η Αγία Γραφή υπήρχε πριν από το Κοράνιο, το βάρος της απόδειξης ότι η Βίβλος είναι ανακριβής και ότι το Κοράνιο είναι ορθό πέφτει στους μουσουλμάνους.

α. Η Αγία Γραφή ολοκληρώθηκε 500 χρόνια πριν αποκαλυφθεί το Κοράνι στον Μουχάμμαντ. Αν κάποιος έγραφε σήμερα ένα βιβλίο που έρχεται σε αντίθεση με ένα ιστορικό βιβλίο που έχει συνταχθεί το 1497 και περιγράφει ένα γεγονός που έλαβε χώρα την εποχή εκείνη, το πρόσωπο που έγραψε το δεύτερο βιβλίο θα πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξει ότι το παλαιότερο βιβλίο ήταν εσφαλμένο, και επιπλέον να αποδείξει ότι τα περιστατικά που αυτό περιγράφει είναι αληθινά.

β. Το έγγραφο που έχει συνταχθεί κατά το χρόνο του γεγονότος δεν οφείλει να αποδείξει την αξιοπιστία του σε σχέση με τα μεταγενέστερα. Αυτό δεν είναι ούτε λογικό, ούτε σύμφωνο με τις αρχές της επιστήμης της Ιστορίας.

γ. Το να αποδείξουμε ότι το παλαιότερο έγγραφο δεν ήταν ακριβές απλώς αποδεικνύει ότι το παλαιότερο έγγραφο δεν είναι ακριβές. Όμως, δεν σημαίνει εξ ορισμού ότι το νεότερο έγγραφο λέει αλήθεια. Αυτό εξακολουθεί να χρειάζεται να αποδείξει ότι αυτά που περιγράφει είναι αλήθεια.

ΓΙΑΤΙ οι Μουσουλμάνοι λένε ότι η Βίβλος είναι παραχαραγμένη;

5. Το 1064, ΠΡΩΤΟΣ ο Ibn-Khazem καταλόγισε στη Βίβλο παραχάραξη και παραποίηση. Η κατηγορία αυτή διατυπώθηκε για να υπερασπιστεί το Ισλάμ έναντι του Χριστιανισμού, διότι ο Ibn-Khazem είχε συναντήσει διαφορές και αντιφάσεις μεταξύ της Βίβλου και του Κορανίου.

Επειδή πίστευε ότι το Κοράνι ήταν αλήθεια, κατά συνέπεια η Αγία Γραφή έπρεπε να είναι ψευδής.

Είπε:

«Δεδομένου ότι το Κοράνι πρέπει να είναι αλήθεια, πρέπει να είναι ψευδή τα επίμαχα ευαγγελικά κείμενα. Αλλά ο Μουχάμμαντ μας λέει να σεβόμαστε το ευαγγέλιο. Ως εκ τούτου, το παρόν κείμενο πρέπει να έχει παραποιηθεί από τους Χριστιανούς μετά την εποχή του Μουχάμμαντ».

Το επιχείρημά του δεν στηρίζεται σε κανένα στοιχείο ή ιστορικά γεγονότα αλλά μόνο στην προσωπική πίστη του, τη συλλογιστική του και την επιθυμία να προστατεύσει το Κοράνιο. Αυτό τον οδήγησε να διδάξει ότι: «Οι Χριστιανοί έχασαν το αποκεκαλυμμένο Ευαγγέλιο, εκτός από κάποια ίχνη που ο Θεός άφησε ανέπαφα ως επιχείρημα εναντίον τους.»

ΑΛΛΑ,

6. Πολλοί μεγάλοι ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ διδάσκαλοι ΔΕΝ πιστεύουν ότι η Βίβλος έχει παραχαραχθεί και ΔΕΧΟΝΤΑΙ τη γνησιότητα των τωρινών κειμένων της Καινής Διαθήκης (των τωρινών, επειδή αυτά που έχουμε τώρα είναι τα ίδια που υπήρχαν στην εποχή τους).

α. Ο Ali al-Tabari (πέθανε το 855) δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

β. O Amr al-Ghakhiz (πέθανε το 869)  δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

γ. O BUKHARI (810-870)  δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

(Συγκέντρωσε μερικές από τις πρώτες παραδόσεις του Ισλάμ και παρέθεσε το ίδιο το Κοράνι για να στηρίξει την πίστη του στο κείμενο της Βίβλου – Σούρα 3:72,78)

δ. O Al-Mas’udi (πέθανε το 956)   δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

ε. O Abu Ali Husain Bin Sina (πέθανε το 1037) δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

στ. O AL-GHAZZALI (πέθανε το 1111)   δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

(Ίσως ο μεγαλύτερος μουσουλμάνος μελετητής που έζησε μετά τον Ibn-Khazem αλλά δεν δέχθηκε τη διδασκαλία του.)

ζ. O Ibn-Khaldun (πέθανε το 1406)   δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

(έζησε μετά τον Ibn-Khazem αλλά δεν δέχθηκε τις διδασκαλίες του, παρά πίστευε τους προγενέστερους λογίους του Ισλάμ.)

η. O Sir Sayyid Ahmad Khan, ιδρυτής του Κολλεγίου Aligarh είπε:

«Κατά τη γνώμη υμών των Μωαμεθανών δεν έχει αποδειχθεί ότι ασκήθηκε παραχάραξη (tahrif-i-lafzi).»

θ. O Fakhruddin Razi λέει για λογαριασμό του Ibn Αμπάς, ανιψιού του Μουχάμμαντ: «Οι Εβραίοι και οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν ενοχοποιηθεί για αλλοίωση του κειμένου της Taurat και του Injil. Όμως κατά τη γνώμη επιφανών διδασκάλων και των θεολόγων δεν ήταν εφικτό να αλλοιωθεί το κείμενο, διότι οι Γραφές αυτές γενικά ήταν γνωστές και είχαν κυκλοφορήσει ευρέως, αφού μεταφέρονται από γενιά σε γενιά».

Έτσι,

ΓΙΑΤΙ πιστεύετε ότι το κείμενο της Αγίας Γραφής έχει παραποιηθεί;

Γιατί πιστεύετε τον Ibn-Khazem περισσότερο από τη μαρτυρία του Κορανίου, το λόγο του Μουχάμμαντ, και αυτούς τους 10 μεγάλους μουσουλμάνους μελετητές που όλοι πίστευαν ότι τα κείμενα της Βίβλου να είναι γνήσια;

Πηγές:

Christians Answer Muslims, Gerhard Nehls, 1992

Can We Trust the Bible?, J Wijngaard

Κοράνιο, A. Yusuf Ali

Kitab al-Asnam, Ibn al-Kalbi, 1952

Sahih al Bukhari, 6η έκδοση. 1986

The Islamic Christian Controversy, LCA 1996

Το αρχικό κείμενο είναι μετάφραση της σελίδας http://www.answering-islam.org/Bible/jrwhy.html

Για περισσότερα δείτε: http://en.wikipedia.org/wiki/Tahrif

Για τη ζωή του Ibn-Khazem: http://www.muslimheritage.com/topics/default.cfm?ArticleID=476

ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Το παρακάτω κείμενο  το έβαλε ως σχόλιο αναγνώστης μας εδώ λέγοντας ότι έχει δημοσιευθεί σε φόρουμ μουσουλμάνων.  Δεν γνωρίζουμε πολλά για τη σιινδόνη του Τορίνο, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Χριστός έχει αναστηθεί και είναι μαζί μας στην αιωνιότητα είτε η σινδόνη είναι γνήσια είτε όχι.  Δημοσιεύουμε το σχόλιο ως αυτοτελές άρθρο με την ευχή κάθε μουσουλμάνοςνα γνωρίσει τον Κύριο Ιησού Χριστό, το αληθινό Φως.

ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Σε αυτή την ταπεινή παρέμβασή μου, συγχωρέστε με, θα επιχειρήσω να σας παράσχω, πρώτα ο Θεός, ελάχιστα τεκμήρια για το κορυφαίο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, τη σταύρωση και την ανάσταση του Θεανθρώπου Ιησού. ΔΕΝ ελπίζω ότι θα «σας πείσω», αν και κανείς δεν ξέρει πώς θα βλαστήσει στον καθένα ο σπόρος του Θεού, όμως σας δίνω κάποιες πληροφορίες, ώστε ο καθένας που αγωνιά πραγματικά για την Αλήθεια και για τη δική του σωτηρία, να μπορεί να ΕΡΕΥΝΗΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ και να καταλήξει σε ΔΙΚΑ ΤΟΥ συμπεράσματα, πέρα από κάθε θρησκευτική ή άλλη προπαγάνδα.

Α. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ [απόσπασμα από εκτενέστερο άρθρο μου]

Πώς γίνεται ο Υιός του Θεού και, κατά τους χριστιανούς, Θεός, να θανατώνεται από τους ανθρώπους;
Σύμφωνα με το Κοράνι, ο Ιησούς δε σταυρώθηκε, αλλά «φάνηκε να σταυρώνεται», ενώ στην πραγματικότητα ο Θεός Τον διέσωσε και Τον ανέβασε κρυφά στους ουρανούς (σούρα 4, 157-158). Ο Ιησούς, κατά το Ισλάμ, δε μπορεί να σταυρώθηκε, γιατί ένας εκλεκτός του Θεού είναι παράλογο και αδύνατο να εγκαταλειφθεί απ’ Αυτόν στα χέρια των εχθρών του και να υποβληθεί σε βασανιστικό θάνατο.

Ι

Η ιδέα αυτή όμως είναι αντίθετη με την ίδια την Αγία Γραφή, αλλά και με την ιστορία των πιστών στο Θεό, που συχνά βασανίζονταν και θανατώνονταν, παρά την πίστη τους. Ξεκινώντας από τον αθώο Άβελ, γιο του Αδάμ, προχωρούμε στο λαό του Θεού (τον παλαιό Ισραήλ), που υποδουλώθηκε τόσα χρόνια στους Αιγύπτιους (και ασφαλώς πολλοί αθώοι πέθαναν πριν την εμφάνιση του Μωυσή –ανάμεσά τους και αμέτρητα νεογέννητα αγόρια, που θανατώθηκαν την εποχή που γεννήθηκε ο Μωυσής) και περνάμε στους ίδιους τους προφήτες, οι οποίοι κατά κανόνα καταδιώχθηκαν και πολλοί θανατώθηκαν βασανιστικά: ο Ιερεμίας λιθοβολήθηκε, ο Ιεζεκιήλ σύρθηκε δεμένος στην ουρά ενός αλόγου, ο Ζαχαρίας σφάχτηκε «ανάμεσα στο ναό και το θυσιαστήριο» (Ματθ. 23, 35) και άλλοι αλλιώς, σε βαθμό που ο Ιησούς να χαρακτηρίζει την Ιερουσαλήμ πόλη «που σκοτώνει τους προφήτες και λιθοβολεί τους απεσταλμένους προς αυτήν» (Ματθ. 23, 37)! Αλλά και για τους δικούς Του απεσταλμένους ο Ιησούς προφητεύει ότι θα μαστιγωθούν και θα σταυρωθούν ή θα θανατωθούν με διάφορους τρόπους (Ματθ. 23, 34), πράγμα που τονίζει ιδιαίτερα στους μαθητές Του (π.χ. Ματθ. 10, 16-31, κ.α.). Στην επί του όρους ομιλία Του (Ματθ. 5, 10-12) χαρακτηρίζει «μακάριους» (ευτυχισμένους) εκείνους που θα καταδιωχθούν «όπως οι προφήτες» εξ αιτίας της πίστης τους σ’ Αυτόν.
Έτσι προειδοποιούνται οι χριστιανοί κάθε εποχής ότι τους περιμένουν σκληροί διωγμοί, ενώ αναιρείται και η εσφαλμένη υπόθεση ότι οι χριστιανοί διώκονται επειδή είναι αμαρτωλοί, καθώς και ότι οι μουσουλμάνοι νίκησαν τους χριστιανούς επειδή τους ευλόγησε ο Θεός, του Οποίου κατέχουν την αληθινή πίστη (σούρα 5, 18, απευθυνόμενο στους χριστιανούς: «Γιατί τότε σας παιδεύει για τις αμαρτίες σας;»). Αντίθετα: οι πιστοί του αληθινού Θεού βασανίζονται σ’ αυτή τη ζωή, τις περισσότερες φορές δεν υπερισχύουν, φαίνονται αδύναμοι, θύματα των εχθρών τους, που είναι και εχθροί του Θεού. Όμως μέσα σ’ αυτή την αδυναμία, αν κρατήσουν την πίστη και την αγάπη (αν «αντέξουν ώς το τέλος», όπως λέει ο Ιησούς, Ματθ. 24, 13), κερδίζουν την αγιότητα. Όταν ο απόστολος Παύλος ζήτησε από τον Ιησού να τον θεραπεύσει από τον κακό άγγελο που τον βασάνιζε, Εκείνος του απάντησε ότι η δύναμή Του (του Ίδιου του Ιησού, που εδώ εμφανίζεται καθαρά ως Θεός) τελειοποιείται μέσα στην αδυναμία ή την ασθένεια (Β΄ Κορ. 12, 8-9).
Έχοντας λοιπόν έναν τέτοιο Σωτήρα, το πιο φυσικό είναι να πέσει και ο ίδιος θύμα των εχθρών του, να βασανιστεί έως θανάτου και έτσι να νικήσει τους εχθρούς του και τον ίδιο το θάνατο. Ο Χριστός ΔΕ ΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΝΙΚΗΘΗΚΕ. Σταυρώνεται, γιατί αρνείται να διαφύγει ή να αμυνθεί (Ματθ. 26, 51-54). Με τη σταύρωσή Του όμως κατορθώνει το ακατόρθωτο: επανέρχεται στη ζωή και ανοίγει την πόρτα της ανάστασης για όλους τους ανθρώπους. Ο Ίδιος προλέγει ότι στο τέλος της ιστορίας όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν. Αυτή η ανάσταση οφείλεται στο ότι Εκείνος (ο νέος Αδάμ, ο πνευματικός μας πρόγονος) αναστήθηκε. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ήρθε στον κόσμο: όχι μόνο να μας φέρει το θέλημα του Θεού (όπως οι προφήτες) αλλά να σώσει τον κόσμο, ως Θεός. Και τον σώζει με τη σταύρωση και την ανάστασή Του.
Εννοείται ότι πεθαίνει ως άνθρωπος, όχι ως Θεός. Επειδή όμως είναι ο Ίδιος και Θεός και άνθρωπος, μπορούμε να πούμε ότι πεθαίνει ως Θεάνθρωπος.
Συνεπώς, καμιά παραδοξότητα δεν υπάρχει στο ότι ο Μεσσίας σταυρώθηκε.

ΙΙ. ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ

Την ίδια ιδέα με τους μουσουλμάνους αδελφούς μας είχαν και οι Εβραίοι της εποχής του Χριστού (πράγμα που φανερώνει ότι οι μουσουλμάνοι έχουν παραμείνει στο προκαταρκτικό στάδιο της αποκάλυψης του Θεού, στην Παλαιά Διαθήκη, αρνούμενοι να προχωρήσουν στην Καινή Διαθήκη): όταν ο Ιησούς, μετά την ανάστασή Του, συνάντησε δύο μαθητές Του έξω από τα Ιεροσόλυμα –και τους εμφανίστηκε με άλλη μορφή, για να Τον αναγνωρίσουν στην κατάλληλη στιγμή– εκείνοι Του είπαν πως είναι θλιμμένοι γιατί σταυρώθηκε ο Ιησούς. Τότε ο Ιησούς τους χαρακτήρισε «ανόητους και βραδυκίνητους στην πίστη προς τα λόγια των προφητών» και ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ που έλεγαν ότι ο Χριστός θα βασανιστεί και θα πεθάνει, αρχίζοντας από το Μωυσή (Λουκ. 24, 25-27).
Έχουμε λοιπόν μια αναίρεση των ισχυρισμών του κορανίου βασισμένη στην ίδια την Αγία Γραφή, την οποία οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι σέβονται ως θεόπνευστη. Ας δούμε μερικές από αυτές τις προφητείες, ξεκινώντας κι εμείς από το Μωυσή:
Στη Γένεση, 3, 15, όπως είπαμε (την οποία έγραψε ο Μωυσής), ο Θεός αναφέρεται στο «σπέρμα της γυναίκας», που θα συντρίψει το κεφάλι του όφη (του διαβόλου) και εκείνος θα του πληγώσει τη φτέρνα. Η προφητεία αυτή ονομάζεται «πρωτευαγγέλιο» και είναι η πρώτη αναφορά του Θεού στο Μεσσία. Η πληγή στη φτέρνα ερμηνεύεται ως ένα ασήμαντο τραύμα, όπως ήταν (για τον παντοδύναμο Υιό του Θεού) η σταύρωση.
Ο προφήτης Ησαΐας, κεφ. 53, γράφει ξεκάθαρα ότι ο Μεσσίας θα βασανιστεί και θα σώσει τον κόσμο με το βασανισμό Του («σηκώνει τις αμαρτίες μας και υποφέρει για μας… τραυματίστηκε για τις αμαρτίες μας… οδηγήθηκε σαν πρόβατο στη σφαγή… από τις αμαρτίες του λαού μου οδηγήθηκε στο θάνατο…» κ.τ.λ.). Στο Ησαΐα 12, 6, ο «άγιος του Ισραήλ» (ο Θεός) είναι Εκείνος που «υψώθη εν μέσω της Σιών», δηλαδή ο Χριστός (βλ. Ησ. 52, 13: «ο παις μου υψωθήσεται και δοξασθήσεται και μετεωρισθήσεται σφόδρα» = ο δούλος μου θα υψωθεί και θα δοξαστεί και θα κρεμαστεί πολύ). Ο Ίδιος ο Χριστός ερμηνεύει την «ύψωση» ως σταύρωση (Ιω. 8, 28, και 12, 32-34). Προσοχή: ο Μεσσίας, κατά τον Ησαΐα, έρχεται για να σώσει τον κόσμο και όχι απλώς για να διδάξει ή για να μεταφέρει σ’ εμάς το θέλημα του Θεού.
Αλλά και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο υιός του Ζαχαρία, χαρακτηρίζει το Μεσσία «αμνό του Θεού» (αρνάκι του Θεού), που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου (Ιω. 1, 29), εννοώντας προφανώς ότι θα θυσιαστεί, όπως το αρνάκι, που ήταν το κατ’ εξοχήν ζώο για θυσίες. «Αρνίον εσφαγμένον» Τον ονομάζει και η Αποκάλυψη (Αποκ. 5, 6, και σε πολλά άλλα σημεία), ενώ οι άγιοί Του «έχουν λευκάνει τις στολές τους στο αίμα Του» και νίκησαν το διάβολο «διά το αίμα του αρνίου» (Αποκ. 7, 14, και 12, 11)
Ο Ιησούς αρκετές φορές προειδοποίησε τους μαθητές Του για τη σταύρωσή Του (π.χ. Ματθ. 16, 21-28, Λουκ. 18, 31-33, κ.α.). Στο Ματθ. 26, 31, αναφέρεται στην προφητεία «πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης» (Ζαχαρία 13, 7).
Ο προφήτης Ζαχαρίας, 11, 12-13, μιλάει για τα τριάντα αργύρια (αργυρά νομίσματα), που εισέπραξε ο Ιούδας όταν πρόδωσε τον Ιησού. Ο άγιος ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρεται στην προφητεία (Ματθ. 27, 9), μόνο που την ενώνει με την προφητεία του Ιερεμία, 18, 2, που μιλάει για τον «αγρόν του κεραμέως», τον οποίο αγόρασαν με τα τριάντα αργύρια οι Εβραίοι αρχιερείς, όταν τα επέστρεψε ο Ιούδας.
Υπάρχουν ωστόσο και πολλές άλλες αναφορές στους Ψαλμούς, που αναφέρονται προφητικά στη σταύρωση και εκπληρώθηκαν στον Ιησού, όπως Ψαλμ. 68, 22 («μου έδωσαν χολή για τροφή και στη δίψα μου με πότισαν ξύδι», βλ. Ματθ. 27, 48), Ψαλμ. 21, 2 («Θεέ μου, Θεέ μου, πρόσεξέ με, γιατί με εγκατέλειψες;», βλ. Ματθ. 27, 46), Ψαλμ. 21, 19 («μοίρασαν μεταξύ τους τα ρούχα μου και έβαλαν κλήρο για τα ενδύματά μου», Ιω. 19, 23-24), κ.ά. (για τη θεία έμπνευση των Ψαλμών βλ. σούρα 4, 163).
Ο Ιησούς κραύγασε πάνω στο σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;», γιατί στην ανθρώπινη ζωή Του πέρασε όλα τα βάσανα που περνάει ο άνθρωπος, μεταξύ των οποίων και την αίσθηση ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει. Με αυτό τον τρόπο καθαγίασε τα βάσανα των ανθρώπων και τα μετέτρεψε σε δρόμο για να πλησιάσουμε το Θεό (αν τα υπομείνουμε με πίστη και υπομονή, όπως Εκείνος).
Επίσης, στην Παλαιά Διαθήκη περιλαμβάνονται πολλές ΠΡΟΤΥΠΩΣΕΙΣ του θανάτου του Ιησού και της σωστικής σημασίας του. «Τύπος» ή «προτύπωση» στην Αγία Γραφή είναι ένα πρόσωπο ή γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης, που διαμορφώθηκε από το Θεό έτσι, ώστε να αντιστοιχεί σε ένα πρόσωπο ή γεγονός της Καινής Διαθήκης, το οποίο έμπρακτα συμβολίζει. Ο Ίδιος ο Ιησούς, όπως θα δούμε, αναγνώριζε αυτή την ερμηνεία ως σωστή. Το ίδιο και ο απόστολος Παύλος (βλ. π.χ. επιστολή προς Εβραίους, κεφ. 7 και 9 κ.λ.π.). Ας δούμε μερικές από αυτές τις αναφορές:
Ο φόνος του Άβελ, γιου του Αδάμ (Γένεσις, 4, 1-8): ο αθώος βοσκός θανατώθηκε από τον αδελφό του λόγω φθόνου, όπως ο Ιησούς (που είναι «ο ποιμήν ο καλός», Ιω. κεφ. 10, ο οποίος μάλιστα «θέτει την ψυχή του υπέρ των προβάτων», στίχ. 15) θανατώθηκε για τον ίδιο λόγο από τους αδελφούς Του, τους ανθρώπους.
Η θυσία του Αβραάμ (Γένεσις, 22, 1-13): όπως ο πατριάρχης Αβραάμ προσφέρθηκε να θυσιάσει το μοναχογιό του, ο οποίος μάλιστα πήγε για τη θυσία μόνος του, χωρίς βία, και μετέφερε και στους ώμους του τα ξύλα για τη φωτιά, έτσι και ο Θεός θυσίασε το Μονογενή Υιό Του για τη σωτηρία των ανθρώπων, ο Οποίος μάλιστα πήγε οικειοθελώς να θανατωθεί, κουβαλώντας στους ώμους Του το σταυρό του μαρτυρίου.
Ο αμνός του Πάσχα, δηλαδή το αρνάκι που έσφαξαν οι Εβραίοι το βράδυ πριν φύγουν από την Αίγυπτο: με το αίμα του σημάδεψαν τις πόρτες τους, ώστε ο εξολοθρευτής άγγελος, που θα σκότωνε τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων, να μη μπει στα σπίτια τους (Έξοδος, 12, 21-28). Έτσι κι ο Ιησούς θυσιάστηκε ως αμνός (βλ. και Ησαΐα, κεφ. 53) και με το Αίμα Του έσωσε το λαό Του (την ανθρωπότητα) από τον αιώνιο θάνατο. Γι’ αυτό και ο Ιωάννης είπε για το Χριστό: «Να ο αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Γι’ αυτό επίσης οι Εβραίοι επί αιώνες έτρωγαν το Πάσχα αρνάκι, και μάλιστα χωρίς να του σπάσουν τα κόκαλα, επειδή και του Χριστού τα οστά στο σταυρό δεν έσπασαν (Ιω. 19, 33-37, βλ. και στην Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, 9, 12, Ψαλμ. 33, 21). Γι’ αυτό, τέλος, ο Ιησούς σταυρώθηκε κατά την παραμονή του εβραϊκού Πάσχα, όπως και ο αμνός της Εξόδου σφάχτηκε την παραμονή του πρώτου Πάσχα, δηλαδή της απελευθέρωσης από την Αίγυπτο με τη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας.
Η ύψωση του φιδιού στην έρημο (Αριθμοί 21, 6-10): κατά το μακρύ ταξίδι της επιστροφής από την Αίγυπτο στη Χαναάν οι Εβραίοι αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα. Ένα απ’ αυτά ήταν οι νυχτερινές επιθέσεις θανατηφόρων φιδιών. Ο Θεός διέταξε το Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το υψώσει πάνω σε μια ράβδο. Όποιος δαγκωνόταν από φίδι, έστρεφε το βλέμμα του στο υψωμένο χάλκινο φίδι και θεραπευόταν από το δηλητήριο (αυτό αποδεικνύει και ότι δεν είναι άτοπο να κάνει θαύματα ο Θεός μέσω εικόνων ή άλλων αντικειμένων). Ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός αναφέρθηκε σ’ αυτό τον τύπο: «όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου» (Ιω. 3, 14-17 –με πλήρη αναφορά στη σωτηρία του κόσμου διά του Χριστού, του Μονογενούς Υιού του Θεού). Ο Ιησούς ονόμαζε τον εαυτό Του «υιό του ανθρώπου» (=άνθρωπο) με βάση το Δανιήλ 7, 13.
Το «σημείον του Ιωνά του προφήτου»: ο Ιωνάς, ως γνωστόν, παρέμεινε τρεις ημέρες στην κοιλιά του θαλάσσιου κήτους και κατόπιν βγήκε στη στεριά σώος και αβλαβής. Ομοίως, και ο Ιησούς θα παρέμενε «εν τη καρδία της γης» τρεις ημέρες και τρεις νύχτες και κατόπιν θα επανερχόταν (όπως και επανήλθε) στη ζωή σώος και αβλαβής. Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ αναφέρθηκε στην προτύπωση του Ιωνά στο Ματθ. 12, 38-40.
Ας αναφέρουμε τέλος ότι ο Ιησούς πολλές φορές μίλησε για το θάνατό Του και τη σωστική σημασία του. Στο Ιω. 12, 23-24, καταγράφεται ο λόγος Του ότι «ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου, γιατί ο κόκκος του σίτου» (σπόρος του σιταριού), «αν δεν πεθάνει πέφτοντας στη γη, μένει μόνος, αν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό». Στο Ματθ. 21, 33-44, καταγράφεται η παραβολή Του για τους «κακούς γεωργούς», διαχειριστές ενός αμπελιού, που θανάτωσαν όχι μόνο τους απεσταλμένους του ιδιοκτήτη του αμπελιού (προφήτες), αλλά και τον ίδιο το γιο του. Στο Ιω. 10, 15, όπως είπαμε, αναφέρεται ο λόγος Του για τον «καλό ποιμένα» (βοσκό), που δίνει τη ζωή του για να σώσει τα πρόβατά Του από το λύκο (σημειωτέον ότι στην Παλαιά Διαθήκη ποιμήν του λαού ονομάζεται ο Θεός, ενώ στην Καινή ο Χριστός – άλλη μια απόδειξη ότι ο Χριστός είναι Θεός).

Β. ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ: ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

Οι χριστιανοί αναφέρουν την ύπαρξη μυστηριώδους φωτοχυσίας στον Τάφο του Ιησού και φλόγας που ανάβει θαυματουργικά ήδη από τον 1ο αι. μ.Χ. Για την ακρίβεια ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (4ο αι. μ.Χ.), στο έργο του «Δεύτερος λόγος περί αναστάσεως», αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης –τα ίδια τα ξημερώματα της ανάστασης– είδαν μέσα στον τάφο τα σάβανα του Ιησού, ενώ ήταν ακόμη σκοτάδι (για το σκοτάδι βλ. Ιω. 20, 1), επειδή ο τάφος μέσα ήταν λουσμένος στο φως. Το ίδιο αναφέρει και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τον 8ο αι. μ.Χ., μοναχός στη μονή του αγ. Σάββα, έξω από τα Ιεροσόλυμα. Κατά κάποιους μάλιστα, από αυτό εμπνεύστηκε το στίχο «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια», που βρίσκεται στην ακολουθία της νύχτας του Μ. Σαββάτου, ποίημα δικό του.
Άλλες πρώιμες μαρτυρίες για το Άγιο Φως:
Το 2ο αι. μ.Χ., παρουσία του πατριάρχη Νάρκισσου, σημειώθηκε έλλειψη λαδιού και δε μπορούσαν να ανάψουν το καντήλι («λυχνάρι») για τη λειτουργία του Πάσχα. Ένας άντρας γέμισε το καντήλι νερό από την πηγή του Σιλωάμ. Το καντήλι άναψε θαυματουργικά με το νερό και παρέμενε αναμμένο, καθ’ όλη την διάρκεια της Πασχάλιας Λειτουργίας (Ευσέβιος, Ιστορία της Εκκλησίας, 4ος αι., Βιβλίο ΣΤ’, κεφ. 9, 1-3).
Ο Μέγας Θεοδόσιος (4ος αι.), κάποτε επισκέφθηκε κρυφά την Ιερουσαλήμ, και αμέσως μετά, ΟΛΑ τα λυχνάρια των εικόνων άναψαν. «Το θαύμα αυτό εξέπληξε τον Πατριάρχη, αλλά άγγελος του αποκάλυψε πως αυτός που προσευχόταν δεν ήταν απλός άνθρωπος, αλλά ο άγιος βασιλέας Θεοδόσιος» (Επίσκοπος Πορφύριος (Ουσπένσκυ), Το βιβλίο του είναι μου, Μέρος 3, S-Pb., 1896, σελ. 299-300). [Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Μ. Θεοδόσιος, παρά τα λάθη του, δεν ήταν ένας «σκληρός φανατικός», όπως τον νομίζουν πολλοί, αλλά ένας άνθρωπος με ειλικρινή πίστη, που υπήρξε, μετά το Μέγα Κωνσταντίνο, ο πρώτος αυτοκράτορας που δεν δίωξε την Ορθοδοξία (εκτός από τους δευτερεύοντες αυτοκράτορες που βασίλεψαν πάρα πολύ λίγο).]
Ο μοναχός Barnard τον 9ο αιώνα (865 μ.X.) μιλάει εκτενώς για το Άγιο Φως, όπως το ξέρουμε και σήμερα: «Είναι περιττό να γράψω πολλά για τον τάφο αυτό, επειδή ο Bede λέει αρκετά γι’ αυτόν στην δική του Ιστορία (της Αγγλικής Εκκλησίας). Όμως αξίζει να αναφερθεί πως αυτό που συμβαίνει το Μεγάλο Σάββατο, την Παραμονή του Πάσχα. Το πρωί αρχίζει η λειτουργία μέσα στην εκκλησία αυτή. Μετά, όταν τελειώσει, μπαίνουν ψάλλοντας το «Κύριε Ελέησον» μέχρι να έρθει άγγελος και να ανάψει με φως τα κανδήλια που κρέμονται πάνω από τον τάφο. Ο Πατριάρχης μεταδίδει αυτό το Φως στους επισκόπους και τον υπόλοιπο λαό, και ο καθένας έχει φως, εκεί που στέκεται.» Mabilon. Acta Sancta. Τόμος. III. P. II. Σελ. 473.

ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ:

Εκτενείς περιγραφές του θαύματος του αγίου Φωτός κάνουν και οι Άραβες συγγραφείς Ahmed ibn al-Kassa (θ. 936 μ.Χ.) στο έργο του “Signs of Quibla” (Σημεία του Κίμπλα), Abu l-Abbas Ahmad (θ. 947 μ.Χ.), al-Biruni (1000 μ.Χ.) κ.ά., ενώ η Ιερουσαλήμ ήταν ακόμη στα χέρια των μουσουλμάνων Αράβων και οι χριστιανοί που ζούσαν εκεί ήταν Ορθόδοξοι. Φυσικά, ΠΡΙΝ από τις σταυροφορίες και την κυριαρχία των παπικών («ρωμαιοκαθολικών») σταυροφόρων στους Αγ. Τόπους (η α΄ σταυροφορία κηρύχτηκε τον 11ο αι., δηλ. το 1095 μ.Χ.).
Ο al-Biruni π.χ. γράφει: «Οι Χριστιανοί έχουν ήδη σβήσει τα φανάρια τους και τις δάδες τους από πριν, και περιμένουν, μέχρι να δουν μια καθαρή λευκή φωτιά, που κάνει το κανδήλι να ανάβει. Με την φωτιά αυτή ανάβουν τα κανδήλια μέσα στα τεμένη και τους ναούς. Μετά γράφεται μια αναφορά προς τον Χαλίφη σχετικά με την ώρα που κατέβηκε η φωτιά. Αν γινόταν αμέσως μετά την μεσημβρινή ώρα, αναμενόταν γόνιμη χρονιά, αλλά αν καθυστερούσε μέχρι την εσπέρα ή αργότερα, τότε θα αναμενόταν άγονη χρονιά. Η ίδια πηγή αναφέρει επίσης πως κάποιος κυβερνήτης είχε φέρει μαζί του ένα τεμάχιο χάλκινου σύρματος αντί φυτιλιού, για να μην μπορέσει να αναφλεγεί και να φανεί έτσι πως το όλο φαινόμενο απέτυχε. Όμως κατέβηκε το πυρ, και ο χαλκός πήρε φωτιά. Η κάθοδος αυτής της φωτιάς από ψηλά, σε μια μέρα που επαναλαμβάνεται μετά από συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, γίνεται αφορμή να μένουμε έκπληκτοι….» (άρα ήταν αυτόπτης μάρτυρας).
Ο Μητροπολίτης Καισαρείας Αρέθας, στο μήνυμά του προς τον Εμίρη της Δαμασκού (αρχές 10ου αι.) γράφει: «Κάθε χρόνο μέχρι τώρα, την ημέρα της αγίας Του Αναστάσεως, ο Πανάγιος και Πολύτιμος Τάφος Του κάνει θαύματα…. (όντας όλα τα φώτα της Ιερουσαλήμ σβηστά και)….. με την θύρα (του Παναγίου Τάφου) σφραγισμένη….και οι Χριστιανοί να στέκονται τριγύρω του, μέσα στον Ναό της Αναστάσεως […], φωνάζοντας «Κύριε Ελέησον!», ξαφνικά εμφανίζεται μια αστραπή φωτός και ανάβει το καντήλι, και στην συνέχεια όλοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ παίρνουν από το φως αυτό και ανάβουν τα δικά τους τα κεριά…».
Εντυπωσιακή αναφορά στο θαύμα του Αγίου Φωτός κάνει ο κληρικός Νικήτας, το 947 μ.Χ., σε επιστολή του προς τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ΄ τον Πορφυρογέννητο.
Ας σημειωθεί τώρα ότι οι σταυροφόροι, που ήταν παπικοί, δεν αγαπούσαν καθόλου το θαύμα του αγίου Φωτός, γιατί το άναβαν πάντοτε οι Ορθόδοξοι, πράγμα που αποδυνάμωνε την κυριαρχία του καθολικισμού στους Αγ. Τόπους, που επιδίωκαν αυτοί. Έτσι, ο στρατιωτικός ιερέας του πρώτου βασιλέα της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου Fulcher (Fulk) της Σαρτρ, έγραψε ότι το Άγιο Φως δεν εμφανίστηκε μέχρι να απομακρυνθούν οι Λατίνοι μοναχοί και κληρικοί από την εκκλησία του Αγίου Κουβουκλίου. Avdulovsky F.M., Holy Fire Coming From Holy Sepulchre of Our God and Savior Jesus Christ on The Great Saturday in Jerusalem. («Το Άγιο Φως το Προερχόμενο από τον Πανάγιο Τάφο του Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού κατά το Μεγάλο Σάββατο») Μόσχα, 1887, σελ. 37-41.
Ο Αρμένιος ιστορικός του 12ου αι. Ματθαίος Εδέσσης μάς λέει πως το 1102 το Άγιο Φως αρνήθηκε να εμφανιστεί, αφού οι Φράγκοι (σταυροφόροι) είχαν αρπάξει τους Αγίους Τόπους από τους τοπικούς ιερείς και είχαν βγάλει τους Έλληνες έξω από τα μοναστήρια με τις κλωτσιές. Οι νεόφερτοι «πήραν το μήνυμα», και αποκατέστησαν τους διωγμένους. Το Φως εμφανίστηκε, με μια μέρα καθυστέρηση.
Οι μαρτυρίες αυτές, καθώς και άλλες, μεταγενέστερες, περιλαμβάνονται στις μελέτες:
Όλγα Τερζή, «Ιστορική μελέτη για το Άγιο Φως»: http://www.impantokratoros.gr/7F53C195.el.aspx.
Κατερίνα Ν. (μετάφραση): «Πρώιμες μαρτυρίες περί του Αγίου Φωτός»: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws1.htm (μτφρ. από το αγγλικό, που δημοσιεύεται εδώ: http://www.holyfire.org/eng/history.htm).
Βλ. ακόμη: Λυκούργου Μαρκούδη, «Μαρτυρία περί του Αγίου Φωτός»: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws_martyria1.htm.
Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψιν την περίπτωση του αγίου μάρτυρα Τούνομ, Άραβα εμίρη, που, στις 18 Απριλίου 1579, είδε το Άγιο Φως να βγαίνει από την κολώνα της πλαϊνής πύλης του Ναού της Αναστάσεως (όπου είχαν συγκεντρωθεί οι Ορθόδοξοι διωγμένοι από τους Τούρκους), έπεσε από το μιναρέ χωρίς να πάθει κακό, διακήρυξε ότι η Ορθοδοξία είναι η αληθινή πίστη και εκτελέστηκε από τους πρώην ομοθρήσκους του μουσουλμάνους.

ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Τέλος, πρέπει να αναφέρουμε ότι, ανεξάρτητα από τις αρχαίες πηγές, οι σημερινές μαρτυρίες για την τέλεση του θαύματος (όχι μόνο για το ότι εμφανίζεται χωρίς να το ανάψει ανθρώπινο χέρι, αλλά και ότι δεν καίει) είναι αρκετές για να λύσουν κάθε απορία αν πρόκειται για «θαύμα ή μύθο». Περιορίζομαι να παραπέμψω σε συγκλονιστικό βίντεο αφιέρωμα («Άγιο Φως – μαρτυρίες και εμπειρίες»), με πλάνα και μαρτυρίες, που δημοσιεύτηκε πέρυσι στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα http://www.oodegr.com και από τότε έχει μεταφραστεί σε πέντε έξη γλώσσες. Το βίντεο δημοσιεύεται εδώ: http://www.oodegr.com/english/ekklisia/holylight.htm.
Βέβαια κάποιοι θα μπουν εδώ και θα παπαγαλίσουν ό,τι λέει ο Καλόπουλος, για απάτη με φώσφορο κ.τ.λ. Απάτη δεν θα μπορούσε να γίνει υπό μουσουλμανική και παπική (των σταυροφόρων) κατοχή, και μάλιστα επί τόσους αιώνες, χωρίς να ανακαλυφθεί και τιμωρηθεί ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ «απατεώνας». Για τον ένθερμο ερευνητή, παραπέμπω και εδώ: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/expaganus_agio_fws_1.htm.
Μια αυτοψία θα πείσει κάθε ειλικρινά ενδιαφερόμενο – του χρόνου, αδελφοί, εύχομαι να κάνετε Πάσχα στον Άγιο Τάφο.

Γ. ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ: Η ΣΙΝΔΟΝΗ ΤΟΥ ΤΟΡΙΝΟ

Πιθανότατα οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας θα είναι ήσυχοι ως προς τη σινδόνη του Τορίνο (με τη μορφή του Ιησού πάνω της), αφού ξέρουν ότι η χρονολόγηση με άνθρακα 14 την τοποθέτησε ανάμεσα στο 13ο και το 14ο αιώνα μ.Χ. Όμως, στη θέση τους δεν θα ήμουν και τόσο ήσυχος. Η χρονολόγηση αυτή είναι αμφισβητήσιμη για ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ (θα το δούμε παρακάτω), ενώ υπάρχουν επίσης ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ που αποδεικνύουν ότι το σεντόνι προέρχεται από τον 1ο αι. μ.Χ. και μάλιστα από την Παλαιστίνη, ενώ συνδέεται και με την περίοδο του Πάσχα.
Επίσης, μαρτυρίες για την ύπαρξή του υπάρχουν το αργότερο από το 10ο αι. μ.Χ., που αυτό και μόνο αρκεί για να καταρρίψει την εγκυρότητα της χρονολόγησης με άνθρακα.
Δημοσιεύω δύο αρθράκια:

Ι

Σινδόνη του Τορίνο: αλήθεια ή απάτη;
Πηγή: http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=86

Έπειτα από τρεις δεκαετίες επιστημονική εξέταση, η Σινδόνη είναι ακόμα το επίκεντρο της αντιλογίας. Ενώ η επιστημονική άποψη και αυτή των ΜΜΕ γενικά το απορρίπτουν ως σάβανο του Χριστού, η επιστημονική και ιστορική απόδειξη συνεχίζει να αφθονεί. Ο Bill Geating συνοψίζει τα τελευταία δεδομένα.
Η Σινδόνη του Τορίνου είναι ένα αρχαίο κίτρινο λινό ύφασμα που φέρει την εικόνα ενός μουσάτου άνδρα καλυμμένου με σταγόνες αίματος, η θέση του οποίου ταιριάζει σε θάνατο από σταύρωση. Φιλοξενείται στο Τορίνο της Ιταλίας για περισσότερο από 400 χρόνια και πολλοί πιστεύουν ότι είναι η εικόνα του Ιησού.
Το μέγεθός του είναι 4,35 μέτρα μακρύ, 1,1 μέτρα πλατύ, και η Σινδόνη είναι υφασμένη από λινό με ύφανση ψαροκόκαλου από ίνες κοινού λιναριού που χρησιμοποιούνταν την εποχή του Χριστού. Η εικόνα της Σινδόνης είναι η εμπρόσθια και η οπίσθια όψη ενός Καυκάσιου άνδρα, περίπου 30 ετών, γύρω στα 1,80 ύψος και βάρος περίπου 77 κιλά.
Σε όλη την εικόνα υπάρχουν κηλίδες αίματος που ανταποκρίνονται σε θάνατο από σταύρωση. Επίσης φαίνονται τρύπες από καψίματα και μερικές σταγόνες νερού από την πυρκαγιά του 1532.
Ιστορικές μελέτες ανιχνεύουν την Σινδόνη στο 1356 μ.Χ. όταν εκτέθηκε στην Liery της Γαλλίας από τον Geoffrey De Charney. Το 1452 το ύφασμα πουλήθηκε στον Δούκα του Σαβόϋ, και το 1578 μεταφέρθηκε στο Τορίνο της Ιταλίας όπου παραμένει μέχρι σήμερα.
Η ιστορία της Σινδόνης πριν τον Μεσαίωνα είναι νεφελώδης. Ένα πιθανό σενάριο προτείνει ότι μετά τον θάνατο του Χριστού (ή το 70 μ.Χ. που καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ) μεταφέρθηκε στην Έδεσσα της Τουρκίας (σύγχρονη Urfa). Γνωστό σαν το Μανδήλιον ή Εικόνα της Έδεσσας ήταν διπλωμένο για να φαίνεται μόνο το πρόσωπο μέσα σε μια ανοιχτή θήκη.
Το 944 μ.Χ. ο Βυζαντινός Αυτοκρατορικός Στρατός εισέβαλε στην Έδεσσα [Θ.Ρ.: η οποία, αν και βυζαντινή πόλη, βρισκόταν υπό αραβική κατοχή από το 638 μ.Χ.] με το σκοπό να ξαναποκτήσουν το ύφασμα και μετά να το παραδώσουν στην Κωνσταντινούπολη. Η Τέταρτη Σταυροφορία (1204) λεηλάτησε την Κωνσταντινούπολη και η Σινδόνη του Τορίνου ουσιαστικά εξαφανίστηκε μέχρι τον 14ο αιώνα. Πιθανόν ήταν στην κατοχή των Ναïτών ιπποτών, ένα διεθνές τάγμα σταυροφορίας από πολεμιστές μοναχούς, όταν αυτό επανεμφανίστηκε με τον De Charney το 1353.
Η επιστημονική και εξονυχιστική έρευνα της Σινδόνης επικεντρώθηκε στο κατά πόσον η απεικόνιση είχε δημιουργηθεί φυσικά ή τεχνητά. Πάνω από 500.000 ώρες επιστημονικής εξέτασης από 63 επιστημονικούς κλάδους έχουν εφαρμοστεί στην Σινδόνη. Περισσότερο εκτεταμένη ήταν η ανάλυση του 1978 από 40 επιστήμονες όλο το 24ωρο για 5 μέρες. Αυτοί συμπέραναν ότι η απεικόνιση ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ!
Δεν υπήρχε κανένα άξιο λόγου ίχνος χρώματος, μπογιάς, βαφής ή σταγόνες πάνω στο ύφασμα. Ούτε η εικόνα έδειχνε την κατεύθυνση που φυσιολογικά δημιουργείται από τα περάσματα της βούρτσας. Ούτε υπήρχε κανένα Περίγραμμα της εικόνας καθώς θα ήταν απαραίτητο για να δημιουργήσουν μια ζωγραφική παράσταση. Ούτε βρέθηκε καμιά απόδειξη «στερέωσης» του υφάσματος που συμβαίνει όταν εφαρμοστεί οποιαδήποτε υγρή ουσία. Η εικόνα φαίνεται να είναι καθαρά επιφανειακή, διαπερνώντας μόνο τις δύο κορυφαίες μικρο-ίνες.
Οι σταγόνες αίματος πάνω στο μέτωπο και τα μαλλιά ταιριάζουν με πληγές από αγκαθωτό στεφάνι. Πάνω από 100 σημάδια μαστιγώματος στην πίσω πλευρά, ταιριάζουν το μαστίγωμα που έκανε το ρωμαϊκό μαστίγιο (Flagum). Το αίμα που κυλούσε κάτω από τα χέρια και στα πόδια δείχνουν τρύπημα που προέρχεται από καρφιά. Η ροή του αίματος κάτω από τα χέρια ταιριάζει τη ροή της βαρύτητας που συμβαίνει κατά την σταύρωση. Η απουσία απεικονίσεων του αντίχειρα και στα δύο χέρια, δείχνει ότι είχε τρυπηθεί ο καρπός του χεριού και όχι τα χέρια. Ένα καρφί στον καρπό του χεριού θα τρυπούσε το μεσαίο νεύρο, προκαλώντας το σπάσιμο του αντίχειρα στην παλάμη.
Η φωτογράφηση της Σινδόνης το 1898 αποκάλυψε το κρυμμένο «αληθινά θετικό» που έκανε την εικόνα της Σινδόνης ένα φωτογραφικό αρνητικό. Η ανάλυση της εικόνας που έγινε το 1978 αποκάλυψε ότι τα τρισδιάστατα χαρακτηριστικά της Σινδόνης, δείχνουν ότι το ύφασμα έχει πάνω του μια πραγματική τρισδιάστατη ανθρώπινη μορφή, που είναι αδύνατον να δημιουργηθεί με ζωγραφική.
Πρόσφατες μελέτες από τους Ισραηλινούς βοτανολόγους Avinoan Danin και Uri Baruch, μαζί με τους Αμερικανούς Alan και Mary Whanger, αποκάλυψε ισχυρή απόδειξη ότι η προέλευση της Σινδόνης είναι μέσα από την περιοχή της Ιερουσαλήμ. Ακόμη, το ύφασμα περιέχει αναρίθμητους κόκκους γύρης και απεικονίσεις φυτών. Με το μικροσκόπιο, αναγνωρίστηκαν με σιγουριά, τουλάχιστον 30 τύποι κόκκων γύρης.
Απεικονίσεις φυτών, αν και πιο δύσκολο να αναγνωριστούν, περιλαμβάνουν τα Zygophyllum dumosum, Gundelia tournefortii, Cistus creticus και Capparis aegyptia. Όλα μαζί, είναι μοναδικά σε μόνο μια περιοχή πάνω στη γη –τα βουνά της Ιουδαίας και την έρημο του Ισραήλ. Η ταυτόχρονη άνθηση τον Μάρτιο και Απρίλιο των 8 φυτών που αναγνωρίστηκαν πάνω στην Σινδόνη, ανταποκρίνονται στη βιβλική αφήγηση του θανάτου του Χριστού. Ένα από αυτά τα λουλούδια (Capparis aegyptia) αρχίζει να ανοίγει το μεσημέρι και φθάνει σε πλήρες άνοιγμα λίγο πριν την δύση του ήλιου. Στις 3 ή 4 μμ, το άνοιγμα των μπουμπουκιών τους, ταιριάζει με την ώρα του θανάτου του Χριστού.
Το 1988, η Σινδόνη του Τορίνου χρονολογήθηκε με τον άνθρακα 14 από τρία διαφορετικά εργαστήρια. Και τα τρία το χρονολόγησαν μεταξύ του 1260 μ.Χ. και του 1390 μ.Χ. Ακόμη, έχουν εγερθεί ανησυχίες σχετικά με την ακρίβεια των μετρήσεων. Ζωντανοί μύκητες και βακτήρια έχουν ανακαλυφθεί πάνω στο ύφασμα, δημιουργώντας ένα «βιο-πλαστικό στρώμα» το οποίο μπορεί να παροδηγήσει την χρονολόγηση με τον άνθρακα 14. Ο Harry Grove, που διεύθυνε το τεστ με τον άνθρακα 14, δήλωσε ότι το μικρόβιο είναι μια «ανάπτυξη που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά… αυτό αξίζει περισσότερο λεπτομερή έρευνα».
Το τμήμα της Σινδόνης που χρησιμοποιήθηκε για το ραδιομετρικό τεστ, γνωστό σαν «Γωνία του Ραέ», ήρθε από ένα σημείο ευαίσθητο σε μόλυνση, εξαιτίας της μεταχείρισης που υπέστη η Σινδόνη σε όλους τους αιώνες. Είναι επίσης πιθανόν ότι η πυρκαγιά του 1532 δημιούργησε μια σημαντική αύξηση στην συσσώρευση άνθρακα 14, και ως εκ τούτου να αύξησε τον ραδιομετρικό υπολογισμό.
Αν και η επιστήμη δεν έχει ακόμη προσδιορίσει τον μηχανισμό με τον οποίο δημιουργήθηκε η απεικόνιση της Σινδόνης, έχει προταθεί κάποιος τύπος ροής ουδετερονίων από ραδιενέργεια. Επίσης αυτή η διαδικασία θα παράγει πρόσθετο άνθρακα 14, λοξοδρομώντας την χρονολόγησή του.
Οι αλλαγές στο πρωτόκολλο του τεστ με τον άνθρακα 14 το 1988 περιλάμβαναν:
Εξέταση από ένα τμήμα της Σινδόνης.
Χρησιμοποίηση μόνο τριών εργαστηρίων, αντί των αρχικών επτά.
Το τμήμα της Σινδόνης «Γωνία του Ραέ» που ήταν γνωστό πως είχε μολυνθεί από πυρκαγιά και ανθρώπινο άγγιγμα, αντί ενός καθαρότερου τμήματος.
Συγκεντρωμένη μαζί, όλη αυτή η απόδειξη εγείρει σοβαρές αμφιβολίες για την εγκυρότητα του τεστ του 1988.
Εάν η Σινδόνη χρονολογηθεί ακριβώς τον 14ο αιώνα, τότε απαιτείται η γνώση, η ικανότητα και η δεξιοτεχνία πάρα πολλών πεδίων από έναν πλαστογράφο του Μεσαίωνα. Αυτός ο καλλιτέχνης χρειάζονταν εκτεταμένη γνώση στην ανατομία και φυσιολογία μέχρι να μπορεί με ακρίβεια να απεικονίσει τις λεπτομέρειες της σταύρωσης, όπως και γνώση των φωτογραφικών αρνητικών και των τρισδιάστατων εικόνων. Επίσης θα απαιτούνταν βαθιά γνώση της χημείας του αίματος και των προσθέσεων με μικροσκόπιο ντόπιων ποικιλιών γύρης από συγκεκριμένη τοποθεσία.
Κατά πόσον η Σινδόνη είναι ένα ταφικό ύφασμα της Παλαιστίνης του 1ου αιώνα ή μια πλαστογραφία της μεσαιωνικής Ευρώπης, μελετείται ακόμη. Κατά πόσον είναι το πραγματικό σάβανο του Χριστού είναι πέρα απʼ τον ορίζοντα της επιστήμης. Ακόμη, η εικόνα της Σινδόνης και οι κηλίδες αίματος, μπορούν να μας βοηθήσουν να φανταστούμε τα τρομερά παθήματα του Χριστού. Ότι είναι άδειο αυτό το σάβανο, μας υπενθυμίζει την ανάστασή Του.
Μια αριστουργηματική αναπαραγωγή ή το πραγματικό σάβανο, αυτό μπορεί να μιλήσει σε όλους όσους έχουν ακουμπήσει την πίστη τους σε Αυτόν.
«Δεν είναι εδώ, επειδή αναστήθηκε, όπως το είχε πει. Ελάτε, δείτε τον τόπο όπου ήταν τοποθετημένος ο Κύριος» (Ματθαίος 28:6).
BILL GEATING
Μετάφραση κατόπιν αδείας από το περιοδικό BIBLE AND SPADE-Winter 2000. Τίτλος πρωτότυπου: Shroud of Turin 2000.

ΙΙ

ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΙΝΔΟΝΗΣ
Πηγή: http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=87

Οι κριτικοί σωστά έχουν κατηγορήσει ότι είναι αδύνατον για κάτι τόσο ασυνήθιστο, όσο η Σινδόνη, να έχει διαφύγει της προσοχής για 13 αιώνες, μόνο για να εμφανιστεί στην κατοχή ενός κατώτερου Γάλλου ευγενούς το 1355. Η Σινδόνη φαίνονταν να έχει έρθει από το πουθενά σε έναν αιώνα πασίγνωστο για πλαστογραφίες. Αλλά το 1969, ο Βρεττανός συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής Ian Wilson παρατήρησε δυνατές ομοιότητες μεταξύ της Σινδόνης και των μεσαιωνικών περιγραφών της πιο διάσημης εικόνας των αρχών του Μεσαίωνα- “Την Αχειροποίητη Εικόνα της Έδεσσας”.
Η καταγεγραμμένη ιστορία της Εικόνας της Έδεσσας άρχισε τον 6ο αιώνα στην χριστιανική πόλη της Έδεσσας, στην σύγχρονη ανατολική Τουρκία. Πιστεύονταν ότι ήταν ένα ύφασμα στο οποίο ο ζωντανός Ιησούς είχε αποτυπώσει το πρόσωπό του, η Εικόνα σκόπιμα στάλθηκε σε έναν βασιλιά της Έδεσσας. Ήταν τόσο μακρύ, ώστε έπρεπε να “διπλωθεί στα τέσσερα” για να τοποθετηθεί στο πλαίσιο υποστήριξης. Εάν η Σινδόνη του Τορίνου διπλώνονταν για να αποκρύψει το σώμα και να φαίνεται μόνο το πρόσωπο, θα ήταν πολύ όμοια με τις αρχαιότερες απεικονίσεις της Εικόνας της Έδεσσας που έχουν βρεθεί.
Συγγραφείς του Μεσαίωνα λένε ότι η Εικόνα δεν ήταν έργο τέχνης, αλλά το αμυδρό “ιδρωμένο” αποτύπωμα του Ιησού. Επίσης λέγανε ότι υπήρχε αίμα πάνω σε αυτό. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να παρατηρηθούν σήμερα πάνω στην Σινδόνη. Ο Wilson στο βιβλίο του «Η Σινδόνη του Τορίνου» (1978), σημειώνει ότι μετά που την εικόνα της Έδεσσας την πήραν οι Βυζαντινοί στην Κωνσταντινούπολη το 944, άρχισαν ήσυχα να παραδέχονται ότι είχαν την Σινδόνη σαν ένα από τα αποκτήματά τους. Αυτός ήταν πιθανόν ένας από τους θησαυρούς που κλάπηκαν στην Τέταρτη Σταυροφορία (1204) και αργότερα εμφανίστηκε στην Γαλλία. Έτσι, η Εικόνα της Έδεσσας φαίνεται στενά συνδεδεμένη με την Σινδόνη του Τορίνου.
Οι περισσότεροι ιστορικοί έδωσαν λίγη προσοχή στην θεωρία του Wilson, πιστεύοντας ότι η εικόνα της Έδεσσας ήταν απλά ένα ζωγραφισμένο πρόσωπο πάνω σε ένα μικρό ύφασμα. Αλλά οι αποδείξεις συνεχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Ειδική εξέταση στο φως των φωτογραφιών της Σινδόνης δείχνει γραμμές από παλιά τσακίσματα, κάτι που ισχυρά υποστηρίζει ένα παλαιό «δίπλωμα στα τέσσερα». Επίσης υπάρχουν αναφορές από συγγραφείς των αρχών του Μεσαίωνα που πίστευαν ότι η Εικόνα της Έδεσσας είχε την εικόνα ενός πλήρους σώματος.
Τελικά, πρόσφατα στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού, αναγνωρίστηκε μια ομιλία του Γρηγόριου, αρχιδιακόνου της Αγίας Σοφίας (του μεγάλου καθεδρικού ναού στην Κωνσταντινούπολη) που ήταν ειδικός στην ιστορία της Εικόνας της Έδεσσας. Την νύχτα 16 Αυγούστου 944, η εικόνα της Έδεσσας, μόλις είχε «ελευθερωθεί» από την Έδεσσα, την έφεραν στο παλάτι του αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. Αυτή ήταν μια από τις λίγες καταγεγραμμένες δημόσιες εμφανίσεις της Εικόνας. Η ομιλία του Γρηγόριου σε αυτό το περιστατικό δυνατά υπονοεί ότι η εικόνα αφαιρέθηκε τουλάχιστον εν μέρει από το κάλυμμά της (ένα είδος πλαισίου κορνίζας) και ξεδιπλώθηκε τόσο πολύ ώστε να μην αποκαλύπτει μόνο το πρόσωπο, αλλά επίσης ένα ματωμένο πληγωμένο πλευρό. Στην ομιλία του, ο Γρηγόριος λέει ότι το αίμα και ο ιδρώτας του προσώπου έπεφτε σταγόνα –σταγόνα από το πλευρό του Ιησού. Αυτός επίσης αναφέρει «αίμα και νερό εκεί» σαν εάν να έδειχνε στο πληγωμένο πλευρό για το ακροατήριό του. Εάν η Εικόνα της ΄Εδεσσας είχε ένα πληγωμένο πλευρό, αυτή αποτελούνταν από περισσότερο από την εικόνα ενός προσώπου και ηχεί αξιοσημείωτα σαν την Σινδόνη του Τορίνου. Μια τέτοια σύνδεση θα έσπρωχνε την ιστορία της Σινδόνης πίσω στον 6ο μ.Χ. αιώνα, ένας πρόσθετος λόγος για να αμφιβάλλουμε την χρονολόγηση με τον άνθρακα-14 το 1988.
JOHN LONG
Μετάφραση κατόπιν αδείας από το περιοδικό BIBLE AND SPADE-Winter 2000. Τίτλος πρωτότυπου: Closing in on the shroudʼs history.

ΙΙΙ
Συνιστώ σε κάθε ενδιαφερόμενο τη μελέτη του Αθανάσιου Κ. Δημητριάδη «Αναφορά στη Σινδόνη του Τορίνου», εκδ. Τήνος 1998, όπου, με πλήθος βιβλιογραφικών παραπομπών, αναφέρονται λεπτομερώς τα προβλήματα αξιοπιστίας της χρονολόγησης με άνθρακα 14, αλλά και η καταγγελία του θέματος από τον καθηγητή του παν/μίου του Dermstadt Βέρνερ Μπουλστ σε διεθνές συνέδριο στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια το 1989 (βλ. εκτενώς το σχετικό κεφάλαιο, σελ. 38-54).
Εκεί αναφέρονται και άλλα τεκμήρια της παλαιότητας και αυθεντικότητας της σινδόνης, όπως ο εντοπισμός νομισμάτων της ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, τοποθετημένων στα μάτια του σώματος. Τα νομίσματα φάνηκαν το 1977, όταν η εικόνα του προσώπου αναλύθηκε με εξοπλισμό διαστημικής τεχνολογίας (σελ. 26-27). Η τοποθέτηση νομισμάτων στα μάτια των νεκρών ήταν ταφικό έθιμο της εποχής εκείνης.
Εκεί επίσης αναφέρονται οι πρώιμες μαρτυρίες για τη σινδόνη (σελ. 72-84). Λίγα λόγια γι’ αυτό, εκτός από όσα ειπώθηκαν ανωτέρω:
Το Ιερό Μανδήλιο (που καθώς φαίνεται ήταν η σινδόνη, διπλωμένη έτσι μέσα σε θήκη, που φαινόταν μόνο το πρόσωπο του Κυρίου) εντοιχίστηκε σε μια κόχγη του τείχους της Έδεσσας από τον επίσκοπο της πόλης, όταν ξέσπασε διωγμός κατά των χριστιανών το 2ο αιώνα, από τους διαδόχους του πρώτου χριστιανού βασιλιά Άβγαρου. Ανακαλύφθηκε όταν κατέρρευσε το τείχος, το 550 μ.Χ., σε μια περσική επίθεση. Τότε οι χριστιανοί αρχίζουν να ζωγραφίζουν το Χριστό όπως Τον ξέρουμε σήμερα από τις ορθόδοξες εικόνες, εξαιτίας προφανώς της μορφής που είναι αποτυπωμένη πάνω στο ύφασμα, που το θεωρούσαν «μαντήλι», λόγω της θήκης όπου ήταν διπλωμένο.
Μετά το 10ο αιώνα, που η εικόνα έρχεται στην ΚΠολη, προφανώς αποκαλύπτεται ότι είναι σεντόνι. Μαρτυρίες προς τούτο:
Στις αρχές του 12ου αι. αρχίζει να ζωγραφίζεται η σκηνή του «Επιτάφιου Θρήνου», εμφανώς επηρεασμένη από τη μορφή που απεικονίζεται στη σινδόνη. Παράλληλα εμφανίστηκαν οι «επιτάφιοι», τα υφάσματα που τοποθετούνται στο συμβολικό τάφο του Χριστού τη Μ. Παρασκευή (και σήμερα στους ναούς). Κοινό χαρακτηριστικό τους η ολόσωμη μορφή του Ιησού με τα χέρια σταυρωμένα, όπως η μορφή της σινδόνης.
Γύρω στο 1192 (εκατό χρόνια πριν τη χρονολογία που έδωσε για τη σινδόνη ο άνθρακας 14) χρονολογείται η εικόνα του Κώδικα Pray, στη Βουδαπέστη, με τον ενταφιασμό του Ιησού ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ φαίνεται στη σινδόνη: Τον ξαπλώνουν σε ένα σεντόνι με «ύφανση ψαροκόκαλου», με ιδιαίτερα σημάδια που υπάρχουν ΚΑΙ στη σινδόνη, ενώ το σώμα του Κυρίου έχει τα χαρακτηριστικά και τη στάση της μορφής της σινδόνης.
Εκτός αυτών, ο Γάλλος στρατιωτικός Ρομπέρ ντε Κλαρί, το 1203, αναφέρει ότι στην Παναγία των Βλαχερνών, στην ΚΠολη, «φυλασσόταν η Σινδόνη, στην οποία είχε τυλιχθεί ο Κύριός μας, και η οποία υψωνόταν όρθια κάθε Παρασκευή, έτσι που να μπορεί κανείς να δει καθαρά τη μορφή του Κυρίου».
Αλλά και η «Δωδεκάβιβλος» του Δωσίθεου (τόμ ΙΑ΄, κεφ. Β΄, σελ. 20, έκδ. Βασ. Ρηγοπούλου) αναφέρει ότι επί Μιχαήλ Παφλαγόνος έγινε λιτανεία στην ΚΠολη, όπου λιτανεύθηκαν «τα σπάργανα του Σωτήρος». Σπάργανα = τα «εντάφια σπάργανα», δηλ. το σάβανό Του, αυτό που βρέθηκε στο τάφο μετά την ανάσταση του Ιησού! (Βλ. κατά Ιωάννην, 20, 5-7).

O Abū-Tāhir Al-Jannābī και η βεβήλωση της Μέκκας

Υπάρχει ένα πολύ ακριβό βιβλίο, που όμως αξίζει να αγοραστεί από όσους θέλουν να μαθαίνουν σωστά την ιστορία και γνωρίζουν αγγλικά. Είναι το «The Empire of the Mahdi: The Rise of the Fatimids (Handbook of Oriental Studies/Handbuch Der Orientalistik)» (Η αυτοκρατορία του Μαχντί: Η άνοδος των Φατιμιδών/Εγχειρίδιο Ανατολικών Σπουδών) των Heinz Halm και M. Bonner και μπορείτε να το παραγγείλετε από εδώ.

Στο βιβλίο αυτό διαβάζουμε – μεταξύ άλλων – για τους Καρμαθίτες, μια ισμαηλιτική σέχτα που έχει κατηγορηθεί για αμοραλισμό και μηδενισμό. Πιο γνωστοί έγιναν για την επανάστασή τους κατά των Αμπασιδών και τη λεηλασία της Μέκκας υπό την ηγεσία του Αμπου Ταχιρ αλ-Τζαναμπι.

Αυτή η λεηλασία της Μέκκας που περιλάμβανε και «απαγωγή» της Μαύρης Πέτρας συνήθως δεν αναφέρεται από τους απολογητές του Ισλάμ. Ακόμα κι όταν αναφέρεται, επικεντρώνονται συνήθως στην επιστροφή της Πέτρας . Γιατί δε μας λένε λεπτομέρειες; Επειδή οι Καρμαθίτες έσφαξαν τους μουσουλμάνους προσκυνητές κατά τη διάρκεια του Χατζ, φωνάζοντας στίχους του Κορανίου. Συγκεκριμένααπό τη σούρα Αλ Φιλ:

Η παράδοση γύρω από αυτούς τους στίχους (που μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά στα αγγλικά εδώ) λέει ότι:

Τη χρονιά της γέννησης του Προφήτη Μουχάμμαντ, ένας ισχυρός αιθιοπικός στρατός βάδισε κατά της Μέκκας (της πόλης όπου γεννήθηκε ο Μουχάμμαντ) με σκοπό να καταστρέψει τον Άγιο Οίκο του ΑΛΛΑΧ (το χώρο του προσκυνήματος).  Οι Άραβες δεν είχαν δύναμη να πολεμήσουν εναντίον του πολύ μεγάλου και ισχυρού στρατού. Οι Άραβες άφησαν μόνη τη Μέκκα. Ο Αλλάχ έστειλε σμήνη πουλιών και υπεράσπισαν τον Άγιο Οίκο Του. Εκατοντάδες πουλιά που δεν είχαν ειδωθεί ποτέ πριν πέταξαν προς τη Μέκκα. Κάθε πουλί είχε τρεις μικρές πέτρες. Αυτά τα πουλιά νίκησαν τον αιθιοπικό στρατό.1

Σύντροφοι του ελέφαντα ονομάστηκαν οι Αιθίοπες επειδή ο στρατός τους είχε πολλούς ελέφαντες. Και το έτος της εισβολής τους ονομαζόταν επίσης το έτος του ελέφαντα. Οι μουσουλμάνοι βασισμένοι σε αυτούς τους στίχους, πίστευαν ότι αυτό πραγματικά είχε συμβεί, μια και το Κοράνι θεωρείται ο κατά γράμμα λόγος του Θεού. Μερικοί ακόμα και σήμερα περιμένουν ότι ο Αλλάχ θα στείλει πουλιά που θα κρατούν πέτρες και θα τους βοηθήσουν να πάρουν το τέμενος Αλ-Ακσά. Έτσι, πίστευαν ότι κάθε επίθεση κατά της Μέκκας θα εξουδετερωνόταν από τον Αλλάχ. Αυτό το ήξερε ο αλ-Τζαναμπι, και μέσα στη σφαγή των μουσουλμάνων και τη γενική λεηλασία, φώναζε:

«Πού είναι ο Αλλάχ; Πού είναι τα μεγάλα πουλιά να μας ρίξουν πέτρες; Γιατί ο Αλλάχ δεν προστατεύει τον Οίκο Του; Δεν μπορεί; Ή δεν υπάρχει;»

Τα πτώματα των προσκυνητών αφέθηκαν να σαπίσουν στους δρόμους, ενώ μερικά πετάχτηκαν μέσα στο πηγάδι του Ζάμζαμ, που υποτίθεται ότι ξεπήδησε όταν ο μικρός Ισμαήλ σκάλιζε διψασμένος την άμμο με το πόδι του. (Το νερό του θεωρείται από τους μουσουλμάνους ιαματικό παρότι καμιά ανεξάρτητη μελέτη δεν το επιβεβαιώνει και μοιάζει μάλλον με θαλασσινό νερό). Αλλά η λεηλασία δε σταμάτησε εδώ. Ο Τζανάμπι πήρε τη Μαύρη Πέτρα μαζί του στο αλ-Χασα και την έσπασε σε κομμάτια. Μετά εκβίαζε τους Αμπασίδες να του δώσουν ένα μεγάλο ποσό για να την επιστρέψει. Μια Παρασκευή χρόνια αργότερα την πέταξαν δεμένη σε σάκκο μέσα σ’ ένα τζαμί της Κούφα (Ιράκ) με αποτέλεσμα να σπάσει κι άλλο και να γίνει 7 κομμάτια.

Πρέπει να πούμε ότι μερικοί πίστευαν ότι αυτή η επίθεση κατά της Μέκκας θα έφερνε την έλευση του Μαχντί, όπως λένε οι διάφορες ισλαμικές προφητείες. Βέβαια όπως δεν ήρθαν και πουλιά με πέτρες, δεν ήρθε ούτε και ο Μαχντί.

Υ.Γ. Για τους αναγνώστες που ρωτούν για τον Greek Murtad, είναι πολύ καλά στην υγεία του αλλά δεν θα επιστρέψει πριν το Σεπτέμβριο. Όλοι οι αποστάτες είμαστε πολύ καλά και πληθαίνουμε αριθμητικά.

—————————————————-

[1] At the year of the birth of the Prophet Mohammad, a strong Ethiopian Army went towards Makkah (the city of birth of Mohammad) in order to destroy the Holy Home of ALLAH (the place of pilgrim). The Arabs had no power to fight against that very big and strong army. The Arabs left Makka alone. Allah sent flights of Birds and defended His Holy House. Hundreds of birds which had never been seen before flew towards Makkah. Each bird had 3 little stones. These Birds beat the Ethiopian Army. (http://www.streetdirectory.com/travel_guide/153821/religion/the_birds_in_bible_and_quran.html)

The Empire of the Mahdi: The Rise of the Fatimids (Handbook of Oriental Studies/Handbuch Der Orientalistik)

Γάμοι χριστιανών με μουσουλμάνους

Το κείμενο αυτό βασίζεται σε απαντήσεις που είχε δώσει ο GreekMurtadd σε σχετικά ερωτήματα χριστιανών γυναικών που σκέφτονταν να παντρευτούν μουσουλμάνους. Έχει εμπλουτιστεί με μεταφράσεις από τα λινκ που έδωσε και με σχόλια αναγνωστών του ιστολογίου μας. Αργότερα που ο GreekMurtadd θα επιστρέψει, μπορεί να το επεξεργαστεί ξανά.

Εύχομαι να ωφελήσει τους αναγνώστες μας που καταλήγουν σ’ αυτό το ιστολόγιο αναζητώντας στοιχεία για γάμους χριστιανών με μουσουλμάνους.

Chalil loves Jesus – 18 Ιουλίου 2010

—————

Διαδικαστικά στοιχεία για το γάμο μεταξύ χριστιανής και μουσουλμάνου (από εδώ):

(Απευθύνεται σε χριστιανή που σκέφτεται να παντρευτεί μουσουλμάνο.) «Αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία μπορείς να κάνεις προγαμιαίο συμφωνητικό, τα πράγματα όμως περιπλέκονται γιατί μπαίνουν στη μέση άλλες λεπτομέρειες. Δεν θα συνιστούσαμε ποτέ σε μη μουσουλμάνα να παντρευτεί μουσουλμάνο σύμφωνα με τη σαρία.
Προγαμιαίο συμφωνητικό μπορεί να γίνει και σε συμβολαιογράφο, όπως κάνουν αρκετά διάσημα πρόσωπα τα τελευταία χρόνια, αλλά από ισλαμικής απόψεως δεν είναι ό,τι πιο έγκυρο.
Σε περίπτωση που παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία, μπορείς να κρατήσεις το θρήσκευμά σου, τα παιδιά όμως που θα κάνετε πρέπει οπωσδήποτε να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι. Το ερώτημα είναι, μπορείς εσύ ενώ πιστεύεις σε ένα άλλο θρήσκευμα να δώσεις στα παιδιά σου ισλαμική ανατροφή; Εσύ θα το κρίνεις αυτό.

Εάν κάνετε προγαμιαίο συμφωνητικό σε συμβολαιογράφο, το προσαρμόζετε στο νόμο της χώρας όπου κατοικείτε. Εάν παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία με τον όρο να μην πάρει άλλη σύζυγο, τότε σε περίπτωση που θα το κάνει μπορείς είτε να το αποδεχτείς, είτε να κηρύξεις το γάμο άκυρο, επειδή ο σύζυγος αθέτησε το συμφωνητικό.

Αν διατηρήσεις το θρήσκευμά σου, σύμφωνα με τη σαρία δεν γίνεται να τον κληρονομήσεις όταν πεθάνει. Σε περίπτωση που πεθάνεις πρώτα εσύ, σύμφωνα με κάποιους λογίους μπορεί αυτός να κληρονομήσει εσένα, σύμφωνα με άλλους όμως ούτε αυτό γίνεται, βάσει του χαντίθ ότι ούτε οι μουσουλμάνοι κληρονομούν αλλόθρησκούς ούτε οι αλλόθρησκοι μουσουλμάνους. Βέβαια σύμφωνα με τις νομοθεσίες δυτικών χωρών μπορείτε να κληρονομήσετε ο ένας τον άλλο. Οπότε, και πάλι εξαρτάται από το πού θα κατοικείτε όταν συμβεί κάποιος θάνατος: σε ένα κοσμικό κράτος ή σε κράτος που οι νόμοι του βασίζονται στη Σαρία;»

Πώς αντιμετωπίζει ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ τέτοιους γάμους (από εδώ):

Από χριστιανικής απόψεως δεν εγκρίνονται οι γάμοι με αλλοδόξους. Ο Παύλος έχει γράψει (B΄ Kορ. 6, 14-17).

“Mην κάνετε αταίριαστους δεσμούς γάμου με απίστους. Γιατί, ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στο Xριστό και στο διάβολο; Ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο; Mπορεί να υπάρχουν στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού – που είστε εσείς – και ο ναός των ειδώλων; Γι’ αυτό, λέει ο Kύριος: Φύγετε μακριά απ’ αυτούς και ξεχωρίστε.»

Ο Παύλος δέχεται να μην εγκαταλείπει ο Χριστιανός ή η Χριστιανή το γαμήλιο σύντροφο, ΟΤΑΝ ο γάμος έχει προηγηθεί της μεταστροφής στον Χριστιανισμό. Δηλ. όταν δεν ήταν χριστιανός όταν τελέστηκε ο γάμος: Α΄Κορ. 7:12-17:

12 Αν κάποιος έχει γυναίκα άπιστη, κι αυτή είναι σύμφωνη να συνοικεί μαζί του, ας μη την αφήνει.
13 Και η γυναίκα που έχει άνδρα άπιστο, κι αυτός είναι σύμφωνος να συνοικεί μαζί της, ας μη τον αφήνει.
14 Επειδή, ο άπιστος άνδρας αγιάστηκε διαμέσου τής γυναίκας• και η γυναίκα η άπιστη αγιάστηκε διαμέσου τού άνδρα• επειδή, διαφορετικά, τα παιδιά σας θα ήσαν ακάθαρτα• τώρα, όμως, είναι άγια.
15 Αλλά, αν ο άπιστος προβαίνει σε χωρισμό, ας χωρίσει. Ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δουλωμένοι σε τέτοια• ο Θεός, όμως, μας προσκάλεσε σε ειρήνη.
16 Επειδή, τι ξέρεις, γυναίκα, αν πρόκειται να σώσεις τον άνδρα; Ή, τι ξέρεις, άνδρα, αν πρόκειται να σώσεις τη γυναίκα;
17 Αλλά, καθώς ο Θεός μοίρασε σε κάθε έναν, και καθώς ο Κύριος προσκάλεσε κάθε έναν, έτσι ας περπατάει• και έτσι διατάζω σε όλες τις εκκλησίες.”

Στηριγμένοι οι Πατέρες της Eκκλησία μας, όπως ο Mέγας Bασίλειος, σ’ αυτές κυρίως τις δύο αγιογραφικές προτάσεις όρισαν πως ακόμα και ο γάμος με χριστιανούς μη Ορθοδόξους απαγορεύεται, πόσο μάλλον αυτός με αλλοδόξους: «Δεν επιτρέπεται σε ορθόδοξο άνδρα να συνάψει γάμο με αιρετική γυναίκα ή και το αντίθετο» (Mεγ. Bασίλειος, Στ΄ 72). Kανόνες Oικουμενικών Συνόδων κι όχι μόνο, κατηγορηματικά αποφαίνονται: Oι Oρθόδοξοι, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα πρέπει να παντρεύουν τα παιδιά τους με αιρετικούς. «Mη δειν τους της Eκκλησίας αδιαφόρως πρός Γάμου κοινωνίαν συνάπτειν τά εαυτών παιδία αιρετικοίς» (Δ΄ Oικουμ. Σύνοδος κανών 14· Σύνοδος Λαοδικείας Kανόνες 10, 31, 33, 37· ΣT΄ Oικουμ. Σύνοδος Kανών 72 και Σύνοδος Kαρθαγένης Kανών 29). Tελευταία, «κατ’ οικονομίαν», ευλογείται ο γάμος ορθοδόξου με αιρετικό-σχισματικό, αν ο δεύτερος είναι βαφτισμένος χριστιανός και εφ’ όσον η χριστιανική ομολογία στην οποία ανήκει αποδέχεται το Iερό Bάπτισμα ως Mυστήριο. Kατά την έκδοση της άδειας της τέλεσης αυτού του γάμου, μ’ έναν προτεστάντη ή με έναν ρωμαιοκαθολικό λ.χ., ο ορθόδοξος μέλλων ή μέλλουσα σύζυγος, διαβεβαιώνει εγγράφως την Ιερή Μητρόπολη, εκεί όπου θα γίνει ο γάμος, πως τα παιδιά που θα προέλθουν από αυτόν το μικτό γάμο, θα τα μεγαλώσει σύμφωνα με το Oρθόδοξο δόγμα. Kάτι βέβαια που σε καμία περίπτωση δεν ελέγχεται ή δεν πιέζεται ο ορθόδοξος στη συνέχεια να κάνει, και που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί σε γάμο με μουσουλμάνο γιατί κι αυτός έχει ακριβώς την ίδια δέσμευση: ότι τα παιδιά του θα γίνουν μουσουλμάνοι.
Γιατί όμως αυτή η απαγόρευση εκ μέρους του Χριστιανισμού; Δείτε λίγο εδώ (το κείμενο είναι για τις προγαμιαίες σχέσεις αλλά μας ενδιαφέρει για το θέμα μας):

http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/oikogeneia/progamiaies2.htm

Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ΩΦΕΛΗΘΕΙ κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί “ευτυχισμένοι” δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, (ως “μύησης”, για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά “εαυτούς και αλλήλους, και ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: “Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη. Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά ΔΥΟ μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας”.
Ο στόχος λοιπόν, ΔΕΝ είναι ούτε η “ευτυχία” των δύο, ούτε “η τεκνοποιία”, ούτε “το σεξ”. Ο στόχος είναι Η ΘΕΩΣΗ. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ’ όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία ΣΥΖΥΓΩΝ, αλλά ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ!!!”

Κι ερχόμαστε στο πρακτικό του θέματος: Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, με όποιο γάμο κι αν το κάνει (π.χ. πολιτικό) κάποια στιγμή είναι αναμενόμενο να κάνει παιδιά. Γνώμη μας είναι ότι τα παιδιά πρέπει να έρχονται στον κόσμο μόνο από πραγματική ένωση, όπου οι δυο γονείς τους είναι ΜΙΑ ΨΥΧΗ κι ΕΝΑ ΣΩΜΑ. Είναι δυνατόν αυτό να γίνει σε ένα γάμο μεικτό, όπου άλλα πιστεύει ο ένας κι άλλα ο άλλος και διαφωνούν στο τόσο βασικό θέμα της θρησκείας; Ας πούμε ότι οι γονείς δεν θα προσπαθήσουν να επιβάλουν ο καθένας το δικό του θρήσκευμα στα παιδιά, ή ότι οι δυο τους θα συμφωνήσουν ότι αυτά θα ακολουθήσουν το θρήσκευμα του ενός. Τι γνώμη θα έχουν τα παιδιά για τους γονείς τους και τη θρησκεία; Θα τρέμουν μήπως ο ένας από τους δυο, που δεν δέχεται την “αληθινή θρησκεία” (όποια κι αν πιστεύουν ότι είναι αυτή) θα πάει στην κόλαση; Θα αρχίσουν να τον αντιμετωπίζουν ως “άπιστο”; Ή θα περιφρονήσουν την έννοια της θρησκείας, για να αποφύγουν την εσωτερική σύγκρουση; Εμείς γνωρίζουμε δείγματα από την κάθε περίπτωση και δεν θα ευχόμασταν σε καμιά οικογένεια να γίνει έτσι. Επίσης γνωρίζουμε ότι η χριστιανή γυναίκα μπαίνει σε μια διαδικασία πίεσης να γίνει μουσουλμάνα. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να γίνει με βία – αν και αυτό συμβαίνει – αλλά συμβαίνει. Ο κάθε μουσουλμάνος που παντρεύεται χριστιανή είναι υποχρεωμένος να προσπαθήσει να την επηρεάσει ώστε να δεχθεί το Ισλάμ. Το πώς θα το κάνει εξαρτάται από τον χαρακτήρα του, πάντως υπάρχουν σύζυγοι που χρησιμοποιούν ακόμη και τα παιδιά για να εξαναγκάσουν τη γυναίκα τους να αλλαξοπιστήσει.

Μερικοί λένε ότι το γεγονός ότι στους μουσουλμάνους επιτρέπεται να παντρευτούν εκτός από μουσουλμάνες, χριστιανές και Εβραίες συζύγους, αποδεικνύει ότι το Ισλάμ είναι ανεκτικό. Αυτά είναι απλά ανακρίβειες.
Κατ’ αρχήν ο μουσουλμάνος δεσμεύεται από τη Σαρία να μην παντρευτεί ειδωλολάτρισσα ή άθεη/αγνωστικίστρια, παρά μόνο μουσουλμάνα ή χριστιανή ή Εβραία (από το «λαό του βιβλίου»). Αν κάποιος έγινε μουσουλμάνος και η σύζυγός του δεν εμπίπτει στις τρεις αυτές κατηγορίες, οφείλει να τη χωρίσει.  Δείτε εδώ πώς απαντά έγκυρος θεολόγος του σουνιτικού Ισλάμ σε ερώτηση αν μπορεί να παραμείνει σε γάμο με ειδωλολάτρισσα κάποιος που έγινε μουσουλμάνος:

http://www.islam-qa.com/en/ref/9949

Δεν επιτρέπεται ένας μουσουλμάνος να παραμείνει σε συζυγική σχέση με μια γυναίκα που δεν είναι μουσουλμάνα, επειδή ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και μην παντρεύεστε Αλ Mushrikaat (ειδωλολάτρισσες) μέχρι να πιστέψουν (να λατρέψουν τον Αλλάχ μόνο) [al-Baqarah 2:221]

«Επίσης μην κρατάτε τις άπιστες γυναίκες ως συζύγους» [al-Mumtahanah 60:10]

«Δεν είναι νόμιμες (σύζυγοι) γι’ αυτούς που αρνούνται να πιστέψουν, ούτε αυτοί που αρνούνται να πιστέψουν νόμιμοι (σύζυγοι) γι’ αυτές» [al-Mumtahanah 60:10]

«Ο Ομάρ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) χώρισε δύο από τις συζύγους του που ήταν ειδωλολάτρισσες όταν αποκαλύφθηκε αυτό το εδάφιο. Ο Ibn Qudaamah αναφέρει στο al-Mughni ότι υπάρχει ijmaa (συναίνεση των λογίων) στο σημείο αυτό. Είπε: «Δεν υπάρχει καμία διαφορά απόψεων μεταξύ των μελετητών ότι οι γυναίκες τους απαγορεύονται (για γάμο).» (Al-Mughni 7 / 503)

Ο Αλλάχ έχει κάνει μια εξαίρεση στην περίπτωση των γυναικών από τους Λαούς του Βιβλίου [τους Εβραίους και τους Χριστιανούς]. Λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«(Νόμιμες σε σας για γάμο) είναι αγνές γυναίκες από τους πιστούς και αγνές γυναίκες από αυτούς που είχαν την Αγία Γραφή (Εβραίοι και Χριστιανοί) πριν από τον καιρό σας» [al-Maaa’idah 5:05]

Η λέξη «αγνή» (muhsanaat) σημαίνει ότι δεν συμμετέχει σε zinaa (παράνομες σεξουαλικές σχέσεις).

Καθώς η γυναίκα που αναφέρεται στην ερώτηση δεν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου, ο μουσουλμάνος σύζυγός της πρέπει να φοβηθεί τον Αλλάχ και την αφήσει, γιατί η σχέση του μαζί της είναι χαράαμ (απαγορευμένη) σύμφωνα με τη Σαρία, και η εμμονή σε αυτή είναι zinaa και είναι χαράαμ. Αν μια γυναίκα γίνει Μουσουλμάνα και ο σύζυγός της είναι άπιστος, ανεξάρτητα αν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου ή όχι, η σύμβαση γάμου καθίσταται αμέσως άκυρη, από τα αποδεικτικά στοιχεία που προαναφέρθηκαν. Γίνεται απαγορευμένη για τον σύζυγό της επειδή έγινε μουσουλμάνα, και δεν είναι πλέον επιτρεπτή σ’ αυτόν, εκτός αν γίνει μουσουλμάνος κατά τη διάρκεια της iddah της (περίοδο αναμονής μετά το διαζύγιο). Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.»

Ενώ λοιπόν στον Χριστιανισμό επιτρέπεται κάποιος που έγινε χριστιανός να συνεχίσει το γάμο του με τον μη χριστιανό σύζυγο, εφόσον κι εκείνος συμφωνεί, στο Ισλάμ αυτό απαγορεύεται. Πού λοιπόν είναι η μεγαλύτερη ανεκτικότητα;

Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες για τις γυναίκες που θεωρούνται κατάλληλες σύζυγοι για έναν μουσουλμάνο άνδρα:

http://www.jannah.org/sisters/intermarriage.html

Μουσουλμάνος άνδρας και μη μουσουλμάνα γυναίκα:

Γάμος με χριστιανές και Εβραίες: Οι γάμοι μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και ορισμένων μη μουσουλμάνων γυναικών είναι επιτρεπτοί. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί σε αυτούς τους γάμους, ιδίως όταν συμβαίνουν σε μη μουσουλμανικές χώρες, όπου ο ισλαμικός νόμος και η θρησκεία δεν επικρατούν.

Εδώ μεταφράζω το «fatwaa» του Maulana Muhammad Yousuf Ludhianvi, γνωστού μουσουλμάνου λογίου από το Πακιστάν, σε απάντηση μιας ερώτησης σχετικά με την θέση της Σαρία για γάμους στις ΗΠΑ με μη μουσουλμάνες γυναίκες. Αυτή η ερώτηση τέθηκε από Πακιστανό Μουσουλμάνο που ζει στις ΗΠΑ και εμφανίστηκε στη στήλη του Maulana που δημοσιεύεται κάθε Παρασκευή στην ημερήσια εφημερίδα «Jang». Αυτός ερμηνεύει τον ισλαμικό νόμο ως εξής:

1 – Οι μη μουσουλμάνες γυναίκες, τις οποίες μπορούν να παντρευτούν Μουσουλμάνοι άνδρες, είναι γυναίκες από τη χριστιανική και εβραϊκή θρησκεία που είναι κάτοικοι εθνών «Daar-ul-Islam»(έθνη όπου ο ισλαμικός νόμος υπερισχύει) και που γι’ αυτό ονομάζονται, «Dhi’mmi» (αυτοί που δίνουν φόρο υποτέλειας αντί για ελεημοσύνη σε ένα ισλαμικό κράτος), αλλά ΟΧΙ κάτοικοι του «dar al-kufr» (όπου υπάρχουν οι νόμοι των απίστων ή μη ισλαμικοί κανόνες). Με αυτές τις γυναίκες, ο γάμος επιτρέπεται, αλλά είναι «mukrooh tanzihi.» (Δεν μπορώ να το μεταφράσω σωστά).

2- Με χριστιανές ή εβραίες γυναίκες, που είναι κάτοικοι του «dar a-harb»****, το nikah (το συμβόλαιο του γάμου) θα είναι έγκυρο, αλλά θα είναι μια κατάσταση «mukrooh Tahrimi» (χειρότερη από ό, τι η tanzihi).
Η πράξη η οποία είναι «mukrooh tarhimi» είναι τόσο κοντά στην «χαράαμ» (αυτή που δεν επιτρέπεται καθόλου) που είναι σχεδόν «χαράαμ» και είναι «na’jaiz» δηλαδή όχι νόμιμη. Ο άνδρας που εμπλέκεται θα είναι υπεύθυνος για τη διάπραξη μιας πράξης η οποία είναι τόσο κοντά σε μια κατάσταση «αμαρτίας».

**** Ο Victor Danner περιγράφει το «Dar al-Islam» ως:

Ο οίκος του Ισλάμ, ή ο ισλαμικός κόσμος. Η Ισλαμική κοινότητα, όπου επικρατεί η υποταγή στο Θείο Θέλημα. Σε αντίθεση με το Dar-al-Harb (τη μη ισλαμική κοινότητα).

Να κάνουμε μια μικρή παρέμβαση για να εξηγήσουμε τον όρο Dar al-Harb (στα αραβικά: دار الحرب ), μια που ο αρθρογράφος αποφεύγει να το κάνει. Σημαίνει «οίκος του πολέμου» και σύμφωνα με το εγχειρίδιο της Σαρία «Reliance of the Traveller: The Classic Manual of Islamic Sacred Law Umdat Al-Salik” σελ. 647, οι ισλαμικές αρχές που η γη τους συνορεύει με τέτοιες εχθρικές περιοχές (dar al-harb) υποχρεούνται σε τζιχάντ κατά των εχθρών, διαίρεση των λαφύρων του πολέμου ανάμεσα στους πολεμιστές, και ξεχώρισμα ενός πέμπτου για παραλήπτες «που το αξίζουν».

Συνεχίζουμε με το άρθρο:

3 – Είναι απαραίτητο ότι οι γυναίκες θα πρέπει να ασκούν τη θρησκεία τους κατά τη στιγμή του γάμου και δεν θα είναι πρακτικώς «Mulhid» (άθεες). Ο γάμος με οποιαδήποτε γυναίκα, που δεν πιστεύει στο Θεό και στο μήνυμα του Θεού και δεν εξασκεί καμιά θρησκεία θα είναι άκυρος και σύμφωνα με τη Σαρία (τον ισλαμικό νόμο), ένα τέτοιο ζευγάρι εμπλέκεται σε αμαρτία.

4- Εάν οποιοσδήποτε μουσουλμάνος παντρεύεται μια γυναίκα από τους «Λαούς της Βίβλου», τα παιδιά θεωρούνται από τη Σαρία (ισλαμικό νόμο) ότι είναι μουσουλμάνοι.

Για παράδειγμα, συχνά στο «Dar al-harb» τα παιδιά ακολουθούν τη θρησκεία της μητέρας τους, και μερικές φορές ο γάμος γίνεται με συμφωνίες μεταξύ των ζευγαριών ότι τα μισά από τα παιδιά θα υιοθετήσουν τη θρησκεία της μητέρας και τα άλλα μισά θα ακολουθήσουν τη θρησκεία του πατέρα τους. Εάν ένας Μουσουλμάνος άνδρας συμφωνεί με οποιονδήποτε από αυτούς τους όρους δεχόμενος τα παιδιά να μην ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, το άτομο θα πρέπει να θεωρηθεί ως «Murtid» (αυτός που αρνήθηκε το Ισλάμ – αποστάτης), επειδή έχει επιτρέψει να γίνουν «kaafir» (άπιστοι) τα παιδιά του που μπορούσαν να έχουν ανατραφεί στην Ισλαμική θρησκεία. Όποιος πρόθυμα και συνειδητά επιτρέπει / συμφωνεί τα παιδιά του να γίνουν «kaafir» θεωρείται «kaafir.» Είναι έξω από τον Ισλαμικό κύκλο. Αν είχε γάμο με οποιαδήποτε γυναίκα μουσουλμάνα πριν από το γάμο αυτό, η μουσουλμάνα είναι ελεύθερη από αυτόν (γιατί μια μουσουλμάνα δεν μπορεί να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο).

5 – Δεδομένου ότι ορισμένοι από τους αφελείς νέους μουσουλμάνους μας, που ζουν στη Δύση, παντρεύονται με χριστιανές γυναίκες στις χώρες τους. Και δεδομένου ότι, συνήθως, τα τοπικά δικαστήρια επιτρέπουν στις γυναίκες να πάρουν την επιμέλεια των παιδιών και το διαζύγιο κανονίζεται υπέρ τους, οι νέοι μας είναι «khusar al-duniyaa wal’-aakhiraah», που σημαίνει περιπλανώμενοι ή χαμένοι σε αυτόν τον κόσμο και στον μετά θάνατον. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με τη Σαρία, το «al-maa’roof ka’almashrrot», που σημαίνει όποια πρακτική είναι επικρατούσα ή κοινή στην κοινωνία, είναι αποδεκτή σε ένα συμβόλαιο γάμου.

Αυτό σημαίνει ότι ένας άνδρας μουσουλμάνος, με το γάμο υπό αυτές τις συνθήκες σε αυτές τις χώρες, συμφωνεί εν γνώσει του ότι η γυναίκα μπορεί, σε περίπτωση διαζυγίου, να πάρει την επιμέλεια των παιδιών και είναι ελεύθερη να τα μεγαλώσει αργότερα όπως η ίδια θέλει.

6 – Για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, σε μη μουσουλμανικές χώρες, δεν επιτρέπεται σε μουσουλμάνους νέους να παντρευτούν χριστιανές γυναίκες. Για το λόγο # 3 (γυναίκα που δεν ασκεί μια θρησκεία), ο γάμος δεν είναι καν έγκυρος. Δεδομένου ότι ο λόγος # 4, οδηγεί σε «απιστία» και αυτός καθίσταται «αποστάτης», ο γάμος με κάθε γυναίκα μουσουλμάνα γίνεται άκυρος. Ο λόγος # 5 δεν υφίσταται, αν οι τοπικοί νόμοι δεν χορηγούν συνήθως την επιμέλεια στη γυναίκα ή αν ο μουσουλμάνος άνδρας δεν έχει συμφωνήσει σε κανένα «kufriaah» όρο (όπως η αποδοχή κάποια τα παιδιά να ανατραφούν ως μη μουσουλμάνοι).

«*******/

Όπως είναι σαφές, η θέση του Maulana Yousuf είναι εξαιρετικά αυστηρή όσον αφορά το θέμα του γάμου με μη μουσουλμάνες γυναίκες στη Δύση. Αλλά έτσι έχει η σοβαρότητα των καταστάσεων αυτών. Ένας λόγιος στο σχολείο hifz του Dar ul-Noor και του τζαμιού Al-Farooq Masjid στην Ατλάντα, ο Δρ Abdul Ghaffar, συνιστά ότι, εάν ένας μουσουλμάνος είναι ήδη παντρεμένος με μια μη μουσουλμάνα, θα πρέπει να παραμείνει παντρεμένος μαζί της. Θα πρέπει να είναι καλος και θερμός μαζί της και να τη διευκολύνει να κατανοήσει το πραγματικό Ισλάμ. Αυτός θα πρέπει να αντικατοπτρίζει το Ισλάμ στο χαρακτήρα του και να την ενθαρρύνει να γίνει Μουσουλμάνα οικειοθελώς πριν να γεννηθούν παιδιά σ’ ένα τέτοιο γάμο. Εκείνη την εποχή, ανακάλυψα ότι το τζαμί Al-Farooq δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμα ΚΑΝΕΝΑ διαθρησκευτικό γάμο.

Η καλύτερη επιλογή υπό αυτές τις συνθήκες είναι να παρουσιάσουμε στη γυναίκα το Ισλάμ και την περιμένουμε να αποδεχτεί το Ισλάμ πριν το γάμο. Η επιβολή οποιωνδήποτε αυστηρών προϋποθέσεων αποδοχής του Ισλάμ πριν από το γάμο ΔΕΝ θα κάνει κανένα καλό. Διότι, αν μια γυναίκα είναι διατεθειμένη να δεχθεί το Ισλάμ απλώς για να παντρευτεί έναν μουσουλμάνο άνδρα που της αρέσει, το πιο πιθανό είναι να εγκαταλείψει το Ισλάμ, αν ο γάμος καταλήξει σε διαζύγιο ή ακόμη και αν ο γάμος γίνει δυσάρεστος γι’ αυτήν.

Θα πρέπει να επιθυμητό μια γυναίκα να δέχεται το Ισλάμ αποκλειστικά και μόνο για το λόγο ότι της αρέσει το Ισλάμ. Οποιαδήποτε αποδοχή του Ισλάμ με πίεση δεν είναι πιθανό να είναι μόνιμη ούτε είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για έναν ευτυχισμένο γάμο.

Εάν η γυναίκα δεν είναι μουσουλμάνα από δική της επιλογή, στη συνέχεια, σε περίπτωση διαζυγίου, μπορεί να φύγει από το Ισλάμ και να είναι ελεύθερη να κάνει σχέση και να παντρευτεί μη μουσουλμάνο.

Η νέα οικογένειά της μπορεί εντέλει να αποφασίσει με ποιον τρόπο θα αναθρέψει τα παιδιά του μουσουλμάνου άνδρα. Η κατάσταση αυτή δεν θα πρέπει ποτέ να είναι αποδεκτή από κανέναν άνδρα μουσουλμάνο.

ΓΑΜΟΣ ΜΕ KUFFAR (ΑΠΙΣΤΟΥΣ):

Γάμοι μεταξύ Μουσουλμάνων και άθεων δεν είναι καθόλου ανεκτοί. Στις περιπτώσεις αυτές, ο άνδρας ή η γυναίκα θα πρέπει να αποδεχθεί το Ισλάμ πριν εισέλθει σε γάμο που διέπεται από το νόμο της Σαρία.»
…

ΓΑΜΟΣ ΜΕ ΕΒΡΑΙΑ: Σύμφωνα με τους Εβραίους, μια Εβραία μητέρα γεννά Εβραίο. Όπως λέει ένας από τους φίλους μου, το θέμα αυτό έχει προκαλέσει προβλήματα ειδικά στο Ισραήλ, όπου μια γυναίκα που παντρεύτηκε μουσουλμάνο νουθετήθηκε από τους Εβραίους και τελικά δέχτηκε το Ισλάμ για να αποφύγει την πίεση στην οικογένειά της. Όλοι οι κανόνες που ισχύουν για τις χριστιανές γυναίκες, ισχύουν και εδώ.»

Ένας αναγνώστης του ιστολογίου μας έχει κάνει το εξής σχόλιο
(εδώ):

«Ξέρεις ποια είναι η πλάκα με το Ισλάμ, θεωρούν πως είναι εντάξει να πάρεις (“ορθόδοξη”, δηλαδή του χασεδιτικού, κτλ κλάδου όχι όμως καινούριων) Ιουδαία σύζυγο (δες, προστατευόμενοι της Βίβλου). Εδώ είναι και η πλάκα. Ο λόγος γι’ αυτό προσάπτεται στο γεγονός της ανατροφής των τέκνων, καθώς θα μάθουν να σέβονται τους προφήτες. Άρα και τον Γιεσούα/Ισά. Αλήθεια; Πως μπορεί μία να είναι Ιουδαία και να θεωρεί τον Ιησού (όπως και τον Μπαρ Κοχμπά, κ.α.) προφήτη; Η άρνηση του Ιησού ως προφήτη ή θεού είναι βασικός πυλώνας του Ιουδαισμού. Αν θεωρείς τον Ισά προφήτη δε θεωρείσαι Ιουδαία, τέλος. Ένα καλό τεκμήριο για να βάλει σε σκέψη μερικούς μουσουλμάνους, για την ορθότητα των γραπτών τους.»

Όπως είδαμε και στο κείμενο από το δεύτερο λινκ, τη χριστιανή και την Εβραία ο μουσουλμάνος τις παντρεύεται υπό τον όρο ότι η μήτρα τους θα παράγει μουσουλμάνους για την ενδυνάμωση του Ισλάμ: θα κρατήσουν τη θρησκεία τους ιδιωτική τους υπόθεση και δεν θα προσπαθήσουν να τη διδάξουν στα παιδιά τους. Ορίστε τι ωραία που αναφέρεται ο ιμάμης εδώ στη “σοφία της Σαρία” που επιτρέπει στον μουσουλμάνο άνδρα να παντρεύεται μη μουσουλμάνα γυναίκα:

http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063
Ένα σοφό πράγμα στη Σαρία που επιτρέπει σε έναν μουσουλμάνο άνδρα να παντρευτεί μια χριστιανή γυναίκα αλλά δεν επιτρέπει το αντίθετο, είναι το ότι ο άνδρας είναι υπεύθυνος για τις υποθέσεις του σπιτιού. Είναι σε θέση να ελέγχει ό,τι συμβαίνει κάτω από τη στέγη του. Όσο για τη γυναίκα, αυτή είναι συναισθηματικά αδύναμη και δεν έχει ισχυρό έλεγχο στις υποθέσεις του σπιτιού.[1]

Σε περίπτωση που η χριστιανή σύζυγος ενός μουσουλμάνου θέλει να αναθρέψει τα παιδιά χριστιανικά, ο μουσουλμάνος οφείλει να τη χωρίσει και να πάρει τα παιδιά. Δείτε εδώ:

http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/ «Όμως η σύζυγός σου είναι ενεργά εχθρική προς το Ισλάμ και βρίσκεται σταθερά σε άλλο μονοπάτι. Επιπλέον, βλάπτει την προσπάθειά σου να μορφώσεις την κόρη σου στο Ισλάμ. Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας, επειδή η κόρη σου είναι στην τέλεια ηλικία για να της μιλήσεις για τον Αλλάχ, να της διδάξεις ισλαμική προσευχή, να την πας στο τζαμί, κτλ. Η συμβουλή μου είναι να χωρίσεις τη γυναίκα σου και να ζητήσεις την από κοινού επιμέλεια του παιδιού σου. Αν καταλήξεις να έχεις το παιδί για ορισμένο χρόνο, θα μπορείς τουλάχιστον να της μάθεις το Ισλάμ κατά το χρόνο που θα είναι μαζί σου.

Επιπλέον, μπορείς ν’ αρχίσεις να ψάχνεις για μια καλή μουσουλμάνα σύζυγο που θα είναι έτοιμη να χτίσει μαζί σου μια νέα οικογένεια βασισμένη στο να λατρεύετε μαζί τον Αλλάχ μόνο, και να αγωνίζεστε μαζί για πίστη και δικαιοσύνη και φόβο Θεού. Κάποια που να αναπτύσσεται μαζί σου στη θρησκεία και τρόπο ζωής, να κάνει μαζί σου την πρωινή προσευχή, να σε θαυμάζει (όπως θα τη θαυμάζεις κι εσύ), και να δίνει καλό παράδειγμα στα παιδιά σου. Είμαι σίγουρη ότι θα βρεις μεγάλη παρηγοριά κι ευτυχία σ’ αυτό,  αν είναι θέλημα του Αλλάχ.[2]

Ας δούμε και τι καταθέτει μια αναγνώστρια του ιστολογίου που γνωρίζει πώς έχει η κατάσταση στην Ελλάδα με τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και Ελληνίδων γυναικών (από εδώ):

«Πριν από λίγο καιρό που μίλησα με έναν σεΐχη παρόντων κι άλλων μουσουλμάνων που είναι παντρεμένοι με Ελληνίδες, μου είπαν όλοι με μια φωνή, οτι ο γάμος τους με τις Ελληνίδες έχει πάρα πολλά προβλήματα και επίσης προβληματίζονται πολύ για τα παιδιά τους που μεγαλώνουν εδώ και πολλοί απο αυτούς επιθυμούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους με τα παιδιά τους, ώστε να τα μεγαλώσουν σωστά (κατά αυτούς), με ή χωρίς τις εδώ συζύγους τους…»

Αν ο λόγος που το Ισλάμ επιτρέπει να παντρεύονται οι μουσουλμάνοι μη-μουσουλμάνες είναι τάχα η ανεκτικότητα, γιατί η μουσουλμάνα απαγορεύεται να παντρευτεί άντρα άλλου θρησκεύματος αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πάρει μουσουλμάνο; Αν κάποιος ρωτήσει, πιθανώς θα του πουν κάποια προπαγανδιστική σαχλαμάρα ότι ο μη μουσουλμάνος «δεν τιμά όλους τους προφήτες» γι’ αυτό. ΟΥΤΕ και η Εβραία σύζυγος «τιμά όλους τους προφήτες» όπως εύστοχα παρατήρησε ο αναγνώστης μας. Τότε λοιπόν γιατί εκείνη είναι κατάλληλη για σύζυγος μουσουλμάνου ενώ ένας μη μουσουλμάνος δεν είναι κατάλληλος για σύζυγος μουσουλμάνας;

Ο πραγματικός λόγος είναι αυτός που είπε ο Μουχάμμαντ: ότι το Ισλάμ δεν μπορεί να υποταχθεί, αλλά μόνο να κυριαρχήσει, κι επειδή ο άνδρας θεωρείται αρχηγός της οικογένειας στον οποίο η γυναίκα είναι υποταγμένη, η γυναίκα-φορέας του Ισλάμ δεν είναι δυνατόν να υποταχθεί σε «άπιστο». Ενώ ο αρχηγός μουσουλμάνος άνδρας, μπορεί να έχει μη μουσουλμάνες συζύγους στην εξουσία του αφού αυτός είναι το αφεντικό που κυριαρχεί πάνω τους, κι εκείνες είναι υποδεέστερες και με περιορισμένη εξουσία ακόμη και μέσα στο σπίτι. Γι’ αυτόν το λόγο, αν ο άντρας μουσουλμάνος αλλάξει θρησκεία δεν επιτρέπεται στο Ισλάμ η μουσουλμάνα σύζυγος να μείνει μαζί του. Πρέπει να τον αφήσει και να πάρει τα παιδιά, για να τα μεγαλώσει ισλαμικά. Οπότε τα περί δήθεν μεγαλύτερης «ανεκτικότητας» του Ισλάμ από τον Χριστιανισμό είναι ψέματα.

Δείτε τις λεπτομέρειες από το λινκ που έχουμε δώσει πιο πάνω:

«Μουσουλμάνα γυναίκα και μη μουσουλμάνος άνδρας:

….. ….. Και να μην δώσετε (τις κόρες σας) για γάμο σε Al-Mushrikun μέχρι να πιστέψουν στον Αλλάχ μόνο και αληθώς ένας σκλάβος που πιστεύει είναι καλύτερος από το έναν (ελεύθερο) Mushrik, έστω και αν σας ευχαριστεί ….[ 2:221] **

**Al-Mushrikun=> παγανιστές, ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές και δύσπιστοι ως προς την Μοναδικότητα του Αλλάχ και τον αγγελιοφόρο Του Προφήτη Μωάμεθ, ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ σ’ αυτόν.

Το Ισλάμ θεωρεί ότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή της οικογένειας και ως εκ τούτου επιτάσσει ότι η μουσουλμάνα δεν μπορεί να παντρευτεί ένα μη μουσουλμάνο επειδή θα είναι υπό την εξουσία ενός μη μουσουλμάνου συζύγου. Μπορεί να την εμποδίζει από την εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων της είτε πιέζοντάς την είτε κακοποιώντας την σωματικά.»

Ας κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να αναρωτηθούμε, ΓΙΑΤΙ ο μουσουλμάνος αρθρογράφος φαντάζεται ότι ένας μη μουσουλμάνος θα κάνει τέτοια πράγματα στη μουσουλμάνα σύζυγό του; Πολύ απλά επειδή ένας μουσουλμάνος σύζυγος ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να φέρεται έτσι στη σύζυγό του. Η μουσουλμάνα ΔΕΝ μπορεί να νηστέψει χωρίς τη συγκατάθεση του άντρα της και παρά τις γενικόλογες συμβουλές για ευγενική μεταχείριση της συζύγου, ένας μουσουλμάνος άντρας μπορεί να δέρνει τη γυναίκα του χωρίς να του ζητά το λόγο κανείς:

«Sunaan Abu Dawud, Βιβλίο 11, Αρ. 2142: Διηγήθηκε ο Umar ibn al-Khattab: Ο προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: ένας άνδρας δεν θα ερωτηθεί για το λόγο που χτυπά τη σύζυγό του.[3]»

Ας δούμε τη συνέχεια του κειμένου:

«Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για την επιβολή του περιορισμού. Η κατάσταση μετά θεωρείται πολύ επιζήμια για τη γυναίκα που εφαρμόζει το Ισλάμ και ακόμη χειρότερα για τα παιδιά σε αυτούς τους γάμους.

ΔΕΝ αναφέρονται όροι υπό τους οποίους επιτρέπεται σε μια μουσουλμάνα να παντρευτεί μη μουσουλμάνο σύζυγο ή να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο αφότου αυτή δέχτηκε το Ισλάμ. Ως εκ τούτου, ακόμη και αν έχει την ελευθερία να εξασκεί το Ισλάμ μετά τον γάμο, δεν της επιτρέπεται να εισέλθει σε διαθρησκευτικό γάμο.»

Δείτε εδώ πώς συμβουλεύουν μια μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί καθολικό, ο οποίος μάλιστα θα την άφηνε να κάνει τα παιδιά της μουσουλμάνους:

http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/
Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-μουσουλμάνο; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή; …
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι τρεις κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις το Ισλάμ σου αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Ισλάμ, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει χριστιανός. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.[4]

Γιατί δεν λένε τα ίδια σε έναν μουσουλμάνο που σκέφτεται να παντρευτεί χριστιανή, και η μόνη ένσταση είναι αν αυτό γίνει σε ένα μη ισλαμικό κράτος οπότε ο μουσουλμάνος δεν θα μπορεί να έχει τη χριστιανή (ή Εβραία) του χεριού του; Γιατί σκέφτονται αυτά που λένε και στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό: Ότι η χριστιανή, είτε θα χάσει το Χριστιανισμό της αν μείνει με τον μουσουλμάνο σύζυγο, είτε θα αναγκαστεί να τον χωρίσει όμως τα παιδιά τους θα τα κρατήσει εκείνος και θα τα κάνει μουσουλμάνους. (Εκεί εξάλλου όπως είδαμε, είναι και η βασική ένσταση για τους γάμους με μη μουσουλμάνες σε μη ισλαμικές χώρες: ότι εκεί το δικαστήριο δίνει και στη μητέρα την επιμέλεια των παιδιών και το δικαίωμα να τα αναθρέψει με όποια θρησκεία θέλει.) Οπότε σε κάθε περίπτωση το Ισλάμ θα βγει κερδισμένο από το γάμο του μουσουλμάνου με την “άπιστη”, αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία και σε ισλαμική χώρα.

Μια αναγνώστρια του ιστολογίου μας είχε επισημάνει σε χριστιανή που είχε αγαπήσει μουσουλμάνο και προσπαθούσε να τον κάνει χριστιανό τα εξής (από εδώ):

«Αν όντως είσαι τόσο συνδεδεμένη με τον Χριστιανισμό θα σου εισηγόμουνα να παντρευτείς ένα χριστιανό διότι σκέψου πως ο σύζυγος αυτός/ ο πατέρας των παιδιών σου/ το άλλο σου μισό αν πάθεις κάτι (Θεός φυλάξοι) θα αναλάβει αυτός την ανατρφή των παιδιών σου και αν δεν ξέρει καν να βάζει το σταυρό του και για σένα είναι σημαντικός ο θρησκευτικός παράγοντας, τότε μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς και να σκεφτείς πιο λογικά για αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων και εκπλήξεων».

Ο Greek Murtadd παλιότερα απάντησε σε προσωπικό μήνυμα μιας χριστιανής που είχε ήδη σχέση με μουσουλμάνο και ήθελε να τον παντρευτεί επισημαίνοντας τα παρακάτω:

Η πείρα δυστυχώς δείχνει ότι οι μουσουλμάνοι συχνά υποκρίνονται θρησκευτικές μεταβολές για να επιτύχουν αυτό που επιθυμούν και μετά αλλάζουν δραματικά. Επίσης, ότι γενικά οι άνθρωποι πριν παντρευτούν εμφανίζονται με το καλό τους πρόσωπο, και μετά όταν δέσουν το γάιδαρό τους παρουσιάζονται όπως είναι. Μετά το γάμο κανείς, χριστιανός ή μουσουλμάνος (απ’ όσο ξέρουμε) δεν έγινε καλύτερος. Πολλοί όμως έγιναν χειρότεροι, ή αποκαλύφθηκε ότι ήταν χειρότεροι. Οπότε κατά πάσα πιθανότητα το «καλό» πρόσωπο είναι αυτό που βλέπεις τώρα. Σου κάνει το πρόσωπο αυτό; Μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου με αυτό; Να το κάνεις πατέρα των παιδιών σου και να δικαιολογείς τη στάση του σε αυτά; Εσύ αποφασίζεις. Και από τη στιγμή που ξέρεις ότι ο μουσουλμάνος δικαιούται να λέει ψέματα και να υποκρίνεται μεταστροφή, να πάρει μέχρι 4 γυναίκες, ακόμα και να έχει μερικές κρυφά από τις άλλες σε άλλη χώρα (το έχουμε δει αυτό…) και παράλληλα είναι υποχρεωμένος να κάνει τα παιδιά του μουσουλμάνους, δεν έχεις καμία δικαιολογία ότι δεν τα ήξερες αν αργότερα συμβεί το χ ή ψ δραματικό γεγονός.

Ένα απόφθεγμα λέει «με το γάμο οι δύο γίνονται ένας. Το θέμα είναι ΠΟΙΟΣ από τους δύο είναι αυτός ο ένας». Όποιος και να είναι, δηλαδή όποιος κι αν επηρεάσει περισσότερο τον άλλο φέρνοντάς τον στα δικά του νερά, δεν είναι δείγμα υγείας αυτό. Οι άνθρωποι πρέπει από την αρχή να ταιριάζουν για να έρθουν σε κοινωνία γάμου, όχι να ζουν μια ζωή γεμάτη συγκρούσεις και αμοιβαίες πιέσεις. Σίγουρα ο Θεός όταν έδωσε ευλογία για το γάμο, δεν θα είχε κατά νου ανθρώπους που θα πολεμούν για να εξουσιάσει ο ένας τον άλλο, και παιδιά που θα βλέπουν τους γονείς τους στα δυο άκρα και θα διχάζονται εσωτερικά. Η βάση της οικογένειας είναι οι ενωμένοι γονείς, κι ακόμα και οι ενωμένοι συγγενείς – γιατί έχουν τον τρόπο τους αυτοί να δυναμιτίζουν τα ζευγάρια. Είναι ωραίο πράγμα και καλό για τα παιδιά, η μια πεθερά να κοιτά τη νύφη υποτιμητικά επειδή «είναι άπιστη» κι η άλλη να θεωρεί το γαμπρό της ακάθαρτο, και ο καθένας να προσπαθεί να επηρεάσει τα εγγόνια προς τη δική του θρησκεία;

Η σεξουαλική ορμή είναι ένα από τα πράγματα που μας επηρεάζουν πολύ στη ζωή μας, και συχνά οι πιο αταίριαστες σχέσεις είναι και οι πιο παθιασμένες. Είναι καλό για μας να μπορούμε να τη βάζουμε στην άκρη αυτή την ορμή. Εξάλλου η θρησκεία μας είναι ασκητική, που μας ζητά να υποτάσσουμε τα πάθη μας όσο μπορεί ο καθένας, και η παρθενία πριν το γάμο δεν συνιστάται για λόγους κοινωνικούς, αλλά πνευματικούς. Προς Θεού, δεν λέω να μισούμε το σώμα μας, να φοβόμαστε το σεξ και να ψάχνουμε να παντρευτούμε άτομα που δεν μας συγκινούν ερωτικά… Αλλά κακά τα ψέματα, το σεξ πρέπει να έρχεται τελευταίο, όταν ταιριάξουν όλα τα υπόλοιπα, και όταν τα υπόλοιπα δεν ταιριάζουν να μην προχωράμε σ’ αυτό όσο κι αν το θέλουμε. (Το τέλειο είναι να έρχεται μετά την ευλογία του Θεού, αλλά δύσκολα οι άνθρωποι το καταφέρνουμε). Σε αντίθετη περίπτωση, όταν αρχίζουμε την ένωση  από το τέλος, το πάθος δεν μας αφήνει να σκεφτούμε καθαρά πριν πάρουμε την απόφαση για γάμο. Ο εθισμός στην ερωτική σχέση με ένα πρόσωπο είναι κάπως σαν ναρκομανία. Και το λέω εκ πείρας αυτό.

Ίσως είναι χρήσιμο για κάθε χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο να διαβάσει ξανά τις συμβουλές που δίνουν οι μουσουλμάνοι στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό, αντικαθιστώντας τις λέξεις σαν να συμβούλευαν χριστιανοί μια χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο:

«Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-χριστιανό; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή;
…
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι ένας και μοναδικός, κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας και τριαδικός. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις τη χριστιανική σου πίστη αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Χριστιανισμό, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει μουσουλμάνος. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.»

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ GREEK MURTAD – 04/03/2018: Δεχόμαστε διάφορα μηνύματα με ερωτήσεις για νομικές πτυχές του διαζυγίου σε ισλαμικές χώρες. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν επαρκεί για να απαντάμε σε όλα. Μέχρι να ασχοληθούμε με το θέμα του διαζυγίου σε ειδικό άρθρο, συνιστούμε όποιον και όποια ενδιαφέρεται να ανατρέξει στην διπλωματική εργασία της Νικολέττας Τζιανουδάκη με θέμα «O ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΥΠΤΟΥΝ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ» εδώ http://ikee.lib.auth.gr/record/112371/files/%CE%A4%CE%96%CE%99%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A5%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%97.pdf

---

[1] One of the wisdoms of Shariah permitting a Muslim man to marry a Christian woman but not vice versa is that a man is in charge of the household affairs. He is able to control what takes place under his roof. As for a woman, she is emotionally weak and does not have a strong authority in the household affairs. (http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063)

[2] But your wife is actively hostile to Islam and is firmly set on another path. Furthermore, she is damaging your attempt to educate your daughter in Islam. This is crucial, because your daughter is at the perfect age for you to begin talking to her about Allah, teaching her salat, taking her to the masjid, etc.

My advice is to divorce your wife and seek joint custody of your child. If you end up having the child part time, then you can at least teach her about Islam during the time she’s with you.

Furthermore, you can begin looking for a good Muslim wife who will be ready to build a new family with you based on worshiping Allah together, and striving together for imaan and taqwa. Someone who will grow with you in deen, pray Fajr with you, admire you (as you admire her), and set a good example for your children. I am sure that you will find great comfort and happiness in that, Insha’Allah. (http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/)

[3] Sunaan Abu Dawud Book 11, Number 2142: Narrated Umar ibn al-Khattab: The Prophet (peace_be_upon_him) said: A man will not be asked as to why he beat his wife.

[4] Sister, why are you considering marrying a non-Muslim? If you were passionate about your deen, surely you would want a husband who shares the same beliefs and way of life as yourself. Maybe you are going through a phase of low eemaan? …
Marriage cannot just be based on romance, “love”, and passion. A true stable marriage must be based on shared values and beliefs. It’s not just that he likes soccer and you like rugby; he says God is three and you say God is one. This is an unbridgeable gulf and you are in danger of losing your Islam if you stay with him. You will either marry and abandon Islam, or the stress of this will get to you over time and you will not be able to stay with him if he remains a Christian. Ultimately, there will be only unhappiness in a marriage like this. (http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/)

Χίλιες και μια νύχτες: Το νυχτερινό ταξίδι, το αλ-Ακσά και το μπουράκ του Μουχάμμαντ

Υποτίθεται ότι μια νύχτα του 621 μ.Χ. ο Μουχάμμαντ έκανε ένα υπερφυσικό ταξίδι, που αναφέρεται στο Κοράνι 1:17:

Δόξα (στον ΑΛΛΑΧ), που πήρε το δούλο Του για νυκτερινό ταξίδι απ’ το απαράβατο τέμενος στο πιο Μακρινό τέμενος της Ιερουσαλήμ που τον περίβολό του έχουμε αγιάσει, – για να δείξουμε σ’ αυτόν κάποια από τα σημεία Μας, βέβαια Αυτός (ο ΑΛΛΑΧ) είναι ο μοναδικός, που ακούει και βλέπει (τα πάντα). (Μετάφραση των καθηγητών του Αλ-Άζχαρ.)

Το ταξίδι αυτό (الإسراء والمعراج‎, al-’Isrā’ wal-Mi‘rāğ) είχε δυο μέρη: Ο Μουχάμμαντ καθόταν στην Κάαμπα, όταν ο άγγελος Γαβριήλ ήρθε και του έφερε ένα υπερφυσικό ζώο‎ που ονομάζεται al-Burāq δηλ. «αστραπή» (البُراق). Το ζώο οδήγησε τον Μουχάμμαντ στην Ιερουσαλήμ, στο «πιο μακρινό τέμενος», που πιθανότατα είναι το όρος Μοριά, που οι Εβραίοι αποκαλούν και «Όρος του Ναού».

Το βουνό αυτό αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεση 22:2,14 Β’ Χρονικών 3:1) και βρίσκεται στην ομώνυμη περιοχή στην οποία ο Θεός είπε στον Αβραάμ να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ. Απείχε δρόμο τριών ημερών από την πόλη που ζούσε ο Αβραάμ, τη Βηρ-σαβεέ. Στο όρος Μοριά έκτισε τον περίφημο ναό ο Σολομών, και ο Θεός εμφανίστηκε στον Δαβίδ (Α’ Χρονικών 21:15-22). Βέβαια την εποχή εκείνη δεν υπήρχε εκεί κανένα τέμενος για να προσευχηθεί ο Μουχάμμαντ, και ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ως «πιο Μακρινό τέμενος» εννοείται ο ναός του Σολομώντα, αυτός είχε καταστραφεί εκ θεμελίων πολλά χρόνια πριν. Οι μουσουλμάνοι απολογητές το κουκουλώνουν αυτό λέγοντας ότι «τζαμί» από γραμματικής απόψεως σημαίνει τόπο προσευχής, και όχι απαραίτητα κτίριο. Όμως, στη βιογραφία του Μουχάμμαντ από τον Ιμπν Σαντ, το συγκεκριμένο τέμενος αναφέρεται ξεκάθαρα ως κτίριο με πόρτες.[1]

Αργότερα που οι μουσουλμάνοι κατέκτησαν την περιοχή, αποκατέστησαν ετεροχρονισμένα την έλλειψη τζαμιού: έχτισαν στο όρος Μοριά το Τέμενος αλ-Ακσά (το «πιο μακρινό») αλλά και τον Θόλο του Βράχου πιο πέρα, πάνω από τα ερείπια του ναού της Αγίας Σοφίας.

Ο Μουχάμμαντ λοιπόν έδεσε το μπουράκ στο Δυτικό τείχος, που μέχρι σήμερα οι Άραβες αποκαλούν «τείχος του Μπουράκ», και στη συνέχεια οδήγησε στην προσευχή όλους τους άλλους προφήτες που κατάγονταν από τον Αβραάμ (όπως υποτίθεται ότι καταγόταν κι ο ίδιος ο Μουχάμμαντ).

Το Δυτικό τείχος, για τους μουσουλμάνους "τείχος του Μπουράκ".

Στη συνέχεια το μπουράκ πήγε το Μουχάμμαντ στους 7 ουρανούς όπου συνομίλησε με τον Αβραάμ, τον Μωυσή και τον Ιησού Χριστό, που στο Ισλάμ θεωρείται προφήτης. Μετά ο Γαβριήλ πήγε τον Μουχάμμαντ μπροστά στον Αλλάχ, ο οποίος του έδωσε οδηγίες να κάνουν οι μουσουλμάνοι 50 προσευχές ημερησίως. Ο Μωυσής που το έμαθε, είπε στον Μουχάμμαντ ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσαν να το κάνουν, κι έπρεπε να ζητήσει απ’ τον Αλλάχ να μειωθούν οι προσευχές. Έτσι μετά από αίτημα του Μουχάμμαντ, οι προσευχές έγιναν δέκα, και τελικά πέντε.

Όμως η δράση του μπουράκ δεν περιορίζεται στο ταξίδι του Μουχάμμαντ. Σύμφωνα με τις ισλαμικές παραδόσεις, το ζώο αυτό βοηθούσε τον… Αβραάμ να το παίζει δίπορτο με τη γυναίκα του Σάρα και την δούλα της Άγαρ, όταν η πρώτη απαίτησε να εκδιωχθεί η δεύτερη και ο γιος της ο Ισμαήλ. Το μπουράκ όμως, κάθε πρωί πήγαινε τον Αβραάμ στην Άγαρ και τον Ισμαήλ, και το βράδυ τον ξανάφερνε στη Σάρα και τον Ισαάκ!

Το μπουράκ απεικονισμένο σε πακιστανικό φορτηγό.

Από το μπουράκ ονομάστηκε η αεροπορική εταιρεια της Λιβύης Buraq Air, και η παλιότερη ινδονησιακή Bouraq Indonesia Airlines.

Αλλά, ήρθε η ώρα να μάθουμε περισσότερα για το μυστηριώδες αυτό ζώο. Αν δεν γνωρίζετε αγγλικά για να καταλάβετε το κείμενο στο βίντεο, μπορείτε να το δείτε στα ελληνικά από κάτω.

«Το Ισλάμ και ο παγανιστικός μύθος Αλ Μπουράκ
Μια παραγωγή του Griegos

Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων δεν γνωρίζει τις παγανιστικές επιρροές που έχουν διαμορφώσει την πίστη τους.

Το Μπουράκ είναι ένα τέτοιο παγανιστικό χαρακτηριστικό που βρίσκεται μέσα στην ισλαμική πίστη.

Το Μπουράκ περιγράφεται σαν ιπποειδές πλάσμα με φτερά και ανθρώπινο πρόσωπο. Οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι αυτό το μυθικό πλάσμα υπηρέτησε τον Μουχάμμαντ ως ιπτάμενο άλογο.
Το «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ αναφέρεται στην σούρα 17 του Κορανίου. Όμως, το Μπουράκ περιγράφεται αλλού στην ισλαμική γραμματεία, όπως τα χαντίθ.

Στο Μπουχάρι τόμος 5, βιβλίο 63 αρ. 3887:
«Τότε [ο Γαβριήλ] μου έφερε ένα λευκό ζώο μικρότερο από μουλάρι και μεγαλύτερο από γαϊδούρι.»

Υπάρχουν αναφορές στο Μπουράκ στον Ιμπν Ισχάκ, 182.

Οι μουσουλμάνοι δεν έχουν ποτέ νοιαστεί να ρωτήσουν από πού προέρχεται ένα ζώο σαν το μπουράκ.

Μερικοί μουσουλμάνοι απολογητές καταφεύγουν στον προφήτη Ηλία από την Παλαιά Διαθήκη (Β΄Βασιλειών 2:11) όπου διαβάζουμε: «ένα πύρινο άρμα, με πύρινα άλογα…»

Η μόνη ομοιότητα μεταξύ του άρματος και των αλόγων από φωτιά με το μπουράκ, είναι ότι και τα δυο περιγράφονται ως ικανά να πετάξουν.

Επίσης, το άρμα και τα άλογα από φωτιά πήραν τον Ηλία στον ουρανό.

Στο «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ υποτίθεται ότι έγινε το ίδιο πράγμα στη ράχη του μπουράκ. Όμως…

Ο Ιμπν Ισχάκ περιγράφει την Αΐσα να περιγράφει την εμπειρία του Μουχάμμαντ με το θείο, εκεί που λέει «το σώμα του αποστόλου έμεινε εκεί που ήταν αλλά ο Θεός πήρε το πνεύμα του τη νύχτα.»

Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι απολογητές υποστηρίζουν ότι το «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ ήταν μάλλον ένα πνευματικό όραμα, παρά μια κυριολεκτική σωματική εμπειρία.

Σαφώς, το φτερωτό άλογο του Μουχάμμαντ δεν μπορεί να συγκριθεί με το πύρινο άρμα και άλογα που πήραν τον Ηλία στον ουρανό.

Οι Μουσουλμάνοι θα εκπλαγούν μαθαίνοντας ότι το μπουράκ στην πραγματικότητα προέρχεται από παγανιστικές πηγές.

Ας εξετάσουμε αυτές τις παγανιστικές πηγές.

Οι αρχαίοι Έλληνες και η μυθολογία τους είχαν φανταστικά πλάσματα που μπορούσαν να πετάξουν.

Αλλά, ας δούμε αυτά τα μυθικά πλάσματα, από τα οποία μπορεί να είναι δάνειο το Μπουράκ.

Εδώ έχουμε την ελληνική σφίγγα.

Υπάρχει επίσης η αιγυπτιακή σφίγγα.

Παρότι ο αιγυπτιακός τύπος συνήθως δεν απεικονίζεται με φτερά, αναγνωρίζουμε ένα τετράποδο με ανθρώπινο κεφάλι.

Υπάρχουν επίσης οι ασσυριακές και φοινικικές παραλλαγές.

Ας εξετάσουμε τώρα πώς η ισλαμική τέχνη απεικονίζει το Μπουράκ.

Οι ομοιότητες μεταξύ του ισλαμικού Μπουράκ και των προηγούμενων παραδειγμάτων από την ελληνική, αιγυπτιακή, ασσυριακή/φοινικική τέχνη είναι ξεκάθαρες.

Η ισλαμική γραμματεία και τέχνη αντανακλούν πολύ ισχυρά τα παγανιστικά παραδείγματα.

Δεν υπάρχουν προηγούμενα για το Μπουράκ στην ιουδαϊκή – χριστιανική παράδοση.

Το Μπουράκ είναι ένα ακόμη παράδειγμα για τις παγανιστικές επιρροές και καταβολές του Ισλάμ.

ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ – (ΤΟ ΜΠΟΥΡΑΚ)
Μια παραγωγή του GRIEGOS – 2010»

Όσο εξετάζει κανείς το Ισλάμ, τόσο περισσότερα παραμύθια ανακαλύπτει. Πραγματικά, αυτή η θρησκεία θυμίζει χίλιες και μια νύχτες… Μόνο που αν σκεφτεί κανείς ότι η προφητική σταδιοδρομία του Μουχάμμαντ διήρκεσε πάνω από είκοσι χρόνια, τότε σαφώς οι μέρες και οι νύχτες είναι πολύ περισσότερες από χίλιες και μία.

---

[1] He said: By Allah I shall relate to them and inform them. They wondered at it and said: We have never heard a thing like this. The Apostle of Allah, may Allah bless him, said to Gabriel; O Gabriel! my people will not confirm it. He said: Abu Bakr will testify to it; and he is al-Siddiq. The narrator added: Many people who had embraced Islam and offered prayers went astray. (The Prophet continued,) I stood at al-Hijr, visualised Bayt al-Muqaddas and described its signs. Some of them said: How many doors are there in that mosque? I had not counted them so i began to look at it and counted them one by one and gave them information concerning them. I also gave information about their caravan which was on the way and its signs. They found them as I had related. Allah, the Almighty, the Great, revealed: «We appointed the vision which We showed thee as an ordeal for mankind». He (Ibn Sa’d) said: It refers to the vision of the eye which he saw with the eye. (p. 248.)