Μουχάμμαντ, ο παιδόφιλος «προφήτης» του Ισλάμ

Οι μουσουλμάνοι προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Μουχάμμαντ ως τον τέλειο άνθρωπο, υπάρχουν όμως διάφορα προβλήματα που πρέπει να υπερπηδήσουν για να πείσουν τους δυτικούς ότι πράγματι ήταν τέτοιος. Ένα από αυτά είναι και το ότι ήταν παιδόφιλος: παντρεύτηκε την Άισα όταν εκείνη ήταν 6 ετών, και «ολοκλήρωσε το γάμο» όταν εκείνη έγινε 9… Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η νύφη ήταν μεγαλύτερη, ή ότι ήταν μεν εννέα ετών αλλά είχε περίοδο κι έτσι σύμφωνα με τα αραβικά δεδομένα ήταν γυναίκα, αλλά όπως θα δούμε, η ισλαμική γραμματεία κονιορτοποιεί αυτούς τους ισχυρισμούς.

Σαχίχ Μπουχάρι (δηλ. Συλλογή αυθεντικών χαντίθ του Μουχάμμαντ αλ-Μπουχάρι) αριθ. 3896: Ο πατέρας του Χισάμ διηγήθηκε: Η Χαντίτζα πέθανε τρία χρόνια πριν ο Προφήτης αναχωρήσει για τη Μεδίνα. Έμεινε εκεί για δύο χρόνια πάνω-κάτω και στη συνέχεια έγραψε το γαμήλιο συμφωνητικό με την Άισα όταν εκείνη ήταν κορίτσι μόλις έξι ετών, και ολοκλήρωσε τις συζυγικές τους σχέσεις όταν εκείνη ήταν εννέα ετών.[i]

Σαχίχ Μπουχάρι αριθ. 5158: Ο Urwa διηγήθηκε: Ο Προφήτης έγραψε (το γαμήλιο συμφωνητικό) με την Άισα όταν εκείνη ήταν έξι ετών και ολοκλήρωσε τον γάμο του μαζί της όταν εκείνη ήταν εννέα ετών και εκείνη παρέμεινε μαζί του εννέα χρόνια (δηλαδή, μέχρι τον θάνατό του).[ii]

Σαχίχ Μουσλίμ (δηλ. Συλλογή αυθεντικών χαντίθ του ιμάμη Μουσλίμ) αριθ. 3310: Η Άισα ανέφερε: Ο Απόστολος του Αλλάχ με παντρεύτηκε όταν ήμουν έξι ετών, και έγινα δεκτή στο σπίτι του, όταν ήμουν εννέα ετών.[iii]

Σαχίχ Μουσλίμ αριθ. 3311: Η Άισα ανέφερε πως ο Απόστολος του Αλλάχ την νυμφεύθηκε όταν εκείνη ήταν επτά ετών, και πως την πήγαν στο σπίτι του σαν νύφη όταν έγινε εννέα ετών, και οι κούκλες της ήταν μαζί της. Και όταν εκείνος (ο Προφήτης) απεβίωσε, εκείνη ήταν δεκαοκτώ ετών.[iv]

Αμπού Νταούντ αριθ. 2116: Η Άισα είπε: Ο Απόστολος του Αλλάχ με παντρεύτηκε όταν ήμουν επτά χρονών. (Ο αφηγητής Σουλεϊμάν δήλωσε: ή έξι χρονών.) Είχε επαφή μαζί μου όταν ήμουν εννέα χρονών. [v]

Σαχίχ Μπουχάρι 6130: Η Άισα αφηγήθηκε: «Συνήθιζα να παίζω με τις κούκλες μπροστά στον Προφήτη, και οι φίλες μου έπαιζαν επίσης μαζί μου. Όταν ο Απόστολος του Αλλάχ έμπαινε [στην οικία μου] , εκείνες συνήθως κρυβόντουσαν, όμως ο Προφήτης τις φώναζε πίσω και τους έλεγε να έρθουν και αυτές να παίξουν μαζί μου».[vi]

Το συγκεκριμένο χαντίθ, αλλά και άλλα όπου η Άισα παρουσιάζει στον Μουχάμμαντ τα παιχνίδια της, μεταξύ των οποίων είναι ένα φτερωτό άλογο[vii], (κι εκείνος γελά…) αποκαλύπτουν ότι η Άισα ήταν σε προεφηβική ηλικία και μετά την ολοκλήρωση του γάμου, καθώς στο Ισλάμ απαγορεύονται απόλυτα οι απεικονίσεις, και οι κούκλες μπορούν να κατέχονται και να χρησιμοποιούνται μόνο από μικρά παιδιά για παιχνίδι. Όταν ένα κορίτσι έχει περίοδο, θεωρείται γυναίκα και όχι παιδί, οπότε δεν της επιτρέπεται πια να παίζει με κούκλες. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Μουχάμμαντ έκανε τα στραβά μάτια για τις κούκλες της Άισα ενώ αυτές δεν ήταν επιτρεπτές από ισλαμικής απόψεως: Σε άλλη περίπτωση που η Άισα αγόρασε ένα είδος με εικόνες που δεν ήταν παιχνίδι, αλλά μαξιλάρι με ζωγραφισμένες μορφές για να καθίσει ο Μουχάμμαντ, εκείνος πήρε έκφραση αποδοκιμασίας, αρνήθηκε να μπει στο σπίτι της και δήλωσε ότι οι άγγελοι δεν μπαίνουν σε σπίτια με εικόνες.[viii]

Ο γάμος αυτός είχε μια προϊστορία: Ο 50χρονος Μουχάμμαντ ονειρευόταν την μικρή Άισα πριν τη ζητήσει από τον πατέρα της, Άμπου Μπακρ, πιστό του οπαδό και «αδελφό του στο Ισλάμ», όμως εκείνος αρχικά δεν ήθελε να του τη δώσει:

Σαχίχ Μπουχάρι αριθ. 5078: Η Άισα αφηγήθηκε πως ο Προφήτης της είχε πει: «Σε είχαν παρουσιάσει μέσα σε όνειρό μου δύο φορές. Σε είδα ζωγραφισμένη σε ένα κομμάτι μετάξι και κάποιος μου είπε, «Αυτή είναι η σύζυγός σου». Όταν ξεσκέπασα την ζωγραφιά, είδα πως ήταν η δική σου μορφή. Είπα: «Αν αυτό είναι από τον Αλλάχ, τότε ας γίνει.»[ix]
Σαχίχ Μπουχάρι αριθ. 5081- Ο Προφήτης ζήτησε από τον Αμπου Μπακρ το χέρι της Άισα σε γάμο. Ο Άμπου Μπακρ του είπε: «Μα, αφού είμαι αδερφός σου.» Ο Προφήτης του είπε: «Είσαι όντως ο αδερφός μου, σύμφωνα με την θρησκεία του Αλλάχ και το Βιβλίο του, όμως εκείνη είναι νόμιμο να την νυμφευθώ.»[x]

Τελικά όμως, ο γαμπρός αναγκάστηκε να περιμένει τρία χρόνια λόγω ανωτέρας βίας:

Σαχίχ Μπουχάρι αριθ. 3894: Η Άισα αφηγήθηκε: Ο Προφήτης με νυμφεύτηκε όταν ήμουν κορίτσι έξι (ετών). Πήγαμε στην Μεδίνα και κατεβήκαμε στην περιοχή της φυλής Χάζραζ. Μετά αρρώστησα και μου έπεσαν τα μαλλιά. Αργότερα μάκρυναν τα μαλλιά μου [πάλι] και η μητέρα μου, η Ουμ Ρουμάν, με πλησίασε όταν έπαιζα σε μια κούνια με μερικές από τις φίλες μου. Μου φώναξε να πάω κοντά και εγώ πήγα, μη γνωρίζοντας τι ήθελε να κάνει σ’ εμένα. Με έπιασε από το χέρι και με ανάγκασε να σταθώ στην πόρτα της οικίας. Ήμουν με κομμένη την ανάσα εκείνη τη στιγμή, και όταν έγινε καλά η αναπνοή μου, πήρε λίγο νερό και έτριψε το πρόσωπο και το κεφάλι μου με αυτό. Μετά με πήρε μέσα στην οικία. Εκεί μέσα στην οικία είδα μερικές γυναίκες των Ανσάρι (Ανσάρι=βοηθοί. Εννοεί τις φυλές που βοηθούσαν τον Μουχάμμαντ, της Μπανού Χάζραζ συμπεριλαμβανόμενης) που μου είπαν: «Τις καλύτερές μας ευχές, και η ευλογία του Αλλάχ, και καλότυχη!» Μετά με εμπιστεύτηκε σ’ αυτές, και εκείνες με ετοίμασαν (για τον γάμο). Τελείως απροσδόκητα, ο Απόστολος του Αλλάχ ήρθε σ’ εμένα το πρωί και η μητέρα μου με παρέδωσε σ’ αυτόν, και ήμουν εκείνη την ημέρα ένα κορίτσι εννέα ετών. [xi]

Ας δούμε μερικά πράγματα για την παιδοφιλία:

«Το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών (DSM–IV) της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης ορίζει την παιδοφιλία ως επαναλαμβανόμενες σεξουαλικά ερεθιστικές φαντασιώσεις, παρορμητικές επιθυμίες, ή συμπεριφορές που αφορούν σεξουαλικές πράξεις με ένα παιδί που συμβαίνουν σε μια περίοδο τουλάχιστον έξι μηνών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο παιδόφιλος είναι τουλάχιστον δεκαέξι χρόνων και τουλάχιστον πέντε χρόνια μεγαλύτερος από το παιδί. Όσοι πάσχουν από παιδοφιλία έχουν μια παρόρμηση να καταχρώνται τα μικρά παιδιά.

Κατηγοριοποίηση παιδοφίλων

Οι παιδόφιλοι μπορούν να ταξινομηθούν με διάφορους τρόπους. Η παιδοφιλία μπορεί να χαρακτηριστεί είτε ως αποκλειστική ή μη αποκλειστική. Οι αποκλειστικοί παιδόφιλοι ελκύονται μόνο από παιδιά. Δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον σε σεξουαλικούς συντρόφους που δεν είναι παιδιά προεφηβικής ηλικίας. Αυτή η επιθυμία συνεχίζεται ακόμη και όταν δεν είναι υπό την παρουσία παιδιών. Οι μη-αποκλειστικοί παιδόφιλοι έλκονται και από ενήλικες και από παιδιά. Ένα μεγάλο ποσοστό των ανδρών παιδοφίλων είναι ομοφυλόφιλοι ή αμφιφυλόφιλοι ως προς τα παιδιά, που σημαίνει ότι έλκονται από αρσενικά παιδιά ή και από αρσενικά και από θηλυκά παιδιά (Schiffer, 2008).»[xii]

Με βάση τα όσα γνωρίζουμε για τη σεξουαλική συμπεριφορά του Μουχάμμαντ, μπορούμε να τον κατηγοριοποιήσουμε ως μη-αποκλειστικό παιδόφιλο, ως επί το πλείστον ετεροφυλόφιλο (υπάρχει χαντίθ που τον παρουσιάζει να ρουφά τη γλώσσα ή τα χείλη ενός μικρού αγοριού, το οποίο δικαιολογημένα μπορεί να δημιουργήσει υποψίες για αμφιφυλοφιλία του ως προς τα παιδιά [xiii]). Η ερώτησή του προς νιόπαντρο οπαδό του, γιατί παντρεύτηκε μια ώριμη γυναίκα κι όχι μια παρθένα, με την οποία θα μπορούσε να παίζει, αποτελεί ένδειξη της προτίμησής του για μικρές κοπέλες (παρθενία και μικρή ηλικία πήγαιναν χέρι-χέρι εκείνη την εποχή).[xiv] Οι περισότερες σύζυγοι και παλλακίδες του ήταν πολύ νέες (ενδεικτικά αναφέρουμε την Σαφίγια, 17 ετών, και την Τζουαιρία, 20 ετών), και ακόμα και οι μεγαλύτερες ήταν μικρότερες από εκείνον. Μόνη εξαίρεση αποτέλεσε η πρώτη του σύζυγος, Χαντίτζα, όμως ο γάμος μαζί της δεν έγινε με τους ίδιους όρους που έγιναν οι άλλοι γάμοι του: Εκείνη πρότεινε τον γάμο, ήταν εργοδότριά του και από τις πλουσιότερες γυναίκες της περιοχής ενώ εκείνος ήταν φτωχός και άσημος, και το γαμήλιο συμφωνητικό τον υποχρέωνε να μην παντρευτεί άλλη γυναίκα όσο ήταν παντρεμένος μαζί της. Συνεπώς και να επιθυμούσε άλλες νεώτερες συζύγους τότε, δεν μπορούσε να το εκφράσει ώστε να καταγραφεί.

Κάποιοι μουσουλμάνοι ισχυρίζονται ότι αν ο Μουχάμμαντ ήταν παιδόφιλος, θα είχε πολύ περισσότερες μικρές συζύγους από την Άισα, και το γεγονός ότι παντρεύτηκε μόνο εκείνη δεν τον αποδεικνύει παιδόφιλο.  Και άλλα εξωπραγματικά ισχυρίζονται, όπως ότι ΕΠΡΕΠΕ να την παντρευτεί ώστε… τα μικρά κορίτσια που είχαν απορίες για το σεξ να ρωτάνε εκείνη! Όμως, δυστυχώς γι’ αυτούς

*ένας μη-παιδόφιλος ΔΕΝ μπορεί να διεγερθεί σεξουαλικά από ένα μικρό παιδί, ώστε να θέλει να το κάνει «σύζυγό του». Πολύ περισσότερο, ώστε να «ολοκληρώσει το γάμο» μαζί του… Τον καιρό εκείνο ο Μουχάμμαντ είχε και άλλη ενήλικη σύζυγο, λίγο μικρότερη από εκείνον, την Σάουντα Μπιντ Ζάμ’α, οπότε δεν ήταν στερημένος από γυναικεία συντροφιά.

* Η τεράστια διαφορά ηλικίας που είχε ο Μουχάμμαντ με την Άισα, το γεγονός ότι την ονειρευόταν ως σύζυγο πριν ακόμα τη ζητήσει από τον πατέρα της, και το ότι η παρόρμησή του να την παντρευτεί κράτησε πάνω από έξι μήνες – θυμηθείτε, την ονειρευόταν πριν τη ζητήσει και περίμενε τρία χρόνια ώσπου να γίνει καλά και να την πάρει στο σπίτι του – είναι υπεραρκετές ενδείξεις παιδοφιλίας. Επίσης δεν ήταν μόνο η μικρότερη, αλλά και η πιο αγαπημένη από τις συζύγους του:

Σαχίχ Μπουχάρι αριθ. 2581: Ο Urwa διηγήθηκε ότι η Άισα είπε: «Οι σύζυγοι του Αποστόλου του Αλλάχ ήταν σε δύο ομάδες». Ο Urwa πρόσθεσε: Η μία ομάδα απαρτιζόταν από την Άισα, την Χάφσα, την Σαφίγια και την Σάουντα. Η άλλη ομάδα απαρτιζόταν από την Ουμ Σαλάμα και τις υπόλοιπες συζύγους του Αποστόλου του Αλλάχ. Οι Μουσουλμάνοι γνώριζαν πως ο Απόστολος του Αλλάχ αγαπούσε την Άισα, γι’ αυτό, αν κάποιος είχε ένα δώρο που ήθελε να το δώσει στον Απόστολο του Αλλάχ θα το καθυστερούσε μέχρι ο Απόστολος του Αλλάχ να πάει στο σπίτι της Άισα. Η ομάδα της Ουμ Σαλάμα συζήτησε το ζήτημα αυτό μεταξύ τους, και αποφάσισαν να πάει η Ουμ Σαλάμα να παρακαλέσει τον Απόστολο του Αλλάχ να πει στον κόσμο να στέλνει τα δώρα του σ’ αυτόν, σε όποιο άλλο συζυγικό σπίτι τυχαίνει να βρίσκεται. Η Ουμ Σαλάμα είπε στον Απόστολο του Αλλάχ τι είχαν πει, αλλά αυτός δεν απάντησε. Τότε εκείνες (οι σύζυγοι) ρώτησαν την Ουμ Σαλάμα σχετικά. Εκείνη είπε, «Δεν μου είπε τίποτα». Της ζήτησαν να του ξαναμιλήσει. Του ξαναμίλησε όταν τον συνάντησε τη μέρα που ήταν η σειρά της, αλλά εκείνος δεν απάντησε. Της είπαν, «μίλα του ώσπου να σου δώσει μια απάντηση.» Όταν ήταν η σειρά της, του ξαναμίλησε. Τότε εκείνος της είπε: «Μην με πληγώνετε, σε ό,τι αφορά την Αΐσα, αφού οι Θεϊκές Αποκαλύψεις δεν μου έρχονται σε κανένα άλλο κρεβάτι, παρά μόνο σε εκείνο της Άισα.»[xv]

Επίσης, από όλες τις συζύγους η Άισα είχε το καθήκον να πλένει το σπέρμα από τα ρούχα του.[xvi]

* Ο Μουχάμμαντ απέρριψε δύο ενήλικες νύφες επειδή του φάνηκαν μεγάλες[xvii], όμως επεδίωξε να παντρευτεί και άλλα μικρά κορίτσια εκτός από την Άισα… Η ισλαμική γραμματεία είναι αδιάψευστος μάρτυρας για άλλες τρεις τέτοιες περιπτώσεις: Το ένα κορίτσι ήταν… βρέφος που θήλαζε, το άλλο, μωρό που μπουσουλούσε, και το τρίτο, μεγαλύτερο σε ηλικία, που μιλούσε, αλλά που είχε ακόμα παραμάνα για να θηλάζει! Το βρέφος που θήλαζε λεγόταν Ουμ Χαμπίμπα, κόρη του Αμπάς, και ο Μουχάμμαντ δήλωσε ότι αν μεγάλωνε όσο αυτός ζούσε ακόμη, θα το παντρευόταν.[xviii] Πραγματικά, αργότερα ο Μουχάμμαντ έκανε πρόταση γάμου, αλλά ανακαλύφθηκε ότι η ίδια τροφός που θήλασε αυτόν θήλασε και τον πατέρα της, κι έτσι σύμφωνα με την αραβική αντίληψη εθεωρείτο ανιψιά του οπότε δεν γινόταν να την παντρευτεί.[xix]

Το μωρό που μπουσουλούσε λεγόταν Ουμουλ Φαντλ. Ο Μουχάμμαντ δήλωσε επίσης ότι αν μεγάλωνε όσο αυτός ζούσε ακόμη, θα την παντρευόταν, αλλά πέθανε πριν εκείνη μεγαλώσει. [xx]

Το κοριτσάκι με την παραμάνα ήταν από μια εβραϊκή φυλή, και ο Μουχάμμαντ του ζήτησε να του δώσει τον εαυτό της σε γάμο ως δώρο. Εκείνη ρώτησε, «Μπορεί μια πριγκίπισσα να δώσει τον εαυτό της σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο;» Ο Μουχάμμαντ σήκωσε το χέρι του να τη χτυπήσει, εκείνη φώναξε ότι ζητάει να τη σώσει ο Αλλάχ και ο Μουχάμμαντ είπε να τη στείλουν πίσω στους γονείς της. [xxi]

Λοιπόν, τι είδους άνθρωπος βλέπει μωρά που θηλάζουν και μπουσουλάνε, και σκέφτεται να τα παντρευτεί μόλις μεγαλώσουν; (Αν κρίνουμε από τον γάμο με την Άισα, μόλις πάνε 6 ετών;) Τι είδους άνθρωπος ζητά από κοριτσάκια με παραμάνες να του δοθούν σε γάμο; Η απάντηση είναι απλή: Μόνο ένας παιδόφιλος μπορεί να έχει τέτοιες φαντασιώσεις και επιθυμίες. Τελεία και παύλα.

Και καθώς το παιδοφιλικό στοιχείο στην προσωπικότητα του Μουχάμμαντ αποκαλύπτεται καθαρά, δεν είναι ν’ απορεί κανείς που, αντί να απορρίψει τους παιδοφιλικούς γάμους των Αράβων της εποχής του, έβαλε και τον θεό που επινόησε να τους αναφέρει ως επιτρεπτούς στο Κοράνι. Μόνο που δυστυχώς, η ανωμαλία αυτή του Μουχάμμαντ προκάλεσε ανείπωτη δυστυχία σε χιλιάδες αθώα θύματα, και θα συνεχίζει να το κάνει για όσον καιρό θα υπάρχουν άνθρωποι που θα δέχονται το Κοράνι ως αιώνιο λόγο του Θεού και τη Σούννα του «προφήτη» ως οδηγό για τη ζωή τους.

 

 ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[i] Sahih al-Bukhari 3896—Narrated Hisham’s father: Khadija died three years before the Prophet departed to Al-Madina. He stayed there for two years or so and then he wrote the marriage (wedding) contract with Aishah when she was a girl of six years of age, and he consummated that marriage when she was nine years old.

 

[ii] Sahih al-Bukhari 5158—Narrated Urwa: The Prophet wrote the (marriage contract) with Aisha while she was six years old and consummated his marriage with her while she was nine years old and she remained with him for nine years (i.e. till his death).

[iii] Sahih Muslim 3310—Aisha reported: Allah’s Apostle married me when I was six years old, and I was admitted to his house when I was nine years old.

[iv] Sahih Muslim 3311—Aisha reported that Allah’s Apostle married her when she was seven years old, and she was taken to his house as a bride when she was nine, and her dolls were with her; and when he (the Holy Prophet) died she was eighteen years old.

[v] Sunan Abu Dawud 2116—Aishah said: The Apostle of Allah married me when I was seven years old. (The narrator Sulaiman said: Or six years.) He had intercourse with me when I was nine years old.

[vi] Sahih al-Bukhari 6130—Narrated Aishah: I used to play with the dolls in the presence of the Prophet, and my girl friends also used to play with me. When Allah’s Messenger used to enter (my dwelling place), they used to hide themselves, but the Prophet would call them to join and play with me.

 

[vii] “…She (may Allah be pleased with her) said:» Then the side of the curtain which was over the dolls of ‘Aa’isha (may Allah be pleased with her) was uncovered. He (peace and blessings of Allah be upon him) said: What is this, O ‘Aa’isha? She said: My dolls. She then said: then he (peace and blessings of Allah be upon him) saw amongst them a winged horse which was tied up. He (peace and blessings of Allah be upon him) said: What is this? I said: A horse. He said: A horse with two wings? I said: Didn’t you hear that Sulaiman (Solomon – peace be upon him) had horses with wings? Then he (peace and blessings of Allah be upon him) laughed»[44. Abu Daawood 3/1373, no. 4914; Saheeh Sunan Abu Daawood 3/932, no. 4123/4932.].

 

[viii] Narrated ‘Aisha ra, the wife of the Prophet pbuh, who said: I bought a cushion having images on it. When Allah’s Messenger pbuh saw it, he stopped at the door and did not enter. She noticed the signs of strong disapproval on his face. She said «O Allah’s Messenger! I turn to Allah and His Messenger in repentance. What sin have I committed?» He said, «What is this cushion for?» I said, «I have bought it for you to sit and recline on.» Allah’s Messenger swt said «The makers of these images will be punished (severely) on the Day of Resurrection and it will be said to them, make alive what you have created.» He pbuh added, «Angels do not enter a house in which there are images.» (Bukhari, 7/545, no.844), Muslim 3/1159, no.5266)

 

[ix] Sahih al-Bukhari 3895—Narrated Aishah that the Prophet said to her, “You have been shown to me twice in my dream. I saw you pictured on a piece of silk and someone said (to me), ‘This is your wife.’ When I uncovered the picture, I saw that it was yours. I said, ‘If this is from Allah it will be accomplished.’”

 

[x] Sahih al-Bukhari 5081-Narrated ‘Urwa: The Prophet asked Abu Bakr for `Aisha’s hand in marriage. Abu Bakr said “But I am your brother.” The Prophet said, “You are my brother in Allah’s religion and His Book, but she (Aisha) is lawful for me to marry.”

 

[xi]     Sahih al-Bukhari 3894—Narrated Aishah: My marriage (wedding) contract with the Prophet was written when I was a girl of six (years). We came to Al-Madina and we dismounted at the place of Bani Al-Harith bin Khazraj. Then I got ill and my hair fell down. Later on, my hair grew (again) and my mother, Umm Ruman, came to me while I was playing in a swing with some of my girl friends. She called me, and I went to her, not knowing what she wanted to do to me. She caught me by the hand and made me stand at the door of the house. I was breathless then, and when my breathing became normal, she took some water and rubbed my face and head with it. Then she took me into the house. There in the house I saw some Ansari women who said, “Best wishes and Allah’s Blessing and good luck.” Then she entrusted me to them and they prepared me (for the marriage). Unexpectedly Allah’s Messenger came to me in the forenoon and my mother handed me over to him, and at that time I was a girl of nine years of age.

 

[xii] The American Psychiatric Association’s Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV) defines pedophilia as recurrent sexually arousing fantasies, impulsive desires, or behaviors involving sexual acts with a child and that occur over a period of at least six months. In most cases, the pedophile is at least sixteen years of age and at least five years older than the child. Those who suffer from pedophilia have a compulsion to abuse young children.

Categorizing Pedophiles

Pedophiles can be classified in several ways. Pedophilia can be characterized as either exclusive or non-exclusive. Exclusive pedophiles are attracted only to children. They show no interest in sexual partners who are not prepubescent children. This desire prolongs even when they are not in the presence of children. Non-exclusive pedophiles are attracted to both adults and children. A large percentage of male pedophiles are homosexual or bisexual in orientation to children, meaning they are attracted to male children or both male and female children (Schiffer, 2008). http://neuroanthropology.net/2010/05/10/inside-the-mind-of-a-pedophile/

 

[xiii] Narrated by Hisham Ibn Kasim, narrated by Huraiz, narrated by Abdul Rahman Ibn Abu Awf Al Jarashy, and narrated by Mua’wiya who said, “I saw the prophet (pbuh) sucking on the tongue or the lips of Al-Hassan son of Ali, may the prayers of Allah be upon him . For no tongue or lips that the prophet sucked on will be tormented (by hell fire). Musnad Ahmad – Hadith No. 16245

[xiv] Narrated Jabir bin Abdullah: While we were returning from a Ghazwa (Holy Battle) with the Prophet, I started driving my camel fast, as it was a lazy camel A rider came behind me and pricked my camel with a spear he had with him, and then my camel started running as fast as the best camel you may see. Behold! The rider was the Prophet himself. He said, ‘What makes you in such a hurry?» I replied, I am newly married » He said, «Did you marry a virgin or a matron? I replied, «A matron.» He said, «Why didn’t you marry a young girl so that you may play with her and she with you?» When we were about to enter (Medina), the Prophet said, «Wait so that you may enter (Medina) at night so that the lady of unkempt hair may comb her hair and the one whose husband has been absent may shave her pubic region. Sahih Bukhari 7:62:16

 

[xv] Sahih al-Bukhari 2581—Narrated Urwa that Aishah said: “The wives of Allah’s Messenger were in two groups.” Urwa added: One group consisted of Aishah, Hafsa, Safiyya and Sauda; and the other group consisted of Umm Salama and the other wives of Allah’s Messenger. The Muslims knew that Allah’s Messenger loved Aishah, so if any of them had a gift and wished to give to Allah’s Messenger, he would delay it till Allah’s Messenger had come to Aishah’s home and then he would send his gift to Allah’s Messenger in her home. The group of Umm Salama discussed the matter together and decided that Umm Salama should request Allah’s Messenger to tell the people to send their gifts to him in whatever wife’s house he was. Umm Salama told Allah’s Messenger of what they had said, but he did not reply. Then they (those wives) asked Umm Salama about it. She said, “He did not say anything to me.” They asked her to talk to him again. She talked to him again when she met him on her day, but he gave no reply. When they asked her, she replied that he had given no reply. They said to her, “Talk to him till he gives you a reply.” When it was her turn, she talked to him again. He then said to her, “Do not hurt me regarding Aishah, as the Divine Revelations do not come to me on any of the beds except that of Aishah.”

 

[xvi] Narrated ‘Aisha: I used to wash the semen off the clothes of the Prophet and even then I used to notice one or more spots on them. Sahih Bukhari 1:4:233

 

[xvii] Ghaziya (Umm Sharik) bint Jabir και Dubaa bint Amir.

 

[xviii] Musnad Ahmad, Hadith Number 25636: Muhammad saw Um Habiba the daughter of Abbas while she was fatim (age of nursing) and he said, “If she grows up while I am still alive, I will marry her.”

[xix] The History of Al-Tabari, Volume IX: 140: “He proposed to Umm Habib bt. al-‘Abbas b. ‘Abd al-Muttalib, but discovered that al-‘Abbas was his foster-brother; Thuwaybah had nursed them both.”

[xx] Ibn Ishaq: Suhayli, ii. 79:

“In the riwaya of Yunus Ibn Ishaq (it is) recorded that the apostle saw her (Ummu’lFadl) when she was a baby crawling before him and said, ‘If she grows up and I am still alive I will marry her.’ But he died before she grew up and Sufyan b. al-Aswad b. ‘Abdu’l-Asad al-Makhzumi married her and she bore him Rizq and Lubab…” (A Translation of Ishaq’s Sirat Rasul Allah by A. Guillaume)

[xxi] Sahih al-Bukhari Volume 7, Book 63, Number 182: Narrated Abu Usaid: We went out with the Prophet to a garden called Ash-Shaut till we reached two walls between which we sat down. The Prophet said, «Sit here,» and went in (the garden). The Jauniyya (a lady from Bani Jaun) had been brought and lodged in a house in a date-palm garden in the home of Umaima bint An-Nu’man bin Sharahil, and her wet nurse was with her. When the Prophet entered upon her, he said to her, «Give me yourself (in marriage) as a gift.» She said, «Can a princess give herself in marriage to an ordinary man?» The Prophet raised his hand to pat her so that she might become tranquil. She said, «I seek refuge with Allah from you.» He said, «You have sought refuge with One Who gives refuge. Then the Prophet came out to us and said, «O Abu Usaid! Give her two white linen dresses to wear and let her go back to her family.» Narrated Sahl and Abu Usaid: The Prophet married Umaima bint Sharahil, and when she was brought to him, he stretched his hand towards her. It seemed that she disliked that, whereupon the Prophet ordered Abu Usaid to prepare her and to provide her with two white linen dresses. (See Hadith No. 541).

 

Volume 7, Book 63, Number 183: Narrated Sahl bin Sad: similarly as above (182).

Το σχέδιο του Ισλάμ για κυριαρχία στον κόσμο και οι πρόσφατες εξελίξεις

Είναι γεγονός ότι δεν γράφουμε άρθρα για την κάθε ισλαμική ομάδα που επιχειρεί να πραγματώσει το σκοπό του Ισλάμ, που είναι η επικράτηση της ισλαμικής θεοκρατίας σε όλο τον κόσμο, ή τις ισλαμικές χώρες που για διάφορους λόγους χρηματοδοτούν και εκπαιδεύουν τέτοιες ομάδες κ.α. τέτοια θέματα (με ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως τις «Εξομολογήσεις ενός πρώην ισλαμιστή«). Επειδή όμως πολλοί αναγνώστες, τόσο με σχόλια όσο και με ημέηλ, αναφέρονται στα θέματα αυτά και στις πρόσφατες εξελίξεις στις ισλαμικές χώρες, αποφασίσαμε να αναδημοσιεύσουμε δυο σχετικά άρθρα του Πάνου Μητρονίκα που θεωρούμε πολύ ψύχραιμες και εύστοχες αναλύσεις. Ελπίζουμε η ανάρτηση αυτή να ικανοποιήσει τους αναγνώστες μας και να βοηθήσει όσους παραπλανημένους έχουν γίνει πιόνια σε αυτό το διαβολικό παιχνίδι.

1) Το σχέδιο άλωσης της Δύσης μέσω ‘ήπιας πολιτισμικής Τζιχάντ’, με στοιχεία (από εδώ)

Η εμφάνιση του ISIL στις αρχές του 2014 και η σαρωτική του επικράτηση στο Ιράκ και την Συρία έφερε στην επιφάνεια μια πλευρά του Ισλάμ που η σύγχρονη δύση αγνοούσε. Την πλευρά του βάρβαρου Ισλάμ της Μεδίνας που λατρεύει τον πόλεμο, αναζητά την απόλυτη επικράτηση έναντι όλων, και προσβλέπει στην επιβολή της Σαρίας στον κόσμο σαν τον μόνο και απόλυτο νόμο του Θεού. Του Ισλάμ που για έναν αιώνα τώρα κάποιοι κρατούσαν πολύ καλά κρυμμένο από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά τώρα φαίνεται να πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα του να εμφανιστεί και να πρωτοστατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο.

Πέραν όμως των γεγονότων που διαδραματίζονται αυτό το διάστημα στο Ιράκ και την Συρία με το ISIL, μια σειρά από άλλα γεγονότα που φαίνονται άσχετα με την πρώτη ματιά ή είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Ισλαμικός κόσμος σήμερα ζει μια άλλη, πολύ σοβαρότερη, εσωτερική διαμάχη που αφορά άμεσα και την Δύση. Μια διαμάχη της οποίας το αποτέλεσμα θα παίξει καθοριστικό ρόλο στο πρόσωπο που θα παρουσιάζει το ίδιο το Ισλάμ από εδώ και πέρα.

Τα γεγονότα αυτά αφορούν δύο άξονες. Πρώτα έναν όλο και αυξανόμενο σε ένταση «πόλεμο» εξουσίας ανάμεσα στην Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, και δεύτερον σε μια πρωτοφανή για την Δύση ανάδυση Ισλαμιστών που ζητούν την επιβολή της Σαρίας σε δυτικές χώρες.

Ο «πόλεμος» εξουσίας Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας

Λίγο μετά την ανάληψη επιχειρήσεων από το ISIL στο Ιράκ, οι χώρες του κόλπου βίωσαν μια κρίση όταν η Σαουδική Αραβία, τα ΗΑΕ και το Μπαχρέιν απέσυραν τους πρεσβευτές τους από το Κατάρ και απαίτησαν από αυτό να αποκηρύξει την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» και να κλείσει το τηλεοπτικό δίκτυο Al Jazeera.

Η κρίση ανάμεσα στο Κατάρ και τον Σαουδαραβικό κύκλο βέβαια είχε ξεκινήσει να χτίζεται σιγά σιγά από το 2011 και την έναρξη του φαινομένου που αποκαλούμε «Αραβική Άνοιξη». Μια απρόσμενη εξέγερση με ανατροπές κυβερνήσεων και ραγδαία άνοδο του Ισλαμισμού που άρχισε από την Τυνησία, πέρασε στην Αίγυπτο, την Ιορδανία, το Μπαχρέιν και την Υεμένη, μετά στην Λιβύη και τέλος στην Συρία με τον εμφύλιο.

Ο κύριος λόγος πίσω από αυτόν τον «πόλεμο» Σαουδικής Αραβίας και Κατάρ δεν είναι άλλος από την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» και τον ρόλο που διαδραματίζει σε αραβικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.

Η Σαουδική Αραβία είναι σε άμεση κόντρα με την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» από την ίδρυση της τελευταίας για μια σειρά από λόγους που μερικοί είναι σχετικοί ακόμα και με την ιστορική καταγωγή της ίδια της Σαουδικής Αραβίας από τον 18ο αιώνα και το κίνημα του Ουαχαμπισμού/Σαλαφισμού που βρέθηκε σε αντίθεση με την Οθωμανική τότε ηγεμονία, συνέχεια της οποίας είναι όπως θα δούμε η «Μουσουλμανική Αδελφότητα».

Η αναφορά όλων των λόγων είναι πέραν του σκοπού αυτής της ανάλυσης αλλά για όσους ενδιαφέρονται, μια καλή σύνοψη στα Αγγλικά μπορεί να βρεθεί στο άρθρο «Why the Saudis and Muslim Brotherhood hate each other», του Dr. Mordechai Kedar. [1]

Το Κατάρ από την άλλη, παρότι και αυτό μια χώρα της σφαίρας επιρροής της Σαουδικής Αραβίας και του Ουαχαμπισμού, έχει από την δεκαετία του ‘60 ισχυρούς δεσμούς με την «Μουσουλμανική Αδελφότητα», την οποία βλέπει ως εργαλείο εξάπλωσης της επιρροής του σε παγκόσμιο επίπεδο και παράλληλα ανταγωνισμού με το Ριάντ.

Το Κατάρ υποστήριξε την «Αραβική Άνοιξη», το ISIL, και την «Μουσουλμανική Αδελφότητα» παντού αντιθέτως με την Σαουδική Αραβία που την καταδίκασε, επενέβη στο Μπαχρέιν όταν η «Άνοιξη» χτύπησε την πόρτα του, βοήθησε στην ανατροπή της Αδελφότητας στην Αίγυπτο, και πρόσφατα χαρακτήρισε το ISIL τρομοκρατική οργάνωση.

Το καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας έχει πολλά να φοβηθεί από μια δυναμική επικράτηση της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» ενώ το καθεστώς του Κατάρ έχει επενδύσει ακριβώς σε αυτή την επικράτηση και την αλλαγή που βιώνουμε στις μέρες μας και θα αναλύσουμε στην συνέχεια.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις σχέσεις Κατάρ και «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» μπορεί κάποιος να ανατρέξει στα άρθρα που δίνονται στις παραπομπές [2] και [3].
Τι είναι η Μουσουλμανική Αδελφότητα

Η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» (ΜΑ) ιδρύθηκε στην Αίγυπτο το 1928 από τον Hassan al Banna, όταν μετά την διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1923 και την επιλογή του Κεμάλ να δέσει την Τουρκία με την Δύση σε ένα κοσμικό μοντέλο, η Ισλαμική κοινότητα (η γνωστή και ως Ούμμα) έμμεινε χωρίς Χαλιφάτο.

Ο στόχος της ΜΑ είναι διπλός και συνοψίζεται στα εξής:

1. Να επιβάλει την Σαρία σε παγκόσμιο επίπεδο
2. Να επανιδρύσει το παγκόσμιο Ισλαμικό Χαλιφάτο.

Το δόγμα της ΜΑ είναι το παρακάτω:

«Ο Αλλάχ είναι ο στόχος μας. Το κοράνι είναι ο νόμος μας. Ο Προφήτης είναι ο ηγέτης μας. Ο δρόμος μας είναι η Τζιχάντ (Ιερός πόλεμος). Ο θάνατος στο όνομα του Αλλάχ είναι η μεγαλύτερη μας φιλοδοξία»[4]

Η ΜΑ είναι ενεργή σε περισσότερες από 80 χώρες ανά τον κόσμο και σε κάθε μία από αυτές τις χώρες διαθέτει μια δομή με Οργανωτική Ομάδα, Νομική Ομάδα και Αρχηγό. Γενικός καθοδηγητής της ΜΑ είναι ο αρχηγός της «Διεθνούς Μουσουλμανικής Αδελφότητας» που βρίσκεται στο Κάιρο.

Η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» στην Δύση

Σημείο καμπής για την κατανόηση της δομής, του ρόλου και της δράσης της ΜΑ στην Δύση αποτέλεσε ένα τυχαίο γεγονός τον Αύγουστο του 2004 στο Μέριλαντ των ΗΠΑ. Ένα γεγονός που οδήγησε σε μια τεράστια έρευνα από το FBI και τελικά στην δίκη του “Holy Land Foundation” (HLF). [5]

Η δίκη αυτή έφερε στο φως την ύπαρξη ενός μεγάλου δικτύου Ισλαμικών οργανώσεων, οργανισμών, ΜΚΟ και κοινωφελών ιδρυμάτων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, τα οποία σχετίζονταν άμεσα με την ΜΑ και είχαν σαν κύριο σκοπό την προώθηση με πλάγια μέσα των στόχων της.

Οδήγησε επίσης και στην ανακάλυψη τεράστιου όγκου δεδομένων σχετικά με το πώς λειτουργεί η ίδια η ΜΑ στις ΗΠΑ και τον δυτικό κόσμο, ποιο είναι το επιχειρησιακό της πλάνο, και ποιοι οι στρατηγικοί της στόχοι μέσα σε αυτό.

Η «πολιτισμική Τζιχάντ» και οι φάσεις του σχεδίου

Το ποιο κρίσιμο έγγραφο που βρέθηκε από το FBI κατά την διάρκεια της δίκης του HLF ήταν το επιχειρησιακό πλάνο της ΜΑ στις ΗΠΑ. Ένα έγγραφο με τον τίτλο: «An Explanatory Memorandum: On the General Strategic Goal for the Group». [6]

Το έγγραφο αυτό είχε την αποδοχή όλων των οργάνων της ΜΑ από το 1987 και καθόριζε την αποστολή και την στρατηγική της οργάνωσης ως εξής:

«Η διαδικασία της εποίκησης είναι μια διαδικασία Πολιτισμικής-Τζιχάντ με όλο το νόημα των λέξεων. Η ΜΑ πρέπει να κατανοήσει ότι η δουλειά της στην Αμερική είναι ένα είδος υπέρ-Τζιχάντ με στόχο την εξαφάνιση και καταστροφή του Δυτικού πολιτισμού εκ των έσω, σαμποτάροντας τον άθλιο οίκο τους από τα ίδια τους τα χέρια μαζί με τα χέρια των πιστών, έτσι ώστε να εξαφανιστεί (ο οίκος τους) και η θρησκεία του Θεού να κυριαρχήσει επί όλων των άλλων θρησκειών» [6]

Με άλλα λόγια η στρατηγική της ΜΑ αδελφότητας για την Δύση είναι το να οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή μας μέσω της επιβολής μια ήπιας «πολιτισμικής τζιχάντ» που θα προκαλέσει στην κατάλυσης του δυτικού πολιτισμού από εμάς τους ίδιους και τις ηγεσίες μας.

Η διαδικασία αυτή προβλέπεται να γίνει σε στάδια όπως μας αναφέρει ένα άλλο πολύ σημαντικό έγγραφο από την ίδια δίκη με τίτλο: «Phases of the World Underground Movement Plan» [7] (προσοχή ο τίτλος αναφέρει, παγκόσμιο, όχι μόνο Αμερικανικό κίνημα).

Σε αυτό διαβάζουμε τα παρακάτω:

Φάση πρώτη: Φάση διακριτικής και κρυφής εγκατάστασης στην ηγεσία

Φάση δεύτερη: Φάση σταδιακής προβολής στο κοινό μέσω διαφόρων δραστηριοτήτων και ακτιβισμού (πετύχαμε μεγάλη επιτυχία στην εφαρμογή αυτού του σταδίου). Επίσης πετύχαμε ένα σημαντικό αριθμό άλλων στόχων όπως την διείσδυση διαφόρων τομέων της Κυβέρνησης, την προσάρτηση θρησκευτικών οργανισμών και επιφανών ακαδημαϊκών, την αποδοχή της κοινής γνώμης, και την ίδρυση μιας (κρυφής) σκιώδους Κυβέρνησης μέσα στην Κυβέρνηση.

Φάση τρίτη: Φάση κλιμάκωσης πριν από την σύγκρουση με τις ηγεσίες τους με χρήση των ΜΜΕ. Σε εξέλιξη.

Φάση τέταρτη: Ανοιχτή δημόσια αντιπαράθεση με τις κυβερνήσεις μέσω της εξάσκησης πολιτικής πίεσης. Εφαρμόζουμε επιθετικά αυτό το στάδιο. Εκπαίδευση στην χρήση όπλων εγχώρια αλλά και στο εξωτερικό σε προσμονή της ώρας μηδέν. Έχουμε σημαντικές δραστηριότητες σε αυτό το στάδιο.

Φάση πέμπτη: Κατάληψη της εξουσίας ώστε να εγκαθιδρύσουμε το Ισλαμικό κράτος κάτω από το οποίο όλες οι Ισλαμικές ομάδες θα ενωθούν.

Το έγγραφο από τα σχόλια δείχνει να αποτελεί κάποιον γενικότερο οδηγό πάνω στον οποίο το αμερικανικό τμήμα της ΜΑ είχε σημειώσει την δική του πρόοδο.

Πρέπει να αναφερθεί σε αυτό το σημείο ότι τα στάδια που βλέπουμε στο υλικό που ανακάλυψε το FBI δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν καθότι η στρατηγική αυτή της ΜΑ είναι γνωστή και διατυπωμένη ανοιχτά από θεωρητικούς του Ισλαμικού χώρου και της ΜΑ από την δεκαετία του ‘60.

Η διαδικασία της παγκόσμιας εφαρμογής της Σαρία έχει διατυπωθεί στο βιβλίο Milestones (ορόσημα) [8] το 1964 και από τα ανωτέρω φαίνεται να ακολουθείτε κατά γράμμα.

Η σταδιακή εφαρμογή βασίζεται στην ισλαμική λογική, ότι όπως το Κοράνι παρουσιάστηκε στον Μωάμεθ σε ένα διάστημα 22 ετών και σταδιακά περνώντας από την μια φάση στην επόμενη ανάλογα με την ωριμότητα της κατάστασης, έτσι θα πρέπει να εξαπλωθεί και στις μέρες μας σε φάσεις, η Σαρία και η Ισλαμική παγκόσμια επικράτηση.

Περισσότερο υλικό σχετικά με την δίκη του HLF, την «Μουσουλμανική Αδελφότητα», τον ρόλο της, τις διασυνδέσεις της σε Αμερική και Ευρώπη, και την Σαρία, μπορεί να βρει κάποιος στην παραπομπή [13] που αποτελεί μια ολοκληρωμένη μελέτη πάνω στο θέμα με τίτλο «Σαρία, η απειλή για την Αμερική».

Η μελέτη αυτή συντέθηκε από μια ομάδα Αμερικανών ειδικών ασφαλείας (όλοι τους πρώην υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί, μέλη των υπηρεσιών πληροφοριών και ασφαλείας, ακαδημαϊκοί, και σύμβουλοι ασφαλείας των Κυβερνήσεων των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων) και παρουσιάστηκε το 2010 στο Αμερικανικό Κογκρέσο. Πιθανώς αυτή η μελέτη να είναι και ο κύριος λόγος της «αλλοπρόσαλλης» και διστακτικής Αμερικανικής πολιτικής στην μέση ανατολή τα τελευταία χρόνια.

Αλ Κάιντα και Χαμάς, η άλλη όψη της Μουσουλμανικής Αδελφότητας

Μόλις η βαρβαρότητα της επικράτησης του ISIL στο Ιράκ είχε αρχίσει να κυριαρχεί στα διεθνή ΜΜΕ, ένας πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ και την Χαμάς στην Γάζα ήρθε να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας.

Πολλά γράφτηκαν για το ακατανόητο της επίθεσης αυτής της Χαμάς στο Ισραήλ, αλλά αν κρίνουμε τα γεγονότα μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της αλλαγής που βιώνουμε τότε ίσως και να βγάζουν περισσότερο νόημα.

Αντιθέτως με την παγκόσμια κοινή γνώμη που θέλει οργανώσεις σαν την Αλ Κάιντα και την Χαμάς (αμφότερες προερχόμενες από την ΜΑ) να αποτελούν απειλή μέσω των δικτύων τρομοκρατών που διαθέτουν, τα τελευταία χρόνια μια άλλη άποψη θέλει τον κυριότερο κίνδυνο που πηγάζει από αυτές τις οργανώσεις να είναι η ικανότητα τους να αποσπούν τις δυτικές ηγεσίες και την δυτική κοινή γνώμη από την «κρυφή» πολιτισμική Τζιχάντ που διεξάγει συστηματικά η ΜΑ.

Σύμφωνα με αναφορές του NEFA Foundation [11] το οποίο παρακολουθούσε την ισλαμική τρομοκρατία μετά την 11η Σεπτεμβρίου και είχε πάρει συνεντεύξεις και από πολλούς Ταλιμπάν, μια διαδικτυακή αναφορά Τζιχαντιστών το 2002 ανέφερε τα παρακάτω:

«Είναι γνωστό και έχει επικοινωνηθεί ανάμεσα στους πρωτοπόρους της θυσίας, ότι η Αλ Κάιντα υιοθέτησε ένα νέο πλάνο για να δελεάσει τους εχθρούς να την ακολουθήσουν στο Αφγανιστάν. Το πλάνο αυτό προϋποθέτει να επιτεθεί ευθέως στους Αμερικάνους και στους τρείς πυλώνες εξουσίας τους, την πολιτική, την οικονομική και την στρατιωτική, έτσι ώστε να πετύχει μια σειρά από σημαντικούς στόχους:

1) Να παραπλανήσει τις Αμερικανικές δυνάμεις σε έναν ασύμμετρο πόλεμο, για να αποδυναμώσει την ισχύ του αντιπάλου και να τον κάνει να χρεοκοπήσει.

2) Να αρχίσει έναν αγώνα ανάμεσα στους Αμερικάνους και τους άνδρες του ισλαμικού κράτους (όχι τους στρατούς των ηγεμόνων) σε μια μακριά και χωρίς όρια μάχη που θα ξεκινά από την Αμερική και θα εκτίνεται μέχρι το Αφγανιστάν και την Μαυριτανία, έτσι ώστε με αυτήν να επανέλθει το πνεύμα της ισλαμικής άμυνας στους νέους μουσουλμάνους που θα φέρουν τα όπλα.» [12]

Αν η παραπάνω αναφορά ευσταθεί, τότε πιθανότατα η δράση αυτών των ομάδων να έχει έναν πολύ διαφορετικό κοινό (και άγνωστο σε εμάς) σχεδιασμό. Πιθανότατα επίσης η τελευταία διένεξη της Χαμάς με το Ισραήλ να ήταν στα πλαίσια της δημιουργίας ενός αντιπερισπασμού που θα έδινε στο ISIL και άλλα τμήματα του γενικότερου σχεδίου τον απαραίτητο χρόνο ή απλά θα αποδιοργάνωναν τη Δύση περισσότερο.

Από την πολιτισμική τζιχάντ στην «Αραβική Άνοιξη» και το ISIL

Έχοντας πλέον τα δεδομένα μας για τους στόχους, τον τρόπο λειτουργίας και τις δράσης της ΜΑ ανά τον κόσμο αρχίζει να διαφαίνεται μια αλληλουχία κινήσεων που δίνει νέο νόημα στα όσα διαδραματίζονται στον Αραβικό κόσμο τα τελευταία 4 χρόνια.

Η «Μουσουλμανική Αδελφότητα» μετά από χρόνια ήσυχης και αδιαφανούς λειτουργίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ξαφνικά αλλάζει στάση και «πηδάει» από την φάση της Μέκκας (το ήπιο και μετριοπαθές Ισλάμ με τους 150 οπαδούς) στη φάση της Μεδίνας (το Ισλάμ που κατέκτησε τον κόσμο από την Ισπανία μέχρι τα όρια της Κίνας σε 100 χρόνια).

Μέσα σε μια μόνο χρονιά (2011) όλες οι Αραβικές χώρες κατακτώνται κυριολεκτικά από τους Ισλαμιστές η μία μετά της άλλη. Καθεστώτα που κυριαρχούσαν για δεκαετίες στην Αίγυπτο, την Λιβύη, την Συρία, την Τυνησία και την Υεμένη τραντάζονται συθέμελα και εξαφανίζονται. Στην θέση τους εμφανίζονται ισλαμικές ομάδες με σχέσεις με την ΜΑ και στην Αίγυπτο η ίδια η ΜΑ.

Στο Μπαχρέιν η κατάσταση αντιστρέφετε από την δυναμική παρέμβαση της Σαουδικής Αραβίας. Στη Συρία, το καθεστώς Άσσαντ παλεύει ακόμα αλλά η εμφάνιση του ακόμα πιο ακραίου «κακού» παιδιού της ΜΑ του ISIL δείχνει να ξεκαθαρίζει την κατάσταση κι εκεί.

Δεν αποκλείεται μάλιστα, η όλη εμφάνιση του ISIL να είναι αποτέλεσμα αυτής της αντίστασης που βρήκε η ΜΑ στον Αραβικό κόσμο από την Σαουδική Αραβία. Και στο Μπαχρέιν, και στο ίδιο της το σπίτι την Αίγυπτο, όπου ανατράπηκε με πραξικόπημα υποστηριζόμενο από την Σαουδική Αραβία.

Αν ισχύει το ανωτέρω, τότε θα πρέπει να περιμένουμε και άλλα παρακλάδια του ISIL να ξεπηδήσουν σε όλες τις Αραβικές χώρες με τις οποίες η ΜΑ έχει ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς όπως η Υεμένη, η Αίγυπτος, η Ιορδανία, ο Λίβανος, η Λιβύη, το Μπαχρέιν και ακόμα και η ίδια η Σαουδική Αραβία.

Ξαφνική αλλαγή στάσης των Ισλαμικών κοινοτήτων στην Δύση

Το πιο πρόσφατο μεγάλο ξάφνιασμα για την Δύση μετά το ISIL ήρθε εντός των τειχών και δεν είναι άλλο από τη σχεδόν μαζική ενεργοποίηση των Ισλαμικών κινημάτων/ομάδων σε ορισμένες δυτικές χώρες με κύριο αίτημα την επιβολή της Σαρίας για τους ίδιους και τις περιοχές στις οποίες διαμένουν.

Αρχικά είχαμε την ανοιχτή έκκληση Ισλαμιστών στη Νορβηγία για δημιουργία Χαλιφάτου εκεί. [9] Παράλληλα σχεδόν την δυναμική απαίτηση των Ισλαμιστών στην Αγγλία για επιβολή της Σαρίας στις περιοχές τους στο Λονδίνο και αλλού. Απαίτηση που μάλιστα συνοδεύτηκε και με πράξεις όπως την δημιουργία ζωνών Σαρίας και ισλαμικών ομάδων αστυνόμευσης για αυτές τις περιοχές. [10]

Πρόβλεψη (και φόβος) του γράφοντος, είναι ότι αυτά είναι μόνο η αρχή και ότι ανάλογα γεγονότα θα εμφανιστούν και στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές Χώρες σύντομα με πιο πιθανές υποψήφιες την Σουηδία, την Δανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, και ίσως και η χώρα μας.

Αναλόγως δε με τη στάση της Δύσης στα γεγονότα του Αραβικού κόσμου και την πιθανή εμπλοκή της σε αυτά πιο δυναμικά, είναι σχεδόν βέβαιο, ότι εκτός από τις απαιτήσεις θα ακολουθήσουν και ταραχές (ημέρες οργής των μουσουλμάνων) ή ακόμα και τρομοκρατικές επιθέσεις σε Ευρώπη και Αμερική.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

Από τα δεδομένα που παραθέσαμε στην παρούσα ανάλυση, φαίνεται ότι το Ισλάμ περνάει σε μια νέα πιο δυναμική φάση. Πιθανότατα αυτή η αλλαγή «εκβιάζεται» κιόλας λόγω των συνθηκών και της μερικής αποτυχίας της φάσης κατάκτησης του Αραβικού κόσμου από την ΜΑ με την «Αραβική Άνοιξη». Μια φάση μάλλον αναγκαία αν ευσταθούν οι σχεδιασμοί της ΜΑ για παγκόσμια επικράτηση (πρώτα κοιτάς τα του οίκου του Ισλάμ και μετά τα του οίκου του πολέμου για να χρησιμοποιήσουμε και ισλαμικούς όρους).

Η στάση της Σαουδικής Αραβίας καθώς και της Δύσης στην Αίγυπτο πιθανότατα οδήγησαν την ΜΑ στην πυροδότηση του ISIL από τη μία και την μεταπήδηση της «πολιτισμικής Τζιχάντ» από την φάση τρία στην φάση τέσσερα του σχεδίου της από την άλλη.

Η επιλογή του Ιράκ και η εμπλοκή του Ιράν και του σιιτικού στοιχείου στην εξίσωση, φαίνεται να είναι και αυτή μια στρατηγική επιλογή της ΜΑ έτσι ώστε να διασπαστεί η δύναμη και η προσοχή της Σαουδικής Αραβίας και να περιοριστεί ο ρόλος της. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τις ΗΠΑ που αυτή την στιγμή καλούνται να συνεργαστούν με τους μέχρι χθες ορκισμένους εχθρούς τους. Οι ανίερες αυτές «συμμαχίες» με το Ιράν σμπαραλιάζουν τα δόγματα επιχειρήσεων των ΗΠΑ και Σαουδικής Αραβίας ενώ δημιουργούν διχασμό στην κοινή γνώμη και των δύο χωρών. Πολύ περισσότερο στον ακραία σουνιτικό πληθυσμό της Σαουδικής Αραβίας και του Αραβικού κόσμου γενικότερα.

Ερωτηματικό ακόμα αποτελεί ο ρόλος της Τουρκίας που με τον Ερντογάν στο τιμόνι έχει δεθεί στο άρμα της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» και του Κατάρ αλλά παράλληλα φαίνεται να θέλει και η ίδια έναν ηγετικό ρόλο στις εξελίξεις. Θα ακολουθήσει την ροή; Θα βρεθεί απέναντι στην ΜΑ και το ISIL; Θα παρατηρεί τις εξελίξεις φοβούμενη την αντίδραση της Δύσης και την πιθανή ευθυγράμμιση της με τους Κούρδους; Είναι μήπως η Τουρκία η στρατηγική εφεδρεία της ΜΑ για την ΕΕ; Οι καταστάσεις δείχνουν ότι πολύ σύντομα θα αναγκαστεί να πάρει θέση και πρόβλεψη του γράφοντος είναι ότι θα ταχθεί με την ΜΑ.

Η Δύση για πρώτη φορά βρίσκεται μπροστά σε ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα που κάθε επιλογή δείχνει να οδηγεί μόνο σε μερική, και όχι απαραίτητα καλή, λύση. Το χειρότερο όμως είναι ότι πιθανώς θα κληθεί και για πρώτη φορά να υπερασπιστεί τα ίδια τα εδάφη της από ισχυρές πέμπτες φάλαγγες που βρίσκονται ήδη βαθιά εντός των τειχών της.

Αυτός ο παράγοντας ίσως τελικά και να αναγκάσει την Δύση στο να συμβιβαστεί σε ρόλο παρατηρητή του τι διαδραματίζεται στην μάχη ανάμεσα στην «Μουσουλμανική Αδελφότητα» και το βασίλειο των Σαούντ. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, αυτό θα αποτελέσει μια τεράστια επιτυχία για την ΜΑ και τους σχεδιασμούς της, ενώ το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να αναβάλει την εμπλοκή για αργότερα και πιθανότατα με χειρότερους όρους.

Ίσως έχει έλθει ο καιρός για την Δύση να κληθεί να αντιμετωπίσει ενωμένη, με σοβαρότητα, σχεδιασμό και αποτελεσματικότητα το θέμα του Ισλάμ, εντός και εκτός των τειχών της. Μια αντιμετώπιση που μοιραία θα αλλάξει ραγδαία τις παγκόσμιες ισορροπίες και την ηρεμία που έχουμε συνηθίσει και θεωρούμε δεδομένη όλοι μας μετά το τέλος του Β’ ΠΠ.

[1] – http://www.israelnationalnews.com/Articles/Article.aspx/14994#.VACP3PmSxu4
[2] – http://www.csmonitor.com/World/Middle-East/2014/0418/Behind-Qatar-s-bet-on-the-Muslim-Brotherhood
[3] – http://www.thenational.ae/world/qatar/inside-doha-at-the-heart-of-a-gcc-dispute
[4] – Steven Emerson, “Report on the Roots of Violent Islamist Extremism and Efforts to Counter It: The Muslim Brotherhood,” Hearing before the Committee on Homeland Security and Governmental Affairs, United States Senate, July 10, 2008, accessed September 1, 2010, http://www.gpo.gov/fdsys/pkg/CHRG-110shrg942/html/CHRG-110shrg942.htmReport
[5] – US v HLF Trial http://www.investigativeproject.org/case/65
[6] – US v HLF, Government Exhibit, “An Explanatory Memorandum” May 1991
[7] – US v HLF, Government Exhibit, “Underground Movement Plan” http://www.centerforsecuritypolicy.org/upload/wysiwyg/article%20pdfs/Underground%20Movement%20Plan.pdf
[8] – Milestones by Sayyid Qutb: http://en.wikipedia.org/wiki/Ma’alim_fi_al-Tariq
[9] –Χαλιφάτο στην Νορβηγία: http://www.vg.no/nyheter/innenriks/islam-debatten/stoetter-is-halshugging/a/23275610/
[10] – Σαρία στο Λονδίνο: http://rt.com/news/sharia-law-conquer-london/
[11] – NEFA Foundation: http://en.wikipedia.org/wiki/Nine_Eleven_Finding_Answers_Foundation
[12] – “Salem al-Mekki: Bin Laden and I…and the Americans,” The NEFA Foundation.
[13] – Sharia, the threat to America: http://www.centerforsecuritypolicy.org/upload/wysiwyg/article%20pdfs/Shariah%20-%20The%20Threat%20to%20America%20(Team%20B%20Report)%2009142010.pdf

Το δεύτερο άρθρο του ίδιου συγγραφέα, που δημοσιεύουμε αποσπασματικά και υπάρχει ολόκληρο εδώ, τιτλοφορείται «Πολυπολιτισμικότητα, Ισλαμισμός και η ανόητη στάση της Δύσης» κι έχει ως θέμα του «τι είναι το Ισλάμ, γιατί είναι τόσο ελκυστικό σε μεγάλη μερίδα Μουσουλμάνων που ζουν ήδη στην Δύση, και μπορεί να είναι μέρος μιας γενικότερης «πολυπολιτισμικής» (ή ορθότερα πολυφυλετικής) κοινότητας;»

Τι είναι το Ισλάμ;

Αν μπορούσε κάποιος να δώσει έναν σύντομο και επιστημονικά ακριβή ορισμό για το Ισλάμ τότε αυτός είναι:

«Το Ισλάμ είναι ένα πολιτικό σύστημα φτιαγμένο για να ορίζει τις συμπεριφορές ανθρώπων μέσα σε μια κοινωνία, πάνω σε συγκεκριμένους, πολύ σαφείς και ανελαστικούς άξονες. Ο θρησκευτικός του χαρακτήρας είναι πολύ περιορισμένος και υπάρχει απλά και μόνο για να δικαιολογεί ή να προβάλει τον πολιτικό του χαρακτήρα.»

Το παραπάνω είναι προφανές αν κάποιος μελετήσει το δόγμα και τα κείμενα του τα οποία είναι το Κοράνι, η Σίρα (Sira / βιογραφία του Μωάμεθ) και τα Χαντίθ (σειρά από ιστορίες, γράμματα, μύθους, και άλλα έγγραφα γύρω από την ζωή του Μωάμεθ).

Οι περισσότεροι θεωρούν ότι το Ισλάμ περιορίζεται στο τι λέει το Κοράνι όμως αυτό δεν είναι αληθές, γιατί μέσα στο Κοράνι (στο οποίο υπάρχει μεν διάχυτο το θρησκευτικό στοιχείο αλλά και πολλές κοινωνικοπολιτικές παράμετροι), δεν υπάρχει καμιά αναφορά για τους 5 πυλώνες που καθορίζουν την ζωή του καλού Μουσουλμάνου. Αντιθέτως υπάρχουν πάνω από 90 αναφορές σχετικά με το ότι ο καλός Μουσουλμάνος πρέπει να μιμηθεί πιστά τον Προφήτη (τον Μωάμεθ) πράγμα που παραπέμπει ουσιαστικά στα άλλα δύο μεγαλύτερα κείμενα που χειρίζονται το θέμα της ζωής του.

Το Ισλάμ σε αριθμούς βάση των γραπτών ιερών κειμένων του είναι 14% Αλλάχ και 86% Μωάμεθ. 14% Θρησκεία, και 86% πολιτικό σύστημα και τρόπος ζωής. Και είναι έτσι για 1.400 χρόνια τώρα ενώ απαγορεύεται δια απαγχονισμού το να το αλλάξει κάποιος.

Το Ισλάμ γεννήθηκε στην Αραβική Μέση Ανατολή αλλά όχι σε κάποιο μέρος της όπως η Αίγυπτος, η Παλαιστίνη, ή η Συρία που είχαν πολύ ισχυρές Ελληνικές επιρροές και δεν θα αποτελούσε έκπληξη η δημιουργία μας νέας θρησκείας. Γεννήθηκε στην πιο άγρια και οπισθοδρομική περιοχή της Αραβικής χερσονήσου, σε μια περιοχή που κυριαρχούσαν οι φυλές και οι φατρίες και στις οποίες η μόνη πίστη κάποιου ήταν προς την ομάδα στην οποία ανήκει.

Το άτομο και η ανθρώπινη ζωή δεν είχαν καμιά αξία παρά μόνο την υποχρέωση να υπηρετούν την φυλή, μέσω της υποστήριξης της οποίας ήταν και ο μόνος δρόμος για να επιβιώσει κάποιος. Δεν υπήρχε εμπιστοσύνη, ούτε δίκαιο και ο μόνος ανασταλτικός παράγοντας για τις εχθροπραξίες ήταν ο φόβος εκδίκησης από την φυλή και οι βεντέτες.

Το Ισλάμ του Μωάμεθ ήρθε σε αυτόν τον κόσμο προσφέροντας μια νέα ταυτότητα για τους Άραβες σαν Μουσουλμάνους, μια ταυτότητα που καταργούσε την υπάρχουσα κοινωνική διάρθρωση και στην οποία όλοι είναι ίσοι ανεξάρτητα προέλευσης και τάξης. Υποσχέθηκε την ένωση τους πάνω από φυλές, κάστες και φατρίες, μια ένωση πραγματικών πιστών σε μια μονάδα (την «Ούμα») μέσω της υποταγής στον Αλλάχ και την ευλαβική προσήλωση στους κανόνες και τρόπους του ενός και μοναδικού προφήτη, του Μωάμεθ.

Πέραν του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο γεννήθηκε το Ισλάμ, ένα βασικό χαρακτηριστικό του δόγματος του που αποτελεί παράγοντα σύγχυσης για εμάς τους Δυτικούς, αλλά είναι βασικό να κατανοήσουμε, είναι η εγγενής δυαδικότητα και αντίφαση που παρουσιάζει το Κοράνι, η οποία δίνει και χώρο σε όρους όπως «ακραίο» και «μετριοπαθές» Ισλάμ.

Αυτό ισχύει γιατί στην πράξη το Κοράνι αποτελείται από δυο διαφορετικά τμήματα, το αρχικό της Μέκκας που ο Μωάμεθ ήταν ακόμα στην αρχή της διδασκαλίας του, αδύναμος και πολύ διαλλακτικός με τους γύρω του, και το μετέπειτα της Μεδίνας όπου ο Μωάμεθ μεταμορφώθηκε σε πολέμαρχο, απέκτησε δύναμη και επέβαλε την πίστη με το σπαθί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της δυαδικότητας και αντίφασης που συναντάμε στο Ισλάμ είναι οι παρακάτω στοίχοι από το ίδιο το Κοράνι:

109:1 (Τμήμα Μέκκας) «Έχεις την θρησκεία σου και εγώ έχω την δική μου»
8:12 (Τμήμα Μεδίνας) «Θα σπείρω τον τρόμο στις καρδιές των απίστων (Kafir), θα κόψω τα κεφάλια τους, θα κόψω τις άκρες των δακτύλων τους»

Τα δύο αυτά εδάφια είναι προφανέστατα ασύμβατα μεταξύ τους και αδύνατο να συνυπάρχουν αρμονικά στο ίδιο ιερό κείμενο που αποτελεί άξονα του δόγματος. Ποιο είναι το σωστό; Τι θέλει ο Αλλάχ; Τι ήθελε να πει ο… ποιητής;

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το ίδιο το Κοράνι που αποτελεί τον απόλυτο κανόνα, ορίζει το πώς πρέπει να το ερμηνεύει αυτός που το διαβάζει, μέσω της «κατάργησης» (Abrogation). Η κατάργηση ορίζει ότι όταν δύο στοίχοι είναι αντικρουόμενοι, τότε ισχύ έχει ο πιο πρόσφατος (αυτός δηλαδή της Μεδίνας) έναντι του παλαιού (της Μέκκας).

Είναι προφανές λοιπόν, ότι δεν υπάρχουν δύο Ισλάμ αλλά μόνο ένα, και δεν είναι καθόλου μετριοπαθές. Προσοχή, μιλάμε για το Ισλάμ σαν δόγμα, όχι για τους Μουσουλμάνους σαν άτομα που μπορούν φυσικά να ασπάζονται ή όχι την ίδια την πίστη τους σε διαφορετικό βαθμό (και κρίνονται για αυτό από όσους αποκαλούμε «φανατικούς» αλλά στην ουσία είναι απλά οι σωστοί «ορθόδοξοι» Μουσουλμάνοι που ακολουθούν τα διδάγματα του Προφήτη κατά γράμμα όπως ορίζει το Κοράνι).

Η ιστορία του ίδιου του Ισλάμ επίσης μας δείχνει και ποιο τμήμα του Κορανίου είχε και πραγματικά απήχηση στους Άραβες. Στα 13 χρόνια της διδασκαλίας στην Μέκκα ο Μωάμεθ κατάφερε να έχει 150 πιστούς. Στα επόμενα 10 χρόνια της Μεδίνας με το σπαθί και μάχες κάθε 6 βδομάδες κατά μέσο όρο, κατέκτησε όλη σχεδόν την Αραβική χερσόνησο και το Ισλάμ έφτασε τους 100.000 πιστούς.

Ο τρόμος λοιπόν τρέφει το Ισλάμ, όχι η αγάπη και η ανοχή. Και αυτό ισχύει για όλες τις μορφές του μιας και οι δύο κύριες τάσεις του (Σουνίτες και Σιίτες) δεν έχουν διαφορές στο δόγμα, αλλά μόνο σε διαδικαστικής και κληρονομικής φύσης θέματα (ποιος έπρεπε να είναι ο διάδοχος του Μωάμεθ, πόση προίκα έπρεπε να πάρει η κόρη του, κ.λπ.) που μπροστά τους οι διαφορές των Χριστιανικών εκκλησιών φαντάζουν φιλοσοφία υψηλότατου επιπέδου.

Το Ισλάμ σήμερα

Αυτό που πρότεινε στους Άραβες ο Μωάμεθ τον 7ο αιώνα μ.χ. δεν ήταν άλλο από την υπόσχεση που δίνουν όλοι οι ηγέτες οργανώσεων που βασίζονται στην πίστη για μια νέα τάξη πραγμάτων. Η υπόσχεση αυτή ασκεί πολύ ισχυρή έλξη απέναντι σε όλους τους δυσαρεστημένους που ψάχνουν μια νέα ταυτότητα και ένα υψηλότερο ιδανικό. Η θρησκευτική χροιά υπήρχε μόνο και μόνο για να δώσει την απαραίτητη «μαγεία» που χρειάζεται μια πίστη για να ευδοκιμήσει, να είναι δυνατή και να δικαιολογεί μερικές φορές τα αδικαιολόγητα.

Σήμερα για εμάς τους Δυτικούς η απήχηση σε ένα τέτοιο κάλεσμα θα προκαλούσε στους περισσότερους σκεπτικισμό και ίσως γέλιο, αλλά βλέποντας την οποιαδήποτε Αραβική χώρα παρατηρούμε ότι οι ίδιες συνθήκες που επικρατούσαν στον κόσμο του Μωάμεθ δεν έχουν αλλάξει και πολύ για αυτές τις χώρες και στις μέρες μας. Οι κυβερνήσεις τους είναι οικογενειακές ή βασίζονται σε συγκεκριμένες φυλές και κάστες, ενώ οι κρατικές δομές και οι ένοπλες δυνάμεις τους στελεχώνονται σχεδόν αποκλειστικά από τους γιούς και τους συγγενείς αυτών των οικογενειών και όσων έχουν ισχυρούς δεσμούς με αυτές.

Κάτω από τους δυτικοποιημένους τίτλους πρωθυπουργών και προέδρων βλέπουμε τις παλιές φυλές και φατρίες να διοικούν αυτές τις χώρες με τον ίδιο τρόπο που έκαναν και 1400 χρόνια πριν το Ισλάμ τις βάλει σε δεύτερη μοίρα και ορίσει τα Χαλιφάτα. Για να διοικήσει ή και απλά να επιβιώσει κάποιος σε ένα τέτοιο περιβάλλον πρέπει να έχει την εύνοια τους. Για να την αποκτήσει πρέπει να ανταλλάξει χάρες.

Και έτσι επικρατεί διαχρονικά ο νεποτισμός, η διαφθορά και η κακή κρατική λειτουργία, όπως θα περίμενε κανείς και από ηγεσίες των οποίων η μόνη αξία είναι η πίστη στη φυλή και τίποτε άλλο (ΟΚ, αν θυμίζει και λίγο Ελλάδα σε μερικούς βάζοντας την λέξη κόμμα και οικογένεια έναντι της φυλής, τότε ας το δούμε και σαν τροφή για σκέψη σχετικά με την δική μας κατάσταση και το γιατί φαινόμενα όπως η ΧΑ έχουν τόσο μεγάλη απήχηση).

Σε αυτή λοιπόν την περιοχή έρχονται ξανά οι Ισλαμιστές τα τελευταία χρόνια να επαναφέρουν το μήνυμα του Μωάμεθ ότι μπορούν να ανατρέψουν όλη αυτή την διαφθορά και να ενώσουν τους πάντες κάτω από μια νέα ταυτότητα, αυτή του Ισλάμ.

Υπόσχονται «θεϊκή» δικαιοσύνη μέσω της Σαρίας, αδιάφθορες διοικήσεις από πραγματικούς πιστούς οι οποίες δεν θα είναι πια μαριονέτες στα χέρια των πλούσιων, των απίστων και των δυνατών. Και αν ζεις σε μια πόλη σαν το Κάιρο, το Ισλαμαμπάντ, ή τη Μοσούλη με ανύπαρκτες κρατικές δομές, διεφθαρμένους νόμους και διοίκηση, και έχεις μεγαλώσει με τα διδάγματα του Ισλάμ δεν μοιάζει καθόλου κακή ιδέα αυτή η υπόσχεση ακόμα και σήμερα.

Οι Ισλαμιστές φυσικά δεν μπορούν να προσφέρουν αυτό που υπόσχονται γιατί κατά κανόνα οι ηγεσίες τους είναι και αυτές το ίδιο διεφθαρμένες όπως όλη η υπόλοιπη Μέση Ανατολή, αλλά κερδίζουν πολλά από την αγανάκτηση του κόσμου με το να διαδίδουν αυτές τις ιδέες περί αδελφότητας και ανωτερότητας των Μουσουλμάνων και ιδανικών κοινωνιών (κάτι όπως και οι Αριστεροί και οι αυτοαποκαλούμενοι Προοδευτικοί στον Δυτικό κόσμο).

Αυτό είναι και το πρόβλημα με την κάθε προσπάθεια εφαρμογής της Δημοκρατίας στον Μουσουλμανικό κόσμο. Όταν πας να επιβάλεις την Δημοκρατία πάνω από ένα σύστημα φυλών και φατριών, τότε ουσιαστικά το μόνο που κάνεις είναι το να δώσεις εκπροσώπηση στους αρχηγούς και τους αρεστούς αυτών των φυλών. Και επειδή αυτοί είναι ήδη το status quo και όλο το κράτος, η Δημοκρατία δεν μπορεί ποτέ να τους μετακινήσει από τις θέσεις τους, μόνο να τους επισημοποιήσει σε αυτές.

Αυτό που κάνει όμως η Δημοκρατία σε αυτές τις χώρες είναι το να δώσει ισχύ στους Ισλαμιστές που κεφαλαιοποιούν την λαϊκή αγανάκτηση και οργή προσφέροντας την μόνη ενοποιητική ιδέα, εκεί που δεν υπάρχει καμιά άλλη εκτός ίσως από την ξενοφοβία και την έλλειψη ανεκτικότητας για οτιδήποτε εκτός του συνηθισμένου.

Αυτό έγινε και στην Γάζα όταν στις πρώτες Δημοκρατικές εκλογές ο λαός εξέλεξε πανηγυρικά την Χαμάς (η οποία φυσικά μετά κατήργησε σιωπηλά τις εκλογές μιας και ήταν προφανώς θέλημα Θεού να κυβερνά αυτή από εδώ και πέρα). Το ίδιο έγινε και στην Αίγυπτο με την άνοδο στην εξουσία δημοκρατικά της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Παρότι κάποιοι λίγοι Άραβες πειραματίστηκαν με τον εθνικισμό και τον παναραβισμό (Μπααθισμός) οι προσπάθειες αυτές απέτυχαν επίσης να φέρουν κάποια σημαντικότερη αλλαγή πλην της ισορροπίας ανάμεσα στις φυλές, και αυτό γιατί δεν υπάρχει πραγματική εθνική ταυτότητα για όλα αυτά τα Αραβικά κράτη που βλέπουμε σήμερα. Είναι όλα τους αποτέλεσμα αυθαίρετων διαχωρισμών από τους Άγγλους και Γάλλους αποικιοκράτες των αρχών του 20ου αιώνα ή βίαιων αποσχίσεων όπως το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές και οι ίδιοι οι κάτοικοι τους το γνωρίζουν πολύ καλά. Αυτή είναι η πραγματικότητα τους.

Οι Ισλαμιστές της Δύσης

Βλέποντας όμως τον μεγάλο αριθμό Ισλαμιστών που προέρχονται από Δυτικές χώρες (οι περισσότεροι γεννημένοι και μεγαλωμένοι στην Δύση), καθώς και το ότι ουσιαστικά ο σύγχρονος Ισλαμικός φονταμενταλισμός φαίνεται να βρήκε τους ηγέτες του εκεί, κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί όλοι αυτοί οι «δυτικοποιημένοι» Μουσουλμάνοι φτάνουν να ασπάζονται τον Ισλαμισμό και μάλιστα κατά κανόνα πιο φανατικά και από τους αδερφούς τους της Μέσης Ανατολής;

Ο λόγος είναι απλός και αφορά το ότι οι πολυφυλετικές δυτικές κοινωνίες στις οποίες καλούνται να συνυπάρχουν καθημερινά με ανθρώπους άλλων θρησκειών, ιδεών, και τρόπων ζωής είναι ακόμα πιο περίπλοκες, αντικρουόμενες και διασπασμένες και από τις δομές φυλών και καστών των Αραβικών/Μουσουλμανικών χωρών. Και αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο για κάποιον που έχει μεγαλώσει με τα διδάγματα και τους τρόπους του Ισλάμ.

Επιπροσθέτως, με τη συνεχή υποχωρητικότητα των δυτικών κοινωνιών με στόχο να υποστηρίξουν ισότιμα στους κόλπους τους όλο αυτό το πολύχρωμο πολιτισμικό μωσαϊκό και να δημιουργήσουν μια «πολυπολιτισμικότητα» (ό,τι και αν είναι αυτό), οι κανόνες αλλάζουν συνέχεια και γίνονται όλο και πιο ασαφείς. Αυτό μπορεί να δείχνει καλό σε εμάς τους ανεκτικούς, ανοιχτόμυαλους και λίγο αφελείς δυτικούς, όμως σε συνδυασμό με το Ισλάμ που αποτελεί την θρησκεία και τον τρόπο ζωής των Μουσουλμάνων δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα μιας και το Ισλάμ υπάρχει ακριβώς για να ακυρώνει αυτές τις διαφορές και την «κακοφωνία» των πολλών απόψεων και τρόπων ζωής σε μια ισοπεδωτική και απλουστευτική ενότητα.

Η ιδέα ότι το Ισλάμ μπορεί να συνυπάρξει αρμονικά με μια ποικιλία άλλων θρησκειών και ιδεών είναι απλά ανόητη και ανέφικτη. Το Ισλάμ φτιάχτηκε ακριβώς για να εξαφανίσει αυτή την ποικιλία και την διαφορετικότητα σαν υπέρτατο σύστημα από τον Θεό. Είναι οξύμωρο να θέλεις κάποιος να το δει σαν μέρος αυτού του μωσαϊκού που το ίδιο το Ισλάμ απεχθάνεται και έχει ως στόχο να καταστρέψει.

Η έξαρση του Ισλαμικού φονταμενταλισμού στις δυτικές κοινωνίες δεν αντιστρέφεται με περισσότερη ανεκτικότητα και «πολυπολιτισμικότητα». Αντιθέτως ο Ισλαμισμός φαίνεται να είναι η αντίδραση σε όλη αυτή την διαφορετικότητα και την «πολυπολιτισμικότητα». Ο Μουσουλμάνος που καλείται καθημερινά να ελίσσεται ανάμεσα σε ένα παράλογο για αυτόν και ιδιαίτερα πολύπλοκο σύστημα κοινωνικών κανόνων, τρέχει στο παλιό καλό Ισλάμ για να βρει ηρεμία και νόημα γιατί το Ισλάμ έχει ένα πολύ απλό και απόλυτα σαφές σύστημα κανόνων για το πώς πρέπει ο καθένας να συμπεριφέρεται.

Το Ισλάμ στα ιερά του κείμενα παρέχει κανόνες για τους άνδρες, τις γυναίκες, τους πιστούς και τους άπιστους για το σύνολο των θεμάτων. Από το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται μέχρι και πως θα καθαρίζουν τα δόντια τους (κάτι που παραβλέπουν πολλοί είναι ότι κάπου 60% των κειμένων του Ισλάμ αφορούν τους άπιστους και το πώς πρέπει να τους αντιμετωπίζει ο καλός Μουσουλμάνος, θέμα αν μη τι άλλο καθαρά πολιτικό).

Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για έναν «δυτικό» Μουσουλμάνο να τρέξει σε αυτό. Το κύριο όφελος από το Ισλάμ είναι ότι αυτόματα κάθε Μουσουλμάνος είναι ανώτερος από κάθε άλλο άπιστο. Όχι μόνο ο Μουσουλμάνος μηχανικός, γιατρός ή επιστήμονας είναι καλύτερος από τον οποιοδήποτε άπιστο συνάδελφο του αλλά κάθε Μουσουλμάνος είναι ανώτερος από κάθε άλλο άπιστο γενικά. Καλύτερος και από κάθε άλλο Μουσουλμάνο αδερφό που έχει αφήσει τον εαυτό του να «δυτικοποιηθεί» υπέρ το δέον και να ξεχάσει τον σωστό δρόμο του Προφήτη.

Έτσι ο Ισλαμιστής της Δύσης βρίσκει ένα νέο νόημα στην ζωή του και αποκτά ηρεμία, μεγάλη αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό με το να αφιερώνει τον εαυτό του στο πώς θα ανατρέψει και θα κατακτήσει αυτόν τον κόσμο των απίστων φέρνοντας τον υπό την απεριόριστη δικαιοσύνη, απλότητα και σοφία του Ισλάμ.

Την ίδια στιγμή φυσικά, σε κάποιες χώρες του κόλπου όπως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, οι φατρίες που διοικούν διεφθαρμένα και φασιστικά τον τόπο χρηματοδοτούν όλους αυτούς τους φανατικούς της Δύσης έτσι ώστε πρώτον να τους κρατάνε μακριά από τους ίδιους, και δεύτερον ώστε να μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν κατά της Δύσης όποτε κρίνουν ότι πρέπει το Ισλάμ να βγει πάλι από το καβούκι του.

Γιατί παρότι η Δύση δείχνει να το αγνοεί επιδεικτικά, το Ισλάμ έχει έναν μόνο στόχο εδώ και 1400 χρόνια, αυτόν της παγκόσμιας απόλυτης επικράτησης έναντι όλων των άλλων… και δεν έχει παρεκκλίνει καθόλου από αυτόν, άσχετα με το αν μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας βρέθηκε αδύναμο και ανίκανο να τον διεκδικήσει για έναν αιώνα (πράγμα που έχει συμβεί φυσικά και στο παρελθόν την περίοδο της Αυτοκρατορίας των Μογγόλων).

[1] – http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=35626
[2] – http://www.defence-point.gr/news/?p=77654

Πρόσβαλε τον «προφήτη», πρέπει να εκτελεστεί!

Μάθετε για την Αζία Μπίμπι στο YouΤube: http://www.youtube.com/watch?v=pRFTxiaz2tE-

Χριστιανοί του Πακιστάν: μεταξύ σιωπής και φόβου / του Φρανσουά Ντ’ Αλανσόν    Μάρτιος 07 2011

Les chrétiens pakistanais, entre le silence et la peur

© La Croix

Τρία από τα παιδιά της Αζία Μπίμπι στη Σεϊχουπούρα, όπου κρατείται η μητέρα τους

 

Η μπλε σιδερένια πόρτα παραμένει κλειστή στη γωνία του τοίχου. Εδώ βρίσκεται το σπίτι της Αζία Μπίμπι (Asia Bibi) της χριστιανής που έχει καταδικαστεί σε θάνατο για βλασφημία. «Η Αζία έβρισε τον Προφήτη (ευλογημένο το όνομά του), γι’ αυτό είναι φυλακή», μας πληροφορεί σκυθρωπός ο Φακίρ Μοχάμεντ (Fakir Mohammed), που μένει ακριβώς απέναντι. «Όλο το χωριό μαζεύτηκε για να την ακούσει κι εκείνη τα ομολόγησε όλα. Της είπαμε πως αν δεχόταν να γίνει μουσουλμάνα, θα της συγχωρούνταν όλα, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Για όσα είπε, της αξίζει να τιμωρηθεί».

Περίεργη ατμόσφαιρα αλήθεια στο Ιτάν Βαλί, ένα χωριό της επαρχίας Πεντζάμπ, χαμένο μέσα στα σιταροχώραφα και τις καλλιέργειες ζαχαροκάλαμου, μια ώρα δρόμο από τη Λαχώρη, όπου κατοικούν 200 οικογένειες. Τα σπίτια είναι φτιαγμένα από πηλό και δε διαθέτουν τρεχούμενο νερό ή ηλεκτρικό.

Αντί να σκύψει το κεφάλι η Αζία Μπίμπι αντιμιλάει

Το χωριό ήταν ήρεμο ως τις 14 Ιουνίου 2009, όταν σε ένα χωράφι ξεσπάει ένας τσακωμός μεταξύ της Αζία Μπίμπι -όπως είναι το παρατσούκλι της Αζία Νορίν (Asia Noreen)- και τριών ακόμα γυναικών. Μαζεύουν «φάλσα», ένα ασιατικό φρούτο. Μια γυναίκα διψά. Η Αζία πάει σπίτι να φέρει νερό. Όταν γυρίζει, οι μουσουλμάνες συνάδερφοί της αρνούνται να πιουν από το ίδιο ποτήρι με εκείνη. Εκτός, της δηλώνουν, αν γίνει μουσουλμάνα: η Αζία θεωρείται «μιαρή».

Αντί να σκύψει το κεφάλι και να μην πει τίποτα, όπως οφείλουν να κάνουν οι μειοψηφικοί Πακιστανοί χριστιανοί-«παρίες», καθώς προέρχονται από μια χαμηλή ινδουιστική κάστα  που προσηλυτίστηκε στο χριστιανισμό όταν ανεξαρτητοποιήθηκε το Πακιστάν, η Αζία Μπίμπι αντιμιλάει: «και γιατί να εξισλαμιστώ; Ο Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε για τις αμαρτίες  όλων των ανθρώπων. Τι έκανε ο Μωάμεθ;»

Οργισμένες οι τρεις μουσουλμάνες χτυπούν και σπρώχνουν την Αζία, που καταφεύγει στο σπίτι της, Η μια από τις γυναίκες, σύζυγος του γείτονά της Μοχάμεντ Τουφάιλ (Mohammad Tufail), έχει προηγούμενα με τη χριστιανή. Είναι ήδη τσακωμένες για μια ιστορία μιας ταΐστρας που την έσπασε μια κατσίκα. Τούτη τη φορά μπορεί να πάρει την εκδίκησή της: σπεύδει στον ιμάμη του χωριού και καταγγέλλει τη γειτόνισσά της.

Από τις τρεις χριστιανικές οικογένειες του χωριού, οι δύο έφυγαν

Πέντε μέρες αργότερα, η βεντέτα ξεσπάει. Υποκινούμενοι από μουσουλμάνους ιερείς και τα μεγάφωνα του τζαμιού, οι πρεσβύτεροι του Ιτάν Βαλί, συνοδευόμενοι από έναν όχλο χωρικών, κατευθύνονται στην κατοικία της βλάσφημης χριστιανής.

Κατηγορούμενη δημόσια για βλασφημία, η Αζία αρνείται να εξισλαμιστεί. Ορισμένοι θέλουν να τη διαπομπεύσουν, δένοντάς την από το λαιμό πίσω από ένα γαϊδούρι και περιφέροντάς την έτσι σε όλο το χωριό. Η αστυνομία επεμβαίνει. Φυλακίζεται «για την ασφάλειά της» στο κρατητήριο της Σεϊχουπούρα, της επαρχιακής πρωτεύουσας.

Η συνέχεια είναι γνωστή: η Αζία Μπίμπι κατηγορείται για βλασφημία με βάση τη σχετική διάταξη του άρθρου 295c του πακιστανικού ποινικού κώδικα και στις 8 Νοεμβρίου 2010 καταδικάζεται από τον τοπικό δικαστή Ναβίντ Ικμπάλ (Naveed Iqbal) σε θάνατο δι‘ απαγχονισμού .

Θλιβερός απολογισμός: από τις τρεις χριστιανικές οικογένειες του χωριού, οι δύο το εγκαταλείπουν. Υπό το κράτος των διαρκών απειλών, ο Ασίκ Μασίχ (Ashiq Masih), ο σύζυγος της Αζία, αναγκάζεται να ζει κρυμμένος με τα πέντε τους παιδιά. Ο ξάδερφός του πούλησε το σπίτι του κι έφυγε για τη Φαϊσαλαμπάντ. Η αδερφή του Ναντίμα (Nadjma) σκοπεύει να τον ακολουθήσει.

«Αφού είχε κρίνει «άδικο» το νόμο περί βλασφημίας, ο θάνατός του ήταν δικαιολογημένος»

Τρεις μήνες αργότερα, ο βασικός δράστης του δράματος διαβεβαιώνει πως έχει ήσυχη τη συνείδησή της. Λίγες εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι της Αζία, δεσπόζει το τζαμί του χωριού, που πρόσφατα ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε. Καθισμένα στο πάτωμα, τέσσερα πιτσιρίκια αποστηθίζουν στίχους του Κορανίου.

«Ο σύζυγος της Αζία έφυγε από το χωριό με τη θέλησή του. Κανείς δεν τον ανάγκασε», ισχυρίζεται ο ιμάμης Μοχάμεντ Σαλίμ (Muhammad Salim), 31 ετών, που έφθασε στο χωριό εδώ και πέντε χρόνια, αφού σπούδασε επί οκτώ έτη στο φονταμενταλιστικό ιεροδιδασκαλείο (μαντράς) «Χαΐρ-Ουλ» στο Μουλτάν, στο νότιο Πεντζάμπ. Κάθε μέρα, πλην Παρασκευής, 150 παιδιά ηλικίας 4 ως 15 ετών φοιτούν εδώ, στο κορανικό του σχολείο.

«Οι χριστιανοί οφείλουν να προσαρμοστούν στην πακιστανική νομοθεσία, που απαγορεύει κάθε αρνητικό χαρακτηρισμό κατά του Προφήτη», μας εξηγεί, ατάραχος ο Μοχάμεντ Σαλίμ. Όσο για το Σαλμάν Τασίρ (Salman Taseer), τον κυβερνήτη της επαρχίας που δολοφονήθηκε στις 4 Ιανουαρίου, είχε προσπαθήσει να ανατρέψει τη δικαστική ετυμηγορία και είχε χαρακτηρίσει «άδικο» τον νόμο περί βλασφημίας. Εξυπακούεται πως «ο θάνατός του ήταν δικαιολογημένος».

«Το παράπτωμά της είναι απόλυτα στοιχειοθετημένο»

Χάρη στην υπόθεση αυτή, ο νεαρός «γκαρί» (επικεφαλής της προσευχής) με τη φροντισμένη μαύρη γενειάδα και τα κομψά του ρούχα, απέκτησε μια κάποια φήμη, ένα όνομα. Εξάλλου είναι υπό το δικό του αίτημα που ο SSP (senior superintendent of police, αστυνομικός διευθυντής) συνέταξε την FIR (first investigative report, πρώτη ανακριτική έκθεση, ή αλλιώς την έκθεση των γεγονότων, που απαιτεί η δικαστική διαδικασία). Εκείνος παρότρυνε τους μάρτυρες (το σύνολο σχεδόν του κοινοτικού συμβουλίου) να καταθέσουν κατά της βλάσφημης.

«Οι ξένοι υπερασπίζονται την Αζία και διατείνονται πως είναι αθώα, αλλά οι κατηγορίες εναντίον της είναι απόλυτα στοιχειοθετημένες. Οι μάρτυρες επιβεβαίωσαν πως καταφέρθηκε εναντίον των μουσουλμάνων και του Προφήτη. Η ίδια η Αζία παραδέχτηκε τα γεγονότα και ζήτησε συγγνώμη. Μαθαίνω πως επανέλαβε την ομολογία της ενώπιον του δικαστηρίου της Σεϊχουπούρα, που χρειάστηκε πάνω από ένα χρόνο για να τεκμηριώσει τις κατηγορίες εναντίον της. Τώρα άσκησε έφεση στο ανώτατο δικαστήριο της Λαχώρης (LHC). Όσον με αφορά, είμαι απολύτως βέβαιος πως η ποινή της πρέπει να επικυρωθεί».

 

Πακιστανή χριστιανή στην αναστάσιμη Θεία Λειτουργία του 2010, στο Ισλαμαμπάντ

«Προκειμένου να αποφευχθούν καταχρήσεις, ο νόμος πρέπει να αλλάξει»

Στη Σεϊχουπούρα η Αζία σαπίζει στο κελί της, πίσω από τους κόκκινους τούβλινους τοίχους της φυλακής με τους εξώστες. Σε αυτή τη βιομηχανική πόλη των 350,000 κατοίκων, βορειοδυτικά της Λαχώρης, τα μέλη της χριστιανικής κοινότητας κρατούν χαμηλό προφίλ. Σχεδόν 1,800 χριστιανικές οικογένειες ζουν σκόρπιες στην πόλη, Η πλειοψηφία εργάζεται σε υποδεέστερες θέσεις εργασίας (οικοδόμοι, εργάτες καθαριότητας ή οικιακοί βοηθοί).

Την Κυριακή, καμιά εκατοστή ήρθαν στη Θεία Λειτουργία που τελεί ο π. Σαμουήλ Ντιλαβάρ (Samson Dilawar) στον ιερό ναό της Αγίας Θηρεσίας, που ανεγέρθηκε το 1905 από Βέλγους καπουτσίνους ιεραπόστολους. Στην αίθουσα του πρεσβυτερίου που είναι ακόμα διακοσμημένη με χριστουγεννιάτικες γιρλάντες, η ατμόσφαιρα μόνο εορταστική δεν είναι. Ο Χαλίντ Ματού (Khalid Mattoo), ο χριστιανός τοπικός υπεύθυνος του «συμβουλίου για τη διαθρησκευτική αρμονία», κραδαίνει ένα αντίγραφο της FIR. Στο κείμενο αναφέρονται οι βλάσφημες εκφράσεις που αποδίδονται στην Αζία Μπίμπι για την υγεία του Μωάμεθ, τις τελευταίες του ημέρες στη Γη και το γάμο «συμφέροντός» του με τη Χαντιτζά (Khadija), την πρώτη του σύζυγο. «Έκανα κι εγώ την έρευνά μου» μας διαβεβαιώνει ο Χαλίντ Ματού. «Αυτή η υπόθεση είναι ένα ακόμα παράδειγμα του πώς οι εξτρεμιστές αξιοποιούν το νόμο περί βλασφημίας ενάντια σε αθώους. Δεν αντιτιθέμεθα στην ουσία του νόμου, αλλά θέλουμε να τροποποιηθεί, ώστε να αποφεύγονται οι καταχρήσεις»

«Λέω στα τέσσερα παιδιά μου να κρατούν το στόμα τους κλειστό στο σχολείο»

Αβάσιμες προσδοκίες, που δεν τολμούν ούτε καν να τις εκφράσουν δημόσια. «Μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη της επαρχίας, ζούμε σε καθεστώς τρομοκρατίας. Κανείς μας δεν τολμάει να πει ανοικτά τι σκέφτεται», υπογραμμίζει ο Κασίφ (Kashif), ένας χριστιανός 32 ετών που εργάζεται σε μια τοπική «μη-κυβερνητική οργάνωση» (ΜΚΟ) κι έχει εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος. «Οι περισσότερο μουσουλμάνοι, συμπεριλαμβανομένων των αστυνομικών, βρίσκονται υπό την επιρροή των εξτρεμιστών». Όσοι διαφωνούν, προτιμούν τη σιωπή. Όσο για την εκκλησία μας, εκτός από το να προσεύχεται δεν κάνει και τόσα για την Αζία Μπίμπι και την οικογένειά της. Θα έπρεπε να της έχει παράσχει νομική συνδρομή, προστασία και οικονομική στήριξη».

Στη «χώρα των ευσεβών» το να είσαι μειοψηφία είναι μάλλον επικίνδυνο, και στοιχίζει ανασφάλεια, διακρίσεις και βίαιους εξισλαμισμούς. Το Δεκέμβριο, στην πόλη απήχθηκαν δύο νέα κορίτσια ηλικίας 13 και 17 ετών. Αλλού, ένας γαιοκτήμονας προσπαθεί να εκτοπίσει από τη γη του τέσσερις χριστιανικές οικογένειες, που κατοικούν εκεί εδώ και πολλές γενιές, με το πρόσχημα ότι δεν εργάζονται πια στη δούλεψή του.

«Κάθε μέρα» μας λέει η σαραντάχρονη Μάνσα Μάζι (Mansha Masi) που εργάζεται ως καθαρίστρια σε ένα δημόσιο Γυμνάσιο, «λέω στους τέσσερις γιους μου να κρατούν το στόμα τους κλειστό στο σχολείο και να μην μπλέκουν σε καυγάδες. Αλλά τους υποχρεώνω να συνεχίζουν τις σπουδές τους, παρά τις διακρίσεις που κυριαρχούν στην εκπαίδευση».

«Η μισαλλοδοξία γίνεται τρόπος ζωής»

Στις 20 Νοεμβρίου του 2010, ο μουσουλμάνος κυβερνήτης του Πεντζάμπ επισκέφθηκε την Αζία Μπίμπι στο κελί της, προς μεγάλη αγαλλίαση της χριστιανικής κοινότητας. «Ο Σαλμάν Τασίρ μου είχε ζητήσει να τον συνοδέψω στο επισκεπτήριό του», μου εξομολογείται ο 47χρονος Σαμψών Ντιλαβάρ (Samson Dilawar) ο εφημέριος του ιερού ναού της Αγίας Θηρεσίας. Εκ μέρους ολόκληρης της χριστιανικής κοινότητας, του μετέφερα τα αισθήματα ευγνωμοσύνης μας. Ατυχώς, μετά τη δολοφονία του τα πράγματα επιδεινώθηκαν κατά πολύ. Ένοπλοι, πάνω σε δύο αυτοκίνητα, πολυβόλησαν τις προάλλες την εκκλησία μας. Δέχτηκα τηλεφωνικές απειλές κατά της ζωής μου. Το χειρότερο είναι πως μέσα στη φυλακή η σωματική ακεραιότητα της Αζία Μπίμπι δεν είναι εξασφαλισμένη. Μπορεί να της συμβεί το οτιδήποτε, ανά πάσα στιγμή».

Στο γραφείο του επί της οδού «Ουόλτον Ρόουντ» της Λαχώρης, ο Πίτερ Τζέικομπ (Peter Jacob), ο εκτελεστικός διευθυντής της «εθνικής επιτροπής δικαιοσύνης και ειρήνης» της πακιστανικής ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, εκφράζει την ανησυχία του για την αναιμική αντίδραση της κοινωνίας των πολιτών στη δολοφονία του κυβερνήτη. «Η μισαλλοδοξία γίνεται τρόπος ζωής. Δεν μπορούμε να κάνουμε δημόσιες παρεμβάσεις σε θέματα σαν τα δικαιώματα των θρησκευτικών μειονοτήτων του Πακιστάν, ούτε να οργανώνουμε τις εκδηλώσεις μας τόσο άνετα όσο στο παρελθόν».

«Η χώρα χάνει την θρησκευτική της ποικιλομορφία»

Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτή η ατμόσφαιρα τρομοκρατίας επηρεάζει τους εθελοντές και τα στελέχη των χριστιανικών οργανώσεων. «Στο Καράτσι, έχουν δολοφονηθεί επτά συνεργάτες μου. Από έλλειψη θάρρους και ηλιθιότητα, στο ζήτημα του νόμου περί βλασφημίας η κυβέρνηση υπέκυψε στην πολιτική δυναμική που προκάλεσαν τα θρησκευτικά κόμματα και οι ακραίοι ισλαμιστές. Το καλύτερο που μπορούμε να ελπίζουμε για την Αζία Μπίμπι είναι να μετατραπεί στο ανώτατο δικαστήριο της Λαχώρης, το πολύ σε ένα χρόνο από σήμερα, η θανατική της ποινή σε ισόβια δεσμά. Δεν προκαταλαμβάνω τι θα αποφασίσει στη συνέχεια το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, ούτε αποκλείω να της δοθεί τελικά χάρη από τον πρόεδρο».

Αυτός ο μαχητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατηγορεί την κυβέρνηση που εξελέγη το 2008 πως δεν έπραξε τίποτα για να αντιταχθεί στις αιτίες του θρησκευτικού εξτρεμισμού. «Οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες αγνοούν την ιδεολογική διάσταση ενός τέτοιου αγώνα. Η κυβέρνηση απέτυχε να εξηγήσει στον πληθυσμό την ανάγκη διαχωρισμού μεταξύ θρησκείας και πολιτικής. Δεν αναλήφθηκε καμία πρωτοβουλία για να απαλειφθούν οι θρησκευτικές διακρίσεις από το σύνταγμα, τη νομοθεσία και την κρατική πολιτική. Το αποτέλεσμα είναι πως η χώρα χάνει τη θρησκευτική της ποικιλομορφία. Οι μειονότητες βρίσκονται υπό εξαφάνιση, ανίκανες να προβάλουν την παραμικρή αντίσταση».

Στο κέντρο της Λαχώρης, ο καθεδρικός ναός της Αγίας Καρδιάς παραμένει το προσωρινό λιμάνι των 100,000 ρωμαιοκαθολικών της πρωτεύουσας του Πεντζάμπ. Το Μάρτιο του 2008, δέκα βιτρό του ναού καταστράφηκαν μετά από μια βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας σε ένα γειτονικό κτίριο.

«Οι περισσότεροι παραμένουμε εδώ ζώντας υπό τρομερή πίεση»

Ο σ. Λόρενς Σαλντάνα (Lawrence Saldanha) επίσκοπος της περιοχής από τις… 11 Σεπτεμβρίου 2011, δεν κρύβει την αμηχανία του. «Δε γνωρίζω ποια μπορεί να είναι η λύση. Κανείς δε μας ακούει. Το υπουργείο μειονοτήτων καταργήθηκε στη νέα κυβέρνηση. Ο αγώνας κατά του εξτρεμισμού απαιτεί πολύ χρόνο και πολύ παιδεία. Η φτώχεια και η αμάθεια δεν ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να σκέφτονται ανεξάρτητα».

Σύμφωνα με τον ίδιο, οι ντόπιοι χριστιανοί αισθάνονται πως δεν υπάρχει εδώ μέλλον για τα παιδιά τους. Οι λίγοι τυχεροί που βρίσκουν έναν τρόπο να  διαφύγουν στον Καναδά ή το Ηνωμένο Βασίλειο δεν επιστρέφουν. «Οι περισσότεροι από όσους παραμένουν εδώ, το κάνουν ζώντας υπό φοβερή πίεση. Το 2010 προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ περί τους 400 χριστιανούς. Η μόνη ελευθερία που μας απομένει, είναι της προσευχής».

Κάθε Σάββατο όμως, οι γάμοι συνεχίζονται στο επιβλητικό νεογοτθικό κτίριο, που αναγέρθηκε το 1907 σε σχέδια ενός Φλαμανδού αρχιτέκτονα. Στο τέλος της τελετής, οι νεόνυμφοι ραίνονται με ροζ ροδοπέταλα. Σκιά και φως: η ζωή συνεχίζεται.

Ο σύζυγος και δυο από τα παιδιά της Αζία.

Πηγή άρθρου: http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=6744&cata_id=8&catb_id=9&LID=1

ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΜΗΝΥΜΑ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΖΙΑ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ: http://www.callformercy.com/

Χριστιανισμός, Ισλάμ και δουλεία

Κάποιοι κατηγορούν πως δήθεν η Αγία Γραφή υποστηρίζει την δουλεία. Ειδικά οι μουσουλμάνοι απολογητές που προσπαθούν να κουκουλώσουν το ότι το Ισλάμ στηρίζεται στην υποδούλωση των «απίστων», εκτοξεύουν μεγάλες κατηγορίες και αναφέρονται στους «χριστιανούς» δουλέμπορους (όπως και στους «χριστιανούς» σταυροφόρους). Ας δούμε όμως τι πράγματι η Αγία Γραφή λέει για την Δουλεία και τι έκαναν οι πιστοί χριστιανοί, ξεκινώντας πρώτα από την Παλαιά Διαθήκη και συνεχίζοντας με την Καινή Διαθήκη και τους Πατέρες της Εκκλησίας.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ

Όσοι Εβραίοι είχαν γίνει δούλοι, μετά από έξι χρόνια δουλείας, ο Νόμος του Θεού απαιτούσε την απελευθέρωσή τους ΔΩΡΕΑΝ (Έξοδος 21:2).

Οι Εβραίοι δούλοι έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν μισθωτοί κι όχι ως δούλοι (Λευιτικό 25:39-43).

Επίσης, στην Παλαιά Διαθήκη τιμωρούνταν με θανατική ποινή όσοι κάνανε βίαια  Εβραίους δούλους (Δευτερονόμιο 24:7).

Στους Εβραίους δούλους όταν απελευθερώνονταν τον 7ο χρόνο, έπρεπε να τους δοθεί και κάποια «προίκα» (Δευτερονόμιο 15:12-14). Συγκεκριμένα:

12 Αν ο αδελφός σου, Εβραίος ή Εβραία, πουληθεί σε σένα, θα σε δουλέψει έξι χρόνια, και τον έβδομο χρόνο θα τον εξαποστείλεις ελεύθερο από σένα. 13 Και όταν τον εξαποστείλεις ελεύθερο από σένα, δεν θα τον εξαποστείλεις αδειανόν· 14 θα τον εφοδιάσεις οπωσδήποτε από τα πρόβατά σου, και από το αλώνι σου, και από τον ληνό σου· από ό,τι ο Κύριος ο Θεός σου σε ευλόγησε, θα δώσεις σ’ αυτόν. 15 Και θα θυμηθείς ότι στάθηκες δούλος στη γη της Αιγύπτου, και ο Κύριος ο Θεός σου σε λύτρωσε· γι’ αυτό κι εγώ σε προστάζω σήμερα αυτό το πράγμα.

Εδώ χρειάζεται προσοχή, γιατί οι μουσουλμάνοι απολογητές ισχυρίζονται ότι και το Κοράνι και το Ισλάμ δίνουν δικαίωμα στους σκλάβους να κερδίσουν την ελευθερία τους και να πάρουν κάποια «προίκα» (Κοράνι 24:33). Ο στίχος, όπως τον μεταφράζουν στα ελληνικά οι καθηγητές του Αλ-Άζχαρ, λέει:

«Κι αν κανείς από τους σκλάβους σας που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει (οι δούλοι να ζητήσουν με γραπτή αίτηση την ελευθερία τους (με τίμημα) κάνετέ τους αυτή τη χάρη, αν ξέρετε ανάμεσά τους κανέναν που να αξίζει αυτό το καλό. Και δώστε τους από την περιουσία του ΑΛΛΑΧ που σας έχει δώσει.»

Αρχικά δίνεται την εντύπωση ότι κι εδώ υπονοείται ένα «προίκισμα» του σκλάβου όπως στο Δευτερονόμιο 15:12-14. Ξενίζει βέβαια η έκφραση «με τίμημα» που έχουν παρεμβάλλει σε παρένθεση οι μεταφραστές, ακριβώς για να μην μπερδέψουμε το περιεχόμενο αυτού του στίχου με την άνευ όρων προίκα στον ελευθερωμένο δούλο, την οποία διατάζει ο Θεός τους Εβραίους να δίνουν!

Το Sahih International (http://quran.com/24/33) αποδίδει το απόσπασμα ως εξής:

«Κι αυτοί που ζητούν ένα συμβόλαιο [για απελευθέρωση εν καιρώ] ανάμεσα σ’ αυτούς που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει – τότε κάντε ένα συμβόλαιο μαζί τους αν ξέρετε ότι υπάρχει σ’ αυτούς καλοσύνη και δώστε τους από τον πλούτο του Αλλάχ τον οποίο Εκείνος σας έχει δώσει.»

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο στίχος δεν «δίνει σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα», αλλά μιλάει γι’ αυτούς που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα για την ελευθερία τους, και πιο ειδικά για αυτούς που και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα, και κατά την κρίση του αφέντη τους, «αξίζουν αυτο το καλό». Αν δηλ. ο αφέντης κρίνει ότι δεν αξίζει στον σκλάβο αυτό το «καλό», να αποκτήσει την ελευθερία του πληρώνοντας, η διαταγή ή σύσταση δεν ισχύει, κι ας είναι πρόθυμος ο σκλάβος να πληρώσει τίμημα.

Ο Ιμπν Αμπάς, ένας από τους Σαχάμπα (συντρόφους) του Μουχάμμαντ, ερμηνεύει την «καλοσύνη» των σκλάβων ως εξής: «είναι δίκαιοι και τηρούν τις υποσχέσεις τους», προφανώς ώστε να είναι ο δουλοκτήτης σίγουρος ότι θα κερδίσει από αυτή τη συμφωνία. Σημειώνει επίσης ότι καλείται ο δουλοκτήτης να χαρίσει ένα μέρος του ποσού που συμφώνησε αρχικά με τον δούλο, και ουσιαστικά αυτό είναι η «δωρεά» για την οποία καυχιούνται οι απολογητές του Ισλάμ! Το ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν γράφει: «Αν γνωρίζετε να υπάρχει σ’ αυτούς κάποιο καλό, όπως η αξιοπιστία και η ικανότητα να κερδίζουν [εισόδημα] για να ξεπληρώσουν το ποσό που αναφέρεται στη γραπτή σύμβαση». Και το ταφσίρ Ιμπν Καθίρ: «Αυτή είναι μια εντολή από τον Αλλάχ προς τους ιδιοκτήτες σκλάβων: αν οι υπηρέτες τους τους ζητούν σύμβαση χειραφέτησης, πρέπει να τη γράψουν γι ‘αυτούς, υπό την προϋπόθεση ότι ο υπηρέτης έχει κάποια ικανότητα και μέσα βιοπορισμού, έτσι ώστε να μπορεί να πληρώσει στον κύριό του τα χρήματα που προβλέπονται στη σύμβαση. Δείτε περισσότερες λεπτομέρειες εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/04/16/slavery-reforms/

Οπότε η απελευθέρωση ενός δούλου με ικανότητες ήταν κερδοφόρα για τον δουλοκτήτη, ο οποίος παραχωρούσε «από τον πλούτο που ο Αλλάχ του είχε δώσει» ένα αρχικό κεφάλαιο στο δούλο για να το αυξήσει. Στη συνέχεια ο δουλοκτήτης καρπωνόταν το κέρδος χωρίς να έχει κουνήσει το δαχτυλάκι του. Η κατάσταση θυμίζει την εξαγορά των αιχμαλώτων πολέμου από τους δικούς τους, από την οποία αποκόμιζαν κέρδος οι μουσουλμάνοι, μόνο που στην περίπτωση αυτή ο σκλάβος προσφέρει τα χρήματα ο ίδιος για τον εαυτό του. Καμία σχέση λοιπόν δεν έχουν αυτά με την υποχρεωτική απελευθέρωση και προίκιση δούλων που απαιτεί ο Θεός από τους Εβραίους.

Το ίδιο δεν έχει σχέση η σύσταση για την απελευθέρωση σκλάβων, ιδιαίτερα “αυτών που πιστεύουν (στο Ισλάμ)” (2:177) αφού είναι σύσταση και όχι διαταγή, όπως στην Παλαιά Διαθήκη. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι σύμφωνα με τον παραδοσιακό ισλαμικό νόμο (fiqh) αν ένας μη μουσουλμάνος μεταστραφεί στο Ισλάμ μετά την υποδούλωσή του, αυτός ή αυτή εξακολουθεί να είναι σκλάβος και μπορεί να αγοραστεί και να πωληθεί νομίμως όπως και κάθε άλλος σκλάβος, χωρίς να πρέπει υποχρεωτικά να απελευθερωθεί μετά από 7 έτη όπως προβλέπει το Δευτερονόμιο για τους Εβραίους. Ο κανόνας αυτός κλείνει ένα πιθανό «παραθυράκι» που επιτρέπει σε σκλάβους να αποκτούν την ελευθερία τους από το απλό γεγονός της μεταστροφής. (Βλ. περισσότερα εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/02/22/islam-slavery1/)

Ούτε όμως και η απελευθέρωση ενός δούλου που απαιτείται ως εξιλέωση για ορισμένα παραπτώματα (4:92, 58:3) έχει σχέση με την υποχρεωτική απελευθέρωση όλων των Εβραίων δούλων, που επιτάσσει η Π.Δ.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ, ΕΒΡΑΙΟΥΣ & ΕΘΝΙΚΟΥΣ

Για όλους τους δούλους, Εβραίους και Εθνικούς, ίσχυαν σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη τα εξής:

Απαγορευόταν να σκοτώσει ή να προκαλέσει κανείς βλάβη στον δούλο του. Αν κανείς προξενούσε ζημιά σε δούλο του, έπρεπε να τον ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ (Έξοδος 21:20, 26-27). Απαγορεύονταν να καταδυναστεύει κανείς τους δούλους του (Δευτερονόμιο 23:15-16).

Υποχρεωτικά έπρεπε οι δούλοι, όπως και οι ελεύθεροι, να έχουν ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ την εβδομάδα (Δευτερονόμιο 5:14).

Συνεπώς η Δουλεία στη Παλαιά Διαθήκη δεν είχε καμιά σχέση με την απάνθρωπη δουλεία στους ειδωλολατρικούς λαούς!

Ας δούμε όμως λίγα για τη διαβίωση των δούλων στις παγανιστικές κοινωνίες, την ίδια εποχή που οι Εβραίοι είχαν αυτούς τους κανονισμούς, και αργότερα.

«…στην αρχαία Ελλάδα οι δημόσιοι και ιδιωτικοί δούλοι δεν είχαν, θεωρητικά, κανένα δικαίωμα. Εθεωρούντο νομίμως σαν κινητά πράγματα, που μπορούσαν να νοικιαστούν ή να προσφερθούν ως ενέχυρο. Δεν είχαν καμιά νομική υπόσταση και δεν μπορούσαν να παρουσιασθούν ως μάρτυρες στο δικαστήριο. Όμως, αν ο κύριος τους ήταν αναμεμιγμένος σε κάποια δικαστική υπόθεση, μπορούσε, και συχνά το έκανε, να προτείνει να βασανισθούν οι δούλοι του, για να επιβεβαιώσουν, κάτω από την δοκιμασία αυτή, την ακρίβεια των δικών του ισχυρισμών.
Οι ενώσεις μεταξύ δούλων δεν είχαν κανένα νομικό χαρακτήρα και μπορούσαν να γίνουν μόνο με την συγκατάθεση του κυρίου τους, στον οποίο και ανήκαν τα παιδιά που προέρχονταν από τις ενώσεις αυτές – που, όπως εύκολα καταλαβαίνεις, γίνονταν κι αυτά δούλοι. Κάθε δούλος που δραπέτευε τιμωρούνταν σκληρά και σημαδευόταν με καυτό σίδερο. Ακόμα, επειδή οι δούλοι θεωρούνταν αντικείμενα (res) κατά τον ρωμαϊκό νόμο – που ήταν σε ευθυγράμμιση με τον ελληνικό – όταν πλέον δεν απόδιδαν στην εργασία (γέροι ή άρρωστοι) μεταφέρονταν σε μια νησίδα στον Τίβερη όπου και πέθαιναν αφημένοι στην τύχη τους από την πείνα. Ο Οβίδιος περιγράφει ότι οι ευγενείς Ρωμαίες δέσποινες την ώρα της τουαλέτας τους κρατούσαν στα χέρια τους αιχμηρά στιλέτα με τα οποία τρυπούσαν τις οκνηρές και τις ανυπάκουες δούλες… Εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μαχαίρωναν και τις δούλες που δεν γούσταραν γενικώς, π.χ. αυτές τις οποίες έδειχνε να γουστάρει ο σύζυγος… Ακόμα χειρότερα, ο Πολλιόνε, φίλος του Αυγούστου, διασκέδαζε όταν έβλεπε τις σμέρνες να τρώνε τους δούλους. Ο Λούκιος Κόιντος Φλαμινίνος σκότωσε έναν υπηρέτη του για να απολαύσει το θέαμα ένας φίλος του.» (Πηγή: http://www.expaganus.com/xristian-douleia.htm)

Ο ευνοϊκός για τους δούλους Μωσαϊκός Νόμος ίσχυε 1400 χρόνια πριν ο Μουχάμμαντ λάβει τις «αποκαλύψεις» του. Να σημειώσουμε ότι και το Ισλάμ έχει περιορισμούς στην κακομεταχείριση των δούλων. Επιτρέπεται για παράδειγμα, να δείρει κάποιος τον δούλο/δούλα του για να τον τιμωρήσει για παράπτωμα, αλλά απαγορεύεται κατά τον ξυλοδαρμό να δώσει χτύπημα στο πρόσωπο. Αν ο ιδιοκτήτης χτυπήσει το δούλο/δούλα στο πρόσωπο, πρέπει να τον απελευθερώσει. Επίσης, οι ποινές των δούλων για τα αδικήματα είναι οι μισές απ’ ότι για τους ελεύθερους, γιατί θεωρούνται δεύτερης κατηγορίας πολίτες, κάτι μεταξύ ανθρώπου και κτήματος (Brunschvig. ‘Abd; Encyclopedia of Islam). Όμως τα μικρά δικαιώματα που δίνει το Ισλάμ στους δούλους είναι μηδαμινά μπροστά στο γεγονός ότι δέχεται και επικροτεί τον θεσμό της δουλείας, και φυσικά στο γεγονός ότι το κάνει πολλά χρόνια μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού.

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ – ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Αν η Παλαιά Διαθήκη βελτιώνει τη θέση των δούλων, ο Χριστιανισμός με την Καινή Διαθήκη και τους Πατέρες δίνει στη δουλεία το τελειωτικό χτύπημα.

Ήδη η Κ.Δ. καταδικάζει με φοβερό τρόπο την υποδούλωση ανθρώπων, αναφέροντας ότι το δουλεμπόριο ΑΝΤΙΒΑΙΝΕΙ στην χριστιανική διδασκαλία και τοποθετώντας αυτούς που αιχμαλωτίζουν και πουλούν ανθρώπους ως δούλους στην ίδια μοίρα με τους πατροκτόνους και μητροκτόνους, τους φονιάδες γενικότερα, τους πόρνους, επίορκους και άλλους που αμαρτάνουν καταπατώντας το θέλημα του Θεού. Στην Α΄ Τιμ. 1:9-11 αναφέρεται:

«9 …ο νόμος δεν τέθηκε για τον δίκαιο, αλλά για τους άνομους και ανυπότακτους, τους ασεβείς και τους αμαρτωλούς, τους ανόσιους και βέβηλους, τους πατροκτόνους και μητροκτόνους, τους φονιάδες, 10 πόρνους, αρσενοκοίτες, αυτούς που αιχμαλωτίζουν και πουλούν ανθρώπους ως δούλους (ανδραποδισταίς), ψεύτες, επίορκους, και οτιδήποτε άλλο αντιβαίνει στην υγιαίνουσα διδασκαλία…»

(«…δικαίω νόμος ου κείται, ανόμοις δέ καί ανυποτάκτοις, ασεβέσι καί αμαρτωλοίς, ανοσίοις καί βεβήλοις…ανδραποδισταίς, ψεύσταις, επιόρκοις, καί εί τι έτερον τή υγιαινούση διδασκαλία αντίκειται».)

Κάποιοι παρερμηνεύουν άλλα χωρία ότι τάχα η Καινή Διαθήκη ευνοεί τη δουλεία. Δεν μπορεί να την ευνοεί όταν η πράξη υποδούλωσης ανθρώπων χαρακτηρίζεται άνομη, ανόσια και βέβηλη. Εκείνα τα χωρία λοιπόν της Κ.Δ. που τάχα ευνοούν τη δουλεία, το μόνο που δείχνουν, όπως λέει ο Αγουρίδης, είναι ότι ο Παύλος δεν ήθελε με κανέναν τρόπο να θεωρηθεί η πίστη στον Χριστό ως ένα απλό κοινωνικό κίνημα, που το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να φέρει βία και επιφανειακές αλλαγές, όπου οι πρότεροι δούλοι, απλά θα γίνονταν κύριοι, και οι κύριοι θα γίνονταν δούλοι. Το ζητούμενο ήταν να εξαφανιστούν οι διακρίσεις μέσα από τις εν Χριστώ σχέσεις που θα αναπτύσσονταν και όχι να γίνουν για άλλη μία φορά οι μισοί κύριοι και οι άλλοι μισοί δούλοι και το αντίστροφο.

Ο απόστολος Παύλος θεωρεί αυτονόητο ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι! “Δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας” (εθνικός) “ούτε δούλος και ελεύθερος ούτε αρσενικό και θηλυκό, όλοι είστε ένας εν Χριστώ Ιησού” (Γαλάτας 3, 28). Είναι ίσως ο πρώτος αρχαίος συγγραφέας που θεωρεί αυτονόητα ελεύθερους τους δούλους (ούτε στον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη ή τους άλλους μεγάλους φιλοσόφους συμβαίνει αυτό). Στο νου του, οι δούλοι είναι απόλυτα ισότιμοι με τους ελεύθερους και με τους ίδιους τους κυρίους τους, και αυτό είναι που καθορίζει και τις μεταξύ τους σχέσεις. Μιλώντας ο Παύλος για την αγάπη, για τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες σχέσεις, για τη θεία Μετάληψη, το θάνατο και την ανάσταση, τη χάρη του Θεού, την ελευθερία και την ειρήνη, δεν ξεχωρίζει ελεύθερους και δούλους. Ομοίως, δούλοι και ελεύθεροι, όπως και πλούσιοι και φτωχοί, συμμετείχαν ισότιμα στη θεία Μετάληψη, αλλά και στα κοινά δείπνα, τις γνωστές “αγάπες”.

Άλλωστε ο ίδιος ο Παύλος και οι συνεργάτες του, καθώς και όλοι οι απόστολοι, υπηρετούσαν τους άλλους, δεν εξουσίαζαν. Ενεργούσαν “εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν πληγαίς, εν φυλακαίς” κ.τ.λ., κι όμως θεωρούσαν τον εαυτό τους ελεύθερο απ’ όλα: “εν αγάπη ανυποκρίτω, εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού, δια των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών, δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας, ως πλάνοι και αληθείς… ως αποθνήσκοντες και ιδού, ζώμεν, ως παιδευόμενοι και μη θανατούμενοι, ως λυπούμενοι και πάντοτε χαίροντες, ως πτωχοί και πολλούς πλουτίζοντες, ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες” (Β΄ Κορινθ. κεφ. 6).

Αυτός είναι και ο λόγος που ο Παύλος, όπως τον μέμφονται, δεν προτρέπει στους χριστιανούς δούλους να απαιτήσουν, η έστω να επιδιώξουν, την ελευθερία τους και δεν απαιτεί από τους χριστιανούς που έχουν δούλους να τους ελευθερώσουν. Τονίζει όμως: “οι δούλοι να αγαπάτε τους κυρίους σας και οι κύριοι τους δούλους, ξέροντας οι δούλοι ότι είστε πλέον ελεύθεροι (σας ελευθέρωσε ο Χριστός, δίνοντας το αίμα Του στο σταυρό) και οι κύριοι ότι έχετε κι εσείς Κύριο στον ουρανό. Είστε λοιπόν ίσοι μ’ εκείνους που θεωρείτε δούλους σας και πρέπει να τους συμπεριφέρεστε ανάλογα, γιατί αυτός ο Κύριος δεν κάνει διακρίσεις και δε μεροληπτεί” (βλ. Α΄ Κορινθ., 7, 17-24, Εφεσίους 6, 5-9). “Ο Χριστός μας ελευθέρωσε για να μείνουμε ελεύθεροι. Μείνετε λοιπόν ελεύθεροι και μην ξαναπέσετε στο ζυγό της δουλείας” γράφει. Ο Θεός κάλεσε τους ανθρώπους “επ’ ελευθερία”, αλλά η ελευθερία αυτή πραγματοποιείται όταν υπηρετούμε ο ένας τον άλλον δια της αγάπης (Γαλάτας, 5, 1, 13 και εξής). “Δέξου τον Ονήσιμο” (το δραπέτη δούλο) “όχι ως δούλο, αλλά ως αγαπητό αδελφό, σα να δεχόσουν εμένα”, γράφει ο Παύλος από τη φυλακή προς το χριστιανό Φιλήμονα (επιστολή προς Φιλήμονα. Ο άγιος Ονήσιμος, προστάτης άγιος των φυλακισμένων, παρέμεινε δούλος, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι ελεύθερος, δηλαδή άγιος.

“Αυτός που ονομάζεται δούλος απελευθερώθηκε από το Χριστό”, γράφει ο Παύλος, “και εκείνος που ονομάζεται ελεύθερος είναι δούλος του Χριστού. Εξαγοραστήκατε” (=με το αίμα του Χριστού, άρα απελευθερωθήκατε). Και προσθέτει τη φράση κλειδί: “μη γίνεστε δούλοι ανθρώπων” (Α΄ Κορινθ. 7, 22)!

Μερικοί θα θέλανε να σηκώσει σπαθί ο Παύλος και να φωνάξει “ελευθερία η θάνατος! Καθάρματα, αφήστε τους δούλους σας ήσυχους! Δούλοι, ξυπνάτε, για ν’ ανακτήσετε την ελευθερία σας! Ο Χριστός μαζί μας!”.

Αυτό θα ήταν ωραίος σοσιαλισμός ή γαλλικός Διαφωτισμός, αλλά, ως χριστιανικό κήρυγμα, έχει δύο προβλήματα. Πρώτον, συνεπάγεται σφαγή. Όχι μόνο βέβαιη σφαγή των δούλων από τις ανίκητες ρωμαϊκές λεγεώνες (πρβ. την περίπτωση του Σπάρτακου), αλλά και των ίδιων των ελεύθερων, πράγμα που, για τους χριστιανούς, σημαίνει απλά και μόνο σφαγή –γιατί κι ο κακός είναι αδελφός μας και θέλουμε τη σωτηρία του, όχι την τιμωρία του ή την εκδίκηση απ’ αυτόν.

Δεύτερον, τον πρώτο αιώνα οι χριστιανοί περίμεναν από μέρα σε μέρα τη δευτέρα παρουσία (“είναι ήδη ώρα να ξυπνήσουμε” λέει ο Παύλος, Ρωμ. 13, 11). Γιατί λοιπόν να βάψουν τα χέρια τους με αίμα, αφού πολύ σύντομα ο “παρών κόσμος”, ο κόσμος της αδικίας και της πτώσης, θα έσβηνε απ’ το χάρτη;

Είναι όμως ολοφάνερο, ότι χάρη σε αυτή τη χριστιανική διδασκαλία που περιγράφει ο Παύλος, οι χριστιανοί κατάργησαν ουσιαστικά τη δουλεία. Γράφει ο Λακτάντιος, απολογητής που έζησε το 260-330 σχετικά με την κατάργηση της δουλείας στους χριστιανούς:

«Στα μάτια του Θεού κανένας δεν είναι δούλος, κανένας δεν είναι κύριος. Επειδή όλοι έχουμε τον ίδιο Πατέρα, είμαστε όλοι εξίσου παιδιά Του. Κανείς δεν είναι φτωχός ενώπιον του Θεού εκτός αν του λείπει η δικαιοσύνη. Κανείς δεν είναι πλούσιος εκτός αν έχει αφθονία αρετών…Ο λόγος που ούτε οι Ρωμαίοι, ούτε οι Έλληνες μπορούν να κατέχουν δικαιοσύνη, είναι ότι έχουν αυτοί τόσες πολλές διακρίσεις σε τάξεις. Ο πλούσιος και ο φτωχός. Ο ισχυρός και ο ταπεινός. Η ανώτατη εξουσία των βασιλέων και ο κοινός άνθρωπος…Ωστόσο, κάποιος μπορεί να ρωτήσει «Δεν είναι αλήθεια ότι και μεταξύ των Χριστιανών μερικοί είναι φτωχοί και άλλοι είναι πλούσιοι; Μερικοί είναι κύριοι, και άλλοι είναι δούλοι; Δεν υπάρχει και εκεί κάποια διάκριση μεταξύ των ατόμων;»

Αλλά δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ! Στη πραγματικότητα, ο λόγος ο καθεαυτός που καλούμε ο ένας τον άλλον αδέλφια είναι ότι ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΙ…Αν και οι φυσικές συνθήκες που ο Χριστιανός ζει μπορεί να διαφέρουν, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΟ ΩΣ ΔΟΥΛΟ. Αντίθετα, ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ -ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΜΑΣΤΕ Σ’ ΑΥΤΟΥΣ- ΩΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΚΑΙ ΣΑΝ ΣΥΝΔΟΥΛΟΥΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ».(ΘΕΣΜΟΙ-βιβλίο 5, κεφάλαια 15-16).

Η προχριστιανική κοινωνία θεμελιωνόταν πάνω στο έχειν, δηλαδή στην απόλυτη κατάφαση προς την ιδιοκτησία. Η περιουσία του ανθρώπου όριζε τον βαθμό ελευθερίας του. Και περιουσία, κτήματά του, ήταν όχι μόνον η γή, αλλά επίσης οι δούλοι, η γυναίκα του και τα παιδιά του.

Με αυτή την αντίληψη ήλθε σε ρήξη ο χριστιανισμός. Μη έχοντες όμως τη δυνατότητα να επιβάλλουν νόμους, οι πρώτοι χριστιανοί ανήγαγαν σε ηθική συμπεριφορά τις αρχές του δικαίου τις οποίες ακολουθούσε το πολίτευμα της Εκκλησίας: «Συγκοπιάτε αλλήλοις, συναθλείτε, συντρέχετε, συμπάσχετε, συγκοιμάσθε, συνεγείρεσθε ως θεού οικονόμοι και πάρεδροι και υπηρέται» — και αυτό το επαναλαμβανόμενο συνμαρτυρεί την έμφαση στην κοινότητα.

Η συμβουλή στον πιστό είναι να μην περιορίζεται στο να ακούει τον λόγο του Θεού αλλά να τον κάνει πράξη: «Γίνεσθε δε ποιηταί λόγου και μη μόνον ακροαταί».

Γι’ αυτό, όπως γράφει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος η πρακτική της απελευθέρωσης των δούλων ήταν πολύ εκτεταμένη: καταγγέλλοντας τη δουλεία και την κοινωνική αδικία της εποχής του (4ος-5ος αι.), ο άγιος τονίζει ότι οι πρώτοι χριστιανοί «ελευθέρωναν τους δούλους και τους εξίσωναν με τον εαυτό τους» (Ομιλία 11, στις Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 4).

Στα επόμενα χρόνια αναφέρονται ρητά πολλές περιπτώσεις αγίων που απελευθέρωσαν τους δούλους τους (π.χ. ο άγιος Γεώργιος, ο Μέγας Βασίλειος, η αγία Μακρίνα κ.τ.λ.), ενώ πρέπει να το θεωρήσουμε αυτονόητο και για πολλούς άλλους, ιδίως εκείνους που απαρνήθηκαν τον πλούτο η την κοινωνική τους θέση και έγιναν μοναχοί.
Ο Μέγας Βασίλειος («Ηθικά ή Όροι«, PG 31,808B κ.ε.) αναφέρει ότι απαγορεύεται η υποδούλωση και εμπορία ανθρώπων, στηριζόμενος στο Α΄ Τιμ. 1:9-11:

«Όσα κατά συνάφειαν απαγορεύονται […] ανδραποδισταίς […] και ει τι έτερον την υγιαίνουση διδασκαλία αντίκειται.«

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει:

“Αν λοιπόν ο Παύλος δε ντρέπεται να ονομάζει τέκνο και σπλάχνο του και αδελφό και αγαπητό (το δραπέτη δούλο Ονήσιμο), εμείς πώς μπορούμε να ντραπούμε; Και τι λέω “ο Παύλος”; Ο Κύριος του Παύλου δε ντρέπεται να ονομάζει αδελφούς του τους δικούς μας δούλους, κι εμείς ντρεπόμαστε;
Κοίτα πώς μας τιμάει: ονομάζει τους δούλους μας αδελφούς του, φίλους και συγκληρονόμους. […] Πρόσεχε λοιπόν: ό,τι κι αν κάνεις, το κάνεις στο σύν-δουλό σου [δηλ. που είστε κι οι δύο δούλοι του ίδιου Κυρίου, του Χριστού].”(Υπόμνημα στην επιστολή προς Φιλήμονα [του Παύλου], Ομιλία Γ΄, P.G. 62, 711)

Αυτή η ιδέα ότι είμαστε δούλοι του Χριστού οφείλεται στο ότι ο Χριστός “μας εξαγόρασε” από τη δουλεία στο διάβολο και στο θάνατο δίνοντας το αίμα του. Κι επειδή δε μπορεί κάποιος να είναι δούλος σε δύο Κυρίους, άρα δεν είμαστε και δούλοι ανθρώπων, άσχετα αν ζούμε σε καθεστώς δουλείας.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος (329-390 μ.Χ.) χαρακτηρίζει τη διάκριση αφέντη και δούλου “φαύλη τομή”, με το ακαταμάχητο θεολογικό επιχείρημα ότι ο Ίδιος Θεός δημιούργησε ελεύθερους και δούλους, άντρες και γυναίκες, και οι δυο είναι εικόνες του Θεού, ο Χριστός σταυρώθηκε και για τους δυο, ο θάνατος είναι ίδιος για όλους, η σωτηρία, η αγιότητα, η ανάσταση των νεκρών θα είναι ίδια για όλους. Οι διακρίσεις των ανθρώπων είναι γι’ αυτόν “αρρωστήματα” και “επινοήματα κακίας”, η οποία “επεισήλθε στο γένος των ανθρώπων” σε μεταγενέστερες εποχές, ενώ η αρχική και αυθεντική δομή της ανθρωπότητας χαρακτηριζόταν από ισοτιμία και ελευθερία (βλ. ομιλία 14, ηθικό έπος 34 κ.λ.π.).

Επίσης  («Έπη εις εαυτόν, Ποίημα Α΄«, PG 37,976Α κ.ε.) αναφέρει:

«…φίλοι θεράποντες, εμόν γένος, ους ρα τυραννίς έσχισεν αρχαίη, και ούνομα θήκατο δισσόν ευγενέας δμώας τε, μιής χθονός εκγεγαώτας, ή χθονός, ήε θεοίο. Νόμος δ’ επέσπετ’ αλιτρός».

που σημαίνει:

«…οι δούλοι, γεννιά δική μου, που η τυραννία τους χώρισε η αρχαία και τους εδωσε διπλό όνομα, ευγενείς και δούλους, ενώ έχουν προέλθει από ένα υλικό, είτε χώμα είτε θεό. Ακολούθησε κατόπιν ο ανόσιος νόμος».

Και ο σπουδαίος Πατέρας-Διδάσκαλος, Γρηγόριος Νύσσης (στο: «Εξήγησις ακριβής εις τον Εκκλησιαστήν«, ομιλία Δ’, PG 44,664 κ.ε.) από τον 4ο αιώνα αναπτύσσει τις ιδέες του Ευαγγελίου, έτσι όπως κάποιοι προσπάθησαν να τις αντιγράψουν μετά από δέκα-δώδεκα και βάλε αιώνες:

«Εκτησάμην γάρ, φησί, δούλους και παιδίσκας…Οράς τόν όγκον τής αλαζονείας; Θεώ άντικρυς η τοιαύτη φωνή αντεπαίρεται […] ως ανδρών τε άμα καί γυναικών εαυτόν  κύριον οίεσθαι, τί άλλο καί ουχί διαβαίνει τή υπερηφανία τήν φύσιν» (PG 44,664C) […] «Δουλεία καταδικάζεις τόν άνθρωπον, ού ελευθέρα η φύσις καί αυτεξούσιος, καί αντινομοθετείς τώ θεώ, ανατρέπων αυτού τόν επί τή  φύσει νόμον. τόν γάρ επί τούτω γενόμενον, εφ’ ώτε κύριον  είναι τής γής καί εις αρχήν τεταγμένον παρά τού πλάσαντος, τούτον υπάγεις τώ τής δουλείας ζυγώ, ώσπερ αντιβαίνων τε καί μαχόμενος τώ θείω προστάγματι.» (PG 44,664D) […] «Εκτησάμην γάρ δούλους καί παιδίσκας. ποίας, ειπέ μοι, τιμής; τί εύρες εν τοίς ούσι τής φύσεως ταύτης αντάξιον; (PG 44,665A) […] «εκ τών  αυτών σοι η γένεσις, ομοιότροπος η ζωή, κατά τό ίσον  επικρατεί τά τε τής ψυχής καί τά τού σώματος πάθη […] οδύναι καί ευθυμίαι, ευφροσύναι καί αδημονίαι, λύπαι καί  ηδοναί, θυμοί καί φόβοι, νόσοι καί θάνατοι. μή τις εν τούτοις διαφορά πρός τόν δούλον τώ κυριεύοντι; ου τόν αυτόν έλκουσιν αέρα διά τού άσθματος; ουχ ωσαύτως ορώσι τόν  ήλιον; […] ου μία κόνις οι δύο μετά τόν θάνατον;…ο ούν εν πάσι τό ίσον έχων εν τίνι τό πλέον έχεις, ειπέ, ώστε άνθρωπον όντα δεσπότην ανθρώπου σεαυτόν οίεσθαι;» (PG 44,665D-668A)«.

Μετάφραση:

«Απόκτησα δούλους και υπηρέτριες…Βλέπεις το μέγεθος της αλαζονείας; Ο λόγος αυτός αποτελεί ανταρσία κατά του θεού…αφού νομίζει τον εαυτό του κύριο ανδρών και γυναικών, αν μη τι άλλο, ξεπερνά σε υπερηφάνεια την ανθρώπινη φύση […] Καταδικάζεις σε δουλειά τον άνθρωπο, που η φύση του είναι ελεύθερη και αυτεξούσια και ορθώνεις δικό σου νόμο απέναντι στο νόμο του Θεού ανατρέποντας το νόμο του που διέπει τη ζωή των ανθρώπων. Αυτόν που πλάστηκε γι αυτό ακριβώς, για να είναι κύριος της γης και που ορίστηκε από τον Πλάστη του να άρχει, αυτόν τον υποτάσσεις στο ζυγό της δουλείας που αντιβαίνει και αντιμάχεται τη θεία διαταγή.» […] «Απόκτησα δούλους και υπηρέτριες…Με ποια τιμή, πες μας. Τι βρήκες αντάξιο τους στη φύση; […] Κάποιοι γέννησαν εκείνους κι εσένα, κοινή η ζωή σας, ισχύουν εξίσου τα πάθη ψυχής και του σώματος, οδύνη και ευθυμία, χαρά κι αδημονία, λύπη και ηδονή, θυμός και φόβος, νόσος και θάνατος. Διαφέρει καθόλου σ’ αυτά ο κύριος από το δούλο; Δεν ανασαίνουν τον ίδιο αέρα; Δεν βλέπουν όμοια τον ήλιο;…Ίδια σκόνη δε θα γίνουν και οι δύο μετά το θάνατο;…Αφού σε όλα είσαι ίσος με τους άλλους, πες μου που πλέονεκτείς ώστε ενώ είσαι άνθρωπος να θεωρείς τον εαυτό σου κύριο ανθρώπου;»

Στον Χριστιανισμό όχι μόνο οι σχέσεις αφέντη-δούλου αλλά και οι σχέσεις ανδρός και γυναικός όπως επίσης γονέως και παιδιού τίθενται σε όλως νέα βάση: ο σύζυγος και πατέρας δεν είναι πιά αφέντης, αλλά η εικών του Θεού μέσα στην οικογένεια, και οι πράξεις του πρέπει να φανερώνουν την αγάπη του Θεού. Η γυναίκα γίνεται πλέον ομότιμος του άνδρα: «Αρετής δεκτικόν το θήλυ ομοτίμως τω άρρενι παρά του κτίσαντος γέγονε». Οι νόμοι, βεβαίως, ήσαν ενάντιοι σε αυτήν την αντίληψη, αλλά ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει χωρίς να μασά τα λόγια του: «Ου δέχομαι ταύτην την νομοθεσίαν, ουκ επαινώ την συνήθειαν. Άνδρες ήσαν οι νομοθετούντες, διά τούτο κατά γυναικών η νομοθεσία».

Όταν η πολιτεία, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ανεγνώρισε τον Χριστιανισμό, οι χριστιανοί άρχισαν αμέσως τις πιέσεις ζητώντας την εφαρμογή της κοινωνικής διδασκαλίας του Χριστιανισμού.

Οι πιέσεις της Εκκλησίας είχαν άμεσο αποτέλεσμα.

• Ο Κωνσταντίνος χαρακτήρισε ανθρωποκτονία το να σκοτώσεις δούλο, και μάλιστα επέτρεψε την απελευθέρωση των δούλων – ένα αίτημα των χριστιανών που δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί από την ρωμαϊκή νομοθεσία.
• Λίγο αργότερα, ο Ιουστινιανός έδωσε στους απελεύθερους πλήρη δικαιώματα πολίτη.
• Επειδή σύμφωνα με τον ρωμαϊκό νόμο οι δούλοι μπορούσαν να αποκτούν την ελευθερία τους μόνο στις στήλες των βασιλέων, η Σύνοδος της Καρθαγένης έστειλε πρεσβευτές στον βασιλιά παρακαλώντας να δοθεί επίσημη άδεια και στις εκκλησίες να απελευθερώνουν δούλους, χωρίς να χρειάζεται αυτοί να πάνε στις στήλες, και το αίτημα έγινε δεκτό.
• Ο Θεοδόσιος δέχθηκε την πρόταση της Εκκλησίας και κατάργησε το δικαίωμα ζωής και θανάτου που είχε ο πατέρας στα παιδιά του, χαρακτηρίζοντας την παιδοκτονία ως ειδεχθές έγκλημα.
• Απαγορεύτηκε επίσης να πωλεί ο πατέρας τα παιδιά του, και επί Ιουστινιανού απελευθερώθηκε κάθε παιδί που είχε πουληθεί από τον πατέρα του.
• Η γυναίκα, εξ άλλου, έπαυσε να θεωρείται ιδιοκτησία του συζύγου. Με την σθεναρή πίεση της Εκκλησίας και πάλι, ο Θεοδόσιος ανεγνώρισε το δικαίωμα στη γυναίκα να ελέγχει την περιουσία της, όπως και το δικαίωμά της να κηδεμονεύει τα παιδιά της.

Αυτά τα λίγα προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.

Βέβαια η ελευθερία για τους χριστιανούς έχει ένα πολύ ευρύτερο πλαίσιο από το να μην είναι κανείς δούλος. Ελευθερία για τον Παύλο, είναι η ελευθερία από την αμαρτία και τη συνέπειά της, το θάνατο, πνευματικό και σωματικό. Είναι η ηθική ωριμότητα να επιλέγεις το καλό, δηλαδή να μην υποδουλώνεσαι στα πάθη και τις μικρότητές σου (τις εξαρτήσεις σου, σωματικές, ψυχικές και ηθικές) αλλά να αναγνωρίζεις την αξία του αδελφού σου, δηλαδή κάθε συνανθρώπου σου, και να μπορείς ακόμα και να παραιτείσαι από τα δικαιώματά σου για χάρη του (“κανείς ας μη ζητάει το δικό του, αλλά ο καθένας του άλλου”, Α΄ Κορ. 10, 24, “όλα μου επιτρέπονται, αλλά τίποτα δε θα με εξουσιάσει”, Α΄ Κορ. 6, 12 –θυμάστε και τις προτροπές του για τα ειδωλόθυτα). Δουλεία για τον Παύλο είναι να παραμένεις κακός, μικρόψυχος, ανώριμος ηθικά και πνευματικά, με δυο λόγια μακριά απ’ το Θεό, ενώ ελευθερία είναι να πλησιάζεις το Θεό μέσω της αγάπης και της υπέρβασης του συμφέροντός σου (βλ. Ρωμαίους 6, 16-23, Γαλάτας 4, 1-7 κ.α.).

Δουλεία θεωρεί ο Παύλος και τους νόμους, ακόμα και τους θρησκευτικούς (βλ. τη θεολογία περί νόμου στην προς Ρωμαίους, Γαλάτας κ.α.), ενώ ελευθερία το να επιλέγεις υπεύθυνα και ώριμα την καλοσύνη, χωρίς να χρειάζεσαι εντολές και απαγορεύσεις. Αυτή την ελευθερία, γράφει, την έχουν κατορθώσει και “τα έθνη” (οι μη χριστιανοί), όταν, χωρίς να ξέρουν το θέλημα του Θεού, εφαρμόζουν την αγάπη από μόνοι τους, λόγω του πανανθρώπινου νόμου της συνείδησης που έχει εγκαταστήσει ο Θεός μέσα τους από καταβολής κόσμου (Ρωμ. 2, 13-15). Έτσι ο Παύλος θεμελιώνει και την ισοτιμία των ανθρώπων ανεξάρτητα από τη θρησκεία, στην οποία ανήκουν.

Το ότι η ιδέα του Παύλου (που είναι μέρος της διδασκαλίας της πρώτης Εκκλησίας) για την πνευματική έννοια της ελευθερίας δεν ήταν κούφια λόγια, φαίνεται από το πλήθος των δούλων που αγίασαν, τόσο στους πρώτους αιώνες, όσο και στους νεώτερους. Οι άγιοι Παυλίνος της Καμπανίας, Σεραπίων ο Σινδόνιος και Πέτρος ο Τελώνης έγιναν δούλοι με τη θέλησή τους, για να βοηθήσουν κάποιους συνανθρώπους τους. Ο άγιος Αγάπιος ο Βατοπεδινός επέστρεψε στον αφέντη του, από τον οποίο είχε απελευθερωθεί θαυματουργικά, δούλος ήταν και ο άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, ενώ ο άγιος Μωυσής ο Ούγγρος (1043) προτίμησε μακροχρόνια βασανιστήρια από το να ενδώσει στις ερωτικές προθέσεις της κυρίας του. Οι άγιοι Πρωτάς και Υάκινθος, ευνούχοι της αγίας Ευγενίας, μαρτύρησαν στη Ρώμη και τιμώνται στις 11 Σεπτεμβρίου, η αγία Δούλη (αγνώστου ονόματος), μάρτυρας στη Νικομήδεια, τιμάται στις 25 Φεβρουαρίου κ.π.α.

Σχετικά με μια παρανόηση στο Α΄ Κορ. 7:21 που πολλοί ερμηνεύουν ως παραίνεση του Παύλου να μην ελευθερώνονται οι δούλοι ακόμα και όταν τους δίνεται η δυνατότητα, μπορείτε να διαβάσετε το έργο του  Παναγιώτη Ι. Μπούμη, ‘Η απελευθέρωσις των δούλων. Συμβολή των ιερών κανόνων εις την ερμηνεία του χωρίου Α΄ Κορ. 7,21, ΕΕΘΣΑ, τόμ. ΚΔ΄, ΑΘήνα 1979-80, σελ. 695-708 με ένα κλικ εδώ.

Επίσης, για περαιτέρω ανάγνωση υπάρχει το βιβλίο:
Νικολαΐδης Β. Απόστολος, ‘Προβληματισμοί Χριστιανικού Ήθους’, Γρηγόρης, Αθήνα 2002

Σε αρκετά σημεία το βιβλίο ασχολείται με τη ελευθερία, την εξουσία, το αν υπάρχει δυνατότητα ανατροπής της κ.λπ.

Όσο για τη δουλεία αναφορικά με το Ισλάμ μπορείτε να ενημερωθείτε στα άρθρα μας:

Ο Μουχάμμαντ ήθελε την κατάργηση της δουλείας;

Ο Μουχάμμαντ απέτρεπε τους βιασμούς κρατουμένων γυναικών;

Ισλάμ και δουλεία

Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακίδες

Ισλάμ, δουλεία και επίδοξοι αναμορφωτές

Ένα πολύ περιεκτικό έργο για τους στρατιώτες δούλους στο Ισλάμ (στα αγγλικά) μπορείτε να βρείτε εδώ http://www.danielpipes.org/books/Slave-Soldiers-and-Islam.pdf αλλά και εδώ.

Ως πηγές του άρθρου χρησιμοποιήσαμε και τις δημοσιεύσεις:

https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/02/26/quran-pederasty2/#comment-1402 (που βασίζεται στο http://www.oodegr.com/oode/grafi/kd/pavlos_douleia_1.htm.)

https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/02/26/quran-pederasty2/#comment-1403

http://orthodox-world.pblogs.gr/2009/01/agia-grafh-kai-doyleia-h-alhtheia-gia-thn-stash-toy-hristianismo.html

http://www.expaganus.com/xristian-douleia.htm

Γιατί οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι το κείμενο της Βίβλου έχει παραχαραχθεί;

Γιατί οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι το κείμενο της Βίβλου έχει παραχαραχθεί;

1. Το Κοράνιο δηλώνει η Αγία Γραφή είναι μια πραγματική αποκάλυψη του Θεού και απαιτεί πίστη στη Βίβλο.

Βλ. τις σούρα 2:40-42,126,136,285· 3:3,71,93· 4:47,136· 5:47-51, 69,71-72; 6:91· 10:37,94· 21:7· 29:45,46· 35:31· 46:11.
α. Όλα αυτά τα παραπάνω κείμενα προϋποθέτουν ότι η αληθινή αποκάλυψη του Θεού ήταν διαθέσιμη στους ανθρώπους της εποχής του Μουχάμμαντ. Σούρα 3:71,93· 10:94· 21:71.

β. Ένας αληθινός μουσουλμάνος είναι υποχρεωμένος να πιστεύει σε όλες τις αποκαλύψεις του Θεού. Σούρα 2:136· 4:136· 29:46.

γ. Το Κοράνι δεν κάνει διάκριση μεταξύ των αποκαλύψεων του Θεού. Σούρα 2:136

2. Το Κοράνιο ισχυρίζεται ότι κανείς δεν μπορεί να αλλάξει το Λόγο του Θεού. Σούρα 6:34· 10:34.

ΑΛΛΑ,

3. Η Βίβλος και το Κοράνι δεν συμφωνούν.

Η Βίβλος και το Κοράνι διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό σε θεμελιώδεις αρχές πίστης και πρακτικής.

ΑΛΛΑ,

4. Εφόσον η Αγία Γραφή υπήρχε πριν από το Κοράνιο, το βάρος της απόδειξης ότι η Βίβλος είναι ανακριβής και ότι το Κοράνιο είναι ορθό πέφτει στους μουσουλμάνους.

α. Η Αγία Γραφή ολοκληρώθηκε 500 χρόνια πριν αποκαλυφθεί το Κοράνι στον Μουχάμμαντ. Αν κάποιος έγραφε σήμερα ένα βιβλίο που έρχεται σε αντίθεση με ένα ιστορικό βιβλίο που έχει συνταχθεί το 1497 και περιγράφει ένα γεγονός που έλαβε χώρα την εποχή εκείνη, το πρόσωπο που έγραψε το δεύτερο βιβλίο θα πρέπει να είναι σε θέση να αποδείξει ότι το παλαιότερο βιβλίο ήταν εσφαλμένο, και επιπλέον να αποδείξει ότι τα περιστατικά που αυτό περιγράφει είναι αληθινά.

β. Το έγγραφο που έχει συνταχθεί κατά το χρόνο του γεγονότος δεν οφείλει να αποδείξει την αξιοπιστία του σε σχέση με τα μεταγενέστερα. Αυτό δεν είναι ούτε λογικό, ούτε σύμφωνο με τις αρχές της επιστήμης της Ιστορίας.

γ. Το να αποδείξουμε ότι το παλαιότερο έγγραφο δεν ήταν ακριβές απλώς αποδεικνύει ότι το παλαιότερο έγγραφο δεν είναι ακριβές. Όμως, δεν σημαίνει εξ ορισμού ότι το νεότερο έγγραφο λέει αλήθεια. Αυτό εξακολουθεί να χρειάζεται να αποδείξει ότι αυτά που περιγράφει είναι αλήθεια.

ΓΙΑΤΙ οι Μουσουλμάνοι λένε ότι η Βίβλος είναι παραχαραγμένη;

5. Το 1064, ΠΡΩΤΟΣ ο Ibn-Khazem καταλόγισε στη Βίβλο παραχάραξη και παραποίηση. Η κατηγορία αυτή διατυπώθηκε για να υπερασπιστεί το Ισλάμ έναντι του Χριστιανισμού, διότι ο Ibn-Khazem είχε συναντήσει διαφορές και αντιφάσεις μεταξύ της Βίβλου και του Κορανίου.

Επειδή πίστευε ότι το Κοράνι ήταν αλήθεια, κατά συνέπεια η Αγία Γραφή έπρεπε να είναι ψευδής.

Είπε:

«Δεδομένου ότι το Κοράνι πρέπει να είναι αλήθεια, πρέπει να είναι ψευδή τα επίμαχα ευαγγελικά κείμενα. Αλλά ο Μουχάμμαντ μας λέει να σεβόμαστε το ευαγγέλιο. Ως εκ τούτου, το παρόν κείμενο πρέπει να έχει παραποιηθεί από τους Χριστιανούς μετά την εποχή του Μουχάμμαντ».

Το επιχείρημά του δεν στηρίζεται σε κανένα στοιχείο ή ιστορικά γεγονότα αλλά μόνο στην προσωπική πίστη του, τη συλλογιστική του και την επιθυμία να προστατεύσει το Κοράνιο. Αυτό τον οδήγησε να διδάξει ότι: «Οι Χριστιανοί έχασαν το αποκεκαλυμμένο Ευαγγέλιο, εκτός από κάποια ίχνη που ο Θεός άφησε ανέπαφα ως επιχείρημα εναντίον τους.»

ΑΛΛΑ,

6. Πολλοί μεγάλοι ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ διδάσκαλοι ΔΕΝ πιστεύουν ότι η Βίβλος έχει παραχαραχθεί και ΔΕΧΟΝΤΑΙ τη γνησιότητα των τωρινών κειμένων της Καινής Διαθήκης (των τωρινών, επειδή αυτά που έχουμε τώρα είναι τα ίδια που υπήρχαν στην εποχή τους).

α. Ο Ali al-Tabari (πέθανε το 855) δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

β. O Amr al-Ghakhiz (πέθανε το 869)  δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

γ. O BUKHARI (810-870)  δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

(Συγκέντρωσε μερικές από τις πρώτες παραδόσεις του Ισλάμ και παρέθεσε το ίδιο το Κοράνι για να στηρίξει την πίστη του στο κείμενο της Βίβλου – Σούρα 3:72,78)

δ. O Al-Mas’udi (πέθανε το 956)   δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

ε. O Abu Ali Husain Bin Sina (πέθανε το 1037) δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

στ. O AL-GHAZZALI (πέθανε το 1111)   δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

(Ίσως ο μεγαλύτερος μουσουλμάνος μελετητής που έζησε μετά τον Ibn-Khazem αλλά δεν δέχθηκε τη διδασκαλία του.)

ζ. O Ibn-Khaldun (πέθανε το 1406)   δεχόταν τα ευαγγελικά κείμενα.

(έζησε μετά τον Ibn-Khazem αλλά δεν δέχθηκε τις διδασκαλίες του, παρά πίστευε τους προγενέστερους λογίους του Ισλάμ.)

η. O Sir Sayyid Ahmad Khan, ιδρυτής του Κολλεγίου Aligarh είπε:

«Κατά τη γνώμη υμών των Μωαμεθανών δεν έχει αποδειχθεί ότι ασκήθηκε παραχάραξη (tahrif-i-lafzi).»

θ. O Fakhruddin Razi λέει για λογαριασμό του Ibn Αμπάς, ανιψιού του Μουχάμμαντ: «Οι Εβραίοι και οι πρώτοι Χριστιανοί είχαν ενοχοποιηθεί για αλλοίωση του κειμένου της Taurat και του Injil. Όμως κατά τη γνώμη επιφανών διδασκάλων και των θεολόγων δεν ήταν εφικτό να αλλοιωθεί το κείμενο, διότι οι Γραφές αυτές γενικά ήταν γνωστές και είχαν κυκλοφορήσει ευρέως, αφού μεταφέρονται από γενιά σε γενιά».

Έτσι,

ΓΙΑΤΙ πιστεύετε ότι το κείμενο της Αγίας Γραφής έχει παραποιηθεί;

Γιατί πιστεύετε τον Ibn-Khazem περισσότερο από τη μαρτυρία του Κορανίου, το λόγο του Μουχάμμαντ, και αυτούς τους 10 μεγάλους μουσουλμάνους μελετητές που όλοι πίστευαν ότι τα κείμενα της Βίβλου να είναι γνήσια;

Πηγές:

Christians Answer Muslims, Gerhard Nehls, 1992

Can We Trust the Bible?, J Wijngaard

Κοράνιο, A. Yusuf Ali

Kitab al-Asnam, Ibn al-Kalbi, 1952

Sahih al Bukhari, 6η έκδοση. 1986

The Islamic Christian Controversy, LCA 1996

Το αρχικό κείμενο είναι μετάφραση της σελίδας http://www.answering-islam.org/Bible/jrwhy.html

Για περισσότερα δείτε: http://en.wikipedia.org/wiki/Tahrif

Για τη ζωή του Ibn-Khazem: http://www.muslimheritage.com/topics/default.cfm?ArticleID=476

O Abū-Tāhir Al-Jannābī και η βεβήλωση της Μέκκας

Υπάρχει ένα πολύ ακριβό βιβλίο, που όμως αξίζει να αγοραστεί από όσους θέλουν να μαθαίνουν σωστά την ιστορία και γνωρίζουν αγγλικά. Είναι το «The Empire of the Mahdi: The Rise of the Fatimids (Handbook of Oriental Studies/Handbuch Der Orientalistik)» (Η αυτοκρατορία του Μαχντί: Η άνοδος των Φατιμιδών/Εγχειρίδιο Ανατολικών Σπουδών) των Heinz Halm και M. Bonner και μπορείτε να το παραγγείλετε από εδώ.

Στο βιβλίο αυτό διαβάζουμε – μεταξύ άλλων – για τους Καρμαθίτες, μια ισμαηλιτική σέχτα που έχει κατηγορηθεί για αμοραλισμό και μηδενισμό. Πιο γνωστοί έγιναν για την επανάστασή τους κατά των Αμπασιδών και τη λεηλασία της Μέκκας υπό την ηγεσία του Αμπου Ταχιρ αλ-Τζαναμπι.

Αυτή η λεηλασία της Μέκκας που περιλάμβανε και «απαγωγή» της Μαύρης Πέτρας συνήθως δεν αναφέρεται από τους απολογητές του Ισλάμ. Ακόμα κι όταν αναφέρεται, επικεντρώνονται συνήθως στην επιστροφή της Πέτρας . Γιατί δε μας λένε λεπτομέρειες; Επειδή οι Καρμαθίτες έσφαξαν τους μουσουλμάνους προσκυνητές κατά τη διάρκεια του Χατζ, φωνάζοντας στίχους του Κορανίου. Συγκεκριμένααπό τη σούρα Αλ Φιλ:

Η παράδοση γύρω από αυτούς τους στίχους (που μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά στα αγγλικά εδώ) λέει ότι:

Τη χρονιά της γέννησης του Προφήτη Μουχάμμαντ, ένας ισχυρός αιθιοπικός στρατός βάδισε κατά της Μέκκας (της πόλης όπου γεννήθηκε ο Μουχάμμαντ) με σκοπό να καταστρέψει τον Άγιο Οίκο του ΑΛΛΑΧ (το χώρο του προσκυνήματος).  Οι Άραβες δεν είχαν δύναμη να πολεμήσουν εναντίον του πολύ μεγάλου και ισχυρού στρατού. Οι Άραβες άφησαν μόνη τη Μέκκα. Ο Αλλάχ έστειλε σμήνη πουλιών και υπεράσπισαν τον Άγιο Οίκο Του. Εκατοντάδες πουλιά που δεν είχαν ειδωθεί ποτέ πριν πέταξαν προς τη Μέκκα. Κάθε πουλί είχε τρεις μικρές πέτρες. Αυτά τα πουλιά νίκησαν τον αιθιοπικό στρατό.1

Σύντροφοι του ελέφαντα ονομάστηκαν οι Αιθίοπες επειδή ο στρατός τους είχε πολλούς ελέφαντες. Και το έτος της εισβολής τους ονομαζόταν επίσης το έτος του ελέφαντα. Οι μουσουλμάνοι βασισμένοι σε αυτούς τους στίχους, πίστευαν ότι αυτό πραγματικά είχε συμβεί, μια και το Κοράνι θεωρείται ο κατά γράμμα λόγος του Θεού. Μερικοί ακόμα και σήμερα περιμένουν ότι ο Αλλάχ θα στείλει πουλιά που θα κρατούν πέτρες και θα τους βοηθήσουν να πάρουν το τέμενος Αλ-Ακσά. Έτσι, πίστευαν ότι κάθε επίθεση κατά της Μέκκας θα εξουδετερωνόταν από τον Αλλάχ. Αυτό το ήξερε ο αλ-Τζαναμπι, και μέσα στη σφαγή των μουσουλμάνων και τη γενική λεηλασία, φώναζε:

«Πού είναι ο Αλλάχ; Πού είναι τα μεγάλα πουλιά να μας ρίξουν πέτρες; Γιατί ο Αλλάχ δεν προστατεύει τον Οίκο Του; Δεν μπορεί; Ή δεν υπάρχει;»

Τα πτώματα των προσκυνητών αφέθηκαν να σαπίσουν στους δρόμους, ενώ μερικά πετάχτηκαν μέσα στο πηγάδι του Ζάμζαμ, που υποτίθεται ότι ξεπήδησε όταν ο μικρός Ισμαήλ σκάλιζε διψασμένος την άμμο με το πόδι του. (Το νερό του θεωρείται από τους μουσουλμάνους ιαματικό παρότι καμιά ανεξάρτητη μελέτη δεν το επιβεβαιώνει και μοιάζει μάλλον με θαλασσινό νερό). Αλλά η λεηλασία δε σταμάτησε εδώ. Ο Τζανάμπι πήρε τη Μαύρη Πέτρα μαζί του στο αλ-Χασα και την έσπασε σε κομμάτια. Μετά εκβίαζε τους Αμπασίδες να του δώσουν ένα μεγάλο ποσό για να την επιστρέψει. Μια Παρασκευή χρόνια αργότερα την πέταξαν δεμένη σε σάκκο μέσα σ’ ένα τζαμί της Κούφα (Ιράκ) με αποτέλεσμα να σπάσει κι άλλο και να γίνει 7 κομμάτια.

Πρέπει να πούμε ότι μερικοί πίστευαν ότι αυτή η επίθεση κατά της Μέκκας θα έφερνε την έλευση του Μαχντί, όπως λένε οι διάφορες ισλαμικές προφητείες. Βέβαια όπως δεν ήρθαν και πουλιά με πέτρες, δεν ήρθε ούτε και ο Μαχντί.

Υ.Γ. Για τους αναγνώστες που ρωτούν για τον Greek Murtad, είναι πολύ καλά στην υγεία του αλλά δεν θα επιστρέψει πριν το Σεπτέμβριο. Όλοι οι αποστάτες είμαστε πολύ καλά και πληθαίνουμε αριθμητικά.

—————————————————-

[1] At the year of the birth of the Prophet Mohammad, a strong Ethiopian Army went towards Makkah (the city of birth of Mohammad) in order to destroy the Holy Home of ALLAH (the place of pilgrim). The Arabs had no power to fight against that very big and strong army. The Arabs left Makka alone. Allah sent flights of Birds and defended His Holy House. Hundreds of birds which had never been seen before flew towards Makkah. Each bird had 3 little stones. These Birds beat the Ethiopian Army. (http://www.streetdirectory.com/travel_guide/153821/religion/the_birds_in_bible_and_quran.html)

The Empire of the Mahdi: The Rise of the Fatimids (Handbook of Oriental Studies/Handbuch Der Orientalistik)

Ισλάμ, ο καρπός Ιουδαιοχριστιανικών αιρέσεων

Πολλές ιστορίες του Κορανίου αναφέρονται σε χαρακτήρες βιβλικούς: βλέπουμε να παρελαύνουν εκεί ο Μωυσής και ο αδελφός του Ααρών που αντιμετώπισαν τον Φαραώ, ο Νώε και η οικογένεια του που επέζησαν από τον κατακλυσμό, η γυναίκα του Πετεφρή που προσπαθεί να αποπλανήσει τον Ιωσήφ . Βέβαια οι ιστορίες έχουν τροποποιηθεί στρατηγικά από τον Μουχάμμαντ, για να δώσουν το μήνυμα ότι δεν ήταν μόνο παρόμοιος με εκείνους τους αρχαίους ήρωες, αλλά και μεγαλύτερος και καλύτερος. Πώς, όμως, ο Μουχάμμαντ έμαθε τις ιστορίες αυτές;

Για τους μουσουλμάνους, δεν υφίσταται ζήτημα του πώς ο Μουχάμμαντ έμαθε αυτές τις ιστορίες από τις Εβραϊκές Γραφές: του τις είπε ο Αλλάχ, που ήξερε τις ιστορίες καλύτερα από τον καθένα. Υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις για το θέμα, όπως αυτή που θα εξετάσουμε σε τούτο το άρθρο.

Τριάντα χρόνια πριν, ένας Λιβανέζος Μαρωνίτης ιερέας με το ψευδώνυμο Αμπού Μούσα αλ-Χαρίρι (Abu Musa al-Hariri)  που μελέτησε για πολλά χρόνια πηγές αρχαίων ισλαμικών και χριστιανικών κειμένων, εξέδωσε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο « Al-Qiss wa al-Nabi», δηλ. «Ο Ιερέας και ο προφήτης». (Nabi σημαίνει Προφήτης, και το Qiss μεταφράζεται ως Ιερέας, εφημέριος ή  πάστορας σε διάφορες χριστιανικές παραδόσεις). Το βιβλίο είναι μια ανάλυση της σχέσης που υπήρχε μεταξύ του Μουχάμμαντ και του εξαδέλφου της πρώτης συζύγου του της Χαντίτζα, του Εβιωνίτη ιερέα Waraqa bin Naufal. Το βιβλίο εκδόθηκε στον Λίβανο το 1978, αλλά όπως θα ήταν αναμενόμενο μόλις εμφανίστηκε αποσύρθηκε από τα ράφια των βιβλιοθηκών και των βιβλιοπωλείων, και δεν κυκλοφορεί πια. (Υπάρχει στα αραβικά εδώ: http://www.muhammadanism.org/Arabic/book/hariri/priest_prophet_book.pdf)
Πριν από μερικές εβδομάδες, ο συγγραφέας του βιβλίου έδωσε συνέντευξη στην αραβική τηλεόραση, στην εκπομπή «Τολμηρή ερώτηση» (Daring Question, δείτε την εκπομπή στα αραβικά εδώ: http://islamexplained.com/DaringQuestionEpisode153/tabid/1478/Default.aspx ). Η συνέντευξη έγινε τηλεφωνικά, καθώς αυτός δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει από το Λίβανο στο στούντιο. Για πρώτη φορά ο συγγραφέας αυτοπροσδιορίστηκε ως ο πατέρας Ιωσήφ αλ-Καζί (Joseph al-Qazi), και εξήγησε τις ιδέες που βρίσκονται στο βιβλίο του. Αυτές θα σας παρουσιάσουμε περιληπτικά σ’ αυτό το άρθρο.

Πριν συνεχίσουμε όμως με το βιβλίο, θα κάνουμε μια παρένθεση, για να πούμε κάποια πράγματα για τους Ιουδαιοχριστιανούς και τις διάφορες αιρετικές ομάδες που ξεπήδησαν από αυτούς.

Ιουδαιοχριστιανοί ονομάζεται μια μερίδα χριστιανών με εβραϊκή καταγωγή, οι οποίοι ήθελαν να συνεχίσουν να τηρούν το νόμο του Μωυσή. Από αυτούς, οι «Ιουδαΐζοντες» ζητούσαν να επιβάλλουν τον Μωσαϊκό νόμο και σε χριστιανούς που προέρχονταν από εθνικούς, και να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ χριστιανών εξ Ιουδαίων και χριστιανών εξ Εθνικών. Οι «Ναζαρηνοί» θεωρούσαν ότι οι χριστιανοί εξ Εθνικών δεν χρειαζόταν να τηρούν τον μωσαϊκό νόμο, αλλά οι εξ Εβραίων έπρεπε να το κάνουν. Μερικοί Ιουδαιοχριστιανοί ανέμειξαν στα πιστεύω τους γνωστικιστικά στοιχεία όπως η λατρεία αγγέλων. Στην προς Κολοσσαείς επιστολή, (Κολ. 2:16-18) ο απόστολος Παύλος προειδοποιούσε τους αναγνώστες του για ανθρώπους που προσπαθούσαν να τους επιβάλλουν το Μωσαϊκό νόμο ή να τους μυήσουν σε γνωστικιστικές πρακτικές, όπως η λατρεία των αγγέλων. Η προς Εβραίους επιστολή επίσης αναδεικνύει την ανωτερότητα του Υιού έναντι των αγγέλων (Εβρ. 1:1-14), ενώ στοιχεία κατά των Γνωστικών υπάρχουν και στο ευαγγέλιο και τις επιστολές του Ιωάννη.

Ανάμεσα στους Ιουδαιοχριστιανούς δημιουργήθηκαν με την πάροδο του χρόνου διάφορες αιρετικές  ομάδες:

*Η αίρεση των Εβιωνιτών συζητήθηκε και σχολιάστηκε από τους πρώτους χριστιανούς λογίους και επισκόπους όπως ο Ειρηναίος, ο Επιφάνιος και ο Ωριγένης. Κάποιοι πίστευαν ότι το όνομα Εβιωνίτες προερχόταν από κάποιο υποτιθέμενο ηγέτη τους ονόματι Εβιών στην Πέλλα της Δεκάπολης της Ιορδανίας, γιατί συνήθως οι αιρέσεις ονομάζονταν από το όνομα του ιδρυτή τους. Άλλοι λένε ότι οι Εβιωνίτες (εβραϊκά «Εβιωνίμ», που σημαίνει «Φτωχοί») αποκαλούνταν έτσι με βάση τις διδασκαλίες του Ιησού για την τιμητική θέση των φτωχών: «Μακάριοι εσείς οι φτωχοί, γιατί δική σας είναι η Βασιλεία του Θεού» (Λουκά 6:20), βασισμένες στο Ησαΐας 66:2 («Λέει ο Κύριος, σε ποιον λοιπόν θα επιβλέψω; Στον φτωχό και στον συντριμένο στην καρδιά») και άλλα σχετικά εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης, που απευθύνονται σε ένα μικρό υπόλοιπο φτωχών πιστών. Αυτή η αίρεση θεωρούσε ότι ο Ιησούς ήταν ένας από τους μεγάλους προφήτες, που δεν ήταν Θεός ή Υιός του Θεού, αλλά έλαβε τις αποκαλύψεις μετά την βάπτισή του από τον Ιωάννη και ως εκ τούτου, το πνεύμα του Μεσσία μπήκε μέσα του μέχρι που σταυρώθηκε. Το μήνυμα του Ιησού περιλάμβανε τη διδασκαλία και το κήρυγμα της αποκάλυψης, αλλά δεν περιλάμβανε τη σωτηρία ή τη συγχώρεση για τις αμαρτίες μας. Μαζί με την Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιούσαν το ευαγγέλιο του Ματθαίου στην πρώτη του μορφή, στα εβραϊκά (ή αραμαϊκά), το οποίο σύμφωνα με τον Επιφάνιο, το αναθεώρησαν και το διαστρέβλωσαν για να ταιριάζει με τα δόγματά τους. Αυτή η αίρεση επέμενε σε συχνές πλύσεις για καθαρισμό, στην αποχή από το κρέας, και στην παροχή βοήθειας και σίτισης προς απόρους, χήρες, και ταξιδιώτες.

*Η αίρεση του Ιουδαιοχριστιανού Κηρίνθου, ο οποίος κατά τον Ιππόλυτο ίσως ήταν Εβιωνίτης, κήρυττε ότι ο ουρανός έμοιαζε με τη ζωή στη γη, κι εκεί το σώμα θα απολάμβανε κάθε πάθος που ήθελε για να ικανοποιηθεί· ότι ο ρόλος του Ιησού ήταν να απαλλάξει τον λαό του από τους Ρωμαίους· ότι το μήνυμα του Ιησού ήταν πολιτικό και κοινωνικό. Πίστευε σε κατά γράμμα χιλιετή βασιλεία του Θεού στη γη και συμφωνούσε με τη διδασκαλία για ενοίκηση του «Μεσσία» μέσα στον Ιησού μέχρι τη σταύρωσή Του.

*Η αίρεση των Ελκεσαϊτών, που προήλθε με τον καιρό από τους Εβιωνίτες, είχε πολλά στοιχεία από τους Γνωστικούς, και τιμούσε κάποιον Ελκασάι ή Ελζάι, ο οποίος το 101 μ.Χ. έλαβε ένα βιβλίο ως θεία αποκάλυψη. Σύμφωνα με τον Ωριγένη, λεγόταν ότι το βιβλίο είχε πέσει από τον ουρανό, ενώ σύμφωνα με τον Ιππόλυτο ο Ελζάι το είχε λάβει από έναν άγγελο που ήταν υιός του Θεού. Η αίρεση κήρυττε ότι ο Ιησούς είναι ένας άνθρωπος και ο Μεσσίας έφυγε από το σώμα του πριν το μαρτύριο, και ότι ο Ιησούς έλαβε την Αγία Γραφή από τον άγγελο Γαβριήλ που τον δίδαξε σοφία και την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον. Το Άγιο Πνεύμα για τους Ελκεσαΐτες, ανάλογα με τα γεγονότα, είναι πότε η μητέρα του Ιησού και πότε ο άγγελος Γαβριήλ. Η διαφορά των Ελκεσαϊτών με τους Γνωστικούς ήταν ότι ενώ οι Γνωστικοί (μεταξύ αυτών και ο Κήρινθος) θεωρούσαν ότι τον κόσμο δημιούργησε άλλος Θεός από αυτόν της Καινής Διαθήκης, οι Ελκεσαΐτες θεωρούσαν ότι ήταν ο ίδιος που εκδηλώνεται στην Καινή Διαθήκη.

Κοινό στοιχείο των μεταγενέστερων Ιουδαιοχριστιανών είναι ότι μισούσαν τον απόστολο Παύλο, μια που αυτός είχε καταπολεμήσει αποτελεσματικά τις διδασκαλίες τους για τήρηση του Μωσαϊκού νόμου και  είχε διακηρύξει ότι η περιτομή δεν ωφελούσε σε τίποτα. Γύρω στον 2^ο μ.Χ. αι. τον κατηγορούσαν ότι διέστρεψε τον Χριστιανισμό, και διέδιδαν ότι ήταν ένας  Έλληνας που έγινε Ιουδαίος ελπίζοντας να παντρευτεί την κόρη του αρχιερέα, αλλά επειδή δεν τα κατάφερε έγραψε κατά του Σαββάτου και της περιτομής. (Επιφανίου, Πανάριον, 30:36.)

Ο Ειρηναίος αποκαλούσε τους Ιουδαιοχριστιανούς «Ναζαρηνούς» κι έγραφε γι’ αυτούς:

«Εφαρμόζουν την περιτομή, επιμένουν στην τήρηση εκείνων των εθίμων που επιβάλλονται από το Νόμο, και είναι τόσο Ιουδαίοι στον τρόπο ζωής τους, ώστε ακόμη λατρεύουν στραμμένοι προς την Ιερουσαλήμ σαν να ήταν εκεί ο οίκος του Θεού».

Θα ξέραμε πολύ περισσότερα για τους Ιουδαιοχριστιανούς αν είχε διασωθεί το καθ’ Εβραίους ευαγγέλιο, όμως το αντίτυπο που είναι γνωστό ότι υπήρχε στην Βιβλιοθήκη του Ευσεβίου Καισαρείας (ή Ευσεβίου του Παμφίλου) στην Καισάρεια της Παλαιστίνης κάηκε κατά τη λεηλασία της πόλης από τους μουσουλμάνους το 653 μ.Χ.

Μετά το 70μ.Χ. και το 135 μ.Χ., οπότε καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ και η επανάσταση των Ιουδαίων κατά των Ρωμαίων έληξε άδοξα, οι Ιουδαιοχριστιανοί μετανάστευσαν σε άλλες περιοχές όπου άσκησαν επίδραση σε διάφορους λαούς.[1] Για παράδειγμα, οι Μανδαίοι ή Ζαβίρ, που με την άφιξη του Ισλάμ στο Ιράκ το 636 μ.Χ. θεωρήθηκαν ως ο τρίτος «λαός της βίβλου», οι μυστηριώδεις Σαβαίοι του Κορανίου, από τον καρμηλίτη ιεραπόστολο Ιωάννη a Jesu ο οποίος τους ανακάλυψε, αλλά και από τους ιστορικούς, θεωρήθηκαν να έχουν σχέση με τους αρχαίους ημεροβαπτιστές  ή μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή. Στοιχεία της γλώσσας τους υποδεικνύουν αραμαϊκή προέλευση. Ένα από τα κείμενα των Μανδαίων μιλά για τη φυγή των «Ναζαρηνών» ή «Ναζωραίων» από τις περιοχές του Ιορδάνη, κατά την εποχή των ιουδαϊκών πολέμων και της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, περίπου το 70 μ.Χ.

Οι χριστιανοί στο Κοράνιο και συγκεκριμένα στα 2:62,111-113, 120, 135, 140, 5:14, 18, 51, 69, 82, 9:30, 12:17 (εδάφια της Μεδίνα) αποκαλούνται «Νασάρα» (نصارى). Ο Ιμπν Καθίρ συσχετίζει τη λέξη «an nasara»,  με τη λέξη «ανσάρ» (βοηθός), καθώς προέρχονται από τα γράμματα-ρίζες NSR, όμως η «ανσάρ» είναι αραβική ενώ το «Νασάρα» έχει υπόβαθρο εβραϊκό. Δίνει κι άλλη μια ετυμολογία για το «Νασάρα», που σχετίζεται με το ότι κατοικούσαν στην An-Nαsira, δηλαδή τη Ναζαρέτ. Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε πόσο θυμίζει η λέξη «Νασάρα» το «Ναζαρηνοί» , που χαρακτήριζε τους Εβιωνίτες.

Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε με τα όσα είπε ο συγγραφέας του βιβλίου «Ο ιερέας και ο προφήτης» στην εκπομπή «Η τολμηρή ερώτηση».

Περιληπτικά και σε ελεύθερη απόδοση, είπε τα εξής:

Ανάμεσα στα πολλά βιβλία που κυκλοφορούσαν στους πρώτους αιώνες της χριστιανικής Εκκλησίας ήταν και το «καθ΄Εβραίους ευαγγέλιο», ένα απόκρυφο που δίδασκε ότι ο Ιησούς ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος που προικίστηκε με το Άγιο Πνεύμα, όταν βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Τότε έγινε ο Χρισμένος Μεσσίας, αν και δεν ήταν θεϊκός. Αυτό το Άγιο Πνεύμα παρέμεινε με τον Ιησού μέχρι την ημέρα της Σταύρωσης. Στη συνέχεια απομακρύνθηκε από αυτόν και ο Ιησούς πέθανε, όχι για τις αμαρτίες του κόσμου, αλλά ως ένα συνηθισμένο πρόσωπο.

Καθώς από τη μεριά του Ιουδαϊσμού υπήρχε πλήρης απόρριψη των χριστιανών με εβραϊκή καταγωγή [ως αποστατών και εθνοπροδοτών], κι απ’ τη μεριά του Χριστιανισμού εκκλησιαστικές σύνοδοι συγκαλούνταν στα χριστιανικά κέντρα της Ρώμης, της Ιερουσαλήμ και της Κωνσταντινούπολης για να διαχωρίσουν τη χριστιανική ορθοδοξία από την αίρεση, οι ομάδες που θεωρούνταν από Εβραίους και Χριστιανούς αιρετικές αναγκάστηκαν να μεταναστεύουν όλο και πιο μακριά. Μία από αυτές τις ομάδες, οι Εβιωνίτες, ακολουθούσαν τις διδαχές του καθ΄Εβραίους Ευαγγελίου. Μερικές φορές περιγράφονται ως ιουδαιοχριστιανοί, επειδή συνέχισαν πολλές εβραϊκές θρησκευτικές πρακτικές ενώ δέχθηκαν τον Ιησού ως τον Μεσσία. Μερικοί από αυτές τις ομάδες πήγαν προς τη Μέκκα, στη Σαουδική Αραβία, γενέτειρα του Μουχάμμαντ.

Η αληθινή ιστορία του Μουχάμμαντ δεν ξεκινά με τη γέννησή του, αλλά με τον πρόγονό του τον Κουσάι (Qusay) πέντε γενιές νωρίτερα. Αυτός παντρεύτηκε την κόρη του ηγέτη της φυλής των Κουραϊσιτών, και τελικά ο ίδιος έγινε ο αρχηγός τους. Αγόρασε επίσης το κλειδί για την Κάαμπα, η οποία παρείχε μια πηγή εσόδων που προέρχονταν από την επίσκεψη φυλών που λάτρευαν τα είδωλα τους εκεί. Όταν ο Κουσάι πέθανε έγινε ηγέτης ο γιος του ο Abdel Manaf, τον οποίο με τη σειρά του ακολούθησε ο γιος του Χάσιμ (προ-προπάππος του Μουχάμμαντ). Όπως συμβαίνει με πολλές εκτεταμένες οικογένειες καθώς περνάνε οι γενεές, μία πλευρά έγινε πλουσιότερη από τις άλλες. Ο παππούς του Μουχάμμαντ Αμπντέλ Μουτάλεμπ και ο πατέρας του ο Αμπντάλα ήταν από το φτωχότερο κλαν. Ο ίδιος ο Μουχάμμαντ γεννήθηκε σε εκείνη την πλευρά της οικογένειας, γεγονός που εξηγεί την περιγραφή του στο Κοράνιο ως ένα φτωχό ορφανό ( Κοράνι 93:6-9).

Η πλούσια πλευρά περιλάμβανε μια πλούσια επιχειρηματία που ονομαζόταν Χαντίτζα (Khadija) και τον εξάδελφό της Ουάρακα μπιν Νάουφαλ (Waraqa bin Nawfal). Σε αυτή την πλευρά ακολουθούσαν τις διδασκαλίες των Εβιωνιτών, και ο Ουάρακα μπιν Νάουφαλ ήταν ο κύριος ιερέας τους. Ο συνηθισμένος μουσουλμανικός ισχυρισμός, ότι στις αραβικές φυλές ήταν όλοι Jahiliya ή αδαείς πριν από τον Μουχάμμαντ, δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους μουσουλμάνους για να μπει μια σφήνα μεταξύ αυτών και όλων των άλλων. Πολλοί από αυτές τις φυλές ακολουθούσαν διάφορες χριστιανικές και εβραϊκές παραδόσεις.

Ο Ουαράκα μπιν Νάουφαλ, με την ειδική έμφαση που έδιναν οι Εβιωνίτες στη φροντίδα για τους φτωχούς, φρόντισε ιδιαίτερα τον ορφανό Μουχάμμαντ. Τον δίδαξε να διαβάζει και να γράφει, καθώς και να μεταφράζει θρησκευτικά κείμενα από την αραμαϊκή στα αραβικά. Ο μουσουλμανικός ισχυρισμός ότι ο Μουχάμμαντ ήταν αναλφάβητος ήταν άλλος ένας μύθος που δημιουργήθηκε από τους πρώτους μουσουλμάνους προς στήριξη του ισχυρισμού τους ότι το Κοράνιο ήταν μια ειδική αποκάλυψη από τον Θεό. Δεδομένου ότι ο Μουχάμμαντ μεγάλωσε , ο Ουάρακα κάλεσε τον νεαρό να ζήσει μαζί με τους συνεργάτες του για τα θρησκευτικά τους προσκυνήματα. Μία φορά το χρόνο, κατά τη διάρκεια της νηστείας ένα μήνα πριν από το Πάσχα (tahannoth), η ομάδα των νηστευτών ζούσε με λαχανικά, γιαούρτι, και άζυμο ψωμί. Η αναχώρηση περιλάμβανε προσευχή, ενατένιση, επανάληψη και επίκληση του ονόματος του Θεού, και ανάγνωση της Βίβλου στη σιωπή και την πλήρη απομόνωση από τους κατοίκους της Μέκκας. Μετά την νηστεία, θα κύκλωναν την Κάαμπα 7 φορές. Έτσι εκπαιδεύτηκε να λαμβάνει αποκαλύψεις ο Μουχάμμαντ. Εκτός από τον ιερέα Ουάρακα, στο κόμμα περιλαμβάνονταν οι: Abd al-Mutallib (παππούς του Μουχάμμαντ), Othman bin Al Howeireth, Abû Umayya ibn Al-Mughîra (μάλλον ο πατέρας της Ουμ-Σαλάμα, μετέπειτα συζύγου του Μουχάμμαντ), Abdalah bin Jahsh (εξάδελφος του Μουχάμμαντ και αδελφός της μετέπειτα συζύγου του Ζεϊνάμπ). [Σύμφωνα με ιστορικούς του Ισλάμ, συμμετείχε και ο ποιητής Umayya ibn Abî as-Salt, ένας από τους συγγενείς του Μουχάμμαντ, του οποίου την ποίηση ο Μουχάμμαντ αγαπούσε κι έβαλε αποσπάσματά της στο Κοράνι]. Ο Ουάρακα αναγνώρισε τις θρησκευτικές τάσεις του Μουχάμμαντ και τις ηγετικές του ικανότητες, και έλπιζε ότι θα τον διαδεχόταν ως ηγέτης των Εβιωνιτών στη Μέκκα (το ίδιο το Κοράνιο διευκρινίζει ότι, όταν ο Μουχάμμαντ ξεκίνησε να κηρύττει στους φτωχούς της Μέκκας, δεν τους έλεγε για το «Ισλάμ», αλλά για το μονοθεϊσμό του Αβραάμ). Ο Ουάρακα βρήκε στον Μουχάμμαντ απασχόληση στα καραβάνια με καμήλες της εξαδέλφης του Χαντίζα, που πήγαιναν στη Δαμασκό και στη Βασόρα, και αργότερα όταν έγινε 25 ετών κι εκείνη ήταν 40, κανόνισε το γάμο του μαζί της. Ο γάμος έγινε σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, πράγμα που σήμαινε πως ο Μουχάμμαντ δεν έλαβε καμιά άλλη σύζυγο όσο ζούσε η Χαντίτζα. Τα δύο κλαν συναντήθηκαν κατά την τελετή του γάμου. Έτσι, ο Ουάρακα φρόντισε ο προστατευόμενός του να γίνει πλούσιος, και εν δυνάμει ηγέτης και διάδοχος της θέσης του στην ιεραρχία ως «πατριάρχης» της αίρεσης της Μέκκας.

Ο Μουχάμμαντ είχε πολλές αποκαλύψεις που τον φόβιζαν, επειδή νόμιζε ότι ήταν ο Σατανάς (shaytan) ή κακά πνεύματα που τον παρενοχλούσαν. Η Χαντίζα, βοηθούμενη από τον Ουάρακα, καθησύχασε τον Μουχάμμαντ ότι τον είχε επιλέξει ο καλός αρχάγγελος να κηρύξει το μήνυμα, και ο Ουάρακα ευλόγησε τον Μουχάμμαντ και τον έστειλε να προσηλυτίσει τους ανθρώπους στη Μέκκα. Μερικοί από τους φτωχότερους και εκείνους που βρίσκονταν στη χαμηλότερη κοινωνική βαθμίδα τον ακολουθούσαν. Σε πολλούς ισχυρούς παγανιστές δεν άρεσε το κήρυγμά του, αλλά δεν μπορούσαν να τον πειράξουν επειδή τον προστάτευαν ο Ουάρακα, η Χαντίζα και ο θείος του Abi Taleb.

Όταν ο Ουάρακα πέθανε, οι αποκαλύψεις σταμάτησαν να εμφανίζονται επί τέσσερα χρόνια στον Μουχάμμαντ. Όταν πέθανε και η Χαντίζα, αυτός ήταν πάνω από 40 ετών και είχε μείνει χωρίς πνευματικούς οδηγούς και συμπαραστάτες. Μετά το θάνατο του θείου του Αμπού Τάλεμπ έχασε και τη στήριξη των φατριών κι έφυγε από τη Μέκκα για να συναντήσει ορισμένους από τους οπαδούς και του στην πόλη της Μεδίνα, 250 μίλια προς τα βόρεια. Μια νέα φάση του Ισλάμ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, καθώς το «μήνυμα» του θεού και ο τρόπος ζωής του Μουχάμμαντ άλλαξε δραστικά. Το μήνυμά του έγινε μήνυμα κατάκτησης και αυτοκρατορίας, και ο τρόπος ζωής του (όπως και πολλών αυτοαποκαλούμενων προφητών πριν και μετά από αυτόν) είχε κι έναν θεό να του παρέχει οτιδήποτε ήθελε, μεταξύ άλλων και πολλές γυναίκες, όπως επιθυμούσε η καρδιά του.

Η θέση οτι το Ισλάμ προήλθε απο τον Ιουδαιοχριστιανισμό δεν είναι με κανένα τρόπο μοναδική στον Ιωσήφ αλ-Καζί. Όπως σημειώνει ο επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών  Σωτήριος Δεσπότης,

«ο χαμένος συνδετικός κρίκος μεταξύ χριστιανισμού και ισλάμ είναι, σύμφωνα με αρκετούς ερευνητές ο Ιουδαιοχριστιανισμός, ο οποίος από τον αγ. Επιφάνιο Σαλαμίνος χαρακτηρίστηκε ως μία από τις 80 τότε γνωστές αιρέσεις (Πανάριον 374-377): οι Ναζηραίοι ομολογούσαν τον Ιησού ως υιό του Θεού,  ζούσανε όμως σύμφωνα με τα  μωσαϊκά έθιμα. Οι ιουδαιοχριστιανοί, και κυρίως οι Εβιωνίτες (οι πτωχοί του Θεού) και οι βαπτιστές σαβαίοι, οι οποίοι θεωρούσαν το Χριστό ως άνθρωπο εξ ανθρώπων Μεσσία εγκαταστάθηκαν στην αραβική χερσόνησο και μάλιστα στη Μεδίνα. Σημειωτέον ότι το ιουδαιοχριστιανικό ρεύμα επιβιώνει μέχρι σήμερα στην Αφρική και στις Ινδίες. Οι Αιθίοπες μονοφυσίτες, οι οποίοι διακρίνονται για την ευλάβεια και την πίστη τους στις παραδόσεις τιμούν την κιβωτό του Μωυσή (ταβότ), χρησιμοποιούνε μια σημιτική λειτουργική γλώσσα, ψέλνουν ψαλμούς με τη συνοδεία τυμπάνων και σαλπίγγων, έχουν καθιερώσει μαζί με τη βάπτιση την περιτομή, τιμούνε το Σάββατο, και έχουν αντίστοιχες διαιτητικές συνήθειες (απαγόρευση χοιρινού). Στη νότια Ινδία ζούνε 70.000 χριστιανοί Tekkumbgam ή Southist οι οποίοι έφθασαν εκεί στην Κεραλά από τη Συρία η Μεσοποταμία το 345 υπό την ηγεσία ενός Θωμά από την Κανά ή Χαναάν. Ομολογούν τον Ιησού ως το Μεσσία των Ιουδαίων. Σύμφωνα με τον A. Schlatter, κανείς από τους ηγέτες της χριστιανικής Καθολικής Εκκλησίας των πρώτων αιώνων δε μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι οι αιρετικοί και περιθωριοποιημένοι ιουδαιοχριστιανοί κάποτε θα ταρακουνούσαν τον κόσμο και θα σάρωναν Μητροπόλεις του χριστιανικού Βυζαντίου. Μονοθεϊσμός αντί τριαδολογίας, Πάσχων Δούλος του Κυρίου αντί του Θεανθρώπου (δύο υποστάσεων) είναι μόνο μερικά από τα πιστεύω των γνωστικιζόντων ιουδαιοχριστιανών, πιθανότατα Ελκεσαϊτών (που στο Κοράνι ονομάζονται Sabier)[2], οι οποίοι επηρεασμένοι και από το γνωστικισμό θεωρούσαν τον Ιησού ως τη σφραγίδα των Προφητών (πρβλ. Tertullian, Adversus Judaeos), εξέχων τίτλος κατόπιν του Μωάμεθ. Σύμφωνα με τον Σωζομενό (439-450) υπήρχαν ιουδαιοχριστιανοί οι οποίοι θεωρούσαν ως προπάτορες τον Ισμαήλ και την Άγαρ. Ίσως (και) αυτούς πολέμησε καταρχάς ο προφήτης του Ισλάμ στη Μεδίνα αλλά και από αυτούς πληροφορήθηκε πολλά γεγονότα αλλά και Μιδράς της βιβλικής παράδοση.

…

Στην Αραβία φαίνεται επίσης ότι ετιμάτο ήδη η Maryam η μητέρα του Isa-Ιησού, η οποία από σύγχυση με την Μαριάμ την αδελφή του Μωυσή, θεωρούνταν κόρη του Αμράμ και αδελφή του Ααρών και σίγουρα όχι Θεο-τόκος. Υπήρχε μάλιστα τοιχογραφία της στην Kaaba της Μέκκας, την οποία δεν κατέστρεψε ο Μωάμεθ. Δεν θεωρούνταν rasulu  llah απεσταλμένη από το Θεό (όπως ο Μωάμεθ αλλά και οι άλλοι προφήτες) αλλά siddiqa – αληθινή (5,75).»

Έχοντας υπόψη μας όλα αυτά, και κάποια ακόμη (όπως τη γνωριμία του Μουχάμμαντ με τον αρειανιστή μοναχό Μπαχίρα) δεν φαίνεται πια καθόλου παράξενο γιατί ο Ιωάννης Δαμασκηνός, ο μεγάλος Ορθόδοξος θεολόγος που μεγάλωσε μέσα στην αυλή του Mu’awiyah στη Δαμασκό και γνώρισε καλά το Ισλάμ, το θεωρούσε μια χριστιανική αίρεση…

---

[1] Οι χριστιανοί που ζούσαν στην Ιερουσαλήμ, γνώριζαν την προφητεία του Ιησού:

«Όταν όμως δείτε να κυκλώνεται από στρατεύματα η Ιερουσαλήμ, τότε να γνωρίσετε ότι έχει πλησιάσει η ερήμωσή της. Τότε όσοι είναι στην Ιουδαία ας φεύγουν στα όρη και όσοι είναι στο μέσο αυτής ας αναχωρήσουν και όσοι είναι στην ύπαιθρο ας μην εισέλθουν σ’ αυτή, γιατί ημέρες εκδίκησης είναι αυτές, για να ολοκληρωθούν όλα τα γραμμένα. Αλίμονο σε όσες έχουν στην κοιλιά παιδιά και σε όσες θηλάζουν εκείνες τις ημέρες. Γιατί θα γίνει καταπίεση μεγάλη πάνω στη γη και οργή στο λαό τούτο, και θα πέσουν από το στόμα της μάχαιρας και θα αιχμαλωτιστούν σε όλους τους εθνικούς, και η Ιερουσαλήμ θα πατιέται συνεχώς από τους εθνικούς, μέχρις ότου συμπληρωθούν οι καιροί των εθνικών» (Λουκάς 21:20-24).

Έτσι έφυγαν από την Ιερουσαλήμ στην Πέλλα της Ιορδανίας, όπου και παρέμειναν μέχρι το 135 μ.Χ. Σύμφωνα με το βιβλίο «Ιστορία του Ιουδαϊκού Χριστιανισμού» του Hugh Schonfield κάποιοι Ιουδαιοχριστιανοί βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ το διάστημα 132-135 μ.Χ. οπότε ξέσπασε η επανάσταση των Εβραίων κατά των Ρωμαίων, και ενώθηκαν στον πόλεμο με τους Εβραίους κάτω από τη σημαία του Μπαρ-Κοχεμπά, ταυτιζόμενοι μαζί τους εθνικά. Όταν όμως ο Ραβίνος Ακίβα ανακήρυξε τον Μπαρ-Κοχεμπά ως τον αναμενόμενο Μεσσία, οι Ιουδαιοχριστιανοί που θεωρούσαν τον Ιησού ως το Μεσσία των Ιουδαίων αρνήθηκαν να συμπράξουν, και πλέον θεωρούνταν και προδότες του έθνους τους. Καθώς οι Ρωμαίοι με τη νίκη τους ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ και απαγόρευσαν την είσοδο σε όλους τους Εβραίους, όσοι Ιουδαιοχριστιανοί επέζησαν έφυγαν απότην περιοχή.

[2] Σημειωτέον ότι και ο Πέρσης Μάνης (216-76) ο οποίος ήθελε στη συνέχεια των Ζαρατούστρα, Βούδα και ενός «γνωστικού» Χριστού να ιδρύσει μια καινούργια χριστιανική θρησκεία, στα νιάτα του ανήκε στην ιουδαιοχριστιανική αίρεση των Βαπτιστών – Ελκεσαϊτών και επηρεάστηκε από το νομικισμό και την αποκαλυπτική σκέψη.

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ–9: «Ο Ιησούς δεν είναι σωτήρας»

Ο Άχμαντ Ελντίν ισχυρίζεται ότι «To ιερό βιβλίο του Χριστιανισμού αρνείται με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο Ιησούς μπορεί να είναι σωτήρας.» Γιατί παρακαλώ; Επειδή τα ευαγγέλια του δίνουν τον τίτλο του «Υιού του Ανθρώπου»!

«Ματθαίος 11:19 Ματθαίος 12:8, Ματθαίος 12:40, Μάρκος 8:38, Μάρκος 13:26, Λουκάς 5:24, Λουκάς 6:5, Λουκάς 6:22, Ιωάννης 1:51, Ιωάννης 3:14. Η Καινή Διαθήκη περιγράφει τον Ιησού σαν «υιό του ανθρώπου» πάνω από 80 φορές.»

Ας παρακολουθήσουμε όμως την εξέλιξη του «ξεκάθαρου» συλλογισμού του:

Μπορούμε όμως να εμπιστευτούμε, να πιστέψουμε, και να βασίσουμε την σωτηρία μας στον υιό του ανθρώπου; Όχι σύμφωνα με το βιβλίο των ψαλμών.

«Μη έχετε πεποίθηση επάνω σε άρχοντες, επάνω σε γιον ανθρώπου, από τον οποίο δεν υπάρχει σωτηρία». (ψαλμοί 146:3)

Οι Ο΄ εδώ μεταφράζουν στον πληθυντικό «ἐφ’ υἱοὺς ἀνθρώπων», «γιους ανθρώπων», πράγμα που είναι και το πιο λογικό εφόσον και οι «άρχοντες» είναι στον πληθυντικό. Ο φίλος μας εδώ παραθέτει τη μετάφραση από το μασοριτικό, που νομίζει ότι τον εξυπηρετεί καλύτερα στο σκοπό του. Σε κάθε περίπτωση το νόημα του χωρίου είναι σαφές: Οι σκέτοι άνθρωποι, π.χ. οι άρχοντες, δεν μπορούν να σώσουν τον άνθρωπο. Μόνο ο Θεός μπορεί να το κάνει αυτό. Συνεχίζουμε να διαβάζουμε το κείμενο του Ελντίν:

Ένα άλλο χωρίο τονίζει ότι ο υιός του ανθρώπου είναι ένα «σκουλήκι». Διαβάζουμε από το βιβλίο του Ιώβ:

«Πώς, λοιπόν, μπορεί ο άνθρωπος να δικαιωθεί μπροστά στον Θεό; Ή, πώς μπορεί να είναι καθαρός αυτός που γεννήθηκε από γυναίκα;  Δες, κι αυτό το φεγγάρι δεν είναι λαμπρό, και τα αστέρια δεν είναι καθαρά μπροστά του.  Πόσο λιγότερο ο άνθρωπος, η σαπίλα; Και ο γιος τού ανθρώπου, το σκουλήκι; [σημείωση δική μας: Οι Ο΄ γράφουν: υἱὸς ἀνθρώπου σκώληξ]» ( Ιώβ 25:4-6)

Το χωρίο δεν βρίζει η προσβάλει τον υιό του ανθρώπου αλλά τονίζει ότι δεν μπορεί ένας άνθρωπος να είναι όμοιος με τον Θεό. Το χωρίο αυτό δείχνει επίσης ότι ο υιός του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση ίσος με τον Θεό πόσο μάλλον ο Θεός ο ίδιος.

Πρέπει επίσης να παρατηρηθεί ότι γίνεται ένας διαχωρισμός μεταξύ του ανθρώπου και του υιού του ανθρώπου όπως φαίνεται και στα χωρία παραπάνω. Βλέπουμε μια αναφορά για τον άνθρωπο και ξεχωριστή αναφορά για τον υιό του ανθρώπου.

Ας αρχίσουμε από το τέλος, παρατηρώντας ότι εδώ έχουμε άλλη μια εκδήλωση παχυλής άγνοιας εκ μέρους του απολογητή του Ισλάμ, αφού

«Και στα εβραϊκά, και στα αραμαϊκά η έκφραση «υιός ανθρώπου» είναι συνήθως απλά ταυτόσημη με το «άνθρωπος». [1]

Οπότε για τι διαχωρισμούς και τρίχες κατσαρές μας μιλάει; Στην περίπτωση αυτή βλέπουμε απλά την επανάληψη μιας έννοιας με λίγο διαφορετικές λέξεις που δίνουν το ίδιο νόημα, πράγμα που αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο στην εβραϊκή ποίηση (το βιβλίο των Ψαλμών και το βιβλίο του Ιώβ ανήκουν στα ‘ποιητικά» της Παλαιάς Διαθήκης). Άλλα παραδείγματα της τεχνικής των συνωνύμων βλέπουμε στους Ψαλμούς 14:1, και 24:3 που οι Ο΄μεταφράζουν: 14:1: «Κύριε τίς παροικήσει ἐν τῷ σκηνώματί σου καὶ τίς κατασκηνώσει ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ σου;»

24:3: «τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ;»

Επίσης στον Ησαΐα 1:3: 3: «ἔγνω βοῦς τὸν κτησάμενον καὶ ὄνος τὴν φάτνην τοῦ κυρίου αὐτοῦ ‘Ισραηλ δέ με οὐκ ἔγνω καὶ ὁ λαός με οὐ συνῆκεν.»

Οι τονισμένες λέξεις δηλώνουν την ίδια έννοια με διαφορετικό τρόπο.

Δεύτερον, τα χωρία που παραθέτει ο Ελντίν – τα οποία στους Ο΄δεν λένε «υιός του ανθρώπου» αλλά «υιός ανθρώπου» – αναφέρονται σε σκέτους ανθρώπους, όχι στον Θεάνθρωπο. Από πού κι ως πού ο φίλος μας συμπέρανε ότι όπου μιλά για «υιό ανθρώπου» δηλ. «άνθρωπο» η Αγία Γραφή, έχει οπωσδήποτε το ίδιο νόημα που δίνει στον όρο «Ο Υιός του Ανθρώπου» ο Χριστός; Η «λογική» του θυμίζει ξεκάθαρα το γνωστό ρητό «Το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι!» Όμως ο διαχωρισμός που ο Άχμαντ Ελντίν νομίζει ότι γίνεται μεταξύ των εννοιών του «υιού ανθρώπου» και του «ανθρώπου», στην πραγματικότητα γίνεται μεταξύ της έννοιας του «υιού ανθρώπου» γενικά, και του συγκεκριμένου περιεχομένου που ο Ιησούς δίνει στον όρο «ο Υιός του Ανθρώπου» όταν τον αποδίδει στον εαυτό Του.

Ο Ιώβ μας μιλά για τον άνθρωπο γενικά, ο οποίος ασφαλώς «δεν είναι καθαρός» και «δεν μπορεί να δικαιωθεί ενώπιον του Θεού». Όμως ο «Υιός του Ανθρώπου» του Ιησού είναι σαφέστατα μια πολύ διαφορετική περίπτωση, αφού κάνει πολύ εξαιρετικά πράγματα. Κατ’ αρχήν, μας λέει χωρίς περιστροφές ότι ΕΙΝΑΙ σωτήρας των ανθρώπων – αναιρώντας τις κουτοπόνηρες αναφορές των μουσουλμάνων απολογητών σε άλλα άσχετα εδάφια της Αγίας Γραφής:

* «ο Υιός τού ανθρώπου ήρθε για να σώσει το χαμένο.» (Ματθ. 18:11) «ήρθε να ζητήσει και να σώσει το χαμένο» (Λουκ. 19:10) «για να σώσει ψυχές ανθρώπων» (Λουκ. 9:56)

* «ο Υιός τού ανθρώπου ήρθε για να δώσει τη ζωή του λύτρο για χάρη πολλών. (Ματθ. 20:28, Μαρκ. 10:45)

Δεύτερον, έχει εξουσία σαν αυτή που έχει μόνο ο Θεός:

* «ο Υιός τού ανθρώπου έχει εξουσία επάνω στη γη να συγχωρεί αμαρτίες» (Ματθ. 9:6, Μαρκ. 2:10, Λουκ. 5:24)

* «ο Υιός τού ανθρώπου είναι κύριος και του σαββάτου» (Ματθ. 12:8, Μαρκ. 2:28, Λουκ. 6:5)

Και όχι μόνο αυτά! Δείτε:

* «όπως η αστραπή, που αστράφτει από το ένα μέρος κάτω από τον ουρανό, λάμπει προς το άλλο μέρος κάτω από τον ουρανό, έτσι θα είναι και ο Υιός τού ανθρώπου κατά τη δική του ημέρα.» (Λουκ.17:24)

* «ο Υιός τού ανθρώπου θα στείλει τούς αγγέλους του, και θα μαζέψουν από τη βασιλεία του όλα τα σκάνδαλα, και εκείνους που πράττουν την ανομία» (Ματθ. 13:41)

* «ο Υιός τού ανθρώπου πρόκειται νάρθει μέσα στη δόξα τού Πατέρα του μαζί με τους αγγέλους του· και τότε θα αποδώσει στον καθέναν σύμφωνα με την πράξη του.» (Ματθ. 16:27, Λουκ. 9:26)

* «όποιος ντραπεί για μένα και για τα λόγια μου σ’ αυτή τη γενεά, τη μοιχαλίδα και αμαρτωλή, και ο Υιός τού ανθρώπου θα ντραπεί γι’ αυτόν, όταν έρθει στη δόξα τού Πατέρα του μαζί με τους αγγέλους.» (Μαρκ. 8:38 Λουκ. 12:8-9)

* «κανένας δεν ανέβηκε στον ουρανό, παρά αυτός που κατέβηκε από τον ουρανό, ο Υιός τού ανθρώπου, αυτός που είναι στον ουρανό.» (Ιω.3:13)

* «ο Υιός τού ανθρώπου θα δώσει στους ανθρώπους τροφή που μένει σε αιώνια ζωή· επειδή, τούτον σφράγισε ο Πατέρας, ο Θεός. (Ιω.6:27)

Ας θυμηθούμε επίσης, ότι ο Ιησούς που αυτοαποκαλείται «Υιός του Ανθρώπου» έχει δηλώσει ότι είναι αναμάρτητος (Ιω. 8:46) και απευθυνόμενος στον Θεό λέει τα εξής: «Και, τώρα, εσύ Πατέρα, δόξασέ με κοντά σου, με τη δόξα που είχα κοντά σε σένα, πριν γίνει ο κόσμος».  (Ιω. 17:5) Φαίνεται να μην είναι δικαιωμένος ενώπιον του Θεού ο Ιησούς; Δόξασε άραγε ο Θεός κοντά Του κανένα «άνθρωπο-σκουλίκι», μάλιστα πριν γίνει ο κόσμος – τότε δηλαδή, που δεν υπήρχαν ακόμη άνθρωποι;

Ας δούμε και μια μεγαλύτερη αναφορά του Ιησού στο τι πρόκειται να κάνει ως «Υιός του Ανθρώπου» από το κεφ. 25 του κατά Ματθαίον ευαγγελίου:

31 Και όταν έρθει ο Υιός τού ανθρώπου μέσα στη δόξα του, και όλοι οι άγιοι άγγελοι μαζί του, τότε θα καθήσει επάνω στον θρόνο τής δόξας του.

32 Και μπροστά του θα συγκεντρωθούν όλα τα έθνη· και θα τους χωρίσει από αναμεταξύ τους, όπως ο ποιμένας χωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια.

33 Και τα μεν πρόβατα θα τα στήσει από τα δεξιά του, ενώ τα ερίφια από τα αριστερά.

34 Τότε, ο βασιλιάς θα πει σ’ αυτούς που θα είναι από τα δεξιά του: Ελάτε, οι ευλογημένοι τού Πατέρα μου, κληρονομήστε τη βασιλεία, που είναι ετοιμασμένη σε σας από τη δημιουργία τού κόσμου·

35 επειδή, πείνασα, και μου δώσατε να φάω· δίψασα και μου δώσατε να πιω· ξένος ήμουν, και με φιλοξενήσατε·

36 γυμνός ήμουν, και με ντύσατε· ασθένησα, και με επισκεφθήκατε· σε φυλακή ήμουν, και ήρθατε σε μένα.

37 Τότε, οι δίκαιοι θα του απαντήσουν, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς, και σε θρέψαμε; Ή, να διψάς, και σου δώσαμε να πιεις;

38 Και πότε σε είδαμε ξένον, και σε φιλοξενήσαμε; Ή, γυμνόν, και σε ντύσαμε;

39 Και πότε σε είδαμε ασθενή ή σε φυλακή, και ήρθαμε σε σένα;

40 Και απαντώντας ο βασιλιάς, θα τους πει: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον το αυτό κάνατε σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα.

41 Τότε, θα πει και σ’ εκείνους που θα είναι από τα αριστερά: Πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι, στην αιώνια φωτιά, που είναι ετοιμασμένη για τον διάβολο και για τους αγγέλους του.

42 Επειδή, πείνασα, και δεν μου δώσατε να φάω· δίψασα και δεν μου δώσατε να πιω·

43 ξένος ήμουν, και δεν με φιλοξενήσατε· γυμνός, και δεν με ντύσατε· ασθενής και σε φυλακή, και δεν με επισκεφθήκατε.

44 Τότε, θα του απαντήσουν κι αυτοί, λέγοντας: Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς ή να διψάς ή ξένον ή γυμνόν ή ασθενή ή σε φυλακή, και δεν σε υπηρετήσαμε;

45 Τότε, θα τους απαντήσει, λέγοντας: Σας διαβεβαιώνω, καθόσον δεν το κάνατε αυτό σε έναν από τούτους τούς ελάχιστους, δεν το κάνατε ούτε σε μένα.

46 Και θα αποχωρήσουν, αυτοί μεν σε αιώνια κόλαση· ενώ οι δίκαιοι σε αιώνια ζωή.  (Ματθ. 25:31-46)

Ο Υιός του Ανθρώπου λοιπόν, είναι βασιλιάς και Υιός του Θεού που θα κρίνει την ανθρωπότητα.

Αλλά, ας δούμε μια ακόμα αναφορά της Αγίας Γραφής σε «Υιό Ανθρώπου», την οποία ο φίλος μας Άχμαντ Ελντίν δεν παρέθεσε: την παλαιοδιαθηκική αναφορά του προφήτη Δανιήλ (7:9-14):

«Θωρούσα, μέχρις ότου τέθηκαν οι θρόνοι, και ο Παλαιός των ημερών κάθησε, του οποίου το ένδυμα ήταν λευκό σαν χιόνι, και οι τρίχες τού κεφαλιού του σαν καθαρό μαλλί· ο θρόνος του ήταν σαν φλόγα φωτιάς· οι τροχοί του σαν φωτιά που κατέφλεγε.

10 Ποταμός φωτιάς έβγαινε και διαχεόταν από μπροστά του. Χίλιες χιλιάδες τον υπηρετούσαν, και χίλιες μυριάδες παραστέκονταν μπροστά του· το κριτήριο κάθησε, και τα βιβλία ανοίχτηκαν.

…

13 Και είδα σε οράματα της νύχτας, και ξάφνου, ένας σαν Υιός ανθρώπου ερχόταν μαζί με τα σύννεφα του ουρανού, και έφτασε μέχρι τον Παλαιό των ημερών, και τον έφεραν μέσα, μπροστά του.

14 Και του δόθηκε η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, για να τον λατρεύουν όλοι οι λαοί, τα έθνη, και οι γλώσσες· και η εξουσία του είναι αιώνια εξουσία, η οποία δεν θα παρέλθει, και η βασιλεία του, η οποία δεν θα φθαρεί.»

Είναι ολοφάνερο ότι στην προφητεία αυτή του Δανιήλ ο «παλαιός των ημερών» αναφέρεται στη θεότητα. Αλλά και ο «όμοιος με υιό ανθρώπου» δηλ. ο «όμοιος με άνθρωπο» εμφανίζεται να χρησιμοποιεί ένα όχημα το οποίο στην Παλαιά Διαθήκη συμβολίζει τον ίδιο το Θεό: τα σύννεφα του ουρανού. Μόνο ο Θεός «έρχεται με σύννεφα» στην Π.Δ. Κανείς άλλος! Δείτε εδώ μερικά μόνο παραδείγματα:

Και έβαλε το σκοτάδι για σκηνή ολόγυρά του, νερά σκοτεινά, πυκνά σύννεφα των ανέμων. (2ΣA 22:12)

Σύννεφο και ομίχλη είναι ολόγυρά του· δικαιοσύνη και κρίση είναι η βάση τού θρόνου του. (Ψαλμός 97:2)

Δέστε, θα ανέβει σαν σύννεφο, και οι άμαξές του θα είναι σαν ανεμοστρόβιλος. (Ιερ 4:13)

Ο δρόμος τού Κυρίου είναι μαζί με ανεμοστρόβιλο και θύελλα, και η σκόνη των ποδιών του είναι σύννεφα. (Ναούμ 1:3)

Άραγε ο Ιησούς εννοούσε αυτόν τον υιό ανθρώπου που αναφέρει ο Δανιήλ, ή με τη χρήση του όρου ήθελε να τονίσει ότι τάχα ήταν σκέτος άνθρωπος, όπως ισχυρίζονται οι μουσουλμάνοι; Ναι, αυτόν τον Υιό Ανθρώπου εννοούσε, αν κρίνουμε από τα εδάφια Ματθ. 25:31-46, και τα άλλα που παραθέσαμε προηγουμένως. Αλλά ας παρακολουθήσουμε και μια αποκαλυπτική συνομιλία του Ιησού με τον Ιουδαίο αρχιερέα από το 26ο κεφ. του κατά Ματθαίον:

63 Και ο Ιησούς σιωπούσε. Και απαντώντας ο αρχιερέας, του είπε: Σε ορκίζω στον ζωντανό Θεό, να μας πεις, αν εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός τού Θεού.

64 Ο Ιησούς λέει σ’ αυτόν: Εσύ το είπες· όμως, σας λέω: Στο εξής, θα δείτε τον Υιό τού ανθρώπου να κάθεται στα δεξιά τής δύναμης, και να έρχεται επάνω στα σύννεφα του ουρανού. (Ματ 26:63-64)

Εδώ λοιπόν, έχουμε τον Ιησού να επικαλείται την προφητεία του Δανιήλ και να την εφαρμόζει στον εαυτό Του! (Σε συνδυασμό με τον ψαλμό 109:1: «Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου: Κάθησε από τα δεξιά μου, μέχρις ότου βάλω τους εχθρούς σου υποπόδιο των ποδιών σου»). Ο Ιησούς Χριστός είναι αυτός ο Yιός Aνθρώπου (στα αραμαϊκά «Μπαρ Νάσα» – αυτό το μέρος της προφητείας του Δανιήλ έχει γραφτεί στα αραμαϊκά). Δεν είναι κάποιος στον οποίο «δεν υπάρχει σωτηρία», ούτε κάποιος που «δεν είναι καθαρός», ούτε κάποιος που «δεν έχει δικαιωθεί μπροστά στον Θεό», ούτε ασφαλώς κάποια «σαπίλα» ή «σκουλίκι»! Είναι ΑΥΤΟΣ ο συγκεκριμένος που στην ανθρώπινη φύση Του δόθηκε η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, για να τον λατρεύουν όλοι οι λαοί, τα έθνη, και οι γλώσσες· και η εξουσία του είναι αιώνια εξουσία, η οποία δεν θα παρέλθει, και η βασιλεία του δεν θα φθαρεί. Είναι αυτός, που όταν έφυγε πάνω σε σύννεφα (Πράξεις 1:9), ανέβασε την ανθρώπινη φύση «στα δεξιά της δύναμης», στο ίδιο επίπεδο με τη θεία φύση Του, όπως προφητικά είδε ο Δανιήλ εκατοντάδες χρόνια πριν.[2]

Θα απορήσει εδώ κανείς, γιατί ο Άχμαντ Ελντίν συσχέτισε με τον όρο «Υιός του Ανθρώπου», μόνο τα γραφικά χωρία που αναφέρονται σε αδυναμία σωτηρίας, «σαπίλα» και… σκουλίκια, και όχι τα υπόλοιπα που παραθέσαμε από την Καινή Διαθήκη, και αυτά του Δανιήλ από την Παλαιά Διαθήκη, τα οποία Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εφαρμόζει στον εαυτό Του. Υπάρχουν δυο λόγοι:

• Ότι αυτή η ερμηνεία γκρεμίζει εκ θεμελίων τη θρησκεία του
• Ότι οι μουσουλμάνοι έχουν συσχετίσει αυτή την προφητεία του Δανιήλ με τον… Μουχάμμαντ! Γιατί συσχετίζουν τις «σαπίλες» και τα «σκουλίκια» με τον Ιησού Χριστό και παράλληλα άλλα σημεία όπου ο ίδιος ο Χριστός λέει ξεκάθαρα ότι αναφέρονται σ’ Αυτόν, τα συσχετίζουν αυθαίρετα με τον ψευδοπροφήτη τους; Ισχυριζόμενοι έτσι ότι ο Αλλάχ έδωσε στον Μουχάμμαντ εξουσία αιώνια, να τον λατρεύουν αιώνια οι φυλές της γης – δηλ. να διαπράττουν ειδωλολατρία, αφού ο Μουχάμμαντ όπως λένε και διακηρύττουν, είναι σκέτος άνθρωπος και η λατρεία ανήκει μόνο στον Αλλάχ; Σας φαίνεται απίστευτο ότι οι μουσουλμάνοι το κάνουν αυτό; Δεν είναι το μόνο «απίστευτο κι όμως αληθινό» στο Ισλάμ… Δείτε με τα ίδια σας τα μάτια, εδώ: http://nabiallah.wordpress.com/%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%87%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b5%ce%bd%cf%84-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%af%ce%b2%ce%bb%ce%bf/ και έχετε υπόψη σας, ότι ο συγκεκριμένος μουσουλμάνος δεν γράφει ό,τι του κατέβει, αλλά ό,τι βρήκε σε 4 προπαγανδιστικά βιβλία τα οποία αναφέρει ως βιβλιογραφία.[3] Για μια ορθόδοξη απάντηση σ’ αυτό το θέμα (αν ο Υιός του Ανθρώπου στο Δανιήλ είναι ο Μουχάμμαντ ή ο Ιησούς), βλ. http://nabiallah.wordpress.com/%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%87%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b5%ce%bd%cf%84-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%af%ce%b2%ce%bb%ce%bf/#comment-174.

Για να τελειώνουμε με τις αστειότητες του Άχμαντ Ελντίν, ο Ιησούς ΕΙΝΑΙ σωτήρας. Το είπε ο ίδιος ξεκάθαρα όπως είδαμε πιο πάνω, το είπε και ο άγγελος στον Ιωσήφ τον μνήστορα όταν έδωσε οδηγίες για το πώς έπρεπε να Τον ονομάσουν:

«θα αποκαλέσεις το όνομά του Ιησού [εβραϊκά Yeshua, «ο Γιαχβέ σώζει»]· επειδή, αυτός θα σώσει τον λαό του από τις αμαρτίες τους.» Ματθ.1:21).

Και όχι μόνο ΕΙΝΑΙ σωτήρας, αλλά είναι Ο ΜΟΝΟΣ σωτήρας:

«δεν υπάρχει διαμέσου κανενός άλλου η σωτηρία· επειδή, ούτε άλλο όνομα είναι δοσμένο κάτω από τον ουρανό ανάμεσα στους ανθρώπους, διαμέσου τού οποίου πρέπει να σωθούμε» (Πραξ. 4:12).

Ευχόμαστε οι φίλοι μας μουσουλμάνοι να το συνειδητοποιήσουν αυτό όσο ακόμη είναι εν ζωή, γιατί μετά τον θάνατο, όταν αντί να δουν το καλάμι (κνήμη) του Αλλάχ θα βρεθούν μπροστά στον Ιησού τον Υιό του Ανθρώπου, είναι αργά για μετάνοια.

---

[1] «In both Hebrew and Aramaic the expression “Son of man” is ordinarily equivalent simply to “man”.»The Son of Man», του Walter Henry Townsend Gahan, 1912. Σελ. 74.

[2] http://www.oodegr.com/oode/theos/theanthrwpos2.htm 8. Ο Παλαιός των Ημερών και ο Υιός του ανθρώπου

Όταν ο Ιησούς έφευγε για τον Πατέρα Του στον ουρανό, η Αγία Γραφή μας κάνει την εξής περιγραφή: «και ταύτα ειπών βλεπόντων αυτών επήρθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών» (Πράξεις 1/α: 9).

Το σύννεφο που πήρε τον Χριστό, τον έκρυψε  από τα μάτια τους. Τι συνέβη μετά; Το βιβλίο των Πράξεων δεν μας το λέει. Όμως μας το έγραψε προφητικά, αιώνες πριν, ο προφήτης Δανιήλ! Ας δούμε λοιπόν τη συνέχεια της ανόδου του Χριστού προς τον Πατέρα Του:

«Εθεώρουν έως ότου οι θρόνοι ετέθησαν και ο Παλαιός των ημερών εκάθησε, του οποίου το ένδυμα ήτο λευκόν ως χιών και αι τρίχες της κεφαλής αυτού ως μαλλίον καθαρόν· ο θρόνος αυτού ήτο ως φλόξ πυρός, οι τροχοί αυτού ως πυρ καταφλέγον…13. Είδον εν οράμασι νυκτός και ιδού, ως Υιός ανθρώπου ήρχετο μετά των νεφελών του ουρανού και έφθασεν έως του Παλαιού των ημερών και εισήγαγον αυτόν ενώπιον αυτού. 14. Και εις αυτόν εδόθη η εξουσία και η δόξα και η βασιλεία, διά να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι· η εξουσία αυτού είναι εξουσία αιώνιος, ήτις δεν θέλει παρέλθει, και η βασιλεία αυτού, ήτις δεν θέλει φθαρή» (Δανιήλ 7/ζ: 9,10, 13,14).

Να λοιπόν η συνέχεια. Ο Χριστός φθάνει ΩΣ ΥΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΔΗΛΑΔΗ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ως το ύψος της Θεότητας. Και αυτός, Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, λαμβάνει Θεϊκή εξουσία και Βασιλεία, ώστε να τον λατρεύουν τα έθνη και οι γλώσσες. Βλέπετε; Δεν ήταν η Θεϊκή φύση που ανέβηκε στον Ουρανό. Αυτή πάντοτε ήταν εκεί. Στον ουρανό ανέβηκε Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, δηλαδή ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Χριστός!

Μάλιστα η Αποκάλυψις στο 1/α: 13-15, φανερώνει ότι στην πραγματικότητα ο Παλαιός των Ημερών, είναι ο Ίδιος ο Υιός του Ανθρώπου! Προσέξτε την περιγραφή: «13 και εν μέσω των επτά λυχνιών όμοιον υιω ανθρώπου, ενδεδυμένον ποδήρη και περιεζωσμένον προς τοις μαστοίς ζώνην χρυσήν· 14 η δε κεφαλή αυτού και αι τρίχες λευκαί ως έριον λευκόν, ως χιών, και οι οφθαλμοί αυτού ως φλόξ πυρός, 15 και οι πόδες αυτού όμοιοι χαλκολιβάνω, ως εν καμίνω πεπυρωμένοι, και η φωνή αυτού ως φωνή υδάτων πολλών». Δείτε την κοινή περιγραφή του Δανιήλ και της Αποκάλυψης, η οποία μας αποκαλύπτει ποιος ήταν ο Παλαιός των Ημερών.

Είναι προφανές από την περιγραφή, ότι στον Δανιήλ, στην πραγματικότητα δεν περιγράφεται ο Υιός ενώπιον απλώς του Πατρός, αλλά περιγράφεται η ανθρώπινη φύση του Χριστού, να φθάνει στο ύψος και την εξουσία της Θεϊκής Του! Και να λαμβάνει η ανθρώπινη φύση Του, την εξουσία και τη δύναμη της Θεϊκής! Με άλλα λόγια, εδώ έχουμε μια ξεκάθαρη περιγραφή, των δύο φύσεων του αναστημένου Χριστού!

[3] 1) “Muhammad in the Bible” του Abdul-Ahad Dawood και 2) “Series of prophecies in the Bible for the advent of Muhammad” M.A.C. Cave, εκδ. C.I.M.S (Conveying Islamic Message Society), 3) “The Bible led me to Islam” του Abdul-Malik le Blance, εκδ. “Dar al-Hadyan” publications, και 4) “The Promised Prophet of the Bible” του Munqith ibn Mahmood Al-Saqaar, Saudi Arabia.

υἱὸς ἀνθρώπου σκώληξ

Ο «Άλλος Παράκλητος», το Άγιο Πνεύμα

Έχουμε γράψει και ξαναγράψει ότι ο «άλλος  Παράκλητος» που προφήτευσε ο Ιησούς δεν είναι ο «προφήτης Μουχάμμαντ’, αλλά το Άγιο Πνεύμα. Ας δούμε με περισσότερες λεπτομέρειες το θέμα.

Ο ΑΛΛΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ

Ο Χριστός λίγο πριν το πάθος, όταν προειδοποιούσε τους μαθητές του για το επικείμενο μαρτυρικό του τέλος και για την αναχώρηση του από την γη μετά την ανάστασή του, για να τους παρηγορήσει, ότι δεν θα μείνουν μόνοι και ορφανοί, τους προείπε ότι θα τους στείλει άλλο παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο. «Εγώ ερωτήσω τον πατέρα και άλλον παράκλητον δώσει υμίν, ίνα μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα το Πνεύμα της αληθείας (Ιω. 14,16).
Το κάνει αυτό ο Χριστός, γιατί γνωρίζει ότι, αν και θα είναι αοράτως μαζί τους όλες τις ημέρες της ζωής τους και έως της συντελείας του αιώνος (Ματθ. 28,20), εν τούτοις, η έλλειψη της ορατής παρουσίας της ανθρωπίνης φύσεως του και της αισθητής συναναστροφής μαζί τους θα τους λυγίσουν ψυχολογικά και θα χάσουν το ηθικό τους και το θάρρος τους. Μάλιστα ο Χριστός πολύ πριν το πάθος του, κατά την εορτή της σκηνοπηγίας, είχε προφητεύσει για την έλευση του Αγίου Πνεύματος, το οποίο και είχε παρομοιάσει με ζωντανό νερό (Ιω. 7,37-39) και την περικοπή αυτή την διαβάζει η Εκκλησία μας ως ευαγγελικό ανάγνωσμα την Κυριακή της Πεντηκοστής.

Και πράγματι μετά την ανάληψή του, αφού ανέβασε την ανθρώπινη φύση μέχρι το θρόνο του Θεού και την συμφιλίωσε με τον Θεό και πατέρα του, έστειλε ως αντάλλαγμα το Πανάγιο Πνεύμα. Λέγει ο άγιος Χρυσόστομος ότι, αν ειρηνεύσουν και συμφιλιωθούν δύο πρώην εχθροί, για να δείξουν την πλήρη συμφιλίωσή τους, ανταλλάσουν δώρα. Έτσι ο άνθρωπος έστειλε, μέσω του Χριστού, την ανθρώπινη φύση ως δώρο στον Θεό· και ο Θεός έστειλε το Πανάγιο Πνεύμα, ως δώρο στον άνθρωπο. Δεν το έστειλε βέβαια αμέσως αλλά μετά από δέκα μέρες. Διότι ήθελε να νοιώσουν την θεοεγκατάλειψη και να καταλάβουν πόσο οδυνηρή είναι η αισθητή απουσία της θείας βοηθείας και αντιλήψεως. Έτσι θα εκτιμούσαν περισσότερο την θεία παρουσία και θα αντιλαμβανόταν ότι χωρίς την βοήθεια του Θεού δεν έχουν κανένα προσόν και χάρισμα και δεν μπορούν να πετύχουν τίποτα το αξιόλογο.

Ήρθε λοιπόν το Πανάγιο Πνεύμα με ένα τρόπο αισθητό, αντιληπτό και δυναμικό. Ήρθε με την μορφή αέρα που φυσούσε βίαια και με τη μορφή πύρινων γλωσσών που κάθισαν πάνω στα κεφάλια των αποστόλων και που μετά την εμφάνισή τους απέκτησαν το χάρισμα να μιλούν ξένες γλώσσες.
Τι ήταν αυτή η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος; Ήταν το βάπτισμα και το χρίσμα των αποστόλων και των άλλων πιστών. Ειδικώτερα για τους αποστόλους ήταν και η χειροτονία τους σε επισκόπους. Ας θυμηθούμε τη βάπτιση του Χριστού που κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς. Το Άγιο Πνεύμα, που του έδωσε τη δυνατότητα να σαρκωθεί στη μήτρα της Παναγίας και να έρθει σε επαφή με τον κόσμο, αυτό τώρα εμφανίζεται και στη βάπτισή του. Αυτό έδωσε και το χρίσμα στο Χριστό, ως άνθρωπο, για την αποστολή του στον κόσμο. «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με» (Λουκ. 4,18). Το ρητό αυτό, που ανάφερε ο Χριστός στην πρώτη ομιλία του στην πατρίδα του την Ναζαρέτ, είναι από τον προφήτη Ησαΐα και λέγει ότι, ενώ τους άλλους προφήτες, ιερείς και βασιλείς τους χρίανε με λάδι τη στιγμή της καθιερώσεως τους, ο Χριστός χρίσθηκε με το Άγιο Πνεύμα τη στιγμή της βαπτίσεώς του. Παρόμοια τώρα οι απόστολοι χρίονται και χειροτονούνται ως αρχηγοί της Εκκλησίας, ευρισκόμενοι έτσι «εις τύπον και τόπον Χριστού».
Έτσι και οι απλοί πιστοί, που χάσανε την σωματική παρουσία του Χριστού, έχουν τώρα τους αποστόλους που είναι η ορατή παρουσία του Θεού. Αγγίζουν τα άμφια τους όπως η αιμορροούσα άγγιζε τα ρούχα του Χριστού, ακούνε από το στόμα τους τα λόγια του Χριστού, λαμβάνουν από τα χέρια τους το σώμα και το αίμα του Χριστού, την άφεση των αμαρτιών, τις θείες δωρεές και ιάσεις. Με την κάθοδο λοιπόν του Αγίου Πνεύματος, και οι απόστολοι έχουν αισθητή την παρουσία του Θεού και την βοήθεια, αλλά και οι πιστοί, που κι αυτοί διαπιστώνουν αισθητά την θεία παρουσία, επιπλέον έχουν ως παρηγοριά και ενθάρρυνση και ενίσχυση την παρουσία των επισκόπων και ιερέων, οι οποίοι είναι  «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας», αφού εκπροσωπούν την κεφαλή του Σώματος της Εκκλησίας, τον Χριστόν».

* * *

Ας δούμε όμως αναλυτικά τι συμβολίζουν τα σημεία, με τα οποία φανερώθηκε το Άγιο Πνεύμα στους ανθρώπους.

Α΄. «Εγένετο άφνω εκ του ουρανού ήχος».

Στο Σινά, όταν παρουσιάστηκε ο Θεός στους Ισραηλίτες, ακουγόταν φωνές, βροντές, δυνατός ήχος σάλπιγγος (Εξ.19,26). Έτσι κι εδώ ακούγεται δυνατό βουητό «ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας», σαν να φυσούσε και να ούρλιαζε βίαιος άνεμος, όπως στις καταιγίδες και τους τυφώνες. Ήταν η κοσμοχαλασιά του Αγίου Πνεύματος, που θα ξερίζωνε το τεράστιο και πανύψηλο δένδρο της ειδωλολατρίας.
Εδώ φαίνεται και η ενότητα αλλά και η συνέχεια των δύο διαθηκών, της Παλαιάς και της Καινής. Σάλπιγγα παλαιά, βοή ανεμοστροβίλου τώρα. Οι πατέρες παίρνουν αφορμή από την βιαιότητα του ανέμου και μας υπενθυμίζουν ότι οι βιαστές θα κερδίσουν την βασιλεία των ουρανών (Ματθ.11,12).
Ας παρατηρήσουμε ότι παύει η incognito ή αδύναμη –ενίοτε- παρουσία του Θεού. Μη ξεχνάμε ότι στην ανάσταση και στην ανάληψη του ο Χριστός αποκαλύπτεται μόνο στους πιστούς μαθητές του. Εδώ όμως έχουμε πανηγυρική και θριαμβευτική είσοδο στην ιστορία της παρουσίας του Θεού ενώπιον όλων. Αρχίζει η βασιλεία του Θεού να φαίνεται «μετά δυνάμεως» και επισημοποιείται κατά τον πιο επίσημο τρόπο η έναρξη της κοινωνίας Θεού και ανθρώπων. Αυτή είναι και η σημασία της καθόδου του Αγίου Πνεύματος. Όχι ότι δεν υπήρχε Πνεύμα Άγιο πριν, αλλά μετά την ανάληψη του Χριστού αρχίζει η κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό και η οικείωση των δωρεών του. Βέβαια κάποιοι, αν και βίωσαν το γεγονός, το δυσφημούν ως μέθη των αποστόλων, όπως παλαιότερα οι Ιουδαίοι λέγανε ότι ο Χριστός κάνει τα θαύματα -τα οποία δεν μπορούσαν να απορρίψουν- με τη δύναμη των δαιμονίων. Η αλήθεια της Εκκλησίας όμως δεν φοβάται τους κακοπροαίρετους και τους θεληματικά απίστους.

Β΄. «Και επλήρωσεν όλον τον οίκον ου ήσαν καθήμενοι».

Ο άγιος Χρυσόστομος παρατηρεί ότι ο οίκος, που ήταν συγκεντρωμένοι οι πιστοί, έγινε μία κολυμπήθρα, στην οποία βαπτίσθηκαν όλοι οι παρευρισκόμενοι εκεί. Βαπτίσθηκαν με Άγιο Πνεύμα και φωτιά, όπως είχε προφητεύσει ο τίμιος Πρόδρομος (Ματθ. 3,11). Και η δωρεά της χάριτος ήταν καθολική και γενική. Όλοι πήραν χαρίσματα, ανάλογα βέβαια με την πίστη τους, την κλήση τους και το έργο τους. Οι απόστολοι, όπως προαναφέραμε, πήραν συν τοις άλλοις και τα χαρίσματα των ποιμένων σύμφωνα με την πρόρρηση του Χριστού (Ιω. 20,22-23). Έτσι η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος, που ήταν στους άλλους βάπτισμα και χρίσμα, στους αποστόλους ήταν και χειροτονία συγχρόνως.

Γ΄. «Και ώφθησαν αυτοίς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ωσεί πυρός».

Εμφανίζεται το Άγιο Πνεύμα υπό μορφή γλωσσών, διότι η νέα πίστη θα διαδιδόταν με το κήρυγμα και την κατήχηση. Η ύπαρξη προφητικού και αποστολικού κηρύγματος στην Εκκλησία είναι από τα βασικά σημεία και εχέγγυα ότι ενοικεί σ’ αυτήν το πανάγιο Πνεύμα.
«Ωσεί πυρός»· δηλαδή υπό μορφήν πυρός. Προς τι ο συμβολισμός αυτός; Με το πυρ εικονίζεται στη Γραφή ο Θεός. «Ο Θεός ημών πυρ καταναλίσκον» (Εβρ. 12,29). Η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, ενεργώντας παρόμοια με την υλική φωτιά, καίει τ’ αγκάθια της αμαρτίας, θερμαίνει την πίστη, φωτίζει το μυαλό κατά Θεό, παρηγορεί και δίνει θαλπωρή στην ψυχή. Ο άγιος Χρυσόστομος παρατηρεί ότι, όπως η φωτιά κάνει την μαλακή και ασχημάτιστη λάσπη σκληρή και με καθορισμένο σχήμα, έτσι και το Άγιο Πνεύμα κάνει στερεό, ψημένο, ανθεκτικό το φρόνημα και τον χαρακτήρα του χριστιανού και τον μορφοποιεί κατά Θεό.
«Διαμεριζόμεναι». Εδώ έχουμε γενικά τη βάπτιση και το χρίσμα των 120 πιστών (Πραξ. 1,15 ·2,1), ειδικώτερα δε και τη χειροτονία των αποστόλων. Αυτά που εμείς τα παίρνουμε από τους κληρικούς και τους επισκόπους, οι τότε πιστοί και οι απόστολοι τα πήραν κατ’ ευθείαν από το Θεό.

Δ΄. «Και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις».

Να η κοινωνία Θεού και ανθρώπων και η οικείωση των θείων δωρεών. Στο χάρισμα της γλωσσολαλίας θα προστεθούν και άλλα χαρίσματα αργότερα, αισθητά και υπεραισθητά. Από τη στιγμή της αναλήψεως του Χριστού, παύει η έχθρα Θεού και ανθρώπων και ανταλλάσσονται δώρα, όπως προαναφέραμε. Εμείς στείλαμε στο Θεό την ανθρώπινη φύση του Χριστού και Κείνος έστειλε το Πανάγιο Πνεύμα, που μας προσφέρει όλα τα θεία χαρίσματα. Είναι «ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός». Ας προσευχηθούμε μ’ όλη μας την ψυχή να έρθει και να σκηνώσει στην ύπαρξή μας.

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Πηγή: http://pmeletios.com/ar_meletios/despotikes_eortes/o_allos_paraklhtos.html

ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ Ο ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΣΤΟ «ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ»;

ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ Ο ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΣΤΟ «ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ»;

Μερικοί μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι ο Μουχάμμαντ αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, στο Άσμα Ασμάτων 5:16, όπου η μετάφραση των Ο΄ λέει:

«φάρυγξ αὐτοῦ γλυκασμοὶ καὶ ὅλος ἐπιθυμία, οὗτος ἀδελφιδός μου καὶ οὗτος πλησίον μου, θυγατέρες Ιερουσαλήμ».

Εντοπίζουν το όνομα «Μουχάμμαντ» στη λέξη που οι Ο΄ μεταφράζουν ως «επιθυμία», στη φράση που στο εβραϊκό μασοριτικό λέει:
חִכּוֹ מַמְתַקִּים וְכֻלּוֹ מַחֲמַדִּים | זֶה דוֹדִי וְזֶה רֵעִי בְּנוֹת יְרוּשָׁלִָם

Έχουν δίκιο αυτοί οι μουσουλμάνοι; Ας δούμε λίγο πιο αναλυτικά το εδάφιο.

Εβραϊκά	Εβραϊκά (προφορά με φωνήεντα)	Judaica Press
Hkw mmtqym wklw mHmdym zh dwdy wzh r`y bnwt yrwshlm	Chiku mamtakim v’khulo makhamaddīm zeh dodi v’zeh re’i b’not yerushalayim.	His palate is sweet and he is altogether desirable this is my beloved and this is my friend O daughters of Jerusalem
μετάφραση των Ο΄	Μετάφραση Φίλου	Μετάφραση μουσουλμάνων
φάρυγξ αὐτοῦ γλυκασμοὶ καὶ ὅλος ἐπιθυμία, οὗτος ἀδελφιδός μου καὶ οὗτος πλησίον μου, θυγατέρες Ιερουσαλήμ	Ο ουρανίσκος του [είναι] γλυκασμοί· κι αυτός ολόκληρος επιθυμητός. Αυτός [είναι] ο αγαπητός μου, κι αυτός ο φίλος μου, θυγατέρες τής Ιερουσαλήμ.	Το στόμα του είναι το πιο γλυκό Είναι ο μέγας Μοχάμμεντ (he is Mohammed the Great) Αυτός είναι ο αγαπημένος μου, κι αυτός ο φίλος μου, θυγατέρες τής Ιερουσαλήμ

Η λέξη mXmDYM (makhamaddīm) στο Άσμα Ασμάτων 5:16 είναι ο πληθυντικός του επιθέτου mXmD (makhmād) = κάτι επιθυμητό, πολύτιμο αντικείμενο. Αφού είναι επίθετο και όχι ουσιαστικό, δεν μπορεί να αποδοθεί ως το κύριο όνομα «Μουχάμμαντ». Επιπλέον ο «επιθυμητός» αυτός ο οποίος περιγράφεται ως εξαιρετικά ωραίος (5:10-16), είναι ο αγαπημένος – όχι ο σύζυγος – κάποιας Σουλαμίτισσας, και βόσκει κοπάδια σε μέρη που ο Μουχάμμαντ δεν πήγε ποτέ του.

Με μια περαιτέρω έρευνα, βλέπουμε ότι η λέξη αυτή απαντάται πολλές φορές στην Π.Δ. και ποτέ δεν δηλώνει όνομα προσώπου.
Τη βρίσκουμε στους Θρήνους 1:10 όπου είναι γραμματικά η ίδια, με το επίθημα θηλυκής κτητικής αντωνυμίας στον ενικό: mXmDYH (makhamaddeyhā) = τα πολύτιμα πράγματά της (κατά τους Ο΄, «τὰ ἐπιθυμήματα αὐτῆς»). Στην υποσημείωση διαβάζουμε: 

Εβρ. “όλα τα επιθυμητά της πράγματα.” Το ουσιαστικό מַחְמָד (makhmad, “επιθυμητό πράγμα”) αναφέρεται σε πολύτιμα αποκτήματα, όπως χρυσάφι και ασήμι που επιθυμούν οι άνθρωποι (π.χ. Έσδρας 8:27 (Ο= ἐπιθυμητὰ ἐν χρυσίῳ)). Αυτό προφανώς αναφέρεται, όχι στα πολύτιμα αποκτήματα της Ιερουσαλήμ γενικά, αλλά στα ιερά αντικείμενα στο Ναό ειδικά, όπως υποδεικνύει το υπόλοιπο του εδαφίου. Για την ανθρωπομορφική εικόνα δείτε το Άσμα Ασμάτων 5:16.»[1]

Ας σημειωθεί ότι στο εδάφιο αυτό έχουμε αιχμαλώτιση των «επιθυμημάτων» από εχθρό.

Η λέξη συναντάται επίσης στους Θρήνους 1:11 (makhamaddēyhem) όπου δίδεται αντί τροφής, και στο 2:4 (makhamaddēy-) όπου φονεύεται από τον Θεό – την ίδια ακριβώς μορφή (makhamaddēy-) και πάθημα έχουμε στον Ωσηέ 9:16 – στα Β΄ Χρονικά 36:19 (makhamaddeyhā) όπου καταστρέφεται, στον Ιωήλ 4:5 (στις αγγλικές εκδόσεις 3:5) (ūmakhamadday) όπου ειδωλολάτρες τον παίρνουν στους ναούς τους. Στις πιο πολλές από αυτές τις περιπτώσεις οι Ο΄ μεταφράζουν την λέξη ως «ἐπιθυμήματα» και «αρεστό (στους οφθαλμούς)».

Η λέξη Makhmad προέρχεται από τη ρίζα KhHD, «το επιθυμείν». Η λέξη Muhammad προέρχεται από τη ρίζα HMD, «το αινείν, το επαινείν». Το ότι έχουν μια ακουστική ομοιότητα δεν σημαίνει ότι έχουν και ίδιο νόημα. Το γλωσσικό αυτό φαινόμενο ονομάζεται « faux amis » και μπορεί να συμβαίνει και σε λέξεις τελείως ομόηχες. Κλασικό παράδειγμα είναι η λέξη gift, που στα αγγλικά σημαίνει «δώρο» ενώ στα γερμανικά και τις σκανδιναβικές γλώσσες σημαίνει «δηλητήριο».

Από τη ρίζα HMD προέρχονται πολλές αραβικές λέξεις οι οποίες βρίσκονται ακόμα και στο Κοράνιο. Για παράδειγμα, ο στίχος 1 της Σούρα Φάτιχα που από τους καθηγητές του Αλ-Άζχαρ μεταφράζεται «Η δόξα ανήκει στον Αλλάχ, τον Άρχοντα όλων των κόσμων» στα αραβικά είναι «Al hamdo lillahi Rabbi ‘lalamin». Όμως παρά τη ρίζα HMD, δεν αναφέρεται ο Μουχάμμαντ εδώ.

Αν η λέξη Makhmad  στο Άσμα Ασμάτων σήμαινε το κύριο όνομα «Μουχάμμαντ», επειδή είναι στον πληθυντικό θα ήταν «οι Μουχάμμαντ». Απολαύστε το:

Ο ουρανίσκος του [είναι] γλυκασμοί·

Είναι οι Μουχάμμαντ

Αυτός (οι Μουχάμμαντ) είναι ο αγαπημένος μου,

κι αυτός (οι Μουχάμμαντ) ο φίλος μου,

θυγατέρες τής Ιερουσαλήμ.

Όμως το παράξενο δεν είναι ότι οι μουσουλμάνοι προσπαθούν να ανακαλύψουν μέσα στη Βίβλο προφητείες για τον Μουχάμμαντ. Είναι αναμενόμενο, αφού δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα, ότι θα προσπαθήσουν να επινοήσουν κάποιες. Το παράξενο είναι ότι ψάχνουν για τέτοιες προφητείες μέσα στο Άσμα Ασμάτων. Ο ένας λόγος που είναι παράξενο, είναι ότι το «Άσμα» δεν ανήκει στο Νόμο ή στα προφητικά βιβλία. Στον Αλεξανδρινό ή Ελληνικό Κανόνα υπάγεται στα Ποιητικά – Διδακτικά βιβλία, ενώ στον Παλαιστίνο και μεταγενέστερο Ιουδαϊκό στα Αγιόγραφα (Kethubim), τα οποία συνήθως δεν διαβάζονται στη Συναγωγή.

Ο άλλος λόγος που είναι παράξενο, είναι η γνώμη που εκφράζεται από μουσουλμάνους για το συγκεκριμένο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης. Για την Ορθόδοξη Εκκλησία, το Άσμα «ἀναφέρεται στὴν προσωπικὴ ἕνωση τῆς ψυχῆς μὲ τὸν Χριστὸ … η ἐπίσκεψη τοῦ Νυμφίου είναι προτύπωση τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ, καὶ η ἐμφάνεια τῆς θείας χειρὸς προτύπωση τῶν θαυματουργικῶν πράξεων τοῦ θεανθρώπινου βίου Του·  η νύμφη-ψυχὴ ἔχει ἀκούσει τὴν φωνὴ τοῦ ἀγαπημένου της, ἔχει παραδοθεῖ στὸν Λόγο, ἔχει καταστεῖ ἀδελφή Του, πλησίον, περιστερὰ καὶ τέλεια, ἔχει γίνει ὁρατὴ ἀπὸ τὸν Θεό, ἔχει ἀνοίξει ὁλόκληρη νὰ ὑποδεχθεῖ τὸν βασιλέα τῆς δόξης» (Γρηγόριος Νύσσης). Οι Πατέρες της Εκκλησίας βλέπουν στο Άσμα Ασμάτων αναφορές στην καρδιακή προσευχή ({5.2}[ Ἐγὼ καθεύδω καὶ ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ.] ) Γενικά στον Χριστιανισμό το Άσμα Ασμάτων κατανοείται ως ένας ύμνος στην αποκλειστική και αγνή αγάπη μεταξύ ενός ζευγαριού, και ως αλληγορία για τον θείο έρωτα. Όμως στο Ισλάμ το «Άσμα Ασμάτων» θίγει τη μουσουλμανική σεμνοτυφία, εξαιτίας της οποίας μεγάλο μέρος της Αγίας Γραφής απορρίπτεται ως χαλκευμένο επειδή αυτά που περιγράφονται εκεί δεν θεωρούνται «ηθικά». Οι μουσουλμάνοι δεν δέχονται ότι ο προφήτης Δαβίδ έκανε μοιχεία και φόνο, ότι ο Λωτ παρασύρθηκε από τις κόρες του σε μεθύσι και κοιμήθηκε μαζί τους, και άλλα τέτοια περιστατικά που δείχνουν ανάγλυφα την αμαρτωλότητα του ανθρώπου πέρα από κάθε ηθικιστικό εξωραϊσμό. Ειδικά το Άσμα Ασμάτων με τις ερωτικές περιγραφές του φαίνεται «σόκιν» και ανάξιο του Θεού σε κάποιους μουσουλμάνους, ορισμένοι από τους οποίους λένε ότι δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στη Βίβλο και δεν διστάζουν να το χαρακτηρίσουν πορνογράφημα. Οπότε οι μουσουλμάνοι που θέλουν τον προφήτη τους στο «Άσμα» πρέπει να απολογηθούν σε εκείνους που βλέπουν το ‘Άσμα» ως ένα κυριολεκτικό πορνογράφημα, και να απαντήσουν: τι δουλειά έχει ο «προφήτης» Μουχάμμαντ σ’ ένα πορνογράφημα, να είναι εραστής κάποιας Σουλαμίτισσας που καταπώς φαίνεται, δεν είναι  νόμιμη σύζυγός του; Ίσως η πιο κατάλληλη και περιληπτική απάντηση μπορεί να δοθεί με την ελληνική παροιμία: «στην αναβροχιά, καλό και το χαλάζι».

---

[1] tn Heb “all her desirable things.” The noun מַחְמָד (makhmad, “desirable thing”) refers to valuable possessions, such as gold and silver which people desire (e.g., Ezra 8:27). This probably refers, not to the valuable possessions of Jerusalem in general, but to the sacred objects in the temple in particular, as suggested by the rest of the verse. For the anthropomorphic image compare Song 5:16.