Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακίδες

Στο άρθρο αυτό θα ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα για την δουλεία στο Ισλάμ, από έγκυρες ισλαμικές πηγές. Θα ξεκινήσουμε από κάποια παραμύθια του Άχμαντ Ελντίν, που σπάνια τον βλέπουμε να μιλά για ένα θέμα χωρίς να διαστρεβλώνει την αλήθεια γι’ αυτό.

Στο παρακάτω screenshot βλέπετε πώς απαντά ο φίλος μας σε ερωτήσεις που του κάνει μια αναγνώστρια της σελίδας του «Μάθε το Ισλάμ ρωτώντας» (islamforgreeks.org/faq-for-islam/).

Σύμφωνα με τον Άχμαντ η λέξη παλλακίδα, της οποίας η σημασία στα ελληνικά είναι «γυναίκα, που συζεί με άνδρα χωρίς νόμιμο γάμο, σπιτωμένη, μετρέσα», δεν εξηγεί σωστά τη λέξη sariyyah. Αυτό εν μέρει είναι αλήθεια, γιατί η έννοια της λέξης παλλακίδα δεν περιέχει εξ ορισμού τη σκλαβιά. Μια γυναίκα είτε αποφάσιζε ελεύθερα να γίνει παλλακίδα κάποιου, ή σε μερικές κουλτούρες της Μέσης Ανατολής μπορούσε να δοθεί από τον πατέρα της σαν δευτερεύουσα σύζυγος, της οποίας τα δικαιώματα καθορίζονταν σε συμβόλαιο και της οποίας τα παιδιά ήταν εξίσου νόμιμα με αυτά της πρώτης συζύγου. Στη Δύση οι παλλακίδες και τα παιδιά τους είχαν σαφώς λιγότερα δικαιώματα από τις συζύγους και τα παιδιά από γάμο, όμως ήταν πάντα ελεύθερες. Ενώ στην περίπτωση της sariyyah έχουμε μια σκλάβα σύζυγο, η οποία δεν διάλεγε τον γαμπρό, τα παιδιά της – τουλάχιστον για μεγάλο μέρος της ισλαμικής ιστορίας – ήταν σκλάβοι του ιδιοκτήτη της εκτός αν αυτός τα ελευθέρωνε, και την ίδια είτε θα έπρεπε να την ελευθερώσει ο κάτοχός της ΑΝ ήθελε, είτε, αν του έκανε παιδιά, θα ελευθερωνόταν μετά τον θάνατό του.

Λέει ο Άχμαντ ότι η αιχμάλωτη πολέμου έχει δικαιώματα, για τα οποία δεν κάνει ειδική αναφορά, παρεκτός για το «δικαίωμα να ελευθερωθεί» το οποίο δήθεν ο μουσουλμάνος «διατάζεται να το παραχωρεί». Στην πραγματικότητα (όπως θα δούμε να εξηγούν παρακάτω λόγιοι του Ισλάμ) αυτό αφορά μια παραίνεση του Κορανίου, και όχι μια εντολή: ο μουσουλμάνος κάτοχος ενός αιχμαλώτου πολέμου είτε ελευθερώνει τον αιχμάλωτο, είτε τον δίνει στους δικούς του για λύτρα, είτε τον κρατάει για σκλάβο, είτε τον πουλάει. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει από τα τέσσερα, χωρίς να είναι για τίποτα υποχρεωμένος.

Λέει ότι «Μια Sariyyah είναι μόνο κατόπιν πολέμου σαν αιχμάλωτες και σε καμία άλλη περίπτωση και λόγο.» Και αυτό είναι ψέμα. Ο Μουχάμμαντ είχε δυο παλλακίδες, την Εβραία Ρεϋχάνα της οποίας το σύζυγο είχε εκτελέσει με τους Μπανού Κουράιζα και την πήρε ως αιχμάλωτη πολέμου, και τη Μαρία την Κόπτισσα, η οποία του εστάλη ως δώρο από έναν αξιωματούχο της Αιγύπτου. Αυτή του εστάλη με έναν ευνούχο και την αδελφή της, τη Σιρίν, που ο Μουχάμμαντ την έδωσε για σκλάβα σε έναν άλλο οπαδό του. Η Μαρία του έκανε έναν γιο, τον Ιμπραχίμ, που πέθανε σε νηπιακή ηλικία, κι επειδή έγινε μητέρα αυτού του παιδιού του, μετά το θάνατό του δεν ήταν πια σκλάβα. Αφού λοιπόν η Μαρία (και η αδελφή της) του είχε σταλεί ως δώρο, την κράτησε για σκλάβα/παλλακίδα και κέρδισε την ελευθερία της χάρη στο γιό που του γέννησε, μετά το θάνατο του κατόχου της όμως, τι να πούμε για το θράσος του Άχμαντ να ισχυρίζεται ότι μόνο οι αιχμάλωτες πολέμου γίνονταν «παλλακίδες»;

Όχι μόνο ο ισλαμικός νόμος επιτρέπει να αγοράζουν οι μουσουλμάνοι σκλάβες, που θα χρησιμοποιούν σεξουαλικά, αλλά οι περισσότερες σκλάβες σε όλη τη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας για αυτό το σκοπό αγοράζονταν (βλ. Brunschvig. ‘Abd· Encyclopedia of Islam, σελ. 13). Βέβαια μπορεί κάποιος να αντιτάξει ότι οι μουσουλμάνοι πειρατές που λυμαίνονταν τη Μεσόγειο, αιχμαλωτίζοντας ανθρώπους που μετά πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα, έκαναν τζιχάντ κατά των απίστων, οπότε η προέλευση των σκλάβων που οι μουσουλμάνοι αγόραζαν (και ακόμη αγοράζουν παράνομα) στα σκλαβοπάζαρα ήταν κυρίως η αιχμαλωσία από πόλεμο.

Στο ίδιο το κείμενο που παραπέμπει ο Άχμαντ, αναφέρονται «δύο περιπτώσεις – η ιδιοκτησία ενός δούλου μέσω μάχης ή μέσω αγοράς».

Το ότι οι αιχμάλωτες πολέμου «σε καμία περίπτωση δεν ήταν σεξουαλικά αντικείμενα όπως οι παλλακίδες» ασφαλώς δεν ισχύει ς προς το «σε καμία περίπτωση’ αλλά έχει μέσα μια μικρή δόση αλήθειας. Πραγματικά, μερικές φορές ένας άντρας κρατούσε ή αγόραζε μια σκλάβα για μη σεξουαλικούς σκοπούς, όπως για διάφορες εργασίες ή για να τη χαρίσει στη γυναίκα του. Κατά τα άλλα, αυτός ο ισχυρισμός είναι ένα ακόμη από τα παραμύθια του Άχμαντ Ελντίν.

Ας δούμε όμως κάποιες πολύ διαφωτιστικές λεπτομέρειες σχετικά με τη δουλεία στο Ισλάμ, από τους 4 δεσμούς που βλέπετε στην εικόνα.

http://www.islam-qa.com/en/ref/10382

Απόφαση σχετικά με τη συνουσία με μια γυναίκα σκλάβα όταν κάποιος έχει σύζυγο

Ερώτηση: Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να μου διευκρινίσετε κάτι που με έχει ανησυχήσει για λίγο. Αυτό αφορά το δικαίωμα ενός άνδρα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με σκλάβα. Συμβαίνει αυτό; Αν συμβαίνει τότε επιτρέπεται στον άνδρα να έχει σχέσεις μαζί της, καθώς και με τη σύζυγό του/τις συζύγους του; Επίσης, είναι αλήθεια ότι ένας άνδρας μπορεί να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με οποιοδήποτε αριθμό από σκλάβες και με τη σύζυγό του/τις συζύγους του επίσης; Έχω διαβάσει ότι ο Χαζράτ Αλή είχε 17 σκλάβες και ο Χαζράτ Ουμάρ είχε επίσης πολλές. Σίγουρα, αν σε έναν άνδρα επιτραπεί αυτή η ελευθερία τότε αυτό θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε παραμέληση των αναγκών της συζύγου του. Θα μπορούσατε επίσης να μου διευκρινίσετε αν η σύζυγος έχει κάποιο λόγο σε αυτό το θέμα;

Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Το Ισλάμ επιτρέπει σε έναν άνδρα να έχει σεξουαλική επαφή με τη σκλάβα του, είτε έχει μια σύζυγο είτε πολλές είτε δεν είναι παντρεμένος.

Η σκλάβα με την οποία ένας άνδρας έχει συνουσία είναι γνωστή ως sariyyah (παλλακίδα) από τη λέξη Sirr, που σημαίνει γάμος. [Σημείωση δική μου: Προσέξτε πόσο διαφορετική ερμηνεία δίνει ο λόγιος αυτός από τον Άχμαντ Ελντίν: ξαναδιαβάστε: »Η σκλάβα με την οποία ένας άνδρας έχει συνουσία είναι γνωστή ως sariyyah (παλλακίδα) από τη λέξη Sirr, που σημαίνει γάμος.» Ο λόγιος δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε αιχμάλωτες πολέμου, αλλά γενικά σε σκλάβες με τις οποίες συνουσιάζεται ο ιδιοκτήτης!]

Αυτό φαίνεται από το Κοράνι και τη Σούννα, και αυτό έγινε από τους Προφήτες. Ο Ιμπραχίμ (ειρήνη σ’ αυτόν) πήρε τη Χάγκαρ για παλλακίδα κι αυτή γέννησε τον Ισμαήλ (ειρήνη σε όλους τους).

Ο Προφήτης μας (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), το έκανε επίσης, όπως έκαναν οι Σαχάμπα (σύντροφοι του προφήτη), οι δίκαιοι και οι μελετητές. Οι μελετητές συμφώνησαν ομόφωνα σ’ αυτό και δεν επιτρέπεται σε κανέναν να το θεωρήσει χαράμ (απαγορευμένο) ή να το απαγορεύσει. Όποιος το θεωρεί ως χαράμ είναι αμαρτωλός που πάει ενάντια στην ομοφωνία των λογίων.

Ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Κι αν φοβάστε ότι δεν θα είστε σε θέση να φερθείτε δίκαια στα ορφανά κορίτσια τότε παντρευτείτε (άλλες) γυναίκες της επιλογής σας, δύο ή τρεις ή τέσσερις· αλλά αν φοβάστε ότι δεν θα είστε σε θέση να φερθείτε δίκαια (σε αυτές), τότε μόνο μία ή (σκλάβες) που κατέχει το δεξί σας χέρι. Αυτό είναι πιο κατάλληλο για να σας εμποδίσει να κάνετε αδικία »

[Σούρα al-Nisa (Οι γυναίκες) 4:3]

Αυτό που εννοείται με το «ή (σκλάβες) που κατέχει το δεξί σας χέρι» είναι γυναίκες σκλάβες τις οποίες κατέχετε.

Και ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Ω Προφήτη (Μουχάμμαντ)! Αληθώς, έχουμε κάνει νόμιμες για σένα τις συζύγους σου, στους οποίες έχεις πληρώσει το Μαχρ τους (χρήματα που δίδονται από το σύζυγο στη σύζυγό του κατά το χρόνο του γάμου), και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί χέρι – τις οποίες σου έχει δόσει ο Αλλάχ, και τις κόρες των Amm (θείων από την πλευρά του πατέρα) σου και τις κόρες των Ammaat σου (που έχουν μητέρες τις θείες σου απ’ την πλευρά του πατέρα σου) και τις κόρες των Khaal (θείων από την πλευρά της μητέρας) σου  και τις κόρες των Khaalaat σου (που έχουν μητέρες τις θείες σου απ’ την πλευρά της μητέρας) οι οποίες μετανάστευσαν (από τη Μέκκα) μαζί σου, και μια γυναίκα πιστή αν προσφέρει τον εαυτό της στον προφήτη, και ο προφήτης επιθυμεί να την παντρευτεί, ένα προνόμιο μόνο για σένα, δεν είναι για τους (υπόλοιπους) πιστούς. Πράγματι ξέρουμε τι έχουμε ορίσει σε αυτούς για τις συζύγους τους και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι, ώστε να μην υπάρχει δυσκολία για εσένα. Και ο Αλλάχ είναι πάντα πανοικτίρμων, πολυέυσπλαχνος»

[Σούρα al-Ahzaab 33:50]

«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).

Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.

Αλλά όποιοι επιδιώκουν πέρα από αυτό, τότε εκείνοι είναι που είναι παραβάτες»
[al-Ma’aarij 70:29-31]

Ο αλ-Τάμπαρι είπε:

Ο Αλλάχ λέει, «Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους», δηλαδή, προστατεύουν τα γεννητικά τους όργανα τους από το να κάνουν ο, τιδήποτε έχει απαγορεύσει ο Αλλάχ, αλλά δεν φταίνε αν δεν φρουρούν την αγνότητά τους από τις συζύγους τους ή από τις γυναίκες σκλάβες τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι.

Tafseer al-Tabari, 29/84 Tafseer al-Tabari, 29/84

Ο Ιμπν Καθίρ είπε:

Το να πάρει κανείς μια παλλακίδα καθώς και μια σύζυγο είναι επιτρεπτό σύμφωνα με το νόμο του Ιμπραχίμ (ειρήνη σ’ αυτόν). Ο Ιμπραχίμ το έκανε ότι με Χάγκαρ, όταν την πήρε ως παλλακίδα, όταν ήταν παντρεμένος με τη Σάρα.

Tafseer Ibn Katheer, 1 / 383

Και ο Ιμπν Καθίρ είπε επίσης:

Η φράση «και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί χέρι σας – τις οποίες ο Αλλάχ έχει δόσει σε εσάς» [αλ-Ahzaab 33:50] σημαίνει, ότι είναι επιτρεπτό για σας να πάρετε παλλακίδες, ανάμεσα από αυτές που πιάσατε ως λεία πολέμου. [Ο Μουχάμμαντ] Πήρε την κατοχή του τη Σαφία και την Τζουαϊρία και τις απελευθέρωσε και τις παντρεύτηκε· πήρε στην κατοχή του τη Rayhaanah bint Sham’oon al-Nadariyyah και τη Μαρία την Κόπτισσα, τη μητέρα του γιου του Ιμπραχίμ (η ειρήνη ας είναι επάνω και στις δύο τους), και ήταν μεταξύ των παλλακίδων του, ας είναι ο Αλλάχ ευχαριστημένος με τις δύο τους.

Tafseer Ibn Katheer, 3/500

Οι λόγιοι συμφώνησαν ομόφωνα ότι είναι επιτρεπτό.

Ο Ibn Qudaamah είπε:

Δεν υπάρχει διαφωνία (μεταξύ των λογίων) ότι είναι επιτρεπτό για κάποιον να πάρει παλλακίδες και να έχει επαφή με τη σκλάβα του, επειδή ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).

Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.

[al-Ma’aarij 70:29-30]

Η Μαρία η Κόπτισσα ήταν η umm walad (σκλάβα που γέννησε στον κάτοχό της παιδί) του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), και αυτή ήταν η μητέρα του Ιμπραχίμ, του γιου του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), για την οποία είπε, «Ο γιος της την ελευθέρωσε.» Η Χάγκαρ, η μητέρα του Ισμαήλ (Ειρήνη σε αυτόν), ήταν η παλλακίδα του Ιμπραχίμ, του στενού φίλου (khaleel) του Πανοικτίρμονος (ειρήνη σ’ αυτόν). Ο Ουμάρ ιμπν αλ-Χατάμπ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) είχε πολλές γυναίκες σκλάβες που του γέννησαν παιδιά, στην καθεμιά από τις οποίες άφησε τετρακόσια στη διαθήκη του. Ο Αλή (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) είχε γυναίκες σκλάβες που του γέννησαν παιδιά, όπως και πολλοί από τους Σαχάμπα. Οι Ali ibn al-Husayn, al-Qaasim ibn Muhammad και Saalim ibn ‘Abd-Allah, όλοι γεννήθηκαν από μητέρες σκλάβες.

Al-Mughni, 10/441

Ο Al-Shaafa’i (ας δείξει ο Αλλάχ έλεος σε αυτόν), δήλωσε:

Ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).

Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.

[al-Ma’aarij 70:29-30]

Το βιβλίο του Αλλάχ δείχνει ότι οι σεξουαλικές σχέσεις που επιτρέπονται είναι μόνο δύο ειδών, είτε γάμος ή εκείνες (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κάποιος κατέχει με το δεξί χέρι.

Al-Umm, 5/43.

Η σύζυγος δεν έχει δικαίωμα να αντιταχθεί στο να κατέχει ο σύζυγός της γυναίκες σκλάβες ή στο να έχει σεξουαλική επαφή με αυτές.

Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.

Από το προηγούμενο κείμενο σας παρακαλώ να κρατήσετε ότι οι σκλάβες με τις οποίες συνουσιάζεται ο ιδιοκτήτης δεν είναι αποκλειστικά αιχμάλωτες πολέμου αλλά μπορεί να έχουν αγοραστεί ή αποκτηθεί αλλιώς. Από τις σκλάβες που αναφέρονται, οι Σαφία και Τζουαϊρία ήταν αιχμάλωτες πολέμου που »ο Μουχάμμαντ πήρε στην κατοχή του και τις απελευθέρωσε και τις παντρεύτηκε» όπως και η Rayhaanah bint Sham’oon al-Nadariyyah την οποία »πήρε στην κατοχή του» ως αιχμάλωτη πολέμου και την είχε παλλακίδα αλλά δεν την παντρεύτηκε, και τη Μαρία την Κόπτισσα, την οποία του έστειλαν ως δώρο και την οποία κράτησε ως παλλακίδα. Και βέβαια η Άγαρ, σκλάβα της Σάρας, γυναίκας του Αβραάμ, δεν ήταν αιχμάλωτη πολέμου. Να πώς ο Άχμαντ Ελντίν αποδεικνύεται ψεύτης μέσα από τα ίδια τα κείμενα που παραθέτει.

Προχωράμε στο επόμενο:

Islam Q&A

http://www.islam-qa.com/en/ref/5707/slave%20woman

Η διαφορά μεταξύ σκλάβας και πόρνης

Ερώτηση: Έχω ακούσει ότι επιτρέπεται στους άνδρες να έχουν επαφή με τις σκλάβες τους. Αυτό ισχύει και για τις γυναίκες επίσης; Και αν οι άνδρες μπορούν να έχουν επαφή με τις σκλάβες τους (αυτές που έχουν αγοράσει) τότε γιατί πολλοί σκέφτονται τόσο κακά πράγματα για τις  πόρνες … και αυτές είναι, είδος που αγοράζεται με τη θέληση των άλλων, για μικρότερο χρονικό διάστημα ίσως. Μπορείτε να μου τα ξεκαθαρίσετε όλα αυτά και γιατί το Ισλάμ δεν σταμάτησε τη δουλεία …. είναι (και οι σκλάβοι) άνθρωποι επίσης, και είναι σε αιχμαλωσία παρά τη θέλησή τους, και παρά τη θέλησή τους μπορούν να υποχρεωθούν σε συνουσία;

Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Η δουλεία στο Ισλάμ διατάχθηκε αρχικά, λόγω της απιστίας (Kufr). Εάν υπάρχει τζιχάντ μεταξύ των Μουσουλμάνων και των απίστων, και κάποιοι άπιστοι πιαστούν αιχμάλωτοι, ο κυβερνήτης έχει την επιλογή να τους μοιράσει (στους μουσουλμάνους), να τους κάνει χάρη (ελευθερώνοντάς τους) ή να πληρωθεί λύτρα γι’ αυτούς. Αν κατανεμηθούν ως μέρος της λείας, γίνονται σκλάβοι, υποκείμενοι στους νόμους που διέπουν τα προϊόντα τα οποία μπορούν να πωληθούν. Αλλά την ίδια στιγμή, το Ισλάμ προτρέπει στην απελευθέρωση των δούλων και κάνει αυτή την απελευθέρωση μια πράξη εξιλέωσης για πολλές αμαρτίες. Κατ’ αρχήν, η δουλεία δεν είναι κάτι που είναι επιθυμητό· αυτό που ενθαρρύνεται στο Ισλάμ είναι η απελευθέρωση των δούλων. Αν μια γυναίκα έχει υποδουλωθεί σύμφωνα με τη Σαρία, είναι θεμιτό για τον κάτοχό της να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της. Αυτό δεν είναι σαν την πορνεία ή τη zinaa, τις οποίες το Ισλάμ έχει απαγορεύσει ως προληπτικό μέτρο κατά της ανάμειξης συγγενικών σειρών και για άλλους λόγους για τους οποίους απαγορεύεται. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ των δύο, διότι αν μια γυναίκα σκλάβα μείνει έγκυος, το παιδί ανήκει στον κάτοχο και αυτή γίνεται ελεύθερη, όταν αυτός πεθάνει, γιατί έχει γίνει η μητέρα του παιδιού του κατόχου της (Umm walad), και υπόκειται στην ίδιες αποφάσεις με τη σύζυγο. Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.

Ώστε στο ερώτημα αν στο Ισλάμ οι σκλάβοι μπορούν »παρά τη θέλησή τους μπορούν να υποχρεωθούν σε συνουσία» ο ιμάμης απαντά »Αν μια γυναίκα έχει υποδουλωθεί σύμφωνα με τη Σαρία, είναι θεμιτό για τον κάτοχό της να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της». Ας δούμε και το τρίτο:

http://www.islam-qa.com/en/ref/13202/slave%20woman

Δεν είναι δυνατόν ένας κάτοχος παντρεμένης σκλάβας να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της

Ερώτηση: Επιτρέπεται να έχει κάποιος σεξουαλική επαφή με μια σκλάβα που είναι παντρεμένη;

Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Δεν είναι αποδεκτό για έναν άνδρα να έχει επαφή με τη σκλάβα του που είναι παντρεμένη. Όποιος το κάνει έχει διαπράξει χαράμ (απαγορευμένη) πράξη και πρέπει να τιμωρείται.

Ο Ibn Qudaamah είπε στον al-Mughni: αν παντρέψει τη σκλάβα του, τότε είναι απαγορευμένο για τον ίδιο να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της … Δεν υπάρχει αμφιβολία και αμφισβήτηση για την απαγόρευση να έχει επαφή μαζί της, γιατί εκείνη είναι πλέον επιτρεπτή στον σύζυγό της, και καμία γυναίκα δεν μπορεί να είναι επιτρεπτή σε δύο άνδρες. Αν έχει σεξουαλική επαφή μαζί της, τότε είναι ένοχος αμαρτίας και πρέπει να τιμωρηθεί. Ο Ahmad είπε, θα πρέπει να μαστιγωθεί αλλά όχι να λιθοβοληθεί, δηλαδή, η τιμωρία του (ta’zeer) θα πρέπει να λάβει τη μορφή της μαστίγωσης.

Vol. Vol. 9, p. 9, σ. 497. 497.

Όπως βλέπετε, αν κάποιος δεν έχει παντρέψει τη σκλάβα του δεν υπάρχει από το Ισλάμ απαγόρευση στο να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της. Πάμε και στο τέταρτο:

Islam Q&A

Σεΐχης Muhammed Salih Al-Munajjid

http://www.islam-qa.com/en/ref/26067/slave%20woman

Θέμα: Προσέλαβε μια γυναίκα για να τον υπηρετήσει, μετά συμφώνησε μαζί της ότι θα είναι σκλάβα του

Απάντηση (Αποσπάσματα γενικότερου ενδιαφέροντος – έχουν αφαιρεθεί όσα αφορούν μόνο την προσωπική περίπτωση του ερωτώντος):

Μια υπηρέτρια δεν είναι μια σκλάβα την οποία επιτρέπεται να αγγίξουμε και να έχουμε συνουσία μαζί της. Μια υπηρέτρια είναι ελεύθερη και δεν μας είναι επιτρεπτή παρά μόνο με το γάμο…

Μια ελεύθερη γυναίκα δεν μπορεί να γίνει σκλάβα εκτός αν είναι μια άπιστη (kaafir) γυναίκα από ένα κράτος που βρίσκεται σε πόλεμο με τους μουσουλμάνους και οι μουσουλμάνοι την έχουν συλλάβει.

Δούλοι (άνδρες και γυναίκες) μπορούν να ληφθούν στους πολέμους που διεξάγονται μεταξύ μουσουλμάνων και απίστων, όχι σε πολέμους που γίνονται μεταξύ μουσουλμάνων σε περιόδους βασάνων και δοκιμασιών.

Το Ισλάμ περιόρισε τις πηγές των σκλάβων που υπήρχαν πριν από την αποστολή του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) σε μία μόνο πηγή, δηλαδή τη δουλεία που προκύπτει από τους αιχμαλώτους που πιάνονται μεταξύ των απίστων, περιλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. [Σχόλιο δικό μας: Αυτό είναι εν μέρει αληθές, όσον αφορά την βασική πηγή της υποδούλωσης ανθρώπων, καθώς όποιο παιδί γεννιόταν από σκλάβους, υποδουλωμένους σε πόλεμο ή όχι, ήταν σκλάβος κι εκείνο, χωρίς το ίδιο προσωπικά να έχει αγοραστεί ή υποδουλωθεί σε πόλεμο. Επίσης αφορά μόνο περιπτώσεις υποδούλωσης ελεύθερων μέχρι πρότινος ανθρώπων, καθώς οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να αγοράσουν σε σκλαβοπάζαρα σκλάβους, που δεν είχαν απαραίτητα υποδουλωθεί σε πόλεμο. Μπορεί π.χ. κάποιοι να είχαν πουληθεί για χρέη, όπως γινόταν σε κάποιες φυλές εκείνη την εποχή.]

Ο Shaykh al-Shanqeeti (Ο Αλλάχ ας έχει έλεος γι’ αυτόν), δήλωσε: Ο λόγος για τον οποίο ένα άτομο μπορεί να ληφθεί ως δούλος είναι να είναι άπιστος και πολεμάει τον Αλλάχ και τον αγγελιοφόρο του. Αν ο Αλλάχ επιτρέπει στους μουσουλμάνους που αγωνίζονται και θυσιάζουν τη ζωή τους και τον πλούτο τους και όλα όσα ο Αλλάχ τους έχει δόσει για να κάνουν το λόγο του Αλλάχ ύψιστο επί των απίστων, τότε θα τους επιτρέπει να υποδουλώσουν τους απίστους όταν τους συλλάβουν, εκτός αν ο κυβερνήτης επιλέξει να τους ελευθερώσει ή να τους ανταλλάξει για λύτρα, αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Μουσουλμάνων. [Καταρρίπτεται λοιπόν η σαχλαμάρα του Άχμαντ Ελντίν ότι τάχα οι μουσουλμάνοι έχουν «εντολή να ελευθερώνουν τους σκλάβους». Ο σεΐχης λέει ξεκάθαρα: Κάνουν ό,τι τους συμφέρει κατά περίπτωση. Συνεχίστε να διαβάζετε και θα το ξαναδείτε.]

Adwa’ al-Bayaan, 3/387

Οι μουτζαχεντίν παίρνουν στην κατοχή τους σκλάβες όπως παίρνουν στην κατοχή τους τα λάφυρα του πολέμου. Είναι αποδεκτό γι’ αυτόν που κέρδισε στην κατοχή του άνδρες ή γυναίκες σκλάβους να τους πουλήσει. Και στις δύο περιπτώσεις – την ιδιοκτησία ενός δούλου μέσω μάχης ή μέσω αγοράς – δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο να έχει σεξουαλική επαφή με μια σκλάβα μέχρις ότου έχει έναν κύκλο εμμήνων από τον οποίο μπορεί να διαπιστωθεί ότι δεν είναι έγκυος. Αν είναι έγκυος, τότε πρέπει να περιμένει μέχρις ότου να γεννήσει.

…ο Ruwayfi’ ibn Thaabit al-Ansaari είπε: Άκουσα τον Αγγελιαφόρο του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), να λέει την ημέρα της Hunayn: «Δεν είναι αποδεκτό για κάθε άνδρα που πιστεύει στον Αλλάχ και την ημέρα της Κρίσης να αρδεύει την καλλιέργεια κάποιου άλλου – πράγμα που σημαίνει να έχει σεξουαλική επαφή με μια γυναίκα έγκυο. Και δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο που πιστεύει στον Αλλάχ και την Ημέρα της Κρίσης  να έχει σεξουαλική επαφή με μια γυναίκα αιχμάλωτη μέχρι να διαπιστώσει ότι δεν είναι έγκυος. Και δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο που πιστεύει στον Αλλάχ και την Ημέρα της Κρίσης να πουλήσει την όποια λεία μέχρι να έχει κατανεμηθεί.»

Το αφηγήθηκε ο Abu Dawood, 2158? Το χαρακτήρισε ως Hasan ο al-Shaykh Albaani στο Saheeh Abi Dawood, 1890.

Δεν υπάρχουν όρια σε σχέση με τη διαφορά ηλικίας μεταξύ ενός άνδρα και της σκλάβας του, εκτός από το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται σε αυτόν να έχει επαφή μαζί της μέχρι εκείνη να έχει τη δυνατότητα γι’ αυτό. [Να έχει περάσει τα εννέα έτη…]

Η σχέση μεταξύ ενός άνδρα και της σκλάβας του θα πρέπει να ανακοινωθεί δημοσίως και να μην κρατιέται κρυφή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που προκύπτουν από την παρούσα ανακοίνωση, όπως το αν έχουν παιδιά, και προκειμένου να αποφύγουν κάθε υποψία που μπορούν να έχουν σχετικά με αυτούς άνθρωποι που τους βλέπουν μαζί.

Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) κατείχε ορισμένους σκλάβους και σκλάβες, μεταξύ των οποίων ήταν οι εξής:

Ο Ibn Al-Qayyim είπε:

Ο Zayd ibn Haarithah ibn Shuraaheel, ο αγαπημένος του Αγγελιαφόρου του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ σ’ αυτόν). Τον απελευθέρωσε και κανόνισε το γάμο του με την απελευθερωμένη του σκλάβα Umm Ayman, και αυτή του γέννησε τον Usaamah. Οι άλλοι σκλάβοι του περιλαμβάνουν τους Aslam, Abu Raafi’, Thawbaan, Abu Kabshah Sulaym, Shaqraan (το όνομα του οποίου ήταν Saalih), Rabaah (ο οποίος ήταν από τη Νουβία), Yassaar (ο οποίος ήταν επίσης από τη Νουβία και σκοτώθηκε από τους Arniyeen ‘)· Mid’am και Kirkirah (κι αυτός από τη Νουβία) – αυτοί οι δύο σκοτώθηκαν στο Khaybar. Περιλαμβάνουν επίσης τους Anjashah al-Haadi και Safeenah ibn Farookh, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Mihraan, αλλά ο Αγγελιαφόρος του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) τον κάλεσε Safeenah (= «πλοίο»), επειδή τον χρησιμοποιούσε για να του μεταφέρει τις αποσκευές όταν ταξίδευε, έτσι είπε, «Είσαι ένα πλοίο (anta safeenah).» Ο Abu Haatim είπε ότι ο Αγγελιαφόρος του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) τον απελευθέρωσε· κάποιος άλλος είπε ότι η Umm Salamah τον απελευθέρωσε. Οι σκλάβοι του Προφήτη περιλαμβάνουν επίσης τον Anasah, το παρατσούκλι του οποίου ήταν Abu Mashrah· τους Aflah, ‘Ubayd, τον Tahmaan – επίσης γνωστό ως Keesaan· τον Dhakwaan· τον Mihraan· τον Marwaan – αν και λεγόταν ότι αυτό ήταν ένα άλλο όνομα του Tahmaan, και ο Αλλάχ γνωρίζει καλύτερα· τους Hunayn, Sandar, Fudaalah (ο οποίος ήταν Υεμενίτης)· τον Maaboor (ο οποίος ήταν ευνούχος)·τον Waaqid· τον Abu Waaqid· τον Qassaam· τους Abu ‘Usayb και Abu Muwayhabah.

Στις σκλάβες του περιλαμβάνονται οι: Salma (Umm Raafi’)· Maymoonah bint Sa’d· Khadrah· Radwa· Razeenah· Umm Dameerah· Maymoonah bint Abi ‘Usayb· Μαρία Κόπτισσα και Ρεϋχάνα.

Zaad al-Ma’aad, 1/114-116

Είναι σπάνιο στις μέρες μας να βρούμε σκλάβες με την έννοια της σαρία, με τις οποίες επιτρέπεται να έχουμε στενές σχέσεις κ.λπ. Αυτό συμβαίνει διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την υποχρέωση της τζιχάντ για χάρη του Αλλάχ, κι επιπρόσθετα βρίσκονται σε θέση αδυναμίας και ταπείνωσης μπροστά στους απίστους εχθρούς τους, έτσι ώστε πολλά από τα κατά πλειοψηφία μουσουλμανικά έθνη έχουν υπογράψει το πρωτόκολλο που απαγορεύει ρητά τη δουλεία και προσπαθεί να θέσει τέρμα σε αυτήν, το οποίο συμφωνήθηκε στα Ηνωμένα Έθνη το 1953.

Με βάση αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στην εξέταση κάθε περίπτωσης όπου άνθρωποι αγοράζονται και πωλούνται ως σκλάβοι, και πρέπει επίσης να προσέξουμε την παρερμηνεία της λέξης amah (pl. imaa ‘) (= γυναίκα σκλάβα), η οποία μερικοί νέοι μουσουλμάνοι κατανοούν ότι σημαίνει ότι η υποδούλωση γίνεται απλά πληρώνοντας κάποια χρήματα στη γυναίκα και συμφωνώντας να έχουν σεξουαλική επαφή μαζί της. Αυτό είναι όπως η πορνεία η οποία είναι πλέον ευρέως διαδεδομένη σε ορισμένα ανήθικα μέρη, νυχτερινά κέντρα και υπηρεσίες τηλεφωνικού σεξ.»

Μπορεί στην έγκυρη ισλαμική σελίδα να σημειώνεται ότι «Είναι σπάνιο στις μέρες μας να βρούμε σκλάβες με την έννοια της σαρία», «διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την υποχρέωση της τζιχάντ για χάρη του Αλλάχ«, δεν είναι όμως και αδύνατο. «Στο Σουδάν, οι χριστιανοί αιχμάλωτοι του συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου υποδουλώνονται συχνά, και οι γυναίκες κρατούμενες συχνά χρησιμοποιούνται σεξουαλικά, με τους μουσουλμάνους απαγωγείς τους να δηλώνουν ότι η ισλαμική νομοθεσία τους χορηγεί άδεια γι’αυτό. (http://www.iabolish.com/today/background/sudan.htm)»
Το πώς το Ισλάμ τους δίνει άδεια γι’ αυτό, το είδαμε λίγο παραπάνω…

Κι ακόμη, φαίνεται ότι η δουλεία και το Ισλάμ δεν μπορούν να διαχωριστούν. Το 2003 ένας υψηλού επιπέδου Σαουδάραβας νομολόγος, ο σεΐχης Salih al-Fawzan, δήλωσε: «Η δουλεία είναι μέρος του Ισλάμ. Η δουλεία είναι μέρος της τζιχάντ, και η τζιχάντ θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο θα υπάρχει Ισλάμ».  Ο σεΐχης επιτέθηκε σε όσους γράφουν ότι το Ισλάμ εργάστηκε για την κατάργηση της δουλείας εισάγοντας την ισότητα μεταξύ των φυλών: «Είναι αμαθείς, όχι λόγιοι… Είναι απλώς συγγραφείς. Όποιος λέει τέτοια πράγματα είναι άπιστος».

Αν μη τι άλλο, φαίνεται ότι αυτός ο σεΐχης δε μασάει τα λόγια του και γνωρίζει καλά τη στάση του ιδρυτή της θρησκείας του απέναντι στη δουλεία.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ: Βιάστε χωρίς ενοχές… σαν να τρώτε ψάρια

Ο Μουχάμμαντ ήθελε την κατάργηση της δουλείας;

Τυπικό εκείνων που διαδίδουν τον μύθο ότι ο Μουχάμμαντ ήθελε την κατάργηση της δουλείας είναι αυτό το απόσπασμα, από μια μουσουλμανική ιστοσελίδα διαβόητη για την taqiyya (συνειδητή εξαπάτηση για το καλό του Ισλάμ) που προωθεί:

«Ο Προφήτης μας (Ειρήνη σε αυτόν) δεν ενέκρινε ποτέ τη δουλεία. Μια φορά εξαγόρασε τη ζωή ενός σκλάβου που ήρθε σ ‘αυτόν, απελευθερώνοντάς τον από τον κάτοχο του! «

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιοι απληροφόρητοι/αφελείς χρήστες του Διαδικτύου κατάπιαν αυτό το παραμύθι, αλλά εδώ είναι η πραγματική ιστορία στην οποία βασίζεται:

Εκεί ήρθε ένας σκλάβος και υποσχέθηκε πίστη στον Απόστολο του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν) σχετικά με τη μετανάστευση. Αυτός (ο άγιος Προφήτης), δεν ήξερε ότι ήταν δούλος. Στη συνέχεια ήρθε εκεί ο κατοχος του και απαίτησε το σκλάβο του πίσω. οπότε ο Απόστολος του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν), είπε: πούλησέ τον σε μένα. Και τον αγόρασε για δύο μαύρους σκλάβους, και από κει και πέρα δεν δεχόταν υποταγή από κανέναν μέχρι να τον ρωτήσει εάν ήταν δούλος (ή ελεύθερος άνθρωπος) (Σαχίχ Μουσλίμ 3901).[1]

Αυτό σίγουρα φωτίζει την ιστορία με τον «Μουχάμμαντ που ήθελε την κατάργηση της δυλείας» με τελείως διαφορετικό φως!

Κατ ‘αρχάς, ο Μουχάμμαντ «αγόρασε» το σκλάβο ανταλλάσσοντάς τον με δύο μαύρους σκλάβους, πράγμα που δεν αποτελεί ακριβώς λαμπρό παράδειγμα χειραφέτησης. Οχι μόνο αυτό, αλλά επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο Μουχάμμαντ κατείχε αφρικανούς σκλάβους και τους χρησιμοποιούσε ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Ως πλούσιος επιχειρηματίας, σίγουρα θα μπορούσε να έχει απελευθερώσει και τους τρεις δούλους, αλλά, αντίθετα, επέλεξε να πουλήσει τους δύο Αφρικανούς σε ένα αβέβαιο μέλλον.

Δεύτερον, είναι προφανές από το απόσπασμα ότι ο Μουχάμμαντ αισθάνθηκε ότι είχε εξαπατηθεί ώστε να απελευθερώσει τον σκλάβο που είχε έρθει σ ‘αυτόν, επειδή δεν του είχε αποκαλύψει ότι ήταν σκλάβος. Εξαιτίας, αυτού, ο Μουχάμμαντ αποφάσισε ότι δεν θα ξαναπιανόταν κοροιδο. Στο μέλλον, θα ρωτούσε πάντα πρώτος αν ένας άνθρωπος ήταν ελεύθερος ή όχι, πριν αποφασίσει εάν θα αποδεχόταν την υποταγή του.

Δεν υπάρχει καμία καταγραφή του Μουχάμμαντ να «απελευθερώτει» σκλάβους που έπιασε στη μάχη, εκτός αν υπήρχε κάτι που είχε να κερδίσει ο ίδιος προσωπικά από την πράξη. Στην πραγματικότητα, έκανε σκλάβους αυτούς που προηγουμένως ήταν ελεύθεροι άνθρωποι, ιδιαίτερα αν ήταν γυναίκες και παιδιά. Μερικές φορές χρησιμοποιούσε οικογένειες ως μοχλό πίεσης προς τους άνδρες τους, ώστε να αποδεχτούν το Ισλάμ:

Ο απόστολος τους είπε να πούν στον Μάλικ ότι αν ερχόταν σ ‘ αυτόν ως μουσουλμάνος θα επέστρεφε την οικογένεια και την περιουσία του σε αυτόν και θα του έδινε εκατό καμήλες. (Ibn Ishaq 879)

Ο Μουχάμμαντ πάσσαρε αιχμάλωτες γυναίκες στους άνδρες του σαν «κομματική εύνοια», και ορισμένες από αυτές στη συνέχεια πασσάρονταν σε άλλους. Αυτό το απόσπασμα λέει πώς ο Μουχάμμαντ έδωσε γυναίκες ως σκλάβες του σεξ σε τρεις άνδρες οι οποίοι θα γίνονταν διάδοχοί του, στους μελλοντικούς χαλίφες Ουμάρ, Οθμάν και Άλι:

Ο απόστολος έδωσε στον Αλί ένα κορίτσι που ονομαζόταν Ράιτα. Και έδωσε στον Ουθμάν ένα κορίτσι που ονομαζόταν Ζαϊνάμπ. Και έδωσε στον Ουμάρ μια κοπέλα που ο Ουμάρ έδωσε στο γιο του Αμπντουλλάχ. (Ibn Ishaq 878)

Ο Αλλάχ έδωσε στους μουσουλμάνους, άνδρες μια θεϊκή εντολή να διατηρούν όσες σκλάβες του σεξ επιθυμούσαν (Κοράνι 4:24, 33:52 …). Οι σύγχρονοι απολογητές συχνά προσποιούνται ότι αυτό ισχύει μόνο για τις γυναίκες που συνελήφθησαν στη μάχη, αλλά το ίδιο προνόμιο χορηγείται σε πιστούς άνδρες στο 70:30, ένα χωρίο που «αποκαλύφθηκε» στους μουσουλμάνους στη Μέκκα, όταν δεν είχαν πολεμήσει ακόμη σε μάχη.

Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν για την καλά τεκμηριωμένη σχέση που είχε Μουχάμμαντ με δούλους, γι’ αυτό και θα επανέλθουμε. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα προέρχεται από αυτό το χαντίθ (το οποίο επαναλαμβάνεται αλλού):

Ο προφήτης έστειλε για μια γυναίκα από τους μετανάστες και εκείνη είχε ένα σκλάβο που ήταν μαραγκός. Ο Προφήτης της  είπε: «Διέταξε το σκλάβο σου  να προετοιμάσει το ξύλο (τεμάχια) για τον άμβωνα.» Έτσι, εκείνη διέταξε τον σκλάβο της, ο οποίος πήγε κι έκοψε το ξύλο από  ταμάριξ (Σ.τ.Μ. είδος θάμνου ή μικρού δέντρου) και προετοίμασε τον άμβωνα για τον Προφήτη. Όταν εκείνος τελείωσε τον άμβωνα, η γυναίκα ενημέρωσε τον Προφήτη ότι είχε τελειώσει. Ο Προφήτης ζήτησε να σταλεί ο άμβωνας στον ίδιο, έτσι τον έφεραν. Ο Προφήτης τον σήκωσε και τον τοποθέτησε στον τόπο όπου βλέπετε τώρα. (Μπουχάρι 47:743)[2]

Ο ίδιος ο άμβωνας από τον οποίο ο Μουχάμμαντ κήρυξε το Ισλάμ κατασκευάστηκε από την εργασία σκλάβων με την εντολή του! Δείχνει αυτό να είχε ο Μουχάμμαντ πρόβλημα με τη δουλεία;

Όμως επειδή το θέμα είναι πολύ μεγάλο, θα επανέλθουμε!

---

[1] «There came a slave and pledged allegiance to Allah’s Apostle (may peace be upon him) on migration; he (the Holy Prophet) did not know that he was a slave.  Then there came his master and demanded him back, whereupon Allah’s Apostle (may peace be upon him) said: Sell him to me.  And he bought him for two black slaves , and he did not afterwards take allegiance from anyone until he had asked him whether he was a slave (or a free man)» (Sahih Muslim 3901 ).

[2] The Prophet sent for a woman from the emigrants and she had a slave who was a carpenter.  The Prophet said to her » Order your slave to prepare the wood (pieces) for the pulpit. »  So, she ordered her slave who went and cut the wood from the tamarisk and prepared the pulpit, for the Prophet.  When he finished the pulpit, the woman informed the Prophet that it had been finished.  The Prophet asked her to send that pulpit to him, so they brought it.  The Prophet lifted it and placed it at the place in which you see now. (Bukhari 47:743

Η εξευτελιστική ισλαμική «προστασία»

1. Έλληνες μουσουλμάνοι και Τουρκοκρατία

Όταν ένας αδελφός από την Αίγυπτο, αποστάτης από το Ισλάμ και νυν χριστιανός, έμαθε ότι στην ομάδα μας είναι και Έλληνες αποστάτες, είπε με απορία: «Πραγματικά μένω έκπληκτος ακούγοντας τη φράση ‘Έλληνες μουσουλμάνοι’, ακούγεται μάλλον σαν οξύμωρο. Έτσι δεν είναι; 🙂 Έλληνες μουσουλμάνοι; Και γίνονται αποστάτες; Ενδιαφέρον. Εννοείτε Άραβες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα;»

Εξηγήσαμε στον αδελφό ότι δεν είμαστε όλοι Έλληνες στην καταγωγή, αλλά και ότι, όσο κι αν του φαίνεται οξύμωρο, υπάρχουν Έλληνες που δεν είναι καθόλου Άραβες και δεν γεννήθηκαν μουσουλμάνοι αλλά έγιναν, και σε κάποια στιγμή αποστάτησαν. Και ότι υπάρχουν κι άλλοι εκ γενετής Έλληνες που βαπτίστηκαν χριστιανοί και παραμένουν μουσουλμάνοι, τουλάχιστον για την ώρα.

Ο αδελφός δεν έχει ασχοληθεί με τα κλασικά προπαγανδιστικά βίντεο όπου κάποιοι ισχυρίζονται ότι έγιναν μουσουλμάνοι (και που αρκετά είναι πλαστά) για να δει ότι μερικά τέτοια δείχνουν Έλληνες. Και ασφαλώς ο βασικός λόγος που του φαινόταν οξύμωρο σχήμα η φράση, είναι ότι οι Έλληνες, ή αν προτιμάτε Ρωμιοί, πολέμησαν το Ισλάμ με όση δύναμη είχαν, για να αντικαταστήσουν την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με χριστιανική διοίκηση. Για τον ίδιο λόγο και πολλοί Έλληνες μουσουλμάνοι  δυσκολεύονται να συμβιβάσουν μέσα τους την επιλογή του Ισλάμ ως θρησκείας τους με την Τουρκοκρατία, και μάλιστα όταν άλλοι Έλληνες τους χαρακτηρίζουν ανθέλληνες και προδότες.

Ασφαλώς οι Έλληνες μουσουλμάνοι μπορούν να αμυνθούν χρησιμοποιώντας διάφορα έτοιμα επιχειρήματα, που δομήθηκαν για να ωραιοποιηθεί η ιμπεριαλιστική πολιτική του Ισλάμ. Όταν πρόκειται ειδικά για τον ελληνικό χώρο, ο κανόνας είναι να αποδίδονται τα προβλήματα των φόρου υποτελών χριστιανών σε «κακή εφαρμογή του Ισλάμ» από τους Οθωμανούς, και να καταλήγουν ότι φταίει ειδικά η Τουρκοκρατία κι όχι γενικά η Ισλαμοκρατία.[1] Συχνά μιλάνε για τη «συνθήκη προστασίας» μεταξύ των μουσουλμάνων και των «Λαών του Βιβλίου» δηλαδή των Χριστιανών κι Εβραίων. Μας λένε ότι οι κατακτημένοι «Λαοί του Βιβλίου» είχαν κάθε δικαίωμα να εξασκούν τη θρησκεία τους, και μάλιστα δεν υπηρετούσαν στο στρατό, οι τυχεροί… Ότι οι Εβραίοι περνούσαν καλύτερα στις περιοχές υπό ισλαμική κατοχή, παρά σ’ αυτές υπό χριστιανική. Και ότι ο φόρος που πλήρωναν οι υποτελείς, η «Τζίζυα», δεν ίσχυε για σκλάβους, γυναίκες, παιδιά, γέρους και άρρωστους, μοναχούς, ερημίτες και φτωχούς, και ήταν ανάλογος με το φόρο ελεημοσύνης (Ζακάτ) που πλήρωναν οι μουσουλμάνοι, οπότε δεν υπήρχε αδικία σε βάρος των «διμμιτών». Αυτό βέβαια το κάνουν ξεχνώντας, ή αγνοώντας, ότι οι εξαιρέσεις στην πληρωμή του φόρου άρθηκαν πολλές φορές στη διάρκει της ισλαμικής ιστορίας, ότι η Νομική Σχολή  Shāfi‘ī δεν δέχεται καθόλου τις εξαιρέσεις αυτές,  αλλά ζητά να πληρώνουν φόρο και οι ανήμποροι, και οι τυφλοί, και οι… ετοιμοθάνατοι κ.α., και ότι η άρνηση της πληρωμής ζακάτ δεν τιμωρείται με φυλάκιση  ενώ η άρνηση της πληρωμής της τζίζυα τιμωρείται.

Γράφουν κείμενα όπως:

«Οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί που κατοικούν σε ένα ισλαμικό κράτος, ανήκουν σε μία κατηγορία που λέγεται: “Αχλ αλ δίμμα” ή πιο απλά “διμμίτες” και σημαίνει: “Κάποιοι οι οποίοι βρίσκονται κάτω από προστασία, προστατευμένοι” κ.τ.λ.

Πριν από χρόνια εξτρεμιστής ιμάμης απ’την Αίγυπτο είχε πει: “Στους Χριστιανούς να μη λέμε ούτε καλημέρα. Πρέπει να σκοτώσουμε τους εβραίους και τους χριστιανούς”. Εγώ λοιπόν θα απαντήσω σ’αυτόν τον ηλίθιο ιμάμη με τα λόγια του προφήτη. Ο προφήτης λοιπόν Μουχάμμεντ (η ευλογία και η ειρήνη του ΑΛΛΑΧ σ’αυτόν) είχε πει: ” Όποιος σκοτώσει έναν διμμίτη, δεν θα μυρίσει το χώμα του Παραδείσου”.

Το συγκεκριμένο χαντίθ βρίσκεται στο Σαχίχ Μπουχάρι Τόμος 9, Βιβλίο 83, Αρ. 49: Διηγήθηκε ο Αμπντουλλάχ μπιν Αμρ: Ο Προφήτης είπε, «΄Οποιος σκότωσε έναν Μου’αχίντ (έναν άνθρωπο που έχει την προστασία των μουσουλμάνων) δεν θα μυρίσει την ευωδία του παραδείσου παρότι η ευωδία αυτή μπορεί να γίνει αισθητή σε μια απόσταση σαράντα ετών (ταξιδιού)».[2] Και ο μουσουλμάνος που γράφει αυτά τα πράγματα παραδέχεται, ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνει, ότι παρότι στην Αίγυπτο δεν ισχύει πια ο ισλαμικός νόμος, οι χριστιανοί και Εβραίοι αντιμετωπίζονται ως «διμμίτες» και ο όχλος των μουσουλμάνων που κάθε λίγο και λιγάκι τους σπάει τα μαγαζιά και τους κακοποιεί, δεν είναι ακριβώς εξτρεμιστές που διαστρέφουν το ειρηνικό Ισλάμ, απλά ενοχλούνται που οι «άπιστοι» δεν πληρώνουν πια φόρο υποτελείας στους μουσουλμάνους και δεν φέρονται σαν «διμμίτες», αλλά σαν ισότιμοι με αυτούς πολίτες.

Σίγουρα ο Έλληνας μουσουλμάνος που θα επιρρίψει την ευθύνη για τα δεινά των προγόνων του στους Τούρκους που διέστρεψαν το Ισλάμ, έχει αποφύγει την απολογία για πράγματα πολύ ενοχλητικά όπως το παιδομάζωμα (Devsirme), δηλαδή τον βίαιο εξισλαμισμό ανήλικων χριστιανών καί τη στρατολόγησή τους γιά τήν επάνδρωση της προσωπικής φρουράς του σουλτάνου. Ο Μουράτ Α’ τό 1362, ήταν αυτός πού καθιέρωσε τήν στρατολόγηση χριστιανοπαίδων καί τήν μετατροπή τους σέ φανατικούς πολεμιστές, τούς γενίτσαρους, που πάντα αρίστευαν στούς πολέμους εναντίον της πίστης των γονέων τους. Διασώζεται φιρμάνι του 1666 πρός αξιωματικούς οι οποίοι θά διενεργούσαν στρατολογία Ελληνοπαίδων καί στό οποίο περιγράφεται η όλη διαδικασία:

«Αμα τη αφίξει του παρόντος αυτοκρατορικού φιρμανίου Μου έστω γνωστόν ότι κατά τάς ισχύουσας παλαιάς διατάξεις επιβάλλεται η στρατολογία των εν ταις αυτοκρατορικαίς χώραις Μου κατοικούντων ραγιάδων διά τάς ανάγκας της αυτοκρατορικής Μου φρουράς. Δέον νά στρατολογήσετε έν τέκνον εκάστου πολυτέκνου απίστου ραγιά, άγον ηλικίαν από δεκαπέντε μέχρις είκοσι ετών καί ικανόν δι’υπηρεσίαν. Από έκαστον στρατολογούμενον χωρίον νά λάβητε όσα χρήματα απαιτούνται διά τόν ιματισμόν των στρατολογηθέντων μέ ερυθρά τσόχαν καί διά τό ξύρισμα αυτών….. Νά προσέχης νά μή διαφύγουν ούτοι καθ’οδόν ή εις τούς σταθμούς. Επειδή η υπόθεσις του παιδομαζώματος είναι εκ των σπουδαιοτέρων του κράτους, επιθυμώ νά στρατολογήσης ρωμαλέους καί άξιους νέους…«

Τά εξισλαμισμένα Ελληνόπουλα πού προορίζονταν γιά στρατιωτική υπηρεσία ονομάζονταν ατζέμ ογλάν καί στέλνονταν αρχικά νά εργασθούν σέ τιμαριούχους της Μικράς Ασίας. Αυτοί ανελάμβαναν τήν ευθύνη γιά τή ζωή τους καί τα κρατούσαν στά τιμάρια ώσπου να προσαρμοστούν στό νέο περιβάλλον καί να μυηθούν στή νέα θρησκεία. (Υπάρχουν φρικτές λεπτομέρειες για τη σεξουαλική κακοποίηση των «ογλάν» και με αυτές θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο.) Αργότερα κατέληγαν στό επίλεκτο σώμα των γενιτσάρων, όπου οι παλαιοί γενίτσαροι τους εκπαίδευαν σκληρά καί εξαντλητικά. Όπως είναι φυσικό η αρπαγή των παιδιών τους προκαλούσε οδύνη καί πόνο στούς ταλαίπωρους υπόδουλους πληθυσμούς. Σήμερα το παιδομάζωμα χαλάει τη σούπα των μοντέρνων Ισλαμιστών προσηλυτιστών, ότι τάχα «δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία».

Αλλά ας εξετάσουμε λίγο αυτή την κατάσταση «προστασίας» πέρα από το παιδομάζωμα, ξεκινώντας από το Κοράνι.

2. Κοράνι, Μουχάμμαντ και διμμίτες

Στη Σούρα αλ-Τάουμπα αγιάτ 29 (9:29) διαβάζουμε: «Πολεμάτε εναντίον εκείνων που δεν πιστεύουν στον ΑΛΛΑΧ, ούτε στην Έσχατη Ημέρα, και δεν απαγορεύουν αυτό που απαγόρευσε ο ΑΛΛΑΧ μέσω του αποστόλου του και δεν ακολουθούν την αληθινή θρησκεία (ακόμα κι αν είναι) απ’ το λαό που του δόθηκε η Βίβλος, μέχρι να πληρώσουν το φόρο υποτέλειας (τζίζγια) με εκούσια υποταγή, κι αισθανθούν τον εαυτό τους ταπεινωμένο.»

قَاتِلُوا الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَا بِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَلَا يُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَلَا يَدِينُونَ دِينَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ حَتَّىٰ يُعْطُوا الْجِزْيَةَ عَن يَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ

Το ταφσίρ (εξήγηση) του al-Jalalayn εξηγεί το χωρίο ως εξής: «Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στο Θεό, ούτε στην Έσχατη Ημέρα, γιατί, αλλιώς, θα πίστευαν στον Προφήτη (Προφήτες), κι αυτούς που δεν απαγορεύουν αυτά που ο Θεός και ο Απόστολός του έχουν απαγορεύσει, όπως το κρασί, ούτε εξασκούν τη θρησκεία της αλήθειας, τη σταθερή, αυτήν που ακύρωσε άλλες θρησκείες, δηλαδή, τη θρησκεία του Ισλάμ, ανάμεσα από αυτούς στους οποίους δόθηκε η Γραφή, δηλαδή τους Εβραίους, και τους Χριστιανούς, μέχρι να πληρώσουν το φόρο της τζίζγια, τον ετήσιο φόρο που τους επιβάλλεται, πρόθυμα (‘an yadin σημαίνει ‘υπάκουα’, ‘συμμορφούμενα’ ή ‘με τα χέρια τους’ όχι αποστέλλοντας [άλλους να τον πληρώσουν]), όντας υποταγμένοι, [έχοντας γίνει] πειθήνιοι και υπάκουοι στην εξουσία του Ισλάμ.»

Ας δούμε και πώς ο ίδιος ο προφήτης του Ισλάμ πρότεινε με επιστολή του στους αρχηγούς της Άκαμπα να τους «προστατέψουν» οι μουσουλμάνοι:

http://www.alquraan.net/letters/letters_3.html#LETTER%20TO%20THE%20CHIEFS%20OF%20AQABA

«Στο όνομα του Αλλάχ του φιλεύσπλαχνου, του Ελεήμονος

Από τον Μουχάμμεντ, τον Προφήτη του Αλλάχ

Στο λαό της  Άκαμπα

Ειρήνη σε σας. Επαινώ τον Αλλάχ ο οποίος είναι ένας και εκτός από τον οποίο δεν υπάρχει κανείς άλλος που πρέπει να λατρεύεται.

Δεν σκοπεύω να διεξάγω πόλεμο εναντίον σας μέχρι να λάβω γραπτό λόγο για αυτό. Είναι καλύτερο για σας, είτε να αποδεχθείτε το Ισλάμ ή να συμφωνήσετε να καταβάλετε τη Jiziya και να συναινέσετε να παραμείνετε υπάκουοι στον Αλλάχ, τον προφήτη Του και τους αγγελιαφόρους του. Οι αγγελιαφόροι μου αξίζουν τιμή. Φερθείτε τους με σεβασμό. Ότι ευχαριστεί τους αγγελιαφόρους μου, θα ευχαριστήσει επίσης κι εμένα.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ενημερωθεί για τις διαταγές σχετικά με τη Jiziya. Αν επιθυμείτε να υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια στον κόσμο, υπακούστε στον Αλλάχ και στον Προφήτη του. Στη συνέχεια  κανείς στην Αραβία και το Ajam (Ιράν) δεν θα τολμήσει να ρίξει επίβουλη ματιά πάνω σας. Όμως, τα δικαιώματα του Αλλάχ και του Προφήτη Του δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να παραμεριστούν.

Εάν δεν αποδέχεστε αυτούς τους όρους και τους απορρίπτετε, δεν χρειάζομαι τα δώρα σας. Στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να διεξάγω πόλεμο (για την αποκατάσταση της ειρήνης και της ασφάλειας). Η έκβασή του θα είναι ότι οι μεγάλοι θα θανατωθούν στον πόλεμο και οι κοινοί θνητοί θα πιαστούν αιχμάλωτοι.

Σας διαβεβαιώνω ότι είμαι ένα πραγματικός προφήτης του Αλλάχ. Πιστεύω στον Αλλάχ, και στα βιβλία του, και στους προφήτες Του και είμαι της πίστης ότι ο Maseeh (Μεσσίας), γιος της Μαριάμ (Μαρίας), είναι ένας προφήτης του Αλλάχ και ο Λόγος Του.

Ο Hurmala (Raziallah AnhoA.) ο οποίος έφερε σε μένα 3 wasaq (περίπου 6 εκατόκιλα) από κριθάρι, συνέστησε την υπόθεσή σας. Αν αυτό δεν ήταν σύμφωνο με τη διαταγή του Αλλάχ και την καλή γνώμη του Hurmala για εσάς, δεν θα ήταν αναγκαίο για μένα να επικοινωνήσω μαζί σας και αντί για αυτό, θα γινόταν πόλεμος. Αν υπακούσετε στους αγγελιαφόρους μου, θα έχετε αμέσως την υποστήριξή μου και τη βοήθεια και την υποστήριξη όλων όσων συνδέονται με μένα.

Οι αγγελιαφόροι μου είναι οι Shuraih-beel, Obaiy, Hurmala και Hurais (Raziallah AnhoA.) και όποια απόφαση λάβουν σε σχέση με σας, θα γίνει αποδεκτή από εμένα.

Οι άνθρωποι σας είναι υπό την προστασία και την ευθύνη του Αλλάχ και του Προφήτη Του.

Εφοδιάστε με προμήθειες τους Εβραίους της Maqna, για το ταξίδι τους προς τη χώρα τους.

Εάν αποδεχτείτε την υπακοή, είθε να έχετε ειρήνη.»

Σφραγίδα: Μωάμεθ Προφήτης του Αλλάχ.

Υπάρχει εδώ  http://www.answering-islam.org/Books/Muir/Life4/chap28.htm κι άλλη μια εκδοχή της επιστολής αυτής, προς «τον Γιουχαννά (Ιωάννη) γιο του Ραμπά και τους αρχηγούς της Άυλα» όπως την διασώζει ο Wackidi. Οι διαφορές είναι μικρές, καθώς σ’ αυτή την εκδοχή ο «προφήτης» δεν έχει λάβει ακόμα το κριθάρι από τον Χαρμάλα αλλά ζητάει να του το δώσουν τώρα, και κάνει ειδική μνεία στα καλά ρούχα που πρέπει να προσφέρουν στον αγγελιοφόρο του Ζαΐντ:

«Να είστε υπάκουοι στον Κύριο και τον Προφήτη του, και στους αγγελιοφόρους του προφήτη του. Τιμήστε τους και ντύσετέ τους με εξαιρετικά ρούχα, όχι με κατώτερη ενδυμασία. Ειδικά ντύστε με εξαιρετικά ενδύματα τον Ζαΐντ. … Αλλά αν αντιταχθείτε και τους δυσαρεστήσετε, δεν θα δεχθώ το παραμικρό από εσάς, μέχρι να πολεμήσω εναντίον σας και να πιάσω αιχμάλωτα τα παιδιά σας και να σκοτώσω (slain) τους μεγαλύτερους. Γιατί είμαι ο Απόστολος του Κυρίου αλήθεια. Πιστέψτε στον Κύριο και στους προφήτες του, και στο Μεσσία, γιο της Μαρίας. Πραγματικά αυτός είναι ο Λόγος του Θεού: Πιστεύω σ’ αυτόν, ότι ήταν αγγελιοφόρος του Θεού».

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε αυτή την επιστολή του υποτιθέμενου «προφήτη»; Όι πουλάει προστασία σαν κοινός μαφιόζος, με το ίδιο στυλ που κάνουν μέχρι σήμερα οι «νονοί της νύχτας» στα νυχτερινά κέντρα; Και ακριβώς με το ίδιο παλιό κόλπο που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούν οι πωλητές, δηλαδή πουλώντας εκδούλευση στους πελάτες – «αν δεν μεσολαβούσε για σας ο Χαρμάλα θα σας πολεμούσα κατευθείαν, αλλά χάρη σ’ αυτόν έχετε μια ευκαιρία να σώσετε το τομάρι σας»; Ότι κάνει κήρυγμα για τον Χριστό σε ανθρώπους που ήδη είναι χριστιανοί, σαν να λέμε «έλα παπού μου να σου δείξω τ’ αμπέλια σου»; Το ηθικό δίδαγμα βέβαια είναι στο τέλος: «Αν αποδεχθείτε την υπακοή, είθε να έχετε ειρήνη». Δεν κάνει βέβαια ο «προφήτης» τον κόπο να συμπληρώσει «Αν δεν την αποδεχθείτε, θα έχετε πόλεμο» γιατί το έχει ήδη πει πιο πριν, με τρόπο πολύ σαφή και κατανοητό.

Μετά από αυτή την ωμή και μαφιόζικη απειλή ο πρίγκιπας Γιουχαννά δεν αλλαξοπίστησε. Έσπευσε όμως με ένα χρυσό σταυρό στο μέτωπό του να δηλώσει υποταγή στον «προφήτη», πριν οι μπράβοι του αιχμαλωτίσουν τα παιδιά και σφάξουν τους μεγάλους που είχε υπ’ ευθύνη του ως ηγέτης τους. Ο «προφήτης» τον δέχτηκε ευγενικά και του χάρισε κι έναν μανδύα. Με τόσο κριθάρι, ρούχα κ.α. που είχε πάρει αυτός και οι δικοί του, και με το ετήσιο εισόδημα που είχε εξασφαλίσει από τη «τζίζγια» χωρίς να κινδυνέψει η ζωή ούτε ενός από τους στρατιώτες του, κάτι έπρεπε να δώσει κι αυτός.

Ας δούμε τώρα ποια είναι η ισλαμική οπτική για τους μη μουσουλμάνους, που πληρώνουν φόρο υποτέλειας στους μουσουλμάνους. Ο Ιμπν Καθίρ εξηγεί το κορανικό εδάφιο 9:29 (O Αλλάχ είπε, «πολεμάτε…» κτλ)

ως εξής:

http://www.tafsir.com/default.asp?sid=9&tid=20986

9 At-Tauba Tafsir Ibn Kathir

Η καταβολή της Τζίζυα (Jizyah) είναι σημάδι απιστίας και ντροπής

[حَتَّى يُعْطُواْ الْجِزْيَةَ] [حتى يعطوا الجزية]

(μέχρι να καταβάλουν τη Jizyah), αν δεν επιλέξουν να ασπαστούν το Ισλάμ,

[عَن يَدٍ] [عن يد]

(παραδιδόμενοι εκούσια), ηττημένοι και υποτακτικοί,

[وَهُمْ صَـغِرُونَ] [وهم صغرون]

(και να αισθάνονται οι ίδιοι υποταγμένοι), ντροπιασμένοι, ταπεινωμένοι και υποτιμημένοι. Ως εκ τούτου, οι μουσουλμάνοι δεν επιτρέπεται να τιμούν το λαό της Dhimmah (Dhimmis, διμμίτες) ή να τους εξυψώνουν πάνω από τους μουσουλμάνους, γιατί είναι άθλιοι, ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι. Ο Μουσλίμ καταγράφει από τον Abu Hurayrah ότι ο προφήτης είπε,

«لَا تَبْدَءُوا الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى بِالسَّلَامِ، وَإِذَا لَقِيتُمْ أَحَدَهُمْ فِي طَرِيقٍ فَاضْطَرُّوهُ إِلَى أَضْيَقِه» «لا تبدءوا اليهود والنصارى بالسلام, وإذا لقيتم أحدهم في طريق فاضطروه إلى أضيقه»

(Μην λέτε (κυριολ. «μην αρχίζετε») Σαλάμ στους Εβραίους και τους Χριστιανούς, και αν συναντήσετε κάποιους από αυτούς στο δρόμο, αναγκάστε τους να πάνε στο στενότερο δρομάκι του.) Για το λόγο αυτό ο Αρχηγός των Πιστών Umar bin Al-Khattab, ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του, απαίτησε να πληρούνται οι γνωστές προϋποθέσεις του από τους Χριστιανούς, οι συνθήκες εκείνες που εξασφάλιζαν τη συνεχή ταπείνωση, υποβάθμιση και ντροπή τους. Οι μελετητές των Χαντίθ αφηγούνται από τον Abdur-Rahman bin Ghanm Al-Ash`ari ότι είπε, «εγώ κατέγραψα για τον Umar bin Al-Khattab, ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μ’ αυτόν, τους όρους της συνθήκης ειρήνης που σύναψε με τους Χριστιανούς του Ash-Sham: «Στο όνομα του Αλλάχ, του πανάγαθου, του πολυεύσπλαχνου. Πρόκειται για ένα έγγραφο προς τον υπηρέτη του Αλλάχ τον Umar, τον ηγέτη των πιστών, από τους χριστιανούς της τάδε πόλης. Όταν εσείς (οι μουσουλμάνοι ) ήρθατε ζητήσαμε ασφάλεια για τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας, την ιδιοκτησία μας και τους ακολούθους της θρησκείας μας. Θέσαμε στους εαυτούς μας όρους ότι δεν θα οικοδομήσουμε στις περιοχές μας ένα μοναστήρι, μια εκκλησία, ή ένα άσυλο για ένα μοναχό, δεν θα αποκαταστήσουμε κανένα τόπο λατρείας που χρειάζεται αποκατάσταση ουτε θα χρησιμοποιήσουμε οποιουδήποτε από αυτούς για σκοπό εχθρικό κατά των Μουσουλμάνων. Δεν θα εμποδίσουμε κανένα μουσουλμάνο να ξεκουραστεί στις εκκλησίες μας, είτε έρθει την ημέρα ειτε τη νύχτα, και θα ανοίξουμε τις πόρτες [των οίκων λατρείας μας] για τον οδοιπόρο και τον περαστικό. Αυτοί οι μουσουλμάνοι που έρχονται ως επισκέπτες, θα απολαύσουν διαμονή και διατροφή για τρεις ημέρες. Δεν θα ανεχθούμε κατάσκοπο κατά των Μουσουλμάνων μέσα στις εκκλησίες και τα σπίτια μας ούτε θ’ αποκρύψουμε δόλο [ή προδοσία] κατά των Μουσουλμάνων. Δεν θα διδάξουμε στα παιδιά μας το Κοράνι, δεν θα προωθήσουμε πρακτικές Shirk, δεν θα καλέσουμε κανέναν σε πρακτικές Shirk,  και δεν θα αποτρέψουμε κανέναν από τους δικούς μας να ασπαστεί το Ισλάμ, εφόσον επιλέξει να το πράξει. Θα σεβαστούμε τους μουσουλμάνους, θα μετακινούμαστε από τις θέσεις που καθόμαστε αν θα επιλέξουν να καθίσουν σε αυτές. Δεν θα μιμηθούμε την ενδυμασία τους, τα καλύμματα κεφαλής τους, τα τουρμπάνια, τα σανδάλια, τις κομμώσεις, την ομιλία, τα ψευδώνυμα και τα ονόματα τίτλων τους, δεν θα ιππεύουμε σε σέλες, δεν θα κρεμάμε ξίφη στους ώμους μας, δεν θα συλλέγουμε όπλα οποιασδήποτε μορφής και δεν θα μεταφέρουμε αυτά τα όπλα. Δεν θα κρυπτογραφήσουμε τις σφραγίδες μας στα αραβικά, δεν θα πουλάμε (αλκοολούχα) ποτά. Θα έχουμε τα μαλλιά μπροστά στο μέτωπό μας κομμένα, θα φοράμε τα συνηθισμένα μας ρούχα μας όπου κι αν είμαστε, θα φοράμε ζώνες γύρω από τη μέση μας, θα απέχουμε από την ανέγερση σταυρών στο εξωτερικό των εκκλησιών μας και την επίδειξη αυτών και των βιβλίων μας δημοσίως στις οδούς και τις αγορές των μουσουλμάνων. Δεν θα κάνουμε τις  καμπάνες στις εκκλησίες μας να ηχούν, παρά μόνο διακριτικά, δεν θα υψώνουμε τη φωνή μας κατά την απαγγελία των ιερών βιβλίων μας, μέσα στις εκκλησίες μας ενώ είναι παρόντες μουσουλμάνοι, ουτε θα υψώσουμε τις φωνές μας [σε  προσευχή] στις κηδείες μας, δεν θα ανάβουμε δαυλούς σε πομπές κηδειών στις οδούς των μουσουλμάνων, ή τις αγορές τους. Δεν θα θάψουμε τους νεκρούς μας δίπλα σε μουσουλμάνους νεκρούς, ούτε θα αγοράσουμε σκλάβους οι οποίοι συνελήφθησαν από τους μουσουλμάνους. Θα είμαστε οδηγοί για τους μουσουλμάνους και θα απόσχουμε από την παραβίαση της ιδιωτικής τους ζωής στα σπίτια τους. » Όταν έδωσα αυτό το έγγραφο στον Ουμάρ, πρόσθεσε σε αυτό «δεν θα χτυπήσουμε κανέναν μουσουλμάνο». «Αυτοί είναι οι όροι που θέσαμε στους εαυτούς μας και τους ακολούθους της θρησκείας μας σε αντάλλαγμα ασφάλειας και προστασίας. Αν αθετήσουμε οποιαδήποτε από αυτές τις υποσχέσεις που θέσαμε στον εαυτό μας προς όφελός σας, τότε η Dhimmah μας (υπόσχεση προστασίας), έχει παραβιαστεί και έχετε την άδεια να μας κάνετε  αυτό που σας επιτρέπεται να κάνετε σε ανθρώπους ανυπάκουους και επαναστάτες.» ‘

Το ίδιο περίπου κείμενο που παραθέτει ο Ιμπν Καθίρ βρίσκουμε και στη σελίδα http://www.fordham.edu/halsall/source/pact-umar.html με τις πρόσθετες πληροφορίες ότι ο Αμπντ αλ-Ραχμάν ιμπν Γκανάμ (Abd al-Rahman ibn Ghanam) πέθανε 78 ετών το 697, και την παράθεση ενός επιπλέον όρου για τους φόρου υποτελείς, που δεν καταγράφει ο Ιμπν Καθίρ: «Εμείς δεν θα χτίζουμε σπίτια που να ξεπερνούν σε ύψος τα σπίτια των μουσουλμάνων.» Ως πηγή δίδεται  το Siraj al-Muluk του Al-Turtushi, σελ. 229-230, και η μετάφραση από τα αραβικά στα αγγλικά παρουσιάστηκε σε παράδοση που έγινε σε τάξη Ισλαμικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου το 1979.

Μερικοί Δυτικοί ασιανολόγοι αμφισβητούν την αυθεντικότητα του Συμφώνου του Ουμάρ, με το επιχείρημα ότι είναι συνήθως οι νικητές που προτείνουν, ή μάλλον επιβάλλουν τους όρους της ειρήνης στους νικημένους, και ότι είναι εξαιρετικά απίθανο οι άνθρωποι που δεν μιλούσαν αραβικά και δεν ήξεραν για το Ισλάμ να συντάξουν ένα τέτοιο έγγραφο. Ακαδημαϊκοί ιστορικοί πιστεύουν ότι το Σύμφωνο του Ουμάρ είναι προϊόν μεταγενέστερων νομικών, που το απέδωσαν στον Ουμάρ για να δώσουν κύρος στις δικές τους απόψεις. Οι εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ του Συμφώνου του Ουμάρ και του Θεοδοσιανού και Ιουστινιάνειου Κώδικα δείχνουν ότι ίσως ισλαμιστές νομικοί έχουν δανειστεί ένα μεγάλο μέρος του Συμφώνου από αυτούς τους παλαιότερους κώδικες. Ορισμένες από τις διατάξεις του Συμφώνου αντικατοπτρίζουν τα μέτρα που εισήχθησαν για πρώτη φορά από τον Ουμαγιάδα χαλίφη Ουμάρ τον Β, ή στις αρχές της περιόδου των Αμπασιδών. Το θέμα είναι ότι όποιος και να συνέταξε το έγγραφο και με όποιες πηγές και να το έκανε, αυτοί ήταν οι όροι που επέβαλαν οι μουσουλμάνοι στους «διμμίτες», άλλους νωρίτερα κι άλλους αργότερα.

«Άπιστοι» και «ντροπιασμένοι» λοιπόν ήταν για τους μουσουλμάνους οι «προστατευμένοι λαοί» ή διμμίτες. Σε μουσουλμανικά έγγραφα του Μεσαίωνα [3] μαθαίνουμε για τους τρόπους με τους οποίους ξεχώριζαν αυτούς τους «προστατευμένους»: «παπούτσια διαφορετικού χρώματος, το ένα λευκό, το άλλο μαύρο. Εμβλήματα για τους άνδρες, όπως ένας πίθηκος για τους Εβραίους και ένα γουρούνι για τους χριστιανούς (από το Κοράνι 5:60). Κίτρινα πέπλα για τις γυναίκες.» Και όσοι έχουν ασχοληθεί με την Τουρκοκρατία γνωρίζουν για τα χαρακτηριστικά μπλέ σαρίκια, κόκκινα φέσια κ.τ.λ. που έπρεπε να φορούν οι «ραγιάδες».

Η διακριτική ενδυμασία έδειχνε στους μουσουλμάνους ότι οι «διμμίτες» έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως κατώτεροι – οι μουσουλμάνοι δεν έπρεπε να σηκώνονται γι’ αυτούς, ή να ανταλλάσσουν χειραψία μαζί τους, ή να τους δώσουν μουσουλμανική φιλανθρωπία. Έπρεπε να περιμένουν σεβασμό από τους «διμμίτες» που δεν θα εντάσσονταν σε μια ομάδα μουσουλμάνων και δεν θα ύψωναν τη φωνή τους ενώ ήταν παρόντες μουσουλμάνοι. Ο μη-μουσουλμάνος έπρεπε να παραμερίσει για τον μουσουλμάνο, αν το μονοπάτι ήταν στενό. Ήταν χαράμ (παράνομο) γι’ αυτόν να σφάζει ζώα, αφού εθεωρείτο ακάθαρτος και οι μουσουλμάνοι δεν θα μπορούσαν να τα φάνε. Δουλειές που προορίζονταν γι’ αυτόν ήταν ο καθαρισμός αποχωρητηρίων και υπονόμων, η μεταφορά σκουπιδιών που είναι αποκρουστικές για τον οποιονδήποτε, ενώ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και το εμπόριο καί οι τέχνες, που θεωρούνταν προσβολή γιά τούς κατακτητές οι οποίοι είχαν ως κύρια απασχόληση τόν πόλεμο καί τήν κτηνοτροφία. Αυτό εξηγεί τήν πρόοδο των υπόδουλων Εβραίων καί Χριστιανών στά οικονομικά επαγγέλματα, μία παράδοση πού συνεχίστηκε μέχρι καί τόν 20ο αιώνα στήν κατεχόμενη Μικρά Ασία. Όμως, η πρόοδος αυτή δεν θα έπρεπε να είναι αισθητή εξωτερικά. Σε γενικές γραμμές το σπίτι του «διμμίτη» θα έπρεπε να είναι ζωγραφισμένο με θαμπό χρώμα και να μην είναι μεγαλύτερο από εκείνο ενός μουσουλμάνου γείτονα.[4]

Εκτός από τους περιορισμούς στη μετακίνηση καί τήν αμφίεση, περιορισμοί υπήρχαν και στην εγκατάσταση: οι «διμμίτες» δέν μπορούσαν νά κατοικήσουν σέ ορισμένες πόλεις ή περιορίζονταν σέ συγκεκριμένες συνοικίες. Συχνά έπρεπε να βάζουν στα σπίτια τους διακριτικά, ώστε να ξεχωρίζουν από τα σπίτια των μουσουλμάνων. Σε μια περίπτωση τα διακριτικά ήταν εικόνες δαιμόνων![5] Η φορολογία ήταν δυσβάστακτη καί οι υπόδουλοι λαοί έφεραν όλο τό βάρος της συντήρησης του οθωμανικού στρατού. Παράλληλα, δέν υπήρχε απόδοση δικαιοσύνης όταν οι αντίδικοι ήταν ο ένας μουσουλμάνος καί ο άλλος χριστιανός, αφού ο καδής, ο μουσουλμάνος δικαστής χειριζόταν υποθέσεις μεταξύ αντιδίκων διαφορετικής θρησκείας, αλλά συχνά δέν έδινε πίστη στόν όρκο του «απίστου», που σύμφωνα με τα διδάγματα της σχολής Χαναφί δεν έπρεπε να γίνεται δεκτός, καί δέν λαμβάνονταν ποτέ υπόψη οι μαρτυρίες χριστιανών μαρτύρων. Αντιθέτως λαμβάνονταν υπόψη οι μαρτυρίες των μουσουλμάνων κατά των διμμιτών. Η τιμωρία γιά τό ίδιο αδίκημα διέφερε από μουσουλμάνο σέ χριστιανό, καί ο τελευταίος θά μπορούσε νά γλυτώσει τήν τιμωρία αν ασπαζόταν τήν ισλαμική θρησκεία. Συχνές ήταν οι περιπτώσεις όπου μουσουλμάνοι κατηγορούσαν ψευδώς διμμίτες ότι βλασφήμησαν το Κοράνι, τον προφήτη και το Ισλάμ, με αποτέλεσμα τη θανάτωση των «ενόχων». Στη συνέχεια ξεσπούσαν ταραχές με επιθέσεις μουσουλμάνων στις «προστατευμένες» κοινότητες (για παράδειγμα, αυτό συνέβη το 1876 στην Τυνησία, το 1876 στο Χαμαντάν, το 1889 στην Αλέππο, το 1895 στη Σουλαϊμανίγια, το 1895 στην Τεχεράνη, και το 1911 στη Μοσούλη.)

Σε περίπτωση φόνου διμμίτη από μουσουλμάνο, οι απόψεις των νομικών σχολών διαφέρουν: Η σχολή Hanafi, η οποία αντιπροσωπεύει τη μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων, πιστεύει ότι η δολοφονία ενός διμμίτη πρέπει να τιμωρείται με θάνατο, επικαλούμενη χαντίθ σύμφωνα με το οποίο ο Μωάμεθ διέταξε την εκτέλεση ενός μουσουλμάνου που σκότωσε έναν διμμίτη. Σε άλλες σχολές της ισλαμικής νομολογίας η μέγιστη ποινή για τη δολοφονία ενός διμμίτη από μουσουλμάνο, ήταν η καταβολή των «χρημάτων του αίματος», και δεν εφαρμοζόταν η θανατική ποινή. Για τις σχολές νομολογίας Μαλίκι και Χανμπάλι, η αξία της ζωής ενός διμμίτη αντιστοιχούσε στο μισό της αξίας της ζωής του μουσουλμάνου. Η σχολή Shafi’i όριζε ότι η ζωή Εβραίων και Χριστιανών αξίζει το ένα τρίτο αυτής ενός μουσουλμάνου και η ζωή των Ζωροαστρών άξιζε μόνο το ένα δέκατο πέμπτο.

Ας δούμε τι γράφουν νομομαθείς και ιστορικοί του Ισλάμ για τον τρόπο καταβολής του φόρου υποτέλειας:

An-Nawawi: «Ο άπιστος που επιθυμεί να πληρώσει τη Τζίζυα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον φοροσυλλέκτη με περιφρόνηση. Ο φοροσυλλέκτης παραμένει καθισμένος και ο άπιστος παραμένει όρθιος μπροστά του, με το κεφάλι σκυμμένο και την πλάτη κυρτωμένη. Ο άπιστος πρέπει προσωπικά να βάλει τα χρήματα στην πλάστιγγα, ενώ ο φοροσυλλέκτης τον κρατά από τη γενειάδα, και τον χτυπά και στο δυο του μάγουλα.»

Αλ-Γκαζάλι: «Οι Εβραίοι, Χριστιανοί και Μάγοι πρέπει να πληρώνουν τη τζίζγια… Όταν ο διμμίτης την προσφέρει, ο αξιωματούχος τον πιάνει από το γένι και τον χτυπάει στην κάτω γνάθο».

Ahmad al-Dardi al-Adawi: «Μετά την παράδοση της τζίζγια, ο εμίρης θα χτυπήσει τον διμμίτη στο λαιμό με τη γροθιά του. Ένας άνδρας θα στέκεται δίπλα στον εμίρη για να διώξει τον διμμίτη γρήγορα. Μετά θα έρθει ένας τρίτος κι ένας τέταρτος για να υποφέρουν την ίδια μεταχείριση, όπως και οι άλλοι που θ’ ακολουθήσουν. Σε όλους (τους μουσουλμάνους) θα επιτρέπεται ν’ απολαύσουν το θέαμα».

Ο Muhammad Abd al-Karim al-Maghili λέει ότι την ημέρα της πληρωμής οι διμμίτες θα πρέπει να μαζευτούν σ’ ένα δημόσιο χώρο. Πρέπει να στέκουν περιμένοντας στο χαμηλότερο και πιο βρώμικο σημείο. Οι ενεργοί αξιωματούχοι που αντιπροσωπεύουν το νόμο πρέπει να στέκονται πιο ψηλά από τους διμμίτες και να έχουν απειλητική συμπεριφορά, ώστε να φαίνεται ότι θέλουν να τους πάρουν όλη την περιουσία τους! «Οι διμμίτες θα καταλάβουν ότι τους κάνουμε χάρη αποδεχόμενοι τη τζίζυα κι αφήνοντάς τους ελεύθερους να φύγουν. (Θυμηθείτε: Την ίδια εντύπωση δημιούργησε και ο «Προφήτης» στον πρίγκιπα Ιωάννη της Άυλα). Μετά πρέπει να τους σύρουν, τον ένα μετά τον άλλο, για να πληρώσουν. Όταν ο διμμίτης πληρώνει, τον χτυπούν και τον πετάνε πιο πέρα ώστε να νομίζει ότι μ’ αυτό γλύτωσε το σπαθί. Αυτός είναι ο τρόπος που οι φίλοι του Κυρίου, από τις πρώτες και τις έσχατες γενεές, θα φέρονται προς τους άπιστους εχθρούς τους, επειδή η δύναμη ανήκει στον Αλλάχ, στον Προφήτη Του, και στους πιστούς.»

Ο αλ-Ταμπαρί καταγράφει διήγηση του Ιμπν-Αμπάς, ότι οι διμμίτες ερχόντουσαν να πληρώσουν τη τζίζυα περπατώντας απρόθυμα με τα χέρια τους.

Ο Τζον Λαφίν, ένας από τους γνωστούς συγγραφείς που ασχολήθηκαν με τη Μέση Ανατολή, γράφει για τη μεταχείριση των «διμμιτών»:

“Απαγορευόταν η ανέγερση νέων εκκλησιών, η αναστήλωση των παλιών και η χρησιμοποίηση θρησκευτικών συμβόλων, όπως ο σταυρός. Οι ντχιμμίς (τα προστατευμένα άτομα) έπρεπε να ζουν σε απομονωμένη περιοχή και σε φτωχόσπιτα. Γάμος, ερωτική επαφή με μουσουλμάνα και βλασφημία κατά του Ισλάμ, επέσυραν την ποινή του θανάτου. Οι μουσουλμάνοι δεν έπρεπε να συναναστρέφονται με τους ντχιμμίς, στους οποίους δεν επιτρεπόταν να καταθέτουν στο δικαστήριο κατά μουσουλμάνου και δεν είχαν καμιά εξουσία πάνω του. Δεν επιτρεπόταν στους υποτελείς να φέρουν όπλα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ζωή τους, ενώ διάφορα μέτρα ρύθμιζαν το χρώμα και το στιλ των φορεμάτων τους, επιβάλλοντας κακόγουστα και γελοία ενδύματα. Στους δρόμους ξεχώριζαν εύκολα και προκαλούσαν το χλευασμό. Για να διακρίνονται στα δημόσια λουτρά τους υποχρέωναν να φορούν ένα μικρό κουδούνι στο λαιμό. Μόνο οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να έχουν άλογα ή καμήλες. Οι ντχιμμίς είχαν μόνο γαϊδούρια … Δεν έπρεπε να κάνουν κάτι που θα ενοχλούσε τους μουσουλμάνους, έτσι εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα σιωπηλά και δε μπορούσαν να θρηνήσουν δημόσια έναν προσφιλή τους νεκρό… Έπρεπε να σηκωθούν και να παραμείνουν όρθιοι μπροστά σε μουσουλμάνο, να του μιλούν με σεβασμό, να παραμερίζουν για να περάσει πρώτος και να βαδίζουν στο αριστερό του πλευρό -η ακάθαρτη πλευρά για τους μουσουλμάνους.“

Υπάρχουν επίσης πολλές μαρτυρίες περιηγητών, που είδαν μουσουλμάνους να κακομεταχειρίζονται και να εξευτελίζουν διμμίτες, αλλά και καταγεγραμμένες περίοδοι βίαιων εξισλαμισμών στις κοινότητες των «προστατευμένων» και περιπτώσεις που οι διμμίτες αναγκάζονταν να υπηρετήσουν ως βοηθητικό προσωπικό στο στρατό.

3. Συμπερασματικά

Όσο λοιπόν κι αν οι αδελφοί μας Έλληνες μουσουλμάνοι θέλουν να νανουρίζουν τη συνείδησή τους, η αλήθεια είναι ότι τα βασικά χαρακτηριαστικά της «προστατευμένης κατάστασης» ή «Δίμμα» ήταν

1) η ανισότητα δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς μεταξύ μουσουλμάνων και «διμμιτών»

2) οι κοινωνικές και οικονομικές διακρίσεις κατά των «διμμιτών»

3) η ταπείνωση και τρωτότητα των «διμμιτών».

Όπως συνοπτικά διατυπώνεται σε έδικτο του χαλίφη al-Amir bi-Ahkam Illah, 7^ου Φατιμίδη χαλίφη της Αιγύπτου (1101-1130): «Ο εξευτελισμός των απίστων σ’ αυτό τον κόσμο, πριν έρθει η μέλλουσα ζωή – όπου εκεί ο κλήρος τους είναι ο εξευτελισμός  — θεωρείται πράξη ευσέβειας. Και η επιβολή του φόρου (τζίζυα), «μέχρι να πληρώσουν το φόρο ιδιοχείρως και να τπεινωθούν» (Κοράνι 9:29) είναι μια εκ Θεού καθορισμένη υποχρέωση.» Και δεν μπορεί ο διμμίτης να εξουσιοδοτήσει έναν «αληθινό πιστό» δηλ. μουσουλμάνο να πληρώσει το φόρο στο όνομά του, επειδή «πρέπει να ληφθεί απευθείας από αυτόν, με σκοπό να εξυβρισθεί και να ταπεινωθεί, έτσι ώστε το Ισλάμ  να ανυψωθεί και η φυλή των απίστων να υποβιβαστεί».

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έγραψε τον 18ο αιώνα κάτι πολύ χαρακτηριστικό, που συνοψίζει τα αίτια της βαριάς φορολογίας και της μόνιμης καταπάτησης δικαιωμάτων που αντιμετώπιζαν οι «διμμίτες» όχι μόνο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά παντού όπου υπήρχε μουσουλμανική διοίκηση:

«…σας πληροφορούμεν, αδελφοί, ότι διά άλλο τέλος δέν σας παιδεύουν μέ τά βαρέα δοσίματα καί μέ τά άλλα κακά πάρεξ διά νά βαρεθήτε, νά χάσετε τήν υπομονήν, καί έτζι νά αρνηθήτε τήν πίστιν σας, καί νά δεχτήτε τήν εδικήν των θρησκείαν….»

Το συμπέρασμα του αγίου Νικοδήμου επιβεβαιώνεται από τις εορταστικές εκδηλώσεις που γίνονταν όταν ένας «διμμίτης» δήλωνε ότι ασπάζεται το Ισλάμ.

Έτσι λοιπόν εξηγείται ότι οι Τούρκοι που έκαναν βαρβαρότητες εναντίον των υποτελών κατά την Τουρκοκρατία, δεν το έκαναν επειδή ήταν «βάρβαροι Τούρκοι» ή «κακοί άνθρωποι». Το έκαναν επειδή η θρησκεία τους και το θεοκρατικό σύστημα διοίκησης που πήγαινε πακέτο με αυτήν όχι μόνο τους επέτρεπε, αλλά τους ΕΠΕΒΑΛΕ να ταπεινώνουν τους «Διμμίτες». Η συμπεριφορά τους αυτή οφειλόταν στην προτροπή κι την ευλογία του Αλλάχ μέσω του Κορανίου, του «Προφήτη» του και των Σαχάμπα του «Προφήτη» μέσω της Σούννα, και ασφαλώς των νομομαθών που νομολογούσαν βάση των προηγούμενων. Κι έτσι τελικά το Ισλάμ, που σήμερα παρουσιάζεται με θράσος ως «θρησκεία της ειρήνης» αναδείχθηκε σε πρόδρομο του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, του ρατσισμού και του Απαρτχάιντ πολύ πριν αυτές οι πρακτικές εφαρμοστούν στην Αμερική και τη Νότια Αφρική!

Ασφαλώς, υπήρχαν και καλύτερες εποχές για τους «διμμίτες», όταν τύχαινε να κυβερνά κάποιος πιο ευσπλαχνικός ηγεμόνας ή να επικρατεί κάποια πιο φιλάνθρωπη άποψη για την αντιμετώπισή τους, όπως για παράδειγμα αυτή που εξέφρασε ο Abu Yusuf της σχολής  στο βιβλίο του Kitab al-Kharaj: «Κανένας διμμίτης δεν πρέπει να δέρνεται με σκοπό να πληρώσει τη τζίζυα, ή να τον βάλουν να στέκεται κάτω από τον καυτό ήλιο, ούτε πρέπει να προκαλούνται μισητά πράγματα στο σώμα τους, ή οτιδήποτε τέτοιου είδους» (η απαγόρευση σημαίνει βέβαια ότι αυτές οι πρακτικές εφαρμόζονταν). «Πρέπει να προσέχετε να μην καταπιέζονται, να μην τυγχάνουν κακής μεταχείρισης και να μην φορολογούνται πάνω από τις δυνατότητές τους». Και για τους σκλάβους στις φυτείες της Αμερικής σίγουρα θα έρχονταν κάποιες καλές ημέρες, όταν τύχαιναν σε καλότροπο αφέντη. Όμως αυτό δεν λέει τίποτα για το θεσμό της δουλείας, ο οποίος, όσο καλός και να είναι ο αφέντης, σαν θεσμός παραμένει κακός. Παρομοίως ο θεσμός της Δίμμα, των υποτελών πολιτών δεύτερης κατηγορίας, ως θεσμός είναι κακός.

Και ακριβώς επειδή οι ρίζες της απάνθρωπης και ρατσιστικής αυτής πολιτικής του Ισλάμ βρίσκονται στις ίδιες τις καταβολές του, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν Βυζαντινό νομικό κώδικα όσο κι αν έχει κλέψει από αυτούς: βλέπετε οι νόμοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν ήταν κάτι θεόσδοτο ή αναλλοίωτο, αλλά ορίζονταν από αυτοκράτορες και μπορούσαν να αναιρεθούν από επόμενους αυτοκράτορες. Στο Ισλάμ, όποιος προσπαθήσει να αναιρέσει κανόνες που ορίζει το Κοράνιο, το οποίο θεωρείται κατά γράμμα λόγος του Θεού, χαρακτηρίζεται βλάσφημος, αποστάτης κι εχθρός του Ισλάμ, και πιθανότατα θα έχει την τύχη του δολοφονημένου Farag Foda[6] ο οποίος υπεράσπιζε τις θρησκευτικές μειονότητες της Αιγύπτου σε εποχές που αντιμετώπιζαν κύματα βίας από μουσουλμάνους. Οπότε το «καθεστώς προστασίας» ή Δίμμα ήταν στην πραγματικότητα άθλιο, και η αθλιότητά του οφείλεται στο ίδιο το Ισλάμ. Κάθε αντίθετο επιχείρημα είναι ψέμα, και αλίμονο σ’αυτόν που καταφεύγει σε ψέματα για να αποκοιμίζει τη συνείδησή του.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[1] Το ίδιο αυτό επιχείρημα χρησιμοποιείται σε κάθε περίπτωση που μια άσχημη κατάσταση χαλάει την εικόνα του ειρηνικού, πνευματικού και φιλήσυχου Ισλάμ: «Μην κοιτάτε την κακοποίηση των γυναικών στη Σαουδική Αραβία, φταίει το καθεστώς και όχι το Ισλάμ.» «Μην κοιτάτε τους φόνους τιμής στην Ιορδανία, φταίνε τα αραβικά έθιμα κι όχι το Ισλάμ» κ.ο.κ. Βέβαια δεν δίνεται καμιά εξήγηση γιατί οι Άραβες χριστιανοί έχουν ξεπεράσει τα φονικά «αραβικά έθιμα» ενώ οι μουσουλμάνοι επιμένουν σ’ αυτά.

[2] Sahih Bukhari Volume 9, Book 83, Number 49: Narrated ‘Abdullah bin ‘Amr: The Prophet said, «Whoever killed a Mu’ahid (a person who is granted the pledge of protection by the Muslims) shall not smell the fragrance of Paradise though its fragrance can be smelt at a distance of forty years (of traveling).»

[3] Βλ. Το βιβλίο «The Dhimmi» , της Bat Ye’or. http://www.amazon.com/Dhimmi-Jews-Christians-Under-Islam/dp/0838632335

[4] Η απαίτηση αυτή δεν υπήρχε στην Ισπανία υπό ισλαμική κατοχή, ενώ στην Τυνησία υπήρχαν ωραία σπίτια Εβραίων.

[5] Τον 9^ο αιώνα, ο Αμπασίδης Χαλίφης al-Mutawakkil διέταξε οι «διμμίτες» να καρφώσουν ξύλινες εικόνες διαβόλων στις πόρτες των σπιτιών τους. Al-Tabari, Ta’rikh al-Rusul wa ‘l-Muluk

[6] Ο Farag Foda (1945-1992) ήταν Αιγύπτιος διανοητής και συγγραφέας που δημοσίευε κριτικά άρθρα και σάτιρες για τον ισλαμικό φονταμενταλισμό στην Αίγυπτο. Σε πολλά άρθρα του εντόπιζε αδύναμα σημεία στην ισλαμική ιδεολογία. Μετά από fatwa που εξέδωσε εναντίον του το ισλαμικό πανεπιστήμιο αλ-Άζχαρ και οι ηγέτες του «Αιγυπτιακού ισλαμικού Τζιχάντ», εκτελέστηκε στο γραφείο του από δυο μέλη της οργάνωσης Al-Gama’a al-Islamiyya. Οι δολοφόνοι συνελήφθησαν. Ο Mohammed al-Ghazali που ήρθε από το αλ-Άζχαρ ως μάρτυρας στο δικαστήριο, δήλωσε ότι δεν ήταν κακό να σκοτωθεί ένας εχθρός του Ισλάμ. Είπε επίσης: «Ο φόνος του Φάρακ Φόντα ήταν για την ακρίβεια η εφαρμογή της τιμωρίας κατά του αποστάτη, την οποία ο ιμάμης δεν κατάφερε να εκτελέσει». Δείτε σχετική εκπομπή εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=EJWSCvnsq9g

Ο Μουχάμμαντ αντέγραψε τους χανίφες

Η ιδέα ότι ο Μωάμεθ κωδικοποίησε στο Ισλάμ πεποιθήσεις μιας προγενέστερης θρησκείας από αυτήν που ίδρυσε ο ίδιος, μιας θρησκείας που υπήρχε στην εποχή του, θα προσβάλλει πολλούς μουσουλμάνους. Το σημαντικό ερώτημα, ωστόσο, δεν είναι αν κάτι τέτοιο «Είναι προσβλητικό» αλλά αν «Είναι αλήθεια;»

Ακολουθεί απομαγνητοφώνηση δορυφορικής τηλεοπτικής εκπομπής που παίχτηκε τον Ιανουάριο του 2009. Ο αμπούνα (πατήρ) Ζακαρία Μπότρος απαντά σε ερωτήσεις του παρουσιαστή Άχμαντ (στα αραβικά) σχετικά με τον Μουχάμμαντ (Μωάμεθ).

ΑΧΜΑΝΤ: Μιλήσαμε για τις θρησκευτικές επιρροές στη ζωή του Μουχάμμαντ, και την ειδωλολατρία που ήταν διαδεδομένη στην Αραβική Χερσόνησο. Μπορείτε να μας πείτε και για τους χανίφες και τη hanafiya (χαναφία);

ΑΜΠΟΥΝΑ: Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι μια διάκριση μεταξύ της νομικής σχολής Hanafiya που ιδρύθηκε από τον Αμπού Χανίφα και είναι μία από τις τέσσερις μεγάλες σχολές της ισλαμικής νομολογίας, και της κίνησης hanafiya που υπήρχε πριν από το Ισλάμ. Ο σεΐχης Khalil Abd al-Karim γράφει στο βιβλίο “The Historical Roots of Islamic Sharia” («Οι ιστορικές ρίζες της ισλαμικής Σαρία») ότι η hanafiya ήταν ένα θρησκευτικό κίνημα του οποίου οι οπαδοί ονομάζονταν χανίφες και οι οποίοι πίστευαν ότι η θρησκεία τους ήταν αυτή του Αβραάμ. Δεν λάτρευαν τα είδωλα, πίστευαν σε ένα μόνο Θεό, δεν έπιναν αλκοόλ, απαγόρευαν τη μοιχεία, νήστευαν, ασκούσαν το προσκύνημα, έκαναν περιτομή στους γιους τους, και ήταν κατά της δολοφονίας των θυγατέρων που ήταν κοινή πρακτική εκείνη την εποχή. Οι Μουσουλμάνοι συχνά ισχυρίζονται ότι ο Μουχάμμαντ ήταν ο πρώτος που απαγόρευσε τις παιδοκτονίες κοριτσιών, αλλά αυτές είχαν καταδικαστεί από τους χανίφες. Αυτοί πίστευαν επίσης στο πεπρωμένο και στην μοίρα.

Ο Δρ. Jawad Ali γράφει ότι οι χανίφες δεν ακολουθούσαν μια οργανωμένη θρησκεία, όπως ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός, και δεν είχαν ένα σύστημα δογμάτων και κανονισμών από κείμενα που αποκαλύφθηκαν από τον ουρανό. Προσθέτει ότι σήμερα θα τους αποκαλούσαμε μεταρρυθμιστές, επειδή ήθελαν να βελτιωθεί η γενική κατάσταση και να ανυψωθεί ο ρόλος της λογικής.

ΑΧΜΑΝΤ: Μπορείτε να μας δώσετε τα ονόματα ορισμένων από αυτούς;

ΑΜΠΟΥΝΑ: Υπήρξε ο Kab bin Luay, ο οποίος ήταν ένας από τους προγόνους του Μουχάμμαντ, και ο Abd al-Mutallib ο οποίος ήταν ο παππούς του Μουχάμμαντ. Ο ποιητής Zayd bin Amer, ο οποίος ήταν ο θείος του χαλίφη Umar bin Khattab, ήταν χανίφης. Παρομοίως, χανίφης ήταν ο ποιητής Umayya bin Abu Salt (Ουμαγιά Μπιν Αμπού Σαλτ), ο οποίος ήταν σύγχρονος του Μουχάμμαντ και επηρέασε τον Μουχάμμαντ στο βαθμό που ο Μουχάμμαντ ενέκρινε μέρος της ποίησής του και το μετέτρεψε σε στίχους του Κορανίου.

ΑΧΜΑΝΤ: Πώς επηρεάστηκε ο Μουχάμμαντ από την hanafiya;

ΑΜΠΟΥΝΑ: Ο Μουχάμμαντ διαπίστωσε ότι αυτό το κίνημα ήταν καθ’ όλα προετοιμασμένο, έτοιμο να μετατραπεί σε θρησκεία. Πήρε τις πεποιθήσεις αυτού του κινήματος και τις μετέτρεψε σε θρησκεία. Τις μετέτρεψε σε σύστημα και νόμους, και τις έβαλε σε ένα βιβλίο και το ονόμασε Κοράνιο. Ισχυρίστηκε ότι αυτό αποκαλύφθηκε από τον ουρανό μέσω του αγγέλου Γαβριήλ. Ο σεΐχης Khalil Abd al-Karim γράφει, «Το Ισλάμ ενέκρινε τους κανονισμούς και τις πεποιθήσεις και τις πρακτικές των χανιφών, τις διακήρυξε ανοιχτά, και κάλεσε τους ανθρώπους σ’ αυτές.»

ΑΧΜΑΝΤ: Υπάρχουν στοιχεία από το Κοράνιο ότι ο Μουχάμμαντ ενέκρινε τις ιδέες του κινήματος hanafiya και τις μετέτρεψε στη θρησκεία του Ισλάμ;

ΑΜΠΟΥΝΑ: Στο Κοράνιο 16:123 λέει, «Σου αποκαλύψαμε, Μουχάμμαντ, ότι πρόκειται να ακολουθήσεις την πίστη του Αβραάμ, ο οποίος ήταν ένας από τους χανίφες.» Στο Κοράνιο 12:38 λέει, «Έχω ακολουθήσει την πίστη των προγόνων μου Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ, και ποτέ δεν θα αποδίδαμε συνεταίρους στον Αλλάχ.» Στο Κοράνιο 6: 161 λέει, «Ο Κύριός μου με έχει κατευθύνει στον ίσιο δρόμο, στο μονοπάτι του Αβραάμ του χανίφη (Ibrahim Hanifa).» Στο Κοράνιο 3: 95 λέει, «Ακολουθήστε τη θρησκεία του Αβραάμ του χανίφη (Ibrahim Hanifa), ο οποίος δεν ήταν ένας από τους ειδωλολάτρες.» Στο Κοράνιο 2:135 λέει, «Σας λένε να γίνετε Εβραίοι ή Χριστιανοί αν θέλετε να καθοδηγηθείτε σωστά. Πείτε τους ότι θα ακολουθήσετε μάλλον τη θρησκεία του Αβραάμ του χανίφη (Ibrahim Hanifa).»* Σημειώστε ότι κανένας από αυτούς τους στίχους δεν αναφέρει καν το Ισλάμ. Ήταν μόνο στο Κοράνιο 22:78 (σούρα η οποία είναι μεταγενέστερη, της Μεδίνας) που αποκλήθηκαν μουσουλμάνοι. Εκείνος ο στίχος λέει: «Πολεμήστε για τον Αλλάχ … αυτός σας έχει επιλέξει και σας έχει δώσει την πίστη του πατέρα σας του Αβραάμ, ο οποίος σας αποκάλεσε μουσουλμάνους.» Τώρα ο Μουχάμμαντ λέει ότι ο Αβραάμ και αυτοί μαζί του ήταν μουσουλμάνοι.**

ΑΧΜΑΝΤ: Υπάρχουν πρόσθετα αποδεικτικά στοιχεία από άλλες ισλαμικές πηγές;

ΑΜΠΟΥΝΑ: Στη μελέτη μας πάντα αρχίζουμε με το Κοράνιο, γιατί αυτή είναι η κύρια αυθεντία για τους Μουσουλμάνους. Μετά βλέπουμε τα βιβλία που εξηγούν το Κοράνιο. Στην εξήγηση του για το Κοράνιο 6:161 , («Ο Κύριός μου με έχει κατευθύνει στον ίσιο δρόμο, το μονοπάτι του Αβραάμ του χανίφη») ο Al-Tabari γράφει, «Αυτή ήταν η hanafiya, η θρησκεία του Αβραάμ. Ο χανίφης ήταν εκείνος που κατευθυνόταν στον ίσιο δρόμο». Σημειώστε ότι λέει ότι ο Μουχάμμαντ διακήρυξε την θρησκεία των χανιφών, όχι μια νέα θρησκεία.

Ο Al-Wahidi γράφει στο «Asbab al-Nazul» ότι ο Μουχάμμαντ εισήλθε σ’ ένα εβραϊκό σχολείο και κάλεσε τους Εβραίους εκεί να ακολουθήσουν τον Αλλάχ. Όταν τον ρώτησαν σε ποια θρησκεία ανήκε, απάντησε ότι ακολουθούσε τη θρησκεία του Αβραάμ. Θα περίμενε κανείς να πει το Ισλάμ. Ο Δρ. Jawad Ali γράφει ότι ο ποιητής Umayya bin Abu Salt ήρθε στο Μουχάμμαντ στη Μεδίνα και ρώτησε τι τους είχε φέρει. Ο Μουχάμμαντ απάντησε ότι είχε έρθει με την hanafiya, τη θρησκεία του Αβραάμ.

ΑΧΜΑΝΤ: Είπατε ότι ο Umayya bin Abu Salt ήταν ένας από τους χανίφες που επηρέασαν τον Μουχάμμαντ. Πώς το έκανε αυτό;

ΑΜΠΟΥΝΑ: Ο Δρ. Jawad Ali γράφει ότι ο Umayya ήταν το πρώτο πρόσωπο που ξεκινούσε το συγγραφικό του έργο με την έκφραση «Στο όνομα σου, το οποίο είναι ο Αλλάχ τους.» Ο Μουχάμμαντ άρχισε να χρησιμοποιεί αυτή την έκφραση, και στη συνέχεια την άλλαξε με την έκφραση «Στο όνομα του Αλλάχ του Φιλεύσπλαχνου, του Ελεήμονα» (η οποία ανοίγει όλα τα κεφάλαια του Κορανίου, εκτός από ένα). Ο Umayya αφηγήθηκε επίσης μια ιστορία με αγγέλους που εμφανίστηκαν και άνοιξαν το στήθος του, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για να γίνει Προφήτης, ιστορία η οποία εγκρίθηκε επίσης από τον Μουχάμμαντ. Ο Ibn Kathir αφηγείται στο βιβλίο του “The Beginning and the End” («Η αρχή και το τέλος») ιστορίες ότι ο Umayya συναντήθηκε με ιερείς που είδαν σ’ αυτόν σωματικά σημεία του προφητικού αξιώματος, και ότι μαγευτικά όντα κατέβηκαν πάνω του και άνοιξαν την καρδιά του για να την καθαρίσουν και να την εξαγνίσουν. Ο Μουχάμμαντ πήρε αυτές τις ιστορίες που έγραψε ο Umayya, και ισχυρίστηκε ότι συνέβησαν σ’ αυτόν. Ο Umayya Ibn Abu Salt ήταν αξιόλογο και σεβαστό πρόσωπο μεταξύ των Αράβων. Αν ο Μουχάμμαντ μπορούσε να ισχυριστεί ότι είχε τις ίδιες εμπειρίες που είχε εκείνος, θα ήταν προς όφελός του. Οι πρώτες έγκυρες βιογραφίες του Μουχάμμεντ συμπεριλαμβανομένου του «Βίου του Μουχάμμαντ» του Ιμπν Ισχάκ, ισχυρίζονται ότι όλα αυτά τα γεγονότα συνέβησαν στον Μουχάμμαντ.

ΑΧΜΑΝΤ: Ο Umayya Ibn Abu Salt ήταν ένας ποιητής. Πήρε ο Μουχάμμαντ κάποιο απόσπασμα της ποίησης του Ουμαγιά και το ενσωμάτωσε στο Κοράνιο;

ΑΜΠΟΥΝΑ: Ναι, το έκανε. Το Αραβικό βιβλίο «Μια Ανθολογία των χριστιανών Ποιητών» παραθέτει μέρος της ποίησης του Umayya:

Ο Θεός των ουρανών και της γης
Και κύριος των βουνοκορφών
Τα δημιούργησε και τα φύτεψε σταθερά
Δίχως ορατούς στύλους ή σχοινιά
Τα έφτιαξε και τα στόλισε με φως
Από τον ήλιο και το φεγγάρι
Έβαλε τους διάττοντες αστέρες στο σκοτάδι
Ρίχνοντάς τους ταχύτερα από βέλη.

Αυτό δεν είναι που είπε ο Μουχάμμαντ στο Κοράνιο 31:10: «Δημιούργησε τον ουρανό δίχως ορατούς στύλους, και φύτεψε βουνά σταθερά στη γη»;

ΑΧΜΑΝΤ: Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα;

ΑΜΠΟΥΝΑ: Ναι, υπάρχουν πολλά. Ο Ali Jawad γράφει ότι οι περιγραφές του Umayya bin Abu Salt για την ημέρα της κρίσης, και τον παράδεισο και την κόλαση, αντιστοιχούν σε μεγάλη λεπτομέρεια σε ό, τι είναι γραμμένο στο Κοράνιο. Ο Umayya έγραψε ότι ο Αλλάχ στέλνει άτομα ως αγγελιαφόρους και δικάζει και επιβραβεύει τους ανθρώπους. Αυτοί που κάνουν κακό καταδικάζονται στην κόλαση, και εκείνοι που κάνουν δίκαιες πράξεις ζούν για πάντα σε έναν παράδεισο όπου γιορτάζουν με νερό, κρασί, γάλα και μέλι, και έχουν ό, τι επιθυμούν, συμπεριλαμβανομένων και όμορφων γυναικών. Το Κοράνιο 47:15 περιέχει απευθείας αποσπάσματα από την ποίηση του Umayya, «Ο παράδεισος που έχει υποσχεθεί στους δίκαιους θα περιέχει ποτάμια από νερό, γάλα, κρασί και μέλι.» Το Κοράνιο 56: 17-22 λέει, «Νεαρά αγόρια θα τους σερβίρουν από κούπες κρασί που δεν θα προκαλεί πονοκεφάλους ή μέθη, και θα έχουν γυναίκες με μεγάλα όμορφα μάτια σαν μαργαριτάρια».

ΑΧΜΑΝΤ: Υπάρχουν περισσότερα ιστορικά στοιχεία ότι ο Μουχάμμαντ γνώριζε την ποίηση του Umayya bin Abu Salt;

ΑΜΠΟΥΝΑ: Στο Σαχίχ Μουσλίμ (βιβλίο 28, χαντίθ 5602) γράφει ότι ο Amr bin Sharid ανέφερε ότι ο πατέρας του είπε ότι μια μέρα ίππευε πίσω από τον αγγελιοφόρο του Αλλάχ,  και ο αγγελιαφόρος τον ρώτησε, «Θυμάσαι καθόλου από την ποίηση του Umayya bin Abu Salt;» Όταν ο πατέρας είπε ότι θυμόταν, ο αγγελιοφόρος του ζήτησε να απαγγείλει κάτι από αυτήν. Αφού απήγγειλε μερικούς στίχους, ο αγγελιοφόρος του ζήτησε να συνεχίσει και αυτός απήγγειλε στον αγγελιοφόρο εκατό δίστιχα από την ποίηση του Umayya. Σε ένα άλλο σχετικό χαντίθ (βιβλίο 28, 5606), ο Abu Huraira ανέφερε ότι ο αγγελιοφόρος του Αλλάχ είπε, «Ο πιο αληθινός στίχος που απήγγειλε ποιητής είναι ο στίχος «Εκτός από τον Αλλάχ όλα είναι μάταια», και ο Umayya bin Abu Salt ήταν σχεδόν μουσουλμάνος».

Η εγκυκλοπαίδεια της Ισλαμικής Γνώσης (encyclopedia of Islamic Knowledge) γράφει ότι η ποίηση του Umayya bin Abu Salt ήταν μία από τις πηγές όπου βασίστηκε το Κοράνιο.

ΑΧΜΑΝΤ: Αμπούνα, ποια πιστεύετε προσωπικά ότι ήταν η επίδραση του Umayya στην Μουχάμμαντ;

ΑΜΠΟΥΝΑ: Αντί να δώσω τη γνώμη μου, θα ήθελα μάλλον να συνεχίσω με αυτά που έχουν γράψει οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι ιστορικοί. Έχω την εντύπωση ότι μετά από αυτό το πρόγραμμα σήμερα, οι μουσουλμάνοι σεΐχηδες πρόκειται να επιτεθούν στα δικά τους βιβλία!

Ο Jawad Ali γράφει ότι ο Umayya bin Abu Salt είπε, «Αν ο Μουχάμμαντ ήταν πραγματικά προφήτης, δεν θα είχε σκοτώσει αυτούς τους ανθρώπους στο νεκροταφείο.»

ΑΧΜΑΝΤ: Για τι πράγμα μιλούσε;

ΑΜΠΟΥΝΑ: Ο Umayya bin Abu Salt επρόκειτο να συναντηθεί με τον Μουχάμμαντ, και στο δρόμο ο ίδιος και οι σύντροφοί πέρασαν από ενα νεκροταφείο. Κάποιος ενημέρωσε τον Umayya ότι οι άνθρωποι στο νεκροταφείο ήταν οι μουσουλμάνοι που είχαν σκοτωθεί στη μάχη του Badr. Ο Umayya ήταν στη Συρία τον καιρό της μάχης, δεν ήταν στη Μεδίνα. Τότε ο Umayya έσκισε το πουκάμισο του και είπε, «Μα τον Αλλάχ, αν πραγματικά ήταν προφήτης δεν θα είχε σκοτώσει τον ίδιο τον λαό του.» Αυτή ήταν η γνώμη του Umayya bin Abu Salt.

ΑΧΜΑΝΤ: Του ίδιου ανθρώπου την ποίηση του οποίου πήρε ο Μουχάμμαντ και την έβαλε στο Κοράνιο!

* Σημειώνουμε ότι στη γνωστή μετάφραση του Κορανίου από ομάδα καθηγητών του Αλ-Άζχαρ, δεν αναφέρεται πουθενά ο όρος «χανίφης» στα εδάφια αυτά. Συνήθως αποδίδεται ως «αυτός που δεν συνεταιρίζει άλλον με τον Θεό» και στο 2:135 αποδίδεται ως «ο όρθιος»(!). Στη μετάφραση των εκδόσεων Κάκτος το «χανίφης» στο 2:135 αποδίδεται ως «ο ορθόδοξος» και στο 6:161 ως «αληθινά πιστός», ενώ στο 3.9 ως «θεοσεβής».

**Στο Κοράνιο 3:19 όπου σύμφωνα με το Αλ-Άζχαρ λέει «Η θρησκεία στον Αλλάχ είναι το Ισλάμ» και σύμφωνα με τη μετάφραση του «Κάκτου» «η θρησκεία του Θεού είναι η θρησκεία του Ισλάμ», έλεγε αρχικά «Χανιφά» αντί για Ισλάμ. Στο Κοράνιο του Obey Ibn Ka’b και του Abdullah Ibn Masoud παρέμεινε «Χανίφά». Όμως ο Ουθμάν έκαψε όλα τα Κοράνια και διατήρησε μόνο το δικό του, όπου είχε αλλάξει το «Χανίφα’ σε «Ισλάμ».

Ενδοοικογενειακή βία: Είναι Ισλάμ ή τζαχιλία;

Θαυμάστε τον σεΐχη Χάμζα Γιουσούφ Χάνσον, τι ωραία που καταφέρεται κατά της ενδοοικογενειακής βίας και μας λέει ότι αυτή δεν προερχεται από το Ισλάμ, αλλά από την «τζαχιλία» (jahiliyya) δηλ. την προϊσλαμική περίοδο της άγνοιας, τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν ακολουθήσει το μήνυμα του Αλλάχ.

Τον είδατε; Ωραίος ρήτορας, ε; Μια χαρά δεν τα λέει; Δεν είναι πειστικός; Δεν παρουσιάζει το Ισλάμ με τρόπο ελκυστικό στον σύγχρονο άνθρωπο; Ναι, τα κάνει όλα αυτά, συμφωνούμε μαζί σας. Και τώρα διαβάστε με προσοχή το παρακάτω σαχίχ χαντίθ:

Ο Τζαμπίρ μπιν Αμπντουλλάχ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί τους) [δηλ. με τον Τζαμπίρ και τον πατέρα του τον Αμπντουλλάχ] ανέφερε:
Ο Αμπού Μπακρ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) ήρθε και ζήτησε άδεια για να δει τον αγγελιοφόρο του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν). Βρήκε να κάθονται στην πόρτα του άνθρωποι και σε κανένα από αυτούς δεν είχε χορηγηθεί άδεια, αλλά χορηγήθηκε άδεια στον Άμπου Μπάκερ και αυτός πήγε μέσα. Τότε ήρθε και ζήτησε άδεια ο Ουμάρ και του χορηγήθηκε, και βρήκε τον Απόστολο του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν) να κάθεται λυπημένος και σιωπηλός με τις συζύγους του γύρω του.
Αυτός (η αυτού εξοχότης [Hadrat] ο Ουμάρ) είπε: «Θα ήθελα να πω κάτι το οποίο θα κάνει τον Άγιο Προφήτη να γελάσει», έτσι είπε: «Αγγελιοφόρε του Αλλάχ, θα ήθελα να ‘βλεπες (τη μεταχείριση που είχε) η κόρη της Χαντίτζα, όταν μου ζήτησε κάποια χρήματα, και σηκώθηκα και της έδωσα μια σφαλιάρα στο λαιμό.»
Ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν) γέλασε και είπε: «Είναι γύρω μου, όπως βλέπεις, ζητώντας επιπλέον χρήματα.» Τότε ο Αμπού Μπακρ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) σηκώθηκε, πήγε στην Αΐσα (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί της) και τη ράπισε στο λαιμό, και ο Ουμάρ στάθηκε μπροστά στη Χάφσα και τη χαστούκισε λέγοντας: «Ζητάς από τον αγγελιοφόρο του Αλλάχ κάτι που δεν διαθέτει.» Αυτές είπαν: «Μα τον Αλλάχ, δεν ζητάμε από τον αγγελιοφόρο του Αλλάχ κάτι που δεν διαθέτει.» (Sahih Muslim, Book 009, #3506.)

Ο «άγιος προφήτης» του Ισλάμ λοιπόν, το «πρότυπο για την ανθρωπότητα», αντί να μαλώσει τον σύντροφό του τον Ουμάρ που λίγο πριν σφαλιάρωσε τη γυναίκα του επειδή του ζήτησε χρήματα, το βρίσκει αυτό αστείο και γελάει. Και όχι μόνο γελάει, αλλά πληροφορεί τον παληκαρά τον Ουμάρ ότι και οι δυο σύζυγοί του που κάθονται εκεί – που η μια τους είναι κόρη του – του ζητάνε χρήματα κι εκείνου! Σαν να του λέει «κι αυτές οι δυο ξύλο θέλουν῾». Τότε και οι δυο γενναίοι σύντροφοι πιάνουν το νόημα, σηκώνονται και σφαλιαρίζουν τις κόρες τους, και τις μαλώνουν κιόλας που «ζητάνε απότον Προφήτη κάτι που δεν έχει». Αυτές οι κακομοίρες διαμαρτύρονται ότι δεν του ζητάνε κάτι που δεν έχει. Και βέβαια ο Προφήτης δεν σταματάει τους δυο Σαχάμπα, τους συντρόφους του από το να χαστουκίσουν τις κόρες τους, ούτε καν τους μαλώνει κατόπιν εορτής που χρησιμοποίησαν βία εναντίον τους. Μετά τις χωρίζει για 29 ημέρες, όπως μπορείτε να δείτε στη συνέχεια του χαντίθ στην αγγλική. Και δηλώνει κιόλας ότι ο Θεός δεν τον έστειλε για να είναι σκληρός ή για να βλάπτει, αλλά για να διδάξει και να κάνει τα πράγματα εύκολα! Και τι πιο εύκολο από το να αφήνει άλλους να σφαλιαρώνουν για λογαριασμό του, ενώ εκείνος το παίζει καλός; Σίγουρα, είναι πολύ εύκολο και βολικό να έχεις ανθρώπους πρόθυμους να τιμωρούν για λογαριασμό σου, αφήνοντας εσένα τον ίδιο στο απυρόβλητο.

Ας μας πει ο σεΐχης Χάμζα λοιπόν, πού την κατατάσσει τη συμπεριφορά του Προφήτη; Στο Ισλάμ ή στην τζαχιλία; Μήπως αυτό που παρουσιάζει ως «τζαχιλία» δεν είναι και τόσο «τζαχιλία» τελικά; Και πώς περιμένει με αυτόν τον «προφήτη» που δίνει τέτοιο παράδειγμα με τη Σούννα του, να ξεφύγει από την ενδοοικογενειακή βία το Ισλάμ;

Καλή η ευφράδεια σεΐχη Χάμζα, αλλά η αλήθεια είναι δυνατότερη και βγαίνει στην επιφάνεια, όσο κι αν εσύ προσπαθείς με τη ρητορική σου να ομορφήνεις το άσχημο πρόσωπο του Ισλάμ…

——————————————

Jabir b. ‘Abdullah (Allah be pleased with them) reported: Abu Bakr (Allah be pleased with him) came and sought permission to see Allah’s Messenger (may peace be upon him).He found people sitting at his door and none amongst them had been granted permission, but it was granted to Abu Bakr and he went in.Then came ‘Umar and he sought permission and it was granted to him, and he found Allah’s Apostle (may peace be upon him) sitting sad and silent with his wives around him.He (Hadrat ‘Umar) said: I would say something which would make the Holy Prophet (may peace be upon him) laugh, so he said: Messenger of Allah, I wish you had seen (the treatment meted out to) the daughter ofKhadija when you asked me some money, and I got up and slapped her on her neck.Allah’s Messenger (mav peace be upon him) laughed and said: They are around me as you see, asking for extra money.Abu Bakr (Allah be pleased with him) then got up went to ‘A’isha (Allah be pleased with her) and slapped her on the neck, and ‘Umar stood up before Hafsa and slapped her saying: You ask Allah’s Messenger (may peace be upon him) which he does not possess.They said: By Allah, we do not ask Allah’s Messenger (may peace be upon him) for anything he does not possess.Then he withdrew from them for a month or for twenty-nine days. Then this verse was revealed to him: «Prophet: Say to thy wives . . . for a mighty reward» (xxxiii. 28).He then went first to ‘A’isha (Allah be pleased with her) and said: I want to propound something to you, ‘A’isha, but wish no hasty reply before you consult your parents.She said: Messenger of Allah, what is that?He (the Holy Prophet) recited to her the verse, whereupon she said: Is it about you that I should consult my parents, Messenger of Allah?Nay, I choose Allah, His Messenger, and the Last Abode; but I ask you not to tell any of your wives what I have said He replied: Not one of them will ask me without my informing her.God did not send me to be harsh, or cause harm, but He has sent me to teach and make things easy. )