Γιατί απαγορεύεται να πιάνει ο μουσουλμάνος φιλίες με απίστους

Κρίνουμε σκόπιμο να παρουσιάσουμε ένα άρθρο του γνωστού και έγκυρου σεΐχη Muhammed Salih Al-Munajjid με τίτλο «Διευκρίνιση του σημαντικού κανόνα: Είναι απαγορευμένο (χαράαμ) να λάβει [ο μουσουλμάνος] απίστους (kaafirs) ως στενούς φίλους και προστάτες».

Ολόκληρο το διευκρινιστικό άρθρο του σεΐχη βρίσκεται από κάτω στα αγγλικά. Εμείς λέμε επιγραμματικά ότι σύμφωνα με αυτό, στο οποίο ο σεΐχης τεκμηριώνει τη θέση του με αποσπάσματα του Κορανίου και αχαντίθ, στους μουσουλμάνους απαγορεύεται:

• Η αποδοχή της απιστίας των απίστων και η αμφιβολία ότι πρόκειται για απιστία, ή η αποχή από την επισήμανση τους ως απίστων, ή ο έπαινος για τη θρησκεία τους. [al-Nahl 16: 106]. [al -Baqarah 2: 256]. [Al- Nisa 4:51] [al-Nisa 4:60]

• Το να κάνουν τους απίστους φίλους και να τους αρέσουν. [al-Mujaadilah 58:22]

• Το να κλίνουν προς το μέρος των απίστων, να στηρίζονται πάνω τους και να τους λαμβάνουν ως υποστηρικτές. [Hood 11: 113]

• Το να τους βοηθούν και να τους στηρίζουν εναντίον των Μουσουλμάνων. [al-Tawbah 9:71]. [al-Maa’idah 5:51]. [Al-Maa’idah 5:51]. (Εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι αν π.χ. η αστυνομία των «απίστων» κυνηγά έναν μουσουλμάνο βομβιστή και υπάρχουν μουσουλμάνοι που μπορούν να τους βοηθήσουν να τον πιάσουν, δεν πρέπει να το κάνουν).

• Το να γίνουν μέλη των κοινωνιών των απίστων, το να συμμετέχουν στα κόμματά τους, το να αυξάνουν τον αριθμό τους, το να λαμβάνουν τις υπηκοότητές τους (εκτός από περιπτώσεις ανάγκης), το να υπηρετούν στους στρατούς τους ή να τους βοηθούν να αναπτύξουν τα όπλα τους.

• Το να φέρνουν τους νόμους και τους κανόνες των απίστων στις μουσουλμανικές χώρες. [al-Maa’idah 5:50] (Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί μουσουλμάνες γυναίκες διαδήλωναν στην Υεμένη κατά της θέσπισης ορίου ηλικίας γάμου στα 18 έτη, και ζητούσαν να είναι νόμιμο να παντρεύονται κοριτσάκια 9 ετών)

• Το να έχουν απίστους για φίλους, σε γενικές γραμμές, να τους παίρνουν ως βοηθούς και υποστηρικτές, και να συμπαρατάσσονται μαζί τους. [al-Maa’idah 5:51].

• Το να συμβιβάζονται με τους απίστους και να είναι καλοί μαζί τους εις βάρος της θρησκείας τους. [al-Qalam 68: 9] [al-Nisa ‘4: 140]

• Το να εμπιστεύονται τους απίστους και να παίρνουν απίστους ως συμβούλους αντί για μουσουλμάνους. [Aal Imran 3: 118-120].

Και μας λέει ο σεΐχης:

«Από τα κείμενα αυτά είναι σαφές ότι απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να διορίζουν άπιστους σε θέσεις στις οποίες θα μπορούσαν να ανακαλύψουν τα μυστικά των μουσουλμάνων και να ραδιουργήσουν εναντίον τους, προσπαθώντας να τους κάνουν κακό κάθε είδους.

(Απαγορεύεται) η τοποθέτηση των απίστων σε διοικητικές θέσεις όπου είναι αφεντικά των μουσουλμάνων και μπορούν να τους ταπεινώσουν, να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις τους και να τους αποτρέψουν από την άσκηση της θρησκείας τους. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «… και ποτέ ο ΑΛΛΑΧ δεν θα δώσει στους δύσπιστους ένα τρόπο (να θριαμβεύσουν) επί των πιστών.» [Al-Nisa ‘4: 141].
Ο Imaam Ahmad ανέφερε ότι ο Abu Moosa al-Ash’ari (μακάρι ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του) είπε: «Είπα στον Umar (μακάρι ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του) «Έχω έναν χριστιανό γραφέα.» Είπε «Τι πάει στραβά με σένα, μπα που να σε αφήσει στον τόπο ο ΑΛΛΑΧ! Δεν έχεις ακούσει τα λόγια του ΑΛΛΑΧ (ερμηνεία της έννοιας), «Ω εσείς που πιστεύετε! Μην παίρνετε Εβραίους και Χριστιανούς ως «awliya»(φίλους, προστάτες, βοηθούς, κ.λπ.), αυτοί δεν είναι παρά «awliya» ο ένας στον άλλο … » [al-Maa’idah 5:51]»; Γιατί δεν προσλαμβάνεις έναν χανίφη [δηλαδή, ένα μουσουλμάνο];» Είπα, « Ω αρχηγέ των πιστών, θα επωφεληθώ από το έργο του και κρατά τη θρησκεία του για τον εαυτό του.» Είπε, «Εγώ ποτέ δεν θα τους τιμήσω όταν ο ΑΛΛΑΧ τους έχει ταπεινώσει, και ποτέ δεν θα τους φέρω κοντά μου όταν ο ΑΛΛΑΧ τους έχει αποβάλλει από το έλεός του.»

Ομοίως, δεν πρέπει οι άπιστοι να απασχολούνται σε μουσουλμανικά σπίτια όπου μπορούν να δουν ιδιωτικές υποθέσεις των μουσουλμάνων και να αναθρέψουν τα παιδιά τους ως απίστους. Αυτό συμβαίνει σήμερα όταν άπιστοι έρχονται σε μουσουλμανικές χώρες ως εργαζόμενοι, οδηγοί, υπάλληλοι και νταντάδες στα μουσουλμανικά σπίτια και οικογένειες.

Ούτε οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία απίστων, ιεραποστολικά ιδρύματα και κακά κολέγια και πανεπιστήμια, ή να ζήσουν με οικογένειες απίστων.

Ούτε να μιμούνται τους απίστους στην ενδυμασία, την εμφάνιση, την ομιλία, κλπ, γιατί αυτό δείχνει αγάπη στο άτομο ή τον λαό που μιμήθηκαν. Ο Προφήτης (Η ειρήνη και η ευλογία του ΑΛΛΑΧ να είναι μαζί του) είπε: «Όποιος μιμείται ένα λαό είναι ένας από αυτούς».

Απαγορεύεται να μιμηθούν τους απίστους στα έθιμα, τις συνήθειες και τα θέματα της εξωτερικής εμφάνισης και συμπεριφοράς που είναι χαρακτηριστικά σε αυτούς. Αυτό περιλαμβάνει το ξύρισμα της γενειάδας, το ν’ αφήνουν το μουστάκι να μακραίνουν, και το να μιλούν τη γλώσσα τους, εκτός εάν αυτό απαιτείται, καθώς και σε θέματα ειδών ένδυσης, τροφίμων και ποτών, κλπ

Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να μένουν στις χώρες των απίστων, όταν δεν υπάρχει καμία ανάγκη να το πράξουν. Ο ΑΛΛΑΧ απαγόρευσε στους αδύναμους και καταπιεσμένους μουσουλμάνους να παραμείνουν μεταξύ των απίστων εάν είναι σε θέση να μεταναστεύσουν. Λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Αληθώς! Όσο για εκείνους που παίρνουν οι άγγελοι (για θάνατο), ενώ έχουν σφάλλει οι ίδιοι (καθώς έμειναν ανάμεσα στους άπιστους, ακόμη και αν η μετανάστευση ήταν υποχρεωτική γι’ αυτούς), αυτοί (οι άγγελοι) λένε (προς αυτούς): «Σε τι (κατάσταση) ήσασταν;» θα απαντήσουν, «Ήμασταν αδύναμοι και καταπιεσμένοι στη γη.» Αυτοί (οι άγγελοι) λένε: «Δεν ήταν η γη του ΑΛΛΑΧ αρκετά ευρύχωρη για να μπορείτε να μεταναστεύσετε εκεί;» Αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν την κατοικία τους στην κόλαση – τι κακός προορισμός! Εκτός από τους αδύναμους ανάμεσά τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που δεν μπορούν να επινοήσουν ένα σχέδιο, ούτε έχουν τη δυνατότητα να κατευθύνουν το δρόμο τους ». [Al-Nisa ‘4: 97-98].

Κανείς δεν θα συγχωρηθεί για την παραμονή σε μια χώρα απίστων, εκτός από εκείνους που είναι πραγματικά αδύναμοι και καταπιέζονται και δεν μπορούν να μεταναστεύσουν, ή εκείνους που μένουν για ένα έγκυρο θρησκευτικό σκοπό, όπως το κήρυγμα/πρόσκληση στο Ισλάμ (da’wah) και η εξάπλωση του Ισλάμ στις χώρες των απίστων.

Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να ζουν ανάμεσα στους απίστους, όταν δεν υπάρχει καμία ανάγκη να το πράξουν. Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία του ΑΛΛΑΧ να του παρέχονται), δήλωσε: «Έχω αποκηρύξει αυτός που μένουν μεταξύ των mushrikeen.»

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) το να ταξιδεύουν στις χώρες των απίστων για διακοπές και αναψυχή. Αλλά το να πηγαίνουν εκεί για ένα νόμιμο λόγο – όπως ιατρική περίθαλψη, εμπόριο, και εκμάθηση εξειδικευμένων δεξιοτήτων που δεν μπορεί να επιτευχθεί με οποιοδήποτε άλλο τρόπο – επιτρέπεται σε περιπτώσεις ανάγκης, και όταν έχει εκπληρωθεί η ανάγκη, είναι υποχρεωτικό ο μουσουλμάνος να επιστρέψει στον μουσουλμανικό κόσμο.

Αυτή η άδεια δίνεται επίσης υπό την προϋπόθεση ότι ο επίδοξος ταξιδιώτης έχει επαρκείς γνώσεις για να διαλύσει τις αμφιβολίες του, να ελέγξει τις φυσικές επιθυμίες του, να αποδείξει τη θρησκεία του, να είναι υπερήφανος που είναι μουσουλμάνος, να κρατηθεί μακριά από τους κακούς χώρους, και να γνωρίζει και να προσέχει τις δολοπλοκίες των εχθρών του. Είναι επίσης επιτρεπτό, ακόμη και υποχρεωτικό, να ταξιδέψουν οι μοσουλμάνοι στα εδάφη των απίστων για χάρη της da’wah και για την εξάπλωση του Ισλάμ.

Απαγορεύεται οι μουσουλμάνοι να επαινούν τους απίστους και τον πολιτισμό και την κουλτούρα τους, να τους υπερασπίζουν και να θαυμάζουν τη συμπεριφορά και τις δεξιότητές τους, χωρίς να λαμβάνουν γνώση των ψευδών τους ιδεολογιών και της διεφθαρμένης θρησκείας τους. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Και μη στρέφετε τα μάτια σας με λαχτάρα στα πράγματα που έχουν δοθεί για την απόλαυση σε διάφορες ομάδες από αυτούς (τους δύσπιστους), στο μεγαλείο της ζωής αυτού του κόσμου με το οποίο μπορεί να τους δοκιμάσω. Όμως, η εξασφάλιση (καλή ανταμοιβή στη μέλλουσα ζωή) του Κυρίου σου είναι καλύτερη και πιο διαρκής» [Ta-Ha 20: 131].. Είναι, επίσης, απαγορευμένο να τους τιμούν, να τους δίνουν τίτλους σεβασμού, να τους χαιρετούν πρώτοι, να τους δίνουν τις καλύτερες θέσεις σε συγκεντρώσεις, και να τους κάνουν τόπο για να περάσουν στο δρόμο. Ο Προφήτης (η ειρήνη και η ευλογία του ΑΛΛΑΧ να είναι μαζί του) είπε: «Μην χαιρετάτε πρώτοι έναν Εβραίο ή έναν Χριστιανό, και αν συναντήσετε έναν από αυτούς στο δρόμο, στη συνέχεια, να τον πιέσετε να πάει στο στενότερο μέρος του δρόμου.»

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να εγκαταλείπουν το ισλαμικό ημερολόγιο και να χρησιμοποιούν το ημερολόγιο των απίστων, ειδικά δεδομένου ότι αντανακλά τελετές και γιορτές τους, όπως συμβαίνει με το Γρηγοριανό ημερολόγιο (Δυτικό), το οποίο συνδέεται με την υποτιθέμενη ημερομηνία γέννησης του Μεσσία (ειρήνη σ ‘αυτόν), η οποία είναι μια καινοτομία που έχουν επινοήσει και δεν έχει τίποτα να κάνει με τη θρησκεία του Eesa (Ιησού). Η χρήση αυτού του ημερολογίου προϋποθέτει την έγκριση των γιορτών και των συμβόλων των απίστων.

Προκειμένου να αποφευχθούν όλα αυτά, όταν οι σύντροφοι του προφήτη (Sahaabah) (ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί τους), θέσπισαν ένα ημερολόγιο για τους μουσουλμάνους όταν ήταν χαλίφης ο Umar (ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του), αγνόησαν όλα τα συστήματα των απίστων και δημιούργησαν ένα νέο ημερολόγιο, αρχής γενομένης από την ημερομηνία της Εγίρα (Hijrah) του Προφήτη. Αυτό δείχνει ότι είναι υποχρεωτικό να διαφέρουν οι μουσουλμάνοι από τους απίστους σε αυτό το θέμα και άλλα όπου υπάρχει θέμα διακριτών χαρακτηριστικών. Και ο ΑΛΛΑΧ είναι η Πηγή της Βοήθειας.

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να λαμβάνουν μέρος σε γιορτές και πανηγύρια απίστων, να τους βοηθούν να τα γιορτάσουν, να τους συγχαίρουν σε αυτές τις περιπτώσεις ή να πηγαίνουν σε χώρους όπου γίνονται τέτοιες γιορτές. Η φράση al-zoor [ψεύδος] στο στίχο (ερμηνεία της έννοιας) “Και αυτοί που δεν γίνονται μάρτυρες σε ψεύδος…” [al-Furqaan 25:72] έχει την έννοια των πανηγύρεων των απίστων.

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να χρησιμοποιούν τα ονόματα απίστων, που έχουν κακή έννοια (Σ. Τ. Μ.: Για τους μη γνωρίζοντες αραβικά, εννοεί ονόματα όπως π.χ. Χριστόδουλος = δούλος του Χριστού).

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να αναζητούν συγχώρεση για τους απίστους και να ζητούν το έλεος του ΑΛΛΑΧ για αυτούς. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Δεν είναι (σωστό) για τον προφήτη και εκείνους που πιστεύουν να ζητήσουν τη συγχώρεση του ΑΛΛΑΧ για τους mushrikeen, ακόμα κι αν είναι συγγενείς, αφού έχει γίνει σαφές σε αυτούς ότι είναι οι κάτοικοι της Φωτιάς [της κόλασης] (επειδή πέθαναν σε κατάσταση δυσπιστίας) «[al-Tawbah 9: 113]

Τα παραδείγματα αυτά θα πρέπει να δώσουν μια σαφή εικόνα του τι εννοείται με την απαγόρευση να σχηματίζουν οι μουσουλμάνοι στενές φιλίες με τους kaafirs. Ζητάμε από τον ΑΛΛΑΧ να κρατήσει υγιείς τις πεποιθήσεις μας και την πίστη μας ισχυρή. Και ο ΑΛΛΑΧ είναι η Πηγή της Βοήθειας.»

Μετά από όλα αυτά που μας λέει ο σεΐχης, εμείς τι άλλο να πούμε για τη μισαλλοδοξία του Ισλάμ; Αυτά να τα βλέπουν όσοι φαντάζονται ότι οι πιστοί μουσουλμάνοι μπορούν να ενσωματωθούν σε κοινωνίες «απίστων». Και ας έχει υπόψη του ο αναγνώστης ότι ο κάθε «μετριοπαθής μουσουλμάνος», δηλαδή ο κάθε άπιστος ή ανενημέρωτος σχετικά με την πίστη του μουσουλμάνος, μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να μεταβληθεί σε πιστό και να αρχίσει να εφαρμόζει τις οδηγίες του εν λόγω σεΐχη. Άλλωστε αυτό το έχουμε δει αρκετές φορές τελευταία, καθώς διάφοροι μουσουλμάνοι χλιαροί ως προς την πίστη τους μετατράπηκαν σε όργανα του νεοφανούς «χαλιφάτου».

ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Clarification of the important rule: it is haraam to take kaafirs as close friends and protectors

Praise be to Allaah.

Yes, examples will certainly explain and clarify what is meant, so we will move straight on to quoting some of the most important points that the scholars and leaders of da’wah have said about different ways of showing friendship towards kaafirs.Accepting their kufr and doubting that it is kufr at all, or refraining from labelling them as kaafirs, or praising their religion. Allaah says about the kufr of the one who accepts them (interpretation of the meaning): “… but such as open their breasts to disbelief…” [al-Nahl 16:106]. Allaah says, making it obligatory to label the kaafirs as such (interpretation of the meaning): “… Whoever disbelieves in Taaghoot [false deities] and believes in Allaah, then he has grasped the most trustworthy handhold that will never break…” [al-Baqarah 2:256]. Allaah says about the munaafiqoon (hypocrites) who prefer the kuffaar to the Muslims (interpretation of the meaning) “… [they] say to the disbelievers that they are better guided as regards the way than the believers (Muslims).” [al-Nisa’ 4:51].Referring to them for judgement. Allaah says (interpretation of the meaning): “… they wish to got for judgement (in their disputes) to the Taaghoot (false judges, etc.) while they have been ordered to reject them…” [al-Nisa’ 4:60] Befriending and liking them. Allaah says (interpretation of the meaning): “You will not find any people who believe in Allaah and the Last Day, making friendship with those who oppose Allaah and His Messenger…” [al-Mujaadilah 58:22]Inclining towards them, relying upon them and taking them as a support. Allaah says (interpretation of the meaning): “And incline not towards those who do wrong, lest the Fire should touch you…” [Hood 11:113]Helping and supporting them against the Muslims. Allaah says (interpretation of the meaning): “The believers, men and women, are awliya’ (helpers, supporters, friends, protectors) of one another…” [al-Tawbah 9:71]. He also says of the kuffaar that they are “ but awliya’ (helpers, supporters, friends, protectors) to one another…” [al-Maa’idah 5:51]. And He says (interpretation of the meaning): “…And if any amongst you takes them as awliya’, then surely he is one of them.” [al-Maa’idah 5:51].Becoming members of their societies, joining their parties, increasing their numbers, taking their nationalities (except in cases of necessity), serving in their armies or helping to develop their weapons.Bringing their laws and rules to the Muslim countries. Allaah says (interpretation of the meaning): “Do they then seek the judgement of the Days of Ignorance?…” [al-Maa’idah 5:50]

Taking them as friends in general terms, taking them as helpers and supporters, and throwing in one’s lot with them. Allaah forbids all this, as He says (interpretation of the meaning): “O you who believe! Take not the Jews and the Christians as awliya’ (friends, protectors, helpers, etc.), they are but awliya’ to one another…” [al-Maa’idah 5:51].

Compromising with them and being nice to them at the expense of one’s religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “They wish that you should compromise (in religion out of courtesy) with them, so that they (too) would compromise with you.” [al-Qalam 68:9]. This includes sitting with them and entering upon them at the time when they are making fun of the Signs of Allaah. Allaah says (interpretation of the meaning): “And it has already been revealed to you in the Book that when you hear the Verses of Allaah being denied and mocked at, then sit not with them, until they engage in a talk other than that; (but if you stayed with them), certainly in that case you would be like them…” [al-Nisa’ 4:140]

Trusting them and taking them as advisors and consultants instead of the believers. Allaah says (interpretation of the meaning): “O you who believe! Take not as (your) bitaanah (advisors, consultants, protectors, helpers, friends, etc.) those outside your religion (pagans, Jews, Christians, and hypocrites) since they will not fail to do their best to corrupt you. They desire to harm you severely. Hatred has already appeared from their mouths, but what their breasts conceal is far worse. Indeed We have made clear to you the aayaat (proofs, evidence, verses), if you understand. Lo! You are the ones who love them but they love you not, and you believe in all the Scriptures [i.e., you believe in the Tawraat and the Injeel, while they disbelieve in your Book (the Qur’aan)]. And when they meet you, they say, ‘We believe.’ But when they are alone, they bite the tips of their fingers at you in rage. Say: ‘Perish in your rage. Certainly Allaah knows what is in the breasts (all the secrets).’ If a good befalls you, it grieves them, but some evil overtakes you, they rejoice at it…” [Aal ‘Imran 3:118-120].

Imaam Ahmad and Muslim reported that the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) went out to (the battle of) Badr, and a man from among the mushrikeen followed him and caught up with him at al-Harrah. He said, “I wanted to follow you and join you, and have some of the war-booty with you.” (The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him)) said: “Do you believe in Allaah and His Messenger?” He said, “No.” He said, “Go back, I do not need help from a mushrik.”

From these texts it is clear that we are forbidden to appoint kaafirs to positions whereby they could find out the secrets of the Muslims and plot against them by trying to do all kinds of harm.

Putting them in administrative positions where they are bosses of Muslims and can humiliate them, run their affairs and prevent them from practising their religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “… and never will Allaah grant to the disbelievers a way (to triumph) over the believers.” [al-Nisa’ 4:141]. Imaam Ahmad reported that Abu Moosa al-Ash’ari (may Allaah be pleased with him) said: “I said to ‘Umar (may Allaah be pleased with him). ‘I have a Christian scribe.’ He said, ‘What is wrong with you, may Allaah strike you dead! Have you not heard the words of Allaah (interpretation of the meaning), “O you who believe! Take not the Jews and the Christians as awliya’ (friends, protectors, helpers, etc.), they are but awliya’ to one another…” [al-Maa’idah 5:51]”? Why do you not employ a haneef [i.e., a Muslim]?’ I said, ‘O Ameer al-Mu’mineen, I benefit from his work and he keeps his religion to himself.’ He said, ‘I will never honour them when Allaah has humiliated them, and I will never bring them close to me when Allaah has expelled them from His mercy.’”

Similarly, we should not employ them in Muslim homes where they can see our private matters and they bring our children up as kaafirs. This is what is happening nowadays when kaafirs are brought to Muslim countries as workers, drivers, servants and nannies in Muslim homes and families.

Neither should we send our children to kaafir schools, missionary institutions and evil colleges and universities, or make them live with kaafir families.

Imitating the kaafirs in dress, appearance, speech, etc., because this indicates love of the person or people imitated. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: ‘Whoever imitates a people is one of them.”

It is forbidden to imitate the kaafirs in customs, habits and matters of outward appearance and conduct that are characteristic of them. This includes shaving the beard, letting the moustache grow long, and speaking their languages, except when necessary, as well as matters of clothing, food and drink, etc.

Staying in their countries when there is no need to do so. Allaah forbade the weak and oppressed Muslims to stay among the kaafirs if they are able to migrate. He says (interpretation of the meaning): “Verily! As for those whom the angels take (in death) while they are wronging themselves (as they stayed among the disbelievers even though emigration was obligatory for them), they (angels) say (to them): ‘In what (condition) were you?’ They reply, ‘We were weak and oppressed on earth.’ They (angels) say: ‘Was not the earth of Allaah spacious enough for you to emigrate therein?’ Such men will find their abode in Hell –what an evil destination! Except the weak ones among men, women and children, who cannot devise a plan, nor are the able to direct their way.” [al-Nisa’ 4:97-98].

Nobody will be excused for staying in a kaafir country except for those who are truly weak and oppressed and cannot migrate, or those who stay among them for a valid religious purpose such as da’wah and spreading Islam in their countries.

It is forbidden to live among them when there is no need to do so. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “I disown the one who stays among the mushrikeen.”

Travelling to their countries for vacations and leisure purposes. But going there for a legitimate reason – such as medical treatment, trade, and learning specialized skills that cannot be obtained in any other way – is permitted in cases of need, and when the need has been fulfilled, it is obligatory to return to the Muslim world.

This permission is also given under the condition that the would-be traveller has sufficient knowledge to dispel his doubts, to control his physical desires, to demonstrate his religion, to be proud of being Muslim, to keep away from evil places, and to be aware and cautious of the plots of his enemies. It is also permissible, and even obligatory, to travel to their lands for the sake of da’wah and spreading Islam.

Praising them and their civilization and culture, defending them, and admiring their behaviour and skills, without taking note of their false ideology and corrupt religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “And strain not your eyes in longing for the things We have given for enjoyment to various groups of them (disbelievers), the splendour of the life of this world that We may test them thereby. But the provision (good reward in the Hereafter) of your Lord is better and more lasting.” [Ta-Ha 20:131]. It is also forbidden to honour them, give them titles of respect, initiate greetings to them, give them the best seats in gatherings, and give way to them in the street. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “Do not be the first to greet a Jew or a Christian (do not initiate the greeting), and if you meet one of them in the street, then push him to the narrowest part of the way.”

Forsaking the Islamic calendar and using their calendar, especially since it reflects their rituals and festivals, as is the case with the Gregorian (Western) calendar, which is connected to the supposed date of the birth of the Messiah (peace be upon him), which is an innovation that they have fabricated and that has nothing to do with the religion of ‘Eesa (Jesus). Using this calendar implies approval of their festivals and symbols.

In order to avoid all of that, when the Sahaabah (may Allaah be pleased with them) established a calendar for the Muslims during the time of ‘Umar (may Allaah be pleased with him), they ignored all the systems of the kuffaar and created a new calendar starting from the date of the Prophet’s Hijrah. This indicates that it is obligatory to differ from the kuffaar in this matter and others where it is the matter of distinct characteristics. And Allaah is the Source of Help.

Taking part in their holidays and festivals, helping them to celebrate them, congratulating them on these occasions or attending places where such celebrations are held. The phrase al-zoor [falsehood] in the aayah (interpretation of the meaning) “And those who do not witness falsehood…” [al-Furqaan 25:72] was interpreted as meaning the festivals of the kuffaar.

Using their names that have bad meanings. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) changed names whose meanings involved shirk, such as ‘Abd al-‘Uzza and ‘Abd al-Ka’bah.

Seeking forgiveness for them and asking Allaah for mercy for them. Allaah says (interpretation of the meaning): “It is not (proper) for the Prophet and those who believe to ask Allaah’s forgiveness for the mushrikeen, even though they be of kin, after it has become clear to them that they are the dwellers of the Fire (because they died in s state of disbelief).” [al-Tawbah 9:113]

These examples should give a clear picture of what is meant by the prohibition of forming close friendships with the kaafirs. We ask Allaah to keep our belief sound and our faith strong. And Allaah is the Source of Help.

Sheikh Muhammed Salih Al-Munajjid

Πηγή: https://islamqa.info/en/2179 (Υπάρχει και σε άλλους ιστότοπους όπως: http://islam.worldofislam.info/index.php/islam/131-jihad/1256-clarification-of-the-important-rule-it-is-haraam-to-take-kaafirs-as-close-friends-and-protectors)

 

Γάμοι χριστιανών με μουσουλμάνους

Το κείμενο αυτό βασίζεται σε απαντήσεις που είχε δώσει ο GreekMurtadd σε σχετικά ερωτήματα χριστιανών γυναικών που σκέφτονταν να παντρευτούν μουσουλμάνους. Έχει εμπλουτιστεί με μεταφράσεις από τα λινκ που έδωσε και με σχόλια αναγνωστών του ιστολογίου μας. Αργότερα που ο GreekMurtadd θα επιστρέψει, μπορεί να το επεξεργαστεί ξανά.

Εύχομαι να ωφελήσει τους αναγνώστες μας που καταλήγουν σ’ αυτό το ιστολόγιο αναζητώντας στοιχεία για γάμους χριστιανών με μουσουλμάνους.

Chalil loves Jesus – 18 Ιουλίου 2010

—————

Διαδικαστικά στοιχεία για το γάμο μεταξύ χριστιανής και μουσουλμάνου (από εδώ):

(Απευθύνεται σε χριστιανή που σκέφτεται να παντρευτεί μουσουλμάνο.) «Αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία μπορείς να κάνεις προγαμιαίο συμφωνητικό, τα πράγματα όμως περιπλέκονται γιατί μπαίνουν στη μέση άλλες λεπτομέρειες. Δεν θα συνιστούσαμε ποτέ σε μη μουσουλμάνα να παντρευτεί μουσουλμάνο σύμφωνα με τη σαρία.
Προγαμιαίο συμφωνητικό μπορεί να γίνει και σε συμβολαιογράφο, όπως κάνουν αρκετά διάσημα πρόσωπα τα τελευταία χρόνια, αλλά από ισλαμικής απόψεως δεν είναι ό,τι πιο έγκυρο.
Σε περίπτωση που παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία, μπορείς να κρατήσεις το θρήσκευμά σου, τα παιδιά όμως που θα κάνετε πρέπει οπωσδήποτε να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι. Το ερώτημα είναι, μπορείς εσύ ενώ πιστεύεις σε ένα άλλο θρήσκευμα να δώσεις στα παιδιά σου ισλαμική ανατροφή; Εσύ θα το κρίνεις αυτό.

Εάν κάνετε προγαμιαίο συμφωνητικό σε συμβολαιογράφο, το προσαρμόζετε στο νόμο της χώρας όπου κατοικείτε. Εάν παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία με τον όρο να μην πάρει άλλη σύζυγο, τότε σε περίπτωση που θα το κάνει μπορείς είτε να το αποδεχτείς, είτε να κηρύξεις το γάμο άκυρο, επειδή ο σύζυγος αθέτησε το συμφωνητικό.

Αν διατηρήσεις το θρήσκευμά σου, σύμφωνα με τη σαρία δεν γίνεται να τον κληρονομήσεις όταν πεθάνει. Σε περίπτωση που πεθάνεις πρώτα εσύ, σύμφωνα με κάποιους λογίους μπορεί αυτός να κληρονομήσει εσένα, σύμφωνα με άλλους όμως ούτε αυτό γίνεται, βάσει του χαντίθ ότι ούτε οι μουσουλμάνοι κληρονομούν αλλόθρησκούς ούτε οι αλλόθρησκοι μουσουλμάνους. Βέβαια σύμφωνα με τις νομοθεσίες δυτικών χωρών μπορείτε να κληρονομήσετε ο ένας τον άλλο. Οπότε, και πάλι εξαρτάται από το πού θα κατοικείτε όταν συμβεί κάποιος θάνατος: σε ένα κοσμικό κράτος ή σε κράτος που οι νόμοι του βασίζονται στη Σαρία;»

Πώς αντιμετωπίζει ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ τέτοιους γάμους (από εδώ):

Από χριστιανικής απόψεως δεν εγκρίνονται οι γάμοι με αλλοδόξους. Ο Παύλος έχει γράψει (B΄ Kορ. 6, 14-17).

“Mην κάνετε αταίριαστους δεσμούς γάμου με απίστους. Γιατί, ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στο Xριστό και στο διάβολο; Ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο; Mπορεί να υπάρχουν στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού – που είστε εσείς – και ο ναός των ειδώλων; Γι’ αυτό, λέει ο Kύριος: Φύγετε μακριά απ’ αυτούς και ξεχωρίστε.»

Ο Παύλος δέχεται να μην εγκαταλείπει ο Χριστιανός ή η Χριστιανή το γαμήλιο σύντροφο, ΟΤΑΝ ο γάμος έχει προηγηθεί της μεταστροφής στον Χριστιανισμό. Δηλ. όταν δεν ήταν χριστιανός όταν τελέστηκε ο γάμος: Α΄Κορ. 7:12-17:

12 Αν κάποιος έχει γυναίκα άπιστη, κι αυτή είναι σύμφωνη να συνοικεί μαζί του, ας μη την αφήνει.
13 Και η γυναίκα που έχει άνδρα άπιστο, κι αυτός είναι σύμφωνος να συνοικεί μαζί της, ας μη τον αφήνει.
14 Επειδή, ο άπιστος άνδρας αγιάστηκε διαμέσου τής γυναίκας• και η γυναίκα η άπιστη αγιάστηκε διαμέσου τού άνδρα• επειδή, διαφορετικά, τα παιδιά σας θα ήσαν ακάθαρτα• τώρα, όμως, είναι άγια.
15 Αλλά, αν ο άπιστος προβαίνει σε χωρισμό, ας χωρίσει. Ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δουλωμένοι σε τέτοια• ο Θεός, όμως, μας προσκάλεσε σε ειρήνη.
16 Επειδή, τι ξέρεις, γυναίκα, αν πρόκειται να σώσεις τον άνδρα; Ή, τι ξέρεις, άνδρα, αν πρόκειται να σώσεις τη γυναίκα;
17 Αλλά, καθώς ο Θεός μοίρασε σε κάθε έναν, και καθώς ο Κύριος προσκάλεσε κάθε έναν, έτσι ας περπατάει• και έτσι διατάζω σε όλες τις εκκλησίες.”

Στηριγμένοι οι Πατέρες της Eκκλησία μας, όπως ο Mέγας Bασίλειος, σ’ αυτές κυρίως τις δύο αγιογραφικές προτάσεις όρισαν πως ακόμα και ο γάμος με χριστιανούς μη Ορθοδόξους απαγορεύεται, πόσο μάλλον αυτός με αλλοδόξους: «Δεν επιτρέπεται σε ορθόδοξο άνδρα να συνάψει γάμο με αιρετική γυναίκα ή και το αντίθετο» (Mεγ. Bασίλειος, Στ΄ 72). Kανόνες Oικουμενικών Συνόδων κι όχι μόνο, κατηγορηματικά αποφαίνονται: Oι Oρθόδοξοι, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα πρέπει να παντρεύουν τα παιδιά τους με αιρετικούς. «Mη δειν τους της Eκκλησίας αδιαφόρως πρός Γάμου κοινωνίαν συνάπτειν τά εαυτών παιδία αιρετικοίς» (Δ΄ Oικουμ. Σύνοδος κανών 14· Σύνοδος Λαοδικείας Kανόνες 10, 31, 33, 37· ΣT΄ Oικουμ. Σύνοδος Kανών 72 και Σύνοδος Kαρθαγένης Kανών 29). Tελευταία, «κατ’ οικονομίαν», ευλογείται ο γάμος ορθοδόξου με αιρετικό-σχισματικό, αν ο δεύτερος είναι βαφτισμένος χριστιανός και εφ’ όσον η χριστιανική ομολογία στην οποία ανήκει αποδέχεται το Iερό Bάπτισμα ως Mυστήριο. Kατά την έκδοση της άδειας της τέλεσης αυτού του γάμου, μ’ έναν προτεστάντη ή με έναν ρωμαιοκαθολικό λ.χ., ο ορθόδοξος μέλλων ή μέλλουσα σύζυγος, διαβεβαιώνει εγγράφως την Ιερή Μητρόπολη, εκεί όπου θα γίνει ο γάμος, πως τα παιδιά που θα προέλθουν από αυτόν το μικτό γάμο, θα τα μεγαλώσει σύμφωνα με το Oρθόδοξο δόγμα. Kάτι βέβαια που σε καμία περίπτωση δεν ελέγχεται ή δεν πιέζεται ο ορθόδοξος στη συνέχεια να κάνει, και που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί σε γάμο με μουσουλμάνο γιατί κι αυτός έχει ακριβώς την ίδια δέσμευση: ότι τα παιδιά του θα γίνουν μουσουλμάνοι.
Γιατί όμως αυτή η απαγόρευση εκ μέρους του Χριστιανισμού; Δείτε λίγο εδώ (το κείμενο είναι για τις προγαμιαίες σχέσεις αλλά μας ενδιαφέρει για το θέμα μας):

http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/oikogeneia/progamiaies2.htm

Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ΩΦΕΛΗΘΕΙ κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί “ευτυχισμένοι” δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, (ως “μύησης”, για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά “εαυτούς και αλλήλους, και ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: “Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη. Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά ΔΥΟ μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας”.
Ο στόχος λοιπόν, ΔΕΝ είναι ούτε η “ευτυχία” των δύο, ούτε “η τεκνοποιία”, ούτε “το σεξ”. Ο στόχος είναι Η ΘΕΩΣΗ. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ’ όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία ΣΥΖΥΓΩΝ, αλλά ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ!!!”

Κι ερχόμαστε στο πρακτικό του θέματος: Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, με όποιο γάμο κι αν το κάνει (π.χ. πολιτικό) κάποια στιγμή είναι αναμενόμενο να κάνει παιδιά. Γνώμη μας είναι ότι τα παιδιά πρέπει να έρχονται στον κόσμο μόνο από πραγματική ένωση, όπου οι δυο γονείς τους είναι ΜΙΑ ΨΥΧΗ κι ΕΝΑ ΣΩΜΑ. Είναι δυνατόν αυτό να γίνει σε ένα γάμο μεικτό, όπου άλλα πιστεύει ο ένας κι άλλα ο άλλος και διαφωνούν στο τόσο βασικό θέμα της θρησκείας; Ας πούμε ότι οι γονείς δεν θα προσπαθήσουν να επιβάλουν ο καθένας το δικό του θρήσκευμα στα παιδιά, ή ότι οι δυο τους θα συμφωνήσουν ότι αυτά θα ακολουθήσουν το θρήσκευμα του ενός. Τι γνώμη θα έχουν τα παιδιά για τους γονείς τους και τη θρησκεία; Θα τρέμουν μήπως ο ένας από τους δυο, που δεν δέχεται την “αληθινή θρησκεία” (όποια κι αν πιστεύουν ότι είναι αυτή) θα πάει στην κόλαση; Θα αρχίσουν να τον αντιμετωπίζουν ως “άπιστο”; Ή θα περιφρονήσουν την έννοια της θρησκείας, για να αποφύγουν την εσωτερική σύγκρουση; Εμείς γνωρίζουμε δείγματα από την κάθε περίπτωση και δεν θα ευχόμασταν σε καμιά οικογένεια να γίνει έτσι. Επίσης γνωρίζουμε ότι η χριστιανή γυναίκα μπαίνει σε μια διαδικασία πίεσης να γίνει μουσουλμάνα. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να γίνει με βία – αν και αυτό συμβαίνει – αλλά συμβαίνει. Ο κάθε μουσουλμάνος που παντρεύεται χριστιανή είναι υποχρεωμένος να προσπαθήσει να την επηρεάσει ώστε να δεχθεί το Ισλάμ. Το πώς θα το κάνει εξαρτάται από τον χαρακτήρα του, πάντως υπάρχουν σύζυγοι που χρησιμοποιούν ακόμη και τα παιδιά για να εξαναγκάσουν τη γυναίκα τους να αλλαξοπιστήσει.

Μερικοί λένε ότι το γεγονός ότι στους μουσουλμάνους επιτρέπεται να παντρευτούν εκτός από μουσουλμάνες, χριστιανές και Εβραίες συζύγους, αποδεικνύει ότι το Ισλάμ είναι ανεκτικό. Αυτά είναι απλά ανακρίβειες.
Κατ’ αρχήν ο μουσουλμάνος δεσμεύεται από τη Σαρία να μην παντρευτεί ειδωλολάτρισσα ή άθεη/αγνωστικίστρια, παρά μόνο μουσουλμάνα ή χριστιανή ή Εβραία (από το «λαό του βιβλίου»). Αν κάποιος έγινε μουσουλμάνος και η σύζυγός του δεν εμπίπτει στις τρεις αυτές κατηγορίες, οφείλει να τη χωρίσει.  Δείτε εδώ πώς απαντά έγκυρος θεολόγος του σουνιτικού Ισλάμ σε ερώτηση αν μπορεί να παραμείνει σε γάμο με ειδωλολάτρισσα κάποιος που έγινε μουσουλμάνος:

http://www.islam-qa.com/en/ref/9949

Δεν επιτρέπεται ένας μουσουλμάνος να παραμείνει σε συζυγική σχέση με μια γυναίκα που δεν είναι μουσουλμάνα, επειδή ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και μην παντρεύεστε Αλ Mushrikaat (ειδωλολάτρισσες) μέχρι να πιστέψουν (να λατρέψουν τον Αλλάχ μόνο) [al-Baqarah 2:221]

«Επίσης μην κρατάτε τις άπιστες γυναίκες ως συζύγους» [al-Mumtahanah 60:10]

«Δεν είναι νόμιμες (σύζυγοι) γι’ αυτούς που αρνούνται να πιστέψουν, ούτε αυτοί που αρνούνται να πιστέψουν νόμιμοι (σύζυγοι) γι’ αυτές» [al-Mumtahanah 60:10]

«Ο Ομάρ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) χώρισε δύο από τις συζύγους του που ήταν ειδωλολάτρισσες όταν αποκαλύφθηκε αυτό το εδάφιο. Ο Ibn Qudaamah αναφέρει στο al-Mughni ότι υπάρχει ijmaa (συναίνεση των λογίων) στο σημείο αυτό. Είπε: «Δεν υπάρχει καμία διαφορά απόψεων μεταξύ των μελετητών ότι οι γυναίκες τους απαγορεύονται (για γάμο).» (Al-Mughni 7 / 503)

Ο Αλλάχ έχει κάνει μια εξαίρεση στην περίπτωση των γυναικών από τους Λαούς του Βιβλίου [τους Εβραίους και τους Χριστιανούς]. Λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«(Νόμιμες σε σας για γάμο) είναι αγνές γυναίκες από τους πιστούς και αγνές γυναίκες από αυτούς που είχαν την Αγία Γραφή (Εβραίοι και Χριστιανοί) πριν από τον καιρό σας» [al-Maaa’idah 5:05]

Η λέξη «αγνή» (muhsanaat) σημαίνει ότι δεν συμμετέχει σε zinaa (παράνομες σεξουαλικές σχέσεις).

Καθώς η γυναίκα που αναφέρεται στην ερώτηση δεν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου, ο μουσουλμάνος σύζυγός της πρέπει να φοβηθεί τον Αλλάχ και την αφήσει, γιατί η σχέση του μαζί της είναι χαράαμ (απαγορευμένη) σύμφωνα με τη Σαρία, και η εμμονή σε αυτή είναι zinaa και είναι χαράαμ. Αν μια γυναίκα γίνει Μουσουλμάνα και ο σύζυγός της είναι άπιστος, ανεξάρτητα αν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου ή όχι, η σύμβαση γάμου καθίσταται αμέσως άκυρη, από τα αποδεικτικά στοιχεία που προαναφέρθηκαν. Γίνεται απαγορευμένη για τον σύζυγό της επειδή έγινε μουσουλμάνα, και δεν είναι πλέον επιτρεπτή σ’ αυτόν, εκτός αν γίνει μουσουλμάνος κατά τη διάρκεια της iddah της (περίοδο αναμονής μετά το διαζύγιο). Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.»

Ενώ λοιπόν στον Χριστιανισμό επιτρέπεται κάποιος που έγινε χριστιανός να συνεχίσει το γάμο του με τον μη χριστιανό σύζυγο, εφόσον κι εκείνος συμφωνεί, στο Ισλάμ αυτό απαγορεύεται. Πού λοιπόν είναι η μεγαλύτερη ανεκτικότητα;

Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες για τις γυναίκες που θεωρούνται κατάλληλες σύζυγοι για έναν μουσουλμάνο άνδρα:

http://www.jannah.org/sisters/intermarriage.html

Μουσουλμάνος άνδρας και μη μουσουλμάνα γυναίκα:

Γάμος με χριστιανές και Εβραίες: Οι γάμοι μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και ορισμένων μη μουσουλμάνων γυναικών είναι επιτρεπτοί. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί σε αυτούς τους γάμους, ιδίως όταν συμβαίνουν σε μη μουσουλμανικές χώρες, όπου ο ισλαμικός νόμος και η θρησκεία δεν επικρατούν.

Εδώ μεταφράζω το «fatwaa» του Maulana Muhammad Yousuf Ludhianvi, γνωστού μουσουλμάνου λογίου από το Πακιστάν, σε απάντηση μιας ερώτησης σχετικά με την θέση της Σαρία για γάμους στις ΗΠΑ με μη μουσουλμάνες γυναίκες. Αυτή η ερώτηση τέθηκε από Πακιστανό Μουσουλμάνο που ζει στις ΗΠΑ και εμφανίστηκε στη στήλη του Maulana που δημοσιεύεται κάθε Παρασκευή στην ημερήσια εφημερίδα «Jang». Αυτός ερμηνεύει τον ισλαμικό νόμο ως εξής:

1 – Οι μη μουσουλμάνες γυναίκες, τις οποίες μπορούν να παντρευτούν Μουσουλμάνοι άνδρες, είναι γυναίκες από τη χριστιανική και εβραϊκή θρησκεία που είναι κάτοικοι εθνών «Daar-ul-Islam»(έθνη όπου ο ισλαμικός νόμος υπερισχύει) και που γι’ αυτό ονομάζονται, «Dhi’mmi» (αυτοί που δίνουν φόρο υποτέλειας αντί για ελεημοσύνη σε ένα ισλαμικό κράτος), αλλά ΟΧΙ κάτοικοι του «dar al-kufr» (όπου υπάρχουν οι νόμοι των απίστων ή μη ισλαμικοί κανόνες). Με αυτές τις γυναίκες, ο γάμος επιτρέπεται, αλλά είναι «mukrooh tanzihi.» (Δεν μπορώ να το μεταφράσω σωστά).

2- Με χριστιανές ή εβραίες γυναίκες, που είναι κάτοικοι του «dar a-harb»****, το nikah (το συμβόλαιο του γάμου) θα είναι έγκυρο, αλλά θα είναι μια κατάσταση «mukrooh Tahrimi» (χειρότερη από ό, τι η tanzihi).
Η πράξη η οποία είναι «mukrooh tarhimi» είναι τόσο κοντά στην «χαράαμ» (αυτή που δεν επιτρέπεται καθόλου) που είναι σχεδόν «χαράαμ» και είναι «na’jaiz» δηλαδή όχι νόμιμη. Ο άνδρας που εμπλέκεται θα είναι υπεύθυνος για τη διάπραξη μιας πράξης η οποία είναι τόσο κοντά σε μια κατάσταση «αμαρτίας».

**** Ο Victor Danner περιγράφει το «Dar al-Islam» ως:

Ο οίκος του Ισλάμ, ή ο ισλαμικός κόσμος. Η Ισλαμική κοινότητα, όπου επικρατεί η υποταγή στο Θείο Θέλημα. Σε αντίθεση με το Dar-al-Harb (τη μη ισλαμική κοινότητα).

Να κάνουμε μια μικρή παρέμβαση για να εξηγήσουμε τον όρο Dar al-Harb (στα αραβικά: دار الحرب ), μια που ο αρθρογράφος αποφεύγει να το κάνει. Σημαίνει «οίκος του πολέμου» και σύμφωνα με το εγχειρίδιο της Σαρία «Reliance of the Traveller: The Classic Manual of Islamic Sacred Law Umdat Al-Salik” σελ. 647, οι ισλαμικές αρχές που η γη τους συνορεύει με τέτοιες εχθρικές περιοχές (dar al-harb) υποχρεούνται σε τζιχάντ κατά των εχθρών, διαίρεση των λαφύρων του πολέμου ανάμεσα στους πολεμιστές, και ξεχώρισμα ενός πέμπτου για παραλήπτες «που το αξίζουν».

Συνεχίζουμε με το άρθρο:

3 – Είναι απαραίτητο ότι οι γυναίκες θα πρέπει να ασκούν τη θρησκεία τους κατά τη στιγμή του γάμου και δεν θα είναι πρακτικώς «Mulhid» (άθεες). Ο γάμος με οποιαδήποτε γυναίκα, που δεν πιστεύει στο Θεό και στο μήνυμα του Θεού και δεν εξασκεί καμιά θρησκεία θα είναι άκυρος και σύμφωνα με τη Σαρία (τον ισλαμικό νόμο), ένα τέτοιο ζευγάρι εμπλέκεται σε αμαρτία.

4- Εάν οποιοσδήποτε μουσουλμάνος παντρεύεται μια γυναίκα από τους «Λαούς της Βίβλου», τα παιδιά θεωρούνται από τη Σαρία (ισλαμικό νόμο) ότι είναι μουσουλμάνοι.

Για παράδειγμα, συχνά στο «Dar al-harb» τα παιδιά ακολουθούν τη θρησκεία της μητέρας τους, και μερικές φορές ο γάμος γίνεται με συμφωνίες μεταξύ των ζευγαριών ότι τα μισά από τα παιδιά θα υιοθετήσουν τη θρησκεία της μητέρας και τα άλλα μισά θα ακολουθήσουν τη θρησκεία του πατέρα τους. Εάν ένας Μουσουλμάνος άνδρας συμφωνεί με οποιονδήποτε από αυτούς τους όρους δεχόμενος τα παιδιά να μην ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, το άτομο θα πρέπει να θεωρηθεί ως «Murtid» (αυτός που αρνήθηκε το Ισλάμ – αποστάτης), επειδή έχει επιτρέψει να γίνουν «kaafir» (άπιστοι) τα παιδιά του που μπορούσαν να έχουν ανατραφεί στην Ισλαμική θρησκεία. Όποιος πρόθυμα και συνειδητά επιτρέπει / συμφωνεί τα παιδιά του να γίνουν «kaafir» θεωρείται «kaafir.» Είναι έξω από τον Ισλαμικό κύκλο. Αν είχε γάμο με οποιαδήποτε γυναίκα μουσουλμάνα πριν από το γάμο αυτό, η μουσουλμάνα είναι ελεύθερη από αυτόν (γιατί μια μουσουλμάνα δεν μπορεί να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο).

5 – Δεδομένου ότι ορισμένοι από τους αφελείς νέους μουσουλμάνους μας, που ζουν στη Δύση, παντρεύονται με χριστιανές γυναίκες στις χώρες τους. Και δεδομένου ότι, συνήθως, τα τοπικά δικαστήρια επιτρέπουν στις γυναίκες να πάρουν την επιμέλεια των παιδιών και το διαζύγιο κανονίζεται υπέρ τους, οι νέοι μας είναι «khusar al-duniyaa wal’-aakhiraah», που σημαίνει περιπλανώμενοι ή χαμένοι σε αυτόν τον κόσμο και στον μετά θάνατον. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με τη Σαρία, το «al-maa’roof ka’almashrrot», που σημαίνει όποια πρακτική είναι επικρατούσα ή κοινή στην κοινωνία, είναι αποδεκτή σε ένα συμβόλαιο γάμου.

Αυτό σημαίνει ότι ένας άνδρας μουσουλμάνος, με το γάμο υπό αυτές τις συνθήκες σε αυτές τις χώρες, συμφωνεί εν γνώσει του ότι η γυναίκα μπορεί, σε περίπτωση διαζυγίου, να πάρει την επιμέλεια των παιδιών και είναι ελεύθερη να τα μεγαλώσει αργότερα όπως η ίδια θέλει.

6 – Για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, σε μη μουσουλμανικές χώρες, δεν επιτρέπεται σε μουσουλμάνους νέους να παντρευτούν χριστιανές γυναίκες. Για το λόγο # 3 (γυναίκα που δεν ασκεί μια θρησκεία), ο γάμος δεν είναι καν έγκυρος. Δεδομένου ότι ο λόγος # 4, οδηγεί σε «απιστία» και αυτός καθίσταται «αποστάτης», ο γάμος με κάθε γυναίκα μουσουλμάνα γίνεται άκυρος. Ο λόγος # 5 δεν υφίσταται, αν οι τοπικοί νόμοι δεν χορηγούν συνήθως την επιμέλεια στη γυναίκα ή αν ο μουσουλμάνος άνδρας δεν έχει συμφωνήσει σε κανένα «kufriaah» όρο (όπως η αποδοχή κάποια τα παιδιά να ανατραφούν ως μη μουσουλμάνοι).

«*******/

Όπως είναι σαφές, η θέση του Maulana Yousuf είναι εξαιρετικά αυστηρή όσον αφορά το θέμα του γάμου με μη μουσουλμάνες γυναίκες στη Δύση. Αλλά έτσι έχει η σοβαρότητα των καταστάσεων αυτών. Ένας λόγιος στο σχολείο hifz του Dar ul-Noor και του τζαμιού Al-Farooq Masjid στην Ατλάντα, ο Δρ Abdul Ghaffar, συνιστά ότι, εάν ένας μουσουλμάνος είναι ήδη παντρεμένος με μια μη μουσουλμάνα, θα πρέπει να παραμείνει παντρεμένος μαζί της. Θα πρέπει να είναι καλος και θερμός μαζί της και να τη διευκολύνει να κατανοήσει το πραγματικό Ισλάμ. Αυτός θα πρέπει να αντικατοπτρίζει το Ισλάμ στο χαρακτήρα του και να την ενθαρρύνει να γίνει Μουσουλμάνα οικειοθελώς πριν να γεννηθούν παιδιά σ’ ένα τέτοιο γάμο. Εκείνη την εποχή, ανακάλυψα ότι το τζαμί Al-Farooq δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμα ΚΑΝΕΝΑ διαθρησκευτικό γάμο.

Η καλύτερη επιλογή υπό αυτές τις συνθήκες είναι να παρουσιάσουμε στη γυναίκα το Ισλάμ και την περιμένουμε να αποδεχτεί το Ισλάμ πριν το γάμο. Η επιβολή οποιωνδήποτε αυστηρών προϋποθέσεων αποδοχής του Ισλάμ πριν από το γάμο ΔΕΝ θα κάνει κανένα καλό. Διότι, αν μια γυναίκα είναι διατεθειμένη να δεχθεί το Ισλάμ απλώς για να παντρευτεί έναν μουσουλμάνο άνδρα που της αρέσει, το πιο πιθανό είναι να εγκαταλείψει το Ισλάμ, αν ο γάμος καταλήξει σε διαζύγιο ή ακόμη και αν ο γάμος γίνει δυσάρεστος γι’ αυτήν.

Θα πρέπει να επιθυμητό μια γυναίκα να δέχεται το Ισλάμ αποκλειστικά και μόνο για το λόγο ότι της αρέσει το Ισλάμ. Οποιαδήποτε αποδοχή του Ισλάμ με πίεση δεν είναι πιθανό να είναι μόνιμη ούτε είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για έναν ευτυχισμένο γάμο.

Εάν η γυναίκα δεν είναι μουσουλμάνα από δική της επιλογή, στη συνέχεια, σε περίπτωση διαζυγίου, μπορεί να φύγει από το Ισλάμ και να είναι ελεύθερη να κάνει σχέση και να παντρευτεί μη μουσουλμάνο.

Η νέα οικογένειά της μπορεί εντέλει να αποφασίσει με ποιον τρόπο θα αναθρέψει τα παιδιά του μουσουλμάνου άνδρα. Η κατάσταση αυτή δεν θα πρέπει ποτέ να είναι αποδεκτή από κανέναν άνδρα μουσουλμάνο.

ΓΑΜΟΣ ΜΕ KUFFAR (ΑΠΙΣΤΟΥΣ):

Γάμοι μεταξύ Μουσουλμάνων και άθεων δεν είναι καθόλου ανεκτοί. Στις περιπτώσεις αυτές, ο άνδρας ή η γυναίκα θα πρέπει να αποδεχθεί το Ισλάμ πριν εισέλθει σε γάμο που διέπεται από το νόμο της Σαρία.»
…

ΓΑΜΟΣ ΜΕ ΕΒΡΑΙΑ: Σύμφωνα με τους Εβραίους, μια Εβραία μητέρα γεννά Εβραίο. Όπως λέει ένας από τους φίλους μου, το θέμα αυτό έχει προκαλέσει προβλήματα ειδικά στο Ισραήλ, όπου μια γυναίκα που παντρεύτηκε μουσουλμάνο νουθετήθηκε από τους Εβραίους και τελικά δέχτηκε το Ισλάμ για να αποφύγει την πίεση στην οικογένειά της. Όλοι οι κανόνες που ισχύουν για τις χριστιανές γυναίκες, ισχύουν και εδώ.»

Ένας αναγνώστης του ιστολογίου μας έχει κάνει το εξής σχόλιο
(εδώ):

«Ξέρεις ποια είναι η πλάκα με το Ισλάμ, θεωρούν πως είναι εντάξει να πάρεις (“ορθόδοξη”, δηλαδή του χασεδιτικού, κτλ κλάδου όχι όμως καινούριων) Ιουδαία σύζυγο (δες, προστατευόμενοι της Βίβλου). Εδώ είναι και η πλάκα. Ο λόγος γι’ αυτό προσάπτεται στο γεγονός της ανατροφής των τέκνων, καθώς θα μάθουν να σέβονται τους προφήτες. Άρα και τον Γιεσούα/Ισά. Αλήθεια; Πως μπορεί μία να είναι Ιουδαία και να θεωρεί τον Ιησού (όπως και τον Μπαρ Κοχμπά, κ.α.) προφήτη; Η άρνηση του Ιησού ως προφήτη ή θεού είναι βασικός πυλώνας του Ιουδαισμού. Αν θεωρείς τον Ισά προφήτη δε θεωρείσαι Ιουδαία, τέλος. Ένα καλό τεκμήριο για να βάλει σε σκέψη μερικούς μουσουλμάνους, για την ορθότητα των γραπτών τους.»

Όπως είδαμε και στο κείμενο από το δεύτερο λινκ, τη χριστιανή και την Εβραία ο μουσουλμάνος τις παντρεύεται υπό τον όρο ότι η μήτρα τους θα παράγει μουσουλμάνους για την ενδυνάμωση του Ισλάμ: θα κρατήσουν τη θρησκεία τους ιδιωτική τους υπόθεση και δεν θα προσπαθήσουν να τη διδάξουν στα παιδιά τους. Ορίστε τι ωραία που αναφέρεται ο ιμάμης εδώ στη “σοφία της Σαρία” που επιτρέπει στον μουσουλμάνο άνδρα να παντρεύεται μη μουσουλμάνα γυναίκα:

http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063
Ένα σοφό πράγμα στη Σαρία που επιτρέπει σε έναν μουσουλμάνο άνδρα να παντρευτεί μια χριστιανή γυναίκα αλλά δεν επιτρέπει το αντίθετο, είναι το ότι ο άνδρας είναι υπεύθυνος για τις υποθέσεις του σπιτιού. Είναι σε θέση να ελέγχει ό,τι συμβαίνει κάτω από τη στέγη του. Όσο για τη γυναίκα, αυτή είναι συναισθηματικά αδύναμη και δεν έχει ισχυρό έλεγχο στις υποθέσεις του σπιτιού.[1]

Σε περίπτωση που η χριστιανή σύζυγος ενός μουσουλμάνου θέλει να αναθρέψει τα παιδιά χριστιανικά, ο μουσουλμάνος οφείλει να τη χωρίσει και να πάρει τα παιδιά. Δείτε εδώ:

http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/ «Όμως η σύζυγός σου είναι ενεργά εχθρική προς το Ισλάμ και βρίσκεται σταθερά σε άλλο μονοπάτι. Επιπλέον, βλάπτει την προσπάθειά σου να μορφώσεις την κόρη σου στο Ισλάμ. Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας, επειδή η κόρη σου είναι στην τέλεια ηλικία για να της μιλήσεις για τον Αλλάχ, να της διδάξεις ισλαμική προσευχή, να την πας στο τζαμί, κτλ. Η συμβουλή μου είναι να χωρίσεις τη γυναίκα σου και να ζητήσεις την από κοινού επιμέλεια του παιδιού σου. Αν καταλήξεις να έχεις το παιδί για ορισμένο χρόνο, θα μπορείς τουλάχιστον να της μάθεις το Ισλάμ κατά το χρόνο που θα είναι μαζί σου.

Επιπλέον, μπορείς ν’ αρχίσεις να ψάχνεις για μια καλή μουσουλμάνα σύζυγο που θα είναι έτοιμη να χτίσει μαζί σου μια νέα οικογένεια βασισμένη στο να λατρεύετε μαζί τον Αλλάχ μόνο, και να αγωνίζεστε μαζί για πίστη και δικαιοσύνη και φόβο Θεού. Κάποια που να αναπτύσσεται μαζί σου στη θρησκεία και τρόπο ζωής, να κάνει μαζί σου την πρωινή προσευχή, να σε θαυμάζει (όπως θα τη θαυμάζεις κι εσύ), και να δίνει καλό παράδειγμα στα παιδιά σου. Είμαι σίγουρη ότι θα βρεις μεγάλη παρηγοριά κι ευτυχία σ’ αυτό,  αν είναι θέλημα του Αλλάχ.[2]

Ας δούμε και τι καταθέτει μια αναγνώστρια του ιστολογίου που γνωρίζει πώς έχει η κατάσταση στην Ελλάδα με τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και Ελληνίδων γυναικών (από εδώ):

«Πριν από λίγο καιρό που μίλησα με έναν σεΐχη παρόντων κι άλλων μουσουλμάνων που είναι παντρεμένοι με Ελληνίδες, μου είπαν όλοι με μια φωνή, οτι ο γάμος τους με τις Ελληνίδες έχει πάρα πολλά προβλήματα και επίσης προβληματίζονται πολύ για τα παιδιά τους που μεγαλώνουν εδώ και πολλοί απο αυτούς επιθυμούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους με τα παιδιά τους, ώστε να τα μεγαλώσουν σωστά (κατά αυτούς), με ή χωρίς τις εδώ συζύγους τους…»

Αν ο λόγος που το Ισλάμ επιτρέπει να παντρεύονται οι μουσουλμάνοι μη-μουσουλμάνες είναι τάχα η ανεκτικότητα, γιατί η μουσουλμάνα απαγορεύεται να παντρευτεί άντρα άλλου θρησκεύματος αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πάρει μουσουλμάνο; Αν κάποιος ρωτήσει, πιθανώς θα του πουν κάποια προπαγανδιστική σαχλαμάρα ότι ο μη μουσουλμάνος «δεν τιμά όλους τους προφήτες» γι’ αυτό. ΟΥΤΕ και η Εβραία σύζυγος «τιμά όλους τους προφήτες» όπως εύστοχα παρατήρησε ο αναγνώστης μας. Τότε λοιπόν γιατί εκείνη είναι κατάλληλη για σύζυγος μουσουλμάνου ενώ ένας μη μουσουλμάνος δεν είναι κατάλληλος για σύζυγος μουσουλμάνας;

Ο πραγματικός λόγος είναι αυτός που είπε ο Μουχάμμαντ: ότι το Ισλάμ δεν μπορεί να υποταχθεί, αλλά μόνο να κυριαρχήσει, κι επειδή ο άνδρας θεωρείται αρχηγός της οικογένειας στον οποίο η γυναίκα είναι υποταγμένη, η γυναίκα-φορέας του Ισλάμ δεν είναι δυνατόν να υποταχθεί σε «άπιστο». Ενώ ο αρχηγός μουσουλμάνος άνδρας, μπορεί να έχει μη μουσουλμάνες συζύγους στην εξουσία του αφού αυτός είναι το αφεντικό που κυριαρχεί πάνω τους, κι εκείνες είναι υποδεέστερες και με περιορισμένη εξουσία ακόμη και μέσα στο σπίτι. Γι’ αυτόν το λόγο, αν ο άντρας μουσουλμάνος αλλάξει θρησκεία δεν επιτρέπεται στο Ισλάμ η μουσουλμάνα σύζυγος να μείνει μαζί του. Πρέπει να τον αφήσει και να πάρει τα παιδιά, για να τα μεγαλώσει ισλαμικά. Οπότε τα περί δήθεν μεγαλύτερης «ανεκτικότητας» του Ισλάμ από τον Χριστιανισμό είναι ψέματα.

Δείτε τις λεπτομέρειες από το λινκ που έχουμε δώσει πιο πάνω:

«Μουσουλμάνα γυναίκα και μη μουσουλμάνος άνδρας:

….. ….. Και να μην δώσετε (τις κόρες σας) για γάμο σε Al-Mushrikun μέχρι να πιστέψουν στον Αλλάχ μόνο και αληθώς ένας σκλάβος που πιστεύει είναι καλύτερος από το έναν (ελεύθερο) Mushrik, έστω και αν σας ευχαριστεί ….[ 2:221] **

**Al-Mushrikun=> παγανιστές, ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές και δύσπιστοι ως προς την Μοναδικότητα του Αλλάχ και τον αγγελιοφόρο Του Προφήτη Μωάμεθ, ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ σ’ αυτόν.

Το Ισλάμ θεωρεί ότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή της οικογένειας και ως εκ τούτου επιτάσσει ότι η μουσουλμάνα δεν μπορεί να παντρευτεί ένα μη μουσουλμάνο επειδή θα είναι υπό την εξουσία ενός μη μουσουλμάνου συζύγου. Μπορεί να την εμποδίζει από την εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων της είτε πιέζοντάς την είτε κακοποιώντας την σωματικά.»

Ας κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να αναρωτηθούμε, ΓΙΑΤΙ ο μουσουλμάνος αρθρογράφος φαντάζεται ότι ένας μη μουσουλμάνος θα κάνει τέτοια πράγματα στη μουσουλμάνα σύζυγό του; Πολύ απλά επειδή ένας μουσουλμάνος σύζυγος ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να φέρεται έτσι στη σύζυγό του. Η μουσουλμάνα ΔΕΝ μπορεί να νηστέψει χωρίς τη συγκατάθεση του άντρα της και παρά τις γενικόλογες συμβουλές για ευγενική μεταχείριση της συζύγου, ένας μουσουλμάνος άντρας μπορεί να δέρνει τη γυναίκα του χωρίς να του ζητά το λόγο κανείς:

«Sunaan Abu Dawud, Βιβλίο 11, Αρ. 2142: Διηγήθηκε ο Umar ibn al-Khattab: Ο προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: ένας άνδρας δεν θα ερωτηθεί για το λόγο που χτυπά τη σύζυγό του.[3]»

Ας δούμε τη συνέχεια του κειμένου:

«Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για την επιβολή του περιορισμού. Η κατάσταση μετά θεωρείται πολύ επιζήμια για τη γυναίκα που εφαρμόζει το Ισλάμ και ακόμη χειρότερα για τα παιδιά σε αυτούς τους γάμους.

ΔΕΝ αναφέρονται όροι υπό τους οποίους επιτρέπεται σε μια μουσουλμάνα να παντρευτεί μη μουσουλμάνο σύζυγο ή να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο αφότου αυτή δέχτηκε το Ισλάμ. Ως εκ τούτου, ακόμη και αν έχει την ελευθερία να εξασκεί το Ισλάμ μετά τον γάμο, δεν της επιτρέπεται να εισέλθει σε διαθρησκευτικό γάμο.»

Δείτε εδώ πώς συμβουλεύουν μια μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί καθολικό, ο οποίος μάλιστα θα την άφηνε να κάνει τα παιδιά της μουσουλμάνους:

http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/
Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-μουσουλμάνο; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή; …
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι τρεις κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις το Ισλάμ σου αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Ισλάμ, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει χριστιανός. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.[4]

Γιατί δεν λένε τα ίδια σε έναν μουσουλμάνο που σκέφτεται να παντρευτεί χριστιανή, και η μόνη ένσταση είναι αν αυτό γίνει σε ένα μη ισλαμικό κράτος οπότε ο μουσουλμάνος δεν θα μπορεί να έχει τη χριστιανή (ή Εβραία) του χεριού του; Γιατί σκέφτονται αυτά που λένε και στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό: Ότι η χριστιανή, είτε θα χάσει το Χριστιανισμό της αν μείνει με τον μουσουλμάνο σύζυγο, είτε θα αναγκαστεί να τον χωρίσει όμως τα παιδιά τους θα τα κρατήσει εκείνος και θα τα κάνει μουσουλμάνους. (Εκεί εξάλλου όπως είδαμε, είναι και η βασική ένσταση για τους γάμους με μη μουσουλμάνες σε μη ισλαμικές χώρες: ότι εκεί το δικαστήριο δίνει και στη μητέρα την επιμέλεια των παιδιών και το δικαίωμα να τα αναθρέψει με όποια θρησκεία θέλει.) Οπότε σε κάθε περίπτωση το Ισλάμ θα βγει κερδισμένο από το γάμο του μουσουλμάνου με την “άπιστη”, αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία και σε ισλαμική χώρα.

Μια αναγνώστρια του ιστολογίου μας είχε επισημάνει σε χριστιανή που είχε αγαπήσει μουσουλμάνο και προσπαθούσε να τον κάνει χριστιανό τα εξής (από εδώ):

«Αν όντως είσαι τόσο συνδεδεμένη με τον Χριστιανισμό θα σου εισηγόμουνα να παντρευτείς ένα χριστιανό διότι σκέψου πως ο σύζυγος αυτός/ ο πατέρας των παιδιών σου/ το άλλο σου μισό αν πάθεις κάτι (Θεός φυλάξοι) θα αναλάβει αυτός την ανατρφή των παιδιών σου και αν δεν ξέρει καν να βάζει το σταυρό του και για σένα είναι σημαντικός ο θρησκευτικός παράγοντας, τότε μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς και να σκεφτείς πιο λογικά για αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων και εκπλήξεων».

Ο Greek Murtadd παλιότερα απάντησε σε προσωπικό μήνυμα μιας χριστιανής που είχε ήδη σχέση με μουσουλμάνο και ήθελε να τον παντρευτεί επισημαίνοντας τα παρακάτω:

Η πείρα δυστυχώς δείχνει ότι οι μουσουλμάνοι συχνά υποκρίνονται θρησκευτικές μεταβολές για να επιτύχουν αυτό που επιθυμούν και μετά αλλάζουν δραματικά. Επίσης, ότι γενικά οι άνθρωποι πριν παντρευτούν εμφανίζονται με το καλό τους πρόσωπο, και μετά όταν δέσουν το γάιδαρό τους παρουσιάζονται όπως είναι. Μετά το γάμο κανείς, χριστιανός ή μουσουλμάνος (απ’ όσο ξέρουμε) δεν έγινε καλύτερος. Πολλοί όμως έγιναν χειρότεροι, ή αποκαλύφθηκε ότι ήταν χειρότεροι. Οπότε κατά πάσα πιθανότητα το «καλό» πρόσωπο είναι αυτό που βλέπεις τώρα. Σου κάνει το πρόσωπο αυτό; Μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου με αυτό; Να το κάνεις πατέρα των παιδιών σου και να δικαιολογείς τη στάση του σε αυτά; Εσύ αποφασίζεις. Και από τη στιγμή που ξέρεις ότι ο μουσουλμάνος δικαιούται να λέει ψέματα και να υποκρίνεται μεταστροφή, να πάρει μέχρι 4 γυναίκες, ακόμα και να έχει μερικές κρυφά από τις άλλες σε άλλη χώρα (το έχουμε δει αυτό…) και παράλληλα είναι υποχρεωμένος να κάνει τα παιδιά του μουσουλμάνους, δεν έχεις καμία δικαιολογία ότι δεν τα ήξερες αν αργότερα συμβεί το χ ή ψ δραματικό γεγονός.

Ένα απόφθεγμα λέει «με το γάμο οι δύο γίνονται ένας. Το θέμα είναι ΠΟΙΟΣ από τους δύο είναι αυτός ο ένας». Όποιος και να είναι, δηλαδή όποιος κι αν επηρεάσει περισσότερο τον άλλο φέρνοντάς τον στα δικά του νερά, δεν είναι δείγμα υγείας αυτό. Οι άνθρωποι πρέπει από την αρχή να ταιριάζουν για να έρθουν σε κοινωνία γάμου, όχι να ζουν μια ζωή γεμάτη συγκρούσεις και αμοιβαίες πιέσεις. Σίγουρα ο Θεός όταν έδωσε ευλογία για το γάμο, δεν θα είχε κατά νου ανθρώπους που θα πολεμούν για να εξουσιάσει ο ένας τον άλλο, και παιδιά που θα βλέπουν τους γονείς τους στα δυο άκρα και θα διχάζονται εσωτερικά. Η βάση της οικογένειας είναι οι ενωμένοι γονείς, κι ακόμα και οι ενωμένοι συγγενείς – γιατί έχουν τον τρόπο τους αυτοί να δυναμιτίζουν τα ζευγάρια. Είναι ωραίο πράγμα και καλό για τα παιδιά, η μια πεθερά να κοιτά τη νύφη υποτιμητικά επειδή «είναι άπιστη» κι η άλλη να θεωρεί το γαμπρό της ακάθαρτο, και ο καθένας να προσπαθεί να επηρεάσει τα εγγόνια προς τη δική του θρησκεία;

Η σεξουαλική ορμή είναι ένα από τα πράγματα που μας επηρεάζουν πολύ στη ζωή μας, και συχνά οι πιο αταίριαστες σχέσεις είναι και οι πιο παθιασμένες. Είναι καλό για μας να μπορούμε να τη βάζουμε στην άκρη αυτή την ορμή. Εξάλλου η θρησκεία μας είναι ασκητική, που μας ζητά να υποτάσσουμε τα πάθη μας όσο μπορεί ο καθένας, και η παρθενία πριν το γάμο δεν συνιστάται για λόγους κοινωνικούς, αλλά πνευματικούς. Προς Θεού, δεν λέω να μισούμε το σώμα μας, να φοβόμαστε το σεξ και να ψάχνουμε να παντρευτούμε άτομα που δεν μας συγκινούν ερωτικά… Αλλά κακά τα ψέματα, το σεξ πρέπει να έρχεται τελευταίο, όταν ταιριάξουν όλα τα υπόλοιπα, και όταν τα υπόλοιπα δεν ταιριάζουν να μην προχωράμε σ’ αυτό όσο κι αν το θέλουμε. (Το τέλειο είναι να έρχεται μετά την ευλογία του Θεού, αλλά δύσκολα οι άνθρωποι το καταφέρνουμε). Σε αντίθετη περίπτωση, όταν αρχίζουμε την ένωση  από το τέλος, το πάθος δεν μας αφήνει να σκεφτούμε καθαρά πριν πάρουμε την απόφαση για γάμο. Ο εθισμός στην ερωτική σχέση με ένα πρόσωπο είναι κάπως σαν ναρκομανία. Και το λέω εκ πείρας αυτό.

Ίσως είναι χρήσιμο για κάθε χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο να διαβάσει ξανά τις συμβουλές που δίνουν οι μουσουλμάνοι στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό, αντικαθιστώντας τις λέξεις σαν να συμβούλευαν χριστιανοί μια χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο:

«Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-χριστιανό; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή;
…
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι ένας και μοναδικός, κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας και τριαδικός. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις τη χριστιανική σου πίστη αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Χριστιανισμό, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει μουσουλμάνος. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.»

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ GREEK MURTAD – 04/03/2018: Δεχόμαστε διάφορα μηνύματα με ερωτήσεις για νομικές πτυχές του διαζυγίου σε ισλαμικές χώρες. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν επαρκεί για να απαντάμε σε όλα. Μέχρι να ασχοληθούμε με το θέμα του διαζυγίου σε ειδικό άρθρο, συνιστούμε όποιον και όποια ενδιαφέρεται να ανατρέξει στην διπλωματική εργασία της Νικολέττας Τζιανουδάκη με θέμα «O ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΥΠΤΟΥΝ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ» εδώ http://ikee.lib.auth.gr/record/112371/files/%CE%A4%CE%96%CE%99%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A5%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%97.pdf

---

[1] One of the wisdoms of Shariah permitting a Muslim man to marry a Christian woman but not vice versa is that a man is in charge of the household affairs. He is able to control what takes place under his roof. As for a woman, she is emotionally weak and does not have a strong authority in the household affairs. (http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063)

[2] But your wife is actively hostile to Islam and is firmly set on another path. Furthermore, she is damaging your attempt to educate your daughter in Islam. This is crucial, because your daughter is at the perfect age for you to begin talking to her about Allah, teaching her salat, taking her to the masjid, etc.

My advice is to divorce your wife and seek joint custody of your child. If you end up having the child part time, then you can at least teach her about Islam during the time she’s with you.

Furthermore, you can begin looking for a good Muslim wife who will be ready to build a new family with you based on worshiping Allah together, and striving together for imaan and taqwa. Someone who will grow with you in deen, pray Fajr with you, admire you (as you admire her), and set a good example for your children. I am sure that you will find great comfort and happiness in that, Insha’Allah. (http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/)

[3] Sunaan Abu Dawud Book 11, Number 2142: Narrated Umar ibn al-Khattab: The Prophet (peace_be_upon_him) said: A man will not be asked as to why he beat his wife.

[4] Sister, why are you considering marrying a non-Muslim? If you were passionate about your deen, surely you would want a husband who shares the same beliefs and way of life as yourself. Maybe you are going through a phase of low eemaan? …
Marriage cannot just be based on romance, “love”, and passion. A true stable marriage must be based on shared values and beliefs. It’s not just that he likes soccer and you like rugby; he says God is three and you say God is one. This is an unbridgeable gulf and you are in danger of losing your Islam if you stay with him. You will either marry and abandon Islam, or the stress of this will get to you over time and you will not be able to stay with him if he remains a Christian. Ultimately, there will be only unhappiness in a marriage like this. (http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/)

Ισλάμ, δουλεία και επίδοξοι αναμορφωτές

Το παρακάτω άρθρο υπάρχει στα αγγλικά στη διεύθυνση http://archive.today/4pTP#selection-263.0-457.248, η οποία ανήκει στο «Ίδρυμα Averroes – για την Πίστη και τη Λογική στο Ισλάμ». (Μπορείτε να δείτε το πρωτότυπο αγγλικό και στη σελίδα μας «Χ«, όπου βάζουμε άρθρα που κινδυνεύουν με εξαφάνιση…) Έχει τίτλο «Η Παραδοσιακή άποψη για τη σεξουαλική σκλαβιά» και γράφτηκε από τον Oliver Α Ruebenacker, Δυτικό προσήλυτο στο Ισλάμ. Παρακαλούμε, διαβάστε το και θα δείτε τα δικά μας σχόλια μετά. Κάποια σημεία μέσα στο άρθρο, που θέλουμε να τα σχολιάσουμε, τα έχουμε υπογραμμίσει κι έχουμε βάλει αστερίσκους.

Η Παραδοσιακή άποψη για τη σεξουαλική σκλαβιά

Έχουν οι μεγάλοι άνθρωποι ανοσία στα λάθη; Οι περισσότεροι άνθρωποι – ακόμα και μεταξύ των φυσικών – θεωρούν τον Albert Einstein τον μεγαλύτερο φυσικό όλων των εποχών, αλλά δεν θα διστάσουν να παραδεχθούν ότι ο Αϊνστάιν έκανε καταστροφικά λάθη κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του ως φυσικός· ιδιαίτερα ότι ο Αϊνστάιν απέρριψε την Κβαντική Μηχανική. Ωστόσο, πολλοί μουσουλμάνοι εξακολουθούν να έχουν οδυνηρές δυσκολίες στο να παραδεχθούν ότι οι μεγάλοι αρχαίοι μελετητές του Ισλάμ έχουν κάνει μεγάλα λάθη.

Οι παραδοσιακοί μεταξύ των Μουσουλμάνων σήμερα όχι μόνο πιστεύουν ότι δεν μπορεί να υπάρξουν μελετητές του Ισλάμ μεγαλύτεροι από εκείνους που έζησαν αρκετές εκατοντάδες χρόνια πριν, δεν είναι, αλλά επίσης επιμένουν ότι οι διδασκαλίες των παλαιών λογίων δεν χρειάζονται ουσιαστικές αναθεωρήσεις. Το πόσο προβληματική είναι αυτή η άποψη, εκδηλώνεται σε δύο τομείς: τη σκλαβιά και την μεταχείριση των γυναικών. Αυτό το άρθρο είναι για ένα άσχημο θέμα όπου αυτοί οι δύο τομείς επικαλύπτονται: Την παλλακεία (Concubinage) ή με πιο σύγχρονους όρους: τη δουλεία του σεξ ή σεξουαλική σκλαβιά (Sex slavery).

Ήρθα αντιμέτωπος με το ζήτημα της δουλείας του σεξ, όταν παραβρέθηκα σε μια τάξη παραδοσιακών ισλαμικών κανόνων και κανονισμών (fiqh) από το φθινόπωρο του 2004 ως την άνοιξη του 2005. Το μάθημα αυτό βασιζόταν κυρίως στη σχολή Shafi’i, μια από τις τέσσερις σχολές του ορθόδοξου σουνιτικού fiqh. Επειδή δεν είμαι λάτρης των παραδόσεων, η προσέγγισή μου στις γνώσεις που διδασκόμασταν ήταν να εφαρμόσω ό, τι ακουγόταν καλό και να απορρίψω αυτό που ακουγόταν λάθος, και επίσης μάθαινα για τη σχολή Shafi’i από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Ωστόσο, για τους φοιτητές με πιο παραδοσιακά μυαλά, ό, τι έλεγε ο δάσκαλος μας (που θα καλείται «σεΐχης» («Shaikh»)), ήταν μια θρησκευτική υποχρέωση. Για αυτούς, το μάθημα τροφοδοτούσε μια επειγόντως αισθητή ανάγκη για θρησκευτική γνώση, την οποία έκριναν ως αναγκαία για να κάνει ακόμη και τις πιο βασικές πράξεις λατρείας έγκυρες, και είχαν κάθε λόγο να υποθέσουν ότι η διδασκαλία που δέχονταν είχε την καλύτερη διαθέσιμη ποιότητα.

Η τάξη, μαζί με μια σειρά από άλλες, οργανώθηκε από ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό του οποίου το διοικητικό συμβούλιο αποτελείτο από καλά εκπαιδευμένα και σεβαστά τα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των ηγετών της κοινότητας και δημοφιλείς ομιλητές. Υπήρχαν δίδακτρα δέκα δολαρίων για κάθε φοιτητή ανά μάθημα. Τώρα ο δάσκαλος μας έχει αφήσει τις ΗΠΑ, αλλά τότε, όλα τα μαθήματα διδάσκονταν από τον σεΐχη, ο οποίος ήταν ένας παραδοσιακός λόγιος όχι μόνο από το αντικείμενο αλλά και από τις πιστοποιήσεις: Δεν είχε πτυχία, αλλά είχε μια μεγάλη στοίβα πιστοποιητικών διδασκαλίας (ijazas) από άλλους παραδοσιακούς μελετητές, οι οποίοι είχαν πιστοποιητικά από τους δασκάλους τους, και ούτω καθεξής, ισχυριζόμενοι ότι είναι μέρος μιας γραμμής που φτάνει πίσω στον Προφήτη (ειρήνη σ ‘αυτόν). Αυτό το είδος τίτλων σπουδών ήταν αυτό που μετρούσε στα μάτια εκείνων που οργάνωσαν τα μαθήματα.

Κατά τη διάρκεια κάθε μαθήματος ο σεΐχης μας θα άρχιζε σε κάποιο σημείο να επαινεί τον περίφημο σεΐχη Nuh Ha Mim Keller, και από τον τρόπο που μιλούσε γι’ αυτόν, ήταν φανερό ότι οι δύο ήταν προσωπικά κοντά ο ένας στον άλλο. Μια μέρα ο σεΐχης μας, μας είπε ακόμη ότι ο σεΐχης Keller εμφανίστηκε σ ‘αυτόν σε ένα όραμα. Ένας συμμαθητής μου είπε κάποτε σε μια ιδιωτική συνομιλία ότι ο σεΐχης Keller θεωρούσε ότι ο σεΐχης μας ήταν το δεύτερο πιο καταρτισμένο πρόσωπο στη Βόρεια Αμερική, αμέσως μετά τον σεΐχη Hamza Yusuf, ο οποίος είναι ο διευθυντής του Ινστιτούτου Zaytuna. Στην πραγματικότητα, το Zaytuna χρησίμευσε ως πρότυπο για την εν λόγω οργάνωση.

Η σειρά μαθημάτων αποτελείτο από μια τρίωρη συνεδρία την εβδομάδα με πέντε λεπτά διάλειμμα, και ήταν σχετικά με πράγματα που ο κάθε μουσουλμάνος ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει, ή έτσι μας είπαν. Μάθαμε για το πώς να προσευχόμαστε, πώς να νηστεύουμε, πώς να κάνουμε πλύση και άλλα πράγματα με απίστευτες μικρολεπτομέρειες. Και κάθε μικρό πράγμα που μάθαμε εθεωρείτο απαραίτητη γνώση, αναγκαία για να διατηρούμε τη λατρεία μας σε ισχύ στο πλαίσιο όλων των ειδών των περιστάσεων που μπορούσαν να προκύψουν. Το βιβλίο μας ήταν το «Reliance of the Traveller», μετάφραση στα αγγλικά από τον σεΐχη Keller ενός παλιού εγχειριδίου της νομολογίας Shafi’i γραμμένου από τον Ahmad ibn Naqib al-Misri, που αντλούσε κυρίως από τις διδασκαλίες του Ιμάμη Nawawi, η γνώμη του οποίου θεωρείται ότι είναι η ισχυρότερη στη σχολή Shafi’i μέχρι τις μέρες μας. Το εγχειρίδιο ήταν πάνω από 600 ετών. Μολοντούτο, πιστεύεται ότι είναι αυτή η μετάφραση που κάνει τη σχολή Shafi’i την πιο προσιτή για αγγλόφωνους μουσουλμάνους.

Πριν από χρόνια, πριν να γίνω μουσουλμάνος, όταν για πρώτη φορά έμαθα για το Ισλάμ, ένα σημείο που ενόχλησε ήταν ότι το Ισλάμ φαίνεται να ανέχεται τη σκλαβιά, τουλάχιστον σύμφωνα με την παραδοσιακή άποψη. Οι μουσουλμάνοι φίλοι μου απάντησαν στην ανησυχία μου με την κλασική απολογητική λογική: Είπαν ότι το Ισλάμ μόνο ανέχτηκε τη δουλεία για να αποφευχθεί η κοινωνική και οικονομική κατάρρευση και, επομένως, έκανε τη δουλεία να μην εξαφανιστεί ξαφνικά, αλλά σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Όταν το άκουσα αυτό για πρώτη φορά, υπέθεσα ότι η δουλεία εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια μερικών γενεών. Αρκετά χρόνια αφότου έγινα μουσουλμάνος σοκαρίστηκα όταν έμαθα ότι στην πραγματικότητα, η δουλεία διήρκεσε για περισσότερο από χίλια χρόνια, μέχρι το δέκατο ένατο αιώνα, όταν διεθνείς συμφωνίες με τις χώρες των Δυτικών ανάγκασαν τις μουσουλμανικές χώρες να απαγορεύσουν τη δουλεία. Είναι αλήθεια ότι το Κοράνι διατάζει τους μουσουλμάνους να δίνουν σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα να κερδίσει την ελευθερία του στο στίχο 24:33, αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές το υποβίβασαν αυτό σε μια απλή σύσταση, η οποία δεν αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική.*

Αλλά υπήρχε κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό: Οι παραδοσιακοί μελετητές όχι μόνο άνοιξαν το δρόμο για αιώνες μουσουλμανικής δουλείας, αλλά απεφάνθηκαν επίσης ότι κάθε αρσενικός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε το δικαίωμα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με οποιανδήποτε από τις γυναίκες σκλάβες του όποτε ήθελε, χωρίς να έχει σημασία αν εκείνη συμφωνούσε ή όχι.** Αυτό όχι μόνο καταστρέφει κάθε ψευδαίσθηση μπορεί να έχει κανείς για την αξιοπρέπεια που απολάμβανε ένας σκλάβος σύμφωνα με τους παραδοσιακούς μελετητές, αλλά χτυπά και την παραμικρή ελπίδα να βρεθεί μια κοινωνική ή οικονομική λογική για αυτό. Για μένα, αυτό έγινε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης των ισλαμικών κανόνων και κανονισμών. Νόμιζα ότι κάθε λογικός άνθρωπος θα συμφωνούσε ότι η υπόθεση της δουλείας και της δουλείας του σεξ έδειχναν σαφώς ότι οι παραδοσιακές σχολές δεν μπορούν να είναι σημαντικές για μας σήμερα χωρίς μείζονα αναθεώρηση. Δυστυχώς, έπρεπε να μάθω ότι οι παραδοσιακοί δεν συμφωνούν.

Τελικά, στο τέλος της άνοιξης του 2005, ήρθε η ημέρα που αποδείχθηκε ότι ήταν η τελευταία μέρα που πήγα ποτέ σε αυτό το μάθημα για τον fiqh. Έτυχε να συναντήσω έναν από τους άλλους μαθητές λίγο πριν το μάθημα, και τον ρώτησα πώς σκεφτόταν ότι πρέπει να ανταποκριθούμε στην ανάγκη για αναθεώρηση, λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη ότι το βιβλίο μας βασίστηκε σε ένα έργο που ήταν πάνω από εξακοσίων ετών. Ο άλλος σπουδαστής απάντησε ότι δεν υπήρχε μεγάλη ανάγκη να αναθεωρηθεί η παραδοσιακή σκέψη, αλλά ίσως μόνο να προστεθεί κάτι σε αυτές τις περιοχές όπου οι παραδοσιακοί μελετητές ήταν σιωπηλοί. Δεν χρειαζόταν καθόλου να αλλάξει κάτι ουσιαστικό. Τον ρώτησα για τη σκλαβιά και το σεξ με τους σκλάβους, και εκείνος μου πρότεινε να ρωτήσω τον σεΐχη. Και το έκανα.

Και έτσι έγινε δεδομένου ότι έπρεπε να γίνει. Όταν η τάξη έφθασε τα πέντε λεπτά διάλειμμα, ρώτησα  τον σεΐχη, αν ήταν αποδεκτό για ένα αρσενικό αφέντη να κοιμηθεί με γυναίκες σκλάβες παρά τη θέλησή τους. Αμέσως είπε ναι, και πρόσθεσε ότι υπήρχε συμφωνία από όλες τις τέσσερις σουνιτικές σχολές – Shafi’i, Hanafi, Maliki και Hanbali. Ζήτησα να διευκρινίσει, οπότε αν υπήρχε μια αγορά σκλάβων και σήμερα, θα μπορούσα να πάω και να αγοράσω ένα κορίτσι δεκατεσσάρων χρονών μόνο και μόνο για να κοιμηθώ μαζί της; Είπε ναι, και πρόσθεσε ότι όχι μόνο ήταν επιτρεπτό, αλλά ήταν επίσης κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων.*** Ο Ali Ibn Abi Talib, είπε ο σεΐχης, είχε παιδιά από τις σκλάβες του. Η τάξη σοκαρίστηκε, κυρίως οι φοιτήτριες. Μια φοιτήτρια ρώτησε τι γινόταν εάν η γυναίκα σκλάβα δεν ήθελε; Ο σεΐχης επιβεβαίωσε ότι αυτό δεν ήταν σχετικό. Μια άλλη φοιτήτρια ρώτησε, αυτό ήταν εφαρμοστέο – ίσχυε – ακόμα και σήμερα; Ο σεΐχης δεν έθιξε το ζήτημα – δεν φαίνεται να κατανοούσε τι εννοούσε η φοιτήτρια με το «εφαρμοστέο» – αλλά πρόσθεσε ότι όταν έγιναν συμφωνίες κατά της δουλείας οι μουσουλμανικές χώρες «ήταν οι πρώτες που υπέγραψαν». Ο σεΐχης είπε ότι η σεξουαλική σκλαβιά ήταν απολύτως σύμφωνη με το Κοράνι. Αργότερα το έλεγξα με ένα μελετητή περισσότερο οπαδό της μεταρρύθμισης, που με διαβεβαίωσε ότι το Κοράνι δεν επιτρέπει αυτό το είδος κακοποίησης των ανθρωπίνων όντων.****

Τώρα, επιτρέψτε μου να είμαι απολύτως σαφής ότι αυτό ήταν κάτι περισσότερο από τα λόγια ενός τρελού καθηγητή του fiqh. Αυτό που μας είπε ο σεΐχης μας είναι απολύτως σύμφωνο με τη συναίνεση των μουσουλμάνων λογίων για περισσότερα από χίλια χρόνια. Επιτρέψτε μου να διευκρινίσω:

Είναι επιτρεπτό (halal), σύμφωνα με όλες τις παραδοσιακές σχολές (madhabs) να έχουμε σεξουαλική επαφή με κορίτσια σκλάβες από την ηλικία των εννέα ετών ή πάνω χωρίς τη θέλησή τους και χωρίς γάμο. Και όταν λέω σύμφωνα με τις παραδοσιακές σχολές, εννοώ ότι υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των λογίων όλων των κλασικών σχολών του ισλαμικού νόμου είτε είναι Σουνίτες ή Σιίτες. Σε όλες τις κλασικές πηγές του ισλαμικού νόμου, το ζήτημα αυτό έχει αποσαφηνιστεί με μεγάλη λεπτομέρεια.

Τώρα το τι είπαν οι μελετητές στο παρελθόν είναι ένα πράγμα, και το πώς οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι μελετητές το πραγματεύονται είναι άλλο. Δυστυχώς, το ερώτημα σπάνια τίθεται, διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι αγνοούν τα προβλήματα, αλλά εάν τεθεί, οι παραδοσιακά προσανατολισμένοι μελετητές παραλείπουν να καταδικάσουν τη σεξουαλική σκλαβιά. Ακόμη και ορισμένοι από τους πλέον σημαίνοντες σύγχρονους μελετητές υπερασπίζονται και δικαιολογούν τη σεξουαλική σκλαβιά [1] .

Το Sunnipath είναι ένα από τα αγαπημένα μέρη όπου Δυτικοί μουσουλμάνοι πάνε για Ισλαμική εκπαίδευση και fatwas (νομικές γνωμοδοτήσεις) για καθημερινά θέματα της ζωής. Ρωτήστε οποιονδήποτε από τους μεγάλους μελετητές που ζουν σήμερα οι οποίοι συμμορφώνονται προς τις παραδοσιακές ισλαμικές απόψεις. Όλοι αυτοί θα πουν ότι πρέπει να θέσουμε το ζήτημα της δουλείας και της σεξουαλικής σκλαβιάς σε ιστορικό πλαίσιο, αλλά όλοι θα συμφωνήσουν ότι αυτές καταρχήν επιτρέπονται, και στην καλύτερη περίπτωση έχουν ανασταλεί λόγω της έλλειψης κατάλληλου ισλαμικού κράτους. Και θα αρνηθούν να τις ονομάσουν κακοποίηση ή βιασμό ή κακό.

Αν αποτύχουν να καταδικάσουν τη δουλεία και τη σεξουαλική σκλαβιά ως καθολικό κακό, τότε τι θα σταματήσει αυτές τις ανήθικες πρακτικές να επανέλθουν στο μέλλον;

Η δουλεία έπρεπε να εξαφανιστεί σταδιακά, σύμφωνα με το Ισλάμ. Το Κοράνι λέει στους πιστούς να δώσουν στους σκλάβους επιλογές να εξαγοράσουν την ελευθερία τους. Ο Προφήτης (ειρήνη σ ‘αυτόν) απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του.***** Εμείς οι μουσουλμάνοι υποτίθεται ότι τον έχουμε ως πρότυπο. Αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές μας εξακολουθούν να αρνούνται να πιστέψουν ότι η δουλεία και η σεξουαλική σκλαβιά, είναι μονίμως απαγορεμένες από τον ισλαμικό νόμο και δεν μπορούν να επανέλθουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Και αν σε δέκα ή είκοσι χρόνια το διεθνές δίκαιο εξαφανιστεί και υπάρχει ένας Χαλίφης που πολεμήσει σ’ έναν δίκαιο πόλεμο και πάρει αιχμαλώτους πολέμου, τότε θα μπορέσουν να υπάρξουν σκλαβοπάζαρα και πάλι, και στη συνέχεια οι μουσουλμάνοι άνδρες να πάνε και να αγοράσουν κορίτσια σκλάβες και να κάνουν έρωτα μαζί τους χωρίς γάμο, είτε σ’ αυτά τα κορίτσια αρέσει είτε όχι.

Μετά από αυτό, δεν ξαναπήγα πλέον στην τάξη του fiqh. Σκέφτηκα ότι δεν έχει νόημα στη μάθηση λεπτομέρειών από ανθρώπους με τους οποίους δεν συμφωνώ με σχετικά με τις βασικές ηθικές αρχές. Το ζήτημα της δουλείας του σεξ με έκανε να αμφιβάλω ότι οι κλασικές ισλαμικές σχολές μπορούν να μεταρρυθμιστούν χωρίς την κατάργηση της παραδοσιοκρατικής προσέγγισης. Τόσο οι Σουνίτες όσο και οι Σιίτες θεωρούν τον Ali Ibn Abi Talib ένα σημαντικό πρότυπο, και εάν αυτός κοιμόταν με τις σκλάβες του, σύμφωνα με την παραδοσιοκρατική λογική, αυτό θα πρέπει να είναι εντάξει. Αλλά έχει επίσης διαχωρίσει σαφώς τις γραμμές: Η θέση για τη δουλεία και τη σεξουαλική σκλαβιά είναι η λυδία λίθος που μας βοηθά να διακρίνουμε με σαφήνεια μεταξύ παραδοσιακών και μοντερνιστών.

Σημειώσεις άρθρου

[1]

Για ένα διάστημα (για περισσότερο από ένα έτος, ίσως πολύ περισσότερο), υπήρχε ένα άρθρο του σεΐχη Gibril Haddad στην ιστοσελίδα της Ακαδημίας Sunnipath, αρχικά εδώ , το οποίο εξαφανίστηκε, αλλά έχει αντιγραφεί από άλλους δικτυακούς τόπους, όπως για παράδειγμα εδώ , εδώ και εδώ . H Shamira Chothia, μια δaσκάλα του fiqh του Ινστιτούτου Zaytuna , αναφέρθηκε σε εκείνο το άρθρο, όταν ρωτήθηκε σχετικά με τη σεξουαλική επαφή με σκλάβους.

---

Ο κ. Oliver Α Ruebenacker είναι ένας προσήλυτος από τη Γερμανία ο οποίος ζει με τη γυναίκα του στο Καίμπριτζ της Μασσαχουσέτης. Ο Oliver έχει διδακτορικό στη Φυσική και εργάζεται ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Κέντρο Υγείας του Πανεπιστημίου του Connecticut στη Βιολογική Φυσική.

———————————————————————————

Τα (γενικά) σχόλιά μας.

Καταρχήν το άρθρο γράφτηκε από έναν άνθρωπο ο οποίος, όταν προσήλθε στο Ισλάμ, το έβλεπε με τα μάτια της δικής του χριστιανικής κληρονομιάς, που θεωρεί όλους τους ανθρώπους αδέλφια και δεν δέχεται διακρίσεις σε βάρος κανενός. Σε αυτή τη χριστιανική κληρονομιά οφείλονται και οι αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, στους οποίους πρωτοστατούν ιδεολόγοι Δυτικοί. Ο σεβασμός στον άνθρωπο και την ελευθερία του δεν υπήρχε πριν τον Χριστιανισμό (με μόνη εξαίρεση ίσως, μια εσσαϊκή ομάδα)· ακόμα και πολλοί σοφοί αρχαίοι μας πρόγονοι χώριζαν τους ανθρώπους σε ελεύθερους και δούλους και θεωρούσαν τη σκλαβιά φυσική κατάσταση.

Ο άνθρωπος αυτός, τον οποίο βλέπουμε με πολλή συμπάθεια (ειδικά ο γράφων, γιατί κι εγώ παρόμοια προσέγγιση είχα στο Ισλάμ) φαντάζεται ότι μπορεί να «αναμορφώσει» το Ισλάμ και να το κάνει καλύτερο. Δεν έχει δυστυχώς αντιληφθεί ότι αυτό είναι αδύνατο, γιατί πολύ απλά οι «παραδοσιακοί μελετητές του Ισλάμ» δεν έκαναν επί 1000 χρόνια του κεφαλιού τους, αλλά ακολουθούσαν το παράδειγμα του Μουχάμμαντ, τον οποίο θεωρούσαν προφήτη του Θεού όπως ακριβώς τον θεωρεί κι εκείνος. Μια θρησκεία χαρακτηρίζεται κυρίως από τον ιδρυτή. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Αν κάποιοι άνθρωποι κατά καιρούς θέλησαν να διορθώσουν κακώς κείμενα στη μαρτυρία του – Δυτικού κυρίως – Χριστιανισμού, είχαν το παράδειγμα της πρώτης Εκκλησίας για να στραφούν, όπου δεν υπήρχε κάποιος Πάπας ως δικτάτορας ελέω Θεού, ούτε δολοφονική Ιερά Εξέταση. Αυτοί που θέλουν να διορθώσουν το Ισλάμ κατά τα δυτικά χριστιανικά/ανθρωπιστικά πρότυπα πού ακριβώς θα στραφούν, όταν Ο ΙΔΙΟΣ ο ιδρυτής της θρησκείας τους ήταν δουλοκτήτης και δουλέμπορος, που βίαζε γυναίκες την ίδια μέρα που είχε εκτελέσει τον άντρα τους και μετά τις είχε ήθελαν δεν ήθελαν ως παλλακίδες (Ρεϋχάνα) ή και συζύγους του (Σαφία); Όταν ο ίδιος δεχόταν σκλάβες ως ΔΩΡΑ (Μαρία Κόπτισσα και Σιρίν) και είτε τις πάσαρε σε φίλους του (Σιρίν) είτε έκανε μαζί τους παιδιά (Μαρία); Όταν μοίραζε ως σκλάβες για σεξ όμορφα νεαρά κορίτσια που είχε ο ίδιος υποδουλώσει, σε φίλους και συγγενείς του που μάλιστα ήταν γαμπροί του, παντρεμένοι με τις κόρες του; Τι σόι ηθική έχει ένας τέτοιος άνθρωπος και πώς να εμποδίσει ένας «αναμορφωτής του Ισλάμ» τους οπαδούς του να ακολουθούν το παράδειγμα αυτού του ανθρώπου, όταν και αυτός και εκείνοι δέχονται ότι ήταν αλάθητος προφήτης του Θεού και όταν τα έργα του είναι γνωστά μέσω της Σούννα; Η μόνη διαφορά του Μουχάμμαντ με τον γαμπρό του, τον Ali ibn Abi Talib που κοιμόταν με τις σκλάβες του προς φρίκη του «αναμορφωτή», είναι ότι ο γαμπρός του Μουχάμμαντ ήταν πιο καρπερός από τον πεθερό του: Έκανε με τις σκλάβες του αρκετά παιδιά, ενώ ο Μουχάμμαντ μόνο ένα, κι αυτό πέθανε σε νηπιακή ηλικία και δεν απασχόλησε περισσότερο την Ιστορία. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο Μουχάμμαντ είχε σκλάβες που χρησιμοποιούσε για σεξ όποτε του άρεσε, σε συνδυασμό με τις 11 συζύγους του, που κάτι τέτοιοι «αναμορφωτές» ισχυρίζονται ότι τις παντρεύτηκε για λόγους πολιτικούς και για να τις «προστατέψει».

Ας δούμε πώς θα έβλεπε τον «αναμορφωτή» ένας υψηλού επιπέδου Σαουδάραβας νομολόγος, ο σεΐχης Salih al-Fawzan, που το 2003 δήλωσε: «Η δουλεία είναι μέρος του Ισλάμ. Η δουλεία είναι μέρος της τζιχάντ, και η τζιχάντ θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο θα υπάρχει Ισλάμ».  Ο σεΐχης επιτέθηκε σε όσους γράφουν ότι το Ισλάμ εργάστηκε για την κατάργηση της δουλείας εισάγοντας την ισότητα μεταξύ των φυλών: «Είναι αμαθείς, όχι λόγιοι… Είναι απλώς συγγραφείς. Όποιος λέει τέτοια πράγματα είναι άπιστος». Αν είναι άπιστος όποιος λέει ότι το Ισλάμ προώθησε την κατάργηση της δουλείας, τότε τι είναι ένας που θέλει να «αναμορφώσει» τις παραδοσιακές σχολές του Ισλάμ για να καταργηθεί η δουλεία οριστικά;

Σχόλια στις σημειώσεις μας.

*το Κοράνι διατάζει τους μουσουλμάνους να δίνουν σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα να κερδίσει την ελευθερία του στο στίχο 24:33, αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές το υποβίβασαν αυτό σε μια απλή σύσταση, η οποία δεν αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική.

Ας δούμε τον κορανικό στίχο 24:33, στο σημείο που αναφέρει αυτά που επικαλείται ο επίδοξος αναμορφωτής του Ισλάμ. Ο στίχος, όπως τον μεταφράζουν στα ελληνικά οι καθηγητές του Αλ-Άζχαρ, λέει:

«Κι αν κανείς από τους σκλάβους σας που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει (οι δούλοι να ζητήσουν με γραπτή αίτηση την ελευθερία τους (με τίμημα) κάνετέ τους αυτή τη χάρη, αν ξέρετε ανάμεσά τους κανέναν που να αξίζει αυτό το καλό. Και δώστε τους από την περιουσία του ΑΛΛΑΧ που σας έχει δώσει.»

Το Sahih International (http://quran.com/24/33) αποδίδει το απόσπασμα ως εξής:

«Κι αυτοί που ζητούν ένα συμβόλαιο [για απελευθέρωση εν καιρώ] ανάμεσα σ’ αυτούς που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει – τότε κάντε ένα συμβόλαιο μαζί τους αν ξέρετε ότι υπάρχει σ’ αυτούς καλοσύνη και δώστε τους από τον πλούτο του Αλλάχ τον οποίο Εκείνος σας έχει δώσει.»[1]

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο στίχος δεν «δίνει σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα», αλλά μιλάει γι’ αυτούς που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα για την ελευθερία τους, και πιο ειδικά για αυτούς που και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα, και κατά την κρίση του αφέντη τους, «αξίζουν αυτο το καλό». Αν δηλ. ο αφέντης κρίνει ότι δεν αξίζει στον σκλάβο αυτό το «καλό», να αποκτήσει την ελευθερία του πληρώνοντας, η διαταγή ή σύσταση δεν ισχύει, κι ας είναι πρόθυμος ο σκλάβος να πληρώσει τίμημα.

Αλλά ας δούμε περισσότερα γι’ αυτή την «καλοσύνη» που μπορούν να έχουν οι σκλάβοι.  Ο Ιμπν Αμπάς, που δεν ήταν κάποιος τυχαίος «παραδοσιακός μελετητής» αλλά ένας από τους Σαχάμπα (συντρόφους) του Μουχάμμαντ , ερμηνεύει την καλοσύνη τους ως εξής: «είναι δίκαιοι και τηρούν τις υποσχέσεις τους»[2] , προφανώς ώστε να είναι ο δουλοκτήτης σίγουρος ότι θα κερδίσει από αυτή τη συμφωνία. Σημειώνει επίσης ότι καλείται ο δουλοκτήτης να χαρίσει ένα μέρος του ποσού που συμφώνησε αρχικά με τον δούλο. Το ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν επιβεβαιώνει αυτή την άποψη, καθώς γράφει: «Αν γνωρίζετε να υπάρχει σ’ αυτούς κάποιο καλό, όπως η αξιοπιστία και η ικανότητα να κερδίζουν [εισόδημα] για να ξεπληρώσουν το ποσό που αναφέρεται στη γραπτή σύμβαση».[3] Και το ταφσίρ Ιμπν Καθίρ την επιβεβαιώνει επίσης: «Αυτή είναι μια εντολή από τον Αλλάχ προς τους ιδιοκτήτες σκλάβων: αν οι υπηρέτες τους τους ζητούν σύμβαση χειραφέτησης, πρέπει να τη γράψουν γι ‘αυτούς, υπό την προϋπόθεση ότι ο υπηρέτης έχει κάποια ικανότητα και μέσα βιοπορισμού, έτσι ώστε να μπορεί να πληρώσει στον κύριό του τα χρήματα που προβλέπονται στη σύμβαση. Ο Al-Bukhari είπε: «Ο Rawh αφηγήθηκε εκ μέρους του Ibn Jurayj: ‘’Είπα στον ‘Ata’, ‘Αν ξέρω ότι ο υπηρέτης μου έχει λεφτά, είναι υποχρεωτικό για μένα να του γράψω σύμβαση απελευθέρωσης’. Είπε, «Δεν πιστεύω ότι μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο παρά υποχρεωτικό.» … (αν βρίσκετε ότι υπάρχει καλό και τιμιότητα σε αυτούς.) Μερικοί από αυτούς είπαν (αυτό σημαίνει) αξιοπιστία. Κάποιοι είπαν: «τιμιότητα,»και άλλοι είπαν: «Μια επιδεξιότητα και την ικανότητα να κερδίζουν.»

Στο ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν βλέπουμε κι ένα υπόδειγμα συμφωνητικού: «Συμβάλλομαι μαζί σου για [το ποσό], δύο χιλιάδες που πρέπει να καταβληθεί σε διάστημα δύο μηνών, ανά χίλια το μήνα, και αν εκπληρώσεις αυτό τον όρο, είσαι ένας ελεύθερος άνθρωπος», και ο άλλος θα πει, «Το αποδέχομαι »·[4]

 

Οπότε η απελευθέρωση ενός δούλου με ικανότητες ήταν κερδοφόρα για τον δουλοκτήτη, ο οποίος παραχωρούσε «από τον πλούτο που ο Αλλάχ του είχε δώσει» ένα αρχικό κεφάλαιο στο δούλο για να το αυξήσει. Στη συνέχεια ο δουλοκτήτης καρπωνόταν το κέρδος χωρίς να έχει κουνήσει το δαχτυλάκι του. Η κατάσταση θυμίζει την εξαγορά των αιχμαλώτων πολέμου από τους δικούς τους, από την οποία αποκόμιζαν κέρδος οι μουσουλμάνοι, μόνο που στην περίπτωση αυτή ο σκλάβος προσφέρει τα χρήματα ο ίδιος για τον εαυτό του. Διαβάζουμε για την πρώτη τέτοια απελευθέρωση, για την οποία γράφτηκε ο στίχος 24:33:

«Αυτός ο στίχος αποκαλύφθηκε για ένα σκλάβο του Huwaytib ibn ‘Abd al-‘Uzza που λεγόταν Subayh. Ο τελευταίος ζήτησε από τον κύριό του για ένα έγγραφο απελευθέρωσης, αλλά αυτός αρνήθηκε. Όταν ο Αλλάχ, που είναι υπερυψωμένος, αποκάλυψε αυτό το στίχο, ο Huwaytib συμφώνησε να γράψει μια επιστολή απελευθέρωσης, σε αντάλλαγμα για εκατό κομμάτια χρυσού. Από το ποσό αυτό, του πρόσφερε είκοσι κομμάτια χρυσού που είχε καταβάλει. Αλλά σκοτώθηκε σε πόλεμο στη μάχη του Hunayn»[5].

Τέλος πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το ταφσίρ του Ιμπν Καθίρ τιτλοφορεί το εδάφιο «Η εντολή να χορηγείται σε σκλάβους ένα Συμβόλαιο απελευθέρωσης». Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τόσο ότι οι μελετητές υποβίβασαν την εντολή σε σύσταση, αλλά ότι οι όροι της εντολής αυτής δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν από όλους. Δεν ήταν για «τον κάθε σκλάβο» όπως νομίζει ο επίδοξος αναμορφωτής, αλλά για τους σκλάβους και σκλάβες που με κάποιο τρόπο μπορούσαν να φέρουν κέρδος στον αφέντη τους.

**Οι παραδοσιακοί μελετητές όχι μόνο άνοιξαν το δρόμο για αιώνες μουσουλμανικής δουλείας, αλλά απεφάνθηκαν επίσης ότι κάθε αρσενικός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε το δικαίωμα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με οποιανδήποτε από τις γυναίκες σκλάβες του όποτε ήθελε, χωρίς να έχει σημασία αν εκείνη συμφωνούσε ή όχι.

Το δρόμο δεν τον άνοιξαν οι παραδοσιακοί μελετητές, αλλά το Κοράνι και η μίμηση του Μουχάμμαντ, που ο ίδιος είχε σχέσεις με σκλάβες. Ο Μουχάμμαντ δίδαξε, εκείνοι ακολούθησαν. Είναι τόσο ανόητο όσο και άδικο να κατηγορούνται οι μελετητές, λες και κατασκεύασαν αστήρικτες θεωρίες από το μυαλό τους.

***Ζήτησα να διευκρινίσει, οπότε αν υπήρχε μια αγορά σκλάβων και σήμερα, θα μπορούσα να πάω και να αγοράσω ένα κορίτσι δεκατεσσάρων χρονών μόνο και μόνο για να κοιμηθώ μαζί της; Είπε ναι, και πρόσθεσε ότι όχι μόνο ήταν επιτρεπτό, αλλά ήταν επίσης κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων.

Ακριβώς το ότι ήταν κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων και ο Μουχάμμαντ το γνώριζε και ουδέποτε το απαγόρευσε, αλλά αντίθετα χάριζε στους συντρόφους του σκλάβες γι’ αυτό το σκοπό, αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να φορτώσουμε το πρόβλημα στους «παραδοσιακούς μελετητές».

****Αργότερα το έλεγξα με ένα μελετητή περισσότερο οπαδό της μεταρρύθμισης, που με διαβεβαίωσε ότι το Κοράνι δεν επιτρέπει αυτό το είδος κακοποίησης των ανθρωπίνων όντων.

Προσέξτε ότι αναφέρεται η «διαβεβαίωση» του μελετητή αλλά κανένα εδάφιο που να αποδεικνύει ότι αυτή η κακοποίηση δεν επιτρέπεται.

*****Ο Προφήτης (ειρήνη σ ‘αυτόν) απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του.

Εδώ έχουμε άλλη μια ατεκμηρίωτη δήλωση. Ακόμα και ο Μαουντούντι, στο κλασικό προπαγανδιστικό έργο του «Ανθρώπινα δικαιώματα στο Ισλάμ», στο οποίο κάνει κυριολεκτικά το μαύρο άσπρο με λογοπαίγνια, ανακρίβειες, παραλείψεις και άσχετα επιχειρήματα, δεν γράφει ότι ο Μουχάμμαντ απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του, αλλά 63 από τους σκλάβους που είχε.[6] Γεννιέται βέβαια το ερώτημα, τι τους ήθελε ο «προφήτης» όλους αυτούς τους σκλάβους; Αν δεν τους αγόραζε ή δεν τους υποδούλωνε, δεν θα ήταν δούλοι του ώστε να τους ελευθερώσει…

Συμπέρασμα: Οι επίδοξοι «αναμορφωτές του Ισλάμ» μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις βελτίωσής του. Όμως, το Ισλάμ δεν επιδέχεται αναμόρφωση γιατί το χάλι του δεν είναι αποτέλεσμα διαστροφής του, αλλά αποτέλεσμα της ορθής τήρησής του. Τελικά οι «αναμορφωτές» μάλλον κινδυνεύουν από τους «παραδοσιακούς», οι οποίοι τους θεωρούν απίστους, που προσπαθούν να νοθεύσουν την ισλαμική θρησκεία με τις δικές τους ιδέες.

---

[1] Sahih International (http://quran.com/24/33: «And those who seek a contract [for eventual emancipation] from among whom your right hands possess – then make a contract with them if you know there is within them goodness and give them from the wealth of Allah which He has given you.»

[2] «if you know they are righteous and keep their promise» (http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=2&tTafsirNo=73&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2).

[3] «if you know in them any good, such as trustworthiness and the ability to earn [income] in order to fulfil the amount stated in the written contract» (http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=1&tTafsirNo=74&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2)

[4] ‘I contract you for [the amount of] two thousand to be paid over a period of two months, at one thousand a month, and if you fulfill this, you are a free man’, and the other would say, ‘I accept’ http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=1&tTafsirNo=74&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2

[5] This verse was revealed about a slave of Huwaytib ibn ‘Abd al-‘Uzza who was called Subayh. The latter asked his master for a writing of emancipation but he refused. When Allah, exalted is He, revealed this verse, Huwaytib agreed to write a letter of emancipation in exchange for a hundred pieces of gold. Out of this sum, he offered him twenty pieces of gold which he paid. But he was killed in war at the Battle of Hunayn. http://www.altafsir.com/AsbabAlnuzol.asp?SoraName=24&Ayah=33&search=yes&img=A

[6] «The Prophet alone liberated as many as 63 slaves.» Syed Abul A’la Maududi, Human Rights in Islam, «The Position of Slavery in Islam:» σελ. 8. http://www.scribd.com/doc/27900884/Maulana-Maududi-Human-Rights-in-Islam

Η μουσουλμανική «ανοχή» προς τους μη-μουσουλμάνους

Στο άρθρο αυτό συνοψίσαμε για σας τα όσα είπε πρόσφατα στο πρόγραμμα “Shariah and Life” («Σαρία και ζωή») στο al-Jazeera TV ο σεΐχης Yusuf al-Qaradawi, εξηγώντας σε ένα μουσουλμανικό κοινό ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία ανοχής.

Ο Δρ al-Qaradawi ξεκίνησε τις παρατηρήσεις του αναφέροντας δύο κορανικούς στίχους: Ο πρώτος ήταν από τη sura Hud (11:118), όπου ο Μουχάμμαντ είπε ότι ο Αλλάχ θα μπορούσε να κάνει όλους τους ανθρώπους μουσουλμάνους, αν ήθελε. Ένας παρόμοιος στίχος βρίσκεται στη Yunus (10:99), όπου ο Αλλάχ υπενθύμισε στον Μουχάμμαντ ότι δεν θα μπορούσε να αναγκάσει τους ανθρώπους να γίνουν μουσουλμάνοι, δεδομένου ότι ο Αλλάχ ο ίδιος δεν το είχε κάνει.

Υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να θυμάστε όταν ακούτε τέτοια κείμενα. Το πρώτο είναι ότι συνήθως γράφτηκαν στη Μέκκα, πριν ο Μουχάμμαντ γίνει στρατιωτικός ηγέτης, όταν στηριζόταν μόνο στο κήρυγμα του για να προσελκύσει οπαδούς (το αποτέλεσμα ήταν μια θεαματική αποτυχία). Μουσουλμάνοι μελετητές έχουν συμφωνήσει καθ’ όλη τη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας ότι πολλά, αν όχι όλα αυτά τα «ανεκτικά» εδάφια καταργήθηκαν από τα μεταγενέστερα και πιο μαχητικά τμήματα του Κορανίου τα γραμμένα στη Μεδίνα.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι στίχοι μέσα στο γενικό τους πλαίσιο συχνά διδάσκουν το αντίθετο της ανοχής και του ελέους. Η επόμενη στροφή στην Hud υπενθυμίζει στους ανθρώπους ότι οι μη-μουσουλμάνοι θα ριχτούν στην κόλαση, και οι στίχοι της σούρα Yunus πριν και μετά από τοεν λόγω απόσπασμα ενημερώνουν τους μη-μουσουλμάνους ότι θα είναι οι τελικοί χαμένοι και τα αντικείμενα της οργής του Αλλάχ.

Το τρίτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η πρωταρχική διδασκαλία του Μουχάμμαντ ήταν ότι μόνο το Ισλάμ είναι αποδεκτό από τον Αλλάχ. Το Al-Imran, ένα κεφάλαιο του Κορανίου που γράφτηκε αργότερα στη Μεδίνα, το αναφέρει αυτό στο 3:19, και στους γύρω στίχους περιγράφει το μαρτύριο των μη-μουσουλμάνων στη μετά θάνατον ζωή. Ο Αλλάχ μπορεί να επιτρέπει σε κάποιους να μην είναι μουσουλμάνοι, και σε ορισμένες περιπτώσεις, εμποδίζει κάποιους από το να δεχτούν το Ισλάμ, αλλά όλοι αυτοί θα καταλήξουν να υποφέρουν στην κόλαση.

Ο Δρ al-Qaradawi συνέχισε με την ανάλυσή του για την «μουσουλμάνικη ανοχή». Όπως συμβαίνει πάντα, μίλησε από την πλευρά του κανόνα της πλειοψηφίας, την άνετη θέση όσων βρίσκονται στην εξουσία. Οι Μουσουλμάνοι βλέπουν συνήθως την πραγματικότητα μόνο από την πλευρά τους· δεν μιλούσε από τη σκοπιά ενός Κόπτη στην Αίγυπτο, ενός καθολικού στο νότιο Σουδάν, ενός Εβραίου στην Καζαμπλάνκα, ή ενός Χαλδαίου στη Μοσούλη. Είναι κάπως σαν να ακούμε έναν Αμερικάνο ιδιοκτήτη δούλων να μιλά για τα ωφέλη της δουλείας των δούλων του, αντί να τους επιτρέπει να πουν τις δικές τους ιστορίες.

Σύμφωνα με τον al-Qaradawi, οι Μουσουλμάνοι πάντα αντιμετωπίζουν με το μεγαλύτερο έλεος αυτούς τους τυχερούς ανθρώπους στους οποίους έφεραν το φως του Ισλάμ. Ποτέ δεν προσπάθησαν να εξαφανίσουν αυτούς τους ανθρώπους ή τις πεποιθήσεις τους (αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, με βάση τη συνολική εξαφάνιση των Χριστιανών και των Εβραίων της Αραβίας, η των Ζωροαστρών του Ιράν, και των Βουδιστών του Αφγανιστάν). Το μεγαλύτερο παράδειγμα της ανοχής των  μουσουλμάνων, σύμφωνα με τον Σεΐχη, είναι ότι το Ισλάμ επιτρέπει σε χριστιανές και Εβραίες γυναίκες να παντρεύονται άντρες μουσουλμάνους. Αγνοεί το γεγονός ότι τα παιδιά αυτών των γάμων θα πρέπει να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, ότι οι μουσουλμάνες γυναίκες δεν επιτρέπεται να παντρευτούν μη μουσουλμάνους άνδρες, και ότι σε περίπτωση διαζυγίου ή θανάτου του συζύγου οι μη μουσουλμάνες σύζυγοι δεν επιτρέπεται να τον κληρονομήσουν. Η απλή αλήθεια είναι ότι οι γάμοι μεταξύ των μη-μουσουλμάνων γυναικών και των μουσουλμάνων συζύγων τους δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αυξάνουν τη μουσουλμανική δύναμη και επιρροή.

Στη συνέχεια στην εκπομπή παίχτηκε απόσπασμα με τον Λιβανέζο καθηγητή χριστιανικής φιλοσοφίας Mushir Aoun. Ο Aoun υποστήριξε ότι η «ανοχή» είναι ένας ψευδεπίγραφος όρος στον αραβικό κόσμο, διότι το μόνο που σημαίνει είναι ότι η πλειοψηφία επιτρέπει στη μειοψηφία να έχει κάποια δικαιώματα, είτε πρόκειται για τη θρησκευτική μειονότητα των Αράβων χριστιανών ή για την πολιτική μειονότητα του Αράβων κοσμικών. Η ανοχή, σύμφωνα με τον Aoun, δεν μπορεί ποτέ να επιλύσει τις εντάσεις που υπάρχουν στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο, διότι η ανοχή ξεκινά με την προϋπόθεση ότι η πλειοψηφία κατέχει την αλήθεια και είναι πρόθυμη να παραχωρήσει ορισμένη από αυτή την αλήθεια, προς όφελος της μειονότητας. Η μόνη λύση σύμφωνα με τον καθηγητή, είναι να οικοδομήσουμε ένα ίδρυμα χωρίς θρησκευτική επιρροή που δίνει απόλυτη ισότητα σε όλους τους ανθρώπους.

Ο σεΐχης έκλεισε το πρόγραμμα επαναλαμβάνοντας απλώς αυτό που είχε πει πριν από την παρέμβαση του καθηγητή: ότι το Ισλάμ δίνει δικαιώματα σε μη-μουσουλμάνους που ζουν σε μουσουλμανικές κοινωνίες. Δεν μας είπε βέβαια πόσο περιορισμένα είναι τα δικαιώματα αυτά, ούτε κάτω από ποιες προϋποθέσεις δίνονται… Φαίνεται ότι η έννοια του να ζουν όλοι οι άνθρωποι, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Εβραίοι, ή άθεοι, με απόλυτη ισότητα δικαιωμάτων σε μια κοινωνία όπου οι μουσουλμάνοι είναι πλειοψηφία, είναι κάτι που ο Yusuf al-Qaradawi και οι λοιποί αυθεντικοί ισλαμιστές δεν μπορούν καν να κατανοήσουν.

Απαγορεύουν τα 99 ονόματα του Αλλάχ!

Διαβάσαμε στο http://stfrancismagazine.blogspot.com/2008/10/allah-no-longer-has-99-most-beautiful.html (στις 8 Οκτωβρίου 2008):

«Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, ακαδημαϊκοί του ισλαμικού Πανεπιστημίου Αλ-Άζχαρ συμφώνησαν να απορρίψουν ορισμένα από τα 99 πιο όμορφα ονόματα του Αλλάχ. Ο υποκινητής, σεΐχης Yusuf al-Badri έχει ξεκινήσει μέχρι και δικαστική υπόθεση στην Αίγυπτο για να απαγορεύσει να τραγουδούν οι πιστοί τα 99 πιο όμορφα ονόματα.

Τι συμβαίνει με το Ισλάμ; Σείονται τα θεμέλιά του; Πρόκειται γι’ αυτόν τον Κοπτορθόδοξο ιερέα Ζακαρία. Στο καθημερινό τηλεοπτικό του πρόγραμμα στο LifeTV έχει κάνει κομμάτια αυτά τα 99 ονόματα. Και οι Ισλαμιστές λόγιοι έπρεπε να συμφωνήσουν μαζί του. Για να δώσουμε μερικά παραδείγματα, πώς μπορούμε να αποκαλέσουμε τον Αλλάχ, βλαβερό (al-Dharr), ή Χρήσιμο (al-Nafia); «

Και να συμπληρώσουμε κι εμείς: Πώς μπορούμε ν’ αποκαλέσουμε τον Αλλάχ «ξιπασμένο», «αλαζονικό» και «αυθάδη» (Al-Mutakabbir) αν φυσικά πιστεύουμε ότι πρόκειται για τον αληθινό θεό;