Μουχάμμαντ, ο παιδόφιλος «προφήτης» του Ισλάμ

Οι μουσουλμάνοι προσπαθούν να παρουσιάσουν τον Μουχάμμαντ ως τον τέλειο άνθρωπο, υπάρχουν όμως διάφορα προβλήματα που πρέπει να υπερπηδήσουν για να πείσουν τους δυτικούς ότι πράγματι ήταν τέτοιος. Ένα από αυτά είναι και το ότι ήταν παιδόφιλος: παντρεύτηκε την Άισα όταν εκείνη ήταν 6 ετών, και «ολοκλήρωσε το γάμο» όταν εκείνη έγινε 9… Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η νύφη ήταν μεγαλύτερη, ή ότι ήταν μεν εννέα ετών αλλά είχε περίοδο κι έτσι σύμφωνα με τα αραβικά δεδομένα ήταν γυναίκα, αλλά όπως θα δούμε, η ισλαμική γραμματεία κονιορτοποιεί αυτούς τους ισχυρισμούς.

Σαχίχ Μπουχάρι (δηλ. Συλλογή αυθεντικών χαντίθ του Μουχάμμαντ αλ-Μπουχάρι) αριθ. 3896: Ο πατέρας του Χισάμ διηγήθηκε: Η Χαντίτζα πέθανε τρία χρόνια πριν ο Προφήτης αναχωρήσει για τη Μεδίνα. Έμεινε εκεί για δύο χρόνια πάνω-κάτω και στη συνέχεια έγραψε το γαμήλιο συμφωνητικό με την Άισα όταν εκείνη ήταν κορίτσι μόλις έξι ετών, και ολοκλήρωσε τις συζυγικές τους σχέσεις όταν εκείνη ήταν εννέα ετών.[i]

Σαχίχ Μπουχάρι αριθ. 5158: Ο Urwa διηγήθηκε: Ο Προφήτης έγραψε (το γαμήλιο συμφωνητικό) με την Άισα όταν εκείνη ήταν έξι ετών και ολοκλήρωσε τον γάμο του μαζί της όταν εκείνη ήταν εννέα ετών και εκείνη παρέμεινε μαζί του εννέα χρόνια (δηλαδή, μέχρι τον θάνατό του).[ii]

Σαχίχ Μουσλίμ (δηλ. Συλλογή αυθεντικών χαντίθ του ιμάμη Μουσλίμ) αριθ. 3310: Η Άισα ανέφερε: Ο Απόστολος του Αλλάχ με παντρεύτηκε όταν ήμουν έξι ετών, και έγινα δεκτή στο σπίτι του, όταν ήμουν εννέα ετών.[iii]

Σαχίχ Μουσλίμ αριθ. 3311: Η Άισα ανέφερε πως ο Απόστολος του Αλλάχ την νυμφεύθηκε όταν εκείνη ήταν επτά ετών, και πως την πήγαν στο σπίτι του σαν νύφη όταν έγινε εννέα ετών, και οι κούκλες της ήταν μαζί της. Και όταν εκείνος (ο Προφήτης) απεβίωσε, εκείνη ήταν δεκαοκτώ ετών.[iv]

Αμπού Νταούντ αριθ. 2116: Η Άισα είπε: Ο Απόστολος του Αλλάχ με παντρεύτηκε όταν ήμουν επτά χρονών. (Ο αφηγητής Σουλεϊμάν δήλωσε: ή έξι χρονών.) Είχε επαφή μαζί μου όταν ήμουν εννέα χρονών. [v]

Σαχίχ Μπουχάρι 6130: Η Άισα αφηγήθηκε: «Συνήθιζα να παίζω με τις κούκλες μπροστά στον Προφήτη, και οι φίλες μου έπαιζαν επίσης μαζί μου. Όταν ο Απόστολος του Αλλάχ έμπαινε [στην οικία μου] , εκείνες συνήθως κρυβόντουσαν, όμως ο Προφήτης τις φώναζε πίσω και τους έλεγε να έρθουν και αυτές να παίξουν μαζί μου».[vi]

Το συγκεκριμένο χαντίθ, αλλά και άλλα όπου η Άισα παρουσιάζει στον Μουχάμμαντ τα παιχνίδια της, μεταξύ των οποίων είναι ένα φτερωτό άλογο[vii], (κι εκείνος γελά…) αποκαλύπτουν ότι η Άισα ήταν σε προεφηβική ηλικία και μετά την ολοκλήρωση του γάμου, καθώς στο Ισλάμ απαγορεύονται απόλυτα οι απεικονίσεις, και οι κούκλες μπορούν να κατέχονται και να χρησιμοποιούνται μόνο από μικρά παιδιά για παιχνίδι. Όταν ένα κορίτσι έχει περίοδο, θεωρείται γυναίκα και όχι παιδί, οπότε δεν της επιτρέπεται πια να παίζει με κούκλες. Επίσης, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Μουχάμμαντ έκανε τα στραβά μάτια για τις κούκλες της Άισα ενώ αυτές δεν ήταν επιτρεπτές από ισλαμικής απόψεως: Σε άλλη περίπτωση που η Άισα αγόρασε ένα είδος με εικόνες που δεν ήταν παιχνίδι, αλλά μαξιλάρι με ζωγραφισμένες μορφές για να καθίσει ο Μουχάμμαντ, εκείνος πήρε έκφραση αποδοκιμασίας, αρνήθηκε να μπει στο σπίτι της και δήλωσε ότι οι άγγελοι δεν μπαίνουν σε σπίτια με εικόνες.[viii]

Ο γάμος αυτός είχε μια προϊστορία: Ο 50χρονος Μουχάμμαντ ονειρευόταν την μικρή Άισα πριν τη ζητήσει από τον πατέρα της, Άμπου Μπακρ, πιστό του οπαδό και «αδελφό του στο Ισλάμ», όμως εκείνος αρχικά δεν ήθελε να του τη δώσει:

Σαχίχ Μπουχάρι αριθ. 5078: Η Άισα αφηγήθηκε πως ο Προφήτης της είχε πει: «Σε είχαν παρουσιάσει μέσα σε όνειρό μου δύο φορές. Σε είδα ζωγραφισμένη σε ένα κομμάτι μετάξι και κάποιος μου είπε, «Αυτή είναι η σύζυγός σου». Όταν ξεσκέπασα την ζωγραφιά, είδα πως ήταν η δική σου μορφή. Είπα: «Αν αυτό είναι από τον Αλλάχ, τότε ας γίνει.»[ix]
Σαχίχ Μπουχάρι αριθ. 5081- Ο Προφήτης ζήτησε από τον Αμπου Μπακρ το χέρι της Άισα σε γάμο. Ο Άμπου Μπακρ του είπε: «Μα, αφού είμαι αδερφός σου.» Ο Προφήτης του είπε: «Είσαι όντως ο αδερφός μου, σύμφωνα με την θρησκεία του Αλλάχ και το Βιβλίο του, όμως εκείνη είναι νόμιμο να την νυμφευθώ.»[x]

Τελικά όμως, ο γαμπρός αναγκάστηκε να περιμένει τρία χρόνια λόγω ανωτέρας βίας:

Σαχίχ Μπουχάρι αριθ. 3894: Η Άισα αφηγήθηκε: Ο Προφήτης με νυμφεύτηκε όταν ήμουν κορίτσι έξι (ετών). Πήγαμε στην Μεδίνα και κατεβήκαμε στην περιοχή της φυλής Χάζραζ. Μετά αρρώστησα και μου έπεσαν τα μαλλιά. Αργότερα μάκρυναν τα μαλλιά μου [πάλι] και η μητέρα μου, η Ουμ Ρουμάν, με πλησίασε όταν έπαιζα σε μια κούνια με μερικές από τις φίλες μου. Μου φώναξε να πάω κοντά και εγώ πήγα, μη γνωρίζοντας τι ήθελε να κάνει σ’ εμένα. Με έπιασε από το χέρι και με ανάγκασε να σταθώ στην πόρτα της οικίας. Ήμουν με κομμένη την ανάσα εκείνη τη στιγμή, και όταν έγινε καλά η αναπνοή μου, πήρε λίγο νερό και έτριψε το πρόσωπο και το κεφάλι μου με αυτό. Μετά με πήρε μέσα στην οικία. Εκεί μέσα στην οικία είδα μερικές γυναίκες των Ανσάρι (Ανσάρι=βοηθοί. Εννοεί τις φυλές που βοηθούσαν τον Μουχάμμαντ, της Μπανού Χάζραζ συμπεριλαμβανόμενης) που μου είπαν: «Τις καλύτερές μας ευχές, και η ευλογία του Αλλάχ, και καλότυχη!» Μετά με εμπιστεύτηκε σ’ αυτές, και εκείνες με ετοίμασαν (για τον γάμο). Τελείως απροσδόκητα, ο Απόστολος του Αλλάχ ήρθε σ’ εμένα το πρωί και η μητέρα μου με παρέδωσε σ’ αυτόν, και ήμουν εκείνη την ημέρα ένα κορίτσι εννέα ετών. [xi]

Ας δούμε μερικά πράγματα για την παιδοφιλία:

«Το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών (DSM–IV) της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Ένωσης ορίζει την παιδοφιλία ως επαναλαμβανόμενες σεξουαλικά ερεθιστικές φαντασιώσεις, παρορμητικές επιθυμίες, ή συμπεριφορές που αφορούν σεξουαλικές πράξεις με ένα παιδί που συμβαίνουν σε μια περίοδο τουλάχιστον έξι μηνών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ο παιδόφιλος είναι τουλάχιστον δεκαέξι χρόνων και τουλάχιστον πέντε χρόνια μεγαλύτερος από το παιδί. Όσοι πάσχουν από παιδοφιλία έχουν μια παρόρμηση να καταχρώνται τα μικρά παιδιά.

Κατηγοριοποίηση παιδοφίλων

Οι παιδόφιλοι μπορούν να ταξινομηθούν με διάφορους τρόπους. Η παιδοφιλία μπορεί να χαρακτηριστεί είτε ως αποκλειστική ή μη αποκλειστική. Οι αποκλειστικοί παιδόφιλοι ελκύονται μόνο από παιδιά. Δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον σε σεξουαλικούς συντρόφους που δεν είναι παιδιά προεφηβικής ηλικίας. Αυτή η επιθυμία συνεχίζεται ακόμη και όταν δεν είναι υπό την παρουσία παιδιών. Οι μη-αποκλειστικοί παιδόφιλοι έλκονται και από ενήλικες και από παιδιά. Ένα μεγάλο ποσοστό των ανδρών παιδοφίλων είναι ομοφυλόφιλοι ή αμφιφυλόφιλοι ως προς τα παιδιά, που σημαίνει ότι έλκονται από αρσενικά παιδιά ή και από αρσενικά και από θηλυκά παιδιά (Schiffer, 2008).»[xii]

Με βάση τα όσα γνωρίζουμε για τη σεξουαλική συμπεριφορά του Μουχάμμαντ, μπορούμε να τον κατηγοριοποιήσουμε ως μη-αποκλειστικό παιδόφιλο, ως επί το πλείστον ετεροφυλόφιλο (υπάρχει χαντίθ που τον παρουσιάζει να ρουφά τη γλώσσα ή τα χείλη ενός μικρού αγοριού, το οποίο δικαιολογημένα μπορεί να δημιουργήσει υποψίες για αμφιφυλοφιλία του ως προς τα παιδιά [xiii]). Η ερώτησή του προς νιόπαντρο οπαδό του, γιατί παντρεύτηκε μια ώριμη γυναίκα κι όχι μια παρθένα, με την οποία θα μπορούσε να παίζει, αποτελεί ένδειξη της προτίμησής του για μικρές κοπέλες (παρθενία και μικρή ηλικία πήγαιναν χέρι-χέρι εκείνη την εποχή).[xiv] Οι περισότερες σύζυγοι και παλλακίδες του ήταν πολύ νέες (ενδεικτικά αναφέρουμε την Σαφίγια, 17 ετών, και την Τζουαιρία, 20 ετών), και ακόμα και οι μεγαλύτερες ήταν μικρότερες από εκείνον. Μόνη εξαίρεση αποτέλεσε η πρώτη του σύζυγος, Χαντίτζα, όμως ο γάμος μαζί της δεν έγινε με τους ίδιους όρους που έγιναν οι άλλοι γάμοι του: Εκείνη πρότεινε τον γάμο, ήταν εργοδότριά του και από τις πλουσιότερες γυναίκες της περιοχής ενώ εκείνος ήταν φτωχός και άσημος, και το γαμήλιο συμφωνητικό τον υποχρέωνε να μην παντρευτεί άλλη γυναίκα όσο ήταν παντρεμένος μαζί της. Συνεπώς και να επιθυμούσε άλλες νεώτερες συζύγους τότε, δεν μπορούσε να το εκφράσει ώστε να καταγραφεί.

Κάποιοι μουσουλμάνοι ισχυρίζονται ότι αν ο Μουχάμμαντ ήταν παιδόφιλος, θα είχε πολύ περισσότερες μικρές συζύγους από την Άισα, και το γεγονός ότι παντρεύτηκε μόνο εκείνη δεν τον αποδεικνύει παιδόφιλο.  Και άλλα εξωπραγματικά ισχυρίζονται, όπως ότι ΕΠΡΕΠΕ να την παντρευτεί ώστε… τα μικρά κορίτσια που είχαν απορίες για το σεξ να ρωτάνε εκείνη! Όμως, δυστυχώς γι’ αυτούς

*ένας μη-παιδόφιλος ΔΕΝ μπορεί να διεγερθεί σεξουαλικά από ένα μικρό παιδί, ώστε να θέλει να το κάνει «σύζυγό του». Πολύ περισσότερο, ώστε να «ολοκληρώσει το γάμο» μαζί του… Τον καιρό εκείνο ο Μουχάμμαντ είχε και άλλη ενήλικη σύζυγο, λίγο μικρότερη από εκείνον, την Σάουντα Μπιντ Ζάμ’α, οπότε δεν ήταν στερημένος από γυναικεία συντροφιά.

* Η τεράστια διαφορά ηλικίας που είχε ο Μουχάμμαντ με την Άισα, το γεγονός ότι την ονειρευόταν ως σύζυγο πριν ακόμα τη ζητήσει από τον πατέρα της, και το ότι η παρόρμησή του να την παντρευτεί κράτησε πάνω από έξι μήνες – θυμηθείτε, την ονειρευόταν πριν τη ζητήσει και περίμενε τρία χρόνια ώσπου να γίνει καλά και να την πάρει στο σπίτι του – είναι υπεραρκετές ενδείξεις παιδοφιλίας. Επίσης δεν ήταν μόνο η μικρότερη, αλλά και η πιο αγαπημένη από τις συζύγους του:

Σαχίχ Μπουχάρι αριθ. 2581: Ο Urwa διηγήθηκε ότι η Άισα είπε: «Οι σύζυγοι του Αποστόλου του Αλλάχ ήταν σε δύο ομάδες». Ο Urwa πρόσθεσε: Η μία ομάδα απαρτιζόταν από την Άισα, την Χάφσα, την Σαφίγια και την Σάουντα. Η άλλη ομάδα απαρτιζόταν από την Ουμ Σαλάμα και τις υπόλοιπες συζύγους του Αποστόλου του Αλλάχ. Οι Μουσουλμάνοι γνώριζαν πως ο Απόστολος του Αλλάχ αγαπούσε την Άισα, γι’ αυτό, αν κάποιος είχε ένα δώρο που ήθελε να το δώσει στον Απόστολο του Αλλάχ θα το καθυστερούσε μέχρι ο Απόστολος του Αλλάχ να πάει στο σπίτι της Άισα. Η ομάδα της Ουμ Σαλάμα συζήτησε το ζήτημα αυτό μεταξύ τους, και αποφάσισαν να πάει η Ουμ Σαλάμα να παρακαλέσει τον Απόστολο του Αλλάχ να πει στον κόσμο να στέλνει τα δώρα του σ’ αυτόν, σε όποιο άλλο συζυγικό σπίτι τυχαίνει να βρίσκεται. Η Ουμ Σαλάμα είπε στον Απόστολο του Αλλάχ τι είχαν πει, αλλά αυτός δεν απάντησε. Τότε εκείνες (οι σύζυγοι) ρώτησαν την Ουμ Σαλάμα σχετικά. Εκείνη είπε, «Δεν μου είπε τίποτα». Της ζήτησαν να του ξαναμιλήσει. Του ξαναμίλησε όταν τον συνάντησε τη μέρα που ήταν η σειρά της, αλλά εκείνος δεν απάντησε. Της είπαν, «μίλα του ώσπου να σου δώσει μια απάντηση.» Όταν ήταν η σειρά της, του ξαναμίλησε. Τότε εκείνος της είπε: «Μην με πληγώνετε, σε ό,τι αφορά την Αΐσα, αφού οι Θεϊκές Αποκαλύψεις δεν μου έρχονται σε κανένα άλλο κρεβάτι, παρά μόνο σε εκείνο της Άισα.»[xv]

Επίσης, από όλες τις συζύγους η Άισα είχε το καθήκον να πλένει το σπέρμα από τα ρούχα του.[xvi]

* Ο Μουχάμμαντ απέρριψε δύο ενήλικες νύφες επειδή του φάνηκαν μεγάλες[xvii], όμως επεδίωξε να παντρευτεί και άλλα μικρά κορίτσια εκτός από την Άισα… Η ισλαμική γραμματεία είναι αδιάψευστος μάρτυρας για άλλες τρεις τέτοιες περιπτώσεις: Το ένα κορίτσι ήταν… βρέφος που θήλαζε, το άλλο, μωρό που μπουσουλούσε, και το τρίτο, μεγαλύτερο σε ηλικία, που μιλούσε, αλλά που είχε ακόμα παραμάνα για να θηλάζει! Το βρέφος που θήλαζε λεγόταν Ουμ Χαμπίμπα, κόρη του Αμπάς, και ο Μουχάμμαντ δήλωσε ότι αν μεγάλωνε όσο αυτός ζούσε ακόμη, θα το παντρευόταν.[xviii] Πραγματικά, αργότερα ο Μουχάμμαντ έκανε πρόταση γάμου, αλλά ανακαλύφθηκε ότι η ίδια τροφός που θήλασε αυτόν θήλασε και τον πατέρα της, κι έτσι σύμφωνα με την αραβική αντίληψη εθεωρείτο ανιψιά του οπότε δεν γινόταν να την παντρευτεί.[xix]

Το μωρό που μπουσουλούσε λεγόταν Ουμουλ Φαντλ. Ο Μουχάμμαντ δήλωσε επίσης ότι αν μεγάλωνε όσο αυτός ζούσε ακόμη, θα την παντρευόταν, αλλά πέθανε πριν εκείνη μεγαλώσει. [xx]

Το κοριτσάκι με την παραμάνα ήταν από μια εβραϊκή φυλή, και ο Μουχάμμαντ του ζήτησε να του δώσει τον εαυτό της σε γάμο ως δώρο. Εκείνη ρώτησε, «Μπορεί μια πριγκίπισσα να δώσει τον εαυτό της σ’ έναν συνηθισμένο άνθρωπο;» Ο Μουχάμμαντ σήκωσε το χέρι του να τη χτυπήσει, εκείνη φώναξε ότι ζητάει να τη σώσει ο Αλλάχ και ο Μουχάμμαντ είπε να τη στείλουν πίσω στους γονείς της. [xxi]

Λοιπόν, τι είδους άνθρωπος βλέπει μωρά που θηλάζουν και μπουσουλάνε, και σκέφτεται να τα παντρευτεί μόλις μεγαλώσουν; (Αν κρίνουμε από τον γάμο με την Άισα, μόλις πάνε 6 ετών;) Τι είδους άνθρωπος ζητά από κοριτσάκια με παραμάνες να του δοθούν σε γάμο; Η απάντηση είναι απλή: Μόνο ένας παιδόφιλος μπορεί να έχει τέτοιες φαντασιώσεις και επιθυμίες. Τελεία και παύλα.

Και καθώς το παιδοφιλικό στοιχείο στην προσωπικότητα του Μουχάμμαντ αποκαλύπτεται καθαρά, δεν είναι ν’ απορεί κανείς που, αντί να απορρίψει τους παιδοφιλικούς γάμους των Αράβων της εποχής του, έβαλε και τον θεό που επινόησε να τους αναφέρει ως επιτρεπτούς στο Κοράνι. Μόνο που δυστυχώς, η ανωμαλία αυτή του Μουχάμμαντ προκάλεσε ανείπωτη δυστυχία σε χιλιάδες αθώα θύματα, και θα συνεχίζει να το κάνει για όσον καιρό θα υπάρχουν άνθρωποι που θα δέχονται το Κοράνι ως αιώνιο λόγο του Θεού και τη Σούννα του «προφήτη» ως οδηγό για τη ζωή τους.

 

 ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[i] Sahih al-Bukhari 3896—Narrated Hisham’s father: Khadija died three years before the Prophet departed to Al-Madina. He stayed there for two years or so and then he wrote the marriage (wedding) contract with Aishah when she was a girl of six years of age, and he consummated that marriage when she was nine years old.

 

[ii] Sahih al-Bukhari 5158—Narrated Urwa: The Prophet wrote the (marriage contract) with Aisha while she was six years old and consummated his marriage with her while she was nine years old and she remained with him for nine years (i.e. till his death).

[iii] Sahih Muslim 3310—Aisha reported: Allah’s Apostle married me when I was six years old, and I was admitted to his house when I was nine years old.

[iv] Sahih Muslim 3311—Aisha reported that Allah’s Apostle married her when she was seven years old, and she was taken to his house as a bride when she was nine, and her dolls were with her; and when he (the Holy Prophet) died she was eighteen years old.

[v] Sunan Abu Dawud 2116—Aishah said: The Apostle of Allah married me when I was seven years old. (The narrator Sulaiman said: Or six years.) He had intercourse with me when I was nine years old.

[vi] Sahih al-Bukhari 6130—Narrated Aishah: I used to play with the dolls in the presence of the Prophet, and my girl friends also used to play with me. When Allah’s Messenger used to enter (my dwelling place), they used to hide themselves, but the Prophet would call them to join and play with me.

 

[vii] “…She (may Allah be pleased with her) said:» Then the side of the curtain which was over the dolls of ‘Aa’isha (may Allah be pleased with her) was uncovered. He (peace and blessings of Allah be upon him) said: What is this, O ‘Aa’isha? She said: My dolls. She then said: then he (peace and blessings of Allah be upon him) saw amongst them a winged horse which was tied up. He (peace and blessings of Allah be upon him) said: What is this? I said: A horse. He said: A horse with two wings? I said: Didn’t you hear that Sulaiman (Solomon – peace be upon him) had horses with wings? Then he (peace and blessings of Allah be upon him) laughed»[44. Abu Daawood 3/1373, no. 4914; Saheeh Sunan Abu Daawood 3/932, no. 4123/4932.].

 

[viii] Narrated ‘Aisha ra, the wife of the Prophet pbuh, who said: I bought a cushion having images on it. When Allah’s Messenger pbuh saw it, he stopped at the door and did not enter. She noticed the signs of strong disapproval on his face. She said «O Allah’s Messenger! I turn to Allah and His Messenger in repentance. What sin have I committed?» He said, «What is this cushion for?» I said, «I have bought it for you to sit and recline on.» Allah’s Messenger swt said «The makers of these images will be punished (severely) on the Day of Resurrection and it will be said to them, make alive what you have created.» He pbuh added, «Angels do not enter a house in which there are images.» (Bukhari, 7/545, no.844), Muslim 3/1159, no.5266)

 

[ix] Sahih al-Bukhari 3895—Narrated Aishah that the Prophet said to her, “You have been shown to me twice in my dream. I saw you pictured on a piece of silk and someone said (to me), ‘This is your wife.’ When I uncovered the picture, I saw that it was yours. I said, ‘If this is from Allah it will be accomplished.’”

 

[x] Sahih al-Bukhari 5081-Narrated ‘Urwa: The Prophet asked Abu Bakr for `Aisha’s hand in marriage. Abu Bakr said “But I am your brother.” The Prophet said, “You are my brother in Allah’s religion and His Book, but she (Aisha) is lawful for me to marry.”

 

[xi]     Sahih al-Bukhari 3894—Narrated Aishah: My marriage (wedding) contract with the Prophet was written when I was a girl of six (years). We came to Al-Madina and we dismounted at the place of Bani Al-Harith bin Khazraj. Then I got ill and my hair fell down. Later on, my hair grew (again) and my mother, Umm Ruman, came to me while I was playing in a swing with some of my girl friends. She called me, and I went to her, not knowing what she wanted to do to me. She caught me by the hand and made me stand at the door of the house. I was breathless then, and when my breathing became normal, she took some water and rubbed my face and head with it. Then she took me into the house. There in the house I saw some Ansari women who said, “Best wishes and Allah’s Blessing and good luck.” Then she entrusted me to them and they prepared me (for the marriage). Unexpectedly Allah’s Messenger came to me in the forenoon and my mother handed me over to him, and at that time I was a girl of nine years of age.

 

[xii] The American Psychiatric Association’s Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV) defines pedophilia as recurrent sexually arousing fantasies, impulsive desires, or behaviors involving sexual acts with a child and that occur over a period of at least six months. In most cases, the pedophile is at least sixteen years of age and at least five years older than the child. Those who suffer from pedophilia have a compulsion to abuse young children.

Categorizing Pedophiles

Pedophiles can be classified in several ways. Pedophilia can be characterized as either exclusive or non-exclusive. Exclusive pedophiles are attracted only to children. They show no interest in sexual partners who are not prepubescent children. This desire prolongs even when they are not in the presence of children. Non-exclusive pedophiles are attracted to both adults and children. A large percentage of male pedophiles are homosexual or bisexual in orientation to children, meaning they are attracted to male children or both male and female children (Schiffer, 2008). http://neuroanthropology.net/2010/05/10/inside-the-mind-of-a-pedophile/

 

[xiii] Narrated by Hisham Ibn Kasim, narrated by Huraiz, narrated by Abdul Rahman Ibn Abu Awf Al Jarashy, and narrated by Mua’wiya who said, “I saw the prophet (pbuh) sucking on the tongue or the lips of Al-Hassan son of Ali, may the prayers of Allah be upon him . For no tongue or lips that the prophet sucked on will be tormented (by hell fire). Musnad Ahmad – Hadith No. 16245

[xiv] Narrated Jabir bin Abdullah: While we were returning from a Ghazwa (Holy Battle) with the Prophet, I started driving my camel fast, as it was a lazy camel A rider came behind me and pricked my camel with a spear he had with him, and then my camel started running as fast as the best camel you may see. Behold! The rider was the Prophet himself. He said, ‘What makes you in such a hurry?» I replied, I am newly married » He said, «Did you marry a virgin or a matron? I replied, «A matron.» He said, «Why didn’t you marry a young girl so that you may play with her and she with you?» When we were about to enter (Medina), the Prophet said, «Wait so that you may enter (Medina) at night so that the lady of unkempt hair may comb her hair and the one whose husband has been absent may shave her pubic region. Sahih Bukhari 7:62:16

 

[xv] Sahih al-Bukhari 2581—Narrated Urwa that Aishah said: “The wives of Allah’s Messenger were in two groups.” Urwa added: One group consisted of Aishah, Hafsa, Safiyya and Sauda; and the other group consisted of Umm Salama and the other wives of Allah’s Messenger. The Muslims knew that Allah’s Messenger loved Aishah, so if any of them had a gift and wished to give to Allah’s Messenger, he would delay it till Allah’s Messenger had come to Aishah’s home and then he would send his gift to Allah’s Messenger in her home. The group of Umm Salama discussed the matter together and decided that Umm Salama should request Allah’s Messenger to tell the people to send their gifts to him in whatever wife’s house he was. Umm Salama told Allah’s Messenger of what they had said, but he did not reply. Then they (those wives) asked Umm Salama about it. She said, “He did not say anything to me.” They asked her to talk to him again. She talked to him again when she met him on her day, but he gave no reply. When they asked her, she replied that he had given no reply. They said to her, “Talk to him till he gives you a reply.” When it was her turn, she talked to him again. He then said to her, “Do not hurt me regarding Aishah, as the Divine Revelations do not come to me on any of the beds except that of Aishah.”

 

[xvi] Narrated ‘Aisha: I used to wash the semen off the clothes of the Prophet and even then I used to notice one or more spots on them. Sahih Bukhari 1:4:233

 

[xvii] Ghaziya (Umm Sharik) bint Jabir και Dubaa bint Amir.

 

[xviii] Musnad Ahmad, Hadith Number 25636: Muhammad saw Um Habiba the daughter of Abbas while she was fatim (age of nursing) and he said, “If she grows up while I am still alive, I will marry her.”

[xix] The History of Al-Tabari, Volume IX: 140: “He proposed to Umm Habib bt. al-‘Abbas b. ‘Abd al-Muttalib, but discovered that al-‘Abbas was his foster-brother; Thuwaybah had nursed them both.”

[xx] Ibn Ishaq: Suhayli, ii. 79:

“In the riwaya of Yunus Ibn Ishaq (it is) recorded that the apostle saw her (Ummu’lFadl) when she was a baby crawling before him and said, ‘If she grows up and I am still alive I will marry her.’ But he died before she grew up and Sufyan b. al-Aswad b. ‘Abdu’l-Asad al-Makhzumi married her and she bore him Rizq and Lubab…” (A Translation of Ishaq’s Sirat Rasul Allah by A. Guillaume)

[xxi] Sahih al-Bukhari Volume 7, Book 63, Number 182: Narrated Abu Usaid: We went out with the Prophet to a garden called Ash-Shaut till we reached two walls between which we sat down. The Prophet said, «Sit here,» and went in (the garden). The Jauniyya (a lady from Bani Jaun) had been brought and lodged in a house in a date-palm garden in the home of Umaima bint An-Nu’man bin Sharahil, and her wet nurse was with her. When the Prophet entered upon her, he said to her, «Give me yourself (in marriage) as a gift.» She said, «Can a princess give herself in marriage to an ordinary man?» The Prophet raised his hand to pat her so that she might become tranquil. She said, «I seek refuge with Allah from you.» He said, «You have sought refuge with One Who gives refuge. Then the Prophet came out to us and said, «O Abu Usaid! Give her two white linen dresses to wear and let her go back to her family.» Narrated Sahl and Abu Usaid: The Prophet married Umaima bint Sharahil, and when she was brought to him, he stretched his hand towards her. It seemed that she disliked that, whereupon the Prophet ordered Abu Usaid to prepare her and to provide her with two white linen dresses. (See Hadith No. 541).

 

Volume 7, Book 63, Number 183: Narrated Sahl bin Sad: similarly as above (182).

Είναι η βιογραφία του Μουχάμμαντ από τον ιμπν Ισχάκ αξιόπιστη;

Άνθρωποι που έχουν ως αποστολή να εξωραΐζουν το Ισλάμ για να συγκρατούν τους ήδη οπαδούς του και να προσηλυτίζουν νέους, είναι αναγκασμένοι, για να επιτύχουν την αποστολή τους, να καταφεύγουν σε διάφορα παραμύθια. Παραποιήσεις της πραγματικότητας, αποκρύψεις στοιχείων, συκοφαντίες και κατηγορίες εντελώς αναπόδεικτες, και ξανασερβίρισμα άλλων παραμυθιών που έχουν ετοιμάσει άλλοι ισλαμιστές. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με ένα από αυτά τα παραμύθια.

Στη σελίδα του Άχμαντ Ελντίν με τον πολλά υποσχόμενο, αλλά εκτός πραγματικότητας τίτλο «Ξεμπροστιάζοντας την απατεωνιά και την ψευτιά του «greekmurtad»» που βρίσκεται εδώ βλέπουμε κάποια ηχητικά αρχεία. Ένα από αυτά έχει τίτλο

4) Η εγκυρότητα και η αξιοπιστία της βιογραφίας του Ibn Ishaq

Η «βιογραφία του Ibn Ishaq» είναι η παλαιότερη για τον Μουχάμμαντ, και αποτελεί το βιβλίο που, μαζί με το Κοράνι και τα χαντίθ, θεωρείται ως κορμός του Ισλάμ στις από παράδοση ισλαμικές χώρες.

Στο ηχητικό αρχείο 4 ακούμε τα εξής για το βιβλίο αυτό (διατηρούμε τα γραμματικά/συντακτικά λάθη του απολογητή):

Ας περάσουμε να δούμε μια άλλη τακτική του Greekmurtad για να λασπολογήσει το Ισλάμ. Αυτή η τακτική έχει να κάνει με την συχνή χρήση που κάνει του βιβλίου του Ιμπν Ισχάκ της βιογραφίας του προφήτη Μωάμεθ, που την έχει γράψει ο Ιμπν Ισχάκ και λέγεται Σιράτ αλ Ρασούλ (Sirat Al-Rasul). Είχαμε πει όσον αφορά για τον Ιμπν Ισχάκ σε παλιότερά μας άρθρα το εξής: ότι οι πηγές αυτού του βιβλίου του Ιμπν Ισχάκ «Σιράτ aλ Ρασούλ» είναι κυρίως από μια άποψη ιστορική και όχι οι διδασκαλίες του προφήτη Μωάμεθ, όχι Σούννα, όχι χαντίθ. Το βιβλίο του Ιμπν Ισχάκ έχει πολλά κενά στις αφηγήσεις και πολλές αναφορές του έχουν περάσει από αρνητική κριτική από παλαιότερους ιστορικούς του Ισλάμ. Και βεβαίως χωρίς αμφιβολία το βιβλίο του Ιμπν Ισχάκ θεωρείται μία από τις παλαιότερες βιογραφίες του προφήτη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και η εγκυρότερη από την οπτική  γωνία των χαντίθ και της Σούννα. Και δώσαμε για περισσότερη αναλυτική εξήγηση ένα λινκ όσον αφορά τη βιογραφία και το ποιος είναι ο Ιμπν Ισχάκ.
Ακόμα οι Σιουχ και Γουαλεμά συμφωνούν σ’ αυτό το κομμάτι. Ο αλ-Ντάχαμπι π.χ. είχε φτιάξει μια λίστα από λόγους γιατί ο ιμπν Ισχάκ θεωρείται αδύναμος όσον αφορά σε χαντίθ και σε ιστορίες όσον αφορά το πρόσωπο του προφήτη μας Μωάμεθ, ειρήνη και ευλογία σε αυτόν. Ο Άχμαντ Ιμπν Χάνμπαλ Ραχίμ Ουλά είπε ότι ο Ιμπν Ισχάκ έχει πει αρκετά λανθασμένα χαντίθ και δεν τον ενδιέφερε ακόμα αν τα χαντίθ αυτά τα μάζευε από έμπιστους από άτομα που άκουσαν τον προφήτη ή όχι, ή ήταν γνωστά για την αυθεντικότητά τους και την αλήθεια τους. Επίσης το ίδιο είπε και ο Ιμάμ Ιμπν Νουμάιρ, ο οποίος έλεγε και καταδίκασε τον Ιμπν Ισχάκ ότι λέει ψεύτικα χαντίθ, από άγνωστους αφηγητές. Και ο αλ-Ντάχαμπι έβγαλε το συμπέρασμα ότι, διαβάζοντας κάποια του ιμπν Ισχάκ τις ιστορίες και τα χαντίθ που είχε βγάλει, ότι έχει κάνει πολλά μα πολλά λάθη κατά τη διάρκεια όταν έκανε την αφήγηση μιας ιστορίας ή ενός χαντίθ που είχε μαζέψει. Τώρα, πώς η βιογραφία του Ιμπν Ισχάκ πρέπει να αντιμετωπιστεί; Είναι ότι κατέληξαν όλοι οι λόγιοι και οι επιστήμονες της ισλαμικής θεολογίας και της Σαρία ότι το βιβλίο του Ιμπν Ισχάκ πρέπει να αντιμετωπίζεται ότι εάν ο Ιμπν Ισχάκ άκουσε μια αφήγηση ενός χαντίθ από έναν έμπιστο και είπε ο ίδιος παραδέχτηκε ότι άκουσε, τότε το χαντίθ μπορεί να είναι αληθινό. Και βεβαίως ξαναπερνάει από άλλη μία κριτική. Αλλά αν ο ιμπν Ισχάκ είπε ότι το χαντίθ αυτό είναι ως εξής χωρίς να πει τους αφηγητές ποιοι, πώς, πότε και χρονολογίες, τότε αυτό το χαντίθ δεν μπορούμε να το πάρουμε σαν έγκυρο.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Το αν μερικοί λόγιοι του Ισλάμ δεν αποδέχονται βιβλία ιστορίας, επειδή αυτά δεν επικεντρώνονται στη διδασκαλία του Μουχάμμαντ, είναι δικό τους πρόβλημα. Γνωρίζουμε και κατανοούμε ότι η πρακτική ενός ανθρώπου είναι εξίσου σημαντική με τη διδασκαλία του, καθώς από την πρακτική του φαίνεται το τι πραγματικά πρεσβεύει. «Από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε» είπε ο Ιησούς Χριστός για τους ψευδοπροφήτες. Ένας άνθρωπος που πρεσβεύει την αγάπη αλλά συμπεριφέρεται με μίσος, προφανώς δεν είναι ειλικρινής στη διδασκαλία του, κα μόνο η γνώση του τι έκανε, σε συνδυασμό με το τι είπε, μπορεί να μας βοηθήσει να διακρίνουμε την ειλικρίνειά του και τα κίνητρά του.

Τα «κενά» στη βιογραφία του ιμπν Ισχάκ, που επικαλείται ο απολογητής του Ισλάμ οφείλονται στο ότι το πρωτότυπο έργο του Ιμπν Ισχάκ έχει χαθεί. Υπάρχει ό,τι διέσωσε από αυτό ο ιμπν Χισάμ, και στην αγγλική έκδοση ο William Muir έχει συμπληρώσει τα κενά με αποσπάσματα από την έγκυρη ιστορία του Τάμπαρι, βάζοντας πριν από το καθένα ένα κεφαλαίο Τ για να το ξεχωρίζουμε.

Ο Ιμπν Ισχάκ που γεννήθηκε σε οικογένεια που μελετούσε την ιστορία του Ισλάμ, ήταν ο μόνος ιστορικός που ήταν τόσο κοντά χρονικά στα γεγονότα που περιέγραφε (γεννήθηκε περίπου το 704 μ.Χ. και πέθανε το 767 μ.Χ., ενω ο Μουχάμμαντ πέθανε το 632 μ.Χ.), και γι’ αυτό δεν χρειαζόταν να αναφέρει τις πηγές του (αν και σε μερικές περιπτώσεις το κάνει). Πολλοί μεγάλοι ιστορικοί δεν αναφέρουν όλες τις πηγές τους επώνυμα (π.χ. ο Θουκυδίδης). Κανένας εξάλλου δεν ανέφερε πηγές στην εποχή του Ιμπν Ισχάκ! Δεν ήταν σαν τους Μπουχάρι, Μουσλίμ και λοιπούς που έπρεπε να βάλουν πηγές γιατί είχαν από χρονικής απόψεως απομακρυνθεί πολύ από τα γεγονότα. Άρα ο Ιμπν Ισχάκ δεν χρειάζεται να δώσει στην ιστορία του τίποτε άλλο, εκτός από αυτά που ήδη δίνει: την αφήγηση των γεγονότων όπως ΟΛΟΙ τα γνώριζαν εκείνη την εποχή. Αν οι ιστορίες του δεν ήταν αληθινές, το έργο του θα είχε δεχτεί κριτική από τους συγχρόνους του που γνώριζαν τα γεγονότα, όμως αυτό δεν έγινε: ο Ιμπν Ισχάκ θεωρείται αυθεντία, αποσπάσματά του χρησιμοποιεί αυτούσια ο Τάμπαρι και άλλοι, και το έργο του γίνεται αποδεκτό μέχρι σήμερα τόσο από τους λογίους αλλά και απλούς μουσουλμάνους στη Μέση Ανατολή και τις άλλες ισλαμικές χώρες, όσο και από όλους τους Δυτικούς ασιανολόγους. Οι μόνοι που τον είδαν με μισό μάτι ήταν οι Σιίτες, επειδή θεώρησαν ότι δεν προβάλει αρκετά τον αγαπημένο τους Αλί.

Όσο για τους λόγους που «κάποιοι» λόγιοι του Ισλάμ αμφισβητούν την αξιοπιστία μερικών διηγήσεων, προκαλούμε τον απολογητή να φέρει αποσπάσματα από τα αυθεντικά βιβλία των πιο παλιών από αυτούς (όχι του μεταγενέστερου Allama Shibli Nomani που γεννήθηκε το 1857, εκατοντάδες χρόνια μετά τα γεγονότα και μετά τον Ιμπν Ισχάκ…) και να παραθέσει ΚΑΙ το πρωτότυπο κείμενο στα αραβικά ή τα αγγλικά, να δουν όλοι ποιοι ήταν αυτοί οι περίφημοι λόγοι που επικαλείται και για τους οποίους μας μιλά τόσο γενικά. Για να τον βοηθήσουμε, οι λόγιοι αυτοί είναι ο σύγχρονος του Ιμπν Ισχάκ νομικός Malik, και ο μεταγενέστερος Ibn Hajar al-Asqalani (1372 – 1448) που βασίστηκε στον Μalik και ουσιαστικά, χρησιμοποίησε το ίδιο επιχείρημα με αυτόν. Σε αυτούς τους δύο και το επιχείρημά τους βασίζεται και η κριτική των υπόλοιπων, που αναφέρει ο φίλος μας.

Βέβαια, ο απολογητής του Ισλάμ ήδη έχει δώσει ένα δείγμα της αιτίας αυτών των αμφισβητήσεων: Σε άρθρο του που αναιρούμε εδώ σχολιάζει:

«η αναφορά φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από τους Ιουδαίους και Χριστιανούς. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή».

Για να κάνουμε κατανοητή την αμφίσημη αυτή δήλωση στους αναγνώστες που δεν γνωρίζουν το Ισλάμ, αυτό που «πολύ απλά» εννοείται εδώ είναι ότι οι χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είναι αξιόπιστες πηγές, διότι είναι άπιστοι, και αξιόπιστοι είναι μόνο οι μουσουλμάνοι (με μόνη εξαίρεση ορισμένους μουσουλμάνους που άλλοι μουσουλμάνοι τους καταλογίζουν αναξιοπιστία). Γι’ αυτό άλλωστε και κατά τους αιώνες όπου σημαντικά τμήματα χριστιανικών κι εβραϊκών πληθυσμών ήταν υπό ισλαμική υποδούλωση – συγγνώμη, «προστασία» – ο κάθε μουσουλμάνος κατηγορούσε χριστιανούς κι Εβραίους και η μαρτυρία του γινόταν δεκτή, ενώ οι ταλαίπωροι Διμμίτες δεν εισακούονταν στα ισλαμικά δικαστήρια. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που μερικοί ισλαμιστές, και μάλιστα ειδικοί της Σαρία κριτικάρουν τον Ιμπν Ισχάκ: Ότι έκανε τη δουλειά του πρώτα ως σοβαρός ιστορικός, που εξετάζει όλες τις πηγές που υπάρχουν, και μετά ως προκατειλημμένος και ρατσιστής ισλαμιστής (που προσθέτει τα σχολιάκια του υπέρ του «προφήτη», όπως έκανε ο ιμπν Ισχάκ σε πολλές περιπτώσεις).

Όσο για το ότι «όλοι οι λόγιοι και οι επιστήμονες της ισλαμικής θεολογίας και της Σαρία» θεωρούν το βιβλίο του ιμπν Ισχάκ μερικώς αναξιόπιστο, αυτό απλά δεν είναι αλήθεια. Θα παραθέσουμε ένα πολύ ισχυρό στοιχείο, που αποδεικνύει περίτρανα ότι συγκεκριμένες ιστορίες της Σίρα, τις οποίες αμφισβητούν οι σύγχρονοι απολογητές του Ισλάμ για να μην τρομάξουν τους Δυτικούς προσήλυτους, γίνονται πλήρως αποδεκτές από μεγάλους λογίους του Ισλάμ οι οποίοι μάλιστα τις χρησιμοποιούν στην επιχειρηματολογία τους.

Ο Taqi ad-Din Ahmad ibn Taymiyyah (1263 – 1328), μεγάλος λόγιος του Ισλάμ και δάσκαλος των Ibn Kathir (1301–1372), Ibn al-Qayyim (1292–1350), al-Dhahabi (1274–1348) και Muhammad ibn Abd-al-Wahhab (1703–1792) έγραψε στο ξακουστό βιβλίο του «as-Sarim al-Maslul ‘ala Shatim ar-Rasul» (Το σπαθί που τραβιέται εναντίον αυτών που προσβάλουν τον Προφήτη) σελ. 286 τα εξής:

«Και υπήρχε η κόρη του Marwaan η οποία σκοτώθηκε από αυτόν τον άνθρωπο, και ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) τον αποκάλεσε [τον δολοφόνο] υποστηρικτή του Αλλάχ και του Αγγελιαφόρου του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτός του οποίου η εκτέλεση καθίσταται αναγκαία λόγω της σκευωρίας του να αλλοιώσει τη θρησκεία δεν είναι όπως αυτός που εκτελείται εξαιτίας του ότι έχει αμαρτήσει κάνοντας zina (παράνομη σεξουαλική επαφή) και τα παρόμοια.»

Με δυο λόγια, ο ibn Taymiyyah αποδέχεται πλήρως την ιστορία με την δολοφονία της Asma bint Marwan, μιας μητέρας 5 παιδιών. την οποία δολοφονία διέταξε ο Μουχάμμαντ, και η οποία περιγράφεται στη βιογραφία του Ιμπν Ισχάκ και χαρακτηρίζεται από τον Άχμαντ Ελντίν ως «πλαστογραφημένη» που «δεν ισχύει».

Περιμένουμε τα δικά σας πραγματικά στοιχεία κατά της Σίρα, απολογητές του Ισλάμ. Πραγματικά στοιχεία, όχι ρατσιστικές κατηγορίες ότι ο ιμπν Ισχάκ μάζευε μαρτυρίες από Χριστιανούς κι Εβραίους!

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-1: «Δολοφονημένοι από τον Μωάμεθ»

Αυτά που διαβάζετε αναιρούν το άρθρο με τίτλο 34) Ο προφήτης και οι εχθροί του που δημοσιεύεται στη διεύθυνση

http://nabiallah.wordpress.com/2009/04/21/34-ο-προφήτης-και-οι-εχθροί-του/

Το άρθρο που αναιρούμε, εμπεριέχει κι άλλο ένα άρθρο που γράφτηκε από «τον μουσουλμάνο Άχμεντ Ελντίν στην ιστοσελίδα του: www.islamforgreeks.org με τίτλο: “Αντικρούοντας την άγνοια – Μέρος 4^ο” στην κατηγορία: “Απαντώντας στις κριτικές”» και αποτελεί προσπάθεια αναίρεσης του άρθρου «Δολοφονημένοι από τον Μωάμεθ: Οι Απάνθρωποι Θάνατοι των Πρώιμων Εχθρών του Ισλάμ» που βρίσκεται στη διεύθυνση http://www.oodegr.com/oode/islam/dol_mwameth1.htm#23 Το αρχικό αυτό άρθρο το οποίο προσπαθούν να αναιρέσουν οι μουσουλμάνοι στους οποίους απαντάμε, δεν γράφτηκε από τους συγγραφείς της ελληνικής ιστοσελίδας, αλλά αποτελεί μεταφρασμένη αναδημοσίευση άρθρου του David Wood, την αρχική μορφή του οποίου μπορείτε να δείτε στα αγγλικά

εδώ: http://www.answeringinfidels.com/content/view/61/1/ Υπάρχει και μια αναφορά σε άρθρο της εφημερίδας «Στόχος» το οποίο δεν έχουμε, αλλά δεν χρειάζεται καθως οι μουσουλμάνοι φίλοι μας σχολιάζουν μόνο μια φράση από αυτό, την οποία την παραθέτουν κιόλας.

Η μορφή του άρθρου ακολουθεί αυτήν που του έδωσε ο «Αλή αλ-Γιουνάνι» : με τα κόκκινα γράμματα βλέπουμε τη μετάφραση του αγγλικού άρθρου από την ΟΟΔΕ, με τα πράσινα την προσπάθεια αναίρεσης που έκανε ο Άχμεντ Ελντίν, και με τα μπλε τα σχόλια του «Αλή αλ-Γιουνάνι», ενώ ό,τι γράφουμε εμείς είναι με μαύρα. Για να διευκολύνεται ακόμη περισσότερο ο αναγνώστης, όλα τα αναιρούμενα είναι με πλάγια γράμματα και μόνο τα δικά μας είναι με κανονικά.

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ. 1: «ΕΙΝΑΙ ΨΕΜΑ ΟΤΙ Ο ΜΟΥΧΑΜΜΕΝΤ ΗΤΑΝ ΠΟΛΕΜΟΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΕΙΧΕ ΔΙΑΤΑΞΕΙ ΤΟΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟ ΜΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΦΥΛΗΣ»

Μας λέτε ότι «η εφημερίδα Στόχος έγραψε ότι «ο Μουχάμμεντ ήταν πολεμοχαρής και σκότωνε τους εχθρούς του και μάλιστα είχε διατάξει τον αφανισμό μιας ολόκληρης φυλής..” όπου χειρότερο ψέμα από την κατηγορία αυτή δεν υπάρχει.»

Από πού και ως πού είναι ψέμα αυτή η κατηγορία; Η εφημερίδα – την οποία δεν διαβάσαμε αλλά καταλάβαμε για πιο πράγμα μιλάει – αναφέρεται στην εξολόθρευση των Μπανί Κουραϊζά, μιας από τις τρεις μεγαλύτερες εβραϊκές φυλές της Μεδίνα. Το γεγονός αυτό είναι πασίγνωστο και δεν καταγράφεται μόνο στη Σίρα (βιογραφία) του «προφήτη» Μουχάμεντ από τον Ιμπν Ισχάκ, μεγάλο μέρος της οποίας διέσωσε ο Ιμπν Χισάμ. Αναφέρεται και στην ιστορία του Τάμπαρι και σε πάρα πολλά χαντίθ από τις έγκυρες συλλογές της Σούννα, όπως το Σαχίχ Μπουχάρι. Φυσικά ο Μουχάμεντ ήταν πολεμοχαρής, αφού παρακολουθούσε τον αποκεφαλισμό 600-900 Εβραίων από το πρωί μέχρι το βράδυ. Μόνο ένας πολεμοχαρής θα καθόταν τόσες ώρες να παρακολουθεί αποκεφαλισμούς αντιπάλων του! Οι 600-900 αυτοί ήταν οι ενήλικοι άντρες της φυλής, που ήταν ικανοί να πολεμήσουν, και αποκεφαλίστηκαν από τους «ευγενείς μουσουλμάνους» ενώ γύρω οι μουσουλμάνες πανηγύριζαν και χόρευαν! Μετά από επιτόπια έρευνα των μουσουλμάνων στα γεννητικά όργανα όλων των αρρένων, δεν εκτελέστηκαν  τα παιδιά, δηλαδη τα αγόρια που δεν είχαν ακόμα τριχωμα στην ηβική χώρα. Οι μουσουλμάνοι κράτησαν για προσωπική τους χρήση όποιες γυναίκες ήθελαν, με τον Μουχάμμαντ να παίρνει την ωραιότατη 17χρονη Ρεϊχάνα που λίγο πριν είχε εκτελεστεί ο άντρας της, και να χαρίζει στους συγγενείς του και στα πρωτοπαλίκαρά του άλλες νέες και ωραίες κοπέλες. Οι υπόλοιπες πουλήθηκαν μαζί με τα περισσευούμενα παιδιά ως σκλάβοι. Αν αυτό δεν είναι αφανισμός μιας ολόκληρης φυλής, τότε τι είναι;

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ. 2: «ΟΙ IBN ISHAK και TABARI δεν είναι και τόσο αξιόπιστοι (πάντα όσον αφορά την περιγραφή της αρνητικής πλευράς του Μουχάμμαντ, κατά τα άλλα είναι εντάξει)»

Γράφετε: «Το βιβλίο του Ibn Ishaq έχει πολλά κενά στις αφηγήσεις και πολλές αναφορές του έχουν περάσει από αρνητική κριτική από παλιότερους ιστορικούς του Ισλάμ.».

Η βιογραφία του Μουχάμμαντ από τον Ιμπν Ισχάκ έχει χαθεί, όπως και κάθε άλλο ολόκληρο έργο του (και αυτό κατά τη γνώμη μας είναι λίγο ύποπτο, σε συνδυασμό και με την καταστροφή άλλων πρώιμων βιογραφιών του «προφήτη»). Μόνο αποσπάσματα από το όλο έργο του έχουν μείνει, και ό,τι από αυτό ενέταξαν στα δικά τους έργα άλλοι ιστορικοί όπως ο Τάμπαρι και ο Ιμπν Χισάμ. Επομένως, είναι ανόητο να λέει κανείς ότι το έργο «έχει κενά» προσπαθώντας να πλήξει την αξιοπιστία του. Στην αρχική του μορφή προφανώς δεν θα είχε κενά, οπότε δεν αποδεικνύεται κακός ως ιστορικός ο Ιμπν Ισχάμ. Γράφετε: «Βεβαίως χωρίς αμφιβολία το βιβλίο του Ibn Ishaq θεωρείται μια από τις παλιότερες βιογραφίες του Προφήτη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και η εγκυρότερη.» Και ποια λοιπόν είναι η εγκυρότερη, ω μουσουλμάνοι; Κάποια αγιογραφία του «προφήτη» που να αποκρύπτει ή να δικαιολογεί τα εγκλήματα που έκανε; Πείτε μας ποια είναι η «εγκυρότερη» βιογραφία  κατά τη γνώμη σας. Και αλήθεια, είστε σίγουροι ότι ο λόγος που κάποιοι άλλοι ιστορικοί του Ισλάμ το κατέκριναν δεν είναι ότι δεν παρουσιάζει αρκετά «αγιογραφικά» την προσωπικότητα του ιδρυτή του Ισλάμ;

Παρακάτω πάτε να δημιουργήσετε αμφιβολίες για το έργο του Τάμπαρι: «Το ίδιο ισχύει και για τον Tabari, ο οποίος και αυτός είναι ιστορικός του Ισλάμ αλλά στο έργο του “History of Al Tabari” ξεκαθαρίζει ο ίδιος ότι οι αναφορές που βάζει είναι απλά μια συλλογή από πολλές αναφορές που βρήκε χωρίς να τις χαρακτηρίζει έγκυρες η όχι και μάλιστα όπως δηλώνει έχει αφήσει το έργο αυτό (της εγκυρότητας) να το κρίνουν οι μεταγενέστεροι του.» Και όντως, το έκριναν: στο ίδιο το λινκ που παραθέτετε γράφει ότι το έργο που λέγεται συνοπτικά «Η ιστορία του αλ-Τάμπαρι»[1] είναι «ξακουστό για τη λεπτομερειακότητα και ακρίβειά του σχετικά με την ιστορία του Ισλάμ και της Μέσης Ανατολής»[2], ενώ όπως γράφει και η εγκυκλοπαίδεια Britannica, «o Τάμπαρι άντλησε στοιχεία από τις εκτεταμένες έρευνες των λογίων της Μεδίνα του 8ου αιώνα»[3].  «Λόγιοι» με «εκτεταμένες έρευνες» λοιπόν είναι οι πηγές του Τάμπαρι, κι όχι μόνο ό,τι έγραψε ο Ιμπν Ισχάκ. Οπότε δεν χωράει καμιά αμφισβήτηση για την αξιοπιστία της ιστορίας του Τάμπαρι. Μάλλον αυτοί που την αμφισβητούν πρέπει να αμφισβητούνται, οι ίδιοι και τα κίνητρά τους…

Επίσης: Είστε πάντα έτοιμοι να αμφισβητήσετε τα σημεία αυτών των έργων που παρουσιάζουν αρνητικές πλευρές της προσωπικότητας του «προφήτη». Όταν όμως αμφισβητούμε την αλήθεια ενός έργου το αμφισβητούμε ΟΛΟΚΛΗΡΟ. Όχι μόνο τα σημεία που δεν μας βολεύουν. Τα ίδια κάνετε και με τα ιερά βιβλία Εβραίων και χριστιανών: από τη μια μας λέτε γενικώς και αορίστως ότι «είναι παραχαραγμένα», χωρίς να μας αποδεικνύετε πού είναι παραχαραγμένα ή ποιος και πότε τα παραχάραξε. Όσον αφορά την «παραxάραξη» της Τανάκ που για τους χριστιανούς είναι η Παλαιά Διαθήκη, εννοείτε μεταξύ άλλων ότι δεν αναφέρονται σ’ αυτήν α) οι ανύπαρκτοι προφήτες που αναφέρονται στο Κοράνι και που ο Μουχάμμαντ έβγαλε από τη φαντασία του, ή από απόκρυφα κείμενα Εβραίων ή από λαϊκές παραδόσεις της Αραβίας, β) άλλα μυθολογικά περιστατικά, όπως ότι ο Αβραάμ έχτισε την Κάαμπα. Όσον αφορά την Καινή Διαθήκη, εννοείτε μεταξύ άλλων ότι έχουν παραχαραχθεί ή παρεμβληθεί τα αποσπάσματα που αποδεικνύουν α) τη θεότητα του Χριστού και β) την Αγία Τριάδα. Όταν πρόκειται για αποσπάσματα που νομίζετε ότι ταιριάζουν με το σκοπό σας, δηλαδή την προπαγάνδιση του Ισλάμ, τότε επικαλείσθε με θράσος τα βιβλία που παρουσιάσατε ως παραχαραγμένα! Τότε ξαφνικά ανεμίζετε σαν σημαία το Δευτερονόμιο 18:18 που σας φαίνεται ότι προαναγγέλει τον Μουχάμμαντ, ή τα εδάφια της Καινής Διαθήκης που μιλούν ΜΟΝΟ για την ανθρώπινη φύση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Αυτή η τακτική σας είναι για γέλια! Οπότε σκεφτείτε και απαντήστε, πρώτα στον εαυτό σας με ειλικρίνεια και μετά σ’ εμάς με τακίγια: Είστε έτοιμοι και πρόθυμοι να αμφισβητήσετε τα σημεία του Τάμπαρι και του Ιμπν Ισχάκ, που παρουσιάζουν τον Μουχάμμαντ ως γενναιόδωρο, υπομονητικό, ευγενή και ελεήμονα, μάλιστα με την ίδια ευκολία που αμφισβητείτε εκείνα που τον παρουσιάζουν ως μικρόψυχο, εγωπαθή, εκδικητικό, επιληπτικό (ή δαιμονισμένο), ζηλιάρη, υποκριτή, ψεύτη, δολοπλόκο, σεξομανή, γεμάτο άγνοια και προλήψεις;

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ. 3: «ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΜΗ-ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ»

Ο αρθρογράφος Αχμέντ Ελντίν θεωρεί «σημαντικό να αναφέρει ότι στη συγκεκριμένη σελίδα που βρίσκεται το άρθρο αυτό, είναι υπό την παρακολουθήσει του Κυρίου Μανώλη Καλομοίρη, τον οποίο τον είχε προσκαλέσει σε δημόσιο διάλογο (Ισλάμ και Χριστιανισμού) και είχε απορρίψει την πρόταση του για άγνωστους λόγους.» Πολύ σημαντικό, αλήθεια, ότι ο κ. Καλομοίρης δεν ήθελε να αφιερώσει χρόνο σε διάλογο με απολογητές του Ισλάμ! Εδώ το μήνυμα είναι ότι α) στη χειρότερη περίπτωση, ο κ. Καλομοίρης είτε δεν ξέρει τι του γίνεται από Ισλάμ, είτε συκοφαντεί εν γνώσει του το Ισλάμ και απέφυγε την πρόσκληση του Αχμέντ Ελντίν για να μη αποκαλυφθεί η άγνοιά του και το πόσο αναληθή πράγματα γράφει η σελίδα του β) στην καλύτερη περίπτωση, ο κ. Καλομοίρης είναι θύμα μιας προκατάληψης, πιστεύει ότι κατέχει την αλήθεια και δεν αφιερώνει χρόνο να δει μήπως κι έχει άδικο. Πάντως ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ο απολογητής του Ισλάμ Άχμεντ Ελντίν θα μπορούσε να διαψεύσει αυτά που γράφει η σελίδα του κ. Καλομοίρη αν ο τελευταίος δεχόταν τον δημόσιο διάλογο. Αυτή η «σημαντική λεπτομέρεια» αναφέρεται ώστε οι αναγνώστες του κ. Ελντίν να σχηματίσουν την εντύπωση ότι όσα γράφει η σελίδα του κ. Καλομοίρη είναι αναξιόπιστα, και να προετοιμαστούν να δεχθούν τα όσα θα πει στη συνέχεια ο απολογητής του Ισλάμ για να τα αναιρέσει, αυτά που τάχα θα αποδείκνυαν δημόσια ότι το άρθρο στη σελίδα του κ. Καλομοίρη δεν τα λέει καλά, αν ο κ. Καλομοίρης δεχόταν να κάνει τον δημόσιο διάλογο.

Λοιπόν όχι αγαπητέ Άχμεντ. Το ότι κάποιος αρνείται το δημόσιο διάλογο μαζί σου δενείναι απαραίτητα «σημαντικό», μιας και μπορεί να σημαίνει δεκάδες πράγματα: 1) Ότι δεν έχει καιρό 2) Ότι δεν το βρίσκει σημαντικό 3) Ότι αποφεύγει τους δημόσιους διαλόγους γενικά, εκ πεποιθήσεως 3) Ότι βρίσκει ότι δεν έχει τα προσόντα του ομιλητή από άποψη χαρισμάτων, π.χ. δεν έχει καλή φωνή ή καλή άρθρωση 4) Ότι σε θεωρεί «αιρετικό» και όχι κανονικό εκπρόσωπο του Ισλάμ που θα αντιπροσωπεύσει σωστά σε διάλογο αυτή τη θρησκεία 5) Ότι πιστεύει ότι τέτοιοι διάλογοι πρέπει να γίνονται σε επίσημα συνέδρια από πανεπιστημιακούς κι όχι από άτομα σαν εκείνον και εσένα 6) Ότι δεν θέλει να έρθει να μιλήσει σε τζαμί  7) Ότι δεν πιστεύει πως οι μουσουλμάνοι ακροατές θα καταλάβουν ό,τ ι έχει να πει κ.ο.κ. Χωρίς πολλή προσπάθεια βρήκαμε ήδη 7 βάσιμους λόγους για να αρνηθεί κανείς το διάλογο μαζί σου, αποδείξαμε ότι αυτή η άρνηση δεν είναι κάτι «σημαντικό» που μάλιστα έχει σχέση με το περιεχόμενο του άρθρου, και σταματάμε να ξεκινήσουμε την καθαυτό αναίρεση της αναίρεσης που αποπειραθήκατε εσύ πρώτα, και ο Αλή αλ-Γιουνάνι στη συνέχεια.

ΔΙΑΨΕΥΣΗ υπ’ αρ: 4 ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ UQBA BIN ABU MU’ AYT

ΣΕ 5 ΣΚΕΛΗ-ΥΠΟΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ & ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ:

4:1: Ο UQBA ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΑΝΤ – ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

4:2: Ο UQBA ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΚΕ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ

4:3: Η ΦΥΛΗ ΤΟΥ UQBA ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΡ

4:4: Ο Ο UQBA ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΣΤΗ ΜΠΑΝΤΡ

4:5: Ο ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΟΝ UQBA ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΑ

4:6: ΤΟ SIRAT UN NABI ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ ΤΟ ΣΙΡΑΤ ΡΑΣΟΥΛ ΑΛΛΑΧ

Ας δούμε όμως τώρα τις κατηγορίες. Λένε:

Η περίπτωση του Uqba bin Abu Mu’ ayt

Από όλους τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν από τον Μουχάμμεντ, ο Uqba ήταν ανάμεσα σε εκείνους που περισσότερο άξιζαν να τιμωρηθούν. Περιγελούσε και βασάνιζε τον Μουχάμμεντ, όσο καιρό εκείνος παρέμενε στην Μέκκα. Πράγματι, ο Uqba ήταν τόσο δυσσεβής, που κάποτε έφτυσε τον Μουχάμμεντ στο πρόσωπο, [5] και αργότερα, πολέμησε τους Μουσουλμάνους στο Badr. Ο μόνος λόγος που τον συμπεριλαμβάνω στον κατάλογο εδώ, είναι εξ αιτίας της ιδιαζόντως σκληρής απάντησης που του είχε δώσει ο Μουχάμμεντ, την στιγμή της εκτέλεσής του: «Όταν ο απόστολος διέταξε να εκτελεσθεί, ο Uqba ρώτησε: «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μουχάμμεντ;» η απάντησή του ήταν: «η κόλαση….» [6]

Απάντηση:

Είναι ξεκάθαρο ότι ο ίδιος αρθογράφος παραδέχεται ότι άξιζε την τιμωρία. Ξέχασε όμως να αναφέρει ότι ο Uqba προσπάθησε να δολοφονήσει τον Προφήτη αρπάζοντας τον από τον  ώμο και τυλίγοντας ένα ρούχο γύρο από το λαιμό του προσπάθησε να τον πνίξει (πηγή: Sahih Bukhari, Βιβλίο 60, Προφητική ερμηνεία).

Επίσης όταν εκτελέστηκε ο Uqba ήταν αιχμάλωτος πολέμου όπου ο ίδιος μαζί με την φυλή του προκάλεσε εναντίον του Προφήτη (Ibn Ishaq σελ 291). Γιατί ο Προφήτης δεν εκτέλεσε όλους τους αιχμαλώτους και εκτέλεσε μόνο τον Uqba; Γιατί ο Uqba συνεχώς απειλούσε την ζωή του Προφήτη. Έτσι λοιπόν η τιμωρία του είναι δικαιολογημένη όπως παραδέχεται και ο αρθογράφος. Τα λόγια τώρα του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) στην ερώτηση του Uqba «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μουχάμμεντ;» η απάντησή του ήταν: «η κόλαση» δεν αναφέρονται πουθενά στην ιερά παράδοση του Προφήτη. Ο Ibn Ishaq την αναφέρει γιατί είναι γνωστό ότι οι αναφορές του για τους πολέμους που είχε ο Προφήτης της μαζεύει από ιστορίες που λέγανε οι Ιουδαίοι

(Πηγή: Sirat Un Nabi, Vol. II, σελ. 173 από τον Allama Shibli Nu’Mani).

4:1: Ο UQBA ΑΞΙΖΕ ΝΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΑΝΤ – ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΣ

Ασφαλώς ο κάθε αναγνώστης έχει τη δική του κρίση και δεν χρειάζεται να δανειστεί αυτήν του Ιμπν Ισχάκ, ο οποίος μεροληπτεί φανερά υπέρ του Μουχάμμαντ. Το Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ είναι πολύτιμο για την ακρίβειά του, και όχι για την προσωπική γνώμη του συγγραφέα του. Είναι ξεκάθαρο ότι ο συγγραφέας της «αναίρεσης» προσπαθεί να προσθέσει ένα ακόμα επιχείρημα στη φαρέτρα του και γράφει αυτή τη σαχλαμάρα, ακριβώς επειδή δεν έχει κανένα σοβαρό επιχείρημα για να υπερασπίσει το «επιβεβλημμένο» της εκτέλεσης του Uqba

4:2: Ο UQBA ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΕΠΕΙΔΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑΘΗΚΕ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΕΙ
Ο Uqba αναφέρεται στο Σαχίχ Μπουχάρι 6 φορές (Βιβλία 4, 9, 53, 58, 59, 60). Πρόκειται για επαναλήψεις δυο συγκεκριμένων γεγονότων. Στο ένα, που η διήγησή του επαναλαμβάνεται 4 φορές, την ώρα που ο Μουχάμμαντ προσευχόταν ο Uqba και άλλοι Κουραϊσίτες έβαλαν ανάμεσα στους ώμους του εντόσθια καμήλας. Στο άλλο, που επαναλαμβάνεται 2 φορές, ο Uqba πλησίασε πισώπλατα τον Μουχάμαντ που προσευχόταν και του έσφιξε δυνατά το λαιμό με το μαντήλι του, αλλά επενέβη ο Άμπου Μπακρ και τον έδιωξε. (Δείτε και το άρθρο μας Ο Μουχάμμαντ βασανίστηκε από τους Μεκκανούς; https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/01/12/muhammad-tortured/)
Πριν ακόμη συμβεί το επεισόδιο με την απόπειρα στραγγαλισμού, από τότε που μια παρέα Μεκκανών είχε προσβάλει τον Μουχάμμαντ, ήδη από τότε εκείνος τους καταράστηκε και ζήτησε από τον Αλλάχ να τους τιμωρήσει (βλ. Σαχίχ Μπουχάρι Τόμος 1,Βιβλίο 4, αρ. 241). Αντίθετα στο επεισόδιο με την απόπειρα στραγγαλισμού, δεν έχουμε κάποια τέτοια δήλωση του Μουχάμμαντ εναντίον του Uqba. (Περισσότερες λεπτομέρειες γι’ αυτό πιο κάτω, στην υποδιάψευση 4:4.)

Και άλλοι έχουν καταγράψει την απάντηση του Μουχάμμαντ στον Uqba, όταν αυτός διαμαρτυρήθηκε για την επικείμενη εκτέλεσή του και ρώτησε γιατί σε αυτόν φέρονταν πιο σκληρά από άλλους αιχμάλωτους, που θα τους παρέδιδαν στους Μεκκανούς για λύτρα: «’Εξαιτίας της εχθρότητάς σου προς το Θεό και τον προφήτη του’ απάντησε ο Μουχάμμαντ.»  Η απάντηση αυτή δείχνει ότι ο Μουχάμμαντ έπαιρνε εκδίκηση για τη γενική εχθρότητα του Uqba, χωρίς να τονίζει ιδιαίτερα το επεισόδιο όπου ο Uqba του επιτέθηκε.  (Thomas Hughes, A Dictionary of Islam (London: Allen & Co., 1885), p.376.)

4:3: Η ΦΥΛΗ ΤΟΥ UQBA ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΡ

Αν αυτός ο ισχυρισμός δεν είναι ο πιο γελοίος που χρησιμοποιεί ο Άχμεντ Ελντίν, είναι σίγουρα ένας από τους πιο ανιστόρητους. Η μάχη της Μπαντρ προκλήθηκε από τον Μουχάμμαντ, ο σκοπός τουήταν να λεηλατήσει το καραβάνι των Μεκκανών και να τους ταπεινώσει, επειδή τους μισούσε, και ενώ εκείνοι έλαβαν τα μέτρα τους για να τον αποφύγουν εκείνος τους ανάγκασε κυριολεκτικά να πολεμήσουν! Όσοι δεν φοβάστε την ιστορική πραγματικότητα ελάτε να μάθετε την αλήθεια γι’ αυτή τη μάχη εδώ: Oi Μουσουλμάνοι πολέμησαν αμυνόμενοι στη Μάχη της Μπαντρ; https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/01/15/badr-self-defense/

4:4: Ο Ο UQBA ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΟΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΤΗΚΕ ΣΤΗ ΜΠΑΝΤΡ

Ο Άχμεντ Ελντίν φαίνεται να γνωρίζει το περιεχόμενο του βιβλίου «Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ»: Παραπέμπει σε συγκεκριμένα γεγονότα που αναφέρονται σε συγκεκριμένες σελίδες του. Πώς λοιπόν δεν είδε στη σελ. 308 ότι εκτός από τον Uqba bin Abu Mu’ ayt εκτελέστηκε και άλλος ένας αιχμάλωτος, ο al-Nadr bin al-Harith; «Όταν ο απόστολος ήταν στην αλ-Σάφρα, ο αλ-Ναντρ σκοτώθηκε από τον Αλή, όπως μου είπε ένας Μεκκανός». Στην Εγκυκλοπαίδεια του Ισλάμ, New Edition, Vol. VII, 1993, σ. 872 διαβάζουμε ότι ο al-Nadr bin al-Harith «πολέμησε στη Μπαντρ στις τάξεις των ειδωλολατρών και συνελήφθη. Τότε ο Μουχάμμαντ τον σκότωσε ο ίδιος, και ο Αλή έκοψε το κεφάλι του με ένα χτύπημα του σπαθιού του, αλλά το γεγονός αμφισβητείται από ένα Hadith λέει ότι οι καταδικασμένοι που θα υποστούν τις σοβαρότερες ποινές στην Ημέρα της Κρίσης είναι εκείνοι που έχουν σκοτώσει έναν προφήτη ή που τους έχει σκοτώσει ένας προφήτης. Η πιο πιστευτή εκδοχή είναι ότι ο Αλή ιμπν Αμπού Ταλεμπ τον εκτέλεσε εν ψυχρώ, αφού τον έδεσε… σε ένα χώρο που ονομάζεται αλ-Σάφρα…»

Στο μέλλον θα αναφερθούμε με λεπτομέρειες στο τι έκανε εναντίον του «προφήτη» ο αλ-Ναντρ μπιν αλ-Χαρίθ και του είχε προκαλέσει τόσο μεγάλο μίσος (βασικά είχε μάθει από τους Εβραίους της περιοχής τι ερωτήσεις έπρεπε να του κάνει για να διαπιστώσει αν είναι πραγματικός προφήτης, και του υπέβαλε τις ερωτήσεις αυτές). Αλλά ας δούμε γενικότερα τι αντιμετώπιση είχαν οι εχθροί του Μουχάμμαντ στη μάχη της Μπαντρ. Όπως είπαμε η εχθρότητα του Μουχάμμαντ για μερικούς εκδηλώθηκε με κατάρες στο επεισόδιο με τα εντόσθια καμήλας:

«Σαχίχ Μπουχάρι Τόμος 1,Βιβλίο 4, αρ. 241:

Διηγήθηκε ο Abdullah bin Mas’ud:

… Ο Προφήτης ειπε, ‘Ω Αλλάχ! Τιμώρησε τον Άμπου Τζαχλ (το πραγματικό του όνομα ήτν Amr ibn Hishām και όχι Άμπου Τζαχλ, αυτό είναι παρατσούκλι που του κόλλησαν οι μουσουλμάνοι και σημαίνει «πατέρας της άγνοιας), τον ‘Utba bin Rabi’a, τον Shaiba bin Rabi’a, τον Al-Walid bin ‘Utba, τον Umaiya bin Khalaf, και τον ‘Uqba bin Al Mu’it (και ανέφερε τον έβδομο, το όνομα του οποίου δεν μπορώ να θυμηθώ). Μα τον Αλλάχ στα χέρια του οποίου είναι η ζωή μου, είδα τα νεκρά σώματα αυτών των ανθρώπων που ο Απόστολος τα μετρούσε στο Qalib (ένα από τα πηγάδια) της Μπαντρ.»

Και μια μικρή «λεπτομέρεια»:  Όχι απλώς σκότωσε αυτούς τους ανθρώπους, αλλά τους ακρωτηρίασε: Το ίδιο περιστατικό αναφέρεται στο Σαχίχ Μπουχάρι, Τόμο 1, Βιβλίο 9, Αρ. 499, στον Τόμο 4, βιβλίο 53, Αρ. 409 (όπου μαθαίνουμε ότι έναν από τους άντρες αυτούς, τον Umaiya ή τον Ubai, τον έκοψαν κομμάτια πριν τον ρίξουν στο πηγάδι επειδή ήταν χοντρός και δεν χωρούσε), και στον Τόμο 5 Βιβλίο 58 Αρ. 193 (εκεί λέει ότι ο ένας από τους άντρες αυτούς, ο Umaiya ή ο Ubai, ακρωτηριάστηκε αλλά δεν ρίχτηκε στο πηγάδι). Πώς σας φαίνεται αυτή η συμπεριφορά του ανθρώπου που χαρακτηρίζετε ως «υπόδειγμα για την ανθρωπότητα»; Μήπως θέλετε να του μοιάσετε;

4:6: ΤΟ SIRAT UN NABI ΕΙΝΑΙ ΠΗΓΗ ΙΚΑΝΗ ΝΑ ΑΝΑΙΡΕΣΕΙ ΤΟ ΣΙΡΑΤ ΡΑΣΟΥΛ ΑΛΛΑΧ

Ένας βιογράφος του Μουχάμμαντ που αμφισβητεί την αυθεντικότητα της ιστορίας αυτής είναι ο Allama Shibli Nomani, στο βιβλίο του Sirat Un Nabi. Υπάρχουν κάποιες λεπτομέρειες για τον συγγραφέα αυτό, που ο Άχμεντ Ελντίν δεν μας τις δίνει και μας αφήνει με την εντύπωση ότι είναι «παλιός ιστορικός του Ισλάμ». Σε σχέση με εμάς σίγουρα είναι παλιός. Σε σχέση με τα γεγονότα που περιγράφει όμως, είναι πολύ μακρινός: γεννήθηκε το 1857 ενώ ο Μουχάμμαντ πέθανε το 632. Είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι η δική του βιογραφία είναι πιο αξιόπιστη από αυτήν του Ιμπν Ισχάκ που γράφτηκε λίγες δεκαετίες μετά τα γεγονότα, και δεν αμφισβητήθηκε από τους συγχρόνους του;

4:5: Ο ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕ ΣΤΟΝ UQBA ΤΟΣΟ ΣΚΛΗΡΑ

Οι λόγοι που ο Nomani αμφισβητεί διάφορα που γράφει το «Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ» είναι ότι δεν ταιριάζουν με την αγιογραφία του «προφήτη», όπως θα δούμε παρακάτω. Όμως οι λόγοι που προβάλει για να μας πείσει είναι οι εξής δύο:

1)    «Η απάντηση του Μουχάμμεντ στην ερώτηση του Uqba  «Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μουχάμμεντ;» (η απάντησή του ήταν: «η κόλαση») δεν αναφέρεται πουθενά στην ιερά παράδοση του Προφήτη.» Είναι αστείο που οι μουσουλμάνοι αμφισβητούν με αυτό το επιχείρημα μονάχα ό,τι χαλάει την καλή εικόνα του προφήτη τους. Διάφορα καλά λόγια που υποτίθεται ότι είπε ο Μουχάμμαντ, αναφέρονται μόνο σε μια πηγή. Αυτά γιατί δεν τα αμφισβητούν; Τέλος πάντων, η απάντηση για την αξιοπιστία του Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ και μάλιστα έναντι του βιβλίου του Nomani έχει ήδη δοθεί πιο πάνω…

2)    «Ο Ibn Ishaq την αναφέρει γιατί είναι γνωστό ότι οι αναφορές του για τους πολέμους που είχε ο Προφήτης της μαζεύει από ιστορίες που λέγανε οι Ιουδαίοι». Αυτό κι αν είναι επιχείρημα! Το είπαν οι Εβραίοι άρα είναι ψέματα! Φυσικά και γνωρίζουμε ότι δεν ήταν μόνο Εβραίοι αυτοί πο διηγήθηκαν στον Ιμπν Ισχάκ όσα ήξεραν για τη ζωή του Μουχάμμαντ. Αλλά σε αυτό το επιχείρημα θα αναφερθούμε σε λεπτομέρειες παρακάτω, όπου χρησιμοποιείται και πάλι.

Λένε:

Η περίπτωση του Ka’ b bin al-Ashraf

Όταν ο Ka’ b έμαθε για όλους εκείνους τους άνδρες που είχαν σκοτωθεί από Μουσουλμάνους στην Μάχη του Badr, έκλαψε για τις χαμένες αυτές ψυχές, και συνέθεσε ένα ποίημα σε ανάμνηση των αγαθών τους έργων. Οι Μουσουλμάνοι ανταποκρίθηκαν με δικά τους ποιήματα. Μια Μουσουλμάνα γυναίκα απάντησε :

Είθε εκείνους που κολυμπούν στο αίμα τους

Να τους έβλεπαν εκείνοι που μένουν ανάμεσα στης Μέκκας τα βουνά!

Θα γνώριζαν με βεβαιότητα και θα έβλεπαν

Πώς τους έσερναν, από μαλλιά και γένεια. [7]

Μετά από αυτό, ο Ka’ b έγραψε ποίηση εναντίον των Μουσουλμάνων γυναικών, και ο Μουχάμμεντ στην συνέχεια ζήτησε την δολοφονία του:

Ο απόστολος είπε… «Ποιος θα με απαλλάξει από τον Ibnu’ l-Ashraf [Ka’ b];» Ο Muhammad bin Maslama .. είπε: «Εγώ θα τον τακτοποιήσω για σένα, ω απόστολε του Θεού, εγώ θα τον δολοφονήσω.» Εκείνος [ο Μουχάμμεντ] είπε, «Κάνε το, αν μπορείς». Ο απόστολος είπε «Η μόνη υποχρέωση που έχεις είναι να προσπαθήσεις». [Ο δολοφόνος] είπε: «Ω, απόστολε του Θεού, θα αναγκασθούμε να πούμε ψέματα». Εκείνος τότε απάντησε: «Πες ότι θέλεις, διότι έχεις ελευθερία στο ζήτημα αυτό» [8]

Ο Muhammad bin Maslama, έχοντας λάβει από τον Μουχάμμεντ την άδεια να χρησιμοποιεί τα ψέματα, προχώρησε με το σχέδιό του για την δολοφονία του Ka’ b. Οι Μουσουλμάνοι έστειλαν τον Silkan, έναν εραστή της ποίησης, να κάνει τον Ka’ b φίλο του. Ο Silkan και ο Ka’ b πέρασαν κάμποση ώρα διαβάζοντας ποιήματα ο ένας στον άλλο, μέχρι που ο πρώτος ζήτησε μια χάρη από τον νέο του φίλο. Ο Silkan είπε πως ο ίδιος και οι φίλοι του ήθελαν να αγοράσουν τρόφιμα από τον Ka’ b, και πως θα του άφηναν έναν αριθμό όπλων σαν εγγύηση, μέχρι να μπορέσουν να εξοφλήσουν το χρέος. Αυτό το έκανε, για να μην ανησυχήσει ο Ka’ b στην θέα των όπλων, όταν θα τα έφερναν εκεί. Οι Μουσουλμάνοι ήρθαν λίγο αργότερα με τα όπλα τους, και προσκάλεσαν τον Ka’ b να τους συντροφεύσει στην βόλτα τους, και εκείνος πήγε ευχαρίστως μαζί τους.

«Μετά από λίγο, ο Abu Na’ ila πέρασε το χέρι του πάνω από το μαλλί του [Ka’ b]. Μύρισε το χέρι του, και του είπε: «Δεν έχω ξαναμυρίσει πιο ωραίο άρωμα από αυτό…». Περπάτησαν λίγο ακόμα και το ξαναέκανε, ώστε ο Ka’ b να μην υποψιαστεί τίποτε κακό. Μετά από λίγη ώρα, το έκανε και τρίτη φορά, και αμέσως φώναξε «Κατατροπώστε τον εχθρό του Θεού!» Έτσι του επιτέθηκαν, αλλά τα σπαθιά τους διασταυρώνονταν επάνω του χωρίς να τον αγγίζουν. Είπε ο Muhammad bin Maslama: «Θυμήθηκα το εγχειρίδιό μου όταν είδα πως τα σπαθιά μας ήσαν άχρηστα, και το άρπαξα. Εν τω μεταξύ, ο εχθρός του Θεού έκανε τόση φασαρία, που όλα τα οχυρά της περιοχής φάνηκαν να φωτίζονται. Το έμπηξα το μαχαίρι στο κάτω μέρος του σώματός του, και ύστερα το έσυρα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι να φτάσω στα γεννητικά του όργανα, και τότε ο εχθρός του Θεού έπεσε στο έδαφος.» [9]

Η δολοφονία του Ka’ b πέτυχε τον σκοπό της. «Η επίθεσή μας στον εχθρό του Θεού έσπειρε τον φόβο ανάμεσα στους Εβραίους, και δεν βρέθηκε κανένας Εβραίος στην Medina που να μην φοβάται για την ζωή του.» [10]

Απάντηση:

Ο αρθογράφος γράφει την ιστορία μισή για να μην δείξει το παράπτωμα του Kab Al Ashraf έτσι ώστε να φανεί το θύμα του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), όπως θα δούμε είναι ακριβώς το αντίθετο. Η ιστορία ξεκινάει από την σελίδα 364 από το βιβλίο του Ibn Ishaq με τίτλο « ο θάνατος του Kab Al-Ashraf».

Όταν έμαθε ο  Kab ότι ο Προφήτης νίκησε στη μάχη μεταξύ της φυλής του (η οποία αυτή έκανε την επίθεση) εξοργίστηκε πολύ διότι μισούσε τον Προφήτη. Κατευθύνθηκε λοιπόν στη Μέκκα και υποκινούσε τον λαό της Μεκκας με ποιήματα να σκοτώσουν τον Προφήτη και να πάρουν εκδίκηση. Από την σελίδα 365 μέχρι και την 369 βρίσκονται τα ποιήματα αυτά. Στο τελευταίο του ποίημα όπου και εξόργισε τον Προφήτη ο Kab  έγραψε πρόστυχα ποιήματα για τοις Μουσουλμάνες. Μετά από αυτό ο Προφήτης διέταξε τον θάνατο του.

Πέρα από την ιστορία που δικαιολογεί τον θάνατο του Kab, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν περίοδος πολέμου μεταξύ του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) και της φυλής του Kab «Quraish».

Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να θέλει και να υποκινεί και άλλους να σκοτώσουν κάποιον και μετά όταν θανατώνεται ο ίδιος σαν τιμωρία να λέμε ότι φταίει αυτός που τον σκότωσε;

Επίσης το ψέμα που χρησιμοποίησε ο οπαδός του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ήταν επιτρεπτό διότι ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Το ψέμα απαγορεύετε στο Ισλάμ εκτός άμα λέγεται κάτω από συνθήκες πολέμου στον εχθρό (http://islamqa.com/en/ref/47564).

Εδώ τα ψέματα είναι αρκετά, προφανώς γιατί οι μουσουλμάνοι απολογητές θεωρούν ότι βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση με αυτούς που ξεσκεπάζουν τη βάρβαρη πίστη τους. Εδώ είμαστε για να τα απαντήσουμε όλα.

1)      Μιλάτε απολογητές του Ισλάμ για εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ Κουραϊσιτών και μουσουλμάνων, που όντως υπήρχε. Και εσείς που μας τη θυμίζετε για να κρίνουμε ευνοϊκά τον Μουχάμμαντ, εσείς είστε που την ξεχνάτε όταν μιλάτε για το «παράπτωμα» του Καμπ. Στα πλαίσια της εμπόλεμης κατάστασης, πώς είναι δυνατόν να αναγνωρίζετε στον Μουχάμμαντ το δικαίωμα να στέλνει πράκτορες να δολοφονήσουν ύπουλα τον Καμπ, και να μην αναγνωρίζετε στον Καμπ το δικαίωμα να καλεί τους Μεκκανούς να σκοτώσουν τον Μουχάμμαντ σε τίμια και αντρίκεια μάχη; Μιλάτε σοβαρά ότι είναι παράπτωμα να καλεί κάποιος για τιμωρία ενός ύπουλου δολοφόνου και ληστή όπως ο Μουχάμμαντ; Ή είναι παράπτωμα το ότι ο Καμπ έγραψε πειραχτικά ερωτικά ποιήματα για μουσουλμάνες, όταν πρώτες αυτές καμάρωναν που οι μουσουλμάνοι σκότωσαν ανθρώπους σέρνοντάς τους από μαλλιά και γένια; Οι μουσουλμάνες είχαν κατά τη γνώμη σας παράπτωμα, ναι ή όχι;

2)      Πώς είναι δυνατόν να διαστρεβλώνετε τόσο κατάφωρα την πραγματικότητα, λέγοντας ότι η φυλή του Καμπ (από τη μεριά του πατέρα του) ήταν αυτή που άρχισε τις εχθροπραξίες της Μπάντρ; Ήταν ο Μουχάμμαντ εκείνος που, μετά από 7 αποτυχημένες προσπάθειες ληστείας, τελικά κατάφερε να λεηλατήσει ένα καραβάνι Μεκκανών μέσα στον ιερό μήνα που απαγορεύονταν οι εχθροπραξίες, σκοτώνοντας και τους οδηγούς. Ήταν ο Μουχάμμαντ που κινήθηκε εναντίον του καραβανιού που οδηγούσε ο Άμπου Σουφυάν, για να το ληστέψει κι αυτό. Οι Μεκκανοί ήρθαν να προστατέψουν με τα όπλα το καραβάνι τους, που ήταν περιουσία τους, από τον λήσταρχο που αποκαλείτε προφήτη, και δεν είχαν σκοπό να πολεμήσουν, γι’ αυτό και άλλαξαν την πορεία του καραβανιού. Οι μουσουλμάνοι τους εξανάγκασαν να πολεμήσουν, κόβοντάς τους την παροχή νερού, με τον «καλό μουσουλμάνο» Χάμζα ο οποίος μεθοκοπούσε, έδερνε τη γυναίκα του κι έσφαζε καμήλες για πλάκα, να σκοτώνει διασκεδάζοντας κάθε διψασμένο Μεκκανό που πλησίαζε στα πηγάδια να πιεί νερό. Κι αν πάμε πιο πίσω ακόμη, ποιος ξεκίνησε την εχθρότητα και τον διχασμό μέσα στη Μέκκα, αν όχι ο Μουχάμμαντ που ήθελε ντε και καλά να αναγνωριστεί ως προφήτης και πρόσβαλε συνέχεια τους Μεκκανούς, τη θρησκεία τους και τους προγόνους τους; Ο Μουχάμμαντ δεν ήταν που έκανε συνθήκη κατά των συμπολιτών του με μια άλλη πόλη, τη Μεδίνα;

3. Όσο για την Τακίγια, την υποκρισία που επιτρέπει το Ισλάμ  για προσωπικά συμφέροντα του μουσουλμάνου και για συμφέροντα του Ισλάμ, το άρθρο όπου παραπέμπετε τους αναγνώστες σας δεν την αναφέρει, αλλά εμείς την ξέρουμε πάρα πολύ καλά! Και ξέρουμε ότι χρησιμοποιείται με ελαφριά συνείδηση από τους περισσότερους προπαγανδιστές του Ισλάμ στη Δύση. Πιθανότατα και ο Μουχάμμαντ την εφάρμοσε όταν απήγγειλε τους «σατανικούς στίχους» και προσκυνούσε τις θεότητες των πολυθεϊστών μέσα στην Κάαμπα, κι έβαζε και τους οπαδούς του να προσκυνήσουν επίσης. Κι εσείς την εφαρμόζετε όταν γράφετε άρθρα σαν αυτό, που μόνο ή άγνοια της ιστορίας μπορεί να δικαιολογήσει.  Άλλο ωραίο παράδειγμα για την ανθρωπότητα κι αυτή η υποκρισία.

Λένε:

Η περίπτωση του Ibn Sunayna

Ο Ibn Sunayna ήταν Εβραίος έμπορος, του οποίου το μοναδικό έγκλημα φαίνεται πως ήταν η παραμονή του μέσα στην πόλη, τότε που οι Μουσουλμάνοι επιδόθηκαν σε ένα δολοφονικό ξεφάντωμα:

Ο απόστολος είπε: «Σκοτώστε όποιον Εβραίο μπορείτε». Κατόπιν αυτού, ο Muhayyisa bin Masud όρμησε επάνω στον Ibn Sunayna, ένα Εβραίο έμπορο με τον οποίο είχαν κοινωνικές και εμπορικές σχέσεις, και τον δολοφόνησαν. Ο Huwayyisa δεν ήταν Μουσουλμάνος τότε, αν και ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός. Όταν ο Muhayyisa τον δολοφόνησε, ο Huwayyisa άρχισε να τον χτυπά, λέγοντας, «Εσύ, εχθρέ του Θεού, τον σκότωσες παρ’ ότι το πιο πολύ λίπος της κοιλιάς σου προέρχεται από τα πλούτη του»? Ο Muhayyisa του απάντησε, «Εάν εκείνος που με διέταξε να τον δολοφονήσω με είχε διατάξει να σκοτώσω εσένα, θα είχα κόψει το δικό σου κεφάλι.» Έλεγε, πως αυτό ήταν η αρχή της αποδοχής του Ισλάμ από τον Huwayyisa. Ο άλλος του απάντησε, «Μα τον Θεό, αν ο Μουχάμμεντ σε είχε διατάξει να σκοτώσεις εμένα, θα με είχες σκοτώσει»? Εκείνος είπε, «Ναι, μα τον Θεό, αν με διέταζε να σου κόψω το κεφάλι, θα το είχα κάνει.» Τότε ξεφώνισε, «Μα τον Θεό, μια θρησκεία που μπορεί να σε φέρει σε αυτό το σημείο είναι θαυμάσια!». Και έτσι έγινε Μουσουλμάνος. [11]

Απάντηση:

Η ιστορία αυτή που αναφέρεται δεν στηρίζεται με ιστορικά στοιχεία διότι ο Προφήτης είχε συνθήκη ειρήνης με τους Εβραίους. Επίσης η αναφορά αυτή προέρχεται από τον  Abu Dawood και δεν είναι έγκυρη.  Εκτός και αν η  αναφορά αυτή (μάλλον σίγουρο) να έχει να κάνει σχέση με την εκτέλεση των αντρών της φυλής Banu Quraiza, όπου θα αναφερθώ παρακάτω.

Η «έλλειψη ιστορικών στοιχείων» που επικαλείστε είναι αστήρικτο επιχείρημα,  γιατί είναι γνωστό και καταγεγραμμένο ότι ο «προφήτης» καταπατούσε όρκους και συνθήκες όταν έκρινε ότι αυτό τον συνέφερε, και παρότρυνε και τους οπαδούς του να κάνουν το ίδιο! Στην περίπτωση αυτή ο «προφήτης» ξεκίνησε ανεπίσημα μια εκστρατεία κατατρομοκράτησης των Εβραίων. Η ιστορία αυτή που όντως περιγράφεται από τον Abu Dawood (Βιβλίο 19, Αρ. 2996) στη συλλογή του από χαντίθ που η οποία περιλαμβάνεται επίσημα στη Σούννα, υπάρχει επίσης στο Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ σελ. 369. Δεν γνωρίζουμε πολλούς στις ισλαμικές χώρες να αμφισβητούν τη Σούνα του Abu Dawood και το Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ, όπως κάνουν οι απολογητές του Ισλάμ στη Δύση! Εδώ το κάνετε, επειδή η κίνηση αυτή του Μουχάμμαντ αποδεικνύει ότι πρώτος έσπασε τη συνθήκη που είχε με τους Εβραίους άρα και εκείνοι δεν ήταν υποχρεωμένοι να την τηρήσουν, άρα πάνε περίπατο τα ψευδή επιχειρήματά σας για καταπάτηση της συνθήκης από μέρους τους, επιχειρήματα με τα οποία προσπαθείτε να δικαιολογήσετε τα εγκλήματα του Μουχάμμαντ εναντίον τους.

Επιπλέον αν οι μουσουλμάνοι τα βιβλία των οποίων περιλαμβάνετε στη σούννα σας, γράφουν άκυρα πράγματα, σίγουρα δεν είναι λάθος των άλλων που τα βλέπουν δημοσιευμένα και σας κρίνουν γι’ αυτά.

Λένε:

Η περίπτωση του Mirba bin Qayzi

[Οι Μουσουλμάνοι] βγήκαν στην περιοχή του Mirba bin Qayzi,ο οποίος ήταν ένας τυφλός άνθρωπος, ένας παραγκωνισμένος άνθρωπος. Όταν αντιλήφθηκε την άφιξη του αποστόλου και των ανδρών του, σηκώθηκε όρθιος και πέταξε χώματα προς το μέρος τους, φωνάζοντας «Μπορεί να είσαι ο απόστολος του Θεού, αλλά εγώ δεν θα επιτρέψω να περάσεις μέσα από το περιβόλι μου!» Έμαθα, πως είχε αρπάξει μια χούφτα χώμα και πως είπε: «Μα τον Θεό, Μουχάμμεντ, αν ήμουν σίγουρος πως δεν θα πετύχαινα κάποιον άλλον, θα σου το πετούσα κατάμουτρα!» Οι συνοδοί όρμησαν κατά πάνω του να τον σκοτώσουν, αλλά ο απόστολος τους είπε: «Αφήστε τον, διότι αυτός ο τυφλός είναι τυφλός και στην καρδιά, και τυφλός στην όραση.» Όμως ο Sa’ d bin Zayd …. όρμησε καταπάνω του πριν προλάβει ο απόστολος να το απαγορεύσει, και τον χτύπησε στο κεφάλι με το τόξο του, έτσι που του άνοιξε το κεφάλι στα δύο.» [12]

Απάντηση

Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να απαντήσω σε κάτι. Ο προφήτης απαγόρευσε τον θάνατο του αλλά οι οπαδοί του δεν τον υπάκουσαν από την βιασύνη τους.

Και όμως, χρειάζεται να απαντήσετε στο ότι ο «προφήτης» είχε εκπαιδεύσει τους οπαδούς του έτσι, που όποιος του φερόταν εχθρικά, έστω κι αν ήταν ανήμπορος και τυφλός, τον σκότωναν. Από κεκτημένη ταχύτητα δολοφόνησαν τον τυφλό αυτοί οι μπράβοι.

Η περίπτωση του Qurayza

Οι άνδρες του Qurayza αντιστάθηκαν στον Μουχάμμεντ και επιδίωξαν να σχηματίσουν μια συμμαχία εναντίον του. Όταν η συμμαχία αυτή έδειξε σημεία δισταγμού, ο Μουχάμμεντ κινήθηκε αστραπιαία. Οι στρατιές του την περικύκλωσαν και «την πολιορκούσαν επί είκοσι πέντε νύχτες, μέχρι που εξαντλήθηκε τελείως, και ο Θεός τους έσπειρε τον τρόμο στις καρδιές». [13] Ο Μουχάμμεντ επέλεξε τον Sad bin Mu’adh για να αποφασίσει εκείνος ποια τιμωρία θα επιβάλει, και ο al-Aus, ένας σύμμαχος του Qurayza, συμφώνησε να αφήσει τον Sad να διαλέξει την τιμωρία. Ο Sad αποφάσισε πως «οι άνδρες πρέπει να φονευθούν, οι περιουσίες να μοιρασθούν, και τα γυναικόπαιδα να κρατηθούν αιχμάλωτοι». [14]

Έτσι παραδόθηκαν, και ο απόστολος τους είχε σε περιορισμό στην Medina… Τότε ο απόστολος βγήκε στην αγορά της Medina (που ακόμα και σήμερα είναι η αγορά της) και έσκαψε τάφρους εκεί. Μετά διέταξε να τους φέρουν εκεί, και τους έκοβε τα κεφάλια μέσα σε εκείνες τις τάφρους, καθώς τους έφερναν σ’ αυτόν σε ομάδες…. Ήταν 600 ή 700 συνολικά, αν και μερικοί ανεβάζουν τον αριθμό σε 800 ή ακόμα και σε 900. Καθώς τους πήγαιναν σε ομάδες στον απόστολο, ρωτούσαν τον Ka’ b τι πίστευε πως έπρεπε να γίνει με αυτούς. Εκείνος απαντούσε: «Δεν θα καταλάβετε ποτέ; Δεν βλέπετε πως ο κλητεύων δεν σταματά ποτέ, και εκείνοι που απομακρύνονται δεν επιστρέφουν; Μα τον Αλλάχ, θάνατος τους πρέπει!» Αυτό συνεχίσθηκε, μέχρι που ο απόστολος τους τελείωσε όλους. [15]

Κάθε αρσενικό που είχε φτάσει στην εφηβεία φονευόταν. [16] Κάποια γυναίκα ονόματι Bunanah αποκεφαλίστηκε, επειδή είχε ρίξει μια μυλόπετρα πάνω σε έναν από τους άνδρες του Μουχάμμεντ. [17] O Μουχάμμεντ μοίρασε τις γυναίκες, τα παιδιά και τις περιουσίες ανάμεσα στους άνδρες του (κρατώντας το ένα πέμπτο απ’ όλα για τον εαυτό του). Μερικές από τις γυναίκες πουλήθηκαν, με αντάλλαγμα άλογα ή όπλα, και ο Μουχάμμεντ κράτησε μία από τις αιχμάλωτες, την Rayhana, για τον εαυτό του. [18]

Απάντηση:

Ο αρθογράφος παραθέτει την πηγή του όπως είπαμε από το βιβλίο του Ibn Ishaq, σελίδα 461. Η ιστορία όμως ξεκινάει από την σελίδα 450, δηλαδη αδιαφορεί για 11 σελίδες που περιγράφουν το παράπτωμα της φυλής Quraiza.

Το βιβλίο του Ibn Ishaq στη σελίδα 449 αναφέρει ότι:

«Η φυλή Qurayza είχε συμφωνήσει με τον Προφήτη συνθήκη ειρήνης. Κάθε εχθρός που θα έκανε επίθεση στο λαό του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) ή στην φυλή Qurayza, ο ένας έπρεπε να προστατέψει τον άλλον. Όταν όμως δέχτηκε επίθεση ο Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) από την Μέκκα, η φυλή Quraiza συνωμότησε με την φυλή της Μεκκας (Quraish) να σκοτώσουν τον Μουχάμμεντ. Έτσι λοιπόν ενώθηκαν αλλά απέτυχαν και ο Μουχάμμεντ νίκησε στη μάχη.

Μετά ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) πολιόρκησε την φυλή Quraiza για το παράπτωμα της. Η φυλή αρνήθηκε να το παραδεχτεί και πολέμησε τον προφήτη. Δεν αντέξανε όμως στην πολιορκία και έτσι παραδοθήκανε και φυλακίστηκαν».

Ο αρθογράφος παραπάνω παραδέχεται πολύ σωστά ότι η απόφαση για την εκτέλεση της φυλής (και συγκεκριμένα των αντρών της φυλής που ήταν αυτό που σήμερα θα λέγαμε «εγκληματίες πολέμου») ήταν υπεύθυνος ο Sad bin Muadh για να αποφασίσει εκείνος ποια τιμωρία θα επιβάλει. Ξεχνάει βεβαίως ο αρθρογράφος (επιτηδευμένα) να ενημερώσει τον αναγνώστη ότι αυτός (ο Sad bin Muadh) ήταν ο αρχηγός της φυλής Quraiza. Οι σελίδες του Ibn Ishaq μας ενημερώνουνε ότι ο αρχηγός της φυλής τους παραδέχτηκε το λάθος τους και ότι έπρεπε να τιμωρηθεί η φυλή του με βάση τον Μωσαϊκό νόμο (Παλαιά Διαθήκη), δηλαδή θάνατο στους πολεμιστές ΜΟΝΟ και τα γυναικόπαιδα να κρατηθούν υπό την προστασία Ισλαμικής Κοινότητας. Με λίγα λόγια έχουμε μια προδοσία από την μεριά της φυλής Quraiza προς τον Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) που επιχείρησαν να τον σκοτώσουν και ακόμα και να τον αφανίσουν, διότι ήταν ένα κομβικό σημείο για την ιστορία του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ). Αξίζανε την θανατική ποινή όπως ήταν η τιμωρία. Παρόλα αυτά όμως ο Προφήτης άφησε τον ίδιο τον αρχηγό της φυλής να αποφασίσει για την τιμωρία και πάνω από όλα συμφωνά με τον νόμο των Ιουδαίων προς σεβασμό της θρησκεία τους. Ακόμα και αν ο Προφήτης είχε πάρει την απόφαση δεν μπορούμε να του καταλογίσουμε καμία ευθύνη εφόσον απειλήθηκε η ζωή του και του λαού του. Η ιστορία της προδοσίας βρίσκετε στις σελίδες 450-461 του Ibn Ishaq. Για μια σύντομη Ιστορία της φυλής Quraiza μπορείτε να διαβάσετε εδώ (http://en.wikipedia.org/wiki/Banu_Qurayza)

Αυτό δεν είναι αναίρεση μουσουλμάνοι, είναι ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ψευδολογίας.

1) Η συνθήκη την οποία επικαλείστε είχε υπογραφεί τον καιρό που κανείς στη Μεδίνα δεν ήξερε ότι ο Μουχάμμαντ ήταν εγωπαθής ληστής και δολοφόνος, και είχε ήδη παραβιαστεί από τον Μουχάμμαντ με δολοφονίες επιφανών Εβραίων και εκδιώξεις δύο άλλων εβραϊκών φυλών της περιοχής. Δεν γίνεται καλοί μας μουσουλμάνοι, να ζητάμε να τηρούν οι άλλοι όρους που πρώτοι παραβιάζουμε εμείς!

2) Οι εκφράσεις «οι Κουράιζα και οι Μεκκανοί ενώθηκαν αλλά απέτυχαν και ο Μουάμμεντ νίκησε στη μάχη» είναι άκρως παραπλανητικές. Η φυλή Κουράιζα δεν «ενώθηκε» με τους Μεκκανούς, αλλά κράτησε αυστηρή ουδετερότητα και δεν πολέμησε με τους Κουραϊσίτες εναντίον του Μουχάμμαντ. Ο Wakidi αναφέρει φήμες για διαπραγματεύσεις, η κατάληξη των οποίων ήταν ότι και πάλι οι Κουράιζα δεν πολέμησαν εναντίον του Μουχάμμαντ, παρότι είχε πάει και τους ξεσήκωνε ο Huyayy ibn Akhtab, αρχηγός των Μπανού Ναντίρ, της εβραϊκής φυλής που ο Μουχάμμαντ είχε εξορίσει πιο πριν. Αν πολεμούσαν και οι Κουράιζα τους μουσουλμάνους, θα τους είχαν νικήσει γιατί η νότια πλευρά της πόλης ήταν απόλυτα εκτεθειμένη σ’ αυτούς! Ούτε και «Ο Μουχάμμεντ νίκησε στη μάχη» γιατί πολύ απλά οι Κουραϊσίτες σηκώθηκαν κι έφυγαν λόγω της κακοκαιρίας, χωρίς να νικηθούν. Ο Μουχάμμαντ κινήθηκε εναντίον των Κουράιζα μετά από υπόδειξη του… αρχαγγέλου Γαβριήλ! Επιχείρημα που μπορεί να ικανοποιεί έναν θρησκόληπτο μουσουλμάνο, αλλά δεν συγκινεί το μελετητή της Ιστορίας, που γνωρίζει ότι ο Μουχάμμαντ α) έτρεφε μίσος γενικά προς τους Εβραίους επειδή δεν τον αναγνώριζαν ως προφήτη (άλλωστε αρχικά ζήτησε να γίνουν μουσουλμάνοι και μετά σκότωσε την πλειοψηφία τους, που αρνήθηκαν να το κάνουν) β) είχε στο μάτι τις περιουσίες τους, αλλά και τα όπλα τους (που τελικά δεν του ήταν αρκετά). Όλα αυτά τα έβαλε στο χέρι μετά την εξόντωσή τους.

3) Γράφετε «Μετά ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) πολιόρκησε την φυλή Quraiza για το παράπτωμα της. Η φυλή αρνήθηκε να το παραδεχτεί και πολέμησε τον προφήτη. Δεν αντέξανε όμως στην πολιορκία και έτσι παραδοθήκανε και φυλακίστηκαν»

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ήταν «ο προφήτης» που πολέμησε τη φυλή Κουράιζα όταν πήγε και την πολιόρκησε. Οι Κουράιζα κλείστηκαν στο φρούριό τους αμυνόμενοι για να σωθούν από τους μουσουλμάνους, που είχαν ήδη διώξει από τη Μεδίνα τις άλλες δυο εβραϊκές φυλές βάζοντας στο χέρι την περιουσία τους. Στο «επιχείρημα» αυτό φαίνεται η ζημιά που έχει υποστεί ο τρόπος σκέψης των μουσουλμάνων, που εξισώνουν την άμυνα με την επίθεση όταν πρόκειται να προασπίσουν τα συμφέροντα του Ισλάμ. Και ακόμα περισσότερο φαίνεται η ζημιά όταν χαρακτηρίζετε «τους άντρες της φυλής αυτό που σήμερα θα λέγαμε «εγκληματίες πολέμου». Είστε σοβαροί; Εγκληματίες πολέμου λέτε τους Κουράιζα που δεν πείραξαν κανέναν μέχρι να πολιορκηθούν, κι απλά έμειναν ουδέτεροι σε μια μάχη που δεν τους αφορούσε, και όχι τον «προφήτη» σας που έσφαξε 600-900 αιχμάλωτους σε μια μέρα σαν αρνιά;

4) Άλλο τεράστιο ψέμα και κατάφωρη παραποίηση της ιστορίας είναι που λέτε ότι ο Sa’d bin Mu’adh που αποφάσισε να εκτελεστούν οι άντρες των Κουράιζα, ήταν ο ίδιος ο… αρχηγός τους και οι κακοί χριστιανοί το αποκρύπτουν αυτό από τον αναγνώστη! Πολύ βολικό ψέμα να λέτε ότι τη σφαγή της φυλής Κουράιζα διέταξε ο ίδιος ο αρχηγός τους! Όμως στην πραγματικότητα αρχηγός των Κουράιζα ήταν ο Ka’b ibn Asad, ενώ ο Sa’d bin Mu’adh ήταν εξισλαμισμένος αρχηγός των Άους, που ήταν παλιοί σύμμαχοι των Κουράιζα. Οι Κουράιζα παραδόθηκαν με τον όρο να αποφασίσει για την τύχη τους ένας μεσολαβητής από τη φυλή των συμμάχων τους των Αούς, που παρακαλούσαν τον Μουχάμμαντ να είναι επιεικής μαζί τους. Ο Μουχάμμαντ από όλους αυτούς τους Αους που παρακαλούσαν να δείξει έλεοςτους Κουράιζα, επέλεξε τον Sa’d bin Mu’adh , που όχι μόνο δεν ζητούσε έλεος αλλά ήταν από παλιά βασιλικότερος του βασιλέως όσον αφορά τη βίαιη τιμωρία των αντιπάλων του Μουχάμμαντ. Επιπλέον τώρα είχε πληγωθεί βαριά στη μάχη του Χαντάκ (της τάφρου) από τους Κουραϊσίτες, και καθώς καταλάβαινε ότι έρχεται το τέλος του είχε πλημμυρίσει από μίσος (λίγες μέρες μετά πέθανε). Οι μουσουλμάνοι συνηθίζουν να λένε και ότι ο Sa’d bin Mu’adh  «ήθελε να γίνει αρεστός στον Αλλάχ» λόγω του επικείμενου θανάτου του, γι’ αυτό και έβγαλε τόσο σκληρή απόφαση – από εκεί καταλαβαίνουμε και πόσο «ελεήμονας» είναι ο «θεός» που λατρεύουν. Σε κάθε περίπτωση, όταν ο Μουχάμμαντ άκουσε την απόφαση του Sa’d bin Mu’adh  αναφώνησε: «Ω Σα’ντ, έκρινες με το κριτήριο του Αλλάχ!» Πράγμα που σημαίνει ότι αν την απόφαση την είχε πάρει ο ίδιος ο Μουχάμμαντ, θα ήταν ακριβώς η ίδια βάρβαρη απόφαση του Sa’d bin Mu’adh την οποία ο «προφήτης» θα αιτιολογούσε λέγοντας ότι έτσι τον διέταξε ο Αλλάχ. Εξάλλου ο Άμπου Λουμπάμπα που είχε επισκεφτεί τους Κουράιζα πριν την παράδοσή τους, και πριν τον ορισμό μεσολαβητή, έκανε μια χειρονομία που τους έδωσε να καταλάβουν ότι τους περίμενε εκτέλεση.

5) Ας περιγράψουμε λίγο στον αμύητο αναγνώστη τι θα πει «προστασία των γυναικόπαιδων από την ισλαμική κοινότητα» και μάλιστα στην περίπτωση των Κουράιζα: μετά τη σφαγή των ενηλίκων ανδρών, ο Μουχάμμαντ πήρε για παλλακίδα του την ωραία 17χρονη Ρεϊχάνα, που πριν λίγο την είχε κάνει χήρα, έδωσε κι άλλες ωραίες κοπέλες για σκλάβες στους φίλους και συγγενείς του, και αφού μοίρασε γυναίκες και στους σφάχτες του, τις υπόλοιπες που περίσσευαν έστειλε να τις πουλήσουν για να πάρει όπλα και άλογα. (Ibn Ishaq: 693) Αυτό θα πει προστασία!

Και συνεχίζετε:

Λένε:

Η περίπτωση του Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq

Έχουν ενδιαφέρον τα γεγονότα γύρω από τον θάνατο του Sallam. Δύο φυλές συναγωνίζονταν, για να διαπιστώσουν ποια μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα για τον Μουχάμμεντ:

Ένα από τα πράγματα που ο Θεός έκανε για τον απόστολό Του ήταν αυτές οι φυλές των Ansar,οι Aus και οι Khazraj, να συναγωνίζονταν η μία με την άλλη σαν δύο άλογα-επιβήτορες: αν η φυλή των Aus έκανε κάτι προς το συμφέρον του αποστόλου, τότε οι Khazraj έλεγαν: «Δεν θα αφήσουμε να έχουν αυτή την ανωτερότητα απέναντί μας, στα μάτια του αποστόλου και του Ισλάμ» και δεν ησύχαζαν μέχρι να κάνουν κάτι παρόμοιο. [19]

Στους άνδρες του Aus είχε παραχωρηθεί η «τιμή» να δολοφονήσουν τον Ka’ b bin al-Ashraf, έτσι οι άνδρες του Khazraj λαχταρούσαν να καυχηθούν για κάτι παρόμοιο. Οπότε, πήγαν στον Μουχάμμεντ και του ζήτησαν την άδεια να δολοφονήσουν τον Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq, και ο Μουχάμμεντ τους έκανε την χάρη να το εγκρίνει.

Όταν έφτασαν στο Khaybar πήγαν στο σπίτι του Sallam την νύχτα, έχοντας κλειδώσει κάθε πόρτα των κατοίκων της αποικίας. Τώρα αυτός ήταν σε ένα από τα επάνω δώματα, στο οποίο οδηγούσε μια σκάλα. Ανέβηκαν αυτή την σκάλα, μέχρι που έφτασαν στην πόρτα του, και ζήτησαν άδεια να μπούνε μέσα. Βγήκε έξω η σύζυγός του και ρώτησε ποιοι ήσαν, και εκείνοι είπαν πως είναι Άραβες που ψάχνουν για προμήθειες. Τους είπε πως ο άνδρας του σπιτιού ήταν εκεί, και πως μπορούσαν να περάσουν μέσα. «Όταν μπήκαμε μέσα, αμπαρώσαμε την πόρτα του δωματίου πίσω μας, αφήνοντας την σύζυγο έξω, φοβούμενοι μην τυχόν κάτι μπει ανάμεσα σε εμάς και αυτόν. Η γυναίκα του τότε έβγαλε δυνατά ουρλιαχτά και τον προειδοποίησε για μας, έτσι τρέξαμε καταπάνω του με τα σπαθιά μας, εκεί που ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του… Όταν τον χτυπήσαμε με τα σπαθιά μας, ο Abdullah bin Unays τον κάρφωσε στην κοιλιά με το σπαθί του, πέφτοντας πάνω του με όλη του την δύναμη, μέχρι που το σπαθί του διαπέρασε τελείως το σώμα του.» [20]

Απάντηση:

Η απολογητική Ομάδα συνεχίζει τις επιτηδευμένες παραλήψεις για να ξεγελάσει τον αναγνώστη και να δείξει για άλλη μια φορά έναν εχθρό του Προφήτη σαν θύμα.

Ο Sallam είχε επιδιώξει με άλλες φυλές στην Αραβία να δολοφονήσει τον Προφήτη κάτι που αναφέρεται ακριβώς μια παράγραφο παραπάνω από αυτά που παρέθεσε η Χριστιανική Ομάδα στη σελίδα 482 του βιβλίου Ibn Ishaq. Γι’ αυτό το λόγο ο Προφήτης έδωσε την άδεια να σκοτωθεί.

Το θέμα του Kab Al-Ashraf το απάντησα παραπάνω όπου αναφέρεται για δεύτερη φορά πάλι στην ίδια σελίδα (482 Ibn Ishaq) ότι ο συγκεκριμένος ξεσήκωνε τα πλήθη της Μεκκας να σκοτώσουνε τον Προφήτη.

Από πού κι ως πού κάποιος που ήταν εχθρός του «προφήτη» δεν μπορεί ταυτόχρονα να είναι και θύμα του; Και είναι δείγμα υψηλού πνεύματος και πολιτισμού το να βάζει κάποιος να δολοφονήσουν τους εχθρούς του;

Επίσης μουσουλμάνοι, είστε σίγουροι ότι ο Sallam Ibn Abu’ l-Huqayq είχε επιδιώξει να δολοφονήσει και όχι να πολεμήσει τον Μουχάμαντ; Μεταξύ των δυο όρων υπάρχει μια διαφορά που δεν φαίνεται να την καταλαβαίνετε! Μήπως θα μας πείτε και ότι όλα αυτά τα ύπουλα τσιράκια του προφήτη σας που δολοφονούσαν ανύποπτους ανθρώπους μέσα στη νύχτα, δεν έκαναν δολοφονίες, αλλά πόλεμο; Και πού είναι το παράλογο και το κατακριτέο στο να ζητά κανείς να πολεμήσει και να εξουδετερώσει έναν λήσταρχο που τρομοκρατεί μια ολόκληρη περιοχή με ληστείες και φόνους;

Λένε:

Η περίπτωση του Kinana bin al-Rabi

Ο Μουχάμμεντ και οι άνδρες του κατέκτησαν μια μικρή πόλη που λεγόταν Khaybar και μοίρασαν τα πλούτη και τις γυναίκες του τόπου μεταξύ τους. [21] Έπιασαν τον Kinana bin al-Rabi, που ήταν υπεύθυνος για την φύλαξη του θησαυρού της μιας από τις κατακτημένες φυλές. Ο Μουχάμμεντ απαίτησε να του παραδοθεί ο θησαυρός, όμως ο Kinana αρνήθηκε να του πει πού ήταν κρυμμένος ο θησαυρός.

Όταν [ο Μουχάμμεντ] τον ρώτησε για το υπόλοιπο, αυτός αρνήθηκε να του το εμφανίσει, έτσι ο απόστολος έδωσε διαταγές στον al-Zubayr bin al-Awwam: «Βασανίστε τον, μέχρι να του βγάλετε ότι άλλο έχει», οπότε δυνάμωσαν την φωτιά -που του είχαν ανάψει πάνω στο στήθος του- με πυρόλιθο και ατσάλι, μέχρι που κόντεψε να πεθάνει. Τότε ο απόστολος τον παρέδωσε στον Muhammad bin Maslama και εκείνος του απέκοψε το κεφάλι, ως εκδίκηση για τον αδελφό του τον Mahmud [που είχε σκοτωθεί στην μάχη όταν κατακτούσαν την πόλη] . [22]

Απάντηση:

Ο Ibn Ishaq δεν δίνει κανένα στοιχείο για αυτή την αναφορά. Και φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από την φυλή του Kinana. Επίσης δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα του Προφήτη να βασανίζει κανέναν διότι ακόμα και όταν κάποια προσπάθησε να τον δηλητηριάσει την συγχώρησε. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή (http://en.wikipedia.org/wiki/Kinana)

Τι παραμύθια! Αφού ο Ισχάκ «δεν δίνει κανένα στοιχείο γι’ αυτή την αναφορά» όπως λέτε, πού το ξέρετε ότι την έχει καταγράψει από τη φυλή του Κινάνα; Και τι θα πει «φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από την φυλή του Kinana»; Ότι οι κακοί Εβραίοι λένε ψέματα για να αμαυρώσουν τη φήμη του καλού «προφήτη»; Ο Ιμπν Ισχάκ που μάζεψε τις μαρτυρίες και κατέγραψε όλα αυτά τα γεγονότα, δεν ήξερε να ξεχωρίσει ποιος μιλά μεροληπτικά και ποιος όχι, κι έρχεστε τώρα να τον διορθώσετε εσείς; Και γιατί, αν η αναφορά στον Κινάνα είναι «μεροληπτική», οι άνθρωποι της εποχής που ήξεραν τα γεγονότα δεν αντέδρασαν; Για να τελειώνουμε με την απόπειρα ξαναγραψίματος της Ιστορίας που επιχειρείτε,  ο Ιμπν Ισχάκ ήταν ο μόνος ιστορικός που ήταν τόσο κοντά χρονικά στα γεγονότα που περιέγραφε (γεννήθηκε περίπου το 704 και πέθανε το 767), γι’ αυτό και δεν χρειαζόταν να γράψει πηγές, είτε «αξιόπιστες» είτε «αναξιόπιστες». Κανένας εξάλλου δεν ανέφερε πηγές στην εποχή του Ιμπν Ισχάκ! Δεν ήταν σαν τους Μπουχάρι, Μουσλίμ και λοιπούς που έπρεπε να βάλουν πηγές γιατί είχαν από χρονικής απόψεως απομακρυνθεί πολύ από τα γεγονότα. Άρα ο Ιμπν Ισχάκ δεν χρειάζεται να δώσει στην ιστορία του τίποτε άλλο, εκτός από αυτά που ήδη δίνει: την αφήγηση των γεγονότων όπως ΟΛΟΙ τα γνώριζαν εκείνη την εποχή. Αν οι ιστορίες του δεν ήταν αληθινές, το έργο του θα είχε δεχτεί κριτική από τους συγχρόνους του που γνώριζαν τα γεγονότα, όμως αυτό δεν έγινε: ο Ιμπν Ισχάκ θεωρείται αυθεντία και το έργο του γίνεται αποδεκτό μέχρι σήμερα τόσο από τους λογίους αλλά και απλούς μουσουλμάνους στη Μέση Ανατολή και τις άλλες ισλαμικές χώρες, όσο και από όλους τους Δυτικούς ασιανολόγους. Όσο για τους λόγους που κάποιοι λόγιοι του Ισλάμ αμφισβητούν την αξιοπιστία μερικών διηγήσεων, ΔΕΝ ΣΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ να τους αποκαλύψετε. Εμείς σας προκαλούμε να φέρετε τα αποσπάσματα από τα αυθεντικά βιβλία των πιο παλιών λογίων του Ισλάμ (όχι του μεταγενέστερου Allama Shibli Nomani που θα εξετάσουμε πιο κάτω) και να παραθέσετε ΚΑΙ το πρωτότυπο κείμενο στα Αραβικά, να δουν όλοι ποιοι ήταν αυτοί οι περίφημοι λόγοι που επικαλούνται και για τους οποίους μας μιλάτε τόσο γενικά.

Αναφέρετε έναν βιογράφο του Μουχάμμαντ που αμφισβητεί την αυθεντικότητα της ιστορίας αυτής, τον Allama Shibli Nomani, που γεννήθηκε το 1857 ενώ ο Μουχάμμαντ πέθανε το 632. Και ο λόγος που την αμφισβητεί, είναι ότι δεν ταιριάζει με την αγιογραφία του «προφήτη». «Δεν μπορεί» μας λέει «να τον βασάνισε ο προφήτης, επειδή συγχώρησε την Εβραία που τον δηλητηρίασε». Με δυο λόγια «δεν είναι δυνατόν να έγινε επειδή δεν το πιστεύω». Όσο για την Εβραία που πήγε να τον δηλητηριάσει, δεν ξέρουμε αν την συγχώρησε όπως αναφέρει ο μεταγενέστερος αυτός βιογράφος κι όπως γράφει ο Τάμπαρι, ξέρουμε όμως ότι τη σκότωσε: Το αναφέρει η βιογραφία του Ibn Sa’d στη σελίδα 249. Δεν θα γινόταν εξάλλου να την αφήσει ατιμώρητη, καθώς κι ένας άλλος σύντροφος που έφαγε από το δηλητηριασμένο κρέας, πέθανε σχεδόν αμέσως.

Απάντηση του Αλή αλ-Γιουνάνι:

Ακόμα και αν η ιστορία αυτή είναι αληθινή, είναι ξεκάθαρο από τα λόγια των Χριστιανών απολογητών ότι ο Kinana ibn al-Rabi είχε σκοτώσει τον Μαχμούντ ιμπν Μάσλαμα, αδερφό του Μουχάμμεντ ιμπν Μάσλαμα και η ποινή για τη δολοφονία ήταν (και είναι σύμφωνα με τη Σαρία) ο θάνατος.

Κοιτάξτε με τι αοριστία μας παρουσιάζει το συμβάν ο απολογητής του Ισλάμ: «Είναι ξεκάθαρο ότι ο Κινάνα είχε σκοτώσει τον αδελφό του Μάσλαμα». Με δυο λόγια ο Κινάνα θα μπορούσε να είναι κι ένας κακούργος, ένας δολοφόνος, σαν αυτούς που έβαζε ο Μουχάμμαντ να τον «απαλλάσσουν» από τους αντιπάλους του! Όμως αυτό που είναι ξεκάθαρο για όποιον διαβάσει το βιβλίο, είναι ότι ο Κινάνα είχε σκοτώσει τον αδερφό του Μουχάμμεντ ιμπν Μάσλαμα στη μάχη, στην οποία ο πρώτος ήταν αμυνόμενος και ο δεύτερος επιτιθέμενος. Ας μην επιτιθόταν αν δεν ήθελε να σκοτωθεί! Και επιτέλους ξεχωρίστε την έννοια της δολοφονίας από αυτήν του πολέμου στο μυαλό σας.

Συνεχίζετε με την ίδια παράλογη λογική:

Λένε:

Η περίπτωση του Abu-Rafi

Σε ένα κεφάλαιο με τίτλο (Φονεύοντας ένα Κοιμισμένο Παγανιστή), ο Al-Bukhari δίνει την ακόλουθη αναφορά:

Ο Απόστολος του Αλλάχ (η ευλογία και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι μαζί του) έστειλε μια ομάδα ανδρών Ansari να φονεύσουν τον Abu-Rafi. Ένας από αυτούς κίνησε να πάει στο οχυρό τους (του εχθρού δηλαδή). Εκείνος ο άνδρας είπε: «Κρύφτηκα μέσα σε ένα σταύλο που είχαν για τα ζώα τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού. Μετά έχασαν ένα γαϊδούρι που τους ανήκε, και έτσι βγήκαν προς αναζήτησή του. Βγήκα και εγώ μαζί τους, προσποιούμενος ότι έψαχνα και εγώ μαζί τους. Βρήκαν το γαϊδούρι, και ξαναμπήκαν στο οχυρό τους. Και εγώ μπήκα πάλι μέσα, μαζί τους. Έκλεισαν την πόρτα του οχυρού την νύχτα, και τοποθέτησαν τα κλειδιά επάνω σε ένα μικρό παράθυρο, όπου μπορούσα να τα δω. Όταν οι άνθρωποι εκείνοι πήγαν για ύπνο, πήρα τα κλειδιά του οχυρού και πλησίασα τον Abu Rafi, και είπα: «Abu Rafi». Όταν μου απάντησε, προχώρησα προς το μέρος της φωνής του και τον χτύπησα. Εκείνος έβαλε τις φωνές και εγώ έτρεξα έξω για να ξαναμπώ μέσα, προσποιούμενος πως πήγαινα να τον βοηθήσω. Εγώ είπα: «Ω, ο Abu Rafi», αλλάζοντας τον τόνο της φωνής μου. Εκείνος με ρώτησε: «Τι θέλεις εσύ εδώ, αλλοίμονο στη μητέρα σου;» Εγώ μετά τον ρώτησα: «Τι σου συνέβη;» Μου είπε: «Δεν ξέρω ποιος ήρθε εδώ, και με χτύπησε.» Τότε εγώ έμπηξα το σπαθί μου στην κοιλιά του και το έσπρωξα με βία, μέχρι να βρει το κόκαλο.» [23]

Απάντηση:

Η πηγή που παραθέτει ο αρθογράφος είναι από τον ιστορικό του Ισλάμ και συλλέκτη των αναφορών του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), Imam Bukhari. Ο αρθογράφος επιτηδευμένα αγνοεί το κομμάτι που γραφεί ο Bukhari:

«Ο Abu Rafi συνήθιζε να κακομεταχειρίζεται τον Προφήτη και να βοηθάει τους εχθρούς του για να του κάνουν κακό» (Sahih al-Bukhari, βιβλίο 59, αρ. 371).

Έτσι λοιπόν ο Abu Rafi δικαιολογημένα σκοτώθηκε αφού συνεχώς προσπαθούσε να σκοτώσει τον Προφήτη βοηθώντας τους εχθρούς του.

Εδώ αντί να βάλετε το «δολοφονήθηκε» το οποίο πριν το είχατε χρησιμοποιήσει για να περιγράψετε θάνατο σε μάχη, εκεί που δεν ταίριαζε δηλαδή, βάζετε το «σκοτώθηκε» που είναι πιο ουδέτερο. Δεν λέμε «σκοτώθηκε» εδώ μουσουλμάνοι. Το «σκοτώθηκε» το χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε θάνατο από ατύχημα, φυσική καταστροφή, μάχη κ.α. παρόμοια. ΕΔΩ λέμε «δολοφονήθηκε». Βέβαια το «δολοφονήθηκε» δεν ταιριάζει με το «δίκαια» και σας χαλάει τη δουλειά. Ανταποκρίνεται όμως στον βασικό κανόνα που εφαρμόζετε ως τώρα:  Όταν φονεύεται ένας μουσουλμάνος από μη μουσουλμάνο, ανεξάρτητα από τις συνθήκες όπου έγινε αυτό,  τότε λέτε ότι αυτός ο μουσουλμάνος «δολοφονείται». Όταν ένας μουσουλμάνος φονεύει έναν μη μουσουλμάνο, με την εντολή του «προφήτη» ή χωρίς, τότε λέτε ότι ο μη μουσουλμάνος «σκοτώνεται». Και βέβαια, ΟΛΟΙ οι εχθροί του «προφήτη» δολοφονούνται ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ, παίρνουν αυτό που τους αξίζει σύμφωνα με το λοβοτομημένο μυαλό σας.

Λένε:

Η περίπτωση ενός ανώνυμου μονόφθαλμου βοσκού

Έχοντας αποτύχει σε μια από τις δολοφονικές τους απόπειρες, μερικοί Μουσουλμάνοι επέστρεφαν στον Μουχάμμεντ, όταν ένας από αυτούς, ένας δολοφόνος ονόματι Amr, μπήκε μέσα σε μια σπηλιά. Σε λίγο, ήρθε αντιμέτωπος με ένα μονόφθαλμο βοσκό, που έβοσκε ένα πρόβατο. Ο μονόφθαλμος ξάπλωσε να ξεκουραστεί κοντά στον Amr (μη γνωρίζοντας πως εκείνος είναι Μουσουλμάνος) και άρχισε να τραγουδάει:

Δεν θα γίνω Μουσουλμάνος όσο ζω,

Ούτε σημασία στην θρησκεία τους θα δώσω. [24]

Ο Amr δεν άφησε να ξεφύγει μια ευκαιρία να σκοτώσει έναν άπιστο:

Είπα (στον εαυτό μου), «Σε λίγο θα δεις!» και μόλις αποκοιμήθηκε ο badu (βοσκός) και άρχισε να ροχαλίζει, εγώ σηκώθηκα και τον φόνευσα με τον πιο φρικιαστικό τρόπο που έχει ποτέ φονευτεί άνθρωπος. Έμπηξα την άκρη του τόξου μου μέσα στο γερό του μάτι, και μετά το έσπρωξα προς τα κάτω με όλη μου τη δύναμη, μέχρι που βγήκε από τον σβέρκο του.. [25]

Είχαν γίνει και άλλες δολοφονίες κατά την αποτυχημένη αυτή εκστρατεία, και όμως, όταν ο Amr ανέφερε τις λεπτομέρειες του περιστατικού του στον Μουχάμμεντ, ο Προφήτης τον ευλόγησε για το έργο του αυτό. [26]

Απάντηση:

Ο Ibn Ishaq δεν δίνει κανένα στοιχείο για αυτή την αναφορά. Και φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από τους Ιουδαίους και Χριστιανούς. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή. Ένας άλλος συγγραφέας της βιογραφίας του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), Allama Shibli Nu’Mani υποστηρίζει ότι η ιστορία δεν είναι βάσιμη.

Πηγή: Sirat-Un-Nabi, by Allama Shibli Nu’Mani, rendered into English by M. Tayyib Bakhsh Budayuni, Kazi Publications Lahore, Vol. II, p. 199-203

Η απάντηση που ταιριάζει εδώ είναι η ίδια που δώσαμε στην περίπτωση του Κινάνα, μια που κι εδώ αναμασάτε τα ίδια και φέρνετε ως φοβερό αποδεικτικό στοιχείο τη γνώμη ενός βιογράφου που γεννήθηκε 1225 ολόκληρα χρόνια μετά το θάνατο του βιογραφούμενου, και μάλιστα στην Ινδία – ούτε καν στη χώρα όπου πριν από 1225 χρόνια διαδραματίστηκαν όλα αυτά! Ξαναδιαβάστε την απάντηση εκείνη μήπως και κουνηθεί λίγο ο ισλαμόπληκτος εγκέφαλος! Να σημειώσουμε εδώ για τον αμύητο αναγνώστη, που δεν γνωρίζει πολλά για το Ισλάμ, τι ακριβώς εννοείτε όταν γράφετε «η αναφορά φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από τους Ιουδαίους και Χριστιανούς. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή». Λοιπόν με δυο λόγια, αυτό που εννοείτε εδώ είναι ότι οι χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είναι αξιόπιστες πηγές, διότι είναι άπιστοι, και αξιόπιστοι είναι μόνο οι μουσουλμάνοι. Γι’ αυτό άλλωστε και κατά τους αιώνες όπου σημαντικά τμήματα χριστιανικών κι εβραϊκών πληθυσμών ήταν υπό ισλαμική υποδούλωση – συγγνώμη, «προστασία» – ο κάθε μουσουλμάνος κατηγορούσε χριστιανούς κι Εβραίους και η μαρτυρία του γινόταν δεκτή, ενώ οι ταλαίπωροι Διμμίτες δεν εισακούονταν στα ισλαμικά δικαστήρια. Και αυτός είναι ένας βασικός λόγος που μερικοί ισλαμιστές κριτικάρουν τον Ιμπν Ισχάκ: Ότι έκανε τη δουλειά ου πρώτα ως σοβαρός ιστορικός, που εξετάζει όλες τις πηγές που υπάρχουν, και μετά ως προκατειλημμένος και ρατσιστής ισλαμιστής (που προσθέτει τα σχολιάκια του υπέρ του «προφήτη»).

Λένε:

Η περίπτωση του Abu Afak

Ο Abu Afak, λυπημένος επειδή ο Μουχάμμεντ είχε δολοφονήσει κάποιον ονόματι al-Harith, είχε γράψει το ακόλουθο τραγούδι, σε ανάμνηση του εκλιπόντος:

Πολλά χρόνια έχω ζήσει, αλλά ποτέ δεν είδα

συνέλευση ή συγκέντρωση ανθρώπων

πιο πιστών, στις υποχρεώσεις τους

και στους συμμάχους τους όποτε τους καλούσαν,

από τους γιούς του Qayla όταν συγκεντρώνονταν

Άνδρες που γκρέμιζαν βουνά, και που ποτέ δεν υποχωρούσαν….

Κάποιος όμως καβαλάρης που ήρθε, τους χώρισε στα δυό, (λέγοντας)

‘Επιτρέπεται’ , ‘Απαγορεύεται’ σε ένα σωρό πράγματα….

Αν πίστευες στην δόξα ή στην βασιλική αξιοπρέπεια,

Θα είχες ακολουθήσει τον Tubba. [27]

Αυτά τα λόγια ήταν αδύνατον να τα αντέξει ο Μουχάμμεντ, έτσι ο Προφήτης του Ισλάμ ξέσπασε σε μια οργή που τελείωσε μόνο με τον θάνατο του Abu Afak. [28]

Η περίπτωση της Asma

Μια γυναίκα ονόματι Asma (που είχε πέντε γιούς) είχε αγανακτήσει με τον φόνο του Abu Afak, έτσι έγραψε ένα ποίημα εναντίον των Μουσουλμάνων, σε ανταπόδοση. Ο Ibn Ishaq αφηγείται τι συνέβη μετά:

Όταν ο απόστολος έμαθε τι είχε πει εκείνη η γυναίκα, είπε: «Ποιος θα με απαλλάξει από την θυγατέρα του Marwan;» Ο Umayr bin Adiy al-Khatmi που ήταν κοντά του τον άκουσε, και εκείνη κιόλας τη νύχτα, πήγε στο σπίτι της και την δολοφόνησε. Το πρωί πήγε στον απόστολο και του είπε τι έκανε, και εκείνος του είπε: «Ω, Umayr, εβοήθησες τον Θεό και τον απόστολό του!» Όταν τον ρώτησε αν θα είχε κακές συνέπειες αυτό που έκανε, ο απόστολος του είπε: «Ούτε δύο γίδια δεν θα κουτουλάγανε τα κεφάλια τους για αυτήν», έτσι ο Umayr γύρισε πίσω στον λαό του. [29]

Απάντηση:

Με βάση τα ιστορικά στοιχεία και τους ιδίους ιστορικούς και κριτές της ιεράς παράδοσης του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ) αναφέρουν ότι οι περιπτώσεις της Asma και του Abu Afak είναι πλαστογραφημένες. Ο Ibn Ishaq  μαζί με τον Tabari όπως τόνισα στην αρχή του άρθρου μου έχει πολλά κενά στις αφηγήσεις και πολλές αναφορές του έχουν περάσει από κριτική από παλιότερους ιστορικούς του Ισλάμ. Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Asma_bint_Marwan και εδώ http://en.wikipedia.org/wiki/Abu_’Afak . Έτσι λοιπόν δεν ισχύουν αυτές οι περιπτώσεις.

Η περίπτωση του Abu Afak σίγουρα «καίει» τον Μουχάμμαντ, αφού ήταν γέρος 120 ετών! Παρόμοια πονάει η περίπτωση της Άσμα, που είχε  παιδιά από τα οποία το μικρότερο θήλαζε ακόμη και ο δολοφόνος της την έσφαξε ενώ ήταν στο κρεβάτι της με το μωρό παιδί της. Ο μόνος που αμφισβητεί την περίπτωση της απ’ όσο ξέρουμε είναι ο Ibn ‘Adiyy. Και γι’ αυτόν θα πούμε τα ίδια που είπαμε πιο πριν για τις παρόμοιες περιπτώσεις «αμφισβητήσεων». Κι επειδή επιμένετε να ξαναγράφετε την Ιστορία σύμφωνα με τις «απολογητικές» δηλαδή παραπλανητικές και προσηλυτιστικές βλέψεις σας και την taqiyya που σας διδάσκει η θρησκεία σας, σύντομα θα αναφερθούμε σε πραγματικά πλαστογραφημένες αφηγήσεις για τον Μουχάμμαντ, που τον παρουσιάζουν ως έναν καλό και συγχωρητικό άνθρωπο.

Να προσθέσουμε ότι η αραβική έκδοση της Σίρα (“As-Sira An-Nabawiya”, του Ibn Hisham,  850 σελίδες) αναφέρει σε υποσημείωση μια επεξήγηση για την έκφραση του Μουχάμμαντ «ούτε δυο γίδια δεν θα κουτουλάγανε τα κεφάλια τους γι’ αυτήν». Μας λέει ότι η ποιήτρια και μητέρα «ήταν ασήμαντη»…

Λένε:

Η περίτπωση του Abdullah bin Khatal και των δύο καλλίφωνων θυγατέρων του

Ο Abdullah bin Khatal ήταν Μουσουλμάνος που αργότερα αποστάτησε. Είχε δύο καλλίφωνες θυγατέρες που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον Προφήτη. Μόλις απέκτησε δύναμη ο Μωάμεθ, διέταξε να εκτελεστούν και οι τρεις. Ο πατέρας Abdullah δολοφονήθηκε από δύο Μουσουλμάνους. Ένα από τα καλλίφωνα κορίτσια του επίσης δολοφονήθηκε. Στο άλλο κορίτσι δόθηκε χάρη, για άγνωστους λόγους.

Απάντηση:

Ο αρθογράφος για άλλη μια φορά αγνοεί το γεγονός ότι ο Abdullah σκότωσε τον σκλάβο του χωρίς αιτία, σκότωσε έναν αθώο. Αυτός ήταν ο λόγος όπου ο Προφήτης τον καταδίκασε. Είναι απίστευτο πως ο αρθογράφος της ομάδας των Χριστιανών απολογητών αγνοεί αυτό το γεγονός που προέρχεται από την ίδια την πηγή του και από την ίδια την σελίδα! ( Ibn Ishaq σελ 551)

Άλλο ένα μεγάλο ψέμα από τον απολογητή του Ισλάμ. Στο Ισλάμ κανείς μουσουλμάνος δεν καταδικάζεται σε θάνατο για φόνο σκλάβου, ακόμα κι αν ο σκλάβος είναι μουσουλμάνος. Η αποστασία είναι που τιμωρείται με θάνατο. Ας αφήσει λοιπόν τα παραμύθια ο Άχμεντ Ελντίν: Ο λόγος που ο προφήτης θανάτωσε τον Abdullah είναι ότι αποστάτησε από το Ισλάμ.

Επίσης, τα κορίτσια (που ήταν σκλάβες κι όχι κόρες)  τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια χρόνια πριν. Τι είδους απειλή για τη ζωή του «προφήτη» και του Ισλάμ αποτελούσαν δυο κορίτσια που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον προφήτη, που μάλιστα ήταν σκλάβες, ούτε καν ελεύθερες γυναίκες; Μόνο ο τερατώδης εγωισμός του «προφήτη» είχε πρόβλημα, κανείς άλλος.

Λενε:

Η περίπτωση του al-Huwayrith

Το μόνο που γνωρίζουμε για τον al-Huwayrith είναι πως πρόσβαλλε τον Μωάμεθ, πως ο Μωάμεθ απαίτησε να φονευθεί, και πως ο Ali εκτέλεσε την επιθυμία του Μωάμεθ.

Απάντηση:

Η περίπτωση του Huwayrith είναι παρόμοια με του Uqba bin Abu Mu’ ayt όπου βρίσκετε η περίπτωση του στην αρχή του άρθρου μου. Ο Huwarith βασάνιζε τον Προφήτη στην Μεκκα και προσπάθησε αρκετές φορές να τον δολοφονήσει, όπως επίσης έχει πάρει μέρος αρκετές φορές σε εκστρατείες εναντίον του. Η τιμωρία του ήταν δικαιολογημένη. Ο αρθογράφος δηλώνει ότι « το μόνο που γνωρίζουμε» για τον Huwarith είναι ότι απλά πρόσβαλε τον Μωάμεθ. Δεν είναι έτσι όμως διότι στην βιογραφία του ο Ιστορικός του Ισλάμ Ibn Hisham(ο επιμελητής της έκδοσης του βιβλίου του Ibn Ishaq) τονίζει για τον Huwarith στη σελίδα 223 ότι κακομεταχειριζόταν τον Προφήτη και τον βασάνιζε όταν ήταν στη Μεκκα.

Πουθενά ο Ιμπν Ισχάκ και ο Ιμπν Χισάμ δεν αναφέρουν τις τερατολογίες του Ελντίν, ότι ο al-Huwayrith Nuqaydh Wahb Qusayy «προσπάθησε αρκετές φορές να δολοφονήσει τον προφήτη». Ο Ιμπν Χισάμ αναφέρει (804) ότι ο al-Huwayrith κέντριζε μια καμήλα όπου πάνω της κάθονταν δυο παιδιά του Μουχάμμαντ. Τι σχέση έχουν οι προσβολές και η παρενόχληση των παιδιών του Μουχάμμαντ με απόπειρα δολοφονίας του ίδιου;

Λένε:

Η περίπτωση της Sara, μια ελευθερωμένη σκλάβα

Η Sara ήταν μια ελευθερωμένη σκλάβα, που είχε προσβάλλει τον Μωάμεθ στην Μέκκα. Ο Μωάμεθ διέταξε τους άνδρες του να την σκοτώσουν, σε όποιο μέρος αν την πετύχουν. Αργότερα την εντόπισαν, και ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου από ένα έφιππο στρατιώτη. [32]

Απάντηση:

Στη σελίδα του Ibn Ishaq δεν υπάρχει η φράση «διέταξε τους άνδρες του να την σκοτώσουν, σε όποιο μέρος αν την πετύχουν. Αργότερα την εντόπισαν, και ποδοπατήθηκε μέχρι θανάτου από ένα έφιππο στρατιώτη.» Για την ιστορία αυτή δεν υπάρχει καμία αναφορά ούτε καμία πηγή παραθέτει ο Ibn Ishaq. Ακόμα και είναι αξιόπιστη η Sara πέφτει στην ίδια κατηγορία με τον Uqba bin Abu Mu’ ayt. Εδώ ο αρθογράφος ψεύδεται με τις πηγές ελπίζοντας ότι ο αναγνώστης δεν θα κάνει τον κόπο να κοιτάξει τα λεγόμενα του.

Εδώ τον ισλαμιστή απολογητή τον πειράζει που στη σελίδα του Ιμπν Ισχάκ δεν υπάρχει η φράση στην ελεύθερη απόδοση που την έχει το άρθρο, και κατηγορεί τον αρθρογράφο ότι «ψεύδεται με τις πηγές»!… Σας δίνουμε το πρωτότυπο κείμενο για να δείτε τι λέει επί λέξη ο Ιμπν Ισχάκ στη σελ. 551 και βγάλτε τα συμπεράσματά σας: Sara had insulted him [Muhammad] in Mecca … Sara, who lived until in the time of `Umar a mounted soldier trod her down in the valley of Mecca and killed her. Δηλ. Η Σάρα τον είχε προσβάλλει (τον Μουχάμμαντ) στη Μέκκα … Η Σάρα έζησε μέχρι που, την εποχή (που ήταν χαλίφης) ο Ουμάρ, ένας έφιππος στρατιώτης την τσαλαπάτησε (εννοείται με το άλογο, αφού ήταν έφιππος) στην κοιλάδα της Μέκκας και τη σκότωσε.» Το γεγονός αναφέρει και ο Τάμπαρι: «She lived until someone in the time of Umar b. al-Khattab caused his horse to trample her at Abtah and killed her.» (Η Σάρα) ζούσε μέχρι που κάποιος την εποχή του Ουμάρ αλ-Χατάμπ έβαλε το άλογό του να την ποδοπατήσει στο Abtah και τη σκότωσε». (Al-Tabari’s «The History of Tabari», volume 8, SUNY, μετάφραση Michael Fishbein, σελ. 179.)

Και η ψευδολογία του Άχμεντ Ελντίν κλείνει με το απίστευτο:

«Είναι ασφαλές να πούμε, κοιτάζοντας τα Ιστορικά στοιχειά ότι ο Μωάμεθ εκτέλεσε τα συγκεκριμένα άτομα μόνο επειδή απειλούσαν την ζωή τόσο του ιδίου όσο και του λαού του. Κάθε έναν από αυτούς αν θα κοιτάξουμε ολόκληρη την ιστορία του και όχι την μισή όπως επιτηδευμένα κάνει η Χριστιανική ομάδα και όπως απέδειξα, τότε θα δούμε ότι σκοπό είχαν να σκοτώσουν και να βλάψουν των Μωάμεθ. Έτσι λοιπόν η τιμωρία τους ήταν αποδεκτή.»

Ο αναγνώστης μπορεί να αναρωτηθεί τι είδους απειλή συνιστούσαν για τη ζωή του Μουχαμμαντ και του λαού του ένας γέροντας 120 ετών που διαμαρτυρήθηκε επειδή ο Μουχάμμαντ δολοφόνησε κάποιον, ένας τυφλός βοσκός που διακήρυττε ότι δεν ήθελε να γίνει μουσουλμάνος, δυο σκλάβες που τραγουδούσαν σατιρικά τραγούδια για τον Μουχάμμαντ, μια απελευθερωμένη σκλάβα που τον είχε προσβάλει στη Μέκκα και μια μητέρα 5 παιδιών που του άσκησε κριτική με ποίημα της. Πραγματικά, όπως παρατηρεί κι ένας αναγνώστης στην ιστοσελίδα του Άχμεντ Ελντίν, «οι εκάστοτε “πιστοί” είναι έτοιμοι να ξαναγράψουν την ιστορία, εάν η ιστορία δεν τους βολεύει.»

Κλείνουμε την αναίρεσή μας αυτή με σημειώσεις από το περίφημο βιβλίο του Τάμπαρι «Ιστορία των Προφητών και Βασιλέων» γιατί ταιριάζει γάντι στην περίπτωσή σας:

«Ας ξέρει ο αναγνώστης πως ό,τι αναφέρω στο βιβλίο μου βασίζεται στις ειδήσεις που διηγήθηκαν κάποιοι άνθρωποι. Απέδωσα αυτές τις ιστορίες στους αφηγητές τους, χωρίς να εξάγω τίποτα από τα γεγονότα…

Αν κάποιος νιώσει φρίκη/αποτροπιασμό από ένα συγκεκριμένο γεγονός που αναφέρουμε στο βιβλίο μας, ας ξέρει ότι αυτό δεν προέρχεται από εμάς, αλλά ότι εμείς μονάχα καταγράψαμε αυτά που λάβαμε από τους αφηγητές.»

ΕΤΣΙ είναι ο πραγματικός ιστορικός, μουσουλμάνοι. Εσάς σας βολεύουν καλύτερα οι κόλακες και οι αγιογράφοι του Μουχάμμαντ, αλλά ευτυχώς για την ανθρωπότητα δεν ήταν τέτοιοι όλοι όσοι έγραψαν για τον άνθρωπο που θεωρείτε προφήτη του Θεού.

“

Let the reader be aware that whatever I mention in my book is relied on the news that were narrated by some men. I had attributed these stories to their narrators, without inferring anything from their incidents ….

”

“	If a certain man gets horrified by a certain incident that we reported in our book, then let him know that it did not come from us, but we only wrote down what we received from the narrators .

ΣΥΝΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΑΓΓΛΙΚΑ ΝΑ ΠΑΡΑΓΓΕΙΛΟΥΝ ΤΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΧΑΜΜΑΝΤ:

http://www.amazon.com/Life-Muhammad-I-Ishaq/dp/0196360331/ref=sr_1_1?ie=UTF8&s=books&qid=1265594114&sr=1-1

---

[1] The History of the Prophets and Kings (Persian: تاریخ طبری , Arabic: تاريخ الرسل والملوك Tarikh al-Rusul wa al-Muluk

[2] «is renowned for its detail and accuracy concerning Muslim and Middle Eastern history». Από το άρθρο της Βικιπαίδεια στο οποίο μας παραπέμπουν.

[3] «al-Ṭabarī drew upon the extensive researches of 8th-century Medinan scholars.» Βλ. http://www.britannica.com/EBchecked/topic/579654/al-Tabari/7063/Major-works#ref=ref12273

Το μίσος του Μουχάμμαντ για τους «ανθρώπους του Βιβλίου»

Πρόσφατα στην εβδομαδιαία τηλεοπτική εκπομπή «Daring Question» (Τολμηρή ερώτηση) την οποία παρακολουθούν αρκετά εκατομμύρια αραβόφωνοι μουσουλμάνοι σε όλη τη Μέση Ανατολή και σε όλο τον κόσμο, ο παρουσιαστής Ρασίντ άνοιξε το πρόγραμμα εκφράζοντας τα συλλυπητήριά του στις οικογένειες των χριστιανών Κοπτών στην Αίγυπτο οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους από πυροβολισμούς καθώς έφευγαν από τη λειτουργία της Παραμονής Χριστουγέννων, που τη γιορτάζουν στις 7 Ιανουαρίου. Πρόσθεσε ότι ο Νιγηριανός υποψήφιος βομβιστής Umar Farouq Abdel-Mutalab (το όνομα του οποίου περιλαμβάνει τόσο αυτό του δεύτερου Χαλίφη του Ισλάμ, Ουμάρ ιμπν αλ-Χατάμπ, όσο και του παππού του Προφήτη Μουχάμμεντ Αμπντέλ-Μουτάλαμπ) επίσης προγραμμάτιζε την επίθεση του την ημέρα των Χριστουγέννων. Γιατί, αναρωτήθηκε ο Ρασίντ, να κάνουν οι μουσουλμάνοι σκόπιμα σχέδιο επιθέσεων που θα πραγματοποιούνταν την πιο ιερή μέρα της χρονιάς για τους χριστιανούς;

Ο Ρασίντ σημείωσε ότι οι μουσουλμανικές κυβερνήσεις, οι λόγιοι, και τα μέσα ενημέρωσης πάντα λένε ότι επιθέσεις όπως αυτές είναι μεμονωμένα περιστατικά, ή αποτελέσματα συγκρούσεων μεταξύ ιδιωτών, ή ότι προκαλούνται από προγράμματα όπως το δικό του, το οποίο επικρίνει το Ισλάμ. Έπαιξε ένα κλιπ στο οποίο ο Shaykh Yusuf Qardawi είπε ότι η ίδια η Αμερική είχε την πλήρη ευθύνη για τη βομβιστική απόπειρα την ημέρα των Χριστουγέννων.

Στη συνέχεια έθεσε την «τολμηρή ερώτηση του» της εβδομάδας: «οι μουσουλμάνοι κατηγορούν πάντα γι’ αυτά τα γεγονότα τα τηλεοπτικά προγράμματα, όπως το δικό μου, ή την Αμερική, αλλά ποτέ δεν θα πουν ότι ο λόγος είναι το Ισλάμ. Πού ήταν η Αμερική, και πού ήταν το Hayat TV όταν ο Μουχάμμεντ έδιωξε τους Εβραίους από τη Μεδίνα και τους χριστιανούς από την Αραβία 1400 χρόνια πριν; Γιατί οι μουσουλμάνοι είναι απρόθυμοι να εξετάσουν το Κοράνιο και τα Χαντίθ για τις ρίζες του μίσους τους προς τους Εβραίους και τους Χριστιανούς; »

Στη συνέχεια είπε στους ακροατές του: «Πώς θα αισθανόσασταν αν οι στίχοι που βρίσκονται στο Κοράνι και τα Χαντίθ για τους Εβραίους και τους Χριστιανούς ήταν αντίθετα στις Γραφές τους και τις προσευχές τους και στα κηρύγματά τους για σας; Ας δούμε τι λέει το Ισλάμ για αυτούς, αλλά κάθε φορά που θα βλέπετε «χριστιανός» ή «Εβραίος» αντικαταστήστε τα με τη λέξη ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΣ, και σκεφτείτε πώς θα σας κάνει να νιώσετε.

Ας ξεκινήσουμε με τις προσευχές: Ο μουσουλμάνος επαναλαμβάνει 17 φορές την ημέρα αυτή τη φράση από το πρώτο κεφάλαιο του Κορανίου: «Οδήγησέ μας στον ίσιο δρόμο, το δρόμο όσων έχουν κερδίσει τη χάρη σου, όχι στο δρόμο αυτών που κέρδισαν το θυμό σου ή που έχουν παραστρατήσει». Γνωρίζουμε όλοι μας, γιατί έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου από την παιδική μας ηλικία, ότι ο ίσιος δρόμος παραπέμπει απευθείας στους μουσουλμάνους, αυτοί οι οποίοι έχουν κερδίσει τον θυμό είναι οι Εβραίοι, και εκείνοι που έχουν παραστρατήσει είναι οι Χριστιανοί. Τι θα συνέβαινε αν οι χριστιανοί επαναλάμβαναν συνεχώς στις προσευχές τους, Θεέ μου, καθοδήγησέ μας στον ίσιο δρόμο των Χριστιανών, όχι στο δρόμο των σουνιτών οι οποίοι έχουν κερδίσει τον θυμό σου, ή των Σιϊτών που έχουν παραστρατήσει; Πως θα αισθανόσασταν;»

«Το Σαχίχ Μουσλίμ είπε σε Χαντίθ που είπε ο Απόστολος, Μη χαιρετάτε τους Εβραίους ή τους Χριστιανούς πριν σας χαιρετήσουν, και αν συναντήσετε κανέναν από αυτούς στο δρόμο σας αναγκάστε τους να πάνε στο πιο στενό μέρος. Πώς θα αισθανόσασταν αν ο Ιησούς έλεγε στους Χριστιανούς να μην χαιρετούν τους μουσουλμάνους, και να τους αναγκάζουν να πάνε στην άλλη πλευρά του δρόμου;

Η Άϊσα διηγήθηκε ότι στην τελική ασθένειά του ο Προφήτης είπε, Ο Αλλάχ καταράστηκε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς, διότι πήραν τους τάφους των προφητών τους ως τόπους λατρείας. Πρώτα από όλα, δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι Χριστιανοί και Εβραίοι το έκαναν ποτέ αυτό. Και δεύτερον, αυτό το έχουν κάνει  οι ίδιοι οι μουσουλμάνοι. Το Τζαμί του Προφήτη στη Μεδίνα, ένα από τα πιο ιερά μέρη στο Ισλάμ, έχει χτιστεί πάνω στον τάφο του. Τι θα συνέβαινε αν ο Απόστολος Παύλος έγραφε, και Χριστιανοί επαναλάμβαναν επ ‘αόριστον, Καταραμένοι είναι οι μουσουλμάνοι επειδή πήραν τον τάφο του Προφήτη τους ως τζαμί; »

Συνέχισε με άλλο Χαντίθ, που περιέχεται τόσο στο Σαχίχ Μπουχάρι όσο και στο Σαχίχ Μουσλίμ, «Ο Προφήτης είπε, Μακάρι ο Αλλάχ να καταραστεί τους Εβραίους, γιατί ο Αλλάχ όρισε το λίπος παράνομο για αυτούς αλλά αυτοί το επεξεργάζονται και το πουλάνε με σκοπό το κέρδος. Πως θα αισθανόσασταν αν οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι είπε, «Είθε ο Θεός να καταραστεί τους μουσουλμάνους, επειδή όρισε το χοιρινό παράνομο για αυτούς, αλλά αυτοί το πουλάνε;»

Το επόμενο παράδειγμα του ήταν, «Ο Umar ibn al-Khattab είχε ακούσει τον Απόστολο να λέει, Διώξτε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς από την Αραβία, και μην αφήνετε κανέναν, παρά Μουσουλμάνους. Τι θα συνέβαινε αν οι άνθρωποι στη Δύση απέλαυναν όλους τους μουσουλμάνους που ζουν εκεί; Δε θα ήταν ένα παράδειγμα ρατσισμού και μίσους; Πώς αλλιώς μπορείτε να το ονομάσετε; »

Ο Ρασίντ έστρεψε τότε την προσοχή του στο Κοράνιο: Στο 5:17 το Κοράνιο περιγράφει τους χριστιανούς ως απίστους επειδή λένε ότι ο Αλλάχ είναι ο Μεσσίας, ο Υιός της Μαρίας. Ποια θα ήταν η απάντησή σας είναι αν η Βίβλος έλεγε:« Οι μουσουλμάνοι είναι άπιστοι, επειδή λένε, ας είναι η ειρήνη και η ευλογία του Αλλάχ στον Μουχάμμαντ;

«Το Κοράνιο 5:73 λέει, Είναι άπιστοι αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Αλλάχ υπάρχει σε Τριάδα. Τι θα συνέβαινε αν η Αγία Γραφή είπε, Είναι άπιστοι αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο Θεός έχει ευλογήσει τον Απόστολο (Μουχάμμαντ);»

Ο Ρασίντ συνέχισε με περισσότερους στίχους: «Το Κοράνιο αναφέρει στο 9:30, ότι η κατάρα του Θεού είναι πάνω στους Εβραίους, επειδή λένε ότι ο Έζρα είναι ο γιος του Αλλάχ, και πάνω στους χριστιανούς, επειδή λένε ότι ο Μεσσίας είναι ο γιος του Αλλάχ. Τι θα συνέβαινε αν οι Χριστιανοί επαναλάμβαναν κάθε μέρα με βάση τις Γραφές τους, ότι η κατάρα του Θεού είναι πάνω στους μουσουλμάνους, επειδή λένε ότι ο Μουχάμμαντ είναι ο Απόστολος του Αλλάχ; Ο στίχος πριν από αυτόν λέει ότι πρέπει να πολεμήσετε (τους χριστιανούς και τους Εβραίους), μέχρι να καταβάλουν το φόρο τζίζυα και να αισθανθούν οι ίδιοι ταπεινωμένοι. Τα βιβλία των Εβραίων και των χριστιανών πού τους λένε να σας πολεμήσουν;

«Στο 5:51, το Κοράνιο λέει στους μουσουλμάνους να μην κάνουν φίλους τους τους Χριστιανούς και τους Εβραίους. Πως θα αισθανόσασταν αν τα βιβλία τους τους έλεγαν να μην έχουν εσάς για φίλους; Και στο 62:5 λέει ότι οι άνθρωποι που είχαν την Τορά έχουν γίνει σαν γαϊδούρια. Πως θα αισθανόσασταν αν τα βιβλία τους περιέγραφαν εσάς, στους οποίους έχει δοθεί το Κοράνιο, ως γαϊδούρια; »

Στη συνέχεια ο Ρασίντ αμφισβήτησε τη σχεδόν πανταχού παρούσα ισλαμική «θεωρία συνομωσίας» ότι η Δύση συνωμοτεί πάντα εναντίον των μουσουλμάνων και θέλει να τους καταστρέψει, «Το Κοράνιο αναφέρει στο 2:120 ότι οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένοι μαζί σας αν δεν αποδεχτειτε τη θρησκεία τους . Δεν είναι ν’ αναρωτιέται κανείς που πιστεύετε ότι συνωμοτούν εναντίον σας! Μπορείτε να φανταστείτε τους χριστιανούς κληρικούς και τους Εβραίους ραβίνους να προειδοποιούν πάντα τους ανθρώπους τους ότι ποτέ δεν θα είστε ευχαριστημένοι μαζί τους μέχρι να αποδεχθούν τη θρησκεία σας; Το Κοράνι 2:109 προωθεί την ίδια νοοτροπία, λέγοντας ότι οι Χριστιανοί και οι Εβραίοι από ζήλεια για τους μουσουλμάνους συνομωτούσαν να τους κρατήσουν μακριά από την πίστη τους (το Ισλάμ). Πως θα αισθανόσασταν αν Γραφές τους τους προειδοποιούσαν ότι εσείς ως Μουσουλμάνοι συνωμοτούσατε πάντα εναντίον τους; »

Το τελικό παράδειγμα του Ρασίντ ήταν από άλλο Χαντίθ του Σαχίχ Μουσλίμ: «Ο Απόστολος είπε ότι την ημέρα της κρίσης, οι μουσουλμάνοι μπορούν να έρθουν με σωρό από αμαρτίες τόσο ψηλό όσο ένα βουνό. Ο Θεός θα συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες τους – δεν έχει σημασία πόσο σοβαρές και πόσο πολλές είναι – και θα τις επισωρεύσει επάνω σε ποιους; μαντέψατε, στους Εβραίους και στους Χριστιανούς. Αναρωτιόμαστε ακόμη γιατί τόσοι πολλοί μουσουλμάνοι μισούν τους Εβραίους και τους Χριστιανούς; Η απάντηση είναι στο Κοράνι και στα Χαντίθ.»

Ο Μουχάμμαντ απέρριπτε τις υπό πίεση μεταστροφές στο Ισλάμ;

Έχουμε ήδη αφιερώσει ένα άρθρο στον συχνά αναφερόμενο στίχο του Κορανίου «δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία» (2:256), στο οποίο αποδεικνύουμε ότι η χρήση του στίχου από τους σύγχρονους προπαγανδιστές του Ισλάμ είναι τελείως παραπλανητική, αφού αυτός έχει ακυρωθεί από άλλους στίχους που «κατέβηκαν» μετά. Στο άρθρο αυτό θα δούμε ότι από πρακτικής απόψεως, ο στίχος είναι τελείως αντίθετος με αυτά που εφάρμοσε τα επόμενα χρόνια ο Μουχάμμαντ. Ο προφήτης του Ισλάμ δεν είχε πραγματική εξουσία όταν «αποκαλύφθηκε» αυτό το φαινομενικά ανεκτικό εδάφιο. Τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά, ωστόσο, τη στιγμή που απαγγέλθηκε η ένατη σούρα, η οποία ζητά ρητώς να εξαναγκαστούν άλλοι σε προσευχή και στην καταβολή της τζίζυα (9:29).

Παραδείγματα από τη ζωή του Μουχάμμαντ αποδεικνύουν πέρα από κάθε λογική αμφιβολία ότι δεν είχε αντίρρηση στις διά της βίας μεταστροφές, και ακόμη και ότι διέταζε να γίνουν, μόλις είχε τη στρατιωτική εξουσία να το πράξει.

Οταν ο Άμπου Σουφυάν, αρχηγός των Μεκκανών, επισκέφθηκε το μουσουλμανικό στρατόπεδο το 630, σε μια προσπάθεια να πείσει τον Μουχάμμαντ να μην κάνει πόλεμο, κυνηγήθηκε παρουσία του προφήτη με ένα σπαθί. Εκεί τον «κάλεσαν» να αποδεχθεί το Ισλάμ:

[Ο Μουχάμμαντ] είπε, «Αλίμονο σε εσένα, Αμπού Σουφυάν, δεν είναι η ώρα να αναγνωρίσεις ότι είμαι απόστολος του Αλλάχ;» Εκείνος (ο Αμπού Σουφυάν) απάντησε, «Όσο για αυτό έχω ακόμη κάποιες αμφιβολίες.» Εγώ (ο αφηγητής ), του είπα, «Υποτάξου και δώσε μαρτυρία ότι δεν υπάρχει άλλος Θεός από τον Αλλάχ και ότι ο Μουχάμμαντ είναι ο απόστολος του Αλλάχ, πριν χάσεις το κεφάλι σου,» έτσι το έκανε. (Ibn Ishaq 814)

Εδώ δεν καταγράφεται λέξη για νουθεσία κατά του «καταναγκασμού στη θρησκεία» από τον Μουχάμμαντ. Ο προφήτης του Ισλάμ έκρινε πλήρως αποδεκτή τη χρήση απειλής θανάτου από τον οπαδό του προς τον Αμπού Σουφυάν, αλλά και την «μεταστροφή» του αντιπάλου του, και αμέσως έκανε χρήση του Άμπου Σουφυάν για τους περαιτέρω πολιτικούς στόχους του.

Αφότου είχε κατακτήσει τη Μέκκα, ο Μουχάμμαντ άρχισε να διατάζει τις εκτελέσεις αυτών που τον είχαν προσβάλει ή αποστατήσει. Ένας από αυτούς ήταν ο πρώην γραφέας του, ο Abdullah bin Sa’d, ο οποίος κατέγραφε τις «αποκαλύψεις» του Αλλάχ στον Μουχάμμαντ, αλλά έχασε την πίστη του στον «προφήτη» όταν ο τελευταίος ενέκρινε τις αλλαγές που πρότεινε ο γραφέας στους κορανικούς στίχους (ο λόγος του Αλλάχ υποτίθεται ότι ήταν αναλλοίωτος). Ο Αμπντουλάχ σώθηκε με το να ξαναγυρίσει στο Ισλάμ παρουσία του Μουχάμμαντ στη Μέκκα, καθώς ο προφήτης του Ισλάμ περίμενε να του κόψει κάποιος το κεφάλι:

Ο απόστολος παρέμεινε σιωπηλός για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι που τελικά είπε «ναι». Όταν ο Ουθμάν [και ο Αμπντουλάχ] είχαν φύγει, είπε στους συντρόφους του που κάθονταν γύρω του, «συνέχισα να σωπαίνω, έτσι ώστε ένας από εσάς να σηκωθεί και να του κόψει το κεφάλι!» Ένας από τους Ανσάρ είπε: «Τότε γιατί δεν μου έδινες ένα σημάδι, ω απόστολε του Αλλάχ;» Απάντησε ότι ένας προφήτης δεν σκοτώνει κάποιον δείχνοντας. (Ibn Ishaq 819).

Αρκετοί ποιητές δολοφονήθηκαν από τον Μουχάμμαντ στη Μέκκα επειδή έκαναν το «έγκλημα» να τον ειρωνευτούν. Ένας άλλος τέτοιος ποιητής, που ονομαζόταν Ka’b Μπιν Zuhayr, έσωσε το τομάρι του, μεταστρεφόμενος στο Ισλάμ αφού διαπίστωσε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να αποφεύγει την εκτέλεση. (Ibn Ishaq 888-889).

Τα χαντίθ καταγράφουν επίσης ότι πολλοί άλλοι Μεκκανοί εξισλαμίστηκαν με προφανή απειλή βίας. Όπως ένας διστακτικός παρατηρητής είπε τότε στον Μουχάμμαντ:

(Αυτοί ασπάστηκαν το Ισλάμ, επειδή) νικήθηκαν από το χέρι σου (και ως εκ τούτου το Ισλάμ τους δεν είναι αξιόπιστο). (Σαχίχ Μουσλίμ 4453)

Αυτού του είδους οι μεταστροφές αναγνωρίζονταν πλήρως από τον Μουχάμμαντ, όπως αποδεικνύεται από το παρόν χαντίθ, στο οποίο επιπλήττει έναν στρατιώτη για τη δολοφονία ενός προσώπου που είχε «μεταστραφεί» απλώς για να σώσει τη ζωή του:

Ο Απόστολος του Αλλάχ μας έστειλε προς τους Αλ-Huruqa, και το πρωί τους επιτεθήκαμε και τους νικήσαμε. Εγώ και ένας από τους Ανσάρι ακολουθήσαμε έναν άντρα από αυτούς και όταν τον πιάσαμε, είπε, «La ilaha illal–Lah.» Ακούγοντας αυτό ο Ανσάρι σταμάτησε, αλλά εγώ τον σκότωσε μαχαιρώνοντάς τον με το δόρυ μου. Όταν επιστρέψαμε, ο προφήτης το έμαθε και είπε, «Ω Οσάμα! Μήπως τον σκοτώσεις αφού είχε πει «Λα Ιλάχα ιλαλλάχ»; Είπα, «μα όμως το είπε μόνο για να σωθεί». Ο προφήτης συνέχισε να το επαναλαμβάνει υτό τόσο συχνά που θα ήθελα να μην είχα ασπαστεί το Ισλάμ πριν από την ημέρα αυτή. (Σαχίχ Μπουχάρι 59:568)

(Σημειώστε ότι ο Μουχάμμαντ δεν νοιαζόταν καθόλου που τα θύματα θανατώθηκαν ενώ έφευγαν μπροστά στον μουσουλμανικό στρατό. Αυτό είναι άλλο ένα πλήγμα κατά του μύθου ότι οι μουσουλμάνοι τάχα πολεμούν μόνο σε αυτοάμυνα.)

Εκείνο τον καιρό ο Μουχάμμαντ εξάπλωνε το Ισλάμ με κάθε μέσο. Χρησιμοποιούσε ακόμη και πλούτο από τις λεηλασίες για να αγοράσει πίστη:

Ο Απόστολος του Αλλάχ έδωσε (δώρα), σε μερικούς ανθρώπους αποκλείοντας ορισμένους άλλους. Οι τελευταίοι φάνηκαν να είναι δυσαρεστημένοι με αυτό. Ο Προφήτης είπε, «δίνω σε μερικούς ανθρώπους, από φόβο μήπως παρεκκλίνουν από την Αληθινή Πίστη» (Σαχίχ Μπουχάρι 53:373).

Στην πραγματικότητα ο Μουχάμμαντ αιχμαλώτισε τη γυναίκα και τα παιδιά ενός άνδρα, και τότε τους χρησιμοποίησε ως μοχλό για να τον εξαναγκάσει να μεταστραφεί:

Ο απόστολος τους είπε να πούν στον Μάλικ ότι αν ερχόταν σ ‘ αυτόν ως μουσουλμάνος θα επέστρεφε την οικογένεια και την περιουσία του σε αυτόν και θα του έδινε εκατό καμήλες. (Ibn Ishaq 879)

Το Ισλάμ είχε φτηνύνει. Δεν ήταν πλέον μια θρησκεία, αλλά μάλλον μια πολιτική υποταγή που είχε επιβληθεί με τη βία. Ο Μουχάμμαντ έστειλε έναν από τους άντρες του στην Υεμένη με μια στρατιωτική δύναμη, κι αυτός είπε σε τοπικό ειδωλολάτρη ηγέτη, «μαρτύρησε ότι κανείς εκτός από τον Αλλάχ δεν έχει το δικαίωμα να λατρεύεται, ή αλλιώς θα σου κόψω το λαιμό.» (Σαχίχ Μπουχάρι 59:643.)

Για παράδειγμα, δεν υπήρχε καμία από καρδιάς θρησκευτική πεποίθηση στην απρόθυμη «μεταστροφή» της φυλής Thaqif:

[Οι ηγέτες των Thaqif είπαν σε έναν άλλο] «Βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Έχετε δει πως έχει εξελιχθεί η υπόθεση αυτού του ανθρώπου [Μουχάμμαντ]. Όλοι οι Άραβες έχουν αποδεχθεί το Ισλάμ και δεν διαθέτεις την δύναμη να τους πολεμήσεις … δεν βλέπετε ότι   τα κοπάδια σας δεν είναι ασφαλή; Κανείς από εσάς δεν μπορεί να πάει έξω χωρίς να αποκλειστεί. «(Ibn Ishaq 915)

Η λύση γι αυτούς ήταν «να αποδεχθούν το Ισλάμ», και έτσι έστειλαν τους αγγελιαφόρους τους στον Μουχάμμαντ για να ανακοινώσουν τη μεταστροφή τους, να ζητήσουν μια υπόσχεση ότι δεν θα παρενοχλούνται πλέον από τους μουσουλμάνους, και να αιτηθούν μια περίοδο χάριτος πριν «εγκαταλείψουν» την παλιά θρησκεία τους:

Οι καβαλάρηδες των Thaqif είχαν έρθει για να υποβάλουν την υποταγή τους και να αποδεχθούν το Ισλάμ με τις συνθήκες του Αποστόλου, υπό τον όρο ότι θα μπορούσαν να πάρουν ένα έγγραφο που να εξασφαλίζει τους πολίτες τους και τη γη τους και τα ζώα τους… Μεταξύ των πραγμάτων που ζήτησαν από τον απόστολο ήταν να τους επιτραπεί να διατηρήσουν το είδωλο τους al-Lat  για τρία χρόνια πριν το καταστρέψουν. Ο απόστολος αρνήθηκε, και συνέχισαν να του το ζητούν για ένα ή δύο χρόνια και αρνήθηκε … (Ibn Ishaq 916)

Προφανώς οι Thaqif δεν ενεργούσαν από πραγματική πίστη στο Ισλάμ, αλλά από την απελπισία στην οποία βρίσκονταν οι μη-μουσουλμάνοι Άραβες καθώς οι μουσουλμάνοι τους επιτίθονταν. Ο Μουχάμμαντ είχε την εξουσία και κατεύθυνε το στρατό του για να εξαλείψει αυτούς που δεν θα υποτάσσονταν στο Ισλάμ.

«Πολεμήστε τους όλους στο δρόμο του Αλλάχ και σκοτώστε όσους δυσπιστούν στον Αλλάχ», ήταν οι οδηγίες του σε έναν από τους στρατιωτικούς ηγέτες του (Ibn Ishaq 992). Ο Μουχάμμαντ επίσης έδωσε συγχαρητήρια σ’ έναν μακρινό βασιλιά για την αποδοχή του Ισλάμ και τη «θανάτωση των πολυθεϊστών» στο πλαίσιο της βασιλείας του, όπως καθοδήγησε έναν άλλο στρατιωτικό ηγέτη να «καλέσει» μια γειτονική φυλή στο Ισλάμ και στη συνέχεια να τους σφάξουν, εάν αρνούνταν:

Στη συνέχεια ο απόστολος έστειλε τον Khalid Bin Walid … στους Banu al-Harith και τον διέταξε να τους καλέσει στο Ισλάμ τρεις ημέρες πριν τους επιτεθεί. Αν δέχονταν, τότε θα το δεχόταν, κι αν αρνούνταν θα τους πολεμούσε. (Ibn Ishaq 959)

Η περίφημη ανακοίνωση του Χαλίντ «Αν αποδεχτείτε το Ισλάμ, τότε θα είστε ασφαλείς,» επαναλήφθηκε πολλές φορές κι από άλλους μουσουλμάνους που ασκούσαν τζιχάντ. Όμως υπάρχει κι άλλη μια εναλλακτική «λύση» για τους «άπιστους» που δεν είναι πολυθεϊστές αλλά ανήκουν στους «λαούς του Βιβλίου» και δεν θέλουν να γίνουν μουσουλμάνοι: Η εξευτελιστική ισλαμική προστασία.

Oι Μουσουλμάνοι πολέμησαν αμυνόμενοι στη Μάχη της Μπαντρ;

Θυμάστε το τραγούδι «πάει χάλασε ο κόσμος»; Πρέπει να είναι έτσι, αφού πολλοί μουσουλμάνοι απολογητές τη σήμερον ημέρα μας διαβεβαιώνουν ότι ο Μουχάμμαντ πολεμούσε μόνο για να αμυνθεί απέναντι στους εχθρούς του, και μάλιστα ότι αυτό έκανε και στη μάχη της Μπαντρ, την οποία – λένε – ξεκίνησαν οι Κουραϊσίτες!

Και βέβαια, η τακία* πάει σύννεφο, αλλά εδώ είμαστε εμείς για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Εάν οι μουσουλμάνοι πολεμούσαν μόνο για αυτοάμυνα, τότε στη μάχη της Μπαντρ θα έπρεπε ένας εχθρός να έκανε επίθεση στον Μουχάμμαντ στη Μεδίνα. Αν θέλετε να πιστεύετε ότι έτσι συνέβη, τότε σταματήστε αμέσως να διαβάζετε και προσπαθήστε να μείνετε μακριά από τα βιβλία Ιστορίας.

Οι μουσουλμάνοι ιστορικοί της εποχής τεκμηρίωσαν λεπτομερώς τις συνθήκες που προηγήθηκαν της μάχης και δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί την ιδέα ότι εκείνη την ημέρα οι μουσουλμάνοι πολέμησαν σε αυτοάμυνα.

Κατ ‘αρχάς, οι Μεκκανοί δενπροήλαυναν προς τον Μουχάμμαντ. Είχαν στείλει στρατό για να προστατεύσουν τα καραβάνια τους από τους μουσουλμάνους (οι οποίοι είχαν σκοτώσει πρόσφατα Μεκκανούς οδηγούς καραβανιών που υπερασπίζονταν την περιουσία τους). Οι Μεκκανοί δεν ενδιαφέρονταν να ξεκινήσουν πόλεμο, παρά μόνο να δουν ότι τα εμπορεύματα και οι οδηγοί τους δεν θα παρενοχλούνταν από επιδρομείς του Μουχάμμαντ.

Στη συνέχεια ο απόστολος άκουσε ότι ο Αμπού Σουφυάν ερχόταν από τη Συρία με ένα μεγάλο καραβάνι των Κουραϊσιτών, που περιείε τα χρήματα και τα εμπορεύματά τους, και συνοδευόταν από περίπου τριάντα ή σαράντα άνδρες … Όταν ο Απόστολος άκουσε για τον Αμπού Σουφιάν που ερχόταν από τη Συρία, κάλεσε τους Μουσουλμάνους και είπε, «Αυτό είναι το καραβάνι των Κουραϊσιτών που περιέχει τις περιουσίες τους. Βγείτε έξω να του επιτεθείτε, ίσως ο Αλλάχ να σας το δώσει ως λεία. «(Ibn Ishaq 428)

Η αφήγηση συνεχίζει λέγοντας ότι ορισμένοι από τους μουσουλμάνους ήταν απρόθυμοι να συμμετάσχουν στην επίθεση, διότι δεν ήθελαν να πάνε σε πόλεμο. Αργότερα ο Μουχάμμαντ αναφέρει στο Κοράνι αυτούς τους ειρηνικούς μουσουλμάνους ως «Υποκριτές», και τους καταδικάζει να πάνε στην κόλαση και απαιτεί οι πραγματικοί μουσουλμάνοι να τους φέρονται σκληρά (66:9).

Αφότου ο Μουχάμμαντ έστειλε άνδρες του να επιτεθούν στο καραβάνι, ο Αμπού Σουφυάν (ο Μεκκανός αντίπαλός του) έμαθε για τα σχέδιά του:

Όταν έφτασε κοντά στο Hijaz, ο Αμπού Σουφυάν ζητούσε να μάθει νέα ανάκριση και μέσα στην στην αγωνία του ρωτούσε κάθε καβαλλάρη, μέχρι που έμαθε από ορισμένους καβαλλάρηδες την είδηση ότι ο Μουχάμμαντ είχε ζητήσει από τους συντρόφους του να επιτεθούν εναντίον του και εναντίον του καραβανιού. (Ibn Ishaq 428)

Σε αυτό το σημείο οΑμπού Σουφυάν έκανε δύο πράγματα για να αποτρέψει τη μάχη. Άλλαξε το δρομολόγιό του, έτσι ώστε να αποφεύγει το στρατό του Μουχάμμαντ, και έστειλε για βοήθεια. Τότε οι Μεκκανοί έστειλαν μια μεγαλύτερη δύναμη από περίπου 900 άνδρες για να σώσουν το καραβάνι.

Προέκυψε ένα μεγάλο παιχνίδι «γάτας και ποντικιού» μεταξύ του Μουχάμμαντ και των Μεκκανών, στην οποία οι τελευταίοι έκαναν σχεδόν ό, τι μπορούσαν για να αποφευχθεί η σύγκρουση (Ισχάκ 433 έως 443). Τελικά ο Μωάμεθ τους εξανάγκασε να δώσουν μάχη κόβοντας σκόπιμα το νερό στα πηγάδια, από τα οποία εξαρτώνταν οι Μεκκανοί για να γυρίσουν στη Μέκκα. Στη συνέχεια έβαλε το στρατό του μεταξύ των υπόλοιπων πηγαδιών και των διψασμένων Μεκκανών.

Οι μουσουλμάνοι ήταν σαφώς σε πλεονεκτική θέση έναντι των κουρασμένων και απρόθυμων Μεκκανών, παρόλο που ήταν λιγότεροι σε αριθμό. Αρχικά, οι μουσουλμάνοι διασκέδαζαν θανατώνοντας τους λίγους Μεκκανούς που ήταν τόσο απελπισμένοι ώστε να προσπαθήσουν να φτάσουν το νερό:

Ο Al–Aswad, ο οποίος ήταν εριστικός και κακότροπος άνθρωπος, βάδισε εμπρός και είπε, «Ορκίζομαι στο Θεό ότι θα πιω από τη στέρνα τους ή θα την καταστρέψω ή θα πεθάνω πριν να τη φτάσω.» Ο Χάμζα [ένας δυνατός μουσουλμάνος] βγήκε μπροστά εναντίον του και όταν οι δύο συναντήθηκαν, ο Χάμζα τον χτύπησε κι έστειλε το πόδι του και το μισό της γάμπας του στον αέρα, όπως ήταν κοντά στη δεξαμενή. (Ο Al–Aswad) έπεσε ανάσκελα κι έμεινε εκεί, με το αίμα να ρέει από το πόδι του προς τους συντρόφους του. Στη συνέχεια σύρθηκε στη δεξαμενή και ρίχτηκε μέσα για να εκπληρώσει τον όρκο του, αλλά ο Χάμζα τον ακολούθησε και τον χτύπησε… (Ibn Ishaq 443)

Οι μουσουλμάνοι έπαιξαν με τον ίδιο θανατηφόρο τρόπο με διάφορους άλλους τρελαμένους από τη δίψα Μεκκανούς, πριν ο Μουχάμμαντ δώσει τελικά την εντολή να κατατροπώσουν τον «εχθρό».

Μετά τη νικηφόρα μάχη οι μουσουλμάνοι παρουσίασαν στον Μουχάμμαντ τα κεφάλια των αποκεφαλισμένων αντιπάλων του από τη Μέκκα και οι σφαγείς τους τιμήθηκαν. Επίσης έφεραν μπροστά του τους ζωντανούς αιχμαλώτους. Αυτός διέταξε ορισμένοι να ανταλλαχθούν για λύτρα και κάποιοι να εκτελεστούν.  Ακόμα έκανε κάτι που φαινόταν παράξενο ακόμη και στους άνδρες του: περπάτησε ανάμεσα στα σώματα των νεκρών Μεκκανών και τους χλεύαζε, επιμένοντας ότι μπορούσαν να τον ακούσουν στην κόλαση (Bukhari 59:314).

Ο πλούτος των Μεκκανών διαιρέθηκε μεταξύ των νικητών. Ο Χάμζα, ο μουσουλμάνος που είχε σφάξει τον πρώτο Μεκκανό που προσπάθούσε να φτάσει το νερό, άρχισε τώρα να διασκεδάζει με ανυπεράσπιστα ζώα, κόβοντας τις καμπούρες από καμήλες και ξεκοιλιάζοντάς τες χωρίς λόγο (Bukhari 59:340).

Εν μέσω της σφαγής, ο Αλλάχ «μίλησε» στο Μωάμεθ και του είπε να βεβαιωθεί ότι οι άλλοι μουσουλμάνοι του έδωσαν το ένα πέμπτο της λείας πολέμου. Αυτές οι λέξεις έχουν καταγραφεί μόνιμα στο Κοράνι (8:1), έστω και αν δεν έχουν σημασία σήμερα. Ο προφήτης του Ισλάμ ενημέρωσε επίσης τους άνδρες του ότι η νίκη τους στην πραγματικότητα οφειλόταν σε μια λεγεώνα αγγέλων που έστειλε κάτω ο Αλλάχ (8:9) – που ήταν, φυσικά, ορατή μόνο στον Μουχάμμαντ (8:50). Για κάποιο λόγο, οι άγγελοι δεν φάνηκαν κατά την επόμενη μάχη, στο Uhud.

Μεγάλο μέρος της 8ης Σούρα, ενός από τις πιο βίαια κεφάλαια του Κορανίου, «αποκαλύφθηκε» μετά την επαύριο της Μάχης της Μπαντρ. Πολλοί στίχοι έχουν ελάχιστο νόημα έξω από το ιστορικό τους πλαίσιο, πράγμα που αποδεικνύει ότι η Sira (βιογραφία του Μουχάμμαντ ) είναι αναγκαία για την ερμηνεία του Κορανίου.

Στην περίπτωση αυτή, το ιστορικό πλαίσιο είναι σε πλήρη αντίθεση με οποιαδήποτε παρανόηση από την πλευρά των σύγχρονων μουσουλμάνων ότι η Μάχη της Μπαντρ ήταν μια αμυντική σύγκρουση. Μόνο οι Μεκκανοί πολέμησαν για να υπερασπίσουν της ζωή και την περιουσία τους εκείνη την ημέρα – και το έκαναν απρόθυμα, αφού ο Μουχάμμαντ είχε λάβει μνημειώδη μέτρα για να υπερισχύσει στη μάχη.

____

*taqiyya تقية (προφέρεται και taqiyeh, taqiya, taqiyah, tuqyah) είναι η παραπλάνηση σχετικά με την πίστη ή και η ψεύτικη άρνηση της πίστης από μουσουλμάνο όταν υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του ή όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντα του Ισλάμ.

Ο Μουχάμμαντ αναγκάστηκε από διώξεις να εγκαταλείψει τη Μέκκα – και οι μουσουλμάνοι αναγκάστηκαν να διαφύγουν μαζί του

Αυτή η φράση περιγράφει έναν μύθο, και τα δύο μέρη αυτού του μύθου είναι εξίσου λάθος. Μόνο ο Μουχάμμαντ κινδύνευε στη Μέκκα, και αυτό έγινε μόνο αφότου έκανε μια συνθήκη πολέμου εναντίον των κατοίκων της περιοχής, ενώ ζούσε ανάμεσά τους.

Αφότου ο ισχυρός θείος του πέθανε, ο Μουχάμμαντ ήταν εκτεθειμένος στην οργή των Μεκκανών, τους οποίους είχε προσβάλει χωρίς να τιμωρηθεί για τόσα πολλά χρόνια. Παρόλα αυτά, δεν επεδίωξαν να τον βλάψουν, διότι πίστευαν ότι η τρωτότητά του μετά το θάνατο του προστάτη του σήμαινε ότι θα σταματούσε επιτέλους να δημιουργεί προβλήματα.

Έκαναν λάθος.

Ο Μουχάμμαντ έκανε τελικά συμμαχία με μια άλλη πόλη, τη Μεδίνα, σε συνθήκη που περιλάμβανε διατάξεις πολέμου κατά των Μεκκανών. Τα συμβαλλόμενα μέρη της συνθήκης ρωτήθηκαν «Αντιλαμβάνεστε τι υποχρέωση αναλαμβάνετε εγγυώμενοι την υποστήριξή σας σε αυτόν τον άνθρωπο; Υποχρέωση για πόλεμο εναντίον όλων ανεξαιρέτως» (Ibn Ishaq 299). Η δέσμευση για πόλεμο επιβεβαιώνεται παρακάτω (Ibn Ishaq 305).

Ως εκ τούτου, ήταν μόνο αφότου ο Μουχάμμαντ είχε δεσμευθεί για ένοπλη επανάσταση εναντίον των Μεκκανών, που οι ηγέτες της πόλης προσπάθησαν είτε να τον σκοτώσουν ή να τον εκδιώξουν.

Η ιστορική διήγηση διαψεύδει επίσης κατηγορηματικά τη δημοφιλή άποψη ότι όλοι οι μουσουλμάνοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Μέκκα μετά την κήρυξη πολέμου από τον Μουχάμμαντ. Στην πραγματικότητα, μόνο τον ίδιο τον Μουχάμμαντ ενδιαφέρονταν να πιάσουν οι Μεκκανοί. Αυτό αποδεικνύεται από το επεισόδιο που εξιστορεί ο Ibn Ishaq (326 -328) στο οποίο ο γαμπρός του Μουχάμμαντ, ο Αλή, κοιμάται στο κρεβάτι του ώστε να εξαπατήσει τους εχθρούς του να πιστέψουν ότι τον είχαν στριμώξει τη νύχτα που ήρθαν να τον συλλάβουν.

Όχι μόνο οι Μεκκανοί δεν έκαναν κακό στον Αλή, ακόμη και αφού διαπίστωσαν ότι είχε τους είχε κοροϊδέψει, αλλά στη συνέχεια αυτός παρέμεινε με την κόρη του Μουχάμμαντ στην πόλη για αρκετές ημέρες, προκειμένου να οργανώσει τη μεταβίβαση της οικογενειακής επιχείρησης στην Μεδίνα.

Μουσουλμάνοι βιογράφοι του Μουχάμμαντ παρέχουν τα ονόματα των άλλων μουσουλμάνων που συνέχισαν να ζουν στη Μέκκα μετά τη δική του αναχώρηση, και δεν υπάρχει καμιά καταγραφή δίωξής τους. Υπάρχουν ακόμη κάποια στοιχεία που αποδεικνύουν ότι οι μουσουλμάνοι στη Μεδίνα είχαν το δικαίωμα να διεξάγουν προσκυνήματα στη Μέκκα κατά τη διάρκεια των ιερών μηνών (Ibn Ισχάκ 424 & Κοράνι 2:196).

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι ο Μουχάμμαντ δικαίωσε την εκδίωξή του από τους Μεκκανούς με τις μεταγενέστερες πράξεις του στη Μεδίνα, όπου άρχισε να εκδιώκει τις φυλές αυτοχθόνων Εβραίων μέσα σε λίγους μόνο μήνες από την άφιξή του. Οι απολογητές αγαπούν να υποστηρίζουν ότι η εκδίωξη (και απροκάλυπτη εκτέλεση) των Εβραίων με την άμεση διαταγή του Μουχάμμαντ ήταν αναγκαία λόγω της «εχθρότητάς» τους προς αυτόν.

Δυστυχώς για τους Εβραίους, οι μουσουλμάνοι ήταν πολύ λιγότερο υπομονετικοί και πολύ πιο βίαιοι μαζί τους από ό, τι ήταν οι Μεκκανοί με τον Μουχάμμαντ – αλλά αυτό είναι μόνο μια από τις πολλές μεγάλες υποκρισίες του Ισλάμ.

Μια ρατσιστική ιδεολογία είναι πάντοτε αυτοδικαιολογούμενη.

Ο Μουχάμμαντ λήστευε τους Μεκκανούς για να ανακτήσει κλεμμένα περιουσιακά στοιχεία;

Μετά την έκδίωξή του από τους Μεκκανούς, ο Μουχάμμαντ και οι μουσουλμάνοι του βρήκαν καταφύγιο πολλά μίλια μακριά στη Μεδίνα, όπου δεν ενοχλούνταν από τους πρώην αντιπάλους τους. Παρ ‘όλα αυτά, ο Μωάμεθ έστειλε άνδρες του σε επτά ανεπιτυχείς επιδρομές εναντίον καραβανιών της Μέκκας πριν να βρουν επιτέλους ένα, οπότε δολοφόνησαν τον οδηγό και λεηλάτησαν το περιεχόμενο.. Αυτό το συγκεκριμένο καραβάνι ήταν ιδιαίτερα ευάλωτο διότι η επίθεση ήρθε κατά τη διάρκεια των ιερών μηνών, όταν οι έμποροι δεν περίμεναν επιθέσεις.

[Ένας μουσουλμάνος επιδρομέας] ο οποίος είχε το κεφάλι του ξυρισμένο, κοίταξε περιφρονητικά [το καραβάνι της Μέκκας], και όταν τον είδαν ένιωσαν ασφαλείς και είπαν: «Είναι προσκυνητές, δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε από αυτούς.» (Ibn Ishaq 423 )

Το ξυρισμένο κεφάλι έκανε τους μουσουλμάνους να μοιάζουν με προσκυνητές και όχι με επιδρομείς, πράγμα που δημιούργησε μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας στους οδηγούς. Το Ισλάμ ήταν ένα είδος θρησκείας διαφορετικό από ό, τι είχαν συνηθίσει οι Μεκκανοί:

[Οι μουσουλμάνοι επιδρομείς] ενθάρρυναν ο ένας τον άλλον, και αποφάσισαν να σκοτώσουν όσους από αυτούς μπορούσαν και να πάρουν ό, τι είχαν. (Ibn Ishaq 424)

Αυτή ήταν η πρώτη θανάσιμη συνάντηση μεταξύ Μεκκανών και μουσουλμάνων, και φέρνει οξεία αμηχανία στους σύγχρονους απολογητές μουσουλμάνους, που τους αρέσει να λένε ότι το Ισλάμ είναι κατά του φόνου για οποιοδήποτε λόγο εκτός της αυτοάμυνας.

Για το λόγο αυτό, έχει παρουσιαστεί ο σύγχρονος μύθος ότι οι μουσουλμάνοι της εποχής εκείνης απλά «έπαιρναν πίσω» ό, τι ήταν δικό τους – δεν εκδικούνταν ούτε έκλεβαν. Οι σύγχρονοι απολογητές αρέσκονται να λένε ότι ο Μουχάμμαντ και οι οπαδοί του είχαν καταληστευθεί από τους Μεκκανούς καθώς έφευγαν έξω από την πόλη. (Η ταινία του 1976, «The Message» (Το μήνυμα) διαιωνίζει απερίφραστα αυτή την παρανόηση επίσης).

Οι απολογητές είναι κάπως ασαφείς ως προς το πώς η κλοπή περιουσίας δικαιολογεί τον φόνο (κυρίως από την πλευρά κάποιου που θέλουν να απεικονίσουν ως το σύμβολο της συγχώρεσης) και δεν προσπαθούν να εξηγήσουν πώς τα συγκεκριμένα θύματα των μουσουλμανικών επιδρομών (συνήθως οι οδηγοί και εργαζόμενοι στα καραβάνια ) ήταν άμεσα υπεύθυνοι για αυτήν την υποτιθέμενη κλοπή. Αυτό ωστόσο είναι το μικρότερο προβλήμά τους, αφού όχι μόνο δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν την εσφαλμένη αντίληψη ότι οι μουσουλμάνοι «έπαιρναν πίσω ό, τι ήταν δικό τους», αλλά αυτή διαψεύδεται ρητά από τις πρώιμες ιστορικές καταγραφές.

Ο βιογράφος του Μουχάμμαντ, Ιμπν Ισχάκ περιγράφει με αρκετές λεπτομέρειες το γεγονός της πρώτης επίθεσης στα καραβάνια της Μέκκας, αλλά πουθενά δεν αναφέρει το περιεχόμενο των καραβανιών ως μουσουλμανική ιδιοκτησία. Πράγματι ο Ισχάκ περιγράφει ρητά ότι τα εμπορεύματα ανήκουν στους Μεκκανούς:

Ένα καραβάνι Κουραϊσιτών που μετέφερε ξηρές σταφίδες και δέρματα και άλλα εμπορεύματα των Κουραϊσιτών πέρασε … «(Ibn Ishaq 424)

Σημειώστε επίσης ότι το φορτίο που λεηλάτησαν από το καραβάνι συμπεριλάμβανε συγκεκριμένα σταφίδες, οι οποίες θα είχαν από καιρό χαθεί αν ήταν από σταφύλια που είχαν καλλιεργήσει και αποξηράνει οι μουσουλμάνοι πριν αφήσουν τη Μέκκα περίπου πριν από ένα ολόκληρο χρόνο. Ένα πέμπτο από τα λάφυρα δόθηκε στον Μουχάμμαντ ως λεία πολέμου, πράγμα που δεν θα είχε συμβεί αν αυτά ανήκαν δικαιωματικά σε άλλο μουσουλμάνο (Ibn Ishaq 425).

Οι περισσότεροι από τους μουσουλμάνους που ζούσαν στη Μέκκα είχαν κατ ‘αρχάς λίγα περιουσιακά στοιχεία, καθώς βρίσκονταν σε σημαντικό βαθμό στα χαμηλότερα σκαλοπάτια της κοινωνικής κλίμακας, αλλά εκείνοι που είχαν πολλά θα έκαναν πολλά χρόνια να ρευστοποιήσουν τα περιουσιακά τους στοιχεία ή να τα μεταφέρουν σε μια νέα τοποθεσία. Καθώς ο υποκινητής του διχασμού, ο Μουχάμμαντ ήταν ο μόνος μουσουλμάνος που κυριολεκτικά αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Μέκκα στα άγρια μεσάνυχτα, αλλά οι επαγγελματικές υποθέσεις του κανονίζονταν ακόμη για λογαριασμό του από τον Αλή, το γαμπρό του (Ibn Ishaq 335).

Έτσι, εάν οι Μουσουλμάνοι στη Μεδίνα προσπαθούσαν να ανακτήσουν τα κλοπιμαία, γιατί τότε λεηλατούσαν τα καραβάνια της Μέκκας; Ο Μουχάμμαντ δίνει τον πραγματικό λόγο για τις λεηλασίες και τις δολοφονίες:

«Αν έχετε σκοτώσει στον ιερό μήνα, αυτοί σας παρεμπόδιζαν από το δρόμο του Αλλάχ με την απιστία τους σ ‘Αυτόν, και από το ιερό τέμενος, και σας έδιωξαν από αυτό, όταν ήσασταν άνθρωποί τους. Αυτό για τον Αλλάχ είναι  πιο σοβαρό θέμα από τη θανάτωση όσων από αυτούς έχετε σκοτώσει. «Και η αποπλάνηση είναι χειρότερη από το σκοτωμό.» Αυτοί συνήθιζαν να αποπλανούν τον μουσουλμάνο στη θρησκεία του μέχρι που τον έκαναν να επιστρέψει στην απιστία αφού είχε πιστέψει, και αυτό είναι χειρότερο για τον Αλλάχ από ό, τι η θανάτωσή τους.» (Ibn Ishaq 426)

Έτσι, η δικαιολογία για τη δολοφονία των Μεκκανών και της κλοπής των προϊόντων τους είναι καθαρά θρησκευτική. Το μόνο πράγμα που είχε κλαπεί από τους μουσουλμάνους ήταν η δυνατότητα να εισέλθουν στο ιερό τέμενος (δηλαδή να ολοκληρώσουν την τελετουργία των Προσκυνητών – το χατζ – στην  Κάαμπα). Οι αθώοι οδηγοί του καραβανιού ήταν επομένως θεμιτός στόχος για τις θανατηφόρες επιδρομές του Μουχάμμαντ απλώς και μόνο επειδή οι μουσουλμάνοι θεώρησαν ότι «τους παρεμπόδιζε από το δρόμο του Αλλάχ » η «απιστία » της ηγεσίας της Μέκκας.

Αυτό γίνεται ακόμη πιο εμφανές από το επόμενο μεγάλο επεισόδιο στο οποίο ο Μουχάμμαντ έστειλε τους άνδρες του να λεηλατήσουν τα καραβάνια, πράγμα που επέφερε τη Μάχη της Μπάντρ:

Όταν ο Απόστολος άκουσε για τον Αμπού Σουφιάν που ερχόταν από τη Συρία, κάλεσε τους Μουσουλμάνους και είπε, «Αυτό είναι το καραβάνι των Κουραϊσιτών που περιέχει τις περιουσίες τους. Βγείτε έξω να του επιτεθείτε, ίσως ο Αλλάχ να σας το δώσει ως λεία. «(Ibn Ishaq 428)

Στην περίπτωση αυτή οι Μεκκανοί επέστρεφαν στη Μέκκα από ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Συρία. Όλα τα εμπορεύματα που είχαν θα είχαν αγοραστεί από τους Σύριους.

Κατά τα επόμενα εννέα έτη, η κύρια πηγή εισοδήματος για τους μουσουλμάνους ήταν πλούτος που αποσπούσαν διά της βίας από άλλους. Οι στόχοι τους είχαν επεκταθεί πολύ πέρα από τους Μεκκανούς. Μέχρι τον καιρό που ο Μουχάμμαντ πέθανε, οι άνδρες του έβρισκαν δικαιολογίες για να κάνουν επιδρομές και να κλέψουν από πολλές άλλες αραβικές φυλές, Εβραίους και ακόμη και Χριστιανούς. Όπως και με τη μαφία, σταδιακά αναπτυσσόταν ένας γκαγκστερικός μηχανισμός «προστασίας», όπου επιτρεπόταν σε άλλες φυλές να ζήσουν ειρηνικά υπό την προϋπόθεση ότι θα πλήρωναν φόρο στους μουσουλμάνους κυβερνήτες.

Οι ειδωλολάτρες στη Μέκκα ήταν οι πρώτοι που έχυσαν αίμα στη σύγκρουση με τους μουσουλμάνους;

Οι μουσουλμάνοι ήταν στην πραγματικότητα οι πρώτοι που κατέφύγαν σε σωματική βία, όταν ο Sa’d bin Abu Waqqas πήρε το γναθιαίο οστό μιας καμήλας και χτύπησε έναν τοπικό πολυθεϊστή που ήταν » διέκοπτε με αγένεια « της ομάδα των προσευχόμενων μουσουλμάνων. «Αυτό ήταν το πρώτο αίμα που χύθηκε στο Ισλάμ» (Ibn Ishaq 166).

Οι νέοι προσήλυτοι ήταν αρκετά επιθετικοί, ιδίως όταν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από κυρώσεις, πράγμα που αποτελούσε συμφορά για τους άλλους. Ένα παράδειγμα είναι όταν ένας από τους ισχυρότερους σωματικά μουσουλμάνους, ο Χάμζα, χτύπησε «βίαια» τον ηγέτη των Μεκκανών με το όνομα Αμπού Τζαχλ, επειδή είχε μιλήσει με προσβλητικό τρόπο στον Μουχάμμαντ (Ibn Ishaq 185).

Παρόλο που ο Αμπού Τζαχλ δεν προέβη σε αντίποινα εναντίον του δυνατότερου άνδρα της εποχής, αργότερα υπέβαλε σε κακομεταχείριση τους μουσουλμάνους δούλους του, σχεδόν σίγουρα ως επακόλουθο του δημόσιου εξευτελισμού του.

Οι μουσουλμάνοι ήταν οι πρώτοι που κήρυξαν αργότερα πόλεμο στη Μέκκα. Και ακόμη αργότερα ο Μουχάμμαντ διέταξε θανάσιμες επιδρομές εναντίον καραβανιών της Μέκκας από το νέο σπίτι του στη Μεδίνα.

Ο Μουχάμμαντ βασανίστηκε από τους Μεκκανούς;

Πιθανότατα θα έχετε ακούσει ότι ο Μουχάμμαντ στη Μέκκα υπέφερε τα πάνδεινα! Όμως η απάντηση στο ερώτημα είναι, «όχι.». Σε αντίθεση με ορισμένους λιγότερο τυχερούς οπαδούς του, ο Μουχάμμαντ απολάμβανε την προστασία του ισχυρού θείου του, Αμπού Τάλιμπ (Abu Talib):

[Οι ηγέτες της Μέκκας] πήγαν στον Αμπού Ταλίμπ [και είπαν] «ο ανιψιός σου έχει καταραστεί τους θεούς μας, προσέβαλε τη θρησκεία μας, χλεύασε τον τρόπο ζωής μας και κατηγόρησε τους προγόνους μας ότι έσφαλλαν. Είτε θα πρέπει να τον σταματήσεις είτε θα πρέπει να μας αφήσεις να τον πιάσουμε.»

Αλλά ο Αμπού Τάλιμπ δεν θα υποχωρούσε:

Ο απόστολος συνέχισε να φέρεται το ίδιο… Κατά συνέπεια, οι σχέσεις του με τους Κουραϊσίτες [Μεκκανούς] επιδεινώθηκαν και οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από αυτόν με εχθρότητα. (Ibn Ishaq 168).

Για δεκατρία χρόνια, το χειρότερο που συνέβη ποτέ στον Μουχάμμαντ στη Μέκκα ήταν ότι ένας ταραξίας είχε ρίξει πάνω του χώμα και τον ενέπαιζαν περιστασιακά ενώ προσευχόταν στην Κάαμπα. Συνέχισε να προκαλεί τους Μεκκανούς, λέγοντας τους σε κάποια στιγμή ότι είχε έρθει να τους φέρει «σφαγή.» Αυτό τους προκάλεσε να αρπάξουν τον Μουχάμμαντ (μέσω ενός που λεγόταν Uqba) σε μια προσπάθεια να τον «στραγγαλίσουν», αλλά σχεδόν αμέσως αφέθηκε ελεύθερος χωρίς να πάθει ζημιά:

Στη συνέχεια, τον άφησε. Αυτό είναι το χειρότερο που είδα ποτέ να  κάνουν οι Κουραισίτες σ’ αυτόν. (Ibn Ishaq 184).

Ζήτησα από τον Abdullah bin ‘Amr bin Al-‘As να με ενημερώσει για το χειρότερο πράγμα που είχαν κάνει οι ειδωλολάτρες στον Απόστολο του Αλλάχ. (Bukhari 60:339 ) Είπε: «Ενώ ο Απόστολος του Αλλάχ προσευχόταν στο προαύλιο της Κάαμπα, ο ‘Uqba bin Abi Mu‘ait Μπιν ήρθε και έπιασε τον Απόστολο του Αλλάχ από τον ώμο και έστριψε το ένδυμά του γύρω από το λαιμό του και τον έπνιγε βίαια. Ο Άμπου Μπάκερ ήρθε και έπιασε τον Uqba από τον ώμο και τον πέταξε μακριά από Απόστολο του Αλλάχ και είπε,» Θα σκοτώσεις έναν άνθρωπο, διότι λέει: «Ο Κύριός μου είναι ο Αλλάχ,» και έχει έρθει σε σας με σαφή σημεία από τον Κύριό σας; «(Bukhari 60:339)

Αν και δεν τραυματίστηκε, ο Μωάμεθ είχε την ευκαιρία του να συγχωρήσει τον άνθρωπο που τον είχε πιάσει, όταν ο Uqba συνελήφθη μετά τη μάχη της Badr. Σύμφωνα με τους βιογράφους του, ο προφήτης του Ισλάμ επέλεξε αντίθετα να τον σφάξει, παρόλο που ο άοπλος κρατούμενος ικέτευε για τη ζωή του.

Το χαντίθ επιβεβαιώνει επίσης ότι ο Μωάμεθ δεν βλάφθηκε σωματικά από τους Μεκκανούς, αλλά στη θέση του κακομεταχειρίζονταν κάποιον άλλο με όνομα παρόμοιο με το δικό του:

Ο Απόστολος του Αλλάχ είπε, «δεν σας εκπλήσσει πως ο Αλλάχ με προστατεύει από την κακομεταχείριση και κατάρα των Κουραϊσιτών; Κακομεταχειρίζονται και καταριούνται τον Μουντχάμαμ, ενώ εγώ είμαι ο Μουχάμμαντ (και όχι ο  Μουντχάμαμ)» (Bukhari 56:733)

Όπως αναφέρεται σε διάφορα σημεία, κυρίως στο Σαχίχ Μπουχάρι, η χειρότερη προσβολή που υπέστη ο Μουχάμμαντ ήταν ένα επεισόδιο στο οποίο ο Άμπου Τζαχλ και άλλοι τον ενέπαιζαν όταν προσεχόταν, τοποθετώντας τα έντερα ενός ζώου (μάλλον καμήλας) στην πλάτη του (Bukhari 4:241). Ο Μουχάμμαντ καταράστηκε αυτούς τους άνδρες αμέσως, και ζήτησε από τον Αλλάχ να τους τιμωρήσει. Αυτοί σκοτώθηκαν αργότερα από τους Μουσουλμάνους.

Σαχίχ Μπουχάρι Τόμος 1,Βιβλίο 4, αρ. 241:

Διηγήθηκε ο Abdullah bin Mas’ud:

Μια φορά ο Προφήτης προσευχόταν στην Κάαμπα. Ο Αμπού Τζαχλ καθόταν με μερικούς απ’ τους συντρόφους του. Ένας από αυτούς είπε στους άλλους, «ποιος ανάμεσά σας θα φέρει τα περιεχόμενα της κοιλιάς μιας καμήλας έτσι κι έτσι (έντερα κ.α.) ώστε να τα βάλουμε στην πλάτη του Μουχάμμαντ, όταν προσκυνάει: Ο πιο άτυχος από αυτούς σηκώθηκε και τα έφερε. Περίμενε μέχρι που ο προφήτης έπεσε πρηνής στο έδαφος (προσκυνώντας) και μετά τα έβαλε στην πλάτη του, ανάμεσα στους ώμους του. Εγώ παρακολουθούσα αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ευχόμουν να είχα μερικούς ανθρώπους μαζί μου να αντισταθώ σ’ αυτούς. Άρχισαν να γελάνε και να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον. Ο Απόστολος του Αλλάχ ήταν πρηνής σε στάση προσευχής και δεν σήκωσε το κεφάλι του μέχρι που η Φάτιμα (η κόρη του) ήρθε και πέταξε μακριά από την πλάτη του αυτά (τα περιεχόμενα της κοιλιάς της καμήλας). Αυτός σήκωσε το κεφάλι του και είπε τρεις φορές «Ω Αλλάχ! Τιμώρησε τους Κουραϊσίτες». Έτσι ήταν σκληρό για τον Άμπου Τζαχλ και τους συντρόφους του όταν ο Προφήτης επικαλέστηκε τον Αλλάχ εναντίον τους, καθώς ήταν πεπεισμένοι ότι οι προσευχές και οι επικλήσεις γίνονταν δεκτές σ’ αυτή την πόλη (τη Μέκκα). Ο Προφήτης ειπε, ‘Ω Αλλάχ! Τιμώρησε τον Άμπου Τζαχλ, τον ‘Utba bin Rabi’a, τον Shaiba bin Rabi’a, τον Al-Walid bin ‘Utba, τον Umaiya bin Khalaf, και τον ‘Uqba bin Al Mu’it (και ανέφερε τον έβδομο, το όνομα του οποίου δεν μπορώ να θυμηθώ). Μα τον Αλλάχ στα χέρια του οποίου είναι η ζωή μου, είδα τα νεκρά σώματα αυτών των ανθρώπων που ο Απόστολος τα μετρούσε στο Qalib (ένα από τα πηγάδια) της Badr.

Το ίδιο περιστατικό αναφέρεται στον Τόμο 1, Βιβλίο 9, Αρ. 499, στον Τόμο 4, βιβλίο 53, Αρ. 409 (όπου μαθαίνουμε ότι έναν από τους άντρες αυτούς, τον Umaiya ή τον Ubai, τον έκοψαν κομμάτια πριν τον ρίξουν στο πηγάδι επειδή ήταν χοντρός και δεν χωρούσε), και στον Τόμο 5 Βιβλίο 58 Αρ. 193 (εκεί λέει ότι ο ένας από τους άντρες αυτούς, ο Umaiya ή ο Ubai, ακρωτηριάστηκε αλλά δεν ρίχτηκε στο πηγάδι). Επίσης στο Σιράτ Ρασούλ Αλλάχ μαθαίνουμε πως «Όταν ο απόστολος διέταξε να εκτελεσθεί ο Uqba, εκείνος ρώτησε ‘Και ποιος θα φροντίσει τα παιδιά μου, ω Μουχάμμαντ;’ η απάντησή του ήταν ‘ η κόλαση’….» ( Ibn Ishaq, Sirat Rasul Allah (The Life of Muhammad), (Η ζωή του Μωάμεθ) A. Guillaume, tr. (New York: Oxford University Press, 1980), σελ. 164.)

Συμπέρασμα: Ο Μουχάμμαντ μέσα σε 13 χρόνια υπέστη κάποιες προσβολές και κοροϊδίες από τους Μεκκανούς, καθώς και μια επίθεση, αλλά δεν βασανίστηκε από αυτούς, όπως ψευδώς ισχυρίζονται οι ισλαμιστές απολογητές, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα φρικτά εγκλήματα που έκανε ο ίδιος όταν ήταν σε θέση να τους εκδικηθεί.

Υ.Γ. (Αν δεν σας αρέσει να σκέφτεστε μην το διαβάσετε): Εμείς γνωρίζουμε κάποιον που βασανίστηκε από τους συμπατριώτες του, και μάλιστα φριχτά: τον παρέδωσαν στους κατακτητές τους ως ταραχοποιό και στη συνέχεια μαστιγώθηκε και βασανίστηκε σκληρά. Κι αυτά παρότι είχε ευεργετήσει και θεραπεύσει τους συμπατριώτες του πολλές φορές και με πολλούς τρόπους. Όταν τον συνέλαβαν, ένας μαθητής του έκοψε το αυτί ενός επιτιθέμενου αλλά εκείνος τον σταμάτησε και θεράπευσε τον επιτιθέμενο. Αργότερα, μετά τα σωματικά βασανιστήρια και μια εξοργιστική επίδειξη αχαριστίας, αγνωμοσύνης, υποκρισίας και κακίας, τον σταύρωσαν σαν να ήταν όχι ευεργέτης, αλλά κακούργος. Κι όμως εκείνος πάνω στον σταυρό δεν έλεγε «Θεέ μου τιμώρησε τον τάδε και τον δείνα»  – που αν ήθελε, θα είχε πολλά ονόματα να πει… Έλεγε «Πατέρα, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν».

Ας πούμε ότι δεχόμαστε ότι ο Ιησούς ήταν ένας απλός προφήτης του Θεού κι όχι Υιός Του, κι ότι ο Μουχάμμαντ ήταν προφήτης του Θεού κι αυτός – δεν το δεχόμαστε, αλλά έτσι για να προχωρήσουμε το συλλογισμό ας υποθέσουμε ότι το δεχόμαστε. Το να συγκρίνει κανείς το βίο του Μουχάμμαντ με τη ζωή του Ιησού Χριστού και να φαντάζεται ότι ο Μουχάμμαντ ήταν μεγαλύτερος σε ηθικό και προφητικό ανάστημα από τον Ιησού και φορέας μιας τελειότερης διδασκαλίας, μπορεί να περιγραφεί ως τραγωδία, αλλά και ως ανέκδοτο.