Η «αψεγάδιαστη» θρησκεία κατά τον Ιάκωβο τον Αδελφόθεο

Για μια ακόμη φορά ο «μουσουλμάνος απολογητής» Άχμαντ Ελντίν χρησιμοποιεί μια παράξενη τακτική: ενώ ισχυρίζεται ότι απορρίπτει την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης, χρησιμοποιεί αποσπάσματά της ως «αποδείξεις» ότι η αλήθεια του Θεού βρίσκεται όχι στο Χριστιανισμό, αλλά στο Ισλάμ!

Εν προκειμένω, στο http://islamforgree ks.org/2010/ 04/25/flawless- religion/, χρησιμοποιεί τη γνωστή φράση του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου από την καθολική επιστολή του: «Ει τις δοκεί θρήσκος είναι εν υμίν μη χαλιναγωγών γλώσσαν αυτού, αλλ’ απατών καρδίαν αυτού, τούτου μάταιος η θρησκεία. θρησκεία καθαρά και αμίαντος παρά τω Θεω και πατρί αύτη εστίν, επισκέπτεσθαι ορφανούς και χήρας εν τη θλίψει αυτών, άσπιλον εαυτόν τηρείν από του κόσμου» (Ιακ. 1, 26-27).

Κατ’ αυτόν λοιπόν αυτή η «αληθινή θρησκεία», που αναφέρει ο άγιος Ιάκωβος είναι το Ισλάμ, αφού –όπως ισχυρίζεται ο φίλος μας ο Άχμαντ– το Ισλάμ φροντίζει για τις χήρες και τα ορφανά, ενώ ο χριστιανισμός τα περιφρονεί και τα παραμελεί.

Εδώ λοιπόν πρέπει να κάνουμε μερικές χρήσιμες επισημάνσεις.

Κατ’ αρχάς, ο απολογητής του Ισλάμ θα πρέπει να ξεκαθαρίσει αν θεωρεί ότι η επιστολή Ιακώβου είναι στ’ αλήθεια έργο του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, μαθητή του Χριστού και πρώτου χριστιανού επισκόπου Ιεροσολύμων. Αν ναι, θα πρέπει να μας πει ΓΙΑΤΙ τη θεωρεί γνήσιο έργο του. Αφού με τόσο ζήλο «ερευνά» τη γνησιότητα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης (δηλ. αντιγράφει την «έρευνα» συγκεκριμένων ευαγγελικών προτεσταντών), και απορρίπτει τη γνησιότητα των ευαγγελίων π.χ. πώς κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η επιστολή Ιακώβου είναι γνήσια;

Αν τη θεωρεί ψευδεπίγραφο έργο, τότε ΓΙΑΤΙ αποδίδει κύρος στο «κριτήριο της αψεγάδιαστης θρησκείας» που εκφράζεται μέσα σ’ αυτήν;

Αν η επιστολή δεν είναι έργο του αγίου Ιακώβου, αλλά ενός πλαστογράφου, τότε δεν έχει κανένα κύρος και αυτά που γράφει δεν αποδεικνύουν απολύτως τίποτε, ούτε για το Ισλάμ ούτε για το Χριστιανισμό! Πρέπει μάλιστα να την απορρίψουμε αμέσως!

Τι πιστεύει λοιπόν ο απολογητής του Ισλάμ για το θέμα της γνησιότητας της επιστολής, ώστε να ξέρουμε αν αξίζει τον κόπο να του απαντήσουμε; Ή απλώς παίζει σε άλλο ταμλώ κάθε φορά, προσπαθώντας «να μας αποστομώσει» (τους χριστιανούς) κι όχι να βρει την αλήθεια, η οποία τελικά ΔΕΝ τον ενδιαφέρει;

Δυστυχώς, όπως θα δούμε στη συνέχεια, η αλήθεια ΔΕΝ τον ενδιαφέρει, γιατί αν τον ενδιέφερε δεν θα την παραποιούσε τόσο πολύ!

Οι χήρες στον Ισραήλ

Ο απολογητής του Ισλάμ, για να υποστηρίξει ότι «ο χριστιανισμός» περιφρονεί τις χήρες και τα ορφανά, χρησιμοποιεί αποκλειστικά και μόνο αποσπάσματα από την Παλαιά Διαθήκη και ούτε ένα απόσπασμα από την Καινή Διαθήκη ή από τους βίους και τη διδασκαλία των αγίων και των Πατέρων και Μητέρων του Χριστιανισμού!! Φυσικά: αν χρησιμοποιούσε τέτοια αποσπάσματα, θα φαινόταν πόσο ψηλά έθεσε ο Χριστιανισμός τις χήρες και τα ορφανά, και αυτό δε συμφέρει τον ψεύτη Ελντίν.

Τα αποσπάσματα αυτά δε δεσμεύουν καθόλου το Χριστιανισμό, γιατί ο παλαιός νόμος δεν ισχύει για μας. Αυτό έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το λέμε, αλλά ο κακοπροαίρετος «ερευνητής» συνεχίζει, σα να μην έχει καταλάβει τίποτα.

Παρόλα αυτά, ας δούμε τα αποσπάσματα:

Α) «Εξ’ αιτίας του γεγονότος ότι η Παλαιά Διαθήκη δεν τους αναγνώρισε το δικαίωμα να κληρονομήσουν, οι χήρες συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους πιο εύθραυστους του Ιουδαϊκού πληθυσμού. Οι αρσενικοί κληρονόμοι, που κληρονομούσαν όλη την περιουσία του αποθανόντος συζύγου μιας γυναίκας, ήταν υπεύθυνοι να τη συντηρούν απ’ εκείνη την περιουσία [Σχόλιο δικό μας: ο νόμος λοιπόν λάμβανε μέριμνα για τη συντήρηση της χήρας από τα άρρενα μέλη της οικογένειας. Αυτό ήταν πολύ σημαντικό στη σκληρή ανδροκρατική νοοτροπία ΟΛΩΝ των λαών της αρχαιότητας, εκτός φυσικά των… Αμαζόνων, αν υπήρξαν] . Ωστόσο, οι χήρες δεν μπορούσαν να ήταν σίγουρες ότι αυτή η φροντίδα θα συνέχιζε, κι έτσι ζούσαν στο έλεος των άλλων. [Σχόλιο δικό μας: σ’ αυτό δε φταίει η νόμος της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά συνέβαινε γιατί πολλοί άνθρωποι παρέβαιναν το νόμο του Θεού, αμαρτάνοντας, όπως γίνεται σε κάθε θρησκεία και φυσικά ΚΑΙ στο Ισλάμ (μάλιστα, αν πιστέψουμε όσα ισχυρίζονται οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι «ιεραπόστολοι» για το «υψηλό ήθος» του γνήσιου Ισλάμ, όλη η αιματοβαμμένη ισλαμική ιστορία είναι μια συνεχής παράβαση ακόμη και του ισλαμικού νόμου).] Επομένως, οι χήρες συγκαταλέγονταν ανάμεσα στις πιο χαμηλές τάξεις στο αρχαίο Ισραήλ, και η χηρεία θεωρούνταν σημείο μεγάλου υποβιβασμού (Ησαΐας 54:4).

Β) Αλλά η δεινοπάθεια μιας χήρας στη Βιβλική παράδοση επεκτεινόταν πιο πέρα ακόμη, κι από την απόκλεισή της [sic: η ορθή λέξη είναι «αποκλεισμός»…], από την περιουσία του συζύγου της. Σύμφωνα με τη Γένεση 38, μια χήρα χωρίς παιδί πρέπει να παντρευτεί τον αδελφό του συζύγου της, ακόμη κι αν είναι παντρεμένος, για να τεκνοποιήσει στον αποθανόντα αδελφό του, εξασφαλίζοντας έτσι ότι το όνομα του αδελφού του δε θα σβήσει. «Και ο Ιούδας είπε στον Αυνάν: ‘Συνουσιάσου με τη γυναίκα τού αδελφού σου, κάνε το καθήκον ως αδελφός του συζύγου της, και ανάστησε το σπέρμα στον αδελφό σου’» (Γένεση 38:8).

Η συνήθεια αυτή, ο «λεβιρατικός γάμος» είναι γνωστή και από την περίφημη παγίδα που έστησαν με αφορμή αυτό οι Σαδδουκαίοι στον Ιησού (Ματθ. 22, 23-33). Όμως δεν ισχύει στο Χριστιανισμό, ίσχυε μόνο στον Ιουδαϊσμό, ο οποίος έχει καταργηθεί με τον ερχομό του Χριστού. Είναι μια συνήθεια προορισμένη για τη νηπιακή ηλικία της ανθρωπότητας (την Παλαιά Διαθήκη), ενώ στην πνευματική ενηλικίωση του ανθρώπου, που συνιστά ο χριστιανισμός, καταργήθηκε χωρίς να συζητηθεί καν! Θα δούμε παρακάτω ότι ο απόστολος Παύλος, στην Α΄ Κορ. 7, 39-40, γράφει ότι η χήρα μπορεί να ξαναπαντρευτεί «ώ θέλει» (με όποιον θέλει) χωρίς να αναφέρεται σε ανάγκη να τηρηθεί halizah, το εβραϊκό έθιμο που ακύρωνε τον λεβιρατικό γάμο σύμφωνα με τον μωσαϊκό νόμο.

Θα πρέπει όμως εδώ να πούμε ότι ο μέγας πατριάρχης Ιακώβ είναι αυτός που ζήτησε από το γιο του, τον Αυνάν, να κάνει λεβιρατικό γάμο. Φυσικά οι μουσουλμάνοι δεν πιστεύουν ότι ο Ιακώβ έκανε τέτοιο πράγμα, αφού το θεωρούν αμαρτωλό, αλλά θα ισχυριστούν ότι η Παλαιά Διαθήκη το έγραψε για να τον συκοφαντήσει (όπως λένε και για τις αμαρτίες του Δαβίδ και όλων των αρχαίων δικαίων). Τέτοιο πράγμα δεν ισχύει: δε συκοφαντούνται οι άγιοι στην Παλαιά Διαθήκη, γιατί αν υπήρχε τέτοια διάθεση (αν δηλαδή οι ίδιοι οι Ιουδαίοι αρχιερείς είχαν τρυπώσει «συκοφαντικές πλαστογραφίες της ιστορίας» στη Βίβλο, δηλ. τις είχαν επιβάλει) δε θα τους τιμούσαν ως αγίους οι Εβραίοι, ενώ εξίσου και πολύ περισσότερο δεν έχουμε τέτοια πρόθεση κι εμείς οι χριστιανοί, που επίσης τους τιμάμε ως αγίους!

Πάντως οι Σαδδουκαίοι είπαν στον Ιησού: «διδάσκαλε, Μωσής είπεν, εάν τις αποθάνη μη έχων τέκνα, επιγαμβρεύσει ο αδελφός αυτού την γυναίκα αυτού και αναστήσει σπέρμα τω αδελφω αυτού» (Ματθ. 22, 24). Και ο Ιησούς δεν αρνήθηκε ότι το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από τη γραφίδα του Μωυσή.

Λοιπόν, αρνείται ο Άχμαντ Ελντίν αυτό που έκανε ο πατριάρχης Ιακώβ; Το θεωρεί βέβηλο; Και ακόμη: το θεωρεί «χριστιανικό», ενώ έγινε περίπου 2000 χρόνια προ Χριστού, όταν ακόμη ούτε ο Νόμος δεν είχε δοθεί στον Ισραήλ (δόθηκε 5 αιώνες αργότερα, επί Μωυσή), αλλά ακόμη προσπαθούσαν οι λιγοστοί πιστοί του αληθινού Θεού να καταλάβουν τι ζητάει ο Θεός απ’ αυτούς; Την πρώτη εκείνη εποχή μπορούσαν να γίνονται και λάθη. Αυτά τα λάθη δεν είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν το χριστιανισμό – δεν αποδεικνύει τίποτα για τη στάση του χριστιανισμού απέναντι στις χήρες αυτό που ζήτησε ο πατριάρχης Ιακώβ από το γιο του.

Γ) Και συνεχίζει ο «απολογητής του Ισλάμ» παραθέτοντας το: «Κι αυτός θα πάρει γυναίκα παρθένα· χήρα, ή βέβηλη, ή πόρνη, αυτές δεν θα τις πάρει· αλλά, παρθένα από τον λαό του θα πάρει για γυναίκα. Και δεν θα βεβηλώσει το σπέρμα του ανάμεσα στον λαό του· …» (Λευιτικός 21:13-15).

Αυτό κατά τη γνώμη του (και κατά τη γνώμη του Δρ. Σερίφ Αμπντελαζίμ, στον οποίο παραπέμπει) συνιστά έσχατο υποβιβασμό των χηρών, που δήθεν πέφτουν στο ίδιο επίπεδο με τις βέβηλες και τις πόρνες. Παραμύθια της Χαλιμάς! Αν ήταν έτσι, τότε ο αδελφός του νεκρού συζύγου δε θα μπορούσε να παντρευτεί τη χήρα του αδελφού του, γιατί ποτέ ο Θεός δε θα τον υποχρέωνε να παντρευτεί μια γυναίκα τόσο «μιαρή», ίση με πόρνη και βέβηλη! Αντίθετα, το ότι μπορούσε να γίνει ένας τέτοιος γάμος σημαίνει ότι η χήρα του αδελφού του ήταν μια γυναίκα με τιμή, γιατί μόνο ένας έντιμος γάμος ταιριάζει στον άνθρωπο. Δείτε και στο βιβλίο «Ρουθ» πώς απευθύνεται στη χήρα Ρουθ  ο συγγενής της Βοόζ: 3:11 «θυγατέρα, μη φοβάσαι· θα κάνω σε σένα ό,τι πεις· επειδή, ολόκληρη η πόλη τού λαού μου ξέρει ότι είσαι ενάρετη γυναίκα». Δείτε και πώς αντιμετωπίζει ο λαός την αναγγελία του γάμου του Βοόζ με τη χήρα Ρουθ:

4:10: «τη Ρουθ τη Μωαβίτισσα, τη γυναίκα τού Μααλών, την πήρα στον εαυτό μου για γυναίκα, για να αναστήσω το όνομα του αποθανόντα επάνω στην κληρονομιά του, για να μη εξαλειφθεί το όνομα του αποθανόντα από τα αδέλφια του, και από την πόλη τής κατοικίας του· είστε σήμερα μάρτυρες.  11 Και όλος ο λαός, που ήταν στην πύλη, και οι πρεσβύτεροι, είπαν: Μάρτυρες· ο Κύριος να κάνει τη γυναίκα, που μπαίνει μέσα στο σπίτι σου, σαν τη Ραχήλ, και σαν τη Λεία, που και οι δύο οικοδόμησαν τον οίκο Ισραήλ· και να γίνεις δυνατός στην Εφραθά, και να είσαι περίφημος στη Βηθλεέμ·

12 και ας γίνει η οικογένειά σου σαν την οικογένεια του Φαρές, που η Θάμαρ γέννησε στον Ιούδα, από το σπέρμα που ο Κύριος θα δώσει σε σένα απ’ αυτή τη νέα.»

Είναι αυτός τρόπος να απευθύνεται κανείς σε μια βέβηλη και υποβιβασμένη γυναίκα που έχει «στίγμα»; Ή θα ευχόταν ποτέ ο λαός έναν άνθρωπο που παντρεύεται μια βέβηλη και υποβιβασμένη με «στίγμα», όπως ευχήθηκε τον Βοόζ; Όλα δείχνουν ότι οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν τη χήρα Ρουθ ως μια έντιμη γυναίκα που άξιζε κανείς να την παντρευτεί. Απλώς, ο αρχιερέας έπρεπε να παντρευτεί παρθένα. Έτσι, ο νόμος αποκλείει από συζύγους του εκείνες που δεν ήταν παρθένες, και που θα μπορούσαν να είναι υποψήφιες για σύζυγοί του: τις χήρες και τις πόρνες, τις γυναίκες που είχαν δηλ. ξαναπάει με άντρα, αλλά που συγχρόνως δεν είχαν σύζυγο, άρα μπορούσαν να αναζητηθούν για νύφες. Δεν σημαίνει αυτό ότι εξομοιώνονται με τις βέβηλες ούτε ότι έχουν κάποιο «στίγμα»!

Να πούμε κι εδώ ότι τα σχετικά με το γάμο του αρχιερέα είναι διάταξη από το Νόμο που παρέδωσε ο Θεός στο Μωυσή. Το Κοράνι δέχεται ότι έγινε αυτή η παράδοση. Ή μήπως κι εδώ, ο απολογητής του Ισλάμ θα ισχυριστεί ότι έπεσε πλαστογραφία! Αν το πει αυτό, τον ρωτάμε: αν όλα αυτά που γράφει η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι ο Νόμος που παραδόθηκε στο Μωυσή, τότε τι έλεγε αυτός ο αυθεντικός Νόμος του Θεού και πού είναι καταγεγραμμένος;;

Για τη θέση της γυναίκας στην Παλαιά Διαθήκη παραπέμπουμε εδώ: http://www.oodegr.com/neopaganismos/ag.grafi/pd_gynaika1.htm, που αρκετά στοιχεία είναι συντριπτικά κατά του Ισλάμ. Π.χ.: Η γυναίκα συνιστά νομικώς αξιόπιστο μάρτυρα κατηγορίας, όπως ακριβώς είναι ο άντρας, διότι ορίζεται πως κάθε καταδικαστική απόφαση πρέπει να στηρίζεται σε μαρτυρία δύο ή τριών μαρτύρων (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΙΘ: 15), ενώ ταυτόχρονα ορίζεται πως για την καταδίκη ενός απειθούς γιου είναι αρκετή η μαρτυρία του πατέρα και της μητέρας (ΔΕΥΤΕΡΟΝΟΜΙΟΝ ΚΑ: 20). Αν η σύζυγος, η γυναίκα, δεν θεωρούνταν αξιόπιστος μάρτυρας, δεν θα αρκούσε η μαρτυρία του πατέρα. Ισότητα άντρα και γυναίκας ως προς την μαρτυρία, λοιπόν.

Οι χήρες στο Χριστιανισμό

Για την πραγματική θέση του χριστιανισμού απέναντι στις χήρες είναι αρκετή η εντολή του αποστόλου Παύλου στον Τιμόθεο: «Χήρας τίμα τας όντως χήρας» (Α΄ Τιμ. 5, 3). Και αμέσως μετά εξηγεί ότι «όντως χήρες» εννοεί τις ευσεβείς και ηθικές. Αυτές λοιπόν ο επίσκοπος Τιμόθεος οφείλει όχι μόνο να τις τιμά, αλλά και να τις γράψει σε κατάλογο («χήρα καταλεγέσθω», στίχος 9), εφόσον δεν έχουν παιδιά και εγγόνια να τις φροντίσουν και είναι ηλικιωμένες (όχι κάτω των εξήντα ετών, άρα δε μπορούν ούτε να εργαστούν ούτε να παντρευτούν), για να αναλάβει τη φροντίδα της η Εκκλησία. Ιδιαίτερη προτεραιότητα αξίζουν, κατά τον Παύλο, εκείνες που έχουν στο ενεργητικό τους ήδη φιλάνθρωπη προσφορά προς άλλους.

Για τις χήρες τις νέες σε ηλικία ο Παύλος προτείνει να ξαναπαντρευτούν, γιατί έχουν ακόμη σεξουαλική επιθυμία και αυτό, αν μείνουν άγαμες, μπορεί να τις οδηγήσει σε ανήθικη ζωή (στίχοι 11-15).

Επίσης στην Α΄ Κορινθίους ο Παύλος τονίζει ότι η χήρα είναι ελεύθερη να παντρευτεί ξανά, και μάλιστα «ώ θέλει» (με όποιον θέλει), απλώς καλείται να το κάνει «εν Κυρίω», δηλ. εντός της Εκκλησίας (όχι με ειδωλολάτρη) και στα πλαίσια του ηθικού νόμου. Αν και είναι πιο ευλογημένη αν μείνει άγαμη (επειδή ο άγαμος δίνεται ολόψυχα στον Κύριο, ενώ ο έγγαμος επιζητεί να αρέσει και στον ή στη σύζυγό του, όπως έχει πει πιο πάνω, στίχ. 32-35, και προσθέτει «αυτό το λέω για το συμφέρον σας, όχι για να σας βάλω θηλιά»), ωστόσο έχει το ελεύθερο της επιλογής. Γράφει συγκεκριμένα:

«Γυνή δέδεται νόμω εφ’ όσον χρόνον ζη ο ανήρ αυτής· εάν δε κοιμηθή ο ανήρ αυτής, ελευθέρα εστίν ω θέλει γαμηθήναι, μόνον εν Κυρίω. μακαριωτέρα δε εστιν εάν ούτω μείνη, κατά την εμήν γνώμην· δοκώ δε καγώ Πνεύμα Θεού έχειν» (Α΄ Κορ. 7, 39-40).

Φυσικά, ότι ο Ιησούς τίμησε τις χήρες είναι πέρα από κάθε αμφιβολία. Για του λόγου το αληθές δείτε:

Ματθ. 23, 12 (καταγγέλλει τους γραμματείς και τους φαρισαίους ότι «κατεσθίουσι τας οικίας των χηρών», δηλαδή τρώνε τα σπίτια των χηρών με απάτες, καθώς τις βρίσκουν κοινωνικά ασθενέστερες).

Λουκ. 21, 1-2 (το δίλεπτο της φτωχής χήρας αξίζει περισσότερο, κατά τον Ιησού, από τις πλούσιες ελεημοσύνες των εύπορων).

Λουκ. 7, 11-17 (ο Ιησούς ανασταίνει το γιο της χήρας στη Ναΐν και «τον παραδίδει στη μητέρα του», επειδή λυπήθηκε τη χήρα μάνα).

Λουκ. 18, 1-8 (ο Ιησούς προβάλλει ως παράδειγμα τη χήρα που χτυπούσε νυχθημερόν την πόρτα του άσπλαχνου δικαστή για να τον αναγκάσει να δικάσει την υπόθεσή της).

Όσο για την πρώτη Εκκλησία, της αποστολικής εποχής, λάμβανε οργανωμένη μέριμνα για τις χήρες και τα ορφανά, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στις Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 6, όπου τίθεται το θέμα ότι κάποιοι ιουδαιοχριστιανοί παραμελούσαν τις χήρες των ελληνιστών στην καθημερινή διανομή των αγαθών και οι απόστολοι λύνουν το πρόβλημα αναθέτοντάς το στους επτά διακόνους.

Στο Πράξ. 9, 36-42, εξιστορείται η ιστορία της αγίας Ταβιθάς (Δορκάδος), μεγάλης προστάτιδας των φτωχών και ιδιαίτερα των χηρών, η οποία «ην πλήρης αγαθών έργων και ελεημοσυνών ων εποίει». Όταν η Δορκάς πέθανε, οι φτωχοί της Ιόππης κάλεσαν σε βοήθεια τον απόστολο Πέτρο και «παρέστησαν αυτώ πάσαι αι χήραι κλαίουσαι και επιδεικνύμεναι χιτώνας και ιμάτια όσα εποίει μετ’ αυτών ούσα η Δορκάς». Και ο Πέτρος την ανέστησε και τους την παρέδωσε ξανά ζωντανή.

Και το ίδιο το απόσπασμα που επικαλείται ο Άχμαντ Ελντίν, από την επιστολή Ιακώβου, φανερώνει πόσο σημαντική ήταν για τους χριστιανούς η φροντίδα των χηρών και των ορφανών! Αυτό όμως δεν εμποδίζει τον «απολογητή του Ισλάμ» να καταλήξει στο βαρύγδουπο συμπέρασμα «ο Χριστιανισμός αδυνατεί … να προστατέψει και να δώσει τα βασικά δικαιώματα στις χήρες»!!! Ούτε αυτό βλέπει ο τυφλωμένος «απολογητής του Ισλάμ», ούτε ότι ο άνθρωπος που θέτει ως κριτήριο ορθής θρησκευτικότητας τη βοήθεια χηρών και ορφανών είναι χριστιανός και όχι κάτι άλλο, ούτε –πολύ περισσότερο– «μουσουλμάνος», και ότι ο άνθρωπος αυτός θέτει το συγκεκριμένο κριτήριο αιώνες πριν εμφανιστεί το Ισλάμ να εξυψώσει – δήθεν – τις χήρες!!!

Αλλά μήπως οι άγιοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας δεν φρόντισαν για τις χήρες και τα ορφανά, επιβεβαιώνοντας τον Ιάκωβο;

Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, επίσκοπος Αντιοχείας της Συρίας, μαθητής των αποστόλων και μάρτυρας, γράφει στον επίσης επίσκοπο (Σμύρνης), μαθητή των αποστόλων και τελικά μάρτυρα άγιο Πολύκαρπο: «Χήραι μη αμελείσθωσαν. Μετά τον Κύριον, συ αυτών φροντιστής έσο» («Ας μην παραμελούνται οι χήρες. Μετά τον Κύριο, ας φροντίζεις εσύ γι’ αυτές»). (Από εδώ: http://www.impantokratoros.gr/8ACED1DC.print.el.aspx).

Αλλά πόσοι άγιοι δε μερίμνησαν για τις χήρες και τα ορφανά και γενικά για τους αναξιοπαθούντες; Λαυρέντιος ο διάκονος, Βασίλειος, Χρυσόστομος, Ιωάννης ο Ελεήμων, Ζωτικός ο Ορφανοτρόφος και γενικά όλοι οι μεγάλοι ελεήμονες άγιοι, όλων των εποχών του χριστιανισμού. Άρα, στους χριστιανούς ανήκει ο χαρακτηρισμός της «αψεγάδιαστης θρησκείας» κατά τον άγιο Ιάκωβο, όχι στους μουσουλμάνους, οι οποίοι τελικά ό,τι καλό κι αν έγραψαν το έχουν πάρει από το Χριστιανισμό (και στην πράξη το έχουν παραβεί χιλιάδες φορές).

Ο ιερός Χρυσόστομος στέλνει επιστολή «Εις νεωτέραν χηρεύουσαν», όπου συμπαραστέκεται στον πόνο μιας νεαρής χήρας και προσπαθεί να της συμπαρασταθεί, αναπτύσσοντάς της θεολογικά επιχειρήματα, ως θεολόγος ίσος προς ίσο. Εκεί, μεταξύ πολλών, γράφει:

«Μη λυπάσαι, γιατί, αν και πέθανε ο Θηράσιος, ο σύζυγός σου, τώρα έχεις στη θέση εκείνου τον παντοδύναμο Θεό, ο οποίος, όπως σε προστάτεψε στο παρελθόν, το ίδιο θα κάνει και τώρα. Η απουσία βέβαια ενός πολύ φιλόστοργου, ταπεινού, συνετού και απροσποίητου συζύγου είναι βάρος δυσβάσταχτο. Αληθινά, ο θρήνος σου θα ήταν μεγάλος, αν αφανιζόταν τελείως, τώρα όμως αποδήμησε σε γαλήνιο λιμάνι και γι’ αυτό αξίζει να χαίρεσαι. Γιατί ο θάνατος δεν είναι αφανισμός, αλλά αποδημία και μετάθεση από τη γη στον ουρανό, από τους ανθρώπους στους αγγέλους και το βασιλέα Χριστό» (PG 48, 602).

(Εδώ ο Άχμαντ Ελντίν μπορεί να παπαγαλίσει συκοφαντίες άλλων, που είχε γράψει παλιότερα, ότι ο Χρυσόστομος ήταν μισογύνης. Για πολλά σημεία όπου ο Χρυσόστομος τιμά και υπερασπίζεται τη γυναίκα παραπέμπουμε εδώ: http://www.oodegr.com/oode/orthod/praktikes/orthod_gynaikes_1.htm#3_2_4).

Αν υπάρχει έστω και ένας σοφός του Ισλάμ που απευθύνθηκε γραπτώς σε χήρα με τέτοιο τρόπο (γιατί αποκλείεται να τον ξεπέρασε), μπράβο του! έκανε ένα βήμα προς την αλήθεια, προς τη σωτηρία του, δηλαδή προς το Χριστό! Ξέρουμε εξάλλου, όπως έχει επισημανθεί και αλλού, ότι το Ισλάμ στις κορυφαίες στιγμές του ίσα που προσεγγίζει το κατά πολύ αρχαιότερο και ανυπέρβλητο ήθος των αγίων (αλλά και των εκατομμυρίων ευσεβών) του Χριστιανισμού – και αυτό είναι που το σώζει κιόλας, οι στιγμές όπου προσεγγίζει το χριστιανισμό, αλλιώς θα ήταν μόνο μια γραμμή αίματος μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας!

Χήρες κι ορφανά στο αγιολόγιο

Να προσθέσουμε τέλος ότι πολλές χήρες τιμώνται ως αγίες – πόσο μεγαλύτερη τιμή να κάνει λοιπόν ο χριστιανισμός στη χήρα;

Έτσι, χήρα ήταν η αγία Εμμέλεια, μητέρα Βασιλείου του Μεγάλου. Χήρα η αγία Ανθούσα, μητέρα του Χρυσοστόμου. Χήρα η αγία Ολυμπιάδα η Διακόνισσα, βασική συνεργάτιδα του Χρυσοστόμου (κατά το γάμο της, που είχε γίνει μια γενιά πριν, τής είχε αφιερώσει ποίημα ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος). Χήρα η αγία Θεοδώρα η Αυγούστα, αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, η άφθαρτη και θαυματουργή. Χήρα η αγία μεγαλομάρτυρας Κετεβάν, βασίλισσα της Γεωργίας. Χήρα η αγία Ξένη Γρηγορίεβα, η διά Χριστόν σαλή, η μεγάλη αγία της Πετρούπολης. Χήρα η αγία Φιλοθέη η Αθηναία, που δαπάνησε την περιουσία της και κατανάλωσε τη ζωή της σε ένα πολύμορφο και κολοσσιαίο φιλανθρωπικό έργο στην τουρκοκρατούμενη Αθήνα και την ευρύτερη περιοχή της Αττικής, ώσπου τη μαστίγωσαν μέχρι θανάτου οι Τούρκοι (μήπως επειδή το Ισλάμ… σέβεται τις χήρες και τα ορφανά; Ή επειδή φυγάδευε τις σκλάβες που αυτοί προσπαθούσαν να εξισλαμίσουν, και που βίαζαν επειδή ο «προφήτης» επέτρεπε να κάνουν σεξ με τις γυναίκες που κατέχει το δεξί τους χέρι😉 Χήρα η αγία Ελισάβετ Θεοδώροβνα, που όχι μόνο παρήγαγε ανάλογο έργο στη Μόσχα (μέχρι που την αιχμαλώτισαν και την εκτέλεσαν οι μπολσεβίκοι απλά και μόνο γιατί ήταν συγγενής του τσάρου), αλλά και προσπάθησε να στρέψει στη μετάνοια και τη σωτηρία το φονιά του συζύγου της με επισκέψεις στη φυλακή. Και πολλές άλλες!

Να μην ξεχάσουμε και την προφήτισσα Άννα, θυγατέρα Φανουήλ, που, όταν ο Ιωσήφ και η Παναγία έφεραν το 40ήμερο Ιησού στο Ναό, άρχισε να λέει προφητείες γι’ Αυτόν (Λουκ. 2, 36-38). Χήρα ήταν κι εκείνη ογδόντα τέσσερα χρόνια τότε, και επίσης τιμάται από τους χριστιανούς ως αγία.

Μια και πιάσαμε το θέμα όμως, να πούμε ότι και πολλά ορφανά περιλαμβάνονται στο ορθόδοξο αγιολόγιο. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις δύο ορφανοί άγιοι: ο άγιος Μάμας (που γεννήθηκε στη φυλακή, όπου οι γονείς του πέθαναν ως μάρτυρες, τον ανάθρεψε μια ευσεβής χήρα) και ο άγιος Κόπρις (γεννήθηκε πάνω σ’ ένα σωρό κοπριά –εξ ου και το όνομα που πήρε μόνος του μεγαλώνοντας– κατά τη διάρκεια αιματηρής επιδρομής, η μάνα του εξαφανίστηκε και τον μεγάλωσε ο άγιος Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης). Ορφανός ήταν (ακριβέστερα: νόθο που εγκαταλείφθηκε στο δάσος) και ο άγιος Albeus (6^ος αι.) της αρχαίας Ορθόδοξης Ιρλανδίας. Λέγεται μάλιστα ότι τον θήλασε λύκαινα, όπως το Ρωμύλο και το Ρέμο, την οποία αργότερα προστάτεψε στο μοναστήρι του, όταν την καταδίωκαν κυνηγοί.

Τι σημαίνει «θρησκεία»;

Δεν είναι χωρίς σημασία ότι ο άγιος Ιάκωβος, γράφοντας «θρησκεία», δεν εννοεί τη λέξη με τη σημερινή έννοια (π.χ. χριστιανισμός, Ισλάμ, βουδισμός κ.τ.λ.), με την έννοια δηλ. την οποία της δίνει ο Άχμαντ Ελντίν, αλλά με την έννοια λατρεία, που ήταν η έννοια του όρου στην αρχαιότητα.

Παραθέτουμε από το βιβλίο του Γρηγορίου Ζιάκα Θρησκειολογία: Η θρησκεία των προϊστορικών κοινοτήτων και των αρχαίων λαών, έκδ. Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 40:

Ο άγιος Ιάκωβος είναι χριστιανός και μάλιστα επίσκοπος, άμεσος μαθητής του Χριστού, συγγενής του (θετός, ως γιος του Ιωσήφ), και δεν αναρωτιέται καθόλου «ποια να είναι η αληθινή θρησκεία, ο Χριστιανισμός ή μια άλλη;». Γι’ αυτόν υπάρχει μόνο μία αληθινή θρησκεία (με τη σημερινή έννοια), ο Χριστιανισμός, μόνο που δεν τον ονομάζει «θρησκεία», αλλά Εκκλησία, όπως τον ονόμαζαν όλοι οι αρχαίοι χριστιανοί.

Εντός αυτής της μόνης αληθινής θρησκείας λοιπόν, του χριστιανισμού, ποιος είναι ο αληθινός τρόπος λατρείας του Θεού; Και απαντά ο άγιος: λατρεία στο Θεό αποδίδεις με το να συμπαραστέκεσαι τον πλησίον και να τηρείς τον εαυτό σου άσπιλο από τον κόσμο.

Με αυτό δεν απορρίπτει τη σημασία της Θείας Μετάληψης και των λοιπόν εκκλησιαστικών λατρευτικών πράξεων. Ως επίσκοπος άλλωστε ο ίδιος τις τελούσε, ενώ στο Ιακ. 5, 14-15, μιλάει για τη χρήση των ασθενούντων με άγιο έλαιο, δηλ. για την πρώτη μορφή του μυστηρίου του Ευχελαίου. Αλλά όλες αυτές οι τελετές δεν προσφέρουν τίποτε αν δε συνοδεύονται από έργα αγάπης. Αν κάποιος δεν το κάνει αυτό, «τούτου μάταιος η θρησκεία», δηλαδή η λατρεία που προσφέρει στο Θεό είναι μάταιη (Ιακ. 1, 26, δηλ. ο αμέσως παραπάνω στίχος απ’ αυτόν που παραθέτει ο Άχμαντ Ελντίν).

Γι’ αυτό άλλωστε δε μιλάει για θρησκεία (λατρεία) αληθινή ή ψευδή (όπως θα έλεγε αν εννοούσε τη σημερινή σημασία του όρου θρησκεία, δηλ. το χριστιανισμό ή μια άλλη), αλλά «καθαρά και αμίαντο» («αψεγάδιαστη», που λέει ο «απολογητής του Ισλάμ»).

Τι είναι ο «κόσμος»;

Ο μουσουλμάνος απολογητής παραθέτει κάποια κορανικά εδάφια για να πείσει τους αναγνώστες του ότι το Ισλάμ διδάσκει στους πιστούς του να τηρούν τον εαυτό τους «άσπιλο από τον κόσμο», δηλαδή ότι οι μουσουλμάνοι εκπληρώνουν αυτό το κριτήριο του αγίου Ιακώβου για την «καθαρά και αμίαντο θρησκεία».

Το Ισλάμ μερικές φορές λέει ότι ο άνθρωπος πρέπει να κρατιέται μακριά από τις εγκόσμιες φροντίδες και να αφοσιώνεται στο Θεό, και αυτό είναι σωστό και πολύ χριστιανικό! Οι χριστιανοί το έχουν όχι μόνο πει χιλιάδες φορές πριν γεννηθεί ο Μουχάμμαντ, αλλά και εφαρμόσει σε βαθμό ασύλληπτο για οποιοδήποτε μουσουλμάνο! Αιώνες πριν τον Μουχάμμαντ οι έρημοι κατοικούνταν από χιλιάδες αναχωρητές, άντρες και γυναίκες, που αγωνίζονταν ενάντια στα πάθη τους και σώζονταν, και πολλοί απ’ αυτούς αγίαζαν και τελούσαν θαύματα και σ’ αυτή τη ζωή και από τον ουρανό. Τι λέει ένας μουσουλμάνος για τους μεγάλους δασκάλους του χριστιανικού αναχωρητισμού, όπως οι άγιοι Αντώνιος, Σισώης, Ποιμήν, Αρσένιος, Μωυσής ο Αιθίοπας, Συγκλητική, Αναστασία η Πατρικία, Μαρία η Αιγυπτία κ.π.ά., αλλά και για τους αγίους που ασκήτεψαν τους κατοπινούς αιώνες σε ολόκληρη τη χριστιανοσύνη, και γι’ αυτούς που ασκητεύουν σήμερα;

Αλλά και οι άγιοι που αγιάζουν μέσα στις πόλεις, έχοντας οικογένεια, κι αυτοί οπωσδήποτε είναι «άσπιλοι από τον κόσμο», διαχωρίζουν τον εαυτό τους από τον κόσμο, δηλαδή από την απιστία και τα πάθη που κυβερνούν τον κόσμο και που ο διάβολος τους τα ρίχνει καταπάνω τους. Ο άγιος Νικόλαος Πλανάς στην Αθήνα ήταν παντρεμένος που χήρεψε, και ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός στη Ρωσία ήταν παντρεμένος που χήρεψε κι έμεινε να φροντίζει 4 παιδιά! Ωστόσο κατάφερε να τα μεγαλώσει (δεν ξαναπαντρεύτηκε) και να τα βγάλει πέρα με το λειτούργημά του της Ιατρικής, θεραπεύοντας εκατοντάδες ασθενείς και εκπαιδεύοντας και άλλους γιατρούς στην υπηρεσία του πλησίον, και διδάσκοντας όλους όσους τον γνώριζαν για τη λατρεία του αληθινού Θεού. Και όλα αυτά τα κατάφερε με τη χάρη του Θεού, σ’ ένα εχθρικό καθεστώς που τον έστελνε συνεχώς σε φυλακές και εξορίες.

Όσο για το Ισλάμ, είναι τουλάχιστον γελοίο να μιλάει για «απόταξη του κόσμου» μια θρησκεία που οι πιστοί της ξεκίνησαν ως ομάδα επιδρομέων, που πλιατσικολογούσε καραβάνια σκοτώνοντας τους οδηγούς τους! Που στη συνέχεια εξαπλώθηκε με το σπαθί και μεταμορφώθηκε σε αχανή αυτοκρατορία, ταυτίζοντας τη διεφθαρμένη πολιτική εξουσία με θρησκευτική εξουσία. Είναι γελοίο, όταν ο ιδρυτής της επέτρεπε τους βιασμούς αιχμάλωτων γυναικών, τις πουλούσε σαν εμπόρευμα κ.τ.λ.!! Δηλαδή πόσο ακόμα ν’ ανακατευτεί με τη λάσπη του κόσμου κάποιος; Και μάλιστα ν’ ανακατεύει σ’ αυτή τη λάσπη και το όνομα του Θεού, ως δήθεν απόστολος και προφήτης Του!

Τι άλλο γράφει ο άγιος Ιάκωβος;

Αν όμως ο Άχμαντ Ελντίν θεωρεί ότι ο άγιος Ιάκωβος ξέρει στ’ αλήθεια το σωστό κριτήριο για την «αψεγάδιαστη θρησκεία» (επειδή προφανώς είναι άγιος και άρα φωτισμένος από τον αληθινό Θεό), αξίζει να δούμε τι άλλο γράφει στην επιστολή του. Γράφει λοιπόν ότι ο Θεός είναι ένας, και παράλληλα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριός μας της δόξης, ότι ο Θεός κανέναν δεν βάζει σε πειρασμό, ότι ο Αβραάμ πρόσφερε σε θυσία στο Θεό τον γιο του Ισαάκ – όχι τον Ισμαήλ – και διάφορα άλλα, που κάθε μουσουλμάνος αξίζει να τα διαβάσει, έστω από περιέργεια. Δείτε ολόκληρη την επιστολή στη νεοελληνική εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/christian-texts/