Η εξευτελιστική ισλαμική «προστασία»

1. Έλληνες μουσουλμάνοι και Τουρκοκρατία

Όταν ένας αδελφός από την Αίγυπτο, αποστάτης από το Ισλάμ και νυν χριστιανός, έμαθε ότι στην ομάδα μας είναι και Έλληνες αποστάτες, είπε με απορία: «Πραγματικά μένω έκπληκτος ακούγοντας τη φράση ‘Έλληνες μουσουλμάνοι’, ακούγεται μάλλον σαν οξύμωρο. Έτσι δεν είναι; 🙂 Έλληνες μουσουλμάνοι; Και γίνονται αποστάτες; Ενδιαφέρον. Εννοείτε Άραβες που γεννήθηκαν στην Ελλάδα;»

Εξηγήσαμε στον αδελφό ότι δεν είμαστε όλοι Έλληνες στην καταγωγή, αλλά και ότι, όσο κι αν του φαίνεται οξύμωρο, υπάρχουν Έλληνες που δεν είναι καθόλου Άραβες και δεν γεννήθηκαν μουσουλμάνοι αλλά έγιναν, και σε κάποια στιγμή αποστάτησαν. Και ότι υπάρχουν κι άλλοι εκ γενετής Έλληνες που βαπτίστηκαν χριστιανοί και παραμένουν μουσουλμάνοι, τουλάχιστον για την ώρα.

Ο αδελφός δεν έχει ασχοληθεί με τα κλασικά προπαγανδιστικά βίντεο όπου κάποιοι ισχυρίζονται ότι έγιναν μουσουλμάνοι (και που αρκετά είναι πλαστά) για να δει ότι μερικά τέτοια δείχνουν Έλληνες. Και ασφαλώς ο βασικός λόγος που του φαινόταν οξύμωρο σχήμα η φράση, είναι ότι οι Έλληνες, ή αν προτιμάτε Ρωμιοί, πολέμησαν το Ισλάμ με όση δύναμη είχαν, για να αντικαταστήσουν την κυριαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με χριστιανική διοίκηση. Για τον ίδιο λόγο και πολλοί Έλληνες μουσουλμάνοι  δυσκολεύονται να συμβιβάσουν μέσα τους την επιλογή του Ισλάμ ως θρησκείας τους με την Τουρκοκρατία, και μάλιστα όταν άλλοι Έλληνες τους χαρακτηρίζουν ανθέλληνες και προδότες.

Ασφαλώς οι Έλληνες μουσουλμάνοι μπορούν να αμυνθούν χρησιμοποιώντας διάφορα έτοιμα επιχειρήματα, που δομήθηκαν για να ωραιοποιηθεί η ιμπεριαλιστική πολιτική του Ισλάμ. Όταν πρόκειται ειδικά για τον ελληνικό χώρο, ο κανόνας είναι να αποδίδονται τα προβλήματα των φόρου υποτελών χριστιανών σε «κακή εφαρμογή του Ισλάμ» από τους Οθωμανούς, και να καταλήγουν ότι φταίει ειδικά η Τουρκοκρατία κι όχι γενικά η Ισλαμοκρατία.[1] Συχνά μιλάνε για τη «συνθήκη προστασίας» μεταξύ των μουσουλμάνων και των «Λαών του Βιβλίου» δηλαδή των Χριστιανών κι Εβραίων. Μας λένε ότι οι κατακτημένοι «Λαοί του Βιβλίου» είχαν κάθε δικαίωμα να εξασκούν τη θρησκεία τους, και μάλιστα δεν υπηρετούσαν στο στρατό, οι τυχεροί… Ότι οι Εβραίοι περνούσαν καλύτερα στις περιοχές υπό ισλαμική κατοχή, παρά σ’ αυτές υπό χριστιανική. Και ότι ο φόρος που πλήρωναν οι υποτελείς, η «Τζίζυα», δεν ίσχυε για σκλάβους, γυναίκες, παιδιά, γέρους και άρρωστους, μοναχούς, ερημίτες και φτωχούς, και ήταν ανάλογος με το φόρο ελεημοσύνης (Ζακάτ) που πλήρωναν οι μουσουλμάνοι, οπότε δεν υπήρχε αδικία σε βάρος των «διμμιτών». Αυτό βέβαια το κάνουν ξεχνώντας, ή αγνοώντας, ότι οι εξαιρέσεις στην πληρωμή του φόρου άρθηκαν πολλές φορές στη διάρκει της ισλαμικής ιστορίας, ότι η Νομική Σχολή  Shāfi‘ī δεν δέχεται καθόλου τις εξαιρέσεις αυτές,  αλλά ζητά να πληρώνουν φόρο και οι ανήμποροι, και οι τυφλοί, και οι… ετοιμοθάνατοι κ.α., και ότι η άρνηση της πληρωμής ζακάτ δεν τιμωρείται με φυλάκιση  ενώ η άρνηση της πληρωμής της τζίζυα τιμωρείται.

Γράφουν κείμενα όπως:

«Οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί που κατοικούν σε ένα ισλαμικό κράτος, ανήκουν σε μία κατηγορία που λέγεται: “Αχλ αλ δίμμα” ή πιο απλά “διμμίτες” και σημαίνει: “Κάποιοι οι οποίοι βρίσκονται κάτω από προστασία, προστατευμένοι” κ.τ.λ.

Πριν από χρόνια εξτρεμιστής ιμάμης απ’την Αίγυπτο είχε πει: “Στους Χριστιανούς να μη λέμε ούτε καλημέρα. Πρέπει να σκοτώσουμε τους εβραίους και τους χριστιανούς”. Εγώ λοιπόν θα απαντήσω σ’αυτόν τον ηλίθιο ιμάμη με τα λόγια του προφήτη. Ο προφήτης λοιπόν Μουχάμμεντ (η ευλογία και η ειρήνη του ΑΛΛΑΧ σ’αυτόν) είχε πει: ” Όποιος σκοτώσει έναν διμμίτη, δεν θα μυρίσει το χώμα του Παραδείσου”.

Το συγκεκριμένο χαντίθ βρίσκεται στο Σαχίχ Μπουχάρι Τόμος 9, Βιβλίο 83, Αρ. 49: Διηγήθηκε ο Αμπντουλλάχ μπιν Αμρ: Ο Προφήτης είπε, «΄Οποιος σκότωσε έναν Μου’αχίντ (έναν άνθρωπο που έχει την προστασία των μουσουλμάνων) δεν θα μυρίσει την ευωδία του παραδείσου παρότι η ευωδία αυτή μπορεί να γίνει αισθητή σε μια απόσταση σαράντα ετών (ταξιδιού)».[2] Και ο μουσουλμάνος που γράφει αυτά τα πράγματα παραδέχεται, ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνει, ότι παρότι στην Αίγυπτο δεν ισχύει πια ο ισλαμικός νόμος, οι χριστιανοί και Εβραίοι αντιμετωπίζονται ως «διμμίτες» και ο όχλος των μουσουλμάνων που κάθε λίγο και λιγάκι τους σπάει τα μαγαζιά και τους κακοποιεί, δεν είναι ακριβώς εξτρεμιστές που διαστρέφουν το ειρηνικό Ισλάμ, απλά ενοχλούνται που οι «άπιστοι» δεν πληρώνουν πια φόρο υποτελείας στους μουσουλμάνους και δεν φέρονται σαν «διμμίτες», αλλά σαν ισότιμοι με αυτούς πολίτες.

Σίγουρα ο Έλληνας μουσουλμάνος που θα επιρρίψει την ευθύνη για τα δεινά των προγόνων του στους Τούρκους που διέστρεψαν το Ισλάμ, έχει αποφύγει την απολογία για πράγματα πολύ ενοχλητικά όπως το παιδομάζωμα (Devsirme), δηλαδή τον βίαιο εξισλαμισμό ανήλικων χριστιανών καί τη στρατολόγησή τους γιά τήν επάνδρωση της προσωπικής φρουράς του σουλτάνου. Ο Μουράτ Α’ τό 1362, ήταν αυτός πού καθιέρωσε τήν στρατολόγηση χριστιανοπαίδων καί τήν μετατροπή τους σέ φανατικούς πολεμιστές, τούς γενίτσαρους, που πάντα αρίστευαν στούς πολέμους εναντίον της πίστης των γονέων τους. Διασώζεται φιρμάνι του 1666 πρός αξιωματικούς οι οποίοι θά διενεργούσαν στρατολογία Ελληνοπαίδων καί στό οποίο περιγράφεται η όλη διαδικασία:

«Αμα τη αφίξει του παρόντος αυτοκρατορικού φιρμανίου Μου έστω γνωστόν ότι κατά τάς ισχύουσας παλαιάς διατάξεις επιβάλλεται η στρατολογία των εν ταις αυτοκρατορικαίς χώραις Μου κατοικούντων ραγιάδων διά τάς ανάγκας της αυτοκρατορικής Μου φρουράς. Δέον νά στρατολογήσετε έν τέκνον εκάστου πολυτέκνου απίστου ραγιά, άγον ηλικίαν από δεκαπέντε μέχρις είκοσι ετών καί ικανόν δι’υπηρεσίαν. Από έκαστον στρατολογούμενον χωρίον νά λάβητε όσα χρήματα απαιτούνται διά τόν ιματισμόν των στρατολογηθέντων μέ ερυθρά τσόχαν καί διά τό ξύρισμα αυτών….. Νά προσέχης νά μή διαφύγουν ούτοι καθ’οδόν ή εις τούς σταθμούς. Επειδή η υπόθεσις του παιδομαζώματος είναι εκ των σπουδαιοτέρων του κράτους, επιθυμώ νά στρατολογήσης ρωμαλέους καί άξιους νέους…«

Τά εξισλαμισμένα Ελληνόπουλα πού προορίζονταν γιά στρατιωτική υπηρεσία ονομάζονταν ατζέμ ογλάν καί στέλνονταν αρχικά νά εργασθούν σέ τιμαριούχους της Μικράς Ασίας. Αυτοί ανελάμβαναν τήν ευθύνη γιά τή ζωή τους καί τα κρατούσαν στά τιμάρια ώσπου να προσαρμοστούν στό νέο περιβάλλον καί να μυηθούν στή νέα θρησκεία. (Υπάρχουν φρικτές λεπτομέρειες για τη σεξουαλική κακοποίηση των «ογλάν» και με αυτές θα ασχοληθούμε σε άλλο άρθρο.) Αργότερα κατέληγαν στό επίλεκτο σώμα των γενιτσάρων, όπου οι παλαιοί γενίτσαροι τους εκπαίδευαν σκληρά καί εξαντλητικά. Όπως είναι φυσικό η αρπαγή των παιδιών τους προκαλούσε οδύνη καί πόνο στούς ταλαίπωρους υπόδουλους πληθυσμούς. Σήμερα το παιδομάζωμα χαλάει τη σούπα των μοντέρνων Ισλαμιστών προσηλυτιστών, ότι τάχα «δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία».

Αλλά ας εξετάσουμε λίγο αυτή την κατάσταση «προστασίας» πέρα από το παιδομάζωμα, ξεκινώντας από το Κοράνι.

2. Κοράνι, Μουχάμμαντ και διμμίτες

Στη Σούρα αλ-Τάουμπα αγιάτ 29 (9:29) διαβάζουμε: «Πολεμάτε εναντίον εκείνων που δεν πιστεύουν στον ΑΛΛΑΧ, ούτε στην Έσχατη Ημέρα, και δεν απαγορεύουν αυτό που απαγόρευσε ο ΑΛΛΑΧ μέσω του αποστόλου του και δεν ακολουθούν την αληθινή θρησκεία (ακόμα κι αν είναι) απ’ το λαό που του δόθηκε η Βίβλος, μέχρι να πληρώσουν το φόρο υποτέλειας (τζίζγια) με εκούσια υποταγή, κι αισθανθούν τον εαυτό τους ταπεινωμένο.»

قَاتِلُوا الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَلَا بِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَلَا يُحَرِّمُونَ مَا حَرَّمَ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَلَا يَدِينُونَ دِينَ الْحَقِّ مِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ حَتَّىٰ يُعْطُوا الْجِزْيَةَ عَن يَدٍ وَهُمْ صَاغِرُونَ

Το ταφσίρ (εξήγηση) του al-Jalalayn εξηγεί το χωρίο ως εξής: «Πολεμάτε αυτούς που δεν πιστεύουν στο Θεό, ούτε στην Έσχατη Ημέρα, γιατί, αλλιώς, θα πίστευαν στον Προφήτη (Προφήτες), κι αυτούς που δεν απαγορεύουν αυτά που ο Θεός και ο Απόστολός του έχουν απαγορεύσει, όπως το κρασί, ούτε εξασκούν τη θρησκεία της αλήθειας, τη σταθερή, αυτήν που ακύρωσε άλλες θρησκείες, δηλαδή, τη θρησκεία του Ισλάμ, ανάμεσα από αυτούς στους οποίους δόθηκε η Γραφή, δηλαδή τους Εβραίους, και τους Χριστιανούς, μέχρι να πληρώσουν το φόρο της τζίζγια, τον ετήσιο φόρο που τους επιβάλλεται, πρόθυμα (‘an yadin σημαίνει ‘υπάκουα’, ‘συμμορφούμενα’ ή ‘με τα χέρια τους’ όχι αποστέλλοντας [άλλους να τον πληρώσουν]), όντας υποταγμένοι, [έχοντας γίνει] πειθήνιοι και υπάκουοι στην εξουσία του Ισλάμ.»

Ας δούμε και πώς ο ίδιος ο προφήτης του Ισλάμ πρότεινε με επιστολή του στους αρχηγούς της Άκαμπα να τους «προστατέψουν» οι μουσουλμάνοι:

http://www.alquraan.net/letters/letters_3.html#LETTER%20TO%20THE%20CHIEFS%20OF%20AQABA

«Στο όνομα του Αλλάχ του φιλεύσπλαχνου, του Ελεήμονος

Από τον Μουχάμμεντ, τον Προφήτη του Αλλάχ

Στο λαό της  Άκαμπα

Ειρήνη σε σας. Επαινώ τον Αλλάχ ο οποίος είναι ένας και εκτός από τον οποίο δεν υπάρχει κανείς άλλος που πρέπει να λατρεύεται.

Δεν σκοπεύω να διεξάγω πόλεμο εναντίον σας μέχρι να λάβω γραπτό λόγο για αυτό. Είναι καλύτερο για σας, είτε να αποδεχθείτε το Ισλάμ ή να συμφωνήσετε να καταβάλετε τη Jiziya και να συναινέσετε να παραμείνετε υπάκουοι στον Αλλάχ, τον προφήτη Του και τους αγγελιαφόρους του. Οι αγγελιαφόροι μου αξίζουν τιμή. Φερθείτε τους με σεβασμό. Ότι ευχαριστεί τους αγγελιαφόρους μου, θα ευχαριστήσει επίσης κι εμένα.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ενημερωθεί για τις διαταγές σχετικά με τη Jiziya. Αν επιθυμείτε να υπάρχει ειρήνη και ασφάλεια στον κόσμο, υπακούστε στον Αλλάχ και στον Προφήτη του. Στη συνέχεια  κανείς στην Αραβία και το Ajam (Ιράν) δεν θα τολμήσει να ρίξει επίβουλη ματιά πάνω σας. Όμως, τα δικαιώματα του Αλλάχ και του Προφήτη Του δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να παραμεριστούν.

Εάν δεν αποδέχεστε αυτούς τους όρους και τους απορρίπτετε, δεν χρειάζομαι τα δώρα σας. Στην περίπτωση αυτή, θα πρέπει να διεξάγω πόλεμο (για την αποκατάσταση της ειρήνης και της ασφάλειας). Η έκβασή του θα είναι ότι οι μεγάλοι θα θανατωθούν στον πόλεμο και οι κοινοί θνητοί θα πιαστούν αιχμάλωτοι.

Σας διαβεβαιώνω ότι είμαι ένα πραγματικός προφήτης του Αλλάχ. Πιστεύω στον Αλλάχ, και στα βιβλία του, και στους προφήτες Του και είμαι της πίστης ότι ο Maseeh (Μεσσίας), γιος της Μαριάμ (Μαρίας), είναι ένας προφήτης του Αλλάχ και ο Λόγος Του.

Ο Hurmala (Raziallah AnhoA.) ο οποίος έφερε σε μένα 3 wasaq (περίπου 6 εκατόκιλα) από κριθάρι, συνέστησε την υπόθεσή σας. Αν αυτό δεν ήταν σύμφωνο με τη διαταγή του Αλλάχ και την καλή γνώμη του Hurmala για εσάς, δεν θα ήταν αναγκαίο για μένα να επικοινωνήσω μαζί σας και αντί για αυτό, θα γινόταν πόλεμος. Αν υπακούσετε στους αγγελιαφόρους μου, θα έχετε αμέσως την υποστήριξή μου και τη βοήθεια και την υποστήριξη όλων όσων συνδέονται με μένα.

Οι αγγελιαφόροι μου είναι οι Shuraih-beel, Obaiy, Hurmala και Hurais (Raziallah AnhoA.) και όποια απόφαση λάβουν σε σχέση με σας, θα γίνει αποδεκτή από εμένα.

Οι άνθρωποι σας είναι υπό την προστασία και την ευθύνη του Αλλάχ και του Προφήτη Του.

Εφοδιάστε με προμήθειες τους Εβραίους της Maqna, για το ταξίδι τους προς τη χώρα τους.

Εάν αποδεχτείτε την υπακοή, είθε να έχετε ειρήνη.»

Σφραγίδα: Μωάμεθ Προφήτης του Αλλάχ.

Υπάρχει εδώ  http://www.answering-islam.org/Books/Muir/Life4/chap28.htm κι άλλη μια εκδοχή της επιστολής αυτής, προς «τον Γιουχαννά (Ιωάννη) γιο του Ραμπά και τους αρχηγούς της Άυλα» όπως την διασώζει ο Wackidi. Οι διαφορές είναι μικρές, καθώς σ’ αυτή την εκδοχή ο «προφήτης» δεν έχει λάβει ακόμα το κριθάρι από τον Χαρμάλα αλλά ζητάει να του το δώσουν τώρα, και κάνει ειδική μνεία στα καλά ρούχα που πρέπει να προσφέρουν στον αγγελιοφόρο του Ζαΐντ:

«Να είστε υπάκουοι στον Κύριο και τον Προφήτη του, και στους αγγελιοφόρους του προφήτη του. Τιμήστε τους και ντύσετέ τους με εξαιρετικά ρούχα, όχι με κατώτερη ενδυμασία. Ειδικά ντύστε με εξαιρετικά ενδύματα τον Ζαΐντ. … Αλλά αν αντιταχθείτε και τους δυσαρεστήσετε, δεν θα δεχθώ το παραμικρό από εσάς, μέχρι να πολεμήσω εναντίον σας και να πιάσω αιχμάλωτα τα παιδιά σας και να σκοτώσω (slain) τους μεγαλύτερους. Γιατί είμαι ο Απόστολος του Κυρίου αλήθεια. Πιστέψτε στον Κύριο και στους προφήτες του, και στο Μεσσία, γιο της Μαρίας. Πραγματικά αυτός είναι ο Λόγος του Θεού: Πιστεύω σ’ αυτόν, ότι ήταν αγγελιοφόρος του Θεού».

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς σε αυτή την επιστολή του υποτιθέμενου «προφήτη»; Όι πουλάει προστασία σαν κοινός μαφιόζος, με το ίδιο στυλ που κάνουν μέχρι σήμερα οι «νονοί της νύχτας» στα νυχτερινά κέντρα; Και ακριβώς με το ίδιο παλιό κόλπο που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούν οι πωλητές, δηλαδή πουλώντας εκδούλευση στους πελάτες – «αν δεν μεσολαβούσε για σας ο Χαρμάλα θα σας πολεμούσα κατευθείαν, αλλά χάρη σ’ αυτόν έχετε μια ευκαιρία να σώσετε το τομάρι σας»; Ότι κάνει κήρυγμα για τον Χριστό σε ανθρώπους που ήδη είναι χριστιανοί, σαν να λέμε «έλα παπού μου να σου δείξω τ’ αμπέλια σου»; Το ηθικό δίδαγμα βέβαια είναι στο τέλος: «Αν αποδεχθείτε την υπακοή, είθε να έχετε ειρήνη». Δεν κάνει βέβαια ο «προφήτης» τον κόπο να συμπληρώσει «Αν δεν την αποδεχθείτε, θα έχετε πόλεμο» γιατί το έχει ήδη πει πιο πριν, με τρόπο πολύ σαφή και κατανοητό.

Μετά από αυτή την ωμή και μαφιόζικη απειλή ο πρίγκιπας Γιουχαννά δεν αλλαξοπίστησε. Έσπευσε όμως με ένα χρυσό σταυρό στο μέτωπό του να δηλώσει υποταγή στον «προφήτη», πριν οι μπράβοι του αιχμαλωτίσουν τα παιδιά και σφάξουν τους μεγάλους που είχε υπ’ ευθύνη του ως ηγέτης τους. Ο «προφήτης» τον δέχτηκε ευγενικά και του χάρισε κι έναν μανδύα. Με τόσο κριθάρι, ρούχα κ.α. που είχε πάρει αυτός και οι δικοί του, και με το ετήσιο εισόδημα που είχε εξασφαλίσει από τη «τζίζγια» χωρίς να κινδυνέψει η ζωή ούτε ενός από τους στρατιώτες του, κάτι έπρεπε να δώσει κι αυτός.

Ας δούμε τώρα ποια είναι η ισλαμική οπτική για τους μη μουσουλμάνους, που πληρώνουν φόρο υποτέλειας στους μουσουλμάνους. Ο Ιμπν Καθίρ εξηγεί το κορανικό εδάφιο 9:29 (O Αλλάχ είπε, «πολεμάτε…» κτλ)

ως εξής:

http://www.tafsir.com/default.asp?sid=9&tid=20986

9 At-Tauba Tafsir Ibn Kathir

Η καταβολή της Τζίζυα (Jizyah) είναι σημάδι απιστίας και ντροπής

[حَتَّى يُعْطُواْ الْجِزْيَةَ] [حتى يعطوا الجزية]

(μέχρι να καταβάλουν τη Jizyah), αν δεν επιλέξουν να ασπαστούν το Ισλάμ,

[عَن يَدٍ] [عن يد]

(παραδιδόμενοι εκούσια), ηττημένοι και υποτακτικοί,

[وَهُمْ صَـغِرُونَ] [وهم صغرون]

(και να αισθάνονται οι ίδιοι υποταγμένοι), ντροπιασμένοι, ταπεινωμένοι και υποτιμημένοι. Ως εκ τούτου, οι μουσουλμάνοι δεν επιτρέπεται να τιμούν το λαό της Dhimmah (Dhimmis, διμμίτες) ή να τους εξυψώνουν πάνω από τους μουσουλμάνους, γιατί είναι άθλιοι, ντροπιασμένοι και ταπεινωμένοι. Ο Μουσλίμ καταγράφει από τον Abu Hurayrah ότι ο προφήτης είπε,

«لَا تَبْدَءُوا الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى بِالسَّلَامِ، وَإِذَا لَقِيتُمْ أَحَدَهُمْ فِي طَرِيقٍ فَاضْطَرُّوهُ إِلَى أَضْيَقِه» «لا تبدءوا اليهود والنصارى بالسلام, وإذا لقيتم أحدهم في طريق فاضطروه إلى أضيقه»

(Μην λέτε (κυριολ. «μην αρχίζετε») Σαλάμ στους Εβραίους και τους Χριστιανούς, και αν συναντήσετε κάποιους από αυτούς στο δρόμο, αναγκάστε τους να πάνε στο στενότερο δρομάκι του.) Για το λόγο αυτό ο Αρχηγός των Πιστών Umar bin Al-Khattab, ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του, απαίτησε να πληρούνται οι γνωστές προϋποθέσεις του από τους Χριστιανούς, οι συνθήκες εκείνες που εξασφάλιζαν τη συνεχή ταπείνωση, υποβάθμιση και ντροπή τους. Οι μελετητές των Χαντίθ αφηγούνται από τον Abdur-Rahman bin Ghanm Al-Ash`ari ότι είπε, «εγώ κατέγραψα για τον Umar bin Al-Khattab, ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μ’ αυτόν, τους όρους της συνθήκης ειρήνης που σύναψε με τους Χριστιανούς του Ash-Sham: «Στο όνομα του Αλλάχ, του πανάγαθου, του πολυεύσπλαχνου. Πρόκειται για ένα έγγραφο προς τον υπηρέτη του Αλλάχ τον Umar, τον ηγέτη των πιστών, από τους χριστιανούς της τάδε πόλης. Όταν εσείς (οι μουσουλμάνοι ) ήρθατε ζητήσαμε ασφάλεια για τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας, την ιδιοκτησία μας και τους ακολούθους της θρησκείας μας. Θέσαμε στους εαυτούς μας όρους ότι δεν θα οικοδομήσουμε στις περιοχές μας ένα μοναστήρι, μια εκκλησία, ή ένα άσυλο για ένα μοναχό, δεν θα αποκαταστήσουμε κανένα τόπο λατρείας που χρειάζεται αποκατάσταση ουτε θα χρησιμοποιήσουμε οποιουδήποτε από αυτούς για σκοπό εχθρικό κατά των Μουσουλμάνων. Δεν θα εμποδίσουμε κανένα μουσουλμάνο να ξεκουραστεί στις εκκλησίες μας, είτε έρθει την ημέρα ειτε τη νύχτα, και θα ανοίξουμε τις πόρτες [των οίκων λατρείας μας] για τον οδοιπόρο και τον περαστικό. Αυτοί οι μουσουλμάνοι που έρχονται ως επισκέπτες, θα απολαύσουν διαμονή και διατροφή για τρεις ημέρες. Δεν θα ανεχθούμε κατάσκοπο κατά των Μουσουλμάνων μέσα στις εκκλησίες και τα σπίτια μας ούτε θ’ αποκρύψουμε δόλο [ή προδοσία] κατά των Μουσουλμάνων. Δεν θα διδάξουμε στα παιδιά μας το Κοράνι, δεν θα προωθήσουμε πρακτικές Shirk, δεν θα καλέσουμε κανέναν σε πρακτικές Shirk,  και δεν θα αποτρέψουμε κανέναν από τους δικούς μας να ασπαστεί το Ισλάμ, εφόσον επιλέξει να το πράξει. Θα σεβαστούμε τους μουσουλμάνους, θα μετακινούμαστε από τις θέσεις που καθόμαστε αν θα επιλέξουν να καθίσουν σε αυτές. Δεν θα μιμηθούμε την ενδυμασία τους, τα καλύμματα κεφαλής τους, τα τουρμπάνια, τα σανδάλια, τις κομμώσεις, την ομιλία, τα ψευδώνυμα και τα ονόματα τίτλων τους, δεν θα ιππεύουμε σε σέλες, δεν θα κρεμάμε ξίφη στους ώμους μας, δεν θα συλλέγουμε όπλα οποιασδήποτε μορφής και δεν θα μεταφέρουμε αυτά τα όπλα. Δεν θα κρυπτογραφήσουμε τις σφραγίδες μας στα αραβικά, δεν θα πουλάμε (αλκοολούχα) ποτά. Θα έχουμε τα μαλλιά μπροστά στο μέτωπό μας κομμένα, θα φοράμε τα συνηθισμένα μας ρούχα μας όπου κι αν είμαστε, θα φοράμε ζώνες γύρω από τη μέση μας, θα απέχουμε από την ανέγερση σταυρών στο εξωτερικό των εκκλησιών μας και την επίδειξη αυτών και των βιβλίων μας δημοσίως στις οδούς και τις αγορές των μουσουλμάνων. Δεν θα κάνουμε τις  καμπάνες στις εκκλησίες μας να ηχούν, παρά μόνο διακριτικά, δεν θα υψώνουμε τη φωνή μας κατά την απαγγελία των ιερών βιβλίων μας, μέσα στις εκκλησίες μας ενώ είναι παρόντες μουσουλμάνοι, ουτε θα υψώσουμε τις φωνές μας [σε  προσευχή] στις κηδείες μας, δεν θα ανάβουμε δαυλούς σε πομπές κηδειών στις οδούς των μουσουλμάνων, ή τις αγορές τους. Δεν θα θάψουμε τους νεκρούς μας δίπλα σε μουσουλμάνους νεκρούς, ούτε θα αγοράσουμε σκλάβους οι οποίοι συνελήφθησαν από τους μουσουλμάνους. Θα είμαστε οδηγοί για τους μουσουλμάνους και θα απόσχουμε από την παραβίαση της ιδιωτικής τους ζωής στα σπίτια τους. » Όταν έδωσα αυτό το έγγραφο στον Ουμάρ, πρόσθεσε σε αυτό «δεν θα χτυπήσουμε κανέναν μουσουλμάνο». «Αυτοί είναι οι όροι που θέσαμε στους εαυτούς μας και τους ακολούθους της θρησκείας μας σε αντάλλαγμα ασφάλειας και προστασίας. Αν αθετήσουμε οποιαδήποτε από αυτές τις υποσχέσεις που θέσαμε στον εαυτό μας προς όφελός σας, τότε η Dhimmah μας (υπόσχεση προστασίας), έχει παραβιαστεί και έχετε την άδεια να μας κάνετε  αυτό που σας επιτρέπεται να κάνετε σε ανθρώπους ανυπάκουους και επαναστάτες.» ‘

Το ίδιο περίπου κείμενο που παραθέτει ο Ιμπν Καθίρ βρίσκουμε και στη σελίδα http://www.fordham.edu/halsall/source/pact-umar.html με τις πρόσθετες πληροφορίες ότι ο Αμπντ αλ-Ραχμάν ιμπν Γκανάμ (Abd al-Rahman ibn Ghanam) πέθανε 78 ετών το 697, και την παράθεση ενός επιπλέον όρου για τους φόρου υποτελείς, που δεν καταγράφει ο Ιμπν Καθίρ: «Εμείς δεν θα χτίζουμε σπίτια που να ξεπερνούν σε ύψος τα σπίτια των μουσουλμάνων.» Ως πηγή δίδεται  το Siraj al-Muluk του Al-Turtushi, σελ. 229-230, και η μετάφραση από τα αραβικά στα αγγλικά παρουσιάστηκε σε παράδοση που έγινε σε τάξη Ισλαμικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου το 1979.

Μερικοί Δυτικοί ασιανολόγοι αμφισβητούν την αυθεντικότητα του Συμφώνου του Ουμάρ, με το επιχείρημα ότι είναι συνήθως οι νικητές που προτείνουν, ή μάλλον επιβάλλουν τους όρους της ειρήνης στους νικημένους, και ότι είναι εξαιρετικά απίθανο οι άνθρωποι που δεν μιλούσαν αραβικά και δεν ήξεραν για το Ισλάμ να συντάξουν ένα τέτοιο έγγραφο. Ακαδημαϊκοί ιστορικοί πιστεύουν ότι το Σύμφωνο του Ουμάρ είναι προϊόν μεταγενέστερων νομικών, που το απέδωσαν στον Ουμάρ για να δώσουν κύρος στις δικές τους απόψεις. Οι εντυπωσιακές ομοιότητες μεταξύ του Συμφώνου του Ουμάρ και του Θεοδοσιανού και Ιουστινιάνειου Κώδικα δείχνουν ότι ίσως ισλαμιστές νομικοί έχουν δανειστεί ένα μεγάλο μέρος του Συμφώνου από αυτούς τους παλαιότερους κώδικες. Ορισμένες από τις διατάξεις του Συμφώνου αντικατοπτρίζουν τα μέτρα που εισήχθησαν για πρώτη φορά από τον Ουμαγιάδα χαλίφη Ουμάρ τον Β, ή στις αρχές της περιόδου των Αμπασιδών. Το θέμα είναι ότι όποιος και να συνέταξε το έγγραφο και με όποιες πηγές και να το έκανε, αυτοί ήταν οι όροι που επέβαλαν οι μουσουλμάνοι στους «διμμίτες», άλλους νωρίτερα κι άλλους αργότερα.

«Άπιστοι» και «ντροπιασμένοι» λοιπόν ήταν για τους μουσουλμάνους οι «προστατευμένοι λαοί» ή διμμίτες. Σε μουσουλμανικά έγγραφα του Μεσαίωνα [3] μαθαίνουμε για τους τρόπους με τους οποίους ξεχώριζαν αυτούς τους «προστατευμένους»: «παπούτσια διαφορετικού χρώματος, το ένα λευκό, το άλλο μαύρο. Εμβλήματα για τους άνδρες, όπως ένας πίθηκος για τους Εβραίους και ένα γουρούνι για τους χριστιανούς (από το Κοράνι 5:60). Κίτρινα πέπλα για τις γυναίκες.» Και όσοι έχουν ασχοληθεί με την Τουρκοκρατία γνωρίζουν για τα χαρακτηριστικά μπλέ σαρίκια, κόκκινα φέσια κ.τ.λ. που έπρεπε να φορούν οι «ραγιάδες».

Η διακριτική ενδυμασία έδειχνε στους μουσουλμάνους ότι οι «διμμίτες» έπρεπε να αντιμετωπίζονται ως κατώτεροι – οι μουσουλμάνοι δεν έπρεπε να σηκώνονται γι’ αυτούς, ή να ανταλλάσσουν χειραψία μαζί τους, ή να τους δώσουν μουσουλμανική φιλανθρωπία. Έπρεπε να περιμένουν σεβασμό από τους «διμμίτες» που δεν θα εντάσσονταν σε μια ομάδα μουσουλμάνων και δεν θα ύψωναν τη φωνή τους ενώ ήταν παρόντες μουσουλμάνοι. Ο μη-μουσουλμάνος έπρεπε να παραμερίσει για τον μουσουλμάνο, αν το μονοπάτι ήταν στενό. Ήταν χαράμ (παράνομο) γι’ αυτόν να σφάζει ζώα, αφού εθεωρείτο ακάθαρτος και οι μουσουλμάνοι δεν θα μπορούσαν να τα φάνε. Δουλειές που προορίζονταν γι’ αυτόν ήταν ο καθαρισμός αποχωρητηρίων και υπονόμων, η μεταφορά σκουπιδιών που είναι αποκρουστικές για τον οποιονδήποτε, ενώ στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και το εμπόριο καί οι τέχνες, που θεωρούνταν προσβολή γιά τούς κατακτητές οι οποίοι είχαν ως κύρια απασχόληση τόν πόλεμο καί τήν κτηνοτροφία. Αυτό εξηγεί τήν πρόοδο των υπόδουλων Εβραίων καί Χριστιανών στά οικονομικά επαγγέλματα, μία παράδοση πού συνεχίστηκε μέχρι καί τόν 20ο αιώνα στήν κατεχόμενη Μικρά Ασία. Όμως, η πρόοδος αυτή δεν θα έπρεπε να είναι αισθητή εξωτερικά. Σε γενικές γραμμές το σπίτι του «διμμίτη» θα έπρεπε να είναι ζωγραφισμένο με θαμπό χρώμα και να μην είναι μεγαλύτερο από εκείνο ενός μουσουλμάνου γείτονα.[4]

Εκτός από τους περιορισμούς στη μετακίνηση καί τήν αμφίεση, περιορισμοί υπήρχαν και στην εγκατάσταση: οι «διμμίτες» δέν μπορούσαν νά κατοικήσουν σέ ορισμένες πόλεις ή περιορίζονταν σέ συγκεκριμένες συνοικίες. Συχνά έπρεπε να βάζουν στα σπίτια τους διακριτικά, ώστε να ξεχωρίζουν από τα σπίτια των μουσουλμάνων. Σε μια περίπτωση τα διακριτικά ήταν εικόνες δαιμόνων![5] Η φορολογία ήταν δυσβάστακτη καί οι υπόδουλοι λαοί έφεραν όλο τό βάρος της συντήρησης του οθωμανικού στρατού. Παράλληλα, δέν υπήρχε απόδοση δικαιοσύνης όταν οι αντίδικοι ήταν ο ένας μουσουλμάνος καί ο άλλος χριστιανός, αφού ο καδής, ο μουσουλμάνος δικαστής χειριζόταν υποθέσεις μεταξύ αντιδίκων διαφορετικής θρησκείας, αλλά συχνά δέν έδινε πίστη στόν όρκο του «απίστου», που σύμφωνα με τα διδάγματα της σχολής Χαναφί δεν έπρεπε να γίνεται δεκτός, καί δέν λαμβάνονταν ποτέ υπόψη οι μαρτυρίες χριστιανών μαρτύρων. Αντιθέτως λαμβάνονταν υπόψη οι μαρτυρίες των μουσουλμάνων κατά των διμμιτών. Η τιμωρία γιά τό ίδιο αδίκημα διέφερε από μουσουλμάνο σέ χριστιανό, καί ο τελευταίος θά μπορούσε νά γλυτώσει τήν τιμωρία αν ασπαζόταν τήν ισλαμική θρησκεία. Συχνές ήταν οι περιπτώσεις όπου μουσουλμάνοι κατηγορούσαν ψευδώς διμμίτες ότι βλασφήμησαν το Κοράνι, τον προφήτη και το Ισλάμ, με αποτέλεσμα τη θανάτωση των «ενόχων». Στη συνέχεια ξεσπούσαν ταραχές με επιθέσεις μουσουλμάνων στις «προστατευμένες» κοινότητες (για παράδειγμα, αυτό συνέβη το 1876 στην Τυνησία, το 1876 στο Χαμαντάν, το 1889 στην Αλέππο, το 1895 στη Σουλαϊμανίγια, το 1895 στην Τεχεράνη, και το 1911 στη Μοσούλη.)

Σε περίπτωση φόνου διμμίτη από μουσουλμάνο, οι απόψεις των νομικών σχολών διαφέρουν: Η σχολή Hanafi, η οποία αντιπροσωπεύει τη μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων, πιστεύει ότι η δολοφονία ενός διμμίτη πρέπει να τιμωρείται με θάνατο, επικαλούμενη χαντίθ σύμφωνα με το οποίο ο Μωάμεθ διέταξε την εκτέλεση ενός μουσουλμάνου που σκότωσε έναν διμμίτη. Σε άλλες σχολές της ισλαμικής νομολογίας η μέγιστη ποινή για τη δολοφονία ενός διμμίτη από μουσουλμάνο, ήταν η καταβολή των «χρημάτων του αίματος», και δεν εφαρμοζόταν η θανατική ποινή. Για τις σχολές νομολογίας Μαλίκι και Χανμπάλι, η αξία της ζωής ενός διμμίτη αντιστοιχούσε στο μισό της αξίας της ζωής του μουσουλμάνου. Η σχολή Shafi’i όριζε ότι η ζωή Εβραίων και Χριστιανών αξίζει το ένα τρίτο αυτής ενός μουσουλμάνου και η ζωή των Ζωροαστρών άξιζε μόνο το ένα δέκατο πέμπτο.

Ας δούμε τι γράφουν νομομαθείς και ιστορικοί του Ισλάμ για τον τρόπο καταβολής του φόρου υποτέλειας:

An-Nawawi: «Ο άπιστος που επιθυμεί να πληρώσει τη Τζίζυα πρέπει να αντιμετωπίζεται από τον φοροσυλλέκτη με περιφρόνηση. Ο φοροσυλλέκτης παραμένει καθισμένος και ο άπιστος παραμένει όρθιος μπροστά του, με το κεφάλι σκυμμένο και την πλάτη κυρτωμένη. Ο άπιστος πρέπει προσωπικά να βάλει τα χρήματα στην πλάστιγγα, ενώ ο φοροσυλλέκτης τον κρατά από τη γενειάδα, και τον χτυπά και στο δυο του μάγουλα.»

Αλ-Γκαζάλι: «Οι Εβραίοι, Χριστιανοί και Μάγοι πρέπει να πληρώνουν τη τζίζγια… Όταν ο διμμίτης την προσφέρει, ο αξιωματούχος τον πιάνει από το γένι και τον χτυπάει στην κάτω γνάθο».

Ahmad al-Dardi al-Adawi: «Μετά την παράδοση της τζίζγια, ο εμίρης θα χτυπήσει τον διμμίτη στο λαιμό με τη γροθιά του. Ένας άνδρας θα στέκεται δίπλα στον εμίρη για να διώξει τον διμμίτη γρήγορα. Μετά θα έρθει ένας τρίτος κι ένας τέταρτος για να υποφέρουν την ίδια μεταχείριση, όπως και οι άλλοι που θ’ ακολουθήσουν. Σε όλους (τους μουσουλμάνους) θα επιτρέπεται ν’ απολαύσουν το θέαμα».

Ο Muhammad Abd al-Karim al-Maghili λέει ότι την ημέρα της πληρωμής οι διμμίτες θα πρέπει να μαζευτούν σ’ ένα δημόσιο χώρο. Πρέπει να στέκουν περιμένοντας στο χαμηλότερο και πιο βρώμικο σημείο. Οι ενεργοί αξιωματούχοι που αντιπροσωπεύουν το νόμο πρέπει να στέκονται πιο ψηλά από τους διμμίτες και να έχουν απειλητική συμπεριφορά, ώστε να φαίνεται ότι θέλουν να τους πάρουν όλη την περιουσία τους! «Οι διμμίτες θα καταλάβουν ότι τους κάνουμε χάρη αποδεχόμενοι τη τζίζυα κι αφήνοντάς τους ελεύθερους να φύγουν. (Θυμηθείτε: Την ίδια εντύπωση δημιούργησε και ο «Προφήτης» στον πρίγκιπα Ιωάννη της Άυλα). Μετά πρέπει να τους σύρουν, τον ένα μετά τον άλλο, για να πληρώσουν. Όταν ο διμμίτης πληρώνει, τον χτυπούν και τον πετάνε πιο πέρα ώστε να νομίζει ότι μ’ αυτό γλύτωσε το σπαθί. Αυτός είναι ο τρόπος που οι φίλοι του Κυρίου, από τις πρώτες και τις έσχατες γενεές, θα φέρονται προς τους άπιστους εχθρούς τους, επειδή η δύναμη ανήκει στον Αλλάχ, στον Προφήτη Του, και στους πιστούς.»

Ο αλ-Ταμπαρί καταγράφει διήγηση του Ιμπν-Αμπάς, ότι οι διμμίτες ερχόντουσαν να πληρώσουν τη τζίζυα περπατώντας απρόθυμα με τα χέρια τους.

Ο Τζον Λαφίν, ένας από τους γνωστούς συγγραφείς που ασχολήθηκαν με τη Μέση Ανατολή, γράφει για τη μεταχείριση των «διμμιτών»:

“Απαγορευόταν η ανέγερση νέων εκκλησιών, η αναστήλωση των παλιών και η χρησιμοποίηση θρησκευτικών συμβόλων, όπως ο σταυρός. Οι ντχιμμίς (τα προστατευμένα άτομα) έπρεπε να ζουν σε απομονωμένη περιοχή και σε φτωχόσπιτα. Γάμος, ερωτική επαφή με μουσουλμάνα και βλασφημία κατά του Ισλάμ, επέσυραν την ποινή του θανάτου. Οι μουσουλμάνοι δεν έπρεπε να συναναστρέφονται με τους ντχιμμίς, στους οποίους δεν επιτρεπόταν να καταθέτουν στο δικαστήριο κατά μουσουλμάνου και δεν είχαν καμιά εξουσία πάνω του. Δεν επιτρεπόταν στους υποτελείς να φέρουν όπλα, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ζωή τους, ενώ διάφορα μέτρα ρύθμιζαν το χρώμα και το στιλ των φορεμάτων τους, επιβάλλοντας κακόγουστα και γελοία ενδύματα. Στους δρόμους ξεχώριζαν εύκολα και προκαλούσαν το χλευασμό. Για να διακρίνονται στα δημόσια λουτρά τους υποχρέωναν να φορούν ένα μικρό κουδούνι στο λαιμό. Μόνο οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να έχουν άλογα ή καμήλες. Οι ντχιμμίς είχαν μόνο γαϊδούρια … Δεν έπρεπε να κάνουν κάτι που θα ενοχλούσε τους μουσουλμάνους, έτσι εκτελούσαν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα σιωπηλά και δε μπορούσαν να θρηνήσουν δημόσια έναν προσφιλή τους νεκρό… Έπρεπε να σηκωθούν και να παραμείνουν όρθιοι μπροστά σε μουσουλμάνο, να του μιλούν με σεβασμό, να παραμερίζουν για να περάσει πρώτος και να βαδίζουν στο αριστερό του πλευρό -η ακάθαρτη πλευρά για τους μουσουλμάνους.“

Υπάρχουν επίσης πολλές μαρτυρίες περιηγητών, που είδαν μουσουλμάνους να κακομεταχειρίζονται και να εξευτελίζουν διμμίτες, αλλά και καταγεγραμμένες περίοδοι βίαιων εξισλαμισμών στις κοινότητες των «προστατευμένων» και περιπτώσεις που οι διμμίτες αναγκάζονταν να υπηρετήσουν ως βοηθητικό προσωπικό στο στρατό.

3. Συμπερασματικά

Όσο λοιπόν κι αν οι αδελφοί μας Έλληνες μουσουλμάνοι θέλουν να νανουρίζουν τη συνείδησή τους, η αλήθεια είναι ότι τα βασικά χαρακτηριαστικά της «προστατευμένης κατάστασης» ή «Δίμμα» ήταν

1) η ανισότητα δικαιωμάτων σε όλους τους τομείς μεταξύ μουσουλμάνων και «διμμιτών»

2) οι κοινωνικές και οικονομικές διακρίσεις κατά των «διμμιτών»

3) η ταπείνωση και τρωτότητα των «διμμιτών».

Όπως συνοπτικά διατυπώνεται σε έδικτο του χαλίφη al-Amir bi-Ahkam Illah, 7^ου Φατιμίδη χαλίφη της Αιγύπτου (1101-1130): «Ο εξευτελισμός των απίστων σ’ αυτό τον κόσμο, πριν έρθει η μέλλουσα ζωή – όπου εκεί ο κλήρος τους είναι ο εξευτελισμός  — θεωρείται πράξη ευσέβειας. Και η επιβολή του φόρου (τζίζυα), «μέχρι να πληρώσουν το φόρο ιδιοχείρως και να τπεινωθούν» (Κοράνι 9:29) είναι μια εκ Θεού καθορισμένη υποχρέωση.» Και δεν μπορεί ο διμμίτης να εξουσιοδοτήσει έναν «αληθινό πιστό» δηλ. μουσουλμάνο να πληρώσει το φόρο στο όνομά του, επειδή «πρέπει να ληφθεί απευθείας από αυτόν, με σκοπό να εξυβρισθεί και να ταπεινωθεί, έτσι ώστε το Ισλάμ  να ανυψωθεί και η φυλή των απίστων να υποβιβαστεί».

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έγραψε τον 18ο αιώνα κάτι πολύ χαρακτηριστικό, που συνοψίζει τα αίτια της βαριάς φορολογίας και της μόνιμης καταπάτησης δικαιωμάτων που αντιμετώπιζαν οι «διμμίτες» όχι μόνο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά παντού όπου υπήρχε μουσουλμανική διοίκηση:

«…σας πληροφορούμεν, αδελφοί, ότι διά άλλο τέλος δέν σας παιδεύουν μέ τά βαρέα δοσίματα καί μέ τά άλλα κακά πάρεξ διά νά βαρεθήτε, νά χάσετε τήν υπομονήν, καί έτζι νά αρνηθήτε τήν πίστιν σας, καί νά δεχτήτε τήν εδικήν των θρησκείαν….»

Το συμπέρασμα του αγίου Νικοδήμου επιβεβαιώνεται από τις εορταστικές εκδηλώσεις που γίνονταν όταν ένας «διμμίτης» δήλωνε ότι ασπάζεται το Ισλάμ.

Έτσι λοιπόν εξηγείται ότι οι Τούρκοι που έκαναν βαρβαρότητες εναντίον των υποτελών κατά την Τουρκοκρατία, δεν το έκαναν επειδή ήταν «βάρβαροι Τούρκοι» ή «κακοί άνθρωποι». Το έκαναν επειδή η θρησκεία τους και το θεοκρατικό σύστημα διοίκησης που πήγαινε πακέτο με αυτήν όχι μόνο τους επέτρεπε, αλλά τους ΕΠΕΒΑΛΕ να ταπεινώνουν τους «Διμμίτες». Η συμπεριφορά τους αυτή οφειλόταν στην προτροπή κι την ευλογία του Αλλάχ μέσω του Κορανίου, του «Προφήτη» του και των Σαχάμπα του «Προφήτη» μέσω της Σούννα, και ασφαλώς των νομομαθών που νομολογούσαν βάση των προηγούμενων. Κι έτσι τελικά το Ισλάμ, που σήμερα παρουσιάζεται με θράσος ως «θρησκεία της ειρήνης» αναδείχθηκε σε πρόδρομο του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, του ρατσισμού και του Απαρτχάιντ πολύ πριν αυτές οι πρακτικές εφαρμοστούν στην Αμερική και τη Νότια Αφρική!

Ασφαλώς, υπήρχαν και καλύτερες εποχές για τους «διμμίτες», όταν τύχαινε να κυβερνά κάποιος πιο ευσπλαχνικός ηγεμόνας ή να επικρατεί κάποια πιο φιλάνθρωπη άποψη για την αντιμετώπισή τους, όπως για παράδειγμα αυτή που εξέφρασε ο Abu Yusuf της σχολής  στο βιβλίο του Kitab al-Kharaj: «Κανένας διμμίτης δεν πρέπει να δέρνεται με σκοπό να πληρώσει τη τζίζυα, ή να τον βάλουν να στέκεται κάτω από τον καυτό ήλιο, ούτε πρέπει να προκαλούνται μισητά πράγματα στο σώμα τους, ή οτιδήποτε τέτοιου είδους» (η απαγόρευση σημαίνει βέβαια ότι αυτές οι πρακτικές εφαρμόζονταν). «Πρέπει να προσέχετε να μην καταπιέζονται, να μην τυγχάνουν κακής μεταχείρισης και να μην φορολογούνται πάνω από τις δυνατότητές τους». Και για τους σκλάβους στις φυτείες της Αμερικής σίγουρα θα έρχονταν κάποιες καλές ημέρες, όταν τύχαιναν σε καλότροπο αφέντη. Όμως αυτό δεν λέει τίποτα για το θεσμό της δουλείας, ο οποίος, όσο καλός και να είναι ο αφέντης, σαν θεσμός παραμένει κακός. Παρομοίως ο θεσμός της Δίμμα, των υποτελών πολιτών δεύτερης κατηγορίας, ως θεσμός είναι κακός.

Και ακριβώς επειδή οι ρίζες της απάνθρωπης και ρατσιστικής αυτής πολιτικής του Ισλάμ βρίσκονται στις ίδιες τις καταβολές του, δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν Βυζαντινό νομικό κώδικα όσο κι αν έχει κλέψει από αυτούς: βλέπετε οι νόμοι της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας δεν ήταν κάτι θεόσδοτο ή αναλλοίωτο, αλλά ορίζονταν από αυτοκράτορες και μπορούσαν να αναιρεθούν από επόμενους αυτοκράτορες. Στο Ισλάμ, όποιος προσπαθήσει να αναιρέσει κανόνες που ορίζει το Κοράνιο, το οποίο θεωρείται κατά γράμμα λόγος του Θεού, χαρακτηρίζεται βλάσφημος, αποστάτης κι εχθρός του Ισλάμ, και πιθανότατα θα έχει την τύχη του δολοφονημένου Farag Foda[6] ο οποίος υπεράσπιζε τις θρησκευτικές μειονότητες της Αιγύπτου σε εποχές που αντιμετώπιζαν κύματα βίας από μουσουλμάνους. Οπότε το «καθεστώς προστασίας» ή Δίμμα ήταν στην πραγματικότητα άθλιο, και η αθλιότητά του οφείλεται στο ίδιο το Ισλάμ. Κάθε αντίθετο επιχείρημα είναι ψέμα, και αλίμονο σ’αυτόν που καταφεύγει σε ψέματα για να αποκοιμίζει τη συνείδησή του.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[1] Το ίδιο αυτό επιχείρημα χρησιμοποιείται σε κάθε περίπτωση που μια άσχημη κατάσταση χαλάει την εικόνα του ειρηνικού, πνευματικού και φιλήσυχου Ισλάμ: «Μην κοιτάτε την κακοποίηση των γυναικών στη Σαουδική Αραβία, φταίει το καθεστώς και όχι το Ισλάμ.» «Μην κοιτάτε τους φόνους τιμής στην Ιορδανία, φταίνε τα αραβικά έθιμα κι όχι το Ισλάμ» κ.ο.κ. Βέβαια δεν δίνεται καμιά εξήγηση γιατί οι Άραβες χριστιανοί έχουν ξεπεράσει τα φονικά «αραβικά έθιμα» ενώ οι μουσουλμάνοι επιμένουν σ’ αυτά.

[2] Sahih Bukhari Volume 9, Book 83, Number 49: Narrated ‘Abdullah bin ‘Amr: The Prophet said, «Whoever killed a Mu’ahid (a person who is granted the pledge of protection by the Muslims) shall not smell the fragrance of Paradise though its fragrance can be smelt at a distance of forty years (of traveling).»

[3] Βλ. Το βιβλίο «The Dhimmi» , της Bat Ye’or. http://www.amazon.com/Dhimmi-Jews-Christians-Under-Islam/dp/0838632335

[4] Η απαίτηση αυτή δεν υπήρχε στην Ισπανία υπό ισλαμική κατοχή, ενώ στην Τυνησία υπήρχαν ωραία σπίτια Εβραίων.

[5] Τον 9^ο αιώνα, ο Αμπασίδης Χαλίφης al-Mutawakkil διέταξε οι «διμμίτες» να καρφώσουν ξύλινες εικόνες διαβόλων στις πόρτες των σπιτιών τους. Al-Tabari, Ta’rikh al-Rusul wa ‘l-Muluk

[6] Ο Farag Foda (1945-1992) ήταν Αιγύπτιος διανοητής και συγγραφέας που δημοσίευε κριτικά άρθρα και σάτιρες για τον ισλαμικό φονταμενταλισμό στην Αίγυπτο. Σε πολλά άρθρα του εντόπιζε αδύναμα σημεία στην ισλαμική ιδεολογία. Μετά από fatwa που εξέδωσε εναντίον του το ισλαμικό πανεπιστήμιο αλ-Άζχαρ και οι ηγέτες του «Αιγυπτιακού ισλαμικού Τζιχάντ», εκτελέστηκε στο γραφείο του από δυο μέλη της οργάνωσης Al-Gama’a al-Islamiyya. Οι δολοφόνοι συνελήφθησαν. Ο Mohammed al-Ghazali που ήρθε από το αλ-Άζχαρ ως μάρτυρας στο δικαστήριο, δήλωσε ότι δεν ήταν κακό να σκοτωθεί ένας εχθρός του Ισλάμ. Είπε επίσης: «Ο φόνος του Φάρακ Φόντα ήταν για την ακρίβεια η εφαρμογή της τιμωρίας κατά του αποστάτη, την οποία ο ιμάμης δεν κατάφερε να εκτελέσει». Δείτε σχετική εκπομπή εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=EJWSCvnsq9g