Το παρακάτω άρθρο υπάρχει στα αγγλικά στη διεύθυνση http://archive.today/4pTP#selection-263.0-457.248, η οποία ανήκει στο «Ίδρυμα Averroes – για την Πίστη και τη Λογική στο Ισλάμ». (Μπορείτε να δείτε το πρωτότυπο αγγλικό και στη σελίδα μας «Χ«, όπου βάζουμε άρθρα που κινδυνεύουν με εξαφάνιση…) Έχει τίτλο «Η Παραδοσιακή άποψη για τη σεξουαλική σκλαβιά» και γράφτηκε από τον Oliver Α Ruebenacker, Δυτικό προσήλυτο στο Ισλάμ. Παρακαλούμε, διαβάστε το και θα δείτε τα δικά μας σχόλια μετά. Κάποια σημεία μέσα στο άρθρο, που θέλουμε να τα σχολιάσουμε, τα έχουμε υπογραμμίσει κι έχουμε βάλει αστερίσκους.
Η Παραδοσιακή άποψη για τη σεξουαλική σκλαβιά
Έχουν οι μεγάλοι άνθρωποι ανοσία στα λάθη; Οι περισσότεροι άνθρωποι – ακόμα και μεταξύ των φυσικών – θεωρούν τον Albert Einstein τον μεγαλύτερο φυσικό όλων των εποχών, αλλά δεν θα διστάσουν να παραδεχθούν ότι ο Αϊνστάιν έκανε καταστροφικά λάθη κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του ως φυσικός· ιδιαίτερα ότι ο Αϊνστάιν απέρριψε την Κβαντική Μηχανική. Ωστόσο, πολλοί μουσουλμάνοι εξακολουθούν να έχουν οδυνηρές δυσκολίες στο να παραδεχθούν ότι οι μεγάλοι αρχαίοι μελετητές του Ισλάμ έχουν κάνει μεγάλα λάθη.
Οι παραδοσιακοί μεταξύ των Μουσουλμάνων σήμερα όχι μόνο πιστεύουν ότι δεν μπορεί να υπάρξουν μελετητές του Ισλάμ μεγαλύτεροι από εκείνους που έζησαν αρκετές εκατοντάδες χρόνια πριν, δεν είναι, αλλά επίσης επιμένουν ότι οι διδασκαλίες των παλαιών λογίων δεν χρειάζονται ουσιαστικές αναθεωρήσεις. Το πόσο προβληματική είναι αυτή η άποψη, εκδηλώνεται σε δύο τομείς: τη σκλαβιά και την μεταχείριση των γυναικών. Αυτό το άρθρο είναι για ένα άσχημο θέμα όπου αυτοί οι δύο τομείς επικαλύπτονται: Την παλλακεία (Concubinage) ή με πιο σύγχρονους όρους: τη δουλεία του σεξ ή σεξουαλική σκλαβιά (Sex slavery).
Ήρθα αντιμέτωπος με το ζήτημα της δουλείας του σεξ, όταν παραβρέθηκα σε μια τάξη παραδοσιακών ισλαμικών κανόνων και κανονισμών (fiqh) από το φθινόπωρο του 2004 ως την άνοιξη του 2005. Το μάθημα αυτό βασιζόταν κυρίως στη σχολή Shafi’i, μια από τις τέσσερις σχολές του ορθόδοξου σουνιτικού fiqh. Επειδή δεν είμαι λάτρης των παραδόσεων, η προσέγγισή μου στις γνώσεις που διδασκόμασταν ήταν να εφαρμόσω ό, τι ακουγόταν καλό και να απορρίψω αυτό που ακουγόταν λάθος, και επίσης μάθαινα για τη σχολή Shafi’i από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Ωστόσο, για τους φοιτητές με πιο παραδοσιακά μυαλά, ό, τι έλεγε ο δάσκαλος μας (που θα καλείται «σεΐχης» («Shaikh»)), ήταν μια θρησκευτική υποχρέωση. Για αυτούς, το μάθημα τροφοδοτούσε μια επειγόντως αισθητή ανάγκη για θρησκευτική γνώση, την οποία έκριναν ως αναγκαία για να κάνει ακόμη και τις πιο βασικές πράξεις λατρείας έγκυρες, και είχαν κάθε λόγο να υποθέσουν ότι η διδασκαλία που δέχονταν είχε την καλύτερη διαθέσιμη ποιότητα.
Η τάξη, μαζί με μια σειρά από άλλες, οργανώθηκε από ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό του οποίου το διοικητικό συμβούλιο αποτελείτο από καλά εκπαιδευμένα και σεβαστά τα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των ηγετών της κοινότητας και δημοφιλείς ομιλητές. Υπήρχαν δίδακτρα δέκα δολαρίων για κάθε φοιτητή ανά μάθημα. Τώρα ο δάσκαλος μας έχει αφήσει τις ΗΠΑ, αλλά τότε, όλα τα μαθήματα διδάσκονταν από τον σεΐχη, ο οποίος ήταν ένας παραδοσιακός λόγιος όχι μόνο από το αντικείμενο αλλά και από τις πιστοποιήσεις: Δεν είχε πτυχία, αλλά είχε μια μεγάλη στοίβα πιστοποιητικών διδασκαλίας (ijazas) από άλλους παραδοσιακούς μελετητές, οι οποίοι είχαν πιστοποιητικά από τους δασκάλους τους, και ούτω καθεξής, ισχυριζόμενοι ότι είναι μέρος μιας γραμμής που φτάνει πίσω στον Προφήτη (ειρήνη σ ‘αυτόν). Αυτό το είδος τίτλων σπουδών ήταν αυτό που μετρούσε στα μάτια εκείνων που οργάνωσαν τα μαθήματα.
Κατά τη διάρκεια κάθε μαθήματος ο σεΐχης μας θα άρχιζε σε κάποιο σημείο να επαινεί τον περίφημο σεΐχη Nuh Ha Mim Keller, και από τον τρόπο που μιλούσε γι’ αυτόν, ήταν φανερό ότι οι δύο ήταν προσωπικά κοντά ο ένας στον άλλο. Μια μέρα ο σεΐχης μας, μας είπε ακόμη ότι ο σεΐχης Keller εμφανίστηκε σ ‘αυτόν σε ένα όραμα. Ένας συμμαθητής μου είπε κάποτε σε μια ιδιωτική συνομιλία ότι ο σεΐχης Keller θεωρούσε ότι ο σεΐχης μας ήταν το δεύτερο πιο καταρτισμένο πρόσωπο στη Βόρεια Αμερική, αμέσως μετά τον σεΐχη Hamza Yusuf, ο οποίος είναι ο διευθυντής του Ινστιτούτου Zaytuna. Στην πραγματικότητα, το Zaytuna χρησίμευσε ως πρότυπο για την εν λόγω οργάνωση.
Η σειρά μαθημάτων αποτελείτο από μια τρίωρη συνεδρία την εβδομάδα με πέντε λεπτά διάλειμμα, και ήταν σχετικά με πράγματα που ο κάθε μουσουλμάνος ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει, ή έτσι μας είπαν. Μάθαμε για το πώς να προσευχόμαστε, πώς να νηστεύουμε, πώς να κάνουμε πλύση και άλλα πράγματα με απίστευτες μικρολεπτομέρειες. Και κάθε μικρό πράγμα που μάθαμε εθεωρείτο απαραίτητη γνώση, αναγκαία για να διατηρούμε τη λατρεία μας σε ισχύ στο πλαίσιο όλων των ειδών των περιστάσεων που μπορούσαν να προκύψουν. Το βιβλίο μας ήταν το «Reliance of the Traveller», μετάφραση στα αγγλικά από τον σεΐχη Keller ενός παλιού εγχειριδίου της νομολογίας Shafi’i γραμμένου από τον Ahmad ibn Naqib al-Misri, που αντλούσε κυρίως από τις διδασκαλίες του Ιμάμη Nawawi, η γνώμη του οποίου θεωρείται ότι είναι η ισχυρότερη στη σχολή Shafi’i μέχρι τις μέρες μας. Το εγχειρίδιο ήταν πάνω από 600 ετών. Μολοντούτο, πιστεύεται ότι είναι αυτή η μετάφραση που κάνει τη σχολή Shafi’i την πιο προσιτή για αγγλόφωνους μουσουλμάνους.
Πριν από χρόνια, πριν να γίνω μουσουλμάνος, όταν για πρώτη φορά έμαθα για το Ισλάμ, ένα σημείο που ενόχλησε ήταν ότι το Ισλάμ φαίνεται να ανέχεται τη σκλαβιά, τουλάχιστον σύμφωνα με την παραδοσιακή άποψη. Οι μουσουλμάνοι φίλοι μου απάντησαν στην ανησυχία μου με την κλασική απολογητική λογική: Είπαν ότι το Ισλάμ μόνο ανέχτηκε τη δουλεία για να αποφευχθεί η κοινωνική και οικονομική κατάρρευση και, επομένως, έκανε τη δουλεία να μην εξαφανιστεί ξαφνικά, αλλά σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Όταν το άκουσα αυτό για πρώτη φορά, υπέθεσα ότι η δουλεία εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια μερικών γενεών. Αρκετά χρόνια αφότου έγινα μουσουλμάνος σοκαρίστηκα όταν έμαθα ότι στην πραγματικότητα, η δουλεία διήρκεσε για περισσότερο από χίλια χρόνια, μέχρι το δέκατο ένατο αιώνα, όταν διεθνείς συμφωνίες με τις χώρες των Δυτικών ανάγκασαν τις μουσουλμανικές χώρες να απαγορεύσουν τη δουλεία. Είναι αλήθεια ότι το Κοράνι διατάζει τους μουσουλμάνους να δίνουν σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα να κερδίσει την ελευθερία του στο στίχο 24:33, αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές το υποβίβασαν αυτό σε μια απλή σύσταση, η οποία δεν αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική.*
Αλλά υπήρχε κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό: Οι παραδοσιακοί μελετητές όχι μόνο άνοιξαν το δρόμο για αιώνες μουσουλμανικής δουλείας, αλλά απεφάνθηκαν επίσης ότι κάθε αρσενικός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε το δικαίωμα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με οποιανδήποτε από τις γυναίκες σκλάβες του όποτε ήθελε, χωρίς να έχει σημασία αν εκείνη συμφωνούσε ή όχι.** Αυτό όχι μόνο καταστρέφει κάθε ψευδαίσθηση μπορεί να έχει κανείς για την αξιοπρέπεια που απολάμβανε ένας σκλάβος σύμφωνα με τους παραδοσιακούς μελετητές, αλλά χτυπά και την παραμικρή ελπίδα να βρεθεί μια κοινωνική ή οικονομική λογική για αυτό. Για μένα, αυτό έγινε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης των ισλαμικών κανόνων και κανονισμών. Νόμιζα ότι κάθε λογικός άνθρωπος θα συμφωνούσε ότι η υπόθεση της δουλείας και της δουλείας του σεξ έδειχναν σαφώς ότι οι παραδοσιακές σχολές δεν μπορούν να είναι σημαντικές για μας σήμερα χωρίς μείζονα αναθεώρηση. Δυστυχώς, έπρεπε να μάθω ότι οι παραδοσιακοί δεν συμφωνούν.
Τελικά, στο τέλος της άνοιξης του 2005, ήρθε η ημέρα που αποδείχθηκε ότι ήταν η τελευταία μέρα που πήγα ποτέ σε αυτό το μάθημα για τον fiqh. Έτυχε να συναντήσω έναν από τους άλλους μαθητές λίγο πριν το μάθημα, και τον ρώτησα πώς σκεφτόταν ότι πρέπει να ανταποκριθούμε στην ανάγκη για αναθεώρηση, λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη ότι το βιβλίο μας βασίστηκε σε ένα έργο που ήταν πάνω από εξακοσίων ετών. Ο άλλος σπουδαστής απάντησε ότι δεν υπήρχε μεγάλη ανάγκη να αναθεωρηθεί η παραδοσιακή σκέψη, αλλά ίσως μόνο να προστεθεί κάτι σε αυτές τις περιοχές όπου οι παραδοσιακοί μελετητές ήταν σιωπηλοί. Δεν χρειαζόταν καθόλου να αλλάξει κάτι ουσιαστικό. Τον ρώτησα για τη σκλαβιά και το σεξ με τους σκλάβους, και εκείνος μου πρότεινε να ρωτήσω τον σεΐχη. Και το έκανα.
Και έτσι έγινε δεδομένου ότι έπρεπε να γίνει. Όταν η τάξη έφθασε τα πέντε λεπτά διάλειμμα, ρώτησα τον σεΐχη, αν ήταν αποδεκτό για ένα αρσενικό αφέντη να κοιμηθεί με γυναίκες σκλάβες παρά τη θέλησή τους. Αμέσως είπε ναι, και πρόσθεσε ότι υπήρχε συμφωνία από όλες τις τέσσερις σουνιτικές σχολές – Shafi’i, Hanafi, Maliki και Hanbali. Ζήτησα να διευκρινίσει, οπότε αν υπήρχε μια αγορά σκλάβων και σήμερα, θα μπορούσα να πάω και να αγοράσω ένα κορίτσι δεκατεσσάρων χρονών μόνο και μόνο για να κοιμηθώ μαζί της; Είπε ναι, και πρόσθεσε ότι όχι μόνο ήταν επιτρεπτό, αλλά ήταν επίσης κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων.*** Ο Ali Ibn Abi Talib, είπε ο σεΐχης, είχε παιδιά από τις σκλάβες του. Η τάξη σοκαρίστηκε, κυρίως οι φοιτήτριες. Μια φοιτήτρια ρώτησε τι γινόταν εάν η γυναίκα σκλάβα δεν ήθελε; Ο σεΐχης επιβεβαίωσε ότι αυτό δεν ήταν σχετικό. Μια άλλη φοιτήτρια ρώτησε, αυτό ήταν εφαρμοστέο – ίσχυε – ακόμα και σήμερα; Ο σεΐχης δεν έθιξε το ζήτημα – δεν φαίνεται να κατανοούσε τι εννοούσε η φοιτήτρια με το «εφαρμοστέο» – αλλά πρόσθεσε ότι όταν έγιναν συμφωνίες κατά της δουλείας οι μουσουλμανικές χώρες «ήταν οι πρώτες που υπέγραψαν». Ο σεΐχης είπε ότι η σεξουαλική σκλαβιά ήταν απολύτως σύμφωνη με το Κοράνι. Αργότερα το έλεγξα με ένα μελετητή περισσότερο οπαδό της μεταρρύθμισης, που με διαβεβαίωσε ότι το Κοράνι δεν επιτρέπει αυτό το είδος κακοποίησης των ανθρωπίνων όντων.****
Τώρα, επιτρέψτε μου να είμαι απολύτως σαφής ότι αυτό ήταν κάτι περισσότερο από τα λόγια ενός τρελού καθηγητή του fiqh. Αυτό που μας είπε ο σεΐχης μας είναι απολύτως σύμφωνο με τη συναίνεση των μουσουλμάνων λογίων για περισσότερα από χίλια χρόνια. Επιτρέψτε μου να διευκρινίσω:
Είναι επιτρεπτό (halal), σύμφωνα με όλες τις παραδοσιακές σχολές (madhabs) να έχουμε σεξουαλική επαφή με κορίτσια σκλάβες από την ηλικία των εννέα ετών ή πάνω χωρίς τη θέλησή τους και χωρίς γάμο. Και όταν λέω σύμφωνα με τις παραδοσιακές σχολές, εννοώ ότι υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των λογίων όλων των κλασικών σχολών του ισλαμικού νόμου είτε είναι Σουνίτες ή Σιίτες. Σε όλες τις κλασικές πηγές του ισλαμικού νόμου, το ζήτημα αυτό έχει αποσαφηνιστεί με μεγάλη λεπτομέρεια.
Τώρα το τι είπαν οι μελετητές στο παρελθόν είναι ένα πράγμα, και το πώς οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι μελετητές το πραγματεύονται είναι άλλο. Δυστυχώς, το ερώτημα σπάνια τίθεται, διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι αγνοούν τα προβλήματα, αλλά εάν τεθεί, οι παραδοσιακά προσανατολισμένοι μελετητές παραλείπουν να καταδικάσουν τη σεξουαλική σκλαβιά. Ακόμη και ορισμένοι από τους πλέον σημαίνοντες σύγχρονους μελετητές υπερασπίζονται και δικαιολογούν τη σεξουαλική σκλαβιά [1] .
Το Sunnipath είναι ένα από τα αγαπημένα μέρη όπου Δυτικοί μουσουλμάνοι πάνε για Ισλαμική εκπαίδευση και fatwas (νομικές γνωμοδοτήσεις) για καθημερινά θέματα της ζωής. Ρωτήστε οποιονδήποτε από τους μεγάλους μελετητές που ζουν σήμερα οι οποίοι συμμορφώνονται προς τις παραδοσιακές ισλαμικές απόψεις. Όλοι αυτοί θα πουν ότι πρέπει να θέσουμε το ζήτημα της δουλείας και της σεξουαλικής σκλαβιάς σε ιστορικό πλαίσιο, αλλά όλοι θα συμφωνήσουν ότι αυτές καταρχήν επιτρέπονται, και στην καλύτερη περίπτωση έχουν ανασταλεί λόγω της έλλειψης κατάλληλου ισλαμικού κράτους. Και θα αρνηθούν να τις ονομάσουν κακοποίηση ή βιασμό ή κακό.
Αν αποτύχουν να καταδικάσουν τη δουλεία και τη σεξουαλική σκλαβιά ως καθολικό κακό, τότε τι θα σταματήσει αυτές τις ανήθικες πρακτικές να επανέλθουν στο μέλλον;
Η δουλεία έπρεπε να εξαφανιστεί σταδιακά, σύμφωνα με το Ισλάμ. Το Κοράνι λέει στους πιστούς να δώσουν στους σκλάβους επιλογές να εξαγοράσουν την ελευθερία τους. Ο Προφήτης (ειρήνη σ ‘αυτόν) απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του.***** Εμείς οι μουσουλμάνοι υποτίθεται ότι τον έχουμε ως πρότυπο. Αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές μας εξακολουθούν να αρνούνται να πιστέψουν ότι η δουλεία και η σεξουαλική σκλαβιά, είναι μονίμως απαγορεμένες από τον ισλαμικό νόμο και δεν μπορούν να επανέλθουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Και αν σε δέκα ή είκοσι χρόνια το διεθνές δίκαιο εξαφανιστεί και υπάρχει ένας Χαλίφης που πολεμήσει σ’ έναν δίκαιο πόλεμο και πάρει αιχμαλώτους πολέμου, τότε θα μπορέσουν να υπάρξουν σκλαβοπάζαρα και πάλι, και στη συνέχεια οι μουσουλμάνοι άνδρες να πάνε και να αγοράσουν κορίτσια σκλάβες και να κάνουν έρωτα μαζί τους χωρίς γάμο, είτε σ’ αυτά τα κορίτσια αρέσει είτε όχι.
Μετά από αυτό, δεν ξαναπήγα πλέον στην τάξη του fiqh. Σκέφτηκα ότι δεν έχει νόημα στη μάθηση λεπτομέρειών από ανθρώπους με τους οποίους δεν συμφωνώ με σχετικά με τις βασικές ηθικές αρχές. Το ζήτημα της δουλείας του σεξ με έκανε να αμφιβάλω ότι οι κλασικές ισλαμικές σχολές μπορούν να μεταρρυθμιστούν χωρίς την κατάργηση της παραδοσιοκρατικής προσέγγισης. Τόσο οι Σουνίτες όσο και οι Σιίτες θεωρούν τον Ali Ibn Abi Talib ένα σημαντικό πρότυπο, και εάν αυτός κοιμόταν με τις σκλάβες του, σύμφωνα με την παραδοσιοκρατική λογική, αυτό θα πρέπει να είναι εντάξει. Αλλά έχει επίσης διαχωρίσει σαφώς τις γραμμές: Η θέση για τη δουλεία και τη σεξουαλική σκλαβιά είναι η λυδία λίθος που μας βοηθά να διακρίνουμε με σαφήνεια μεταξύ παραδοσιακών και μοντερνιστών.
Σημειώσεις άρθρου
[1]
Για ένα διάστημα (για περισσότερο από ένα έτος, ίσως πολύ περισσότερο), υπήρχε ένα άρθρο του σεΐχη Gibril Haddad στην ιστοσελίδα της Ακαδημίας Sunnipath, αρχικά εδώ , το οποίο εξαφανίστηκε, αλλά έχει αντιγραφεί από άλλους δικτυακούς τόπους, όπως για παράδειγμα εδώ , εδώ και εδώ . H Shamira Chothia, μια δaσκάλα του fiqh του Ινστιτούτου Zaytuna , αναφέρθηκε σε εκείνο το άρθρο, όταν ρωτήθηκε σχετικά με τη σεξουαλική επαφή με σκλάβους.
Ο κ. Oliver Α Ruebenacker είναι ένας προσήλυτος από τη Γερμανία ο οποίος ζει με τη γυναίκα του στο Καίμπριτζ της Μασσαχουσέτης. Ο Oliver έχει διδακτορικό στη Φυσική και εργάζεται ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Κέντρο Υγείας του Πανεπιστημίου του Connecticut στη Βιολογική Φυσική.
———————————————————————————
Τα (γενικά) σχόλιά μας.
Καταρχήν το άρθρο γράφτηκε από έναν άνθρωπο ο οποίος, όταν προσήλθε στο Ισλάμ, το έβλεπε με τα μάτια της δικής του χριστιανικής κληρονομιάς, που θεωρεί όλους τους ανθρώπους αδέλφια και δεν δέχεται διακρίσεις σε βάρος κανενός. Σε αυτή τη χριστιανική κληρονομιά οφείλονται και οι αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, στους οποίους πρωτοστατούν ιδεολόγοι Δυτικοί. Ο σεβασμός στον άνθρωπο και την ελευθερία του δεν υπήρχε πριν τον Χριστιανισμό (με μόνη εξαίρεση ίσως, μια εσσαϊκή ομάδα)· ακόμα και πολλοί σοφοί αρχαίοι μας πρόγονοι χώριζαν τους ανθρώπους σε ελεύθερους και δούλους και θεωρούσαν τη σκλαβιά φυσική κατάσταση.
Ο άνθρωπος αυτός, τον οποίο βλέπουμε με πολλή συμπάθεια (ειδικά ο γράφων, γιατί κι εγώ παρόμοια προσέγγιση είχα στο Ισλάμ) φαντάζεται ότι μπορεί να «αναμορφώσει» το Ισλάμ και να το κάνει καλύτερο. Δεν έχει δυστυχώς αντιληφθεί ότι αυτό είναι αδύνατο, γιατί πολύ απλά οι «παραδοσιακοί μελετητές του Ισλάμ» δεν έκαναν επί 1000 χρόνια του κεφαλιού τους, αλλά ακολουθούσαν το παράδειγμα του Μουχάμμαντ, τον οποίο θεωρούσαν προφήτη του Θεού όπως ακριβώς τον θεωρεί κι εκείνος. Μια θρησκεία χαρακτηρίζεται κυρίως από τον ιδρυτή. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Αν κάποιοι άνθρωποι κατά καιρούς θέλησαν να διορθώσουν κακώς κείμενα στη μαρτυρία του – Δυτικού κυρίως – Χριστιανισμού, είχαν το παράδειγμα της πρώτης Εκκλησίας για να στραφούν, όπου δεν υπήρχε κάποιος Πάπας ως δικτάτορας ελέω Θεού, ούτε δολοφονική Ιερά Εξέταση. Αυτοί που θέλουν να διορθώσουν το Ισλάμ κατά τα δυτικά χριστιανικά/ανθρωπιστικά πρότυπα πού ακριβώς θα στραφούν, όταν Ο ΙΔΙΟΣ ο ιδρυτής της θρησκείας τους ήταν δουλοκτήτης και δουλέμπορος, που βίαζε γυναίκες την ίδια μέρα που είχε εκτελέσει τον άντρα τους και μετά τις είχε ήθελαν δεν ήθελαν ως παλλακίδες (Ρεϋχάνα) ή και συζύγους του (Σαφία); Όταν ο ίδιος δεχόταν σκλάβες ως ΔΩΡΑ (Μαρία Κόπτισσα και Σιρίν) και είτε τις πάσαρε σε φίλους του (Σιρίν) είτε έκανε μαζί τους παιδιά (Μαρία); Όταν μοίραζε ως σκλάβες για σεξ όμορφα νεαρά κορίτσια που είχε ο ίδιος υποδουλώσει, σε φίλους και συγγενείς του που μάλιστα ήταν γαμπροί του, παντρεμένοι με τις κόρες του; Τι σόι ηθική έχει ένας τέτοιος άνθρωπος και πώς να εμποδίσει ένας «αναμορφωτής του Ισλάμ» τους οπαδούς του να ακολουθούν το παράδειγμα αυτού του ανθρώπου, όταν και αυτός και εκείνοι δέχονται ότι ήταν αλάθητος προφήτης του Θεού και όταν τα έργα του είναι γνωστά μέσω της Σούννα; Η μόνη διαφορά του Μουχάμμαντ με τον γαμπρό του, τον Ali ibn Abi Talib που κοιμόταν με τις σκλάβες του προς φρίκη του «αναμορφωτή», είναι ότι ο γαμπρός του Μουχάμμαντ ήταν πιο καρπερός από τον πεθερό του: Έκανε με τις σκλάβες του αρκετά παιδιά, ενώ ο Μουχάμμαντ μόνο ένα, κι αυτό πέθανε σε νηπιακή ηλικία και δεν απασχόλησε περισσότερο την Ιστορία. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο Μουχάμμαντ είχε σκλάβες που χρησιμοποιούσε για σεξ όποτε του άρεσε, σε συνδυασμό με τις 11 συζύγους του, που κάτι τέτοιοι «αναμορφωτές» ισχυρίζονται ότι τις παντρεύτηκε για λόγους πολιτικούς και για να τις «προστατέψει».
Ας δούμε πώς θα έβλεπε τον «αναμορφωτή» ένας υψηλού επιπέδου Σαουδάραβας νομολόγος, ο σεΐχης Salih al-Fawzan, που το 2003 δήλωσε: «Η δουλεία είναι μέρος του Ισλάμ. Η δουλεία είναι μέρος της τζιχάντ, και η τζιχάντ θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο θα υπάρχει Ισλάμ». Ο σεΐχης επιτέθηκε σε όσους γράφουν ότι το Ισλάμ εργάστηκε για την κατάργηση της δουλείας εισάγοντας την ισότητα μεταξύ των φυλών: «Είναι αμαθείς, όχι λόγιοι… Είναι απλώς συγγραφείς. Όποιος λέει τέτοια πράγματα είναι άπιστος». Αν είναι άπιστος όποιος λέει ότι το Ισλάμ προώθησε την κατάργηση της δουλείας, τότε τι είναι ένας που θέλει να «αναμορφώσει» τις παραδοσιακές σχολές του Ισλάμ για να καταργηθεί η δουλεία οριστικά;
Σχόλια στις σημειώσεις μας.
*το Κοράνι διατάζει τους μουσουλμάνους να δίνουν σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα να κερδίσει την ελευθερία του στο στίχο 24:33, αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές το υποβίβασαν αυτό σε μια απλή σύσταση, η οποία δεν αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική.
Ας δούμε τον κορανικό στίχο 24:33, στο σημείο που αναφέρει αυτά που επικαλείται ο επίδοξος αναμορφωτής του Ισλάμ. Ο στίχος, όπως τον μεταφράζουν στα ελληνικά οι καθηγητές του Αλ-Άζχαρ, λέει:
«Κι αν κανείς από τους σκλάβους σας που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει (οι δούλοι να ζητήσουν με γραπτή αίτηση την ελευθερία τους (με τίμημα) κάνετέ τους αυτή τη χάρη, αν ξέρετε ανάμεσά τους κανέναν που να αξίζει αυτό το καλό. Και δώστε τους από την περιουσία του ΑΛΛΑΧ που σας έχει δώσει.»
Το Sahih International (http://quran.com/24/33) αποδίδει το απόσπασμα ως εξής:
«Κι αυτοί που ζητούν ένα συμβόλαιο [για απελευθέρωση εν καιρώ] ανάμεσα σ’ αυτούς που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει – τότε κάντε ένα συμβόλαιο μαζί τους αν ξέρετε ότι υπάρχει σ’ αυτούς καλοσύνη και δώστε τους από τον πλούτο του Αλλάχ τον οποίο Εκείνος σας έχει δώσει.»[1]
Βλέπουμε λοιπόν ότι ο στίχος δεν «δίνει σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα», αλλά μιλάει γι’ αυτούς που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα για την ελευθερία τους, και πιο ειδικά για αυτούς που και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα, και κατά την κρίση του αφέντη τους, «αξίζουν αυτο το καλό». Αν δηλ. ο αφέντης κρίνει ότι δεν αξίζει στον σκλάβο αυτό το «καλό», να αποκτήσει την ελευθερία του πληρώνοντας, η διαταγή ή σύσταση δεν ισχύει, κι ας είναι πρόθυμος ο σκλάβος να πληρώσει τίμημα.
Αλλά ας δούμε περισσότερα γι’ αυτή την «καλοσύνη» που μπορούν να έχουν οι σκλάβοι. Ο Ιμπν Αμπάς, που δεν ήταν κάποιος τυχαίος «παραδοσιακός μελετητής» αλλά ένας από τους Σαχάμπα (συντρόφους) του Μουχάμμαντ , ερμηνεύει την καλοσύνη τους ως εξής: «είναι δίκαιοι και τηρούν τις υποσχέσεις τους»[2] , προφανώς ώστε να είναι ο δουλοκτήτης σίγουρος ότι θα κερδίσει από αυτή τη συμφωνία. Σημειώνει επίσης ότι καλείται ο δουλοκτήτης να χαρίσει ένα μέρος του ποσού που συμφώνησε αρχικά με τον δούλο. Το ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν επιβεβαιώνει αυτή την άποψη, καθώς γράφει: «Αν γνωρίζετε να υπάρχει σ’ αυτούς κάποιο καλό, όπως η αξιοπιστία και η ικανότητα να κερδίζουν [εισόδημα] για να ξεπληρώσουν το ποσό που αναφέρεται στη γραπτή σύμβαση».[3] Και το ταφσίρ Ιμπν Καθίρ την επιβεβαιώνει επίσης: «Αυτή είναι μια εντολή από τον Αλλάχ προς τους ιδιοκτήτες σκλάβων: αν οι υπηρέτες τους τους ζητούν σύμβαση χειραφέτησης, πρέπει να τη γράψουν γι ‘αυτούς, υπό την προϋπόθεση ότι ο υπηρέτης έχει κάποια ικανότητα και μέσα βιοπορισμού, έτσι ώστε να μπορεί να πληρώσει στον κύριό του τα χρήματα που προβλέπονται στη σύμβαση. Ο Al-Bukhari είπε: «Ο Rawh αφηγήθηκε εκ μέρους του Ibn Jurayj: ‘’Είπα στον ‘Ata’, ‘Αν ξέρω ότι ο υπηρέτης μου έχει λεφτά, είναι υποχρεωτικό για μένα να του γράψω σύμβαση απελευθέρωσης’. Είπε, «Δεν πιστεύω ότι μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο παρά υποχρεωτικό.» … (αν βρίσκετε ότι υπάρχει καλό και τιμιότητα σε αυτούς.) Μερικοί από αυτούς είπαν (αυτό σημαίνει) αξιοπιστία. Κάποιοι είπαν: «τιμιότητα,»και άλλοι είπαν: «Μια επιδεξιότητα και την ικανότητα να κερδίζουν.»
Στο ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν βλέπουμε κι ένα υπόδειγμα συμφωνητικού: «Συμβάλλομαι μαζί σου για [το ποσό], δύο χιλιάδες που πρέπει να καταβληθεί σε διάστημα δύο μηνών, ανά χίλια το μήνα, και αν εκπληρώσεις αυτό τον όρο, είσαι ένας ελεύθερος άνθρωπος», και ο άλλος θα πει, «Το αποδέχομαι »·[4]
Οπότε η απελευθέρωση ενός δούλου με ικανότητες ήταν κερδοφόρα για τον δουλοκτήτη, ο οποίος παραχωρούσε «από τον πλούτο που ο Αλλάχ του είχε δώσει» ένα αρχικό κεφάλαιο στο δούλο για να το αυξήσει. Στη συνέχεια ο δουλοκτήτης καρπωνόταν το κέρδος χωρίς να έχει κουνήσει το δαχτυλάκι του. Η κατάσταση θυμίζει την εξαγορά των αιχμαλώτων πολέμου από τους δικούς τους, από την οποία αποκόμιζαν κέρδος οι μουσουλμάνοι, μόνο που στην περίπτωση αυτή ο σκλάβος προσφέρει τα χρήματα ο ίδιος για τον εαυτό του. Διαβάζουμε για την πρώτη τέτοια απελευθέρωση, για την οποία γράφτηκε ο στίχος 24:33:
«Αυτός ο στίχος αποκαλύφθηκε για ένα σκλάβο του Huwaytib ibn ‘Abd al-‘Uzza που λεγόταν Subayh. Ο τελευταίος ζήτησε από τον κύριό του για ένα έγγραφο απελευθέρωσης, αλλά αυτός αρνήθηκε. Όταν ο Αλλάχ, που είναι υπερυψωμένος, αποκάλυψε αυτό το στίχο, ο Huwaytib συμφώνησε να γράψει μια επιστολή απελευθέρωσης, σε αντάλλαγμα για εκατό κομμάτια χρυσού. Από το ποσό αυτό, του πρόσφερε είκοσι κομμάτια χρυσού που είχε καταβάλει. Αλλά σκοτώθηκε σε πόλεμο στη μάχη του Hunayn»[5].
Τέλος πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το ταφσίρ του Ιμπν Καθίρ τιτλοφορεί το εδάφιο «Η εντολή να χορηγείται σε σκλάβους ένα Συμβόλαιο απελευθέρωσης». Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τόσο ότι οι μελετητές υποβίβασαν την εντολή σε σύσταση, αλλά ότι οι όροι της εντολής αυτής δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν από όλους. Δεν ήταν για «τον κάθε σκλάβο» όπως νομίζει ο επίδοξος αναμορφωτής, αλλά για τους σκλάβους και σκλάβες που με κάποιο τρόπο μπορούσαν να φέρουν κέρδος στον αφέντη τους.
**Οι παραδοσιακοί μελετητές όχι μόνο άνοιξαν το δρόμο για αιώνες μουσουλμανικής δουλείας, αλλά απεφάνθηκαν επίσης ότι κάθε αρσενικός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε το δικαίωμα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με οποιανδήποτε από τις γυναίκες σκλάβες του όποτε ήθελε, χωρίς να έχει σημασία αν εκείνη συμφωνούσε ή όχι.
Το δρόμο δεν τον άνοιξαν οι παραδοσιακοί μελετητές, αλλά το Κοράνι και η μίμηση του Μουχάμμαντ, που ο ίδιος είχε σχέσεις με σκλάβες. Ο Μουχάμμαντ δίδαξε, εκείνοι ακολούθησαν. Είναι τόσο ανόητο όσο και άδικο να κατηγορούνται οι μελετητές, λες και κατασκεύασαν αστήρικτες θεωρίες από το μυαλό τους.
***Ζήτησα να διευκρινίσει, οπότε αν υπήρχε μια αγορά σκλάβων και σήμερα, θα μπορούσα να πάω και να αγοράσω ένα κορίτσι δεκατεσσάρων χρονών μόνο και μόνο για να κοιμηθώ μαζί της; Είπε ναι, και πρόσθεσε ότι όχι μόνο ήταν επιτρεπτό, αλλά ήταν επίσης κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων.
Ακριβώς το ότι ήταν κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων και ο Μουχάμμαντ το γνώριζε και ουδέποτε το απαγόρευσε, αλλά αντίθετα χάριζε στους συντρόφους του σκλάβες γι’ αυτό το σκοπό, αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να φορτώσουμε το πρόβλημα στους «παραδοσιακούς μελετητές».
****Αργότερα το έλεγξα με ένα μελετητή περισσότερο οπαδό της μεταρρύθμισης, που με διαβεβαίωσε ότι το Κοράνι δεν επιτρέπει αυτό το είδος κακοποίησης των ανθρωπίνων όντων.
Προσέξτε ότι αναφέρεται η «διαβεβαίωση» του μελετητή αλλά κανένα εδάφιο που να αποδεικνύει ότι αυτή η κακοποίηση δεν επιτρέπεται.
*****Ο Προφήτης (ειρήνη σ ‘αυτόν) απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του.
Εδώ έχουμε άλλη μια ατεκμηρίωτη δήλωση. Ακόμα και ο Μαουντούντι, στο κλασικό προπαγανδιστικό έργο του «Ανθρώπινα δικαιώματα στο Ισλάμ», στο οποίο κάνει κυριολεκτικά το μαύρο άσπρο με λογοπαίγνια, ανακρίβειες, παραλείψεις και άσχετα επιχειρήματα, δεν γράφει ότι ο Μουχάμμαντ απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του, αλλά 63 από τους σκλάβους που είχε.[6] Γεννιέται βέβαια το ερώτημα, τι τους ήθελε ο «προφήτης» όλους αυτούς τους σκλάβους; Αν δεν τους αγόραζε ή δεν τους υποδούλωνε, δεν θα ήταν δούλοι του ώστε να τους ελευθερώσει…
Συμπέρασμα: Οι επίδοξοι «αναμορφωτές του Ισλάμ» μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις βελτίωσής του. Όμως, το Ισλάμ δεν επιδέχεται αναμόρφωση γιατί το χάλι του δεν είναι αποτέλεσμα διαστροφής του, αλλά αποτέλεσμα της ορθής τήρησής του. Τελικά οι «αναμορφωτές» μάλλον κινδυνεύουν από τους «παραδοσιακούς», οι οποίοι τους θεωρούν απίστους, που προσπαθούν να νοθεύσουν την ισλαμική θρησκεία με τις δικές τους ιδέες.
[1] Sahih International (http://quran.com/24/33: «And those who seek a contract [for eventual emancipation] from among whom your right hands possess – then make a contract with them if you know there is within them goodness and give them from the wealth of Allah which He has given you.»
[2] «if you know they are righteous and keep their promise» (http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=2&tTafsirNo=73&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2).
[3] «if you know in them any good, such as trustworthiness and the ability to earn [income] in order to fulfil the amount stated in the written contract» (http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=1&tTafsirNo=74&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2)
[4] ‘I contract you for [the amount of] two thousand to be paid over a period of two months, at one thousand a month, and if you fulfill this, you are a free man’, and the other would say, ‘I accept’ http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=1&tTafsirNo=74&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2
[5] This verse was revealed about a slave of Huwaytib ibn ‘Abd al-‘Uzza who was called Subayh. The latter asked his master for a writing of emancipation but he refused. When Allah, exalted is He, revealed this verse, Huwaytib agreed to write a letter of emancipation in exchange for a hundred pieces of gold. Out of this sum, he offered him twenty pieces of gold which he paid. But he was killed in war at the Battle of Hunayn. http://www.altafsir.com/AsbabAlnuzol.asp?SoraName=24&Ayah=33&search=yes&img=A
[6] «The Prophet alone liberated as many as 63 slaves.» Syed Abul A’la Maududi, Human Rights in Islam, «The Position of Slavery in Islam:» σελ. 8. http://www.scribd.com/doc/27900884/Maulana-Maududi-Human-Rights-in-Islam
Filed under: Δουλεία,Ηθική του "προφήτη"του Ισλάμ,Ισλαμική ιστορία | Tagged: Averroes,Hamza Yusuf,παλλακίδες,παλλακεία,παλλακεία στο Ισλάμ,σεΐχης,σεξουαλική σκλαβιά,σκλάβες,σκλαβιά,σκλαβιά στο Ισλάμ,φασισμός,χαντιθ,Ίδρυμα,Ίδρυμα Averroes,Δουλεία,Ισλάμ,Κοράνι,Λογική,Μωάμεθ,Μουχάμμαντ,Μοχάμεντ,Μοχάμμεντ,Πίστη,απολογητές του Ισλάμ,αναμορφωτές του Ισλάμ,δουλεία του σεξ,δουλεμπόριο,εξαγορά σκλάβου,εξαγορά ελευθερίας,η γυναίκα στο Ισλάμ,ισλαμικός νόμος,καταπίεση της γυναίκας,μουσουλμάνοι,Nuh Ha Mim Keller,Oliver Α Ruebenacker,Reliance of the Traveller,sex slaves,sexual slavery,Zaytuna |
Greek Murtadeen: Ελληνες αποστατες απο το Ισλαμ 
Έτσι να πέφτουνε οι μάσκες… Αρκετά πια με το δούλεμα των απολογητάδων του Ισλάμ… Άκου λέει το Ισλάμ κατάργησε τη δουλεία… Και υπάρχει σεβασμός στη γυναίκα… Βρε ουστ ισλαμαπατεώνες…
«**Οι παραδοσιακοί μελετητές όχι μόνο άνοιξαν το δρόμο για αιώνες μουσουλμανικής δουλείας, αλλά απεφάνθηκαν επίσης ότι κάθε αρσενικός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε το δικαίωμα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με οποιανδήποτε από τις γυναίκες σκλάβες του όποτε ήθελε, χωρίς να έχει σημασία αν εκείνη συμφωνούσε ή όχι.
Το δρόμο δεν τον άνοιξαν οι παραδοσιακοί μελετητές, αλλά το Κοράνι και η μίμηση του Μουχάμμαντ, που ο ίδιος είχε σχέσεις με σκλάβες. Ο Μουχάμμαντ δίδαξε, εκείνοι ακολούθησαν. Είναι τόσο ανόητο όσο και άδικο να κατηγορούνται οι μελετητές, λες και κατασκεύασαν αστήρικτες θεωρίες από το μυαλό τους.
***Ζήτησα να διευκρινίσει, οπότε αν υπήρχε μια αγορά σκλάβων και σήμερα, θα μπορούσα να πάω και να αγοράσω ένα κορίτσι δεκατεσσάρων χρονών μόνο και μόνο για να κοιμηθώ μαζί της; Είπε ναι, και πρόσθεσε ότι όχι μόνο ήταν επιτρεπτό, αλλά ήταν επίσης κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων.
Ακριβώς το ότι ήταν κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων και ο Μουχάμμαντ το γνώριζε και ουδέποτε το απαγόρευσε, αλλά αντίθετα χάριζε στους συντρόφους του σκλάβες γι’ αυτό το σκοπό, αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να φορτώσουμε το πρόβλημα στους «παραδοσιακούς μελετητές».»
Απορώ: Αυτή την τόσο φανερή αντίθεση που περιγράφετε, ο άνθρωπος που έγραψε το άρθρο πώς δεν την καταλαβαίνει; Είναι νέος άνθρωπος και επιστήμονας, όπως είδα στη σελίδα του. Όμως η κρίση του λειτουργεί πολύ επιλεκτικά…
[…] Ο Ιμπν Αμπάς, ένας από τους Σαχάμπα (συντρόφους) του Μουχάμμαντ, ερμηνεύει την «καλοσύνη» των σκλάβων ως εξής: «είναι δίκαιοι και τηρούν τις υποσχέσεις τους», προφανώς ώστε να είναι ο δουλοκτήτης σίγουρος ότι θα κερδίσει από αυτή τη συμφωνία. Σημειώνει επίσης ότι καλείται ο δουλοκτήτης να χαρίσει ένα μέρος του ποσού που συμφώνησε αρχικά με τον δούλο, και ουσιαστικά αυτό είναι η «δωρεά» για την οποία καυχιούνται οι απολογητές του Ισλάμ! Το ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν γράφει: «Αν γνωρίζετε να υπάρχει σ’ αυτούς κάποιο καλό, όπως η αξιοπιστία και η ικανότητα να κερδίζουν [εισόδημα] για να ξεπληρώσουν το ποσό που αναφέρεται στη γραπτή σύμβαση». Και το ταφσίρ Ιμπν Καθίρ: “Αυτή είναι μια εντολή από τον Αλλάχ προς τους ιδιοκτήτες σκλάβων: αν οι υπηρέτες τους τους ζητούν σύμβαση χειραφέτησης, πρέπει να τη γράψουν γι ‘αυτούς, υπό την προϋπόθεση ότι ο υπηρέτης έχει κάποια ικανότητα και μέσα βιοπορισμού, έτσι ώστε να μπορεί να πληρώσει στον κύριό του τα χρήματα που προβλέπονται στη σύμβαση. Δείτε περισσότερες λεπτομέρειες εδώ: https://greekmurtadeen.wordpress.com/2010/04/16/slavery-reforms/ […]
Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) συνήθιζε να στέλνει τους συντρόφους του όπως τον Άμπου Μπακρ και τον Οθμάν ιμπν Άφφαν (ραντιγιαλλάχου άνχουμ) να αγοράζουν και να απελευθερώνουν σκλάβους. Μερικοί από τους πρώτους προσύλητους στο Ισλάμ ήταν φτωχοί απελευθερωμένοι πρώην σκλάβοι όπως π.χ. ο Μπιλάλ ιμπν Ράμπα αλ Χαμπάσι (ραντιγιαλλάχου άνχου). Ο Προφήτης είχε πει ότι μία από τις καλύτερες πράξεις είναι η απελευθέρωση ενός σκλάβου. Ο ίδιος του είχε απελευθερώσει 63 σκλάβους ενώ η σύζυγος του Άισα (ραντιγιαλλάχου άνχα) 67. Συνολικά η οικογένεια του Προφήτη είχε απελευθερώσει 39.237 σκλάβους.
Ακόμα όμως και στον πόλεμο ένας Μουσουλμάνος πρέπει να δείχνει έλεος στον εχθρό προστατεύοντας τον αν το ζητήσει. Ακόμα και σε αυτούς που είναι κάτω από την εξουσία μας σαν αιχμάλωτοι. Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) είχε πει:
“Ο αιχμάλωτος πρέπει να τρώει από το φαγητό του Μουσουλμάνου και να τρώνε μαζί, και επιπλέον αν το φαγητό του αιχμαλώτου είναι λίγο τότε να συμπληρωθεί από το πιάτο του Μουσουλμάνου” (Sahih Muslim, book 015, no. 4096)
και
“Δεν πρέπει να προσβάλουμε τους αιχμαλώτους και τους δούλους με υβριστικά σχόλια. Είναι αδέλφια μας και πρέπει να τους δίνουμε από το φαγητό μας και από τα ρούχα μας να ντυθούν. Να μην τους βάζουμε εργασίες βαριές, και αν το κάνουμε να τους βοηθάμε” (Sahih Bukhari, volume 1, book 2, no. 29).
Απαγορεύεται επίσης να τους χτυπάμε, έτσι όπως ακριβώς μας προέτρεψε ο προφήτης (Sahih Muslim, book 015, no. 4088).
Μετά τη μάχη του Μπαντρ, οι αιχμάλωτοι των ειδωλολατρών Κουρέις μεταφέρθηκαν στη Μεδίνα. Ο Άμπου Αζίζ -ένας από τους αιχμαλώτους- αναφέρει: “Τον καθένα από μας, μας ανέλαβε από μία οικογένεια των μουσουλμάνων. Εμένα με ανέλαβε μία οικογένεια των Ανσάρ [οι Μουσουλμάνοι της Μεδίνας που υποδέχτηκαν τους φυγάδες μουσουλμάνους από τη Μέκκα]. Ο Απεσταλμένος του ΑΛΛΑΧ είχε πει στους μουσουλμάνους να φέρονται καλά στους αιχμαλώτους. Έτσι και σε εμένα μου έδωσαν από το φαγητό τους. Εάν είχαν ένα κομμάτι ψωμί, μας το έδιναν. Και σε μένα μου έδωσαν να φάω ψωμί και το αρνήθηκα επειδή ντρεπόμουνα αλλά αυτοί βλέποντας το αυτό, επέμεναν να το πάρω” (Tabari, Tarihu’l-Rasul wa’l-Muluk; & Ibn Kathir, Al-Bidaya wa’l-Nihaya;).
Λέγεται στο Ιερό Κοράνι:
“Πραγματοποιούν (οι πιστοί) τις υποσχέσεις τους και φοβούνται την Ημέρα [της Κρίσης] που το κακό της θα διασκορπιστεί σ’ όλες τις κατευθύνσεις.
Και τρέφουν από αγάπη -προς τον ΑΛΛΑΧ- τον φτωχό, τον ορφανό και τον αιχμάλωτο,
(λέγοντας): Σας τρέφουμε για τη χάρη του ΑΛΛΑΧ μόνο. Δεν επιθυμούμε αμοιβή από σας ούτε ευχαριστίες” (Κοράνι, 76:7-9).
Αυτό είναι το Ισλάμ!
[…] Ισλάμ, δουλεία και επίδοξοι αναμορφωτές […]
Το κάλεσμα του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) ήταν ένα κάλεσμα για την απελευθέρωση του ανθρώπου και να τεθεί τέλος στην δουλεία του. Ταύτισε την ελευθερία με την ανθρωπότητα και την κατέστησε μια απόδειξη για την τίμηση του ανθρώπου από τον Θεό. Έδωσε μεγάλο ενδιαφέρον στους δούλους, στενεύοντας τις πηγές της δουλείας και διευρύνοντας τους δρόμους της απελευθέρωσης, ενώ παρότρυνε τους ανθρώπους να απελευθερώνουν τους δούλους. Μάλιστα, είπε ότι ένας πιστός θα ανταμειφθεί, ακόμα και αν είχε απελευθερώσει δούλους πριν γίνει μουσουλμάνος.
Ο Χακίμ ιμπν Χιζάμ (ραντιγιαλλάχου άνχου) είπε στον απεσταλμένο του Θεού: “Πριν γίνω μουσουλμάνος, συνήθιζα να κάνω καλό’ έδινα σε ελεημοσύνη, απελευθέρωνα σκλάβους και ήμουν καλός και τρυφερός με τους συγγενείς μου. Θα ανταμοιφθώ για τις πράξεις μου αυτές;” και ο προφήτης του απάντησε: “Έγινες μουσουλμάνος με όλες αυτές τις καλοσύνες (χωρίς να χαθεί η αξία τους).” (Sahih Bukhari, Vol.2, Book 24, #517;)
Ας δούμε λοιπόν κάτι σχετικό, την ιστορία του θείου του προφήτη, του Άμπου Λάχαμπ, που αναφέρεται στο 111ο κεφάλαιο του Ιερού Κορανίου:
“Κόπηκαν τα χέρια του Άμπου Λάχαμπ και χάθηκε και ο ίδιος.
Κανένα όφελος δεν είχε από όλα τα πλούτη και τα κέρδη του.
Θα καεί σε φωτιά με πύρινη φλόγα
Και η γυναίκα του θα κουβαλά τα ξύλα για τη φωτιά.
Θα έχει κρεμασμένο γύρω απ’ τον λαιμό της σχοινί από ίνες φύλλου χουρμαδιάς.” (Κοράνι, 111:1-5)
Ο Άμπου Λάχαμπ ήταν θείος του Προφήτη αλλά είχε προσπαθήσει αυτός και οι φίλοι του να τον σκοτώσουν (τον προφήτη) και τον έβριζαν, ενώ η σύζυγος του Άμπου Λάχαμπ – η Ουμ Τζαμίλα- συνήθιζε να πετάει πέτρες στον Προφήτη και έριχνε αγκάθια στα μονοπάτια απ’ όπου αυτός περνούσε. Και ο Άμπου Λάχαμπ και η σύζυγος του καταδικάστηκαν να πάνε στην Κόλαση, ενώ η ίδια η Ούμ Τζαμίλα θα μεταφέρει την καύσιμη ύλη για τη φωτιά που θα τους καίει.
Ο ίδιος πρώην ιεραπόστολος που ασπάστηκε το Ισλάμ Άμπντουλ-Άχαντ Όμαρ Μίλλερ λέει: “Αυτό το κεφάλαιο αποκαλύφθηκε και από τότε για 10 χρόνια ο Άμπου Λάχαμπ ζούσε και θα μπορούσε να ρεζιλέψει το Ισλάμ και τον Προφήτη. Θα μπορούσε να ασπαστεί το Ισλάμ έστω στα ψέματα, θα μπορούσε να δηλώσει ότι ήθελε να γίνει μουσουλμάνος, μόνο και μόνο για να ρεζιλέψει τον Προφήτη αλλά δεν το έκανε. Γιατί δεν το έκανε; Μα γιατί στο ίδιο το Κοράνι λέγεται ότι δεν θα το έκανε ποτέ. «Χάθηκε ο Άμπου Λάχαμπ» λέγεται στο Κοράνι και αυτό το βιβλίο λέει την αλήθεια. Θα μπορούσε να γίνει στα ψέματα μουσουλμάνος ο Άμπου Λάχαμπ και να πει: «Ο Μουχάμμεντ λέει ότι θα πάω στην κόλαση και ότι δε θα γίνω μουσουλμάνος αλλά εγώ σας λέω ότι αναγνωρίζω το Ισλάμ και θέλω να το ασπαστώ» για να διαψεύσει το Κοράνι αλλά δεν το έκανε γιατί το Κοράνι δεν ήταν λόγος του Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) αλλά του Θεού”.
Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η σημασία της ιστορίας του Άμπου Λάχαμπ και γιατί τον αναφέρω. Ο Άμπου Λάχαμπ είχε μία δούλα, τη Θουγάιμπα. Την ημέρα που γεννήθηκε ο προφήτης, ο Άμπου Λάχαμπ απελευθέρωσε τη Θουγάιμπα δείχνοντας τη με το δάχτυλο του, η οποία Θουγάιμπα θήλασε τον Προφήτη όταν ήταν μωρό. Όταν πέθανε ο Άμπου Λάχαμπ, κάποιος συγγενής του τον είδε στο όνειρο του σε μια πολύ άσχημη κατάσταση και τον ρώτησε: “Τί αντιμετώπισες εκεί;” και ο Άμπου Λάχαμπ απάντησε: “Δεν έχω βρει καμία ανάπαυση από τότε που σας άφησα, εκτός του ότι μου δόθηκε να πίνω λίγο νερό από αυτό [και έδειξε το μέρος ανάμεσα στον δείκτη του χεριού του και στα άλλα του δάχτυλα] και αυτό επειδή είχα απελευθερώσει τη Θουγάιμπα [δείχνοντας την με τον δείχτη του χεριού του].” (Sahih Bukhari, Book 7, Vol. 62 , no. 38;).
Ο Ας-Σουχάιλι (ραχίμαχουλλάχ) λέει στο ‘Rawd Al-Anif‘ ότι αυτό έγινε όταν γεννήθηκε ο Προφήτης αλλά ο Ιμπν Χάτζαρ αλ-Ασκαλάνι (ραχίμαχουλλάχ) λέει στο ‘Fath Al-Bari, 9.84‘ και ο Χάφιζ ιμπν Άμπντουλ-Μπαρρ (ραχίμαχουλλάχ) στο ‘Al-Istai’aab, 1/10‘ και ο Χάφιζ Ιμπν αλ-Τζάουζι (ραχίμαχουλλάχ) στο βιβλίο του ‘Al-Wafa bi Ahwalil Mustafa‘ ότι η απελευθέρωση της Θουγάιμπα από τον Άμπου Λάχαμπ έγινε πολύ μετά τη γέννηση του Προφήτη, μετά την Εγίρα. Γι’ αυτό λοιπόν, επειδή ο Άμπου Λάχαμπ απελευθέρωσε τη δούλα του, γι’ αυτό ως εξαίρεση λέγεται ότι του δόθηκε αυτή η μικρή χάρη να μπορεί να πίνει λίγο μόνο νερό από την παλάμη του χεριού του, ανάμεσα στον δείκτη και στον αντίχειρα του. (‘Abdur-Razzaq, Mussanaf)
Το παραπάνω γεγονός μνημονεύεται από τον Αλ-Μπαγάουι και τον Αλ-Μπεϊχάκι (ραχίμαχουμουλλάχ) και το αναφέρουν επίσης ο Ιμπν Καθίρ, ο Ζέιν αλ-Ντιν αλ-Ιράκι, ο Ιμπν Ταϊμίιγια στο ‘al-Sarim al-Maslul‘ και ο Ιμπν αλ-Κάιγιμ αλ-Τζαουζίγια στο ‘Tuhfat al-Mawdud‘.
Ο Γερμανός ανατολιστής Αδάμ Μιτζ απέδειξε ότι η απελευθέρωση των δούλων αποτελεί μια αρχή του Ισλάμ. Λέει χαρακτηριστικά: Στο Ισλάμ υπήρχε ένας κανόνας προς το συμφέρον των δούλων. Ένας δούλος μπορούσε να εξαγοράσει την ελευθερία του πληρώνοντας ένα χρηματικό ποσό και είχε το δικαίωμα να ασχοληθεί με την εργασία που επιλέγει. Αποτελούσε επίσης ένα καλό ήθος να αφήσει ο μουσουλμάνος μια διαθήκη στην οποία απελευθερώνει μερικούς δούλους του.
Το Ισλάμ άλλωστε ύψωσε την αξία των δούλων, στο βαθμό που ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ), όπως αναφέρει ο χριστιανός διανοούμενος Νάζμι Λούκα, κατέστησε του δούλους ίσους με τους βασιλείς των Κουράις! (nazmi luka: muhammad the messenger and the message).
Έτσι, οι ηγέτες των Κουράις (η φυλή στην οποία ανήκε ο Προφήτης) προσπάθησαν με κάθε τρόπο να εμποδίσουν το νέο αυτό κάλεσμα το οποίο αποσκοπεί στην απελευθέρωση των δούλων και απαιτεί την πλήρη ισότητα μεταξύ τους και των κυρίων τους. Οι δούλοι στην Ισλαμική νομοθεσία έχουν μεγαλύτερη αξία από ότι οι δούλοι σε άλλα συστήματα όπως π.χ. οι δούλοι που κατά εκατοντάδες κουβάλησαν στην Αμερικοί οι λευκοί. Για χάρη των δούλων αποκαλύφτηκαν Κορανικά εδάφια στον προφήτη, διατάζοντας τον να τους έχει συνεχώς στα μάτια του. Οι δούλοι έχουν βρει την αξιοπρέπεια και την ελευθερία στις μεταρρυθμιστικές αρχές του Ισλάμ και την απελευθέρωσή τους από την ταπείνωση και τη φτώχεια. Το Ισλάμ τους θεωρεί μερικές φορές και κυρίους των μουσουλμάνων.
Αναφέρεται πως ο Όμαρ ιμπν Αλ-Χαττάμπ (ραντιγιαλλάχου άνχου), σχολιάζοντας την αγορά του τότε δούλου Μπιλάλ Ιμπν Ραμπάχ αλ-Χαμπάσι (ραντιγιαλλάχου άνχου) από τον Άμπου Μπακρ (ραντιγιαλλάχου άνχου) για να τον απελευθερώσει, είπε: ο κύριός μας απελευθέρωσε τον κύριο μας!.
Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) εξοργιζόταν ιδιαίτερα με την κακοποίηση των δούλων.
Ο Άμπου Μασούντ αλ-Ανσάρι (ραντιγιαλλάχου άνχου) αναφέρει: “Ενώ έδερνα έναν δούλο μου, άκουσα μια φωνή πίσω μου που λέει: {Μάθε Άμπου Μασούντ ότι ο Θεός έχει περισσότερη δύναμη επάνω σου απ’ ό,τι εσύ επάνω σ’ αυτόν}. Όταν γύρισα, βρήκα τον προφήτη και είπα: {Ω προφήτη! Τον αφήνω ελεύθερο για χάρη του Θεού} και τότε μου είπε: {Αν δεν έχεις κάνει τούτο, θα σε άγγιζε το πυρ (της κόλασης)}” (Sahih Muslim, book of oaths, 4088;).
Έτσι παιδαγωγούσε ο Προφήτης τους σαχάμπα (ακολούθους) του και όλους τους πιστούς στον σεβασμό του ανθρώπου, κυρίως του αδύναμου, του δούλου και του υπηρέτη. Αυτό το κάλεσμα ισχύει και για όλους τους μουσουλμάνους κυβερνώντες, παντού και πάντοτε, επιβάλλοντας σε αυτούς την προστασία των δούλων (είτε των αντρών είτε των γυναικών) από τα βασανιστήρια και τον διωγμό και την σοβαρή επιδίωξη της απελευθέρωσής τους.
Την ίδια στιγμή, κάποιοι σαχάμπα θεωρούσαν τη σεξουαλική επαφή με τις δούλες ως μοιχεία. Ο Χαμπίμπ ιμπν Σαλίμ είπε ότι ένας άντρας έκανε σεξ με τη δούλα της γυναίακας του. Το θέμα γνωστοποιήθηκε στον Νούμαν ιμπν Μπασίρ (ραντιγιαλλάχου άνχου). Ο Νούμαν είπε: “Θα δικάσω σύμφωνα με τη δικαιοσύνη του απεσταλμένου του Θεού. Αν η σύζυγος (αυτού του άντρα) του έδωσε την άδεια, θα τον μαστιγώσω 100 φορές. Αν δεν του έδωσε την άδεια, θα τον θανατώσω” (Sunan At-Tirmidhi, 1451; hasan).
Ο Προφήτης ήταν ο πιο επιεικής άνθρωπος προς του δούλους. Ο Άνας (ραντιγιαλλάχου άνχου) αναφέρει για τον Προφήτη ότι: “Ήταν ο πιο επιεικής άνθρωπος με τους δούλους, μα τον Θεό δεν δίσταζε να του φέρει το νερό ένας δούλος ή υπηρέτης και να μη πλύνει ο προφήτης το πρόσωπο και τα χέρια του, δεν του ζητούσε κανένας ποτέ κάτι χωρίς να τον ακούσει (ο προφήτης) και να αποχωρήσει μετά τελευταίος και δεν τον χαιρετούσε ποτέ κανείς χωρίς να του απλώσει το χέρι του και να το πάρει πίσω αφού το πάρει ο άλλος” (Sahih Abu Na’em Al-Asbahani, fi dala’ilun-nubuwah (116); Musnad Abu Hanifah (40); Musnad Al Harith (939); Ibn Hajar al-Asqalani,Al-Matalib Al-Alayah (3931)).
Ο Άνας ιμπν Μάλικ (ραντιγιαλλάχου άνχου) είπε για την εμπειρία που είχε από τον Προφήτη: “Τον υπηρέτησα για δέκα χρόνια αλλά ξέρω ότι ποτέ δε με μάλωσε για κάτι που έκανα, ρωτώντας με γιατί το έκανα ή για κάτι που το είχα αφήσει ρωτώντας με γιατί δεν το έκανα”.
Οι ουλεμά (λόγιοι) του Ισλάμ προειδοποιούν από τη συνεχή εργασία των δούλων μέρα νύχτα λέγοντας: “αν τον βάλει ο κύριος να εργάζεται την ημέρα πρέπει να τον αφήνει να ξεκουραστεί το βράδι, και αντίστροφα” και λένε: “πρέπει να τον αφήνει να ξεκουραστεί και να ξαπλώσει το μεσημέρι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, και να του δίνει χρόνο για τις πέντε καθημερινές προσευχές, και αν ταξιδέψει πρέπει να τον έχει μαζί του πάνω στο μεταφορικό ζώο ή να ανταλλάζουν τη θέση”. Είπαν κιόλας: “Αν ο δούλος είναι αλλόθρησκος, π.χ. Χριστιανός, πρέπει να μην του απαγορεύει ο μουσουλμάνος να πηγαίνει στην εκκλησία, να πίνει το κρασί ή να τρώει το χοιρινό κρέας, διότι αυτή είναι η θρησκεία του” (Al-Banani, Al-Mudawana).
Η δουλεία χαρακτήρισε ένα μέρος της ζωής του συντρόφου του Προφήτη, Σαλμάν αλ-Φάρισι (ραντιγιαλλάχου άνχου), ο οποίος ήταν δούλος σε έναν πλούσιο και έτσι έχασε κάποιες αναμετρήσεις στο πλευρό του προφήτη, όπως οι μάχες Μπαντρ και Ούχουντ. Πήγε ο Σαλμάν στον Προφήτη ο οποίος του συνέστησε να γράψει στον κύριό του, προκειμένου να τον ελευθερώσει. Ο Σαλμάν λοιπόν έγραψε στον κύριό του προσφέροντάς του να του φυτέψει τριακοσίους φοίνικες, και να του πληρώσει σαράντα οκές από χρυσό. Όλοι οι μουσουλμάνοι συνέβαλαν στην εξόφληση του χρέους του Σαλμάν, φέρνοντάς του τους φοίνικες, σκάβοντας τις θέσεις όπου θα φυτευτούν και ήρθε ο ίδιος ο Προφήτης για να τα φυτέψει με το χέρι του, και έτσι απελευθερώθηκε ο Σαλμάν.
Η πρώτη μάχη στην οποία συμμετείχε ο Σαλμάν, ήταν η λεγόμενη μάχη του Χάντακ (ή ‘μάχη Αλ-Αχζάμπ’) και ήταν αυτός ο οποίος ενέπνευσε την ιδέα της μεγάλης τάφρου γύρω από την Μεδίνα για να την προστατέψει από τους εισβολείς. Όταν πέτυχε η ιδέα, όλοι οι σύντροφοί του, τον εκτιμούσαν περισσότερο για την ευφυΐα και τη συνεισφορά του στο Ισλάμ, και έτσι είπαν οι Ανσάρ (οι ντόπιοι κάτοικοι της Μεδίνας που δέχτηκαν τον Προφήτη με τους συντρόφους του μετά την μετανάστευσή τους, το 622 μ.Χ., από την Μέκκα και τον διωγμό των Κουραϊσιτών), αλλά και οι Μουχατζιρίν (οι σύντροφοι του προφήτη οι οποίοι μετανάστευσαν μαζί του από την Μέκκα στη Μεδίνα): «ο Σαλμάν είναι ένας από μας«, και τότε παρενέβη ο προφήτης και είπε: «Ο Σαλμάν είναι ένας από μας, ανήκει στον οίκο μου» (Αl-Ηakim Αl-Μustadrak, no. 6541; Αl-Τabarani, al-mujam al-kabir, no. 6040;).
Η ισλαμική νομοθεσία λοιπόν έπρεπε να προχωρήσει σταδιακά στην κατάργηση των φθαρμένων ηθών και παραδόσεων, στενεύοντας τις πηγές της δουλείας και διευρύνοντας τους δρόμους της απελευθέρωσης.
Έτσι η αξία των δούλων στο κράτος του Ισλάμ ήταν πολύ μεγάλη όσο ήταν οι προσπάθειες τους και οι υπηρεσίες που προσέφεραν στην κοινωνία. Η παρελθούσα δουλεία τους δεν αποτελούσε κανένα λόγο υποτίμησης μεταξύ των άλλων αδελφών τους. Ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) απαγόρευσε όπως εξήγησα την κακοποίηση των δούλων και εξιλέωση για τον ξυλοδαρμό του δούλου από τον κύριο του ήταν η απελευθέρωσή του. Ένας κανόνας ο οποίος δεν υπήρχε στην εποχή πριν το Ισλάμ και δίνει την ελευθερία στον δούλο αν κακοποιείται από τον κύριο του.
Ο Άμπου Σάλεχ Δακουάν αναφέρει από τον Δαδάν ότι είπε: “Βρήκα τον Ιμπν Όμαρ, έναν σύντροφο του Προφήτη και είχε απελευθερώσει έναν δούλο. Πήρε ένα ξυλάκι από το χώμα και είπε: η αμοιβή μου στον Θεό γι’ αυτόν δεν είναι καν ίσα μ’ αυτό το μικρό ξυλάκι, επειδή άκουσα τον προφήτη να λέει: {όποιος κακοποιήσει η χαστουκίσει τον δούλο του, δεν έχει καμία εξιλέωση παρά μόνο να τον απελευθερώσει}” (Sunan Abu Dawoud, no. 4500;).
Το Ισλαμικό κράτος έπρεπε να δείχνει αλληλεγγύη στον δούλο με ειδικές ανάγκες και στον ασθενή. Ο Ζενμπάα Άμπου Ράουχ (ραντιγιαλλάχου άνχου) ένας σύντροφος του προφήτη, είχε έναν δούλο που λεγόταν Σάνταρ Ιμπν Σάνταρ. Τον έπιασε να φιλάει μια άλλη δούλη του και του προκάλεσε σοβαρή σωματική ζημιά. Έπειτα, όταν πληροφόρησε τον Προφήτη για ό,τι έγινε, ο Προφήτης του είπε: “Γιατί έκανες τέτοιο πράγμα;” και ο Ζενμπάα απάντησε: “Γιατί έκανε το και το” και του ανέφερε το τι έκανε με τη δούλα. Τότε απευθύνθηκε ο Προφήτης στον δούλο και του είπε: “Πήγαινε, είσαι ελεύθερος”. Είπε ο δούλος: “Και σε ποιόν ανήκω τώρα;” και ο Προφήτης του απάντησε: “Στον Θεό και στον απόστολό Του” και διέταξε τους πιστούς να τον υποστηρίξουν.
Μετά τον θάνατο του Προφήτη, ήρθε ο Σάνταρ (πρώην δούλος πλέον) στον χαλίφη Άμπου Μπακρ (ραντιγιαλλάχου άνχου) και είπε: “Η διαθήκη του προφήτη!” εννοώντας ότι ζητάει να συνεχίσει τη βοήθεια που του πρόσφερε ο Προφήτης. Απάντησε ο Άμπου Μπακρ: “Ναι, σε επιδοτούμε εσένα και την οικογένειά σου” και έπαιρνε το επίδομα μέχρι τον θάνατο του χαλίφη. Όταν έγινε ο Όμαρ Ιμπν αλ-Χαττάμπ (ραντιγιαλλάχου άνχου) χαλίφης, ξαναήρθε σ’ αυτόν ο Σάνταρ και είπε: “Η διαθήκη του προφήτη!” και ο Όμαρ του απήντησε: “Ναι, που θέλεις να μείνεις;” και ο Σάνταρ είπε: “Στην Αίγυπτο”. Τότε έγραψε ο Όμαρ στον κυβερνήτη της Αιγύπτου να τον υποστηρίξει και να του χορηγήσει καλλιεργήσιμη γη για να ζήσει απ’ αυτήν (hassan – Ahmad, 2/182; Abu Dawoud, 4519; Ibn Majah, 2680;).
Το κράτος λοιπόν, κατά την ισλαμική νομοθεσία, αναλαμβάνει τους δούλους με ειδικές ανάγκες όπως τους ελεύθερους, και τους επιδοτεί με τον απαραίτητο μισθό που τους φτάνει για να μην έχουν ανάγκη κανέναν.
Παρ’ όλες λοιπόν τις προσπάθειες του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) για την απελευθέρωση των δούλων, μερικοί μοχθηροί μελετητές ισχυρίστηκαν ότι ο προφήτης θέσπισε την δουλεία. Αυτούς τους παραπέμπουμε στον Λάιτνερ ο οποίος απαντά σ’ αυτό το ψέμα λέγοντας:
“Βλέπουμε τους ανόητους από τους Χριστιανούς να καταδικάζουν το Ισλάμ σαν να ήταν αυτό που θέσπισε την δουλεία, παρά το γεγονός ότι ο Μουχάμμεντ παρότρυνε με κάθε τρόπο την απελευθέρωση των δούλων, και αυτό αποτελεί το ισχυρότερο μέσο για την καταπολέμηση του φαινόμενου” (g.w. leitner: the religion of islam, page 7.).
Επίσης, ο Γάλλος συγγραφέας Βινσάν Μοντιέρ, αντιτιθέμενος σε αυτούς τους ισχυρισμούς, λέει:
“Καταδικάζουν το Ισλάμ για το φαινόμενο της δουλείας το οποίο προϋπήρχε πριν την εμφάνιση του. Επιπρόσθετα, όταν διαδόθηκε το Ισλάμ και εφαρμόστηκαν οι κανόνες του, επιδίωκε την κατάργηση της δουλείας, στον βαθμό που πολλές από τις εξιλεωτικές πράξεις από τις αμαρτίες που διαπράττει ένας πιστός, πραγματοποιούνται μέσω της απελευθέρωσης των δούλων, πράγμα που το Ισλάμ θεωρεί ευεργεσία και υπακοή στον ΑΛΛΑΧ” (arafat kamel al-ashay: rijal wanesa’ aslamou (men and women embraced islam), page 231.).
Η απελευθέρωση λοιπόν των δούλων, αποτελεί εξιλέωση από τις αμαρτίες και υπακοή προς τον ΑΛΛΑΧ Σουμπχάνα ουά Ταάλα!!
Είπε ο Άμπου Χουρέιρα (ραντιγιαλλάχου άνχου):
“Ενώ καθόμασταν με τον Προφήτη, ένας άντρας ήρθε και του είπε: {Ω απεσταλμένε του Θεού! Έχω καταστραφεί}. Ο Προφήτης τότε τον ρώτησε τί είχε συμβεί. Απάντησε:{Είχα σεξουαλική επαφή με τη σύζυγο μου, ενώ είχαμε νηστεία}. Ο Προφήτης τον ρώτησε: {Μπορείς να απελευθερώσεις έναν σκλάβο;} και αυτός απάντησε αρνητικά. Τότε ο Προφήτης τον ρώτησε: {Μπορείς να νηστέψεις για 2 συνεχόμενους μήνες;} και αυτός απάντησε πάλι αρνητικά. Ο Προφήτης τότε τον ρώτησε: {Μπορείς να θρέψεις 60 φτωχούς;} και αυτός απάντησε και πάλι αρνητικά. Τότε ο Προφήτης, έμεινε για λίγο αμίλητος και ενώ ήμασταν έτσι, έφεραν στον Προφήτη ένα μεγάλο καλάθι με χουρμάδες. Ρώτησε τότε ο Προφήτης: {Πού είναι αυτός που έχει ανάγκη;} και όταν ήρθε, ο Προφήτης του είπε: {Πάρε αυτό το καλάθι (με τους χουρμάδες) και δώστο σε ελεημοσύνη}. Τότε ο άντρας αυτός είπε: {Θα έπρεπε να το δώσω σε κάποιον πιο φτωχό από ‘μένα; Μα τον Θεό, δεν υπάρχει πιο φτωχή οικογένεια ανάμεσα στα δύο βουνά της (τα βουνά της Μεδίνας) πιο φτωχή από τη δική μου}. Ο Προφήτης τότε χαμογέλασε μέχρι που φάνηκαν τα δόντια του και είπε: {Θρέψε την οικογένεια σου με αυτά}” (Sahih Bukhari, Vol.3, Book 31, #157).
Ο Βρετανός διανοούμενος Κουίλιαμ μιλάει για τις αναφορές που δημιούργησαν οι αχρίοι μελετητές του Ισλάμ και λέει: “Τέτοιες αναφορές είναι αναμφισβήτητα αναληθείς, δεν μπορεί να ευσταθούν ή να έχουν γίνει ποτέ” (abdullah quilliam: islamic faith, page 26).
Ο ίδιος αποδεικνύει ότι ο προφήτης Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέιχι ουά σαλάμ) είναι αυτός που έθεσε τέλος στην δουλεία σε όλη την Αραβική Χερσόνησο. Δίνει παράδειγμα με τις περιοχές της ανατολικής και βόρειας Αφρικής στις οποίες διαδόθηκε το φαινόμενο της σωματεμπορίας και της δουλείας, και δείχνει ότι ο λόγος έγκειται στο γεγονός ότι το Ισλάμ δεν είχε φτάσει εκεί, διότι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Ισλάμ είναι η καθοριστική κατάργηση της δουλείας, παρά το γεγονός ότι οι δουλέμποροι, όπως λέει ο Εντουάρντ Μπρόι, “ήταν κυρίως Ευρωπαίοι”, κι έτσι “σταμάτησε το κίνημα της ανάπτυξης στις αφρικανικές χώρες λόγω του μεγάλου χάους που προκάλεσαν εκεί οι Ευρωπαίοι δουλέμποροι” (edouard perroy: histoire générale des civilizations (general history of civilizations), 1965, collab).
Αν ειπωθεί ότι το Ισλάμ δεν έθεσε τέλος ολοκληρωτικά στην δουλεία και στην σωματεμπορία παρά τις μεγάλες προσπάθειες του προφήτη στην καταπολέμησή τους, η απάντηση είναι ότι το Ισλαμικό κράτος δεν θα μπορούσε μόνο του να καταργήσει εντελώς αυτά τα φαινόμενα για πολλούς και αυτονόητος λόγους:
~αυτά τα φαινόμενα ήταν παλιά και ευρέως διαδεδομένα σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες, τις αραβικές και τις μη αραβικές, από τα αρχαιότερα χρόνια. Η Ισλαμική νομοθεσία, όπως κάνει και αλλού, έπρεπε να προχωρήσει σταδιακά στην κατάργηση των φθαρμένων ηθών και παραδόσεων, στενεύοντας τις πηγές της δουλείας και διευρύνοντας τους δρόμους της απελευθέρωσης.
~αυτά τα έθιμα ήταν, πριν την εμφάνιση του Ισλάμ, διεθνούς χαρακτήρα. Όλα τα κράτη και όλες οι αυτοκρατορίες – χωρίς εξαίρεση – ασκούσανε την δουλεμπορία και την σωματεμπορία. Έτσι η κατάργηση του φαινόμενου χρειαζόταν μια διεθνή συμφωνία, που να επιβάλλει σε όλους την απαγόρευση της δουλεμπορίας. Είναι γνωστό ότι κατά τη διάρκεια της ζωής του προφήτη το νεοσύστατο Ισλαμικό κράτος τότε δεν είχε τη δύναμη ούτε τα μέσα για την απαγόρευση αυτών των εθίμων.
~το Ισλάμ ήταν ακόμη νεόφερτο στη ζωή των ανθρώπων. Αν το κράτος εξέδιδε μια απόφαση που απαγορεύει την δουλεία, εκείνοι που το εμπόριο και οι επιχειρήσεις τους εξαρτώνται από δούλους θα αντιμετώπιζαν μεγάλο πρόβλημα. Έτσι το Ισλαμικό σύστημα έπρεπε να υιοθετήσει μια σταδιακή πολιτική στην κατάργηση του φαινόμενου.
~το Ισλαμικό κράτος δεν διέθετε όλα τα οικονομικά μέσα που θα του εξασφάλιζαν να αναλάβει αυτούς τους δούλους οικονομικά μετά την απελευθέρωσή τους, ούτε να τους παρέχει όλους θέσεις εργασίας. Είναι γνωστό ότι οι δούλοι ήταν υπό την κηδεμονία των κυρίων τους, αναλάμβαναν κάποιες δουλειές γι, αυτούς και έτρωγαν από τα χρήματά τους.