Ισλάμ, ο καρπός Ιουδαιοχριστιανικών αιρέσεων

Πολλές ιστορίες του Κορανίου αναφέρονται σε χαρακτήρες βιβλικούς: βλέπουμε να παρελαύνουν εκεί ο Μωυσής και ο αδελφός του Ααρών που αντιμετώπισαν τον Φαραώ, ο Νώε και η οικογένεια του που επέζησαν από τον κατακλυσμό, η γυναίκα του Πετεφρή που προσπαθεί να αποπλανήσει τον Ιωσήφ . Βέβαια οι ιστορίες έχουν τροποποιηθεί στρατηγικά από τον Μουχάμμαντ, για να δώσουν το μήνυμα ότι δεν ήταν μόνο παρόμοιος με εκείνους τους αρχαίους ήρωες, αλλά και μεγαλύτερος και καλύτερος. Πώς, όμως, ο Μουχάμμαντ έμαθε τις ιστορίες αυτές;

Για τους μουσουλμάνους, δεν υφίσταται ζήτημα του πώς ο Μουχάμμαντ έμαθε αυτές τις ιστορίες από τις Εβραϊκές Γραφές: του τις είπε ο Αλλάχ, που ήξερε τις ιστορίες καλύτερα από τον καθένα. Υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις για το θέμα, όπως αυτή που θα εξετάσουμε σε τούτο το άρθρο.

Τριάντα χρόνια πριν, ένας Λιβανέζος Μαρωνίτης ιερέας με το ψευδώνυμο Αμπού Μούσα αλ-Χαρίρι (Abu Musa al-Hariri)  που μελέτησε για πολλά χρόνια πηγές αρχαίων ισλαμικών και χριστιανικών κειμένων, εξέδωσε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο « Al-Qiss wa al-Nabi», δηλ. «Ο Ιερέας και ο προφήτης». (Nabi σημαίνει Προφήτης, και το Qiss μεταφράζεται ως Ιερέας, εφημέριος ή  πάστορας σε διάφορες χριστιανικές παραδόσεις). Το βιβλίο είναι μια ανάλυση της σχέσης που υπήρχε μεταξύ του Μουχάμμαντ και του εξαδέλφου της πρώτης συζύγου του της Χαντίτζα, του Εβιωνίτη ιερέα Waraqa bin Naufal. Το βιβλίο εκδόθηκε στον Λίβανο το 1978, αλλά όπως θα ήταν αναμενόμενο μόλις εμφανίστηκε αποσύρθηκε από τα ράφια των βιβλιοθηκών και των βιβλιοπωλείων, και δεν κυκλοφορεί πια. (Υπάρχει στα αραβικά εδώ: http://www.muhammadanism.org/Arabic/book/hariri/priest_prophet_book.pdf)
Πριν από μερικές εβδομάδες, ο συγγραφέας του βιβλίου έδωσε συνέντευξη στην αραβική τηλεόραση, στην εκπομπή «Τολμηρή ερώτηση» (Daring Question, δείτε την εκπομπή στα αραβικά εδώ: http://islamexplained.com/DaringQuestionEpisode153/tabid/1478/Default.aspx ). Η συνέντευξη έγινε τηλεφωνικά, καθώς αυτός δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει από το Λίβανο στο στούντιο. Για πρώτη φορά ο συγγραφέας αυτοπροσδιορίστηκε ως ο πατέρας Ιωσήφ αλ-Καζί (Joseph al-Qazi), και εξήγησε τις ιδέες που βρίσκονται στο βιβλίο του. Αυτές θα σας παρουσιάσουμε περιληπτικά σ’ αυτό το άρθρο.

Πριν συνεχίσουμε όμως με το βιβλίο, θα κάνουμε μια παρένθεση, για να πούμε κάποια πράγματα για τους Ιουδαιοχριστιανούς και τις διάφορες αιρετικές ομάδες που ξεπήδησαν από αυτούς.

Ιουδαιοχριστιανοί ονομάζεται μια μερίδα χριστιανών με εβραϊκή καταγωγή, οι οποίοι ήθελαν να συνεχίσουν να τηρούν το νόμο του Μωυσή. Από αυτούς, οι «Ιουδαΐζοντες» ζητούσαν να επιβάλλουν τον Μωσαϊκό νόμο και σε χριστιανούς που προέρχονταν από εθνικούς, και να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ χριστιανών εξ Ιουδαίων και χριστιανών εξ Εθνικών. Οι «Ναζαρηνοί» θεωρούσαν ότι οι χριστιανοί εξ Εθνικών δεν χρειαζόταν να τηρούν τον μωσαϊκό νόμο, αλλά οι εξ Εβραίων έπρεπε να το κάνουν. Μερικοί Ιουδαιοχριστιανοί ανέμειξαν στα πιστεύω τους γνωστικιστικά στοιχεία όπως η λατρεία αγγέλων. Στην προς Κολοσσαείς επιστολή, (Κολ. 2:16-18) ο απόστολος Παύλος προειδοποιούσε τους αναγνώστες του για ανθρώπους που προσπαθούσαν να τους επιβάλλουν το Μωσαϊκό νόμο ή να τους μυήσουν σε γνωστικιστικές πρακτικές, όπως η λατρεία των αγγέλων. Η προς Εβραίους επιστολή επίσης αναδεικνύει την ανωτερότητα του Υιού έναντι των αγγέλων (Εβρ. 1:1-14), ενώ στοιχεία κατά των Γνωστικών υπάρχουν και στο ευαγγέλιο και τις επιστολές του Ιωάννη.

Ανάμεσα στους Ιουδαιοχριστιανούς δημιουργήθηκαν με την πάροδο του χρόνου διάφορες αιρετικές  ομάδες:

*Η αίρεση των Εβιωνιτών συζητήθηκε και σχολιάστηκε από τους πρώτους χριστιανούς λογίους και επισκόπους όπως ο Ειρηναίος, ο Επιφάνιος και ο Ωριγένης. Κάποιοι πίστευαν ότι το όνομα Εβιωνίτες προερχόταν από κάποιο υποτιθέμενο ηγέτη τους ονόματι Εβιών στην Πέλλα της Δεκάπολης της Ιορδανίας, γιατί συνήθως οι αιρέσεις ονομάζονταν από το όνομα του ιδρυτή τους. Άλλοι λένε ότι οι Εβιωνίτες (εβραϊκά «Εβιωνίμ», που σημαίνει «Φτωχοί») αποκαλούνταν έτσι με βάση τις διδασκαλίες του Ιησού για την τιμητική θέση των φτωχών: «Μακάριοι εσείς οι φτωχοί, γιατί δική σας είναι η Βασιλεία του Θεού» (Λουκά 6:20), βασισμένες στο Ησαΐας 66:2 («Λέει ο Κύριος, σε ποιον λοιπόν θα επιβλέψω; Στον φτωχό και στον συντριμένο στην καρδιά») και άλλα σχετικά εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης, που απευθύνονται σε ένα μικρό υπόλοιπο φτωχών πιστών. Αυτή η αίρεση θεωρούσε ότι ο Ιησούς ήταν ένας από τους μεγάλους προφήτες, που δεν ήταν Θεός ή Υιός του Θεού, αλλά έλαβε τις αποκαλύψεις μετά την βάπτισή του από τον Ιωάννη και ως εκ τούτου, το πνεύμα του Μεσσία μπήκε μέσα του μέχρι που σταυρώθηκε. Το μήνυμα του Ιησού περιλάμβανε τη διδασκαλία και το κήρυγμα της αποκάλυψης, αλλά δεν περιλάμβανε τη σωτηρία ή τη συγχώρεση για τις αμαρτίες μας. Μαζί με την Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιούσαν το ευαγγέλιο του Ματθαίου στην πρώτη του μορφή, στα εβραϊκά (ή αραμαϊκά), το οποίο σύμφωνα με τον Επιφάνιο, το αναθεώρησαν και το διαστρέβλωσαν για να ταιριάζει με τα δόγματά τους. Αυτή η αίρεση επέμενε σε συχνές πλύσεις για καθαρισμό, στην αποχή από το κρέας, και στην παροχή βοήθειας και σίτισης προς απόρους, χήρες, και ταξιδιώτες.

*Η αίρεση του Ιουδαιοχριστιανού Κηρίνθου, ο οποίος κατά τον Ιππόλυτο ίσως ήταν Εβιωνίτης, κήρυττε ότι ο ουρανός έμοιαζε με τη ζωή στη γη, κι εκεί το σώμα θα απολάμβανε κάθε πάθος που ήθελε για να ικανοποιηθεί· ότι ο ρόλος του Ιησού ήταν να απαλλάξει τον λαό του από τους Ρωμαίους· ότι το μήνυμα του Ιησού ήταν πολιτικό και κοινωνικό. Πίστευε σε κατά γράμμα χιλιετή βασιλεία του Θεού στη γη και συμφωνούσε με τη διδασκαλία για ενοίκηση του «Μεσσία» μέσα στον Ιησού μέχρι τη σταύρωσή Του.

*Η αίρεση των Ελκεσαϊτών, που προήλθε με τον καιρό από τους Εβιωνίτες, είχε πολλά στοιχεία από τους Γνωστικούς, και τιμούσε κάποιον Ελκασάι ή Ελζάι, ο οποίος το 101 μ.Χ. έλαβε ένα βιβλίο ως θεία αποκάλυψη. Σύμφωνα με τον Ωριγένη, λεγόταν ότι το βιβλίο είχε πέσει από τον ουρανό, ενώ σύμφωνα με τον Ιππόλυτο ο Ελζάι το είχε λάβει από έναν άγγελο που ήταν υιός του Θεού. Η αίρεση κήρυττε ότι ο Ιησούς είναι ένας άνθρωπος και ο Μεσσίας έφυγε από το σώμα του πριν το μαρτύριο, και ότι ο Ιησούς έλαβε την Αγία Γραφή από τον άγγελο Γαβριήλ που τον δίδαξε σοφία και την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον. Το Άγιο Πνεύμα για τους Ελκεσαΐτες, ανάλογα με τα γεγονότα, είναι πότε η μητέρα του Ιησού και πότε ο άγγελος Γαβριήλ. Η διαφορά των Ελκεσαϊτών με τους Γνωστικούς ήταν ότι ενώ οι Γνωστικοί (μεταξύ αυτών και ο Κήρινθος) θεωρούσαν ότι τον κόσμο δημιούργησε άλλος Θεός από αυτόν της Καινής Διαθήκης, οι Ελκεσαΐτες θεωρούσαν ότι ήταν ο ίδιος που εκδηλώνεται στην Καινή Διαθήκη.

Κοινό στοιχείο των μεταγενέστερων Ιουδαιοχριστιανών είναι ότι μισούσαν τον απόστολο Παύλο, μια που αυτός είχε καταπολεμήσει αποτελεσματικά τις διδασκαλίες τους για τήρηση του Μωσαϊκού νόμου και  είχε διακηρύξει ότι η περιτομή δεν ωφελούσε σε τίποτα. Γύρω στον 2^ο μ.Χ. αι. τον κατηγορούσαν ότι διέστρεψε τον Χριστιανισμό, και διέδιδαν ότι ήταν ένας  Έλληνας που έγινε Ιουδαίος ελπίζοντας να παντρευτεί την κόρη του αρχιερέα, αλλά επειδή δεν τα κατάφερε έγραψε κατά του Σαββάτου και της περιτομής. (Επιφανίου, Πανάριον, 30:36.)

Ο Ειρηναίος αποκαλούσε τους Ιουδαιοχριστιανούς «Ναζαρηνούς» κι έγραφε γι’ αυτούς:

«Εφαρμόζουν την περιτομή, επιμένουν στην τήρηση εκείνων των εθίμων που επιβάλλονται από το Νόμο, και είναι τόσο Ιουδαίοι στον τρόπο ζωής τους, ώστε ακόμη λατρεύουν στραμμένοι προς την Ιερουσαλήμ σαν να ήταν εκεί ο οίκος του Θεού».

Θα ξέραμε πολύ περισσότερα για τους Ιουδαιοχριστιανούς αν είχε διασωθεί το καθ’ Εβραίους ευαγγέλιο, όμως το αντίτυπο που είναι γνωστό ότι υπήρχε στην Βιβλιοθήκη του Ευσεβίου Καισαρείας (ή Ευσεβίου του Παμφίλου) στην Καισάρεια της Παλαιστίνης κάηκε κατά τη λεηλασία της πόλης από τους μουσουλμάνους το 653 μ.Χ.

Μετά το 70μ.Χ. και το 135 μ.Χ., οπότε καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ και η επανάσταση των Ιουδαίων κατά των Ρωμαίων έληξε άδοξα, οι Ιουδαιοχριστιανοί μετανάστευσαν σε άλλες περιοχές όπου άσκησαν επίδραση σε διάφορους λαούς.[1] Για παράδειγμα, οι Μανδαίοι ή Ζαβίρ, που με την άφιξη του Ισλάμ στο Ιράκ το 636 μ.Χ. θεωρήθηκαν ως ο τρίτος «λαός της βίβλου», οι μυστηριώδεις Σαβαίοι του Κορανίου, από τον καρμηλίτη ιεραπόστολο Ιωάννη a Jesu ο οποίος τους ανακάλυψε, αλλά και από τους ιστορικούς, θεωρήθηκαν να έχουν σχέση με τους αρχαίους ημεροβαπτιστές  ή μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή. Στοιχεία της γλώσσας τους υποδεικνύουν αραμαϊκή προέλευση. Ένα από τα κείμενα των Μανδαίων μιλά για τη φυγή των «Ναζαρηνών» ή «Ναζωραίων» από τις περιοχές του Ιορδάνη, κατά την εποχή των ιουδαϊκών πολέμων και της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, περίπου το 70 μ.Χ.

Οι χριστιανοί στο Κοράνιο και συγκεκριμένα στα 2:62,111-113, 120, 135, 140, 5:14, 18, 51, 69, 82, 9:30, 12:17 (εδάφια της Μεδίνα) αποκαλούνται «Νασάρα» (نصارى). Ο Ιμπν Καθίρ συσχετίζει τη λέξη «an nasara»,  με τη λέξη «ανσάρ» (βοηθός), καθώς προέρχονται από τα γράμματα-ρίζες NSR, όμως η «ανσάρ» είναι αραβική ενώ το «Νασάρα» έχει υπόβαθρο εβραϊκό. Δίνει κι άλλη μια ετυμολογία για το «Νασάρα», που σχετίζεται με το ότι κατοικούσαν στην An-Nαsira, δηλαδή τη Ναζαρέτ. Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε πόσο θυμίζει η λέξη «Νασάρα» το «Ναζαρηνοί» , που χαρακτήριζε τους Εβιωνίτες.

Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε με τα όσα είπε ο συγγραφέας του βιβλίου «Ο ιερέας και ο προφήτης» στην εκπομπή «Η τολμηρή ερώτηση».

Περιληπτικά και σε ελεύθερη απόδοση, είπε τα εξής:

Ανάμεσα στα πολλά βιβλία που κυκλοφορούσαν στους πρώτους αιώνες της χριστιανικής Εκκλησίας ήταν και το «καθ΄Εβραίους ευαγγέλιο», ένα απόκρυφο που δίδασκε ότι ο Ιησούς ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος που προικίστηκε με το Άγιο Πνεύμα, όταν βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Τότε έγινε ο Χρισμένος Μεσσίας, αν και δεν ήταν θεϊκός. Αυτό το Άγιο Πνεύμα παρέμεινε με τον Ιησού μέχρι την ημέρα της Σταύρωσης. Στη συνέχεια απομακρύνθηκε από αυτόν και ο Ιησούς πέθανε, όχι για τις αμαρτίες του κόσμου, αλλά ως ένα συνηθισμένο πρόσωπο.

Καθώς από τη μεριά του Ιουδαϊσμού υπήρχε πλήρης απόρριψη των χριστιανών με εβραϊκή καταγωγή [ως αποστατών και εθνοπροδοτών], κι απ’ τη μεριά του Χριστιανισμού εκκλησιαστικές σύνοδοι συγκαλούνταν στα χριστιανικά κέντρα της Ρώμης, της Ιερουσαλήμ και της Κωνσταντινούπολης για να διαχωρίσουν τη χριστιανική ορθοδοξία από την αίρεση, οι ομάδες που θεωρούνταν από Εβραίους και Χριστιανούς αιρετικές αναγκάστηκαν να μεταναστεύουν όλο και πιο μακριά. Μία από αυτές τις ομάδες, οι Εβιωνίτες, ακολουθούσαν τις διδαχές του καθ΄Εβραίους Ευαγγελίου. Μερικές φορές περιγράφονται ως ιουδαιοχριστιανοί, επειδή συνέχισαν πολλές εβραϊκές θρησκευτικές πρακτικές ενώ δέχθηκαν τον Ιησού ως τον Μεσσία. Μερικοί από αυτές τις ομάδες πήγαν προς τη Μέκκα, στη Σαουδική Αραβία, γενέτειρα του Μουχάμμαντ.

Η αληθινή ιστορία του Μουχάμμαντ δεν ξεκινά με τη γέννησή του, αλλά με τον πρόγονό του τον Κουσάι (Qusay) πέντε γενιές νωρίτερα. Αυτός παντρεύτηκε την κόρη του ηγέτη της φυλής των Κουραϊσιτών, και τελικά ο ίδιος έγινε ο αρχηγός τους. Αγόρασε επίσης το κλειδί για την Κάαμπα, η οποία παρείχε μια πηγή εσόδων που προέρχονταν από την επίσκεψη φυλών που λάτρευαν τα είδωλα τους εκεί. Όταν ο Κουσάι πέθανε έγινε ηγέτης ο γιος του ο Abdel Manaf, τον οποίο με τη σειρά του ακολούθησε ο γιος του Χάσιμ (προ-προπάππος του Μουχάμμαντ). Όπως συμβαίνει με πολλές εκτεταμένες οικογένειες καθώς περνάνε οι γενεές, μία πλευρά έγινε πλουσιότερη από τις άλλες. Ο παππούς του Μουχάμμαντ Αμπντέλ Μουτάλεμπ και ο πατέρας του ο Αμπντάλα ήταν από το φτωχότερο κλαν. Ο ίδιος ο Μουχάμμαντ γεννήθηκε σε εκείνη την πλευρά της οικογένειας, γεγονός που εξηγεί την περιγραφή του στο Κοράνιο ως ένα φτωχό ορφανό ( Κοράνι 93:6-9).

Η πλούσια πλευρά περιλάμβανε μια πλούσια επιχειρηματία που ονομαζόταν Χαντίτζα (Khadija) και τον εξάδελφό της Ουάρακα μπιν Νάουφαλ (Waraqa bin Nawfal). Σε αυτή την πλευρά ακολουθούσαν τις διδασκαλίες των Εβιωνιτών, και ο Ουάρακα μπιν Νάουφαλ ήταν ο κύριος ιερέας τους. Ο συνηθισμένος μουσουλμανικός ισχυρισμός, ότι στις αραβικές φυλές ήταν όλοι Jahiliya ή αδαείς πριν από τον Μουχάμμαντ, δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους μουσουλμάνους για να μπει μια σφήνα μεταξύ αυτών και όλων των άλλων. Πολλοί από αυτές τις φυλές ακολουθούσαν διάφορες χριστιανικές και εβραϊκές παραδόσεις.

Ο Ουαράκα μπιν Νάουφαλ, με την ειδική έμφαση που έδιναν οι Εβιωνίτες στη φροντίδα για τους φτωχούς, φρόντισε ιδιαίτερα τον ορφανό Μουχάμμαντ. Τον δίδαξε να διαβάζει και να γράφει, καθώς και να μεταφράζει θρησκευτικά κείμενα από την αραμαϊκή στα αραβικά. Ο μουσουλμανικός ισχυρισμός ότι ο Μουχάμμαντ ήταν αναλφάβητος ήταν άλλος ένας μύθος που δημιουργήθηκε από τους πρώτους μουσουλμάνους προς στήριξη του ισχυρισμού τους ότι το Κοράνιο ήταν μια ειδική αποκάλυψη από τον Θεό. Δεδομένου ότι ο Μουχάμμαντ μεγάλωσε , ο Ουάρακα κάλεσε τον νεαρό να ζήσει μαζί με τους συνεργάτες του για τα θρησκευτικά τους προσκυνήματα. Μία φορά το χρόνο, κατά τη διάρκεια της νηστείας ένα μήνα πριν από το Πάσχα (tahannoth), η ομάδα των νηστευτών ζούσε με λαχανικά, γιαούρτι, και άζυμο ψωμί. Η αναχώρηση περιλάμβανε προσευχή, ενατένιση, επανάληψη και επίκληση του ονόματος του Θεού, και ανάγνωση της Βίβλου στη σιωπή και την πλήρη απομόνωση από τους κατοίκους της Μέκκας. Μετά την νηστεία, θα κύκλωναν την Κάαμπα 7 φορές. Έτσι εκπαιδεύτηκε να λαμβάνει αποκαλύψεις ο Μουχάμμαντ. Εκτός από τον ιερέα Ουάρακα, στο κόμμα περιλαμβάνονταν οι: Abd al-Mutallib (παππούς του Μουχάμμαντ), Othman bin Al Howeireth, Abû Umayya ibn Al-Mughîra (μάλλον ο πατέρας της Ουμ-Σαλάμα, μετέπειτα συζύγου του Μουχάμμαντ), Abdalah bin Jahsh (εξάδελφος του Μουχάμμαντ και αδελφός της μετέπειτα συζύγου του Ζεϊνάμπ). [Σύμφωνα με ιστορικούς του Ισλάμ, συμμετείχε και ο ποιητής Umayya ibn Abî as-Salt, ένας από τους συγγενείς του Μουχάμμαντ, του οποίου την ποίηση ο Μουχάμμαντ αγαπούσε κι έβαλε αποσπάσματά της στο Κοράνι]. Ο Ουάρακα αναγνώρισε τις θρησκευτικές τάσεις του Μουχάμμαντ και τις ηγετικές του ικανότητες, και έλπιζε ότι θα τον διαδεχόταν ως ηγέτης των Εβιωνιτών στη Μέκκα (το ίδιο το Κοράνιο διευκρινίζει ότι, όταν ο Μουχάμμαντ ξεκίνησε να κηρύττει στους φτωχούς της Μέκκας, δεν τους έλεγε για το «Ισλάμ», αλλά για το μονοθεϊσμό του Αβραάμ). Ο Ουάρακα βρήκε στον Μουχάμμαντ απασχόληση στα καραβάνια με καμήλες της εξαδέλφης του Χαντίζα, που πήγαιναν στη Δαμασκό και στη Βασόρα, και αργότερα όταν έγινε 25 ετών κι εκείνη ήταν 40, κανόνισε το γάμο του μαζί της. Ο γάμος έγινε σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, πράγμα που σήμαινε πως ο Μουχάμμαντ δεν έλαβε καμιά άλλη σύζυγο όσο ζούσε η Χαντίτζα. Τα δύο κλαν συναντήθηκαν κατά την τελετή του γάμου. Έτσι, ο Ουάρακα φρόντισε ο προστατευόμενός του να γίνει πλούσιος, και εν δυνάμει ηγέτης και διάδοχος της θέσης του στην ιεραρχία ως «πατριάρχης» της αίρεσης της Μέκκας.

Ο Μουχάμμαντ είχε πολλές αποκαλύψεις που τον φόβιζαν, επειδή νόμιζε ότι ήταν ο Σατανάς (shaytan) ή κακά πνεύματα που τον παρενοχλούσαν. Η Χαντίζα, βοηθούμενη από τον Ουάρακα, καθησύχασε τον Μουχάμμαντ ότι τον είχε επιλέξει ο καλός αρχάγγελος να κηρύξει το μήνυμα, και ο Ουάρακα ευλόγησε τον Μουχάμμαντ και τον έστειλε να προσηλυτίσει τους ανθρώπους στη Μέκκα. Μερικοί από τους φτωχότερους και εκείνους που βρίσκονταν στη χαμηλότερη κοινωνική βαθμίδα τον ακολουθούσαν. Σε πολλούς ισχυρούς παγανιστές δεν άρεσε το κήρυγμά του, αλλά δεν μπορούσαν να τον πειράξουν επειδή τον προστάτευαν ο Ουάρακα, η Χαντίζα και ο θείος του Abi Taleb.

Όταν ο Ουάρακα πέθανε, οι αποκαλύψεις σταμάτησαν να εμφανίζονται επί τέσσερα χρόνια στον Μουχάμμαντ. Όταν πέθανε και η Χαντίζα, αυτός ήταν πάνω από 40 ετών και είχε μείνει χωρίς πνευματικούς οδηγούς και συμπαραστάτες. Μετά το θάνατο του θείου του Αμπού Τάλεμπ έχασε και τη στήριξη των φατριών κι έφυγε από τη Μέκκα για να συναντήσει ορισμένους από τους οπαδούς και του στην πόλη της Μεδίνα, 250 μίλια προς τα βόρεια. Μια νέα φάση του Ισλάμ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, καθώς το «μήνυμα» του θεού και ο τρόπος ζωής του Μουχάμμαντ άλλαξε δραστικά. Το μήνυμά του έγινε μήνυμα κατάκτησης και αυτοκρατορίας, και ο τρόπος ζωής του (όπως και πολλών αυτοαποκαλούμενων προφητών πριν και μετά από αυτόν) είχε κι έναν θεό να του παρέχει οτιδήποτε ήθελε, μεταξύ άλλων και πολλές γυναίκες, όπως επιθυμούσε η καρδιά του.

Η θέση οτι το Ισλάμ προήλθε απο τον Ιουδαιοχριστιανισμό δεν είναι με κανένα τρόπο μοναδική στον Ιωσήφ αλ-Καζί. Όπως σημειώνει ο επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών  Σωτήριος Δεσπότης,

«ο χαμένος συνδετικός κρίκος μεταξύ χριστιανισμού και ισλάμ είναι, σύμφωνα με αρκετούς ερευνητές ο Ιουδαιοχριστιανισμός, ο οποίος από τον αγ. Επιφάνιο Σαλαμίνος χαρακτηρίστηκε ως μία από τις 80 τότε γνωστές αιρέσεις (Πανάριον 374-377): οι Ναζηραίοι ομολογούσαν τον Ιησού ως υιό του Θεού,  ζούσανε όμως σύμφωνα με τα  μωσαϊκά έθιμα. Οι ιουδαιοχριστιανοί, και κυρίως οι Εβιωνίτες (οι πτωχοί του Θεού) και οι βαπτιστές σαβαίοι, οι οποίοι θεωρούσαν το Χριστό ως άνθρωπο εξ ανθρώπων Μεσσία εγκαταστάθηκαν στην αραβική χερσόνησο και μάλιστα στη Μεδίνα. Σημειωτέον ότι το ιουδαιοχριστιανικό ρεύμα επιβιώνει μέχρι σήμερα στην Αφρική και στις Ινδίες. Οι Αιθίοπες μονοφυσίτες, οι οποίοι διακρίνονται για την ευλάβεια και την πίστη τους στις παραδόσεις τιμούν την κιβωτό του Μωυσή (ταβότ), χρησιμοποιούνε μια σημιτική λειτουργική γλώσσα, ψέλνουν ψαλμούς με τη συνοδεία τυμπάνων και σαλπίγγων, έχουν καθιερώσει μαζί με τη βάπτιση την περιτομή, τιμούνε το Σάββατο, και έχουν αντίστοιχες διαιτητικές συνήθειες (απαγόρευση χοιρινού). Στη νότια Ινδία ζούνε 70.000 χριστιανοί Tekkumbgam ή Southist οι οποίοι έφθασαν εκεί στην Κεραλά από τη Συρία η Μεσοποταμία το 345 υπό την ηγεσία ενός Θωμά από την Κανά ή Χαναάν. Ομολογούν τον Ιησού ως το Μεσσία των Ιουδαίων. Σύμφωνα με τον A. Schlatter, κανείς από τους ηγέτες της χριστιανικής Καθολικής Εκκλησίας των πρώτων αιώνων δε μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι οι αιρετικοί και περιθωριοποιημένοι ιουδαιοχριστιανοί κάποτε θα ταρακουνούσαν τον κόσμο και θα σάρωναν Μητροπόλεις του χριστιανικού Βυζαντίου. Μονοθεϊσμός αντί τριαδολογίας, Πάσχων Δούλος του Κυρίου αντί του Θεανθρώπου (δύο υποστάσεων) είναι μόνο μερικά από τα πιστεύω των γνωστικιζόντων ιουδαιοχριστιανών, πιθανότατα Ελκεσαϊτών (που στο Κοράνι ονομάζονται Sabier)[2], οι οποίοι επηρεασμένοι και από το γνωστικισμό θεωρούσαν τον Ιησού ως τη σφραγίδα των Προφητών (πρβλ. Tertullian, Adversus Judaeos), εξέχων τίτλος κατόπιν του Μωάμεθ. Σύμφωνα με τον Σωζομενό (439-450) υπήρχαν ιουδαιοχριστιανοί οι οποίοι θεωρούσαν ως προπάτορες τον Ισμαήλ και την Άγαρ. Ίσως (και) αυτούς πολέμησε καταρχάς ο προφήτης του Ισλάμ στη Μεδίνα αλλά και από αυτούς πληροφορήθηκε πολλά γεγονότα αλλά και Μιδράς της βιβλικής παράδοση.

…

Στην Αραβία φαίνεται επίσης ότι ετιμάτο ήδη η Maryam η μητέρα του Isa-Ιησού, η οποία από σύγχυση με την Μαριάμ την αδελφή του Μωυσή, θεωρούνταν κόρη του Αμράμ και αδελφή του Ααρών και σίγουρα όχι Θεο-τόκος. Υπήρχε μάλιστα τοιχογραφία της στην Kaaba της Μέκκας, την οποία δεν κατέστρεψε ο Μωάμεθ. Δεν θεωρούνταν rasulu  llah απεσταλμένη από το Θεό (όπως ο Μωάμεθ αλλά και οι άλλοι προφήτες) αλλά siddiqa – αληθινή (5,75).»

Έχοντας υπόψη μας όλα αυτά, και κάποια ακόμη (όπως τη γνωριμία του Μουχάμμαντ με τον αρειανιστή μοναχό Μπαχίρα) δεν φαίνεται πια καθόλου παράξενο γιατί ο Ιωάννης Δαμασκηνός, ο μεγάλος Ορθόδοξος θεολόγος που μεγάλωσε μέσα στην αυλή του Mu’awiyah στη Δαμασκό και γνώρισε καλά το Ισλάμ, το θεωρούσε μια χριστιανική αίρεση…

---

[1] Οι χριστιανοί που ζούσαν στην Ιερουσαλήμ, γνώριζαν την προφητεία του Ιησού:

«Όταν όμως δείτε να κυκλώνεται από στρατεύματα η Ιερουσαλήμ, τότε να γνωρίσετε ότι έχει πλησιάσει η ερήμωσή της. Τότε όσοι είναι στην Ιουδαία ας φεύγουν στα όρη και όσοι είναι στο μέσο αυτής ας αναχωρήσουν και όσοι είναι στην ύπαιθρο ας μην εισέλθουν σ’ αυτή, γιατί ημέρες εκδίκησης είναι αυτές, για να ολοκληρωθούν όλα τα γραμμένα. Αλίμονο σε όσες έχουν στην κοιλιά παιδιά και σε όσες θηλάζουν εκείνες τις ημέρες. Γιατί θα γίνει καταπίεση μεγάλη πάνω στη γη και οργή στο λαό τούτο, και θα πέσουν από το στόμα της μάχαιρας και θα αιχμαλωτιστούν σε όλους τους εθνικούς, και η Ιερουσαλήμ θα πατιέται συνεχώς από τους εθνικούς, μέχρις ότου συμπληρωθούν οι καιροί των εθνικών» (Λουκάς 21:20-24).

Έτσι έφυγαν από την Ιερουσαλήμ στην Πέλλα της Ιορδανίας, όπου και παρέμειναν μέχρι το 135 μ.Χ. Σύμφωνα με το βιβλίο «Ιστορία του Ιουδαϊκού Χριστιανισμού» του Hugh Schonfield κάποιοι Ιουδαιοχριστιανοί βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ το διάστημα 132-135 μ.Χ. οπότε ξέσπασε η επανάσταση των Εβραίων κατά των Ρωμαίων, και ενώθηκαν στον πόλεμο με τους Εβραίους κάτω από τη σημαία του Μπαρ-Κοχεμπά, ταυτιζόμενοι μαζί τους εθνικά. Όταν όμως ο Ραβίνος Ακίβα ανακήρυξε τον Μπαρ-Κοχεμπά ως τον αναμενόμενο Μεσσία, οι Ιουδαιοχριστιανοί που θεωρούσαν τον Ιησού ως το Μεσσία των Ιουδαίων αρνήθηκαν να συμπράξουν, και πλέον θεωρούνταν και προδότες του έθνους τους. Καθώς οι Ρωμαίοι με τη νίκη τους ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ και απαγόρευσαν την είσοδο σε όλους τους Εβραίους, όσοι Ιουδαιοχριστιανοί επέζησαν έφυγαν απότην περιοχή.

[2] Σημειωτέον ότι και ο Πέρσης Μάνης (216-76) ο οποίος ήθελε στη συνέχεια των Ζαρατούστρα, Βούδα και ενός «γνωστικού» Χριστού να ιδρύσει μια καινούργια χριστιανική θρησκεία, στα νιάτα του ανήκε στην ιουδαιοχριστιανική αίρεση των Βαπτιστών – Ελκεσαϊτών και επηρεάστηκε από το νομικισμό και την αποκαλυπτική σκέψη.

Τα «αλληγορικά» εδάφια του Κορανίου

Το Κοράνι έχει διάφορα σημεία που στον σύγχρονο άνθρωπο προκαλούν τουλάχιστον σκεπτικισμό: έχει εδάφια που λένε ξεκάθαρα ότι η γη είναι επίπεδη, ότι ο Μουχάμμαντ έσχισε στα δυο τη σελήνη, ότι ο Αλλάχ κάνει τους ανθρώπους να λοξοδρομούν και μετά τους τιμωρεί γι’ αυτό κ.α. Έχει επίσης και σημεία τελείως ακατανόητα, και έννοιες που σε άλλες θρησκείες σημαίνουν κάτι, αλλά στο Ισλάμ τίποτα (π.χ. ότι ο Ιησούς είναι ο Λόγος του Θεού). Όλα αυτά τα σημεία προκαλούν πονοκέφαλο στους απολογητές του Ισλάμ, καθώς φέρνουν ερωτήσεις τόσο από άλλους μουσουλμάνους όσο και από ανθρώπους επικριτικούς προς το Ισλάμ. Και δεν είναι οι μόνοι που πονοκεφαλιάζουν μ’ αυτά: Προφανώς κι ο ίδιος ο Μουχάμμαντ προβληματιζόταν, αφού από την αρχή της ‘αποκάλυψής’ του το Κοράνι δημιουργούσε υποψίες και αμφιβολίες σε πολλούς που το άκουγαν, και μάλιστα Εβραίους. Τότε «κατέβηκε» στη Μεδίνα από τον Αλλάχ ένας βολικός στίχος, ο εξής:

3:7 Είναι Εκείνος που έστειλε κάτω σε σένα το Βιβλίο, όπου άλλα εδάφια είναι φανερά (που έχουν μόνο μια σημασία) κι αποτελούν το θεμέλιο του Βιβλίου, και άλλα είναι αλληγορικά (που έχουν παραπάνω σημασίες). Είναι εκείνοι που οι καρδιές τους είναι διεστραμμένες, αναζητούν το διχασμό (των πιστών) και ψάχνουν για κρυμμένες έννοιες (που συμφωνούν με τα κακά πάθη τους), στην αλληγορική πλευρά των στίχων. Κι όμως κανείς δεν γνωρίζει τις κρυμμένες έννοιές τους, παρά μόνο ο ΑΛΛΑΧ. Κι όσοι πάλι έχουν καλά θεμέλια στη γνώση (είναι θετικοί) λένε: Πιστεύομε σ’ Αυτό (στα φανερά κι αλληγορικά εδάφια). Ό,τι περικλείεται στο Βιβλίο έρχεται απ’ τον Κύριό μας» και κανείς δεν θα συλλάβει την έννοια απ’ το Βιβλίο, παρά μόνο οι άνθρωποι που έχουν κατανόηση.

Ο στίχος αυτός, που οπωσδήποτε έλυσε κάποια προβλήματα για τον Μουχάμμαντ, χρησιμοποιείται και σήμερα γενικώς και αορίστως από απολογητές του Ισλάμ, όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση με κάποια εδάφια. Αλλά ας δούμε πώς ερμηνεύουν τον στίχο αυτό παραδοσιακοί και έγκυροι εξηγητές του Κορανίου, τα ταφσίρ (εξηγήσεις) των οποίων δέχονται οι μουσουλμάνοι.

Ταφσίρ του Ibn Kathir

http://www.tafsir.com/default.asp?sid=3&tid=7700

The Mutashabihat and Muhkamat Ayat

Ο Αλλάχ δηλώνει ότι στο Κοράνι, υπάρχουν στίχοι που είναι Muhkamat, τελείως ξεκάθαροι και απλοί, και αυτοί είναι τα θεμέλια του Βιβλίου, που είναι κατανοητοί από όλους. Και υπάρχουν στο Κοράνι στίχοι που είναι Mutashabihat, όχι εντελώς σαφείς για πολλούς, ή μερικούς ανθρώπους.

(Και άλλοι όχι και τόσο σαφείς) καθώς έχουν πολλά νοήματα, μερικά που συμφωνούν με τους Muhkam και μερικοί που φέρουν άλλες κυριολεκτικές ενδείξεις, παρότι αυτά τα νοήματα μπορεί να μην είναι επιθυμητά.

Οι «ξεκάθαροι και απλοί» στίχοι είναι αυτοί που εξηγούν τις εντολές που ακυρώνουν άλλες, τα επιτρεπτά, τα απαγορευμένα, τους νόμους, τα όρια, τις υποχρεώσεις και τις εντολές που πρέπει να πιστεύονται και να εφαρμόζονται. Τα όχι και τόσο ξεκάθαρα περιλαμβάνουν τους ακυρωμένους στίχους, τις παραβολές, τους όρκους, και αυτά που πρέπει να πιστεύονται, αλλά όχι να εφαρμόζονται.

(Έτσι όσο γι’ αυτούς που στην καρδιά τους υπάρχει παρέκκλιση) σημαίνει, αυτούς που είναι παραπλανημένοι και παρεκκλίνουν από την αλήθεια στο ψεύδος.

(ακολουθούν αυτό που δεν είναι απόλυτα σαφές επ’ αυτού) σημαίνει, αναφέρονται στους [στίχους] Mutashabih, επειδή μπορούν να αλλοιώσουν τα νοήματά τους ώστε να τα προσαρμόσουν με τις ψευδείς ερμηνείες τους καθώς οι διατυπώσεις των Mutashabihat συμπεριλαμβάνουν τόσο ευρεία έκταση νοημάτων.

Όσο για τους στίχους Muhkam, δεν μπορούν να αλλοιωθούν επειδή είναι σαφείς και, έτσι, συνιστούν κατηγορηματική απόδειξη εναντίον των παραπλανημένων ανθρώπων… ζητούν να παραπλανήσουν αυτούς που τους ακολουθούν προσποιούμενοι ότι αποδεικνύουν τις καινοτομίες τους βασιζόμενοι στο Κοράνι – στο Mutashabih μέρος του – αλλά, αυτή είναι απόδειξη ενανντίον τους και όχι υπέρ τους. Για παράδειγμα, οι χριστιανοί μπορούν να ισχυριστούν ότι [ο Isa είναι θεϊκός επειδή] το Κοράνι δηλώνει ότι είναι το Πνεύμα του Αλλάχ και ο Λόγος του, τον οποίο έδωσε στη Μαρία, ενώ στο μεταξύ αγνοούν τις δηλώσεις του Αλλάχ,

(Αυτός [ο Isa] δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας δούλος (του ΑΛΛΑΧ), που τον περιβάλαμε με τη χάρη μας) [43:59], και,

(Πραγματικά, η κατάσταση του Ιησού μπροστά στον ΑΛΛΑΧ είναι όμοια μ’ εκείνη του Αδάμ. Τον έπλασε από χώμα και έπειτα του είπε «Γενηθήτω’ κι έγινε.

Υπάρχουν άλλα εδάφια που υποστηρίζουν σαφώς ότι ο Ιησούς δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένα από τα πλάσματα του Αλλάχ και ότι είναι δούλος και αγγελιαφόρος του Αλλάχ, ανάμεσα σε άλλους αγγελιαφόρους.[1]

Tafsir al-Jalalayn

http://quran.com/3/7

Είναι Εκείνος που σου αποκάλυψε το Βιβλίο, μέσα στο οποίο υπάρχουν εδάφια [που είναι] σαφή, ευκολονόητα σε αποδείξεις, κι αποτελούν το θεμέλιο του Βιβλίου, την αρχική βάση για αποφάσεις, και άλλα αλληγορικά, η σημασία των οποίων δεν είναι γνωστή, όπως τα εδάφια που ανοίγουν (είναι πρώτα σε) κάποια κεφάλαια. [2]

Ταφσίρ του Ibn Abbas

http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=2&tTafsirNo=73&tSoraNo=3&tAyahNo=7&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2

(Αυτός είναι που σου αποκάλυψε (Μουχάμμαντ), την Αγία Γραφή), που σου έστειλε τον Γαβριήλ με την Αγία Γραφή (όπου είναι σαφείς αποκαλύψεις) που παρουσιάζουν τα νόμιμα και τα παράνομα τα οποία δεν έχουν καταργηθεί και τα οποία θα εφαρμόζονται. (Αυτά είναι η ουσία του βιβλίου) είναι το θεμέλιο του Βιβλίου καθώς είναι το μεγαλύτερο θέμα σε κάθε βιβλίο. Είναι όλα που πρέπει να διενεργηθούν. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η ρήση του Αλλάχ: (Πες: Ελάτε, θα σας διαβάσω αυτά που ο Κύριός σας έκανε ιερό καθήκον για σας …) [6:151]. (Και άλλοι (που είναι) αλληγορικοί) ασαφείς στη σημασία τους για τους Εβραίους, όπως η χρήση των γραμμάτων του αλφαβήτου σύμφωνα με την αριθμητική τους αξία (hisab al-Jumal), σε τέτοιες περιπτώσεις όπως Alif. Lam. Mim, Alif. Lam. Mim. Sad, Alif. Lam Mim. Ra· Και Alif. Lam. Ra· Επίσης λέγεται ότι (άλλοι (που είναι) αλληγορικοί) σημαίνει: άλλα εδάφια που έχουν καταργηθεί και δεν είναι πλέον σε αυτά που πρέπει να εφαρμόζονται. (Αλλά εκείνοι) οι Εβραίοι Ka’b Ibn al-Ashraf, Huyayy Ibn Akhtab και Judayy Ibn Akhtab (στων οποίων τις καρδιές είναι αμφιβοίλα) σκεπτικισμός, αντίθεση και απόκλιση από την καθοδήγηση (επιδιώκουν, αληθώς, αυτό το οποίο είναι αλληγορικός ) στο Κοράνι ((για να προκαλέσουν) διαφωνίες) επιδιώκοντας τη δυσπιστία, αποδίδον τας συνεταίρους στον Αλλάχ, και εμμένοντας σταθερά στο λάθος στο οποίο βρίσκονται (με το να ζητούν να το εξηγήσουν) να καθορίσουν το μέλλον αυτού του έθνους, έτσι ώστε η κυριαρχία να επανέλθει πίσω σε αυτούς. (Κανείς δεν γνωρίζει την εξήγηση του) το μέλλον αυτού του έθνους (εκτός από τον Αλλάχ).[3]

Ο Ιμπν Αμπάς, από τους Σαχάμπα (συντρόφους) του Μουχάμμαντ, περιγράφει και το πλαίσιο στο οποίο «αποκαλύφθηκε» ο στίχος, ότι δηλαδή κάποιοι Εβραίοι ξενίζονταν με τα δυσνόητα ή και ακατανόητα σημεία του Κορανίου και έδιναν δικές τους εξηγήσεις σ’ αυτά. Τους αποδίδει μάλιστα και την πρόθεση, ότι ήθελαν να κυριαρχήσουν και πάλι πάνω στους Άραβες (προφανώς, όπως «κυριαρχούσαν» την εποχή που δεν υπήρχαν οι μουσουλμάνοι).

Σε γενικές γραμμές, οι μουσουλμάνοι απολογητές προσπαθούν να κουκουλώσουν τα «δύσκολα» σημεία του Κορανίου με διάφορες απατηλές εξηγήσεις:

1) ότι αναφέρονταν σε κάποια συγκεκριμένη εποχή ή περίπτωση και μόνο (κυρίως τα επιθετικά)

2) Ότι δεν είναι δυνατόν να ισχύουν γενικά επειδή το Κοράνι έχει μέσα κι άλλα με αντίθετο νόημα (συνήθως έτσι «δικαιολογούν» ό,τι δείχνει βία προς αλλόθρησκους και καταναγκασμό στη θρησκεία, επικαλούμενοι «ειρηνικά» εδάφια τα οποία όμως είναι ακυρωμένα από μεταγενέστερα βίαια, όπως τον «στίχο του σπαθιού»)

3) ότι δεν λένε αυτό που φαίνεται ότι λένε, αλλά κάτι άλλο, και ότι κανείς «δεν μπορεί να εξηγήσει το Κοράνι χωρίς ταφσίρ.» Όταν και τα ταφσίρ επιβεβαιώσουν ότι το Κοράνι λέει αυτά που ο μουσουλμάνος θέλει να κουκουλώσει, τότε επιστρατεύεται το άλλο «επιχείρημα» ότι οι εξηγητές δεν είναι αλάνθαστοι (βέβαια γίνονται δεκτοί ως σωστοί όταν η ερμηνεία που δίνουν βολεύει τους απολογητές), ή ότι υπάρχει και κάποιος άλλος εξηγητής που λέει το αντίθετο, ή που δεν αναφέρει αυτό που αναφέρει ο εξηγητής που τους ξεσκεπάζει. Και

4) ότι τα «δύσκολα» εδάφια είναι αλληγορικά.

Μερικοί απολογητές προσπαθούν να χαρακτηρίσουν ως «αλληγορικό» το σχίσιμο της σελήνης από τον Μουχάμμαντ, ή το ότι η γη είναι επίπεδη, διδασκαλία που εξάγεται από περισσότερα από ένα κορανικά εδάφια. Όμως οι εξηγητές του Κορανίου δεν έχουν την ίδια γνώμη: Για παράδειγμα, στο asbāb an-nuzūl αναφέρεται ότι πολλοί σαχάμπα είπαν ότι πραγματικά ο Μουχάμμαντ έσχισε στα δυο τη σελήνη, και οι Κουραϊσίτες τον κατηγόρησαν για μαγεία ενώ ο Αλλάχ επιβεβαίωσε ότι σχίστηκε η σελήνη. Δεν υπάρχει τίποτα αλληγορικό εδώ, λοιπόν.[4] Επίσης σχετικά με τη γη που ο Αλλάχ «την άπλωσε επίπεδη», σύμφωνα με το ταφσίρ αλ-Τζαλαλαΰν «αυτό σε μια κυριολεκτική ανάγνωση υποδεικνύει ότι η γη είναι επίπεδη, πράγμα που είναι η γνώμη της πλειονότητας των λογίων του [αποκεκαλυμμένου] Νόμου, και δεν είναι μια σφαίρα, όπως θεωρούν οι αστρονόμοι (ahl al-hay’a), έστω και αν αυτό [το τελευταίο] (δηλ. το ότι η γη είναι σφαιρική) δεν έρχεται σε αντίθεση με κανένα από τους στύλους του Νόμου.»[5] Βλέπουμε δηλαδή ότι «η πλειονότητα των λογίων’ δεν βλέπει τίποτα αλληγορικό στο εδάφιο: η γη είναι επίπεδη και όχι μια σφαίρα, επειδή έτσι λέει το Κοράνι.

Επίσης, όπως είδαμε πιο πριν: «οι στίχοι που εξηγούν τις εντολές που ακυρώνουν άλλες, τα επιτρεπτά, τα απαγορευμένα, τους νόμους, τα όρια, τις υποχρεώσεις και τις εντολές που πρέπει να πιστεύονται και να εφαρμόζονται [όπως π.χ. σφάξτε τους παγανιστές, βάλτε τους Εβραίους και χριστιανούς να πληρώσουν φόρο, επιτρέπεται ο γάμος με κορίτσια τόσο μικρά που ακόμη δεν έχουν περίοδο, οι γυναίκες έχουν ελαττωματική μνήμη και γι’ αυτό χρειάζονται δύο γυναίκες μάρτυρες αντί για έναν άντρα σε δικαιοπραξίες, οι γυναίκες να παίρνουν μικρότερο μερίδιο από την κληρονομιά συγκριτικά με τους άντρες, οι άντρες πλάστηκαν απ’ τον Αλλάχ ανώτεροι απ’ τις γυναίκες, στον Μουχάμμαντ επιτρέπεται το σεξ με όποια γυναίκα θέλει] δεν είναι ποτέ αλληγορικοί. Παράλληλα δεν μπορούν να είναι αλληγορικοί στίχοι που υποστηρίζονται σαφώς από αντίστοιχα χαντίθ, όπως αυτό με τις επτά επίπεδες γαίες. Έτσι τελικά, η χρήση του επιχειρήματος για τους «αλληγορικούς στίχους» δεν προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στους απολογητές του Ισλάμ.

Δεν ξέρουμε αν «οι άνθρωποι που έχουν κατανόηση» βγάζουν άκρη από τα ακατανόητα γράμματα στην αρχή κάποιων κεφαλαίων του Κορανίου, πάντως κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι προέρχοναι από κώδικες που ο Μουχάμμαντ αντέγραψε χωρίς να γνωρίζει τη σημασία τους, και οι ίδιοι τα αποκρυπτογράφησαν. Ας δούμε μια τέτοια ενδιαφέρουσα προσπάθεια ερμηνείας των «ακατανόητων» γραμμάτων.

Όποιος δεν βλέπει εδώ την οθόνη από το βίντεο του YouTube, ο δεσμός είναι αυτός: http://www.youtube.com/watch?v=6htjDd5ZgcU

---

[1] Tafsir Ibn Kathir

http://www.tafsir.com/default.asp?sid=3&tid=7700

The Mutashabihat and Muhkamat Ayat

Allah states that in the Qur’an, there are Ayat that are Muhkamat, entirely clear and plain, and these are the foundations of the Book which are plain for everyone. And there are Ayat in the Qur’an that are Mutashabihat not entirely clear for many, or some people.

(And others not entirely clear) as they have several meanings, some that agree with the Muhkam and some that carry other literal indications, although these meaning might not be desired.

The Muhkamat are the Ayat that explain the abrogating rulings, the allowed, prohibited, laws, limits, obligations and rulings that should be believed in and implemented. As for the Mutashabihat Ayat, they include the abrogated Ayat, parables, oaths, and what should be believed in, but not implemented.

(So as for those in whose hearts there is a deviation) meaning, those who are misguided and deviate from truth to falsehood,

(they follow that which is not entirely clear thereof) meaning, they refer to the Mutashabih, because they are able to alter its meanings to conform with their false interpretation since the wordings of the Mutashabihat encompass such a wide area of meanings.

As for the Muhkam Ayat, they cannot be altered because they are clear and, thus, constitute unequivocal proof against the misguided people. …they seek to misguide their following by pretending to prove their innovation by relying on the Qur’an — the Mutashabih of it — but, this is proof against and not for them. For instance, Christians might claim that [`Isa is divine because] the Qur’an states that he is Ruhullah and His Word, which He gave to Mary, all the while ignoring Allah’s statements,

(He [`Isa] was not more than a servant. We granted Our favor to him.) [43:59], and,

(Verily, the likeness of `Isa before Allah is the likeness of Adam. He created him from dust, then (He) said to him: «Be!» and he was.) [3:59].

There are other Ayat that clearly assert that `Isa is but one of Allah’s creatures and that he is the servant and Messenger of Allah, among other Messengers.

[2] Tafsir al-Jalalayn

http://quran.com/3/7

He it is Who revealed to you the Book, wherein are verses [that are] clear, lucid in proof, forming the Mother Book, the original basis for rulings, and others allegorical, whose meanings are not known, such as the opening verses of some sūras.

[3] Tafsir Ibn Abbas

http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=2&tTafsirNo=73&tSoraNo=3&tAyahNo=7&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2

(He it is Who hath revealed unto thee (Muhammad) the Scripture) who sent you Gabriel with the Scripture (wherein are clear revelations) expositing the lawful and unlawful which are not abrogated and which are acted upon. (They are the substance of the Book) they are the foundation of the Book as they are the leading theme in each book. They are all acted upon. An example of this is the saying of Allah: (Say: Come, I will recite unto you that which your Lord hath made a sacred duty for you…) [6:151]. (And others (which are) allegorical) vague in their meanings to the Jews, like the use of the letters of the alphabet according to their numerical value (hisab al-Jumal) in such instances as Alif. Lam. Mim, Alif. Lam. Mim. Sad, Alif. Lam Mim. Ra; and Alif. Lam. Ra; it is also said that (others (which are) allegorical) means: other verses that are abrogated and no longer acted upon. (But those) the Jews Ka’b Ibn al-Ashraf, Huyayy Ibn Akhtab and Judayy Ibn Akhtab (in whose hearts is doubt) scepticism, opposition and deviance from guidance (pursue, forsooth, that which is allegorical seeking) in the Qur’an ((to cause) dissension) pursuing disbelief, ascribing partners to Allah, and holding fast to the error they are in (by seeking to explain it) to determine the future of this nation so that dominion reverts back to them. (None knoweth its explanation) the future of this nation (save Allah).

[4] http://www.altafsir.com/AsbabAlnuzol.asp?SoraName=54&Ayah=0&search=yes&img=A

(The hour drew nigh and the moon was rent in twain) [54:1]. Abu Hakim ‘Aqil ibn Muhammad al-Jurjani informed us (through verbal authorisation)> Abu’l-Faraj al-Qadi> Muhammad ibn Jarir> al-Husayn ibn Abi Yahya al-Maqdisi> Yahya ibn Hammad> Abu ‘Awanah> al-Mughirah> Abu’l-Duha> Masruq> ‘Abd Allah who said: “The moon was split at the time of the Messenger of Allah, Allah bless him and give him peace, so the Quraysh said: ‘This is an act of sorcery from the son of Abu Kabshah; he has cast a spell on you. Ask, therefore, the travellers whether they saw the moon split’. They asked some travellers and they confirmed it. Allah, exalted is He, then revealed (The hour drew nigh and the moon was rent in twain. And if they behold a portent they turn away and say: Prolonged illusion) [54:1-2]”.

[5] http://www.quran.com/88/20 Tafsir al-Jalalayn

Και τη γη, πώς απλώθηκε επίπεδη; Και, επομένως, να συναγάγεται από αυτό η δύναμη του Θεού, ας είναι υπερυψωμένος Αυτός, και η Μοναδικότητά Του; Η αρχή με την [αναφορά στις] καμήλες είναι επειδή αυτές είναι πιο κοντά σε επαφή με αυτό [τη γη] από οποιοδήποτε άλλο [ζώο]. Όσο για τα λόγια του «sutihat», «την άπλωσε επίπεδη», αυτό σε μια κυριολεκτική ανάγνωση υποδεικνύει ότι η γη είναι επίπεδη, πράγμα που είναι η γνώμη της πλειονότητας των λογίων του [αποκεκαλυμμένου] Νόμου, και δεν είναι μια σφαίρα, όπως θεωρούν οι αστρονόμοι (ahl al-hay’a), έστω και αν αυτό [τελευταίο] (δηλ. το ότι η γη είναι σφαιρική) δεν έρχεται σε αντίθεση με κανένα από τους στύλους του Νόμου.

Αγγλικό κείμενο:

And the earth, how it was laid out flat?, and thus infer from this the power of God, exalted be He, and His Oneness? The commencing with the [mention of] camels is because they are closer in contact with it [the earth] than any other [animal]. As for His words sutihat, ‘laid out flat’, this on a literal reading suggests that the earth is flat, which is the opinion of most of the scholars of the [revealed] Law, and not a sphere as astronomers (ahl al-hay’a) have it, even if this [latter] does not contradict any of the pillars of the Law.

Πού είναι ο Αντίχριστος, ΟΕΟ;

Σύμφωνα με το Sunan Abu Dawud, ο Μουχάμμαντ φέρεται να ισχυρίστηκε ότι ο Αντίχριστος (που ονομάζεται Dajjal) ήταν να εμφανιστεί λίγο μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους μουσουλμάνους. Ορίστε τα σχετικά χαντίθ:

Βιβλίο 37, Αριθμός 4281:

Ο Mu’adh ibn Jabal διηγήθηκε:

Ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: Η κατάσταση ακμής της Ιερουσαλήμ θα είναι όταν η Γιαθρίμπ (Μεδίνα) είναι σε ερείπια, το κατάσταση ερήμωσης της Γιαθρίμπ θα είναι όταν έρθει ο μεγάλος πόλεμος, το ξέσπασμα του μεγάλου πολέμου θα είναι στην κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολη όταν έρθει ο Dajjal (Αντίχριστος). Αυτός (ο Προφήτης) χτύπησε το μηρό του, ή τον ώμο του με το χέρι του και είπε: Αυτό είναι αλήθεια όπως και το ότι εσύ είσαι εδώ, ή όπως κάθεσαι (εννοούσε τον Mu’adh ιμπν Jabal).

Βιβλίο 37, Αριθμός 4282:

Ο Mu’adh ibn Jabal διηγήθηκε:

Ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: Ο μεγαλύτερος πόλεμος, η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και ο ερχομός του Dajjal (Αντιχρίστου) θα λάβει χώρα μέσα σε διάστημα επτά μηνών.

Βιβλίο 37, Αριθμός 4283:

Ο Abdullah ibn Busr διηγήθηκε:

Ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: Ο χρόνος μεταξύ του μεγάλου πολέμου και της κατάκτησης της πόλης (Κωνσταντινούπολης) θα είναι έξι έτη, και ο Dajjal (Αντίχριστος) θα έρθει εμπρός στο έβδομο έτος.

Οι μουσουλμάνοι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ το 636 μ.Χ.. Η Κωνσταντινούπολη κατακτήθηκε από μουσουλμάνους τον Μάιο του 1453 μ.Χ. Ωστόσο, η προφητεία σχετικά με την ερήμωση της Γιαθρίμπ (Μεδίνα) και την έλευση του Αντίχριστου που θα λάμβανε χώρα επτά μήνες μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης δεν πραγματοποιήθηκε. Βάση των προηγούμενων παραδόσεων, ο Αντίχριστος ήταν να εμφανιστεί το Νοέμβριο του 1453. Όμως, είναι 2010 κι ακόμη δεν ήρθε! Πού είναι ο Αντίχριστος, ΟΕΟ;

Ορισμένοι μπορεί να πουν ότι τα γεγονότα αυτά αναφέρονται σε μελλοντικές κατακτήσεις. Για παράδειγμα, ότι η Κωνσταντινούπολη χρησιμοποιείται ως συνώνυμο για τη χριστιανική ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αυτό θα σήμαινε, επομένως, ότι η προφητεία λέει ότι οι Μουσουλμάνοι θα κατακτήσουν τη Ρώμη και μετά θα εμφανιστεί ο Αντίχριστος. Αυτή η λογική θυμίζει τα κόλπα των «Μαρτύρων του Ιεχωβά» και άλλων που προβλέπουν αποτυχημένα το τέλος του κόσμου, και μετά την αποτυχία αρχίζουν να κάνουν τις «προβλέψεις» τους πιο ελαστικές.

Το πρόβλημα στην περίπτωσή μας είναι ότι, αν ο Μουχάμμαντ μιλούσε για τη Ρώμη θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί απλώς τη λέξη για τη Ρώμη. Ήξερε πολύ καλά τη διαφορά των δύο πόλεων καθώς (κατά την παράδοση) είχε στείλει επιστολές τόσο στον αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, όσο και στον Πάπα της Ρώμης. Το να καλέσει τη Ρώμη είτε «Κωνσταντινούπολη» ή ακόμη και «Βυζάντιο» θα ήταν αναχρονιστικό για την εποχή του.

Ως εκ τούτου, είμαστε αναγκασμένοι να συμπεράνουμε ότι οι προβλέψεις του Μουχάμμαντ απέτυχαν να υλοποιηθούν, και το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι δεν ήταν πραγματικός προφήτης. Όμως, αυτές δεν είναι οι μόνες ψευδοπροφητείες του Μουχάμμαντ… Κάντε λίγο υπομονή και σύντομα θα δημοσιεύσουμε περισσότερες.

Η μουσουλμανική «ανοχή» προς τους μη-μουσουλμάνους

Στο άρθρο αυτό συνοψίσαμε για σας τα όσα είπε πρόσφατα στο πρόγραμμα “Shariah and Life” («Σαρία και ζωή») στο al-Jazeera TV ο σεΐχης Yusuf al-Qaradawi, εξηγώντας σε ένα μουσουλμανικό κοινό ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία ανοχής.

Ο Δρ al-Qaradawi ξεκίνησε τις παρατηρήσεις του αναφέροντας δύο κορανικούς στίχους: Ο πρώτος ήταν από τη sura Hud (11:118), όπου ο Μουχάμμαντ είπε ότι ο Αλλάχ θα μπορούσε να κάνει όλους τους ανθρώπους μουσουλμάνους, αν ήθελε. Ένας παρόμοιος στίχος βρίσκεται στη Yunus (10:99), όπου ο Αλλάχ υπενθύμισε στον Μουχάμμαντ ότι δεν θα μπορούσε να αναγκάσει τους ανθρώπους να γίνουν μουσουλμάνοι, δεδομένου ότι ο Αλλάχ ο ίδιος δεν το είχε κάνει.

Υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να θυμάστε όταν ακούτε τέτοια κείμενα. Το πρώτο είναι ότι συνήθως γράφτηκαν στη Μέκκα, πριν ο Μουχάμμαντ γίνει στρατιωτικός ηγέτης, όταν στηριζόταν μόνο στο κήρυγμα του για να προσελκύσει οπαδούς (το αποτέλεσμα ήταν μια θεαματική αποτυχία). Μουσουλμάνοι μελετητές έχουν συμφωνήσει καθ’ όλη τη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας ότι πολλά, αν όχι όλα αυτά τα «ανεκτικά» εδάφια καταργήθηκαν από τα μεταγενέστερα και πιο μαχητικά τμήματα του Κορανίου τα γραμμένα στη Μεδίνα.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι στίχοι μέσα στο γενικό τους πλαίσιο συχνά διδάσκουν το αντίθετο της ανοχής και του ελέους. Η επόμενη στροφή στην Hud υπενθυμίζει στους ανθρώπους ότι οι μη-μουσουλμάνοι θα ριχτούν στην κόλαση, και οι στίχοι της σούρα Yunus πριν και μετά από τοεν λόγω απόσπασμα ενημερώνουν τους μη-μουσουλμάνους ότι θα είναι οι τελικοί χαμένοι και τα αντικείμενα της οργής του Αλλάχ.

Το τρίτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η πρωταρχική διδασκαλία του Μουχάμμαντ ήταν ότι μόνο το Ισλάμ είναι αποδεκτό από τον Αλλάχ. Το Al-Imran, ένα κεφάλαιο του Κορανίου που γράφτηκε αργότερα στη Μεδίνα, το αναφέρει αυτό στο 3:19, και στους γύρω στίχους περιγράφει το μαρτύριο των μη-μουσουλμάνων στη μετά θάνατον ζωή. Ο Αλλάχ μπορεί να επιτρέπει σε κάποιους να μην είναι μουσουλμάνοι, και σε ορισμένες περιπτώσεις, εμποδίζει κάποιους από το να δεχτούν το Ισλάμ, αλλά όλοι αυτοί θα καταλήξουν να υποφέρουν στην κόλαση.

Ο Δρ al-Qaradawi συνέχισε με την ανάλυσή του για την «μουσουλμάνικη ανοχή». Όπως συμβαίνει πάντα, μίλησε από την πλευρά του κανόνα της πλειοψηφίας, την άνετη θέση όσων βρίσκονται στην εξουσία. Οι Μουσουλμάνοι βλέπουν συνήθως την πραγματικότητα μόνο από την πλευρά τους· δεν μιλούσε από τη σκοπιά ενός Κόπτη στην Αίγυπτο, ενός καθολικού στο νότιο Σουδάν, ενός Εβραίου στην Καζαμπλάνκα, ή ενός Χαλδαίου στη Μοσούλη. Είναι κάπως σαν να ακούμε έναν Αμερικάνο ιδιοκτήτη δούλων να μιλά για τα ωφέλη της δουλείας των δούλων του, αντί να τους επιτρέπει να πουν τις δικές τους ιστορίες.

Σύμφωνα με τον al-Qaradawi, οι Μουσουλμάνοι πάντα αντιμετωπίζουν με το μεγαλύτερο έλεος αυτούς τους τυχερούς ανθρώπους στους οποίους έφεραν το φως του Ισλάμ. Ποτέ δεν προσπάθησαν να εξαφανίσουν αυτούς τους ανθρώπους ή τις πεποιθήσεις τους (αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, με βάση τη συνολική εξαφάνιση των Χριστιανών και των Εβραίων της Αραβίας, η των Ζωροαστρών του Ιράν, και των Βουδιστών του Αφγανιστάν). Το μεγαλύτερο παράδειγμα της ανοχής των  μουσουλμάνων, σύμφωνα με τον Σεΐχη, είναι ότι το Ισλάμ επιτρέπει σε χριστιανές και Εβραίες γυναίκες να παντρεύονται άντρες μουσουλμάνους. Αγνοεί το γεγονός ότι τα παιδιά αυτών των γάμων θα πρέπει να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, ότι οι μουσουλμάνες γυναίκες δεν επιτρέπεται να παντρευτούν μη μουσουλμάνους άνδρες, και ότι σε περίπτωση διαζυγίου ή θανάτου του συζύγου οι μη μουσουλμάνες σύζυγοι δεν επιτρέπεται να τον κληρονομήσουν. Η απλή αλήθεια είναι ότι οι γάμοι μεταξύ των μη-μουσουλμάνων γυναικών και των μουσουλμάνων συζύγων τους δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αυξάνουν τη μουσουλμανική δύναμη και επιρροή.

Στη συνέχεια στην εκπομπή παίχτηκε απόσπασμα με τον Λιβανέζο καθηγητή χριστιανικής φιλοσοφίας Mushir Aoun. Ο Aoun υποστήριξε ότι η «ανοχή» είναι ένας ψευδεπίγραφος όρος στον αραβικό κόσμο, διότι το μόνο που σημαίνει είναι ότι η πλειοψηφία επιτρέπει στη μειοψηφία να έχει κάποια δικαιώματα, είτε πρόκειται για τη θρησκευτική μειονότητα των Αράβων χριστιανών ή για την πολιτική μειονότητα του Αράβων κοσμικών. Η ανοχή, σύμφωνα με τον Aoun, δεν μπορεί ποτέ να επιλύσει τις εντάσεις που υπάρχουν στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο, διότι η ανοχή ξεκινά με την προϋπόθεση ότι η πλειοψηφία κατέχει την αλήθεια και είναι πρόθυμη να παραχωρήσει ορισμένη από αυτή την αλήθεια, προς όφελος της μειονότητας. Η μόνη λύση σύμφωνα με τον καθηγητή, είναι να οικοδομήσουμε ένα ίδρυμα χωρίς θρησκευτική επιρροή που δίνει απόλυτη ισότητα σε όλους τους ανθρώπους.

Ο σεΐχης έκλεισε το πρόγραμμα επαναλαμβάνοντας απλώς αυτό που είχε πει πριν από την παρέμβαση του καθηγητή: ότι το Ισλάμ δίνει δικαιώματα σε μη-μουσουλμάνους που ζουν σε μουσουλμανικές κοινωνίες. Δεν μας είπε βέβαια πόσο περιορισμένα είναι τα δικαιώματα αυτά, ούτε κάτω από ποιες προϋποθέσεις δίνονται… Φαίνεται ότι η έννοια του να ζουν όλοι οι άνθρωποι, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Εβραίοι, ή άθεοι, με απόλυτη ισότητα δικαιωμάτων σε μια κοινωνία όπου οι μουσουλμάνοι είναι πλειοψηφία, είναι κάτι που ο Yusuf al-Qaradawi και οι λοιποί αυθεντικοί ισλαμιστές δεν μπορούν καν να κατανοήσουν.

Η πραγματική ερμηνεία του «Δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία» (Κορ. 2:256)

Δείτε εδώ πώς ερμηνεύεται από το αυθεντικό σουννιτικό Ισλάμ ο κορανικός στίχος  «Δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία …»[2:256], με αναφορά σε όλες τις γνωστές εκδοχές για το λόγο που «κατέβηκε» από τον Αλλάχ ο στίχος αυτός. Η ερμηνεία προέρχεται από το Asbab Al-Nuzul του Al-Wahidi

http://www.altafsir.com/asbabalnuzol.asp?soraname=2&ayah=256&search=yes&img=e&languageid=2

[(Ο Αλή αλ-Αχμάντ ιμπν Ουαχίντι, (Δ. 468/1075), ήταν από τους πρώτους λογίους του κλάδου των κορανικών επιστημών που είναι γνωστός ως Al Asbāb-Nuzūl (δηλαδή το γενικό πλαίσιο και οι περιστάσεις της Αποκάλυψης του Κορανίου). Ο Al-Wāhidī και οι μετέπειτα μελετητές στόχευαν στη συλλογή και τη συστηματοποίηση πληροφοριών που αφορούν όλους τους γνωστούς λόγους και πλαίσια για την Αποκάλυψη συγκεκριμένων στίχων του Κορανίου.]

Τα διάφορα > μεταξύ των ονομάτων δηλώνουν την αλυσίδα μετάδοσης της ιστορίας, δηλ. από ποιον την έμαθε ο τελικός αφηγητής που μίλησε με τον Ουαχίντι, μέσω ποιων προσώπων πέρασε σε αυτόν που την είπε στον τελικό αφηγητή, και ποιος ήταν ο πρώτος που την αφηγήθηκε.

Οι «Ανσάρι» (βοηθοί) ήταν οι κάτοικοι της Μεδίνα που βοήθησαν τον Μουχάμμαντ και τους μουσουλμάνους μετά την Εγίρα, όταν εγκαταστάθηκαν στην πόλη τους. Ανήκαν κυρίως σε δυο φυλές, τη Banu Khazraj και τη Banu Aws.

——————————————————————-

(Δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία …) [2:256]. Ο Muhammad ibn Ahmad ibn Ja’far al-Muzakki μας ενημέρωσε> Zahir ibn Ahmad > al-Husayn ibn Muhammad ibn Mus’ab> Yahya ibn Hakim> Adiyy Ibn Abi ‘> Shu’bah> Abu Bishr> Sa’id ibn Jubayr> Ibn ‘Abbas ο οποίος είπε:«

Οι γυναίκες των Ανσάρι τα αγόρια των οποίων πάντα πέθαιναν σε νηπιακή ηλικία συνήθιζαν να ορκίζονται ότι θα ανέτρεφαν τα αγόρια τους σαν Εβραίους, αν ήταν να ζήσουν. Όταν οι Banu’l- Nadir εκδιώχθηκαν, είχαν μεταξύ τους τα παιδιά των Ανσάρι. Οι Ανσάρι είπαν: «Δεν θα αφήσουμε στα παιδιά μας!» Πάνω σ’ αυτό ο Αλλάχ, Ας είναι δοξασμένος, αποκάλυψε (Δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία. Η σωστή κατεύθυνση είναι πλέον διακριτή από τη λάθος …) «.

Ο Muhammad ibn Musa ibn al-Fadl μας ενημέρωσε> Muhammad ibn Ya’qub> Ibrahim ibn Marzuq> Wahb ibn Jarir> Shu’bah> Abu Bishr> Sa’id ibn Jubayr> Ibn ‘Abbas ο οποίος είπε σχετικά με τη ρήση του Αλλάχ, ας είναι δοξασμένος, (Δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία …): «Η γυναίκα των Ανσάρι που τα αγόρια της ποτέ δεν επιβίωναν, συνήθιζε να ορκίζεται ότι αν ένα δικό της αγόρι επιζούσε, θα το μεγάλωνε ως Εβραίο. Όταν οι Banu’l- Nadir εκδιώχθηκαν από τη Μεδίνα, είχαν μεταξύ τους τα παιδιά των Ανσάρι. Οι Ανσάρι είπα: «Ο αγγελιοφόρε του Αλλάχ! Τα παιδιά μας! » Ο Αλλάχ, ας είναι δοξασμένος, αποκάλυψε (Δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία …) «.

Ο Sa’id ibn Jubayr είπε: «Αυτοί που ήθελαν να φύγουν με τους Εβραίους έφυγαν, και εκείνοι που επιθυμούσαν να ασπαστούν το Ισλάμ ασπάστηκαν το Ισλάμ».

Ο Mujahid είπε: «Αυτός ο στίχος αποκαλύφθηκε για έναν άνδρα από τους Ανσάρι ο οποίος είχε ένα μαύρο παιδί που ονομαζόταν Subayh, τον οποίο συνήθιζε να εξαναγκάζει να γίνει μουσουλμάνος».

Ο Al-Suddi είπε: «Αυτός ο στίχος αποκαλύφθηκε για έναν άνθρωπο από τους Ανσάρι που ονομαζόταν Abu’l-Husayn. Αυτός ο άνθρωπος είχε δύο γιους. Συνέβη ορισμένοι έμποροι από τη Συρία να έρθουν στη Μεδίνα να πουλήσουν λάδι. Όταν οι έμποροι επρόκειτο να αναχωρήσουν από τη Μεδίνα, οι δύο γιοι του Abu’l-Husayn τους κάλεσαν να ασπαστούν τον Χριστιανισμό. Αυτοί οι έμποροι ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό και στη συνέχεια έφυγαν απ’ τη Μεδίνα. Ο Abu’l-Husayn ενημέρωσε τον αγγελιοφόρο του Αλλάχ, ο Αλλάχ να τον ευλογεί και να του δινει ειρήνη, για το τι είχε συμβεί. Του ζήτησε να καλέσει τους δύο γιους του. Αλλά τότε ο Αλλάχ, ας είναι υπερυψωμένος, αποκάλυψε (Δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία …). Ο αγγελιοφόρος του Αλλάχ, ο Αλλάχ να τον ευλογεί και να του δίνει ειρήνη, δήλωσε: «Ας διώξει ο Αλλάχ και τους δύο. Είναι οι πρώτοι που δυσπιστούν». Αυτό ήταν πριν ο αγγελιοφόρος του Αλλάχ, ο Αλλάχ να τον ευλογεί και να του δινει ειρήνη, διαταχθεί να πολεμήσει τους λαούς του Βιβλίου. Τότε η ρήση του Αλλάχ (Δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία …) καταργήθηκε και ο προφήτης διατάχθηκε να πολεμήσει τους λαούς του Βιβλίου στη Σούρα ‘μετάνοια’.»

Ο Masruq είπε: «Ένας άνθρωπος από τους Ανσάρι, μεταξύ των Banu Salim Banu ‘Awf, είχε δύο γιους που είχαν μεταστραφεί στον Χριστιανισμό πριν από την έλευση του Προφήτη, ο Αλλάχ να τον ευλογεί και να του δινει ειρήνη. [Μετά τη μετανάστευση του Προφήτη, ο Αλλάχ να τον ευλογεί και να του δινει ειρήνη,στη Μεδίνα] αυτοί οι δύο γιοι ήρθαν στη Μεδίνα μαζί μια ομάδα χριστιανών για να κάνουν εμπόριο τροφίμων. Ο πατέρας τους πήγε σε αυτούς και αρνήθηκε να τους αφήσει, λέγοντας: «Με τον Αλλάχ! Δεν θα σας αφήσω μέχρι να γίνετε μουσουλμάνοι». Αυτοί αρνήθηκαν να γίνουν μουσουλμάνοι και όλοι πήγαν στον αγγελιοφόρος του Αλλάχ, ο Αλλάχ να τον ευλογεί και να του δινει ειρήνη, για την επίλυση της διαφοράς τους. Ο πατέρας είπε: «Ο αγγελιοφόρε του Αλλάχ! Πώς μπορώ να αφήσω ένα κομμάτι από μένα να μπει στη φωτιά της κόλασης, ενώ εγώ απλώς κάθομαι και κοιτάζω; Τότε ο Αλλάχ, που είναι ένδοξος και επιβλητικός, αποκάλυψε (Δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία …) και μετά από αυτό τους άφησε να φύγουν».

Ο Abu Ishaq ibn Ibrahim al-Muqri‘, μας ενημέρωσε> Abu Bakr ibn Muhammad ibn Ahmad ibn ‘Abdus> Abu’l-Hasan ‘Ali ibn Ahmad ibn Mahfuz> ‘Abd Allah ibn Hashim> ‘Abd al-Rahman ibn Mahdi> Sufyan> Khusayf>  Mujahid ο οποίος είπε: «Υπήρξαν μερικοί άνθρωποι που τους είχαν θηλάσει οι Εβραίοι, οι Banu Qurayzah και οι Banu’l-Nadir. Όταν ο Προφήτης, ο Αλλάχ να τον ευλογεί και να του δινει ειρήνη, διέταξε οι Banu’l-Nadir να οδηγηθούν έξω από τη Μδίνα, οι γιοι των Aws που τους είχαν θηλάσει Εβραίες είπε: «Θα φύγουμε μαζί τους και θα ακολουθήσουμε τη θρησκεία τους». Οι οικογένειές τους τους σταμάτησαν και ήθελαν να τους εξαναγκάσουν να ασπαστούν το Ισλάμ. Στη συνέχεια αποκαλύφθηκε ο στίχος (Δεν υπάρχει καταναγκασμός στη θρησκεία …) «.

Με δυο λόγια: Την εποχή που ο Μουχάμμαντ δεν ήταν αρκετά δυνατός και δεν μπορούσε να φέρει βόλτα αυτούς που αμφισβητούσαν την αλήθεια της «αποκάλυψής» του, προτιμούσε να τους ξεφορτώνεται για να μην έχει εσωτερικά προβλήματα στην κοινότητά του. Τι να κάνει στην κοινότητά του Άραβες που ήταν αναθρεμμένοι σαν Εβραίοι και θα τον έβλεπαν με μισό μάτι ως τον άνθρωπο που εξόρισε τις θετές τους οικογένειες από τον τόπο τους; Τι να κάνει ανθρώπους, που ήταν τόσο ένθερμοι Χριστιανοί ώστε έφερναν στην πίστη τους κι άλλους; Μόνο μπελάδες και εσωτερικές έριδες μπορούσαν να φέρουν αυτοί.

Αργότερα που η ισορροπία δυνάμεων άλλαξε, άλλαξε και το τροπάρι και κατέβηκε «νέα εντολή» από τον …Αλλάχ, το alter ego του Μουχάμμαντ. Και τότε άρχισαν οι εξισλαμισμοί με το ζόρι, η εξόντωση των «απίστων» και η είσπραξη φόρων από αυτούς.

Κι όμως, οι μουσουλμάνοι μέχρι σήμερα πιστεύουν αφελώς ότι ένα βιβλίο με εδάφια που το ένα ακυρώνει το άλλο μπορεί να είναι ο «αναλλοίωτος λόγος του Θεού». Και οι μουσουλμάνοι που δεν γνωρίζουν καλά την πίστη τους (μεταξύ αυτών και οι περισσότεροι Δυτικοί προσήλυτοι) φαντάζονται αφελώς ότι βρίσκονται σε μια ειρηνική θρησκεία, που δεν καταπιέζει τον άνθρωπο να την αποδεχτεί! Κάτι σαν το «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» που είπε ο Ιησούς Χριστός!

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ASBAB AL-NUZUL ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ (εδώ το Ανσάρι αποδίδεται ως «helper», βοηθός):

(There is no compulsion in religion…) [2:256]. Muhammad ibn Ahmad ibn Ja’far al-Muzakki informed us> Zahir ibn Ahmad> al-Husayn ibn Muhammad ibn Mus’ab> Yahya ibn Hakim> Ibn Abi ‘Adiyy> Shu’bah> Abu Bishr> Sa’id ibn Jubayr> Ibn ‘Abbas who said: “The women of the Helpers whose boys always died in infancy used to vow to bring up their boys as Jews if they were to live. When the Banu’l-Nadir were driven out, they had among them children of the Helpers. The Helpers said: ‘We will not leave our children!’ Upon which Allah, exalted is He, revealed (There is no compulsion in religion. The right direction is henceforth distinct from error …)”.

Muhammad ibn Musa ibn al-Fadl informed us> Muhammad ibn Ya’qub> Ibrahim ibn Marzuq> Wahb ibn Jarir> Shu’bah> Abu Bishr> Sa’id ibn Jubayr> Ibn ‘Abbas who said regarding the saying of Allah, exalted is He, (There is no compulsion in religion…): “The woman of the Helpers whose boys never survived used to vow that if a boy of hers survived, she would raise him as a Jew. When the Banu’l-Nadir were driven out of Medina they had among them children of the Helpers. The Helpers said: ‘O Messenger of Allah! Our Children!’ Allah, exalted is He, therefore revealed (There is no compulsion in religion…)”.

Sa’id ibn Jubayr said: “Those who wished to leave with the Jews did leave, and those who wished to embrace Islam embraced Islam”.

Said Mujahid: “This verse was revealed about a man of the Helpers who had a black boy called Subayh whom he used to coerce to become Muslim”.

Al-Suddi said: “This verse was revealed about a man from the Helpers called Abu’l-Husayn. This man had two sons. It happened that some traders from Syria came to Medina to sell oil. When the traders were about to leave Medina, the two sons of Abu’l-Husayn called them to embrace Christianity. These traders converted to Christianity and then left Medina. Abu’l-Husayn informed the Messenger of Allah, Allah bless him and give him peace, of what had happened. He asked him to summon his two sons. But then Allah, exalted is He, revealed (There is no compulsion in religion…). The Messenger of Allah, Allah bless him and give him peace, said: ‘May Allah banish both of them. They are the first to disbelieve’. This was before the Messenger of Allah, Allah bless him and give him peace, was commanded to fight the people of the Book. But then Allah’s saying (There is no compulsion in religion…) was abrogated and the Prophet was commanded to fight the people of the Book in Surah Repentance”.

Masruq said: “A man from the Helpers, from amongst the Banu Salim Banu ‘Awf, had two sons who had converted to Christianity before the advent of the Prophet, Allah bless him and give him peace. [After the migration of the Prophet, Allah bless him and give him peace, to Medina,] these two sons came to Medina along a group of Christians to trade in food. Their father went to them and refused to leave them, saying: ‘By Allah! I will not leave you until you become Muslim’. They refused to become Muslim and they all went to the Messenger of Allah, Allah bless him and give him peace, to settle their dispute. The father said: ‘O Messenger of Allah! How can I leave a part of me enter hell fire while I just sit and look?’ Allah, glorious and majestic is He, then revealed (There is no compulsion in religion…) after which he let them go”.

Abu Ishaq ibn Ibrahim al-Muqri’ informed us> Abu Bakr ibn Muhammad ibn Ahmad ibn ‘Abdus> Abu’l-Hasan ‘Ali ibn Ahmad ibn Mahfuz> ‘Abd Allah ibn Hashim> ‘Abd al-Rahman ibn Mahdi> Sufyan> Khusayf> Mujahid who said: “There were some people who were nurse-wetted among the Jews, the Banu Qurayzah and Banu’l-Nadir. When the Prophet, Allah bless him and give him peace, commanded that the Banu’l-Nadir be driven out of Medina, those sons of the Aws who were nurse-wetted by the Jews said: ‘We will leave with them and follow their religion’. Their families stopped them and wanted them to coerce them to embrace Islam. Then the verse (There is no compulsion in religion…) was revealed”.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ASBAB AL-NUZUL ΣΤΑ ΑΡΑΒΙΚΑ:

أسباب نزول الآية رقم (256 ) من سورة ( البقرة )
{ لاَ إِكْرَاهَ فِي ٱلدِّينِ قَد تَّبَيَّنَ ٱلرُّشْدُ مِنَ ٱلْغَيِّ فَمَنْ يَكْفُرْ بِٱلطَّاغُوتِ وَيْؤْمِن بِٱللَّهِ فَقَدِ ٱسْتَمْسَكَ بِٱلْعُرْوَةِ ٱلْوُثْقَىٰ لاَ ٱنفِصَامَ لَهَا وَٱللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ }
قوله تعالى: {لاَ إِكْرَاهَ فِي ٱلدِّينِ} [256].
أخبرنا محمد بن أحمد بن جعفر المزكي، أخبرنا زاهر بن أحمد، أخبرنا الحسين بن محمد بن مصعب قال: حدَّثنا يحيى بن حكيم، حدَّثنا ابن أبي عدي عن شُعْبَة، عن أبي بشر، عن سعيد بن جُبَيْر، عن ابن عباس قال:
كانت المرأة من نساء الأنصار تكون مِقْلاَةً فتجعل على نفسها إن عاش لها ولد أن تُهَوِّدَه فلما أُجْلِيَت النَّضِير كان فيهم من أبناء الأنصار، فقالوا: لا ندع أبناءنا. فأنزل الله تعالى: {لاَ إِكْرَاهَ فِي ٱلدِّينِ قَد تَّبَيَّنَ ٱلرُّشْدُ مِنَ ٱلْغَيِّ}. الآية.
أخبرنا محمد بن موسى بن الفضل، حدَّثنا محمد بن يعقوب، حدَّثنا إبراهيم بن مرزوق، حدَّثنا وهب بن جرير، عن شعبة، عن أبي بشر، عن سعيد بن جبير، عن ابن عباس في قوله تعالى: {لاَ إِكْرَاهَ فِي ٱلدِّينِ} قال:
كانت المرأة من الأنصار لا يكاد يعيش لها ولد، فتحلف لئن عاش لها ولد لَتُهَوِّدَنَّهُ، فلما أُجْلِيَتْ بنو النَّضِير إِذَا فيهم أناس من [أبناء] الأنصار، فقالت الأنصار: يا رسول الله، أبناؤنا، فأنزل الله تعالى: {لاَ إِكْرَاهَ فِي ٱلدِّينِ}.
قال سعيد بن جبير: فمن شاء لحق بهم، ومن شاء دخل في الإسلام.
وقال مجاهد: نزلت هذه الآية في رجل من الأنصار كان له غلام أسود يقال له: صُبيَح، وكان يكرهه على الإِسلام.
وقال السُّدي: نزلت في رجل من الأنصار يكنى أَبا الحُصَين، وكان له ابنان، فقدم تجار الشام إلى المدينة يحملون الزيت، فلما أرادوا الرجوع من المدينة أتاهم ابنا أبي الحصين فدعوهما إلى النصرانية، فتنصرا وخرجا إلى الشام، فأخبر أبو الحصين رسول الله صلى الله عليه وسلم، فقال: اطلبهما، فأنزل الله عز وجل: {لاَ إِكْرَاهَ فِي ٱلدِّينِ} فقال رسول الله صلى الله عليه وسلم: أبعدهما الله، هما أول من كفر. قال: وكان هذا قبل أن يؤمر رسول الله صلى الله عليه وسلم، بقتال أهل الكتاب، ثم نسخ قوله: {لاَ إِكْرَاهَ فِي ٱلدِّينِ} وأمر بقتال أهل الكتاب في سورة براءة.
وقال مسروق: كان لرجل من الأنصار من بني سالم بن عوف ابنان، فتنصرا قبل أن يبعث النبي صلى الله عليه وسلم، ثم قدما المدينة في نفر من النصارى يحملون الطعام، فأتاهما أبوهما، فلزمهما وقال: والله لا أدعكما حتى تسلما، فأبيا أن يسلما، فاختصموا إلى رسول الله صلى الله عليه وسلم، فقال: يا رسول الله، أيدخل بعضي النار وأنا أنظر؟ فأ،زل الله عز وجل: {لاَ إِكْرَاهَ فِي ٱلدِّينِ قَد تَّبَيَّنَ ٱلرُّشْدُ مِنَ ٱلْغَيِّ} فخلى سبيلهما.
أخبرنا أبو إسحاق أحمد بن إبراهيم المقري، أخبرنا أبو بكر محمد بن أحمد بن عَبْدُوس، أخبرنا أبو الحسن علي بن أحمد بن محفوظ، حدَّثنا عبد الله بن هاشم، حدَّثنا عبد الرحمن بن مَهْدِيّ، عن سفيان، عن خصيف، عن مجاهد قال:
كان ناس مسترضعين في اليهود: قُرَيْظَةَ والنَّضِير، فلما أمر النبي صلى الله عليه وسلم، بإجلاء بني النضير، قال أبناؤهم من الأوس الذين كانوا مسترضعين فيهم: لنذهبن معهم، ولنَدينَنَّ بدينهم، فمنعهم أهلهم وأرادوا أن يكرهوهم على الإسلام، فنزلت: {لاَ إِكْرَاهَ فِي ٱلدِّينِ} الآية.

Oι Μουσουλμάνοι πολέμησαν αμυνόμενοι στη Μάχη της Μπαντρ;

Θυμάστε το τραγούδι «πάει χάλασε ο κόσμος»; Πρέπει να είναι έτσι, αφού πολλοί μουσουλμάνοι απολογητές τη σήμερον ημέρα μας διαβεβαιώνουν ότι ο Μουχάμμαντ πολεμούσε μόνο για να αμυνθεί απέναντι στους εχθρούς του, και μάλιστα ότι αυτό έκανε και στη μάχη της Μπαντρ, την οποία – λένε – ξεκίνησαν οι Κουραϊσίτες!

Και βέβαια, η τακία* πάει σύννεφο, αλλά εδώ είμαστε εμείς για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους.

Εάν οι μουσουλμάνοι πολεμούσαν μόνο για αυτοάμυνα, τότε στη μάχη της Μπαντρ θα έπρεπε ένας εχθρός να έκανε επίθεση στον Μουχάμμαντ στη Μεδίνα. Αν θέλετε να πιστεύετε ότι έτσι συνέβη, τότε σταματήστε αμέσως να διαβάζετε και προσπαθήστε να μείνετε μακριά από τα βιβλία Ιστορίας.

Οι μουσουλμάνοι ιστορικοί της εποχής τεκμηρίωσαν λεπτομερώς τις συνθήκες που προηγήθηκαν της μάχης και δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί την ιδέα ότι εκείνη την ημέρα οι μουσουλμάνοι πολέμησαν σε αυτοάμυνα.

Κατ ‘αρχάς, οι Μεκκανοί δενπροήλαυναν προς τον Μουχάμμαντ. Είχαν στείλει στρατό για να προστατεύσουν τα καραβάνια τους από τους μουσουλμάνους (οι οποίοι είχαν σκοτώσει πρόσφατα Μεκκανούς οδηγούς καραβανιών που υπερασπίζονταν την περιουσία τους). Οι Μεκκανοί δεν ενδιαφέρονταν να ξεκινήσουν πόλεμο, παρά μόνο να δουν ότι τα εμπορεύματα και οι οδηγοί τους δεν θα παρενοχλούνταν από επιδρομείς του Μουχάμμαντ.

Στη συνέχεια ο απόστολος άκουσε ότι ο Αμπού Σουφυάν ερχόταν από τη Συρία με ένα μεγάλο καραβάνι των Κουραϊσιτών, που περιείε τα χρήματα και τα εμπορεύματά τους, και συνοδευόταν από περίπου τριάντα ή σαράντα άνδρες … Όταν ο Απόστολος άκουσε για τον Αμπού Σουφιάν που ερχόταν από τη Συρία, κάλεσε τους Μουσουλμάνους και είπε, «Αυτό είναι το καραβάνι των Κουραϊσιτών που περιέχει τις περιουσίες τους. Βγείτε έξω να του επιτεθείτε, ίσως ο Αλλάχ να σας το δώσει ως λεία. «(Ibn Ishaq 428)

Η αφήγηση συνεχίζει λέγοντας ότι ορισμένοι από τους μουσουλμάνους ήταν απρόθυμοι να συμμετάσχουν στην επίθεση, διότι δεν ήθελαν να πάνε σε πόλεμο. Αργότερα ο Μουχάμμαντ αναφέρει στο Κοράνι αυτούς τους ειρηνικούς μουσουλμάνους ως «Υποκριτές», και τους καταδικάζει να πάνε στην κόλαση και απαιτεί οι πραγματικοί μουσουλμάνοι να τους φέρονται σκληρά (66:9).

Αφότου ο Μουχάμμαντ έστειλε άνδρες του να επιτεθούν στο καραβάνι, ο Αμπού Σουφυάν (ο Μεκκανός αντίπαλός του) έμαθε για τα σχέδιά του:

Όταν έφτασε κοντά στο Hijaz, ο Αμπού Σουφυάν ζητούσε να μάθει νέα ανάκριση και μέσα στην στην αγωνία του ρωτούσε κάθε καβαλλάρη, μέχρι που έμαθε από ορισμένους καβαλλάρηδες την είδηση ότι ο Μουχάμμαντ είχε ζητήσει από τους συντρόφους του να επιτεθούν εναντίον του και εναντίον του καραβανιού. (Ibn Ishaq 428)

Σε αυτό το σημείο οΑμπού Σουφυάν έκανε δύο πράγματα για να αποτρέψει τη μάχη. Άλλαξε το δρομολόγιό του, έτσι ώστε να αποφεύγει το στρατό του Μουχάμμαντ, και έστειλε για βοήθεια. Τότε οι Μεκκανοί έστειλαν μια μεγαλύτερη δύναμη από περίπου 900 άνδρες για να σώσουν το καραβάνι.

Προέκυψε ένα μεγάλο παιχνίδι «γάτας και ποντικιού» μεταξύ του Μουχάμμαντ και των Μεκκανών, στην οποία οι τελευταίοι έκαναν σχεδόν ό, τι μπορούσαν για να αποφευχθεί η σύγκρουση (Ισχάκ 433 έως 443). Τελικά ο Μωάμεθ τους εξανάγκασε να δώσουν μάχη κόβοντας σκόπιμα το νερό στα πηγάδια, από τα οποία εξαρτώνταν οι Μεκκανοί για να γυρίσουν στη Μέκκα. Στη συνέχεια έβαλε το στρατό του μεταξύ των υπόλοιπων πηγαδιών και των διψασμένων Μεκκανών.

Οι μουσουλμάνοι ήταν σαφώς σε πλεονεκτική θέση έναντι των κουρασμένων και απρόθυμων Μεκκανών, παρόλο που ήταν λιγότεροι σε αριθμό. Αρχικά, οι μουσουλμάνοι διασκέδαζαν θανατώνοντας τους λίγους Μεκκανούς που ήταν τόσο απελπισμένοι ώστε να προσπαθήσουν να φτάσουν το νερό:

Ο Al–Aswad, ο οποίος ήταν εριστικός και κακότροπος άνθρωπος, βάδισε εμπρός και είπε, «Ορκίζομαι στο Θεό ότι θα πιω από τη στέρνα τους ή θα την καταστρέψω ή θα πεθάνω πριν να τη φτάσω.» Ο Χάμζα [ένας δυνατός μουσουλμάνος] βγήκε μπροστά εναντίον του και όταν οι δύο συναντήθηκαν, ο Χάμζα τον χτύπησε κι έστειλε το πόδι του και το μισό της γάμπας του στον αέρα, όπως ήταν κοντά στη δεξαμενή. (Ο Al–Aswad) έπεσε ανάσκελα κι έμεινε εκεί, με το αίμα να ρέει από το πόδι του προς τους συντρόφους του. Στη συνέχεια σύρθηκε στη δεξαμενή και ρίχτηκε μέσα για να εκπληρώσει τον όρκο του, αλλά ο Χάμζα τον ακολούθησε και τον χτύπησε… (Ibn Ishaq 443)

Οι μουσουλμάνοι έπαιξαν με τον ίδιο θανατηφόρο τρόπο με διάφορους άλλους τρελαμένους από τη δίψα Μεκκανούς, πριν ο Μουχάμμαντ δώσει τελικά την εντολή να κατατροπώσουν τον «εχθρό».

Μετά τη νικηφόρα μάχη οι μουσουλμάνοι παρουσίασαν στον Μουχάμμαντ τα κεφάλια των αποκεφαλισμένων αντιπάλων του από τη Μέκκα και οι σφαγείς τους τιμήθηκαν. Επίσης έφεραν μπροστά του τους ζωντανούς αιχμαλώτους. Αυτός διέταξε ορισμένοι να ανταλλαχθούν για λύτρα και κάποιοι να εκτελεστούν.  Ακόμα έκανε κάτι που φαινόταν παράξενο ακόμη και στους άνδρες του: περπάτησε ανάμεσα στα σώματα των νεκρών Μεκκανών και τους χλεύαζε, επιμένοντας ότι μπορούσαν να τον ακούσουν στην κόλαση (Bukhari 59:314).

Ο πλούτος των Μεκκανών διαιρέθηκε μεταξύ των νικητών. Ο Χάμζα, ο μουσουλμάνος που είχε σφάξει τον πρώτο Μεκκανό που προσπάθούσε να φτάσει το νερό, άρχισε τώρα να διασκεδάζει με ανυπεράσπιστα ζώα, κόβοντας τις καμπούρες από καμήλες και ξεκοιλιάζοντάς τες χωρίς λόγο (Bukhari 59:340).

Εν μέσω της σφαγής, ο Αλλάχ «μίλησε» στο Μωάμεθ και του είπε να βεβαιωθεί ότι οι άλλοι μουσουλμάνοι του έδωσαν το ένα πέμπτο της λείας πολέμου. Αυτές οι λέξεις έχουν καταγραφεί μόνιμα στο Κοράνι (8:1), έστω και αν δεν έχουν σημασία σήμερα. Ο προφήτης του Ισλάμ ενημέρωσε επίσης τους άνδρες του ότι η νίκη τους στην πραγματικότητα οφειλόταν σε μια λεγεώνα αγγέλων που έστειλε κάτω ο Αλλάχ (8:9) – που ήταν, φυσικά, ορατή μόνο στον Μουχάμμαντ (8:50). Για κάποιο λόγο, οι άγγελοι δεν φάνηκαν κατά την επόμενη μάχη, στο Uhud.

Μεγάλο μέρος της 8ης Σούρα, ενός από τις πιο βίαια κεφάλαια του Κορανίου, «αποκαλύφθηκε» μετά την επαύριο της Μάχης της Μπαντρ. Πολλοί στίχοι έχουν ελάχιστο νόημα έξω από το ιστορικό τους πλαίσιο, πράγμα που αποδεικνύει ότι η Sira (βιογραφία του Μουχάμμαντ ) είναι αναγκαία για την ερμηνεία του Κορανίου.

Στην περίπτωση αυτή, το ιστορικό πλαίσιο είναι σε πλήρη αντίθεση με οποιαδήποτε παρανόηση από την πλευρά των σύγχρονων μουσουλμάνων ότι η Μάχη της Μπαντρ ήταν μια αμυντική σύγκρουση. Μόνο οι Μεκκανοί πολέμησαν για να υπερασπίσουν της ζωή και την περιουσία τους εκείνη την ημέρα – και το έκαναν απρόθυμα, αφού ο Μουχάμμαντ είχε λάβει μνημειώδη μέτρα για να υπερισχύσει στη μάχη.

____

*taqiyya تقية (προφέρεται και taqiyeh, taqiya, taqiyah, tuqyah) είναι η παραπλάνηση σχετικά με την πίστη ή και η ψεύτικη άρνηση της πίστης από μουσουλμάνο όταν υπάρχει κίνδυνος για τη ζωή του ή όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντα του Ισλάμ.