«Αγοράστε αιχμάλωτες πολέμου για να σωθείτε από τη μοιχεία»…

Για τη σκλαβιά και τις σκλάβες του σεξ έχουμε γράψει αρκετές φορές. Υπάρχουν κάποιοι που τολμούν χωρίς ίχνος ντροπής να αμφισβητούν αυτή την πραγματικότητα, για λόγους που οι ίδιοι ξέρουν. Ας δούμε όμως τι είπε το 2011 μια πρώην υποψήφια βουλευτής -ή αν προτιμάτε, βουλεύτρια του Κουβέιτ, η οποία είναι νυν και όχι πρώην μουσουλμάνα και συμβουλεύτηκε διάφορους μουσουλμάνους νομοδιδασκάλους, κάποιους από αυτούς στη Μέκκα.

Όσοι γνωρίζουν ποιο είναι το Ισλάμ, δεν εξεπλάγησαν καθόλου από τα λεγόμενα της Salwa al Mutairi. Η γυναίκα δεν λέει ψέματα ότι όλα αυτά είναι «σύμφωνα με τη Σαρία»… Κάποιοι που επίσης γνωρίζουν το Ισλάμ αλλά δεν θέλουν να το μάθουν και οι άλλοι, έσπευσαν να την καταδικάσουν και να πουν ότι «εξέφρασε τις προσωπικές της απόψεις», ότι «είναι γραφική» και τα γνωστά παραπλανητικά. Βέβαια αν αύριο το Ισλάμ κυριαρχούσε παντού, κάποιοι από αυτούς θα έτρεχαν πρώτοι να αγοράσουν αιχμάλωτες πολέμου… Ευτυχώς δεν θα δούμε ποτέ κάτι τέτοιο, αφού το Ισλάμ δεν πρόκειται να κυριαρχήσει παντού.

Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Κουβέιτ – και ασφαλώς, και οι άλλες ισλαμικές χώρες – έχει «πολλούς ευσεβείς εμπόρους που ενδιαφέρονται γι’ αυτό το είδος εμπορίου». Γι’ αυτό οι «μαχητές» του «χαλιφάτου» πουλάνε Γεζίντι και άλλες δύστυχες γυναίκες σαν τα ζώα σε σκλαβοπάζαρα στην Τουρκία.

Ας δούμε όμως τι έχουν να πουν και κάποιες γυναίκες που «δεν πέθαναν από την πείνα» επειδή τις αγόρασαν μουσουλμάνοι και τις έσωσαν…

Για όποιον θέλει να εντρυφήσει περισσότερο στο θέμα μέσα από τις πηγές του Ισλάμ, υπάρχουν τα άρθρα:

Ο Μουχάμμαντ απέτρεπε τους βιασμούς κρατουμένων γυναικών;

Βιάστε χωρίς ενοχές… σαν να τρώτε ψάρια

Ισλάμ, δουλεία και επίδοξοι αναμορφωτές

Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακίδες

Χριστιανισμός, Ισλάμ και δουλεία

Ισλάμ και δουλεία

O Abū-Tāhir Al-Jannābī και η βεβήλωση της Μέκκας

Υπάρχει ένα πολύ ακριβό βιβλίο, που όμως αξίζει να αγοραστεί από όσους θέλουν να μαθαίνουν σωστά την ιστορία και γνωρίζουν αγγλικά. Είναι το «The Empire of the Mahdi: The Rise of the Fatimids (Handbook of Oriental Studies/Handbuch Der Orientalistik)» (Η αυτοκρατορία του Μαχντί: Η άνοδος των Φατιμιδών/Εγχειρίδιο Ανατολικών Σπουδών) των Heinz Halm και M. Bonner και μπορείτε να το παραγγείλετε από εδώ.

Στο βιβλίο αυτό διαβάζουμε – μεταξύ άλλων – για τους Καρμαθίτες, μια ισμαηλιτική σέχτα που έχει κατηγορηθεί για αμοραλισμό και μηδενισμό. Πιο γνωστοί έγιναν για την επανάστασή τους κατά των Αμπασιδών και τη λεηλασία της Μέκκας υπό την ηγεσία του Αμπου Ταχιρ αλ-Τζαναμπι.

Αυτή η λεηλασία της Μέκκας που περιλάμβανε και «απαγωγή» της Μαύρης Πέτρας συνήθως δεν αναφέρεται από τους απολογητές του Ισλάμ. Ακόμα κι όταν αναφέρεται, επικεντρώνονται συνήθως στην επιστροφή της Πέτρας . Γιατί δε μας λένε λεπτομέρειες; Επειδή οι Καρμαθίτες έσφαξαν τους μουσουλμάνους προσκυνητές κατά τη διάρκεια του Χατζ, φωνάζοντας στίχους του Κορανίου. Συγκεκριμένααπό τη σούρα Αλ Φιλ:

Η παράδοση γύρω από αυτούς τους στίχους (που μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά στα αγγλικά εδώ) λέει ότι:

Τη χρονιά της γέννησης του Προφήτη Μουχάμμαντ, ένας ισχυρός αιθιοπικός στρατός βάδισε κατά της Μέκκας (της πόλης όπου γεννήθηκε ο Μουχάμμαντ) με σκοπό να καταστρέψει τον Άγιο Οίκο του ΑΛΛΑΧ (το χώρο του προσκυνήματος).  Οι Άραβες δεν είχαν δύναμη να πολεμήσουν εναντίον του πολύ μεγάλου και ισχυρού στρατού. Οι Άραβες άφησαν μόνη τη Μέκκα. Ο Αλλάχ έστειλε σμήνη πουλιών και υπεράσπισαν τον Άγιο Οίκο Του. Εκατοντάδες πουλιά που δεν είχαν ειδωθεί ποτέ πριν πέταξαν προς τη Μέκκα. Κάθε πουλί είχε τρεις μικρές πέτρες. Αυτά τα πουλιά νίκησαν τον αιθιοπικό στρατό.1

Σύντροφοι του ελέφαντα ονομάστηκαν οι Αιθίοπες επειδή ο στρατός τους είχε πολλούς ελέφαντες. Και το έτος της εισβολής τους ονομαζόταν επίσης το έτος του ελέφαντα. Οι μουσουλμάνοι βασισμένοι σε αυτούς τους στίχους, πίστευαν ότι αυτό πραγματικά είχε συμβεί, μια και το Κοράνι θεωρείται ο κατά γράμμα λόγος του Θεού. Μερικοί ακόμα και σήμερα περιμένουν ότι ο Αλλάχ θα στείλει πουλιά που θα κρατούν πέτρες και θα τους βοηθήσουν να πάρουν το τέμενος Αλ-Ακσά. Έτσι, πίστευαν ότι κάθε επίθεση κατά της Μέκκας θα εξουδετερωνόταν από τον Αλλάχ. Αυτό το ήξερε ο αλ-Τζαναμπι, και μέσα στη σφαγή των μουσουλμάνων και τη γενική λεηλασία, φώναζε:

«Πού είναι ο Αλλάχ; Πού είναι τα μεγάλα πουλιά να μας ρίξουν πέτρες; Γιατί ο Αλλάχ δεν προστατεύει τον Οίκο Του; Δεν μπορεί; Ή δεν υπάρχει;»

Τα πτώματα των προσκυνητών αφέθηκαν να σαπίσουν στους δρόμους, ενώ μερικά πετάχτηκαν μέσα στο πηγάδι του Ζάμζαμ, που υποτίθεται ότι ξεπήδησε όταν ο μικρός Ισμαήλ σκάλιζε διψασμένος την άμμο με το πόδι του. (Το νερό του θεωρείται από τους μουσουλμάνους ιαματικό παρότι καμιά ανεξάρτητη μελέτη δεν το επιβεβαιώνει και μοιάζει μάλλον με θαλασσινό νερό). Αλλά η λεηλασία δε σταμάτησε εδώ. Ο Τζανάμπι πήρε τη Μαύρη Πέτρα μαζί του στο αλ-Χασα και την έσπασε σε κομμάτια. Μετά εκβίαζε τους Αμπασίδες να του δώσουν ένα μεγάλο ποσό για να την επιστρέψει. Μια Παρασκευή χρόνια αργότερα την πέταξαν δεμένη σε σάκκο μέσα σ’ ένα τζαμί της Κούφα (Ιράκ) με αποτέλεσμα να σπάσει κι άλλο και να γίνει 7 κομμάτια.

Πρέπει να πούμε ότι μερικοί πίστευαν ότι αυτή η επίθεση κατά της Μέκκας θα έφερνε την έλευση του Μαχντί, όπως λένε οι διάφορες ισλαμικές προφητείες. Βέβαια όπως δεν ήρθαν και πουλιά με πέτρες, δεν ήρθε ούτε και ο Μαχντί.

Υ.Γ. Για τους αναγνώστες που ρωτούν για τον Greek Murtad, είναι πολύ καλά στην υγεία του αλλά δεν θα επιστρέψει πριν το Σεπτέμβριο. Όλοι οι αποστάτες είμαστε πολύ καλά και πληθαίνουμε αριθμητικά.

—————————————————-

[1] At the year of the birth of the Prophet Mohammad, a strong Ethiopian Army went towards Makkah (the city of birth of Mohammad) in order to destroy the Holy Home of ALLAH (the place of pilgrim). The Arabs had no power to fight against that very big and strong army. The Arabs left Makka alone. Allah sent flights of Birds and defended His Holy House. Hundreds of birds which had never been seen before flew towards Makkah. Each bird had 3 little stones. These Birds beat the Ethiopian Army. (http://www.streetdirectory.com/travel_guide/153821/religion/the_birds_in_bible_and_quran.html)

The Empire of the Mahdi: The Rise of the Fatimids (Handbook of Oriental Studies/Handbuch Der Orientalistik)

Χίλιες και μια νύχτες: Το νυχτερινό ταξίδι, το αλ-Ακσά και το μπουράκ του Μουχάμμαντ

Υποτίθεται ότι μια νύχτα του 621 μ.Χ. ο Μουχάμμαντ έκανε ένα υπερφυσικό ταξίδι, που αναφέρεται στο Κοράνι 1:17:

Δόξα (στον ΑΛΛΑΧ), που πήρε το δούλο Του για νυκτερινό ταξίδι απ’ το απαράβατο τέμενος στο πιο Μακρινό τέμενος της Ιερουσαλήμ που τον περίβολό του έχουμε αγιάσει, – για να δείξουμε σ’ αυτόν κάποια από τα σημεία Μας, βέβαια Αυτός (ο ΑΛΛΑΧ) είναι ο μοναδικός, που ακούει και βλέπει (τα πάντα). (Μετάφραση των καθηγητών του Αλ-Άζχαρ.)

Το ταξίδι αυτό (الإسراء والمعراج‎, al-’Isrā’ wal-Mi‘rāğ) είχε δυο μέρη: Ο Μουχάμμαντ καθόταν στην Κάαμπα, όταν ο άγγελος Γαβριήλ ήρθε και του έφερε ένα υπερφυσικό ζώο‎ που ονομάζεται al-Burāq δηλ. «αστραπή» (البُراق). Το ζώο οδήγησε τον Μουχάμμαντ στην Ιερουσαλήμ, στο «πιο μακρινό τέμενος», που πιθανότατα είναι το όρος Μοριά, που οι Εβραίοι αποκαλούν και «Όρος του Ναού».

Το βουνό αυτό αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεση 22:2,14 Β’ Χρονικών 3:1) και βρίσκεται στην ομώνυμη περιοχή στην οποία ο Θεός είπε στον Αβραάμ να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ. Απείχε δρόμο τριών ημερών από την πόλη που ζούσε ο Αβραάμ, τη Βηρ-σαβεέ. Στο όρος Μοριά έκτισε τον περίφημο ναό ο Σολομών, και ο Θεός εμφανίστηκε στον Δαβίδ (Α’ Χρονικών 21:15-22). Βέβαια την εποχή εκείνη δεν υπήρχε εκεί κανένα τέμενος για να προσευχηθεί ο Μουχάμμαντ, και ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ως «πιο Μακρινό τέμενος» εννοείται ο ναός του Σολομώντα, αυτός είχε καταστραφεί εκ θεμελίων πολλά χρόνια πριν. Οι μουσουλμάνοι απολογητές το κουκουλώνουν αυτό λέγοντας ότι «τζαμί» από γραμματικής απόψεως σημαίνει τόπο προσευχής, και όχι απαραίτητα κτίριο. Όμως, στη βιογραφία του Μουχάμμαντ από τον Ιμπν Σαντ, το συγκεκριμένο τέμενος αναφέρεται ξεκάθαρα ως κτίριο με πόρτες.[1]

Αργότερα που οι μουσουλμάνοι κατέκτησαν την περιοχή, αποκατέστησαν ετεροχρονισμένα την έλλειψη τζαμιού: έχτισαν στο όρος Μοριά το Τέμενος αλ-Ακσά (το «πιο μακρινό») αλλά και τον Θόλο του Βράχου πιο πέρα, πάνω από τα ερείπια του ναού της Αγίας Σοφίας.

Ο Μουχάμμαντ λοιπόν έδεσε το μπουράκ στο Δυτικό τείχος, που μέχρι σήμερα οι Άραβες αποκαλούν «τείχος του Μπουράκ», και στη συνέχεια οδήγησε στην προσευχή όλους τους άλλους προφήτες που κατάγονταν από τον Αβραάμ (όπως υποτίθεται ότι καταγόταν κι ο ίδιος ο Μουχάμμαντ).

Το Δυτικό τείχος, για τους μουσουλμάνους "τείχος του Μπουράκ".

Στη συνέχεια το μπουράκ πήγε το Μουχάμμαντ στους 7 ουρανούς όπου συνομίλησε με τον Αβραάμ, τον Μωυσή και τον Ιησού Χριστό, που στο Ισλάμ θεωρείται προφήτης. Μετά ο Γαβριήλ πήγε τον Μουχάμμαντ μπροστά στον Αλλάχ, ο οποίος του έδωσε οδηγίες να κάνουν οι μουσουλμάνοι 50 προσευχές ημερησίως. Ο Μωυσής που το έμαθε, είπε στον Μουχάμμαντ ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσαν να το κάνουν, κι έπρεπε να ζητήσει απ’ τον Αλλάχ να μειωθούν οι προσευχές. Έτσι μετά από αίτημα του Μουχάμμαντ, οι προσευχές έγιναν δέκα, και τελικά πέντε.

Όμως η δράση του μπουράκ δεν περιορίζεται στο ταξίδι του Μουχάμμαντ. Σύμφωνα με τις ισλαμικές παραδόσεις, το ζώο αυτό βοηθούσε τον… Αβραάμ να το παίζει δίπορτο με τη γυναίκα του Σάρα και την δούλα της Άγαρ, όταν η πρώτη απαίτησε να εκδιωχθεί η δεύτερη και ο γιος της ο Ισμαήλ. Το μπουράκ όμως, κάθε πρωί πήγαινε τον Αβραάμ στην Άγαρ και τον Ισμαήλ, και το βράδυ τον ξανάφερνε στη Σάρα και τον Ισαάκ!

Το μπουράκ απεικονισμένο σε πακιστανικό φορτηγό.

Από το μπουράκ ονομάστηκε η αεροπορική εταιρεια της Λιβύης Buraq Air, και η παλιότερη ινδονησιακή Bouraq Indonesia Airlines.

Αλλά, ήρθε η ώρα να μάθουμε περισσότερα για το μυστηριώδες αυτό ζώο. Αν δεν γνωρίζετε αγγλικά για να καταλάβετε το κείμενο στο βίντεο, μπορείτε να το δείτε στα ελληνικά από κάτω.

«Το Ισλάμ και ο παγανιστικός μύθος Αλ Μπουράκ
Μια παραγωγή του Griegos

Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων δεν γνωρίζει τις παγανιστικές επιρροές που έχουν διαμορφώσει την πίστη τους.

Το Μπουράκ είναι ένα τέτοιο παγανιστικό χαρακτηριστικό που βρίσκεται μέσα στην ισλαμική πίστη.

Το Μπουράκ περιγράφεται σαν ιπποειδές πλάσμα με φτερά και ανθρώπινο πρόσωπο. Οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι αυτό το μυθικό πλάσμα υπηρέτησε τον Μουχάμμαντ ως ιπτάμενο άλογο.
Το «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ αναφέρεται στην σούρα 17 του Κορανίου. Όμως, το Μπουράκ περιγράφεται αλλού στην ισλαμική γραμματεία, όπως τα χαντίθ.

Στο Μπουχάρι τόμος 5, βιβλίο 63 αρ. 3887:
«Τότε [ο Γαβριήλ] μου έφερε ένα λευκό ζώο μικρότερο από μουλάρι και μεγαλύτερο από γαϊδούρι.»

Υπάρχουν αναφορές στο Μπουράκ στον Ιμπν Ισχάκ, 182.

Οι μουσουλμάνοι δεν έχουν ποτέ νοιαστεί να ρωτήσουν από πού προέρχεται ένα ζώο σαν το μπουράκ.

Μερικοί μουσουλμάνοι απολογητές καταφεύγουν στον προφήτη Ηλία από την Παλαιά Διαθήκη (Β΄Βασιλειών 2:11) όπου διαβάζουμε: «ένα πύρινο άρμα, με πύρινα άλογα…»

Η μόνη ομοιότητα μεταξύ του άρματος και των αλόγων από φωτιά με το μπουράκ, είναι ότι και τα δυο περιγράφονται ως ικανά να πετάξουν.

Επίσης, το άρμα και τα άλογα από φωτιά πήραν τον Ηλία στον ουρανό.

Στο «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ υποτίθεται ότι έγινε το ίδιο πράγμα στη ράχη του μπουράκ. Όμως…

Ο Ιμπν Ισχάκ περιγράφει την Αΐσα να περιγράφει την εμπειρία του Μουχάμμαντ με το θείο, εκεί που λέει «το σώμα του αποστόλου έμεινε εκεί που ήταν αλλά ο Θεός πήρε το πνεύμα του τη νύχτα.»

Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι απολογητές υποστηρίζουν ότι το «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ ήταν μάλλον ένα πνευματικό όραμα, παρά μια κυριολεκτική σωματική εμπειρία.

Σαφώς, το φτερωτό άλογο του Μουχάμμαντ δεν μπορεί να συγκριθεί με το πύρινο άρμα και άλογα που πήραν τον Ηλία στον ουρανό.

Οι Μουσουλμάνοι θα εκπλαγούν μαθαίνοντας ότι το μπουράκ στην πραγματικότητα προέρχεται από παγανιστικές πηγές.

Ας εξετάσουμε αυτές τις παγανιστικές πηγές.

Οι αρχαίοι Έλληνες και η μυθολογία τους είχαν φανταστικά πλάσματα που μπορούσαν να πετάξουν.

Αλλά, ας δούμε αυτά τα μυθικά πλάσματα, από τα οποία μπορεί να είναι δάνειο το Μπουράκ.

Εδώ έχουμε την ελληνική σφίγγα.

Υπάρχει επίσης η αιγυπτιακή σφίγγα.

Παρότι ο αιγυπτιακός τύπος συνήθως δεν απεικονίζεται με φτερά, αναγνωρίζουμε ένα τετράποδο με ανθρώπινο κεφάλι.

Υπάρχουν επίσης οι ασσυριακές και φοινικικές παραλλαγές.

Ας εξετάσουμε τώρα πώς η ισλαμική τέχνη απεικονίζει το Μπουράκ.

Οι ομοιότητες μεταξύ του ισλαμικού Μπουράκ και των προηγούμενων παραδειγμάτων από την ελληνική, αιγυπτιακή, ασσυριακή/φοινικική τέχνη είναι ξεκάθαρες.

Η ισλαμική γραμματεία και τέχνη αντανακλούν πολύ ισχυρά τα παγανιστικά παραδείγματα.

Δεν υπάρχουν προηγούμενα για το Μπουράκ στην ιουδαϊκή – χριστιανική παράδοση.

Το Μπουράκ είναι ένα ακόμη παράδειγμα για τις παγανιστικές επιρροές και καταβολές του Ισλάμ.

ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ – (ΤΟ ΜΠΟΥΡΑΚ)
Μια παραγωγή του GRIEGOS – 2010»

Όσο εξετάζει κανείς το Ισλάμ, τόσο περισσότερα παραμύθια ανακαλύπτει. Πραγματικά, αυτή η θρησκεία θυμίζει χίλιες και μια νύχτες… Μόνο που αν σκεφτεί κανείς ότι η προφητική σταδιοδρομία του Μουχάμμαντ διήρκεσε πάνω από είκοσι χρόνια, τότε σαφώς οι μέρες και οι νύχτες είναι πολύ περισσότερες από χίλιες και μία.

---

[1] He said: By Allah I shall relate to them and inform them. They wondered at it and said: We have never heard a thing like this. The Apostle of Allah, may Allah bless him, said to Gabriel; O Gabriel! my people will not confirm it. He said: Abu Bakr will testify to it; and he is al-Siddiq. The narrator added: Many people who had embraced Islam and offered prayers went astray. (The Prophet continued,) I stood at al-Hijr, visualised Bayt al-Muqaddas and described its signs. Some of them said: How many doors are there in that mosque? I had not counted them so i began to look at it and counted them one by one and gave them information concerning them. I also gave information about their caravan which was on the way and its signs. They found them as I had related. Allah, the Almighty, the Great, revealed: «We appointed the vision which We showed thee as an ordeal for mankind». He (Ibn Sa’d) said: It refers to the vision of the eye which he saw with the eye. (p. 248.)

Ισλάμ, ο καρπός Ιουδαιοχριστιανικών αιρέσεων

Πολλές ιστορίες του Κορανίου αναφέρονται σε χαρακτήρες βιβλικούς: βλέπουμε να παρελαύνουν εκεί ο Μωυσής και ο αδελφός του Ααρών που αντιμετώπισαν τον Φαραώ, ο Νώε και η οικογένεια του που επέζησαν από τον κατακλυσμό, η γυναίκα του Πετεφρή που προσπαθεί να αποπλανήσει τον Ιωσήφ . Βέβαια οι ιστορίες έχουν τροποποιηθεί στρατηγικά από τον Μουχάμμαντ, για να δώσουν το μήνυμα ότι δεν ήταν μόνο παρόμοιος με εκείνους τους αρχαίους ήρωες, αλλά και μεγαλύτερος και καλύτερος. Πώς, όμως, ο Μουχάμμαντ έμαθε τις ιστορίες αυτές;

Για τους μουσουλμάνους, δεν υφίσταται ζήτημα του πώς ο Μουχάμμαντ έμαθε αυτές τις ιστορίες από τις Εβραϊκές Γραφές: του τις είπε ο Αλλάχ, που ήξερε τις ιστορίες καλύτερα από τον καθένα. Υπάρχουν όμως και άλλες απόψεις για το θέμα, όπως αυτή που θα εξετάσουμε σε τούτο το άρθρο.

Τριάντα χρόνια πριν, ένας Λιβανέζος Μαρωνίτης ιερέας με το ψευδώνυμο Αμπού Μούσα αλ-Χαρίρι (Abu Musa al-Hariri)  που μελέτησε για πολλά χρόνια πηγές αρχαίων ισλαμικών και χριστιανικών κειμένων, εξέδωσε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο « Al-Qiss wa al-Nabi», δηλ. «Ο Ιερέας και ο προφήτης». (Nabi σημαίνει Προφήτης, και το Qiss μεταφράζεται ως Ιερέας, εφημέριος ή  πάστορας σε διάφορες χριστιανικές παραδόσεις). Το βιβλίο είναι μια ανάλυση της σχέσης που υπήρχε μεταξύ του Μουχάμμαντ και του εξαδέλφου της πρώτης συζύγου του της Χαντίτζα, του Εβιωνίτη ιερέα Waraqa bin Naufal. Το βιβλίο εκδόθηκε στον Λίβανο το 1978, αλλά όπως θα ήταν αναμενόμενο μόλις εμφανίστηκε αποσύρθηκε από τα ράφια των βιβλιοθηκών και των βιβλιοπωλείων, και δεν κυκλοφορεί πια. (Υπάρχει στα αραβικά εδώ: http://www.muhammadanism.org/Arabic/book/hariri/priest_prophet_book.pdf)
Πριν από μερικές εβδομάδες, ο συγγραφέας του βιβλίου έδωσε συνέντευξη στην αραβική τηλεόραση, στην εκπομπή «Τολμηρή ερώτηση» (Daring Question, δείτε την εκπομπή στα αραβικά εδώ: http://islamexplained.com/DaringQuestionEpisode153/tabid/1478/Default.aspx ). Η συνέντευξη έγινε τηλεφωνικά, καθώς αυτός δεν ήταν σε θέση να ταξιδέψει από το Λίβανο στο στούντιο. Για πρώτη φορά ο συγγραφέας αυτοπροσδιορίστηκε ως ο πατέρας Ιωσήφ αλ-Καζί (Joseph al-Qazi), και εξήγησε τις ιδέες που βρίσκονται στο βιβλίο του. Αυτές θα σας παρουσιάσουμε περιληπτικά σ’ αυτό το άρθρο.

Πριν συνεχίσουμε όμως με το βιβλίο, θα κάνουμε μια παρένθεση, για να πούμε κάποια πράγματα για τους Ιουδαιοχριστιανούς και τις διάφορες αιρετικές ομάδες που ξεπήδησαν από αυτούς.

Ιουδαιοχριστιανοί ονομάζεται μια μερίδα χριστιανών με εβραϊκή καταγωγή, οι οποίοι ήθελαν να συνεχίσουν να τηρούν το νόμο του Μωυσή. Από αυτούς, οι «Ιουδαΐζοντες» ζητούσαν να επιβάλλουν τον Μωσαϊκό νόμο και σε χριστιανούς που προέρχονταν από εθνικούς, και να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ χριστιανών εξ Ιουδαίων και χριστιανών εξ Εθνικών. Οι «Ναζαρηνοί» θεωρούσαν ότι οι χριστιανοί εξ Εθνικών δεν χρειαζόταν να τηρούν τον μωσαϊκό νόμο, αλλά οι εξ Εβραίων έπρεπε να το κάνουν. Μερικοί Ιουδαιοχριστιανοί ανέμειξαν στα πιστεύω τους γνωστικιστικά στοιχεία όπως η λατρεία αγγέλων. Στην προς Κολοσσαείς επιστολή, (Κολ. 2:16-18) ο απόστολος Παύλος προειδοποιούσε τους αναγνώστες του για ανθρώπους που προσπαθούσαν να τους επιβάλλουν το Μωσαϊκό νόμο ή να τους μυήσουν σε γνωστικιστικές πρακτικές, όπως η λατρεία των αγγέλων. Η προς Εβραίους επιστολή επίσης αναδεικνύει την ανωτερότητα του Υιού έναντι των αγγέλων (Εβρ. 1:1-14), ενώ στοιχεία κατά των Γνωστικών υπάρχουν και στο ευαγγέλιο και τις επιστολές του Ιωάννη.

Ανάμεσα στους Ιουδαιοχριστιανούς δημιουργήθηκαν με την πάροδο του χρόνου διάφορες αιρετικές  ομάδες:

*Η αίρεση των Εβιωνιτών συζητήθηκε και σχολιάστηκε από τους πρώτους χριστιανούς λογίους και επισκόπους όπως ο Ειρηναίος, ο Επιφάνιος και ο Ωριγένης. Κάποιοι πίστευαν ότι το όνομα Εβιωνίτες προερχόταν από κάποιο υποτιθέμενο ηγέτη τους ονόματι Εβιών στην Πέλλα της Δεκάπολης της Ιορδανίας, γιατί συνήθως οι αιρέσεις ονομάζονταν από το όνομα του ιδρυτή τους. Άλλοι λένε ότι οι Εβιωνίτες (εβραϊκά «Εβιωνίμ», που σημαίνει «Φτωχοί») αποκαλούνταν έτσι με βάση τις διδασκαλίες του Ιησού για την τιμητική θέση των φτωχών: «Μακάριοι εσείς οι φτωχοί, γιατί δική σας είναι η Βασιλεία του Θεού» (Λουκά 6:20), βασισμένες στο Ησαΐας 66:2 («Λέει ο Κύριος, σε ποιον λοιπόν θα επιβλέψω; Στον φτωχό και στον συντριμένο στην καρδιά») και άλλα σχετικά εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης, που απευθύνονται σε ένα μικρό υπόλοιπο φτωχών πιστών. Αυτή η αίρεση θεωρούσε ότι ο Ιησούς ήταν ένας από τους μεγάλους προφήτες, που δεν ήταν Θεός ή Υιός του Θεού, αλλά έλαβε τις αποκαλύψεις μετά την βάπτισή του από τον Ιωάννη και ως εκ τούτου, το πνεύμα του Μεσσία μπήκε μέσα του μέχρι που σταυρώθηκε. Το μήνυμα του Ιησού περιλάμβανε τη διδασκαλία και το κήρυγμα της αποκάλυψης, αλλά δεν περιλάμβανε τη σωτηρία ή τη συγχώρεση για τις αμαρτίες μας. Μαζί με την Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιούσαν το ευαγγέλιο του Ματθαίου στην πρώτη του μορφή, στα εβραϊκά (ή αραμαϊκά), το οποίο σύμφωνα με τον Επιφάνιο, το αναθεώρησαν και το διαστρέβλωσαν για να ταιριάζει με τα δόγματά τους. Αυτή η αίρεση επέμενε σε συχνές πλύσεις για καθαρισμό, στην αποχή από το κρέας, και στην παροχή βοήθειας και σίτισης προς απόρους, χήρες, και ταξιδιώτες.

*Η αίρεση του Ιουδαιοχριστιανού Κηρίνθου, ο οποίος κατά τον Ιππόλυτο ίσως ήταν Εβιωνίτης, κήρυττε ότι ο ουρανός έμοιαζε με τη ζωή στη γη, κι εκεί το σώμα θα απολάμβανε κάθε πάθος που ήθελε για να ικανοποιηθεί· ότι ο ρόλος του Ιησού ήταν να απαλλάξει τον λαό του από τους Ρωμαίους· ότι το μήνυμα του Ιησού ήταν πολιτικό και κοινωνικό. Πίστευε σε κατά γράμμα χιλιετή βασιλεία του Θεού στη γη και συμφωνούσε με τη διδασκαλία για ενοίκηση του «Μεσσία» μέσα στον Ιησού μέχρι τη σταύρωσή Του.

*Η αίρεση των Ελκεσαϊτών, που προήλθε με τον καιρό από τους Εβιωνίτες, είχε πολλά στοιχεία από τους Γνωστικούς, και τιμούσε κάποιον Ελκασάι ή Ελζάι, ο οποίος το 101 μ.Χ. έλαβε ένα βιβλίο ως θεία αποκάλυψη. Σύμφωνα με τον Ωριγένη, λεγόταν ότι το βιβλίο είχε πέσει από τον ουρανό, ενώ σύμφωνα με τον Ιππόλυτο ο Ελζάι το είχε λάβει από έναν άγγελο που ήταν υιός του Θεού. Η αίρεση κήρυττε ότι ο Ιησούς είναι ένας άνθρωπος και ο Μεσσίας έφυγε από το σώμα του πριν το μαρτύριο, και ότι ο Ιησούς έλαβε την Αγία Γραφή από τον άγγελο Γαβριήλ που τον δίδαξε σοφία και την ικανότητα να προβλέπει το μέλλον. Το Άγιο Πνεύμα για τους Ελκεσαΐτες, ανάλογα με τα γεγονότα, είναι πότε η μητέρα του Ιησού και πότε ο άγγελος Γαβριήλ. Η διαφορά των Ελκεσαϊτών με τους Γνωστικούς ήταν ότι ενώ οι Γνωστικοί (μεταξύ αυτών και ο Κήρινθος) θεωρούσαν ότι τον κόσμο δημιούργησε άλλος Θεός από αυτόν της Καινής Διαθήκης, οι Ελκεσαΐτες θεωρούσαν ότι ήταν ο ίδιος που εκδηλώνεται στην Καινή Διαθήκη.

Κοινό στοιχείο των μεταγενέστερων Ιουδαιοχριστιανών είναι ότι μισούσαν τον απόστολο Παύλο, μια που αυτός είχε καταπολεμήσει αποτελεσματικά τις διδασκαλίες τους για τήρηση του Μωσαϊκού νόμου και  είχε διακηρύξει ότι η περιτομή δεν ωφελούσε σε τίποτα. Γύρω στον 2^ο μ.Χ. αι. τον κατηγορούσαν ότι διέστρεψε τον Χριστιανισμό, και διέδιδαν ότι ήταν ένας  Έλληνας που έγινε Ιουδαίος ελπίζοντας να παντρευτεί την κόρη του αρχιερέα, αλλά επειδή δεν τα κατάφερε έγραψε κατά του Σαββάτου και της περιτομής. (Επιφανίου, Πανάριον, 30:36.)

Ο Ειρηναίος αποκαλούσε τους Ιουδαιοχριστιανούς «Ναζαρηνούς» κι έγραφε γι’ αυτούς:

«Εφαρμόζουν την περιτομή, επιμένουν στην τήρηση εκείνων των εθίμων που επιβάλλονται από το Νόμο, και είναι τόσο Ιουδαίοι στον τρόπο ζωής τους, ώστε ακόμη λατρεύουν στραμμένοι προς την Ιερουσαλήμ σαν να ήταν εκεί ο οίκος του Θεού».

Θα ξέραμε πολύ περισσότερα για τους Ιουδαιοχριστιανούς αν είχε διασωθεί το καθ’ Εβραίους ευαγγέλιο, όμως το αντίτυπο που είναι γνωστό ότι υπήρχε στην Βιβλιοθήκη του Ευσεβίου Καισαρείας (ή Ευσεβίου του Παμφίλου) στην Καισάρεια της Παλαιστίνης κάηκε κατά τη λεηλασία της πόλης από τους μουσουλμάνους το 653 μ.Χ.

Μετά το 70μ.Χ. και το 135 μ.Χ., οπότε καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ και η επανάσταση των Ιουδαίων κατά των Ρωμαίων έληξε άδοξα, οι Ιουδαιοχριστιανοί μετανάστευσαν σε άλλες περιοχές όπου άσκησαν επίδραση σε διάφορους λαούς.[1] Για παράδειγμα, οι Μανδαίοι ή Ζαβίρ, που με την άφιξη του Ισλάμ στο Ιράκ το 636 μ.Χ. θεωρήθηκαν ως ο τρίτος «λαός της βίβλου», οι μυστηριώδεις Σαβαίοι του Κορανίου, από τον καρμηλίτη ιεραπόστολο Ιωάννη a Jesu ο οποίος τους ανακάλυψε, αλλά και από τους ιστορικούς, θεωρήθηκαν να έχουν σχέση με τους αρχαίους ημεροβαπτιστές  ή μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή. Στοιχεία της γλώσσας τους υποδεικνύουν αραμαϊκή προέλευση. Ένα από τα κείμενα των Μανδαίων μιλά για τη φυγή των «Ναζαρηνών» ή «Ναζωραίων» από τις περιοχές του Ιορδάνη, κατά την εποχή των ιουδαϊκών πολέμων και της καταστροφής της Ιερουσαλήμ, περίπου το 70 μ.Χ.

Οι χριστιανοί στο Κοράνιο και συγκεκριμένα στα 2:62,111-113, 120, 135, 140, 5:14, 18, 51, 69, 82, 9:30, 12:17 (εδάφια της Μεδίνα) αποκαλούνται «Νασάρα» (نصارى). Ο Ιμπν Καθίρ συσχετίζει τη λέξη «an nasara»,  με τη λέξη «ανσάρ» (βοηθός), καθώς προέρχονται από τα γράμματα-ρίζες NSR, όμως η «ανσάρ» είναι αραβική ενώ το «Νασάρα» έχει υπόβαθρο εβραϊκό. Δίνει κι άλλη μια ετυμολογία για το «Νασάρα», που σχετίζεται με το ότι κατοικούσαν στην An-Nαsira, δηλαδή τη Ναζαρέτ. Δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε πόσο θυμίζει η λέξη «Νασάρα» το «Ναζαρηνοί» , που χαρακτήριζε τους Εβιωνίτες.

Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε με τα όσα είπε ο συγγραφέας του βιβλίου «Ο ιερέας και ο προφήτης» στην εκπομπή «Η τολμηρή ερώτηση».

Περιληπτικά και σε ελεύθερη απόδοση, είπε τα εξής:

Ανάμεσα στα πολλά βιβλία που κυκλοφορούσαν στους πρώτους αιώνες της χριστιανικής Εκκλησίας ήταν και το «καθ΄Εβραίους ευαγγέλιο», ένα απόκρυφο που δίδασκε ότι ο Ιησούς ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος που προικίστηκε με το Άγιο Πνεύμα, όταν βαφτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Τότε έγινε ο Χρισμένος Μεσσίας, αν και δεν ήταν θεϊκός. Αυτό το Άγιο Πνεύμα παρέμεινε με τον Ιησού μέχρι την ημέρα της Σταύρωσης. Στη συνέχεια απομακρύνθηκε από αυτόν και ο Ιησούς πέθανε, όχι για τις αμαρτίες του κόσμου, αλλά ως ένα συνηθισμένο πρόσωπο.

Καθώς από τη μεριά του Ιουδαϊσμού υπήρχε πλήρης απόρριψη των χριστιανών με εβραϊκή καταγωγή [ως αποστατών και εθνοπροδοτών], κι απ’ τη μεριά του Χριστιανισμού εκκλησιαστικές σύνοδοι συγκαλούνταν στα χριστιανικά κέντρα της Ρώμης, της Ιερουσαλήμ και της Κωνσταντινούπολης για να διαχωρίσουν τη χριστιανική ορθοδοξία από την αίρεση, οι ομάδες που θεωρούνταν από Εβραίους και Χριστιανούς αιρετικές αναγκάστηκαν να μεταναστεύουν όλο και πιο μακριά. Μία από αυτές τις ομάδες, οι Εβιωνίτες, ακολουθούσαν τις διδαχές του καθ΄Εβραίους Ευαγγελίου. Μερικές φορές περιγράφονται ως ιουδαιοχριστιανοί, επειδή συνέχισαν πολλές εβραϊκές θρησκευτικές πρακτικές ενώ δέχθηκαν τον Ιησού ως τον Μεσσία. Μερικοί από αυτές τις ομάδες πήγαν προς τη Μέκκα, στη Σαουδική Αραβία, γενέτειρα του Μουχάμμαντ.

Η αληθινή ιστορία του Μουχάμμαντ δεν ξεκινά με τη γέννησή του, αλλά με τον πρόγονό του τον Κουσάι (Qusay) πέντε γενιές νωρίτερα. Αυτός παντρεύτηκε την κόρη του ηγέτη της φυλής των Κουραϊσιτών, και τελικά ο ίδιος έγινε ο αρχηγός τους. Αγόρασε επίσης το κλειδί για την Κάαμπα, η οποία παρείχε μια πηγή εσόδων που προέρχονταν από την επίσκεψη φυλών που λάτρευαν τα είδωλα τους εκεί. Όταν ο Κουσάι πέθανε έγινε ηγέτης ο γιος του ο Abdel Manaf, τον οποίο με τη σειρά του ακολούθησε ο γιος του Χάσιμ (προ-προπάππος του Μουχάμμαντ). Όπως συμβαίνει με πολλές εκτεταμένες οικογένειες καθώς περνάνε οι γενεές, μία πλευρά έγινε πλουσιότερη από τις άλλες. Ο παππούς του Μουχάμμαντ Αμπντέλ Μουτάλεμπ και ο πατέρας του ο Αμπντάλα ήταν από το φτωχότερο κλαν. Ο ίδιος ο Μουχάμμαντ γεννήθηκε σε εκείνη την πλευρά της οικογένειας, γεγονός που εξηγεί την περιγραφή του στο Κοράνιο ως ένα φτωχό ορφανό ( Κοράνι 93:6-9).

Η πλούσια πλευρά περιλάμβανε μια πλούσια επιχειρηματία που ονομαζόταν Χαντίτζα (Khadija) και τον εξάδελφό της Ουάρακα μπιν Νάουφαλ (Waraqa bin Nawfal). Σε αυτή την πλευρά ακολουθούσαν τις διδασκαλίες των Εβιωνιτών, και ο Ουάρακα μπιν Νάουφαλ ήταν ο κύριος ιερέας τους. Ο συνηθισμένος μουσουλμανικός ισχυρισμός, ότι στις αραβικές φυλές ήταν όλοι Jahiliya ή αδαείς πριν από τον Μουχάμμαντ, δημιουργήθηκε από τους ίδιους τους μουσουλμάνους για να μπει μια σφήνα μεταξύ αυτών και όλων των άλλων. Πολλοί από αυτές τις φυλές ακολουθούσαν διάφορες χριστιανικές και εβραϊκές παραδόσεις.

Ο Ουαράκα μπιν Νάουφαλ, με την ειδική έμφαση που έδιναν οι Εβιωνίτες στη φροντίδα για τους φτωχούς, φρόντισε ιδιαίτερα τον ορφανό Μουχάμμαντ. Τον δίδαξε να διαβάζει και να γράφει, καθώς και να μεταφράζει θρησκευτικά κείμενα από την αραμαϊκή στα αραβικά. Ο μουσουλμανικός ισχυρισμός ότι ο Μουχάμμαντ ήταν αναλφάβητος ήταν άλλος ένας μύθος που δημιουργήθηκε από τους πρώτους μουσουλμάνους προς στήριξη του ισχυρισμού τους ότι το Κοράνιο ήταν μια ειδική αποκάλυψη από τον Θεό. Δεδομένου ότι ο Μουχάμμαντ μεγάλωσε , ο Ουάρακα κάλεσε τον νεαρό να ζήσει μαζί με τους συνεργάτες του για τα θρησκευτικά τους προσκυνήματα. Μία φορά το χρόνο, κατά τη διάρκεια της νηστείας ένα μήνα πριν από το Πάσχα (tahannoth), η ομάδα των νηστευτών ζούσε με λαχανικά, γιαούρτι, και άζυμο ψωμί. Η αναχώρηση περιλάμβανε προσευχή, ενατένιση, επανάληψη και επίκληση του ονόματος του Θεού, και ανάγνωση της Βίβλου στη σιωπή και την πλήρη απομόνωση από τους κατοίκους της Μέκκας. Μετά την νηστεία, θα κύκλωναν την Κάαμπα 7 φορές. Έτσι εκπαιδεύτηκε να λαμβάνει αποκαλύψεις ο Μουχάμμαντ. Εκτός από τον ιερέα Ουάρακα, στο κόμμα περιλαμβάνονταν οι: Abd al-Mutallib (παππούς του Μουχάμμαντ), Othman bin Al Howeireth, Abû Umayya ibn Al-Mughîra (μάλλον ο πατέρας της Ουμ-Σαλάμα, μετέπειτα συζύγου του Μουχάμμαντ), Abdalah bin Jahsh (εξάδελφος του Μουχάμμαντ και αδελφός της μετέπειτα συζύγου του Ζεϊνάμπ). [Σύμφωνα με ιστορικούς του Ισλάμ, συμμετείχε και ο ποιητής Umayya ibn Abî as-Salt, ένας από τους συγγενείς του Μουχάμμαντ, του οποίου την ποίηση ο Μουχάμμαντ αγαπούσε κι έβαλε αποσπάσματά της στο Κοράνι]. Ο Ουάρακα αναγνώρισε τις θρησκευτικές τάσεις του Μουχάμμαντ και τις ηγετικές του ικανότητες, και έλπιζε ότι θα τον διαδεχόταν ως ηγέτης των Εβιωνιτών στη Μέκκα (το ίδιο το Κοράνιο διευκρινίζει ότι, όταν ο Μουχάμμαντ ξεκίνησε να κηρύττει στους φτωχούς της Μέκκας, δεν τους έλεγε για το «Ισλάμ», αλλά για το μονοθεϊσμό του Αβραάμ). Ο Ουάρακα βρήκε στον Μουχάμμαντ απασχόληση στα καραβάνια με καμήλες της εξαδέλφης του Χαντίζα, που πήγαιναν στη Δαμασκό και στη Βασόρα, και αργότερα όταν έγινε 25 ετών κι εκείνη ήταν 40, κανόνισε το γάμο του μαζί της. Ο γάμος έγινε σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, πράγμα που σήμαινε πως ο Μουχάμμαντ δεν έλαβε καμιά άλλη σύζυγο όσο ζούσε η Χαντίτζα. Τα δύο κλαν συναντήθηκαν κατά την τελετή του γάμου. Έτσι, ο Ουάρακα φρόντισε ο προστατευόμενός του να γίνει πλούσιος, και εν δυνάμει ηγέτης και διάδοχος της θέσης του στην ιεραρχία ως «πατριάρχης» της αίρεσης της Μέκκας.

Ο Μουχάμμαντ είχε πολλές αποκαλύψεις που τον φόβιζαν, επειδή νόμιζε ότι ήταν ο Σατανάς (shaytan) ή κακά πνεύματα που τον παρενοχλούσαν. Η Χαντίζα, βοηθούμενη από τον Ουάρακα, καθησύχασε τον Μουχάμμαντ ότι τον είχε επιλέξει ο καλός αρχάγγελος να κηρύξει το μήνυμα, και ο Ουάρακα ευλόγησε τον Μουχάμμαντ και τον έστειλε να προσηλυτίσει τους ανθρώπους στη Μέκκα. Μερικοί από τους φτωχότερους και εκείνους που βρίσκονταν στη χαμηλότερη κοινωνική βαθμίδα τον ακολουθούσαν. Σε πολλούς ισχυρούς παγανιστές δεν άρεσε το κήρυγμά του, αλλά δεν μπορούσαν να τον πειράξουν επειδή τον προστάτευαν ο Ουάρακα, η Χαντίζα και ο θείος του Abi Taleb.

Όταν ο Ουάρακα πέθανε, οι αποκαλύψεις σταμάτησαν να εμφανίζονται επί τέσσερα χρόνια στον Μουχάμμαντ. Όταν πέθανε και η Χαντίζα, αυτός ήταν πάνω από 40 ετών και είχε μείνει χωρίς πνευματικούς οδηγούς και συμπαραστάτες. Μετά το θάνατο του θείου του Αμπού Τάλεμπ έχασε και τη στήριξη των φατριών κι έφυγε από τη Μέκκα για να συναντήσει ορισμένους από τους οπαδούς και του στην πόλη της Μεδίνα, 250 μίλια προς τα βόρεια. Μια νέα φάση του Ισλάμ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη, καθώς το «μήνυμα» του θεού και ο τρόπος ζωής του Μουχάμμαντ άλλαξε δραστικά. Το μήνυμά του έγινε μήνυμα κατάκτησης και αυτοκρατορίας, και ο τρόπος ζωής του (όπως και πολλών αυτοαποκαλούμενων προφητών πριν και μετά από αυτόν) είχε κι έναν θεό να του παρέχει οτιδήποτε ήθελε, μεταξύ άλλων και πολλές γυναίκες, όπως επιθυμούσε η καρδιά του.

Η θέση οτι το Ισλάμ προήλθε απο τον Ιουδαιοχριστιανισμό δεν είναι με κανένα τρόπο μοναδική στον Ιωσήφ αλ-Καζί. Όπως σημειώνει ο επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών  Σωτήριος Δεσπότης,

«ο χαμένος συνδετικός κρίκος μεταξύ χριστιανισμού και ισλάμ είναι, σύμφωνα με αρκετούς ερευνητές ο Ιουδαιοχριστιανισμός, ο οποίος από τον αγ. Επιφάνιο Σαλαμίνος χαρακτηρίστηκε ως μία από τις 80 τότε γνωστές αιρέσεις (Πανάριον 374-377): οι Ναζηραίοι ομολογούσαν τον Ιησού ως υιό του Θεού,  ζούσανε όμως σύμφωνα με τα  μωσαϊκά έθιμα. Οι ιουδαιοχριστιανοί, και κυρίως οι Εβιωνίτες (οι πτωχοί του Θεού) και οι βαπτιστές σαβαίοι, οι οποίοι θεωρούσαν το Χριστό ως άνθρωπο εξ ανθρώπων Μεσσία εγκαταστάθηκαν στην αραβική χερσόνησο και μάλιστα στη Μεδίνα. Σημειωτέον ότι το ιουδαιοχριστιανικό ρεύμα επιβιώνει μέχρι σήμερα στην Αφρική και στις Ινδίες. Οι Αιθίοπες μονοφυσίτες, οι οποίοι διακρίνονται για την ευλάβεια και την πίστη τους στις παραδόσεις τιμούν την κιβωτό του Μωυσή (ταβότ), χρησιμοποιούνε μια σημιτική λειτουργική γλώσσα, ψέλνουν ψαλμούς με τη συνοδεία τυμπάνων και σαλπίγγων, έχουν καθιερώσει μαζί με τη βάπτιση την περιτομή, τιμούνε το Σάββατο, και έχουν αντίστοιχες διαιτητικές συνήθειες (απαγόρευση χοιρινού). Στη νότια Ινδία ζούνε 70.000 χριστιανοί Tekkumbgam ή Southist οι οποίοι έφθασαν εκεί στην Κεραλά από τη Συρία η Μεσοποταμία το 345 υπό την ηγεσία ενός Θωμά από την Κανά ή Χαναάν. Ομολογούν τον Ιησού ως το Μεσσία των Ιουδαίων. Σύμφωνα με τον A. Schlatter, κανείς από τους ηγέτες της χριστιανικής Καθολικής Εκκλησίας των πρώτων αιώνων δε μπορούσε να φανταστεί ποτέ ότι οι αιρετικοί και περιθωριοποιημένοι ιουδαιοχριστιανοί κάποτε θα ταρακουνούσαν τον κόσμο και θα σάρωναν Μητροπόλεις του χριστιανικού Βυζαντίου. Μονοθεϊσμός αντί τριαδολογίας, Πάσχων Δούλος του Κυρίου αντί του Θεανθρώπου (δύο υποστάσεων) είναι μόνο μερικά από τα πιστεύω των γνωστικιζόντων ιουδαιοχριστιανών, πιθανότατα Ελκεσαϊτών (που στο Κοράνι ονομάζονται Sabier)[2], οι οποίοι επηρεασμένοι και από το γνωστικισμό θεωρούσαν τον Ιησού ως τη σφραγίδα των Προφητών (πρβλ. Tertullian, Adversus Judaeos), εξέχων τίτλος κατόπιν του Μωάμεθ. Σύμφωνα με τον Σωζομενό (439-450) υπήρχαν ιουδαιοχριστιανοί οι οποίοι θεωρούσαν ως προπάτορες τον Ισμαήλ και την Άγαρ. Ίσως (και) αυτούς πολέμησε καταρχάς ο προφήτης του Ισλάμ στη Μεδίνα αλλά και από αυτούς πληροφορήθηκε πολλά γεγονότα αλλά και Μιδράς της βιβλικής παράδοση.

…

Στην Αραβία φαίνεται επίσης ότι ετιμάτο ήδη η Maryam η μητέρα του Isa-Ιησού, η οποία από σύγχυση με την Μαριάμ την αδελφή του Μωυσή, θεωρούνταν κόρη του Αμράμ και αδελφή του Ααρών και σίγουρα όχι Θεο-τόκος. Υπήρχε μάλιστα τοιχογραφία της στην Kaaba της Μέκκας, την οποία δεν κατέστρεψε ο Μωάμεθ. Δεν θεωρούνταν rasulu  llah απεσταλμένη από το Θεό (όπως ο Μωάμεθ αλλά και οι άλλοι προφήτες) αλλά siddiqa – αληθινή (5,75).»

Έχοντας υπόψη μας όλα αυτά, και κάποια ακόμη (όπως τη γνωριμία του Μουχάμμαντ με τον αρειανιστή μοναχό Μπαχίρα) δεν φαίνεται πια καθόλου παράξενο γιατί ο Ιωάννης Δαμασκηνός, ο μεγάλος Ορθόδοξος θεολόγος που μεγάλωσε μέσα στην αυλή του Mu’awiyah στη Δαμασκό και γνώρισε καλά το Ισλάμ, το θεωρούσε μια χριστιανική αίρεση…

---

[1] Οι χριστιανοί που ζούσαν στην Ιερουσαλήμ, γνώριζαν την προφητεία του Ιησού:

«Όταν όμως δείτε να κυκλώνεται από στρατεύματα η Ιερουσαλήμ, τότε να γνωρίσετε ότι έχει πλησιάσει η ερήμωσή της. Τότε όσοι είναι στην Ιουδαία ας φεύγουν στα όρη και όσοι είναι στο μέσο αυτής ας αναχωρήσουν και όσοι είναι στην ύπαιθρο ας μην εισέλθουν σ’ αυτή, γιατί ημέρες εκδίκησης είναι αυτές, για να ολοκληρωθούν όλα τα γραμμένα. Αλίμονο σε όσες έχουν στην κοιλιά παιδιά και σε όσες θηλάζουν εκείνες τις ημέρες. Γιατί θα γίνει καταπίεση μεγάλη πάνω στη γη και οργή στο λαό τούτο, και θα πέσουν από το στόμα της μάχαιρας και θα αιχμαλωτιστούν σε όλους τους εθνικούς, και η Ιερουσαλήμ θα πατιέται συνεχώς από τους εθνικούς, μέχρις ότου συμπληρωθούν οι καιροί των εθνικών» (Λουκάς 21:20-24).

Έτσι έφυγαν από την Ιερουσαλήμ στην Πέλλα της Ιορδανίας, όπου και παρέμειναν μέχρι το 135 μ.Χ. Σύμφωνα με το βιβλίο «Ιστορία του Ιουδαϊκού Χριστιανισμού» του Hugh Schonfield κάποιοι Ιουδαιοχριστιανοί βρίσκονταν στην Ιερουσαλήμ το διάστημα 132-135 μ.Χ. οπότε ξέσπασε η επανάσταση των Εβραίων κατά των Ρωμαίων, και ενώθηκαν στον πόλεμο με τους Εβραίους κάτω από τη σημαία του Μπαρ-Κοχεμπά, ταυτιζόμενοι μαζί τους εθνικά. Όταν όμως ο Ραβίνος Ακίβα ανακήρυξε τον Μπαρ-Κοχεμπά ως τον αναμενόμενο Μεσσία, οι Ιουδαιοχριστιανοί που θεωρούσαν τον Ιησού ως το Μεσσία των Ιουδαίων αρνήθηκαν να συμπράξουν, και πλέον θεωρούνταν και προδότες του έθνους τους. Καθώς οι Ρωμαίοι με τη νίκη τους ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ και απαγόρευσαν την είσοδο σε όλους τους Εβραίους, όσοι Ιουδαιοχριστιανοί επέζησαν έφυγαν απότην περιοχή.

[2] Σημειωτέον ότι και ο Πέρσης Μάνης (216-76) ο οποίος ήθελε στη συνέχεια των Ζαρατούστρα, Βούδα και ενός «γνωστικού» Χριστού να ιδρύσει μια καινούργια χριστιανική θρησκεία, στα νιάτα του ανήκε στην ιουδαιοχριστιανική αίρεση των Βαπτιστών – Ελκεσαϊτών και επηρεάστηκε από το νομικισμό και την αποκαλυπτική σκέψη.

Πού είναι ο Αντίχριστος, ΟΕΟ;

Σύμφωνα με το Sunan Abu Dawud, ο Μουχάμμαντ φέρεται να ισχυρίστηκε ότι ο Αντίχριστος (που ονομάζεται Dajjal) ήταν να εμφανιστεί λίγο μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους μουσουλμάνους. Ορίστε τα σχετικά χαντίθ:

Βιβλίο 37, Αριθμός 4281:

Ο Mu’adh ibn Jabal διηγήθηκε:

Ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: Η κατάσταση ακμής της Ιερουσαλήμ θα είναι όταν η Γιαθρίμπ (Μεδίνα) είναι σε ερείπια, το κατάσταση ερήμωσης της Γιαθρίμπ θα είναι όταν έρθει ο μεγάλος πόλεμος, το ξέσπασμα του μεγάλου πολέμου θα είναι στην κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολη όταν έρθει ο Dajjal (Αντίχριστος). Αυτός (ο Προφήτης) χτύπησε το μηρό του, ή τον ώμο του με το χέρι του και είπε: Αυτό είναι αλήθεια όπως και το ότι εσύ είσαι εδώ, ή όπως κάθεσαι (εννοούσε τον Mu’adh ιμπν Jabal).

Βιβλίο 37, Αριθμός 4282:

Ο Mu’adh ibn Jabal διηγήθηκε:

Ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: Ο μεγαλύτερος πόλεμος, η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και ο ερχομός του Dajjal (Αντιχρίστου) θα λάβει χώρα μέσα σε διάστημα επτά μηνών.

Βιβλίο 37, Αριθμός 4283:

Ο Abdullah ibn Busr διηγήθηκε:

Ο Προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: Ο χρόνος μεταξύ του μεγάλου πολέμου και της κατάκτησης της πόλης (Κωνσταντινούπολης) θα είναι έξι έτη, και ο Dajjal (Αντίχριστος) θα έρθει εμπρός στο έβδομο έτος.

Οι μουσουλμάνοι κατέλαβαν την Ιερουσαλήμ το 636 μ.Χ.. Η Κωνσταντινούπολη κατακτήθηκε από μουσουλμάνους τον Μάιο του 1453 μ.Χ. Ωστόσο, η προφητεία σχετικά με την ερήμωση της Γιαθρίμπ (Μεδίνα) και την έλευση του Αντίχριστου που θα λάμβανε χώρα επτά μήνες μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης δεν πραγματοποιήθηκε. Βάση των προηγούμενων παραδόσεων, ο Αντίχριστος ήταν να εμφανιστεί το Νοέμβριο του 1453. Όμως, είναι 2010 κι ακόμη δεν ήρθε! Πού είναι ο Αντίχριστος, ΟΕΟ;

Ορισμένοι μπορεί να πουν ότι τα γεγονότα αυτά αναφέρονται σε μελλοντικές κατακτήσεις. Για παράδειγμα, ότι η Κωνσταντινούπολη χρησιμοποιείται ως συνώνυμο για τη χριστιανική ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αυτό θα σήμαινε, επομένως, ότι η προφητεία λέει ότι οι Μουσουλμάνοι θα κατακτήσουν τη Ρώμη και μετά θα εμφανιστεί ο Αντίχριστος. Αυτή η λογική θυμίζει τα κόλπα των «Μαρτύρων του Ιεχωβά» και άλλων που προβλέπουν αποτυχημένα το τέλος του κόσμου, και μετά την αποτυχία αρχίζουν να κάνουν τις «προβλέψεις» τους πιο ελαστικές.

Το πρόβλημα στην περίπτωσή μας είναι ότι, αν ο Μουχάμμαντ μιλούσε για τη Ρώμη θα μπορούσε να είχε χρησιμοποιηθεί απλώς τη λέξη για τη Ρώμη. Ήξερε πολύ καλά τη διαφορά των δύο πόλεων καθώς (κατά την παράδοση) είχε στείλει επιστολές τόσο στον αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης, όσο και στον Πάπα της Ρώμης. Το να καλέσει τη Ρώμη είτε «Κωνσταντινούπολη» ή ακόμη και «Βυζάντιο» θα ήταν αναχρονιστικό για την εποχή του.

Ως εκ τούτου, είμαστε αναγκασμένοι να συμπεράνουμε ότι οι προβλέψεις του Μουχάμμαντ απέτυχαν να υλοποιηθούν, και το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι δεν ήταν πραγματικός προφήτης. Όμως, αυτές δεν είναι οι μόνες ψευδοπροφητείες του Μουχάμμαντ… Κάντε λίγο υπομονή και σύντομα θα δημοσιεύσουμε περισσότερες.

Η μουσουλμανική «ανοχή» προς τους μη-μουσουλμάνους

Στο άρθρο αυτό συνοψίσαμε για σας τα όσα είπε πρόσφατα στο πρόγραμμα “Shariah and Life” («Σαρία και ζωή») στο al-Jazeera TV ο σεΐχης Yusuf al-Qaradawi, εξηγώντας σε ένα μουσουλμανικό κοινό ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία ανοχής.

Ο Δρ al-Qaradawi ξεκίνησε τις παρατηρήσεις του αναφέροντας δύο κορανικούς στίχους: Ο πρώτος ήταν από τη sura Hud (11:118), όπου ο Μουχάμμαντ είπε ότι ο Αλλάχ θα μπορούσε να κάνει όλους τους ανθρώπους μουσουλμάνους, αν ήθελε. Ένας παρόμοιος στίχος βρίσκεται στη Yunus (10:99), όπου ο Αλλάχ υπενθύμισε στον Μουχάμμαντ ότι δεν θα μπορούσε να αναγκάσει τους ανθρώπους να γίνουν μουσουλμάνοι, δεδομένου ότι ο Αλλάχ ο ίδιος δεν το είχε κάνει.

Υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να θυμάστε όταν ακούτε τέτοια κείμενα. Το πρώτο είναι ότι συνήθως γράφτηκαν στη Μέκκα, πριν ο Μουχάμμαντ γίνει στρατιωτικός ηγέτης, όταν στηριζόταν μόνο στο κήρυγμα του για να προσελκύσει οπαδούς (το αποτέλεσμα ήταν μια θεαματική αποτυχία). Μουσουλμάνοι μελετητές έχουν συμφωνήσει καθ’ όλη τη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας ότι πολλά, αν όχι όλα αυτά τα «ανεκτικά» εδάφια καταργήθηκαν από τα μεταγενέστερα και πιο μαχητικά τμήματα του Κορανίου τα γραμμένα στη Μεδίνα.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι στίχοι μέσα στο γενικό τους πλαίσιο συχνά διδάσκουν το αντίθετο της ανοχής και του ελέους. Η επόμενη στροφή στην Hud υπενθυμίζει στους ανθρώπους ότι οι μη-μουσουλμάνοι θα ριχτούν στην κόλαση, και οι στίχοι της σούρα Yunus πριν και μετά από τοεν λόγω απόσπασμα ενημερώνουν τους μη-μουσουλμάνους ότι θα είναι οι τελικοί χαμένοι και τα αντικείμενα της οργής του Αλλάχ.

Το τρίτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η πρωταρχική διδασκαλία του Μουχάμμαντ ήταν ότι μόνο το Ισλάμ είναι αποδεκτό από τον Αλλάχ. Το Al-Imran, ένα κεφάλαιο του Κορανίου που γράφτηκε αργότερα στη Μεδίνα, το αναφέρει αυτό στο 3:19, και στους γύρω στίχους περιγράφει το μαρτύριο των μη-μουσουλμάνων στη μετά θάνατον ζωή. Ο Αλλάχ μπορεί να επιτρέπει σε κάποιους να μην είναι μουσουλμάνοι, και σε ορισμένες περιπτώσεις, εμποδίζει κάποιους από το να δεχτούν το Ισλάμ, αλλά όλοι αυτοί θα καταλήξουν να υποφέρουν στην κόλαση.

Ο Δρ al-Qaradawi συνέχισε με την ανάλυσή του για την «μουσουλμάνικη ανοχή». Όπως συμβαίνει πάντα, μίλησε από την πλευρά του κανόνα της πλειοψηφίας, την άνετη θέση όσων βρίσκονται στην εξουσία. Οι Μουσουλμάνοι βλέπουν συνήθως την πραγματικότητα μόνο από την πλευρά τους· δεν μιλούσε από τη σκοπιά ενός Κόπτη στην Αίγυπτο, ενός καθολικού στο νότιο Σουδάν, ενός Εβραίου στην Καζαμπλάνκα, ή ενός Χαλδαίου στη Μοσούλη. Είναι κάπως σαν να ακούμε έναν Αμερικάνο ιδιοκτήτη δούλων να μιλά για τα ωφέλη της δουλείας των δούλων του, αντί να τους επιτρέπει να πουν τις δικές τους ιστορίες.

Σύμφωνα με τον al-Qaradawi, οι Μουσουλμάνοι πάντα αντιμετωπίζουν με το μεγαλύτερο έλεος αυτούς τους τυχερούς ανθρώπους στους οποίους έφεραν το φως του Ισλάμ. Ποτέ δεν προσπάθησαν να εξαφανίσουν αυτούς τους ανθρώπους ή τις πεποιθήσεις τους (αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, με βάση τη συνολική εξαφάνιση των Χριστιανών και των Εβραίων της Αραβίας, η των Ζωροαστρών του Ιράν, και των Βουδιστών του Αφγανιστάν). Το μεγαλύτερο παράδειγμα της ανοχής των  μουσουλμάνων, σύμφωνα με τον Σεΐχη, είναι ότι το Ισλάμ επιτρέπει σε χριστιανές και Εβραίες γυναίκες να παντρεύονται άντρες μουσουλμάνους. Αγνοεί το γεγονός ότι τα παιδιά αυτών των γάμων θα πρέπει να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, ότι οι μουσουλμάνες γυναίκες δεν επιτρέπεται να παντρευτούν μη μουσουλμάνους άνδρες, και ότι σε περίπτωση διαζυγίου ή θανάτου του συζύγου οι μη μουσουλμάνες σύζυγοι δεν επιτρέπεται να τον κληρονομήσουν. Η απλή αλήθεια είναι ότι οι γάμοι μεταξύ των μη-μουσουλμάνων γυναικών και των μουσουλμάνων συζύγων τους δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αυξάνουν τη μουσουλμανική δύναμη και επιρροή.

Στη συνέχεια στην εκπομπή παίχτηκε απόσπασμα με τον Λιβανέζο καθηγητή χριστιανικής φιλοσοφίας Mushir Aoun. Ο Aoun υποστήριξε ότι η «ανοχή» είναι ένας ψευδεπίγραφος όρος στον αραβικό κόσμο, διότι το μόνο που σημαίνει είναι ότι η πλειοψηφία επιτρέπει στη μειοψηφία να έχει κάποια δικαιώματα, είτε πρόκειται για τη θρησκευτική μειονότητα των Αράβων χριστιανών ή για την πολιτική μειονότητα του Αράβων κοσμικών. Η ανοχή, σύμφωνα με τον Aoun, δεν μπορεί ποτέ να επιλύσει τις εντάσεις που υπάρχουν στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο, διότι η ανοχή ξεκινά με την προϋπόθεση ότι η πλειοψηφία κατέχει την αλήθεια και είναι πρόθυμη να παραχωρήσει ορισμένη από αυτή την αλήθεια, προς όφελος της μειονότητας. Η μόνη λύση σύμφωνα με τον καθηγητή, είναι να οικοδομήσουμε ένα ίδρυμα χωρίς θρησκευτική επιρροή που δίνει απόλυτη ισότητα σε όλους τους ανθρώπους.

Ο σεΐχης έκλεισε το πρόγραμμα επαναλαμβάνοντας απλώς αυτό που είχε πει πριν από την παρέμβαση του καθηγητή: ότι το Ισλάμ δίνει δικαιώματα σε μη-μουσουλμάνους που ζουν σε μουσουλμανικές κοινωνίες. Δεν μας είπε βέβαια πόσο περιορισμένα είναι τα δικαιώματα αυτά, ούτε κάτω από ποιες προϋποθέσεις δίνονται… Φαίνεται ότι η έννοια του να ζουν όλοι οι άνθρωποι, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Εβραίοι, ή άθεοι, με απόλυτη ισότητα δικαιωμάτων σε μια κοινωνία όπου οι μουσουλμάνοι είναι πλειοψηφία, είναι κάτι που ο Yusuf al-Qaradawi και οι λοιποί αυθεντικοί ισλαμιστές δεν μπορούν καν να κατανοήσουν.

Κοινές λογικές πλάνες που διαπράττουν μουσουλμάνοι

Κοινές λογικές πλάνες που διαπράττουν μουσουλμάνοι

Του Δρ. Robert Morey

Οι Χριστιανοί πρέπει να είναι έτοιμοι να απαντήσουν τις τυπικές ενστάσεις που διατυπώθηκαν εναντίον του Ευαγγελίου. Οι περισσότερες από τις ενστάσεις στηρίζονται σε απλές λογικές πλάνες. Τα ακόλουθα είναι μια λίστα με μερικές από τις πιο κοινές πλάνες που χρησιμοποιούνται από τους μουσουλμάνους.

Σημείωση: Ο μέσος μουσουλμάνος δεν γνωρίζει ότι τα επιχειρήματά του είναι λογικώς εσφαλμένα. Είναι ειλικρινής στις πεποιθήσεις του. Έτσι πρέπει να είστε υπομονετικοί καθώς του εξηγείτε γιατί τα επιχειρήματα του είναι άκυρα.

1. 1. Η πλάνη των λανθασμένων υποθέσεων: Στη Λογική, καθώς και στο Δίκαιο, «ιστορικό προηγούμενο» σημαίνει ότι το βάρος της απόδειξης ανήκει σε εκείνους που που ορίζουν νέες θεωρίες και όχι σε εκείνους των οποίων οι ιδέες έχουν ήδη επαληθευτεί. Το παλιό ελέγχει το νέο. Η ήδη εδραιωμένη αυθεντία κρίνει τους τυχόν νέους ισχυρισμούς για αυθεντία.
Δεδομένου ότι το Ισλάμ ήρθε πολλούς αιώνες μετά από τον Χριστιανισμό, το Ισλάμ έχει το βάρος της απόδειξης και όχι ο Χριστιανισμός. Η Αγία Γραφή ελέγχει και κρίνει το Κοράνι. Όταν η Βίβλος και το Κοράνι αντιφάσκουν μεταξύ τους, πρέπει λογικά η πρώτη θέση να δοθεί στην Αγία Γραφή ως την παλαιότερη αρχή. Το Κοράνιο είναι σε λάθος μέχρι να αποδείξει ότι έχει δίκιο.
Μερικοί μουσουλμάνοι παραβιάζουν την αρχή του ιστορικού προηγούμενου, ισχυριζόμενοι ότι το Ισλάμ δεν έχει το βάρος της απόδειξης και ότι το Κοράνι κρίνει την Αγία Γραφή.

2. Κυκλική επιχειρηματολογία: Αν έχετε ήδη δεχθεί ως αξίωμα αυτό που πρόκειται να δηλώσετε στο συμπέρασμά σας, τότε έχετε καταλήξει εκεί όπου αρχίσατε και δεν αποδείξατε τίποτα.

Αν καταλήξεις εκεί απ’ όπου ξεκίνησες, δεν έχεις πάει πουθενά.

Παραδείγματα:
#1 Αποδεικνύουν τον Αλλάχ από το Κοράνι και στη συνέχεια αποδεικνύουν το Κοράνι από τον Αλλάχ.
#2 Αποδεικνύουν τον Μωάμεθ από το Κοράνι και στη συνέχεια αποδεικνύουν το Κοράνι από τον Μωάμεθ.
# 3 Αποδεικνύουν το Ισλάμ από το Κοράνι και στη συνέχεια αποδεικνύουν το Κοράνι από το Ισλάμ.

3. Ψευδής Αναλογία: Το να συγκρίνουμε δύο πράγματα σαν να είναι παράλληλα όταν στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου τα ίδια.

Παραδείγματα:
# 1 Πολλοί μουσουλμάνοι υποθέτουν εσφαλμένα ότι μουσουλμάνοι και χριστιανοί συμμερίζονται τις ίδιες έννοιες περί Θεού, αποκάλυψης, θεοπνευστίας, διατήρησης κειμένου, Αγίας Γραφής, προφητικού αξιώματος, βιβλικής ιστορίας, μεταστροφής, κλπ.
# 2 Επειδή δίδεται μια ψευδής αναλογία μεταξύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού, ορισμένοι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι κάθε επιχείρημα που αντικρούει το Κοράνι θα αντικρούσει επίσης τη Βίβλο· κάθε επιχείρημα το οποίο αντικρούει τον Μωάμεθ θα αντικρούει επίσης τον Ιησού Χριστό, κλπ.
# 3 Για παράδειγμα, πολλοί μουσουλμάνοι ισχυρίζονται ότι ο Μωάμεθ και όλοι οι προφήτες ήταν αναμάρτητοι. Μπορούν ακόμη και να αρνηθούν ότι ο Αβραάμ ήταν (αρχικά) ειδωλολάτρης. Έτσι, όταν ένας Χριστιανός τους επισημαίνει όλα τα κακά πράγματα που έκανε ο Μωάμεθ (μαζικές δολοφονίες, κακοποίηση παιδιών, ψέματα, κ.λπ.), οι μουσουλμάνοι θα πουν, «Αν έχετε δίκιο, τότε θα πρέπει επίσης να απορρίψετε τους βιβλικούς προφήτες σας για τα κακά πράγματα που έκαναν.» Αυτό που πραγματικά λένε είναι, «Αν απορρίψετε τον προφήτη μου, τότε θα πρέπει να απορρίψετε τους προφήτες σας επίσης. Σε περίπτωση που ο Μωάμεθ ήταν ένας ψευδοπροφήτης, τότε και οι προφήτες σας είναι επίσης ψευδοπροφήτες».
Η ρίζα του προβλήματος είναι ότι η μουσουλμανική έννοια του προφητικού αξιώματος δεν είναι η ίδια με τη χριστιανική έννοια του προφητικού αξιώματος. Εμείς διδάσκουμε ότι οι προφήτες αμαρτάνουν όπως οποιοσδήποτε άλλος. Έτσι, ενώ το Ισλάμ αντικρούεται από τις αμαρτίες του Μωάμεθ, ο Χριστιανισμός δεν θίγεται καθόλου. Ο μουσουλμάνος είναι ένοχος για τη δημιουργία μιας «ψευδούς αναλογίας».
Κάθε φορά που ένας μουσουλμάνος αποκρίνεται σε μια χριστιανική επίθεση κατά του Κορανίου, του Μωάμεθ, ή του Αλλάχ αποτινάζοντας το επιχείρημα και εφαρμόζοντάς το στην Αγία Γραφή, τον Ιησού ή την Τριάδα σαν το Ισλάμ και ο Χριστιανισμός να είναι αλληλοεξαρτώμενα, είναι ένοχος για πλάνη ψευδούς αναλογίας. Το Ισλάμ μπορεί να είναι ψευδές και ταυτόχρονα ο Χριστιανισμός να είναι αληθής.

4. Η πλάνη της έλλειψης σχέσης: Όταν παρουσιάζετε θέματα τα οποία δεν έχουν καμία λογική σχέση με το υπό συζήτηση θέμα, χρησιμοποιείτε άσχετα επιχειρήματα.

Παραδείγματα:
# 1 Μερικοί μουσουλμάνοι υποστηρίζουν, «Το Κοράνιο είναι ο Λόγος του Θεού, διότι το κείμενο του Κορανίου έχει διατηρηθεί τέλεια.» Το επιχείρημα αυτό είναι εσφαλμένο για δύο λόγους:

α) Στην πραγματικότητα, το κείμενο του Κορανίου δεν έχει διατηρηθεί τέλεια. Το κείμενο έχει προσθήκες, διαγραφές, συγκρουόμενα χειρόγραφα, και παραλλαγή αναγνώσεων όπως και κάθε άλλη αρχαία γραφή.
β) Από λογικής απόψεως, είναι άσχετο το αν το κείμενο του Κορανίου έχει διατηρηθεί, διότι η συντήρηση δεν συνεπάγεται λογικά θεοπνευστία. Ένα βιβλίο μπορεί να αντιγραφεί τέλεια χωρίς αυτό να συνεπάγεται ότι είναι θεόπνευστο.

# 2 Όταν οι μουσουλμάνοι επιτίθονται στο χαρακτήρα και τα κίνητρα όποιου επικρίνει το Ισλάμ, χρησιμοποιούν άσχετα επιχειρήματα. Ο χαρακτήρας κάποιου δεν είναι ένδειξη για το αν σας λέει την αλήθεια. Καλοί άνθρωποι μπορούν να πουν ψέματα και κακοί άνθρωποι μπορούν να πουν την αλήθεια. Έτσι κάθε φορά που ένας μουσουλμάνος δυσφημίζει κάποιον ως «πρόστυχο» «ανέντιμο», «ρατσιστή», «ψεύτη», «παραπλανητικό», κλπ., όχι μόνο διαπράττει μια λογική πλάνη, αλλά αποκαλύπτει ότι δεν μπορεί να υπερασπιστεί διανοητικά τις πεποιθήσεις του. (Βλ. και Επιχείρημα Ad hominem)
# 3 Όταν ορισμένοι μουσουλμάνοι έρχονται αντιμέτωποι με την ειδωλολατρική προέλευση του Κορανίου, υπερασπίζονται το Κοράνι απαντώντας «Αλλά οι χριστιανοί γιορτάζουν τα Χριστούγεννα που ήταν αρχικά μια ειδωλολατρική γιορτή! Έτσι, τόσο οι Μουσουλμάνοι όσο και οι Χριστιανοί έχουν πάρει τις τελετές τους από τους ειδωλολάτρες.»

Το επιχείρημα αυτό είναι εσφαλμένο για πολλούς λόγους.

α) Είναι μια ψευδής αναλογία να παραλληλίζουμε την ειδωλολατρική προέλευση των τελετών που διατάζει το Κοράνι με τις σημερινές γιορτές που δεν εντέλλονται πουθενά στη Βίβλο. [Σ.τ.Μ. ούτε και στην Παράδοση της Εκκλησίας]. Αυτό που κάνουν ορισμένοι σύγχρονοι Χριστιανοί δεν έχει καμία λογική σχέση με ό, τι το Κοράνι διατάζει τους μουσουλμάνους να κάνουν (π.χ. το Προσκύνημα κ.λπ.).
β) Είναι άσχετο το γεγονός ότι ορισμένοι Χριστιανοί επιλέγουν να γιορτάσουν τη γέννηση του Χριστού με έθιμα ειδωλολατρικής προέλευσης όπως το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεδομένου ότι η Αγία Γραφή δεν δίνει τέτοιες εντολές πουθενά, είναι ένα θέμα προσωπικής ελευθερίας. Αλλά οι μουσουλμάνοι διατάζονται από το Κοράνι να πιστεύουν και να κάνουν πολλά πράγματα τα οποία προήλθαν από την ειδωλολατρία εκείνης της εποχής.
γ) Ο μουσουλμάνος που χρησιμοποιεί το επιχείρημα αυτό ουσιαστικά παραδέχεται ότι το Κοράνι δεν «στάλθηκε προς τα κάτω», αλλά κατασκευάστηκε από ειδωλολατρικές πηγές. Αυτό σημαίνει ότι έχει γίνει ένας άπιστος (Σούρα 25:4-6).

# 4 Ορισμένοι μουσουλμάνοι υποστηρίζουν ότι το Κοράνιο είναι ο Λόγος του Θεού, διότι περιέχει ορισμένες ιστορικά και επιστημονικά ακριβείς δηλώσεις. Το επιχείρημα αυτό είναι άσχετο. Μόνο και μόνο επειδή ένα βιβλίο είναι σωστό σε ορισμένα ιστορικά ή επιστημονικά σημεία δεν σημαίνει ότι είναι θεόπνευστο. Δεν μπορείτε να πάρετε τα χαρακτηριστικά ενός μέρους και να τα εφαρμόσετε στο σύνολο. Ένα βιβλίο μπορεί να είναι ένα μείγμα αληθινών και ψευδών δηλώσεις. Έτσι, είναι λογικό λάθος να υποστηρίζουν ότι το σύνολο του Κορανίου είναι αλήθεια αν κάνει μία δήλωση που ισχύει.
Όταν ένας μουσουλμάνος ισχυρίζεται ότι η ιστορία και επιστήμη «αποδεικνύουν» το Κοράνι, αυτό σημαίνει ότι στην πραγματικότητα αναγνωρίζει ότι η ιστορία και η επιστήμη μπορούν επίσης να αντικρούσουν το Κοράνι. Αν το Κοράνιο περιέχει μόνο ένα ιστορικό λάθος ή ένα επιστημονικό λάθος, τότε το Κοράνιο δεν είναι ο Λόγος του Θεού. Επαλήθευση και διάψευση πάνε χέρι-χέρι.
# 5 Το σημερινό νόημα μιας λέξης είναι άσχετο με το τι σήμαινε στην αρχαιότητα. Η λέξη «Αλλάχ» είναι ένα καλό παράδειγμα. Όταν κάποιοι μουσουλμάνοι αντιμετωπίζουν τα ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι αυτή τη λέξη χρησιμοποιούσαν οι ειδωλολάτρες Άραβες στην προ-ισλαμική εποχή αναφερόμενοι σε έναν υψηλό θεό που ήταν παντρεμένος με τη θεά του ήλιου και είχε τρεις κόρες, θα παραθέσουν λεξικά, εγκυκλοπαίδειες, κλπ. για να αποδείξουν (sic) ότι «Αλλάχ σημαίνει Θεός.» Χρησιμοποιούν σύγχρονους ορισμούς για να καθορίσουν τι σήμαινε η λέξη πάνω από χίλια χρόνια πριν! Το τι σημαίνει τώρα η λέξη «Αλλάχ» δεν έχει σημασία για το τι σήμαινε πριν τον Μωάμεθ.

5. Η πλάνη της Αμφισημίας (διπλής σημασίας λέξεων ή φράσεων): Εάν υποθέσουμε ότι ο καθένας έχει τον ίδιο ορισμό για λέξεις, όπως Θεός, Ιησούς, αποκάλυψη, έμπνευση, προφήτης, θαύμα κ.λπ., πολύ απλά πέφτουμε σε λογική πλάνη.
# 1 Όταν ένας μουσουλμάνος λέει, «χριστιανοί και μουσουλμάνοι λατρεύουν τον ίδιο Θεό,» διαπράττει την πλάνη της αμφισημίας. Ενώ οι Χριστιανοί λατρεύουν τον Τριαδικό Θεό Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύματος, οι μουσουλμάνοι λατρεύουν μια Μονιστική θεότητα. Προφανώς, λατρεύουν διαφορετικούς θεούς.
# 2 Όταν ένας μουσουλμάνος λέει, «Πιστεύουμε κι εμείς στον Ιησού,» διαπράττει την πλάνη της αμφισημίας. Ο «Ιησούς» του Κορανίου, δεν είναι ο Ιησούς της Βίβλου. Το Ισλάμ κηρύττει «άλλο Ιησού» (Β΄ Κορ. 11:4). Ο Ιησούς της Βίβλου είναι ο Υιός του Θεού που πέθανε στο σταυρό για τις αμαρτίες μας. Αλλά ο «Ιησούς» του Κορανίου δεν είναι ο Υιός του Θεού και δεν έχει πεθάνει στο σταυρό για τις αμαρτίες μας. Έτσι, είναι εσφαλμένο για τους μουσουλμάνους να πουν στους Χριστιανούς ότι πιστεύουν κι αυτοί στον Ιησού.
# 3 Όταν ένας μουσουλμάνος υποθέτει ότι οι Χριστιανοί έχουν την ίδια έννοια της αποκάλυψης, όπως οι μουσουλμάνοι, είναι ένοχος για πλάνη της αμφισημίας. Σύμφωνα με το Ισλάμ, το Κοράνιο ήταν γραμμένο στον ουρανό από τον Αλλάχ και δεν έχει γήινες πηγές. Όταν αποδεικνύουμε ότι προέρχεται από γήινες πηγές, αυτό απειλεί τη θεοπνευστία του Κορανίου.
Από την άλλη, η Βίβλος δεν ισχυρίζεται ότι μια μέρα έπεσε από τον ουρανό. Παραθέτει ανοιχτά από γήινες πηγές. Χρησιμοποιεί προ-υπάρχουσες πηγές χωρίς καμία απολύτως δυσκολία. Έτσι, ενώ το Κορανιο απειλείται από ιστορικές πηγές, η Βίβλος επιβεβαιώνονται από αυτές.
#4 Όταν ένας μουσουλμάνος σας λέει ότι η λέξη «Αλλάχ» έχει μόνο μία έννοια: «τον ένα, αληθινό Θεό,» υποθέτει μια πλάνη. Η λέξη «Αλλάχ» έχει πολλές διαφορετικές σημασίες.

α) Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως γενικός όρος, όπως η αγγλική λέξη «Θεός». Έτσι, μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε θεό ή θεά, ανεξάρτητα αν εάν θεωρείται αληθινός ή ψευδής θεός. (πχ. οι «Αλλάχ» του Ινδουισμού.)
β) Το «Έθνος του Ισλάμ» τον χρησιμοποιεί για να αναφερθεί στους Wallace Dodd Ford, Elijah Muhammad, και Louis Farrakhan ως «Αλλάχ» και διδάσκει ότι όλοι οι μαύροι είναι «Αλλάχ».
γ)  Έχει χρησιμοποιηθεί από ορισμένους Χριστιανούς σε αραβόφωνες χώρες ως κοινή ονομασία για την Αγία Τριάδα.
δ)  Έχει χρησιμοποιηθεί στην προ-ισλαμική εποχή από τους ειδωλολάτρες Άραβες για να αναφερθούν στον θεό της σελήνης που ήταν ο πατέρας της al-Lat, της al-Uzza και της Manat.
ε) Χρησιμοποιείται από τους μουσουλμάνους για να αναφερθούν στο θεό τους.

Το Ισλάμ και ο Χριστιανισμός δεν λατρεύουν τον ίδιο Θεό. Οι Χριστιανοί λατρεύουν την Αγία Τριάδα, ενώ οι μουσουλμάνοι λατρεύουν μια μονιστική θεότητα.

6. Η πλάνη της βίας: Το Κοράνι δίνει εντολές στους μουσουλμάνους να διεξάγουν πόλεμο κατά των μη μουσουλμάνων και αποστατών (Σούρα 5:33, 9:5, 29).
Μερικοί μουσουλμάνοι χρησιμοποιούν μια ψευδή αναλογία για να απαντήσουν σε αυτό το επιχείρημα. Απαντούν λέγοντας, «Λοιπόν, τι γίνεται με τις Σταυροφορίες; Εσείς οι Χριστιανοί κάνατε χρήση βίας όπως ακριβώς και οι μουσουλμάνοι».
Είναι λογικό σφάλμα να δημιουργούμε έναν παραλληλισμό μεταξύ μουσουλμάνων που σκοτώνουν ανθρώπους από υπακοή στο Κοράνι και Χριστιανών που σκοτώνουν ανθρώπους από ανυπακοή προς την Αγία Γραφή. Ενώ το Κοράνι δίνει εντολές για Τζιχάντ, η Καινή Διαθήκη την απαγορεύει.

7. Η πλάνη του να συγχέονται οι ερωτήσεις επί γεγονότων (ή δεδομένων) με ερωτήσεις συνάφειας: Το αν κάτι είναι εκ των πραγμάτων αληθές διαφέρει εντελώς από το αν αισθάνεστε πως σχετίζεται με κάτι άλλο.

Τα δύο θέματα πρέπει να κρατηθούν χωριστά.
Παραδείγματα:
# 1 Όταν ένας χριστιανός υποστηρίζει ότι ορισμένες από τις πεποιθήσεις και τα τελετουργικά του Κορανίου προήλθαν από τον προ-ισλαμικό Αραβικό παγανισμό, οι μουσουλμάνοι θα το αρνηθούν αρχικά. Αλλά καθώς δίνονται όλο και περισσότερα στοιχεία, κάποιος μουσουλμάνος συχνά θα κάνει μια απότομη/ξαφνική αναστροφή και θα αρχίσει το επιχείρημα, «Ε, και λοιπόν; Μήπως εσείς οι Χριστιανοί δεν έχετε πάρει τα Χριστούγεννα από τους ειδωλολάτρες;» Ο μουσουλμάνος έχει τώρα διαπράξει τρεις πλάνες:

α) Το επιχείρημα «Ε, και λοιπόν;» ασχολείται με το αν κάτι έχει σχέση με κάτι άλλο, και όχι με το αν είναι γεγονός/δεδομένο. Πρέπει να σταματήσετε τον μουσουλμάνο σε εκείνο το σημείο και να τον ρωτήσετε, «Μιας και τώρα καταπιάνεσαι με το αν οι παγανιστικές ρίζες του Κορανίου έχουν σχέση (με προακτικές παγανιστικής προέλευσης στον Χριστιανισμό), αυτό σημαίνει ότι τώρα συμφωνείς στο γεγονός της ειδωλολατρικής προέλευσης του Ισλάμ; »
β) Ο μουσουλμάνος έχει επίσης διαπράξει την πλάνη της αμφισημίας. Η Βίβλος δεν απειλείται από ιστορικές πηγές. Αναφέρεται ελεύθερα σε αυτές και ακόμη και τις αναφέρει (Πράξεις 17: 28). Αλλά το Κοράνι αρνείται ότι έχει οποιαδήποτε επίγειες ιστορικές πηγές (Σούρα 25:4-6).
γ) Έχει επίσης πέσει στην πλάνη της ψευδούς αναλογίας. Η Αγία Γραφή και το Κοράνιο είναι δύο εντελώς διαφορετικά βιβλία. Η θεοπνευστία της Αγίας Γραφής δεν εξαρτάται από την τύχη του Κορανίου, διότι αυτό που ισχυρίζονται οι μουσουλμάνοι για το Κοράνι δεν είναι αυτό που ισχυρίζονται οι Χριστιανοί για την Αγία Γραφή.

8. Φωνητικές πλάνες: Ο φωνητικός ήχος μιας λέξης δεν πρέπει να χρησιμοποιείται για να διαστρέψει το νόημά της. Για παράδειγμα,
α) Μερικοί Μουσουλμάνοι προσπαθούν να αποδείξουν ότι η λέξη «Αλλάχ» είναι στην ελληνική Καινή Διαθήκη, λόγω της ελληνικής λέξης αλλά. Όμως, ενώ η λέξη προφέρεται «αλλά» (παρόμοια με το Αλλάχ), σημαίνει μόνο «αλλά» στα ελληνικά. Δεν έχει καμία σχέση με την αραβική «Αλλάχ».
β) Μερικοί Μουσουλμάνοι ισχυρίστηκαν ότι η λέξη «Αλλάχ» είναι στην Αγία Γραφή, λόγω της βιβλικής λέξης «Αλληλούια» («Allelujah»). Μετά προφέρουν λάθος τη λέξη ως «Αλλάχ-λούια!» Αλλά η λέξη «Αλληλούια» δεν είναι μια σύνθετη λέξη με την αραβική «Αλλάχ» να είναι το πρώτο μέρος της λέξης. Είναι μια εβραϊκή λέξη με το όνομα του Θεού να είναι το «ΓΙΑΧ» («JAH») (ή Γιαχβέ) και το ρήμα «άλλε» («alle») σημαίνει «αίνος (έπαινος) στον». Η λέξη σημαίνει «αίνος (έπαινος) για τον Γιαχβέ.» Η αραβική λέξη «Αλλάχ» δεν υπάρχει σ’ αυτή τη λέξη.
γ) Το ίδιο σφάλμα βρίσκουμε στο μουσουλμανικό επιχείρημα ότι η λέξη «Baca» (Ψαλμός 84:6) εννοεί «Μέκκα.» Η κοιλάδα της Μπάκα είναι στο βόρειο Ισραήλ.
δ) Μερικοί μουσουλμάνοι προσπάθησαν να πάνε από το «Αμήν» στο «Άχμαντ» και στο «Μουχάμμαντ»! Τόση ανοησία είναι απίστευτη.

9. Παραπλανητικά (άσχετα) επιχειρήματα: Όταν ένας μουσουλμάνος καλείται να υπερασπιστεί το Κοράνι, αν στρέφεται γύρω από τις επιθέσεις και την αξιοπιστία της Βίβλου, την Τριάδα, τη θεότητα του Χριστού, τις Σταυροφορίες, κ.λπ., εισάγει άσχετα θέματα που δεν έχουν καμία λογική σχέση με την αλήθεια του Ισλάμ. Προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή από το Ισλάμ σε άλλα θέματα.
Επιπλέον, υποθέτει ότι, εφόσον μπορέσει να αντικρούσει την Αγία Γραφή, τότε το Κοράνι θα κερδίσει εξ ορισμού. Αν μπορέσει να αντικρούσει την Τριάδα, τότε ο Αλλάχ θα κερδίσει εξ ορισμού. Αλλά αυτό είναι λογικά εσφαλμένο. Δεν μπορείτε να αποδείξετε τη θέση σας αντικρούοντας τη θέση κάποιου άλλου. Η Αγία Γραφή και το Κοράνι, θα μπορούσαν και τα δύο να είναι λάθος. Οι Μουσουλμάνοι πρέπει να αποδείξουν την ορθότητα του δικού τους βιβλίου.

10. Πλασματικά Επιχειρήματα: Όταν βάλετε ένα ψευδές επιχείρημα στο στόμα του αντιπάλου σας και στη συνέχεια προχωρήσετε για να το γκρεμίσετε, έχετε δημιουργήσει μόνο ένα πλασματικό επιχείρημα. Οι Μουσουλμάνοι ενίοτε είτε παρερμηνεύουν σκόπιμα είτε αλλοιώνουν επιχειρήματα που τους λένε οι χριστιανοί.

Παράδειγμα:
Μερικοί μουσουλμάνοι έχουν οικοδομήσει ένα πλασματικό επιχείρημα που ισχυρίζεται ότι διδάσκουμε, «Το Κοράνι διδάσκει ότι ο Αλλάχ είναι ο θεός της σελήνης και ότι οι μουσουλμάνοι πιστεύουν εν γνώσει τους στη λατρεία του θεού της σελήνης και των θυγατέρων του.» Στη συνέχεια, γκρεμίζουν αυτό το πλασματικό επιχείρημα και ισχυρίζονται ότι νίκησαν. Φυσικά, εμείς ποτέ δεν είπαμε τέτοιες ανοησίες. Αυτό που είπαμε είναι ότι, ενώ ότι το Κοράνιο ισχυρίζεται ότι ο Αλλάχ είναι ο Θεός και οι Μουσουλμάνοι λατρεύουν το ένα αληθινό Θεό, στην πραγματικότητα λατρεύουν έναν ψεύτικο θεό τον οποίο κήρυξε ένας ψευδοπροφήτης, σύμφωνα με ένα ψευδές βιβλίο.

Συμπέρασμα

Ο μέσος μουσουλμάνος έχει εξαπατηθεί από μουσουλμάνους απολογητές που χρησιμοποιούν λογικές πλάνες που δεν έχουν σχέση με τη λογική, την πραγματικότητα ή την ειλικρίνεια. Αλλά υπάρχουν πολλοί μουσουλμάνοι που θέλουν να είναι λογικοί στην θρησκεία τους και έτσι έχουν ανοιχτό μυαλό για λογικό διάλογο. Μόλις διαπιστώσουν ότι τα επιχειρήματά τους βασίζονται σε λογικές πλάνες, θα είναι ανοιχτοί για την υπέροχη είδηση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο οποίος πέθανε για τις αμαρτίες μας πάνω στο σταυρό.

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-2: Ο Μουχάμμαντ είναι αληθινός προφήτης σύμφωνα με την Α΄επιστολή Ιωάννου κεφ. 4

Όπως είναι φυσικό, κάθε αποκάλυψη της φύσης του Ισλάμ, κάθε ξεσκέπασμα της απατηλότητας των επιχειρημάτων του και κάθε «αρνητική» κριτική γι’ αυτό, αντιμετωπίζεται από τους απολογητές του Ισλάμ ως επίθεση που πρέπει να εξουδετερώσουν. Σ’ αυτό το άρθρο θα δούμε μέρος της προσπάθειας που κάνει ο «απολογητής του Ισλάμ» Άχμαντ Ελντίν, στη σελίδα http://islamforgreeks.org/2010/02/04/refuting-greekmurtad/  με τίτλο «Ξεμπροστιάζοντας την απατεωνιά και την ψευτιά του «greekmurtad». Συγκεκριμένα θα απαντήσουμε στο δεύτερο ηχητικό αρχείο της σελίδας με τίτλο «Ο Μωάμεθ είναι αληθινός Προφήτης σύμφωνα με την Α επιστολή του Ιωάννου 4: 1-2». (Θα ακολουθήσουν απαντήσεις και στα υπόλοιπα ηχητικά αρχεία του Άχμαντ Ελντίν.)

Ο απολογητής αναφέρει το απόσπασμα από την Α΄επιστολή Ιωάννου 4:1, «Αγαπητοί, μη πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν είναι από τον Θεό· επειδή, πολλοί ψευδοπροφήτες έχουν βγει στον κόσμο» που μπορείτε να δείτε στη δεύτερη θέση στο δεξί πάνελ μας, προσπαθώντας να αποδείξει ότι  εμείς χρησιμοποιούμε το εδάφιο για «να αμαυρώσουμε  την προφητική ιδιότητα του προφήτη Μωάμεθ»,  ενώ στην πραγματικότητα ο Μουχάμμαντ είναι αληθινός προφήτης του Θεού και όχι ψευδοπροφήτης.

Ισχυρίζεται ο φίλος μας στο ηχητικό αρχείο, ότι επίτηδες δεν βάζουμε τον επόμενο στίχο, ο οποίος  επιβεβαιώνει την προφητική ιδιότητα του Μουχάμμαντ. Και να τι λέει ο στίχος αυτός:

«Από τούτο γνωρίζεται το Πνεύμα τού Θεού· κάθε πνεύμα που ομολογεί τον Ιησού Χριστό ότι έχει έρθει με σάρκα προέρχεται από τον Θεό»

Σύμφωνα με τον Άχμαντ, εδώ έχουμε το τεστ για το αν κάποιος είναι ψευδοπροφήτης ή αληθινός προφήτης, και ο Μουχάμμαντ και το Κοράνι περνάνε το τεστ, γιατί το Κοράνι λέει:

«Ο ΑΛΛΑΧ σου αναγγέλει ευχάριστα νέα μ’ ένα Λόγο του, το όνομα του θα είναι Μεσσίας Ιησούς (Χριστός Ιησούς), το παιδί της Μαριάμ, θα τύχει δε μεγάλης τιμής σ’ αυτόν τον κόσμο και στο μελλοντικό, και σύντροφος μ’ εκείνους που βρίσκονται πολύ κοντά στον ΑΛΛΑΧ» (Κοράνι 3:45) .

«Το Κοράνι και κατά συνέπεια ο Μωάμεθ ομολογεί τον Ιησού σαν Χριστό (Μεσσία) άρα σύμφωνα με το τεστ του «Ιωάννη» είναι από το Θεό.» σημειώνει και σε άλλο σχετικό άρθρο του ο φίλος μας.

Αυτό το λάθος είναι χαρακτηριστικό της διαστρέβλωσης που κάνουν στην Αγία Γραφή οι ισλαμιστές. Το συγκεκριμένο τεστ αφορά μια συγκεκριμένη αίρεση, που αρνείται ότι ο προϋπάρχων Λόγος του Θεού ενσαρκώθηκε στον Χριστό. Την εποχή του αγίου Ιωάννη, οι τότε αιρετικοί αρνούνταν ότι ο Χριστός πήρε αληθινή ανθρώπινη ύπαρξη και ανθρώπινο υλικό σώμα. Τον θεωρούσαν άσαρκο θεϊκό πνεύμα, που κατέβηκε από τον ουρανό με φαινομενικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Αυτό ακριβώς αντικρούει εδώ ο απόστολος και ευαγγελιστής. Δεν μας λέει ότι αυτό είναι το μοναδικό τεστ για τον κάθε αιρετικό ανά τους αιώνες (όπως οι απολογητές του Ισλάμ θα ήθελαν να νομίζουμε), ούτε ότι όποιος πει ότι ο Μεσσίας ήρθε με σάρκα, είναι από τον Θεό!

Μήπως ο Άχμαντ Ελντίν εννοεί ότι οι ΜτΙ είναι εκ Θεού επειδή δέχονται Χριστό με σάρκα;;;;
Μήπως άμα βρεθεί μια σέκτα που να λέει ότι δέχομαι Χριστό με σάρκα αλλά μέθυσο, θα είναι εκ Θεού αυτή η σέκτα για τον Άχμαντ Ελντίν;
Παρομοίως, μήπως κατά τη γνώμη του άμα βρεθεί μια σέκτα που να λέει ότι δέχομαι Χριστό με σάρκα αλλά μοιχό και δολοφόνο, θα είναι εκ Θεού;

Η επιστολή από την οποία ο φίλος μας πετσοκόβει ό,τι νομίζει ότι κάνει για το σκοπό του, είναι γραμμένη από τον ευαγγελιστή Ιωάννη. Όποιος διαβάσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, θα δει ότι μιλάει για Χριστό με σάρκα, αλλά ταυτόχρονα προϋπάρχοντα Υιό και Λόγο του Θεού και Θεό κατά πάντα: «και Θεός είναι ο Λόγος» όπως και σε πολλά άλλα σημεία:
Ιωάν. 1,1
Ιωάν. 5,18
Ιωάν. 10,33
Ιωάν. 20,28

Δεν χρειάζεται όμως καν να ανατρέξουμε στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, αφού  στην ίδια επιστολή, μερικά εδάφια παρακάτω, ο Ιωάννης λέει (μέσα σε αγκύλες είναι τα δικά μας σχόλια):

14 Κι εμείς είδαμε και δίνουμε μαρτυρία ότι ο Πατέρας απέστειλε τον Υιό Σωτήρα τού κόσμου. [Το Ισλάμ δεν αναγνωρίζει τον Ιησού ως Υιό του Θεού]
15 Όποιος ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός τού Θεού, ο Θεός μένει σε ενότητα μ’ αυτόν, κι αυτός μένει σε ενότητα με τον Θεό. [Το Ισλάμ λέει ότι όποιος ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι Υιός του Θεού διαπράττει «shirk» και τιμωρείται από τον Αλλάχ]
16 Κι εμείς γνωρίσαμε και πιστέψαμε την αγάπη που έχει για μας ο Θεός. Ο Θεός είναι αγάπη· και εκείνος που μένει μέσα στην αγάπη, μένει σε ενότητα με τον Θεό και ο Θεός μένει σε ενότητα μ’ αυτόν. [Το Ισλάμ δεν δέχεται ενότητα μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ούτε ότι ο Θεός «είναι αγάπη», αλλά ότι «έχει αγάπη» (η οποία, όπως θα δούμε σε επόμενο άρθρο, είναι ιδιοτελής και περιορισμένη, υπό όρους)]

Οπότε ο Ιωάννης μιλάει για Χριστό με σάρκα μεν, αλλά έτσι όπως μας τον έχει ο ίδιος περιγράψει και όχι όπως θέλει ο κάθε μουσουλμάνος απολογητής.

Στην πραγματικότητα το ισλαμικό κοράνι και, στη συνέχεια, οι μουσουλμάνοι, δεν ομολογούν το Χριστό «εν σαρκί εληλυθότα» με τον τρόπο που παρουσιάζει ο Ιωάννης, γιατί τότε θα έπρεπε να παραδέχονται ότι, πριν γεννηθεί «με σάρκα» (ως άνθρωπος), υπήρχε με άλλη, άσαρκη μορφή, κάπου αλλού, απ’ όπου «ήρθε» («ελήλυθε») εν σαρκί. Αυτό σημαίνει όμως ότι δεν είναι απλά άνθρωπος, αλλά άνθρωπος και κάτι άλλο, το οποίο προϋπήρχε – και πρέπει να διερευνηθεί από το Ισλάμ τι ήταν αυτό το «άλλο». Επομένως, με χριστιανικά κριτήρια, το πνεύμα που υπαγόρευσε στο Μουχάμμαντ το κοράνι μέσω του Γαβριήλ δεν μπορεί να θεωρηθεί Θεός – άρα ούτε ο Μουχάμμαντ μπορεί να θεωρηθεί αληθινος προφήτης του αληθινού Θεού.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: όπως προαναφέραμε, την εποχή του αγίου Ιωάννη, οι τότε αιρετικοί αρνούνταν ότι ο Χριστός πήρε αληθινή ανθρώπινη ύπαρξη και ανθρώπινο υλικό σώμα. Τον θεωρούσαν άσαρκο θεϊκό πνεύμα, που κατέβηκε από τον ουρανό με φαινομενικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια όμως εμφανίστηκαν άλλοι αιρετικοί, που αμφισβήτησαν κάθε σημείο της διδασκαλίας του Χριστού και της πίστης των χριστιανών – ένας αμφισβητούσε το ένα, άλλος το άλλο, ένας τρίτος δυο και τρία σημεία μαζί κ.ο.κ.. Έτσι, σήμερα θα λέγαμε ότι απαραίτητο κριτήριο για την αναγνώριση ενός φωτεινού πνεύματος είναι να ομολογήσει την Αγία Τριάδα, το ότι ο Χριστός είναι ταυτόχρονα Θεός και άνθρωπος και γενικά κάθε πτυχή της χριστιανικής διδασκαλίας που κατά καιρούς διαστρεβλώθηκε από αιρετικούς.

Πώς λοιπόν να αναγνωρίσουμε ότι το πνεύμα που υπαγόρεσε το ισλαμικό κοράνι είναι Θεός, όταν αρνείται πως ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού (ενώ ο Ίδιος το διακήρυξε σε αμέτρητα σημεία του ευαγγελίου, π.χ. Ματθ. 26, 29, Λουκ. 2, 41-52. 10, 22, Ιω. 5, 19-26. 10, 30. 14, 9-11. 16, 15. 17, 10 και 17, 21, κ.π.ά.) ή πως ο Θεός είναι τριαδικός, όταν ο Ίδιος ο Ιησούς παράγγειλε στους μαθητές και αποστόλους Του να βαπτίζουν τους ανθρώπους «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19);

Ας δούμε όμως κι άλλο ένα λάθος που ο Άχμαντ παρουσιάζει στο ηχητικό του αρχείο, και το οποίο αλλού έχει διατυπώσει και γραπτά. Διαβάζει το 4:1 εδάφιο από την Α΄ επιστολή του Ιωάννη που παραθέτουμε, «δεν είναι από τον Θεό όλα τα πνεύματα που δίνουν μηνύματα» και προσθέτει και μια δική του επεξήγηση: «Δηλαδή οι προφήτες». Εμείς πουθενά δεν ταυτίζουμε τα πνεύματα με τους προφήτες, ούτε ο Ιωάννης το κάνει αυτό. Όταν ακούσαμε να κάνει το λάθος αυτό, συμφωνήσαμε να προσθέσουμε μια επεξήγηση κάτω από το εδάφιο, για την αποφυγή κάθε παρεξήγησης. Η επεξήγηση λέει: «»Πνεύμα» εννοεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης το πνεύμα που μιλά μέσα από τον προφήτη ή τον ψευδοπροφήτη. Μέσα από τους πραγματικούς προφήτες μιλά το Άγιο Πνεύμα. Μέσα από τους ψευδοπροφήτες μιλούν δαίμονες (ή μιλάνε από μόνοι τους, είναι δηλ. απατεώνες). Στην περίπτωση του Μουχάμμαντ, το «πνεύμα» δεν είναι ο ίδιος, που ήταν άνθρωπος, αλλά ο «Γαβριήλ».» (Ή, αν προτιμάτε, ο «Αλλάχ», μια και ο Αλλάχ υποτίθεται ότι έβαλε τον Γαβριήλ να υπαγορεύσει το Κοράνι στον Μουχάμμαντ.)

Άλλο πράγμα δηλ. το πνεύμα, άλλο ο προφήτης. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό, δείτε τις Πράξεις 16:16-18, όπου ο Παύλος και ο Τιμόθεος κηρύττουν τη διδασκαλία του Χριστού, και μια κοπέλα που είχε μέσα της κάποιο πνεύμα που μάντευε, αλλά δεν ήταν το Άγιο Πνεύμα, αρχίζει να τους ακολουθεί:

16 Και ενώ πορευόμασταν στην προσευχή, μας συνάντησε κάποια δούλη, που είχε πνεύμα πύθωνα, η οποία έδινε πολύ κέρδος στους κυρίους της, ασκώντας μαντεία.

17 Αυτή, ακολουθώντας τον Παύλο κι εμάς, έκραζε λέγοντας: Οι άνθρωποι αυτοί είναι δούλοι τού ύψιστου Θεού, οι οποίοι κηρύττουν σ’ εμάς δρόμο σωτηρίας.

18 Κι αυτό το έκανε για πολλές ημέρες. Ο δε Παύλος, επειδή το θεώρησε βάρος, και καθώς στράφηκε προς τα πίσω, είπε στο πνεύμα: Σε προστάζω στο όνομα του Ιησού Χριστού να βγεις έξω απ’ αυτή. Και βγήκε έξω την ίδια εκείνη ώρα.

19 Και όταν οι κύριοί της είδαν ότι βγήκε η ελπίδα τού κέρδους τους [δηλ. δεν μπορούσε πια η κοπέλα να μαντεύει και να τους αποφέρει κέρδος] πιάνοντας τον Παύλο και τον Σίλα, τους έσυραν στην αγορά προς τους άρχοντες.

Όπως λοιπόν, το Άγιο Πνεύμα μιλά μέσα από τους προφήτες του Θεού, έτσι και διάφορα πνεύματα-δαιμόνια μιλάνε μέσα από διάφορους ανθρώπους που δεν είναι προφήτες του Θεού αλλά ψευδοπροφήτες, μάντεις κ.τ.λ.. Το ότι κάποιο πνεύμα εκδηλώνεται μέσα από κάποιον άνθρωπο δεν σημαίνει ότι ταυτίζουμε τον συγκεκριμένο άνθρωπο με το συγκεκριμένο πνεύμα.

Παρατηρούμε επίσης στο εδάφιο των Πράξεων ότι, ενώ το πνεύμα που εκδηλωνόταν μέσα από την κοπέλα ήταν κάποιο δαιμόνιο, ωστόσο το δαιμονικό αυτό πνεύμα πληροφορούσε τον κόσμο ότι οι απόστολοι του Χριστού ήταν «δούλοι τού ύψιστου Θεού, οι οποίοι κηρύττουν δρόμο σωτηρίας», και το έκανε αυτό επίμονα για πολλές μέρες. Για ποιο λόγο να κάνει κάτι τέτοιο το δαιμονικό πνεύμα; Γιατί καθώς οι απόστολοι αποδείκνυαν με τα λόγια και τα έργα τους ότι πράγματι ήταν σταλμένοι από τον αληθινό Θεό, το δαιμόνιο εμφανιζόταν ως συνεργός τους, αφού τους διαφήμιζε, εμφανιζόταν δηλ. ότι τάχα κι αυτο είναι εκ Θεού. Με τον τρόπο αυτό, διαφημιζόταν κι εκείνο ενώ παράλληλα, όταν οι απόστολοι θα έφευγαν για να κηρύξουν αλλού, η κοπέλα με το δαιμονικό της πνεύμα θα μπορούσε άνετα να συνεχίσει να παρουσιάζεται ως συνεργός των αποστόλων στους ανύποπτους ανθρώπους και να τους παραπλανά.

Αυτό που έκανε η κοπέλα με το πνεύμα πύθωνος αναγνωρίζοντας τους αποστόλους ως απεσταλμένους του Θεού, είναι το ίδιο που έκανε κι ο Μουχάμμαντ αναγνωρίζοντας διάφορους απεσταλμένους του Θεού που ήξερε και ήταν γνωστοί και αποδεκτοί από μεγάλο μέρος των κατοίκων της Αραβίας: Αναγνωρίζοντας τον Αβραάμ επεδίωκε να εμφανιστεί ως συνεχιστής του (μάλιστα τον μιμήθηκε σε πολλά όταν κατέλαβε τη Μέκκα) και παρουσιάζοντας τον Ιησού ως έναν πολύ μεγάλο προφήτη, επεδίωκε να εμφανιστεί ως ένας ακόμη μεγαλύτερος. Μόνο που αυτοί που όπως ο απόστολος Παύλος, γνωρίζουν να διακρίνουν τα πνεύματα, δεν δίνουν σημασία στις μισές αλήθειες που λένε οι δαίμονες, ούτε δίνουν σημασία στις διδασκαλίες τους. Γι’ αυτό και τόσοι χριστιανοί της Αραβίας προτίμησαν να πληρώνουν φόρο υποτελείας στον Μουχάμμαντ και τους ληστές του, παρά να τον τιμήσουν ως αληθινό προφήτη του αληθινού Θεού – που δεν ήταν.

Αναφέρεται ο Μωάμεθ στο Δευτερονόμιο 18:18;

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-3: Ο “περικλυτός” Μουχάμμαντ που τον προφήτεψε ο Ιησούς!

Σειρά «επιστημονικά θαύματα του Κορανίου»: Θαμούντ, μαγικές καμήλες και Ναβαταίοι

Συχνά ακούμε από μουσουλμάνους ότι ο Μουχάμμαντ δεν έκανε θαύματα, κι ότι το μόνο του θαύμα είναι το τέλειο Κοράνι, το οποίο του δόθηκε από τον Αλλάχ και είναι αλάνθαστο, γεμάτο επιστημονικά θαύματα κ.α. Ένα από τα θαύματα που περιγράφονται στο Κοράνι είναι αυτό του «προφήτη Σάλιχ» ο οποίος υποτίθεται ότι έζησε στη Σαουδική Αραβία. Ας δούμε την ιστορία του «προφήτη Σάλιχ» σε τέσσερα στάδια: τι λέει το Κοράνιο, γιατί λέει αυτά που λέει, τι λένε σχετικά η ιστορία και η αρχαιολογία, και πώς οι μουσουλμάνοι επιλύουν τη διαφορά μεταξύ Κορανίου και επιστημών.

Το Κοράνι επαναλαμβάνει σε πολλά σημεία την ιστορία του Σάλιχ. Αυτός συνήθως είναι μέσα σε μια τριάδα αρχαίων προφητών, που αποτελείται από τον Νώε που επέζησε από τον κατακλυσμό, τον Χούντ από τη φυλή των Αντ, και τον Σάλιχ από τη φυλή των Θαμούντ. Οι περισσότεροι μουσουλμάνοι ιστορικοί και σχολιαστές του Κορανίου, συμπεριλαμβανομένων των Ιμπν Καθίρ και Αλ Τάμπαρι, τοποθετούν τον Σάλιχ περίπου δύο αιώνες μετά τον Νώε. Πιστεύουν ότι η «γενιά μετά τον Νώε και τον αγγελιοφόρο της» (Κοράνιο 23:31,32) αναφέρεται στους Αντ και τον Χούντ, και οι «άνθρωποι του αιώνα μετά την εν λόγω γενεά» (Κοράνιο 23:42) αναφέρεται στους Θαμούντ και τον Σάλιχ. Ο ακόλουθος στίχος, Κοράνι 23:44, δείχνει ότι πολλοί προφήτες είχαν αποσταλεί πριν από τον Μωυσή (Κοράνιο 23:45). Αυτό είναι σε συμφωνία με το Κοράνι 14:8,9, όπου ο Μωυσής δήλωσε ότι αυτοί οι τρεις προφήτες (Νώε, Χούντ, και Σάλιχ) έζησαν πολύ πριν από αυτόν. Έτσι ο Σάλιχ και η φυλή Θαμούντ, σύμφωνα με το Κοράνιο, έζησαν πολλές χιλιάδες χρόνια πριν.

Το Κοράνι 7:73-78, 15:80-84 και πολλά άλλα κείμενα λένε την βασική ιστορία. Η φυλή Θαμούντ ζούσε σε μια βραχώδη περιοχή που ονομάζεται Αλ Hijir (που σημαίνει βράχος στα αραβικά), και λάξευαν τα σπίτια τους από βράχια. Ήταν ειδωλολάτρες, και ο Αλλάχ έστειλε έναν δικό τους, τον προφήτη Σάλιχ, για να τους καλέσει σ’ Αυτόν. Όταν οι Θαμούντ προκάλεσαν τον Σάλιχ να παράγει μια ζωντανή καμήλα από έναν λίθο αν ήθελε να τον πιστέψουν, αυτός το έκανε. Εμφανίστηκε μια τεράστια έγκυος καμήλα, και σύντομα γέννησε ένα καμηλάκι. Ακολουθώντας τις οδηγίες του Σάλιχ, οι άνθρωποι δημιούργησαν ένα σύστημα όπου μόνο η καμήλα θα μπορούσε να πίνει νερό από τα πηγάδια τους κάθε δεύτερη μέρα. Οι άνθρωποι με τη σειρά τους θα έπιναν όλοι το γάλα της καμήλας. Μερικά μέλη της φυλής επαναστάτησαν και σκότωσαν την καμήλα. Ο Αλλάχ έστειλε τότε σεισμό για να τους καταστρέψει μέσα στα σπίτια τους.

Όταν ο Μουχάμμαντ πέρασε από την περιοχή καθώς πήγαινε να κάνει επιδρομή στο Tabuk, προειδοποίησε το στρατό του να μην εισέλθει στα σπίτια τα λαξευμένα στο βράχο παρεκτός κι αν ήταν δακρυσμένοι, από φόβο μην έχουν την ίδια τύχη με τους αρχικούς κατοίκους. Για το λόγο αυτό, ορισμένοι Σαουδάραβες ουλεμάδες εξακολουθούν να αντιτάσσονται σε κάθε τουριστική ανάπτυξη της περιοχής. Όμως, από πού προέρχεται αυτή η ιστορία;

Ο Umayya ibn Abu al-Salt ήταν ποιητής και ένας από τους συγγενείς του Μουχάμμαντ. Πολυάριθμα  Χαντίθ αναφέρονται στην εκτίμηση που είχε ο Μουχάμμαντ στην ποίηση του Umayya. Στο Sahih Muslim βλέπουμε τον Μουχάμμαντ να ρωτά έναν οπαδό του, εάν έχει υπόψη του κάτι από την ποίηση του Umayya. Αφού ο άντρας απήγγειλε λίγους στίχους, ο Μουχάμμαντ του ζήτησε να συνεχίσει, έως ότου ο άνθρωπος απήγγειλε εκατό δίστιχα.

Ένας από τους πρώτους μουσουλμάνους ιστορικούς, ο Ibn Hajar Al Askalani έγραψε ότι ο Μουχάμμαντ συχνά καθόταν με τη Fariah, την αδελφή του Umayya, και αυτή του απήγγειλλε ποιήματα του αδελφού της. Μεγάλο μέρος αυτής της ποίησης εμφανίστηκε αργότερα στο Κοράνιο. Οι γραμμές του Umayya είναι:

Ο Θεός των ουρανών και της γης
Και κύριος των βουνοκορφών
Τα δημιούργησε και τα φύτεψε σταθερά
Δίχως ορατούς στύλους ή σχοινιά
Τα έφτιαξε και τα στόλισε με φως
Από τον ήλιο και το φεγγάρι
Έβαλε τους διάττοντες αστέρες στο σκοτάδι
Ρίχνοντάς τους ταχύτερα από βέλη.

Αυτό είναι που είπε ο Μουχάμμαντ στο Κοράνιο 31:10: «Δημιούργησε τον ουρανό δίχως ορατούς στύλους, και φύτεψε βουνά σταθερά στη γη».

Ο Umayya πρωτοαφηγήθηκε επίσης στην ποίησή του την περίφημη ιστορία με τους αγγέλους που εμφανίστηκαν και άνοιξαν το στήθος του για ν’ αφαιρέσουν ένα «θρόμβο ακαθαρσίας», (λες και η αμαρτία είναι ένας σωματικός θρόμβος!). Στη συνέχεια η ίδια ιστορία αναπροσαρμόστηκε από τον Μουχάμμαντ, και αναφερόταν πια στον δικό του θώρακα.

Στην ποίηση του Umayya περιλαμβάνεται και ο τοπικός λαϊκός μύθος του Σάλιχ και της μαγικής καμήλας του. Ο Umayya έδωσε ακόμα περισσότερες λεπτομέρειες από ό, τι έκανε ο Μουχάμμαντ: Περιέγραψε την καμήλα να βγαίνει από τον λίθο, αλλά και το νεογέννητο καμηλάκι της.

(Μια ενδιαφέρουσα πλευρά της ιστορίας είναι ότι ο Umayya ibn Abu al-Salt δεν έγινε ποτέ Μουσουλμάνος, όπως και οι περισσότεροι από τους συγγενείς του Μουχάμμαντ. Σύμφωνα με ένα Χαντίθ, όταν ο Umayya περνούσε από το νεκροταφείο όπου ήταν θαμμένοι αυτοί που σκοτώθηκαν στη μάχη της Μπαντρ, σχολίασε, «Μα τον Αλλάχ, αν πραγματικά ήταν προφήτης δεν θα είχε σκοτώσει τον ίδιο τον λαό του.»)
Ο Μουχάμμαντ ήξερε καλά τα κτίρια τα λαξευμένα στα βράχια στην περιοχή που σήμερα είναι γνωστή ως Madayn Salah. Ήταν μέσα στα δρομολόγια των καραβανιών μεταξύ της Μέκκας και της Συρίας, και τα είχε κατά πάσα πιθανότητα δει ως νεαρός άνδρας στα ταξίδια του. Πήρε απλά τους θρύλους, είπε ότι συνέβησαν σ’ εκείνη την τοποθεσία, πρόσθεσε τη συνηθισμένη προειδοποίηση του, «Ό,τι συνέβη σε αυτούς θα συμβεί σε σας, αν δεν με ακολουθήσετε» και τους έβαλε στο Κοράνιο.

Μέρος τρίτο: τι λένε η ιστορία και η αρχαιολογία; Αυτό θα το πούμε πολύ σύντομα, γιατί όλοι όσοι ενδιαφέρονται για περαιτέρω έρευνα μπορούν να βρουν πολλά διαθέσιμα στοιχεία online.

Τα άφθονα αρχαιολογικά ευρήματα που βρίσκουμε στη δυτική Σαουδική Αραβία, καθώς και τα έγγραφα από τους αρχαίους Έλληνες και Ρωμαίους ιστορικούς και γεωγράφους, καθιστούν εύκολο το να καθορίσουμε με μεγάλη βεβαιότητα ποιοι έζησαν πού, και πότε.

Μια αραβική φυλή γνωστή ως Λίχυοι (Lihyans) ή Δαιδανίτες κατέλαβαν την περιοχή του Al Hijir τον 4ο π.Χ. αιώνα. Περίπου τρεις αιώνες αργότερα, η περιοχή καταλήφθηκε από τους Ναβαταίους που ήρθαν από την Πέτρα της Ιορδανίας. Οι Ναβαταίοι με τη σειρά τους κατακτήθηκαν από τους Ρωμαίους τον 2ο μ.Χ. αιώνα. Οι Ναβαταίοι έφτιαχναν από τα βράχια λαξευτούς τάφους για τους νεκρούς, και οι τάφοι αυτοί εξακολουθούν να υφίστανται και σήμερα.

Η φυλή Θαμούντ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία, όταν νικήθηκαν από τον βασιλιά Σαργών τον Β΄ το 715 π.Χ.. Εξακολουθούσαν να υπάρχουν ως αραβική φυλή μέχρι που τον 5ο αι. μ.Χ. εξαφανίστηκαν. Παρόλο που ζούσαν σε διάφορα μέρη της Σαουδικής Αραβίας, δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία ότι οι Θαμούντ έζησαν ποτέ στην Αλ Hijir. Ίχνη γραφής των Θαμούντ βρέθηκαν στη νότια περιοχή του Tabuk, αλλά πρόκειται για αρκετή απόσταση βόρεια του Madayn Saleh. Οι Σαουδάραβες αρχαιολόγοι συμφωνούν με τις μη μουσουλμάνους ομολόγους τους ότι τα ερείπια στο Madayn Saleh είναι εκατό τοις εκατό Ναβαταϊκά.

Μια γρήγορη ανασκόπηση των διαφορών μεταξύ αρχαιολογίας και Κορανίου αναφέρει τα εξής:

1. Το Κοράνι λέει ότι οι Θαμούντ έζησαν αμέσως μετά τον Νώε και πριν από τον Μωυσή. Η Αρχαιολογία τους τοποθετεί στην εποχή από τον 7ο αι. π.Χ. έως τον 5ο αι. μ.Χ.

2. Το Κοράνι λέει ότι οι Θαμούντ ζούσαν στην περιοχή του Al Hijir. Η Αρχαιολογία λέει ότι εκεί ζούσαν οι Λίχυοι και άλλες φυλές.

3. Το Κοράνι λέει ότι οι Θαμούντ λάξευαν τα σπίτια τους στα βράχια. Η Αρχαιολογία λέει ότι τα λαξευτά κτίρια ήταν τάφοι που είχαν κατασκευαστεί από τους Ναβαταίους (και ο Μουχάμμαντ, που δεν ήξερε τίποτα για τους Ναβαταίους, δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι επρόκειτο για τάφους, και όχι για σπίτια).

Τώρα ερχόμαστε στο τελευταίο μέρος: πώς οι μουσουλμάνοι διευθετούν τις διαφορές μεταξύ Κορανίου και Αρχαιολογίας; Αυτό είναι εύκολο. Στα ξενοδοχεία στην Αλ Ούλα, υπάρχουν δύο είδη τουριστών. Το ένα αποτελούν ομάδες από χώρες της Δύσης, που ενδιαφέρονται για την αρχαιολογία της περιοχής. Το δεύτερο είναι μπουλούκια μουσουλμάνων προσκυνητών από την Ινδονησία, τη Σρι Λάνκα, τη Μαλαισία, και άλλες μουσουλμανικές χώρες που πέρασαν την ημέρα στο Madayn Saleh, ως μέρος του προσκυνηματικού (Χατζ ή umrah) οργανωμένου ταξιδιού τους. Οι (μουσουλμάνοι) ξεναγοί μιλούν στο πρώτο είδος τουριστών για την αρχαιολογική ιστορία της περιοχής, τους Ναβαταίους, τα λαξευτά στα βράχια κτίριά τους, και την ιστορία τους. Οι μουσουλμάνοι προσκυνητές δεν μαθαίνουν τίποτα γι ‘αυτά. Οι ξεναγοί τους τους λένε για τον Σάλιχ και τη μαγική καμήλα που δημιουργήθηκε από έναν βράχο. Πάνε στην πατρίδα τους για να πουν στα παιδιά τους για τους χιλιάδες Θαμούντ που παρατάσσονταν να πιουν φρέσκο γάλα από το μαστό της μαγικής καμήλας του Σάλιχ, και ο θρύλος παραδίδεται από γενιά σε γενιά.

Αν είσαι μουσουλμάνος/μουσουλμάνα, θέλουμε να σου κάνουμε μια ερώτηση. Σε ποια ομάδα τουριστών θα προτιμούσες να είσαι; Τι θα ήθελες να ακούσεις από τον ξεναγό σου; Την ιστορία των Ναβαταίων, ή την ιστορία της μαγικής καμήλας;

Ο Μουχάμμαντ ήθελε την κατάργηση της δουλείας;

Τυπικό εκείνων που διαδίδουν τον μύθο ότι ο Μουχάμμαντ ήθελε την κατάργηση της δουλείας είναι αυτό το απόσπασμα, από μια μουσουλμανική ιστοσελίδα διαβόητη για την taqiyya (συνειδητή εξαπάτηση για το καλό του Ισλάμ) που προωθεί:

«Ο Προφήτης μας (Ειρήνη σε αυτόν) δεν ενέκρινε ποτέ τη δουλεία. Μια φορά εξαγόρασε τη ζωή ενός σκλάβου που ήρθε σ ‘αυτόν, απελευθερώνοντάς τον από τον κάτοχο του! «

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιοι απληροφόρητοι/αφελείς χρήστες του Διαδικτύου κατάπιαν αυτό το παραμύθι, αλλά εδώ είναι η πραγματική ιστορία στην οποία βασίζεται:

Εκεί ήρθε ένας σκλάβος και υποσχέθηκε πίστη στον Απόστολο του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν) σχετικά με τη μετανάστευση. Αυτός (ο άγιος Προφήτης), δεν ήξερε ότι ήταν δούλος. Στη συνέχεια ήρθε εκεί ο κατοχος του και απαίτησε το σκλάβο του πίσω. οπότε ο Απόστολος του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν), είπε: πούλησέ τον σε μένα. Και τον αγόρασε για δύο μαύρους σκλάβους, και από κει και πέρα δεν δεχόταν υποταγή από κανέναν μέχρι να τον ρωτήσει εάν ήταν δούλος (ή ελεύθερος άνθρωπος) (Σαχίχ Μουσλίμ 3901).[1]

Αυτό σίγουρα φωτίζει την ιστορία με τον «Μουχάμμαντ που ήθελε την κατάργηση της δυλείας» με τελείως διαφορετικό φως!

Κατ ‘αρχάς, ο Μουχάμμαντ «αγόρασε» το σκλάβο ανταλλάσσοντάς τον με δύο μαύρους σκλάβους, πράγμα που δεν αποτελεί ακριβώς λαμπρό παράδειγμα χειραφέτησης. Οχι μόνο αυτό, αλλά επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο Μουχάμμαντ κατείχε αφρικανούς σκλάβους και τους χρησιμοποιούσε ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Ως πλούσιος επιχειρηματίας, σίγουρα θα μπορούσε να έχει απελευθερώσει και τους τρεις δούλους, αλλά, αντίθετα, επέλεξε να πουλήσει τους δύο Αφρικανούς σε ένα αβέβαιο μέλλον.

Δεύτερον, είναι προφανές από το απόσπασμα ότι ο Μουχάμμαντ αισθάνθηκε ότι είχε εξαπατηθεί ώστε να απελευθερώσει τον σκλάβο που είχε έρθει σ ‘αυτόν, επειδή δεν του είχε αποκαλύψει ότι ήταν σκλάβος. Εξαιτίας, αυτού, ο Μουχάμμαντ αποφάσισε ότι δεν θα ξαναπιανόταν κοροιδο. Στο μέλλον, θα ρωτούσε πάντα πρώτος αν ένας άνθρωπος ήταν ελεύθερος ή όχι, πριν αποφασίσει εάν θα αποδεχόταν την υποταγή του.

Δεν υπάρχει καμία καταγραφή του Μουχάμμαντ να «απελευθερώτει» σκλάβους που έπιασε στη μάχη, εκτός αν υπήρχε κάτι που είχε να κερδίσει ο ίδιος προσωπικά από την πράξη. Στην πραγματικότητα, έκανε σκλάβους αυτούς που προηγουμένως ήταν ελεύθεροι άνθρωποι, ιδιαίτερα αν ήταν γυναίκες και παιδιά. Μερικές φορές χρησιμοποιούσε οικογένειες ως μοχλό πίεσης προς τους άνδρες τους, ώστε να αποδεχτούν το Ισλάμ:

Ο απόστολος τους είπε να πούν στον Μάλικ ότι αν ερχόταν σ ‘ αυτόν ως μουσουλμάνος θα επέστρεφε την οικογένεια και την περιουσία του σε αυτόν και θα του έδινε εκατό καμήλες. (Ibn Ishaq 879)

Ο Μουχάμμαντ πάσσαρε αιχμάλωτες γυναίκες στους άνδρες του σαν «κομματική εύνοια», και ορισμένες από αυτές στη συνέχεια πασσάρονταν σε άλλους. Αυτό το απόσπασμα λέει πώς ο Μουχάμμαντ έδωσε γυναίκες ως σκλάβες του σεξ σε τρεις άνδρες οι οποίοι θα γίνονταν διάδοχοί του, στους μελλοντικούς χαλίφες Ουμάρ, Οθμάν και Άλι:

Ο απόστολος έδωσε στον Αλί ένα κορίτσι που ονομαζόταν Ράιτα. Και έδωσε στον Ουθμάν ένα κορίτσι που ονομαζόταν Ζαϊνάμπ. Και έδωσε στον Ουμάρ μια κοπέλα που ο Ουμάρ έδωσε στο γιο του Αμπντουλλάχ. (Ibn Ishaq 878)

Ο Αλλάχ έδωσε στους μουσουλμάνους, άνδρες μια θεϊκή εντολή να διατηρούν όσες σκλάβες του σεξ επιθυμούσαν (Κοράνι 4:24, 33:52 …). Οι σύγχρονοι απολογητές συχνά προσποιούνται ότι αυτό ισχύει μόνο για τις γυναίκες που συνελήφθησαν στη μάχη, αλλά το ίδιο προνόμιο χορηγείται σε πιστούς άνδρες στο 70:30, ένα χωρίο που «αποκαλύφθηκε» στους μουσουλμάνους στη Μέκκα, όταν δεν είχαν πολεμήσει ακόμη σε μάχη.

Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν για την καλά τεκμηριωμένη σχέση που είχε Μουχάμμαντ με δούλους, γι’ αυτό και θα επανέλθουμε. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα προέρχεται από αυτό το χαντίθ (το οποίο επαναλαμβάνεται αλλού):

Ο προφήτης έστειλε για μια γυναίκα από τους μετανάστες και εκείνη είχε ένα σκλάβο που ήταν μαραγκός. Ο Προφήτης της  είπε: «Διέταξε το σκλάβο σου  να προετοιμάσει το ξύλο (τεμάχια) για τον άμβωνα.» Έτσι, εκείνη διέταξε τον σκλάβο της, ο οποίος πήγε κι έκοψε το ξύλο από  ταμάριξ (Σ.τ.Μ. είδος θάμνου ή μικρού δέντρου) και προετοίμασε τον άμβωνα για τον Προφήτη. Όταν εκείνος τελείωσε τον άμβωνα, η γυναίκα ενημέρωσε τον Προφήτη ότι είχε τελειώσει. Ο Προφήτης ζήτησε να σταλεί ο άμβωνας στον ίδιο, έτσι τον έφεραν. Ο Προφήτης τον σήκωσε και τον τοποθέτησε στον τόπο όπου βλέπετε τώρα. (Μπουχάρι 47:743)[2]

Ο ίδιος ο άμβωνας από τον οποίο ο Μουχάμμαντ κήρυξε το Ισλάμ κατασκευάστηκε από την εργασία σκλάβων με την εντολή του! Δείχνει αυτό να είχε ο Μουχάμμαντ πρόβλημα με τη δουλεία;

Όμως επειδή το θέμα είναι πολύ μεγάλο, θα επανέλθουμε!

---

[1] «There came a slave and pledged allegiance to Allah’s Apostle (may peace be upon him) on migration; he (the Holy Prophet) did not know that he was a slave.  Then there came his master and demanded him back, whereupon Allah’s Apostle (may peace be upon him) said: Sell him to me.  And he bought him for two black slaves , and he did not afterwards take allegiance from anyone until he had asked him whether he was a slave (or a free man)» (Sahih Muslim 3901 ).

[2] The Prophet sent for a woman from the emigrants and she had a slave who was a carpenter.  The Prophet said to her » Order your slave to prepare the wood (pieces) for the pulpit. »  So, she ordered her slave who went and cut the wood from the tamarisk and prepared the pulpit, for the Prophet.  When he finished the pulpit, the woman informed the Prophet that it had been finished.  The Prophet asked her to send that pulpit to him, so they brought it.  The Prophet lifted it and placed it at the place in which you see now. (Bukhari 47:743