Γιατί απαγορεύεται να πιάνει ο μουσουλμάνος φιλίες με απίστους

Κρίνουμε σκόπιμο να παρουσιάσουμε ένα άρθρο του γνωστού και έγκυρου σεΐχη Muhammed Salih Al-Munajjid με τίτλο «Διευκρίνιση του σημαντικού κανόνα: Είναι απαγορευμένο (χαράαμ) να λάβει [ο μουσουλμάνος] απίστους (kaafirs) ως στενούς φίλους και προστάτες».

Ολόκληρο το διευκρινιστικό άρθρο του σεΐχη βρίσκεται από κάτω στα αγγλικά. Εμείς λέμε επιγραμματικά ότι σύμφωνα με αυτό, στο οποίο ο σεΐχης τεκμηριώνει τη θέση του με αποσπάσματα του Κορανίου και αχαντίθ, στους μουσουλμάνους απαγορεύεται:

• Η αποδοχή της απιστίας των απίστων και η αμφιβολία ότι πρόκειται για απιστία, ή η αποχή από την επισήμανση τους ως απίστων, ή ο έπαινος για τη θρησκεία τους. [al-Nahl 16: 106]. [al -Baqarah 2: 256]. [Al- Nisa 4:51] [al-Nisa 4:60]

• Το να κάνουν τους απίστους φίλους και να τους αρέσουν. [al-Mujaadilah 58:22]

• Το να κλίνουν προς το μέρος των απίστων, να στηρίζονται πάνω τους και να τους λαμβάνουν ως υποστηρικτές. [Hood 11: 113]

• Το να τους βοηθούν και να τους στηρίζουν εναντίον των Μουσουλμάνων. [al-Tawbah 9:71]. [al-Maa’idah 5:51]. [Al-Maa’idah 5:51]. (Εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι αν π.χ. η αστυνομία των «απίστων» κυνηγά έναν μουσουλμάνο βομβιστή και υπάρχουν μουσουλμάνοι που μπορούν να τους βοηθήσουν να τον πιάσουν, δεν πρέπει να το κάνουν).

• Το να γίνουν μέλη των κοινωνιών των απίστων, το να συμμετέχουν στα κόμματά τους, το να αυξάνουν τον αριθμό τους, το να λαμβάνουν τις υπηκοότητές τους (εκτός από περιπτώσεις ανάγκης), το να υπηρετούν στους στρατούς τους ή να τους βοηθούν να αναπτύξουν τα όπλα τους.

• Το να φέρνουν τους νόμους και τους κανόνες των απίστων στις μουσουλμανικές χώρες. [al-Maa’idah 5:50] (Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί μουσουλμάνες γυναίκες διαδήλωναν στην Υεμένη κατά της θέσπισης ορίου ηλικίας γάμου στα 18 έτη, και ζητούσαν να είναι νόμιμο να παντρεύονται κοριτσάκια 9 ετών)

• Το να έχουν απίστους για φίλους, σε γενικές γραμμές, να τους παίρνουν ως βοηθούς και υποστηρικτές, και να συμπαρατάσσονται μαζί τους. [al-Maa’idah 5:51].

• Το να συμβιβάζονται με τους απίστους και να είναι καλοί μαζί τους εις βάρος της θρησκείας τους. [al-Qalam 68: 9] [al-Nisa ‘4: 140]

• Το να εμπιστεύονται τους απίστους και να παίρνουν απίστους ως συμβούλους αντί για μουσουλμάνους. [Aal Imran 3: 118-120].

Και μας λέει ο σεΐχης:

«Από τα κείμενα αυτά είναι σαφές ότι απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να διορίζουν άπιστους σε θέσεις στις οποίες θα μπορούσαν να ανακαλύψουν τα μυστικά των μουσουλμάνων και να ραδιουργήσουν εναντίον τους, προσπαθώντας να τους κάνουν κακό κάθε είδους.

(Απαγορεύεται) η τοποθέτηση των απίστων σε διοικητικές θέσεις όπου είναι αφεντικά των μουσουλμάνων και μπορούν να τους ταπεινώσουν, να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις τους και να τους αποτρέψουν από την άσκηση της θρησκείας τους. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «… και ποτέ ο ΑΛΛΑΧ δεν θα δώσει στους δύσπιστους ένα τρόπο (να θριαμβεύσουν) επί των πιστών.» [Al-Nisa ‘4: 141].
Ο Imaam Ahmad ανέφερε ότι ο Abu Moosa al-Ash’ari (μακάρι ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του) είπε: «Είπα στον Umar (μακάρι ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του) «Έχω έναν χριστιανό γραφέα.» Είπε «Τι πάει στραβά με σένα, μπα που να σε αφήσει στον τόπο ο ΑΛΛΑΧ! Δεν έχεις ακούσει τα λόγια του ΑΛΛΑΧ (ερμηνεία της έννοιας), «Ω εσείς που πιστεύετε! Μην παίρνετε Εβραίους και Χριστιανούς ως «awliya»(φίλους, προστάτες, βοηθούς, κ.λπ.), αυτοί δεν είναι παρά «awliya» ο ένας στον άλλο … » [al-Maa’idah 5:51]»; Γιατί δεν προσλαμβάνεις έναν χανίφη [δηλαδή, ένα μουσουλμάνο];» Είπα, « Ω αρχηγέ των πιστών, θα επωφεληθώ από το έργο του και κρατά τη θρησκεία του για τον εαυτό του.» Είπε, «Εγώ ποτέ δεν θα τους τιμήσω όταν ο ΑΛΛΑΧ τους έχει ταπεινώσει, και ποτέ δεν θα τους φέρω κοντά μου όταν ο ΑΛΛΑΧ τους έχει αποβάλλει από το έλεός του.»

Ομοίως, δεν πρέπει οι άπιστοι να απασχολούνται σε μουσουλμανικά σπίτια όπου μπορούν να δουν ιδιωτικές υποθέσεις των μουσουλμάνων και να αναθρέψουν τα παιδιά τους ως απίστους. Αυτό συμβαίνει σήμερα όταν άπιστοι έρχονται σε μουσουλμανικές χώρες ως εργαζόμενοι, οδηγοί, υπάλληλοι και νταντάδες στα μουσουλμανικά σπίτια και οικογένειες.

Ούτε οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολεία απίστων, ιεραποστολικά ιδρύματα και κακά κολέγια και πανεπιστήμια, ή να ζήσουν με οικογένειες απίστων.

Ούτε να μιμούνται τους απίστους στην ενδυμασία, την εμφάνιση, την ομιλία, κλπ, γιατί αυτό δείχνει αγάπη στο άτομο ή τον λαό που μιμήθηκαν. Ο Προφήτης (Η ειρήνη και η ευλογία του ΑΛΛΑΧ να είναι μαζί του) είπε: «Όποιος μιμείται ένα λαό είναι ένας από αυτούς».

Απαγορεύεται να μιμηθούν τους απίστους στα έθιμα, τις συνήθειες και τα θέματα της εξωτερικής εμφάνισης και συμπεριφοράς που είναι χαρακτηριστικά σε αυτούς. Αυτό περιλαμβάνει το ξύρισμα της γενειάδας, το ν’ αφήνουν το μουστάκι να μακραίνουν, και το να μιλούν τη γλώσσα τους, εκτός εάν αυτό απαιτείται, καθώς και σε θέματα ειδών ένδυσης, τροφίμων και ποτών, κλπ

Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να μένουν στις χώρες των απίστων, όταν δεν υπάρχει καμία ανάγκη να το πράξουν. Ο ΑΛΛΑΧ απαγόρευσε στους αδύναμους και καταπιεσμένους μουσουλμάνους να παραμείνουν μεταξύ των απίστων εάν είναι σε θέση να μεταναστεύσουν. Λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Αληθώς! Όσο για εκείνους που παίρνουν οι άγγελοι (για θάνατο), ενώ έχουν σφάλλει οι ίδιοι (καθώς έμειναν ανάμεσα στους άπιστους, ακόμη και αν η μετανάστευση ήταν υποχρεωτική γι’ αυτούς), αυτοί (οι άγγελοι) λένε (προς αυτούς): «Σε τι (κατάσταση) ήσασταν;» θα απαντήσουν, «Ήμασταν αδύναμοι και καταπιεσμένοι στη γη.» Αυτοί (οι άγγελοι) λένε: «Δεν ήταν η γη του ΑΛΛΑΧ αρκετά ευρύχωρη για να μπορείτε να μεταναστεύσετε εκεί;» Αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν την κατοικία τους στην κόλαση – τι κακός προορισμός! Εκτός από τους αδύναμους ανάμεσά τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, που δεν μπορούν να επινοήσουν ένα σχέδιο, ούτε έχουν τη δυνατότητα να κατευθύνουν το δρόμο τους ». [Al-Nisa ‘4: 97-98].

Κανείς δεν θα συγχωρηθεί για την παραμονή σε μια χώρα απίστων, εκτός από εκείνους που είναι πραγματικά αδύναμοι και καταπιέζονται και δεν μπορούν να μεταναστεύσουν, ή εκείνους που μένουν για ένα έγκυρο θρησκευτικό σκοπό, όπως το κήρυγμα/πρόσκληση στο Ισλάμ (da’wah) και η εξάπλωση του Ισλάμ στις χώρες των απίστων.

Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους να ζουν ανάμεσα στους απίστους, όταν δεν υπάρχει καμία ανάγκη να το πράξουν. Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία του ΑΛΛΑΧ να του παρέχονται), δήλωσε: «Έχω αποκηρύξει αυτός που μένουν μεταξύ των mushrikeen.»

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) το να ταξιδεύουν στις χώρες των απίστων για διακοπές και αναψυχή. Αλλά το να πηγαίνουν εκεί για ένα νόμιμο λόγο – όπως ιατρική περίθαλψη, εμπόριο, και εκμάθηση εξειδικευμένων δεξιοτήτων που δεν μπορεί να επιτευχθεί με οποιοδήποτε άλλο τρόπο – επιτρέπεται σε περιπτώσεις ανάγκης, και όταν έχει εκπληρωθεί η ανάγκη, είναι υποχρεωτικό ο μουσουλμάνος να επιστρέψει στον μουσουλμανικό κόσμο.

Αυτή η άδεια δίνεται επίσης υπό την προϋπόθεση ότι ο επίδοξος ταξιδιώτης έχει επαρκείς γνώσεις για να διαλύσει τις αμφιβολίες του, να ελέγξει τις φυσικές επιθυμίες του, να αποδείξει τη θρησκεία του, να είναι υπερήφανος που είναι μουσουλμάνος, να κρατηθεί μακριά από τους κακούς χώρους, και να γνωρίζει και να προσέχει τις δολοπλοκίες των εχθρών του. Είναι επίσης επιτρεπτό, ακόμη και υποχρεωτικό, να ταξιδέψουν οι μοσουλμάνοι στα εδάφη των απίστων για χάρη της da’wah και για την εξάπλωση του Ισλάμ.

Απαγορεύεται οι μουσουλμάνοι να επαινούν τους απίστους και τον πολιτισμό και την κουλτούρα τους, να τους υπερασπίζουν και να θαυμάζουν τη συμπεριφορά και τις δεξιότητές τους, χωρίς να λαμβάνουν γνώση των ψευδών τους ιδεολογιών και της διεφθαρμένης θρησκείας τους. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Και μη στρέφετε τα μάτια σας με λαχτάρα στα πράγματα που έχουν δοθεί για την απόλαυση σε διάφορες ομάδες από αυτούς (τους δύσπιστους), στο μεγαλείο της ζωής αυτού του κόσμου με το οποίο μπορεί να τους δοκιμάσω. Όμως, η εξασφάλιση (καλή ανταμοιβή στη μέλλουσα ζωή) του Κυρίου σου είναι καλύτερη και πιο διαρκής» [Ta-Ha 20: 131].. Είναι, επίσης, απαγορευμένο να τους τιμούν, να τους δίνουν τίτλους σεβασμού, να τους χαιρετούν πρώτοι, να τους δίνουν τις καλύτερες θέσεις σε συγκεντρώσεις, και να τους κάνουν τόπο για να περάσουν στο δρόμο. Ο Προφήτης (η ειρήνη και η ευλογία του ΑΛΛΑΧ να είναι μαζί του) είπε: «Μην χαιρετάτε πρώτοι έναν Εβραίο ή έναν Χριστιανό, και αν συναντήσετε έναν από αυτούς στο δρόμο, στη συνέχεια, να τον πιέσετε να πάει στο στενότερο μέρος του δρόμου.»

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να εγκαταλείπουν το ισλαμικό ημερολόγιο και να χρησιμοποιούν το ημερολόγιο των απίστων, ειδικά δεδομένου ότι αντανακλά τελετές και γιορτές τους, όπως συμβαίνει με το Γρηγοριανό ημερολόγιο (Δυτικό), το οποίο συνδέεται με την υποτιθέμενη ημερομηνία γέννησης του Μεσσία (ειρήνη σ ‘αυτόν), η οποία είναι μια καινοτομία που έχουν επινοήσει και δεν έχει τίποτα να κάνει με τη θρησκεία του Eesa (Ιησού). Η χρήση αυτού του ημερολογίου προϋποθέτει την έγκριση των γιορτών και των συμβόλων των απίστων.

Προκειμένου να αποφευχθούν όλα αυτά, όταν οι σύντροφοι του προφήτη (Sahaabah) (ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί τους), θέσπισαν ένα ημερολόγιο για τους μουσουλμάνους όταν ήταν χαλίφης ο Umar (ο ΑΛΛΑΧ να είναι ευχαριστημένος μαζί του), αγνόησαν όλα τα συστήματα των απίστων και δημιούργησαν ένα νέο ημερολόγιο, αρχής γενομένης από την ημερομηνία της Εγίρα (Hijrah) του Προφήτη. Αυτό δείχνει ότι είναι υποχρεωτικό να διαφέρουν οι μουσουλμάνοι από τους απίστους σε αυτό το θέμα και άλλα όπου υπάρχει θέμα διακριτών χαρακτηριστικών. Και ο ΑΛΛΑΧ είναι η Πηγή της Βοήθειας.

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να λαμβάνουν μέρος σε γιορτές και πανηγύρια απίστων, να τους βοηθούν να τα γιορτάσουν, να τους συγχαίρουν σε αυτές τις περιπτώσεις ή να πηγαίνουν σε χώρους όπου γίνονται τέτοιες γιορτές. Η φράση al-zoor [ψεύδος] στο στίχο (ερμηνεία της έννοιας) “Και αυτοί που δεν γίνονται μάρτυρες σε ψεύδος…” [al-Furqaan 25:72] έχει την έννοια των πανηγύρεων των απίστων.

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να χρησιμοποιούν τα ονόματα απίστων, που έχουν κακή έννοια (Σ. Τ. Μ.: Για τους μη γνωρίζοντες αραβικά, εννοεί ονόματα όπως π.χ. Χριστόδουλος = δούλος του Χριστού).

(Απαγορεύεται στους μουσουλμάνους) να αναζητούν συγχώρεση για τους απίστους και να ζητούν το έλεος του ΑΛΛΑΧ για αυτούς. Ο ΑΛΛΑΧ λέει (ερμηνεία της έννοιας): «Δεν είναι (σωστό) για τον προφήτη και εκείνους που πιστεύουν να ζητήσουν τη συγχώρεση του ΑΛΛΑΧ για τους mushrikeen, ακόμα κι αν είναι συγγενείς, αφού έχει γίνει σαφές σε αυτούς ότι είναι οι κάτοικοι της Φωτιάς [της κόλασης] (επειδή πέθαναν σε κατάσταση δυσπιστίας) «[al-Tawbah 9: 113]

Τα παραδείγματα αυτά θα πρέπει να δώσουν μια σαφή εικόνα του τι εννοείται με την απαγόρευση να σχηματίζουν οι μουσουλμάνοι στενές φιλίες με τους kaafirs. Ζητάμε από τον ΑΛΛΑΧ να κρατήσει υγιείς τις πεποιθήσεις μας και την πίστη μας ισχυρή. Και ο ΑΛΛΑΧ είναι η Πηγή της Βοήθειας.»

Μετά από όλα αυτά που μας λέει ο σεΐχης, εμείς τι άλλο να πούμε για τη μισαλλοδοξία του Ισλάμ; Αυτά να τα βλέπουν όσοι φαντάζονται ότι οι πιστοί μουσουλμάνοι μπορούν να ενσωματωθούν σε κοινωνίες «απίστων». Και ας έχει υπόψη του ο αναγνώστης ότι ο κάθε «μετριοπαθής μουσουλμάνος», δηλαδή ο κάθε άπιστος ή ανενημέρωτος σχετικά με την πίστη του μουσουλμάνος, μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να μεταβληθεί σε πιστό και να αρχίσει να εφαρμόζει τις οδηγίες του εν λόγω σεΐχη. Άλλωστε αυτό το έχουμε δει αρκετές φορές τελευταία, καθώς διάφοροι μουσουλμάνοι χλιαροί ως προς την πίστη τους μετατράπηκαν σε όργανα του νεοφανούς «χαλιφάτου».

ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Clarification of the important rule: it is haraam to take kaafirs as close friends and protectors

Praise be to Allaah.

Yes, examples will certainly explain and clarify what is meant, so we will move straight on to quoting some of the most important points that the scholars and leaders of da’wah have said about different ways of showing friendship towards kaafirs.Accepting their kufr and doubting that it is kufr at all, or refraining from labelling them as kaafirs, or praising their religion. Allaah says about the kufr of the one who accepts them (interpretation of the meaning): “… but such as open their breasts to disbelief…” [al-Nahl 16:106]. Allaah says, making it obligatory to label the kaafirs as such (interpretation of the meaning): “… Whoever disbelieves in Taaghoot [false deities] and believes in Allaah, then he has grasped the most trustworthy handhold that will never break…” [al-Baqarah 2:256]. Allaah says about the munaafiqoon (hypocrites) who prefer the kuffaar to the Muslims (interpretation of the meaning) “… [they] say to the disbelievers that they are better guided as regards the way than the believers (Muslims).” [al-Nisa’ 4:51].Referring to them for judgement. Allaah says (interpretation of the meaning): “… they wish to got for judgement (in their disputes) to the Taaghoot (false judges, etc.) while they have been ordered to reject them…” [al-Nisa’ 4:60] Befriending and liking them. Allaah says (interpretation of the meaning): “You will not find any people who believe in Allaah and the Last Day, making friendship with those who oppose Allaah and His Messenger…” [al-Mujaadilah 58:22]Inclining towards them, relying upon them and taking them as a support. Allaah says (interpretation of the meaning): “And incline not towards those who do wrong, lest the Fire should touch you…” [Hood 11:113]Helping and supporting them against the Muslims. Allaah says (interpretation of the meaning): “The believers, men and women, are awliya’ (helpers, supporters, friends, protectors) of one another…” [al-Tawbah 9:71]. He also says of the kuffaar that they are “ but awliya’ (helpers, supporters, friends, protectors) to one another…” [al-Maa’idah 5:51]. And He says (interpretation of the meaning): “…And if any amongst you takes them as awliya’, then surely he is one of them.” [al-Maa’idah 5:51].Becoming members of their societies, joining their parties, increasing their numbers, taking their nationalities (except in cases of necessity), serving in their armies or helping to develop their weapons.Bringing their laws and rules to the Muslim countries. Allaah says (interpretation of the meaning): “Do they then seek the judgement of the Days of Ignorance?…” [al-Maa’idah 5:50]

Taking them as friends in general terms, taking them as helpers and supporters, and throwing in one’s lot with them. Allaah forbids all this, as He says (interpretation of the meaning): “O you who believe! Take not the Jews and the Christians as awliya’ (friends, protectors, helpers, etc.), they are but awliya’ to one another…” [al-Maa’idah 5:51].

Compromising with them and being nice to them at the expense of one’s religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “They wish that you should compromise (in religion out of courtesy) with them, so that they (too) would compromise with you.” [al-Qalam 68:9]. This includes sitting with them and entering upon them at the time when they are making fun of the Signs of Allaah. Allaah says (interpretation of the meaning): “And it has already been revealed to you in the Book that when you hear the Verses of Allaah being denied and mocked at, then sit not with them, until they engage in a talk other than that; (but if you stayed with them), certainly in that case you would be like them…” [al-Nisa’ 4:140]

Trusting them and taking them as advisors and consultants instead of the believers. Allaah says (interpretation of the meaning): “O you who believe! Take not as (your) bitaanah (advisors, consultants, protectors, helpers, friends, etc.) those outside your religion (pagans, Jews, Christians, and hypocrites) since they will not fail to do their best to corrupt you. They desire to harm you severely. Hatred has already appeared from their mouths, but what their breasts conceal is far worse. Indeed We have made clear to you the aayaat (proofs, evidence, verses), if you understand. Lo! You are the ones who love them but they love you not, and you believe in all the Scriptures [i.e., you believe in the Tawraat and the Injeel, while they disbelieve in your Book (the Qur’aan)]. And when they meet you, they say, ‘We believe.’ But when they are alone, they bite the tips of their fingers at you in rage. Say: ‘Perish in your rage. Certainly Allaah knows what is in the breasts (all the secrets).’ If a good befalls you, it grieves them, but some evil overtakes you, they rejoice at it…” [Aal ‘Imran 3:118-120].

Imaam Ahmad and Muslim reported that the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) went out to (the battle of) Badr, and a man from among the mushrikeen followed him and caught up with him at al-Harrah. He said, “I wanted to follow you and join you, and have some of the war-booty with you.” (The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him)) said: “Do you believe in Allaah and His Messenger?” He said, “No.” He said, “Go back, I do not need help from a mushrik.”

From these texts it is clear that we are forbidden to appoint kaafirs to positions whereby they could find out the secrets of the Muslims and plot against them by trying to do all kinds of harm.

Putting them in administrative positions where they are bosses of Muslims and can humiliate them, run their affairs and prevent them from practising their religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “… and never will Allaah grant to the disbelievers a way (to triumph) over the believers.” [al-Nisa’ 4:141]. Imaam Ahmad reported that Abu Moosa al-Ash’ari (may Allaah be pleased with him) said: “I said to ‘Umar (may Allaah be pleased with him). ‘I have a Christian scribe.’ He said, ‘What is wrong with you, may Allaah strike you dead! Have you not heard the words of Allaah (interpretation of the meaning), “O you who believe! Take not the Jews and the Christians as awliya’ (friends, protectors, helpers, etc.), they are but awliya’ to one another…” [al-Maa’idah 5:51]”? Why do you not employ a haneef [i.e., a Muslim]?’ I said, ‘O Ameer al-Mu’mineen, I benefit from his work and he keeps his religion to himself.’ He said, ‘I will never honour them when Allaah has humiliated them, and I will never bring them close to me when Allaah has expelled them from His mercy.’”

Similarly, we should not employ them in Muslim homes where they can see our private matters and they bring our children up as kaafirs. This is what is happening nowadays when kaafirs are brought to Muslim countries as workers, drivers, servants and nannies in Muslim homes and families.

Neither should we send our children to kaafir schools, missionary institutions and evil colleges and universities, or make them live with kaafir families.

Imitating the kaafirs in dress, appearance, speech, etc., because this indicates love of the person or people imitated. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: ‘Whoever imitates a people is one of them.”

It is forbidden to imitate the kaafirs in customs, habits and matters of outward appearance and conduct that are characteristic of them. This includes shaving the beard, letting the moustache grow long, and speaking their languages, except when necessary, as well as matters of clothing, food and drink, etc.

Staying in their countries when there is no need to do so. Allaah forbade the weak and oppressed Muslims to stay among the kaafirs if they are able to migrate. He says (interpretation of the meaning): “Verily! As for those whom the angels take (in death) while they are wronging themselves (as they stayed among the disbelievers even though emigration was obligatory for them), they (angels) say (to them): ‘In what (condition) were you?’ They reply, ‘We were weak and oppressed on earth.’ They (angels) say: ‘Was not the earth of Allaah spacious enough for you to emigrate therein?’ Such men will find their abode in Hell –what an evil destination! Except the weak ones among men, women and children, who cannot devise a plan, nor are the able to direct their way.” [al-Nisa’ 4:97-98].

Nobody will be excused for staying in a kaafir country except for those who are truly weak and oppressed and cannot migrate, or those who stay among them for a valid religious purpose such as da’wah and spreading Islam in their countries.

It is forbidden to live among them when there is no need to do so. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “I disown the one who stays among the mushrikeen.”

Travelling to their countries for vacations and leisure purposes. But going there for a legitimate reason – such as medical treatment, trade, and learning specialized skills that cannot be obtained in any other way – is permitted in cases of need, and when the need has been fulfilled, it is obligatory to return to the Muslim world.

This permission is also given under the condition that the would-be traveller has sufficient knowledge to dispel his doubts, to control his physical desires, to demonstrate his religion, to be proud of being Muslim, to keep away from evil places, and to be aware and cautious of the plots of his enemies. It is also permissible, and even obligatory, to travel to their lands for the sake of da’wah and spreading Islam.

Praising them and their civilization and culture, defending them, and admiring their behaviour and skills, without taking note of their false ideology and corrupt religion. Allaah says (interpretation of the meaning): “And strain not your eyes in longing for the things We have given for enjoyment to various groups of them (disbelievers), the splendour of the life of this world that We may test them thereby. But the provision (good reward in the Hereafter) of your Lord is better and more lasting.” [Ta-Ha 20:131]. It is also forbidden to honour them, give them titles of respect, initiate greetings to them, give them the best seats in gatherings, and give way to them in the street. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “Do not be the first to greet a Jew or a Christian (do not initiate the greeting), and if you meet one of them in the street, then push him to the narrowest part of the way.”

Forsaking the Islamic calendar and using their calendar, especially since it reflects their rituals and festivals, as is the case with the Gregorian (Western) calendar, which is connected to the supposed date of the birth of the Messiah (peace be upon him), which is an innovation that they have fabricated and that has nothing to do with the religion of ‘Eesa (Jesus). Using this calendar implies approval of their festivals and symbols.

In order to avoid all of that, when the Sahaabah (may Allaah be pleased with them) established a calendar for the Muslims during the time of ‘Umar (may Allaah be pleased with him), they ignored all the systems of the kuffaar and created a new calendar starting from the date of the Prophet’s Hijrah. This indicates that it is obligatory to differ from the kuffaar in this matter and others where it is the matter of distinct characteristics. And Allaah is the Source of Help.

Taking part in their holidays and festivals, helping them to celebrate them, congratulating them on these occasions or attending places where such celebrations are held. The phrase al-zoor [falsehood] in the aayah (interpretation of the meaning) “And those who do not witness falsehood…” [al-Furqaan 25:72] was interpreted as meaning the festivals of the kuffaar.

Using their names that have bad meanings. The Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) changed names whose meanings involved shirk, such as ‘Abd al-‘Uzza and ‘Abd al-Ka’bah.

Seeking forgiveness for them and asking Allaah for mercy for them. Allaah says (interpretation of the meaning): “It is not (proper) for the Prophet and those who believe to ask Allaah’s forgiveness for the mushrikeen, even though they be of kin, after it has become clear to them that they are the dwellers of the Fire (because they died in s state of disbelief).” [al-Tawbah 9:113]

These examples should give a clear picture of what is meant by the prohibition of forming close friendships with the kaafirs. We ask Allaah to keep our belief sound and our faith strong. And Allaah is the Source of Help.

Sheikh Muhammed Salih Al-Munajjid

Πηγή: https://islamqa.info/en/2179 (Υπάρχει και σε άλλους ιστότοπους όπως: http://islam.worldofislam.info/index.php/islam/131-jihad/1256-clarification-of-the-important-rule-it-is-haraam-to-take-kaafirs-as-close-friends-and-protectors)

 

ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Το παρακάτω κείμενο  το έβαλε ως σχόλιο αναγνώστης μας εδώ λέγοντας ότι έχει δημοσιευθεί σε φόρουμ μουσουλμάνων.  Δεν γνωρίζουμε πολλά για τη σιινδόνη του Τορίνο, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Χριστός έχει αναστηθεί και είναι μαζί μας στην αιωνιότητα είτε η σινδόνη είναι γνήσια είτε όχι.  Δημοσιεύουμε το σχόλιο ως αυτοτελές άρθρο με την ευχή κάθε μουσουλμάνοςνα γνωρίσει τον Κύριο Ιησού Χριστό, το αληθινό Φως.

ΤΕΚΜΗΡΙΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Σε αυτή την ταπεινή παρέμβασή μου, συγχωρέστε με, θα επιχειρήσω να σας παράσχω, πρώτα ο Θεός, ελάχιστα τεκμήρια για το κορυφαίο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, τη σταύρωση και την ανάσταση του Θεανθρώπου Ιησού. ΔΕΝ ελπίζω ότι θα «σας πείσω», αν και κανείς δεν ξέρει πώς θα βλαστήσει στον καθένα ο σπόρος του Θεού, όμως σας δίνω κάποιες πληροφορίες, ώστε ο καθένας που αγωνιά πραγματικά για την Αλήθεια και για τη δική του σωτηρία, να μπορεί να ΕΡΕΥΝΗΣΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ και να καταλήξει σε ΔΙΚΑ ΤΟΥ συμπεράσματα, πέρα από κάθε θρησκευτική ή άλλη προπαγάνδα.

Α. Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ [απόσπασμα από εκτενέστερο άρθρο μου]

Πώς γίνεται ο Υιός του Θεού και, κατά τους χριστιανούς, Θεός, να θανατώνεται από τους ανθρώπους;
Σύμφωνα με το Κοράνι, ο Ιησούς δε σταυρώθηκε, αλλά «φάνηκε να σταυρώνεται», ενώ στην πραγματικότητα ο Θεός Τον διέσωσε και Τον ανέβασε κρυφά στους ουρανούς (σούρα 4, 157-158). Ο Ιησούς, κατά το Ισλάμ, δε μπορεί να σταυρώθηκε, γιατί ένας εκλεκτός του Θεού είναι παράλογο και αδύνατο να εγκαταλειφθεί απ’ Αυτόν στα χέρια των εχθρών του και να υποβληθεί σε βασανιστικό θάνατο.

Ι

Η ιδέα αυτή όμως είναι αντίθετη με την ίδια την Αγία Γραφή, αλλά και με την ιστορία των πιστών στο Θεό, που συχνά βασανίζονταν και θανατώνονταν, παρά την πίστη τους. Ξεκινώντας από τον αθώο Άβελ, γιο του Αδάμ, προχωρούμε στο λαό του Θεού (τον παλαιό Ισραήλ), που υποδουλώθηκε τόσα χρόνια στους Αιγύπτιους (και ασφαλώς πολλοί αθώοι πέθαναν πριν την εμφάνιση του Μωυσή –ανάμεσά τους και αμέτρητα νεογέννητα αγόρια, που θανατώθηκαν την εποχή που γεννήθηκε ο Μωυσής) και περνάμε στους ίδιους τους προφήτες, οι οποίοι κατά κανόνα καταδιώχθηκαν και πολλοί θανατώθηκαν βασανιστικά: ο Ιερεμίας λιθοβολήθηκε, ο Ιεζεκιήλ σύρθηκε δεμένος στην ουρά ενός αλόγου, ο Ζαχαρίας σφάχτηκε «ανάμεσα στο ναό και το θυσιαστήριο» (Ματθ. 23, 35) και άλλοι αλλιώς, σε βαθμό που ο Ιησούς να χαρακτηρίζει την Ιερουσαλήμ πόλη «που σκοτώνει τους προφήτες και λιθοβολεί τους απεσταλμένους προς αυτήν» (Ματθ. 23, 37)! Αλλά και για τους δικούς Του απεσταλμένους ο Ιησούς προφητεύει ότι θα μαστιγωθούν και θα σταυρωθούν ή θα θανατωθούν με διάφορους τρόπους (Ματθ. 23, 34), πράγμα που τονίζει ιδιαίτερα στους μαθητές Του (π.χ. Ματθ. 10, 16-31, κ.α.). Στην επί του όρους ομιλία Του (Ματθ. 5, 10-12) χαρακτηρίζει «μακάριους» (ευτυχισμένους) εκείνους που θα καταδιωχθούν «όπως οι προφήτες» εξ αιτίας της πίστης τους σ’ Αυτόν.
Έτσι προειδοποιούνται οι χριστιανοί κάθε εποχής ότι τους περιμένουν σκληροί διωγμοί, ενώ αναιρείται και η εσφαλμένη υπόθεση ότι οι χριστιανοί διώκονται επειδή είναι αμαρτωλοί, καθώς και ότι οι μουσουλμάνοι νίκησαν τους χριστιανούς επειδή τους ευλόγησε ο Θεός, του Οποίου κατέχουν την αληθινή πίστη (σούρα 5, 18, απευθυνόμενο στους χριστιανούς: «Γιατί τότε σας παιδεύει για τις αμαρτίες σας;»). Αντίθετα: οι πιστοί του αληθινού Θεού βασανίζονται σ’ αυτή τη ζωή, τις περισσότερες φορές δεν υπερισχύουν, φαίνονται αδύναμοι, θύματα των εχθρών τους, που είναι και εχθροί του Θεού. Όμως μέσα σ’ αυτή την αδυναμία, αν κρατήσουν την πίστη και την αγάπη (αν «αντέξουν ώς το τέλος», όπως λέει ο Ιησούς, Ματθ. 24, 13), κερδίζουν την αγιότητα. Όταν ο απόστολος Παύλος ζήτησε από τον Ιησού να τον θεραπεύσει από τον κακό άγγελο που τον βασάνιζε, Εκείνος του απάντησε ότι η δύναμή Του (του Ίδιου του Ιησού, που εδώ εμφανίζεται καθαρά ως Θεός) τελειοποιείται μέσα στην αδυναμία ή την ασθένεια (Β΄ Κορ. 12, 8-9).
Έχοντας λοιπόν έναν τέτοιο Σωτήρα, το πιο φυσικό είναι να πέσει και ο ίδιος θύμα των εχθρών του, να βασανιστεί έως θανάτου και έτσι να νικήσει τους εχθρούς του και τον ίδιο το θάνατο. Ο Χριστός ΔΕ ΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΝΙΚΗΘΗΚΕ. Σταυρώνεται, γιατί αρνείται να διαφύγει ή να αμυνθεί (Ματθ. 26, 51-54). Με τη σταύρωσή Του όμως κατορθώνει το ακατόρθωτο: επανέρχεται στη ζωή και ανοίγει την πόρτα της ανάστασης για όλους τους ανθρώπους. Ο Ίδιος προλέγει ότι στο τέλος της ιστορίας όλοι οι άνθρωποι θα αναστηθούν. Αυτή η ανάσταση οφείλεται στο ότι Εκείνος (ο νέος Αδάμ, ο πνευματικός μας πρόγονος) αναστήθηκε. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ήρθε στον κόσμο: όχι μόνο να μας φέρει το θέλημα του Θεού (όπως οι προφήτες) αλλά να σώσει τον κόσμο, ως Θεός. Και τον σώζει με τη σταύρωση και την ανάστασή Του.
Εννοείται ότι πεθαίνει ως άνθρωπος, όχι ως Θεός. Επειδή όμως είναι ο Ίδιος και Θεός και άνθρωπος, μπορούμε να πούμε ότι πεθαίνει ως Θεάνθρωπος.
Συνεπώς, καμιά παραδοξότητα δεν υπάρχει στο ότι ο Μεσσίας σταυρώθηκε.

ΙΙ. ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ

Την ίδια ιδέα με τους μουσουλμάνους αδελφούς μας είχαν και οι Εβραίοι της εποχής του Χριστού (πράγμα που φανερώνει ότι οι μουσουλμάνοι έχουν παραμείνει στο προκαταρκτικό στάδιο της αποκάλυψης του Θεού, στην Παλαιά Διαθήκη, αρνούμενοι να προχωρήσουν στην Καινή Διαθήκη): όταν ο Ιησούς, μετά την ανάστασή Του, συνάντησε δύο μαθητές Του έξω από τα Ιεροσόλυμα –και τους εμφανίστηκε με άλλη μορφή, για να Τον αναγνωρίσουν στην κατάλληλη στιγμή– εκείνοι Του είπαν πως είναι θλιμμένοι γιατί σταυρώθηκε ο Ιησούς. Τότε ο Ιησούς τους χαρακτήρισε «ανόητους και βραδυκίνητους στην πίστη προς τα λόγια των προφητών» και ΤΟΥΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ που έλεγαν ότι ο Χριστός θα βασανιστεί και θα πεθάνει, αρχίζοντας από το Μωυσή (Λουκ. 24, 25-27).
Έχουμε λοιπόν μια αναίρεση των ισχυρισμών του κορανίου βασισμένη στην ίδια την Αγία Γραφή, την οποία οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι σέβονται ως θεόπνευστη. Ας δούμε μερικές από αυτές τις προφητείες, ξεκινώντας κι εμείς από το Μωυσή:
Στη Γένεση, 3, 15, όπως είπαμε (την οποία έγραψε ο Μωυσής), ο Θεός αναφέρεται στο «σπέρμα της γυναίκας», που θα συντρίψει το κεφάλι του όφη (του διαβόλου) και εκείνος θα του πληγώσει τη φτέρνα. Η προφητεία αυτή ονομάζεται «πρωτευαγγέλιο» και είναι η πρώτη αναφορά του Θεού στο Μεσσία. Η πληγή στη φτέρνα ερμηνεύεται ως ένα ασήμαντο τραύμα, όπως ήταν (για τον παντοδύναμο Υιό του Θεού) η σταύρωση.
Ο προφήτης Ησαΐας, κεφ. 53, γράφει ξεκάθαρα ότι ο Μεσσίας θα βασανιστεί και θα σώσει τον κόσμο με το βασανισμό Του («σηκώνει τις αμαρτίες μας και υποφέρει για μας… τραυματίστηκε για τις αμαρτίες μας… οδηγήθηκε σαν πρόβατο στη σφαγή… από τις αμαρτίες του λαού μου οδηγήθηκε στο θάνατο…» κ.τ.λ.). Στο Ησαΐα 12, 6, ο «άγιος του Ισραήλ» (ο Θεός) είναι Εκείνος που «υψώθη εν μέσω της Σιών», δηλαδή ο Χριστός (βλ. Ησ. 52, 13: «ο παις μου υψωθήσεται και δοξασθήσεται και μετεωρισθήσεται σφόδρα» = ο δούλος μου θα υψωθεί και θα δοξαστεί και θα κρεμαστεί πολύ). Ο Ίδιος ο Χριστός ερμηνεύει την «ύψωση» ως σταύρωση (Ιω. 8, 28, και 12, 32-34). Προσοχή: ο Μεσσίας, κατά τον Ησαΐα, έρχεται για να σώσει τον κόσμο και όχι απλώς για να διδάξει ή για να μεταφέρει σ’ εμάς το θέλημα του Θεού.
Αλλά και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο υιός του Ζαχαρία, χαρακτηρίζει το Μεσσία «αμνό του Θεού» (αρνάκι του Θεού), που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου (Ιω. 1, 29), εννοώντας προφανώς ότι θα θυσιαστεί, όπως το αρνάκι, που ήταν το κατ’ εξοχήν ζώο για θυσίες. «Αρνίον εσφαγμένον» Τον ονομάζει και η Αποκάλυψη (Αποκ. 5, 6, και σε πολλά άλλα σημεία), ενώ οι άγιοί Του «έχουν λευκάνει τις στολές τους στο αίμα Του» και νίκησαν το διάβολο «διά το αίμα του αρνίου» (Αποκ. 7, 14, και 12, 11)
Ο Ιησούς αρκετές φορές προειδοποίησε τους μαθητές Του για τη σταύρωσή Του (π.χ. Ματθ. 16, 21-28, Λουκ. 18, 31-33, κ.α.). Στο Ματθ. 26, 31, αναφέρεται στην προφητεία «πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης» (Ζαχαρία 13, 7).
Ο προφήτης Ζαχαρίας, 11, 12-13, μιλάει για τα τριάντα αργύρια (αργυρά νομίσματα), που εισέπραξε ο Ιούδας όταν πρόδωσε τον Ιησού. Ο άγιος ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρεται στην προφητεία (Ματθ. 27, 9), μόνο που την ενώνει με την προφητεία του Ιερεμία, 18, 2, που μιλάει για τον «αγρόν του κεραμέως», τον οποίο αγόρασαν με τα τριάντα αργύρια οι Εβραίοι αρχιερείς, όταν τα επέστρεψε ο Ιούδας.
Υπάρχουν ωστόσο και πολλές άλλες αναφορές στους Ψαλμούς, που αναφέρονται προφητικά στη σταύρωση και εκπληρώθηκαν στον Ιησού, όπως Ψαλμ. 68, 22 («μου έδωσαν χολή για τροφή και στη δίψα μου με πότισαν ξύδι», βλ. Ματθ. 27, 48), Ψαλμ. 21, 2 («Θεέ μου, Θεέ μου, πρόσεξέ με, γιατί με εγκατέλειψες;», βλ. Ματθ. 27, 46), Ψαλμ. 21, 19 («μοίρασαν μεταξύ τους τα ρούχα μου και έβαλαν κλήρο για τα ενδύματά μου», Ιω. 19, 23-24), κ.ά. (για τη θεία έμπνευση των Ψαλμών βλ. σούρα 4, 163).
Ο Ιησούς κραύγασε πάνω στο σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;», γιατί στην ανθρώπινη ζωή Του πέρασε όλα τα βάσανα που περνάει ο άνθρωπος, μεταξύ των οποίων και την αίσθηση ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει. Με αυτό τον τρόπο καθαγίασε τα βάσανα των ανθρώπων και τα μετέτρεψε σε δρόμο για να πλησιάσουμε το Θεό (αν τα υπομείνουμε με πίστη και υπομονή, όπως Εκείνος).
Επίσης, στην Παλαιά Διαθήκη περιλαμβάνονται πολλές ΠΡΟΤΥΠΩΣΕΙΣ του θανάτου του Ιησού και της σωστικής σημασίας του. «Τύπος» ή «προτύπωση» στην Αγία Γραφή είναι ένα πρόσωπο ή γεγονός της Παλαιάς Διαθήκης, που διαμορφώθηκε από το Θεό έτσι, ώστε να αντιστοιχεί σε ένα πρόσωπο ή γεγονός της Καινής Διαθήκης, το οποίο έμπρακτα συμβολίζει. Ο Ίδιος ο Ιησούς, όπως θα δούμε, αναγνώριζε αυτή την ερμηνεία ως σωστή. Το ίδιο και ο απόστολος Παύλος (βλ. π.χ. επιστολή προς Εβραίους, κεφ. 7 και 9 κ.λ.π.). Ας δούμε μερικές από αυτές τις αναφορές:
Ο φόνος του Άβελ, γιου του Αδάμ (Γένεσις, 4, 1-8): ο αθώος βοσκός θανατώθηκε από τον αδελφό του λόγω φθόνου, όπως ο Ιησούς (που είναι «ο ποιμήν ο καλός», Ιω. κεφ. 10, ο οποίος μάλιστα «θέτει την ψυχή του υπέρ των προβάτων», στίχ. 15) θανατώθηκε για τον ίδιο λόγο από τους αδελφούς Του, τους ανθρώπους.
Η θυσία του Αβραάμ (Γένεσις, 22, 1-13): όπως ο πατριάρχης Αβραάμ προσφέρθηκε να θυσιάσει το μοναχογιό του, ο οποίος μάλιστα πήγε για τη θυσία μόνος του, χωρίς βία, και μετέφερε και στους ώμους του τα ξύλα για τη φωτιά, έτσι και ο Θεός θυσίασε το Μονογενή Υιό Του για τη σωτηρία των ανθρώπων, ο Οποίος μάλιστα πήγε οικειοθελώς να θανατωθεί, κουβαλώντας στους ώμους Του το σταυρό του μαρτυρίου.
Ο αμνός του Πάσχα, δηλαδή το αρνάκι που έσφαξαν οι Εβραίοι το βράδυ πριν φύγουν από την Αίγυπτο: με το αίμα του σημάδεψαν τις πόρτες τους, ώστε ο εξολοθρευτής άγγελος, που θα σκότωνε τα πρωτότοκα παιδιά των Αιγυπτίων, να μη μπει στα σπίτια τους (Έξοδος, 12, 21-28). Έτσι κι ο Ιησούς θυσιάστηκε ως αμνός (βλ. και Ησαΐα, κεφ. 53) και με το Αίμα Του έσωσε το λαό Του (την ανθρωπότητα) από τον αιώνιο θάνατο. Γι’ αυτό και ο Ιωάννης είπε για το Χριστό: «Να ο αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου». Γι’ αυτό επίσης οι Εβραίοι επί αιώνες έτρωγαν το Πάσχα αρνάκι, και μάλιστα χωρίς να του σπάσουν τα κόκαλα, επειδή και του Χριστού τα οστά στο σταυρό δεν έσπασαν (Ιω. 19, 33-37, βλ. και στην Παλαιά Διαθήκη, Αριθμοί, 9, 12, Ψαλμ. 33, 21). Γι’ αυτό, τέλος, ο Ιησούς σταυρώθηκε κατά την παραμονή του εβραϊκού Πάσχα, όπως και ο αμνός της Εξόδου σφάχτηκε την παραμονή του πρώτου Πάσχα, δηλαδή της απελευθέρωσης από την Αίγυπτο με τη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας.
Η ύψωση του φιδιού στην έρημο (Αριθμοί 21, 6-10): κατά το μακρύ ταξίδι της επιστροφής από την Αίγυπτο στη Χαναάν οι Εβραίοι αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα. Ένα απ’ αυτά ήταν οι νυχτερινές επιθέσεις θανατηφόρων φιδιών. Ο Θεός διέταξε το Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το υψώσει πάνω σε μια ράβδο. Όποιος δαγκωνόταν από φίδι, έστρεφε το βλέμμα του στο υψωμένο χάλκινο φίδι και θεραπευόταν από το δηλητήριο (αυτό αποδεικνύει και ότι δεν είναι άτοπο να κάνει θαύματα ο Θεός μέσω εικόνων ή άλλων αντικειμένων). Ο Ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός αναφέρθηκε σ’ αυτό τον τύπο: «όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο υιός του ανθρώπου» (Ιω. 3, 14-17 –με πλήρη αναφορά στη σωτηρία του κόσμου διά του Χριστού, του Μονογενούς Υιού του Θεού). Ο Ιησούς ονόμαζε τον εαυτό Του «υιό του ανθρώπου» (=άνθρωπο) με βάση το Δανιήλ 7, 13.
Το «σημείον του Ιωνά του προφήτου»: ο Ιωνάς, ως γνωστόν, παρέμεινε τρεις ημέρες στην κοιλιά του θαλάσσιου κήτους και κατόπιν βγήκε στη στεριά σώος και αβλαβής. Ομοίως, και ο Ιησούς θα παρέμενε «εν τη καρδία της γης» τρεις ημέρες και τρεις νύχτες και κατόπιν θα επανερχόταν (όπως και επανήλθε) στη ζωή σώος και αβλαβής. Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ αναφέρθηκε στην προτύπωση του Ιωνά στο Ματθ. 12, 38-40.
Ας αναφέρουμε τέλος ότι ο Ιησούς πολλές φορές μίλησε για το θάνατό Του και τη σωστική σημασία του. Στο Ιω. 12, 23-24, καταγράφεται ο λόγος Του ότι «ήρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου, γιατί ο κόκκος του σίτου» (σπόρος του σιταριού), «αν δεν πεθάνει πέφτοντας στη γη, μένει μόνος, αν όμως πεθάνει φέρνει πολύ καρπό». Στο Ματθ. 21, 33-44, καταγράφεται η παραβολή Του για τους «κακούς γεωργούς», διαχειριστές ενός αμπελιού, που θανάτωσαν όχι μόνο τους απεσταλμένους του ιδιοκτήτη του αμπελιού (προφήτες), αλλά και τον ίδιο το γιο του. Στο Ιω. 10, 15, όπως είπαμε, αναφέρεται ο λόγος Του για τον «καλό ποιμένα» (βοσκό), που δίνει τη ζωή του για να σώσει τα πρόβατά Του από το λύκο (σημειωτέον ότι στην Παλαιά Διαθήκη ποιμήν του λαού ονομάζεται ο Θεός, ενώ στην Καινή ο Χριστός – άλλη μια απόδειξη ότι ο Χριστός είναι Θεός).

Β. ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ: ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

Οι χριστιανοί αναφέρουν την ύπαρξη μυστηριώδους φωτοχυσίας στον Τάφο του Ιησού και φλόγας που ανάβει θαυματουργικά ήδη από τον 1ο αι. μ.Χ. Για την ακρίβεια ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης (4ο αι. μ.Χ.), στο έργο του «Δεύτερος λόγος περί αναστάσεως», αναφέρει ότι οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης –τα ίδια τα ξημερώματα της ανάστασης– είδαν μέσα στον τάφο τα σάβανα του Ιησού, ενώ ήταν ακόμη σκοτάδι (για το σκοτάδι βλ. Ιω. 20, 1), επειδή ο τάφος μέσα ήταν λουσμένος στο φως. Το ίδιο αναφέρει και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τον 8ο αι. μ.Χ., μοναχός στη μονή του αγ. Σάββα, έξω από τα Ιεροσόλυμα. Κατά κάποιους μάλιστα, από αυτό εμπνεύστηκε το στίχο «Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια», που βρίσκεται στην ακολουθία της νύχτας του Μ. Σαββάτου, ποίημα δικό του.
Άλλες πρώιμες μαρτυρίες για το Άγιο Φως:
Το 2ο αι. μ.Χ., παρουσία του πατριάρχη Νάρκισσου, σημειώθηκε έλλειψη λαδιού και δε μπορούσαν να ανάψουν το καντήλι («λυχνάρι») για τη λειτουργία του Πάσχα. Ένας άντρας γέμισε το καντήλι νερό από την πηγή του Σιλωάμ. Το καντήλι άναψε θαυματουργικά με το νερό και παρέμενε αναμμένο, καθ’ όλη την διάρκεια της Πασχάλιας Λειτουργίας (Ευσέβιος, Ιστορία της Εκκλησίας, 4ος αι., Βιβλίο ΣΤ’, κεφ. 9, 1-3).
Ο Μέγας Θεοδόσιος (4ος αι.), κάποτε επισκέφθηκε κρυφά την Ιερουσαλήμ, και αμέσως μετά, ΟΛΑ τα λυχνάρια των εικόνων άναψαν. «Το θαύμα αυτό εξέπληξε τον Πατριάρχη, αλλά άγγελος του αποκάλυψε πως αυτός που προσευχόταν δεν ήταν απλός άνθρωπος, αλλά ο άγιος βασιλέας Θεοδόσιος» (Επίσκοπος Πορφύριος (Ουσπένσκυ), Το βιβλίο του είναι μου, Μέρος 3, S-Pb., 1896, σελ. 299-300). [Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Μ. Θεοδόσιος, παρά τα λάθη του, δεν ήταν ένας «σκληρός φανατικός», όπως τον νομίζουν πολλοί, αλλά ένας άνθρωπος με ειλικρινή πίστη, που υπήρξε, μετά το Μέγα Κωνσταντίνο, ο πρώτος αυτοκράτορας που δεν δίωξε την Ορθοδοξία (εκτός από τους δευτερεύοντες αυτοκράτορες που βασίλεψαν πάρα πολύ λίγο).]
Ο μοναχός Barnard τον 9ο αιώνα (865 μ.X.) μιλάει εκτενώς για το Άγιο Φως, όπως το ξέρουμε και σήμερα: «Είναι περιττό να γράψω πολλά για τον τάφο αυτό, επειδή ο Bede λέει αρκετά γι’ αυτόν στην δική του Ιστορία (της Αγγλικής Εκκλησίας). Όμως αξίζει να αναφερθεί πως αυτό που συμβαίνει το Μεγάλο Σάββατο, την Παραμονή του Πάσχα. Το πρωί αρχίζει η λειτουργία μέσα στην εκκλησία αυτή. Μετά, όταν τελειώσει, μπαίνουν ψάλλοντας το «Κύριε Ελέησον» μέχρι να έρθει άγγελος και να ανάψει με φως τα κανδήλια που κρέμονται πάνω από τον τάφο. Ο Πατριάρχης μεταδίδει αυτό το Φως στους επισκόπους και τον υπόλοιπο λαό, και ο καθένας έχει φως, εκεί που στέκεται.» Mabilon. Acta Sancta. Τόμος. III. P. II. Σελ. 473.

ΙΣΛΑΜΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ:

Εκτενείς περιγραφές του θαύματος του αγίου Φωτός κάνουν και οι Άραβες συγγραφείς Ahmed ibn al-Kassa (θ. 936 μ.Χ.) στο έργο του “Signs of Quibla” (Σημεία του Κίμπλα), Abu l-Abbas Ahmad (θ. 947 μ.Χ.), al-Biruni (1000 μ.Χ.) κ.ά., ενώ η Ιερουσαλήμ ήταν ακόμη στα χέρια των μουσουλμάνων Αράβων και οι χριστιανοί που ζούσαν εκεί ήταν Ορθόδοξοι. Φυσικά, ΠΡΙΝ από τις σταυροφορίες και την κυριαρχία των παπικών («ρωμαιοκαθολικών») σταυροφόρων στους Αγ. Τόπους (η α΄ σταυροφορία κηρύχτηκε τον 11ο αι., δηλ. το 1095 μ.Χ.).
Ο al-Biruni π.χ. γράφει: «Οι Χριστιανοί έχουν ήδη σβήσει τα φανάρια τους και τις δάδες τους από πριν, και περιμένουν, μέχρι να δουν μια καθαρή λευκή φωτιά, που κάνει το κανδήλι να ανάβει. Με την φωτιά αυτή ανάβουν τα κανδήλια μέσα στα τεμένη και τους ναούς. Μετά γράφεται μια αναφορά προς τον Χαλίφη σχετικά με την ώρα που κατέβηκε η φωτιά. Αν γινόταν αμέσως μετά την μεσημβρινή ώρα, αναμενόταν γόνιμη χρονιά, αλλά αν καθυστερούσε μέχρι την εσπέρα ή αργότερα, τότε θα αναμενόταν άγονη χρονιά. Η ίδια πηγή αναφέρει επίσης πως κάποιος κυβερνήτης είχε φέρει μαζί του ένα τεμάχιο χάλκινου σύρματος αντί φυτιλιού, για να μην μπορέσει να αναφλεγεί και να φανεί έτσι πως το όλο φαινόμενο απέτυχε. Όμως κατέβηκε το πυρ, και ο χαλκός πήρε φωτιά. Η κάθοδος αυτής της φωτιάς από ψηλά, σε μια μέρα που επαναλαμβάνεται μετά από συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, γίνεται αφορμή να μένουμε έκπληκτοι….» (άρα ήταν αυτόπτης μάρτυρας).
Ο Μητροπολίτης Καισαρείας Αρέθας, στο μήνυμά του προς τον Εμίρη της Δαμασκού (αρχές 10ου αι.) γράφει: «Κάθε χρόνο μέχρι τώρα, την ημέρα της αγίας Του Αναστάσεως, ο Πανάγιος και Πολύτιμος Τάφος Του κάνει θαύματα…. (όντας όλα τα φώτα της Ιερουσαλήμ σβηστά και)….. με την θύρα (του Παναγίου Τάφου) σφραγισμένη….και οι Χριστιανοί να στέκονται τριγύρω του, μέσα στον Ναό της Αναστάσεως […], φωνάζοντας «Κύριε Ελέησον!», ξαφνικά εμφανίζεται μια αστραπή φωτός και ανάβει το καντήλι, και στην συνέχεια όλοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ παίρνουν από το φως αυτό και ανάβουν τα δικά τους τα κεριά…».
Εντυπωσιακή αναφορά στο θαύμα του Αγίου Φωτός κάνει ο κληρικός Νικήτας, το 947 μ.Χ., σε επιστολή του προς τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Ζ΄ τον Πορφυρογέννητο.
Ας σημειωθεί τώρα ότι οι σταυροφόροι, που ήταν παπικοί, δεν αγαπούσαν καθόλου το θαύμα του αγίου Φωτός, γιατί το άναβαν πάντοτε οι Ορθόδοξοι, πράγμα που αποδυνάμωνε την κυριαρχία του καθολικισμού στους Αγ. Τόπους, που επιδίωκαν αυτοί. Έτσι, ο στρατιωτικός ιερέας του πρώτου βασιλέα της Ιερουσαλήμ Βαλδουίνου Fulcher (Fulk) της Σαρτρ, έγραψε ότι το Άγιο Φως δεν εμφανίστηκε μέχρι να απομακρυνθούν οι Λατίνοι μοναχοί και κληρικοί από την εκκλησία του Αγίου Κουβουκλίου. Avdulovsky F.M., Holy Fire Coming From Holy Sepulchre of Our God and Savior Jesus Christ on The Great Saturday in Jerusalem. («Το Άγιο Φως το Προερχόμενο από τον Πανάγιο Τάφο του Θεού και Σωτήρος Ημών Ιησού Χριστού κατά το Μεγάλο Σάββατο») Μόσχα, 1887, σελ. 37-41.
Ο Αρμένιος ιστορικός του 12ου αι. Ματθαίος Εδέσσης μάς λέει πως το 1102 το Άγιο Φως αρνήθηκε να εμφανιστεί, αφού οι Φράγκοι (σταυροφόροι) είχαν αρπάξει τους Αγίους Τόπους από τους τοπικούς ιερείς και είχαν βγάλει τους Έλληνες έξω από τα μοναστήρια με τις κλωτσιές. Οι νεόφερτοι «πήραν το μήνυμα», και αποκατέστησαν τους διωγμένους. Το Φως εμφανίστηκε, με μια μέρα καθυστέρηση.
Οι μαρτυρίες αυτές, καθώς και άλλες, μεταγενέστερες, περιλαμβάνονται στις μελέτες:
Όλγα Τερζή, «Ιστορική μελέτη για το Άγιο Φως»: http://www.impantokratoros.gr/7F53C195.el.aspx.
Κατερίνα Ν. (μετάφραση): «Πρώιμες μαρτυρίες περί του Αγίου Φωτός»: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws1.htm (μτφρ. από το αγγλικό, που δημοσιεύεται εδώ: http://www.holyfire.org/eng/history.htm).
Βλ. ακόμη: Λυκούργου Μαρκούδη, «Μαρτυρία περί του Αγίου Φωτός»: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/agio_fws_martyria1.htm.
Θα πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψιν την περίπτωση του αγίου μάρτυρα Τούνομ, Άραβα εμίρη, που, στις 18 Απριλίου 1579, είδε το Άγιο Φως να βγαίνει από την κολώνα της πλαϊνής πύλης του Ναού της Αναστάσεως (όπου είχαν συγκεντρωθεί οι Ορθόδοξοι διωγμένοι από τους Τούρκους), έπεσε από το μιναρέ χωρίς να πάθει κακό, διακήρυξε ότι η Ορθοδοξία είναι η αληθινή πίστη και εκτελέστηκε από τους πρώην ομοθρήσκους του μουσουλμάνους.

ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

Τέλος, πρέπει να αναφέρουμε ότι, ανεξάρτητα από τις αρχαίες πηγές, οι σημερινές μαρτυρίες για την τέλεση του θαύματος (όχι μόνο για το ότι εμφανίζεται χωρίς να το ανάψει ανθρώπινο χέρι, αλλά και ότι δεν καίει) είναι αρκετές για να λύσουν κάθε απορία αν πρόκειται για «θαύμα ή μύθο». Περιορίζομαι να παραπέμψω σε συγκλονιστικό βίντεο αφιέρωμα («Άγιο Φως – μαρτυρίες και εμπειρίες»), με πλάνα και μαρτυρίες, που δημοσιεύτηκε πέρυσι στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα http://www.oodegr.com και από τότε έχει μεταφραστεί σε πέντε έξη γλώσσες. Το βίντεο δημοσιεύεται εδώ: http://www.oodegr.com/english/ekklisia/holylight.htm.
Βέβαια κάποιοι θα μπουν εδώ και θα παπαγαλίσουν ό,τι λέει ο Καλόπουλος, για απάτη με φώσφορο κ.τ.λ. Απάτη δεν θα μπορούσε να γίνει υπό μουσουλμανική και παπική (των σταυροφόρων) κατοχή, και μάλιστα επί τόσους αιώνες, χωρίς να ανακαλυφθεί και τιμωρηθεί ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ «απατεώνας». Για τον ένθερμο ερευνητή, παραπέμπω και εδώ: http://www.oodegr.com/oode/asynithista/thavmata/expaganus_agio_fws_1.htm.
Μια αυτοψία θα πείσει κάθε ειλικρινά ενδιαφερόμενο – του χρόνου, αδελφοί, εύχομαι να κάνετε Πάσχα στον Άγιο Τάφο.

Γ. ΤΕΚΜΗΡΙΟ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΗΣ: Η ΣΙΝΔΟΝΗ ΤΟΥ ΤΟΡΙΝΟ

Πιθανότατα οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας θα είναι ήσυχοι ως προς τη σινδόνη του Τορίνο (με τη μορφή του Ιησού πάνω της), αφού ξέρουν ότι η χρονολόγηση με άνθρακα 14 την τοποθέτησε ανάμεσα στο 13ο και το 14ο αιώνα μ.Χ. Όμως, στη θέση τους δεν θα ήμουν και τόσο ήσυχος. Η χρονολόγηση αυτή είναι αμφισβητήσιμη για ΠΟΛΛΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ (θα το δούμε παρακάτω), ενώ υπάρχουν επίσης ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ που αποδεικνύουν ότι το σεντόνι προέρχεται από τον 1ο αι. μ.Χ. και μάλιστα από την Παλαιστίνη, ενώ συνδέεται και με την περίοδο του Πάσχα.
Επίσης, μαρτυρίες για την ύπαρξή του υπάρχουν το αργότερο από το 10ο αι. μ.Χ., που αυτό και μόνο αρκεί για να καταρρίψει την εγκυρότητα της χρονολόγησης με άνθρακα.
Δημοσιεύω δύο αρθράκια:

Ι

Σινδόνη του Τορίνο: αλήθεια ή απάτη;
Πηγή: http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=86

Έπειτα από τρεις δεκαετίες επιστημονική εξέταση, η Σινδόνη είναι ακόμα το επίκεντρο της αντιλογίας. Ενώ η επιστημονική άποψη και αυτή των ΜΜΕ γενικά το απορρίπτουν ως σάβανο του Χριστού, η επιστημονική και ιστορική απόδειξη συνεχίζει να αφθονεί. Ο Bill Geating συνοψίζει τα τελευταία δεδομένα.
Η Σινδόνη του Τορίνου είναι ένα αρχαίο κίτρινο λινό ύφασμα που φέρει την εικόνα ενός μουσάτου άνδρα καλυμμένου με σταγόνες αίματος, η θέση του οποίου ταιριάζει σε θάνατο από σταύρωση. Φιλοξενείται στο Τορίνο της Ιταλίας για περισσότερο από 400 χρόνια και πολλοί πιστεύουν ότι είναι η εικόνα του Ιησού.
Το μέγεθός του είναι 4,35 μέτρα μακρύ, 1,1 μέτρα πλατύ, και η Σινδόνη είναι υφασμένη από λινό με ύφανση ψαροκόκαλου από ίνες κοινού λιναριού που χρησιμοποιούνταν την εποχή του Χριστού. Η εικόνα της Σινδόνης είναι η εμπρόσθια και η οπίσθια όψη ενός Καυκάσιου άνδρα, περίπου 30 ετών, γύρω στα 1,80 ύψος και βάρος περίπου 77 κιλά.
Σε όλη την εικόνα υπάρχουν κηλίδες αίματος που ανταποκρίνονται σε θάνατο από σταύρωση. Επίσης φαίνονται τρύπες από καψίματα και μερικές σταγόνες νερού από την πυρκαγιά του 1532.
Ιστορικές μελέτες ανιχνεύουν την Σινδόνη στο 1356 μ.Χ. όταν εκτέθηκε στην Liery της Γαλλίας από τον Geoffrey De Charney. Το 1452 το ύφασμα πουλήθηκε στον Δούκα του Σαβόϋ, και το 1578 μεταφέρθηκε στο Τορίνο της Ιταλίας όπου παραμένει μέχρι σήμερα.
Η ιστορία της Σινδόνης πριν τον Μεσαίωνα είναι νεφελώδης. Ένα πιθανό σενάριο προτείνει ότι μετά τον θάνατο του Χριστού (ή το 70 μ.Χ. που καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ) μεταφέρθηκε στην Έδεσσα της Τουρκίας (σύγχρονη Urfa). Γνωστό σαν το Μανδήλιον ή Εικόνα της Έδεσσας ήταν διπλωμένο για να φαίνεται μόνο το πρόσωπο μέσα σε μια ανοιχτή θήκη.
Το 944 μ.Χ. ο Βυζαντινός Αυτοκρατορικός Στρατός εισέβαλε στην Έδεσσα [Θ.Ρ.: η οποία, αν και βυζαντινή πόλη, βρισκόταν υπό αραβική κατοχή από το 638 μ.Χ.] με το σκοπό να ξαναποκτήσουν το ύφασμα και μετά να το παραδώσουν στην Κωνσταντινούπολη. Η Τέταρτη Σταυροφορία (1204) λεηλάτησε την Κωνσταντινούπολη και η Σινδόνη του Τορίνου ουσιαστικά εξαφανίστηκε μέχρι τον 14ο αιώνα. Πιθανόν ήταν στην κατοχή των Ναïτών ιπποτών, ένα διεθνές τάγμα σταυροφορίας από πολεμιστές μοναχούς, όταν αυτό επανεμφανίστηκε με τον De Charney το 1353.
Η επιστημονική και εξονυχιστική έρευνα της Σινδόνης επικεντρώθηκε στο κατά πόσον η απεικόνιση είχε δημιουργηθεί φυσικά ή τεχνητά. Πάνω από 500.000 ώρες επιστημονικής εξέτασης από 63 επιστημονικούς κλάδους έχουν εφαρμοστεί στην Σινδόνη. Περισσότερο εκτεταμένη ήταν η ανάλυση του 1978 από 40 επιστήμονες όλο το 24ωρο για 5 μέρες. Αυτοί συμπέραναν ότι η απεικόνιση ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ!
Δεν υπήρχε κανένα άξιο λόγου ίχνος χρώματος, μπογιάς, βαφής ή σταγόνες πάνω στο ύφασμα. Ούτε η εικόνα έδειχνε την κατεύθυνση που φυσιολογικά δημιουργείται από τα περάσματα της βούρτσας. Ούτε υπήρχε κανένα Περίγραμμα της εικόνας καθώς θα ήταν απαραίτητο για να δημιουργήσουν μια ζωγραφική παράσταση. Ούτε βρέθηκε καμιά απόδειξη «στερέωσης» του υφάσματος που συμβαίνει όταν εφαρμοστεί οποιαδήποτε υγρή ουσία. Η εικόνα φαίνεται να είναι καθαρά επιφανειακή, διαπερνώντας μόνο τις δύο κορυφαίες μικρο-ίνες.
Οι σταγόνες αίματος πάνω στο μέτωπο και τα μαλλιά ταιριάζουν με πληγές από αγκαθωτό στεφάνι. Πάνω από 100 σημάδια μαστιγώματος στην πίσω πλευρά, ταιριάζουν το μαστίγωμα που έκανε το ρωμαϊκό μαστίγιο (Flagum). Το αίμα που κυλούσε κάτω από τα χέρια και στα πόδια δείχνουν τρύπημα που προέρχεται από καρφιά. Η ροή του αίματος κάτω από τα χέρια ταιριάζει τη ροή της βαρύτητας που συμβαίνει κατά την σταύρωση. Η απουσία απεικονίσεων του αντίχειρα και στα δύο χέρια, δείχνει ότι είχε τρυπηθεί ο καρπός του χεριού και όχι τα χέρια. Ένα καρφί στον καρπό του χεριού θα τρυπούσε το μεσαίο νεύρο, προκαλώντας το σπάσιμο του αντίχειρα στην παλάμη.
Η φωτογράφηση της Σινδόνης το 1898 αποκάλυψε το κρυμμένο «αληθινά θετικό» που έκανε την εικόνα της Σινδόνης ένα φωτογραφικό αρνητικό. Η ανάλυση της εικόνας που έγινε το 1978 αποκάλυψε ότι τα τρισδιάστατα χαρακτηριστικά της Σινδόνης, δείχνουν ότι το ύφασμα έχει πάνω του μια πραγματική τρισδιάστατη ανθρώπινη μορφή, που είναι αδύνατον να δημιουργηθεί με ζωγραφική.
Πρόσφατες μελέτες από τους Ισραηλινούς βοτανολόγους Avinoan Danin και Uri Baruch, μαζί με τους Αμερικανούς Alan και Mary Whanger, αποκάλυψε ισχυρή απόδειξη ότι η προέλευση της Σινδόνης είναι μέσα από την περιοχή της Ιερουσαλήμ. Ακόμη, το ύφασμα περιέχει αναρίθμητους κόκκους γύρης και απεικονίσεις φυτών. Με το μικροσκόπιο, αναγνωρίστηκαν με σιγουριά, τουλάχιστον 30 τύποι κόκκων γύρης.
Απεικονίσεις φυτών, αν και πιο δύσκολο να αναγνωριστούν, περιλαμβάνουν τα Zygophyllum dumosum, Gundelia tournefortii, Cistus creticus και Capparis aegyptia. Όλα μαζί, είναι μοναδικά σε μόνο μια περιοχή πάνω στη γη –τα βουνά της Ιουδαίας και την έρημο του Ισραήλ. Η ταυτόχρονη άνθηση τον Μάρτιο και Απρίλιο των 8 φυτών που αναγνωρίστηκαν πάνω στην Σινδόνη, ανταποκρίνονται στη βιβλική αφήγηση του θανάτου του Χριστού. Ένα από αυτά τα λουλούδια (Capparis aegyptia) αρχίζει να ανοίγει το μεσημέρι και φθάνει σε πλήρες άνοιγμα λίγο πριν την δύση του ήλιου. Στις 3 ή 4 μμ, το άνοιγμα των μπουμπουκιών τους, ταιριάζει με την ώρα του θανάτου του Χριστού.
Το 1988, η Σινδόνη του Τορίνου χρονολογήθηκε με τον άνθρακα 14 από τρία διαφορετικά εργαστήρια. Και τα τρία το χρονολόγησαν μεταξύ του 1260 μ.Χ. και του 1390 μ.Χ. Ακόμη, έχουν εγερθεί ανησυχίες σχετικά με την ακρίβεια των μετρήσεων. Ζωντανοί μύκητες και βακτήρια έχουν ανακαλυφθεί πάνω στο ύφασμα, δημιουργώντας ένα «βιο-πλαστικό στρώμα» το οποίο μπορεί να παροδηγήσει την χρονολόγηση με τον άνθρακα 14. Ο Harry Grove, που διεύθυνε το τεστ με τον άνθρακα 14, δήλωσε ότι το μικρόβιο είναι μια «ανάπτυξη που θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά… αυτό αξίζει περισσότερο λεπτομερή έρευνα».
Το τμήμα της Σινδόνης που χρησιμοποιήθηκε για το ραδιομετρικό τεστ, γνωστό σαν «Γωνία του Ραέ», ήρθε από ένα σημείο ευαίσθητο σε μόλυνση, εξαιτίας της μεταχείρισης που υπέστη η Σινδόνη σε όλους τους αιώνες. Είναι επίσης πιθανόν ότι η πυρκαγιά του 1532 δημιούργησε μια σημαντική αύξηση στην συσσώρευση άνθρακα 14, και ως εκ τούτου να αύξησε τον ραδιομετρικό υπολογισμό.
Αν και η επιστήμη δεν έχει ακόμη προσδιορίσει τον μηχανισμό με τον οποίο δημιουργήθηκε η απεικόνιση της Σινδόνης, έχει προταθεί κάποιος τύπος ροής ουδετερονίων από ραδιενέργεια. Επίσης αυτή η διαδικασία θα παράγει πρόσθετο άνθρακα 14, λοξοδρομώντας την χρονολόγησή του.
Οι αλλαγές στο πρωτόκολλο του τεστ με τον άνθρακα 14 το 1988 περιλάμβαναν:
Εξέταση από ένα τμήμα της Σινδόνης.
Χρησιμοποίηση μόνο τριών εργαστηρίων, αντί των αρχικών επτά.
Το τμήμα της Σινδόνης «Γωνία του Ραέ» που ήταν γνωστό πως είχε μολυνθεί από πυρκαγιά και ανθρώπινο άγγιγμα, αντί ενός καθαρότερου τμήματος.
Συγκεντρωμένη μαζί, όλη αυτή η απόδειξη εγείρει σοβαρές αμφιβολίες για την εγκυρότητα του τεστ του 1988.
Εάν η Σινδόνη χρονολογηθεί ακριβώς τον 14ο αιώνα, τότε απαιτείται η γνώση, η ικανότητα και η δεξιοτεχνία πάρα πολλών πεδίων από έναν πλαστογράφο του Μεσαίωνα. Αυτός ο καλλιτέχνης χρειάζονταν εκτεταμένη γνώση στην ανατομία και φυσιολογία μέχρι να μπορεί με ακρίβεια να απεικονίσει τις λεπτομέρειες της σταύρωσης, όπως και γνώση των φωτογραφικών αρνητικών και των τρισδιάστατων εικόνων. Επίσης θα απαιτούνταν βαθιά γνώση της χημείας του αίματος και των προσθέσεων με μικροσκόπιο ντόπιων ποικιλιών γύρης από συγκεκριμένη τοποθεσία.
Κατά πόσον η Σινδόνη είναι ένα ταφικό ύφασμα της Παλαιστίνης του 1ου αιώνα ή μια πλαστογραφία της μεσαιωνικής Ευρώπης, μελετείται ακόμη. Κατά πόσον είναι το πραγματικό σάβανο του Χριστού είναι πέρα απʼ τον ορίζοντα της επιστήμης. Ακόμη, η εικόνα της Σινδόνης και οι κηλίδες αίματος, μπορούν να μας βοηθήσουν να φανταστούμε τα τρομερά παθήματα του Χριστού. Ότι είναι άδειο αυτό το σάβανο, μας υπενθυμίζει την ανάστασή Του.
Μια αριστουργηματική αναπαραγωγή ή το πραγματικό σάβανο, αυτό μπορεί να μιλήσει σε όλους όσους έχουν ακουμπήσει την πίστη τους σε Αυτόν.
«Δεν είναι εδώ, επειδή αναστήθηκε, όπως το είχε πει. Ελάτε, δείτε τον τόπο όπου ήταν τοποθετημένος ο Κύριος» (Ματθαίος 28:6).
BILL GEATING
Μετάφραση κατόπιν αδείας από το περιοδικό BIBLE AND SPADE-Winter 2000. Τίτλος πρωτότυπου: Shroud of Turin 2000.

ΙΙ

ΣΥΝΟΨΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΙΝΔΟΝΗΣ
Πηγή: http://www.diakrisis.gr/articles.php?lng=gr&pg=87

Οι κριτικοί σωστά έχουν κατηγορήσει ότι είναι αδύνατον για κάτι τόσο ασυνήθιστο, όσο η Σινδόνη, να έχει διαφύγει της προσοχής για 13 αιώνες, μόνο για να εμφανιστεί στην κατοχή ενός κατώτερου Γάλλου ευγενούς το 1355. Η Σινδόνη φαίνονταν να έχει έρθει από το πουθενά σε έναν αιώνα πασίγνωστο για πλαστογραφίες. Αλλά το 1969, ο Βρεττανός συγγραφέας και ιστορικός ερευνητής Ian Wilson παρατήρησε δυνατές ομοιότητες μεταξύ της Σινδόνης και των μεσαιωνικών περιγραφών της πιο διάσημης εικόνας των αρχών του Μεσαίωνα- “Την Αχειροποίητη Εικόνα της Έδεσσας”.
Η καταγεγραμμένη ιστορία της Εικόνας της Έδεσσας άρχισε τον 6ο αιώνα στην χριστιανική πόλη της Έδεσσας, στην σύγχρονη ανατολική Τουρκία. Πιστεύονταν ότι ήταν ένα ύφασμα στο οποίο ο ζωντανός Ιησούς είχε αποτυπώσει το πρόσωπό του, η Εικόνα σκόπιμα στάλθηκε σε έναν βασιλιά της Έδεσσας. Ήταν τόσο μακρύ, ώστε έπρεπε να “διπλωθεί στα τέσσερα” για να τοποθετηθεί στο πλαίσιο υποστήριξης. Εάν η Σινδόνη του Τορίνου διπλώνονταν για να αποκρύψει το σώμα και να φαίνεται μόνο το πρόσωπο, θα ήταν πολύ όμοια με τις αρχαιότερες απεικονίσεις της Εικόνας της Έδεσσας που έχουν βρεθεί.
Συγγραφείς του Μεσαίωνα λένε ότι η Εικόνα δεν ήταν έργο τέχνης, αλλά το αμυδρό “ιδρωμένο” αποτύπωμα του Ιησού. Επίσης λέγανε ότι υπήρχε αίμα πάνω σε αυτό. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούν να παρατηρηθούν σήμερα πάνω στην Σινδόνη. Ο Wilson στο βιβλίο του «Η Σινδόνη του Τορίνου» (1978), σημειώνει ότι μετά που την εικόνα της Έδεσσας την πήραν οι Βυζαντινοί στην Κωνσταντινούπολη το 944, άρχισαν ήσυχα να παραδέχονται ότι είχαν την Σινδόνη σαν ένα από τα αποκτήματά τους. Αυτός ήταν πιθανόν ένας από τους θησαυρούς που κλάπηκαν στην Τέταρτη Σταυροφορία (1204) και αργότερα εμφανίστηκε στην Γαλλία. Έτσι, η Εικόνα της Έδεσσας φαίνεται στενά συνδεδεμένη με την Σινδόνη του Τορίνου.
Οι περισσότεροι ιστορικοί έδωσαν λίγη προσοχή στην θεωρία του Wilson, πιστεύοντας ότι η εικόνα της Έδεσσας ήταν απλά ένα ζωγραφισμένο πρόσωπο πάνω σε ένα μικρό ύφασμα. Αλλά οι αποδείξεις συνεχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Ειδική εξέταση στο φως των φωτογραφιών της Σινδόνης δείχνει γραμμές από παλιά τσακίσματα, κάτι που ισχυρά υποστηρίζει ένα παλαιό «δίπλωμα στα τέσσερα». Επίσης υπάρχουν αναφορές από συγγραφείς των αρχών του Μεσαίωνα που πίστευαν ότι η Εικόνα της Έδεσσας είχε την εικόνα ενός πλήρους σώματος.
Τελικά, πρόσφατα στην Βιβλιοθήκη του Βατικανού, αναγνωρίστηκε μια ομιλία του Γρηγόριου, αρχιδιακόνου της Αγίας Σοφίας (του μεγάλου καθεδρικού ναού στην Κωνσταντινούπολη) που ήταν ειδικός στην ιστορία της Εικόνας της Έδεσσας. Την νύχτα 16 Αυγούστου 944, η εικόνα της Έδεσσας, μόλις είχε «ελευθερωθεί» από την Έδεσσα, την έφεραν στο παλάτι του αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη. Αυτή ήταν μια από τις λίγες καταγεγραμμένες δημόσιες εμφανίσεις της Εικόνας. Η ομιλία του Γρηγόριου σε αυτό το περιστατικό δυνατά υπονοεί ότι η εικόνα αφαιρέθηκε τουλάχιστον εν μέρει από το κάλυμμά της (ένα είδος πλαισίου κορνίζας) και ξεδιπλώθηκε τόσο πολύ ώστε να μην αποκαλύπτει μόνο το πρόσωπο, αλλά επίσης ένα ματωμένο πληγωμένο πλευρό. Στην ομιλία του, ο Γρηγόριος λέει ότι το αίμα και ο ιδρώτας του προσώπου έπεφτε σταγόνα –σταγόνα από το πλευρό του Ιησού. Αυτός επίσης αναφέρει «αίμα και νερό εκεί» σαν εάν να έδειχνε στο πληγωμένο πλευρό για το ακροατήριό του. Εάν η Εικόνα της ΄Εδεσσας είχε ένα πληγωμένο πλευρό, αυτή αποτελούνταν από περισσότερο από την εικόνα ενός προσώπου και ηχεί αξιοσημείωτα σαν την Σινδόνη του Τορίνου. Μια τέτοια σύνδεση θα έσπρωχνε την ιστορία της Σινδόνης πίσω στον 6ο μ.Χ. αιώνα, ένας πρόσθετος λόγος για να αμφιβάλλουμε την χρονολόγηση με τον άνθρακα-14 το 1988.
JOHN LONG
Μετάφραση κατόπιν αδείας από το περιοδικό BIBLE AND SPADE-Winter 2000. Τίτλος πρωτότυπου: Closing in on the shroudʼs history.

ΙΙΙ
Συνιστώ σε κάθε ενδιαφερόμενο τη μελέτη του Αθανάσιου Κ. Δημητριάδη «Αναφορά στη Σινδόνη του Τορίνου», εκδ. Τήνος 1998, όπου, με πλήθος βιβλιογραφικών παραπομπών, αναφέρονται λεπτομερώς τα προβλήματα αξιοπιστίας της χρονολόγησης με άνθρακα 14, αλλά και η καταγγελία του θέματος από τον καθηγητή του παν/μίου του Dermstadt Βέρνερ Μπουλστ σε διεθνές συνέδριο στο πανεπιστήμιο της Μπολόνια το 1989 (βλ. εκτενώς το σχετικό κεφάλαιο, σελ. 38-54).
Εκεί αναφέρονται και άλλα τεκμήρια της παλαιότητας και αυθεντικότητας της σινδόνης, όπως ο εντοπισμός νομισμάτων της ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ, τοποθετημένων στα μάτια του σώματος. Τα νομίσματα φάνηκαν το 1977, όταν η εικόνα του προσώπου αναλύθηκε με εξοπλισμό διαστημικής τεχνολογίας (σελ. 26-27). Η τοποθέτηση νομισμάτων στα μάτια των νεκρών ήταν ταφικό έθιμο της εποχής εκείνης.
Εκεί επίσης αναφέρονται οι πρώιμες μαρτυρίες για τη σινδόνη (σελ. 72-84). Λίγα λόγια γι’ αυτό, εκτός από όσα ειπώθηκαν ανωτέρω:
Το Ιερό Μανδήλιο (που καθώς φαίνεται ήταν η σινδόνη, διπλωμένη έτσι μέσα σε θήκη, που φαινόταν μόνο το πρόσωπο του Κυρίου) εντοιχίστηκε σε μια κόχγη του τείχους της Έδεσσας από τον επίσκοπο της πόλης, όταν ξέσπασε διωγμός κατά των χριστιανών το 2ο αιώνα, από τους διαδόχους του πρώτου χριστιανού βασιλιά Άβγαρου. Ανακαλύφθηκε όταν κατέρρευσε το τείχος, το 550 μ.Χ., σε μια περσική επίθεση. Τότε οι χριστιανοί αρχίζουν να ζωγραφίζουν το Χριστό όπως Τον ξέρουμε σήμερα από τις ορθόδοξες εικόνες, εξαιτίας προφανώς της μορφής που είναι αποτυπωμένη πάνω στο ύφασμα, που το θεωρούσαν «μαντήλι», λόγω της θήκης όπου ήταν διπλωμένο.
Μετά το 10ο αιώνα, που η εικόνα έρχεται στην ΚΠολη, προφανώς αποκαλύπτεται ότι είναι σεντόνι. Μαρτυρίες προς τούτο:
Στις αρχές του 12ου αι. αρχίζει να ζωγραφίζεται η σκηνή του «Επιτάφιου Θρήνου», εμφανώς επηρεασμένη από τη μορφή που απεικονίζεται στη σινδόνη. Παράλληλα εμφανίστηκαν οι «επιτάφιοι», τα υφάσματα που τοποθετούνται στο συμβολικό τάφο του Χριστού τη Μ. Παρασκευή (και σήμερα στους ναούς). Κοινό χαρακτηριστικό τους η ολόσωμη μορφή του Ιησού με τα χέρια σταυρωμένα, όπως η μορφή της σινδόνης.
Γύρω στο 1192 (εκατό χρόνια πριν τη χρονολογία που έδωσε για τη σινδόνη ο άνθρακας 14) χρονολογείται η εικόνα του Κώδικα Pray, στη Βουδαπέστη, με τον ενταφιασμό του Ιησού ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ φαίνεται στη σινδόνη: Τον ξαπλώνουν σε ένα σεντόνι με «ύφανση ψαροκόκαλου», με ιδιαίτερα σημάδια που υπάρχουν ΚΑΙ στη σινδόνη, ενώ το σώμα του Κυρίου έχει τα χαρακτηριστικά και τη στάση της μορφής της σινδόνης.
Εκτός αυτών, ο Γάλλος στρατιωτικός Ρομπέρ ντε Κλαρί, το 1203, αναφέρει ότι στην Παναγία των Βλαχερνών, στην ΚΠολη, «φυλασσόταν η Σινδόνη, στην οποία είχε τυλιχθεί ο Κύριός μας, και η οποία υψωνόταν όρθια κάθε Παρασκευή, έτσι που να μπορεί κανείς να δει καθαρά τη μορφή του Κυρίου».
Αλλά και η «Δωδεκάβιβλος» του Δωσίθεου (τόμ ΙΑ΄, κεφ. Β΄, σελ. 20, έκδ. Βασ. Ρηγοπούλου) αναφέρει ότι επί Μιχαήλ Παφλαγόνος έγινε λιτανεία στην ΚΠολη, όπου λιτανεύθηκαν «τα σπάργανα του Σωτήρος». Σπάργανα = τα «εντάφια σπάργανα», δηλ. το σάβανό Του, αυτό που βρέθηκε στο τάφο μετά την ανάσταση του Ιησού! (Βλ. κατά Ιωάννην, 20, 5-7).

Γάμοι χριστιανών με μουσουλμάνους

Το κείμενο αυτό βασίζεται σε απαντήσεις που είχε δώσει ο GreekMurtadd σε σχετικά ερωτήματα χριστιανών γυναικών που σκέφτονταν να παντρευτούν μουσουλμάνους. Έχει εμπλουτιστεί με μεταφράσεις από τα λινκ που έδωσε και με σχόλια αναγνωστών του ιστολογίου μας. Αργότερα που ο GreekMurtadd θα επιστρέψει, μπορεί να το επεξεργαστεί ξανά.

Εύχομαι να ωφελήσει τους αναγνώστες μας που καταλήγουν σ’ αυτό το ιστολόγιο αναζητώντας στοιχεία για γάμους χριστιανών με μουσουλμάνους.

Chalil loves Jesus – 18 Ιουλίου 2010

—————

Διαδικαστικά στοιχεία για το γάμο μεταξύ χριστιανής και μουσουλμάνου (από εδώ):

(Απευθύνεται σε χριστιανή που σκέφτεται να παντρευτεί μουσουλμάνο.) «Αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία μπορείς να κάνεις προγαμιαίο συμφωνητικό, τα πράγματα όμως περιπλέκονται γιατί μπαίνουν στη μέση άλλες λεπτομέρειες. Δεν θα συνιστούσαμε ποτέ σε μη μουσουλμάνα να παντρευτεί μουσουλμάνο σύμφωνα με τη σαρία.
Προγαμιαίο συμφωνητικό μπορεί να γίνει και σε συμβολαιογράφο, όπως κάνουν αρκετά διάσημα πρόσωπα τα τελευταία χρόνια, αλλά από ισλαμικής απόψεως δεν είναι ό,τι πιο έγκυρο.
Σε περίπτωση που παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία, μπορείς να κρατήσεις το θρήσκευμά σου, τα παιδιά όμως που θα κάνετε πρέπει οπωσδήποτε να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι. Το ερώτημα είναι, μπορείς εσύ ενώ πιστεύεις σε ένα άλλο θρήσκευμα να δώσεις στα παιδιά σου ισλαμική ανατροφή; Εσύ θα το κρίνεις αυτό.

Εάν κάνετε προγαμιαίο συμφωνητικό σε συμβολαιογράφο, το προσαρμόζετε στο νόμο της χώρας όπου κατοικείτε. Εάν παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία με τον όρο να μην πάρει άλλη σύζυγο, τότε σε περίπτωση που θα το κάνει μπορείς είτε να το αποδεχτείς, είτε να κηρύξεις το γάμο άκυρο, επειδή ο σύζυγος αθέτησε το συμφωνητικό.

Αν διατηρήσεις το θρήσκευμά σου, σύμφωνα με τη σαρία δεν γίνεται να τον κληρονομήσεις όταν πεθάνει. Σε περίπτωση που πεθάνεις πρώτα εσύ, σύμφωνα με κάποιους λογίους μπορεί αυτός να κληρονομήσει εσένα, σύμφωνα με άλλους όμως ούτε αυτό γίνεται, βάσει του χαντίθ ότι ούτε οι μουσουλμάνοι κληρονομούν αλλόθρησκούς ούτε οι αλλόθρησκοι μουσουλμάνους. Βέβαια σύμφωνα με τις νομοθεσίες δυτικών χωρών μπορείτε να κληρονομήσετε ο ένας τον άλλο. Οπότε, και πάλι εξαρτάται από το πού θα κατοικείτε όταν συμβεί κάποιος θάνατος: σε ένα κοσμικό κράτος ή σε κράτος που οι νόμοι του βασίζονται στη Σαρία;»

Πώς αντιμετωπίζει ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ τέτοιους γάμους (από εδώ):

Από χριστιανικής απόψεως δεν εγκρίνονται οι γάμοι με αλλοδόξους. Ο Παύλος έχει γράψει (B΄ Kορ. 6, 14-17).

“Mην κάνετε αταίριαστους δεσμούς γάμου με απίστους. Γιατί, ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στο Xριστό και στο διάβολο; Ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο; Mπορεί να υπάρχουν στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού – που είστε εσείς – και ο ναός των ειδώλων; Γι’ αυτό, λέει ο Kύριος: Φύγετε μακριά απ’ αυτούς και ξεχωρίστε.»

Ο Παύλος δέχεται να μην εγκαταλείπει ο Χριστιανός ή η Χριστιανή το γαμήλιο σύντροφο, ΟΤΑΝ ο γάμος έχει προηγηθεί της μεταστροφής στον Χριστιανισμό. Δηλ. όταν δεν ήταν χριστιανός όταν τελέστηκε ο γάμος: Α΄Κορ. 7:12-17:

12 Αν κάποιος έχει γυναίκα άπιστη, κι αυτή είναι σύμφωνη να συνοικεί μαζί του, ας μη την αφήνει.
13 Και η γυναίκα που έχει άνδρα άπιστο, κι αυτός είναι σύμφωνος να συνοικεί μαζί της, ας μη τον αφήνει.
14 Επειδή, ο άπιστος άνδρας αγιάστηκε διαμέσου τής γυναίκας• και η γυναίκα η άπιστη αγιάστηκε διαμέσου τού άνδρα• επειδή, διαφορετικά, τα παιδιά σας θα ήσαν ακάθαρτα• τώρα, όμως, είναι άγια.
15 Αλλά, αν ο άπιστος προβαίνει σε χωρισμό, ας χωρίσει. Ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δουλωμένοι σε τέτοια• ο Θεός, όμως, μας προσκάλεσε σε ειρήνη.
16 Επειδή, τι ξέρεις, γυναίκα, αν πρόκειται να σώσεις τον άνδρα; Ή, τι ξέρεις, άνδρα, αν πρόκειται να σώσεις τη γυναίκα;
17 Αλλά, καθώς ο Θεός μοίρασε σε κάθε έναν, και καθώς ο Κύριος προσκάλεσε κάθε έναν, έτσι ας περπατάει• και έτσι διατάζω σε όλες τις εκκλησίες.”

Στηριγμένοι οι Πατέρες της Eκκλησία μας, όπως ο Mέγας Bασίλειος, σ’ αυτές κυρίως τις δύο αγιογραφικές προτάσεις όρισαν πως ακόμα και ο γάμος με χριστιανούς μη Ορθοδόξους απαγορεύεται, πόσο μάλλον αυτός με αλλοδόξους: «Δεν επιτρέπεται σε ορθόδοξο άνδρα να συνάψει γάμο με αιρετική γυναίκα ή και το αντίθετο» (Mεγ. Bασίλειος, Στ΄ 72). Kανόνες Oικουμενικών Συνόδων κι όχι μόνο, κατηγορηματικά αποφαίνονται: Oι Oρθόδοξοι, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα πρέπει να παντρεύουν τα παιδιά τους με αιρετικούς. «Mη δειν τους της Eκκλησίας αδιαφόρως πρός Γάμου κοινωνίαν συνάπτειν τά εαυτών παιδία αιρετικοίς» (Δ΄ Oικουμ. Σύνοδος κανών 14· Σύνοδος Λαοδικείας Kανόνες 10, 31, 33, 37· ΣT΄ Oικουμ. Σύνοδος Kανών 72 και Σύνοδος Kαρθαγένης Kανών 29). Tελευταία, «κατ’ οικονομίαν», ευλογείται ο γάμος ορθοδόξου με αιρετικό-σχισματικό, αν ο δεύτερος είναι βαφτισμένος χριστιανός και εφ’ όσον η χριστιανική ομολογία στην οποία ανήκει αποδέχεται το Iερό Bάπτισμα ως Mυστήριο. Kατά την έκδοση της άδειας της τέλεσης αυτού του γάμου, μ’ έναν προτεστάντη ή με έναν ρωμαιοκαθολικό λ.χ., ο ορθόδοξος μέλλων ή μέλλουσα σύζυγος, διαβεβαιώνει εγγράφως την Ιερή Μητρόπολη, εκεί όπου θα γίνει ο γάμος, πως τα παιδιά που θα προέλθουν από αυτόν το μικτό γάμο, θα τα μεγαλώσει σύμφωνα με το Oρθόδοξο δόγμα. Kάτι βέβαια που σε καμία περίπτωση δεν ελέγχεται ή δεν πιέζεται ο ορθόδοξος στη συνέχεια να κάνει, και που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί σε γάμο με μουσουλμάνο γιατί κι αυτός έχει ακριβώς την ίδια δέσμευση: ότι τα παιδιά του θα γίνουν μουσουλμάνοι.
Γιατί όμως αυτή η απαγόρευση εκ μέρους του Χριστιανισμού; Δείτε λίγο εδώ (το κείμενο είναι για τις προγαμιαίες σχέσεις αλλά μας ενδιαφέρει για το θέμα μας):

http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/oikogeneia/progamiaies2.htm

Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ΩΦΕΛΗΘΕΙ κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί “ευτυχισμένοι” δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, (ως “μύησης”, για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά “εαυτούς και αλλήλους, και ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: “Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη. Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά ΔΥΟ μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας”.
Ο στόχος λοιπόν, ΔΕΝ είναι ούτε η “ευτυχία” των δύο, ούτε “η τεκνοποιία”, ούτε “το σεξ”. Ο στόχος είναι Η ΘΕΩΣΗ. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ’ όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία ΣΥΖΥΓΩΝ, αλλά ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ!!!”

Κι ερχόμαστε στο πρακτικό του θέματος: Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, με όποιο γάμο κι αν το κάνει (π.χ. πολιτικό) κάποια στιγμή είναι αναμενόμενο να κάνει παιδιά. Γνώμη μας είναι ότι τα παιδιά πρέπει να έρχονται στον κόσμο μόνο από πραγματική ένωση, όπου οι δυο γονείς τους είναι ΜΙΑ ΨΥΧΗ κι ΕΝΑ ΣΩΜΑ. Είναι δυνατόν αυτό να γίνει σε ένα γάμο μεικτό, όπου άλλα πιστεύει ο ένας κι άλλα ο άλλος και διαφωνούν στο τόσο βασικό θέμα της θρησκείας; Ας πούμε ότι οι γονείς δεν θα προσπαθήσουν να επιβάλουν ο καθένας το δικό του θρήσκευμα στα παιδιά, ή ότι οι δυο τους θα συμφωνήσουν ότι αυτά θα ακολουθήσουν το θρήσκευμα του ενός. Τι γνώμη θα έχουν τα παιδιά για τους γονείς τους και τη θρησκεία; Θα τρέμουν μήπως ο ένας από τους δυο, που δεν δέχεται την “αληθινή θρησκεία” (όποια κι αν πιστεύουν ότι είναι αυτή) θα πάει στην κόλαση; Θα αρχίσουν να τον αντιμετωπίζουν ως “άπιστο”; Ή θα περιφρονήσουν την έννοια της θρησκείας, για να αποφύγουν την εσωτερική σύγκρουση; Εμείς γνωρίζουμε δείγματα από την κάθε περίπτωση και δεν θα ευχόμασταν σε καμιά οικογένεια να γίνει έτσι. Επίσης γνωρίζουμε ότι η χριστιανή γυναίκα μπαίνει σε μια διαδικασία πίεσης να γίνει μουσουλμάνα. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να γίνει με βία – αν και αυτό συμβαίνει – αλλά συμβαίνει. Ο κάθε μουσουλμάνος που παντρεύεται χριστιανή είναι υποχρεωμένος να προσπαθήσει να την επηρεάσει ώστε να δεχθεί το Ισλάμ. Το πώς θα το κάνει εξαρτάται από τον χαρακτήρα του, πάντως υπάρχουν σύζυγοι που χρησιμοποιούν ακόμη και τα παιδιά για να εξαναγκάσουν τη γυναίκα τους να αλλαξοπιστήσει.

Μερικοί λένε ότι το γεγονός ότι στους μουσουλμάνους επιτρέπεται να παντρευτούν εκτός από μουσουλμάνες, χριστιανές και Εβραίες συζύγους, αποδεικνύει ότι το Ισλάμ είναι ανεκτικό. Αυτά είναι απλά ανακρίβειες.
Κατ’ αρχήν ο μουσουλμάνος δεσμεύεται από τη Σαρία να μην παντρευτεί ειδωλολάτρισσα ή άθεη/αγνωστικίστρια, παρά μόνο μουσουλμάνα ή χριστιανή ή Εβραία (από το «λαό του βιβλίου»). Αν κάποιος έγινε μουσουλμάνος και η σύζυγός του δεν εμπίπτει στις τρεις αυτές κατηγορίες, οφείλει να τη χωρίσει.  Δείτε εδώ πώς απαντά έγκυρος θεολόγος του σουνιτικού Ισλάμ σε ερώτηση αν μπορεί να παραμείνει σε γάμο με ειδωλολάτρισσα κάποιος που έγινε μουσουλμάνος:

http://www.islam-qa.com/en/ref/9949

Δεν επιτρέπεται ένας μουσουλμάνος να παραμείνει σε συζυγική σχέση με μια γυναίκα που δεν είναι μουσουλμάνα, επειδή ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και μην παντρεύεστε Αλ Mushrikaat (ειδωλολάτρισσες) μέχρι να πιστέψουν (να λατρέψουν τον Αλλάχ μόνο) [al-Baqarah 2:221]

«Επίσης μην κρατάτε τις άπιστες γυναίκες ως συζύγους» [al-Mumtahanah 60:10]

«Δεν είναι νόμιμες (σύζυγοι) γι’ αυτούς που αρνούνται να πιστέψουν, ούτε αυτοί που αρνούνται να πιστέψουν νόμιμοι (σύζυγοι) γι’ αυτές» [al-Mumtahanah 60:10]

«Ο Ομάρ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) χώρισε δύο από τις συζύγους του που ήταν ειδωλολάτρισσες όταν αποκαλύφθηκε αυτό το εδάφιο. Ο Ibn Qudaamah αναφέρει στο al-Mughni ότι υπάρχει ijmaa (συναίνεση των λογίων) στο σημείο αυτό. Είπε: «Δεν υπάρχει καμία διαφορά απόψεων μεταξύ των μελετητών ότι οι γυναίκες τους απαγορεύονται (για γάμο).» (Al-Mughni 7 / 503)

Ο Αλλάχ έχει κάνει μια εξαίρεση στην περίπτωση των γυναικών από τους Λαούς του Βιβλίου [τους Εβραίους και τους Χριστιανούς]. Λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«(Νόμιμες σε σας για γάμο) είναι αγνές γυναίκες από τους πιστούς και αγνές γυναίκες από αυτούς που είχαν την Αγία Γραφή (Εβραίοι και Χριστιανοί) πριν από τον καιρό σας» [al-Maaa’idah 5:05]

Η λέξη «αγνή» (muhsanaat) σημαίνει ότι δεν συμμετέχει σε zinaa (παράνομες σεξουαλικές σχέσεις).

Καθώς η γυναίκα που αναφέρεται στην ερώτηση δεν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου, ο μουσουλμάνος σύζυγός της πρέπει να φοβηθεί τον Αλλάχ και την αφήσει, γιατί η σχέση του μαζί της είναι χαράαμ (απαγορευμένη) σύμφωνα με τη Σαρία, και η εμμονή σε αυτή είναι zinaa και είναι χαράαμ. Αν μια γυναίκα γίνει Μουσουλμάνα και ο σύζυγός της είναι άπιστος, ανεξάρτητα αν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου ή όχι, η σύμβαση γάμου καθίσταται αμέσως άκυρη, από τα αποδεικτικά στοιχεία που προαναφέρθηκαν. Γίνεται απαγορευμένη για τον σύζυγό της επειδή έγινε μουσουλμάνα, και δεν είναι πλέον επιτρεπτή σ’ αυτόν, εκτός αν γίνει μουσουλμάνος κατά τη διάρκεια της iddah της (περίοδο αναμονής μετά το διαζύγιο). Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.»

Ενώ λοιπόν στον Χριστιανισμό επιτρέπεται κάποιος που έγινε χριστιανός να συνεχίσει το γάμο του με τον μη χριστιανό σύζυγο, εφόσον κι εκείνος συμφωνεί, στο Ισλάμ αυτό απαγορεύεται. Πού λοιπόν είναι η μεγαλύτερη ανεκτικότητα;

Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες για τις γυναίκες που θεωρούνται κατάλληλες σύζυγοι για έναν μουσουλμάνο άνδρα:

http://www.jannah.org/sisters/intermarriage.html

Μουσουλμάνος άνδρας και μη μουσουλμάνα γυναίκα:

Γάμος με χριστιανές και Εβραίες: Οι γάμοι μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και ορισμένων μη μουσουλμάνων γυναικών είναι επιτρεπτοί. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί σε αυτούς τους γάμους, ιδίως όταν συμβαίνουν σε μη μουσουλμανικές χώρες, όπου ο ισλαμικός νόμος και η θρησκεία δεν επικρατούν.

Εδώ μεταφράζω το «fatwaa» του Maulana Muhammad Yousuf Ludhianvi, γνωστού μουσουλμάνου λογίου από το Πακιστάν, σε απάντηση μιας ερώτησης σχετικά με την θέση της Σαρία για γάμους στις ΗΠΑ με μη μουσουλμάνες γυναίκες. Αυτή η ερώτηση τέθηκε από Πακιστανό Μουσουλμάνο που ζει στις ΗΠΑ και εμφανίστηκε στη στήλη του Maulana που δημοσιεύεται κάθε Παρασκευή στην ημερήσια εφημερίδα «Jang». Αυτός ερμηνεύει τον ισλαμικό νόμο ως εξής:

1 – Οι μη μουσουλμάνες γυναίκες, τις οποίες μπορούν να παντρευτούν Μουσουλμάνοι άνδρες, είναι γυναίκες από τη χριστιανική και εβραϊκή θρησκεία που είναι κάτοικοι εθνών «Daar-ul-Islam»(έθνη όπου ο ισλαμικός νόμος υπερισχύει) και που γι’ αυτό ονομάζονται, «Dhi’mmi» (αυτοί που δίνουν φόρο υποτέλειας αντί για ελεημοσύνη σε ένα ισλαμικό κράτος), αλλά ΟΧΙ κάτοικοι του «dar al-kufr» (όπου υπάρχουν οι νόμοι των απίστων ή μη ισλαμικοί κανόνες). Με αυτές τις γυναίκες, ο γάμος επιτρέπεται, αλλά είναι «mukrooh tanzihi.» (Δεν μπορώ να το μεταφράσω σωστά).

2- Με χριστιανές ή εβραίες γυναίκες, που είναι κάτοικοι του «dar a-harb»****, το nikah (το συμβόλαιο του γάμου) θα είναι έγκυρο, αλλά θα είναι μια κατάσταση «mukrooh Tahrimi» (χειρότερη από ό, τι η tanzihi).
Η πράξη η οποία είναι «mukrooh tarhimi» είναι τόσο κοντά στην «χαράαμ» (αυτή που δεν επιτρέπεται καθόλου) που είναι σχεδόν «χαράαμ» και είναι «na’jaiz» δηλαδή όχι νόμιμη. Ο άνδρας που εμπλέκεται θα είναι υπεύθυνος για τη διάπραξη μιας πράξης η οποία είναι τόσο κοντά σε μια κατάσταση «αμαρτίας».

**** Ο Victor Danner περιγράφει το «Dar al-Islam» ως:

Ο οίκος του Ισλάμ, ή ο ισλαμικός κόσμος. Η Ισλαμική κοινότητα, όπου επικρατεί η υποταγή στο Θείο Θέλημα. Σε αντίθεση με το Dar-al-Harb (τη μη ισλαμική κοινότητα).

Να κάνουμε μια μικρή παρέμβαση για να εξηγήσουμε τον όρο Dar al-Harb (στα αραβικά: دار الحرب ), μια που ο αρθρογράφος αποφεύγει να το κάνει. Σημαίνει «οίκος του πολέμου» και σύμφωνα με το εγχειρίδιο της Σαρία «Reliance of the Traveller: The Classic Manual of Islamic Sacred Law Umdat Al-Salik” σελ. 647, οι ισλαμικές αρχές που η γη τους συνορεύει με τέτοιες εχθρικές περιοχές (dar al-harb) υποχρεούνται σε τζιχάντ κατά των εχθρών, διαίρεση των λαφύρων του πολέμου ανάμεσα στους πολεμιστές, και ξεχώρισμα ενός πέμπτου για παραλήπτες «που το αξίζουν».

Συνεχίζουμε με το άρθρο:

3 – Είναι απαραίτητο ότι οι γυναίκες θα πρέπει να ασκούν τη θρησκεία τους κατά τη στιγμή του γάμου και δεν θα είναι πρακτικώς «Mulhid» (άθεες). Ο γάμος με οποιαδήποτε γυναίκα, που δεν πιστεύει στο Θεό και στο μήνυμα του Θεού και δεν εξασκεί καμιά θρησκεία θα είναι άκυρος και σύμφωνα με τη Σαρία (τον ισλαμικό νόμο), ένα τέτοιο ζευγάρι εμπλέκεται σε αμαρτία.

4- Εάν οποιοσδήποτε μουσουλμάνος παντρεύεται μια γυναίκα από τους «Λαούς της Βίβλου», τα παιδιά θεωρούνται από τη Σαρία (ισλαμικό νόμο) ότι είναι μουσουλμάνοι.

Για παράδειγμα, συχνά στο «Dar al-harb» τα παιδιά ακολουθούν τη θρησκεία της μητέρας τους, και μερικές φορές ο γάμος γίνεται με συμφωνίες μεταξύ των ζευγαριών ότι τα μισά από τα παιδιά θα υιοθετήσουν τη θρησκεία της μητέρας και τα άλλα μισά θα ακολουθήσουν τη θρησκεία του πατέρα τους. Εάν ένας Μουσουλμάνος άνδρας συμφωνεί με οποιονδήποτε από αυτούς τους όρους δεχόμενος τα παιδιά να μην ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, το άτομο θα πρέπει να θεωρηθεί ως «Murtid» (αυτός που αρνήθηκε το Ισλάμ – αποστάτης), επειδή έχει επιτρέψει να γίνουν «kaafir» (άπιστοι) τα παιδιά του που μπορούσαν να έχουν ανατραφεί στην Ισλαμική θρησκεία. Όποιος πρόθυμα και συνειδητά επιτρέπει / συμφωνεί τα παιδιά του να γίνουν «kaafir» θεωρείται «kaafir.» Είναι έξω από τον Ισλαμικό κύκλο. Αν είχε γάμο με οποιαδήποτε γυναίκα μουσουλμάνα πριν από το γάμο αυτό, η μουσουλμάνα είναι ελεύθερη από αυτόν (γιατί μια μουσουλμάνα δεν μπορεί να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο).

5 – Δεδομένου ότι ορισμένοι από τους αφελείς νέους μουσουλμάνους μας, που ζουν στη Δύση, παντρεύονται με χριστιανές γυναίκες στις χώρες τους. Και δεδομένου ότι, συνήθως, τα τοπικά δικαστήρια επιτρέπουν στις γυναίκες να πάρουν την επιμέλεια των παιδιών και το διαζύγιο κανονίζεται υπέρ τους, οι νέοι μας είναι «khusar al-duniyaa wal’-aakhiraah», που σημαίνει περιπλανώμενοι ή χαμένοι σε αυτόν τον κόσμο και στον μετά θάνατον. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με τη Σαρία, το «al-maa’roof ka’almashrrot», που σημαίνει όποια πρακτική είναι επικρατούσα ή κοινή στην κοινωνία, είναι αποδεκτή σε ένα συμβόλαιο γάμου.

Αυτό σημαίνει ότι ένας άνδρας μουσουλμάνος, με το γάμο υπό αυτές τις συνθήκες σε αυτές τις χώρες, συμφωνεί εν γνώσει του ότι η γυναίκα μπορεί, σε περίπτωση διαζυγίου, να πάρει την επιμέλεια των παιδιών και είναι ελεύθερη να τα μεγαλώσει αργότερα όπως η ίδια θέλει.

6 – Για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, σε μη μουσουλμανικές χώρες, δεν επιτρέπεται σε μουσουλμάνους νέους να παντρευτούν χριστιανές γυναίκες. Για το λόγο # 3 (γυναίκα που δεν ασκεί μια θρησκεία), ο γάμος δεν είναι καν έγκυρος. Δεδομένου ότι ο λόγος # 4, οδηγεί σε «απιστία» και αυτός καθίσταται «αποστάτης», ο γάμος με κάθε γυναίκα μουσουλμάνα γίνεται άκυρος. Ο λόγος # 5 δεν υφίσταται, αν οι τοπικοί νόμοι δεν χορηγούν συνήθως την επιμέλεια στη γυναίκα ή αν ο μουσουλμάνος άνδρας δεν έχει συμφωνήσει σε κανένα «kufriaah» όρο (όπως η αποδοχή κάποια τα παιδιά να ανατραφούν ως μη μουσουλμάνοι).

«*******/

Όπως είναι σαφές, η θέση του Maulana Yousuf είναι εξαιρετικά αυστηρή όσον αφορά το θέμα του γάμου με μη μουσουλμάνες γυναίκες στη Δύση. Αλλά έτσι έχει η σοβαρότητα των καταστάσεων αυτών. Ένας λόγιος στο σχολείο hifz του Dar ul-Noor και του τζαμιού Al-Farooq Masjid στην Ατλάντα, ο Δρ Abdul Ghaffar, συνιστά ότι, εάν ένας μουσουλμάνος είναι ήδη παντρεμένος με μια μη μουσουλμάνα, θα πρέπει να παραμείνει παντρεμένος μαζί της. Θα πρέπει να είναι καλος και θερμός μαζί της και να τη διευκολύνει να κατανοήσει το πραγματικό Ισλάμ. Αυτός θα πρέπει να αντικατοπτρίζει το Ισλάμ στο χαρακτήρα του και να την ενθαρρύνει να γίνει Μουσουλμάνα οικειοθελώς πριν να γεννηθούν παιδιά σ’ ένα τέτοιο γάμο. Εκείνη την εποχή, ανακάλυψα ότι το τζαμί Al-Farooq δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμα ΚΑΝΕΝΑ διαθρησκευτικό γάμο.

Η καλύτερη επιλογή υπό αυτές τις συνθήκες είναι να παρουσιάσουμε στη γυναίκα το Ισλάμ και την περιμένουμε να αποδεχτεί το Ισλάμ πριν το γάμο. Η επιβολή οποιωνδήποτε αυστηρών προϋποθέσεων αποδοχής του Ισλάμ πριν από το γάμο ΔΕΝ θα κάνει κανένα καλό. Διότι, αν μια γυναίκα είναι διατεθειμένη να δεχθεί το Ισλάμ απλώς για να παντρευτεί έναν μουσουλμάνο άνδρα που της αρέσει, το πιο πιθανό είναι να εγκαταλείψει το Ισλάμ, αν ο γάμος καταλήξει σε διαζύγιο ή ακόμη και αν ο γάμος γίνει δυσάρεστος γι’ αυτήν.

Θα πρέπει να επιθυμητό μια γυναίκα να δέχεται το Ισλάμ αποκλειστικά και μόνο για το λόγο ότι της αρέσει το Ισλάμ. Οποιαδήποτε αποδοχή του Ισλάμ με πίεση δεν είναι πιθανό να είναι μόνιμη ούτε είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για έναν ευτυχισμένο γάμο.

Εάν η γυναίκα δεν είναι μουσουλμάνα από δική της επιλογή, στη συνέχεια, σε περίπτωση διαζυγίου, μπορεί να φύγει από το Ισλάμ και να είναι ελεύθερη να κάνει σχέση και να παντρευτεί μη μουσουλμάνο.

Η νέα οικογένειά της μπορεί εντέλει να αποφασίσει με ποιον τρόπο θα αναθρέψει τα παιδιά του μουσουλμάνου άνδρα. Η κατάσταση αυτή δεν θα πρέπει ποτέ να είναι αποδεκτή από κανέναν άνδρα μουσουλμάνο.

ΓΑΜΟΣ ΜΕ KUFFAR (ΑΠΙΣΤΟΥΣ):

Γάμοι μεταξύ Μουσουλμάνων και άθεων δεν είναι καθόλου ανεκτοί. Στις περιπτώσεις αυτές, ο άνδρας ή η γυναίκα θα πρέπει να αποδεχθεί το Ισλάμ πριν εισέλθει σε γάμο που διέπεται από το νόμο της Σαρία.»
…

ΓΑΜΟΣ ΜΕ ΕΒΡΑΙΑ: Σύμφωνα με τους Εβραίους, μια Εβραία μητέρα γεννά Εβραίο. Όπως λέει ένας από τους φίλους μου, το θέμα αυτό έχει προκαλέσει προβλήματα ειδικά στο Ισραήλ, όπου μια γυναίκα που παντρεύτηκε μουσουλμάνο νουθετήθηκε από τους Εβραίους και τελικά δέχτηκε το Ισλάμ για να αποφύγει την πίεση στην οικογένειά της. Όλοι οι κανόνες που ισχύουν για τις χριστιανές γυναίκες, ισχύουν και εδώ.»

Ένας αναγνώστης του ιστολογίου μας έχει κάνει το εξής σχόλιο
(εδώ):

«Ξέρεις ποια είναι η πλάκα με το Ισλάμ, θεωρούν πως είναι εντάξει να πάρεις (“ορθόδοξη”, δηλαδή του χασεδιτικού, κτλ κλάδου όχι όμως καινούριων) Ιουδαία σύζυγο (δες, προστατευόμενοι της Βίβλου). Εδώ είναι και η πλάκα. Ο λόγος γι’ αυτό προσάπτεται στο γεγονός της ανατροφής των τέκνων, καθώς θα μάθουν να σέβονται τους προφήτες. Άρα και τον Γιεσούα/Ισά. Αλήθεια; Πως μπορεί μία να είναι Ιουδαία και να θεωρεί τον Ιησού (όπως και τον Μπαρ Κοχμπά, κ.α.) προφήτη; Η άρνηση του Ιησού ως προφήτη ή θεού είναι βασικός πυλώνας του Ιουδαισμού. Αν θεωρείς τον Ισά προφήτη δε θεωρείσαι Ιουδαία, τέλος. Ένα καλό τεκμήριο για να βάλει σε σκέψη μερικούς μουσουλμάνους, για την ορθότητα των γραπτών τους.»

Όπως είδαμε και στο κείμενο από το δεύτερο λινκ, τη χριστιανή και την Εβραία ο μουσουλμάνος τις παντρεύεται υπό τον όρο ότι η μήτρα τους θα παράγει μουσουλμάνους για την ενδυνάμωση του Ισλάμ: θα κρατήσουν τη θρησκεία τους ιδιωτική τους υπόθεση και δεν θα προσπαθήσουν να τη διδάξουν στα παιδιά τους. Ορίστε τι ωραία που αναφέρεται ο ιμάμης εδώ στη “σοφία της Σαρία” που επιτρέπει στον μουσουλμάνο άνδρα να παντρεύεται μη μουσουλμάνα γυναίκα:

http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063
Ένα σοφό πράγμα στη Σαρία που επιτρέπει σε έναν μουσουλμάνο άνδρα να παντρευτεί μια χριστιανή γυναίκα αλλά δεν επιτρέπει το αντίθετο, είναι το ότι ο άνδρας είναι υπεύθυνος για τις υποθέσεις του σπιτιού. Είναι σε θέση να ελέγχει ό,τι συμβαίνει κάτω από τη στέγη του. Όσο για τη γυναίκα, αυτή είναι συναισθηματικά αδύναμη και δεν έχει ισχυρό έλεγχο στις υποθέσεις του σπιτιού.[1]

Σε περίπτωση που η χριστιανή σύζυγος ενός μουσουλμάνου θέλει να αναθρέψει τα παιδιά χριστιανικά, ο μουσουλμάνος οφείλει να τη χωρίσει και να πάρει τα παιδιά. Δείτε εδώ:

http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/ «Όμως η σύζυγός σου είναι ενεργά εχθρική προς το Ισλάμ και βρίσκεται σταθερά σε άλλο μονοπάτι. Επιπλέον, βλάπτει την προσπάθειά σου να μορφώσεις την κόρη σου στο Ισλάμ. Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας, επειδή η κόρη σου είναι στην τέλεια ηλικία για να της μιλήσεις για τον Αλλάχ, να της διδάξεις ισλαμική προσευχή, να την πας στο τζαμί, κτλ. Η συμβουλή μου είναι να χωρίσεις τη γυναίκα σου και να ζητήσεις την από κοινού επιμέλεια του παιδιού σου. Αν καταλήξεις να έχεις το παιδί για ορισμένο χρόνο, θα μπορείς τουλάχιστον να της μάθεις το Ισλάμ κατά το χρόνο που θα είναι μαζί σου.

Επιπλέον, μπορείς ν’ αρχίσεις να ψάχνεις για μια καλή μουσουλμάνα σύζυγο που θα είναι έτοιμη να χτίσει μαζί σου μια νέα οικογένεια βασισμένη στο να λατρεύετε μαζί τον Αλλάχ μόνο, και να αγωνίζεστε μαζί για πίστη και δικαιοσύνη και φόβο Θεού. Κάποια που να αναπτύσσεται μαζί σου στη θρησκεία και τρόπο ζωής, να κάνει μαζί σου την πρωινή προσευχή, να σε θαυμάζει (όπως θα τη θαυμάζεις κι εσύ), και να δίνει καλό παράδειγμα στα παιδιά σου. Είμαι σίγουρη ότι θα βρεις μεγάλη παρηγοριά κι ευτυχία σ’ αυτό,  αν είναι θέλημα του Αλλάχ.[2]

Ας δούμε και τι καταθέτει μια αναγνώστρια του ιστολογίου που γνωρίζει πώς έχει η κατάσταση στην Ελλάδα με τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και Ελληνίδων γυναικών (από εδώ):

«Πριν από λίγο καιρό που μίλησα με έναν σεΐχη παρόντων κι άλλων μουσουλμάνων που είναι παντρεμένοι με Ελληνίδες, μου είπαν όλοι με μια φωνή, οτι ο γάμος τους με τις Ελληνίδες έχει πάρα πολλά προβλήματα και επίσης προβληματίζονται πολύ για τα παιδιά τους που μεγαλώνουν εδώ και πολλοί απο αυτούς επιθυμούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους με τα παιδιά τους, ώστε να τα μεγαλώσουν σωστά (κατά αυτούς), με ή χωρίς τις εδώ συζύγους τους…»

Αν ο λόγος που το Ισλάμ επιτρέπει να παντρεύονται οι μουσουλμάνοι μη-μουσουλμάνες είναι τάχα η ανεκτικότητα, γιατί η μουσουλμάνα απαγορεύεται να παντρευτεί άντρα άλλου θρησκεύματος αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πάρει μουσουλμάνο; Αν κάποιος ρωτήσει, πιθανώς θα του πουν κάποια προπαγανδιστική σαχλαμάρα ότι ο μη μουσουλμάνος «δεν τιμά όλους τους προφήτες» γι’ αυτό. ΟΥΤΕ και η Εβραία σύζυγος «τιμά όλους τους προφήτες» όπως εύστοχα παρατήρησε ο αναγνώστης μας. Τότε λοιπόν γιατί εκείνη είναι κατάλληλη για σύζυγος μουσουλμάνου ενώ ένας μη μουσουλμάνος δεν είναι κατάλληλος για σύζυγος μουσουλμάνας;

Ο πραγματικός λόγος είναι αυτός που είπε ο Μουχάμμαντ: ότι το Ισλάμ δεν μπορεί να υποταχθεί, αλλά μόνο να κυριαρχήσει, κι επειδή ο άνδρας θεωρείται αρχηγός της οικογένειας στον οποίο η γυναίκα είναι υποταγμένη, η γυναίκα-φορέας του Ισλάμ δεν είναι δυνατόν να υποταχθεί σε «άπιστο». Ενώ ο αρχηγός μουσουλμάνος άνδρας, μπορεί να έχει μη μουσουλμάνες συζύγους στην εξουσία του αφού αυτός είναι το αφεντικό που κυριαρχεί πάνω τους, κι εκείνες είναι υποδεέστερες και με περιορισμένη εξουσία ακόμη και μέσα στο σπίτι. Γι’ αυτόν το λόγο, αν ο άντρας μουσουλμάνος αλλάξει θρησκεία δεν επιτρέπεται στο Ισλάμ η μουσουλμάνα σύζυγος να μείνει μαζί του. Πρέπει να τον αφήσει και να πάρει τα παιδιά, για να τα μεγαλώσει ισλαμικά. Οπότε τα περί δήθεν μεγαλύτερης «ανεκτικότητας» του Ισλάμ από τον Χριστιανισμό είναι ψέματα.

Δείτε τις λεπτομέρειες από το λινκ που έχουμε δώσει πιο πάνω:

«Μουσουλμάνα γυναίκα και μη μουσουλμάνος άνδρας:

….. ….. Και να μην δώσετε (τις κόρες σας) για γάμο σε Al-Mushrikun μέχρι να πιστέψουν στον Αλλάχ μόνο και αληθώς ένας σκλάβος που πιστεύει είναι καλύτερος από το έναν (ελεύθερο) Mushrik, έστω και αν σας ευχαριστεί ….[ 2:221] **

**Al-Mushrikun=> παγανιστές, ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές και δύσπιστοι ως προς την Μοναδικότητα του Αλλάχ και τον αγγελιοφόρο Του Προφήτη Μωάμεθ, ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ σ’ αυτόν.

Το Ισλάμ θεωρεί ότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή της οικογένειας και ως εκ τούτου επιτάσσει ότι η μουσουλμάνα δεν μπορεί να παντρευτεί ένα μη μουσουλμάνο επειδή θα είναι υπό την εξουσία ενός μη μουσουλμάνου συζύγου. Μπορεί να την εμποδίζει από την εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων της είτε πιέζοντάς την είτε κακοποιώντας την σωματικά.»

Ας κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να αναρωτηθούμε, ΓΙΑΤΙ ο μουσουλμάνος αρθρογράφος φαντάζεται ότι ένας μη μουσουλμάνος θα κάνει τέτοια πράγματα στη μουσουλμάνα σύζυγό του; Πολύ απλά επειδή ένας μουσουλμάνος σύζυγος ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να φέρεται έτσι στη σύζυγό του. Η μουσουλμάνα ΔΕΝ μπορεί να νηστέψει χωρίς τη συγκατάθεση του άντρα της και παρά τις γενικόλογες συμβουλές για ευγενική μεταχείριση της συζύγου, ένας μουσουλμάνος άντρας μπορεί να δέρνει τη γυναίκα του χωρίς να του ζητά το λόγο κανείς:

«Sunaan Abu Dawud, Βιβλίο 11, Αρ. 2142: Διηγήθηκε ο Umar ibn al-Khattab: Ο προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: ένας άνδρας δεν θα ερωτηθεί για το λόγο που χτυπά τη σύζυγό του.[3]»

Ας δούμε τη συνέχεια του κειμένου:

«Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για την επιβολή του περιορισμού. Η κατάσταση μετά θεωρείται πολύ επιζήμια για τη γυναίκα που εφαρμόζει το Ισλάμ και ακόμη χειρότερα για τα παιδιά σε αυτούς τους γάμους.

ΔΕΝ αναφέρονται όροι υπό τους οποίους επιτρέπεται σε μια μουσουλμάνα να παντρευτεί μη μουσουλμάνο σύζυγο ή να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο αφότου αυτή δέχτηκε το Ισλάμ. Ως εκ τούτου, ακόμη και αν έχει την ελευθερία να εξασκεί το Ισλάμ μετά τον γάμο, δεν της επιτρέπεται να εισέλθει σε διαθρησκευτικό γάμο.»

Δείτε εδώ πώς συμβουλεύουν μια μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί καθολικό, ο οποίος μάλιστα θα την άφηνε να κάνει τα παιδιά της μουσουλμάνους:

http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/
Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-μουσουλμάνο; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή; …
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι τρεις κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις το Ισλάμ σου αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Ισλάμ, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει χριστιανός. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.[4]

Γιατί δεν λένε τα ίδια σε έναν μουσουλμάνο που σκέφτεται να παντρευτεί χριστιανή, και η μόνη ένσταση είναι αν αυτό γίνει σε ένα μη ισλαμικό κράτος οπότε ο μουσουλμάνος δεν θα μπορεί να έχει τη χριστιανή (ή Εβραία) του χεριού του; Γιατί σκέφτονται αυτά που λένε και στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό: Ότι η χριστιανή, είτε θα χάσει το Χριστιανισμό της αν μείνει με τον μουσουλμάνο σύζυγο, είτε θα αναγκαστεί να τον χωρίσει όμως τα παιδιά τους θα τα κρατήσει εκείνος και θα τα κάνει μουσουλμάνους. (Εκεί εξάλλου όπως είδαμε, είναι και η βασική ένσταση για τους γάμους με μη μουσουλμάνες σε μη ισλαμικές χώρες: ότι εκεί το δικαστήριο δίνει και στη μητέρα την επιμέλεια των παιδιών και το δικαίωμα να τα αναθρέψει με όποια θρησκεία θέλει.) Οπότε σε κάθε περίπτωση το Ισλάμ θα βγει κερδισμένο από το γάμο του μουσουλμάνου με την “άπιστη”, αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία και σε ισλαμική χώρα.

Μια αναγνώστρια του ιστολογίου μας είχε επισημάνει σε χριστιανή που είχε αγαπήσει μουσουλμάνο και προσπαθούσε να τον κάνει χριστιανό τα εξής (από εδώ):

«Αν όντως είσαι τόσο συνδεδεμένη με τον Χριστιανισμό θα σου εισηγόμουνα να παντρευτείς ένα χριστιανό διότι σκέψου πως ο σύζυγος αυτός/ ο πατέρας των παιδιών σου/ το άλλο σου μισό αν πάθεις κάτι (Θεός φυλάξοι) θα αναλάβει αυτός την ανατρφή των παιδιών σου και αν δεν ξέρει καν να βάζει το σταυρό του και για σένα είναι σημαντικός ο θρησκευτικός παράγοντας, τότε μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς και να σκεφτείς πιο λογικά για αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων και εκπλήξεων».

Ο Greek Murtadd παλιότερα απάντησε σε προσωπικό μήνυμα μιας χριστιανής που είχε ήδη σχέση με μουσουλμάνο και ήθελε να τον παντρευτεί επισημαίνοντας τα παρακάτω:

Η πείρα δυστυχώς δείχνει ότι οι μουσουλμάνοι συχνά υποκρίνονται θρησκευτικές μεταβολές για να επιτύχουν αυτό που επιθυμούν και μετά αλλάζουν δραματικά. Επίσης, ότι γενικά οι άνθρωποι πριν παντρευτούν εμφανίζονται με το καλό τους πρόσωπο, και μετά όταν δέσουν το γάιδαρό τους παρουσιάζονται όπως είναι. Μετά το γάμο κανείς, χριστιανός ή μουσουλμάνος (απ’ όσο ξέρουμε) δεν έγινε καλύτερος. Πολλοί όμως έγιναν χειρότεροι, ή αποκαλύφθηκε ότι ήταν χειρότεροι. Οπότε κατά πάσα πιθανότητα το «καλό» πρόσωπο είναι αυτό που βλέπεις τώρα. Σου κάνει το πρόσωπο αυτό; Μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου με αυτό; Να το κάνεις πατέρα των παιδιών σου και να δικαιολογείς τη στάση του σε αυτά; Εσύ αποφασίζεις. Και από τη στιγμή που ξέρεις ότι ο μουσουλμάνος δικαιούται να λέει ψέματα και να υποκρίνεται μεταστροφή, να πάρει μέχρι 4 γυναίκες, ακόμα και να έχει μερικές κρυφά από τις άλλες σε άλλη χώρα (το έχουμε δει αυτό…) και παράλληλα είναι υποχρεωμένος να κάνει τα παιδιά του μουσουλμάνους, δεν έχεις καμία δικαιολογία ότι δεν τα ήξερες αν αργότερα συμβεί το χ ή ψ δραματικό γεγονός.

Ένα απόφθεγμα λέει «με το γάμο οι δύο γίνονται ένας. Το θέμα είναι ΠΟΙΟΣ από τους δύο είναι αυτός ο ένας». Όποιος και να είναι, δηλαδή όποιος κι αν επηρεάσει περισσότερο τον άλλο φέρνοντάς τον στα δικά του νερά, δεν είναι δείγμα υγείας αυτό. Οι άνθρωποι πρέπει από την αρχή να ταιριάζουν για να έρθουν σε κοινωνία γάμου, όχι να ζουν μια ζωή γεμάτη συγκρούσεις και αμοιβαίες πιέσεις. Σίγουρα ο Θεός όταν έδωσε ευλογία για το γάμο, δεν θα είχε κατά νου ανθρώπους που θα πολεμούν για να εξουσιάσει ο ένας τον άλλο, και παιδιά που θα βλέπουν τους γονείς τους στα δυο άκρα και θα διχάζονται εσωτερικά. Η βάση της οικογένειας είναι οι ενωμένοι γονείς, κι ακόμα και οι ενωμένοι συγγενείς – γιατί έχουν τον τρόπο τους αυτοί να δυναμιτίζουν τα ζευγάρια. Είναι ωραίο πράγμα και καλό για τα παιδιά, η μια πεθερά να κοιτά τη νύφη υποτιμητικά επειδή «είναι άπιστη» κι η άλλη να θεωρεί το γαμπρό της ακάθαρτο, και ο καθένας να προσπαθεί να επηρεάσει τα εγγόνια προς τη δική του θρησκεία;

Η σεξουαλική ορμή είναι ένα από τα πράγματα που μας επηρεάζουν πολύ στη ζωή μας, και συχνά οι πιο αταίριαστες σχέσεις είναι και οι πιο παθιασμένες. Είναι καλό για μας να μπορούμε να τη βάζουμε στην άκρη αυτή την ορμή. Εξάλλου η θρησκεία μας είναι ασκητική, που μας ζητά να υποτάσσουμε τα πάθη μας όσο μπορεί ο καθένας, και η παρθενία πριν το γάμο δεν συνιστάται για λόγους κοινωνικούς, αλλά πνευματικούς. Προς Θεού, δεν λέω να μισούμε το σώμα μας, να φοβόμαστε το σεξ και να ψάχνουμε να παντρευτούμε άτομα που δεν μας συγκινούν ερωτικά… Αλλά κακά τα ψέματα, το σεξ πρέπει να έρχεται τελευταίο, όταν ταιριάξουν όλα τα υπόλοιπα, και όταν τα υπόλοιπα δεν ταιριάζουν να μην προχωράμε σ’ αυτό όσο κι αν το θέλουμε. (Το τέλειο είναι να έρχεται μετά την ευλογία του Θεού, αλλά δύσκολα οι άνθρωποι το καταφέρνουμε). Σε αντίθετη περίπτωση, όταν αρχίζουμε την ένωση  από το τέλος, το πάθος δεν μας αφήνει να σκεφτούμε καθαρά πριν πάρουμε την απόφαση για γάμο. Ο εθισμός στην ερωτική σχέση με ένα πρόσωπο είναι κάπως σαν ναρκομανία. Και το λέω εκ πείρας αυτό.

Ίσως είναι χρήσιμο για κάθε χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο να διαβάσει ξανά τις συμβουλές που δίνουν οι μουσουλμάνοι στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό, αντικαθιστώντας τις λέξεις σαν να συμβούλευαν χριστιανοί μια χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο:

«Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-χριστιανό; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή;
…
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι ένας και μοναδικός, κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας και τριαδικός. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις τη χριστιανική σου πίστη αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Χριστιανισμό, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει μουσουλμάνος. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.»

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ GREEK MURTAD – 04/03/2018: Δεχόμαστε διάφορα μηνύματα με ερωτήσεις για νομικές πτυχές του διαζυγίου σε ισλαμικές χώρες. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν επαρκεί για να απαντάμε σε όλα. Μέχρι να ασχοληθούμε με το θέμα του διαζυγίου σε ειδικό άρθρο, συνιστούμε όποιον και όποια ενδιαφέρεται να ανατρέξει στην διπλωματική εργασία της Νικολέττας Τζιανουδάκη με θέμα «O ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΥΠΤΟΥΝ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ» εδώ http://ikee.lib.auth.gr/record/112371/files/%CE%A4%CE%96%CE%99%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A5%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%97.pdf

---

[1] One of the wisdoms of Shariah permitting a Muslim man to marry a Christian woman but not vice versa is that a man is in charge of the household affairs. He is able to control what takes place under his roof. As for a woman, she is emotionally weak and does not have a strong authority in the household affairs. (http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063)

[2] But your wife is actively hostile to Islam and is firmly set on another path. Furthermore, she is damaging your attempt to educate your daughter in Islam. This is crucial, because your daughter is at the perfect age for you to begin talking to her about Allah, teaching her salat, taking her to the masjid, etc.

My advice is to divorce your wife and seek joint custody of your child. If you end up having the child part time, then you can at least teach her about Islam during the time she’s with you.

Furthermore, you can begin looking for a good Muslim wife who will be ready to build a new family with you based on worshiping Allah together, and striving together for imaan and taqwa. Someone who will grow with you in deen, pray Fajr with you, admire you (as you admire her), and set a good example for your children. I am sure that you will find great comfort and happiness in that, Insha’Allah. (http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/)

[3] Sunaan Abu Dawud Book 11, Number 2142: Narrated Umar ibn al-Khattab: The Prophet (peace_be_upon_him) said: A man will not be asked as to why he beat his wife.

[4] Sister, why are you considering marrying a non-Muslim? If you were passionate about your deen, surely you would want a husband who shares the same beliefs and way of life as yourself. Maybe you are going through a phase of low eemaan? …
Marriage cannot just be based on romance, “love”, and passion. A true stable marriage must be based on shared values and beliefs. It’s not just that he likes soccer and you like rugby; he says God is three and you say God is one. This is an unbridgeable gulf and you are in danger of losing your Islam if you stay with him. You will either marry and abandon Islam, or the stress of this will get to you over time and you will not be able to stay with him if he remains a Christian. Ultimately, there will be only unhappiness in a marriage like this. (http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/)

ΙΣΛΑΜ, η θρησκεία που λυτρώνει με το αίμα των σαυρών! Islam, the religion that redeems via the blood of the geckos!

Σημείωση: το παρόν άρθρο είναι σε ελληνικά και αγγλικά (με μπλε), επειδή έχουμε αρκετούς αγγλόφωνους αναγνώστες που παραπονιούνται ότι παιδεύονται με την αυτόματη μετάφραση, και πιστεύουμε ότι αφορά και αυτούς γιατί το θέμα δεν αναφέρεται συχνά σε αγγλικές σελίδες, παρά σε αραβικές.

—————————-

Ας ξεκινήσουμε από τον έγκυρο ιστότοπο του σεΐχη Muhammed Salih Al-Munajjid:

Let us start from the reliable Islamic website of the Sheikh Muhammed Salih Al-Munajjid:

http://www.islam-qa.com/en/ref/13821/

Question:  Is it correct to kill salamanders by hand? Is it proven that there is reward for killing them?

Ερώτηση: Είναι σωστό να σκοτώνουμε σαλαμάνδρες με το χέρι; Είναι αποδεδειγμένο ότι υπάρχει ανταμοιβή για το σκότωμά τους;

Answer: Praise be to Allaah.

Killing salamanders is prescribed because there is a great deal of evidence to that effect. It should be done with a tool or implement, etc. There is nothing in the reports to specify that they should be killed by hand or to encourage killing them by hand. I do not think that this is correct and there is no report to this effect. That is alien to Islamic teaching and good characteristics. [(sic.)]

Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Το να σκοτώνουμε σαλαμάνδρες είναι επιβεβλημένο επειδή πολλά στοιχεία συνηγορούν σ’ αυτό. Πρέπει να γίνεται με εργαλείο ή όργανο. Τίποτα στις αναφορές δεν καθορίζει ή δεν ενθαρρύνει το σκότωμά τους με το χέρι. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι σωστό. Είναι ξένο προς την ισλαμική διδασκαλία και τα καλά χαρακτηριστικά. [(sic.)]

In al-Saheehayn and elsewhere it is narrated via Sa’eed ibn al-Musayyib that Um Shareek told him that the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) told her to kill salamanders. According to the report narrated by al-Bukhaari, he said: “It (the salamander) used to blow on Ibraaheem, peace be upon him.”

Στο al-Saheehayn και αλλού αναφέρεται μέσω του Sa’eed ibn al-Musayyib ότι η Um Shareek του είπε ότι ο Προφήτης (ειρήνη κι ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) της είπε να σκοτώνει σαλαμάνδρες. Σύμφωνα με το Σαχίχ Μπουχάρι, είπε «Αυτή (η σαλαμάνδρα) φυσούσε (για να καεί) ο Ιμπραήμ (Αβραάμ) ειρήνη σ’ αυτόν».

In Saheeh Muslim it is narrated via ‘Abd al-Razzaaq, Mu’ammar told us from al-Zuhri from ‘Aamir ibn Sa’d from his father that the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said enjoined the killing of salamanders and called them mischief doers.

Στο Σαχίχ Μουσλίμ αναφέρεται μέσω του ‘Abd al-Razzaaq, ο Mu’ammar μας είπε από τον al-Zuhri από τον ‘Aamir ibn Sa’d από τον πατέρα του ότι ο Προφήτης (ειρήνη κι ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) είπε ότι απολάμβανε το σκότωμα των σαυρών και τις έλεγε ζημιάρες.

Killing salamanders with one blow brings more reward than killing them with two blows. This was narrated in Saheeh Muslim via Khaalid ibn ‘Abd-Allaah from Suhayl ibn Abi Saalih from his father from Abu Hurayrah, that the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “Whoever kills a salamander with one blow will have such and such hasanah (good deeds); whoever kills it with the second blow will have such and such hasanah, less than the first; and whoever kills it with three blows will have such and such hasanah – less that the second.”

Shaykh Sulaymaan al-‘Alwaan.

Το να σκοτώνουμε σαύρες μ’ ένα χτύπημα φέρνει περισσότερη ανταμοιβή από το να τις σκοτώνουμε με δύο. Αναφέρεται στο σαχίχ Μουσλίμ μέσω του Khaalid ibn ‘Abd-Allaah from Suhayl ibn Abi Saalih από τον πατέρα του από τον Abu Hurayrah, ότι ο Προφήτης (ειρήνη κι ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) είπε: “Όποιος σκοτώσει μια σαλαμάνδρα μ’ ένα χτύπημα θα έχει τόσες hasanah (καλές πράξεις); Όποιος τη σκοτώσει με δυο χτυπήματα θα έχει τόσες hasanah, λιγότερες από τον πρώτο· και όποιος τη σκοτώσει με τρία χυπήματα θα έχει τόσες hasanah – λιγότερες από τον δεύτερο.”

Σεΐχης Sulaymaan al-‘Alwaan.

Ibn Maajah (may Allaah have mercy on him) narrated in his Sunan from Saa’ibah the slave woman of al-Faakih ibn al-Mugheerah that she entered upon ‘Aa’ishah and saw a spear sitting there in her house. She said, “O Mother of the Believers, what do you do with this?” She said, “We kill these salamanders with it, because the Prophet of Allaah (peace and blessings of Allaah be upon him) told us that when Ibraaheem was thrown into the fire, there was no animal on earth but it tried to extinguish the fire, except for the salamander, which was blowing on the fire (to keep it burning). So the Messenger of Allaah (peace and blessings of Allaah be upon him) commanded that they should be killed.”

(Sunan Ibn Maajah, 3222. He said in al-Zawaa’id, the isnaad of ‘Aa’ishah’s hadeeth is saheeh, its men are thiqaat (trustworthy)

Ο Ibn Maajah (ας τον ελεεί ο Αλλάχ) διηγήθηκε στη Σούνα του από την τη σκλάβα του al-Faakih ibn al-Mugheerah ότι αυτή μπήκε στο σπίτι της Άισα και είδε μια λόγχη εκεί. Ρώτησε «Ω μητέρα των πιστών, τι κάνεις μ’ αυτήν;» Αυτή (η Άισα) είπε «Μ’ αυτήν σκοτώνουμε σαλαμάνδρες, επειδή ο Προφήτης του Αλλάχ (ειρήνη κι ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) μας είπε ότι όταν έριξαν τον Ιμπραήμ στη φωτιά, κανένα ζώο στη γη δεν προσπάθησε να δυναμώσει τη φωτιά, παρά η σαλαμάνδρα, που φυσούσε (για να την κρατήσει αναμμένη). Έτσι ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (ειρήνη κι ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) διέταξε ότι πρέπει να τις σκοτώνουμε.”

(Sunan Ibn Maajah, 3222. Είπε στο al-Zawaa’id, η αλυσίδα του χαντίθ της Άισα είναι έγκυρη, οι άνδρες της είναι thiqaat (αξιόπιστοι).

And Allaah knows best.

Islam Q&A
Sheikh Muhammed Salih Al-Munajjid

Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.

Islam Q&A

Σεΐχης Muhammed Salih Al-Munajjid

You will find the same teachings at http://www.islamweb.net (in Arabic – in English there ‘s no mention of salamanders or geckos).

Τα ίδια θα δείτε και στο http://www.islamweb.net (στην αραβική γλώσσα. Στην αγγλική έκδοση του σάιτ δεν υπάρχει αναφορά σε σαλαμάνδρες ή σαύρες.)

See the Arabic page translated in English:

Δείτε την αραβική σελίδα μεταφρασμένη στα αγγλικά:

You want more? Go to an Arabic search engine and try the keywords «kutl al-wazagh». You will find countless pages where Muslims ask imams how to kill geckos, how many hasanah points they get according to the number of blows, how many geckos they should kill to expiate certain sins etc. You’ll see the imams and sheikhs responding in detail, calculating hasanat points, and stating that the geckos …are poisonous, cause leprosy and are like the kaafir, as stated by various of Muhammad’s companions. For the record, only 2 kinds of lizards all over the world are poisonous, and the ones of Arabia are not included.[1] The claim that the geckos cause leprosy is an ancient Egyptian belief which is NOT true. It has been scientifically proven that geckos can carry salmonella.[2]

Θέλετε περισσότερα; Πηγαίνετε σε μια αραβική μηχανή αναζήτησης και βάλτε τις λέξεις κλειδιά kutl al-wazagh. Θα βρείτε αμέτρητες σελίδες όπου μουσουλμάνοι ρωτούν ιμάμηδες πώς να σκοτώνουν σαύρες, πόσους πόντους καλών πράξεων κερδίζουν ανάλογα με τον αριθμό των χτυπημάτων, πόσες σαύρες πρέπει να σκοτώσουν για να ξεχρεώσουν συγκεκριμένες αμαρτίες κ.α. Θα δείτε τους ιμάμηδες και σεΐχηδες να απαντούν λεπτομερώς, κάνοντας σούμα τους πόντους καλών πράξεων και διευκρινίζοντας ότι οι σαύρες… είναι δηλητηριώδεις, προκαλούν λέπρα και είναι σαν τους άπιστους, όπως μετέφεραν οι τάδε και δείνα σύντροφοι του Μουχάμμαντ. Για την ιστορία, υπάρχουν μόνο δύο είδη δηλητηριώδους σαύρας[3] στον κόσμο και οι αραβικές δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτές. Το ότι οι σαύρες προκαλούν λέπρα είναι αρχαία αιγυπιακή αντίληψη που ΔΕΝ ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η ασθένεια που έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ΜΠΟΡΕΙ να μεταδώσουν οι σαύρες, είναι η σαλμονέλα.[4]

The story of Abraham was one of many that Muhammad stole from the Hebrew Scriptures and inserted into the Quran. When the story itself did not serve his purpose, which was to demonstrate that these ancient Prophets had all been persecuted as he was, he added details that he either made up or found in local folk or religious traditions. One of these was the claim that Abraham was thrown into a fire (according to the Hebrew Scriptures, it was the three friends of Daniel who were thrown into a furnace – one more error of many made by the “prophet” of Islam).  This fire, according to Islamic tradition, was so large that a bird flying above it was burned. Can you really believe that a gecko blew into the fire to fan the flames? Does it make any sense that its descendants thousands of years later should be cursed as a result?

Η ιστορία του Αβραάμ ήταν μια από τις πολλές που ο Μουχάμμαντ έκλεψε από τις Εβραϊκές Γραφές κι έβαλε στο Κοράνιο. Όταν η ίδια η ιστορία δεν εξυπηρετούσε το σκοπό του, που ήταν να αποδείξει ότι αυτοί οι αρχαίοι Προφήτες είχαν όλοι διωχθεί όπως εκείνος, πρόσθετε λεπτομέρειες που επινοούσε ή έβρισκε σε τοπικές λαϊκές ή θρησκευτικές παραδόσεις. Μία από αυτές ήταν ο ισχυρισμός ότι ο Αβραάμ ρίχτηκε στη φωτιά (σύμφωνα με τις Εβραϊκές Γραφές, ήταν οι «τρεις παίδες εν καμίνω», οι φίλοι του Δανιήλ που τους πέταξαν σ’ ένα καμίνι – ένα ακόμη λάθος από τα πολλά του «προφήτη» του Ισλάμ). Η πυρκαγιά αυτή, σύμφωνα με την ισλαμική παράδοση, ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ένα πουλί που πέταξε από πάνω της κάηκε. Μπορείτε πραγματικά να πιστέψετε ότι μια μικρή σαύρα φύσηξε στη φωτιά για να τη δυναμώσει;  Έχει νόημα ότι ως αποτέλεσμα οι απόγονοί της θα πρέπει να είναι καταραμένοι για χιλιάδες χρόνια αργότερα;

The Mediterranean house gecko (Hemidactylus turcicus) that also lives in Arabian peninsula. Η μεσογειακή οικιακή σαύρα (Hemidactylus turcicus), που ζει και στην αραβική χερσόνησο.

Suppose you’ve had a good day and killed 10 geckos with one blow each. According to Muhammad, you have gained 1000 hasanat, or good points with God. In their legalistic approach to sin and good deeds, Muslims believe our acts of virtue are balanced against our sins on Judgement Day, with destiny depending upon the outcome. But Muslims, how can you seriously follow a God who grants «hasanat», not for following the Golden Rule or acts of compassion, but for killing salamanders? How can you believe that the weak old man who can only kill them after three blows gains less virtue than the strong young man who kills them with one blow?

Ας υποθέσουμε ότι είχατε μια καλή ημέρα και σκοτώσατε 10 σαλαμάνδρες με ένα χτύπημα την καθεμιά. Σύμφωνα με τον Μουχάμμαντ, έχετε κερδίσει 1000 hasanat, ή καλούς πόντους με το Θεό. Στη νομικίστικη προσέγγιση τους στην αμαρτία και τις καλές πράξεις, οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι οι πράξεις μας της αρετής ζυγίζονται με τις αμαρτίες μας την ημέρα της κρίσης, με το πεπρωμένο μας να εξαρτάται από το αποτέλεσμα. Αλλά μουσουλμάνοι, πώς μπορείτε να ακολουθείτε στα σοβαρά έναν Θεό που χορηγεί «πόντους καλών πράξεων» όχι για την τήρηση του χρυσού κανόνα ή την τέλεση πράξεων ευσπλαχνίας, αλλά για το σκότωμα σαλαμανδρών; Πώς μπορείτε να πιστεύετε ότι ο αδύναμος ηλικιωμένος που μπορεί να σκοτώσει σαλαμάνδρες μόνο μετά από τρία χτυπήματα, κερδίζει λιγότερους πόντους από έναν δυνατό νεαρό που τις σκοτώνει με ένα χτύπημα;

In Surat al-Anam (Quran 6:160) Allah promises his devotees that he will multiply any virtuous hasanats presented to him by ten. The young man who killed 10 geckos to gain 1000 hasanats suddenly has them multiplied to 10,000! The same verse promises that sins will not be multiplied. In other words, if you commit only one sin, but have killed ten geckos, you have 10,000 hasanats in your favor against only one sin for which you are liable. How convenient!

(Not to mention that Allah is going to load the sins of Muslims to the… Jews.[5]

Στη Surat al-Anam (Κοράνιο 6:160) ο Αλλάχ υπόσχεται στους θιασώτες του ότι θα πολλαπλασιάσει τις ενάρετες hasanat που του παρουσιάζουν επί δέκα. Ο νεαρός που σκότωσε 10 σαλαμάνδρες για να κερδίσει 1000 hasanat ξαφνικά βρίσκεται με 10.000! Οι ίδιοι στίχοι υπόσχονται ότι οι αμαρτίες δεν θα πολλαπλασιαστούν. Με άλλα λόγια, αν έχετε διαπράξει μόνο μια αμαρτία, αλλά έχετε σκοτώσει δέκα σαλαμάνδρες, έχετε 10.000 hasanats υπέρ σας έναντι μιας μόνο αμαρτίας για την οποία είστε υπεύθυνος. Τι βολικό!

(Για να μην αναφέρουμε και ότι ο Αλλάχ θα φορτώσει τις αμαρτίες των μουσουλμάνων στους… Εβραίους.[6])

Terratoscincus scincus, the Arabian wonder gecko that may soon vanish from Dubai’s desert (see http://www.ameinfo.com/141442.html). Wonder why? Το είδος Terratoscincus scincus που κινδυνεύει να εξαφανιστεί από την έρημο του Ντουμπάι (βλ. http://www.ameinfo.com/141442.html). Αναρωτιέστε γιατί;

Moreover Surat Hud (Quran 11:114) promises Muslims that if they perform the required five daily prayers, their good deeds («hasanat») will remove their sins. Again, the ratio is one-for-one, one hasanat will remove one sin. Imagine that our friend who killed ten geckos on the first blow for 1000 hasanat that were multiplied by Allah to 10,000, got drunk and cheated on his wife last night, but lied about it to her today. Three hasanats will take care of those three sins, leaving him with 9,997 hasanats to his credit for future mistakes.

Επιπλέον η Surat Hud (Κοράνιο 11:114) υπόσχεται στους μουσουλμάνους ότι εφόσον εκτελούν τις απαιτούμενες πέντε καθημερινές προσευχές, τα καλά τους έργα («hasanat») θα αφαιρέσουν τις αμαρτίες τους. Και πάλι, η αναλογία είναι ένα προς ένα, ένα hasanat θα απομακρύνει μια αμαρτία. Φανταστείτε ότι ο φίλος μας, ο οποίος σκότωσε δέκα σαλαμάνδρες με το πρώτο χτύπημα για να κερδίσει 1000 hasanat τα οποία ο Αλλάχ πολλαπλασίασε σε 10.000, μέθυσε και απάτησε τη γυναίκα του χθες το βράδυ, αλλά σήμερα της είπε ψέματα γι ‘αυτό. Τρεις hasanats θα φροντίσουν για τις τρεις αυτές αμαρτίες, αφήνοντάς τον με πίστωση 9.997 hasanat για τα μελλοντικά του λάθη.

What if you ask a Muslim about the inaccurate and stupid Islamic belief of “poisonous” geckos who carry “leprosy” and the salamander which was supposedly blowing on the fire to burn Abraham? He will tell you to better look at the Trinity and Christ’s Crucifixion, as well as at the salvation in the blood of Christ, which according to his imams are much more inaccurate and stupid. This from the religion that apparently finds salvation in the blood of geckos?  What next!

Τι θα γίνει αν ρωτήσετε κάποιον μουσουλμάνο για την ανακριβή και ανόητη ισλαμική πίστη ότι οι σαλαμάνδρες είναι «δηλητηριώδεις» και μεταφέρουν «λέπρα», κι ότι μια σαλαμάνδρα δήθεν φυσούσε τη φωτιά για να κάψει τον Αβραάμ; Θα σας πει να κοιτάξετε την τριαδικότητα του Θεού και τη Σταύρωση του Χριστού, όπως και τη σωτηρία διά του αίματος του Χριστού, που σύμφωνα με τους ιμάμηδές του είναι πιο ανακριβείς και ανόητες. Μπορεί να τα λέει αυτά κάποιος που η θρησκεία του σώζει δια του αίματος των… σαλαμανδρών; Μη χειρότερα!

———————–

---

[1], [3]  http://kids.britannica.com/comptons/article-203991/lizard: The only two poisonous lizards in the world are the Gila monster (Heloderma suspectum) of the southwestern United States and the beaded lizard (Heloderma horridum) of Mexico. Their venom, or poison, can kill a human; however, the lizards are much less effective at getting the poison into their victims than are the poisonous snakes.

[2], [4] http://galliform.bhs.mq.edu.au/~bugs/Profile_files/Gecko.pdf

[5] (Selected ahaadeeth from ‘Saheeh al-Jaami’: Al-Imaam as-Suyooti originally had a collection of hadeeth called ‘al-Jaami’ as-Sagheer min Hadeeth al-Basheer an-Nadheer’ (The Small Collection of the Sayings of the Giver of Glad Tidings, the Warner). The authenticated version of that collection is by Shaykh al-Albaani, and it is called ‘Saheeh al-Jaami as-Sagheer wa Ziyaadatuh’.)  #8035: «People from the Muslims will come on the Day of Resurrection with sins like the mountains. Allaah will forgive those sins and throw them onto the Jews.»

[6] (Επιλεγμένα χαντίθ από το «Saheeh al-Jaami»: Ο Al-Imaam as-Suyooti είχε αρχικά μια συλλογή από χαντίθ …. Η πιστοποιημένη έκδοση της εν λόγω συλλογής έγινεαπό τον σεΐχη al-Albaani, και ονομάζεται «Saheeh αλ-Jaami as Sagheer-wa Ziyaadatuh».) # 8035: «Άνθρωποι από τους μουσουλμάνους θα έρθουν την ημέρα της Ανάστασης με αμαρτίες σαν βουνά. Ο Αλλάχ θα συγχωρήσει αυτές τις αμαρτίες και θα τις ρίξει πάνω στους Εβραίους. «

Τα «αλληγορικά» εδάφια του Κορανίου

Το Κοράνι έχει διάφορα σημεία που στον σύγχρονο άνθρωπο προκαλούν τουλάχιστον σκεπτικισμό: έχει εδάφια που λένε ξεκάθαρα ότι η γη είναι επίπεδη, ότι ο Μουχάμμαντ έσχισε στα δυο τη σελήνη, ότι ο Αλλάχ κάνει τους ανθρώπους να λοξοδρομούν και μετά τους τιμωρεί γι’ αυτό κ.α. Έχει επίσης και σημεία τελείως ακατανόητα, και έννοιες που σε άλλες θρησκείες σημαίνουν κάτι, αλλά στο Ισλάμ τίποτα (π.χ. ότι ο Ιησούς είναι ο Λόγος του Θεού). Όλα αυτά τα σημεία προκαλούν πονοκέφαλο στους απολογητές του Ισλάμ, καθώς φέρνουν ερωτήσεις τόσο από άλλους μουσουλμάνους όσο και από ανθρώπους επικριτικούς προς το Ισλάμ. Και δεν είναι οι μόνοι που πονοκεφαλιάζουν μ’ αυτά: Προφανώς κι ο ίδιος ο Μουχάμμαντ προβληματιζόταν, αφού από την αρχή της ‘αποκάλυψής’ του το Κοράνι δημιουργούσε υποψίες και αμφιβολίες σε πολλούς που το άκουγαν, και μάλιστα Εβραίους. Τότε «κατέβηκε» στη Μεδίνα από τον Αλλάχ ένας βολικός στίχος, ο εξής:

3:7 Είναι Εκείνος που έστειλε κάτω σε σένα το Βιβλίο, όπου άλλα εδάφια είναι φανερά (που έχουν μόνο μια σημασία) κι αποτελούν το θεμέλιο του Βιβλίου, και άλλα είναι αλληγορικά (που έχουν παραπάνω σημασίες). Είναι εκείνοι που οι καρδιές τους είναι διεστραμμένες, αναζητούν το διχασμό (των πιστών) και ψάχνουν για κρυμμένες έννοιες (που συμφωνούν με τα κακά πάθη τους), στην αλληγορική πλευρά των στίχων. Κι όμως κανείς δεν γνωρίζει τις κρυμμένες έννοιές τους, παρά μόνο ο ΑΛΛΑΧ. Κι όσοι πάλι έχουν καλά θεμέλια στη γνώση (είναι θετικοί) λένε: Πιστεύομε σ’ Αυτό (στα φανερά κι αλληγορικά εδάφια). Ό,τι περικλείεται στο Βιβλίο έρχεται απ’ τον Κύριό μας» και κανείς δεν θα συλλάβει την έννοια απ’ το Βιβλίο, παρά μόνο οι άνθρωποι που έχουν κατανόηση.

Ο στίχος αυτός, που οπωσδήποτε έλυσε κάποια προβλήματα για τον Μουχάμμαντ, χρησιμοποιείται και σήμερα γενικώς και αορίστως από απολογητές του Ισλάμ, όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση με κάποια εδάφια. Αλλά ας δούμε πώς ερμηνεύουν τον στίχο αυτό παραδοσιακοί και έγκυροι εξηγητές του Κορανίου, τα ταφσίρ (εξηγήσεις) των οποίων δέχονται οι μουσουλμάνοι.

Ταφσίρ του Ibn Kathir

http://www.tafsir.com/default.asp?sid=3&tid=7700

The Mutashabihat and Muhkamat Ayat

Ο Αλλάχ δηλώνει ότι στο Κοράνι, υπάρχουν στίχοι που είναι Muhkamat, τελείως ξεκάθαροι και απλοί, και αυτοί είναι τα θεμέλια του Βιβλίου, που είναι κατανοητοί από όλους. Και υπάρχουν στο Κοράνι στίχοι που είναι Mutashabihat, όχι εντελώς σαφείς για πολλούς, ή μερικούς ανθρώπους.

(Και άλλοι όχι και τόσο σαφείς) καθώς έχουν πολλά νοήματα, μερικά που συμφωνούν με τους Muhkam και μερικοί που φέρουν άλλες κυριολεκτικές ενδείξεις, παρότι αυτά τα νοήματα μπορεί να μην είναι επιθυμητά.

Οι «ξεκάθαροι και απλοί» στίχοι είναι αυτοί που εξηγούν τις εντολές που ακυρώνουν άλλες, τα επιτρεπτά, τα απαγορευμένα, τους νόμους, τα όρια, τις υποχρεώσεις και τις εντολές που πρέπει να πιστεύονται και να εφαρμόζονται. Τα όχι και τόσο ξεκάθαρα περιλαμβάνουν τους ακυρωμένους στίχους, τις παραβολές, τους όρκους, και αυτά που πρέπει να πιστεύονται, αλλά όχι να εφαρμόζονται.

(Έτσι όσο γι’ αυτούς που στην καρδιά τους υπάρχει παρέκκλιση) σημαίνει, αυτούς που είναι παραπλανημένοι και παρεκκλίνουν από την αλήθεια στο ψεύδος.

(ακολουθούν αυτό που δεν είναι απόλυτα σαφές επ’ αυτού) σημαίνει, αναφέρονται στους [στίχους] Mutashabih, επειδή μπορούν να αλλοιώσουν τα νοήματά τους ώστε να τα προσαρμόσουν με τις ψευδείς ερμηνείες τους καθώς οι διατυπώσεις των Mutashabihat συμπεριλαμβάνουν τόσο ευρεία έκταση νοημάτων.

Όσο για τους στίχους Muhkam, δεν μπορούν να αλλοιωθούν επειδή είναι σαφείς και, έτσι, συνιστούν κατηγορηματική απόδειξη εναντίον των παραπλανημένων ανθρώπων… ζητούν να παραπλανήσουν αυτούς που τους ακολουθούν προσποιούμενοι ότι αποδεικνύουν τις καινοτομίες τους βασιζόμενοι στο Κοράνι – στο Mutashabih μέρος του – αλλά, αυτή είναι απόδειξη ενανντίον τους και όχι υπέρ τους. Για παράδειγμα, οι χριστιανοί μπορούν να ισχυριστούν ότι [ο Isa είναι θεϊκός επειδή] το Κοράνι δηλώνει ότι είναι το Πνεύμα του Αλλάχ και ο Λόγος του, τον οποίο έδωσε στη Μαρία, ενώ στο μεταξύ αγνοούν τις δηλώσεις του Αλλάχ,

(Αυτός [ο Isa] δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας δούλος (του ΑΛΛΑΧ), που τον περιβάλαμε με τη χάρη μας) [43:59], και,

(Πραγματικά, η κατάσταση του Ιησού μπροστά στον ΑΛΛΑΧ είναι όμοια μ’ εκείνη του Αδάμ. Τον έπλασε από χώμα και έπειτα του είπε «Γενηθήτω’ κι έγινε.

Υπάρχουν άλλα εδάφια που υποστηρίζουν σαφώς ότι ο Ιησούς δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένα από τα πλάσματα του Αλλάχ και ότι είναι δούλος και αγγελιαφόρος του Αλλάχ, ανάμεσα σε άλλους αγγελιαφόρους.[1]

Tafsir al-Jalalayn

http://quran.com/3/7

Είναι Εκείνος που σου αποκάλυψε το Βιβλίο, μέσα στο οποίο υπάρχουν εδάφια [που είναι] σαφή, ευκολονόητα σε αποδείξεις, κι αποτελούν το θεμέλιο του Βιβλίου, την αρχική βάση για αποφάσεις, και άλλα αλληγορικά, η σημασία των οποίων δεν είναι γνωστή, όπως τα εδάφια που ανοίγουν (είναι πρώτα σε) κάποια κεφάλαια. [2]

Ταφσίρ του Ibn Abbas

http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=2&tTafsirNo=73&tSoraNo=3&tAyahNo=7&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2

(Αυτός είναι που σου αποκάλυψε (Μουχάμμαντ), την Αγία Γραφή), που σου έστειλε τον Γαβριήλ με την Αγία Γραφή (όπου είναι σαφείς αποκαλύψεις) που παρουσιάζουν τα νόμιμα και τα παράνομα τα οποία δεν έχουν καταργηθεί και τα οποία θα εφαρμόζονται. (Αυτά είναι η ουσία του βιβλίου) είναι το θεμέλιο του Βιβλίου καθώς είναι το μεγαλύτερο θέμα σε κάθε βιβλίο. Είναι όλα που πρέπει να διενεργηθούν. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η ρήση του Αλλάχ: (Πες: Ελάτε, θα σας διαβάσω αυτά που ο Κύριός σας έκανε ιερό καθήκον για σας …) [6:151]. (Και άλλοι (που είναι) αλληγορικοί) ασαφείς στη σημασία τους για τους Εβραίους, όπως η χρήση των γραμμάτων του αλφαβήτου σύμφωνα με την αριθμητική τους αξία (hisab al-Jumal), σε τέτοιες περιπτώσεις όπως Alif. Lam. Mim, Alif. Lam. Mim. Sad, Alif. Lam Mim. Ra· Και Alif. Lam. Ra· Επίσης λέγεται ότι (άλλοι (που είναι) αλληγορικοί) σημαίνει: άλλα εδάφια που έχουν καταργηθεί και δεν είναι πλέον σε αυτά που πρέπει να εφαρμόζονται. (Αλλά εκείνοι) οι Εβραίοι Ka’b Ibn al-Ashraf, Huyayy Ibn Akhtab και Judayy Ibn Akhtab (στων οποίων τις καρδιές είναι αμφιβοίλα) σκεπτικισμός, αντίθεση και απόκλιση από την καθοδήγηση (επιδιώκουν, αληθώς, αυτό το οποίο είναι αλληγορικός ) στο Κοράνι ((για να προκαλέσουν) διαφωνίες) επιδιώκοντας τη δυσπιστία, αποδίδον τας συνεταίρους στον Αλλάχ, και εμμένοντας σταθερά στο λάθος στο οποίο βρίσκονται (με το να ζητούν να το εξηγήσουν) να καθορίσουν το μέλλον αυτού του έθνους, έτσι ώστε η κυριαρχία να επανέλθει πίσω σε αυτούς. (Κανείς δεν γνωρίζει την εξήγηση του) το μέλλον αυτού του έθνους (εκτός από τον Αλλάχ).[3]

Ο Ιμπν Αμπάς, από τους Σαχάμπα (συντρόφους) του Μουχάμμαντ, περιγράφει και το πλαίσιο στο οποίο «αποκαλύφθηκε» ο στίχος, ότι δηλαδή κάποιοι Εβραίοι ξενίζονταν με τα δυσνόητα ή και ακατανόητα σημεία του Κορανίου και έδιναν δικές τους εξηγήσεις σ’ αυτά. Τους αποδίδει μάλιστα και την πρόθεση, ότι ήθελαν να κυριαρχήσουν και πάλι πάνω στους Άραβες (προφανώς, όπως «κυριαρχούσαν» την εποχή που δεν υπήρχαν οι μουσουλμάνοι).

Σε γενικές γραμμές, οι μουσουλμάνοι απολογητές προσπαθούν να κουκουλώσουν τα «δύσκολα» σημεία του Κορανίου με διάφορες απατηλές εξηγήσεις:

1) ότι αναφέρονταν σε κάποια συγκεκριμένη εποχή ή περίπτωση και μόνο (κυρίως τα επιθετικά)

2) Ότι δεν είναι δυνατόν να ισχύουν γενικά επειδή το Κοράνι έχει μέσα κι άλλα με αντίθετο νόημα (συνήθως έτσι «δικαιολογούν» ό,τι δείχνει βία προς αλλόθρησκους και καταναγκασμό στη θρησκεία, επικαλούμενοι «ειρηνικά» εδάφια τα οποία όμως είναι ακυρωμένα από μεταγενέστερα βίαια, όπως τον «στίχο του σπαθιού»)

3) ότι δεν λένε αυτό που φαίνεται ότι λένε, αλλά κάτι άλλο, και ότι κανείς «δεν μπορεί να εξηγήσει το Κοράνι χωρίς ταφσίρ.» Όταν και τα ταφσίρ επιβεβαιώσουν ότι το Κοράνι λέει αυτά που ο μουσουλμάνος θέλει να κουκουλώσει, τότε επιστρατεύεται το άλλο «επιχείρημα» ότι οι εξηγητές δεν είναι αλάνθαστοι (βέβαια γίνονται δεκτοί ως σωστοί όταν η ερμηνεία που δίνουν βολεύει τους απολογητές), ή ότι υπάρχει και κάποιος άλλος εξηγητής που λέει το αντίθετο, ή που δεν αναφέρει αυτό που αναφέρει ο εξηγητής που τους ξεσκεπάζει. Και

4) ότι τα «δύσκολα» εδάφια είναι αλληγορικά.

Μερικοί απολογητές προσπαθούν να χαρακτηρίσουν ως «αλληγορικό» το σχίσιμο της σελήνης από τον Μουχάμμαντ, ή το ότι η γη είναι επίπεδη, διδασκαλία που εξάγεται από περισσότερα από ένα κορανικά εδάφια. Όμως οι εξηγητές του Κορανίου δεν έχουν την ίδια γνώμη: Για παράδειγμα, στο asbāb an-nuzūl αναφέρεται ότι πολλοί σαχάμπα είπαν ότι πραγματικά ο Μουχάμμαντ έσχισε στα δυο τη σελήνη, και οι Κουραϊσίτες τον κατηγόρησαν για μαγεία ενώ ο Αλλάχ επιβεβαίωσε ότι σχίστηκε η σελήνη. Δεν υπάρχει τίποτα αλληγορικό εδώ, λοιπόν.[4] Επίσης σχετικά με τη γη που ο Αλλάχ «την άπλωσε επίπεδη», σύμφωνα με το ταφσίρ αλ-Τζαλαλαΰν «αυτό σε μια κυριολεκτική ανάγνωση υποδεικνύει ότι η γη είναι επίπεδη, πράγμα που είναι η γνώμη της πλειονότητας των λογίων του [αποκεκαλυμμένου] Νόμου, και δεν είναι μια σφαίρα, όπως θεωρούν οι αστρονόμοι (ahl al-hay’a), έστω και αν αυτό [το τελευταίο] (δηλ. το ότι η γη είναι σφαιρική) δεν έρχεται σε αντίθεση με κανένα από τους στύλους του Νόμου.»[5] Βλέπουμε δηλαδή ότι «η πλειονότητα των λογίων’ δεν βλέπει τίποτα αλληγορικό στο εδάφιο: η γη είναι επίπεδη και όχι μια σφαίρα, επειδή έτσι λέει το Κοράνι.

Επίσης, όπως είδαμε πιο πριν: «οι στίχοι που εξηγούν τις εντολές που ακυρώνουν άλλες, τα επιτρεπτά, τα απαγορευμένα, τους νόμους, τα όρια, τις υποχρεώσεις και τις εντολές που πρέπει να πιστεύονται και να εφαρμόζονται [όπως π.χ. σφάξτε τους παγανιστές, βάλτε τους Εβραίους και χριστιανούς να πληρώσουν φόρο, επιτρέπεται ο γάμος με κορίτσια τόσο μικρά που ακόμη δεν έχουν περίοδο, οι γυναίκες έχουν ελαττωματική μνήμη και γι’ αυτό χρειάζονται δύο γυναίκες μάρτυρες αντί για έναν άντρα σε δικαιοπραξίες, οι γυναίκες να παίρνουν μικρότερο μερίδιο από την κληρονομιά συγκριτικά με τους άντρες, οι άντρες πλάστηκαν απ’ τον Αλλάχ ανώτεροι απ’ τις γυναίκες, στον Μουχάμμαντ επιτρέπεται το σεξ με όποια γυναίκα θέλει] δεν είναι ποτέ αλληγορικοί. Παράλληλα δεν μπορούν να είναι αλληγορικοί στίχοι που υποστηρίζονται σαφώς από αντίστοιχα χαντίθ, όπως αυτό με τις επτά επίπεδες γαίες. Έτσι τελικά, η χρήση του επιχειρήματος για τους «αλληγορικούς στίχους» δεν προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στους απολογητές του Ισλάμ.

Δεν ξέρουμε αν «οι άνθρωποι που έχουν κατανόηση» βγάζουν άκρη από τα ακατανόητα γράμματα στην αρχή κάποιων κεφαλαίων του Κορανίου, πάντως κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι προέρχοναι από κώδικες που ο Μουχάμμαντ αντέγραψε χωρίς να γνωρίζει τη σημασία τους, και οι ίδιοι τα αποκρυπτογράφησαν. Ας δούμε μια τέτοια ενδιαφέρουσα προσπάθεια ερμηνείας των «ακατανόητων» γραμμάτων.

Όποιος δεν βλέπει εδώ την οθόνη από το βίντεο του YouTube, ο δεσμός είναι αυτός: http://www.youtube.com/watch?v=6htjDd5ZgcU

---

[1] Tafsir Ibn Kathir

http://www.tafsir.com/default.asp?sid=3&tid=7700

The Mutashabihat and Muhkamat Ayat

Allah states that in the Qur’an, there are Ayat that are Muhkamat, entirely clear and plain, and these are the foundations of the Book which are plain for everyone. And there are Ayat in the Qur’an that are Mutashabihat not entirely clear for many, or some people.

(And others not entirely clear) as they have several meanings, some that agree with the Muhkam and some that carry other literal indications, although these meaning might not be desired.

The Muhkamat are the Ayat that explain the abrogating rulings, the allowed, prohibited, laws, limits, obligations and rulings that should be believed in and implemented. As for the Mutashabihat Ayat, they include the abrogated Ayat, parables, oaths, and what should be believed in, but not implemented.

(So as for those in whose hearts there is a deviation) meaning, those who are misguided and deviate from truth to falsehood,

(they follow that which is not entirely clear thereof) meaning, they refer to the Mutashabih, because they are able to alter its meanings to conform with their false interpretation since the wordings of the Mutashabihat encompass such a wide area of meanings.

As for the Muhkam Ayat, they cannot be altered because they are clear and, thus, constitute unequivocal proof against the misguided people. …they seek to misguide their following by pretending to prove their innovation by relying on the Qur’an — the Mutashabih of it — but, this is proof against and not for them. For instance, Christians might claim that [`Isa is divine because] the Qur’an states that he is Ruhullah and His Word, which He gave to Mary, all the while ignoring Allah’s statements,

(He [`Isa] was not more than a servant. We granted Our favor to him.) [43:59], and,

(Verily, the likeness of `Isa before Allah is the likeness of Adam. He created him from dust, then (He) said to him: «Be!» and he was.) [3:59].

There are other Ayat that clearly assert that `Isa is but one of Allah’s creatures and that he is the servant and Messenger of Allah, among other Messengers.

[2] Tafsir al-Jalalayn

http://quran.com/3/7

He it is Who revealed to you the Book, wherein are verses [that are] clear, lucid in proof, forming the Mother Book, the original basis for rulings, and others allegorical, whose meanings are not known, such as the opening verses of some sūras.

[3] Tafsir Ibn Abbas

http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=2&tTafsirNo=73&tSoraNo=3&tAyahNo=7&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2

(He it is Who hath revealed unto thee (Muhammad) the Scripture) who sent you Gabriel with the Scripture (wherein are clear revelations) expositing the lawful and unlawful which are not abrogated and which are acted upon. (They are the substance of the Book) they are the foundation of the Book as they are the leading theme in each book. They are all acted upon. An example of this is the saying of Allah: (Say: Come, I will recite unto you that which your Lord hath made a sacred duty for you…) [6:151]. (And others (which are) allegorical) vague in their meanings to the Jews, like the use of the letters of the alphabet according to their numerical value (hisab al-Jumal) in such instances as Alif. Lam. Mim, Alif. Lam. Mim. Sad, Alif. Lam Mim. Ra; and Alif. Lam. Ra; it is also said that (others (which are) allegorical) means: other verses that are abrogated and no longer acted upon. (But those) the Jews Ka’b Ibn al-Ashraf, Huyayy Ibn Akhtab and Judayy Ibn Akhtab (in whose hearts is doubt) scepticism, opposition and deviance from guidance (pursue, forsooth, that which is allegorical seeking) in the Qur’an ((to cause) dissension) pursuing disbelief, ascribing partners to Allah, and holding fast to the error they are in (by seeking to explain it) to determine the future of this nation so that dominion reverts back to them. (None knoweth its explanation) the future of this nation (save Allah).

[4] http://www.altafsir.com/AsbabAlnuzol.asp?SoraName=54&Ayah=0&search=yes&img=A

(The hour drew nigh and the moon was rent in twain) [54:1]. Abu Hakim ‘Aqil ibn Muhammad al-Jurjani informed us (through verbal authorisation)> Abu’l-Faraj al-Qadi> Muhammad ibn Jarir> al-Husayn ibn Abi Yahya al-Maqdisi> Yahya ibn Hammad> Abu ‘Awanah> al-Mughirah> Abu’l-Duha> Masruq> ‘Abd Allah who said: “The moon was split at the time of the Messenger of Allah, Allah bless him and give him peace, so the Quraysh said: ‘This is an act of sorcery from the son of Abu Kabshah; he has cast a spell on you. Ask, therefore, the travellers whether they saw the moon split’. They asked some travellers and they confirmed it. Allah, exalted is He, then revealed (The hour drew nigh and the moon was rent in twain. And if they behold a portent they turn away and say: Prolonged illusion) [54:1-2]”.

[5] http://www.quran.com/88/20 Tafsir al-Jalalayn

Και τη γη, πώς απλώθηκε επίπεδη; Και, επομένως, να συναγάγεται από αυτό η δύναμη του Θεού, ας είναι υπερυψωμένος Αυτός, και η Μοναδικότητά Του; Η αρχή με την [αναφορά στις] καμήλες είναι επειδή αυτές είναι πιο κοντά σε επαφή με αυτό [τη γη] από οποιοδήποτε άλλο [ζώο]. Όσο για τα λόγια του «sutihat», «την άπλωσε επίπεδη», αυτό σε μια κυριολεκτική ανάγνωση υποδεικνύει ότι η γη είναι επίπεδη, πράγμα που είναι η γνώμη της πλειονότητας των λογίων του [αποκεκαλυμμένου] Νόμου, και δεν είναι μια σφαίρα, όπως θεωρούν οι αστρονόμοι (ahl al-hay’a), έστω και αν αυτό [τελευταίο] (δηλ. το ότι η γη είναι σφαιρική) δεν έρχεται σε αντίθεση με κανένα από τους στύλους του Νόμου.

Αγγλικό κείμενο:

And the earth, how it was laid out flat?, and thus infer from this the power of God, exalted be He, and His Oneness? The commencing with the [mention of] camels is because they are closer in contact with it [the earth] than any other [animal]. As for His words sutihat, ‘laid out flat’, this on a literal reading suggests that the earth is flat, which is the opinion of most of the scholars of the [revealed] Law, and not a sphere as astronomers (ahl al-hay’a) have it, even if this [latter] does not contradict any of the pillars of the Law.

Μ.Α.Gabriel, αποστάτης, πρώην καθηγητής του Αλ-Άζχαρ: Η μαρτυρία – διά πυρός και σιδήρου

Η ιστορία του M. A. Gabriel
Πρώην καθηγητή της Ισλαμικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Al-Azhar, στο Κάιρο της Αιγύπτου

Απογοητευμένος στο Al-Azhar

Πριν από δεκαπέντε χρόνια ήμουν ο ιμάμης ενός τζαμιού στην πόλη της Γκίζα, στην Αίγυπτο, η οποία είναι εκεί που βρίσκονται οι περίφημες αιγυπτιακές πυραμίδες. (Ιμάμης του τζαμιού είναι μια θέση παρόμοια με του πάστορα μια χριστιανική εκκλησία.) Κήρυττα το μήνυμα της εβδομάδας την Παρασκευή 12 με 1 το μεσημέρι, όπως επίσης εκτελούσα και άλλα καθήκοντα.

Μια Παρασκευή το θέμα του μηνύματός μου ήταν η τζιχάντ. Είπα στους διακόσιους πενήντα ανθρώπους που κάθονταν στο έδαφος μπροτά μου:

Τζιχάντ στο Ισλάμ είναι το να υπερασπιζόμαστε το ισλαμικό έθνος και το Ισλάμ από τις επιθέσεις των εχθρών. Το Ισλάμ είναι μια θρησκεία ειρήνης και θα πολεμήσει μόνο αυτούς που το πολεμούν. Αυτοί οι άπιστοι, παγανιστές, διεστραμμένοι, Χριστιανοί που θλίβουν τον Αλλάχ, οι Εβραίοι, από φθόνο προς το ειρηνικό Ισλάμ και τον προφήτη του, διαδίδουν το μύθο ότι το Ισλάμ εξαπλώνεται με το σπαθί και τη βία. Αυτοί οι άπιστοι, οι κατήγοροι του Ισλάμ, δεν αναγνωρίζουν τα λόγια του Αλλάχ.

Στο σημείο αυτό ανέφερα από το Κοράνιο:

Και μην σκοτώνετε κανέναν του οποίου τη θανάτωση έχει απαγορεύσει ο Αλλάχ, εκτός αν υπάρχει μια δίκαιη αιτία. — Σούρα 17:33, Το Ιερό Κοράνιο.

Όταν είπα αυτά τα λόγια, είχα μόλις πρόσφατα αποφοιτήσει από το Πανεπιστήμιο Al-Azhar στο Κάιρο της Αιγύπτου, το παλαιότερο και πιο διάσημο ισλαμικό πανεπιστήμιο του κόσμου. Χρησιμεύει ως η πνευματική αρχή για το Ισλάμ σε όλο τον κόσμο. Δίδασκα στο πανεπιστήμιο, και ήμουν ιμάμης για το Σαββατοκύριακο σε αυτό το τζαμί.

Κήρυξα το κήρυγμά μου μου για τη τζιχάντ εκείνη την ημέρα, σύμφωνα με τη φιλοσοφία της αιγυπτιακής κυβέρνησης. Το Πανεπιστήμιο Al-Azhar μας επικέντρωνε στο πολιτικώς ορθό Ισλάμ και σκοπίμως παρέβλεπε τομείς της διδασκαλίας που έρχονταν σε σύγκρουση με την εξουσία της Αιγύπτου. Κήρυττα αυτό που μου έμαθαν, αλλά μέσα μου είχα σύγχυση σχετικά με την αλήθεια του Ισλάμ. Αλλά αν ήθελα να κρατήσω τη δουλειά μου και τη θέση μου στο Al-Azhar, χρειαζόταν να κρατήσω τις σκέψεις μου για τον εαυτό μου. Στο κάτω-κάτω, ήξερα τι συνέβαινε στους ανθρώπους που διέφεραν με την ατζέντα του Al-Azhar. Θα απολύονταν και δεν θα γίνονταν δεκτοί για να διδάξουν σε κανένα άλλο πανεπιστήμιο στο έθνος.

Ωστόσο, ήξερα ότι αυτό που δίδασκα στο τζαμί και στο Al-Azhar, δεν ήταν αυτό που είχα δει στο Κοράνι, το οποίο είχα απομνημονεύσει στο σύνολό του από την ηλικία των δώδεκα. Αυτό που με μπέρδευε περισσότερο ήταν ότι μου είπαν να κηρύττω για ένα Ισλάμ αγάπης, καλοσύνης και συγχώρεσης. Ταυτόχρονα, οι μουσουλμάνοι φονταμενταλιστές-αυτοί που υποτίθεται ότι ασκούσαν το αληθινό Ισλάμ – βομβάρδιζαν εκκλησίες και θανάτωναν Χριστιανούς.

Αυτή τη στιγμή η κίνηση τζιχάντ ήταν πολύ δραστήρια στην Αίγυπτο. Εκθέσεις βομβαρδισμών και των επιθέσεων κατά χριστιανών ήταν συχνές. Ήταν τόσο πολύ μέρος της καθημερινής ζωής που κάποτε άκουσα μια βόμβα να εκρήγνυται σε μια εκκλησία, όπως πήγαινα με το λεωφορείο. Κοίταξα και είδα μια τουλίπα καπνού να υψώνεται ένα τέταρτο του μιλίου μακριά.

Είχα ανατραφεί σε μια οικογένεια που καλά εδραιωμένη στο Ισλάμ, και είχα μελετήσει ισλαμική ιστορία. Δεν είχα συμμετάσχει σε καμία ριζοσπαστική ομάδα. Αλλά ένας από τους μουσουλμάνους φίλους μου ήταν μέλος μιας ισλαμικής ομάδας που ενεργά έσφαζε χριστιανούς. Το παράδοξο είναι πως ήταν φοιτητής χημείας και είχε μόλις πρόσφατα πάρει στα σοβαρά την πίστη του. Παρόλα αυτά, ήταν ενεργός στην τζιχάντ. Μια μέρα τον ρώτησα, «Γιατί σκοτώνεις τους γείτονες και συμπατριώτες μας με τους οποίους μεγαλώσαμε μαζί;»

Θύμωσε και έμεινε έκπληκτος από την πρόκληση μου. «Από όλους τους μουσουλμάνους εσύ θα έπρεπε να γνωρίζεις. Οι Χριστιανοί δεν αποδέχθηκαν την πρόσκληση του Ισλάμ, και δεν είναι διατεθειμένοι να μας πληρώσουν τη jizyah (φόρο) για να έχουν το δικαίωμα να ασκούν τις πεποιθήσεις τους. Ως εκ τούτου, η μόνη επιλογή που έχουν είναι το ξίφος του ισλαμικού νόμου. »

Αναζητώντας την αλήθεια

Οι συνομιλίες μου μαζί του με οδήγησαν μου να πέσω με τα μούτρα στο Κοράνιο και τα βιβλία του ισλαμικού νόμου, ελπίζοντας να βρω κάτι που να αντικρούει τα όσα είπε. Δεν μπορούσα να αλλάξω την πραγματικότητα του τι διάβασα. Συνειδητοποίησα πως ως μουσουλμάνος, είχα δύο επιλογές:

• Θα μπορούσα να συνεχίσω να ασπάζομαι το «εκχριστιανισμένο» Ισλάμ – το Ισλάμ της ειρήνης, της αγάπης, της συγχώρεσης και της συμπόνιας, το Ισλάμ που ήταν κομμένο και ραμμένο για να ταιριάζει στην αιγυπτιακή κυβέρνηση, την πολιτική και τον πολιτισμό, και ως εκ τούτου να διατηρήσω τη θέση εργασίας μου και την κοινωνική μου θέση.
• Θα μπορούσα να γίνω μέλος του ισλαμικού κινήματος ασπαζόμενος το Ισλάμ σύμφωνα με το Κοράνιο και τις διδασκαλίες του Μουχάμμαντ. Ο Μουχάμμαντ είπε, «σας αφήνω κάτι [το Κοράνι]. Αν παραμείνετε σε αυτό που σας άφησα, δεν θα παραπλανηθείτε ποτέ. «

Πολλές φορές προσπάθησα να εκλογικεύσω το είδος του Ισλάμ που ασκούσα λέγοντας στον εαυτό μου, «καλά, δεν είσαι πολύ ανορθόδοξος. Στο κάτω κάτω, υπάρχουν στο Κοράνι στίχοι για την αγάπη, την ειρήνη, τη συγχώρεση και τη συμπόνια. Χρειάζεται μόνο να αγνοήσεις το μέρος για τζιχάντ και το σκοτωμό των μη-μουσουλμάνων». Πήγα σε κάθε ερμηνεία του Κορανίου προσπαθώντας να αποφύγω τη τζιχάντ και τη θανάτωση μη-μουσουλμάνων, αλλά συνέχισα να βρίσκω υποστήριξη της πρακτικής. Οι λόγιοι συμφωνούσαν ότι οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να επιβάλουν τζιχάντ στους απίστους (εκείνους που απορρίπτουν το Ισλάμ) και τους αποστάτες (εκείνους που εγκαταλείπουν το Ισλάμ). Όμως η τζιχάντ δεν ήταν σε αρμονία με άλλους στίχους που μιλούσαν για ειρηνική συμβίωση με τους άλλους. Όλες οι αντιφάσεις του Κορανίου προκαλούσαν πραγματικά πρόβλημα στην πίστη μου. Πέρασα τέσσερα χρόνια για να κερδίσω το πτυχίο μου (bachelor’s degree) αποφοιτώντας δεύτερος από μια τάξη έξι χιλιάδων. Μετά έκανα ακόμα τέσσερα χρόνια για το master μου και τρεις για το διδακτορικό μου – μελετώντας όλα αυτά τα χρόνια το Ισλάμ. Γνώριζα καλά τις διδασκαλίες.

Σε ένα χωρίο το αλκοόλ ήταν απαγορευμένο· σε άλλο επιτρεπόταν (συγκρίνετε τη Σούρα 5:90-91 με τη Σούρα 47:15). Σε ένα σημείο λέει ότι οι χριστιανοί είναι πολύ καλοί άνθρωποι που αγαπούν και λατρεύουν ένα Θεό, έτσι ώστε να μπορούμε να είμαστε φίλοι μαζί τους (Σούρα 2:62, 3:113-114). Στη συνέχεια, μπορείτε να βρείτε άλλους στίχους που λένε οι Χριστιανοί πρέπει να μεταστραφούν στο Ισλάμ, ή να καταβάλλουν φόρο ή να σκοτωθούν από το σπαθί (Σούρα 9:29). Οι λόγιοι είχαν θεολογικές λύσεις σε αυτά τα προβλήματα, αλλά αναρωτιόμουν πώς ο παντοδύναμος και πανίσχυρος Αλλάχ μπορούσε είτε να αντιφάσκει τόσο πολύ είτε να αλλάζει τη γνώμη του τόσο πολύ.

Ακόμη και ο προφήτης του Ισλάμ, ο Μουχάμμαντ, ασκούσε την πίστη του με τρόπους που αντίκρουαν το Κοράνιο. Το Κοράνι είπε ο Μουχάμμαντ στάλθηκε να δείξει το έλεος του Θεού προς τον κόσμο. Αλλά έγινε ένας στρατιωτικός δικτάτορας, που επιτιθόταν, θανάτωνε και λεηλατούσε για τη χρηματοδότηση της αυτοκρατορίας του. Πώς αυτά τα πράγματα δείχνουν έλεος; Ο Αλλάχ, ο θεός που αποκαλύπτεται στο Κοράνι, δεν είναι στοργικός πατέρας. Λέει ότι επιθυμεί να κάνει τους ανθρώπους να παραστρατήσουν (Σούρα 6:39, 126). Δεν βοηθά όσους παραπλανώνται από αυτόν (Σούρα 30:29) και επιθυμεί να τους χρησιμοποιήσει για να εποικίσει την κόλαση (Σούρα 32:13).

Το Ισλάμ είναι γεμάτο διακρίσεις κατά των γυναικών, κατά των μη-μουσουλμάνων, κατά των χριστιανών και πιο ειδικά κατά των Εβραίων. Το μίσος είναι ενσωματωμένο στην θρησκεία.

Η ιστορία του Ισλάμ, που ήταν ο ειδικός τομέας μελέτης μου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα ποτάμι αίματος.

Επικίνδυνες ερωτήσεις

Τελικά, έφθασα στο σημείο όπου αμφισβήτησα την πίστη και το Κοράνιο με τους μαθητές μου στο πανεπιστήμιο. Μερικοί από αυτούς ήταν μέλη τρομοκρατικών κινήσεων, και εξοργίστηκαν: «Δεν μπορείς να κατηγορείς το Ισλάμ. Τι έχεις πάθει; Πρέπει να μας διδάξεις. Πρέπει να συμφωνήσεις με το Ισλάμ.” Το πανεπιστήμιο έμαθε γι ‘αυτό, και με κάλεσαν σε μια συνάντηση τον Δεκέμβριο του 1991. Για να συνοψίσω τη συνάντηση, τους είπα ό, τι είχα στην καρδιά μου: «Δεν μπορώ πλέον να πω ότι το Κοράνιο προέρχεται απευθείας από τον ουρανό ή από τον Αλλάχ. Αυτό δεν μπορεί να είναι η αποκάλυψη του αληθινού Θεού.»

Αυτά ήταν πολύ βλάσφημα λόγια, κατά τη γνώμη τους. Με έφτυσαν στο πρόσωπο. Ένας άντρας με καταράστηκε, «Βλάσφημε. Κάθαρμα.» Το πανεπιστήμιο με απέλυσε και κάλεσε την αιγυπτιακή μυστική αστυνομία. Η μυστική αστυνομία με απήγαγε. Για να καταλάβετε τι συνέβη μετά, πρέπει να σας δώσω μια εικόνα για το πώς ζούσε η οικογένειά μου. Ο πατέρας μου είχε ένα πολύ μεγάλο σπίτι που ήταν τριώροφο. Ολόκληρη η οικογένειά μου ζούσε μαζί σε αυτό το σπίτι-οι γονείς μου, τέσσερα παντρεμένα αδέλφια μου με τις οικογένειές τους, ο άγαμος αδελφό μου και εγώ. Μόνο η αδελφή μου ζούσε αλλού λόγω του ότι ήταν παντρεμένη και ζούσε με το σύζυγό της. Το σπίτι χωριζόταν σε πολλά διαμερίσματα, και ήμασταν πολύ άνετα. Στον πρώτο όροφο ήταν το διαμέρισμα των γονέων μου και ένα διαμέρισμα που μοιραζόμουν με τον αδελφό μου. Στους ορόφους πάνω από εμάς ήταν διαμερίσματα για τους άλλους αδελφούς μου. Σε τρεις το πρωί την ίδια ημέρα που το πανεπιστήμιο με πέταξε έξω, ο πατέρας μου άκουσε να χτυπούν την πόρτα του σπιτιού μας. Όταν άνοιξε την πόρτα, δεκαπέντε με είκοσι άνδρες με ρωσικά όπλα Καλάσνικοφ όρμησαν μέσα. Δεν φορούσαν στολές, παρά κανονικά ρούχα. Έτρεξαν επάνω και σ’ όλο το σπίτι, ξυπνώντας τους ανθρώπους και ψάχνοντας για μένα. Νομίζω ότι τόσοι πολλοί άνδρες μπήκαν με μιας, έτσι ώστε να μην μπορέσω να το σκάσω πριν με βρουν.

Ήταν σ’ όλο το σπίτι μέχρι που ένας από αυτούς με βρήκε να κοιμάμαι στο κρεβάτι μου. Οι γονείς, τα αδέλφια μου, οι σύζυγοι και τα παιδιά τους ήταν ξύπνιοι, κλαμένοι και τρομοκρατημένοι, καθώς με έσερναν μακριά. Όλοι στην περιοχή είχαν ακούσει τη φασαρία.

Με πήγαν σ’ ένα μέρος που έμοιαζε με φυλακή και μ’ έβαλαν σε ένα κελί. Το πρωί οι γονείς μου προσπαθούσαν μανιωδώς να καταλάβουν τι μου είχε συμβεί. Αμέσως πήγαν στο αστυνομικό τμήμα και απαίτησαν να μάθουν, «Πού είναι ο γιος μας;» Αλλά κανείς δεν ήξερε τίποτα για μένα. Ήμουν στα χέρια της αιγυπτιακής μυστικής αστυνομίας.

Η αιγυπτιακή φυλακή

Το να περνάς χρόνο με την αιγυπτιακή μυστική αστυνομία είναι πολύ διαφορετικό από μια επίσκεψη σε μια αμερικανική φυλακή. Με έβαλαν σε ένα κελί με δύο ακραίους μουσουλμάνους που κατηγορούνταν για διάπραξη τρομοκρατικών ενεργειών. Ο ένας ήταν Παλαιστίνιος και ο άλλος Αιγύπτιος.

Για τρεις ημέρες δεν μου δόθηκε τροφή ή νερό. Κάθε μέρα ο Αιγύπτιος με ρωτούσε, «γιατί είσαι εδώ;» Αρνιόμουν να απαντήσω, διότι φοβόμουν ότι θα με σκότωνε αν ήξερε ότι θα είχα αμφισβητήσει το Ισλάμ. Την τρίτη ημέρα, του είπα ότι ήταν δάσκαλος στο Πανεπιστήμιο Al-Azhar και ιμάμης στην Γκίζα. Αμέσως μου έδωσε ένα πλαστικό μπουκάλι νερού και μερικά φαλάφελ και πίτα που του έφεραν οι επισκέπτες του, αλλά μου είπε ότι η αστυνομία τον είχε προειδοποιήσει να μην μου δώσει τίποτα. Την τέταρτη ημέρα, η ανάκριση ξεκίνησε. Για τις επόμενες τέσσερις ημέρες ο στόχος της μυστικής αστυνομίας ήταν να με κάνει να ομολογήσω ότι είχα εγκαταλείψει το Ισλάμ και να εξηγήσω πώς συνέβη.

Οι ανακρίσεις ξεκίνησαν σε ένα δωμάτιο με ένα μεγάλο γραφείο. Ο ανακριτής μου καθόταν πίσω από το γραφείο, και εγώ καθόμουν στην άλλη πλευρά. Πίσω μου ήταν δύο ή τρεις αστυνομικοί.

Ήταν σίγουρος ότι μου είχαν ευαγγελιστεί τον χριστιανισμό και τον ασπάστηκα, κι έτσι ο ανακριτής μου έκανε συνέχεια ενοχλητικές ερωτήσεις, «Με ποιον πάστορα μίλησες; Σε ποια εκκλησία πήγαινες; Γιατί πρόδωσες το Ισλάμ;»  Έκανε πολλές ερωτήσεις. Μια φορά δίστασα πάρα πολύ πριν απαντήσω. Έγνεψε στους άνδρες πίσω μου. Μου άρπαξαν το χέρι και το κράτησαν πάνω στο γραφείο. Ο ανακριτής μου κρατούσε ένα αναμμένο τσιγάρο. Το έσβησε πάνω στο χέρι μου. Έχω ακόμα αυτό το σημάδι. Έχω επίσης το σημάδι στο χείλος μου, όπου έκανε το ίδιο πράγμα. Μερικές φορές χρησιμοποιούσε τα τσιγάρα όταν θύμωνε· άλλες φορές οι αξιωματικοί με χτυπούσαν στο πρόσωπο.

Καθώς η ανάκριση συνεχιζόταν, η ισχύς της πίεσης αυξανόταν. Μια φορά έφεραν ένα σκαλιστήρι φωτιάς στο δωμάτιο (το σιδερένιο ραβδί που χρησιμοποιείτε για να μετακινήσετε τα ξύλα που καίγονται στη φωτιά). Αναρωτήθηκα, γιατί το έφεραν αυτό; Την επόμενη φορά που ο ανακριτής ήθελε να πετύχει το σκοπό του, έμαθα. Το σκαλιστήρι ήταν κόκκινο καυτό, και ένας αξιωματικός το πίεσε στη σάρκα του αριστερού χεριού μου.

Ήθελαν να ομολογήσω ότι είχα μεταστραφεί, αλλά είπα, «δεν έχω προδώσει το Ισλάμ. Είπα απλά τι πιστεύω. Είμαι ακαδημαϊκός. Είμαι στοχαστής. Έχω το δικαίωμα να συζητήσω οποιοδήποτε θέμα του Ισλάμ. Αυτό είναι μέρος της δουλειάς μου και μέρος της ζωής κάθε ακαδημαϊκού. Δεν θα μπορούσα καν να ονειρευτώ ότι μεταστρέφομαι από το Ισλάμ – είναι το αίμα μου, ο πολιτισμός μου, η γλώσσα μου, η οικογένειά μου, η ζωή μου. Αλλά αν με κατηγορείτε για μεταστροφή από το Ισλάμ εξαιτίας αυτών που σας λέω, τότε να φύγω από το Ισλάμ. Δεν με πειράζει να είμαι εκτός του Ισλάμ.»

Το μαστίγιο

Η απάντησή μου δεν ήταν αυτό που ήθελαν να ακούσουν. Με πήγαν σε ένα δωμάτιο με ένα ατσάλινο κρεβάτι. Έδεσαν τα πόδια μου στα πόδια του κρεβατιού και στη συνέχεια έβαλαν σ’ αυτά βαριές κάλτσες, σχεδόν όπως τα γάντια του φούρνου.

Ένας αξιωματικός είχε ένα μαύρο μαστίγιο, περίπου τέσσερα πόδια μακρύ, και άρχισε να κτυπά τα πόδια μου. Ένας άλλος αξιωματικός κάθισε δίπλα μου στο κεφάλι του κρεβατιού με ένα μαξιλάρι στα χέρια του. Όταν φώναζα, έσπρωχνε το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου, μέχρι που σταματούσα. Δεν μπορούσα να σταματήσω να φωνάζω, έτσι ώστε ένας δεύτερος αστυνομικός ήρθε να βάλει ένα επιπλέον μαξιλάρι πάνω από το πρόσωπό μου.

Όπως με ξυλοκοπούσαν έχασα τις αισθήσεις του, αλλά όταν ξύπνησα ο αξιωματικός ήταν ακόμη κτυπώντας τα πόδια μου. Μετά σταμάτησε και με έλυσαν, και ένας αξιωματικός με διέταξε, «Στάσου όρθιος.» Εγώ δεν μπορούσε στην αρχή, αλλά πήρε το μαστίγιο και με χτυπούσε στην πλάτη μου μέχρι που στάθηκα.

Τότε μου έδειξε έναν μεγάλο διάδρομο και είπε, «Τρέξε». Και πάλι, όταν δεν μπορούσα να το κάνω, αυτός μαστίγωσε την πλάτη μου μέχρι που έτρεξα κάτω στον διάδρομο. Όταν έφτασα στο τέλος, ένας άλλος αξιωματικός με περίμενε. Με μαστίγωσε μέχρι που έτρεξα πίσω εκεί από όπου ήρθα. Με ανάγκασαν να τρέχω μπροστά και πίσω. Αργότερα, έμαθα γιατί το έκαναν αυτό. Το τρέξιμο ήταν για να μην πρηστούν τα πόδια μου. Οι κάλτσες ήταν για να μην έχω σημάδια στα πόδια μου από το μαστίγωμα. Υποθέτω το μαξιλάρια ήταν ώστε κανείς να μην μπορέσει να ακούσει τις κραυγές μου.

Μετά με πήγαν σε κάτι που έμοιαζε με μικρή, υπέργεια πισίνα. Ήταν γεμάτη παγωμένο νερό. Ο αξιωματικός με το μαστίγιο είπε, «Μπές μέσα,» έτσι μπήκα μέσα. Ήταν τόσο κρύα που προσπάθησα να βγω, αλλά με χτυπούσε κάθε φορά που έκανα μια κίνηση.

Έχω χαμηλό σάκχαρο στο αίμα, και έτσι σε λίγη ώρα λιποθύμησα από το κρύο. Όταν ξύπνησα ήμουν ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι όπου μαστίγωσαν τα πόδια μου, φορωντας ακόμα τα βρεγμένα ρούχα μου.

Μια νύχτα στο σκοτάδι

Ένα βράδυ με πήραν έξω από πίσω από ένα κτίριο. Είδα κάτι που έμοιαζε με μικρό, τσιμεντένιο δωμάτιο χωρίς παράθυρα ή πόρτες. Το μόνο άνοιγμα ήταν ένας φεγγίτης στην οροφή. Με ανάγκασαν να ανεβώ μια σκάλα προς την κορυφή και απαίτησαν «Μπες μέσα».   Όταν κάθισα στην άκρη και έβαλα τα πόδια μου στο άνοιγμα, ένιωσα νερό. Μπορούσα επίσης να δω ότι κάτι κολυμπούσε στην επιφάνεια του νερού. Αυτός είναι ο τάφος μου, σκέφτηκα. Θα με σκοτώσουν σήμερα. Γλύστρησα κάτω στο άνοιγμα και ένιωσα το νερό να υψώνεται γύρω από το σώμα μου, αλλά στη συνέχεια, προς έκπληξή μου, ένιωσα στερεό έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Το νερό έφτανε μόνο μέχρι τους ώμους μου. Στη συνέχεια αρουραίοι, που ήταν αυτό που είδα να κολυμπά στο νερό, άρχισαν να σέρνονται σε όλο το κεφάλι και το πρόσωπό μου. Αυτά τα ποντίκια ήταν για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα νηστικά. Οι ανακριτές μου ήταν έξυπνοι. «Αυτός ο τύπος είναι ένας μουσουλμάνος στοχαστής», είπαν, «έτσι θα βάλουμε τους αρουραίους να φάνε το κεφάλι του.» Φοβόμουν πολύ για το πρώτο λεπτό μετά το κλείσιμο των φεγγίτη. Με άφησαν εκεί όλη τη νύχτα και μετά ξαναήρθαν το επόμενο πρωί για να δουν αν ήμουν ζωντανός. Όταν ο φεγγίτης άνοιξε και είδα το φως του ήλιου, ήταν ελπίδα για μένα που είχα επιζήσει και ήμουν ακόμα ζωντανός.

Όλη εκείνη τη νύχτα ούτε ένας αρουραίος δεν με δάγκωσε. Σκαρφάλωσαν όλοι πάνω στο κεφάλι μου και στα μαλλιά μου και έπαιξαν με τα αυτιά μου. Ένας αρουραίος στάθηκε στους ώμους μου. Ένιωθα τα στόματά τους στο πρόσωπό μου, αλλά τα ένιωθα σχεδόν σαν φιλιά. Ποτέ δεν αισθάνθηκα ένα δόντι. Τα ποντίκια ήταν απολύτως πιστά σε μένα. Ακόμα και σήμερα, όταν βλέπω έναν αρουραίο, έχω μια αίσθηση σεβασμού. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί τα ποντίκια συμπεριφέρθηκαν αυτόν τον τρόπο.

Συνάντηση με έναν αγαπητό φίλο

Οι ανακρίσεις δεν είχαν τελειώσει. Αργότερα οι αξιωματικοί με πήγαν στην πόρτα ενός μικρού δωματίου και είπαν, «Υπάρχει κάποιος που σε αγαπά πάρα πολύ και θέλει να σε συναντήσει.» Ρώτησα, «Ποιος είναι αυτός;» Ήλπιζα ότι ήταν ένα μέλος της οικογένειάς μου ή ένα φίλος που με είχε επισκεφθεί απ’ έξω από τη φυλακή. Είπαν, «Δεν τον ξέρεις, αλλά αυτός σε ξέρει.» Άνοιξαν την πόρτα στην αίθουσα, και μέσα είδα έναν μεγάλο σκύλο. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο στο δωμάτιο. Δύο άτομα με πήραν μέσα και στη συνέχεια με άφησαν κι έκλεισαν την πόρτα. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που η καρδιά μου φώναξε. Στην καρδιά μου φώναξα στο Δημιουργό μου, Είσαι ο πατέρας μου, Θεέ. Εσύ πρέπει να με προσέχεις. Πώς μπορείς να με αφήσεις σ’ αυτά τα κακά χέρια; Δεν ξέρω τι προσπαθούν να μου κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά ξέρω ότι θα είσαι μαζί μου και μια μέρα θα σε δω και θα σε γνωρίσω.

Περπάτησα ως τη μέση του άδειου δωματίου και αργά κάθισα σταυροπόδι στο πάτωμα. Το σκυλί ήρθε και κάθισε μπροστά μου. Τα λεπτά περνούσαν καθώς αυτό το σκυλί με κοιτούσε. Είδα τα μάτια του να κινούνται από πάνω προς τα κάτω ξανά και ξανά. Πήγα στην καρδιά μου για να προσευχηθώ στο Θεό που δεν ήξερα ακόμα. Ο σκύλος σηκώθηκε και άρχισε να περπατά σε κύκλους γύρω μου, όπως τα ζώα που πρόκειται να φάνε κάτι. Στη συνέχεια ήρθε στην δεξιά πλευρά μου και έγλειψε το αυτί μου με τη γλώσσα του. Κάθισε στην δεξιά πλευρά μου και απλά έμεινε εκεί. Ήμουν τόσο εξαντλημένος. Αφού ο σκύλος κάθισε εκεί για λίγο, αποκοιμήθηκα. Όταν ξύπνησα, ο σκύλος ήταν στην γωνία του δωματίου. Έτρεξε σε μένα, σαν να μου έλεγε καλημέρα. Τότε έγλειψε το δεξί αυτί μου ξανά και κάθισε πάλι στη δεξιά πλευρά μου.

Όταν οι αξιωματικοί άνοιξαν την πόρτα με είδαν να προσεύχομαι με το σκυλί να κάθεται δίπλα μου. Άκουσα έναν να λέει, «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ανθρώπινο ον. Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας διάβολος – είναι ο Σατανάς.» Ο άλλος απάντησε, «Δεν το πιστεύω. Υπάρχει μια αόρατη δύναμη που στέκεται πίσω από αυτόν τον άνθρωπο και τον προστατεύει». «Ποια δύναμη; Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας άπιστος. (Η δύναμη) πρέπει να είναι ο Σατανάς, επειδή αυτός ο άνθρωπος είναι κατά του Αλλάχ.»

Κάποιος με πρόσεχε

Με πήγαν πίσω στο κελί μου. Ενώ έλειπα, ο Αιγύπτιος συγκρατούμενός μου είχε ρωτήσει την αστυνομία, «Γιατί διώκετε αυτόν τον άνθρωπο;» Του είπαν, «Επειδή αρνείται το Ισλάμ.» Αυτό έκανε τον συγκρατούμενό μου έξαλλο. Με το που πήγα πίσω στο κελί, ήταν έτοιμος να με σκοτώσει. Αλλά είχα μείνει εκεί μόνο δεκαπέντε με είκοσι λεπτά, όταν ένας αστυνομικός ήρθε με τα έγγραφα μεταφοράς για αυτόν τον άνθρωπο και τον πήρε μακριά. Έπρεπε να αναρωτηθώ, τι συμβαίνει εδώ; Ποια δύναμη με προστατεύει; Την εποχή εκείνη, δεν ήξερα την απάντηση. Δεν περασα πολύ χρόνο διερωτώμενος για αυτό. Σε λίγο ήρθαν τα δικά μου έγγραφα μεταφοράς. Με πήγαν σε μια μόνιμη φυλακή στο νότιο Κάιρο. Στο σημείο αυτό, δεν σκεφτόμουν ότι οι ανακριτές μου ήταν καν άνθρωποι. Είχα συλληφθεί επειδή απλώς αμφισβητούσα το Ισλάμ. Τώρα η πίστη μου είχε κλονιστεί πραγματικά. Και πήγαινα σε άλλη φυλακή.

Την επόμενη εβδομάδα την πέρασα σε μια φυλακή στο νότιο Κάιρο. Ήταν σχετικά χαλαρή στιγμή. Ο Θεός μου έστειλε έναν δεσμοφύλακα που δεν συμφωνούσε με το ριζοσπαστικό Ισλάμ. Κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου η οικογένειά μου προσπαθούσε να βρει πού ήμουν. Δεν είχαν καμία επιτυχία μέχρι που ο αδελφός της μητέρας μου, ο οποίος ήταν υψηλόβαθμο μέλος του αιγυπτιακού Κοινοβουλίου, επέστρεψε στη χώρα μετά από ταξίδι στο εξωτερικό. Η μητέρα μου του τηλεφώνησε κλαίγοντας με λυγμούς, «Για δύο εβδομάδες δεν έχουμε μάθει πού είναι ο γιος μας. Είναι άφαντος.” Ο θείος μου είχε τις διασυνδέσεις που ήταν απαραίτητες. Δεκαπέντε ημέρες μετά την απαγωγή μου, ήρθε στη φυλακή προσωπικά με τα έγγραφα αποφυλάκισης και με πήρε σπίτι.

Αργότερα, η αστυνομία έδωσε στον πατέρα μου αυτή την έκθεση: «Έχουμε λάβει ένα φαξ από το Πανεπιστήμιο Al-Azhar που κατηγορούσε τον γιο σας ότι εγκατέλειψε το Ισλάμ, αλλά μετά από ανάκριση δεκαπέντε ημερών, δεν βρήκαμε κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία.» Ο πατέρας μου ανακουφίστηκε ακούγοντας αυτό. Από όλους τους αδελφούς και τις αδελφές μου, ήμουν ο μόνος που είχε μελετήσει το Ισλάμ στο πανεπιστήμιο, και ήταν πολύ περήφανος για μένα. Δεν μπορούσε καν να φανταστεί ότι θα άφηνα ποτέ το Ισλάμ, έτσι απέδωσε το όλο περιστατικό σε μια κακή στάση εκ μέρους των ανθρώπων στο πανεπιστήμιο απέναντι στην επιστημοσύνη μου.

«Δεν τους έχουμε ανάγκη», είπε, και μου ζήτησε να αρχίσω να εργάζομαι αμέσως, ως διευθυντής πωλήσεων στο εργοστάσιο του. Είχε μια επιτυχημένη επιχείρηση που παρήγαγε δερμάτινα μπουφάν και ανδρικά και γυναικεία ενδύματα.

Ένα έτος χωρίς Πίστη

Για ένα χρόνο έζησα χωρίς καμία πίστη. Δεν είχα το Θεό να προσεευχηθώ, να καλέσω, να ζήσω γι’ αυτόν. Πίστευα στην ύπαρξη ενός Θεού που ήταν ελεήμων και δίκαιος, αλλά δεν είχα ιδέα ποιος ήταν. Ήταν ο Θεός των μουσουλμάνων, των χριστιανών ή των Εβραίων; Ή ήταν κάποιο ζώο – όπως η αγελάδα των Ινδουιστών; Δεν ήξερα τίποτα για το πώς να τον βρω.

Πρέπει να καταλάβετε ότι αν ένας μουσουλμάνος καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το Ισλάμ δεν είναι η αλήθεια και δεν έχει καμία θρησκεία για να στραφεί, είναι η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή του. Η πίστη είναι στον ιστό της ζωής ενός ατόμου της Μέσης Ανατολής. Δεν μπορεί να φανταστεί πώς να ζήσει μη γνωρίζοντας τον Θεό του. Κατά τη διάρκεια ολόκληρου εκείνου του έτους, το φυσικό μου σώμα εξέφραζε τον πόνο που υπήρχε στο πνεύμα μου. Αν και είχα κάθε πράγμα που είχα ανάγκη, με μάστιζε μια βαθιά κούραση από τη συνεχή προσπάθεια να χρησιμοποιώ το μυαλό μου για να καταλάβω την ταυτότητα του αληθινού Θεού. Υπέφερα συνεχώς από πονοκεφάλους. Πήγα σε ένα γιατρό ο οποίος ήταν συγγενής της οικογένειας. Έκανε ένα σπινθηρογράφημα του εγκεφάλου μου, αλλά δεν βρήκε κανένα πρόβλημα. Μου έγραψε συνταγή για κάποια δισκία που βοήθησαν.

Η επί του Όρους ομιλία

Κατέληξα να επισκέπτομαι ένα κοντινό φαρμακείο μία ή δύο φορές την εβδομάδα για πακέτα δισκίων, και να παίρνω ένα μικρό αριθμό δισκίων κάθε φορά, ελπίζοντας ότι οι πονοκέφαλοι θα περνούσαν για τα καλά. Αφότου πήγαινα για κάποιο διάστημα, η φαρμακοποιός με ρώτησε, «Τι συμβαίνει στη ζωή σου;» Της είπα, «Τίποτα δεν συμβαίνει. Δεν έχω κανένα παράπονο εκτός από ένα πράγμα: Ζω χωρίς Θεό. Δεν ξέρω ποιος είναι ο Θεός μου, που με δημιούργησε και δημιούργησε το σύμπαν.»

Εκείνη είπε, «Μα ήσουν καθηγητής στο πιο σεβαστό ισλαμικό πανεπιστήμιο στην Αίγυπτο. Η οικογένειά σου είναι πολύ σεβαστή στην κοινότητα.» «Αυτό είναι αλήθεια», της  απάντησα, «αλλά έχω ανακαλύψει ψεύδη στη διδασκαλία τους. Δεν πιστεύουν πλέον ότι το σπίτι και η οικογένειά μου είναι χτισμένα πάνω σε θεμέλια αλήθειας. Πάντα έντυνα τον εαυτό μου με τα ψέματα του Ισλάμ. Τώρα νιώθω γυμνός. Πώς μπορώ να καλύψω το κενό στην καρδιά μου; Σε παρακαλώ βοήθησέ με.» «Εντάξει,» είπε. «Σήμερα θα σου δώσω αυτά τα δισκία, και αυτό το βιβλίο, τη Βίβλο. Αλλά σε παρακαλώ να μου υποσχεθείς να μην πάρεις κανένα δισκίο, πριν να διαβάσεις κάτι από αυτό το βιβλίο.» Πήρα το βιβλίο στο σπίτι και το άνοιξα στην τύχη. Τα μάτια μου έπεσαν στο Ματθ. 5:38: Έχετε ακούσει ότι ειπώθηκε, «οφθαλμόν αντί οφθαλμού, και οδόντα αντί οδόντος.» 39 Εγώ, όμως, σας λέω, μη αντισταθείτε στον πονηρό· αλλά, όποιος σε ραπίσει στο δεξί σου σαγόνι, στρέψε σ’ αυτόν και το άλλο”.

Ολόκληρο το σώμα μου άρχισε να τρέμει. Είχα μελετήσει την Κοράνι για όλη μου τη ζωή – δεν είχα βρει ούτε μια φορά λόγια τόσο εμπνευσμένα, όπως αυτά. Είχα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τον Κύριο Ιησού Χριστό.

Έχασα κάθε αίσθηση του χρόνου. Ένιωσα σαν να καθόμουν σε ένα σύννεφο πάνω από ένα λόφο, και μπροστά μου ήταν ο μεγαλύτερος διδάσκαλος στο σύμπαν και μου έλεγε για τα μυστικά του ουρανού και την καρδιά του Θεού. Μπορούσα εύκολα να συγκρίνω την Αγία Γραφή με ό, τι είχα μάθει από τα χρόνια που μελετούσα το Κοράνι, και δεν υπήρχε αμφιβολία στο μυαλό μου ότι είχα τελικά συναντήσει τον αληθινό Θεό. Τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης ημέρας διάβαζα ακόμη, και μέχρι την αυγή έδωσα την καρδιά μου στον Ιησού.

Ενέδρα

Είπα μόνο στον φαρμακοποιό και τη σύζυγό του ότι είχα δεχθεί τον Ιησού, αλλά στην Αίγυπτο, αν κάποιος αφήσει το Ισλάμ, θεωρείται αυτομάτως ότι έχει γίνει Χριστιανός και ως εκ τούτου πρέπει να θανατώνεται. Εξαιτίας αυτού, φονταμενταλιστές έστειλαν δύο άνδρες να μου στήσουν ενέδρα και να με σκοτώσουν. Συνέβη όταν γύριζα στο σπίτι μου με τα πόδια από επίσκεψη σε φίλο. Ήταν μόλις δεκαπέντε ή είκοσι λεπτά με τα πόδια μέσω της Γκίζα. Ήμουν στην οδό Tersae, κοντά στο σπίτι μου, όταν είδα δύο άνδρες να στέκονται μπροστά από ένα κατάστημα ειδών παντοπωλείου. Ήταν ντυμένοι παραδοσιακά με μακριές, λευκές ρόμπες, μακριές γενειάδες και καλύμματα κεφαλής. Νόμισα ότι ήταν απλά πελάτες. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μου έκαναν κάτι.

Όταν έφτασα στο κατάστημα, με σταμάτησαν, και τότε ξαφνικά έβγαλαν μαχαίρια και άρχισαν να προσπαθούν να με μαχαιρώσουν. Δεν είχα όπλο, και επειδή ήταν μια ζεστή ημέρα, φορούσα μόνο ένα μπλουζάκι και παντελόνι. Σήκωσα τα χέρια μου για να προστατευτώ. Οι λεπίδες με χτύπησαν ξανά και ξανά κι έκοψαν τις φλέβες μου. Υπήρχαν άλλοι άνθρωποι στον δρόμο, αλλά κανείς δεν με βοήθησε. Απλώς συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν. Αυτό ήταν χαρακτηριστικό για τα έτη αυτά. Οι άνθρωποι θα παρενέβαιναν αν επρόκειτο μόνο για καυγά με γροθιές, αλλά δεν θα μπλέκονταν με μαχαίρια. Επίσης, δεν ήθελαν να είναι εκεί αν κάποιος τραβούσε όπλο. Ο πρώτος επιτιθέμενος προσπαθούσε να μου δώσει μαχαιριά στην καρδιά. Σχεδόν το κατάφερε αλλά μετακινήθηκα. Αστόχησε για πέντε περίπου ίντσες και αντί για την καρδιά με πέτυχε στον ώμο. Όταν τράβηξε έξω το μαχαίρι, θυμάμαι ότι κοίταζα προς τα κάτω και έβλεπα το αίμα να τρέχει ποτάμι.
Έπεσα στο έδαφος και κουλουριάστηκα σε μια μικρή μπάλα, προσπαθώντας να προστατευτώ. Στη συνέχεια ο άλλος επιτιθέμενος προσπάθησε να με μαχαιρώσει στο στομάχι, αλλά η λεπίδα γύρισε, και αντί γι’ αυτό με μαχαίρωσε στην κνήμη. Αυτή τη φορά έχασα τόσο πολύ αίμα που λιποθύμησα. Δεν υπήρχε καμία ελπίδα για μένα, μέχρι που έφθασαν δύο αστυνομικοί με μοτοσικλέτες και αυτοί που μου επιτίθονταν έτρεξαν μακριά. Με πήγαν στο νοσοκομείο για θεραπεία. Στο νοσοκομείο, η αστυνομία ρώτησε αν ήξερα γιατί δέχθηκα επίθεση. Είπα ότι δεν ήξερα. Και πάλι, ο πατέρας μου απέρριψε κάθε ένδειξη ότι είχα εγκαταλείψει το Ισλάμ. Απλώς, δεν μπορούσε να σκεφτεί με αυτούς τους όρους.

Ο πατέρας μου μαθαίνει την αλήθεια

Συνέχισα να εργάζομαι για τον πατέρα μου και δεν μιλούσα για τη νέα πίστη μου. Πραγματικά, το 1994 με έστειλε στη Νότια Αφρική για να διερευνήσω επιχειρηματικές ευκαιρίες για αυτόν. Ενώ ήμουν εκεί, πέρασα τρεις ημέρες με μια χριστιανική οικογένεια από την Ινδία. Όταν χωρίσαμε, μου έδωσαν να φοράω ένα μικρό σταυρό στο λαιμό. Αυτός ο μικρός σταυρός σηματοδότησε το σημείο καμπής στη ζωή μου. Μετά από μία εβδομάδα και κάτι, ο πατέρας μου παρατήρησε την αλυσίδα στο λαιμό μου και αναστατώθηκε πολύ διότι, σύμφωνα με την ισλαμική κουλτούρα, μόνο οι γυναίκες μπορούν να φορούν κοσμήματα γύρω από το λαιμό τους. «Γιατί φοράς αυτή την αλυσίδα;» απαίτησε να μάθει.

Φάνηκε σαν η γλώσσα μου να μίλησε από μόνη της, καθώς του απάντησα, «Πατέρα, αυτό δεν είναι αλυσίδα. Είναι σταυρός. Αντιπροσωπεύει τον Ιησού, ο οποίος πέθανε σε έναν σταυρό όπως αυτός, για μένα, για εσένα και για όλους σε όλο τον κόσμο. Δέχθηκα τον Ιησού σαν Θεό μου και Σωτήρα, και προσεύχομαι για εσάς και για το υπόλοιπο της οικογένειάς μου για να αποδεχθείτε κι εσείς τον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα σας. »

Πρώτα, ο πατέρας μου λιποθύμησε εκεί στο δρόμο. Ορισμένοι από τους αδελφούς μου, έτρεξαν σ’ αυτόν, και η μητέρα μου άρχισε να κλαίει απο φόβο. Έμεινα μαζί τους, καθώς έριχναν νερό στο πρόσωπο του πατέρα μου. Όταν συνήλθε, ήταν τόσο αναστατωμένος που δύσκολα μπορούσε να μιλήσει, αλλά με έδειχνε. Με μια βραχνή φωνή από οργή φώναξε, «Ο αδερφός σας έχει μεταστραφεί στο Χριστιανισμό. Πρέπει να τον σκοτώσω σήμερα! »

Όπου κι αν πήγαινε, ο πατέρας μου είχε ένα όπλο κάτω απ’ το χέρι του σε ένα δερμάτινο λουράκι. (Οι περισσότεροι πλούσιοι άνθρωποι στην Αίγυπτο οπλοφορούν.) Έβγαλε το όπλο του και με σημάδεψε. Άρχισα να τρέχω στο δρόμο, και όπως έστριβα σε μια γωνία, άκουσα τις σφαίρες να σφυρίζουν πίσω μου. Συνέχισα να τρέχω για τη ζωή μου.

Αφήνοντας το σπίτι μου για πάντα

Έτρεξα στο σπίτι της αδελφής μου, που ήταν περίπου μισό μίλι μακριά. Της ζήτησα να με βοηθήσει να πάρω το διαβατήριο, τα ρούχα μου και άλλα έγγραφα από το σπίτι του πατέρα μου. Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε, και της είπα, «ο πατέρας θέλει να με σκοτώσει.» Ήθελε να μάθει γιατί, και της είπα, «Δεν ξέρω. Πρέπει να ρωτήσεις τον πατέρα.»

Όταν έφυγα, ο πατέρας μου ήξερε ακριβώς πού πήγαινα διότι η αδελφή μου και εγώ ήμασταν πολύ κοντά, και το σπίτι της ήταν εκεί γύρω. Ο πατέρας μου περπάτησε ως το σπίτι της αδελφής μου, και έφτασε, ενώ εγώ κι αυτή μιλούσαμε. Χτύπησε την πόρτα, φωνάζοντας με δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό του, «Ω κόρη μου, παρακαλώ άνοιξε την πόρτα.» Τότε φώναξε, «Ο αδερφός σου έχει μεταστραφεί! Έχει εγκαταλείψει την ισλαμική πίστη. Πρέπει να τον σκοτώσω τώρα! »

Η αδελφή μου άνοιξε την πόρτα και προσπάθησε να τον ηρεμήσει. «Πατέρα, δεν είναι εδώ. Ίσως πήγε κάπου αλλού. Γιατί δεν πας σπίτι να χαλαρώσεις, και μετά μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτό σαν οικογένεια.» Η αδελφή μου μου έδειξε έλεος και συγκέντρωσε τα πράγματα μου από το σπίτι των γονιών μου. Αυτή και η μητέρα μου μου έδωσαν κάποια χρήματα, και πήρα το αυτοκίνητό μου και έφυγα το βράδυ της 28ης Αυγούστου 1994.

Για τρεις μήνες πάλευα ταξιδεύοντας μέσω της Βόρειας Αιγύπτου, της Λιβύης, του Τσαντ και του Καμερούν. Τελικά σταμάτησα στο Κονγκό. Είχα ελονοσία. Βρήκαν έναν Αιγύπτιο γιατρό να με εξετάσει. Είπε ότι μέχρι το πρωί θα ήμουν νεκρός, και έκαναν τις απαραίτητες ρυθμίσεις για να πάρουν ένα φέρετρο από την αιγυπτιακή πρεσβεία του Κονγκό και να με στείλουν πίσω στην πατρίδα.

Όταν το επόμενο πρωί ξύπνησα, συγκλονίστηκαν. Έφυγα από το νοσοκομείο μετά από πέντε ημέρες και άρχισαν να λέω στους ανθρώπους παντού για το τι έκανε ο Ιησούς για μένα.

Η ζωή ως ακόλουθος του Ιησού

Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που δέχθηκα τον Κύριο Ιησού ως Σωτήρα μου. Αυτός με κάλεσε και μου έδωσε μια προσωπική σχέση μαζί Του-κάτι που δεν πρόσφερε ποτέ το Ισλάμ.

Ποτέ δεν έχω σταματήσει να κλαίω για τον μουσουλμανικό λαό μου, τον οποίο άφησα πίσω, ζητώντας από τον Κύριο να τους λυτρώσει από το σκοτάδι του Ισλάμ. Καθώς θα διαβάζετε τις σελίδες αυτού του βιβλίου, θα φτάσετε να καταλάβετε πόσο μεγάλο είναι αυτό το σκοτάδι. Είναι η διδασκαλία του Ισλάμ που έχει παράγει τρομοκράτες που φαίνονται ικανοί για κάθε είδος κακού στο όνομα του Αλλάχ. Τώρα όλος ο κόσμος θέλει να καταλάβει τι διδάσκει το Ισλάμ. Πολλή παραπληροφόρηση κυκλοφορεί στα μέσα ενημέρωσης και στο Διαδίκτυο. Στόχος μου είναι να σας βοηθήσω να δείτε απλά γιατί αυτοί οι άνθρωποι κάνουν αυτό που κάνουν. Δεν θέλω να σας δώσω κίνητρα για οργή, ωστόσο θέλω να σας παρακινήσω να πιστέψετε – να πιστέψετε στην πτώση του Ισλάμ και στην απελευθέρωση των αιχμαλώτων του, στο όνομα του Ιησού.

Το άρθρο αποτελείται από αποσπάσματα του βιβλίου του Mark. A. Gabriel «Islam and Terrorism» (Ισλάμ και τρομοκρατία).

Κυκλοφόρησε τον Μάρτιο του 2002 από τις εκδόσεις Charisma House, έχει 234 σελίδες και ISBN: 0884198847 (EAN / ISBN-13: 978088419884)

Είναι η βιογραφία του Μουχάμμαντ από τον ιμπν Ισχάκ αξιόπιστη;

Άνθρωποι που έχουν ως αποστολή να εξωραΐζουν το Ισλάμ για να συγκρατούν τους ήδη οπαδούς του και να προσηλυτίζουν νέους, είναι αναγκασμένοι, για να επιτύχουν την αποστολή τους, να καταφεύγουν σε διάφορα παραμύθια. Παραποιήσεις της πραγματικότητας, αποκρύψεις στοιχείων, συκοφαντίες και κατηγορίες εντελώς αναπόδεικτες, και ξανασερβίρισμα άλλων παραμυθιών που έχουν ετοιμάσει άλλοι ισλαμιστές. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με ένα από αυτά τα παραμύθια.

Στη σελίδα του Άχμαντ Ελντίν με τον πολλά υποσχόμενο, αλλά εκτός πραγματικότητας τίτλο «Ξεμπροστιάζοντας την απατεωνιά και την ψευτιά του «greekmurtad»» που βρίσκεται εδώ βλέπουμε κάποια ηχητικά αρχεία. Ένα από αυτά έχει τίτλο

4) Η εγκυρότητα και η αξιοπιστία της βιογραφίας του Ibn Ishaq

Η «βιογραφία του Ibn Ishaq» είναι η παλαιότερη για τον Μουχάμμαντ, και αποτελεί το βιβλίο που, μαζί με το Κοράνι και τα χαντίθ, θεωρείται ως κορμός του Ισλάμ στις από παράδοση ισλαμικές χώρες.

Στο ηχητικό αρχείο 4 ακούμε τα εξής για το βιβλίο αυτό (διατηρούμε τα γραμματικά/συντακτικά λάθη του απολογητή):

Ας περάσουμε να δούμε μια άλλη τακτική του Greekmurtad για να λασπολογήσει το Ισλάμ. Αυτή η τακτική έχει να κάνει με την συχνή χρήση που κάνει του βιβλίου του Ιμπν Ισχάκ της βιογραφίας του προφήτη Μωάμεθ, που την έχει γράψει ο Ιμπν Ισχάκ και λέγεται Σιράτ αλ Ρασούλ (Sirat Al-Rasul). Είχαμε πει όσον αφορά για τον Ιμπν Ισχάκ σε παλιότερά μας άρθρα το εξής: ότι οι πηγές αυτού του βιβλίου του Ιμπν Ισχάκ «Σιράτ aλ Ρασούλ» είναι κυρίως από μια άποψη ιστορική και όχι οι διδασκαλίες του προφήτη Μωάμεθ, όχι Σούννα, όχι χαντίθ. Το βιβλίο του Ιμπν Ισχάκ έχει πολλά κενά στις αφηγήσεις και πολλές αναφορές του έχουν περάσει από αρνητική κριτική από παλαιότερους ιστορικούς του Ισλάμ. Και βεβαίως χωρίς αμφιβολία το βιβλίο του Ιμπν Ισχάκ θεωρείται μία από τις παλαιότερες βιογραφίες του προφήτη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και η εγκυρότερη από την οπτική  γωνία των χαντίθ και της Σούννα. Και δώσαμε για περισσότερη αναλυτική εξήγηση ένα λινκ όσον αφορά τη βιογραφία και το ποιος είναι ο Ιμπν Ισχάκ.
Ακόμα οι Σιουχ και Γουαλεμά συμφωνούν σ’ αυτό το κομμάτι. Ο αλ-Ντάχαμπι π.χ. είχε φτιάξει μια λίστα από λόγους γιατί ο ιμπν Ισχάκ θεωρείται αδύναμος όσον αφορά σε χαντίθ και σε ιστορίες όσον αφορά το πρόσωπο του προφήτη μας Μωάμεθ, ειρήνη και ευλογία σε αυτόν. Ο Άχμαντ Ιμπν Χάνμπαλ Ραχίμ Ουλά είπε ότι ο Ιμπν Ισχάκ έχει πει αρκετά λανθασμένα χαντίθ και δεν τον ενδιέφερε ακόμα αν τα χαντίθ αυτά τα μάζευε από έμπιστους από άτομα που άκουσαν τον προφήτη ή όχι, ή ήταν γνωστά για την αυθεντικότητά τους και την αλήθεια τους. Επίσης το ίδιο είπε και ο Ιμάμ Ιμπν Νουμάιρ, ο οποίος έλεγε και καταδίκασε τον Ιμπν Ισχάκ ότι λέει ψεύτικα χαντίθ, από άγνωστους αφηγητές. Και ο αλ-Ντάχαμπι έβγαλε το συμπέρασμα ότι, διαβάζοντας κάποια του ιμπν Ισχάκ τις ιστορίες και τα χαντίθ που είχε βγάλει, ότι έχει κάνει πολλά μα πολλά λάθη κατά τη διάρκεια όταν έκανε την αφήγηση μιας ιστορίας ή ενός χαντίθ που είχε μαζέψει. Τώρα, πώς η βιογραφία του Ιμπν Ισχάκ πρέπει να αντιμετωπιστεί; Είναι ότι κατέληξαν όλοι οι λόγιοι και οι επιστήμονες της ισλαμικής θεολογίας και της Σαρία ότι το βιβλίο του Ιμπν Ισχάκ πρέπει να αντιμετωπίζεται ότι εάν ο Ιμπν Ισχάκ άκουσε μια αφήγηση ενός χαντίθ από έναν έμπιστο και είπε ο ίδιος παραδέχτηκε ότι άκουσε, τότε το χαντίθ μπορεί να είναι αληθινό. Και βεβαίως ξαναπερνάει από άλλη μία κριτική. Αλλά αν ο ιμπν Ισχάκ είπε ότι το χαντίθ αυτό είναι ως εξής χωρίς να πει τους αφηγητές ποιοι, πώς, πότε και χρονολογίες, τότε αυτό το χαντίθ δεν μπορούμε να το πάρουμε σαν έγκυρο.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: Το αν μερικοί λόγιοι του Ισλάμ δεν αποδέχονται βιβλία ιστορίας, επειδή αυτά δεν επικεντρώνονται στη διδασκαλία του Μουχάμμαντ, είναι δικό τους πρόβλημα. Γνωρίζουμε και κατανοούμε ότι η πρακτική ενός ανθρώπου είναι εξίσου σημαντική με τη διδασκαλία του, καθώς από την πρακτική του φαίνεται το τι πραγματικά πρεσβεύει. «Από τους καρπούς τους θα τους αναγνωρίσετε» είπε ο Ιησούς Χριστός για τους ψευδοπροφήτες. Ένας άνθρωπος που πρεσβεύει την αγάπη αλλά συμπεριφέρεται με μίσος, προφανώς δεν είναι ειλικρινής στη διδασκαλία του, κα μόνο η γνώση του τι έκανε, σε συνδυασμό με το τι είπε, μπορεί να μας βοηθήσει να διακρίνουμε την ειλικρίνειά του και τα κίνητρά του.

Τα «κενά» στη βιογραφία του ιμπν Ισχάκ, που επικαλείται ο απολογητής του Ισλάμ οφείλονται στο ότι το πρωτότυπο έργο του Ιμπν Ισχάκ έχει χαθεί. Υπάρχει ό,τι διέσωσε από αυτό ο ιμπν Χισάμ, και στην αγγλική έκδοση ο William Muir έχει συμπληρώσει τα κενά με αποσπάσματα από την έγκυρη ιστορία του Τάμπαρι, βάζοντας πριν από το καθένα ένα κεφαλαίο Τ για να το ξεχωρίζουμε.

Ο Ιμπν Ισχάκ που γεννήθηκε σε οικογένεια που μελετούσε την ιστορία του Ισλάμ, ήταν ο μόνος ιστορικός που ήταν τόσο κοντά χρονικά στα γεγονότα που περιέγραφε (γεννήθηκε περίπου το 704 μ.Χ. και πέθανε το 767 μ.Χ., ενω ο Μουχάμμαντ πέθανε το 632 μ.Χ.), και γι’ αυτό δεν χρειαζόταν να αναφέρει τις πηγές του (αν και σε μερικές περιπτώσεις το κάνει). Πολλοί μεγάλοι ιστορικοί δεν αναφέρουν όλες τις πηγές τους επώνυμα (π.χ. ο Θουκυδίδης). Κανένας εξάλλου δεν ανέφερε πηγές στην εποχή του Ιμπν Ισχάκ! Δεν ήταν σαν τους Μπουχάρι, Μουσλίμ και λοιπούς που έπρεπε να βάλουν πηγές γιατί είχαν από χρονικής απόψεως απομακρυνθεί πολύ από τα γεγονότα. Άρα ο Ιμπν Ισχάκ δεν χρειάζεται να δώσει στην ιστορία του τίποτε άλλο, εκτός από αυτά που ήδη δίνει: την αφήγηση των γεγονότων όπως ΟΛΟΙ τα γνώριζαν εκείνη την εποχή. Αν οι ιστορίες του δεν ήταν αληθινές, το έργο του θα είχε δεχτεί κριτική από τους συγχρόνους του που γνώριζαν τα γεγονότα, όμως αυτό δεν έγινε: ο Ιμπν Ισχάκ θεωρείται αυθεντία, αποσπάσματά του χρησιμοποιεί αυτούσια ο Τάμπαρι και άλλοι, και το έργο του γίνεται αποδεκτό μέχρι σήμερα τόσο από τους λογίους αλλά και απλούς μουσουλμάνους στη Μέση Ανατολή και τις άλλες ισλαμικές χώρες, όσο και από όλους τους Δυτικούς ασιανολόγους. Οι μόνοι που τον είδαν με μισό μάτι ήταν οι Σιίτες, επειδή θεώρησαν ότι δεν προβάλει αρκετά τον αγαπημένο τους Αλί.

Όσο για τους λόγους που «κάποιοι» λόγιοι του Ισλάμ αμφισβητούν την αξιοπιστία μερικών διηγήσεων, προκαλούμε τον απολογητή να φέρει αποσπάσματα από τα αυθεντικά βιβλία των πιο παλιών από αυτούς (όχι του μεταγενέστερου Allama Shibli Nomani που γεννήθηκε το 1857, εκατοντάδες χρόνια μετά τα γεγονότα και μετά τον Ιμπν Ισχάκ…) και να παραθέσει ΚΑΙ το πρωτότυπο κείμενο στα αραβικά ή τα αγγλικά, να δουν όλοι ποιοι ήταν αυτοί οι περίφημοι λόγοι που επικαλείται και για τους οποίους μας μιλά τόσο γενικά. Για να τον βοηθήσουμε, οι λόγιοι αυτοί είναι ο σύγχρονος του Ιμπν Ισχάκ νομικός Malik, και ο μεταγενέστερος Ibn Hajar al-Asqalani (1372 – 1448) που βασίστηκε στον Μalik και ουσιαστικά, χρησιμοποίησε το ίδιο επιχείρημα με αυτόν. Σε αυτούς τους δύο και το επιχείρημά τους βασίζεται και η κριτική των υπόλοιπων, που αναφέρει ο φίλος μας.

Βέβαια, ο απολογητής του Ισλάμ ήδη έχει δώσει ένα δείγμα της αιτίας αυτών των αμφισβητήσεων: Σε άρθρο του που αναιρούμε εδώ σχολιάζει:

«η αναφορά φαίνεται να είναι μεροληπτική διότι την έχει καταγράψει από τους Ιουδαίους και Χριστιανούς. Η ιστορία δεν είναι αυθεντική σύμφωνα με  υπολοίπους ιστορικούς του Ισλάμ πολύ απλά γιατί δεν έχει καμία αξιόπιστη πηγή».

Για να κάνουμε κατανοητή την αμφίσημη αυτή δήλωση στους αναγνώστες που δεν γνωρίζουν το Ισλάμ, αυτό που «πολύ απλά» εννοείται εδώ είναι ότι οι χριστιανοί και οι Εβραίοι δεν είναι αξιόπιστες πηγές, διότι είναι άπιστοι, και αξιόπιστοι είναι μόνο οι μουσουλμάνοι (με μόνη εξαίρεση ορισμένους μουσουλμάνους που άλλοι μουσουλμάνοι τους καταλογίζουν αναξιοπιστία). Γι’ αυτό άλλωστε και κατά τους αιώνες όπου σημαντικά τμήματα χριστιανικών κι εβραϊκών πληθυσμών ήταν υπό ισλαμική υποδούλωση – συγγνώμη, «προστασία» – ο κάθε μουσουλμάνος κατηγορούσε χριστιανούς κι Εβραίους και η μαρτυρία του γινόταν δεκτή, ενώ οι ταλαίπωροι Διμμίτες δεν εισακούονταν στα ισλαμικά δικαστήρια. Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που μερικοί ισλαμιστές, και μάλιστα ειδικοί της Σαρία κριτικάρουν τον Ιμπν Ισχάκ: Ότι έκανε τη δουλειά του πρώτα ως σοβαρός ιστορικός, που εξετάζει όλες τις πηγές που υπάρχουν, και μετά ως προκατειλημμένος και ρατσιστής ισλαμιστής (που προσθέτει τα σχολιάκια του υπέρ του «προφήτη», όπως έκανε ο ιμπν Ισχάκ σε πολλές περιπτώσεις).

Όσο για το ότι «όλοι οι λόγιοι και οι επιστήμονες της ισλαμικής θεολογίας και της Σαρία» θεωρούν το βιβλίο του ιμπν Ισχάκ μερικώς αναξιόπιστο, αυτό απλά δεν είναι αλήθεια. Θα παραθέσουμε ένα πολύ ισχυρό στοιχείο, που αποδεικνύει περίτρανα ότι συγκεκριμένες ιστορίες της Σίρα, τις οποίες αμφισβητούν οι σύγχρονοι απολογητές του Ισλάμ για να μην τρομάξουν τους Δυτικούς προσήλυτους, γίνονται πλήρως αποδεκτές από μεγάλους λογίους του Ισλάμ οι οποίοι μάλιστα τις χρησιμοποιούν στην επιχειρηματολογία τους.

Ο Taqi ad-Din Ahmad ibn Taymiyyah (1263 – 1328), μεγάλος λόγιος του Ισλάμ και δάσκαλος των Ibn Kathir (1301–1372), Ibn al-Qayyim (1292–1350), al-Dhahabi (1274–1348) και Muhammad ibn Abd-al-Wahhab (1703–1792) έγραψε στο ξακουστό βιβλίο του «as-Sarim al-Maslul ‘ala Shatim ar-Rasul» (Το σπαθί που τραβιέται εναντίον αυτών που προσβάλουν τον Προφήτη) σελ. 286 τα εξής:

«Και υπήρχε η κόρη του Marwaan η οποία σκοτώθηκε από αυτόν τον άνθρωπο, και ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) τον αποκάλεσε [τον δολοφόνο] υποστηρικτή του Αλλάχ και του Αγγελιαφόρου του. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αυτός του οποίου η εκτέλεση καθίσταται αναγκαία λόγω της σκευωρίας του να αλλοιώσει τη θρησκεία δεν είναι όπως αυτός που εκτελείται εξαιτίας του ότι έχει αμαρτήσει κάνοντας zina (παράνομη σεξουαλική επαφή) και τα παρόμοια.»

Με δυο λόγια, ο ibn Taymiyyah αποδέχεται πλήρως την ιστορία με την δολοφονία της Asma bint Marwan, μιας μητέρας 5 παιδιών. την οποία δολοφονία διέταξε ο Μουχάμμαντ, και η οποία περιγράφεται στη βιογραφία του Ιμπν Ισχάκ και χαρακτηρίζεται από τον Άχμαντ Ελντίν ως «πλαστογραφημένη» που «δεν ισχύει».

Περιμένουμε τα δικά σας πραγματικά στοιχεία κατά της Σίρα, απολογητές του Ισλάμ. Πραγματικά στοιχεία, όχι ρατσιστικές κατηγορίες ότι ο ιμπν Ισχάκ μάζευε μαρτυρίες από Χριστιανούς κι Εβραίους!

Η μαρτυρία του αποστόλου Πέτρου για το Χριστό

Το ακόλουθο πολύ κατατοπιστικό και διαφωτιστικό άρθρο του θεολόγου Θ. Ι. Ρηγινιώτη το πήραμε από τη σελίδα http://www.oodegr.com/oode/islam/kd_mwameth/petros_1.htm), καθώς οι αναγνώστες μας πρότειναν να βάζουμε πιο πολλά άρθρα που να έχουν και θεολογικό περιεχόμενο.

——————————————————————————–

Ο προβληματισμός των μουσουλμάνων για τον απόστολο Παύλο

Στη συζήτηση για την εγκυρότητα του χριστιανισμού, ο απόστολος Παύλος αποτελεί το κατ’ εξοχήν «κόκκινο πανί» για τους μουσουλμάνους, όπως και για όλους τους αρνητές του χριστιανισμού. Συκοφαντείται ως απατεώνας και ψεύτης, που «αλλοίωσε» το νόημα της διδασκαλίας του Χριστού και «μεταμόρφωσε» το χριστιανισμό, δίνοντάς του τη μορφή που ξέρουμε. Μάλιστα, του προσάπτεται ως «επινόηση» η ιδέα της Θεότητας του Χριστού και της απολυτρωτικής σημασίας των Παθών Του για τους ανθρώπους.

Φυσικά, όπως αποδεικνύει η πείρα και η ιστορία των αγίων της αρχαίας και της ορθόδοξης Εκκλησίας, όλα αυτά δεν είναι καθόλου επινοήσεις του Παύλου, αλλά αποκάλυψη του Τριαδικού Θεού, διά του Χριστού και του Αγίου Πνεύματος, στους αποστόλους και σε όλους τους ανθρώπους που πλησιάζουν το Θεό και μεταμορφώνονται εν Χριστώ.

Ο Παύλος συκοφαντείται ως απατεώνας. Τι κι αν ο ίδιος είδε το Χριστό στο όραμα της Δαμασκού και άλλαξε 100% το δρόμο του στη ζωή; Τι κι αν ο Χριστός διατήρησε επικοινωνία μαζί του σε όλη του τη ζωή; (Πράξ. 18, 9-10: «Είπε δε ο Κύριος δι’ οράματος εν νυκτί τω Παύλω· μη φοβού, αλλά λάλει και μη σιωπήσης, διότι εγώ ειμί μετά σου», Πράξ. 22, 17-21, Β΄ Κορινθ. 12, 8-9, κ.λ.π.). Τι κι αν ο Παύλος αξιώθηκε να κάνει θαύματα, να θεραπεύσει δαιμονισμένους (π.χ. Πράξ. 16, 16-18, και 19, 11-12 – επικαλούμενος το όνομα του Χριστού κι όχι κάποια «δική του δύναμη», όπως θα έκανε αν ήταν μάγος ή απατεώνας), σε σημείο που πολλοί μάγοι της Εφέσου να καίνε δημόσια τα βιβλία τους; (Πράξ. 19, 19).

Τι κι αν αξιώθηκε να αναστήσει νεκρό (Πράξ. 20, 9-12), να ελευθερωθεί από τη φυλακή μέσω θαύματος (Πράξ. 16, 25-33), να μεταφερθεί στον ουρανό και εκεί να γνωρίσει ιδιαίτερες αποκαλύψεις, «άρρητα ρήματα»; (Β΄ Κορ. 12, 1-4)… Τι κι αν ο άγιος απόστολος Ανανίας καθοδηγήθηκε από το Χριστό προς τον Παύλο, με τη διαβεβαίωση ότι Εκείνος θα τον αποστείλει να υποστηρίξει το όνομά Του ενώπιον εθνών και βασιλέων και ότι θα πάθει πολλά υπέρ του ονόματος Του; (Πράξ. 9, 1-16). Τι κι αν, τέλος, βασανίστηκε και κινδύνεψε όντως αμέτρητες φορές (Πράξ. 16, 23, Β΄ Κορ. 11, 24-27, κ.λ.π.) και τελικά έδωσε και τη ζωή του για το Χριστό, τον Οποίο υπεραγαπούσε, προτιμώντας μάλιστα να πεθάνει για να βρεθεί κοντά Του παρά να συνεχίσει τη γήινη ζωή του; (προς Φιλιππησίους 1, 21-23).

Παρ’ όλα αυτά, δε γράφω το παρόν για να συζητήσουμε για τον Παύλο. Αφού τόσο ενοχλεί τους μουσουλμάνους αδελφούς μου η παρουσία του στη χορεία των αποστόλων του Ιησού Χριστού, Υιού του Θεού και Θεού, ας τον αφήσουμε.

Η αξιοπιστία του Πέτρου

Στο βιβλίο «Ο προφήτης Μουχάμμεντ στη Βίβλο», κεφ. «Μισπά», ο μουσουλμάνος συγγραφέας αναφέρεται στη μετονομασία του αποστόλου Σίμωνα από τον Ιησού σε «Πέτρο». Τονίζεται δε ιδιαίτερα ότι ο Ιησούς τον ονόμασε «Πέτρο» επειδή αυτό, κατά το συγγραφέα, παραπέμπει στα μισπά, δηλ. σε ιερά λίθων που εντοπίζει στην αρχαία παράδοση. Γράφει:

«Όταν ο Χριστός (αλέϊχι σαλάμ) ονόμασε τον πρώτο του μαθητή Σίμωνα με το χαρακτηρισμό “Πέτρος”, σίγουρα είχε στο μυαλό του την αρχαία ιερή “σάφα” [σ.σ. πέτρα] που πολλά χρόνια πριν είχε χαθεί… Τα λόγια του Χριστού: “Εσύ είσαι ο Πέτρος” (στα αραβικά: “άντας σάφα”) κ.τ.λ. (Ματθαίος, 16:18;  Ιωάννης, 1:42). Έτσι λοιπόν φαίνεται ότι αφού ο Σίμων (ή η ομολογία του) ήταν “Σάφα”, η εκκλησία η οποία επρόκειτο να χτιστεί πάνω σ’ αυτόν ήταν το “Μισπά” (ή “Μισφά”). Ποιο είναι όμως αυτό το μυστήριο που κρύβεται στη λέξη “σάφα”; Είναι ένας από τους μεγαλύτερους χαρακτηρισμούς του προφήτη Μουχάμμεντ (σαλλαλλάχου αλέϊχι ουά σαλάμ), το “Μουσταφά”».

Δε συμφωνώ με αυτή την τοποθέτηση. Η περί μισπά ιδέα είναι άγνωστη και αδιάφορη στο χριστιανισμό – ούτε ο ίδιος ο Πέτρος δεν ασχολήθηκε με κάτι τέτοιο, όπως θα είχε κάνει, αν όντως τον αφορούσε προσωπικά. Και φυσικά, όπως έχω καταδείξει στα σχόλια που δημοσιεύονται κάτω από το βιβλίο, ο ερχομός του Μωάμεθ δεν προαναγγέλλεται στις προφητείες της Αγίας Γραφής.

Αυτό που με ενδιαφέρει εδώ όμως είναι ότι ο συγγραφέας φανερά αναγνωρίζει ότι όντως ο άγιος απόστολος Πέτρος ευλογήθηκε από τον Ιησού και χαρακτηρίστηκε θεμέλιο της Εκκλησίας Του.

Είναι σημαντικό βέβαια να θυμηθεί κάθε μουσουλμάνος πότε ο Κύριος είπε στον Πέτρο αυτά τα λόγια: «επιβράβευσε» τον Πέτρο με αυτό το χαρακτηρισμό, επειδή εκείνος διακήρυξε προς τον Ιησού: «εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16, 13-20, Μάρκ. 8, 27-30, Λουκ. 9, 18-21)! Αυτό ο Ιησούς βεβαίωσε ότι του το αποκάλυψε ο Ίδιος ο Θεός Πατέρας. Και μόνο αυτά τα λόγια αρκούν, για να ανατρέψουν ολόκληρη τη χριστολογία του Ισλάμ.

Άλλωστε, και μόνο το γεγονός ότι ο Ιησούς έχει δική Του Εκκλησία, που την αποκαλεί «η Εκκλησία μου» (κι όχι «η Εκκλησία του Θεού»), φανερώνει τη θεότητά Του. Θα τολμούσε ποτέ ένας προφήτης –τόλμησε ο Μωάμεθ;– να πει κάτι αντίστοιχο για τη διδασκαλία του Θεού που (υποτίθεται ότι) μεταφέρει;

Επίσης, ο Ιησούς αμέσως παρακάτω λέει ότι θα δώσει στον Πέτρο τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών, ώστε να βάζει μέσα όποιον θέλει, συγχωρώντας τις αμαρτίες του. Αν ο συγγραφέας μας δέχεται ότι ο Χριστός πράγματι μετονόμασε το Σίμωνα σε Πέτρο, οφείλει να δεχτεί και ότι ο Χριστός έχει στη διάθεσή Του τα κλειδιά της βασιλείας των ουρανών και μπορεί να τα παραχωρεί σε όποιον θέλει. Και ποιος μπορεί να έχει τέτοια εξουσία, εκτός από τον Ίδιο το βασιλιά της βασιλείας αυτής, δηλαδή το Θεό;

Ο Ιησούς λοιπόν είπε γι’ αυτή την Εκκλησία ότι «πύλες Άδη δεν θα τη νικήσουν» (Ματθ. 16, 18). Θα είναι λοιπόν αιώνια, όχι προσωρινή ούτε μεταβατική «μέχρι να εμφανιστεί ένας άλλος εκλεκτός», όπως αυθαίρετα ισχυρίζονται οι μουσουλμάνοι. Αν ήταν έτσι, τότε τι είδους πέτρα ήταν αυτή; Ό,τι θεμελιώνεται στην πέτρα, δεν προορίζεται για κατάργηση ούτε αλλάζει ποτέ θεμέλια.

Εκτός από τα παραπάνω, ο «μουσουλμάνος απολογητής» Άχμεντ Ελντίν γράφει για τον απόστολο Παύλο: «Πώς τολμάει να εναντιώνεται στον Πέτρο, όταν ο Πέτρος είναι ευλογημένος από τον Ιησού;» (προς το τέλος του σχολίου). Προφανώς αναφέρεται στο ίδιο σημείο, στα λόγια του είπε ο Ιησούς στον Πέτρο κατά τη μετονομασία του από Σίμωνα. Ακόμη κι αν δεν αναφέρεται σ’ αυτό όμως (αλλά σε σημεία όπως π.χ. το Λουκ. 22, 31-32, ή το Ιω. 21, 15-17: «βόσκε τα αρνία μου»), γεγονός είναι ότι η μουσουλμανική απολογητική εμφανίζεται και στις δύο περιπτώσεις να αποδέχεται τον απόστολο Πέτρο ως αξιόπιστο μάρτυρα της αληθινής διδασκαλίας του Χριστού.

Ας δούμε λοιπόν τι έχει να μας πει για το Χριστό ο απόστολος Πέτρος.

Α. Η ομιλία του Πέτρου κατά την πεντηκοστή

Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 2. Το αρχαίο κείμενο ολόκληρου του κεφαλαίου δημοσιεύεται στο http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/acts/2.asp.

Η πρώτη ομιλία του αγίου αποστόλου Πέτρου γίνεται την ημέρα της πεντηκοστής. Την ημέρα που οι μαθητές του Χριστού «ήταν όλοι συγκεντρωμένοι», όπως έκαναν κάθε μέρα, περιμένοντας την υπόσχεση του Χριστού για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος σε αυτούς: «περιμένειν την επαγγελίαν του πατρός ην ηκούσατέ μου· ότι Ιωάννης μεν εβάπτισεν ύδατι, υμείς δε βαπτισθήσεσθε εν Πνεύματι Αγίω ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας» (Πράξεις, 1, 4-5).

Ας σημειώσουμε ότι τα λόγια αυτά του Χριστού παραπέμπουν σε δύο σημεία από τα ευαγγέλια: στην υπόσχεσή του ότι, μετά την αποχώρησή Του, θα έρθει στους αποστόλους ο Παράκλητος (Ιω. 14, 26: «ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ό πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα…») και στην προφητεία του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου «εγώ μεν βαπτίζω υμάς εν ύδατι εις μετάνοιαν· ο δε οπίσω μου ερχόμενος ισχυρότερός μου εστίν, ου ουκ ειμί ικανός τα υποδήματα βαστάσαι· αυτός υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Ματθ. 3, 11).

Ο άγιος ευαγγελιστής Λουκάς, στις Πράξεις των Αποστόλων, αρχή κεφ. 2, στ. 1-13, περιγράφει έτσι την κάθοδο του Αγ. Πνεύματος στους αποστόλους:

«Και όταν έφτασε η ημέρα της πεντηκοστής ήταν όλοι συγκεντρωμένοι. Και έγινε ξαφνικά ήχος από τον ουρανό, όπως όταν φυσάει βίαιος άνεμος και γέμισε όλο το σπίτι όπου βρίσκονταν. Και είδαν να διανέμονται γλώσσες σαν από φωτιά και κάθισε [από μία] πάνω σε κάθε έναν τους. Και γέμισαν όλοι Άγιο Πνεύμα και άρχισαν να μιλούν άλλες γλώσσες, όπως το Πνεύμα τους παραχωρούσε να μιλούν.

Κατοικούσαν λοιπόν στην Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άντρες ευσεβείς από κάθε έθνος κάτω από τον ουρανό, και όταν έγινε ο ήχος αυτός το πλήθος μαζεύτηκε και εξεπλάγη, γιατί ο καθένας τούς άκουγε να μιλούν στη δική του διάλεκτο. Και εκπλήσσονταν όλοι και θαύμαζαν, λέγοντας μεταξύ τους: “Γαλιλαίοι δεν είναι όλοι αυτοί που μιλούν; Πώς εμείς ακούμε ο καθένας στη δική του μητρική γλώσσα, Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίτες, και οι κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Ιουδαίας και της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Ασίας, της Φρυγίας και της Παμφυλίας, της Αιγύπτου και της περιοχής της Λιβύης της “κατά Κυρήνην”, και οι Ρωμαίοι που βρίσκονται εδώ, Ιουδαίοι και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες, τους ακούμε να κηρύσσουν στις γλώσσες μας τα μεγαλεία του Θεού;”. Και εκπλήσσονταν όλοι και απορούσαν, και άλλος έλεγε: “Τι να είναι αυτό;”, ενώ άλλοι κορόιδευαν, λέγοντας ότι είναι μεθυσμένοι.»

Τότε ο απόστολος Πέτρος «στάθηκε μαζί με τους ένδεκα» (γιατί το Άγιο Πνεύμα ήρθε σε περισσότερους από εκατό μαθητές του Χριστού, μεταξύ αυτών και σε γυναίκες και στην ίδια την Παναγία, όπως φαίνεται από το Πράξ. 1, 14-15), μίλησε και εξήγησε το γεγονός, καλώντας όλους να πιστέψουν και να βαπτιστούν «στο όνομα του Χριστού». Παραθέτω σε μετάφραση την ομιλία του, παραπέμποντας στο πρωτότυπο με το δεσμό που έδωσα παραπάνω:

«Στάθηκε τότε ο Πέτρος μαζί με τους ένδεκα, σήκωσε τη φωνή του και τους είπε: “Άνδρες Ιουδαίοι και όλοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, μάθετε τα εξής και βάλτε στ’ αφτιά σας τα λόγια μου: αυτοί δεν είναι μεθυσμένοι, γιατί είναι η τρίτη ώρα της ημέρας. Αλλά αυτό είναι που είχε ειπωθεί από τον προφήτη Ιωήλ: “Στις έσχατες ημέρες, λέει ο Θεός, θα εκχύσω από το πνεύμα μου σε κάθε σάρκα και οι γιοι και οι θυγατέρες σας θα προφητέψουν και οι νεαροί σας θα δουν οράματα και οι πιο ηλικιωμένοι θα δουν όνειρα· και πάνω στους δούλους μου και τις δουλες μου τις ημέρες εκείνες θα εκχύσω από το πνεύμα μου και θα προφητέψουν. Και θα δώσω τεράστια φαινόμενα [στο αρχαίο: τέρατα] στον ουρανό πάνω και σημάδια στη γη κάτω, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού· ο ήλιος θα μεταστραφεί σε σκότος και η σελήνη σε αίμα πριν έλθει η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής. Και κάθε ένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί”.

Άνδρες Ισραηλίτες, ακούστε αυτά τα λόγια. Τον Ιησού το Ναζωραίο, άνδρα αποδεδειγμένο από το Θεό σε σας με δυνάμεις και τέρατα και σημεία, που έκανε ο Θεός δι’ αυτού ανάμεσά σας, όπως και εσείς ξέρετε, αυτόν, που σας παραδόθηκε σύμφωνα με την ορισμένη βουλή και πρόγνωση του Θεού, τον συλλάβατε και μέσω χεριών ανόμων τον σκοτώσατε σταυρώνοντας [στο αρχαίο: προσπήξαντες = στερεώνοντάς τον στο έδαφος]. Τον οποίο ο Θεός ανέστησε, λύνοντας τις ωδίνες του θανάτου, διότι δεν ήταν δυνατόν εκείνος να κρατηθεί απ’ αυτόν. Διότι ο Δαβίδ λέει γι’ αυτόν: “Έβλεπα πάντοτε τον Κύριο ενώπιόν μου, γιατί βρίσκεται στα δεξιά μου, για να μη σαλευθώ. Για τούτο ευφράνθηκε η καρδιά μου και αγαλλίασε η γλώσσά μου, ακόμη και το σώμα μου θα αναπαυθεί με ελπίδα [στο αρχαίο: έτι δε και η σάρξ μου κατασκηνώσει επ’ ελπίδι], γιατί δε θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον Άδη, ουδέ θα αφήσεις τον όσιό σου να γνωρίσει φθορά. Μου γνώρισες οδούς ζωής, θα με γεμίσεις ευφροσύνη με την παρουσία σου [στο αρχαίο: μετά του προσώπου σου]”.

Άνδρες αδελφοί, μπορώ να σας πω με θάρρος για τον πατριάρχη Δαβίδ ότι πέθανε και ετάφη και το μνήμα αυτού βρίσκεται σε μας μέχρι σήμερα. Αλλά επειδή ήταν προφήτης και γνώριζε ότι ο Θεός του ορκίστηκε ότι θα αναδείξει από τους απογόνους του κατά σάρκα το Χριστό, για να καθίσει στο θρόνο του, προείδε και μίλησε για την ανάσταση του Χριστού, ότι δεν εγκαταλείφθηκε η ψυχή του στον Άδη, ούτε το σώμα του γνώρισε φθορά. Αυτόν τον Ιησού ανέστησε ο Θεός, πράγμα για το οποίο όλοι εμείς είμαστε μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθηκε διά της δεξιάς του Θεού και λαμβάνοντας την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα, το εξέχυσε, αυτό που τώρα βλέπετε και ακούτε.

Διότι δεν ανέβηκε ο Δαβίδ στους ουρανούς, όμως λέει: είπε ο Κύριος στον Κύριό μου, κάθισε στα δεξιά μου, μέχρι να θέσω τους εχθρούς σου χαλί κάτω από τα πόδια σου [είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου, κάθου εκ δεξιών μου έως αν θώ τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου]. Ας γνωρίζει λοιπόν με βεβαιότητα όλος ο λαός του Ισραήλ ότι και Κύριο και Χριστό αυτόν ο Θεός ανέδειξε, αυτό τον Ιησού, τον οποίο εσείς σταυρώσατε».

Ο λαός ένιωσε μεγάλη κατάνυξη όταν άκουσε τα λόγια του Πέτρου και είπε στον ίδιο και στους λοιπούς αποστόλους: «Τι να κάνουμε, άνδρες αδελφοί;». Και ο Πέτρος τους είπε: «Μετανοήστε και ας βαπτιστεί ο καθένας ας στο όνομα του Ιησού Χριστού για συγχώρηση των αμαρτιών και θα λάβετε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Γιατί η υπόσχεση είναι για σας και τα παιδιά σας και όλους όσοι βρίσκονται μακριά, όσους θα προσκαλέσει ο Κύριος ο Θεός μας».

Όσοι αποδέχτηκαν αυτά τα λόγια, βαπτίστηκαν και έτσι ιδρύθηκε η Εκκλησία. Οι άνθρωποι που πίστεψαν εκείνη την ημέρα και βαπτίστηκαν ήταν περίπου τρεις χιλιάδες (Πράξ. 2, 41). Όλοι αυτοί ζούσαν με άξονες «τη διδαχή των αποστόλων και την κοινωνία και την κλάση του άρτου [θεία μετάληψη] και τις προσευχές», έχοντας τα πάντα κοινά και προσφέροντας ό,τι μπορούσαν σε όποιον είχε ανάγκη (βλ. Πράξ. 2, 42-47).

ΣΧΟΛΙΑ: α) Ο Πέτρος ακολουθεί το σχήμα που ακολουθούν οι απόστολοι όταν μιλούν για την ανάσταση του Χριστού: ότι «ο Θεός τον ανέστησε». Παράλληλα όμως αναφέρει ότι ο Χριστός αναστήθηκε επειδή «δεν ήταν δυνατόν να κρατηθεί από το θάνατο». Συνεπώς, στην ίδια τη φύση του Χριστού υπήρχε η αιτία της ανάστασής Του. Αυτό πρέπει να το κατανοήσουμε σε συμφωνία και με το Ιω. 5, 26,, όπου ο Ιησούς λέει: «ώσπερ γαρ ο πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και τω υιώ ζωήν έχειν εν εαυτώ».

Αν οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας πιστεύουν πως τα λόγια του Πέτρου φανερώνουν πως ο Χριστός «δεν είναι Θεός», αυτό σημαίνει ότι αποδέχονται πως ο Πέτρος διακήρυξε τη σταύρωση και την ανάσταση ως αληθινά γεγονότα, και μάλιστα κεντρικά στην αποστολή του Χριστού, αντίθετα φυσικά με ό,τι ισχυρίζεται το Κοράνι. Αν το αποδεχτούν αυτό, τότε μπορούμε να συζητήσουμε για τα υπόλοιπα. Προκαταβολικά μόνον λέω ότι ο Υιός ονομάζεται «Ιησούς» και «Χριστός» ως άνθρωπος, και αυτό είναι και ο λόγος για τον οποίο οι απόστολοι διακηρύσσουν ότι ο Θεός Τον ανέστησε. Ως άνθρωπος επίσης ανέβηκε στον ουρανό και κάθισε «στα δεξιά του Θεού» (ανθρωπομορφισμός). Γι’ αυτό η ανθρωπότητα σώζεται διά του Χριστού, γιατί ένας άνθρωπος (ο νέος Αδάμ) ανέβηκε στο «χώρο του Θεού» και εμείς, καθώς ενωνόμαστε με Αυτό τον άνθρωπο, οδηγούμαστε από Αυτόν και μαζί Του στην ένωση με το Θεό.

β) Γίνεται φανερό ότι ο απόστολος Πέτρος ερμηνεύει τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης ως αναφερόμενες στο Χριστό και όχι (όπως ισχυρίζονται κάποιοι μουσουλμάνοι ερμηνευτές και απολογητές) ως προαναγγελίες του ερχομού του Μωάμεθ. (Αυτό το αναλύουμε διεξοδικά εδώ). Θα προσθέσω μία μόνο παρατήρηση επ’ αυτού: οι προφητείες μιλούν (και έχει νόημα να μιλούν) για τον ερχομό ενός σωτήρα των ανθρώπων, δεν έχει νόημα να μιλούν για τον ερχομό ενός προφήτη, έστω «του μεγαλύτερου». Προαναγγέλλεται μόνον δευτερευόντως η άφιξη προφητών που συνδέονται άμεσα με τον ερχομό του Χριστού: του Προδρόμου (Ησαΐα 40, 3-11, Μαλαχία, 3, 1-3) και του Ηλία, που θα είναι ο πρόδρομος της Δευτέρας Παρουσίας (Μαλαχία 4, 4-5 [στο Μασσωριτικό, τέλος του κεφ. 3]).

Β. Η ομιλία του Πέτρου στο Ναό της Ιερουσαλήμ

Λίγο καιρό αργότερα, Πέτρος και Ιωάννης ανέβαιναν στο Ναό της Ιερουσαλήμ. Εκεί, ως γνωστόν, ο άγιος απόστολος Πέτρος θεράπευσε θαυματουργικά τον παράλυτο ζητιάνο, με τη φράση «εν τω ονόματι Ιησού Χριστού του Ναζωραίου έγειρε και περιπάτει» (Πράξ. 3, 6). Η αναφορά στο όνομα του Χριστού και όχι «του Θεού» (αναφορά που γίνεται γενικότερα κατά τα θαύματα, όπως και η βάπτιση των ανθρώπων «στο όνομα του Χριστού», που αναφέρθηκε παραπάνω) φανερώνει τη θεότητα του Χριστού. Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, είναι παράλογο να γίνεται αναφορά στο όνομά Του, αντί για «το όνομα του Θεού». Ο ίδιος ο Χριστός βέβαια το είχε διδάξει αυτό (Ιω. 14, 13-14 – θα το σχολιάσουμε παρακάτω) και ασφαλώς κανείς προφήτης δεν τόλμησε να πει κάτι ανάλογο για το δικό του όνομα.

Κατά την αναταραχή που προκλήθηκε από το θαύμα, ο Πέτρος βρήκε την ευκαιρία για μια δεύτερη δημόσια ομιλία (Πράξ. 3, 12-26), στην οποία είπε τα ακόλουθα (βλ. το αρχαίο εδώ: http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/acts/3.asp):

«Άνδρες Ισραηλίτες, γιατί εκπλήσσεστε με αυτό, ή γιατί μας κοιτάζετε σαν να κάναμε αυτόν να περπατά με τη δική μας δύναμη ή ευσέβεια;

Ο Θεός Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ, ο Θεός των πατέρων μας, δόξασε του δούλο Του, τον Ιησού [στο αρχαίο: τον παίδα αυτού Ιησούν]· τον οποίο εσείς μεν παραδώσατε και αρνηθήκατε ενώπιον του Πιλάτου, που ήθελε να τον αθωώσει· εσείς όμως αρνηθήκατε τον άγιο και δίκαιο και ζητήσατε να σας χαρίσουν ένα φονιά [σ.σ. εννοεί το Βαραβά], ενώ τον αρχηγό της ζωής τον σκοτώσατε, τον οποίο ο Θεός ανέστησε από τους νεκρούς, πράγμα, για το οποίο εμείς είμαστε μάρτυρες.

Και με την πίστη στο όνομά του, αυτόν που βλέπετε και είδατε, το όνομά του, και η πίστη που ενεργείται δι’ αυτού του χάρισε την πλήρη υγεία ενώπιον όλων σας. Ξέρω λοιπόν, αδελφοί, ότι ενεργήσατε από άγνοια, όπως και οι άρχοντές σας. Ο δε Θεός, αυτά που προανάγγειλε ότι θα πάθει ο Χριστός διά στόματος όλων των προφητών του, αυτά εκπλήρωσε. Μετανοήστε λοιπόν και επιστρέψτε, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες σας, ώστε να έρθουν εποχές αναψυχής εκ μέρους του Κυρίου και να αποστείλει τον Ιησού Χριστό, τον ήδη ορισμένο για σας, τον οποίο πρέπει να δεχτεί ο ουρανός μέχρι τον καιρό της αποκατάστασης όλων, όσα είπε ο Θεός διά στόματος όλων του αγίων προφητών του εδώ και αιώνες.

Διότι ο Μωϋσής είπε προς τους πατέρας ο Κύριος ο Θεός θα αναδείξει σε σας προφήτη σαν εμένα από τους αδελφούς σας· να τον ακούσετε σε όλα όσα θα σας πει. Και κάθε άνθρωπος που δεν θα υπακούσει στον προφήτη εκείνο, θα εξολοθρευτεί μέσα στο λαό. Και όλοι οι προφήτες, από το Σαμουήλ και εξής, όσοι μίλησαν και διακήρυξαν τούτες τις ημέρες. Εσείς είστε υιοί των προφητών και της διαθήκης, που διέθεσε ο Θεός προς τους προγόνους μας, λέγοντας προς τον Αβραάμ· και μέσω του σπέρματός σου θα ευλογηθούν όλα τα έθνη της γης. Σε σας πρώτα ο Θεός, αναστήσας το δούλο του, τον Ιησού [στο αρχαίο: τον παίδα αυτού Ιησούν], τον απέστειλε για να σας ευλογεί με το να απομακρύνει τον καθένα από την κακία του».

ΣΧΟΛΙΑ: α) Ο άγιος απόστολος Πέτρος ερμηνεύει ευθέως την προφητεία του αγίου προφήτη Μωυσή, για το μελλοντικό προφήτη που πρέπει να τον υπακούνε όλοι οι άνθρωποι (Δευτερονόμιο, 18, 18), ως αναφερόμενη στον Ιησού. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί την προφητεία παρερμηνεύουν οι μουσουλμάνοι ερμηνευτές, ως δήθεν αναφερόμενη στο Μωάμεθ (έχουμε αναλύσει διεξοδικά το θέμα εδώ). [Βλ. και το δικό μας άρθρο
Αναφέρεται ο Μωάμεθ στο Δευτερονόμιο 18:18;]
β) Ο Πέτρος χαρακτηρίζει τον Ιησού «παίδα του Θεού» (=δούλο του Θεού). Αυτό μπορεί να δώσει αφορμή στους μουσουλμάνους αδελφούς μας να πανηγυρίσουν ότι ο άγιος δήθεν παραδέχεται πως ο Ιησούς δεν είναι Θεός, αλλά κοινός άνθρωπος. Δεν είναι έτσι. Ο χαρακτηρισμός του Ιησού ως «παιδός του Θεού» παραπέμπει στην περίφημη προφητεία του αγίου προφήτη Ησαΐα 52, 13 εξ. και 53. Εκεί ο Θεός, διά στόματος του προφήτη, χαρακτηρίζει το Μεσσία «ο παις μου» (ο δούλος μου). Ο προφήτης Ησαΐας, από το κεφ. 52, 13 ώς και το κεφ. 53, γράφει ξεκάθαρα ότι ο Μεσσίας θα βασανιστεί και θα σώσει τον κόσμο με το βασανισμό Του («σηκώνει τις αμαρτίες μας και υποφέρει για μας… τραυματίστηκε για τις αμαρτίες μας… οδηγήθηκε σαν πρόβατο στη σφαγή… από τις αμαρτίες του λαού μου οδηγήθηκε στο θάνατο…» κ.τ.λ.). Στο Ησ. 12, 6, ο «άγιος του Ισραήλ» (ο Θεός) είναι Εκείνος που «υψώθη εν μέσω της Σιών», δηλαδή ο Χριστός (βλ. Ησ. 52, 13: «ο παις μου υψωθήσεται και μετεωρισθήσεται σφόδρα» = ο δούλος μου θα υψωθεί και θα κρεμαστεί πολύ). Ο Ίδιος ο Χριστός ερμηνεύει την «ύψωση» ως σταύρωση (Ιω. 8, 28, και 12, 32-34). Προσοχή: ο Μεσσίας, κατά τον Ησαΐα, έρχεται για να σώσει τον κόσμο και όχι απλώς για να διδάξει ή για να μεταφέρει σ’ εμάς το θέλημα του Θεού.

Έτσι, ο Υιός του Θεού γίνεται δούλος του Θεού (άνθρωπος) για να φέρει τη σωτηρία στους ανθρώπους. Δέχονται οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας ότι η προφητεία του Ησαΐα αναφέρεται στο Χριστό; Δέχονται επίσης όλα τα υπόλοιπα που αναφέρονται στην ομιλία του Πέτρου; Θα πρέπει να τα δεχτούν, αφού μιλούν οι αψευδείς μάρτυρες Ησαΐας και Πέτρος. Τότε ευχαρίστως να συζητήσουμε για το χαρακτηρισμό του Χριστού ως «παιδός του Θεού».

Ας επισημάνουμε εδώ ότι το όνομα «Ιησούς» και οι χαρακτηρισμοί «Χριστός» (εβρ. «Μεσσίας»), «Σωτήρας», «Υιός Δαβίδ», «Βασιλεύς του Ισραήλ», «Μέγας Αρχιερεύς» κ.τ.λ., αναφέρονται όλοι στον Υιό του Θεού ως άνθρωπο. Ως Θεός, ο Υιός χαρακτηρίζεται «Λόγος του Θεού», «Σοφία του Θεού», «Κύριος» κ.τ.λ. Δεν είναι αλήθεια ότι αυθαίρετα αναφερόμαστε στο Χριστό πότε ως άνθρωπο και πότε ως Θεό. Όταν οι απόστολοι μιλάνε για το απολυτρωτικό Του έργο, που επιτέλεσε με την ενανθρώπισή Του, αναφέρονται σ’ Αυτόν ως άνθρωπο, ως Μεσσία, ως «πάσχοντα δούλο» (παίδα) του Θεού.

γ) Σχετικά με το θαύμα που συντελέστηκε στο όνομα του Ιησού και όχι «στο όνομα του Θεού»: είναι μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι οι ίδιοι οι μαθητές του Χριστού εξαρχής Τον αντιμετώπιζαν ως Θεό, καθώς μόνο το όνομα του Θεού επιτρέπεται να επικαλείται ο άνθρωπος, όχι το όνομα ανθρώπου. Και δε μπορούμε να πούμε ότι οι απόστολοι, που είχε διαλέξει ο Ίδιος και τους είχε αφήσει τις ύψιστε παρακαταθήκες Του, πλανήθηκαν όλοι, όλοι, όλοι, και παρανόησαν ή διαστρέβλωσαν το νόημα της αποστολής Του δέκα μόλις μέρες μετά την αποχώρησή Του από τη γη.

Ας σημειωθεί ότι η επίκληση του ονόματος του Θεού είναι μια πρόσκληση στο Θεό να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή. Ομοίως, η επίκληση του ονόματος του Ιησού είναι μια πρόσκληση στον Ιησού να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή προς Αυτόν: «ό,τι αν αιτήσητε εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υιώ. εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματί μου, εγώ ποιήσω» (Ιω. 14, 13-14). Αυτό είναι κάτι άλλο (προσευχή προς τον Ιησού) και άλλο το «ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν» του Ιω. 15, 16 (προσευχή προς τον Πατέρα).

Η αποστολική Εκκλησία είναι απόλυτα σίγουρο ότι προσευχόταν προς τον Ιησού. Ο άγιος Στέφανος Του ζήτησε να παραλάβει το πνεύμα του (Πράξ. 7, 59 –και στο στ. 60 λέει «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην», όπου αμέσως πριν έχει ονομάσει «Κύριο» τον Ιησού!), ο απόστολος Παύλος προσεύχεται σ’ Αυτόν στο Πράξ. 22, 17-21 (ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η προσευχή του αρχικά απευθυνόταν στον Πατέρα, όμως συνεχίστηκε ως επικοινωνία με τον Ιησού), ενώ άλλοτε Του ζήτησε να τον απαλλάξει από τον κακό άγγελο που τον τυραννούσε (Β΄ Κορ. 12, 8-9 –ο Κύριος εκεί είναι ο Ιησούς, όπως φαίνεται από το στίχο 9). Ο απόστολος και προφήτης Ιωάννης Τον παρακάλεσε να έρθει γρήγορα (Αποκ. 22, 20). Ο απόστολος Πέτρος λέει στον Αινέα, τον παράλυτο της πόλης Λύδδα, «Αινέα, ιάται σε Ιησούς ο Χριστός» (σε θεραπεύει ο Ιησούς, ο Χριστός, Πράξ. 9, 34), άρα ο Ίδιος ο Χριστός, εκείνη τη στιγμή, παρενέβη από τον ουρανό και τέλεσε τη θεραπεία.

Η προσευχή προς τον Ιησού, ενώ βρίσκεται στον ουρανό, είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που έκαναν οι άνθρωποι που Του ζητούσαν βοήθεια όσο ζούσε στη γη (π.χ. Ματθ. 9, 27. 15, 22, Μάρκ. 3, 10. 9, 17-29. 5, 22-23, κ.α.). Όπως έκανε αμέτρητα θαύματα εδώ, έτσι κάνει και από τον ουρανό. Αφού Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα βρίσκεται μαζί μας όλες τις ημέρες μέχρι τη συντέλεια του αιώνος (Ματθ. 28, 20), γιατί να μην προσευχόμαστε σ’ Αυτόν; Εξάλλου είναι σε συνεχή επικοινωνία μαζί μας, όπως αποδεικνύει το όραμα της Δαμασκού, το όραμα του Ανανία (Πράξ. 9, 17), η θεραπεία του Αινέα, το Ματθ. 18, 20 κ.λ.π.

Γ. Η απολογία του Πέτρου στο Μέγα Συνέδριο

Λόγω της αναταραχής, που προκλήθηκε από τα παραπάνω, οι δύο άγιοι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Την επόμενη μέρα παρουσιάστηκαν ενώπιον του Μεγάλου Συνεδρίου, δηλαδή του ανώτατου θρησκευτικού οργάνου του Ισραήλ, εκείνου που είχε καταδικάσει σε θάνατο τον Ιησού, και ερωτήθηκαν στο όνομα τίνος και με ποια δύναμη κάνουν όσα κάνουν. Τότε ο Πέτρος, «πλησθείς Πνεύματος Αγίου» (γέμισε με το Άγιο Πνεύμα), πήρε το λόγο και είπε τα εξής (Πράξ. κεφ. 4, και στο διαδίκτυο http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/acts/4.asp):

«Άρχοντες του λαού και πρεσβύτεροι του Ισραήλ, αν εμείς σήμερα ανακρινόμαστε για την ευεργεσία ανθρώπου ασθενούς, για τον τρόπο με τον οποίο σώθηκε, ας είναι γνωστό σε όλους εσάς και σε όλο το λαό Ισραήλ ότι εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, τον οποίο εσείς σταυρώσατε, τον οποίο ο Θεός ανέστησε από τους νεκρούς, αυτός ο άνθρωπος εμφανίστηκε ενώπιόν σας υγιής. Αυτός είναι ο λίθος που θεωρήθηκε άχρηστος από σας, τους οικοδόμους, όμως έγινε ακρογωνιαίος λίθος. Και η σωτηρία δεν επιτυγχάνεται μέσω κανενός άλλου· διότι ούτε άλλο όνομα υπάρχει κάτω από τον ουρανό που να έχει δοθεί στους ανθρώπους, μέσω του οποίου να πρέπει να σωθούμε».

ΣΧΟΛΙΟ: Εκτός των άλλων, στην απολογία του ο άγιος Πέτρος αναφέρεται και στο στίχο «λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας» (Ψαλμός ριζ΄ [117 – στο εβραϊκό (μασοριτικό) ριη΄], στ. 22). Το στίχο αυτό, μαζί με τον επόμενο παρέθεσε ως προφητική αναφορά στον εαυτό Του και ο Ίδιος ο Χριστός (Ματθ. 21, 42), υπαινισσόμενος τη θανάτωσή Του από τους Ιουδαίους, που, αντί να Τον οδηγούσε στον αφανισμό, θα Τον καθιστούσε θεμέλιο της σωτηρίας μας. Ο άγιος Πέτρος παραθέτει το στίχο αυτό και στην Α΄ επιστολή του, κεφ. 2, στ. 7.

Ολόκληρος ο Ψαλμός 117 είναι ένας από τους «μεσσιανικούς» (χριστολογικούς) ψαλμούς, όπου δηλ. διά στόματος του προφήτη μιλάει ο αναμενόμενος Μεσσίας. Η ύπαρξη των μεσσιανικών ψαλμών είναι ακόμη μια φανέρωση της θεότητας του Χριστού, γιατί μόνον ο Θεός μιλάει διά στόματος των προφητών.

Δ. Η δράση του Πέτρου στην αρχαία Εκκλησία

Δεν έχουμε λόγους να θεωρούμε ότι ο απόστολος Πέτρος ήταν «αρχηγός της Εκκλησίας», θέση που ανήκει πάντα προσωπικά στο Χριστό. Κανείς άνθρωπος δεν είναι «αρχηγός της Εκκλησίας», ούτε «αντικαταστάτης» ή «εκπρόσωπος» ή «αντιπρόσωπος» του Χριστού. Εκπρόσωπο ή αντιπρόσωπο έχει μόνο κάποιος που απουσιάζει, όμως ο Χριστός είναι πάντοτε παρών στην Εκκλησία Του, συνεπώς ο Ίδιος είναι η κεφαλή της και η Εκκλησία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το σώμα Του, δηλαδή «ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας».

Όλοι οι απόστολοι ήταν οι πνευματικοί ηγέτες των χριστιανών, όλοι ήταν προικισμένοι με τα θαυματουργικά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (Πράξ. 15, 12-16), ο δε Πέτρος με την εισήγησή του κατά την αποστολική σύνοδο (Πράξ. 15, 7-12), κατά την οποία δεν επέδειξε καμιά αυθεντία, φανερώνει την ισότιμη θέση όλων των αποστόλων. Πέτρος και Ιωάννης πήγαν ως απεσταλμένοι των αποστόλων στη Σαμάρεια για να μεταδώσουν το Άγιο Πνεύμα στους νεοβαπτισμένους Σαμαρείτες (Πράξ. 18, 14-17). Παρόλα αυτά είναι φανερό ότι ο Πέτρος αποτελούσε μια ηγετική φυσιογνωμία στην πρώτη Εκκλησία, γι’ αυτό και στις Πράξεις των Αποστόλων γίνονται τόσες προσωπικές αναφορές σ’ αυτόν.

Το θαυματουργικό του χάρισμα ήταν ασύλληπτο: ασθενείς θεραπεύονταν όταν περνούσε από πανω τους η σκιά του (βλ. Πράξ. 15, 15-16: «ώστε κατά τας πλατείας εκφέρειν τους ασθενείς και τιθέναι επί κλινών και κραβάττων, ίνα ερχομένου Πέτρου καν η σκιά επισκιάση τινί αυτών. συνήρχετο δε και το πλήθος των πέριξ πόλεων εις Ιερουσαλήμ φέροντες ασθενείς και οχλουμένους υπό πνευμάτων ακαθάρτων, οίτινες εθεραπεύοντο άπαντες». Βλ. και Πράξ. 9, 33-35). Αξιώθηκε επίσης να αναστήσει νεκρό: την αγία Ταβιθά, την ελεήμονα, από την Ιόππη (Πράξ. 9, 36-42). Έλαβε μηνύματα και αποκαλύψεις από το Θεό (Πράξ. 10, 10-16 και 19-20). Απελευθερώθηκε από άγγελο, όταν συνελήφθη από τον Ηρώδη (Πράξ. κεφ. 12), κ.τ.λ.

Ο Πέτρος ήταν εκείνος, στον οποίο το Άγιο Πνεύμα έστειλε τον εκατόνταρχο Κορνήλιο, για να βαπτιστεί (Πράξ. κεφ. 10), ενώ επίσης στον Πέτρο έπεσε η ευθύνη να αντιμετωπίσει την ασέβεια του Ανανία και της Σαπφείρας, τους οποίους προειδοποίησε για τον επικείμενο θάνατό τους (μια σπάνια περίπτωση, όπου ο Θεός αφαιρεί τη ζωή ανθρώπων στην Καινή Διαθήκη, Πράξ. 5, 1-11 – σημειωτέον ότι εδώ ενέργησε το Ίδιο το Πνεύμα το Άγιο, δεν έβαλε χέρι πάνω στους ασεβείς κανένας άνθρωπος ως «εκτελεστής του θείου νόμου»· η εποχή της Παλαιάς Διαθήκης τελείωσε, όμως την επανέφερε το Ισλάμ).

Τα γράφω αυτά ως φανερώσεις τις αξιοπιστίας του αγίου και μεγάλου αποστόλου Πέτρου, που είναι ένας αυτόπτης μάρτυρας και ένας έγκυρος ερμηνευτής του Ιησού, της ζωής και της διδασκαλίας Του.

Ε. Η ομιλία του Πέτρου στους Ρωμαίους, στο σπίτι του Κορνήλιου

Το κεφ. 10 των Πράξεων των αποστόλων αφηγείται τη μεταστροφή του Ρωμαίου εκατόνταρχου Κορνήλιου και «των ανθρώπων του σπιτιού του» στο χριστιανισμό. Ο Κορνήλιος ήταν «ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν», ελεήμων και σπλαχνικός με το λαό. Είδε λοιπόν «εν οράματι φανερώς» άγγελο του Θεού, που του είπε: «οι προσευχές σου και οι ελεημοσύνες σου ανέβηκαν εις μνημόσυνον ενώπιον του Θεού· στείλε λοιπόν στην Ιόππη άνδρες και κάλεσε το Σίμωνα, τον επικαλούμενο Πέτρο» (Πράξ. 10, 4-5).

Την επαύριο, στην Ιόππη, ο Πέτρος είδε ένα όραμα: άνοιξε ο ουρανός και κατέβηκε ένα μεγάλο σεντόνι, μέσα στο οποίο υπήρχαν όλα τα τετράποδα της γης και τα θηρία και τα ερπετά και τα πετεινά του ουρανού. Και μια φωνή τού είπε: «Σήκω, Πέτρο, σφάξε και φάε». Ο Πέτρος απάντησε: «Όχι, Κύριε, ποτέ δεν έφαγα τίποτε ακάθαρτο» (επειδή μέσα υπήρχαν και ζώα που θεωρούνταν ακάθαρτα και απαγορευόταν η βρώση τους στον ιουδαϊσμό). Τότε η φωνή απάντησε: «Μη θεωρείς ακάθαρτα αυτά που ο Θεός καθάρισε». Η στιχομυθία αυτή επαναλήφθηκε τρεις φορές και κατόπιν το σεντόνι ανέβηκε στον ουρανό (Πράξ. 10, 9-16). Το όραμα αυτό, όπως κατάλαβε αργότερα ο άγιος, φανέρωνε ότι αίρεται η απαγόρευση του μωσαϊκού νόμου προς τους πιστούς να επισκέπτονται και να συναναστρέφονται ειδωλολάτρες, αφού και οι ειδωλολάτρες –και όχι μόνον οι Ιουδαίοι– είναι προσκεκλημένοι από το Θεό να βαφτιστούν χριστιανοί (βλ. στίχ. 28 και κάτω).

Αμέσως μετά το Άγιο Πνεύμα είπε στον Πέτρο: «Τρεις άντρες σε ζητούν. Κατέβα και πήγαινε μαζί τους χωρίς δισταγμό, γιατί εγώ τους έστειλα» (στ. 19-20). Αυτό το χωρίο είναι ένα από τα πολλά, όπου φαίνεται ότι το Άγιο Πνεύμα είναι ένα Πρόσωπο και όχι μια απρόσωπη δύναμη.

Έτσι ο Πέτρος ήρθε στο σπίτι του Κορνήλιου, στην Καισάρεια της Παλαιστίνης. Ο Κορνήλιος τον προσκύνησε, αλλά φυσικά ο άγιος δεν αποδέχτηκε την προσκύνηση. Όταν του εξήγησαν πώς έγινε και τον κάλεσαν εκεί, μίλησε και είπε (Πράξ. 10, 34-43, και στο διαδίκτυο εδώ: http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/acts/10.asp):

«Αναγνωρίζω πράγματι ότι ο Θεός δεν μεροληπτεί, αλλά σε κάθε έθνος όποιος τον σέβεται [στο αρχαίο: ο φοβούμενος αυτόν] και πράττει το δίκαιο είναι δεκτός σε αυτόν. Έστειλε το λόγο Του στους Ισραηλίτες, ευαγγελιζόμενος ειρήνη διά του Ιησού Χριστού. Αυτός είναι Κύριος των πάντων. Ξέρετε τι συνέβη σε όλη την Ιουδαία, αρχίζοντας από τη Γαλιλαία, μετά το βάπτισμα που κήρυξε ο Ιωάννης, για τον Ιησού από τη Ναζαρέτ, τον οποίο έχρισε ο Θεός διά Πνεύματος Αγίου και δυνάμεως, ο οποίος περιόδευσε ευεργετώντας και θεραπεύοντας όλους εκείνους που τυραννιούνταν από το διάβολο, επειδή ο Θεός ήταν μαζί του. Και εμείς είμαστε μάρτυρες όλων όσα έπραξε και στην Ιουδαία και στην Ιερουσαλήμ. Και τον οποίο θανάτωσαν κρεμώντας τον στο ξύλο. Αυτόν ο Θεός τον ανέστησε την τρίτη ημέρα και τον έκανε να εμφανιστεί, όχι σε όλο το λαό, αλλά σε μάρτυρες που τους είχε διαλέξει ο Θεός από πριν, σε μας, που φάγαμε και ήπιαμε μαζί του αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς. Και μας παράγγειλε να κηρύξουμε στο λαό και να διαβεβαιώσουμε ότι αυτός είναι ο ορισμένος από το Θεό κριτής ζώντων και νεκρών. Γι’ αυτόν μαρτυρούν όλοι οι προφήτες, ότι κάθε ένας που πιστεύει σ’ αυτόν θα λάβει άφεση αμαρτιών διά του ονόματός του».

Ενώ ο Πέτρος μιλούσε, το Άγιο Πνεύμα «έπεσε πάνω σε εκείνους που τον άκουγαν» και τους πρόσφερε το χάρισμα της γλωσσολαλίας. Τότε ο Πέτρος φρόντισε και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι βαφτίστηκαν χριστιανοί.

Στ. Η ομιλία του Πέτρου στην αποστολική σύνοδο

Η αποστολική σύνοδος (γενική συνέλευση των αποστόλων και των πρεσβυτέρων της Εκκλησίας) συγκλήθηκε στα Ιεροσόλυμα το 49 μ.Χ., μετά από αίτημα των αγίων αποστόλων Παύλου και Βαρνάβα, εξ αιτίας της επιμονής μιας ομάδας Ιουδαίων χριστιανών ότι οι ειδωλολάτρες, που γίνονταν χριστιανοί, δε μπορούν να σωθούν, αν δεν κάνουν περιτομή και δεν τηρούν τις διατάξεις του μωσαϊκού νόμου.

Η σύνοδος αποφάσισε ότι η τήρηση των διατάξεων του μωσαϊκού νόμου (συμπεριλαμβανομένης της περιτομής) δεν είναι απαραίτητη για τη σωτηρία. Αυτή είναι η «επίσημη πράξη» υπέρβασης του μωσαϊκού νόμου στο χριστιανισμό. Η απόφαση της συνόδου ελήφθη με το φωτισμό και την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος, γι’ αυτό και οι απόστολοι έγραψαν «έδοξε το Αγίω Πνεύματι και ημίν» (Πράξ. 15, 28 – θεωρήθηκε από το Άγιο Πνεύμα και από μας). Την απόφαση αυτή την κοινοποίησαν στους χριστιανούς της Αντιόχειας μέσω των Παύλου και Βαρνάβα, που τους χαρακτηρίζουν «αγαπητούς», ανθρώπους που «παρέδωσαν τις ψυχές τους» (δηλ. διέθεσαν τη ζωή τους) «υπέρ του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Πράξ. 15, 25-26) και δύο άλλων αδελφών, των Ιούδα Βαρσαββά και Σίλα.

Η αποστολική σύνοδος α) αποδεικνύει ότι ο απόστολος Παύλος, το έργο του και η διδασκαλία του είναι απόλυτα σύμφωνα με τον αυθεντικό χριστιανισμό, όπως παραδόθηκε από το Χριστό και ακολουθήθηκε από τους αγίους αποστόλους Του· β) λήγει το θέμα της ισχύος ή μη του μωσαϊκού νόμου στο χριστιανισμό, γνωμοδοτώντας την υπέρβαση του νόμου, αφού η εν Χριστώ πραγματικότητα είναι πλέον η εποχή των «εσχάτων», η εποχή της χάριτος, ενώ ο νόμος δεν ήταν παρά «παιδαγωγός εις Χριστόν» (έκφραση του Παύλου από την προς Γαλάτας, 3, 23-26). Ο νόμος δεν καταργείται, αλλά υπερβαίνεται.

Ας επισημάνουμε, προλαμβάνοντας πιθανές αντιδράσεις μουσουλμάνων αδελφών μας, ότι οι άγιοι απόστολοι του Χριστού δεν πλανήθηκαν ως προς την πίστη. Είναι άτοπο να υποθέσουμε ότι ο Χριστός επέλεξε μαθητές που επρόκειτο να πλανηθούν (και μάλιστα όλοι τους), καθώς και ότι ο Θεός θα επέτρεπε κάτι τέτοιο, χωρίς να αφήσει έστω και έναν που να διασώσει για πάντα, χωρίς διακοπή, την αυθεντική μορφή και το αυθεντικό νόημα της εν Χριστώ αποκαλύψεως. Συνεπώς αυτή η αυθεντική μορφή και το αυθεντικό νόημα είναι αυτά που διασώθηκαν στο χριστιανισμό.

Επιπλέον, πρέπει να επισημάνουμε ότι και το Κοράνι παραδέχεται την ειλικρίνεια και αξιοπιστία των μαθητών του Χριστού: στη σούρα 3, 52, φαίνεται ότι οι μαθητές του Ιησού είναι αληθινοί πιστοί του Θεού και χαρακτηρίζονται «μουσουλμάνοι» (=πιστοί). Στη σούρα 61, 14, επιβεβαιώνεται η προθυμία τους. Αντίθετα, εκείνοι που κατηγορούνται ότι «αλλοίωσαν την αλήθεια για το Θεό», κατά το Κοράνι, δεν είναι οι μαθητές του Χριστού, αλλά «οι χριστιανοί» αόριστα. Κατ’ εμάς, το Κοράνι δεν είναι αληθινό θείο βιβλίο, αλλά προσπαθεί να παραπλανήσει τους ανθρώπους ανακατεύοντας αλήθειες και ψεύδη. Όμως οι μουσουλμάνοι αδελφοί μας, που θεωρούν ότι το Κοράνι λέει την απόλυτη αλήθεια, θα πρέπει να προβληματιστούν: αναφέρει ότι οι απόστολοι είναι αληθινοί πιστοί κι όμως οι απόστολοι είναι αυτοί που καθόρισαν αυτά που δεν αποδέχεται το Κοράνι. Η αντίφαση αυτή, αν μη τι άλλο, δεν είναι υπέρ της αξιοπιστίας του Κορανίου.

Στην αποστολική σύνοδο σημαντικό ρόλο έπαιξε η εισήγηση του αγίου αποστόλου Πέτρου. Δημοσιεύεται στις Πράξεις, 15, 7-11, και στο διαδίκτυο βλ. όλη την ιστορία της συνόδου εδώ: http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/acts/15.asp. Λέει:

«Άνδρες αδελφοί, ξέρετε καλά ότι από τις πρώτες μέρες ο Θεός ανάμεσά μας επέλεξε από το στόμα μου να ακούσουν οι ειδωλολάτρες [στο αρχαίο: τα έθνη] το λόγο του ευαγγελίου και να πιστέψουν. Και ο καρδιογνώστης Θεός διαβεβαίωσε γι’ αυτούς, δίνοντάς τους το Πνεύμα το Άγιο όπως και σ’ εμάς, και καμιά διάκριση δεν έκανε ανάμεσα σε εμάς και αυτούς, καθαρίζοντας με την πίστη τις καρδιές τους. Τώρα λοιπόν, γιατί πειράζετε το Θεό φορτώνοντας στο στήθος των μαθητών ένα βάρος που ούτε οι πατέρες μας ούτε εμείς δε μπορέσαμε να κρατήσουμε; Αλλά δια της χάριτος του Κυρίου Ιησού πιστεύουμε ότι θα σωθούμε με τον ίδιο τρόπο που θα σωθούν και εκείνοι».

ΣΧΟΛΙΟ: Ο Πέτρος αναφέρεται στην περίπτωση του Κορνήλιου, που είδαμε παραπάνω. Ας σημειωθεί ότι ο άγιος Κορνήλιος, στη συνέχεια, κήρυξε το χριστιανισμό σε Φοινίκη, Κύπρο, Αντιόχεια και Έφεσο, αξιώθηκε να κάνει θαύματα και, παρότι υπέστη πολλές κακουχίες, κοιμήθηκε ειρηνικά. Η μνήμη του τιμάται στις 13 Σεπτεμβρίου.

Με την εισήγηση του Πέτρου συμφώνησε και ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ο οποίος είπε (Πράξ. 15, 13-21):

«Άνδρες αδελφοί, ακούστε με. Ο Συμεών μας εξήγησε πως αρχικά ο Θεός φρόντισε να αποκτήσει από εθνικούς λαό επί τω ονόματι Του. Και σ’ αυτό συμφωνούν οι λόγοι των προφητών, καθώς έχει γραφτεί: «Μετά από αυτά θα επιστρέψω και θα ανοικοδομήσω τη γκρεμισμένη σκηνή του Δαβίδ, και τα ερείπιά της θα ανοικοδομήσω και θα την ανορθώσω, ώστε οι υπόλοιποι άνθρωποι να αναζητήσουν τον Κύριο, και πάντα τα έθνη, στα οποία έχει κληθεί το όνομά μου, λέει ο Κύριος που τα πραγματοποιεί όλα αυτά. Στο Θεό, τα έργα του είναι γνωστά από την αρχή. Γι’ αυτό εγώ θεωρώ ότι πρέπει να μην παρεμποδίζουμε τους εθνικούς να επιστρέφουν προς το Θεό, αλλά να τους γράψουμε να απέχουν από το μολυσμό των ειδώλων και της πορνείας και του πνικτού και του αίματος. Γιατί ο Μωυσής από αρχαία χρόνια έχει σε κάθε πόλη εκείνους που τον κηρύσσουν, αφού διαβάζεται κάθε Σάββατο στις συναγωγές».

Αυτά έγραφε και η επιστολή της συνόδου προς τους χριστιανούς: να απέχουν από τη βρώση ειδωλοθύτων (ζώων θυσιασμένων στα είδωλα), πνιγμένων ζώων και αίματος και από την πορνεία. Αυτές ήταν οι μόνες εντολές του μωσαϊκού νόμου που παρέμειναν σε χρήση από τους χριστιανούς. Οι υπόλοιπες εντολές θεωρήθηκαν μη αναγκαίες πλέον για τη σωτηρία, στη νέα εν Χριστώ κατάσταση. Οι τελετές του νόμου έχουν ξεπεραστεί με τη θυσία του Χριστού και την αναίμακτη θυσία της θείας Μετάληψης (την «κλάση του άρτου», όπως αναφέρεται στην ΚΔ), ενώ οι ηθικές εντολές από την εντολή της αγάπης. «Εκείνος που αγαπά, έχει τηρήσει όλες τις εντολές του Θεού. Και το ου μοιχεύσεις και το ου φονεύσεις, ου κλέψεις, ουκ επιθυμήσεις» (εννοείται «ό,τι ανήκει στο συνάνθρωπό σου») «και όποια άλλη εντολή, όλες συνοψίζονται σ’ αυτό το λόγο, στο να αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Η αγάπη στον πλησίον δεν κάνει τίποτα κακό, επομένως είναι η εκπλήρωση όλου του νόμου» (Παύλος, προς Ρωμαίους, 13, 8-10).

Ζ. Η διδασκαλία του στην α΄ καθολική επιστολή

Το αρχαίο κείμενο της Α΄ Πέτρου είναι εδώ: http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/peter_1/default.asp. Η γνησιότητά της (δηλαδή ότι είναι στ’ αλήθεια γραμμένη από τον απόστολο Πέτρο) έγινε ομόφωνα δεκτή στην αρχαιότητα και δεν αμφισβητήθηκε παρά μόνο από νεότερους προτεστάντες (π.χ. Χάρνακ) χωρίς σοβαρά επιχειρήματα.

Α) Α΄ Πέτρ., κεφ. 1, στ. 1-2: «Πέτρος, απόστολος Ιησού Χριστού, εκλεκτοίς παρεπιδήμοις διασποράς Πόντου, Γαλατίας, Καππαδοκίας, Ασίας και Βιθυνίας, κατά πρόγνωσιν Θεού πατρός, εν αγιασμώ Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν αίματος Ιησού Χριστού· χάρις υμίν και ειρήνη πληθυνθείη».

ΣΧΟΛΙΑ: α) Χαρακτηρίζοντας ο Πέτρος τον εαυτό του «απόστολο του Ιησού Χριστού», και όχι «απόστολο του Θεού», φανερώνει την πεποίθησή του, και όλης της πρώτης Εκκλησίας, ότι ο Χριστός είναι Θεός. Μόνον ο Θεός έχει αποστόλους, όχι ένας προφήτης. Οι μαθητές του Χριστού, ως γνωστόν, χαρακτηρίζονται «απόστολοι του Χριστού» σε όλη την έκταση της ΚΔ και στη συνέχεια σε όλη την ιστορία της Εκκλησίας.

β) Ο άγιος αρχίζει με μια τριαδολογική αναφορά: οι παραλήπτες του (οι χριστιανοί από τη διασπορά Πόντου, Γαλατίας [της Μ. Ασίας], Καππαδοκίας, Ασίας και Βιθυνίας) είναι «εκλεκτοί» κατά την πρόγνωση του Θεού Πατρός, με τον αγιασμό του Αγίου Πνεύματος και με την υπακοή τους στον Ιησού Χριστό και το «ραντισμό» τους στο αίμα του Ιησού Χριστού. Το τελευταίο ίσως παραπέμπει στο βάπτισμά τους, αφού το χριστιανικό βάπτισμα, με την τριπλή κατάδυση, είναι συμμετοχή στο θάνατο και την ανάσταση του Χριστού. Πάντως φανερώνει την καθοριστική σημασία του αίματος του Ιησού Χριστού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Δύο χαρακτηριστικά του χριστιανού τονίζονται: η υπακοή στο λόγο του Χριστού και η σωτηρία διά του αίματός Του.

Η παρατακτική αναφορά των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας είναι μία από τις περιπτώσεις που φαίνεται στην ΚΔ η πίστη των πρώτων χριστιανών (εδώ δε των μαθητών του Χριστού) ότι ο Θεός είναι Τριαδικός.

Β) Α΄ Πέτρ., 1, 3: «Ευλογητός ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο κατά το πολύ αυτού έλεος αναγεννήσας ημάς εις ελπίδα ζώσαν δι’ αναστάσεως Ιησού Χριστού εκ νεκρών».

ΣΧΟΛΙΑ: Ο Θεός είναι Πατέρας του Ιησού Χριστού. ο Χριστός είναι «ο Κύριος ημών». Ο Θεός και Πατήρ «μας αναγέννησε» διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών: ο Χριστός λοιπόν όντως αναστήθηκε από τους νεκρούς (συνεπώς και σταυρώθηκε) και η ανάστασή Του προκάλεσε την αναγέννησή μας.

Γ) Α΄ Πέτρ. 1, 10-12: «περί ης σωτηρίας εξεζήτησαν και εξηρεύνησαν προφήται οι περί της εις υμάς χάριτος προφητεύσαντες, ερευνώντες εις τίνα ή ποίον καιρόν εδήλου το εν αυτοίς Πνεύμα Χριστού προμαρτυρόμενον τα εις Χριστόν παθήματα και τας μετά ταύτα δόξας· οίς απεκαλύφθη ότι ουχ εαυτοίς, υμίν δε διηκόνουν αυτά, α νυν ανηγγέλη υμίν δια των ευαγγελισαμένων υμάς εν Πνεύματι Αγίω αποσταλέντι απ’ ουρανού, εις α επιθυμούσιν άγγελοι παρακύψαι».

ΣΧΟΛΙΑ: οι προφήτες λοιπόν προφήτεψαν για τη χάρη που ήρθε στους χριστιανούς και προφήτευσαν μέσω του «Πνεύματος Χριστού» που προφήτευε «εν αυτοίς» (μέσα τους). Το άγιο Πνεύμα λοιπόν δεν είναι μόνο Πνεύμα του Θεού Πατρός, αλλά και «Πνεύμα Χριστού» και μάλιστα όχι μόνον τώρα, αλλά από τον καιρό των προφητών – μέσω του «Πνεύματος Χριστού» προφήτευαν οι προφήτες. Και οι απόστολοι, που έφεραν το ευαγγέλιο (το μήνυμα του χριστιανισμού) στους χριστιανούς, τους δίδαξαν μέσω του Αγίου Πνεύματος, που απεστάλη σ’ αυτούς από τον ουρανό.

Δ) Α΄ Πέτρ. 1, 18-19: «…ου φθαρτοίς, αργυρίω ή χρυσίω, ελυτρώθητε εκ της ματαίας υμών αναστροφής πατροπαραδότου, αλλά τιμίω αίματι ως αμνού αμώμου και ασπίλου Χριστού…».

ΣΧΟΛΙΟ: Οι άνθρωποι λοιπόν λυτρώθηκαν από τη μάταιη προηγούμενη θρησκεία τους όχι μέσω χρυσού ή αργυρίου (εννοεί προφανώς τα είδωλα) αλλά μέσω του τιμίου αίματος του άμωμου και άσπιλου αμνού, του Χριστού. Δε χρειάζεται παραπέρα σχόλια, νομίζω, εκτός από το ότι ο χαρακτηρισμός του Χριστού ως αμνού (λόγω της αθωότητάς Του και της σταυρικής θυσίας Του) είναι από τους πιο χαρακτηριστικούς στην ΚΔ (π.χ. Ιω. 1, 29, αλλά και σε όλη την έκταση της Αποκάλυψης) και παραπέμπει στην προφητεία του Ησαΐα 53, 7, που αναφέρεται στον «πάσχοντα δούλο του Θεού».

Ε) Α΄ Πέτρ. κεφ. 2: αναφορά στην αναγέννηση διά του βαπτίσματος: στ. 2 «ως αρτιγέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα επιποθήσατε», και στη θεία μετάληψη: στ. 3 «εγεύσασθε ότι χρηστός ο Κύριος» (στίχος από τον προφητικό Ψαλμό λγ [33], 9).

Οι χριστιανοί είναι «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός εις περιποίησιν» (στ. 9) και προσφέρουν «πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους τω Θεω δια Ιησού Χριστού» (στ. 5): όχι λοιπόν θυσίες αίματος, αλλά πνευματικές, προσφερόμενες στο Θεό Πατέρα διά του Ιησού Χριστού: αυτό ακριβώς κάνουμε κατά τη θεία λειτουργία (η οποία προσφέρεται στον Πατέρα διά του Υιού εν Αγίω Πνεύματι), για την οποία, κατά τη γνώμη μου, γίνεται η αναφορά αυτή.

Στ) Α΄ Πέτρ. 2, 21-25. Προτρέποντάς τους σε υπομονή και αγάπη εν μέσω διωγμών και παθημάτων, φέρνει το παράδειγμα και την παρακαταθήκη του Χριστού. Παραθέτω σε μετάφραση: «…ο Χριστός έπαθε υπέρ υμών, αφήνοντάς σας υπόδειγμα, για να ακολουθήσετε τα ίχνη του· ο οποίος αμαρτία δεν διέπραξε, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του· ο οποίος, ενώ τον συκοφαντούσαν δε συκοφαντούσε, ενώ έπασχε δεν απειλούσε αλλά άφηνε την κρίση σ’ εκείνον που κρίνει δίκαια· ο οποίος σήκωσε τις αμαρτίας μας στο σώμα του πάνω στο ξύλο, ώστε να απαλλαγούμε από τις αμαρτίες και να ζήσουμε με τη δικαιοσύνη· διά της πληγής του οποίου θεραπευτήκατε. Διότι ήσασταν ως πρόβατα πλανώμενα, αλλά τώρα επιστρέψατε επεστράφητε στον ποιμένα και επίσκοπο [=προστάτη, φύλακα] των ψυχών σας».

ΣΧΟΛΙΑ: Οι φράσεις του αποστόλου «ο οποίος αμαρτία δεν διέπραξε, ούτε βρέθηκε δόλος στο στόμα του» (στο αρχαίο: «ος αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού») και «διά της πληγής του οποίου θεραπευτήκατε» (στο αρχαίο: «ου τω μώλωπι αυτού ιάθητε») προέρχονται από τη μεγάλη προφητεία του Ησαΐα 52, 13 – 53, 12, για τον «πάσχοντα δούλο», που αναφέραμε παραπάνω. Ο Ίδιος ο Χριστός υπαινίσσεται αυτή τη φράση, ρωτώντας για τον εαυτό Του «τις εξ υμών ελέγχει με περί αμαρτίας; ει δε αλήθειαν λέγω, διατί υμείς ου πιστεύετέ μοι;» στο Ιω. 9, 46, και σε όλη τη σχετική συνάφεια. Επίσης, η αναφορά στα πρόβατα και τον ποιμένα παραπέμπει στις ανάλογες παραβολές του Χριστού, που βρίσκονται στο Ματθ. 18, 12-13, και Ιω., κεφ. 10.

Ζ) Α΄ Πέτρ. 3, 18-22: «…ότι και Χριστός άπαξ περί αμαρτιών έπαθε, δίκαιος υπέρ αδίκων, ίνα ημάς προσαγάγη τω Θεώ, θανατωθείς μεν σαρκί, ζωοποιηθείς δε πνεύματι· εν ω και τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν, απειθήσασί ποτε, ότε απεξεδέχετο η του Θεού μακροθυμία εν ημέραις Νώε κατασκευαζομένης κιβωτού, εις ην ολίγαι, τούτ’ έστιν οκτώ ψυχαί, διεσώθησαν δι’ ύδατος. ό αντίτυπον νυν και ημάς σώζει βάπτισμα, ου σαρκός απόθεσις ρύπου, αλλά συνειδήσεως αγαθής επερώτημα εις Θεόν, δι’ αναστάσεως Ιησού Χριστού, ος εστιν εν δεξιά του Θεού πορευθείς εις ουρανόν, υποταγέντων αυτω αγγέλων και εξουσιών και δυνάμεων».

ΣΧΟΛΙΑ: Ο Χριστός όντως υπέστη τα πάθη Του, για να μας προσαγάγει (οδηγήσει) στο Θεό, άρα τα πάθη του Χριστού είναι εκείνα που έσωσαν την ανθρωπότητα. Με το πνεύμα Του πήγε και κήρυξε «τοις εν φυλακή πνεύμασι»: η κάθοδός Του δηλαδή στον Άδη σήμαινε την ένωση των προ Χριστού ψυχών με τις μετά Χριστόν, καθώς ο Κύριος κήρυξε στον Άδη, όπως είχε κάνει και στη Γη, σώζοντας ακόμη και τους αρχαίους νεκρούς. Τέλος, το βάπτισμα μας σώζει λόγω της αναστάσεως του Χριστού, ο οποίος βρίσκεται στα δεξιά του Θεού (προφητεία του Ψαλμού 109, 1, «είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου κάθου εκ δεξιών μου…», και αναφορές σε Μάρκ. 16, 19, Πράξ. 7, 55-56, προς Εβραίους, 1, 3) και σ’ Αυτόν υποτάσσονται και οι αγγελικές δυνάμεις.

Η) Α΄ Πέτρ. 4, 11: «ει τις λαλεί, ως λόγια Θεού· ει τις διακονεί, ως εξ ισχύος, ης χορηγεί ο Θεός· ίνα εν πάσι δοξάζηται ο Θεός δια Ιησού Χριστού, ώ εστίν η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν».

Στο στίχο αυτό η δόξα και το κράτος φαίνεται ότι αποδίδονται στο Χριστό, όχι «στο Θεό», πράγμα που αποτελεί πολύ ισχυρή αναφορά στη Θεότητα του Χριστού.

Η. Η διδασκαλία του στη β΄ καθολική επιστολή

Το αρχαίο κείμενο της Β΄ Πέτρου είναι εδώ: http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/peter_2/default.asp. Η γνησιότητά της (δηλαδή ότι είναι στ’ αλήθεια γραμμένη από τον απόστολο Πέτρο) αμφισβητήθηκε κατά κόρον από νεότερους φιλολόγους, κυρίως προτεστάντες και παπικούς. Οι λόγοι που προβάλλουν είναι φιλολογικοί:

Α) Ο συντάκτης της Β΄ Πέτρου δίνει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, γνωστά από τα ευαγγέλια, ενώ στο Β΄ Πέτρ. 3, 1, αναφέρει και την επιστολή του ως «δευτέρα» (με σαφή υπαινιγμό στην Α΄ Πέτρου), σα να προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του ότι είναι ο απόστολος Πέτρος. Αυτό θεωρήθηκε «ύποπτο», δεδομένου ότι στην Α΄ Πέτρου ο απόστολος δεν δίνει καθόλου αυτοβιογραφικά στοιχεία – δε χρειάζεται να πείσει κανένα, αφού ο ίδιος ξέρει ότι στ’ αλήθεια είναι ο Πέτρος. Το επιχείρημα αυτό βέβαια δεν είναι ακαταμάχητο. Αν όμως υποθέσουμε ότι το δεχτούμε, συνηγορεί υπέρ της γνησιότητας της Α΄ Πέτρου, που δεν έχει τέτοια στοιχεία.

Β) Η Β΄ Πέτρου αναφέρει πράγματα που θεωρήθηκαν μεταγενέστερα από την εποχή του αποστόλου Πέτρου: μιλάει π.χ. για διωγμούς (που όμως μπορεί να είναι διώξεις από πλευράς των Ιουδαίων ή ανεπίσημες πρώτες διώξεις από ειδωλολάτρες), για τις επιστολές του αποστόλου Παύλου έτσι, που μοιάζει να έχει υπόψιν του κάποια συλλογή (Β΄ Πέτρ. 3, 15-16), την οποία ήδη κάποιοι είχαν αρχίσει να παρερμηνεύουν. Και αυτός ο λόγος δεν είναι πολύ ισχυρός, διότι οι περιοχές, όπου απευθύνεται η Β΄ Πέτρου (οι ίδιες με την Α΄ Πέτρου, αφού, όπως είπαμε, αναφέρεται ως «δευτέρα»), είχαν δεχτεί επιστολές του Παύλου (προς Γαλάτας, Εφεσίους, Κολοσσαείς, Α΄ και Β΄ προς Τιμόθεον, Τίτον και Φιλήμονα), πράγμα που προφανώς ο Πέτρος γνώριζε.

Γ) Στη Β΄ Πέτρου φαίνεται ότι οι χριστιανοί άρχισαν να αμφιβάλλουν για το χρόνο της ημέρας του Κυρίου (δευτέρας παρουσίας του Χριστού), ενώ στην Α΄ Πέτρου θεωρούσαν ακόμη ότι θα συμβεί από μέρα σε μέρα, συνεπώς μεταξύ των δύο επιστολών ασφαλώς παρεμβάλλονται κάποια χρόνια. Και αυτό όμως ακόμη δεν αποκλείει τη συγγραφή της από το ίδιο πρόσωπο.

Δ) Τέλος, το ύφος και το λεξιλόγιο της Β΄ Πέτρου διαφέρει εντελώς από της Α΄ Πέτρου, πράγμα όμως που επίσης δεν αποδεικνύει τίποτε, γιατί στην αρχαιότητα, ως γνωστόν, τα κείμενα γράφονταν μέσω γραμματέα και συχνά έπαιρναν στοιχεία από το δικό του ύφος (στην Α΄ Πέτρου, 5, 12, π.χ. ρητά αναφέρεται ως γραμματέας του Πέτρου ο Σιλουανός).

Η διδασκαλία του αποστόλου στη Β΄ Πέτρου, έτσι κι αλλιώς, δεν διαφέρει από αυτήν στην Α΄ Πέτρου, γι’ αυτό και το πρόβλημα της γνησιότητάς της δεν αλλάζει τίποτε απολύτως από τα συμπεράσματα του παρόντος άρθρου. Θα μπορούσα και να την παραλείψω εντελώς, αλλά δεν το κάνω, για να μη θεωρηθεί ότι «συγκαλύπτω» το ζήτημα.

Κατά τη γνώμη μου, η Β΄ Πέτρου είναι γνήσια, διότι αλλιώς δεν θα είχε περιληφθεί στην ΚΔ. Εξάλλου, αν και αναφέρεται ρητά πρώτη φορά από τον Ωριγένη (ο οποίος επισημαίνει και τις αμφιβολίες κάποιων ήδη από τότε), υπάρχουν υπαινιγμοί σ’ αυτήν και κοινή ορολογία σε κείμενα πρωτοχριστιανών συγγραφέων, όπως ο Κλήμης Ρώμης, ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, η νόθα «Επιστολή Βαρνάβα», ο άγιος Ιουστίνος και ο Θεόφιλος Αντιοχείας (βλ. λεπτομέρειες στο Παν. Ν. Τρεμπέλα, καθηγητή πανεπιστημίου Αθηνών, «Υπόμνημα εις τας Επιστολάς της Κ. Διαθήκης», τόμ. Γ΄, 3η έκδ., Αθήνα 1982).

Αν όμως υποθέσουμε, για χάρη της συζήτησης, ότι θεωρήσουμε αμφίβολη τη γνησιότητά της, τότε μας προσφέρει σοβαρά τεκμήρια για τη γνησιότητα της Α΄ Πέτρου, των ευαγγελίων και των επιστολών του Παύλου.

Της Α΄ Πέτρου, επειδή το νόθο ακολουθεί και μιμείται το γνήσιο και όχι ένα άλλο νόθο. Των ευαγγελίων, γιατί αναφέρει στοιχεία από τα ευαγγέλια (π.χ. τη μεταμόρφωση του Χριστού, Β΄ Πέτρ. 1, 16-18, που περιγράφεται στα Ματθ. 17, 1-13, Μάρκ. 9, 2-13, Λουκ. 9, 28-36, και το λόγο του Χριστού «η ημέρα Κυρίου θα έρθει σαν κλέφτης μέσα στη νύχτα», Β΄ Πέτρ. 3, 10, που αναφέρεται και από τον Παύλο στην Α΄ προς Θεσσαλονικείς, 5, 2, και Ματθ. 24, 42-44), και των επιστολών του Παύλου λόγων της αναφοράς τους στο Β΄ Πέτρ. 3, 15-16. Επειδή η Β΄ Πέτρου, ακόμη κι αν είναι νόθα, είναι σίγουρα γραμμένη το αργότερο στις αρχές του 2^ου αιώνα (δηλ. περί το 100 ή και νωρίτερα), αλλιώς δεν θα μπορούσε να περαστεί ως γνήσια στα μέσα του 2^ου αιώνα, συνεπώς η μαρτυρία της για τα λοιπά βιβλία της ΚΔ (τα οποία θεωρεί γνήσια, γι’ αυτό και «αντιγράφει από αυτά») είναι πάρα πολύ πρώιμη.

Αν ωστόσο η Β΄ Πέτρου είναι γνήσιο έργο του Πέτρου (όπως θεωρεί η Εκκλησία και γι’ αυτό την εντάσσει στην ΚΔ), τότε ο Πέτρος δεν αντιγράφει από τα ευαγγέλια κ.τ.λ., αλλά παραθέτει στ’ αλήθεια τις προσωπικές του μαρτυρίες, οι οποίες παράλληλα είναι καταγεγραμμένες και στα ευαγγέλια.

Η διδασκαλία του Πέτρου στη δεύτερη επιστολή του, όπως είπαμε, δεν διαφέρει από αυτήν στην Α΄ Πέτρου. Σημαντικό «νέο» στοιχείο, που περιέχει, είναι η αναλυτικότερη αναφορά στη Δευτέρα παρουσία του Χριστού και στο «καινούργιο σύμπαν» που θα ακολουθήσει και θα συνεχιστεί στην αιωνιότητα (Β΄ Πέτρου, ιδίως κεφ. 2 και 3)

Γι’ αυτό, αρκούμαι να παραθέσω δύο μόνο σημεία:

Α) Β΄ Πέτρ. 1, 1: «Συμεών Πέτρος, δούλος και απόστολος Ιησού Χριστού, τοις ισότιμον ημίν λαχούσι πίστιν εν δικαιοσύνη του Θεού ημών και σωτήρος Ιησού Χριστού». Στον αρχικό αυτό στίχο, ο απόστολος αναφέρει τον εαυτό του ως δούλο του Ιησού Χριστού (συνεπώς θεωρεί Θεό το Χριστό), ενώ παρακάτω Τον αναφέρει ξεκάθαρα ως Θεό και σωτήρα. Η αναφορά αυτή («του Θεού ημών») γίνεται στο Χριστό και όχι στον Πατέρα, γιατί ιδού πώς μιλάει στο στ. 2, όπου η αναφορά περιλαμβάνει και τους δύο: «χάρις υμίν και ειρήνη πληθυνθείη εν επιγνώσει του Θεού και Ιησού του Κυρίου ημών».

Β) Το τέλος της επιστολή (Β΄ Πέτρ. 3, 18): «αυξάνετε δε εν χάριτι και γνώσει του Κυρίου ημών και σωτήρος Ιησού Χριστού. Αυτώ η δόξα και νυν και εις ημέραν αιώνος· αμήν». Εδώ ο άγιος όχι μόνο χαρακτηρίζει τον Ιησού Κύριο και σωτήρα μας, αλλά και Του αποδίδει «τη δόξα» «και νυν και εις ημέραν αιώνος». Η δοξολογία αυτή δεν μπορεί να αναφέρεται παρά μόνο στο Θεό.

Θ. Η περίφημη «διαφωνία» του με τον απόστολο Παύλο

Το στιγμιότυπο της διαφωνίας Παύλου και Πέτρου περιγράφεται από τον Παύλο στην προς Γαλάτας, 2, 11-14. Ευρισκόμενος ο Πέτρος στην Αντιόχεια, όταν ήρθαν από τα Ιεροσόλυμα μερικοί φανατικοί ιουδαιοχριστιανοί, για να μην τους σκανδαλίσει και να αποφύγει τη διαμάχη εναντίον τους έπαψε να τρώει μαζί με τους πρώην ειδωλολάτρες χριστιανούς (που δεν είχαν κάνει περιτομή). Η τακτική του αυτή παρέσυρε τον άγιο απόστολο Βαρνάβα και άλλους. Τότε ο Παύλος τον έλεγξε για υποκρισία, επειδή δίστασε να εφαρμόσει ανοιχτά και δημόσια την απόφαση της αποστολικής συνόδου, για να μη συγκρουστεί με τους ιουδαιοχριστιανούς.

Στο επεισόδιο αυτό είναι φανερό ότι δίκιο είχε ο Παύλος. Είναι όμως επίσης φανερό ότι η στάση του Πέτρου, που βρέθηκε σε ανθρώπινη αδυναμία, δεν αναιρεί αυτά που ο ίδιος είχε εισηγηθεί στην αποστολική σύνοδο, ούτε ακυρώνει τις αποφάσεις της συνόδου, ούτε όμως και θίγει την αξιοπιστία της διδασκαλίας του για το Χριστό και τη σωτηρία. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Πέτρος δεν φαίνεται πουθενά να αντέδρασε στα λόγια του Παύλου, ούτε μαρτυρείται από καμία πηγή κάποια απάντησή του ή διαμάχη του με τον άλλο άγιο απόστολο. Το επεισόδιο αυτό δεν έπαιξε κανένα απολύτως ρόλο στην πορεία της Εκκλησίας, ούτε επηρέασε την ενότητά της ή τη διδασκαλία της.

Συμπεράσματα

Στη διδασκαλία του αγίου αποστόλου Πέτρου, που καταγράφεται στην Καινή Διαθήκη, περιλαμβάνονται πολλά θέματα που καταρρίπτουν θεμελιώδεις ισχυρισμούς του Ισλάμ. Τέτοια είναι:

• ξεκάθαρες αναφορές στη θεότητα του Χριστού,
• ρητές αναφορές στη σταύρωση και την ανάστασή Του καθώς και στη σωστική σημασία τους,
• ο χαρακτηρισμός Του ως Κυρίου και Σωτήρα,
• η ερμηνεία των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης ως αναφερόμενες στον Ιησού και όχι (όπως αιώνες αργότερα θα ισχυριστούν οι μουσουλμάνοι) στο Μωάμεθ,
• η εισήγηση του αποστόλου, στην αποστολική σύνοδο, για απαλλαγή των εξ εθνικών χριστιανών από την υποχρέωση τήρησης του μωσαϊκού νόμου, που οδήγησε στην ουσιαστική κατάργηση του μωσαϊκού νόμου στην πράξη, μια και είχε ξεπεραστεί από τη νέα εν Χριστώ πραγματικότητα,
• αναφορές στο βάπτισμα και τη σωστική σημασία του, καθώς και στη θεία Μετάληψη, κ.λ.π.

Μήπως πλανήθηκε ο άγιος απόστολος; Δε μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο, διότι τότε πλανήθηκαν όχι μόνον όλοι οι απόστολοι, αλλά και ο ίδιος ο Χριστός, που (κατά τους Μουσουλμάνους) τον χαρακτήρισε θεμέλιο της Εκκλησίας Του.

Μήπως απομένει μια τελευταία ελπίδα, να μην είναι η αληθινή διδασκαλία του αποστόλου Πέτρου όλα αυτά; Ούτε αυτή η ελπίδα απομένει, μουσουλμάνοι αδελφοί μου. Και τούτο, όχι μόνον γιατί οι Πράξεις των Αποστόλων και οι επιστολές Πέτρου (ιδίως η Α΄, αν έχετε αμφιβολίες για τη Β΄) είναι αδιαμφισβήτητες αυθεντικές καταγραφές της διδασκαλίας του από την εποχή, αλλά και διότι, αν ήταν αλλιώς, κάπου θα είχε διασωθεί κάποια άλλη «αυθεντική διδασκαλία» αποδιδόμενη στον απόστολο Πέτρο. Κάτι τέτοιο όμως πουθενά δεν υπάρχει ούτε μαρτυρείται ότι υπήρξε ποτέ.

Οι Πράξεις των Αποστόλων δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ από την αρχαία Εκκλησία. Το ύφος τους είναι ακριβώς το ίδιο με του κατά Λουκάν ευαγγελίου. Είναι γραμμένες από άνθρωπο σύγχρονο με τα γεγονότα που περιγράφει, αυτόπτη μάρτυρα σε πολλά απ’ αυτά, τα οποία αφηγείται σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο (τα λεγόμενα «ημείς εδάφια», π.χ. Πράξ. 16, 11-18. 20, 13-16. 21, 1-18). Είναι έργο του ευαγγελιστή Λουκά και γράφτηκαν πιθανότατα πριν το 65 μ.Χ., αφού δεν περιγράφουν το διωγμό του Νέρωνα. Γράφτηκαν λοιπόν ενώ ο απόστολος Πέτρος ήταν ακόμη ζωντανός. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι έγιναν ευρύτερα γνωστές λίγα χρόνια μετά τη συγγραφή τους (αφού ο Πέτρος είχε σταυρωθεί), ήταν πολύ κοντά στα γεγονότα για να μπορούν να περάσουν μια πλαστή εικόνα της διδασκαλίας του Πέτρου (αποδεκτής μάλιστα από όλους τους αποστόλους), και μάλιστα σε τέτοια έκταση, και να κατορθώσουν να επιβάλουν αυτή την εικόνα σε όλη την Εκκλησία χωρίς κανείς να αντιδράσει και χωρίς να διασωθεί το παραμικρό ίχνος, ούτε η παραμικρή μαρτυρία γι’ αυτό. Κάθε τέτοια προσπάθεια, πλαστογράφησης της διδασκαλίας των αποστόλων, θα έπεφτε στο κενό. (Υπ’ όψιν ότι οι «διαφορετικές διδασκαλίες» των διαφόρων αιρέσεων, που συνιστούσαν πλαστογραφίες και όντως έπεσαν στο κενό, ούτε διαφοροποιούν κάτι στη διδασκαλία του αποστόλου Πέτρου, ούτε και δικαιώνουν σε κάτι τις ιδέες που διακήρυξε αργότερα το Ισλάμ).

Φοβούμαι τώρα ότι ίσως κάποιοι αρχίσουν να ρίχνουν λάσπη στον απόστολο Πέτρο, για να μειώσουν την αξιοπιστία του, γράφοντας ότι δήθεν «δε μπορεί να είναι αληθινά θεόπνευστος και άγιος κάποιος που αρνήθηκε τρεις φορές τον Ιησού».

Αν γραφτεί κάτι τέτοιο, αυτόματα συνιστά παραδοχή της σταύρωσης του Χριστού ως ιστορικού γεγονότος (πράγμα αντίθετο με το Κοράνι, που ισχυρίζεται ότι δε σταυρώθηκε), αφού η άρνηση του Πέτρου συνέβη κατά τη δίκη, που κατέληξε στη σταύρωση του Ιησού. Θα πρέπει όμως να τονίσω ότι ο Πέτρος μετανόησε, «έκλαυσε πικρώς» (Ματθ. 29, 75) και αποκαταστάθηκε στο αποστολικό αξίωμα (Ιω. 21, 15-18). Γι’ αυτό και ο άγγελος, που διακήρυξε την ανάσταση στις μυροφόρες, είπε: «Πείτε στους μαθητές του και στον Πέτρο, ότι θα τους συναντήσει στη Γαλιλαία» (Μάρκ. 16, 7), επειδή ήξερε ότι ο Πέτρος θα ντρέπεται να τον αντικρίσει, λόγω της άρνησης.

Η αποκατάσταση του μετανοημένου αρνητή Πέτρου στο αποστολικό αξίωμα (όπως και η ανάδειξη του πρώην διώκτη Παύλου σε μέγα απόστολο και τελικά μάρτυρα για το Χριστό) είναι και η ακατανίκητη ελπίδα όλων εκείνων, που σε στιγμή αδυναμίας αρνήθηκαν το Χριστό: είναι η βέβαιη υπόσχεση του Κυρίου Ιησού ότι τους περιμένει με αγάπη, για να τους δεχτεί πίσω με ανοιχτές αγκάλες, μόλις βρουν το θάρρος να επιστρέψουν.

Επειδή ο Κύριος γνώριζε και την άρνηση του Πέτρου (του την προανάγγειλε, Ματθ. 26, 31-35) και τη μετάνοια και αποκατάστασή του, ορθά τον χαρακτήρισε «θεμέλιο της Εκκλησίας Του». Επίσης προείπε το μαρτυρικό του θάνατο (Ιω. 21, 18), που συνέβη, ως γνωστόν, στη Ρώμη κατά το διωγμό των χριστιανών από το Νέρωνα: εκεί ο άγιος σταυρώθηκε, ζήτησε δε ο ίδιος να σταυρωθεί ανάποδα, θεωρώντας ότι δεν είναι άξιος να πεθάνει με τον ίδιο τρόπο που πέθανε και ο αγαπημένος του Δάσκαλος. Συνεπώς, η θλίψη για το στιγμιαίο κλονισμό του (την άρνηση του Χριστού) βασάνιζε τη συνείδησή του μέχρι το τέλος.

Τέλος είπα; Δεν υπάρχει τέλος, μόνο ο αιώνιος παράδεισος για τους αγίους του Θεού και η ελπίδα του παραδείσου εν Χριστώ, για μας τους αρχάριους και γεμάτους ελαττώματα πιστούς Του. Αμήν.

Η μουσουλμανική «ανοχή» προς τους μη-μουσουλμάνους

Στο άρθρο αυτό συνοψίσαμε για σας τα όσα είπε πρόσφατα στο πρόγραμμα “Shariah and Life” («Σαρία και ζωή») στο al-Jazeera TV ο σεΐχης Yusuf al-Qaradawi, εξηγώντας σε ένα μουσουλμανικό κοινό ότι το Ισλάμ είναι μια θρησκεία ανοχής.

Ο Δρ al-Qaradawi ξεκίνησε τις παρατηρήσεις του αναφέροντας δύο κορανικούς στίχους: Ο πρώτος ήταν από τη sura Hud (11:118), όπου ο Μουχάμμαντ είπε ότι ο Αλλάχ θα μπορούσε να κάνει όλους τους ανθρώπους μουσουλμάνους, αν ήθελε. Ένας παρόμοιος στίχος βρίσκεται στη Yunus (10:99), όπου ο Αλλάχ υπενθύμισε στον Μουχάμμαντ ότι δεν θα μπορούσε να αναγκάσει τους ανθρώπους να γίνουν μουσουλμάνοι, δεδομένου ότι ο Αλλάχ ο ίδιος δεν το είχε κάνει.

Υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να θυμάστε όταν ακούτε τέτοια κείμενα. Το πρώτο είναι ότι συνήθως γράφτηκαν στη Μέκκα, πριν ο Μουχάμμαντ γίνει στρατιωτικός ηγέτης, όταν στηριζόταν μόνο στο κήρυγμα του για να προσελκύσει οπαδούς (το αποτέλεσμα ήταν μια θεαματική αποτυχία). Μουσουλμάνοι μελετητές έχουν συμφωνήσει καθ’ όλη τη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας ότι πολλά, αν όχι όλα αυτά τα «ανεκτικά» εδάφια καταργήθηκαν από τα μεταγενέστερα και πιο μαχητικά τμήματα του Κορανίου τα γραμμένα στη Μεδίνα.

Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι οι στίχοι μέσα στο γενικό τους πλαίσιο συχνά διδάσκουν το αντίθετο της ανοχής και του ελέους. Η επόμενη στροφή στην Hud υπενθυμίζει στους ανθρώπους ότι οι μη-μουσουλμάνοι θα ριχτούν στην κόλαση, και οι στίχοι της σούρα Yunus πριν και μετά από τοεν λόγω απόσπασμα ενημερώνουν τους μη-μουσουλμάνους ότι θα είναι οι τελικοί χαμένοι και τα αντικείμενα της οργής του Αλλάχ.

Το τρίτο πράγμα που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η πρωταρχική διδασκαλία του Μουχάμμαντ ήταν ότι μόνο το Ισλάμ είναι αποδεκτό από τον Αλλάχ. Το Al-Imran, ένα κεφάλαιο του Κορανίου που γράφτηκε αργότερα στη Μεδίνα, το αναφέρει αυτό στο 3:19, και στους γύρω στίχους περιγράφει το μαρτύριο των μη-μουσουλμάνων στη μετά θάνατον ζωή. Ο Αλλάχ μπορεί να επιτρέπει σε κάποιους να μην είναι μουσουλμάνοι, και σε ορισμένες περιπτώσεις, εμποδίζει κάποιους από το να δεχτούν το Ισλάμ, αλλά όλοι αυτοί θα καταλήξουν να υποφέρουν στην κόλαση.

Ο Δρ al-Qaradawi συνέχισε με την ανάλυσή του για την «μουσουλμάνικη ανοχή». Όπως συμβαίνει πάντα, μίλησε από την πλευρά του κανόνα της πλειοψηφίας, την άνετη θέση όσων βρίσκονται στην εξουσία. Οι Μουσουλμάνοι βλέπουν συνήθως την πραγματικότητα μόνο από την πλευρά τους· δεν μιλούσε από τη σκοπιά ενός Κόπτη στην Αίγυπτο, ενός καθολικού στο νότιο Σουδάν, ενός Εβραίου στην Καζαμπλάνκα, ή ενός Χαλδαίου στη Μοσούλη. Είναι κάπως σαν να ακούμε έναν Αμερικάνο ιδιοκτήτη δούλων να μιλά για τα ωφέλη της δουλείας των δούλων του, αντί να τους επιτρέπει να πουν τις δικές τους ιστορίες.

Σύμφωνα με τον al-Qaradawi, οι Μουσουλμάνοι πάντα αντιμετωπίζουν με το μεγαλύτερο έλεος αυτούς τους τυχερούς ανθρώπους στους οποίους έφεραν το φως του Ισλάμ. Ποτέ δεν προσπάθησαν να εξαφανίσουν αυτούς τους ανθρώπους ή τις πεποιθήσεις τους (αυτό είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε, με βάση τη συνολική εξαφάνιση των Χριστιανών και των Εβραίων της Αραβίας, η των Ζωροαστρών του Ιράν, και των Βουδιστών του Αφγανιστάν). Το μεγαλύτερο παράδειγμα της ανοχής των  μουσουλμάνων, σύμφωνα με τον Σεΐχη, είναι ότι το Ισλάμ επιτρέπει σε χριστιανές και Εβραίες γυναίκες να παντρεύονται άντρες μουσουλμάνους. Αγνοεί το γεγονός ότι τα παιδιά αυτών των γάμων θα πρέπει να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, ότι οι μουσουλμάνες γυναίκες δεν επιτρέπεται να παντρευτούν μη μουσουλμάνους άνδρες, και ότι σε περίπτωση διαζυγίου ή θανάτου του συζύγου οι μη μουσουλμάνες σύζυγοι δεν επιτρέπεται να τον κληρονομήσουν. Η απλή αλήθεια είναι ότι οι γάμοι μεταξύ των μη-μουσουλμάνων γυναικών και των μουσουλμάνων συζύγων τους δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αυξάνουν τη μουσουλμανική δύναμη και επιρροή.

Στη συνέχεια στην εκπομπή παίχτηκε απόσπασμα με τον Λιβανέζο καθηγητή χριστιανικής φιλοσοφίας Mushir Aoun. Ο Aoun υποστήριξε ότι η «ανοχή» είναι ένας ψευδεπίγραφος όρος στον αραβικό κόσμο, διότι το μόνο που σημαίνει είναι ότι η πλειοψηφία επιτρέπει στη μειοψηφία να έχει κάποια δικαιώματα, είτε πρόκειται για τη θρησκευτική μειονότητα των Αράβων χριστιανών ή για την πολιτική μειονότητα του Αράβων κοσμικών. Η ανοχή, σύμφωνα με τον Aoun, δεν μπορεί ποτέ να επιλύσει τις εντάσεις που υπάρχουν στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο, διότι η ανοχή ξεκινά με την προϋπόθεση ότι η πλειοψηφία κατέχει την αλήθεια και είναι πρόθυμη να παραχωρήσει ορισμένη από αυτή την αλήθεια, προς όφελος της μειονότητας. Η μόνη λύση σύμφωνα με τον καθηγητή, είναι να οικοδομήσουμε ένα ίδρυμα χωρίς θρησκευτική επιρροή που δίνει απόλυτη ισότητα σε όλους τους ανθρώπους.

Ο σεΐχης έκλεισε το πρόγραμμα επαναλαμβάνοντας απλώς αυτό που είχε πει πριν από την παρέμβαση του καθηγητή: ότι το Ισλάμ δίνει δικαιώματα σε μη-μουσουλμάνους που ζουν σε μουσουλμανικές κοινωνίες. Δεν μας είπε βέβαια πόσο περιορισμένα είναι τα δικαιώματα αυτά, ούτε κάτω από ποιες προϋποθέσεις δίνονται… Φαίνεται ότι η έννοια του να ζουν όλοι οι άνθρωποι, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Εβραίοι, ή άθεοι, με απόλυτη ισότητα δικαιωμάτων σε μια κοινωνία όπου οι μουσουλμάνοι είναι πλειοψηφία, είναι κάτι που ο Yusuf al-Qaradawi και οι λοιποί αυθεντικοί ισλαμιστές δεν μπορούν καν να κατανοήσουν.

Η ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΛΑΜ-4: ΒΙΑΣΜΟΙ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ

Ο Άχμαντ Ελντίν αποφάσισε να απαντήσει στην απάντησή μας σχετικά με την παιδοφιλία στη Βίβλο.

Κατ’ αρχήν χαιρόμαστε που σιωπηρά παραδέχεται ότι στο προηγούμενο άρθρο του έγραφε ανοησίες, και που δεν επανήλθε σε αυτές. Μιλάμε για τα σημεία όπου τον διορθώσαμε:

1)       αναφορικά με τη Βιβλική ορολογία, για την οποία έχει μεσάνυχτα. Περί αυτού του εξηγήσαμε ότι το «Κρατήστε τες για τους εαυτούς σας» σημαίνει «κρατήστε τις ζωντανές» σε αντίθεση με το «Για τον Θεό» που σημαίνει «σκοτώστε τες».

2)      Αναφορικά με τη διαφορά στο ντύσιμο των γυναικών της εποχής. Ο φίλος μας ισχυριζόταν ότι για να καταλάβουν οι Ισραηλίτες ποιες κρατούμενες ήταν παρθένες και ποιες όχι, θα έπρεπε να τις βιάσουν όλες και όποια δεν έβρισκαν παρθένα να τη σκότωναν! Σε αυτό εξηγήσαμε στον παραληρούντα απολογητή ότι ««Ειδικά σε εκείνη την αρχαία εποχή» ήταν που ξεχώριζαν οι παρθένες από τις παντρεμένες, όπως επίσης από τις χήρες και τις πόρνες, γιατί αυτές οι τάξεις θηλέων είχαν διακριτικά στην εμφάνισή τους, δηλ. διαφορετική ενδυμασία, κομμώσεις και κοσμήματα. Αν σήμερα η παντρεμένη και η ανύπαντρη γυναίκα ξεχωρίζουν μόνο από τη βέρα (στους Χριστιανούς) τότε υπήρχαν ένα σωρό διακριτικά που επέτρεπαν σε όσους έβλεπαν μια γυναίκα να ξεχωρίσουν την θεση της μέσα στην κοινωνία και να της φερθούν ανάλογα.»

Είναι λοιπόν παρήγορο, που στην επόμενη απάντησή του ο μουσουλμάνος απολογητής δεν κατέφυγε στις ίδιες ανοησίες. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι συνετίστηκε. Απλά προχώρησε σε άλλες, που ίσως είναι και μεγαλύτερες. Ας δούμε αναλυτικά την «απάντηση» που μας ετοίμασε κι αυτή τη φορά:

«Ο greekmurtad στην προσπάθεια του να απαντήσει το άρθρο μου που δείχνω την παιδοφιλία της Άγιας Γραφής ομολογεί ότι δεν βρίσκει τίποτα το κακό όταν ένας ιερέας παίρνει σκλάβα μια μικρή κοπέλα για να τον υπηρετεί και να εκτελεί καθήκοντα. Λέει:

«Λογικά θα ανατρέφονταν ως προσήλυτες μέσα στις οικογένειες των ιερέων. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ίσως να εκτελούσαν καθήκοντα σκλάβων,»

Ξεκινάει ο φίλος μας τα γνωστά κόλπα, να προσπαθεί να προκαταβάλει τον αναγνώστη από τις πρώτες παραγραφους. Αυτό που γράφουμε είναι ακριβώς αυτό που γράψαμε: Ότι λογικα θα ανατρέφονταν ως προσήλυτες, αφού αποκλείεται να τους επέτρεπαν οι ιερείς του Γιαχβέ να ασκούν κάποια ειδωλολατρική θρησκεία. Κάναμε επίσης και μια υπόθεση, στα πλαίσια της λογικής πάντα: ότι ίσως εκτελούσαν καθήκοντα σκλάβων. Δεν είπαμε ότι αυτό είναι καλό, ούτε ότι είναι κακό. Οι υπόλοιπες «διαπιστώσεις» του Άχμαντ είναι τρίχες.

Αλλά ας συνεχίσουμε να παρακολουθούμε το συλλογισμό του:

Όλα αυτά τα αναφέρει για τις κοπέλες που κάνει αναφορά το χωρίο της «αγίας» γραφής:

«και τώρα, θανατώστε από τα παιδιά όλα τα αρσενικά, θανατώστε ακόμα και όλες τις γυναίκες, όσες γνώρισαν άνδρα, που κοιμήθηκαν μαζί του·18. όλα, όμως, τα μικρά κορίτσια, όσα δεν γνώρισαν κοίτη άνδρα, φυλάξτε τα για τον εαυτό σας ζωντανά» ( Αριθμοί 31:17-18)

Δεν θα αναφερθώ βεβαίως στο γεγονός ότι ο greekmurtad δεν τόλμησε να δικαιολογήσει (και λογικό) τον θεό του (σύμφωνα για αυτόν τον Ιησού)

Και σύμφωνα με τον Άχμεντ Ελντίν, τον Αλλάχ! Αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει, όλα αυτά τα οποία ο Άχμεντ Ελντίν καταλογίζει στον Θεό της Βίβλου με ύφος δανεισμένο από αθέους και λοιπούς αρνητικά διακείμενους προς τις θρησκείες γενικώς, η θρησκεία του δέχεται ότι τα διέταξε στον Μωυσή ο Αλλάχ – που είναι ο πραγματικός θεός για τον Άχμαντ Ελντίν – για να τιμωρήσει δια των Εβραίων τους παγανιστές της Χαναάν. Δείτε το Κοράνι Σούρα 44, πώς μιλά για τους Ισραηλίτες:

44:30 «Και σώσαμε – τότε – τα παιδιά του Ισραήλ από την εξευτελιστική τιμωρία,  31 από τον Φαραώ γιατί ήταν υπερήφανος και παραβάτης. 32 Και τους διαλέξαμε τότε – εν επιγνώσει – πάνω απ’ όλα τα έθνη (κατά την εποχή τους) [σημείωση δική μας: αυτό το «κατά την εποχή τους» δεν υπάρχει στο Κοράνι, είναι προσθήκη των σχολιαστών] 33 Και τους δώσαμε από τα σημεία εκείνα που τους έκαναν (επανειλημμένα) να δοκιμαστούν φανερά.»

Προκαλούμε τον Άχμαντ Ελντίν να μας φέρει αποσπάσματα μεγάλων λογίων του Ισλάμ που να λένε πως ό,τι έκαναν οι Ισραηλίτες στη Χαναάν το έκαναν από μόνοι τους και όχι μετά από εντολές του Αλλάχ μέσω του Μωυσή. Αν δεν μπορεί να βρει, ας μη μας σκοτίζει υποδυόμενος τον δήθεν θιγόμενο από τις πράξεις των Ισραηλιτών στη Χαναάν.

Επίσης, ας κατηγορήσει, αν του βαστάει, τον Αλλάχ που έπνιξε άντρες, γυναίκες και μικρά παιδιά, ακόμη και ζώα, στον κατακλυσμό του Νώε, τον οποίο ο Μουχάμμαντ έβαλε στο Κοράνι ισχυριζόμενος ότι 83 άνθρωποι που έγιναν «μουσουλμάνοι» σώθηκαν. Ας κατηγορήσει τον Αλλάχ και για την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορρα, πόλεις με  μεγάλο πληθυσμό που σίγουρα περιείχε και παιδιά, καταστροφή που διέταξε κατά τους Χριστιανούς ο Λόγος που αργότερα ενσαρκώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού (αφού ως Λόγος του Θεού αυτός μιλά και στην Π.Δ.) και κατά τους Μουσουλμάνους ο Αλλάχ. Γιατί δεν το κάνει;

Γιατί πολύ απλά όλη αυτή η κριτική για τη δήθεν παιδοφιλία στη Βίβλο και τη θανάτωση των πληθυσμών  δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα προπέτασμα καπνού για να καλυφθεί η παιδοφιλία του Μουχάμμαντ που υποστηρίζεται από το Κοράνιο, οι ληστείες, δολοφονίες, γενοκτονίες και βιασμοί που διέπραξε ο Μουχάμμαντ και οι μπράβοι του, ο βάρβαρος πολεμικός χαρακτήρας του Κορανίου της Μεδίνα και άλλα μελανά σημεία του Ισλάμ. Ουσιαστικά ο φίλος μας εφαρμόζει εδώ την κλασική ισλαμική τακτική με τα παραπλανητικά (άσχετα) επιχειρήματα: «Προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή από το Ισλάμ σε άλλα θέματα.
Επιπλέον, υποθέτει ότι, εφόσον μπορέσει να αντικρούσει την Αγία Γραφή, τότε το Κοράνι θα κερδίσει εξ ορισμού. … Αλλά αυτό είναι λογικά εσφαλμένο. Δεν μπορείτε να αποδείξετε τη θέση σας αντικρούοντας τη θέση κάποιου άλλου. … Οι Μουσουλμάνοι πρέπει να αποδείξουν την ορθότητα του δικού τους βιβλίου.»

Συνεχίζουμε:

που καλεί στην παιδοκτονία.Αλλά είναι πραγματικά απίστευτο όταν χαρακτηρίζει τις γυναίκες αυτές που σκοτώθηκαν από εντολή θεού ότι ήταν πόρνες. Λέει:

«Το εδάφιο αναφέρεται στη θανάτωση των γυναικών που είχαν πορνεύσει με τους Ισραηλίτες»

και αυτό με την λογική του ψευτοαποστάτη, κάπως δικαιολογεί τον θάνατο τους. O greekmurtad δεν παρέθεσε καμία πηγή γιαυτην την συκοφαντία νομίζοντας έτσι ότι δικαιολόγησε τα αδικαιολόγητα.

Εδώ ο απολογητής πραγματικά μας κάνει να απορούμε. Από τη μια γράφει ότι οι γυναίκες σκοτώθηκαν με εντολή Θεού, μετά ότι ο θάνατός τους πρέπει να δικαιολογηθεί και πιο κάτω και πάλι ότι είναι αδικαιολόγητος. Μήπως έχει κάποιο πρόβλημα;

Να πούμε επίσης ότι ακόμα και η Π.Δ δεν χαρακτήρισε έτσι τις γυναίκες αυτές.

Η παραπάνω δήλωση δικαιώνει τις υποψίες μας, ότι ο φίλος μας ο Άχμαντ δεν διαβάζει ολόκληρη την Π.Δ. από μόνος του, αλλά τα αποσπάσματα που βρίσκει έτοιμα στα διάφορα προπαγανδιστικά βοηθήματα για Da’wa (προσηλυτισμό στο Ισλάμ). Γιατί θα πρέπει να φέρουμε πηγή για να αποδείξουμε αυτό που λέμε, αφού το γράφει το ίδιο το βιβλίο απ’ όπου παραθέτει, κι όποιος το διαβάζει το βλέπει;

Το κεφ. 31 των «Αριθμών» από το οποίο παραθέτει ο Άχμαντ Ελντίν, ξεκινάει με τον Θεό να ζητά από τους Ισραηλίτες να «πάρουν εκδίκηση» από τους Μαδιανίτες με πόλεμο.

1 ΚΑΙ ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας:

2 Κάνε την εκδίκηση των γιων Ισραήλ ενάντια στους Μαδιανίτες·

Παρακάτω, όταν οι Ισραηλίτες φέρνουν τις αιχμάλωτες, ο Μωυσής, ο μεγάλος προφήτης Μούσα σύμφωνα με τους μουσουλμάνους, λέει θυμωμένος:

14 Και ο Μωυσής θύμωσε εναντίον των αρχηγών του στρατεύματος, των χιλιάρχων, και των εκατοντάρχων, που ήρθαν από την παράταξη του πολέμου·

15 και ο Μωυσής τούς είπε: Αφήσατε ζωντανές όλες τις γυναίκες;

16 Δέστε, αυτές έγιναν αιτία στους γιους Ισραήλ, σύμφωνα με τη συμβουλή τού Βαλαάμ, να ανομήσουν ενάντια στον Κύριο, στην υπόθεση του Φεγώρ, και έγινε η πληγή επάνω στη συναγωγή τού Κυρίου·

17 και τώρα, θανατώστε από τα παιδιά όλα τα αρσενικά, θανατώστε ακόμα και όλες τις γυναίκες, όσες γνώρισαν άνδρα, που κοιμήθηκαν μαζί του·

18 όλα, όμως, τα μικρά κορίτσια, όσα δεν γνώρισαν κοίτη άνδρα, φυλάξτε τα για τον εαυτό σας ζωντανά·» κ.ο.κ.

Για κάποιο προηγούμενο επεισόδιο με αυτές τις γυναίκες μιλάει λοιπόν ο Μωυσής. Αυτό βρίσκεται στο κεφ. 25:

1 ΚΑΙ ο Ισραήλ έμεινε στη Σιττείμ· και ο λαός άρχισε να πορνεύει με τις θυγατέρες τού Μωάβ·

2 οι οποίες προσκάλεσαν τον λαό στις θυσίες των θεών τους· και ο λαός έφαγε, και προσκύνησε τους θεούς τους.

3 Και ο Ισραήλ προσκολλήθηκε στον Βέελ-φεγώρ· και άναψε η οργή τού Κυρίου ενάντια στον Ισραήλ.

4 Και ο Κύριος είπε στον Μωυσή: Πάρε όλους τους αρχηγούς τού λαού, και κρέμασέ τους μπροστά στον Κύριο, κατάντικρυ στον ήλιο· για να σηκωθεί από τον Ισραήλ η φλογερή οργή τού Κυρίου.

5 Και ο Μωυσής είπε στους κριτές τού Ισραήλ: Φονεύστε κάθε ένας τους δικούς του ανθρώπους, εκείνους που προσκολλήθηκαν στον Βέελ-φεγώρ.

6 Και δέστε, ένας από τους γιους Ισραήλ ήρθε φέρνοντας στα αδέλφια του μία γυναίκα Μαδιανίτισσα, μπροστά στον Μωυσή, και μπροστά σε ολόκληρη τη συναγωγή των γιων Ισραήλ, καθώς έκλαιγαν στη θύρα τής σκηνής τού μαρτυρίου.

7 Και όταν το είδε ο Φινεές, ο γιος τού Ελεάζαρ, γιου τού Ααρών, του ιερέα, σηκώθηκε από το μέσον της συναγωγής, και παίρνοντας στο χέρι του ένα μικρό δόρυ,

8 πήγε πίσω από τον άνθρωπο τον Ισραηλίτη στη σκηνή, και διαπέρασε και τους δύο, και τον άνθρωπο τον Ισραηλίτη, και τη γυναίκα μέσα από την κοιλιά της. Και η πληγή των γιων Ισραήλ σταμάτησε.

9 Κι εκείνοι που πέθαναν στην πληγή ήσαν 24.000.

10 Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας:

11 Ο Φινεές, ο γιος τού Ελεάζαρ, γιου τού Ααρών, του ιερέα, απέτρεψε τον θυμό μου από τους γιους Ισραήλ, καθώς έδειξε ζήλο για μένα ανάμεσά τους, και έτσι δεν εξολόθρευσα τους γιους Ισραήλ μέσα στη ζηλοτυπία μου·

12 γι’ αυτό, πες τους: Δέστε, εγώ του δίνω τη διαθήκη μου της ειρήνης·

13 κι αυτή θα είναι σ’ αυτόν και στο σπέρμα του ύστερα απ’ αυτόν, διαθήκη αιώνιας ιερατείας· επειδή, στάθηκε ζηλωτής υπέρ του Θεού του, και έκανε εξιλέωση για τους γιους Ισραήλ.

14 Και το όνομα του Ισραηλίτη που θανατώθηκε, εκείνου που θανατώθηκε μαζί με τη γυναίκα τη Μαδιανίτισσα, ήταν Ζιμβρί, γιος τού Σαλού, άρχοντα επίσημης οικογένειας ανάμεσα στους Συμεωνίτες.

15 Και το όνομα της γυναίκας τής Μαδιανίτισσας, που θανατώθηκε, ήταν Χασβί, θυγατέρα τού Σουρ, αρχηγού λαού, από επίσημη οικογένεια στη Μαδιάμ.

16 Και ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή, λέγοντας:

17 Πολεμάτε τους Μαδιανίτες, και πατάξτε τους·

18 επειδή, αυτοί σας πολεμούν με τις δολιότητές τους, με τις οποίες σας δολιεύτηκαν στην υπόθεση του Φεγώρ, και στην υπόθεση της Χασβί, της θυγατέρας τού Μαδιανίτη άρχοντα, της αδελφής τους, που θανατώθηκε την ημέρα τής πληγής για την υπόθεση του Φεγώρ.

Το βάλαμε ολόκληρο για να το δει ο φίλος μας, και να μην καταφεύγει στα αποσπάσματα από τα έτοιμα ισλαμικά προπαγανδιστικά εγχειρίδια, και μένει στο σκοτάδι.

Συνοπτικά: Οι Μαδιανίτες είχαν στείλει γυναίκες τις δικές τους και Μωαβίτισσες, μετά από σχέδιο που σκαρφίστηκε ο Βαλαάμ, να ταξιδέψουν σε μεγάλη απόσταση από την περιοχή τους, να ξελογιάσουν τους Ισραηλίτες και να τους παρασύρουν με σεξ και κατανάλωση ειδωλοθύτων (κρέατος και κρασιού τα οποία οι Ισραηλίτες είχαν στερηθεί για χρόνια στην έρημο), ώστε στη συνέχεια να προσκυνήσουν τον θεό τους Βέελ-φεγώρ (Βάαλ της Φεγόρ ή Πεόρ). Ο σκοπός πίσω από αυτό ήταν να χάσουν οι Ισραηλίτες την υποστήριξη του Θεού, εξαιτίας της ειδωλολατρίας που διέπραξαν, ώστε να μπορέσουν οι Μαδιανίτες να τους νικήσουν στη μάχη. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει λοιμός στους Ισραηλίτες και να πεθάνουν 24.000 άνδρες, αυτοί που πόρνευσαν με τις Μαδιανίτισσες και Μωαβίτισσες (αυτό δείχνει και ότι ο αριθμός των γυναικών που στάλθηκε ήταν μεγάλος). Την ώρα που ο κόσμος πέθαινε και κάποιοι θρηνούσαν τους νεκρούς, εμφανίστηκε ένας Ισραηλίτης, αρχηγός μιας οικογένειας Συμεωνιτών, με μια «θυγατέρα Μαδιανίτη άρχοντα», και πήγαν στη σκηνή (δεν διευκρινίζει ποια, τη δική του ή του Μαρτυρίου) όπου μέσα στο γενικό χαμό άρχισαν να επιδίδονται σε σεξ (όπως δείχνει ο τρόπος του θανάτου τους). Μετά την εκτέλεσή τους από τον Φινέες σταμάτησε ο λοιμός, και άρχισαν οι πολεμικές επιχειρήσεις κατά των Μαδιανιτών. Στο κεφ. 31 βλέπουμε ότι ο Βαλαάμ ήταν μαζί με την ηγεσία των Μαδιανιτών, καθώς εκείνος είχε σκαρφιστεί το σχέδιο με τις γυναίκες οι οποίες δεν πήγαν να ξελογιάσουν τους Ισραηλίτες σαπό μόνες τους, αλλά με εντολές από την ηγεσία τους.

«8 Και εκτός εκείνων που θανατώθηκαν, θανάτωσαν και τους βασιλιάδες τού Μαδιάμ, τον Ευί, και τον Ρεκέμ, και τον Σουρ, και τον Ουρ, και τον Ρεβά, πέντε βασιλιάδες τού Μαδιάμ· και τον Βαλαάμ, τον γιο τού Βεώρ, τον θανάτωσαν με μάχαιρα. «

Εδώ πρέπει να λάβουμε υπόψη πως δεν θανατώθηκαν όλοι οι Μαδιανίτες της Χαναάν, μια και αυτοί εμφανίστηκαν να πολεμούν τους Ισραηλίτες αργότερα, αλλά η ηγεσία που σκαρφίστηκε το κόλπο μαζί με τον Βαλαάμ, και οι γυναίκες που έλαβαν μέρος σε αυτό μαζί με τις οικογένειές τους, οι οποίοι ήταν όλοι στρατοπεδευμένοι κοντά στη Σιττείμ. Δεν τιμωρήθηκαν ούτε οι Μωαβίτες, επειδή το σχέδιο ήταν μαδιανιτικής έμπνευσης και αυτοί πείστηκαν να ακολουθήσουν.

Αυτά καταγράφονται και στον ψευδο-Φίλωνα (Pseudo-Philo/LAB 18:13) με τον Βαλαάμ να συμβουλεύει να εκπορνευθούν οι Μαδιανίτισσες με αυτό τον τρόπο, ώστε να αμαρτήσουν ενώπιον του Θεού τους οι Ισραηλίτες, να χάσουν την εύνοιά του και να πέσουν στα χέρια των Μαδιανιτών.

Ελπίζουμε μετά από αυτό το σύντομο μάθημα ο φίλος μας Άχμαντ Ελντίν να μην εκτεθεί ξανά, εκφέροντας κρίσεις για πράγματα στα οποία έχει μεσάνυχτα. Ας ασχοληθεί καλύτερα με θέματα που αναφέρονται στα δικά του βιβλία.

Μας λέει ο φίλος μας ακόμη ότι όλο το άρθρο μας «είναι μια προσωπική του γνώμη να μαζέψει τα ασυμμάζευτα για την αγία γραφή στο θέμα της παιδοφιλίας. Πάει ακόμα να αγνοήσει την ερμηνεία των Ραβίνων που εξηγούν ότι αυτές οι κοπέλες είναι ηλικίας 3 ετών οπου οι ιερείς μπορούν να έχουν ερωτικές σχέσεις. Θέλει να μας πει ότι αυτοί δεν ξέρουν και δεν ήταν μάρτυρες ενώ ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς γνώριζε καλύτερα και πόσο μάλλον ήταν μάρτυρας! Δεν γνωρίζω αν πρέπει να γελάσω με αυτόν το ψευτοαποστατη η να τον λυπηθώ για τον συλλογισμό του.»

Στη φράση «αυτές οι κοπέλες είναι ηλικίας 3 ετών οπου οι ιερείς μπορούν να έχουν ερωτικές σχέσεις» ο Άχμαντ ψεύδεται και πάλι υπονοώντας ότι οπωσδήποτε οι ιερείς ήρθαν σε σχέσεις με κοριτσάκια 3 ετών, πράγμα που ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ αλλά ούτε καν στο Ταλμούδ, το οποίο επικαλείται. Όπως είδαμε «το σχόλιο του ραββίνου Μπεν Γιοχάι, ότι «η προσήλυτη που έγινε προσήλυτη σε ηλικία μικρότερη από τριών ετών και μιας ημέρας, θεωρείται κατάλληλη να παντρευτεί ιερέα» σημαίνει ότι η κοπέλα που είχε γίνει προσήλυτη πριν φτάσει στην ηλικία που η Εβραιοπούλα υπάγεται στην ομάδα των ketannah (κορίτσια από 3 ετών και μιας ημέρας έως 12 ετών και μιας ημέρας) έχει το δικαίωμα να παντρευτεί κάποια στιγμή στη ζωή της μέλος της ιερατικής τάξης των Ιουδαίων, σε αντίθεση με τις κοπέλες που γίνονταν προσήλυτες σε μεγαλύτερη ηλικία και δεν το είχαν. Δεν σημαίνει όμως ότι οι ιερείς των Ιουδαίων ντε και καλά παντρεύονταν παιδάκια τριών ετών» ούτε ότι είχαν ερωτικές σχέσεις με όσες από τις προσήλυτες ήταν τόσο μικρές. Ο Άχμαντ επιμένει εδώ να εφαρμόζει τη λογική πλάνη που ονομάζεται «προσφυγή στην πιθανότητα»μια και κρίνει ότι τον εξυπηρετεί. Σε άλλα θέματα όμως, όπως σε χαντίθ που μιλούν ξεκάθαρα για σεξουαλική εκμετάλλευση αιχμαλώτων γυναικών οπό τζιχαντιστές  με τις ευλογίες του Μουχάμμαντ, κάνει την πάπια και προσπαθεί να τα διαψεύσει, έστω και αποτυχημένα.

Ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς γεννήθηκε το 20 π.Χ. και πέθανε το 70 μ.Χ. Οι Τανναΐτες ραββίνοι δίδαξαν στην περίοδο από 10 μ.Χ. έως και 220 μ.Χ. Είναι λοιπόν σχεδόν σύγχρονοι. Όσο ήταν μάρτυρες εκείνοι, άλλο τόσο ήταν και ο Φίλων. Το γιατί ο φίλος μας προτιμάει τις ερμηνείες των ραββίνων που μάλιστα καταγράφονται στο Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, ένα απόκρυφο βιβλίο, είναι κάτι παραπάνω από φανερό: Βρίσκει ότι οι Τανναΐτες τον βολεύουν καλύτερα στην αποστολή του, που είναι να ανακαλύψει βιασμούς και παιδοφιλίες στη Βίβλο ώστε να στρέψει την προσοχή μακριά από τους βιασμούς και την παιδοφιλία στο Κοράνι και τα χαντίθ. Ο Φίλων παρουσιάζει τους Εβραίους να φέρονται πιο φιλάνθρωπα, και δεν του κάνει για τη δουλειά του.

Αλλά ας συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τους στρεβλωμένους συλλογισμούς του:

«Πάμε όμως να δείξουμε για άλλη μια φορά πόσο αδιάβαστος είναι όσον αφόρα την Π.Δ και πως αντιφάσκει καταλήγοντας ότι όντος η Π.Δ προωθεί την παιδοφιλία. Παραδέχτηκε ο greekmurtad: «θα δει ότι τις μικρές αιχμάλωτες πήραν οι ιερείς»Αυτό μας το λέει όσον αφορά για τα κοριτσάκια που λέει ο στίχος στο Αριθμοί 31:17-18.

Ας διαβάσουμε τώρα μια άλλη εντολή του Θεού που επιβεβαιώνει ότι αυτές οι αιχμάλωτες που πήραν οι ιερείς η ακόμα και οι στρατιώτες μπορούν να βιαστούν με την «ευλογία» του βιβλικού θεού:

«ΟΤΑΝ βγεις να πολεμήσεις τους εχθρούς σου, και ο Κύριος ο Θεός σου τους παραδώσει στα χέρια σου, και πάρεις απ’ αυτούς αιχμαλώτους,και δεις ανάμεσα στους αιχμαλώτους μια όμορφη γυναίκα, και την επιθυμήσεις, για να την πάρεις στον εαυτό σου για γυναίκα, τότε, θα τη φέρεις στο σπίτι σου, και θα ξυρίσει το κεφάλι της, και θα κόψει τα νύχια της· και θα βγάλει τα ενδύματα της αιχμαλωσίας της από πάνω της, και θα καθήσει στο σπίτι σου, και θα κλάψει τον πατέρα της και τη μητέρα της έναν ολόκληρο μήνα· και ύστερα θα μπεις μέσα σ’ αυτή, και θα είσαι άνδρας της, κι εκείνη θα είναι γυναίκα σου. Και αν συμβεί να μη ευχαριστιέσαι σ’ αυτήν, τότε θα την εξαποστείλεις ελεύθερη· και δεν θα την πουλήσεις για ασήμι, δεν θα την εμπορευθείς, επειδή την ταπείνωσες.» (Δευτερονόμιο 21:10)

Ξεκάθαρα λοιπόν η απελπισία του greekmurtad ξεμπροστιάζετε για άλλη μια φορά όταν προσπαθεί να μας δείξει ότι αυτά τα κοριτσάκια απλά θα ανατραφούν μαζί με τους ιερείς και τους Ισραηλινούς. [(sic) τους… Ισραηλινούς; Ισραηλινοί προ Χριστού; Μη χειρότερα!] Από τους στίχους διαβάζουμε ότι μπορούν να πάρουν όποια αιχμάλωτη θέλουν να την βιάσουν και μετά αν δεν τους κάνει άλλο να την πετάξουν. Έτσι απλά. Προσέξτε ότι το χωρίο παραδέχεται ότι η αιχμάλωτη έχει υποστεί ταπείνωση.»

Ας δούμε λοιπόν, το μέγεθος της διαστρέβλωσης που επιχειρεί ο φίλος μας. Κατ’ αρχήν επισημαίνουμε ότι έχει ήδη πηδήξει σε άλλο εδάφιο και σε άλλο θέμα, μια και κατάλαβε ότι το εδάφιο που έστιψε όσο μπορούσε για να βγάλει ξύγκι, δεν έφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Δεύτερον, μας παραθέτει μια κακή μετάφραση:
«Και αν συμβεί να μη ευχαριστιέσαι σ’ αυτήν, τότε θα την εξαποστείλεις ελεύθερη»

Το κείμενο των εβδομήκοντα λέει:

«καί έσται εάν μή θέλης αυτήν, εξαποστελει̂ς αυτήν ελευθέραν»

Αλλά και η μετάφραση του μασωριτικού είναι (βιβλική εταιρεία):

«Αν αργότερα δεν του αρέσει πια η γυναίκα, μπορεί να την αφήσει ελεύθερη· πάντως απαγορεύεται να την πουλήσει ή να την μεταχειριστεί σαν δούλη, αφού την υποχρέωσε να γίνει γυναίκα του.»

Αλλά αυτό είναι πταίσμα μπροστάστα υπόλοιπα, αφού ΠΟΥΘΕΝΑ το χωρίο δεν μιλάει για βιασμό, ούτε στο πεδίο της μάχης ούτε κάπου αλλού. Εάν πραγματικά υπήρχε βιασμός, η Βίβλος δεν θα φοβόταν να το αναφέρει, καθώς έχει περιγράψει αρκετούς τέτοιους (π.χ. ο βιασμός της Θάμαρ από τον Αμνών). Ο Ισραηλίτης παίρνει την αιχμάλωτη για νόμιμη σύζυγό του, αφού πρώτα περιμένει ένα μήνα να θρηνήσει τους δικούς της, και μετά ΑΝ την αφήσει, απαγορεύεται να την πουλήσει αλλά την αφήνει ελεύθερη, επειδή, όπως μας εξηγεί το μασοριτικό, «την υποχρέωσε να γίνει γυναίκα του».

Επίσης φαίνεται αστείο όταν ένας μουσουλμάνος κριτικάρει τους Ισραηλίτες ότι μπορούν «να βιάσουν μια αιχμάλωτη και μετά αν δεν τους κάνει άλλο να την πετάξουν», γιατί σύμφωνα με τους ισλαμικούς κανόνες για τη δουλεία, οι μουσουλμάνοι μπορούν να έχουν σχέσεις με τις αιχμάλωτες/δούλες τους χωρίς να τις ρωτήσουν βέβαια, κι όταν τις βαριούνται μπορούν να τις πουλήσουν. Αντί να ντραπεί ο μουσουλμάνος που οι δικοί του κανόνες για την αντιμετώπιση αιχμαλώτων είναι τρισχειρότεροι από αυτούς που υπήρχαν 1400 ολόκληρα χρόνια πριν από τους δικούς του (οι οποίοι δικοί του ισχύουν μέχρι σήμερα…) πάει να βγει κι από πάνω;

Αλλά πριν δούμε γιατί «το χωρίο παραδέχεται ότι η αιχμάλωτη έχει υποστεί ταπείνωση» από τον Ισραηλίτη, και ότι αυτό δεν σημαίνει τους βιασμούς που ο φίλος μας προσπαθεί να αποδείξει απελπισμένα, ας δούμε πού προσπαθεί να στηρίξει την απολυτότητά του περί βιασμού της αιχμάλωτης:

«Ο Ακαδημαϊκός και Λόγιος της Βίβλου Mathew Poole υποστηρίζει την παραπάνω άποψη [ότι μπορούν να πάρουν όποια αιχμάλωτη θέλουν να την βιάσουν και μετά αν δεν τους κάνει άλλο να την πετάξουν] προσθέτοντας επίσης ότι ο πρόκειται για ερωτική επιθυμία από μεριά του άνδρα προς την αιχμάλωτη στο πεδίο μάχης ( πηγή : Matthew Poole’s Commentary on the Holy Bible, Τομος l. 1: Genesis- Job ( Hendrickson Publishers 1985 ) Σελίδα. 376)

Άλλος αυτόπτης ο Mathew Poole, Πουριτανός που έζησε από το 1624 ως το 1679. Στο απόσπασμα που αναφέρει ο Άχμαντ Ελντίν, γράφει:

11…. «την επεθύμησες» μπορεί να είναι μια μετρημένη έκφραση για συνουσία μαζί της, και φαίνεται πιθανό, γιατί λέει στο 14 «ότι την ταπείνωσε», ότι τη «γνώρισε» με στρατιωτική θρασύτητα όταν την πήρε αιχμάλωτη, όχι μετά που την παντρεύτηκε, γιατί τότε θα έλεγε «επειδή την παντρεύτηκες», που θα ήταν πιο εμφατικό από το να πει «επειδή την ταπείνωσες».[1]

Γράφει επίσης: «την ‘ταπείνωσε’ δηλ. κοιμήθηκε μαζί της, όπως σημαίνει συχνά αυτή η λέξη»[2]

Δηλ. ο Poole θεωρεί ότι ΜΠΟΡΕΙ να υπάρχει νύξη βιασμού στο «επεθύμησες» επειδή του προκαλεί υποψίες το «ταπείνωσες». Όμως το «επεθύμησες» στην ελληνική, όταν μιλάμε για τη μετάφραση των Ο΄, δεν έχει καμία σημασία βιασμού, παρά μόνο σημασία επιθυμίας. Και αν μιλάμε για το μασοριτικό, ούτε και εδώ το ρήμα που χρησιμοποιείται έχει σεξουαλική σημασία, αλλά εκφράζει επιθυμία, αίτηση, αναμονή (βλ. A. L. Breslich).

Ας δούμε τώρα γιατί ένας τέτοιος γάμος είναι ταπεινωτικός για τα δεδομένα των Ισραηλιτών: είναι φανερό ότι η γυναίκα ούτε επέλεξε τον  Ισραηλίτη – όπως είχαν δικαίωμα να κάνουν οι Εβραιοπούλες που ήταν μεγαλύτερες από 12 έτη και 1 ημέρα – ούτε την παρέδωσε στον γαμπρό ο πατέρας της, ούτε έγινε κάποιο γαμήλιο συμβόλαιο που να εξασφαλίζει τα δικαιώματά της, ούτε και ο Ισραηλίτης της έδωσε προίκα. Όλα αυτά συνέβαιναν στους γάμους μεταξύ Εβραίων. Αντίθετα στο γάμο αυτό ο Ισραηλίτης με τη δύναμη του νικητή, επέλεξε μια γυναίκα που «έβαλε στο μάτι», την έφερε από το μέρος όπου είχαν τους αιχμαλώτους στο σπίτι του, την έβαλε να αλλάξει τα ρούχα της, να κόψει τα μαλλιά και τα νύχια της – όλα αυτά σύμβολα για την καινούργια ζωή που θα ζούσε από δω και πέρα – και καθόρισε ΑΥΤΟΣ τη χρονική διάρκεια του πένθους της. (Εξυπακούεται ότι την έβαλε να μάθει τους τρόπους της φυλής του και να ασπαστεί τη θρησκεία του, αλλά αυτά δεν θα θεωρούνταν κακά πράγματα από τους Ισραηλίτες γι’ αυτό λογικά δεν χρειάζεται να μπουν στη λίστα). Αν και μετά τη σύναψη του γάμου η γυναίκα έχει τη νομική αντιμετώπιση που έχει και η παντρεμένη Εβραία, δεν παύει ένας τέτοιος γάμος χωρίς επιλογή, γαμήλιο συμβόλαιο και προίκα είναι για τα δεδομένα των Ισραηλιτών ταπεινωτικός. Για τους λόγους αυτούς έχει την υποχρέωση ο Ισραηλίτης αν δεν θέλει πια να την έχει σύζυγο, αν και στη σύναψη του γάμου δεν της φέρθηκε όπως σε μια ελεύθερη Εβραία, να της φερθεί έτσι ως προς το διαζύγιο. Το ρήμα anah που χρησιμοποιείται στο εβραϊκό ανάλογα με το ελληνικό «ταπείνωσες», έχει την έννοια του: ταπεινώνω, υποτάσσω, καταθλίβω, υποβιβάζω, προσβάλω, στεναχωρώ, φέρομαι σκληρά, εξασθενίζω, εξαναγκάζω, πληγώνω, διακορεύω, και τέλος, βιάζω.[3]

Ας δούμε τις χρήσεις του ρήματος στη Βίβλο σύμφωνα με το λεξικό του Strong (http://www.htmlbible.com/sacrednamebiblecom/kjvstrongs/CONHEB603.htm#S6031) (οι ορισμοί του Strong έχουν μεταφραστεί στην ελληνική μετά από αντιπαραβολή με το κείμενο των Ο΄και τη νεοελληνική μετάφραση του Φίλου):

επτοήθησαν

Ησ. 31:4

Ταπεινώνω-ταλαιπωρώ-καταθλίβω
Γεν. 15:13, Γεν. 31:50, Εξ. 1:11, Εξ. 22:22, Εξ. 22:23, Λε., 16:29, Λε., 16:31, Λε., 23:27, Λε., 23:32, Αρ. 24:24, Αρ. 24:24, Αρ. 29:7, Αρ. 30:13, Κρι. 16:5, Κρι. 16:6, Κρι. 16:19, 2 Σαμ. 7:10, 1 Βασ. 11:39, 2 Χρ. 6:26, Εσδ. 8:21, Ιώβ 37:23, Ψαλμ. 89:22, Ψαλμ. 94:5, Ησ. 58:5, Ησ. 64:12, Θρη 3:33, Να. 1:12, Σοφ. 3:19

Ταπεινώνω-καταθλίβω
Εξ. 1:12, Λε., 23:29, Δευτ. 26:6, 1 Βασ. 2:26, 1 Βασ. 2:26, 2 Βασ. 17:20, Ιώβ 30:11, Ψαλμ. 88:7, Ψαλμ. 90:15, Ψαλμ. 107:17, Ψαλμ. 116:10, Ψαλμ. 119:67, Ψαλμ. 119:71, Ψαλμ. 119:75, Ψαλμ. 119:107, Ησ. 53:4, Ησ. 53:7, Ησ. 58:3, Ησ. 58:10, Ησ. 60:14, Να. 1:12

Θα ταπεινώσεις
1 Βασ. 8:35

αγώνες
Ψαλμ. 132:1

αποκρίνεται
Εκκλ. 5:20

ταπεινώθηκες (Ο΄ «ταπεινωθήναι»)
Δαν. 10:12

περισπώμαι-περισπασμός-μοχθώ
Εκκλ. 1:13, Εκκλ. 3:10

εξαναγκάζω (γυναίκα σε σεξ, βιάζω)
Κρι. 20:5, 2 Σαμ. 13:12. 2 Σαμ. 13:14, 2 Σαμ. 13:22, 2 Σαμ. 13:32

υπακοή, αγαθότητα
2 Σαμ. 22:36

(μεταχειρίζομαι) κακώς

Γεν. 16:6

Ταπείνωση μετά από σεξ (ίσως διακόρευση)
Γεν. 34:2

να ταπεινωθείς μπροστά μου  (Ο΄ ἐντραπῆναί με) ταπεινώσει,
Εξ. 10:3, Δευτ. 8:2, Δευτ. 8:16, Κρι. 19:24

ταπείνωσε
Δευτ. 8:3, Δευτ. 21:14, Δευτ. 22:24, Δευτ. 22:29, Ψαλμ. 35:13, Ιεζ. 22:10, Ιεζ. 22:11

έσφιξαν (Ο΄ταπείνωσαν)
Ψαλμ. 105:18

Leannoth (όνομα)
Ψαλμ. 88:1

βίασαν
Θρη 5:11

τραγουδούν
Εξ. 32:18, Ησ. 27:2

ταπεινώσου-υποτάξου
Γεν. 16:9

ταράχτηκαν
Ζαχ. 10:2

αδυνάτισαν (δύναμη)
Ψαλμ. 102:23

κακώνω, καταθλίβω
Εξ. 22:23

Τα μοναδικά χωρία όπου σύμφωνα με τον Strong το ρήμα εννοεί βιασμό, είναι το Θρήνοι Ιερεμία 5:11: γυναῖκας ἐν σιων ἐταπείνωσαν παρθένους ἐν πόλεσιν ιουδα, 4 εδάφια στον Σαμουήλ που αναφέρουν το βιασμό της Θάμαρ από τον Αμνών, κι ένα στους Κριτές που αναφέρει το βιασμό μιας παλλακίδας από κακοποιούς. Ο Strong ταξινομεί τα εδάφια του Δευτερονομίου σε ταπείνωση, όχι σε βιασμό.

Ας δούμε και τις υπόλοιπες πηγές του φίλου μας, παραθέτοντας κιόλας τα κείμενα στα οποία παραπέμπει, κάτι το οποίο ο ίδιος αποφεύγει να κάνει (το λόγο που το αποφεύγει θα τον δείτε στη συνέχεια):

Μια άλλη ακαδημαϊκή πηγή επίσης μας πληροφορεί ότι πρόκειται για βιασμό (G. W. Bromiley ‘International Standard Bible Encyclopedia:Q Z’.(Wm..B..Eerdmans.Publishing 1995) σελ. 49)

Η πηγή αυτή λέει:

Το γενικό νόημα είναι «ταπεινώνω» ή «υποχρεώνω σε υποταγή». Σε άλλα αποσπάσματα όπου δηλώνει επιβολή σεξουαλικών σχέσεων σε γυναίκα η RSV το αποδίδει ‘ταπεινώνω» [ Γεν.34:2; Ιεζ. 22:10 ] , “εξευτελίζω” [ Δευτ. 21:14 ] , “παραβιάζω” [ 22:24, 29 ] , or “καταναγκάζω, βιάζω” [ 2. S 13:12, 14, 22, 32 ].

Επίσης δυο άλλοι ερμηνευτές και ακαδημαϊκοί μας πληροφορούν ότι πρόκειται για βιασμό της παρθένας . Την ίδια παρθένα του βιβλίου Αριθμοί 31:17-18 ( πηγή: Athalya Brenner, “Feminist Companion to the Latter Prophets” [ Continuum International Publishing 20:Group, 2004 ] , ΣΕΛ. 337-338 δείτε επίσης την ίδια αναφορά που  διαβάζουμε και από την πηγή: Saul M.Olyan, “Rites and Rank: Hierarchy in Biblical Representations of Cult” [ Princeton University Press, 2000 ] , Σελ. 166)

Δείτε τώρα την πονηριά του Άχμαντ Ελντίν, και το λόγο που αποφεύγει να δίνει αυτό που λένε οι πηγές. Η Athalya Brenner γράφει:

«Μια παρθένος αιχμάλωτη που έχει βιαστεί, μπορεί να γίνει σύζυγος και να της δοθεί διαζύγιο αλλά όχι να πουληθεί σκλάβα, επειδή η σχέση άρχισε με ένα βιασμό (Δευτ. 21:14).[4]»

Ο Saul M.Olyan γράφει: «Δευτ. 21:10-14… Όταν επιθυμεί να απαλλαγεί από τη γυναίκα που αιχμαλώτισε στον πόλεμο αν δεν την επιθυμεί πια: πρέπει να της επιτρέψει ν πάει όπου θέλει· δεν μπορεί να την πουλήσει ότι να την κακομεταχειριστεί επειδή την βίασε.[5]»

Πού ακριβώς βρε απαράδεκτε γράφουν αυτοί οι δύο ακαδημαϊκοί για «την ίδια παρθένα του βιβλίου Αριθμοί 31:17-18»; Δεν ντρέπεσαι να καταλογίζεις σε ανθρώπους πράγματα που δεν είπαν και να κοροίδεύεις τους αναγνώστες σου;

Αλλά ας δούμε τι λένε και μερικά άλλα σχολιολόγια της Βίβλου για το εδάφιο:

Δικαιώματα των αιχμαλώτων γυναικών

21:10-14 Μεταχείριση των γυναικών σε αιχμαλωσία

21:10-14. Μέρος του πολέμου είναι η διάθεση των αιχμαλώτων. Μερικές γυναίκες αιχμάλωτες μπορούσαν να αναμένουν να χρησιμεύσουν ως δούλες (2 Βασιλέων 5:2-3), αλλά πολλές θα λαμβάνονταν ως σύζυγοι από τους στρατιώτες. Ο  νόμος του Δευτερονομίου ασχολείται με τη διαδικασία μετασχηματισμού, καθώς αυτές οι γυναίκες προσαρμόζονταν στην κοινωνία  των Ισραηλιτών. Αυτή περιλαμβάνει το ξύρισμα της κεφαλής, την αλλαγή των ενδυμάτων και μια περίοδο πένθους που σηματοδοτούσε το θάνατο της παλιάς ζωής της γυναίκας και την έναρξη μιας νέας (συγκρίνετε τη μεταμόρφωση του Ιωσήφ στο Γεν. 41:41-45). Τα κείμενα Mari παρέχουν επίσης ρούχα και μια δουλειά στις αιχμάλωτες γυναίκες. Τα δικαιώματα που επεκτείνονται στην πρώην δέσμια αφού έχει παντρευτεί είναι παρόμοια με εκείνα των Ισραηλιτισσών και αποσκοπούν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει μείωση της θέσης της, αν συμβεί ένα διαζύγιο. Παρόμοιες ανησυχίες αντικατοπτρίζονται στους Μέσους Ασσυριακούς νόμους, οι οποίοι απαιτούν οι πρώην αιχμάλωτες που είναι τώρα παντρεμένες να ντύνονται σαν όλες τις Ασσύριες γυναίκες της τάξης αυτής.
Matthews, V. H., Chavalas, M. W., & Walton, J. H. (2000). The IVP Bible background commentary : Old Testament (electronic ed.) (Dt 21:9-14). Downers Grove, IL: InterVarsity Press.[6]

—-

Στίχος 11. Και δεις μια όμορφη γυναίκα] Η βίαιη κατοχή δεν επιτρεπόταν ούτε ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, όταν η γυναίκα πιανόταν σε πόλεμο, και με τη γενική συναίνεση των αρχαίων εθνών,  κηρυσσόταν μέρος της λείας. Το πρόσωπο στου οποίου το μερίδιο έπεφτε μια γυναίκα τέτοια, όπως περιγράφεται εδώ, θα μπορούσε, αν το επέλεγε, να την έχει για σύζυγο, σύμφωνα με ορισμένες προϋποθέσεις· Αλλά δεν του επιτρεπόταν να την χρησιμοποιεί υπό κάποια κατώτερη ιδιότητα.[7]
Clarke, A. (1999). Clarke’s Commentary: Deuteronomy (electronic ed.). Logos Library System; Clarke’s Commentaries (Dt 21:11). Albany, OR: Ages Software.

—-

21:10-11. Σε έναν Ισραηλίτη επιτρεπόταν να παντρευτεί μια όμορφη γυναίκα από τους αιχμαλώτους μιας συγκεκριμένης μάχης. Αυτό προϋποθέτει ότι η εν λόγω μάχη θα ήταν εναντίον μίας από «τις πόλεις που βρίσκονται σε απόσταση» (20:15), δεν είναι μια πόλη εντός των συνόρων της Παλαιστίνης. Ως εκ τούτου η μελλοντική σύζυγος δεν θα ήταν Χαναναία (πρβλ. την απαγόρευση να παντρευτούν οι Ισραηλίτες άνδρες ή γυναίκες από τη Χαναάν, 7:1, 3-4).
Εάν ένας Ισραηλίτης στρατιώτης ήθελε πραγματικά μια από τις αιχμάλωτες θα μπορούσε να την έχει μόνο μέσω του γάμου. Αυτό βοήθησε στην προστασία της αξιοπρέπειας των αιχμαλώτων γυναικών και της καθαρότητας των Ισραηλιτών στρατιωτών. Οι Ισραηλίτες δεν έπρεπε να κάνουν βιασμούς, λεηλασίες, ή να κακομεταχειρίζονται αλλιώς αιχμαλώτους όπως έκαναν άλλα στρατεύματα της αρχαίας Εγγύς Ανατολής .

21:12-14. Ο γάμος ενός στρατιώτη με μια ξένη σε αιχμαλωσία δεν μπορεί να γίνει αμέσως. Η μελλοντική σύζυγος ετοιμαζόταν πρώτα ψυχολογικά για τη νέα της ζωή ως Ισραηλίτισσα. Αυτό επιτυγχανόταν με το ξύρισμα της κεφαλής της, το κόψιμο των νυχιών της, με αλλαγή των ενδυμάτων, και πένθος για τους γονείς της για ένα μήνα. Το πένθος μπορεί να σήμαινε είτε ότι ο πατέρας και η μητέρα της είχαν σκοτωθεί σε μάχη ή ότι διαχωριζόταν πλέον από αυτούς από το νέο γάμο της. Οι άλλες τελετουργίες που αναφέρονται ενδέχεται επίσης να συμβόλιζαν το πένθος της με το ότι απέκοπτε τον εαυτό της από την προηγούμενη ζωή της.
Ο πλήρης μήνας επέτρεπε στην αιχμάλωτη γυναίκα το κατάλληλο χρονικό διάστημα για το πένθος, και έδινε επίσης στον μελλοντικό σύζυγο την ευκαιρία να προβληματιστεί σχετικά με την αρχική του απόφαση να την λάβει ως σύζυγό του. Γιατί με ξυρισμένο κεφάλι αυτή θα ήταν λιγότερο ελκυστική.
Η φράση Εάν δεν είστε ικανοποιημένος μαζί της μπορεί να μην αναφέρεται σε κάποιο ασήμαντο πρόβλημα στις σχέσεις τους, αλλά στην άρνηση της νέας συζύγου να δεχθεί τις πνευματικές αξίες του συζύγου της. Στην περίπτωση αυτή, ο σύζυγος μπορεί να διαλύσει το γάμο και να εγκαταλείψει όλα τα δικαιώματά του πάνω της. Με την απαγόρευση να την αντιμετωπίσει ως δούλη, έστω και αν είχε ατιμαστεί μέσα από το διαζύγιο, η γυναίκα εξακολουθούσε να διατηρεί ένα μέτρο αξιοπρέπειας. Ο νόμος αυτός υπογράμμισε την αξία της ανθρώπινης ζωής· ερχόταν σε αντίθεση με τη φοβερή μεταχείριση των αιχμαλώτων πολέμου που ήταν κοινή σε όλη την αρχαία Εγγύς Ανατολή. [8]

Walvoord, J. F., Zuck, R. B., & Dallas Theological Seminary. (1983-c1985). The Bible knowledge commentary : An exposition of the scriptures (1:300-301). Wheaton, IL: Victor Books.

—-

Λαμβάνοντας μια σύζυγο (21:10-14). Αν και οι Εβραίοι άνδρες δεν είχαν τη δυνατότητα να λάβουν συζύγους από τα έθνη της Χαναάν (7:3), τους επιτρεπόταν να παντρευτούν γυναίκες από τις κατακτημένες πόλεις που βρίσκονταν σε απόσταση από τη Γη της Επαγγελίας (20:14-15). Φυσικά, ήταν αναμενόμενο ότι οι γυναίκες αυτές θα αποδέχονταν την πίστη του Ισραήλ και θα εισάγονταν  στη θρησκευτική ζωή του έθνους. Ωστόσο, μετά την επιστροφή στο σπίτι με τη νύφη, ο άνδρας έπρεπε να περιμένει ένα μήνα πριν ολοκληρώσει το γάμο. Κατά τη διάρκεια της περιόδου αναμονής, ο άνδρας θα μπορούσε να εξετάσει σοβαρά αυτό που έκανε, και η γυναίκα θα μπορούσε να προετοιμαστεί συναισθηματικά για μια νέα αρχή· γιατί έπρεπε να ξυρίσει το κεφάλι της, να κόψει τα νύχια της, και να φορέσει διαφορετικά ρούχα.
Το ξύρισμα της κεφαλής ήταν μέρος των τελετών καθαρισμού των λεπρών (Λευ. 14:8-9) και της αφιέρωσης των Ναζηραίων που είχαν εκπληρώσει τους όρκους τους (Αρ. 6:18). Αν και το ξύρισμα της κεφαλής θα είναι ταπεινωτική εμπειρία για την γυναίκα (βλ. Δευτ. 21:14), θα μπορούσε επίσης να είναι το σημάδι μιας νέας αρχής, όπως ήταν για τον λεπρό και τον Ναζηραίο. .³ Αποκήρυσσε την προηγούμενη θρησκεία της, τη λατρεία των ειδώλων, και αποδεχόταν τον Ιεχωβά ως Θεό της. Από πρακτική άποψη, ίσως η εμφάνισή της θα την ενθάρρυνε να μείνει στο σπίτι και να γνωρίσει καλύτερα τον Εβραίο μέλλοντα σύζυγό της. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου αναμονής, ήταν αναμενόμενο να εκφράσει τη λύπη της για την έξοδο από την οικογένειά της και τη γενέτειρά της. Με λίγα λόγια, η εμπειρία αυτού του μήνα αναμονής, όσο οδυνηρή κι αν ήταν, είχε σχεδιαστεί για να βοηθήσει την γυναίκα να κάνει τη μετάβαση από την παλιά ζωή στη νέα.
Εάν, μετά την κορύφωση του γάμου, ο άνδρας ήταν δυσαρεστημένος με τη γυναίκα, δεν μπορούσε απλά να την πετάξει έξω ή να την πουλήσει σαν να ήταν σκλάβα. Έπρεπε να της δώσει διαζύγιο και να την αφήσει να πάει οπουδήποτε αυτή επιθυμούσε. ⁴ Είναι δεδομένο ότι ένα άλλο άτομο θα μπορούσε να την παντρευτεί ή ότι θα μπορούσε να επιστρέψει στην πόλη καταγωγής της. Η σύγχρονη κοινωνία δεν θα ανεχόταν μια γυναίκα να πιάνεται διά της βίας σε αιχμαλωσία για να γίνει η σύζυγος ενός ξένου, αλλά στον αρχαίο κόσμο ήταν συνηθισμένοι σε τέτοια πράγματα (Κρι. 21). Ωστόσο, ο νόμος αυτός την προστάτευε από τον βιασμό και την εγκατάλειψη μετά τη μάχη ή από το να εξευτελιστεί τόσο από τον σύζυγό της που ένας άλλος άνδρας δεν θα ήθελε να την παντρευτεί. Ήταν καλύτερο να αφεθεί ελεύθερη από να είναι αναγκασμένη να ζει με ένα άτομο που δεν την ήθελε. ⁵

³ Για έναν άνδρα, το ξύρισμα της κεφαλής και της γενειάδας θα ήταν μια ταπεινωτική εμπειρία (Ησαΐας 7:20· 2 Σαμ. 10:4-5), και θα ήταν σίγουρα και για μια γυναίκα (1 Κορ. 11:15). Ενώ στο πένθος, στους άνδρες Εβραίους δεν επιτρεπόταν να μιμηθούν τους ειδωλολάτρες ξυρίζοντας τα κεφάλια τους και κόβοντας γενειάδες τους (Λευ. 19:27-28), και αυτό ιδίως εφαρμοζόταν στους ιερείς (21:1-5).

⁴ Το ρήμα που μεταφράζεται, «άφησέ την να φύγει» μεταφράζεται, «διώξε την μακριά» (διαζύγιο) στο 22:19 και 29. Δεδομένου ότι ο γάμος είχε ολοκληρωθεί, ήταν άνδρας και γυναίκα, και ο γάμος θα μπορούσε να διαλυθεί νόμιμα μόνο από διαζύγιο (24:1-4).

⁵ Ορισμένοι σχολιαστές υποθέτουν ότι ο σύζυγός της την χώριζε επειδή εκείνη δεν δεχόταν τη θρησκεία των Ισραηλιτών και τη λατρεία του αληθινού και ζώντος Θεού. Ωστόσο, τίποτα στο κείμενο δεν το δείχνει αυτό.

Wiersbe, W. W. (1999). Be equipped (138). Colorado Springs, Colo.: Chariot Victor Pub.[9]

21:14. Θα ήταν δυνατό να μην είναι ο κάθε γάμος επιτυχής υπό αυτές τις συνθήκες. Ως εκ τούτου, το διαζύγιο ήταν επιτρεπτό. ²⁴  Η επιθυμία που είχε αρχικά ο νεαρός άνδρας για τη γυναίκα θα μπορούσε να ελαττωθεί. ²⁵ Εάν συνέβαινε αυτό, δεν μπορούσε να της φερθεί όπως σε σκλάβα ή παλλακίδα, αλλά έπρεπε να την αντιμετωπίσει ως μια γυναίκα με τη δική της αξιοπρέπεια και τα δικαιώματά της. Αυτή η εντολή ήταν σημαντική για την ευεξία της γυναίκας, γιατί ο άνδρας είχε σχεδόν απόλυτη εξουσία επί της γυναίκας. ²⁶  Η υπόθεση αυτή είναι παρόμοια με το νόμο προστασίας της κόρης που πωλήθηκε ως υπηρέτρια και στη συνέχεια εισερχόταν στην οικογένεια ως σύζυγος ( Εξ. 21:7-11). Αυτή είχε επίσης τα δικαιώματά της και θα μπορούσε να κερδίσει την ελευθερία της αν την κακομεταχειρίζονταν.
Η ατίμωση που ο άνδρας θα έφερνε στην γυναίκα του θέλοντας να τη χωρίσει ήταν σαν την ατιμία που επέφερε ο Συχέμ στη Δείνα με τον αρχικό του βιασμό (Γεν. 34:2) ²⁷ . Η κατηγορία ήταν πολύ σοβαρή και θα μπορούσε να φέρει ντροπή και στον άνδρα . Υπήρχε ίσως μια λεπτή αποδοκιμασία της όλης συμφωνίας από τους αρκετά συγκεχυμένους παραλληλισμούς προς την αφήγηση της Γένεσης 34 (βλ. στίχος 11 ανωτέρω) για τον Συχέμ και τη Δείνα. Ο νόμος ήταν μια παραχώρηση, αλλά ο Μωυσής αποδοκίμαζε την πρακτική και προσπάθησε να κατευθύνει όσο περισσότερα αρνητικά σχόλια μπορούσε. Οι λεπτές υποδείξεις του νόμου μέσω της επιλογής των λέξεων και η προσεκτική μέριμνα για τη δεσμευμένη γυναίκα μπορεί να είχε καταστεί σημαντικός παράγοντας για την αποθάρρυνση μιας τέτοιας πρακτικής.

²⁴ Το «Άστη να φύγει» (NIV) μεταφράζει την εβραϊκή λέξη που συνήθως χρησιμοποιούνταν για το διαζύγιο (שׁלח, slh – διώξε· Δευτ. 24:1).

²⁵ Η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται «ευχαριστημένος» είναι συνώνυμο της «επιθυμήσεις» στο στίχο 11.

²⁶ Η λέξη που μεταφράζεται «την αντιμετωπίσεις ως δούλα» είναι σπάνια (μόνο εδώ και στο Δευτ 24:7), αλλά προφανώς αναφέρεται είτε στην άσκηση υπερβολικής δύναμης ή την αντιμετώπισή της ως εμπόρευμα και όχι ως πρόσωπο (βλ. Mayes, Δευτερονόμιο, σελ. 303-304, και Craigie, Δευτερονόμιο, σ. 282).

²⁷ Για τη χρήση του ρήματος ענה (˓ nh) σε παρόμοιο πλαίσιο, στο οποίο η γυναίκα έχει χάσει τη νομιμότητα βλ. Κρι 19:24· 20:5· 2 Σαμ 13:12, 14, 22· Ιεζ 22:10, 11.[10]

Hall, G. H. (2000). Deuteronomy. The College Press NIV commentary. (319). Joplin, Mo.: College Press Pub. Co.

—–

Σύζυγοι και παιδιά 21:10-21

Πάντα το τμήμα αυτό έχει κάποια σχέση με την έκτη εντολή, όσο απομακρυσμένο και αν είναι σε ορισμένες περιπτώσεις.
Περιορισμοί στην εξουσία ενός συζύγου 21:10-14
Οι άνδρες Ισραηλίτες θα μπορούσαν να παντρεύονται γυναίκες που είχαν ληφθεί ως αιχμάλωτες πολέμου από μακρινές κατακτημένες πόλεις, εφόσον δεν είχαν ήδη μια σύζυγο. Μια τέτοια γυναίκα έπρεπε να ξυρίσει το κεφάλι της και να κόψει τα νύχια της. Αυτές οι τελετουργίες του καθαρισμού ήταν συνήθεις στην αρχαία Εγγύς Ανατολή. ²²⁸ Είχε ένα μήνα για να θρηνήσει για τους γονείς της (στ. 13). Αυτό μπορεί να προϋποθέτει ότι είχαν σκοτωθεί στη μάχη ή, μάλλον, ότι επρόκειτο να διακόψει τις σχέσεις με όλη την προηγούμεη ζωή της. ²²⁹
«Ένας τέτοιος ευγενικός σεβασμός των αισθημάτων του άλλου έρχεται σε έντονη αντίθεση με τη σκληρή μεταχείριση που επιφυλασσόταν στις γυναίκες που συλλαμβάνονταν στον πόλεμο μεταξύ των γειτονικών λαών. . . «²³⁰
«Αυτή η νομοθεσία θα μπορούσε να έχει δύο βασικά αποτελέσματα: οι άνδρες θα συγκρατούνταν από βιασμό, και οι γυναίκες θα είχαν χρόνο ώστε να προσαρμοστούν στη νέα κατάστασή τους.» ²³¹
Η πρόβλεψη για το διαζύγιο (στ. 14) λαμβάνει περαιτέρω διευκρινίσεις αργότερα (24:1-4). Δεν θα πρέπει να ερμηνεύσουμε το γεγονός ότι ο Θεός νομοθέτησε για τα δικαιώματα των γιων που γεννήθηκαν σε πολυγαμικές οικογένειες ως σιωπηρή έγκριση της εν λόγω μορφής γάμου. Η μονογαμία ήταν το θέλημα του Θεού (βλ. Γένεσις 2:24, Ματ. 19:4-6) . ²³² Ωστόσο, έδωσε ο Θεός, επίσης, νόμους που οργάνωναν τη  ζωή όταν οι άνθρωποί του θα ζούσαν σε ανυπακοή προς το θέλημά Του. Με άλλα λόγια, ο Θεός δεν εγκρίνει την πολυγαμία, αλλά είναι ανεκτή στο Ισραήλ με την έννοια ότι δεν τιμωρούνται οι πολύγαμοι μέσω πολιτικών διαδικασιών. Ομοίως δεν εγκρίνει το διαζύγιο, αλλά το επέτρεψε στην προκειμένη περίπτωση (βλ. Γένεσις 21:8-14, Εσδ. 9-10) . 233

_228. Keil and Delitzsch, 3:406.

²²⁹. Mayes, σελ. 303.

^230. Thompson, σελ. 228.

²³¹. Kalland, σελ. 132.

²³² Βλ. Sailhamer, σελ. 460; Merrill, Deuteronomy, σελ. 292.

²³³ Βλ. Joe M. Sprinkle, “Old Testament Perspectives on Divorce and Remarriage,” Journal of the Evangelical Theological Society 40:4 (December 1997):529-50.

Tom Constable. (2003; 2003). Tom Constable’s Expository Notes on the Bible (Dt 21:1-10). Galaxie Software.[11]

Υπάρχουν πολλά ακόμη σχολιολόγια Δυτικών που θα μπορούσαμε να φέρουμε, και τα οποία δεν δέχονται ότι οι αιχμάλωτες πολέμου βιάζονταν από τους Ισραηλίτες. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε το έγκυρο και γνωστό Lange, J. P., Schaff, P., & Schröeder, W. J. (2008). A commentary on the Holy Scriptures : Deuteronomy (160). Bellingham, WA: Logos Research Systems, Inc.

Ας δούμε όμως και τι γράφει το Σχολιολόγιο του Ορθοδοξου αρχ. Ιερεμία Φούντα.

«Το τεμάχιο αυτό επιστρέφει στο θέμα του πολέμου. Σε προηγούμενα κεφάλαια είδαμε ότι ο συγγραφέας του Δευτερονομίου απαιτούσε την τέλεια εξολόθρευση των Χαναναίων, για να μην διαστρέψουν αυτοί την πίστη και τα έθιμα των Ισραηλιτών (βλ. κεφ.7). Η αντιμετώπιση όμως των άλλων εχθρικών τους λαών δεν ήταν τόσο αρνητική.

Οι παρόντες στίχοι ασχολούνται με το θέμα του γάμου ενός Ισραηλίτου με μία ξένη γυναίκα, αιχμάλωτη πολέμου. Ήταν δυνατόν ανάμεσα στους αιχμαλώτους πολέμου, μετά από μία νίκη ενός εχθρικού λαού (στ. 10), να υπάρχει μία ωραία γυναίκα, την οποία κάποιος Ισραηλίτης θα επιθυμούσε να νυμφευθεί (στιχ. 11). Η πράξη αυτή δεν απαγορευόταν. Έπρεπε όμως η γυναίκα προτού έλθει σε γάμο με τον Ισραηλίτη να απαρνηθεί το παρελθόν της και να ενταχθεί κανονικά στην ισραηλιτική κοινωνία. Η απάρνηση του παρελθόντος της δεν γινόταν με κάποια προφορική ή γραπτή δήλωση, αλλά με κάποιες συμβολικές πράξεις: Ο μέλλων σύζυγός της έπρεπε να την φέρει στο σπίτι του, να της ξυρίσει το κεφάλι και να της κόψει τα νύχια (στιχ. 12), δείγμα ότι τώρα αυτή θα έκανε ένα νέο ξεκίνημα (βλ. την όμοια πράξη κατά την καθιέρωση των Λευιτών εις Αριθμ. 8,7). Μετά αυτή θα έβγαζε τα παλαιά ρούχα της αιχμαλωσίας της και θα πενθούσε για τους γονείς της για ένα μήνα (στιχ. 13). Έπειτα θα μπορούσε ο Ισραηλίτης να την λάβει κανονικά για γυναίκα του (στιχ. 13). Ως σύζυγός του η πλέον αιχμάλωτη δεν θα ήτανπλέον δούλη. Μάλιστα, ακόμη και αν κ΄ποια στιγμή στο μέλλον ο Ισραηλίτης ήθελε να χωρίσει από αυτήν, δεν του επιτρεπόταν πλέον να την πωλήσει αντί χρημάτων, αντιμετωπίζοντάς την ως δούλη, αλλά έπρεπε να την αφήσει ελεύθερη, διότι προηγουμένως για να την λάβει γυναίκα του την «εταπείνωσε» (στ. 14. Πρβ. και Εξ. 21,7-11)![12] Εδώ φαίνεται για μία ακόμη φορά το ανθρωπιστικό πνεύμα του Δευτερονομίου, σε σχέση βεβαίως με τα ήθη και τις αντιλήψεις της εποχής.»

Συμπέρασμα: Για να αποδείξει ο Άχμαντ Ελντίν ότι η Βίβλος θεσμοθετεί τους βιασμούς, ώστε να τραβήξει την προσοχή από τα αίσχη του προφήτη του και του δικού του ιερού βιβλίου, χρησιμοποιεί τη λογική πλάνη που λέγεται «προσφυγή στην πιθανότητα». Όσο φαίνεται πιθανό το ρήμα anah να σημαίνει στην περίπτωσή μας βιασμό της αιχμάλωτης στα πλαίσια της γαμικής αυτής σχέσης, ακόμη περισσότερο μπορεί να σημαίνει ταπείνωσή της επειδή ο Ισραηλίτης την υποχρέωσε να τον παντρευτεί (όπως λέει το μασοριτικό), επειδή την παντρεύτηκε χωρίς τους συνήθεις όρους, επειδή την διακόρευσε (στην περίπτωση που είναι παρθένα) ή ακόμη επειδή της έδωσε διαζύγιο. Μάλιστα η μεγάλη πλειοψηφία των σχολιαστών απορρίπτει την περίπτωση βιασμού στο εδάφιο αυτό, και υιοθετεί άλλες ερμηνείες.

Αλλά ας δούμε μέχρι πού φτάνει το θράσος του φίλου μας.

Ας δούμε και άλλα χωρία που ευλογούν τον βιασμό και τον προωθούν. Διαβάζουμε στην «αγία» γραφή.

« ΔΕΣ, η ημέρα τού Κυρίου έρχεται, και το λάφυρό σου θα διαμοιραστεί ανάμεσά σου. Και θα συγκεντρώσω όλα τα έθνη ενάντια στην Ιερουσαλήμ σε μάχη· και η πόλη θα αλωθεί, και τα σπίτια θα λεηλατηθούν, και οι γυναίκες θα βιαστούν· και το μισό τής πόλης θα βγει σε αιχμαλωσία, και το υπόλοιπο του λαού δεν θα εξολοθρευθεί από την πόλη.» (Ζαχαρίας 14:1-2)

Βλέπουμε πως η «επιχειρηματολογία» του greekmurtad καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα με το παραπάνω χωρίο μιας και τονίζετε ο ΒΙΑΣΜΟΣ.

Το εδάφιο που ανέσυρε ο απίθανος συνομιλητής μας ως απόδειξη ότι η Αγία Γραφή ευλογεί τον βιασμό και τον προωθεί, μιλάει για την άλωση της ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ από τα έθνη. Προβλέπει ότι κατά την άλωση αυτή «οι γυναίκες θα ΜΟΛΥΝΘΟΥΝ» (αι γυναίκες μολυνθήσονται) – βιαστούν, αλλά σίγουρα τον βιασμό αυτό ούτε τον «ευλογεί», ούτε τον «προωθεί». Ο Ζαχαρίας απλά προβλέπει το μέλλον. Με απλά λόγια, επειδή ο ισλαμόπληκτος εγκέφαλος ίσως αργήσει να πάρει μπροστά, ο Θεός διά του προφήτη απλά περιγράφει «τι έχετε να πάθετε» από τους ειδωλολάτρες. Ούτε ευλογεί, ούτε προωθεί τίποτα.

Ο Θεοδώρητος Κύρου ερμηνεύει αναφερόμενος στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ.:

«…αι γυναίκες μολυνθήσονται: και εξελεύσεται το ήμισυ της πόλεως εν αιχμαλωσία […] Φασί γαρ, Ουεσπασιανού και Τίτου μελλόντων επιστρατεύειν, τους τηνικαύτα πιστούς εξ αποκαλύψεως την πόλιν καταλιπείν». (PG 81,1952B)

Είναι αυτή η άλωση έργο του Θεού; Δεν κατανοείται έτσι. Ο Θεόδωρος Μομψουεστίας αποδέχεται μεν ότι η μόλυνση των γυναικών είναι ύβρις στα σώματα των γυναικών, λέει όμως:

«…τούτων γινομένων διά την ΕΤΕΡΩΝ ΚΑΚΙΑΝ« (PG 66,588D)

Επίσης, ο Κύριλλος Αλεξανδρείας λέει ότι η Ιερουσαλήμ θα μείνει αβοήθητη και όπως λέει ο προφήτης: «μολυνθήσεται δε τας γυναικάς φησιν…»

ΟΜΩΣ ευθύνεται ο Θεός; Όχι:

«πολέμου δε τα τοιαύτα πάθη» (PG 72,241Β)

Ποιανού η «επιχειρηματολογία καταρρέει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα με το παραπάνω χωρίο»; Του Άχμαντ Ελντίν ασφαλώς. Απολογητή του Ισλάμ, μην το παλεύεις… Η Βίβλος ούτε προωθεί, ούτε ευλογεί την παιδοφιλία/παιδεραστία, τον βιασμό και τα άλλα αγαπημένα σπορ του Μουχάμμαντ που τιμάς ως προφήτη.

Αλλά ας δούμε και πώς κλείνει το άρθρο του ο φίλος μας:

«Τέλος κλείνουμε το άρθρο βάζοντας μερικές άλλες πηγές που δείχνουν ότι στην περίπτωση του χωρίου «Αριθμοί 31:17-18.»  έχουμε να κάνουμε μια βιασμό.

• Dr. Theodore Nadelson, “Trained to Kill: Soldiers at War” ( JHU Press, 2005), σελ 145

ΑΛΗΘΕΙΑ Άχμαντ; Εμείς στη σελίδα που λες είδαμε να γράφει: «Η θέση των γυναικών στις αρχαίες ιεραρχίες ήταν να υπηρετούν τους ισχυρούς άνδρες ως σύζυγοι και να υπηρετούν την ομάδα ως παραγωγοί παιδιών. Η απαγόρευση στην Εβραϊκή Βίβλο, η διαταγή από τον Θεό να καταστρέψουν όλους τους εχθρούς, χαλάρωνε απέναντι στις παρθένες γυναίκες του εχθρού, τις οποίες διατηρούσαν για να παράγουν παιδιά που θα συμμετείχαν στη δουλειά και στον πόλεμο. Η απαγόρευση επίσης αντανακλούσε την πατριαρχική αξία ότι η καθαρότητα της γενεαλογικής γραμμής ενέκειτο στο ανδρικό σπέρμα.»[13]

• Sue Sandidge, “Forty Years in The Wilderness: Moses Leads the Bible’s Lost Generation” ( Xlibris Corporation 2005 ), σελ 253

Εδώ πάλι γράφει: «Στις παρθένες μπορούσαν να χαρίσουν τη ζωή, επειδή (αυτές) θα μπορούσαν να παράγουν απογόνους για τους κατακτητές τους».[14]

• David Noel Freedman, Allen Myers and.Astrid.B..Beck: “Eerdmans Dictionary of the Bible” ( .B.Eerdmans.Publishing.2000.).,.σελ..1359

Και εδώ γράφει: «Επιθυμητές παρθένες αιχμαλωτισμένες στο πεδίο της μάχης μπορούσαν να εξαναγκαστούν να παντρευτούν αυτούς που τις αιχμαλώτισαν»[15]

Αυτά είναι όλα κι όλα που γράφουν τα βιβλία στις σελίδες που λες, και όπως ο καθένας μπορεί να δει δεν γράφουν ΤΙΠΟΤΑ για το χωρίο «Αριθμοί 31:17-18» ή για «βιασμούς στη Βίβλο», πόσο μάλλον για «παιδεραστία στη Βίβλο»! Εσύ, που εκτίθεσαι ως ψεύτης όταν λες «Τα βιβλία τα παραπάνω μπορείτε να τα προμηθευτείτε από το Amazon.com να τα μελετήσετε και να δείτε με τα ίδια σας τα μάτια την παιδοφιλία που επιβεβαιώνει η Βίβλος. Συνιστούμε επίσης να τα προμηθευτεί και ο greekmurtad έτσι ώστε την επόμενη φορά να εκτεθεί λιγότερο» ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ;

Ρεζίλι έγινες πάλι βρε Άχμαντ… Αλλά, ας πρόσεχες όταν έγραφες αυτά που έγραφες.

Και τώρα αγαπητοί αναγνώστες, ρίξτε μια ματιά εδώ και εδώ για να δείτε τι προσπαθεί να κουκουλώσει ο Άχμαντ Ελντίν με τα παραμύθια που γράφει.

Ο Μουχάμμαντ απέτρεπε τους βιασμούς κρατουμένων γυναικών;

---

[1] 11…. “hast taken delight in her” ; which may be a modest expression for lying with her, and seems probable, because it is said, ver. 14 “that he had humbled her”, to wit, by military insolence, when he took her captive, not after he had married her, for then he would have expressed it thus, “because thou hast married her”, which had been more emphatical than to say, “because thou hast humbled her”

[2] Humbled her – i.e. lain with her , as this phrase is often used, as Gen. xxxiv.2; Deut. xxii. 24, 29….

[3] “anah” «a primitive root (possibly rather ident. with ‘`anah’ (6030) through the idea of looking down or browbeating); to depress literally or figuratively, transitive or intransitive (in various applications, as follows):–abase self, afflict(-ion, self), answer (by mistake for ‘`anah’ (6030)), chasten self, deal hardly with, defile, exercise, force, gentleness, humble (self), hurt, ravish, sing (by mistake for ‘`anah’ (6030)), speak (by mistake for ‘`anah’ (6030)), submit self, weaken, X in any wise. (http://www.htmlbible.com/sacrednamebiblecom/kjvstrongs/STRHEB60.htm#S6031)

[4] a virgin captive who has been raped can be made wife and divorced but not sold into slavery, because

the.relationship.began.with.a.rape.[.Deut..21:14.]..

[5] Deut 21:10-14…when he wishes to be rid of the woman he captured in war if he no longer desires her: he must allow her to go where she wishes; he may not sell her nor may he abuse .her .because he raped her

[6] Rights of Captive Women. 21:10–14. treatment of captive women. Part of warfare is the disposition of prisoners. Some female captives could expect to serve as slaves (2 Kings 5:2–3), but many would also be taken as wives by the soldiers. The Deuteronomic law deals with the transformation process as these women were adopted into Israelite society. This included the shaving of the head, a change of clothing and a period of mourning marking the death of the woman’s old life and the beginning of a new one (compare Joseph’s transformation in Gen 41:41–45). The Mari texts also provide clothing and a job to captive women. The rights extended to the former captive after she has married are similar to those of Israelite women and are designed to demonstrate that there is no reduction of her status if a divorce occurs. Similar concerns are reflected in the Middle Assyrian laws, which require former captives who are now married to dress like all Assyrian women of that class.

Matthews, V. H., Chavalas, M. W., & Walton, J. H. (2000). The IVP Bible background commentary : Old Testament (electronic ed.) (Dt 21:9-14). Downers Grove, IL: InterVarsity Press.

[7] Verse 11. And seest-a beautiful woman] No forcible possession was allowed even in this case, when the woman was taken in war, and was, by the general consent of ancient nations, adjudged as a part of the spoils. The person to whose lot or share such a woman as is here described fell, might, if he chose, have her for a wife on certain conditions; but he was not permitted to use her under any inferior character. Clarke, A. (1999). Clarke’s Commentary: Deuteronomy (electronic ed.). Logos Library System; Clarke’s Commentaries (Dt 21:11). Albany, OR: Ages Software.

[8] 21:10-11. An Israelite was permitted to marry a beautiful woman from the captives of a particular battle. This assumes the battle in question was against one of ”the cities that are at a distance“ (20:15), not a city within the borders of Palestine. Therefore the prospective wife would not have been a Canaanite woman (cf. the prohibition against marrying a Canaanite man or woman, 7:1, 3-4). If an Israelite soldier genuinely desired one of the captives he could have her only through marriage. This helped protect the dignity of the women captives and the purity of the Israelite soldiers. Israelites were not to rape, plunder, or otherwise mistreat captives as other armies of the ancient Near East did.

21:12-14. A soldier’s marriage to a foreign captive could not take place immediately. The prospective wife was first prepared psychologically for her new life as an Israelite. This was accomplished by her shaving her head, trimming her nails, having a change of clothes, and mourning for her parents for one month. The mourning may indicate either that her father and mother had been killed in battle or that she was now separated from them by her new marriage. The other rituals mentioned may also have symbolized her mourning for cutting herself off from her former life.

The full month allowed the captive woman a proper amount of time for mourning, and it also gave the prospective husband opportunity to reflect on his initial decision to take her as his wife. For with a shaved head she would be less attractive.

The phrase If you are not pleased with her may refer not to some trivial problem in their relationship, but to the new wife’s refusal to accept her husband’s spiritual values. In this case the husband could dissolve the marriage by giving up all rights over her. By forbidding him to treat her as a slave, even though she was dishonored through the divorce, the woman still retained a measure of dignity. This law underscored the value of human life; it contrasted with the terrible treatment of war captives common throughout the ancient Near East.

Walvoord, J. F., Zuck, R. B., & Dallas Theological Seminary. (1983-c1985). The Bible knowledge commentary : An exposition of the scriptures (1:300-301). Wheaton, IL: Victor Books.

[9] Taking a wife (21:10–14). While Jewish men were not allowed to take wives from the Canaanite nations (7:3), they were permitted to marry women from the conquered cities located at a distance from the Promised Land (20:14–15). Of course, it was expected that these women would accept the faith of Israel and enter into the religious life of the nation. However, on returning home with his bride, the man had to wait a month before consummating the marriage. Knowing this would keep him from acting rashly and just taking an attractive woman to satisfy his desires, as if she were part of the spoils of battle. During that waiting period, the man could give serious consideration to what he was doing, and the woman could be emotionally prepared for a new beginning; for she had to shave her head, cut her nails, and put on different clothes.

Shaving the head was part of the rituals for cleansed lepers (Lev. 14:8–9) and the dedication of Nazirites who had fulfilled their vows (Num. 6:18). While shaving the head would be a humbling experience for the woman (see Deut. 21:14), it could also be the sign of a new beginning, as it was for the leper and the Nazirite.³ She was renouncing her former religion, the worship of idols, and accepting Jehovah as her God. From a practical point of view, perhaps her appearance would encourage her to stay home and get better acquainted with her Jewish husband-to-be. During this waiting period, she was expected to express her sorrow over leaving her family and her native city. In short, the experiences of this month of waiting, painful as they might be, were designed to help the woman make the transition from the old life into the new. If after the consummation of the marriage, the man was displeased with the woman, he couldn’t just throw her out or sell her as though she were a slave. He had to divorce her and let her go wherever she desired.⁴ It’s assumed that another man could marry her or that she could return to her home city. Modern society wouldn’t countenance a woman being forcibly taken captive to become the wife of a stranger, but the ancient world was accustomed to such things (Jud. 21). However, this law did protect her from being raped and discarded after the battle or being so cheapened by her husband that another man wouldn’t want to marry her. Better that she go free than that she be forced to live with a man who didn’t want her.⁵

³ For a man, the shaving of the head and beard would be a humiliating experience (Isa. 7:20;
2 Sam. 10:4–5), and it would certainly be for a woman (1 Cor. 11:15). While in mourning, Jewish men were not allowed to imitate the pagans by shaving their heads and cutting their beards (Lev. 19:27–28), and this especially applied to the priests (21:1–5).

⁴ The verb translated, “let her go” is translated, “put her away” (divorce) in 22:19 and 29. Since the marriage had been consummated, they were man and wife, and the marriage could be legally dissolved only by divorce (24:1–4).

⁵ Some commentators suggest that the husband divorced her because she wouldn’t accept the religion of the Israelites and worship the true and living God. However, nothing in the text suggests this.

Wiersbe, W. W. (1999). Be equipped (138). Colorado Springs, Colo.: Chariot Victor Pub.

[10] 21:14 It was possible that not every marriage under these circumstances would be successful. Therefore, divorce was allowed.²⁴ The young man’s initial desire for the woman could wane.²⁵ If so, he could not treat her as a slave or concubine but had to treat her as a woman with her own dignity and rights. This instruction was important for the well being of the woman, for the man had almost absolute power over the woman.²⁶ This case is similar to the law protecting the daughter who was sold as a servant and then taken into the family as a wife (Exod 21:7–11). She too had her rights and could win her freedom if mistreated.

The dishonor the man would bring on the woman by wanting to divorce her was akin to the dishonor Shechem brought on Dinah with his initial rape (Gen 34:2).²⁷ The charge was a serious one and could bring dishonor on the man as well. There was perhaps a subtle disapproval of the whole arrangement by the rather obscure parallels to the Shechem/Dinah narrative of Genesis 34 (see verse 11 above). The law was a concession, but Moses disapproved of the practice and tried to direct as many negative comments toward it as possible. The law’s subtle hints through word choice and the careful concern for the captive woman may have become a significant factor in discouraging such a practice.

²⁴ “Let her go” (NIV) translates the Hebrew word usually used for divorce (שׁלח, šlḥ — send away; Deut 24:1).

²⁵ The Hebrew word translated “pleased” is a synonym for “attracted” in verse 11.

²⁶ The word translated “treat her as a slave” is rare (only here and in Deut 24:7) but apparently refers to either exercising undue force or treating her as a commodity and not as a person (see Mayes, Deuteronomy, pp. 303–304, and Craigie, Deuteronomy, p. 282).

²⁷ For the use of the verb ענה (˓nh) in similar contexts in which a woman has been dishonored see Judg 19:24; 20:5; 2 Sam 13:12, 14, 22; Ezek 22:10, 11.

Hall, G. H. (2000). Deuteronomy. The College Press NIV commentary. (319). Joplin, Mo.: College Press Pub. Co.

[11] Wives and children 21:10–21

Everything in this section has some connection with the sixth commandment remote though it may be in some cases.

Limits on a husband’s authority 21:10–14

Israelite men could marry women from distant conquered cities taken as prisoners of war provided they did not already have a wife. Such a woman had to shave her head and cut her nails. These were rituals of purification customary in the ancient Near East.²²⁸ She received one month to mourn her parents (v. 13). This may presuppose that they had died in the battle or, more likely, that she was to cut off all ties to her former life.²²⁹

“Such kindly consideration is in marked contrast with the cruel treatment meted out to women captured in war among the neighboring nations . . .”²³⁰

“This legislation could have two basic results: the men would be restrained from rape, and the women would have time to become adjusted to their new condition.”²³¹

The provision for divorce (v. 14) receives further clarification later (24:1–4). We should not interpret the fact that God legislated the rights of sons born into polygamous families as tacit approval of that form of marriage. Monogamy was God’s will (Gen. 2:24; cf. Matt. 19:4–6).²³² However, God also gave laws that regulated life when His people lived it in disobedience to His will. In other words, God did not approve of polygamy, but He tolerated it in Israel in the sense that He did not execute or punish polygamists through civil procedures. Similarly He did not approve of divorce, but He allowed it in this case (cf. Gen. 21:8–14; Ezra 9–10).²³³

²²⁸. Keil and Delitzsch, 3:406.

²²⁹. Mayes, p. 303.

²³⁰. Thompson, p. 228.

²³¹. Kalland, p. 132.

²³². See Sailhamer, p. 460; Merrill, Deuteronomy, p. 292.

²³³. See Joe M. Sprinkle, “Old Testament Perspectives on Divorce and Remarriage,” Journal of the Evangelical Theological Society 40:4 (December 1997):529-50.

Tom Constable. (2003; 2003). Tom Constable’s Expository Notes on the Bible (Dt 21:1-10). Galaxie Software.

[12] Εξ. 21:7-11:7 ΚΑΙ αν κάποιος πουλήσει τη θυγατέρα του για δούλη, δεν θα αφεθεί όπως αφήνονται οι δούλοι.

8 Αν δεν αρέσει στο αφεντικό της, που την αρραβωνιάστηκε για τον εαυτό του, τότε θα την απολυτρώσει· δεν έχει εξουσία να την πουλήσει σε ξένο έθνος, επειδή της φέρθηκε άπιστα [ἠθέτησεν ἐν αὐτῇ].

9 Αν, όμως, την αρραβώνιασε με τον γιο του, θα κάνει σ’ αυτή σύμφωνα με το δικαίωμα των θυγατέρων.

10 Αν πάρει για τον εαυτό του μια άλλη, δεν θα της στερήσει την τροφή, τα ενδύματά της, και το χρέος του γάμου σ’ αυτή.

11 Αν, όμως, δεν της κάνει τα τρία αυτά, τότε θα φύγει δωρεάν, χωρίς χρήματα.

[13] Women’s place in ancient hierarchies was to serve the powerful men as wives and to serve the group as

producers of children. The ban in the Hebrew Bible, the edict from God to destroy all of the enemy, was

relaxed toward virginal women of the enemy, preserving them to produce children who would join in work and war. The ban also reflected the patriarchal value that purity of lineage resided in male seed

[14] Virgins could be spared, because they could produce offspring for their conquerors

[15] Desirable virgins captured on the battlefield could be forced to marry their captors.