Τα πόδια του Αλλάχ και ο ανθρωπομορφισμός του Ισλάμ

Για να καταλάβετε το κείμενο που παραθέτουμε πιο κάτω, έχετε υπόψη ότι saheeh (σαχίχ) όσον αφορά κάποιο χαντίθ, δηλ. κάποιο λόγο που συνήθως είναι του «προφήτη» Μουχάμμαντ, σημαίνει «αυθεντικό», mawqoof (μαουκούφ) σημαίνει κάποιο χαντίθ που αποτελεί δήλωση ενός Συντρόφου του Μουχάμμαντ, την οποία αυτός δεν απέδωσε απευθείας στον Μουχάμμαντ, ενώ isnaad σημαίνει «αλυσίδα αφηγητών», δηλ. ποιος αφηγήθηκε το χαντίθ σε ποιον, μέχρι να φτάσει το χαντίθ σε αυτόν που το κατέγραψε. Σύμφωνα με τους λογίους του Ισλάμ που έκαναν το «ξεσκαρτάρισμα» ανάμεσα στα χιλιάδες αχαντίθ, για να χαρακτηριστεί ένα χαντίθ αυθεντικό πρέπει να πληροί 5 προϋποθέσεις:

1) Καθένας από τους αφηγητές του να ήταν καλού χαρακτήρα

2) Καθένας από τους αφηγητές του να είχε καλή μνήμη

3) Η αλυσίδα αφηγητών να μην διακόπτεται από την αρχή ως το τέλος

4) Το χαντίθ να είναι βάσιμο και χωρίς ανωμαλίες στην αλυσίδα αφηγητών και στο κείμενό του

5) Το χαντίθ να είναι βάσιμο και χωρίς λάθη στην αλυσίδα αφηγητών και στο κείμενό του.

Μπορείτε να επιβεβαιώσετε ότι αυτά ισχύουν, επισκεπτόμενοι την έγκυρη ισλαμική ιστοσελίδα http://www.onislam.net/english/shariah/hadith/faqs/452206-what-is-a-hadith-sahih-and-its-isnad-is-sahih.html

Ας προχωρήσουμε λοιπόν στην ανάγνωση του κειμένου με τίτλο «Βεβαίωση πως ο Αλλάχ έχει δύο πόδια», (Affirmation that Allah has two feet) το οποίο μπορείτε να βρείτε στα αγγλικά στη σελίδα http://islamqa.info/en/166843. Πρόκειται για τον έγκυρο ισλαμικό ιστότοπο «IslamQuestionandAnswer», με γενικό επόπτη (General Supervisor) τον σεΐχη (Shaykh) Muhammad Saalih al-Munajjid. Στον οποίο κάποιος απηύθυνε την παρακάτω ερώτηση:

Είμαι ένας αναζητητής της γνώσης και είμαι μπερδεμένος: Οφείλουμε να βεβαιώνουμε πως ο Αλλάχ έχει δύο πόδια – όπως αναφέρεται μέσα στο mawqoof χαντίθ, το isnaad του οποίου καταλήγει με τα λόγια του IbnAbbaas: “Το kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση των ποδιών”; Ή οφείλουμε να βεβαιώνουμε πως ο Αλλάχ έχει μόνο ένα πόδι, όπως λέει μέσα το χαντίθ: “… μέχρι ο Θεός της Δόξας τοποθετήσει το πόδι Του πάνω της…); Αν ο Αλλάχ έχει δύο πόδια, τότε θα τοποθετήσει ο Αλλάχ –ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος- και τα δύο Του πόδια πάνω στην Κόλαση, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το γεγονός πως στα λόγια του Προφήτη (οι ευλογίες και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι επάνω του) το “πόδι Του” εμφανίζεται στην Γενική (ή ως Κτητική) και -όπως γνωρίζουμε- η γενική στον ενικό αριθμό είναι γενική σε νόημα;

Δοξασμένος ο Αλλάχ.

Η απάντηση του σεΐχη, που ταξινομήθηκε στην ενότητα «Βασικά δόγματα της πίστεως – Ταουχίντ (Μονοθεϊσμός) Ονόματα και χαρακτηριστικά του Αλλάχ»[1] έχει ως εξής:

Ένα από τα χαρακτηριστικά του Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – είναι το πόδι.

Η απόδειξη για αυτό είναι η αναφορά που αφηγείται ο al-Bukhaari (6661) και Muslim (2848) από τον AnasibnMaalik, σύμφωνα με την οποία ο Προφήτης (οι ευλογίες και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι επάνω του) είπε: «Η Κόλαση συνεχώς θα λέει, ‘Είναι και άλλοι (να έρθουν);’ μέχρι ο Κύριος της Δόξας – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – να τοποθετήσει το πόδι Του επάνω της, και τότε αυτή θα πει, ‘Αρκετοί, αρκετοί, δια της δόξας Σου!’, και όλα τα τμήματά της θα ενωθούν μαζί.»

Οι Al-Bukhaari (4850) και Muslim (2847) αφηγήθηκαν πως ο AbuHurayrah (είθε να ευχαριστεί τον Αλλάχ) είπαν: «Ο προφήτης (οι ευλογίες και η ειρήνη του Αλλάχ ας είναι επάνω του) είπε: «Η Κόλαση και ο Παράδεισος φιλονικούσαν, και η Κόλαση είπε: ‘Εγώ έχω τύχει εύνοιας, με τους υπερήφανους και τους υπερόπτες.’ Ο Παράδεισος είπε: ‘Τι συμβαίνει με μένα, ώστε κανείς δεν θα εισέλθει μέσα μου παρά μόνο οι αδύναμοι, οι ταπεινοί και οι ποδοπατημένοι;’ Ο Αλλάχ, – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – είπε στον Παράδεισο: ‘Εσύ είσαι το έλεός Μου, δια του οποίου θα δείξω έλεος σε οποιονδήποτε από τους δούλους Μου θελήσω. Και ο καθένας σας θα είναι πλήρης.’ Όσο για την Κόλαση, δεν θα είναι πλήρης μέχρι ο Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – να τοποθετήσει το πόδι Του επάνω της και πει ‘Αρκετά, αρκετά.’ Τότε θα είναι πλήρης και όλα τα μέρη της θα ενωθούν μαζί, και ο Αλλάχ δεν θα συμπεριφερθεί άδικα σε οποιοδήποτε μέρος της δημιουργίας Του. Όσο για τον Παράδεισο, ο Αλλάχ θα δημιουργήσει μια δημιουργία μόνο για αυτόν.»

Αυτό δείχνει πως επιβεβαιώνεται ότι ο Αλλάχ – ας είναι εξυψωμένος – έχει ένα πόδι.

Ο Ibn ‘Abbaas (είθε να ευχαριστεί τον Αλλάχ) είπε: «Το Kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση των δύο ποδιών, και το μέγεθος του θρόνου δεν είναι δυνατόν να γίνει γνωστό.”

Αυτό αφηγήθηκε από τον IbnKhuzaymah στο at-Tawheed, 1/248, no. 154, τον IbnAbiShaybah στο al-‘Arsh, 61, τον ad-Daarimi στο ar-Radd ‘alaal-Muraysi, τον Abdullahibnal-ImamAhmad στο as-Sunnah, και τον al-Haakim στο al-Mustadrak, 2/282 (αυτός το ενέταξε στα saheeh σύμφωνα με τους όρους των δύο σεΐχηδων – τον al-Bukhaari και τον Muslim – και συμφώνησε μαζί του ο adh-Dhahabi. Παρομοίως χαρακτηρίστηκε ως saheeh από τον al-Albaani στο Mukhtasaral-‘Uluw, σελ. 102, και από τον AhmadShaakir στο ‘Umdatat-Tafseer, 2/163.

Ο AbuMoosaal-Ash‘ari (είθε να ευχαριστεί τον Αλλάχ) είπε: «Το Kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση για τα δύο πόδια, και τρίζει όπως τρίζει μια σέλλα.»

Αυτό αφηγήθηκε από τον ‘Abdullahibnal-ImamAhmad στο as-Sunnah, τον IbnAbuShaybah στο al-‘Arsh, 60, και από τον IbnJareer, τον al-Bayhaqi και άλλους. Το isnaad του χαρακτηρίστηκε ως saheeh στο al-Fath, 8/47 και από τον al-Albaani στο Mukhtasaral-‘Uluw, σελ. 123-124

Οι δύο αυτές αναφορές επιβεβαιώνουν πως ο Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – έχει δύο πόδια, και αυτό είναι η πίστη του Ahlas-Sunnah.

Ο Ιμάμης Abu ‘Ubaydal-QaasimibnSalaam (είθε ο Αλλάχ να τον ελεεί) είπε: «Αυτά τα χαντίθ που λένε πως ο Κύριός μας χαμογελά με την απόγνωση των δούλων Του όταν σύντομα αλλάξουν τα πράγματα, και πως η Κόλαση δεν θα γεμίσει μέχρι ο Κύριός σας να τοποθετήσει το πόδι Του επάνω της, και πως το Kursiy (υποπόδιο) είναι η θέση για τα δύο πόδια – αυτά τα χαντίθ, όπως αφηγούνται, είναι αληθινά κατά την γνώμη μας∙ είχαν αφηγηθεί από αξιόπιστους αφηγητές σε άλλους αξιόπιστους αφηγητές. Αν όμως μας ρωτήσουν για το νόημά τους, δεν τα εξηγούμε, και ούτε έχουμε δει ποτέ κανένα λόγιο να συζητά τα νοήματά τους.»

Αφηγήθηκε από τον al-Bayhaqi στο al-Asma’ wa’s-Sifaat, 2/198, τον Ibn ‘Abdal-Barr στο at-Tamheed, 7/149

Στο Fataawaal-Lajnahad-Daa’imah (2/376) αναφέρει: Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να βεβαιώνουμε αυτό που ο Αλλάχ έχει επιβεβαιώσει για τον εαυτόν Του, όπως δύο χέρια, δύο πόδια, δάχτυλα και άλλα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στο Κοράνι και την Σούννα, με τρόπο που αρμόζει στον Αλλάχ – ας είναι εξυψωμένος – χωρίς να παραποιείται το νόημα, συζητώντας πώς, παρομοιάζοντάς Τον στην δημιουργία Του ή αρνούμενοι οποιοδήποτε από τα χαρακτηριστικά Του, επειδή Εκείνος – ας είναι εξυψωμένος – λέει (ερμηνεία της έννοιας):

“Πες, (Ω Μωάμεθ (ειρήνη σε αυτόν)): «Είναι ο Αλλάχ, ο Ένας.

Ο Allah-us-Samad (Ο Αυτάρκης Κύριος, τον Οποίον έχουν ανάγκη όλα τα δημιουργήματα, ο Οποίος ούτε τρώει ούτε πίνει).

Δεν γεννά, ούτε ήταν γεννητός;

Και δεν υπάρχει κανείς να είναι ίσος ή συγκρίσιμος με Εκείνον.”

[al-Ikhlaas 112:1-3]

“Δεν υπάρχει τίποτε σαν Εκείνον, και Εκείνος είναι ο Ακούων τα πάντα και ο τα πάντα βλέπων”

[ash-Shoora 42:11].

Έτσι παίρνουμε όλα αυτά (τα χαρακτηριστικά) ως αληθή πραγματικώ τω τρόπω και όχι μεταφορικά. Όσο το να πηγαίνουμε στα άκρα για να βεβαιωθούν χαρακτηριστικά που δεν αναφέρονται στο Κοράνι ή Σούννα, οφείλουμε να αποφεύγουμε να το διαπράττουμε αυτό.

Μόνιμη Επιτροπή για την Ακαδημαϊκή Έρευνα και έκδοση Fatwas :

Bakr Abu Zayd, ‘Abd al-‘Azeez Aal ash-Shaykh, Saalih al-Fawzaan, ‘Abdullah ibn Ghadyaan, ‘Abd al-‘Azeez ibn ‘Abdullah ibn Baaz.

Τέλος παράθεσης.

Ο Σεΐχης ‘Abdar-Rahmaanal-Barraak (είθε να τον διαφυλάξει ο Αλλάχ) είπε: Αυτό το χαντίθ επιβεβαιώνει πως ο Αλλάχ – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – έχει πόδι.   Τα Ahlas-Sunnah βεβαιώνουν πως ο Αλλάχ έχει εκείνο που αναφέρεται μέσα στο χαντίθ αυτό με αληθή τρόπο, όπως βεβαιώνουν όλα τα άλλα θεϊκά χαρακτηριστικά, όπως βεβαιώνουν ότι έχει δύο χέρια και δύο μάτια, και λένε πως Εκείνος – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος – έχει δύο πόδια, όπως αναφέρεται μέσα στην πασίγνωστη αναφορά από τον Ibn ‘Abbaas που περιγράφει το Kursiy (υποπόδιο) και λέει πως είναι η θέση για τα πόδια, δηλαδή, τα πόδια του Κυρίου – ας είναι δοξασμένος και εξυψωμένος.

Η θεώρηση περί των ποδιών και των χεριών είναι η ίδια, και δεν υπάρχει χώρος για διαφοροποίηση.

Τέλος παράθεσης από το Sharh al-Waasitah, σελ. 172

Αυτό που αποδεικνύεται είναι πως ο Αλλάχ – ας είναι εξυψωμένος – θα τοποθετήσει το πόδι Του πάνω στην Κόλαση. Πιστεύουμε σε αυτό, αλλά σταματούμε στο σημείο αυτό και αποφεύγουμε να προχωρούμε πιο πέρα (στην συζήτηση). Δεν λέμε πως θα τοποθετήσει και τα δύο Του πόδια πάνω της, ακριβώς όπως δεν λέμε πως Εκείνος έγραψε την Τορά με τα δύο Του χέρια. Μάλλον προσκολλώμεθα σε ό,τι έχει αφηγηθεί, επειδή σε ό,τι αφορά τα θεϊκά χαρακτηριστικά, το ζήτημα βασίζεται πάνω σε tawqeef (δηλαδή, στο να περιορίζεται μόνο σε ό,τι έχει αφηγηθεί σε ηχητικά κείμενα).

Και ο Αλλάχ γνωρίζει καλύτερα.»

Όπως είδαμε λοιπόν, σύμφωνα με το Ισλάμ, ο Αλλάχ έχει δυο πόδια, δυο χέρια και δυο μάτια, με δυο λόγια στο Ισλάμ υπάρχει ανθρωπομορφισμός: «Ανθρωπομορφισμός νοείται η προσπάθεια του ανθρώπου να αποδώσει σε μη ανθρώπινα όντα, αντικείμενα, φυσικά ή υπερφυσικά φαινόμενα, ανθρώπινες ιδιότητες ή μορφή».[2] Τον ανθρωπομορφισμό τον γνωρίζουμε ήδη από τους αρχαίους Έλληνες, Ρωμαίους κ.α. ειδωλολατρικούς λαούς, αλλά δεν περιορίζεται στις δικές τους ειδωλολατρικές θρησκείες. Για την ακρίβεια, «και η Ιουδαϊκή θρησκεία και η Μουσουλμανική καίτοι απαγορεύουν την απεικόνιση του «Θείου», με ανθρωπομορφισμό τον εννοούν (να ομιλεί, να σκέπτεται και να αποφασίζει)».[3] Με δυο λόγια, η απαγόρευση απεικόνισης του Θείου που υπάρχει στο Ισλάμ και που παρουσιάζεται ως υψηλό πνευματικό χαρακτηριστικό αυτής της θρησκείας, είναι ένα προκάλυμμα του πόσο ανθρωπομορφική, βαθιά υλιστική και χονδροειδής είναι η προσέγγιση της θρησκείας αυτής προς το θείο, αφού σύμφωνα με αυτήν ο Θεός έχει «δύο χέρια, δύο πόδια, δάχτυλα και άλλα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στο Κοράνι και την Σούννα» και «παίρνουμε όλα αυτά (τα χαρακτηριστικά) ως αληθή πραγματικώ τω τρόπω και όχι μεταφορικά».

Όλα αυτά όμως, έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τον Χριστιανισμό. Όπως σημειώνει ο π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, ακόμα και «οι ανθρωπομορφίτες της αιγυπτιακής ερήμου», οι οποίοι κατηγορήθηκαν από τους οπαδούς του Ωριγένη ως αιρετικοί που, παρασυρόμενοι από την «ιουδαϊκή αδυναμία» (τον ανθρωπομορφισμό) φαντάζονται τον Θεό με ανθρώπινα χαρακτηριστικά, απλά την ώρα που προσεύχονταν εστιάζονταν στη μορφή που πήρε ο Λόγος του Θεού με την ενσάρκωσή Του.[4] Αυτό μπορεί να μην είναι το τέλειο, καθώς το ζητούμενο είναι στην προσευχή ο νους να είναι άδειος από οποιαδήποτε εικόνα, δεν είναι όμως και κατακριτέο, καθώς ο Θεάνθρωπος είναι όχι μόνο ο προαιώνιος Λόγος του Θεού, αλλά και το ιστορικό πρόσωπο Ιησούς Χριστός, με μητέρα και κανονικότατο ανθρώπινο σώμα, αλλά και όλα τα αδιάβλητα πάθη[5]: «…η ίδια η υπόσταση του Θεού Λόγου έγινε υπόσταση με σάρκα, και σχετικά μ’ αυτό ‘ο Λόγος σαρκώθηκε’, δηλαδή χωρίς μεταβολή, και
η σάρκα έγινε Λόγος χωρίς μεταβολή, και ο Θεός έγινε άνθρωπος· διότι ο Λόγος ήταν Θεός και ο άνθρωπος έγινε Θεός χάρη στην υποστατική ένωση.»[6]

Ασφαλώς, γνωρίζουμε ότι διάφοροι απολογητές του Ισλάμ μαζεύουν κακομεταφρασμένα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης από τα οποία προσπαθούν να εξάγουν τραβηγμένα από τα μαλλιά συμπεράσματα, ότι δήθεν και οι χριστιανοί έχουν ανθρωπομορφική θεώρηση του Θεού. Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, για τους χριστιανούς ισχύουν οι αρχές που διατυπώθηκαν αιώνες τώρα στο έργο «Έκδοσις ακριβὴς της ορθοδόξου πίστεως» του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού:

«Γνωρίζουμε και ομολογούμε ότι ο Θεός είναι χωρίς αρχή και τέλος, αιώνιος, παντοτινός, αδημιούργητος, αμετάβλητος, αναλλοίωτος, απλός, ασύνθετος, ασώματος, αόρατος, αψηλάφητος, απερίγραπτος, άπειρος, απεριόριστος, ακατάληπτος, αχώρητος στο νου, αγαθός, δίκαιος, παντοδύναμος, δημιουργός όλων των κτισμάτων,παντοκράτορας, παντεπόπτης, προνοητής όλων, εξουσιαστής και κριτής.[7] {…} Επειδή όμως βρίσκουμε στην Αγία Γραφή να έχουν ειπωθεί πάρα πολλά για το Θεό με τρόπο ανθρωπομορφικό, πρέπει να γνωρίζουμε, εφόσον είμαστε άνθρωποι και έχουμε αυτή την παχιά σάρκα, ότι είναι αδύνατο να εννοήσουμε ή να μιλήσουμε για τις θείες, υψηλές και άϋλες ενέργειες της θεότητος, εάν δεν χρησιμοποιήσουμε ανάλογες σε μας εικόνες, τύπους και σύμβολα. Όσα, λοιπόν, λέμε με ανθρωπομορφικό τρόπο για το Θεό, τα λέμε με συμβολική σημασία, και έχουν κάποιο βαθύτερο νόημα· διότι το θείο είναι απλό και δεν παίρνει σχήματα.
Λέγοντας μάτια, βλέφαρα και όραση του Θεού, ας εννοήσουμε συμβολικά την εποπτεία του πάνω σ’ όλα και το αλάθητο της γνώσεώς του· διότι μ’ αυτή την αίσθηση (της οράσεως) αποκτάμε πιο τέλεια γνώση και μάθηση.
Λέγοντας αυτιά και ακοή, ας εννοήσουμε συμβολικά τη διάθεσή του να μας σπλαγχνιστεί και να δεχθεί τη δική μας δέηση· διότι κι εμείς μ’ αυτή την αίσθηση γινόμαστε ευδιάθετοι σ’ αυτούς που μας παρακαλούν και τους ακούμε με περισσότερο ενδιαφέρον. Όταν λέμε στόμα και ομιλία, να εννοήσουμε τη φανέρωση της θελήσεώς του, διότι και σε μας οι διαθέσεις της καρδιάς φανερώνονται με το στόμα και την ομιλία. Όταν λέμε φαγητό και πιοτό, ας εννοήσουμε τη δική μας συμμόρφωση στο θέλημά του· διότι κι εμείς με την αίσθηση της γεύσεως ικανοποιούμε την αναγκαία επιθυμία της φύσεώς μας. Όταν λέμε όσφρηση, ας εννοήσουμε την αποδοχή της σκέψεως και της αγάπης μας γι’ αυτόν, διότι κι εμείς μ’ αυτή την αίσθηση δεχόμαστε την ευωδία ευχάριστα.
Λέγοντας πάλι πρόσωπο ας εννοήσουμε την απόδειξη και την εμφάνισή του με τα έργα του, διότι και η δική μας εμφάνιση γίνεται με το πρόσωπο.
Λέγοντας χέρια, ας νοήσουμε την αποτελεσματικότητα της ενέργειάς του· κι εμείς τα πιο αναγκαία και σπουδαία τα πετυχαίνουμε με τα χέρια μας.
Λέγοντας δεξί χέρι, ας εννοήσουμε τη βοήθειά του για να έλθουν όλα καλά· διότι κι εμείς χρησιμοποιούμε το δεξί χέρι για τα πιο αξιοπρεπή και δίκαια και που χρειάζονται μεγάλη δύναμη.
Λέγοντας ψηλάφηση ας εννοήσουμε την πιο ακριβή και τέλεια γνώση και προσβολή των πιο λεπτών και κρυφών λογισμών· διότι και αυτούς που εμείς ψηλαφούμε δεν μπορούν να κρύψουν κάτι πάνω τους.
Λέγοντας επίσης πόδια και βάδην εννοούμε τον ερχομό και την παρουσία του, για να βοηθήσει όσους έχουν ανάγκη ή ν’ αντιμετωπίσουν τους εχθρούς ή για κάποια άλλη πράξη· διότι και σε μας η άφιξη γίνεται με τη χρήση των ποδιών. {…}
Και μ’ ένα λόγο, όλα όσα έχουν ειπωθεί για το Θεό με ανθρωπομορφικές εκφράσεις, έχουν κρυμμένη κάποια σημασία που διδάσκει τα υπερφυσικά με ανθρωπομορφικές εκφράσεις, εκτός μόνον αν ειπωθεί κάτι για την σωματική έλευση του Θεού Λόγου. Διότι Αυτός ανάλαβε όλη την ανθρώπινη φύση για τη σωτηρία μας, δηλαδή τη νοερή ψυχή, το σώμα και τα χαρακτηριστικά της ανθρωπίνης φύσεως, που είναι τα φυσικά και αδιάβλητα πάθη.»[8]

 

Στο μέλλον, πρώτα ο Θεός, θα αναφερθούμε στις αποτυχημένες προσπάθειες απολογητών του Ισλάμ να παρουσιάσουν την ιδέα περί Θεού που προωθεί το Κοράνι ως δήθεν ανώτερη από αυτήν που περιγράφει η Αγία Γραφή. Στο μεταξύ, οι μουσουλμάνοι που βλέπουν πόσο θεοπρεπέστερη είναι η χριστιανική αντίληψη περί Θεού από τις χονδροειδείς υλιστικές χειροποδολογίες του Κορανίου και της Σούννα, αλλά από εγωισμό και άλλους λόγους που αυτοί ξέρουν, δεν σκοπεύουν να πάψουν να τις προωθούν και να τις υπερασπίζονται, ας παρηγορηθούν: Κι αυτό όχι επειδή θα μπορούσε το Ισλάμ να πάσχει και από ζωομορφισμό εκτός από ανθρωπομορφισμό, να παρουσιάζει π.χ. τον Αλλάχ με κεφάλι σκύλου όπως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι τον Αννούβι, ή επειδή ο Αλλάχ έχει τουλάχιστον δύο πόδια αντί για ένα… Αλλά επειδή ο πραγματικός Θεός που περιγράφουν και λατρεύουν οι Χριστιανοί, αυτός που τους ακολούθους Του οι ομόπιστοί τους συνηθίζουν να δολοφονούν κραυγάζοντας «Ο Θεός είναι μεγάλος!» δεν θα πάψει ποτέ να τους περιμένει, γεμάτος αγάπη, να έρθουν στην επίγνωση της Αλήθειας Του.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1]Basic Tenets of Faith » Tawheed (Divine Unity) » Names and Attributes of Allaah.

[2]http://el.wikipedia.org/wiki/Ανθρωπομορφισμός

[3] Στο ίδιο.

[4] Φλορόφκσι Γεωργίου, Θέματα εκκλησιαστικής Ιστορίας, Θεσσαλονίκη 1979, εκδ. Πουρνάρα, σελ. 105-114

[5] «Πιστεύουμε ακόμη ότι (ο Χριστός) πήρε όλα τα φυσικά και αδιάβλητα (άμεμπτα) πάθη του ανθρώπου. Διότι προσέλαβε όλο τον άνθρωπο καί όλα τα γνωρίσματα του ανθρώπου, εκτός από την αμαρτία. Διότι αυτή δεν είναι φυσικό πράγμα ούτε ο Δημιουργός την έσπειρε μέσα μας, αλλά την αποκτήσαμε θεληματικά με την επίδραση του διαβόλου στην προαίρεσή μας, χωρίς να κυριαρχεί πάνω μας με βία. Φυσικά και αδιάβλητα πάθη είναι αυτά που δεν εξαρτώνται από τη θέλησή μας· όσα εισήλθαν στην ανθρώπινη ζωή μας εξαιτίας της καταδίκης λόγω της παραβάσεώς μας· για παράδειγμα η πείνα, η δίψα, ο κόπος, ο πόνος, τα δάκρυα, η φθορά, η αποφυγή του θανάτου, η δειλία, η αγωνία (από την οποία προέρχονται οιιδρώτες και οι θρόμβοι του αίματος), η βοήθεια από τους αγγέλους εξαιτίας της αδύναμης φύσεώς μας και τα παρόμοια, τα οποία υπάρχουν μέσα σε κάθε άνθρωπο από τη φύση του. Όλα, λοιπόν, τα προσέλαβε, για να τ’ αγιάσει όλα.» Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού, Έκδοσις ακριβὴς της ορθοδόξου πίστεως, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 64, «Για τα φυσικά και αδιάβλητα πάθη» (βλ. http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/iwannhs_damaskhnos_ekdosis_akribhs.htm).

[6] Στο ίδιο, κεφ. 5 «Για τη φύση και διαφορά, την ένωση και σάρκωση που θεωρείται στο γένος και στο άτομο, και πώς πρέπει να εννοούμε ‘τη μία φύση του Θεού Λόγου σαρκωμένη’».

[7] Στο ίδιο, κεφ. 2 «Γι’ αυτά που είναι δυνατόν να λεχθούν και γι’ αυτά που είναι άρρητα, και για όσα μπορεί να είναι γνωστά και όσα άγνωστα».

[8] Στο ίδιο, κεφάλαιο 11, «Γι’ αυτά που λέγονται για το Θεό ανθρωποπαθώς».

Ισλαμικά σχολεία, μαθήματα στο μίσος και τη βία

Να πώς φτιάχνονται οι φανατικοί και οι τρομοκράτες… Σας κάνει εντύπωση που οι δάσκαλοι χτυπάνε έτσι τα παιδιά; Ο ίδιος ο Μουχάμμαντ έδινε οδηγίες για τις τιμωρίες των παιδιών που δεν μάθαιναν να προσεύχονται σωστά.  Έλεγε να μαθαίνει το παιδί να προσεύχεται στα εφτά του χρόνια και αν στα δέκα δεν το κάνει, να το δέρνουν.*

—————–

*»It was narrated that Abu Hurayrah (may Allaah be pleased with him) said: The Messenger of Allaah (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “Teach your children to pray when they are seven years old, and smack them if they do not do so when they are ten, and separate them in their beds.”

Narrated by Abu Dawood, 495; classed as saheeh by Shaykh al-Albaani in Saheeh al-Jaami’, 5868

Γάμοι χριστιανών με μουσουλμάνους

Το κείμενο αυτό βασίζεται σε απαντήσεις που είχε δώσει ο GreekMurtadd σε σχετικά ερωτήματα χριστιανών γυναικών που σκέφτονταν να παντρευτούν μουσουλμάνους. Έχει εμπλουτιστεί με μεταφράσεις από τα λινκ που έδωσε και με σχόλια αναγνωστών του ιστολογίου μας. Αργότερα που ο GreekMurtadd θα επιστρέψει, μπορεί να το επεξεργαστεί ξανά.

Εύχομαι να ωφελήσει τους αναγνώστες μας που καταλήγουν σ’ αυτό το ιστολόγιο αναζητώντας στοιχεία για γάμους χριστιανών με μουσουλμάνους.

Chalil loves Jesus – 18 Ιουλίου 2010

—————

Διαδικαστικά στοιχεία για το γάμο μεταξύ χριστιανής και μουσουλμάνου (από εδώ):

(Απευθύνεται σε χριστιανή που σκέφτεται να παντρευτεί μουσουλμάνο.) «Αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία μπορείς να κάνεις προγαμιαίο συμφωνητικό, τα πράγματα όμως περιπλέκονται γιατί μπαίνουν στη μέση άλλες λεπτομέρειες. Δεν θα συνιστούσαμε ποτέ σε μη μουσουλμάνα να παντρευτεί μουσουλμάνο σύμφωνα με τη σαρία.
Προγαμιαίο συμφωνητικό μπορεί να γίνει και σε συμβολαιογράφο, όπως κάνουν αρκετά διάσημα πρόσωπα τα τελευταία χρόνια, αλλά από ισλαμικής απόψεως δεν είναι ό,τι πιο έγκυρο.
Σε περίπτωση που παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία, μπορείς να κρατήσεις το θρήσκευμά σου, τα παιδιά όμως που θα κάνετε πρέπει οπωσδήποτε να ανατραφούν ως μουσουλμάνοι. Το ερώτημα είναι, μπορείς εσύ ενώ πιστεύεις σε ένα άλλο θρήσκευμα να δώσεις στα παιδιά σου ισλαμική ανατροφή; Εσύ θα το κρίνεις αυτό.

Εάν κάνετε προγαμιαίο συμφωνητικό σε συμβολαιογράφο, το προσαρμόζετε στο νόμο της χώρας όπου κατοικείτε. Εάν παντρευτείτε σύμφωνα με τη σαρία με τον όρο να μην πάρει άλλη σύζυγο, τότε σε περίπτωση που θα το κάνει μπορείς είτε να το αποδεχτείς, είτε να κηρύξεις το γάμο άκυρο, επειδή ο σύζυγος αθέτησε το συμφωνητικό.

Αν διατηρήσεις το θρήσκευμά σου, σύμφωνα με τη σαρία δεν γίνεται να τον κληρονομήσεις όταν πεθάνει. Σε περίπτωση που πεθάνεις πρώτα εσύ, σύμφωνα με κάποιους λογίους μπορεί αυτός να κληρονομήσει εσένα, σύμφωνα με άλλους όμως ούτε αυτό γίνεται, βάσει του χαντίθ ότι ούτε οι μουσουλμάνοι κληρονομούν αλλόθρησκούς ούτε οι αλλόθρησκοι μουσουλμάνους. Βέβαια σύμφωνα με τις νομοθεσίες δυτικών χωρών μπορείτε να κληρονομήσετε ο ένας τον άλλο. Οπότε, και πάλι εξαρτάται από το πού θα κατοικείτε όταν συμβεί κάποιος θάνατος: σε ένα κοσμικό κράτος ή σε κράτος που οι νόμοι του βασίζονται στη Σαρία;»

Πώς αντιμετωπίζει ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ τέτοιους γάμους (από εδώ):

Από χριστιανικής απόψεως δεν εγκρίνονται οι γάμοι με αλλοδόξους. Ο Παύλος έχει γράψει (B΄ Kορ. 6, 14-17).

“Mην κάνετε αταίριαστους δεσμούς γάμου με απίστους. Γιατί, ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία; Ή τι κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι; Ποια συμφωνία μπορεί να γίνει ανάμεσα στο Xριστό και στο διάβολο; Ή τι έχει να μοιράσει ο πιστός με τον άπιστο; Mπορεί να υπάρχουν στον ίδιο τόπο ο ναός του Θεού – που είστε εσείς – και ο ναός των ειδώλων; Γι’ αυτό, λέει ο Kύριος: Φύγετε μακριά απ’ αυτούς και ξεχωρίστε.»

Ο Παύλος δέχεται να μην εγκαταλείπει ο Χριστιανός ή η Χριστιανή το γαμήλιο σύντροφο, ΟΤΑΝ ο γάμος έχει προηγηθεί της μεταστροφής στον Χριστιανισμό. Δηλ. όταν δεν ήταν χριστιανός όταν τελέστηκε ο γάμος: Α΄Κορ. 7:12-17:

12 Αν κάποιος έχει γυναίκα άπιστη, κι αυτή είναι σύμφωνη να συνοικεί μαζί του, ας μη την αφήνει.
13 Και η γυναίκα που έχει άνδρα άπιστο, κι αυτός είναι σύμφωνος να συνοικεί μαζί της, ας μη τον αφήνει.
14 Επειδή, ο άπιστος άνδρας αγιάστηκε διαμέσου τής γυναίκας• και η γυναίκα η άπιστη αγιάστηκε διαμέσου τού άνδρα• επειδή, διαφορετικά, τα παιδιά σας θα ήσαν ακάθαρτα• τώρα, όμως, είναι άγια.
15 Αλλά, αν ο άπιστος προβαίνει σε χωρισμό, ας χωρίσει. Ο αδελφός ή η αδελφή δεν είναι δουλωμένοι σε τέτοια• ο Θεός, όμως, μας προσκάλεσε σε ειρήνη.
16 Επειδή, τι ξέρεις, γυναίκα, αν πρόκειται να σώσεις τον άνδρα; Ή, τι ξέρεις, άνδρα, αν πρόκειται να σώσεις τη γυναίκα;
17 Αλλά, καθώς ο Θεός μοίρασε σε κάθε έναν, και καθώς ο Κύριος προσκάλεσε κάθε έναν, έτσι ας περπατάει• και έτσι διατάζω σε όλες τις εκκλησίες.”

Στηριγμένοι οι Πατέρες της Eκκλησία μας, όπως ο Mέγας Bασίλειος, σ’ αυτές κυρίως τις δύο αγιογραφικές προτάσεις όρισαν πως ακόμα και ο γάμος με χριστιανούς μη Ορθοδόξους απαγορεύεται, πόσο μάλλον αυτός με αλλοδόξους: «Δεν επιτρέπεται σε ορθόδοξο άνδρα να συνάψει γάμο με αιρετική γυναίκα ή και το αντίθετο» (Mεγ. Bασίλειος, Στ΄ 72). Kανόνες Oικουμενικών Συνόδων κι όχι μόνο, κατηγορηματικά αποφαίνονται: Oι Oρθόδοξοι, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα πρέπει να παντρεύουν τα παιδιά τους με αιρετικούς. «Mη δειν τους της Eκκλησίας αδιαφόρως πρός Γάμου κοινωνίαν συνάπτειν τά εαυτών παιδία αιρετικοίς» (Δ΄ Oικουμ. Σύνοδος κανών 14· Σύνοδος Λαοδικείας Kανόνες 10, 31, 33, 37· ΣT΄ Oικουμ. Σύνοδος Kανών 72 και Σύνοδος Kαρθαγένης Kανών 29). Tελευταία, «κατ’ οικονομίαν», ευλογείται ο γάμος ορθοδόξου με αιρετικό-σχισματικό, αν ο δεύτερος είναι βαφτισμένος χριστιανός και εφ’ όσον η χριστιανική ομολογία στην οποία ανήκει αποδέχεται το Iερό Bάπτισμα ως Mυστήριο. Kατά την έκδοση της άδειας της τέλεσης αυτού του γάμου, μ’ έναν προτεστάντη ή με έναν ρωμαιοκαθολικό λ.χ., ο ορθόδοξος μέλλων ή μέλλουσα σύζυγος, διαβεβαιώνει εγγράφως την Ιερή Μητρόπολη, εκεί όπου θα γίνει ο γάμος, πως τα παιδιά που θα προέλθουν από αυτόν το μικτό γάμο, θα τα μεγαλώσει σύμφωνα με το Oρθόδοξο δόγμα. Kάτι βέβαια που σε καμία περίπτωση δεν ελέγχεται ή δεν πιέζεται ο ορθόδοξος στη συνέχεια να κάνει, και που είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί σε γάμο με μουσουλμάνο γιατί κι αυτός έχει ακριβώς την ίδια δέσμευση: ότι τα παιδιά του θα γίνουν μουσουλμάνοι.
Γιατί όμως αυτή η απαγόρευση εκ μέρους του Χριστιανισμού; Δείτε λίγο εδώ (το κείμενο είναι για τις προγαμιαίες σχέσεις αλλά μας ενδιαφέρει για το θέμα μας):

http://www.oodegr.com/oode/koinwnia/oikogeneia/progamiaies2.htm

Εντός την Εκκλησίας, ο γάμος εντάσσεται στο σχέδιο της σωτηρίας. Ο στόχος, δεν είναι να ΩΦΕΛΗΘΕΙ κάποιος από τις σεξουαλικές χάρες του άλλου. Ούτε να ζήσουν απλώς μαζί “ευτυχισμένοι” δύο άνθρωποι. Ο στόχος του γάμου ως ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ, (ως “μύησης”, για να γίνει κατανοητή η έννοια της λέξης), είναι ΝΑ ΕΝΤΑΧΘΕΙ Ο ΓΑΜΟΣ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΘΕΩΤΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΟΥ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ. Με άλλα λόγια, εκτός από τους δύο, βάζουμε στη ζωή της οικογενείας μας ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. Δεν ζούμε ερήμην του Θεού, ούτε τεκνοποιούμε χωρίς Αυτόν. Αλλά “εαυτούς και αλλήλους, και ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ, Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”. Λέμε δια της μύησης αυτής στον Θεό: “Θεέ μου, η πορεία μας προς τη Θέωση, στα πλαίσια της Εκκλησίας σου, είναι δεδομένη. Παρακαλούμε, να ευλογήσεις αυτή τη νέα κατάσταση της ζωής μας, ώστε πλέον, όχι ένας, αλλά ΔΥΟ μαζί, ενωμένοι ως ανδρόγυνο, να συνεχίσουμε αυτή την πορεία, που είναι και το κέντρο της ζωής μας, και ο στόχος μας”.
Ο στόχος λοιπόν, ΔΕΝ είναι ούτε η “ευτυχία” των δύο, ούτε “η τεκνοποιία”, ούτε “το σεξ”. Ο στόχος είναι Η ΘΕΩΣΗ. Ο ίδιος στόχος που είχαν οι δύο (υποτίθεται, εφ’ όσον ήταν Χριστιανοί) και πριν! Μόνο που τώρα, ο ίδιος αυτός στόχος, συνεχίζεται συντροφικά, όχι μόνο σε κοινή πορεία ΣΥΖΥΓΩΝ, αλλά ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ!!!”

Κι ερχόμαστε στο πρακτικό του θέματος: Όταν ένα ζευγάρι παντρεύεται, με όποιο γάμο κι αν το κάνει (π.χ. πολιτικό) κάποια στιγμή είναι αναμενόμενο να κάνει παιδιά. Γνώμη μας είναι ότι τα παιδιά πρέπει να έρχονται στον κόσμο μόνο από πραγματική ένωση, όπου οι δυο γονείς τους είναι ΜΙΑ ΨΥΧΗ κι ΕΝΑ ΣΩΜΑ. Είναι δυνατόν αυτό να γίνει σε ένα γάμο μεικτό, όπου άλλα πιστεύει ο ένας κι άλλα ο άλλος και διαφωνούν στο τόσο βασικό θέμα της θρησκείας; Ας πούμε ότι οι γονείς δεν θα προσπαθήσουν να επιβάλουν ο καθένας το δικό του θρήσκευμα στα παιδιά, ή ότι οι δυο τους θα συμφωνήσουν ότι αυτά θα ακολουθήσουν το θρήσκευμα του ενός. Τι γνώμη θα έχουν τα παιδιά για τους γονείς τους και τη θρησκεία; Θα τρέμουν μήπως ο ένας από τους δυο, που δεν δέχεται την “αληθινή θρησκεία” (όποια κι αν πιστεύουν ότι είναι αυτή) θα πάει στην κόλαση; Θα αρχίσουν να τον αντιμετωπίζουν ως “άπιστο”; Ή θα περιφρονήσουν την έννοια της θρησκείας, για να αποφύγουν την εσωτερική σύγκρουση; Εμείς γνωρίζουμε δείγματα από την κάθε περίπτωση και δεν θα ευχόμασταν σε καμιά οικογένεια να γίνει έτσι. Επίσης γνωρίζουμε ότι η χριστιανή γυναίκα μπαίνει σε μια διαδικασία πίεσης να γίνει μουσουλμάνα. Αυτό δεν είναι απαραίτητο να γίνει με βία – αν και αυτό συμβαίνει – αλλά συμβαίνει. Ο κάθε μουσουλμάνος που παντρεύεται χριστιανή είναι υποχρεωμένος να προσπαθήσει να την επηρεάσει ώστε να δεχθεί το Ισλάμ. Το πώς θα το κάνει εξαρτάται από τον χαρακτήρα του, πάντως υπάρχουν σύζυγοι που χρησιμοποιούν ακόμη και τα παιδιά για να εξαναγκάσουν τη γυναίκα τους να αλλαξοπιστήσει.

Μερικοί λένε ότι το γεγονός ότι στους μουσουλμάνους επιτρέπεται να παντρευτούν εκτός από μουσουλμάνες, χριστιανές και Εβραίες συζύγους, αποδεικνύει ότι το Ισλάμ είναι ανεκτικό. Αυτά είναι απλά ανακρίβειες.
Κατ’ αρχήν ο μουσουλμάνος δεσμεύεται από τη Σαρία να μην παντρευτεί ειδωλολάτρισσα ή άθεη/αγνωστικίστρια, παρά μόνο μουσουλμάνα ή χριστιανή ή Εβραία (από το «λαό του βιβλίου»). Αν κάποιος έγινε μουσουλμάνος και η σύζυγός του δεν εμπίπτει στις τρεις αυτές κατηγορίες, οφείλει να τη χωρίσει.  Δείτε εδώ πώς απαντά έγκυρος θεολόγος του σουνιτικού Ισλάμ σε ερώτηση αν μπορεί να παραμείνει σε γάμο με ειδωλολάτρισσα κάποιος που έγινε μουσουλμάνος:

http://www.islam-qa.com/en/ref/9949

Δεν επιτρέπεται ένας μουσουλμάνος να παραμείνει σε συζυγική σχέση με μια γυναίκα που δεν είναι μουσουλμάνα, επειδή ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και μην παντρεύεστε Αλ Mushrikaat (ειδωλολάτρισσες) μέχρι να πιστέψουν (να λατρέψουν τον Αλλάχ μόνο) [al-Baqarah 2:221]

«Επίσης μην κρατάτε τις άπιστες γυναίκες ως συζύγους» [al-Mumtahanah 60:10]

«Δεν είναι νόμιμες (σύζυγοι) γι’ αυτούς που αρνούνται να πιστέψουν, ούτε αυτοί που αρνούνται να πιστέψουν νόμιμοι (σύζυγοι) γι’ αυτές» [al-Mumtahanah 60:10]

«Ο Ομάρ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) χώρισε δύο από τις συζύγους του που ήταν ειδωλολάτρισσες όταν αποκαλύφθηκε αυτό το εδάφιο. Ο Ibn Qudaamah αναφέρει στο al-Mughni ότι υπάρχει ijmaa (συναίνεση των λογίων) στο σημείο αυτό. Είπε: «Δεν υπάρχει καμία διαφορά απόψεων μεταξύ των μελετητών ότι οι γυναίκες τους απαγορεύονται (για γάμο).» (Al-Mughni 7 / 503)

Ο Αλλάχ έχει κάνει μια εξαίρεση στην περίπτωση των γυναικών από τους Λαούς του Βιβλίου [τους Εβραίους και τους Χριστιανούς]. Λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«(Νόμιμες σε σας για γάμο) είναι αγνές γυναίκες από τους πιστούς και αγνές γυναίκες από αυτούς που είχαν την Αγία Γραφή (Εβραίοι και Χριστιανοί) πριν από τον καιρό σας» [al-Maaa’idah 5:05]

Η λέξη «αγνή» (muhsanaat) σημαίνει ότι δεν συμμετέχει σε zinaa (παράνομες σεξουαλικές σχέσεις).

Καθώς η γυναίκα που αναφέρεται στην ερώτηση δεν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου, ο μουσουλμάνος σύζυγός της πρέπει να φοβηθεί τον Αλλάχ και την αφήσει, γιατί η σχέση του μαζί της είναι χαράαμ (απαγορευμένη) σύμφωνα με τη Σαρία, και η εμμονή σε αυτή είναι zinaa και είναι χαράαμ. Αν μια γυναίκα γίνει Μουσουλμάνα και ο σύζυγός της είναι άπιστος, ανεξάρτητα αν είναι μεταξύ των Λαών της Βίβλου ή όχι, η σύμβαση γάμου καθίσταται αμέσως άκυρη, από τα αποδεικτικά στοιχεία που προαναφέρθηκαν. Γίνεται απαγορευμένη για τον σύζυγό της επειδή έγινε μουσουλμάνα, και δεν είναι πλέον επιτρεπτή σ’ αυτόν, εκτός αν γίνει μουσουλμάνος κατά τη διάρκεια της iddah της (περίοδο αναμονής μετά το διαζύγιο). Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.»

Ενώ λοιπόν στον Χριστιανισμό επιτρέπεται κάποιος που έγινε χριστιανός να συνεχίσει το γάμο του με τον μη χριστιανό σύζυγο, εφόσον κι εκείνος συμφωνεί, στο Ισλάμ αυτό απαγορεύεται. Πού λοιπόν είναι η μεγαλύτερη ανεκτικότητα;

Ας δούμε περισσότερες λεπτομέρειες για τις γυναίκες που θεωρούνται κατάλληλες σύζυγοι για έναν μουσουλμάνο άνδρα:

http://www.jannah.org/sisters/intermarriage.html

Μουσουλμάνος άνδρας και μη μουσουλμάνα γυναίκα:

Γάμος με χριστιανές και Εβραίες: Οι γάμοι μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και ορισμένων μη μουσουλμάνων γυναικών είναι επιτρεπτοί. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι περιορισμοί σε αυτούς τους γάμους, ιδίως όταν συμβαίνουν σε μη μουσουλμανικές χώρες, όπου ο ισλαμικός νόμος και η θρησκεία δεν επικρατούν.

Εδώ μεταφράζω το «fatwaa» του Maulana Muhammad Yousuf Ludhianvi, γνωστού μουσουλμάνου λογίου από το Πακιστάν, σε απάντηση μιας ερώτησης σχετικά με την θέση της Σαρία για γάμους στις ΗΠΑ με μη μουσουλμάνες γυναίκες. Αυτή η ερώτηση τέθηκε από Πακιστανό Μουσουλμάνο που ζει στις ΗΠΑ και εμφανίστηκε στη στήλη του Maulana που δημοσιεύεται κάθε Παρασκευή στην ημερήσια εφημερίδα «Jang». Αυτός ερμηνεύει τον ισλαμικό νόμο ως εξής:

1 – Οι μη μουσουλμάνες γυναίκες, τις οποίες μπορούν να παντρευτούν Μουσουλμάνοι άνδρες, είναι γυναίκες από τη χριστιανική και εβραϊκή θρησκεία που είναι κάτοικοι εθνών «Daar-ul-Islam»(έθνη όπου ο ισλαμικός νόμος υπερισχύει) και που γι’ αυτό ονομάζονται, «Dhi’mmi» (αυτοί που δίνουν φόρο υποτέλειας αντί για ελεημοσύνη σε ένα ισλαμικό κράτος), αλλά ΟΧΙ κάτοικοι του «dar al-kufr» (όπου υπάρχουν οι νόμοι των απίστων ή μη ισλαμικοί κανόνες). Με αυτές τις γυναίκες, ο γάμος επιτρέπεται, αλλά είναι «mukrooh tanzihi.» (Δεν μπορώ να το μεταφράσω σωστά).

2- Με χριστιανές ή εβραίες γυναίκες, που είναι κάτοικοι του «dar a-harb»****, το nikah (το συμβόλαιο του γάμου) θα είναι έγκυρο, αλλά θα είναι μια κατάσταση «mukrooh Tahrimi» (χειρότερη από ό, τι η tanzihi).
Η πράξη η οποία είναι «mukrooh tarhimi» είναι τόσο κοντά στην «χαράαμ» (αυτή που δεν επιτρέπεται καθόλου) που είναι σχεδόν «χαράαμ» και είναι «na’jaiz» δηλαδή όχι νόμιμη. Ο άνδρας που εμπλέκεται θα είναι υπεύθυνος για τη διάπραξη μιας πράξης η οποία είναι τόσο κοντά σε μια κατάσταση «αμαρτίας».

**** Ο Victor Danner περιγράφει το «Dar al-Islam» ως:

Ο οίκος του Ισλάμ, ή ο ισλαμικός κόσμος. Η Ισλαμική κοινότητα, όπου επικρατεί η υποταγή στο Θείο Θέλημα. Σε αντίθεση με το Dar-al-Harb (τη μη ισλαμική κοινότητα).

Να κάνουμε μια μικρή παρέμβαση για να εξηγήσουμε τον όρο Dar al-Harb (στα αραβικά: دار الحرب ), μια που ο αρθρογράφος αποφεύγει να το κάνει. Σημαίνει «οίκος του πολέμου» και σύμφωνα με το εγχειρίδιο της Σαρία «Reliance of the Traveller: The Classic Manual of Islamic Sacred Law Umdat Al-Salik” σελ. 647, οι ισλαμικές αρχές που η γη τους συνορεύει με τέτοιες εχθρικές περιοχές (dar al-harb) υποχρεούνται σε τζιχάντ κατά των εχθρών, διαίρεση των λαφύρων του πολέμου ανάμεσα στους πολεμιστές, και ξεχώρισμα ενός πέμπτου για παραλήπτες «που το αξίζουν».

Συνεχίζουμε με το άρθρο:

3 – Είναι απαραίτητο ότι οι γυναίκες θα πρέπει να ασκούν τη θρησκεία τους κατά τη στιγμή του γάμου και δεν θα είναι πρακτικώς «Mulhid» (άθεες). Ο γάμος με οποιαδήποτε γυναίκα, που δεν πιστεύει στο Θεό και στο μήνυμα του Θεού και δεν εξασκεί καμιά θρησκεία θα είναι άκυρος και σύμφωνα με τη Σαρία (τον ισλαμικό νόμο), ένα τέτοιο ζευγάρι εμπλέκεται σε αμαρτία.

4- Εάν οποιοσδήποτε μουσουλμάνος παντρεύεται μια γυναίκα από τους «Λαούς της Βίβλου», τα παιδιά θεωρούνται από τη Σαρία (ισλαμικό νόμο) ότι είναι μουσουλμάνοι.

Για παράδειγμα, συχνά στο «Dar al-harb» τα παιδιά ακολουθούν τη θρησκεία της μητέρας τους, και μερικές φορές ο γάμος γίνεται με συμφωνίες μεταξύ των ζευγαριών ότι τα μισά από τα παιδιά θα υιοθετήσουν τη θρησκεία της μητέρας και τα άλλα μισά θα ακολουθήσουν τη θρησκεία του πατέρα τους. Εάν ένας Μουσουλμάνος άνδρας συμφωνεί με οποιονδήποτε από αυτούς τους όρους δεχόμενος τα παιδιά να μην ανατραφούν ως μουσουλμάνοι, το άτομο θα πρέπει να θεωρηθεί ως «Murtid» (αυτός που αρνήθηκε το Ισλάμ – αποστάτης), επειδή έχει επιτρέψει να γίνουν «kaafir» (άπιστοι) τα παιδιά του που μπορούσαν να έχουν ανατραφεί στην Ισλαμική θρησκεία. Όποιος πρόθυμα και συνειδητά επιτρέπει / συμφωνεί τα παιδιά του να γίνουν «kaafir» θεωρείται «kaafir.» Είναι έξω από τον Ισλαμικό κύκλο. Αν είχε γάμο με οποιαδήποτε γυναίκα μουσουλμάνα πριν από το γάμο αυτό, η μουσουλμάνα είναι ελεύθερη από αυτόν (γιατί μια μουσουλμάνα δεν μπορεί να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο).

5 – Δεδομένου ότι ορισμένοι από τους αφελείς νέους μουσουλμάνους μας, που ζουν στη Δύση, παντρεύονται με χριστιανές γυναίκες στις χώρες τους. Και δεδομένου ότι, συνήθως, τα τοπικά δικαστήρια επιτρέπουν στις γυναίκες να πάρουν την επιμέλεια των παιδιών και το διαζύγιο κανονίζεται υπέρ τους, οι νέοι μας είναι «khusar al-duniyaa wal’-aakhiraah», που σημαίνει περιπλανώμενοι ή χαμένοι σε αυτόν τον κόσμο και στον μετά θάνατον. Δεδομένου ότι, σύμφωνα με τη Σαρία, το «al-maa’roof ka’almashrrot», που σημαίνει όποια πρακτική είναι επικρατούσα ή κοινή στην κοινωνία, είναι αποδεκτή σε ένα συμβόλαιο γάμου.

Αυτό σημαίνει ότι ένας άνδρας μουσουλμάνος, με το γάμο υπό αυτές τις συνθήκες σε αυτές τις χώρες, συμφωνεί εν γνώσει του ότι η γυναίκα μπορεί, σε περίπτωση διαζυγίου, να πάρει την επιμέλεια των παιδιών και είναι ελεύθερη να τα μεγαλώσει αργότερα όπως η ίδια θέλει.

6 – Για όλους τους προαναφερθέντες λόγους, σε μη μουσουλμανικές χώρες, δεν επιτρέπεται σε μουσουλμάνους νέους να παντρευτούν χριστιανές γυναίκες. Για το λόγο # 3 (γυναίκα που δεν ασκεί μια θρησκεία), ο γάμος δεν είναι καν έγκυρος. Δεδομένου ότι ο λόγος # 4, οδηγεί σε «απιστία» και αυτός καθίσταται «αποστάτης», ο γάμος με κάθε γυναίκα μουσουλμάνα γίνεται άκυρος. Ο λόγος # 5 δεν υφίσταται, αν οι τοπικοί νόμοι δεν χορηγούν συνήθως την επιμέλεια στη γυναίκα ή αν ο μουσουλμάνος άνδρας δεν έχει συμφωνήσει σε κανένα «kufriaah» όρο (όπως η αποδοχή κάποια τα παιδιά να ανατραφούν ως μη μουσουλμάνοι).

«*******/

Όπως είναι σαφές, η θέση του Maulana Yousuf είναι εξαιρετικά αυστηρή όσον αφορά το θέμα του γάμου με μη μουσουλμάνες γυναίκες στη Δύση. Αλλά έτσι έχει η σοβαρότητα των καταστάσεων αυτών. Ένας λόγιος στο σχολείο hifz του Dar ul-Noor και του τζαμιού Al-Farooq Masjid στην Ατλάντα, ο Δρ Abdul Ghaffar, συνιστά ότι, εάν ένας μουσουλμάνος είναι ήδη παντρεμένος με μια μη μουσουλμάνα, θα πρέπει να παραμείνει παντρεμένος μαζί της. Θα πρέπει να είναι καλος και θερμός μαζί της και να τη διευκολύνει να κατανοήσει το πραγματικό Ισλάμ. Αυτός θα πρέπει να αντικατοπτρίζει το Ισλάμ στο χαρακτήρα του και να την ενθαρρύνει να γίνει Μουσουλμάνα οικειοθελώς πριν να γεννηθούν παιδιά σ’ ένα τέτοιο γάμο. Εκείνη την εποχή, ανακάλυψα ότι το τζαμί Al-Farooq δεν έχει πραγματοποιήσει ακόμα ΚΑΝΕΝΑ διαθρησκευτικό γάμο.

Η καλύτερη επιλογή υπό αυτές τις συνθήκες είναι να παρουσιάσουμε στη γυναίκα το Ισλάμ και την περιμένουμε να αποδεχτεί το Ισλάμ πριν το γάμο. Η επιβολή οποιωνδήποτε αυστηρών προϋποθέσεων αποδοχής του Ισλάμ πριν από το γάμο ΔΕΝ θα κάνει κανένα καλό. Διότι, αν μια γυναίκα είναι διατεθειμένη να δεχθεί το Ισλάμ απλώς για να παντρευτεί έναν μουσουλμάνο άνδρα που της αρέσει, το πιο πιθανό είναι να εγκαταλείψει το Ισλάμ, αν ο γάμος καταλήξει σε διαζύγιο ή ακόμη και αν ο γάμος γίνει δυσάρεστος γι’ αυτήν.

Θα πρέπει να επιθυμητό μια γυναίκα να δέχεται το Ισλάμ αποκλειστικά και μόνο για το λόγο ότι της αρέσει το Ισλάμ. Οποιαδήποτε αποδοχή του Ισλάμ με πίεση δεν είναι πιθανό να είναι μόνιμη ούτε είναι ιδιαίτερα κατάλληλη για έναν ευτυχισμένο γάμο.

Εάν η γυναίκα δεν είναι μουσουλμάνα από δική της επιλογή, στη συνέχεια, σε περίπτωση διαζυγίου, μπορεί να φύγει από το Ισλάμ και να είναι ελεύθερη να κάνει σχέση και να παντρευτεί μη μουσουλμάνο.

Η νέα οικογένειά της μπορεί εντέλει να αποφασίσει με ποιον τρόπο θα αναθρέψει τα παιδιά του μουσουλμάνου άνδρα. Η κατάσταση αυτή δεν θα πρέπει ποτέ να είναι αποδεκτή από κανέναν άνδρα μουσουλμάνο.

ΓΑΜΟΣ ΜΕ KUFFAR (ΑΠΙΣΤΟΥΣ):

Γάμοι μεταξύ Μουσουλμάνων και άθεων δεν είναι καθόλου ανεκτοί. Στις περιπτώσεις αυτές, ο άνδρας ή η γυναίκα θα πρέπει να αποδεχθεί το Ισλάμ πριν εισέλθει σε γάμο που διέπεται από το νόμο της Σαρία.»
…

ΓΑΜΟΣ ΜΕ ΕΒΡΑΙΑ: Σύμφωνα με τους Εβραίους, μια Εβραία μητέρα γεννά Εβραίο. Όπως λέει ένας από τους φίλους μου, το θέμα αυτό έχει προκαλέσει προβλήματα ειδικά στο Ισραήλ, όπου μια γυναίκα που παντρεύτηκε μουσουλμάνο νουθετήθηκε από τους Εβραίους και τελικά δέχτηκε το Ισλάμ για να αποφύγει την πίεση στην οικογένειά της. Όλοι οι κανόνες που ισχύουν για τις χριστιανές γυναίκες, ισχύουν και εδώ.»

Ένας αναγνώστης του ιστολογίου μας έχει κάνει το εξής σχόλιο
(εδώ):

«Ξέρεις ποια είναι η πλάκα με το Ισλάμ, θεωρούν πως είναι εντάξει να πάρεις (“ορθόδοξη”, δηλαδή του χασεδιτικού, κτλ κλάδου όχι όμως καινούριων) Ιουδαία σύζυγο (δες, προστατευόμενοι της Βίβλου). Εδώ είναι και η πλάκα. Ο λόγος γι’ αυτό προσάπτεται στο γεγονός της ανατροφής των τέκνων, καθώς θα μάθουν να σέβονται τους προφήτες. Άρα και τον Γιεσούα/Ισά. Αλήθεια; Πως μπορεί μία να είναι Ιουδαία και να θεωρεί τον Ιησού (όπως και τον Μπαρ Κοχμπά, κ.α.) προφήτη; Η άρνηση του Ιησού ως προφήτη ή θεού είναι βασικός πυλώνας του Ιουδαισμού. Αν θεωρείς τον Ισά προφήτη δε θεωρείσαι Ιουδαία, τέλος. Ένα καλό τεκμήριο για να βάλει σε σκέψη μερικούς μουσουλμάνους, για την ορθότητα των γραπτών τους.»

Όπως είδαμε και στο κείμενο από το δεύτερο λινκ, τη χριστιανή και την Εβραία ο μουσουλμάνος τις παντρεύεται υπό τον όρο ότι η μήτρα τους θα παράγει μουσουλμάνους για την ενδυνάμωση του Ισλάμ: θα κρατήσουν τη θρησκεία τους ιδιωτική τους υπόθεση και δεν θα προσπαθήσουν να τη διδάξουν στα παιδιά τους. Ορίστε τι ωραία που αναφέρεται ο ιμάμης εδώ στη “σοφία της Σαρία” που επιτρέπει στον μουσουλμάνο άνδρα να παντρεύεται μη μουσουλμάνα γυναίκα:

http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063
Ένα σοφό πράγμα στη Σαρία που επιτρέπει σε έναν μουσουλμάνο άνδρα να παντρευτεί μια χριστιανή γυναίκα αλλά δεν επιτρέπει το αντίθετο, είναι το ότι ο άνδρας είναι υπεύθυνος για τις υποθέσεις του σπιτιού. Είναι σε θέση να ελέγχει ό,τι συμβαίνει κάτω από τη στέγη του. Όσο για τη γυναίκα, αυτή είναι συναισθηματικά αδύναμη και δεν έχει ισχυρό έλεγχο στις υποθέσεις του σπιτιού.[1]

Σε περίπτωση που η χριστιανή σύζυγος ενός μουσουλμάνου θέλει να αναθρέψει τα παιδιά χριστιανικά, ο μουσουλμάνος οφείλει να τη χωρίσει και να πάρει τα παιδιά. Δείτε εδώ:

http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/ «Όμως η σύζυγός σου είναι ενεργά εχθρική προς το Ισλάμ και βρίσκεται σταθερά σε άλλο μονοπάτι. Επιπλέον, βλάπτει την προσπάθειά σου να μορφώσεις την κόρη σου στο Ισλάμ. Αυτό είναι κρίσιμης σημασίας, επειδή η κόρη σου είναι στην τέλεια ηλικία για να της μιλήσεις για τον Αλλάχ, να της διδάξεις ισλαμική προσευχή, να την πας στο τζαμί, κτλ. Η συμβουλή μου είναι να χωρίσεις τη γυναίκα σου και να ζητήσεις την από κοινού επιμέλεια του παιδιού σου. Αν καταλήξεις να έχεις το παιδί για ορισμένο χρόνο, θα μπορείς τουλάχιστον να της μάθεις το Ισλάμ κατά το χρόνο που θα είναι μαζί σου.

Επιπλέον, μπορείς ν’ αρχίσεις να ψάχνεις για μια καλή μουσουλμάνα σύζυγο που θα είναι έτοιμη να χτίσει μαζί σου μια νέα οικογένεια βασισμένη στο να λατρεύετε μαζί τον Αλλάχ μόνο, και να αγωνίζεστε μαζί για πίστη και δικαιοσύνη και φόβο Θεού. Κάποια που να αναπτύσσεται μαζί σου στη θρησκεία και τρόπο ζωής, να κάνει μαζί σου την πρωινή προσευχή, να σε θαυμάζει (όπως θα τη θαυμάζεις κι εσύ), και να δίνει καλό παράδειγμα στα παιδιά σου. Είμαι σίγουρη ότι θα βρεις μεγάλη παρηγοριά κι ευτυχία σ’ αυτό,  αν είναι θέλημα του Αλλάχ.[2]

Ας δούμε και τι καταθέτει μια αναγνώστρια του ιστολογίου που γνωρίζει πώς έχει η κατάσταση στην Ελλάδα με τους γάμους μεταξύ μουσουλμάνων ανδρών και Ελληνίδων γυναικών (από εδώ):

«Πριν από λίγο καιρό που μίλησα με έναν σεΐχη παρόντων κι άλλων μουσουλμάνων που είναι παντρεμένοι με Ελληνίδες, μου είπαν όλοι με μια φωνή, οτι ο γάμος τους με τις Ελληνίδες έχει πάρα πολλά προβλήματα και επίσης προβληματίζονται πολύ για τα παιδιά τους που μεγαλώνουν εδώ και πολλοί απο αυτούς επιθυμούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους με τα παιδιά τους, ώστε να τα μεγαλώσουν σωστά (κατά αυτούς), με ή χωρίς τις εδώ συζύγους τους…»

Αν ο λόγος που το Ισλάμ επιτρέπει να παντρεύονται οι μουσουλμάνοι μη-μουσουλμάνες είναι τάχα η ανεκτικότητα, γιατί η μουσουλμάνα απαγορεύεται να παντρευτεί άντρα άλλου θρησκεύματος αλλά πρέπει οπωσδήποτε να πάρει μουσουλμάνο; Αν κάποιος ρωτήσει, πιθανώς θα του πουν κάποια προπαγανδιστική σαχλαμάρα ότι ο μη μουσουλμάνος «δεν τιμά όλους τους προφήτες» γι’ αυτό. ΟΥΤΕ και η Εβραία σύζυγος «τιμά όλους τους προφήτες» όπως εύστοχα παρατήρησε ο αναγνώστης μας. Τότε λοιπόν γιατί εκείνη είναι κατάλληλη για σύζυγος μουσουλμάνου ενώ ένας μη μουσουλμάνος δεν είναι κατάλληλος για σύζυγος μουσουλμάνας;

Ο πραγματικός λόγος είναι αυτός που είπε ο Μουχάμμαντ: ότι το Ισλάμ δεν μπορεί να υποταχθεί, αλλά μόνο να κυριαρχήσει, κι επειδή ο άνδρας θεωρείται αρχηγός της οικογένειας στον οποίο η γυναίκα είναι υποταγμένη, η γυναίκα-φορέας του Ισλάμ δεν είναι δυνατόν να υποταχθεί σε «άπιστο». Ενώ ο αρχηγός μουσουλμάνος άνδρας, μπορεί να έχει μη μουσουλμάνες συζύγους στην εξουσία του αφού αυτός είναι το αφεντικό που κυριαρχεί πάνω τους, κι εκείνες είναι υποδεέστερες και με περιορισμένη εξουσία ακόμη και μέσα στο σπίτι. Γι’ αυτόν το λόγο, αν ο άντρας μουσουλμάνος αλλάξει θρησκεία δεν επιτρέπεται στο Ισλάμ η μουσουλμάνα σύζυγος να μείνει μαζί του. Πρέπει να τον αφήσει και να πάρει τα παιδιά, για να τα μεγαλώσει ισλαμικά. Οπότε τα περί δήθεν μεγαλύτερης «ανεκτικότητας» του Ισλάμ από τον Χριστιανισμό είναι ψέματα.

Δείτε τις λεπτομέρειες από το λινκ που έχουμε δώσει πιο πάνω:

«Μουσουλμάνα γυναίκα και μη μουσουλμάνος άνδρας:

….. ….. Και να μην δώσετε (τις κόρες σας) για γάμο σε Al-Mushrikun μέχρι να πιστέψουν στον Αλλάχ μόνο και αληθώς ένας σκλάβος που πιστεύει είναι καλύτερος από το έναν (ελεύθερο) Mushrik, έστω και αν σας ευχαριστεί ….[ 2:221] **

**Al-Mushrikun=> παγανιστές, ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές και δύσπιστοι ως προς την Μοναδικότητα του Αλλάχ και τον αγγελιοφόρο Του Προφήτη Μωάμεθ, ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ σ’ αυτόν.

Το Ισλάμ θεωρεί ότι ο σύζυγος είναι η κεφαλή της οικογένειας και ως εκ τούτου επιτάσσει ότι η μουσουλμάνα δεν μπορεί να παντρευτεί ένα μη μουσουλμάνο επειδή θα είναι υπό την εξουσία ενός μη μουσουλμάνου συζύγου. Μπορεί να την εμποδίζει από την εκτέλεση των θρησκευτικών καθηκόντων της είτε πιέζοντάς την είτε κακοποιώντας την σωματικά.»

Ας κάνουμε εδώ μια παρένθεση για να αναρωτηθούμε, ΓΙΑΤΙ ο μουσουλμάνος αρθρογράφος φαντάζεται ότι ένας μη μουσουλμάνος θα κάνει τέτοια πράγματα στη μουσουλμάνα σύζυγό του; Πολύ απλά επειδή ένας μουσουλμάνος σύζυγος ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να φέρεται έτσι στη σύζυγό του. Η μουσουλμάνα ΔΕΝ μπορεί να νηστέψει χωρίς τη συγκατάθεση του άντρα της και παρά τις γενικόλογες συμβουλές για ευγενική μεταχείριση της συζύγου, ένας μουσουλμάνος άντρας μπορεί να δέρνει τη γυναίκα του χωρίς να του ζητά το λόγο κανείς:

«Sunaan Abu Dawud, Βιβλίο 11, Αρ. 2142: Διηγήθηκε ο Umar ibn al-Khattab: Ο προφήτης (ειρήνη σ’ αυτόν) είπε: ένας άνδρας δεν θα ερωτηθεί για το λόγο που χτυπά τη σύζυγό του.[3]»

Ας δούμε τη συνέχεια του κειμένου:

«Αλλά δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος για την επιβολή του περιορισμού. Η κατάσταση μετά θεωρείται πολύ επιζήμια για τη γυναίκα που εφαρμόζει το Ισλάμ και ακόμη χειρότερα για τα παιδιά σε αυτούς τους γάμους.

ΔΕΝ αναφέρονται όροι υπό τους οποίους επιτρέπεται σε μια μουσουλμάνα να παντρευτεί μη μουσουλμάνο σύζυγο ή να παραμείνει παντρεμένη με μη μουσουλμάνο αφότου αυτή δέχτηκε το Ισλάμ. Ως εκ τούτου, ακόμη και αν έχει την ελευθερία να εξασκεί το Ισλάμ μετά τον γάμο, δεν της επιτρέπεται να εισέλθει σε διαθρησκευτικό γάμο.»

Δείτε εδώ πώς συμβουλεύουν μια μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί καθολικό, ο οποίος μάλιστα θα την άφηνε να κάνει τα παιδιά της μουσουλμάνους:

http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/
Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-μουσουλμάνο; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή; …
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι τρεις κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις το Ισλάμ σου αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Ισλάμ, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει χριστιανός. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.[4]

Γιατί δεν λένε τα ίδια σε έναν μουσουλμάνο που σκέφτεται να παντρευτεί χριστιανή, και η μόνη ένσταση είναι αν αυτό γίνει σε ένα μη ισλαμικό κράτος οπότε ο μουσουλμάνος δεν θα μπορεί να έχει τη χριστιανή (ή Εβραία) του χεριού του; Γιατί σκέφτονται αυτά που λένε και στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό: Ότι η χριστιανή, είτε θα χάσει το Χριστιανισμό της αν μείνει με τον μουσουλμάνο σύζυγο, είτε θα αναγκαστεί να τον χωρίσει όμως τα παιδιά τους θα τα κρατήσει εκείνος και θα τα κάνει μουσουλμάνους. (Εκεί εξάλλου όπως είδαμε, είναι και η βασική ένσταση για τους γάμους με μη μουσουλμάνες σε μη ισλαμικές χώρες: ότι εκεί το δικαστήριο δίνει και στη μητέρα την επιμέλεια των παιδιών και το δικαίωμα να τα αναθρέψει με όποια θρησκεία θέλει.) Οπότε σε κάθε περίπτωση το Ισλάμ θα βγει κερδισμένο από το γάμο του μουσουλμάνου με την “άπιστη”, αν ο γάμος γίνει σύμφωνα με τη σαρία και σε ισλαμική χώρα.

Μια αναγνώστρια του ιστολογίου μας είχε επισημάνει σε χριστιανή που είχε αγαπήσει μουσουλμάνο και προσπαθούσε να τον κάνει χριστιανό τα εξής (από εδώ):

«Αν όντως είσαι τόσο συνδεδεμένη με τον Χριστιανισμό θα σου εισηγόμουνα να παντρευτείς ένα χριστιανό διότι σκέψου πως ο σύζυγος αυτός/ ο πατέρας των παιδιών σου/ το άλλο σου μισό αν πάθεις κάτι (Θεός φυλάξοι) θα αναλάβει αυτός την ανατρφή των παιδιών σου και αν δεν ξέρει καν να βάζει το σταυρό του και για σένα είναι σημαντικός ο θρησκευτικός παράγοντας, τότε μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς και να σκεφτείς πιο λογικά για αποφυγή μελλοντικών προβλημάτων και εκπλήξεων».

Ο Greek Murtadd παλιότερα απάντησε σε προσωπικό μήνυμα μιας χριστιανής που είχε ήδη σχέση με μουσουλμάνο και ήθελε να τον παντρευτεί επισημαίνοντας τα παρακάτω:

Η πείρα δυστυχώς δείχνει ότι οι μουσουλμάνοι συχνά υποκρίνονται θρησκευτικές μεταβολές για να επιτύχουν αυτό που επιθυμούν και μετά αλλάζουν δραματικά. Επίσης, ότι γενικά οι άνθρωποι πριν παντρευτούν εμφανίζονται με το καλό τους πρόσωπο, και μετά όταν δέσουν το γάιδαρό τους παρουσιάζονται όπως είναι. Μετά το γάμο κανείς, χριστιανός ή μουσουλμάνος (απ’ όσο ξέρουμε) δεν έγινε καλύτερος. Πολλοί όμως έγιναν χειρότεροι, ή αποκαλύφθηκε ότι ήταν χειρότεροι. Οπότε κατά πάσα πιθανότητα το «καλό» πρόσωπο είναι αυτό που βλέπεις τώρα. Σου κάνει το πρόσωπο αυτό; Μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου με αυτό; Να το κάνεις πατέρα των παιδιών σου και να δικαιολογείς τη στάση του σε αυτά; Εσύ αποφασίζεις. Και από τη στιγμή που ξέρεις ότι ο μουσουλμάνος δικαιούται να λέει ψέματα και να υποκρίνεται μεταστροφή, να πάρει μέχρι 4 γυναίκες, ακόμα και να έχει μερικές κρυφά από τις άλλες σε άλλη χώρα (το έχουμε δει αυτό…) και παράλληλα είναι υποχρεωμένος να κάνει τα παιδιά του μουσουλμάνους, δεν έχεις καμία δικαιολογία ότι δεν τα ήξερες αν αργότερα συμβεί το χ ή ψ δραματικό γεγονός.

Ένα απόφθεγμα λέει «με το γάμο οι δύο γίνονται ένας. Το θέμα είναι ΠΟΙΟΣ από τους δύο είναι αυτός ο ένας». Όποιος και να είναι, δηλαδή όποιος κι αν επηρεάσει περισσότερο τον άλλο φέρνοντάς τον στα δικά του νερά, δεν είναι δείγμα υγείας αυτό. Οι άνθρωποι πρέπει από την αρχή να ταιριάζουν για να έρθουν σε κοινωνία γάμου, όχι να ζουν μια ζωή γεμάτη συγκρούσεις και αμοιβαίες πιέσεις. Σίγουρα ο Θεός όταν έδωσε ευλογία για το γάμο, δεν θα είχε κατά νου ανθρώπους που θα πολεμούν για να εξουσιάσει ο ένας τον άλλο, και παιδιά που θα βλέπουν τους γονείς τους στα δυο άκρα και θα διχάζονται εσωτερικά. Η βάση της οικογένειας είναι οι ενωμένοι γονείς, κι ακόμα και οι ενωμένοι συγγενείς – γιατί έχουν τον τρόπο τους αυτοί να δυναμιτίζουν τα ζευγάρια. Είναι ωραίο πράγμα και καλό για τα παιδιά, η μια πεθερά να κοιτά τη νύφη υποτιμητικά επειδή «είναι άπιστη» κι η άλλη να θεωρεί το γαμπρό της ακάθαρτο, και ο καθένας να προσπαθεί να επηρεάσει τα εγγόνια προς τη δική του θρησκεία;

Η σεξουαλική ορμή είναι ένα από τα πράγματα που μας επηρεάζουν πολύ στη ζωή μας, και συχνά οι πιο αταίριαστες σχέσεις είναι και οι πιο παθιασμένες. Είναι καλό για μας να μπορούμε να τη βάζουμε στην άκρη αυτή την ορμή. Εξάλλου η θρησκεία μας είναι ασκητική, που μας ζητά να υποτάσσουμε τα πάθη μας όσο μπορεί ο καθένας, και η παρθενία πριν το γάμο δεν συνιστάται για λόγους κοινωνικούς, αλλά πνευματικούς. Προς Θεού, δεν λέω να μισούμε το σώμα μας, να φοβόμαστε το σεξ και να ψάχνουμε να παντρευτούμε άτομα που δεν μας συγκινούν ερωτικά… Αλλά κακά τα ψέματα, το σεξ πρέπει να έρχεται τελευταίο, όταν ταιριάξουν όλα τα υπόλοιπα, και όταν τα υπόλοιπα δεν ταιριάζουν να μην προχωράμε σ’ αυτό όσο κι αν το θέλουμε. (Το τέλειο είναι να έρχεται μετά την ευλογία του Θεού, αλλά δύσκολα οι άνθρωποι το καταφέρνουμε). Σε αντίθετη περίπτωση, όταν αρχίζουμε την ένωση  από το τέλος, το πάθος δεν μας αφήνει να σκεφτούμε καθαρά πριν πάρουμε την απόφαση για γάμο. Ο εθισμός στην ερωτική σχέση με ένα πρόσωπο είναι κάπως σαν ναρκομανία. Και το λέω εκ πείρας αυτό.

Ίσως είναι χρήσιμο για κάθε χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο να διαβάσει ξανά τις συμβουλές που δίνουν οι μουσουλμάνοι στη μουσουλμάνα που θέλει να παντρευτεί χριστιανό, αντικαθιστώντας τις λέξεις σαν να συμβούλευαν χριστιανοί μια χριστιανή που θέλει να παντρευτεί μουσουλμάνο:

«Αδελφή, γιατί σκέφτεσαι να παντρευτείς κάποιον μη-χριστιανό; Αν είχες πάθος με την πίστη σου, σίγουρα θα ήθελες έναν σύζυγο που μοιράζεται τα ίδια πιστεύω και τρόπο ζωής μ’ εσένα. Ίσως να περνάς φάση που η πίστη σου δεν είναι ισχυρή;
…
Ο γάμος δεν μπορεί να βασιστεί απλώς σε ρομαντισμό, “αγάπη” και πάθος. Ένας πραγματικά σταθερός γάμος πρέπει να βασίζεται σε κοινές αξίες και πεποιθήσεις. Δεν είναι ότι σ’ αυτόν αρέσει το ποδόσφαιρο και σ’ εσένα το ράγκμπυ. Αυτός λέει ότι ο Θεός είναι ένας και μοναδικός, κι εσύ λες ότι ο Θεός είναι ένας και τριαδικός. Αυτό είναι αγεφύρωτο χάσμα και κινδυνεύεις να χάσεις τη χριστιανική σου πίστη αν μείνεις μαζί του. Είτε θα τον παντρευτείς και θα εγκαταλείψεις το Χριστιανισμό, είτε αυτή η πίεση θα σε καταβάλει και δεν θα μπορέσεις να μείνεις μαζί του αν παραμείνει μουσουλμάνος. Τελικά, μόνο δυστυχία θα υπάρχει σ’ έναν τέτοιο γάμο.»

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ GREEK MURTAD – 04/03/2018: Δεχόμαστε διάφορα μηνύματα με ερωτήσεις για νομικές πτυχές του διαζυγίου σε ισλαμικές χώρες. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν επαρκεί για να απαντάμε σε όλα. Μέχρι να ασχοληθούμε με το θέμα του διαζυγίου σε ειδικό άρθρο, συνιστούμε όποιον και όποια ενδιαφέρεται να ανατρέξει στην διπλωματική εργασία της Νικολέττας Τζιανουδάκη με θέμα «O ΓΑΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΝΑΚΥΠΤΟΥΝ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ» εδώ http://ikee.lib.auth.gr/record/112371/files/%CE%A4%CE%96%CE%99%CE%91%CE%9D%CE%9F%CE%A5%CE%94%CE%91%CE%9A%CE%97.pdf

---

[1] One of the wisdoms of Shariah permitting a Muslim man to marry a Christian woman but not vice versa is that a man is in charge of the household affairs. He is able to control what takes place under his roof. As for a woman, she is emotionally weak and does not have a strong authority in the household affairs. (http://askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=172ecff9098aa6d9d31dbfd4e7bea063)

[2] But your wife is actively hostile to Islam and is firmly set on another path. Furthermore, she is damaging your attempt to educate your daughter in Islam. This is crucial, because your daughter is at the perfect age for you to begin talking to her about Allah, teaching her salat, taking her to the masjid, etc.

My advice is to divorce your wife and seek joint custody of your child. If you end up having the child part time, then you can at least teach her about Islam during the time she’s with you.

Furthermore, you can begin looking for a good Muslim wife who will be ready to build a new family with you based on worshiping Allah together, and striving together for imaan and taqwa. Someone who will grow with you in deen, pray Fajr with you, admire you (as you admire her), and set a good example for your children. I am sure that you will find great comfort and happiness in that, Insha’Allah. (http://www.zawaj.com/askbilqis/converted-to-islam-but-wife-is-christian/)

[3] Sunaan Abu Dawud Book 11, Number 2142: Narrated Umar ibn al-Khattab: The Prophet (peace_be_upon_him) said: A man will not be asked as to why he beat his wife.

[4] Sister, why are you considering marrying a non-Muslim? If you were passionate about your deen, surely you would want a husband who shares the same beliefs and way of life as yourself. Maybe you are going through a phase of low eemaan? …
Marriage cannot just be based on romance, “love”, and passion. A true stable marriage must be based on shared values and beliefs. It’s not just that he likes soccer and you like rugby; he says God is three and you say God is one. This is an unbridgeable gulf and you are in danger of losing your Islam if you stay with him. You will either marry and abandon Islam, or the stress of this will get to you over time and you will not be able to stay with him if he remains a Christian. Ultimately, there will be only unhappiness in a marriage like this. (http://www.zawaj.com/askbilqis/i-want-a-christian-husband-to-let-me-raise-my-children-as-muslims/)

ΙΣΛΑΜ, η θρησκεία που λυτρώνει με το αίμα των σαυρών! Islam, the religion that redeems via the blood of the geckos!

Σημείωση: το παρόν άρθρο είναι σε ελληνικά και αγγλικά (με μπλε), επειδή έχουμε αρκετούς αγγλόφωνους αναγνώστες που παραπονιούνται ότι παιδεύονται με την αυτόματη μετάφραση, και πιστεύουμε ότι αφορά και αυτούς γιατί το θέμα δεν αναφέρεται συχνά σε αγγλικές σελίδες, παρά σε αραβικές.

—————————-

Ας ξεκινήσουμε από τον έγκυρο ιστότοπο του σεΐχη Muhammed Salih Al-Munajjid:

Let us start from the reliable Islamic website of the Sheikh Muhammed Salih Al-Munajjid:

http://www.islam-qa.com/en/ref/13821/

Question:  Is it correct to kill salamanders by hand? Is it proven that there is reward for killing them?

Ερώτηση: Είναι σωστό να σκοτώνουμε σαλαμάνδρες με το χέρι; Είναι αποδεδειγμένο ότι υπάρχει ανταμοιβή για το σκότωμά τους;

Answer: Praise be to Allaah.

Killing salamanders is prescribed because there is a great deal of evidence to that effect. It should be done with a tool or implement, etc. There is nothing in the reports to specify that they should be killed by hand or to encourage killing them by hand. I do not think that this is correct and there is no report to this effect. That is alien to Islamic teaching and good characteristics. [(sic.)]

Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Το να σκοτώνουμε σαλαμάνδρες είναι επιβεβλημένο επειδή πολλά στοιχεία συνηγορούν σ’ αυτό. Πρέπει να γίνεται με εργαλείο ή όργανο. Τίποτα στις αναφορές δεν καθορίζει ή δεν ενθαρρύνει το σκότωμά τους με το χέρι. Δεν νομίζω ότι αυτό είναι σωστό. Είναι ξένο προς την ισλαμική διδασκαλία και τα καλά χαρακτηριστικά. [(sic.)]

In al-Saheehayn and elsewhere it is narrated via Sa’eed ibn al-Musayyib that Um Shareek told him that the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) told her to kill salamanders. According to the report narrated by al-Bukhaari, he said: “It (the salamander) used to blow on Ibraaheem, peace be upon him.”

Στο al-Saheehayn και αλλού αναφέρεται μέσω του Sa’eed ibn al-Musayyib ότι η Um Shareek του είπε ότι ο Προφήτης (ειρήνη κι ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) της είπε να σκοτώνει σαλαμάνδρες. Σύμφωνα με το Σαχίχ Μπουχάρι, είπε «Αυτή (η σαλαμάνδρα) φυσούσε (για να καεί) ο Ιμπραήμ (Αβραάμ) ειρήνη σ’ αυτόν».

In Saheeh Muslim it is narrated via ‘Abd al-Razzaaq, Mu’ammar told us from al-Zuhri from ‘Aamir ibn Sa’d from his father that the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said enjoined the killing of salamanders and called them mischief doers.

Στο Σαχίχ Μουσλίμ αναφέρεται μέσω του ‘Abd al-Razzaaq, ο Mu’ammar μας είπε από τον al-Zuhri από τον ‘Aamir ibn Sa’d από τον πατέρα του ότι ο Προφήτης (ειρήνη κι ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) είπε ότι απολάμβανε το σκότωμα των σαυρών και τις έλεγε ζημιάρες.

Killing salamanders with one blow brings more reward than killing them with two blows. This was narrated in Saheeh Muslim via Khaalid ibn ‘Abd-Allaah from Suhayl ibn Abi Saalih from his father from Abu Hurayrah, that the Prophet (peace and blessings of Allaah be upon him) said: “Whoever kills a salamander with one blow will have such and such hasanah (good deeds); whoever kills it with the second blow will have such and such hasanah, less than the first; and whoever kills it with three blows will have such and such hasanah – less that the second.”

Shaykh Sulaymaan al-‘Alwaan.

Το να σκοτώνουμε σαύρες μ’ ένα χτύπημα φέρνει περισσότερη ανταμοιβή από το να τις σκοτώνουμε με δύο. Αναφέρεται στο σαχίχ Μουσλίμ μέσω του Khaalid ibn ‘Abd-Allaah from Suhayl ibn Abi Saalih από τον πατέρα του από τον Abu Hurayrah, ότι ο Προφήτης (ειρήνη κι ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) είπε: “Όποιος σκοτώσει μια σαλαμάνδρα μ’ ένα χτύπημα θα έχει τόσες hasanah (καλές πράξεις); Όποιος τη σκοτώσει με δυο χτυπήματα θα έχει τόσες hasanah, λιγότερες από τον πρώτο· και όποιος τη σκοτώσει με τρία χυπήματα θα έχει τόσες hasanah – λιγότερες από τον δεύτερο.”

Σεΐχης Sulaymaan al-‘Alwaan.

Ibn Maajah (may Allaah have mercy on him) narrated in his Sunan from Saa’ibah the slave woman of al-Faakih ibn al-Mugheerah that she entered upon ‘Aa’ishah and saw a spear sitting there in her house. She said, “O Mother of the Believers, what do you do with this?” She said, “We kill these salamanders with it, because the Prophet of Allaah (peace and blessings of Allaah be upon him) told us that when Ibraaheem was thrown into the fire, there was no animal on earth but it tried to extinguish the fire, except for the salamander, which was blowing on the fire (to keep it burning). So the Messenger of Allaah (peace and blessings of Allaah be upon him) commanded that they should be killed.”

(Sunan Ibn Maajah, 3222. He said in al-Zawaa’id, the isnaad of ‘Aa’ishah’s hadeeth is saheeh, its men are thiqaat (trustworthy)

Ο Ibn Maajah (ας τον ελεεί ο Αλλάχ) διηγήθηκε στη Σούνα του από την τη σκλάβα του al-Faakih ibn al-Mugheerah ότι αυτή μπήκε στο σπίτι της Άισα και είδε μια λόγχη εκεί. Ρώτησε «Ω μητέρα των πιστών, τι κάνεις μ’ αυτήν;» Αυτή (η Άισα) είπε «Μ’ αυτήν σκοτώνουμε σαλαμάνδρες, επειδή ο Προφήτης του Αλλάχ (ειρήνη κι ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) μας είπε ότι όταν έριξαν τον Ιμπραήμ στη φωτιά, κανένα ζώο στη γη δεν προσπάθησε να δυναμώσει τη φωτιά, παρά η σαλαμάνδρα, που φυσούσε (για να την κρατήσει αναμμένη). Έτσι ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (ειρήνη κι ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) διέταξε ότι πρέπει να τις σκοτώνουμε.”

(Sunan Ibn Maajah, 3222. Είπε στο al-Zawaa’id, η αλυσίδα του χαντίθ της Άισα είναι έγκυρη, οι άνδρες της είναι thiqaat (αξιόπιστοι).

And Allaah knows best.

Islam Q&A
Sheikh Muhammed Salih Al-Munajjid

Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.

Islam Q&A

Σεΐχης Muhammed Salih Al-Munajjid

You will find the same teachings at http://www.islamweb.net (in Arabic – in English there ‘s no mention of salamanders or geckos).

Τα ίδια θα δείτε και στο http://www.islamweb.net (στην αραβική γλώσσα. Στην αγγλική έκδοση του σάιτ δεν υπάρχει αναφορά σε σαλαμάνδρες ή σαύρες.)

See the Arabic page translated in English:

Δείτε την αραβική σελίδα μεταφρασμένη στα αγγλικά:

You want more? Go to an Arabic search engine and try the keywords «kutl al-wazagh». You will find countless pages where Muslims ask imams how to kill geckos, how many hasanah points they get according to the number of blows, how many geckos they should kill to expiate certain sins etc. You’ll see the imams and sheikhs responding in detail, calculating hasanat points, and stating that the geckos …are poisonous, cause leprosy and are like the kaafir, as stated by various of Muhammad’s companions. For the record, only 2 kinds of lizards all over the world are poisonous, and the ones of Arabia are not included.[1] The claim that the geckos cause leprosy is an ancient Egyptian belief which is NOT true. It has been scientifically proven that geckos can carry salmonella.[2]

Θέλετε περισσότερα; Πηγαίνετε σε μια αραβική μηχανή αναζήτησης και βάλτε τις λέξεις κλειδιά kutl al-wazagh. Θα βρείτε αμέτρητες σελίδες όπου μουσουλμάνοι ρωτούν ιμάμηδες πώς να σκοτώνουν σαύρες, πόσους πόντους καλών πράξεων κερδίζουν ανάλογα με τον αριθμό των χτυπημάτων, πόσες σαύρες πρέπει να σκοτώσουν για να ξεχρεώσουν συγκεκριμένες αμαρτίες κ.α. Θα δείτε τους ιμάμηδες και σεΐχηδες να απαντούν λεπτομερώς, κάνοντας σούμα τους πόντους καλών πράξεων και διευκρινίζοντας ότι οι σαύρες… είναι δηλητηριώδεις, προκαλούν λέπρα και είναι σαν τους άπιστους, όπως μετέφεραν οι τάδε και δείνα σύντροφοι του Μουχάμμαντ. Για την ιστορία, υπάρχουν μόνο δύο είδη δηλητηριώδους σαύρας[3] στον κόσμο και οι αραβικές δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτές. Το ότι οι σαύρες προκαλούν λέπρα είναι αρχαία αιγυπιακή αντίληψη που ΔΕΝ ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Η ασθένεια που έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ΜΠΟΡΕΙ να μεταδώσουν οι σαύρες, είναι η σαλμονέλα.[4]

The story of Abraham was one of many that Muhammad stole from the Hebrew Scriptures and inserted into the Quran. When the story itself did not serve his purpose, which was to demonstrate that these ancient Prophets had all been persecuted as he was, he added details that he either made up or found in local folk or religious traditions. One of these was the claim that Abraham was thrown into a fire (according to the Hebrew Scriptures, it was the three friends of Daniel who were thrown into a furnace – one more error of many made by the “prophet” of Islam).  This fire, according to Islamic tradition, was so large that a bird flying above it was burned. Can you really believe that a gecko blew into the fire to fan the flames? Does it make any sense that its descendants thousands of years later should be cursed as a result?

Η ιστορία του Αβραάμ ήταν μια από τις πολλές που ο Μουχάμμαντ έκλεψε από τις Εβραϊκές Γραφές κι έβαλε στο Κοράνιο. Όταν η ίδια η ιστορία δεν εξυπηρετούσε το σκοπό του, που ήταν να αποδείξει ότι αυτοί οι αρχαίοι Προφήτες είχαν όλοι διωχθεί όπως εκείνος, πρόσθετε λεπτομέρειες που επινοούσε ή έβρισκε σε τοπικές λαϊκές ή θρησκευτικές παραδόσεις. Μία από αυτές ήταν ο ισχυρισμός ότι ο Αβραάμ ρίχτηκε στη φωτιά (σύμφωνα με τις Εβραϊκές Γραφές, ήταν οι «τρεις παίδες εν καμίνω», οι φίλοι του Δανιήλ που τους πέταξαν σ’ ένα καμίνι – ένα ακόμη λάθος από τα πολλά του «προφήτη» του Ισλάμ). Η πυρκαγιά αυτή, σύμφωνα με την ισλαμική παράδοση, ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ένα πουλί που πέταξε από πάνω της κάηκε. Μπορείτε πραγματικά να πιστέψετε ότι μια μικρή σαύρα φύσηξε στη φωτιά για να τη δυναμώσει;  Έχει νόημα ότι ως αποτέλεσμα οι απόγονοί της θα πρέπει να είναι καταραμένοι για χιλιάδες χρόνια αργότερα;

The Mediterranean house gecko (Hemidactylus turcicus) that also lives in Arabian peninsula. Η μεσογειακή οικιακή σαύρα (Hemidactylus turcicus), που ζει και στην αραβική χερσόνησο.

Suppose you’ve had a good day and killed 10 geckos with one blow each. According to Muhammad, you have gained 1000 hasanat, or good points with God. In their legalistic approach to sin and good deeds, Muslims believe our acts of virtue are balanced against our sins on Judgement Day, with destiny depending upon the outcome. But Muslims, how can you seriously follow a God who grants «hasanat», not for following the Golden Rule or acts of compassion, but for killing salamanders? How can you believe that the weak old man who can only kill them after three blows gains less virtue than the strong young man who kills them with one blow?

Ας υποθέσουμε ότι είχατε μια καλή ημέρα και σκοτώσατε 10 σαλαμάνδρες με ένα χτύπημα την καθεμιά. Σύμφωνα με τον Μουχάμμαντ, έχετε κερδίσει 1000 hasanat, ή καλούς πόντους με το Θεό. Στη νομικίστικη προσέγγιση τους στην αμαρτία και τις καλές πράξεις, οι Μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι οι πράξεις μας της αρετής ζυγίζονται με τις αμαρτίες μας την ημέρα της κρίσης, με το πεπρωμένο μας να εξαρτάται από το αποτέλεσμα. Αλλά μουσουλμάνοι, πώς μπορείτε να ακολουθείτε στα σοβαρά έναν Θεό που χορηγεί «πόντους καλών πράξεων» όχι για την τήρηση του χρυσού κανόνα ή την τέλεση πράξεων ευσπλαχνίας, αλλά για το σκότωμα σαλαμανδρών; Πώς μπορείτε να πιστεύετε ότι ο αδύναμος ηλικιωμένος που μπορεί να σκοτώσει σαλαμάνδρες μόνο μετά από τρία χτυπήματα, κερδίζει λιγότερους πόντους από έναν δυνατό νεαρό που τις σκοτώνει με ένα χτύπημα;

In Surat al-Anam (Quran 6:160) Allah promises his devotees that he will multiply any virtuous hasanats presented to him by ten. The young man who killed 10 geckos to gain 1000 hasanats suddenly has them multiplied to 10,000! The same verse promises that sins will not be multiplied. In other words, if you commit only one sin, but have killed ten geckos, you have 10,000 hasanats in your favor against only one sin for which you are liable. How convenient!

(Not to mention that Allah is going to load the sins of Muslims to the… Jews.[5]

Στη Surat al-Anam (Κοράνιο 6:160) ο Αλλάχ υπόσχεται στους θιασώτες του ότι θα πολλαπλασιάσει τις ενάρετες hasanat που του παρουσιάζουν επί δέκα. Ο νεαρός που σκότωσε 10 σαλαμάνδρες για να κερδίσει 1000 hasanat ξαφνικά βρίσκεται με 10.000! Οι ίδιοι στίχοι υπόσχονται ότι οι αμαρτίες δεν θα πολλαπλασιαστούν. Με άλλα λόγια, αν έχετε διαπράξει μόνο μια αμαρτία, αλλά έχετε σκοτώσει δέκα σαλαμάνδρες, έχετε 10.000 hasanats υπέρ σας έναντι μιας μόνο αμαρτίας για την οποία είστε υπεύθυνος. Τι βολικό!

(Για να μην αναφέρουμε και ότι ο Αλλάχ θα φορτώσει τις αμαρτίες των μουσουλμάνων στους… Εβραίους.[6])

Terratoscincus scincus, the Arabian wonder gecko that may soon vanish from Dubai’s desert (see http://www.ameinfo.com/141442.html). Wonder why? Το είδος Terratoscincus scincus που κινδυνεύει να εξαφανιστεί από την έρημο του Ντουμπάι (βλ. http://www.ameinfo.com/141442.html). Αναρωτιέστε γιατί;

Moreover Surat Hud (Quran 11:114) promises Muslims that if they perform the required five daily prayers, their good deeds («hasanat») will remove their sins. Again, the ratio is one-for-one, one hasanat will remove one sin. Imagine that our friend who killed ten geckos on the first blow for 1000 hasanat that were multiplied by Allah to 10,000, got drunk and cheated on his wife last night, but lied about it to her today. Three hasanats will take care of those three sins, leaving him with 9,997 hasanats to his credit for future mistakes.

Επιπλέον η Surat Hud (Κοράνιο 11:114) υπόσχεται στους μουσουλμάνους ότι εφόσον εκτελούν τις απαιτούμενες πέντε καθημερινές προσευχές, τα καλά τους έργα («hasanat») θα αφαιρέσουν τις αμαρτίες τους. Και πάλι, η αναλογία είναι ένα προς ένα, ένα hasanat θα απομακρύνει μια αμαρτία. Φανταστείτε ότι ο φίλος μας, ο οποίος σκότωσε δέκα σαλαμάνδρες με το πρώτο χτύπημα για να κερδίσει 1000 hasanat τα οποία ο Αλλάχ πολλαπλασίασε σε 10.000, μέθυσε και απάτησε τη γυναίκα του χθες το βράδυ, αλλά σήμερα της είπε ψέματα γι ‘αυτό. Τρεις hasanats θα φροντίσουν για τις τρεις αυτές αμαρτίες, αφήνοντάς τον με πίστωση 9.997 hasanat για τα μελλοντικά του λάθη.

What if you ask a Muslim about the inaccurate and stupid Islamic belief of “poisonous” geckos who carry “leprosy” and the salamander which was supposedly blowing on the fire to burn Abraham? He will tell you to better look at the Trinity and Christ’s Crucifixion, as well as at the salvation in the blood of Christ, which according to his imams are much more inaccurate and stupid. This from the religion that apparently finds salvation in the blood of geckos?  What next!

Τι θα γίνει αν ρωτήσετε κάποιον μουσουλμάνο για την ανακριβή και ανόητη ισλαμική πίστη ότι οι σαλαμάνδρες είναι «δηλητηριώδεις» και μεταφέρουν «λέπρα», κι ότι μια σαλαμάνδρα δήθεν φυσούσε τη φωτιά για να κάψει τον Αβραάμ; Θα σας πει να κοιτάξετε την τριαδικότητα του Θεού και τη Σταύρωση του Χριστού, όπως και τη σωτηρία διά του αίματος του Χριστού, που σύμφωνα με τους ιμάμηδές του είναι πιο ανακριβείς και ανόητες. Μπορεί να τα λέει αυτά κάποιος που η θρησκεία του σώζει δια του αίματος των… σαλαμανδρών; Μη χειρότερα!

———————–

---

[1], [3]  http://kids.britannica.com/comptons/article-203991/lizard: The only two poisonous lizards in the world are the Gila monster (Heloderma suspectum) of the southwestern United States and the beaded lizard (Heloderma horridum) of Mexico. Their venom, or poison, can kill a human; however, the lizards are much less effective at getting the poison into their victims than are the poisonous snakes.

[2], [4] http://galliform.bhs.mq.edu.au/~bugs/Profile_files/Gecko.pdf

[5] (Selected ahaadeeth from ‘Saheeh al-Jaami’: Al-Imaam as-Suyooti originally had a collection of hadeeth called ‘al-Jaami’ as-Sagheer min Hadeeth al-Basheer an-Nadheer’ (The Small Collection of the Sayings of the Giver of Glad Tidings, the Warner). The authenticated version of that collection is by Shaykh al-Albaani, and it is called ‘Saheeh al-Jaami as-Sagheer wa Ziyaadatuh’.)  #8035: «People from the Muslims will come on the Day of Resurrection with sins like the mountains. Allaah will forgive those sins and throw them onto the Jews.»

[6] (Επιλεγμένα χαντίθ από το «Saheeh al-Jaami»: Ο Al-Imaam as-Suyooti είχε αρχικά μια συλλογή από χαντίθ …. Η πιστοποιημένη έκδοση της εν λόγω συλλογής έγινεαπό τον σεΐχη al-Albaani, και ονομάζεται «Saheeh αλ-Jaami as Sagheer-wa Ziyaadatuh».) # 8035: «Άνθρωποι από τους μουσουλμάνους θα έρθουν την ημέρα της Ανάστασης με αμαρτίες σαν βουνά. Ο Αλλάχ θα συγχωρήσει αυτές τις αμαρτίες και θα τις ρίξει πάνω στους Εβραίους. «

Χίλιες και μια νύχτες: Το νυχτερινό ταξίδι, το αλ-Ακσά και το μπουράκ του Μουχάμμαντ

Υποτίθεται ότι μια νύχτα του 621 μ.Χ. ο Μουχάμμαντ έκανε ένα υπερφυσικό ταξίδι, που αναφέρεται στο Κοράνι 1:17:

Δόξα (στον ΑΛΛΑΧ), που πήρε το δούλο Του για νυκτερινό ταξίδι απ’ το απαράβατο τέμενος στο πιο Μακρινό τέμενος της Ιερουσαλήμ που τον περίβολό του έχουμε αγιάσει, – για να δείξουμε σ’ αυτόν κάποια από τα σημεία Μας, βέβαια Αυτός (ο ΑΛΛΑΧ) είναι ο μοναδικός, που ακούει και βλέπει (τα πάντα). (Μετάφραση των καθηγητών του Αλ-Άζχαρ.)

Το ταξίδι αυτό (الإسراء والمعراج‎, al-’Isrā’ wal-Mi‘rāğ) είχε δυο μέρη: Ο Μουχάμμαντ καθόταν στην Κάαμπα, όταν ο άγγελος Γαβριήλ ήρθε και του έφερε ένα υπερφυσικό ζώο‎ που ονομάζεται al-Burāq δηλ. «αστραπή» (البُراق). Το ζώο οδήγησε τον Μουχάμμαντ στην Ιερουσαλήμ, στο «πιο μακρινό τέμενος», που πιθανότατα είναι το όρος Μοριά, που οι Εβραίοι αποκαλούν και «Όρος του Ναού».

Το βουνό αυτό αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεση 22:2,14 Β’ Χρονικών 3:1) και βρίσκεται στην ομώνυμη περιοχή στην οποία ο Θεός είπε στον Αβραάμ να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ. Απείχε δρόμο τριών ημερών από την πόλη που ζούσε ο Αβραάμ, τη Βηρ-σαβεέ. Στο όρος Μοριά έκτισε τον περίφημο ναό ο Σολομών, και ο Θεός εμφανίστηκε στον Δαβίδ (Α’ Χρονικών 21:15-22). Βέβαια την εποχή εκείνη δεν υπήρχε εκεί κανένα τέμενος για να προσευχηθεί ο Μουχάμμαντ, και ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ως «πιο Μακρινό τέμενος» εννοείται ο ναός του Σολομώντα, αυτός είχε καταστραφεί εκ θεμελίων πολλά χρόνια πριν. Οι μουσουλμάνοι απολογητές το κουκουλώνουν αυτό λέγοντας ότι «τζαμί» από γραμματικής απόψεως σημαίνει τόπο προσευχής, και όχι απαραίτητα κτίριο. Όμως, στη βιογραφία του Μουχάμμαντ από τον Ιμπν Σαντ, το συγκεκριμένο τέμενος αναφέρεται ξεκάθαρα ως κτίριο με πόρτες.[1]

Αργότερα που οι μουσουλμάνοι κατέκτησαν την περιοχή, αποκατέστησαν ετεροχρονισμένα την έλλειψη τζαμιού: έχτισαν στο όρος Μοριά το Τέμενος αλ-Ακσά (το «πιο μακρινό») αλλά και τον Θόλο του Βράχου πιο πέρα, πάνω από τα ερείπια του ναού της Αγίας Σοφίας.

Ο Μουχάμμαντ λοιπόν έδεσε το μπουράκ στο Δυτικό τείχος, που μέχρι σήμερα οι Άραβες αποκαλούν «τείχος του Μπουράκ», και στη συνέχεια οδήγησε στην προσευχή όλους τους άλλους προφήτες που κατάγονταν από τον Αβραάμ (όπως υποτίθεται ότι καταγόταν κι ο ίδιος ο Μουχάμμαντ).

Το Δυτικό τείχος, για τους μουσουλμάνους "τείχος του Μπουράκ".

Στη συνέχεια το μπουράκ πήγε το Μουχάμμαντ στους 7 ουρανούς όπου συνομίλησε με τον Αβραάμ, τον Μωυσή και τον Ιησού Χριστό, που στο Ισλάμ θεωρείται προφήτης. Μετά ο Γαβριήλ πήγε τον Μουχάμμαντ μπροστά στον Αλλάχ, ο οποίος του έδωσε οδηγίες να κάνουν οι μουσουλμάνοι 50 προσευχές ημερησίως. Ο Μωυσής που το έμαθε, είπε στον Μουχάμμαντ ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσαν να το κάνουν, κι έπρεπε να ζητήσει απ’ τον Αλλάχ να μειωθούν οι προσευχές. Έτσι μετά από αίτημα του Μουχάμμαντ, οι προσευχές έγιναν δέκα, και τελικά πέντε.

Όμως η δράση του μπουράκ δεν περιορίζεται στο ταξίδι του Μουχάμμαντ. Σύμφωνα με τις ισλαμικές παραδόσεις, το ζώο αυτό βοηθούσε τον… Αβραάμ να το παίζει δίπορτο με τη γυναίκα του Σάρα και την δούλα της Άγαρ, όταν η πρώτη απαίτησε να εκδιωχθεί η δεύτερη και ο γιος της ο Ισμαήλ. Το μπουράκ όμως, κάθε πρωί πήγαινε τον Αβραάμ στην Άγαρ και τον Ισμαήλ, και το βράδυ τον ξανάφερνε στη Σάρα και τον Ισαάκ!

Το μπουράκ απεικονισμένο σε πακιστανικό φορτηγό.

Από το μπουράκ ονομάστηκε η αεροπορική εταιρεια της Λιβύης Buraq Air, και η παλιότερη ινδονησιακή Bouraq Indonesia Airlines.

Αλλά, ήρθε η ώρα να μάθουμε περισσότερα για το μυστηριώδες αυτό ζώο. Αν δεν γνωρίζετε αγγλικά για να καταλάβετε το κείμενο στο βίντεο, μπορείτε να το δείτε στα ελληνικά από κάτω.

«Το Ισλάμ και ο παγανιστικός μύθος Αλ Μπουράκ
Μια παραγωγή του Griegos

Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων δεν γνωρίζει τις παγανιστικές επιρροές που έχουν διαμορφώσει την πίστη τους.

Το Μπουράκ είναι ένα τέτοιο παγανιστικό χαρακτηριστικό που βρίσκεται μέσα στην ισλαμική πίστη.

Το Μπουράκ περιγράφεται σαν ιπποειδές πλάσμα με φτερά και ανθρώπινο πρόσωπο. Οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι αυτό το μυθικό πλάσμα υπηρέτησε τον Μουχάμμαντ ως ιπτάμενο άλογο.
Το «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ αναφέρεται στην σούρα 17 του Κορανίου. Όμως, το Μπουράκ περιγράφεται αλλού στην ισλαμική γραμματεία, όπως τα χαντίθ.

Στο Μπουχάρι τόμος 5, βιβλίο 63 αρ. 3887:
«Τότε [ο Γαβριήλ] μου έφερε ένα λευκό ζώο μικρότερο από μουλάρι και μεγαλύτερο από γαϊδούρι.»

Υπάρχουν αναφορές στο Μπουράκ στον Ιμπν Ισχάκ, 182.

Οι μουσουλμάνοι δεν έχουν ποτέ νοιαστεί να ρωτήσουν από πού προέρχεται ένα ζώο σαν το μπουράκ.

Μερικοί μουσουλμάνοι απολογητές καταφεύγουν στον προφήτη Ηλία από την Παλαιά Διαθήκη (Β΄Βασιλειών 2:11) όπου διαβάζουμε: «ένα πύρινο άρμα, με πύρινα άλογα…»

Η μόνη ομοιότητα μεταξύ του άρματος και των αλόγων από φωτιά με το μπουράκ, είναι ότι και τα δυο περιγράφονται ως ικανά να πετάξουν.

Επίσης, το άρμα και τα άλογα από φωτιά πήραν τον Ηλία στον ουρανό.

Στο «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ υποτίθεται ότι έγινε το ίδιο πράγμα στη ράχη του μπουράκ. Όμως…

Ο Ιμπν Ισχάκ περιγράφει την Αΐσα να περιγράφει την εμπειρία του Μουχάμμαντ με το θείο, εκεί που λέει «το σώμα του αποστόλου έμεινε εκεί που ήταν αλλά ο Θεός πήρε το πνεύμα του τη νύχτα.»

Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι μουσουλμάνοι απολογητές υποστηρίζουν ότι το «νυχτερινό ταξίδι» του Μουχάμμαντ ήταν μάλλον ένα πνευματικό όραμα, παρά μια κυριολεκτική σωματική εμπειρία.

Σαφώς, το φτερωτό άλογο του Μουχάμμαντ δεν μπορεί να συγκριθεί με το πύρινο άρμα και άλογα που πήραν τον Ηλία στον ουρανό.

Οι Μουσουλμάνοι θα εκπλαγούν μαθαίνοντας ότι το μπουράκ στην πραγματικότητα προέρχεται από παγανιστικές πηγές.

Ας εξετάσουμε αυτές τις παγανιστικές πηγές.

Οι αρχαίοι Έλληνες και η μυθολογία τους είχαν φανταστικά πλάσματα που μπορούσαν να πετάξουν.

Αλλά, ας δούμε αυτά τα μυθικά πλάσματα, από τα οποία μπορεί να είναι δάνειο το Μπουράκ.

Εδώ έχουμε την ελληνική σφίγγα.

Υπάρχει επίσης η αιγυπτιακή σφίγγα.

Παρότι ο αιγυπτιακός τύπος συνήθως δεν απεικονίζεται με φτερά, αναγνωρίζουμε ένα τετράποδο με ανθρώπινο κεφάλι.

Υπάρχουν επίσης οι ασσυριακές και φοινικικές παραλλαγές.

Ας εξετάσουμε τώρα πώς η ισλαμική τέχνη απεικονίζει το Μπουράκ.

Οι ομοιότητες μεταξύ του ισλαμικού Μπουράκ και των προηγούμενων παραδειγμάτων από την ελληνική, αιγυπτιακή, ασσυριακή/φοινικική τέχνη είναι ξεκάθαρες.

Η ισλαμική γραμματεία και τέχνη αντανακλούν πολύ ισχυρά τα παγανιστικά παραδείγματα.

Δεν υπάρχουν προηγούμενα για το Μπουράκ στην ιουδαϊκή – χριστιανική παράδοση.

Το Μπουράκ είναι ένα ακόμη παράδειγμα για τις παγανιστικές επιρροές και καταβολές του Ισλάμ.

ΙΣΛΑΜ ΚΑΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ – (ΤΟ ΜΠΟΥΡΑΚ)
Μια παραγωγή του GRIEGOS – 2010»

Όσο εξετάζει κανείς το Ισλάμ, τόσο περισσότερα παραμύθια ανακαλύπτει. Πραγματικά, αυτή η θρησκεία θυμίζει χίλιες και μια νύχτες… Μόνο που αν σκεφτεί κανείς ότι η προφητική σταδιοδρομία του Μουχάμμαντ διήρκεσε πάνω από είκοσι χρόνια, τότε σαφώς οι μέρες και οι νύχτες είναι πολύ περισσότερες από χίλιες και μία.

---

[1] He said: By Allah I shall relate to them and inform them. They wondered at it and said: We have never heard a thing like this. The Apostle of Allah, may Allah bless him, said to Gabriel; O Gabriel! my people will not confirm it. He said: Abu Bakr will testify to it; and he is al-Siddiq. The narrator added: Many people who had embraced Islam and offered prayers went astray. (The Prophet continued,) I stood at al-Hijr, visualised Bayt al-Muqaddas and described its signs. Some of them said: How many doors are there in that mosque? I had not counted them so i began to look at it and counted them one by one and gave them information concerning them. I also gave information about their caravan which was on the way and its signs. They found them as I had related. Allah, the Almighty, the Great, revealed: «We appointed the vision which We showed thee as an ordeal for mankind». He (Ibn Sa’d) said: It refers to the vision of the eye which he saw with the eye. (p. 248.)

Η θρησκεία της ειρήνης: μουσουλμάνοι απειλούν με φόνο συντελεστές τηλεοπτικής σειράς

Ο δολοφονημένος Τέο Βαν Γκογκ

Θα χρησιμοποιούσαν ποτέ χριστιανοί απειλές φόνου για να σταματήσει κάποια εκπομπή που σατιρίζει τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, ή ακόμα και τον Θεάνθρωπο Χριστό; Όχι βέβαια. Η πιο «δυναμική» αντίδραση που συνιστά Πατέρας της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά ανθρώπων που βλαστημούν ΤΟΝ ΘΕΟ και όχι κάποιον προφήτη, είναι το ράπισμα (κοινώς, σφαλιάρα, χαστούκι).

Τι γίνεται όμως, όταν έχουμε αρνητική αναφορά στον Μουχάμμαντ, που δεν είναι βέβαια θεός αλλά οι μουσουλμάνοι θεωρούν προφήτη του Θεού; Τι γίνεται όταν ασκείται κριτική στο Ισλάμ και τονίζονται κάποιες άσχημες πλευρές του; Τότε έχουμε απειλές για κακοποίηση και φόνο, αλλά και κανονικότατους φόνους των «βλασφήμων». Πάρτε για παράδειγμα τον φόνο του Τέο Βαν Γκογκ, απογόνου του γνωστού ζωγράφου, που τόλμησε, σε συνεργασία με την αποστάτρια Ayaan Hirsi Ali, να γυρίσει την ταινία «Υποταγή» (Submission) δηλ. Ισλάμ.

Στην ταινία αυτή μια ηθοποιός ερμηνεύει ρόλους 4 διαφορετικών γυναικών που κακοποιούνται σε ισλαμικό περιβάλλον. Η ηθοποιός φορά μαντήλα, και από μέσα διαφανές ρούχο, ενώ έχει  εδάφια του Κορανίου γραμμένα στο σώμα της. Δείτε την ταινία εδώ, και σκεφτείτε ότι λόγω αυτής η σεναριογράφος κρύβεται μέχρι σήμερα και ο σκηνοθέτης δολοφονήθηκε! http://www.youtube.com/watch?v=6rS8FJyX3gs

Ψηφιακή αναπαράσταση του δολοφόνου που εξηγεί στους γονείς του δολοφονημένου γιατί το έκανε…http://www.youtube.com/watch?v=asyJZWly8ok

Θα μου πείτε, γιατί θυμηθήκαμε τώρα τη δολοφονία του Βαν Γκογκ, που έγινε το 2004; Βασικά, επειδή την ανέφερε ως παράδειγμα μουσουλμάνος, όπως θα διαβάσετε στις παρακάτω ειδήσεις:

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1128767

Προειδοποίηση για βίαια αντίδραση απηύθυνε ισλαμιστής κατά των δημιουργών της δημοφιλούς σειράς καρτούν South Park γιατί σε πρόσφατο επεισόδιο απεικονίστηκε ο προφήτης Μωάμεθ με τη στολή αρκούδας.

Σε επώνυμο μήνυμα του που δημοσιεύτηκε σε ιστοσελίδα με αποδέκτη τους δημιουργούς της σειράς Ματ Στόουν και Τρέι Πάρκερ, ο Αμπού Ταλά αλ-Αμρίκι αναφέρει ότι «κάνουν μία ανοησία και μπορεί να καταλήξουν σαν τον Τεό βαν Γκογκ», τον Ολλανδό σκηνοθέτη που δολοφονήθηκε το 2004 για την ταινία του σχετικά με την κακοποίηση γυναικών στον ισλαμικό κόσμο.

Δημοσίευσε ακόμη διευθύνσεις κατοικιών και γραφείων που σχετίζονται με τους δημιουργούς του South Park. «Δεν είναι απειλή αλλά προειδοποίηση» επισήμανε.

Οι παραγωγοί της σειράς δεν σχολίασαν το γεγονός.

Στο επίμαχο επεισόδιο εμφανίζονταν ιδρυτές θρησκειών όπως ο Μωάμεθ με στολή αρκούδας και ένας ναρκομανής Βούδας.

Υπενθυμίζεται ότι η απεικόνιση του Μωάμεθ θεωρείται βλάσφημη και απαγορεύεται σύμφωνα με την ισλαμική θρησκεία.

Μουσουλμάνοι διαμαρτύρονται για τα καρτούν με τον Μουχάμμαντ καίγοντας τη σημαία της Δανίας

"Πρόσεχε, εχθρέ του Ισλάμ"

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1129210

Με τα επίμαχα σημεία λογοκριμένα μεταδόθηκε το νέο επεισόδιο της δημοφιλούς σειράς καρτούν South Park λίγες ημέρες μετά την απειλή για τη ζωή των δημιουργών του επειδή απεικόνισαν τον προφήτη Μωάμεθ με στολή αρκούδας.

Όσοι το παρακολούθησαν είδαν με έκπληξη ότι η ελευθεριάζουσα γλώσσα των πρωταγωνιστών περιορίστηκε με αρκετά μπιπ ενώ πινακίδες με τη λέξη «λογοκριμένο» κάλυπταν πλάνα όπου εμφανίζονταν ο Μωάμεθ. Μάλιστα το επεισόδιο δεν είναι διαθέσιμο στο δίκτυο από την ιστοσελίδα της σειράς όπως είναι όλα τα προηγούμενα.

Όπως παραδέχτηκε το Comedy Central, το τηλεοπτικό δίκτυο που μεταδίδει τη σειρά φέρει την ευθύνη αυτό για τη λογοκρισία και όχι οι δημιουργοί της σειράς, Ματ Στόουν και Τρέι Πάρκερ.

Με δήλωσή τους αναφέρουν ότι «στα 14 χρόνια που κάνουμε τη σειρά ποτέ δεν κάναμε μία εκπομπή την οποία δεν μπορούσαμε να υπερασπιστούμε» και επιβεβαιώνουν ότι η λογοκρισία έγινε από το κανάλι.

Αλλη μία αναφορά του South Park στον Μωάμεθ είχε λογοκριθεί από το τηλεοπτικό δίκτυο το 2006, χωρίς να έχουν αντιδράσει μουσουλμάνοι.

Λίγες ημέρες νωρίτερα ένας μουσουλμάνος που ζει στις ΗΠΑ είχε προειδοποιήσει επώνυμα σε ιστοσελίδα αποδέκτη τους δημιουργούς της σειράς Ματ Στόουν και Τρέι Πάρκερ ότι η σατιρική απεικόνιση του προφήτη είναι «μία ανοησία και μπορεί να καταλήξουν σαν τον Τεό βαν Γκογκ», τον Ολλανδό σκηνοθέτη που δολοφονήθηκε το 2004 για την ταινία του σχετικά με την κακοποίηση γυναικών στον ισλαμικό κόσμο. «Δεν είναι απειλή αλλά προειδοποίηση» επισήμανε.

Υπενθυμίζεται ότι η απεικόνιση του Μωάμεθ θεωρείται βλάσφημη και απαγορεύεται σύμφωνα με την ισλαμική θρησκεία.

Από τη καυστική σάτιρα του South Park δεν έχουν ξεφύγει στο παρελθόν πολιτικοί, καλλιτέχνες και δημόσια πρόσωπα αλλά ακόμα και θρησκευτικοί ηγέτες.

Ας δούμε όμως μια περιγραφή του 200οστού επεισοδίου, και κρίνετε μόνοι σας αν αξίζει να απειληθεί η ζωή ανθρώπων για κάτι τέτοιο:

Τα παιδάκια του South Park πάνε σε ένα εργοστάσιο όπου βλέπουν τον Τομ Κρουζ να πακετάρει γλυκά (fudgepacker) – η ίδια λέξη σημαίνει τον ομοφυλόφιλο στα αγγλικά . Ο Τομ Κρουζ τότε κάνει μήνυση στην πόλη του South Park και απειλεί να χρεωκοπήσει την πόλη. Ο μόνος τρόπος να αποσύρει την μήνυση είναι αν του φέρουν τον Μωάμεθ. Προβληματίζονται πώς θα τον δείξουν στην Τιβί και τελικά τον βάζουν σε μια στολή «μασκότ» αγώνων που μοιαζει με …αρκούδα…  Τελευταία στιγμή επιτίθεται και ζητάει να πάρει τον Μωάμεθ η τρομοκρατική οργάνωση των… κοκκινομάλληδων… που θέλουν να κατακτήσουν τον κόσμο (λένε πως οι κοκκινομάλληδες είναι η Αρία Φυλή). Όμως ο Τομ Κρουζ για να ανταπαντήσει ελευθερώνει το γιγαντιαίο ρομπότ ΜΠΑΡΜΠΑΡΑ ΣΤΡΑΪΖΑΝΤ….και εκεί τελειώνει το πρώτο μέρος.

Εδώ περισσότερα: http://www.youtube.com/watch?v=AJTHPxcCyCY

O Αρχηγός της οργάνωσης λέει «Μας διατάζει -το Κοράνι- να τρομοκρατούμε τους απίστους».

Δείτε εδώ μια συνέντευξη των δημιουργών: http://www.youtube.com/watch?v=Vp9bYLa5gaA

Βλέπουμε ότι στο εν λόγω επεισόδιο σατιρίζονται δυο διάσημοι άνθρωποι που ζουν σήμερα (Τομ Κρουζ και Μπάρμπρα Στρέιζαντ), και οι οποίοι δεν διαμαρτύρονται καθόλου για τη σάτιρα αυτή.

Και για να θυμηθούμε και άλλα πρόσφατα περιστατικά επιθέσεων και ραδιουργιών κατά ατόμων που «πρόσβαλαν τον Προφήτη», δείτε εδώ και εδώ (στο πλάι δεξιά υπάρχουν λινκς και για άλλα σχετικά άρθρα).

Αναρωτιέται κανείς, όλοι αυτοί οι δολοφόνοι και επίδοξοι δολοφόνοι βασίζονται κάπου και προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις; Ασφαλώς. Διαβάστε τα ακόλουθα και θα δείτε πού:

http://www.islam-qa.com/en/ref/22809

Απόφαση για αυτόν που προσβάλλει τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται)

Άκουσα σε μια κασέτα ότι όποιος προσβάλλει τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ σ’ αυτόν) θα πρέπει να εκτελείται ακόμη και αν δείχνει ότι έχει μετανοήσει. Θα πρέπει αυτός να θανατωθεί με τιμωρία hadd ή λόγω της απιστίας (kufr); Αν η μετάνοιά του είναι ειλικρινής, ο Αλλάχ θα τον συγχωρέσει ή θα πάει στην Κόλαση και η μετάνοια του δεν θα τον ωφελήσει;

Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό μπορεί να δοθεί από την αντιμετώπιση των δύο ακόλουθων ζητημάτων:

1 – Η (δικαστική) απόφαση για εκείνον που προσβάλλει τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ σ’ αυτόν)

Οι λόγιοι συμφωνούν ομόφωνα ότι ένας μουσουλμάνος ο οποίος προσβάλλει τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ σ’ αυτόν) γίνεται άπιστος (kaafir) και ένας αποστάτης ο οποίος πρόκειται να εκτελεστεί. Αυτή την ομοφωνία την διηγήθηκαν περισσότεροι από ένας μελετητές, όπως οι Imaam Ishaaq ibn Raahawayh, Ibn al-Mundhir, al-Qaadi ‘Iyaad, al-Khattaabi και άλλοι. Al-Saarim al-Maslool, 2/13-16. Η απόφαση αυτή φαίνεται από το Κοράνι και τη Σούννα.

Στο Κοράνιο λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Οι υποκριτές φοβούνται μήπως μια σούρα (κεφάλαιο του Κορανίου) αποκαλυφθεί σχετικά με αυτούς, δείχνοντάς τους τι είναι στις καρδιές τους. Πες: «(Συνεχίστε να) κοροϊδεύετε! Σίγουρα, όμως, ο Αλλάχ θα φέρει στο φως όλα αυτά που φοβάστε».

Αν τους ρωτήσεις (γι ‘αυτό), δηλώνουν: «Εμείς μόνο συζητούσαμε ανόητα και αστειευόμασταν». Πες: «Ήταν ο Αλλάχ, και τα Ayaat Του (αποδείξεις, μαρτυρίες, στίχους, μαθήματα, σημεία, αποκαλύψεις, κ.λπ.) και ο Αγγελιοφόρος του που κοροϊδεύατε;»

Μην δικαιολογείστε· Απιστήσατε, αφού είχατε πιστέψει.»

[Al-Tawbah 9:64-66]

Αυτός ο στίχος αναφέρει σαφώς ότι το να κοροϊδεύει κανείς τον Αλλάχ, τους στίχους του και τον Αγγελιοφόρο Του αποτελεί απιστία (kufr), ώστε αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο για την προσβολή. Ο στίχος δείχνει επίσης ότι όποιος μειώνει τον Αγγελιοφόρο του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) είναι επίσης ένας άπιστος, είτε το έκανε στα σοβαρά είτε στα αστεία.

Όσον αφορά την Σούννα, ο Abu Dawood (4362), αφηγείται από τον Άλι ότι μια Εβραία γυναίκα συνήθιζε να προσβάλλει τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) και να λέει άσχημα πράγματα γι ‘αυτόν, οπότε ένας άντρας της στραγγάλισε μέχρι που τη θανάτωσε, και ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) έκρινε ότι (ο δολοφόνος) δεν όφειλε τα χρήματα του αίματος στην προκειμένη περίπτωση.

Ο σεΐχης al-Islam Ibn Taymiyah είπε στο αλ-Saarim al-Maslool (1/162): Αυτό είναι jayyid χαντίθ, και υπάρχει μια αναφορά που το επιβεβαιώνει στα χαντίθ του Ιμπν Αμπάς την οποίο θα παραθέσω παρακάτω.

Αυτό το χαντίθ δείχνει σαφώς ότι ήταν επιτρεπτό να σκοτώσει τη γυναίκα επειδή συνήθιζε να  προσβάλει τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται).

Ο Abu Dawood (4361), αφηγείται από τον Ιμπν Αμπάς ότι ένας τυφλός άνθρωπος είχε μια απελεύθερη παλλακίδα (umm walad, «μητέρα παιδιού» του) που συνήθιζε να προσβάλει τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) και να λέει άσχημα πράγματα γι ‘αυτόν. Της είπε να μην το κάνει αυτό, αλλά εκείνη δεν σταματούσε, και αυτός την επέπληξε, αλλά εκείνη δεν τον πρόσεξε. Μια νύχτα, όταν άρχισε να λέει άσχημα πράγματα για τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) και να τον προσβάλει, πήρε ένα κοντό σπαθί ή μαχαίρι, το έβαλε στην κοιλιά της και το πίεσε και τη σκότωσε. Το επόμενο πρωί αυτό αναφέρθηκε στον Αγγελιοφόρο του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται). Κάλεσε τον κόσμο να συγκεντρωθεί και είπε, «Ορκίζω στον Αλλάχ τον άνθρωπο που έχει κάνει αυτήν την ενέργεια, και τον εξορκίζω στο δικαίωμά μου πάνω του να σηκωθεί.» Ο τυφλός άντρας σηκώθηκε και είπε, «Ω αγγελιοφόρε του Αλλάχ, εγώ είμαι αυτός που το έκανε· εκείνη συνήθιζε να σε προσβάλλει και να λέει άσχημα πράγματα για σένα. Της το απαγόρευσα, αλλά εκείνη δεν σταμάτησε, και εγώ την επέπληξα, αλλά δεν άφησε τη συνήθεια της. Έχω δύο γιους σαν μαργαριτάρια από αυτήν, και ήταν καλή μαζί μου. Χτες το βράδυ άρχισε να σε προσβάλλει και να λέει άσχημα πράγματα για σένα. Έτσι πήρα ένα στιλέτο, το έβαλα στην κοιλιά της και το πίεσα μέχρι που τη σκότωσα.» Κατόπιν αυτού, ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται), δήλωσε: «Είστε μάρτυρες, δεν οφείλονται χρήματα για το αίμα της. »

(Χαρακτηρίστηκε ως saheeh (γνήσιο) από τον al-Albaani στο Saheeh Abi Dawood, 3655)

Φαίνεται ότι αυτή η γυναίκα ήταν άπιστη, όχι μουσουλμάνα, γιατί μια μουσουλμάνα ποτέ δεν θα μπορούσε να κάνει μια τέτοια κακή πράξη. Αν ήταν μουσουλμάνα θα είχε γίνει αποστάτρια από την πράξη αυτή, οπότε δεν θα ήταν αποδεκτό για τον κάτοχό της να την κρατήσει· στην περίπτωση αυτή δεν θα ήταν αρκετά καλό να την κρατήσει και απλά να την επιπλήξει.

Ο Al-Nasaa’i αφηγείται (4071) ότι ο Abu al-Barzah Aslami δήλωσε τα εξής: Ένας άνδρας μίλησε σκληρά στον Abu Bakr al-Siddeeq και είπα, «Να τον σκοτώσω εγώ;» Με επέπληξε και είπε: «Αυτό δεν γίνεται για κανέναν μετά τον Αγγελιοφόρο του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται).'» (Saheeh al-Nasaa’i, 3795)

Πρέπει να σημειωθεί από αυτά ότι ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) είχε το δικαίωμα να σκοτώσει όποιον τον πρόσβαλε και του μιλούσε σκληρά, και ότι σ’ αυτό περιλαμβάνονται τόσο οι μουσουλμάνοι όσο και οι άπιστοι.

Το δεύτερο ζήτημα είναι το εξής: αν ένα άτομο που προσέβαλε τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) μετανοεί, πρέπει η μετάνοιά του να γίνει αποδεκτή ή όχι;

Οι μελετητές συμφωνούν ότι εάν ένα τέτοιο πρόσωπο μετανοήσει με ειλικρίνεια και εκφράσει τη λύπη του για ό,τι έχει κάνει, αυτή η μετάνοια θα τον ωφελήσει την Ημέρα της Ανάστασης και ο Αλλάχ θα τον συγχωρήσει.

Αλλά διαφέρουν ως προς το αν η μετάνοιά του θα πρέπει να γίνει αποδεκτή σε αυτόν τον κόσμο και αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα υπόκειται πια στην ποινή της εκτέλεσης.

Οι Maalik και Ahmad ήταν της άποψης ότι δεν πρέπει να γίνει δεκτή, και ότι θα πρέπει να θανατώνεται ακόμη και αν έχει μετανοήσει.

Ανέφεραν ως αποδεικτικό στοιχείο τη Σούννα και τη σωστή κατανόηση των χαντίθ:

Στη Σούννα, ο Abu Dawood (2683), διηγήθηκε ότι ο Sa’d ibn Abi Waqqaas δήλωσε: «Από την ημέρα της κατάκτησης της Μέκκα, ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) χορήγησε ασφάλεια στους πολίτες εκτός από τέσσερις άνδρες και δύο γυναίκες, και τους κατονόμασε, και τον Ibn Abi Sarh … Όσο για τον Ibn Abi Sarh, κρύφτηκε με τον Uthmaan ibn Affaan, και όταν ο Αγγελιοφόρος του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) κάλεσε το λαό να δηλώσει την υποταγή του σ ‘αυτόν, [ο Uthmaan ibn Affaan] τον έφερε να σταθεί ενώπιον του Αγγελιοφόρου του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται). Είπε, «Ω Προφήτη του Αλλάχ, δέξου την υποταγή του ‘Abd-Allaah.»Αυτός σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε τρεις φορές, απορρίπτοντας το αίτημά του, και δέχτηκε την υποταγή του, μετά την τρίτη φορά. Στη συνέχεια γύρισε προς τους συντρόφους του και είπε: «Δεν υπήρχε μεταξύ σας κανένας έξυπνος άνθρωπος που θα μπορούσε να έχει σηκωθεί και να σκοτώσει αυτό το πρόσωπο όταν με είδε ότι αρνήθηκα να του δώσω το χέρι μου και να δεχθώ την υποταγή του;» Αυτοί είπαν: «Δεν ξέρουμε τι είναι στην καρδιά σου, ω Αγγελιοφόρε του Αλλάχ. Γιατί δεν μας έκανες κάποιο νόημα με τα μάτια σου;» [Ο Μουχάμμαντ] είπε, «Δεν ταιριάζει σε έναν Προφήτη να προδώσει ένα άτομο με μια κίνηση των ματιών του. »

(Χαρακτηρίστηκε ως saheeh από τον al-Albaani στο Saheeh Abi Dawood, 2334)

Αυτό δείχνει σαφώς ότι σε μια περίπτωση όπως αυτού του αποστάτη ο οποίος είχε προσβάλει τον Προφήτη (ειρήνη σ’ αυτόν), δεν είναι υποχρεωτικό να δεχθούμε τη μετάνοια του, αλλά είναι επιτρεπτό να τον σκοτώσουμε, ακόμη και αν έρθει μετανιωμένος.

«Ο ‘Abd-Allaah ibn Sa’d ήταν ένας από εκείνους που συνήθιζαν να καταγράφουν την Αποκάλυψη, μετά αποστάτησε, και ισχυρίστηκε ότι συνήθιζε να προσθέτει ό, τι ήθελε στην Αποκάλυψη. Αυτό ήταν ένα ψέμα και σε μια επινόηση κατά του Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται), και ήταν ένα είδος προσβολής. Στη συνέχεια έγινε μουσουλμάνος και πάλι και ήταν ένας καλός μουσουλμάνος, ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του. Al-Saarim 115.

Όσον αφορά την ορθή κατανόηση του χαντίθ:

Είπαν ότι το να προσβάλλει κανείς τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) έχει να κάνει με δύο δικαιώματα, το δικαίωμα του Αλλάχ και το δικαίωμα ενός ανθρώπου. Όσον αφορά το δικαίωμα του Αλλάχ, αυτό είναι προφανές, διότι διαβάλλει το μήνυμά του, το βιβλίο του και την θρησκεία του. Όσον αφορά το δικαίωμα ενός ανθρώπου, αυτό είναι επίσης προφανές, διότι είναι σαν να προσπαθείς να κατασυκοφαντήσεις τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) με την παρούσα προσβολή. Σε μια υπόθεση η οποία αφορά τόσο τα δικαιώματα των Αλλάχ όσο και τα δικαιώματα του ανθρώπου, τα δικαιώματα των ανθρώπινων όντων δεν παύουν όταν το πρόσωπο μετανοεί, όπως στην περίπτωση της τιμωρίας για ληστείες, διότι εάν ο ληστής έχει σκοτώσει κάποιον, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εκτελεστεί και να σταυρωθεί. Αλλά αν αυτός μετανοήσει πριν τον πιάσουν, τότε το δικαίωμα του Αλλάχ πάνω του, ότι θα πρέπει να εκτελεστεί και να σταυρωθεί, δεν ισχύει πλέον, αλλά τα δικαιώματα άλλων ανθρώπων σε σχέση με το qisaas (τιμωρία με αντίποινα) εξακολουθούν να ισχύουν. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση αυτή. Αν εκείνος που προσέβαλε τον Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) μετανοήσει, τότε τα δικαιώματα του Αλλάχ δεν ισχύουν πλέον, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει το δικαίωμα του Αγγελιοφόρου του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται), το οποίο διατηρείται ακόμη, παρά τη μετάνοια του.

Λέγεται, «Δεν μπορούμε να τον συγχωρέσουμε, επειδή στη διάρκεια της ζωής του, ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) συγχώρεσε πολλούς από εκείνους που τον είχαν προσβάλει και δεν τους εκτέλεσε;» Η απάντηση είναι:

Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) μερικές φορές επέλεξε να συγχωρήσει αυτούς που τον είχαν προσβάλει, και μερικές φορές διέταξε, ότι θα έπρεπε να εκτελούνται, αν αυτό εξυπηρετούσε μεγαλύτερο σκοπό. Αλλά τώρα συγχώρεσή του είναι αδύνατη, επειδή είναι νεκρός, έτσι ώστε η εκτέλεση αυτού που τον προσβάλλει παραμένει δικαίωμα του Αλλάχ, του αγγελιοφόρου του και των πιστών, και αυτός που αξίζει να εκτελεστεί, δεν μπορεί να απαλλαγεί, κι έτσι η τιμωρία πρέπει να εκτελεστεί.

Al-Saarim al-Maslool, 2/438

Η προσβολή του Προφήτη (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) είναι μία από τις χειρότερες των απαγορευμένων ενεργειών, και αποτελεί απιστία (kufr) και αποστασία από το Ισλάμ, σύμφωνα με την συναίνεση των λογίων, είτε γίνει στα σοβαρά είτε στα αστεία. Αυτός που το κάνει πρόκειται να εκτελεστεί, ακόμη και αν μετανοήσει, και είτε είναι μουσουλμάνος είτε άπιστος (kaafir). Αν μετανοήσει ειλικρινά και εκφράσει τη λύπη του γι’ αυτό που έχει κάνει, αυτή η μετάνοια θα τον ωφελήσει την Ημέρα της Ανάστασης και ο Αλλάχ θα τον συγχωρήσει.

Ο σεΐχης al-Islam Ibn Taymiyah (ο Αλλάχ ας τον ελεήσει) έγραψε ένα αξιόλογο βιβλίο για το θέμα αυτό, με τίτλο «al-Saarim al-Maslool ‘ala Shaatim al-Rasool» που κάθε οπαδός θα πρέπει να διαβάσει, ειδικά σε αυτές τις στιγμές που πολλοί υποκριτές και αιρετικοί τολμούν να προσβάλουν τον Αγγελιοφόρο (ειρήνη και ευλογία του Αλλάχ να του παρέχονται) γιατί βλέπουν ότι οι μουσουλμάνοι είναι απρόσεκτοι και δεν αισθάνονται πολλή προστατευτική ζήλια απέναντι στη θρησκεία τους και τον προφήτη τους, και δεν εφαρμόζουν την τιμωρία της σαρία που θα μπορούσε να αποτρέψει αυτούς τους ανθρώπους και τους όμοίους τους, από το να διαπράξουν αυτή την κραυγαλέα πράξη απιστίας.

Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα. Μακάρι ο Αλλάχ να στείλει ευλογία και ειρήνη στον Προφήτη μας Μουχάμμαντ και σ’ όλη την οικογένειά του και τους συντρόφους του.

"Ετοιμαστείτε για το *πραγματικό* ολοκαύτωμα!"

Με τέτοια διδάγματα λοιπόν, δεν είναι να απορεί κανείς με όλες αυτές τις επιθέσεις μουσουλμάνων κάθε φορά που θεωρούν ότι θίγεται η θρησκεία τους, ο θεός τους και ο άνθρωπος που θεωρούν προφήτη του θεού τους. Δεν είναι επίσης να απορούμε που, όταν μουσουλμάνοι απολογητές «στριμώχνονται» με την αποκάλυψη του βίαιου χαρακτήρα της θρησκείας τους, προσπαθούν να αλλάξουν θέμα με την τεχνική των «άσχετων επιχειρημάτων» και επικαλούνται από παρερμηνευμένα ή καταργημένα από τον Χριστό εδάφια της Βίβλου μέχρι τους… Σταυροφόρους. Αυτό που δημιουργεί απορία και πολλά ερωτηματικά είναι οι εκτός πραγματικότητας ισχυρισμοί μερικών μουσουλμάνων, ότι η θρησκεία τους είναι «θρησκεία ειρήνης». Ερωτηματικά όπως:

• Πώς είναι δυνατόν κάποιος να ανήκει σε μια θρησκεία χωρίς να ξέρει τι πρεσβεύει σε τόσο κρίσιμα θέματα;
• Πόσο θράσος χρειάζεται για να ψεύδεται κάποιος που γνωρίζει τη θέση της θρησκείας του σε τέτοια θέματα, αλλά ισχυρίζεται ότι πρόκειται για μια θρησκεία ειρήνης;
• Αν το Ισλάμ είναι ειρηνική θρησκεία, τότε πώς είναι μια μη-ειρηνική θρησκεία;

Τα «αλληγορικά» εδάφια του Κορανίου

Το Κοράνι έχει διάφορα σημεία που στον σύγχρονο άνθρωπο προκαλούν τουλάχιστον σκεπτικισμό: έχει εδάφια που λένε ξεκάθαρα ότι η γη είναι επίπεδη, ότι ο Μουχάμμαντ έσχισε στα δυο τη σελήνη, ότι ο Αλλάχ κάνει τους ανθρώπους να λοξοδρομούν και μετά τους τιμωρεί γι’ αυτό κ.α. Έχει επίσης και σημεία τελείως ακατανόητα, και έννοιες που σε άλλες θρησκείες σημαίνουν κάτι, αλλά στο Ισλάμ τίποτα (π.χ. ότι ο Ιησούς είναι ο Λόγος του Θεού). Όλα αυτά τα σημεία προκαλούν πονοκέφαλο στους απολογητές του Ισλάμ, καθώς φέρνουν ερωτήσεις τόσο από άλλους μουσουλμάνους όσο και από ανθρώπους επικριτικούς προς το Ισλάμ. Και δεν είναι οι μόνοι που πονοκεφαλιάζουν μ’ αυτά: Προφανώς κι ο ίδιος ο Μουχάμμαντ προβληματιζόταν, αφού από την αρχή της ‘αποκάλυψής’ του το Κοράνι δημιουργούσε υποψίες και αμφιβολίες σε πολλούς που το άκουγαν, και μάλιστα Εβραίους. Τότε «κατέβηκε» στη Μεδίνα από τον Αλλάχ ένας βολικός στίχος, ο εξής:

3:7 Είναι Εκείνος που έστειλε κάτω σε σένα το Βιβλίο, όπου άλλα εδάφια είναι φανερά (που έχουν μόνο μια σημασία) κι αποτελούν το θεμέλιο του Βιβλίου, και άλλα είναι αλληγορικά (που έχουν παραπάνω σημασίες). Είναι εκείνοι που οι καρδιές τους είναι διεστραμμένες, αναζητούν το διχασμό (των πιστών) και ψάχνουν για κρυμμένες έννοιες (που συμφωνούν με τα κακά πάθη τους), στην αλληγορική πλευρά των στίχων. Κι όμως κανείς δεν γνωρίζει τις κρυμμένες έννοιές τους, παρά μόνο ο ΑΛΛΑΧ. Κι όσοι πάλι έχουν καλά θεμέλια στη γνώση (είναι θετικοί) λένε: Πιστεύομε σ’ Αυτό (στα φανερά κι αλληγορικά εδάφια). Ό,τι περικλείεται στο Βιβλίο έρχεται απ’ τον Κύριό μας» και κανείς δεν θα συλλάβει την έννοια απ’ το Βιβλίο, παρά μόνο οι άνθρωποι που έχουν κατανόηση.

Ο στίχος αυτός, που οπωσδήποτε έλυσε κάποια προβλήματα για τον Μουχάμμαντ, χρησιμοποιείται και σήμερα γενικώς και αορίστως από απολογητές του Ισλάμ, όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση με κάποια εδάφια. Αλλά ας δούμε πώς ερμηνεύουν τον στίχο αυτό παραδοσιακοί και έγκυροι εξηγητές του Κορανίου, τα ταφσίρ (εξηγήσεις) των οποίων δέχονται οι μουσουλμάνοι.

Ταφσίρ του Ibn Kathir

http://www.tafsir.com/default.asp?sid=3&tid=7700

The Mutashabihat and Muhkamat Ayat

Ο Αλλάχ δηλώνει ότι στο Κοράνι, υπάρχουν στίχοι που είναι Muhkamat, τελείως ξεκάθαροι και απλοί, και αυτοί είναι τα θεμέλια του Βιβλίου, που είναι κατανοητοί από όλους. Και υπάρχουν στο Κοράνι στίχοι που είναι Mutashabihat, όχι εντελώς σαφείς για πολλούς, ή μερικούς ανθρώπους.

(Και άλλοι όχι και τόσο σαφείς) καθώς έχουν πολλά νοήματα, μερικά που συμφωνούν με τους Muhkam και μερικοί που φέρουν άλλες κυριολεκτικές ενδείξεις, παρότι αυτά τα νοήματα μπορεί να μην είναι επιθυμητά.

Οι «ξεκάθαροι και απλοί» στίχοι είναι αυτοί που εξηγούν τις εντολές που ακυρώνουν άλλες, τα επιτρεπτά, τα απαγορευμένα, τους νόμους, τα όρια, τις υποχρεώσεις και τις εντολές που πρέπει να πιστεύονται και να εφαρμόζονται. Τα όχι και τόσο ξεκάθαρα περιλαμβάνουν τους ακυρωμένους στίχους, τις παραβολές, τους όρκους, και αυτά που πρέπει να πιστεύονται, αλλά όχι να εφαρμόζονται.

(Έτσι όσο γι’ αυτούς που στην καρδιά τους υπάρχει παρέκκλιση) σημαίνει, αυτούς που είναι παραπλανημένοι και παρεκκλίνουν από την αλήθεια στο ψεύδος.

(ακολουθούν αυτό που δεν είναι απόλυτα σαφές επ’ αυτού) σημαίνει, αναφέρονται στους [στίχους] Mutashabih, επειδή μπορούν να αλλοιώσουν τα νοήματά τους ώστε να τα προσαρμόσουν με τις ψευδείς ερμηνείες τους καθώς οι διατυπώσεις των Mutashabihat συμπεριλαμβάνουν τόσο ευρεία έκταση νοημάτων.

Όσο για τους στίχους Muhkam, δεν μπορούν να αλλοιωθούν επειδή είναι σαφείς και, έτσι, συνιστούν κατηγορηματική απόδειξη εναντίον των παραπλανημένων ανθρώπων… ζητούν να παραπλανήσουν αυτούς που τους ακολουθούν προσποιούμενοι ότι αποδεικνύουν τις καινοτομίες τους βασιζόμενοι στο Κοράνι – στο Mutashabih μέρος του – αλλά, αυτή είναι απόδειξη ενανντίον τους και όχι υπέρ τους. Για παράδειγμα, οι χριστιανοί μπορούν να ισχυριστούν ότι [ο Isa είναι θεϊκός επειδή] το Κοράνι δηλώνει ότι είναι το Πνεύμα του Αλλάχ και ο Λόγος του, τον οποίο έδωσε στη Μαρία, ενώ στο μεταξύ αγνοούν τις δηλώσεις του Αλλάχ,

(Αυτός [ο Isa] δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας δούλος (του ΑΛΛΑΧ), που τον περιβάλαμε με τη χάρη μας) [43:59], και,

(Πραγματικά, η κατάσταση του Ιησού μπροστά στον ΑΛΛΑΧ είναι όμοια μ’ εκείνη του Αδάμ. Τον έπλασε από χώμα και έπειτα του είπε «Γενηθήτω’ κι έγινε.

Υπάρχουν άλλα εδάφια που υποστηρίζουν σαφώς ότι ο Ιησούς δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ένα από τα πλάσματα του Αλλάχ και ότι είναι δούλος και αγγελιαφόρος του Αλλάχ, ανάμεσα σε άλλους αγγελιαφόρους.[1]

Tafsir al-Jalalayn

http://quran.com/3/7

Είναι Εκείνος που σου αποκάλυψε το Βιβλίο, μέσα στο οποίο υπάρχουν εδάφια [που είναι] σαφή, ευκολονόητα σε αποδείξεις, κι αποτελούν το θεμέλιο του Βιβλίου, την αρχική βάση για αποφάσεις, και άλλα αλληγορικά, η σημασία των οποίων δεν είναι γνωστή, όπως τα εδάφια που ανοίγουν (είναι πρώτα σε) κάποια κεφάλαια. [2]

Ταφσίρ του Ibn Abbas

http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=2&tTafsirNo=73&tSoraNo=3&tAyahNo=7&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2

(Αυτός είναι που σου αποκάλυψε (Μουχάμμαντ), την Αγία Γραφή), που σου έστειλε τον Γαβριήλ με την Αγία Γραφή (όπου είναι σαφείς αποκαλύψεις) που παρουσιάζουν τα νόμιμα και τα παράνομα τα οποία δεν έχουν καταργηθεί και τα οποία θα εφαρμόζονται. (Αυτά είναι η ουσία του βιβλίου) είναι το θεμέλιο του Βιβλίου καθώς είναι το μεγαλύτερο θέμα σε κάθε βιβλίο. Είναι όλα που πρέπει να διενεργηθούν. Ένα παράδειγμα αυτού είναι η ρήση του Αλλάχ: (Πες: Ελάτε, θα σας διαβάσω αυτά που ο Κύριός σας έκανε ιερό καθήκον για σας …) [6:151]. (Και άλλοι (που είναι) αλληγορικοί) ασαφείς στη σημασία τους για τους Εβραίους, όπως η χρήση των γραμμάτων του αλφαβήτου σύμφωνα με την αριθμητική τους αξία (hisab al-Jumal), σε τέτοιες περιπτώσεις όπως Alif. Lam. Mim, Alif. Lam. Mim. Sad, Alif. Lam Mim. Ra· Και Alif. Lam. Ra· Επίσης λέγεται ότι (άλλοι (που είναι) αλληγορικοί) σημαίνει: άλλα εδάφια που έχουν καταργηθεί και δεν είναι πλέον σε αυτά που πρέπει να εφαρμόζονται. (Αλλά εκείνοι) οι Εβραίοι Ka’b Ibn al-Ashraf, Huyayy Ibn Akhtab και Judayy Ibn Akhtab (στων οποίων τις καρδιές είναι αμφιβοίλα) σκεπτικισμός, αντίθεση και απόκλιση από την καθοδήγηση (επιδιώκουν, αληθώς, αυτό το οποίο είναι αλληγορικός ) στο Κοράνι ((για να προκαλέσουν) διαφωνίες) επιδιώκοντας τη δυσπιστία, αποδίδον τας συνεταίρους στον Αλλάχ, και εμμένοντας σταθερά στο λάθος στο οποίο βρίσκονται (με το να ζητούν να το εξηγήσουν) να καθορίσουν το μέλλον αυτού του έθνους, έτσι ώστε η κυριαρχία να επανέλθει πίσω σε αυτούς. (Κανείς δεν γνωρίζει την εξήγηση του) το μέλλον αυτού του έθνους (εκτός από τον Αλλάχ).[3]

Ο Ιμπν Αμπάς, από τους Σαχάμπα (συντρόφους) του Μουχάμμαντ, περιγράφει και το πλαίσιο στο οποίο «αποκαλύφθηκε» ο στίχος, ότι δηλαδή κάποιοι Εβραίοι ξενίζονταν με τα δυσνόητα ή και ακατανόητα σημεία του Κορανίου και έδιναν δικές τους εξηγήσεις σ’ αυτά. Τους αποδίδει μάλιστα και την πρόθεση, ότι ήθελαν να κυριαρχήσουν και πάλι πάνω στους Άραβες (προφανώς, όπως «κυριαρχούσαν» την εποχή που δεν υπήρχαν οι μουσουλμάνοι).

Σε γενικές γραμμές, οι μουσουλμάνοι απολογητές προσπαθούν να κουκουλώσουν τα «δύσκολα» σημεία του Κορανίου με διάφορες απατηλές εξηγήσεις:

1) ότι αναφέρονταν σε κάποια συγκεκριμένη εποχή ή περίπτωση και μόνο (κυρίως τα επιθετικά)

2) Ότι δεν είναι δυνατόν να ισχύουν γενικά επειδή το Κοράνι έχει μέσα κι άλλα με αντίθετο νόημα (συνήθως έτσι «δικαιολογούν» ό,τι δείχνει βία προς αλλόθρησκους και καταναγκασμό στη θρησκεία, επικαλούμενοι «ειρηνικά» εδάφια τα οποία όμως είναι ακυρωμένα από μεταγενέστερα βίαια, όπως τον «στίχο του σπαθιού»)

3) ότι δεν λένε αυτό που φαίνεται ότι λένε, αλλά κάτι άλλο, και ότι κανείς «δεν μπορεί να εξηγήσει το Κοράνι χωρίς ταφσίρ.» Όταν και τα ταφσίρ επιβεβαιώσουν ότι το Κοράνι λέει αυτά που ο μουσουλμάνος θέλει να κουκουλώσει, τότε επιστρατεύεται το άλλο «επιχείρημα» ότι οι εξηγητές δεν είναι αλάνθαστοι (βέβαια γίνονται δεκτοί ως σωστοί όταν η ερμηνεία που δίνουν βολεύει τους απολογητές), ή ότι υπάρχει και κάποιος άλλος εξηγητής που λέει το αντίθετο, ή που δεν αναφέρει αυτό που αναφέρει ο εξηγητής που τους ξεσκεπάζει. Και

4) ότι τα «δύσκολα» εδάφια είναι αλληγορικά.

Μερικοί απολογητές προσπαθούν να χαρακτηρίσουν ως «αλληγορικό» το σχίσιμο της σελήνης από τον Μουχάμμαντ, ή το ότι η γη είναι επίπεδη, διδασκαλία που εξάγεται από περισσότερα από ένα κορανικά εδάφια. Όμως οι εξηγητές του Κορανίου δεν έχουν την ίδια γνώμη: Για παράδειγμα, στο asbāb an-nuzūl αναφέρεται ότι πολλοί σαχάμπα είπαν ότι πραγματικά ο Μουχάμμαντ έσχισε στα δυο τη σελήνη, και οι Κουραϊσίτες τον κατηγόρησαν για μαγεία ενώ ο Αλλάχ επιβεβαίωσε ότι σχίστηκε η σελήνη. Δεν υπάρχει τίποτα αλληγορικό εδώ, λοιπόν.[4] Επίσης σχετικά με τη γη που ο Αλλάχ «την άπλωσε επίπεδη», σύμφωνα με το ταφσίρ αλ-Τζαλαλαΰν «αυτό σε μια κυριολεκτική ανάγνωση υποδεικνύει ότι η γη είναι επίπεδη, πράγμα που είναι η γνώμη της πλειονότητας των λογίων του [αποκεκαλυμμένου] Νόμου, και δεν είναι μια σφαίρα, όπως θεωρούν οι αστρονόμοι (ahl al-hay’a), έστω και αν αυτό [το τελευταίο] (δηλ. το ότι η γη είναι σφαιρική) δεν έρχεται σε αντίθεση με κανένα από τους στύλους του Νόμου.»[5] Βλέπουμε δηλαδή ότι «η πλειονότητα των λογίων’ δεν βλέπει τίποτα αλληγορικό στο εδάφιο: η γη είναι επίπεδη και όχι μια σφαίρα, επειδή έτσι λέει το Κοράνι.

Επίσης, όπως είδαμε πιο πριν: «οι στίχοι που εξηγούν τις εντολές που ακυρώνουν άλλες, τα επιτρεπτά, τα απαγορευμένα, τους νόμους, τα όρια, τις υποχρεώσεις και τις εντολές που πρέπει να πιστεύονται και να εφαρμόζονται [όπως π.χ. σφάξτε τους παγανιστές, βάλτε τους Εβραίους και χριστιανούς να πληρώσουν φόρο, επιτρέπεται ο γάμος με κορίτσια τόσο μικρά που ακόμη δεν έχουν περίοδο, οι γυναίκες έχουν ελαττωματική μνήμη και γι’ αυτό χρειάζονται δύο γυναίκες μάρτυρες αντί για έναν άντρα σε δικαιοπραξίες, οι γυναίκες να παίρνουν μικρότερο μερίδιο από την κληρονομιά συγκριτικά με τους άντρες, οι άντρες πλάστηκαν απ’ τον Αλλάχ ανώτεροι απ’ τις γυναίκες, στον Μουχάμμαντ επιτρέπεται το σεξ με όποια γυναίκα θέλει] δεν είναι ποτέ αλληγορικοί. Παράλληλα δεν μπορούν να είναι αλληγορικοί στίχοι που υποστηρίζονται σαφώς από αντίστοιχα χαντίθ, όπως αυτό με τις επτά επίπεδες γαίες. Έτσι τελικά, η χρήση του επιχειρήματος για τους «αλληγορικούς στίχους» δεν προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στους απολογητές του Ισλάμ.

Δεν ξέρουμε αν «οι άνθρωποι που έχουν κατανόηση» βγάζουν άκρη από τα ακατανόητα γράμματα στην αρχή κάποιων κεφαλαίων του Κορανίου, πάντως κάποιοι άλλοι ισχυρίζονται ότι προέρχοναι από κώδικες που ο Μουχάμμαντ αντέγραψε χωρίς να γνωρίζει τη σημασία τους, και οι ίδιοι τα αποκρυπτογράφησαν. Ας δούμε μια τέτοια ενδιαφέρουσα προσπάθεια ερμηνείας των «ακατανόητων» γραμμάτων.

Όποιος δεν βλέπει εδώ την οθόνη από το βίντεο του YouTube, ο δεσμός είναι αυτός: http://www.youtube.com/watch?v=6htjDd5ZgcU

---

[1] Tafsir Ibn Kathir

http://www.tafsir.com/default.asp?sid=3&tid=7700

The Mutashabihat and Muhkamat Ayat

Allah states that in the Qur’an, there are Ayat that are Muhkamat, entirely clear and plain, and these are the foundations of the Book which are plain for everyone. And there are Ayat in the Qur’an that are Mutashabihat not entirely clear for many, or some people.

(And others not entirely clear) as they have several meanings, some that agree with the Muhkam and some that carry other literal indications, although these meaning might not be desired.

The Muhkamat are the Ayat that explain the abrogating rulings, the allowed, prohibited, laws, limits, obligations and rulings that should be believed in and implemented. As for the Mutashabihat Ayat, they include the abrogated Ayat, parables, oaths, and what should be believed in, but not implemented.

(So as for those in whose hearts there is a deviation) meaning, those who are misguided and deviate from truth to falsehood,

(they follow that which is not entirely clear thereof) meaning, they refer to the Mutashabih, because they are able to alter its meanings to conform with their false interpretation since the wordings of the Mutashabihat encompass such a wide area of meanings.

As for the Muhkam Ayat, they cannot be altered because they are clear and, thus, constitute unequivocal proof against the misguided people. …they seek to misguide their following by pretending to prove their innovation by relying on the Qur’an — the Mutashabih of it — but, this is proof against and not for them. For instance, Christians might claim that [`Isa is divine because] the Qur’an states that he is Ruhullah and His Word, which He gave to Mary, all the while ignoring Allah’s statements,

(He [`Isa] was not more than a servant. We granted Our favor to him.) [43:59], and,

(Verily, the likeness of `Isa before Allah is the likeness of Adam. He created him from dust, then (He) said to him: «Be!» and he was.) [3:59].

There are other Ayat that clearly assert that `Isa is but one of Allah’s creatures and that he is the servant and Messenger of Allah, among other Messengers.

[2] Tafsir al-Jalalayn

http://quran.com/3/7

He it is Who revealed to you the Book, wherein are verses [that are] clear, lucid in proof, forming the Mother Book, the original basis for rulings, and others allegorical, whose meanings are not known, such as the opening verses of some sūras.

[3] Tafsir Ibn Abbas

http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=2&tTafsirNo=73&tSoraNo=3&tAyahNo=7&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2

(He it is Who hath revealed unto thee (Muhammad) the Scripture) who sent you Gabriel with the Scripture (wherein are clear revelations) expositing the lawful and unlawful which are not abrogated and which are acted upon. (They are the substance of the Book) they are the foundation of the Book as they are the leading theme in each book. They are all acted upon. An example of this is the saying of Allah: (Say: Come, I will recite unto you that which your Lord hath made a sacred duty for you…) [6:151]. (And others (which are) allegorical) vague in their meanings to the Jews, like the use of the letters of the alphabet according to their numerical value (hisab al-Jumal) in such instances as Alif. Lam. Mim, Alif. Lam. Mim. Sad, Alif. Lam Mim. Ra; and Alif. Lam. Ra; it is also said that (others (which are) allegorical) means: other verses that are abrogated and no longer acted upon. (But those) the Jews Ka’b Ibn al-Ashraf, Huyayy Ibn Akhtab and Judayy Ibn Akhtab (in whose hearts is doubt) scepticism, opposition and deviance from guidance (pursue, forsooth, that which is allegorical seeking) in the Qur’an ((to cause) dissension) pursuing disbelief, ascribing partners to Allah, and holding fast to the error they are in (by seeking to explain it) to determine the future of this nation so that dominion reverts back to them. (None knoweth its explanation) the future of this nation (save Allah).

[4] http://www.altafsir.com/AsbabAlnuzol.asp?SoraName=54&Ayah=0&search=yes&img=A

(The hour drew nigh and the moon was rent in twain) [54:1]. Abu Hakim ‘Aqil ibn Muhammad al-Jurjani informed us (through verbal authorisation)> Abu’l-Faraj al-Qadi> Muhammad ibn Jarir> al-Husayn ibn Abi Yahya al-Maqdisi> Yahya ibn Hammad> Abu ‘Awanah> al-Mughirah> Abu’l-Duha> Masruq> ‘Abd Allah who said: “The moon was split at the time of the Messenger of Allah, Allah bless him and give him peace, so the Quraysh said: ‘This is an act of sorcery from the son of Abu Kabshah; he has cast a spell on you. Ask, therefore, the travellers whether they saw the moon split’. They asked some travellers and they confirmed it. Allah, exalted is He, then revealed (The hour drew nigh and the moon was rent in twain. And if they behold a portent they turn away and say: Prolonged illusion) [54:1-2]”.

[5] http://www.quran.com/88/20 Tafsir al-Jalalayn

Και τη γη, πώς απλώθηκε επίπεδη; Και, επομένως, να συναγάγεται από αυτό η δύναμη του Θεού, ας είναι υπερυψωμένος Αυτός, και η Μοναδικότητά Του; Η αρχή με την [αναφορά στις] καμήλες είναι επειδή αυτές είναι πιο κοντά σε επαφή με αυτό [τη γη] από οποιοδήποτε άλλο [ζώο]. Όσο για τα λόγια του «sutihat», «την άπλωσε επίπεδη», αυτό σε μια κυριολεκτική ανάγνωση υποδεικνύει ότι η γη είναι επίπεδη, πράγμα που είναι η γνώμη της πλειονότητας των λογίων του [αποκεκαλυμμένου] Νόμου, και δεν είναι μια σφαίρα, όπως θεωρούν οι αστρονόμοι (ahl al-hay’a), έστω και αν αυτό [τελευταίο] (δηλ. το ότι η γη είναι σφαιρική) δεν έρχεται σε αντίθεση με κανένα από τους στύλους του Νόμου.

Αγγλικό κείμενο:

And the earth, how it was laid out flat?, and thus infer from this the power of God, exalted be He, and His Oneness? The commencing with the [mention of] camels is because they are closer in contact with it [the earth] than any other [animal]. As for His words sutihat, ‘laid out flat’, this on a literal reading suggests that the earth is flat, which is the opinion of most of the scholars of the [revealed] Law, and not a sphere as astronomers (ahl al-hay’a) have it, even if this [latter] does not contradict any of the pillars of the Law.

Ποιος φταίει για τις νεκρές «παιδούλες νύφες»;

Στη σελίδα με τίτλο Ανήλικα κοριτσάκια παντρεύονται βιαστές και… βατράχους η Ομάδα γυναικών Αγάζηλος περιγράφει διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα μικρά κορίτσια σήμερα. Εκεί παραθέτει και τα ακόλουθα συνταρακτικά άρθρα:

Υεμενίτισσα «παιδούλα νύφη» [child bride] πεθαίνει από εσωτερική αιμορραγία

http://edition.cnn.com/2010/WORLD/meast/04/09/yemen.child.bride.death/

(CNN) – Μια 12χρονη Υεμενίτισσα νύφη πέθανε από εσωτερική αιμορραγία τρεις μέρες μετά το γάμο της, μετά την συνουσία με έναν μεγαλύτερο από αυτήν άνδρα, είπε το Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά.

Η κοπέλα ήταν παντρεμένη με έναν άνδρα, με τουλάχιστον δύο φορές την ηλικία της, δήλωσε η Sigrid Kaag, περιφερειακή διευθύντρια της UNICEF για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Ο θάνατός της είναι «μια οδυνηρή υπενθύμιση των κινδύνων που αντιμετωπίζουν τα κορίτσια όταν παντρεύονται πάρα πολύ νωρίς,» δήλωσε την Πέμπτη η Kaag.

Η Amal Basha, πρόεδρος του Αραβικού Φόρουμ Αδελφών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (Sisters Arab Forum for Human Rights), μιας υεμενίτικης ομάδας υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προσδιόρισε την Παρασκευή το κορίτσι ως Elham Mahdi.

«Η Elham είχε παντρευτεί στις 29 Μαρτίου και πέθανε τρεις μέρες μετά» και έζησε στην επαρχία Hajjah της Υεμένης, είπε η Μπάσα.

Ο θάνατος του κοριτσιού είναι η τελευταία σε μια σειρά υποθέσεων γάμου παιδιών στην Υεμένη, όπου η ελάχιστη ηλικία γάμου είναι ακόμα υπό συζήτηση.

Απογοητευμένος από την πρόσφατη αποκάλυψη, αξιωματούχος της κυβέρνησης της Υεμένης αποκάλεσε την υπόθεση » μια σκληρή υπενθύμιση ότι η πρακτική του γάμου ανηλίκων πρέπει να λήξει.»

«Η κυβέρνηση έχει εργαστεί ακούραστα για να εδραιωθεί η ελάχιστη ηλικία γάμου, αλλά οι συντηρητικοί βουλευτές αντιστάθηκαν σε αυτό», δήλωσε ο αξιωματούχος, ο οποίος δεν είναι εξουσιοδοτημένος να μιλήσει στα μέσα ενημέρωσης. «Τα μέλη του συντηρητικού μπλοκ χρειάζεται να εντείνουν την ευθύνη για την προστασία των δικαιωμάτων και ελευθεριών των νέων. Οι ΜΚΟ πρέπει να συνεχίσουν την εκστρατεία για να ρίξουν φως σε αυτή την ατυχή πρακτική.»

Τον Σεπτέμβριο, ένα 12χρονο κορίτσι της Υεμένης που εξαναγκάστηκε σε γάμο πέθανε κατά τη γέννα. Το μωρό της πέθανε επίσης, σύμφωνα με την Οργάνωση Seyaj για την προστασία των παιδιών.

Η Fawziya Ammodi ήταν σε διαδικασία γέννας για τρεις μέρες πριν πεθάνει από σοβαρή αιμορραγία, είπε ο Ahmed al-Qureshi, πρόεδρος της οργάνωσης.

«Αν και η αιτία του θανάτου της ήταν η έλλειψη ιατρικής περίθαλψης, το πραγματικό ζήτημα ήταν η έλλειψη εκπαίδευσης στην Υεμένη και το γεγονός ότι εξακολουθούν να συμβαίνουν γάμοι παιδιών,» δήλωσε ο al-Qureshi.

Οι παιδούλες νύφες συνηθίζονται στην Υεμένη, όπου ο ΟΗΕ εκτιμά ότι το ένα στα τρία κορίτσια παντρεύεται πριν την ηλικία των 18. Τα περισσότερα παντρεύονται με ηλικιωμένους άνδρες με περισσότερες από μία συζύγους, σύμφωνα με μια μελέτη του Πανεπιστημίου της Sanaa.

Για τους γονείς του κοριτσιού, ο γάμος σημαίνει ότι οι κόρες δεν είναι πλέον ένα οικονομικό ή ηθικό βάρος. Τις περισσότερες φορές, οι γονείς παίρνουν μια υπόσχεση από το σύζυγο ότι θα περιμένει μέχρι το κορίτσι να μεγαλώσει κι άλλο για να ολοκληρώσει τον γάμο.

«Ο πρόωρος γάμος θέτει τα κορίτσια σε αυξημένο κίνδυνο εγκατάλειψης του σχολείου, έκθεσης στη βία, την κακοποίηση και την εκμετάλλευση, ή ακόμη και απώλειας της ζωής τους από την εγκυμοσύνη, τον τοκετό και άλλες επιπλοκές,» δήλωσε η UNICEF.

Το θέμα των παιδιών νυφών της Υεμένης έγινε πρωτοσέλιδο το 2008 όταν η 10χρονη Nujood Ali σταμάτησε το σχολείο και παντρεύτηκε. Ο σύζυγός της τη χτύπησε και τη βίασε μέσα σε λίγες εβδομάδες από την τελετή.

Για να ξεφύγει, η Nujood πήρε ένα ταξί – για πρώτη φορά στη ζωή της – για να πάει στο κεντρικό δικαστήριο όπου κάθισε σε έναν πάγκο και απαίτησε να δει έναν δικαστή.

Μετά από μια καλά δημοσιοποιημένη δίκη, της χορηγήθηκε διαζύγιο.

http://www.politicalscandalnews.com/article/Rapist%20husband%20of%20dead%20Yemeni%20child%20bride%20should%20die:%20family

Οικογένεια: Ο βιαστής σύζυγος της νεκρής παιδούλας νύφης της Υεμένης θα πρέπει να πεθάνει

Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) Global Edition | 2010-04-11 12:10:12

Η οικογένεια ενός 13χρονου κοριτσιού της Υεμένης που πέθανε μετά από σεξουαλικό βιασμό από τον σύζυγό της λίγες ημέρες μετά τον κανονισμένο γάμο της απαιτεί την εκτέλεσή του.

Η Ilham al-Ashi πέθανε την Παρασκευή, πέντε ημέρες μετά τον γάμο της με τον Abed al-Hekmi, 24 ετών, σε μια υπόθεση η οποία έχει και πάλι έφερε στο προσκήνιο τα δεινά των λεγόμενων «νυφών του θανάτου» της Υεμένης.

Η ιατρική γνωμάτευση από το κύριο νοσοκομείο στην επαρχία Hajja, βόρεια της πρωτεύουσας, είπε ότι υπέστη μια βαθιά ρήξη στα γεννητικά όργανα.

«Απαιτώ την εφαρμογή του νόμου του Αλλάχ. Απαιτώ τιμωρία» είπε στο AFP η μητέρα του κοριτσιού, Nejma al-Ashi, αναφερόμενη σε εκτέλεση, η οποία είναι η ποινή για φόνο στη μουσουλμανική χώρα.

Στο χωριό Αλ-Asha με τις καλύβες – ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα απόλυτης φτώχειας σε μια από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου, η μητέρα είπε ότι η κόρη της ήταν «ωραία και γεμάτη υγεία» όταν παντρεύτηκε.

Η οικογένεια του συζύγου της σε ένα χωριό γειτονικό είπε λίγες ημέρες μετά το γάμο ότι η κόρη της «ήταν άρρωστη, που έπασχε από ελονοσία, καθώς και ότι τα πνεύματα την είχαν καταλάβει στο γάμο.»

«Εγώ απάντησα: Έχετε φόβο για το Θεό. Η κόρη μου δεν έχει κανένα πρόβλημα», πρόσθεσε.

Αλλά η κόρη της, το τελευταίο θύμα της διαδεδομένης συνήθειας του γάμου ανηλίκων στη φυλετικά δομημένη κοινωνία, είχε πρόβλημα για μέρες, σύμφωνα με το ιατρικό προσωπικό που την είχε δει νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα.

Η Zahra Makyayeva, γυναικολόγος από το Ουζμπεκιστάν σε ιατρική κλινική, είπε ότι είδε την Άσι τη δεύτερη ημέρα του γάμου της, αφού ο σύζυγός της την έφερε, ζητώντας να «σπάσουν τον υμένα της» – αποδεικνύοντας ότι δεν είχαν ολοκληρώσει το γάμο τους.

Η γιατρός είπε ότι αρνήθηκε επειδή «ήταν απαγορευμένο» και συμβούλευσε τον σύζυγο να πάει σε ένα κυβερνητικό νοσοκομείο, τονίζοντας ότι η κοπέλα, που ήταν πολύ ντροπαλή για να επιτρέψει στη γιατρό να την εξετάσει, φαινόταν αδύναμη.

Όμως, αντί να πάει στο νοσοκομείο, ο Hekmi σταμάτησε στο φαρμακείο της κλινικής ζητώντας υπνωτικά χάπια ή ηρεμιστικά, αλλά όταν απέτυχε να του δοθούν τέτοια χάπια, ζήτησε ένα βελτιωτικό σεξουαλικής απόδοσης, το οποίο πήρε.

«Συνειδητοποιήσαμε ότι ήθελε να ναρκώσει το κορίτσι», είπε ο σεΐχης Ali al-Huda, ο ιδιοκτήτης της κλινικής.

Τρεις ημέρες αργότερα, ο Hekmi πήγε τη γυναίκα του πίσω στην κλινική, όπου διαγνώστηκε με κατακράτηση ούρων και βρέθηκε να έχουν κολπικούς τραυματισμούς και λοίμωξη, σύμφωνα με τη νοσοκόμα Fathiya Haidar.

«Της δώσαμε φαρμακευτική αγωγή και έφυγε. Το επόμενο πρωί ακούσαμε ότι πέθανε», είπε.

Ο αδελφός του κοριτσιού, Abdullah, ο οποίος είχε παντρευτεί την αδελφή του Hekmi την ίδια ημέρα στο πλαίσιο της παραδοσιακού εθίμου Sheghar, ή γάμου με ανταλλαγή, κατηγόρησε τον κουνιάδο του και την οικογένειά του ότι σκότωσαν την αδελφή του.

«Αυτοί τη σκότωσαν: ο σύζυγός της και η οικογένειά του. Έδεσαν την αδελφή μου και τη σκότωσαν», είπε, στεκόμενος δίπλα στην καλύβα του, όπου έζησε για λιγότερο από μία εβδομάδα με τη νύφη του, η οποία έχει πλέον επιστρέψει στην οικογένειά της.

Τα πεθερικά του ζήτησαν πίσω τη σύζυγό του, λέγοντας ότι η μητέρα της ήταν άρρωστη, αφού ανακάλυψαν ότι η αδελφή του ήταν νεκρή, είπε.

Ο Hekmi αργότερα πήγε στην οικογένεια της νύφης του, λέγοντάς τους ότι ήταν άρρωστη.

«Όταν φτάσαμε σ’ αυτήν, ήταν ακίνητη,» είπε η μητέρα της.

Η οικογένεια των Άσι αρνείται τώρα να λάβει το σώμα της από το νεκροτομείο του νοσοκομείου στο Hajja, κοντά στο Al-Asha, περίπου 220 χιλιόμετρα (137 μίλια) βορειοδυτικά της πρωτεύουσας. Θέλουν ο σύζυγος να τιμωρηθεί.

«Δεν θα πάρουμε το σώμα. Τι να κάνουμε με αυτό; Θέλουμε τιμωρία για το δολοφόνο της αδελφής μου», είπε ο άλλος αδελφός της Άσι, ο Mahdi.

Ο Hekmi εν τω μεταξύ παραμένει υπό κράτηση και, σύμφωνα με έκθεση της αστυνομίας, παραδέχθηκε ότι βίασε τη σύζυγό του όταν εκείνη αρνήθηκε να κάνει σεξ μαζί του.

Τον Σεπτέμβριο, μια 12χρονη σύζυγος πέθανε μαζί με το μωρό της σε μια δύσκολη γέννα.

«Αυτό αποδεικνύει ότι το δίκαιο και το κράτος δεν θα είναι σε θέση να προστατεύσουν τα νεαρά κορίτσια από τον πρόωρο γάμο αν δεν υπάρχει μια εκστρατεία ενημέρωσης σε συνδυασμό με κυρώσεις για όσους παραβιάζουν το νόμο που ζητούμε να επικυρωθεί», είπε στο AFP η δικηγόρος Shaza Nasser.

Ο νόμος που καθορίζει το ελάχιστο όριο ηλικίας για το γάμο στα 17 για τις γυναίκες και 18 για τους άνδρες έχει προκαλέσει διαμάχη στην Υεμένη και απέτυχε να εφαρμοστεί παρότι πέρασε στο κοινοβούλιο, αφότου οι συντηρητικοί βουλευτές ζήτησαν την αναθεώρησή του.

Η δικηγόρος, η οποία το 2008 κατόρθωσε να λάβει διαζύγιο για την Nojud Mohammed Ali, παντρεύτηκε σε ηλικία οκτώ ετών με έναν άνδρα 20 χρόνια μεγαλύτερο της, είπε ότι θα αναλάβει την περίπτωση της οικογένειας Ahsi και «θα απαιτήσει την εκτέλεση» του Hekmi.

Και η ομάδα Αγάζηλος καταλήγει στο συμπέρασμα:

Πολλές προλήψεις έχουν ακόμη να καταπολεμηθούν, μέχρι να μπορέσουν τα παιδιά να απολαύσουν με ασφάλεια την παιδική τους ηλικία. Και ο παράγοντας φτώχεια είναι κι αυτός καθοριστικός για την ασφάλεια των παιδιών, μια που ένας από τους λόγους που οι γονείς τους τα παντρεύουν τόσο μικρά, είναι και η δυσκολία να τα συντηρήσουν ώσπου να μεγαλώσουν κι άλλο.

Καταρχήν δεν θα διαφωνήσουμε με την ομάδα Αγάζηλος ότι η φτώχεια είναι μεγάλο πρόβλημα για την ασφάλεια των παιδιών. Πολλοί στην Υεμένη και άλλες ισλαμικές χώρες παντρεύουν νωρίς τις κόρες τους επειδή δεν έχουν να τις συντηρήσουν, ή επειδή δεν μπορούν να αντισταθούν στις προίκες που προσφέρουν οι γαμπροί.

Υπάρχει επίσης στις κοινωνίες αυτές η αντίληψη ότι όταν μια κοπέλα παντρεύεται μικρή προφυλάσσεται από τους πειρασμούς παράνομης σεξουαλικής επαφής, προλαβαίνει να κάνει περισσότερα παιδιά και γίνεται πιο υπάκουη νύφη από μια που παντρεύεται μεγαλύτερη.

Όμως το βασικό πρόβλημα αναφορικά με τις παιδούλες νύφες, είναι η θρησκεία. Η ομάδα Αγάζηλος προφανώς δεν γνωρίζει το παρασκήνιο της φράσης «Ο νόμος που καθορίζει το ελάχιστο όριο ηλικίας για το γάμο στα 17 για τις γυναίκες και 18 για τους άνδρες έχει προκαλέσει διαμάχη στην Υεμένη και απέτυχε να εφαρμοστεί παρότι πέρασε στο κοινοβούλιο, αφότου οι συντηρητικοί βουλευτές ζήτησαν την αναθεώρησή του.» Δεν γνωρίζει επίσης ότι υπήρχε παλιότερα στην Υεμένη νόμος που όριζε ότι τα κορίτσια πρέπει να παντρεύονται μόνο όταν συμπληρώσουν τα 15, αλλά και αυτός που είχε μικρότερο όριο ηλικίας καταργήθηκε το 1990. Λοιπόν, ο λόγος που ο πρώτος νόμος καταργήθηκε και κάποιοι βουλευτές ζήτησαν την αναθεώρηση του δεύτερου νόμου, είναι ότι δεν συμβαδίζει με τον θρησκευτικό νόμο: Η Σαρία ορίζει ότι το κορίτσι παντρεύεται σε όποια ηλικία θέλει ο πατέρας του, και εξέχοντες κληρικοί της Υεμένης δήλωσαν πρόσφατα ότι όποιοι είναι υπέρ του ορίου ηλικίας στο γάμο των κοριτσιών είναι αποστάτες. Και ξέρετε πώς τιμωρείται ο αποστάτης από το Ισλάμ, έτσι; Με θάνατο.

Μουσουλμάνες διαδηλώνουν κατά του ορίου ηλικίας στο γάμο

Θα μου πείτε, γιατί είναι αποστάτης από το Ισλάμ κάποιος που ορίζει ότι ένα κορίτσι δεν μπορεί να παντρευτεί πριν από τα 15 ή τα 17 του χρόνια; Επειδή απαγορεύει κάτι που επέτρεψε ο Αλλάχ! Όπως λέει ο Μαουντούντι, αναφερόμενος στο κορανικό εδάφιο 65:4 «κανένας μουσουλμάνος δεν έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει κάτι που το Κοράνι έχει κρίνει ως αποδεκτό». Αυτό εξάλλου υποστήριζαν και οι χιλιάδες μαντηλοφορεμένες μουσουλμάνες που διαδήλωσαν έξω από το Κοινοβούλιο της Υεμένης στις 20 Μαρτίου: Τα πανώ τους έγραφαν «Μην απαγορεύετε αυτό που επέτρεψε ο Αλλάχ» και «Σταματήστε να παραβιάζετε τον ισλαμικό νόμο της Σαρία στο όνομα των δικαιωμάτων και των ελευθεριών». Και όπως είπε μια από αυτές, «Θεωρούμε αυτούς που ζητούν να βάλουν όρια στην ηλικία γάμου με νόμο ως εχθρούς του Αλλάχ, του προφήτη του και δικούς μας.» (Βλ. http://www.islamtribune.com/2010/03/21/yemen-women-oppose-proposed-child-marriage-ban.html)

Όσο για τον Abed al-Hekmi που με το βιασμό προκάλεσε το θάνατο της ανήλικης συζύγου του, έχει ισλαμική στήριξη για την πράξη του. Κατ’ αρχήν η μικρή της ηλικία δεν είναι απαγορευτική για συνουσία στο Ισλάμ, αφού όπως είπε και η Άισα, την οποία ο Μουχάμμαντ παντρεύτηκε στα 6 της χρόνια και ολοκλήρωσε το γάμο στα 9 της, «ένα κορίτσι που γίνεται 9 ετών είναι γυναίκα». Και ο μουφτής Ebrahim Desai όταν κάποιος 45χρονος υποψήφιος σύζυγος μιας 12χρονης τον ρωτά αν μπορεί να έχει συνουσία μαζί της μετά το γάμο ή πρέπει να περιμένει να φτάσει σε κάποια συγκεκριμένη ηλικία, λέει ξεκάθαρα ότι:

«σύμφωνα με τη Σαρία, αν ένα κορίτσι είναι ανήλικο (δεν έχει φτάσει στην εφηβεία), μπορεί να δοθεί σε γάμο από τον πατέρα της. Δεν υπάρχει όριο ηλικίας για να έχει κανείς σχέσεις με τη γυναίκα του, ακόμα κι αν είναι ανήλικη (δεν έχει φτάσει στην εφηβεία).[1]

Επίσης, το να μην συναινεί η σύζυγος σε σχέσεις με το σύζυγό της ντροπιάζει την οικογένειά της. Η ίδια η μητέρα που ζητά την τιμωρία του Abed al-Hekmi, παρότρυνε την κόρη της να δεχτεί τη συνουσία μαζί του για να μην τους ντροπιάσει.

Σύμφωνα με τη Σαρία, η σύζυγος δεν έχει δικαίωμα να αρνείται το σεξ στο σύζυγό της, εκτός αν είναι λεχώνα ή έχει περίοδο. Στο Ισλάμ δεν νοείται βιασμός στα πλαίσια του γάμου, και η πράξη που εμείς λέμε βιασμό θεωρείται δικαίωμα του συζύγου. Στη Hedaya (αναφ. 11, σελ. 141) διαβάζουμε:

«Μπορεί κανείς να απολαύσει μια σύζυγο διά της βίας»

…Όταν μια σύζυγος που κατοικεί στο σπίτι του άντρα της, αρνείται να του επιτρέψει τη συνουσία, καθώς εκείνος τη συντηρεί, μπορεί, αν θέλει, παρά την αντίστασή της, επειδή είναι στην εξουσία του, να την απολαύσει δια της βίας.[2]

Hind, 13 ετών: Η νύφη τό 'σκασε...αλυσοδεμένη

Ο βιαστής γαμπρός πάλι, ο οποίος προφανώς δεν είχε πρόθεση να γίνει φονιάς, είναι κι αυτός από την πλευρά του θύμα, μια που αισθανόταν υποχρεωμένος να αποδείξει τον ανδρισμό του, ότι μπορούσε να ξεπαρθενέψει τη γυναίκα του! Ο Μουχάμμαντ τον οποίο είχε ως πρότυπο, όπως κάθε μουσουλμάνος, κατάφερνε και ερχόταν σε επαφή με εννέα συζύγους σε μια νύχτα ενώ ήταν πάνω από 55 ετών[3], κι αυτός που ήταν μόλις 24 δεν θα κατάφερνε να έρθει σε επαφή ούτε με μία;

Οπότε φαίνεται καθαρά ότι ο βασικός υπαίτιος δεν είναι τόσο η φτώχεια και οι κοινωνικές συνθήκες, που σίγουρα παίζουν κι αυτές το ρόλο τους. Εξάλλου, παιδούλες νύφες υπάρχουν και στη Σαουδική Αραβία που είναι πλούσια χώρα… Ο βασικός υπαίτιος για τις παιδούλες νύφες και τα βάσανα που τραβάνε είναι το Ισλάμ, που με τη διδασκαλία του διαιωνίζει ως δήθεν εντολές του Θεού πρακτικές που η αραβική κοινωνία εφάρμοζε την εποχή που αυτό δημιουργήθηκε. Το Ισλάμ και η αφοσίωση σε αυτό, η οποία παρακινεί γυναίκες που και οι ίδιες κακοποιήθηκαν σεξουαλικά ως παιδιά, καθώς υποχρεώθηκαν σε σεξ χωρίς να είναι σωματικά και ψυχικά έτοιμες, να διαδηλώνουν απαιτώντας να συνεχίσουν να κακοποιούνται και οι κόρες τους!

Για περισσότερες παιδουλες-νύφες που ευτυχώς επέζησαν, δείτε εδώ την ιστορία της 13χρονης Hind, που εξαναγκάστηκε να παντρευτεί έναν 70χρονο για 1400 δολάρια και όταν τον εγκατέλειψε την έδεσαν με αλυσίδες για τιμωρία, και την 4η παιδούλα-νύφη (12 ετών) που πήρε διαζύγιο μετά την Nujood.

---

[1] http://www.askimam.org/fatwa/fatwa.php?askid=3292273c814b97cd24da5b61c7831c68

Fatwa #  6737  from Germany Date: Tuesday, October 1st 2002
Category
	Worldly Possessions
Title
	Second marriage possible under these conditions. i would like to marry a woman who is 12 years old, her father and she has also agreed. What is your advise?
Question
	I am 45 and married to already 15 years now after the sexual desire of my woman has nearly gone i am looking to marry again. And i would like to marry a woman who is 12 years old, her father and she has also agreed, my first wife told me that it could make problems if it will be a big different in age, and also some of my children are older than my second wife. What is your advise ? And is it allowed for me to have already sexual intercourse with these woman after we are married or to i have to wait till she reach at special age ?
Answer
	According to the Shari?ah, if a girl is a minor (did not attain puberty), she may be given in marriage by her father. There is no age limit to be intimate with one?s wife even if she is a minor. It is important for you, in your situation, to consider the age difference reservation expressed by your wife. and Allah Ta’ala Knows Best Mufti Ebrahim Desai

[2] “One can enjoy a wife by force”

“But not if she be refractory.”

“If a wife be disobedient or refractory and go abroad without her husband’s consent, she is not entitled to any support from him, until she return and make submission, because the rejection of the matrimonial restraint in this instance originates with her; but when she returns home, she is then subject to it, for which reason she again becomes entitled to her support as before. It is otherwise where a woman, residing in the house of her husband, refuses to admit him to the conjugal embrace, as she is entitled to maintenance, notwithstanding her opposition, because being then in his power, he may, if he please, enjoy her by force.””

[3] Sahih Bukhari Volume 1, Book 5, Number 268:

Narrated Qatada:

Anas bin Malik said, «The Prophet used to visit all his wives in a round, during the day and night and they were eleven in number.» I asked Anas, «Had the Prophet the strength for it?» Anas replied, «We used to say that the Prophet was given the strength of thirty (men).» And Sa’id said on the authority of Qatada that Anas had told him about nine wives only (not eleven).

Ισλάμ, δουλεία και επίδοξοι αναμορφωτές

Το παρακάτω άρθρο υπάρχει στα αγγλικά στη διεύθυνση http://archive.today/4pTP#selection-263.0-457.248, η οποία ανήκει στο «Ίδρυμα Averroes – για την Πίστη και τη Λογική στο Ισλάμ». (Μπορείτε να δείτε το πρωτότυπο αγγλικό και στη σελίδα μας «Χ«, όπου βάζουμε άρθρα που κινδυνεύουν με εξαφάνιση…) Έχει τίτλο «Η Παραδοσιακή άποψη για τη σεξουαλική σκλαβιά» και γράφτηκε από τον Oliver Α Ruebenacker, Δυτικό προσήλυτο στο Ισλάμ. Παρακαλούμε, διαβάστε το και θα δείτε τα δικά μας σχόλια μετά. Κάποια σημεία μέσα στο άρθρο, που θέλουμε να τα σχολιάσουμε, τα έχουμε υπογραμμίσει κι έχουμε βάλει αστερίσκους.

Η Παραδοσιακή άποψη για τη σεξουαλική σκλαβιά

Έχουν οι μεγάλοι άνθρωποι ανοσία στα λάθη; Οι περισσότεροι άνθρωποι – ακόμα και μεταξύ των φυσικών – θεωρούν τον Albert Einstein τον μεγαλύτερο φυσικό όλων των εποχών, αλλά δεν θα διστάσουν να παραδεχθούν ότι ο Αϊνστάιν έκανε καταστροφικά λάθη κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του ως φυσικός· ιδιαίτερα ότι ο Αϊνστάιν απέρριψε την Κβαντική Μηχανική. Ωστόσο, πολλοί μουσουλμάνοι εξακολουθούν να έχουν οδυνηρές δυσκολίες στο να παραδεχθούν ότι οι μεγάλοι αρχαίοι μελετητές του Ισλάμ έχουν κάνει μεγάλα λάθη.

Οι παραδοσιακοί μεταξύ των Μουσουλμάνων σήμερα όχι μόνο πιστεύουν ότι δεν μπορεί να υπάρξουν μελετητές του Ισλάμ μεγαλύτεροι από εκείνους που έζησαν αρκετές εκατοντάδες χρόνια πριν, δεν είναι, αλλά επίσης επιμένουν ότι οι διδασκαλίες των παλαιών λογίων δεν χρειάζονται ουσιαστικές αναθεωρήσεις. Το πόσο προβληματική είναι αυτή η άποψη, εκδηλώνεται σε δύο τομείς: τη σκλαβιά και την μεταχείριση των γυναικών. Αυτό το άρθρο είναι για ένα άσχημο θέμα όπου αυτοί οι δύο τομείς επικαλύπτονται: Την παλλακεία (Concubinage) ή με πιο σύγχρονους όρους: τη δουλεία του σεξ ή σεξουαλική σκλαβιά (Sex slavery).

Ήρθα αντιμέτωπος με το ζήτημα της δουλείας του σεξ, όταν παραβρέθηκα σε μια τάξη παραδοσιακών ισλαμικών κανόνων και κανονισμών (fiqh) από το φθινόπωρο του 2004 ως την άνοιξη του 2005. Το μάθημα αυτό βασιζόταν κυρίως στη σχολή Shafi’i, μια από τις τέσσερις σχολές του ορθόδοξου σουνιτικού fiqh. Επειδή δεν είμαι λάτρης των παραδόσεων, η προσέγγισή μου στις γνώσεις που διδασκόμασταν ήταν να εφαρμόσω ό, τι ακουγόταν καλό και να απορρίψω αυτό που ακουγόταν λάθος, και επίσης μάθαινα για τη σχολή Shafi’i από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Ωστόσο, για τους φοιτητές με πιο παραδοσιακά μυαλά, ό, τι έλεγε ο δάσκαλος μας (που θα καλείται «σεΐχης» («Shaikh»)), ήταν μια θρησκευτική υποχρέωση. Για αυτούς, το μάθημα τροφοδοτούσε μια επειγόντως αισθητή ανάγκη για θρησκευτική γνώση, την οποία έκριναν ως αναγκαία για να κάνει ακόμη και τις πιο βασικές πράξεις λατρείας έγκυρες, και είχαν κάθε λόγο να υποθέσουν ότι η διδασκαλία που δέχονταν είχε την καλύτερη διαθέσιμη ποιότητα.

Η τάξη, μαζί με μια σειρά από άλλες, οργανώθηκε από ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό του οποίου το διοικητικό συμβούλιο αποτελείτο από καλά εκπαιδευμένα και σεβαστά τα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των ηγετών της κοινότητας και δημοφιλείς ομιλητές. Υπήρχαν δίδακτρα δέκα δολαρίων για κάθε φοιτητή ανά μάθημα. Τώρα ο δάσκαλος μας έχει αφήσει τις ΗΠΑ, αλλά τότε, όλα τα μαθήματα διδάσκονταν από τον σεΐχη, ο οποίος ήταν ένας παραδοσιακός λόγιος όχι μόνο από το αντικείμενο αλλά και από τις πιστοποιήσεις: Δεν είχε πτυχία, αλλά είχε μια μεγάλη στοίβα πιστοποιητικών διδασκαλίας (ijazas) από άλλους παραδοσιακούς μελετητές, οι οποίοι είχαν πιστοποιητικά από τους δασκάλους τους, και ούτω καθεξής, ισχυριζόμενοι ότι είναι μέρος μιας γραμμής που φτάνει πίσω στον Προφήτη (ειρήνη σ ‘αυτόν). Αυτό το είδος τίτλων σπουδών ήταν αυτό που μετρούσε στα μάτια εκείνων που οργάνωσαν τα μαθήματα.

Κατά τη διάρκεια κάθε μαθήματος ο σεΐχης μας θα άρχιζε σε κάποιο σημείο να επαινεί τον περίφημο σεΐχη Nuh Ha Mim Keller, και από τον τρόπο που μιλούσε γι’ αυτόν, ήταν φανερό ότι οι δύο ήταν προσωπικά κοντά ο ένας στον άλλο. Μια μέρα ο σεΐχης μας, μας είπε ακόμη ότι ο σεΐχης Keller εμφανίστηκε σ ‘αυτόν σε ένα όραμα. Ένας συμμαθητής μου είπε κάποτε σε μια ιδιωτική συνομιλία ότι ο σεΐχης Keller θεωρούσε ότι ο σεΐχης μας ήταν το δεύτερο πιο καταρτισμένο πρόσωπο στη Βόρεια Αμερική, αμέσως μετά τον σεΐχη Hamza Yusuf, ο οποίος είναι ο διευθυντής του Ινστιτούτου Zaytuna. Στην πραγματικότητα, το Zaytuna χρησίμευσε ως πρότυπο για την εν λόγω οργάνωση.

Η σειρά μαθημάτων αποτελείτο από μια τρίωρη συνεδρία την εβδομάδα με πέντε λεπτά διάλειμμα, και ήταν σχετικά με πράγματα που ο κάθε μουσουλμάνος ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει, ή έτσι μας είπαν. Μάθαμε για το πώς να προσευχόμαστε, πώς να νηστεύουμε, πώς να κάνουμε πλύση και άλλα πράγματα με απίστευτες μικρολεπτομέρειες. Και κάθε μικρό πράγμα που μάθαμε εθεωρείτο απαραίτητη γνώση, αναγκαία για να διατηρούμε τη λατρεία μας σε ισχύ στο πλαίσιο όλων των ειδών των περιστάσεων που μπορούσαν να προκύψουν. Το βιβλίο μας ήταν το «Reliance of the Traveller», μετάφραση στα αγγλικά από τον σεΐχη Keller ενός παλιού εγχειριδίου της νομολογίας Shafi’i γραμμένου από τον Ahmad ibn Naqib al-Misri, που αντλούσε κυρίως από τις διδασκαλίες του Ιμάμη Nawawi, η γνώμη του οποίου θεωρείται ότι είναι η ισχυρότερη στη σχολή Shafi’i μέχρι τις μέρες μας. Το εγχειρίδιο ήταν πάνω από 600 ετών. Μολοντούτο, πιστεύεται ότι είναι αυτή η μετάφραση που κάνει τη σχολή Shafi’i την πιο προσιτή για αγγλόφωνους μουσουλμάνους.

Πριν από χρόνια, πριν να γίνω μουσουλμάνος, όταν για πρώτη φορά έμαθα για το Ισλάμ, ένα σημείο που ενόχλησε ήταν ότι το Ισλάμ φαίνεται να ανέχεται τη σκλαβιά, τουλάχιστον σύμφωνα με την παραδοσιακή άποψη. Οι μουσουλμάνοι φίλοι μου απάντησαν στην ανησυχία μου με την κλασική απολογητική λογική: Είπαν ότι το Ισλάμ μόνο ανέχτηκε τη δουλεία για να αποφευχθεί η κοινωνική και οικονομική κατάρρευση και, επομένως, έκανε τη δουλεία να μην εξαφανιστεί ξαφνικά, αλλά σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Όταν το άκουσα αυτό για πρώτη φορά, υπέθεσα ότι η δουλεία εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια μερικών γενεών. Αρκετά χρόνια αφότου έγινα μουσουλμάνος σοκαρίστηκα όταν έμαθα ότι στην πραγματικότητα, η δουλεία διήρκεσε για περισσότερο από χίλια χρόνια, μέχρι το δέκατο ένατο αιώνα, όταν διεθνείς συμφωνίες με τις χώρες των Δυτικών ανάγκασαν τις μουσουλμανικές χώρες να απαγορεύσουν τη δουλεία. Είναι αλήθεια ότι το Κοράνι διατάζει τους μουσουλμάνους να δίνουν σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα να κερδίσει την ελευθερία του στο στίχο 24:33, αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές το υποβίβασαν αυτό σε μια απλή σύσταση, η οποία δεν αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική.*

Αλλά υπήρχε κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό: Οι παραδοσιακοί μελετητές όχι μόνο άνοιξαν το δρόμο για αιώνες μουσουλμανικής δουλείας, αλλά απεφάνθηκαν επίσης ότι κάθε αρσενικός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε το δικαίωμα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με οποιανδήποτε από τις γυναίκες σκλάβες του όποτε ήθελε, χωρίς να έχει σημασία αν εκείνη συμφωνούσε ή όχι.** Αυτό όχι μόνο καταστρέφει κάθε ψευδαίσθηση μπορεί να έχει κανείς για την αξιοπρέπεια που απολάμβανε ένας σκλάβος σύμφωνα με τους παραδοσιακούς μελετητές, αλλά χτυπά και την παραμικρή ελπίδα να βρεθεί μια κοινωνική ή οικονομική λογική για αυτό. Για μένα, αυτό έγινε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης των ισλαμικών κανόνων και κανονισμών. Νόμιζα ότι κάθε λογικός άνθρωπος θα συμφωνούσε ότι η υπόθεση της δουλείας και της δουλείας του σεξ έδειχναν σαφώς ότι οι παραδοσιακές σχολές δεν μπορούν να είναι σημαντικές για μας σήμερα χωρίς μείζονα αναθεώρηση. Δυστυχώς, έπρεπε να μάθω ότι οι παραδοσιακοί δεν συμφωνούν.

Τελικά, στο τέλος της άνοιξης του 2005, ήρθε η ημέρα που αποδείχθηκε ότι ήταν η τελευταία μέρα που πήγα ποτέ σε αυτό το μάθημα για τον fiqh. Έτυχε να συναντήσω έναν από τους άλλους μαθητές λίγο πριν το μάθημα, και τον ρώτησα πώς σκεφτόταν ότι πρέπει να ανταποκριθούμε στην ανάγκη για αναθεώρηση, λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη ότι το βιβλίο μας βασίστηκε σε ένα έργο που ήταν πάνω από εξακοσίων ετών. Ο άλλος σπουδαστής απάντησε ότι δεν υπήρχε μεγάλη ανάγκη να αναθεωρηθεί η παραδοσιακή σκέψη, αλλά ίσως μόνο να προστεθεί κάτι σε αυτές τις περιοχές όπου οι παραδοσιακοί μελετητές ήταν σιωπηλοί. Δεν χρειαζόταν καθόλου να αλλάξει κάτι ουσιαστικό. Τον ρώτησα για τη σκλαβιά και το σεξ με τους σκλάβους, και εκείνος μου πρότεινε να ρωτήσω τον σεΐχη. Και το έκανα.

Και έτσι έγινε δεδομένου ότι έπρεπε να γίνει. Όταν η τάξη έφθασε τα πέντε λεπτά διάλειμμα, ρώτησα  τον σεΐχη, αν ήταν αποδεκτό για ένα αρσενικό αφέντη να κοιμηθεί με γυναίκες σκλάβες παρά τη θέλησή τους. Αμέσως είπε ναι, και πρόσθεσε ότι υπήρχε συμφωνία από όλες τις τέσσερις σουνιτικές σχολές – Shafi’i, Hanafi, Maliki και Hanbali. Ζήτησα να διευκρινίσει, οπότε αν υπήρχε μια αγορά σκλάβων και σήμερα, θα μπορούσα να πάω και να αγοράσω ένα κορίτσι δεκατεσσάρων χρονών μόνο και μόνο για να κοιμηθώ μαζί της; Είπε ναι, και πρόσθεσε ότι όχι μόνο ήταν επιτρεπτό, αλλά ήταν επίσης κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων.*** Ο Ali Ibn Abi Talib, είπε ο σεΐχης, είχε παιδιά από τις σκλάβες του. Η τάξη σοκαρίστηκε, κυρίως οι φοιτήτριες. Μια φοιτήτρια ρώτησε τι γινόταν εάν η γυναίκα σκλάβα δεν ήθελε; Ο σεΐχης επιβεβαίωσε ότι αυτό δεν ήταν σχετικό. Μια άλλη φοιτήτρια ρώτησε, αυτό ήταν εφαρμοστέο – ίσχυε – ακόμα και σήμερα; Ο σεΐχης δεν έθιξε το ζήτημα – δεν φαίνεται να κατανοούσε τι εννοούσε η φοιτήτρια με το «εφαρμοστέο» – αλλά πρόσθεσε ότι όταν έγιναν συμφωνίες κατά της δουλείας οι μουσουλμανικές χώρες «ήταν οι πρώτες που υπέγραψαν». Ο σεΐχης είπε ότι η σεξουαλική σκλαβιά ήταν απολύτως σύμφωνη με το Κοράνι. Αργότερα το έλεγξα με ένα μελετητή περισσότερο οπαδό της μεταρρύθμισης, που με διαβεβαίωσε ότι το Κοράνι δεν επιτρέπει αυτό το είδος κακοποίησης των ανθρωπίνων όντων.****

Τώρα, επιτρέψτε μου να είμαι απολύτως σαφής ότι αυτό ήταν κάτι περισσότερο από τα λόγια ενός τρελού καθηγητή του fiqh. Αυτό που μας είπε ο σεΐχης μας είναι απολύτως σύμφωνο με τη συναίνεση των μουσουλμάνων λογίων για περισσότερα από χίλια χρόνια. Επιτρέψτε μου να διευκρινίσω:

Είναι επιτρεπτό (halal), σύμφωνα με όλες τις παραδοσιακές σχολές (madhabs) να έχουμε σεξουαλική επαφή με κορίτσια σκλάβες από την ηλικία των εννέα ετών ή πάνω χωρίς τη θέλησή τους και χωρίς γάμο. Και όταν λέω σύμφωνα με τις παραδοσιακές σχολές, εννοώ ότι υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των λογίων όλων των κλασικών σχολών του ισλαμικού νόμου είτε είναι Σουνίτες ή Σιίτες. Σε όλες τις κλασικές πηγές του ισλαμικού νόμου, το ζήτημα αυτό έχει αποσαφηνιστεί με μεγάλη λεπτομέρεια.

Τώρα το τι είπαν οι μελετητές στο παρελθόν είναι ένα πράγμα, και το πώς οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι μελετητές το πραγματεύονται είναι άλλο. Δυστυχώς, το ερώτημα σπάνια τίθεται, διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι αγνοούν τα προβλήματα, αλλά εάν τεθεί, οι παραδοσιακά προσανατολισμένοι μελετητές παραλείπουν να καταδικάσουν τη σεξουαλική σκλαβιά. Ακόμη και ορισμένοι από τους πλέον σημαίνοντες σύγχρονους μελετητές υπερασπίζονται και δικαιολογούν τη σεξουαλική σκλαβιά [1] .

Το Sunnipath είναι ένα από τα αγαπημένα μέρη όπου Δυτικοί μουσουλμάνοι πάνε για Ισλαμική εκπαίδευση και fatwas (νομικές γνωμοδοτήσεις) για καθημερινά θέματα της ζωής. Ρωτήστε οποιονδήποτε από τους μεγάλους μελετητές που ζουν σήμερα οι οποίοι συμμορφώνονται προς τις παραδοσιακές ισλαμικές απόψεις. Όλοι αυτοί θα πουν ότι πρέπει να θέσουμε το ζήτημα της δουλείας και της σεξουαλικής σκλαβιάς σε ιστορικό πλαίσιο, αλλά όλοι θα συμφωνήσουν ότι αυτές καταρχήν επιτρέπονται, και στην καλύτερη περίπτωση έχουν ανασταλεί λόγω της έλλειψης κατάλληλου ισλαμικού κράτους. Και θα αρνηθούν να τις ονομάσουν κακοποίηση ή βιασμό ή κακό.

Αν αποτύχουν να καταδικάσουν τη δουλεία και τη σεξουαλική σκλαβιά ως καθολικό κακό, τότε τι θα σταματήσει αυτές τις ανήθικες πρακτικές να επανέλθουν στο μέλλον;

Η δουλεία έπρεπε να εξαφανιστεί σταδιακά, σύμφωνα με το Ισλάμ. Το Κοράνι λέει στους πιστούς να δώσουν στους σκλάβους επιλογές να εξαγοράσουν την ελευθερία τους. Ο Προφήτης (ειρήνη σ ‘αυτόν) απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του.***** Εμείς οι μουσουλμάνοι υποτίθεται ότι τον έχουμε ως πρότυπο. Αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές μας εξακολουθούν να αρνούνται να πιστέψουν ότι η δουλεία και η σεξουαλική σκλαβιά, είναι μονίμως απαγορεμένες από τον ισλαμικό νόμο και δεν μπορούν να επανέλθουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Και αν σε δέκα ή είκοσι χρόνια το διεθνές δίκαιο εξαφανιστεί και υπάρχει ένας Χαλίφης που πολεμήσει σ’ έναν δίκαιο πόλεμο και πάρει αιχμαλώτους πολέμου, τότε θα μπορέσουν να υπάρξουν σκλαβοπάζαρα και πάλι, και στη συνέχεια οι μουσουλμάνοι άνδρες να πάνε και να αγοράσουν κορίτσια σκλάβες και να κάνουν έρωτα μαζί τους χωρίς γάμο, είτε σ’ αυτά τα κορίτσια αρέσει είτε όχι.

Μετά από αυτό, δεν ξαναπήγα πλέον στην τάξη του fiqh. Σκέφτηκα ότι δεν έχει νόημα στη μάθηση λεπτομέρειών από ανθρώπους με τους οποίους δεν συμφωνώ με σχετικά με τις βασικές ηθικές αρχές. Το ζήτημα της δουλείας του σεξ με έκανε να αμφιβάλω ότι οι κλασικές ισλαμικές σχολές μπορούν να μεταρρυθμιστούν χωρίς την κατάργηση της παραδοσιοκρατικής προσέγγισης. Τόσο οι Σουνίτες όσο και οι Σιίτες θεωρούν τον Ali Ibn Abi Talib ένα σημαντικό πρότυπο, και εάν αυτός κοιμόταν με τις σκλάβες του, σύμφωνα με την παραδοσιοκρατική λογική, αυτό θα πρέπει να είναι εντάξει. Αλλά έχει επίσης διαχωρίσει σαφώς τις γραμμές: Η θέση για τη δουλεία και τη σεξουαλική σκλαβιά είναι η λυδία λίθος που μας βοηθά να διακρίνουμε με σαφήνεια μεταξύ παραδοσιακών και μοντερνιστών.

Σημειώσεις άρθρου

[1]

Για ένα διάστημα (για περισσότερο από ένα έτος, ίσως πολύ περισσότερο), υπήρχε ένα άρθρο του σεΐχη Gibril Haddad στην ιστοσελίδα της Ακαδημίας Sunnipath, αρχικά εδώ , το οποίο εξαφανίστηκε, αλλά έχει αντιγραφεί από άλλους δικτυακούς τόπους, όπως για παράδειγμα εδώ , εδώ και εδώ . H Shamira Chothia, μια δaσκάλα του fiqh του Ινστιτούτου Zaytuna , αναφέρθηκε σε εκείνο το άρθρο, όταν ρωτήθηκε σχετικά με τη σεξουαλική επαφή με σκλάβους.

---

Ο κ. Oliver Α Ruebenacker είναι ένας προσήλυτος από τη Γερμανία ο οποίος ζει με τη γυναίκα του στο Καίμπριτζ της Μασσαχουσέτης. Ο Oliver έχει διδακτορικό στη Φυσική και εργάζεται ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Κέντρο Υγείας του Πανεπιστημίου του Connecticut στη Βιολογική Φυσική.

———————————————————————————

Τα (γενικά) σχόλιά μας.

Καταρχήν το άρθρο γράφτηκε από έναν άνθρωπο ο οποίος, όταν προσήλθε στο Ισλάμ, το έβλεπε με τα μάτια της δικής του χριστιανικής κληρονομιάς, που θεωρεί όλους τους ανθρώπους αδέλφια και δεν δέχεται διακρίσεις σε βάρος κανενός. Σε αυτή τη χριστιανική κληρονομιά οφείλονται και οι αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, στους οποίους πρωτοστατούν ιδεολόγοι Δυτικοί. Ο σεβασμός στον άνθρωπο και την ελευθερία του δεν υπήρχε πριν τον Χριστιανισμό (με μόνη εξαίρεση ίσως, μια εσσαϊκή ομάδα)· ακόμα και πολλοί σοφοί αρχαίοι μας πρόγονοι χώριζαν τους ανθρώπους σε ελεύθερους και δούλους και θεωρούσαν τη σκλαβιά φυσική κατάσταση.

Ο άνθρωπος αυτός, τον οποίο βλέπουμε με πολλή συμπάθεια (ειδικά ο γράφων, γιατί κι εγώ παρόμοια προσέγγιση είχα στο Ισλάμ) φαντάζεται ότι μπορεί να «αναμορφώσει» το Ισλάμ και να το κάνει καλύτερο. Δεν έχει δυστυχώς αντιληφθεί ότι αυτό είναι αδύνατο, γιατί πολύ απλά οι «παραδοσιακοί μελετητές του Ισλάμ» δεν έκαναν επί 1000 χρόνια του κεφαλιού τους, αλλά ακολουθούσαν το παράδειγμα του Μουχάμμαντ, τον οποίο θεωρούσαν προφήτη του Θεού όπως ακριβώς τον θεωρεί κι εκείνος. Μια θρησκεία χαρακτηρίζεται κυρίως από τον ιδρυτή. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Αν κάποιοι άνθρωποι κατά καιρούς θέλησαν να διορθώσουν κακώς κείμενα στη μαρτυρία του – Δυτικού κυρίως – Χριστιανισμού, είχαν το παράδειγμα της πρώτης Εκκλησίας για να στραφούν, όπου δεν υπήρχε κάποιος Πάπας ως δικτάτορας ελέω Θεού, ούτε δολοφονική Ιερά Εξέταση. Αυτοί που θέλουν να διορθώσουν το Ισλάμ κατά τα δυτικά χριστιανικά/ανθρωπιστικά πρότυπα πού ακριβώς θα στραφούν, όταν Ο ΙΔΙΟΣ ο ιδρυτής της θρησκείας τους ήταν δουλοκτήτης και δουλέμπορος, που βίαζε γυναίκες την ίδια μέρα που είχε εκτελέσει τον άντρα τους και μετά τις είχε ήθελαν δεν ήθελαν ως παλλακίδες (Ρεϋχάνα) ή και συζύγους του (Σαφία); Όταν ο ίδιος δεχόταν σκλάβες ως ΔΩΡΑ (Μαρία Κόπτισσα και Σιρίν) και είτε τις πάσαρε σε φίλους του (Σιρίν) είτε έκανε μαζί τους παιδιά (Μαρία); Όταν μοίραζε ως σκλάβες για σεξ όμορφα νεαρά κορίτσια που είχε ο ίδιος υποδουλώσει, σε φίλους και συγγενείς του που μάλιστα ήταν γαμπροί του, παντρεμένοι με τις κόρες του; Τι σόι ηθική έχει ένας τέτοιος άνθρωπος και πώς να εμποδίσει ένας «αναμορφωτής του Ισλάμ» τους οπαδούς του να ακολουθούν το παράδειγμα αυτού του ανθρώπου, όταν και αυτός και εκείνοι δέχονται ότι ήταν αλάθητος προφήτης του Θεού και όταν τα έργα του είναι γνωστά μέσω της Σούννα; Η μόνη διαφορά του Μουχάμμαντ με τον γαμπρό του, τον Ali ibn Abi Talib που κοιμόταν με τις σκλάβες του προς φρίκη του «αναμορφωτή», είναι ότι ο γαμπρός του Μουχάμμαντ ήταν πιο καρπερός από τον πεθερό του: Έκανε με τις σκλάβες του αρκετά παιδιά, ενώ ο Μουχάμμαντ μόνο ένα, κι αυτό πέθανε σε νηπιακή ηλικία και δεν απασχόλησε περισσότερο την Ιστορία. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο Μουχάμμαντ είχε σκλάβες που χρησιμοποιούσε για σεξ όποτε του άρεσε, σε συνδυασμό με τις 11 συζύγους του, που κάτι τέτοιοι «αναμορφωτές» ισχυρίζονται ότι τις παντρεύτηκε για λόγους πολιτικούς και για να τις «προστατέψει».

Ας δούμε πώς θα έβλεπε τον «αναμορφωτή» ένας υψηλού επιπέδου Σαουδάραβας νομολόγος, ο σεΐχης Salih al-Fawzan, που το 2003 δήλωσε: «Η δουλεία είναι μέρος του Ισλάμ. Η δουλεία είναι μέρος της τζιχάντ, και η τζιχάντ θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο θα υπάρχει Ισλάμ».  Ο σεΐχης επιτέθηκε σε όσους γράφουν ότι το Ισλάμ εργάστηκε για την κατάργηση της δουλείας εισάγοντας την ισότητα μεταξύ των φυλών: «Είναι αμαθείς, όχι λόγιοι… Είναι απλώς συγγραφείς. Όποιος λέει τέτοια πράγματα είναι άπιστος». Αν είναι άπιστος όποιος λέει ότι το Ισλάμ προώθησε την κατάργηση της δουλείας, τότε τι είναι ένας που θέλει να «αναμορφώσει» τις παραδοσιακές σχολές του Ισλάμ για να καταργηθεί η δουλεία οριστικά;

Σχόλια στις σημειώσεις μας.

*το Κοράνι διατάζει τους μουσουλμάνους να δίνουν σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα να κερδίσει την ελευθερία του στο στίχο 24:33, αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές το υποβίβασαν αυτό σε μια απλή σύσταση, η οποία δεν αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική.

Ας δούμε τον κορανικό στίχο 24:33, στο σημείο που αναφέρει αυτά που επικαλείται ο επίδοξος αναμορφωτής του Ισλάμ. Ο στίχος, όπως τον μεταφράζουν στα ελληνικά οι καθηγητές του Αλ-Άζχαρ, λέει:

«Κι αν κανείς από τους σκλάβους σας που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει (οι δούλοι να ζητήσουν με γραπτή αίτηση την ελευθερία τους (με τίμημα) κάνετέ τους αυτή τη χάρη, αν ξέρετε ανάμεσά τους κανέναν που να αξίζει αυτό το καλό. Και δώστε τους από την περιουσία του ΑΛΛΑΧ που σας έχει δώσει.»

Το Sahih International (http://quran.com/24/33) αποδίδει το απόσπασμα ως εξής:

«Κι αυτοί που ζητούν ένα συμβόλαιο [για απελευθέρωση εν καιρώ] ανάμεσα σ’ αυτούς που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει – τότε κάντε ένα συμβόλαιο μαζί τους αν ξέρετε ότι υπάρχει σ’ αυτούς καλοσύνη και δώστε τους από τον πλούτο του Αλλάχ τον οποίο Εκείνος σας έχει δώσει.»[1]

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο στίχος δεν «δίνει σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα», αλλά μιλάει γι’ αυτούς που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα για την ελευθερία τους, και πιο ειδικά για αυτούς που και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα, και κατά την κρίση του αφέντη τους, «αξίζουν αυτο το καλό». Αν δηλ. ο αφέντης κρίνει ότι δεν αξίζει στον σκλάβο αυτό το «καλό», να αποκτήσει την ελευθερία του πληρώνοντας, η διαταγή ή σύσταση δεν ισχύει, κι ας είναι πρόθυμος ο σκλάβος να πληρώσει τίμημα.

Αλλά ας δούμε περισσότερα γι’ αυτή την «καλοσύνη» που μπορούν να έχουν οι σκλάβοι.  Ο Ιμπν Αμπάς, που δεν ήταν κάποιος τυχαίος «παραδοσιακός μελετητής» αλλά ένας από τους Σαχάμπα (συντρόφους) του Μουχάμμαντ , ερμηνεύει την καλοσύνη τους ως εξής: «είναι δίκαιοι και τηρούν τις υποσχέσεις τους»[2] , προφανώς ώστε να είναι ο δουλοκτήτης σίγουρος ότι θα κερδίσει από αυτή τη συμφωνία. Σημειώνει επίσης ότι καλείται ο δουλοκτήτης να χαρίσει ένα μέρος του ποσού που συμφώνησε αρχικά με τον δούλο. Το ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν επιβεβαιώνει αυτή την άποψη, καθώς γράφει: «Αν γνωρίζετε να υπάρχει σ’ αυτούς κάποιο καλό, όπως η αξιοπιστία και η ικανότητα να κερδίζουν [εισόδημα] για να ξεπληρώσουν το ποσό που αναφέρεται στη γραπτή σύμβαση».[3] Και το ταφσίρ Ιμπν Καθίρ την επιβεβαιώνει επίσης: «Αυτή είναι μια εντολή από τον Αλλάχ προς τους ιδιοκτήτες σκλάβων: αν οι υπηρέτες τους τους ζητούν σύμβαση χειραφέτησης, πρέπει να τη γράψουν γι ‘αυτούς, υπό την προϋπόθεση ότι ο υπηρέτης έχει κάποια ικανότητα και μέσα βιοπορισμού, έτσι ώστε να μπορεί να πληρώσει στον κύριό του τα χρήματα που προβλέπονται στη σύμβαση. Ο Al-Bukhari είπε: «Ο Rawh αφηγήθηκε εκ μέρους του Ibn Jurayj: ‘’Είπα στον ‘Ata’, ‘Αν ξέρω ότι ο υπηρέτης μου έχει λεφτά, είναι υποχρεωτικό για μένα να του γράψω σύμβαση απελευθέρωσης’. Είπε, «Δεν πιστεύω ότι μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο παρά υποχρεωτικό.» … (αν βρίσκετε ότι υπάρχει καλό και τιμιότητα σε αυτούς.) Μερικοί από αυτούς είπαν (αυτό σημαίνει) αξιοπιστία. Κάποιοι είπαν: «τιμιότητα,»και άλλοι είπαν: «Μια επιδεξιότητα και την ικανότητα να κερδίζουν.»

Στο ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν βλέπουμε κι ένα υπόδειγμα συμφωνητικού: «Συμβάλλομαι μαζί σου για [το ποσό], δύο χιλιάδες που πρέπει να καταβληθεί σε διάστημα δύο μηνών, ανά χίλια το μήνα, και αν εκπληρώσεις αυτό τον όρο, είσαι ένας ελεύθερος άνθρωπος», και ο άλλος θα πει, «Το αποδέχομαι »·[4]

 

Οπότε η απελευθέρωση ενός δούλου με ικανότητες ήταν κερδοφόρα για τον δουλοκτήτη, ο οποίος παραχωρούσε «από τον πλούτο που ο Αλλάχ του είχε δώσει» ένα αρχικό κεφάλαιο στο δούλο για να το αυξήσει. Στη συνέχεια ο δουλοκτήτης καρπωνόταν το κέρδος χωρίς να έχει κουνήσει το δαχτυλάκι του. Η κατάσταση θυμίζει την εξαγορά των αιχμαλώτων πολέμου από τους δικούς τους, από την οποία αποκόμιζαν κέρδος οι μουσουλμάνοι, μόνο που στην περίπτωση αυτή ο σκλάβος προσφέρει τα χρήματα ο ίδιος για τον εαυτό του. Διαβάζουμε για την πρώτη τέτοια απελευθέρωση, για την οποία γράφτηκε ο στίχος 24:33:

«Αυτός ο στίχος αποκαλύφθηκε για ένα σκλάβο του Huwaytib ibn ‘Abd al-‘Uzza που λεγόταν Subayh. Ο τελευταίος ζήτησε από τον κύριό του για ένα έγγραφο απελευθέρωσης, αλλά αυτός αρνήθηκε. Όταν ο Αλλάχ, που είναι υπερυψωμένος, αποκάλυψε αυτό το στίχο, ο Huwaytib συμφώνησε να γράψει μια επιστολή απελευθέρωσης, σε αντάλλαγμα για εκατό κομμάτια χρυσού. Από το ποσό αυτό, του πρόσφερε είκοσι κομμάτια χρυσού που είχε καταβάλει. Αλλά σκοτώθηκε σε πόλεμο στη μάχη του Hunayn»[5].

Τέλος πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το ταφσίρ του Ιμπν Καθίρ τιτλοφορεί το εδάφιο «Η εντολή να χορηγείται σε σκλάβους ένα Συμβόλαιο απελευθέρωσης». Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τόσο ότι οι μελετητές υποβίβασαν την εντολή σε σύσταση, αλλά ότι οι όροι της εντολής αυτής δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν από όλους. Δεν ήταν για «τον κάθε σκλάβο» όπως νομίζει ο επίδοξος αναμορφωτής, αλλά για τους σκλάβους και σκλάβες που με κάποιο τρόπο μπορούσαν να φέρουν κέρδος στον αφέντη τους.

**Οι παραδοσιακοί μελετητές όχι μόνο άνοιξαν το δρόμο για αιώνες μουσουλμανικής δουλείας, αλλά απεφάνθηκαν επίσης ότι κάθε αρσενικός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε το δικαίωμα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με οποιανδήποτε από τις γυναίκες σκλάβες του όποτε ήθελε, χωρίς να έχει σημασία αν εκείνη συμφωνούσε ή όχι.

Το δρόμο δεν τον άνοιξαν οι παραδοσιακοί μελετητές, αλλά το Κοράνι και η μίμηση του Μουχάμμαντ, που ο ίδιος είχε σχέσεις με σκλάβες. Ο Μουχάμμαντ δίδαξε, εκείνοι ακολούθησαν. Είναι τόσο ανόητο όσο και άδικο να κατηγορούνται οι μελετητές, λες και κατασκεύασαν αστήρικτες θεωρίες από το μυαλό τους.

***Ζήτησα να διευκρινίσει, οπότε αν υπήρχε μια αγορά σκλάβων και σήμερα, θα μπορούσα να πάω και να αγοράσω ένα κορίτσι δεκατεσσάρων χρονών μόνο και μόνο για να κοιμηθώ μαζί της; Είπε ναι, και πρόσθεσε ότι όχι μόνο ήταν επιτρεπτό, αλλά ήταν επίσης κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων.

Ακριβώς το ότι ήταν κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων και ο Μουχάμμαντ το γνώριζε και ουδέποτε το απαγόρευσε, αλλά αντίθετα χάριζε στους συντρόφους του σκλάβες γι’ αυτό το σκοπό, αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να φορτώσουμε το πρόβλημα στους «παραδοσιακούς μελετητές».

****Αργότερα το έλεγξα με ένα μελετητή περισσότερο οπαδό της μεταρρύθμισης, που με διαβεβαίωσε ότι το Κοράνι δεν επιτρέπει αυτό το είδος κακοποίησης των ανθρωπίνων όντων.

Προσέξτε ότι αναφέρεται η «διαβεβαίωση» του μελετητή αλλά κανένα εδάφιο που να αποδεικνύει ότι αυτή η κακοποίηση δεν επιτρέπεται.

*****Ο Προφήτης (ειρήνη σ ‘αυτόν) απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του.

Εδώ έχουμε άλλη μια ατεκμηρίωτη δήλωση. Ακόμα και ο Μαουντούντι, στο κλασικό προπαγανδιστικό έργο του «Ανθρώπινα δικαιώματα στο Ισλάμ», στο οποίο κάνει κυριολεκτικά το μαύρο άσπρο με λογοπαίγνια, ανακρίβειες, παραλείψεις και άσχετα επιχειρήματα, δεν γράφει ότι ο Μουχάμμαντ απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του, αλλά 63 από τους σκλάβους που είχε.[6] Γεννιέται βέβαια το ερώτημα, τι τους ήθελε ο «προφήτης» όλους αυτούς τους σκλάβους; Αν δεν τους αγόραζε ή δεν τους υποδούλωνε, δεν θα ήταν δούλοι του ώστε να τους ελευθερώσει…

Συμπέρασμα: Οι επίδοξοι «αναμορφωτές του Ισλάμ» μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις βελτίωσής του. Όμως, το Ισλάμ δεν επιδέχεται αναμόρφωση γιατί το χάλι του δεν είναι αποτέλεσμα διαστροφής του, αλλά αποτέλεσμα της ορθής τήρησής του. Τελικά οι «αναμορφωτές» μάλλον κινδυνεύουν από τους «παραδοσιακούς», οι οποίοι τους θεωρούν απίστους, που προσπαθούν να νοθεύσουν την ισλαμική θρησκεία με τις δικές τους ιδέες.

---

[1] Sahih International (http://quran.com/24/33: «And those who seek a contract [for eventual emancipation] from among whom your right hands possess – then make a contract with them if you know there is within them goodness and give them from the wealth of Allah which He has given you.»

[2] «if you know they are righteous and keep their promise» (http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=2&tTafsirNo=73&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2).

[3] «if you know in them any good, such as trustworthiness and the ability to earn [income] in order to fulfil the amount stated in the written contract» (http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=1&tTafsirNo=74&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2)

[4] ‘I contract you for [the amount of] two thousand to be paid over a period of two months, at one thousand a month, and if you fulfill this, you are a free man’, and the other would say, ‘I accept’ http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=1&tTafsirNo=74&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2

[5] This verse was revealed about a slave of Huwaytib ibn ‘Abd al-‘Uzza who was called Subayh. The latter asked his master for a writing of emancipation but he refused. When Allah, exalted is He, revealed this verse, Huwaytib agreed to write a letter of emancipation in exchange for a hundred pieces of gold. Out of this sum, he offered him twenty pieces of gold which he paid. But he was killed in war at the Battle of Hunayn. http://www.altafsir.com/AsbabAlnuzol.asp?SoraName=24&Ayah=33&search=yes&img=A

[6] «The Prophet alone liberated as many as 63 slaves.» Syed Abul A’la Maududi, Human Rights in Islam, «The Position of Slavery in Islam:» σελ. 8. http://www.scribd.com/doc/27900884/Maulana-Maududi-Human-Rights-in-Islam

Οι ρίζες του τριαδολογικού δόγματος

Μια που βρισκόμαστε στην αναστάσιμη περίοδο, δημοσιεύουμε ένα ακόμη ποστ με θεολογικό χαρακτήρα. Είναι απόσπασμα εκτενέστερης εργασίας του ορθόδοξου θεολόγου Θ. Ρηγινιώτη, που δημοσιεύεται με μορφή σχολίων σε μουσουλμανικό μπλογκ. Το αντλούμε από εδώ:

http://nabiallah.wordpress.com/%ce%bf-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%87%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b5%ce%bd%cf%84-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%af%ce%b2%ce%bb%ce%bf/#comment-176

Όταν οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι έχουν μπροστά τους τις χαντίθ, εμφανίζονται απολύτως βέβαιοι για την αυθεντικότητά τους – έστω, για την αυθεντικότητα εκείνων που οι πνευματικοί τους διδάσκαλοι έχουν αναγνωρίσει και καταχωρίσει ως αυθεντικές. Φυσικά μπορούν να βρουν πολλά «ορθολογικά» επιχειρήματα για να υποστηρίξουν την άποψή τους, αλλά ο αληθινός λόγος είναι ένας: εμπιστεύονται τις χαντίθ, γιατί θεωρούν εξ ορισμού αξιόπιστους τους συλλέκτες και σχολιαστές τους.

Όταν όμως εμείς επικαλούμαστε λόγια του Ιησού, εκείνοι εύκολα τα απορρίπτουν ως μυθεύματα και πλαστογραφίες. Όταν επικαλούμαστε λόγια των αποστόλων, εκείνοι εύκολα χαρακτηρίζουν τους αποστόλους (τους αγίους αυτούς αυτόπτες μάρτυρες του Ιησού) ως πλαστογράφους. Και όταν επικαλούμαστε λόγια των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, εύκολα βρίσκουν κάθε μομφή να τους προσάψουν, αρκεί να μειώσουν την εγκυρότητα της θεμελιώδους διδασκαλίας του χριστιανισμού.

Στην Καινή Διαθήκη, ο Ίδιος ο Ιησούς ζητάει πίστη στον Εαυτό Του (π.χ. Ιω. 3, 29 και 9, 35-38) και δηλώνει ότι η τιμή προς Αυτόν πρέπει να είναι ίση με την τιμή προς τον Πατέρα (Ιω. 5, 23, «ίνα πάντες τιμώσι τον υιόν καθώς τιμώσι τον πατέρα»). Πώς λοιπόν ο συγγραφέας μας ισχυρίζεται ότι αυτό είναι «ειδωλολατρία» και «προσβολή» προς το Θεό;

Η τριαδολογία του χριστιανισμού δεν επινοήθηκε στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, αλλά αποτελεί την αποκάλυψη που έκαναν για το Θεό ο Ιησούς και (την Πεντηκοστή) το Άγιο Πνεύμα – αποκάλυψη που βίωσαν και βιώνουν οι άγιοι κάθε γενιάς. Αυτή είναι η πίστη και η ακλόνητη διδασκαλία των χριστιανών αγίων από την αρχή του χριστιανισμού, και φυσικά συνιστά πρόοδο ως προς την Παλαιά Διαθήκη, όπου οι άνθρωποι δεν ήταν ακόμη σε θέση να αντιληφθούν κάτι τέτοιο. Αν η Παλαιά Διαθήκη περιείχε την τέλεια αποκάλυψη του Θεού, δε θα χρειαζόταν να έρθει ο Χριστός, ακόμη και ως προφήτης.

Στην Καινή Διαθήκη η τριαδολογία δεν αναπτύσσεται ούτε διατυπώνεται αναλυτικά, ακριβώς διότι βιώνεται πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Φαίνεται όμως ότι υπάρχει, από πλήθος τριαδολογικών αναφορών, όπως οι κλασικές: «βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19) και «η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών» (Β΄ Κορινθ. 13 – πρόκειται, κατά τους μελετητές, για φράση από την πρωτοχριστιανική [αποστολική] θεία λειτουργία).

Η γενιά λοιπόν των αγίων αποστόλων πίστευε στην Αγία Τριάδα. Το ίδιο και η αμέσως επόμενη γενιά, των αγίων αποστολικών Πατέρων (1^ο μισό του δεύτερου αιώνα μ.Χ.). Πουθενά δεν φαίνεται «μετατόπιση» της πίστης των χριστιανών από κάποιο «μονοπρόσωπο Θεό» προς την Αγία Τριάδα. Για την πίστη των Πατέρων της πρώτης μεταποστολικής γενιάς (των μαθητών των αποστόλων) στην Αγία Τριάδα παραπέμπω στα άρθρα: http://www.oodegr.com/oode/theos/triada1.htm και: http://www.oodegr.com/oode/theos/airetika/da_vinci3.htm.

Οι άγιοι αυτοί, όπως και οι μεταγενέστεροι, καθώς και οι άγιοι των Οικουμενικών Συνόδων, δεν «επινοούσαν» δόγματα, αλλά γνώριζαν την αλήθεια για το Θεό με την ένωση προς Αυτόν, δηλαδή με την αγιότητά τους (θέωση). Η θέωσή τους φαίνεται όχι μόνον από τα θαύματά τους (επαναλαμβάνω ότι οι Πράξεις αναφέρουν πλήθος θαυμάτων των αποστόλων), αλλά και από τον τρόπο ζωής τους, τον γεμάτο αγάπη και αυτοθυσία για τον πλησίον.

Για να γίνει κάπως κατανοητό τι εννοώ, παραπέμπω τον αναγνώστη στο βίο του μεγάλου χριστιανού πνευματικού πατέρα του 20ού αιώνα αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, γραμμένο από το μαθητή του και επίσης άγιο Σωφρόνιο Σαχάρωφ (έκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας). Εκεί θα αντιληφθεί τι σημαίνει «αγιοπνευματικός φωτισμός» και «γνώση του Θεού διά του Αγίου Πνεύματος». Ως προς την Αγία Γραφή, θα το αντιληφθεί κάπως διαβάζοντας τις Πράξεις των αποστόλων, όχι μόνο το κεφ. 2 (όπου περιγράφεται η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος κατά την Πεντηκοστή), αλλά ολόκληρο το έργο.

Το γεγονός ότι η τριαδολογία είναι η αρχική διδασκαλία του χριστιανισμού φαίνεται και από το σάλο που προκλήθηκε, όταν ο Άρειος (ιερέας στην Αλεξάνδρεια) άρχισε να διδάσκει ότι ο Υιός δεν είναι Θεός. Όχι μόνο δε φαίνεται πουθενά (ας μας υποδείξει κάποιος μία πηγή) «μετατόπιση» της χριστιανικής θεολογίας προς την τριαδολογία, αλλά, αντίθετα, φαίνεται ότι κάποιοι μετατοπίστηκαν κατά καιρούς από την τριαδολογία προς διάφορες απόπειρες «διάσωσης του απόλυτου μονοθεϊσμού», επειδή προσπαθούσαν να κατανοήσουν τη θεολογία διανοητικά (σαν φιλόσοφοι) και όχι να τη βιώσουν με την ένωση προς το Θεό (ως άγιοι). Αυτοί ήταν οι «μοναρχιανοί», που χωρίζονταν σε δύο κλάδους και δίδασκαν είτε ότι ο Ένας Θεός εμφανίστηκε ο Ίδιος σαν Πατέρας στην Παλαιά Διαθήκη, σαν Υιός στην Καινή και σαν Άγιο Πνεύμα στην Εκκλησία (τροπικοί μοναρχιανοί ή πατροπασχίτες), είτε ότι ο Χριστός ήταν ένας κοινός άνθρωπος που αναδείχθηκε σε Θεό λόγω της ανυπέρβλητης ηθικής του καθαρότητας (δυναμικοί μοναρχιανοί ή υιοθετιστές). Ο Άρειος ήταν η μετεξέλιξη του δυναμικού μοναρχιανισμού.

Λόγω των πρώτων μοναρχιανών, κάποιοι πρώιμοι χριστιανοί διδάσκαλοι έκαναν κάποιες απόπειρες να διατυπώσουν λεκτικά την τριαδολογία – οι απόπειρες αυτές δεν ήταν απόλυτα επιτυχημένες, και δίνουν στο συγγραφέα μας παρακάτω τη χαρά να επισημάνει διάφορες «αδυναμίες» της. Όμως η τριαδολογία εκφράστηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο από τους Πατέρες της Νίκαιας και την επόμενη γενιά, από το Μ. Αθανάσιο (που συμμετείχε στη Νίκαια ως διάκονος), το Μέγα Βασίλειο και άλλους (βλ. http://www.oodegr.com/oode/dogmat1/doc_theos2.htm).

Αυτοί οι άγιοι, εξαιτίας των αιρέσεων, διατυπώνουν λεκτικά την κατ’ ουσίαν «άρρητη» εμπειρία τους από την παρουσία του Θεού εντός τους. Για μας είναι τόσο έγκυροι, όσο είναι για τους μουσουλμάνους ο Μωάμεθ. Γνωρίστε το βίο τους και μάθετε για τις εμπειρίες τους και θα καταλάβετε το γιατί.

Η Αγία Τριάδα στη Βίβλο

Ας δούμε τώρα αυτό που ενδιαφέρει τους μουσουλμάνους και όλους τους «ορθολογιστές»: η Βίβλος υποστηρίζει την τριαδολογία; Φυσικά, εμείς απαντάμε καταφατικά. Η τριαδολογία δεν είναι ξένη προς τη Βίβλο. Ωστόσο –επαναλαμβάνω– δεν περιμένουμε να μας πει η Βίβλος για το Θεό, διότι ο Θεός (διά της άκτιστης χάριτός Του) βρίσκεται κάθε στιγμή εντός της νοεράς καρδίας των αγίων μας και εκεί τους διδάσκει την αλήθεια γι’ Αυτόν (τέτοιος άγιος μπορεί να είναι κι ένας φτωχός και παραμελημένος γείτονάς μας κι όχι οπωσδήποτε κάποιο «στέλεχος» της θεσμικής Εκκλησίας – http://www.oodegr.com/oode/epistimi/genika/epist_erevna_theou1.htm). Θα αναφερθούμε στο θέμα της βιβλικής τριαδολογίας για χάρη των αδελφών μας μουσουλμάνων και λοιπόν «αντιτριαδιστών», που αναλίσκονται σε φιλολογικές αναλύσεις, αναζητώντας με το μικροσκόπιο τι λέει η Βίβλος για το ένα ή το άλλο θέμα και ξεχνώντας να ρωτήσουν απευθείας τον Ίδιο το Θεό με νηστεία, προσευχή, εξομολόγηση και (επιτρέψτε μου) θεία κοινωνία. Το σωστό θα ήταν να ερευνήσουν έτσι, όσα χρόνια κι αν κρατήσει η έρευνά τους – σαν αγωνιστές κι όχι σαν φιλόλογοι. Φιλολογικά, μπορούμε να ανακαλύψουμε ή και να επινοήσουμε όσα επιχειρήματα και αντεπιχειρήματα θέλετε.

Παρόλα αυτά, ας ξεκινήσουμε, Θεού θέλοντος.

1. Παλαιά Διαθήκη

Η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί «σκιά» της βασιλείας του Θεού («των μελλόντων αγαθών»), καθώς απευθύνεται στη νηπιώδη ανθρωπότητα (πρβ. Α΄ Κορινθίους, 13, 11: «ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην× ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου»). Η Καινή Διαθήκη πάλι δεν είναι η ίδια η βασιλεία του Θεού, αλλά «τύπος» της (προτύπωση). Η βασιλεία του Θεού είναι η κατάσταση στην οποία εισέρχεται ο άνθρωπος καθώς προχωρεί στη θέωση και ολοκληρωτικά θα τη δούμε από τη δευτέρα παρουσία και μετά («βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου και εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον», Παύλος).

Έτσι, στην Π.Δ. η Αγία Τριάδα αποκαλύπτεται «συνεσκιασμένα» (σκιωδώς), καθώς οι άνθρωποι, μη έχοντας ακόμη την ένωση Θεότητας και ανθρωπότητας, που συντελέστηκε στο πρόσωπο του Χριστού, και τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που ξεχύθηκε στην ανθρωπότητα κατά την πεντηκοστή, δε μπορούσαν ακόμη να αντέξουν την αποκάλυψη αυτή (όπως και οι αντιτριαδικές αιρέσεις και οι μουσουλμάνοι, οι οποίοι, ας μου επιτραπεί να το πω, αποκρούουν αυτή τη χάρη, ίσως από ατολμία, μένοντας προσκολλημένοι στη νηπιώδη προ Χριστού κατάσταση). Το ότι δεν είχαν ακόμη αυτά τα πλεονεκτήματα δεν είναι «αδικία του Θεού σε βάρος τους», διότι η Π.Δ. είναι ακριβώς το πρώτο στάδιο της πορείας που οδήγησε στην κάθοδο του Χριστού και του Αγ. Πνεύματος (Παρακλήτου). Οι δε προ Χριστού νεκροί γνώρισαν επίσης το Χριστό και συμμετείχαν (ελεύθερα και εφόσον το θέλησαν) στο παγκόσμιο Σώμα Του (την Εκκλησία) κατά την κάθοδό Του στον Άδη με το σταυρικό θάνατό Του, όταν «τοις εν φυλακή πνεύμασι πορευθείς εκήρυξεν» (Α΄ επιστολή του αγίου αποστόλου Πέτρου, 3, 19-20).

Στην Π.Δ. λοιπόν η Αγία Τριάδα αποκαλύπτεται τουλάχιστον με έξι τρόπους:

1. Με τον πληθυντικό αριθμό στα χωρία Γέν. 1, 26 («ας φτιάξουμε άνθρωπο κατά την εικόνα και την ομοίωσή μας») και Γέν. 11, 7 («ας κατεβούμε και ας τους μπερδέψουμε τις γλώσσες»).

Στους στίχους αυτούς ο Θεός σίγουρα δεν μιλάει στους αγγέλους Του, διότι ούτε συνεργάστηκαν μαζί Του στη δημιουργία του ανθρώπου, ούτε αναφέρεται κάπου ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» και των αγγέλων. Ωστόσο, δε χρησιμοποιεί ούτε το λεγόμενο «πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας», δηλαδή να μιλήσει για τον Εαυτό Του στον πληθυντικό αντί για τον ενικό, κατά τη βασιλική συνήθεια. Αν ο Θεός χρησιμοποιούσε «πληθυντικό της μεγαλοπρέπειας», θα έπρεπε να τον χρησιμοποιεί σε όλη τη διάρκεια της Αγίας Γραφής, δηλαδή ούτε μια φορά να μη λέει «Εγώ, ο Θεός», αλλά πάντα «Εμείς, ο Θεός». Κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει.

Αντίθετα, υπάρχει Κάποιος, με τον Οποίο συνεργάστηκε ο Θεός κατά τη δημιουργία όλων των δημιουργημάτων Του: ο Υιός (Ιω. 1, 3, Α΄ Κορινθίους,, 8, 6, Κολ. 1, 16-17). Για μας είναι φανερό (και κανένα απολύτως λόγο δεν έχουμε να αμφιβάλλουμε) ότι ο Θεός μιλάει με τον Υιό, που είναι ο Λόγος και η Σοφία Του.

Εδώ οφείλω να αναφέρω ότι ο απόστολος Παύλος, στην προς Κολοσσαείς, 1, 16-17, γράφει για το Χριστό: «ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι. τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται. και αυτός εστί προ πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε».

2. Με την εμφάνιση των Τριών Ανδρών στον Αβραάμ στο κεφ. 18 της Γένεσης. Εκεί είναι φανερό ότι ο Αβραάμ αντιμετωπίζει και τους Τρεις ως ισότιμους. Ήρθε «να Τους συναντήσει», είπε και στους Τρεις να καθίσουν, να πλυθούν, να φάνε κ.τ.λ., χαρακτήρισε τον εαυτό του «υπηρέτη Τους» και Εκείνοι του απάντησαν σαν με ένα στόμα (στ. 5). Και οι Τρεις μαζί «έφαγαν» και, όταν σηκώθηκαν, «κοίταξαν προς τα Σόδομα και τα Γόμορρα».

Η ιδέα ότι πρόκειται για το Θεό και δύο τιμητικούς συνοδούς αγγέλους είναι απλά άτοπη. Το ότι στο τέλος Το ότι φαίνεται οι Δύο να φεύγουν και «ο Κύριος» να μένει και να μιλάει με τον Αβραάμ, δε σημαίνει ότι οι άλλοι Δύο δεν ήταν Κύριοι. Υπόψιν ότι λέει «οι άνδρες έφυγαν» και όχι «οι δύο άνδρες», σα να είχαν φύγει και οι Τρεις – προφανώς επειδή στο Θεό δεν υπάρχει αρίθμηση που να διαχωρίζει τον Έναν από τους Άλλους.

Υπάρχει στο χριστιανισμό η ιδέα ότι, επειδή ο Θεός Πατήρ θεωρείται «πάντη αόρατος», το δε Άγιο Πνεύμα δεν συνηθίζει να εμφανίζεται με μορφή ανθρώπου, οι Τρεις Άνδρες ήταν ο Υιός και δύο άγγελοι «εις τύπον» (συμβολισμό) του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος. Πιθανόν. Πάντως είναι αδιαφιλονίκητο ότι ήρθαν ως η Τριαδική Θεότητα και έτσι αναγνωρίστηκαν και αντιμετωπίστηκαν από τον άγιο πατριάρχη Αβραάμ και δέχτηκαν αναντίρρητα αυτή την αντιμετώπιση.

3. Με τους ανεξήγητους (για μας, «τριαδικούς») πληθυντικούς στις προφητείες, όπου φαίνεται α) ότι εντός της Θεότητος υπάρχουν περισσότερα από ένα πρόσωπα (π.χ. Οβδιού, 1), β) ότι εμφανίζονται τουλάχιστον δύο «Κύριοι», που ο Ένας στέλνει στη Γη τον Άλλο: π.χ. Ζαχαρία, κατά τους Ο΄ 2, 12-15 [στο Μασσωριτικό (εβρ. κείμενο), Ζαχ. 2, 8-11], Ησαΐα, 45, 1. 45, 14-15. 48, 12-16. Αμώς 4, 11, Μιχαίας 4, 6-7. 6, 1-2, Μαλαχίας 1, 9. 3, 1-5, Σοφονίας κεφ. 1, Ιερεμίας 11, 9-11 και 17. 12, 14. 14, 15. 17, 13. 23, 1-2 (ο προφήτης δεν θα έλεγε «το λαό μου», μόνον ο Θεός το λέει αυτό). 33, 4-5 (Ο΄, 40, 4-5). Δείτε επίσης και Έξοδος 21, 13. 31, 17. 34, 5-6, Δευτ. 28, 13-14 και 20 (μιλάει ο Θεός, όπως φαίνεται στους στ. 2 και 62, αλλά και στο 29, 1, λέει «σε διατάζω» και «με εγκατέλειψες» κι όμως παράλληλα αναφέρεται «στον Θεό» σα να πρόκειται για Άλλο Πρόσωπο) κ.λ.π. (επί του θέματος, «ξεναγός μου» στην Π.Δ. ήταν η εξαίρετη μελέτη του καθηγητή Νικόλαου Σωτηρόπουλου Ο Ιησούς Γιαχβέ).

Σημείωση: πάντα ο «Κύριος», που μιλάει διά του στόματος των προφητών, είναι ο Θεός, ανεξάρτητα αν είναι μετάφραση του Γιαχβέ ή του Αδονάι, του Ελοχείμ κ.τ.λ. Το επισημαίνω, για να προλάβω τυχόν βεβιασμένη απολογία μουσουλμάνων, ότι μπορεί κάποια «Κύριος» να υπονοούν κάτι ή κάποιον άλλο.

4. Η εμφάνιση του περίφημου «αγγέλου του Θεού», που συγχρόνως είναι και προσκυνητός και χαρακτηρίζεται επίσης Θεός ή Κύριος. Ας μιλήσουμε λίγο γι’ Αυτόν:

Εκείνος που εμφανίστηκε στο Μωυσή μέσα από τη φλεγόμενη βάτο χαρακτηρίζεται «άγγελος Κυρίου» (Έξοδος, 3, 2). Κατά τη θεόπνευστη απολογία του αγίου Στεφάνου στις Πράξ. 7, 38, Εκείνος ήταν που μίλησε στο Μωυσή. Στο Μωυσή όμως μίλησε μόνον ο Γιαχβέ –άρα ο άγγελος Κυρίου ήταν που ονόμασε τον Εαυτό Του «Γιαχβέ»!

Προφανώς είναι ο Ίδιος «άγγελος» που εμφανίστηκε στην περιπλανώμενη Άγαρ (Γέν. 16, 7-14) και της είπε «θα πολλαπλασιάσω τους απογόνους σου» («Εγώ», όχι «ο Θεός»). Ποτέ στην Αγία Γραφή ο απεσταλμένος του Θεού δε μεταφέρει τα λόγια του Θεού σα να ήταν ο ίδιος ο Θεός! Ακόμη και οι προφήτες, που μεταφέρουν λόγια του Θεού σε πρώτο πρόσωπο, πάντα ξεκινούν με τη φράση «τάδε λέγει Κύριος». Προφανώς το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του Κορανίου: ο αφηγητής του πληροφόρησε το Μωάμεθ ότι είναι «ο άγγελος Γαβριήλ», αλλιώς πώς το ήξερε ο Μωάμεθ;

Το Γέν. 16, 13, χαρακτηρίζει καθαρά Αυτόν τον άγγελο «Κύριο» και η Άγαρ Τον ονόμασε «ο Θεός ο επιδών με» και εξεπλάγη που αξιώθηκε να Τον αντικρίσει. Αν είχε κάνει λάθος, περνώντας έναν απλό άγγελο για το Θεό, εκείνος θα το διευκρίνιζε. Για του λόγου του αληθές, βλ. π.χ. Λουκ. 1, 11-20 και 26-38.

Μια ακόμη φορά που εμφανίζεται αυτό το «περίεργο» Ον είναι στο Γέν. 32, 24-32, στην πάλη του Ιακώβ με τον Θεό στο πέρασμα του Ιαβώκ. Ο Ιακώβ αντιμετωπίζει τον άγνωστο αντίπαλό του ως «το Θεό», Τον καλεί να τον ευλογήσει και εκπλήσσεται που Τον είδε πρόσωπο με πρόσωπο και επέζησε. Και ο Θεός Εκείνος μετονομάζει τον Ιακώβ σε Ισραήλ, κάνοντας μια χαρακτηριστική πράξη, την οποία κάνει μόνον ο Θεός (Γέν. 17, 5 και 15).

Για την ταύτιση του αγγέλου τούτου με το Θεό, παραθέτω και τις εξής μαρτυρίες: α) Στο Γέν. 31, 11-13, εμφανίζεται στον Ιακώβ «ο άγγελος του Θεού», ο οποίος του λέει: «Εγώ ειμί ο Θεός ο οφθείς σοι [=που σου φανερώθηκα] εν τόπω Θεού, ού ήλειψάς μοι εκεί στήλην…»! (εννοεί το όραμα της σκάλας προς τον ουρανό, στο Γέν. 28, 12-22).

β) Στο Γέν. 35, 1-15, ο Θεός στέλνει τον Ιακώβ να κατασκευάσει θυσιαστήριο «για το Θεό που του φανερώθηκε όταν έφευγε από τον αδελφό του», δηλαδή για Εκείνον, με τον οποίο πάλευε στο Ιαβώκ. Αυτό δηλώνει, αφενός, ότι «Ένας Θεός» τον διέταξε να φτιάξει θυσιαστήριο για έναν «άλλο Θεό», και αφετέρου ότι θα πρόσφερε θυσίες προς τιμήν του «αγγέλου», άρα ο άγγελος ήταν Θεός.

γ) Δίνοντας ο Ιακώβ την ευλογία του στα εγγόνια του, τα παιδιά του Ιωσήφ, λέει: «ο Θεός, ώ ευηρέστησαν οι πατέρες μου ενώπιον αυτού, Αβραάμ και Ισαάκ, ο Θεός ο τρέφων με εκ νεότητος έως της ημέρας ταύτης, ο άγγελος ο ρυόμενός με [=ο σώζων με] εκ πάντων των κακών ευλογήσαι τα παιδία ταύτα…» κ.τ.λ. (Γέν. 48, 15-16 – οφείλω την επισήμανση του τελευταίου χωρίου σε ομιλία του Μιχάλη Μαυροφοράκη δημοσιευθείσα στο διαδίκτυο).

Αυτός ο ορατός Θεός, που είναι συγχρόνως και «άγγελος» (αγγελιαφόρος) του Θεού, κατά τους χριστιανούς είναι ο Υιός, επειδή  Εκείνος χαρακτηρίζεται «μεγάλης βουλής άγγελος», Ησαΐα 9, 6, και «άγγελος της διαθήκης», Μαλαχία 3, 1. Είναι ο απεσταλμένος της μεγάλης βουλής (απόφασης) του Θεού για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ολόκληρη η Π.Δ. είναι η προετοιμασία για την έλευσή Του (ως Ιησού Χριστού), που είναι και η εκπλήρωση της πρωταρχικής προφητείας, Γέν. 3, 15 και όλων των μεσσιανικών προφητειών.

5. Με την εμφάνιση της Σοφίας του Θεού, ενός ξεκάθαρα θεϊκού όντος, που μάλιστα μιλάει διά στόματος των προφητών σε πρώτο πρόσωπο, όπως μόνον ο Θεός κάνει, στα βιβλία Παροιμίες, Ιωβ, Σοφία Σολομώντος και Σοφία Σειράχ.

Εγώ από στόματος Υψίστου εξήλθον και ως ομίχλη κατεκάλυψα γην. εγώ εν υψηλοίς κατεσκήνωσα, και ο θρόνος μου εν στύλω νεφέλης. γύρον ουρανού εκύκλωσα μόνη και εν βάθει αβύσσων περιεπάτησα. εν κύματι θαλάσσης και εν πάση τη γη και εν παντί λαώ και έθνει εκτησάμην… έτι διδασκαλίαν ως προφητείαν εκχεώ [=θα αναβλύσω] και καταλείψω αυτήν εις γενεάς αιώνων. ίδετε ότι ουκ εμοί μόνω εκοπίασα, αλλά πάσι τοις εκζητούσιν αυτήν» (Σοφία Σειράχ, κεφ. 24).

«…και μετά σου η σοφία η ειδυία τα έργα σου και παρούσα, ότε εποίεις τον κόσμον… Εξαπόστειλον αυτήν εξ αγίων ουρανών και από θρόνου δόξης σου πέμψον αυτήν…» (Σοφία Σολομώντος, 9, 9-10).

Η Σοφία είναι παρούσα όταν ο Θεός έκτιζε τον κόσμο και προφητεύεται η αποστολή της στον κόσμο. «Εξήλθε το στόμα του Θεού» (δηλαδή είναι ο Λόγος Του) και θα αναβλύσει διδασκαλία και προφητεία, που θα την αφήσει για πάντα στη γη. Είναι «η μήτηρ της αγαπήσεως της καλής και της οσίας ελπίδος, του φόβου» (=της συστολής) «και της γνώσεως» (Σοφία Σειράχ, κεφ. 24) και, κατά τους χριστιανούς, ταυτίζεται με τον Υιό. «Χριστός, Θεού Δύναμις και Θεού Σοφία» κατά τον Παύλο (Α΄ Κορινθίους, 1, 24). «Νους, Λόγος, Σοφία, Υιός του Πατρός, και απόρροια, ως φως από Πυρός, το Πνεύμα» γράφει ήδη το 2^ο αι. για τον Ιησού ο απολογητής άγιος Αθηναγόρας ο Αθηναίος (Πρεσβεία περί χριστιανών, κεφ. 24).

Σύγκρινε τις παραπάνω περιγραφές της Σοφίας με τις ακόλουθες αναφορές για τον Υιό, δηλ. το Χριστό:

«Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν [=δίπλα στο Θεό] και Θεός ην ο Λόγος. Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. πάντα δι’ αυτού εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ έν ό γέγονεν. εν αυτώ ζωή ην, και η ζωή ην το φως των ανθρώπων. και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και η σκοτία αυτό ου κατέλαβεν […] Ην το φως το αληθινόν, ό φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον. εν τω κόσμω ην, και ο κόσμος δι’ αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω [=δεν τον αναγνώρισε]. […] και ο Λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα [=είδαμε] την δόξαν αυτού [=το φως Του], δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας. […] Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε [=κανείς δεν είδε ποτέ το Θεό]. ο μονογενής υιός ο ων εις τον κόλπον του πατρός, εκείνος εξηγήσατο» (Ιω. 1, 1-5. 9-10. 14. 18).

Σε απόλυτη συνάφεια ο απόστολος Παύλος αναφέρει για τον Υιό:

«…ός εστίν εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως [=γεννημένος πριν από κάθε δημιούργημα], ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι. τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται. και αυτός εστί προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε, και αυτός εστίν η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας, ός εστίν αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, ίνα γένηται εν πάσιν αυτός πρωτεύων, ότι εν αυτώ ευδόκησε παν το πλήρωμα κατοικήσαι […]» (προς Κολοσσαείς, 1, 15-19).

Οι Παροιμίες είναι γραμμένες από τον προφήτη και βασιλιά Σολομώντα. Η θέση του βιβλίου του Ιώβ επίσης είναι αδιαμφισβήτητη εντός της Αγίας Γραφής. Για να προλάβω ωστόσο τυχόν υποβάθμιση των βιβλίων Σοφία Σολομώντος και Σοφία Σειράχ από τους αδελφούς μας μουσουλμάνους απολογητές, διευκρινίζω ότι: τα δύο βιβλία αυτά ανήκουν στην Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο΄. Είναι από τα βιβλία που γράφτηκαν απευθείας στα ελληνικά, γι’ αυτό δεν περιελήφθησαν ποτέ στο εβραϊκό Μασσωριτικό (Μ). Όμως το Ο΄ είναι η Παλαιά Διαθήκη που χρησιμοποιούν οι θεόπνευστοι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, οι οποίοι χρησιμοποιούν και τα βιβλία που λείπουν από το Μ. Μερικά παραδείγματα: Ματθ. 9, 36 (Ιουδίθ 11, 19), Ματθ. 22, 25-28 (Τωβίτ 3, 8 και 5, 11), Ματθ. 27, 41-43 (Σοφ. Σολ. 2, 12-20), Ρωμαίους, 1, 21 (Σοφ. Σολ. 13, 1), Ρωμαίους, 9, 21 (Σοφ. Σολ. 15, 7), Ρωμαίους, 10, 6 (Βαρούχ 3, 29), Ιάκ. 1, 19 (Σοφία Σειράχ 5, 11), Α΄ Πέτρ. 1, 6-7 (Σοφ. Σολ. 3, 5-6) κ.λ.π. Πρώτη φορά χριστιανοί απέρριψαν το Ο΄ και στράφηκαν στο Μ μετά την προτεσταντική μεταρρύθμιση (16^ος αι.), νομίζοντας ότι ξέρουν καλύτερα από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης και τους πρώτους χριστιανούς (στην πραγματικότητα, για να διαφοροποιηθούν από τους ρωμαιοκαθολικούς). Έτσι τα βιβλία αυτά «εξορίστηκαν» από τη χριστιανική Αγία Γραφή. Δυστυχώς και μερικές εκδόσεις που επιμελήθηκαν ορθόδοξοι (π.χ. Βάμβας) ακολούθησαν αυτό το λάθος, λόγω προτεσταντικών επιδράσεων.

Το όνομα Σοφία για το Χριστό είναι τόσο βασικό, που ο περίφημος καθεδρικός ναός της Κωνσταντινούπολης, ο αφιερωμένος σ’ Αυτόν, ονομάζεται Ναός της του Θεού Σοφίας, Αγία Σοφία. Ο ναός αυτός προκάλεσε σειρά ομώνυμων ναών στο Κίεβο, τη Θεσσαλονίκη και άλλες ορθόδοξες πόλεις.

6. Η ύπαρξη πολλών προσώπων στη Θεότητα φαίνεται και από τις προφητείες, κατά τις οποίες διά στόματος των προφητών μιλάει ο αναμενόμενος και μελλοντικά ερχόμενος Μεσσίας (βλ. π.χ. Ζαχαρίας, 11, 4-14, ιδ. 11-14). Εφόσον ο Μεσσίας μιλάει διά στόματος των προφητών, επομένως είναι Θεός, αφενός επειδή μόνον ο Θεός έχει αυτή την ιδιότητα (να μιλάει σε πρώτο πρόσωπο διά στόματος των προφητών) και αφετέρου επειδή και σε αυτές τις προφητείες (εκτός από τους προφητικούς ψαλμούς του Δαβίδ) οι προφήτες ξεκινούν με τη φράση «Αυτά λέει ο Κύριος».

Ένα παράδειγμα είναι το Ησαΐα 61, 1-2, που ο Χριστός το χρησιμοποίησε ως αναφορά στον εαυτό Του (Λουκ. 4, 17-21). Επομένως σ’ αυτό το κεφάλαιο δε μιλάει ο προφήτης, αλλά διά στόματος του προφήτη μιλάει ο μελλοντικός Μεσσίας, ο Υιός. Και Αυτός, ο Ίδιος, στο στ. 8 λέει: «διότι εγώ είμαι Κύριος που αγαπά τη δικαιοσύνη και μισεί την αδικία… και θα συστήσω γι’ αυτούς διαθήκην αιώνιον» κ.τ.λ.

Είπαμε ότι υπάρχουν και οι προφητικοί Ψαλμοί (χριστολογικοί/μεσσιανικοί), όπου ο Μεσσίας μιλάει διά του προφήτη. Μερικά παραδείγματα Ψαλμ. 68, 22 («μου έδωσαν χολή για τροφή και στη δίψα μου με πότισαν ξύδι», βλ. Ματθ. 27, 48), Ψαλμ. 21, 2 («Θεέ μου, Θεέ μου, πρόσεξέ με, γιατί με εγκατέλειψες;», βλ. Ματθ. 27, 46), Ψαλμ. 21, 19 («μοίρασαν μεταξύ τους τα ρούχα μου και έβαλαν κλήρο για τα ενδύματά μου», Ιω. 19, 23-24), κ.ά. (για τη θεία έμπνευση των Ψαλμών βλ. και στο Κοράνι, σούρα 4, 163).

[Σημείωση: Ο Ιησούς κραύγασε πάνω στο σταυρό «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;», γιατί στην ανθρώπινη ζωή Του πέρασε όλα τα βάσανα που περνάει ο άνθρωπος, μεταξύ των οποίων και την αίσθηση ότι ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει. Με αυτό τον τρόπο καθαγίασε τα βάσανα των ανθρώπων και τα μετέτρεψε σε δρόμο για να πλησιάσουμε το Θεό (αν τα υπομείνουμε με πίστη και υπομονή, όπως Εκείνος)].

2. Καινή Διαθήκη

Για τις τριαδολογικές αναφορές της Καινής Διαθήκης μιλήσαμε ήδη στα προηγούμενα. Αναφορές όπως: «βαπτίζοντες αυτούς Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19) και «η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και Πατρός και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών» (Β΄ Κορινθ. 13), ξέρουμε πολύ καλά ότι υπάρχουν επειδή οι χριστιανοί ενώνονταν με τον Τριαδικό Θεό και δεν «πίστευαν» και «λάτρευαν» ένα «μονοπρόσωπο Θεό», με τον οποίο δεν είχαν άμεση επαφή, αλλά απλώς «διάβαζαν γι’ Αυτόν στην Π.Δ.».

Ο συγγραφέας του παρόντος παρακάτω προσπαθεί να μας πείσει ότι η εντολή του Χριστού για βάπτισμα στο όνομα της Αγίας Τριάδας δεν αποκαλύπτει την τριαδικότητα του Θεού. Η προσπάθεια αυτή είναι αστεία. Ξέρουμε πολύ καλά τι εννοεί ο Χριστός, γιατί έχει αποδειχθεί και επιβεβαιωθεί αναρίθμητες φορές στην ιστορία της Εκκλησίας, στις εμπειρίες των αγίων και πολλών απλών χριστιανών καθαρών στην καρδιά – δεν περιμένουμε από ένα μη χριστιανό να μας εξηγήσει εξετάζοντας τα κείμενα από φιλολογική άποψη.

Ας ξεκινήσουμε από αυτό που αποκαλύπτει η Κ.Δ. για την ακριβή σχέση του Χριστού προς το Θεό:

Για τη σχέση του Υιού με τον Πατέρα η Κ.Δ. είναι σαφής. Είναι «ο μονογενής υιός» του Πατρός (Ιω. 1, 14 και 18, Ιω. 3, 16 και 18). Στα δύο τελευταία χωρία ο Ίδιος ο Ιησούς χαρακτηρίζει έτσι τον εαυτό Του.

Ο όρος «ο μονογενής υιός» σημαίνει τα εξής:

α) Ο Πατήρ Τον γέννησε, δεν Τον δημιούργησε. Αν Τον είχε δημιουργήσει, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «υιός» μεταφορικά, όμως δεν θα ήταν ο μονογενής. Το να χαρακτηριστεί υιός μονογενής ένα δημιούργημα (κι όχι γέννημα) είναι κάτι το τραγικό και ταιριάζει μόνο σε στείρα ανθρώπινα ζευγάρια, όχι στο Θεό. Άλλωστε η Αγία Γραφή είναι και σ’ αυτό σαφής: «Υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκά σε» (= σε γέννησα), Εβρ. 1, 5, από τον Ψαλμό 2, 7 (όλος ο Ψαλμός 2 αναφέρεται στο Μεσσία).

β) Ο Πατήρ δεν έχει άλλο υιό. Όλοι οι άλλοι που χαρακτηρίζονται «υιοί Θεού», άγγελοι ή άνθρωποι, είναι υιοί Του λόγω υιοθεσίας (Ρωμαίους, 8, 15, Γαλάτας, 3, 26), την οποία μάλιστα προκάλεσε ο Υιός «τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» (σ’ αυτούς που πιστεύουν στο όνομά Του) δίνοντάς τους «την εξουσία» να γίνουν παιδιά του Θεού (Ιω. 1, 12). Ο Υιός όμως είναι φυσικός Υιός του Πατρός, όχι υιοθετημένος: υιός μονογενής.

γ) Όταν ο Θεός ονομάζεται «ο Πατήρ» (χωρίς άλλο προσδιορισμό, χωρίς δηλαδή να αναφέρεται τίνος Πατήρ είναι), ονομάζεται έτσι διότι είναι Πατήρ του Υιού. Ο Υιός πάλι λέγεται «ο Υιός» (χωρίς άλλο προσδιορισμό), ως ο Υιός του Πατρός. Βλ. π.χ. Λουκ. 10, 22, Ιω. 5, 19-26, Εβρ. 1, 1 κ.λ.π.

Εξυπακούεται ότι ο Θεός δεν γέννησε «σαν γυναίκα». Η γέννηση του Υιού, όπως και η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, είναι «μυστηριώδης» και «θεοπρεπής» (=ταιριαστή στο Θεό), δε μοιάζει με οτιδήποτε μπορεί να φανταστούμε ως άνθρωποι. Γι’ αυτό, το να λέμε ότι «ο Θεός γέννησε» και «έχει Υιό» δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση «ύβρη» γι’ Αυτόν.

Αυτός λοιπόν «ο μονογενής υιός», βρίσκεται σε απόλυτη ενότητα με τον Πατέρα και «όλα όσα έχει ο Πατήρ» τα έχει και Εκείνος. Και εδώ τίθενται τα επόμενα ερωτήματα:

α) ποια είναι αυτά που έχει ο Πατήρ και τα έχει δώσει «όλα» στον Υιό;

β) υπάρχει κάτι που έχει ο Πατήρ και ο Υιός δεν το έχει;

Η απάντηση στο β προφανώς είναι αρνητική: αν υπήρχε κάτι που το έχει ο Πατήρ και δεν το έχει ο Υιός, ο Κύριος δεν θα έλεγε ότι έχει «όλα» όσα έχει ο Πατήρ. Αυτό και μόνο αρκεί για να αποδείξει ότι ο Υιός είναι Θεός όπως και ο Πατήρ –γι’ αυτό άλλωστε είναι και «ο» Κύριος (με άρθρο), λέξη, που, όπως είδαμε, χρησιμοποιείται στην Παλαιά Διαθήκη για να αποδώσει το όνομα Γιαχβέ, και γενικά ως τίτλος ταιριάζει μόνο στο Θεό.

Ας το δούμε όμως αναλυτικότερα, διερευνώντας το ερώτημα α.

Ο Πατήρ είναι πάνσοφος και παντοδύναμος. Ο Υιός είναι; Προφανώς, αφού ο Ίδιος είναι η Σοφία και η Δύναμις του Θεού (Α΄ Κορινθίους, 1, 24). Άρα ο Θεός είναι πάνσοφος και παντοδύναμος ως Πατήρ και Υιός.

Ο Πατήρ έχει ζωή μέσα Του και ζωοποιεί όποιους θέλει, και ο Υιός έχει ζωή μέσα Του και ζωοποιεί όποιους θέλει (Ιω. 5, 21. 25-26). Μάλιστα τους νεκρούς θα τους αναστήσει ο Υιός, όχι ο Πατήρ! (Ιω. 5, 25-26. 6, 39).

Ο Πατήρ είναι προαιώνιος, όμως δημιούργησε «τους αιώνες» (όπως και «τα πάντα») διά του Υιού (Εβρ. 1, 2), άρα και ο Υιός υπάρχει πριν τους αιώνες (πριν το χρόνο –«προ πάντων», Κολ. 1, 17), επομένως είναι επίσης προαιώνιος.

Αυτά, λοιπόν, που πιστεύουμε γι’ Αυτόν οι χριστιανοί, δεν τα βγάλαμε από το κεφάλι μας, αλλά τα πιστεύουμε (και μάλιστα αμετακίνητα), επειδή ο Ίδιος τα δίδαξε και τα έγραψαν οι άγιοι και αξιόπιστοι αυτόπτες μάρτυρες, οι μαθητές Του.

Ας δούμε μερικά μόνο από τα αμέτρητα σημεία, στα οποία στηρίζουμε αυτή την άποψη:

● Σε όλη την έκταση των Ευαγγελίων ο Ιησούς ονομάζει πάντοτε το Θεό «Πατέρα Του» και αρκετές φορές τον εαυτό Του «ο Υιός». Όπως είπαμε, είναι φανερό ότι, όταν ο Θεός ονομάζεται «ο Πατήρ» (χωρίς άλλο προσδιορισμό, χωρίς δηλαδή να αναφέρεται τίνος Πατήρ είναι), ονομάζεται έτσι διότι είναι Πατήρ του Υιού. Ο Ιησούς πάλι λέγεται «ο Υιός» (χωρίς άλλο προσδιορισμό), ως ο Υιός του Πατρός. Βλ. π.χ. Λουκ. 10, 22, Ιω. 5, 19-26, προς Εβραίους 1, 1 κ.λ.π.

● Ενώ είναι σαφές στην Παλαιά Διαθήκη ότι μόνο στο Θεό πρέπει να πιστεύουν οι άνθρωποι και μόνον Αυτόν να λατρεύουν, ο Ιησούς ζητάει πίστη στον εαυτό Του (π.χ. Ιω. 3, 29, και 9, 35-38) και δηλώνει ότι η τιμή προς Αυτόν πρέπει να είναι ίση με την τιμή προς τον Πατέρα (Ιω. 5, 23, «ίνα πάντες τιμώσι τον υιόν καθώς τιμώσι τον πατέρα»). Στο μεγάλο προφητικό όραμα της Αποκάλυψης, κεφ. 22, 3-4, οι πιστοί στη νέα Ιερουσαλήμ (στον παράδεισο) θα λατρεύουν εξίσου «τον Θεόν και το Αρνίον» (το Χριστό). Ανάλογη αναφορά δες και στο Αποκάλυψη, 5, 13. Ενδιαφέρον εδώ ότι ο Θεός και το Αρνίον (ο Χριστός) έχουν τον ίδιο θρόνο, κοινό και για τους Δυο, ενώ η Αποκάλυψη μιλάει γι’ Αυτούς σε ενικό αριθμό αντί για πληθυντικό (όπως και στα Αποκάλυψη, 11, 15. 20, 6).

● Επίσης, ο Χριστός πάντα δεχόταν να Τον προσκυνούν οι άνθρωποι (π.χ. Ματθ. 28, 9 και 17, Ιω. 9, 38, και 18, 6), ακόμη και τα κακά πνεύματα (Μάρκ. 5, 6), πράξη τιμής που πρέπει να αποδίδεται μόνο στο Θεό, σύμφωνα και την εντολή «Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνο λατρεύσεις» (Ματθ. 4, 10).

● Στην Παλαιά Διαθήκη το όνομα του Θεού φέρει τη δύναμη του Θεού, όμως στην Καινή Διαθήκη την ιδιότητα αυτή την έχει το όνομα του Ιησού. Ο Ιησούς δίνει εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού εκείνοι που πιστεύουν στο όνομά Του, όχι «στο όνομα του Θεού» (Ιω. 1, 12). Όταν συγκεντρώνονται άνθρωποι «εις το όνομα του Ιησού», Εκείνος βρίσκεται ανάμεσά τους (Ματθ. 18, 20). Οι απόστολοι κάνουν θαύματα λέγοντας το όνομα του Ιησού (π.χ. Λουκ. 10, 17, Πράξ. 3, 6 και 16, 18). Το όνομα του Ιησού μπορεί να τελεί θαύματα, ακόμη και αν απλώς προφέρεται από ανθρώπους που δεν είναι «πιστοί Του» (Ιω. 9, 49-50). Κατά τον απόστολο Πέτρο, οι προφήτες μαρτυρούν ότι, διά του ονόματός Του, θα λάβει συγχώρηση των αμαρτιών κάθε ένας που πιστεύει σ’ Αυτόν (Πράξεις των αποστόλων 10, 43). Οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος «παραδεδώκασι τας ψυχάς αυτών» (=διακινδύνευσαν τη ζωή τους) «υπέρ του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Πράξ. 15, 26), ο δε Παύλος είναι έτοιμος να πεθάνει «υπέρ του ονόματος του Κυρίου Ιησού» (Πράξ. 21, 13).

● Ας σημειωθεί βέβαια ότι η επίκληση του ονόματος του Θεού είναι μια πρόσκληση στο Θεό να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή. Ομοίως, η επίκληση του ονόματος του Ιησού είναι μια πρόσκληση στον Ιησού να παρέμβει, δηλαδή μια προσευχή προς Αυτόν: «ό,τι αν αιτήσητε εν τω ονόματί μου, τούτο ποιήσω, ίνα δοξασθή ο πατήρ εν τω υιώ. εάν τι αιτήσητε εν τω ονόματί μου, εγώ ποιήσω» (Ιω. 14, 13-14). Αυτό είναι κάτι άλλο (προσευχή προς τον Ιησού) και άλλο το «ό,τι αν αιτήσητε τον πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν» του Ιω. 15, 16 (προσευχή προς τον Πατέρα).

Η αποστολική Εκκλησία είναι απόλυτα σίγουρο ότι προσευχόταν προς τον Ιησού. Ο άγιος Στέφανος Του ζήτησε να παραλάβει το πνεύμα του (Πράξ. 7, 59 –και στο στ. 60 λέει «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην», όπου αμέσως πριν έχει ονομάσει «Κύριο» τον Ιησού!), ο απόστολος Παύλος προσεύχεται σ’ Αυτόν στο Πράξ. 22, 17-21 (ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η προσευχή του αρχικά απευθυνόταν στον Πατέρα, όμως συνεχίστηκε ως επικοινωνία με τον Ιησού), ενώ άλλοτε Του ζήτησε να τον απαλλάξει από τον κακό άγγελο που τον τυραννούσε (Β΄ Κορινθίους, 12, 8-9 –ο Κύριος εκεί είναι ο Ιησούς, όπως φαίνεται από το στίχο 9). Ο απόστολος και προφήτης Ιωάννης Τον παρακάλεσε να έρθει γρήγορα (Αποκάλυψη, 22, 20). Ο απόστολος Πέτρος λέει στον Αινέα, τον παράλυτο της πόλης Λύδδα, «Αινέα, ιάται σε Ιησούς ο Χριστός» (σε θεραπεύει ο Ιησούς, ο Χριστός, Πράξ. 9, 34), άρα ο Ίδιος ο Χριστός, εκείνη τη στιγμή, παρενέβη από τον ουρανό και τέλεσε τη θεραπεία.

Η προσευχή προς τον Ιησού, ενώ βρίσκεται στον ουρανό, είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που έκαναν οι άνθρωποι που Του ζητούσαν βοήθεια όσο ζούσε στη γη (π.χ. Ματθ. 9, 27. 15, 22, Μάρκ. 3, 10. 9, 17-29. 5, 22-23, κ.α.). Όπως έκανε αμέτρητα θαύματα εδώ, έτσι κάνει και από τον ουρανό. Αφού Εκείνος υποσχέθηκε ότι θα βρίσκεται μαζί μας όλες τις ημέρες μέχρι τη συντέλεια του αιώνος (Ματθ. 28, 20), γιατί να μην προσευχόμαστε σ’ Αυτόν; Εξάλλου είναι σε συνεχή επικοινωνία μαζί μας, όπως αποδεικνύει το όραμα της Δαμασκού, το όραμα του Ανανία (Πράξ. 9, 17), η θεραπεία του Αινέα, το Ματθ. 18, 20 κ.λ.π.

● Ο Χριστός επίσης κατέχει τα «κλειδιά της βασιλείας των ουρανών» και την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες (Λουκ. 7, 48-50, κ.α.), εξουσία που ανήκει μόνο στο Θεό (βλ. π.χ. Ησαΐα 43, 24) –και είναι δικά Του, δεν τα διαχειρίζεται απλώς εξ ονόματος του Πατρός, γι’ αυτό και μπορεί να τα μεταβιβάσει στους μαθητές Του (Ματθ. 16, 19, και 18, 18). Ομοίως, τους μεταβιβάζει και την εξουσία να κάνουν θαύματα (Λουκ. 9, 1-6). Αυτό φανερώνει ότι τα θαύματά Του τα πραγματοποιεί με τη δική Του δύναμη και όχι «με την άδεια του Θεού», όπως φαίνεται να λέει στο ισλαμικό κοράνι. Ας σημειωθεί ότι ο Ιησούς διακηρύσσει ότι έχει «όλα όσα έχει και ο Πατέρας» (βλ. Ιω. 10, 30. 14, 9-11. 16, 15. 17, 10 και 17, 21) και μάλιστα ότι, όπως ο Πατέρας, έτσι κι Εκείνος μπορεί να δίνει ζωή (ανάστησε μάλιστα τρεις νεκρούς όσο ήταν στη γη), πράγμα που θα κάνει σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια όταν θα αναστήσει όλους τους νεκρούς, για να κάνει ο Ίδιος την τελική κρίση και την κατάταξη των ανθρώπων στον παράδεισο και την κόλαση (Ματθ. 25, 31-46, Ιω. 5, 25 και 28).

● Στο Ματθ. 23, 34-38, ο Ιησούς λέει προς τους εκπροσώπους της εβραϊκής θρησκείας ορισμένα εκπληκτικά πράγματα. Στίχ. 34: «διά τούτο ιδού εγώ αποστέλλω προς υμάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς, και εξ αυτών αποκτενείτε» (θα σκοτώσετε) «και σταυρώσετε, και εξ αυτών μαστιγώσετε εν ταις συναγωγαίς υμών και διώξετε από πόλεως εις πόλιν…» – στίχ. 37-38: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η αποκτείνουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα τους απεσταλμενους προς αυτήν. ποσάκις ηθέλησα επισυναγαγείν τα τέκνα σου ον τρόπον επισυνάγει όρνις τα νοσσία εαυτής υπό τας πτέρυγας, και ουκ ηθελήσατε. ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος».

Αυτά τα λόγια όμως ταιριάζουν μόνο στον Θεό. Η Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη από τέτοια λόγια και είναι όλα δικά Του λόγια. Κατ’ αρχάς, μόνο Εκείνος λέει «ιδού εγώ» (π.χ. Ζαχαρίας 12, 2, Ιερεμίας 23, 2, Μαλαχίας 3, 22, κ.α.) και μόνον Εκείνος στέλνει τους προφήτες, ενώ εδώ ο Ιησούς λέει ότι θα τους στείλει ο Ίδιος. Και, κατά δεύτερον, τίθεται το ερώτημα: πότε ο Ιησούς προσπάθησε να μαζέψει το λαό της Ιερουσαλήμ «κάτω απ’ τα φτερά Του», όπως η όρνιθα τα πουλιά της (και μάλιστα τόσο πολλές φορές, ώστε να θεωρεί πλέον πως είναι μάταιος κόπος); Η μόνη πιθανή απάντηση σ’ αυτό είναι: σε όλη τη διάρκεια της εβραϊκής ιστορίας. Είναι ο Θεός.

Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε πως, όταν στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς χαρακτηρίζεται «Θεός», π.χ. Ιω. 1, 1, Ιω. 20, 28 [ο Θωμάς «είπεν αυτώ» (σ’ Αυτόν) «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»] κ.ά., αυτό γίνεται με την απόλυτη και κυριολεκτική έννοια που έχει το όνομα αυτό στον Πατέρα – και, όταν χαρακτηρίζεται «ο Κύριος», το όνομα αυτό έχει την ίδια έννοια με το όμοιο «ο Κύριος» που αναφέρεται στο Θεό.

Τέτοιες αναφορές βλ. και σε άλλα σημεία, όπως τα Πράξ. 20, 28, Ρωμαίους, 9, 5, Εφεσ. 5, 5 («εν τη βασιλεία του Χριστού και Θεού»), Α΄ Τιμ. 3, 16, Τίτ. 1, 10 («την διδασκαλίαν του σωτήρος ημών Θεού» –ο Χριστός δίδαξε, όχι ο Πατήρ), Τίτ. 2, 13 («επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ος έδωκεν εαυτόν υπέρ πάντων» –η επιφάνεια [εμφάνιση] θα είναι του Χριστού, όχι του Πατρός), Εβρ. 3, 4, Β΄ Πέτρ. 1, 1, Α΄ Ιω. 5, 20 κ.ά.

Ας σημειώσω ότι οι αδελφοί μας μουσουλμάνοι –και όλες οι αντιτριαδικές αιρέσεις– «ξεφεύγουν» από το ακαταμάχητο αυτό τεκμήριο της θεότητας του Χριστού (το ότι στην Κ.Δ. χαρακτηρίζεται «Θεός») με διάφορους τρόπους: είτε λέγοντας ότι «η λέξη Θεός δεν σημαίνει μόνο το Θεό αλλά και… δυνατός» (επιχείρημα των Μαρτύρων του Ιεχωβά), είτε απαξιώνοντας (αυθαίρετα) την αξιοπιστία των αγίων αποστόλων και συγγραφέων της Κ.Δ.. Ο μουσουλμάνος απολογητής Α. Ελντίν κάπου γράφει: «δείξτε μου ένα σημείο, όπου ο Χριστός να λέει για τον εαυτό του ότι είναι Θεός, κι εγώ θα γίνω χριστιανός». Κι όμως, ακόμη κι αν υπήρχε τέτοιο σημείο, αμέσως κάθε μουσουλμάνος απολογητής θα το απέρριπτε ως «ψεύδος, κατασκευασμένο από τους καινοδιαθηκικούς συγγραφείς».

Ας προσθέσω σε όλα τα παραπάνω τη μαρτυρία του αγίου αρχαγγέλου Γαβριήλ, ο οποίος παρέδωσε στους ανθρώπους, μέσω ενός αγιορείτη μοναχού, τους στίχους «Άξιον εστίν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών», που ετέθησαν από τον ίδιο στην αρχή του «Μικρού μεγαλυναρίου» της Παναγίας και ψάλλονται πλέον, ήδη από τα βυζαντινά χρόνια, κατά τη θεία λειτουργία, τον παρακλητικό κανόνα προς την Παναγία και σε άλλες περιστάσεις. Αψευδείς μάρτυρες του θαύματος είναι η τοποθεσία «Εν τω άδειν» (=στο ψάλσιμο) μέσα στα δάση του Αγίου Όρους, εκεί όπου συνέβη το γεγονός, και η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας «Άξιον εστί», μπροστά στην οποία ψάλθηκαν πρώτη φορά και μας παραδόθηκαν οι στίχοι. Η επέτειος του γεγονότος εορτάζεται στην Ορθόδοξη Εκκλησία κάθε χρόνο στις 11 Ιουνίου. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο άγιος άγγελος χαρακτήρισε την Παναγία «Θεοτόκο» και «Μητέρα του Θεού ημών», αποδεχόμενος τους χαρακτηρισμούς που της αποδίδουμε οι χριστιανοί [βλ. λεπτομερή περιγραφή του θαύματος στο βιβλίο του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη Νέον Μαρτυρολόγιον, εκδ. Αστήρ, σελ. 294-295 (πρώτη έκδ. περί το 1800), ληφθείσα από χειρόγραφο του ιερομονάχου Σεραφείμ του Θυηπόλου, «Πρώτου» του Αγίου Όρους περί το 1550 μ.Χ.].