Ισλάμ, δουλεία και επίδοξοι αναμορφωτές

Το παρακάτω άρθρο υπάρχει στα αγγλικά στη διεύθυνση http://archive.today/4pTP#selection-263.0-457.248, η οποία ανήκει στο «Ίδρυμα Averroes – για την Πίστη και τη Λογική στο Ισλάμ». (Μπορείτε να δείτε το πρωτότυπο αγγλικό και στη σελίδα μας «Χ«, όπου βάζουμε άρθρα που κινδυνεύουν με εξαφάνιση…) Έχει τίτλο «Η Παραδοσιακή άποψη για τη σεξουαλική σκλαβιά» και γράφτηκε από τον Oliver Α Ruebenacker, Δυτικό προσήλυτο στο Ισλάμ. Παρακαλούμε, διαβάστε το και θα δείτε τα δικά μας σχόλια μετά. Κάποια σημεία μέσα στο άρθρο, που θέλουμε να τα σχολιάσουμε, τα έχουμε υπογραμμίσει κι έχουμε βάλει αστερίσκους.

Η Παραδοσιακή άποψη για τη σεξουαλική σκλαβιά

Έχουν οι μεγάλοι άνθρωποι ανοσία στα λάθη; Οι περισσότεροι άνθρωποι – ακόμα και μεταξύ των φυσικών – θεωρούν τον Albert Einstein τον μεγαλύτερο φυσικό όλων των εποχών, αλλά δεν θα διστάσουν να παραδεχθούν ότι ο Αϊνστάιν έκανε καταστροφικά λάθη κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του ως φυσικός· ιδιαίτερα ότι ο Αϊνστάιν απέρριψε την Κβαντική Μηχανική. Ωστόσο, πολλοί μουσουλμάνοι εξακολουθούν να έχουν οδυνηρές δυσκολίες στο να παραδεχθούν ότι οι μεγάλοι αρχαίοι μελετητές του Ισλάμ έχουν κάνει μεγάλα λάθη.

Οι παραδοσιακοί μεταξύ των Μουσουλμάνων σήμερα όχι μόνο πιστεύουν ότι δεν μπορεί να υπάρξουν μελετητές του Ισλάμ μεγαλύτεροι από εκείνους που έζησαν αρκετές εκατοντάδες χρόνια πριν, δεν είναι, αλλά επίσης επιμένουν ότι οι διδασκαλίες των παλαιών λογίων δεν χρειάζονται ουσιαστικές αναθεωρήσεις. Το πόσο προβληματική είναι αυτή η άποψη, εκδηλώνεται σε δύο τομείς: τη σκλαβιά και την μεταχείριση των γυναικών. Αυτό το άρθρο είναι για ένα άσχημο θέμα όπου αυτοί οι δύο τομείς επικαλύπτονται: Την παλλακεία (Concubinage) ή με πιο σύγχρονους όρους: τη δουλεία του σεξ ή σεξουαλική σκλαβιά (Sex slavery).

Ήρθα αντιμέτωπος με το ζήτημα της δουλείας του σεξ, όταν παραβρέθηκα σε μια τάξη παραδοσιακών ισλαμικών κανόνων και κανονισμών (fiqh) από το φθινόπωρο του 2004 ως την άνοιξη του 2005. Το μάθημα αυτό βασιζόταν κυρίως στη σχολή Shafi’i, μια από τις τέσσερις σχολές του ορθόδοξου σουνιτικού fiqh. Επειδή δεν είμαι λάτρης των παραδόσεων, η προσέγγισή μου στις γνώσεις που διδασκόμασταν ήταν να εφαρμόσω ό, τι ακουγόταν καλό και να απορρίψω αυτό που ακουγόταν λάθος, και επίσης μάθαινα για τη σχολή Shafi’i από ακαδημαϊκό ενδιαφέρον. Ωστόσο, για τους φοιτητές με πιο παραδοσιακά μυαλά, ό, τι έλεγε ο δάσκαλος μας (που θα καλείται «σεΐχης» («Shaikh»)), ήταν μια θρησκευτική υποχρέωση. Για αυτούς, το μάθημα τροφοδοτούσε μια επειγόντως αισθητή ανάγκη για θρησκευτική γνώση, την οποία έκριναν ως αναγκαία για να κάνει ακόμη και τις πιο βασικές πράξεις λατρείας έγκυρες, και είχαν κάθε λόγο να υποθέσουν ότι η διδασκαλία που δέχονταν είχε την καλύτερη διαθέσιμη ποιότητα.

Η τάξη, μαζί με μια σειρά από άλλες, οργανώθηκε από ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό του οποίου το διοικητικό συμβούλιο αποτελείτο από καλά εκπαιδευμένα και σεβαστά τα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των ηγετών της κοινότητας και δημοφιλείς ομιλητές. Υπήρχαν δίδακτρα δέκα δολαρίων για κάθε φοιτητή ανά μάθημα. Τώρα ο δάσκαλος μας έχει αφήσει τις ΗΠΑ, αλλά τότε, όλα τα μαθήματα διδάσκονταν από τον σεΐχη, ο οποίος ήταν ένας παραδοσιακός λόγιος όχι μόνο από το αντικείμενο αλλά και από τις πιστοποιήσεις: Δεν είχε πτυχία, αλλά είχε μια μεγάλη στοίβα πιστοποιητικών διδασκαλίας (ijazas) από άλλους παραδοσιακούς μελετητές, οι οποίοι είχαν πιστοποιητικά από τους δασκάλους τους, και ούτω καθεξής, ισχυριζόμενοι ότι είναι μέρος μιας γραμμής που φτάνει πίσω στον Προφήτη (ειρήνη σ ‘αυτόν). Αυτό το είδος τίτλων σπουδών ήταν αυτό που μετρούσε στα μάτια εκείνων που οργάνωσαν τα μαθήματα.

Κατά τη διάρκεια κάθε μαθήματος ο σεΐχης μας θα άρχιζε σε κάποιο σημείο να επαινεί τον περίφημο σεΐχη Nuh Ha Mim Keller, και από τον τρόπο που μιλούσε γι’ αυτόν, ήταν φανερό ότι οι δύο ήταν προσωπικά κοντά ο ένας στον άλλο. Μια μέρα ο σεΐχης μας, μας είπε ακόμη ότι ο σεΐχης Keller εμφανίστηκε σ ‘αυτόν σε ένα όραμα. Ένας συμμαθητής μου είπε κάποτε σε μια ιδιωτική συνομιλία ότι ο σεΐχης Keller θεωρούσε ότι ο σεΐχης μας ήταν το δεύτερο πιο καταρτισμένο πρόσωπο στη Βόρεια Αμερική, αμέσως μετά τον σεΐχη Hamza Yusuf, ο οποίος είναι ο διευθυντής του Ινστιτούτου Zaytuna. Στην πραγματικότητα, το Zaytuna χρησίμευσε ως πρότυπο για την εν λόγω οργάνωση.

Η σειρά μαθημάτων αποτελείτο από μια τρίωρη συνεδρία την εβδομάδα με πέντε λεπτά διάλειμμα, και ήταν σχετικά με πράγματα που ο κάθε μουσουλμάνος ήταν υποχρεωμένος να γνωρίζει, ή έτσι μας είπαν. Μάθαμε για το πώς να προσευχόμαστε, πώς να νηστεύουμε, πώς να κάνουμε πλύση και άλλα πράγματα με απίστευτες μικρολεπτομέρειες. Και κάθε μικρό πράγμα που μάθαμε εθεωρείτο απαραίτητη γνώση, αναγκαία για να διατηρούμε τη λατρεία μας σε ισχύ στο πλαίσιο όλων των ειδών των περιστάσεων που μπορούσαν να προκύψουν. Το βιβλίο μας ήταν το «Reliance of the Traveller», μετάφραση στα αγγλικά από τον σεΐχη Keller ενός παλιού εγχειριδίου της νομολογίας Shafi’i γραμμένου από τον Ahmad ibn Naqib al-Misri, που αντλούσε κυρίως από τις διδασκαλίες του Ιμάμη Nawawi, η γνώμη του οποίου θεωρείται ότι είναι η ισχυρότερη στη σχολή Shafi’i μέχρι τις μέρες μας. Το εγχειρίδιο ήταν πάνω από 600 ετών. Μολοντούτο, πιστεύεται ότι είναι αυτή η μετάφραση που κάνει τη σχολή Shafi’i την πιο προσιτή για αγγλόφωνους μουσουλμάνους.

Πριν από χρόνια, πριν να γίνω μουσουλμάνος, όταν για πρώτη φορά έμαθα για το Ισλάμ, ένα σημείο που ενόχλησε ήταν ότι το Ισλάμ φαίνεται να ανέχεται τη σκλαβιά, τουλάχιστον σύμφωνα με την παραδοσιακή άποψη. Οι μουσουλμάνοι φίλοι μου απάντησαν στην ανησυχία μου με την κλασική απολογητική λογική: Είπαν ότι το Ισλάμ μόνο ανέχτηκε τη δουλεία για να αποφευχθεί η κοινωνική και οικονομική κατάρρευση και, επομένως, έκανε τη δουλεία να μην εξαφανιστεί ξαφνικά, αλλά σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Όταν το άκουσα αυτό για πρώτη φορά, υπέθεσα ότι η δουλεία εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια μερικών γενεών. Αρκετά χρόνια αφότου έγινα μουσουλμάνος σοκαρίστηκα όταν έμαθα ότι στην πραγματικότητα, η δουλεία διήρκεσε για περισσότερο από χίλια χρόνια, μέχρι το δέκατο ένατο αιώνα, όταν διεθνείς συμφωνίες με τις χώρες των Δυτικών ανάγκασαν τις μουσουλμανικές χώρες να απαγορεύσουν τη δουλεία. Είναι αλήθεια ότι το Κοράνι διατάζει τους μουσουλμάνους να δίνουν σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα να κερδίσει την ελευθερία του στο στίχο 24:33, αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές το υποβίβασαν αυτό σε μια απλή σύσταση, η οποία δεν αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική.*

Αλλά υπήρχε κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό: Οι παραδοσιακοί μελετητές όχι μόνο άνοιξαν το δρόμο για αιώνες μουσουλμανικής δουλείας, αλλά απεφάνθηκαν επίσης ότι κάθε αρσενικός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε το δικαίωμα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με οποιανδήποτε από τις γυναίκες σκλάβες του όποτε ήθελε, χωρίς να έχει σημασία αν εκείνη συμφωνούσε ή όχι.** Αυτό όχι μόνο καταστρέφει κάθε ψευδαίσθηση μπορεί να έχει κανείς για την αξιοπρέπεια που απολάμβανε ένας σκλάβος σύμφωνα με τους παραδοσιακούς μελετητές, αλλά χτυπά και την παραμικρή ελπίδα να βρεθεί μια κοινωνική ή οικονομική λογική για αυτό. Για μένα, αυτό έγινε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα για την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης των ισλαμικών κανόνων και κανονισμών. Νόμιζα ότι κάθε λογικός άνθρωπος θα συμφωνούσε ότι η υπόθεση της δουλείας και της δουλείας του σεξ έδειχναν σαφώς ότι οι παραδοσιακές σχολές δεν μπορούν να είναι σημαντικές για μας σήμερα χωρίς μείζονα αναθεώρηση. Δυστυχώς, έπρεπε να μάθω ότι οι παραδοσιακοί δεν συμφωνούν.

Τελικά, στο τέλος της άνοιξης του 2005, ήρθε η ημέρα που αποδείχθηκε ότι ήταν η τελευταία μέρα που πήγα ποτέ σε αυτό το μάθημα για τον fiqh. Έτυχε να συναντήσω έναν από τους άλλους μαθητές λίγο πριν το μάθημα, και τον ρώτησα πώς σκεφτόταν ότι πρέπει να ανταποκριθούμε στην ανάγκη για αναθεώρηση, λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη ότι το βιβλίο μας βασίστηκε σε ένα έργο που ήταν πάνω από εξακοσίων ετών. Ο άλλος σπουδαστής απάντησε ότι δεν υπήρχε μεγάλη ανάγκη να αναθεωρηθεί η παραδοσιακή σκέψη, αλλά ίσως μόνο να προστεθεί κάτι σε αυτές τις περιοχές όπου οι παραδοσιακοί μελετητές ήταν σιωπηλοί. Δεν χρειαζόταν καθόλου να αλλάξει κάτι ουσιαστικό. Τον ρώτησα για τη σκλαβιά και το σεξ με τους σκλάβους, και εκείνος μου πρότεινε να ρωτήσω τον σεΐχη. Και το έκανα.

Και έτσι έγινε δεδομένου ότι έπρεπε να γίνει. Όταν η τάξη έφθασε τα πέντε λεπτά διάλειμμα, ρώτησα  τον σεΐχη, αν ήταν αποδεκτό για ένα αρσενικό αφέντη να κοιμηθεί με γυναίκες σκλάβες παρά τη θέλησή τους. Αμέσως είπε ναι, και πρόσθεσε ότι υπήρχε συμφωνία από όλες τις τέσσερις σουνιτικές σχολές – Shafi’i, Hanafi, Maliki και Hanbali. Ζήτησα να διευκρινίσει, οπότε αν υπήρχε μια αγορά σκλάβων και σήμερα, θα μπορούσα να πάω και να αγοράσω ένα κορίτσι δεκατεσσάρων χρονών μόνο και μόνο για να κοιμηθώ μαζί της; Είπε ναι, και πρόσθεσε ότι όχι μόνο ήταν επιτρεπτό, αλλά ήταν επίσης κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων.*** Ο Ali Ibn Abi Talib, είπε ο σεΐχης, είχε παιδιά από τις σκλάβες του. Η τάξη σοκαρίστηκε, κυρίως οι φοιτήτριες. Μια φοιτήτρια ρώτησε τι γινόταν εάν η γυναίκα σκλάβα δεν ήθελε; Ο σεΐχης επιβεβαίωσε ότι αυτό δεν ήταν σχετικό. Μια άλλη φοιτήτρια ρώτησε, αυτό ήταν εφαρμοστέο – ίσχυε – ακόμα και σήμερα; Ο σεΐχης δεν έθιξε το ζήτημα – δεν φαίνεται να κατανοούσε τι εννοούσε η φοιτήτρια με το «εφαρμοστέο» – αλλά πρόσθεσε ότι όταν έγιναν συμφωνίες κατά της δουλείας οι μουσουλμανικές χώρες «ήταν οι πρώτες που υπέγραψαν». Ο σεΐχης είπε ότι η σεξουαλική σκλαβιά ήταν απολύτως σύμφωνη με το Κοράνι. Αργότερα το έλεγξα με ένα μελετητή περισσότερο οπαδό της μεταρρύθμισης, που με διαβεβαίωσε ότι το Κοράνι δεν επιτρέπει αυτό το είδος κακοποίησης των ανθρωπίνων όντων.****

Τώρα, επιτρέψτε μου να είμαι απολύτως σαφής ότι αυτό ήταν κάτι περισσότερο από τα λόγια ενός τρελού καθηγητή του fiqh. Αυτό που μας είπε ο σεΐχης μας είναι απολύτως σύμφωνο με τη συναίνεση των μουσουλμάνων λογίων για περισσότερα από χίλια χρόνια. Επιτρέψτε μου να διευκρινίσω:

Είναι επιτρεπτό (halal), σύμφωνα με όλες τις παραδοσιακές σχολές (madhabs) να έχουμε σεξουαλική επαφή με κορίτσια σκλάβες από την ηλικία των εννέα ετών ή πάνω χωρίς τη θέλησή τους και χωρίς γάμο. Και όταν λέω σύμφωνα με τις παραδοσιακές σχολές, εννοώ ότι υπήρχε ομοφωνία μεταξύ των λογίων όλων των κλασικών σχολών του ισλαμικού νόμου είτε είναι Σουνίτες ή Σιίτες. Σε όλες τις κλασικές πηγές του ισλαμικού νόμου, το ζήτημα αυτό έχει αποσαφηνιστεί με μεγάλη λεπτομέρεια.

Τώρα το τι είπαν οι μελετητές στο παρελθόν είναι ένα πράγμα, και το πώς οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι μελετητές το πραγματεύονται είναι άλλο. Δυστυχώς, το ερώτημα σπάνια τίθεται, διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι αγνοούν τα προβλήματα, αλλά εάν τεθεί, οι παραδοσιακά προσανατολισμένοι μελετητές παραλείπουν να καταδικάσουν τη σεξουαλική σκλαβιά. Ακόμη και ορισμένοι από τους πλέον σημαίνοντες σύγχρονους μελετητές υπερασπίζονται και δικαιολογούν τη σεξουαλική σκλαβιά [1] .

Το Sunnipath είναι ένα από τα αγαπημένα μέρη όπου Δυτικοί μουσουλμάνοι πάνε για Ισλαμική εκπαίδευση και fatwas (νομικές γνωμοδοτήσεις) για καθημερινά θέματα της ζωής. Ρωτήστε οποιονδήποτε από τους μεγάλους μελετητές που ζουν σήμερα οι οποίοι συμμορφώνονται προς τις παραδοσιακές ισλαμικές απόψεις. Όλοι αυτοί θα πουν ότι πρέπει να θέσουμε το ζήτημα της δουλείας και της σεξουαλικής σκλαβιάς σε ιστορικό πλαίσιο, αλλά όλοι θα συμφωνήσουν ότι αυτές καταρχήν επιτρέπονται, και στην καλύτερη περίπτωση έχουν ανασταλεί λόγω της έλλειψης κατάλληλου ισλαμικού κράτους. Και θα αρνηθούν να τις ονομάσουν κακοποίηση ή βιασμό ή κακό.

Αν αποτύχουν να καταδικάσουν τη δουλεία και τη σεξουαλική σκλαβιά ως καθολικό κακό, τότε τι θα σταματήσει αυτές τις ανήθικες πρακτικές να επανέλθουν στο μέλλον;

Η δουλεία έπρεπε να εξαφανιστεί σταδιακά, σύμφωνα με το Ισλάμ. Το Κοράνι λέει στους πιστούς να δώσουν στους σκλάβους επιλογές να εξαγοράσουν την ελευθερία τους. Ο Προφήτης (ειρήνη σ ‘αυτόν) απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του.***** Εμείς οι μουσουλμάνοι υποτίθεται ότι τον έχουμε ως πρότυπο. Αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές μας εξακολουθούν να αρνούνται να πιστέψουν ότι η δουλεία και η σεξουαλική σκλαβιά, είναι μονίμως απαγορεμένες από τον ισλαμικό νόμο και δεν μπορούν να επανέλθουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Και αν σε δέκα ή είκοσι χρόνια το διεθνές δίκαιο εξαφανιστεί και υπάρχει ένας Χαλίφης που πολεμήσει σ’ έναν δίκαιο πόλεμο και πάρει αιχμαλώτους πολέμου, τότε θα μπορέσουν να υπάρξουν σκλαβοπάζαρα και πάλι, και στη συνέχεια οι μουσουλμάνοι άνδρες να πάνε και να αγοράσουν κορίτσια σκλάβες και να κάνουν έρωτα μαζί τους χωρίς γάμο, είτε σ’ αυτά τα κορίτσια αρέσει είτε όχι.

Μετά από αυτό, δεν ξαναπήγα πλέον στην τάξη του fiqh. Σκέφτηκα ότι δεν έχει νόημα στη μάθηση λεπτομέρειών από ανθρώπους με τους οποίους δεν συμφωνώ με σχετικά με τις βασικές ηθικές αρχές. Το ζήτημα της δουλείας του σεξ με έκανε να αμφιβάλω ότι οι κλασικές ισλαμικές σχολές μπορούν να μεταρρυθμιστούν χωρίς την κατάργηση της παραδοσιοκρατικής προσέγγισης. Τόσο οι Σουνίτες όσο και οι Σιίτες θεωρούν τον Ali Ibn Abi Talib ένα σημαντικό πρότυπο, και εάν αυτός κοιμόταν με τις σκλάβες του, σύμφωνα με την παραδοσιοκρατική λογική, αυτό θα πρέπει να είναι εντάξει. Αλλά έχει επίσης διαχωρίσει σαφώς τις γραμμές: Η θέση για τη δουλεία και τη σεξουαλική σκλαβιά είναι η λυδία λίθος που μας βοηθά να διακρίνουμε με σαφήνεια μεταξύ παραδοσιακών και μοντερνιστών.

Σημειώσεις άρθρου

[1]

Για ένα διάστημα (για περισσότερο από ένα έτος, ίσως πολύ περισσότερο), υπήρχε ένα άρθρο του σεΐχη Gibril Haddad στην ιστοσελίδα της Ακαδημίας Sunnipath, αρχικά εδώ , το οποίο εξαφανίστηκε, αλλά έχει αντιγραφεί από άλλους δικτυακούς τόπους, όπως για παράδειγμα εδώ , εδώ και εδώ . H Shamira Chothia, μια δaσκάλα του fiqh του Ινστιτούτου Zaytuna , αναφέρθηκε σε εκείνο το άρθρο, όταν ρωτήθηκε σχετικά με τη σεξουαλική επαφή με σκλάβους.

---

Ο κ. Oliver Α Ruebenacker είναι ένας προσήλυτος από τη Γερμανία ο οποίος ζει με τη γυναίκα του στο Καίμπριτζ της Μασσαχουσέτης. Ο Oliver έχει διδακτορικό στη Φυσική και εργάζεται ως μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Κέντρο Υγείας του Πανεπιστημίου του Connecticut στη Βιολογική Φυσική.

———————————————————————————

Τα (γενικά) σχόλιά μας.

Καταρχήν το άρθρο γράφτηκε από έναν άνθρωπο ο οποίος, όταν προσήλθε στο Ισλάμ, το έβλεπε με τα μάτια της δικής του χριστιανικής κληρονομιάς, που θεωρεί όλους τους ανθρώπους αδέλφια και δεν δέχεται διακρίσεις σε βάρος κανενός. Σε αυτή τη χριστιανική κληρονομιά οφείλονται και οι αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, στους οποίους πρωτοστατούν ιδεολόγοι Δυτικοί. Ο σεβασμός στον άνθρωπο και την ελευθερία του δεν υπήρχε πριν τον Χριστιανισμό (με μόνη εξαίρεση ίσως, μια εσσαϊκή ομάδα)· ακόμα και πολλοί σοφοί αρχαίοι μας πρόγονοι χώριζαν τους ανθρώπους σε ελεύθερους και δούλους και θεωρούσαν τη σκλαβιά φυσική κατάσταση.

Ο άνθρωπος αυτός, τον οποίο βλέπουμε με πολλή συμπάθεια (ειδικά ο γράφων, γιατί κι εγώ παρόμοια προσέγγιση είχα στο Ισλάμ) φαντάζεται ότι μπορεί να «αναμορφώσει» το Ισλάμ και να το κάνει καλύτερο. Δεν έχει δυστυχώς αντιληφθεί ότι αυτό είναι αδύνατο, γιατί πολύ απλά οι «παραδοσιακοί μελετητές του Ισλάμ» δεν έκαναν επί 1000 χρόνια του κεφαλιού τους, αλλά ακολουθούσαν το παράδειγμα του Μουχάμμαντ, τον οποίο θεωρούσαν προφήτη του Θεού όπως ακριβώς τον θεωρεί κι εκείνος. Μια θρησκεία χαρακτηρίζεται κυρίως από τον ιδρυτή. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Αν κάποιοι άνθρωποι κατά καιρούς θέλησαν να διορθώσουν κακώς κείμενα στη μαρτυρία του – Δυτικού κυρίως – Χριστιανισμού, είχαν το παράδειγμα της πρώτης Εκκλησίας για να στραφούν, όπου δεν υπήρχε κάποιος Πάπας ως δικτάτορας ελέω Θεού, ούτε δολοφονική Ιερά Εξέταση. Αυτοί που θέλουν να διορθώσουν το Ισλάμ κατά τα δυτικά χριστιανικά/ανθρωπιστικά πρότυπα πού ακριβώς θα στραφούν, όταν Ο ΙΔΙΟΣ ο ιδρυτής της θρησκείας τους ήταν δουλοκτήτης και δουλέμπορος, που βίαζε γυναίκες την ίδια μέρα που είχε εκτελέσει τον άντρα τους και μετά τις είχε ήθελαν δεν ήθελαν ως παλλακίδες (Ρεϋχάνα) ή και συζύγους του (Σαφία); Όταν ο ίδιος δεχόταν σκλάβες ως ΔΩΡΑ (Μαρία Κόπτισσα και Σιρίν) και είτε τις πάσαρε σε φίλους του (Σιρίν) είτε έκανε μαζί τους παιδιά (Μαρία); Όταν μοίραζε ως σκλάβες για σεξ όμορφα νεαρά κορίτσια που είχε ο ίδιος υποδουλώσει, σε φίλους και συγγενείς του που μάλιστα ήταν γαμπροί του, παντρεμένοι με τις κόρες του; Τι σόι ηθική έχει ένας τέτοιος άνθρωπος και πώς να εμποδίσει ένας «αναμορφωτής του Ισλάμ» τους οπαδούς του να ακολουθούν το παράδειγμα αυτού του ανθρώπου, όταν και αυτός και εκείνοι δέχονται ότι ήταν αλάθητος προφήτης του Θεού και όταν τα έργα του είναι γνωστά μέσω της Σούννα; Η μόνη διαφορά του Μουχάμμαντ με τον γαμπρό του, τον Ali ibn Abi Talib που κοιμόταν με τις σκλάβες του προς φρίκη του «αναμορφωτή», είναι ότι ο γαμπρός του Μουχάμμαντ ήταν πιο καρπερός από τον πεθερό του: Έκανε με τις σκλάβες του αρκετά παιδιά, ενώ ο Μουχάμμαντ μόνο ένα, κι αυτό πέθανε σε νηπιακή ηλικία και δεν απασχόλησε περισσότερο την Ιστορία. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο Μουχάμμαντ είχε σκλάβες που χρησιμοποιούσε για σεξ όποτε του άρεσε, σε συνδυασμό με τις 11 συζύγους του, που κάτι τέτοιοι «αναμορφωτές» ισχυρίζονται ότι τις παντρεύτηκε για λόγους πολιτικούς και για να τις «προστατέψει».

Ας δούμε πώς θα έβλεπε τον «αναμορφωτή» ένας υψηλού επιπέδου Σαουδάραβας νομολόγος, ο σεΐχης Salih al-Fawzan, που το 2003 δήλωσε: «Η δουλεία είναι μέρος του Ισλάμ. Η δουλεία είναι μέρος της τζιχάντ, και η τζιχάντ θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο θα υπάρχει Ισλάμ».  Ο σεΐχης επιτέθηκε σε όσους γράφουν ότι το Ισλάμ εργάστηκε για την κατάργηση της δουλείας εισάγοντας την ισότητα μεταξύ των φυλών: «Είναι αμαθείς, όχι λόγιοι… Είναι απλώς συγγραφείς. Όποιος λέει τέτοια πράγματα είναι άπιστος». Αν είναι άπιστος όποιος λέει ότι το Ισλάμ προώθησε την κατάργηση της δουλείας, τότε τι είναι ένας που θέλει να «αναμορφώσει» τις παραδοσιακές σχολές του Ισλάμ για να καταργηθεί η δουλεία οριστικά;

Σχόλια στις σημειώσεις μας.

*το Κοράνι διατάζει τους μουσουλμάνους να δίνουν σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα να κερδίσει την ελευθερία του στο στίχο 24:33, αλλά οι παραδοσιακοί μελετητές το υποβίβασαν αυτό σε μια απλή σύσταση, η οποία δεν αποδείχθηκε αρκετά αποτελεσματική.

Ας δούμε τον κορανικό στίχο 24:33, στο σημείο που αναφέρει αυτά που επικαλείται ο επίδοξος αναμορφωτής του Ισλάμ. Ο στίχος, όπως τον μεταφράζουν στα ελληνικά οι καθηγητές του Αλ-Άζχαρ, λέει:

«Κι αν κανείς από τους σκλάβους σας που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει (οι δούλοι να ζητήσουν με γραπτή αίτηση την ελευθερία τους (με τίμημα) κάνετέ τους αυτή τη χάρη, αν ξέρετε ανάμεσά τους κανέναν που να αξίζει αυτό το καλό. Και δώστε τους από την περιουσία του ΑΛΛΑΧ που σας έχει δώσει.»

Το Sahih International (http://quran.com/24/33) αποδίδει το απόσπασμα ως εξής:

«Κι αυτοί που ζητούν ένα συμβόλαιο [για απελευθέρωση εν καιρώ] ανάμεσα σ’ αυτούς που το δεξί σας χέρι εξουσιάζει – τότε κάντε ένα συμβόλαιο μαζί τους αν ξέρετε ότι υπάρχει σ’ αυτούς καλοσύνη και δώστε τους από τον πλούτο του Αλλάχ τον οποίο Εκείνος σας έχει δώσει.»[1]

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο στίχος δεν «δίνει σε κάθε σκλάβο το δικαίωμα», αλλά μιλάει γι’ αυτούς που είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα για την ελευθερία τους, και πιο ειδικά για αυτούς που και είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τίμημα, και κατά την κρίση του αφέντη τους, «αξίζουν αυτο το καλό». Αν δηλ. ο αφέντης κρίνει ότι δεν αξίζει στον σκλάβο αυτό το «καλό», να αποκτήσει την ελευθερία του πληρώνοντας, η διαταγή ή σύσταση δεν ισχύει, κι ας είναι πρόθυμος ο σκλάβος να πληρώσει τίμημα.

Αλλά ας δούμε περισσότερα γι’ αυτή την «καλοσύνη» που μπορούν να έχουν οι σκλάβοι.  Ο Ιμπν Αμπάς, που δεν ήταν κάποιος τυχαίος «παραδοσιακός μελετητής» αλλά ένας από τους Σαχάμπα (συντρόφους) του Μουχάμμαντ , ερμηνεύει την καλοσύνη τους ως εξής: «είναι δίκαιοι και τηρούν τις υποσχέσεις τους»[2] , προφανώς ώστε να είναι ο δουλοκτήτης σίγουρος ότι θα κερδίσει από αυτή τη συμφωνία. Σημειώνει επίσης ότι καλείται ο δουλοκτήτης να χαρίσει ένα μέρος του ποσού που συμφώνησε αρχικά με τον δούλο. Το ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν επιβεβαιώνει αυτή την άποψη, καθώς γράφει: «Αν γνωρίζετε να υπάρχει σ’ αυτούς κάποιο καλό, όπως η αξιοπιστία και η ικανότητα να κερδίζουν [εισόδημα] για να ξεπληρώσουν το ποσό που αναφέρεται στη γραπτή σύμβαση».[3] Και το ταφσίρ Ιμπν Καθίρ την επιβεβαιώνει επίσης: «Αυτή είναι μια εντολή από τον Αλλάχ προς τους ιδιοκτήτες σκλάβων: αν οι υπηρέτες τους τους ζητούν σύμβαση χειραφέτησης, πρέπει να τη γράψουν γι ‘αυτούς, υπό την προϋπόθεση ότι ο υπηρέτης έχει κάποια ικανότητα και μέσα βιοπορισμού, έτσι ώστε να μπορεί να πληρώσει στον κύριό του τα χρήματα που προβλέπονται στη σύμβαση. Ο Al-Bukhari είπε: «Ο Rawh αφηγήθηκε εκ μέρους του Ibn Jurayj: ‘’Είπα στον ‘Ata’, ‘Αν ξέρω ότι ο υπηρέτης μου έχει λεφτά, είναι υποχρεωτικό για μένα να του γράψω σύμβαση απελευθέρωσης’. Είπε, «Δεν πιστεύω ότι μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο παρά υποχρεωτικό.» … (αν βρίσκετε ότι υπάρχει καλό και τιμιότητα σε αυτούς.) Μερικοί από αυτούς είπαν (αυτό σημαίνει) αξιοπιστία. Κάποιοι είπαν: «τιμιότητα,»και άλλοι είπαν: «Μια επιδεξιότητα και την ικανότητα να κερδίζουν.»

Στο ταφσίρ Αλ-Τζαλαλαΰν βλέπουμε κι ένα υπόδειγμα συμφωνητικού: «Συμβάλλομαι μαζί σου για [το ποσό], δύο χιλιάδες που πρέπει να καταβληθεί σε διάστημα δύο μηνών, ανά χίλια το μήνα, και αν εκπληρώσεις αυτό τον όρο, είσαι ένας ελεύθερος άνθρωπος», και ο άλλος θα πει, «Το αποδέχομαι »·[4]

 

Οπότε η απελευθέρωση ενός δούλου με ικανότητες ήταν κερδοφόρα για τον δουλοκτήτη, ο οποίος παραχωρούσε «από τον πλούτο που ο Αλλάχ του είχε δώσει» ένα αρχικό κεφάλαιο στο δούλο για να το αυξήσει. Στη συνέχεια ο δουλοκτήτης καρπωνόταν το κέρδος χωρίς να έχει κουνήσει το δαχτυλάκι του. Η κατάσταση θυμίζει την εξαγορά των αιχμαλώτων πολέμου από τους δικούς τους, από την οποία αποκόμιζαν κέρδος οι μουσουλμάνοι, μόνο που στην περίπτωση αυτή ο σκλάβος προσφέρει τα χρήματα ο ίδιος για τον εαυτό του. Διαβάζουμε για την πρώτη τέτοια απελευθέρωση, για την οποία γράφτηκε ο στίχος 24:33:

«Αυτός ο στίχος αποκαλύφθηκε για ένα σκλάβο του Huwaytib ibn ‘Abd al-‘Uzza που λεγόταν Subayh. Ο τελευταίος ζήτησε από τον κύριό του για ένα έγγραφο απελευθέρωσης, αλλά αυτός αρνήθηκε. Όταν ο Αλλάχ, που είναι υπερυψωμένος, αποκάλυψε αυτό το στίχο, ο Huwaytib συμφώνησε να γράψει μια επιστολή απελευθέρωσης, σε αντάλλαγμα για εκατό κομμάτια χρυσού. Από το ποσό αυτό, του πρόσφερε είκοσι κομμάτια χρυσού που είχε καταβάλει. Αλλά σκοτώθηκε σε πόλεμο στη μάχη του Hunayn»[5].

Τέλος πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το ταφσίρ του Ιμπν Καθίρ τιτλοφορεί το εδάφιο «Η εντολή να χορηγείται σε σκλάβους ένα Συμβόλαιο απελευθέρωσης». Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τόσο ότι οι μελετητές υποβίβασαν την εντολή σε σύσταση, αλλά ότι οι όροι της εντολής αυτής δεν μπορούσαν να εκπληρωθούν από όλους. Δεν ήταν για «τον κάθε σκλάβο» όπως νομίζει ο επίδοξος αναμορφωτής, αλλά για τους σκλάβους και σκλάβες που με κάποιο τρόπο μπορούσαν να φέρουν κέρδος στον αφέντη τους.

**Οι παραδοσιακοί μελετητές όχι μόνο άνοιξαν το δρόμο για αιώνες μουσουλμανικής δουλείας, αλλά απεφάνθηκαν επίσης ότι κάθε αρσενικός ιδιοκτήτης σκλάβων είχε το δικαίωμα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με οποιανδήποτε από τις γυναίκες σκλάβες του όποτε ήθελε, χωρίς να έχει σημασία αν εκείνη συμφωνούσε ή όχι.

Το δρόμο δεν τον άνοιξαν οι παραδοσιακοί μελετητές, αλλά το Κοράνι και η μίμηση του Μουχάμμαντ, που ο ίδιος είχε σχέσεις με σκλάβες. Ο Μουχάμμαντ δίδαξε, εκείνοι ακολούθησαν. Είναι τόσο ανόητο όσο και άδικο να κατηγορούνται οι μελετητές, λες και κατασκεύασαν αστήρικτες θεωρίες από το μυαλό τους.

***Ζήτησα να διευκρινίσει, οπότε αν υπήρχε μια αγορά σκλάβων και σήμερα, θα μπορούσα να πάω και να αγοράσω ένα κορίτσι δεκατεσσάρων χρονών μόνο και μόνο για να κοιμηθώ μαζί της; Είπε ναι, και πρόσθεσε ότι όχι μόνο ήταν επιτρεπτό, αλλά ήταν επίσης κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων.

Ακριβώς το ότι ήταν κοινή πρακτική μεταξύ των πρώτων μουσουλμάνων και ο Μουχάμμαντ το γνώριζε και ουδέποτε το απαγόρευσε, αλλά αντίθετα χάριζε στους συντρόφους του σκλάβες γι’ αυτό το σκοπό, αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να φορτώσουμε το πρόβλημα στους «παραδοσιακούς μελετητές».

****Αργότερα το έλεγξα με ένα μελετητή περισσότερο οπαδό της μεταρρύθμισης, που με διαβεβαίωσε ότι το Κοράνι δεν επιτρέπει αυτό το είδος κακοποίησης των ανθρωπίνων όντων.

Προσέξτε ότι αναφέρεται η «διαβεβαίωση» του μελετητή αλλά κανένα εδάφιο που να αποδεικνύει ότι αυτή η κακοποίηση δεν επιτρέπεται.

*****Ο Προφήτης (ειρήνη σ ‘αυτόν) απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του.

Εδώ έχουμε άλλη μια ατεκμηρίωτη δήλωση. Ακόμα και ο Μαουντούντι, στο κλασικό προπαγανδιστικό έργο του «Ανθρώπινα δικαιώματα στο Ισλάμ», στο οποίο κάνει κυριολεκτικά το μαύρο άσπρο με λογοπαίγνια, ανακρίβειες, παραλείψεις και άσχετα επιχειρήματα, δεν γράφει ότι ο Μουχάμμαντ απελευθέρωσε όλους τους σκλάβους του, αλλά 63 από τους σκλάβους που είχε.[6] Γεννιέται βέβαια το ερώτημα, τι τους ήθελε ο «προφήτης» όλους αυτούς τους σκλάβους; Αν δεν τους αγόραζε ή δεν τους υποδούλωνε, δεν θα ήταν δούλοι του ώστε να τους ελευθερώσει…

Συμπέρασμα: Οι επίδοξοι «αναμορφωτές του Ισλάμ» μπορεί να έχουν τις καλύτερες προθέσεις βελτίωσής του. Όμως, το Ισλάμ δεν επιδέχεται αναμόρφωση γιατί το χάλι του δεν είναι αποτέλεσμα διαστροφής του, αλλά αποτέλεσμα της ορθής τήρησής του. Τελικά οι «αναμορφωτές» μάλλον κινδυνεύουν από τους «παραδοσιακούς», οι οποίοι τους θεωρούν απίστους, που προσπαθούν να νοθεύσουν την ισλαμική θρησκεία με τις δικές τους ιδέες.

---

[1] Sahih International (http://quran.com/24/33: «And those who seek a contract [for eventual emancipation] from among whom your right hands possess – then make a contract with them if you know there is within them goodness and give them from the wealth of Allah which He has given you.»

[2] «if you know they are righteous and keep their promise» (http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=2&tTafsirNo=73&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2).

[3] «if you know in them any good, such as trustworthiness and the ability to earn [income] in order to fulfil the amount stated in the written contract» (http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=1&tTafsirNo=74&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2)

[4] ‘I contract you for [the amount of] two thousand to be paid over a period of two months, at one thousand a month, and if you fulfill this, you are a free man’, and the other would say, ‘I accept’ http://www.altafsir.com/Tafasir.asp?tMadhNo=1&tTafsirNo=74&tSoraNo=24&tAyahNo=33&tDisplay=yes&UserProfile=0&LanguageId=2

[5] This verse was revealed about a slave of Huwaytib ibn ‘Abd al-‘Uzza who was called Subayh. The latter asked his master for a writing of emancipation but he refused. When Allah, exalted is He, revealed this verse, Huwaytib agreed to write a letter of emancipation in exchange for a hundred pieces of gold. Out of this sum, he offered him twenty pieces of gold which he paid. But he was killed in war at the Battle of Hunayn. http://www.altafsir.com/AsbabAlnuzol.asp?SoraName=24&Ayah=33&search=yes&img=A

[6] «The Prophet alone liberated as many as 63 slaves.» Syed Abul A’la Maududi, Human Rights in Islam, «The Position of Slavery in Islam:» σελ. 8. http://www.scribd.com/doc/27900884/Maulana-Maududi-Human-Rights-in-Islam

Περισσότερα για το Ισλάμ, τη δουλεία και τις παλλακίδες

Στο άρθρο αυτό θα ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα για την δουλεία στο Ισλάμ, από έγκυρες ισλαμικές πηγές. Θα ξεκινήσουμε από κάποια παραμύθια του Άχμαντ Ελντίν, που σπάνια τον βλέπουμε να μιλά για ένα θέμα χωρίς να διαστρεβλώνει την αλήθεια γι’ αυτό.

Στο παρακάτω screenshot βλέπετε πώς απαντά ο φίλος μας σε ερωτήσεις που του κάνει μια αναγνώστρια της σελίδας του «Μάθε το Ισλάμ ρωτώντας» (islamforgreeks.org/faq-for-islam/).

Σύμφωνα με τον Άχμαντ η λέξη παλλακίδα, της οποίας η σημασία στα ελληνικά είναι «γυναίκα, που συζεί με άνδρα χωρίς νόμιμο γάμο, σπιτωμένη, μετρέσα», δεν εξηγεί σωστά τη λέξη sariyyah. Αυτό εν μέρει είναι αλήθεια, γιατί η έννοια της λέξης παλλακίδα δεν περιέχει εξ ορισμού τη σκλαβιά. Μια γυναίκα είτε αποφάσιζε ελεύθερα να γίνει παλλακίδα κάποιου, ή σε μερικές κουλτούρες της Μέσης Ανατολής μπορούσε να δοθεί από τον πατέρα της σαν δευτερεύουσα σύζυγος, της οποίας τα δικαιώματα καθορίζονταν σε συμβόλαιο και της οποίας τα παιδιά ήταν εξίσου νόμιμα με αυτά της πρώτης συζύγου. Στη Δύση οι παλλακίδες και τα παιδιά τους είχαν σαφώς λιγότερα δικαιώματα από τις συζύγους και τα παιδιά από γάμο, όμως ήταν πάντα ελεύθερες. Ενώ στην περίπτωση της sariyyah έχουμε μια σκλάβα σύζυγο, η οποία δεν διάλεγε τον γαμπρό, τα παιδιά της – τουλάχιστον για μεγάλο μέρος της ισλαμικής ιστορίας – ήταν σκλάβοι του ιδιοκτήτη της εκτός αν αυτός τα ελευθέρωνε, και την ίδια είτε θα έπρεπε να την ελευθερώσει ο κάτοχός της ΑΝ ήθελε, είτε, αν του έκανε παιδιά, θα ελευθερωνόταν μετά τον θάνατό του.

Λέει ο Άχμαντ ότι η αιχμάλωτη πολέμου έχει δικαιώματα, για τα οποία δεν κάνει ειδική αναφορά, παρεκτός για το «δικαίωμα να ελευθερωθεί» το οποίο δήθεν ο μουσουλμάνος «διατάζεται να το παραχωρεί». Στην πραγματικότητα (όπως θα δούμε να εξηγούν παρακάτω λόγιοι του Ισλάμ) αυτό αφορά μια παραίνεση του Κορανίου, και όχι μια εντολή: ο μουσουλμάνος κάτοχος ενός αιχμαλώτου πολέμου είτε ελευθερώνει τον αιχμάλωτο, είτε τον δίνει στους δικούς του για λύτρα, είτε τον κρατάει για σκλάβο, είτε τον πουλάει. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει από τα τέσσερα, χωρίς να είναι για τίποτα υποχρεωμένος.

Λέει ότι «Μια Sariyyah είναι μόνο κατόπιν πολέμου σαν αιχμάλωτες και σε καμία άλλη περίπτωση και λόγο.» Και αυτό είναι ψέμα. Ο Μουχάμμαντ είχε δυο παλλακίδες, την Εβραία Ρεϋχάνα της οποίας το σύζυγο είχε εκτελέσει με τους Μπανού Κουράιζα και την πήρε ως αιχμάλωτη πολέμου, και τη Μαρία την Κόπτισσα, η οποία του εστάλη ως δώρο από έναν αξιωματούχο της Αιγύπτου. Αυτή του εστάλη με έναν ευνούχο και την αδελφή της, τη Σιρίν, που ο Μουχάμμαντ την έδωσε για σκλάβα σε έναν άλλο οπαδό του. Η Μαρία του έκανε έναν γιο, τον Ιμπραχίμ, που πέθανε σε νηπιακή ηλικία, κι επειδή έγινε μητέρα αυτού του παιδιού του, μετά το θάνατό του δεν ήταν πια σκλάβα. Αφού λοιπόν η Μαρία (και η αδελφή της) του είχε σταλεί ως δώρο, την κράτησε για σκλάβα/παλλακίδα και κέρδισε την ελευθερία της χάρη στο γιό που του γέννησε, μετά το θάνατο του κατόχου της όμως, τι να πούμε για το θράσος του Άχμαντ να ισχυρίζεται ότι μόνο οι αιχμάλωτες πολέμου γίνονταν «παλλακίδες»;

Όχι μόνο ο ισλαμικός νόμος επιτρέπει να αγοράζουν οι μουσουλμάνοι σκλάβες, που θα χρησιμοποιούν σεξουαλικά, αλλά οι περισσότερες σκλάβες σε όλη τη διάρκεια της ισλαμικής ιστορίας για αυτό το σκοπό αγοράζονταν (βλ. Brunschvig. ‘Abd· Encyclopedia of Islam, σελ. 13). Βέβαια μπορεί κάποιος να αντιτάξει ότι οι μουσουλμάνοι πειρατές που λυμαίνονταν τη Μεσόγειο, αιχμαλωτίζοντας ανθρώπους που μετά πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα, έκαναν τζιχάντ κατά των απίστων, οπότε η προέλευση των σκλάβων που οι μουσουλμάνοι αγόραζαν (και ακόμη αγοράζουν παράνομα) στα σκλαβοπάζαρα ήταν κυρίως η αιχμαλωσία από πόλεμο.

Στο ίδιο το κείμενο που παραπέμπει ο Άχμαντ, αναφέρονται «δύο περιπτώσεις – η ιδιοκτησία ενός δούλου μέσω μάχης ή μέσω αγοράς».

Το ότι οι αιχμάλωτες πολέμου «σε καμία περίπτωση δεν ήταν σεξουαλικά αντικείμενα όπως οι παλλακίδες» ασφαλώς δεν ισχύει ς προς το «σε καμία περίπτωση’ αλλά έχει μέσα μια μικρή δόση αλήθειας. Πραγματικά, μερικές φορές ένας άντρας κρατούσε ή αγόραζε μια σκλάβα για μη σεξουαλικούς σκοπούς, όπως για διάφορες εργασίες ή για να τη χαρίσει στη γυναίκα του. Κατά τα άλλα, αυτός ο ισχυρισμός είναι ένα ακόμη από τα παραμύθια του Άχμαντ Ελντίν.

Ας δούμε όμως κάποιες πολύ διαφωτιστικές λεπτομέρειες σχετικά με τη δουλεία στο Ισλάμ, από τους 4 δεσμούς που βλέπετε στην εικόνα.

http://www.islam-qa.com/en/ref/10382

Απόφαση σχετικά με τη συνουσία με μια γυναίκα σκλάβα όταν κάποιος έχει σύζυγο

Ερώτηση: Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να μου διευκρινίσετε κάτι που με έχει ανησυχήσει για λίγο. Αυτό αφορά το δικαίωμα ενός άνδρα να έχει σεξουαλικές σχέσεις με σκλάβα. Συμβαίνει αυτό; Αν συμβαίνει τότε επιτρέπεται στον άνδρα να έχει σχέσεις μαζί της, καθώς και με τη σύζυγό του/τις συζύγους του; Επίσης, είναι αλήθεια ότι ένας άνδρας μπορεί να έχουν σεξουαλικές σχέσεις με οποιοδήποτε αριθμό από σκλάβες και με τη σύζυγό του/τις συζύγους του επίσης; Έχω διαβάσει ότι ο Χαζράτ Αλή είχε 17 σκλάβες και ο Χαζράτ Ουμάρ είχε επίσης πολλές. Σίγουρα, αν σε έναν άνδρα επιτραπεί αυτή η ελευθερία τότε αυτό θα μπορούσε να τον οδηγήσει σε παραμέληση των αναγκών της συζύγου του. Θα μπορούσατε επίσης να μου διευκρινίσετε αν η σύζυγος έχει κάποιο λόγο σε αυτό το θέμα;

Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Το Ισλάμ επιτρέπει σε έναν άνδρα να έχει σεξουαλική επαφή με τη σκλάβα του, είτε έχει μια σύζυγο είτε πολλές είτε δεν είναι παντρεμένος.

Η σκλάβα με την οποία ένας άνδρας έχει συνουσία είναι γνωστή ως sariyyah (παλλακίδα) από τη λέξη Sirr, που σημαίνει γάμος. [Σημείωση δική μου: Προσέξτε πόσο διαφορετική ερμηνεία δίνει ο λόγιος αυτός από τον Άχμαντ Ελντίν: ξαναδιαβάστε: »Η σκλάβα με την οποία ένας άνδρας έχει συνουσία είναι γνωστή ως sariyyah (παλλακίδα) από τη λέξη Sirr, που σημαίνει γάμος.» Ο λόγιος δεν αναφέρεται αποκλειστικά σε αιχμάλωτες πολέμου, αλλά γενικά σε σκλάβες με τις οποίες συνουσιάζεται ο ιδιοκτήτης!]

Αυτό φαίνεται από το Κοράνι και τη Σούννα, και αυτό έγινε από τους Προφήτες. Ο Ιμπραχίμ (ειρήνη σ’ αυτόν) πήρε τη Χάγκαρ για παλλακίδα κι αυτή γέννησε τον Ισμαήλ (ειρήνη σε όλους τους).

Ο Προφήτης μας (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), το έκανε επίσης, όπως έκαναν οι Σαχάμπα (σύντροφοι του προφήτη), οι δίκαιοι και οι μελετητές. Οι μελετητές συμφώνησαν ομόφωνα σ’ αυτό και δεν επιτρέπεται σε κανέναν να το θεωρήσει χαράμ (απαγορευμένο) ή να το απαγορεύσει. Όποιος το θεωρεί ως χαράμ είναι αμαρτωλός που πάει ενάντια στην ομοφωνία των λογίων.

Ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Κι αν φοβάστε ότι δεν θα είστε σε θέση να φερθείτε δίκαια στα ορφανά κορίτσια τότε παντρευτείτε (άλλες) γυναίκες της επιλογής σας, δύο ή τρεις ή τέσσερις· αλλά αν φοβάστε ότι δεν θα είστε σε θέση να φερθείτε δίκαια (σε αυτές), τότε μόνο μία ή (σκλάβες) που κατέχει το δεξί σας χέρι. Αυτό είναι πιο κατάλληλο για να σας εμποδίσει να κάνετε αδικία »

[Σούρα al-Nisa (Οι γυναίκες) 4:3]

Αυτό που εννοείται με το «ή (σκλάβες) που κατέχει το δεξί σας χέρι» είναι γυναίκες σκλάβες τις οποίες κατέχετε.

Και ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Ω Προφήτη (Μουχάμμαντ)! Αληθώς, έχουμε κάνει νόμιμες για σένα τις συζύγους σου, στους οποίες έχεις πληρώσει το Μαχρ τους (χρήματα που δίδονται από το σύζυγο στη σύζυγό του κατά το χρόνο του γάμου), και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί χέρι – τις οποίες σου έχει δόσει ο Αλλάχ, και τις κόρες των Amm (θείων από την πλευρά του πατέρα) σου και τις κόρες των Ammaat σου (που έχουν μητέρες τις θείες σου απ’ την πλευρά του πατέρα σου) και τις κόρες των Khaal (θείων από την πλευρά της μητέρας) σου  και τις κόρες των Khaalaat σου (που έχουν μητέρες τις θείες σου απ’ την πλευρά της μητέρας) οι οποίες μετανάστευσαν (από τη Μέκκα) μαζί σου, και μια γυναίκα πιστή αν προσφέρει τον εαυτό της στον προφήτη, και ο προφήτης επιθυμεί να την παντρευτεί, ένα προνόμιο μόνο για σένα, δεν είναι για τους (υπόλοιπους) πιστούς. Πράγματι ξέρουμε τι έχουμε ορίσει σε αυτούς για τις συζύγους τους και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι, ώστε να μην υπάρχει δυσκολία για εσένα. Και ο Αλλάχ είναι πάντα πανοικτίρμων, πολυέυσπλαχνος»

[Σούρα al-Ahzaab 33:50]

«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).

Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.

Αλλά όποιοι επιδιώκουν πέρα από αυτό, τότε εκείνοι είναι που είναι παραβάτες»
[al-Ma’aarij 70:29-31]

Ο αλ-Τάμπαρι είπε:

Ο Αλλάχ λέει, «Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους», δηλαδή, προστατεύουν τα γεννητικά τους όργανα τους από το να κάνουν ο, τιδήποτε έχει απαγορεύσει ο Αλλάχ, αλλά δεν φταίνε αν δεν φρουρούν την αγνότητά τους από τις συζύγους τους ή από τις γυναίκες σκλάβες τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι.

Tafseer al-Tabari, 29/84 Tafseer al-Tabari, 29/84

Ο Ιμπν Καθίρ είπε:

Το να πάρει κανείς μια παλλακίδα καθώς και μια σύζυγο είναι επιτρεπτό σύμφωνα με το νόμο του Ιμπραχίμ (ειρήνη σ’ αυτόν). Ο Ιμπραχίμ το έκανε ότι με Χάγκαρ, όταν την πήρε ως παλλακίδα, όταν ήταν παντρεμένος με τη Σάρα.

Tafseer Ibn Katheer, 1 / 383

Και ο Ιμπν Καθίρ είπε επίσης:

Η φράση «και εκείνες (τις σκλάβες) τις οποίες κατέχει το δεξί χέρι σας – τις οποίες ο Αλλάχ έχει δόσει σε εσάς» [αλ-Ahzaab 33:50] σημαίνει, ότι είναι επιτρεπτό για σας να πάρετε παλλακίδες, ανάμεσα από αυτές που πιάσατε ως λεία πολέμου. [Ο Μουχάμμαντ] Πήρε την κατοχή του τη Σαφία και την Τζουαϊρία και τις απελευθέρωσε και τις παντρεύτηκε· πήρε στην κατοχή του τη Rayhaanah bint Sham’oon al-Nadariyyah και τη Μαρία την Κόπτισσα, τη μητέρα του γιου του Ιμπραχίμ (η ειρήνη ας είναι επάνω και στις δύο τους), και ήταν μεταξύ των παλλακίδων του, ας είναι ο Αλλάχ ευχαριστημένος με τις δύο τους.

Tafseer Ibn Katheer, 3/500

Οι λόγιοι συμφώνησαν ομόφωνα ότι είναι επιτρεπτό.

Ο Ibn Qudaamah είπε:

Δεν υπάρχει διαφωνία (μεταξύ των λογίων) ότι είναι επιτρεπτό για κάποιον να πάρει παλλακίδες και να έχει επαφή με τη σκλάβα του, επειδή ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).

Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.

[al-Ma’aarij 70:29-30]

Η Μαρία η Κόπτισσα ήταν η umm walad (σκλάβα που γέννησε στον κάτοχό της παιδί) του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), και αυτή ήταν η μητέρα του Ιμπραχίμ, του γιου του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), για την οποία είπε, «Ο γιος της την ελευθέρωσε.» Η Χάγκαρ, η μητέρα του Ισμαήλ (Ειρήνη σε αυτόν), ήταν η παλλακίδα του Ιμπραχίμ, του στενού φίλου (khaleel) του Πανοικτίρμονος (ειρήνη σ’ αυτόν). Ο Ουμάρ ιμπν αλ-Χατάμπ (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) είχε πολλές γυναίκες σκλάβες που του γέννησαν παιδιά, στην καθεμιά από τις οποίες άφησε τετρακόσια στη διαθήκη του. Ο Αλή (ο Αλλάχ ας είναι ευχαριστημένος μαζί του) είχε γυναίκες σκλάβες που του γέννησαν παιδιά, όπως και πολλοί από τους Σαχάμπα. Οι Ali ibn al-Husayn, al-Qaasim ibn Muhammad και Saalim ibn ‘Abd-Allah, όλοι γεννήθηκαν από μητέρες σκλάβες.

Al-Mughni, 10/441

Ο Al-Shaafa’i (ας δείξει ο Αλλάχ έλεος σε αυτόν), δήλωσε:

Ο Αλλάχ λέει (ερμηνεία της έννοιας):

«Και όσοι φρουρούν την αγνότητα τους (δηλαδή τα γεννητικά τους όργανα από παράνομες σεξουαλικές πράξεις).

Εκτός από τις συζύγους τους ή τις (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κατέχει το δεξί τους χέρι τους γιατί (τότε) δεν είναι καταδικαστέοι.

[al-Ma’aarij 70:29-30]

Το βιβλίο του Αλλάχ δείχνει ότι οι σεξουαλικές σχέσεις που επιτρέπονται είναι μόνο δύο ειδών, είτε γάμος ή εκείνες (σκλάβες γυναίκες), τις οποίες κάποιος κατέχει με το δεξί χέρι.

Al-Umm, 5/43.

Η σύζυγος δεν έχει δικαίωμα να αντιταχθεί στο να κατέχει ο σύζυγός της γυναίκες σκλάβες ή στο να έχει σεξουαλική επαφή με αυτές.

Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.

Από το προηγούμενο κείμενο σας παρακαλώ να κρατήσετε ότι οι σκλάβες με τις οποίες συνουσιάζεται ο ιδιοκτήτης δεν είναι αποκλειστικά αιχμάλωτες πολέμου αλλά μπορεί να έχουν αγοραστεί ή αποκτηθεί αλλιώς. Από τις σκλάβες που αναφέρονται, οι Σαφία και Τζουαϊρία ήταν αιχμάλωτες πολέμου που »ο Μουχάμμαντ πήρε στην κατοχή του και τις απελευθέρωσε και τις παντρεύτηκε» όπως και η Rayhaanah bint Sham’oon al-Nadariyyah την οποία »πήρε στην κατοχή του» ως αιχμάλωτη πολέμου και την είχε παλλακίδα αλλά δεν την παντρεύτηκε, και τη Μαρία την Κόπτισσα, την οποία του έστειλαν ως δώρο και την οποία κράτησε ως παλλακίδα. Και βέβαια η Άγαρ, σκλάβα της Σάρας, γυναίκας του Αβραάμ, δεν ήταν αιχμάλωτη πολέμου. Να πώς ο Άχμαντ Ελντίν αποδεικνύεται ψεύτης μέσα από τα ίδια τα κείμενα που παραθέτει.

Προχωράμε στο επόμενο:

Islam Q&A

http://www.islam-qa.com/en/ref/5707/slave%20woman

Η διαφορά μεταξύ σκλάβας και πόρνης

Ερώτηση: Έχω ακούσει ότι επιτρέπεται στους άνδρες να έχουν επαφή με τις σκλάβες τους. Αυτό ισχύει και για τις γυναίκες επίσης; Και αν οι άνδρες μπορούν να έχουν επαφή με τις σκλάβες τους (αυτές που έχουν αγοράσει) τότε γιατί πολλοί σκέφτονται τόσο κακά πράγματα για τις  πόρνες … και αυτές είναι, είδος που αγοράζεται με τη θέληση των άλλων, για μικρότερο χρονικό διάστημα ίσως. Μπορείτε να μου τα ξεκαθαρίσετε όλα αυτά και γιατί το Ισλάμ δεν σταμάτησε τη δουλεία …. είναι (και οι σκλάβοι) άνθρωποι επίσης, και είναι σε αιχμαλωσία παρά τη θέλησή τους, και παρά τη θέλησή τους μπορούν να υποχρεωθούν σε συνουσία;

Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Η δουλεία στο Ισλάμ διατάχθηκε αρχικά, λόγω της απιστίας (Kufr). Εάν υπάρχει τζιχάντ μεταξύ των Μουσουλμάνων και των απίστων, και κάποιοι άπιστοι πιαστούν αιχμάλωτοι, ο κυβερνήτης έχει την επιλογή να τους μοιράσει (στους μουσουλμάνους), να τους κάνει χάρη (ελευθερώνοντάς τους) ή να πληρωθεί λύτρα γι’ αυτούς. Αν κατανεμηθούν ως μέρος της λείας, γίνονται σκλάβοι, υποκείμενοι στους νόμους που διέπουν τα προϊόντα τα οποία μπορούν να πωληθούν. Αλλά την ίδια στιγμή, το Ισλάμ προτρέπει στην απελευθέρωση των δούλων και κάνει αυτή την απελευθέρωση μια πράξη εξιλέωσης για πολλές αμαρτίες. Κατ’ αρχήν, η δουλεία δεν είναι κάτι που είναι επιθυμητό· αυτό που ενθαρρύνεται στο Ισλάμ είναι η απελευθέρωση των δούλων. Αν μια γυναίκα έχει υποδουλωθεί σύμφωνα με τη Σαρία, είναι θεμιτό για τον κάτοχό της να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της. Αυτό δεν είναι σαν την πορνεία ή τη zinaa, τις οποίες το Ισλάμ έχει απαγορεύσει ως προληπτικό μέτρο κατά της ανάμειξης συγγενικών σειρών και για άλλους λόγους για τους οποίους απαγορεύεται. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ των δύο, διότι αν μια γυναίκα σκλάβα μείνει έγκυος, το παιδί ανήκει στον κάτοχο και αυτή γίνεται ελεύθερη, όταν αυτός πεθάνει, γιατί έχει γίνει η μητέρα του παιδιού του κατόχου της (Umm walad), και υπόκειται στην ίδιες αποφάσεις με τη σύζυγο. Και ο Αλλάχ ξέρει καλύτερα.

Ώστε στο ερώτημα αν στο Ισλάμ οι σκλάβοι μπορούν »παρά τη θέλησή τους μπορούν να υποχρεωθούν σε συνουσία» ο ιμάμης απαντά »Αν μια γυναίκα έχει υποδουλωθεί σύμφωνα με τη Σαρία, είναι θεμιτό για τον κάτοχό της να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της». Ας δούμε και το τρίτο:

http://www.islam-qa.com/en/ref/13202/slave%20woman

Δεν είναι δυνατόν ένας κάτοχος παντρεμένης σκλάβας να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της

Ερώτηση: Επιτρέπεται να έχει κάποιος σεξουαλική επαφή με μια σκλάβα που είναι παντρεμένη;

Απάντηση: Ας είναι αινετός ο Αλλάχ.

Δεν είναι αποδεκτό για έναν άνδρα να έχει επαφή με τη σκλάβα του που είναι παντρεμένη. Όποιος το κάνει έχει διαπράξει χαράμ (απαγορευμένη) πράξη και πρέπει να τιμωρείται.

Ο Ibn Qudaamah είπε στον al-Mughni: αν παντρέψει τη σκλάβα του, τότε είναι απαγορευμένο για τον ίδιο να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της … Δεν υπάρχει αμφιβολία και αμφισβήτηση για την απαγόρευση να έχει επαφή μαζί της, γιατί εκείνη είναι πλέον επιτρεπτή στον σύζυγό της, και καμία γυναίκα δεν μπορεί να είναι επιτρεπτή σε δύο άνδρες. Αν έχει σεξουαλική επαφή μαζί της, τότε είναι ένοχος αμαρτίας και πρέπει να τιμωρηθεί. Ο Ahmad είπε, θα πρέπει να μαστιγωθεί αλλά όχι να λιθοβοληθεί, δηλαδή, η τιμωρία του (ta’zeer) θα πρέπει να λάβει τη μορφή της μαστίγωσης.

Vol. Vol. 9, p. 9, σ. 497. 497.

Όπως βλέπετε, αν κάποιος δεν έχει παντρέψει τη σκλάβα του δεν υπάρχει από το Ισλάμ απαγόρευση στο να έχει σεξουαλική επαφή μαζί της. Πάμε και στο τέταρτο:

Islam Q&A

Σεΐχης Muhammed Salih Al-Munajjid

http://www.islam-qa.com/en/ref/26067/slave%20woman

Θέμα: Προσέλαβε μια γυναίκα για να τον υπηρετήσει, μετά συμφώνησε μαζί της ότι θα είναι σκλάβα του

Απάντηση (Αποσπάσματα γενικότερου ενδιαφέροντος – έχουν αφαιρεθεί όσα αφορούν μόνο την προσωπική περίπτωση του ερωτώντος):

Μια υπηρέτρια δεν είναι μια σκλάβα την οποία επιτρέπεται να αγγίξουμε και να έχουμε συνουσία μαζί της. Μια υπηρέτρια είναι ελεύθερη και δεν μας είναι επιτρεπτή παρά μόνο με το γάμο…

Μια ελεύθερη γυναίκα δεν μπορεί να γίνει σκλάβα εκτός αν είναι μια άπιστη (kaafir) γυναίκα από ένα κράτος που βρίσκεται σε πόλεμο με τους μουσουλμάνους και οι μουσουλμάνοι την έχουν συλλάβει.

Δούλοι (άνδρες και γυναίκες) μπορούν να ληφθούν στους πολέμους που διεξάγονται μεταξύ μουσουλμάνων και απίστων, όχι σε πολέμους που γίνονται μεταξύ μουσουλμάνων σε περιόδους βασάνων και δοκιμασιών.

Το Ισλάμ περιόρισε τις πηγές των σκλάβων που υπήρχαν πριν από την αποστολή του Προφήτη (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) σε μία μόνο πηγή, δηλαδή τη δουλεία που προκύπτει από τους αιχμαλώτους που πιάνονται μεταξύ των απίστων, περιλαμβανομένων γυναικών και παιδιών. [Σχόλιο δικό μας: Αυτό είναι εν μέρει αληθές, όσον αφορά την βασική πηγή της υποδούλωσης ανθρώπων, καθώς όποιο παιδί γεννιόταν από σκλάβους, υποδουλωμένους σε πόλεμο ή όχι, ήταν σκλάβος κι εκείνο, χωρίς το ίδιο προσωπικά να έχει αγοραστεί ή υποδουλωθεί σε πόλεμο. Επίσης αφορά μόνο περιπτώσεις υποδούλωσης ελεύθερων μέχρι πρότινος ανθρώπων, καθώς οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να αγοράσουν σε σκλαβοπάζαρα σκλάβους, που δεν είχαν απαραίτητα υποδουλωθεί σε πόλεμο. Μπορεί π.χ. κάποιοι να είχαν πουληθεί για χρέη, όπως γινόταν σε κάποιες φυλές εκείνη την εποχή.]

Ο Shaykh al-Shanqeeti (Ο Αλλάχ ας έχει έλεος γι’ αυτόν), δήλωσε: Ο λόγος για τον οποίο ένα άτομο μπορεί να ληφθεί ως δούλος είναι να είναι άπιστος και πολεμάει τον Αλλάχ και τον αγγελιοφόρο του. Αν ο Αλλάχ επιτρέπει στους μουσουλμάνους που αγωνίζονται και θυσιάζουν τη ζωή τους και τον πλούτο τους και όλα όσα ο Αλλάχ τους έχει δόσει για να κάνουν το λόγο του Αλλάχ ύψιστο επί των απίστων, τότε θα τους επιτρέπει να υποδουλώσουν τους απίστους όταν τους συλλάβουν, εκτός αν ο κυβερνήτης επιλέξει να τους ελευθερώσει ή να τους ανταλλάξει για λύτρα, αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα των Μουσουλμάνων. [Καταρρίπτεται λοιπόν η σαχλαμάρα του Άχμαντ Ελντίν ότι τάχα οι μουσουλμάνοι έχουν «εντολή να ελευθερώνουν τους σκλάβους». Ο σεΐχης λέει ξεκάθαρα: Κάνουν ό,τι τους συμφέρει κατά περίπτωση. Συνεχίστε να διαβάζετε και θα το ξαναδείτε.]

Adwa’ al-Bayaan, 3/387

Οι μουτζαχεντίν παίρνουν στην κατοχή τους σκλάβες όπως παίρνουν στην κατοχή τους τα λάφυρα του πολέμου. Είναι αποδεκτό γι’ αυτόν που κέρδισε στην κατοχή του άνδρες ή γυναίκες σκλάβους να τους πουλήσει. Και στις δύο περιπτώσεις – την ιδιοκτησία ενός δούλου μέσω μάχης ή μέσω αγοράς – δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο να έχει σεξουαλική επαφή με μια σκλάβα μέχρις ότου έχει έναν κύκλο εμμήνων από τον οποίο μπορεί να διαπιστωθεί ότι δεν είναι έγκυος. Αν είναι έγκυος, τότε πρέπει να περιμένει μέχρις ότου να γεννήσει.

…ο Ruwayfi’ ibn Thaabit al-Ansaari είπε: Άκουσα τον Αγγελιαφόρο του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται), να λέει την ημέρα της Hunayn: «Δεν είναι αποδεκτό για κάθε άνδρα που πιστεύει στον Αλλάχ και την ημέρα της Κρίσης να αρδεύει την καλλιέργεια κάποιου άλλου – πράγμα που σημαίνει να έχει σεξουαλική επαφή με μια γυναίκα έγκυο. Και δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο που πιστεύει στον Αλλάχ και την Ημέρα της Κρίσης  να έχει σεξουαλική επαφή με μια γυναίκα αιχμάλωτη μέχρι να διαπιστώσει ότι δεν είναι έγκυος. Και δεν είναι επιτρεπτό για έναν άνθρωπο που πιστεύει στον Αλλάχ και την Ημέρα της Κρίσης να πουλήσει την όποια λεία μέχρι να έχει κατανεμηθεί.»

Το αφηγήθηκε ο Abu Dawood, 2158? Το χαρακτήρισε ως Hasan ο al-Shaykh Albaani στο Saheeh Abi Dawood, 1890.

Δεν υπάρχουν όρια σε σχέση με τη διαφορά ηλικίας μεταξύ ενός άνδρα και της σκλάβας του, εκτός από το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται σε αυτόν να έχει επαφή μαζί της μέχρι εκείνη να έχει τη δυνατότητα γι’ αυτό. [Να έχει περάσει τα εννέα έτη…]

Η σχέση μεταξύ ενός άνδρα και της σκλάβας του θα πρέπει να ανακοινωθεί δημοσίως και να μην κρατιέται κρυφή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις που προκύπτουν από την παρούσα ανακοίνωση, όπως το αν έχουν παιδιά, και προκειμένου να αποφύγουν κάθε υποψία που μπορούν να έχουν σχετικά με αυτούς άνθρωποι που τους βλέπουν μαζί.

Ο Προφήτης (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) κατείχε ορισμένους σκλάβους και σκλάβες, μεταξύ των οποίων ήταν οι εξής:

Ο Ibn Al-Qayyim είπε:

Ο Zayd ibn Haarithah ibn Shuraaheel, ο αγαπημένος του Αγγελιαφόρου του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ σ’ αυτόν). Τον απελευθέρωσε και κανόνισε το γάμο του με την απελευθερωμένη του σκλάβα Umm Ayman, και αυτή του γέννησε τον Usaamah. Οι άλλοι σκλάβοι του περιλαμβάνουν τους Aslam, Abu Raafi’, Thawbaan, Abu Kabshah Sulaym, Shaqraan (το όνομα του οποίου ήταν Saalih), Rabaah (ο οποίος ήταν από τη Νουβία), Yassaar (ο οποίος ήταν επίσης από τη Νουβία και σκοτώθηκε από τους Arniyeen ‘)· Mid’am και Kirkirah (κι αυτός από τη Νουβία) – αυτοί οι δύο σκοτώθηκαν στο Khaybar. Περιλαμβάνουν επίσης τους Anjashah al-Haadi και Safeenah ibn Farookh, το πραγματικό όνομα του οποίου ήταν Mihraan, αλλά ο Αγγελιαφόρος του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) τον κάλεσε Safeenah (= «πλοίο»), επειδή τον χρησιμοποιούσε για να του μεταφέρει τις αποσκευές όταν ταξίδευε, έτσι είπε, «Είσαι ένα πλοίο (anta safeenah).» Ο Abu Haatim είπε ότι ο Αγγελιαφόρος του Αλλάχ (ειρήνη και ευλογίες του Αλλάχ να του παρέχονται) τον απελευθέρωσε· κάποιος άλλος είπε ότι η Umm Salamah τον απελευθέρωσε. Οι σκλάβοι του Προφήτη περιλαμβάνουν επίσης τον Anasah, το παρατσούκλι του οποίου ήταν Abu Mashrah· τους Aflah, ‘Ubayd, τον Tahmaan – επίσης γνωστό ως Keesaan· τον Dhakwaan· τον Mihraan· τον Marwaan – αν και λεγόταν ότι αυτό ήταν ένα άλλο όνομα του Tahmaan, και ο Αλλάχ γνωρίζει καλύτερα· τους Hunayn, Sandar, Fudaalah (ο οποίος ήταν Υεμενίτης)· τον Maaboor (ο οποίος ήταν ευνούχος)·τον Waaqid· τον Abu Waaqid· τον Qassaam· τους Abu ‘Usayb και Abu Muwayhabah.

Στις σκλάβες του περιλαμβάνονται οι: Salma (Umm Raafi’)· Maymoonah bint Sa’d· Khadrah· Radwa· Razeenah· Umm Dameerah· Maymoonah bint Abi ‘Usayb· Μαρία Κόπτισσα και Ρεϋχάνα.

Zaad al-Ma’aad, 1/114-116

Είναι σπάνιο στις μέρες μας να βρούμε σκλάβες με την έννοια της σαρία, με τις οποίες επιτρέπεται να έχουμε στενές σχέσεις κ.λπ. Αυτό συμβαίνει διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την υποχρέωση της τζιχάντ για χάρη του Αλλάχ, κι επιπρόσθετα βρίσκονται σε θέση αδυναμίας και ταπείνωσης μπροστά στους απίστους εχθρούς τους, έτσι ώστε πολλά από τα κατά πλειοψηφία μουσουλμανικά έθνη έχουν υπογράψει το πρωτόκολλο που απαγορεύει ρητά τη δουλεία και προσπαθεί να θέσει τέρμα σε αυτήν, το οποίο συμφωνήθηκε στα Ηνωμένα Έθνη το 1953.

Με βάση αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στην εξέταση κάθε περίπτωσης όπου άνθρωποι αγοράζονται και πωλούνται ως σκλάβοι, και πρέπει επίσης να προσέξουμε την παρερμηνεία της λέξης amah (pl. imaa ‘) (= γυναίκα σκλάβα), η οποία μερικοί νέοι μουσουλμάνοι κατανοούν ότι σημαίνει ότι η υποδούλωση γίνεται απλά πληρώνοντας κάποια χρήματα στη γυναίκα και συμφωνώντας να έχουν σεξουαλική επαφή μαζί της. Αυτό είναι όπως η πορνεία η οποία είναι πλέον ευρέως διαδεδομένη σε ορισμένα ανήθικα μέρη, νυχτερινά κέντρα και υπηρεσίες τηλεφωνικού σεξ.»

Μπορεί στην έγκυρη ισλαμική σελίδα να σημειώνεται ότι «Είναι σπάνιο στις μέρες μας να βρούμε σκλάβες με την έννοια της σαρία», «διότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι έχουν προ πολλού εγκαταλείψει την υποχρέωση της τζιχάντ για χάρη του Αλλάχ«, δεν είναι όμως και αδύνατο. «Στο Σουδάν, οι χριστιανοί αιχμάλωτοι του συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου υποδουλώνονται συχνά, και οι γυναίκες κρατούμενες συχνά χρησιμοποιούνται σεξουαλικά, με τους μουσουλμάνους απαγωγείς τους να δηλώνουν ότι η ισλαμική νομοθεσία τους χορηγεί άδεια γι’αυτό. (http://www.iabolish.com/today/background/sudan.htm)»
Το πώς το Ισλάμ τους δίνει άδεια γι’ αυτό, το είδαμε λίγο παραπάνω…

Κι ακόμη, φαίνεται ότι η δουλεία και το Ισλάμ δεν μπορούν να διαχωριστούν. Το 2003 ένας υψηλού επιπέδου Σαουδάραβας νομολόγος, ο σεΐχης Salih al-Fawzan, δήλωσε: «Η δουλεία είναι μέρος του Ισλάμ. Η δουλεία είναι μέρος της τζιχάντ, και η τζιχάντ θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο θα υπάρχει Ισλάμ».  Ο σεΐχης επιτέθηκε σε όσους γράφουν ότι το Ισλάμ εργάστηκε για την κατάργηση της δουλείας εισάγοντας την ισότητα μεταξύ των φυλών: «Είναι αμαθείς, όχι λόγιοι… Είναι απλώς συγγραφείς. Όποιος λέει τέτοια πράγματα είναι άπιστος».

Αν μη τι άλλο, φαίνεται ότι αυτός ο σεΐχης δε μασάει τα λόγια του και γνωρίζει καλά τη στάση του ιδρυτή της θρησκείας του απέναντι στη δουλεία.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ: Βιάστε χωρίς ενοχές… σαν να τρώτε ψάρια

Ισλάμ και δουλεία

Το θέμα του Ισλάμ και της δουλείας είναι τεράστιο και θα χρειαστεί να επανέλθουμε κι άλλες φορές σ’αυτό. Αυτή η σύντομη εισαγωγή θα επικεντρωθεί στους εξής συγκεκριμένους τομείς, σε μια προσπάθεια να σκιαγραφήσει τη βασική αλληλεπίδραση των ιδανικών και της πραγματικότητας της ισλαμικής δουλείας:

Το Κοράνι

Ισλαμικός νόμος

Μουσουλμανική Ιστορία

Δουλεία και οιονεί δουλεία στο σύγχρονο μουσουλμανικό κόσμο

Το Κοράνι, το οποίο οι μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι έχει αποκαλυφθεί από τον Θεό τον έβδομο αιώνα στον Μουχάμμεντ, που θεωρούν προφήτη, περιέχει πολλές αναφορές σε σκλάβους και δουλεία (π.χ., 2:178, 16:75, 30:28). Το Κοράνι αναφέρεται στο επιτρεπτό της ιδιοκτησίας δούλων, που ήταν καθιερωμένη πρακτική πριν από την αποκάλυψη του. Το Κοράνι δεν καταδικάζει ρητά τη δουλεία ούτε προσπαθεί να την καταργήσει, ούτε θεωρεί την υποδούλωση και το εμπόριο ανθρώπων αμαρτία (όπως π.χ. η Καινή Διαθήκη, βλ. Τιμ. 1:9-10[1]). Παρέχει όμως μια σειρά από κανονιστικές ρυθμίσεις που αποσκοπούν στη βελτίωση της κατάστασης των δούλων:

• Συνιστά την απελευθέρωση σκλάβων, ιδιαίτερα «αυτών που πιστεύουν (στο Ισλάμ)» (2:177).
• Η απελευθέρωση ενός δούλου απαιτείται ως εξιλέωση για ορισμένα παραπτώματα (4:92, 58:3)
• Λέει ότι οι κύριοι θα πρέπει να επιτρέπουν στους σκλάβους τους την εξαγορά της ελευθερίας τους – αυτό είναι προτροπή προς τους κυρίους και με κανένα τρόπο δεν τους δεσμεύει. (24:33). Επίσης αυτό προϋποθέτει να αναγνωρίσει ο κάτοχος στον σκλάβο/σκλάβα το δικαίωμα να διατηρεί περιουσία, γιατί σε αντίθετη περίπτωση κάθε αμοιβή από την όποια δουλειά κάνει ένας σκλάβος, η ακόμα και η προίκα που θα δώσει κάποιος για να παντρευτεί μια σκλάβα, ανήκουν δικαιωματικά στον κάτοχο του υποδουλωμένου προσώπου και όχι στο ίδιο.

Το Κοράνι προτείνει επίσης ορισμένα μέσα ενσωμάτωσης των σκλάβων, ορισμένοι από τους οποίους υποδουλώθηκαν αφού νικήθηκαν στον πόλεμο, στη μουσουλμανική κοινότητα.

• Επιτρέπει στους σκλάβους να παντρευτούν (24:32, 2:221, 4:25). Στην πράξη, οι ισλαμικές ρυθμίσεις επιτρέπουν στους άντρες σκλάβους να παντρεύονται μόνο με σκλάβες, ενώ ο γάμος με ελεύθερη γυναίκα αποδοκιμάζεται καθώς ο σύζυγος πρέπει να είναι τουλάχιστον στο ίδιο κοινωνικό επίπεδο με τη σύζυγό του και όχι σε κατώτερο. Οι γυναίκες σκλάβες μπορούν να παντρευτούν είτε με σκλάβους είτε με ελεύθερα πρόσωπα. Κάθε γάμος σκλάβου μπορεί να γίνει μόνο με τη συναίνεση του κατόχου, ενώ σύμφωνα με πολλούς νομικούς ο κάτοχος μιας σκλάβας δικαιούται να την παντρεύει με όποιον θέλει εκείνος, και σε κάθε περίπτωση εισπράττει την προίκα της (οι ελεύθερες μουσουλμάνες κρατούν οι ίδιες την προίκα που τους προσφέρει ο γαμπρός).
• Αποτρέπει (χωρίς να το απαγορεύει) τους ιδιοκτήτες από το να εκπορνεύουν τις σκλάβες παρά τη θέλησή τους (24:33) και λέει ότι αν εκπορνεύονται παρά τη θέλησή τους, την αμαρτία θα φορτωθούν αυτοί που τις εκπορνεύουν.

Παρά την μερική προστασία των γυναικών σκλάβων από μια μορφή σεξουαλικής εκμετάλλευσης, αυτές δεν έχουν το δικαίωμα να παρέχουν ή να αρνούνται την σεξουαλική πρόσβαση στον κάτοχό τους. Αντ ‘αυτού, το Κοράνι επιτρέπει στους άνδρες να έχουν σεξουαλική πρόσβαση σε «ό, τι κατέχει το δεξί τους χέρι,» δηλ. στις αιχμάλωτες ή δούλες (23:5-6, 70:29-30). Ενώ η σκλάβα είναι υποχρεωμένη να έρθει σε σεξουαλική επαφή με τον κύριό της αν αυτός το επιθυμεί, αν έρθει σε σεξουαλική επαφή με κάποιον που η ίδια επιλέγει, πρέπει να μαστιγωθεί επειδή διαπράττει «ζίνα», παράνομη σεξουαλική επαφή. Το ότι ο κύριός της την χρησιμοποιεί σεξουαλικά, αναμένεται να το θεωρήσει τιμή, γιατι «της κάνει ό,τι κάνει στη σύζυγό του». Οι μουσουλμάνες δεν δικαιούνται να χρησιμοποιούν σεξουαλικά τους σκλάβους τους.

Οι πρώτοι μουσουλμάνοι αποδέχονταν ευρέως και εξασκούσαν το «δικαίωμα της επαφής με ό,τι κατείχε το δεξί τους χέρι». Ο Μουχάμμεντ, για παράδειγμα, διατηρούσε μια σκλάβα-παλλακίδα (την Μαρία την Κόπτισσα) η οποία του δόθηκε ως δώρο από τον διοικητή της ρωμαϊκής Αλεξάνδρειας. Επίσης υπάρχουν γνώμες ότι η Ρεϋχάνα, την οποία είχε υποδουλώσει μετά τη σφαγή της φυλής Κουράιζα, δεν ήταν νόμιμη σύζυγός του επειδή αρνήθηκε να τον παντρευτεί, αλλά σκλάβα-παλλακίδα του.

Ο παραδοσιακός ισλαμικός νόμος (fiqh) αναπτύσσει λεπτομερώς το κορανικό κείμενο σχετικά με τη δουλεία. Η υποδούλωση των αιχμαλώτων πολέμου ρυθμίζεται, μαζί με την αγορά και την πώληση των σκλάβων. Αν και δεν είναι επιτρεπτό να υποδουλώνονται άλλοι μουσουλμάνοι, οι νομικοί διευκρινίζουν ότι, εάν ένας μη μουσουλμάνος μεταστραφεί στο Ισλάμ μετά την υποδούλωσή του, αυτός ή αυτή εξακολουθεί να είναι σκλάβος και μπορεί να αγοραστεί και να πωληθεί νομίμως όπως και κάθε άλλος σκλάβος. (Ο κανόνας αυτός κλείνει ένα πιθανό «παραθυράκι» που επιτρέπει σε σκλάβους να αποκτούν την ελευθερία τους από το απλό γεγονός της μεταστροφής.) Ο νόμος προβλέπει επίσης κυρώσεις για τους ιδιοκτήτες σκλάβων που κακομεταχειρίζονται ή καταχρώνται τους σκλάβους τους. Οι κυρώσεις αυτές μπορούν να περιλαμβάνουν αναγκαστική απελευθέρωση των δούλων χωρίς αποζημίωση για τον κάτοχο.

Ο ισλαμικός νόμος δίνει ιδιαίτερη προσοχή στη ρύθμιση της πρακτικής του γάμου των σκλάβων και της παλλακείας, προκειμένου να καθοριστεί η πατρότητα ή/και η κυριότητα των παιδιών που έχουν γεννηθεί από μια γυναίκα σκλάβα. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί ταυτόχρονα να είναι και κάτοχος και σύζυγος της ίδιας σκλάβας. Ο αρσενικός ιδιοκτήτης μιας σκλάβας μπορεί είτε να την παντρέψει με ένα διαφορετικό άτομο, με αποτέλεσμα να εισπράξει την προίκα που θα δώσει ο γαμπρός, και να παραιτηθεί από τη δική του σεξουαλική πρόσβαση προς αυτήν, ή μπορεί να την πάρει ως δική του παλλακίδα και να τη χρησιμοποιεί σεξουαλικά ο ίδιος. Και οι δύο περιπτώσεις έχουν μια συγκεκριμένη επίπτωση στην κατάσταση του κάθε παιδιού που θα γεννήσει η σκλάβα. Όταν οι γυναίκες σκλάβες παντρεύονται, κάθε παιδί που γεννιέται από το γάμο είναι δούλος που ανήκει στον ιδιοκτήτη της μητέρας, αν και η νομική πατρότητα είναι κατοχυρωμένη στο σύζυγό της. Όταν ο κάτοχος λαμβάνει τη δική σκλάβα του ως παλλακίδα, αντιθέτως, κάθε παιδί που γεννά είναι ελεύθερο και νόμιμο παιδί του ιδιοκτήτη της, με το ίδιο καθεστώς που διέπει οποιαδήποτε παιδιά που γεννήθηκαν σ ‘αυτόν σε ένα νόμιμο γάμο με μια ελεύθερη γυναίκα. Η σκλάβα που γεννά το παιδί του κατόχου της γίνεται Umm walad (κυριολεκτικά, μητέρα ενός παιδιού), κερδίζοντας ορισμένες προστασίες. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν μπορεί να πωληθεί και ελευθερώνεται αυτόματα μετά το θάνατο του κατόχου της.

Πώς εφαρμόστηκαν οι νόμοι αυτοί στην μουσουλμανική ιστορία; Η δουλεία ήταν ένα κοινωνικό γεγονός στα περισσότερα μέρη του μουσουλμανικού κόσμου για σχεδόν 1400 χρόνια, με μεγάλο αριθμό σκλάβων να απασχολούνται σε οικιακές εργασίες, καθώς και στο εμπόριο. Μεγάλης κλίμακας γεωργική δουλεία, όπως η δουλεία στις φυτείας του αμερικανικού Νότου, σπάνια εξασκήθηκε στον μουσουλμανικό κόσμο. Αυτό δεν οφείλεται σε κάποια απαγόρευση εναντίον αυτών των μορφών εργασίας των σκλάβων, αλλά μάλλον σε οικονομικούς και γεωγραφικούς παράγοντες. Αυτό δεν σημαίνει ότι η ισλαμική δουλεία δεν ήταν σκληρή, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι απολογητές, ή ότι οι κάτοχοι δεν ήταν μερικές φορές βάναυσοι με τους δούλους.

Ωστόσο, η δουλεία δεν σήμαινε πάντα χαμηλή κοινωνική θέση. Στη μεσαιωνική Αίγυπτο, η δυναστεία των Μαμελούκων (Mamluk, κυριολεκτικά σημαίνει, «αυτοί που ανήκουν») κυβέρνησε για κάποιο χρονικό διάστημα, με απελευθερωμένους στρατιωτικούς σκλάβους να ανέρχονται κοινωνικά κυβερνώντας άλλους. Οι στρατολογημένοι σκλάβοι στρατιώτες των Οθωμανών (γενίτσαροι) είναι ένα άλλο παράδειγμα. Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η περίπτωση των βασιλικών παλλακίδων που ασκούσαν τεράστια επιρροή και αποκόμισαν σημαντικό πλούτο τους τελευταίους αιώνες της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Το ζήτημα της δουλείας στις μουσουλμανικές κοινωνίες δεν είναι αμιγώς ιστορικό αλλά έχει παρατεταμένες σύγχρονες συνέπειες, ιδιαίτερα σε ορισμένες περιοχές της Αφρικής και των κρατών του Κόλπου. Μερικά έθνη μουσουλμανικά στην πλειοψηφία τους – η Σαουδική Αραβία, για παράδειγμα – ήταν από τα τελευταία που απαγόρευσαν τη δουλεία στον εικοστό αιώνα. Υπολειμματικές επιπτώσεις της οικιακής δουλείας εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένα έθνη του Κόλπου στην αποτυχία της αστυνομίας και των νομοθετών να προστατέψουν τους μετανάστες εργαζόμενους σε νοικοκυριά από τις ενδεχόμενες καταχρήσεις των εργοδοτών. Οι γυναίκες που απασχολούνται ως οικιακές βοηθοί και νταντάδες δεν έχουν πολλές διεξόδους από τον σεξουαλικό καταναγκασμό ή τους σκληρούς ξυλοδαρμούς. Σε ορισμένες περιπτώσεις, εκείνοι που έχουν δραπετεύσει και έχουν καταφύγει στην αστυνομία έχουν επιστραφεί δια της βίας στους εργοδότες τους. ( (http://www.humanrightswatch.org) Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτές οι γυναίκες δεν είναι νόμιμα υποδουλωμένες, και, γενικά, λαμβάνουν αποζημίωση για την εργασία τους που διαφοροποιεί την κατάστασή τους από εκείνων που είναι σε δουλεία λόγω χρεών. Ωστόσο, λόγω της αποδοχής του ελέγχου των κινήσεών τους (οι εργοδότες συχνά παίρνουν τα διαβατήριά τους), και της άρνησης των υπαλλήλων επιβολής του νόμου να ανταποκριθούν στις καταγγελίες για κακομεταχείριση, είναι ιδιαίτερα ευάλωτες σε κακομεταχείριση.

Σε ορισμένες αφρικανικές χώρες, η πραγματική δουλεία συνεχίζεται. Επανειλημμένες προσπάθειες να τεθεί εκτός νόμου η δουλεία στη Μαυριτανία είχαν ελάχιστα αποτελέσματα. Η πιο πρόσφατη διακήρυξη κατάργησης, το 1980, ήταν σε μεγάλο βαθμό αναποτελεσματική, με 90.000 μαύρους Μαυριτανούς να παραμένουν ουσιαστικά υποδουλωμένοι στους Άραβες/Βερβερίνους ιδιοκτήτες. ( http://www.iabolish.com/today/background/mauritania.htm). Στο Σουδάν, οι χριστιανοί αιχμάλωτοι του συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου υποδουλώνονται συχνά, και οι γυναίκες κρατούμενες συχνά χρησιμοποιούνται σεξουαλικά, με τους μουσουλμάνους απαγωγείς τους να δηλώνουν ότι η ισλαμική νομοθεσία τους χορηγεί άδεια γι’αυτό. (http://www.iabolish.com/today/background/sudan.htm )

Η ύπαρξη των πραγματικής και οιονεί δουλείας δεν είναι καθόλου μοναδική στον μουσουλμανικό κόσμο. Η δουλεία και οι πρακτικές που μοιάζουν με δουλεία απαντώνται σε πολλά έθνη σε παγκόσμια κλίμακα. Επιπλέον, αυτές δεν βρίσκονται παντού στον μουσουλμανικό κόσμο. Υπάρχουν συγκεκριμένοι κοινωνικο-οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην ύπαρξή τους. Όμως, ο ισχυρισμός ότι η θρησκεία δικαιολογεί τη δουλοκτησία σε ορισμένες από αυτές τις περιπτώσεις, καθιστά ιδιαίτερα επείγον το να αντιμετωπιστούν.

Αν και πολλοί σύγχρονοι μουσουλμάνοι συμφωνούν ότι δεν υπάρχει χώρος για τη δουλεία στο σύγχρονο κόσμο, δεν αναπτύχθηκε έντονη εσωτερική κριτική στις πρακτικές δουλοκτησίας του παρελθόντος του παρόντος. Στην πραγματικότητα, οι σύγχρονοι μουσουλμάνοι έχουν σε γενικές γραμμές δώσει λίγη προσοχή στο να σκεφτούν ή να συζητήσουν τα θρησκευτικά, ηθικά, καθώς και νομικά ζητήματα που σχετίζονται με τη δουλεία, ίσως επειδή είναι δύσκολο να παραδεχτούν και να αντιμετωπίσουν την άδεια που παρέχουν στη δουλεία οι Γραφές και οι παραδόσεις τους.

(Το παραπάνω άρθρο της Kecia Ali, στο οποίο έχουμε κάνει ελάχιστες προσθήκες, βρίσκεται στο http://www.brandeis.edu/projects/fse/Pages/islamandslavery.html)

Το 2003 ένας υψηλού επιπέδου Σαουδάραβας νομολόγος, ο σεΐχης Salih al-Fawzan, δήλωσε: «Η δουλεία είναι μέρος του Ισλάμ. Η δουλεία είναι μέρος της τζιχάντ, και η τζιχάντ θα συνεχίσει να υπάρχει για όσο θα υπάρχει Ισλάμ».  Ο σεΐχης επιτέθηκε σε όσους γράφουν ότι το Ισλάμ εργάστηκε για την κατάργηση της δουλείας εισάγοντας την ισότητα μεταξύ των φυλών: «Είναι αμαθείς, όχι λόγιοι… Είναι απλώς συγγραφείς. Όποιος λέει τέτοια πράγματα είναι άπιστος».

Το σίγουρο είναι ότι ο ισχυρισμός που συχνά ακούμε από μουσουλμάνους απολογητές, δηλαδή ότι ο Μουχάμμεντ ήθελε να καταργήσει τη δουλεία, έρχεται σε άμεση αντίθεση με την πρακτική του.

---

[1] «9 …ο νόμος δεν τέθηκε για τον δίκαιο, αλλά για τους άνομους και ανυπότακτους, τους ασεβείς και τους αμαρτωλούς, τους ανόσιους και βέβηλους, τους πατροκτόνους και μητροκτόνους, τους φονιάδες, 10 πόρνους, αρσενοκοίτες, αυτούς που αιχμαλωτίζουν και πουλούν ανθρώπους ως δούλους (ἀνδραποδισταῖς), ψεύτες, επίορκους, και οτιδήποτε άλλο αντιβαίνει στην υγιαίνουσα διδασκαλία…»

Ο Μουχάμμαντ ήθελε την κατάργηση της δουλείας;

Τυπικό εκείνων που διαδίδουν τον μύθο ότι ο Μουχάμμαντ ήθελε την κατάργηση της δουλείας είναι αυτό το απόσπασμα, από μια μουσουλμανική ιστοσελίδα διαβόητη για την taqiyya (συνειδητή εξαπάτηση για το καλό του Ισλάμ) που προωθεί:

«Ο Προφήτης μας (Ειρήνη σε αυτόν) δεν ενέκρινε ποτέ τη δουλεία. Μια φορά εξαγόρασε τη ζωή ενός σκλάβου που ήρθε σ ‘αυτόν, απελευθερώνοντάς τον από τον κάτοχο του! «

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιοι απληροφόρητοι/αφελείς χρήστες του Διαδικτύου κατάπιαν αυτό το παραμύθι, αλλά εδώ είναι η πραγματική ιστορία στην οποία βασίζεται:

Εκεί ήρθε ένας σκλάβος και υποσχέθηκε πίστη στον Απόστολο του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν) σχετικά με τη μετανάστευση. Αυτός (ο άγιος Προφήτης), δεν ήξερε ότι ήταν δούλος. Στη συνέχεια ήρθε εκεί ο κατοχος του και απαίτησε το σκλάβο του πίσω. οπότε ο Απόστολος του Αλλάχ (ειρήνη σ’ αυτόν), είπε: πούλησέ τον σε μένα. Και τον αγόρασε για δύο μαύρους σκλάβους, και από κει και πέρα δεν δεχόταν υποταγή από κανέναν μέχρι να τον ρωτήσει εάν ήταν δούλος (ή ελεύθερος άνθρωπος) (Σαχίχ Μουσλίμ 3901).[1]

Αυτό σίγουρα φωτίζει την ιστορία με τον «Μουχάμμαντ που ήθελε την κατάργηση της δυλείας» με τελείως διαφορετικό φως!

Κατ ‘αρχάς, ο Μουχάμμαντ «αγόρασε» το σκλάβο ανταλλάσσοντάς τον με δύο μαύρους σκλάβους, πράγμα που δεν αποτελεί ακριβώς λαμπρό παράδειγμα χειραφέτησης. Οχι μόνο αυτό, αλλά επιβεβαιώνει το γεγονός ότι ο Μουχάμμαντ κατείχε αφρικανούς σκλάβους και τους χρησιμοποιούσε ως αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Ως πλούσιος επιχειρηματίας, σίγουρα θα μπορούσε να έχει απελευθερώσει και τους τρεις δούλους, αλλά, αντίθετα, επέλεξε να πουλήσει τους δύο Αφρικανούς σε ένα αβέβαιο μέλλον.

Δεύτερον, είναι προφανές από το απόσπασμα ότι ο Μουχάμμαντ αισθάνθηκε ότι είχε εξαπατηθεί ώστε να απελευθερώσει τον σκλάβο που είχε έρθει σ ‘αυτόν, επειδή δεν του είχε αποκαλύψει ότι ήταν σκλάβος. Εξαιτίας, αυτού, ο Μουχάμμαντ αποφάσισε ότι δεν θα ξαναπιανόταν κοροιδο. Στο μέλλον, θα ρωτούσε πάντα πρώτος αν ένας άνθρωπος ήταν ελεύθερος ή όχι, πριν αποφασίσει εάν θα αποδεχόταν την υποταγή του.

Δεν υπάρχει καμία καταγραφή του Μουχάμμαντ να «απελευθερώτει» σκλάβους που έπιασε στη μάχη, εκτός αν υπήρχε κάτι που είχε να κερδίσει ο ίδιος προσωπικά από την πράξη. Στην πραγματικότητα, έκανε σκλάβους αυτούς που προηγουμένως ήταν ελεύθεροι άνθρωποι, ιδιαίτερα αν ήταν γυναίκες και παιδιά. Μερικές φορές χρησιμοποιούσε οικογένειες ως μοχλό πίεσης προς τους άνδρες τους, ώστε να αποδεχτούν το Ισλάμ:

Ο απόστολος τους είπε να πούν στον Μάλικ ότι αν ερχόταν σ ‘ αυτόν ως μουσουλμάνος θα επέστρεφε την οικογένεια και την περιουσία του σε αυτόν και θα του έδινε εκατό καμήλες. (Ibn Ishaq 879)

Ο Μουχάμμαντ πάσσαρε αιχμάλωτες γυναίκες στους άνδρες του σαν «κομματική εύνοια», και ορισμένες από αυτές στη συνέχεια πασσάρονταν σε άλλους. Αυτό το απόσπασμα λέει πώς ο Μουχάμμαντ έδωσε γυναίκες ως σκλάβες του σεξ σε τρεις άνδρες οι οποίοι θα γίνονταν διάδοχοί του, στους μελλοντικούς χαλίφες Ουμάρ, Οθμάν και Άλι:

Ο απόστολος έδωσε στον Αλί ένα κορίτσι που ονομαζόταν Ράιτα. Και έδωσε στον Ουθμάν ένα κορίτσι που ονομαζόταν Ζαϊνάμπ. Και έδωσε στον Ουμάρ μια κοπέλα που ο Ουμάρ έδωσε στο γιο του Αμπντουλλάχ. (Ibn Ishaq 878)

Ο Αλλάχ έδωσε στους μουσουλμάνους, άνδρες μια θεϊκή εντολή να διατηρούν όσες σκλάβες του σεξ επιθυμούσαν (Κοράνι 4:24, 33:52 …). Οι σύγχρονοι απολογητές συχνά προσποιούνται ότι αυτό ισχύει μόνο για τις γυναίκες που συνελήφθησαν στη μάχη, αλλά το ίδιο προνόμιο χορηγείται σε πιστούς άνδρες στο 70:30, ένα χωρίο που «αποκαλύφθηκε» στους μουσουλμάνους στη Μέκκα, όταν δεν είχαν πολεμήσει ακόμη σε μάχη.

Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν για την καλά τεκμηριωμένη σχέση που είχε Μουχάμμαντ με δούλους, γι’ αυτό και θα επανέλθουμε. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα προέρχεται από αυτό το χαντίθ (το οποίο επαναλαμβάνεται αλλού):

Ο προφήτης έστειλε για μια γυναίκα από τους μετανάστες και εκείνη είχε ένα σκλάβο που ήταν μαραγκός. Ο Προφήτης της  είπε: «Διέταξε το σκλάβο σου  να προετοιμάσει το ξύλο (τεμάχια) για τον άμβωνα.» Έτσι, εκείνη διέταξε τον σκλάβο της, ο οποίος πήγε κι έκοψε το ξύλο από  ταμάριξ (Σ.τ.Μ. είδος θάμνου ή μικρού δέντρου) και προετοίμασε τον άμβωνα για τον Προφήτη. Όταν εκείνος τελείωσε τον άμβωνα, η γυναίκα ενημέρωσε τον Προφήτη ότι είχε τελειώσει. Ο Προφήτης ζήτησε να σταλεί ο άμβωνας στον ίδιο, έτσι τον έφεραν. Ο Προφήτης τον σήκωσε και τον τοποθέτησε στον τόπο όπου βλέπετε τώρα. (Μπουχάρι 47:743)[2]

Ο ίδιος ο άμβωνας από τον οποίο ο Μουχάμμαντ κήρυξε το Ισλάμ κατασκευάστηκε από την εργασία σκλάβων με την εντολή του! Δείχνει αυτό να είχε ο Μουχάμμαντ πρόβλημα με τη δουλεία;

Όμως επειδή το θέμα είναι πολύ μεγάλο, θα επανέλθουμε!

---

[1] «There came a slave and pledged allegiance to Allah’s Apostle (may peace be upon him) on migration; he (the Holy Prophet) did not know that he was a slave.  Then there came his master and demanded him back, whereupon Allah’s Apostle (may peace be upon him) said: Sell him to me.  And he bought him for two black slaves , and he did not afterwards take allegiance from anyone until he had asked him whether he was a slave (or a free man)» (Sahih Muslim 3901 ).

[2] The Prophet sent for a woman from the emigrants and she had a slave who was a carpenter.  The Prophet said to her » Order your slave to prepare the wood (pieces) for the pulpit. »  So, she ordered her slave who went and cut the wood from the tamarisk and prepared the pulpit, for the Prophet.  When he finished the pulpit, the woman informed the Prophet that it had been finished.  The Prophet asked her to send that pulpit to him, so they brought it.  The Prophet lifted it and placed it at the place in which you see now. (Bukhari 47:743