Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-2: Ο Μουχάμμαντ είναι αληθινός προφήτης σύμφωνα με την Α΄επιστολή Ιωάννου κεφ. 4

Όπως είναι φυσικό, κάθε αποκάλυψη της φύσης του Ισλάμ, κάθε ξεσκέπασμα της απατηλότητας των επιχειρημάτων του και κάθε «αρνητική» κριτική γι’ αυτό, αντιμετωπίζεται από τους απολογητές του Ισλάμ ως επίθεση που πρέπει να εξουδετερώσουν. Σ’ αυτό το άρθρο θα δούμε μέρος της προσπάθειας που κάνει ο «απολογητής του Ισλάμ» Άχμαντ Ελντίν, στη σελίδα http://islamforgreeks.org/2010/02/04/refuting-greekmurtad/  με τίτλο «Ξεμπροστιάζοντας την απατεωνιά και την ψευτιά του «greekmurtad». Συγκεκριμένα θα απαντήσουμε στο δεύτερο ηχητικό αρχείο της σελίδας με τίτλο «Ο Μωάμεθ είναι αληθινός Προφήτης σύμφωνα με την Α επιστολή του Ιωάννου 4: 1-2». (Θα ακολουθήσουν απαντήσεις και στα υπόλοιπα ηχητικά αρχεία του Άχμαντ Ελντίν.)

Ο απολογητής αναφέρει το απόσπασμα από την Α΄επιστολή Ιωάννου 4:1, «Αγαπητοί, μη πιστεύετε σε κάθε πνεύμα, αλλά δοκιμάζετε τα πνεύματα αν είναι από τον Θεό· επειδή, πολλοί ψευδοπροφήτες έχουν βγει στον κόσμο» που μπορείτε να δείτε στη δεύτερη θέση στο δεξί πάνελ μας, προσπαθώντας να αποδείξει ότι  εμείς χρησιμοποιούμε το εδάφιο για «να αμαυρώσουμε  την προφητική ιδιότητα του προφήτη Μωάμεθ»,  ενώ στην πραγματικότητα ο Μουχάμμαντ είναι αληθινός προφήτης του Θεού και όχι ψευδοπροφήτης.

Ισχυρίζεται ο φίλος μας στο ηχητικό αρχείο, ότι επίτηδες δεν βάζουμε τον επόμενο στίχο, ο οποίος  επιβεβαιώνει την προφητική ιδιότητα του Μουχάμμαντ. Και να τι λέει ο στίχος αυτός:

«Από τούτο γνωρίζεται το Πνεύμα τού Θεού· κάθε πνεύμα που ομολογεί τον Ιησού Χριστό ότι έχει έρθει με σάρκα προέρχεται από τον Θεό»

Σύμφωνα με τον Άχμαντ, εδώ έχουμε το τεστ για το αν κάποιος είναι ψευδοπροφήτης ή αληθινός προφήτης, και ο Μουχάμμαντ και το Κοράνι περνάνε το τεστ, γιατί το Κοράνι λέει:

«Ο ΑΛΛΑΧ σου αναγγέλει ευχάριστα νέα μ’ ένα Λόγο του, το όνομα του θα είναι Μεσσίας Ιησούς (Χριστός Ιησούς), το παιδί της Μαριάμ, θα τύχει δε μεγάλης τιμής σ’ αυτόν τον κόσμο και στο μελλοντικό, και σύντροφος μ’ εκείνους που βρίσκονται πολύ κοντά στον ΑΛΛΑΧ» (Κοράνι 3:45) .

«Το Κοράνι και κατά συνέπεια ο Μωάμεθ ομολογεί τον Ιησού σαν Χριστό (Μεσσία) άρα σύμφωνα με το τεστ του «Ιωάννη» είναι από το Θεό.» σημειώνει και σε άλλο σχετικό άρθρο του ο φίλος μας.

Αυτό το λάθος είναι χαρακτηριστικό της διαστρέβλωσης που κάνουν στην Αγία Γραφή οι ισλαμιστές. Το συγκεκριμένο τεστ αφορά μια συγκεκριμένη αίρεση, που αρνείται ότι ο προϋπάρχων Λόγος του Θεού ενσαρκώθηκε στον Χριστό. Την εποχή του αγίου Ιωάννη, οι τότε αιρετικοί αρνούνταν ότι ο Χριστός πήρε αληθινή ανθρώπινη ύπαρξη και ανθρώπινο υλικό σώμα. Τον θεωρούσαν άσαρκο θεϊκό πνεύμα, που κατέβηκε από τον ουρανό με φαινομενικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Αυτό ακριβώς αντικρούει εδώ ο απόστολος και ευαγγελιστής. Δεν μας λέει ότι αυτό είναι το μοναδικό τεστ για τον κάθε αιρετικό ανά τους αιώνες (όπως οι απολογητές του Ισλάμ θα ήθελαν να νομίζουμε), ούτε ότι όποιος πει ότι ο Μεσσίας ήρθε με σάρκα, είναι από τον Θεό!

Μήπως ο Άχμαντ Ελντίν εννοεί ότι οι ΜτΙ είναι εκ Θεού επειδή δέχονται Χριστό με σάρκα;;;;
Μήπως άμα βρεθεί μια σέκτα που να λέει ότι δέχομαι Χριστό με σάρκα αλλά μέθυσο, θα είναι εκ Θεού αυτή η σέκτα για τον Άχμαντ Ελντίν;
Παρομοίως, μήπως κατά τη γνώμη του άμα βρεθεί μια σέκτα που να λέει ότι δέχομαι Χριστό με σάρκα αλλά μοιχό και δολοφόνο, θα είναι εκ Θεού;

Η επιστολή από την οποία ο φίλος μας πετσοκόβει ό,τι νομίζει ότι κάνει για το σκοπό του, είναι γραμμένη από τον ευαγγελιστή Ιωάννη. Όποιος διαβάσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, θα δει ότι μιλάει για Χριστό με σάρκα, αλλά ταυτόχρονα προϋπάρχοντα Υιό και Λόγο του Θεού και Θεό κατά πάντα: «και Θεός είναι ο Λόγος» όπως και σε πολλά άλλα σημεία:
Ιωάν. 1,1
Ιωάν. 5,18
Ιωάν. 10,33
Ιωάν. 20,28

Δεν χρειάζεται όμως καν να ανατρέξουμε στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, αφού  στην ίδια επιστολή, μερικά εδάφια παρακάτω, ο Ιωάννης λέει (μέσα σε αγκύλες είναι τα δικά μας σχόλια):

14 Κι εμείς είδαμε και δίνουμε μαρτυρία ότι ο Πατέρας απέστειλε τον Υιό Σωτήρα τού κόσμου. [Το Ισλάμ δεν αναγνωρίζει τον Ιησού ως Υιό του Θεού]
15 Όποιος ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός τού Θεού, ο Θεός μένει σε ενότητα μ’ αυτόν, κι αυτός μένει σε ενότητα με τον Θεό. [Το Ισλάμ λέει ότι όποιος ομολογήσει ότι ο Ιησούς είναι Υιός του Θεού διαπράττει «shirk» και τιμωρείται από τον Αλλάχ]
16 Κι εμείς γνωρίσαμε και πιστέψαμε την αγάπη που έχει για μας ο Θεός. Ο Θεός είναι αγάπη· και εκείνος που μένει μέσα στην αγάπη, μένει σε ενότητα με τον Θεό και ο Θεός μένει σε ενότητα μ’ αυτόν. [Το Ισλάμ δεν δέχεται ενότητα μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ούτε ότι ο Θεός «είναι αγάπη», αλλά ότι «έχει αγάπη» (η οποία, όπως θα δούμε σε επόμενο άρθρο, είναι ιδιοτελής και περιορισμένη, υπό όρους)]

Οπότε ο Ιωάννης μιλάει για Χριστό με σάρκα μεν, αλλά έτσι όπως μας τον έχει ο ίδιος περιγράψει και όχι όπως θέλει ο κάθε μουσουλμάνος απολογητής.

Στην πραγματικότητα το ισλαμικό κοράνι και, στη συνέχεια, οι μουσουλμάνοι, δεν ομολογούν το Χριστό «εν σαρκί εληλυθότα» με τον τρόπο που παρουσιάζει ο Ιωάννης, γιατί τότε θα έπρεπε να παραδέχονται ότι, πριν γεννηθεί «με σάρκα» (ως άνθρωπος), υπήρχε με άλλη, άσαρκη μορφή, κάπου αλλού, απ’ όπου «ήρθε» («ελήλυθε») εν σαρκί. Αυτό σημαίνει όμως ότι δεν είναι απλά άνθρωπος, αλλά άνθρωπος και κάτι άλλο, το οποίο προϋπήρχε – και πρέπει να διερευνηθεί από το Ισλάμ τι ήταν αυτό το «άλλο». Επομένως, με χριστιανικά κριτήρια, το πνεύμα που υπαγόρευσε στο Μουχάμμαντ το κοράνι μέσω του Γαβριήλ δεν μπορεί να θεωρηθεί Θεός – άρα ούτε ο Μουχάμμαντ μπορεί να θεωρηθεί αληθινος προφήτης του αληθινού Θεού.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο: όπως προαναφέραμε, την εποχή του αγίου Ιωάννη, οι τότε αιρετικοί αρνούνταν ότι ο Χριστός πήρε αληθινή ανθρώπινη ύπαρξη και ανθρώπινο υλικό σώμα. Τον θεωρούσαν άσαρκο θεϊκό πνεύμα, που κατέβηκε από τον ουρανό με φαινομενικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια όμως εμφανίστηκαν άλλοι αιρετικοί, που αμφισβήτησαν κάθε σημείο της διδασκαλίας του Χριστού και της πίστης των χριστιανών – ένας αμφισβητούσε το ένα, άλλος το άλλο, ένας τρίτος δυο και τρία σημεία μαζί κ.ο.κ.. Έτσι, σήμερα θα λέγαμε ότι απαραίτητο κριτήριο για την αναγνώριση ενός φωτεινού πνεύματος είναι να ομολογήσει την Αγία Τριάδα, το ότι ο Χριστός είναι ταυτόχρονα Θεός και άνθρωπος και γενικά κάθε πτυχή της χριστιανικής διδασκαλίας που κατά καιρούς διαστρεβλώθηκε από αιρετικούς.

Πώς λοιπόν να αναγνωρίσουμε ότι το πνεύμα που υπαγόρεσε το ισλαμικό κοράνι είναι Θεός, όταν αρνείται πως ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού (ενώ ο Ίδιος το διακήρυξε σε αμέτρητα σημεία του ευαγγελίου, π.χ. Ματθ. 26, 29, Λουκ. 2, 41-52. 10, 22, Ιω. 5, 19-26. 10, 30. 14, 9-11. 16, 15. 17, 10 και 17, 21, κ.π.ά.) ή πως ο Θεός είναι τριαδικός, όταν ο Ίδιος ο Ιησούς παράγγειλε στους μαθητές και αποστόλους Του να βαπτίζουν τους ανθρώπους «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. 28, 19);

Ας δούμε όμως κι άλλο ένα λάθος που ο Άχμαντ παρουσιάζει στο ηχητικό του αρχείο, και το οποίο αλλού έχει διατυπώσει και γραπτά. Διαβάζει το 4:1 εδάφιο από την Α΄ επιστολή του Ιωάννη που παραθέτουμε, «δεν είναι από τον Θεό όλα τα πνεύματα που δίνουν μηνύματα» και προσθέτει και μια δική του επεξήγηση: «Δηλαδή οι προφήτες». Εμείς πουθενά δεν ταυτίζουμε τα πνεύματα με τους προφήτες, ούτε ο Ιωάννης το κάνει αυτό. Όταν ακούσαμε να κάνει το λάθος αυτό, συμφωνήσαμε να προσθέσουμε μια επεξήγηση κάτω από το εδάφιο, για την αποφυγή κάθε παρεξήγησης. Η επεξήγηση λέει: «»Πνεύμα» εννοεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης το πνεύμα που μιλά μέσα από τον προφήτη ή τον ψευδοπροφήτη. Μέσα από τους πραγματικούς προφήτες μιλά το Άγιο Πνεύμα. Μέσα από τους ψευδοπροφήτες μιλούν δαίμονες (ή μιλάνε από μόνοι τους, είναι δηλ. απατεώνες). Στην περίπτωση του Μουχάμμαντ, το «πνεύμα» δεν είναι ο ίδιος, που ήταν άνθρωπος, αλλά ο «Γαβριήλ».» (Ή, αν προτιμάτε, ο «Αλλάχ», μια και ο Αλλάχ υποτίθεται ότι έβαλε τον Γαβριήλ να υπαγορεύσει το Κοράνι στον Μουχάμμαντ.)

Άλλο πράγμα δηλ. το πνεύμα, άλλο ο προφήτης. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό, δείτε τις Πράξεις 16:16-18, όπου ο Παύλος και ο Τιμόθεος κηρύττουν τη διδασκαλία του Χριστού, και μια κοπέλα που είχε μέσα της κάποιο πνεύμα που μάντευε, αλλά δεν ήταν το Άγιο Πνεύμα, αρχίζει να τους ακολουθεί:

16 Και ενώ πορευόμασταν στην προσευχή, μας συνάντησε κάποια δούλη, που είχε πνεύμα πύθωνα, η οποία έδινε πολύ κέρδος στους κυρίους της, ασκώντας μαντεία.

17 Αυτή, ακολουθώντας τον Παύλο κι εμάς, έκραζε λέγοντας: Οι άνθρωποι αυτοί είναι δούλοι τού ύψιστου Θεού, οι οποίοι κηρύττουν σ’ εμάς δρόμο σωτηρίας.

18 Κι αυτό το έκανε για πολλές ημέρες. Ο δε Παύλος, επειδή το θεώρησε βάρος, και καθώς στράφηκε προς τα πίσω, είπε στο πνεύμα: Σε προστάζω στο όνομα του Ιησού Χριστού να βγεις έξω απ’ αυτή. Και βγήκε έξω την ίδια εκείνη ώρα.

19 Και όταν οι κύριοί της είδαν ότι βγήκε η ελπίδα τού κέρδους τους [δηλ. δεν μπορούσε πια η κοπέλα να μαντεύει και να τους αποφέρει κέρδος] πιάνοντας τον Παύλο και τον Σίλα, τους έσυραν στην αγορά προς τους άρχοντες.

Όπως λοιπόν, το Άγιο Πνεύμα μιλά μέσα από τους προφήτες του Θεού, έτσι και διάφορα πνεύματα-δαιμόνια μιλάνε μέσα από διάφορους ανθρώπους που δεν είναι προφήτες του Θεού αλλά ψευδοπροφήτες, μάντεις κ.τ.λ.. Το ότι κάποιο πνεύμα εκδηλώνεται μέσα από κάποιον άνθρωπο δεν σημαίνει ότι ταυτίζουμε τον συγκεκριμένο άνθρωπο με το συγκεκριμένο πνεύμα.

Παρατηρούμε επίσης στο εδάφιο των Πράξεων ότι, ενώ το πνεύμα που εκδηλωνόταν μέσα από την κοπέλα ήταν κάποιο δαιμόνιο, ωστόσο το δαιμονικό αυτό πνεύμα πληροφορούσε τον κόσμο ότι οι απόστολοι του Χριστού ήταν «δούλοι τού ύψιστου Θεού, οι οποίοι κηρύττουν δρόμο σωτηρίας», και το έκανε αυτό επίμονα για πολλές μέρες. Για ποιο λόγο να κάνει κάτι τέτοιο το δαιμονικό πνεύμα; Γιατί καθώς οι απόστολοι αποδείκνυαν με τα λόγια και τα έργα τους ότι πράγματι ήταν σταλμένοι από τον αληθινό Θεό, το δαιμόνιο εμφανιζόταν ως συνεργός τους, αφού τους διαφήμιζε, εμφανιζόταν δηλ. ότι τάχα κι αυτο είναι εκ Θεού. Με τον τρόπο αυτό, διαφημιζόταν κι εκείνο ενώ παράλληλα, όταν οι απόστολοι θα έφευγαν για να κηρύξουν αλλού, η κοπέλα με το δαιμονικό της πνεύμα θα μπορούσε άνετα να συνεχίσει να παρουσιάζεται ως συνεργός των αποστόλων στους ανύποπτους ανθρώπους και να τους παραπλανά.

Αυτό που έκανε η κοπέλα με το πνεύμα πύθωνος αναγνωρίζοντας τους αποστόλους ως απεσταλμένους του Θεού, είναι το ίδιο που έκανε κι ο Μουχάμμαντ αναγνωρίζοντας διάφορους απεσταλμένους του Θεού που ήξερε και ήταν γνωστοί και αποδεκτοί από μεγάλο μέρος των κατοίκων της Αραβίας: Αναγνωρίζοντας τον Αβραάμ επεδίωκε να εμφανιστεί ως συνεχιστής του (μάλιστα τον μιμήθηκε σε πολλά όταν κατέλαβε τη Μέκκα) και παρουσιάζοντας τον Ιησού ως έναν πολύ μεγάλο προφήτη, επεδίωκε να εμφανιστεί ως ένας ακόμη μεγαλύτερος. Μόνο που αυτοί που όπως ο απόστολος Παύλος, γνωρίζουν να διακρίνουν τα πνεύματα, δεν δίνουν σημασία στις μισές αλήθειες που λένε οι δαίμονες, ούτε δίνουν σημασία στις διδασκαλίες τους. Γι’ αυτό και τόσοι χριστιανοί της Αραβίας προτίμησαν να πληρώνουν φόρο υποτελείας στον Μουχάμμαντ και τους ληστές του, παρά να τον τιμήσουν ως αληθινό προφήτη του αληθινού Θεού – που δεν ήταν.

Αναφέρεται ο Μωάμεθ στο Δευτερονόμιο 18:18;

Η απελπισμένη απολογητική του Ισλάμ-3: Ο “περικλυτός” Μουχάμμαντ που τον προφήτεψε ο Ιησούς!