ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

1) Η μαρτυρία του Σαμίρ

Μεγάλωσα σε ισλαμική χώρα σε πλούσια οικογένεια με δυνατή μουσουλμάνικη πίστη, αλλά όχι φανατική. Ο πατέρας δόξαζε το Θεό όλη μέρα, διάβαζε το Κοράνι, μας δίδασκε το φόβο Θεού και για τον παράδεισο και την κόλαση. Ήταν αυστηρός τύπος, ενώ η μητέρα μου ήταν πιο ανεκτική σε θέματα θρησκείας απ’ ότι ο πατέρας μου.

Και εμείς και οι περισσότεροι μουσουλμάνοι ντύνονταν με δυτικό τρόπο. Μεταξύ των φτωχών οι άνθρωποι από κάθε θρησκεία ήταν συγκεντρωμένοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι και άλλοι είχαν τις δικές τους γειτονιές, ενώ στα δημόσια σχολεία το 99% των παιδιών ήταν μουσουλμάνοι. Στους ευκατάστατους δεν υπήρχαν διαχωρισμοί στον τόπο κατοικίας, κι εμείς είχαμε αρκετούς χριστιανούς γείτονες. Πήγα σε ιδιωτικό αμερικάνικο σχολείο και είχα συμμαθητές από διάφορες θρησκείες. Κάναμε μαζί όλα τα μαθήματα εκτός από τα θρησκευτικά, σε αυτά οι πιστοί της κάθε θρησκείες πήγαιναν σε άλλες τάξεις και έκαναν ξεχωριστά.  Θυμάμαι ότι πουθενά στα σχολεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν προσευχόμασταν 5 φορές την ημέρα. Αυτό οι μουσουλμάνοι το κάνουν στο εξωτερικό για να δωσουν μια εικόνα θεοσέβειας. Ούτε στα δημόσια σχολεία έκαναν προσευχή το πρωί.

Μικρός ψαχνόμουν να γίνω αστροφυσικός, διάβαζα εγκυκλοπαίδειες, κι έκανα παρέα και με μουσουλμάνους, και με χριστιανούς. Επειδή πήγαινα στα σπίτια των φίλων μου, έβλεπα ότι οι χριστιανοί ήταν πιο  εκλεπτυσμένοι, πιο καθαροί. Τα Χριστούγεννα στα σπίτια τους είχαν μια ζεστασιά. Οι γονείς των χριστιανών σε σύγκριση με αυτούς των μουσουλμάνων δεν ήταν φανατικοί, συζητούσαν για πολιτική. Υπήρχε μεταξύ αυτών και των παιδιών τους αγαπητική και δημοκρατική ατμόσφαιρα.

Ο απρόσωπος Θεός μου δημιουργούσε την ανασφάλεια. Ένιωθα ότι είναι τιμωρός, ήταν παντού αλλά και πουθενά μέσα μου. Η συνείδησημου ασκούσε ισχυρό έλεγχο  από τότε που ήμουν μικρός. Κάθε παράπτωμα με έκανε να ζητάω συγχώρεση από το Θεό. Τα βράδια πριν κοιμηθώ φανταζόμουν ότι ανεβαίνω στον ουρανό και μιλάω στο Θεό. Ήθελα πολύ να του μιλήσω και ήθελα να παρακάμψω το φόβο που έδινε το Ισλάμ γιατί ήθελα τη βοήθεια του Θεού. Τη ζητούσα στα πάντα, και στα καθημερινά θέματα. Θυμάμαι μια φορά στο σχολείο που είχε γίνει κάτι όπου μπορούσα να τιμωρηθώ, κι εγώ για να μιλήσω στο Θεό ναμε σώσει έλεγα συνέχεια από μέσα μου τη σαχάντα. Νήστευα το ραμαζάνι για ελεημοσύνη και για να πάω στον παράδεισο. Όμως το Ισλάμ δεν μου γαλήνευε την καρδιά γιατί μου δημιουργούσε φόβο.

Το Κοράνιο μου προκαλούσε δέος. Σ’ αυτό το βιβλίο θαυμάζεις τη δυνατή γλώσσα που με λίγα λόγια λέει πολλά, και με πολύ έντονο ύφος. Εντυπωσιάζουν και τα καλλιγραφικά, το σκληρό εξώφυλλο. Οι εξωτερικοί τύποι που υπάρχουν γι’ αυτό, δηλαδή να μην το πιάνεις αν είσαι βρώμικος ή καπνίζεις κ.τ.λ. με προδιάθεταν ότι είναι κάτι ιερό, και είχα το φόβο του Θεού μη μου πέσει.

Ο πιο αγαπητός μου φίλος ήταν χριστιανός Μαρωνίτης. Μια φορά του ζήτησα από περιέργεια την Αγία Γραφή, να τη διαβάσω μέσα στα τόσα βιβλία που διάβαζα. Τη διάβασα και δεν κατάλαβα τίποτα. Η μετάφραση στα αραβικά δεν μου έκανε εντύπωση, μου φάνηκε χαλαρή, δεν ένιωθα τη δύναμη της γλώσσας που είχε το Κοράνιο. Το σχήμα του σταυρού μου ήταν ακατανόητο. Μου φαινόταν όμως ότι σημαίνει ή ότι υπόσχεται κάτι που πρέπει να το τηρήσουμε. Δεν ξέρω πώς μου είχε έρθει αυτή η ιδέα. Επίσης ένιωθα ότι πηγάζει κάποια δύναμη και μυστήριο από την τριάδα, που δεν τη συνέδεα με τον Χριστιανισμό γιατί όταν αναφερόμασταν στην πίστη των Χριστιανών δε λέγαμε συνήθως «πιστεύουν στην Τριάδα» αλλά «πιστεύουν στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα». Θυμάμαι που όταν στο σχολείο παίζαμε ένα παιχνίδι με τους φίλους μου, είχα επινοήσει σαν συνθηματικό να ενώνουμε τα τρία δάχτυλα.

Αργότερα ο πατέρας μου έφυγε στην Αμερική και μας περίμενε να πάμε κι εμείς, αλλά δεν υπήρχε τρόπος να πάμε στην Αμερική απευθείας από τη χώρα μας. Ήρθαμε στην Ελλάδα με σκοπό να μείνουμε το πολύ τρεις μήνες, ώσπου να βγει η βίζα μας. Μετά με τον Ρήγκαν άλλαξαν τα πράγματα και το διάστημα αναμονής έγινε πολύ μεγάλο. Στο μεταξύ είχα κάνει και στην Ελλάδα χριστιανούς φίλους, κι ένας από αυτούς μου μιλούσε συχνά για την πίστη του.

Θυμάμαι μια φορά μου είπε, Σαμίρ ο ένας είναι τρία και τα τρία είναι ένας, και ο ένας είναι Θεός. Του είπα, μπορώ να το δεχτώ γιατί ο Θεός μπορεί να το κάνει κι αυτό, και να κάνει ό,τι θέλει αφού είναι Παντοδύναμος. Καμιά φορά με πήγαινε στη Λειτουργία, όπου μάθαινε να ψέλνει, και καθόμουν δίπλα του στο ψαλτήρι. Συχνά έτρωγα και αντίδωρο. Μετά γίνονταν διάφορες συζητήσεις με άλλους και άκουγα που ο φίλος μου προσπαθούσε να εξηγήσει σε άλλους την Ορθοδοξία, και παρενέβαινα κι εγώ να εκφράσω καλύτερα αυτά που ήθελε να πει. Έτσι κι εγώ μάθαινα, χωρίς να πιστεύω κιόλας.

Μια φορά που ήμουν μ’ αυτή την παρέα καθόμουν και άκουγα που συζητούσαν. Σε κάποια στιγμή τους λέω «εσείς οι χριστιανοί είστε τόσα κομμάτια». Τότε ένας άλλος φίλος που ήταν εκεί με πήρε παράμερα και μου εξήγησε συνοπτικά όλη την ιστορία του Χριστιανισμού από πριν διασπαστεί η Εκκλησία. Κατέληξε  λέγοντας ότι διάφοροι από εγωισμό έκαναν παρακλάδια, αλλά αυτό δεν μας βλάπτει.  Έτσι όπως μου μιλούσε, συγκλονίστηκα, γιατί χωρίς να ξέρω το λόγο δεν είχα αμφιβολία ότι αυτή ήταν η αλήθεια του Θεού. Αυτά που μου είπε μου έδωσαν σοβαρές απαντήσεις χωρίς να εμβαθύνω στα δόγματα.

Γυρίζοντας από εκεί ήμουν σκεπτικός, και ο φίλος που με έπαιρνε και στο ψαλτήρι με πήγε να ακούσω ευρωπαϊκή χριστιανική μουσική. Ήταν μια χορωδία από διάφορα αγόρια και κορίτσια και δυο κοπέλες, η μαέστρος και μια που έπαιζε αρμόνιο. Ήταν απλές κοπέλες, μικρές, άβαφτες, τα πρόσωπά τους ήταν τόσο αγνά, γελούσαν και γελούσε όλο το πρόσωπό τους. Με άγγιξαν οι μελωδίες, ήταν τρυφερές και ζεστές. Ένα τραγούδι έλεγε για το δισκοπότηρο, άλλο για το λούνα παρκ, τις πεταλούδες κι άλλα διάφορα από τη φύση, κι όλα αυτά οδηγούσαν προ ς την τρυφερότητα, την αγνότητα, και τελικά στον Χριστό. Ακούγοντας τα τραγούδια αυτά ένιωσα ότι μου ήρθε η χαριστική βολή. Πήγα στο σπίτι κι έγραφα κλαίγοντας γράμματα στον πατέρα μου στην Αμερική. Έγραφα όλα αυτά που είχα μάθει αυτό τον καιρό για το Θεό που είναι αγάπη και μπορούμε να του μιλάμε χωρίς να τον φοβόμαστε, και ότι πρέπει να συγχωρούμε και να αγαπάμε τους εχθρούς μας. Μετά από αυτά άρχισα να διαβάζω πάλι την Αγία Γραφή, και να τη συγκρίνω με το Κοράνι.

Στο Κοράνιο δεν υπάρχει ροή των γεγονότων της δημιουργίας του Θεού. Μπλέκουν την Παλαιά Διαθήκη με τον ερχομό του Μωάμεθ, σε κάνουν άνω κάτω σε μπερδεύουν. Σαν μουσουλμάνος πίστευα ότι όλοι οι προφήτες ήταν μουσουλμάνοι, αλλά αυτό δεν με γαλήνεψε ποτέ. Η Αγία Γραφή είναι σε σωστή σειρά, και  η Ορθοδοξία ρέει, έχει κάτι πολύ ζεστό, πραγματικό. Δεν σε κάνει να νιώθεις τρελή χαρά, αλλά σε γαληνεύει, σε ξεδιψά συνεχώς, ασταμάτητα.

Σύγκρινα ακόμη τη ζωή των πιστών χριστιανών με αυτή των πιστών μουσουλμάνων. Στην Ορθοδοξία μαθαίνεις να αγαπάς, ενώ στο Ισλάμ να μισείς. Για παράδειγμα έπρεπε να καλλιεργούμε μίσος για τους Εβραίους. Στις μουσουλμάνικες οικογένειες οι πατέρες είναι αυτοκράτορες μέσα στα σπίτια, ταπεινώνουν τη γυναίκα τους. Δικαιολογούνται για διάφορα που κάνουν. Στο Ραμαζάνι η νηστεία μετά από εγκράτεια ολόκληρης ημέρας σε σπρώχνει τη νύχτα σε υπερβολές και σου ανάβει τη σάρκα. Ο διάβολος το έχει βαφτίσει πνευματικό αγώνα, αλλά δεν φέρει πνευματικούς καρπούς. Αντίθετα δημιουργεί εξάψεις. Όλοι οι μουσουλμάνοι που νήστευαν ήταν νευρικοί γιατί πεινούσαν, διψούσαν. Δεν είχε καμία σχέση με τη νηστεία που έκαναν οι πιστοί χριστιανοί, που ενώ νήστευαν ήταν γεμάτοι ειρήνη.

Με την παρέα μου τους χριστιανούς πηγαίναμε τις Κυριακές από μοναστήρι σε μοναστήρι. Μου άρεσαν τόσο αυτές οι επισκέψεις και κάτι μου έλειπε που δεν μπορούσα να συμμετέχω στη Λειτουργία, ήθελα να ενταχθώ κανονικά σε αυτή την όμορφη, ζεστή αγνή οικογένεια. Ήξερα πια αρκετά από τη χριστιανική θεολογία και τα πίστευα, έτσι δεν είχα πια κανένα εμπόδιο κι αποφάσισα να βαπτιστώ. Η βάπτιση ήταν απ’ τα πιο συγκλονιστικά γεγονότα της ζωής μου. Κανονικά δεν έχω κλίση στο κολύμπι. Όμως όταν με βούτηξαν στην κολυμπήθρα δεν ταράχτηκα που ήμουν κάτω από το νερό. Έμεινα με ανοιχτά τα μάτια κι ένιωθα ότι δεν είχα ανάγκη να βγω από το νερό.

Αφότου βαφτίστηκα, ο πατέρας μου ήρθε εδώ επίσκεψη και του έδωσα να διαβάσει την Αγία Γραφή στα Αραβικά. Τη διάβασε για πρώτη φορά στη ζωή του, και έμεινε έκπληκτος από τον τρόπο που είναι γραμμένη, γιατί το Κοράνιο δεν έχει γεγονότα σε σειρά, αλλά σε πάει μπρος-πίσω, δεν έχει λογικό ειρμό. Ο πατέρας μου ήξερε το Κοράνι πολύ καλύτερα από μένα γιατί όλα αυτά τα χρόνια πριν ακόμη γεννηθώ το μελετούσε, και προσευχόταν συνεχώς. Επειδή ήταν υπερήφανος και του έθρεφε τα πάθη η ισλαμική θρησκεία, όταν έφτασε στους Ψαλμούς και διάβασε, νόμισε ότι ο Δαβίδ αναφέρεται σε φυσικούς εχθρούς.  Με φώναξε και μου το έδειξε. Θα του άρεσε να λέει ότι ο Θεός θα καταστρέψει τους εχθρούς του Δαβίδ. Του εξήγησα ότι ο Δαβίδ αναφερόταν σε πνευματικούς εχθρούς, λογισμούς, δαίμονες και πάθη, όχι σε φυσικούς εχθρούς. Κατάλαβε πώς ενώνονται μεταξύ τους τα γεγονότα. Είδε ότι τα λέει διαφορετικά η Αγία Γραφή από το Κοράνι. Εκεί που το Κοράνι αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη, δεν φαίνεται ότι η Παλαιά Διαθήκη οδηγεί στον ερχομό του Εμμανουήλ. Άρχισε να θαυμάζει που ο Χριστός ήταν ο τέλειος άνθρωπος. Μέσα του ένιωθε ότι τακτοποιούνται τα πράγματα. Θυμάμαι μια φορά κοιτούσε την εικόνα προς Εμμαούς, και με ρώτησε τι δείχνει αυτό. Του εξήγησα, και του έκανε τρομερή εντύπωση που όλη αυτή την ώρα οι μαθητές είχαν μεταξύ τους το Χριστό και δεν τον είχαν αναγνωρίσει. Μου είπε «παιδί μου ανατριχιάζω». Τόσο είχε συγκλονιστεί. Τελικά κι εκείνος βαπτίστηκε.

2. Η μαρτυρία του Άχμεντ

Όταν ήρθα στην Ελλάδα ήδη δεν ένιωθα καλά με το Ισλάμ. Διδασκαλίες όπως ο βασανισμός στον τάφο μου φαίνονταν τερατώδεις. Ένιωθα ανησυχία σχετικά με το τι θα κάνει με την ψυχή μου ο Αλλάχ, και είχα μια αίσθηση οτι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη θρησκεία μου.

Στην Ελλάδα άρχισα να μελετώ τον Χριστιανισμό. Με το που διάβασα το ευαγγέλιο ένιωσα μέσα μου μια γλυκύτητα. Λένε ότι το Κοράνιο είναι θείο βιβλίο. Ανοησίες. Το Κοράνιο φέρνει ταραχή και ανησυχία, ειδικά άμα γνωρίζεις αραβικά και δεν μπορούν να σε κοροϊδέψουν με πονηρές μεταφράσεις. Δεν μπορεί να είναι ελεήμων και πολυεύσπλαχνος ένας θεός, που σε διατάζει να σκοτώσεις «απίστους» όπου κι αν τους βρεις. Δεν μπορεί να είναι έργο του Θεού ένα βιβλίο που ασχολείται με το πόσες γυναίκες μπορεί να βάλει ο «Προφήτης» στο κρεβάτι του. Δεν μπορεί ο Θεός να λέει ότι τα άστρα είναι… βλήματα για να κοπανάει ο Αλλάχ τους διαβόλους. Και τόσα άλλα που απορρίπτει η σύγχρονη επιστήμη. Ο Θεός τα γνωρίζει αυτά τα θέματα γιατί είναι ο Δημιουργός, και δεν θα τα έλεγε ποτέ έτσι λάθος. Άρα κάποιος άλλος είναι ο δημιουργός του Κορανίου. Η φαντασία του προφήτη του; Διαβολικές υπαγορεύσεις; Ποιος ξέρει, πάντως αλήθεια δεν είναι σίγουρα.

Από τότε που βαπτίστηκα χριστιανός με πλήρη επίγνωση ότι μπορεί  κάποιος συγγενής μου να με σκοτώσει, νιωθω μια θαυμάσια εσωτερική ειρήνη. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ζήσουν αυτή τη διάθεση, που δεν περιγράφεται με λόγια.

——

Λάβαμε με e-mail το ακόλουθο μήνυμα:

—

Αδελφοί, δεν φαντάζεστε πόση χαρά και ανακούφιση αισθάνομαι που σας βρίσκω! Μέσα μου έχω αποστατήσει εδώ και κάποιο διάστημα, αλλά δεν το έχω πει σε κανέναν ακόμη. Μόνο ψάχνω σε διάφορες ιστοσελίδες να βρω κουράγιο και τρόπο να το ανακοινώσω. Προσπάθησα να σας γράψω ανώνυμα, αλλά δεν γράφω καλά όταν πρόκειται για μένα.

Τελικά βρήκα μια μαρτυρία που μοιάζει πολύ με την περίπτωσή μου, και αποφάσισα να τη μεταφράσω και να σας τη στείλω. Είναι από τη σελίδα http://www.apostatesofislam.com/apostates/g4/Cynthia_index.htm Σας παρακαλώ συνεχίστε το έργο σας. Είναι δύσκολο για μένα να ανακοινώσω την αλλαγή μου, κι ενώ είμαστε αγαπημένοι με τον άντρα μου. Δεν φοβάμαι μήπως με σκοτώσει κανείς, αλλά στις ισλαμικές κοινότητες υπάρχει μια αλληλεγγύη και όλοι ρωτάνε τι κάνεις και πώς πας κι αν έχεις κάποια δυσκολία στην πίστη να σου λύσουν την απορία. Τουλάχιστον στο δικό μου περιβάλλον που πολλοί είναι προσήλυτοι από τον Χριστιανισμό, και αγαπούν τον Χάμζα Γιουσούφ και την εκδοχή του Ισλάμ που αυτός παρουσιάζει. Όταν λοιπόν φεύγεις από το Ισλάμ δεν αφήνεις μόνο μια πίστη, αλλά μια ολόκληρη κοινότητα φίλων. Αφήνεις αυτό που οι σημερινοί χριστιανοί σπάνια καταφέρνουν να δημιουργήσουν με επιτυχία, γιατί ο νους τους είναι μόνο στα λεφτά και στα υλικά αγαθά, όχι στην αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Όμως ο Χριστός είπε ότι όποιος αγαπά πατέρα και μητέρα και φίλους κ.α. περισσότερο από Εκείνον, δεν του είναι άξιος. Κι εγώ θέλω να τον βάλω πιο ψηλά απ’ όλα στη ζωή μου.

Νομίζω ότι αυτή τη μαρτυρία πρέπει να τη δημοσιεύσετε. Αν το κάνετε, σας παρακαλώ μη βάλετε το όνομά μου.

«Το πρωί της 24ης Οκτωβρίου του 2004 ξύπνησα νωρίς και έβγαλα το ασημένιο κολιέ μου που είχε το όνομα, Αλλάχ, γραμμένο πάνω του στα αραβικά. Ένιωσα περίεργο που δεν αισθανόμουν την ασημένια πλάκα να ταλαντεύονται στο λαιμό μου, αλλά ήξερα ότι έκανα το σωστό.

Όπως ξεκούμπωσα το περιδέραιο, μπορούσα να νιώσω μια παρουσία πίσω μου. Παρότι αυτός ο επισκέπτης ήταν αόρατος, ήξερα ότι ήταν ο διάβολος. Φοβόμουν πολύ, αλλά την ίδια στιγμή αισθάνθηκα την αγάπη και την προστασία του Θεού γύρω μου. «Προστάτεψέ με σε παρακαλώ Θεέ μου,» ψιθύρισα καθώς στράφηκα στην άλλη πλευρά και πήγα προς την κουζίνα. Στη συνέχεια, με μία γρήγορη κίνηση πέταξα το κολιέ μου στον σκουπιδοτενεκέ.  Ένα αίσθημα έντονης ανακούφισης με κυρίευσε και ζήτησα από τον Θεό να με συγχωρέσει για τα τελευταία επτά χρόνια της ζωής μου.

Το όνομά μου είναι Σύνθια και σε ηλικία 21 ετών αποκήρυξα τον Χριστιανισμό και εξισλαμίστηκα. Είχα εισαχθεί στη μουσουλμανική πίστη όταν ήμουν δεκαεπτά ετών από το φίλο μου, ο οποίος είναι τώρα ο σύζυγός μου. Στην αρχή νόμισα ότι η θρησκεία φαινόταν τρελή, γιατί είχα γνωρίσει μόνο τον Χριστιανισμό. Κοιτούσα τη μητέρα του συζύγου μου και νόμιζα ότι πιθανόν την υποχρέωναν να καλύπτει τα μαλλιά της και να φορά φορέματα χωρίς σχήμα, που έφταναν μέχρι τους αστραγάλους της.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια ερχόμουν πιο κοντά με τον άντρα μου και την οικογένειά του. Άρχισα να αγαπώ και να σέβομαι τη μητέρα του, παρακολουθώντας τον τρόπο που ζούσε τη ζωή της και φερόταν στους άλλους. Ήταν μια από τις πιο φιλικές και ηθικές γυναίκες που είχα γνωρίσει. Ξαφνικά, το Ισλάμ δεν φαινόταν τόσο περίεργο και εκτός πραγματικότητας με τις σταθερές προσευχές του, τη νηστεία, και τις τελετουργίες του.

Άρχισα να διαβάζω το Κοράνι και άλλα ισλαμικά κείμενα που οι γονείς του μου έδιναν με κέφι. Τότε καθόμουν ήσυχα και άκουγα τον πατέρα του συζύγου μου που επέλεγε αποσπάσματα από την Αγία Γραφή σε μια προσπάθεια να με πείσει ότι ο Χριστιανισμός ήταν λάθος. Τέλος, μετά από χρόνια πλύσης εγκεφάλου αποφάσισα να γίνω μουσουλμάνα. Θυμάμαι που καθόμουν στην κρεβατοκάμαρα των γονιών του με ένα μαύρο σάλι να καλύπτει τα μαλλιά μου και μεταστράφηκα στο Ισλάμ στις μία η ώρα το πρωί.

Οι γονείς μου έφριξαν όταν τους το είπα και είπαν ότι επρόκειτο να προσευχηθούν για μένα. Εγώ χλεύαζα τις παρατηρήσεις τους και στη συνέχεια προσπάθησα να τους πείσω ότι το Ισλάμ ήταν η σωστή θρησκεία. Τους εξήγησα ότι ο Ιησούς ήταν απλώς ένας προφήτης και ότι ο Αλλάχ ήταν ο ίδιος Θεός που λατρεύεται από Χριστιανούς και Εβραίους. Τους είπα ότι το Ισλάμ ήταν μια όμορφη και ειρηνική θρησκεία και ότι όποιος πίστευε ότι ο Ιησούς ήταν ο γιος του Θεού θα πήγαινε στην Κόλαση.

Άρχισα να αισθάνομαι τόσο έντονα για τη νέα πίστη μου που έμαθααπό μόνη μου να διαβάζω και να γράφω αραβικά, κι έμαθα πολλές ισλαμικές προσευχές που επαναλάμβανα, μέχρι να τις μάθω τέλεια. Σε όλη μου τη ζωή μου έγινε έμμονη ιδέα να προσεύχομαι πέντε φορές την ημέρα και να επιμένω σε όλες τις ισλαμικές τελετές. Δεν μπορούσα να πάω για ύπνο τη νύχτα, αν δεν είχα κάνει την τελευταία προσευχή της ημέρας, γιατί ήξερα ότι ο Αλλάχ θα με τιμωρούσε αν δεν το έκανα.

Άρχισα να ζω σε μια συνεχή κατάσταση φόβου που έγινε χειρότερη όταν εγώ, ο σύζυγός μου και το μωρό, ο γιος μας, μετακομίσαμε στην Αίγυπτο με την οικογένειά του. Μετά από λίγους μήνες διαμονής στο Κάιρο, άρχισα να καλύπτω τα μαλλιά μου. Κανείς δεν με ανάγκασε να το κάνω, αλλά είχα διαβάσει ότι θα κρεμόμουν από τις μπούκλες μου στην κόλαση, αν τις επεδείκνυα στον κόσμο.

Ο φόβος του Αλλάχ έγινε τόσο έντονος που ήλπιζα να πάθω καρκίνο και, γι’αυτό, να τιμωρηθώ για τις αμαρτίες μου στη γη και όχι μετά το θάνατο. Καθάριζα το σώμα μου για την προσευχή, με τέτοια μανία, που τα χέρια μου έσκαγαν και μάτωναν. Ακόμα, συνέχιζα να πιστεύω σε μια θρησκεία που εξωτερικά φαινόταν τόσο ηθική και δίκαιη. Υπήρχε επίσης το γεγονός ότι όλοι οι Αιγύπτιοι που γνώρισα ήταν πολύ ταπεινοί και ευγενικοί. Στηριζόμουν στη λογική ότι αυτό ήταν το είδος των υπέροχων ανθρώπων που παρήγαγε η ισλαμική πίστη. Είχα μπλοκάρει εντελώς το γεγονός ότι ζώντας στο Κάιρο είχα υποσυνείδητα αρχίσει να αναπτύσσω ένα μικρό μίσος για τους Εβραίους. Αυτό οφειλόταν σε σχόλια που άκουγα από τυχαία άτομα, καθώς και σ’ ένα πουκάμισο που μια ημέρα είδα να φορά ένας Αιγύπτιος. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το γκρι πουκάμισο με κουκούλα, με ένα ματωμένο μαχαίρι που μαχαίρωνε το Ισραήλ να απεικονίζεται λεπτομερώς στην πλάτη. Το πουκάμισο με σταμάτησε επί τόπου, και νομίζω ότι τότε ήταν που άρχισα να αμφισβητώ τη μουσουλμανική πίστη μου.

Επιστρέψαμε στην Αμερική με ένα δεύτερο γιο τρία χρόνια αργότερα, γιατί μου δημιουργούσε πολλή κατάθλιψη να ζω στο Κάιρο. Νόμιζα ότι το να είμαι πίσω στην Αμερική με την οικογένειά μου θα μου έφτιαχνε τη διάθεση, αλλά ακόμη ένιωθα φοβισμένη και χαμένη. Συνέχισα να περιμένω για αυτό που αναπόφευκτα θα μου συνέβαινε. Όταν έμεινα έγκυος στο τρίτο παιδί μας, σκέφτηκα ότι θα ήταν πιο πιθανό να πεθάνω κατά τον τοκετό ως τιμωρία που έκανα το σύζυγό μου και την οικογένειά του ν’ αφήσουν την Αίγυπτο. Πίστευα πραγματικά πως ό,τι κι αν μου έκανε ο Αλλάχ, θα μου άξιζε. Θυμάμαι ότι κατά τον τοκετό προσευχόμουν θερμά ικετεύοντας για τη ζωή μου και τη ζωή του παιδιού μου. Ήμουν τόσο χαρούμενη και ανακουφισμένη όταν έφυγα από το νοσοκομείο κρατώντας ένα υγιές κοριτσάκι στην αγκαλιά μου.

Η ζωή συνεχίστηκε, ως συνήθως, και εξακολούθησα να εφαρμόζω τις πρακτικές του Ισλάμ ανελλιπώς, μέχρι που ένα βράδυ ο σύζυγός μου έλαβε ένα πολύ τρομακτικό e-mail που φύτεψε ένα μικροσκοπικό σπόρο σκέψης στο μυαλό μου. Κάποιος του είχε στείλει μέσω του διαδικτύου το βίντεο με τον αποκεφαλισμό του Nick Berg. Αν και αρνήθηκα να παρακολουθήσω το φρικτό θέαμα, μπορούσα ακόμη να ακούσω τις επιθανάτιες κραυγές του Nick Berg καθώς ισλαμιστές τρομοκράτες έκοβαν αργά το κεφάλι του. Ακόμη και ο άντρας μου, ο οποίος γεννήθηκε μουσουλμάνος, φαινόταν λυπημένος και συγκλονισμένος καθώς οι κουκουλοφόροι φώναζαν, «Αλλάχ Ακμπάρ,» ενώ σκότωναν τον καημένο τον Nick Berg. Άρχισα να κλαίω σιγανά για τον Nick Berg και τους τρομοκράτες που πραγματικά πίστευαν ότι έκαναν το καθήκον τους προς τον Αλλάχ με τον αποκεφαλισμό ενός ανθρώπου. Ήμουν συγχυσμένη και τρομοκρατημένη όπως προσπαθούσα απεγνωσμένα να βγάλω τις κραυγές του από το μυαλό μου. Την επόμενη εβδομάδα, συνέχισα να προσεύχομαι πέντε φορές την ημέρα, αλλά αντικαθιστούσα τη λέξη Αλλάχ με τη λέξη Θεός. Σκέφτηκα ότι αφού μου είχαν διδάξει ότι ο Αλλάχ ήταν μόνο η αραβική λέξη για το Θεό, θα ήταν εντάξει. Τότε έκανα κάτι που είπα στους γονείς μου και στον εαυτό μου ότι ποτέ δεν θα το έκανα. Νοίκιασα την ταινία, «Τα πάθη του Χριστού». Είπα στον άντρα μου ότι ήθελα απλώς να δω τι είχε προκαλέσει όλη αυτή τη δημοσιότητα και συμφώνησε. Καθίσαμε το Σάββατο το βράδυ και είδαμε την ταινία μαζί σιωπηλοί. Εγώ μετά βίας άντεχα να παρακολουθώ τον Ιησού να δέρνεται και να μαστιγώνεται, αλλά κάτι μου έλεγε να συνεχίσω την ταινία μέχρι το τέλος. Συγκρατούσα τα δάκρυα που απειλούσαν να τρέξουν από τα μάτια μου μέχρι τη μικρή σκηνή στην ταινία όταν η Μαρία η Μαγδαληνή ααντρέχει πίσω στην ημέρα που ο Ιησούς ήταν το μόνο πρόσωπο που την αποδέχτηκε και την αγάπησε. Άρχισα να κλαίω καθώς ξαφνικά συνειδητοποίησα τι προσπαθούσε εδώ και χρόνια να μου πει η μητέρα μου. Τέλος, κατάλαβα ότι ο Θεός με αγαπούσε και δεν ήταν εναντίον μου, ούτε ήθελε να μου κάνει κακό. Επίσης, εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι ο Αλλάχ δεν ήταν ο Θεός. Την επόμενη εβδομάδα μπορούσα να αισθανθώ τον διάβολο να προσπαθεί να με φέρει πίσω στα ίδια με τις εκφοβιστικές τακτικές του, αλλά εγώ δεν φοβήθηκα. Τελικά, ένιωσα την αγάπη και την προστασία του Θεού ολόγυρά μου. Δεν φοβόμουν πια να ζήσω, και δεν φοβόμουν να πεθάνω. Ο κόσμος φαινόταν τόσο όμορφος, και δεν μπορούσα να σταματήσω να ευχαριστώ τον Θεό για τη σωτηρία μου.

Ειλικρινά πιστεύω ότι ο Αλλάχ είναι ο διάβολος. Μπορώ να ανοίξω το Κοράνι σε οποιαδήποτε τυχαία σελίδα και να διαβάσω κάτι σχετικά με το θάνατο και τη φωτιά της Κόλασης για τους άπιστους. Το είχα αγνοήσει στο παρελθόν, επειδή επικεντρωνόμουν περισσότερο στο τελετουργικά και τις βασικές έννοιες του Ισλάμ. Απέτυχα να εξετάσω τον πυρήνα της θρησκείας που πιστεύω ότι βασίζεται στο κακό. Νομίζω ότι η ισλαμική πίστη είναι ένας λύκος με ένδυμα προβάτου. Σε κάποιους ανθρώπους που το βλέπουν απ’ έξω φαίνεται πολύ ωφέλιμο και καλό, αλλά ταυτόχρονα παράγει τρομοκράτες και εξτρεμιστές που θα πεθάνουν προσπαθώντας να σκοτώσουν όποιον δεν είναι μουσουλμάνος. Παρακαλώ μην νομίσετε ότι πιστεύω ότι όλοι οι μουσουλμάνοι είναι κακοί λάτρεις του Σατανά, διότι αυτό είναι πολύ μακριά από την αλήθεια. Πολλοί μουσουλμάνοι που ξέρω είναι από τους πιο φιλικούς και γεμάτους αγάπη ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Λατρεύω την οικογένεια του συζύγου μου και γνωρίζω ότι οι καρδιές τους είναι γεμάτες από τις καλύτερες προθέσεις. Πιστεύω ειλικρινά ότι, μαζί με εκατομμύρια άλλους μουσουλμάνους, νομίζουν ότι λατρεύουν τον Θεό. Πιστεύω επίσης ότι ο σατανάς έχασε έναν στρατιώτη όταν με έχασε. Το μεγαλύτερο προσόν μου όταν συνήθιζα να κηρύττω το Ισλάμ σε όποιον με άκουγε, ήταν η εξωτερική μου εμφάνιση. Έμοιαζα τόσο διαφορετική από αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ως στερεότυπα μουσουλμανικό.  Ήμουν μια λευκή Αμερικανίδα είκοσι οκτώ ετών, με ανοιχτόχρωμα μαλλιά και πράσινα μάτια που γύριζα υμνώντας την ισλαμική πίστη. Ήμουν τόσο ισχυρή αντίθεση με ό, τι ερχόταν στο νου των ανθρώπων όταν σκέφτονταν μια μουσουλμάνα. Μπορώ μόνο να προσεύχομαι ότι ποτέ δεν έπεισα κανέναν να μεταστραφεί, ή να σκεφτεί να μεταστραφεί στο Ισλάμ.

Σύνθια»

————–

Με ε-μαιλ μας εστάλη και το παρακάτω:

Αδελφοί, μην περιορίζεστε στα στενά πλαίσια της Ελλάδας. Παρακολουθώ ένα τουρκικό χριστιανικό φόρουμ και ξέρω καλά ότι πολλοί άνθρωποι στην Τουρκία είναι χριστιανοί με ζήλο. Σας στέλνω μερικές μαρτυρίες από αυτά που είδα εκεί, και σας παρακαλώ τα δημοσιεύσετε.

1) Το να είσαι γόνος μιας θρησκευόμενης οικογένειας στην Τουρκία, μόνο αυτός που το βίωσε μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει…Δεν περιγράφεται με λόγια: με το ζόρι σε πηγαίνουν για ναμάζι(προσευχή), με το ζόρι νηστεία, με το ζόρι να αφήσεις γένια, με το ζόρι να σε τρέχουν στα διάφορα θρησκευτικά τάγματα. Κι όμως  αυτό είναι κάτι που δεν ταιριάζει σε κάποιον πραγματικά θρησκευόμενο. Η πίστη δεν επιβάλλεται. Είναι θέμα καρδιακής επιλογής, ελεύθερης επιλογής.

Μου άρεσαν οι σκέψεις ενός χριστιανού φίλου μου και της ενστερνίστηκα. Και μόνον γι’ αυτό δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα κινδυνεύσω να με σκοτώσει η ίδια μου η οικογένεια! Κατάφερα να σωθώ φεύγοντας για την Αγγλία αλλά δυστυχώς ο φίλος μου καταπιέστηκε να κάνει ναμάζι και να επιστρέψει στον μουσλουμανισμό. Για το περιβάλλον μας δεν ήμουν πια ούτε μουσλουμάνος, ούτε χριστιανός.  Εγώ όμως ενστερνίζομαι τον χριστιανισμό, τον αποδέχομαι, μου αρέσει, όταν σκέφτομαι χριστιανικά αναπαύομαι παρ’ όλο που δεν έχω απολύτως καμία χριστιανική εκπαίδευση. Φοβόμουν να πάρω κάποιο βιβλίο και να το διαβάσω. Ξέρω μόνον όσα πήρε το αυτί μου, κάτι λίγα. Δεν ξέρω τι να κάνω…Στην Αγγλία είμαι ανάμεσα σε φανατικούς μουσλουμάνους από το φόβο μου και πάλι κάνω ναμάζι, φοβάμαι να μην με αποβάλλουν από την κοινότητα. Μια μέρα δεν πήγα για ναμάζι κι όλοι με κοίταξαν παράξενα. Δεν ξέρω που να απευθυνθώ, δεν γνωρίζω αγγλικά γι’ αυτό κι εξακολουθώ να πηγαίνω στο τζαμί. Μπορείτε να μου δώσετε την διεύθυνση κάποιας εκκλησίας που να μιλούν τουρκικά ή κάποιου τούρκου χριστιανού; Μπορείτε να με γνωρίσετε με  κάποιον που μπορεί να με βοηθήσει; Τότε μόνον θα νιώσω αναπαυμένος και ευτυχισμένος. Το μυαλό μου πάει να σπάσει. Σας ευχαριστώ,

2)

Η γνωριμία μου με το Θεό δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός.

Εγκλωβισμένος σε ένα βαθύ σκοτάδι, χαμένος σε μια γωνιά ενός κόσμου που ζει χωρίς Αγάπη ήμουν πριν Τον γνωρίσω.

Ο Κύριος που μπήκε στη ζωή μου ως Φως πρώτα από όλα με προσέλκυσε κοντά Του. Έδωσε τα Χάρη του στον αμαρτωλό δούλο Του που είχε χάσει το δρόμο Του και μου έδειξε ότι με θέλει κι εμένα σε εκείνη την ουράνια ένδοξη Οικογένειά Του. Θεωρώ τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό. Λυπάμαι μόνο για τους ανθρώπους που δεν έχουν δυνατότητα  Σωτηρίας.

Πριν βρεθώ στους κόλπους της Μητέρας Εκκλησίας βρέθηκα σε προτεσταντικές και καθολικές κοινότητες. Κάτι όμως έλειπε από αυτές. Ως εργάτης του Θεού μπήκα στην Μητέρα Εκκλησία. (την Ορθόδοξη). Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα πάνω σε αυτό μόνον να παραφράσω το χωρίο που λέει πώς «όπου είναι ο Θησαυρός σας θα είναι και η καρδιά σας». Αυτή η πνευματική πρόοδος δεν έγινε με την θέλησή μου, καλά-καλά δεν κατάλαβα τι έγινε. Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος: ΒΡΕΘΗΚΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ…

Προέρχομαι από μουσουλμανική οικογένεια. Προσπάθησα πολλές φορές να αφυπνίσω την οικογένεια και το περιβάλλον μου φέρνοντας τους αντιμέτωπους με το τι ακριβώς είναι αυτό στο οποίο πιστεύουν. Αντέδρασαν, με θεώρησαν άρρωστο, περιφρονήθηκα, έφαγα και ξύλο αλλά δεν δείλιασα. Παρά τις όποιες δυσκολίες εξακολούθησα να βαδίζω το δρόμο του Κυρίου.

Στο στρατό αρνήθηκα να κρατήσω όπλο γιατί μου ήταν αδιανόητο να καρτώ το Ευαγγέλιο και το όπλο ταυτόχρονα. Δεν ήθελα να αφήσω το Ευαγγέλιο το οποίο μόλις είχα γνωρίσει. Προτίμησα να αφήσω το όπλο που το θεώρησα άχρηστο με μια έννοια πνευματική…Έτσι όλα τα μάτια στράφηκαν εναντίον μου. Καταπιέστηκα από ανθρώπους με αντιχριστιανικά αισθήματα. Δεν το έβαλα κάτω, Εξακολούθησα να αναζητάω τον Θεό και να μαθαίνω γι’ Αυτόν. Το χωρίο που στροβιλίζονταν στο μυαλό μου και γλυκοέψελναν τα χείλη μου δεν έχει φύγει από το στόμα μου: Γνωρίστε την Αλήθεια και η Αλήθεια θα σας ελευθερώσει.

Σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου που προσπαθούσα να μάθω την Αλήθεια του Θεού, ενοχοποιήθηκα, καταταλαιπωρήθηκα, ταπεινώθηκα, πέρασα στρατοδικείο, φυλακίστηκα. Η σκοτεινή απομόνωση φωτίζονταν μονάχα από το Φως του Χριστού.

Στις δύσκολες αυτές μέρες αυτό που με βοήθησα ήταν ότι έκανα πολύ πολύ προσευχή στο Θεό.

Διέκρινα ότι ακόμα κι αν η πίστη μου γινόταν αιτία να το σώμα μου να συνθλίβεται, η ψυχή μου υψωνόταν προς την Ουράνιο Βασιλεία.

Ανυπομονώ να βρεθώ μαζί με το Θεό αλλά όταν σκέφτομαι πως θα σταθώ απέναντί Του γεμίζω λαχτάρα…Για μένα αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν θάνατο είναι η επιστροφή στο Θεό, στο σπίτι μας. Για κάποιους το σπίτι τους είναι η  γέενα του πυρός και για άλλους  καταπράσινα λιβάδια…Αχ να μπορούσα να περιγράψω με λέξεις αυτά που είδα…Ας μπορούσα να τα περιγράψω για να γλύτωνα έστω και μια ψυχή από το πυρ. Κλαίει η ψυχή μου. Θεέ μου σε θερμοπαρακαλώ συγχώρησε όσους δεν Σε γνώρισαν!

Μαζί με κάποιους αδελφούς αρχίσαμε να μοιράζουμε Άγιες Γραφές σε κάποια μεγάλη λεωφόρο μιας μεγάλης πόλης προκειμένου να ακουστεί η φωνή μας. Σκοπός μας ήταν να μην υπάρχει ούτε μια ψυχή στην οποία να μη φτάσει ο Λόγος του Θεού.

Άλλοι τις έπαιρναν, άλλοι μας καταριόνταν και τις έσκιζαν επί τόπου κι άλλοι προσπάθησαν να μας λιντσάρουν. Ούτε μια τρίχα μας δεν βλάφτηκε με τη προστασία των αγγέλων, των αγγέλων που εκείνοι δεν έβλεπαν και που ίσως δεν θα καταφέρουν να δουν ποτέ. Δόξα τω Θεώ…Όταν φεύγαμε από εκεί είχαμε στα χείλη το Λόγο του Θεού και φωνάζαμε μέσα στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης: ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ.

Ο κόσμος μας σαν  άλλος Τιτανικός βυθίζεται, μερικοί μπαίνουν στις βάρκες σώζονται δυστυχώς όμως οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν ότι το πλοίο βυθίζεται. Κι αυτοί που μας βλέπουν να μπαίνουμε στις βάρκες μας λένε ότι οι βάρκες καταστράφηκαν και δεν μπορούν να μας σηκώσουν.

Μόνο που οι βάρκες είναι γερές κι όποιοι μπαίνουν σε αυτές γλυτώνουν από το πλοίο του θανάτου.

Εγώ που είμαι δούλος των δούλων του Θεού επαναλαμβάνω συχνά τα λόγια:

RAB çobanımdır, Eksiğim olmaz.     2 Beni yemyeşil çayırlarda yatırır,

Sakin suların kıyısına götürür. (Ψαλ.23 :1-2)

Αυτό που επιθυμώ να κάνω επί της γης είναι να υπηρετήσω ως δούλος, τους δούλους του Θεού. Έτσι προσπαθώ να ανταποκριθώ στο κάλεσμα του Θεού.

Νιώθω ότι είναι είναι κοντά η στιγμή που ο Μεγάλος Μεσσίας θα έρθει μέσα στα σύννεφα του ουρανού μαζί με τους αγγέλους του, Τον περιμένω ανυπόμονα με όλη μου την αγάπη, την πίστη και τη σκέψη μου στραμμένη προς Εκείνον.Έλα Κύριε και πάρε μας στη Αγία Σου κατοικία, στο σπίτι μας.

3.

Πολύτιμοι εν Κυρίω αδελφοί μου, «χαίρετε»!

Κατάφερα τελικά να μαζέψω το κουράγιο μου και, παίρνοντας θάρρος από τα αδέλφια μου του φόρουμ, αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την «περιπέτειά» μου στον δρόμο της πίστης. Ελπίζω ο αγώνας  μου να είναι ενθαρρυντικός και για τους αδελφούς που έχουμε την ίδια πίστη.

Η εν Χριστώ Ζωή μου άρχισε πριν από 6 χρόνια, αδέλφια μου. Προέρχομαι από μουσουλμανική οικογένεια και ζω σε μια συνοικία, όπου βιώνονται έντονα οι επιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου και της γειτονιάς. Δυστυχώς στα νιάτα μου άρχισα κι εγώ να σκέφτομαι σαν τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου. Όμως ένιωθα πάντα μέσα μου κάτι ανικανοποίητο, κάποιο κενό. Επιστρέφοντας από το στρατιωτικό η κατάστασή μου επιβαρύνθηκε. Εκτελούσα τα καθήκοντα της (τότε) θρησκείας μου, αλλά δεν έβρισκα εσωτερική ανάπαυση. Επίσης, άρχισα να πληγώνω τους ανθρώπους και, ειδικότερα,  εκείνη η εσωτερική μου κατάσταση έφερε το γάμο μου λίγο πριν το διαζύγιο. Είχα αρχίσει να αναζητώ την ευτυχία όχι μέσα στο σπιτικό μου αλλά σε άλλα περιβάλλοντα.

Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι την περίοδο του ραμαζανιού (νηστείας) αποφάσισα να επικοινωνήσω με τον Θεό διά της προσευχής. Τον παρακάλεσα να μου δείξει τον σωστό δρόμο, επειδή έκανα κακό στους γύρω μου και τον εαυτό μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ, που ήταν το σημείο επιστροφής μου στη Ζωή. Είδα τον Κύριο Ιησού στο όνειρό μου, που πολεμούσε για μένα εναντίον του διαβόλου, σε ένα πεδίο μάχης. Μαζί Του βγήκα νικητής, αλλά το παράξενο ήταν πως αποκάλεσα τον Ιησού Χριστό «Κύριο». Όταν ξύπνησα και αξιολόγησα την κατάσταση, αναστατώθηκα… Επί μία εβδομάδα έβλεπα το όνειρο αυτό, το είδα 3-4 φορές.

Με τη βοήθεια ενός φίλου μου, βρήκα μια Καινή Διαθήκη. Όταν την πρωτοδιάβασα, δεν κατάλαβα τίποτα. Ήρθα σε επαφή με μια εκκλησία που υπήρχε στη γειτονιά μου. Οι αδελφοί εκεί με βοήθησαν κι εξακολουθούν να βοηθούν στην πνευματική μου πρόοδο. Ξανάρχισα την ανάγνωση της Καινής Διαθήκης. Αδελφοί μου, αυτή τη φορά με φώτισε το Άγιο Πνεύμα. Σιγά-σιγά άρχισα να νιώθω ανάπαυση στην ψυχή μου. Αποδέχτηκα ότι ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ και κατάλαβα ότι είμαι κι εγώ παιδί του ΘΕΟΥ.

Ο δρόμος μου όμως ήταν γεμάτος δυσκολίες. Οι οικείοι μου παρατήρησαν τις αλλαγές μου και δεν με αποδέχτηκαν. Ακόμα και η σύζυγός μου δεν δέχεται πάντα τις αλλαγές μου και, σε μια στιγμή, έφτασε να με αποκαλέσει έτσι: «Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ»…

Επιθυμώ και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μου να γνωρίσουν τον Κύριο και να γίνουν δικοί Του. Μάλιστα, αδέλφια μου, παρά το γεγονός ότι η ζωή μου εν Χριστώ είναι γεμάτη δυσκολίες, εξακολουθώ να βαδίζω τον δρόμο του ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ. Περνάμε από τη στενή και τεθλιμμένη οδό. Προσεύχομαι να σωθούν κι αυτοί που δεν έχουν βάλει ακόμα στη ζωή τους τον Κύριο. Θα σας παρακαλέσω, επίσης, να προσευχηθείτε, για να αγγίξει ο Κύριος τις ψυχές της κόρης μου και της γυναίκας μου.

Εύχομαι το 2009 να φέρει σε όλους τους πιστούς αδελφούς μου ανάπαυση, ευτυχία και ευλογία. Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΑΣ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

Πηγή: http://www.hristiyanforum.com/forum/nasil-hristiyan-oldular-f178/6-yil-once-baslayan-seruvenim-t317352